Να σταματήσουμε την τουρκική πολεμική μηχανή! Αλληλεγγύη στους Κούρδους της Ροζάβα!

Στις 9/10 ξεκίνησε μια νέα φάση του πολέμου στη Συρία, με τον τουρκικό στρατό να εξαπολύει επίθεση στα συριακά εδάφη που ελέγχονται από τους Κούρδους. Ήδη, υπάρχουν αναφορές για δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούν να διαφύγουν για να γλιτώσουν τη ζωή τους. Ο Ερντογάν εξήγησε ότι το σχέδιο με την […]

Μπορούν οι δενδροφυτεύσεις να σταματήσουν την κλιματική αλλαγή;

Πρόσφατα κυκλοφόρησε μια επιστημονική μελέτη η όποια υποστηρίζει ότι μια μαζική δενδροφύτευση της τάξης των εννέα δισεκατομμυρίων στρεμμάτων ή ενός τρισεκατομμυρίου δέντρων θα μπορούσε να βάλει φραγμό, απορροφώντας 205 γιγάτονους στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, συμβάλλοντας έτσι στο φρενάρισμα της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη κάτι που θα μπορούσε να βάλει φραγμό στην κλιματική αλλαγή.*1 […]

Η δημόσια παρέμβαση Μουσταφά Ακιντζί – Κάποιες πτυχές της σημασίας της

Οι δημόσιες παρεμβάσεις του Τουρκοκύπριου ηγέτη αναφορικά με την τρίτη εισβολή της Τουρκίας στην Συρία είναι γνωστές. Δεν θα επαναληφθούν. Το κείμενο αφορά σε κάποιες από τις πτυχές που αυτές οι παρεμβάσεις αναδεικνύουν στο δημόσιο χώρο και ειδικότερα στον ιδεολογικό χώρο των μεταβαλλόμενων σχέσεων της Τουρκίας με την Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Χωρίς να μπορεί κάποιος να […]

Εκδήλωση στην Κοράκου: Όχι κατοίκων και περίοικων στο κυάνιο και στην εισαγωγή εξορυκτικών αποβλήτων

Στις 9/10 πραγματοποιήθηκε συζήτηση, στο πολιτιστικό κέντρο Κοράκου, οργανωμένη από το σωματείο Ενωμένη Σολιά και το Κίνημα Ζωής Κύπρου, με καλεσμένους την Πρωτοβουλία Ενάντια στην Εξόρυξη Χρυσού, την Ομοσπονδία Περιβαλλοντικών Οργανώσεων, και της Περιβαλλοντικές Οργανώσεις Λεύκας και Ξερού αναφορικά με την χρήση Κυανίου και με την επεξεργασία εξορυκτικών αποβλήτων στο μεταλλείο της Σκουριώτισσας. Μετά από […]

ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΝΗΜΑ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟ

Στρατόπεδα Συγκέντρωσης , Διαχείριση του «Μεταναστευτικού»: Η περίπτωση Μόριας

Τα λεγόμενα hotspots, κέντρα φιλοξενίας, κέντρα υποδοχής-ταυτοποίησης ή οποιαδήποτε άλλη φιλολογική χρήση συγκάλυψης των συνθηκών και τον αντιμεταναστευτικό ρόλο που παίζουν αυτοί οι χώροι, για μας δεν είναι τίποτα άλλο από στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων. Κι αν αυτοί οι όροι πέρασαν στην ιστορική μας μνήμη περιγράφοντας μια άλλη εποχή, ας αναλογιστούμε τι άλλο μπορεί να σημαίνει η μαζική παρανομοποιήση, ο αναγκαστικός εγκλεισμός σε άθλιες συνθήκες εξόντωσης και η εντατική καταστολή.

Ένα παράδειγμα τέτοιων στρατοπέδων βρίσκεται στη Μόρια της Λέσβου όπου το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ), με χωρητικότητα γύρω στα 3.000 άτομα, έφτασε να «φιλοξενεί» τον περασμένο χρόνο γύρω στα 7.000 άτομα και φέτος περισσότερους από 12.000 ανθρώπους – ασυνόδευτα, άνδρες και γυναίκες. Από τους 12.000 μάλιστα, σχεδόν οι 5.000 ζουν μέσα στον περίκλειστο χώρο του Κέντρου, ενώ οι υπόλοιποι ζουν σε κτήματα γύρω από τον καταυλισμό.

Δεκάδες περιστατικά στη Μόρια είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, μεταξύ άλλων, εξεγέρσεις προσφύγων που ζητούν καλύτερους όρους διαβίωσης, μαχαιρώματα μεταξύ των εφήβων, νεκροί εκτεθειμένοι στις ακραίες καιρικές συνθήκες, απόπειρες αυτοκτονίας κ.α. Την περασμένη Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου ξέσπασε φωτιά στο εν λόγω κέντρο στη Μόρια, όπου μετά το ξέσπασμα της, μετανάστες συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής.

Οι πληροφορίες που καταφτάνουν είναι γενικότερα συγκεχυμένες όσον αφορά το αν η πυρκαγιά ξέσπασε πριν ή μετά την εξέγερση των προσφύγων στο χώρο. Οι αρχές και τα ΜΜΕ επικεντρώνονται προπαγανδιστικά στις συνέπειες της εξέγερσης και την αιτία της πυρκαγιάς. Με αυτό τον τρόπο αφήνουν να εννοηθεί πως οι ευθύνες βαραίνουν τους ίδιους του μετανάστες ενώ παράλληλα ενισχύουν ρατσιστικά ιδεολογήματα όπως το οτι «εγκληματούν», «δε σέβονται τη χώρα που καταφτάνουν» κοκ.

Σε ανακοίνωση των εργαζομένων στη Μόρια και συγκεκριμένα της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ Λέσβου, καταγγέλλεται ευθέως η ρίψη δακρυγόνων εναντίον προσφύγων οι οποίοι αρχικά έτρεξαν να βοηθήσουν στην κατάσβεση της πυρκαγιάς. «Οι πρόσφυγες προσέτρεξαν να σβήσουν τη φωτιά και η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα για να τους διώξει, την ώρα που έμπαινε ένα πυροσβεστικό. Αυτό εξόργισε τον κόσμο, ο οποίος επιτέθηκε στο πυροσβεστικό. Έγιναν επεισόδια σε διάφορα σημεία του ΚΥΤ με την αστυνομία…»

Τονίζουμε ότι οι μαζικές ροές μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης από χώρες της Αφρικής και της Ανατολής, δε μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, αφενός με την οικονομική κρίση και τις παγκόσμιές της επιπτώσεις, αλλά κυρίως με τους πολέμους που εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή και στα περίχωρα. ΝΑΤΟ – Αμερική και ΕΕ συνδράμουν στην αποσταθεροποίηση των χωρών αυτών, άμεσα με «πολέμους εκδημοκράτησης» και εμμέσως με μια παραδοσιακή πολιτική στήριξης εξτρεμιστικών ομάδων και κυβερνήσεων στη περιοχή.

Πολιτική των υπόλοιπων «πολιτισμένων» κρατών, για αντιμετώπιση μιας κρίσης που τα ίδια προκαλούν έμμεσα ή άμεσα, είναι να κρατούν περίκλειστους μετανάστες σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς καμία πρόνοια και ασφάλεια, να τους διώχνουν πίσω στις χώρες τους, από όπου προσπαθούν να γλιτώσουν και να τους κατατάσσουν με τις κρατικές περιοριστικές νομοθεσίες τους στην τελευταία κατηγορία του υποταγμένου πολίτη εάν καταφέρουν να κερδίσουν την πολυπόθητη νομιμοποίησή τους.

Η πολιτική του εγκλεισμού, η απροσπέλαστη διαδικασία της αίτησης για άσυλο και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, έρχονται να προστεθούν στα νομοθετήματα τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν τη ροή των προσφύγων στη κεντρική Ευρώπη, όπου και πολύ πιθανόν να είναι ο τελικός επιθυμητός προορισμός τους για εξεύρεση εργασίας. Ο εγκλεισμός ως πρακτική, είναι μια κρατική στρατηγική πειθάρχησης και εκφοβισμού, τόσο των μεταναστών ώστε να αποτραπεί η είσοδος τους στην χώρα, όσο και των ντόπιων εργατών ώστε να υπενθυμίζει συνεχώς πως όσο υποτιμημένοι και να είναι, πάντα υπάρχουν και χειρότερα.

Ελλάδα και Κύπρος συμμετέχουν σε Ευρωπαϊκές Συνθήκες, που επιβάλλουν την κράτηση των μεταναστών και την εξέταση για τη χορήγηση ασύλου, μόνο στις χώρες στις οποίες καταφθάνει για πρώτη φορά ο αιτητής και αυτό τους αναγκάζει αν μεταναστεύσουν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα να στέλνεται πάλι πίσω (Δουβλίνο 2). Συμφωνία με την Ε.Ε έχει και η Τουρκία για την επαναπροώθηση «παρανόμων» στις χώρες τους. Οι πολιτικές αυτές έχουν από τη μια στόχο να αποτελέσουν ανάχωμα για τη μετανάστευση στην Ευρώπη, τώρα που ο καπιταλισμός έχει πλεόνασμα εργατικής δύναμης, ενώ από την άλλη, δημιουργούν ένα τεράστιο, αναλώσιμο και ανακυκλώσιμο, εργατικό δυναμικό που είναι διατεθειμένο να πουλήσει την εργατική του δύναμη σε εξευτελιστικές τιμές για να καταφέρει να επιβιώσει, είτε νόμιμα είτε παράνομα στη χώρα.

Ο οικονομικός μετανάστης ή ο πρόσφυγας, ακριβώς με την ιδιότητα του εκτοπισμένου εργάτη, έχει για μας κάθε δικαίωμα μετακίνησης σε όποια χώρα επιθυμεί και κάθε δικαίωμα εργασίας αντίστοιχα. Δε μπορεί σε καμία περίπτωση να του αποδοθεί το επίθετο «παράνομος». Κύπρος και Ελλάδα δεν αποτελούν κατ’ ανάγκην τον προορισμό της πλειοψηφίας των μεταναστών, αλλά ένα σταθμό στο δρόμο για τη κεντρική Ευρώπη, στα πλαίσια της αναζήτησης για ασφάλεια και εργασία. Θυμίζουμε ότι και στη Κύπρο λειτουργούν κέντρα «φιλοξενίας, υποδοχής, κράτησης» κλπ στην Κοφίνου, Κοκκινοτριμιθιά και Μενόγεια τα οποία απασχόλησαν τη δημοσιότητα μετά από καταγγελίες για κακομεταχείριση μεταναστών, απεργιών πείνας, διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις μεταναστών, κρατούντων και αιτητών ασύλου.

Διαμαρτυρόμενοι μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Μενόγεια  Λάρνακας
Η φωτογραφία επισκόπησης είναι από τη φωτιά στη Μόρια της Λέσβου

Αξιώνουμε πως ο καθένας μπορεί να μεταναστεύσει όπου θέλει, ανεξάρτητα με το αν έφυγε από τη χώρα του για οικονομικούς ή μη λόγους και να του δίνονται άρα τα απαραίτητα έγγραφα μετακίνησης που χρειάζεται. Όσοι επιθυμούν να παραμείνουν στις χώρες που καταφθάνουν, θα πρέπει να τους χορηγούνται τα απαραίτητα έγγραφα για πολιτικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα με αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά τους για όσους το επιθυμούν.

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΗ

Πολύ ζωντανή και ενδιαφέρουσα η συζήτηση Περιβάλλον και Ανατολική Μεσόγειος

Σαν μια συμβολή στην συζήτηση που έχει ανοίξει το κίνημα ενάντια στην κλιματική αλλαγή στην Κύπρο και διεθνώς, η ΝΕΔΑ οργάνωσε την Παρασκευή, 4 Οκτωβρίου, ανοιχτή συζήτηση με θέμα Περιβάλλον και Ανατολική Μεσόγειος, με καλεσμένους ομιλητές, τον Σάχαρ Μπεν Χονρν από το Ισραήλ, και τον Άνδρο Παγιάτσο από την Ελλάδα. Στη συζήτηση που ήταν πολύ […]

Παρουσίαση του βιβλίου “Τουρκία: Το τρένο του μεγάλου εκσυγχρονισμού”

Ενωμένη Σολιά: Όχι στη χρήση διαλύματος κυανιδίων! όχι άλλα επικίνδυνα δηλητήρια στην περιοχή μας!

Κάτοικοι των χωριών της Σολιάς που συνορεύουν με το μεταλλείο της Σκουριώτισσας έχουν δημιουργήσει το σωματείο Ενωμένη Σολιά για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που έχουν τα χωριά τους. Δημοσιεύουμε ανακοίνωση τύπου του σωματείου Ενωμένη Σολιά, σχετικά με την χρήση κυανίου στην Σκουριώτισσα. Όχι στη χρήση διαλύματος κυανιδίων! Όχι άλλα επικίνδυνα δηλητήρια στην περιοχή μας! Συμμετείχαμε […]

Stories from the Agios Loucas neighbourhood: The Efendi Dede and the tragedy of his love…

Stories from the Agios Loucas neighbourhood: The Efendi Dede and the tragedy of his love…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Today I would like to share with my readers an article written by our dear friend Besim Baysal whose father was born and grew up in the mixed neighbourhood of Agios Loucas, Nicosia…
This neighbourhood had become the target of fascists back in the 50s pushing people to leave the area…
Here is the article of Besim Baysal:
"A person develops his or her character and culture in line with the town he or she is born in, grew up, rode his or her first bicycle, first motor, toured the streets with the car, drank his first beer, held the hand of his girlfriend for the first time… Naturally there develops a passionate love with him and the place he lives in. That is why for many of us Nicosia is sometimes unbearable but most of the time a town we cannot give up.
Most of the time we can feel this love inside us while walking from one place to another or driving our car or bicycle in our daily lives.
It is not clear whether we want to spend our life here or whether we have had to stay here, the contradiction is in conflict with Nicosia… Nicosia offers us a historical life of thousands of years, resembling with the feelings of finding our loved one or reaching out to her…
There is love in every single square centimetre in Nicosia: in time our heart is not enough to fit its historical experiences and love…
In the previous weeks, in the southern part of Nicosia I saw a graffiti on a wall and it was quite impressive… This graffiti written in Turkish was as though it would reunite the loves in Nicosia… It was a picture of a wonderful will bringing back historical memories in our minds…
A few words of love in Turkish but it was as though it was as strong as to be able to change the fate of the island… It was a declaration against partition and against history… It said: "My dear I love you so much – Costas" ("Canim seni cok seviyorum – Kostas")

THE NEIGHBOURHOOD OF AGIOS LOUCAS
Agios Loucas which still stands with its church and its mosque, here it is… It shouts out what it has lived through with its small bakkalis and its coffeeshop, with its fourno and its small tavern… But every morning it shouts out its love… Pass from its streets every morning once again if you can… Don't ever change your course: these streets connect you to Nicosia, Nicosia connects you to Cyprus and Cyprus is connected to love with these streets… Springing out of history, it wanted to come to the surface once again, charging our memory…
Maybe we know, maybe it does not come to our minds since first fascism, and then the culture of consuming made an impact and made us forget: Falling in love in Cyprus means having to pay for it… It means losing your identity… It means losing your language, your religion, your relatives and even your friends… This island is surrounded by stories of great loves… And its negative aftershocks still continue until today…
There was even a law about it – it was passed during the British colonial years. A Greek Cypriot could not marry a Turkish Cypriot; you had to change your religion and your name and only if you did that you could legally be married. That meant if you were a Turkish Cypriot, you had to become a Greek Cypriot and if you were born as a Greek Cypriot, you had to become a Turkish Cypriot. There was no other way…
It was a big challenge of life for all of us: How much did you love the person you were in love with? I wonder how many persons gave up on his or her love due to these reasons…The other question that comes to mind is who resisted these laws, the state, the communities and their families for their love and who paid for it almost choosing death?

THE MOVIE OF AKAMAS SHOWING THE SILENT RESISTANCE OF LOVE…
Our island was split into two in 1974. The example of one such love was part of the documentary `Our Wall` by Niyazi Kizilyurek and Panicos Chrysanthou. Panicos Chrysanthou made the movie `Akamas` in order to show the silent resistance of love…
There were love stories of Nicosia that were not quite well known that were cut off in 1974 and that rose up with flames in 2003. After 30 years… These loves were great loves who would meet their loved ones after waiting for 30 years… It was now concrete, you could touch it, it was visible… These are the legends of Nicosia, some are in the memory but all of them would be told verbally… It is like the contradiction of being divided as Nicosia – feeling a longing from the northern part to the southern part and from the southern part to the northern part of the town…

THE NEIGHBOURHOOD OF AGIOS LOUCAS…
Before the fighting of the period 1955-1958, Agios Loucas was one of the beautiful and historical neighbourhoods of Nicosia where Turkish Cypriots and Greek Cypriots lived together in friendship… It was also one of the areas hosting love and marriages between Turkish Cypriots and Greek Cypriots. The generations born after 1974 only know the Agios Loucas church as the place hosting HAS-DER, a cultural association of Cypriot folklore. But before that there used to be a big panagiri (festival) organised here where children regardless of their ethnicity would have fun… The panagiri of Agios Loucas would be hosted by the Agios Loucas church and the Agios Loucas neighbourhood.
In those years there lived a lot of families here who were living proof that love did not recognize nationality… These were families of Turkish Cypriots and Greek Cypriots who had fallen in love and would live together despite the colonial law… It was a mixed life and a mixed neighbourhood that could survive until the 1955s…
My father would have classmates in the Ataturk Primary School at Yenidjami born out of such love…
The `Underground Organisation` would first knock on their doors, frighten them, then break their windows and even burned their houses… Those who wanted to save themselves would flee… They would take their kids and leave in 1955 and 1956…
In the street of the famous baker Minnosh, there had been two adjacent houses, both houses had been set up as homes with such love but when the neighbourhood became the target of Turkish Cypriot nationalists – that is the fascists and racists – the very first houses to be destroyed were these houses… Only the door of one of them is burned but the other house is completely burned down… The owners of these houses would have to flee to save their own lives and they would go abroad to live…

THE EFENDI DEDE OF AGIOS LOUCAS…
In the Yilancilar Street where my father was born in Agios Loucas, just across the house where he was born in there used to live his Efendi Dede. My father had no blood relation with his Efendi Dede but they had a relationship like a grandpa and a grandson. The street is now called the Turan Street. Until 1955, the Efendi Dede – his real name being Mehmet Kalfa – would live with his Greek Cypriot partner and their two sons under the same roof. As the mixed neighbourhoods were being terrorised from 1955 onwards, people would become a target and the Efendi Dede would be pushed to send his wife and kids away from his house. Their lives would become chaos… Efendi Dede would try to hold on to life alone… His wife would come when she found the opportunity to see him, to clean up, to cook for him and to embrace each other… When my father's family would move from that street to the Kuchuk Medrese Street in Yenidjami neighbourhood, he would not cut off his relationship with his Efendi Dede. He continued to go and see him… On special days like Bayram, my father would go to visit him. And Efendi Dede would walk slowly towards Yenidjami to go and see my father and give him some `Bayramlik` (small amount of money given to kids during the festivities of Bayram).
When my father went to Ankara for treatment in 1969, he would go and visit him before his departure but when he would come back, he would not find Efendi Dede… Efendi Dede would not survive and would pass away…

WE KNOW THAT IF YOU LOVE THIS LAND, YOU PAY FOR IT…
We know that a lot of Cypriots had paid dearly for falling in love in Cyprus… We know that if you love this land, you pay for it…
And we want the future generations, our children and grandchildren would not have to pay dearly the price that the previous generations had to pay, that they live freely and love freely… That graffiti such as we saw in the streets of Nicosia would multiply and we would smile, our heart warming… And everyone would embrace the loves of this land, its history and its culture…
Costas, we too love you…"
(BESIM BAYSAL – August 2019)

31.8.2019

Photos:
*** Old Photo of Ayios Loukas neighbourhood…
*** Grafitti in Turkish on a wall in the southern part of Nicosia saying `I love you my dear, Costas`
*** The flower "tulli" given to us by Efendi Dede still survives in our house…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 29th of September 2019, Sunday. Same article was published in the YENIDUZEN newspaper in Turkish on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 30th of August 2019 and the link is:

http://www.yeniduzen.com/aylukada-efendi-dedenin-huzunlu-oykusu-14392yy.htm

Stories from the Agios Loucas neighbourhood: The Efendi Dede and the tragedy of his love…

Stories from the Agios Loucas neighbourhood: The Efendi Dede and the tragedy of his love…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Today I would like to share with my readers an article written by our dear friend Besim Baysal whose father was born and grew up in the mixed neighbourhood of Agios Loucas, Nicosia…
This neighbourhood had become the target of fascists back in the 50s pushing people to leave the area…
Here is the article of Besim Baysal:
"A person develops his or her character and culture in line with the town he or she is born in, grew up, rode his or her first bicycle, first motor, toured the streets with the car, drank his first beer, held the hand of his girlfriend for the first time… Naturally there develops a passionate love with him and the place he lives in. That is why for many of us Nicosia is sometimes unbearable but most of the time a town we cannot give up.
Most of the time we can feel this love inside us while walking from one place to another or driving our car or bicycle in our daily lives.
It is not clear whether we want to spend our life here or whether we have had to stay here, the contradiction is in conflict with Nicosia… Nicosia offers us a historical life of thousands of years, resembling with the feelings of finding our loved one or reaching out to her…
There is love in every single square centimetre in Nicosia: in time our heart is not enough to fit its historical experiences and love…
In the previous weeks, in the southern part of Nicosia I saw a graffiti on a wall and it was quite impressive… This graffiti written in Turkish was as though it would reunite the loves in Nicosia… It was a picture of a wonderful will bringing back historical memories in our minds…
A few words of love in Turkish but it was as though it was as strong as to be able to change the fate of the island… It was a declaration against partition and against history… It said: "My dear I love you so much – Costas" ("Canim seni cok seviyorum – Kostas")

THE NEIGHBOURHOOD OF AGIOS LOUCAS
Agios Loucas which still stands with its church and its mosque, here it is… It shouts out what it has lived through with its small bakkalis and its coffeeshop, with its fourno and its small tavern… But every morning it shouts out its love… Pass from its streets every morning once again if you can… Don't ever change your course: these streets connect you to Nicosia, Nicosia connects you to Cyprus and Cyprus is connected to love with these streets… Springing out of history, it wanted to come to the surface once again, charging our memory…
Maybe we know, maybe it does not come to our minds since first fascism, and then the culture of consuming made an impact and made us forget: Falling in love in Cyprus means having to pay for it… It means losing your identity… It means losing your language, your religion, your relatives and even your friends… This island is surrounded by stories of great loves… And its negative aftershocks still continue until today…
There was even a law about it – it was passed during the British colonial years. A Greek Cypriot could not marry a Turkish Cypriot; you had to change your religion and your name and only if you did that you could legally be married. That meant if you were a Turkish Cypriot, you had to become a Greek Cypriot and if you were born as a Greek Cypriot, you had to become a Turkish Cypriot. There was no other way…
It was a big challenge of life for all of us: How much did you love the person you were in love with? I wonder how many persons gave up on his or her love due to these reasons…The other question that comes to mind is who resisted these laws, the state, the communities and their families for their love and who paid for it almost choosing death?

THE MOVIE OF AKAMAS SHOWING THE SILENT RESISTANCE OF LOVE…
Our island was split into two in 1974. The example of one such love was part of the documentary `Our Wall` by Niyazi Kizilyurek and Panicos Chrysanthou. Panicos Chrysanthou made the movie `Akamas` in order to show the silent resistance of love…
There were love stories of Nicosia that were not quite well known that were cut off in 1974 and that rose up with flames in 2003. After 30 years… These loves were great loves who would meet their loved ones after waiting for 30 years… It was now concrete, you could touch it, it was visible… These are the legends of Nicosia, some are in the memory but all of them would be told verbally… It is like the contradiction of being divided as Nicosia – feeling a longing from the northern part to the southern part and from the southern part to the northern part of the town…

THE NEIGHBOURHOOD OF AGIOS LOUCAS…
Before the fighting of the period 1955-1958, Agios Loucas was one of the beautiful and historical neighbourhoods of Nicosia where Turkish Cypriots and Greek Cypriots lived together in friendship… It was also one of the areas hosting love and marriages between Turkish Cypriots and Greek Cypriots. The generations born after 1974 only know the Agios Loucas church as the place hosting HAS-DER, a cultural association of Cypriot folklore. But before that there used to be a big panagiri (festival) organised here where children regardless of their ethnicity would have fun… The panagiri of Agios Loucas would be hosted by the Agios Loucas church and the Agios Loucas neighbourhood.
In those years there lived a lot of families here who were living proof that love did not recognize nationality… These were families of Turkish Cypriots and Greek Cypriots who had fallen in love and would live together despite the colonial law… It was a mixed life and a mixed neighbourhood that could survive until the 1955s…
My father would have classmates in the Ataturk Primary School at Yenidjami born out of such love…
The `Underground Organisation` would first knock on their doors, frighten them, then break their windows and even burned their houses… Those who wanted to save themselves would flee… They would take their kids and leave in 1955 and 1956…
In the street of the famous baker Minnosh, there had been two adjacent houses, both houses had been set up as homes with such love but when the neighbourhood became the target of Turkish Cypriot nationalists – that is the fascists and racists – the very first houses to be destroyed were these houses… Only the door of one of them is burned but the other house is completely burned down… The owners of these houses would have to flee to save their own lives and they would go abroad to live…

THE EFENDI DEDE OF AGIOS LOUCAS…
In the Yilancilar Street where my father was born in Agios Loucas, just across the house where he was born in there used to live his Efendi Dede. My father had no blood relation with his Efendi Dede but they had a relationship like a grandpa and a grandson. The street is now called the Turan Street. Until 1955, the Efendi Dede – his real name being Mehmet Kalfa – would live with his Greek Cypriot partner and their two sons under the same roof. As the mixed neighbourhoods were being terrorised from 1955 onwards, people would become a target and the Efendi Dede would be pushed to send his wife and kids away from his house. Their lives would become chaos… Efendi Dede would try to hold on to life alone… His wife would come when she found the opportunity to see him, to clean up, to cook for him and to embrace each other… When my father's family would move from that street to the Kuchuk Medrese Street in Yenidjami neighbourhood, he would not cut off his relationship with his Efendi Dede. He continued to go and see him… On special days like Bayram, my father would go to visit him. And Efendi Dede would walk slowly towards Yenidjami to go and see my father and give him some `Bayramlik` (small amount of money given to kids during the festivities of Bayram).
When my father went to Ankara for treatment in 1969, he would go and visit him before his departure but when he would come back, he would not find Efendi Dede… Efendi Dede would not survive and would pass away…

WE KNOW THAT IF YOU LOVE THIS LAND, YOU PAY FOR IT…
We know that a lot of Cypriots had paid dearly for falling in love in Cyprus… We know that if you love this land, you pay for it…
And we want the future generations, our children and grandchildren would not have to pay dearly the price that the previous generations had to pay, that they live freely and love freely… That graffiti such as we saw in the streets of Nicosia would multiply and we would smile, our heart warming… And everyone would embrace the loves of this land, its history and its culture…
Costas, we too love you…"
(BESIM BAYSAL – August 2019)

31.8.2019

Photos:
*** Old Photo of Ayios Loukas neighbourhood…
*** Grafitti in Turkish on a wall in the southern part of Nicosia saying `I love you my dear, Costas`
*** The flower "tulli" given to us by Efendi Dede still survives in our house…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 29th of September 2019, Sunday. Same article was published in the YENIDUZEN newspaper in Turkish on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 30th of August 2019 and the link is:

http://www.yeniduzen.com/aylukada-efendi-dedenin-huzunlu-oykusu-14392yy.htm

Ιστορίες από τη γειτονιά Αγίου Λουκά: ο Efendi Dede και η τραγωδία της αγάπης του…

Ιστορίες από τη γειτονιά Αγίου Λουκά: ο Efendi Dede και η τραγωδία της αγάπης του…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Σήμερα θέλω να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου ένα άρθρο που έγραψε ο αγαπητός μας φίλος Besim Baysal, του οποίου ο πατέρας γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μιχτή γειτονιά του Αγίου Λουκά στη Λευκωσία…
Τη δεκαετία του '50 η γειτονιά αυτή είχε γίνει στόχος των φασιστών, σπρώχνοντας τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν την περιοχή…
Αυτό είναι το άρθρο του Besim Baysal:
«Ένα άτομο αναπτύσσει τον χαρακτήρα του/της και την κουλτούρα του/της σύμφωνα με την πόλη που γεννήθηκε, μεγάλωσε, οδήγησε το πρώτο του/της ποδήλατο, μοτοσυκλέτα, γύρισε τους δρόμους με το αυτοκίνητο, ήπιε την πρώτη μπύρα, κράτησε το χέρι της φίλης του για πρώτη φορά… Φυσικά αναπτύσσεται μια παθιασμένη αγάπη μεταξύ του και του μέρους όπου ζει. Γι αυτό για πολλούς από εμάς η Λευκωσία είναι μερικές φορές αφόρητη, αλλά τις περισσότερες φορές είναι μια πόλη που δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε.
Τις περισσότερες φορές μπορούμε να νιώσουμε αυτή την αγάπη μέσα μας, καθώς περπατούμε από το ένα μέρος στο άλλο ή καθώς οδηγούμε το αυτοκίνητο ή το ποδήλατο μας στην καθημερινότητα μας.
Δεν είναι ξεκάθαρο αν θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας εδώ ή αν έπρεπε να μείνουμε εδώ, η αντίφαση έρχεται σε σύγκρουση με τη Λευκωσία… Η Λευκωσία μας προσφέρει μια ιστορική ζωή χιλιάδων χρόνων, που μοιάζει με τα συναισθήματα της εξεύρεσης του/της αγαπημένου/ης μας ή της προσέγγισης του/της…
Υπάρχει αγάπη σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό στη Λευκωσία: στο χρόνο, η καρδιά μας δεν είναι αρκετή για να χωρέσει τις ιστορικές της εμπειρίες και την αγάπη…
Τις τελευταίες βδομάδες, στο νότιο μέρος της Λευκωσίας είδα ένα γκράφιτι σε ένα τοίχο και ήταν αρκετά εντυπωσιακό… Το γκράφιτι που ήταν γραμμένο στα Τουρκικά ήταν σαν πως και θα επανένωνε τις αγάπες στη Λευκωσία… Ήταν μια εικόνα μιας υπέροχης θέλησης που έφερνε στο νου μας ιστορικές αναμνήσεις…
Μερικές λέξεις αγάπης στα Τουρκικά αλλά ήταν τόσο δυνατό που σαν πως και θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα του νησιού… Ήταν μια δήλωση ενάντια στη διαίρεση και ενάντια στην ιστορία… Έλεγε: «Ψυχή μου σε αγαπώ πολύ – Κώστας» ("Canim seni cok seviyorum – Kostas")

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
Η γειτονιά του Αγίου Λουκά που υπάρχει ακόμα με την εκκλησία της και το τζαμί της, να την… Φωνάζει όλα όσα έχει ζήσει με τα μικρά μπακάλικα και το καφενείο, με το φούρνο της και τη μικρή της ταβέρνα… Όμως κάθε πρωί φωνάζει την αγάπη της… Περάστε ξανά από τους δρόμους της κάθε πρωί ξανά αν μπορείτε… Μην αλλάξετε ποτέ την πορεία σας: οι δρόμοι αυτοί σας συνδέουν με τη Λευκωσία, η Λευκωσία σας συνδέει με την Κύπρο και η Κύπρος είναι συνδεδεμένη με την αγάπη μέσα από αυτούς τους δρόμους… Βγαίνοντας από την ιστορία, ήθελε να έρθει ξανά στην επιφάνεια, αλλάζοντας την μνήμη μας…
Ίσως να ξέρουμε, ίσως να μην έρχεται στο μυαλό μας αφού πρώτα ο φασισμός και έπειτα η κουλτούρα του καταναλωτισμού έχει αφήσει τον αντίκτυπο και μας έκανε να ξεχάσουμε: Το να ερωτεύεσαι στην Κύπρο σημαίνει ότι πρέπει να πληρώνεις για αυτό… Σημαίνει να χάνεις την ταυτότητα σου… Σημαίνει να χάνεις τη γλώσσα σου, τη θρησκεία σου, τους συγγενείς σου, ακόμα και τους φίλους σου… Το νησί αυτό είναι περικυκλωμένο από ιστορίες μεγάλων αγαπών… Και οι αρνητικοί μετασεισμοί συνεχίζουν ακόμα μέχρι σήμερα…
Υπήρχε ακόμα και νόμος για αυτό – ψηφίστηκε στη διάρκεια της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Ένα Ελληνοκύπριο άτομο δεν μπορούσε να παντρευτεί ένα Τουρκοκύπριο – έπρεπε να αλλάξεις τη θρησκεία και το όνομα σου και μόνο όταν το έκανες αυτό μπορούσες να παντρευτείς νόμιμα. Αυτό σήμαινε ότι αν ήσουν Τουρκοκύπριος, έπρεπε να γίνεις Ελληνοκύπριος και αν είχες γεννηθεί Ελληνοκύπριος, έπρεπε να γίνεις Τουρκοκύπριος. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος…
Ήταν μια μεγάλη πρόκληση ζωής για όλους μας: Πόσο πολύ αγαπούσες το άτομο με το οποίο ήσουν ερωτευμένος; Αναρωτιέμαι πόσα άτομα εγκατέλειψαν την αγάπη τους για αυτούς τους λόγους… Το άλλο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό μου είναι ποιοι αντιστάθηκαν σε αυτούς του νόμους, στο κράτος, τις κοινότητες και τις οικογένειες τους για την αγάπη τους και ποιοι πλήρωσαν για αυτό επιλέγοντας σχεδόν το θάνατο;

Η ΤΑΙΝΙΑ «ΑΚΑΜΑΣ» ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗΛΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ…
Το 1974 το νησί μας μοιράστηκε στα δύο. Το παράδειγμα μιας τέτοιας αγάπης ήταν μέρος του ντοκιμαντέρ με τίτλο «Το Τείχος μας» του Niyazi Kizilyurek και του Πανίκου Χρυσάνθου. Ο Πανίκος Χρυσάνθου έφτιαξε την ταινία «Ακάμας» για να δείξει την σιωπηλή αντίσταση της αγάπης…
Υπήρχαν ιστορίες αγάπης στη Λευκωσία που δεν ήταν τόσο γνωστές που αποκόπηκαν το 1974 και που ξανάναψαν το 2003. Μετά από 30 χρόνια… Οι αγάπες αυτές ήταν μεγάλες αγάπες που συνάντησαν τους αγαπημένους τους μετά από αναμονή 30 χρόνων… Ήταν πλέον συγκεκριμένες, μπορούσες να τις αγγίξεις, ήταν ορατές… Αυτοί είναι οι θρύλοι της Λευκωσίας, κάποιοι είναι στη μνήμη αλλά όλοι εξιστορούνται προφορικά… Είναι σαν την αντίθεση του να είσαι μοιρασμένος όπως τη Λευκωσία – να νιώθεις μια λαχτάρα από το βόρειο στο νότιο μέρος και από το νότιο στο βόρειο μέρος της πόλης…

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
Πριν τις μάχες της περιόδου 1955-58, ο Άγιος Λουκάς ήταν μια από τις όμορφες και ιστορικές γειτονιές της Λευκωσίας όπου Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι ζούσαν μαζί ως φίλοι… Ήταν επίσης μια από τις περιοχές που φιλοξενούσε αγάπες και γάμους μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Οι γενιές που γεννήθηκαν μετά το 1974, γνωρίζουν την εκκλησία του Αγίου Λουκά ως το μέρος που φιλοξενεί το HAS-DER, τον πολιτιστικό σύνδεσμο Κυπριακής λαογραφίας. Όμως πριν από αυτό εκεί γινόταν το μεγάλο πανηγύρι (φεστιβάλ) που διοργανώνεται, όπου περνούσαν όμορφα τα παιδιά ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους… Το πανηγύρι του Αγίου Λουκά φιλοξενείτο από την εκκλησία του Αγίου Λουκά και τη γειτονιά του Αγίου Λουκά.
Εκείνα τα χρόνια ζούσαν εκεί πολλές οικογένειες που ήταν ζωντανή απόδειξη ότι η αγάπη δεν αναγνωρίζει εθνικότητα… Ήταν οικογένειες Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων που είχαν ερωτευτεί και που ζούσαν μαζί παρόλο τον αποικιακό νόμο… Ήταν μια μιχτή ζωή και μια μιχτή γειτονιά που επιβίωσε μέχρι το 1955…
Ο πατέρας μου είχε συμμαθητές στο Δημοτικό Σχολείο Ataturk στο Yenidjami που γεννήθηκαν από τέτοιες αγάπες…
Η «Υπόγεια Οργάνωση» πρώτα κτύπησε στην πόρτα τους, τους εκφόβισε και μετά έσπαζε τα παράθυρα τους και ακόμα έκαψε και τα σπίτια τους… Εκείνοι που ήθελαν να σώσουν τον εαυτό τους έφυγαν… Πήραν τα παιδιά τους και έφυγαν το 1955 και το 1956…
Στο δρόμο του διάσημου φούρναρη Minnosh, υπήρχαν δύο σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο, και τα δύο σπίτια ήταν σπίτια με τέτοια αγάπη, αλλά όταν η γειτονιά έγινε στόχος των Τουρκοκύπριων εθνικιστών – δηλαδή φασιστών και ρατσιστών – ήταν τα πρώτα σπίτια που καταστράφηκαν… Η πόρτα του ενός από τα σπίτια αυτά είχε καεί, αλλά το άλλο σπίτι είχε καεί εντελώς… Οι ιδιοκτήτες των σπιτιών αυτών αναγκάστηκαν να φύγουν για να σώσουν τη ζωή τους και πήγαν για να ζήσουν στο εξωτερικό…

Ο EFENDI DEDE ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ…
Στην οδό Yilancilar όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου στον Άγιο Λουκά, ακριβώς απέναντι από το σπίτι που γεννήθηκε, ζούσε ο Efendi Dede του. Ο πατέρας μου δεν είχε συγγένεια αίματος με τον Efendi Dede του, αλλά είχαν μια σχέση παππού και εγγονού. Ο δρόμος τώρα ονομάζεται οδός Turan. Μέχρι το 1955 ο Efendi Dede – το πραγματικό του όνομα ήταν Mehmet Kalfa – ζούσε με την Ελληνοκύπρια σύντροφο του και τους δύο γιούς του κάτω από την ίδια στέγη. Καθώς οι μιχτές γειτονιές τρομοκρατούνταν από το 1955 και μετά, οι άνθρωποι στοχοποιούνταν και ο Efendi Dede πιέστηκε για να διώξει τη γυναίκα και τα παιδιά του από το σπίτι του. Η ζωή τους έγινε χάος… Ο Efendi Dede προσπάθησε να κρατηθεί μόνος στη ζωή… Η γυναίκα του ερχόταν όποτε έβρισκε ευκαιρία για να τον δει, να καθαρίσει, να του μαγειρέψει και να αγκαλιαστούν… Όταν η οικογένεια του πατέρα μου μετακόμισαν από εκείνο το δρόμο και πήγαν στην οδό Kuchuk Medrese στη γειτονιά Yenidjami, δεν διέκοψε τη σχέση του με τον Efendi Dede του. Συνέχιζε να πηγαίνει και να τον βλέπει… Σε ξεχωριστές μέρες όπως το Μπαϊράμι, ο πατέρας μου πήγαινε για να τον επισκεφτεί. Και ο Efendi Dede περπατούσε αργά προς το Yenidjami για να πάει να δει τον πατέρα μου και να του δώσει το Bayramlik (μικρό χρηματικό ποσό που δίνεται στα παιδιά στις γιορτές του Μπαϊραμιού).
Όταν το 1969 ο πατέρας μου θα πήγαινε στην Άγκυρα για θεραπεία, πήγε και τον επισκέφτηκε πριν να φύγει. Όμως όταν επέστρεψε δεν βρήκε τον Efendi Dede… Ο Efendi Dede δεν επέζησε και πέθανε…

ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗ ΓΗ ΑΥΤΗ, ΤΟ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ…
Ξέρουμε ότι πολλοί Κύπριοι πλήρωσαν ακριβά επειδή ερωτεύτηκαν στην Κύπρο… Ξέρουμε ότι αν αγαπάς τη γη αυτή, το πληρώνεις…
Και θέλουμε τις επόμενες γενιές, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να μην πρέπει να πληρώνουν ακριβά το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι προηγούμενες γενιές, να μπορούν να ζήσουν ελεύθερα και να αγαπούν ελεύθερα… Το γκράφιτι που είδαμε στους δρόμους της Λευκωσίας να πολλαπλασιαστεί και θα χαμογελούμε, η καρδιά μας θα ζεσταίνεται… Και όλοι θα αγκαλιάσουν τις αγάπες αυτής της γης, την ιστορία και τον πολιτισμό της…
Κώστα και εμείς σε αγαπούμε…»
(BESIM BAYSAL – Αύγουστος 2019)

Photos:
1. Παλιά φωτογραφία του μαχαλλά του Αγίου Λουκά
2. Το φυτό tuli που μας έδωσε Efendi Dede ακόμα είναι ζωντανό στο σπίτι μας
3. Γκράφιτι στο νότιο μέρος της Λευκωσίας που λέει "Ψυχή μου σε αγαπώ πολύ – Κώστας"


(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 29th of September 2019, Sunday. Same article was published in the YENIDUZEN newspaper in Turkish on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 30th of August 2019 and the link is:

http://www.yeniduzen.com/aylukada-efendi-dedenin-huzunlu-oykusu-14392yy.htm

Baraka ve Bağımsızlık Yolu’ndan “Petrol Uğruna Ülkene Kıyma” Çağrısı Yapıldı.

Baraka ve Bağımsızlık Yolu’ndan “Petrol Uğruna Ülkene Kıyma” Çağrısı Yapldı  Baraka Kültür Merkezi ve Bağımsızlık Yolu, bugün bir basın açıklaması yaparak ülkemiz çevresinde petrol ve Devam »

This week at Kaymakkin: Kahvene + launch party: περιοδικό antifa tropikal

& Vegan Kitchen: Pumpkin Stew!

This week at Social Space Kaymakkin (Παρασκευή 27/9 20:00) Το antifa λευkoşa σας προσκαλεί για καφενέ / άτυπη παρουσίαση του πρώτου τεύχους του περιοδικού antifa tropikal [λέξεις & σκέψεις ενάντια στον νέο φασισμό]. Το περιοδικό που [εννά] έσσιετε στα σσιέρκα σας εν προϊόν αμέτρητων ωρών συλλογικής δουλειάς, μελέτης τζαι συζητήσεων. Ελπίζει να παράξει χρήσιμες απόψεις για το κράτος, το κεφάλαιο τζιαι τον φασισμό της εποχής μας. Διανέμεται σσιέρι με σσιέρι, εν πουλιέται τζιαι εν αγοράζεται ούτε χωρεί σε εμπορευματοποιημένα καλούπια. Που την άλλη έννεν μούχτι - υπάρχουν σημαντικά έξοδα τα οποία πρέπει να καλύφκουνται οπότε εισφορές πάντα ευπρόσδεκτες. Είσοδος (πάντα) ελεύθερη. Μπύρες τζιαι ποτά σε τιμές αλληλεγγύης. ********************************************************************* Antifa λευkoşa invites you to a kahvene / informal presentation of the first issue of the magazine antifa tropikal [words and thoughts against contemporary fascism]. The magazine is a product of endless hours of collective labour, study and discussion. It hopes to contribute useuful opinions on the state, the capital and the fascism of our time. It is distributed hand to hand, not sold or bought, and it does not fit commercialised moulds. On the other hand it is not free - there are significant costs that need to be covered so donations are always welcome. Free entrance (as always). Beers and drinks at solidarity prices.     (Saturday 28/9 13:30) Επ'ευκαιρίας της άφιξης του κ. Μπογδάνου στην Κύπρο, οι βίγκαν αναρχολεσβίες του Καιμακκιού (https://www.youtube.com/watch?v=v0dzhf7ggqM) θα μαγειρέψουν τα ακόλουθα! - Κολοκύθα γιαχνί, με σταφίδες και σπανάκι - πουργούρι - σαλάτες This Saturday the following food will be prepared and shared! - Pumpkin stew with raisins and spinach - bulgar wheat - various salads Your contribution and donations keep Kaymakkin alive, join us! About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2019 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Goodbye to Demetris Stroufos from Lysi…

Goodbye to Demetris Stroufos from Lysi…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Ten years ago, on a November morning I had gone to Lysi to meet a dear friend in order to investigate about the `missing persons` and to look at some possible burial sites around Lysi and Sinda…
We had gone and picked up a Turkish Cypriot witness from Sinda who knew some burial sites and he would show us these places…
Between the road from Sinda to Lysi, a dirt track road, there was an elaborate well and we had gone there as well… It was called `The well of Kallis`…
He had told us the story of Demetris Stroufos who had been an old man in vraka and how he heard that they had thrown him in this well and the old man had tried to climb back up and how they would throw him back in that well again…
When I say `they`, I mean some Turkish Cypriots from Sinda, who had killed not only Demetris Stroufos but also some other Greek Cypriots from Lysi… We have managed with this friend's and with the old man's help to show the burial sites of these `missing` and when CMP dug in the places we showed, they found the remains of most of the `missing` persons from Lysi… Together with our wonderful friend Kyriacos Andreou from Lysi, we would continue to work and Kokos Yeropapas would also join us in our trips to Sinda and the surrounding areas…
Like so many others, Demetris Stroufos had been killed because the killers wanted to take his animals…
My Turkish Cypriot witness had told me ten years ago, that they had killed him in order to take his flock…
`They shot him and threw him in the well` he had told me `but he did not die and he started climbing up the well… In this big well, there was also a ladder. He had climbed over the `tavlarka` (a deck inside the well just over the water for placing the centrifugal water pump which had access to the top by a metal ladder for easier pump maintenance) and was shaking the ladder… So one of those who shot him went inside the well and shot him again and threw him down again…`
This was a very old, rectangular well of stone, almost an antique… It had other chain of wells connected to it, the `laoumia`… He would remember seeing the dead body over the water in the well for some time…
The well where Demetris Stroufos had been buried was somehow not excavated by the Cyprus Missing Persons' Committee for many years to come… It took CMP a whole of nine years to excavate this well… We had shown the well back in 2009 and then in 2010 to the officials of the CMP – and each time we went to the area to investigate, we would pass from there and look at this well… It was as if we were saying to Stroufos, `Don't worry, eventually they will find you here…`
Nine years is a long time – they were saying that the owner of the well was not giving `permission` to dig in his well… That there was water in the well so it was impossible to dig… They were talking about various different pretexts about why the well was not being explored…
Then finally last year, after a lapse of a whole nine years, we saw that the CMP started exploring the well…
They would bring expert well diggers who would take out the water from the well with pumps and instead of making a ramp and destroying this beautiful well, they would take out all the soil and all the water from the well to find the remains of Demetris Stroufos, just like my witness had told me and the CMP ten years ago that yes, he was inside this well…
So on the 19th of August 2019, we would go together with Kyriacos Andreou to attend his funeral in Larnaca so that I could say goodbye to him…
Hello and goodbye dear Demetris Stroufos…
You were one of the innocent who died in the hands of some evil Turkish Cypriots, ignorant and greedy, eager to steal your flock and make it `theirs`… So many Turkish Cypriots and Greek Cypriots were killed both in the 1963-64 conflict and in the war in 1974 who had nothing to do with the conflict. They were not soldiers, they were civilians minding their animals, trying to raise their children, working, sweating it out, building their homes, caring for their gardens, hugging their loved ones…
They were taken from the streets they were travelling on, they were taken from the fields they were working in, killed and thrown in a well or buried in a field… When they committed such terrible crimes of killing some people from `the other community`, they would wrap a blanket around themselves like a cape called `patriotism` - this was to cover up the murder of the innocent… `Patriotism` would hide the flocks they stole, the houses and fields they would take over and these `ultra-nationalists` like the cowboys of the wild west would prosper out of the misery of others… They would be the first to stand against any sort of `solution` to the `Cyprus problem`, afraid that their dirt and their war crimes would come out and become visible, if our two communities started communicating with each other and sharing their stories… They would fear peace and reconciliation like they would fear death…
I would search for the innocent victims dear Demetris, just as I was searching for you, just as I searched for Michalis Pekri from Vatyli, Rifat Salih from Lefka, Huseyin Ahmet Kamber and his wife Shefika Huseyin from Pervolia-Trikomo and so many others… They were all killed and thrown in the wells – Pekri was in a well that was deeper than 30 meters in Vatyli… Rifat Salih, together with the young boy Ertan Ali from Lefka was in a well outside Kokkinotrimitia… Huseyin Ahmet Kamber and his wife Shefika were in a well in Trikomo, just outside the wheat warehouse…
They had killed, some evil Turkish Cypriots and some evil Greek Cypriots and would try to hide the bodies and where to bury them but the well that became the graves of so many…
I would search for them dear Demetris – and some of them I would find through the help of my wonderful readers from both the Turkish Cypriot and Greek Cypriot communities…
I feel grateful that after 10 years, your remains were found in the well we had shown… I feel grateful that my wonderful reader and the old man – our witness – had shown us this well… I thank them with all my heart…
Even though we have some evil Turkish Cypriots and evil Greek Cypriots that we are forced to live with, we also have kind-hearted Turkish Cypriots and kind-hearted Greek Cypriots with compassion towards the other community and who help us… For this, I am grateful because this is the source of our hope for this land…
May you rest in peace now dear Demetris Stroufos… May you rest in peace finally in your grave in Larnaca…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 22nd of September, 2019.

Photo 1: The well we showed to the CMP in 2009 – that is ten years ago – and then in 2010... Here the CMP archaeologist at that time taking notes about the well... We would continue to show this well to the officials of the CMP since there were eye witnesses telling us the story of Demetris Stroufos and giving details about how he was thrown in this well... From the time we showed this well and wrote the story ten years ago, it would take a decade for the remains of Demetris Stroufos to be exhumed, identified and buried by his family...

Photo 2: The sad wife of Demetris Stroufos, Maria Strufos at the funeral... She is 95 years old...

Αντίο στο Δημήτρη Στρούφο από τη Λύση…

Αντίο στο Δημήτρη Στρούφο από τη Λύση…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ένα πρωινό του Νοέμβρη πριν από δέκα χρόνια, είχα πάει στη Λυση για να συναντήσω ένα αγαπητό φίλο για να ερευνήσουμε για τους «αγνοούμενους» και να κοιτάξουμε κάποιους πιθανούς τόπους ταφής στη Λύση και τη Σίντα…
Είχαμε πάει και να πάρουμε ένα Τουρκοκύπριο μάρτυρα από τη Σίντα, ο οποίος ήξερε κάποιους τόπους ταφής και μας έδειξε αυτά τα μέρη…
Στο δρόμο μεταξύ Σίντας και Λύσης, που είναι ένας χωματόδρομος, υπήρχε ένα περίπλοκο πηγάδι και είχαμε πάει και εκεί… Ονομαζόταν «πηγάδι του Καλλή»…
Μας είχε πει την ιστορία του Δημήτρη Στρούφου που ήταν ένας ηλικιωμένος άντρας με βράκα και πως είχε ακούσει ότι τον είχαν ρίξει σε αυτό το πηγάδι και ο ηλικιωμένος άντρας προσπάθησε να σκαρφαλώσει και πως τον ξαναέριξαν σε εκείνο το πηγάδι…
Όταν λέω «αυτοί», εννοώ κάποιους Τουρκοκύπριους από τη Σίντα, που είχαν σκοτώσει όχι μόνο το Δημήτρη Στρούφο αλλά και κάποιους άλλους Ελληνοκύπριους από τη Λύση… Με τη βοήθεια αυτού του φίλου και του ηλικιωμένου άντρα είχαμε καταφέρει να δείξουμε τους τόπους ταφής αυτών των «αγνοουμένων» και όταν η ΔΕΑ έσκαψε στα μέρη που είχαμε δείξει, βρήκαν τα οστά των περισσότερων «αγνοούμενων» από τη Λύση… Μαζί με τον θαυμάσιο φίλο μας Κυριάκο Αντρέου από τη Λύση συνεχίσαμε να εργαζόμαστε και μαζί μας στα ταξίδια μας στη Σίντα και τις γύρω περιοχές ήρθε και ο Κόκος Γερόπαπας…
Όπως τόσοι πολλοί άλλοι, ο Δημήτρης Στρούφος είχε σκοτωθεί διότι οι δολοφόνοι του ήθελαν να πάρουν τα ζώα του…
Ο Τουρκοκύπριος μάρτυρας μου μου είχε πει πριν από δέκα χρόνια ότι τον είχαν σκοτώσει για να πάρουν το κοπάδι του…
«Τον πυροβόλησαν και τον έριξαν στο πηγάδι» μου είχε πει «αλλά δεν πέθανε και ξεκίνησε να σκαρφαλώνει στο πηγάδι… Σε αυτό το μεγάλο πηγάδι υπήρχε και σκάλα, είχε σκαρφαλώσει πάνω από την «ταβλαρκά» (μέρος μέσα στο πηγάδι σαν εξέδρα ακριβώς πάνω από το νερό για τοποθέτηση της αντλίας φυγοκέντρισης νερού που είχε πρόσβαση στην επιφάνεια με μεταλλική σκάλα για καλύτερη συντήρηση της αντλίας) και άρχισε να κουνά την σκάλα… Έτσι ένας από εκείνους που τον πυροβόλησαν και μπήκε μέσα στο πηγάδι και τον πυροβόλησε ξανά και τον έριξε ξανά μέσα στο πηγάδι…»
Αυτό ήταν ένα πολύ παλιό, ορθογώνιο πηγάδι φτιαγμένο από πέτρα, σχεδόν αρχαίο… Είχε συνδεδεμένα μαζί του μια σειρά από άλλα πηγάδια, τα «λαούμια»… Θυμήθηκε ότι έβλεπε το νεκρό σώμα πάνω στο νερό στο πηγάδι για κάποιο καιρό…
Το πηγάδι όπου είχε θαφτεί ο Δημήτρης Στρούφος για κάποιο λόγο δεν είχε σκαφτεί από την Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων για αρκετά χρόνια μετά… Χρειάστηκαν εννιά χρόνια για να σκάψει η ΔΕΑ το πηγάδι αυτό… Είχαμε δείξει το πηγάδι στους λειτουργούς της ΔΕΑ το 2009 και μετά το 2010 – και κάθε φορά που πηγαίναμε στην περιοχή για έρευνες περνούσαμε από εκεί και βλέπαμε το πηγάδι αυτό… Ήταν σαν πως και λέγαμε στον Στρούφο «Μην ανησυχείς, στο τέλος θα σε βρούνε εδώ…»
Εννιά χρόνια είναι πολύς καιρός – έλεγαν ότι ο ιδιοκτήτης του πηγαδιού δεν έδινε «άδεια» για να σκάψουν στο πηγάδι του… Ότι υπήρχε νερό στο πηγάδι έτσι ήταν αδύνατο να σκάψουν… Μιλούσαν για διάφορες προφάσεις για το λόγο που το πηγάδι δεν ερευνήθηκε…
Τελικά πέρσι, μετά από εννιά ολόκληρα χρόνια, είδαμε ότι η ΔΕΑ ξεκίνησε να ερευνά το πηγάδι…
Έφεραν έμπειρους εκσκαφείς πηγαδιών που έβγαλαν το νερό από το πηγάδι με αντλίες και αντί να φτιάξουν ράμπα και να καταστρέψουν αυτό το όμορφο πηγάδι, έβγαλαν όλο το χώμα και όλο το νερό από το πηγάδι για να βρουν τα οστά του Δημήτρη Στρούφου, ακριβώς όπως μας είχε πει ο μάρτυρας μου σε μένα και τη ΔΕΑ πριν από δέκα χρόνια, ότι ναι, ήταν μέσα στο πηγάδι…
Έτσι στις 19 Αυγούστου 2019, πάμε μαζί με τον Κυριάκο Αντρέου για να παραστούμε στην κηδεία του στη Λάρνακα και να μπορέσω να τον αποχαιρετήσω…
Γειά σου και αντίο αγαπητέ Δημήτρη Στρούφο…
Ήσουν ένας από τους αθώους που πέθαναν στα χέρια κάποιων κακών Τουρκοκυπρίων, που ήταν αδαείς και άπληστοι, πρόθυμοι να κλέψουν το κοπάδι σου και να το κάνουν «δικό τους»… Τόσοι πολλοί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν και στις συγκρούσεις του 1963-64 και στον πόλεμο το 1974, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τη σύγκρουση. Δεν ήταν στρατιώτες, ήταν πολίτες που ασχολούνταν με τα ζώα τους, προσπαθούσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, εργάζονταν, μοχθούσαν, έκτιζαν τα σπίτια τους, φρόντιζαν τους κήπους τους, αγκάλιαζαν τους αγαπημένους τους…
Τους πήραν από τους δρόμους όπου ταξίδευαν, τους πήραν από τα χωράφια όπου δούλευαν, τους σκότωσαν και τους έριξαν σε ένα πηγάδι ή τους έθαψαν σε ένα χωράφι… Όταν διέπραξαν τέτοια τρομερά εγκλήματα και σκότωναν ανθρώπους από «την άλλη κοινότητα», τυλίγονταν με μια κουβέρτα σαν κάπα που ονομαζόταν «πατριωτισμός» - αυτό ήταν για να καλύψουν τη δολοφονία αθώων… Ο «πατριωτισμός» έκρυβε τα κοπάδια που έκλεβαν, τα σπίτια και τα χωράφια που έπιαναν και αυτοί οι «υπέρ-εθνικιστές» όπως τους καουμπόηδες της άγριας δύσης ευημερούσαν με τη δυστυχία των άλλων… Ήταν οι πρώτοι που αντιτίθενται σε οποιαδήποτε μορφή «λύσης» στο «Κυπριακό πρόβλημα», φοβούμενοι ότι η βρωμιά τους και τα εγκλήματα πολέμου τους θα έβγαιναν στην επιφάνεια και θα γίνονταν ορατά, αν οι δύο κοινότητες μας άρχιζαν να επικοινωνούν μεταξύ τους και να μοιράζονται τις ιστορίες τους… Φοβούνται την ειρήνη και την συμφιλίωση όπως φοβούνται το θάνατο…
Ερεύνησα για τα αθώα θύματα αγαπητέ Δημήτρη, όπως ερευνούσα για σένα, όπως ερευνούσα για τον Μιχάλη Πεκρή από τη Βατυλή, το Rifat Salih από τη Λεύκα, το Huseyin Ahmet Kamber και τη γυναίκα του Shefika Huseyin από τα Περβόλια Τρικώμου και τόσους πολλούς άλλους… Όλοι τους σκοτώθηκαν και ρίχτηκαν σε πηγάδια – ο Πεκρή ήταν σε ένα πηγάδι στη Βατυλή με βάθος περισσότερο από 30 μέτρα… Ο Rifat Salih μαζί με το νεαρό αγόρι Ertan Ali από τη Λεύκα ήταν σε ένα πηγάδι έξω από την Κοκκινοτριμιθιά… Ο Huseyin Ahmet Kamber και η γυναίκα του Shefika ήταν σε ένα πηγάδι στο Τρίκωμο, ακριβώς έξω από την αποθήκη σιταριού…
Είχαν σκοτώσει, κάποιοι κακοί Τουρκοκύπριοι και κάποιοι κακοί Ελληνοκύπριοι και προσπάθησαν να κρύψουν τα πτώματα και που να τους έθαβαν παρά στο πηγάδι που έγινε ο τάφος για τόσους πολλούς…
Τους έψαξα αγαπητέ Δημήτρη – και κάποιους από αυτούς τους βρήκα με τη βοήθεια των θαυμάσιων αναγνωστών μου και από την Τουρκοκυπριακή και την Ελληνοκυπριακή κοινότητα…
Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη επειδή μετά από 10 χρόνια τα οστά σου βρέθηκαν στο πηγάδι που είχαμε δείξει… Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που οι θαυμάσιοι αναγνώστες μου και ο ηλικιωμένος άντρας – ο μάρτυρας μας – μας είχαν δείξει αυτό το πηγάδι… Τους ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά…
Παρόλο που έχουμε κάποιους κακούς Τουρκοκύπριους και κακούς Ελληνοκύπριους με τους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, έχουμε επίσης καλόκαρδους Τουρκοκύπριους και καλόκαρδους Ελληνοκύπριους με συμπόνοια προς την άλλη κοινότητα και οι οποίοι μας βοηθούν… Γι αυτό είμαι ευγνώμων διότι αυτή είναι η πηγή της ελπίδας μας για αυτή τη γη…
Ας αναπαυθείς εν ειρήνη τώρα αγαπητέ Δημήτρη Στρούφο… Ας αναπαυθείς εν ειρήνη επιτέλους στον τάφο σου στη Λάρνακα…


(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 22nd of September, 2019.

Photo 1: The well we showed to the CMP in 2009 – that is ten years ago – and then in 2010... Here the CMP archaeologist at that time taking notes about the well... We would continue to show this well to the officials of the CMP since there were eye witnesses telling us the story of Demetris Stroufos and giving details about how he was thrown in this well... From the time we showed this well and wrote the story ten years ago, it would take a decade for the remains of Demetris Stroufos to be exhumed, identified and buried by his family...

Photo 2: The sad wife of Demetris Stroufos, Maria Strufos at the funeral... She is 95 years old...

Memories from Ayios Lucas and Ayios Kassianos...

Memories from Ayios Lucas and Ayios Kassianos...

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Giorgos Olimpios was born in 1948 in the Ayios Lucas neighbourhood, a mixed neighbourhood where the sound of the bells of the church Ayios Lucas, would mix with the call for prayers of the Akkavuk Mesdjit. Ayios Lucas, like Tahtakala, Ayios Andreas (Tophane), Ayios Kassianos, Omerge and Yenicami, was a mixed neighbourhood... Turkish Cypriot and Greek Cypriot families would live together in the same street, next to each other, struggling to survive on this island, trying to work and raise their children, to bring food to their families... In the yard of Ayios Lucas would be held a `panayiri` every year, a famous `panayiri` that would last four days and four nights... Local food would be sold here and both Turkish Cypriots and Greek Cypriots would visit this food fair to buy and sell... These were poor neighbourhoods, workers renting houses and changing houses quite often... They were all trying to survive, helping each other out and not thinking too much about `politics` - the real life was harsh: It was after the Second World War and Cyprus was still a British colony... Soon, Cyprus would join the anti-colonial struggle blazing the other colonies of the West, in far out places... And this would affect these mixed neighbourhoods since the `agenda` would change from `anti-colonial` to a rift between Turkish Cypriots and Greek Cypriots with the help of other `players` and would carry our island all the way to the actual division of our island...
The father of Giorgos, Michalis Olimpios was a chair maker. He had moved from Limassol to Nicosia in the 1920s and had set up his workshop at Arasta, a colourful street of vendors and producers... At the Arasta Street, that leads to Agia Sophia, another mixed area, would be shoemakers, jewellers, helvaci and mirror makers and next to Agia Sophia would be the big pantapoulia (market) for fresh fruit, vegetables and meat. Butchers would also work together in this market... In 1952-53, Michalis Olimpios would move his shop a bit further, to inside the Ayios Andonis Khani, just behind the famous helva makers... The family would also change houses many times since they were only tenants and finally in 1958, they would end up at a house in Ayios Kassianos, another mixed neighbourhood.
Now Giorgos was 10 and his brother Savvas was 8.5 – in the morning as they would go to the Ayios Kassianos Primary School, they would throw stones at the Turkish Cypriot kids under the walls, around the PEO hospital. But in the afternoon after they got back home, they would play with the Turkish Cypriot neighbour kids, as though nothing had happened and they would not wonder why this was so... According to the memories of Panicos Neocleous, he too would throw stones as a kid at the Turkish Cypriot kids in Tahtakala – Turkish Cypriot and Greek Cypriot children, according to the `mood` of those times were already having street fighting with stones!
Already in 1956, Nicosia began to be divided. In 1958, this would be taken a step further and `fasariya` would be created in order to push `the other community` to go away from its traditionally mixed neighbourhood. In Omerge, some Turkish Cypriot houses would be set on fire by some Greek Cypriots but other Greek Cypriot neighbours would run to extinguish the fires... They had tried to burn the house of Mehmet Hakki, a bakkalis who had a shop in the area of Pantapoulion but his good hearted neighbour, Panayi, a boyadji would extinguish the fire... While trying to throw water from his balcony, Panayi would fall and break his leg... The house of Shefika Durduran would also be set on fire but again, some other Greek Cypriot neighbours would extinguish that fire...
In 1958 in the summer months, Giorgos Olimpios, despite his father's warnings not to go out, would not listen to him and would go to the school of Ayios Kassianos to play with his 8.5 year old brother Savvas. Michalis Olimpios, after seeing that there were some extreme nationalist youth of TMT roaming the streets, would start getting worried and would go to the school to collect his sons... Just as we was walking back home, holding the hands of his two kids, the young TMT guys would kick him in the back, he would fall and they would start kicking his head, wounding him... Giorgos and Savvas Olimpios would watch horrified, the whole scene when their father was being beaten up without any pretext... In a few moments, kind hearted Turkish Cypriot neighbours would run to take him home and treat his wounds with a first aid kit. They would call Giorgos' mother, Kyriacou and she would arrange a car to come home from work and take her husband to the hospital. The mixed, quiet life was over and British soldiers would accompany the family, providing a truck to carry their belongings so they would move from Ayios Kassianos to Kaymakli...
The quiet life in the mixed neighbourhoods of Nicosia was over: Turkish Cypriots were pushed to leave and Greek Cypriots were pushed to leave so that the `TAKSIM` (partition) project would begin to take shape... Communities who lived together for centuries without bloodshed, people who helped each other, who ate together, who drank together now faced another `reality`: These would be the years when enmity would be breastfed, nurtured and grew up with mountains of lies... These would become years when masses of people would go to the streets at the strike of a tiny spark! The newly found `nationalism` would blind people and `heroes` would be found from among these masses who had no second thoughts when they attacked the properties or their lives... Among this chaos, good hearted Turkish Cypriots and Greek Cypriots did try to save each other as this would be the case throughout our history but their goodwill, kind heart and spirit would not be enough to compete with the `mainstream` feeling of `enmity` that was being pumped and fed with provocations from both sides. The `fashion` now was to attack and both the Greek Cypriots of Ayios Lucas and Turkish Cypriots of Omerge would be forced to leave, beginning the process of becoming refugees in their own land that would be repeated in the following years of 1963 and 1974...
When Giorgos began secondary school at Neapolis in Nicosia in 1963-64, one day one of his classmates would bring a real pistol into the classroom. His classmate did not know how to use it... They gathered around him, the whole class, to see this new `toy` and the boy while trying to sort out how to work it, the pistol fired, wounding the one who brought it to school and also another classmate. Another boy picked up the pistol smeared with blood and brought it to the headmaster and the boys were immediately sent to hospital for treatment. Next day, MAHI newspaper of Sampson would publish the photos of these two boys, with the `news` that `Turkish Cypriot extremists opened fire from the Lycee and wounded two Greek Cypriot students!` The Turkish Cypriot Lyceum was not even around Neapolis and Giorgos would be amazed at this `news` since the event took right in front of his eyes! The same line was followed in order to ignite the two communities against each other: The statue of Markos Drakos would be bombed and the blame would be put on the Turkish Cypriots, just as the Bayraktar Mosque would be bombed and the blame would be put on the Greek Cypriots. Our communities would only find out the truth years later but it would be too late because they had already been fooled at the time... One day at his school at Ayios Kassianos, Giorgos would see that someone had tried to put the canteen on fire but it was extinguished. When he would ask, they would tell him that `It was the Turkish Cypriots who did this...` They had found three cigarette butts and an empty pack, as `evidence` to this. Giorgos was puzzled and thought this strange. Years later he would find out that a Greek Cypriot, at the orders of another Greek Cypriot had tried to burn the canteen... Again, truth would come too late, too late after our country has been divided, too late after all the bloodshed, too late after so many tragic events has happened on this island...
With Giorgos, we go to visit Ayios Lucas neighbourhood, as well as Ayios Kassianos... Turkish Cypriots in these neighbourhoods have been almost completely replaced by the settlers from Turkey... There are only a few Turkish Cypriots living in the walled city and after 50 years, the memory of mixed neighbourhoods has been completely wiped out... I call many people but there are only a few who would remember a mixed life in Nicosia... Half a century has gone by and there are few who are alive who remember the days when our communities lived peacefully and worked together... The `success` of the `partition` project is also wiping out the memory of a collective life... Those who remember are old and after they die, these memories would disappear with them... I feel sad, just like Giorgos Olimpios for the way things have turned out...
`If we don't solve the Cyprus problem, first the Turkish Cypriots will be extinct, and then the Greek Cypriots... In 50 years, if the problem is not solved, there would be inhabitants of this island but these inhabitants will not be Cypriots...` he says...
We have lost something so precious that it cannot be replaced... The only thing we can manage is to save some memories about how it had been in the past and who played what role in the creation of the partition on this island that stands physically and psychologically across our communities...

4.2.2012

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 12th of February, 2012, Sunday.



Memories of a child from Akkavuk-Ayios Lucas...

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

After my interview with Giorgos Olimpios whose story was published in these pages in February, I go to speak with Huseyin Kaba who grew up in Ayios Lucas, once a multicultural mahalle (neighbourhood) in the centre of Nicosia, hosting both the Ayios Lucas Church, as well as the Mesdjit of Akkavuk (Mesdjit means mosque). Born in 1945, he had been born in Mora, his father's village. His father was the son of Kaba Mustafa, Salahi and his mother was the daughter of Andir Salih from Aphania. They had moved to Nicosia in 1948 when Huseyin was only three years old. In those times Mora and Aphania was almost mixed... Huseyin's father was working in the Nicosia Municipality as a messenger. First they would live in Tahtakala then they would move to Kaymakli... He remembers his neighbour Panayi who used to sell water in a carriage that was pulled by a horse. Then they would move to the Ayios Lucas neighbourhood and live on a street near the Akkavuk Mesdjit. He was five years old, it was 1950 and that year it had snowed in Nicosia... He would tell me what he remembers from those times:
`There were a lot of Greek Cypriots around Ayios Lucas... When I was walking to go to the primary school in later years, I remember seeing Greek Cypriot women wearing black, old women who would make gollifa, flaunes, buns and borekia to bring to the church during the times of panayiri (festivities). The papaz was living in the Laleli Street and these old women would take these to his house, I would see them as I passed by... I remember Yiannis effendi living in the Alsancak Street. He had a wife and a daughter; I don't remember any other children of his. They were living in a tiny house – there were two steps leading to his door. He had a small cart and he had built a wooden ramp to take out his cart out of his house. He was selling helva in this cart, both to Turkish Cypriots and Greek Cypriots. When he got out of the house, he would join his hands like a Budhist and turn towards the Akkavuk Mesdjit, making a small bow and then he would turn towards the Ayios Lucas Church and make a cross. He would say goodbye to his wife and set out to sell his helva... He would go all the way to the Phanaromeni Church and sell his helva... We would buy some helva from him, complete with blanched almonds and cinnamon on top, worth a piaster or half a piaster... We would eat the warm helva on the way to school and it would taste so good and sweet. I also remember the panayiri... The Panayiri of Ayios Lucas took part on the 18th of October and would last for four days... Turkish Cypriots would also participate in this panayiri. Turkish Cypriots would use the northeast part of the yard where they would sell shamishi and lokma... In the panayiri would be sucukkos, walnuts, whole nuts, every kind of pastelli and they would also be shish kebap sellers in carts... The smell would take over the whole mahalle!
I remember an Armenian woman who lived in our street, her name was Arpine and she was married to Kemal Sinemacioghlu. She used to work at CYTA, as well as her husband... She had good relations with her neighbours and spoke Turkish very well... She loved Anatolia – probably that was where her family came from. She's no longer alive. At one point there had been an earthquake at Varto, Anatolia and Ms. Arpine and Mr. Kemal had taken an orphan from Varto, adopting her as their child – she would grow up to be a teacher...
There was also a meyhaneci-bakkal (restaurant and supermarket owner) Loizou in this area. Loizou was a clean, smart man with a smiling face... There were six wine barrels in his restaurant... His small restaurant with four tables would smell of wine... On the weekends, all the neighbourhood would buy what they needed from Loizou. Since the restaurant was open, he would make them wait there and take the things they needed from his shop just next door because during British times, you had to close your supermarket on the weekends for one and a half days.
Those who drank in the meyhane of Loizou at the `bango` were his best `mushteris` (customers) and among them was my father. They would be served salted fish, yogurt, pastirma, cheese, chakistez, olives, tahini, gabbaris and bread. Late at night, the wife of Loizou would cook lentil soup in a stock made of bones, fried potatoes or fried pastirma with eggs and these would be `on the house`!
In 1956 people living in the Ayios Lucas neighbourhood were anxious and as the years passed by towards 1958, Greek Cypriots started leaving the neighbourhood. There was a Turkish Cypriot police chavushi (sergeant) called Nihat and two guys from EOKA killed him in our neighbourhood. Nihat had a brother who played football in a football club in the joint federation of Turkish Cypriots and Greek Cypriots. EOKA was following Nihat Chavush – two persons from EOKA had come and shot him in front of the house of Emine – we used to call her `Beautiful Emine` - when she heard the shots she ran out – a garutsa was coming so one of these EOKA guys turned back and the other EOKA guy stole the bicycle of our friend Gursel, struggling with him to take the bicycle... Emine jumped on the EOKA guy who had turned back and put him on the floor, almost wrestling with him and she was shouting out loud... The other guy who tried to steal the bicycle had got away and it was said that he went to hide in the house of the papaz of Ayios Lucas. Soon the police came and arrested the EOKA guy that Emine had caught. Sergeant Nihat had died in the street, bleeding to his death...
For the safety of Emine, they had made a proposal to her: They told her to choose between Turkey and England. They also gave her some money to leave the country and she left...
But after the killing of Sergeant Nihat in 1958, the Greek Cypriots of Ayios Lucas all left the neighbourhood. The Ayios Lucas Church was burnt three times... It wasn't only the Ayios Lucas Church that was burnt, it was also the Turkish Educational Club, further up, that was burnt on the 1st of May 1958 at night. This had been a club of progressive Turkish Cypriots who had been organized in PEO...
In those times Turkish Cypriots living in Greek Cypriot neighbourhoods would leave and Greek Cypriots living in Turkish Cypriot neighbourhoods would leave... A lot of people emigrated to London, both Turkish Cypriots and Greek Cypriots in 1958 after all these fasariyas. There were also economical reasons, people were poor, there was a lot of unemployment... My sister was living in Omerge and after the EOKA-TMT activities she left to come to live with us. I had an aunt Feride Hassan who lived in Aglandjia at the `Djenk Hill` - she exchanged her house with an Armenian and came to live in Nicosia, at Kumsal and was renting her house to a military doctor from Turkey with his wife and three kids... She tried to escape the conflict by even exchanging her house but death caught her in December 1963 when her house was attacked and she was killed as well as the wife and three kids of the doctor in her house... Her husband was also heavily wounded in that attack...
I feel very sad going to Akkavuk and Ayios Lucas... I see how the houses are coming apart... I feel very sad seeing how Nicosia has changed all over, not just our mahalle... I have written a book about my memories of Nicosia that will be published soon...`
I thank Huseyin Kaba and look forward to reading his book of memories about our divided Nicosia...

7.4.2012

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 29th of April, 2012, Sunday.

Αναμνήσεις από τον Άγιο Λουκά και τον Άγιο Κασσιανό…

Αναμνήσεις από τον Άγιο Λουκά και τον Άγιο Κασσιανό…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Ο Γιώργος Ολύμπιος γεννήθηκε το 1948 στη γειτονιά του Αγίου Λουκά, μια μικτή γειτονιά όπου ο ήχος των καμπάνων της εκκλησίας του Αγίου Λουκά αναμειγνυόταν με το κάλεσμα για προσευχή από το Akkavuk Mesdjit. Ο Άγιος Λουκάς, όπως ο Τακτακαλάς, ο Άγιος Ανδρέας (Tophane), ο Άγιος Κασσιανός, η Omerge και το Yenicami ήταν μικτή γειτονιά… Τουρκοκυπριακές και ελληνοκυπριακές οικογένειες ζούσαν μαζί στον ίδιο δρόμο, η μια δίπλα στην άλλη, αγωνιζόντουσαν για να επιβιώσουν στο νησί αυτό, προσπαθούσαν να δουλέψουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να φέρουν φαγητό στις οικογένειες τους… Στην αυλή του Αγίου Λουκά γινόταν πανηγύρι κάθε χρόνο, ένα γνωστό πανηγύρι που διαρκούσε τέσσερεις μέρες και τέσσερεις νύκτες… Εκεί πωλούνταν παραδοσιακά φαγητά και τόσο οι Τουρκοκύπριοι όσο και οι Ελληνοκύπριοι επισκέπτονταν το πανηγύρι για να αγοράσουν και να πουλήσουν πράγματα… Αυτές ήταν φτωχές γειτονιές, οι εργάτες ενοικίαζαν σπίτια και άλλαζαν σπίτια συχνά… Όλοι προσπαθούσαν να επιβιώσουν, βοηθώντας ο ένας τον άλλο χωρίς να σκέφτονται πολύ για «πολιτικά» - η πραγματική ζωή ήταν σκληρή: Ήταν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Κύπρος ήταν ακόμα Βρετανική αποικία… Σύντομα, η Κύπρος εντάχθηκε στον αντι-αποικιακό αγώνα που εκδηλωνόταν στις άλλες αποικίες στη Δύση, σε μακρινά μέρη…. Και αυτό επηρέασε αυτές τις μικτές γειτονιές αφού η «ατζέντα» άλλαξε από «αντι-αποικιακή» σε ρήξη μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων με τη βοήθεια των άλλων «παικτών» και έφερε το νησί μας μέχρι την πραγματική διαίρεση του νησιού μας…
Ο πατέρας του Γιώργου, Μιχάλης Ολύμπιος, έφτιαχνε καρέκλες. Είχε μετακομίσει στη Λευκωσία από τη Λεμεσό τη δεκαετία του '20 και είχε στήσει το εργαστήριο του στην Αραστά, ένα πολύχρωμο δρόμο με πωλητές και παραγωγούς… Στη οδό Αραστά, που οδηγεί στην Αγία Σοφία, μια άλλη μικτή περιοχή, υπήρχαν παπουτσήδες, κοσμηματοποιοί, άτομα που έφτιαχναν χαλουβά και καθρέφτες και δίπλα από την Αγία Σοφία ήταν το μεγάλο παντοπωλείο για φρέσκα φρούτα, λαχανικά και κρέας. Οι χασάπηδες επίσης εργάζονταν μαζί σε αυτή την αγορά… Το 1952-53 ο Μιχάλης Ολύμπιος μετέφερε το μαγαζί του λίγο πιο κάτω μέσα στο Χάνι του Αγίου Αντώνη, πίσω από τους διάσημους κατασκευαστές χαλουβά… Η οικογένεια άλλαξε επίσης σπίτια πολλές φορές αφού ήταν μόνο ενοικιαστές και τελικά το 1958 κατέληξαν σε ένα σπίτι στον Άγιο Κασσιανό, μια άλλη μικτή γειτονιά.
Τώρα ο Γιώργος ήταν 10 χρονών και ο αδελφός του Σάββας 8 ½ - το πρωί καθώς πήγαιναν στο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κασσιανού έριχναν πέτρες στα Τουρκοκύπρια παιδιά κάτω από τα τείχη, κοντά στο νοσοκομείο της ΠΕΟ. Όμως το απόγευμα, όταν επέστρεφαν στο σπίτι, έπαιζαν με τα Τουρκοκύπρια παιδιά της γειτονιάς, σαν πως και δεν είχε συμβεί τίποτα και δεν διερώτονταν για ήταν έτσι τα πράγματα… Σύμφωνα με τις αναμνήσεις του Πανίκου Νεοκλέους, όταν ήταν παιδί και αυτός έριχνε πέτρες στα Τουρκοκύπρια παιδιά στον Τακτακαλά – τα Τουρκοκύπρια και Ελληνοκύπρια παιδιά είχαν ήδη διαμάχες στους δρόμους με πέτρες σύμφωνα με την «διάθεση» της τότε εποχής!
Ήδη το 1956, η Λευκωσία άρχισε να είναι διαιρεμένη. Το 1958 αυτό προχώρησε ένα βήμα πιο κάτω και δημιουργούνταν «φασαρίες» για να σπρώξουν την «άλλη κοινότητα» μακριά από την παραδοσιακά μικτή γειτονιά της. Στην Omerge κάποιοι Ελληνοκύπριοι έβαλαν φωτιά σε κάποια τουρκοκυπριακά σπίτια, αλλά άλλοι Ελληνοκύπριοι γείτονες έτρεξαν να σβήσουν τις φωτιές… Είχαν προσπαθήσει να κάψουν το σπίτι του Mehmet Hakki, ενός μπακάλη που είχε το κατάστημα του στην περιοχή του παντοπωλείου αλλά ο καλόκαρδος γείτονας του Παναγής, ένας μπογιατζής, έσβησε τη φωτιά… Ενώ προσπαθούσε να ρίξει νερό από το μπαλκόνι του, ο Παναγής έπεσε και έσπασε το πόδι του… Έβαλαν φωτιά στο σπίτι της Shefika Durduran, αλλά πάλι κάποιοι άλλοι Ελληνοκύπριοι γείτονες έσβησαν εκείνη τη φωτιά…
Τους καλοκαιρινούς μήνες του 1958 ο Γιώργος Ολύμπιος παρά τις προειδοποιήσεις του πατέρα του να μην βγει έξω, δεν τον άκουσε και πήγε στο σχολείο του Αγίου Κασσιανού για να παίξει με τον 8 ½ χρονο αδελφό του Σάββα. Ο Μιχάλης Ολύμπιος όταν είδε ότι υπήρχαν ορισμένοι ακραίοι εθνικιστές νέοι της ΤΜΤ που γυρνούσαν στους δρόμους άρχισε να ανησυχεί και πήγε στο σχολείο για να πάρει τους γιους του… Ενώ περπατούσε πίσω προς το σπίτι, κρατώντας τα χέρια των δύο παιδιών του, οι νέοι της ΤΜΤ τον κλώτσησαν στην πλάτη, έπεσε και άρχισαν να κλωτσούν το κεφάλι του πληγώνοντας τον… Ο Γιώργος και ο Σάββας Ολύμπιος παρακολουθούσαν τρομοκρατημένοι όλη την σκηνή όπου ο πατέρας τους ξυλοκοπήθηκε χωρίς καμιά δικαιολογία… Σε λίγες στιγμές κάποιοι καλόκαρδοι Τουρκοκύπριοι γείτονες έτρεξαν για να τον πάρουν στο σπίτι και να φροντίσουν τις πληγές του με ένα κουτί πρώτων βοηθειών. Τηλεφώνησαν στη μητέρα του Γιώργου, την Κυριακού και κανόνισε αυτοκίνητο για να έρθει στο σπίτι από τη δουλειά και να πάρει το σύζυγο της στο νοσοκομείο. Η μικτή, ήσυχη ζωή είχε τελειώσει και Βρετανοί στρατιώτες συνόδευσαν την οικογένεια, παρέχοντας τους ένα φορτηγό για να μεταφέρουν τα υπάρχοντα τους και να μετακομίσουν από τον Άγιο Κασσιανό στο Καϊμακλί…
Η ήσυχη ζωή στις μικτές γειτονιές της Λευκωσίας είχε τελειώσει: οι Τουρκοκύπριοι ωθούνταν να φύγουν και οι Ελληνοκύπριοι ωθούνταν να φύγουν, ώστε να αρχίσει να υλοποιείται το σχέδιο «TAKSIM» (διχοτόμηση)… Οι κοινότητες που ζούσαν μαζί για αιώνες χωρίς αιματοχυσίες, άνθρωποι που βοηθούσαν ο ένας τον άλλο, που έτρωγαν μαζί, που έπιναν μαζί, ήταν τώρα αντιμέτωποι με μια άλλη «πραγματικότητα»: Αυτά ήταν τα χρόνια που τράφηκε η εχθρότητα, γαλουχήθηκε και μεγάλωσε με ένα βουνό από ψέματα… Αυτά έγιναν τα χρόνια στα οποία μάζες ανθρώπων έβγαιναν στους δρόμους με το παραμικρό! Ο «εθνικισμός», που πρόσφατα ανακαλύφθηκε, τύφλωσε τους ανθρώπους και βρίσκονταν «ήρωες» ανάμεσα στις μάζες που δεν έκαναν δεύτερη σκέψη όταν επιτίθονταν σε περιουσίες και ζωές… Στο χάος αυτό, οι καλόκαρδοι Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι προσπάθησαν να σώσουν ο ένας τον άλλο, όπως συνέβαινε σε όλη την ιστορία μας, όμως η καλή τους θέληση, η καλή τους καρδιά και πνεύμα δεν ήταν αρκετό για να συναγωνιστεί με το αίσθημα «εχθρότητας» που ήταν «στη μόδα» και που διοχετευόταν και τρεφόταν με προβοκάτσια και από τις δύο πλευρές. Η «μόδα» τώρα ήταν η επίθεση και ανάγκασαν τόσο τους Ελληνοκύπριους του Αγίου Λουκά όσο και τους Τουρκοκύπριους της Omerge να φύγουν, αρχίζοντας τη διαδικασία της προσφυγοποίησης στη δική τους γη που επαναλήφθηκε τα επόμενα χρόνια, το 1963 και το 1974…
Όταν ο Γιώργος άρχισε το γυμνάσιο στη Νεάπολη στη Λευκωσία το 1963-64, μια μέρα ένας από τους συμμαθητές τους έφερε στην τάξη ένα πραγματικό πιστόλι. Ο συμμαθητής του δεν ήξερε πώς να το χρησιμοποιεί… Όλη η τάξη μαζεύτηκε γύρω του για να δει αυτό το καινούργιο «παιγνίδι» και το αγόρι ενώ προσπαθούσε να καταλάβει πώς να το χρησιμοποιεί, το πιστόλι εκπυρσοκρότησε τραυματίζοντας αυτόν που το έφερε στο σχολείο και ένα άλλο συμμαθητή του. Ένα άλλο αγόρι πήρε το πιστόλι που ήταν γεμάτο αίμα και το πήρε στο διευθυντή και έστειλαν αμέσως τα αγόρια στο νοσοκομείο για θεραπεία. Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα ΜΑΧΗ του Σαμψών δημοσίευσε τις φωτογραφίες αυτών των δύο αγοριών, με την «είδηση» ότι «Τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές άνοιξαν πυρ από το Λύκειο και πυροβόλησαν δύο Ελληνοκύπριους μαθητές!». Το Τουρκοκυπριακό Λύκειο δεν ήταν καν κοντά στη Νεάπολη και ο Γιώργος εκπλάγηκε με την «είδηση» αυτή, αφού το συμβάν έγινε μπροστά στα μάτια του! Η ίδια γραμμή ακολουθείτο για να ανάψει τη μια κοινότητα ενάντια στην άλλη: Το άγαλμα του Μάρκου Δράκου βομβαρδίστηκε και το φταίξιμο ρίχθηκε στους Τουρκοκύπριους, όπως και το τζαμί του Bayraktar βομβαρδίστηκε και το φταίξιμο ρίχθηκε στου Ελληνοκύπριους. Οι κοινότητες μας έμαθαν την αλήθεια μετά από χρόνια αλλά ήταν ήδη αργά διότι τότε είχαν ξεγελαστεί… Μια μέρα ο Γιώργος είδε στο σχολείο του στον Άγιο Κασσιανό ότι κάποιος είχε προσπαθήσει να βάλει φωτιά στην καντίνα αλλά η φωτιά σβήστηκε. Όταν ρώτησε του είπαν ότι «Ήταν οι Τουρκοκύπριοι που το έκαναν αυτό…» Βρήκαν τρία αποτσίγαρα και ένα άδειο πακέτο ως «αποδεικτικό στοιχείο». Ο Γιώργος ήταν μπερδεμένος και το θεώρησε παράξενο. Μετά από χρόνια έμαθε ότι ένας Ελληνοκύπριος, με τις διαταγές ενός άλλου Ελληνοκύπριου, προσπάθησε να κάψει την καντίνα… Πάλι, η αλήθεια ήρθε πολύ αργά, πολύ αργά μετά τη διαίρεση της χώρας μας, πολύ αργά μετά από όλη την αιματοχυσία, πολύ αργά μετά από τόσα τραγικά συμβάντα που έγιναν στο νησί αυτό…
Πάμε με το Γιώργο να επισκεφτούμε τις γειτονιές του Αγίου Λουκά και του Αγίου Κασσιανού… Οι Τουρκοκύπριοι έχουν αντικατασταθεί σχεδόν εξ' ολοκλήρου από έποικους από την Τουρκία… Υπάρχουν μόνο λίγοι Τουρκοκύπριοι που ζουν στην εντός των τειχών πόλη και μετά από 50 χρόνια, η ανάμνηση των μικτών γειτονιών έχει εντελώς εξαφανιστεί… Τηλεφωνώ σε πολλά άτομα αλλά υπάρχουν μόνο λίγοι που θυμούνται τη μικτή ζωή στη Λευκωσία… Πέρασε μισός αιώνας και λίγοι είναι ζωντανοί που θυμούνται τις μέρες όταν οι κοινότητες μας ζούσαν ειρηνικά και εργαζόντουσαν μαζί… Η «επιτυχία» του σχεδίου της «διχοτόμησης» εξαφανίζει επίσης και την ανάμνηση μιας συλλογικής ζωής… Αυτοί που θυμούνται είναι ηλικιωμένοι και όταν πεθάνουν, οι αναμνήσεις αυτές θα εξαφανιστούν μαζί τους… Νιώθω λυπημένη, όπως και ο Γιώργος Ολύμπιος, για τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα…
«Αν δεν λύσουμε το Κυπριακό πρόβλημα, πρώτα θα εξαφανιστούν οι Τουρκοκύπριοι και μετά και οι Ελληνοκύπριοι… Σε 50 χρόνια, αν δεν λυθεί το πρόβλημα, θα υπάρχουν κάτοικοι στο νησί αυτό αλλά οι κάτοικοι αυτοί δεν θα είναι Κύπριοι…», λέει…
Έχουμε χάσει κάτι τόσο πολύτιμο που δεν μπορεί να αντικατασταθεί… Το μόνο πράγμα που μπορούμε να καταφέρουμε είναι να διασώσουμε κάποιες αναμνήσεις για το πώς ήταν τα πράγματα στο παρελθόν και ποιος έπαιξε ποιο ρόλο στη δημιουργία της διχοτόμησης στο νησί που υπάρχει φυσικά και ψυχολογικά ανάμεσα στις κοινότητες μας…


(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 12th of February, 2012, Sunday.



Αναμνήσεις ενός παιδιού από το Akkavuk – Άγιος Λουκάς…

Sevgul Uludag
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518

Μετά τη συνέντευξη μου με το Γιώργο Ολύμπιο, του οποίου η ιστορία δημοσιεύτηκε στις σελίδες αυτές το Φεβρουάριο, πάω για να μιλήσω με τον Huseyin Kaba, που μεγάλωσε στον Άγιο Λουκά, κάποτε ένα πολυπολιτισμικό μαχαλά στο κέντρο της Λευκωσίας, που φιλοξενούσε και την εκκλησία του Αγίου Λουκά και το Mesdjit (τζαμί) του Akkavuk. Γεννήθηκε το 1945 στη Μόρα, το χωριό του πατέρα του. Ο πατέρας του ήταν ο γιός του Kaba Mustafa, ο Salahi και η μητέρα του ήταν η κόρη του Andir Salih από την Αφάνεια. Μετακόμισαν στη Λευκωσία το 1948 όταν ο Huseyin ήταν μόλις τριών χρονών. Εκείνο τον καιρό η Μόρα και η Αφάνεια ήταν σχεδόν μικτά χωριά… Ο πατέρας του Huseyin εργαζόταν ως κλητήρας στο Δημαρχείο Λευκωσίας. Πρώτα έζησαν στον Τακτακαλά και μετά μετακόμισαν στο Καϊμακλί… Θυμάται το γείτονα του τον Παναγή που πουλούσε νερό με μια άμαξα με άλογο. Μετά μετακόμισαν στη γειτονιά του Αγίου Λουκά και ζούσαν σε ένα δρόμο κοντά στο Akkavuk Mesdjit. Ήταν πέντε χρονών το 1950 και εκείνη τη χρονιά χιόνισε στη Λευκωσία. Μου εξιστορεί αυτά που θυμάται από την εποχή εκείνη:
«Υπήρχαν πολλοί Ελληνοκύπριοι γύρω από τον Άγιο Λουκά… Όταν περπατούσα για να πάω στο δημοτικό ορισμένα χρόνια μετά, θυμούμαι να βλέπω Ελληνοκύπριες γυναίκες να φορούν μαύρα ρούχα, ηλικιωμένες γυναίκες να φτιάχνουν κόλλιφα, φλαούνες, κουλούρια και πουρέκια για να τα πάρουν στην εκκλησία τις περιόδους των γιορτών / πανηγυριών. Ο παπάς ζούσε στην οδό Laleli και αυτές οι ηλικιωμένες γυναίκες έπαιρναν αυτά που είχαν φτιάξει στο σπίτι του, τις έβλεπα ενώ περνούσα… Θυμούμαι τον κύριο Γιάννη που ζούσε στην οδό Alsancak. Είχε σύζυγο και μια κόρη, δεν θυμούμαι να είχε άλλα παιδιά. Ζούσαν σε ένα πολύ μικρό σπίτι – υπήρχαν δύο σκαλιά που οδηγούσαν στην πόρτα του. Είχε ένα μικρό καρότσι και είχε φτιάξει μια μικρή ράμπα για να βάζει και να βγάζει το καρότσι από το σπίτι του. Πουλούσε χαλουβά με το καρότσι του, και στους Τουρκοκύπριους και στους Ελληνοκύπριους. Όταν έβγαινε από το σπίτι του ένωνε τα χέρια του μπροστά από το στήθος του σαν Βουδιστής και στρεφόταν προς το Akkavuk Mesdjit κάνοντας μια μικρή υπόκλιση και μετά στρεφόταν προς την εκκλησία του Αγίου Λουκά και έκανε το σταυρό του. Αποχαιρετούσε τη γυναίκα του και πήγαινε για να πουλήσει τον χαλουβά του... Πήγαινε μέχρι την εκκλησία της Φανερωμένης και πουλούσε το χαλουβά του… Αγοράζαμε χαλουβά από αυτόν, συμπληρωμένο με ασπρισμένα αμύγδαλα και κανέλλα από πάνω για ένα γρόσι ή μισό γρόσι… Τρώγαμε το ζεστό χαλουβά καθοδόν προς το σχολείο και είχε τόσο ωραία γλυκιά γεύση. Θυμούμαι επίσης το πανηγύρι… Το πανηγύρι του Αγίου Λουκά γινόταν στις 18 Οκτωβρίου και διαρκούσε τέσσερεις μέρες… Και οι Τουρκοκύπριοι συμμετείχαν στο πανηγύρι αυτό. Οι Τουρκοκύπριοι χρησιμοποιούσαν τη βορειοανατολική μεριά της αυλής όπου πουλούσαν σιάμιση και λοκμάδες… Στο πανηγύρι υπήρχε σουτζούκος, καρύδια, ξηροί καρποί, όλα τα είδη παστελιού και επίσης υπήρχαν και άτομα που πουλούσαν σουβλάκια με καρότσια… Η μυρωδιά σκορπιζόταν σε όλο το μαχαλά!
Θυμούμαι μιαν Αρμένισσα γυναίκα που ζούσε στο δρόμο μας, το όνομα της ήταν Arpine και ήταν παντρεμένη με τον Kemal Sinemacioghlu. Η γυναίκα αυτή, όπως και ο σύζυγος της, εργαζόταν στη CYTA… Είχε καλές σχέσεις με τους γείτονες της και μιλούσε πολύ καλά τουρκικά… Αγαπούσε την Ανατολία – η οικογένεια της πιθανόν να καταγόταν από εκεί. Δεν ζει πλέον. Σε κάποια στιγμή είχε γίνει σεισμός στο Varto στην Ανατολία και η κυρία Arpine και ο κύριος Kemal είχαν πάρει ένα ορφανό από το Varto, υιοθετώντας το – το κορίτσι αυτό μεγάλωσε και έγινε δασκάλα…
Υπήρχε επίσης ένας μεϊχανετζής-μπακάλης (ιδιοκτήτης εστιατορίου), ο Λοΐζου, στην περιοχή αυτή. Ο Λοΐζου ήταν ένας καθαρός, έξυπνος άντρας με χαμογελαστό πρόσωπο… Υπήρχαν έξι βαρέλια κρασιού στο εστιατόριο του… Το μικρό του εστιατόριο είχε τέσσερα τραπέζια και μύριζε κρασί… Τα σαββατοκύριακα, όλη η γειτονιά αγόραζε ότι χρειαζόταν από τον Λοΐζου. Εφόσον το εστιατόριο ήταν ανοικτό, τους άφηνε να περιμένουν εκεί και έπαιρνε τα πράγματα που χρειαζόντουσαν από το κατάστημα του δίπλα, διότι τον καιρό των Βρετανών, τα σαββατοκύριακα έπρεπε να έκλεινες το μπακάλικο σου για ενάμιση μέρα.
Αυτοί που έπιναν στον «πάγκο» στο μεϊχανέ (εστιατόριο) του Λοΐζου ήταν οι καλύτεροι του «μουστερήδες» (πελάτες) και ανάμεσα τους ήταν και ο πατέρας μου. Τους σέρβιρε παστό ψάρι, γιαούρτι, παστουρμά, τυρί, ελιές τσακιστές, ταχίνη, κάππαρη και ψωμί. Αργά τη νύκτα, η γυναίκα του Λοΐζου μαγείρευε σούπα φακές σε ζωμό από κόκκαλα, πατάτες τηγανιτές ή τηγανητό παστουρμά με αυγά και αυτά ήταν «κερασμένα»!
Το 1956 οι άνθρωποι που ζούσαν στη γειτονιά του Αγίου Λουκά ήταν ανήσυχοι και καθώς περνούσαν τα χρόνια προς το 1958, οι Ελληνοκύπριοι άρχισαν να φεύγουν από τη γειτονιά. Υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος τσαούσης (λοχίας) που ονομαζόταν Nihat και τον σκότωσαν δύο άντρες της ΕΟΚΑ στην γειτονιά μας. Ο Nihat είχε ένα αδελφό που έπαιζε ποδόσφαιρο σε μια ομάδα στην μικτή ομοσπονδία Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Η ΕΟΚΑ ακολουθούσε τον τσαούση Nihat – δύο άτομα της ΕΟΚΑ είχαν έρθει και τον σκότωσαν μπροστά στο σπίτι της Emine – την φωνάζαμε «όμορφη Emine» - όταν άκουσε τους πυροβολισμούς βγήκε έξω – ερχόταν μια καρότσα και έτσι ένας από τους άντρες της ΕΟΚΑ γύρισε πίσω και ο άλλος άντρας της ΕΟΚΑ έκλεψε το ποδήλατο του φίλου μας Gursel μετά που πάλεψε μαζί του για να του πάρει το ποδήλατο… Η Emine πήδηξε πάνω στον άντρα της ΕΟΚΑ που είχε γυρίσει πίσω και τον έριξε στο έδαφος, σχεδόν πάλεψε μαζί του και φώναζε δυνατά… Ο άλλος άντρας που προσπάθησε να κλέψει το ποδήλατο διέφυγε και λέγεται ότι πήγε για να κρυφτεί στο σπίτι του παπά του Αγίου Λουκά. Σύντομα ήρθε η αστυνομία και συνέλαβε τον άντρα της ΕΟΚΑ που είχε πιάσει η Emine. Ο λοχίας Nihat πέθανε στο δρόμο, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου…
Για την ασφάλεια της, έκαναν μια πρόταση στην Emine: Της είπαν να επιλέξει μεταξύ της Τουρκίας και της Αγγλίας. Της έδωσαν επίσης ορισμένα χρήματα για να φύγει από την χώρα και έφυγε…
Όμως μετά τη δολοφονία του λοχία Nihat το 1958, έφυγαν όλοι οι Ελληνοκύπριοι του Αγίου Λουκά από τη γειτονιά. Η εκκλησία του Αγίου Λουκά κάηκε τρεις φορές… Δεν ήταν μόνο η εκκλησία του Αγίου Λουκά που είχε καεί, ήταν επίσης και η Τουρκική Εκπαιδευτική Λέσχη πιο πάνω, που είχε καεί τη νύκτα της 1ης Μαΐου 1958. Αυτή ήταν μια λέσχη προοδευτικών Τουρκοκυπρίων που είχε οργανωθεί στην ΠΕΟ...
Εκείνο τον καιρό οι Τουρκοκύπριοι που ζούσαν σε Τουρκοκυπριακές γειτονιές έφευγαν… Πολλοί, και Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, μετανάστευσαν στο Λονδίνο το 1958 μετά από όλες αυτές τις φασαρίες. Υπήρχαν επίσης και οικονομικοί λόγοι, οι άνθρωποι ήταν φτωχοί, υπήρχε πολλή ανεργία… Η αδελφή μου ζούσε στην Omerge και μετά τα συμβάντα της ΕΟΚΑ-ΤΜΤ έφυγε και ήρθε να ζήσει μαζί μας. Είχα μια θεία, την Feride Hassan που ζούσε στην Αγλαντζιά, στο λόφο «Djenk» - αντάλλαξε το σπίτι της με ένα Αρμένη και ήρθε να ζήσει στη Λευκωσία, στο Kumsal και ενοικίαζε το σπίτι της σε ένα στρατιωτικό γιατρό από την Τουρκία με τη γυναίκα και τα τρία παιδιά του… Προσπάθησε να ξεφύγει από τις συγκρούσεις ανταλλάσσοντας ακόμα και το σπίτι της, αλλά ο θάνατος την βρήκε το Δεκέμβριο του 1963 όταν επιτέθηκαν στο σπίτι της και σκοτώθηκε όπως επίσης και η γυναίκα και τα τρία παιδιά του γιατρού που ζούσαν μαζί της στο σπίτι της… Ο σύζυγος της επίσης τραυματίστηκε σοβαρά σε εκείνη την επίθεση…
Νιώθω πολύ λυπημένος όταν πηγαίνω στο Akkavuk και τον Άγιο Λουκά… Βλέπω πως καταρρέουν τα σπίτια… Νιώθω πολύ λυπημένος βλέποντας πως άλλαξε εντελώς η Λευκωσία, όχι μόνο ο μαχαλάς μας… Έχω γράψει ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις μου από τη Λευκωσία και θα εκδοθεί σύντομα…»
Ευχαριστώ τον Huseyin Kaba και ανυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο του με τις αναμνήσεις του από τη διαιρεμένη μας Λευκωσία…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 29th of April, 2012, Sunday.

Τα Βαρώσια, τα «φαντάσματα» και οι νέες λύσεις

«Κατάφερα να μπω για πρώτη φορά στην κλειστή πόλη των Βαρωσίων το 2000. Μέσα στην βαριά σιωπή κοίταζα τα σπίτια και φαντάστηκα τους αθώους ανθρώπους που τα εγκατέλειπαν πανικόβλητοι τρέχοντας εκείνες τις στιγμές του πολέμου… έγινα ράκος. Βλέποντας τώρα τις μεταδόσεις των συναδέλφων από το Βαρώσι, επαναφέρω στη μνήμη μου τους κατοίκους. Σε αυτούς τους […]

We should say a clear NO to the extraction of petrol and natural gas that will not help to the nature and the people of the island at all!

Baraka Cultural Center and Independence Path, that organized in the north of Cyprus, had made a statement about oil and gas:

We should say a clear NO to the extraction of petrol and natural gas that will not help to the nature and the people of the island at all! The steps of a new ecological crisis are being taken in our country and throughout the Mediterranean for the continuity of the ongoing system of lies and plunder.The petrol and natural gas drilling activities which are the most important issue of the imperialists' political finances and the commercial incomes of the giant energy companies, continue to endanger the peace from time to time.While all around of us is getting dirty with petrol by the clash of interest, no one thinks of the real interest of the people of the island, the future of the Mediterranean and our planet.Regardless of right-leftist, environmentalist-developmentalist, ecologist-capitalist, everyone seems convinced that petrol and gas are ‘wealth’ and ‘need’.The fact that energy companies do not prefer a tense atmosphere in the geography they will invest in and that the states fund the capital, create the belief that ‘peace’ will be risked while taking the petrol to surface.In fact, with that ‘wealth’ (which will come from petrol), plans are being made to cover the cost of the solution (especially the cost of property) which the majority of our people are longing.We; nature lovers, want to live in peace and tranquility of an island where all peoples are brothers and sisters. While we are not standing up against them, both the Republic of Cyprus and Turkey's government is continuing their drilling by a mutual challenge. However, we know very well from the Middle East that there is no human prosperity and the peace of the peoples when it comes to petrol, but wars and ethnic/religious conflicts escalate and terror and armament increase.The natural resources in the hands of capital have brought oppression to the peoples while providing wealth to only a very small class.Peace and brotherhood and sisterhood of the people in Cyprus cannot be built with petrol, but with an ecology-oriented order that is compatible with nature. Apart from the risk of ‘accidents’ that affect the lives of thousands of people that have turned the Gulf of Mexico into a dead sea for years, deep-sea drillings have been damaging the sensitive Mediterranean ecosystem.The catastrophe, which recently resulted in the death of 11 people in the US-owned drilling rig owned by a world-class petrol company, did not only affect the lives of people, but also infiltrated the sea for 3 months, the ecosystem of the Gulf of Mexico and negatively affected lives of the animals such as whales, sea turtles and migratory birds.There is no guarantee that such a disaster will not occur in the Mediterranean and that the lives of the islanders and our ecosystem will not be adversely affected. The filth left by the American company CMC in Lefke region between 1912 and 1974 has been causing environmental problems, pollution of sea and ground waters, cancer and various diseases for 45 years. When petrol is discovered and operated, the result will unfortunately be similar. Above all, if mankind wants to exist on this planet and is thinking of future generations, fossil fuels that arethe most important cause of climate change, air and water pollution and ecological destruction must now be completely abandoned.New wells and resources should not be opened at all. Renewable energy sources should be used as a continuous choice.Almost all of the capitalist states had to accept this scientific truth, and international law was created in this respect by the Paris Agreement.However, states that do not obey their own rules are only maximizing the profits of companies.Because the existing system of exploitation has no choice but to grow.Saying a clear no to petrol extraction in our island - no matter which company or state it is in - also includes an anticapitalist attitude and opens the door to a new way of life for us. The defense that energy is an inevitable ‘need’ also comes up with the question of ‘who needs’ it.Unless the people / producers decide what to produce for how long and for what, we're not talking about real needs but a consumption frenzy inflated by the advertising market.In an era of cultural degeneration and alienation at the peaks and worship of commodities, everything is produced in excess to satisfy the hungry eyes of the market and impudence is imposed as a way of life. We urge our environmentally sensitive people, who shouted that they did not want apetrol filling facility on the shores of our island a few years ago, who organized actions from the east to the west, who asked the account of the pollution created by AKSA, and who made meaningful contributions by planting trees and collecting garbage to say ‘stop’ to the petroleum and gas exploration works. We invite all officials, particularly the President and the Ministries of Foreign Affairs and Environment, to think ecologically, people-oriented, and not to allow petrol and natural gas to be searched in our seas. We invite environmental friends and nature lovers living in the south of our island to raise their voices against their governmentsand to fight together to end the search for petrol and natural gas. Baraka Cultural Center, Independence Path 28 September 2019

İzle Tartış’ta Hayat Treni İzlenilecek

Baraka’nın kesintisiz devam eden İzle-Tartış etkinliği, Eylül ayında Bulut Atlası (Claud Atlas) filmi ile devam etti. Geçmiş, Şimdi, Gelecek, her şey birbiriyle bağlantılıydı bu filmde... Geçmişten bugüne dek bizleri hem etkileyen hem de gelecek adına tetikleyen birçok olgunun var olduğunun açıkça görüldüğü bu filmde, geniş bir ufka yelken açtık… Sistemleri kuran ve bir döneminde sürükleyen insanların da isyan etme noktasına gelebileceğinin de tartışıldığı film sonrası sohbette bir sonraki ayın filmi de belirlendi. Hayat Treni Yahudilerle dolu bir köy, aniden Naziler’in gelmekte olduğu haberi ile sarsılır. Haberi veren köyün delisi Shlomo’dur. Yıl 1941’dir. O sırada diğer civardaki tüm köylerde Yahudiler çoktan öldürülmüşlerdir bile. Sıra kendilerine gelmiştir ve kimsenin ne olacağı belli değildir. Bir şekilde hayatta kalmak zorundadırlar. Tüm köy halkı Rabbi’nin önderliğinde birlikte bir karar vermeye çalışırlar. Shlomo ortaya enteresan bir fikir atar. Söz konusu Naziler’i bir trenle kandıracaklardır. Trendeki insanların bir kısmı Nazi subayları rolüne girecek, diğer kısmı da sürülen Yahudileri oynayacaktır. Trenin makinisti köylülerden olacaktır. İşte bu hayali hayat trenidir onların tek kurtuluş yoludur. Bakalım o yol kurtuluş olabilecek mi? Gelin hep birlikte bu soruya yanıt bulalım. “Sinemaya Seyirci Kalma” sloganı ile 15 yıldan fazla süredir devam eden etkinliğimizde 5 Ekim Cumartesi akşamı birlikte izleyip, tartışalım…

Baraka ve Bağımsızlık Yolu’ndan “Petrol Uğruna Ülkene Kıyma” Çağrısı Yapldı

  Baraka Kültür Merkezi ve Bağımsızlık Yolu, bugün bir basın açıklaması yaparak ülkemiz çevresinde petrol ve doğalgaz arama çalışmalarına "hayır" denmesi gerektiği mesajını verdi. Baraka lokalinde gerçekleşen açıklamada ilk olarak Bağımsızlık Yolu Genel Sekreteri Münür Rahvancıoğlu bir konuşma yaparak, "Petrol ve doğalgaz konusu, Kıbrıs Cumhuriyeti ve Türkiye hükümeti üzerinden yükselen bir gerilim gibi görünse de bunun geri planında Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa Birliği hatta İsraille bağlantılı şirketlerin ülkemizin doğal varlıkları üzerinden elde etmeye çalıştıkları kar ve zenginlik gerilmi vardır." dedi. Petrolün, yıllardan beridir devam eden Kıbrıs sorununun çözümüne hizmet edeceği iddia edilse de aslında çözümü daha da zorlaştıracağını vurgulayan Rahvancıoğlu, dünyadaki örneklere ve ülkemizde Lefke CMC örneğine baktığımızda, maden aranmasının halklara sadece zehir yığını bıraktığını, ekosisteme de ciddi zararlar verdiğini vuguladı. Ardından Baraka aktivisti Pınar Piro'nun okuduğu basın açıklamasında ise petrol ve doğalgaza hayır denmesi çağrısının detayları yer aldı. "Yanı başımızdaki Ortadoğu'dan gayet iyi biliyoruz ki petrolün olduğu hiçbir yerde insani bir refah ve halkların barışı yaşanmamış, bilakis savaşlar ve etnik/dini çatışmalar tırmandırılmış, terör ve silahlanma artmıştır. Büyük sermayenin elindeki doğal kaynaklar, yalnızca çok küçük bir sınıfa zenginlik sağlarken halklara zulüm getirmiştir. Kıbrıs'ta barış ve halkların kardeşliği petrolle değil, tam tersine doğayla uyumlu ve ekoloji odaklı bir düzen ile birlikte inşa edilebilir." ifadelerinin yer aldığı açıklamada, "insanlık bu gezegende var olmayı istiyor ve gelecek kuşakları düşünüyorsa, iklim değişiminin, hava ve su kirliliğinin ve ekolojik tahribatın en önemli sebebi olan fosil yakıtların artık tümüyle terk edilmesi, yeni kuyu ve kaynakların hiç açılmaması, alternatif olarak değil sürekli bir tercih olarak yenilenebilir enerji kaynaklarına yönelmesi kaçınılmazdır." denildi.

Kuzey ve güneyde yaşayan ada halklarına birlikte mücadele çağrısı yapılan açıklamanın tam metni şöyle:   Doğaya ve ada halklarına hiçbir hayrı dokunmayacak petrol ve doğalgazın çıkarılmasına net bir HAYIR demeliyiz! Süregiden yalan ve talan sisteminin devamlılığı için, ülkemizde ve tüm Akdeniz’de yeni bir ekolojik krizin adımları atılıyor. Emperyalistlerin siyasi hesaplarının ve dev enerji şirketlerinin ticari rantlarının en önemli konusu olan petrol ve doğalgaz çıkarma çalışmaları, zaman zaman barışı da tehlikeye atacak şekilde sürüyor. Dört bir yanımız, çıkar çatışmalarıyla petrol karasına bulanmak istenirken kimse ada halklarının gerçek menfaatini, Akdeniz’in ve gezegenimizin geleceğini düşünmüyor. Sağcı-solcu, çevreci-kalkınmacı, ekolojist-kapitalist fark etmeksizin herkes petrol ve doğalgazın “zenginlik” ve “ihtiyaç” olduğuna ikna görünüyor. Enerji şirketlerinin, yatırım yapacakları coğrafyada gergin bir atmosferi tercih etmemesi ve devletlerin de sermayenin dümen suyuna gitmesi, petrolle birlikte “barış”ın da su yüzüne çıkacağı inancını pompalıyor. Hatta halkımızın büyük çoğunluğunun özlemle beklediği çözümün bilhassa mülkiyet ile ilgili maliyetinin bu “zenginlik”le karşılanması planları yapılıyor. Bizler; doğa severler, halkları kardeş bir adada barış ve huzur içinde yaşamak isteyenler, meydanı boş bıraktıkça, bir yandan Kıbrıs Cumhuriyeti bir yandan Türkiye hükümeti, karşılıklı meydan okumalarla sondajlarını sürdürüyor. Oysa yanı başımızdaki Ortadoğu'dan gayet iyi biliyoruz ki petrolün olduğu hiçbir yerde insani bir refah ve halkların barışı yaşanmamış, bilakis savaşlar ve etnik/dini çatışmalar tırmandırılmış, terör ve silahlanma artmıştır. Büyük sermayenin elindeki doğal kaynaklar, yalnızca çok küçük bir sınıfa zenginlik sağlarken halklara zulüm getirmiştir. Kıbrıs'ta barış ve halkların kardeşliği petrolle değil, tam tersine doğayla uyumlu ve ekoloji odaklı bir düzen ile birlikte inşa edilebilir. Meksika Körfezi’ni yıllarca ölü bir denize çeviren, binlerce insanın yaşamını etkileyen türde "kaza"ların olma riski bir yana, derin deniz sondajları hassas Akdeniz ekosistemine önemli zararlar vermektedir. Yakın zamanda ABD’de dünya devi bir petrol şirketine ait sondaj alanında 11 kişinin ölümüyle sonuçlanan felaket, sadece insanların yaşamına etki etmemiş, 3 ay boyunca denize sızan petrol, Meksika Körfezi'nin ekosistemini ve bu ekosistemde yaşayan balinalar, deniz kaplumbağaları ve göçmen kuşlar gibi hayvanların yaşamını olumsuz etkilemiştir. Buna benzer bir felaketin Akdeniz’de yaşanmayacağının, ada halklarının hayatının ve ekosistemimizin olumsuz etkilenmeyeceğinin hiçbir garantisi bulunmamaktadır. 1912-1974 yılları arasında Lefke bölgesinde maden çıkaran ve sömüreceği maden bitince de çekip giden Amerikan şirketi CMC’nin bıraktığı pislik, 45 yıldır ada çapında çevre sorunlarına, deniz ve yer altı sularının kirlenmesine, kanser ve çeşitli hastalıklara yol açmaktadır. Petrol bulunup işletildiğinde varılacak sonuç, ne yazık ki benzer olacaktır. Hepsinden önemlisi, insanlık bu gezegende var olmayı istiyor ve gelecek kuşakları düşünüyorsa, iklim değişiminin, hava ve su kirliliğinin ve ekolojik tahribatın en önemli sebebi olan fosil yakıtların artık tümüyle terk edilmesi, yeni kuyu ve kaynakların hiç açılmaması, alternatif olarak değil sürekli bir tercih olarak yenilenebilir enerji kaynaklarına yönelmesi kaçınılmazdır. Bu bilimsel gerçeği, kapitalist devletlerin de neredeyse tümü kabul etmek zorunda kalmış ve Paris Anlaşmasıyla bu konuda uluslararası hukuk yaratılmıştır. Ancak kendi koydukları kurallara dahi uymayan devletlerin tek yaptığı, şirketlerin karını maksimize etmektir. Çünkü mevcut sömürü sisteminin, ne pahasına olursa olsun büyümekten başka çaresi yoktur. Adamızda petrol çıkarılmasına -hangi şirket veya devlet olursa olsun- net bir hayır demek, bu anlamda antikapitalist bir tavır da içerir ve bizlere yeni bir yaşam biçiminin kapılarını aralar. Enerjinin kaçınılmaz bir "ihtiyaç" olduğu savunusu da "neyin ve kimin ihtiyacı?" sorusuyla karşılaşır. Neyin, ne kadar ve ne için üretileceğinin kararını halklar/üretenler vermediği sürece, gerçek ihtiyaçlardan değil reklam piyasasının şişirdiği bir tüketim çılgınlığından bahsediyoruz demektir. Kültürel yozlaşma ve yabancılaşmanın doruklarda yaşandığı, metalara tapılan bir dönemde, piyasanın aç gözünü doyurmak için her şey fazlasıyla üretilmekte ve arsızlık bir yaşam biçimi olarak dayatılmaktadır. Daha birkaç yıl önce adamızın kıyılarında petrol dolum tesisi istemediğini haykıran, en doğudan en batıya eylemler düzenleyen, AKSA'nın yarattığı kirliliğin hesabını soran, ağaç dikmeye ve çöp toplamaya anlamlı katkılar koyan çevreye duyarlı halkımızı, petrol ve doğal gaz arama çalışmalarına da "dur" demeye çağırıyoruz. Başta Cumhurbaşkanı, Dışişleri ve Çevre Bakanları olmak üzere tüm yetkilileri, ekonomi değil ekoloji öncelikli, kar değil insan odaklı düşünmeye ve her kim olursa olsun denizlerimizde petrol ve doğal gaz aranmasına izin vermemeye davet ediyoruz. Adamızın güneyinde yaşayan çevre dostlarını, doğa severleri de kendi hükümetlerine karşı seslerini yükseltmeye, petrol ve doğalgaz aranmasına son vermek için birlikte mücadeleye çağırıyoruz. Baraka Kültür Merkezi, Bağımsızlık Yolu 28 Eylül 2019

 

Baraka Tiyatro Ekibi Liseli Gençlere Kapılarını Açıyor

Baraka Kültür Merkezi çatısı altında faaliyet gösteren ve pek çok sahne ve sokak oyununa imza atan Baraka Tiyatro Ekibi, yeni katılmak isteyenler için kapılarını açıyor. 18 yaş üzeri yetişkin ekibinin çalışmaları 24 Eylül Salı günü başlarken, 15-18 yaş arası liseli gençlik ekibine katılmak içinse 28 Eylül Cumartesi 16.30’da başvuru ve kayıt yapılabileceği belirtildi. Ücretsiz olarak yapılacak eğitimlere Lefkoşa Belediye Tiyatrosu oyuncularından Döndü Özata ve Özgür Oktay Refikoğlu ile Devlet Tiyatrosu oyuncusu Özlem Özkaram da çeşitli atölyelerle katkı koyacak. Bir ay sürecek eğitimlerde, nefes, ses ve konuşma egzersizleri, beden ve mimik kullanımı, yaratıcı doğaçlama, müzik ve ritim atölyeleri yer alacak. Ayrıca Ekim ayı sonunda da 2 günlük tiyatro kampı gerçekleştirilecek. Eğitim sürecinin ardından çeşitli protest sokak tiyatroları hazırlanması ve mart ayında da sezon oyununun sahnelenmesi planlanıyor. Başvurular ve çalışmalar Baraka lokalinde yapılacak. Adres: Ayvalı Sokak No:3, Kızılbaş, Lefkoşa. (Kermeoğlu karşısı, Ay Mobilya yanı)    

Χορηγία από “Ηλιακοί Θερμοσίφωνες, Καύσων” του Κώστα Παϊση

 

Το Σωματείο μας βρίσκεται στην ευχάριστη θεση ν’ ανακοινώσει ότι στο ρόστερ των χορηγών μας έχει προστεθεί και η εταιρεία “Ηλιακοί Θερμοσίφωνες, Καύσων” του Κώστα Παϊση.

Το λογότυπο της εταιρείας θα βρίσκεται σε διαφημιστική πινακίδα στα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας μας.

Ευχαριστούμε ακόμη μία φορά την εταιρεία Καύσων για τη συνδρομή της και ευελπιστούμε η συνεργασία μας να συνεχιστεί και στο μέλλον.

The post Χορηγία από “Ηλιακοί Θερμοσίφωνες, Καύσων” του Κώστα Παϊση appeared first on Omonia 1948 Official Website.

Baraka ve Bağımsızlık Yolu Petrol ve Doğalgaz Konusunda Basın Açıklaması Yapacak

Baraka Kültür Merkezi ve Bağımsızlık Yolu, 28 Eylül Cumartesi günü saat 11.00'de Baraka Kültür Merkezi'nin Kızılbaş'taki lokalinde "Doğaya ve ada halklarına hiçbir hayrı dokunmayacak petrol ve doğalgazın çıkarılmasına net bir HAYIR demeliyiz!" başlıklı bir basın açıklaması gerçekleştirerek, ülkemiz kıyılarında petrol aranması konusundaki detaylı görüşlerini basın ve kamuoyu ile paylaşacaktır. Basın emekçilerinin ve konuya duyarlı kişi ve örgütlerin ilgisi ve katılımı özlenir.

Türkiye’nin gerçek açmazı – Ulus Irkad

Türkiye, maalesef bir türlü Batı anlamında bir demokrasi kültürüne sahip olamadı. Belki de o birikim olmadı. Belki de egemen kesimleri, Batı anlamında bir demokrasi gelirse, kurdukları düzenin sarsılacağından da telaşlandılar. 1960, 27 Mayısında başlayan darbe kültürü, 12 Mart 1971 ve daha sonra da 12 Eylül 1980’le devam etti. En son darbe de ne idüğü belirsiz […]

Ζωντανή μετάδοση του αγώνα της Κυριακής με την ΑΕΠ ΠΟΛΕΜΙΔΙΩΝ

 

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι μετά από προσπάθειες του Διοικητικού Συμβουλίου της ομάδας μας το παιχνίδι της πρεμιέρας θα μεταδοθεί σε Ζωντανή Μετάδοση για όσα αδέλφια δεν θα μπορέσουν να παρευρεθούν.

The post Ζωντανή μετάδοση του αγώνα της Κυριακής με την ΑΕΠ ΠΟΛΕΜΙΔΙΩΝ appeared first on Omonia 1948 Official Website.

Kıbrıs için New York yolu göründü ama önce Ankara çünkü ucunda koltuk var – Alpay Durduran

  Bakan Taçoy derdini anlattı. Güya davul onun boynunda ama tokmağa vuran vurana… Başbakan ise Ankara yolunu tuttu ve Akıncı’nın marjinal bazılarının peşine düştüğünü ve Kıbrıs’ı mahvolmaya sürüklediğini iddia etti. Bir yazar da onu eleştirdi ve moralimizi bozmayın, bir bakan cumhurbaşkanını başka bir ülkede bu şekilde müzevirlemez dedi. Bu hallere düştüler. Tüm esaslı devlet görevlerini […]

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΜΟΝΟΙΑΣ 1948 – ΘΥΡΑΣ 9 για τον αγώνα έναρξης του πρωταθλήματος της Επίλεκτης Κατηγορίας ΣTOK

 

Ανυπότακτε Πράσινε Λαέ, Αδέρφια της Θύρας 9,

The post ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΜΟΝΟΙΑΣ 1948 – ΘΥΡΑΣ 9 για τον αγώνα έναρξης του πρωταθλήματος της Επίλεκτης Κατηγορίας ΣTOK appeared first on Omonia 1948 Official Website.

Capitalism kills our future – Join the global climate strike!

It is never too late to join a movement: We call on all anti-capitalists and anti-authoritarians to participate in the demonstrations, actions and strikes of the 20-27 September. The current climate movement is perhaps one of the best things that could happen to us – against the authoritarian formation everywhere and for a different future for all! Feel free to print and distribute this text, paint a banner with the slogan “Capitalism kills our future” or to reproduce our stickers. You will find the resources under the text.

There must be some kind of way outta here…

Bob Dylan, All along the watchtower

The headlines are flashing. Disaster reports of peat fires in the Arctic, the record speed melting polar ice caps and last but not least the alarming forest fires in the Amazon region, made possible by the racist and pro-capitalist policies of right-wing conservative Bolsonaro. The last example very impressively illustrates the two threats that are currently leading to a double course of events in our time: The planet is being destroyed and the new fascists are pushing for power.

Trump, Bolsonaro and Co. accordingly join the anti-climate alliance, which sees itself as an opposition and thus clearly stands behind the interest of capital. Even if Marie le Pen in her last speech stages herself as a “climate protector” and thus pursues a supposedly new strategy, she is in no way inferior to her male colleagues, “each for himself” is to survive and the blame for any misery is to be found in the other. Whether it is the local bio-bourgeoisie in the metropolis (which is opposed by the simple people of the diesel drivers), the “refugees” who flow to us and destroy our ecological values, or the overpopulation in the global South – whether national climate protection or homeland protection – they are both on one side of the same coin. On the other side is conservative-authoritarian climate denial. The combination of the two serves nothing but the interests of growth and isolation, ultimately capitalist exploitation.

Others anticipated the climate crisis earlier and turned it into a good – not only political – business. This refers to the green liberals who want to tame deregulated capitalism with a green face under the “Green Capitalism” brand. The moderate demands formulated in this context quickly reveal that the sacred principles of the market, hidden behind the “cloak of feasibility”, should not be touched in this process. But the contradiction between profit interest and ecological sustainability is always resolved within the system at the expense of the environment and ultimately mankind.

The climate crisis does not hit “us” all equally hard. Even now people are fleeing not only from war and hunger, but from the next climate catastrophe, in which women, by the way, have a 14 times higher chance of dying, in order to line up in the capitalist centres of the global North behind the marginalised of deindustrialisation. Perfidiously, the industrial nations of the global North – whether right-wing or neoliberal – have caused climate change, but they will be the least affected. An apocalyptic existentialism – i.e. putting the naked survival of the species in the foreground – deliberately overlooks precisely this fact. According to the elite, it should be important that enough people should abstain – or that in the end the “right people” survive in Noah’s Ark. The change of strategy in the right-wing camp indicates that the problem should not be denied, but that an alleged “overpopulation” in the global South is to blame. The latter doesn’t exist because it’s not about how many people live on the planet, but how their needs are met and their coexistence organized.

So what should we do? Buy enough air conditioners for the whole world? Raise protective walls from endangered coastal cities? Or how many billionaires in Silicon Valley dream of emigrating into space? All these solutions will hardly be possible – except for the rich who want to expand their precious life horizon in the short term. The most useful project for a society that wants to survive is another new deal: the social, system-critical and feasible one. In this sense: smash CARpitalism, fight the fascists and show an undead system how to die. And above all, join the wonderful climate movements everywhere!

On 20th and 27th September we will meet at the Beyond Europe banners!

Resources

 

Banner to paint:

Stickers:

Banner for social media:

Gelgitlerle kıbrıs girip doğaçlaması – Özkan Yıkıcı

Geçen hafta sonu yazdıydım: adada olmayacağım nedeniyle yazılarıma da ara veriyorum diye belirtim. Aslında, bundan önce de çok yurtdışı gidişi yaptım. Fakat, senelerdir bu ayrılıkları boş yazıyla brakmadım. Gerek güncel konular, gerek se tarihi gün buluşmalarla makalelerim devamlılık gösterdi. Bu yıl böyle yapmak istemedim. Aslında, haftayı dolduracak “ 11 22 Eylül” yakın gün nedeniyle epey […]

Kuzey Kıbrıs’taki özelde Mağusa-Yeni İskele – Yeni Boğaziçi ve diğer belediyelerin genel sorunları – Ulus Irkad

2018 yılında yapılan yerel seçimlerde TDP listesinden girerek bugün Mağusa Meclsi’de YKP-TDP temsilcisi olarak hizmet vermekteyim. Maalesef tüm yerel yönetimleri bekleyen kaçınılmaz sonuç olan borçlanma Mağusa Belediyesi’ni de beklemekteydi ve seçildiğim ilk günden birkaç trilyon TL’lik bir borçlanma gerçekleştirildi. Bu borçlanmaya karşılık Sayın  Belediye Başkanı soğuk kanlı olmasına rağmen, ben borçlanmaya karşıyım onu da belirteyim. […]

Maraş kütüphanesi’nin kitapları – Ulus Irkad

Geçen haftalarda Maraş’a yerleşmemizi ve oradaki kültürel yapıyla kitaplardan bahsetmiştim. Tabi bu arada ilk işimiz sokak ve cadde isimlerinin Türkçeleştirilmesi olmuştu. Çok enteresandır hemen akla gelen bir iş de hemen bu işe el atmamız ve girdiğimiz yerleri Türkçeleştirme oluyor, her zamanki gibi. Bunun sonucunda yüzlerce senelik Maraş’ın Rumca isimleri hemen Türkçeleşmişti. “Mozart Street”, “Dip Sokak” […]

We must resist opression – We must defend Exarchia as neighborhood of solidarity

There will come a time we shall rise
as the leaven dough does
the iron burden will brake
your mountains, like the heavy clouds, will disperse
the worlds will tremble and squeak.

Michalis Katsaros- Against Sadducees.

For everyone in the Exarchia neighborhood, the new permanent police presence in Exarchia has changed something in our daily lives. The only ones who remain intact in their business are the drug traffickers and the mafia, even if the repressive forces are a few meters away. Until now, those who have suffered are 150 refugees, women, children, infants and men. Therefore, it turns out that the offensive against the Exarchia neighborhood, according to the long-announced “Law and Order” policy, is simply vindictive and does not target the drug traffickers, as claimed by the new government.

The offensive against the neighborhood, escalating daily with its enclosure, the evictions of squats sheltering immigrants/refugees and solidarity structures, the unjustifiable arrests and abductions, the racist and sexist practices of the MAT anti-riot police units against transient residents and visitors alike, have the absolute goal to intimidate the residents and to establish a climate of terror. Everything is designed and executed according to a short term along with a long term goal:

• Terrorize the inhabitants,force them to abandon the neighborhood in order to carry out a grandiose lightning war operation against all the resistance strongholds, such as self-organized free social centers, where structures are housed that facilitate creation, culture and solidarity.
The broader plan is supported by the overall upgrading of the legal framework for repression, the creation of special arrest squads, the abolition of university sanctuary (asylum) which was established after the downfall of the dictatorship in 1974 and the restriction of labor rights and freedoms.

• The long-term goal is to “clean up” the “rubbish” from the neighborhood, and to force it bringing the gentrification and its surrender to real estate or the golden visa pile of airbnb tourism, to bury Exarchia and its history. At the end of the day the goal is that no one will remember this neighborhood of disobedience, solidarity, self-organization and culture. No one will remember that in our neighborhood as a practical resistance against the memoranda, emerged the first social wards, the solidarity kitchens, the hubs of culture, self-education and creativity, the self-organized playground and the Navarino park, etc.
No one will remember that in our neighborhood the desperate of our time found shelter, food, care and reclaimed their lost dignity.

We call on every resident, working person and friend of our neighborhood to participate, join and fight in a massive, unifying struggle against the escalation of oppression and the police-state that starts from Exarchia in order to expand against every person in society who strives for dignity and solidarity, treating him as a “criminal”, a “suspect”,or an “internal enemy”.

We all fight together : residents, employees, friends and collectives of Exarchia . We are taking part in the demonstration against repression

Saturday the 14th at 12.00 pm Propylaea, Athens.

Exarchia United Social Front against state oppression

Residents, employees and collectives

Türkiye Kuzey Kıbrıs’a ne kadar ekonomik yardım yapabilir? – Ulus Irkad

Şimdi kendimizi kadırmayalım. Belli ki Türkiye şu andaki içinde bulunduğu gerek siyasal gerekse ekonomik çıkmazdan dolayı Kuzey Kıbrıs’a pek yardımda bulunamaz. Dört yanıyla cebelleşmekte Türkiye. Suriye ve Irak hükümetlerinin Kuzey’lerinden içlerine kadar giren Türk Ordusu’ndan pek memnun olmadıkları açık ve gerçek. Hatta birkaç. Sene önce Irak’ın bir bölgeye giren Türk Birlikleri için BM’ye bile şikayette […]

Far right lyceum headmaster expels pupil because she wore a headscarf

KISA – Action for Equality, Support, Antiracism condemns and denounces the racist incident of expulsion of a pupil, refugee of Syrian background, by the Headmaster of Apostolos Varnavas lyceum for wearing a headscarf, as well as for hate speech with references to “nuns and Taliban”.

Apart from the violations of the legislation on racism and hate speech, the said headmaster also violated the regulations of the Ministry of Education which, according to the Director of Secondary Education, do not refer to headscarves. What is of critical significance, however, is the fact that these racist attitudes and practices take place in a school environment and shape the character and the whole being of the particularly vulnerable population group of children and youth.

KISA notes that this racist incident does not come out of the blue. It is reminded that the Minister of Education, soon after his appointment in 2018, actually visited the neo-nazi ELAM but also stated that the Ministry and he personally “share ELAM’s values and principles”. In the last years there is an upsurge of nationalism, chauvinism and intolerance in the education system, which challenge the orientation and content of the education provided to the youth in Cyprus. 

These disturbing developments in the area of education are not irrelevant to the shift both of the government and the governing party after the failure of the negotiations on the Cyprus question. This shift was reflected most evidently in the views and positions of public figures, including top figures and European Parliament candidates of the governing party but also of the President of the Republic himself in the recent European elections.

The particular headmaster has repeatedly caused concern to pupils and the Ministry with his extreme right and authoritarian views as well as his extreme nationalist deliriums. Once again, it is demonstrated that impunity leads to abuse and insolence.

KISA would like to congratulate the pupils for their decisive and direct response to the incident and for their solidarity with their fellow pupil.

KISA calls on the Ministry of Education to proceed to the swift completion of the investigation procedure and the exemplary punishment of the headmaster, as well as to the adoption of measures for the effective support and comprehensive integration of children with migrant and refugee background in the school environment.

KISA is of the opinion that the headmaster’s statement that “we don’t want Taliban in our schools” in order to justify his behaviour, constitutes hate speech which is prohibited by law as it instigates hate both towards the particular pupil as well as all Muslim women wearing a headscarf  and it identifies them with the Taliban and terrorism.

To this end, KISA calls on the prosecuting authorities and the Attorney General, for the full implementation of the relevant legislation penalising racism and hate speech, to investigate the perpetration of these offences and to bring the said headmaster to justice – for the sake of our children and youth, for the sake of education that will not separate or segregate pupils on the basis of religion, nationality or any other diversity.  

Steering Committee

06.08.2019

Kıbrıs sallamalarından gerçek yakalama peşinde – Özkan Yıkıcı

Ufak bir benlik bilgiyle konuya başlayalım: Yazın çoğu kesim şu veya bu şekilde tatile gider. Elbet, yazı yazoıyorsa da ara verir. Ben mümkün olduğu kadar, tatile gitsem dahi genelikle olanaklar ölçüsünde yazılarıma ara vermemeğe uğraşıyorum. Peşinen şimdi belirtecem: çıkacağım gezi nedeniyle bu defa yazı yazmayacam. Gezdiğim yerlerin ilginç bulacağım konuları da dönüşün eğer hala yazı […]

Dünyadaki şimdiki sorun – Ulus Irkad

Dünyadaki şimdi yaşadığımız ve de Türkiye’de mevcut sorunlar aynı karakterde olan sorunlardır. Ulusal devletlerle uluslar mevcut krizden çıkabilmek için bu sorunu aşmaya çalışmalıdırlar. Başaramadıkları takdirde bu sefer de acılar içinde yok olmaktan kurtulamayacaklardır. Dünyadaki global liberal ekonomi çok uzun zamandır sınırları bölünmüş tek bir dünya ekonomisi yaratmıştır. Bu üstyapı dünya ticaretini üst sınıflar ve sınırlı […]

Tarihle 6 – 7 Eylül’de buluşmak – Özkan Yıkıcı

Siz yazıyı nezaman okursunuz bilemem: Ancak, ben makaleme başlarken, tarih “6 eylül” olmaktadır. Bu gün beni yakın tarihe dek taşımaya yetiyor. Öyle bir tarih ki hem Türkiye Kıbrıs ekseninde yeni sıçrama yaratacak sonuç yaratıyor, Emperyalizmin ve özde Özel Harp dayresinin Türkiyedeki ilk provası ile Türkiyedeki Rumlara karşı yapılan saldırıların buluştuğu çok yönlü tarihi dönemeçtir. Nitekim, […]

Ακροδεξιός διευθυντής λυκείου έδιωξε μαθήτρια από το σχολείο γιατί φορούσε μαντήλα

Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό καταδικάζει και καταγγέλλει το ρατσιστικό περιστατικό αποπομπής μαθήτριας με προσφυγική βιογραφία  από το Διευθυντή του Λυκείου Αποστόλου Βαρνάβα  επειδή φορούσε την παραδοσιακή μαντήλα, καθώς και τη ρητορική μίσους του Διευθυντή με τις αναφορές του περί «καλογραιών και Ταλιμπάν».

Εκτός από τις παραβιάσεις της νομοθεσίας για το ρατσισμό και τη ρητορική μίσους, ο εν λόγω Διευθυντής αντιβαίνει επίσης και τους κανονισμούς του Υπουργείου Παιδείας που, σύμφωνα με το Διευθυντή Μέσης Εκπαίδευσης , δεν αναφέρονται στο συγκεκριμένο ενδυματολογικό είδος. Πιο κρίσιμης σημασίας όμως είναι το γεγονός ότι οι ρατσιστικές αυτές αντιλήψεις και πρακτικές διαδραματίζονται στο σχολικό χώρο και διαμορφώνουν το χαρακτήρα και ολόκληρο το είναι της ιδιαίτερα ευάλωτης ομάδας των παιδιών και εφήβων.

Η ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι το ρατσιστικό αυτό περιστατικό δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Υπενθυμίζεται ότι ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας, σύντομα μετά το διορισμό του το 2108, επέλεξε όχι μόνο να επισκεφθεί το νεοναζιστικό ΕΛΑΜ αλλά και να δηλώσει ότι το Υπουργείο του και ο ίδιος «συμμερίζονται τις αξίες και αρχές του ΕΛΑΜ». Τα τελευταία χρόνια καταγράφεται μια ουσιαστική έξαρση εθνικισμού, μισαλλοδοξίας και σωβινισμού στο εκπαιδευτικό σύστημα, τα οποία θέτουν υπό αμφισβήτηση τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο της Παιδείας που προσφέρεται στη νεολαία της Κύπρου.   

Οι δυσάρεστες αυτές εξελίσσεις στο χώρο της παιδείας δεν είναι ανεξάρτητες από τη στροφή που έχει παρατηρηθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο  και το κυβερνών κόμμα μετά την αποτυχία των συνομιλιών για το κυπριακό. Η στροφή αποτυπώθηκε έντονα και σε τοποθετήσεις και θέσεις  από δημόσια πρόσωπα και πολιτικούς, περιλαμβανόμενων στελεχών και υποψηφίων Ευρωβουλευτών του κυβερνώντος κόμματος αλλά και του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας  στις πρόσφατες Ευρωεκλογές.

Ο συγκεκριμένος διευθυντής απασχόλησε κατ’ επανάληψη στο παρελθόν τις/τους μαθήτριες/τές και το ίδιο το Υπουργείο με τις ακροδεξιές και αυταρχικές του απόψεις όπως και τα εθνικιστικά παραληρήματά του. Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι η ατιμωρησία οδηγεί στην ασυδοσία και αποθράσυνση.

Η ΚΙΣΑ συγχαίρει τις μαθήτριες/τές  για την αποφασιστική και άμεση ανταπόκρισή τους καθώς και για την αλληλεγγύη προς τη συμμαθήτρια τους.

Η ΚΙΣΑ καλεί το Υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει στην άμεση ολοκλήρωση της διαδικασίας διερεύνησης και την παραδειγματική τιμωρία του εν λόγω εκπαιδευτικού, καθώς και λήψη μέτρων ουσιαστικής στήριξης και ολοκληρωμένης ένταξης των παιδιών με προσφυγικό και μεταναστευτικό υπόβαθρο στο σχολικό περιβάλλον.

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι η δήλωση του εν λόγω εκπαιδευτικού ότι «δεν θέλουμε Ταλιμπάν» για να αιτιολογήσει την πιο πάνω απόφαση του,  αποτελεί απαγορευμένη από το νόμο ρητορική αφού υποθάλπει σε μίσος τόσο προς τη συγκεκριμένη μαθήτρια όσο και προς όλες τις γυναίκες μουσουλμάνες που φορούν μαντήλα αλλά και την ταυτοποίησή τους με την τρομοκρατία των Ταλιμπάν.

Για το σκοπό αυτό, η ΚΙΣΑ καλεί τις διωκτικές αρχές και το Γενικό Εισαγγελέα, σε πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή των σχετικών νομοθεσιών που ποινικοποιούν το ρατσισμό και τη ρητορική μίσους, να διερευνήσουν  τη διάπραξη αυτών των αδικημάτων και την προσαγωγή του εκπαιδευτικού στη δικαιοσύνη, για χάρη των παιδιών και των εφήβων μας, για χάρη μιας εκπαίδευσης που δεν θα διαχωρίζει τις/τους μαθήτριες/τές στη βάση της θρησκείας, της εθνικότητας ή όποιας άλλης διαφορετικότητας.

Διοικητικό Συμβούλιο

06.08.2019