Login
την Κυριακή 29/04/2018 και ενώ απλοί πολίτες βρίσκονταν στο σύλλογο ΑΕΛ Λακατάμιας / Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας (Λευκωσία) για φαγητό, βρέθηκαν εξ απροόπτου κάποια στιγμή περικυκλωμένοι από περίπου 100 αστυνομικούς/ΜΑΟ σε πλήρη εξάρτηση μάχης: ασπίδες, κράνη, ρόπαλα γκλοπς (κάποια στα χέρια και όχι στην ζώνη), άρβυλα και περικνημήδες. Ο λόγος; Έκαναν έρευνα (χωρίς ένταλμα) για ναρκωτικά, ρόπαλα, κροτίδες στο σύνδεσμο φιλάθλων Θύρα 9 (Ομόνοια) που είναι στον ίδιο χώρο. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί έλεγαν πως είχαν πληροφορίες για πέτρες σε περαστικούς από κάποιους γείτονες
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες τους αλλά δεν βρήκαν τίποτε. ΜΗΔΕΝ. Έτσι μετά άρχισαν να προκαλούν. Αποτέλεσμα ήταν 2 συλλήψεις.
Πρόκειται για πρακτική από άλλες εποχές:
* Μπούκαραν με 100 “robocops” χωρίς ένταλμα σε χώρο που κάθονταν και έτρωγαν οικογένειες (και με παιδιά εκείνη την ώρα) ή έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια.
* Έκαναν παρέλαση στους χώρους του συλλόγου με τα ρόπαλα ανά χείρας.
* Δεν βρήκαν τίποτε και άρχισαν να προκαλούν με προσωπικές ανακρίσεις στην γωνιά.
* Και πάλι δεν βρήκαν τίποτε και έτσι άρχισαν να δημιουργούν φασαρία.
* Εν τέλη συνέλαβαν δύο άτομα προς συμμόρφωση και εκφοβισμό των υπολοίπων ότι δήθεν έφεραν αντίσταση στη Αρχή.
Για την ιστορία, σχετική ανακοίνωση είχε αναρτήσει και το ΑΚΕΛ.
Η εκδίκαση της υπόθεσης έγινε αρχικά στο Δικαστήριο Λευκωσίας (πολύ κοντά στο οδόφραγμα Λήδρα Πάλας, κήπος, Βουλή) κτήριο 4, στις 08/05/2018, με τους κατηγορούμενους να μην παραδέχονται τα όσα τους καταλογίστηκαν και τα στοιχεία να μην εμφανίζουν οτιδήποτε το μεμπτό. ο Γενικός Εισαγγελέας διακόπτει την διαδικασία μέχρι να διερευνηθούν τα παράπονα τους στην Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας σχετικά με υπέρμετρη βία και τις ζημιές που προκάλεσαν στο οίκημα των Λαϊκών Οργανώσεων Λακατάμιας (κλώτσησαν και έσπασαν μια πόρτα-τζαμαρία). έτσι θεωρήθηκε πως η ταλαιπωρία είχε τελειώσει παρόλο που εμπεριείχε εκδικητικό χαρακτήρα εκ μέρους της αστυνομίας.
Τον Απρίλη 2019 η Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το παράπονο τους δεν έχει βάση και απορρίπτεται.
Στο τέλος του Ιούνη, οι συλληφθέντες έλαβαν επιστολή ότι ξεκίνησε νέα διαδικασία, νέα δίκη με νέο αριθμό πρωτοκόλλου αλλά με τις ίδιες κατηγορίες. Ότι δηλαδή παρεμπόδισαν αστυνομικό να κάνει την δουλειά του.
Η πρώτη ακρόαση έγινε στις 23/07/2019 στα Δικαστήρια Λευκωσίας
και με συνοπτικές διαδικασίες η δίκη αναβλήθηκε για τον Οκτώβρη.
Το ερώτημα είναι:
Γιατί αυτό συμβαίνει στις Λαϊκές Οργανώσεις και γιατί αυτό δεν είναι πρωτοσέλιδο σε έντυπα του λαϊκού κινήματος;
Μάλιστα οι αστυνομικοί να μπαίνουν χωρίς κανένα δικαστικό ή άλλο
ένταλμα. Και χωρίς οι ίδιοι να παρατηρήσουν να γίνεται κάτι παράνομο
ή “αντι-κοινωνικό” μέσα ή έξω από τον σύλλογο. Αλλά και να μην βρίσκουν
τίποτε μετά από εξονυχιστικές έρευνες που έκαναν και στον χώρο και σε άτομα, δηλαδή ναρκωτικά, εκρηκτικά/κροτίδες, όπλα, μαχαίρια, κτλ.
Τι ακριβώς εξυπηρετεί το εκ νέου άνοιγμα της υπόθεσης από την στιγμή που δεν υπήρχαν στοιχεία εξ αρχής;
Μήπως ήταν μια πρόβα για “έρευνες χωρίς εντάλματα”;
Μήπως σε αυτό τον τόπο γεμίσαμε αστυνομικούς και δη της Αμεσης Δράσης;
Ο φασισμός (ξανά)επιστρέφει στην Κύπρο;
The post Για την υπόθεση στις Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας : υπόμνημα στην αστική δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο appeared first on Αγκάρρα.
Socialism is now apparently brought to you by the US State Department.
From July 4 to 7, thousands of left-wing activists from across the United States are gathering in Chicago for the 2019 Socialism Conference.
At this event, some of the most powerful institutions on the American socialist — but avowedly anti-communist — left have brought together a motley crew of regime-change activists to demonize Official Enemies of Washington.
One anti-China panel at the conference features speakers from two different organizations that are both bankrolled by the US government’s soft-power arm the National Endowment for Democracy (NED), a group founded out of Ronald Reagan’s CIA in the 1980s to grease the wheels of right-wing regime-change efforts and promote “free markets” across the planet.
Another longtime ally who has spoken at every single annual Socialism Conference since 2009, Anand Gopal, works at a liberal foundation that is directly funded by the US State Department. He is headlining a panel this year to provide “A Socialist View of the Arab Spring.”
Yet another 2019 conference panel rails against the socialist governments of Nicaragua and Cuba — two-thirds of John Bolton’s “troika of tyranny” — with outspoken proponents of regime change. One of the speakers, Dan La Botz, hosted an event in 2018 that featured right-wing Nicaraguan activists wearing masks and disguised as students, who were junketed to meet with Republican lawmakers in Washington by the US government-funded right-wing organization Freedom House.
The Socialism Conference’s regime-change lobbying “Nicaragua expert” La Botz has admitted in leaked emails obtained by The Grayzone that “there is virtually no left among the opposition” to Nicaragua’s democratically elected socialist government.
La Botz, a leader within Democratic Socialists of America, likewise acknowledged in these emails that there is “little likelihood of an outcome to the rebellion that goes beyond a more democratic capitalist regime.” But he has still vociferously lobbied for Nicaragua’s Sandinista government to be overthrown by US government-backed insurgents — and is using his platform at the biggest socialist conference in the United States to do it.
The 2019 Socialism Conference is advertised under the catchy slogan: “No borders, no bosses, no binaries.”
Each ticket comes in at a neat $105 per person (or a $250 “solidarity rate,” for the hardcore supporters) — and this doesn’t include the rate for the rooms at the hotel where it’s held.
For years, the Socialism Conference functioned as a platform for the International Socialist Organization (ISO), a small group steeped in the tradition of sectarian American Trotskyite politics, which pushed a hardline anti-communism and attacked virtually all socialist governments in history as “not truly socialist.”
Founded in 1977 after a long line of sectarian splits, the ISO never became a significant political force. It was mostly relegated to recruiting young impressionable students on liberal arts college campuses.
As an avowedly anti-communist organization, the ISO eschewed symbols long associated with the communist left, like hammers and sickles and red flags. Instead, it chose a clenched fist — one eerily similar to the symbol used by the US government-funded Serbian activist group Otpor and similar offshoots in Eastern Europe, which carried out Washington-backed neoliberal “color revolutions” in the years following the collapse of the Soviet Union and the restoration of capitalism.
The ISO claimed to be anti-war, but its leaders spent a disproportionate percentage of their time and resources attacking the anti-imperialist left. They could more accurately be referred to as the anti-anti-imperialist left.
This March, the ISO voted to dissolve — in a decision some former members joked was the most democratic act ever undertaken by the organization, which had been dominated by an unelected leadership of veteran Trotskyite activists.
The dissolution was prompted by evidence that the ISO’s steering committee mishandled sexual assault allegations. It also came as the ISO’s membership was shrinking and rapidly being absorbed by a newly burgeoning anti-communist organization, the Democratic Socialists of America, or DSA.
Now that the ISO has dissolved, some of its past prominent members have entered the ranks of the DSA, burrowing from within to inject their anti-anti-imperialist politics into the group.
Because Trotskyites are so sectarian and notoriously incapable of holding together organizations, they are infamous for infiltrating larger, more popular groups and trying to take them over, in a tactic known as entryism.
This is precisely the strategy being used by former members of the ISO — and by another tiny US Trotskyite organization, Solidarity, which was led by anti-Nicaragua regime-change activist and Socialism Conference speaker Dan La Botz, now a leader in DSA.
Democratic Socialists of America is the largest self-described socialist organization in the United States, with more than 60,000 card-carrying members. It is also very heterogeneous, with many internal contradictions and conflicting political views.
In 2019, for the first time, the organizers of the Socialism Conference — including many holdovers from the ISO leadership — joined together with two new sponsors: DSA, and the closely DSA-allied Jacobin magazine, another platform for anti-communist and anti-anti-imperialist politics.
At the bottom of the Socialism conference website, a note reads, “Brought to you by Haymarket, Jacobin, and the Democratic Socialists of America.” Haymarket is the book publishing arm of the now-defunct ISO, and its editorial board features some of the group’s former leaders.
Top speakers at the conference include Democracy Now host Amy Goodman, Jacobin magazine founder and editor Bhaskar Sunkara, and journalist Naomi Klein, the inaugural Gloria Steinem Endowed Chair in Media, Culture and Feminist Studies at Rutgers University. Klein was chosen to head the final plenary, titled “Care and Repair: The Revolutionary, Democratic Power of a Global Green New Deal.”
The 2019 Socialism Conference, like its annual predecessors, combines calls for radical economic democratic transformation and progressive social progress with the demonization of independent foreign governments that are targeted by the US government for regime change, such as Nicaragua, Cuba, Syria, Iran, China, and Russia.
The schedule of panels on foreign policy and international issues features a veritable who’s who of leftist regime-change activists. There is even a talk devoted specifically to demonizing the anti-imperialist left.
Curiously, the 2019 Socialism Conference has no panels devoted specifically to Venezuela, which since this January has endured a US-led right-wing coup attempt, and which is suffering under suffocating sanctions that amount to a de facto economic blockade. In the past, the ISO has harshly criticized Venezuela’s democratically elected socialist government, condemning Presidents Hugo Chávez and Nicolás Maduro for not being radical enough and for not supposedly implementing the vague concept of “socialism from below.”
In this way, the 2019 Socialism Conference also stands out as a sign of the effective political merging of what had previously been two distinct political trends: the Cliffite Trotskyites of the International Socialist Organization and the anti-communist social democrats of the Democratic Socialists of America.
One of the most eyebrow-raising panels at the 2019 Socialism Conference is entitled “China and the US: Inter-Imperial Rivalry or Class Struggle and Solidarity?” The panel portrays the US and China as equally malicious imperialist powers, downplaying and whitewashing the uniquely destructive nature of Washington’s foreign wars and corporate domination.
The panel features three speakers, two of whom work for anti-China groups that are funded by the US government’s regime-change arm, the National Endowment for Democracy. The third speaker is Ashley Smith, a former leader of the ISO who has spent the past eight years romanticizing foreign-backed, far-right sectarian Islamist “moderate rebels” in Syria.
The first speaker listed on the panel is Elaine Lu, the program officer at China Labor Watch. This group is described by the Socialism conference website simply as “a New York-based NGO advocating for workers’ rights in China.”
What Socialism Conference sponsors DSA, Jacobin, and Haymarket did not disclose is that its speaker’s employer is funded by the National Endowment for Democracy.
The NED states without qualification that its goals include supporting “free markets” abroad. At the top of the about page on its website is a video of right-wing cold warrior Ronald Reagan inaugurating the US government-funded body.
The National Endowment for Democracy’s 990 tax forms show how Washington’s regime-change arm has bankrolled China Labor Watch for years. Substantial NED funding goes back to at least 2009.
According to the NED’s 2015 form 990, China Labor Watch received a $150,000 grant that year. On the NED’s 2013 tax form, it lists another $110,000 grant for China Labor Watch.
In 2014, China Labor Watch got $150,000 from the NED. According to the group’s annual report that year, its total revenues for all of 2014 was $238,003, meaning 63 percent, or nearly two-thirds of its funding came from the US government.
China Labor Watch’s other major donor is the Tides Foundation, a liberal organization that also happened to be one of the main financial sponsor’s of the ISO’s parent non-profit. In 2014, Tides gave $40,645 to China Labor Watch, another 17 percent of its budget that year.
Joining Elaine Lu as the other main speaker on the Socialism Conference’s anti-China panel is Kevin Lin, who coordinates the China program at the Washington, DC-based NGO the International Labor Rights Forum.
The Socialism Conference once again failed to mention that this group is also bankrolled by the National Endowment for Democracy.
According to the NED’s 2016 form 990, the US government’s regime-change arm gave the International Labor Rights Forum $150,000 that year alone.
The International Labor Rights Forum likewise received $96,590from the NED in 2015, and $62,500 in 2014.
The Socialism Conference also identified Kevin Lin as a co-editor of the Made in China journal, which focuses on labour rights. A disclaimer at the bottom of the publication’s swanky website notes that it is funded by the European Union’s Horizon 2020, a neoliberal business program which the European Commission describes as “the financial instrument implementing the Innovation Union, a Europe 2020 flagship initiative aimed at securing Europe’s global competitiveness.”
These are the financiers behind the speakers that the Socialism Conference and its sponsors the DSA, Jacobin, and Haymarket brought together to explain why China is a malevolent imperialist power.
Some of these groups may seem progressive, but they operate in effect as vehicles for US government soft power, exploiting the cause of human rights or labor rights to undermine and destabilize foreign governments that Washington has targeted for regime change.
China Labor Watch and the International Labor Rights Forum are far from the only ostensibly progressive anti-China groups funded by the US government.
Other China-related NED grantees include “human rights” organizations like the Network of Chinese Human Rights Defenders, Human Rights in China, China Aid, China Change, and China Rights in Action (another Tides grantee), along with the New York-based Chinese Feminist Collective and news websites like China Digital Times.
China Labour Bulletin, which maintains a map of strikes going on across the gigantic country, is likewise frequently cited by left-wing websites in the US. While its slogan is “Supporting the Workers’ Movement in China,” China Labour Bulletin (CLB) is actually based in Hong Kong, and it is funded by the US government.
CLB notes on its website that it “receives grants from a wide range of government or quasi-government bodies, trade unions and private foundations, all of which are based outside of China.” For decades, CLB’s founder and executive director Han Dongfang broadcasted anti-China programming on Radio Free Asia, a US government-funded propaganda outlet that was founded by the CIA to push anti-communist disinformation. Han’s work is funded by the National Endowment for Democracy, and he was a leader of the 1989 Tiananmen Square protests.
The ISO’s newspaper Socialist Worker has praised Han Dongfangas a leftist hero, without ever disclosing his extensive links to the US government’s regime-change machinery. Socialist Worker has repeatedly drawn on the work of China Labour Bulletin, over more than a decade. The ISO’s journal the International Socialist Reviewhas also relied on the US government-funded organization’s research, and Jacobin magazine has noted CLB’s “roots go back to the Tiananmen Square protests.”
Human Rights Watch, another key part of the regime-change lobby, has lionized Han, happily noting that his show on the US government’s Radio Free Asia “is one of the network’s most popular programs.”
China is just one of the countries where the US government’s soft-power arm funds such putative progressive groups. The NED likewise funds many liberal anti-Cuba organizations, such as the Foundation for Human Rights in Cuba, Center for a Free Cuba, the Cuban Institute for the Freedom of Expression and Press, and the news website CubaNet. Or there are NED-funded groups pushing regime change against Syria and Iran, like the Damascus Center for Human Rights Studies and Human Rights Activists in Iran.
While the United States has one of the lowest rates of unionizationin the industrialized world, a bloody history of worker repression and anti-labor laws, and historically weak unions among those that still do exist, its regime-change arm the NED has funded workers’ rights groups to promote a progressive image of America abroad.
For decades, for instance, the NED has bankrolled the international Solidarity Center of the major union federation the AFL-CIO. The center receives tens of millions of dollars from the US government’s regime-change arm annually, and returns the favor by avoiding topics that would anger the US State Department and bite the hand that feeds it.
Throughout the Cold War, the AFL-CIO remained a reliably anti-communist union that received funding from US government agencies, including the CIA, in order to combat and ultimately try to eliminate communist influence in the American labor movement. It was a textbook example of a controlled opposition.
This is not to say that NED-funded groups cannot at times have a positive impact on the lives of average people in repressive environments. But their work is always part of a larger agenda, with ulterior imperial motives guiding them along the way. A controlled opposition can make some changes, but it always remains controlled.
Yet another speaker at the 2019 Socialism Conference works for a liberal foundation directly funded by the US government.
Journalist Anand Gopal, who has been a close ally of the ISO for a decade, has a panel all to himself this year: “A Socialist View of the Arab Spring.”
The Socialism Conference website did not provide a bio for Gopal, yet alone disclose that his employer is funded by the US government. It simply described him as a “Pulitzer-Prize nominated journalist,” and said he will explain how to understand “the lessons of the protests, uprisings, rebellions, and wars that shook the Arab world beginning in 2011.”
Left unmentioned is that Gopal serves as a “fellow with the International Security Program” at the New America Foundation. This foundation’s website makes it very clear that it is directly funded by the US State Department, along with massive corporations and banks — clearly institutions that are invested in advancing the revolutionary socialist cause.
Anand Gopal has harshly attacked the anti-imperialist left for opposing the international proxy war on Syria. He strongly supported the Syrian opposition, which is dominated by Salafi-jihadists, but which Gopal has consistently whitewashed and portrayed as a supposedly progressive force.
Gopal likewise reported inside al-Qaeda-occupied territory, which The New Yorker euphemistically described as “Syria’s Last Bastion of Freedom.” And he has constantly downplayed the billions of dollars of funding and weapons from the US, Europe, Israel, Saudi Arabia, Turkey, and Qatar that kept the Syrian opposition afloat, fueling the brutal war for years.
Going back to at least 2009, Gopal has spoken at every single one of the ISO’s Socialism Conferences — in 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013, 2012, 2011, and 2010.
Gopal has also done more than a dozen extensive interviews for the ISO’s newspaper Socialist Worker and journal the International Socialist Review, blaming the rise of ISIS on Official Enemies and spreading the conspiracy theory that the US is actually “helping the regime” of Syrian President Bashar al-Assad, not truly trying to overthrow it.
Another noteworthy 2019 Socialism Conference panel, called “Problems of the US Left: The Cases of Cuba and Nicaragua,” is led by Dan La Botz and Samuel Farber, veteran Trotskyite activists and outspoken proponents of regime change in the two respective countries.
The speakers’ problem with the US left appears to be that it has demonstrated too much solidarity with socialist governments in Havana and Managua, which, in their view from inside the United States, “rely more on bureaucracy than democracy.”
Farber is a Cuban exile who left the country for unspecified reasons in 1958 – a year before its revolution – and spent the rest of his life as a professional critic of its socialist government. Today, he contributes regular attacks on the Cuban Revolution to journals from Jacobin to New Politics to In These Times, where he published a trenchant denunciation of Fidel Castro upon his death in 2016.
Farber accuses Castro of developing a model of “state capitalism,” wielding a term Trotskyite ideologues routinely fling at any revolutionary government that is insufficiently pure. He calls for “a revolutionary democratic alternative… through socialist resistance from below.”
The concept of regime change “from below” is also central to the rhetoric of exile groups like the People’s MEK, a US- and Saudi-backed cult of personality that calls for toppling Iran’s government through “indigenous regime change.”
Dan La Botz, for his part, has risen to prominence as a full-time opponent of another member of the Trump administration’s “troika of tyranny”: the socialist government of Nicaragua, and the Sandinista movement that it represents.
La Botz has published an anti-Sandinista manifesto with ISO publisher Haymarket Books, which is advertised as a survey of “the failures of the Nicaraguan Revolution, by one of the most important Marxist-historians of Latin America.”
In June 2018, as a US-backed, violent regime-change attempt surged across Nicaragua, threatening the rule of democratically elected President Daniel Ortega, La Botz attempted to mobilize left-wing US support for the anti-Sandinista opposition. That month, he joined an anti-Sandinista event — co-sponsored by DSA’s New York branch, Haymarket, the academic journal NACLA, and the Marxist Education Project — at Saint Peter’s Church in New York City, to drum up local support for the coup.
The event featured speeches by several Nicaraguan anti-Sandinista activists who were involved in the regime-change attempt, including self-described students who wore masks on stage, concealing their identities from the audience.
The Grayzone has obtained internal DSA email reports authored by La Botz which revealed that, days after the event at Saint Peter’s Church, those same students met with right-wing Republican legislators on Capitol Hill, including neoconservative Senators Marco Rubio, Ted Cruz, and Ileana Ros-Lehtinen.
The students beamed with pride, appearing without masks in photo ops with the avowedly anti-socialist members of Congress. Their trip was financed by Freedom House, a right-wing soft-power organization that is funded almost entirely by the US government.
Humbled to meet with Nicaraguan student leaders who are risking their lives fighting for freedom. Their bravery and perseverance will overcome the Ortega dictatorship’s tyranny. #SOSNicaragua pic.twitter.com/BGkc6kEVTc
— Senator Ted Cruz (@SenTedCruz) June 6, 2018
The students’ US-backed delegation included Victor Cuadras, a fanatical right-wing activist who openly supported Donald Trump’s agenda for Latin America and blamed the governments of Cuba, Venezuela and Nicaragua for the caravan of desperate asylum seekers on the US-Mexico border.
Victor Cuadras (@AndinoCuadras), the Nicaraguan student coup leader who was flown to DC by US govt @freedomhouse to drum up regime change, echoes and endorses Donald Trump’s anti-migrant fanaticism against the #Caravan pic.twitter.com/CzwDCOMiMu
— Max Blumenthal (@MaxBlumenthal) November 6, 2018
On June 15, 2018, Dan La Botz sent an email report to DSA leadership, reflecting on the event. He acknowledged that “the Nicaraguans both on the panel and in the public had virtually no political analysis and no vision or program for the future of their country.”
Then in a follow-up email report sent to DSA leadership on July 24, La Botz defended the students’ collaboration with neoconservative politicians like Rubio and Cruz.
“The students, ages 21 to 24 or so, who spoke on our panel then went off to speak with Republican legislators, guided by a rightwing foundation,” he wrote. “While, of course, we do not think that this is a good strategy, this is perfectly understandable given that the Republicans are in power and have the ability to do something about Nicaragua.”
While marketing the anti-Sandinista activists as grassroots youth deserving of left-wing solidarity, La Botz admitted in his internal DSA report, “Nicaraguan opponents of the regime in the United States hold a wide variety of political views, though there is virtually no left among the opposition here that I am aware of.”
And while publicly framing the regime-change operation in Nicaragua as a progressive uprising, La Botz privately conceded, “There is, however, little likelihood of an outcome to the rebellion that goes beyond a more democratic capitalist regime.”
As The Grayzone reported in 2018, the US government’s regime-change arm the National Endowment for Democracy boasted of spending millions on anti-Sandinista civil society and media outfits “to lay the groundwork for insurrection” in the years and months ahead of the coup.
While the coup attempt in Nicaragua was portrayed as a peaceful people’s uprising by figures like La Botz, it was in fact a violent putsch that saw armed elements erect roadblocks across the country, holding up ambulances, torturing, brutalizing, kidnapping, and murdering supporters of the Sandinistas.
Anti-Sandinista insurgents dragged an unarmed, on-leave police officer to death from a truck and then burnt his corpse at a roadblock. They raped a 10-year-old girl at a roadblock and burnt the homes of local Sandinista legislators. They occupied and ransacked a public university campus, wrecked a women’s health center, and torched a daycare center.
The armed opposition wreaked this havoc while attacking police stations with mortars and gunfire, during a national dialogue in which the police were ordered to remain in their barracks. In the end, Nicaragua’s opposition caused the deaths of over 60 innocent people, while grinding the country’s previously productive economy to a halt.
Once the coup was extinguished, the US Congress passed the Nica Act without debate, imposing harsh sanctions on Nicaragua’s economy that emulated those already leveled against Venezuela and Iran.
On January 9, Dan La Botz appeared at a meeting of the New York City DSA Anti-War Working Group to amp up the attack on Nicaragua’s socialist government. There, he was challenged by Gunar Olsen, a contributor to The Grayzone, about the event he organized last year with masked right-wing Nicaraguan students sponsored by Freedom House.
La Botz claimed that the event had originally been planned as a discussion of his book, but that “somebody said, these students were coming through. And I said, that sounds great.”
He continued: “My view is, they came from their country because someone gave em some money, and they can come to the United States and they wanted to talk to somebody who might be able to help their country… It may have been though that there were some conservative political forces working with them and the Republicans, it may have been that there was some of those four students that was more hip than the others but it wasn’t my impression.”
La Botz concluded by telling Olsen and the DSA crowd, “I don’t feel at all bad, I don’t think it was a terrible thing. I think they were four young people coming to this country that wanted to speak there. We didn’t know they were going there, we didn’t know where they were heading, I didn’t know they were gonna speak there. Would I do it again? If I knew what was going to happen I’d probably say, let’s see if we can find some other students.”
However, in his private email assessment of the event to DSA leadership, La Botz had defended the students’ subsequent meetings with right-wing Republicans as “perfectly understandable.”
In his internal DSA report, La Botz went on to characterize those in the US left that opposed the coup in Nicaragua as “foreign leftists” who are “backers of Putin, Assad, Iran, Hamas, and now Ortega.”
La Botz did not respond to several attempts to reach him by phone.
The force behind the annual Socialism Conference, the International Socialist Organization marketed itself as a radical, even revolutionary movement supporting “socialism from below.” But it was deeply embedded in the non-profit industrial complex.
The ISO operated legally through its parent non-profit organization the Center for Economic Research and Social Change. A tax-exempt 501(c)(3) organization, CERSC received huge grants from the Tides Foundation.
The Tides Foundation is well known for funding progressive groups, but only as long as they do not rock the boat too much.
A Canadian environmental activist who has participated in projects funded by Tides told The Grayzone that the foundation funded a trip to the 2011 United Nations Climate Change Conference in Durban, South Africa, but eventually pulled funding for their environmental group’s excursion to the 2012 UN conference in Doha, Qatar, because the foundation was afraid the activists would carry out peaceful forms of civil disobedience.
“They funded some people — those who wouldn’t rock the boat because they didn’t want people engaging in civil disobedience,” the Canadian environmental activist told The Grayzone.
Another activist published a “whistleblower’s open letter to Canadians” explaining that the Tides Foundation, which funded many environmentalists in the country, was “too afraid of reprisals from the government to act,” after the office of right-wing Prime Minister Stephen Harper threatened to challenge the foundation’s charitable status.
Why a milquetoast liberal foundation would fund the ISO, a supposedly revolutionary socialist organization, raises serious questions about that group’s agenda.
In fact, while the Tides Foundation was serving as one of the biggest financiers of the ISO, it was also funding Democratic Party-aligned organizations and even pro-Israel groups like J Street and the New Israel Fund, which actively campaign against the Palestinian call for BDS (Boycott, Divestment, and Sanctions against Israel) and support the preservation of a settler-colonialist ethnically exclusivist state.
While the ISO was marginal during its existence, it punched above its weight through front organizations and prominent members who worked in the mainstream media and academia.
The ISO’s publishing arm, Haymarket Books, has been especially influential. Haymarket describes itself as a “radical, independent, nonprofit book publisher based in Chicago,” which had been the base for the ISO.
Haymarket has indeed published many important books on pressing issues. However, it has supplemented these works with anti-anti-imperialist screeds that echo the US State Department’s rhetoric, but framed as “from the left.”
Among Haymarket’s most aggressively marketed releases of 2018 was “The Impossible Revolution,” a collection of essays by the Syrian exiled writer Yassin al-Haj Saleh, who now lives in Turkey and functions as a lodestar to self-styled left-wing supporters of regime change in Syria.
Al-Haj Saleh’s book was blurbed by Charles Lister, a former functionary of the UK’s Conservative Party who became a top lobbyist for arming Salafi-jihadist insurgents in Syria at the Gulf monarchy-funded Middle East Institute in Washington, DC.
State Department cables exposed by WikiLeaks indicate that Yassin al-Haj Saleh was a US government informant in regular correspondence with American officials in Damascus. One such memo, dated April 24, 2006, features advice by al-Haj Saleh apparently delivered to US officials in the country to use Islamism as a weapon against the government of Bashar al-Assad.
Haymarket has also recently published “Indefensible,” a book-length denunciation of the anti-imperialist left by the writer Rohini Hensman.
The manifesto features ham-fisted attacks on journalists Julian Assange, John Pilger, and Seymour Hersh, along with unqualified support for virtually every US and NATO military intervention in the past 30 years, as well as the dirty war on Syria and the Maidan coup in Ukraine.
Anand Gopal, the longtime ISO ally who speaks at the Socialism Conference every year, while working for a liberal foundation funded by the US State Department, praised Hensman’s book as a guide to “how to be a principled internationalist in the era of imperialism.”
More recently, Hensman took to the DSA’s official website to attack The Grayzone editor Max Blumenthal, Seymour Hersh, and Robert Fisk as “neo-Stalinists” engaged in a “convergence” with neo-Nazis. No evidence was provided to support the extreme claim.
Ashley Smith, an ideologue of the now-defunct ISO, says he is currently writing another anti-anti-imperialist book for Haymarket entitled “Socialism and Anti-Imperialism.”
Trotskyite groups are notorious throughout the world for their extreme sectarian tendencies. The organizations rarely last long, frequently splintering into tiny groupuscules over political disagreements.
Unsurprisingly, then, the so-called “left” opposition in Nicaragua, Venezuela, and Cuba — which is celebrated by Trotskyite groups like the ISO — is in fact infinitesimal and insignificant.
Nils McCune, a socialist and environmental activist who has lived in Nicaragua for years, explained in an interview on our podcast Moderate Rebels that one of these parties, the Movement for the Renovation of Sandinismo (MRS) is a tiny group that is irrelevant in the country. Unable to mobilize popular support, this “left” opposition can only lobby the US government for regime change.
As Blumenthal, a co-author of this article, revealed in MintPress News, the MRS has received direct support from the US government in its campaign to prevent the election of Daniel Ortega as president, and lobbied for sanctions against Nicaragua after he was elected.
Similarly, in Venezuela the ostensible left opposition has offered “critical support” to Washington’s regime change efforts.
This February, a leader of the marginal Venezuelan Trotskyite group Marea Socialista held a friendly meeting with Juan Guaidó, the US-appointed right-wing coup leader.
On February 5, Guaidó tweeted a photo of a meeting with Marea Socialista’s Nicmer Evans.
Juan Guaidó hails from the far-right party Voluntad Popular, which was practically founded by the US government and has been deeply involved in street violence throughout Venezuela.
Hoy sostuvimos un encuentro con ex Ministros del Gobierno del ex presidente Chávez. Escuchamos sus planteamientos, y coincidimos en la necesidad de resolver los problemas de los venezolanos.
— Juan Guaidó (@jguaido) February 5, 2019
Seguimos trabajando y escuchando a todos los sectores que quieren un cambio #VamosBien pic.twitter.com/4FGM0gecZO
Jesus Rodriguez Espinoza, a Chavista who lives in Venezuela and is editor of the independent news website, the Orinoco Tribune, told The Grayzone when we reported in the country in February that Marea Socialista is “tiny” and has “no power.” He was genuinely surprised at how much coverage these minuscule groups have received in the US progressive media, because inside Venezuela they have negligible influence.
Yet the Trotskyite organization has constantly been given a platform by the ISO’s newspaper Socialist Worker (Marea Socialista even enjoys its own tag on the website). Jacobin Magazine, the self-declared “leading voice of the American left,” has also given a huge platform to Marea Socialista operatives to push for what they call a “Chavismo from below” — despite the fact that the Trotskyite group is virtually unknown to average Venezuelans, including to millions of poor and working-class Chavistas.
Also featured in the February 5 photo of the meeting with US-backed coup leader Juan Guaidó was the anti-Maduro liberal intellectual Edgardo Lander, who is popular in anti-communist left-wing circles in the US but almost unknown inside Venezuela. Like Marea Socialista, Lander has enjoyed very positive coverage in the progressive Anglo press.
Democracy Now, which has advanced regime-change propaganda on Syria on repeated occasions, offered its platform to Lander this May. Hosts Amy Goodman and Nermeen Sheikh lobbed softball questions at the intellectual, and failed to disclose that he met with Guaidó.
In his Democracy Now segment, Lander admitted that his outfit is a “small collective,” whereas the Chavista movement he criticizes is massively popular in working-class barrios across the country.
The International Socialist Organization has played a similar role in the US, with little visibility outside the left and almost no grassroots base.
Now that the ISO has disbanded, its veterans can reach into the rapidly growing ideologically diffuse world of Democratic Socialists of America, using platforms like Socialism 2019 to infect DSA’s youthful core with the imperial politics of regime change – but always “from the left,” and always “from below.”
By Ben Norton and Max Blumenthal
The post DSA/Jacobin/Haymarket-sponsored ‘Socialism’ conference features US gov-funded regime-change activists appeared first on Αγκάρρα.
Μεταξύ 4 και 7 Ιουλίου έλαβε χώρα στο Σικάγο συνέδριο υπό τον τίτλο «Σοσιαλισμός 2019», με διοργανωτές το κόμμα «Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής» (DSA), το περιοδικό Jacobin και την τροτσκιστική οργάνωση International Socialist Organization (ISO).
Σε σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο «The Gray Zone», αποκαλύπτονται πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές του εν λόγω συνεδρίου, το οποίο φέρεται να συνδέεται άμεσα με πηγές του κυβερνητικού μηχανισμού των ΗΠΑ.
«Σε αυτό το συνέδριο, κάποια απ’ το πιο ισχυρά ινστιτούτα της αμερικανικής σοσιαλιστικής – αλλά απροκάλυπτα αντικομμουνιστικής – αριστεράς έχουν μαζέψει ενα ετερόκλητο πλήθος ακτιβιστών αλλαγής καθεστώτων, προκειμένου να δαιμονοποιήσουν τους επίσημους εχθρούς της Ουάσινγκτον», αναφέρει το «The Gray Zone».
Σε ενα πάνελ με θέμα την Κίνα συμμετείχαν ομιλητές από δυο διαφορετικούς οργανισμούς που, αμφότεροι, χρηματοδοτούνται από το περίφημο Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) που ιδρύθηκε από την κυβέρνηση Ρίγκαν τη δεκαετία του ’80 προκειμένου να στηρίξει «αντιφρονούντες» και «αντιπολιτευόμενες ομάδες» σε μια σειρά χώρες, με σκοπό την ανατροπή νόμιμων κυβερνήσεων που δεν είναι αρεστές στις ΗΠΑ.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως το εν λόγω Ίδρυμα – που συνδέεται άμεσα με την CIA – έχει δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση των πραξικοπηματικών ενεργειών της δεξιάς αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, ενώ αντίστοιχα κονδύλια έχουν διατεθεί για αντικομμουνιστική προπαγάνδα ενάντια στην κουβανική κυβέρνηση.
Ενα άλλο παράδειγμα, χαρακτηριστικό των συμμετεχόντων στο συνέδριο «Σοσιαλισμός 2019», είναι ο δημοσιογράφος Anand Gopal, στέλεχος ιδρύματος που χρηματοδοτείται απευθείας από το αμερικανικό ΥΠΕΞ. Ο Gopal, που λαμβάνει μέρος ανελλιπώς σε τέτοιου είδους συνέδρια, ανέλαβε να συντονίσει πάνελ με θέμα «Μια σοσιαλιστική οπτική της Αραβικής Άνοιξης».
Πέραν όμως της Κίνας και της Αραβικής Άνοιξης, οι διοργανωτές του συνεδρίου προχώρησαν και σε απροκάλυπτη προπαγάνδα ενάντια στις κυβερνήσεις της Κούβας και της Νικαράγουα. Σύμφωνα με το «The Gray Zone», διοργανώθηκαν πάνελ με την συμμετοχή ακροδεξιών ακτιβιστών από τη Νικαράγουα οι οποίοι παρουσιάστηκαν δήθεν ως… αντιφρονούντες φοιτητές.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο του δημοσιεύματος αποτελεί η συμμετοχή στελεχών τροτσκιστικών οργανώσεων που με το μανδύα του «σοσιαλισμού» επιχειρούν να προωθήσουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σημειώνει, μεταξύ άλλων, το «The Gray Zone»:
«Ενα ακόμη αξιοσημείωτο πάνελ του Συνεδρίου Σοσιαλισμός 2019, με τίτλο «Προβλήματα της Αριστεράς των ΗΠΑ: Οι περιπτώσεις της Κούβας και της Νικαράγουα», έλαβε χώρα υπό τον συντονισμό των Νταν Λα Μποτζ και Σάμουελ Φάρμπερ, βετεράνους τροτσκιστές και ένθερμους υποστηρικτές της αλλαγής καθεστώτων στις δυο χώρες».
Ο Φάρμπερ, κουβανός αυτοεξόριστος που εγκατέλειψε την Κούβα το 1958, ενα χρόνο πριν το θρίαμβο της Επανάστασης, είναι γνωστός πολέμιος της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Κούβας. Σήμερα γράφει άρθρα ενάντια στην Κουβανική Επανάσταση για τα περιοδικά Jacobin και New Politics.
Σε παρόμοιο πλαίσιο κινείται και ο Λα Μποτζ, ηγετικό στέλεχος των «Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής», που δε χάνει ευκαιρία να δημοσιεύει κείμενα σε τροτσκιστικά έντυπα ενάντια στην επανάσταση των Sandinistas.
Αναφορικά με το ρόλο τροτσκιστικών ομάδων στη Λατινική Αμερική, το δημοσίευμα αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην «Marea Socialista», τροτσκιστική οργάνωση της Βενεζουέλας, γνωστή για την εχθρική της στάση απέναντι στην κυβέρνηση Μαδούρο. Όπως σημειώνεται, τον περασμένο Φεβρουάριο, εν μέσω των αμερικανικών προσπαθειών για πραξικοπηματική ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης, ηγετικό στέλεχος της Marea Socialista είχε συνάντηση με τον Χουάν Γκουαϊδό, προσφέροντας «κριτική στήριξη» στη μαριονέτα των ΗΠΑ
Πηγή: Ατέχνως
The post «Σοσιαλισμός»… made in USA: Συνέδριο στις ΗΠΑ με ομιλίες από πουλέν του ιμπεριαλισμού με εμπειρία σε regime change appeared first on Αγκάρρα.
Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.
Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).
Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:
(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.
(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.
Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).
Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.
Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.
Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.
The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.
Η εκλογική ‘κανονικότητα’ και ο αγώνας που συνεχίζεται σήμερα
Αλλαγή σκυτάλης και πολιτικού προσωπικού λοιπόν στις χθεσινές εκλογές. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μίλησε κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του για την επιστροφή της χώρας στην ‘κανονικότητα’, κάτι που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι δεν έπεισε όσους χρειαζόταν για να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα των εκλογών, πάντως, είναι μια επιστροφή στην ‘κανονικότητα’ εκ των πραγμάτων. Τα αποτελέσματα μοιάζουν με αυτά των εκλογών του 2009 με ένα νέο δικομματισμό να εδραιώνεται και με τα δέκα χρόνια κρίσης να φέρνουν την αντικατάσταση του ενός πόλου του συστήματος (ΠΑΣΟΚ) από έναν άλλο (ΣΥΡΙΖΑ). Ακόμη και η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αντικαταστάθηκε από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου στον ρόλο του σχετικά πρόσφατου ΛΑ.Ο.Σ. Εκλογικά τουλάχιστον η αστική τάξη διαχειρίστηκε με απόλυτη επιτυχία την κρίση, η οποία αποτέλεσε την μεγαλύτερη δοκιμασία για την ηγεμονία του πολιτικού προσωπικού του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα.
Ωστόσο, οι ομοιότητες με αυτό που κωδικοποιήθηκε ως ‘κανονικότητα’ (η κίβδηλη ευδαιμονία των προ-κρίσης δεκαετιών) τελειώνουν εκεί. Τα οικονομικά στοιχεία της λαϊκής οικονομίας δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ στο μέλλον την εικόνα που είχαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Μια ακόμη μεγάλη διαφορά που κατοχυρώθηκε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι η εικόνα απαξίωσης του πολιτικού συστήματος από μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Η αποχή που έκλεισε στο 42,08%, αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη της μεταπολίτευσης και δίνει μια εικόνα μεγάλης απογοήτευσης, μια εικόνα ενός λαού σε παραίτηση και κατάθλιψη. Φυσικά αυτή η εικόνα είναι άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που απογοήτευσε μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του, οδηγώντας τους είτε σε πολιτική συντηρητικοποιηση, είτε σε απάθεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ προειδοποίησε για το που θα οδηγήσει η πολιτική και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 κιόλας
Σε αυτές τις συνθήκες ‘κανονικότητας’ λοιπόν, το ΚΚΕ κατάφερε να κρατήσει τις δυνάμεις του, οι οποίες εάν κάποιος δει την μεγάλη εικόνα της κατάστασης του κινήματος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι διόλου αμελητέες. Πολύ ειδικότερα δε, εάν αναλογιστούμε ότι σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένοι και δραστήριοι, όπως καταμαρτυρούν οι γενναίες προσπάθειες και η εν γένει δυναμική παρουσία των ψηφοφόρων του Κόμματος σε όλη την προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους αυτή η σταθεροποίηση των δυνάμεων που καταγράφεται στην κάλπη, ειδικά σε σχέση με την διαμόρφωση συντηρητικών και αντιδραστικών συσχετισμών στην εξουσία δεν είναι αρκετή. Μεγάλα τμήματα του λαού παγιδεύθηκαν και πάλι στα ψεύτικα διλήμματα και ψήφισαν είτε τον ένα πόλο του συστήματος, είτε τον άλλο με ‘μισή καρδιά’. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ‘εκπαίδευσης’ του λαού από το πολιτικό σύστημα στην λογική, όχι πια των μειωμένων απαιτήσεων, αλλά στην λογική των ανύπαρκτων απαιτήσεων. Ας είναι, το ΚΚΕ θα είναι εδώ από σήμερα για να αγωνιστεί και για αυτούς που δεν το ψήφισαν και για να αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη τους και για να συνεχίσει τον αγώνα να πείσει τον λαό ότι αξίζει πολύ περισσότερα και μπορεί να τα πάρει μόνο εάν πιστέψει στις δικές του δυνάμεις.
Σε μια γενικότερα καταθλιπτική εκλογική εικόνα ένα από τα ελπιδοφόρα μηνύματα που έβγαλαν οι κάλπες έρχεται από την Αθήνα και την Αττική, στην οποία βρίσκεται και η μεγαλύτερη μάζα των εργαζομένων, όπου το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρα τρίτη δύναμη. Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να αποτελέσει μια βάση στην οποία μπορεί να ‘χτίσει’ το Κόμμα στα επόμενα χρόνια και καταδεικνύει ότι έστω και σε εμβρυϊκό ακόμα επίπεδο, υπάρχουν διεργασίες ενίσχυσης που μπορούν να ενταθούν στην περίοδο που αρχίζει από σήμερα.
Κλείνοντας πρέπει να τονιστεί ότι οι κάλπες δεν είναι τίποτα άλλο από μια αποτύπωση συσχετισμών και σε καμία περίπτωση δεν καθορίζουν τα πάντα. Τίποτα δεν κερδίζεται σε αυτές και τίποτα δεν χάνεται από αυτές. Από αύριο κιόλας ξεκινάει ο αγώνας, με το ΚΚΕ και την πρωτοπόρα εργατική τάξη όπως πάντα στην προμετωπίδα του, εναντίον -μιας ακόμη- αντιλαϊκής κυβέρνησης και ο αγώνας να μεγαλώσουν οι απαιτήσεις και να αυξηθεί η πίστη του λαού στις δικές του δυνάμεις και όχι στον οποιοδήποτε μεσσία. Ούτως ώστε στο παρόν να μπλοκαριστούν όσα περισσότερα από αυτά που έρχονται, αλλά κυριότερα στο μέλλον να ανοίξουν ορίζοντες για μια πραγματική αλλαγή εξουσίας και για μια χώρα και οικονομία που θα δουλεύει πραγματικά για τους πολλούς. Ούτως ώστε να αναστρέψουμε την ζημιά που έκανε ο καιροσκοπισμός του ΣΥΡΙΖΑ στις αξίες, τα ιδανικά, τα σύμβολα, και τα όνειρα των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων του τόπου. Επομένως, ψηλά τις σημαίες και τα κεφάλια σύντροφοι οι πιο όμορφοι αγώνες μας είναι μπροστά μας!
The post Η εκλογική ‘κανονικότητα’ και ο αγώνας που συνεχίζεται σήμερα appeared first on Αγκάρρα.
Press Release – WORLD REFUGEE DAY
On the occasion of the World Refugee Day, KISA – Action for Equality, Support, Antiracism, highlights once again the serious challenges and gaps in the asylum system in Cyprus.
The Republic of Cyprus, 56 years after the ratification of the Geneva Convention 1951 and 15 years after the harmonisation with the European acquis concerning refugees, has failed to demonstrate the required will and vision for developing an effective and fair asylum system.
Invoking the increasing number of asylum applications during the last two years cannot take away the fact that the same, or even worse, issues were faced during previous years, when the number of new asylum applications had been much smaller. Unfortunately, the State has exhibited indifference and negligence in developing and adopting policies, structures and procedures all throughout the previous and less pressing period, which would have placed the State in a much better position to respond to today’s challenges in an efficient and just manner. In addition, the Cypriot authorities have failed to produce any substantive solutions to address systemic gaps and deficiencies in the area of migration so as to reduce the number of migrants who are often forced to resort to the asylum procedures after having been unfairly deprived of their residence and employment status.
Since 2007, KISA had called upon the relevant authorities to abolish the Refugee Reviewing Authority and to proceed with the establishment of an International Protection Court, in order to limit the duration of the examination of asylum applications but also in order to make the procedure fairer, in line with Cyprus’ legal obligations. Instead and after the conviction of Cyprus in several asylum cases that we had filed to the ECtHR, the Administrative Court was established, to be abandoned again and to be replaced at last by the International Protection Court, as called for by KISA since 2007. It is noted that, for expediencies and serving different interests, Cyprus continues to maintain the Refugee Reviewing Authority, which makes the country the only member state in the EU with a 3-tier system for examining asylum applications, the duration of which may last between 3-5 years.
Most applicants lodge their applications and are present for their interviews, but they are also required to appear in court without any specialised legal support, which means that they are not always in a position to correctly express and support their cases. As a result, many of them are not recognised as refugees and the Cypriot government fails to adequately implement its legal obligations for ensuring fair asylum procedures.
In our opinion, a fair asylum system requires a policy and a vision which treat refugees as a source of contribution to society and not as dependants of the welfare system. Unfortunately, the absence of a comprehensive and effective integration policy coupled with the exacerbation of discriminatory and racist phenomena in our society render refugees stranded and without any substantial opportunities to utilise their potential and to actively participate in society.
On the occasion of the World Refugee Day, which has been set to celebrate support and solidarity with refugees, KISA calls upon the Republic of Cyprus to immediately proceed to address the following:
Steering Committee of KISA
|
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων, η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό επισημαίνει για ακόμα μια φορά τις σοβαρές προκλήσεις και κενά του συστήματος ασύλου στην Κύπρο.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, 56 τόσα χρόνια μετά την κύρωση της Σύμβασης της Γενεύης του 1951 και 15 χρόνια μετά την εναρμόνιση της με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο για τους πρόσφυγες δεν επέδειξε την απαιτούμενη βούληση και όραμα για την ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού και δίκαιου συστήματος ασύλου.
Η επίκληση της ανοδικής αύξησης του αριθμού αιτήσεων ασύλου κατά τα δύο τελευταία χρόνια δεν μπορεί να παραγράψει το γεγονός ότι τα ίδια και χειρότερα προβλήματα υπήρχαν και τα προηγούμενα χρόνια όπου οι αριθμοί των νέων αιτήσεων ασύλου ήταν πολύ μικροί και σε πτωτική πορεία. Δυστυχώς, η πολιτεία επέδειξε αδιαφορία και αμέλεια στην ανάπτυξη και υιοθέτηση πολιτικών, δομών και διαδικασιών καθόλη την προηγούμενη περίοδο, όπου οι πιέσεις ήταν πολύ μικρότερες, έτσι ώστε να ήταν σήμερα σε πολύ καλύτερη θέση να ανταποκριθεί αποτελεσματικά και δίκαια. Επίσης, η κυπριακές αρχές τίποτα ουσιαστικό δεν έχουν πράξει όλα αυτά τα χρόνια για να αντιμετωπιστούν και να ξεπεραστούν τα συστημικά κενά και στρεβλώσεις στον τομέα της μετανάστευσης ώστε να περιοριστούν τα άτομα που καταλήγουν, λόγω της άδικης απώλειας του καθεστώτος παραμονής και εργασίας τους, στις διαδικασίες ασύλου.
Από το 2007, η ΚΙΣΑ είχε καλέσει τις αρμόδιες αρχές να προχωρήσουν στην κατάργηση της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων και τη δημιουργία Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας ώστε να περιοριστεί ο χρόνος εξέτασης των αιτήσεων αλλά και να γίνει ποιο δίκαιη η διαδικασία αφού η τελική απόφαση θα λαμβανόταν από δικαστήριο, όπως και ήταν η υποχρέωση της Κύπρου. Αντί αυτού, δημιουργήθηκε το Διοικητικό Δικαστήριο μετά από καταδίκες της Κύπρου σε υποθέσεις ασύλου που καταχωρήσαμε ενώπιον του ΕΔΑΔ για να εγκαταλειφθεί εκ νέου και να δημιουργηθεί τελικά Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας, το οποίο η ΚΙΣΑ είχε ζητήσει από το 2007. Σημειώνεται ότι η Κύπρος συνεχίζει μέχρι σήμερα να διατηρεί για σκοπιμότητες και για σκοπούς εξυπηρέτησης συμφερόντων την Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων, με αποτέλεσμα να είναι η μοναδική χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τρία επίπεδα εξέτασης αιτήσεων ασύλου τα οποία συνολικά εκτείνονται μεταξύ 3και 5 χρόνων.
Εδώ και χρόνια η ΚΙΣΑ ζητά να δημιουργηθεί φορέας συντονισμού των μέτρων υποδοχής, της εκπόνησης σχεδίου δράσης για την ανάπτυξη των απαιτούμενων υποδομών ώστε να μπορεί η χώρα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της για φιλοξενία των αιτητών ασύλου σε συνθήκες που διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση και παραμονή τους στη χώρα. Αντί αυτού, η Κύπρος εδώ και χρόνια έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει ένα πλαίσιο υποδοχής (καμία στεγαστική πολιτική, παροχή κουπονιών το ύψος των οποίων δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες των αιτητών για διατροφή, και τέλος μια περιοριστική πολιτική απασχόλησης σε τομείς που δεν υπάρχουν ικανοποιητικές θέσεις εργασίας), ένα πλαίσιο το οποίο στην ουσία αποσκοπεί στο να αποτρέψει τους πρόσφυγες να έρχονται στην Κύπρο για να ζητήσουν προστασία.
Οι περισσότεροι/εςι αιτητές/τριες ασύλου υποβάλλουν τις αιτήσεις τους και εμφανίζονται στις συνεντεύξεις για τις αιτήσεις τους , αλλά και πρέπει να εμφανίζονται ενώπιον δικαστηρίου χωρίς εξειδικευμένη νομική στήριξη και ως εκ τούτου να μην είναι σε θέση να εκφράσουν ορθά και τεκμηριωμένα το αίτημα τους με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες και η κυπρική κυβέρνηση να μην μπορεί να εκπληρώσει τις συμβατές της υποχρεώσεις για διασφάλιση δίκαιων διαδικασιών ασύλου.
Δίκαιο σύστημα ασύλου προϋποθέτει κατά την άποψη μας μια πολιτική και όραμα που να αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως πηγή προσφοράς στην κοινωνία και όχι ως εξαρτώμενους των κοινωνικών παροχών. Δυστυχώς, η απουσία ολοκληρωμένης και αποτελεσματικής ένταξης των προσφύγων από τη μια και η επιδείνωση των φαινομένων διακριτικής μεταχείρισης και ρατσιστικής συμπεριφοράς στην κοινωνία μας έχουν ως αποτέλεσα να κρατούν τους πρόσφυγές καθηλωμένους και χωρίς ουσιαστικές ευκαιρίες αξιοποίησης του δυναμικού τους και ενεργής συμμετοχής στη κοινωνία.
Με την ευκαιρία της σημερινής Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων, που ορίστηκε για να γιορτάζεται η συμπαράσταση και αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες, η ΚΙΣΑ καλεί την Κυπριακή Δημοκρατία να προχωρήσει άμεσα στα ακόλουθα:
Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ
|
The European Commission against Racism and Intolerance (ECRI), in its report for the implementation of its recommendations to Cyprus, which were published on 6 June 2019, expresses its “concern” over the inaction of the Office of the Commissioner for Administration and Human Rights and the absence of any activities in support of vulnerable groups.
The Commissioner for Administration has rejected the conclusions of the Commission as wrong and unfounded, referring generally to her reports on violations of human rights. On the contrary, KISA considers that the conclusions of the Commission reflect the tragic course followed by the Office of the Commissioner for Administration during recent years, who evidently consciously refuses to exercise her responsibilities and powers especially as the authority against racism and discrimination, which constitute an obligation derived under Community law and particularly under Directives 2000/43/EC and 2000/78/EC, as well as other responsibilities attributed to it either by law or by decision of the Council of Ministers.
KISA along with other civil society organisations had expressed serious concerns from the beginning regarding the choice of Mrs Stylianou-Lottidou, both in terms of her epistemological and technocratic proficiency in the field of human rights and discrimination, as well as concerning the political expediency behind her appointment by the president of the Republic, potentially due to a close family relationship with a major influencer in the media.
In spite of these concerns, following the Commissioner’s appointment, KISA continued to make substantial efforts for cooperation in order to continue the important work demonstrated by the institution up until then in safeguarding human rights as well as to retain cooperation with the civil society.
We continued to lodge complaints at the Commissioner’s Office concerning serious violations of human rights and discrimination against vulnerable groups. Regrettably, the Commissioner’s response has been deeply disappointing under the pretence of “the exhaustion of the margin for intervention”, among others, and has systematically failed to investigate and intervene.
Additionally, we have sought to continue the cooperation we had previously established with her predecessors in the field of implementation of European programmes, which she has refused, notwithstanding the fact that according to the Paris Principles -which provide the framework for the functioning of this institution and also the law governing it – her office is under an obligation to support and cooperate with NGOs.
Furthermore, KISA has invited the Commissioner to three public events and workshops, concerning integration, racism and discrimination as well as a recent one concerning hate speech. In all three events, not only did she refuse to participate but also failed to designate a representative from her staff. On the other hand, in the few events and meetings organised by her office, she not only failed to give KISA the opportunity to actively participate but in fact did not extend an invitation to the organisation at all.
At the same time, the Commissioner’s office currently faces serious problems in its operation, because of the perception and approach of the Commissioner concerning the powers and responsibilities assigned to her by legislation as well as the role and operation of the independent authorities under her mandate.
Converging all the powers and procedures under her control, she has rendered the institution even more intuit personae and has stamped out the autonomy and agency of the independent bodies placed within her mandate, such as the authority against racism and discrimination authority, causing their inertia and ineffectiveness. The same seems to have occurred in relation to the Office’s staff, where remarkable and experienced members have been side-lined and isolated.
Perhaps the most tragic aspect of the situation is the Commissioner’s interventionist and censoring approach towards the media, particularly in cases involving the publication of critical opinions about the incompetence and unwillingness to execute the important role assigned to her by the state, pressuring even for the withdrawal of articles that criticize her and her Office.
In conclusion, KISA wishes to highlight that ECRI’s conclusions must be studied thoroughly, first and foremost by the Commissioner herself and to be evaluated correctly in order to develop the appropriate measures and actions for a rational approach towards addressing the problems identified. Similarly, they must be evaluated thoroughly by the state and through a public dialogue that includes the participation of civil society in order to take action and restore the competence and efficiency of the institution.
Finally, in view of ECRI’s conclusions, KISA calls upon the relevant authorities to take all necessary measures for the implementation of the action plan for the integration of migrants and refugees as they have announced, in close cooperation with the relevant bodies of the UN, NGOs and migrant and refugee groups.
Steering Committee of KISA
H Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI) στην έκθεση της για την υλοποίηση των συστάσεων της προς την Κύπρο, η οποία δημοσιεύθηκε στις 6 Ιουνίου 2019, εκφράζει τις «σοβαρές ανησυχίες» της για την αδράνεια του Γραφείου της Επιτρόπου Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη μη λήψη δράσεων για στήριξη των ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας.
Η Επίτροπος Διοίκησης, ακολουθώντας την πεπατημένη απέρριψε τα συμπεράσματα της Επιτροπής ως λανθασμένα και αβάσιμα, παραπέμποντας σε εκθέσεις της αναφορικά γενικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αντίθετα, η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι οι διαπιστώσεις της Επιτροπής αντικατοπτρίζουν την τραγική πορεία που έχει ακολουθήσει το Γραφείο της Επιτρόπου Διοίκησης τα τελευταία χρόνια, η οποία προφανώς συνειδητά αρνείται να ασκήσει τις αρμοδιότητες και εξουσίες της ειδικότερα ως αρχή κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων και οι οποίες αποτελούν υποχρέωση που απορρέει από το ενωσιακό δίκαιο και ειδικότερα τις Οδηγίες 2000/43/ΕΚ και 2000/78/ΕΚ, αλλά και άλλες αρμοδιότητες που της έχουν αποδοθεί είτε βάσει νόμων είτε με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου.
Η ΚΙΣΑ μαζί με άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών είχαν εκφράσει από την αρχή έντονες ανησυχίες για την επιλογή της κας Στυλιανού-Λοττίδου, τόσο ως προς την γνωσιολογική και τεχνοκρατική της επάρκεια στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διακρίσεων, όσο και τις πολιτικές σκοπιμότητες του διορισμού της από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενδεχομένως λόγω στενής οικογενειακής σχέσης με σημαντικό παράγοντα των ΜΜΕ.
Παρόλα αυτά, μετά το διορισμό της η ΚΙΣΑ συνέχισε να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για συνεργασία και συνέχιση του σημαντικού έργου που επέδειξε μέχρι τότε ο θεσμός αυτός για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών.
Συνεχίσαμε να υποβάλλουμε καταγγελίες στο γραφείο της για σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διακρίσεις εναντίον ευάλωτων ομάδων. Δυστυχώς, η ανταπόκριση της Επιτρόπου ήταν άκρως απογοητευτική αφού επικαλούμενη διάφορα προσχήματα όπως «την εξάντληση των περιθωρίων παρέμβασης» παρέλειψε συστηματικά να διερευνήσει και να παρέμβει.
Επίσης, επιδιώξαμε την συνέχιση της συνεργασίας που είχαμε αναπτύξει μέχρι τότε με τις προκάτοχους της στο τομέα της υλοποίησης Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, την οποία μας αρνήθηκε παρά το γεγονός ότι με βάση τις Αρχές του Παρισιού, που αποτελούν το πλαίσιο αρχών που διέπουν τη λειτουργία του θεσμού αυτού αλλά και του νόμου που τον διέπει, το γραφείο της έχει υποχρέωση για στήριξη και συνεργασία με τις ΜΚΟ.
Περαιτέρω, η ΚΙΣΑ προσκάλεσε την Επίτροπο σε τρεις δημόσιες εκδηλώσεις και συνέδρια, για την ένταξη, το ρατσισμό και τις διακρίσεις και μια πρόσφατη για την αντιμετώπιση της ρητορικής μίσους. Και στις τρείς περιπτώσεις αρνήθηκε όχι μόνο να λάβει μέρος αλλά και να υποδείξει εκπρόσωπο της από το προσωπικό του Γραφείου της. Από την άλλη, η ίδια στις λίγες εκδηλώσεις και συναντήσεις που διοργάνωσε το Γραφείο της όχι μόνο δεν έδωσε την ευκαιρία στην ΚΙΣΑ για ενεργό συμμετοχή αλλά δεν την κάλεσε καν να παρευρεθεί.
Ταυτόχρονα, το Γραφείο της Επιτρόπου αντιμετωπίζει σήμερα σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία του, λόγω των αντιλήψεων και των προσεγγίσεων της Επιτρόπου για τις εξουσίες και αρμοδιότητες που της αναθέτει η νομοθεσία, καθώς και για το ρόλο και τη λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών που της έχουν ανατεθεί.
Συγκεντρώνοντας όλες τις εξουσίες και διαδικασίες στο πρόσωπο της, κατέστησε το θεσμό ακόμα πιο προσωποπαγή και κατάργησε την αυτονομία και αυτενέργεια των ανεξάρτητων αρχών που υπάγονται στο Γραφείο της, όπως την αρχή του ρατσισμού και των διακρίσεων, οδηγώντας τις σε αδράνεια και αναποτελεσματικότητα. Το ίδιο φαίνεται να έχει συμβεί και σε σχέση με το προσωπικό του Γραφείου, με αξιόλογα και έμπειρα στελέχη να έχουν παραγκωνιστεί και απομονωθεί.
Τραγικότερη ίσως πτυχή αποτελεί επίσης η παρεμβατική και λογοκριτική στάση της προς τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις δημοσίευσης επικριτικών απόψεων για την ανεπάρκεια και την περιορισμένη βούληση για επιτέλεση του σημαντικού ρόλου που της έχει ανατεθεί από την πολιτεία, πιέζοντας ακόμη και για την απόσυρση άρθρων επικριτικών για την ίδια και το Γραφείο της.
Καταληκτικά, η ΚΙΣΑ θέλει να τονίσει ότι τα συμπεράσματα της ECRI, είναι σημαντικό να μελετηθούν σοβαρά, πρώτα απ’ όλα από την ίδια την Επίτροπο και να αξιολογηθούν ορθά, έτσι ώστε να γίνει δυνατή η ανάπτυξη των κατάλληλων μέτρων και δράσεων για την ορθολογιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων που έχουν εντοπιστεί. Παράλληλα, θα πρέπει να τύχουν σοβαρής αξιολόγησης από την πολιτεία αλλά και δημόσιου διαλόγου, με τη συμμετοχή και της κοινωνίας των πολιτών με σκοπό τη λήψη μέτρων για την αποκατάσταση της επάρκειας και αποτελεσματικότητας του θεσμού.
Τέλος, η ΚΙΣΑ, με αφορμή τις εισηγήσεις της ECRI, καλεί τις αρμόδιες αρχές όπως προχωρήσουν άμεσα στη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για την ετοιμασία του σχεδίου ένταξης μεταναστριών/ών και προσφύγων που έχουν εξαγγείλει σε στενή συνεργασία με τους αρμόδιους οργανισμούς των Ηνωμένων Εθνών, τις σχετικές μη κυβερνητικές οργανώσεις και οργανώσεις μεταναστών και προσφύγων.
Διοικητικό Συμβούλιο
KISA – Action for Equality, Support, Antiracism is organising a seminar on ‘Countering hate speech, nationalism and populism in the public discourse and the media’, on Friday and Saturday, 31 May and 1 June 2019. The seminar, which will be held at Goethe Institute in Nicosia, is being organisation in the framework of the transnational project “Words are Stones», in which KISA participates with organisations in 5 EU member states.
In the first part of the seminar, which will start on Friday, at 6:00 in the afternoon, the following themes will be presented by corresponding speakers:
The seminar will be opened by KISA and more particularly by Ms Anthoula Papadopoulou, Chair of the Steering Committee, who will present the project and the the main findings of the national report for Cyprus.
Mr Aristos Tsiartas, Lawyer, will follow with a speech on the interaction of hate speech, nationalism and populism and their interactions on human rights, civil liberties and society in general.
Mr Aristoteles Constantinides, Associate Professor of Law at the University of Cyprus, will speak on the prohibition of hate speech as a permissible limitation to the freedom of expression.
Following on, Mr Kypros Michaelides, Chielf of Policy, will speak on the contribution of law enforcement agencies on combating discrimination and hate speech.
And finally, Ms Sevgül Uludağ, the well-known Turkish Cypriot journalist and Nobel Prize nominee, will speak on combating hate speech and nationalism through seeking the truth, reconciliation and peace.
The first day of the seminar will close with a light meal and networking.
It is noted that there will simultaneous translation from-to Greek to English.
The whole programme as well as the themes and speakers of the second day of the seminar, on Saturday, 1 June, which starts at 09:00 in the morning, are shown in the attached agenda or the link: https://bit.ly/2VX8glr.
Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό διοργανώνει την Παρασκευή και το Σάββατο, 31 Μαΐου και 1 Ιουνίου, σεμινάριο με θέμα την «Αντιμετώπιση της ρητορικής μίσους, του εθνικισμού και του λαϊκισμού στο δημόσιο λόγο και στα μέσα ενημέρωσης». Το σεμινάριο, που θα πραγματοποιηθεί στο Ινστιτούτο Goethe στη Λευκωσία, διοργανώνεται στο πλαίσιο του διακρατικού προγράμματος «Οι λέξεις είναι πέτρες», στο οποίο συμμετέχει η ΚΙΣΑ μαζί με οργανώσεις από άλλα 5 κράτη μέλη της ΕΕ.
Στο πρώτο μέρος του σεμιναρίου, που θα αρχίσει την Παρασκευή, στις 6:00 το απόγευμα, θα παρουσιαστούν τα ακόλουθα θέματα από αντίστοιχους/ες ομιλητές/ομιλήτριες:
Το άνοιγμα του σεμιναρίου θα γίνει από την ΚΙΣΑ και συγκεκριμένα από την κα Ανθούλα Παπαδοπούλου, Πρόεδρο του ΔΣ, η οποία θα παρουσιάσει το έργο όπως και τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης για την Κύπρο.
Στη συνέχεια, ο κ .Άριστος Τσιάρτας, Νομικός, θα μιλήσει για την αλληλεπίδραση της ρητορικής μίσους, του εθνικισμού και του λαϊκισμού και για τις επιπτώσεις τους στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες και την κοινωνία γενικά.
Ο κ. Αριστοτέλης Κωνσταντινίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Τμήμα Νομικής, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, θα μιλήσει για την απαγόρευση της ρητορικής μίσους ως επιτρεπόμενος περιορισμός στην ελευθερία έκφρασης.
Το λόγο στη συνέχεια θα έχει ο κ. Κύπρος Μιχαηλίδης, Αρχηγός της Αστυνομίας, ο οποίος θα μιλήσει για τη συμβολή των διωκτικών αρχών στην καταπολέμηση των διακρίσεων και της ρητορικής μίσους.
Τέλος, η κα Sevgül Uludağ, η γνωστή Τουρκοκύπρια δημοσιογράφος και υποψήφια για το Νόμπελ Ειρήνης, για την καταπολέμηση της ρητορική μίσους μέσα από την αναζήτησης της αλήθειας, της συμφιλίωσης και της ειρήνης.
Η πρώτη ημέρα του σεμιναρίου θα κλείσει με ελαφρύ γεύμα και αλληλογνωριμία και δικτύωση στις συμμετέχουσες και τους συμμετέχοντες.
Σημειώνεται ότι στο σεμινάριο θα υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση από τα ελληνικά στα αγγλικά και αντίστροφα.
Ολόκληρο το πρόγραμμα καθώς και τα θέματα και οι ομιλήτριες/ές της δεύτερης μέρας του σεμιναρίου, το Σάββατο, 1 Ιουνίου, που αρχίζει στις 09:00 πρωί, φαίνονται στη συνημμένη ατζέντα ή στον ηλεκτρονικό σύνδεσμο: https://bit.ly/2VX8glr
Η εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ με το ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ στις ευρωεκλογές είναι μια ιστορική εξέλιξη. Η εκλογή ενός τουρκοκύπριου με τις ψήφους ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων είναι ένα χαστούκι στους εθνικιστές και τους φασίστες και στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα για την προοπτική της συνεργασίας, της συμφιλίωσης και της ενότητας των απλών ανθρώπων στο νησί. Δημιουργεί μια νέα δυναμική και ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας για ειρήνη και επανένωση.
Το δεύτερο σημαντικό που έδειξαν οι ευρωεκλογές είναι την αποδοκιμασία της κυβέρνησης και του κυβερνητικού κόμματος. Όσο και να δηλώνουν ικανοποιημένοι που διατήρησαν την πρωτιά δεν μπορούν να κρύψουν ότι έχασαν 9% από τις ευρωεκλογές του 2014 και περισσότερες από 18,000 ψήφους. Η Ψαλλίδα από το ΑΚΕΛ μειώθηκε σε 1,5% από το 11% που ήταν στις προηγούμενες ευρωεκλογές. Ο κόσμος αποδοκίμασε τη πολιτική της λιτότητας, των περικοπών, και των σκανδάλων από τους «άριστους των αρίστων» που διόρισε ο Αναστασιάδης. Αποδοκίμασε τη ρατσιστική ρητορική και την απαξίωση που επεχείρησαν για όσους διαφωνούν μαζί τους με χυδαίες εκφράσεις όπως τα «μηδενικά». Αποδοκίμασε τις εθνικιστικές επιθέσεις στο Νιαζί και τις προσβολές προς τους τουρκοκύπριους με τις «δανικές ψήφους».
Το τρίτο σημαντικό στοιχείο που βγήκε μέσα από αυτές τις εκλογές ήταν η αποτυχία του ΕΛΑΜ, του εδώ παραρτήματος της Χρυσής Αυγής να κερδίσει την 6η έδρα. Ολες οι δημοσκοπήσεις του έδιναν προβάδισμα αλλά τελικά την έδρα την κέρδισε η ΕΔΕΚ την οποία ψήφισαν αρκετά άτομα από άλλους χώρους με στόχο να εμποδίσουν το ΕΛΑΜ να εκλέξει ευρωβουλευτή. Μπορεί το ΕΛΑΜ να ανέβασε τα ποσοστά του στο 8.2% αλλά αυτό οφείλετε κυρίως στην μεγάλη αποχή (57,20%). Στην πραγματικότητα κέρδισε μόνο 1300 ψήφους περισσότερους από τις προεδρικές του Φλεβάρη του 2018. Αυτό όμως με κανένα τρόπο δεν πρέπει να μας προκαλεί εφησυχασμό. Σίγουρα χαιρόμαστε που δεν κατάφεραν να εκλέξουν ευρωβουλευτή γιατί αυτό θα τους έδινε ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και δυναμική όπως και πόρους αλλά το ότι εδραιώνεται σε ψηλά ποσοστά και κυρίως μέσα στη νεολαία είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα την επόμενη περίοδο.
Είναι επίσης σημαντικό το ότι για πρώτη φορά τα κόμματα, που την προηγούμενη περίοδο συνεργάστηκαν με τους φασίστες του ΕΛΑΜ σε μια σειρά εκδηλώσεις, όπως για το ενωτικό δημοψήφισμα, τη διαμαρτυρία έξω από την Ελληνική Πρεσβεία, για να μην ανοίξει το οδόφραγμα στην Δερύνεια και πολλά άλλα, αναγκάστηκαν να μιλήσουν ανοικτά για την φασιστική απειλή. Στα πάνελ των συζητήσεων όλα τα κόμματα χαιρέτησαν την εκλογή ευρωβουλευτή από την ΕΔΕΚ και τον αποκλεισμό του ΕΛΑΜ – Χρυσή Αυγή και για πρώτη φορά μίλησαν για ακροδεξιά, για φασιστικό κόμμα και νεοναζί. Μέχρι τώρα μόνο το ΑΚΕΛ αναφέρονταν στο ΕΛΑΜ σαν Χρυσή Αυγή Κύπρου. Τώρα ακόμη και ο Συναγερμός που πριν λίγο καιρό ο Υπουργός του της Παιδείας επισκέφτηκε τους νεοναζί στα γραφεία τους και δήλωσε ότι «μοιράζονται τις ίδιες αρχές και αξίες» χαιρέτησε την εκλογή ευρωβουλευτή από την ΕΔΕΚ και μιλήσει για τον κίνδυνο από το ΕΛΑΜ, παρά το ότι απόφυγε να μιλήσει για φασιστικό κόμμα αλλά μίλησε για εθνικιστικό.
Όλα αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την συγκρότηση ενός πλατιού μετώπου ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό. Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται εκλογικά, ούτε και πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να κάνουμε ένα μέτωπο ενάντια στη φασιστική απειλή. Χρειάζεται να συγκροτήσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα που να έχει διάρκεια και μαζικότητα και να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ακροδεξιάς και των φασιστών όπου εμφανίζονται κάθε φορά. Ένα κίνημα που να αντιστέκεται στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών. Μια κοινωνική συμμαχία, που να αποτελείται από τον κάθε ένα και την κάθε μια που δεν θέλει να δει να ξαναγίνονται ολοκαυτώματα και ναζιστικές θηριωδίες, που θέλει να ζήσει σε μια επανενωμένη πατρίδα που θα την «διαφεντεύουν αυτοί που την δουλεύουν», σε μια κοινωνία που να χαρακτηρίζεται από την κοινωνική αλληλεγγύη, την αποδοχή και το σεβασμό της διαφορετικότητας, ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνική καταγωγή ή σεξουαλικό προσανατολισμό.
Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα έχουμε χαραμίσει μια τεράστια ευκαιρία που μας ανοίγει το κλίμα που δημιουργεί η εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ και η ενίσχυση της αριστεράς και των κομμάτων που έστω και αργά αναγνώρισαν την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η φασιστική απειλή.
Εργατική Δημοκρατία
27 Μάη 2019
Μετά το φόνο ενός αιτητή ασύλου από το Καμερούν από τρεις Νιγηριανούς προκάλεσε θύελλα ξενοφοβικών και ιδιαίτερα Αφροφοβικών άρθρων στα ΜΜΕ, με ιστορίες περί ναρκωτικών και γκέτο ως προς τα κίνητρα της φονικής επίθεσης. Ένα τέτοιο άρθρο στο Philenews έχει δώσει για ακόμα μια φορά την πλατφόρμα για σχόλια, προειδοποιήσεις και φωνές για ‘πετάξτε τες όλους έξω’, ‘είναι όλοι εγκληματίες’, ‘λαθρομετανάστες’, κλπ, κλπ.
Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό επισύρει την προσοχή ότι δεδομένου ότι η υπόθεση και οι συνθήκες της εξετάζονται από την αστυνομία, τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να καταλήγουν σε βιαστικά συμπεράσματα και αφορισμούς, υποθάλποντας το ρατσισμό και το λόγο μίσους. Ιδιαίτερα προσεκτικός θα έπρεπε να ήταν δημοσιογράφος , ενόψει προηγούμενης καταδίκης του από την επιτροπή δημοσιογραφικής δεοντολογίας για ξενόφοβη αρθρογραφία.
Η ΚΙΣΑ καλεί τις αρχές να προχωρήσουν σε ένα ουσιαστικό διάλογο με τους κατοίκους της περιοχής ώστε να καταγραφούν με ολοκληρωμένο και συμμετοχικό τρόπο τα βασικά προβλήματα της περιοχής. Στη βάση αυτής της διεργασίας θα πρέπει να εκπονηθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αναβάθμισης της περιοχής το οποίο να διασφαλίζει:
In the aftermath of the murder of a Cameroonian asylum seeker by three Nigerians has caused a barrage of xenophobic and more particularly Afrophobic articles in the media, with stories about drugs and ghettos as to the motives of the attack. The latest article in Philenews has once again provided a platform to comments, warnings and calls for “throwing them all out”, “they are all illegal”, “they are all criminals”, etc, etc.
KISA – Action for Equality, Support, Antiracism cautions that, as the circumstances of the crime are still under investigation by the Police, the media and journalists should not rush to hasty conclusions and aphorisms, inciting racist and hate speech. This should be especially the case for the Philenews journalist who has in the past been convicted by the Journalism Ethics Committee for xenophobia.
In the meantime and in order to put things in a more balanced perspective, KISA would like to inform about the following:
KISA calls on the authorities to engage in a meaningful dialogue with the inhabitants of the area, including migrants and refugees, in order to record the key problems in a comprehensive and participative manner. On the basis of this process an integrated plan for upgrading the area should be developed to ensure:
|
Η απόφαση του ΑΚΕΛ να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο του για τις Ευρωεκλογές τον τουρκοκύπριο Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ, είναι μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις στην ιστορία του. Από μόνη της αυτή η πράξη στέλνει ένα μήνυμα φιλίας και συνεργασίας στην άλλη πλευρά και δημιουργεί μια νέα δυναμική και νέες προοπτικές για το κίνημα επαναπροσέγγισης, ειρήνης και επανένωσης του νησιού μας.
Πιστεύουμε ότι αυτό το μήνυμα θα ήταν ακόμη πιο ισχυρό αν επέλεγε έναν από τους καταξιωμένους τουρκοκύπριους συνδικαλιστές, ιδιαίτερα από τον χώρο των εκπαιδευτικών, που δίνουν καθημερινά τη μάχη μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα ενάντια στον εθνικισμό, για ειρήνη και επανένωση. Μια τέτοια επιλογή θα δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερη δυναμική και στις δυο πλευρές.
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η υποψηφιότητα Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ έχει δημιουργήσει τη δική της δυναμική και έχει αγκαλιαστεί από χιλιάδες κόσμο και από τις δυο πλευρές. Η πιθανή εκλογή του με τις ψήφους ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων θα είναι ένα χαστούκι σε όλους όσους παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε προωθεί την συνεργασία, την συμφιλίωση και την ενότητα των απλών ανθρώπων στο νησί. Γι αυτό και έχει προκαλέσει τις αντιδράσεις των εθνικιστών και των φασιστών και στις δυο πλευρές και έχει πανικοβάλει την κυβέρνηση και την παράταξη της που έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και καταφεύγουν σε βρισιές και σοφιστείες για να υπονομεύσουν την υποψηφιότητα Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ.
Η Εργατική Δημοκρατία από πολύ νωρίς αναγνώρισε τη σημασία και τη δυναμική που μπορεί να έχει μέσα στην κοινωνία ένα δικοινοτικό ψηφοδέλτιο και στις Ευρωεκλογές του 2004 προώθησε την υποψηφιότητα του Μεχμέτ Χασκουλέρ ενώ το 2014 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο της Δικοινοτικής Ριζοσπαστικής Αριστερής Συνεργασίας με υποψήφιους δυο τουρκοκύπριες και τέσσερεις ελληνοκύπριους, τρείς γυναίκες και τρείς άντρες.
Σ΄αυτές τις εκλογές στηρίζουμε το ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ και ψηφίζουμε Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ. Ο κάθε ένας και η κάθε μια που θέλει να δώσει την κόντρα με τον εθνικισμό, με τους φασίστες και τους νοσταλγούς του Χίτλερ, που έχει σιχαθεί τις κολοτούμπες του Αναστασιάδη στο Κυπριακό και τη χυδαία και ρατσιστική ρητορική του, όπως και του Αβέρωφ θα πρέπει να δώσει τη ψήφο του στο ΑΚΕΛ και τον Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ.
Ο κάθε ένας που θέλει να μαυρίσει την κυβέρνηση και το κόμμα της για τα κουρέματα, την λιτότητα και τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, για την διάλυση της Δημόσιας Υγείας, και Παιδείας, για το ξεπούλημα του Συνεργατισμού, για τον εναγκαλισμό της με τους νεοναζί του ΕΛΑΜ – Χρυσή Αυγή, ψηφίζει ΑΚΕΛ και Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ.
Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Η υποψηφιότητα και πιθανή εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ θα πρέπει να γίνει η αφετηρία για να συγκροτήσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα που να έχει διάρκεια και μαζικότητα και να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ακροδεξιάς και των φασιστών όπου εμφανίζονται κάθε φορά. Ένα κίνημα που να αντιστέκεται στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών. Μια κοινωνική συμμαχία, που να αποτελείται από τον κάθε ένα και την κάθε μια που δεν θέλει να δει να ξαναγίνονται ολοκαυτώματα και ναζιστικές θηριωδίες, που θέλει να ζήσει σε μια επανενωμένη πατρίδα που θα την «διαφεντεύουν αυτοί που την δουλεύουν», σε μια κοινωνία που να χαρακτηρίζεται από την κοινωνική αλληλεγγύη, την αποδοχή και το σεβασμό της διαφορετικότητας, ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνική καταγωγή ή σεξουαλικό προσανατολισμό.
Σε αυτό τον κόσμο θα φέρει ξανά την ελπίδα και την αυτοπεποίθηση η νίκη της Αριστεράς και του Νιαζί. Αυτός ο κόσμος θέλουμε να χαμογελά στις 27 του Μάη.
Εργατική Δημοκρατία
Λευκωσία 20 Μάη 2019
[…] The lake is the blood of times,
drops of sweat and blood of others.
Your only offer was innocence
Bargained away through time,
in everyday expressions,
Filipino, negro, whore…
Are you shocked?
Please…
Yes, yes, I know, not you.
You would never.
You’re a philanthropist, by definition superior. […]
a quote from the poem: “Why are you shocked?” by Giorgos Pericleous.
Mary Rose Tiburcio, Sierra Graze Seucalliuc, Arian Palanas Lozano, Maricar Valtez Arquiola, Livia Florentina Bunea, Elena Natalia Bunea. Bodies of women and girls,immigrant and insignificant lives for both the cypriot state and the cypriot society. Murdered bodies, thrown into wells, in ponds, in suitcases, that heavy rain and accidental reports from tourists brought recently to the surface. The fact that so far seven women and girls have been murdered indicates something far more abhorrent: the deep racism and misogyny of the Cypriot institutions and the Cypriot society itself.
The invisibility of the immigrant women living and working in Cyprus has transformed into a horrifying spectacle, reminding us of the daily violence to which these women are exposed due to racism, unjust working conditions and patriarchy; conditions established -not only- in cypriot society and consciousness.
The marginalization of the immigrant female workers from the realm of the “political” and their social position as abjects -not subjects- of the institutions of the Cypriot State were revealed by the total indifference of the State to their existence/luck. Once again, the “occupied part of Cyprus”, the “black hole”, functioned as an excuse to the reluctance of the State to deal with such matters. However, the failure to deal with the disappearances is at the same time a failure to recognize the social oppression of immigrant female domestic workers in Cypriot reality; a failure to recognize the violence of gender and power relations.
Behind the distinct story of each murdered woman, there is a structure which is no exception but the common ground of all femicides around the world: patriarchy. From America to Saudi Arabia, from Argentina to Spain, and from Turkey to Cyprus, the basic tool of patriarchal societies is gendered violence. Psychological and physical violence against women is one of the basic methods of their obedience. This type of violence has different manifestations and a different degree of brutality: it starts with words that afflict the bodies of women and objectify their bodies and their sexuality, it becomes systemic and subordinates on the basis of origin, color, class, salary, labor, sexuality and desire, while in its outburst it could result to physical abuse and murderous mania.
Patriarchy has for centuries sowed poison in the minds of men perpetuating a culture of sexism, deeply rooted in inequality and gender discrimination, the economic weakening of women, and the acceptance of toxic masculinity with its nationalistic and militaristic impacts. It is no coincidence that so many centuries of systematic violence create repeated expressions of sexist enforcement: in communication, in contact, in the workplace, in public space. Sexism is the daily expression of patriarchy in our lives. Because in the bipolar concept of power-domination one finds a whole range of sexist violence; from vulgarity to speech, to physical violation, and from rape to death.
The scariest thing of all though, is that we are progressively led to the normalization of this sexist culture and, without reducing the severity and tragedy of the femicides, we must recognize that they are only the tip of the iceberg from the surface of which are emerging cycles of gender violence and hatred that patriarchal societies have imposed in the form of physical, psychological, sexual, economic, institutional and symbolic subordination. Nikos Metaxas is flesh from the flesh of patriarchy in Cyprus, that sees the bodies of immigrant women as temporary, consumable, worthless.
Today, we stand in solidarity with the marginalized communities of immigrant domestic workers and their struggle for visibility and (social) justice. We recognize the privileges we have in making our voices heard more. That’s why we are walking side by side, shouting to uncover institutional violence.
It is our duty to create collective structures that will fight against sexism, patriarchy, racism and nationalism. Our debt is to change the public discourse and the public space so that it shows zero tolerance to cases of sexism.
SILENCE SHALL NOT BE OUR DOMAIN OF ABJECTION.
FEMINIST SELF-DEFENSE EVERYWHERE!
Syspirosi Atakton
10th May 2019
[…] Η λίμνη είναι το αίμα χρόνων,
σταγόνες από ιδρώτα και αίμα άλλων.
Η μόνη σου προσφορά ήταν η αθωότητα
που ξεπούλησες χρόνια πριν,
σε καθημερινές εκφράσεις,
Φιλιππινέζα, πουτάνα, μαυρού…
Τι σοκαρίστηκες;
Σε παρακαλώ…
Ναι, ναι ξέρω, όχι εσύ.
Εσύ ποτέ.
Είσαι φιλάνθρωπος, εξ ορισμού ανώτερος. […]
απόσπασμα από το ποίημα: ‘´Τι σοκαρίστηκες;”του Γιώργου Περικλέους.
Μαίρη Ρόουζ Τιμπούρκιο, Σιέρα Τιμπούρκιο, Αριάν Παλάνας, Μαρικάρ Βαλτέζ, Λίβια Φλορεντίνα Μπουνέα, Έλενα-Ναταλία Μπουνέα, Ασμίτα Χάντκα Μπίστα. Σώματα γυναικών και κοριτσιών, μεταναστριών, σώματα “χωρίς σημασία” και ζωές “μη-αξιοβίωτες” τόσο για το κυπριακό κράτος όσο και για την κυπριακή κοινωνία. Δολοφονημένα σώματα ξεχασμένα για μήνες, πεταγμένα σε πηγάδια, σε λίμνες, τεμαχισμένα σε βαλίτσες, τα οποία η έντονη βροχή και οι τυχαίες αναφορές από τουρίστες τον Απρίλιο που μας πέρασε έβγαλαν στην επιφάνεια. Όμως, το γεγονός των μέχρι στιγμής εφτά δολοφονημένων γυναικών και κοριτσιών από τον κατά συρροήν δολοφόνο ήρθαν να αναδείξουν και κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο: τον βαθύ ρατσισμό και μισογυνισμό των θεσμών, αλλά και της ίδιας της κυπριακής κοινωνίας.
Η αορατότητα των μεταναστριών που ζουν και εργάζονται στη Κύπρο μεταμορφώθηκε σε ένα φρικαλέο (υπερ)θέαμα θυμίζοντάς μας και την βία την οποία βιώνουν καθημερινά λόγω του ρατσισμού, των συνθηκών εργασίας και της πατριαρχίας – στοιχεία εδραιωμένα στην κυπριακή και όχι μόνο κοινωνία και συνείδηση. Η περιθωριοποίηση αυτών των γυναικών από τη σφαίρα του “πολιτικού” αλλά και η κοινωνική τους θέση σαν αποκείμενα -και όχι υποκείμενα- των θεσμών του κυπριακού κράτους διαφάνηκαν περίτρανα από την παντελή αδιαφορία για την ίδια τους την ύπαρξη/τύχη. Για ακόμα μια φορά τα “κατεχόμενα”, η γνωστή πλέον μαύρη τρύπα, λειτούργησαν ως η εύκολη λύση για να δικαιολογηθεί επί της ουσίας η απροθυμία του κρατικού μηχανισμού να ασχοληθεί με τις υποθέσεις αυτές. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα αναγκαζόταν να δει πίσω από τις εξαφανίσεις την κοινωνική καταπίεση που κρύβει η θέση μιας γυναίκας μετανάστριας οικιακής εργάτριας στην κυπριακή πραγματικότητα, θα σήμαινε ότι θα αναγκαζόταν να αναγνωρίσει την βία που κρύβουν οι έμφυλες και εξουσιαστικές σχέσεις.
Πίσω από την ξεχωριστή ιστορία κάθε δολοφονημένης γυναίκας, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη η οποία δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον βασικό κανόνα των γυναικοκτονιών ανά το παγκόσμιο: αυτή δεν είναι άλλη από την πατριαρχία. Από την Αμερική μέχρι τη Σαουδική Αραβία, από την Αργεντινή μέχρι την Ισπανία, και από την Τουρκία μέχρι την Κύπρο, βασικό εργαλείο των πατριαρχικών κοινωνιών είναι η έμφυλη βία. Η ψυχολογική και σωματική βία κατά των γυναικών συνιστά μια από τις βασικές μεθόδους υποταγής τους. Αυτού του είδους η βία έχει διαφορετικές εκφάνσεις και διαφορετικό βαθμό βαναυσότητας: ξεκινά με λέξεις που προσβάλλουν χυδαία τα σώματα των γυναικών, εργαλειοποιεί τα σώματα και τη σεξουαλικότητά τους, γίνεται συστημική και τις υποτάσσει με κριτήρια την καταγωγή, το χρώμα, την τάξη, τον μισθό, την εργασία, τη σεξουαλικότητα και την επιθυμία, ενώ στην έξαρσή της παίρνει χαρακτηριστικά σωματικής κακοποίησης και δολοφονικής μανίας.
Η πατριαρχία, για αιώνες, σπέρνει δηλητήριο στα μυαλά των ανθρώπων, για την δήθεν ανωτερότητα του άντρα, για την δήθεν κατωτερότητα της γυναίκας διαιωνίζοντας μια κουλτούρα σεξισμού η οποία είναι βαθιά ριζωμένη στην ανισότητα και τις έμφυλες διακρίσεις, την οικονομική αποδυνάμωση των γυναικών και την αποδοχή της τοξικής αρρενωπότητας με τις εθνικιστικές και μιλιταριστικές της παρακρούσεις. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι αιώνες συστηματικής βίας, δημιουργούν αλλεπάλληλες εκφράσεις σεξιστικής επιβολής: στην επικοινωνία, στην επαφή, στον χώρο εργασίας, στον δημόσιο χώρο. Ο σεξισμός είναι η καθημερινή έκφραση της πατριαρχίας μέσα στις ζωές μας. Διότι στη διπολική αντίληψη εξουσιαστή-εξουσιαζόμενης βρίσκει έκφραση όλο το φάσμα της σεξιστικής βίας. Από τη χυδαιότητα στον λόγο, μέχρι τη σωματική παραβίαση, και από τον βιασμό μέχρι τον θάνατο. Το πιο τρομαχτικό βέβαια είναι ότι έχουμε σταδιακά οδηγηθεί στην κανονικοποίηση αυτής της κουλτούρας σεξισμού και, χωρίς να θέλουμε σε καμία περίπτωση να μειώσουμε τη σοβαρότητα και τραγικότητα των γυναικοκτονιών των μεταναστριών γυναικών και κοριτσιών, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου όπου κάτω από την επιφάνειά του αναδεικνύονται αλληλεπικαλυπτόμενοι κύκλοι έμφυλης βίας και μίσους που οι πατριαρχικές κοινωνίες επιβάλλουν στις γυναίκες τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα με τη μορφή της σωματικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής, οικονομικής, θεσμικής και συμβολικής τους υποταγής.
Ο αμετανόητος μισογύνης δολοφόνος, δεν είναι μια αποκρουστική παραφωνία μιας κατά τ’ άλλα φυσιολογικής κοινωνίας. Ο Νίκος Μεταξάς είναι σάρκα από την σάρκα της πατριαρχίας στην Κύπρο που βλέπει τα σώματα των μεταναστριών εργατριών ως προσωρινά, αναλώσιμα, χωρίς αξία.
Σήμερα εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι δίπλα στις περιθωριοποιημένες κοινότητες μεταναστριών οικιακών εργατριών και στον αγώνα τους για ορατότητα και (κοινωνική) δικαιοσύνη. Αναγνωρίζουμε τα προνόμια που έχουμε στο να ακουστούν οι φωνές μας περισσότερο. Γι’ αυτό περπατάμε δίπλα-δίπλα και φωνάζουμε για να ξεσκεπάσουμε τις λειτουργίες και δομές της εξουσίας.
– Χρέος μας η δημιουργία συλλογικών, οριζόντιων δομών που θα ενδυναμώσουν ενάντια στο σεξισμό, την πατριαρχία, το ρατσισμό και τον εθνικισμό.
– Χρέος μας η επανοικειοποίηση του δημόσιου λόγου και χώρου με μηδενική ανοχή σε περιστατικά καθημερινού σεξισμού.
Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΜΑΣ.
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΠΑΝΤΟΥ.
Συσπείρωση Ατάκτων
10 Μαίου 2019
|
Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό εκφράζει και δημόσια βαθιά θλίψη για τη στυγερή δολοφονία της Marry Rose Tiburcio, μετανάστριας από τις Φιλιππίνες, αλλά και έντονη ανησυχία για την τύχη της εξαφανισμένης 6χρονης κόρης της. Η ΚΙΣΑ καταδικάζει για ακόμα μια φορά, τις μέχρι σήμερα αναδυόμενες από τα γεγονότα πράξεις ή παραλείψεις των αρμοδίων αρχών, και ειδικότερα της αστυνομίας ως προς τον εντοπισμό και προστασία των θυμάτων.
Η Marry Rose και η ανήλικη κόρη της είναι τα νεότερα θύματα και ταυτόχρονα η κορυφή του παγόβουνου της βίας εναντίον μεταναστριών γυναικών στην Κύπρο. Η ΚΙΣΑ έχει ενημερώσει τις αρμόδιες αρχές και καταγγείλει επανειλημμένα δημόσια σωρεία περιστατικών ψυχολογικής, σωματικής και άλλης μορφής έμφυλης και ρατσιστικής βίας στην οποία υπόκεινται οι γυναίκες μετανάστριες, χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο και καμία πολιτική η οποία να βασίζεται στην αποδοχή των ειδικών αναγκών προστασίας τους, ως μιας ιδιαίτερα ευάλωτης ομάδας γυναικών που υπόκειται σε πολλαπλές διακρίσεις και μορφές βίας στην Κυπριακή κοινωνία. Η βία αυτή άλλοτε προέρχεται από τους εργοδότες τους, τους συντρόφους τους, το κοινό ή ακόμη και το προσωπικό των κρατικών υπηρεσιών και των ιδιωτικών γραφείων εξευρέσεως εργασίας στα οποία είναι αναγκασμένες να αποτείνονται λόγω του ιδιαίτερα ευάλωτου καθεστώτος παραμονής και εργασίας τους.
Η ΚΙΣΑ έχει δεχτεί σωρεία παραπόνων από μετανάστριες που αποτάθηκαν στην αστυνομία, στις υπηρεσίας κοινωνικής ευημερίας και σε αρκετές περιπτώσεις στα ίδια τα δικαστήρια και αντί να βοηθηθούν βρέθηκαν αντιμέτωπες με την αδιαφορία, την ολιγωρία, την μη ανταπόκριση και σε αρκετές περιπτώσεις με την επαναθυματοποίησή τους. Σε αρκετές περιπτώσεις η μη ανταπόκριση οφείλεται σε θεσμικές διακρίσεις οι οποίες ευθύνονται για τον αποκλεισμό τους από σημαντικές νομοθεσίες και υποδομές για την προστασία ευάλωτων ομάδων.
Με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία της, η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι οι λανθασμένες ενέργειες ή/και παραλείψεις των αρμοδίων αρχών ως προς τη διερεύνηση της εξαφάνισης της Mary Rose και της ανήλικης κόρης της η οποία καταγγέλθηκε εδώ και ένα χρόνο, δεν είναι δυστυχώς άσχετες με την εθνοτική τους καταγωγή και το μεταναστευτικό τους υπόβαθρο και απαιτεί όπως αυτές διερευνηθούν άμεσα, αποτελεσματικά και με διαφάνεια και όπως αποδοθούν ευθύνες.
Η κυβέρνηση, ενώ έχει κυρώσει από τον Ιούλιο του 2017 τη Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, μέχρι σήμερα δεν έχει λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την εφαρμογή της ενώ συνεχίζει να ισχύει μια πολιτική και πρακτική άρνησης αποδοχής της ιδιαίτερα ευάλωτης θέσης των μεταναστριών γυναικών σε σχέση με κάθε μορφής βίας.
Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της κοινότητας των Φιλιππίνων στην Κύπρο, η ΚΙΣΑ καλεί όλες και όλους να συμμετέχουν στην εκδήλωση μνήμης της Marry Rose Tiburcio που θα γίνει την Κυριακή, 21 Απριλίου, στις 4 το απόγευμα, στο Δημοτικό Κήπο απέναντι από τα πρώην γραφεία της CYTA.
Η ΚΙΣΑ καλεί την κυβέρνηση-
Τέλος, καλεί τον Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης να προχωρήσει σε ανεξάρτητη διερεύνηση του χειρισμού της υπόθεσης από την αστυνομία με στόχο τον εντοπισμό τυχόν παραλείψεων και ευθυνών αλλά και την υποβολή εισηγήσεων για αποφυγή επανάληψης παρόμοιας συμπεριφοράς στο μέλλον από τις αρμόδιες αρχές.
Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ
KISA – Action for Equality, Support, Antiracism expresses its sorrow for the brutal murder of Mary Rose Tiburcio, migrant woman from the Philippines, but also its grave concern for the fate of her disappeared 6-year old daughter. Once again, KISA condemns the emerging actions and/or failure of the competent authorities and more particularly of the Police as to tracking and protection of the victims.
Mary Rose and her young daughter are the latest victims and the tip of the iceberg of violence against migrant women in Cyprus. KISA has repeatedly informed the competent authorities and publicly denounced numerous incidents of physical, psychological and other forms of gender-based and racist violence that migrant women are subjected to. Todate, no measures or policy, based on the need to take special protection measures in view of their being an especially vulnerable group, subjected to multiple discrimination and forms of violence in Cyprus. This violence is exercised by their employers, their partners, the public in general and even by public servants and staff of private employment agencies, to which they are forced to apply to in view of their particularly vulnerable residence and employment regime.
KISA has received innumerable reports from migrant women who had applied to the Police, the Social Welfare Services and in many instances to courts, and where, instead of being assisted and supported, they came across indifference, unresponsiveness, disregard and in some cases they were re-victimised. In many cases, unresponsiveness is due to institutional discrimination which is responsible for their exclusion from important legislation and structures for the protection of vulnerable groups. On the basis of its experience todate, KISA is of the opinion that the wrong actions and/or omissions of the competent authorities as to the investigation of the disappearance of Mary Rose and her young daughter, which was reported almost a year ago, are not unfortunately irrelevant to their ethnic origin and migrant background. KISA calls for these actions and omissions to be investigated immediately, effectively and transparently and to apportion responsibilities.
While the government has, as from July 2017, ratified the European Council Convention on preventing and combating violence against women and domestic violence (Istanbul Convention), it has not as yet taken any substantial measures for its implementation, while the policy and praxis of refusing to accept the particularly vulnerable position of migrant women in relation to all forms of violence is still prevalent.
Responding to the call of the Filippina community in Cyprus, KISA calls on everybody to participate in the silent vigil in memory of Mary Rose Tiburcio, to be held on Sunday, 21 April, at 4 p.m., at CYTA park.
KISA calls on the government –
Finally, KISA calls on the Minister of Justice and Public Order to order an independent investigation of the handling of the case by the Police, in order to find any omissions and responsibilities but also to provide proposals for avoiding the repetition of similar handling by the competent authorities in future.
KISA Steering Committee
Asylum seekers from different Ethnic groups gathered at Solomou square at 10.00 am on Tuesday 16th April. They were demonstrating about the lack of employment opportunities exploitation and abusive work conditions and also to raise awareness and encourage the Cypriot government to increase employment opportunities and to ensure that no asylum seeker is exploited at their employment.
First, they went to the district Labour Office (LO). A Delegation of asylum seekers met with a representative of the LO and informed him about the difficulties in relations to the employment / labour market in Cyprus. They also complained about the behaviour of the staff of the Labour office and the facts that asylum seekers are not offered jobs by the public labour offices and for this reason they need to pay private corrupted agents most of the time to find them a job. They submitted a written resolution which you can find attached. The representative of the LO who said that they will try and make the employment contract waiting shorter as they complained that it takes a very long time to get their employment contracts approved by the Labour office, sometimes up to 4 months and as a result employers cannot wait that long and their end up losing their jobs.
They then went to the Ministry of Labour, Welfare and Social insurance. A delegation met with the permanent secretary of the ministry and their Issues were presented at the Labour office, he told them they are aware of the problem with the access to only few occupations and that the ministry is in a debate with the parliament in order to include more occupations, or open up more job opportunities for Asylum seekers. (they also submitted a written resolution. He promised to read/examine and respond. The ministry asked the Asylum Seekers to give him the contacts of the representative group for feedback and promised to be in touch.
They then met with representatives of the European Union House, a Representative of the european parliament and the European Commission, they informed him about the difficulties with the examination of their applications for Asylum he informed them that they will work together with the asylum service in order to improve the fairness and the length of the examination of the Asylum applications and can expect changes in June.
The last stop was the Ministry of Interior. They saw two representatives of the Ministry and specific requests were made, they are waiting very long 3/5 years. They informed the demonstrators that there will be faster examinations by increasing the capacity of the asylum service and there will be more Lawyers to help them and this should be implemented by June.
For more information you can contact Mr Kester Ikechukwu (96186311)
The Community of Asylum Seekers in Cyprus
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΑΚΤΩΝ & ΚΙΝΗΣΗ SAVE AKAMAS / SAVE CYPRUS
ΚΟΙΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
«ΕΚΛΕΙΣΑΝ» ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ!
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΚΤΙΖΟΥΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟΤΟΠΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΦΩΚΙΑΣ
ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΕΓΕΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΑΚΑΜΑ!
Μέλη της Πρωτοβουλίας για την Διάσωση των Φυσικών Ακτών και της Κίνησης Save Akamas / Save Cyprus προέβησαν σήμερα σε μία άμεση και δυναμική δράση, κατά την οποία «έκλεισαν» συμβολικά την είσοδο του Τμήματος Περιβάλλοντος στην Λευκωσία. Η παρέμβαση αυτή αναδεικνύει την λανθασμένη και εκπρόθεσμη απόφαση του Τμήματος Περιβάλλοντος, η οποία συνεχίζει να επιτρέπει τη δόμηση εντός της παράκτιας ζώνης και σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από τη θάλασσα, πάνω ακριβώς από το βιότοπο της Μεσογειακής Φώκιας (Monachus monachus) στις Θαλασσινές Σπηλιές του Δήμου Πέγειας.
Η Μεσογειακή Φώκια αποτελεί το πιο απειλούμενο είδος θαλάσσιου θηλαστικού στην Κύπρο, την Μεσόγειο και την Ευρώπη. Ο παγκόσμιος πληθυσμός ανέρχεται περίπου σε 350-450 ενήλικα άτομα και διακρίνεται σε 3-4 υποπληθυσμούς στην Ανατολική Μεσόγειο (Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο), στο Κάβο Μπλάνκο (Μαυριτανία), στο Αρχιπέλαγος Μαδέρα (Πορτογαλία) και στη Δυτική Μεσόγειο (Μαρόκο και Αλγερία). Ο συνολικός πληθυσμός σε ολόκληρη την Κύπρο ανέρχεται περίπου σε 10-15 ενήλικα και νεαρά άτομα. Σύμφωνα με τον Κόκκινο Κατάλογο των Απειλούμενων Ειδών της Διεθνούς Ένωσης για την Διατήρηση της Φύσης, η Μεσογειακή Φώκια χαρακτηρίζεται ως κινδυνεύον είδος σε παγκόσμιο επίπεδο. Παράλληλα, χαρακτηρίζεται ως είδος προτεραιότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σύμφωνα με την Οδηγία 92/43/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 21ης Μαΐου 1992, για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας.
Η επιτόπια διαμαρτυρία της Πρωτοβουλίας για την Διάσωση των Φυσικών Ακτών και της Κίνησης Save Akamas / Save Cyprus διοργανώθηκε μία μόλις ημέρα μετά τη δημοσίευση από το Τμήμα Περιβάλλοντος της Έκθεσης Δέουσας Εκτίμησης Επιπτώσεων στο Περιβάλλον (Ειδικής Οικολογικής Αξιολόγησης) για την περιοχή Θαλασσινές Σπηλιές του Δήμου Πέγειας. Η έκθεση δημοσιεύτηκε την Πέμπτη, 11 Απριλίου 2019, με βάση το άρθρο 16 των περί Προστασίας και Διαχείρισης της Φύσης και της Άγριας Ζωής Νόμων του 2003 μέχρι 2015, που εναρμονίζει τη νομοθεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας με τις διατάξεις του άρθρου 6, παράγραφοι 3 και 4, της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ. Η μελέτη εκπονήθηκε στο πλαίσιο της απόφασης που λήφθηκε στη σύσκεψη των Υπουργών Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος και Εσωτερικών στις 22/3/2018, για τις αναπτύξεις που αδειοδοτήθηκαν μεταξύ Μαρτίου 2017 και Μαρτίου 2018 στις Θαλασσινές Σπηλιές του Δήμου Πέγειας, εντός και πλησίον (εφάπτονται) των περιοχών του Δικτύου Natura 2000 Τόπος Κοινοτικής Σημασίας (CY4000010) και Ζώνη Ειδικής Προστασίας (CY4000023) Χερσόνησος Ακάμα. Η μελέτη εκπονήθηκε και η έκθεση δημοσιεύτηκε μετά την έκδοση 4 περιβαλλοντικών εγκρίσεων από το Τμήμα Περιβάλλοντος, καθώς και τη χορήγηση 7 πολεοδομικών αδειών από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως για αναπτύξεις που χωροθετούνται στην περιοχή Θαλασσινές Σπηλιές του Δήμου Πέγειας, εντός της παράκτιας ζώνης και σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από τη θάλασσα.
Υπενθυμίζεται ότι μεταξύ Μαρτίου 2017 και Μαρτίου 2018, το Τμήμα Περιβάλλοντος εξέδωσε 3 περιβαλλοντικές εγκρίσεις, οι οποίες αφορούν 5 αιτήσεις χορήγησης πολεοδομικών αδειών που υποβλήθηκαν από 3 ιδιωτικές εταιρείες ανάπτυξης γης και χωροθετούνται σε δύο υποπεριοχές των Θαλασσινών Σπηλιών του Δήμου Πέγειας. Οι 2 από τις 3 περιβαλλοντικές εγκρίσεις αφορούν 53 παραθεριστικές κατοικίες με κολυμβητική δεξαμενή έκαστη, 3 βιολογικούς σταθμούς επεξεργασίας λυμάτων και ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων, 8 ορόφων και 168 κλινών, που χωροθετούνται μεταξύ των τοποθεσιών Καφίζης και Μανίκης, σε απόσταση περίπου 60 μέτρων από την υψηλότερη χειμερινή ίσαλη γραμμή. Η άλλη μία από τις 3 περιβαλλοντικές εγκρίσεις αφορά 6 παραθεριστικές κατοικίες με κολυμβητική δεξαμενή έκαστη και ένα βιολογικό σταθμό επεξεργασίας λυμάτων, που χωροθετούνται μεταξύ των τοποθεσιών Κανταρκαστοί και Σπήλιος της Φώκαινας, σε απόσταση περίπου 30 μέτρων από την υψηλότερη χειμερινή ίσαλη γραμμή.
Επιπλέον, τον Μάρτιο 2019, το Τμήμα Περιβάλλοντος εξέδωσε μία νέα περιβαλλοντική έγκριση, η οποία αφορά 2 αιτήσεις χορήγησης πολεοδομικών αδειών που υποβλήθηκαν από μία ιδιωτική εταιρεία ανάπτυξης γης και χωροθετούνται σε μία υποπεριοχή των Θαλασσινών Σπηλιών του Δήμου Πέγειας. Η περιβαλλοντική έγκριση αφορά την ανέγερση 27 κατοικιών με κολυμβητική δεξαμενή έκαστη, κτίριο υποδοχής, εσωτερικό ιδιωτικό οδικό δίκτυο και τριτοβάθμιο σταθμό επεξεργασίας υγρών αποβλήτων στις τοποθεσίες Μανίκης και Ασπρόβικλα, σε απόσταση περίπου 60 μέτρων από την υψηλότερη χειμερινή ίσαλη γραμμή.
Σε αντίθεση με τα πιο πάνω, το άρθρο 8 (Προστασία και αειφόρος χρήση των παράκτιων ζωνών) του Έβδομου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης της Βαρκελώνης για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου, προνοεί όπως τα Μεσογειακά κράτη καθορίζουν παράκτια ζώνη πλάτους τουλάχιστον 100 μέτρων από την υψηλότερη χειμερινή ίσαλη γραμμή, στην οποία δεν επιτρέπεται η δόμηση. Επιπρόσθετα, τα άρθρα 10 (Ειδικά παράκτια οικοσυστήματα) και 11 (Παράκτια τοπία) του Έβδομου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης της Βαρκελώνης για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου, προνοούν όπως τα Μεσογειακά κράτη θεσπίζουν ακόμη αυστηρότερα μέτρα για την προστασία θαλάσσιων ενδιαιτημάτων, που φιλοξενούν σπάνια και απειλούμενα είδη άγριας ζωής με υψηλή αξία διατήρησης, και αξιόλογων παράκτιων τοπίων και γεωμορφωμάτων, όπως βραχώδεις ακτογραμμές και θαλασσινές σπηλιές.
Επισημαίνεται ότι το Έβδομο Πρωτόκολλο της Σύμβασης της Βαρκελώνης για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου υπογράφηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις 4/12/2008, δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 4/2/2009, επικυρώθηκε στις 13/9/2010 και τέθηκε σε ισχύ στις 24/3/2011. Ωστόσο, όπως αναφέρεται στην επικαιροποιημένη «Επισκόπηση της Εφαρμογής της Περιβαλλοντικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Κύπρο», η οποία δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Παρασκευή, 4 Απριλίου 2019, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει υπογράψει και επικυρώσει το Πρωτόκολλο. Όπως σημειώνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να προβεί στην εντατικοποίηση των προσπαθειών τήρησης των διεθνών υποχρεώσεων της, μέσω της εναρμόνισης της ισχύουσας νομοθεσίας σε εθνικό επίπεδο με τις διατάξεις του Έβδομου Πρωτόκολλου της Σύμβασης της Βαρκελώνης για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου.
Η Πρωτοβουλία για την Διάσωση των Φυσικών Ακτών και η Κίνηση Save Akamas / Save Cyprus καλούν τον Υπουργό Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος και τον Υπουργό Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας να προβούν στην άμεση ετοιμασία και κατάθεση νομοσχεδίου στη Βουλή των Αντιπροσώπων, το οποίο να καταργεί τον απαρχαιωμένο Νόμο περί της Προστασίας της Παραλίας (ΚΕΦ.59) του 1934 έως 2011 και να εναρμονίζει τη νομοθεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας με το Έβδομο Πρωτόκολλο της Σύμβασης της Βαρκελώνης για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου. Τέλος, καλούν τον Υπουργό Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος και τον Υπουργό Εσωτερικών να προβούν στην ετοιμασία και έκδοση σχετικού Διατάγματος για τον καθορισμό παράκτιας ζώνης πλάτους τουλάχιστον 100 μέτρων στην οποία θα απαγορεύεται η δόμηση, καθώς και στη θέσπιση επιπρόσθετων μέτρων προστασίας των ειδικών οικοσυστημάτων και των αξιόλογων τοπίων που βρίσκονται εντός της παράκτιας ζώνης του νησιού.
Πρωτοβουλία για την Διάσωση των Φυσικών Ακτών
Σημείωμα Θέσεων – Τετάρτη, 3 Απριλίου 2019
Προς: Πρόεδρο και Μέλη Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Περιβάλλοντος
Θέμα: Η επέμβαση του Τμήματος Δασών στις προστατευόμενες παραλίες ωοτοκίας των θαλάσσιων χελωνών της Λίμνης και της Αργάκας στον Κόλπο Χρυσοχούς και οι επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής (Αυτεπάγγελτη εξέταση έπειτα από απόφαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Περιβάλλοντος και του κ. Γιώργου Περδίκη, 27/3/2019, Αρ. Φακ. 23.04.036.075-2019)
Στη βάση των πιο πάνω, η ακακία στο Κρατικό Δάσος Μαυραλής δεν αποτελούσε σοβαρή απειλή για οποιοδήποτε ενδημικό, σπάνιο και απειλούμενο είδος που περιλαμβάνεται στο «Κόκκινο Βιβλίο της Χλωρίδας της Κύπρου».
Στοιχεία επικοινωνίας:
Πρωτοβουλία για τη Διάσωση των Φυσικών Ακτών | Initiative for the Protection of the Natural Coastline
Website: http://reclaimthesea.org/ | Email: reclaimthesea@gmail.com |
Facebook: https://el-gr.facebook.com/coastlinecy/
Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2019
Κοινό Δελτίο Τύπου
Οικολογική Παρέμβαση Φίλοι του Ακάμα, Ομοσπονδία Περιβαλλοντικών Οργανώσεων Κύπρου, Κυπριακό Ίδρυμα Προστασίας της Φύσης Terra Cypria, Πτηνολογικός Σύνδεσμος Κύπρου, Φίλοι της Γης Κύπρου, Οικολογική Κίνηση Κύπρου, Περιβαλλοντικό Ερευνητικό Κέντρο Ενάλια Φύσις και Πρωτοβουλία για τη Διάσωση των Φυσικών Ακτών
22 Μαρτίου 1986: Μια ομάδα ατόμων που ενδιαφέρεται για την προστασία της Φύσης επισκέπτεται μια από τις τελευταίες φυσικές περιοχές της Κύπρου που γλύτωσε από την ανεξέλεγκτη και διάσπαρτη τουριστική ανάπτυξη, τη Χερσόνησο Ακάμα. Κατά την επίσκεψη αυτή, η ομάδα, που αργότερα θα πάρει το όνομα ‘Φίλοι του Ακάμα’ ζητά από το Κράτος την κήρυξη της Χερσονήσου Ακάμα σε περιοχή προστασίας. 33 ολόκληρα χρόνια μετά, η ίδια ομάδα, με σύμμαχους άλλες 7 οργανώσεις, εξακολουθούν να ζητούν από το Κράτος τα αυτονόητα.
Τις τελευταίες τρείς δεκαετίες, η σημασία της Χερσονήσου Ακάμα για τη Φύση και τον Άνθρωπο έχει αναγνωριστεί από νομοθεσίες και διατάγματα, ενώ μία σειρά από σχέδια διατήρησης και διαχείρισης έχουν ετοιμαστεί για την περιοχή. Παρόλα αυτά, μια σύντομη επίσκεψη στον Ακάμα είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς την απουσία διαχείρισης και την παρουσία πολλών παρανομιών για την άρση των οποίων δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο. Παράνομα εστιατόρια και αναψυκτήρια και άλλες παράνομες κατασκευές και αυθαίρετες επεμβάσεις, η παρουσία πλείστων των οποίων χρονολογείται, εξακολουθούν να υφίστανται.
Η υλοποίηση του Σχεδίου Αειφόρου Ανάπτυξης του Εθνικού Δασικού Πάρκου Ακάμα, το οποίο εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο το 2018, προϋποθέτει άρση όλων αυτών των παρανομιών πριν την υλοποίησή του. Αυτό όμως δεν έχει γίνει. Οι μόνες δράσεις που έχουν μέχρι τώρα προωθηθεί αφορούν οδικά έργα σε περιοχή που δεν επιτρέπεται καμία οικοδομική εργασία και αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος (δρόμος Λουτρά της Αφροδίτης-Φοντάνα Αμορόζα). Το Σχέδιο προβλήθηκε από την Κυβέρνηση σαν ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο, πλην όμως περιέχει πλείστες προβληματικές πτυχές που χρήζουν συνολικής και σοβαρής αντιμετώπισης για να επιτευχθεί η βιώσιμη ανάπτυξη της Χερσονήσου του Ακάμα. Πρόνοιες του Σχεδίου όπως η χωροθέτηση κόμβων αναψυχής για επισκέπτες και η αναβάθμιση δρόμων είναι ανησυχητικές, πόσο μάλλον το γεγονός ότι το Σχέδιο δεν έχει υποβληθεί σε Δέουσα Εκτίμηση και σε Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, αναγκαίες διαδικασίες που απαιτεί η νομοθεσία.
Διερωτόμαστε λοιπόν, τι θα γράφουν οι εφημερίδες για τη Χερσόνησο του Ακάμα σε 33 χρόνια από σήμερα; Θα έχουν αρθεί οι παρανομίες για τις οποίες οι αρμόδιες αρχές κάθε χρόνο δίνουν υποσχέσεις ότι θα λάβουν δράση; Θα υπάρξει ποτέ ουσιαστική διαχείριση, προστασία και επιτήρηση της Χερσονήσου ή όλα θα βρίσκονται ακόμα στα χαρτιά;
Οι Φίλοι του Ακάμα, η Ομοσπονδία Περιβαλλοντικών Οργανώσεων, το Κυπριακό Ίδρυμα Προστασίας της Φύσης – Terra Cypria, ο Πτηνολογικός Σύνδεσμος Κύπρου, οι Φίλοι της Γης, η Οικολογική Κίνηση Κύπρου, η Πρωτοβουλία για τη Διάσωση των Φυσικών Ακτών και το Περιβαλλοντικό Ερευνητικό Κέντρο – Ενάλια Φύσις καλούν όλα τα αρμόδια τμήματα να περάσουν από τα λόγια στα έργα. Να λάβουν άμεση δράση για την άρση των παρανομιών και να προωθήσουν τη σωστή διαχείριση της περιοχής εφαρμόζοντας τα Διαχειριστικά Σχέδια για τις περιοχές Natura 2000 της Χερσονήσου Ακάμα. Τότε και μόνο τότε ο Ακάμας, θα αναδειχθεί στην ολότητά του και θα ωφεληθούν ουσιαστικά οι κάτοικοι και οι κοινότητες της περιοχής.
Παράνομο Εστιατόριο Νότια Λάρα
Παράνομο Αναψυκτήριο Νότια Λάρα
Παράνομη Οδήγηση Τζιόνι
Παράνομες Ομπρέλες Βόρεια Λάρα
Παράνομη Κατασκήνωση Τοξεύτρα
Παράνομο Εστιατόριο Άσπρος Ποταμός
Παράνομο Αναψυκτήριο Άσπρος Ποταμός
Παράνομος Εβραχισμός Καφίζης
Παράνομη Οδήγηση Γουρούνων στην Θαλάσσια Προστατευόμενη Περιοχή Λάρας Τοξεύτρας
|
Στις 12 Μαρτίου το Ε.Α.Κ (Εθνικιστικό Απελευθερωτικό Κίνημα) εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλει ότι “Φιλοτουρκικές οργανώσεις επιχείρησαν να πυρπολήσουν τα Γραφεία του Κινήματός» αποδίδοντας μάλιστα την ευθύνη στην “ξενοκίνητη οργάνωση ΚΙΣΑ, του γνωστού πατέρα των λαθρομεταναστών, Δώρου Πολυκάρπου…».
Η ΚΙΣΑ, όπως πολύ καλά γνωρίζει το ΕΑΚ, είναι οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία ασπάζεται και στηρίζει το έργο της στις πανανθρώπινες αξίες μεταξύ των οποίων και την καταπολέμηση της βίας.
Το ΕΑΚ, πιστό στις παρακαταθήκες των προγόνων του της ΕΟΚΑ Β, με την ανακοίνωση του με ψέματα και συνθήματα προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από την παράνομη και αντισυνταγματική δράση και στόχους του.
Αντί λοιπόν να κατηγορεί και να δυσφημίζει οργανώσεις και ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων ας μας εξηγήσει με ποιόν τρόπο σέβεται
Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι το ΕΑΚ, πέραν από την παραβίαση του συντάγματος και των νόμων της χώρας, απειλεί ουσιαστικά με δηλητηρίαση την κοινωνία και υπόθαλψη του ρατσισμού και της τρομοκρατίας.
Η πρόσφατη τραγωδία με τις επιθέσεις και τις δολοφονίες αμάχων σε τζαμιά στη Νέα Ζηλανδία έχουν καταστήσει πλέον σαφές ότι οι αξίες που το ΕΑΚ ενστερνίζεται και θέλει να εμφυσήσει στη νεολαία μας είναι στην ουσία οι ίδιες που όπλισαν το χέρι του νεοναζιστή μακελάρη στο Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας αλλά και άλλων μοναχικών μακελάρηδων που προηγήθηκαν της τραγωδίας αυτής.
Η ΚΙΣΑ πιστεύει ακράδαντα ότι το ΕΑΚ, όπως ήδη έχει αποδείξει με διάφορες επιθέσεις που διοργάνωσε μέχρι σήμερα, συνιστά εκκολαπτήριο βίας, ρατσισμού και τρομοκρατίας και ως εκ τούτου καλεί την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της προτού να είναι αργά.
Διοικητικό Συμβούλιο
Διοργανωτές: ΑΚΕΛ, ΠΕΟ, ΕΔΟΝ, ΠΟΓΟ, ΕΚΑ, Προοδευτική Κ.Φ., ΠΣΕ, ΚΙΣΑ, Αριστερή Πτέρυγα, Εργατική Δημοκρατία, Νέα Διεθνιστική Αριστερά, Πρωτοβουλία Ενάντια στη Φασιστική Απειλή.
Κοινή διακήρυξη των συμμετεχόντων για την κινητοποίηση:
Η 21η Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Μέρα Δράσης Ενάντια στον Ρατσισμό. Με αυτή την ευκαιρία χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρη την Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, πραγματοποιούν εκδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας και αντίστασης ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό. Μαζί τους και εμείς εδώ στην Κύπρο ενώνουμε τη φωνή μας και διαδηλώνουμε την προσήλωση μας στην πάλη ενάντια σε αυτές τις μισάνθρωπες ιδεολογίες. Μια πάλη που στα χρόνια τούτα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική και οφείλει να είναι συνεχής και ανυποχώρητη.
Δυστυχώς οι γενεσιουργές αιτίες που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τον τόπο και την οικογένεια τους όχι μόνο δεν εξαλείφονται αλλά αυξάνονται και εξαναγκάζουν όλο και περισσότερους στην προσφυγιά και τη μετανάστευση. Και πέραν τούτου, οι ίδιοι κυρίαρχοι κύκλοι, που ευθύνονται για αυτή την κατάσταση, με πρωτοστάτες τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και κράτη μέλη της, προωθούν αντιμεταναστευτικές πολιτικές και ρατσιστικές ρητορικές , καταδικάζοντας αυτούς τους ανθρώπου στην φτώχεια και την εκμετάλλευση. Τείχη κτίζονται στα σύνορα με το Μεξικό αλλά και μέσα στην ίδια την ΕΕ για να εμποδίσουν μετανάστες και πρόσφυγες να περάσουν με αποτέλεσμα να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες. Είναι χιλιάδες οι πρόσφυγες και μετανάστες, κυρίως γυναίκες και παιδιά, που πνίγονται κάθε χρόνο στα παγωμένα νερά της Μεσογείου προσπαθώντας να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Ακόμη και όταν καταφέρνουν να φτάσουν κάπου, αντιμετωπίζουν τον θεσμικό ρατσισμό και τον αποκλεισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον εξαναγκασμό σε επιστροφή τους σε «ασφαλείς χώρες» όπως η Τουρκία στο πλαίσιο «συμφωνίας ντροπής» με την ΕΕ.
Με τέτοιες πολιτικές, ενισχύονται και αυξάνονται οι ακροδεξιές, νεοναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις και κόμματα, που εντείνουν τις επιθέσεις τους και ασκούν καθημερινά εγκλήματα και βία ενάντια σε προσφυγικές και μεταναστευτικές ομάδες και σε όσους τους συμπαραστέκονται.
Στον εθνικισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό έχουν στραφεί και κόμματα της κεντροδεξιάς τα οποία έχουν υιοθετήσει ένα πολιτικό λόγο που προσπαθεί να φορτώσει στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους, την ευθύνη για την ανεργία, τη φτωχοποίηση και όλα τα μεγάλα και μικρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη.
Ο πραγματικός υπεύθυνος για αυτά όμως είναι η ίδια η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν. Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που στο επίκεντρο του έχει το κέρδος και την εκμετάλλευση.
Στην ίδια μας τη χώρα ακροδεξιοί, εθνικιστές και φασίστες σηκώνουν κεφάλι και προσπαθούν να επιβάλουν τις ρατσιστικές και εθνικιστικές τους πολιτικές πατώντας πάνω στην ανοχή και τη στήριξη από τα δεξιά κόμματα και στις δυο πλευρές. Απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη διαπραγματευτική διαδικασία για λύση του Κυπριακού στα πλαίσια μιας Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή προβλέπεται στα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην Ευρώπη φρούριο, στην Ευρώπη των φραχτών και των προσφυγικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην Ευρώπη του ρατσισμού και του αποκλεισμού. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, στηρίζουμε την προστασία και προώθηση των δικαιωμάτων τους και την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης και των διακρίσεων εναντίον τους.
Ενώνουμε τη φωνή μας, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, με τις προοδευτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο και συμμετέχουμε σε αυτή τη διεθνή κινητοποίηση. Καλούμε, όλες τις προοδευτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που ζουν στην Κύπρο και άτομα να έλθουν μαζί μας σε αυτή τη δικοινοτική πορεία για να τη μετατρέψουμε σε ένα συλλαλητήριο για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ίση μεταχείριση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Όλοι και όλες μαζί, το Σάββατο, 23 του Μάρτη στις 11:00 πμ συγκεντρωνόμαστε στον κυκλικό κόμβο του ΟΧΙ στη Λευκωσία για να πορευθούμε και να φωνάξουμε ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και το φασισμό.
|
An outcry has been raised in social media since yesterday following the publication of an amateur video, which records part of the abuse faced by a refugee woman from Somalia in a local office of the Social Welfare Services.[1]
The complainant had arrived in Cyprus as an unaccompanied minor and awaits, for the last one and a half year, the examination of her application for international protection. Her rent has not been paid by the Social Welfare Services since November 2018 and the owner, as a result, has been threatening to evict her, while in February 2019 she was only provided with 150 euros in coupons which could be redeemed with products from specific shops, without being given the allowance of 70 euros for the rest of her expenses (electricity, water and personal expenses), while in March she has not been paid anything.
The woman had reached a dead end since she had fallen ill and, raddled as she was, she visited the Social Welfare Services office last Wednesday in an attempt to request a meeting with the social welfare officer who handles her case and ask for assistance in this deadlock that the Social Welfare Services had created in the first place.
The social welfare officer at the reception not only had denied her request to see the officer who handles her case but she threw her identity card on the floor and asked her to leave. When the woman complained, the welfare officer at the reception called the security guard who approached her and grabbed her by the throat in order to remove her.
The woman was in a lot of pain, considering the already burdened situation of her throat, and felt as if she was choking having as a result to throw her wallet towards the security guard. The security guard then attacked her again by hitting her, and violently threw her out of the building.
On her way home, she realised that her lips and mouth were bleeding so she decided to file a report to the police. She visited Larnaca’s Central Police Station, where a woman police officer, after she began to tell her what had happened, told her that it was her fault for the incident since she had thrown the wallet, and that the country is poor and has no money and she didn’t understand why they come to Cyprus. She further told her that the fact that he attacked her was reasonable because he is attacked on a daily basis and has the right to defend himself, and did not allow her to file her complaint.
The next day her whole body hurt and she went to the Emergency Department where she was examined by a doctor who wrote a subscription for her for certain medication to buy at the pharmacy, which she could not however afford as she had no money. Eventually her medication was bought today by KISA.
Following an investigation by KISA it follows that the security guard in question was previously at the Social Welfare Services in Nicosia where he had exercised violence against Somali refugee women in the past, a fact of which the Social Welfare Services are fully aware.
We should highlight that in a meeting we had at KISA’s Migrant and Refugee Centre on Saturday the 9th with the women from Somalia, they reported that they systematically face institutional racism, gender violence and humiliating treatment because of their colour, their religion and the legal status of their residence, in pretty much all aspects of their lives.
They also consider that the specific violent incident at the offices of the Social Welfare Services, as well as the recent incident of institutional racism noted in the alleged “rape” of the five-month old infant – which also concerned a family from Somalia – are the tip of the iceberg.
KISA condemns all the above and calls on the competent authorities to investigate fully both the violence against the woman exercised by the security guard and the tolerance/complicity of the Social Welfare Services as well as the refusal of the Police to accept her complaint.
KISA further calls upon the state, to not only ratify international human rights conventions, such as the Istanbul Convention on preventing and combating violence against women, but also to effectively implement them. Since July 2017, when the Convention was ratified, its implementation has been prevented due to failure to take the necessary legislative and other tools.
KISA stands in solidarity and calls on all
relevant organisations in the civil society to support its activities and the
mobilizing actions that are being scheduled for the next few days by the women
from Somalia.
Κατακραυγή έχει ξεσπάσει από χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά από τη δημοσιοποίηση ερασιτεχνικού βίντεο, στο οποίο καταγράφεται μέρος της κακοποίησης που υπέστη γυναίκα πρόσφυγας από τη Σομαλία σε τοπικό γραφείο των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας.
Η παραπονούμενη έφθασε στην Κύπρο ως ασυνόδευτη ανήλικη και περιμένει εδώ και ενάμιση χρόνο την εξέταση της αίτησης της για διεθνή προστασία. Από το Νοέμβριο του 2018 δεν καταβλήθηκε το ενοίκιο της από τις ΥΚΕ, με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης να την απειλεί με έξωση, ενώ το Φεβρουάριο του 2019 της δόθηκαν μόνο 150 ευρώ σε κουπόνια που μπορούσε να εξαργυρώσει με προϊόντα σε συγκεκριμένα καταστήματα, χωρίς να της δοθεί το βοήθημα των 70 ευρώ για τα υπόλοιπα της έξοδα (ρεύμα, νερό και προσωπικά έξοδα), ενώ για τον Μάρτιο δεν της καταβλήθηκε οτιδήποτε.
Η γυναίκα βρισκόταν σε αδιέξοδο αφού είχε επίσης αρρωστήσει και καταβεβλημένη επισκέφθηκε την περασμένη Τετάρτη το γραφείο των ΥΚΕ σε μια προσπάθεια να ζητήσει συνάντηση με τη λειτουργό που χειρίζεται την υπόθεση της για να τη βοηθήσει στην αδιέξοδη κατάσταση που οι ίδιες οι ΥΚΕ την έθεσαν.
Η λειτουργός «υποδοχής» των ΥΚΕ όχι μόνο δεν της επέτρεψε να δει τη λειτουργό της αλλά στην επιμονή της της πέταξε το δελτίο ταυτότητας της στο πάτωμα και της ζήτησε να φύγει. Όταν η γυναίκα παραπονέθηκε, η λειτουργός υποδοχής κάλεσε το φρουρό ασφαλείας ο οποίος την πλησίασε και την άρπαξε δυνατά από το λαιμό για να την απομακρύνει.
Η γυναίκα πόνεσε πολύ, λόγω και της ήδη βεβαρυμμένης κατάστασης του λαιμού της, και ένοιωσε να πνίγεται με αποτέλεσμα να ρίξει το τσαντάκι που κρατούσε στο φρουρό. Τότε ο φρουρός της επιτέθηκε ξανά και κτυπώντας την, την πέταξε με τη βία έξω από το κτίριο.
Πηγαίνοντας σπίτι, διαπίστωσε ότι τα χείλη και το στόμα της αιμορραγούσαν και αποφάσισε να καταγγείλει το περιστατικό στην Αστυνομία. Επισκέφθηκε τον Κεντρικό Αστυνομικό Σταθμό Λάρνακας, όπου γυναίκα αστυνομικός αφού ξεκίνησε να της λέει τι έγινε, της ανέφερε ότι αυτή φταίει για το περιστατικό αφού του έριξε τη τσάντα της και ότι η χώρα είναι φτωχή και δεν έχει λεφτά και δεν ξέρει γιατί έρχονται στην Κύπρο. Της ανέφερε επίσης ότι δικαιολογημένα την έδειρε γιατί καθημερινά του επιτίθενται και είχε δικαίωμα να αμυνθεί και δεν της επέτρεψε να υποβάλει καταγγελία.
Την επομένη, πονούσε ολόκληρο το σώμα της και αναγκαστικά πήγε στις Πρώτες Βοήθειες όπου την εξέτασε γιατρός και της έγραψε συγκεκριμένα φάρμακα για να αγοράσει από φαρμακείο, τα οποία όμως δεν μπορούσε να αγοράσει γιατί δεν είχε καθόλου λεφτά. Τελικά τα φάρμακα της αγοράστηκαν σήμερα από την ΚΙΣΑ.
Από έρευνα της ΚΙΣΑ προκύπτει ότι ο συγκεκριμένος φρουρός ασφαλείας, ήταν προηγουμένως στο γραφείο των ΥΚΕ στη Λευκωσία όπου άσκησε και πάλι βία εναντίον Σομαλών γυναικών προσφύγων, γεγονός για το οποίο οι ΥΚΕ είναι πλήρως ενήμερες.
Να τονίσουμε ότι σε συνάντηση που είχαμε σήμερα μαζί τους στο Κέντρο Μεταναστών και Προσφύγων της ΚΙΣΑ, οι γυναίκες από τη Σομαλία κατάγγειλαν ότι υφίστανται συστηματικά θεσμικό ρατσισμό, βία στη βάση του φύλου τους και εξευτελιστική μεταχείριση λόγω του χρώματος, της θρησκείας και του νομικού τους καθεστώτος παραμονής σχεδόν σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Θεωρούν δε ότι το συγκεκριμένο περιστατικό βίας στα γραφεία των ΥΚΕ καθώς και το τελευταίο περιστατικό θεσμικού ρατσισμού που παρατηρήθηκε με τον υποτιθέμενο «βιασμό» του πεντάμηνου βρέφους, το οποίο και πάλι αφορούσε οικογένεια από τη Σομαλία, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου.
Η ΚΙΣΑ καταγγέλλει τα πιο πάνω και καλεί τις αρμόδιες αρχές για πλήρη διερεύνηση τόσο της βίας κατά της συγκεκριμένης γυναίκας από τον εν λόγω φρουρό ασφαλείας και την ανοχή/ συνενοχή των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας όσο και την άρνηση της Αστυνομίας να δεχθεί την καταγγελία της.
Καλεί δε το κράτος, όχι μόνο να κυρώνει διεθνείς συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών, αλλά και να τις εφαρμόζει αποτελεσματικά. Από τον Ιούλιο του 2017 που έχει κυρωθεί η Σύμβαση μέχρι σήμερα δεν μπορεί να εφαρμοστεί λόγω παράλειψης λήψης των απαραίτητων νομοθετικών και άλλων εργαλείων για εφαρμογή της.
Η ΚΙΣΑ θα σταθεί αλληλέγγυα και καλεί όλες τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών να υποστηρίξουν τις δράσεις και κινητοποιήσεις που προγραμματίζουν για τις επόμενες μέρες οι γυναίκες από τηΣομαλία.
Διοικητικό Συμβούλιο
Γενικό Εισαγγελέα,
κ. Κύριο Κώστα Κληρίδη
Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξεως, κ.
Κύριο Ιωνά Νικολάου
Αρχηγό Αστυνομίας,
Κύριο Ζαχαρία Χρυσοστόμου
Επίτροπο Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως
Αρχή κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων
Κυρία Μαρία Στυλιανού-Λοττίδη
Πρόεδρο και Μέλη Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
και Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και Γυναικών
Πρόεδρο και Μέλη Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών, Αξιών και Επιτρόπου Διοικήσεως
Αξιότιμες Κυρίες/Αξιότιμοι Κύριοι
Με την παρούσα επιθυμούμε να σας εκθέσουμε τους προβληματισμούς και ενστάσεις μας σχετικά με την ανοχή στην δράσης της πολιτικής οργάνωσης Ε.Α.Κ (Εθνικιστικό Απελευθερωτικό Κίνημα) από το κράτος, η οποία θεωρούμε ότι λειτουργεί αντισυνταγματικά, εκφράζει συστηματικά ρητορική μίσους και προτρέπει τα μέλη της στην άσκηση βίας για την επίτευξη των στόχων της.
Το ΕΑΚ ιδρύθηκε από άτομα που εντάσσονται στο χώρο της άκρας εθνικιστικής Δεξιάς. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της οργάνωσης[1], το ΕΑΚ επιθυμεί να καλύψει το κενό που δημιουργεί η απουσία ενός εθνικιστικού ενόπλου κινήματος στην Κύπρο. Οι υποστηρικτές του ΕΑΚ θεωρούν εαυτούς συνεχιστές της ΕΟΚΑ Β, και θέτουν ως στόχο τους την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Για τον παραπάνω σκοπό δηλώνουν πρόθυμοι να συμμετέχουν σε ένοπλο αγώνα. Στοχεύουν σε μια Κύπρο εθνικά ελληνική και ομοιογενή, απαλλαγμένη από Τουρκοκύπριους, τους οποίους είναι πρόθυμοι να εξοντώσουν, και ενταγμένη ως περιφέρεια στο Ελληνικό κράτος, και ως εκ τούτου αντιτίθενται με τον πιο έντονο τρόπο στην ειρηνική διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού με τη δημιουργία διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, αλλά και ουσιαστικά στην ανεξαρτησία και κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι η έντονη πεποίθηση της ΚΙΣΑ ότι η εν λόγω οργάνωση εμπίπτει στην έννοια του παράνομου συνδέσμου σύμφωνα με τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα.
Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η ΚΙΣΑ, θεωρεί ότι μια σειρά εγκληματικών ενεργειών, που δυστυχώς παρέμειναν αδιερεύνητες ή/και ανεξιχνίαστες από το κράτος, παρά τις καταγγελίες που έγιναν, δυνητικά εμπλέκουν υποστηρικτές της εν λόγω οργάνωσης οι οποίοι ήταν παρόντες σε κάθε περίπτωση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις εξής :
Πριν από λίγες μέρες, η οργάνωση ξεκίνησε να χρησιμοποιεί σε κεντρικό δρόμο της Λεμεσού, και συγκεκριμένα στη Λεωφόρο Μακαρίου Γ’, υποστατικό με σκοπό τη συγκέντρωση των οπαδών της. Η πρόσοψη του κτιρίου είναι διακοσμημένη με εικόνες, φωτογραφίες και συνθήματα τα οποία σας επισυνάπτουμε στο τέλος της επιστολής και τα οποία θεωρούμε πως παραβιάζουν το Σύνταγμα και είναι ποινικά κολάσιμα καθώς αμφισβητούν την ανεξαρτησία και κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας ενώ υποκινούν στην άσκηση βίας και εμπίπτουν στην κατηγορία της ρητορικής μίσους. Μερικά από αυτά είναι τα εξής :
Η ΚΙΣΑ επισημαίνει τον κίνδυνο που ενέχει η δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης και την επίδραση της ρητορικής μίσους που από τα μέλη της προωθείται στον πολιτικό λόγο και την κοινωνική συνείδηση. Η ΚΙΣΑ τονίζει ότι η ρητορική μίσους, δεν καλύπτεται από το δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης σύμφωνα με παγιωμένη νομολογία του ΕΔΑΔ, ενώ ποινικοποιείται από τον περί της Καταπολέμησης Ορισμένων Μορφών και Εκδηλώσεων Ρατσισμού και Ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου Νόμο του 2011 (Ν. 134(I)/2011). Η δε δράση παράνομου συνδέσμου αλλά και η δημόσια δράση οποιουδήποτε προσώπου με στόχο την αλλαγή στην κυριαρχία της Δημοκρατίας, ή την προώθηση της εχθρότητας μεταξύ των κοινοτήτων, των θρησκευτικών ομάδων, λόγω της φυλής, της θρησκείας, του χρώματος ή του φύλου του συνιστούν ποινικά αδικήματα σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα. Το κράτος έχει στη διάθεσή του όλα τα νομικά εργαλεία για να ενεργήσει και αποσοβήσει τον κίνδυνο συνέχισης της δράσης της εν λόγω οργάνωσης και έχει υποχρέωση να τα αξιοποιήσει.
Επίσης, η ΚΙΣΑ εκφράζει την απογοήτευση της που η Πολιτεία μέχρι σήμερα δεν έχει προχωρήσει σε θέσπιση νομοθεσίας ανάλογης άλλων κρατών μελών της ΕΕ, η οποία να απαγορεύει τη διάδοση μηνυμάτων υπέρ της δράσης και εξύμνησης της ΕΟΚΑ Β’ και του αρχηγού της, του Γεώργιου Γρίβα.
Καλούμε επομένως όλες τις αρμόδιες αρχές, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους να δράσουν άμεσα και αποτελεσματικά για εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος και την επικράτηση του κράτους δικαίου. Καλούμε επίσης την κοινωνία των πολιτών να βρίσκεται σε εγρήγορση, αφού χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ να αντιπαρατάξουμε στην ακροδεξιά και εθνικιστική ρητορική μια προοδευτική στάση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλες και για όλους.
Διοικητικό Συμβούλιο
ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό
[1] http://eakcy.com/?page_id=153
[2] https://kisa.org.cy/press-release-rainbow-2010/
[3] https://politis.com.cy/politis-news/kypros/peo-eythynes-stin-astynomia-gia-ta-chthesina-ektropa-sto-lidra-palas/
[4] https://politis.com.cy/politis-news/kypros/epithesi-koykoyloforon-se-ekdilosi-sto-tepak/?fbclid=IwAR2XcSQkdtMLUM-5MshRQY0o55Xz3E3su5sZnxzQ3IUDUWfVclMLzkJxjlc
[5] https://kisa.org.cy/na-fraxoume-to-dromo-stous-nostalgous-griva-kai-nazi/
|
|
One Radical Planet 
(traditional sweet with filo, syrup and nuts)
