Ankara Değil Lefkoşa

TC Egemenleri Fiili İşgali İlhaka Dönüştürme Emellerini Her Fırsatta Dile Getiriyor: Bahçeli Alt-Üst İlişkisi İstmeyen Akıncı’yı Hadsizce İstifaya Davet Etti

Faşist AKP İktidarı’ndan hesap soracağım noktasından onun koltuk değneği haline gelen MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli “Kıbrıslı Türk halkı bağımsız olacaktır”, “Türkiye’ye ilhak korkunç bir Devam »

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 20/01-31/01

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 13/01 -19/01

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 01/01 -12/01

Kaymakkin Weekly

This week at Kaymakkin: Blues Night Kahvene

& Screening: In The Fade (2017)

This week at Social Space Kaymakkin (Παρασκευή 17/01 20:00) Blues Night Kahvene https://www.facebook.com/events/536519763615525/ Τούντην Παρασκευή ο παραδοσιακός καβενές μας ξεκινά ταξίδι που Λουιζιάνα μερκά τζιαι φτάνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κοπιάστε ν' ακούσουμε ιστορίες που τον αμερικάνικο νότο, φυσαρμόνικες τζιαι ηλεκτρικές κιθάρες με μπλουζ μελωδίες, συντροφκιά με ζεστή σούπα (βίγκαν)...νταξει τζιαι ουίσκι! Reminder first come first served 😛 ! ################ This Friday our traditional kaveneh takes off to a journey from Louisiana and reaches every corner of the planet. Join us and let's hear stories from the american South, harmonicas and electric guitars in blues melodies, together with a hot (vegan) soup...ok and whiskey! Reminder first come first served 😛 ! (Πέμπτη 16/01 20:00) Screening: In The Fade (2017) https://www.facebook.com/events/615039762568863/ Film Screening: In The Fade (2017) Date: Thu., 16/01/2020 opening 20:00, starting 20:30 Language: German audio, English and Greek subtitles Duration: 105 minutes Katja's life collapses after the death of her husband and son in a bomb attack. After a time of mourning and injustice, Katja seeks revenge. ################# Προβολή: Μαζί ή Τίποτα (2017) Ημ/νια: Πεμ., 16/01/2020, ανοίγει 20:00, ξεκινά 20:30 Γλώσσα: Γερμανικός ήχος, αγγλικοί και ελληνικοί υπότιτλοι Διάρκεια: 105 λεπτά Μια γυναίκα μετά τη δολοφονία του άντρα της από νεοναζί αντιμετωπίζει το αδιέξοδο της αστικής δικαιοσύνης και ξεκινάει ένα επίπονο ταξίδι εκδίκησης.   About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2020 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 16/12 - 31/12

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 09/12 - 15/12

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 01/12 - 08/12

Kaymakkin Weekly

This week at Kaymakkin: Σώματα φτηνά, σώματα ξένα - Παρουσίαση μπροσούρας (3η έκδοση)

This week at Social Space Kaymakkin (Monday 30/12 19:00) Σώματα φτηνά, σώματα ξένα - Παρουσίαση μπροσούρας (3η έκδοση) https://antifanicosia.espivblogs.net/archives/503 https://www.facebook.com/events/2358413127804023/ (english follows) Τον Δεκέμβρη του 2015, εκδώσαμε την μπροσούρα "Σώματα Φτηνά, Σώματα Ξένα" με θέμα την κρατική διαχείριση της μετανάστευσης. Εξ αρχής εφάνηκε πως υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον, αφού τα 250 αντίτυπα εξαντλήθηκαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Μισό χρόνο μετά αποφασίσαμε να εκδώσουμε άλλα 500 αντίτυπα, τα οποία επίσης εξαντλήθηκαν. Φέτος αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην 3η έκδοση της μπροσούρας, τούντη φορά με σημαντικές αλλαγές τζαι προσθήκες, που εδιπλασιάσαν τελικά το μέγεθός της. Η απόφαση για την επανέκδοση επάρθηκε μετά που κύκλους συζητήσεων της συνέλευσής με αφορμή τις δολοφονίες μεταναστριών που αποκαλύφθηκαν τον Απρίλιο του 2019. Τα περιεχόμενα της μπροσούρας όμως εν εσυζητήθηκαν για πρώτη φορά φέτος, αλλά αποτελούν προϊόν συζητήσεων τζαι δράσεων της συνέλευσης τα τελευταία πέντε χρόνια. Τη Δευτέρα 30/12 εννα γίνει η πρώτη παρουσίαση της ανανεωμένης έκδοσης, στον κοινωνικό χώρο Kaymakkin. Εννα ακολουθήσει συζήτηση γύρω που τις μεταναστευτικές πολιτικές του κράτους αλλά τζαι τους αγώνες μεταναστ(ρι)ών στην Κύπρο. Στο χώρο ενναν διαθέσιμη η μπροσούρα όπως τζαι άλλο έντυπο υλικό της ομάδας. Εννα υπάρχει παράλληλη μετάφραση της παρουσίασης στα αγγλικά. *** In December 2015, we published a pamphlet called ‘’Cheap Bodies, Foreign Bodies’’ regarding the ways the state managed immigration. There was great interest from the start, as the initial 250 copies were exhausted in a short period of time. 6 months later we decided to go ahead with a second printing of 500 copies, and they were all given out as well. This year we decided to proceed with the 3rd edition of the pamphlet, this time with significant changes and additions that doubled its size. The decision to republish was taken after rounds of discussions by the assembly surrounding the serial killings of migrant women that came to light in April 2019. However, the pamphlet’s contents were not first discussed this year; they are a product of discussions and actions undertaken by the assembly in the past five years. On Monday 30/12 we will present the new edition at social space Kaymakkin. A discussion will follow regarding the state’s immigration policies as well as immigrant struggles in Cyprus. On site you will be able to find the pamphlet, along with other printed material of the group. During the event, whispered translation in English will be available for both the presentation and the discussion.   About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2019 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

KISA

The law enforcement authorities have failed to recognise and quell the framework of exploitation, violence and abuse which trapped the young British woman in Ayia Napa

KISA stood by the victim right from the beginning of the rape case of the young tourist in Ayia Napa. In cooperation with the Justice Abroad organisation, we contributed to her legal representation in the court procedures that had already been put in motion against her, after the mishandling of the rape complaint by the law enforcement authorities and the office of the Attorney General.

Also, in cooperation and the direct involvement of KISA’s members in the Network Against Violence against Women, we have contributed to bringing to the fore the gendered dimension of the case and the patriarchal power structures in our society, including of the judiciary.   

As many thousands of school leavers in Europe, the young woman sought an opportunity to combine her summer holidays with a summer job before starting her university studies. In this effort, she found a European online company, which announced on its website that «Finding your dream job in one of our amazing resorts couldn’t be easier when you travel with …….Summer Takeover. Our experienced reps are there to guide you every step of the way to ensure that you find your dream summer work”.

When she arrived in Cyprus last July she found herself trapped in a very different and difficult to manage reality to the one promised to her by the company and that presented by Pambos Magic Rocks complex of Ayia Napa on its website. The facilities were in terrible condition, there was direct and constant violence and systematic insecurity.  Photographs uploaded by tenants demonstrated that the owners of the complex knowingly falsified reality. Instead of finding safe lodgings, a job and a supporting context when she arrived at the complex, she was given a wristband with which she had access to free drinks around the clock as a mechanism of familiarising herself with the environment. No one knows how many drinks and what else these were accompanied with, as the wristband served as her identifier. This framework most certainly led to the weakening of young persons and inhibiting their resistance to potential violence, use of substances, abuse and maltreatment.

In August 2014, a British teenager of Cypriot background SavvakisAlexandros Georgiou, a footballer of Stevenage FC, drowned in the early hours of the morning in the swimming pool of Kalypso Pambos Magic Hotel. The teenager was partying with at least 20 other young persons who, because of the condition of the place and the condition they were in themselves did not realise their friend’s drowning.   

Since 2014 there have been hundreds of reports and complaints for abuse and maltreatment, thefts, harassment, rape attempts, disturbance, fraud as well as continuous calls for closing down the complex, but to no avail.

In June 2019, an 18-year old staying at the Pambos Napa Rocks Hotel with ten other young friends  stated that «I was woken up to a man on top of me (who had broken into the room through the balcony door) … and attempting to rape me. I managed to get away. As I was in shock my friends reported this to reception- they couldn’t care less and was unbothered saying it had nothing to do with them”. 

In November 2016, a young woman from Britain who stayed at this complex with a friend reported that her «holidays from hell» included used condoms lying on the floor in public areas, sperm floating on the surface of the swimming pool, couples having sex publicly in the white and cloudy swimming pool, dirty boxers and thongs hanging from bushes …

Στην καταγγελία της τον Οκτώβριο 2019, another young British woman who also booked a room at the same hotel for herself and a friend, refers to the room they were given as «worse than a cell …, the bathroom was dirty, mouldy and the paint hanging off the ceiling!! The tiles were thrown up, … and the sheets … were stained». She closes her report with the following: «If your young and all you want to do is get drunk, take drugs and party all night, then this place is ideal for you, but if not stay away at all costs!!!!”

In August 2019, a young male tourist reported that he and a friend were assaulted by five men security staff of the club at the hotel. After the assault, the young men were thrown out of the hotel and were made to pay a fine of 100 euro.

KISA is of the opinion that the law enforcement authorities have, once again, failed to take into serious consideration information and complaints of tenants and others and to proceed promptly and to effectively deal with these offences. Once again, they also focused   on the investigation of the rape complaint as an “isolated incident”, which resulted in overlooking and concealing the framework that has been methodically formulated and developed targeting the financial and sexual exploitation of young people, especially young women, who come to Cyprus for holiday and temporary jobs.

Trafficking and sexual exploitation of women has altered in Europe, with the traffickers finding new methods of the “willing” participation of victims in their exploitation. KISA calls on the Office of Combating Trafficking in Ηuman Beings of the police to investigate the framework of attracting and exploitation of these young persons.

We also call on the Deputy Ministry of Tourism to inform us whether this tourist complex, operating in this particular form and under this framework, has ever being monitored and granted the relevant licenses.

KISA calls on everyone to participate in the event of solidarity with the young British woman at the Famagusta District Court, on Tuesday, 7 January 2020, at 08:30.

Steering Committee

KISA

Αποτυχία των διωκτικών αρχών να αναγνωρίσουν και να καταστείλουν το πλαίσιο εκμετάλλευσης, βίας και κακοποίησης στο οποίο παγιδεύτηκε η ν?

Η ΚΙΣΑ, στην υπόθεση βιασμού της νεαρής τουρίστριας στην Αγία Νάπα, τάχθηκε από το αρχικό στάδιο στο πλευρό του θύματος. Σε συνεργασία με την οργάνωση Justice Abroad συμβάλαμε στη νομική εκπροσώπησή της στις δικαστικές διαδικασίες που είχαν ήδη τροχοδρομηθεί σε βάρος της,  μετά από την κακοδιαχείριση της καταγγελίας της για βιασμό από τις διωκτικές αρχές και το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα. 

Επίσης σε συνεργασία και άμεση εμπλοκή μελών μας στο Δίκτυο Ενάντια στη Βία κατά των Γυναικών,  συμβάλαμε στην ανάδειξη της έμφυλης διάστασης της υπόθεσης και των πατριαρχικών δομών εξουσίας στην κοινωνία μας, συμπεριλαμβανομένης και της δικαστικής εξουσίας.

Η συγκεκριμένη νεαρή γυναίκα αναζήτησε, όπως πολλές χιλιάδες απόφοιτοι μέσης εκπαίδευσης στην Ευρώπη,  μια ευκαιρία συνδυασμού των καλοκαιρινών της διακοπών με ευκαιρίες απασχόλησης πριν ξεκινήσει τις σπουδές της. Στην προσπάθεια της αυτή εντόπισε  πανευρωπαϊκή διαδικτυακή εταιρεία   η οποία ανακοίνωνε στην ιστοσελίδα της «Finding your dream job in one of our amazing resorts couldn’t be easier when you travel with …….Summer Takeover. Our experienced reps are there to guide you every step of the way to ensure that you find your dream summer work”.

Όταν έφτασε τον περασμένο Ιούλιο στη Κύπρο βρέθηκε πλέον παγιδευμένη σε μια πολύ διαφορετική,  δύσκολα διαχειρίσιμη πραγματικότητα από αυτήν που της υποσχέθηκε η εταιρεία και από αυτήν που παρουσίαζε το Pambos Magic Rocks συγκρότημα …. της Αγίας Νάπας στην ιστοσελίδα  του.

Οι εγκαταστάσεις ήταν σε άθλια κατάσταση, η βία άμεση και συνεχής, η ανασφάλεια συστηματική.  Φωτογραφίες που αναρτήθηκαν από ενοίκους καταδεικνύουν ότι οι ιδιοκτήτες του συγκροτήματος συνειδητά παραποιούσαν την πραγματικότητα. Φτάνοντας στο  συγκρότημα αντί να βρεί ένα ασφαλή χώρο διαμονής, απασχόληση και ένα υποστηρικτικό πλαίσιο, της δόθηκε ένα βραχιολάκι με το οποίο είχε 24ωρη πρόσβαση σε δωρεάν ποτό ως μηχανισμός εξοικείωσης με το περιβάλλον. Κανείς δεν ξέρει πόσο ποτό  και με τι άλλο αυτό συνοδευόταν,  αφού το βραχιολάκι την καθιστούσε αναγνωρίσιμη. Το πλαίσιο αυτό οδηγούσε με αρκετή βεβαιότητα στην αποδυνάμωση των νεαρών ατόμων και την αναχαίτηση των αντιστάσεων τους σε πιθανή βία, χρήση ουσιών και κακοποίηση τους.

Ο συγκεκριμένος χώρος και το υπό αναφορά πλαίσιο δεν ήταν άγνωστα στην αστυνομία:

Τον Αύγουστο του 2014 ο Αγγλοκύπριος έφηβος  Savvakis Alexandros Georgiou, ποδοσφαιριστής της  Stevenage FC, πνίγηκε τις πρωινές ώρες στη εσωτερική πισίνα του Kalypso Pambos Magic Hotel. Ο νεαρός διασκέδαζε τις πρωινές ώρες μαζί με άλλα 20 τουλάχιστον έφηβους που λόγω της κατάστασης του χώρου και των ιδίων ούτε καν αντιλήφθηκαν τον πνιγμό του φίλου του τους.

Από το 2014 μέχρι σήμερα ακολούθησαν εκατοντάδες αναφορές και καταγγελίες για κακοποίηση, κλοπές, παρενοχλήσεις, απόπειρες βιασμού, οχληρίες, απάτη καθώς και συνεχείς εκκλήσεις για κλείσιμο του συγκροτήματος, χωρίς αποτέλεσμα.

Τον Ιούνιο 2019, μια 18χρονη νεαρή που έμεινε στο Pambos Napa Rocks Hotel με δέκα άλλες νεαρές φίλες της δήλωσε ότι «ξύπνησα από ένα άντρα πάνω μου, που είχε μπει στο δωμάτιο μου από την μπαλκονόπορτα και ετοιμαζόταν να με βιάσει. Αφού κατάφερα να διαφύγω σε κατάσταση σοκ, οι φίλες μου το κατήγγειλαν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, που  δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για το γεγονός, λέγοντας ότι δεν ήταν δικό τους πρόβλημα.»

To Νοέμβριο 2016, νέα γυναίκα από τη Βρετανία που έμεινε στο συγκεκριμένο συγκρότημα με μια φίλη της, κατάγγειλε ότι οι «διακοπές της στην κόλαση» περιλάμβαναν χρησιμοποιημένα προφυλακτικά σε κοινόχρηστους χώρους, σπέρμα στις πισίνες του ξενοδοχείου, ζευγάρια να επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις στην πισίνα, η οποία «ήταν άσπρη και θολή», λερωμένα αντρικά εσώρουχα στους θάμνους… .

Στην καταγγελία της τον Οκτώβριο 2019, άλλη νεαρή Βρετανίδα που επίσης είχε κάνει κράτηση στο ίδιο ξενοδοχείο  για την ίδια και μια φίλη της, αναφέρεται στο δωμάτιο που τους έδωσαν ως «χειρότερο από φυλακή …, με πολύ λερωμένο και μουχλιασμένο μπάνιο, ξεφλουδισμένη μπογιά στο ταβάνι, … ανασηκωμένα πλακάκια, … και λεκιασμένα σεντόνια ». Και προσθέτει στο τέλος,  «Αν είσαι νέα και το μόνο που θέλεις είναι να μεθάς, να παίρνεις ναρκωτικά και να είσαι σε πάρτι όλη τη νύκτα, και δεν σ’ ενδιαφέρει ποσώς πού μένεις, αυτό το μέρος είναι ιδανικό για σένα. Αν όμως δεν τα θέλεις αυτά, τότε μείνει μακριά απ΄’ αυτό το μέρος!!.»

Τον Αύγουστο 2019, ένας νεαρός τουρίστας κατήγγειλε ότι αυτός και ένας φίλος με τους οποίους έμεινε στο ξενοδοχείο δέχτηκαν επίθεση από πέντε άντρες-μέλη του προσωπικού ασφάλειας του κλαμπ του ξενοδοχείου. Μετά την επίθεση, το ξενοδοχείο όχι μόνο τους έδιωξε κακήν-κακώς αλλά τους ανάγκασαν να πληρώσουν και πρόστιμο 100 ευρώ για τη ‘φασαρία’.

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι οι διωκτικές αρχές για μια ακόμη φορά απέτυχαν να λάβουν σοβαρά υπόψη τόσο  πληροφορίες όσο και καταγγελίες ενοίκων και άλλων και να προχωρήσουν έγκαιρα στην αποτελεσματική καταστολή των αδικημάτων  αυτών.   Επίσης, επικεντρώθηκαν και πάλι στη διερεύνηση της καταγγελίας για βιασμό ως ένα «μεμονωμένο περιστατικό» με αποτέλεσμα να έχει παραγνωριστεί και να αποσιωπηθεί το πλαίσιο που μεθοδικά έχει διαμορφωθεί και αναπτυχθεί με στόχο την  οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση νεαρών ατόμων και ιδιαίτερα νεαρών γυναικών που έρχονται στην Κύπρο για διακοπές και προσωρινή απασχόληση.

Η εμπορία και σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών έχει μεταλλαχτεί στην Ευρώπη με τους έμπορους να βρίσκουν συνεχώς νέες μεθόδους «εθελούσιας» συμμετοχής των θυμάτων στην εκμετάλλευση τους. Η  ΚΙΣΑ καλεί το Γραφείο Καταπολέμησης της Εμπορίας Προσώπων της Αστυνομίας να εξετάσει το πλαίσιο προσέλκυσης και εκμετάλλευσης των νέων αυτών ατόμων.

Επίσης, καλούμε το Υφυπουργείο Τουρισμού να μας ενημερώσει κατά πόσον το τουριστικό αυτό συγκρότημα λειτουργεί με τη συγκεκριμένη μορφή και πλαίσιο κατόπιν ελέγχου και σχετικής αδειοδότησης.

Η ΚΙΣΑ καλεί όλες και όλους να συμμετέχουν σε εκδήλωση αλληλεγγύης  με τη νεαρή Βρετανίδα, στο Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου στο Παραλίμνι, την Τρίτη, 7 Ιανουαρίου 2020, και ώρα 08:30.

Διοικητικό Συμβούλιο

KISA

… when a piece of paper can change our lives

Celebration on the occasion of the International Migrants Day

KISA – Action for Equality, Support, Antiracism completes this year’s events commemorating the 18^th of December, which has been proclaimed by the General Assembly of the United Nations as International Migrants Day in December 2020 (A/RES/55/93), with the organisation of a celebration event on Wednesday, 18 December 2019, at 18:00, at the Book Club “Yfantourgeio” (67-71 Lefkonos street, next to Phaneromeni school). 

In the first part of the event, entitled «Young migrants tell us how a piece of paper can change our lives», young men and women, raised here and living among us with dignity and self-confidence anymore, will talk to us about themselves, their lives,  expectations and dreams but also about the difficult path they themselves, their parents and siblings have had to tread in order to arrive at the point they are today, due to their insecure and irregular residence status in Cyprus.

Following that, professionals (representative of the Commissioner for the Protection of Children’s Rights, an academic, a journalist, a lawyer and an independent legal expert), engaged and distinguished for their action / work in this field, will comment and express their views on the issues brought to the fore by the young migrants and make suggestions and proposals for improving the situation .

In the third part of the event, the participants will have the opportunity to meet, network and exchange views in a pleasant environment with live music and snacks

Steering Committee

KISA

… όταν ένα κομμάτι χαρτί μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας

Εκδήλωση με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Μεταναστριών/ών

Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό συμπληρώνει τις φετινές εκδηλώσεις προς τιμή της 18^ης Δεκεμβρίου που ανακηρύχθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστριών/ών από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το Δεκέμβριο του 2000 (A/RES/55/93), με τη διοργάνωση εκδήλωσης – γιορτής την Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου 2019, και ώρα 18:00, στη Λέσχη Βιβλίου  “Υφαντουργείο” (Λεύκωνος 67-71, δίπλα από το σχολείο Φανερωμένης). 

Στο πρώτο μέρος της εκδήλωσης, με τίτλο «Νέες και νέοι μετανάστριες/ες μας λένε πως ένα κομμάτι χαρτί μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή μας», νέοι και νέες που έχουν μεγαλώσει και ζουν πια με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση ανάμεσα μας θα μας μιλήσουν για τo πρόσωπο τους, τη ζωή τους τις προσδοκίες και τα όνειρα τους αλλά και για τη δύσκολη πορεία που έχουν διανύσει τόσον οι ίδιοι όσο και οι γονείς και τα αδέλφια τους μέχρι να φτάσουν εδώ που ευρίσκονται σήμερα λόγω του επισφαλούς ή και άτυπου καθεστώτος παραμονής τους στη Κύπρο. 

Στη συνέχεια, επαγγελματίες (εκπρόσωπος της επιτρόπου για το παιδί, μία ακαδημαϊκός,  μία δημοσιογράφος, μία νομικός κι ένας ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας)  που ασχολούνται και έχουν διακριθεί για τη δράση / το έργο τους στον τομέα αυτό θα εκφράσουν σχόλια και απόψεις, για το θέματα που θα αναδείξουν οι φιλοξενούμενοι νέοι/ες μετανάστες/τριες και εισηγήσεις, προτάσεις για βελτίωση της κατάστασης.  

Στο τρίτο μέρος της εκδήλωσης , οι συμμετέχοντες/ουσες θα έχουν την ευκαιρία να γνωριστούν και να ανταλλάξουν απόψεις σε ένα άνετο περιβάλλον, με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής και ελαφριού φαγητού. 

Διοικητικό Συμβούλιο

KISA

Πορεία με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Μεταναστριών/ών – Κυριακή, 15.12.2019

Η 18^η Δεκεμβρίου ανακηρύχθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστριών/ών από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το Δεκέμβριο του 2000 (A/RES/55/93), την ίδια ημέρα που το 1990 υιοθετήθηκε η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Μεταναστριών/ών Εργατών και των Μελών των Οικογενειών τους (A/RES/45/158).

Απαντώντας στις πάμπολλες προκλήσεις και προβλήματα που αντιμετωπίζουν, οι μεταναστευτικές και προσφυγικές  στην Κύπρο μαζί με οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών τιμούν τη σημαντική αυτή ημέρα  και διοργανώνουν πορεία την Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου 2019, στη Λευκωσία.

Στις προσπάθειες των κυβερνώντων να φορτώσουν στις πλάτες των μεταναστριών/ών τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυπριακή κοινωνία, η πορεία στοχεύει να απαντήσει  με αποφασιστικότητα  και να διεκδικήσει  ίση συμμετοχή των μεταναστριών/ών και προσφύγων στην αγορά εργασίας, στις παροχές από τις εισφορές τους στις κοινωνικές ασφαλίσεις  και στην υγεία.

Στα εντεινόμενα και ολοένα αυξανόμενα κρούσματα  της έμφυλης  βίας η πορεία θα απαιτήσει τη λήψη δραστικών μέτρων για την αποτελεσματική καταπολέμηση της έμφυλης και οικογενειακής βίας κατά των γυναικών γενικά και ιδιαίτερα των μεταναστριών και προσφύγων γυναικών.

Στην νέες πολιτικές της κυβέρνησης για διασύνδεση της μετανάστευσης με την τρομοκρατία και τις νέες πρακτικές στρατικοποίησης της καθημερινότητας  των πολιτών, και μέσω του φόβου και στιγματισμού των  μεταναστριών και μεταναστών ως απειλή για την ασφάλεια και την ταυτότητα μας, η πορεία θα δηλώσει ξεκάθαρα την αντίθεση της στις πολιτικές υπόθαλψης του ρατσισμού και θα απαιτήσει μέτρα αναβάθμισης των υποβαθμισμένων περιοχών και βελτίωσης της ποιότητας ζωής όλων των κατοίκων που ζουν σε αυτές.

Με την πορεία οι διοργανωτές καλούν τις/ους μετανάστριες/ες και πρόσφυγες, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, ακτιβίστριες/ές και την κοινωνία γενικότερα να μετέχουμε μαζικά για να δηλώσουμε τη στήριξη και την αλληλεγγύη μας με τη δυναμική διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για όλες και όλους.   

Η πορεία θα ξεκινήσει στις 11.00 το πρωί από τον κυκλοφοριακό κόμβο Μάρκου Δράκου / Πύλη Πάφου, από όπου θα προχωρήσει στα Υπουργεία Εργασίας και Εσωτερικών, για να καταλήξει στο Πάρκο Τρίπολη παρά την Πλατεία Σολωμού, όπου θα πραγματοποιηθεί πολιτιστική εκδήλωση με μουσική, χορούς και φαγητά  από διάφορες χώρες.

Για τη διακήρυξη με τα  αιτήματα της πορείας πατήστε εδώ.

Λευκωσία, 13.12.2019

KISA

March on the occasion of the International Migrants Day – Sunday, 15.12.2019

18^th of December was proclaimed by the General Assembly of the United Nations as International Migrants Day in December 2000 (A/RES/55/93), the same day in 1990 that the Assembly adopted the International Convention for the Rights of All Migrant Workers and (A/RES/45/158).

In response to the multiple challenges and problems they face, the migrant and refugee communities in Cyprus along with civil society organisations are commemorating this important day by organising a protest on Sunday, 15 December 2019, in Nicosia.

The government’s efforts to blame migrants for the serious problems the Cypriot society is faced with, the march intends to respond with determination and to claim migrants’ equal access to the labour market, social insurance benefits and health care.

Against the intensifying and ever increasing incidents of gender-based violence, the march will demand that drastic measures be taken for effectively combating gender-based and domestic violence against women in general and migrant and refugee women in particular.

To the new policies of the government for linking migration to terrorism and the new practices for militarising citizens’ everyday life, and through fear and stigmatising migrants as a threat to our safety and identity, the march will express its clear opposition to the policies instigating and fostering racism and will demand measures for upgrading the rundown areas and improving the quality of life of all the inhabitants of these areas.

With the march, the organisers call on everyone, migrants and refugees, civil society organisations, activists and society at large to join the march en mass in order to declare our support and solidarity and dynamically demand equal rights for all.

The march will start at 11.00 in the morning from the Markou Drakou junction / Paphos Gate, wherefrom it will proceed to the Ministry of Labour, Welfare and Social Insurance and then on to the Ministry of Interior. It will end at the Tripoli Park by Solomou Square, where a cultural event will take place, with music, dancing and food from various countries.

For the declaration with the demands of the march click here.

Nicosia, 13.12.2019

συσπείρωση ατάκτων

Οι στρατοί και οι μπάτσοι φυλάνε σύνορα ταξικά

Η τελευταία πρόταση, η οποία αποδίδει χαρακτηριστικά τον τρόπο σκέψης των εξουσιαστών και των παρατρεχάμενών τους, θα μπορούσε άνετα να είναι η σύγχρονη προσθήκη στη γνωστή φράση από το 1984 του Τζόρτζ Όργουελ. Την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου ο νέος Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξης, Γ. Σαββίδης, εξήγγειλε την άμεση εφαρμογή μέτρων για «πρόληψη της εγκληματικότητας, της τρομοκρατίας, καθώς και της παράνομης μετανάστευσης» που περιλαμβάνουν περιπολίες ένοπλων αστυνομικών της ΜΜΑΔ στην εντός των τειχών Λευκωσία. Οι περιπολίες ξεκίνησαν την επομένη της εξαγγελίας, ενώ από την Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου ξεκίνησαν και περιπολίες της Αστυνομίας και του Στρατού (!)  στην νεκρή ζώνη μέσα στην παλιά πόλη. Όπως δήλωσε, «τα μέτρα, εκτός των άλλων, θα συμβάλουν στην εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας του κοινού».

Οι λόγοι με τους οποίους η κυβέρνηση τεκμηρίωσε την αναγκαιότητα των νέων αυτών μέτρων δεν είναι παρά απλές προφάσεις από την στιγμή που η εντός των τειχών πόλη δεν είναι σε καμία περίπτωση περιοχή με μεγαλύτερη εγκληματικότητα από άλλες περιοχές έτσι ώστε να δικαιολογούνται τόσο δραστικά μέτρα. Η αναφορά μάλιστα στην καταπολέμηση της «παράνομης μετανάστευσης» -όρου που δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται πλέον στη δημόσια κι όχι μόνο ρητορική- μόνο ως γελοία μπορεί να χαρακτηριστεί την στιγμή που οι περιπολίες θα γίνονται σε μόλις ενάμιση από τα τριακόσια χιλιόμετρα της νεκρής ζώνης, ενώ η επίκληση του κινδύνου της τρομοκρατίας απλώς στερείται οποιασδήποτε λογικής βάσης, όσα σήματα της ιντερπόλ κι αν ισχυριστούν πως έχουν. 

Η εφαρμογή των συγκεκριμένων μέτρων θα μπορούσε να ερμηνευθεί κι ως η προσπάθεια ενός νέου υπουργού να δείξει πυγμή μετά το φιάσκο με τις λανθασμένες ταυτοποιήσεις και συλλήψεις ατόμων μέσα από την πρώτη -ουσιαστικά- εφαρμογή της πολυδιαφημισμένης «κάρτας οπαδού» και με τον κ. Σαββίδη να ακολουθεί τα χνάρια του ανεκδιήγητου προκατόχου του. Πιθανώς να ισχύει και αυτό, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να εντάξουμε αυτά τα μέτρα σε ένα γενικότερο πλαίσιο περαιτέρω στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας καθώς και της καλλιέργειας της κουλτούρας του φόβου. Και για να μπορέσει η κοινωνία να «εμπεδώσει» (όπως είπε και ο ίδιος ο υπουργός) αυτή την κουλτούρα φόβου, είναι απαραίτητη η ύπαρξη και του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού «εχθρού».

Η εντός των τειχών Λευκωσία εξυπηρετεί την συντήρηση του εξωτερικού εχθρού από τη στιγμή που είναι μοιρασμένη. Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, και ιδίως μετά το άνοιγμα της Λήδρας, η παλιά πόλη είναι και τόπος συνεύρεσης και συναναστροφής πολλών ανθρώπων, οι οποίοι μπορούν πλέον να περπατήσουν με τα πόδια σε ολόκληρη την παλιά πόλη, μία διαδικασία που δίνει την αίσθηση ρήξης του διαχωρισμού και υπέρβασης των συνόρων που επέβαλαν οι εθνικιστές στην Κύπρο. Η παρουσία των στρατών βέβαια πάντοτε μας υπενθυμίζει την πραγματικότητα, ωστόσο οι  περιπολίες γίνονται για να αναχαιτιστεί το όποιο αίσθημα επανένωσης είχε δημιουργηθεί και εν τέλει στόχο έχουν να «εμπεδωθεί» η διχοτόμηση της Κύπρου και η μετατροπή της πράσινης γραμμής σε σκληρό σύνορο της Ευρώπης- Φρούριο. Οι περιπολίες του στρατού κατά μήκος της πράσινης γραμμής θα παραμένουν συμβολική κίνηση εντυπωσιασμού, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που το δεκαοχτάχρονο παιδί που υποβάλλεται στην πλύση εγκεφάλου του στρατού ή/και είναι άυπνο από τις σκοπιές και τις περιπολίες πυροβολήσει κανέναν άνθρωπο που πέρασε για «εχθρό».

Από την άλλη όμως, οι περιπολίες στην εντός των τειχών πόλη από την αστυνομία δεν έχουν μόνο συμβολική σημασία. Δεν γίνονται μόνο για τον εντυπωσιασμό αλλά είναι κυρίως ουσιαστικές για την δημιουργία του εσωτερικού «εχθρoύ». Σε μία χώρα όπως η Κύπρος όπου κυριαρχεί η συναίνεση και οι όποιες αντιδράσεις και αμφισβήτηση των επιλογών της εξουσίας διατηρούνται σε ήπια επίπεδα, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους περιορίζονται μόνο σε σποραδικές εξάρσεις βίας με οπαδούς, ή ατομικές «πρωτοβουλίες» εκφοβισμού μεταναστών από μέλη της ΜΜΑΔ, όπως είχε πριν μερικούς μήνες έξω από τα γραφεία της ΚΙΣΑ. Είναι ξεκάθαρο ότι ο στόχος αυτών των περιπολιών είναι η πλήρης ενεργοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους για να «εμπεδώσει» η κοινωνία την ύπαρξη «εχθρών» και για να τονωθούν τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά των ψήφο-πελατών της κυβέρνησης.

Οι προφάσεις για πάταξη της “παράνομης μετανάστευσης, της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας” δεν είναι τίποτα άλλο από ρατσιστική στοχοποίηση και τρομοκράτηση των μεταναστών που ζούνε ή συνευρίσκονται στην παλιά πόλη, μιας και θα υπόκεινται σε συνεχείς ελέγχους και θα είναι έρμαια στις όποιες διαθέσεις επίδειξης ισχύος από τα “όργανα της τάξης”. Πέρα από τους μετανάστες, είναι πολύ πιθανό αποδέκτες αυτής της καταστολής να είναι και η νεολαία η οποία επίσης συνευρίσκεται στην πόλη, όπως φυσικά και οποιοδήποτε άτομο δεν συμβαδίζει με την κυρίαρχη κανονικότητα, αυξάνοντας έτσι σημαντικά τον αριθμό των ανθρώπων που θα αντιμετωπίζονται εχθρικά από το κράτος, χωρίς να είναι ποσοτικό το θέμα αλλά θέμα αρχής. Υπό τις συνθήκες αυτές το μέτρο των περιπολιών θα είναι σαν μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία, μιας και η αύξηση της καταστολής θα εντείνει τις κοινωνικές εντάσεις, οδηγώντας πιθανώς και σε εξάρσεις βίας οι οποίες θα χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για περισσότερη καταστολή.

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι τα μέτρα αυτά δεν έχουν παρθεί για να εμπεδώσουμε ως κοινωνία το αίσθημα ασφάλειας αλλά για να εμπεδώσουμε την διχοτόμηση, την καταστολή και τον φόβο. Η μετατροπή της παλιάς πόλης σε μία αστυνομοκρατούμενη περιοχή θα θυμίζει περισσότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης παρά «ασφαλές» κέντρο πόλης, ένα καινούριο σύνορο ουσιαστικά που θα χωρίζει τους «απόβλητους» εντός των τειχών από την υπόλοιπη κοινωνία. Για να μην κυριαρχήσει λοιπόν ο φόβος θα πρέπει να βρούμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, θα πρέπει να επιδείξουμε την απαραίτητη αλληλεγγύη γιατί στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι εν δυνάμει απόβλητοι. 

Συσπείρωση Ατάκτων

Δεκέμβρης 2019

 

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

The story of a house in Lapithos and a house next to the Kourtoumbellis bakery… - 2 -

The story of a house in Lapithos and a house next to the Kourtoumbellis bakery… - 2 -

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

In Nicosia, the family of John Metaxas had built two houses in the Koshkluchiftlik area for his two sisters to settle in when they would get married. The house was in Irene Street, later to be called Mehmet Ali Gormush Street. At the end of the street was the Bakery of Kourtoumbellis… Kourtoumbellis had died and his wife Evridiki was running it with her workers. Towards the end of December in 1963, some Turkish Cypriots with guns would attack the bakery and kill the mother of Mrs. Evridiki and her two workers. Across the bakery was another house where Huseyin Mehmet Djohn, the famous "DJOHN COFFEE" of Turkish Cypriots lived with his wife Eleni. Eleni would see the killers in the bakery so later on she would be taken from her house and she is still "missing"… I had written the story of the bakery and had interviewed the daughter of Kourtoumbellis, Kriti… And I had also written the sad story of Eleni Suzan who is still "missing" after the tragedy at the bakery…
In the Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΤΟΥ ΧΤΕΣ - YESTERYEARS OF NICOSIA social media group, John Metaxas would write about their family house in Koshkluchiftlik area of Nicosia, at Irene Street… Years later, Irene Street would become Mehmet Ali Gormush Street…
"The place and street where we lived prior to the end of December 1963 intercommunal struggle. My father, mother, and myself helped dig half of the foundation of this double storey house built for my two sisters as their dowry (Prika). The other half was dug by the contractor. We lost the house and all property during the fasaries of 1963. The entire family, eight of us, lived in the back of the lot in a garage-like building without indoor plumbing or running water but we were happy of what little we had. So many others were much poorer than we were. Some of those beggars would go from house to house asking for a piece of bread to sustain them. Some even had a family to care for. My mother would always tell us not to look the other way when we would see a beggar but reach out to them with a piece of bread, a few olives, and a piece of cheese if we had any. I always loved to hear the beggar pronounce his blessing on me (NA EXIS TIN EFXIN MOU PAIDHIN MOY). In the 1950s, I saw entire families so poor live in tents in the open by our elementary school. The father's profession was coating the inside of the copper pots and pans with a silvery hot alloy. I even saw a family or two live in caves in Aglanjia rocky hill overlooking the teachers' Academy. These latter scenes built character in me to always be thankful and be content of what I have!
We also were taught from our early years in elementary school how to be compassionate to others who were less fortunate than each of us. How thankful I am for those caring teachers I had at the Agios Andreas Elementary in the 1950s!"
John Metaxas tells me of his memories from this period:
"My family lived in Nicosia, a few streets west of the Old Dianellos cigarette factory, a couple of streets before you got to the river on the right.
Sevgul, here is a photo of the four of us boys in an open lot next to our house. You can see our property behind us. Chris is the one to the right. To the left is Dinos. Me holding my brother Tassos. We lived in a small garage-like room to the right of the picture. The two flats were built for my two sisters when they would get married and were rented to two British families to pay for the mortgage. We never had the chance to live in it.
There was a Greek bakery almost next to our house. We lost the house and everything at the end of 1963. My family were held hostage for a few days. They were 7 among 26 Greeks exchanged. Three of our friends in the bakery lost their lives.
Evridiki Kourtoumbelidou saw her mother and two of her workers (husband and wife) all dead before her eyes inside the bakery. It was two houses combined, bakery and residence where Kriti had her reception after her wedding to a radio electronics repairman. Great family… When Evridiki reached our home, she told my mother, "My Irene, they killed my mother and my two workers, and they are going to kill us too". As she was running to escape, she said he heard a voice saying to her, "Run to the Metaxas home". God must have had His angels watching all of them.
So you know Kriti my good childhood friend since you interviewed her about the killings in the Kourtoumbellis bakery in 1963. She was two years older than me in the elementary school. After the release of my family, they became closer to ours, because they were so thankful that her mother escaped to our home during the killings at the bakery and miraculously saved... She got shot in the hip and my mother was trying to bandage her wounds. Kriti had a baby sister named Katia and a brother named Akis. He was one year ahead of me in Elementary. Then later on in 1960 we were roommates in the American Academy Boarding school. All three of us walked together to the Agios Andreas Elementary. So fond memories that would feel volumes!
I was told that the Turkish armed leader of the group who led them in a Turkish home near the Dianellos Cigarette factory, that they took them to protect them from other groups of violent fighters. I saw a lot of fighting around the Cigarette factory on American TV news since in December 1963, I was already in the US, studying. I did not think I that I would see my family again, after having read about the killings at the bakery. I knew of only one bakery owned by a widow woman, Mrs. Evridiki Kourtoumbelidou.
You did write about it… Mrs. Evridiki Kourtoumbelidou found refuge in our house. She was one of those 26 released. Her mother and two workers (husband and wife) lost their lives. One of my younger brothers was at the bakery 10 minutes before the killings.
We do not have ill feelings. We are just so thankful to God who sent his "angels' as my father call them, another group of armed Turks who captured them in order to 'protect' as they said from other extreme Turkish Cypriot groups. We will always think of them as "Angels of God"!
Did you know of Mr. Fikret Ali Riza who worked in the Ottoman Bank? He and his family lived next door to us. GOOD, PRECIOUS neighbours for several years. His wife was responsible indirectly for my family being spared by the first group of killers.
It is a miracle that I am alive today. Had I been there when they were captured, I may not be here to tell the good news that God is a Good God!
My immediate family would have stayed in Cyprus had they gotten their home back after the 1963 sad events, but it never happened. My father prayed to God and asked him if they did not get the house back within 3 years, that would be a sign that it His will to bring the family to America for the children to have a better life. They had a hard time…
In 1966 my father retired from the Government Printing Office after 30 years and he went to London where my sister was studying to be a nurse at King Edward Memorial Hospital. He waited there several months to a year before he got a US visa to come to Chicago in November 1967 to work as a typesetter for a company. In those days, the old-fashioned typesetters were hard to find in America. That is how he got the job after the US Labor Department in Washington gave their approval. It was a long struggle for him because my mother had hardly any income for the rest of the family, still in Cyprus. She went out and cleaned peoples' homes…
In September of 1968 my father and I helped one brother and one sister to come over. In November 1968 the four of us met in Cookeville, TN where I was attending Grad School for Thanksgiving at a friend's home for Thanksgiving dinner. I was so surprised to see my brother again in five years. He was 6 ft tall. The last time I saw him in Cyprus he was 11, Chris, my brother who had been in the bakery at the end of December 1963, 10 minutes before the attack of some Turkish Cypriot gunmen there…
We had a wonderful weekend together. And now we began to talk how to bring the rest of the family over…"
I thank John Metaxas for sharing his story with us… It is a striking story of how a family lost the houses they built in 1963, how the family was dispersed all over the world and how it was so difficult to get back together and start a new life… And not lose the love and care and compassion and not breed hatred but breed peace and understanding… I thank John Metaxas for contacting me, for telling me his story and his exemplary stance… May he be an example for all Cypriots…

27.10.2019

Photos:
The four boys at the yard of the houses that were built for their sisters...
The Metaxas family at their house they lost in 1963 at Irene Street Nicosia...


(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 1st of December 2019, Sunday. Similar series of articles were published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on the 16th and 17th of October 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-1-14629yy.htm

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-2-14633yy.htm

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

Η ιστορία ενός σπιτιού στη Λάπηθο και ενός σπιτιού δίπλα από το αρτοποιείο του Κουρτουμπέλλη… - 2 -

Η ιστορία ενός σπιτιού στη Λάπηθο και ενός σπιτιού δίπλα από το αρτοποιείο του Κουρτουμπέλλη… - 2 -

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Στη Λευκωσία, η οικογένεια του John Μεταξά είχε κτίσει δύο σπίτια στην περιοχή Koshkluchiftlik στη Λευκωσία για να εγκατασταθούν οι δύο αδελφές του όταν θα παντρεύονταν. Το σπίτι ήταν στην οδό Ειρήνης που αργότερα ονομάστηκε οδός Mehmet Ali Gormush. Στο τέλος του δρόμου ήταν ο φούρνος/αρτοποιείο του Κουρτουμπέλλη… Ο Κουρτουμπέλλης είχε πεθάνει και η γυναίκα του Ευρυδίκη δούλευε το αρτοποιείο με τους εργάτες της. Προς το τέλος του Δεκέμβρη το 1963, κάποιοι Τουρκοκύπριοι με όπλα επιτέθηκαν στο αρτοποιείο και σκότωσαν τη μητέρα της κυρίας Ευρυδίκης και τους δύο εργάτες της. Απέναντι από το αρτοποιείο ήταν ένα άλλο σπίτι όπου ζούσε ο Huseyin Mehmet Djohn, ο διάσημος «DJOHN COFFEE» των Τουρκοκυπρίων μαζί με τη γυναίκα του Ελένη. Η Ελένη είδε τους δολοφόνους στο αρτοποιείο έτσι αργότερα την πήραν από το σπίτι της και ακόμα είναι «αγνοούμενη»… Είχα γράψει την ιστορία του αρτοποιείου και είχα πάρει συνέντευξη από την Κρήτη, κόρη του Κουρτουμπέλλη… Και είχα επίσης γράψει τη θλιβερή ιστορία της Ελένης Suzan που είναι ακόμα «αγνοούμενη» μετά την τραγωδία του αρτοποιείου…
Στην ομάδα «Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΤΟΥ ΧΤΕΣ - YESTERYEARS OF NICOSIA» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο John Μεταξάς έγραψε για το σπίτι της οικογένειας του στην οδό Ειρήνης στην περιοχή Koshkluchiftlik στη Λευκωσία… Μετά από χρόνια η οδός Ειρήνης έγινε οδός Mehmet Ali Gormush…
«Το μέρος και ο δρόμος που ζούσαμε πριν τις διακοινοτικές συγκρούσεις στο τέλος του Δεκέμβρη του 1963. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου και εγώ βοηθήσαμε να σκάψουμε το μισό των θεμελίων αυτού του δίπατου σπιτιού που κτίστηκε για τις δύο μου αδελφές ως η προίκα τους. Το άλλο μισό σκάφτηκε από τον εργολάβο. Χάσαμε το σπίτι και όλη την περιουσία στη διάρκεια των φασαριών του 1963. Ολόκληρη η οικογένεια, οκτώ άτομα, ζούσαμε στο πίσω μέρος του οικοπέδου σε ένα κτίσμα σαν γκαράζ χωρίς εσωτερική υδραυλική εγκατάσταση ή νερό αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι με τα λίγα που είχαμε. Τόσοι πολλοί άλλοι ήταν πολύ πιο φτωχοί από εμάς. Κάποιοι από εκείνους τους ζητιάνους πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και ζητούσαν ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν. Κάποιοι είχαν και οικογένεια να φροντίσουν. Η μητέρα μου πάντοτε μας έλεγε να μην κοιτάζουμε από την άλλη όταν βλέπουμε ζητιάνο, αλλά να τους κοντέψουμε με ένα κομμάτι ψωμί, λίγες ελιές και ένα κομμάτι τυρί αν είχαμε. Πάντοτε μου άρεσε να ακούω το ζητιάνο να μου λέει την ευχή του («Να έχεις την ευχή μου παιδί μου»). Τη δεκαετία του '50 είδα ολόκληρες οικογένειες τόσο φτωχές, να ζουν σε αντίσκηνα σε ανοικτό χώρο κοντά στο δημοτικό μας σχολείο. Το επάγγελμα του πατέρα ήταν η επικάλυψη της εσωτερικής επιφάνειας χάλκινων δοχείων και τηγανιών με ένα ζεστό ασημένιο κράμα. Είδα ακόμα και μια οικογένεια δύο ατόμων να ζουν σε σπηλιές στον βραχώδη λόφο της Αγλαντζιάς που είναι πάνω από την Ακαδημία Δασκάλων. Αυτές οι τελευταίες σκηνές μου έκτισαν το χαρακτήρα μου να είμαι πάντοτε ευγνώμων και ευχαριστημένος με ότι έχω!
Τα πρώτα χρόνια στο δημοτικό σχολείο μας δίδαξαν πως να έχουμε συμπόνοια για τους άλλους που ήταν λιγότερο τυχεροί από τον κάθε ένα από εμάς. Πόσο ευγνώμων είμαι σε εκείνους τους δασκάλους γεμάτους φροντίδα που είχα στο Δημοτικού του Αγίου Ανδρέα τη δεκαετία του ΄50!»
Ο John Μεταξάς μου περιγράφει τις αναμνήσεις του από αυτή την περίοδο:
«Η οικογένεια μου ζούσε στη Λευκωσία, λίγους δρόμους στα δυτικά του παλιού εργοστασίου τσιγάρων Διανέλλου, δυο δρόμους πριν να φτάσεις στον ποταμό στα αριστερά.
Sevgul, αυτή είναι μια φωτογραφία με εμάς τα τέσσερα αγόρια σε ένα χωράφι δίπλα από το σπίτι μας. Μπορείς να δεις το δικό μας χωράφι πίσω μας. Ο Chris είναι στα δεξιά. Στα αριστερά είναι ο Ντίνος. Εγώ κρατώ τον αδελφό μου Τάσσο. Ζούσαμε σε ένα μικρό δωμάτιο σαν γκαράζ στα δεξιά της φωτογραφίας. Τα δύο διαμερίσματα κτίστηκαν για τις δύο μου αδελφές όταν θα παντρεύονταν και ήταν ενοικιασμένα σε δύο οικογένειες Βρεττανών για να πληρώνουμε την υποθήκη. Ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε εκεί.
Υπήρχε ένα Ελληνικό αρτοποιείο σχεδόν δίπλα από το σπίτι μας. Χάσαμε το σπίτι και τα πάντα στο τέλος του 1963. Η οικογένεια μου κρατήθηκαν όμηροι για μερικές μέρες. Ήταν 7 ανάμεσα σε 26 Έλληνες που ανταλλάχθηκαν. Τρεις από τους φίλους μας στο αρτοποιείο έχασαν τη ζωή τους.
Η Ευρυδίκη Κουρτουμπελίδου είδε τη μητέρα της και δύο από τους εργάτες της (ανδρόγυνο) πεθαμένους μπροστά στα μάτια της μέσα στο αρτοποιείο. Ήταν δύο σπίτια συνδυασμένα, αρτοποιείο και οικία, όπου η Κρήτη έκανε τη δεξίωση μετά το γάμο της με ένα επιδιορθωτή ραδιοφώνων και ηλεκτρονικών. Υπέροχη οικογένεια… Όταν η Ευρυδίκη ήρθε στο σπίτι μας είπε στη μητέρα μου, «Ειρήνη μου, σκότωσαν τη μητέρα μου και τους δύο μου εργάτες και θα μας σκοτώσουν και εμάς». Καθώς έτρεχε για να διαφύγει είπε ότι άκουσε μια φωνή να της λέει «Τρέξε στο σπίτι του Μεταξά». Ο Θεός πρέπει να είχε τους αγγέλους Του να τους προσέχουν όλους.
Έτσι, ξέρεις την Κρήτη, την καλή μου παιδική φίλη εφόσον της πήρες συνέντευξη για τις δολοφονίες στο αρτοποιείο του Κουρτουμπέλλη το 1963. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερη από μένα στο δημοτικό σχολείο. Μετά την απελευθέρωση της οικογένειας μου, ήταν πιο κοντά με τη δική μας οικογένεια αφού ήταν τόσο ευγνώμονες που η μητέρα της διέφυγε στο σπίτι μας στη διάρκεια των δολοφονιών στο αρτοποιείο και σώθηκε ως από θαύμα… Την πυροβόλησαν στο ισχίο και η μητέρα μου προσπαθούσε να επιδέσει τις πληγές της. Η Κρήτη είχε μια μικρή αδελφή που λεγόταν Κάτια και ένα αδελφό που λεγόταν Άκης. Ήταν ένα χρόνο πιο μεγάλη μου στο Δημοτικό. Αργότερα, το 1960, ήμασταν συγκάτοικοι στο οικοτροφείο του American Academy. Και οι τρεις μας περπατούσαμε μαζί στο Δημοτικό του Αγίου Ανδρέα. Τόσο υπέροχες αναμνήσεις που θα γέμιζαν βιβλία ολόκληρα!
Μου είπαν ότι ο ένοπλος Τούρκος αρχηγός της ομάδας που τους οδήγησε σε ένα Τουρκικό σπίτι κοντά στο εργοστάσιο τσιγάρων Διανέλλου, τους πήρε για να τους προστατεύσουν από άλλες ομάδες βίαιων αγωνιστών. Είδα πολλές μάχες γύρω από το εργοστάσιο τσιγάρων στις ειδήσεις στην αμερικανική τηλεόραση αφού το Δεκέμβρη του 1963 ήμουν ήδη στις ΗΠΑ για σπουδές. Δεν υπολόγιζα ότι θα ξαναέβλεπα την οικογένεια μου μετά που διάβασα για τις δολοφονίες στο αρτοποιείο. Ήξερα μόνο ένα αρτοποιείο του οποίου ιδιοκτήτρια ήταν μια χήρα, η κυρία Ευρυδίκη Κουρτουμπελίδου.
Έγραψες για αυτό… Η κυρία Ευρυδίκη Κουρτουμπελίδου βρήκε καταφύγιο στο σπίτι μας. Ήταν η μία από εκείνους τους 26 που ελευθερώθηκαν. Η μητέρα της και οι δύο εργάτες της (ανδρόγυνο) έχασαν τη ζωή τους. Ένας από τους μικρότερους αδελφούς μου ήταν στο αρτοποιείο 10 λεπτά πριν τις δολοφονίες.
Δεν έχουμε κακά αισθήματα. Απλά είμαστε τόσο ευγνώμονες στο Θεό που έστειλε τους «αγγέλους» του όπως τους αποκαλεί ο πατέρας μου, μια άλλη ομάδα ένοπλων Τούρκων που τους έπιασαν για να τους «προστατεύσουν» όπως είπαν από άλλες ακραίες Τουρκοκυπριακές ομάδες. Πάντοτε θα τους σκεφτόμαστε ως «Άγγελους του Θεού»!
Ήξερες τον κύριο Fikret Ali Riza που εργαζόταν στην τράπεζα Ottoman Bank; Αυτός και η οικογένεια τους ζούσαν δίπλα μας. ΚΑΛΟΙ, ΠΟΛΥΤΙΜΟΙ γείτονες για πολλά χρόνια. Η γυναίκα του ήταν έμμεσα υπεύθυνη που σώθηκε η οικογένεια μου από την πρώτη ομάδα δολοφόνων.
Είναι θαύμα που σήμερα είμαι ζωντανός. Αν ήμουν εκεί όταν τους έπιασαν μπορεί να μην ήμουν εδώ να πω τα καλά νέα ότι ο Θεός είναι ένας Καλός Θεός!
Η στενή μου οικογένεια θα έμενε στην Κύπρο αν έπαιρναν πίσω το σπίτι τους μετά τα θλιβερά γεγονότα του 1963, αλλά αυτό ποτέ δεν έγινε. Ο πατέρας μου προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε αν δεν έπαιρναν το σπίτι τους πίσω μέσα σε 3 χρόνια, ότι αυτό θα ήταν σημάδι ότι η θέληση Του ήταν να φέρει την οικογένεια στην Αμερική έτσι ώστε τα παιδιά να έχουν καλύτερη ζωή. Πέρασαν δύσκολα…
Το 1966 ο πατέρας μου αφυπηρέτησε από το Κυβερνητικό Τυπογραφείο μετά από 30 χρόνια και πήγε στο Λονδίνο όπου σπούδαζε η αδελφή μου για να γίνει νοσοκόμα στο King Edward Memorial Hospital. Περίμενε εκεί αρκετούς μήνες μέχρι ένα έτος πριν να πάρει βίζα για τις ΗΠΑ και να έρθει στο Σικάγο το Νοέμβριο του 1967 για να εργαστεί ως τυπογράφος σε εταιρεία. Εκείνο τον καιρό, ήταν δύσκολο να βρεις τυπογράφους παλαιού τύπου στην Αμερική. Έτσι είναι που πήρε τη δουλειά μετά την έγκριση του Τμήματος Εργασίας των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον. Ήταν μακρύς αγώνας για αυτόν διότι η μητέρα μου δεν είχε σχεδόν καθόλου εισόδημα για την υπόλοιπη οικογένεια που ήταν ακόμα στην Κύπρο. Πήγαινε και καθάριζε τα σπίτια ανθρώπων…
Το Σεπτέμβριο του 1968 ο πατέρας μου και εγώ βοηθήσαμε ένα αδελφό και μια αδελφή να έρθουν στην Αμερική. Το Νοέμβριο του 1968 οι τέσσερεις μας συναντηθήκαμε στο Cookeville, TN, όπου φοιτούσα σε μεταπτυχιακό σχολείο, για το Thanksgiving dinner στο σπίτι ενός φίλου. Ήμουν έκπληκτος όταν είδα τον αδελφό μου μετά από πέντε χρόνια. Ήταν σχεδόν δύο μέτρα ψηλός. Την τελευταία φορά που τον είδα στην Κύπρο ήταν 11 χρονών, ο Chris, ο αδελφός μου που ήταν στο αρτοποιείο το τέλος του Δεκέμβρη 1963, 10 λεπτά πριν την επίθεση κάποιων ένοπλων Τουρκοκυπρίων εκεί…
Περάσαμε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο μαζί. Και τότε αρχίσαμε να μιλούμε για το πως θα φέρουμε την υπόλοιπη οικογένεια εδώ…»
Ευχαριστώ τον John Μεταξά που μοιράστηκε την ιστορία του μαζί μας… Είναι μια εντυπωσιακή ιστορία για το πως μια οικογένεια έχασε τα σπίτια που έκτισε το 1963, πως η οικογένεια διασκορπίστηκε σε όλο τον κόσμο και πως ήταν τόσο δύσκολο να έρθουν ξανά μαζί και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή… Και να μην χάσουν την αγάπη και την φροντίδα και τη συμπόνια και να μην θρέφουν το μίσος αλλά να θρέφουν ειρήνη και κατανόηση… Ευχαριστώ τον John Μεταξά που επικοινώνησε μαζί μου, που μου διηγήθηκε την ιστορία του και την υποδειγματική του στάση… Ας αποτελέσει παράδειγμα για όλους τους Κυπρίους…
Photos:
Τα τέσσερα αγόρια στην αυλή των σπιτιών που κτίστηκαν για τις αδελφές
Η οικογένεια Μεταξά στο σπίτι τους που έχασαν το 1963, στην οδό Ειρήνης στη Λευκωσία


(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 1st of December 2019, Sunday. Similar series of articles were published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on the 16th and 17th of October 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-1-14629yy.htm

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-2-14633yy.htm

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

The story of a house in Lapithos and a house next to the Kourtoumbellis bakery… - 1 –

The story of a house in Lapithos and a house next to the Kourtoumbellis bakery… - 1 –

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

Four years ago. on the 9th of August 2015, under the title `Stories from Lapithos and Agios Georgios, Kyrenia" I had written about a possible burial site in Lapithos near a beautiful stone house, half demolished… And I had published the photo of this house… In the article I had written about the burial site near this house, I had said the following:
"I try to find the mother of my friend who lives in London who will show us another burial site in Lapithos…
My friend in London had told me this:
`When we moved to Lapithos after 1974, my father saw a Greek Cypriot soldier lying dead under one of the trees. He buried him where he had found him… But after some time, the garden was given to someone to do some sort of work there so my father got worried that this shallow grave might be disturbed. He opened the grave and took the remains out and buried him further up in a well…`
Her father is no longer alive so now I try to find her mother to tell us the story and perhaps show us the possible burial site.
I find her and she tells me that the one `missing` person had been buried in the back garden under some lemon trees but the dogs had dug out and the remains had come out… The `missing` Greek Cypriot had a hand grenade on him so they had taken that as well and had buried him in a well behind an old house.
We get in the car and we travel so she can show us this old house…
It is a big, beautiful house of stone and I find out that since 1974 no one ever used it… It just remains there, in Lapithos, crumbling, trying to withstand time, alone, desolate… Okan and Kallis try to go inside the house but 40 years of neglect has turned the garden into a thick bush… Inside the house they discover that there are many balls of children: According to Okan Oktay, when the ball went into this house, the children must have been afraid to go and get their balls so the balls remain there! `It is like a haunted house!` Okan says…
We take photos and coordinates and Kallis will try to find aerial photos of this house from the past so they can locate the well…
We thank her and take her back to her house…"
This year, the Cyprus Missing Persons' Committee would dig the well that we were talking about and found the remains of one "missing" person in the well… I call my friend's mother to thank her and meanwhile, during the four years that passed from showing this area near the old house, the house has been completely demolished and a block of houses has been built in its stead…
So the house remains only in the photos I had taken that day and in the memories of people who remember this house…
In September this year, I get a message from John Metaxas and it is quite surprising to find out that when he read my article recently and he saw the photo of the old house, he recognized it because that house belonged to his family, to his grandmother Anastasia Aletrari…
John Metaxas who has been living in the USA since 1963, in his message, says:
"Hi Sevgul, the picture of this building in your article was my mother's ancestral home in Lapithos. I spent time there with my grandmother in the early 50s as a little boy. I stumbled upon it 2-3 years ago. I recognized it immediately from similar pictures I received from my uncle and his two sons from Australia when they visited Cyprus. My uncle wanted to show his two adult sons the place where he was born and grew up. What a great coincidence for you also to stumble upon this house to take a picture for your article. THANK YOU SO MUCH!"
I am so touched by this message that I ask him to tell me the story of this house, his grandmother, his family… And he writes back and tells me the story not only of the house in Lapithos that the family lost but also the house in Nicosia, in the Koshkluchiftlik area… He says:
"My grandmother's maiden name was Anastasia Aletrari. The Aletrari was a large prominent family from Karavas. She married my grandfather, Kyriakos Pavlides. My grandfather also came from a very well to do family from Lapithos. He and his parents (my great-grandparents) owned large farms in several locations rich in olive trees, citrus orchards, carob trees, almond trees, apricot trees, cactus fruit, grape vineyards, etc. Basically, my grandfather was a farmer.
My grandparents had nine children, four sons and five daughters. The oldest, a son, died at the age nine from an accident. My grandfather was very grieved at the loss of a very talented boy whom he was grooming to join him as a partner. The elder "was very versatile professional and acquired good experience as a policeman, construction worker (mason), carpenter, as well as a retailer merchant." The sudden death of his oldest son caused my grandfather to go into deep depression, which resulted in high blood pressure that eventually took his life at a young age.
My mother was three years old and she witnessed the sudden death of her beloved father. That scene with the many people from the village who rushed in to help save him, left her with lifelong emotional wounds.
My grandmother who was 35 at the passing of her husband had to take full responsibility of her household with eight children ages 6 months to 15 yrs. She began selling anything that was non-essential, including high priced clothing. From then on she would wear black dresses for long as she was still single as it was the custom and culture of the times. She never married again. She was a very strong and a courageous mother to raise eight orphans. Some of her children had to go and live with relatives or being in foster homes. In spite of all the difficult times the family went through, they never had to sell any of their fields.
Growing up as a little boy in the 1940s and 1950s, my grandmother favoured me. She said that I reminded her of my grandfather in looks. We never had any pictures of my grandfather to know what he looked like. However, every time I would walk by the Kyparissonas coffee shop between Karavas and Lapithos, there was this old-timer dressed in vraka. Every time he would see me, he would get so excited and would shout out to the other customers pointing at me and calling me by my grandfather's nickname. He would tell people that I looked just like my grandfather. He and my grandfather were very close friends. I was so flattered by his introduction, but I always wondered every time I would look into the mirror whether it was me or my grandfather whom I have never met and wished I did!
In the photo I send to you next to the house is my uncle Antonios (Tony) who was my mother's youngest brother. He migrated to Australia in the early 1950s and married an Australian English-speaking girl. He and my mother were very close growing up in Lapithos. They were left fatherless when my mother was 3 and he 1. There were 6 other older siblings. My grandmother never married again and managed, had a hard time financially, even though they had some olive orchards, almond trees, and some lemon trees. My mother and some of the younger siblings became foster kids in relatives' or friends' homes. Life was hard for the family.
In the 1990s, my uncle Tony made a trip around the world to visit many of his relatives living in the US, Canada, UK, and Cyprus. We also had him here in our home in Louisville, KY.
I knew that this house was demolished from Google maps imagery from space…
I spent two weeks with my grandmother in the summer of 1955. She died of a heart attack in mid-December of the same year. I will always cherish those days with her…`

27.10.2019

Photos:
Mrs. Anastasia from Lapithos
John's uncle Tony at the house in Lapithos

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 24th of November 2019, Sunday. Similar series of articles were published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on the 16th and 17th of October 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-1-14629yy.htm

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-2-14633yy.htm

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

Η ιστορία ενός σπιτιού στη Λάπηθο και ενός σπιτιού δίπλα από το αρτοποιείο του Κουρτουμπέλλη… - 1 -

Η ιστορία ενός σπιτιού στη Λάπηθο και ενός σπιτιού δίπλα από το αρτοποιείο του Κουρτουμπέλλη… - 1 -

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Πριν από τέσσερα χρόνια, στις 9 Αυγούστου 2015 είχα γράψει σε άρθρο μου με τίτλο «Ιστορίες από τη Λάπηθο και τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας…» για ένα πιθανό τόπο ταφής στη Λάπηθο κοντά σε ένα όμορφο πετρόκτιστο σπίτι, μισογκρεμισμένο… και είχα δημοσιεύσει τη φωτογραφία του σπιτιού αυτού… Στο άρθρο είχα γράψει για τον τόπο ταφής κοντά στο σπίτι αυτό και είχα πει τα ακόλουθα:
«Προσπαθώ να βρω τη μητέρα της φίλης μου που ζει στο Λονδίνο που θα μας δείξει ένα άλλο τόπο ταφής στη Λάπηθο…
Η φίλη μου στο Λονδίνο μου είχε πει τα εξής:
«Όταν μετακομίσαμε στη Λάπηθο μετά το 1974, ο πατέρας μου είδε ένα Ελληνοκύπριο στρατιώτη να κείτεται νεκρός κάτω από ένα δέντρο. Τον έθαψε εκεί που τον βρήκε… Όμως μετά από λίγο καιρό η αυλή δόθηκε σε κάποιον για να κάνει κάποια δουλειά εκεί, έτσι ο πατέρας μου ανησύχησε ότι μπορεί να διαταρασσόταν αυτός ο ξέβαθος τάφος. Άνοιξε τον τάφο και πήρε τα οστά και τον έθαψε πιο πάνω σε ένα πηγάδι…»
Ο πατέρας της δεν ζει πλέον έτσι προσπαθώ να βρω τη μητέρα της για να μας πει την ιστορία και ίσως να μας δείξει τον πιθανό τόπο ταφής.
Την βρίσκω και μου λέει ότι ένας «αγνοούμενος» είχε θαφτεί στην πίσω αυλή κάτω από κάποιες λεμονιές αλλά οι σκύλοι είχαν σκάψει και βγήκαν τα οστά στην επιφάνεια… Ο «αγνοούμενος» Ελληνοκύπριος είχε πάνω του μια χειροβομβίδα έτσι την έβγαλαν και εκείνη και τον έθαψαν σε ένα πηγάδι πίσω από ένα παλιό σπίτι.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε για να μας δείξει αυτό το παλιό σπίτι…
Είναι ένα μεγάλο όμορφο πετρόκτιστο σπίτι και μαθαίνω ότι κανένας δεν το έχει χρησιμοποιήσει από το 1974… Απλά στέκει εκεί στη Λάπηθο, ετοιμόρροπο, προσπαθεί να αντέξει στο χρόνο, μόνο, έρημο… Ο Okan και ο Καλλής προσπαθούν να μπούνε μέσα στο σπίτι, αλλά τα 40 χρόνια εγκατάλειψης έχουν μετατρέψει τον κήπο σε ένα πυκνό θάμνο… Μέσα στο σπίτι ανακαλύπτουν ότι υπάρχουν πολλές παιδικές μπάλες: Σύμφωνα με τον Okan Oktay, όταν η μπάλα πήγαινε σε αυτό το σπίτι, τα παιδιά πρέπει να φοβόντουσαν να πάνε και να πάρουν την μπάλα τους έτσι οι μπάλες παραμένουν εκεί! «Είναι σαν ένα στοιχειωμένο σπίτι!» λέει ο Okan…
Βγάζουμε φωτογραφίες και παίρνουμε συντεταγμένες και ο Καλλής θα προσπαθήσει να βρει αεροφωτογραφίες του σπιτιού αυτού από το παρελθόν έτσι ώστε να εντοπίσουν το πηγάδι…
Την ευχαριστούμε και την παίρνουμε πίσω στο σπίτι της…»
Φέτος η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων έσκαψε το πηγάδι στο οποίο αναφερόμασταν και βρήκαν τα οστά ενός «αγνοουμένου» ατόμου στο πηγάδι… Τηλεφωνώ στη μητέρα της φίλης μου για να την ευχαριστήσω και στο μεταξύ, στη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων που έχουνε περάσει από τον καιρό που μας έδειξε την περιοχή αυτή δίπλα από το παλιό σπίτι, το σπίτι έχει κατεδαφιστεί εντελώς και στη θέση του έχει κτιστεί πολυκατοικία…
Έτσι το σπίτι παραμένει μόνο στις φωτογραφίες που είχα βγάλει εκείνη τη μέρα και στις αναμνήσεις των ανθρώπων που θυμούνται το σπίτι αυτό…
Φέτος το Σεπτέμβρη, παίρνω ένα μήνυμα από τον John Μεταξά και είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι όταν διάβασε πρόσφατα το άρθρο μου και είδε τη φωτογραφία του παλιού σπιτιού, το αναγνώρισε επειδή το σπίτι ανήκε στην οικογένεια του, ανήκε στην γιαγιά του Αναστασία Αλετράρη…
Ο John που ζει στις ΗΠΑ από το 1963 λέει στο μήνυμα του:
«Γειά σου Sevgul, η φωτογραφία του κτιρίου στο άρθρο σου ήταν το σπίτι των προγόνων της μητέρας μου στη Λάπηθο. Πέρασα χρόνο εκεί με τη γιαγιά μου στην αρχή της δεκαετίας του '50 όταν ήμουν μικρό παιδί. Το βρήκα τυχαία πριν από 2-3 χρόνια. Το αναγνώρισα αμέσως από παρόμοιες φωτογραφίες που έλαβα από το θείο μου και τους δύο γιους του από την Αυστραλία όταν επισκέφτηκαν την Κύπρο. Ο θείος μου ήθελε να δείξει στους δύο ενήλικες γιους του το μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Τι μεγάλη σύμπτωση να πετύχεις και εσύ αυτό το σπίτι και να βγάλεις φωτογραφία για το άρθρο σου. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ!»
Συγκινήθηκα τόσο από το μήνυμα του που του ζητώ να μου πει την ιστορία του σπιτιού αυτού, της γιαγιάς του, της οικογένειας του… Και μου απαντά και μου λέει την ιστορία όχι μόνο του σπιτιού που έχασε η οικογένεια στη Λάπηθο αλλά και του σπιτιού στη Λευκωσία στην περιοχή Koshkluchiftlik… Λέει:
«Το πατρικό όνομα της γιαγιάς μου ήταν Αναστασία Αλετράρη. Η οικογένεια Αλετράρη ήταν μια επιφανής οικογένεια από τον Καραβά. Παντρεύτηκε τον παππού μου Κυριάκο Παυλίδη. Ο παππούς μου επίσης προερχόταν από πολύ καλή οικογένεια από τη Λάπηθο. Αυτός και οι γονείς του (ο παππούς και η γιαγιά μου) και κατείχαν μεγάλα αγροκτήματα σε διάφορες τοποθεσίες, πλούσια με ελαιόδεντρα, εσπεριδοειδή, χαρουπιές, αμυγδαλιές, ροδακινιές, παπουτσοσυκιές, αμπέλια κτλ. Βασικά ο παππούς μου ήταν αγρότης.
Ο παππούς και η γιαγιά μου είχαν εννιά παιδιά, τέσσερεις γιούς και πέντε κόρες. Ο μεγαλύτερος, γιος, πέθανε στην ηλικία των εννιά χρονών από ατύχημα. Ο παππούς μου ήταν πολύ θλιμμένος από την απώλεια ενός πολύ ταλαντούχου αγοριού τον οποίο μεγάλωνε για να τον κάνει συνέταιρο. Ο μεγαλύτερος ήταν «πολύ ευέλικτος επαγγελματίας και απέκτησε καλή εμπειρία ως αστυνομικός, κτίστης, ξυλουργός, όπως επίσης και έμπορας λιανικών πωλήσεων». Ο ξαφνικός θάνατος του μεγαλύτερου γιου του προκάλεσε βαθιά κατάθλιψη στον παππού μου που οδήγησε σε υπέρταση που τελικά του κόστισε τη ζωή σε πολύ νεαρή ηλικία.
Η μητέρα μου ήταν τριών χρονών όταν έγινε μάρτυρας στον ξαφνικό θάνατο του αγαπημένου της πατέρα. Η σκηνή εκείνη με τα πολλά άτομα από το χωριό που έτρεξαν να βοηθήσουν να σωθεί, την άφησαν με βαθιές συναισθηματικές πληγές για όλη της τη ζωή.
Η γιαγιά μου που ήταν 35 χρονών όταν πέθανε ο σύζυγος της, έπρεπε να πάρει όλες τις ευθύνες του σπιτιού της με οκτώ παιδία ηλικία 6 μηνών με 15 χρονών. Άρχισε να πουλάει οτιδήποτε δεν ήταν απαραίτητο, συμπεριλαμβανομένου και ρουχισμού ψηλής τιμής. Από τότε φορούσε μαύρα φορέματα για πολύ καιρό, όσο ήταν ελεύθερη, όπως ήταν το έθιμο και η κουλτούρα της εποχής. Ποτέ δεν ξαναπαντρεύτηκε. Ήταν μια πολύ δυνατή και θαρραλέα γυναίκα που μεγάλωσε οκτώ ορφανά. Κάποια από τα παιδιά της έπρεπε να πάνε και να ζήσουν με συγγενείς ή σε θετά σπίτια. Παρόλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασε η οικογένεια, ποτέ δεν αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα χωράφια τους.
Μεγαλώνοντας ως μικρό αγόρι τη δεκαετία του '40 και '50, ήμουν ο ευνοούμενος της γιαγιάς μου. Έλεγε ότι της θύμιζα τον παππού μου στην εμφάνιση. Ποτέ δεν είχαμε φωτογραφίες του παππού μου για να ξέρουμε πως έμοιαζε. Όμως, κάθε φορά που περπατώ από το καφενείο του Κυπαρισσόνα μεταξύ του Καραβά και της Λαπήθου,, υπήρχε αυτός ο ηλικιωμένος που φορούσε βράκα. Κάθε φορά που με έβλεπε, ενθουσιαζόταν και φώναζε στους άλλους πελάτες δείχνοντας με και καλώντας με το παρατσούκλι του παππού μου. Έλεγε στους ανθρώπους ότι έμοιαζα ακριβώς όπως ο παππούς μου. Αυτός και ο παππούς ήταν στενοί φίλοι. Κολακευόμουν τόσο από την εισαγωγή του, όμως πάντοτε αναρωτιόμουν κάθε φορά που κοίταζα στον καθρέφτη αν ήμουν εγώ ή ο παππούς μου που δεν γνώρισα ποτέ και ευχόμουν να το είχα κάνει!
Στη φωτογραφία που σου στέλνω δίπλα από το σπίτι είναι ο θείος μου Αντώνιος (Tony) που ήταν ο μικρότερος αδελφός της μητέρας μου. Μετανάστευσε στην Αυστραλία στην αρχή της δεκαετίας του '50 και παντρεύτηκε μια Αυστραλιανή κοπέλα που μιλούσε αγγλικά. Αυτός και η μητέρα μου ήταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο όταν μεγάλωναν στη Λάπηθο. Έμειναν ορφανοί από πατέρα όταν η μητέρα μου ήταν 3 χρονών και αυτός 1. Υπήρχαν 6 ακόμα μεγαλύτερα αδέλφια. Η γιαγιά μου ποτέ δεν ξαναπαντρεύτηκε και τα κατάφερε, περνώντας δύσκολα οικονομικά, παρόλο που είχαν κάποιους ελαιώνες, αμυγδαλιές και κάποιες λεμονιές. Η μητέρα μου και κάποια από τα μικρότερα αδέλφια υιοθετήθηκαν από σπίτια συγγενών ή φίλων. Η ζωή ήταν δύσκολη για την οικογένεια.
Τη δεκαετία του '90 ο θείος μου Tony έκανε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο για να επισκεφτεί πολλούς από τους συγγενείς του που ζούσαν στις ΗΠΑ, τον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Κύπρο. Τον φιλοξενήσαμε και εμείς στο σπίτι μας στο Louisville, KY.
Ήξερα ότι το σπίτι αυτό κατεδαφίστηκε από δορυφορικές εικόνες του Google maps.
Πέρασα δύο βδομάδες με τη γιαγιά μου το καλοκαίρι του 1955. Πέθανε από καρδιακό επεισόδιο στα μέσα Δεκεμβρίου τον ίδιο χρόνο. Πάντοτε θα θυμούμαι με αγάπη εκείνες τις μέρες μαζί της…»

…συνεχίζεται…


Photos:
Η κυρία Αναστασία από τη Λάπηθο
Ο Tony, θείος του John, στο σπίτι στη Λάπηθο

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 24th of November 2019, Sunday. Similar series of articles were published in Turkish in the YENİDÜZEN newspaper on the 16th and 17th of October 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-1-14629yy.htm

http://www.yeniduzen.com/firindaki-cinayete-tanik-olan-evru-hanim-evimize-siginmisti-2-14633yy.htm

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

The tragic love story from Synchari and Hamit Mandrez…

The tragic love story from Synchari and Hamit Mandrez…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

One day, I receive a message from one of my Facebook friends… He writes:
"Sevgul, I have an interesting story...
A particular story, of the kind that turn into fable, has reached me from an online Turkish Cypriot friend. My direct relationship and interest in this story lie in the fact that the protagonist of this story comes from my native village, Synchari, located at the foot of Pentadactylos, just below the painted flag.
The story narrated to me by my Turkish Cypriot friend was passed on to him by his grandmother, Siddika Osman, born in 1924 at Hamit Mandrez.
Siddika's father was Osman Haci Mustafa. His father was Mustafa and father of Mustafa was Halim Musi. My estimation is that Halim Musi may have been born circa 1840 - 1850.
Halim Musi who lived in Hamit Mandrez, fell in love with the Greek Cypriot daughter of the priest of my village, Synchari. The villages were not very far apart and there was a road connecting both to Nicosia which ran through Hamit Mandrez. It was therefore natural and common that the residents of Synchari met with the residents of the Hamit Mandrez. Halim's love must have been great because one night he secretly went to Synchari and stole his beloved from her father, the village priest, and brought her back to his village, Hamit Mandrez.
Out of the bonding of Halim Musi and the priest's daughter, a son was born out of wedlock: Mustafa. The couple never married because the priest's daughter did not want to change her faith. At some point, she made the big decision to return to her village and secretly left Hamit Mandrez carrying her little son Mustafa, and found shelter at her father's house in Synchari. Halim tried to dissuade her, but she was adamant. One evening, Halim went to Synchari and secretly carried his little son Mustafa back to Hamit Mandrez. The daughter of the priest, Mustafa's mother, could not bear the separation from her son and died shortly afterwards.
Tradition has it that in the evenings when the northern wind was blowing one could hear the mourning of Mustafa's mother's descending from Synchari to Hamit Mandrez....
If there is someone who has heard this story or a story similar to that and has some more information to share please contact me. I would be delighted to know who this beautiful daughter of the Priest was, who the priest was and to complete the puzzle of a true story that touches upon legend."
I thank this friend for sharing this story and start investigating… I speak with various friends from Kaymakli-Hamit Mandrez area and find out that the story is true… In fact, one of them tells me that when the checkpoints opened in 2003, some members of the priest's family from Synchari in fact went to Hamit Mandrez, trying to find their relatives… He does not know if they managed to find anyone there since this is such an old story and people have been dispersed all over the place, it would be difficult or a big coincidence to find the family on a short visit, I gather…
I speak to the grandson of Mrs. Siddika Osman and he tells me that the story is true, as he heard it from his grandmother… He says that he told his Facebook friend from Synchari that the great grandmother of his grandmother was from Synchari… He says that his grandmother Siddika was the daughter of Osman, the son of Mustafa… Osman had got married to Ayshe from Kaymakli and when Siddika was two years old, she had passed away and that Siddika too had a tragic life…
Osman Hacı Mustafa would emigrate to Antalya in 1937 with four of his kids – he had seven kids… And he would eventually settle in Adana…
Siddika, when she left Cyprus with her father, was only 12 years old but she would remember every detail about her family and would relate stories about them to her grandson…
I would speak with others as well to find out the story of Mustafa…
Mustafa would marry Nimeti and would stay in Hamit Mandrez… He would have six kids…
The Musi family was a very big family and I find other readers to tell me about them… But I cannot find the "connection" between those living or who passed away and Mustafa… Though the Musi family is from Hamit Mandrez, traditionally, Hamit Mandrez people would take brides from Kaymakli… And some would marry in other villages…
One of them, Ibrahim Musi was the grandfather of Mehmedali Tremesheli… Tremesheli was one of the powerful members of the underground organisation TMT. He passed away but I call his sister and she tells me that Ibrahim Musi had a brother, Musa and Shefika and Alpay Durduran are related to him… I speak with Shefika and Alpay Durduran but they don't remember much since this is such an old story…
We do not know if Mustafa had any relationship with Ibrahim and Musa Musi…
What we know for sure is such stories are still a "taboo" in Cyprus – when you speak with people, they would tell you similar stories but refrain from being named or have any connection with such stories… Nationalism has stopped people from having freedom of expression and they cannot say what they know, openly… Nationalism has forced Cypriots to "choose their own side", this is such a big pressure that you would be outcast even within your own family if you dare to contradict this stance… Nationalism on both sides, feeding each other and getting fatter and fatter by each day, has nourished certain types of "national identities" and anyone who does not "fit" in these "boxes" would have to pay a dear price by being stigmatized by society and not being "accepted" as one from that community… Even the thought of such a prospect would create fear and worries, therefore stopping people from telling such stories…
But stories do get told orally and some, like the grandson of Mrs. Siddika told me that, yes, I can publish his family's story… I am grateful for that. Perhaps living abroad gives a certain kind of freedom to be able to speak of these…
And the youth nowadays are changing and not giving a damn about such things…
One recent example is our friend Orestis Agisilaou who got engaged with Latife Sakiner – A Greek Cypriot and a Turkish Cypriot getting engaged and sharing this all over the social media… Mixed couples of Turkish Cypriots and Greek Cypriots are multiplying which shows that the youth has a more open mind, not giving a damn to the "nationalisms" and the "taboos" that nationalisms have created on this land…
Recently one of the Turkish Cypriot youth leaders, Burak Berk Doluay got married with Greek Cypriot Chrissie and we attended the wedding reception… It was a unique experience, a bicommunal traditional group singing songs in Turkish and Greek, people dancing to the same tune and Burak and Chrissie smiling and shining among the multicultural crowd who came to share their happiness…
May our island be able to bring down "taboos" created by nationalisms of the two sides and may people do what they like, without fearing stigmatisation and harassment…
May we be able to lead normal lives without being pushed to "confront" each other across the barricades in our brains, may we be able to relax and be able to speak, without worries about this or that…
And if any of you, my dear readers, know anything about the tragic love story from Synchari and Hamit Mandrez, please drop me a line or give me a call on my CYTA mobile at 99 966518. Thank you…

9.11.2019

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 8th of December 2019, Sunday. Similar article in Turkish was published in the YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 12th and 13th of November 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/hamit-mandrez-sihari-arasinda-gecen-huzunlu-bir-ask-hikayesi-1-14763yy.htm

http://www.yeniduzen.com/hamit-mandrez-sihari-arasinda-gecen-huzunlu-bir-ask-hikayesi-2-14769yy.htm

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

Η τραγική ιστορία αγάπης από το Συγχαρί και τις Χαμίτ Μάντρες…

Η τραγική ιστορία αγάπης από το Συγχαρί και τις Χαμίτ Μάντρες…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Μια μέρα λαμβάνω ένα μήνυμα από ένα φίλο μου στο Facebook… Μου γράφει:
«Sevgul, έχω μια ενδιαφέρουσα ιστορία….
Μια ιδιαίτερη ιστορία, του τύπου που μετατρέπεται σε μύθο, έχει φτάσει σε μένα από ένα διαδικτυακό Τουρκοκύπριο φίλο. Η άμεση σχέση και ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία βρίσκονται στο γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας κατάγεται από το χωριό που γεννήθηκα, το Συγχαρί, που βρίσκεται στους πρόποδες του Πενταδακτύλου, ακριβώς κάτω από τη ζωγραφισμένη σημαία.
Η ιστορία που μου διηγήθηκε ο Τουρκοκύπριος φίλος μου μεταφέρθηκε σε αυτόν από τη γιαγιά του Siddika Osman που γεννήθηκε στις Χαμίτ Μάντρες το 1924.
Ο πατέρας της Siddika ήταν ο Osman Haci Mustafa. Ο πατέρας του ήταν ο Mustafa και ο πατέρας του Mustafa ήταν ο Halim Musi. Υπολογίζω ότι ο Halim Musi πρέπει να γεννήθηκε γύρω στο 1840-1850.
Ο Halim Musi που ζούσε στις Χαμίτ Μάντρες ερωτεύτηκε με την Ελληνοκύπρια κόρη του ιερέα του χωριού μου Συγχαρί. Τα χωριά ήταν κοντά το ένα στο άλλο και υπήρχε δρόμος που περνούσε μέσα από τις Χαμίτ Μάντρες και σύνδεε και τα δύο χωριά με τη Λευκωσία. Έτσι ήταν φυσικό και κοινό οι κάτοικοι του χωριού Συγχαρί να συναντιούνται με τους κάτοικους του χωριού Χαμίτ Μάντρες. Η αγάπη του Halim πρέπει να ήταν μεγάλη αφού μια νύκτα πήγε κρυφά στο Συγχαρί και έκλεψε την αγαπημένη του από τον πατέρα της, τον ιερέα του χωριού, και την έφερε πίσω στο χωριό του τις Χαμίτ Μάντρες.
Από το δεσμό του Halim Musi και της κόρης του ιερέα γεννήθηκε εξώγαμα ένας γιος: ο Mustafa. Το ζευγάρι δεν παντρεύτηκε ποτέ διότι η κόρη του ιερέα δεν ήθελε να αλλάξει την πίστη της. Σε κάποια φάση πήρε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στο χωριό της και έφυγε μυστικά από τις Χαμίτ Μάντρες μεταφέροντας το μικρό της γιο Mustafa και βρήκε καταφύγιο στο σπίτι του πατέρα της στο Συγχαρί. Ο Halim προσπάθησε να την αποτρέψει αλλά ήταν αμετάπειστη. Ένα βράδυ ο Halim πήγε στο Συγχαρί και μυστικά μετάφερε το μικρό του γιο Mustafa πίσω στις Χαμίτ Μάντρες. Η κόρη του ιερέα, η μητέρα του Mustafa, δεν άντεξε τον αποχωρισμό από το γιο της και πέθανε σύντομα μετά.
Η παράδοση λέει ότι τα βράδια όταν φυσούσε ο βόρειος αέρας ακουγόταν ο θρήνος της μητέρας του Mustafa να κατεβαίνει από το Συγχαρί στις Χαμίτ Μάντρες…
Αν υπάρχει κάποιος που άκουσε την ιστορία αυτή ή κάποια παρόμοια ιστορία και έχει περισσότερες πληροφορίες να μοιραστεί ας επικοινωνήσει μαζί μου. Θα χαιρόμουν να μάθω ποια ήταν αυτή η όμορφη κόρη του ιερέα, ποιος ήταν ο ιερέας και να συμπληρώσω το πάζλ μιας αληθινής ιστορίας που αγγίζει το μύθο.»
Ευχαριστώ το φίλο αυτό που μοιράστηκε την ιστορία αυτή και αρχίζω να ερευνώ… Μιλώ με διάφορους φίλους από την περιοχή Καϊμακλιού – Χαμίτ Μάντρες και μαθαίνω ότι η ιστορία είναι αληθινή… Κατ' ακρίβεια, ένας φίλος μου λέει ότι όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα το 2003, κάποια μέλη της οικογένειας του ιερέα από το Συγχαρί πήγαν στις Χαμίτ Μάντρες προσπαθώντας να βρουν τους συγγενείς τους… Δεν ξέρει αν κατάφεραν να βρουν κάποιο αφού αυτή είναι μια τόσο παλιά ιστορία και οι άνθρωποι διασκορπίστηκαν παντού, υποθέτω θα ήταν πολύ δύσκολο ή μεγάλη σύμπτωση να βρουν την οικογένεια σε μια σύντομη επίσκεψη…
Μιλώ με τον εγγονό της κυρίας Siddika Osman και μου λέει ότι η ιστορία είναι αληθινή, έτσι όπως την είχε ακούσει από την γιαγιά του… Λέει ότι είπε στο φίλο του από το Facebook από το Συγχαρί ότι η προγιαγιά της γιαγιάς του ήταν από το Συγχαρί… Λέει ότι η γιαγιά του Siddika ήταν η κόρη του Osman, γιου του Mustafa… Ο Osman είχε παντρευτεί την Ayshe από το Καϊμακλί και όταν η Siddika ήταν δύο χρονών, είχε πεθάνει και ότι και η Siddika είχε μια τραγική ζωή…
Ο Osman Hacı Mustafa μετανάστευσε στην Antalya το 1937 μαζί με τέσσερα από τα παιδιά του – είχε επτά παιδιά… Και τελικά εγκαταστάθηκε στα Adana…
Η Siddika όταν έφυγε από την Κύπρο με τον πατέρα της, ήταν μόλις 12 χρονών αλλά θυμάται κάθε λεπτομέρεια για την οικογένεια της και διηγούταν ιστορίες για αυτούς στον εγγονό της…
Μίλησα και με άλλους για να μάθω την ιστορία του Mustafa…
Ο Mustafa παντρεύτηκε τη Nimeti και έμειναν στις Χαμίτ Μάντρες… Είχαν έξι παιδιά…
Η οικογένεια Musi ήταν μια πολύ μεγάλη οικογένεια και βρίσκω άλλους αναγνώστες που μου λένε για αυτούς… Όμως δεν μπορώ να βρω τη «σχέση» μεταξύ αυτών που ζουν ή πέθαναν και του Mustafa… Παρόλο που η οικογένεια Musi ήταν από τις Χαμίτ Μάντρες, παραδοσιακά, οι άντρες από τις Χαμίτ Μάντρες έπαιρναν νύμφες από το Καϊμακλί… Και κάποιοι παντρεύονταν σε άλλα χωριά…
Ένας από αυτούς ο Ibrahim Musi ήταν ο παππούς του Mehmedali Tremesheli… Ο Tremesheli ήταν ένα από τα ισχυρά μέλη της υπόγειας οργάνωσης ΤΜΤ. Πέθανε αλλά τηλεφωνώ στην αδελφή του και μου λέει ότι ο Ibrahim Musi είχε ένα αδελφό, και ότι ο Musa έχει κάποια συγγένεια μαζί με τη Shefika και τον Alpay Durduran… Μιλώ με τη Shefika και τον Alpay Durduran αλλά δεν θυμούνται πολλά πράγματα αφού αυτή είναι μια πολύ παλιά ιστορία…
Δεν ξέρουμε αν ο Mustafa είχε οποιαδήποτε σχέση με τον Ibrahim και τον Musa Musi…
Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι τέτοιες ιστορίες είναι ακόμα «ταμπού» στην Κύπρο – όταν μιλάς με ανθρώπους, σου λένε παρόμοιες ιστορίες αλλά δεν θέλουν να αναφερθεί το όνομα τους ή να έχουν οποιαδήποτε σχέση με τέτοιες ιστορίες… Ο εθνικισμός έχει σταματήσει τους ανθρώπους από το να έχουν την ελευθερία της έκφρασης και δεν μπορούν να πουν ανοικτά αυτά που ξέρουν… Ο εθνικισμός έχει αναγκάσει τους Κύπριους να «διαλέξουν τη δική τους πλευρά», αυτή είναι μια μεγάλη πίεση που θα γινόσουν απόκληρος ακόμα και μέσα στη δική σου οικογένεια αν τολμούσες να σταθείς αντίθετος με αυτή τη στάση… Ο εθνικισμός και στις δύο πλευρές, θρέφει ο ένας τον άλλο και γίνεται όλο και πιο παχύς μέρα με τη μέρα, έχει θρέψει κάποιους τύπους «εθνικών ταυτοτήτων» και οποιοσδήποτε δεν «ανήκει» σε αυτά τα «κουτάκια» θα πρέπει να πληρώσει ακριβό τίμημα με το να στιγματιστεί από την κοινωνία και να μην είναι «αποδεκτός» ως άτομο από εκείνη την κοινότητα… Ακόμα και η σκέψη μιας τέτοιας προοπτικής δημιουργεί φόβο και ανησυχίες, και άρα σταματά τους ανθρώπους από το να διηγηθούν τέτοιες ιστορίες…
Όμως οι ιστορίες λέγονται προφορικά και κάποιοι, όπως ο εγγονός της κυρίας Siddika μου είπε ότι ναι, μπορώ να δημοσιεύσω την ιστορία της οικογένειας του… Είμαι ευγνώμων για αυτό. Ίσως το να ζεις στο εξωτερικό να σου δίνει ένα είδος ελευθερίας για να μπορείς να μιλάς για αυτά…
Και η νεολαία σήμερα αλλάζει και δεν τους νοιάζει για τέτοια πράγματα…
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι ο φίλος μας Ορέστης Αγησιλάου που αρραβωνιάστηκε με τη Latife Sakiner - ένας Ελληνοκύπριος και μια Τουρκοκύπρια αρραβωνιάστηκαν και το μοιράστηκαν παντού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Τα μεικτά ζευγάρια Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων πολλαπλασιάζονται, πράγμα που δείχνει ότι η νεολαία έχει πιο ανοικτό μυαλό, δεν τους νοιάζουν οι «εθνικισμοί» και τα «ταμπού» που δημιούργησαν οι εθνικισμοί σε αυτή τη γη…
Πρόσφατα ένας από τους ηγέτες νεολαίας των Τουρκοκυπρίων, ο Burak Berk Doluay, παντρεύτηκε με την Ελληνοκύπρια Χρυσή και παρευρεθήκαμε στη δεξίωση του γάμου τους… Ήταν μια μοναδική εμπειρία, ένα δικοινοτικό παραδοσιακό γκρουπ τραγουδούσε στα τουρκικά και τα ελληνικά, οι άνθρωποι χόρευαν στον ίδιο σκοπό και ο Burak και η Χρυσή χαμογελούσαν και έλαμπαν ανάμεσα στο πολυπολιτισμικό πλήθος που ήρθε για να μοιραστεί την ευτυχία τους…
Μακάρι το νησί μας να μπορέσει να καταρρίψει τα «ταμπού» που δημιουργήθηκαν από τους εθνικισμούς των δύο πλευρών και μακάρι οι άνθρωποι να κάνουν ότι θέλουν, χωρίς να φοβούνται το στιγματισμό και την παρενόχληση…
Μακάρι να μπορούμε να ζούμε φυσιολογικές ζωές χωρίς να μας πιέζουν να «έρθουμε αντιμέτωποι» ο ένας με τον άλλο πάνω από τα οδοφράγματα στα μυαλά μας, μακάρι να μπορούμε να χαλαρώσουμε και να μπορούμε να μιλήσουμε, χωρίς ανησυχίες για αυτό ή εκείνο…
Και αν οποιοσδήποτε από εσάς, αγαπητοί μου αναγνώστες, γνωρίζει οτιδήποτε για την τραγική ιστορία αγάπης από το Συγχαρί και τις Χαμίτ Μάντρες, σας παρακαλώ γράψτε μου ή τηλεφωνήστε μου στον αριθμό μου στη CYTA 99 966518. Σας ευχαριστώ…

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 8th of December 2019, Sunday. Similar article in Turkish was published in the YENİDÜZEN newspaper on my pages entitled "Cyprus: The Untold Stories" on the 12th and 13th of November 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/hamit-mandrez-sihari-arasinda-gecen-huzunlu-bir-ask-hikayesi-1-14763yy.htm

http://www.yeniduzen.com/hamit-mandrez-sihari-arasinda-gecen-huzunlu-bir-ask-hikayesi-2-14769yy.htm

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 25/11 - 30/11

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 18/11 - 24/11

Kaymakkin Weekly

This week at Kaymakkin: Ecopolis Screening: Woman at War

& Winter Night Kahvene

This week at Social Space Kaymakkin (Παρασκευή 20/12 20:00) Winter Night Kahvene https://www.facebook.com/events/856638384754977/ Τούτην τη Παρασκευή, ξεθάφκουμεν μουσικές που μέσε σκοτεινά μπαούλα. Ηλεκτρίζουμε την ατμόσφαιρα, πειραματιζούμαστε τζαι βάφουμεν τη νύχτα με μελωδίες τζαι ρυθμούς ούλλων των αποχρώσεων. Μπύρες, κοκτέιλς τζιαι ποτά σε τιμές αλληλεγγύης ******************************************** This Friday, we unbury music from dark chests. We electrify the atmosphere by experimenting and painting the night with melodies and rhythms of all shades. Beers, drinks and cocktails in soli-prices   (Πέμπτη 19/12 19:00) Ecopolis Screening: Woman at War https://www.facebook.com/events/1446791408802340/ The first Ecopolis Screening follows Halla, an environmental activist in her 40s who crusades against the local aluminium industry in Iceland. As her actions grow bolder, her life changes in the blink of an eye when she is finally granted permission to adopt a girl from the Ukraine. Vegan broccoli & potato soup will be available, as always with free donation! We will be opening at 19 hrs with the soup, and the screening will be starting at 19.30. Be on time!   About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2019 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Kaymakkin Weekly

This week at Kaymakkin: Εμπειρίες Αγώνα που την Βαρκελώνη

This week at Social Space Kaymakkin (Παρασκευή 13/12 19:00) Εμπειρίες Αγώνα που την Βαρκελώνη στο Καυμάκκιν https://www.facebook.com/events/478147673050369/ Ομιλία τζιαι συζήτηση που διοργανώνει το Δίκτυο Δράσης για την Στέγη και την Πόλη γυρώ που την εμπειρία του αγώνα ενάντια στις εξώσεις στην Βαρκελώνη. Εννά ακολουθήσει vegan δείπνο με ελεύθερη συνεισφορά για κάλυψη των μεταφορικών των θκυό ακτιβιστών που έρκουνται που την Ισπανία. ***************************************************** Μπροστά στην απειλή των εξώσεων που επιβάλει η δεξιά κυβέρνηση της Κύπρου, το Δίκτυο Δράσης για την Στέγη και την Πόλη–SOLIDARITY FOR ALL, προσκαλεί δυο κοινωνικούς ακτιβιστές από την Βαρκελώνη για να μοιραστούν τις εμπειρίες αγώνα και αλληλεγγύης στο πλαίσιο των αγώνων της συνοικίας της Ciutat Meridiana. Η Ciutat Meridiana, μια συνοικία της Βαρκελώνης που οικοδομήθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Φραγκικής Δικτατορίας, υπήρξε εξ αρχής μια γειτονιά εργατών που την χαρακτήριζε η έλλειψη βασικών δημόσιων υπηρεσιών και πόρων. Σήμερα, καταγράφεται ως η πιο φτωχή συνοικία της πόλης, όπου η πραγματικότητα των αλλεπάλληλων εξώσεων δημιουργεί, από την μια, συνθήκες ανθρωπιστικής ανάγκης, και από την άλλη, μια διαρκή συνοικιακή πάλη ενάντια στη βία των τραπεζών, καθώς επίσης, δομές αλληλεγγύης που καλύπτουν τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων που έχουν κτυπηθεί περισσότερο από την οικονομική κρίση. Η συνοικία της Ciutat Meridiana, μέσω της δημιουργίας δικτύων αλληλεγγύης και αγώνα, είναι ένα ζωντανό παράδειγμα αντίστασης στην νεοφιλελεύθερη επέλαση των αστών, οι οποίοι ιστορικά, φθείρουν τις πιο στοιχειώδεις συνθήκες ζωής και αξιοπρέπειας της κοινωνίας. Ο Fíli είναι αντιπρόσωπος της Asociación de Vecinos y Vecinas de Ciutat Meridiana (Ένωση Γειτόνων και Γειτονισσών της Ciutat Meridiana). Η μαρτυρία του προκύπτει μέσα από δεκαετίες αγώνα και αντίστασης ενάντια στην κοινωνική αδικία που υποφέρει ένας πληθυσμός που ξεπερνά τις δέκα χιλιάδες. Στις εμπειρίες του αντανακλάται η εμβληματική παράδοση της Βαρκελώνης στους οριζόντιους και αντί-ιεραρχικούς κοινωνικούς αγώνες. Ο Luís είναι κλινικός ψυχολόγος μέλος της Colectivo Sísifo (Συλλογικότητα Σίσυφος). Η Colectivo Sísifo δημιουργήθηκε από κλινικούς ψυχολόγους με συνείδηση του μεγέθους της ψυχολογικής οδύνης των πιο αδυνάμων. Από το 2014, η συλλογικότητα προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη σε ανθρώπους που βιώνουν την τραυματική διαδικασία της έξωσης. Η μαρτυρία του καταδεικνύει ότι το καλύτερο όπλο των καταπιεσμένων, είναι η αλληλεγγύη. Διοργάνωση: Δίκτυο Δράσης για την Στέγη και την Πόλη–SOLIDARITY FOR ALL About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2019 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Kaymakkin Weekly

This week at Kaymakkin: Rock, punk and hip hop night kahvene

& Vegan Kitchen & Ashtanga Yoga

This week at Social Space Kaymakkin (Παρασκευή 29/11 20:00) Kaymakkin kahvene: Rock, punk and hip hop night https://www.facebook.com/events/836153440174083/ Την Παρασκευή ακούμεν ροκ, πανκ τζιαι χιπ χοπ που την κυπριακή τζιαι ελληνική σκηνή Μπύρες τζιαι ποτά σε τιμές αλληλεγγύης ------------------------------------------------------------------------------------------ Join us this Friday for cypriot and greek rock, punk and hip hop music Beers and drinks in solidarity prices   (Saturday 30/11 14:00) Vegan Kitchen: Soups and stuff <3 https://www.facebook.com/events/630533974148977/ Tούτον το Σάββατο στο Καιμακκι μαιρεύκουν η Μυρτώ τζαι ο Γιώργος! Το μενού θα έχει: - Σούπα coconut - Ριζόσουπα [ψευδο-αυγολέμονι] - Βήγκαν ψητό - Σαλάτα με κινόα τζαι seaweed This Saturday, Myrto and Giorgos will be cooking at Kaymakkin! The enu includes: - Coconut soup - Rice soup (pseudo-egg and lemon soup) - Oven vegetables - Salad with quinoa and seaweed   (Παρασκευή 29/11 18:00) Ashtanga Yoga Seminar https://www.facebook.com/events/945503199117559/ Αυτό τον Οκτώβρη και Νοέμβρη η Άντρη Αντωνίου προσφέρει μαθήματα Ashtanga Vinyasa Yoga στον Κοινωνικό Χώρο Καιμακκιν κάθε Παρασκευή. Τα μαθήματα θα πραγματοποιηθούν στις: 04,11 & 18 Οκτωβρίου και 01, 08, 15, 22 & 29 Νοεμβρίου. This October and November, Andri Antoniou will be giving Ashtanga Vinyasa Yoga lessons every Friday at 18.00. The lessons will take place on the following Fridays: 04,11 & 18 of October and 01, 08, 15, 22 & 29 of November. H Ashtanga Vinyasa Yoga αποτελεί ένα δυναμικό είδος yoga, που εμφανίστηκε στο Mysore της Ινδίας το 1927, με «πατέρα» τον Shri K Pattabhi Jois. Κύριο της χαρακτηριστικό είναι ότι ενσωματώνει το σύστημα των Vinyasas, των συγχρονισμένων δηλαδή κινήσεων και αναπνοών. Η Ashtanga με τη δυναμική μορφή της, έχει το προτέρημα, όχι μόνο να βοηθά στην ευλυγισία, τη δύναμη και την ισορροπία, αλλά και να προσφέρει μια έντονη αερόβια άσκηση. Δίνει δηλαδή όλα τα εφόδια που χρειάζεται ένα σώμα για να είναι υγιές και γυμνασμένο. Επίσης πνευματικά ωφελήματα που μπορεί να προσφέρει είναι βέβαια η ηρεμία και η καταπολέμηση του άγχους. Στο Kaymakκιν θα διδάσκεται η Πρώτη Σειρά της Ashtanga, η επονομαζόμενη Yoga Chikitsa, που σημαίνει Θεραπευτική Yoga.»   About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2019 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Εργατική Δημοκρατία

International solidarity against the threat of war

Εργατική Δημοκρατία

Savaş tehdidine karşı uluslararası dayanışma

Εργατική Δημοκρατία

Διεθνιστική αλληλεγγύη ενάντια στην πολεμική απειλή

KISA

Παραβίαση του κανονισμού της ΕΕ η απόφαση του Υπουργικού για τον κώδικα της πράσινης γραμμής

Το Υπουργικό  Συμβούλιο  στις 27.11.2019, αποφάσισε να προχωρήσει χωρίς καμία διαβούλευση είτε με εμπλεκόμενους φορείς στην Κύπρο είτε με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση / Επιτροπή (ΕΕ) στην τροποποίηση  του Κώδικα για την εφαρμογή του Κανονισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (866/2004/ΕΚ) για την Πράσινη Γραμμή. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή: 

• Εισάγονται έλεγχοι για όλους τους διερχόμενους (περιλαμβανομένων και των Κυπρίων πολιτών που μέχρι σήμερα δεν ελέγχονταν)
• Απαγορεύεται η διέλευση ανηλίκων που δεν συνοδεύονται από γονείς εκτός εάν έχουν εξουσιοδοτήσεις από τους γονείς τους ,
• Απαγορεύεται η διέλευση όλων των Υπηκόων Τρίτων χωρών (ΥΤΧ)  με προσωρινή άδεια διαμονής εκτός από μέλη οικογένειας κυπρίων και ευρωπαίων πολιτών καθώς και κατόχων άδειας επί μακρόν διαμενόντων)
• Επιτρέπεται η διέλευση σε άτομα για ανθρωπιστικούς λόγους, λόγους υγείας κ.λ.π
• Επίσης το Υπουργικό αποφάσισε να προωθήσει νομοσχέδια στη Βουλή για επιβολή διοικητικών προστίμων (χρηματικών ποσών) για όσους χρησιμοποιούν τα λιμάνια και αεροδρόμια στις μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση περιοχές χωρίς να έχει διευκρινίσει κατά όσον θα επιβάλλονται σε όλους ή μόνο σε ΥΤΧ. 

Η ΚΙΣΑ  εκτιμά ότι η κυβέρνηση όφειλε να ενημερώσει τόσο την κυπριακή κοινωνία όσο και την ΕΕ για τις προτιθέμενες αλλαγές στο Κώδικα εφαρμογής του κανονισμού της πράσινης γραμμής. Δεν είναι τυχαίο που η ΕΕ ήδη έχει εκφράσει την ανάγκη έγκρισης των όποιων τροποποιήσεων.

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι η απόφαση περιορισμού ή και απαγόρευσης της διέλευσης των νόμιμα διαμενόντων μεταναστών μέσω της πράσινης γραμμής συνιστά απαγορευμένη διάκριση και δεν επιτρέπεται από τον ίδιο το Κανονισμό της Ε.Ε. και ως εκ τούτου υπάρχει άμεση παραβίαση του ίδιου του Κανονισμού.

Από νομικής πλευράς η κυβέρνηση έχει δικαίωμα να επιβάλει καθολικούς ελέγχους εξακρίβωσης της ταυτότητας προσώπων που διέρχονται της γραμμής.  Αφού όμως αποφάσισε μετά από 15 χρόνια να εφαρμόσει πιστά τον Κανονισμό, θα έπρεπε να το πράξει μετά από τη δημιουργία των  απαραίτητων δομών και την ανάλογη αύξηση προσωπικού στα σημεία διέλευσης  ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη διακίνηση των διερχόμενων προσώπων. Η άμεση εφαρμογή των πιο πάνω ελέγχων χωρίς τη δημιουργία όλων των πιο πάνω, συνιστά δυσανάλογους περιορισμούς και προσκόμματα στην ελεύθερη διακίνηση προσώπων από τη γραμμή.  

Η ΚΙΣΑ καταδικάζει επίσης την προσπάθεια της κυβέρνησης να συνδέσει παραπλανητικά και λαϊκίστικα τις αλλαγές με την διαχείριση της αύξησης των αιτήσεων ασύλου, την άτυπη μετανάστευση και την ασφάλεια για σκοπούς εντυπωσιασμού και εσωτερικής κατανάλωσης αφού σύμφωνα με το σημείο 2 (δ) της απόφασης «υπήκοοι  τρίτων χωρών …δεν επιτρέπεται να διέρχονται τη γραμμή … εκτός εάν αιτηθούν άσυλο». Τα προτεινόμενα μέτρα που η κυβέρνηση συνέδεσε  με τις αυξημένες προσφυγικές ροές προς την Κύπρο, λόγω των πολέμων που συνεχίζουν να επικρατούν στην περιοχή, αντικειμενικά δεν μπορούν να επιφέρουν τα επιδιωκόμενα από την Κυβέρνηση αποτελέσματα (μείωση προσφυγικών ροών), αφού κανένας δεν μπορεί να περιορίσει το δικαίωμα ασύλου το οποίο αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα σύμφωνα με τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε.

Η κυβέρνηση αντί να ζητήσει την αρωγή της ΕΕ για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις σοβαρές πιέσεις που δέχεται σήμερα το σύστημα ασύλου και η υποδοχή αιτητών ασύλου στη Κύπρο θα σπαταλήσει ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους στους ελέγχους της γραμμής και ταλαιπωρία των νόμιμα διαμενόντων μεταναστών και κυπρίων στα οδοφράγματα.

Η ΚΙΣΑ εκτιμά ότι η νέα πρακτική εμπεριέχει σημαντικούς κινδύνους ιδίως στο Κυπριακό αφού από την μια δυσκολεύει την επικοινωνία και επαφή μεταξύ των ελεγχόμενων και μη ελεγχόμενων από την κυβέρνηση περιοχών και από την άλλη προσδίδει στη πράσινη γραμμή χαρακτήρα σκληρού εξωτερικού συνόρου, οδηγώντας σε εμβάθυνση της διαίρεσης της χώρας μας, τη στιγμή που στόχος του Κανονισμού είναι η διευκόλυνση της διακίνησης προσώπων και της συνεργασίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Τέλος η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι η συμπερίληψη του Υπουργείου Άμυνας στην Υπουργική Επιτροπή  για τη μετανάστευση και το άσυλο, επισημοποιεί την πολιτική της ‘ασφαλειοποίησης’ (securitisation) της μετανάστευσης και του ασύλου μια πολιτική η οποία έχει συμβάλει σημαντικά στην υπόθαλψη του ρατσισμού και την αύξηση ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων στην Ευρώπη.    

Η ΚΙΣΑ προτίθεται σε συνεργασία και με άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, να κινηθεί με κάθε νόμιμο τρόπο, περιλαμβανόμενης και της υποβολής έκθεσης/καταγγελίας σε Ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς και φορείς κατά των νέων αυτών μέτρων.  

Διοικητικό Συμβούλιο  

Kaymakkin Weekly

This week at Kaymakkin: Post-Punk Kahvene

& Ashtanga Yoga

This week at Social Space Kaymakkin (Παρασκευή 15/11 20:30) Post-Punk Kahvene Τούντην Παρασκευή ακούμε post-punk. Κοπιάστε! Μπύρες, κοκτέιλς τζιαι ποτά σε τιμές αλληλεγγύης.   (Παρασκευή 15/11 18:00) Ashtanga Yoga Seminar Αυτό τον Οκτώβρη και Νοέμβρη η Άντρη Αντωνίου προσφέρει μαθήματα Ashtanga Vinyasa Yoga στον Κοινωνικό Χώρο Καιμακκιν κάθε Παρασκευή. Τα μαθήματα θα πραγματοποιηθούν στις: 04,11 & 18 Οκτωβρίου και 01, 08, 15, 22 & 29 Νοεμβρίου. This October and November, Andri Antoniou will be giving Ashtanga Vinyasa Yoga lessons every Friday at 18.00. The lessons will take place on the following Fridays: 04,11 & 18 of October and 01, 08, 15, 22 & 29 of November. H Ashtanga Vinyasa Yoga αποτελεί ένα δυναμικό είδος yoga, που εμφανίστηκε στο Mysore της Ινδίας το 1927, με «πατέρα» τον Shri K Pattabhi Jois. Κύριο της χαρακτηριστικό είναι ότι ενσωματώνει το σύστημα των Vinyasas, των συγχρονισμένων δηλαδή κινήσεων και αναπνοών. Η Ashtanga με τη δυναμική μορφή της, έχει το προτέρημα, όχι μόνο να βοηθά στην ευλυγισία, τη δύναμη και την ισορροπία, αλλά και να προσφέρει μια έντονη αερόβια άσκηση. Δίνει δηλαδή όλα τα εφόδια που χρειάζεται ένα σώμα για να είναι υγιές και γυμνασμένο. Επίσης πνευματικά ωφελήματα που μπορεί να προσφέρει είναι βέβαια η ηρεμία και η καταπολέμηση του άγχους. Στο Kaymakκιν θα διδάσκεται η Πρώτη Σειρά της Ashtanga, η επονομαζόμενη Yoga Chikitsa, που σημαίνει Θεραπευτική Yoga.»   About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2019 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

The story of new shoes in boxes in a field in Latsia…

The story of new shoes in boxes in a field in Latsia…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Tel: 99 966518

I receive an important message from one of my Greek Cypriot readers that might shed some light on one or more `missing` Turkish Cypriots from 1964 I believe… He writes:
`Dear Sevgul,
Let me tell you a story that I have heard of from my father's family many years ago.
Around 1964-1965, one morning in the village of Latsia (south of Nicosia – now it is a whole town attached to Nicosia), my uncle (who was around 23-24 years old at the time) was going on his tractor to plough his family's fields. He was a farmer. Suddenly, he saw some boxes of new shoes dispersed in the fields, possibly very near the main road of Limassol-Nicosia (those days there was no highway. The road was passing through Latsia). Initially, he didn't know what these shoes where, so he took them and brought some of them home and gave to his sisters (they were women's shoes).
As it was found out later, the shoes belonged to a Turkish Cypriot (who was a shoemaker). He was an innocent man who was killed by Greek Cypriots who were revenging the killing of Stavros Venizelos, a young family-man from Latsia who was killed by Turkish Cypriot extremists in his shop near Ermou street in Nicosia. As I said, the Turkish Cypriot man was innocent. He was only unlucky because he happened to be passing from Latsia.
Some versions of the story say that my uncle's tractor uncovered the body of the Turkish Cypriot shoemaker, who had been buried in a hurry by his killers, barely covered in dirt. Then, when this happened, other people from Latsia went and collected the body and buried it somewhere else in an unknown location. I also heard versions that the Turkish Cypriot was with his wife. I am not sure if this is true, or this was another incident.
My uncle passed away in 2000, so did my father in 2013. Some other family members are still alive, such as my aunt (my uncle's wife), another uncle (my father's younger brother, etc).
But first of all, are you aware of such incident of a missing Turkish Cypriot who was a shoemaker and disappeared on his way to Nicosia or on his way out of Nicosia? Has this incident/mystery ever been solved?
I assure you that none of my family members were ever involved in such incidents. Quite the contrary, they always condemned these incidents. I remember my father always saying: "Yes, the killing of Stavros Venizelos was tragic, but why did they have to kill an innocent man who had nothing to do with anything?"
I look forward to hearing from you soon."
After a little while, he sends me another message and says:
"I just called my other uncle (his brother). He said the body was found un-buried in the field near the road from Geri to Latsia. Then other people from Latsia went with a digger and buried it in another location. Another incident that my uncle told me was about a bus which was stopped by some Greek Cypriots. The bus was possibly coming from the Kochati (Kotsiatis) area. They took a few and killed them in the area of Macheras & Lythrodontas.
I will try to find more info from older people in Latsia. I reside in Latsia. I will see what I can do.`
There were two pairs of Turkish Cypriots "missing", travelling with new shoes amongst other things at the back of their vehicle…
One of these was Mustafa Osman Akay and he was travelling from Nicosia to Famagusta together with an old man called Mustafa Salih Karamano. He had loaded various goods in the van driven by Mustafa with number plate Y834. Among the things they had loaded was bottles of Coca Cola and some new shoes to be sold or delivered in Famagusta…
Mustafa was from Sinda and in Nicosia we had this famous "bakkalis", Mesut Bakkal who was his uncle.
The Morris van in fact had belonged to Mesut Bakkal and his son Mustafa remembers going from Nicosia to Sinda, all the kids in the van… He also remembers the day Mustafa Osman Akay would "disappear" with Karamano…
When Mesut got a new truck, he had given this car to his cousin to distribute goods from Mesut Bakkal to Famagusta bakkalis… So Mustafa Osman Akay was a distributor of his uncle…
He was taking stuff and distributing in Famagusta… That day, he had loaded some stuff, as well as shoes...
Mesut's son Mustafa was barely 7 or 8 years old then and he remembers that day… He says that his mother tried to stop Mustafa Osman Akay from leaving, telling him not to go, that the roads were not so safe in those days… Mustafa Osman Akay would tell her that ok, he won't go but he had some business to finish and he would leave the Camels' Inn with the car…
He and Karamano would disappear with the car on 29 April 1964.
There were rumours that a van had shoes and the van was found abandoned outside Palekythro and that the villagers took the shoes... That some people from Kythrea had killed them… I do not know if this is true or not… There are so many stories about "missing" persons that it is like a labyrinth where you try to find your way and make sense of what had actually happened.
Back in those days, Mustafa remembers that his father Mesut Bakkal would desperately seek his cousin… He would hear that his car had been seen in Palekythro, that the goods and the shoes in the car were dispersed in a field and he would run there to speak with some Greek Cypriots from Palekythro… This would happen a few years later… According to Mustafa, his father would recognize his car… Just the body of the car that was being used somewhere in Palekythro as a shed and inside this makeshift shed, some wireless equipment being used by some Greek Cypriots…
His friends from Palekythro would tell him to go away and not to ask any more questions…
Years later, the son of the "missing" Mustafa Osman Akay, Mesut Akay would go and find some people from Palekythro and they would tell him that they remembered the boxes of shoes and the Coca Cola and the car – that the old man Karamano had been executed in Palekythro but Mustafa Osman Akay had been taken to Tseri to be "questioned"…
In 2008, one of my kind-hearted Greek Cypriot readers would show me a possible burial site in Tseri… And we would show this place to the officials of the Cyprus Missing Persons' Committee – upon digging, they would find the remains of Mustafa Osman Akay… But not Mustafa Salih Karamano… Karamano is still "missing"… He had been 65 years old at that time…
When I write this information to my reader who has written to me, he would tell me this:
"Keep in mind that those days, Palekythro was not so far from Geri and Latsia. There was no dividing line. But this doesn't mean anything of course…"
The other pair of Turkish Cypriots "missing" with the shoes were also travelling from Nicosia to Famagusta… They too would disappear on the way from Nicosia to Famagusta on the 17th of April 1964. They were Kerim Mustafa and Turgut Mehmet…
Turgut had been a young man of 21, married with a daughter of two years old and his wife Serpil was pregnant with their second child… He had a doner shop and when his brother who was settled in Famagusta asked him to bring him some shoes from a shoemaker called Munur whose shop was just across the house of Turgut in Arabahmet, Nicosia, he and his wife had loaded four or five pairs of children's shoes in the front of the truck… She too, was supposed to go with them but because she was four months' pregnant, her husband asked her to stay…
They would travel in a truck and they would "disappear" on the 17th of April 1964 – that is around the same time…
The number plate of the truck was TCB355...
So what my reader from Latsia is talking about could be either Karamano or these two "missing" Turkish Cypriots I guess, since I did not hear of any other case with the shoes...
Kerim Mustafa was actually from Vasilia and he used to work as a truck driver between Nicosia and Famagusta… According to rumours, he had been arrested at Aglandjia on the day he had gone "missing" together with Turgut Mehmet…
When Kerim went "missing" he had four children and he was only 26 years old… And Turgut was actually from Aredhiou and his father Mehmet Ibrahim Demiray, tried desperately to find his son…
First he would go to the Vice President of the Republic of Cyprus, Dr. Kuchuk's Office and demand that they find his "missing" son… Dr. Kuchuk while Mehmet Ibrahim Demiray was there would give the mission to Major Macey to find out the fate of Kerim and Turgut… After a while Major Macey would tell the father of Turgut that Kerim and Turgut had been kept at the Athalassa police station and that the Greek Cypriot police would soon set them free to go back to Famagusta… Macey would also say that he himself, actually met them there.
But when his son Turgut would not come back, a few months later, Mehmet Ibrahim Demiray would go to Omorphita to ask for help from one of his friends there called Bardakkis Mavro… After a year, he would also go to the Presidential Palace to the President of the Republic of Cyprus, Archbishop Makarios… He would meet the secretary of Makarios, Zindillis… Zindillis would tell him that "there was nothing they could do!"
When I was investigating these ten years ago, that is back in 2009 I had spoken with the son of Kerim Mustafa, Ilker Beshok… He had been eight and a half years old when his father had gone "missing" – he remembers hearing on the radio that his father had been arrested together with someone with him and were taken to the Athalassa police station…
When I call him after ten years, his daughter answers the phone and tells me that Ilker Beshok, the son of Kerim has passed away two and a half years ago… I feel shocked and very sad… Waiting for his father's remains to be found for more than half a century, the Cyprus Missing Persons' Committee could not deliver and he passed away without knowing what happened to his father, without getting back his remains…
What can be more painful than this for the relatives of "missing persons"?
I thank my Greek Cypriot reader from Latsia who has given me detailed information and I will continue my investigations on this… If you know something or heard something that you think might help, you can call me with or without your name on my CYTA mobile number at 99 966518. Thank you…
And I ask the officials of the CMP to evaluate all of this…

28.9.2019

Photos:
1. Turgut Mehmet
2. Mustafa Salih Karamano
3. Mustafa Osman Akay
4. Kerim Mustafa

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 27th of October 2019, Sunday. A series of similar articles were published in the YENİDUZEN newspaper on the 28th of September 2019 and the 2nd of October 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/bazi-kibrisliturkler-ermu-yakinlarinda-latcali-stavros-venizelosu-oldurunce-bazi-lat-14551yy.htm

http://www.yeniduzen.com/turgut-mehmet-kunduraci-degil-donerciydi-14569yy.htm

Yeraltı Notları, Sevgul Uludag's blog on hamamboculeri.org

Η ιστορία των καινούργιων παπουτσιών σε κουτιά σε ένα χωράφι στα Λατσιά…

Η ιστορία των καινούργιων παπουτσιών σε κουτιά σε ένα χωράφι στα Λατσιά…

Sevgul Uludag

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99 966518

Λαμβάνω ένα σημαντικό μήνυμα από ένα Ελληνοκύπριο αναγνώστη μου που μπορεί να ρίξει κάποιο φως στην περίπτωση ενός ή περισσοτέρων «αγνοουμένων» Τουρκοκυπρίων, πιστεύω από το 1964… Γράφει:
«Αγαπητή Sevgul,
Επέτρεψε μου να σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει από την οικογένεια του πατέρα μου πριν από πολλά χρόνια.
Γύρω στο 1964-65, ένα πρωί στο χωριό Λατσιά (νότια της Λευκωσίας – τώρα είναι ολόκληρη κωμόπολη ενωμένη με τη Λευκωσία), ο θείος μου (που ήταν τότε 23-24 χρονών) πήγαινε με το τρακτέρ του για να οργώσει τα χωράφια της οικογένειας του. Ήταν αγρότης. Ξαφνικά είδε κάποια κουτιά με καινούργια παπούτσια σκορπισμένα στα χωράφια, πιθανόν πολύ κοντά στον κύριο δρόμο Λεμεσού-Λευκωσίας (εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε αυτοκινητόδρομος. Ο δρόμος περνούσε μέσα από τα Λατσιά). Αρχικά δεν ήξερε τι ήταν αυτά τα παπούτσια, έτσι τα πήρε και έφερε ορισμένα στο σπίτι και τα έδωσε στις αδελφές του (ήταν γυναικεία παπούτσια).
Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, τα παπούτσια ανήκαν σε ένα Τουρκοκύπριο (ήταν υποδηματοποιός). Ήταν ένας αθώος άντρας που σκοτώθηκε από Ελληνοκύπριους που έπαιρναν εκδίκηση για τη δολοφονία του Σταύρου Βενιζέλου, ενός νεαρού οικογενειάρχη από τα Λατσιά, ο οποίος σκοτώθηκε στο κατάστημα του κοντά στην οδό Ερμού στη Λευκωσία από Τουρκοκύπριους εξτρεμιστές. Όπως ανέφερα, ο Τουρκοκύπριος άντρας ήταν αθώος. Ήταν απλά άτυχος διότι περνούσε από τα Λατσιά.
Κάποιες εκδοχές της ιστορίας λένε ότι το τρακτέρ του θείου μου αποκάλυψε το σώμα του Τουρκοκύπριου υποδηματοποιού, που ήταν θαμμένο βιαστικά από τους δολοφόνους του, ελάχιστα σκεπασμένο με χώμα. Τότε, όταν συνέβη αυτό, άλλα άτομα από τα Λατσιά πήγαν και μάζεψαν το σώμα και το έθαψαν κάπου αλλού, σε άγνωστη τοποθεσία. Επίσης άκουσα εκδοχές ότι ο Τουρκοκύπριος ήταν με τη γυναίκα του. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι αλήθεια ή αν ήταν άλλο συμβάν.
Ο θείος μου πέθανε το 2000 και ο πατέρας μου το 2013. Κάποια άλλα μέλη της οικογένειας ζούνε ακόμα, όπως η θεία μου (η γυναίκα του θείου μου), ένας άλλος θείος (ο μικρός αδελφός του πατέρα μου, κτλ.).
Όμως πρώτα απ΄ όλα, μήπως γνωρίζεις για ένα τέτοιο περιστατικό ενός αγνοούμενου Τουρκοκύπριου που ήταν υποδηματοποιός και εξαφανίστηκε καθοδόν προς ή από τη Λευκωσία; Έχει επιλυθεί αυτό το περιστατικό/μυστήριο;
Σε διαβεβαιώνω ότι κανένα άτομο από την οικογένεια μου δεν ήταν ποτέ αναμεμειγμένο σε τέτοια περιστατικά. Αντιθέτως πάντοτε καταδίκαζαν αυτά τα περιστατικά. Θυμούμαι τον πατέρα μου να λέει πάντα «Ναι, η δολοφονία του Σταύρου Βενιζέλου ήταν τραγική, αλλά γιατί έπρεπε να σκοτώσουν ένα αθώο άντρα που δεν είχε καμιά σχέση με οτιδήποτε;»
Αναμένω την απάντηση σου σύντομα.»
Μετά από λίγο, μου στέλνει ένα άλλο μήνυμα και λέει;
«Μόλις τηλεφώνησα στον άλλο θείο μου (τον αδελφό του). Λέει ότι το σώμα βρέθηκε άταφο στο χωράφι κοντά στο δρόμο από το Γέρι προς τα Λατσιά. Τότε, άλλα άτομα από τα Λατσιά πήγαν με ένα εκσκαφέα και το έθαψαν σε άλλη τοποθεσία. Ένα άλλο περιστατικό που μου ανάφερε ο θείος μου ήταν για ένα λεωφορείο που το είχαν σταματήσει κάποιοι Ελληνοκύπριοι. Το λεωφορείο πιθανόν ερχόταν από την περιοχή Κοτσιάτη. Πήραν μερικούς και τους σκότωσαν στην περιοχή Μαχαιρά και Λυθροδόντα.
Θα προσπαθήσω να βρω περισσότερες πληροφορίες από ηλικιωμένους στα Λατσιά. Κατοικώ στα Λατσιά. Θα δω τι μπορώ να κάνω.»
Υπήρχαν δύο ζεύγη Τουρκοκυπρίων «αγνοουμένων» που ταξίδευαν μεταφέροντας καινούργια παπούτσια ανάμεσα σε άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου τους…
Ο ένας από αυτούς ήταν ο Mustafa Osman Akay και ταξίδευε από τη Λευκωσία προς την Αμμόχωστο μαζί με ένα ηλικιωμένο άντρα, τον Mustafa Salih Karamano. Είχε φορτώσει διάφορα αγαθά στο βαν με αριθμούς εγγραφής Y834 που οδηγούσε ο Mustafa. Ανάμεσα στα πράγματα που είχαν φορτώσει ήταν μπουκάλια με Coca Cola και κάποια καινούργια παπούτσια που θα πωλούνταν ή παραδίδονταν στην Αμμόχωστο…
Ο Mustafa ήταν από τη Σίντα και στη Λευκωσία υπήρχε ο διάσημος μπακάλης ο Mesut Bakkal που ήταν ο θείος του.
Το Morris βαν ανήκε στον Mesut Bakkal και ο γιος του Mustafa θυμάται να πηγαίνει από τη Λευκωσία στη Σίντα μαζί με όλα τα παιδιά στο βαν… Επίσης θυμάται τη μέρα που ο Mustafa Osman Akay «εξαφανίστηκε» μαζί με τον Karamano…
Όταν ο Mesut πήρε καινούργιο φορτηγό, είχε δώσει αυτό το αυτοκίνητο στον εξάδελφο του για να διανέμει προϊόντα στους μπακάληδες στην Αμμόχωστο από το Mesut Bakkal… Εκείνη τη μέρα, είχε φορτώσει κάποια πράγματα, όπως επίσης και παπούτσια…
Ο Mustafa, ο γιος του Mesut ήταν τότε μόλις 7 ή 8 χρονών και θυμάται εκείνη τη μέρα… Λέει ότι η μητέρα του προσπάθησε να σταματήσει τον Mustafa Osman Akay από το να φύγει, λέγοντας του να μην πάει, ότι οι δρόμοι δεν ήταν ασφαλείς εκείνες τις μέρες… Ο Mustafa Osman Akay της είπε εντάξει, δεν θα πάει αλλά είχε να τελειώσει κάποιες δουλειές και θα έφευγε από το χάνι των Καμηλάρηδων με το αυτοκίνητο…
Αυτός και ο Karamano εξαφανίστηκαν με το αυτοκίνητο στις 29 Απριλίου 1964.
Υπήρχαν φήμες ότι ένα βαν μετέφερε παπούτσια και το βαν βρέθηκε εγκαταλελειμμένο έξω από το Παλαίκυθρο και ότι οι χωριανοί πήραν τα παπούτσια… Ότι κάποιοι άνθρωποι από την Κυθρέα τους είχαν σκοτώσει… Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι… Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες για «αγνοούμενους» που είναι σαν λαβύρινθος όπου προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου και να καταλάβεις τι πραγματικά συνέβη.
Ο Mustafa θυμάται ότι ο πατέρας του Mesut Bakkal αναζητούσε απεγνωσμένα τον ξάδελφο του εκείνο τον καιρό… Άκουσε ότι το αυτοκίνητο του θεάθηκε στο Παλαίκυθρο, ότι τα αγαθά και τα παπούτσια μέσα στο αυτοκίνητο διασκορπίστηκαν σε ένα χωράφι και έτρεξε εκεί για να μιλήσει με κάποιους Ελληνοκύπριους από το Παλαίκυθρο… Αυτό έγινε μερικά χρόνια μετά… Σύμφωνα με το Mustafa ο πατέρας του αναγνώρισε το αυτοκίνητο του… Το αμάξωμα του αυτοκινήτου χρησιμοποιείτο κάπου στο Παλαίκυθρο ως αποθήκη και μέσα σε αυτή την πρόχειρη αποθήκη κάποιος ασύρματος εξοπλισμός χρησιμοποιείτο από κάποιους Ελληνοκύπριους…
Οι φίλοι του από το Παλαίκυθρο του είπαν να φύγει και να μην κάνει άλλες ερωτήσεις…
Μετά από χρόνια, ο Mesut Akay, γιος του «αγνοούμενου» Mustafa Osman Akay, πήγε και βρήκε κάποιους ανθρώπους από το Παλαίκυθρο και του είπαν ότι θυμούνται τα κουτιά με παπούτσια και τα μπουκάλια Coca Cola και το αυτοκίνητο – ότι ο ηλικιωμένος άντρας Karamano είχε εκτελεστεί στο Παλαίκυθρο, αλλά ο Mustafa Osman Akay μεταφέρθηκε στο Τσέρι για να «ανακριθεί»…
Το 2008 ένας από τους καλόκαρδους Ελληνοκύπριους αναγνώστες μου μου έδειξε ένα πιθανό τόπο ταφής στο Τσέρι… Και δείξαμε το μέρος αυτό στους λειτουργούς της Κυπριακής Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων – όταν έσκαψαν βρήκαν τα οστά του Mustafa Osman Akay… Όχι όμως του Mustafa Salih Karamano… Ο Karamano είναι ακόμα «αγνοούμενος»… Ήταν τότε 65 χρονών…
Όταν γράφω τις πληροφορίες αυτές στον αναγνώστη μου που μου είχε γράψει, μου λέει τα ακόλουθα:
«Λάβετε υπόψη ότι εκείνο τον καιρό το Παλαίκυθρο δεν ήταν τόσο μακριά από το Γέρι και τα Λατσιά. Δεν υπήρχε διαχωριστική γραμμή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε φυσικά…»
Το άλλο ζεύγος Τουρκοκυπρίων «αγνοουμένων» με παπούτσια επίσης ταξίδευαν από τη Λευκωσία στην Αμμόχωστο… Και αυτοί εξαφανίστηκαν καθοδόν από τη Λευκωσία στην Αμμόχωστο στις 17 Απριλίου 1964. Ήταν οι Kerim Mustafa και Turgut Mehmet…
Ο Turgut ήταν ένας νεαρός άντρας 21 χρονών, παντρεμένος με μια κόρη δύο χρονών και η γυναίκα του Serpil ήταν έγκυος με το δεύτερο τους παιδί… Είχε μαγαζί και έφτιαχνε γύρο και όταν ο αδελφός του που ήταν εγκατεστημένος στην Αμμόχωστο του ζήτησε να του φέρει μερικά παπούτσια από ένα υποδηματοποιό που ονομαζόταν Munur και του οποίου το κατάστημα ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Turgut στο Arabahmet στη Λευκωσία, αυτός και η γυναίκα του φόρτωσαν τέσσερα ή πέντε ζευγάρια παιδικών παπουτσιών στο μπροστινό μέρος του φορτηγού… Θα πήγαινε και αυτή μαζί τους, αλλά επειδή ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος ο σύζυγος της της ζήτησε να μείνει…
Ταξίδεψαν με ένα φορτηγό και «εξαφανίστηκαν» στις 17 Απριλίου 1964 – δηλαδή περίπου τον ίδιο καιρό…
Ο αριθμός εγγραφής του φορτηγού ήταν TCB355…
Έτσι αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο αναγνώστης μου από τα Λατσιά, υποθέτω ότι μπορεί να είναι είτε ο Karamano, είτε αυτοί οι δύο «αγνοούμενοι» Τουρκοκύπριοι, αφού δεν άκουσα για άλλη περίπτωση με παπούτσια…
Ο Kerim Mustafa ήταν από τη Βασίλεια και εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού μεταξύ Λευκωσίας και Αμμοχώστου… Σύμφωνα με φήμες, είχε συλληφθεί στην Αγλαντζιά τη μέρα που έγινε «αγνοούμενος» μαζί με τον Turgut Mehmet…
Όταν ο Kerim έγινε «αγνοούμενος» είχε τέσσερα παιδιά και ήταν μόλις 26 χρονών… Και ο Turgut ήταν από την Αρεδιού και ο πατέρας του Mehmet Ibrahim Demiray προσπάθησε απεγνωσμένα να βρει το γιο του…
Πρώτα πήγε στο γραφείο του Αντιπροέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δρ. Kuchuk και ζήτησε να βρουν τον «αγνοούμενο» γιο του… Ο Δρ. Kuchuk στην παρουσία του Mehmet Ibrahim Demiray έδωσε αποστολή στον Ταγματάρχη Macey να μάθει για την τύχη των Kerim και Turgut… Μετά από λίγο ο Ταγματάρχης Macey είπε στον πατέρα του Turgut ότι ο Kerim και o Turgut κρατούνταν στον αστυνομικό σταθμό Αθαλάσσας και ότι η Ελληνοκυπριακή Αστυνομία θα τους άφηνε ελεύθερους σύντομα για να επιστρέψουν στην Αμμόχωστο… Ο Macey επίσης είπε ότι τους είχε συναντήσει εκεί ο ίδιος.
Όμως όταν ο γιος του Turgut δεν επέστρεψε, μετά από μερικούς μήνες, ο Mehmet Ibrahim Demiray πήγε στην Ομορφίτα και ζήτησε βοήθεια από ένα φίλο του εκεί που ονομαζόταν Bardakkis Mavro… Μετά από ένα χρόνο πήγε επίσης στο Προεδρικό στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο… Συνάντησε τον γραμματέα του Μακαρίου Ζηντίλη… Ο Ζηντίλης του είπε ότι «δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα!»
Όταν τα ερευνούσα αυτά πριν από δέκα χρόνια, δηλαδή το 2009, είχα μιλήσει με τον Ilker Beshok, γιο του Kerim Mustafa… Ήταν οκτώμιση χρονών όταν ο πατέρας του έγινε «αγνοούμενος» - θυμάται ότι άκουσε στο ραδιόφωνο ότι ο πατέρας του είχε συλληφθεί μαζί με κάποιο μαζί του και τους πήραν στον αστυνομικό σταθμό Αθαλάσσας…
Όταν του τηλεφωνώ μετά από δέκα χρόνια, η κόρη του απαντά το τηλέφωνο και μου λέει ότι ο Ilker Beshok, γιος του Kerim πέθανε πριν από δυόμιση χρόνια… Είμαι συγκλονισμένη και πολύ θλιμμένη… Περίμενε να βρεθούν τα οστά του πατέρα του για περισσότερο από μισό αιώνα και η Κυπριακή Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων δεν μπορούσε να παραδώσει και πέθανε χωρίς να ξέρει τι συνέβη στον πατέρα του, χωρίς να πάρει πίσω τα οστά του…
Τι μπορεί να είναι πιο οδυνηρό από αυτό για τους συγγενείς των «αγνοουμένων»;
Ευχαριστώ τον Ελληνοκύπριο αναγνώστη μου από τα Λατσιά που μου έδωσε λεπτομερείς πληροφορίες και θα συνεχίσω τις σχετικές έρευνες μου… Αν γνωρίζετε κάτι ή αν ακούσατε κάτι που νομίζετε ότι μπορεί να βοηθήσει, τηλεφωνήστε μου επώνυμα ή ανώνυμα στο τηλέφωνο μου της CYTA 99 966518. Σας ευχαριστώ…
Και ζητώ από τους λειτουργούς της ΔΕΑ να τα αξιολογήσουν όλα αυτά…

Photos:
1. Turgut Mehmet
2. Mustafa Salih Karamano
3. Mustafa Osman Akay
4. Kerim Mustafa

(*) Article published in the POLITIS newspaper on the 27th of October 2019, Sunday. A series of similar articles were published in the YENİDUZEN newspaper on the 28th of September 2019 and the 2nd of October 2019 and here are the links:

http://www.yeniduzen.com/bazi-kibrisliturkler-ermu-yakinlarinda-latcali-stavros-venizelosu-oldurunce-bazi-lat-14551yy.htm

http://www.yeniduzen.com/turgut-mehmet-kunduraci-degil-donerciydi-14569yy.htm

Kaymakkin Weekly

This week at Kaymakkin: ¡Hola σε θυμίζουν!

& Vegan collective kitchen & Ashtanga Yoga & anti-speciesm event

This week at Social Space Kaymakkin (Παρασκευή 08/10 20:00) ¡Hola σε θυμίζουν! Καφενές της Παρακευής με ισπανόφωνα ακούσματα που την Ιβηρική ως την Αμερική. Εκτός που τα συνηθισμένα μας, εννα έσιει τζιαι βερμουτ. Kafeta del viernes con cancioces de la Ibero-América. Habrá bebidas en precios solitarios y preparamos vermouth para esta noche. νος βέμος     (Saturday 09/10 14:00) Vegan collective kitchen w/ 269life: pumpkin soup & more!   This week we will prepare together with 269life Animal Liberation Cyprus: Pumpkin soup Vegetable & shitake mushroom stir-fry Rice Green Salad Halva After food stay around for some short screenings, presentations and discussions on anti-speciecism and activism. Main event for the after-food activities: https://www.facebook.com/events/536132063818736/ Your contributions keep kaymakkin alive! ******************************************************************* Τούντη βδομάδα εννα ετοιμάσουμε μαζί με το 269life Animal Liberation Cyprus: Κολοκυθόσουπα Stir-fry Λαχανικών τζιαι shitake μανιταριων Ρύζι Πράσινη Σαλάτα Χαλβά Μείνετε μετά το φαϊ για συντομες προβολες, παρουσιασεις τζιαι συζητησεις για τον αντι-σπισισμό τζιαι τον ακτιβισμό. Event: https://www.facebook.com/events/536132063818736 Οι εισφορές σας κρατούν το καϋμάκκιν ζωντανό!   (Saturday 09/10 16:00) Γιορτάζουμε τη Ζωή! Παλεύουμε για τη Ζωή! To 269life Animal Liberation Cyprus, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Βιγκανισμού, σας προσκαλεί σε αντισπισιστική εκδήλωση-ενημέρωση στο Social Space Kaymakkin. Μαζί με τα παιδιά της κοινότητας θα ετοιμάσουμε βίγκαν φαγητό για όλους. ( https://facebook.com/events/566235397518534/?ti=icl ). Θα ακολουθήσει παρουσίαση από το κίνημά μας και η εκδήλωση θα κλείσει με ανοιχτή συζήτηση. Σας περιμένουμε! Celebrating Life! Fighting for Life! 269life Animal Liberation Cyprus, ispired by World Vegan Day, invites you to an anti-speciesm event at Social Space Kaymakkin. We will be preparing food, with Kaymakkin community for everyone to enjoy ( https://facebook.com/events/566235397518534/?ti=icl ). A presentation by our members will take place followed by an open discussion. See you all there!   (Παρασκευή 08/10 18:00) Ashtanga Yoga Seminar Αυτό τον Οκτώβρη και Νοέμβρη η Άντρη Αντωνίου προσφέρει μαθήματα Ashtanga Vinyasa Yoga στον Κοινωνικό Χώρο Καιμακκιν κάθε Παρασκευή. Τα μαθήματα θα πραγματοποιηθούν στις: 04,11 & 18 Οκτωβρίου και 01, 08, 15, 22 & 29 Νοεμβρίου. This October and November, Andri Antoniou will be giving Ashtanga Vinyasa Yoga lessons every Friday at 18.00. The lessons will take place on the following Fridays: 04,11 & 18 of October and 01, 08, 15, 22 & 29 of November. H Ashtanga Vinyasa Yoga αποτελεί ένα δυναμικό είδος yoga, που εμφανίστηκε στο Mysore της Ινδίας το 1927, με «πατέρα» τον Shri K Pattabhi Jois. Κύριο της χαρακτηριστικό είναι ότι ενσωματώνει το σύστημα των Vinyasas, των συγχρονισμένων δηλαδή κινήσεων και αναπνοών. Η Ashtanga με τη δυναμική μορφή της, έχει το προτέρημα, όχι μόνο να βοηθά στην ευλυγισία, τη δύναμη και την ισορροπία, αλλά και να προσφέρει μια έντονη αερόβια άσκηση. Δίνει δηλαδή όλα τα εφόδια που χρειάζεται ένα σώμα για να είναι υγιές και γυμνασμένο. Επίσης πνευματικά ωφελήματα που μπορεί να προσφέρει είναι βέβαια η ηρεμία και η καταπολέμηση του άγχους. Στο Kaymakκιν θα διδάσκεται η Πρώτη Σειρά της Ashtanga, η επονομαζόμενη Yoga Chikitsa, που σημαίνει Θεραπευτική Yoga.»   About Kaymakkin Η συμμετοχή σας τζαι οι εισφορές σας κρατούν το Kaymakkin ανοιχτό! Kaymakκιν, located in the old neighbourhood of Kaymakli*, is an attempt to create a common space, open to individuals and groups aiming for political, social, and cultural intervention. It is the outcome of the realisation of the need for a space where we can spread and exchange ideas, form networks and interact in Nicosia. It is a self-managed space, and its operation relies on self-organisation and collective action. Kaymakκιν is managed by an assembly of individuals and collectives through direct democratic and horizontal organisational structures and consensus decision-making processes. Against the dominant rationale of hierarchy and the exercise of power “from above”, against capitalism and neoliberalism, we organize outside a commercial framework and the logic of profit. read more... Address: Archiepiskopou Makariou III No. 127, Kaimakli Kaymakκιν address is 127, Archiepiskopou Makariou III Avenue, in the old neighbourhood of Kaimakli, southern Nicosia. It’s situated on the corner of Makariou III Avenue and Vasileos Pavlou Street, around 50 metres after Platanos Café, and before the Saint Barbara Church Square. It can be reached via car, or the City Bus 148. It’s a 10 minute bicycle ride from the Walled Town of Nicosia, or alternatively a 30 minute walk. Copyright © 2019 Kaymakkin Social Center, All rights reserved. Want to change how you receive these emails? You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Εργατική Δημοκρατία

Απόν αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

Archive Regarding Fascist, Racist, Xenophobic and Migrant/Refugee Exploitation in the Republic ...

Archive Regarding Fascist, Racist, Xenophobic and Migrant/Refugee Exploitation in the Republic of Cyprus (1993-2019 - 6th Edition)