One Radical Planet

🔒
❌ About FreshRSS
There are new available articles, click to refresh the page.
Before yesterdayYour RSS feeds

Τα θύματα του Νετανιάχου ανάμεσα στους ισραηλινούς αρκεψαν να φαίνονται. Αυτοκτονίες ισραηλινών στρατιωτών μετά την τραυματική εμπειρία ?

By Δέφτερη Ανάγνωση




    Τα θύματα του Νετανιάχου ανάμεσα στους ισραηλινούς αρκεψαν να φαίνονται. Αυτοκτονίες ισραηλινών στρατιωτών μετά την τραυματική εμπειρία των εγκλημάτων στον πόλεμο στη Γάζα...

Τζαι στο Βιετνάμ ανάλογα είχαν τζαι οι αμερικανοί..

Να σκοτώνεις μωρά, πληγωμένους, αμάχους, νοσοκόμους...

Φαίνεται, ευτυχώς, ότι υπάρχει κάτι στον ανθρώπινο οργανισμό, που αντιδρά.... με αηδία, φρίκη.... Σε αντίθεση με όσους περνούν στο στάδιο, όπου η νεύρωση μετατρέπει τον άνθρωπο σε δολοφόνο με καταπίεση της ό,ποιας ανθρώπινης ευαισθησίας..

Τζαι δυστυχώς για όσους στάλθηκαν στο πόλεμο με το εθνικό εμβατήριο, η φρίκη, εν πιο ανυπόφορη που οποιοδήποτε εμβατήριο...

Επίσης θύματα της πολιτικής Νετανιάχου τζαι φερέφωνων...

«Tel Aviv and Ma’ale Adumim CNN  — 

A 40-year-old father of four, Eliran Mizrahi deployed to Gaza after the deadly Hamas-led attack on Israel on October 7, 2023.

The Israeli military reservist returned a different person, traumatized by what he had witnessed in the war against Hamas in the strip, his family told CNN. Six months after he was first sent to fight, he was struggling with post-traumatic stress disorder (PTSD) back at home. Before he was due to redeploy, he took his own life.

“He got out of Gaza, but Gaza did not get out of him. And he died after it, because of the post-trauma,” his mother, Jenny Mizrahi, said.

The Israeli military has said it is providing care for thousands of soldiers who are suffering from PTSD or mental illnesses caused by trauma during the war. It is unclear how many have taken their own lives, as the Israel Defense Forces (IDF) has not provided an official figure.”

https://edition.cnn.com/2024/10/21/middleeast/gaza-war-israeli-soldiers-ptsd-suicide-intl/index.html?fbclid=IwY2xjawGE0vVleHRuA2FlbQIxMQABHcHrbjrlKuvggPe1imrb3lbUprneqZ25adVi_v0eHRoNjddVrpXAo5OSGA_aem_jcDWa9pw1DLYn0EAjnOoYw

 

Bir Mikron Bir Hikaye – Onurlu Bir Yaşam İçin Mücadele Her Yerde

By Sezgin Keser
Bir Mikrofon Bir Hikâye ekibi olarak bu ay mikrofonumuzu, hayatını mücadele ile var etmiş, nerede ve hangi koşulda olursa olsun önüne konan engelleri aşma çabasından vazgeçmemiş; lise yıllarında mücahit, sonraki...

Προς γενική συνομοταξία ισραηλίτικης προπαγάνδας τζαι φερέφωνων..: Ρε γελούν μαζί σας πκιον

By Δέφτερη Ανάγνωση




  
Προς γενική συνομοταξία ισραηλίτικης προπαγάνδας τζαι φερέφωνων..:

Ρε γελούν μαζί σας πκιον

Emilios Emmanuel

Η ΦΤΗΝΉ ΠΡΟΠΑΓΆΝΔΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΣΆΝΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΣΙΝΟΥΑΡ ΤΗΣ ΧΑΜΑΣ.

«Μετα το φιάσκο με το βίντεο των τελευταίων στιγμών του ΣΙΝΟΥΑΡ που τους  Μπουμερακ, οι Ισραηλιτες έδωσαν στην δημοσιότητα βίντεο που διχνει την γυναίκα του μέσα στα τούνελ, και ισχυρίζονται ότι η τσάντα που κρατεί είναι HERMES αξίας 32000 δολάρια..

Αυτη η συγκεκριμένη τσάντα γίνεται μόνο με παραγγελία και την έχουν μόνο ορισμενες γυναίκες στον κόσμο.

Φυσικα όπως λέει ακόμη και η Ισραηλιτισσα ειδική σε αυτές τις τσάντες, είναι fake news και προπαγάνδα.

Μετα, που τον ηρωποιησαν με το βίντεο του θανάτου του γυρευαν τρόπο να διορθώσουν το φιάσκο τους.

Ομως ο Μανώλης Καλατζής ο πιο φανατικος υπέρμαχος και υποστηρικτής του Ισραήλ και της γενοκτονίας δεν άντεξε στον πειρασμό.

Αμέσως έκανε αναρτηση ανακυκλωνοντας αυτή την φτηνη προπαγάνδα για κάποιο που οπως τον Αυξεντίου και τον Ματση, ητε συμφωνείς μαζί του ητε οχι, πολεμησε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.»



Başka Ama Birarada Olmanın Güzelliği – Pınar Piro 

By Ahmet Sucubaşı
Kültürü, bir toplumun yaşayış ve düşünüş biçimi, her türlü maddi ve manevi özellikleri olarak kavrayan Baraka, kültürün durağan değil yaşayan bir değer olduğu tespitini yapar. Bunun yanı sıra kültürel alan,...

· Ου γριστός. Μα τελικά το Ισραήλ εν κουρτισμένο να φτιάξει την αγιογραφία του Σινουάρ; ..τελικά, με ισραηλίτικη παραδοχή, εν ήταν καν τα

By Δέφτερη Ανάγνωση




 Ου γριστός. Μα τελικά το Ισραήλ εν κουρτισμένο να φτιάξει την αγιογραφία του Σινουάρ; ..τελικά, με ισραηλίτικη παραδοχή, εν ήταν καν τα δίκτυα παρακολούθησης του Ισραήλ, που τον ήβραν –απλώς ο Σινουάρ πολεμούσε σαν ένας άλλος, καθημερινός, παλαιστίνιος τζαι σκοτώθηκε. Τζαι άτε ρε τούβλα της ισραηλίτικης προπαγάνδας να δαιμονοποιήσετε τώρα την εικόνα που έσεις εκατασκευάσετε με τον Σινουάρ να πεθανίσκει μόνος με το όπλο στο σιέρι.. στην Ιαπωνία εκάμαν τον ήδη ανάλογο των Σαμουράι...

Καλά κάστανα..

«TEL AVIV, October 25. /TASS/. The elimination in Gaza of Hamas leader Yahya Sinwar was not a pre-planned operation, IDF Chief of Staff Herzi Halevi said.

"The elimination of Sinwar was not pre-planned," he said during a trip to northern Gaza, according to a statement from the IDF.

According to the IDF chief of staff, the presence of the 450th Brigade unit, whose soldiers killed Sinwar, was not pre-planned in that area either, he said.

"They did not know who they were shooting at," Halevi said.

However, he also insisted the elimination of the Hamas leader did not happen completely by accident either, as it followed consistent pressure on the radicals from the Israel Defense Forces.

"It did not happen by chance. This was methodical work, a result of pressure on Rafah, a result of the elimination of the [Hamas] brigade in Rafah. It is also a result [of the work] of the regional command, which insisted on deploying more troops during this holiday month (the traditional Jewish holidays lasted almost the entire month of October this fall - TASS), moving forward, maintaining operational control over the territory," the chief of staff said. "This was methodical work, not a coincidence."

The Israeli Defense Forces said on October 17 that it took out three terrorists in Gaza the day before, and one of them could be the Hamas leader. The IDF confirmed a few hours later that one of the bodies was indeed identified as Sinwar’s. Israel regards him as one of the main organizers of Hamas’ attack on October 7, 2023. Hamas confirmed the death of its leader on October 18, also refusing to release hostages until Israeli forces withdrew from Gaza.»

· Ουκρανικό: προφανώς οι πολίτες εν έχουν διάθεση να γίνουν υλικό για νεκροταφεία συμφερόντων «Ζελένσκι λτδ»: λιποταξίες, άρνηση υπακο

By Δέφτερη Ανάγνωση




 Ουκρανικό: προφανώς οι πολίτες εν έχουν διάθεση να γίνουν υλικό για νεκροταφεία συμφερόντων «Ζελένσκι λτδ»: λιποταξίες, άρνηση υπακοής τζαι άλλα των στρατών που χρηματοδοτεί η Δύση στον πόλεμο της «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό»

«Πάνω από 100.000 έφυγαν από τον στρατό

Η Γενική Εισαγγελία της Ουκρανίας ανέφερε τον Οκτώβριο 2024 ότι κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, καταγράφηκαν περίπου 100.000 περιπτώσεις εγκατάλειψης θέσεων ή λιποταξίας, που αντιστοιχεί στο 10% του συνόλου του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας

Ο ουκρανικός στρατός, σε συνομιλία του με το γαλλικό μέσο ενημέρωσης El Pais, παραδέχτηκε το αυξανόμενο πρόβλημα των στρατιωτών που λιποτακτούν.
Υπάρχει τουλάχιστον μία γνωστή περίπτωση στην οποία μια ταξιαρχία των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων (AFU) αρνήθηκε να υπακούσει εντολές.
Η Γενική Εισαγγελία της Ουκρανίας ανέφερε τον Οκτώβριο 2024 ότι κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, καταγράφηκαν περίπου 100.000 περιπτώσεις εγκατάλειψης θέσεων ή λιποταξίας, που αντιστοιχεί στο 10% του συνόλου του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας.
Περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς δηλαδή 52.000 Ουκρανοί το έκαναν το 2024.
Ένας αξιωματικός της 119ης ταξιαρχίας των Δυνάμεων Εδαφικής Άμυνας, είπε ότι μια μαζική ανταρσία σημειώθηκε στην 116η ταξιαρχία εδαφικής άμυνας στο Kurakhove στο Donetsk.
Πριν από αυτό, ο αναπληρωτής διοικητής του τάγματος της 46ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας, Yevgeny Churbanov, παραδέχτηκε ότι το Kurakhove θα περικυκλωθεί σύντομα.

Οι στρατιωτικοί αρνήθηκαν να υπακούσουν στις εντολές, και ανακατευθύνθηκαν στο Sumy, από όπου διεξάγεται η εισβολή στην περιοχή του Kursk.
Υπήρξε επίσης μια περίπτωση όταν 100 στρατιώτες της 123ης Ταξιαρχίας εδαφικής Άμυνας εγκατέλειψαν τις θέσεις τους στο Ugledar πριν ο ρωσικός στρατός καταλάβει την πόλη του Ugledar.
Σύμφωνα με τον στρατό που συμμετείχε στην έρευνα, ο μέσος χρόνος που περνούν οι Ουκρανοί στρατιώτες σε θέσεις στο Kurakhove είναι 25 ημέρες.
Ένας μαχητής της 119ης Ταξιαρχίας, είπε ότι η Ρωσία έχει μεγάλη υπεροχή στο πεζικό.
Επίσης, οι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι «καλύτερα εξοπλισμένες, καλύτερα εκπαιδευμένες και προσαρμοσμένες».
Ο Ουκρανός στρατιώτης Skoda είπε ότι η κινητοποίηση στην Ουκρανία «πηγαίνει άσχημα γιατί ο κόσμος φοβάται».
Οι αξιωματούχοι, εν τω μεταξύ, σημειώνουν ότι «το πρόβλημα τώρα δεν είναι τα όπλα, αλλά οι άνθρωποι» και κανείς δεν θέλει να πάει στο στρατό.
«Σύντομα δεν θα υπάρχουν άνθρωποι για να πολεμήσουν», παραδέχτηκαν.
Ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας, απόστρατος συνταγματάρχης Anatoly Matviychuk παραδέχτηκε ότι η λιποταξία και η παράδοση του στρατιωτικού προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας μπορεί να αυξηθεί εάν το Toretsk και το Chasiv Yar τεθούν υπό τον πλήρη έλεγχο των ρωσικών δυνάμεων.
Είπε ότι από την εισβολή στην περιοχή του Kursk, οι απώλειες των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων έχουν ήδη ανέλθει σε 25.000 άτομα και οι απώλειες από τον Μάιο ήταν περίπου 70.000 στρατιώτες.
Εν τω μεταξύ, οι New York Times έγραψαν ότι ο αριθμός των περιπτώσεων λιποταξίας στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας διπλασιάστηκε το 2024 στις 51.000 στρατιώτες έφυγαν από τις μονάδες τους χωρίς απόλυση από τον Ιανουάριο έως τον Σεπτέμβριο του 2024.»

https://iskra.gr/galliko-mme-maziki-lipotaxia-stin-116i-oukraniki-taxiarchia-egkataleipsi-theseoni-123i/

Η αποσπασματική μνήμη των πλυντηρίων;

By Δέφτερη Ανάγνωση


Η αποσπασματική μνήμη των πλυντηρίων;

Να αθθυμήσουμε, στα πλαίσια της συζήτησης για το «Ταμείο Φιλίππας». την υστερία, τότε, το 2013, όταν κατηγορούσαν τον Δ. Χριστόφια που είσιεν φτιάξει τζαι κατάλογο δωρητών τζαι εισφορών; Για το ξέπλυμα της διαπλοκής που εξεκινήσαν [μέσω του ξεπλύματος των τραπεζών] που τότε...

Ακούσαμεν το τζαι τούτο.. Ο Γεωργίου του ΔΗΣΥ στον Άλφα επικαλέστηκε τζαι επικροτούσε την στάση Χριστόφια που εν ανέπεμψε τον νόμο ή να τον πάρει Ανώτατο – σε σύγκριση με τις νυν πρακτικές για το «ταμείο της Φιλίππας»..

Άσε που είχαμε τζαι τον Άριστο του Φιλελευθέρου, να υιοθετεί το υφάκι, που άμα αρκέψει, ξέρεις ότι κάτι προσπαθεί να ξεπλύνει.. Έπαιξεν μας το [την Παρασκευή] ότι το ταμείο εβοήθησε.... τζαι εν τζαι εν θέμα «Μαφίας»..: «Συγκρατηθείτε, δεν μιλάτε για το ταμείο της μαφίας»...χαριτωμένη απόπειρα ξεπλύματος... κατά το κυπριακό «μάνα μου, ρε».. :)

Γενικώς η στρατηγική  «ρίξε τε τους τόνους..»

Αθθυμάσαι όμως ρε Αριστε, κλπ, τότε που δημοσιοποιήθηκε ένα ταμείο εισφορών, που υπήρχε επίσης που πριν, τζαι ο Χριστόφιας, στην τυπική του εντιμότητα, κατέγραψε όλες τις εισφορές, τζαι που εδωθήκαν τα χρήματα [που εν εγίνετουν πριν];...

Τζαι επειδή έπρεπε να ξεπλυθεί ο Αναστασιάδης στις κωλοτούμπες, εξεκινήσαν/ξεκινήσετε μια από τις [όπως εφαίνουνταν] υπό παραγγελία υστερίες... Γιατί λ.χ. εδοθήκαν χρήματα σε προσφυγικό σωματείο της αριστεράς.. :)

Εξήχανε τα γέρημα τότε ο Φιλελεύθερος σενιόρ Άριστε να παραδεχτεί ότι ήταν χυδαία παραπλάνηση – ότι είχαν δοθεί τζαι ανάλογα χρήματα σε δεξιά σωματεία..

Υπηρεσίες Άριστε. Τζαι τότε σίουρα ..τζαι τωρά;

Περαστικά

Kültürün Kökeni Emektir – Nazen Şansal

By Ahmet Sucubaşı
“Adsız Sansız Bir Jude romanında, Jude Fawley, Oxford Üniversitesi’nin bakım ve onarım işleriyle meşgul bir zanaatkar ve esnaf topluluğuna ev sahipliği yapan Beersheba bölgesinde yaşamaya başlar. Kısa süre içinde, üniversitenin...

Οι ρίζες της συγκάλυψης του σκανδάλου των τραπεζών

By Δέφτερη Ανάγνωση


Οι ρίζες της συγκάλυψης του σκανδάλου των τραπεζών

«Η ιστορία του Κεντρικού Τραπεζίτη Κρις Πατσαλίδη, που διόρισεν ο Χριστοδουλίδης για να διευκολύνει το πλιάτσικο των τραπεζών;..

Το κατεστημένο προστάτευσε του ημέτερους – έστω και αν τελικά δεν κατάφερε να συγκαλύψει το σκάνδαλο της συνολικής ευθύνης των τραπεζών για την οικονομική κρίση: Ο Πατσαλίδης φέρεται να είναι το άτομο στην Τράπεζα Κύπρου που πιάστηκε να διαγράφει στοιχεία [ημέηλς] την περίοδο της αγοράς των ελληνικών ομολόγων [2009-10] τα οποία τελικά προκάλεσαν τις μεγάλες απώλειες με το κούρεμα, όχι μόνο δεν διερευνήθηκε, αλλά αναβαθμίστηκε»

Το πώς οι τράπεζες την περίοδο της οικονομικής κρίσης, κατάφεραν να κατασκευάσουν μια εικόνα που μετατόπιζε το πρόβλημα τους [τζαι των σκανδάλων τους που οδήγησαν στην κρίση] στο Δημόσιο, μέσω των ΜΜΕ, τζαι των φερέφωνων της υποψηφιότητας Αναστασιάδη, θα εν ένα που τα σκάνδαλα μαζικής χειραγώγησης το οποίο θα αναφέρεται σαν case study χειραγώγησης στο μέλλον... Τζαι στο τότε σενάριο εν κατασκευάστηκε μόνο μια δαιμονοποίηση του Δ. Χριστόφια, του προέδρου που εν ελέγχαν οι τράπεζες που ήθελαν ξεπλυμα, αλλά εστήθηκε τζαι ένα διαπλεκόμενο επιτελείο για να εκτοπίσει τον τότε επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας, τον Π. Δημητριάδη, ο οποίος ξεκίνησε έρευνα για τις ευθύνες των τραπεζών...

Να αθθυμισουμεν τζαι ότι όπως επαραδέκτηκεν ο Τσαγγάρης  ο Χριστόφιας ήταν το πρώτο θύμα fake news στην Κύπρο - https://www.offsite.com.cy/apopseis/efetis/dimitris-hristofias-proto-politiko-thyma-ton-fakenews

Τζιαι την offsite εν την λαλείς τζιαι Χαραυγή J

Τότε αποκαλύφτηκαν τζαι οι ευθύνες των αστεριών που πιάνουν τζαι προαγωγές/διορισμούς τωρά [σαν αμοιβή ότι προστάτευσαν το άβατο του βαθέως κατεστημένου από τους ιθαγενεις;] ... Οι τύποι που εσυγκαλύφκαν με παρατυπίες καταστροφής τεκμηρίων....

Το τότε δίκτυο απλώνετουν που την κυβέρνηση, στις τράπεζες τζαι τα ΜΜΕ [που εξαρτιούνταν οικονομικά που τες τράπεζες].. Τζαι με απειλές, εικόνων υποκόσμου προς τον Δημητριάδη για να παραιτηθεί....

Η νίκη των τραπεζών μέσω των ΜΜΕ, πληρώνεται σήμερα, με τα όσα τραβούν οι δανειολήπτες, αλλά τζαι την ευρύτερη εικόνα της διαπλοκής ... Εν ήταν τυχαία η σχέση συναλλαγής Πολυβίου [της τράπεζας Κύπρου] -Νικολάτου [του Ανώτατου Δικαστηρίου] στην οποία αναφέρθηκε ο Ν. Κληρίδης στο αποκαλυπτικό του αναφορά για τις συγκρούσεις συμφερόντων αξιωματούχων της δικαστικής εξουσίας. Αφορούσε τζαι το ξέπλυμα σε δικαστήρια...

Η αισχρότητας της παύσης του γενικού ελεγκτή, εν συνέχεια τζήνου του σκηνικού...

Η Φιλίππα, η Άντρη κλπ

By Δέφτερη Ανάγνωση


 Η Φιλίππα, η Άντρη κλπ

Δηλαδή να υποθέσουμε ότι η νυν κυβέρνηση, νοσταλγεί τις παρατυπίες της προηγούμενης, που εν έστελλε αρχείο χορηγών;..[για να μεν μαθαίνουμε για τις έξτρα ευκολίες που παραχωρούσε το κράτος σε διάφορους «χορηγούς» στα πλαίσια του σκανδάλου των διαβατηρίων]

Είναι να μεν μάθει στο βίτσιο της εξουσίας το πλάσμα – επιστροφή στο «παιδικό ναρκισσισμό» που λαλεί τζαι η ψυχανάλυση;

"Σύμφωνα με έγγραφο που παρουσίασε η Ειρήνη Χαραλαμπίδου, στα στοιχεία που αποστέλλονται στη Βουλή δεν αναγράφονται τα ονόματα των δωρητών, αλλά τα αρχικά ονόματα των αιτητών χορηγίας."

Από το 2016 μάλιστα, δεν έχει αποσταλεί οποιοδήποτε αρχείο χορηγιών

https://www.kathimerini.com.cy/gr/politiki/tameio-prwtis-kyrias-apo-to-2016-den-elabe-arxeio-xorigiwn-i-boyli?fbclid=IwY2xjawGK3qpleHRuA2FlbQIxMQABHbygD8kNhrnasJFiIJgNVXzn4g7U16YVZFZskLJYTnB3eph7o3OvB2arNw_aem_MGdIYm8boRHEClsbAry-Nw

Διεθνιστικό Κάμπινγκ 2024 – 25-27/10- Αμμόχωστος – Πρόγραμμα

By puk
Παρασκευή – Friday – Cuma 20.00  «Ξεκινώντας μαζί: Μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας και τις σκέψεις μας για τον σημερινό κόσμο» «Starting Together: Sharing our stories and thoughts on Today’s World» “Birlikte Başlıyoruz: Günümüz Dünyasına İlişkin Hikayelerimizi ve Düşüncelerimizi Paylaşmak” ——— Σάββατο – Saturday – Cumartesi  11:00  «Κλιματική Αλλαγή και Πόλεμος: Ένας Φονικός Κύκλος Καταστροφής» «Climate […]

Διεθνιστικό Κάμπινγκ 2024 – 25-27/10, Αμμόχωστος

By puk
Ελάτε μαζί μας για τρεις ημέρες συζητήσεων και εκδηλώσεων με ακτιβιστές και από τις δύο πλευρές της Κύπρου, της Ελλάδας, της Τουρκίας και όχι μόνο. Συζητάμε για την κλιματική κρίση, τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και το εθνικό ζήτημα της Κύπρου – 50 χρόνια μετά το φασιστικό πραξικόπημα και την εισβολή. Φέτος θα μείνουμε στον Κοτζάραις, […]

Το «χέρι του κράτους» και το Κουρδικό πρόβλημα

By nikosmoudouros
Όλα φαίνεται ότι ξεκίνησαν την 1η Οκτωβρίου 2024, όταν ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί στη διάρκεια των εργασιών έναρξης του νέου κοινοβουλευτικού έτους, πήγε στα έδρανα του κουρδικού Κόμματος Ισότητας και Δημοκρατίας των Λαών για χειραψία με την ηγεσία του σημαντικότερου μέρους του κουρδικού πολιτικού κινήματος. «Ντεβλέτ» στα ελληνικά σημαίνει κράτος. Συμβολικά λοιπόν το χέρι του «κράτους» … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Το «χέρι του κράτους» και το Κουρδικό πρόβλημα"

Η ρατσιστική βία εναντίον των διανομέων φαγητού μόνο η κορυφή του παγόβουνου

By Doros Polykarpou
Delivery workers protest in Limasssol

Η ΚΙΣΑ παρακολουθεί με έντονη ανησυχία και αγανάκτηση τις συνεχιζόμενες ρατσιστικές επιθέσεις κατά των διανομέων φαγητού αλλά και την ανεξέλεγκτη άνοδο της ρητορικής μίσους εναντίον μεταναστών και προσφύγων, ακόμη και κατά των ιδιαίτερα ευάλωτων ασυνόδευτων παιδιών. 

Η ρατσιστική βία και επιθέσεις κατά των διανομέων δεν ξεκίνησε στο κενό ενώ δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως απλή παραβατική συμπεριφορά κάποιων νεαρών προσώπων. Η ΚΙΣΑ πριν ακόμα τα πογκρόμ στη Χλώρακα και στη Λεμεσό,  αλλά και μετά από αυτά, ενημέρωσε την Αστυνομία και έδωσε όσα στοιχεία είχε στη διάθεσή της για συγκεκριμένα πρόσωπα και κύκλους,  οι οποίοι όχι μόνο υποκινούσαν σε μίσος και πράξεις βίας αλλά δήλωναν απροκάλυπτα ότι εάν το κράτος δεν αναλάβει να «καθαρίσει» όπως ανέφεραν τη χώρα, θα έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους και θα το έπρατταν οι ίδιοι.

Από τότε μέχρι σήμερα, οι αρχές δεν έκαναν οτιδήποτε ουσιαστικό για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Το μόνο που έπραξαν ήταν κάποιες εκ των υστέρων συλλήψεις και ποινικές διώξεις για τα πογκρόμ της Λεμεσού,  οι οποίες μάλιστα έχουν υποβαθμιστεί και παραπεμφθεί από το κακουργιοδικείο στο επαρχιακό δικαστήριο ενώ με οδηγίες του Γενικού Εισαγγελέα έχει αφαιρεθεί από τις κατηγορίες και το ρατσιστικό κίνητρο. Οι ηθικοί αυτουργοί και υποκινητές ουδέποτε συνελήφθησαν και ουδέποτε διώχθηκαν από το κράτος.

Είναι φανερό ότι η καταστολή ως η κατ΄ εξοχήν πολιτική που υιοθέτησε το κράτος δεν είναι αποτελεσματική και οι επιθέσεις αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά μέσω του ποινικού δικαίου ή της «καλύτερης» αστυνόμευσης, ούτε και μπορούν να απομονώνονται από τη γενικότερη και ευρύτερη άνοδο του ρατσισμού και των εγκλημάτων μίσους.

Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αξιολογηθεί ο ρόλος της οργανωμένης, «πολιτικά νομιμοποιημένης» και μη ακροδεξιάς, η οποία είναι φανερό ότι  αξιοποιεί την ευαλωτότητα νεαρών προσώπων σε υποβαθμισμένες περιοχές που βρίσκονται αντιμέτωποι με πολλαπλά προβλήματα, σε μια κοινωνία ανισοτήτων και έξαρσης της φτωχοποίησης,  υποκινώντας τους σε πράξεις βίας και ρατσισμού κατά ακόμα πιο ευάλωτων προσώπων ενεργώντας ως ηθικοί αυτουργοί.

Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και σε σχέση με την αντίδραση τοπικών κοινωνιών ακόμα και στη φιλοξενία στις κοινότητές τους δομών παιδιών υπό τη φροντίδα του κράτους,  η οποία επίσης απορρέει  δυστυχώς από  ρατσιστικά και ξενοφοβικά κίνητρα.

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι η οργάνωση διαδήλωσης από το ΕΛΑΜ στη Λάρνακα την ερχόμενη βδομάδα εναντίον των ασυνόδευτων ανηλίκων κατηγορώντας τους για βία και εγκληματικότητα αποτελεί μια προσπάθεια αποενοχοποίησης της ρατσιστικής βίας και των επιθέσεων κατά των μεταναστών και ως εκ της φύσης της θα έπρεπε όχι μόνο να απαγορευθεί ως εκδήλωση έκφρασης και ρητορικής μίσους αλλά να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά των δημοκρατικών πολιτών και θεσμών της χώρας και στην άμεση αντίδραση σε αυτή.

Η ΚΙΣΑ καλεί-

  1. Την πολιτεία να προχωρήσει άμεσα στη χάραξη και υλοποίηση πολιτικής για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς και της ριζοσπαστικοποίησης νεαρών προσώπων στην ακροδεξιά ιδεολογία.
  2. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης να προχωρήσει μέσα από πολυθεματικότητα, διαφάνεια και ευρεία συμμετοχή κρατικών και μη κρατικών φορέων, περιλαμβανομένων μη κυβερνητικών οργανώσεων και κοινοτήτων μεταναστών στη δημιουργία συμβουλευτικής ομάδας για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και στην υιοθέτηση συγκεκριμένου σχεδίου δράσης κατά του ρατσισμού, όπως άλλωστε είχε την υποχρέωση να πράξει ως κράτος μέλος της Ε.Ε. και το οποίο ουδέποτε έπραξε
  3. Την Αστυνομία και τον Γενικό Εισαγγελέα να προχωρήσουν στην άμεση λήψη μέτρων για  αποτελεσματική εφαρμογή της νομοθεσίας για τη ρητορική μίσους και εγκλήματα μίσους, εναντίον οποιουδήποτε υποκινεί σε ρατσιστικό μίσος και βία, περιλαμβανομένων των πολιτικών και αξιωματούχων του κράτους.
  4. Τη Βουλή των Αντιπροσώπων να ασχοληθεί ουσιαστικά με την έκφραση ρητορικής μίσους από δημόσια πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων κοινοβουλευτικών κομμάτων και βουλευτών, ώστε να λάβει όλα τα  απαραίτητα μέτρα για την αντιμετώπιση αυτού του ιδιαίτερα επιβλαβούς για την πολιτική ζωή και ολόκληρη την κοινωνία φαινομένου και να διασφαλίσει ότι η ούτω καλούμενη Ad Hoc Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη Μελέτη του Δημογραφικού Προβλήματος δεν θα συνεχίσει να αποτελεί κοινοβουλευτικό εφαλτήριο διάδοσης ψευδών ειδήσεων και ρητορικής μίσους. 

Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ

2 Νοεμβρίου 2024

Ο τουρκικός εποικισμός και η βίαιη δημογραφική αλλαγή που επέφερε στα κατεχόμενα από το 1974 μέχρι σήμερα

By nikosmoudouros
Όσα καταγράφει έρευνα από το ΚΥΠΕ… Με το «πρωτόκολλο αγροτικής εργατικής δύναμης» τον Φεβρουάριο του 1975, οι πρώτοι Τούρκοι έποικοι μεταφέρονται οργανωμένα από την Τουρκία στην Κύπρο και εγκαθίστανται σε συγκεκριμένα χωριά και πόλεις στα κατεχόμενα. Τα νούμερα δεν είναι ακριβή, ο Μουράτ Κανατλί επικαλούμενος βιβλίο των Χατιτζέ Κουρουλούς και Σεμρά Μπουρκίς κάνει λόγο για … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Ο τουρκικός εποικισμός και η βίαιη δημογραφική αλλαγή που επέφερε στα κατεχόμενα από το 1974 μέχρι σήμερα"

Η αντίφαση του γεωγραφικού εθνικισµού και της τουρκοκυπριακής ταυτότητας

By nikosmoudouros
Μια πολύ βασική διάσταση της ιεραρχικής σχέσης µεταξύ Τουρκίας – τουρκοκυπριακής κοινότητας που επέβαλε ο τουρκικός εθνικισµός εκφράστηκε ιστορικά µέσα από το δόγµα/φράση «µητέρα πατρίδα – µικρή πατρίδα» (Anavatan – yavru vatan), εξήγησε στη «Χ» ο κ. Νίκος Μούδουρος, Επίκουρος Καθηγητής του Τµήµατος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών Πανεπιστηµίου Κύπρου. Η συγκεκριµένη φράση, συνέχισε, εξέφρασε τόσο … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Η αντίφαση του γεωγραφικού εθνικισµού και της τουρκοκυπριακής ταυτότητας"

Πώς οι μεταλλάξεις Ερντογάν επηρεάζουν το Κυπριακό

By nikosmoudouros
Η πιο εύκολη απάντηση που συνήθως δίνεται στο ερώτημα «ποιο είναι το κυρίαρχο στοιχείο που χαρακτηρίζει την πολιτική Ερντογάν» είναι η ιδεολογία του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εργαλειοποίηση της θρησκείας για πολιτικούς στόχους. Η απάντηση αυτή δεν είναι ολοκληρωμένη, μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις είναι επιφανειακή. Αν υπάρχει κάτι διδακτικό στην βιωμένη εμπειρία της εικοσαετούς διακυβέρνησης … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Πώς οι μεταλλάξεις Ερντογάν επηρεάζουν το Κυπριακό"

Yussef Al Tamimi & Ανδρέας Πιπερίδης: Υποχρεώσεις τρίτων κρατών στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔ - Επιπτώσεις για το Ηνωμένο Βασίλειο και τη?

By nicostrim

verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/

Yussef Al Tamimi

Ανδρέας Πιπερίδης

Αυτό το άρθρο ανήκει στη συζήτηση « Η συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔ του 2024 για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη

14 Οκτωβρίου 2024

Υποχρεώσεις τρίτων κρατών στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔ

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2024, ο Υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου David Lammy αντιμετώπισε μια σειρά ερωτήσεων στο Κοινοβούλιο σχετικά με την υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ισραήλ με όπλα και επιτήρηση μέσω των στρατιωτικών βάσεων του στην Κύπρο. Αναφερόμενος στις πρόσφατες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου (ΔΔ ή Δικαστήριο), ο βουλευτής ζήτησε από τον Υπουργό Εξωτερικών να διευκρινίσει «ποιος είναι ο ρόλος, νομικά ή μη, που διαδραμάτισε η Βρετανία στην υπέρπτηση της Γάζας με αεροσκάφη επιτήρησης και να εξηγήσει τη χρήση της RAF Ακρωτηρίου ως ενδιάμεσου σταθμού για αεροσκάφη που πηγαίνουν στο Ισραήλ, τα οποία πολλοί πιστεύουν ότι μεταφέρουν όπλα που θα χρησιμοποιηθούν για τον βομβαρδισμό της Γάζας». Ο υπουργός Εξωτερικών Lammy παρέκαμψε το θέμα, σχολιάζοντας ότι είναι «πολύ άνετος με την υποστήριξη που παρέχουμε στο Ισραήλ» και ότι «δεν θα σχολιάσει επιχειρησιακά ζητήματα». Η ανταλλαγή απόψεων στο Κοινοβούλιο έγινε την ίδια ημέρα που η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την άμεση αναστολή περίπου τριάντα αδειών εξαγωγής όπλων προς το Ισραήλ. Η απόφαση αυτή ακολούθησε κυβερνητική αξιολόγηση η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει σαφής κίνδυνος οι στρατιωτικές εξαγωγές προς το Ισραήλ να χρησιμοποιηθούν σε παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου (ΔΑΔ). Ωστόσο, η απόφαση δεσμεύτηκε να διατηρήσει σε ισχύ τις υπόλοιπες από τις 350 βρετανικές άδειες προς το Ισραήλ και απέκλεισε ρητά από την απόφαση την προμήθεια εξαρτημάτων για το πρόγραμμα μαχητικών αεροσκαφών κοινής κρούσης F-35, μια κίνηση που αντικατοπτρίζει την πολιτική υπεκφυγής της ολλανδικής κυβέρνησης από τότε που μια απόφαση-ορόσημο του Εφετείου της Χάγης τον Φεβρουάριο διέταξε την παύση των παραδόσεων αεροσκαφών F-35 στο Ισραήλ. Η παρούσα εισήγηση εξετάζει πώς οι υποχρεώσεις του τρίτου κράτους που ορίζονται στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔΔ της 19ης Ιουλίου 2024 επηρεάζουν τη συνεχιζόμενη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου σε όπλα και πληροφορίες προς το Ισραήλ μέσω των στρατιωτικών βάσεων του στην Κύπρο.

Η Κύπρος ως βρετανική βάση εκτόξευσης και το διεθνές δίκαιο

Η υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ισραήλ με όπλα και πληροφορίες πραγματοποιείται κυρίως μέσω των στρατιωτικών βάσεων του στην Κύπρο. Οι βάσεις αυτές βρίσκονται σε γη επί της οποίας το Ηνωμένο Βασίλειο διατήρησε τον έλεγχο κατά την εποχή της αποαποικιοποίησης. Το άρθρο 1 της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που υπογράφηκε στις 16 Αυγούστου 1960, οριοθέτησε τα χερσαία σύνορα της νεοσύστατης Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα καθόρισε δύο βρετανικές περιοχές κυρίαρχων βάσεων (SBA):

«Το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα περιλαμβάνει τη Νήσο Κύπρο, μαζί με τα νησιά που βρίσκονται στα ανοικτά των ακτών της, με εξαίρεση τις δύο περιοχές που ορίζονται στο Παράρτημα Α της παρούσας Συνθήκης, οι οποίες περιοχές θα παραμείνουν υπό την κυριαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι περιοχές αυτές αναφέρονται στην παρούσα Συνθήκη και στα Παραρτήματά της ως Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων Δεκέλειας.»

Οι βάσεις στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια επιλέχθηκαν λόγω της στρατηγικής τους θέσης και των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων. Το Ακρωτήρι ήταν και παραμένει αεροπορική βάση της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας (RAF), περίπου 40 λεπτά πτήσης από το Τελ Αβίβ. Ο σταθμός Άγιος Νικόλαος στη Δεκέλεια ιδρύθηκε το 1947 με τη μεταφορά βρετανικού προσωπικού και εξοπλισμού από την Παλαιστίνη και σήμερα στεγάζει το μεγαλύτερο χώρο συλλογής πληροφοριών του βρετανικού κυβερνητικού επιτελείου επικοινωνιών (GCHQ) εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και προσωπικό της αντίστοιχης αμερικανικής υπηρεσίας, της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA), η τελευταία κατά παράβαση της συμφωνίας μεταξύ της βρετανικής και της κυπριακής κυβέρνησης.

Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης, η Κυπριακή Δημοκρατία υποχρεούται να συνεργαστεί με το Ηνωμένο Βασίλειο για να διασφαλίσει την ασφάλεια και τη λειτουργία των SBAs και την «πλήρη απόλαυση από το Ηνωμένο Βασίλειο των δικαιωμάτων που παρέχει η παρούσα Συνθήκη». Πέρα από τις δύο στρατιωτικές βάσεις επί των οποίων το Ηνωμένο Βασίλειο διεκδικεί κυριαρχία, το Παράρτημα Β παρέχει έναν κατάλογο διατηρούμενων χώρων υπό την ανεμπόδιστη διοίκηση του Ηνωμένου Βασιλείου με «γενικό δικαίωμα χρήσης και ελέγχου» (Παράρτημα Β, Μέρος ΙΙ, S.1.4). Αυτές οι διατηρούμενες τοποθεσίες, οι οποίες περιλαμβάνουν τα δορυφορικά κέντρα και τα κέντρα ραντάρ της RAF στο όρος Τρόοδος (Παράρτημα Α, S.1. A.2 και A.3), βρίσκονται νομικά εντός της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά εντελώς εκτός του ελέγχου της, σε μια μοναδική αποικιοκρατική νομική κατάσταση που ίσως μοιάζει μόνο με την αμερικανική βάση στο Γκουαντάναμο. Επιπλέον, το Ηνωμένο Βασίλειο διατήρησε αρκετά δικαιώματα πρόσβασης και χρήσης σε ολόκληρο το νησί, με κυριότερο, για τους σκοπούς του πολέμου της Γάζας, το δικαίωμα των βρετανικών στρατιωτικών αεροσκαφών «να πετούν στον εναέριο χώρο πάνω από το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς περιορισμούς» (Παράρτημα Β, Μέρος ΙΙ, S.4.2).

Το νομικό καθεστώς και οι υποχρεώσεις που αφορούν τις SBA, οι οποίες καλύπτουν το τρία τοις εκατό του νησιού, που αντιστοιχεί σε 99 τετραγωνικά μίλια, συζητούνται ευρέως.2) Το κοινοβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας υιοθέτησε ψήφισμα στο οποίο περιγράφει τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης και τις ΣΒΑ ως «αποικιοκρατικό κατάλοιπο» που αψηφά το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, με σημαντικότερο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.3) Το ψήφισμα αντιτίθεται επίσης στη χρήση των SBAγια ενέργειες εναντίον άλλων κρατών. Ωστόσο, παρά τις πολιτικές και λαϊκές διαμαρτυρίες, το Ηνωμένο Βασίλειο συνέχισε να χρησιμοποιεί την Κύπρο ως ορμητήριο για επιθέσεις στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας και της Υεμένης. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αποκάλυψε την αναχώρηση 32 στρατιωτικών αεροσκαφών από την αεροπορική βάση της RAF στο Ακρωτήρι προς το Ισραήλ από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Έχει αναφερθεί ότι οι πτήσεις αυτές, μαζί με πτήσεις αμερικανικών στρατιωτικών μεταγωγικών αεροσκαφών C-295 από το Ακρωτήρι, μετέφεραν όπλα στο Ισραήλ. Σύμφωνα με την Haaretz, μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 2023, γερμανικά, ολλανδικά και καναδικά στρατιωτικά αεροπλάνα και προσωπικό προσγειώθηκαν στο Ακρωτήρι έτοιμα να αναπτυχθούν. Τουλάχιστον 18 αμερικανικά αεροσκάφη C-295 και CN-235, που πιστεύεται ότι χρησιμοποιούνται από τις ειδικές δυνάμεις, πέταξαν από το Ακρωτήρι προς το Τελ Αβίβ από τον περασμένο Οκτώβριο. Σύμφωνα με ανώτερες βρετανικές πηγές, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2024, ισραηλινά αεροσκάφη F-35 χρησιμοποιούν τη βρετανική αεροπορική βάση στο Ακρωτήρι. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2024, τα αεροσκάφη RAF Shadow R1, που χρησιμοποιούνται για πληροφορίες, επιτήρηση, απόκτηση στόχων και αναγνώριση, είχαν πετάξει περισσότερες από 50 αποστολές πάνω από τη Γάζα, μια πρόσφατα καταγεγραμμένη αποστολή συνέπεσε με τη σφαγή στην «ασφαλή ζώνη» al-Mawasi στις 10 Σεπτεμβρίου 2024.

Εφαρμογή της συμβουλευτικής γνωμοδότησης του ΔΔΔ στον πόλεμο στη Γάζα

Η Συμβουλευτική Γνώμη της 19ης Ιουλίου 2024 αποτελεί έγκυρη δικαστική διατύπωση σχετικά με τις νομικές υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το δίκαιο της ευθύνης του κράτους, όπως αυτό σχετίζεται με την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Οι υποχρεώσεις που προβλέπονται σε αυτά τα σώματα δικαίου, συμπεριλαμβανομένων του ΔΠΠΔΑ, του ICESCR, της CERD και της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης, είναι δεσμευτικές τόσο για το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και για την Κυπριακή Δημοκρατία με βάση την προσχώρησή τους στις εν λόγω συμβάσεις και ως θέμα εθιμικού διεθνούς δικαίου.

Ένα σημαντικό προκαταρκτικό ερώτημα είναι πώς οι υποχρεώσεις του τρίτου κράτους που ορίζονται στη συμβουλευτική γνωμοδότηση σχετίζονται με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Γάζα. Η γνωμοδότηση σημειώνει ότι «οι πολιτικές και πρακτικές που εξετάζονται από το αίτημα της Γενικής Συνέλευσης δεν περιλαμβάνουν τη συμπεριφορά του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας ως απάντηση στην επίθεση που πραγματοποιήθηκε εναντίον του από τη Χαμάς και άλλες ένοπλες ομάδες στις 7 Οκτωβρίου 2023» (παράγραφος 81), αλλά το Δικαστήριο συνεχίζει να εξάγει συμπεράσματα που αφορούν την τρέχουσα κατάσταση στη Γάζα. Ειδικότερα, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι το Ισραήλ συνέχισε να ασκεί έλεγχο επί βασικών στοιχείων της εξουσίας στη Γάζα μετά την αποχώρησή του το 2005, και ότι «[τ]ο ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο μετά την 7η Οκτωβρίου 2023» (παρ. 93). Το ΔΔ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το Ισραήλ εξακολουθεί να δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το δίκαιο της κατοχής στη Γάζα ανάλογα με το βαθμό του πραγματικού ελέγχου του στη Γάζα (παρ. 94), ένας βαθμός ελέγχου που έχει αυξηθεί σημαντικά από τον Οκτώβριο του 2023. Ο δικαστής Iwasawa γράφει στη χωριστή γνωμοδότησή του ότι το Δικαστήριο ενστερνίζεται εδώ μια λειτουργική προσέγγιση του δικαίου της κατοχής, σύμφωνα με την οποία το επίκεντρο δεν είναι το καθεστώς του εδάφους ως τέτοιο, αλλά μάλλον το κατά πόσον ένα κράτος εξακολουθεί να δεσμεύεται από ορισμένες υποχρεώσεις βάσει του δικαίου της κατοχής (περισσότερα για τη λειτουργική προσέγγιση στη συμβουλευτική γνωμοδότηση εδώ). Το συμπέρασμα του Δικαστηρίου σχετικά με τη Γάζα πρέπει να διαβαστεί υπό το πρίσμα της έμφασής του ότι η Δυτική Όχθη, η Ανατολική Ιερουσαλήμ και η Γάζα αποτελούν «μια ενιαία εδαφική ενότητα, η ενότητα, η συνοχή και η ακεραιότητα της οποίας πρέπει να διατηρούνται και να γίνονται σεβαστές» (παράγραφος 78). Αυτή η έμφαση στην εδαφική ενότητα της Παλαιστίνης οδηγεί το Δικαστήριο στο συμπέρασμα ότι η παρανομία της παρουσίας του Ισραήλ αφορά το σύνολο της παλαιστινιακής επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης της Γάζας (παρ. 262).

Το ότι οι διαπιστώσεις του Δικαστηρίου για την παρανομία της κατοχής και τις επακόλουθες νομικές συνέπειες, τόσο για τον κατακτητή όσο και για τα τρίτα κράτη, ισχύουν και για την τρέχουσα κατάσταση στη Γάζα, αποδεικνύεται από τη διαφωνία που προκάλεσε στους τέσσερις δικαστές. Στη χωριστή της γνώμη, η δικαστής Cleveland υποστηρίζει ότι, κατά την άποψή της, το Δικαστήριο «δεν τεκμηριώνει το συμπέρασμά του ότι το παράνομο της παρουσίας του Ισραήλ και η συνακόλουθη υποχρέωση αποχώρησης ισχύουν και για την τρέχουσα κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας». Η κύρια διαφωνία της δικαστού Cleveland είναι ότι, αν και η Γάζα περιλαμβάνεται στις εκτιμήσεις σχετικά με τις ισραηλινές παραβιάσεις του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση (παράγραφοι 239-241), η Γάζα απουσιάζει από τις διαπιστώσεις σχετικά με τις παραβιάσεις του Ισραήλ της απαγόρευσης απόκτησης εδάφους με τη χρήση βίας. Κατά την άποψη του δικαστή Cleveland, το Δικαστήριο δεν εξήγησε πώς η παραβίαση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, ελλείψει παραβίασης της απαγόρευσης απόκτησης εδάφους με χρήση βίας, καθιστά την παρουσία του Ισραήλ παράνομη. Ως εκ τούτου, ο δικαστής Cleveland, και ομοίως οι δικαστές Tomka, Abraham και Aurescu, θεωρούν ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε να είχε εξαιρέσει τη Γάζα από τα συμπεράσματά του σχετικά με το παράνομο της παρουσίας του Ισραήλ. Οι δικαστές Tomka, Abraham και Aurescu προσθέτουν περαιτέρω ότι είναι «σκόπιμο η γνωμοδότηση να απέχει από το να λάβει θέση για τα γεγονότα που συνέβησαν στη Γάζα μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023».

Ωστόσο, δεν είναι απολύτως ακριβές ότι η Γνωμοδότηση δεν παίρνει καμία θέση για τα γεγονότα στη Γάζα μετά τον Οκτώβριο του 2023. Όπως προαναφέρθηκε, το Δικαστήριο αναφέρει, μετά την εκτίμησή του ότι «με βάση τις πληροφορίες που έχει στη διάθεσή του» το Ισραήλ συνέχισε να ασκεί «βασικά στοιχεία εξουσίας στη Λωρίδα της Γάζας» μετά την αποχώρησή του το 2005, ότι «αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023» (παράγραφος 93). Η δήλωση αυτή δεν έχει αμελητέα σημασία. Εάν είναι πράγματι σωστό, όπως γράφει ο δικαστής Iwasawa και όπως έχουν σημειώσει αρκετοί σχολιαστές, ότι το Δικαστήριο υιοθετεί μια λειτουργική προσέγγιση του δικαίου της κατοχής στη γνωμοδότηση, σύμφωνα με την οποία οι υποχρεώσεις ενός κράτους βάσει του δικαίου της κατοχής είναι ανάλογες με το βαθμό του πραγματικού ελέγχου του επί του κατεχόμενου εδάφους, τότε τα λόγια του Δικαστηρίου υποδηλώνουν ότι θεωρεί ότι οι υποχρεώσεις του Ισραήλ βάσει του δικαίου της κατοχής στη Γάζα έχουν ενταθεί υπό τις παρούσες συνθήκες, δεδομένου του κατά πολύ μεγαλύτερου βαθμού πραγματικού ελέγχου του κατακτητή επί της Γάζας από τον Οκτώβριο του περασμένου έτους. Μια λογική ερμηνεία των λεγομένων του Δικαστηρίου υποδηλώνει ότι η υποχρέωση αποχώρησης από τη Γάζα, ο επείγων χαρακτήρας της αποχώρησης και οι υποχρεώσεις των τρίτων κρατών να μην καθυστερούν την αποχώρηση αυτή μέσω βοήθειας και συνδρομής προς τον κατακτητή έχουν ενταθεί υπό τις παρούσες συνθήκες στη Γάζα.

Η Συμβουλευτική Γνώμη καθορίζει εννέα υποχρεώσεις τρίτων κρατών (για μια επισκόπηση των υποχρεώσεων των τρίτων κρατών στη Γνώμη, δείτε εδώ), αρκετές από τις οποίες σχετίζονται άμεσα με το ρόλο των στρατιωτικών βάσεων στην Κύπρο:

  • Πρώτον, το ΔΔ προβλέπει ότι όλα τα κράτη πρέπει να συνεργάζονται με τους τρόπους που απαιτούνται από τη Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να διασφαλιστεί ο τερματισμός της κατοχής. Το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης που εγκρίθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2024 καθόρισε αυτές τις λεπτομέρειες, επαναλαμβάνοντας τις υποχρεώσεις των τρίτων κρατών που ορίζονται στη Συμβουλευτική Γνώμη. Το ψήφισμα καλεί όλα τα κράτη να λάβουν, μεταξύ άλλων μέτρων, «μέτρα για την παύση της εισαγωγής οποιωνδήποτε προϊόντων που προέρχονται από τους ισραηλινούς εποικισμούς, καθώς και της παροχής ή μεταφοράς όπλων, πυρομαχικών και συναφούς εξοπλισμού στο Ισραήλ, την κατοχική δύναμη, σε όλες τις περιπτώσεις όπου υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος».
  • Δεύτερον, το ΔΔΔ παρατηρεί ότι όλα τα κράτη δεν πρέπει να παρέχουν βοήθεια ή συνδρομή για τη διατήρηση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί από την παράνομη παρουσία του Ισραήλ. Τα όπλα και η βοήθεια πληροφοριών προς τον κατοχικό στρατό από τρίτα κράτη διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο στη διατήρηση της κατοχής. Πολλές προσπάθειες έχουν καταβληθεί από ομάδες υπεράσπισης στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Κάτω Χωρών, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Δανίας, της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, για την ανάληψη νομικών ενεργειών για να σταματήσουν οι προμήθειες όπλων στον κατακτητή με σαφή κίνδυνο να διαπράξει εγκλήματα κατά των αμάχων στη Γάζα. Ένα υποβαθμισμένο και υποβαθμισμένο στοιχείο της βοήθειας από τρίτα κράτη αφορά τη ζωτικής σημασίας υποστήριξη των πληροφοριών τους προς τις ισραηλινές δυνάμεις. Για παράδειγμα, αναλύσεις από εμπειρογνώμονες παρακολούθησης πτήσεων υποδηλώνουν την πιθανή εμπλοκή βρετανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών επιτήρησης που πετούσαν πάνω από τη Γάζα τη νύχτα της σφαγής του al-Mawasi τον Σεπτέμβριο του 2024.
  • Τρίτον, όλα τα κράτη οφείλουν «να διασφαλίσουν ότι θα τερματιστεί κάθε εμπόδιο που προκύπτει από την παράνομη παρουσία του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη στην άσκηση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση». Τα εμπόδια που βιώνει σήμερα ο λαός της Γάζας στην άσκηση του δικαιώματός του στην αυτοδιάθεση είναι σωματικά - ο θάνατος, η πείνα, οι ασθένειες και το κλίμα μαστίζουν τον πληθυσμό. Οι δραστηριότητες του Ηνωμένου Βασιλείου και της Κύπρου που διατηρούν και επιδεινώνουν αυτές τις συνθήκες πρέπει να τερματιστούν.
  • Τέταρτον, το ΔΔ αναφέρει ότι «όλα τα κράτη μέρη της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης έχουν την υποχρέωση (...) να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση του Ισραήλ με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, όπως αυτό αποτυπώνεται στην εν λόγω Σύμβαση». Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμφωνα με τη δική της εκτίμηση, θεωρεί ότι υπάρχει σαφής κίνδυνος οι στρατιωτικές εξαγωγές προς το Ισραήλ να χρησιμοποιηθούν σε παραβιάσεις του ΔΑΔ, γεγονός που δίνει στην κυβέρνηση λόγο να αναστείλει τις άδειες εξαγωγής. Αυτή η αξιολόγηση του κινδύνου θα πρέπει να αφορά κάθε βοήθεια σε όπλα και επιτήρηση προς τον κατακτητή, με την οποία δεν μπορεί να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με το ΔΑΔ.

Τελικές παρατηρήσεις

Οι δικαστικές προσπάθειες από ομάδες υποστήριξης στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Κάτω Χωρών, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Δανίας, της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν δικαιολογημένα επικεντρωθεί στη διακοπή της μεταφοράς όπλων στο Ισραήλ. Η μεταφορά αυτών των φορτίων θανάτου φέρει άμεση σχέση με τις συνθήκες επί του πεδίου, ιδιαίτερα ορατή στη δικαστική διαμάχη για τη διακοπή της προμήθειας εξαρτημάτων για το αεροσκάφος F-35, το οποίο χρησιμοποιείται από το Ισραήλ για τη ρίψη βομβών 2000lb σε πυκνοκατοικημένες περιοχές στη Γάζα και τώρα στο Λίβανο. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου εξαίρεσε τα εξαρτήματα του F-35 από την απόφαση αναστολής της στις 2 Σεπτεμβρίου, δηλώνοντας τη σημασία του προγράμματος των μαχητικών αεροσκαφών για τη διατήρηση της παγκόσμιας ασφάλειας. Η χρήση των μαχητικών αεροσκαφών F-35 από το Ισραήλ στην επίθεση στη Βηρυτό στις 27 Σεπτεμβρίου 2024, η οποία κλιμάκωσε και διεύρυνε σοβαρά τη σύγκρουση και άλλαξε τους κανόνες εμπλοκής, υποχρεώνει τα υπουργεία Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου και άλλων συμμετεχουσών χωρών να επανεξετάσουν κατά πόσον το πρόγραμμα F-35 με την τρέχουσα δομή του προάγει την παγκόσμια ασφάλεια.

Η στήριξη της επιτήρησης από τρίτα κράτη προς την κατοχή λαμβάνει σχετικά λιγότερη προσοχή, παρόλο που το Ηνωμένο Βασίλειο, μέσω του μεγαλύτερου υπερπόντιου γραφείου πληροφοριών στον κόσμο στη Δεκέλεια, φαίνεται να είναι ένας σημαντικός εταίρος πληροφοριών του Ισραήλ. Η χρήση των προκεχωρημένων σταθμών του Ηνωμένου Βασιλείου στην Κύπρο για τη διεξαγωγή δραστηριοτήτων που μπορεί να βοηθήσουν τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την εθνική ασφάλεια της Κύπρου. Η παθητική και ενεργός συμμετοχή της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία αρνείται να σχολιάσει τις δραστηριότητες, ενώ συνεχίζει να διεξάγει κοινές ασκήσεις με την ισραηλινή αεροπορία, προκάλεσε απειλές από τον ηγέτη της Χεζμπολάχ να κάνει την Κύπρο «μέρος του πολέμου». Εν τω μεταξύ, ο βρετανικός στρατός δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι δεν υπάρχει «επίσημη απαίτηση» να ενημερώνεται η κυπριακή κυβέρνηση για τις στρατιωτικές και κατασκοπευτικές δράσεις του από το νησί, ενώ εκπρόσωπος της SBA δήλωσε ότι «κάθε δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στις βρετανικές βάσεις μοιράζεται πάντα με την [κυπριακή] κυβέρνηση». Αυτές οι πολιτικές ακροβασίες έχουν προκαλέσει μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις στην Κύπρο κατά των βρετανικών βάσεων, απαιτώντας τον τερματισμό της προμήθειας όπλων και πληροφοριών στο Ισραήλ από την Κύπρο. Στο πλαίσιο αυτό αξίζει να επαναλάβουμε ότι οι πολυμερείς ρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της διάταξης που υποχρεώνει την Κύπρο να επιτρέπει στα βρετανικά στρατιωτικά αεροσκάφη να πετούν στον εναέριο χώρο πάνω από το έδαφός της, δεν απαλλάσσουν την Κυπριακή Δημοκρατία από το καθήκον να συμμορφώνεται με τις υποχρεώσεις της βάσει του διεθνούς δικαίου.

Παραπομπές

1. Γιώργος Γεωργίου, «British Bases in Cyprus and Signals Intelligence», Études helléniques / Hellenic Studies, 19(2) (2011) 121-130.

2. Για μια ολοκληρωμένη συζήτηση, βλ. Nasia Hadjigeorgiou, 'Decolonizing Cyprus 60 Years after Independence: An Assessment of the Legality of the Sovereign Base Areas» (2022) 33 European Journal of International Law 1125-1152.

3. Ψήφισμα 174 της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας (22 Μαρτίου 2012). Στη γραπτή δήλωσή της στη Συμβουλευτική Γνωμοδότηση για το Αρχιπέλαγος Τσάγκος, η Κυπριακή Δημοκρατία υποστήριξε ότι «μια άσκηση για την εφαρμογή της αρχής της αυτοδιάθεσης που συνεπάγεται τη διατάραξη της εθνικής ενότητας ή της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας θα ήταν αντίθετη προς τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, παράνομη και νομικά αναποτελεσματική».» Γραπτή δήλωση σχολιάζοντας άλλες γραπτές δηλώσεις (11 Μαΐου 2018), παράγραφος 21

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ: Al Tamimi, Yussef- Πιπερίδης, Ανδρέας: Υποχρεώσεις τρίτων κρατών  στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔΔ: Implications for the United Kingdom and Cyprus, VerfBlog, 2024/10/14, https://verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/, DOI: 10.59704/576960e83e125451.


Άλλες αναρτήσεις σχετικά με αυτή την περιοχή:

Palästina



  • October 19th 2024 at 22:40

Yussef Al Tamimi & Andreas Piperides - Implications for the United Kingdom and Cyprus

By nicostrim

verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/

Yussef Al Tamimi

Andreas Piperides

This article belongs to the debate » The 2024 ICJ Advisory Opinion on the Occupied Palestinian Territory

14 October 2024

Third State obligations in the ICJ Advisory Opinion

On 2 September 2024, the United Kingdom Foreign Secretary David Lammy faced a series of questions in Parliament on the UK’s arms and surveillance support to Israel through its military bases in Cyprus. Referring to the recent decisions by the International Court of Justice (ICJ or Court), the Member of Parliament asked the Foreign Secretary to clarify “what role, legally or otherwise, Britain has played in overflying Gaza with surveillance aircrafts, and explain the use of RAF Akrotiri as a staging post for aircrafts going to Israel, which many people believe are carrying weapons to be used to bomb Gaza.” Foreign Secretary Lammy skirted the issue by commenting that he was “very comfortable with the support that we give to Israel” and that he “will not comment on operational issues.” The exchange in Parliament came on the same day that the UK government announced its immediate suspension of around thirty arms export licenses to Israel. That decision followed a government assessment which concluded that a clear risk exists that military exports to Israel might be used in violations of international humanitarian law (IHL). However, the decision pledged to keep in place the rest of the 350 UK licenses to Israel and expressly excluded from the decision the supply of components for the F-35 joint strike fighter programme, a move mirroring the evasive policy of the Dutch government since a landmark decision by the Hague Court of Appeal in February ordered a halt on F-35 aircraft deliveries to Israel. This contribution considers how the third State obligations set out in the ICJ Advisory Opinion of 19 July 2024 bear on the United Kingdom’s continued arms and intelligence assistance to Israel through its military bases in Cyprus.

Cyprus as a British launchpad and international law

The UK’s arms and intelligence support to Israel takes place primarily through its military bases in Cyprus. These bases stand on land over which the UK retained control in the era of decolonization. Article 1 of the Treaty of Establishment of the Republic of Cyprus, signed on 16 August 1960, delineated the land borders of the newly founded Republic while simultaneously establishing two British Sovereign Base Areas (SBAs):

“The territory of the Republic of Cyprus shall comprise the Island of Cyprus, together with the islands lying off its coast, with the exception of the two areas defined in Annex A to this Treaty, which areas shall remain under the sovereignty of the United Kingdom. These areas are in this Treaty and its Annexes referred to as the Akrotiri Sovereign Base Area and the Dhekelia Sovereign Base Area.”

The bases on Akrotiri and Dhekelia were picked due to their strategic location and military establishments. Akrotiri was and remains an airbase of the British Royal Air Force (RAF), about 40 minutes flying time from Tel Aviv. The Ayios Nikolaos station in Dhekelia was established in 1947 with the transfer of British personnel and equipment from Palestine, and now houses the largest intelligence gathering site of the British Government Communications Headquarters (GCHQ) outside the UK, as well as personnel of its U.S. counterpart, the National Security Agency (NSA), the latter in violation of the agreement between the British and Cypriot governments.

Under Article 2 of the Treaty of Establishment, the Republic of Cyprus is obliged to cooperate with the UK to ensure the security and operation of the SBAs and the “full enjoyment by the United Kingdom of the rights conferred by this Treaty.” Beyond the two military bases over which the UK claims sovereignty, Annex B provides a list of retained sites under the unimpeded administration of the UK with a “general right of use and control” (Annex B, Part II, S.1.4). These retained sites, which include the RAF satellite and radar centres in Troodos mountain (Schedule A, S.1. A.2 and A.3), are legally within the territory of the Republic of Cyprus but entirely outside its control, in a unique colonial legal situation that perhaps only resembles the U.S. base in Guantanamo Bay. In addition, the UK retained several rights of access and use over the whole island, most notably, for the purposes of the Gaza war, the right of British military aircrafts “to fly in the airspace over the territory of the Republic of Cyprus without restriction” (Annex B, Part II, S.4.2).

The legal status and obligations pertaining to the SBAs, which cover three percent of the island, equaling 99 square miles, is widely debated.2) The parliament of the Republic of Cyprus adopted a resolution describing the Treaty of Establishment and the SBAs as “a colonial remnant” which defies international law and UN resolutions, most importantly on the right to self-determination.3) The resolution also opposed the use of the SBAs for actions against other States. However, despite political and popular protests, the UK has continued to use Cyprus as a launchpad for attacks in the region, including in Syria and Yemen. The UK government disclosed the departure of 32 military aircrafts from the RAF airbase in Akrotiri to Israel from October to December last year. It has been reported that these flights, along with flights of U.S. C-295 military transport planes from Akrotiri, have been transporting arms to Israel. According to Haaretz, by the end of October 2023, German, Dutch, and Canadian military planes and personnel landed in Akrotiri ready to be deployed. At least 18 U.S. C-295 and CN-235 aircrafts, believed to be used by special forces, flew from Akrotiri to Tel Aviv since last October. According to senior British sources, until February 2024, Israeli F-35 planes used the British airbase in Akrotiri. By January 2024, RAF Shadow R1 planes, used for intelligence, surveillance, target acquisition and reconnaissance, had flown more than 50 missions over Gaza, one recently recorded mission coinciding with the massacre in the al-Mawasi ‘safe zone’ on 10 September 2024.

Application of the ICJ Advisory Opinion to the war in Gaza

The Advisory Opinion of 19 July 2024 is an authoritative judicial pronouncement on the legal obligations that arise from the UN Charter, the decisions of the Security Council, international human rights law, international humanitarian law, and the law of State responsibility as it relates to occupied Palestine. The obligations laid out in these bodies of law, including the ICCPR, ICESCR, CERD, and the Fourth Geneva Convention, are binding on both the United Kingdom and the Republic of Cyprus based on their accession to these conventions and as a matter of customary international law.

An important preliminary question is how the third State obligations set out in the Advisory Opinion relate to the ongoing war in Gaza. The Opinion notes that “the policies and practices contemplated by the request of the General Assembly do not include conduct by Israel in the Gaza Strip in response to the attack carried out against it by Hamas and other armed groups on 7 October 2023” (para. 81), but the Court goes on to draw conclusions that are pertinent to the current situation in Gaza. Notably, the Court finds that Israel continued to exercise control over key elements of authority in Gaza since its withdrawal in 2005, and that “[t]his is even more so since 7 October 2023” (para. 93). The ICJ concludes that Israel continues to be bound by obligations under the law of occupation in Gaza commensurate with the degree of its effective control over Gaza (para. 94), a degree of control that has markedly increased since October 2023. Judge Iwasawa writes in his separate opinion that the Court subscribes here to a functional approach to the law of occupation, whereby the focus is not on the status of the territory as such, but rather on whether a State continues to be bound by certain obligations under the law of occupation (more on the functional approach in the Advisory Opinion here). The Court’s conclusion about Gaza is to be read in light of its emphasis that the West Bank, East Jerusalem, and Gaza are “a single territorial unit, the unity, contiguity and integrity of which are to be preserved and respected” (para. 78). This emphasis on Palestine’s territorial unity leads the Court to conclude that the illegality of Israel’s presence relates to the entirety of the Palestinian territory, including Gaza (para. 262).

That the Court’s findings on the illegality of the occupation and the subsequent legal consequences, for the occupier as well as third States, also apply to the current situation in Gaza, is evidenced by the disagreement it drew from four judges. In her separate opinion, Judge Cleveland argues that, in her view, the Court “does not substantiate its conclusion that the unlawfulness of Israel’s presence, and the concomitant duty to withdraw, apply to the current situation in the Gaza Strip.” Judge Cleveland’s main disagreement is that, though Gaza is included in the considerations on Israeli violations of the Palestinian right to self-determination (paras. 239-241), Gaza is absent from the findings on Israel’s violations of the prohibition of acquiring territory through the use of force. In Judge Cleveland’s view, the Court did not explain how a violation of the right to self-determination, in the absence of a violation of the prohibition of acquiring territory by force, rendered Israel’s presence unlawful. Therefore, Judge Cleveland, and likewise Judges Tomka, Abraham and Aurescu, consider that the Court should have excluded Gaza from its conclusions on the illegality of Israel’s presence. Judges Tomka, Abraham and Aurescu further add that it is “appropriately that the Opinion refrains from taking any position on the events that have occurred in Gaza after 7 October 2023.”

However, it is not entirely accurate that the Opinion does not take any position on the events in Gaza since October 2023. As noted above, the Court states, following its consideration that “based on the information before it” Israel continued to exercise “key elements of authority over the Gaza Strip” following its withdrawal in 2005, that “[t]his is even more so since 7 October 2023” (para. 93). This statement is of no negligible import. If it is indeed correct, as Judge Iwasawa writes and several commentators have noted, that the Court subscribes to a functional approach to the law of occupation in the Opinion, whereby a State’s obligations under the law of occupation is commensurate with the degree of its effective control over the occupied territory, then the Court’s words suggest that it considers Israel’s obligations under the law of occupation in Gaza have intensified under the current circumstances, given the vastly greater degree of the occupier’s effective control over Gaza since October of last year. A reasonable interpretation of the Court’s words suggests that the duty to withdraw from Gaza, the urgency of the withdrawal, and the obligations of third States to abstain from delaying that withdrawal through aid and assistance to the occupier, have all intensified under the current circumstances in Gaza.

The Advisory Opinion specifies nine third State obligations (for an overview of obligations for third States in the Opinion, see here), several of which are directly relevant to the role of military bases in Cyprus:

  • Firstly, the ICJ provides that all States must co-operate with the modalities required by the UN General Assembly and Security Council to ensure an end to the occupation. The General Assembly Resolution passed on 18 September 2024 established those modalities, reiterating the obligations of third States set out in the Advisory Opinion. The Resolution calls upon all States to, among other measures, “take steps towards ceasing the importation of any products originating in the Israeli settlements, as well as the provision or transfer of arms, munitions and related equipment to Israel, the occupying Power, in all cases where there are reasonable grounds to suspect that they may be used in the Occupied Palestinian Territory.”
  • Secondly, the ICJ observes that all States are not to render aid or assistance in maintaining the situation created by Israel’s illegal presence. Arms and intelligence assistance to the occupation army by third States play a vital role in maintaining the occupation. Much effort has been put by advocacy groups in the UK, as well as other countries, including the Netherlands, France, Belgium, Denmark, Germany and the United States, into taking legal action to halt arms supplies to the occupier with a clear risk to commit crimes against civilians in Gaza. An underreported and under-litigated element of assistance by third States concerns their vital intelligence support to the Israeli forces. For example, analyses by flight tracking experts suggests the possible involvement of UK surveillance drones flying over Gaza on the night of the al-Mawasi massacre in September 2024.
  • Thirdly, all States are “to ensure that any impediment resulting from the illegal presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory to the exercise of the Palestinian people of its right to self-determination is brought to an end.” The impediments currently experienced by the people of Gaza in the exercise of their right to self-determination are corporal – death, hunger, disease and climate all ravaging the population. Activities of the UK and Cyprus that maintain and aggravate these conditions must be brought to an end.
  • Fourthly, the ICJ states that “all the States parties to the Fourth Geneva Convention have the obligation (…) to ensure compliance by Israel with international humanitarian law as embodied in that Convention.” The UK government, by its own assessment, considers that a clear risk exists that military exports to Israel might be used in violations of IHL, giving the government reason to suspend export licenses. This risk assessment should bear on all arms and surveillance assistance to the occupier whereby compliance with IHL cannot be ensured.

Concluding remarks

Litigation efforts by advocacy groups in the UK and other countries, including the Netherlands, France, Belgium, Denmark, Germany and the United States, have understandably focused on halting arms transfers to Israel. The transfer of these shipments of death bear an immediate connection to the conditions on the ground, particularly visible in the litigation to halt the supply of components for the F-35 jet, used by Israel to drop 2000lb bombs on densely populated areas in Gaza and now Lebanon. The UK government excluded F-35 components from its suspension decision on 2 September, stating the importance of the fighter jet programme for maintaining global security. The use of F-35 jets by Israel in the attack on Beirut on 27 September 2024, severely escalating and widening the conflict and shifting the rules of engagement, compels the foreign offices of the UK and other participating countries to rethink whether the F-35 programme in its current structure furthers global security.

Surveillance assistance by third States to the occupation receives relatively less attention, even though the UK, through its largest overseas intelligence office in the world in Dhekelia, appears to be a major intelligence partner to Israel. The UK’s use of outposts in Cyprus to conduct activities that may aid Israeli war crimes carries serious national security risks for Cyprus. The passive and active participation by the Cypriot government, refusing to comment on the activities while continuing to conduct joint drills with Israel’s air force, drew threats from the leader of Hezbollah to make Cyprus “part of the war.” The UK military meanwhile told Parliament that there is no “formal requirement” to inform the Cypriot government of its military and intelligence actions from the island, while an SBA spokesperson stated that “any activity taking place on the British bases is always shared with the [Cypriot] government.” These political gymnastics have sparked mass popular protests in Cyprus against the British bases, demanding an end to the supply of arms and intelligence to Israel from Cyprus. In this regard it is worth reiterating that multilateral arrangements, including the provision that obliges Cyprus to allow British military aircrafts to fly in the airspace over its territory, do not release the Republic of Cyprus from the duty to comply with its obligations under international law.

References

References↑1Giorgos Georgiou, ‘British Bases in Cyprus and Signals Intelligence’, Études helléniques / Hellenic Studies, 19(2) (2011) 121–130.

↑2For a comprehensive discussion, see Nasia Hadjigeorgiou, ‘Decolonizing Cyprus 60 Years after Independence: An Assessment of the Legality of the Sovereign Base Areas’ (2022) 33 European Journal of International Law 1125–1152.

↑3Republic of Cyprus House of Representatives Resolution 174 (22 March 2012). In its written statement in the Chagos Archipelago Advisory Opinion, the Republic of Cyprus argued that ‘an exercise in the implementation of the principle of self-determination that does involve the disruption of the national unity or the territorial integrity of a country would be contrary to the UN Charter, unlawful, and legally ineffective’ Written Statement Commenting on Other Written Statements (11 May 2018) para 21.

LICENSED UNDER CC BY-SA 4.0

EXPORT METADATA

Marc21 XMLMODSDublin CoreOAI PMH 2.0

SUGGESTED CITATION Al Tamimi, Yussef; Piperides, Andreas: Third State obligations in the ICJ Advisory Opinion: Implications for the United Kingdom and Cyprus, VerfBlog, 2024/10/14, https://verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/, DOI: 10.59704/576960e83e125451.

Explore posts related to this:

Other posts about this region:

Palästina

LICENSED UNDER CC BY-SA 4.0



 

  • October 19th 2024 at 22:34

Adam Shatz - Μετά τον Νασράλα

By nicostrim

 


London Review of Books,  Τόμος 46 Νο 20 - 24 Οκτωβρίου 2024

Μετά τον Νασράλα

Adam Shatz

Ο θάνατος του Χασάν Νασράλα ανακοινώθηκε το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, την επέτειο του θανάτου του Αιγύπτιου προέδρου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, του πατέρα του παναραβισμού. Ο Νάσερ πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1970, τρία χρόνια μετά την ταπεινωτική ήττα του στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το «νάξα» ή πισωγύρισμα που οδήγησε στην κατάκτηση της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας, των Υψιπέδων του Γκολάν και του Σινά από το Ισραήλ. Ο Νασράλα σκοτώθηκε κάτω από έναν καταιγισμό ογδόντα βομβών που έριξε η ισραηλινή πολεμική αεροπορία στο αρχηγείο του στο Χαρέτ Χάκε, στα νότια περίχωρα της Βηρυτού. Λίγες ώρες νωρίτερα, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε μιλήσει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας τον οργανισμό ως βόθρο αντισημιτισμού και ορκίστηκε να συνεχίσει τον πόλεμό του στο Λίβανο. «Δεν ήταν απλώς ένας ακόμη τρομοκράτης. Ήταν ο τρομοκράτης», δήλωσε ο Νετανιάχου μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Νασράλα.

Οι Αμερικανοί εγκάθετοι του Νετανιάχου - ο Τζο Μπάιντεν, η Καμάλα Χάρις και ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν - γρήγορα επανέλαβαν τους πανηγυρισμούς του Ισραηλινού πρωθυπουργού για τον θάνατο του Νασράλα. Δεν τους ενδιέφερε ότι ο Νετανιάχου δεν τους είχε συμβουλευτεί για τον βομβαρδισμό, ο οποίος γελοιοποίησε την αμερικανική και γαλλική πίεση για κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της Χιζμπολάχ, στην οποία ο Νετανιάχου είχε δώσει κατ' ιδίαν την έγκρισή του. Αφήστε τις συχνές προειδοποιήσεις των Αμερικανών για τους κινδύνους της κλιμάκωσης και τη δηλωμένη επιθυμία τους να αποφύγουν μια σύγκρουση με το Ιράν. Για τον Μπάιντεν, η δολοφονία του Νασράλα παρείχε ένα «μέτρο δικαιοσύνης» για τα θύματα της Χιζμπολάχ, από τις βομβιστικές επιθέσεις του 1983 στην αμερικανική πρεσβεία και τους στρατώνες των πεζοναυτών στη Βηρυτό μέχρι σήμερα. Ο Χάρις αποκάλεσε τον Νασράλα «τρομοκράτη με αμερικανικό αίμα στα χέρια του.» Λες και ο Νετανιάχου και οι συνάδελφοί του στο υπουργικό συμβούλιο είχαν κρατήσει τα χέρια τους καθαρά κατά τη διάρκεια της δολοφονίας δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Γάζα και του βίαιου εκτοπισμού πάνω από το 90% του πληθυσμού της - για να μην αναφέρουμε το κύμα επιθέσεων και κατεδαφίσεων εποίκων στη Δυτική Όχθη ή τους βομβαρδισμούς του νότιου Λιβάνου, της κοιλάδας Μπεκάα και της Βηρυτού μετά τις φρικτές επιθέσεις με τηλεειδοποιητές και ραδιοφωνικά μέσα πριν από δύο εβδομάδες. Αλλά το «αραβικό αίμα» δεν έχει την ίδια αξία με το αμερικανικό ή το ισραηλινό αίμα στον ηθικό υπολογισμό της Δύσης.

Μεταξύ των υποστηρικτών του στο Λίβανο, και για πολλούς εκτός Δύσης, ο Νασράλα θα μείνει στη μνήμη τους με διαφορετικό τρόπο: όχι ως «τρομοκράτης» αλλά ως πολιτικός ηγέτης και σύμβολο πρόκλησης των αμερικανικών και ισραηλινών φιλοδοξιών στη Μέση Ανατολή. Παρόλο που η Χιζμπολάχ παρέμεινε μια στρατιωτική οργάνωση διαβόητη για τις θεαματικές επιθέσεις της εναντίον δυτικών συμφερόντων, το Κόμμα του Θεού και ο ηγέτης του υπέστησαν μια πολύπλοκη εξέλιξη μετά το τέλος του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου το 1990. Δεν ήταν μια ασυνήθιστη πορεία στην περιοχή. Ο Menachem Begin και ο Yitzhak Shamir, πρώην ηγέτες του Likud, του κόμματος του Netanyahu, ξεκίνησαν και οι δύο ως «τρομοκράτες». Ο Begin ήταν πίσω από τη βομβιστική επίθεση του 1946 στο ξενοδοχείο King David, η οποία σκότωσε σχεδόν εκατό πολίτες- ο Shamir σχεδίασε την απαγωγή και τη δολοφονία του απεσταλμένου του ΟΗΕ Folke Bernadotte το 1948. Ο Γιτζάκ Ράμπιν, που εκτιμήθηκε από τους φιλελεύθερους σιωνιστές ως ειρηνοποιός, επέβλεψε την εκδίωξη δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τη Λύδδα και τη Ράμλε το 1948. Περνώντας από τη βία στην πολιτική, ο Νασράλα ακολούθησε τα βήματα των ισραηλινών εχθρών του, τη σταδιοδρομία των οποίων φέρεται να έχει μελετήσει στενά.

Ο Νασράλα έγινε ηγέτης της Χιζμπολάχ το 1992, αφού το Ισραήλ δολοφόνησε τον προκάτοχό του, τον σεΐχη Αμπάς αλ-Μουσάουι. Ήταν 31 ετών, και παρόλο που ήταν ηγετικό μέλος του συμβουλίου σούρα της Χιζμπολάχ για πέντε χρόνια, ήταν ελάχιστα γνωστός εκτός των εσωτερικών κύκλων του κινήματος. Το να πούμε ότι αποδείχθηκε πιο ικανός από τον αλ-Μουσάουι είναι υποτιμητικό: Ο Νασράλα ήταν ένας ηγέτης ιστορικών διαστάσεων, μια από τις μορφές που καθόρισαν τη Μέση Ανατολή των τελευταίων τριών δεκαετιών. Ένας Λιβανέζος συγγραφέας μου είπε πρόσφατα ότι ήταν η κατάρα του Λιβάνου -και σύμπτωμα της κρίσης της κοσμικής ελίτ- ότι ο πιο ταλαντούχος πολιτικός ηγέτης της χώρας ήταν ένας σιίτης φονταμενταλιστής.

Ο Νασράλα ήταν στενός σύμμαχος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και οπαδός του velayet-e faqih, του συστήματος ιερατικής διακυβέρνησης του Ιράν, αλλά απείχε πολύ από τον φανατικό «αφοσιωμένο στο τζιχάντ, όχι στη λογική», όπως τον περιέγραψε ο Jeffrey Goldberg στο New Yorker το 2002. Αντίθετα, ήταν ένας υπολογιστικός, έξυπνος ηγέτης που σπάνια επέτρεπε στο πάθος του να υπερισχύει της ικανότητάς του για λογική- ήταν πάντα προσεκτικός στο να λαμβάνει υπόψη του την ψυχολογία του εχθρού του στην άλλη πλευρά των συνόρων. Κατάλαβε ότι ο λαός του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένου του σιιτικού πληθυσμού του, δεν ήταν θρησκευτικοί ζηλωτές και ότι ένα ισλαμικό κράτος δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη στο ορατό μέλλον. Ποτέ δεν προσπάθησε να επιβάλει τον νόμο της Σαρία στους οπαδούς του- οι γυναίκες στο φέουδό του στα νότια προάστια της Βηρυτού ήταν ελεύθερες να ντύνονται όπως ήθελαν χωρίς να παρενοχλούνται από την αστυνομία ηθικής. Μετά την απελευθέρωση του νότου από την ισραηλινή κατοχή από τη Χιζμπολάχ το 2000, ο Νασράλα ξεκαθάρισε ότι δεν θα υπάρξουν εξωδικαστικά αντίποινα κατά των χριστιανών που είχαν συνεργαστεί με τους Ισραηλινούς. Αντίθετα, θα τους οδηγούσαν στα σύνορα και θα τους παρέδιδαν στο Ισραήλ. Οι σιίτες συνεργάτες, ωστόσο, είδαν κάποια αντίποινα.

Μέχρι που οδήγησε τη Χιζμπολάχ στον πόλεμο της Συρίας στο πλευρό του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, προσελκύοντας το μίσος πολλών που κάποτε τον θαύμαζαν, ο Νασράλα φαινόταν να είναι ο τελευταίος Άραβας εθνικιστής, ο μόνος Άραβας ηγέτης εκτός Παλαιστίνης που ήταν πρόθυμος να σταθεί απέναντι στο Ισραήλ. Συχνά τον συνέκριναν με τον Νάσερ, αλλά σε αντίθεση με τον Νάσερ, του οποίου η πολεμική αεροπορία κονιορτοποιήθηκε την πρώτη ημέρα του Πολέμου των Έξι Ημερών, πολέμησε το Ισραήλ μέχρις εσχάτων το 2006, και μάλιστα έδωσε στον λιβανέζικο λαό μια τηλεοπτική ομιλία στην οποία ανακοίνωσε επικείμενη επίθεση σε ισραηλινό πλοίο, το οποίο τυλίχθηκε στις φλόγες την ώρα που μιλούσε (έγινε μάλιστα για λίγο και απίθανο αντικείμενο θαυμασμού στον σουνιτικό αραβικό κόσμο). Αλλά παρόλο που καυχιόταν για τις επιδόσεις της Χιζμπολάχ στο πεδίο της μάχης, τιμωρήθηκε από την αγριότητα των ισραηλινών βομβαρδισμών και αναγνώρισε ότι η διασυνοριακή επιχείρηση ομηρίας του κινήματός του έδωσε στο Ισραήλ την αφορμή να καταστρέψει μεγάλα τμήματα του Λιβάνου, ένα λάθος που ορκίστηκε να μην επαναλάβει ποτέ.

Η Hizbulah ιδρύθηκε το 1982, με τη βοήθεια του Ιράν, μετά την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο. Υπήρχε κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της PLO από τον Ιούλιο του 1981. Αλλά όταν τρομοκράτες που απασχολούσε ο Αμπού Νιντάλ, ορκισμένος αντίπαλος του Γιασίρ Αραφάτ, προσπάθησαν να σκοτώσουν τον πρεσβευτή του Ισραήλ στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1982, ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Αριέλ Σαρόν άδραξε την ευκαιρία για να δικαιολογήσει τον πόλεμο κατά της PLO του Αραφάτ και να εισβάλει στον Λίβανο, όπου είχε την έδρα της η PLO. Ορισμένοι από τους σιίτες στο νότο, εξοργισμένοι από τη σκληρή παρουσία των Παλαιστινίων μαχητών, αρχικά καλωσόρισαν τις προσπάθειες του Ισραήλ να καταργήσει το «κράτος μέσα στο κράτος» της PLO. Αλλά το Ισραήλ έγινε γρήγορα εχθρός, προκαλώντας μια εξέγερση από νέους σιίτες.

Ο Νασράλα, γεννημένος το 1960, ήταν ένας από αυτούς. Η Χιζμπολάχ περιγράφεται συχνά στη Δύση ως «πολιτοφυλακή που υποστηρίζεται από το Ιράν», κάτι που είναι αλήθεια, αλλά οι περισσότερες πολιτικές ομάδες στο Λίβανο έχουν καλλιεργήσει ξένους χορηγούς (Αμερικανούς, Γάλλους, Σαουδάραβες). Και, όπως συχνά επισημαίνουν οι ηγέτες της Χιζμπολάχ, οι σιίτες είναι λιγότερο πιθανό να έχουν δεύτερο διαβατήριο ή δεύτερο σπίτι στο Παρίσι και το Λονδίνο. Όποιοι και αν είναι οι δεσμοί τους με το Ιράν, είναι «γιοι του Λιβάνου». Ο Νασράλα μεγάλωσε σε μια εργατική, κυρίως αρμενική γειτονιά της Βηρυτού, μέχρι που η οικογένειά του εκδιώχθηκε από χριστιανικές πολιτοφυλακές στην αρχή του εμφυλίου πολέμου το 1975. Εγκαταστάθηκαν στο νότο, στο χωριό κοντά στην Τύρο όπου γεννήθηκε ο πατέρας του. Ο Νασράλα μοιραζόταν τον θαυμασμό του πατέρα του για τον ιρανικής καταγωγής κληρικό Μούσα αλ Σαντρ, του οποίου το Κίνημα των Αναξιοπαθούντων είχε προωθήσει την ενδυνάμωση των καταπιεσμένων σιιτών στον Λίβανο πριν εξαφανιστεί μυστηριωδώς σε ένα ταξίδι στη Λιβύη το 1978. Όπως πολλοί νεαροί σιίτες, ο Νασράλα βρέθηκε επίσης να έλκεται από την επανάσταση του Χομεϊνί στο Ιράν. Και το 1982, η Ισλαμική Δημοκρατία έφτασε στο κατώφλι του, όταν ένα απόσπασμα 1.500 ανδρών της Φρουράς της Επανάστασης άρχισε να οργανώνει την πολιτοφυλακή που έγινε γνωστή ως Hizbulah στην κοιλάδα Bekaa. Ο Nasrallah ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της. Στις 23 Οκτωβρίου 1983, η ομάδα έγινε γνωστή στον κόσμο με δύο βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στη Βηρυτό με στόχο Αμερικανούς και Γάλλους ειρηνευτές, στις οποίες σκοτώθηκαν περισσότεροι από τριακόσιοι. Δύο χρόνια αργότερα, η Hizbulah δημοσίευσε ένα ανακοινωθέν στην εφημερίδα As-Safir, ανακοινώνοντας την αποφασιστικότητά της να «διώξει τους Αμερικανούς, τους Γάλλους και τους συμμάχους τους από το Λίβανο μια για πάντα, βάζοντας τέλος σε όλες τις αποικιοκρατικές οντότητες στη χώρα μας» και να αντικαταστήσει το πολιτικό σύστημα της χώρας με ένα ισλαμικό κράτος ιρανικού τύπου.

Όταν ο Νασράλα έγινε γενικός γραμματέας το 1992, οδήγησε τη Χιζμπολάχ στην πολιτική, επικρατώντας έναντι των μελών που υποστήριζαν ότι το κίνημα θα έπρεπε να περιοριστεί στην αντίσταση στο νότο και να αποφύγει να εμπλακεί στο θρησκευτικό σύστημα του Λιβάνου, αν και ο ίδιος προσπάθησε να μείνει προσωπικά μακριά. Το κύρος του αυξήθηκε μετά τον θάνατο του 18χρονου γιου του, Χαντί, ο οποίος πέθανε πολεμώντας το Ισραήλ το 1997. 'Ο γιος μου είχε την εξαιρετική ευκαιρία να πεθάνει ως μάρτυρας', είπε. 'Αν υποφέρω σε προσωπικό επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο, είμαι ευτυχής. Από τότε, ο Νασράλα είναι γνωστός ως «Αμπού Χαντί». Αφού οι ΗΠΑ δολοφόνησαν τον Qasem Soleimani, τον ηγέτη της Δύναμης Quds της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς, το 2020, ο Nasrallah έγινε ο ηγέτης με τη μεγαλύτερη επιρροή στον ιρανικό άξονα - δεύτερος μετά τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές. Καθώς η Χιζμπολάχ εμπλέκεται όλο και περισσότερο στο πολιτικό σύστημα του Λιβάνου, το οποίο κάποτε είχε κατακεραυνώσει, ο Νασράλα ενδιαφέρθηκε να επεκτείνει την επιρροή του στέλνοντας πράκτορες της Χιζμπολάχ να εκπαιδεύουν συμμάχους στη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη. Έδωσε την εντύπωση ότι είχε ξεπεράσει τη μικρή του χώρα.

Πριν αναγκαστεί να αποσυρθεί στην παρανομία το 2006, ο Νασράλα ήταν περιστασιακά διαθέσιμος σε ξένους δημοσιογράφους. Κατάφερα να του πάρω μια συνέντευξη για το New York Review of Books το 2004. Στο γραφείο του στο Χαρέτ Χρέικ, ο μεταφραστής μου και εγώ γίναμε δεκτοί από έναν δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού της Χιζμπολάχ, του al-Manar, και, μετά από μια ενδελεχή αλλά ευγενική έρευνα, πήραμε το ασανσέρ για να ανεβούμε μερικούς ορόφους. Η αίθουσα υποδοχής ήταν διακοσμημένη με φωτογραφίες του αλ-Μουσάουι, του Χομεϊνί και του Χαμενεΐ. Στην είσοδο υπήρχε μια φωτογραφία του Χαντί Νασράλα. (Παρ' όλες τις προσπάθειες της Χιζμπουλάχ να αυτοχαρακτηριστεί ως η χτυπούσα καρδιά του αραβικού εθνικισμού, δεν υπήρχαν φωτογραφίες σουνιτών Αράβων ηγετών, μια υπενθύμιση της αδυναμίας του κόμματος να αποβάλει τις σεχταριστικές του καταβολές). Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, μου έκανε εντύπωση η άνετη εξουσία που επέδειξε ο Νασράλα: οι συνάδελφοί του τον σέβονταν αλλά δεν έδειχναν να τον φοβούνται. Αν ήταν ανένδοτος στις απόψεις του, ήταν επίσης φιλικός και ανεπιτήδευτος, και ποτέ δεν καυχιόταν. Τα επιχειρήματά του ήταν σχολαστικά διατυπωμένα, αντανακλώντας την ανάγνωση της ιστορίας και τη μελέτη του εχθρού του- η θρησκεία δεν αναφέρθηκε ποτέ. (Απαντούσε στις ερωτήσεις μου στα αραβικά μέσω μεταφραστή - μιας Λιβανέζας σιίτισσας που εργαζόταν για τον ΟΗΕ - αλλά καταλάβαινε σαφώς αγγλικά).

Η περηφάνια του για το επίτευγμα του κινήματός του ήταν εμφανής. Τέσσερα χρόνια μετά τη μονομερή αποχώρηση του Ισραήλ από τον Λίβανο, η Χιζμπούλα εξακολουθούσε να απολαμβάνει τη λάμψη της νίκης. Το κόμμα είχε ετήσιο προϋπολογισμό 100 εκατομμυρίων δολαρίων, μεγάλο μέρος του οποίου προμηθεύτηκε από το Ιράν, και δέκα έδρες στο κοινοβούλιο- συνέχισε να αυξάνει τη στρατιωτική του δύναμη στο νότο και στην κοιλάδα Μπεκάα. Ο Νασράλα ήταν ανένδοτος ότι η Χιζμπολάχ έπρεπε να διατηρήσει τα όπλα της σε περίπτωση που το Ισραήλ αποφάσιζε να επιστρέψει στον Λίβανο.

Το Ισραήλ, ωστόσο, δεν ήταν ο μόνος εχθρός του Νασράλα ούτε η μόνη του ανησυχία. Στο Λίβανο παρέμεινε μια διχαστική φιγούρα, ακόμη και μεταξύ εκείνων που ήταν ευγνώμονες για τον αγώνα του κατά του κατακτητή. Υπήρχαν φήμες ότι είχε συμμετάσχει στη δολοφονία λιβανέζων κομμουνιστών τη δεκαετία του 1980, καθώς και σε βιαιοπραγίες και ομηρίες με στόχο δυτικά συμφέροντα. Καθώς η Χιζμπουλάχ εξελίχθηκε σε ένα κράτος μέσα σε ένα κράτος πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο από ό,τι ήταν το κράτος του Αραφάτ, οι εχθροί του Νασράλα στο Λίβανο πολλαπλασιάστηκαν. Δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του για να εκμεταλλευτεί το θρησκευτικό πολιτικό σύστημα που η Χιζμπολάχ είχε καταγγείλει στο ανακοινωθέν της το 1985 ή για να εκφοβίσει και μερικές φορές να δολοφονήσει αντιπάλους, συμπεριλαμβανομένων των σιιτών επικριτών του κόμματος, όπως ο δημοσιογράφος Λόκμαν Σλιμ. Η Χιζμπούλα εμπλέκεται επίσης σε ορισμένες από τις μεγάλες καταστροφές που έπληξαν τον Λίβανο τα τελευταία χρόνια, από τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι το 2005 έως την έκρηξη του 2020 σε αποθήκη του λιμανιού της Βηρυτού, όπου η Χιζμπούλα φέρεται να αποθήκευε νιτρικό αμμώνιο. Έχει προσπαθήσει να τοποθετήσει τον εαυτό του ως μια βασιλική φιγούρα υπεράνω της πολιτικής, αλλά έχει επίσης ζητήσει με σθένος τον τερματισμό πολλών ερευνών υψηλού προφίλ και υπερασπίστηκε ακόμη και τον Riad Salameh, τον ατιμασμένο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, μετά την οικονομική κατάρρευση του 2019. Ο Νασράλα μπορεί να είχε δίκιο να οδηγήσει τη Χιζμπολάχ στην πολιτική, αλλά οι επικριτές του είχαν δίκιο να προειδοποιούν ότι το λιβανέζικο σύστημα θα διέφθειρε το κόμμα και θα ροκάνιζε τη φήμη της ακεραιότητάς του.

Όμως καμία απόφαση του Νασράλα δεν ήταν πιο επιζήμια για το κύρος του κόμματός του από την παρέμβασή του στον πόλεμο της Συρίας για λογαριασμό της δικτατορίας του Άσαντ: δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ορισμένα από τα θύματα του Άσαντ εξέφρασαν τη χαρά τους για την πρόσφατη ταπείνωση της Χιζμπολάχ. Οι λόγοι του Νασράλα μπορεί να ήταν πραγματιστικοί: Ο Άσαντ ήταν μέρος του λεγόμενου Άξονα της Αντίστασης, και αν έπεφτε από την εξουσία, η Χιζμπολάχ δεν θα μπορούσε να μεταφέρει όπλα από το Ιράν μέσω των συριακών συνόρων στον Λίβανο. (Εξίσου επικίνδυνη, από την άποψη της Χιζμπολάχ, ήταν η αυξανόμενη δύναμη των σουνιτών τζιχαντιστών στη συριακή αντιπολίτευση, εχθρών των σιιτών). Αλλά ο Νασράλα είχε αυτοχαρακτηριστεί ως υπερασπιστής των καταπιεσμένων και πολλοί δεν ήταν ευχαριστημένοι που έβλεπαν μαχητές της Χιζμπαλάχ να συνδράμουν έναν αδίστακτο πόλεμο καταστολής.

Η απόφαση του Νασράλα βοήθησε στη διατήρηση του καθεστώτος Άσαντ. Ενίσχυσε επίσης τους δεσμούς της Χιζμπολάχ με τη Ρωσία. Αλλά αποδείχθηκε εξίσου καταστροφική με την παρέμβαση της Αιγύπτου στον εμφύλιο πόλεμο της Βόρειας Υεμένης τη δεκαετία του 1960, τον οποίο ο Νάσερ περιέγραψε ως «το δικό μου Βιετνάμ». Η Χιζμπούλα δεν έχασε μόνο χιλιάδες μαχητές: το κόμμα της αντίστασης ήταν πλέον το κόμμα της αντεπίθεσης εναντίον των συμπατριωτών της Αράβων, και η συνεργασία της με τις συριακές και ρωσικές μυστικές υπηρεσίες την έκανε ευάλωτη σε αμερικανική και ισραηλινή διείσδυση. Η Χιζμπουλάχ είχε βάλει στο στόχαστρο στρατιώτες στον αγώνα της κατά του Ισραήλ, αλλά τώρα ήταν μέρος μιας εκστρατείας καμένης γης στη Συρία που δεν έκανε καμία διάκριση μεταξύ στρατιώτη και πολίτη. Μετά το 2006, η Χιζμπολάχ συμμετείχε μόνο σε περιστασιακές ανταλλαγές τίτλων με το Ισραήλ, που συνήθως αφορούσαν τα αγροκτήματα Σεμπάα, ένα κομμάτι εδάφους που η Χιζμπολάχ ισχυρίζεται ότι ανήκει στον Λίβανο και το Ισραήλ στα συριακά Υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται υπό ισραηλινό έλεγχο. Κατά τα άλλα, τα σύνορα ήταν σχετικά ήσυχα - τόσο ήσυχα που οι σουνίτες ριζοσπάστες στο Λίβανο κατηγόρησαν τον Νασράλα ότι είναι ένας από τους συνοριοφύλακες του Ισραήλ. Όλα αυτά άλλαξαν, ωστόσο, στις 8 Οκτωβρίου 2023, όταν αποφάσισε να ανοίξει ένα «βόρειο μέτωπο» για την υποστήριξη της Χαμάς και του λαού της Γάζας.

Ισραηλινοί σχολιαστές, αριστεροί και δεξιοί, υποστήριξαν ότι η Χιζμπολάχ δεν είχε κανένα λόγο να εκτοξεύσει ρουκέτες στο βόρειο Ισραήλ, ότι επέλεξε να ξεκινήσει αυτή τη σύγκρουση. Ο Νασράλα είχε διαφορετική άποψη. Η Χιζμπολάχ, πίστευε, βρισκόταν «στην καρδιά της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Είναι μια ενιαία οντότητα και δεν μπορείτε να τη διαιρέσετε. Είναι τελικά μία πραγματικότητα». Όπως το έβλεπε, αναλάμβανε τις ευθύνες του στο πλαίσιο του Άξονα της Αντίστασης για να μειώσει την πίεση στον σύμμαχό του στη Γάζα. Οι επιθέσεις της Χιζμπολάχ στο βόρειο Ισραήλ, οι οποίες οδήγησαν στην εκκένωση περισσότερων από πενήντα χιλιάδων Ισραηλινών πολιτών, καταγγέλθηκαν από τη Δύση ως τρομοκρατία. Αλλά πολλοί Παλαιστίνιοι εκτίμησαν την υποστήριξη του Νασράλα, ειδικά από τη στιγμή που κανένας από τους άλλους Άραβες ηγέτες δεν έκανε τίποτα για να υπερασπιστεί το λαό της Γάζας. Ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας, μίλησε εκ μέρους πολλών από αυτούς όταν δήλωσε στον Antony Blinken λίγο μετά τις 7 Οκτωβρίου: «Ενδιαφέρομαι προσωπικά για το παλαιστινιακό ζήτημα; Δεν ενδιαφέρομαι, αλλά ο λαός μου ενδιαφέρεται, οπότε πρέπει να βεβαιωθώ ότι αυτό έχει νόημα».

Το στοίχημα του Νασράλα ήταν ότι στοχεύοντας στρατιωτικές και αμυντικές υποδομές και αποφεύγοντας σε μεγάλο βαθμό τις απώλειες αμάχων, θα μπορούσε να δείξει ένα μέτρο υποστήριξης προς τον λαό της Γάζας και να αναγκάσει το Ισραήλ να καταλήξει σε κατάπαυση του πυρός με τη Χαμάς χωρίς να οδηγήσει σε κλιμάκωση στα σύνορα Λιβάνου-Ισραήλ. Γνώριζε ότι ένας πόλεμος με το Ισραήλ θα ήταν αντίθετος από τους περισσότερους ανθρώπους στο Λίβανο, συμπεριλαμβανομένων πολλών σιιτών, καθώς και από τους συμμάχους του στην Τεχεράνη, οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν το οπλοστάσιο της Χιζμπολάχ σε περίπτωση ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν. Αλλά έπρεπε επίσης να διατηρήσει την εικόνα του κινήματός του ως υπέρμαχου της παλαιστινιακής αντίστασης, μια φήμη που θα είχε καταστραφεί αν δεν είχε δράσει. Εξ ου και η επιμονή του ότι δεν επρόκειτο για μια τελική αποκαλυπτική μάχη με το Ισραήλ: Η Χιζμπολάχ σκόπευε απλώς να αποτρέψει την ισραηλινή επιθετικότητα στη Γάζα και θα σταματούσε να εκτοξεύει τους πυραύλους της όταν το Ισραήλ αποδεχόταν την κατάπαυση του πυρός.

Ο Νασράλα τόνισε επανειλημμένα ότι δεν επιθυμούσε έναν ευρύτερο πόλεμο, όπως και οι σύμμαχοί του στο Ιράν, ιδιαίτερα ο συμφιλιωτικός νέος πρόεδρός του, Μασούντ Πεζεκιάν, ο οποίος έβγαλε έναν αχαρακτήριστα γκαντιανό τόνο στις εκκλήσεις του για τερματισμό των μαχών στο Λίβανο κατά την επίσκεψή του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Οι υψηλού επιπέδου ιρανικές αντιδράσεις στις προκλήσεις του Ισραήλ -ιδιαίτερα στις δολοφονίες των ηγετών της Χιζμπολάχ και της Χαμάς στη Βηρυτό, τη Δαμασκό και την Τεχεράνη- ήταν υποτονικές. Αλλά ο Νασράλα, ο οποίος είχε κερδίσει τον σεβασμό όχι μόνο των Αράβων αλλά και των Ισραηλινών για την ανάλυσή του σχετικά με τις προθέσεις των ηγετών του Ισραήλ, για μια φορά εκτίμησε λάθος τον εχθρό του, ενώ αποκάλυψε μια εκπληκτική δόση αφέλειας σχετικά με την πραγματική ισορροπία δυνάμεων. Παρόλο που η Χιζμπολάχ είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια κατάσταση αμοιβαίας αποτροπής με τον γείτονά της, το Ισραήλ είχε αποδεχτεί μόνο απρόθυμα αυτή την κατάσταση. Επιχειρώντας να συνδέσει το βόρειο Ισραήλ και τη Γάζα στις 8 Οκτωβρίου, εκτοξεύοντας ρουκέτες «σε ένδειξη αλληλεγγύης» προς τους Παλαιστίνιους, ο Νασράλα προσέφερε στο Ισραήλ τη δικαιολογία που αναζητούσε εδώ και καιρό για να ξαναγράψει τους «κανόνες του παιχνιδιού» που διέπουν τα σύνορα από το 2006.

Μετά τις 7 Οκτωβρίου, ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Γιοάβ Γκαλάντ, φέρεται να ήθελε να χτυπήσει πρώτα τη Χιζμπολάχ και όχι τη Χαμάς. Ο Νετανιάχου απέρριψε τη συμβουλή του Γκαλάντ, αλλά ο πόλεμος κατά της Χιζμπολάχ, για τον οποίο το Ισραήλ προετοιμάζεται εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, παρέμεινε μέρος της συζήτησης, ακόμη και όταν ο Νετανιάχου έκανε ότι άκουγε τις προειδοποιήσεις της κυβέρνησης Μπάιντεν για περιφερειακή ανάφλεξη. Ήξερε ότι ο Μπάιντεν και ο Μπλίνκεν θα συνθηκολογούσαν τελικά, με μια ανόητη τελετή «ανησυχίας» και «επιφυλακτικότητας» για τον «καλύτερο δρόμο προς τα εμπρός». Τους επόμενους έντεκα μήνες, οι Ισραηλινοί σφυροκόπησαν τον νότιο Λίβανο, σκοτώνοντας αρκετές εκατοντάδες ανθρώπους και αναγκάζοντας σχεδόν εκατό χιλιάδες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, αλλά αυτό προβλημάτισε τη δυτική συνείδηση πολύ λιγότερο από τη φυγή των Ισραηλινών πέρα από τα σύνορα. Το Ισραήλ διεξήγαγε το 80% των επιθέσεων κατά μήκος των συνόρων, αλλά για άλλη μια φορά αυτή η ανισότητα ελάχιστα τονίστηκε στον αμερικανικό Τύπο, όπου η έξοδος των Αράβων υπό την ισραηλινή βία αντιμετωπίστηκε ως φυσική καταστροφή και περιγράφηκε με παθητική φωνή.

Με τις βομβιστικές επιθέσεις και τις επιθέσεις με ραδιοτηλέφωνα στις 17-18 Σεπτεμβρίου, που σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους και τραυμάτισαν χιλιάδες άλλους, έγινε πιο σαφές ότι το Ισραήλ πλησίαζε τον Νασράλα και τη Χιζμπούλα. Οι επιθέσεις δεν κατέστρεψαν μόνο το σύστημα επικοινωνιών της Χιζμπολάχ: αποκάλυψαν την πλήρη έκταση της ισραηλινής διείσδυσης στην οργάνωση, ρίχνοντάς την σε παράλυση. Στη συνέχεια ήρθε ο δολοφονικός βομβαρδισμός του Λιβάνου, κατά την πρώτη ημέρα του οποίου έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι άνθρωποι από οποιαδήποτε άλλη ημέρα από το τέλος του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου, και ακολούθησαν οι δολοφονίες του Νασράλα και μεγάλου μέρους της ανώτερης ηγεσίας της Χιζμπολάχ. Περίπου 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι στο Λίβανο -σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού- έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους και περισσότεροι από 1.400 έχουν σκοτωθεί. (Ένας από αυτούς ήταν ένας 56χρονος Λιβανέζος-Αμερικανός, ο Kamel Jawad, πατέρας τεσσάρων παιδιών, ο οποίος εργαζόταν εθελοντικά στη γενέτειρά του, τη Nabatieh, και ο θάνατος του οποίου δεν θα ενδιαφέρει την αμερικανική κυβέρνηση περισσότερο από ό,τι ο θάνατος του 26χρονου Τουρκοαμερικανού Ayşenur Ezgi Eygi, ο οποίος πυροβολήθηκε από ισραηλινούς στρατιώτες σε μια ειρηνική διαμαρτυρία κοντά στη Ναμπλούς στις αρχές Σεπτεμβρίου).

Η Χιζμπολάχ δεν είναι ο μόνος στόχος: το Ισραήλ έχει πραγματοποιήσει πλήγματα κατά των ηγετών της Χαμάς και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στο Λίβανο, καθώς και κατά των Χούτι στην Υεμένη. Και ενώ η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στους πολέμους του Ισραήλ στο εξωτερικό, οι κάτοικοι της Γάζας πεθαίνουν σε αεροπορικές επιδρομές - στις 10 Οκτωβρίου, 28 άνθρωποι σκοτώθηκαν ενώ βρίσκονταν σε ένα σχολείο στην πόλη Ντέιρ αλ Μπαλάχ, ένα από τα περισσότερα από διακόσια σχολεία που βομβαρδίστηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις τον τελευταίο χρόνο - και ολόκληρες γειτονιές στη Δυτική Όχθη ισοπεδώνονται από ισραηλινές μπουλντόζες. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει σταθεί στο πλευρό του Ισραήλ ακόμη και όταν αυτό έχει ταπεινωθεί από την προκλητικότητα του Νετανιάχου, είτε επειδή πιστεύει ότι η αμερικανική πίεση θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις πιθανότητες νίκης του Χάρις, είτε επειδή σιωπηρά χαιρετίζει την επίθεση του Ισραήλ ως τρόπο αποδυνάμωσης της γραμμής άμυνας του Ιράν στον Λίβανο. Ο Νετανιάχου έχει πει επανειλημμένα ψέματα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αφού έδωσε διαβεβαιώσεις ότι η χερσαία επίθεση του Ισραήλ θα ήταν «περιορισμένη», έστειλε τον στρατό στον νότιο Λίβανο, όπου τον συνάντησαν καλά εκπαιδευμένοι μαχητές της Χιζμπολάχ, οι οποίοι, όσο υποβαθμισμένες και αν είναι οι ικανότητές τους, προετοιμάζονται για αυτή τη μάχη από το 2000 και γνωρίζουν το έδαφος πολύ καλύτερα από τους Ισραηλινούς. Μόνο την πρώτη εβδομάδα, έντεκα ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Λίβανο. Η Χιζμπολάχ συνέχισε επίσης να εκτοξεύει ρουκέτες προς το Ισραήλ.

Ο Νετανιάχου έχει προειδοποιήσει τη λιβανέζικη κυβέρνηση ότι αν δεν καταφέρει να απομακρύνει τη Χιζμπολάχ -κάτι που δεν έχει τη δύναμη να επιτύχει ακόμη και αν το επιθυμούσε- ο Λίβανος θα βρεθεί αντιμέτωπος με «καταστροφή και πόνο όπως βλέπουμε στη Γάζα». Εν τω μεταξύ, οι υποστηρικτές του Ισραήλ στο εξωτερικό ισχυρίζονται ότι, όπως το έθεσε ο Bernard-Henri Lévy στο Χ, «το Ισραήλ δεν εισβάλλει στον Λίβανο, αλλά τον απελευθερώνει». Μια τέτοια ρητορική δεν είναι καθόλου καινούργια. Η εισβολή στο Λίβανο το 1982 διαφημίστηκε ως «Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία». Όχι μόνο απέτυχε να καταστρέψει την παλαιστινιακή αντίσταση, αλλά οδήγησε στη δημιουργία μιας ακόμη πιο αποτελεσματικής πολεμικής δύναμης: Hizbullah. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2006, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις ισχυρίστηκε ότι άκουσε τους «πόνους της γέννησης μιας νέας Μέσης Ανατολής» καθώς το Ισραήλ βομβάρδιζε τον νότιο Λίβανο και τη Βηρυτό.

Το Ισραήλ επιμένει ότι δεν είχε άλλη επιλογή, κάτι που είναι αποδεδειγμένα ψευδές. Θα μπορούσε να είχε εργαστεί για να επιτύχει κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Θα μπορούσε να είχε υιοθετήσει την αμερικανο-γαλλική πρόταση για μια παύση 21 ημερών στις μάχες μεταξύ του Ισραήλ και της Χιζμπολάχ, στην οποία ο Νασράλα έδωσε την έγκρισή του, και η οποία θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει τη Χιζμπολάχ να υποχωρήσει στον ποταμό Λιτάνι. Όπως επισήμανε ο εκπρόσωπος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Τζον Κίρμπι, η πρόταση «δεν συντάχθηκε απλώς στο κενό. Έγινε μετά από προσεκτική διαβούλευση, όχι μόνο με τις χώρες που την υπέγραψαν, αλλά και με το ίδιο το Ισραήλ». Αντ' αυτού, όπως έκανε επανειλημμένα στις διαπραγματεύσεις για τη Γάζα, ο Νετανιάχου βοήθησε τους Αμερικανούς να συντάξουν μια πρόταση κατάπαυσης του πυρός την οποία δεν είχε καμία πρόθεση να τιμήσει, και συνωμότησε για να σκοτώσει τους Άραβες ηγέτες με τους οποίους επρόκειτο να επιτευχθεί η κατάπαυση του πυρός: πρώτα τον Ισμαήλ Χανίγια, τον πρώην ηγέτη του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, ο οποίος σκοτώθηκε στην Τεχεράνη στις 31 Ιουλίου, και τώρα τον Νασράλα. Ο Νετανιάχου φέρεται να δίστασε να σκοτώσει τον Νασράλα, αλλά συμφώνησε στο χτύπημα καθώς επιβιβαζόταν σε αεροπλάνο για τη Νέα Υόρκη.

Η Χιζμπολάχ δεν είναι μια οργάνωση που καθοδηγείται από προσωπικότητες, ή ισχυρίζεται ότι δεν είναι, αλλά στο πρόσωπο του Νασράλα είχε έναν ηγέτη με ασυνήθιστα χαρίσματα, και ο θάνατός του είναι ένα τεράστιο, αν όχι μοιραίο, πλήγμα- είναι επίσης ένα τεράστιο πλήγμα για το Ιράν. Την 1η Οκτωβρίου, με μικρή προειδοποίηση αλλά σαφώς ως απάντηση στις δολοφονίες του Νασράλα και του Χανίγια, το Ιράν εκτόξευσε σχεδόν διακόσιους βαλλιστικούς πυραύλους στο Ισραήλ, προκαλώντας μικρή ζημιά αλλά χτυπώντας μερικές στρατιωτικές βάσεις και σκοτώνοντας έναν Παλαιστίνιο στη Δυτική Όχθη. Ο Μπάιντεν είχε συμβουλεύσει τους Ισραηλινούς να «πάρουν τη νίκη», αφού η προηγούμενη επίθεση του Ιράν τον Απρίλιο αναχαιτίστηκε (με σημαντική αμερικανική βοήθεια). Αυτή τη φορά, συμβούλεψε απλώς τον Νετανιάχου να μην επιτεθεί στις πετρελαιοπηγές του Ιράν (το αποτέλεσμα θα ήταν μεγάλη αύξηση των τιμών του πετρελαίου) ή στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του. Θα τον ακούσουν οι Ισραηλινοί; Η συνήθειά τους να αψηφούν τους προστάτες τους δεν είναι καθόλου καθησυχαστική. 'Η επίθεσή μας θα είναι θανατηφόρα, ακριβής και πάνω απ' όλα αιφνιδιαστική', υποσχέθηκε ο Gallant σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου. 'Δεν θα καταλάβουν τι συνέβη και πώς συνέβη. Θα δουν τα αποτελέσματα». Αλλά ακόμη και αν οι Ισραηλινοί επιτεθούν σε ορισμένες από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, το πυρηνικό του πρόγραμμα είναι απίθανο να εκτροχιαστεί. Όπως επεσήμανε ο Avner Cohen, ο κορυφαίος ιστορικός του πυρηνικού προγράμματος του Ισραήλ, στη Ha'aretz, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι διασκορπισμένο σε ένα εκτεταμένο σύμπλεγμα εγκαταστάσεων - σε αντίθεση με την κεντρική πυρηνική εγκατάσταση του Ισραήλ στη Dimona. Οι εγκαταστάσεις του Ιράν - ορισμένες από αυτές είναι θαμμένες βαθιά κάτω από το έδαφος - είναι «αποκεντρωμένες και μπορούν να μετακινηθούν με σχετική ευκολία». Οι Ιρανοί έχουν δηλώσει ότι σε περίπτωση ισραηλινής επίθεσης θα εγκατέλειπαν τη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. «Προτείνω ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τις δηλώσεις τους ελαφρά τη καρδία», κατέληξε ο Κοέν.

Οι Αμερικανοί θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους αυτή την προειδοποίηση, αλλά έχουν επανειλημμένα εμφανιστεί πρόθυμοι να συνθηκολογήσουν με την ισραηλινή προκλητικότητα, ακόμη και με τον κίνδυνο να θέσουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο αμερικανικός Τύπος ήταν γεμάτος από αναφορές για «τεταμένες» σχέσεις μεταξύ του Μπάιντεν και του Μπίμπι. Στο νέο βιβλίο του Bob Woodward, War, ο Biden περιγράφει κατ' ιδίαν τον Netanyahu ως ναρκισσιστή και ψεύτη, και σε ένα σημείο του λέει κατάμουτρα: «Ξέρεις, η αντίληψη για το Ισραήλ σε όλο τον κόσμο είναι όλο και περισσότερο ότι είσαι ένα κράτος απατεώνας ή μια απάτη». Ωστόσο, για όλα αυτά τα «στελέχη», τα όπλα συνεχίζουν να έρχονται. Τον τελευταίο χρόνο, οι ΗΠΑ παρείχαν στο Ισραήλ στρατιωτική βοήθεια ύψους 18 δισεκατομμυρίων δολαρίων και διπλασίασαν τον αριθμό των δικών τους μαχητικών αεροσκαφών στην περιοχή σε περίπτωση που το Ισραήλ δεχθεί επίθεση από το Ιράν. Μετά τη δολοφονία του Nasrallah, έστειλαν αρκετές χιλιάδες περισσότερους στρατιώτες στη Μέση Ανατολή, μαζί με μοίρες μαχητικών αεροσκαφών F-15E, F-16 και F-22 και επιθετικά αεροσκάφη A-10. Το Ισραήλ εξαρτάται από τις ΗΠΑ, ωστόσο η κυβέρνηση Μπάιντεν φαίνεται να μην έχει κανένα μοχλό πίεσης - ή δεν είναι πρόθυμη να ασκήσει, δεδομένου ότι το Ισραήλ αποδυναμώνει τους ίδιους τους αντιπάλους της Ουάσιγκτον στη Βηρυτό, την Τεχεράνη και τη Γάζα. Στις 3 Οκτωβρίου, το Ισραήλ δολοφόνησε τον ξάδελφο του Νασράλα, τον Χασίμ Σαφεντίν, ο οποίος αναμενόταν ευρέως να είναι ο διάδοχός του καθώς και «ο αντικαταστάτης του αντικαταστάτη του» (λόγια του Νετανιάχου). Δεκάδες χιλιάδες άμαχοι στον ανατολικό Λίβανο -πολλοί από αυτούς Σύροι πρόσφυγες- περνούν τώρα τα σύνορα προς τη Συρία. Η καταστροφή χωριών και σπιτιών στο νότιο Λίβανο, στην κοιλάδα Μπεκάα, στα νότια προάστια της Βηρυτού και τώρα στο κέντρο της Βηρυτού, όπου 22 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αεροπορική επιδρομή με στόχο έναν ηγέτη της Χιζμπολάχ στις 10 Οκτωβρίου, θα γιορτάζεται σύντομα στο TikTok από Ισραηλινούς στρατιώτες. Ενώ η ισραηλινή εβραϊκή κοινωνία κατακλύζεται από τους εορτασμούς της 7ης Οκτωβρίου, η έκφραση του εθνικού πένθους αντισταθμίζεται από τις απολαύσεις που λαμβάνονται από την εκδίκηση και την αποκατάσταση της «αποτροπής».

Ωστόσο, η ευφορία μπορεί να αποδειχθεί βραχύβια, ειδικά καθώς αρχίζει η φθορά, τόσο στο Λίβανο όσο και στη Γάζα, όπου οι μαχητές της Χαμάς συνεχίζουν να προκαλούν τις ισραηλινές δυνάμεις. Όπως και άλλοι δευτερεύοντες πόλεμοι που διεξήχθησαν σε περιόδους τέλματος - ο γαλλικός βομβαρδισμός της Τυνησίας στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο αμερικανικός βομβαρδισμός της Καμπότζης το 1969-70 - η επίθεση στον Λίβανο είναι απίθανο να προσφέρει κάτι περισσότερο από πρόσκαιρη παρηγοριά. Η δολοφονία του Νασράλα είναι απίθανο να επιταχύνει την ήττα της Χαμάς στη Γάζα ή την επιστροφή των υπόλοιπων ομήρων (για την τύχη των οποίων ο Νετανιάχου φαίνεται να έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον εκτός από ένα σημείο συζήτησης), πολύ λιγότερο την παράδοση του παλαιστινιακού λαού στις σιωνιστικές φιλοδοξίες. Η Χιζμπολάχ θα ανασυγκροτηθεί σιγά-σιγά και ο Νασράλα και τα στελέχη του θα αντικατασταθούν από μια νέα και όχι λιγότερο πικραμένη γενιά ηγετών που θα θυμούνται την οργή που εξαπέλυσε το Ισραήλ στον Λίβανο: τους θανάτους, τους ακρωτηριασμούς και τους εκτοπισμούς που προκάλεσε μια από τις πιο εντατικές εκστρατείες βομβαρδισμών του 21ου αιώνα. Ο θάνατος του Νασράλα είναι μια ταπεινωτική οπισθοδρόμηση για το κίνημά του, όπως ήταν η ήττα του Νάσερ το 1967 για την αραβική υπόθεση. Αλλά τίποτα δεν τροφοδοτεί την αντίσταση όσο η ταπείνωση.

Οι ηγέτες του Ισραήλ πάντα το γνώριζαν αυτό, αλλά πάντα προτιμούσαν να ταπεινώνουν (ή να σκοτώνουν) τους εχθρούς τους παρά να διαπραγματεύονται μαζί τους, πόσο μάλλον να επιτυγχάνουν μια νέα διευθέτηση που θα επέτρεπε μια δίκαιη διευθέτηση στο Ισραήλ/Παλαιστίνη. 'Ας μην κατηγορούμε τους δολοφόνους', είπε ο Moshe Dayan το 1956 στον επικήδειο λόγο του για έναν κιμπούτσνικ που σκοτώθηκε στα σύνορα με τη Γάζα από Παλαιστίνιους ενόπλους. 'Γιατί να παραπονεθούμε για το μίσος τους εναντίον μας; Εδώ και οκτώ χρόνια κάθονται στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Γάζας και βλέπουν, με τα ίδια τους τα μάτια, πώς κάναμε τη γη και τα χωριά όπου κάποτε ζούσαν αυτοί και οι πρόγονοί τους σπίτι τους». Η συμβουλή του Dayan προς τους συγκεντρωμένους πενθούντες ήταν «να μη δειλιάσουν ποτέ μπροστά στο μίσος που συνοδεύει και γεμίζει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Αράβων που ζουν γύρω μας και περιμένουν τη στιγμή που τα χέρια τους θα μπορέσουν να διεκδικήσουν το αίμα μας. Δεν πρέπει να αποστρέψουμε τα μάτια μας, για να μην αποδυναμωθούν τα χέρια μας. Αυτό είναι το διάταγμα της γενιάς μας».

Το μάθημα που πήραν οι περισσότεροι Ισραηλινοί από την 7η Οκτωβρίου ήταν ότι οι ηγέτες τους απέστρεψαν τα μάτια τους και επέτρεψαν να αποδυναμωθούν τα χέρια τους, ενώ ο Yahya Sinwar και ο Mohammed Deif ετοίμαζαν τα σχέδιά τους για την κατάκλυση της Al-Aqsa. Και κανείς δεν είχε αποστρέψει τα μάτια του περισσότερο από τον Νετανιάχου, ο οποίος είχε σφυρηλατήσει μια σιωπηρή συμμαχία με τις αρχές της Χαμάς στη Γάζα, πιστεύοντας ότι είχαν εξουδετερωθεί, ενώ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποδυναμώσει την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Όχθη. Ακόμη και οι υποστηρικτές του είχαν πειστεί, τις εβδομάδες μετά την 7η Οκτωβρίου, ότι η πτώση του από την εξουσία ήταν επικείμενη. Αλλά τον τελευταίο χρόνο μετέτρεψε τις επιθέσεις σε μια ευκαιρία να αναδιοργανώσει την ισραηλινή κοινωνία, μαζί με τους συναδέλφους του φασίστες Μπεζαλέλ Σμότριχ και Ιταμάρ Μπεν-Βιρ, το όραμα των οποίων για ένα Μεγάλο Ισραήλ εκκαθαρισμένο από τους Άραβες αντικατοπτρίζει το όραμα του Σινάρ για μια ισλαμική Παλαιστίνη. Απελπισμένοι για το μέλλον του Ισραήλ, ένας ανυπολόγιστος αριθμός Εβραίων με δεύτερο διαβατήριο - οι «ελίτ» που περιφρονεί ο Νετανιάχου - έχουν καταφύγει στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και τις ΗΠΑ, αλλά αντίθετα με τις φαντασιώσεις του Σινάρ και ορισμένων μελών του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο εξωτερικό, το κράτος δεν κινδυνεύει με κατάρρευση επειδή οι Εβραίοι της θρησκευτικής δεξιάς δεν μετακινούνται και το μέλλον της χώρας φαίνεται να τους ανήκει. Ο πολυμέτωπος πόλεμος που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο όχι μόνο αύξησε τη δύναμή τους, αλλά ενίσχυσε τη θεοκρατία του στρατού και ενθάρρυνε τις πολιτοφυλακές των εποίκων που τρομοκρατούν τους Παλαιστίνιους χωρικούς στη Δυτική Όχθη. Ο πόλεμος έχει επίσης εμπνεύσει όλο και πιο δολοφονικές προτάσεις για εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη και για την αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής υπέρ του Ισραήλ. Ο συνταξιούχος υποστράτηγος Giora Eiland, ένας στοχαστής με επιρροή στους ισραηλινούς στρατιωτικούς κύκλους, πρότεινε πρόσφατα να δοθεί εντολή σε όλους τους κατοίκους της βόρειας Γάζας να εκκενώσουν την περιοχή εντός μιας εβδομάδας, πριν επιβληθεί πολιορκία στην περιοχή, με διακοπή των προμηθειών νερού, τροφίμων και καυσίμων μέχρις ότου όλοι όσοι απομένουν είτε παραδοθούν είτε πεθάνουν από την πείνα. Ο Eiland δεν είναι μια περιθωριακή φιγούρα. Γράφοντας στη Ha'aretz, ο αρθρογράφος Zvi Bar'el λέει ότι αυτό που τον φοβίζει περισσότερο δεν είναι

ο επερχόμενος πόλεμος με το Ιράν, ή η κατανόηση ότι ένας τρίτος πόλεμος στο Λίβανο δεν είναι πλέον μια βραχύβια φιλοδοξία. Είναι η αναγνώριση ότι το Ισραήλ θα συνεχίσει να κυβερνάται από μια κακόβουλη συμμορία που κατάφερε να μετατρέψει τη χειρότερη καταστροφή στην ιστορία της χώρας σε φάρμακο που σώζει τη ζωή της. Και χάρη στα εγκλήματά της, τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή της περασμένης 7ης Οκτωβρίου, θα της δοθεί νέα ζωή, η οποία θα της επιτρέψει να οδηγήσει λαμπρά τη χώρα σε περισσότερους Οκτώβρηδες.

Περισσότερο από ένα χρόνο μετά την 7η Οκτωβρίου, το Ισραήλ εμπλέκεται σε μια σειρά από αλληλεπικαλυπτόμενες και επεκτεινόμενες στρατιωτικές συγκρούσεις, χωρίς ορατό τέλος. Στις πόλεις του Ισραήλ, επίσης, έχουν ανανεωθεί οι ένοπλες επιθέσεις των Παλαιστινίων που εκδικούνται την καταστροφή στη Γάζα. Το όνειρο ενός «κανονικού» κράτους, πόσο μάλλον ενός ασύλου, έχει απομακρυνθεί στο βάθος, ίσως για πάντα. «Κάτι λεπτό έχει συμβεί», έγραψε ο Yezid Sayigh στην επέτειο της 7ης Οκτωβρίου. 'Το Ισραήλ έχει ενταχθεί στο αξιοζήλευτο κλαμπ των αραβικών χωρών που έχουν παγιδευτεί για πάντα σε δικούς τους πολέμους'. Αυτοί οι πόλεμοι είναι απίθανο να τελειώσουν σύντομα, επειδή οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να εξαφανιστούν, αλλά προς το παρόν εξυπηρετούν έναν άλλο σκοπό: επιτρέπουν στον Νετανιάχου να προσκολληθεί στην εξουσία μπροστά στις κατηγορίες για διαφθορά και την οργή για την καταστροφική αποτυχία του να αποτρέψει την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και την αδιαφορία του για τους ομήρους που βρίσκονται ακόμη στη Γάζα. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι αυτός είναι ο πόλεμος του Νετανιάχου. Είναι επίσης του Ισραήλ και υποστηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που τον απεχθάνονται. (Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ που αντιτίθενται στον πόλεμο κινδυνεύουν να συλληφθούν για «υποκίνηση»- μια Παλαιστίνια που εξέφρασε τη λύπη της για τη δολοφονία των παιδιών στη Γάζα αποβλήθηκε από το σχολείο). Πράγματι, η υποστήριξη του πολέμου είναι ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία συμφωνεί ο πικρά διχασμένος εβραϊκός πληθυσμός.

Το ανθρώπινο κόστος αυτών των πολέμων είναι συγκλονιστικό. Περισσότεροι από 42.000 επίσημα νεκροί στη Γάζα - και πιθανώς δεκάδες χιλιάδες βρίσκονται κάτω από τα ερείπια. Αναζωπύρωση της πολιομυελίτιδας, εκτεταμένος υποσιτισμός, αυξανόμενη πείνα. Μια επιδημία ακρωτηριασμών, μια γενιά ορφανών. Κάποτε, θα μπορούσε κανείς να γράψει ότι ήταν «τραγικό» το γεγονός ότι το Ισραήλ, ένα κράτος στο οποίο εγκαταστάθηκαν πολλοί επιζώντες του Ολοκαυτώματος μετά τον πόλεμο, ένα κράτος αφιερωμένο στη διασφάλιση της εβραϊκής επιβίωσης μετά την καταστροφή στην Ευρώπη, υπέβαλλε έναν άλλο λαό σε απάτριδες, καταπίεση και διώξεις. Αλλά μετά τη Γάζα είναι απλώς εξοργιστικό - και γίνεται ακόμη πιο εξοργιστικό από την ικανότητα του Ισραήλ να εξασφαλίζει τη δυτική διπλωματική υποστήριξη και τα όπλα επικαλούμενο το Ολοκαύτωμα. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε μια τέτοια θιγμένη στάση. Ο Μιλόσεβιτς στη Βοσνία, ο Πούτιν στην Τσετσενία και ο Άσαντ στο Χαλέπι δεν ήταν διαφορετικοί. Ακόμη και οι Γερμανοί μπορούσαν να αναφερθούν στην αγριότητα των βομβαρδισμών των πόλεών τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως ακριβώς οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να αναφέρονται στην 7η Οκτωβρίου, σαν να ξεκίνησε η ιστορία εκείνη την ημέρα. Ωστόσο, η απέραντη δυστυχία της 7ης Οκτωβρίου δεν μετέτρεψε και δεν μετατρέπει το κράτος του Ισραήλ σε θύμα μιας σύγκρουσης στην οποία είναι ο κύριος θύτης. Και ενώ οι δυτικές δυνάμεις μπορεί να είναι πρόθυμες να υποκύψουν στη χειραγώγηση της μνήμης του Ολοκαυτώματος από το Ισραήλ, αυτό έχει σπαταλήσει το όποιο ηθικό κεφάλαιο είχε ακόμη στον υπόλοιπο κόσμο. Έχει επίσης θέσει σε κίνδυνο τη φυσική ασφάλεια των Εβραίων στη διασπορά, όπου τα περιστατικά αντισημιτικής βίας αυξάνονται. Οι ηγέτες του Ισραήλ αναμφίβολα θα εκλάβουν τέτοιους παροξυσμούς οργής, που προκλήθηκαν από τη δική του συμπεριφορά, ως απόδειξη ότι οι Εβραίοι χρειάζονται ένα εθνοτικά αποκλειστικό κράτος για την επιβίωσή τους. Η αρχαία μνήμη της θυματοποίησης και η αλαζονεία της στρατιωτικής δύναμης -και τα δύο προικισμένα από μια υπερδύναμη προστάτη- έχουν τυφλώσει τους Ισραηλινούς για την ευθύνη τους σε αυτόν τον πόλεμο και έχουν καταδικάσει τους Παλαιστίνιους σε κατοχή, απαρτχάιντ και τώρα σε γενοκτονία.

Είναι δύσκολο να δει κανείς ποια στρατηγική, αν υπάρχει, κρύβεται πίσω από την απερίσκεπτη κλιμάκωση του πολέμου από το Ισραήλ. Αλλά η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τακτικής και στρατηγικής μπορεί να μην σημαίνει πολλά στην περίπτωση του Ισραήλ, ενός κράτους που βρίσκεται σε πόλεμο από την ίδρυσή του. Η ταυτότητα του εχθρού αλλάζει - οι αραβικοί στρατοί, ο Νάσερ, η PLO, το Ιράκ, το Ιράν, η Χιζμπούλα, η Χαμάς - αλλά ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ. Οι ηγέτες του Ισραήλ ισχυρίζονται ότι αυτός ο πόλεμος είναι υπαρξιακός, ένα ζήτημα εβραϊκής επιβίωσης, και υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτόν τον ισχυρισμό, επειδή το κράτος είναι ανίκανο να φανταστεί την ισραηλινοεβραϊκή ύπαρξη παρά μόνο στη βάση της κυριαρχίας επί ενός άλλου λαού. Η κλιμάκωση, επομένως, μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει το Ισραήλ, ή είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει, αφού θεωρεί τον πόλεμο ως καθήκον και πεπρωμένο του. Ο Ράντολφ Μπορν είπε κάποτε ότι «ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους», και ο Νετανιάχου και ο Γκάλαντ σίγουρα θα συμφωνούσαν.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στις 2 Οκτωβρίου και ενημερώθηκε στις 11 Οκτωβρίου.

Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookEmailΕκτύπωση

Adam Shatz

Ο Adam Shatz είναι συντάκτης του LRB στις ΗΠΑ. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Writers and Missionaries ( Συγγραφείς και ιεραπόστολοι): Essays on the Radical Imagination, το οποίο περιλαμβάνει αρκετά κομμάτια από την εφημερίδα, και The Rebel's Clinic: The Revolutionary Lives of Frantz Fanon. Έχει γράψει για την LRB για θέματα όπως ο πόλεμος στη Γάζα, ο Φανόν, ο πόλεμος της Γαλλίας στην Αλγερία, η μαζική φυλάκιση στην Αμερική , και οι Deleuze και Guattari. Η σειρά podcast του LRB's , Human Conditions, εξετάζει την επαναστατική σκέψη στον 20ό αιώνα μέσα από συζητήσεις με τους Judith Butler, Pankaj Mishra και Brent Hayes Edwards. Εγγραφείτε εδώ.

Περισσότερα από αυτόν τον συνεργάτη

Μετά τον Νασράλα

10 Οκτωβρίου 2024

Η κάθοδος του Ισραήλ

20 Ιουνίου 2024

Εκδικητικές παθολογίες

2 Νοεμβρίου 2023

Περισσότερα από Adam Shatz

Εκδηλώσεις

Βιβλιοπωλείο London Review

  • October 18th 2024 at 22:59

Επίτροπος Διοίκησης: Από την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ξέπλυμα της κρατικής ασυδοσίας

By Doros Polykarpou

Η ΚΙΣΑ έχει στη διάθεσή της σωρεία υποθέσεων με τις οποίες μπορεί να πείσει και τον  πιο δύσπιστο πολίτη και πολίτιδα ότι η κα Στυλιανού-Λοττίδη έχει καταντήσει το Γραφείο του Επιτρόπου Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από μια αξιόπιστη Ανεξάρτητη Αρχή  προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε «πλυντήριο» της κρατικής ασυδοσίας.

Η διαχείριση της καταγγελίας Παλαιστίνιου πρόσφυγα που δεν του επιτράπηκε η είσοδος στη Κύπρο και στη συνέχεια απελάθηκε είναι χαρακτηριστική τής πιο πάνω τραγικής διαπίστωσης.

Ο κ. Α.Σ. (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρεται το πραγματικό του όνομα) είναι Παλαιστίνιος από τη Χεβρώνα και ζούσε στην Κύπρο από το 2009 μέχρι το 2013 με το καθεστώς της συμπληρωματικής προστασίας. Το 2013 ο κ. Α.Σ., μη αντέχοντας άλλο τις δύσκολες συνθήκες του καθεστώτος συμπληρωματικής προστασίας (που συνειδητά η κυβέρνηση διαμόρφωσε), ζήτησε να τερματιστεί η προστασία αυτή, όπως έκαναν και κάνουν πολλοί άλλοι πρόσφυγες (ο ακριβής αριθμός τους αποκρύπτεται από τις Αρχές για πολιτικές σκοπιμότητες) και επέστρεψε πίσω στη Χεβρώνα.

Μετά από την επιδρομή της Χαμάς και την άνευ προηγουμένου στρατιωτική επίθεση του Στρατού του Ισραήλ ο κ. Α.Σ.  κατάφερε να ταξιδέψει στο αεροδρόμιο Πάφου με σκοπό να ζητήσει εκ νέου άσυλο στη Κύπρο. Οι Αρχές της Κύπρου, αντί να του επιτρέψουν την είσοδο στο έδαφος της Κύπρου και να του παραχωρήσουν πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου, τον έθεσαν υπό κράτηση με σκοπό την απέλαση.

Η ΚΙΣΑ αποτάθηκε εκ μέρους του παραπονούμενου  τόσο στον τότε Υπουργό Εσωτερικών όσο και στην Επίτροπο Διοικήσεως  και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία πέραν της αρμοδιότητάς της ως Επίτροπος Διοίκησης έχει επίσης  αρμοδιότητα για την παρακολούθηση απελάσεων  ως ανεξάρτητη αρχή παρακολούθησης των υποχρεωτικών επιστροφών/απελάσεων.

Η Επίτροπος Διοίκησης με επιστολή της ημερομηνίας 24.09.2024 (10 μήνες αργότερα) μας ενημέρωσε «ότι η Υπηρεσία Ασύλου πρόκειται, σε σύντομο χρονικό διάσημα (sic)  να καλέσει τον … με σκοπό να τον καθοδηγήσει να υποβάλει, εκ νέου, μεταγενέστερη αίτηση…». Μάλιστα μας ενημέρωσε ότι «ενόψει της πιο πάνω θετικής εξέλιξης… ότι η διερεύνηση του παραπόνου τερματίζεται».

Γιατί θεωρούμε ότι η επίτροπος ενήργησε ως πλυντήριο  της κρατικής ασυδοσίας αντί ως ανεξάρτητη αρχή χρηστής διοίκησης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

  1. Εάν ερευνούσε πραγματικά και έγκαιρα την υπόθεση θα γνώριζε ότι ο κ. Α.Σ. παράνομα κρατήθηκε και στη συνέχεια παράνομα απελάθηκε από την Κύπρο και επαναπροωθήθηκε πίσω στην Παλαιστίνη από τον περασμένο Δεκέμβριο
  2. Ακόμη και  να υποθέσουμε ότι δεν γνώριζε, ενώ  όφειλε να γνωρίζει,  ότι ο παραπονούμενος απελάθηκε, πώς είναι δυνατόν το Γραφείο της Επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να παραβλέπει σε τέτοια περίπτωση την 10μηνη παραμονή ενός πρόσφυγα από την Παλαιστίνη,  χωρίς καθεστώς διαμονής και πιθανότατα υπό κράτηση, χωρίς πρόσβαση σε στέγη, σε τροφή, σε εργασία, σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ. κ.λπ.
  3. Διερωτόμαστε με ποια εχέγγυα η Επίτροπος θεώρησε το «ψέμα» των Αρχών ως «θετική  εξέλιξη» η οποία την οδήγησε μάλιστα στον τερματισμό του παραπόνου χωρίς να επιβεβαιώσει καν ότι οι Αρχές τήρησαν τις υποσχέσεις τους και παραχώρησαν στο κ. Α.Σ.  πρόσβαση στο δικαίωμα ασύλου. 

Διοικητικό Συμβούλιο

Τσάγκος, οι αποικίες της Βρετανίας και η νεοϊμπεριαλιστική επανατοποθέτησή της - Tanzil Chowdhury

By nicostrim

 

12 Οκτωβρίου 2024 δημοσιεύτηκε στο Legal Form



Όπως μετέδωσε με αγαλλίαση το BBC,[1] το Ηνωμένο Βασίλειο επιβεβαίωσε ότι «παραιτείται από την κυριαρχία» για να «παραδώσει τα νησιά Τσάγκος στον Μαυρίκιο σε μια ιστορική κίνηση». Η κοινή δήλωση τόσο του Γραφείου Εξωτερικών, Κοινοπολιτείας και Ανάπτυξης του Ηνωμένου Βασιλείου όσο και της κυβέρνησης του Μαυρίκιου περιγράφει αυτό ως μια «σημαδιακή στιγμή», που αποδεικνύει τη «διαρκή δέσμευση του Ηνωμένου Βασιλείου για την ειρηνική επίλυση των διαφορών και το κράτος δικαίου»-[2 ] εκφράζοντας μάλιστα κάποια μεταμέλεια κατά τη διάρκεια της διαδικασίας (αν και δεν είναι σαφές ποιος ακριβώς ευθύνεται - «η συνθήκη θα αντιμετωπίσει τα λάθη του παρελθόντος»-).
Αυτή η δήλωση, που ομολογεί τα επιτεύγματα των «μεγάλων ανδρών» του Καρλάι, είναι, ωστόσο, τυπική συσκοτίωση. Το Αρχιπέλαγος Τσάγκος (επίσης γνωστό ως Βρετανικό Έδαφος του Ινδικού Ωκεανού) είναι μια βρετανική αποικία, την οποία μια φθίνουσα παγκόσμια δύναμη πιέστηκε να παραιτηθεί από την αναγκαστική κυριαρχία της, αφού το Διεθνές Δικαστήριο επιβεβαίωσε, αυτό που πολλοί από εμάς γνώριζαν, ότι η διαδικασία αποαποικιοποίησης της πρώην αποικίας του Βρετανικού Μαυρίκιου δεν είχε ολοκληρωθεί νόμιμα. [3] Ελάχιστα περιέχονται στη δήλωση σχετικά με την αναγκαστική εκδίωξη περίπου 2000 Τσαγκουσιανών, τα ρατσιστικά κυβερνητικά τηλεγραφήματα που τους περιέγραφαν ως «Ταρζάνους ή άνδρες της Παρασκευής»,[4] ή τη μυθοπλασία που προπαγάνδιζε ο τότε νομικός σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών, Andrew Aust, ότι οι 200 και πλέον ετών Τσαγκουσιανοί ήταν ένας «ημιμόνιμος» πληθυσμός.[5 ] Αυτή η περιθωριοποίηση έχει διαρκέσει και στις τρέχουσες συζητήσεις για τη συνθήκη, με τις φωνές των Τσαγκουσιανών να επικρίνουν τη συνολική απουσία τους από τις διαδικασίες. Αξιοσημείωτο επίσης σε αυτές τις συζητήσεις είναι ότι οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο (με την πλήρη υποστήριξη της Ινδίας του Μόντι) θα διατηρήσουν τη στρατιωτική τους βάση στο Ντιέγκο Γκαρσία για μια αρχική περίοδο 99 ετών- μια βασική κομβική υποδομή που υποστηρίζει τα καθεστώτα συσσώρευσης των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου στη Δυτική Ασία και την περιοχή του Ινδικού Ειρηνικού.
Οι αποικίες της Βρετανίας ως μέσα προβολής νεο-ιμπεριαλιστικής ισχύος
Η Επιτροπή των 24 των Ηνωμένων Εθνών διατηρεί έναν κατάλογο «μη αυτοδιοικούμενων εδαφών» (NSGT) τα οποία «δεν έχουν ακόμη αποκτήσει πλήρη αυτοδιοίκηση». 10 από αυτά τα NSGT στον κατάλογο «διοικούνται» από το Ηνωμένο Βασίλειο. Εκτός από το κατ' ευφημισμόν μητρώο για τις de facto αποικίες, υπάρχει και μια άλλη ανωμαλία. Η Βρετανία στην πραγματικότητα διατηρεί imperium σε 14 αποικίες (προηγουμένως Εξαρτημένα Εδάφη, τώρα Υπερπόντια Εδάφη, εφεξής αναφερόμενα ως BOT), διάσπαρτες σε όλο τον κόσμο. Δύο βρίσκονται στην Ευρώπη (Γιβραλτάρ, Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων), ορισμένες έχουν υψηλά επίπεδα αυτοδιοίκησης (π.χ. Βερμούδες, Τερκς και Κάικος), άλλες έχουν μικρό (π.χ. Νήσοι Πίτκαιρν) ή καθόλου μόνιμο πληθυσμό (π.χ. Βρετανικό Ανταρκτικό Έδαφος, Νότια Γεωργία και Νότιος Νήσος Σάντουιτς)- αλλά όλες είναι «κτήσεις» του βρετανικού στέμματος. Πράγματι, το 2009, τα Τερκς και Κάικος, ένα έδαφος με υψηλό επίπεδο αυτοδιοίκησης σε απόσταση σχεδόν 7000 χιλιομέτρων, διοικούνταν απευθείας από έναν κυβερνήτη, εκπρόσωπο του Βρετανικού Στέμματος. Αν και ορισμένοι μπορεί να έχουν ακούσει για ορισμένα εδάφη, είτε ως σημαντικός δείκτης βρετανικής εθνικιστικής εχθρότητας (π.χ. Νήσοι Φόκλαντ), είτε ως τα μακρινά σφραγισμένα σεντούκια θησαυρού των υπερπλουσίων που διαφεύγουν (π.χ. Νήσοι Κέιμαν), πολλοί άνθρωποι είναι πιθανό να αγνοούν εντελώς αυτή την κατά τα άλλα κρυμμένη αυτοκρατορία. Παράλληλα με διάφορους άλλους αυτοκρατορικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης, τα Σώματα του Κοινοβουλίου μπορούν να νομοθετούν και για τα 14 εδάφη[6], και η Δικαστική Επιτροπή του Μυστικού Συμβουλίου -με έδρα το κτίριο του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου στο Middlesex Hall του Λονδίνου- ενεργεί ως το ανώτατο δικαστήριό τους.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, ωστόσο, δεν διατηρεί την κυρίαρχη εξουσία σε αυτά τα 14 εδάφη για συμβολική επιτήδευση ή λόγω της συνεχούς προσήλωσης σε κάποια ευγενή πολιτιστική αποστολή. Καθένα από αυτά εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο σκοπό για την προβολή της νεοϊμπεριαλιστικής ισχύος της Βρετανίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε αυτό που η Vanessa Ogle[7 ] έχει αναφέρει ως «καπιταλισμό των αρχιπελάγων», ορισμένες ΒΟΤ (π.χ. Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, Τερκς και Κάικος και Νήσοι Κέιμεν) λιπαίνουν τους ήδη λαδωμένους τροχούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, λειτουργώντας ως φορολογικοί παράδεισοι, μητρώα σημαιών ευκαιρίας, υπεράκτιες χρηματοπιστωτικές αγορές και τραπεζικά ιδρύματα (τα οποία προσέφεραν στους επενδυτές πλεονεκτήματα που δεν υπήρχαν στις εθνικές χρηματοπιστωτικές αγορές) και εξωτερικού εμπορίου ή ειδικές οικονομικές ζώνες. Η ανάπτυξη αυτή καθοδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό, όπως γράφει η ίδια, από την επιθυμία των εποίκων που επέστρεψαν από την αυτοκρατορία να διατηρήσουν τις ευνοϊκές φορολογικές συνθήκες που είχαν βιώσει κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Τα νομικά και χρηματοοικονομικά πλαίσια που δημιουργήθηκαν σε αυτά τα εδάφη επέτρεψαν σε ιδιώτες και επιχειρήσεις να εκμεταλλευτούν τους διαφορετικούς φορολογικούς κώδικες, δημιουργώντας ένα σύστημα νομικο-πολιτικο-οικονομικής ανομοιομορφίας που θύμιζε το αυτοκρατορικό παρελθόν, σε ένα νεοαυτοκρατορικό παρόν.
Το Ακτορίτι και η Δεκέλεια, γνωστές και ως Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων, είναι μια άλλη ΒΔΤ που αποτελείται από μικρές λωρίδες γης στα νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά της Κύπρου. Η προμήθεια όπλων και πληροφοριών πληροφοριών προς το κράτος απαρτχάιντ των εποίκων-αποικιοκρατών του Ισραήλ θα ήταν απροσμέτρητα πιο δύσκολη αν δεν υπήρχαν οι SBAs. Το έδαφος βρίσκεται λιγότερο από 200 μίλια μακριά από το Τελ Αβίβ, με χρόνο πτήσης κάτω από μία ώρα. Σε αντίθεση με άλλες ΒΟΤ, οι οποίες τυπικά διοικούνται μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών, ο διαχειριστής, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του βρετανικού στρατού, αναφέρεται αντ' αυτού στο Υπουργείο Άμυνας. Τις πρώτες εβδομάδες μετά την7η Οκτωβρίου, η Haaretz ανέφερε μια τεράστια μεταφορά αεροπλανοφόρων, όπλων και στρατιωτικού προσωπικού που αναπτύχθηκαν στις ΣΒΑ[8] Εδώ και αρκετό καιρό, το Αποχαρακτηρισμένο Ηνωμένο Βασίλειο[9] έχει παρουσιάσει λεπτομερώς τη μυστική βοήθεια των ΣΒΑ στον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ κατά της Γάζας. Η κυβέρνηση των Εργατικών της Βρετανίας χρησιμοποίησε τα αποικιακά εδάφη για να πραγματοποιήσει πάνω από 100 αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από τη Γάζα για να βοηθήσει τις προσπάθειες των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. 42 από αυτές τις αποστολές πραγματοποιήθηκαν πάνω από τη Γάζα κατά τον πρώτο πλήρη μήνα διακυβέρνησης των Εργατικών. Μετά την εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο και την απάντηση του Ιράν στις επιθέσεις κατά της πρεσβείας του στη Βηρυτό και τις δολοφονίες του Ισμαήλ Χανίγια και του Σαγίντ Χασάν Νασράλα, η κυβέρνηση των Εργατικών ανέπτυξε ένα στρατιωτικό μεταγωγικό αεροπλάνο A400M και μαχητικά αεροσκάφη Typhoon στο κράτος του απαρτχάιντ.

Το Ντιέγκο Γκαρσία ως στρατιωτική υποδομή για συσσώρευση
Επιστρέφοντας στο Αρχιπέλαγος Τσάγκος- η ιδέα για την κατασκευή στρατιωτικής βάσης ξεκίνησε ως η «Στρατηγική Αντίληψη για τα Νησιά», η οποία πρότεινε το Ντιέγκο Γκαρσία ως τοποθεσία για μια αμερικανική στρατιωτική βάση. Οι ΗΠΑ ανησυχούσαν ότι οι αναδυόμενες μετα-αποικιακές κυβερνήσεις θα ήταν εχθρικές προς την παρουσία αμερικανικών ναυτικών βάσεων στο έδαφός τους και επιρρεπείς στη σοβιετική επιρροή. Ως εκ τούτου, παρουσιάστηκε ως λύση η κατασκευή ναυτικών βάσεων σε στρατηγικά τοποθετημένα ελαφρά κατοικημένα, απομονωμένα νησιά που εξακολουθούσαν να ελέγχονται από φιλικές δυτικές δυνάμεις. Η πολιτική αυτή κέντρισε το ενδιαφέρον ανώτερων στρατιωτικών αξιωματούχων των ΗΠΑ, ιδίως καθώς το πετρέλαιο συνέχιζε να ρέει στον Περσικό Κόλπο και το προκύπτον περιφερειακό κενό ισχύος μετά τη βρετανική ήττα στη Διώρυγα του Σουέζ. Το «πρόβλημα» και για τις δύο κυβερνήσεις, ωστόσο, ήταν η παρουσία μόνιμου πληθυσμού σε αυτά τα νησιά. Η εκδίωξη των Τσάγκων είναι καλά τεκμηριωμένη[10] και μέχρι τις 26 Μαΐου 1973 είχε ολοκληρωθεί η απέλαση περίπου 2.000 Τσάγκων. Λίγους μόνο μήνες μετά την εκδίωξη των νησιών, η βάση χρησιμοποιήθηκε για την πτήση αεροσκαφών επιτήρησης για την υποστήριξη του Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου Yom Kipur του 1973.

Χαρακτηριστικά, η κατασκευή της στρατιωτικής βάσης στο Ντιέγκο Γκαρσία γίνεται αντιληπτή με όρους ρεαλιστικής πολιτικής ως ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ στην παράκτια περιοχή του Ινδικού Ωκεανού. Ωστόσο, όπως έχω υποστηρίξει αλλού[11], η στρατιωτική βάση ήταν μια βασική κομβική υποδομή για την καπιταλιστική αναπαραγωγή[12]. Με τον ίδιο τρόπο που οι δρόμοι και οι σιδηρόδρομοι κατασκευάστηκαν από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις στις αποικίες τους για να συνδέσουν τους τόπους παραγωγής εμπορευμάτων με τις αλυσίδες εφοδιασμού και τις αγορές, οι στρατιωτικές βάσεις ήταν απαραίτητες για τη διασφάλιση της παραγωγής και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, υπογράφοντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου με την απειλή ή τη χρήση βίας. Για παράδειγμα, η στρατιωτική βάση με το ειρωνικό όνομα Camp Justice στο Ντιέγκο Γκαρσία ήταν ένας κρίσιμος τόπος ανεφοδιασμού για την εισβολή του 2003 και τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του Ιράκ, αυτό που ο David Harvey ανέφερε ως δημιουργική καταστροφή[13].

Τι θα γίνει στη συνέχεια;
Η συνθήκη μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και του Μαυρίκιου πιθανότατα δεν θα δημοσιευθεί πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου στο κράτος του Ινδικού Ωκεανού. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές ενδείξεις στην κοινή δήλωση σχετικά με το πώς θα μοιάζει η διαδικασία της «αποαποικιοποίησης». Η δήλωση περιγράφει «μετασχηματιστική εταιρική σχέση υποδομών», η οποία υποστηρίζεται από «επιχορηγήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου, για την υλοποίηση στρατηγικών έργων που δημιουργούν ουσιαστικές αλλαγές για τους απλούς Μαυριταίους και ενισχύουν την οικονομική ανάπτυξη». Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, που οι προσπάθειες αποαποικιοποίησης στα μέσα του 20ου αιώνα αφορούσαν πρώην αυτοκρατορικές δυνάμεις που επένδυσαν κεφάλαια σε τεράστια έργα υποδομής σε νέα μετα-αποικιακά κράτη, το αρχιπέλαγος Τσάγκος μπορεί επίσης να γίνει τόπος για βρετανική χρηματοδότηση και επενδύσεις, ιδίως καθώς το βρετανικό κράτος και το βρετανικό κεφάλαιο ξεκινούν την επανατοποθέτησή τους μετά το Brexit για να προσπαθήσουν να προβάλουν την παγκόσμια ισχύ τους εκτός Ευρώπης. Κατά ειρωνικό τρόπο, αλλά και με συνέχειες από τους ιστορικούς της προγόνους, η αποαποικιοποίησητου 21ου αιώνα υπό το παγκόσμιο κεφάλαιο μπορεί απλώς να είναι η επαναδιατύπωση της αυτοκρατορικής εξουσίας.

Ο Tanzil Chowdhury είναι αναπληρωτής καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Queen Mary του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, συνδιευθυντής του Κέντρου για το Δίκαιο και την Κοινωνία σε Παγκόσμιο Πλαίσιο και μέλος της συντακτικής ομάδας του Legal Form.

[1] Andrew Harding, 'UK will give sovereignty of Chagos Islands to Mauritius' (BBC 2004)<https://www.bbc.co.uk/news/articles/c98ynejg4l5o&gt,
[2] FCDO, «Κοινή δήλωση του Ηνωμένου Βασιλείου και του Μαυρίκιου, 3 Οκτωβρίου 2024» (FCDO 2024)<https://www.gov.uk/government/news/joint-statement-between-uk-and-mauritius-3-october-2024&gt,
[3] Νομικές συνέπειες του διαχωρισμού του αρχιπελάγους Τσάγκος από τον Μαυρίκιο το 1965 https://www.icj-cij.org/case/169
[4] Denis Greenhill, Diplomatic Cable<https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6d/Diplomatic_Cable_signed_by_D.A._Greenhill%2C_dated_August_24%2C_1966.jpg&gt,
[5] David Vine, Island of Shame: The Secret History of the US Military Base on Diego Garcia (Princeton Press 2011) 92
[6] Μόλις το 2018, το βρετανικό κοινοβούλιο ψήφισε έναν νόμο που εφαρμόζεται στις ΒΟΤ, τον νόμο περί κυρώσεων και καταπολέμησης του ξεπλύματος χρήματος, ο επικεφαλής υπουργός του Γιβραλτάρ, ένας κατά τα άλλα ακλόνητος συμπατριώτης της βρετανικής κυριαρχίας, τον περιέγραψε ως «σύγχρονη πράξη αποικιοκρατίας».
[7] Vanessa Ogle, «Archipelago Capitalism: Tax Havens, Offshore Money, and the State, 1950s-1970s» (2017) 122, 5 American Historical Review
[8] Avi Scharf και Anshel Pfeffer, 'OSINT Shows Third U.S. Naval Group Arrives in Mideast, Countries Prep Prep to Evacuate Thousands' (Haaretz 2023)<https://archive.li/vKFe4&gt,
[9] Matt Kennard, 'Keir Starmer's 100 spy flights over Gaza in support of Israel' (Declassified, 2024)<https://www.declassifieduk.org/keir-starmers-100-spy-flights-over-gaza-in-support-of-israel/&gt,
[10] David Vine, Island of Shame: The Secret History of the US Military Base on Diego Garcia (Princeton Press 2011)
[11] Tanzil Chowdhury, «Executive Robbery': UK public law, race, and «regimes of dispossession» (2024) 51, 1 Journal of Law and Society
[12] Βλ. επίσης Laleh Khalili, «The infrastructural power of the military: The geoeconomic role of the US Army Corps of Engineers in the Arabian Peninsula» (2017) 24, 4 European Journal of International Relations: Catherine Lutz (επιμ.), Οι βάσεις της αυτοκρατορίας: The Global Struggle against US Military Posts (Pluto Press 2008)
[13] David Harvey, «Ο νεοφιλελευθερισμός ως δημιουργική καταστροφή» (2007) 610, 10 The American Academy of Political and Social Science


  • October 13th 2024 at 20:09

Avishai Ehrlich- At the end of a damned year of war, the citizens of Israel should understand: you can't sit on bayonets

By nicostrim

 [Published in Zoha 09.10.2024 https://zoha.org.il/132706/ ]

Transferring the intensity of the war to Lebanon diverts attention from Gaza and the government's commitment to the return of the abductees


[Picutre: Hadash activists and the Peace Partnership in a demonstration against the right-wing government and for the kidnapping deal (Photo: Eric Marmor / Flash 90)]
It was the most cursed year in the history of the State of Israel. The future of Israel is shrouded in the fog of a prolonged war with no visible goal, no end date and no price tag. In the West Bank, a brutal campaign of looting B territories is taking place, and a final prevention of the possibility of establishing a state and existence for the Palestinians. The government, the army and the police work for the settlers. The 'Alliance of Abraham' - Saudi Arabia, the USA and Israel - threatens to cut off the Palestinians from Arab and Islamic support and solidarity.
As part of the revenge following 7/10, Israel destroyed Gaza, murdered more than 40,000 and degraded the Gazans into hungry and destitute refugees. In Israel, about 100,000 were forced to abandon their homes this year and live in bereavement, trauma and without a picture of the future. The return of the abductees, the symbol of mutual guarantee and the first declared goal of the war, dissolves in view of Israel's refusal to leave Gaza and in view of the prioritization of other arenas. A war broke out between Israel and Lebanon that also includes Syria, Iraq and Yemen. The war will probably continue for a long time. The Israeli army is engaged in the systematic destruction of the West Bank, Gaza and Lebanon. Iran has just sided with Lebanon. The US and NATO support Israel. The war became regional.
The reserves became permanent: recruited again and again. The conscripts lose their lives, jobs, businesses and studies. Their children are in a single-parent situation and the education system is almost non-functional. They don't work, they don't study, they don't build (banning the entry of Palestinian workers). Government spending is skyrocketing, prices are horribly high, investors are disappearing, debt is being rolled into the future, the economy is shrinking and international confidence in Israel's economy is plummeting. Young people are leaving the country in droves. A significant part of the population in Moaka. Today, Israel is an isolated and leprous country, whose former friends are moving away from it. You don't fly to Israel, it's hard to leave and come to Israel, there are no tourists. In the UN institutions, Israel is given the status of war criminals and perpetrators of genocide. When its prime minister speaks at the UN, most of the representatives get up and leave. The Secretary General of the United Nations is forbidden to visit Israel.
Anyone else remember the 1000, 2000, 4000 bags? The champagne, the cigars, Moses and the submarines? The Netanyahu trial? Does anyone else remember that they fought against the possibility of Netanyahu becoming Prime Minister while he was on trial? Does anyone else remember that there were once state commissions of inquiry on issues where the government or its leaders failed? Does anyone else remember that Netanyahu is responsible for the 7/10 default? Does anyone remember the legal reform? Anyone else Remember there were judges in the 69th squadron who refused to volunteer? Does anyone remember the protest? We didn't hear about it recently. Anyone could protest because of missiles Does anyone remember that lecturers and teachers could talk in the classrooms, and the television was not only an opposition? Does anyone remember what Sahar said about Netanyahu? Does anyone remember that they talked about peace and The green line?
Israel, from the Zionist right to the left, believes that it can live without a solution to the Palestinian problem, while it repeatedly blows up in its face in a war like no other. Netanyahu's reliance on Hamas to prevent political negotiations is consistent with ignoring the signs that Hamas has been preparing for an attack for years. This is part of the mindset of most Jews in Israel: disdain for the Palestinians; basing security on force; and a longing for revenge and a final and eternal victory.
Sinwar managed to return the Palestinian problem to the center of the world stage, but at what terrible cost to us and to our people? With no dignity in life, Israel left the Palestinians only the dignity of death as hands. The 'al-Aqsa flood' is a terrible result of desperation, 'Samson's choice', the destruction of the house on its inhabitants. It is difficult to grasp what Sinwar thought would happen after the murderous campaign in the Gaza Envelope.
The destruction and dissolution of the Arab countries in the region
It is impossible to understand the current situation in the Middle East without understanding the long processes of destruction and dissolution of the Arab countries neighboring Israel: the destruction of Lebanon since the civil war; the destruction of Iraq after Saddam Hussein; and the destruction of Syria since the civil war; Egypt's weakness since the Muslim Brotherhood revolution; The destruction and division in Libya and Yemen. Only in the absence of a functioning state, when there is no central monopoly on the means of violence, could al-Qaeda, ISIS and the 'proxy' militias grow and exist.
Only thanks to the disintegration of the surrounding countries, Qasem Soleimani could weave the 'multi-scenario' ("ring of fire") as part of the Iranian security doctrine along with nuclear development. This concept of security is based on the formation of diverse sub-state forces, which were created from the disintegration of the states and their connection to Iran through financing, armament and training. All this while creating a unity of purpose between them through the ideology of the Islamic resistance at the center - a populist struggle of the oppressed (not in the class Marxist sense) against the West, against the USA and its main ally in our region, Israel, for the creation of a religious, pan-Islamic nation of believers headed by the representative of God, the Ayatollah. The Iranian vision is not a left-wing vision; It is an apocalyptic messianic vision like the vision of the messianic right in Israel.

Israel chose to expand the war
Since the New Year, Israel is, de facto, at the beginning of a multi-arena war with the Palestinians, Hezbollah, the Houthis and Iran. This war did not have to expand; It is still possible to reach an agreement with Hamas. But Israel chose to expand it. This is a war of choice. The full right-wing government, without the opposition of the Zionist opposition, chose to refuse the agreement with Hamas and thus also end Hezbollah's intervention in the north and release the abductees in Gaza. Netanyahu chose to expand the war in Lebanon instead of reducing it. In Lebanon, Israel carried out provocative demonstration actions, some of them illegal, intended to push Iran into action. Israel deliberately escalated the local conflict into a regional war and turned the fight against Hamas into a fight for regional hegemony. Israel is using the massacre in the Gaza Envelope to mobilize legitimacy, support and Western (and Arab) cooperation for the confrontation with Iran.
It is convenient for the USA to present itself as standing on the sidelines, as if out of the picture: as limiting the war to the spheres of international law; as a decent and neutral mediator; as preventing 'Israel's excesses' when it acts as a war criminal; as a benefactor, providing food and medicine (the Gaza pier that did not work). It is convenient for the USA to claim that she did not know before the Israeli actions. Who can check it? It's all a cover-up. Commentators (such as Alon Panax) who spread this opinion in the "liberal" public in Israel know that they are smearing. The US understands perfectly well what is happening in the Middle East. Biden is a seasoned war fox. The heavy bombings that the US seemed to have prevented from Israel in the first campaign, were imposed by Israel in the second campaign - in the elimination of Nasrallah in the underground shelter in Da'ahia. The ban imposed by Biden on the occupation of Rafah, when Israel was still trying to transport the residents of Gaza in the direction of Sinai, disappeared when Israel was desperate for the Palestinians to flee to Egypt and decided on entering Rafah and blocking the Egyptian side.
NATO's Central Command is informed in advance of every Israeli move since it is one of its approvers. This is how it is when Jordan, Iraq and Saudi Arabia, along with the American and British navies, defend Israel's skies. The US declares that it supports Israel's "right to defense". The question remains: who and how do they interpret what this right of defense includes?
The quarrel and crisis, apparently, between Biden and Netanyahu are also false. There is hardly a week that Biden's representatives do not participate in discussions in Israel. Biden and Netanyahu meet when necessary. Netanyahu has a special minister for US affairs, Ron Dermer, who works separately from the foreign minister. There is full cooperation between the General Staff and NATO's Central Command Headquarters headed by General Korilla. The US supports Israel in all international institutions; provides it with a military defensive rear; Finances a significant part of the Israeli military budget and military research - the US recently provided 5 billion dollars to the 'Light Fund' - the Israeli laser weapon. Israel is completely dependent on importing weapons and ammunition from the US. Israel is the main American force permanently stationed in the Middle East. Sometimes it needs assistance - but it is not independent: the extent of its autonomy is in the hands of the US.

The causes of the expansion of the war
The choice of the current government in a regional war has many factors and is worth a separate analysis. Here it will only be said that a war with Iran has been on the discussion table of the government and the army for more than a decade. In the breaking of the Iranian nuclear agreement by Trump in 2018, Israel had a great influence. Israel aspired and succeeded in formulating severe and suffocating economic sanctions on Iran. The Iranian response was - a race to a nuclear-threshold situation in enrichment and development of the bomb and launch missiles. Iran also responded with increasing investment in its proxy in line with Soleimani's 'Ring of Fire' doctrine. Iran also signed, in 2022, membership in the 'Shanghai Alliance' led by Russia and China.
Against Iran, Israel developed its three-tiered defense and went to the anti-aircraft wars in an attempt to prevent transfers of precision weapons to the proxy. Both Israel and Iran invest in their rivals a considerable part of their resources at the expense of investment in growth and welfare. But both Iran and Israel are very vulnerable countries: Israel is dense and small , and Iran, which depends on oil terminals and vulnerable oil ports, on which almost all of its economy is based. There is no historical hostility between them, and there is no common border between them. The solution to the Palestinian problem may put an end to their rivalry, even in the past, under a pro-American regime.
But there is also an internal factor for the expansion of the war: the protest against Netanyahu continued all year despite the fighting in Gaza, while its emphasis is renewed as the national agenda changes. A state of war is a classic excuse for the abolition of individual rights and civil rights; It is time for governmental reform. In a state of war, it is very easy to stop a protest and silence internal resistance. The fascist government in Israel wants to eliminate the Palestinian problem in the transfer, in the annexation of the Palestinian territories and in the complete subjugation of the Palestinians who are citizens of Israel and who are reduced to the status of subjects.

The Lebanese mud
Transferring the intensity of the war to Lebanon diverts attention from Gaza and the government's commitment to the return of the abductees. Pushing aside the pressure to release the abductees makes it easier to refuse the Hamas demand that the IDF withdraw from Gaza as part of the abductee deal.
The right-wing government wants to hold Gaza and settle it with settlers. Smotrich and Ben-Gvir did not give up their vision, and the fascist prime minister depends on them for the continuation of his rule. The expansion of the war to Lebanon and Iran postpones the solution of the Gaza problem at least until after the US elections. An actual war in Lebanon will make it difficult for any new president who is elected to stop it in the middle. It is possible that the postponement of the end of the operations in Gaza will continue until a decision is made in Lebanon in order to break the spirit of resistance of Hamas. Remember and keep in focus that there is a war going on in the West Bank, Gaza and Lebanon even when you don't place the three sites in the same rank.
Many still remember Israel's previous invasions into Lebanon. Getting in was relatively easy. In the beginning there were also Lebanese who threw rice. But with the continuation of suffering and destruction, in the end everyone hates the occupier and a long and bloody guerilla war begins. In the Ashuna Lebanon War, 18 years passed before Israel left. Israel wants not only a security belt (as stipulated in the 1701 agreement). In order for people to be able to return to their homes in the north, there should be no one trying to send missiles to the north. Missiles, by the way, can also be launched north of Litani. Therefore, Hezbollah will have to be destroyed in all of Lebanon as well as Hamas in all of Gaza. But Hezbollah is among his people, they will say. It is impossible to differentiate. In Lebanon old men, women and children will be killed and injured as in Gaza. The goal of destroying Hezbollah is almost as difficult as destroying the Shiites in Lebanon (about 40%). Israel has no solution in Lebanon.
We call for an end to the wars and occupation in the West Bank, the Gaza Strip and Lebanon now. We call for an agreement to resolve the conflicts by peaceful means only while recognizing the mutual recognition of Israel's right to self-determination, the right of the Palestinians to their state in Palestine, and their right to equal citizenship and recognition of their culture in their countries of residence.
We call for the immediate release of all the abductees and detainees without further conditions. We call for the denuclearization of the Middle East. We call on Israel and Lebanon to start negotiations to settle the disputes regarding the border between them and to disarm the militias so that they act as political parties. We call on all countries to participate in peacemaking in the Middle East, and the UN - to create the mechanisms and establish the forces necessary to implement the agreements and restore the region.
  • October 13th 2024 at 06:52

Avishai Ehrlich - Στο τέλος ενός καταραμένου έτους πολέμου, οι πολίτες του Ισραήλ θα πρέπει να καταλάβουν: δεν μπορείς να κάθεσαι πάνω σε ξιφολόγχε

By nicostrim

[Δημοσιευτηκε στην εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ισραήλ Zoha]

Η μεταφορά της έντασης του πολέμου στο Λίβανο αποσπά την προσοχή από τη Γάζα και τη δέσμευση της κυβέρνησης για την επιστροφή των απαχθέντων



Ακτιβιστές της Hadash και της Peace Partnership σε διαδήλωση κατά της δεξιάς κυβέρνησης και υπέρ της συμφωνίας για τις απαγωγές (Φωτογραφία: Eric Marmor / Flash 90)

Avishai Ehrlich

09.10.2024

Ήταν η πιο καταραμένη χρονιά στην ιστορία του κράτους του Ισραήλ. Το μέλλον του Ισραήλ καλύπτεται από την ομίχλη ενός παρατεταμένου πολέμου χωρίς ορατό στόχο, χωρίς ημερομηνία λήξης και χωρίς τιμή. Στη Δυτική Όχθη διεξάγεται μια βίαιη εκστρατεία λεηλασίας των εδαφών Β και μια οριστική αποτροπή της δυνατότητας δημιουργίας κράτους και ύπαρξης για τους Παλαιστίνιους. Η κυβέρνηση, ο στρατός και η αστυνομία εργάζονται για τους εποίκους. Η «Συμμαχία του Αβραάμ» - Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ και Ισραήλ - απειλεί να αποκόψει τους Παλαιστίνιους από την αραβική και ισλαμική υποστήριξη και αλληλεγγύη.

Στο πλαίσιο της εκδίκησης που ακολούθησε την 7/10, το Ισραήλ κατέστρεψε τη Γάζα, δολοφόνησε περισσότερους από 40.000 και υποβάθμισε τους κατοίκους της Γάζας σε πεινασμένους και εξαθλιωμένους πρόσφυγες. Στο Ισραήλ, περίπου 100.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους φέτος και ζουν μέσα στο πένθος, το τραύμα και χωρίς εικόνα για το μέλλον. Η επιστροφή των απαχθέντων, το σύμβολο της αμοιβαίας εγγύησης και ο πρώτος διακηρυγμένος στόχος του πολέμου, διαλύεται ενόψει της άρνησης του Ισραήλ να εγκαταλείψει τη Γάζα και ενόψει της ιεράρχησης άλλων πεδίων. Ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου που περιλαμβάνει επίσης τη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί πιθανότατα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ισραηλινός στρατός επιδίδεται στη συστηματική καταστροφή της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και του Λιβάνου. Το Ιράν μόλις τάχθηκε στο πλευρό του Λιβάνου. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ υποστηρίζουν το Ισραήλ. Ο πόλεμος έγινε περιφερειακός.

Οι εφεδρείες έγιναν μόνιμες: στρατολογούνται ξανά και ξανά. Οι στρατεύσιμοι χάνουν τη ζωή τους, τις δουλειές τους, τις επιχειρήσεις και τις σπουδές τους. Τα παιδιά τους είναι μονογονεϊκές οικογένειες και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σχεδόν μη λειτουργικό. Δεν εργάζονται, δεν σπουδάζουν, δεν χτίζουν (απαγόρευση εισόδου Παλαιστινίων εργατών). Οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύονται στα ύψη, οι τιμές είναι τρομερά υψηλές, οι επενδυτές εξαφανίζονται, το χρέος μετακυλίεται στο μέλλον, η οικονομία συρρικνώνεται και η διεθνής εμπιστοσύνη στην οικονομία του Ισραήλ πέφτει κατακόρυφα. Οι νέοι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού στη Μόκα. Σήμερα, το Ισραήλ είναι μια απομονωμένη και λεπτεπίλεπτη χώρα, της οποίας οι πρώην φίλοι απομακρύνονται από αυτήν. Δεν πετάς στο Ισραήλ, είναι δύσκολο να φύγεις και να έρθεις στο Ισραήλ, δεν υπάρχουν τουρίστες. Στα θεσμικά όργανα του ΟΗΕ, το Ισραήλ έχει την ιδιότητα του εγκληματία πολέμου και του δράστη γενοκτονίας. Όταν ο πρωθυπουργός του μιλάει στον ΟΗΕ, οι περισσότεροι εκπρόσωποι σηκώνονται και φεύγουν. Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών απαγορεύεται να επισκεφθεί το Ισραήλ.

Θυμάται κανείς άλλος τις τσάντες των 1000, 2000, 4000; Τη σαμπάνια, τα πούρα, τον Μωυσή και τα υποβρύχια; Τη δίκη του Νετανιάχου; Θυμάται κανείς άλλος ότι έδωσαν μάχη ενάντια στο ενδεχόμενο ο Νετανιάχου να γίνει πρωθυπουργός όσο ήταν σε δίκη; Θυμάται κανείς άλλος ότι κάποτε υπήρχαν κρατικές εξεταστικές επιτροπές για θέματα στα οποία η κυβέρνηση ή οι ηγέτες της απέτυχαν; Θυμάται κανένας άλλος ότι ο Νετανιάχου είναι υπεύθυνος για τη χρεοκοπία των 7/10; Θυμάται κανείς τη νομική μεταρρύθμιση; Θυμάται κανείς άλλος ότι υπήρχαν δικαστές στην 69η μοίρα που αρνήθηκαν να προσφερθούν εθελοντικά; Θυμάται κανείς τη διαμαρτυρία; Δεν ακούσαμε γι' αυτήν πρόσφατα. Οποιοσδήποτε μπορούσε να διαμαρτυρηθεί λόγω των πυραύλων Θυμάται κανείς ότι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι μπορούσαν να μιλήσουν στις αίθουσες διδασκαλίας και η τηλεόραση δεν ήταν μόνο αντιπολίτευση; Θυμάται κανείς τι είπε ο Σαχάρ για τον Νετανιάχου; Θυμάται κανείς ότι μιλούσαν για την ειρήνη και την πράσινη γραμμή;

Το Ισραήλ, από τη σιωνιστική δεξιά μέχρι την αριστερά, πιστεύει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς λύση του παλαιστινιακού προβλήματος, ενώ αυτό ανατινάζεται επανειλημμένα στα μούτρα του σε έναν πόλεμο που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Η εξάρτηση του Νετανιάχου από τη Χαμάς για την αποτροπή πολιτικών διαπραγματεύσεων συνάδει με την αγνόηση των ενδείξεων ότι η Χαμάς προετοιμάζεται για επίθεση εδώ και χρόνια. Αυτό είναι μέρος της νοοτροπίας των περισσότερων Εβραίων στο Ισραήλ: περιφρόνηση για τους Παλαιστίνιους, στήριξη της ασφάλειας στη βία και λαχτάρα για εκδίκηση και μια τελική και αιώνια νίκη.

Ο Σινουάρ κατάφερε να επαναφέρει το παλαιστινιακό πρόβλημα στο επίκεντρο της παγκόσμιας σκηνής, αλλά με τι τρομερό κόστος για εμάς και το λαό μας; Χωρίς αξιοπρέπεια στη ζωή, το Ισραήλ άφησε στους Παλαιστίνιους μόνο την αξιοπρέπεια του θανάτου ως χέρια. Η «πλημμύρα της Αλ Άκσα» είναι ένα τρομερό αποτέλεσμα της απελπισίας, της «επιλογής του Σαμψών», της καταστροφής του σπιτιού πάνω στους κατοίκους του. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι πίστευε ο Σινουάρ ότι θα συνέβαινε μετά τη δολοφονική εκστρατεία στο Φάκελο της Γάζας.

Η καταστροφή και η διάλυση των αραβικών χωρών της περιοχής

Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε την τρέχουσα κατάσταση στη Μέση Ανατολή χωρίς να κατανοήσουμε τις μακροχρόνιες διαδικασίες καταστροφής και διάλυσης των αραβικών χωρών που γειτνιάζουν με το Ισραήλ: την καταστροφή του Λιβάνου μετά τον εμφύλιο πόλεμο, την καταστροφή του Ιράκ μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν και την καταστροφή της Συρίας μετά τον εμφύλιο πόλεμο, την αδυναμία της Αιγύπτου μετά την επανάσταση των Αδελφών Μουσουλμάνων, την καταστροφή και τη διαίρεση στη Λιβύη και την Υεμένη. Μόνο στην απουσία ενός λειτουργικού κράτους, όταν δεν υπάρχει κεντρικό μονοπώλιο στα μέσα βίας, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να υπάρξουν η Αλ Κάιντα, το ISIS και οι πολιτοφυλακές «πληρεξούσιοι».

Μόνο χάρη στη διάλυση των γύρω χωρών, ο Qasem Soleimani θα μπορούσε να υφάνει το «πολυ-σενάριο» («δακτύλιος της φωτιάς») ως μέρος του ιρανικού δόγματος ασφαλείας μαζί με την πυρηνική ανάπτυξη. Αυτή η έννοια της ασφάλειας βασίζεται στη δημιουργία ποικίλων υποκρατικών δυνάμεων, οι οποίες δημιουργήθηκαν από τη διάλυση των κρατών και τη σύνδεσή τους με το Ιράν μέσω της χρηματοδότησης, του εξοπλισμού και της εκπαίδευσης. Όλα αυτά δημιουργώντας παράλληλα μια ενότητα σκοπού μεταξύ τους μέσω της ιδεολογίας της ισλαμικής αντίστασης στο κέντρο - ένας λαϊκιστικός αγώνας των καταπιεσμένων (όχι με την ταξική μαρξιστική έννοια) κατά της Δύσης , κατά των ΗΠΑ και του κύριου συμμάχου τους στην περιοχή μας, του Ισραήλ, για τη δημιουργία ενός θρησκευτικού, πανισλαμικού έθνους πιστών με επικεφαλής τον εκπρόσωπο του Θεού, τον Αγιατολάχ. Το ιρανικό όραμα δεν είναι ένα αριστερό όραμα- Είναι ένα αποκαλυπτικό μεσσιανικό όραμα όπως το όραμα της μεσσιανικής δεξιάς στο Ισραήλ.

Το Ισραήλ επέλεξε να επεκτείνει τον πόλεμο

Από την Πρωτοχρονιά, το Ισραήλ βρίσκεται, εκ των πραγμάτων, στην αρχή ενός πολέμου πολλαπλών αρένων με τους Παλαιστίνιους, τη Χεζμπολάχ, τους Χούτι και το Ιράν. Αυτός ο πόλεμος δεν χρειαζόταν να επεκταθεί: Είναι ακόμη δυνατό να επιτευχθεί συμφωνία με τη Χαμάς. Αλλά το Ισραήλ επέλεξε να τον επεκτείνει. Αυτός είναι ένας πόλεμος επιλογής. Η πλήρως δεξιά κυβέρνηση, χωρίς την αντίθεση της σιωνιστικής αντιπολίτευσης, επέλεξε να αρνηθεί τη συμφωνία με τη Χαμάς και έτσι να τερματίσει επίσης την επέμβαση της Χεζμπολάχ στο βορρά και να απελευθερώσει τους απαχθέντες στη Γάζα. Ο Νετανιάχου επέλεξε να επεκτείνει τον πόλεμο στο Λίβανο αντί να τον μειώσει. Στο Λίβανο, το Ισραήλ πραγματοποίησε προκλητικές ενέργειες επίδειξης, ορισμένες από τις οποίες ήταν παράνομες, με σκοπό να ωθήσει το Ιράν σε δράση. Το Ισραήλ κλιμάκωσε σκόπιμα την τοπική σύγκρουση σε περιφερειακό πόλεμο και μετέτρεψε τη μάχη κατά της Χαμάς σε μάχη για περιφερειακή ηγεμονία. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί τη σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας για να κινητοποιήσει τη νομιμότητα, την υποστήριξη και τη δυτική (και αραβική) συνεργασία για την αντιπαράθεση με το Ιράν.

Είναι βολικό για τις ΗΠΑ να παρουσιάζονται στο περιθώριο, σαν να μην είναι στο προσκήνιο: να περιορίζουν τον πόλεμο στις σφαίρες του διεθνούς δικαίου- ως ένας αξιοπρεπής και ουδέτερος μεσολαβητής- να αποτρέπουν τις «υπερβολές του Ισραήλ» όταν αυτό ενεργεί ως εγκληματίας πολέμου- ως ευεργέτης, παρέχοντας τρόφιμα και φάρμακα (η προβλήτα της Γάζας που δεν λειτούργησε). Είναι βολικό για τις ΗΠΑ να ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν πριν από τις ισραηλινές ενέργειες. Ποιος μπορεί να το ελέγξει; Είναι όλα μια συγκάλυψη. Οι σχολιαστές (όπως ο Alon Panax) που διαδίδουν αυτή την άποψη στο «φιλελεύθερο» κοινό στο Ισραήλ γνωρίζουν ότι συκοφαντούν. Οι ΗΠΑ καταλαβαίνουν πολύ καλά τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Ο Μπάιντεν είναι μια έμπειρη αλεπού του πολέμου. Οι βαρείς βομβαρδισμοί που οι ΗΠΑ φάνηκε να έχουν αποτρέψει από το Ισραήλ στην πρώτη εκστρατεία, επιβλήθηκαν από το Ισραήλ στη δεύτερη εκστρατεία - με την εξόντωση του Νασράλα στο υπόγειο καταφύγιο στην Νταχάια. Η απαγόρευση που επέβαλε ο Μπάιντεν για την κατάληψη της Ράφα, όταν το Ισραήλ προσπαθούσε ακόμη να μεταφέρει τους κατοίκους της Γάζας προς την κατεύθυνση του Σινά, εξαφανίστηκε όταν το Ισραήλ ήθελε απεγνωσμένα οι Παλαιστίνιοι να διαφύγουν στην Αίγυπτο και αποφάσισε να εισέλθει στη Ράφα και να αποκλείσει την αιγυπτιακή πλευρά.

Η Κεντρική Διοίκηση του ΝΑΤΟ ενημερώνεται εκ των προτέρων για κάθε ισραηλινή κίνηση, αφού είναι ένας από τους εγκριτές της. Έτσι γίνεται όταν η Ιορδανία, το Ιράκ και η Σαουδική Αραβία, μαζί με το αμερικανικό και το βρετανικό ναυτικό, υπερασπίζονται τον ουρανό του Ισραήλ. Οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι υποστηρίζουν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα». Το ερώτημα παραμένει: ποιος και πώς ερμηνεύει τι περιλαμβάνει αυτό το δικαίωμα της άμυνας;

Η διαμάχη και η κρίση, προφανώς, μεταξύ Μπάιντεν και Νετανιάχου είναι επίσης ψευδείς. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία εβδομάδα που οι εκπρόσωποι του Μπάιντεν να μην συμμετέχουν σε συζητήσεις στο Ισραήλ. Ο Μπιντάν και ο Νετανιάχου συναντώνται όταν είναι απαραίτητο. Ο Νετανιάχου έχει έναν ειδικό υπουργό για τις αμερικανικές υποθέσεις, τον Ρον Ντερμέρ, ο οποίος εργάζεται χωριστά από τον υπουργό Εξωτερικών. Υπάρχει πλήρης συνεργασία μεταξύ του Γενικού Επιτελείου και του Αρχηγείου της Κεντρικής Διοίκησης του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τον στρατηγό Κορίλα. Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Ισραήλ σε όλους τους διεθνείς θεσμούς- του παρέχουν ένα στρατιωτικό αμυντικό οπισθόφυλλο- χρηματοδοτούν ένα σημαντικό μέρος του ισραηλινού στρατιωτικού προϋπολογισμού και της στρατιωτικής έρευνας - οι ΗΠΑ παρείχαν πρόσφατα 5 δισεκατομμύρια δολάρια στο «Light Fund» - το ισραηλινό όπλο λέιζερ. Το Ισραήλ εξαρτάται πλήρως από την εισαγωγή όπλων και πυρομαχικών από τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ είναι η κύρια αμερικανική δύναμη που σταθμεύει μόνιμα στη Μέση Ανατολή. Μερικές φορές χρειάζεται βοήθεια - αλλά δεν είναι ανεξάρτητο: η έκταση της αυτονομίας του βρίσκεται στα χέρια των ΗΠΑ.

Τα αίτια της επέκτασης του πολέμου

Η επιλογή της σημερινής κυβέρνησης σε έναν περιφερειακό πόλεμο έχει πολλούς παράγοντες και αξίζει μια ξεχωριστή ανάλυση. Εδώ θα ειπωθεί μόνο ότι ένας πόλεμος με το Ιράν βρίσκεται στο τραπέζι των συζητήσεων της κυβέρνησης και του στρατού για περισσότερο από μια δεκαετία. Στη διάλυση της ιρανικής πυρηνικής συμφωνίας από τον Τραμπ το 2018, το Ισραήλ είχε μεγάλη επιρροή. Το Ισραήλ επεδίωξε και πέτυχε τη διαμόρφωση αυστηρών και ασφυκτικών οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν. Η ιρανική απάντηση ήταν - ένας αγώνας δρόμου προς μια κατάσταση πυρηνικού κατωφλίου στον εμπλουτισμό και την ανάπτυξη της βόμβας και την εκτόξευση πυραύλων. Το Ιράν απάντησε επίσης με την αύξηση των επενδύσεων στους πληρεξουσίους του, σύμφωνα με το δόγμα «Δακτύλιος της φωτιάς» του Σουλεϊμανί. Το Ιράν υπέγραψε επίσης, το 2022, τη συμμετοχή του στη «Συμμαχία της Σαγκάης» υπό την ηγεσία της Ρωσίας και της Κίνας.

Ενάντια στο Ιράν, το Ισραήλ ανέπτυξε την τριεπίπεδη άμυνά του και προχώρησε σε αντιαεροπορικούς πολέμους σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τη μεταφορά όπλων ακριβείας στον πληρεξούσιο. Τόσο το Ισραήλ όσο και το Ιράν επενδύουν στους αντιπάλους τους σημαντικό μέρος των πόρων τους εις βάρος των επενδύσεων στην ανάπτυξη και την ευημερία. Αλλά τόσο το Ιράν όσο και το Ισραήλ είναι πολύ ευάλωτες χώρες: Το Ισραήλ είναι πυκνό και μικρό , και το Ιράν, το οποίο εξαρτάται από τους τερματικούς σταθμούς πετρελαίου και τα ευάλωτα λιμάνια πετρελαίου, στα οποία βασίζεται σχεδόν το σύνολο της οικονομίας του. Δεν υπάρχει ιστορική εχθρότητα μεταξύ τους, και δεν υπάρχει κανένα κοινό σύνορο μεταξύ τους. Η λύση του παλαιστινιακού προβλήματος μπορεί να θέσει τέλος στην αντιπαλότητά τους, ακόμη και στο παρελθόν, υπό ένα φιλοαμερικανικό καθεστώς.

Υπάρχει όμως και ένας εσωτερικός παράγοντας για την επέκταση του πολέμου: η διαμαρτυρία κατά του Νετανιάχου συνεχίστηκε όλο το χρόνο παρά τις μάχες στη Γάζα, ενώ η έμφαση της ανανεώνεται καθώς αλλάζει η εθνική ατζέντα. Η κατάσταση πολέμου είναι μια κλασική δικαιολογία για την κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών δικαιωμάτων- Είναι καιρός για κυβερνητική μεταρρύθμιση. Σε κατάσταση πολέμου, είναι πολύ εύκολο να σταματήσει μια διαμαρτυρία και να φιμωθεί η εσωτερική αντίσταση. Η φασιστική κυβέρνηση στο Ισραήλ θέλει να εξαλείψει το παλαιστινιακό πρόβλημα με τη μεταφορά, την προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών και την πλήρη υποταγή των Παλαιστινίων που είναι πολίτες του Ισραήλ και οι οποίοι υποβιβάζονται στο καθεστώς των υπηκόων.

Η λιβανέζικη λάσπη

Η μεταφορά της έντασης του πολέμου στο Λίβανο αποσπά την προσοχή από τη Γάζα και τη δέσμευση της κυβέρνησης για την επιστροφή των απαχθέντων. Η παραμερισμός της πίεσης για την απελευθέρωση των απαχθέντων διευκολύνει την απόρριψη της απαίτησης της Χαμάς να αποσυρθεί ο IDF από τη Γάζα ως μέρος της συμφωνίας για τους απαχθέντες.

Η δεξιά κυβέρνηση θέλει να κρατήσει τη Γάζα και να την εγκαταστήσει με εποίκους. Ο Σμότριτς και ο Μπεν-Γβιρ δεν εγκατέλειψαν το όραμά τους και ο φασίστας πρωθυπουργός εξαρτάται από αυτούς για τη συνέχιση της διακυβέρνησής του. Η επέκταση του πολέμου στο Λίβανο και το Ιράν αναβάλλει τη λύση του προβλήματος της Γάζας τουλάχιστον μέχρι τις αμερικανικές εκλογές. Ένας πραγματικός πόλεμος στο Λίβανο θα δυσκολέψει τον όποιο νέο πρόεδρο εκλεγεί να τον σταματήσει στη μέση. Είναι πιθανό η αναβολή του τέλους των επιχειρήσεων στη Γάζα να συνεχιστεί μέχρι να ληφθεί μια απόφαση στο Λίβανο, ώστε να καμφθεί το πνεύμα αντίστασης της Χαμάς. Να θυμάστε και να έχετε στο επίκεντρο ότι διεξάγεται ένας πόλεμος στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και το Λίβανο, ακόμη και όταν δεν τοποθετείτε τις τρεις περιοχές στην ίδια τάξη.

Πολλοί θυμούνται ακόμα τις προηγούμενες εισβολές του Ισραήλ στο Λίβανο. Η εισβολή ήταν σχετικά εύκολη. Στην αρχή υπήρχαν και Λιβανέζοι που έριχναν ρύζι. Αλλά με τη συνέχιση της ταλαιπωρίας και της καταστροφής, στο τέλος όλοι μισούν τον κατακτητή και αρχίζει ένας μακρύς και αιματηρός ανταρτοπόλεμος. Στον πόλεμο του Λιβάνου της Ασούνα, πέρασαν 18 χρόνια μέχρι να φύγει το Ισραήλ. Το Ισραήλ δεν θέλει μόνο μια ζώνη ασφαλείας (όπως ορίζει η συμφωνία του 1701). Για να μπορέσει ο κόσμος να επιστρέψει στα σπίτια του στο βορρά, δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να προσπαθεί να στείλει πυραύλους στο βορρά. Οι πύραυλοι, παρεμπιπτόντως, μπορούν επίσης να εκτοξευθούν και βόρεια του Λιτάνι. Ως εκ τούτου, η Χεζμπολάχ θα πρέπει να καταστραφεί σε όλο τον Λίβανο, καθώς και η Χαμάς σε όλη τη Γάζα. Αλλά η Χεζμπολάχ είναι ανάμεσα στους ανθρώπους του, θα πουν. Είναι αδύνατο να γίνει διάκριση. Στο Λίβανο θα σκοτωθούν και θα τραυματιστούν γέροι, γυναίκες και παιδιά όπως και στη Γάζα. Ο στόχος της καταστροφής της Χεζμπολάχ είναι σχεδόν εξίσου δύσκολος με την καταστροφή των σιιτών στο Λίβανο (περίπου 40%). Το Ισραήλ δεν έχει καμία λύση στο Λίβανο.

Ζητάμε τον τερματισμό των πολέμων και της κατοχής στη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και το Λίβανο τώρα. Ζητάμε μια συμφωνία για την επίλυση των συγκρούσεων μόνο με ειρηνικά μέσα, αναγνωρίζοντας παράλληλα την αμοιβαία αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοδιάθεση, το δικαίωμα των Παλαιστινίων στο κράτος τους στην Παλαιστίνη και το δικαίωμά τους στην ισότιμη ιθαγένεια και την αναγνώριση του πολιτισμού τους στις χώρες διαμονής τους.

Ζητάμε την άμεση απελευθέρωση όλων των απαχθέντων και κρατουμένων χωρίς περαιτέρω όρους. Ζητούμε την αποπυρηνικοποίηση της Μέσης Ανατολής. Καλούμε το Ισραήλ και το Λίβανο να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για την επίλυση των διαφορών σχετικά με τα μεταξύ τους σύνορα και να αφοπλίσουν τις πολιτοφυλακές ώστε να λειτουργήσουν ως πολιτικά κόμματα. Καλούμε όλες τις χώρες να συμμετάσχουν στην ειρήνευση στη Μέση Ανατολή και τον ΟΗΕ - να δημιουργήσει τους μηχανισμούς και να δημιουργήσει τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες για την εφαρμογή των συμφωνιών και την αποκατάσταση της περιοχής.

  • October 12th 2024 at 23:46

ECHR’s condemnation of Cyprus’ pushbacks to Lebanon

By Doros Polykarpou

We welcome today’s decision of the ECtHR in M.A. AND Z.R. v. CYPRUS (Appl. No 39090/20), in which KISA, EuroMed Rights and the Human Rights Center of Ghent University, also participated as a third  party interveners. The ruling reveals and highlights in the clearest way the violations of human rights of asylum seekers who, at  risk of their lives, try to enter the Republic to seek protection but are illegally refouled , in this case to Lebanon.

We had repeatedly positioned ourselves against the illegal refoulement  of Syrians and other refugees to Lebanon, stressing that the policies adopted under the Ministry of Nikos Nouris and  were continued by Konstantinos Ioannou under  the current government and Deputy Minister of Immigration and International Protection, Nikola Ioannidis, who boast about their “successful” immigration policy of sea or buffer zone refoulement , are in violation of the ECHR and international law.

In its detailed judgment, the ECtHR decided that the Republic of Cyprus violated Article 3 of the ECHR, both from a procedural and a substantive point of view, since the applicants’ refoulement to Lebanon put them at risk of indirect refoulement to Syria and in living conditions in Lebanon that violate Article 3 (inhuman and degrading treatment).Further, it found that the Applicants were deported collectively , without their asylum claim being examined and without an individualized assessment of their asylum claim, which it accepted that they had made orally (Article 4, Protocol 4).The ECtHR also held that the applicants’ right to an effective remedy (Article 13) had been violated for not been able to address the above violations before a court in the Republic, and finally  held that the applicants’ right not to be subjected to inhuman and degrading treatment had been violated due to the conditions under which the authorities of the Republic had them confined in a boat in the sea for a period of two days, without enough food and hygiene conditions,  before they were finally refouled  to Lebanon.

Most importantly, the ECtHR rejects the government’s narrative that it wants to consider Lebanon as a safe third country after accepting that illegal returns to Syria are taking place, while the situation and conditions of refugees in Lebanon are tragic and amount to inhuman and degrading treatment. The ECtHR did not accept that the readmission agreement between Cyprus and Lebanon ensures protection against human rights violations and in particular against indirect refoulement to Syria. The ECtHR also awarded €22,000 in damages to each applicant as well as attorney’s fees and costs.

Today’s decision is a positive example  of the promotion of  human rights and unveiling their  violations by the state, through the cooperation of lawyers, NGOs and academics, and KISA expresses its appreciation and we would like to thank  all those who worked selflessly for this excellent result.

Once again, we call on the government to comply with its obligations under the laws of the Republic, the ECHR and international law and to end its policies of human rights violations and the refoulement of migrants and refugees. We call on the government to –  

  • Immediately allow  access to asylum procedures and reception conditions to refugees trapped in the buffer zone who have so far been repeatedly refouled by the authorities of the Republic back in the buffer zone.
  • End the policy of suspending the processing of asylum applications from Syrian refugees and grant them international protection since neither Lebanon nor Syria can under any circumstances be considered a safe third country or a safe country of origin, respectively.
  • Ensure access to asylum to every person entering the Republic seeking protection, either from the sea or from the buffer zone, and humane reception and living conditions and respect the right to asylum as safeguarded under the Charter of Fundamental Rights of the EU.
  • End the policy of deportations and the policy of  “promotion” of Cyprus as an unattractive destination for refugees and migrants.

EuroMed Rights

KISA- Action for Equality, Support, Antiracism

CLDH – Lebanese Centre for Human Rights

Κόλαφος ΕΔΑΔ για τις επαναπροωθήσεις της Κύπρου στον Λίβανο

By Doros Polykarpou

Καλωσορίζουμε τη σημερινή απόφαση του ΕΔΑΔ στην Υπόθεση M.A. AND Z.R. v. CYPRUS (Appl. No 39090/20) στην οποία η ΚΙΣΑ μαζί με το EuroMed Rights και το Human Rights Center του Πανεπιστημίου Ghent συμμετείχαμε επίσης ως τρίτο ενδιαφερόμενο μέρος. Η απόφαση αποκαλύπτει και αναδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αιτητών ασύλου που με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούν να εισέλθουν στη Δημοκρατία για να ζητήσουν προστασία αλλά επαναπροωθούνται παράνομα, στη συγκεκριμένη περίπτωση στον Λίβανο.

Είχαμε κατ΄επανάληψη τοποθετηθεί εναντίον των παράνομων επαναπροωθήσεων στον Λίβανο, Σύριων και άλλων προσφύγων, τονίζοντας ότι οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν επί Υπουργίας Νίκου Νουρή, συνεχίστηκαν από τον Κωνσταντίνο Ιωάννου με την παρούσα κυβέρνηση και τον νυν Υφυπουργό Μετανάστευσης Νικόλα Ιωαννίδη, οι οποίοι κομπάζουν για την «επιτυχημένη » τους μεταναστατευτική πολιτική των επαναπροωθήσεων στη θάλασσα ή των επαναπροωθήσεων στη νεκρή ζώνη, παραβιάζουν την ΕΣΔΑ και το διεθνές δίκαιο.

Το ΕΔΑΔ με τη λεπτομερή απόφαση του καταπέλτη,  αποφάσισε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία παραβίασε το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ, τόσο από διαδικαστικής όσο και ουσιαστικής άποψης αφού η επαναπροώθηση των αιτητών στον Λίβανο τους έθεσε σε κίνδυνο έμμεσης επαναπροώθησης στη Συρία αλλά και σε συνθήκες διαβίωσης στο Λίβανο που παραβιάζουν το άρθρο 3 (απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση). Περαιτέρω, έκρινε ότι οι Αιτητές απελάθηκαν ομαδικά, χωρίς να εξεταστεί το αίτημα ασύλου τους και χωρίς εξατομικευμένη αξιολόγηση του αιτήματος τους για άσυλο, το οποίο αποδέχθηκε ότι υπέβαλαν προφορικά (Άρθρο 4, Πρωτόκολλο 4). Το ΕΔΑΔ, έκρινε επίσης ότι παραβιάστηκε  το δικαίωμα των αιτητών σε αποτελεσματικό ένδικο μέσο (Άρθρο 13) εναντίον των πιο πάνω παραβιάσεων αφού δεν θα μπορούσαν να αποταθούν σε οποιοδήποτε δικαστήριο στη Δημοκρατία,  ενώ έκρινε τέλος  ότι παραβιάστηκε το δικαίωμα των αιτητών να μην υπόκεινται σε απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες οι αρχές της Δημοκρατίας τους είχαν εγκλωβισμένους σε μια βάρκα μέσα στη θάλασσα για περίοδο δύο ημερών, χωρίς την αναγκαία τροφή και συνθήκες υγιεινής, πριν τους επαναπροωθήσουν τελικά παράνομα στον Λίβανο.

Σημαντικό όμως είναι κυρίως το γεγονός ότι το ΕΔΑΔ απορρίπτει το αφήγημα της κυβέρνησης που θέλει να θεωρεί τον Λίβανο ως ασφαλή τρίτη χώρα αφού αποδέχθηκε ότι από το Λίβανο πραγματοποιούνται παράνομες επαναπροωθήσεις στη Συρία, ενώ η κατάσταση και οι συνθήκες διαμονής των προσφύγων στον Λίβανο είναι τραγικές που ισοδυναμούν με απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Το ΕΔΑΔ δεν αποδέχθηκε ότι η συμφωνία επανεισδοχής μεταξύ Κύπρου – Λιβάνου διασφαλίζει προστασία από παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδίως από έμμεση επαναπροώθηση στη Συρία. Το ΕΔΑΔ επιδίκασε επίσης 22,000 ευρώ αποζημιώσεις σε κάθε αιτητή καθώς επίσης και δικηγορικά έξοδα.

Η σημερινή απόφαση αποτελεί παράδειγμα των θετικών αποτελεσμάτων σε σχέση με την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ανάδειξη των παραβιάσεων τους από το κράτος,  μέσα από τη συνεργασία δικηγόρων, μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) και ακαδημαϊκών.

Καλούμε για ακόμα μια φορά την κυβέρνηση να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τους νόμους της Δημοκρατίας, την ΕΣΔΑ και το διεθνές δίκαιο και να τερματίσει τις πολιτικές παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επαναπροωθήσεων των μεταναστών και προσφύγων. Καλούμε την κυβέρνηση όπως –

  • Άμεσα επιτρέψει πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου και σε συνθήκες υποδοχής στους πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη νεκρή ζώνη και που έχουν μέχρι σήμερα επαναπροωθηθεί κατ΄επανάληψη από τις αρχές της δημοκρατίας πίσω στη νεκρή ζώνη.
  • Τερματίσει την πολιτική της αναστολής εξέτασης αιτήσεων ασύλου από Σύριους πρόσφυγες και τους παραχωρήσει διεθνή προστασία αφού ούτε ο Λίβανος ούτε και η Συρία μπορούν να θεωρηθούν υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις ασφαλής Τρίτη χώρα και και ασφαλής χώρα καταγωγής, αντίστοιχα.
  • Διασφαλίσει την πρόσβαση στο άσυλο σε κάθε πρόσωπο που εισέρχεται στη Δημοκρατία ζητώντας προστασία, είτε από το θάλασσα είτε από τη νεκρή ζώνη και ανθρώπινες συνθήκες υποδοχής και διαβίωσης και σεβασμό στο δικαίωμα ασύλου το οποίο κατοχυρώνεται από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε.
  • Τερματίσει την πολιτική των απελάσεων αλλά και την πολιτική της «ανάδειξης» της Κύπρου ως μη θελκτικού προορισμού για πρόσφυγες και μετανάστες

EuroMed Rights

ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη. Αντιρατσισμό

Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Λιβάνου (CLDH)


[1] https://hudoc.echr.coe.int/#{%22fulltext%22:[%22M.A.%20and%20Z.R.%20v.%20Cyprus%20(no.%2039090/20)%22],%22documentcollectionid2%22:[%22GRANDCHAMBER%22,%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-236141%22]}


[1] https://hudoc.echr.coe.int/#{%22fulltext%22:[%22M.A.%20and%20Z.R.%20v.%20Cyprus%20(no.%2039090/20)%22],%22documentcollectionid2%22:[%22GRANDCHAMBER%22,%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-236141%22]}

Republic of Cyprus: Genocide and Ecocide

By ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Alberto Florentin (This is the English translation of an article published in Anatropi in 13 July 2024) “Niko, Niko you can’t hide, you are supporting genocide.” This slogan is chanted at all United for Palestine rallies. The unconditional support for Israel from the entire Greek Cypriot Right is glaring. To support the Palestinians more effectively… Continue reading Republic of Cyprus: Genocide and Ecocide

Κύπρος μου τι σε εκάμαν;

By Aceras Anthropophorum

Κύπρος μου τι σε εκάμαν; Να ανήκεις στο καρτέλ των εγκληματιών πολέμου.

Πάει ο πρόεδρος σας τζ̆αι κάμνει δήλωσην υποταγής στους πολιτικούς υποστηριχτές τζ̆αι χρηματοδότες εισβολών, εγκλημάτων πολέμου τζ̆αι γενοκτονίας ενάντια σε γειτονικούς λαούς (αξιόπιστος τζ̆αι προβλέψιμος σύμμαχος, η Κύπρος ανήκει στην Δύση) τζ̆αι ο κόσμος ψουμνίζει κρέας να κάμει τα ψητά της Κυριακής.


Σκοτώννεται κόσμος, σφάζουνται λαοί, τζ̆αι η αριστερά που θα έπρεπεν να είναι ο πολιτικός εμπνευστής τζ΅αι εκφραστής της οργής τους κόσμου απλά μελαχονιέται. Ρε μα τζ̆οιμούνται οξά περιπαίζουν μας; Αντιλαμβάνουνται τί σημαίνει « συνεργασία στον τομέαν της ασφάλειας τζ̆ιαι της ενέργειας »;


Εκαταντήσαν τον Θεοδόσην Πιερίδην βραβείον για μπουρζ̆ουά μποέμ μικροαστούς διανοούμενους. «Λογαριάσατε λάθος με τον νού σας εμπόροι ». Πάει τζ̆αι ο Πιερίδης. « Όθεν ήρθατε πάτε, φοβεροί Αμερικάνοι ». Περασμένα μεγαλεία έκφρασης του αριστερού πατριωτισμού που για τους διεθνιστές δεν μπορεί να είναι άλλον που τον αντιιμπεριαλισμόν. «Θα αναμένουμε από το αποτέλεσμα για να κρίνουμε» μας είπεν ο Κουκουμάς. Το αποτέλεσμαν εχτές ήταν 18 νεκροί που βομβαριδμόν σχολείου ζ̆αι σφυροκόπημα με βομβαρδισμούς της νότιας Βυριτού. Εχτές ανάμενες. Κρίνε σήμμερα.


Βρε κάμνει η κυβέρνηση της χώρας στρατηγικήν συμμαχίαν με το κέντρον του ιμπεριαλισμού ακριβώς την ώραν που διενεργεί γενοκτονίαν, την ώραν που κάμνει εισβολήν τζ̆αι εγκλήματα πολέμου τζ̆αι η αντίδραση της αριστεράς είναι να μελαχονιέται; Βρε η χώρα μας γίνεται σύμμαχος γενοκτονίας!!!


Βράζει η ψυσ̆ή μου να ξέρω τους ανάξιους λλίους κυβερνώντες της χώρας μου να την δίννουν πας το άρμαν εγγλημάτων πολέμου. Να τους θωρώ σαν αδύναμα υποτακτικά κκομπλεξιά χωρκατούθκια να σέρνουνται σαν τα σκουλούτζ̆ια για να παίξουν τον ρόλον του παράσιτου πας τον δολοφόνον τζ̆αι τον άρπαγαν πέρκι τους δώσει κανέναν παξ̆ίσ̆ιν που αυτά που θα του αρτηρίσουν που ότι αρπάξει πον να σταματήσει να σκοτώννει, όταν θα τα κάμει ούλλα δικά του (στρατηγικός σύμμαχος στην ασφάλειαν τζ̆αι την ενέργειαν λέει ο Γεροσ̆σ̆ύπου κάμνωντας το κκελλούϊν του κάτω μπροστά στον 90% άνοιαν εντιπρόσωπον του ιμπεριαλισμού που του εδώκαν κολλούαν να θκιαβάσει τα φιρμάνια. Ο Νότιος Λίβανος τζ̆αι η πρόσοψη της Γάζας που θα αρπάξει για να διοικεί το εγκληματικόν κράτος του Ισραήλ έσ̆ει κάζ̆ια).


Σκληρή η αλήθεια σαν αλέτρι.

 

Έσκισε τη γη, θεμέλιωσε τον πόθο,

έπνιξε τις φύτρες της προπαγάνδας τους

και λευτερώθηκε μέσα στην μυστική άνοιξη.

Είχε βουβαθεί το λουλούδι της, κυνηγηθεί

το συναγμένο φως της, είχε χτυπηθεί…


λέει ο Νερούδα στο Κάντο Χενεράλ


…Ώρα χτεσινή, ώρα μεσημεριού,

ώρα σημερινή ξανά, ώρα καρτερεμένη

ανάμεσα στο λεφτό που πέθανε και σ’ αυτό που γεννιέται,

στην αγκαθιασμένη εποχή της ψευτιάς.


Οι καταβολές μας, όλος αυτός ο κόσμος που ενειρεύτηκεν την ουτοπίαν, την αθρωπιάν την κοινωνικήν δικαιοσύνην, την ειρήνην για τους λαούς, όλοι αυτοί που εθυσιαστήκαν, όλοι αυτοί που εκλάψαν πολύ για να μάθουν τον κόσμον να γελάσει δεν είναι για κοσμικά ιβέντς. Τα κοσμικά ιβέντς ας έρτουν όταν θα σιγάσουν τα κανόνια του ιμπεριαλισμού, όταν θα σταματήσουν τα θραύσματα των μεγαπόμπων να τρουπούν τα κορμούθκια των μωρών τους, τα κορμούθκια των δικών μας αθώων μωρών, όταν θα σταματήσουν οι έποικοι να αρπάζουν γην τζ̆αι να ξιριζώννουν ελιές, όταν θα κάτσουν οι γενοκτόνοι τζ̆αι οι εγγληματίες πολέμου φυλακήν.


Οι υποτακτικοί απόγονοι των πραξικοπηματιών που εκαταστρέψαν τον τόπον για να διοριστούν κυβερνήτες τζ̆αι να πετύχουν να πιάσουν την θέσην αυτού που απομυζά το δρώμαν, τον κόπον, την εργασίαν του κόσμου ή να αρπάζει τον δημόσιον πλούτον να πλουτίζει, δεν θα ηττηθούσιν με κοσμικά ιβέντς, με κοσμικές συμμαχιούλλες ή με μελαχονιάσματα « εφιστούμεν την προσοχήν… » Βρε βάλλουν την χώραν σε συμμαχίαν εγληματικών γκάγκστερ πολέμου τζ̆αι σεις φοάστε να τους πείτε ακόμα ποιοί είναι; τί κάμουν; Καρτεράτε να πέψουν τα παιθκιά σας στους πολέμους που κυρίσσουν οι Αμερικάνοι για να αντιδράσετε; Διάτε τους το σ̆αίριν σας το καθαρόν να σας το ξιμαρίζουν που κάμνουν ττόκκες τζ̆αι λυκοσυμμαχίες με τους εγκληματίες για να κάμνετε εποικοδομητικήν αντιπολίτευσήν;


Τα λόγια του America insurrecta (1800) του Πάβλο Νερούδα στα ελληνικά που εμελοποίησεν στο αριστούργημαν του ο Μίκης Θεοδωράκης τζ̆αι τραουδά ο Πανδής τζ̆αι ξησικώννει τους Έλληνες θα τα έβρετε δαμαί.






Πάω να κλάψω τα μωρά που εσκοτώσαν εχτές. Αρρώστησα να μην μπορώ να κάμω τίποτε. Ούτε καν μιαν κραυγήν, ή μιαν δήλωσην αλληλεγγύης για αυτούς που κραυγάζουν την ώραν που συμμαχεί η χώρα μου με τους εγκληματίες τζ̆αι στηρίζει εγκλήματα.

  • November 2nd 2024 at 12:54

THE MOVEMENT THAT PAVED THE WAY TO THE OPENING OF THE CHECK-POINTS

By myislandcyprus.blogspot.com

I was the T/C Coordinator of the Movement (Contact Group) for Independent and Federal Cyprus. Our Movement was the first bi-communal establishment of T/Cs and G/Cs since the first terror wave of the TMT in 1958.

On 13-16 May 1989, about 20 Cypriots gathered in West Berlin with the call of a German environmental group “Bildungswerk für Demokratie und Umweltschutz” and we initiated our “Movement for Independent and Federal Cyprus” with a mass participation in Nicosia in the garden of Lidra Palace Hotel on 23-24 September 1989. A document entitled “Views and Basic Principles”, which was adopted at the same place on 20-21 January 1990, was presented to the public in Greek, Turkish and English. (See the English text here: http://myislandcyprus.blogspot.com/2016/11/the-first-bi-communal-movement-for.html )

We carried out various activities for the realization of our basic principles. The most important of these were the conferences of three T/C opposition party leaders on 14 December 1989 by Alpay Durduran (New Cyprus Party), on 19 January 1990 by Mustafa Akıncı (Communal Liberation Party) and on 23 February 1990 by Özker Özgür (Republican Turkish Party). The conferences took place in the G/C part of Nicosia, where opportunity was given to explain the G/C community their views on various aspects of the Cyprus problem. This was the first time in the near history of the two communities. The G/C wing of the Movement informed us that these conferences were very useful and were widely reflected in the G/C press.

In the third and last joint meeting that we held on 10-11 February 1990, five papers, written by the G/Cs and T/Cs, were discussed. Unfortunately, we did not have the opportunity to continue our discussions on issues such as the views of the G/C side on the equality and guarantees, the structure of the federal state, and how this will be reflected in everyday life in a federal solution. The T/C leadership banned our intercommunal contacts by citing the demonstrations of the nationalist G/C students that started in March 1990. After this incident, only 5 of the 44 applications we made were allowed. The most important was the participation of Aziz Nesin, the famous Turkish humourist writer, in the events organized between 17 and 19 December 1990, due to his visit to the free part of our island. About 80 T/Cs attended cultural meetings in the G/C part of Nicosia for three nights. Journalists, writers and artists had the opportunity to meet their colleagues. Aziz Nesin held a press conference in the occupied northern part of Nicosia and about 20 G/C artists and writers were allowed to accompany him during his visit.

On 26 February 1991, our activity about the Federal State in the US was held at the Ledra Palace Hotel in the buffer zone, but the one about Yugoslavia on 22 March 1991 was not allowed.

In addition, we made various attempts to bring together journalists, doctors, cartoonists and writers from both sides of the divide. Some of these were allowed, but we could not get the permission for most of them. (http://myislandcyprus.blogspot.com/2014/04/the-list-of-attempts-to-have.html )

On 6 May 1991, a three-man delegation of our Movement visited Mr. Atakol, the Foreign Minister whose department was responsible for giving the permissions. We were asked once again to make a statement that we are not coming from the occupied area, when we meet with our compatriots. I, as the T/C coordinator of the Movement, told Mr. Atakol that I accepted the occupation as the reality. Later Mr. Atakol reported this incident to Mr. Denktash, who wrote a letter to the Commander of the “Turkish Peace Forces”, telling him not to give ever any permission to the T/C coordinator and to the other three persons accompanying me during that visit.

On 13 May 1991 the T/C Committee of the Movement for an Independent and Federal Cyprus filed a complaint with the Council of Europe, Commission on Human Rights in Strasbourg in order to protest the restrictions imposed on our freedom of travel in our own country. This application (No.18270/92, Ahmet Cavit An and others v. Cyprus) made the T/C leadership furious, which reacted in the press against us. (Vatan newspaper, 25 May 1991)

Within the three years of our Movement (24 September 1989 – 8 September 1992) , I applied 87 times for myself or for the T/C members of the Movement to get permission for contacts in political, cultural, medical and social fields. Unfortunately, only 15 of these applications received a positive response.

As my freedom of organization in my homeland was restricted, I decided to lodge an application to the ECHR against Turkey on 8 September 1992 and it was declared admissible in 1998. (Case of Djavit An v. Turkey, Application No.20652/92)

From 8 September 1992 until 14 April 1998, I filed 147 applications to the occupation authorities to allow me to visit the free area (58 for political reasons, 47 for cultural reasons, 25 for medical reasons and 17 for social reasons.) From the 147 applications, 122 were rejected by the Denktash regime and 22 were approved. It should be noted that most applications were filed for participation at bi-communal meetings. (A detailed report can be read here: http://myislandcyprus.blogspot.com/2014/01/affidavit-of-drahmet-djavit-an.html )

On 20 February 2003, a press release was published about the judgement of the ECHR. "The Court considered that all the meetings the applicant wished to attend were designed to promote dialogue and an exchange of ideas and opinions between Turkish Cypriots living in the north and Greek Cypriots living in the south, with the hope of securing peace on the island," the release said. "The refusals to grant these permits to the applicant in effect barred his participation in bi-communal meetings, preventing him from peacefully assembling with people from both communities" it added. Under Article 41 (just satisfaction) of the Convention, the Court awarded the applicant 15,000 euros for non-pecuniary damage and 4,715 euros for costs and expenses.” Two months later the check-point at Ledra Palace was opened for crossings, which was the most important development since the division of our island in 1974.

T/C State Attorney, Zaim Necatigil, who was defending Turkey at the ECHR, wrote the following in Turkish in his book “The Cyprus Conflict and Turkey in the grip of ECHR: Cases brought against Turkey by the Greek Cypriot Administration and the Greek Cypriots before the European Commission of Human Rights and the European Court of Human Rights,  Ankara 2005”:

"The TRNC Government took a very dramatic decision on April 21, 2003 with the number E-762-203 number and lifted from 23 April 2003 onwards, except some formalities, all the restrictions in order to facilitate the crossings, mutually from North to the South and from South to the North." (p.189)

 “There was a great impact of the Cavit An’s application to the European Court of Human Rights, which announced its decision on 20 February 2003,  on the opening of the gates on the “Green Line” on 23 April 2003. It is not possible to see the opening of the gates as a coincidence that came after this provision." (p.189)

"A compensation should have been paid to Cavit An. The Attorney-General of the TRNC contacted Cavit An, the Euro account was opened in a bank in the TRNC and the compensation and the judicial expenses were credited to that account. After the court's decision, the gates were opened and the objectives of the decision were fulfilled."(p.190)

 On 6 January 2019, the G/C newspaper Politis reported that in 2018, the T/Cs made 1,000,076 crossings and the G/Cs made 1,000,014 crossings from the 9 check-points on the dividing line. But unfortunately my wish of having a common political party has not yet been established!


  • October 18th 2024 at 16:16

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK… CHILDREN KILLED IN PALEKYTHRO AND MARATHA…

By Sevgul Uludag

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK… CHILDREN KILLED IN PALEKYTHRO AND MARATHA…

*** Reflections on children killed in 1974…

Children who were no one's enemy…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

One of my readers, a 14-year-old boy on the 24th of August 2024, under the heading "The silent cry of 1974" writes the following text and shares it on his social media, accompanied by the photo of the "missing" child from Palekythro, Yiannis Souppouris… He is the grandson of a famous Cypriot peace activist and just like his grandpa, he too is very dedicated from a very young age to defending peace… This is what he writes:
"The other day, I went around Palekythro… There were also signs left over by the war in the village… But something else had drawn me towards this village… That day, just as always, the traces of the past was still fresh but there was something different about this village. It was as though the ghosts of the past were still roaming this village…
In that village, in the southern part of our island, and also from Sevgul Uludagh, I have heard of the story of Yiannis Souppouris who had been killed in 1974… He was still a child… His milk teeth had only started falling, maybe he was just playing with his friends in the street or maybe with his family spending a hot summer day…
Everyone has a story on this island… But the story of Yiannis touches you in a different way… It is an exemplary story of how the innocence can disappear among the ruthlessness of war… A child who was not anyone's enemy, who did not belong to any side, a child who only wanted to live… But there you go, the war does not discriminate even that!
Actually an acquaintance I had from Palekythro in the southern part of our island was the first person to tell me the story of Yiannis. "He was so small" he had said, "he was so innocent…" It was as though he could still see the face of Yiannis as he looked far away with tears in his eyes…
"What if a child dies, what of it?" I said to myself… This war brought no benefits to anyone… Neither to the Greek speaking persons, nor to the Turkish speaking persons… Only thing that remained was missing persons, pain and wounds that would never heal… The story of Yiannis became the voice of those who could not have their voices heard among this pain… He became a symbol for those who didn't deserve any war…
After I heard this story, I thought a lot… Maybe, I am thinking, we shouldn't be so much involved in the past but look towards the future… But how? While the memory of Yiannis and those like him are still fresh, how can we forget? He is a memory we shouldn't forget… So that we would not make same mistakes it is a memory so that no other child would go through this pain…
All of a sudden I realized that even though I had never seen the face of Yiannis, I could picture him in front of my eyes… Maybe he became an image of all the missing for me… A symbol of how futile and meaningless war is…
The memory of Yiannis reminds me of how valuable peace and harmony is… It reminds me that for his memory, we have to create a better world for every child…
As I was leaving Palekythro it was as though the ghost of Yiannis came with me… The innocent look in his eyes, his silent screams… Is it possible to forget him? And actually no, we should not forget him… We should always remember him and become the voice of him and those like him… Because in this dark history of Cyprus, children like Yiannis can be our light…
Sometimes I am thinking, maybe we can really do something… Maybe it is still not too late! In the memory of Yiannis, we can realize his dreams and dreams of others like him… For a more peaceful Cyprus…
I shall not forget Yiannis… And other innocent persons like him… They will continue to live in our memory and in our hearts… Because Cyprus is a place like that… At every corner there is a story and in every story there is a lesson to draw from… And we should never forget those lessons… Kids should eat sweets, not get bullets and die…
The future of Cyprus is hidden in these stories…
When the two communities find peace, maybe Yiannis will also be found…"

A PHOTO OF KIDS…
Erato Kozakou Markoulli meanwhile shares the photo of a classroom of kids from Maratha, the Turkish Cypriot kids who had been killed by EOKA B on the 14th of August 1974... Except one kid in the photo, Shafak Nihat and his family the whole classroom of kids were massacred – and the teacher in the photo was not in the village since it was summer and schools were closed… So only two, the teacher and Shafak remained alive from this photo… Here is what Erato writes about this photo:
"The photo of the pupils of the primary school of Maratha, at the end of the school year of 1974. All the children in this photo, (except for their teacher who had been captured as a prisoner of war and a pupil, Shafak Nihat, who had hidden with his family and survived), were murdered on 14 August 1974 by the criminals of EOKA B. Shafak is the boy second from the right in the last row and is the one who later discovered the location of the mass grave. No one to date, although the killers are widely known, has been brought to justice. No one has been punished for these heinous crimes! I am sorry my dear children, beloved innocent creatures, for so abruptly and brutally cutting the thread of your lives. Today you would have been 56-57 years old, most of you probably married happily with children and grandchildren! We are unworthy as a state and as citizens of this state for doing nothing to this day to punish the criminals!!!"
And Erato who had been brave enough to apologize, reiterates her apology once again and has the following to say:
"I reiterate my public apology to our Turkish-Cypriot compatriots, for the heinous crimes in Aloa, Maratha, Santalari and Tohni, because I feel the need to express what I feel and what we as a state have not been able to deal with and handle all these years. The heinous murders of a total of 209 innocent Turkish Cypriot compatriots of ours, by the protesters and traitors of EOKA B, the same ones who betrayed our homeland and brought ATTILA to Cyprus, with all the consequences of the invasion and occupation, of innocent Turkish Cypriot civilians, to the majority of children and women. Aloa, Maratha and Santalari, as well as Tohni will be there to haunt our consciences until the moment we admit as a community that extremists and as the official Greek Cypriot side did not do what we needed to do all these years to reveal the murderers of these people of heinous crimes. The fact that ATTILAS and the Turkish Cypriot extremists did the same thing, perhaps worse, during the Turkish invasion, this is not a lightening to committing crimes that took the lives of innocent people belonging to the other community! I think the time has come to realize, fifty years after the Turkish invasion and coup, and sixty years after the two-communal conflicts, the scale of these criminal activities and to ask, at last, the investigation of these heinous crimes, while apologizing to our Turkish-Cypriot compatriots. The murderers may not be alive anymore, but a cleansing and an apology are necessary! For my part I did it in 2016 and despite the attacks I received then, I repeat it today! Why don't I want to mourn more innocent victims of insane extreme nationalists out there and a Turkey who is bribing to make the next mistake to complete its plans!!!"

ANTREAS EFSTATHIOU…
And some of the most meaningful words about all this comes from Antreas Efstathiou, the hero who had helped a Turkish Cypriot baby by bringing her milk that could not be found… His story is told in the documentary made by Cemal Yildirim entitled "My milk father" that has been shown all over Cyprus and that touched the hearts of so many people…
Antreas Efstathiou under the post of my 14-year-old reader writes the following: "In the short life we have to live you have to be HUMAN... and not satan…"
And I think that summarizes all over wishes: To act like humans with human feelings… Not kill, not steal, not destroy but to help, to love, to uplift the values of humanity… This is the way we must all take if we want to build a better place for our kids…



*** KIBRIS'TA GEÇMİŞLE YÜZLEŞME İÇİN YAZILAR...

1974'ün sessiz çığlığı: Palekitire ve Muratağa'da öldürülen çocuklar...

14 yaşındaki bir Kıbrıslıtürk okurumuz, Palekitire (Balıkesir) katliamında öldürülerek "kayıp" edilen küçük Yannis Suppuris'le ilgili kaleme aldığı yazısını bize gönderdi... Bu okurumuz, bir barış aktivistinin torunu ve kendisi de küçük yaşına rağmen, barış mücadelesinde yerini almaya çalışıyor...
Bu küçük okurumuz "1974'ün sessiz çığlığı" başlıklı yazısında şöyle yazıyor:
"Geçen gün, Palekitire (Palekythro-Balıkesir) köyünde gezdim… Etrafta savaşın bıraktığı izleri de vardı… Ama, başka bir şey beni o köye çekmişti. O gün, her zaman olduğu gibi savaşın izleri halen daha taptazeydi, ama bu köyde başka bir şey vardı... Sanki geçmişin hayaletleri hâlâ burada dolanıyordu.
O köyde, Güney'de ve Sevgül Uludağ'dan, 1974'de öldürülen Yannis Suppouris'in hikayesini duydum... Küçücük bir çocuktu o.. Süt dişleri yeni dökülmeye başlamış, belki de sokakta arkadaşlarıyla oyun oynarken, belki de ailesiyle sıcak bir yaz günü geçirirken…
Herkesin bir hikayesi var bu adada... Ama Yannis'in hikayesi, başka türlü dokunuyor insana... Masumiyetin nasıl da savaşın acımasızlığında kaybolduğunu gösteren bir örnek-hikaye... Bir çocuk, kimsenin düşmanı olmayan, bir tarafa ait olmayan, sadece yaşamak isteyen bir çocuk… Ama işte, savaş bunu da ayırt etmiyor!
Güney'de Palekitireli bir tanıdığım anlatmıştı ilk bana aslında, Yannis'in hikayesini… "O kadar küçüktü ki," demişti, "O kadar masum…" Sanki hala onun o masum yüzünü görür gibi oluyordu, yaşlı gözleri uzaklara dalıp giderken...
"Bir çocuğun ölümünden ne çıkar ki?" dedim kendi kendime... Bu savaş, kimseye yararı olmadı… Ne Rumca ne de Türkçe konuşanlara… Sadece kayıplar, acılar ve hiç kapanmayan yaralar bıraktı geriye. Bu acılar içinde, Yannis'in hikayesi, bir nebze olsun sesini duyuramayanların sesi oldu benim için... O, hiçbir savaşı hak etmeyenlerin simgesi oldu...
Bu hikayeyi duyduktan sonra çok düşündüm... Belki da diyorum, geçmişle bu kadar haşır neşir olmayı bırakmalı, geleceğe bakmalıyız... Ama nasıl? Yannis'in ve onun gibilerin hatıraları hep taze iken, biz nasıl unutabiliriz ki? O, bizim unutmamamız gereken bir hatıra... Bir daha aynı hataları yapmamamız için, bir daha hiçbir çocuğun bu acıyı yaşamaması için bir hatıra!
Birden fark ettim ki, Yannis'in yüzünü hiç görmemiş olmama rağmen, onu gözlerimin önünde canlandırabiliyorum.. Belki de tüm kayıpların bir sureti oldu benim için... Savaşın anlamsızlığının bir simgesi. Yannis'in hatırası, barışın ve huzurun ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatıyor bana... Onun anısına, her çocuk için daha iyi bir dünya kurmak zorunda olduğumuzu hatırlatıyor...
Palekitire'den ayrılırken, Yannis'in hayaleti benimle geldiydi sanki... Onun masum bakışları, sessiz çığlıkları... Onu unutmak mümkün mü? Ve aslında unutmamak gerek... Her zaman hatırlamalı, her zaman onun ve onun gibilerin sesi olmalıyız... Çünkü Kıbrıs'ın bu karanlık tarihinde, Yannis gibi çocuklar ışığımız olabilir…
Bazen düşünüyorum da, belki de gerçekten bir şeyler yapabiliriz... Belki de henüz geç değil! Yannis'in anısına, onun ve onun gibilerin hayallerini gerçekleştirebiliriz. Daha barışçıl, daha huzurlu bir Kıbrıs için…
Yannis'i unutmayacağım... Ve onun gibi tüm masumları da... Onlar bizim hafızamızda, bizim yüreğimizde yaşamaya devam edecek... Çünkü Kıbrıs, işte böyle bir yer.. Her köşesinde bir hikaye, her hikayede bir ders saklı... Ve biz, bu dersleri asla unutmamalıyız.. Çocuklar, mermi yerine şeker yesinler, ölmesinler...
Kıbrıs'ın geleceği, geçmişteki bu hikayelerde saklı...
İki toplum barışı bulunca, belki Yannis de bulunur..."

ERATO KOZAKU MARKULLİS'İN YAZDIKLARI...
Çok değerli arkadaşımız, Kıbrıs Cumhuriyeti eski Dışişleri Bakanı, her dönemin barış atkivisti Erato Kozaku Markulli, bu yıl da 14 Ağustos'ta profil resmini değiştirerek Muratağa-Sandallar'da katledilmiş çocukların sınıf fotoğrafını koydu sosyal medya hesabına ve 2016 yılında bu konuda özür dilemiş olduğunu hatırlattı. Erato Kozaku Markulli, EOKA-B'ci Kıbrıslırumlar'ın Muratağa-Atlılar-Sandallar'da 126 Kıbrıslıtürk kadın, çocuk ve yaşlı insanı katletmesinden ötürü üzgün olduğunu açıklayarak özür dilemişti ve bu özür üzerine çok ağır saldırılar altında kalmış, ölüm tehditleri almıştı... Markulli, Dohni katliamı için de özür dilemişti...
Biz de Erato Kozaku Markulli'nin özür yazısını bu sayfalarda 2020 yılında yeniden yayımlamıştık. Erato arkadaşımız Muratağa köyünde toplu mezarlar açılırken çekilmiş olan resimleri de paylaşarak şöyle diyordu:
"14 Ağustos 1974'te EOKA-B aşırı unsurları tarafından Muratağa-Atlılar-Sandallar köylerinden 126 kadın ve çocuğa karşı ve Dohni köyünden 85 sivil erkeğe karşı (aralarında 12 yaşında bir de çocuk vardı) işlenen korkunç suçlar nedeniyle kamuoyu önünde samimi biçimde Kıbrıslıtürk yurttaşlarımızdan özür dileme ihtiyacı hissediyorum.
Ne yazık ki resmi Kıbrıs Cumhuriyeti devleti aradan geçen 42 yıl süre boyunca, bu cinayetlerin ardındaki gerçeği ortaya çıkarmak için herhangi bir soruşturma yapmadı ve bu suçları işleyenlerden hiçbiri de adalete teslim edilmedi.
Yakın geçmişte yaşanan Kıbrıs trajedisinin arkasında yatan gerçeği etkili biçimde ortaya çıkarmak için bir Hakikat Komisyonu kurmanın artık zamanı gelmiştir çünkü gerçek ortaya çıkarılmadan, yeniden uzlaşma olmayacaktır, yeniden uzlaşma olmazsa da barışçıl birlikte bir yaşam mümkün değildir.
Gerek Türkiye'nin işgal ordusu, gerekse Kıbrıslıtürk aşırı unsurları tarafından ağırlıkla sivil olan masum Kıbrıslırumlar'a karşı işlenmiş korkunç suçları son 42 yıldır uluslararası alanda güçlü biçimde kınarken, kendi aşırı unsurlarımızın ve faşistlerimizin masum ve sivil Kıbrıslıtürkler'e karşı işlemiş oldukları suçları görmezden gelemeyiz.
Burada yayımladığım resimler Atlılar, Muratağa ve Sandallar köylerinde vahşice öldürülmüş Kıbrıslıtürkler'le ilgilidir ve Birleşmiş Milletler arşivlerinden alınmışlardır."

(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler… Sevgül Uludağ – 28.8.2024)

https://www.yeniduzen.com/1974un-sessiz-cigligi-palekitire-ve-muratagada-oldurulen-cocuklar-22462yy.htm




Παιδιά που δεν ήταν εχθροί κανενός...

Σκέψεις για τα παιδιά που σκοτώθηκαν το 1974...

Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518

Στις 24 Αυγούστου 2024 ένας από τους αναγνώστες μου, ένα 14χρονο αγόρι, γράφει το παρακάτω κείμενο με τίτλο «Η σιωπηλή κραυγή του 1974» και το κοινοποιεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδευόμενο από τη φωτογραφία του «αγνοούμενου» παιδιού από το Παλαίκυθρο, Γιάννη Σουππουρή... Είναι εγγονός ενός γνωστού Κύπριου ακτιβιστή της ειρήνης και όπως ο παππούς του, έτσι και αυτός είναι πολύ αφοσιωμένος από πολύ μικρή ηλικία στην υπεράσπιση της ειρήνης... Γράφει τα ακόλουθα:
«Τις προάλλες, περιηγήθηκα στο Παλαικύθρο... Υπήρχαν και στο χωριό σημάδια που είχαν μείνει από τον πόλεμο... Αλλά κάτι άλλο με είχε τραβήξει προς αυτό το χωριό... Εκείνη την μέρα, όπως πάντα, τα ίχνη του παρελθόντος ήταν ακόμα νωπά, αλλά υπήρχε κάτι διαφορετικό σε αυτό το χωριό. Ήταν σαν πως και τα φαντάσματα του παρελθόντος τριγυρνούσαν ακόμα σε αυτό το χωριό...
Σε αυτό το χωριό, όπως επίσης στο νότιο μέρος του νησιού μας, και από τη Sevgul Uludag, έχω ακούσει την ιστορία του Γιάννη Σουππουρή που είχε σκοτωθεί το 1974... Ήταν ακόμα παιδί... Τα παιδικά του δόντια μόλις είχαν αρχίσει να πέφτουν, ίσως απλά έπαιζε με τους φίλους του στο δρόμο ή ίσως ήταν με την οικογένεια του περνώντας μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα...
Ο καθένας έχει μια ιστορία σε αυτό το νησί... Αλλά η ιστορία του Γιάννη σε αγγίζει με διαφορετικό τρόπο... Είναι μια παραδειγματική ιστορία για το πώς η αθωότητα μπορεί να εξαφανιστεί μέσα στην αδίστακτη φύση του πολέμου... Ένα παιδί που δεν ήταν εχθρός κανενός, που δεν ανήκε σε καμία πλευρά, ένα παιδί που ήθελε μόνο να ζήσει... Αλλά ορίστε, ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις ούτε σε αυτό!
Βασικά ένας γνωστός μου στο νότιο μέρος του νησιού μας που είναι από το Παλαίκυθρο ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε την ιστορία του Γιάννη. «Ήταν τόσο μικρός» είχε πει, «ήταν τόσο αθώος...» Ήταν σαν να έβλεπε ακόμα το πρόσωπο του Γιάννη καθώς κοίταζε μακριά με δάκρυα στα μάτια...
«Τι κι αν πεθάνει ένα παιδί, τι θα συμβεί;» Είπα στον εαυτό μου... Αυτός ο πόλεμος δεν έφερε κανένα όφελος σε κανέναν... Ούτε στους ελληνόφωνους, ούτε στους τουρκόφωνους... Το μόνο που έμεινε ήταν οι αγνοούμενοι, ο πόνος και οι πληγές που δεν θα επουλωθούν ποτέ... Η ιστορία του Γιάννη έγινε η φωνή εκείνων που δεν μπόρεσαν να ακουστεί η φωνή τους μέσα σε αυτόν τον πόνο... Έγινε σύμβολο για εκείνους που δεν άξιζαν κανέναν πόλεμο...
Αφότου άκουσα αυτή την ιστορία, σκέφτηκα πολύ... Ίσως, σκέφτομαι, δεν πρέπει να ασχολούμαστε τόσο πολύ με το παρελθόν αλλά να κοιτούμε προς το μέλλον... Αλλά πώς; Ενώ η μνήμη του Γιάννη και των άλλων σαν αυτόν είναι ακόμα νωπή, πώς μπορούμε να ξεχάσουμε; Είναι μια ανάμνηση που δεν πρέπει να ξεχάσουμε... Για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη, είναι μια ανάμνηση για να μην περάσει κανένα άλλο παιδί αυτόν τον πόνο...
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι παρόλο που δεν είχα δει ποτέ το πρόσωπο του Γιάννη, μπορούσα να τον φανταστώ μπροστά στα μάτια μου... Ίσως έγινε για μένα μια εικόνα όλων των αγνοουμένων... Ένα σύμβολο του πόσο μάταιος και ανούσιος είναι ο πόλεμος...
Η μνήμη του Γιάννη μου θυμίζει πόσο πολύτιμη είναι η ειρήνη και η αρμονία... Μου θυμίζει ότι στη μνήμη του πρέπει να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για κάθε παιδί...
Καθώς έφευγα από το Παλαίκυθρο ήταν σαν να ήρθε μαζί μου το φάντασμα του Γιάννη... Το αθώο βλέμμα στα μάτια του, οι σιωπηλές κραυγές του... Είναι δυνατόν να τον ξεχάσω; Και πραγματικά όχι, δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε... Πρέπει πάντα να τον θυμόμαστε και να γινόμαστε η φωνή αυτού και των άλλων σαν αυτόν... Γιατί σε αυτή τη σκοτεινή ιστορία της Κύπρου, παιδιά σαν τον Γιάννη μπορούν να γίνουν το φως μας...
Μερικές φορές σκέφτομαι, ίσως μπορούμε πραγματικά να κάνουμε κάτι... Ίσως δεν είναι ακόμα πολύ αργά! Στη μνήμη του Γιάννη, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα του και τα όνειρα άλλων σαν αυτόν... Για μια πιο ειρηνική Κύπρο...
Δεν θα ξεχάσω τον Γιάννη... Και άλλα αθώα άτομα σαν κι αυτόν... Θα συνεχίσουν να ζουν στη μνήμη μας και στις καρδιές μας... Γιατί η Κύπρος είναι ένας τέτοιος τόπος... Σε κάθε γωνιά υπάρχει μια ιστορία και σε κάθε ιστορία υπάρχει ένα μάθημα για να αντλήσουμε... Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε αυτά τα μαθήματα... Τα παιδιά πρέπει να τρώνε γλυκά, όχι να δέχονται σφαίρες και να πεθαίνουν...
Το μέλλον της Κύπρου κρύβεται σε αυτές τις ιστορίες...
Όταν οι δύο κοινότητες βρουν την ειρήνη, ίσως βρεθεί και ο Γιάννης...»

Μια φωτογραφία παιδιών...
Στο μεταξύ η Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή μοιράζεται τη φωτογραφία μιας τάξης παιδιών από τη Μαράθα, των Τουρκοκύπριων παιδιών που είχαν σκοτωθεί από την ΕΟΚΑ Β στις 14 Αυγούστου 1974... Εκτός από ένα παιδί της φωτογραφίας, τον Shafak Nihat και την οικογένεια του, όλη η τάξη των παιδιών σφαγιάστηκε – και ο δάσκαλος της φωτογραφίας δεν ήταν στο χωριό αφού ήταν καλοκαίρι και τα σχολεία ήταν κλειστά... Έτσι μόνο δύο άτομα από αυτή τη φωτογραφία παρέμειναν ζωντανοί – ο δάσκαλος και ο Shafak... Η Ερατώ γράφει τα ακόλουθα σχετικά με τη φωτογραφία:
«Η φωτογραφία των μαθητών του δημοτικού σχολείου της Μαράθας, με το τέλος της σχολικής χρονιάς του 1974. Όλα τα παιδιά σε αυτή τη φωτογραφία, (πλην του δασκάλου τους που ήταν αιχμάλωτος και ενός μαθητή, του Shafak Nihat, που είχε κρυφτεί μαζί με την οικογένεια του και διασώθηκαν), δολοφονήθηκαν στις 14 Αυγούστου 1974 από τους εγκληματίες της ΕΟΚΑ Β. Ο Shafak είναι το αγόρι δεύτερος από δεξιά στην τελευταία σειρά και είναι αυτός που αργότερα υπέδειξε την τοποθεσία του μαζικού τάφου. Κανείς μέχρι σήμερα, παρόλο που είναι ευρύτερα γνωστοί οι δολοφόνοι, δεν προσήχθηκε στη δικαιοσύνη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για τα ειδεχθή αυτά εγκλήματα! Συγνώμη αγαπημένα μου παιδιά, λατρεμένα αθώα πλάσματα, που κόψανε τόσο απότομα και βάναυσα το νήμα της ζωής σας. Σήμερα θα είσαστε 56-57 χρόνων οι περισσότεροι ίσως παντρεμένοι ευτυχισμένοι με παιδιά και εγγόνια! Είμαστε ανάξιοι σαν κράτος και σαν πολίτες αυτού του κράτους που δεν κάναμε τίποτα μέχρι σήμερα για την τιμωρία των ενόχων!!!»
Και η Ερατώ που είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη, επαναλαμβάνει για άλλη μια φορά τη συγγνώμη της και έχει να πει τα εξής:
«Επαναφέρω την δημόσια απολογία μου προς τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, για τα ειδεχθή εγκλήματα στην Αλόα, Μαράθα, Σανταλάρη και Τόχνη, γιατί νοιώθω την ανάγκη να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι και αυτό που σαν πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε και να χειριστούμε. Τις αποτρόπαιες δολοφονίες συνολικά 209 αθώων Τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας, από τα πρωτοπαλλίκαρα και τους προδότες της ΕΟΚΑ Β, αυτούς τους ίδιους που πρόδωσαν την πατρίδα μας και έφεραν τον ΑΤΤΙΛΑ στην Κύπρο, με όλες τις συνέπειες της εισβολής και κατοχής, αθώων Τουρκοκύπριων άμαχων, στην πλειονότητα τους παιδιών και γυναικών. Η Αλόα, Μαράθα και Σανταλάρη, όπως και η Τόχνη θα είναι εκεί να στοιχειώνουν την συνείδηση μας μέχρι τη στιγμή που θα παραδεχθούμε ως κοινότητα ότι εξτρεμιστικά στοιχεία και ως επίσημη Ελληνοκυπριακή πλευρά δεν κάναμε ότι έπρεπε να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια για να αποκαλυφθούν οι δολοφόνοι αυτών των αποτρόπαιων εγκλημάτων. Το ότι ο ΑΤΤΙΛΑΣ και οι Τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές έπραξαν τα ίδια, ίσως και χειρότερα, κατά την διάρκεια της Τουρκικής εισβολής, αυτό δεν αποτελεί ελαφρυντικό για την διάπραξη εγκλημάτων που αφαίρεσαν τη ζωή από αθώους ανθρώπους που ανήκαν στην άλλη κοινότητα! Πιστεύω ήλθε η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε, πενήντα χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή και το πραξικόπημα, και εξήντα χρόνια μετά τις δικοινοτικές συγκρούσεις, το μέγεθος αυτών των εγκληματικών ενεργειών και να ζητήσουμε, επιτέλους, την διερεύνηση αυτών των στυγερών εγκλημάτων, απολογούμενοι ταυτόχρονα στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Μπορεί οι δολοφόνοι να μη ζουν πια, όμως είναι αναγκαία η κάθαρση και η εκατέρωθεν απολογία! Από τη δική μου πλευρά το έπραξα το 2016 και παρόλες τις επιθέσεις που δέχθηκα τότε, το επαναλαμβάνω σήμερα! Γιατί δεν θέλω να θρηνήσουμε άλλα αθώα θύματα από παράφρονες ακραίους εθνικιστές εκατέρωθεν και μια Τουρκία που καραδοκεί για να κάνουμε το επόμενο λάθος για να ολοκληρώσει τα σχέδια της!!!»

Αντρέας Ευσταθίου...
Και μερικά από τα πιο ουσιαστικά λόγια για όλα αυτά προέρχονται από τον Αντρέα Ευσταθίου, τον ήρωα που βοήθησε ένα Τουρκοκύπριο μωρό φέρνοντας του το γάλα που δεν μπορούσε να βρεθεί... Η ιστορία του παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Cemal Yildirim με τίτλο «Ο πατέρας του γάλακτος μου» που έχει προβληθεί σε όλη την Κύπρο και που άγγιξε τις καρδιές τόσων ανθρώπων...
Ο Αντρέας Ευσταθίου γράφει κάτω από την ανάρτηση του 14χρονου αναγνώστη μου τα εξής: «Στη σύντομη ζωή που έχουμε να ζήσουμε πρέπει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ... και όχι σατανάς...»
Και νομίζω ότι αυτό συνοψίζει όλες τις ευχές: Να συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι με ανθρώπινα συναισθήματα... Να μην σκοτώνουμε, να μην κλέβουμε, να μην καταστρέφουμε αλλά να βοηθούμε, να αγαπούμε, να αναβαθμίζουμε τις αξίες της ανθρωπότητας... Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι μας αν θέλουμε να χτίσουμε ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας...


(Published in POLITIS on the 29th of September 2024).

https://politis.com.cy/apopseis/stiles/843999/skepseis-gia-ta-paidia-poy-skotothikan-to-1974-paidia-poy-den-itan-echthroi-kanenos
  • October 18th 2024 at 14:28

BKP,MYK: Federal çözüm modeli ana çerçeveyi oluşturuyor.

By birlesikkibrispartisi

BKP Merkez Yürütme Kurulu, New York’taki 3’lü zirve sonuçlarını değerlendirdi. Görüşmelerin devam edecek olması önemli.
BKP Merkez Yürütme Kurulu, görüşmelerin Garantörleri de kapsayacak şekilde devam edecek olmasının, olumlu yönde atılmış bir adım olduğunu vurguladı. “ Garantörler Kıbrıs’ta yaşanan trajedinin ana sorumlularıdır “ diyen BKP Merkez Yürütme Kurulu, masaya oturup eteklerindeki taşları dökmeleri, perde gerisinden yürüttükleri faaliyetleri, sorumluluk alarak paylaşmaları, yapıcı davranmaları durumunda Kıbrıs sorununun çözümüne katkı yapabilir “ dedi.
Federal çözüm modeli masadadır.
Görüşmelerin BM Güvenlik Konseyi kararları ve Genel Sekreter Antonio Guterres’in himayesinde devam edecek olması, federal çözüm modelinin ana çerçeveyi oluşturmasını garanti altına aldığını belirten BKP Merkez Yürütme Kurulu, iki devletli çözüm modeli gibi önerilerin zemin bulmasının mümkün olmadığını vurguladı.
BM Genel Sekreteri Antonia Guterres’in iki toplum liderine yeni kapıların açılması gibi güven yaratıcı önlemler sunarak kabul ettirmesinin, sorunun çözümüne yardımcı olacağını dile getiren BKP Merkez Yürütme Kurulu, ayrıkçılık peşinde koşan statükocuların, BM Genel Sekreterinden gerekli cevabı aldıklarını vurguladı.
Kıbrıs’ta federal çözüm yanlılarına düşen görevin, birlikte mücadele ederek, erken zamanda barışa ulaşmak olduğunu belirten BKP Merkez Yürütme Kurulu, BKP’nin üzerine düşen görevi kararlılıkla yerine getireceğini açıkladı.

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: A HIDDEN STORY OF HUMANITY FROM ASSIA…

By Sevgul Uludag

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: A HIDDEN STORY OF HUMANITY FROM ASSIA…

(From our archives: October 2018)

A hidden story of humanity from Assia…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

One day in May this year, I receive an e-mail that touches my heart…
The e-mail is from Nedi Zannettou and she says:
"Dear Sevgul,
I was given your name by several people. I was a prisoner in Assia, in 1974. I was a young girl at the time.
We were rescued by a Turkish Cypriot officer. I cannot remember his name. He spoke Greek. Good looking, about 35 from Paphos. We do not know his name.
I left Cyprus and lived in South Africa for 25 years.
I am back the last 6 years. Never crossed my mind to look for this person.
Now I have the wish to meet him if he is still alive. I would like to thank him for what he did for me and my family!
Any possibility even small of tracing him, will mean a lot to me!
Kind regards,
Nedi Zannettou"
I am touched by this hidden story of humanity and I set out to try to find the Turkish Cypriot officer of that time who had been in Assia and who had saved the lives of Nedi and her family…
I call various readers of mine, one of them from Mora who has been helping us in finding the "missing persons" buried around Mora…
He then makes an investigation and finds out who this Turkish Cypriot was, and I search for his phone and reach him…
Humble and without any pretence, he speaks to me and remembers that day…
We agree to meet one day when it's suitable both for him, for me and for Nedi… I tell this to Nedi and she is happy that we managed to find him… His name is Ezel and coincidentally my husband knew him and his wife…
Later on, Nedi Zannettou sits down and writes about her thoughts of that day…
Here is what Nedi Zannettou has written:
"Year, 1974...
Following the military coup and the first phase of Turkish invasion in Cyprus, for safety reasons, my parents sent me and my older sister to Assia. I was to spend a few days with my godparents, to avoid stray bullets from the green line in Pallouriotissa.
On the morning of the 14th of August, we woke up to the sound of sirens. The second invasion was taking place.
My parents, my mother being 8 months pregnant with my youngest sister at the time, drove to Assia, risking their lives, to reach us.
13h45 on the same day, I remember well! I was listening to our radio RIK. It was announcing that our soldiers are by the village Mia Milia, and they are unfolding in order! What a mislead!!! The Turkish soldiers were already in Assia!
4 families, three houses, we decided to stay together in one of the houses. We chose the one that was the oldest, to avoid attraction.
Three very long days and three even longer nights...
In the day we were hiding quietly, so that nobody suspected we were in the house... In the night, people would sneak by, from neighbouring houses, to share their information and fear. They described to us what was happening at the local school. We were told of murders and rapes that were taking place!
On two occasions, Turkish 'soldiers' kicked and yelled on our door. My grandmother, I remember well... she opened the door. Nobody else dared to do that. She said that she lived her life, so it was ok...
They were not looking for people, they were looking to loot and steal!
They said to us that we had to leave the house and give ourselves up at the school. We refused.
On day four, there was a knock on the door again. This time it was different.
There was a big military van, full of soldiers in uniforms. All armed.
The officer in charge, I still remember his face. He spoke Greek. He insisted, that we could not stay in the house any more. He said that was not safe.
We did not believe him. We knew what was happening over the last three days at the school. We said to him that we would not go to the school. We have decided to stay in the house and rather die there.
He offered to take us to Mora. A Turkish village.
The owner of the house Christoforos, immediately agreed. He knew well the mouhtari of Mora. He was working for him in the past, they knew each other well and they were friends.
We were asked, to each family take its own car. We were told to take all our valuables with us. We did not. We just put some clothes and absolute necessities in a suitcase.
My mother, ever since I can remember, she had a fear... She always dreamed that she was captured by the Turks... Nothing I can explain.
She asked the officer in charge to get into our car. She insisted, he rides with us! She felt she could trust him.
He agreed. He squeezed himself next to my heavily pregnant mother in the front passenger seat.
He held his left hand outside the window holding his gun. I remember well that he apologised to my mother. He said that his soldiers would kill him if he left his gun!
We drove to Mora. Four cars, followed by the big army van.
I cannot remember how long it took.
We were welcomed by the Turkish mouhtari of the village. It was a very warm welcome. The two men hugged each other and cried together!
We stayed in a very old house. The mouhtaris was sitting at the front door 24/7. He was holding a little gun. He was safekeeping us from any possible attack from outside. He was, I later found out the father in law of the officer that drove us there.
We spent another 3 days in Mora. They arranged for the Red Cross to register all of us. We knew then, that we would survive.
The village looked after us. They cooked and brought food and fresh water to us every day.
Three days later we were taken by bus to Garage Pavlides. The men were taken to Adana for two months. Very difficult time.
We were released 2 days later. With our suitcase, untouched as promised.
My story is very different to the story of Yiannos Demetriou. He was also captured in the same village with his family. I came across his story while reading the book: Cyprus: The Untold Stories, by Sevgul Uludag, page 103. His story was very different! We encountered no killings, no rapes. I do not recall the smell of decomposing bodies. We left Assia earlier, on day four.
Just one thing was the same: While driving to Mora, I saw the car Yiannos Demetriou describes in the book: 'it was like a piece of board because a Turkish tank went over it'.
44 years later... Nothing is the same. Thousands have died, thousands are missing and hundreds of thousands are refugees in their own country. Our island is divided in two.
Some people want reunification, some others want 'us here and them on that side'! Many ...'do not forget', and yet, what is it that they do not forget, if they have never, ever seen half of their country?
Having spent 25 years of my life in South Africa, I cannot not find similarities.
It took a leader of the calibre of Nelson Mandela and his creation of the truth and reconciliation committee to save the country from a civil war. South Africa was called the rainbow nation.
War crimes have been committed nobody denies that!
I am not judging. History will do that.
I believe in the good and I can recognise the bad. I resent war atrocities no matter where they come from. I am not a politician. I am just me, and this is the reason, that I have decided 44 years later, to look for the man that saved my life and the lives of my loved ones.
Looking forward to seeing him and thanking him for his kindness!
This is my story! This is my life! This is my experience! I need no comments, no judging and no opinions!
Looking also forward to the day that this island will create its own truth and reconciliation committee, punish the people that show no remorse and move forward for the future of the generations to come.
For this to happen we will need to discover our own great leaders, that will have the power, the vision and the will to reunite and bring peace to our country!
Nedi Zannettou
June 2018"
It would take a few months until we would be able to organise the meeting of Nedi Zannettou and her sister Thelma Zannettou's meeting with the courageous Turkish Cypriot who saved their lives, Ezel Akturel… During the meeting I would find out that Mr. Ezel did not only save the lives of the family of Nedi but also the lives of three more families: He had in fact saved the lives of a total of 18 Greek Cypriots from Assia… 44 years after, 2 of those Greek Cypriots, Nedi and Thelma have come to say "Thank you" – you can see that even saying "Thank you" takes a lot of courage and humanity in Cyprus – people prefer just to keep quiet and forget that they owe their lives to a humanitarian act from someone from "the other community"… But Nedi and Thelma choose the courageous way and decide to say "Thank you"…
I would take Nedi and Thelma to meet him in his house since his wife, Mrs. Duyal Akturel would insist to host them, instead of meeting at a restaurant… At an overwhelmingly emotional day, Mr. Ezel and Ms. Nedi would embrace each other and Nedi and Thelma would give him a "Thank you" plaquette that says:
"THANK YOU
To the person that saved our lives, and the lives of our family in Assia on the 18th of August 1974. We were strangers to you, we met in a village where so many atrocities took place and you made the difference.
For your compassion, your humanity and your kindness,
We express my appreciation and great fullness on our behalf and on the behalf of our family.
May people like you, show us the way to forget the barbed wires, the green lines and bring an end to an expired conflict.
To Ezel Akturel,
With Respect,
Nedi Zannettou and Thelma Zannettou
Captured in Assia in 1974
August 2018… 44 years later…"
I will write about their meeting in another article in the coming days…

(Published in POLITIS newspaper on the 17th of October 2018).



44 yıl sonra gelen anlamlı teşekkür…

Sevgül Uludağ

Lefkoşa'dan Aşşa'ya (Paşaköy) bir yakınlarını ziyarete giden ve savaş nedeniyle mahsur kalan Kıbrıslırum ailenin iki kızı, o zor süreçte kendilerini kurtaran Ezel Aktürel'i tam 44 yıl sonra ziyaret etti, "teşekkür plaketi" sundu…
1974'te henüz 26 yaşında genç bir subay olan Ezel Aktürel, 14'ü Aşşalı olmak üzere 18 kişiden oluşan dört aileyi dört arabayla savaş suçlarının işlendiği Aşşa'dan çıkararak Mora'ya, kaynatasının evine götürdü. Onları güvence altına aldı. İsimlerini Kızılhaç listesine koydurdu. Çocuklara süt, bu ailelere yiyecek götürdü ve üç gün ardından güvenli biçimde Kıbrıs'ın güneyine geçmelerini sağladı.
Nedi Zanettu, geçtiğimiz Haziran ayında bize ulaşarak hayatlarını kurtaran, ismini bilmedikleri Kıbrıslıtürk'ü bulmamızı istedi. Okurlarımızın yardımlarıyla Ezel Aktürel'i bulduk ve geçtiğimiz Cumartesi günü (13 Ekim 2018) Nedi ve kızkardeşi Thelma'yı, Ezel Aktürel'i evinde ziyarete götürdük…
Bu olağanüstü günde olağanüstü duygulu anlar yaşandı… Kıbrıs'ta yalnızca savaş suçları işlenmediğinin, merhamet ve insaniyetin de bulunduğunun, savaşta da, barışta da insaniyetini ve merhametini yitirmeyen insanların kanıtı işte bu duygulu anlardı: 18 kişinin hayatını kurtaran koca yürekli bir insandı Ezel Aktürel…
Her ikisi de doktor olan Nedi ve kızkardeşi Thelma Zannettu, Ezel Aktürel ve eşi Duyal Hanım ve kızları Hande Aktürel ile Hande Hanım'ın oğlu tarafından karşılandı… Duyal Hanım, bir kafe ya da lokanta yerine, onları kendi evlerinde ağırlamak istemişti – ekmek kadeyifleri, börekler, bulgur köfteleri hazırdı… Ezel Aktürel o kadar ince düşünmüştü ki, kendisi aslen Baflı olduğu ve biraz Rumca konuştuğu halde, kızının yakın arkadaşı Cemile hanımı, tercüman olarak bu buluşmaya davet etmişti… Cemile hanım da Baflı'ydı ve güzel Rumca konuşuyordu…
Lefkoşa'da, Ezel-Duyal Aktürel'in güzel evlerinde gerçekleştirilen bu buluşmada Nedi ve Thelma Zannettu, Ezel Bey'e çok anlamlı bir teşekkür plaketi sundular…
Plakette şöyle yazıyordu:
"18 Ağustos 1974'te Aşşa'da bizim ve ailemizin hayatlarını kurtardığınız için TEŞEKKÜR EDERİZ.
Bizler size yabancıydık, insanlığa karşı onca suçun işlendiği bir köyde karşılaştık ve bizim için fark yaratan şey siz oldunuz.
Merhametiniz, insancıllığınız ve iyi yürekliliğiniz nedeniyle hem kendimiz, hem de ailemiz adına sizlere duyduğumuz şükranı ve büyük memnuniyetimizi ifade etmek istiyoruz.
İnşallah sizin gibi insanlar bizlere dikenli telleri, yeşil hatları unutturur ve süresi çoktan dolmuş bir çatışmaya son vermemizin yolunu gösterir.-
Ezel Aktürel'e saygılarımızla,
Nedi Zannettu ve Thelma Zannettu
1974'te Aşşa'da yakalanan ve 44 yıl sonra… Ağustos 2018'de…"

Plaketi verdikleri zaman Ezel Bey'in gözleri doluyordu, herkes çok duygulanmıştı ve 44 yıl sonra gelen bu teşekkür son derece anlamlıydı…
"Hatırlar mısın? O gün olanları?" diye soruyordu Nedi Zannettu ve Ezel Bey, "Hatırlarım ya…" diyordu…
Nedi Zannettu'nun anlattığına göre kendileri aslında Pallaryotissa'da (Lefkoşa'nın Kaymaklı'ya yakın bir bölgesi) oturuyorlardı ancak 20 Temmuz 1974'te savaş patlak verdiğinde, iki harekat arasında evleri mermiler altında kalıyordu…
Nedi'nin vaftiz annesi ve vaftiz babası Aşşalı'ydı (Paşaköy) ve onlara "Bizim köye gelin da bizde ortalık sakindir" demişlerdi.
Onlar da gitmişlerdi…
Ve 14 Ağustos 1974'te savaşta ikinci harekat başlayınca, Aşşa'da kısılmışlardı. Pelekanos adlı ailenin evindeydiler…
İki kez kapıları çalınmıştı – birincisinde bazı Türk askerleri, ikincisinde ise sivil giyimli, eli bıçaklı bazı Kıbrıslıtürkler gelmişti eve…
Kapıyı Nedi'nin yaşlı ninesi Theklu hanım açıyordu hep…
Erkekler kapıyı açarlarsa öldürülebilirler, alınıp götürülebilirlerdi… Kadınlar kapıyı açarsa tecavüze uğrayabilirlerdi…
Theklu hanım, "Ben ekmeğimi yedim, suyumu içtim… Beni öldürseler da umurumda değil… Ben açacam kapıyı" demiş ve her kapı çalındığında o açmıştı kapıyı…
Onları evden çıkarıp köyün içinde diğer savaş esirlerinin toplandığı yere götürmek istiyorlardı – ancak Zannettular neler olup bittiğinden haberdardılar – Aşşa'da esir alınanlar arasında öldürülenler olmuş, genç kızlara tecavüz edilmekteydi… Bu yüzden evden çıkmamakta direnmekteydiler…
Derken 26 yaşında genç bir subay olan Ezel Aktürel gelmişti buraya ve onlara artık evde kalamayacaklarını, kendilerini Aşşa'daki okula götüreceğini söylemişti ancak aile bunu kabul etmiyordu… Nedi ve Thekla'nın annesi Marulla Hanım, dokuz aylık hamileydi… Ezel Bey, yaşamakta oldukları travmayı ve dehşeti gördüğü zaman, Marulla hanımın nasıl ağladığını gördüğü zaman onları oradan çıkarıp güvenli bir yere götürmeye çalışacaktı – insan eğer insancılsa, ister savaşta, ister barışta olsun, her zaman insancıldır – merhametliyse, bu merhametini her koşulda gösterir… Ezel Bey de işte böyle biriydi ve onlara "Hemen hazırlanın" demişti… "Sizin için değerli şeyleri, altınlarınızı, paranızı yanınıza alın…"
Giysilerini almışlardı, paralarını almışlardı yanlarına, altınlarını almamışlardı… Çünkü bu evden çıktıkları anda, evin ganimetçiler tarafından soyulacağını biliyordu…
Mavi bir BMW arabaya binmişlerdi…
Nedi ve Thekla'nın annesi Marulla Hanım, Ezel Bey kendileriyle arabaya binmezse hiçbir yere gitmeyeceğini söylemişti.
Böylece arabanın ön koltuğuna Nedi'nin babası Yeorgios Panayi Yorgacis, annesi Marulla Hanım ve Ezel Bey binmişler, Ezel bey silahını pencerenin dışında tutmuştu, onlara da "Böyle yapmazsam bizi durdurabilirler, başınıza bir şey gelebilir" demişti.
Nedi'nin vaftiz annesi ve vaftiz babası ile vaftiz annesinin kızkardeşi ve Pelekanos ailesi de kendi arabalarına binmişler, böylece dört arabalık bir konvoy oluşmuştu… Ezel Bey'in dışında konvoyda toplam 18 Kıbrıslırum vardı dört araba içerisinde…
Ezel Bey onları Aşşa'nın içinden geçirerek Mora'ya götürmüştü…
Kaynatası, Mora'nın muhtarı Hasan Salahor idi – Mora'nın muhtarı ile Pelekanos'un çok iyi ilişkileri vardı… Tümünü de kaynatasının evine götürmüştü…
Hasan Bey, elinde küçük bir tabancayla, evin dışında nöbet bekleyip durmuştu – bu esirlerin başına bir şey gelmesin diyeydi bu…
Sonra Ezel Bey, bu 18 kişinin isimlerinin Kızılhaç'a verilmesini sağlamıştı – çocuklara süt, onlara yiyecek taşımıştı…
Nedi henüz 14 yaşında, Thekla 16 yaşındaydı…
Üç gün Mora'da kaldıktan sonra Pavlidis Garajı'na götürülmüşler ve esir değiş-tokuşunda güneye gitmeyi beklemeye başlamışlardı. Onlarla birlikte gidenler güneye geçmişler, erkekler Adana'ya gönderilmişler ancak Nedi'nin annesi ve Nedi, Arabahmet bölgesindeki Pavlidis Garajı'nın üst katında bir hafta süreyle kalmışlardı – Nedi'nin annesi doğum yapmak üzereydi ama Türk tarafında hastaneye gitmeyi reddediyordu – 12 kişilik bir Kıbrıslırum esir grubunu, 12 kişilik bir Kıbrıslıtürk esir grubuyla değiş-tokuş edeceklerdi ve böylece Pavlidis Garajı'nda bir hafta beklemişler, bir haftanın sonunda esir değiş-tokuşunda onlar da güneye geçmişlerdi…
Nedi'nin annesi Marulla Hanım, güneye geçtikten kısa süre sonra Leymosun'da hastanede doğum yapmış ve 30 Ağustos 1974'te üçüncü evladı, kızı Silvia dünyaya gelmişti…
Ezel Bey, başkalarını da kurtarmaya çalıştığını anlatıyor bize – Timbu'da bir aileye ısrar etmişti, onları da güvenli bir yere götürmek için ama bu Kıbrıslırum aile "Biz burada iyiyiz, bir yere gitmiyoruz" demişlerdi. Başka bir bölgede gene başkalarını da güvenli yerlere taşımaya çalışmış ama oradakiler de gitmek istememişlerdi…
En azından Aşşa'dan 18 Kıbrıslırum'un hayatını kurtarmıştı…
Ezel Bey'in bu buluşmada bir de sürprizi var Nedi ve Thekli Zannettu'ya: Bir anahtarlık… O mavi BMW'nun anahtarlığı… 44 yıl saklamış bu anahtarlığı ve şimdi onlara veriyor… Anahtarlığı tanımıyorlar ama teşekkür edip alıyorlar… Anneleri Marulla Hanım hayatta, babaları vefat etmiş – belki de anneleri bu anahtarlığı tanıyacaktır…
Bu buluşma öncesinde Nedi Zannettu, bana gönderdiği mesajda neler yazmıştı? Bu buluşmada neler hissettiler?
1974'te henüz 26 yaşında genç bir subay olan Ezel Aktürel, 14'ü Aşşalı olmak üzere 18 kişiden oluşan dört aileyi dört arabayla savaş suçlarının işlendiği Aşşa'dan çıkararak Mora'ya, kaynatasının evine götürdü. Onları güvence altına aldı. İsimlerini Kızılhaç listesine koydurdu. Çocuklara süt, bu ailelere yiyecek götürdü ve üç gün ardından güvenli biçimde Kıbrıs'ın güneyine geçmelerini sağladı.
Nedi Zanettu, geçtiğimiz Mayıs-Haziran aylarında bize ulaşarak hayatlarını kurtaran, ismini bilmedikleri Kıbrıslıtürk'ü bulmamızı istedi. Okurlarımızın yardımlarıyla Ezel Aktürel'i bulduk ve geçtiğimiz Cumartesi günü (13 Ekim 2018) Nedi ve kızkardeşi Thelma'yı, Ezel Aktürel'i evinde ziyarete götürdük…
Bu olağanüstü günde olağanüstü duygulu anlar yaşandı… Kıbrıs'ta yalnızca savaş suçları işlenmediğinin, merhamet ve insaniyetin de bulunduğunun, savaşta da, barışta da insaniyetini ve merhametini yitirmeyen insanların kanıtı işte bu duygulu anlardı: 18 kişinin hayatını kurtaran koca yürekli bir insandı Ezel Aktürel…

NEDİ ZANNETTU'NUN YAZDIKLARI…
Ezel Aktürel'in hayatını kurtardığı Nedi Zannettu, bana Mayıs ayında bir elektronik posta göndererek şöyle diyordu:
"Sevgili Sevgül,
Senin adını bana çeşitli kişiler verdi. Ben, 1974 yılında Aşşa'da esir idim… Bir Kıbrıslıtürk subay tarafından kurtarıldık. Adını hatırlamıyorum… Rumca konuşuyordu ve iyi bir görünümü vardı, 35 yaşlarındaydı ve Baflı'ydı… Adını hatırlamıyoruz…
Ben Kıbrıs'tan ayrılarak 25 yıl boyunca Güney Afrika'da yaşadım. Kıbrıs'a döneli altı sene oldu. Bu şahsı arayıp bulmak hiç aklıma gelmemişti daha önce. Şimdi eğer hayattaysa, bu şahısla buluşmak istiyorum. Benim ve ailem için yapmış oldukları nedeniyle ona teşekkür etmek istiyorum!
Onun izini bulmak için en ufak bir olasılık dahi benim ve ailem için çok şey ifade edecektir!
Selamlar,
Nedi Zannettu…"

Bu saklı kalmış insani öykü beni çok etkilemişti ve hemen Nedi ve ailesinin hayatını kurtarmış olan, Aşşa'da (Paşaköy) bulunmuş olan o Kıbrıslıtürk subayı bulmak üzere harekete geçmiştim…
Bazı okurlarımı aradım, bunlardan birisi de bize "kayıp" şahısları bulmamızda Mora'da yardım etmiş olan bir kişiydi…
O da kendi araştırmasını yaparak bu Kıbrıslıtürk'ün kim olduğunu buldu – ben de bu Kıbrıslıtürk'ün telefonunu bularak onu aradım…
Aradığım şahıs Ezel Aktürel idi… Son derece mütevazi bir insandı, hiçbir abartıya kaçmaksızın son derece sade biçimde bana o günü hatırladığını anlatıyordu…
Ona da, bana da, Nedi'ye de uyan bir günde buluşmayı kararlaştırdık hemen… Nedi Hanım'a bunu söylediğimde ve aradığı Kıbrıslıtürk'ü bulduğumuz haberini verdiğimde çok mutlu olmuştu… Bu Kıbrıslıtürk'ün adı Ezel Aktürel'di – ne tesadüftür ki eşim, canyoldaşım Zeki Erkut da hem onu, hem de hanımı Duyal Aktürel'i tanıyordu…
Daha sonra Nedi Zannettu oturup o güne ilişkin hatırladıklarını kaleme aldı ve bana gönderdi…

NEDİ ZANNETTU'NUN HATIRLADIKLARI…
Nedi Zannettu, şöyle yazıyordu:
"1974 yılı…
Kıbrıs'taki Askeri darbe ve onu izleyen Türk işgalinin ilk aşaması ardından, benden daha büyük kızkardeşimle birlikte güvenlik nedeniyle ailem tarafından Aşşa'ya gönderilmiştik. Vaftiz annem ve vaftiz babamla Aşşa'da birkaç gün geçirecektim çünkü Lefkoşa'da yeşil hat yakınındaki Pallaryotissa'daki evimizin çevresinden sürekli kurşunlar geçiyordu, bundan korunmak amacıyla orada kalacaktım.
14 Ağustos sabahı sirenlerin çalmasıyla uyandık. İkinci işgal başlamıştı.
Annemle babam – ki annem o günlerde en küçük kızkardeşime sekiz aylık hamile vaziyetteydi – arabalarına binip Aşşa'ya gelmişlerdi, bize ulaşabilmek için kendi hayatlarını tehlikeye atarak…
Aynı günün saat 13.45'ini çok iyi hatırlıyorum! Radyomuz RIK'i dinliyordum. Radyo, askerlerimizin Mia Milya'da olduğunu ve düzen içerisinde orada bulunduklarını söylüyordu! Ne büyük bir yanılgı! Türk askerleri Aşşa'ya varmıştı bile!
Üç evden dört aile, birlikte, bu evlerden birinde kalmaya karar vermiştik.
Dikkat çekmemek maksadıyla, en eski evi seçmiştik…
Üç uzun gün ve daha da uzun geceler…
Gündüzün sessizce saklanıyorduk ki kimse evde olduğumuzdan kuşkulanmasın…
Geceleyin komşu evlerden insanlar gizlice gelerek öğrendiklerini ve korkularını aktarıyorlardı bize… Bize Aşşa'daki okulda neler olup bittiğini anlatıyorlardı… Devam etmekte olan öldürme olayları ve tecavüzleri anlatıyorlardı!
İki kez Türk "askerler"i kapımızı tekmeleyip bağırdılar. Nenemi çok iyi hatırlıyorum… Kapıyı o açmıştı… Başka hiç kimse kapıyı açmaya cesaret edememişti… Nenem, yaşayacağı kadar yaşamış olduğunu, kapıyı kendisinin açabileceğini söylüyordu…
Gelenler insan aramıyordu, ganimet edip çalacak şeyler arıyorlardı!
Bize teslim olup evden çıkmamızı ve okula gitmemizi söylüyorlardı. Bunu reddediyorduk.
Dördüncü günü, kapı gene çalındı. Bu kez durum farklıydı ama…
Büyük bir askeri van araç vardı, içinde üniformalı askerler vardı. Hepsi de silahlıydı.
Onlardan sorumlu olan subay, yüzünü hala hatırlıyorum… Rumca konuşuyordu… Artık bu evde kalamayacağımız konusunda ısrar ediyordu… Burasının güvenli olmadığını söylüyordu…
Ona inanmadık… Son üç günden beridir okulda olup bitenleri biliyorduk çünkü. Ona, okula gitmeyeceğimizi söyledik. Daha iyi evde kalıp burada ölürdük…
Bizi Mora'ya götürebileceğini söyledi. Mora, bir Kıbrıslıtürk köyüydü…
Evinde kalmakta olduğumuz Hristoforos, bunu derhal kabul etti. Mora'nın muhtarını tanıyordu… Geçmişte muhtar onun için çalışmıştı ve birbirlerini iyi tanıyorlardı, ahbaptılar…
Bu dört aileden her birinin kendi arabasını alması istendi. Bize bütün değerli şeylerimizi yanımıza almamız söylendi. Bunu yapmadık. Bir valize yalnızca biraz giysi ve en kesin ihtiyaçlarımızı doldurduk.
Kendimi hatırladığım günden beridir annemin bir korkusu vardı… Her zaman Türkler tarafından alınmaktan korkardı… Neden böyle olduğunu bilmiyorum…
Sorumlu Kıbrıslıtürk subaydan bizim arabamıza binmesini istedi. Ve bu subayın bizimle birlikte aynı arabada gitmesini istedi! Ona güvenebileceğini hissediyordu.
O Kıbrıslıtürk de bunu kabul etti. Hamileliğinin son aşamasında bulunan annemin yanındaki ön koltuğa sıkıştı…
Elini arabanın penceresinden dışarıya çıkarmıştı ve silahını bu şekilde tutuyordu. Bunun için annemden özür dilediğini hatırlıyorum… Eğer silahını bırakacak olursa, kendi askerlerinin kendini vuracağını söylüyordu!
Mora'ya doğru yol aldık… Dört araba, büyük bir askeri van da bu dört arabayı izliyordu…
Bizi köyün Kıbrıslıtürk muhtarı karşıladı. Çok sıcak bir karşılamaydı bu… Hristoforos ile birbirlerine sarılıp birlikte ağladılar!
Çok eski bir evde kaldık. Muhtar, 24 saat boyunca evin ön kapısında oturmaktaydı… Küçük bir silah tutuyordu… Dıştan gelebilecek herhangi bir saldırıya karşı bizi korumaktaydı… Sonraları öğreneceğim üzere bizi bu köye getiren o Kıbrıslıtürk subayın kaynatasıydı bu muhtar…
Mora'da üç gün daha kaldık… Kızılhaç'ın tümümüzü kayıt altına almasını sağladılar. İşte o zaman hayatta kalacağımızı anlamıştık.
Köylüler bize baktılar… Bizim için yemek pişirdiler, yiyecek getirdiler, temiz içme suyu getirdiler her gün…
Üç gün sonra bir otobüsle Pavlidis Garajı'na götürüldük… Erkekler, iki aylığına Adana'ya götürüldü… Çok zor günlerdi…
İki gün sonra serbest bırakıldık… Valizimize, söz verildiği gibi hiç dokunulmamıştı…
Benim öyküm, Aşşa'dan Yannos Dimitriu'nun öyküsünden çok farklıdır. O da aynı köyde ailesiyle birlikte esir alınmıştı… Sevgül Uludağ'ın "Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler" başlıklı kitabını okurken, 103'üncü sayfada onun öyküsünü bulup okudum. Onun öyküsü çok farklıydı! Biz cinayetlerle ve tecavüzlerle karşılaşmamıştık… Çürüyen cesetlerin kokularını hatırlamıyordum. Biz Aşşa'dan erken vakitte, dördüncü gün ayrılmıştık. Tek bir şey aynıydı: Mora'ya giderken kitapta Yannos Dimitriu'nun tarif ettiği arabayı görmüştüm: "Karton parçası gibiydi çünkü arabanın üstünden bir Türk tankı geçmişti…"
44 yıl sonra… Hiçbir şey eskisi gibi değil… Binlerce insan öldü, binlerce insan kayıp oldu, yüz binlerce insan kendi yurdunda göçmen oldu. Adamız ikiye bölünmüştür.
Bazıları adamızın yeniden birleştirilmesini istiyor, bazıları ise "biz burada, onlar öteki tarafta yaşasın!" diyor. "Unutma" deniyor ancak unutmadıkları şey nedir, eğer ülkelerinin öteki yarısını hiç görmemişlerse?
Hayatımın 25 yılını Güney Afrika'da geçirmiş birisi olarak, benzerlikler göremiyorum.
Güney Afrika'da Nelson Mandela gibi kapasiteli bir lider, Hakikat ve Uzlaşma Komitesi'ni yaratarak, yurdunu bir iç savaştan kurtarmıştı…
Güney Afrika'ya gökkuşağı ulusu deniyordu.
Savaş suçları işlendi, kimse bunu inkar etmiyor!
Yargılamıyorum… Tarih bunu yapacaktır…
İyiliğe inanıyorum ve kötülüğü gördüğümde de onu tanıyabiliyorum. Nereden gelirse gelsin, savaşta işlenen suçlara içerliyorum… Ben politikacı değilim. Yalnızca kendimim ve işte bu nedenden dolayı, 44 yıl aradan sonra benim ve sevdiklerimin hayatlarını kurtarmış olan insanı aramaya karar vermiş bulunuyorum.
Onu bulmayı ve ona yaptığı iyilikten dolayı teşekkür etmeyi iple çekiyorum…
Benim öyküm işte budur! Benim hayatım budur! Benim deneyimim budur! Buna herhangi bir yorum, yargılama ya da görüş verilmesine ihtiyacım da yoktur!
Aynı zamanda bu adanın kendi Hakikat ve Uzlaşma Komitesi'ni kuracağı, hiç pişmanlık göstermeyen insanları cezalandıracağı ve gelecek kuşaklar için geleceğe doğru harekete geçeceği günü de iple çekiyorum.
Bunun olabilmesi için de yurdumuza barış getirecek ve adamızı yeniden birleştirecek bir güce, vizyona ve istence sahip kendi büyük liderlerimizi keşfetmemiz gerekiyor!
Nedi Zannettu
Haziran 2018."

Ezel Aktürel: "Hepimiz orada, birlikte bir kader birliği yaşadık… Kader bizi birleştirdi…"
SORU: Ezel Bey, ne hissedersiniz şu anda?
EZEL AKTÜREL: Vallahi duygularım çok karışık yani… Burada hem mutluyum, 44 yıl önce gördüğüm insanları tekrar görmekten, hem da müthiş hislerle doluyum. Ben dilerim bundan sonra bu insanlarla birliktelik devam etsin. Hatta eşim "Ben öldükten sonra bu dostluk çocuğumla devam etsin" dedi kendilerine, ben de aynı şekilde düşünüyorum. Bu, bana göre her insanın düşünmesi ve yapması gereken bir şeydir.
Onları Mora'ya götürdüğümde, o zaman esas üstünde durduğum, yol dahi yoktu Lefkoşa'ya… Ve öğrendiydim ki şimdiki bu anayol, toprak yol olarak açıldıydı – o, bana ışık tuttu ve onları Lefkoşa'ya nasıl naklederim diye düşünmeye başladıydım. Çünkü Lefkoşa'ya gittikten sonra biliyordum nereye gideceklerini… Onların da araştırmasını yaptım. Unuttum kaç gün kaldılar… Ama en erken zamanda ben onları gönderdiğimi bilirim. Üç gün Aşşa'da, üç gün Mora'da kaldıklarını söyledi bize şimdi Nedi Hanım – ve ben onların Lefkoşa'ya transferini sağladım. Onları Lefkoşa'ya götüreni bile ben taburda bekledim, çağırdım kendini, nereye teslim ettiğini söyledi bana… "Herhangi bir sorun çıktı mı?" dedim. "Hayır" dedi, "ben götürdüm, esirlerin olduğu yere teslim ettim, merak etme, karşı tarafa geçecekler" dedi.
Onları Aşşa'dan Mora'ya götürdüşüm günü hiç unutmam… Oradan ayrıldıktan sonra bile ben hem büyük bir mutluluk yaşadım ama üzgündüm aynı zamanda… O görüntüyü aslında yaşamak istemezdim… Çok trajikti çünkü o günkü olay… O beni kamçıladı ve benim mutlaka bir şeyler yapmam lazım diye düşündüm… Onlar ağlardı, benim içim ağlardı… Kaynatamı gönderdim onlara, battaniye götürdü kendilerine ama onlara o adamın kayınpederim olduğunu söyleyemedim. Kayınpederim de konuşurken Pelekano'yla "Bu benim damadımdır" demedi – çünkü sordu kendine, "Kimdir bizi kurtaran?" diye…
Seneler sonra Pelekano, benim eşimin dayısıyla İngiltere'de buluştu… O zaman ona söylediydi kim olduğumu…
Pelekanos ilk Aşşa'da kalmak istediydi, kalmak istediler. Ben de ısrarla onları oradan kurtarmak istiyordum. Çok ısrar ettiydim onları oradan çıkarmak için… Onlara güven vererek onları oradan çıkarmak istediydim…
Hepimiz orada, birlikte bir kader birliği yaşadık… Kader bizi birleştirdi… Bu insanlar o pozisyonda, ben farklı pozisyondaydım ama bu önemli değildi – ve ben aklıma geldiğinde, yaşadıklarına üzüldüm çok… Üzülürdüm…
Onlar benimle karşılaşmaları için "Bizim için çok büyük bir şanstı ki sizin gibiyle karşılaştık o günlerde" diye yorumluyorlar. Benim için de bir şanstı ki böyle iyi insanları kurtardım…

Nedi Zannettu: "Sanki bir şey eksikti ve şimdi Ezel Bey'i ziyaret edince bu eksiklik tamamlandı…"
SORU: Şu anda neler hissediyorsun?
NEDİ ZANNETTU: Bilmiyorum… Bir bütünlük sanırım… Sanki bir şey eksikti ve şimdi tamamlandı, eksik olduğunu fark etmediğim bir şey eksikti ve şimdi bu birleşiyor… Müteşekkirim… Ezel Bey olmasaydı ben burada olmayacaktım, gerçekten olmayacaktım… Şimdi insanları duyuyoruz, şöyle diyorlar, "Onlar kendi taraflarında yaşasınlar, biz de kendi tarafımızda" diyorlar… Ancak Ezel gibi insanların varlığı, sizi iki kere düşünmeye zorluyor bu konuda… Bizler aynıyız, aynı insanlarız, aynı renkleriz, birbirimize benzeriz, aynı DNA'ya sahibiz, aynı yiyecekler, her şey aynı… Ve aynı iyi yürekli insanlarız… Ezel gibi bir insanla karşılaşmak bizim için çok büyük bir şanstı…

Hande Aktürel (Ezel Aktürel'in kızı): "Dostluğumuz inşallah her zaman devam edecek…"
SORU: Şu anda neler hissediyorsun?
HANDE AKTÜREL: Çocukluğumdan beri bu hikayeyi dinliyorum. 40 yaşındayım. Ben doğmadan yaşanmış bir hikaye bu. Ben hiç savaşa ve savaş ortamına tanık olmamama rağmen, ailemden, annemden, babamdan, üç kez, dört kez savaş görmüş geçirmiş insanlardan çok şeyler dinledim. Bunlar gerçek olan ve yaşamış oldukları şeylerdi… Çok mutluyum kendi adıma da ki bir hayat, bir can, bir nesil veya bir kuşak – sonuçta aile olan, anne baba ve annenin karnındaki çocuğun ve diğer çocukların babam tarafından kurtarılmış olmasından mutluyum… Vicdanlı insanlarla buluşması ve hayatlarının devam etmiş olması, bugün 40 sene sonra buluşmuş olmasından çok mutluyum. Çok güzel duygular bunlar…
İnşallah da her zaman için dostluğumuz, birlikteliğimiz devam edecektir…
Ben savaş görmedim, çok hikaye dinledim, çok can kaybetti herkes ama aynı topraklarda doğduk… Aynı toprağın insanlarıyız. Zaten savaşı görmemiş olarak ama çok şey dinlemiş olarak bunların yaşanmaması gerekirdi. Savaşı yaşamış olanlar için da çok üzgünüm ama kurtulan herkes için da – gerek bizim taraftan, gerek onlar tarafından da çok mutluyum…

Duyal Aktürel (Ezel Aktürel'in eşi): "44 sene boyunca bunu zaman zaman aile içinde hep konuştuk…"
SORU: Şu anda neler hissediyorsunuz Duyal Hanım?
DUYAL AKTÜREL: Ezel'in böyle bir insani davranışından dolayı ve karakterini da bildiğim için, tam yerinde, iyi düşünerek, güzel düşünerek yaptı…
Çok mutluyum…
Ve 44 senedir da bunu zaman zaman aile içinde hep konuştuk… Yakın, komşu köy olmaları, Nedi'nin Aşşa'da evlerinde kaldığı Pelekanos'u tanımalarından dolayı da çok mutluyum. O zaman geldiklerinde da babam, Mora muhtarı Hasan Bey, Pelekanos'u çok iyi tanırdı… Köyden, yani Mora'dan, Pelakanos'un yanında çalışanlar vardı… Onların isimlerini sorarak geldi Pelekanos zaten… Yanında çalışanları sorardı… Mutluyum yani – insanlık adına mutluyum… Bir daha yaşanmamasını temenni ederim böyle şeylerin. Güzel bir olay… Mutluyum, görüşmek, her zaman onları görmek isterim…

Türkiye basını haberimizi çaldı, ALITHIA kadar olamadı… TAK da sınıfta kaldı…
Dün, Türkiye basını üç gündür gazetemizde yayınlanmakta olan haberimizi "çalarak" kendileri bulmuş gibi "haber" yaptı, Cumartesi günü Zannettu-Aktürel ailelerini buluşturduğumuz zaman bizim çekmiş olduğumuz fotoğrafları da "çalarak", kendilerine "mal" etti…
Kıbrıs'ın güneyinde yayın yapan günlük Rumca gazete ALITHIA kadar olamadı Türkiye basını – VATAN gazetesi, MİLLİYET, HÜRRİYET, YENİ ŞAFAK, CNN TÜRK, NTV gibi gazete ve televizyonlar, bizim haberin üstüne atlayıp bunu YENİDÜZEN'den almış olduklarından hiç bahsetmeksizin tepe tepe kullandılar… Hatta bazı Kıbrıslıtürk gazeteler de, YENİDÜZEN'in manşetini görmezden gelerek, Türkiye medyasının çaldığı haberimizi kendi sitelerinde kullandılar! İtirazımız üzerine bunlardan biri haberi yayından kaldırdı…
ALITHIA gazetesi ise bizim haberimizden söz ederken, ön sayfasında YENİDÜZEN'de manşet olarak çıkan haberimizin tam sayfa küpürünü yayımladı…
TAK ise bu konuda sınıfta kaldı… ALITHIA'nın ön sayfadan verdiği ve YENİDÜZEN küpürünü kullandığı haberinde, TAK Ajansı Rumca Haber Servisi gazetemizin ve bizim adımızı sansürleyerek haberin "Kıbrıs Türk basınından alındığı" gibi bir "genelleme" yaparak haberin kaynağını gizledi…
Haberin kaynağı burada: YENİDÜZEN – Sevgül Uludağ – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler…
Bundan kendilerine "pay" çıkarmaya çalışanlar, tıpkı birer köpekbalığı gibi habere saldırdılar! Kendileri "bulmuş" gibi yaptılar!
Emeğimizi hiçe saydılar…
Türkiye'de ve Kıbrıs'ın kuzeyinde "medya"nın "ganimetçi" yaklaşımı işte böyle…

(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler… Sevgül Uludağ – 15-16-17 Ekim 2018)






Μια κρυμμένη ιστορία ανθρωπιάς από την Άσσια…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Μια μέρα φέτος το Μάϊο λαμβάνω ένα email που αγγίζει την καρδιά μου…
Το email αυτό είναι από τη Νέδη Ζαννέττου και λέει:
«Αγαπητή Sevgul
Διάφορα άτομα μου έχουν δώσει το όνομα σου. Ήμουν εγκλωβισμένη στην Άσσια το 1974. Ήμουν τότε νεαρό κορίτσι.
Μας έσωσε ένας Τουρκοκύπριος αξιωματικός. Δεν θυμούμαι το όνομα του. Μιλούσε ελληνικά. Ήταν ευπαρουσίαστος, γύρω στα 35, από την Πάφο. Δεν ξέρουμε το όνομα του.
Έφυγα από την Κύπρο και έζησα στη Νότιο Αφρική για 25 χρόνια.
Είμαι πίσω στην Κύπρο τα τελευταία 6 χρόνια. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να ψάξω για αυτόν τον άνθρωπο.
Τώρα έχω την επιθυμία να τον συναντήσω, αν είναι ακόμα ζωντανός. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για αυτά που έκανε για μένα και την οικογένεια μου!
Αν υπάρχει κάποια πιθανότητα, έστω και μικρή να τον εντοπίσουμε, αυτό θα σήμαινε πολλά για μένα!
Θερμούς χαιρετισμούς,
Νέδη Ζαννέττου»
Συγκινήθηκα από αυτή την κρυμμένη ιστορία ανθρωπιάς και άρχισα να προσπαθώ να εντοπίσω τον Τουρκοκύπριο τότε αξιωματικό που ήταν στην Άσσια και που έσωσε τη ζωή της Νέδης και της οικογένειας της…
Τηλεφωνώ σε διάφορους αναγνώστες μου, ένας από αυτούς είναι από τη Μόρα και μας βοηθά να βρούμε τους «αγνοούμενους» που είναι θαμμένοι γύρω από τη Μόρα…
Κάνει μια έρευνα και βρίσκει ποιος ήταν αυτός ο Τουρκοκύπριος και ψάχνω για το τηλέφωνο και τον βρίσκω…
Ταπεινός και χωρίς προσποιήσεις μου μιλά και θυμάται εκείνη τη μέρα…
Συμφωνούμε να συναντηθούμε μια μέρα κατάλληλη για αυτόν, τη Νέδη και μένα… Το λέω αυτό στη Νέδη και χαίρεται που καταφέραμε να τον βρούμε… Λέγεται Ezel και συμπτωματικά ο σύζυγος μου τον γνώριζε, όπως επίσης και τη γυναίκα του…
Αργότερα, η Νέδη Ζαννέττου κάθεται και γράφει τις σκέψεις της για εκείνη τη μέρα…
Η Νέδη Ζαννέττου έγραψε τα ακόλουθα:
«Έτος 1974…
Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα και την πρώτη φάση της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, για λόγους ασφαλείας, οι γονείς μου έστειλαν εμένα και την μεγαλύτερη μου αδελφή στην Άσσια. Θα περνούσα μερικές μέρες με το νονό και τη νονά μου, για να αποφύγουμε αδέσποτες σφαίρες από την πράσινη γραμμή στην Παλλουριώτισσα.
Το πρωί της 14ης Αυγούστου ξυπνήσαμε με τον ήχο σειρήνων. Η δεύτερη εισβολή λάμβανε χώρα.
Οι γονείς μου, η μητέρα μου ήταν τότε έγκυος 8 μηνών με την μικρή μου αδελφή, οδήγησαν στην Άσσια, για να έρθουν σε μας, θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο.
Στις 13:45 την ίδια μέρα, το θυμούμαι καλά! Άκουγα το ράδιο μας, το ΡΙΚ. Ανακοίνωνε ότι οι στρατιώτες μας βρίσκονταν κοντά στο χωριό Μια Μηλιά και αναδιπλώνονταν ομαλά! Τι παραπλάνηση!!! Οι Τούρκοι στρατιώτες ήταν ήδη στην Άσσια!
Τέσσερεις οικογένειες, τρία σπίτια, αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί σε ένα από τα σπίτια. Επιλέξαμε αυτό που ήταν το πιο παλιό, για να αποφύγουμε την προσοχή.
Τρεις πολύ μακρές μέρες και τρεις ακόμα πιο μακρές νύκτες…
Τη μέρα κρυβόμασταν ήσυχα, έτσι ώστε κανένας να μην υποπτευθεί ότι βρισκόμασταν μέσα στο σπίτι… Τη νύκτα γλιστρούσαν μέσα άνθρωποι από τα γειτονικά σπίτια για να μοιραστούν τις πληροφορίες τους και το φόβο τους. Μας περίγραφαν τι συνέβαινε στο τοπικό σχολείο. Μας είπαν για δολοφονίες και βιασμούς που λάμβαναν χώρα!
Σε δύο περιπτώσεις, Τούρκοι «στρατιώτες» κλώτσησαν και φώναζαν στην πόρτα μας. Η γιαγιά μου, θυμούμαι καλά… άνοιξε την πόρτα. Κανένας άλλος δεν τόλμησε να το κάνει αυτό. Είπε ότι έζησε τη ζωή της, έτσι ήταν εντάξει…
Δεν έψαχναν για ανθρώπους, έψαχναν για να λεηλατήσουν και να κλέψουν!
Μας είπαν ότι έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι και να παραδοθούμε στο σχολείο. Αρνηθήκαμε.
Την τέταρτη μέρα, η πόρτα ξανακτύπησε. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.
Υπήρχε ένα μεγάλο στρατιωτικό φορτηγό, γεμάτο ένστολους στρατιώτες. Όλοι οπλισμένοι.
Ο υπεύθυνος αξιωματικός, ακόμα θυμούμαι το πρόσωπο του. Μιλούσε ελληνικά. Επέμενε ότι δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο στο σπίτι. Είπε ότι δεν ήταν ασφαλές.
Δεν τον πιστέψαμε. Γνωρίζαμε τι συνέβαινε τις τελευταίες τρεις μέρες στο σχολείο. Του είπαμε ότι δεν θα πηγαίναμε στο σχολείο. Είχαμε αποφασίσει να μείνουμε στο σπίτι και προτιμούσαμε να πεθάνουμε εκεί.
Προσφέρθηκε να μας πάρει στη Μόρα. Ένα τούρκικο χωριό.
Ο Χριστόφορος, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού αμέσως συμφώνησε. Ήξερε καλά το μουχτάρη του χωριού Μόρα. Εργαζόταν για αυτόν στο παρελθόν και γνωρίζονταν πολύ καλά και ήταν φίλοι.
Μας είπαν η κάθε οικογένεια να πάρει το δικό της αυτοκίνητο. Μας ζήτησαν να πάρουμε όλα τα πολύτιμα μας αντικείμενα μαζί μας. Δεν το πράξαμε. Απλά βάλαμε σε μια βαλίτσα μερικά ρούχα και τα απολύτως αναγκαία.
Η μητέρα μου, από τότε που μπορώ να θυμηθώ, είχε ένα φόβο… Πάντοτε ονειρευόταν ότι την αιχμαλώτιζαν οι Τούρκοι… Δεν είναι κάτι που μπορώ να εξηγήσω.
Ζήτησε από τον υπεύθυνο αξιωματικό να μπει στο αυτοκίνητο μας. Επέμενε, να έρθει μαζί μας! Ένιωθε ότι μπορούσε να τον εμπιστευθεί.
Συμφώνησε. Στριμώχτηκε δίπλα από τη βαριά εγκυμονούσα μητέρα μου στην μπροστινή θέση του συνοδηγού. Είχε το αριστερό του χέρι έξω από το παράθυρο κρατώντας το όπλο του. Θυμούμαι καλά ότι απολογήθηκε στη μητέρα μου. Είπε ότι οι στρατιώτες του θα τον σκότωναν αν άφηνε το όπλο του!
Οδηγήσαμε στη Μόρα. Τέσσερα αυτοκίνητα, ακολουθούμενα από το μεγάλο στρατιωτικό φορτηγό.
Δεν θυμούμαι πόσο χρόνο μας πήρε.
Ο Τούρκος μουχτάρης του χωριού μας υποδέχτηκε. Ήταν μια πολύ ζεστή υποδοχή. Οι δύο άντρες αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν μαζί!
Μείναμε σε ένα πολύ παλιό σπίτι. Ο μουχτάρης καθόταν στην εξώπορτα όλο το εικοσιτετράωρο. Κρατούσε ένα μικρό όπλο. Μας προστάτευε από οποιαδήποτε πιθανή επίθεση από έξω. Όπως αργότερα έμαθα, ήταν ο πεθερός του αξιωματικού που μας οδήγησε εκεί.
Περάσαμε ακόμα 3 μέρες στη Μόρα. Διευθέτησαν έτσι ώστε ο Ερυθρός Σταυρός να μας καταγράψει όλους. Τότε ξέραμε ότι θα επιβιώναμε.
Το χωριό μας φρόντιζε. Κάθε μέρα μαγείρευαν και μας έφερναν φαγητό και φρέσκο νερό.
Μετά από τρεις μέρες μας πήραν με λεωφορείο στο Γκαράζ Παυλίδη. Τους άντρες τους πήραν στα Άδανα για δύο μήνες. Πολύ δύσκολοι καιροί.
Εμάς τα γυναικόπαιδα μας απελευθέρωσαν 2 μέρες αργότερα. Με την βαλίτσα μας, ανέγγιχτη όπως μας υποσχέθηκαν.
Η ιστορία μου είναι πολύ διαφορετική από αυτή του Γιάννου Δημητρίου. Και αυτός αιχμαλωτίστηκε στο ίδιο χωριό με την οικογένεια του. Έμαθα την ιστορία του ενώ διάβαζα το βιβλίο: «Κύπρος: Οι Ανείπωτες Ιστορίες» της Sevgul Uludag, στη σελίδα 103. Η ιστορία του ήταν πολύ διαφορετική! Εμείς δεν συναντήσαμε σκοτωμούς, βιασμούς. Δεν θυμούμαι τη μυρωδιά σωμάτων σε αποσύνθεση. Φύγαμε νωρίτερα από την Άσσια, την τέταρτη μέρα.
Μόνο ένα πράγμα ήταν το ίδιο: Ενώ οδηγούσαμε προς τη Μόρα, είδα το αυτοκίνητο που περιγράφει ο Γιάννος Δημητρίου στο βιβλίο: «ήταν σαν ένα κομμάτι πλακάζ διότι ένα τουρκικό τανκ πέρασε από πάνω του».
44 χρόνια μετά… Τίποτε δεν είναι το ίδιο. Χιλιάδες έχουν πεθάνει, χιλιάδες αγνοούνται και εκατοντάδες χιλιάδες είναι πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα. Το νησί μας είναι διαιρεμένο στα δύο.
Κάποιοι άνθρωποι θέλουν επανένωση, άλλοι θέλουν «εμείς από εδώ και αυτοί απ' εκεί»! Πολλοί … «δεν ξεχνούν» και όμως, τι είναι που δεν ξεχνούν, αν δεν έχουν δει ποτέ τη μισή τους χώρα - πατρίδα;
Έχοντας περάσει 25 χρόνια της ζωής μου στη Νότιο Αφρική, δεν μπορώ να μην βρίσκω ομοιότητες.
Χρειάστηκε ένα ηγέτη του επιπέδου του Nelson Mandela και τη δημιουργία μιας Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης για να σωθεί η χώρα από ένα εμφύλιο πόλεμο. Η Νότιος Αφρική ονομάστηκε το έθνος του ουράνιου τόξου.
Έχουν διαπραχθεί εγκλήματα πολέμου και κανένας δεν το αρνιέται!
Δεν κρίνω. Η ιστορία θα το κάνει αυτό.
Πιστεύω στο καλό και μπορώ να αναγνωρίσω το κακό. Ανησυχώ για τις φρικαλεότητες του πολέμου ανεξάρτητα από που προέρχονται. Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι μόνο εγώ, και γι αυτό το λόγο, έχω αποφασίσει μετά από 44 χρόνια να αναζητήσω τον άνθρωπο που έσωσε τη ζωή μου και τη ζωή των αγαπημένων μου.
Ανυπομονώ να τον συναντήσω και να τον ευχαριστήσω για την καλοσύνη του!
Αυτή είναι η ιστορία μου! Αυτή είναι η ζωή μου! Αυτή είναι η εμπειρία μου! Δεν χρειάζομαι σχόλια, επικρίσεις ή γνώμες!
Ανυπομονώ επίσης για τη μέρα που αυτό το νησί θα δημιουργήσει τη δική του επιτροπή αλήθειας και συμφιλίωσης, θα τιμωρήσει τους ανθρώπους που δεν δείχνουν καμία μεταμέλεια και θα προχωρήσει μπροστά για το μέλλον των επόμενων γενιών.
Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να ανακαλύψουμε τους δικούς μας μεγάλους ηγέτες, που θα έχουν τη δύναμη, το όραμα και τη θέληση να επανενώσουν το νησί και να φέρουν ειρήνη στη χώρα μας!
Νέδη Ζαννέττου
Ιούνιος 2018»
Χρειάστηκαν μερικοί μήνες μέχρι να καταφέρουμε να οργανώσουμε τη συνάντηση της Νέδης Ζαννέττου και της αδελφής της Θέλμας Ζαννέττου με τον θαρραλέο Τουρκοκύπριο που έσωσε τη ζωή τους, τον Ezel Akturel… Στη διάρκεια της συνάντησης έμαθα ότι ο κύριος Ezel δεν έσωσε μόνο τις ζωές της οικογένειας της Νέδης, αλλά επίσης και τις ζωές τριών ακόμα οικογενειών: Είχε κατ΄ ακρίβεια σώσει τις ζωές συνολικά 18 Ελληνοκυπρίων από την Άσσια… 44 χρόνια μετά, 2 από αυτούς τους Ελληνοκύπριους, η Νέδη και η Θέλμα έχουν έρθει για να πουν «Ευχαριστώ» - μπορείτε να δείτε ότι ακόμα και το να πεις «Ευχαριστώ» χρειάζεται πολύ κουράγιο και ανθρωπιά στην Κύπρο – οι άνθρωποι προτιμούν απλά να παραμένουν σιωπηλοί και να ξεχνούν ότι οφείλουν τις ζωές τους σε μια ανθρωπιστική πράξη κάποιου από την «άλλη κοινότητα»… Όμως η Νέδη και η Θέλμα επέλεξαν τη θαρραλέα οδό και αποφάσισαν να πουν «Ευχαριστώ»…
Πήρα τη Νέδη κα τη Θέλμα για να τον συναντήσουν στο σπίτι του, αφού η γυναίκα του, η κυρία Duyal Akturel, επέμενε να τους φιλοξενήσει παρά να συναντηθούν σε ένα εστιατόριο… Σε μια συγκλονιστικά συναισθηματική μέρα ο κύριος Ezel και η κυρία Νέδη αγκαλιάστηκαν και η Νέδη και η Θέλμα του έδωσαν μια ευχαριστήρια πλακέτα που λέει:
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
Στον άνθρωπο που έσωσε τις ζωές μας, και τις ζωές της οικογένειας μας στην Άσσια στις 18 Αυγούστου 1974. Ήμασταν άγνωστοι για σένα, συναντηθήκαμε σε ένα χωριό όπου έγιναν τόσες φρικαλεότητες και εσείς κάνατε τη διαφορά.
Για τη συμπόνοια σας, την ανθρωπιά σας και την καλοσύνη σας,
Εκφράζουμε την εκτίμηση μας και το σεβασμό μας εκ μέρους μας και εκ μέρους της οικογένειας μας.
Μακάρι άνθρωποι σαν εσάς, να μας δείξουν το δρόμο για να ξεχάσουμε τα συρματοπλέγματα, τις πράσινες γραμμές και να φέρει ένα τέλος σε μια σύγκρουση που έχει λήξει.
Στον Ezel Akturel,
Με σεβασμό,
Νέδη Ζαννέττου και Θέλμα Ζαννέττου
Αιχμαλωτίστηκαν στην Άσσια το 1974
Αύγουστος 2018… 44 χρόνια μετά…»
Θα γράψω για τη συνάντηση τους σε ένα άλλο άρθρο τις επόμενες μέρες…

(Published in POLITIS newspaper on the 17th of October 2018).
  • October 16th 2024 at 18:40

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: PEOPLE REMEMBER THEIR FRIENDS…

By Sevgul Uludag

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: PEOPLE REMEMBER THEIR FRIENDS…

*** Andreas Kyprianou's brother Kypros who went "missing" on 3rd February 1964 with a red bicycle, still not found…

People remember their friends…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Andreas Kyprianou whose brother Kypros Kyprianou has been "missing" since the 3rd of February 1964 and whose remains have not yet been found remembers his friends with whom he used to work at CYTA…
He has not forgotten his friend Enver with whom he worked and shares some memories with him…
"Another story from the past" he writes on his social media… "Our office at CYTA told us that we had to go to Lefka and work there – the call centre in those days was at the Lefka police station and some things needed to be repaired. Together with me a Turkish Cypriot friend whom we called "Enveraki" would come, he too was working at CYTA. We took our stuff, put some clothes in the luggage – we would need this since we were expected to stay in Lefka for a week. We started our journey in a Mini car that the company gave us and reached Lefka. Thank God there was a hotel that a Turkish Cypriot owned just next to the police station in Lefka and he greeted us with great joy… After we got settled in the Hotel, Enveraki (Enver) got out a musical instrument and started playing and we sang together the song "Hade gidelim"…
Until we finished our repairs at the call centre, our evenings were really nice and then we got back. We had become good friends with Enverakis. One day, he had invited me to his house, to meet his friends…
Time passed and 1963 events began… Enveraki's father was also working at CYTA, at the Elektra House as a night watchman… One evening as he got out of the building, he was shot by some soldiers… In the meantime, Enverakis left the island and went to England, I don't know what happened to him. If he is alive, I send him my best regards and wish that he has overcome the evil that came over him… Friends can never be forgotten…"

MEHMET RAIF SHOT AND MISSING
I start searching about the friend of Andreas Kyrianou and find out that he is in fact in England now but comes to Cyprus from time to time since he has a house here… The friend of Andreas, "Enveraki" was born in Istindjon-Paphos and came to Nicosia to go to secondary school and they were living in Omorphita. He had started working at CYTA in 1955 and after working for 6 years at CYTA, he became in charge of the CYTA Lefka section in 1961 at the age of 20… Then he resigned from CYTA and in order to further his studies, he went to London on the 8th of August 1961. For many years he would work at the British Telecom and would come back to Cyprus years later. His father Osman Dervish would go "missing" on the 31st of December 1963 from Omorphita together with Shukru Tevfik and they are still "missing" as far as I know…
Therefore it was not the father of "Enveraki" who was shot – there was only one person "missing" from CYTA and that is Mehmet Raif who had been working there and when he got out of work, he would be shot and killed on his way home outside the CYTA building… And we are still looking for his burial site… What we had heard was that some Greek Cypriots with guns on top of the CYTA building or around CYTA building had shot him… When I tell this to Andreas Kyprianou, he tells me that on those days he had not been at CYTA but he only heard that someone was shot. Most probably what he remembers from 61 years ago is not about the father of Enveraki but about Mehmet Raif… He does not remember Mehmet Raif… If there is anyone who remembers what happened to Mehmet Raif, please contact me so that we can bring some closure to his family…
With the help of my cousin who remembers "Enver" from British Telecom when he was in London I trace him and with help from other friends I find his phone but he is not answering. Most probably he is not in Cyprus and when he comes back, I would definitely try to get him in contact with Andreas Kyprianou so that they can remember their good times and their good friendship… Finally I find him and Andreas Kyprianou calls Orhan (Enver) Dizliklioghlou and speak over the phone… Soon they will get together to continue their friendship…

STILL LOOKING FOR KYPROS KYPRIANOU…
Years ago in November 2016, I had written the story of Andreas Kyprianou and his "missing" brother Kypros Kyprianou… I want to remind my readers about this article so that if they know anything more about the "missing" Kypros Kyprianou, they can help us to try to find his burial site…
"Andreas Kyprianou was born on 1938 at Mousoulita village, a small Mesaoria village… He would attend a commercial school which would become a lyceum and he would be living in Nicosia with his grandmother at Pallouriotissa. Every Saturday and Sunday he would be going back to his village to his family. He would graduate in 1954-55 and when he would learn that CYTA was looking for workers he would apply and get a job… He passed examinations and had a course for the installation of telephone exchanges. He would be trained and would do the wiring and checking and repairing of all the telephone exchanges all over Cyprus.
He began working in CYTA in 1956 – at that time CYTA was managed by the British and they were doing cable as well…
Andreas was one of five brothers… His father from Pyrga, Costas Kyprianou had been married to Agathi from Mousoulita and that was where their home was… They had five children, all boys: Andreas, Panayiotis, Sotiris, Kypros and Kyriakos…
The last exchange they installed to Turkish Cypriots was in Kyrenia in 1962-63, Andreas remembers…
`We installed telephone exchanges at Lapithos, Agios Epihtitos, at Kythrea, at Lefkonico and Yialousa, at Rizokarpasso and Paphos… CYTA had a Toyota car and I would go with my team to build exchange cables, to wire them, to check and repair all the faults. Then we would give the exchange to the authorities there and go… I worked in Polis as well…`
His brother Kypros Kyprianou would go `missing` on the 3rd of February 1964…
Kypros had only been 18 years old and he had graduated from the lyceum in Famagusta and had come to Nicosia to find a job.
On the day Kypros went `missing`, he had come to the shop of their brother Panayiotis who had a souvenir shop at the end of the Ermou Street, near the old Olympiakos building. He had met a friend of his and got his brother's bicycle… The friend of Kypros, Theodoros was going to sit in the exams to become a policeman and asked Kypros to accompany him… The exam would be at the Paphos Gate in Nicosia. Theodoros went inside for the examination and had told Kypros to wait for him there since it won't take him so long…
Andreas thinks that maybe Kypros tried to pass from the Paphos Road where four Greek Cypriot policemen were caught by some Turkish Cypriot policemen that same day. They were caught at the Chappa Building near Paphos Gate and kept some time and some of them were tortured as I would find out years later…
`He didn't come back to my brother's shop to bring back the bicycle… I went to the police next day and to the UN – I begged the UN soldiers to search for my brother… I showed the UN soldier my brother's photograph and also gave him the photo – nothing came out of this…
My father Costa was searching for my brother continuously… And he was trapped by some Greek Cypriots to get his money… One Greek Cypriot had told my father that he knew some Turkish Cypriots who would help him to find my brother… So on 11th of October 1965 my father started to go from Pallouriotissa to Tymbou on his bicycle to meet this guy and at the Zoppas crossroads, one truck coming hit my father and my father was wounded on the head and on his chest… I ran and he was alive in hospital… Five minutes later my father died… He had had 500 Cypriot pounds with him…
After my father died, a year later my mother Agathi also died from a heart attack… Of course you can understand our pain, our mother's pain…"
One of my Turkish Cypriot readers had given information that a young boy with a bicycle who crossed accidentally to the Turkish Cypriot side at Ledra Palace was caught and he was killed in the garage of a house there (the house of Dr. Mangoian) and his clothes and things shared among the killers… That he might have been buried there in the garage or in the basement. We showed this to the CMP but no excavations have been done yet. There needs to be more excavations at the Tekke Gardens to see if he was buried there like some other Greek Cypriots "missing" from 1963-64…


"Kayıp" yakını Andreas Kiprianu, CYTA'da birlikte çalıştığı arkadaşı Enver'i unutmamış...

Sevgül Uludağ

3 Şubat 1964'te kırmızı bisikletiyle "kayıp" edilen Kipros Kiprianu'nun abisi Andreas Kiprianu, yıllardır kardeşinin akibeti hakkında bir haber bekliyor...
2016 yılında yani bundan tam sekiz sene evvel bu sayfalarda öyküsüne yer vermiş olduğumuz Andreas Kiprianu'nun babası Kostas Kiprianu da sahte bir ihbar üzerine "kayıp" oğlu Kipros'un akibeti hakkında bilgi almak üzere bisikletiyle alel acele bir buluşmaya giderken bir kamyon çarpması sonucu vefat etmiş...

"CYTA'DAN ENVER..."
"Kayıp" yakını Andreas Kiprianu, CYTA'da uzun yıllar birlikte çalıştığı Kıbrıslıtürk arkadaşlarından söz etmişti bana yıllar önceki röportajımızda... Geçtiğimiz günlerde bir arkadaşının öyküsünü daha paylaştı sosyal medya sayfasında... Bu konuda şöyle yazdı:
"Geçmişten bir öykü daha... CYTA'daki ofisimiz Lefke'ye giderek buradaki çağrı merkezinde çalışma yapmamız gerektiğini bildirmişti bana, çağrı merkezi o günlerde Lefke polis karakolundaydı, bazı şeylerin tamir edilmesi gerekmekteydi. Benimle birlikte CYTA'da çalışmakta olan Enver adlı bir Kıbrıslıtürk de gelecekti, biz ona genellikle "Enveraki" diyorduk. Malzemelerimizi aldık, giysilerimizi bavula koyduk, bunlara ihtiyacımız olacaktı çünkü bir hafta kalmamız bekleniyordu Lefke'de. Şirketin bize verdiği Mini arabayla yola koyulduk ve Lefke'ye vardık. Çok şükür tam da polis karakolunun yanında bir Kıbrıslıtürk'ün sahibi olduğu bir otel vardı ve bizi büyük bir sevinçle karşıladı otel sahibi... Otele yerleştikten sonra enveraki bir müzik aleti çıkardı ve bunu çalmaya başladı, "Hade gidelim" şarkısını birlikte söyledik... Çağrı merkezindeki tadilatları bitirinceye kadar gecelerimiz çok güzel geçmekteydi, sonra da geri döndük.
Enverakis'le çok iyi arkadaş olmuştuk, bir gün beni evine, ailesiyle tanışmaya davet etmişti...
Zaman geçmiş ve 1963 olayları başlamıştı... Enveraki'nin babası da CYTA'da çalışıyordu, Elektra House denilen binada gece bekçisi olarak görev yapmaktaydı. Bir gece işten çıktığında binayı izleyen askerler tarafından vuruldu... Bu arada Enverakis adadan ayrılarak İngiltere'ye gitti, sonra ne oldu ona, bilmiyorum. Eğer hayattaysa ona en iyi dileklerimi yolluyorum, uğradığı kötülüğü atlatmış olmasını diliyorum... Arkadaşlar asla unutulmaz..."
CYTA'da çalışan Enver Bey hakkında bilgisi olan okurlarımızı beni 0542 853 8436 numaralı telefondan aramaya davet ediyorum...
(Okurlarıma not: Bu yazı yayımlandıktan sonra, sevgili yeğenim Tamer Zaim ile Mustafa Gürsel ve Harper Orhon'un çok değerli yardımlarıyla Andreas Kirpianu'nun arkadaşı "Enver"i bulduk: Orhan (Enver) Dizliklioğlu idi. Kendisi Londra'daydı ve birkaç ay sonra döndüğü zaman nihayet ona ulaşabildik. Kendisinin izniyle telefon numarasını Andreas Kiprianu'ya verdik. Bay Andreas Kiprianu, Orhan Dizliklioğlu'nu aradı ve sonrasında bize bilgi verdi. Pek yakında buluşacaklarmış. Onları buluşturabileceğimiz için mutluyuz. Orhan Beyi bulmamıza yardım eden yeğenim ve arkadaşlarımıza da çok teşekkürler… S.U.)

"KIRMIZI BİSİKLETİYLE KAYBEDİLEN GENÇ..."
Andreas Kiprianu'nun kırmızı bisikletiyle "kayıp" edilen kardeşi Kipros Kiprianu'nun öyküsünü bundan tam sekiz sene önce, 13 Ocak 2016'da bu sayfalarda özetle şöyle yazmıştık:
"Herşey sevgili arkadaşımız Katerina Antona'nın 1963-1974 "kaybı" Kıbrıslıtürkler'le Kıbrıslırumlar'a yönelik FACEBOOK'ta bir "Kayıplar" sayfası açmasıyla oldu… Katerina'nın genç kardeşi Hristakis Antona 1974'ten "kayıp"tı ve ondan geride kalanlar, başka "kayıplar"la birlikte Ayakebir'de (Dilekkaya) bir kuyuda bulunmuştu Kayıplar Komitesi'nin kazılarında…
Ancak Katerina, kardeşinden geride kalanların bulunup onu defnettiği halde, başka "kayıplar" için çaba göstermekten geri durmadı....  Böylece Katerina'nın "kayıplar"la ilgili Facebook sayfasında elimizdeki bilgileri, haberleri ve makaleleri paylaşıyoruz ve işte 1964 yılında kırmızı bisikletiyle birlikte "kaybedilen" genç bir Kıbrıslırum'un, Kipros Kiprianu'nun öyküsüyle de Katerina'nın bu sayfasında karşılaşıyorum…
Katerina, özellikle bu "kayıp" gencin öyküsüne dikkatimi çekiyor ve bu "kayıp" şahsın abisi Andreas Kiprianu'yla temasa geçmemi öneriyor… Böylece Andreas Kiprianu'yla buluşmayı kararlaştırıyoruz…
Andreas Kiprianu 1938 yılında Musullita köyünde (şimdiki adı Kurudere) dünyaya gelmiş – küçücük bir Mesarya köyüdür bu… Andreas önce ticaret Lisesi'ne devam etmiş, daha sonra bu ticaret lisesi, normal bir liseye dönüşecekmiş. Bu lise Lefkoşa'da olduğundan, Pallaryotissa'daki ninesinin evinde kalıyormuş ve her haftasonu köyüne, ailesine gidiyormuş.
1954-55 yılında mezun olmuş ticaret lisesinden ve o günlerde CYTA'nın işçi alacağını duyunca hemen başvuru yapmış…
Bir sınava tabi tutulmuş ve telefon santralarını kurma konusunda kurs verilmiş kendisine… Böylece adamızın her tarafında telefon santraları kurma, bunların hatlarını çekme, bunları kontrol etme ve tamir etme işine girişmiş.
1956'da CYTA'da çalışmaya başlamış – o zamanlar CYTA, İngiliz idaresindeymiş ve telsiz işleri de yapmaktaymışlar.
Andreas beş erkek çocuktan birisiymiş ailede… Babası Kostas Kiprianu aslen Pirga köyündenmiş ve Musullitalı Agathi ile evlenerek Musullita'ya yerleşmişler. Beş çocukları olmuş, tümü erkekmiş: Andreas, Panayiotis, Sotiris, Kipros ve Kiriakos…
Kıbrıslıtürkler için kurdukları son telefon santralını Girne'ye kurduklarını, bunun 1962-63 yıllarında olduğunu hatırlıyor Andreas…
"Lapta'da, Ayios Epihtitos'ta (Çatalköy), Kitrea'da (Değirmenlik), Lefkonuk'ta, Yialusa'da (yeni Erenköy), Dipkarpaz'da ve Baf'ta telefon santraları kurduk" diye anlatıyor… "CYTA'nın Toyota marka bir arabacığı vardı, ekibimle birlikte telefon hatları kurmaya, telleri çekmeye, bunları kontrol etmeye, tamir etmeye giderdik… Sonra da santralı oradaki etkililere devredip oradan ayrılırdık… Poli'de de çalışmıştık" diye anlatıyor.
Kardeşi Kipros Kiprianu, 3 Şubat 1964 tarihinde "kayıp" olmuş.
Kipros o günlerde henüz 18 yaşında bir gençmiş, Mağusa'daki liseden mezun olup Lefkoşa'ya iş bulmaya gelmiş… Pallaryotissa'daki nineleri vefat etmiş olduğu için Lefkoşa varoşlarındaki Latsia bölgesine evlenip orada evi olan Andreas'la kalmaya geliyormuş… Birkaç gün kardeşi Andreas'la kalıp, sonra otobüsle köyü Musullita'ya dönüyormuş…
Ve Kipros bir gün "kayıp" olmuş…
Kipros, "kayıp" olduğu gün, abisi Panayotis'in Ermu Sokağı sonundaki tuhafiye dükkanına gitmiş – bu dükkan eski Olimpiakos binası yakınındaymış… Kipros bir arkadaşıyla buluşmuş ve abisinin dükkanına, bisikletini ödünç almak için gitmişmiş…
Kipros'un arkadaşı Theodoros, o gün polis olmak için sınava girecekmiş ve Kipros'tan kendisiyle birlikte gelmesini istemiş. Sınav, Lefkoşa'da Baf Kapısı'nda yapılacakmış… Baf Kapısı polis istasyonunda imtihana girmiş Theodoros, Kipros'a da "Çok sürmez, beni burada bekle" demiş…
Andreas'a göre Kipros belki de Baf Kapısı'ndan bisikletiyle Türk tarafına geçmiş… Kipros'un bilmediği o gün dört Kıbrıslırum polisin, bazı Kıbrıslıtürk polisler tarafından Chappa Binası'nda (şimdiki adı Çapa binası) yakalanmış olmasıymış… Chappa Binası, Baf Kapısı yakınında bulunuyor, buradan alınan bazı Kıbrıslırum polislere Lefkoşa polis merkezinde işkence yapıldığı ve bir süre orada tutuldukları hakkında yıllar sonra ben de okurlarımın anlattıklarından bilgi edinmiştim… Yani bu bölgede meydana gelen bu olaylardan bihaber olan Kipros da bu bölge çevresinde "kayıp" edilmişti…
"Kardeşim anneme doktora gideceğini çünkü midesinin ağrıdığını anlatmıştı" diyor Andreas. "Ama o gün hastaneye gitmediğini biliyoruz…"
Kipros'un "kayıp" olduğunu ne zaman farketmişler?
"Bisikleti geri getirmek üzere kardeşimin dükkanına dönmeyince fark ettik… Ertesi günü polise gittim, Birleşmiş Milletler'e gittim… Birleşmiş Milletler askerlerine kardeşimi aramaları için yalvardım… Kardeşimin fotoğrafını BM askerlerine gösterdim ve bir suretini onlara verdim. Bundan hiçbirşey çıkmadı. Bir başka zaman tekrar BM'ye gittim ve BM askeri bana "Bu genç adamı sanki Pavlidis garajında gördüm… Belki de senin kardeşindi" dedi…
Babam Kosta sürekli kardeşimi arıyordu… Bazı Kıbrıslırumlar parasını yemek için ona tuzak da kurmuşlardı… Bir Kıbrıslırum babama, "kayıp" kardeşim Kipros Kiprianu'nun bulunmasına yardım edecek bazı Kıbrıslıtürkler tanıdığını söylemişti… Böylece 11 Ekim 1965 tarihinde babam bisikletine binerek Pallaryotissa'dan Timbu'ya (şimdiki Ercan) gitmek üzere yola çıkmıştı, bu Kıbrıslırum'la buluşacaktı… Ancak Zoppas kavşağında bir kamyon babama çarptı ve babam başından ve göğsünden yaralandı… O gün ben oradan tesadüfen geçmekteydim ve köylümüz birisi beni görüp "Andreas, baban hastanededir" dedi.
Hemen koştum, babam hayattaydı – çevresinde beş-altı tane doktor vardı ve iyileşemeyeceğini söylediler… Beş dakika sonra da babam hayata veda etti. Üstünde 500 Kıbrıs Lirası vardı…
Babam çok enerjik bir insandı. Bir parça toprağı yoktu ama evlatlarının eğitim görmesi için çok çalıştı… Kardeşim "kayıp" olunca her tarafa koşuşturuyor, araştırıyor, onu bulmaya çalışıyordu… Babam öldükten sonra polis bana babamın cebinde 500 Kıbrıs Lirası bulduklarını söyledi.
Babama tuzak kurmuş olan o Kıbrıslırum'u bulmaya gittim… Ona "Neden böyle yaptın?" demek istiyordum… Beni görünce koşturarak kaçtı… Bu adam şimdi hayatta değildir…
Babam öldükten bir yıl sonra da annemiz Agathi bir kalp krizi geçirerek hayata veda etti. Anneciğimizin çektiği acıyı, bizim çektiğimiz acıyı anlayabilirsiniz…
Kardeşim çok iyi bir insandı, çok sessiz birisiydi… Biz öyle bir aileyiz ki insanlardan nefret etmeyiz, insanları severiz… CYTA'da birlikte çalıştığım bir arkadaşım vardı, adı Ahmet Cevdet… Bir gün bana "Usta" dedi, "bir gün savaş çıkarsa ve karşında beni bulursan, napacan?"
"Tabii ki havaya ateş edecem" dedim.
"Ben da aynısını yapacam" dedi bana. Ne yazık ki onu bulamadım. CYTA'da çalışıyordu, daha sonra Lefkoşa'da asker olmuştu…
Gönyeli'den bizimle birlikte CYTA'da çalışan bir Kıbrıslıtürk daha vardı, adı Veli Mehmet idi. Ancak o Ahmet Cevdet gibi değildi, daha "politik"ti…
Kardeşim "kayıp" edildiğinde gurşuni renkli pantolon ve beyaz bir gömlek giyiyordu.
Bisikletiyle birlikte "kayıp" edildi – bisikletin rengi kahve/kızıl bir renkti ve yeni bir bisikletti. "Ranch" marka bir bisiklet…"
Bunlar bisikletiyle birlikte "kayıp" edilen Kipros Kiprianu'nun öyküsü…
Belki de bisikletin bizim için önemli bir ipucu olduğunu hissediyorum, belki de okurlarımızın yardımlarıyla bu genç insana, henüz 18 yaşındaki bu masum çocuğa ne olduğunu öğrenebiliriz… Herhangi bir çatışmayla herhangi bir alakası yoktu, yalnızca kardeşinin bisikletiyle yanlışlıkla Kıbrıslıtürk tarafına geçmiş, tam da olayların civcivlendiği bir günde çatışmanın kurbanı olmuştu…
Yıllar önce Londra'dan telefonla beni arayan bir Kıbrıslıtürk okurum, yanlışlıkla bisikletiyle Kıbrıslıtürk tarafına geçen bir gencin Ledra Palace yakınlarında bir eve götürüldüğünü anlatmıştı… Bu, Dr. Mangoyan'ın eviydi – Dr. Mangoyan vefat etmişti ancak eşi Haysmig alt katta yaşıyordu, üst katta da Kıbrıslıtürk mücahitler kalıyordu, buraya "Madam'ın mevzi" deniyordu. Bu okuruma göre bisikletiyle yanlışlıkla Türk tarafına geçen bu Kıbrıslırum genç, bu evin garajında sorguya çekilmiş ve orada öldürülmüştü…
"Hatta bu genci öldürdükten sonra giysilerini da taksim etmişlerdi kendi aralarında" diye anlatmıştı Londralı okurum. Bu okurum o mevzide görevli olduğu için buna tanık olmuştu.
"Onu garaja gömdüler" diye anlatmıştı.
Bu olası gömü yerini Kayıplar Komitesi'ne göstermiştim ancak bugüne kadar orada herhangi bir kazı yapılmadı. Zaten garajın da yerinde yeller esiyor…
Evin bir de bodrumu var – belki de bodrum da, bahçe de karış karış araştırılmalı…
Bu evin sahibi Haysmig Mangoyan, bir süre sonra kendi evinde bir Kıbrıslıtürk tarafından öldürülmüştü…
Aynı Kıbrıslıtürk, aynı sokaktaki bir Kıbrıslıtürk kadını da öldürecek ve sonuçta hapse girecekti…
Haysmig Mangoyan, Atatürk'ün eşi Latife Hanım'ın yakın arkadaşlarından biriydi…
Mangoyanlar'ın evi bundan sonra yıllarca asker tarafından kullanılacaktı – daha sonra da bu evi Türkiye'den gazetecilere ofis olarak kullanmak üzere devredeceklerdi…
Alt katta açılan çeşitli restorantlar ya da barların tümü de başarısız olup kapanacaktı…
Acaba Londra'daki okurumun sözünü ettiği "kayıp" şahıs Kipros Kiprianu muydu yoksa başka birisi miydi?
Okurlarımın yardımıyla belki bu sorunun cevabını bulabiliriz…
Bu konuyla ilgili olarak herhangi bir şey hatırlıyorsanız, herhangi bir şey biliyorsanız, isimli veya isimsiz olarak beni 0542 853 8436 numaralı telefonumdan arayabilirsiniz…"
(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler... Sevgül Uludağ – 13.1.2016)

TEKKE BAHÇESİ TEKRAR ARAŞTIRILMALI...
Bir diğer olasılık, Kipros Kiprianu'nun o günlerde adet olduğu üzere Tekke Bahçesi'ne gömülmüş olması... Bu konuda da daha ayrıntılı kazıların gerek Tekke Bahçesi içerisinde, gerekse Tekke Bahçesi dışında yürütülmesi gerekiyor... Tekke Bahçesi'nde Kayıplar Komitesi'nin yaptığı kazılarda hem "kayıp" Kıbrıslıtürkler'den, hem de "kayıp" Kıbrıslırumlar'dan geride kalanlar bulunmuştu geçmişte... Bu konunun tekrar gündeme alınarak kazılmamış olan yerlerin de kazılmasını önermekteyiz...

(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler… Sevgül Uludağ – 1.8.2024)

https://www.yeniduzen.com/kayip-yakini-andreas-kiprianu-cytada-birlikte-calistigi-arkadasi-enveri-unutmamis-22345yy.htm




Ο Κύπρος, αδελφός του Αντρέα Κυπριανού, που «εξαφανίστηκε» στις 3 Φεβρουαρίου 1964 με ένα κόκκινο ποδήλατο, δεν έχει βρεθεί ακόμα...

Άνθρωποι θυμούνται τους φίλους τους…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ο Ανδρέας Κυπριανού, του οποίου ο αδελφός Κύπρος Κυπριανού «αγνοείται» από τις 3 Φεβρουαρίου 1964 και του οποίου τα οστά δεν έχουν βρεθεί ακόμα, θυμάται τους φίλους του με τους οποίους εργαζόταν στη CYTA...
Δεν έχει ξεχάσει τον φίλο του Enver μαζί με τον οποίο εργαζόταν και μοιράζεται κάποιες αναμνήσεις με αυτόν...
«Άλλη μια ιστορία από το παρελθόν» γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... «Από το γραφείο μας στη ΣΥΤΑ με ειδοποίησαν ότι πρέπει να πάμε στη Λεύκα να δουλέψουμε στο τηλεφωνικό κέντρο το οποίο εβρίσκετο στον αστυνομικό σταθμό της Λεύκας για να διορθώσουμε κάποια λάθη που υπήρχαν στο κέντρο μαζί μου ήτο ένας Τουρκοκύπριος που τον έλεγαν Ενβέρ και συνήθως τον λέγαμε Ενβεράκη. Πήραμε λοιπόν όλα τα σχετικά, τη βαλίτσα μας με τα ρούχα που θα χρειαστούμε γιατί υπολογίζαμε να μείνουμε για μια βδομάδα. Ξεκινήσαμε λοιπόν το ταξίδι μας με ένα μίνι που μας έδωσε η Εταιρία και φθάσαμε αισίως στη Λεύκα. Ευτυχώς δίπλα από τον αστυνομικό σταθμό υπήρχε ένα ξενοδοχείο που ανήκε σε μια Τουρκάλα και μας υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά… Αφού βολευτήκαμε στο ξενοδοχείο ο Ενβεράκης παρουσίασε ένα τουρκικό μουσικό όργανο και άρχισε να παίζει και τραγουδούσαμε μαζί το «ις κιτάρα κιτελίμ»......και περνούσαμε τες βραδιές μας πολύ ωραία, μέχρι που διορθώσαμε τα λάθη στο κέντρο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Με τον Ενβεράκη γίναμε κολλητοί φίλοι όπου μια μέρα με προσκάλεσε στο σπίτι του και γνώρισα την οικογένεια του.
Έλα τώρα που περνούσε ο καιρός τόσο ήσυχα και ευχάριστα άρχισαν οι φασαρίες του 1963 .
Ο πατέρας του Ενβεράκη εργάζετο και αυτός στη ΣΥΤΑ ως νυχτοφύλακας εις το Electra House και όπως κάθε νύχτα έτσι και εκείνην την ώρα που θα έπιανε δουλειά και μόλις εκόντεψε τον πυροβόλησαν οι στρατιώτες που ήταν σκοπιά στο κτήριο και έμεινε επί τόπου.
Όμως δεν θυμάμαι αν οι στρατιώτες φρουροί πυροβόλησαν μετά που οι Τούρκοι πυροβόλησαν το Electra House με καταιγιστικά πυρά και σκοτώθηκε ο φίλος ο Χριστάκης από την Κυρά του Μόρφου κι έτσι χάσαμε ακόμα ένα καλό φίλο.
Εν το μεταξύ ο Ενβεράκης έφυγε για την Αγγλία και μέχρι τώρα δεν γνωρίζω τι απέγινε. Όμως αν ζει του εύχομαι να είναι καλά και να ξεπέρασε το κακό που τον βρήκε. Όμως οι φίλοι δεν ξεχνιούνται ποτέ.»

Ο Mehmet Raif πυροβολήθηκε και αγνοείται
Άρχισα να ψάχνω για τον φίλο του Αντρέα Κυπριανού και ανακαλύπτω ότι είναι στην Αγγλία τώρα αλλά κατά καιρούς έρχεται στην Κύπρο, αφού έχει ένα σπίτι εδώ... Ο φίλος του Αντρέα, ο «Ενβεράκι» γεννήθηκε στο χωριό Istinjon (Κιός) στην Πάφο και ήρθε στη Λευκωσία για να πάει στο γυμνάσιο και ζούσαν στην Ομορφίτα. Το 1955 είχε αρχίσει να εργάζεται στη CYTA και αφού εργάστηκε για 6 χρόνια στη CYTA, το 1961 έγινε υπεύθυνος του τμήματος της CYTA Λεύκας σε ηλικία 20 ετών... Στη συνέχεια παραιτήθηκε από τη CYTA και πήγε στο Λονδίνο στις 8 Αυγούστου 1961 για να συνεχίσει τις σπουδές του. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στην British Telecom και μετά από χρόνια επέστρεψε στην Κύπρο. Ο πατέρας του Osman Dervish έγινε «αγνοούμενος» στις 31 Δεκεμβρίου 1963 από την Ομορφίτα μαζί με τον Shukru Tevfik και από όσο γνωρίζω εξακολουθούν να «αγνοούνται»...
Επομένως, δεν ήταν ο πατέρας του «Ενβεράκι» που πυροβολήθηκε – υπήρχε μόνο ένα «αγνοούμενο» άτομο από τη CYTA και αυτό ήταν ο Mehmet Raif που εργαζόταν εκεί και όταν τελείωσε τη δουλειά του, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε έξω από το κτίριο της CYTA στο δρόμο για το σπίτι του... Και ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τον τόπο ταφής του... Αυτό που είχαμε ακούσει ήταν ότι τον είχαν πυροβολήσει κάποιοι Ελληνοκύπριοι με όπλα στην οροφή του κτιρίου της CYTA ή γύρω από το κτίριο της CYTA... Όταν το λέω αυτό στον Αντρέα Κυπριανού, μου λέει ότι εκείνες τις μέρες δεν ήταν στη CYTA αλλά άκουσε μόνο ότι κάποιος είχε πυροβοληθεί. Πιθανότατα αυτό που θυμάται από 61 χρόνια πριν δεν αφορά τον πατέρα του Ενβεράκη αλλά τον Mehmet Raif... Δεν θυμάται τον Mehmet Raif... Αν υπάρχει κάποιος που θυμάται τι συνέβη στον Mehmet Raif, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου για να μπορέσουμε να δώσουμε ένα τέλος στην οικογένεια του...
Με τη βοήθεια του ξαδέλφου μου που θυμάται τον «Enver» από την British Telecom όταν ήταν στο Λονδίνο τον εντοπίζω και με τη βοήθεια άλλων φίλων βρίσκω το τηλέφωνο του αλλά δεν απαντάει. Πιθανότατα δεν βρίσκεται στην Κύπρο και όταν επιστρέψει θα προσπαθήσω οπωσδήποτε να τον φέρω σε επαφή με τον Αντρέα Κυπριανού για να θυμηθούν τις καλές τους στιγμές και την καλή τους φιλία... Τελικά τον βρίσκω και ο Αντρέας Κυπριανού τηλεφωνεί στον Orhan (Enver) Dizliklioghlou και μιλούν στο τηλέφωνο... Σύντομα θα βρεθούν για να συνεχίσουν τη φιλία τους...

Ψάχνοντας ακόμα για τον Κύπρο Κυπριανού...
Πριν από χρόνια, τον Νοέμβριο του 2016, είχα γράψει την ιστορία του Αντρέα Κυπριανού και του «αγνοούμενου» αδελφού του Κύπρου Κυπριανού... Θέλω να υπενθυμίσω στους αναγνώστες μου αυτό το έτσι άρθρο, ώστε αν γνωρίζουν κάτι περισσότερο για τον «αγνοούμενο» Κύπρο Κυπριανού, να μας βοηθήσουν να προσπαθήσουμε να βρούμε τον τόπο ταφής του...
«Ο Ανδρέας Κυπριανού γεννήθηκε το 1938 στο μικρό χωριό Μουσουλίτα στη Μεσαορία… Φοίτησε στο εμπορικό σχολείο που έγινε λύκειο και ζούσε στη Λευκωσία, στην Παλλουριώτισσα μαζί με τη γιαγιά του. Κάθε Σάββατο και Κυριακή πήγαινε πίσω στο χωριό του στην οικογένεια του. Αποφοίτησε το 1954-55 και όταν έμαθε ότι η CYTA έψαχνε για υπαλλήλους έκανε αίτηση και έπιασε δουλειά… Πέρασε τις εξετάσεις και εκπαιδεύτηκε στην εγκατάσταση τηλεφωνικών κέντρων. Ήταν εκπαιδευμένος και έκανε την καλωδίωση και τον έλεγχο και την επισκευή όλων των τηλεφωνικών κέντρων σε όλη την Κύπρο.
Άρχισε να εργάζεται στη CYTA το 1956 – εκείνο τον καιρό η CYTA διοικούνταν από τους Βρεττανούς και έφτιαχναν επίσης και καλώδια…
Ο Ανδρέας ήταν ένας από πέντε αδελφούς… Ο πατέρας του Κώστας Κυπριανού ήταν από τα Πυργά, και παντρεύτηκε την Αγάθη από την Μουσουλίτα και ζούσαν εκεί… Είχαν πέντε παιδιά, όλα αγόρια: τον Ανδρέα, τον Παναγιώτη, τον Σωτήρη, τον Κύπρο και τον Κυριάκο…
Ο Ανδρέας θυμάται ότι το τελευταίο τηλεφωνικό κέντρο που εγκατέστησαν για τους Τουρκοκύπριους ήταν στην Κερύνεια το 1962-63…
«Εγκαταστήσαμε τηλεφωνικά κέντρα στη Λάπηθο, τον Άγιο Επίκτητο, την Κυθρέα, το Λευκόνοικο και τη Γιαλούσα, στο Ριζοκάρπασο και την Πάφο… Η CYTA είχε ένα αυτοκίνητο Toyota και πήγαινα με την ομάδα μου για να εγκαταστήσουμε τηλεφωνικά κέντρα, να τα καλωδιώσουμε και να διορθώσουμε όλες τις βλάβες. Μετά παραδίδαμε το τηλεφωνικό κέντρο στις αρχές εκεί και φεύγαμε… Εργάστηκα και στην Πόλη…»
Ο αδελφός του Κύπρος Κυπριανού έγινε «αγνοούμενος» στις 3 Φεβρουαρίου 1964…
Ο Κύπρος ήταν μόλις 18 χρονών και είχε αποφοιτήσει από το Λύκειο στην Αμμόχωστο και είχε έρθει στη Λευκωσία για να βρει δουλειά.
Τη μέρα που ο Κύπρος έγινε «αγνοούμενος» είχε έρθει στο κατάστημα με σουβενίρ στο τέρμα της οδού Ερμού που ανήκε στον αδελφό τους τον Παναγιώτη, κοντά στο παλιό κτίριο του Ολυμπιακού. Είχε συναντήσει ένα φίλο του και πήρε το ποδήλατο του αδελφού του… Ο Θεόδωρος, ο φίλος του Κύπρου, θα πήγαινε για να παρακαθίσει σε εξετάσεις για να γίνει αστυνομικός και ζήτησε από τον Κύπρο να τον συνοδεύσει… Η εξέταση θα γινόταν στην Πύλη Πάφου στη Λευκωσία. Ο Θεόδωρος μπήκε μέσα για την εξέταση και είπε στον Κύπρο να τον περιμένει εκεί αφού δεν θα καθυστερούσε πολύ…
Ο Ανδρέας νομίζει ότι ίσως ο Κύπρος να προσπάθησε να περάσει από την οδό Πάφου όπου εκείνη την ίδια μέρα πιάστηκαν τέσσερις Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί από κάποιους Τουρκοκύπριους αστυνομικούς. Τους είχαν πιάσει στο κτίριο Τσιάππα κοντά στην Πύλη Πάφου και τους κράτησαν για κάποιο χρονικό διάστημα και κάποιοι από αυτούς είχαν βασανιστεί όπως είχα μάθει αρκετά χρόνια αργότερα…
«Δεν επέστρεψε στο κατάστημα του αδελφού μου για να του επιστρέψει το ποδήλατο… Την επόμενη μέρα πήγα στην αστυνομία και στα Ηνωμένα Έθνη – ικέτευσα τους στρατιώτες των ΗΕ να ψάξουν για τον αδελφό μου… Έδειξα στον στρατιώτη των ΗΕ τη φωτογραφία του αδελφού μου και του έδωσα επίσης τη φωτογραφία – τίποτε δεν βγήκε από αυτό.
Ο πατέρας μου Κώστας, έψαχνε συνεχώς για τον αδελφό μου… Και παγιδεύτηκε από κάποιους Ελληνοκύπριους που πήραν τα λεφτά του… Ένας Ελληνοκύπριος είχε πει στον πατέρα μου ότι ήξερε κάποιους Τουρκοκύπριους που θα τον βοηθούσαν να βρει τον αδελφό μου Κύπρο Κυπριανού… Έτσι στις 11 Οκτωβρίου 1965, ο πατέρας μου ξεκίνησε για να πάει από την Παλλουριώτισσα στην Τύμπου με το ποδήλατο του για να συναντήσει αυτό τον άντρα και στη διασταύρωση του Ζοππά, ένα φορτηγό ήρθε και κτύπησε τον πατέρα μου και ο πατέρας μου τραυματίστηκε στο κεφάλι και στο στήθος.
Έτρεξα και ήταν ζωντανός στο νοσοκομείο… Μετά από πέντε λεπτά, ο πατέρας μου πέθανε… Είχε 500 Κυπριακές λίρες μαζί του…
Μετά το θάνατο του πατέρα μου, ένα χρόνο αργότερα πέθανε και η μητέρα μου Αγάθη από καρδιακό επεισόδιο… Μπορείς φυσικά να καταλάβεις τον πόνο μας, τον πόνο της μητέρας μας…»
Ένας από τους Τουρκοκύπριους αναγνώστες μου, μου είχε δώσει πληροφορίες για ένα νεαρό αγόρι που είχε περάσει κατά λάθος με το ποδήλατο του στην Τουρκοκυπριακή πλευρά στο Λήδρα Πάλας και τον έπιασαν και τον σκότωσαν στο γκαράζ ενός σπιτιού εκεί (το σπίτι του Dr. Mangoian) και οι δολοφόνοι μοιράστηκαν τα ρούχα και τα πράγματα του… Ότι μπορεί να θάφτηκε εκεί, στο γκαράζ ή στο υπόγειο. Το δείξαμε αυτό στη ΔΕΑ, αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα εκσκαφές. Πρέπει να γίνουν κι άλλες εκσκαφές στους κήπους του Tekke για να δούμε αν θάφτηκε εκεί όπως και κάποιοι άλλοι Ελληνοκύπριοι «αγνοούμενοι» από το 1963-64…

(Article published in the POLITIS newspaper on the 6th of October 2024).

https://politis.com.cy/apopseis/stiles/846867/anthropoi-thymoyntai-toys-filoys-toys?fbclid=IwY2xjawF6yLFleHRuA2FlbQIxMQABHbyfW6o4rySmgCfMvIAvbWCX8N6A4-9Jr0IF0GAym-Bv6moVH-RwJkNeWw_aem_WUU6yR0LPlTdsCXWHVsXPw
  • October 15th 2024 at 06:05

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: A POSSIBLE BURIAL SITE IN LAKATAMIA…

By Sevgul Uludag

ARTICLE IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK: A POSSIBLE BURIAL SITE IN LAKATAMIA…

*** A monopati that took her to a burial site as a child, remained with her throughout her life…

A possible burial site in Lakatamia…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

She had been around 8-10 years old back in 1964 and she would remember for the rest of her life what she had seen…
Every day she was walking on the "monopati" (little path) from the old, small church in Lakatamia to the Mangli's gardens where her parents worked… This "monopati" was next to a stream in those days… Mangli's field was the place her parents worked, this field had been full of olive trees.
What she had seen was on the last field after the Greek Cypriot cemetery…
In the last field where there had been olive trees…
While she had took that "monopati" on a summer day in 1964, she would see something in that field that puzzled her as a child.
It was a boot sticking out of a burial. The boot's sole was brand new and she had been puzzled about why someone would throw out such new boots… Because it looked as though it was good quality boots…
With her child's innocence who had never seen or heard of mass graves, burial sites and people killed, buried and covered with soil while a foot or a hand might stick out, she would go and ask her parents about what she had seen…

PARENTS TOLD HER TO HUSH…
Her parents hushed her and told her not to say anything about it to anyone…
Her questions would remain and so would what she had seen for years to come…
Years later, she would share what she had seen with a friend of hers and her friend would call me and find me and we would agree to meet so that he could show us what she had seen… She did not want to be involved with the actual showing the area but she had shown this place to this friend of hers and her friend would show us…
I would call the Turkish Cypriot Coordinator of the Investigations at the Cyprus Missing Persons' Committee, Yaghmur Erbolay and ask her to contact her counterpart in the Greek Cypriot Office of CMP so that we could go together and meet the friend of our witness…

GOING TO SEE THE POSSIBLE BURIAL SITE…
Everything would be arranged and on the 29th of August 2024, we would meet with the friend of our witness, myself, the Assistant of Yaghmur, Ahmet Esnaf and the Coordinator of Investigations of the CMP Greek Cypriot office, Angeliki Anthousi…
Our witness would direct us and we would reach the field the witness had told him… This might have been the possible burial site in Lakatamia and while we stand across, he would tell us the story of that hot summer day when the little girl – his friend – witnessed something that no child should ever have to witness… He would tell us that in this now empty field soon an apartment would be built…
Angeliki finds the information very solid and valuable and soon together with Ahmet, they would put this as a "submission" to the meeting of the three members of CMP in order to put it on the list of places to be dug…

MOSQUE IS GONE…
The friend of our witness shows us where the Greek Cypriot cemetery is, as well as where the old church is that the little girl was walking the path from… He also shows us where the mosque of the Turkish Cypriots of Lakatamia had been – it is no longer there, demolished and in the empty plot, cars are parked… Further up, he points out the Greek Cypriot main church…
Throughout the years, one other Greek Cypriot reader of mine has been contacting me about "Mangli's well" at Lakatamia and I had shared this information with CMP years ago… But this eyewitness account of a possible burial site in Lakatamia in this field is the first time I hear of it and I am very grateful that this little girl of those days did not stay silent but decided to share it with me through one of his friends… I thank her wholeheartedly and I also thank her friend who came and showed us this possible burial site in Lakatamia… On the 7th of October 2024, I learn that CMP begun digging at that possible burial site in Lakatamia…

LAKATAMIA WAS A MIXED VILLAGE…
Lakatamia was the birthplace of my husband's grandmother Sherife but they had left due to the brewing of the conflict back in 1958 and 1963…
This had been a mixed village, that is Kato Lakatamia where Turkish Cypriots and Greek Cypriots lived together… According to the research of PRIO, in 1831, 29 Turkish Cypriot and 80 Greek Cypriot families lived. In those days, they only counted the males, not the females… By 1901, there were 34 Turkish Cypriots and 426 Greek Cypriots, the village population being 460 in total. By 1946, there were 88 Turkish Cypriots and 852 Greek Cypriots, making the village population almost a thousand, that is 940… By 1960, no more Turkish Cypriots in the village because they would all flee in 1958 and Kato Lakatamia would lose its identity as a "mixed village". Even if some had tried to return, by 1963, they would have had to flee again…
Later, one of my readers would send me 3 aerial photos showing how the Turkish Cypriot cemetery also would be "reduced" over 60 years – the source of these aerial photos is FES as I understand…

REBECCA BRYANT'S REPORT ABOUT DISPLACEMENT…
In her report entitled "Internal Displacement in Cyprus – Mapping the consequences of civil and military strife" that Rebecca Bryant from PRIO wrote back in 2012, these are the findings:
"While 1,900 Greek Cypriots were displaced in 1958 from eight locations, mainly in city neighbourhoods, approximately 2,700 Turkish Cypriots were displaced from 36 locations. Almost half of those displaced returned to their villages with the establishment of the Republic of Cyprus in 1960. However, when intercommunal conflict began in late 1963, all but two of these villages were again displaced. In addition, almost all of those who were displaced in 1958 and did not return to their original villages were later displaced from the villages where they had taken refuge. In sum, almost all of the Turkish Cypriots uprooted from their homes during this period would also be displaced in 1963, and again in 1974, thus becoming refugees three times. In the life stories that document this displacement, it is clear that the vast majority of these persons left their homes unwillingly because of a perceived threat or actual instances of violence.
The breakdown of constitutional order in late 1963 led to several months of island-wide intercommunal violence, during which an estimated 500 Greek Cypriots, 1,200 Armenians, and 25,000 Turkish Cypriots fled their villages and neighbourhoods. In total, Turkish Cypriots 'completely evacuated 72 mixed villages and abandoned 24 Turkish-Cypriot villages. In addition, they partially evacuated 8 mixed villages.' The number of those displaced constituted approximately a quarter of the total Turkish Cypriot population, though a much larger number was affected by that displacement, as persons fled to what they perceived as safer centres of Turkish population concentration and first took refuge with relatives and friends. Moreover, centres of Turkish population were soon barricaded, and sandbags and trenches separated even most of the villages that remained mixed. The civil conflict that ensued meant that ninety percent of the Turkish Cypriot population soon found itself in enclaves, many of which were surrounded by three layers of soldiers—Turkish Cypriot, United Nations, and Greek Cypriot. According to political geographer Richard Patrick, who served with the Canadian forces during this period and interviewed displaced Turkish Cypriots, approximately 8000 Turkish Cypriots remained outside the enclaves. However, Patrick reports that these villages were not given services by the government of Cyprus, as they refused to submit to government control.
The village and neighbourhoods from which Greek Cypriots were displaced were the Ayios Loucas and Selimiye neighbourhoods of Nicosia; Lefke and Louroujina in the Nicosia district; Marona, Souskiou, and Mandria in the Paphos district; Alektora in Limassol district; and Kellia and Menoyia in Larnaka district. Turkish Cypriots evacuated the following neighborhoods and villages and did not return: Büyük Kaymaklı, Kato Lakatamia, Analionas, Kataliondas, Avlona, Psimolophou, Assia, Kondea, Lefkoniko, Peristerona Pygi, Ayios Sergios, Spathariko, Vassili, Melanagara, Amargeti, Moronero, Myrmikoph, and Anarita. Villages that Turkish Cypriots evacuated in 1958 and to which they wholly or partially returned with the establishment of the Republic are: Kato Lakatamia, Kato Dheftera, Aredhiou, Morphou, Dhyo Potami, Ayios Epiktitos, Arnadhi, Ayios Theodhoros, Lythrangomi, Kilanemos, Alethriko, Anglisidhes, Pissouri, Kritou Marottou, Prastio, Lemba, Akoursos, and Tima (Patrick 1976: 97-98). Additionally, Turkish Cypriots evacuated some neighbourhoods of Nicosia, especially the Omeriye neighbourhood, and did not return."
You can find this report, as well as the report of our good friend Olga Demetriou about the displacement of Greek Cypriots in Turkish, Greek and English at the following website of PRIO:
http://www.prio-cyprus-displacement.net/

7.9.2024




Lakadamya'da olası bir gömü yeri...

Sevgül Uludağ

1964 yılında henüz 8-10 yaşlarında bir kız çocuğuydu ve gördüklerini ömrü boyunca unutmayacaktı...
Lakadamya'nın eski, küçük Panaya Kiliseciği'nden Mangli'nin bahçelerine giden "monobadi"yi yürüyerek giderdi her gün çünkü o zamanlar annesiyle babası Mangli'nin bahçelerinde çalışmaktaydı... Mangli'nin bahçelerinde zeytin ağaçları vardı...O günlerde bu "monobadi", bir dereye paralel gitmekteydi...Gördüğü ve ömrü boyunca unutamayacağı şey, Kıbrıslırum mezarlığından sonraki son boş araziydi... Bu boş arazide de o zamanlar zeytin ağaçları vardı...1964 yılının sıcak bir yaz günü bu "monobadi"den yürürken bir çocuk olarak aklını karıştıracak bir şey görecekti...
Bir bottu bu – yepizyeni bir bot, bir şahsın ayağındaydı ve o yepyeni botun tabanı gözükmekteydi... Belli ki oraya gömülmüş birisinin ayağı dışarıda kalmış ve botu görünüyordu...
Bu küçük Kıbrıslırum kız çocuğu, yepizyeni botları nasıl olup da attıklarına akıl erdirememişti bunu gördüğünde... Çok kaliteli botlardı bunlar... Bu kadar yeni ve kaliteli botları niye atsınlardı ki?O çocuk masumiyetiyle hiçbir zaman toplu mezarlar, gömü yerleri, insanların öldürülüp gömüldüğü ve bir ellerinin ya da bir ayaklarının dışarıda kalmış olabileceğini elbette hiç duymamış, böyle birşeye o güne kadar tanık olmamıştı – o çocuk masumiyetiyle anne-babasına o gün gördüklerini anlatmaya koşmuştu...

AİLESİ SUSMASINI SÖYLEMİŞ...
Ancak annesiyle babası ona bu konuda kimseye hiçbir şey söylememesini, ses çıkarmamasını, susmasını söylemişler... Soruları yanıtsız kalmış, gördüklerini ise hiç unutamamış...Yıllar sonra bunu bir arkadaşına aktarıyor ve onun arkadaşı da beni buluyor ve kadının aktardıklarını anlatmak, bana olası gömü yerini göstermek istiyor. Bu arkadaşı da bir okurum ama onunla daha önce tanışmadım... Kadın, sözkonusu yeri bizzat gelip göstermek istemiyor, bunun yerine bu olası gömü yerini arkadaşına gösteriyor, arkadaşı da bize gösterecek...
Böylece Kayıplar Komitesi Kıbrıslıtürk Üye Ofisi Araştırmalar Koordinatörü Yağmur Erbolay'ı arıyorum, onun da Kıbrıslırum Üye Ofisi'nden Araştırmalar Koordinatörünü arayarak birlikte bu Kıbrıslırum'la buluşmaya gitmemizi ayarlamasını istiyorum...

OLASI GÖMÜ YERİNE GİDİYORUZ...
Böylece Yağmur Erbolay, herşeyi ayarlıyor ve 29 Ağustos 2024 Perşembe günü şahidimizin arkadaşıyla buluşmaya gidiyoruz – Yağmur'un Yardımcısı Ahmet Esnaf'la ve Kıbrıslırum Üye Ofisi Araştırmalar Koordinatörü Angeliki Anthussi'yle birlikte...Şahidimizin arkadaşı bizi yönlendiriyor ve şahidin kendisine göstermiş olduğu olası gömü yerine varıyoruz Lakadamya'da... Lakadam'yada bu olası gömü yerinin karşısında duruyoruz, şahidimizin arkadaşı bize şahidimizin küçük bir kız çocuğu olarak 1964'te o sıcak yaz gününde yaşadıklarını aktarıyor... Hiçbir çocuk böyle bir travmaya maruz kalmamalı aslında... Şahidimizin arkadaşı bu boş araziye yakında bir apartman yapılacağını da aktarıyor. Eğer Kayıplar Komitesi burayı kazmaya karar verirse bunu herhalde apartman dikilmeden yapması gerekecek...
Angeliki arkadaşımız bu bilginin çok somut ve değerli olduğunu düşünüyor ve önümüzdeki günlerde bunu Kayıplar Komitesi'nin üç üyesinin toplantısına sunmayı ve bu alanı "Kazılacak yerler listesi"ne koymayı tasarladıklarını anlatıyor bana... Ancak tabii ki öncelikle kendi araştırmalarını yürütecekler bu konuda ve kendi dosyalarında bu bölgeyle ilgili başka bilgi olup olmadığına bakacaklar... (Okurlarıma not: Bu yazı yayımlandıktan bir süre sonra, 7 Ekim 2024'te Lakadamya'daki olası gömü yerinde Kayıplar Komitesi kazı başlatmış bulunuyor. Kazı devam ediyor. S.U.)

CAMİ DE KAYBOLMUŞ...
Şahidimizin arkadaşı bizlere Kıbrıslırum mezarlığını ve o küçük kız çocuğunun yanından geçtiği o eski küçük kiliseciği de gösteriyor. O küçük kızın işaretleri bunlarmış – küçük kilisecikten giden "monobadi" ve mezarlık yanındaki boş arazi... Şahidimizin arkadaşı bize Lakadamyalı Kıbrıslıtürkler'in camisinin olduğu yeri de gösteriyor – cami artık yok orada, yıkılmış ve boş araziye arbalar park etmiş... Daha ilerideki Kıbrıslırum büyük kilisesine işaret ediyor...
Kayıplar Komitesi araştırma görevlilerinin eski haritalara ve havadan çekilmiş eski fotoğraflara bakması gerekecek ki gerçekten de aradığımız arazinin – olası gömü yerinin – bize gösterilmiş olan yer olup olmadığını belirlemek için... Şahidimizin arkadaşına ısrarla şunu soruyorum: Bu olası gömü yeri bir kuyu muydu yoksa bir çukur muydu? Şahidimizin arkadaşı da, şahidimizin bu olası gömü yerinin bir kuyu olmadığına, bir çukur olduğuna inandığını anlatıyor...
Yıllar içerisinde bir diğer Kıbrıslırum okurum benimle temasa geçerek sürekli olarak Lakadamya'da "Mangli'nin kuyusu"na bazı Kıbrıslıtürk "kayıplar"ın gömülmüş olduğunu anlatmaktaydı... Bu bilgiyi de yıllar önce Kayıplar Komitesi'yle paylaşmıştım... Ancak Lakadamya'da bu arazide olası bir gömü yerine dair bir görgü şahidinin ifadesiyle ilk kez karşılaşıyorum ve o 60'lı yılların küçük kızının sessiz kalmayarak bu bilgiyi bir arkadaşı aracılığıyla benimle paylaşmak istemesinden ötürü ona müteşekkirim. Ona da, bize bu olası gömü yerini Lakadamya'ya gelip gösteren arkadaşına da yürekten teşekkür ediyorum...

LAKADAMYA KARMA BİR KÖYDÜ...
Lakadamya, canyoldaşım Zeki Erkut'un ninesi Şerife Hanım'ın köyüydü ancak 1958-1963 yıllarındaki çatışmalar nedeniyle köyden ayrılmak zorunda kalmışlardı...
Lakadamya, karma bir köydü... Kato Lakadamya'da yani Aşağı Lakadamya'da, Kıbrıslıtürkler'le Kıbrıslırumlar birlikte yaşarlardı. PRIO'nun araştırmalarına göre 1831 yılında 29 Kıbrıslıtürk ve 80 Kıbrıslırum aile yaşıyormuş Aşağı Lakadamya'da. O günlerde nüfus sayımlarında yalnızca erkekleri sayarlarmış, kadınları saymazlarmış. 1901 yılında köyde 34 Kıbrıslıtürk, 426 da Kıbrıslırum yaşarmış, köyün yani Aşağı Lakadamya'nın toplam nüfusu 460 imiş. 1946'da 88 Kıbrıslıtürk, 852 Kıbrıslırum varmış köyde, toplam nüfus 940 imiş. 1960'a gelindiğinde köyde Kıbrıslıtürk kalmamış çünkü 1958'de kaçmak zorunda bırakılmışlar... Böylece Aşağı Lakadamya, "karma köy" olma özelliğini kaybetmiş. Bazıları geri dönmek istese ve dönmüş olsa dahi. 1963'te yeniden kaçmak zorunda kalacaklardı büyük olasılık...
Bir başka okurum da bana havadan çekilmiş üç fotoğraf gönderiyor, bu fotoğrafların kaynağı FES (Friderich-Ebert Stiftung Kıbrıs Ofisi). Fotoğraflarda son 60 yılda Aşağı Lakadamya'daki Kıbrıslıtürk mezarlığının alanının nasıl küçüldüğü görülebiliyor... Ona da çok teşekkür ediyorum...

(YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler… Sevgül Uludağ – 10.9.2024)

https://www.yeniduzen.com/lakadamyada-olasi-bir-gomu-yeri-22514yy.htm


Ένα μονοπάτι που την οδήγησε σε έναν τόπο ταφής όταν ήταν παιδί, παρέμεινε μαζί της σε όλη της τη ζωή...

Ένας πιθανός τόπος ταφής στη Λακατάμια...

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ήταν περίπου 8-10 χρονών το 1964 και θα θυμάται για το υπόλοιπο της ζωής της αυτό που είχε δει...
Κάθε μέρα περπατούσε στο «μονοπάτι» από την παλιά, μικρή εκκλησία στη Λακατάμια προς τους κήπους του Μαγκλή όπου δούλευαν οι γονείς της... Εκείνο τον καιρό αυτό το «μονοπάτι» ήταν δίπλα σε ένα ρυάκι... Το χωράφι του Μαγκλή ήταν το μέρος που δούλευαν οι γονείς της, αυτό το χωράφι ήταν γεμάτο ελαιόδεντρα.
Αυτό που είχε δει ήταν στο τελευταίο χωράφι μετά το ελληνοκυπριακό νεκροταφείο...
Στο τελευταίο χωράφι όπου υπήρχαν ελαιόδεντρα...
Όταν μια καλοκαιρινή μέρα του 1964 είχε πάρει αυτό το «μονοπάτι», είδε κάτι σε αυτό το χωράφι που την προβλημάτισε ως παιδί.
Ήταν μια μπότα που προεξείχε από μια ταφή. Η σόλα της μπότας ήταν ολοκαίνουργια και είχε προβληματιστεί γιατί κάποιος να πετούσε τόσο καινούργιες μπότες... Διότι φαινόταν να ήταν μπότες καλής ποιότητας...
Με την αθωότητα της παιδικής της ηλικίας που δεν είχε δει ή ακούσει ποτέ για μαζικούς τάφους, τόπους ταφής και ανθρώπους που σκοτώθηκαν, θάφτηκαν και καλύφθηκαν με χώμα και ένα πόδι ή ένα χέρι μπορούσε να προεξέχει, πήγε και ρώτησε τους γονείς της για αυτό που είχε δει...

Οι γονείς της της είπαν να σιωπήσει...
Οι γονείς της την αποσιώπησαν και της είπαν να μην πει τίποτε γι αυτό σε κανέναν...
Τα ερωτήματα της παρέμειναν για τα επόμενα χρόνια, όπως και αυτό που είχε δει...
Χρόνια αργότερα, μοιράστηκε αυτά που είχε δει με ένα φίλο της και ο φίλος της μου τηλεφώνησε και με βρήκε και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε ώστε να μας δείξει αυτό που είχε δει... Αυτή δεν ήθελε να εμπλακεί με την υπόδειξη της περιοχής, αλλά είχε δείξει αυτό το μέρος σε αυτό το φίλο της και θα μας το έδειχνε ο φίλος της...
Τηλεφώνησα στην Yaghmur Erbolay, την Τουρκοκύπρια Συντονίστρια Ερευνών στην Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων και της ζήτησα να επικοινωνήσει με τον ομόλογο της στο Ελληνοκυπριακό Γραφείο της ΔΕΑ, ώστε να πάμε μαζί και να συναντήσουμε τον φίλο της μάρτυρα μας...

Πηγαίνοντας να δούμε τον πιθανό τόπο ταφής…
Όλα διευθετήθηκαν και στις 29 Αυγούστου 2024 συναντηθήκαμε με τον φίλο της μάρτυρα μας – εγώ, ο Ahmet Esnaf, βοηθός της Yaghmur και η Αγγελική Ανθούση, Συντονίστρια Ερευνών του ελληνοκυπριακού γραφείου της ΔΕΑ...
Ο μάρτυρας μας μας καθοδήγησε και φτάσαμε στο χωράφι που του είχε πει η μάρτυρας... Εδώ θα μπορούσε να είναι ο πιθανός τόπος ταφής στη Λακατάμια και ενώ στεκόμαστε απέναντι, μας είπε την ιστορία εκείνης της καυτής καλοκαιρινής μέρας που το κοριτσάκι – η φίλη του – είδε κάτι που ποτέ δεν θα έπρεπε να δει κανένα παιδί... Μας είπε ότι σε αυτό το άδειο πλέον χωράφι σύντομα θα χτιστεί μια πολυκατοικία με διαμερίσματα...
Η Αγγελική βρίσκει τις πληροφορίες πολύ βάσιμες και πολύτιμες και σύντομα μαζί με τον Ahmet τις έβαλαν ως «εισήγηση» στη συνάντηση των τριών μελών της ΔΕΑ προκειμένου να το βάλουν στη λίστα με τα σημεία που θα σκάψουν...

Το τζαμί εξαφανίστηκε...
Ο φίλος της μάρτυρα μας μας δείχνει το σημείο που βρίσκεται το ελληνοκυπριακό νεκροταφείο, καθώς και που βρίσκεται η παλιά εκκλησία από την οποία περπατούσε το κοριτσάκι στο μονοπάτι... Μας δείχνει επίσης το σημείο που βρισκόταν το τζαμί των Τουρκοκυπρίων της Λακατάμιας – δεν υπάρχει πια, κατεδαφίστηκε και στο άδειο οικόπεδο βρίσκονται σταθμευμένα αυτοκίνητα... Πιο πάνω, μας δείχνει την ελληνοκυπριακή κεντρική εκκλησία...
Όλα αυτά τα χρόνια, ένας άλλος Ελληνοκύπριος αναγνώστης μου επικοινωνούσε μαζί μου για το «πηγάδι του Μαγκλή» στη Λακατάμια και πριν από χρόνια είχα μοιραστεί αυτή την πληροφορία με τη ΔΕΑ... Αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτή τη μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα για πιθανό τόπο ταφής στη Λακατάμια σε αυτό το χωράφι και είμαι πολύ ευγνώμων που αυτό το κοριτσάκι εκείνου του καιρού δεν έμεινε σιωπηλό και αποφάσισε να το μοιραστεί μαζί μου μέσω ενός φίλου της... Την ευχαριστώ ολόψυχα και ευχαριστώ επίσης τον φίλο της που ήρθε και μας έδειξε αυτόν τον πιθανό τόπο ταφής στη Λακατάμια... Στις 7 Οκτωβρίου 2024, μαθαίνω ότι η ΔΕΑ άρχισε τις εκσκαφές στον πιθανό τόπο ταφής στη Λακατάμια...

Η Λακατάμια ήταν ένα μικτό χωριό...
Η Λακατάμια ήταν η γενέτειρα της γιαγιάς του συζύγου μου Sherife, αλλά είχαν φύγει λόγω των συγκρούσεων που είχαν ξεσπάσει το 1958 και το 1963...
Αυτό ήταν ένα μικτό χωριό, δηλαδή η Κάτω Λακατάμια, όπου ζούσαν μαζί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι... Σύμφωνα με την έρευνα του PRIO, το 1831 ζούσαν 29 τουρκοκυπριακές και 80 ελληνοκυπριακές οικογένειες. Εκείνη την εποχή, μετρούσαν μόνο τους άντρες και όχι τις γυναίκες... Το 1901, υπήρχαν 34 Τουρκοκύπριοι και 426 Ελληνοκύπριοι, με τον πληθυσμό του χωριού να ήταν συνολικά 460. Μέχρι το 1946, υπήρχαν 88 Τουρκοκύπριοι και 852 Ελληνοκύπριοι, κάνοντας τον πληθυσμό του χωριού σχεδόν χίλια άτομα, δηλαδή 940... Μέχρι το 1960, δεν υπήρχαν πια Τουρκοκύπριοι στο χωριό, γιατί έφυγαν όλοι το 1958 και η Κάτω Λακατάμια έχασε την ταυτότητά της ως «μικτό χωριό». Ακόμα και αν κάποιοι προσπαθούσαν να επιστρέψουν, μέχρι το 1963 έπρεπε να φύγουν ξανά...
Αργότερα, ένας αναγνώστης μου μου έστειλε 3 αεροφωτογραφίες που δείχνουν πως «συρρικνώθηκε» επίσης και το τουρκοκυπριακό νεκροταφείο σε 60 χρόνια – η πηγή αυτών των αεροφωτογραφιών είναι το FES όπως καταλαβαίνω...

Η έκθεση της Rebecca Bryant για τον εκτοπισμό…
Στην έκθεση της με τίτλο «Εσωτερικός Εκτοπισμός στην Κύπρο – Χαρτογραφώντας τις επιπτώσεις πολιτειακών και στρατιωτικών συγκρούσεων» που είχε γράψει η Rebecca Bryant από το PRIO το 2012, αυτά είναι τα ευρήματα:

«Ενώ το 1958 εκτοπίστηκαν 1,900 Ελληνο-Κύπριοι από οκτώ περιοχές, κυρίως σε γειτονιές πόλεων, σχεδόν 2,700 Τουρκο-Κύπριοι εκτοπίσθηκαν από 36 περιοχές. Σχεδόν οι μισοί εκτοπισθέντες επέστρεψαν στα χωριά τους μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960. Ωστόσο, όταν ξεκίνησαν οι δικοινοτικές συγκρούσεις στα τέλη του 1963, όλα εκτός από δύο από αυτά τα χωριά εκτοπίσθηκαν εκ νέου. Επιπλέον, σχεδόν όλοι εκείνοι που εκτοπίστηκαν το 1958 και που είχαν επιστρέψει στα χωριά τους, αργότερα εκτοπίστηκαν από τα χωριά στα οποία είχαν καταφύγει. Συνοψίζοντας, σχεδόν όλοι οι Τουρκο-Κύπριοι οι οποίοι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκτοπίσθηκαν επίσης και το 1963 και ξανά το 1974, έγιναν δηλαδή πρόσφυγες τρεις φορές. Μέσα από τις βιωματικές ιστορίες, οι οποίες τεκμηριώνουν τον εκτοπισμό αυτό, είναι σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ατόμων εγκατέλειψαν τα σπίτια τους παρά τη θέλησή τους λόγω διαπιστωμένων απειλών ή πραγματικών περιστατικών βίας.
Η κατάρρευση της συνταγματικής τάξης στα τέλη του 1963 οδήγησε σε αρκετούς μήνες διακοινοτικής βίας σε όλο το νησί, κατά τους οποίους εκτιμάται ότι 500 Ελληνο-Κύπριοι, 1,200 Αρμένιοι και 25,000 Τουρκο-Κύπριοι εγκατέλειψαν τα χωριά και τις γειτονιές τους. Συνολικά, οι Τουρκο-Κύπριοι «εκκένωσαν πλήρως 72 μικτά χωριά και εγκατέλειψαν 24 Τουρκο-Κυπριακά χωριά. Επιπλέον, εκκένωσαν μερικώς 8 μικτά χωριά». Ο αριθμός των εκτοπισθέντων αποτελεί περίπου το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού των Τουρκο-Κυπρίων, αν και ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός έχει επηρεαστεί από την εν λόγω μετακίνηση, όπως τα άτομα που κατέφυγαν στα νομιζόμενα ως ασφαλέστερα κέντρα συγκέντρωσης του Τουρκο-Κυπριακού πληθυσμού και αυτοί που βρήκαν καταφύγιο σε συγγενείς και φίλους. Επίσης, στα κέντρα του Τουρκο-Κυπριακού πληθυσμού σύντομα είχαν τοποθετηθεί οδοφράγματα και σακιά με άμμο και τα χαρακώματα διαχώριζαν ακόμα περισσότερα χωριά που είχαν παραμείνει μικτά. Η εμφύλια σύγκρουση που είχε ακολουθήσει, είχε ως αποτέλεσμα το 90 τοις εκατό του Τουρκο-Κυπριακού πληθυσμού να βρεθεί εγκλωβισμένο σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν περικυκλωμένοι από τρία στρώματα στρατιωτών από Τουρκο-Κύπριους, τα Ηνωμένα Έθνη και Ελληνο-Κύπριους. Σύμφωνα με τον πολιτικό γεωγράφο Richard Patrick, ο οποίος υπηρέτησε στις Καναδικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και πραγματοποίησε συνεντεύξεις με εκτοπισμένους Τουρκο-Κύπριους, περίπου 8000 Τουρκο-Κύπριοι παρέμειναν εκτός εγκλωβισμού. Ωστόσο, ο Patrick αναφέρει ότι δεν παρέχονταν υπηρεσίες από την κυβέρνηση της Κύπρου σε αυτά τα χωριά, καθώς αρνούνταν να υποταχθούν στην κυβέρνηση.
Τα χωριά και οι γειτονιές από τις οποίες εκτοπίστηκαν Ελληνο-Κύπριοι είναι ο Άγιος Λουκάς και οι γειτονιές Selimiye της Λευκωσίας, Λεύκη και Λουρουτζίνα στην επαρχία Λευκωσίας, Μαρόνα, Σουσκιού και Μανδριά στην επαρχία Πάφου, Αλέκτορα στην επαρχία Λεμεσού και Κελιά και Μενόγια στην επαρχία Λάρνακας. Οι Τουρκο-Κύπριοι εκκένωσαν τα ακόλουθα χωριά και γειτονιές και δεν επέστρεψαν: Büyük Καϊμακλί, Κάτω Λακατάμεια, Αναλιώνα, Καταλυόντα, Αυλώνα, Ψημολόφου, Άσσια, Κοντέα, Λευκόνοικο, Περιστερώνα- Πηγή, Άγιο Σέργιο, Σπαθάρικο, Βασιλή, Μελάναγρα, Αμαργέτη, Μωρόνερο, Μυρμηκοπή και Αναρίτα. Χωριά από τα οποία εκτοπίσθηκαν Τουρκο-Κύπριοι το 1958 και στα οποία επέστρεψαν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι: Κάτω Λακατάμεια, Κάτω Δευτερά, Αρεδιού, Μόρφου, Δυο- Ποταμοί, Άγιος Επίκτητος, Αρναδί, Άγιος Θεόδωρος, Λυθράγκωμη, Κοιλάνεμος, Αλεθρικό, Αγγλισίδες, Πισσούρι, Κρήτου Μαρόττου, Πραστιό, Λέμπα, Ακουρσός και Τίμα (Patrick 1976: 97-98). Επιπλέον, Τουρκο-Κύπριοι έχουν φύγει και από κάποιες γειτονιές της Λευκωσίας, ιδιαίτερα από τη γειτονιά Omeriye, χωρίς να επιστρέψουν.»
Μπορείτε να βρείτε αυτή την έκθεση, καθώς και την έκθεση της καλής μας φίλης Όλγας Δημητρίου για τον εκτοπισμό των Ελληνοκυπρίων στα τουρκικά, ελληνικά και αγγλικά στην ακόλουθη ιστοσελίδα του PRIO:
http://www.prio-cyprus-displacement.net/

(Article published in POLITIS newspaper on the 13th of October 2024).

https://politis.com.cy/apopseis/stiles/849836/enas-pithanos-topos-tafis-sti-lakatamia
  • October 15th 2024 at 05:31

İzzet İzcan: Mülkiyet sorunu, çözüm ve uluslararası hukuka saygı ile çözülür

By birlesikkibrispartisi

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Kıbrıs’ta var olan çözümsüzlüğün, mülkiyet konusunu içinden çıkılmaz bir hale soktuğunu belirterek, “ çözümsüzlük çözümdür “ siyasetinin, Kıbrıs Türk toplumunu tutsak kılma noktasına taşıdığını vurguladı.
“ Kıbrıslı Rumlara ait mülkler üzerinden ekonomik menfaat sağlayan kesimlerin, tatlı karlarının devamını sağlamak hedefiyle yollara dökülerek, izalasyonları kaldırın ki daha rahat rant sağlayalım yaklaşımı sorunları çözmez “ diyen İzzet İzcan, “ Ayni kesimlerin federal birleşik Kıbrıs yerine, taksim politikalarına destek vermeleri, taleplerinde samimi olmadıklarını göstermektedir “ dedi.
Bulunacak çözüm uluslararası hukuka ters olamaz.
“ Kıbrıs sorunu hukuki değil, siyasi bir sorundur “ yaklaşımının arkasına saklanan statükocu kesimlerin, “ Bulunacak siyasi çözümün uluslararası hukuka ters olamayacağını anlamamakta direnmeleri ve ayrılıkçı rejime sahip çıkmaları, hapishaneleri boylamalarına neden olmaktadır “ diyen BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Kıbrıs’ta federal birleşik Kıbrıs’ı savunan kesimleri hain diye niteleyenlerin, yurt dışına adım atamaz hale gelmekte olduklarını vurguladı.
İzzet İzcan, gelinin aşamada tek çıkış yolunun görüşmelerin Crans Montana’da kaldığı yerden başlaması, kısa sürede sonuçlandırılarak, uluslararası hukuka uygun davranılması olduğunu belirtti.

İzzet İzcan: CTP, sine-i millete dönmelidir.

By birlesikkibrispartisi

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Meclis Başkanlığı seçim sonucuna, Başsavcılıktan görüş alacağız diyen UBP-DP-YDP hükümetini, siyasi etikten yoksun, cahilce davranmakla suçladı.
“ 23 nasıl 25 sayısından büyük olabilir? “ diye soran İzzet İzcan, Zorlu Töre’nin ve Meclisin meşrutiyetinin kalmadığını, böyle bir mecliste görev yapmanın darbeci anlayışlara prim vermek olduğunu vurguladı.
Parlamentoda muhalefet yaptığını iddia eden Cumhuriyetçi Türk Partisine düşen görevin, sine-i milliyete dönmek olduğunu dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, “ Kukla bir mecliste, kukla bir muhalefet olmamalısınız “ dedi.
Zorlu Töre’nin Meclis tutanağını kendi lehine düzeltmesinin suç olduğunu belirten İzzet İzcan, bunun Zorlu Töre’nin ne ilk ne de son yasadışı faaliyeti olduğunu vurguladı.
“ Mecliste yaşanan skandallara imza atan milletvekillerinin zerre kadar onuru kalmamıştır “ diyen İzzet İzcan, CTP’nin derhal sine-i millete dönerek, demokrasi mücadelesinin önünü açmasını talep etti.

İzzet İzcan: Yaşananlar siyasi rezilliktir.

By birlesikkibrispartisi

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Meclis Başkanlığı krizinin menfaat, çıkar ve şantaj üzerine kurulu bir oyuna dönüştüğünü belirterek, yaşananların Kuzey Kıbrıs’taki rejimin niteliğini gözler önüne serdiğini vurguladı.
Kendilerine milliyetçi diyen statükocuların, toplumu zerre kadar düşünmediklerini, kendi ikballeri için çalışan çıkar şebekelerine dönüşerek suni krizler yarattıklarını dile getiren İzzet İzcan, “ Tuz kokmuştur, kimin Meclis Başkanı seçileceğinin hiçbir önemi yoktur “ dedi.
Kuzey Kıbrıs’taki kukla yönetim, Ankara’daki AKP iktidarının talimatları ışığında hareket etmekte, Cumhurbaşkanlığında TC Büyükelçisinin katılımı ile toplantılar düzenlemekte olduğunu belirten BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, UBP Milletvekili Zorlu Töre ile Ali Pilli’nin sağlık gerekçesi ile kendi partilerine şantaj yaptıklarını vurguladı.
“ Başbakan Ünal Üstel’in halktan özür dileyip, istifa edeceğine, muhalefeti suçlamaya çalışması siyasi etiğe sığmaz “ diyen İzzet İzcan, toplumun yaşanan siyasi rezilliği yakından izlemesini istedi.

İzzet İzcan: BM zemininde resmi görüşmelerin başlamasını talep ediyoruz.

By birlesikkibrispartisi

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Cumhurbaşkanı Ersin Tatar’ın Kıbrıs Rum tarafıyla gayri resmi toplantıda bir araya gelinebileceğini, ancak taraflar arasında ortak zemin olmadığı için, resmi müzakereye girmelerinin mümkün olmadığını açıklaması, iyi niyetten yoksun, çözüm iradesi olmayan bir yaklaşım olduğunu vurguladı.
“ Kıbrıs’ta ayrı devlet talep ederek, görüşmelerdeki ortak zemini berhava eden Ankara’daki AKP iktidarı ve statükocu güçlerdir “ diyen İzzet İzcan, “ Hem ortak zemini yok edeceksiniz, hem de zemin yoktur diyerek görüşmelerden kaçacaksınız, böyle tutarsız bir siyaset olamaz “ dedi.
Kıbrıs Türk toplunu rehine olarak kullanmaktan vazgeçin.
Türkiye’deki AKP iktidarının yapmakta olduğu, Akdenizdeki menfaat ve çıkarlarını korumak için Kıbrıs Türk toplumunu rehine olarak kullanmak olduğunu dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, TC Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın bunu açıkça dile getirdiğini belirtti.
“ Kıbrıs Kıbrıslıların ortak vatanıdır “ diyen İzzet İzcan, yapılması gerekenin Kıbrıslı yurtseverlerin BM zeminindeki ortak vatan mücadelesini birlikte vermeleri olduğunu vurguladı.

ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ: ΣΚΑΝΔΑΛΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

By ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Του Αλμπέρτο Φλωρεντίν Εισαγωγή σε μια κριτική της πολιτικής συζήτησης για το σκάνδαλο  του τερματικού του Βασιλικού (Μέρος Πρώτο) Ορισμός του ΟΗΕ Τι είναι η κλιματική αλλαγή; Η κλιματική αλλαγή αφορά μακροπρόθεσμες αλλαγές στις θερμοκρασίες και τα καιρικά μοτίβα …  Από το 1800, οι ανθρώπινες δραστηριότητες ήταν η κύρια κινητήρια δύναμη της κλιματικής αλλαγής, κυρίως … Συνεχίστε να διαβάζετε ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ: ΣΚΑΝΔΑΛΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.
  • September 25th 2024 at 12:25

Kρίσης ηγεμονίας της άρχουσας τάξης και η Αριστερά

By ΑΝΑΤΡΟΠΗ
του Λέανδρου Φίσερ «Ούτε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης υπήρξε αθώα περιστέρα – υπηρέτησε κι αυτός την τάξη του στο έπακρο.» Το 2011–2013, η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη, ξεπερνώντας τον αιώνιο «αδελφοκτόνο» πόλεμο μεταξύ «ενδοτικών» και «απορριπτικών», σύσσωμη κινητοποίησε όλο το οπλοστάσιο της για να ανατρέψει την κυβέρνηση Χριστόφια, και το ελαφρώς αναδιαμοιραστικό της πρόγραμμα, το οποίο δεν … Συνεχίστε να διαβάζετε Kρίσης ηγεμονίας της άρχουσας τάξης και η Αριστερά.
  • September 20th 2024 at 13:45
❌