Login
Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.
Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.
Below is a list of archives containing resources on Cyprus:
1. PIO Archive – Contains digitized newspapers and magazines from Cyprus. Part of the collection has been digitized and physical access is possible at their facilities. Website: https://pressarchive.cy/s/en/page/homepage
2. Digital Herodotous – Archive of RIK (CyBC), containing audio and video material from the Cypriot state broadcaster. Webaite: https://www.digital-herodotus.eu/archive/
3. Polignosi – A Greek-language online Cypriot encyclopedia with content on various topics related to Cyprus. It has occasionally proven useful, as it includes information on subjects for which no other online information exists. Website: https://www.polignosi.com/
4. Cyprus Movements Archive – An open-access archive of the Cypriot radical movement, containing leaflets, magazines, brochures and other material. At present available only as a Wayback Machine backup. Website: https://web.archive.org/web/20250428183645/https://movementsarchive.org/doku.php?id=start. Internet Archive account: https://archive.org/details/@kinimatiko_arxeio
5. CyLaw – A website that collects and makes available the full text of laws and legal cases in Cyprus. Website: https://www.cylaw.org
6. Clio for Gender – A digital archive dedicated to the women’s movement in Cyprus. Currently of limited use. Website: http://www.clioforgender.com/clioarchive
7. Wayback Machine – An online tool created by the Internet Archive. It allows users to back up websites and access archived versions of websites stored in its database. An excellent resource both for backing up online entries and retrieving material that is no longer available online. Website: https://web.archive.org
Διαβάστε το πρώτο τεύχος του περιοδικού του Πολιτιστικού Ιδρύματος 1948.
Τζαι το αποτέλεσμα; «οκ εν ήταν «καταστροφικό πλήγμα» ο αμερικανικός βομβαρδισμός... μα εν ανάγκη να το λαλούμεν σιόρ; [λαλούν στο background οι «παίκτες» στην δυτική κοινωνία του θεάματος]...
Ο Τραμπ εφάνηκεν αρχικά να τραφκιέται που τον Νετανιάχου, που είσιεν ανάγκη εμφανώς εξωτερικές μετατοπίσεις, μπροστά στις δίκες που έσιει μπροστά του για διαφθορά... Αλλά μετά που μιαν παναϋρκώτικη επικρότηση της επίθεσης του Ισραήλ [«εξαιρετικό», «άμεση παράδοση» κλπ] εφάνηκε να προσπαθεί να έβρει ρόλο. Το Ισραήλ έισιεν δολοφονήσει τζιαι τον ιρανό διαπραγματεύτή σαν μια ακόμα πρόκληση. Οπότε ο Τραμπ είπε θα το σκεφτεί, τζιαι μετά έπαιξεν το «αφού ετέλειωσεν το ζήτημα με τα πυρηνικά – με το βομβαρδισμό – να γίνει εκεχειρία». Κάπου σε τζήνο το πλαίσιο οι αμερικανοί πρέπει να ήβραν ξανά άκρες με το Ιράν, τζιαι είχαμε ένα θέαμα κατάληξης - με τους ιρανούν να φαίνεται να έχουν πληροφορηθεί που θα εκτυπούσαν οι αμερικανοί, τζιαι οι αμερικάνοί να έχουν πληροφορηθεί, ανάλογα μετά, για τις βάσεις τους που θα κτυπούσαν οι Ιρανοί... Η εκεχειρία ουσιαστικά έγινε μεταξύ Ιράν τζιαι ΗΠΑ αρχικά....
Ο Νετανιάχου πρέπει να το επάλευκεν μέχρι το τέλος, να συντηρήσει τον πόλεμο, αλλά τα στοιχεία που το εσωτερικό του Ισραή, εδείχναν ένα μαζικό σιοκ... Οι ισραηλινοί ενοιώσαν την εμπειρία να σε βομβαρδίζουν..
– το φάντασμα της διαπλοκής
Η προκλητική υποκρισία της Κυβέρνησης Χριστοδουλίδης για τον Βοηθό Αρχηγό Αστυνομίας Μ. Κατσουνωτό: η πειθαρχική δίωξη, βασισμένη σε πορίσματα ανακριτών (Αιμιλιανίδη, Αρναούτη), παρέμεινε στο συρτάρι, ο αξιωματικός προήχθη σε Βοηθό Αρχηγό και τώρα που το πολιτικό κόστος πιέζει την Κυβέρνηση, θυμήθηκαν να κάνουν πειθαρχική έρευνα, χωρίς καν να μας πουν για ποια αδικήματα. Θα ερευνηθεί το αδίκημα κατάχρησης εξουσίας που είχε υποδείξει ο Αχ. Αιμιλιανίδης και το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε απόλυση; Είναι προφανές ότι ο κ. Κατσουνωτός έχει προστασία τόσο από την Κυβέρνηση όσο και από τη Νομική Υπηρεσία. Κυβέρνηση και Νομική Υπηρεσία φαίνεται να ενεργούν συμπληρωματικά σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Κατά τα άλλα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θεωρώντας ότι απευθύνεται σε πολίτες που στερούνται στοιχειώδους αντίληψης, ισχυρίζεται ότι λαμβάνει μέτρα για πάταξη της διαφθοράς.
Αξίζουμε μια καλύτερη χώρα. Μια χώρα στην οποία οι πολίτες θα μπορούν να εμπιστεύονται τις αρχές και τους θεσμούς, Στο χέρι μας είναι αν θα την αποκτήσουμε.
Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση στο πρώτο σχόλιο.
Δολοφονία Θανάση: Αδιανόητοι ισχυρισμοί από αστυνομικό - Ρίχνει ευθύνες στην οικογένεια
Το ότι συνειρμικά, τούτην την περίοδο των αποκαλύψεων σημείων συρραφής του υπόκοσμου με δημόσιες μορφές εξουσίας, μια πτέρυγα των δημόσιων θεσμών φαίνεται να λειτουργεί με στόχο την συγκάλυψη.... όπως στην υπόθεση του Θανάση... διαμορφώνει μιαν ενδιαφέρουσα ιστορική στιγμή στις εικόνες του φαντασιακού της κοινωνίας για τις κατασταλτικές λειτουργίες του κράτους [αστυνομία, νομική υπηρεσία κοκ] τζαι των μηχανισμών συγκάλυψης...
...Κάτι φαίνεται.. που ήταν συγκαλυμμένο με ιερότητα προηγουμένως....
Νομοσχέδιο που περιορίζει το δικαίωμα στη διαδήλωση και την ειρηνική διαμαρτυρία στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.
Παλαιότερη εκδοχή του νομοσχεδίου που είχε προταθεί το 2024 μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.
Η Γλωσσολογική Εταιρεία Κύπρου εκφράζει τον έντονο προβληματισμό της για τον δημόσιο λόγο περί γλώσσας που αναπτύχθηκε τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την απόσυρση του βιβλίου «Στες πέτρες» από τη 19η Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία. Η έντονη και συχνά φορτισμένη αντιπαράθεση που παρατηρείται ανέδειξε πλήθος παρανοήσεων και επιστημονικά αστήρικτων απόψεων γύρω από την κυπριακή ελληνική και τη θέση της στον δημόσιο λόγο και την κυπριακή κοινωνία.
Ως ο επιστημονικός φορέας εκπροσώπησης των γλωσσολόγων στην Κύπρο, οφείλουμε να συμβάλουμε στη δημόσια συζήτηση αποσαφηνίζοντας κρίσιμες έννοιες και αναδεικνύοντας τεκμηριωμένες επιστημονικές θέσεις.
Ένα ζήτημα που προκάλεσε σύγχυση στον κόσμο αυτές τις μέρες ήταν και τα γλωσσωνύμια που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για αναφορά στις γλωσσικές ποικιλίες της Κύπρου και συγκεκριμένα οι όροι «κυπριακή ελληνική» και «κυπριακή τουρκική» (καθώς και οι εναλλακτικές ονομασίες που μπορεί να βρει κανείς σε καθημερινό ύφος, συγκεκριμένα «ελληνοκυπριακά» και «τουρκοκυπριακά» αντίστοιχα). Σημειώνουμε πως η χρήση όρων όπως «κυπριακή ελληνική» (Cypriot Greek) συνιστά καθιερωμένη πρακτική στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία και δεν υποδηλώνει την ύπαρξη ξεχωριστής γλώσσας ή την αξίωση επίσημου καθεστώτος. Αντιθέτως, ο όρος «κυπριακή ελληνική» αποτελεί ουδέτερο γλωσσολογικό όρο που περιγράφει μια γλωσσική ποικιλία της ελληνικής, ανάλογο με όρους όπως «καναδική γαλλική» ή «μαροκινή αραβική».
Η αντίδραση απέναντι στην κυπριακή, είτε μέσω ρητής απαξίωσης και περιφρονητικών χαρακτηρισμών είτε μέσω συγκεκαλυμμένης υποτίμησης του τύπου «εγώ εκτιμώ τη διάλεκτο, αλλά...» συνδέεται με ιστορικά και ιδεολογικά φορτισμένες αντιλήψεις περί γλωσσικής «κανονικότητας» και «ορθότητας». Η ταύτιση της κοινής νεοελληνικής με τη λογική, την παιδεία και την εθνική καθαρότητα αναπαράγει μοτίβα του ελληνικού γλωσσικού ζητήματος του 19ου και 20ού αιώνα, τα οποία έχουν πλέον επιστημονικά ξεπεραστεί.
Βασική αρχή της επιστήμης της γλωσσολογίας είναι πως κάθε γλωσσική ποικιλία, είτε αυτή την ονομάσουμε «γλώσσα» είτε «διάλεκτο» είτε «ιδίωμα» είτε «patois» κ.λπ. μπορεί δυνητικά να εκφράσει τα πάντα, καθώς δεν υπάρχουν ούτε ανώτερες και κατώτερες γλωσσικές ποικιλίες, ούτε λιγότερο ή περισσότερο εκφραστικές και πλούσιες. Επομένως, και η κυπριακή ελληνική, όπως και κάθε άλλη φυσική γλωσσική ποικιλία, είναι απολύτως ικανή να εκφράσει κάθε είδος νοήματος σε κάθε επίπεδο λόγου: προφορικό, γραπτό, λογοτεχνικό, επιστημονικό.
Η αντίδραση στη χρήση της κυπριακής ελληνικής στο δημόσιο πεδίο προδίδει μια φοβική και αστυνομευτική λογική, που επιδιώκει τον περιορισμό της γλωσσικής έκφρασης και της πολυφωνίας, κάτι που είναι επιζήμιο για την ελληνική γλώσσα. Επιπλέον, το να στιγματίζεται η χρήση της κυπριακής ως ιδεολογική πράξη, ενώ η επιλογή της κοινής νεοελληνικής να προβάλλεται ως «φυσιολογική» και «ουδέτερη», είναι από μόνο του ιδεολογική πράξη ―η διαφορά είναι, απλώς, πως η δεύτερη είναι εδραιωμένη ως κυρίαρχη ιδεολογία.
Είναι, επίσης, αντιφατικό να υποστηρίζεται η αντιεπιστημονική και ιδεολογικά εμφορούμενη άποψη ότι η χρήση της κυπριακής μπορεί να επιφέρει «αφελληνισμό» των Ελληνοκυπρίων, ενώ ταυτόχρονα να χαρακτηρίζεται (συχνά από τα ίδια άτομα) η κυπριακή ελληνική ως αυθεντικά ελληνική, σχεδόν αρχαία, μέχρι και «ομηρική» (θέση που δεν ισχύει επιστημονικά, καθώς η κυπριακή ελληνική, όπως και σχεδόν όλες οι νεοελληνικές γλωσσικές ποικιλίες, συμπεριλαμβανομένης της κοινής, προέρχονται από την ελληνιστική κοινή μέσω της μεσαιωνικής ελληνικής).
Η κατασκευή ενός φαντασιακού Άλλου που θέλει να καταστρέψει τη γλώσσα είναι μια γνωστή από την επιστημονική βιβλιογραφία φοβική στρατηγική που εργαλειοποιεί τη γλώσσα για πρόκληση ηθικού πανικού, ενισχύει διχαστικά αφηγήματα και καταλήγει να στιγματίζει εν προκειμένω τον διαλεκτικό λόγο. Η ύπαρξη και συνύπαρξη της κυπριακής ελληνικής και της κοινής νεοελληνικής ―αλλά και ευρύτερα η πολυγλωσσία― δεν είναι πρόβλημα προς επίλυση· είναι πλούτος προς αξιοποίηση. Η ενίσχυση της γλωσσικής αυτοπεποίθησης, η ανάπτυξη πολλαπλών εκφραστικών τρόπων και η διεύρυνση του γλωσσικού ρεπερτορίου των ομιλητών και ομιλητριών είναι κατευθύνσεις που προάγουν τόσο την παιδεία όσο και την πολιτότητα. Επομένως, η κυπριακή κοινωνία χρειάζεται αυτόν τον γλωσσικό πλουραλισμό· αυτό που δεν χρειάζεται είναι η αστυνόμευση της γλωσσικής έκφρασης.
Η καινοφανής απαίτηση να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά οι επίσημες γλώσσες της Κυπριακής Δημοκρατίας στον δημόσιο λόγο ―ακόμα και στην τέχνη― εκτός από ανεδαφική είναι και βαθιά αντιδημοκρατική. Το σύνταγμα ―ορθά― πουθενά δεν απαγορεύει την αξιοποίηση της γλωσσικής ποικιλότητας, που αποτελεί και άσκηση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης σε μια πλουραλιστική κοινωνία.
Εν κατακλείδι, η υποτίμηση και απαξίωση της κυπριακής ελληνικής δεν είναι ουδέτερη: είναι ιδεολογική πράξη. Κάθε γλωσσική ποικιλία αποτελεί φορέα ταυτότητας, πολιτισμού και συλλογικής μνήμης. Συνεπώς ο στιγματισμός της κυπριακής ελληνικής, ή οποιασδήποτε άλλης γλωσσικής ποικιλίας, αποτελεί προσβολή προς τη γλωσσική κοινότητα και στάση επιζήμια για την ελληνική γλώσσα. Όπως μας διδάσκει η γλωσσολογική έρευνα, ο σεβασμός, η καλλιέργεια αλλά και η δημόσια αξιοποίηση κάθε γλωσσικής ποικιλίας (είτε αυτή λέγεται κυπριακή ελληνική, είτε κοινή νέα ελληνική, είτε κυπριακή τουρκική, είτε πρότυπη τουρκική, είτε κυπριακή αραβική, είτε δυτική αρμενική, είτε κυπριακή νοηματική κ.λπ.) δεν συνιστά απειλή αλλά προϋπόθεση για μια πολιτισμικά πλουσιότερη κοινωνία, για αποτελεσματικότερη εκπαίδευση και για ενίσχυση της κριτικής σκέψης.
Γλωσσολογική Εταιρεία Κύπρου
Λευκωσία, Ιούνιος 2025
Για να κατανοηθεί το μέγεθος της ήττας του Ισραήλ, αξίζει να δούμε την στρατηγική του – οικοδομήθηκε ένας οργανισμός/δίκτυο κατασκόπων, δολοφονιών κοκ σε μια προσπάθεια να προκληθεί πανικός στην αντίπαλη χώρα, διαίρεση των ηγετικών της στελεχών κλπ κλπ... Με στόχο το σενάριο των «πορτοκαλί επαναστάσεων» που ήταν τζαι ο μηχανισμός υφαρπαγής του ουκρανικού κράτους από τις ΗΠΑ το 2014....
Η αποτυχία του Ισραήλ οφείλεται τζαι στην αδυναμία κατανόησης του περιβάλλοντος του, από την νυν Ισραηλιτική εξουσία – η οποία αυτοεγκλωβισμένη στον εθνικισμό της, εν εκατάλαβεν ακόμα τις συλλογικές μορφές ταυτότητας στην Ανατολή...
Ενόμισαν ότι θα εξεγελούσαν τους Πέρσες...
Σύμπτωμα αδυναμίας κατανόησης του περιβάλλοντος [πολιτιστικά τζαι πολιτικά]...
Η αποτυχημένη στρατηγική της κάποτε πανίσχυρης Μοσσάντ:
«Μετά τα πρώτα χτυπήματα του Ισραήλ στο Ιράν, η Μοσάντ ξεκίνησε μια μυστική εκστρατεία εκφοβισμού που στόχευε πάνω από 20 υψηλόβαθμους Ιρανούς αξιωματούχους. Πράκτορες, που μιλούσαν άπταιστα περσικά, τηλεφώνησαν απευθείας στους αξιωματούχους, προειδοποιώντας τους να σταματήσουν να υποστηρίζουν τον Ανώτατο Ηγέτη Αλί Χαμενεΐ ή να αντιμετωπίσουν τη δολοφονία.
Η Washington Post φέρεται να απέκτησε μια ηχογράφηση μιας τέτοιας κλήσης, στην οποία ένας πράκτορας της Μοσάντ είπε σε έναν στρατηγό ότι είχε 12 ώρες να φύγει με την οικογένειά του, διαφορετικά θα γινόταν στόχος.»
The Cradle
After Israel's first strikes on Iran, Mossad launched a covert intimidation campaign targeting over 20 high-ranking Iranian officials. Operatives, fluent in Persian, called the officials directly, warning them to stop supporting Supreme Leader Ali Khamenei or face assassination.
The Washington Post allegedly obtained a recording of one such call, in which a Mossad agent told a general he had 12 hours to flee with his family or he would be targeted.
· Άκου θράσος
Ιδού εκφράσεις χωρίς ντροπή από το κράτος της απόπειρας γενοκτονίας στην Γάζα:
«...η δημοκρατική Κύπρος προστατεύει την νόμιμη διαμονή, τη θρησκευτική ελευθερία και την εκπαίδευση για όλους».
Εμείς έχουμεν τα ρε λεβέντη – εσείς με τόσα χρόνια κατοχής της Παλαιστίνης, με τους τραμπούκους των εποίκων να κάμνουν επιθέσεις, έσιεις το θράσος να μιλάς για «νόμιμη διαμονή»; ..Εσείς πότε τα εσεβαστήκετε τούτα τα δικαιώματα των Παλαιστίνιων; Όσο για την εκπαίδευση – αφήκετε κανένα θρησκευτικό μνημείο που να μεν το ισοπεδώσετε στην Γάζα;
Τζαι μιλάς εσύ;
Να μας κάμεις τζαι κήρυγμα;
Μάθε την κυπριακή σοφία με την φράση «Απόν αντρέπεται...
Τζαι μιαν τζαι είσαι στην Κύπρο, μάθε τζαι την έννοια της ανοχής, τζαι της ελευθερίας του λόγου που προφανώς εν έσιετε..
Εισιεν τζαι χαζιν, αμα τον εκραξαν τον πρεσβη, που μας ειπεν «πως χαιρετίζει τον ανοιχτό διάλογο για το Ισραήλ.»
Δηλαδή κ. πρέσβη μπορείς να κάμεις διάλογο για τον στρατό του κράτους σου, στον οποίον δίνονται διαταγές να δολοφονούνται άμαχοι παλαιστίνιοι που πασιν να πιάσουν λλιην τροφή, ύστερα που την απόπειρα επιβολής λιμού που επέβαλε το συζήτηση κράτος σου;
«Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Κύπρο, Ορέν Ανόλικ, καταδικάζει σε γραπτή του δήλωση την Τετάρτη «την εμφάνιση ασυνήθιστης αντισημιτικής ρητορικής στο δημόσιο λόγο στην Κύπρο τις τελευταίες ημέρες», όπως ισχυρίζεται.
Αναφέρει επίσης ότι, «η δημοκρατική Κύπρος προστατεύει τη νόμιμη διαμονή, τη θρησκευτική ελευθερία και την εκπαίδευση για όλους. Αυτά είναι δυνατά σημεία, όχι παραχωρήσεις. Αυτό που απειλεί τη δημοκρατία δεν είναι η διαφορετικότητα, αλλά η διάδοση μισαλλόδοξων μύθων που στοχεύουν ολόκληρες κοινότητες. Αυτό δεν είναι έκφραση πολιτικής άποψης, είναι ρητορική μίσους. Ο αντισημιτισμός, σε όλες τις μορφές του, δεν έχει θέση στη δημόσια ζωή». https://cyprustimes.com/politiki/israilinos-presvis-asynithisti-antisimitiki-ritoriki-stin-kypro/?fbclid=IwY2xjawLIzF1leHRuA2FlbQIxMQBicmlkETBsVWIwM1daWllKN052WFNGAR64G7cYaxU9G9wyBSPeeqJ_NBMjViNrZai36k_jQ8mtx1BECkahMmmMwIf0_g_aem_ecwVFt0sLNAZB1WoBTKxfQ
Article originally published on the Kontrasusta webiste. Archived version located at the Cyprus Movements Archive.
-------
published on November 22, 2017 by nvp
No one can argue that language is not, at a certain level of analysis, a political tool. People in Cyprus intuitively know this, and that’s why I won’t go into the theory, but instead focus on the practical.
Language is political, and we, as individuals and groups, are doing politics. Sometimes consciously, other times less so. This website was also created by a series of political decisions, some of which quite conscious (it is a website which doesn’t limit itself to one part of Cyprus, even though the default option is to segregate). It is, among other things, a spiritual successor of an older political project, the 35-33 Media Collective, but it’s not the same as 35-33 for many reasons. Among them: language policy.
The 35-33 website was trilingual, in Greek, Turkish, and English — that was a very explicit decision, and one that failed to be implemented in practice. Kontrasusta consciously doesn’t take a stance on language. It doesn’t have separate language versions, it doesn’t aspire to make every article available in multiple languages, it generally avoids setting clear-cut boundaries. As a result, it accepts that English is its predominate language because this is what its people currently want. What for 35-33 was a failure to follow through and implement, for Kontrasusta is not a problem.
But in my experience doing politics in the progressive milieu of Cyprus, the use of English is not entirely uncontroversial. I have sympathy for some reasons and I am frustrated by others, and I think that Kontrasusta’s early days is a good opportunity to discuss this.
The reason that I consider the least legitimate is that which presents English in Cyprus as a colonial language, and therefore undesirable, especially in the political groups you will find me working with (even at the cost of losing a catchy slogan for the next banner we will march under).
Of course, English was the language of the administration during the British colonial rule. The British did introduce it in the Greek and Turkish educational systems of Cyprus as a second language without a lot of success though, and after the Republic of Cyprus was proclaimed, English remained dominant in the areas of law and trade. But it never become a threat to the local languages, in the way it did in settler-colonies like the US, Australia, and Ireland (yes, Ireland too). And across the world, with many languages dying every month, the culprit is not the international nature English, but the languages of stronger socio-political groups around them. This is important, keep it in mind while reading what follows.
Usually this negative reaction to English is followed by a suggestion to use both Greek and Turkish in our material, or at the very least, to use shared words, or mix the two (Bırleşık Κύπρος Parkı, never forget!). This is in itself a political statement, and one I totally agree with. But is Greek and Turkish really non-colonial languages in the context of Cyprus?
Speakers of Cypriot Greek feel it in their bones that Hellenic Greek was imposed on them through the educational system by the use of force, psychological and quite often physical too (and the theoretical linguist in me also wants to point it out that it wasn’t even imposed with serious pedagogical methods that had any chance to produce learning outcomes). Hellenic Greek, or rather an approximation of it produced by teachers who also never acquired it, is mostly the language of Greek nationalism in Cyprus. For very few Cypriots is Hellenic Greek a native language, one acquired without long-lasting trauma (and those people acquired Hellenic Greek by either living in Greece, or having Hellenic Greek family members, not through the educational system of Cyprus). But that’s not the end of it. Greek in Cyprus claimed a lot more victims.
Contrary to the bi-communal Imaginary, Cyprus was never reciprocally bilingual (reciprocal bilingualism is by far not the norm, ask a Flemish person for the long version of this). While a lot of different communities lived together in Cyprus, Greek (notably, vernacular Cypriot Greek), was the hegemonic language for a very long time, and it wasn’t threatened by any colonial ruler. You can see in Issue 9 of Syspirosi’s Entropia Magazine how Cypriot Greek was widely spoken by Turkish Cypriots, while the opposite was rare – very few Greek Cypriots were ever bilingual. In the same issue you can also read how the Greek of the nationalist educational system was imposed upon the Cypriot Maronites, driving their native Sanna, a Levantine Arabic language, to near-extinction. “The Third Motherland” is an excellent documentary that touches upon this issue too.
So Greek, even Cypriot Greek, is as colonial as English, and we don’t have enough fluent speakers of Sanna to organise with. But Turkish is okay, right? You know it’s not. Turkish was also imposed upon a lot of Turkish Cypriots during the several rounds of nationalist violence. Socially hegemonic as it was, Cypriot Greek was either the only native language of many Turkish Cypriots 50 years ago, or their more fluent language among those available to them. Turkish nationalism, much like Greek, also imposed linguistic homogeneity. There’s also Cypriot Turkish of course, for which I am not qualified to talk, but which seems not to be stubborn enough, unlike Cypriot Greek which simply refuses to die.
The Cypriot Sign Language is also facing pressure from spoken languages, especially the dominant Greek and Turkish, because of the unfortunate assimilationist stance of many in the Deaf Community and the wider society, who limit the ability of Deaf children to acquire a native language, instead expecting them to find a way to learn a spoken language through lip-reading, much later in life, and with horrificly low success rates, for pretty obvious reasons.
Western Armenian, Kurbetcha, and other more recent minority languages are also facing various levels of either threat, or societal pressure, but importantly, not from English. And of course all those languages are all standing on the long decomposed body of Eteo-Cypriot, a language so dead that we hardly know anything about it, so there’s no chance we all learn it and truly be linguistically “decolonised” — if we are to take the whole ‘colonial language’ argument seriously (also, if we start as adults, we will need to try really hard to reach fluency, children have it so easy when it comes to learning languages, but until they grow up, or we find endless time to devote to second language learning, we are stuck with what we already speak).
Maybe so far you get the impression that I believe that we should also just speak English, or perhaps another international language, even an artificial one. There’s some intersections between anarchism and Esperanto after all!
But no. I don’t want us to all speak English, or Esperanto. The point is much simpler: using English is not more colonial than using Greek or Turkish, and it’s much more achievable than learning Sanna, or Western Armenian, or Russian and Kurdish (which are actually the native languages of a lot of people in Cyprus) before we design our next banner. And since not everyone speaks Greek, and not everyone speaks Turkish, but 75% of Cypriots have communicative knowledge of English, I don’t think English should be shunned as colonial when it gives us access to the people we want to communicate our ideals to.
Languages are regularly used to make political statements — having a banner in Greek and Turkish, instead of one in either language, or in English, says a lot about your political stance on nationalism. But we also want to communicate more than our stance on nationalism, and we also want to communicate more substance than just “I’m using both languages in an environment where this is frowned upon”.
With the useless colonialism argument out of the way, there’s some real language issues we must deal with. The people who do not want our movement to rely solely on English are not wrong.
Previously I wrote that 75% of Cypriots have communicative knowledge of English. The keyword here is communicative. Not everyone can follow highly specialised discussions or texts in English, and many among those who can follow, do not feel comfortable replying in English instead of their native language. Most of us learned English as a second language, and usually in an educational system that used terrible pedagogical methods, and was also not aiming for proficiency.
Also, for a lot of people, English was not their international second language. For people who came to Cyprus from the ex-USSR, Russian is, not English. For people who came from our neighbourhood in the Middle East, often Turkish is. From people who came from certain parts of Africa, French is still more widely used than English. No country is ever really monolingual, and Cyprus is a good example (not the most extreme though, say hello to Papua New Guinea with 832 native languages). There have been occasions our knowledge of English was simply not enough to communicate with people who approached us.
There is need for translations of written texts, and there’s need for interpretation. Few groups make translations a priority, and even among those who do because it is politically desirable, do not always do it enthusiastically, because translations are hard — a bilingual is not automatically a translator. Interpretation is even harder, it’s an amazing but mentally demanding skill, and those who posses it are disproportionately asked put it in use. Importantly, those translations almost never happen between Greek and Turkish, because, as mentioned before, reciprocal bilingualism is almost non-existent in Cyprus, and Turkish Cypriots who natively know Greek are getting older and older.
It is a challenge to those who want to reduce the milieu’s reliance on English, especially those who are fluent multilinguals, but also to all of us. Can we succeed where 35-33 failed? Can we develop a robust network of radical translators that will make sure most of our political work is accessible in as many languages relevant to Cyprus we want to target? Will we dedicate time in learning new languages? We need infrastructure, and we need dedication to acquiring the necessary knowledge of both the languages, and techniques. And we need to make promoting early childhood multilingualism a political principle, even if on the face of it looks like a surprising priority for a political movement to have.
And in the mean time, English is still better than linguistic isolation.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στα Αγγλικά στον ιστότοπο Kontrasusta. Αυτή η μετάφραση εντοπίστηκε στο Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο.
-------
Υπάρχει μια μη αποικιακή γλώσσα στην Κύπρο; Και αν ναι, θα έπρεπε όλοι να μιλάμε στην ετεοκυπριακή;
δημοσιεύτηκε στις 22 Νοεμβρίου, 2017, από nvp.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η γλώσσα δεν είναι, σε ένα ορισμένο επίπεδο ανάλυσης, ένα πολιτικό εργαλείο. Οι άνθρωποι στην Κύπρο το γνωρίζουν αυτό διαισθητικά, και γι' αυτό δεν θα ασχοληθώ με τη θεωρία, αλλά θα επικεντρωθώ στο πρακτικό επίπεδο.
Η γλώσσα είναι πολιτική, και εμείς, ως άτομα και ομάδες, κάνουμε πολιτική. Μερικές φορές συνειδητά, άλλες φορές λιγότερο. Αυτός ο ιστότοπος δημιουργήθηκε επίσης από μια σειρά πολιτικών αποφάσεων, μερικές από τις οποίες αρκετά συνειδητές (είναι ένας ιστότοπος που δεν περιορίζεται σε ένα μέρος της Κύπρου, παρόλο που η συνηθισμένη επιλογή είναι ο διαχωρισμός). Είναι, μεταξύ άλλων, πνευματικός διάδοχος ενός παλαιότερου πολιτικού εγχειρήματος, του 35-33 Media Collective, αλλά δεν είναι το ίδιο με το 35-33 για πολλούς λόγους. Μεταξύ αυτών: η γλωσσική πολιτική.
Ο δικτυακός τόπος 35-33 ήταν τρίγλωσσος, στα ελληνικά, τα τουρκικά και τα αγγλικά - αυτή ήταν μια πολύ ρητή απόφαση, η οποία δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Το Kontrasusta συνειδητά δεν παίρνει θέση για τη γλώσσα. Δεν έχει ξεχωριστές γλωσσικές εκδόσεις, δεν φιλοδοξεί να κάνει κάθε άρθρο διαθέσιμο σε πολλές γλώσσες, αποφεύγει γενικά να θέτει σαφή όρια. Ως αποτέλεσμα, αποδέχεται ότι η αγγλική είναι η κυρίαρχη γλώσσα του, επειδή αυτό επιθυμούν σήμερα οι άνθρωποί της. Αυτό που για το 35-33 ήταν μια αποτυχία να ακολουθηθεί και να εφαρμοστεί, για το Kontrasusta δεν αποτελεί πρόβλημα.
Αλλά από την εμπειρία μου να ασχολούμαι με την πολιτική στο προοδευτικό χώρο της Κύπρου, η χρήση της αγγλικής γλώσσας δεν είναι εντελώς αδιαμφισβήτητη. Έχω συμπάθεια για κάποιους λόγους και απογοητεύομαι από άλλους, και νομίζω ότι οι πρώτες μέρες του Kontrasusta είναι μια καλή ευκαιρία να το συζητήσουμε αυτό.
Ο λόγος που θεωρώ ότι είναι ο λιγότερο θεμιτός είναι αυτός που παρουσιάζει την αγγλική γλώσσα στην Κύπρο ως αποικιοκρατική γλώσσα, και ως εκ τούτου ανεπιθύμητη, ειδικά στις πολιτικές ομάδες με τις οποίες θα με βρείτε να συνεργάζομαι (ακόμα και με το κόστος της απώλειας ενός πιασάρικου συνθήματος για το επόμενο πανό κάτω από το οποίο θα κάνουμε πορεία).
Φυσικά, τα αγγλικά ήταν η γλώσσα της διοίκησης κατά τη διάρκεια της βρετανικής αποικιοκρατίας. Οι Βρετανοί την εισήγαγαν στα ελληνικά και τουρκικά εκπαιδευτικά συστήματα της Κύπρου ως δεύτερη γλώσσα, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία, και μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, η αγγλική παρέμεινε κυρίαρχη στους τομείς του δικαίου και του εμπορίου. Αλλά ποτέ δεν έγινε απειλή για τις τοπικές γλώσσες, με τον τρόπο που έγινε σε αποικίες εποικιστών, όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία και η Ιρλανδία (ναι, και η Ιρλανδία). Και σε όλο τον κόσμο, με πολλές γλώσσες να πεθαίνουν κάθε μήνα, ο ένοχος δεν είναι η διεθνούς φύσης αγγλική, αλλά οι γλώσσες των ισχυρότερων κοινωνικοπολιτικών ομάδων γύρω τους. Αυτό είναι σημαντικό, κρατήστε το στο μυαλό σας ενώ διαβάζετε αυτά που ακολουθούν.
Συνήθως αυτή η αρνητική αντίδραση στα αγγλικά ακολουθείται από μια πρόταση να χρησιμοποιούμε και τα ελληνικά και τα τουρκικά στο υλικό μας, ή τουλάχιστον να χρησιμοποιούμε κοινές λέξεις ή να αναμειγνύουμε τα δύο (Bırleşık Κύπρος Parkı, μην το ξεχνάτε ποτέ!). Αυτό είναι από μόνο του μια πολιτική δήλωση, με την οποία συμφωνώ απόλυτα. Αλλά είναι τα ελληνικά και τα τουρκικά πραγματικά μη-αποικιακές γλώσσες στο πλαίσιο της Κύπρου;
Οι ομιλητές της κυπριακής ελληνικής αισθάνονται στο πετσί τους ότι η νεοελληνική τους επιβλήθηκε μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος με τη χρήση βίας, ψυχολογικής και αρκετά συχνά και σωματικής (και ο θεωρητικός γλωσσολόγος μέσα μου θέλει επίσης να επισημάνει ότι δεν επιβλήθηκε καν με σοβαρές παιδαγωγικές μεθόδους που είχαν πιθανότητες να παράγουν μαθησιακά αποτελέσματα). Η νεοελληνική, ή μάλλον μια προσέγγισή της που παράγεται από δασκάλους που επίσης δεν την αποκόμισαν ποτέ, είναι κυρίως η γλώσσα του ελληνικού εθνικισμού στην Κύπρο. Για πολύ λίγους Κύπριους η νεοελληνική είναι μητρική γλώσσα, μια γλώσσα που αποκτήθηκε χωρίς μακροχρόνιο τραύμα (και αυτοί οι άνθρωποι απέκτησαν τη νεοελληνική είτε ζώντας στην Ελλάδα, είτε έχοντας Έλληνες συγγενείς, όχι μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος της Κύπρου). Όμως, αυτό δεν είναι το τέλος του θέματος. Η νεοελληνική στην Κύπρο απαίτησε πολύ περισσότερα θύματα.
Σε αντίθεση με το δικοινοτικό Φαντασιακό, η Κύπρος δεν ήταν ποτέ αμοιβαία δίγλωσση (η αμοιβαία διγλωσσία δεν είναι σε καμία περίπτωση ο κανόνας, ρωτήστε έναν Φλαμανδό για τη λεπτομερή επεξήγηση). Ενώ πολλές διαφορετικές κοινότητες ζούσαν μαζί στην Κύπρο, η ελληνική (κυρίως, η καθομιλουμένη κυπριακή ελληνική), ήταν η ηγεμονική γλώσσα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, και δεν απειλήθηκε από κανέναν αποικιοκράτη. Μπορείτε να δείτε στο τεύχος 9 του περιοδικού Εντροπία της Συσπείρωσης Ατάκτων πώς τα κυπριακά ελληνικά ομιλούνταν ευρέως από τους Τουρκοκύπριους, ενώ το αντίθετο ήταν σπάνιο - πολύ λίγοι Ελληνοκύπριοι ήταν ποτέ δίγλωσσοι. Στο ίδιο τεύχος μπορείτε επίσης να διαβάσετε πώς τα ελληνικά του εθνικιστικού εκπαιδευτικού συστήματος επιβλήθηκαν στους Κύπριους Μαρωνίτες, οδηγώντας τη μητρική τους Σάννα, μια λεβαντίνικη αραβική γλώσσα, σχεδόν στην εξαφάνιση. Το «The Third Motherland» είναι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που θίγει και αυτό το θέμα.
Έτσι, τα ελληνικά, ακόμη και τα κυπριακά ελληνικά, είναι τόσο αποικιοκρατικά όσο και τα αγγλικά, και δεν έχουμε αρκετούς ομιλητές της Σάννα για να οργανωθούμε. Αλλά τα τουρκικά είναι εντάξει, σωστά; Ξέρετε ότι δεν είναι. Τα τουρκικά επιβλήθηκαν επίσης σε πολλούς Τουρκοκύπριους κατά τη διάρκεια των διαφόρων γύρων εθνικιστικής βίας. Κοινωνικά ηγεμονική όπως ήταν, η κυπριακή ελληνική ήταν είτε η μόνη μητρική γλώσσα πολλών Τουρκοκυπρίων πριν από 50 χρόνια, είτε η πιο εύχρηστη γλώσσα ανάμεσα σε αυτές που είχαν στη διάθεσή τους. Ο τουρκικός εθνικισμός, όπως και ο ελληνικός, επέβαλε επίσης τη γλωσσική ομοιογένεια. Υπάρχει βέβαια και η κυπριακή τουρκική, για την οποία δεν έχω τα προσόντα να μιλήσω, αλλά η οποία δεν φαίνεται να είναι αρκετά πεισματάρα, σε αντίθεση με την κυπριακή ελληνική που απλά αρνείται να πεθάνει.
Η Κυπριακή Νοηματική Γλώσσα αντιμετωπίζει επίσης πιέσεις από τις ομιλούμενες γλώσσες, ιδιαίτερα την κυρίαρχη ελληνική και την τουρκική, εξαιτίας της ατυχής αφομοιωτικής στάσης πολλών στην Κοινότητα των Κωφών και την ευρύτερη κοινωνία, οι οποίοι περιορίζουν τη δυνατότητα των κωφών παιδιών να αποκτήσουν μια μητρική γλώσσα, περιμένοντας αντ' αυτού να βρουν έναν τρόπο να μάθουν μια ομιλούμενη γλώσσα μέσω της χειλεανάγνωσης, πολύ αργότερα στη ζωή τους, και με τρομακτικά χαμηλά ποσοστά επιτυχίας, για αρκετά προφανείς λόγους.
Η δυτική αρμενική, η Κουρμπέτσα και άλλες πιο πρόσφατες μειονοτικές γλώσσες αντιμετωπίζουν επίσης διάφορα επίπεδα είτε απειλής είτε κοινωνικής πίεσης, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν προέρχονται από την αγγλική γλώσσα. Και βέβαια όλες αυτές οι γλώσσες στέκονται πάνω στο προ πολλού αποσυντεθειμένο σώμα της Ετεοκυπριακής, μιας γλώσσας τόσο νεκρής που σχεδόν δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτήν, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να την μάθουμε όλοι και να «αποαποικιοποιηθούμε» πραγματικά γλωσσικά - αν θέλουμε να πάρουμε στα σοβαρά το όλο επιχείρημα περί «αποικιοκρατικής γλώσσας» (επίσης, αν ξεκινήσουμε ως ενήλικες, θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ σκληρά για να φτάσουμε στην γλωσσική ευφράδεια, τα παιδιά τα έχουν τόσο εύκολα όσον αφορά την εκμάθηση γλωσσών, αλλά μέχρι να μεγαλώσουν, ή μέχρι να βρούμε ατελείωτο χρόνο να αφιερώσουμε στην εκμάθηση δεύτερης γλώσσας, είμαστε κολλημένοι με αυτό που ήδη μιλάμε).
Ίσως μέχρι στιγμής να έχετε την εντύπωση ότι πιστεύω ότι θα πρέπει να μιλάμε μόνο αγγλικά ή ίσως μια άλλη διεθνή γλώσσα, ακόμη και τεχνητή. Υπάρχουν κάποιες διασταυρώσεις ανάμεσα στον αναρχισμό και την Εσπεράντο, άλλωστε!
Αλλά όχι. Δεν θέλω να μιλάμε όλοι την αγγλική ή Εσπεράντο. Το θέμα είναι πολύ πιο απλό: η χρήση της αγγλικής δεν είναι πιο αποικιοκρατική από τη χρήση της ελληνικής ή της τουρκικής, και είναι πολύ πιο εφικτή από το να μάθουμε τη Σάννα, ή τη δυτική αρμένικη, ή τη ρωσική και τα την κουρδική (που είναι στην πραγματικότητα οι μητρικές γλώσσες πολλών ανθρώπων στην Κύπρο) πριν σχεδιάσουμε το επόμενο πανό μας. Και αφού δεν μιλούν όλοι την ελληνική, και δεν μιλούν όλοι την τουρκική, αλλά το 75% των Κυπρίων έχει επικοινωνιακή γνώση της αγγλικής, δεν νομίζω ότι η αγγλική πρέπει να αποφεύγεται ως αποικιοκρατική, όταν μας δίνει πρόσβαση στους ανθρώπους στους οποίους θέλουμε να επικοινωνήσουμε τα ιδανικά μας.
Οι γλώσσες χρησιμοποιούνται τακτικά για να γίνουν πολιτικές τοποθετήσεις - το να έχεις ένα πανό στα ελληνικά και στα τουρκικά, αντί για ένα σε μία από τις δύο γλώσσες ή στα αγγλικά, λέει πολλά για την πολιτική σου στάση απέναντι στον εθνικισμό. Αλλά θέλουμε επίσης να επικοινωνήσουμε περισσότερα από τη στάση μας στον εθνικισμό, και θέλουμε επίσης να επικοινωνήσουμε περισσότερη ουσία από το «χρησιμοποιώ και τις δύο γλώσσες σε ένα περιβάλλον όπου αυτό αποδοκιμάζεται».
Με το άχρηστο επιχείρημα της αποικιοκρατίας να έχει ξεπεραστεί, υπάρχουν κάποια πραγματικά γλωσσικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Οι άνθρωποι που δεν θέλουν το κίνημά μας να βασίζεται αποκλειστικά στα αγγλικά δεν έχουν άδικο.
Προηγουμένως έγραψα ότι το 75% των Κυπρίων έχουν επικοινωνιακή γνώση της αγγλικής. Η λέξη κλειδί εδώ είναι επικοινωνιακή. Δεν μπορούν όλοι να παρακολουθήσουν πολύ εξειδικευμένες συζητήσεις ή κείμενα στην αγγλική, και πολλοί από αυτούς που μπορούν να παρακολουθήσουν, δεν αισθάνονται άνετα να απαντούν στην αγγλική αντί της μητρικής τους γλώσσας. Οι περισσότεροι από εμάς μάθαμε την αγγλική ως δεύτερη γλώσσα, και συνήθως σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χρησιμοποιούσε απαράδεκτες παιδαγωγικές μεθόδους, και επίσης δεν στόχευε στην επάρκεια.
Επίσης, για πολλούς ανθρώπους, η αγγλική δεν ήταν η δεύτερη διεθνής γλώσσα τους. Για τους ανθρώπους που ήρθαν στην Κύπρο από την πρώην ΕΣΣΔ, η ρώσικη είναι, όχι η αγγλική. Για τους ανθρώπους που ήρθαν από τη γειτονιά μας στη Μέση Ανατολή, συχνά είναι η τούρκικη. Από ανθρώπους που ήρθαν από ορισμένα μέρη της Αφρικής, γ γαλλική εξακολουθεί να χρησιμοποιείται περισσότερο από την αγγλική. Καμία χώρα δεν είναι ποτέ πραγματικά μονόγλωσση, και η Κύπρος είναι ένα καλό παράδειγμα (όχι το πιο ακραίο όμως, πείτε γεια στην Παπούα Νέα Γουινέα με 832 μητρικές γλώσσες). Υπήρξαν περιπτώσεις που η γνώση της αγγλικής απλά δεν ήταν αρκετή για να επικοινωνήσουμε με ανθρώπους που μας πλησίαζαν.
Υπάρχει ανάγκη για μεταφράσεις γραπτών κειμένων και ανάγκη για διερμηνεία. Λίγες ομάδες θέτουν τις μεταφράσεις ως προτεραιότητα, και ακόμη και μεταξύ αυτών που το κάνουν επειδή είναι πολιτικά επιθυμητό, δεν το κάνουν πάντα με ενθουσιασμό, επειδή οι μεταφράσεις είναι δύσκολες - ένας δίγλωσσος δεν είναι αυτόματα και μεταφραστής. Η διερμηνεία είναι ακόμη πιο δύσκολη, είναι μια καταπληκτική, αλλά ψυχικά απαιτητική δεξιότητα, και όσοι την κατέχουν καλούνται δυσανάλογα συχνά να την θέσουν σε χρήση. Επίσης σημαντικό είναι ότι αυτές οι μεταφράσεις δεν γίνονται σχεδόν ποτέ μεταξύ ελληνικών και τουρκικών, διότι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η αμοιβαία διγλωσσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη στην Κύπρο, και οι Τουρκοκύπριοι που γνωρίζουν εγγενώς την ελληνική ολοένα και μεγαλώνουν.
Αποτελεί πρόκληση για όσους θέλουν να μειώσουν την εξάρτηση του περιβάλλοντος από την αγγλική γλώσσα, ιδίως για όσους είναι άπταιστα πολύγλωσσοι, αλλά και για όλους μας. Μπορούμε να πετύχουμε εκεί που απέτυχε το 35-33; Μπορούμε να αναπτύξουμε ένα ισχυρό δίκτυο ριζοσπαστικών μεταφραστών που θα διασφαλίσει ότι το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής μας δράσης θα είναι προσβάσιμο σε όσες περισσότερες γλώσσες είναι σχετικές με την Κύπρο που θέλουμε να στοχεύσουμε; Θα αφιερώσουμε χρόνο στην εκμάθηση νέων γλωσσών; Χρειαζόμαστε υποδομές, και χρειαζόμαστε αφοσίωση στην απόκτηση των απαραίτητων γνώσεων τόσο για τις γλώσσες, όσο και για τις τεχνικές. Και πρέπει να καταστήσουμε την προώθηση της πολυγλωσσίας στην πρώιμη παιδική ηλικία ως πολιτική αρχή, ακόμη και αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται να αποτελεί περίεργη προτεραιότητα για ένα πολιτικό κίνημα.
Και εν τω μεταξύ, η αγγλική εξακολουθεί να είναι καλύτερη από τη γλωσσική απομόνωση.
the Cradle (english follow)
«Η πρώην δημοσιογράφος του ABC, Antoinette Lattouf, κέρδισε την υπόθεσή της εναντίον του εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα, αφού απολύθηκε επειδή κοινοποίησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια αναφορά για τα ανθρώπινα δικαιώματα σχετικά με τη Γάζα.»
·
Στα τοπικά έφτασε στη βουλή το νομοσχέδιο για τη λογοκρισία.
Στα πλαίσια μιας αντιπαράθεσης, Αριστοτέλους – Κατσουνωτός, έχουμε πάλι εικόνες διαφθοράς τζιαι διαπλοκής. Η υπόνοια/ υποψία ότι η μια κόρη του Αναστασιάδη εμπλέκεται σε ατύχημα τζιαι εσυγκάλυψέν την ο Κατσουνωτός. Τζιαι είχαμε μια αποκαλυπτική στιγμή στο δημόσιο λόγο για μια πρακτική που την ακούσαμε που την εποχή του Ρίκκου [όταν ήταν αναπληρωτής γ. εισαγελέας]: «θέλωμεν την Άννα».. Στοχευμένες ανακρίσεις – που ξεκινούν από το τέλος/ στόχο για να κατασκευάσουν ένα θέαμα...
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η παρέμβαση του πρέσβη του Ισραήλ, ότι υπάρχει αντισημιτισμός στην Κύπρο. Μπορεί να τον ενόχλησεν η αναφορά του Στεφάνου. Αλλά ίσως τζιαι να έπιασεν το μήνυμα της οργής για τη Γάζα που τη διαδήλωση για την Παλαιστίνη στο μόλο της Λεμεσού.
Η αξιοπρεπέστατη απάντηση σχόλιο της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου: «Αυτήν την στιγμή, όμως, ο όρος χρησιμοποιείται για να καταστέλλεται η κριτική κατά του Ισραήλ και η έκφραση υποστήριξης προς του Παλαιστινίους. Τόσο στην Αμερική, όσο τζιαι στην Ευρώπη, ακαδημαϊκοί έχασαν τη δουλειά τους και φοιτητές εκδιώχθηκαν με τη ρετσινιά του αντισημιτισμού και της υπόθαλψης της τρομοκρατίας”
Αντισημητισμός και κυνήγι μαγισσών. Φιλ 27 Ιουνίου 2025
https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1597384/antisimitismos-ke-kinigi-magisson/
· Weekly Review: Αξιολόγηση του «πολέμου των 12 ημερών»... σε όλα τα συγκριτικά επίπεδα [ποιός ξεκίνησε τον πόλεμο, ποιοί ήταν οι στόχοι, ποιό ήταν το αποτέλεσμα] κέρδισε το Ιράν, με το Ισραήλ να μεν μπορεί να αναχαιτήσει τους ιρανικούς πυραύλους τζιαι να μπαίνει σε ρόλο να το διατάσσουν [όπως έκαμεν ο Τραμπ του Νετανιάχου] στο τέλος in public view.. τζαι τον Τραμπ να αναζητά κάποιο ρόλο στην εικόνα του θεάματος.. σαν ειρηνοποιός.... :)...
Όπως συμβαίνει συνήθως στα θεάματα της πολιτικής, όλοι διεκδίκησαν νίκη. Όμως αν το δούμε συγκριτικά [με τους στόχους του κάθε εμπλεκόμενου] ο μεγάλος χαμένος εν το Ισραήλ, τζιαι ο κερδισμένος, εν το Ιράν. Ο Τραμπ προσπαθεί να κωδικοποιήσει την αντιπαράθεση με άξονα τη δική του παρέμβαση.
Το Ισραήλ ξεκίνησε τον πόλεμο για να ανατρέψει το καθεστώς στο Ιράν τζιαι να αποτρέψει υποτίθεται το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Απέτυχε σαφώς να ανατρέψει το καθεστώς του Ιράν, τζιαι να δολοφονήσει τον Χαμεϊνί που ήταν ο συμβολικός στόχος. Το θέαμα του Τραμπ για δήθεν “καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος” του Ιράν, έσιει διαψευστεί γενικά – τζιαι από το ότι εν υπήρξε διαρροή ραδιενέργειας, τζιαι από το ότι με βάση τις εικόνες που υπάρχουν, αλλά τζιαι από τις εκτιμήσεις των αμερικανικών υπηρεσιών, υπάρχει διάχυτη αμφιβολία για αν υπήρξε “σοβαρό πλήγμα”. Τζιαι ο Τραμπ βουρά να συντηρά την εικόνα του deal maker.
Το Ιράν, όμως, κέρδισε την εικόνα, επειδή όι μόνο υπήρξε συσπείρωση, αντί «regime change», αλλά η συνέχεια της επίδειξης των στρατιωτικών δυνατοτήτων τζιαι της τεχνολογίας του, ήταν η είδηση του πολέμου. Οι πανικόβλητοι ισραηλινοί που φέφκουν με γιωτ. Οι άλλοι που κλαίουν για τα σπίθκια τους, όπως οι παλαιστίνιοι στη Γάζα, όταν εξεκίνησε η απόπειρα γενοκτονίας.
Όταν ο Τραμπ, κατά την αφήγησή του, εδιάταξεν τον Νετανιάχουν να έρτουν πίσω τα αεροπλάνα [με τα οποία θα εδοκίμαζεν ο Νετανιάχου να συντηρήσει ακόμα λλίον το εμπόλεμο κλίμα] ήταν τζιαι επειδή έξερε ότι το Ισραήλ εν εμπόρεν να αντιμετωπίσει τους ιρανικούς πυραύλους, τζιαι ο ίδιος ούτε ενδιαφέρετουν, ούτε είσιεν κέρδος να φκάλει, που μιαν ισραηλινή κομπίνα παράτασης του πολέμου.
Ο «πόλεμος των 12 ημερών» έληξε με μια εκεχειρία, όπου το Ιράν αποδείχτηκε αναδυόμενη περιφερειακή δύναμη. Η ισραηλινή στρατηγική των δολοφονιών, σαν σε γκανγκστερ φιλμ, απέτυχε, αφού αποδείχτηκε ότι οι ιρανοί είχαν σύστημα αναπλήρωσης της επιχειρησιασκής τους δομής. Τζιαι μετά, όταν άρχισε η ανταλλαγή πυραύλων/ βομβαρδισμών, ο νικητής ήταν σαφώς το Ιράν – τζιαι σαν επίδειξη στρατιωτικής τεχνολογίας, αλλά τζιαι ψυχολογικά στο εσωτερικό, Οι Ιρανοί συσπειρώθηκαν, ενώ οι ισραηλινοί ήταν σε σιοκ...
Το Ισραήλ λ.χ. βρίσκεται τωρά στη σχιζοφρενική θέση να υπερασπίζεται τη θέση του Τραμπ ότι “καταστράφηκε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν” – το οποίο, όμως αφαιρεί από το Ισραήλ ένα ακόμα στρατηγικό ρητορικό σχήμα: ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υπερασπιστούν το Ισραή από τα πυρηνικά ... του Ιράν..
I am here preserving an old post I made on the Kontrasusta website that listed documentaries on Cyprus. The post can be located on the Wayback Machine by pressing here.
Some links in the post might be now dead.
The documentaries mentioned in the list that were made by Peter Loizos can be found here.
Delirium
Anthropologist Peter Loizos made the following two documentaries on Cyprus:
Life Chances Four Families In A Greek Cypriot Village (1974)
The first ethnographic film on Cyprus by Peter Loizou, Life Chances explores the lives of four Greek Cypriot families in the village of Argaκi and the changes in their modes of living with the development of agricultural production.
It can be located by pressing here.
Sophia And Her People (1985)
The second ethnographic film on Cyprus by Peter Loizou, Eventful Lives documents the experiences of a Greek Cypriot family from Argaki as refugees. Unlike his first film, narration is seldom used, leaving it to the camera to document the incidents, dialogues and experiences of the people filmed.
It can be located by pressing here.
Τα καημένα τα δυτικά ΜΜΕ, ενώ προσπαθούσαν να λογοκρίνουν την επιτυχία των επιθέσεων του Ιράν, έπρεπε ταυτόχρονα να προσπαθούν να ανακαλύψουν «εξέγερση στο Ιράν»... Ούτε τούτον όμως τους εφκήκεν... Η δραματική επιτυχία των υπερηχητικών πυραύλων του Ιράν, σήμαινε τζαι την είσοδο ενός νέου όπλου στις αντιπαραθέσεις Ανατολής - Δύσης...
Οι πιο αναπτυγμένοι υπερηχητικοί πύραυλοι του Ιράν ονομάζονται Fatah I, Fatah II…
“In the ever-evolving landscape of modern warfare, the advent of hypersonic weapons has radically changed the dynamics of offensive and defensive military strategies.
This is especially true in the Middle East, where tensions between Iran and Israel have reached new heights.
Following a recent attacks by Iran on Israel, it has become evident that these hypersonic missiles pose a significant challenge to Israel’s famed Iron Dome defense system, something the nation has relied on for its security.
Understanding Hypersonic Weapons
Hypersonic weapons, as defined by their capability to travel at speeds exceeding Mach 5 (over 6,174 km/h), represent a new frontier in military technology.
They are designed not just for speed but also for maneuverability, making them notoriously difficult to intercept.
Iran has significantly advanced its weapons development, notably with the Fattah series.
These missiles are not just fast; they are highly agile, capable of changing course mid-flight to evade interceptors.
The Fattah Missiles: A Game Changer
The Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) announced the deployment of its hypersonic missiles during a recent strike against Israel, reportedly launching around 180 ballistic and hypersonic missiles.
Among them were the Fattah I and Fattah II missiles, which Iran has showcased as a cornerstone of its military strategy against what it considers its primary adversary—the Israeli state.»
https://www.telesurenglish.net/iranian-hypersonic-israels-iron-dome/
·
Εnglish follow
«Δήμαρχος της Χάιφας στο Ισραήλ: Δεν έχουμε χρόνο. Δείτε την καταστροφή.
Πρέπει να καθίσουν, να διαπραγματευτούν και να σχεδιάσουν μια συνθήκη τώρα. Δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα - απλώς κάντε το.»
«Mayor of Israel's Haifa: We have no time. Look at the destruction.
They must sit, negotiate, and design a treaty now. It’s not a big deal—just do it.»
Ο πανικός στο Ισραήλ ήταν εμφανής, όταν άρχισε να γίνεται κατανοητή η δυναμική της ιρανικής αντεπίθεσης. Πανικόβλητοι ισραηλινοί εφεφκαν με βάρκες τζαι γιοτ... Η κυβέρνηση, μπόρεσε να αρθρώσει μόνο «δεν ξέραμε την ικανότητα των ιρανικών πυραύλων» [ετσι απάντησε ο ακροδεξιός υπουργός, Μπεν Κβιρ, σε ερώτηση γιατί προκάλεσαν το Ιράν..]
Στο εσωτερικό του Ισραήλ, απαγορεύθηκε μέχρι τζαι η διάχυση εικόνων των βομβαρδισμένων τοπίων του ισραηλιτικού κράτους, με υπουργό να ζητά από τους πολίτες να γίνουν χαφιέδες των γειτόνων τους..
Η κήρυξη πολέμου από το Ισραήλ, συνοδεύτηκε από τα συνηθισμένα γελοία θεάματα του Νετανιάχου – τούτη την φορά ανακοίνωσε ότι περίμενε να γίνει εξέγερση ενάντια στο Ιρανικό καθεστώς/κράτος. Όπως αποκάλυψε, με περηφάνεια, η κυβέρνηση του Ισραήλ είσιεν «βάση» μέσα στο Ιράν που βοήθησε να παγιδευτούν τα αντι-αεροπορικά του Ιράν στο αρχικό στάδιο της επίθεσης [η οποία όμως μάλλον εξαρθρώθηκε τελικά από τους Ιρανούς γιατί έπαψε να παίζει στην ισραηλίτικη προπαγάνδα]. Τζαι οι στοχευμένες δολοφονίες στρατιωτικών του Ιράν, θα έπρεπε, σύμφωνα με τις φαντασιώσεις των ανόητων [τί άλλο να τους πεις;] στην ισραηλιτική κυβέρνηση, να πυροδοτήσουν ..εξέγερση. Ο υπουργός άμυνας μάλιστα, την επόμενη της επίθεσης δήλωνε ότι η επίθεση [τζαι στον τηλεοπτικό σταθμό] οδηγούσε σε μαζική έξοδο του πληθυσμού, κρίση του κράτους, ενώ καταστρέφονταν, υποτίθεται, σύμβολα του ισλαμικού καθεστώτος... Παραμιλούσε το σενάριο της φαντασίωσης σαν φτηνή προπαγάνδα.. Η πραγματικότητα ήταν ότι η υποτιθέμενη φιλο-ισραηλινή «εξέγερση», εν εμφανιστηκε πουθενά παρά το νοσταλγικό κιτς της βρετανικής δημοσιογραφίας που πρόβαλε τζαι σαν μελλοντικό «ηγέτη» τον γιο του Σάχη. Στο εσωτερικό του Ιράν, αντίθετα, φαίνεται ότι εμφανίστηκε μια εντυπωσιακή αλληλεγγύη με άξονα την επίθεση από το εξωτερικό... Το τέλειο μπούμερανγκ.
Η ικανότητα των Ιρανών να αναδιοργανωθούν άμεσα τζαι να κτυπήσουν επιτυχημένα στόχους στο Ισραήλ, ήταν η επιβεβαίωση μιας παταγώδους αποτυχίας της ισραηλίτικης ηγεσίας... Αποδείχτηκε στην πράξη ότι το Ισραήλ δεν ήταν πια απρόσιτο στο να βιώσει ότι προκαλούσε σε άλλους.
To game changer φαίνεται να ήταν οι υπερηχητικοί πύραυλοι, οι οποίοι εξευτέλισαν την αεράμυνα του Ισραήλ - τζαι τον «σιδερένιο θόλο» όσο τζαι άλλα συστήματα από τους πάτριοτ της εποχής του Σαντάμ, μέχρι τους arrow τωρά.... Αλλά, όπως σχολιάστηκε γενικότερα, η μέχρι τώρα αντιπαράθεση δείχνει ότι μη δυτικές χώρες [όπως η Ρωσία τζαι το Ιράν] έχουν αναπτύξει μια πολεμική τεχνολογία που φαίνεται να ξεπερνά τα αντίστοιχα δυτικά όπλα. Οι υπερηχητικοί χρησιμοποιήθηκαν ήδη με επιτυχία από την Ρωσία στον ουκρανικό πόλεμο. Τζαι αξίζει να αναφερτεί, αντίστοιχα, ότι τα ιρανικά drones αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμα για τον ρωσικό στρατό στην Ουκρανία...
· Weekly Review: από την ισραηλίτικη έπαρση για έλεγχο του Ιράν, στο σοκ της επιτυχημένης Ιρανικής αντεπίθεσης...
Θα μπορούσες να την πεις τζαι ιστορική εφτομαδα: όπως παρατήρησε ο Μ. Σαββίδης σε προηγούμενες εποχές η πυραυλική απάντηση του Ιράν, τζαι οι ντε φάκτο συνέπειες της επιτυχίας της, θα προκαλούσαν άμεση δυτική επέμβαση. Τελικά ο Τραμπ εκαμεν την επέμβαση που υποσχέθηκε, αλλα το θέαμα ηταν μάλλον μικρού βεληνεκούς: αντι μια σούπερ βόμβα που θα έφτανε στο βάθος της γης τζαι θα κατάστρεφε τον υποτιθέμενο μηχανισμό εμπλουτισμού ουράνιου, οι ΗΠΑ βομβάρδισαν 3 περιοχές χωρίς να υπαρχει διαρροή ραδιενέργειας. Έμοιαζε με ένα προσεγμένο θεαματικό επεισόδιο. Τζαι το Ιράν απάντησε ανάλογα καταθέτοντας μια εικόνα της σημερινής πολεμικής ισορροπίας στην περιοχή μετατρέποντας το Ισραήλ σε αποδέκτη πυραύλων που δεν μπορούσε να εμποδίσει.
Ενεν γνωστό ακόμα γιατί ο Τραμπ κάμνει χάρες του Νετανιαχου εστω τζαι με επιφανειακούς βομβαρδισμούς. Ο μεν Νετανιαχου υποσχέθηκε, όταν ξεκινούσε η επίθεση ότι θα γινοταν «αλλαγή καθεστώτος» στο Ιράν. Προφανώς η απόπειρα απέτυχε οικτρά. Ο Τραμπ που θα εσιει να αντιμετωπίσει τζαι την δυσφορία εσωτερικού κοινού [επιτέλους για πρώτη φορά, ενόχληση, εστω, τζαι στις ΗΠΑ για αμερικανο πρόεδρο που προσφέρει υπηρεσίες στο Ισραήλ] με την προσωπική του απόφαση για τους βομβαρδισμούς, έσυρε το στο θέαμα. Ότι προσπαθεί για «ειρήνη»...Εσιαμαλισεν τζαι νακκον τον στρατό, αλλα η πιθανότητα στρατευμάτων «στο έδαφος», που εν η φαντασίωση του Νετανιάχου [για regime change], μάλλον εν παίζει...Θεάματα ναι, ως τωρα, αλλα επανάληψη της αποτυχίας της αμερικάνικης επέμβασης στο Ιράκ [που ηταν το αποκορύφωμα τζαι η ιστορική ήττα της αμερικάνικης επέμβασης στην περιοχή πριν 20 χρόνια] φαίνεται να εν απαγορευτική –λόγω της εμπειρίας των αποτυχιών από το Ιράκ στο Αφγανιστάν]. Όπως τζαι με την πολεμική τεχνολογία κάθε ισραηλινή κίνηση [με η χωρίς τις ΗΠΑ] το μόνο που φαίνεται να καταφέρνει εν να κάμνει τους αντίπαλους του, να αναπτύσσουν την πολεμική τους τεχνολογία τους τζαι να αυξάνεται η επιρροή τους. Η εισβολή στο Ιράκ οδήγησε λ.χ. στο να κερδίσει επιρροή το Ιράν στην περιοχή.
Στην σημερινή συγκυρία τζήνο που είδε η παγκόσμια κοινωνία, με την επίθεση του Ισραήλ, ήταν ένα ισραηλιτικό φιάσκο [καμιά κίνηση για regime change κλπ], που κατέληγε σε μπούμερανγκ, σφραγίζοντας την νέα πραγματικότητα στην Μέση Ανατολή: το Ιράν, στο κέντρο της Ασίας έσιει την τεχνολογική γνώση τζαι ικανότητα να στελλει πυραύλους στο Τελ Αβίβ... Τζαι η ισραηλίτικη κοινωνία βίωσε για πρώτη φορά, την εμπειρία των ανθρώπων στην Γάζα. Τζαι τούτη η αποκάλυψη των δυνατοτήτων χωρών που εναντιώνονται στις πολιτικές του Ισραήλ, καταγράφει μια στρατιωτική αναβάθμιση που θα διαχυθεί ανεξάρτητα από την συνέχεια της σημερινής αντιπαράθεσης. Η Ασία κατασκευάζει τα δικά της όπλα – τα οποία αποδεικνύονται καλύτερα από τις δυτικές/ισραηλίτικες φανφάρες για το Iron Dome κλπ…...Στην επικοινωνιακή τεχνολογία ένας Ιρανός χακερς παραβίασε το σύστημα άμυνας του Τελ Αβίβ..Οι τζαιροι αλλασσουν..
Οι Ασιάτες πολεμούν τους δυτικούς τζαι τους τοπικούς του συμμάχους με ανάλογη αν όχι πιο advanced τεχνολογία πκιον.
Η Παλαιστίνη, τζαι η Γάζα ειδικά, έχουν μετατραπεί παγκόσμια σε αποκαλυπτικά σύμβολα της Ισραηλίτικης υποκρισίας που λειτουργεί καταλυτικά, όπως φαίνεται από τις διεθνείς αντιδράσεις για τα εγκλήματα του Ισραήλ, απομυθοποιώντας τον αφήγημα του υποτιθέμενου «θύματος που αμύνεται» σκοτώνοντας για τόσες δεκαετίες αμάχους τζαι αρπάζοντας την γη τους. Σαν ένα είδος αποικιακού κατάλοιπου, άλλων αιώνων, που αργά η γληορα θα το σαρώσει η Ιστορια... Η Γάζα είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας στην Μέση Ανατολή, με πρωταγωνιστή την ανυπότακτη κοινωνία των παλαιστινίων που κωδικοποια την έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για στο παρόν τζαι για μέλλον της ανθρωπότητας. Τίποτα δε θα λυθεί αν δεν λυθεί το παλαιστινιακό. Η επίδειξη της πολεμικής τεχνολογίας του Ιράν στην αντεπίθεση του, μετα την αρχική επίθεση του Ισραήλ, με τους ιρανικούς πυραύλους που διαπερνούσαν τις ισραηλίτικες άμυνες, εν τζαι ένα τεκμήριο του πως αλλασει η περιοχή πκιον. Η υποτιθέμενη στρατιωτική υπεροπλία του Ισραήλ βρίσκει απέναντι της αυξανόμενα μια πολεμική τεχνολογία που εν μπορούν να σταματήσουν πκιον οι ισραηλινοί... Τζαι η επέμβαση του Τραμπ, σαν θεαματικό αποκούμπι των αδιέξοδων του Νετανιαχου [;], τζαι του ιδίου ενδεχομένως, εν επίσης τεκμήριο του πως αλλασει η περιοχή. Ο Νετανιαχου εκλιπάρησε τον Τραμπ, ο Τραμπ βομβάρδισε, τζαι το Ιράν απάντησε με πυραύλους στις πόλεις του Ισραήλ....που θύμιζαν στους ισραηλινούς το τι γίνεται στην Γάζα...
I am here listing some resources for accessing information regarding the ongoing Israel-Iran war. These are meant to be additional resources and should be complemented by information provided by reliable international media, such as Reuters, Associated Press and Al Jazeera.
It should be pointed out that information coming out of Iran is scarce, as internet access has been cut off by the Iranian state, and media censorship in Iran is one of the most extreme in the world. Israel has also implemented military censorship of its media regarding the war.
Institute for the Study of War: U.S. think tank providing reliable day by day military analyses regarding ongoing conflicts. The Institute is currently producing reports on the ongoing war twice each day. It lists its sources thoroughly.
Warfronts: YouTube channel providing summaries of military developments of ongoing conflicts. Has been consistently covering developments on the ongoing war.
TLDR News Global: Independent online media group that makes digital content about global news and current affairs. Provides summary updates of developments regularly.
Times of Israel: Politically centrist Israeli media site which maintains a daily-updated English version.
Iran International: Iran-focused media outlet stationed in London that is politically against the Iranian Islamic regime. Its impartiality has been questioned, as it receives funding from sources linked to the Saudi family, and it is openly oppositional to the Iranian regime. Nonetheless, it remains a vital source of uncensored information and occasionally provides key information from within Iran.
The following text is a memo written by US Ambassador to Cyprus William Crawford to the US State Department on 29/04/76, describing the last days of the Greek Cypriot inhabitants of the village of Bellapais, after the Turkish invasion of 1974. Greek Cypriots lived in Bellapais until 1976. A newspaper article adding context to the memo can be located by pressing here.
The text below has been adjusted from the memo for typos and other minor inconsistencies. The original can be found by pressing here.
—
Before 1974, no village in Cyprus was better known for Charm, location and history than Bellapais. Sited in the Kyrenia hills looking northward to the Mediterranean, it had A Greek Cypriot population of over 1200, a delicately beautiful Crusader abbey, a reputation enhanced by Lawrence Durrell's "Bitter lemons", a modest community of foreign artists, Musicians, archaeologists, journalists and retired British. No Village, in fact, better represented the tranquil attractions That brought tourists by the tens of thousands to Cyprus every year.
In part because of its symbolic role, in part for its accessibility, and in part because we enjoyed its people and Its beauty, we have closely watched the post-war fortunes of Bellapais.
By this past Greek Orthodox holiday weekend, we knew we were seeing the last days of this village as it has existed. More or less without change for the last several centuries. Its population was down to under 300. Of these, all but six families had signed "Voluntary" statements of their wish to leave the Turkish zone. The livestock had been slaughtered, the last bottles of wine brought out of the hoard for the Easter meal. The villagers were packed to go. A half dozen large trucks every day had been shuttling southward to the border loaded with household possessions. In the central square before the abbey, the huge traditional bonfire representing the burning of Judas had been lit in the afternoon instead of in conjunction with the usual Easter midnight mass, which the Turkish police had forbidden because of curfew. The Six Greek Cypriot families which had refused to sign away their past lives and properties, and the few foreign families remaining in the village, wondered painfully what might become of them if they continued to fight the tide: the Turkish police having passed the word that for anyone who did not leave before April 28 there would be no trucks for hire to transport possessions South.
Three embassy families, mine included, who over the months have used Bellapais as an occasional weekend retreat, and who were present over its last Orthodox Easter, pooled the following recollections of the vents which had led to its decease:
"The sons who never returned from war. Those who survived but were not allowed to return on security grounds. The father who returned to their families physically and psychically bruised after two months in mainland Turkish detention camps".
"The custodian of the abbey, desperately ill, who would not leave the village for medical care in a Nicosia hospital before receiving through the international red cross Turkish assurance that he would be allowed to return after treatment. Who did return after months of waiting while the Turks stalled on their promise, only to die of a heart attack the day after he finally reached home".
"The mayor, who was evicted on the charge of having buried a pistol in his garden - which a Turkish platoon could not unearth until its sergeant redirected their digging. The "Election" of a Turkish-supported new mayor".
"As 1975 wore on, ever tightened curfews, the confiscation of all automobiles, the denial of permission to work lands or go to market in Kyrenia. The peremptory jailing of the village's remaining natural leaders with the threat of "Sign or go without your family or furniture." "Sign now or stay in jail." or, "We have confessions - we know you are a member of a clandestine organization" planning to attack Turkish commando headquarters (600 strong) on the village periphery".
"The school teachers and doctor and UNFICYP presence sought but never admitted regardless of the Vienna understandings in the fall of the year".
"With the last of the leadership forced out and Turkish police statements in early April that the village would be evacuated in two months at the latest, morale cracked; resignation took its place".
"Symbolically, Denktash in April chose Bellapais as his weekend home. Turkish police assured foreign residents that the future Turkish population would be from the better classes".
What we saw last weekend was that 20 months of intimidation had done its work.
By Denktash's own admission what has happened in Bellapais reflects a larger military policy aimed at removing, not reassuring, Greek Cypriot communities remaining in Turkish Cyprus.
Comment: we are neither moralists nor partisan. The consequences of Greek folly are what they are and will be. Cyprus today still carries the scars of the 1964 and 1967 decimation and levelling of Turkish villages by Greeks. But treatment of Greeks in Bellapais and elsewhere in the Turkish zone is far from the government's portrayal. Perhaps the true story is not known to the civilian leadership in Ankara.
Crawford
Τζαι τωρά μαθαίνουμε ότι ως τζαι στο facebook [των επιχειρήσεων meta] δυσκολεύκονται οι ισραηλίτικες επιχειρήσεις στις πλατφόρμες... Κοινώς επήραν τους χαπαρι... :) ..ξοδεύκουν δισεκατομμύρια για να προσελκύσουν πελάτες, αλλά η εικόνα των εγκλημάτων στη Γάζα, δημιουργεί πκιον μιαν σαφή απόσταση από ισραηλίτικα συμφέροντα..
Israeli companies are struggling globally to attract customers, according to documents leaked by Meta whistleblowers to Drop Site News. In a report published Monday, the U.S.-based outlet, founded by former Intercept co-editor-in-chief Jeremy Scahill and former HuffPost and Intercept Washington bureau chief Ryan Grim, revealed that Meta data shows an increase — in the billions — in advertising costs for Israeli companies seeking to reach customers on platforms such as Facebook and Instagram.
Amid growing international backlash against Israel's devastating war against Palestinians in the Gaza Strip, Israeli companies are finding themselves needing to spend more and more on advertising in an attempt to bring potential customers to their websites, while Internet users are engaging with them less and less.
Israeli companies spend millions and still fail to gain traction on Meta
Drop Site News revealed, through a whistleblower at Meta, that Israeli companies were struggling to achieve traction despite paying significant amounts in order to push propaganda.
Στο κλίμα αηδίας για τα πλυντήρια που ξεπλένουν τους μαζικούς φόνους δίπλα μας, τζαι όσων υπηρετησαν τζαι υπηρετούν συμφέροντα, ή κατασκευάζουν υστερίες επιβολής, αξίζει να αναφέρονται τζαι οι μορφές της έντιμης δημοσιογραφίας σαν λειτούργημα..Τζαι σαν υπενθυμιση μιας αλλης πραγματικοτητας... Τα άτομα – εργαζόμενοι που μιλούν αντί να μεταφέρουν τί «πρέπει να πουν». Η προσπάθεια συνέχισης της επίθεσης εναντίον του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, ουσιαστικά έσιει τον ίδιο στόχο με τί υστερίες Μυλωνά-Άριστου: να εκφοβίσουν. Η άρνηση των δημοσιογράφων να αυτό-λογοκριθούν εν τιμή...
Να αναφερτεί επίσης ο λόγος του κ. Φράγκου ως επικεφαλής της οργάνωσης των δημοσιογράφων...
«Έντονο προβληματισμό προκαλεί η δημόσια καταγγελία του δημοσιογράφου Γιώργου Θεοδούλου, ο οποίος με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφήνει σαφείς αιχμές για γνώση της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου εις βάρος του Οδυσσέα Μιχαηλίδη εκ των προτέρων, ακόμα και από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με ανάρτηση το ο δημοσιογράφος Γιώργος Θεοδούλου στο Facebook έγραψε πως:
«Δηλώνω με γνώση των συνεπειών ότι λίγες μέρες πριν εκδοθεί η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, στα πλαίσια δημοσιογραφικής έρευνας, εργαζόμενος στο Προεδρικό, μου εκμυστηρεύθηκε ότι η απόφαση είναι δεδομένη καταδικαστική και τη γνωρίζει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
Στο ευρύτερο κλίμα, μετά την απόπειρα της ακροδεξιάς να στήσει υστερία για την έκδοση που αναφέρεται στις πέτρινες κατασκευες της καθημερινότητας στην ιστορική εμπειρία του κυπριακού τοπίου, υπήρχε τζαι αναφορά στην ανεξέλεγκτη λατομευση.. που οι wannabe λογοκριτές της εθνικοφροσύνης εθέλαν να λογοκρίνουν γιατί αναφερόταν τζαι στες θκυο κοινότητες... Όμως έφερεν το ο δημόσιος λόγος της εφτομάδας να ππέσει τζαι συζήτηση για την λατομευση στο Πενταδάκτυλο... Το κείμενο της Χρυσταλλας Χατζηδημητρίου αξίζει να θκιεβαστεί τζαι σαν περιφρονητικό ξεπέρασμα των απόπειρων λογοκρισίας, αλλά τζαι σαν μια ιστορική καταγραφή της πραγματικότητας..:
«Είναι όντως πολύ τραγικό αυτό που συμβαίνει στον Πενταδάκτυλο. Μια τεράστια και ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και καλά κάνει ο διευθυντής της Υπηρεσίας Μεταλλείων και όλοι οι υπόλοιποι που καταγγέλλουν την καταστροφή και ζητάνε μέτρα. Τα οποία μέτρα ωστόσο μοιάζουν να μην είναι τόσο για την προστασία του βουνού, αλλά περισσότερο για την αντιμετώπιση του ανταγωνισμού που δημιουργείται από τα υλικά που εμπορεύονται στις ελεύθερες περιοχές βάσει των κανονισμών της Πράσινης Γραμμής. «Τίθεται ζήτημα αθέμιτου ανταγωνισμού καθώς τα υλικά από τα κατεχόμενα παράγονται χωρίς καμία περιβαλλοντική ή τεχνική πιστοποίηση, ενώ το κόστος παραγωγής τους είναι σαφώς χαμηλότερο» καταγγέλλει ο διευθυντής της Υπηρεσίας Μεταλλείων ζητώντας επανεξέταση των κανονισμών ώστε να μην επιτρέπεται αδρανή λατομικά υλικά από τον Πενταδάκτυλο να διακινούνται στις ελεύθερες περιοχές «λαμβάνοντας υπόψιν ότι σύμφωνα με τη νομοθεσία οι ορυκτοί πόροι ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία και οι αρμόδιες Αρχές δεν έχουν δώσει προνόμια λατομείου για τον Πενταδάκτυλο».
Ήδη, οι Σύνδεσμοι Σκυροποιών και Λατομείων έχουν αποστείλει επιστολές τόσο στον πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και σε ευρωπαϊκά σώματα ζητώντας την άμεση απαγόρευσης της μεταφοράς αδρανών υλικών από τα κατεχόμενα. Τα επιχειρήματα είναι πολλά και λογικά: Η γη και οι επιχειρήσεις είναι κλεμμένες, οι ζημιές στο φυσικό περιβάλλον είναι ανεπανόρθωτες, δημιουργείται αθέμιτος ανταγωνισμός.
Η πρώην Επίτροπος Συνοχής και Μεταρρυθμίσεων, Ελίζα Φερέιρα, απάντησε ήδη (μετά από επιστολή του Λουκά Φουρλά) πως η Επιτροπή αδυνατεί να επιβάλει μέτρα στις περιοχές εκτός του αποτελεσματικού ελέγχου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ας πούμε πως θα λάβει η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία μέτρα, τα οποία δεν μπορεί να είναι άλλα από τον τερματισμό της εμπορίας αδρανών οικοδομικών υλικών από τις κατεχόμενες προς τις ελεύθερες περιοχές. Μετά από αυτό θα πάψουν οι Τούρκοι να λατομεύουν και να καταστρέφουν τον Πενταδάκτυλο; Μπορεί οι Ελληνοκύπριοι να είμαστε πολύ καλοί πελάτες -ίσως και οι καλύτεροι- αλλά δεν είμαστε οι μόνοι πελάτες. Τα κατεχόμενα κτίζονται πλέον απ’ άκρη σε άκρη. Με υλικά από τον Πενταδάκτυλο. Η πληγή στο βουνό θα συνεχίσει να μεγαλώνει, το τοπίο -όπως και όλα τα κατεχόμενα- θα συνεχίσουν να αλλοιώνονται. Οι λατόμοι των ελευθέρων περιοχών θα συνεχίσουν να ζητάνε μέτρα; Η Υπηρεσία Μεταλλίων θα συνεχίσει να μιλά για ληστρική λατόμευση που παραβιάζει κατάφωρα κάθε αρχή περιβαλλοντικής διαχείρισης και προστασίας;
Παρόμοιες λατομεύσεις συντελούνται και στις ελεύθερες περιοχές. Τα τοπία μπορεί να μην έχουν την αίγλη και τη μοναδικότητα του Πενταδακτύλου αλλά έχουν (ή είχαν) τη δική τους χάρη και οικολογική σημασία. Αυτά τα τοπία ποιος θα τα προστατέψει;»
https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1592570/mazi-ton-fagame-ton-pentadaktilo/
One Radical Planet 