Login
Name a well-known environmental organisation. The World Wildlife Fund? Sure, everyone knows the panda, it has royal support and we’ve all seen pictures of dead elephants with gaping wounds.
But as horrible as wildlife crime is, there’s one criminal activity ten times bigger than all other illegal wildlife crime combined. Try naming it, or any organisation that combats it.
Sand mining has no bleeding elephants – but it is the elephant in the room of environmental issues. Illegal sand mining has ten times more value than all wildlife crime.
Had enough
Indeed, it’s bigger than all other environmental crimes combined, according to a study by Luis Fernando Ramadon, a mining crimes professor at the National Police Academy in Brazil.
Professor Ramadan told The Ecologist: “It’s an easy form of enrichment with less risk and costs than trafficking of drugs, humans or organs.” He adds that aside from being so profitable, “it is maybe also the most harmful to the environment”.
Asking Sumaira Abdulali how sand mining is harmful is like asking for a drizzle but receiving the full-blown Indian monsoon. “Soil erosion, landslides, water table loss, infertility of farmland, disturbances of ecosystems and marine life, beach disappearances, collapsing bridges…”.
One night in 2004, she had had enough of it. In what had become a nighttime routine, trucks came and went to the seafront near her house South from Mumbai. They stole the beach.
Abdulali called the police and drove to the beach. “Instead of rushing to the scene, the police tipped the illegal sand miners”, Abdulali told me.
Edgy grains
As she waited in her car for the police to arrive, the men came from the beach, pulled her out of her car and assaulted her. “During the beating, one guy asked: ‘Do you know who I am?’ He was the son of a local politician, but also owner of a large construction company.” His father later became the state’s environment Minister.
Abdulali sued the sand mafia and won. But fighting the sand mafia is a risky affair. Sandhya Ravishankar, a Chennai based journalist, was threatened for her reports on Tamil Nadu’s sand mafia.
Despite a ban in 2013, beach sand mining for minerals remained a lucrative business in Tamil Nadu. At one point police raided 15 locations simultaneously, finding 455,245 ton of illegally mined beach minerals. The evidence suggests that almost a million tons has been exported since the ban has come into force.
Abdulali and Ravishankar are sand mafia challengers who survived. According to author and expert Vince Beiser, hundreds of people were killed over sand extraction, in India alone.
Contrary to our intuition, useful sand is scarce. Forget deserts. Desert winds make sand roll and therefore round. Edgy grains are needed for concrete, the main use of sand. Building booms have caused these sand mining booms – but there’s another reason why 75 to 90 percent of all beaches are disappearing.
Nuclear waste
Minerals such as rutile and ilmenite, found in beach sand, are in everything from titanium parts of consumer goods to paint to paper to plastics. India has 35 percent of all ilmenite. Going to Goa with sunscreen in your luggage? There is a good chance that the ilmenite in it came from a beach.
In Indonesia, Australia’s Indo Mines Limited is after the iron on one beach, which doubles as a barrier against salt intrusion from the ocean into coastal farms.
When they proposed a massive expanding to cover a 1.8km by 22km area – also the home of 20,000 people – the resistance went ballistic. Many community members were jailed and police brutalities left 41 people injured.
In The Gambia, an 11-year old boy fell to his death in one of the massive holes left behind by a sand mining firm, a hole they should have filled. The beach is now flooded, attracting crocodiles that attacked women who tend nearby gardens.
In this conflict, 45 people were arrested and sued. Zircon, the mineral mined here, was exporting to China. Aside from being sold as gemstone, sand is used to store nuclear waste.
Enlightened CEOs
Camila Rolando, a Barcelona based researcher, maps environmental conflicts in Western Africa for the EnvJustice project. “The conflict in The Gambia left an impression across the Senegalese border.
“The villages around the Niafrang dune try to prevent that a new beach mine opens there. They depend on rice growing, market gardening, fishing, oyster farming and tourism – all of which would be negatively affected.”
An armed rebel group in Senegal, the MFDC, is also against the proposed project. In reaction, the Senegalese government deployed extra military forces in the area. This is how sand wars can start.
Will you ever walk into a shop and ask for a pot of Tamil-Nadu-free-paint? No. And there’s no tropical beach logo for this. Waiting for enlightened CEOs is equally naive.
Whether it is India, Indonesia, South Africa or Senegal: the battles for our beaches are “environmentalism of the poor”, a term coined by the award winning economist Joan Martinez-Alier.
Rich places
Only 15 percent of the world’s population lives in North America or Europe but they consume about 50 percent of all titanium dioxide – whose production lines creates conflicts everywhere but in North America or Europe.
The Atlas of Environmental justice has the details of nine local sand conflicts relating to ilmenite and rutile alone – all in the Global South. So what can we do?
Martinez-Alier argues that humanity needs to dig, produce and trade a factor less. In his jargon, digging in The Gambia for production in China and selling in the US is all part of the social metabolism of the global economy, like blood that flows through a body. Based on planetary boundaries data, he argues the global economy suffers from too high blood pressure.
Martinez-Alier said: “Those calling for green growth fail to understand that the inputs of energy and materials into the economy grow to unsustainable levels.
“Whether it is sand, fossil fuel or timber: most materials flow from impoverished to rich places, whether across the oceans or inside large countries like China or India. Local environmental conflicts are born from the opposition to this.”
Unscrupulous companies
However, Martinez-Alier adds: “When a success is achieved against some dirty local extraction, the knowledge of how to win is quickly reinforcing a global movement for environmental justice.” It seems that the multinationals are becoming ever more powerful, but so are the multinational anti-extraction coalitions.
Sand conflicts rage on all continents, but the conflict level is so granular that we fail to see them. Especially in poorer countries, communities increasingly find themselves battling on frontlines opened by unscrupulous companies and complicit local politicians.
These communities need all the support we can give them. And it is they who deserve the credit for trying to throw some sand in the already overheated machine that we know as the global, industrialised economy.
This Author
Nick Meynen is the project officer for global policies and sustainability at the European Environmental Bureau.
Καθώς η κατάσταση στα πολεμικά μέτωπα της Συρίας ξεκαθαρίζει οι επαναστατικές δυνάμεις της Ροτζάβα δικαιώνονται όχι μόνο στο στρατιωτικό αλλά κύρια στο ηθικό και πολιτικό πεδίο.
Προκρίνοντας ως μοντέλο συνύπαρξης των λαών της περιοχής την δημοκρατική συνομοσπονδία κατάφεραν, στις συνθήκες του σκληρού πολυμέτωπου πολέμου της Συρίας, να αποφύγουν φαινόμενα εθνοκάθαρσης στην περιοχή τους, να αποκρούσουν την επίθεση του Ισλαμικού Κράτους και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν μια όαση αυτο-διακυβέρνησης βασισμένη σε συνελεύσεις, δημοτικά συμβούλια και συνεταιρισμούς .
Δεν είναι λοιπόν παράξενο που το βλέμμα του ανταγωνιστικού κινήματος στράφηκε τα τελευταία χρόνια στην μικρή και άγνωστη αυτή περιοχή της γειτονιάς μας. Το κοινωνικό πείραμα της Ροτζάβα τόσο σε συμβολικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο αποτελεί τον επαναστατικό τρίτο δρόμο, απάντηση τόσο στον ισλαμικό όσο και τον κοσμικό αυταρχισμό.
Έτσι χωρίς καμιά διάθεση εξιδανίκευσης ή και οριενταλισμού αποφασίσαμε το “KOBANE CALLING” να είναι η πρώτη εκδοτική προσπάθεια του Θούπου. Μια ενέργεια κύρια αλληλεγγύης αλλά και κατάργησης των νοητικών αποστάσεων που μας χωρίζουν από τα τεκταινόμενα στην περιοχή.
Το “Kobane Calling” διηγείται την ιστορία της επίσκεψης του Ιταλού καρτουνίστα Zerocalcare στην Ροτζάβα κατά τη διάρκεια της μάχης για Κομπανέ το 2014. Αποτελεί το πρώτο επεισόδιο του μεγαλύτερου και βραβευμένου “Rojava Calling”
Η μετάφραση στα Ελληνικά βασίστηκε στην Αγγλική έκδοση των συντρόφων του “Plan C” και αποτελεί μέρος των δράσεων του δικτύου “Beyond Europe” για την Ροτζάβα.
Ευχαριστούμε την “Συσπείρωση Ατάκτων” που ως μέλος του Beyond Europe μας πρότεινε να αναλάβουμε την Ελληνική έκδοση
Όλα τα κέρδη από την έκδοση θα ενισχύσουν τον αγώνα στην Ροτζάβα
Από το Σάββατο στην Λευκωσία θα το βρίσκετε στο Social Space Kaymakκιν ενώ στην Λεμεσό η διακίνηση θα γίνεται από την συλλογικότητα Σπιριθκιά.
by Sispirosi Atakton
December 2017
Over the long view of history, the reproductive rights debate has given rise to a vast number of conflicts as a result of an ever-expanding state, in which edicts of the church are often enshrined in law, and a gradual process of full politicization of the womb as a public space subject to legal and social regulation. These conflicts occurred both in the 19th and 20th centuries when many countries criminalized and recriminalized abortions (there were some exceptions as the fascist regimes in Germany and Austria adapted abortion restriction to eugenics and pro-natalist goals, while in Catalonia, Spain, abortion laws were briefly liberalized in the 1930s, but any efforts to implement reforms were squashed by the victory of the fascist Franco regime), and again in the late 20th century when many countries reformed and liberalized their abortion laws, after a heightened debate on the issue, leading to legislative change and partial decriminalization (1960s-1980s).
It is essential that every person has control over their body, and the ability to make informed decisions regarding their sexual and reproductive health, such as for example if and how many children one will have. Every woman, or person of any gender which might get pregnant (such as trans men, non-binary, agender people, etc.), must have the access and right to opt for abortion services, regardless of their reasons for wanting to terminate the pregnancy. This right to control our bodies is indispensable in the struggles for liberation and social justice, as nobody should be forcefully assigned the role of a child-bearing reproductive machine.
In our discussion it is crucial to think of abortion as just one of the issues of reproductive justice, which expands the pro-choice agenda to incorporate a wider array of economic, social and political issues affecting women’s power to decide about their bodily autonomy, reproduction and well-being. Legal abortions are meaningless if those who want them can’t afford them, and this framework allows to see the inequalities in women’s control over reproduction. Besides, middle and upper class women, with privileged access to relevant information, have always had access to abortion, by making use of the loopholes in the existing law, or by travelling to countries where abortion was/is legal. Working class women, on the other hand, not trained to argue with the authorities and/or could not pay for a doctor’s (legal or illegal) help, were the ones who have always been at risk. Thus, we can conceptualize a struggle not only for the right to choose, but for the social, political and economic conditions necessary to exercise that right. It entails a movement oriented approach, in addition to demands for safeguarding reproductive rights and accessible reproductive health services.
The acknowledgement of reproductive work as unpaid labor in the 60s made it possible to redefine the domestic or private sphere as an anti-capitalist site of struggle. In this sense, strict restrictions on abortion can be interpreted as an attempt to control the labor-supply, and deviations from the form of the procreative, heteronormative family and gender roles as resistance to this mechanism [1]. Radical and liberal feminists often disagreed about the demands the women’s movement should have, with the former arguing amongst others for free abortion on demand, free child-care and equal pay, while the latter were mainly concerned with the legal right to abortion and equal employment opportunities. The radical feminist agenda included practices such as consciousness raising and setting up self-help clinics and women’s shelters; discourses centered on liberation and sexual difference (rather than equality); and a political stance to which abortion and, more generally, the reclaiming of the sexed body, was central. Those were considered moments of deep feminist challenge to the dominant patriarchal culture and the state. Those creating policy and articulating hegemonic cultural norms responded (to a greater or lesser extent) to feminist threats to the status quo, and engaged in processes of negotiation and transformation [2].
It seems that with the demise of the radical feminist movements of the 70s which expressed an unapologetic stance for abortions, and the co-optation of women in legal debates over the matter, a shift occurred towards a defensive and prevention based stance. The focus has shifted from reproductive autonomy and self-determination to issues of sex education and contraception methods, with abortion framed as an avoidable last resort. In this way, regardless of how useful and necessary sex education and the availability of contraceptives might be, abortion is kept secret, shameful and regrettable, and the liberating potential of choice is surrounded by feelings of shame and guilt. It seems that the new, gendered language that was developed along the radical feminist movement with which to speak of one’s body, one’s sexuality, one’s pain and alienation faded away. Despite the efforts of radical feminist movements to center the debate on abortions around women’s self-determination, linking thus abortion to men’s assumed responsibility for controlling and monitoring women’s sexuality and reproduction, in most countries the initial debate is framed around the unborn fetus, doctors’ rights, or the state’s response to rising illegal abortions. It is important to bring back the unapologetic demand for abortions and the repeal (what has been called the decriminalization of abortion without limitation), not reform, of abortion laws into current struggles, as modernization of abortion laws does no justice to women, who are still denied agency.
It seems that a woman’s desire to end a pregnancy is not enough in itself, for it has to be approved first by a “respectable” authority figure, be it her husband, her father, her family, her community, her nation. Denying women the right to end a pregnancy is like denying them the right to own their bodies, which, in turn, results in women’s infantilization, which is all about rendering them incapable of making an independent decision. Historically, and ontologically, women and the feminine were strictly associated with the passion of the body; a body which was simply considered, by the Cartesian/humanist philosophical canon, to be inert and passive, silent and inferior, part of an unchangeable nature. On the contrary, the so-called superiority of the logos of the mind was associated with men and the masculine. Consciousness, rationality, intelligence, selfhood and subjecthood were synonyms of the masculine, and men were identified with the thinking subject and, by extension, with the universal [3]. There was no place for women’s voices to be heard, while their right to (own) a self was forbidden. They were supposed to live for others and their bodies were considered property of the autonomous (male) subject, as he was the one making all the decisions –nationally, institutionally, domestically– on her behalf. In a word, women were denied their existential freedom [4]; they were denied their status as thinking subjects, who could make decisions for their own bodies and choose between having a baby or not. This discourse is extremely important to the extent that it somehow sets the frame to understand better the arguments, claims, and struggles of the pro-abortion/pro-choice movement.
In other words, despite the fact that abortions are performed on women’s bodies, policymakers have often framed it in other terms –doctors’ rights, fetal rights, law enforcement, morality, religion, progressivism, family planning, eugenics– rather than discussing women’s choice, health, autonomy, agency, or sexuality. The dominant framework of the issue when abortion first arrived on the public agenda, was either the status of the unborn fetus (e.g. Great Britain, the Netherlands, Spain, Belgium), or doctors’ rights (e.g. France, Canada, USA), or state’s integrity in the face of rising rates of illegal abortions (e.g. Germany, Italy) [5]. The debate about how abortion policy could strengthen women’s autonomy was completely absent. Once again, women were not the talking subject, but rather a silent participant in a malestream debate, whose decisions were to determine the future of her own body. The political semiotics of representation play a crucial role here as, in this case, the object of representation (the fetus), permanently speechless, becomes the representative’s (patriarchal institutions) wet dreams because it can be easily naturalized and disengaged from the discursive realm. Women who want abortion simply vanish or become the enemy because they have opposing “interests”. The only actor left whose voice can be heard is the one who represents and is traditionally related to the hegemonic masculinity mostly articulated in juridical and medical discourses [6]. For this reason, concepts such as self-determination and agency are really important for the abortion debate because they put women, as subjects who are not afraid to speak their truth, back at the center of the way we talk about abortion.
However, relying solely on politics of ‘choice’ and ‘rights’ obscures the presence of other factors affecting the person’s choice over an abortion, such as access to subsidized care and job security [7]. Framing abortion and parenthood as an exclusively private issue suffers from an insensitivity to the way the private/public dichotomy fails communities whose social, political and economic realities are incompatible with this distinction. For example, migrant women’s paid labor is often domestic labor, and child-rearing is often intertwined with interpersonal relations and bonds of solidarity and cooperation for the overall well-being of the community, even in individualistic societies. When systemic inequalities result in the material conditions which determine the necessity of an abortion, defending only the right to choose is inadequate. Such a narrow-focused approach leaves unchallenged the fact that even if accessible abortions permit greater women’s access into the workforce, thus challenging the subordination of women in the private sphere, the burden of unpaid reproductive and domestic work remains disproportionately on them. In cases where abortion was legalized, legalization alone proved useless in claiming the resources women need to maintain control over their bodies and lives. While mainstream feminist movements made sure that women could have access to male-dominated workplaces, they abandoned reproductive work and the domestic sphere as a site of struggle. Terms like autonomy, empowerment and choice, historically employed by the feminist movements to raise consciousness, have been deployed by media and the state to promote the ideal of an active, individually responsible working and consuming female citizen. This promoted ideal does not suffice to challenge the exploitative relations of the capitalist mode of production and reproduction, and has accelerated the undoing of the radical women’s movements.
Additionally, focusing only on modernizing abortion laws, neglects the way age, class and ability influence one’s reproductive health priorities, and how under neoliberal restructuring of economies, the cost of the relevant reproductive health services is falling on the individuals. At the same time, women are more visible to governmental agencies, through the required medical intervention in abortions, giving birth, postnatal care, menopausal issues, breast-cancer checks, etc [8]. Reproductive capacity is monitored and medically controlled throughout a woman’s life. Even in countries where abortions are more readily accessible, women who want to undergo sterilization, the most permanent of contraceptive methods, are often forced to lie about their reasons and denied the agency in taking decisions affecting their bodies. Whereas the right to voluntary motherhood has become more accepted, the denial of a woman to procreate is often dismissed as an immature and immoral choice.
Upon impregnation, the person is stripped off their bodily autonomy, and anyone who wants to have an abortion must face the consequences of confronting not only medical authorities and their policies, but also the defenders of the procreative role assigned to women by capitalism and the nation-state. The latter insist on the patriotic mobilization of mothers against imagined demographic threats, either from minorities within the Republic of Cyprus, or by “Turkish settlers” in the north [9]. Lower birth rate, a phenomenon frequently associated with accessible abortions, is wrapped in nationalistic rhetoric and presented as a problem by government officials. The role of motherhood has been elevated over the past century to mother-of-the-nation, a heroic figure responsible for protecting traditional morals and producing the future defenders of the country’s national interests, as well as the younger sector of the workforce that would strive for the country’s economic recovery and growth. Future dehellenization and lack of local labor supply are expressed as the second most important problem after the Cypriot issue by conservatives and the right-wing, or even as an integral aspect of it [10]. This is not to say that everyone against abortions falls in these categories. As long as the debate over when human personhood begins remains open, some of the opposition might also be rooted in liberal defense of individual liberties. What we can conclude from this however, is that it would be a contradiction for the state to offer free accessible abortions. Defending abortions and reproductive justice requires to overcome the pervasive nationalistic rhetoric and militarist attitudes in society.
In October 2017, there was an arrest and 5-day detention of a woman and her doctor for an abortion, which is a criminal offence according to current laws, after a complaint filed by her partner, who was unaware of the event [11].
The Criminal Code of Cyprus (sections 167-169 and 169A), as amended in 1986 (Law No. 186), permits abortion if two medical practitioners are of the opinion that continuance of the pregnancy would endanger the life of the pregnant woman, or that physical, mental or psychological injury would be suffered by her or by any existing child she may have, greater than if the pregnancy were terminated, or that there is a substantial risk that if the child were born it would suffer from such serious physical or psychological abnormalities causing severe disabilities. The Criminal Code also permits abortion following certification by the competent police authority, confirmed by medical certification whenever possible, that the pregnancy resulted from rape and under circumstances in which the pregnancy, if not terminated would seriously jeopardize the social status of the woman or of her family. Although the Code does not specifically address socio-economic grounds other than as a factor in the criminal indication for abortion, in practice, “mental and psychological injury” is generally interpreted as including socio-economic grounds. The Code was first liberalized in 1974, when provisions permitting abortions only on therapeutic grounds were replaced. Prior to the liberalization of abortion laws in Cyprus, laws were not strictly enforced. Abortion could be obtained in private clinics. Most abortion clients were married women with multiple births or young unmarried women.
Any person performing an unlawful abortion is liable to seven years’ imprisonment. A woman inducing her own abortion is liable to the same punishment. Any person unlawfully supplying or procuring anything knowing that it is unlawfully intended to be used to procure an abortion is subject to three years in prison. An abortion must be performed by a registered medical practitioner. Although not specified by law, in practice abortion is performed within 28 weeks of gestation[12a,12b].
In February 2015, a new bill for decriminalization of abortions was proposed by four big political parties, but was never discussed in parliament and no voting was carried out, due to also direct and indirect influence of the church in order for this new bill not to proceed [13]. Just last year, in September 2016, the Archbishopric, the National Committee of Bioethics and the Pancyprian Medical Association organized the scientific convention “Abortions: medical, social, legal, spiritual dimensions” [14]. During the convention, positions against abortion under any justification were express and signed for by the three institutions in a memorandum of understanding. This alliance does not surprise us. The liberating potential of someone prioritizing themselves, usually against the patriarchal roles assigned to them, poses a threat towards the state, church and medical/scientific authorities. We perceive the decision for abortion as a matter of self-determination of our bodies, and consider unacceptable the criminalization and arrest of those pregnant and seeking abortion, as well as the doctors who help terminate a pregnancy safely.
As emerges from the analysis above, the capitalist-patriarchal state is deeply invested in control over reproduction, but when faced with acute social pressure key political and social actors are compelled to revise their positions. This includes elements of engagement with feminist arguments, but mostly a modification of those arguments, by refocusing the debate on a discourse of (sex-less) individual rights. Creating a legal consensus on abortion is seen across the political spectrum as key to the stabilization of socio-political life. More fundamentally, by controlling reproduction through an articulation of the conditions in which abortion is allowed, the state attempts not only to control population, but also to lay down the boundaries of acceptable values and behaviors [15]. Thus, it is important that abortion should be accessible to all women without discrimination, and each person seeking abortion to have access in safe abortion services around the world. On the contrary, abortion is either prohibited or criminalized or extremely limited (for example Ireland and Poland). When abortion is criminalized, it means that the person seeking abortion is denied fundamental rights over their bodies, health, self-determination, dignity and to have access to rights without discrimination. It means that the person will either seek abortion methods that would endanger their life and/or health and that they would try to seek for abortion in other countries. The right to abortion is just one part of the struggles for safe access to sexual and reproductive health care for everyone, which should entail access to counseling and support before and after the abortion if necessary. Lack of access to abortion services is an attack on the freedom to self-determination, and paves the way towards dangerous methods of terminating the pregnancy. Let’s not forget that the existing ‘way out’ through private doctors and clinics comes with a financial burden which prevents those with low income, migrants, teenagers and others from having an abortion. As long as the state monopolizes authority and uses it to define which medical and surgical procedures are accessible, it is necessary to proceed immediately into a discussion and amendment of the legislation, and decriminalize abortions without requirements for justification and medical opinions. It should ensure that everyone, regardless of gender and gender identity, will have access to these services when they need them.
The pro-choice, feminist movements and those in the radical left struggling for reproductive justice should not rest on their laurels, even in countries which witnessed progress on reproductive rights or positive abortion law reforms. As the anti-abortion camp is pushing for retrogression in abortion laws, it is becoming increasingly evident that abortion law reforms are insufficient to safeguard women’s increasing access to abortion. For example, Armenia, FYROM, Georgia, Russia and Slovakia have recently reintroduced preconditions for accessing abortions. Even in countries with legal abortions, long waiting periods and biased counseling services act as barriers to accessing an abortion safely. Legislative proposals for near-total bans or retrogression to stricter abortion laws also took place in Latvia, Lithuania, Spain, Romania, and Poland; however, they were met with public outcry and protests and never realized. Andorra, Malta, Liechtenstein, Ireland, Monaco and San Marino currently have very restrictive abortion laws, with the former two prohibiting all abortions. As in Cyprus, most of these countries’ criminal codes include sanctions for women who undergo unauthorized abortions and those who assist them to do so [16]. Amidst the rise of authoritarian populism and the resurgence of traditionalist values in public discourse, it is crucial that we do not remain silent in front of the attacks on reproductive rights and our sexualities. In our struggles for social justice, deciding for one’s own body is an inalienable right, without the intervention of any authority threatening one’s health, life or freedom. Our bodies are ours, and not reproductive machines of any system.
References and further reading
[1] Silvia Federici, “The reproduction of labour-power in the global economy, Marxist theory and the unfinished feminist revolution”
Silvia Federici, “The reproduction of labour-power in the global economy, Marxist theory and the unfinished feminist revolution”
[2] McBride Stetson, Dorothy (2003) Conclusion: Comparative abortion politics and the case for state feminism.
https://www3.nd.edu/~ggoertz/sgair/McBride%20Stetson2002chp13.pdf
[3] Braidotti, Rosi (2002) Metamorphoses: towards a materialist theory of becoming (Cambridge: Polity Press); Grosz, Elizabeth (1994) Volatile bodies: toward a corporeal feminism (Sydney: Allen and Unwin).
[4] Τούτος εν ένας όρος που εδιατυπώθηκεν πρώτα που την Katha Pollitt. Για περαιτέρω συζήτηση γυρώ που την έκτρωση σαν ένα ηθικό δικαίωμα, δες Pollitt, Katha (2014) Pro: Reclaiming abortion rights (New York: Picador).
[5] McBride Stetson, Dorothy (ibid)
[6] Για μια πιο εκτενή συζήτηση γυρώ που την πολιτική σημειολογία της αντιπροσώπευσης, δες Haraway, Donna (1992) The promises of monsters: a regenerative politics of inappropriate/d others, in: Lawrence Grossber, Cary Nelson & Paula A. Treichler (eds.) Cultural studies (New York, London: Routledge), pp. 295-337.
[7] Dorothy Roberts, “Reproductive Justice, Not Just Rights”
[8] Madame Tlank, “The Battle of all* Mothers (or: No Unauthorised Reproduction)”
Madame Tlank, “The Battle of all* Mothers (or: No Unauthorised Reproduction)”
[9] “Αυξάνονται οι αλλοδαποί, μειώνονται οι Κύπριοι”, Sigmalive
http://www.sigmalive.com/archive/simerini/politics/reportaz/451616
[10] An example of this argument can be found here: http://www.cna.org.cy/webnews.aspx?a=13b07a14e43f4f4e9bd2b891d8310818
[11] Woman who had illegal abortion released (Updated)
[12a] Ο περί Ποινικού Κώδικα Νόμος (ΚΕΦ.154), ΜΕΡΟΣ IV ΠΟΙΝΙΚΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΓΕΝΙΚΑ, Ποινικά Αδικήματα εναντίον των Ηθών
http://www.cylaw.org/nomoi/enop/non-ind/0_154/division-dd12fa068c-825c-475f-8af5-93cb97376e6e.html
[12b] www.un.org/esa/population/publications/abortion/doc/cyprus1.doc
[13] Εκτρώσεις: Τι προβλέπει η πρόταση νόμου του 2015
http://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/437883/ektroseis-ti-problepei-i-protasi-nomoy-toy-2015
[14] Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Επιστημονικό Συνέδριο με γενικό θέμα: «Εκτρώσεις: Ιατρικές – Κοινωνικές – Νομικές – Πνευματικές διαστάσεις»
[15] Pollitt, Katha (ibid)
[16] Women’s sexual and reproductive health and rights in Europe
https://rm.coe.int/women-s-sexual-and-reproductive-health-and-rights-in-europe-issue-pape/168076dead
Κέρδισε τις εκλογές ο Αναστασιάδης...αλλά εμείς δεν είμαστε ηττημένοι
Τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρο των προεδρικών εκλογών μπορεί να έδωσαν την προεδρία στον Αναστασιάδη με διαφορά, (56% σε σύγκριση με το 44% που πήρε ο Μαλάς), αλλά πολύ λίγος κόσμος πανηγύρισε, και αυτοί ήταν κυρίως οι ακροδεξιοί και οι πολύ φανατικοί οπαδοί του. Το στάδιο Ελευθερία για πρώτη φορά ήταν μισοάδειο σε τελετή ανακήρυξης προέδρου.
Μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης Αναστασιάδη που έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους και έθαψε την προοπτική διευθέτησης του κυπριακού πολύ λίγοι έχουν λόγο να πανηγυρίζουν.
Πως κατάφερε όμως να εκλεγεί και μάλιστα με διαφορά;
Κατ αρχήν είχε τη στήριξη όλων των ΜΜΕ, της εκκλησίας και του κρατικού μηχανισμού τον οποίο κατάφερε να ελέγξει πλήρως μέσα από τους διορισμούς που έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Υποστηρίχτηκε από τις εργοδοτικές οργανώσεις αλλά και τα δεξιά συνδικάτα που ανήκουν στη Σ.Ε.Κ.
Δεύτερο, ευνοήθηκε από την στάση των κομμάτων που υποστήριξαν τον Παπαδόπουλο που έμεινε έξω από τον δεύτερο γύρο. Η θέση τους για ψήφο στον κανένα και η δαιμονοποίηση και των δυο υποψηφίων οδήγησε πολύ κόσμο να διαλέξει «το διάολο που ξέρει, παρά το διάολο που δεν ξέρει».
Σε αυτό βέβαια, έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η στροφή του στο κυπριακό προς τον απορριπτισμό που έκανε τις θέσεις του πιο κοντινές με το χώρο του Παπαδόπουλου αλλά και το γεγονός ότι κάποιος κόσμος είχε φάει τα παραμύθια του για ανάκαμψη της οικονομίας
Από την άλλη η προσέγγιση του με τους ναζί του ΕΛΑΜ, τη Χρυσή Αυγή Κύπρου, του εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό τους ψήφους που πήραν στον πρώτο γύρο. Με βάση τα exit polls πήρε 7 στους 10 από τους ψήφους που πήρε ο υποψήφιος του ΕΛΑΜ στον πρώτο γύρο.
Επιπλέον αυτή η προεκλογική έμοιαζε περισσότερο με διαγωνισμό ατάκας και ψέματος που ανέδειξε νικητή με διαφορά τον Αναστασιάδη, παρά το ότι στον πρώτο γύρο τον συναγωνίζονταν ο Παπαδόπουλος. Κατ’ επανάληψη ο ΓΓ Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού τον κατηγόρησε για ψεύτη και αναξιόπιστο, ακόμη και μετά την επανεκλογή του, και έχει απόλυτο δίκαιο. Είναι αδύνατο να καταγράψει κανείς τα ψέματα που ειπώθηκαν από τον Αναστασιάδη σε αυτή την προεκλογική. Με την ανοχή και στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ πολλά από αυτά πέρασαν μέσα στη κοινωνία.
Ανοχή
Όλα αυτά όμως θα έπαιζαν πολύ μικρότερο ρόλο αν δεν υπήρχε μια στάση ανοχής από την Αριστερά και τα συνδικάτα κατά τη διάρκεια συνολικά της πενταετίας Αναστασιάδη. Κατάφερε αυτά τα πέντε χρόνια ο Αναστασιάδης να εξαφανίσει εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδίθηκαν μέσα από αγώνες και αιματηρές θυσίες δεκαετιών της εργατικής τάξης. Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν μέχρι και 30%, τα ωράρια εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις, ο κατώτατος μισθός και πολλά άλλα μπήκαν υπο αμφισβήτηση. Αυτό που σήμερα κυριαρχεί είναι τα προσωπικά συμβόλαια με μισθούς των 500 ευρώ και ελαστικά ωράρια όπως βολεύουν τους εργοδότες. Οι ημικρατικοί οργανισμοί έχουν μπει στη φάση ιδιωτικοποίησης, ο τομέας της δημόσιας υγείας έχει διαλυθεί προς όφελος των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι και μικροί επαγγελματίες απειλούνται με εκποιήσεις του σπιτιού ή της επαγγελματικής τους στέγης.
Και όμως με εξαίρεση κάποιες απεργίες και κινητοποιήσεις στους ημικρατικούς οργανισμούς που και αυτοί έμειναν χωρίς συνέχεια και συντονισμό δεν υπήρξαν σημαντικές αντιστάσεις που να οδηγήσουν σε ένα κίνημα που να μπορεί να απαντήσει σε αυτές τις επιθέσεις. Ο πιο σημαντικός αγώνας των τελευταίων χρόνων ήταν η απεργία των νοσηλευτών που δεν ήταν ελεγχόμενος από τις επίσημες ηγεσίες των συνδικάτων και ουσιαστικά και αυτοί έμειναν μόνοι.
Επιπλέον, μέσα σε αυτή την πενταετία οι φασίστες πατώντας πάνω στην εξαθλίωση που έφερε η κρίση και στηριγμένοι πάνω στη ρατσιστική και εθνικιστική πολιτική της κυβέρνησης πολλαπλασίασαν τα ποσοστά τους και κατάφεραν να βρεθούν στη Βουλή με δυο εκπροσώπους, ενώ τώρα κατάφεραν να αναδειχτούν σε αποφασιστικό παράγοντα για τη νίκη του Αναστασιάδη. Παρά το ότι υπήρξαν κάποιες προσπάθειες για αντιρατσιστικές - αντιφασιστικές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, αυτές περιορίστηκαν μια δυο φορές το χρόνο χωρίς να μπορέσουμε ποτέ να κτίσουμε ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα.
Ένα μαζικό κίνημα αντίστασης στην λιτότητα, τις περικοπές, τον ρατσισμό και την φασιστική απειλή θα ήταν όχι μόνο η καλύτερη μέθοδος να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τις εργατικές και δημοκρατικές κατακτήσεις μας, αλλά θα αποτελούσε και μια μεγάλη δεξαμενή από την οποία θα μπορούσε να αντλεί ψήφους η αριστερά, και να εξουδετερώνει τα ψέματα και τις φοβίες πάνω στις οποίες πάτησε ο Αναστασιάδης για να κερδίσει τις εκλογές.
Κίνημα αντίστασης
Παρ όλα αυτά, το ποσοστό που πήρε ο Μαλάς, το 44% είναι ψήφοι που δόθηκαν συνειδητά προς την κατεύθυνση αυτή, που θα ήθελαν να δούν να τελειώνει αυτή η διακυβέρνηση της λιτότητας και του εθνικισμού. Που στηρίζουν την προοπτική της ειρήνης, της συμφιλίωσης και της επανένωσης, μέσα από μια κοινά αποδεκτή συμφωνία. Που δεν θέλουν να δουν τους φασίστες να δυναμώνουν όσα κοστούμια καθωσπρεπισμού και αν φορέσουν.
Αυτός ο κόσμος είναι ότι θετικό προέκυψε από αυτές τις εκλογές και δεν θα πρέπει να πάει χαμένος. Δεν θα πρέπει να τον αφήσουμε να νοιώθει μόνος και να οδηγηθεί στην απογοήτευση. Αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να κερδιθεί σε ένα κίνημα αντίστασης.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Αναστασιάδης θα συνεχίσει και την επόμενη πενταετία στον ίδιο δρόμο. Είναι ο «διάολος που ξέρουμε». Δεν πρέπει να έχει περίοδο χάριτος ούτε άλλη ανοχή. Δεν θα πρέπει να τον αφήσουμε να μας περιπαίζει χρησιμοποιώντας το κυπριακό. Είναι τελείως αναξιόπιστος. Θα πρέπει να μπούμε εμείς μπροστά, κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα και ακτιβιστές από τις δυο πλευρές για να προωθήσουμε την προοπτική της ειρήνης και της επανένωσης. Έχουμε πολλά που μας ενώνουν και μπορούμε να γίνουμε ο αποφασιστικός παράγοντας για μια κοινά αποδεχτή διευθέτηση. Η ιστορία και οι εμπειρίες μας, τα τελευταία είκοσι χρόνια αλλά και οι πιο πρόσφατες, ιδιαίτερα των τουρκοκυπρίων συντρόφων μας θα είναι πολύτιμος οδηγός.
Θα πρέπει ακόμη η αριστερά, τα συνδικάτα και οι αγωνιστές της εργατικής τάξης να οργανώσουμε τους αγώνες μας ενάντια στη λιτότητα και τις περικοπές και να τους συντονίσουμε με προοπτική τη νίκη. Οι περισσότεροι αγώνες την προηγούμενη περίοδο μοιάζει να έγιναν για την τιμή των όπλων και όχι για να κερδίσουμε. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Μπαίνουμε στους αγώνες με όλες μας τις δυνάμεις, με απεργίες, συλλαλητήρια και κτίζουμε την εργατική αλληλεγγύη που θα μας οδηγήσει στη νίκη.
Πετάμε στα σκουπίδια όλα τα ρατσιστικά βαρίδια που προσπαθούν να μας φορτώσουν οι από πάνω και τσακίζουμε τους ναζί παντού, στη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις γειτονιές.
Η 17 Μάρτη που έχει κηρυχτεί σαν διεθνής μέρα κατά του ρατσισμού και του φασισμού και θα οργανωθούν πορείες και εκδηλώσεις σε πολλές χώρες θα πρέπει να είναι ένας σημαντικός σταθμός σε αυτή τη προσπάθεια μας. Μπορούμε και πρέπει να έχουμε μια μαζική και δυναμική συμμετοχή που να γίνει η αφετηρία για το κτίσιμο ενός μαζικού αντιφασιστικού κινήματος.
Μες στα χρόνια, η συζήτηση γυρώ που τα αναπαραγωγικά δικαιώματα οδήγησε σε έναν τεράστιον αριθμό συγκρούσεων, ως αποτέλεσμα ενός κράτους που ούλλο τζαι επεκτείνετουν τζαι στο οποίο τα διατάγματα της εκκλησιάς συχνά αντικατοπτρίζουνταν στη νομοθεσία, αλλά τζαι σαν αποτέλεσμα μιας σταδιακής διαδικασίας πλήρους πολιτικοποίησης της μήτρας ως δημόσιο χώρο που τυγχάνει νομικιστικής τζαι κοινωνικής ρύθμισης. Τούτες οι συγκρούσεις επροκύψαν κατά τον 19ον τζαι 20ον αιώνα όταν πολλές χώρες εποινικοποιήσαν τζαι εξαναποινικοποιήσαν τες εκτρώσεις. Υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις, όπως στα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας τζαι Αυστρίας, τα οποία επροσαρμόσαν την απαγόρευση των εκτρώσεων ώστε να ταιρκάζει με τους ευγονικούς τους στόχους, αλλά τζαι στην Καταλονία της Ισπανίας, όταν το 1930, η νομοθεσία κατά των εκτρώσεων εκσυγχρονίστηκε για λίο διάστημα παρόλο που οι οποιεσδήποτε προσπάθειες για υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων εγίναν συντρίμμια εξαιτίας της νίκης του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο. Οι συγκρούσεις αναζωπυρωθήκαν πάλαι κατά τα τέλη του 20ου αιώνα, όταν πολλές χώρες εμεταρρυθμίσαν τους νόμους τους για τες εκτρώσεις, μετά που έντονες συζητήσεις για το θέμα, πράμα που οδήγησε σε νομοθετικές αλλαγές τζαι μερική αποποινικοποίηση (μεταξύ των 1960-1980).
Εν σημαντικό το κάθε άτομο να έσιει έλεγχο πάνω στο σώμα της, αλλά τζαι τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις σχετικά με τη σεξουαλική τζαι αναπαραγωγική υγεία της, όπως για παράδειγμα εάν τζαι πόσα κοπελλούθκια θέλει να κάμει. Κάθε γυναίκα ή κάθε άτομο ανεξαρτήτως φύλου που μπορεί να μείνει έγκυος (όπως τρανς άντρες, άφυλα άτομα, άτομα που δεν εμπίπτουν στο δίπολο των φύλων, κλπ), πρέπει να έσιει τόσο την πρόσβαση όσο τζαι το δικαίωμα να επιλέξει ανάμεσα σε υπηρεσίες ώστε να προχωρήσει σε έκτρωση, άσχετα με τους λόγους για τους οποίους επιθυμεί να τερματίσει την κύηση. Τούτο το δικαίωμα για έλεγχο των σωμάτων μας εν απαραίτητο στους αγώνες για ελευθερία τζαι κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί πολλά απλά σε κανένα πλάσμα δεν θα έπρεπε με τη βία να ανατίθεται ο ρόλος μιας αναπαραγωγικής μηχανής που σπέρνει κοπελλούθκια.
Στη συζήτησή μας, έν σημαντικό να σκεφτούμε την έκτρωση σαν ένα που τα πολλά ζητήματα αναπαραγωγικής δικαιοσύνης που επιδιώκει τη διεύρυνση της ατζέντας για το δικαίωμα επιλογής τζαι συζητά ευρύτερα οικονομικά, κοινωνικά τζαι πολιτικά ζητήματα που επηρεάζουν τες δυνατότητες των γυναικών στο να αποφασίζουν οι ίδιες για τη σωματική τους αυτονομία, αναπαραγωγή τζαι ευημερία. Οι έννομες εκτρώσεις εν έχουν καμμιά σημασία, αν τζίνες που τες επιθυμούν εν μπορούν οικονομικά να τες έχουν, τζαι τούτο το πλαίσιο επιτρέπει μας να δούμε τες ανισότητες του ελέγχου που έχουν οι γυναίκες πάνω στην αναπαραγωγή. Άλλωστε, οι γυναίκες των μεσαίων τζαι ανώτερων κοινωνικών τάξεων, με προνομιούχα πρόσβαση σε σχετικές με τες εκτρώσεις πληροφορίες, πάντα είχαν πρόσβαση στο δικαίωμα για έκτρωση είτε χρησιμοποιώντας τα παράθυρα στες ισχύουσες νομοθεσίες, είτε ταξιδεύκοντας σε χώρες που η έκτρωση ήταν/ένι νόμιμη. Που την άλλη, οι γυναίκες της εργατικής τάξης ήταν τζίνες που πάντοτε εδιατρέχαν κίνδυνο, καθώς εν ήταν μαθημένες να αμφισβητούν τες αρχές, ή/τζαι εν ημπορούσαν να πκιερώσουν για μιαν (νόμιμη ή παράνομη) έκτρωση. Βάσει τούτου, μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι εκτρώσεις εν ένας αγώνας όι μόνο για το δικαίωμα στην επιλογή, αλλά αγώνας για την ύπαρξη ούλλων τζίνων των κοινωνικών, πολιτικών τζαι οικονομικών συνθηκών που εν απαραίτητες για να εξασκήσουμε τούντο δικαίωμα. Τούτος ο αγώνας περιλαμβάνει μια κινηματική προσέγγιση, πέραν των απαιτήσεων για τη διαφύλαξη των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων τζαι την πρόσβαση σε υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας.
Τη δεκαετία του 60’, η αναγνώριση της αναπαραγωγής σαν απλήρωτη εργασία έκαμεν δυνατόν τον επαναπροσδιορισμό της οικιακής ή ιδιωτικής σφαίρας σαν έναν τόπον αντικαπιταλιστικού αγώνα. Που τούντην έννοιαν, αυστηρές απαγορεύσεις για τες εκτρώσεις μπορούν να ερμηνευτούν σαν μια προσπάθεια ελέγχου τζαι εξασφάλισης εργατικού δυναμικού, ενώ οι αποκλίσεις που τες νόρμες της παραγωγικής, ετεροκανονικής οκογένειας τζαι των έμφυλων ρόλων μπορούν να θεωρηθούν αντίσταση σε τούντον μηχανισμό [1]. Ριζοσπαστικές τζαι φιλελεύθερες φεμινίστριες συχνά εδιαφωνούσαν για τες απαιτήσεις του γυναικείου κινήματος, με τες πρώτες να υπερασπίζουνται, μεταξύ άλλων, το δικαίωμα στην έκτρωση όποτε κάποια το επιθυμεί, την δωρεάν φροντίδα των κοπελλουθκιών τζαι την ίση αμοιβή. Οι δεύτερες ασχοληθήκαν κυρίως με το νόμιμο δικαίωμα στην έκτρωση τζαι την ισότητα στες εργασιακές ευκαιρίες. Η ατζέντα των ριζοσπαστικών φεμινιστριών επεριλάμβανε πρακτικές όπως την ευαισθητοποίηση γυρώ που το συγκεκριμένο θέμα τζαι την δημιουργία κλινικών αυτοβοήθειας τζαι γυναικείων καταφυγίων. Ο λόγος που εκφράζαν επικεντρωνόταν στην απελευθέρωση τζαι την σεξουαλική διαφορά (παρά στην ισότητα), ενώ είχαν μιαν πολιτική στάση όπου η έκτρωση τζαι γεννικόττερα η επαναδιεκδίκηση του έμφυλου σώματος ήταν κεντρικής σημασίας. Τούτες εθεωρηθήκαν στιγμές που οι φεμινίστριες επροκαλέσαν βαθκιά την κυρίαρχη πατριαρχική κουλτούρα τζαι κράτος. Όσοι εδιαμορφώναν πολιτικές τζαι εκφράζαν ηγεμονικές πολιτισμικές νόρμες αποκριθήκαν (σε μιαλλύττερο ή μιτσιόττερο βαθμό) στες φεμινιστικές απειλές προς το status quo τζαι εμπήκαν στη διαδικασία να διαπραγματευτούν τζαι να αναθεωρήσουν τες πολιτικές τους [2].
Φαίνεται ότι με την πτώση των ριζοσπαστικών φεμινιστικών κινημάτων του ’70 τζαι με την ανάμειξη των γυναικών σε νομικές συζητήσεις πάνω στο θέμα, επροέκυψε μια αλλαγή προς μια αμυντική τζαι προληπτική στάση. Το ζήτημα εμετατοπίστηκε που την αναπαραγωγική αυτονομία τζαι τον αυτοπροσδιορισμό σε θέματα σχετικά με την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τζαι τες μεθόδους αντισύλληψης, με την έκτρωση να θεωρείται σαν η τελευταία λύση. Έτσι, άσχετα με το πόσο χρήσιμη τζαι απαραίτητη ένει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τζαι η διαθεσιμότητα αντισυλληπτικών, η έκτρωση εκατέληξεν πράξη μυστική, ντροπιαστική τζαι ανεπιθύμητη, ενώ οι απελευθερωτικές δυνατότητες της επιλογής εντυθήκαν με συναισθήματα ντροπής τζαι ενοχής. H νέα έμφυλη γλώσσα που αναπτύχθηκε παράλληλα με το ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα τζαι με την οποία εμιλούσαν για τα σώματα, τη σεξουαλικότητα τζαι τον πόνο τους, έσβησε σιγά σιγά. Παρόλες τες προσπάθειες του ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος να φέρει τη συζήτηση για τες εκτρώσεις πίσω στον αυτοπροσδιορισμό των γυναικών, συνδέοντας με τούντον τρόπο την έκτρωση με την υποτιθέμενη ευθύνη των αντρών για τον έλεγχο τζαι την επιτήρηση της σεξουαλικότητας τζαι της αναπαραγωγικότητας των γυναικών, στες πιο πολλές χώρες η αρχική συζήτηση έγινεν γυρώ που ζητήματα που αφορούσαν το αγέννητο έμβρυο, τα δικαιώματα των γιατρών τζαι τες αντιδράσεις του κράτους στον αυξανόμενο αριθμό των παράνομων εκτρώσεων. Εν σημαντικό, λοιπόν, με τους αγώνες μας να απαιτήσουμε το δικαίωμα στες εκτρώσεις χωρίς να απολογούμαστε, τζαι να διεκδικήσουμε την κατάργηση (τούτο που αποκαλείται αποποινικοποίηση των εκτρώσεων χωρίς περιορισμό) τζαι όι απλά την μεταρρύθμιση της νομοθεσίας, γιατί πολλά απλά ο εκσυγχρονισμός της υπάρχουσας νομοθεσίας εν δικαιώνει με κανένα τρόπο τες γυναίκες που ακόμα τούς αρνείται η αυτενέργεια (agency).
Φαίνεται πως η επιθυμία μιας γυναίκας να τερματίσει την εγκυμοσύνη της έννεν που μόνη της αρκετή, γιατί πρέπει πρώτα να πιάσει έγκριση που μιαν «αξιοσέβαστη» εξουσιαστική φιγούρα, είτε τούτη εν ο άντρας της, ο τζύρης της, η οικογένειά της, η κοινότητά της, το κράτος της. Η άρνηση του δικαιώματος τερματισμού μιας εγκυμοσύνης εν ουσιαστικά άρνηση του δικαιώματος να κατέχουν τα σώματά τους, πράμα που με τη σειρά του παιδικοποιεί τες γυναίκες θεωρώντας τες ανίκανες να παίρνουν ανεξάρτητες αποφάσεις για το σώμα τους. Ιστορικά, τζαι οντολογικά, οι γυναίκες τζαι η θηλυκότητα εσχετίζουνταν αυστηρά με τα πάθη του σώματος: ένα σώμα που ο καρτεσιανός/ουμανιστικός φιλοσοφικός κανόνας εθκιάβαζέν το σαν αδρανές τζαι παθητικό, σιωπηλό τζαι κατώτερο, κομμάτι μιας αμετάβλητης φύσης. Αντίθετα, η υποτιθέμενη ανωτερότητα του έλλογου μυαλού εταυτίζετουν με τους άντρες τζαι την αρρενωπότητα. Συνείδηση, λογική, εξυπνάδα, αυτονομία τζαι υποκειμενικότητα ήταν συνώνυμα της αρσενικής επικράτειας, τζαι οι άντρες εταυτίζουνταν με το σκεπτόμενο υποκείμενο, τζαι ως εκ τούτου, με το καθολικό [3]. Εν υπήρχε χώρος για να ακουστούν οι φωνές των γυναικών, ενώ απαγορεύκετουν τους το δικαίωμα να κατέχουν τες εαυτές τους. Υποτίθεται ότι εζούσαν για άλλους τζαι τα σώματά τους ήταν ιδιοκτησία του αυτόνομου (αντρικού) υποκειμένου, αφού τζίνος ήταν που έπαιρνε ούλλες τες αποφάσεις –εθνικά, θεσμικά, ιδιωτικά- εκ μέρους της. Πολλά απλά, απαγορεύσαν στες γυναίκες την υπαρξιακή τους ελευθερία [4], απαγορεύσαν τους δηλαδή να υπάρχουν σαν σκεφτόμενα υποκείμενα, που μπορούν να παίρνουν τα ίδια αποφάσεις για τα σώματά τους τζαι να θκιαλέξουν μεταξύ του να γεννήσουν ένα μωρό ή όι. Τούτο το υπόβαθρο εν πολλά σημαντικό γιατί βοηθά μας να πλαισιώσουμε τζαι να καταλάβουμεν καλλύττερα τα επιχειρήματα, τες διεκδικήσεις τζαι τους αγώνες του κινήματος υπέρ των εκτρώσεων.
Με άλλα λόγια, παρόλο που οι εκτρώσεις γίνουνται πάς στα σώματα των γυναικών, τζίνοι που διαμορφώνουν πολιτικές εδιατυπώσαν τον λόγο γυρώ που τες εκτρώσεις με άλλους όρους (δικαιώματα γιατρών, δικαιώματα εμβρύου, επιβολή νόμου, ηθική, θρησκεία, προοδευτικότητα, οικογενειακός προγραμματισμός, ευγονική), τζαι δεν εσυζητήσαν ποττέ το θέμα της επιλογής, της υγείας, της αυτονομίας, της αυτενέργειας τζαι της σεξουαλικότητας των γυναικών. Το κυρίαρχο πλαίσιο, όταν για πρώτη φορά το θέμα των εκτρώσεων εμπήκε στη δημόσια ατζέντα, ήταν είτε το στάτους του αγέννητου εμβρύου (Ηνωμένο Βασίλειο, Ολλανδία, Ισπανία, Βέλγιο), είτε τα δικαιώματα των γιατρών (Γαλλία, Καναδάς, Η.Π.Α), είτε η ακεραιότητα του κράτους μπροστά στο αυξανόμενο ποσοστό παράνομων εκτρώσεων (Γερμανία, Ιταλία)[5]. Η συζήτηση για το πώς θα μπορούσαν οι πολιτικές για τες εκτρώσεις να ενδυναμώσουν την αυτονομία των γυναικών ήταν άφαντη. Για μιαν ακόμα φορά, οι γυναίκες εν ήταν τα υποκείμενα που είχαν φωνή τζαι εσυντυχάναν, αλλά σιωπηλές συμμετέχουσες σε μια malestream συζήτηση, οι αποφάσεις της οποίας ήταν να καθορίσουν το μέλλον των σωμάτων τους. Η πολιτική σημειολογία της αντιπροσώπευσης παίζει πολλά καθοριστικό ρόλο δαμαί, γιατί σε τούντην περίπτωση, το αντικείμενο της αντιπροσώπευσης (το έμβρυο), ατέρμονα χωρίς φωνή, γίνεται ονείρωξη του αντιπροσώπου (πατριαρχικές δομές τζαι ιδρύματα), επειδή εύκολα μπορεί να φυσικοποιηθεί τζαι να απομονωθεί που τη σφαίρα του λόγου. Γυναίκες που επιθυμούν να κάμουν έκτρωση απλά εξαφανίζουνται που τη συζήτηση ή γίνουνται ο εχθρός επειδή έχουν αντικρουόμενα «συμφέροντα». Ο μόνος δρώντας του οποίου η φωνή ακούεται έν τζίνος που αντιπροσωπεύκει τζαι κλασικά σχετίζεται με την ηγεμονική αρρενωπότητα που εκφράζεται μέσα στους νομικούς τζαι ιατρικούς λόγους [6]. Γι’ αφτόν, έννοιες όπως αυτοκαθορισμός τζαι αυτενέργεια εν πολλά σημαντικές για τη συζήτηση γυρώ που τες εκτρώσεις, επειδή βάλλουν τες γυναίκες σαν υποκείμενα που εν φοούνται να συντύχουν την αλήθκειαν τους, πίσω στο κέντρο του πώς συζητούμεν για το θέμα.
Οι πολιτικές της ‘επιλογής’ τζιαι των ‘δικαιωμάτων’ επισκιάζουν την παρουσία άλλων παραγόντων που επηρεάζουν την επιλογή ενός ατόμου για μιαν έκτρωση, όπως την πρόσβαση σε επιχορηγούμενη φροντίδα τζιαι μη επισφαλή εργασία [7]. Η πλαισίωση των εκτρώσεων τζιαι του να είσαι γονέας ως αποκλειστικά ιδιωτικό ζήτημα αδιαφορεί να λάβει υπόψην τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικές, πολιτικές τζιαι οικονομικές πραγματικότητες διαφόρων κοινοτήτων εν ασύμβατες με τον διαχωρισμό τέθκιων ζητημάτων μεταξύ δημόσιου/ιδιωτικού. Για παράδειγμα, η πληρωμένη εργασία μεταναστριών γυναικών εν συχνά οικιακή εργασία, τζιαι το ανάγιωμα των κοπελλουθκιών εν συχνά στενά συνυφασμένο με διαπροσωπικές σχέσεις τζιαι δεσμούς αλληλεγγύης τζιαι συνεργασίας προς το κοινό όφελος των κοινοτήτων, ακόμα τζιαι σε ατομικιστικές κοινωνίες. Για όσον συστημικές ανισότητες δημιουργούν τες υλικές συνθήκες που συχνά καθορίζουν την αναγκαιότητα μιας έκτρωσης, η υπεράσπιση μόνο του δικαιώματος στην επιλογή εν ανεπαρκής. Τέθκιες στενά εστιασμένες προσεγγίσεις αφήνουν αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι ακόμα τζιαι αν οι προσβάσιμες εκτρώσεις επιτρέπουν μεγαλύτερη πρόσβαση των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, προβληματίζοντας έτσι την υποταγή τους στην ιδιωτική σφαίρα, το βάρος της απλήρωτης αναπαραγωγικής τζιαι οικιακής εργασίας παραμένει δυσανάλογα πάνω τους.
Σε περιπτώσεις που οι εκτρώσεις ενομιμοποιηθήκαν, η νομιμοποίηση που μόνη της εν ήταν αρκετή να βοηθήσει τες γυναίκες να διεκδικήσουν όσα χρειάζουνται για να διατηρήσουν τον έλεγχο των σωμάτων τζιαι των ζωών τους. Όσο τα κυρίαρχα (mainstream) ρεύματα των φεμινιστικών κινημάτων εξασφάλιζαν θέσεις για τες γυναίκες σε αντροκρατούμενους χώρους εργασίας, τόσον εγκαταλείπαν την αναπαραγωγική εργασία τζαι την οικιακή σφαίρα ως χώρους αγώνα τζαι αντίστασης. Όροι όπως αυτονομία, χειραφέτηση τζαι επιλογή, που εχρησιμοποιηθήκαν ιστορικά που πιο ριζοσπαστικά φεμινιστικά κινήματα για δημιουργία συνείδησης, εχρησιμοποιηθήκαν αργότερα που τα ΜΜΕ τζιαι τα κράτη για να προωθήσουν το ιδανικό μιας ενεργής, ατομικά υπεύθυνης εργαζόμενης τζιαι καταναλώτριας γυναίκας-πολίτη. Τούτο το ιδανικό φυσικά τζιαι έννεν αρκετό για να αμφισβητήσει τες σχέσεις εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής τζιαι αναπαραγωγής, τζιαι εβοήθησε να επιταχύνει την πτώση των πιο ριζοσπαστικών γυναικείων κινημάτων.
Επιπρόσθετα, η αποκλειστική αφοσίωση στον εκσυγχρονισμό των νόμων για τες εκτρώσεις αγνοεί τους τρόπους με τους οποίους η ηλικία, η τάξη τζιαι η σωματική ικανότητα επηρεάζουν τες προτεραιότητες ατόμων σε θέματα αναπαραγωγικής υγείας, τζιαι πως κάτω που νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις οικονομιών, το κόστος για τες αντίστοιχες υπηρεσίες υγείας επωμίζουνταί το τα ίδια τα άτομα. Την ίδιαν ώρα, οι γυναίκες ένι πιο ορατές προς τες κυβερνητικές υπηρεσίες, μέσα που τες απαιτούμενες ιατρικές παρεμβάσεις σε θέματα έκτρωσης, τοκετού, μεταγεννητικής φροντίδας, θέματα εμμηνόπαυσης, μαστογραφίες κτλ [8]. Η αναπαραγωγική δυνατότητα παρακολουθείται τζιαι ελέγχεται ιατρικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής των γυναικών. Ακόμα τζιαι σε χώρες που οι εκτρώσεις εν αρκετά προσβάσιμες, γυναίκες που θέλουν να υποβληθούν σε διαδικασία στείρωσης, την πιο μόνιμη που τες μεθόδους αντισύλληψης, συχνά αναγκάζουνται να πουν ψέματα για τους λόγους τους τζιαι στερούνται την δυνατότητα να αποφασίζουν για το σώμα τους. Ενώ το δικαίωμα στην εκούσια μητρότητα έγινεν πιο αποδεχτό, η άρνηση μιας γυναίκας να τεκνοποιήσει συχνά αντιμετωπίζεται ως ανώριμη τζιαι ανήθικη επιλογή.
Μόλις γίνει γνωστό ότι έναν άτομο εγκυμονεί, στερείται αυτόματα της σωματικής του αυτονομίας, τζιαι όποια θέλει να κάμει έκτρωση έρκεται αντιμέτωπη με τες συνέπειες της σύγκρουσης όι μόνο με τες ιατρικές εξουσίες τζιαι τες πολιτικές τους, αλλά τζιαι τους υπερασπιστές του τεκνοποιητικού τους ρόλου, ο οποίος τους έσχιει ανατεθεί που το έθνος-κράτος τζιαι τον καπιταλισμό. Τούτοι οι υπερασπιστές επιμένουν στην πατριωτική κινητοποίηση των γυναικών απέναντι σε φανταστικές δημογραφικές απειλές, είτε που μειονότητες εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε που «τούρκους έποικους» στον βορρά [9]. Η υπογεννητικότητα, ένα φαινόμενο που συχνά συσχετίζουν με τες προσβάσιμες εκτρώσεις, εν περιτυλιγμένη σε εθνικιστική ρητορική τζιαι παρουσιάζεται σαν ένα μεγάλο πρόβλημα που κρατικούς αξιωματούχους.
Ο ρόλος της μητρότητας εξυψώθηκεν κατά την διάρκεια του περασμένου αιώνα ως μάνας του έθνους, μια ηρωική φιγούρα υπεύθυνη να διασφαλίσει τες παραδοσιακές αρχές, να παράγει τους μελλοντικούς υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων, αλλά τζιαι τους νεαρότερους του εργατικού δυναμικού που εν να κοπιάσουν για την οικονομική ανάρρωση τζιαι ανάπτυξη της χώρας. Μελλοντικός αφελληνισμός τζιαι έλλειψη ντόπιου εργατικού δυναμικού εκφράζονται ως το δεύτερο πιο σοβαρό πρόβλημα μετά το Κυπριακό που συντηρητικούς τζιαι την ακροδεξιά, ή ακόμα ως αναπόσπαστο κομμάτι του [10]. Τούτο βέβαια εν σημαίνει πως όσοι εναντιώνουνται στες εκτρώσεις εμπίπτουν σε τούντες θκυο κατηγορίες. Όσον η συζήτηση για το πότε ξεκινά η κατάσταση κατά την οποία κάποι@ μπορεί να θεωρείται άτομο (human personhood) μεινίσκει αννοιχτή, κάποια που τα επιχειρήματα εναντίον των εκτρώσεων μπορεί να εν ριζωμένα στη φιλελεύθερη υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών. Τι μπορούμε να συμπεράνουμε σίουρα όμως, εν ότι εννα ήταν αντιφατικό για το κράτος να προσφέρει δωρεάν προσβάσιμες εκτρώσεις. Η υπεράσπιση των εκτρώσεων τζιαι της αναπαραγωγικής δικαιοσύνης απαιτεί να υπερβούμε την διάχυτη εθνικιστική ρητορική τζιαι τες μιλιταριστικές τάσεις στην κοινωνία.
Τον Οκτώβρη του 2017, μετά που καταγγελία του συζύγου της που εν εγνώριζε το συμβάν, μια γυναίκα τζαι ο γιατρός της εσυνελήφθηκαν τζαι ετέθηκαν υπό πενταήμερη κράτηση για έκτρωση, η οποία θεωρείται ποινικό αδίκημα σύμφωνα με τους υπάρχοντες νόμους, μετά που καταγγελία του συζύγου της γυναίκας, ο οποίος δεν εγνώριζε το συμβάν [11].
Ο Ποινικός Κώδικας της Κύπρου (άρθρα 167-169 και 169Α), όπως ετροποποιήθηκεν το 1986 (Νόμος αριθ. 186), επιτρέπει την έκτρωση, αν δύο γιατροί θεωρούν ότι η συνέχιση της εγκυμοσύνης εννά έθετε σε κίνδυνο τη ζωή της εγκύου γυναίκας ή ότι η σωματική, πνευματική ή ψυχολογική/ψυχική βλάβη που εννά υφίστατο η ίδια ή το παιδί που εννά αποκτούσε, εννά ήταν μεγαλύττερη απ΄ ό, τι αν ετερματίζετουν η εγκυμοσύνη, ή ότι υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος, αν γεννηθεί το παιδί, να υποφέρει που τόσο σοβαρές σωματικές και ψυχολογικές ανωμαλίες που να συνιστούν σοβαρή αναπηρία. Ο Ποινικός Κώδικας επιτρέπει επίσης την έκτρωση μετά που πιστοποίηση που την αρμόδια αστυνομική αρχή, επιβεβαιωμένη που ιατρική πιστοποίηση όποτε ένι δυνατόν, ότι η εγκυμοσύνη προήλθε που βιασμό τζαι υπό συνθήκες κάτω που τες οποίες, αν δεν ετερματίζετουν η εγκυμοσύνη, εννά έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την κοινωνική κατάσταση της γυναίκας ή της οικογένειάς της. Ο Κώδικας ετροποποιήθηκε για πρώτη φορά το 1974, όταν αντικατασταθήκαν οι διατάξεις που επιτρέπουν τες εκτρώσεις μόνο για θεραπευτικούς λόγους. Πριν που τούτο, η νομοθεσία για τες εκτρώσεις στην Κύπρο έν εφαρμόζετουν αυστηρά. Η έκτρωση εμπορούσε να πραγματοποιηθεί σε ιδιωτικές κλινικές. Οι παραπάνω πελάτισσες εκτρώσεων ήταν παντρεμένες γυναίκες με πολλαπλή κύηση ή νεαρές ανύπαντρες γυναίκες.
Κάθε άτομο που πραγματοποιεί παράνομη έκτρωση υπόκειται σε φυλάκιση εφτά χρόνων. Μια γυναίκα που προκαλεί η ίδια έκτρωση υπόκειται στην ίδια ποινή. Οποιοδήποτε άτομο προμηθεύκει ή προμηθεύκεται παράνομα οτιδήποτε γνωρίζοντας ότι τούτο προορίζεται να χρησιμοποιηθεί για να προκαλέσει έκτρωση, υπόκειται σε φυλάκιση τριών χρόνων. Η έκτρωση πρέπει να πραγματοποιείται που εγγεγραμμένο γιατρό. Αν τζαι έν ορίζεται που τον νόμο, στην πράξη, η έκτρωση πραγματοποιείται μέσα στες πρώτες 28 εβδομάδες της εγκυμοσύνης [12a, 12b].
Τον Φεβράρη του 2015, επροτάθηκε ένα νέον νομοσχέδιο για την αποποινικοποίηση των εκτρώσεων που τα τέσσερα μεγάλα πολιτικά κόμματα, αλλά έν εσυζητήθηκεν ποττέ στην βουλή τζαι έν ετέθηκε σε ψηφοφορία, εξαιτίας της άμεσης τζαι έμμεσης πίεσης της εκκλησιάς να μεν προχωρήσει τούτον το νέον νομοσχέδιο [13]. Πριν ανάμιση χρόνο, τον Σεπτέμβρη του 2016, η Ιερά Αρχιεπισκοπή, η Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής τζαι η Παγκύπρια Ιατρική Εταιρεία εδιοργάνωσαν το επιστημονικό συνέδριο «Αμβλώσεις: ιατρικές, κοινωνικές, νομικές, πνευματικές διαστάσεις» [14]. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, εκφραστήκαν τζαι υπογραφτήκαν σε ένα μνημόνιο συμφωνίας που τους τρεις θεσμούς θέσεις εναντίον των εκτρώσεων υπό οποιαδήποτε αιτιολόγηση. Τούτη η συμμαχία έν μας εκπλήσσει. Η απελευθερωτική δυναμική ενός ατόμου που διά προτεραιότητα στην εαυτή της, συνήθως κόντρα στους πατριαρχικούς ρόλους που της έχουν ανατεθεί, αποτελεί απειλή για την πολιτεία, την εκκλησία τζαι τες ιατρικές/επιστημονικές αρχές. Εμείς αντιλαμβανούμαστεν την απόφαση για έκτρωση ως θέμα αυτοδιάθεσης των σωμάτων μας τζαι θεωρούμε απαράδεκτη την ποινικοποίηση τζαι τη σύλληψη των εγκύων που θέλουν να κάμουν έκτρωση, καθώς τζαι των γιατρών που βοηθούν να τερματιστεί μια εγκυμοσύνη με ασφάλεια.
Όπως προκύπτει που την ανάλυση πιο πάνω, το καπιταλιστικό – πατριαρχικό κράτος επενδύει πολλά στον έλεγχο της αναπαραγωγής, αλλά οι βασικοί πολιτικοί τζαι κοινωνικοί δρώντες, όταν αντιμετωπίζουν έντονη κοινωνική πίεση, υποχρεώνουνται να αναθεωρήσουν τες θέσεις τους. Τούτο περιλαμβάνει την εισαγωγή φεμινιστικών επιχειρημάτων στον δημόσιο λόγο, αλλά, ως επί το πλείστον, μιαν τροποποίηση τούντων επιχειρημάτων, αποπροσανατολίζοντας τον διάλογο σε μια συζήτηση (sex-less) ατομικών δικαιωμάτων. Η δημιουργία νομικής συναίνεσης σχετικά με τες εκτρώσεις εμφανίζεται σε ούλλο το πολιτικό φάσμα ως βασικό στοιχείο για τη σταθεροποίηση της κοινωνικοπολιτικής ζωής. Πιο σημαντικά, με τον έλεγχο της αναπαραγωγής μέσω μιας άρθρωσης των συνθηκών στες οποίες επιτρέπεται η έκτρωση, το κράτος προσπαθεί όι μόνο να ελέγξει τον πληθυσμό, αλλά τζαι να καθορίσει τα όρια των αποδεκτών αξιών τζαι συμπεριφορών [15]. Επομένως, εν σημαντικό οι εκτρώσεις να εν προσιτές σε ούλλες τες γυναίκες χωρίς διακρίσεις τζαι κάθε άτομο που αναζητεί έκτρωση να έσσιει πρόσβαση σε υπηρεσίες ασφαλών εκτρώσεων σε ούλλον τον κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως βλέπουμε πως η έκτρωση απαγορεύεται ή εν ποινικοποιημένη ή εξαιρετικά περιορισμένη (για παράδειγμα στην Ιρλανδία τζαι στην Πολωνία). Όταν η έκτρωση εν ποινικοποιημένη, σημαίνει ότι το πρόσωπο που θέλει να κάμει έκτρωση στερείται θεμελιωδών δικαιωμάτων πάνω στο σώμα, την υγεία, την αυτοδιάθεση, την αξιοπρέπειά του τζαι την πρόσβαση σε δικαιώματα χωρίς διακρίσεις. Τούτο σημαίνει ότι το άτομο είτε εννά αναζητήσει μεθόδους έκτρωσης που εννά έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή ή/τζαι την υγεία του, είτε εννά προσπαθήσει να επιδιώξει να κάμει έκτρωση σε άλλη χώρα. Το δικαίωμα στην έκτρωση εν μόνον ένα μέρος των αγώνων για ασφαλή πρόσβαση σε φροντίδα σεξουαλικής τζαι αναπαραγωγικής υγείας για ούλλ@ς, η οποία εννά πρέπει να συνεπάγεται πρόσβαση σε συμβουλευτική υποστήριξη πριν τζαι μετά την έκτρωση αν χρειάζεται. Η έλλειψη πρόσβασης στες υπηρεσίες εκτρώσεων αποτελεί επίθεση στην ελευθερία της αυτοδιάθεσης τζαι αννοίει τον δρόμο για επικίνδυνες μεθόδους τερματισμού της εγκυμοσύνης. Ας μην ξεχνούμεν ότι η υπάρχουσα «διέξοδος» μέσω ιδιωτών γιατρών τζαι ιδιωτικών κλινικών συνεπάγεται οικονομικό βάρος που εμποδίζει άτομα με χαμηλό εισόδημα, μετανάστ@ς, έφηβ@ς τζαι άλλ@ς να κάμουν έκτρωση. Όσον το κράτος μονοπωλεί την εξουσία τζαι χρησιμοποιεί την για να καθορίσει ποιες ιατρικές τζαι χειρουργικές διαδικασίες εν προσιτές, εν απαραίτητο να προχωρήσουμε άμεσα σε μια συζήτηση τζαι τροποποίηση της νομοθεσίας τζαι να αποποινικοποιήσουμε τες εκτρώσεις χωρίς προϋποθέσεις για αιτιολόγηση τζαι ιατρικές γνωμοδοτήσεις. Πρέπει να εξασφαλιστεί ότι ούλλ@, ανεξαρτήτως φύλου τζαι ταυτότητας φύλου, εννά έχουν πρόσβαση σε τούτες τες υπηρεσίες όταν τες χρειάζουνται.
Τα φεμινιστικά κινήματα, όσοι/ες τάσσονται υπέρ της επιλογής τζιαι όσοι/ες παλέφκουν για αναπαραγωγική δικαιοσύνη εν πρέπει να επαναπαύκουνται, ακόμα τζαι σε χώρες που είδαν πρόοδο σε θέματα αναπαραγωγικών δικαιωμάτων ή θετικές νομικές μεταρρυθμίσεις στους νόμους για τες εκτρώσεις. Όσον τζίνοι που τάσσουνται εναντίον των εκτρώσεων πιέζουν για να επαναφέρουν οπισθοδρομικούς νόμους, τόσο πιο φανερό γίνεται ότι οι νομικές μεταρρυθμίσεις για τες εκτρώσεις εν ανεπαρκείς για να συνεχίσουν να εξασφαλίζουν πρόσβαση σε έκτρωση σε όσες το επιθυμούν. Η Αρμενία, η ΠΓΔΜ, η Γεωργία, η Ρωσία τζιαι η Σλοβακία έχουν πρόσφατα επαναφέρει προϋποθέσεις για πρόσβαση σε εκτρώσεις. Ακόμα τζιαι σε χώρες που οι εκτρώσεις εν νόμιμες, μεγάλες περίοδοι αναμονής τζιαι μεροληπτικές συμβουλευτικές υπηρεσίες δρουν σαν εμπόδια στην πρόσβαση μιας έκτρωσης με ασφάλεια. Νομοθετικές προτάσεις για σχεδόν καθολική απαγόρευση ή οπισθοδρόμηση σε πιο αυστηρούς νόμους για τες εκτρώσεις εγίναν επίσης στην Λετονία, Λιθουανία, Ισπανία, Ρουμανία τζιαι Πολωνία, αλλά εν επέρασαν, αφού απαντήθηκαν με δημόσια κατακραυγή τζιαι διαδηλώσεις. Ανδόρα, Μάλτα, Λίχτενσταϊν, Ιρλανδία, Μονακό τζαι Σαν Μαρίνο έχουν πάρα πολλά περιοριστικούς νόμους για τες εκτρώσεις, με τα τελευταία δύο να απαγορέφκουν τες εκτρώσεις εντελώς. Όπως τζιαι στην Κύπρο, οι Ποινικοί Κώδικες των περισσότερων χωρών που τούτες περιλαμβάνουν κυρώσεις για γυναίκες που υποβάλλουνται σε παράνομες εκτρώσεις, αλλά τζιαι για όσους τες βοηθούν [16]. Μέσα στο τωρινό κλίμα ανόδου της ακροδεξιάς τζιαι της επαναφοράς συντηρητικών παραδοσιακών αξίων στον δημόσιο λόγο, εν σημαντικό να μεν παραμείνουμε σιωπηλές μπροστά στες επιθέσεις που δέχουνται τα αναπαραγωγικά δικαιώματα τζιαι οι σεξουαλικότητές μας. Το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τα σώματά μας χωρίς την παρέμβαση καμιάς εξουσίας που να απειλεί την υγεία μας, τη ζωή μας ή την ελευθερία μας, εν αναπόσπαστο κομμάτι των αγώνων μας για κοινωνική δικαιοσύνη. Τα σώματα μας εν δικά μας, τζιαι όι αναπαραγωγικές μηχανές κανενού συστήματος.
Συσπείρωση Ατάκτων
Δεκέβρης 2017
Υποσημειώσεις τζαι περαιτέρω θκιάβασμα
[1] Silvia Federici, “The reproduction of labour-power in the global economy, Marxist theory and the unfinished feminist revolution”
Silvia Federici, “The reproduction of labour-power in the global economy, Marxist theory and the unfinished feminist revolution”
[2] McBride Stetson, Dorothy (2003) Conclusion: Comparative abortion politics and the case for state feminism.
https://www3.nd.edu/~ggoertz/sgair/McBride%20Stetson2002chp13.pdf
[3] Braidotti, Rosi (2002) Metamorphoses: towards a materialist theory of becoming (Cambridge: Polity Press); Grosz, Elizabeth (1994) Volatile bodies: toward a corporeal feminism (Sydney: Allen and Unwin).
[4] Τούτος εν ένας όρος που εδιατυπώθηκεν πρώτα που την Katha Pollitt. Για περαιτέρω συζήτηση γυρώ που την έκτρωση σαν ένα ηθικό δικαίωμα, δες Pollitt, Katha (2014) Pro: Reclaiming abortion rights (New York: Picador).
[5] McBride Stetson, Dorothy (ibid)
[6] Για μια πιο εκτενή συζήτηση γυρώ που την πολιτική σημειολογία της αντιπροσώπευσης, δες Haraway, Donna (1992) The promises of monsters: a regenerative politics of inappropriate/d others, in: Lawrence Grossber, Cary Nelson & Paula A. Treichler (eds.) Cultural studies (New York, London: Routledge), pp. 295-337.
[7] Dorothy Roberts, “Reproductive Justice, Not Just Rights”
[8] Madame Tlank, “The Battle of all* Mothers (or: No Unauthorised Reproduction)”
Madame Tlank, “The Battle of all* Mothers (or: No Unauthorised Reproduction)”
[9] “Αυξάνονται οι αλλοδαποί, μειώνονται οι Κύπριοι”, Sigmalive
http://www.sigmalive.com/archive/simerini/politics/reportaz/451616
[10] An example of this argument can be found here: http://www.cna.org.cy/webnews.aspx?a=13b07a14e43f4f4e9bd2b891d8310818
[11] Woman who had illegal abortion released (Updated)
[12a] Ο περί Ποινικού Κώδικα Νόμος (ΚΕΦ.154), ΜΕΡΟΣ IV ΠΟΙΝΙΚΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΓΕΝΙΚΑ, Ποινικά Αδικήματα εναντίον των Ηθών
http://www.cylaw.org/nomoi/enop/non-ind/0_154/division-dd12fa068c-825c-475f-8af5-93cb97376e6e.html
[12b] www.un.org/esa/population/publications/abortion/doc/cyprus1.doc
[13] Εκτρώσεις: Τι προβλέπει η πρόταση νόμου του 2015
http://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/437883/ektroseis-ti-problepei-i-protasi-nomoy-toy-2015
[14] Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου: Επιστημονικό Συνέδριο με γενικό θέμα: «Εκτρώσεις: Ιατρικές – Κοινωνικές – Νομικές – Πνευματικές διαστάσεις»
[15] Pollitt, Katha (ibid)
[16] Women’s sexual and reproductive health and rights in Europe
https://rm.coe.int/women-s-sexual-and-reproductive-health-and-rights-in-europe-issue-pape/168076dead
Η Εργατική Δημοκρατία υποστηρίζει:
… αλλά η ψήφος δεν αρκεί χρειάζεται σοσιαλιστική οργάνωση και προοπτική
Οι προεδρικές εκλογές του 2018 γίνονται μέσα σε ένα κλίμα έντονης πολιτικής και ταξικής πόλωσης.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη που ξεκίνησε σαν ανέκδοτο με τα «δεσμεύομαι» και τους συμπεθέρους έχει μετατραπεί σε μια τραγωδία για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους νεολαίους. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο εξαφάνισε εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδίθηκαν με αγώνες και θυσίες δεκαετιών. Διέλυσε τον τομέα της δημόσιας υγείας, όσο κράτος πρόνοιας υπήρχε, οδήγησε στην ανεργία και τη μετανάστευση χιλιάδες νέους και στη φτώχια χιλιάδες συνταξιούχους. Στο Κυπριακό φόρεσε τη φουστανέλα και πέταξε στα σκουπίδια την προοπτική για μια κοινά αποδεκτή διευθέτηση του Κυπριακού με στόχο την επανένωση και την ειρήνη στο νησί. Σήμερα ζητά τη ψήφο μας για να ολοκληρώσει αυτό το έργο.
Δίπλα από αυτόν ο Νικόλας Παπαδόπουλος που ηγείται μιας συμμαχίας από εθνικιστές απορριπτικούς και φασίστες που δεν δέχονται κανένα συμβιβασμό με τους τουρκοκύπριους και απορρίπτουν τον οποιοδήποτε συνεταιρισμό και συνεργασία μαζί τους και προτιμούν ένα καθαρό ελληνοκυπριακό κράτος έστω και αν αυτό θα είναι στη μισή Κύπρο και θα συντηρεί την αντιπαράθεση και τον εθνικό ανταγωνισμό και θα αποτελεί διαρκή απειλή για την ειρήνη στην περιοχή.
Αυτές οι πολιτικές του Αναστασιάδη, του Παπαδόπουλλου αλλά και του Λιλλήκα είναι που άνοιξαν το δρόμο στους φασίστες του ΕΛΑΜ, το παράρτημα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, για να δυναμώσουν και να διεκδικούν σήμερα ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων. Η ενίσχυση αυτών των πολιτικών θα αποθρασύνει ακόμη περισσότερο τους φασίστες.
Από την άλλη βρίσκονται αυτοί που θέλουν τη συμφιλίωση με τους τουρκοκύπριους, που θέλουν μια συμβιβαστική διευθέτηση και ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Αυτοί που μιλούν για την παιδεία της ειρήνης και της επανένωσης, για τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος. Μπροστά σε αυτή την πόλωση δεν πρέπει να έχουμε κανένα δισταγμό, ψηφίζουμε Μαλά και μπαίνουμε στη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις για τη νίκη στις εκλογές. Ψηφίζουμε μαζί με τις χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους που βρεθήκαμε την προηγούμενη περίοδο στις εκδηλώσεις επαναπροσέγγισης, στις απεργίες και τα συλλαλητήρια ενάντια στα μνημόνια, για να δώσουμε ένα τέλος στην κυβέρνηση της λιτότητας, του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Δεν περιμένουμε από τον Μαλά ότι θα μας εξασφαλίσει μια δίκαιη κοινωνία όπως μας υπόσχεται. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα στο καπιταλισμό αφού αυτός που πραγματικά κυβερνά είναι το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και οι μεγαλοκαρχαρίες της αγοράς. Γι αυτό λέμε ότι η ψήφος δεν αρκεί, αλλά χρειάζεται σοσιαλιστική οργάνωση και προοπτική. Χρειάζεται μια άλλη αριστερά, της ανατροπής και του διεθνισμού, και αυτή παλεύουμε να κτίσουμε. Μια νίκη του Μαλά θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση στη νεολαία και τους εργαζόμενους και μπορεί να συμβάλει σε αυτή την προοπτική. Από μόνη της όμως η νίκη του Μαλά δεν αποτελεί εγγύηση ούτε ότι θα υπάρξει μια δημοκρατική, ειρηνική και κοινά αποδεκτή διευθέτηση του Κυπριακού, ούτε είναι αρκετή για να σταματήσει τους φασίστες. Χρειάζεται να κτίσουμε ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα που να είναι κομμάτι ενός δικοινοτικού κινήματος ενάντια στον εθνικισμό και τον πόλεμο, για επανένωση και ειρήνη. Η ψήφος στο Μαλά την Κυριακή 28 Γενάρη και 4 Φλεβάρη, είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Λευκωσία 18 Γενάρη 2018
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΕ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ
ΤΡΙΤΗ 23 ΓΕΝΑΡΗ 2018 ΩΡΑ: 7:30 ΜΜ
Η Συντεχνία Διδακτορικών Επιστημόνων Διδασκαλίας και Έρευνας (ΔΕΔΕ) εξαγγέλλει 48ωρη απεργία στις 22/01/2018 για διεκδίκηση των δικαιωμάτων των μελών της που εργάζονται στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Η Συντεχνία Διδακτορικών Επιστημόνων Διδασκαλίας και Έρευνας (ΔΕΔΕ) έχει εξαγγείλει 48ωρη προειδοποιητική απεργία στις 22 και 23 του Γενάρη στο πανεπιστήμιο Κύπρου, λόγω της άρνησης των πρυτανικών αρχών να συζητήσουν μία σειρά από αιτήματα και εισηγήσεις της που αφορούν τη βελτίωση της ποιότητας του ερευνητικού και διδακτικού έργου, καθώς επίσης στοιχειώδη δικαιώματα όπως αξιοπρεπή μισθό, άδεια μητρότητας και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα αιτήματα αυτά, που θα λειτουργήσουν προς όφελος τόσο της ακαδημαϊκής κοινότητας όσο και της κοινωνίας σαν σύνολο, είχαν τεθεί από την ΔΕΔΕ επίσημα εδώ και δύο χρόνια, ωστόσο η πρυτανεία επέλεξε να τα αγνοήσει επιδεικτικά.
Ο Πρύτανης Κωνσταντίνος Χριστοφίδης σε πρόσφατη δήλωσή του έφτασε μέχρι το σημείο να ισχυριστεί ότι τα «παιδιά αυτά» [sic] δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί δεν είναι εργαζόμενοι, προφανώς επειδή θεωρεί ερευνητές και διδάσκοντες, κατόχους διδακτορικού τίτλου, ως σκλάβους κι όχι ως ισότιμα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος πρύτανης συμπεριφέρεται σαν τσιφλικάς απέναντι σε δουλοπάροικους. Παρόμοια αυταρχικότητα επέδειξε και απέναντι στους φοιτητές τους οποίους εξανάγκασε, με την απειλή της μη εγγραφής στα μαθήματα, να πληρώσουν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη την οποία ο ίδιος επέλεξε, χωρίς καμία συζήτηση και χωρίς να δώσει εναλλακτική επιλογή. Φυσικά η αλαζονεία του δεν περιορίζεται στα «στενά» όρια του πανεπιστημίου. Πριν από λίγο καιρό είχε απειλήσει τους πολίτες της Λάρνακας με ακύρωση των σχεδίων για δημιουργία πανεπιστημιακής σχολής στη Λάρνακα, εάν οι Λαρνακείς δεν αποδέχονταν την κατασκευή βιομηχανικού λιμανιού στην πόλη τους.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι ερευνητές και διδάσκοντες που εκπροσωπεί η ΔΕΔΕ αποτελούν μία ακόμα κατηγορία επισφαλώς εργαζόμενων και πενιχρά αμειβόμενων ανθρώπων, η οποία εμφανίζεται όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο αλλαγής των εργασιακών σχέσεων που ακολουθεί ο νεοφιλελευθερισμός. Η στήριξή μας στις κινητοποιήσεις της ΔΕΔΕ είναι σημαντική και μας αφορά όλους γιατί διεκδικεί αυτονόητα δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Ευελπιστούμε ότι ο αγώνας τους θα αποτελέσει την απαρχή διεκδικήσεων και από άλλες κατηγορίες επισφαλώς εργαζομένων όπως συμβασιούχων αορίστου χρόνου, εργαζομένων με παροχή υπηρεσιών ή ημιαπασχολούμενων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι αυτή τη στιγμή είναι έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών.
Απέναντι στην ασυδοσία της κυριαρχίας απαντούμε με αλληλεγγύη.
Νίκη στον αγώνα της ΔΕΔΕ.
Συσπείρωση Ατάκτων
16/01/2018
The bi-communal magazine Hade has been digitized and is now available on both the Greek, and the English version of the site. The magazine was the first bi-communal publication after 1974 and was printed and circulated on both sides of the green line in the late 1990s and early 2000s. With the exception of the pilot issue (Issue 0), which was in English, all other issues were mainly bi-lingual, and included texts in both Greek and Turkish.
Secularism in Cyprus has it's own history – or at least in a part of the country... The Greek – Cypriot community has been and still is one of the most religious societies in Europe. The Church's hegemony can be traced back in the ottoman times and it is still obvious and dominant in many fields, prime among them being education. On the other hand, whereas the Turkish- Cypriots have historically been one of the most secular communities in the so called muslim world, they face – especially during the last decade- an attempt of imposed religionisation through education.
Şener Elcil and Pavlos Pavlou will attempt to explain the historical and contemporary relations between organised religion, politics and education in Cyprus. Şener Elcil is the General Secretary of the Turkish Cypriot teachers' trade union KTÖS. Pavlos Pavlou teaches history in secondary education and at the European University.
Στο Αυτόνομο Σχολείο του Σεπτέμβρη θα συζητήσουμε για το θέμα των εκποιήσεων, το καινούργιο νομοθετικό πλαίσιο και τις δυνατότητες αντίστασης από την κοινωνία. Φιλοξενούμε τους:
Μάγια Αθανατου, LLM by Research: 'The New Legal Foreclosure Regime in Cyprus: Time that …
Οι εκδόσεις Θούπος εν ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα με έδρα την Κύπρο. Εδημιουργήθηκαν με σκοπό να πυκνώσουν τες ανατρεπτικές λέξεις τζιαι σελίδες στο νησί.
Ο στόχος υλοποιείται προς θκιό κατευθύνσεις :
Που τη μια με προώθηση της θεωρίας, έρευνας τζιαι συλλογικής γνώσης για τον κοινωνικό ανταγωνισμό τζαι που την άλλη με την διάδοση των κινηματικών ιδεών τζιαι πρακτικών ευρύτερα στον κοινωνικό ιστό.
Σε τούντην κατεύθυνση δρομολογείται η έκδοση ενός εύρους υλικού, πρωτοεμφανιζόμενου αλλά τζιαι ανατυπωμένου, με μια μεγάλη γκάμα θεμάτων.
Ελπίζουμε οι εκδόσεις να μπορέσουν να λειτουργήσουν στα πρότυπα της συνεργατικής παράδοσης τζαι ότι αρκετά μέλη με μια μικρή συνδρομή ή εισφορά θα επιτρέψουν την υλοποίηση άλλης μιας αναγκαίας υποδομής για τις ανάγκες του ανταγωνιστικού κινήματος
Τέλος είμαστε ανοιχτοί/ες σε ιδέες τζιαι συνεργασίες για μελλοντικά πρότζεκτ.
Λευκωσία, Καλοκαίρι 2017
Στο Αυτόνομο Σχολείο του Σεπτέμβρη θα συζητήσουμε για το θέμα των εκποιήσεων, το καινούργιο νομοθετικό πλαίσιο και τις δυνατότητες αντίστασης από την κοινωνία. Φιλοξενούμε τους:
Μάγια Αθανατου, LLM by Research: 'The New Legal Foreclosure Regime in Cyprus: Time that is not Wasted, Time that Counts'
Σύνοψη παρουσίασης: Θα προσπαθήσω να αναδείξω κάποια χαρακτηριστικά των νομοθετικών μεταρρυθμίσεων σε σχέση με τις εκποιήσεις και την αφερεγγυότητα φυσικών προσώπων όπως αυτές προέκυψαν έπειτα του προγράμματος οικονομικής μεταρρύθμισης μεταξύ της Κύπρου και των Δανειστών της. Στα πλαίσια πτυχιακής, έθεσα ερωτήματα σε σχέση με το ρόλο του ‘χρόνου’ στις πρόσφατες αλλαγές. Η έννοια του χρόνου αποτελεί βάση με την οποία προσεγγίζω τρία κυρίως θέματα. Πρώτον, το ρόλο της ίδιας της απειλής έναντι της πρώτης κατοικίας. Υποστηρίζω ότι η σχετική απειλή εκφράζει αντιπαραθέσεις με συγκεκριμένες πτυχές κοινωνικού χρόνου στην Κύπρο που σχετίζονται με την απώλεια πρώτης κατοικίας. Δεύτερον, το ‘δίχτυ προστασίας’ που παρέχεται από το πλαίσιο αφερεγγυότητας. Υποστηρίζω πως βασικά ελαττώματα και κίνδυνοι που σχετίζονται με το ‘δίχτυ προστασίας’ συναρτούν με την ενεργοποίηση και την δόμηση του ατομικού χρόνου. Τρίτον, θέτω ερωτήματα για την έννοια ‘νόμοι-εξπρές’, υποστηρίζοντας ότι ο όρος επιτάχυνση μπορεί να κατανοηθεί και ως τον συντονισμό διαφορετικών χρονικών συμπεριφορών, ακόμα και των καθυστερήσεων και της έλλειψης χρόνου.
Δημήτρης Δημητρίου, Κινημα Ενάντιας Στις Εκποιήσεις: «Εκποιήσεις με διαδικασίες express όπως κατοχυρώνονται στο νέο νομοθετικό πλαίσιο»
Το Κίνημα ξεκίνησε από τα μέσα του 2013 με πρώτη κινητοποίηση τη πορεία προς το προεδρικό το καλοκαίρι του ιδίου χρόνου. Εντατικοποίηση των δράσεων σημειώθηκε το 2014 ιδιαίτερα λίγο πριν και κατά τη διάρκεια των συζητήσεων του νέου νομοθετικού πλαισίου , Σεπτέμβρη 2014 με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας έξω από τη βουλή .
Το περιοδικό Τραίνο Στην Πόλη ήταν ένα από τα πρώτα έντυπα του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου στην Κύπρο. Το πρώτο τεύχος εκδόθηκε στην Λεμεσό το 1987 και το τελευταίο το 1994.
Πλέον, και τα 11 τεύχη του περιοδικού είναι διαθέσιμα στο Αρχείο σε μορφή PDF, ωστόσο μια σειρά από εργασίες πρέπει να ακολουθήσουν, και η βοήθεια σας είναι αναγκαία.
Για οποιαδήποτε βοήθεια μπορείτε να προσφέρετε, επικοινωνήστε μαζί μας με email στο arxeio@riseup.net.
Συζήτηση με τους: Πανίκο Λαπηθιώτη, μαχητή της Αντίστασης Ανδρέα Σαβουλλή, πρώην πρόεδρο του Μορφωτικού Συλλόγου «Πρόοδος» Καϊμακλίου
Τρίτη, 25/7/2017 ώρα: 19.30 στον Κοινωνικό Χώρο Kaymakκιν, Αρχ. Μακαρίου 127, Καϊμακλί
Συζήτηση με τους: Πανίκο Λαπηθιώτη, μαχητή της Αντίστασης Ανδρέα Σαβουλλή, πρώην πρόεδρο του Μορφωτικού Συλλόγου «Πρόοδος» Καϊμακλίου
Τρίτη, 25/7/2017 ώρα: 19.30 στον Κοινωνικό Χώρο Kaymakκιν, Αρχ. Μακαρίου 127, Καϊμακλί
Ανακοινώνουμε την διάθεση των πρώτων 6 τευχών του εξαιρετικά σημαντικού περιοδικού της Λευκωσίας, Εντός των Τειχών.
Το Εντός των Τειχών κυκλοφόρησε μεταξύ των ετών 1985 και 1989, με 41 τεύχη στο σύνολο του. Έχουμε ολοκληρώσει την ψηφιοποίηση των πρώτων 6, δηλαδή όλα τα τεύχη που κυκλοφόρησαν το 1985. Σύντομα θα είναι διαθέσιμα και τα τεύχη 7 έως 17, που καλύπτουν τον επόμενο χρόνο κυκλοφορίας του περιοδικού, το 1986.
Όπως και για κάθε υλικό που ανεβάζουμε στο Αρχείο, η διαθεσιμότητα των σκαναρισμένων PDF είναι μόνο η αρχή. Χρειαζόμαστε την βοήθεια σας για την καλύτερη ταξινόμηση και ιστορική πλαισίωση του κάθε υλικού, την δακτυλογράφηση των σκαναρισμένων σελίδων και την μετάφραση του υλικού προς τα Αγγλικά και τα Τουρκικά.
Επίσης, για το Εντός των Τειχών, χρειαζόμαστε το τεύχος 28, το οποίο δεν έχουμε ανακτήσει ακόμα.
Για οποιαδήποτε βοήθεια μπορείτε να προσφέρετε, επικοινωνήστε μαζί μας με email στο arxeio@riseup.net.
Το ακόλουθο υλικό έχει προσθεθεί στο Αρχείο - The Following Documents have been added to the Archive (in the Greek language section):
Επίσεις δακτυλογραφήθηκαν τα ακόλουθα κείμενα στα Ελληνικά - In Addition, the following articles have been typed in Greek:
Στο δεύτερο αυτόνομο σχολείο του Ιούνη, θα συζητήσουμε με τον ιστορικό / οθωμανολόγο Αντώνη Χατζήκυριακου: " Όταν η ιστορία μαθαίνει από το κίνημα: από την οικονομική στην περιβαλλοντική ιστορία και από την Κύπρο στη Μαδέιρα"
Στο δεύτερο αυτόνομο σχολείο του Ιούνη, θα συζητήσουμε με τον ιστορικό / οθωμανολόγο Αντώνη Χατζήκυριακου: " Όταν η ιστορία μαθαίνει από το κίνημα: από την οικονομική στην περιβαλλοντική ιστορία και από την Κύπρο στη Μαδέιρα"
We invite everyone to join our screening of the documentary “Beyond Gay: the Politics of Pride” on the 9th of May at Social Space Kaymakκιν, in Kaymakli, at 19:00. Following the screening, there will be presentations from members of antifa λευkoşa, Dayanışma, Queer Cyprus and Syspirosi Atakton on LGBTQI+ activism and pride experiences in Cyprus, continued with open discussion.
Το Κινηματικό Αρχείο μοιράζεται τις ανησυχίες που εκφράζει το πιο κάτω σημείωμα της Συσπείρωσης Ατάκτων. Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα της οργάνωσης.
Την Παρασκευή 12 Μάη, η αστυνομία έβαλε στο μάτι μια ιστοσελίδα που είναι ξεκάθαρα πλατφόρμα δημοσίευσης για φάρσες. Εσυλλάβαν με την κατηγορία της διάδωσης ψευδών ειδήσεων έναν άτομο που εδημοσίευσεν φάρσα με πρωταγωνιστήν τον εαυτόν του.
Σύμφωνα με τες εφημερίδες, που την Παρασκευή εψάχναν τρόπο να μπλοκκάρουν την ιστοσελίδα για λόγους “δημοσίου συμφέροντος”. Την Δευτέρα είχαν ήδη έτοιμη την λύση: εχρησιμοποιήσαν δύο νόμους που έν έχουν καμιά σχέση με την υπόθεση για να αναγκάσουν τις εταιρίες που παρέχουν πρόσβαση στο ίντερνετ να μπλοκκάρουν ολόκληρη την πλατφόρμα. Πρόκειται για τον νόμο καταπολέμησης της παιδικής πορνογραφίας, τζιαι τζιείνον για τον ηλεκτρονικόν τζόγο. Δηλαδή, ό,τι ήβραν για να τελειώνουν – έτσι τζι αλλιώς ο φαρσέρ ακόμα εν εκαταδικάστηκε, τζιαι φυσικά μια ολόκληρη πλατφόρμα έν μπόρει να φέρει ευθύνη για την ανάρτηση ενός χρήστη της, άρα νομική κάλυψη μηδέν για την απόφασήν τους. Σημειώνουμεν βέβαια ότι μέχρι στιγμής κάποιες εταιρίες αγνοήσαν το αίτημα του κράτους.
Για εμάς τούτη η εξέλιξη εν ανησυχητική. Πρόκειται για περισταστικό λογοκρισίας της ηλεκτρονικής έκφρασης, με αρκήν έναν εύκολο στόχο χωρίς πολιτική σημασία, το οποίο ελπίζουν να περάσει απαρατήρητο.
Αν για το “δημόσιο συμφέρον” ξεκινήσουν να μπλοκκάρουν σελίδες όποτε θέλουν, ίσως φέρνοντας τζιαι νόμους που να τους προσφέρουν νομική κάλυψη στο μέλλον, η διεθνής εμπειρία δείχνει μας ότι το κίνημαν της αντιπληροφόρησης το οποίο η σΑ θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό, αλλά τζιαι της συλλογικής συγγραφής (όπως το έργο της Wikipedia) γίνουνται στόχοι.
Ας μεν συνηθίσουμεν λοιπόν στην ηλέ-αστυνομία ακόμα τζιαι αν πρόκεται για φάρσες, γιατί κάθε μικρή ολίσθηση προς τον ολοκληρωτισμό περνά εύκολα απαρατήρητη την στιγμή που γίνεται.
Ζητούμεν που τα κυπριακά μέσα αντιπληροφόρησης τζιαι ριζοσπαστικής συζήτησης (οργανώσεις τζιαι bloggers) να μεν περιμένουν να γίνει ο χώρος μας στόχος πριν εναντιωθούμεν δημόσια σε τούτες τες πρακτικές.
We invite everyone to join our screening of the documentary “Beyond Gay: the Politics of Pride” on the 9th of May at Social Space Kaymakκιν, in Kaymakli, at 19:00. Following the screening, there will be presentations from members of antifa λευkoşa, Dayanışma, Queer Cyprus and Syspirosi Atakton on LGBTQI+ activism and pride experiences in Cyprus, continued with open discussion.
Με αφορμή τη συνάντηση των G20 στο Αμβούργο τον Ιούλιο του 2017 και τις κινητοποιήσεις που διοργανώνονται στο Αμβούργο εκείνες τις μέρες, αφιερώνουμε το αυτόνομο σχολείο του Μαίου για να συζητήσουμε την ιστορία των κινητοποιήσεων του κινήματος παγκόσμιας δικαιοσύνης, ξεκινώντας από το Σιάτλ το 1999 και φτάνοντας μέχρι το Αμβούργο.
H Συσπείρωση Ατάκτων οργανώνει για το αυτόνομο σχολείο Απριλίου την εκδήλωση “Μετακινήσεις και έμφυλες διαφορές”.
Στην εκδήλωση θα γίνει προβολή της ταινίας μικρού μήκους “Romeo&Juliet@Freeland” και συζήτηση με τη δημιουργό Μαρία Σαρρή καθώς και εισήγηση απο τον Άκη Γαβριηλίδη: “Είναι η μαντίλα σύμβολο θρησκευτικής καταπίεσης;”.
Το link περιέχει αρχείο PDF που μας στάλθηκε, που αρχειοθετεί περιπτώσεις φασισμού, ξενοφοβίας, εκμετάλλευσης μεταναστών/τριών και προσφύγων στην Κυπριακή Δημοκρατία την περίοδο 1999-2017 από διάφορες πηγές.
Φασισμός, Ξενοφοβία, Εκμεταλλευση και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο - Πέμπτη Έκδοση
Γλώσσα πηγών: Ελληνικά, Αγγλικά. Γλώσσα Τίτλου, Περιεχομένων: Ελληνικά, Ελληνικά/Αγγλικά.
The following link contains a PDF file we received archiving incidents of Fascist, Racist, Xenophobic and Migrant/Refugee Exploitation in the Republic of Cyprus in the period 1999-2017 from various sources.
Φασισμός, Ξενοφοβία, Εκμεταλλευση και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο - Πέμπτη Έκδοση
Language of Sources: Greek, some English. Language of Title - Table of Contents: Greek, Greek/Englsih.
Στα πλαίσια του Αυτόνομου Σχολείου του Φεβρουαρίου, η Συσπείρωση Ατάκτων φιλοξενεί συζήτηση με θέμα Ριζοσπαστικές Αφηγήσεις για το Κυπριακό που το 1970 τζιαι μετά: Η Άνοδος της Κυπριακής Συνείδησης τζιαι του Δικοινοτικού Κινήματος με τον εκπαιδευτικό - δημοσιογράφο Κωστή Αχνιώτη τζιαι τον κοινωνιολόγο Αντρέα Παναγιώτου.
The next Autonomous School organized by Syspirosi atakton will host Dayanışma on a presentation concerning the perspectives of various political groups and organizations in the north cyprus, in regards to the negotiations for the solution of the Cyprus issue. An open discussion will follow laying the basis of a grass root approach amongst people living in the north and south side of the border. Dayanisma is a Turkish Cypriot activists group. You can find more here: http://dayanismanet.org/
The next Autonomous School organized by Syspirosi atakton will host Dayanışma on a presentation concerning the perspectives of various political groups and organizations in the north cyprus, in regards to the negotiations for the solution of the Cyprus issue. An open discussion will follow laying the basis of a grass root approach amongst people living in the north and south side of the border. Dayanisma is a Turkish Cypriot activists group. You can find more here: http://dayanismanet.org/
2004. 2010. 2017. Το κυπριακό επανέρχεται στην διπλωματική πραγματικότητα και την επιχειρηματική σκακιέρα για να ακονίσει τους αλληλοσυγκρουόμενους εθνικισμούς Ελλάδας και Τουρκίας ταυτόχρονα με την ατσαλένια αποικιοκρατική κυριαρχία.
Με ή χωρίς σχέδιο, η Κύπρος, από τη δεκαετία του ’50 όταν ο ελληνικός εθνικισμός εγκαταστάθηκε για τα καλά στο νησί, με την απαραίτητη συνδρομή της Εκκλησίας, μετατρέπεται σε ιδανικό πεδίο ώστε να ξεδιπλωθούν τα σχέδια του εκάστοτε εθνικιστή: λήσταρχου, τεχνοκράτη, δεξιού και αριστερού πατριώτη. Είτε τον λένε Κοτζιά είτε Ερντογάν. Είτε σκορπά το πατροπαράδοτο δηλητήριο του εθνικισμού της ‘μητέρας-πατρίδας’ είτε το μεταλλαγμένο προϊόν του καπιταληστρικού μέλλοντος. Γρίβας, Γιωρκάτζης, Ντενκτάς, είναι πρόσωπα που συμπυκνώνουν με αιματοβαμμένο τρόπο την ιστορία του κυπριακού ως θέμα διαμοιρασμού της εξουσίας μεταξύ των πολιτικών ελίτ, συγκαλύπτοντας την καταστροφή της κοινής κυπριακής κουλτούρας και των μικρών κοινοτήτων μέσω της συγκρότησης εθνοκρατους, ενός θεσμού που προωθεί την ομογενοποίηση, την ομοιομορφία, την υπακοή, τον μιλιταρισμό. Σε αυτόν τον χορό των εθνικιστών -τεράτων- το διεθνές κεφάλαιο δεν θα έμενε απέξω υποσχόμενο την ‘κόλαση’ του καπιταλιστικού ονείρου.
Οι Κύπριοι/-ες και από τις δυο πλευρές γνωρίζουν όμως καλά ότι υπάρχει λύση, λύση που μόνον η αυτόνομη ακηδεμόνευτη κοινωνική κίνηση μπορεί να επιβάλλει -προωθώντας την αποστρατιωτικοποίηση, ρίχνοντας τα συρματοπλέγματα που διαχωρίζουν το νησί, τα τείχη μεταξύ των ανθρώπων και τα εμπόδια που θέτει η ύπαρξη του Κυπριακού στην κοινωνική πρόοδο και στη ριζοσπαστική δράση. Αναγνωρίζουν τις προοπτικές που θα δημιουργήσει η επίλυσή του και την δυναμική που θα ανοίξει για την υπέρβαση της ηγεμονίας των εθνικιστικών ιδεολογιών και την αναίρεση της γεωγραφικής διαίρεσης του νησιού.
Οι διαδηλώσεις των Τουρκοκυπρίων το 2011, το κίνημα του Occupy μεταξύ 2011-12 και πολλές κοινές αντιμιλιταριστικές, εκπαιδευτικές και περιβαλλοντικές δράσεις κράτησαν τις γέφυρες της επανένωσης ανοικτές.
Σήμερα η πολιτική επίλυση του κυπριακού προβλήματος στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητη, μέσα από μία νέα αντίληψη του «κοινού», γεωγραφικού, οικολογικού, ιστορικού, κοινωνικού και πολιτιστικού χώρου, ως χώρου ελευθερίας, όπως επισημαίνει η ‘Συσπείρωση Ατάκτων’.
Με συντρόφους από τη Συσπείρωση Ατάκτων θα συζητήσουμε τη λύση του κυπριακού ως διαρκούς διαδικασίας και τους αγώνες του κινήματος ενάντια στον εθνικισμό, την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017, στις 19:30 στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Nosotros (Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια).
Στις 3 Γενάρη διοργανώσαμε μια πρώτη παρουσίαση του Αρχείου στον Κοινωνικό Χώρο Kaymakκιν. Στο infobox κατεβάσματος δίπλα μπορείτε να βρείτε τα slides από την παρουσίαση.
Για να επικοινωνήσετε με το Αρχείο, στείλτε ένα email στην διεύθυνση arxeio@riseup.net.
One Radical Planet