The workers of Turkey, Greece and Cyprus have nothing to gain by the latest escalation of the dispute in the Mediterranean over Exclusive Economic Zones. On the contrary, we all have much to lose if this becomes a military confrontation.

The promises of our ruling classes that exploration for oil and natural gas in the sea will bring prosperity are false. It only brings super profits for the energy multinationals like Exxon, Total and ENI, it worsens the contribution of fossil fuels to climate change and it exacerbates the rivalries between imperialist and local powers in the area.

These rivalries are reactionary on all sides. The attempts by our governments to present their actions as “defense of the homeland” are not true and this is shown very clearly by the fact that the Erdogan and Mitsotakis governments are supporting different forces fighting in Libya. Bengazi is not part of a Greek “homeland”, Tripoli is not part of a Turkish “homeland”.

A just solution will not come through the mediation of NATO, the EU or the UN. These international organizations are not “independent brokers” of peace and justice, they are agents of imperialist intervention by military, economic and diplomatic means. This has been proved time and again in every country in the region, from Syria to Yemen and from Afghanistan to the Atlantic ocean, including Cyprus.

The alternative to such “mediation” is not preparation for war. We oppose the attempts by opposition parties to outdo the governments in nationalist rhetoric and an escalation in the arms race. Such policies create openings for the far right and the fascists to grow. It is unacceptable for sections of the left to demand the imposition of sanctions by the EU, to threaten with more frigates in the Aegean or around Cyprus, or to support the repression of the Kurdish people.

The only guarantee for peace and justice is the escalation of workers struggles. We draw inspiration from the global wave of revolts from Chile to Lebanon and from Sudan to France. We raise immediate demands for:

• An end to all imperialist interventions in the region. Greece and Turkey out of NATO, shut down all military bases (Incirlik, Souda, Akrotiri) in Cyprus, Greece and Turkey.

• An end to explorations and drilling for oil and gas in the Mediterranean. Fossil fuels should stay at the bottom of the sea.

• An end to the arms race. Stop spending for fighter planes, frigates or missiles whether from the West or Russia.

• Open the borders for refugees. The people who flee war and hunger are welcome. Asylum and shelter for all. End the policies of “fortress Europe”, end the anti-migrant agreements of the EU with Libya and Turkey that humiliate migrants and consider them as an element of blackmailing.

• Turkish and Greek workers in Cyprus have the right to decide the future of their island without outside interventions.

The workers in Greece, Turkey and Cyprus have a rich tradition of fighting against the sacrifices imposed on them by the long drawn out crisis of capitalism. Building the movements for the demands against austerity and exploitation alongside our internationalist demands can create a powerful force for a better future. Our organizations are committed to the revolutionary tradition of opposing imperialist war and to the fight for international socialism. We urge all peace-loving people to join in this common effort.

Socialist Workers Party – Greece (SEK – Sosialistiko Ergatiko Komma)

Revolutionary Socialist Workers Party – Turkey (DSİP – Devrimci Sosyalist İşçi Partisi)

Workers Solidarity – Cyprus (Ergatiki Dimokratia)

Türkiyeli, Yunanistanlı ve Kıbrıslı işçilerin son günlerde Akdeniz’de Özel Ekonomik Bölgeler üzerine yaşanan gerginliğin artmasından hiçbir çıkarı yok. Tersine, eğer bu gerginlik bir askeri çatışmaya dönüşürse hepimizin kaybedeceği çok şey var.

Egemen sınıflarımızın, denizde petrol ve doğalgaz arama çalışmalarının zenginlik getireceği vaatleri doğru değil. Bu çalışmalar sadece Exxon, Total ve ENI gibi çokuluslu enerji şirketlerinin süper karlar elde etmelerini sağlayacak, fosil yakıtların iklim değişikliğini daha olumsuz şekilde etkilemesine neden olacak ve bölgede emperyalist ve yerel güçler arasında yaşanan rekabeti alevlendirecek.

Bu rekabetin bütün tarafları gerici. Hükümetlerimizin, eylemlerini ‘anavatanın savunulması’ olarak sunma girişimlerinin doğru olmadığını, Erdoğan ve Mitsotakis hükümetlerinin Libya’da birbirleriyle savaşan farklı grupları desteklemeleri açıkça kanıtlıyor. Bingazi, Yunanistan ‘anavatanın’ ve Trablus da Türkiye ‘anavatanının’ bir parçası değil.

Adil bir çözümü sağlayacak olan NATO’nun, AB’nin ya da BM’in aracılığı değil. Bu uluslararası örgütler, bağımsız barış ve adalet aracıları değil, askeri, ekonomik ve diplomatik araçlar yoluyla emperyalist müdahalelerde bulunan kurumlar. Bu, bölgede Suriye’den Yemen’e ve Afganistan’dan Atlantik Okyanusu’na ve Kıbrıs’a kadar her yerde defalarca kanıtlandı.

Ancak böyle bir “aracılığın” alternatifi savaş hazırlığı değil. Muhalefet partilerinin, hükümetlerden daha fazla milliyetçi söylem kullanma girişimlerine ve silahlanma yarışına karşıyız. Bu tür politikalar, aşırı sağa açılım yapma fırsatı sağlıyor ve faşistlerin büyümesine neden oluyor. Solun çeşitli fraksiyonlarının, AB’den yaptırım uygulamasını talep etmesi ya da Ege ya da Kıbrıs çevresine daha çok fırkateyn yerleştirme tehdidinde bulunması ya da Kürt halkına baskı uygulanmasını desteklemesi de kabul edilemez.

Barış ve adaletin tek garantisi işçi mücadelesinin yükselmesi. Bizler, Şili’den Lübnan’a ve Sudan’dan Fransa’ya kadar küresel ayaklanma dalgasından ilham alıyoruz. Acilen şunları talep ediyoruz:

• Bölgedeki emperyalist müdahalelere derhal son verilmelidir. Yunanistan ve Türkiye NATO’dan ayrılmalıdır, Kıbrıs, Yunanistan ve Türkiyedeki bütün askeri üslerini (İncirlik, Souda, Akrotiri) kapatmalıdır.

• Akdeniz’de petrol ve gaz arama ve çıkarma çalışmalarına derhal son verilmelidir. Fosil yakıtlar denizen derinliklerinde kalmaya devam etmelidir.

• Silah yarışına son verilmelidir. Batı’dan ya da Rusya’dan savaş uçağı, fırkateyn ya da füze alarak yapılan harcamalara son verilmelidir.

• Sınırlar mültecilere açılmalıdır. Savaştan ve açlıktan kaçan insanlar hoşgeldiler. Herkese koruma ve barınak sağlanmalıdır. Avrupa’yı bir kaleye çevirme politikalarına ve AB'nin Libya ve Türkiye ile yaptığı ve göçmenleri şantaj öğesi olareak gören ve aşağılayan göçmen karşıtı anlaşmalara son!

• Kıbrıs’taki Türk ve Yunan işçiler, dışarıdan bir müdahale olmadan kendi adalarının geleceğine kendileri karar verme hakkına sahiptir.

Yunanistan, Kıbrıs ve Türkiye işçileri, kapitalizmin uzun süreli krizi nedeniyle kendilerine dayatılan fedakarlıklara karşı mücadele etme konusunda zengin bir deneyime sahipler. Uluslararası taleplerimizin yanı sıra kemer sıkma politikalarına ve sömürüye karşı talepler etrafında hareketler inşa etmek daha iyi bir gelecek için güçlü bir etki yaratabilir. Örgütlerimiz, emperyalist savaşa karşı çıkma ve uluslararası sosyalizm için mücadele etme devrimci geleneğine bağlıdır. Bizler, barış yanlısı herkesi bu ortak mücadeleye katılmaya çağırıyoruz.

Devrimci Sosyalist İşçi Partisi (DSİP), Türkiye

Sosyalist İşçi Partisi (SEK), Yunanistan

İşçİ Demokrasİsİ, Kibris

Οι εργάτες στην Τουρκία, την Ελλάδα και την Κύπρο δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τη νέα κλιμάκωση της διαμάχης στη Μεσόγειο για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες. Αντίθετα, έχουν πολλά να χάσουν αν η διαμάχη εξελιχθεί σε στρατιωτική αναμέτρηση.

Οι υποσχέσεις που μοιράζουν οι άρχουσες τάξεις ότι οι έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα φέρουν ευημερία είναι ψεύτικες. Το μόνο που φέρνουν είναι υπερκέρδη για τις πολυεθνικές της ενέργειας όπως οι Exxon, Total και ENI, ενώ χειροτερεύουν την επίδραση των ορυκτών καυσίμων στην κλιματική αλλαγή και οξύνουν τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και τις τοπικές δυνάμεις της περιοχής.

Αυτοί οι ανταγωνισμοί είναι αντιδραστικοί από όλες τις πλευρές. Οι απόπειρες των κυβερνήσεων να εμφανίσουν τις δράσεις τους ως «υπεράσπιση της πατρίδας» δεν είναι αληθινές και αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις Ερντογάν και Μητσοτάκη στηρίζουν αντίπαλες δυνάμεις που πολεμούν στη Λιβύη: η Βεγγάζη δεν είναι τμήμα κάποιας ελληνικής πατρίδας, η Τρίπολη της Λιβύης δεν είναι τμήμα κάποιας τουρκικής πατρίδας.

Μια δίκαιη λύση δεν πρόκειται να έρθει μέσα από μεσολάβηση του ΝΑΤΟ, της ΕΕ ή του ΟΗΕ. Αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί δεν είναι «ανεξάρτητοι μεσολαβητές» υπέρ της ειρήνης και της δικαιοσύνης, είναι φορείς ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με στρατιωτικά, οικονομικά και διπλωματικά μέσα. Αυτό έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά σε κάθε χώρα της περιοχής, από τη Συρία ως την Υεμένη και από το Αφγανιστάν μέχρι τον Ατλαντικό περνώντας και από την Κύπρο.

Η εναλλακτική λύση απέναντι σε τέτοιες «μεσολαβητικές προσπάθειες» δεν είναι οι πολεμικές προετοιμασίες. Είμαστε αντίθετοι στις απόπειρες κομμάτων της αντιπολίτευσης να υπερκεράσουν τις κυβερνήσεις σε εθνικιστική ρητορική και σε κλιμάκωση των εξοπλισμών. Τέτοιες πολιτικές δημιουργούν ανοίγματα για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς και των φασιστών. Είναι απαράδεκτο τμήματα της Αριστεράς να απαιτούν την επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ, να απειλούν με περισσότερες φρεγάτες στο Αιγαίο ή γύρω από την Κύπρο ή να στηρίζουν την καταστολή των Κούρδων.

Η μόνη εγγύηση για ειρήνη και δικαιοσύνη είναι η κλιμάκωση των εργατικών αγώνων. Αντλούμε έμπνευση από το παγκόσμιο κύμα εξεγέρσεων, από τη Χιλή μέχρι τον Λίβανο και από το Σουδάν μέχρι τη Γαλλία. Προβάλλουμε άμεσα αιτήματα για:

• Τερματισμό όλων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή. Έξω η Ελλάδα και η Τουρκία από το ΝΑΤΟ, να κλείσουν όλες οι στρατιωτικές βάσεις (Ιντσιρλίκ, Σούδα, Ακρωτήρι) στην Κύπρο, την Ελλάδα και την Τουρκία.

• Τερματισμό των ερευνών και των εξορύξεων για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη Μεσόγειο. Τα ορυκτά καύσιμα πρέπει να μείνουν στο βυθό της θάλασσας.

• Τερματισμό του αγώνα δρόμου των εξοπλισμών. Όχι δαπάνες για μαχητικά αεροπλάνα, φρεγάτες ή πυραύλους είτε από τη Δύση είτε από τη Ρωσία.

• Ανοίξτε τα σύνορα για τους πρόσφυγες. Οι άνθρωποι που τρέχουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την πείνα είναι καλοδεχούμενοι. Άσυλο και στέγη για όλους. Τέλος στις πολιτικές της «Ευρώπης-φρούριο», τέλος στις αντιμεταναστευτικές συμφωνίες της ΕΕ με την Τουρκία και τη Λιβύη που εξευτελίζουν τους μετανάστες και τους μετατρέπουν σε πιόνια για εκβιασμούς.

• ΟΙ τουρκοκύπριοι και ελληνοκύπριοι εργάτες στην Κύπρο έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν το μέλλον του νησιού τους χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις.

Οι εργάτες στην Ελλάδα, στην Τουρκία και την Κύπρο έχουν πλούσια παράδοση αγώνων ενάντια στις θυσίες που τους έχει επιβάλει η μακρόσυρτη κρίση του καπιταλισμού. Χτίζοντας τα κινήματα για τις διεκδικήσεις ενάντια στη λιτότητα και την εκμετάλλευση ταυτόχρονα με τα διεθνιστικά αιτήματά μας μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πανίσχυρη δύναμη για ένα καλύτερο μέλλον. Οι οργανώσεις μας δεσμεύονται από την επαναστατική παράδοση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και υπέρ της πάλης για διεθνή σοσιαλισμό. Καλούμε όλους τους φίλους της ειρήνης να βαδίσουμε μαζί σε αυτή την κοινή προσπάθεια.

Εργατική Δημοκρατία (Κύπρος)

DSIP (Τουρκία)

ΣΕΚ (Ελλάδα)

«Δέστε αυτούς τους «προνομιούχους» της ΑΗΚ της CYTA που έχουν το «θράσος» να ζητούν να διατηρήσουν τα ταμεία Υγείας τους». «Έχουν το ΓΕΣΥ όπως όλοι μας και θέλουν και άλλο ΓΕΣΥ». Αυτά ακούμε καθημερινά να λένε ξεδιάντροπα οι της ΟΕΒ και του ΚΕΒΕ και να τα επαναλαμβάνουν σαν τα παπαγαλάκια ορισμένοι δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ.

Ποιοι είναι στην πραγματικότητα αυτοί οι «προνομιούχοι»; Είναι αυτοί που εργάζονται στα ύψη, στις κολόνες ή στα υπόγεια σε φρεάτια μέσα σε υγρασίες ή ψηλές θερμοκρασίες. Είναι αυτοί που τρέχουν να αποκαταστήσουν βλάβες μέσα σε δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες, όπου όλοι μας το μόνο που λέμε είναι πότε θα έρθει το ηλεκτρικό ή το ίντερνετ. Είναι αυτοί που στα 50 - 55 τους έχουν το προνόμιο να πάσχουν από δισκοπάθειες, κοίλες, αρθρίτιδες, φλεβίτιδες και ένα ποσοστό που εργάζονταν σε σταθμούς έχουν χάσει ένα μέρος της ακοής τους. Γι’ αυτό και στους οργανισμούς αυτούς τους βγάζουν πρόωρα σε σύνταξη. Αφού τους ξεζουμίσουν καλά – καλά παίρνουν νέους σαν έκτακτους με 980 ευρώ, και χωρίς ωφελήματα πια, αφού με πρόσχημα την εξίσωση με τον ιδιωτικό τομέα κατάφεραν και τα έκοψαν όλα.

Στα ταμεία υγείας σε αυτούς τους οργανισμούς υπάρχει μια εισφορά του εργοδότη γύρω στο 5% με 6%. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της πίεσης- επιμονής της κυβέρνησης και των εργοδοτών να μη παραχωρήσουν γενικές μισθολογικές αυξήσεις στα πλαίσια των συλλογικών συμβάσεων . Έτσι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για να καταφέρουν να περάσουν κάθε φορά την Συλλογική Σύμβαση από τις συνελεύσεις, αντάλλασαν τις μισθολογικές αυξήσεις, με αύξηση της εισφοράς της εργοδοσίας στο Ταμείο Υγείας παρουσιάζοντας το σαν επιτυχία για να έχουμε επιτέλους «δωρεάν» περίθαλψη. Πράγμα που ποτέ δεν είχαμε. Αυτά τα λεφτά λοιπόν είναι λεφτά των εργαζομένων. Αν δεν συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά τα ταμεία υγείας ο μόνος ωφελημένος θα είναι η εργοδοσία. Ο φορολογούμενος δεν θα κερδίσει τίποτα, ούτε μείωση των φορολογιών θα υπάρξει, ούτε μείωση των τιμών στα τιμολόγια του ρεύματος ή του τηλεφώνου. Στην ουσία η εργοδοσία θα γλιτώσει πάνω από τα μισά που εισφέρει τώρα. Αντίθετα οι εργαζόμενοι θα χάσουν ένα σημαντικό ποσό που έχει προέλθει από παροχές έναντι των αυξήσεων που δεν πήραν εδώ και χρόνια. Επιπλέον κάθε εργαζόμενος σε αυτούς τους οργανισμούς θα πληρώνει από το Ιούλιο του 2020 επιπλέον 2,65% του μισθού του..

Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι σήμερα που ισχύει το ταμείο Υγείας και έχουν και πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη μέσω του ΓΕΣΥ, μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων στους οργανισμούς αυτούς πληρώνει κάθε μήνα 30 και 50 ευρώ σαν υπερβάσεις του ταμείου Υγείας η ζημιά για τους εργαζόμενους είναι ακόμη πιο μεγάλη. Οι υπερβάσεις στα έξοδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης προέκυψαν επειδή είχαν τόσα προβλήματα υγείας που αναγκάστηκαν να ξεπεράσουν το όριο που κάλυπτε ο εργοδότης.

Αυτά μάλιστα την ώρα που το ΓΕΣΥ είναι κουτσουρεμένο και δεν καλύπτει οδοντιατρικά οφθαλμολογικά, δεν καλύπτει συγκεκριμένα φάρμακα και κάποιες εξετάσεις ούτε παρέχει την δυνατότητα για προληπτική ιατρική, ενώ υπάρχουν κλινικές με ένα ειδικό γιατρό και άλλοι κλάδοι με πολλές ελλείψεις σε ειδικούς γιατρούς.

Διαίρει και βασίλευε

Αυτή η διάσπαση σε «προνομιούχους» εργαζόμενους και μη δεν είναι νέα. Χρονολογείται από παλιά. Στόχο έχει να αποδυναμώσει τους μαζικούς και δυνατούς κλάδους των εργαζομένων ώστε από την μια να καταφέρει να πάρει πίσω τα όποια ωφελήματα μπορεί, όπως το κουτσούρεμα της ΑΤΑ, την κατάργηση των ταμείων προνοίας, την κατάργηση των προσαυξήσεων ή να εφαρμόσουν ελαστικά ωράρια κλπ. Και από την άλλη να σταματήσουν να αποτελούν το «κακό» παράδειγμα για τους κλάδους του ιδιωτικού τομέα, με το επιχείρημα πως «αν οι εργαζόμενοι του δημόσιου της ΑΗΚ και της CYTA που είναι τόσο μαζικοί και δυνατοί δεν πήραν αυξήσεις πώς θέλετε να πάρετε εσείς ενός μικρού απομονωμένου κλάδου.

Στην πραγματικότητα αυτή η διάσπαση χτυπά όλους τους εργαζόμενους αλλά κύρια αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Η εξίσωση προς τα κάτω, δηλαδή στα χαμηλά μεροκάματα και ωφελήματα τους μόνους που ωφελεί είναι τους εργοδότες . Οι περικοπές στους εργαζόμενους του δημόσιου δεν μετατρέπονται ούτε σε μείωση των φορολογιών, ούτε σε καλύτερες υπηρεσίες, ούτε σε κοινωνικές παροχές, ούτε φυσικά οδηγούν σε αύξηση των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Αντίθετα ανοίγουν τον δρόμο στους εργοδότες για μεγαλύτερες περικοπές στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που είναι πολύ πιο αδύνατοι.

Αυτή η διάσπαση εξυπηρετεί ακόμη ένα σκοπό. Είναι μέρος του σχεδίου της κυβέρνησης και των εργοδοτών για να περάσουν τις ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων οργανισμών όπως η ΑΗΚ και η CYTA στους κερδοσκόπους της αγοράς. Με τις περικοπές και τις μειώσεις ωφελημάτων και μισθών καταφέρνουν να παρουσιάζουν κέρδη και πλεονάσματα ώστε αυτοί οι οργανισμοί να είναι ελκυστικοί στόχοι για τους «επενδυτές» και με όσο γίνεται λιγότερες υποχρεώσεις. Θέλουν να τους ξεπουλήσουν και αυτούς στους ημέτερους όπως έκαναν με το λιμάνι Λεμεσού και με τις Κυπριακές Αερογραμμές, και όλοι είδαμε ότι ούτε τα εισιτήρια έγιναν πιο φθηνά ούτε οι υπηρεσίες βελτιώθηκαν. Αντίθετα αυξήθηκαν και οι τιμές των εισιτηρίων και τα προβλήματα όπως φάνηκε με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις που έκλεισαν το λιμάνι Λεμεσού.

Οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ προχώρησαν σε δίωρη στάση εργασίας και δέχτηκαν τα πυρά των εργοδοτών και της Κυβέρνησης. Δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους. Παλεύουν για όλους μας, υπερασπίζονται τις δημόσιες υπηρεσίες, τα εργατικά δικαιώματα και διεκδικούν πλήρη ιατροφαρμακευτική φροντίδα, Θα πρέπει να σταθούμε όλοι στο πλάι τους. Θα πρέπει όμως και οι ίδιοι να συντονίσουν την δράση τους με τους εργαζόμενους στην CYTA και άλλους ημικρατικούς που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και να γενικεύσουν τα αιτήματα τους για ένα πραγματικό ΓΕΣΥ που να παρέχει ΠΛΗΡΗ και ΔΩΡΕΑΝ ιατρική περίθαλψη και φροντίδα για κάθε εργαζόμενο.

Νίκος Αγιομαμίτης
Πρόωρα αφυπηρετήσας «προνομιούχος» της CYTA που πληρώνει κάθε μήνα για υπέρβαση του ταμείου υγείας.

Dinos Agiomamitis speech at the conference "The Left and the Cyprus Issue 2019"

Many supporters of a solution to the Cyprus problem through a negotiated and agreed settlement believed that Anastasiadis who led the Yes platform in the 2004 referendum would be the one to succeed. Especially after the election of Akıncı who was also a staunch supporter of this perspective.

Unfortunately, these expectations turned to dust most tragically after the collapse of the talks at Crans-Montana and what followed. Disappointment and despair dominate the last two years. We see people literally lamenting and repeating in despair, ‘nothing is done’, ‘everything is finished’, ‘the division has become permament’ and the like.

Many wonder why Anastasiadis switched his views like this and try to give some explanation by attributing it either to alcohol (it is known that he was drunk at some meetings) or to personal interests and those close to him or to Russian oligarchs he serves through his office and such like. All of this may be true, but they are not enough to explain his attitude. Anastasiadis does not rule alone, he represents an elite, the Greek Cypriot bourgeoisie, in fact its most powereful section.

So what's going on? The first thing to say is that Anastasiadis' Yes for the Annan plan in 2004 has nothing to do with either a peaceful disposition or any desire for rapprochement with the Turkish Cypriots. It was a insincere Yes to a plan that initially gave back to the Greek Cypriots many of the loses they suffered in the '74 war while at the same time leaving plenty of room for them to use their economic and political supremacy to regain domination over the Turkish Cypriots.

Not to partnership

The Greek Cypriot bourgeoisie, in its entirety, whether for or against a solution, ready to compromise or not, despite any tactical disagreements they may have, never accepted the possibility of ever sharing political power or the island’s resources with the Turkish Cypriots. Every deal they made was seen as an intermediate step towards their ultimate goal that of Enosis (union with Greece). When this was no longer possible, their aim changed to establishing their domination on the island while marginalising and at a later stage eliminating their Turkish Cypriot opponents.

This policy the Greek Cypriot elite followed consistently. The existence of similar policies on the other side, that of the Turkish and Turkish Cypriot elite does not negate the fact that the Greek Cypriot side was the first to formulate such aims. The role of the Turkish and the Turkish Cypriot elites has already been analysed in previous speaches by our Turkish Cypriot comrades and I thank them for that. I will confine myself in exposing our elite.

The first to adopt this doctrine was Makarios who never accepted to share power in partnership with the Turkish Cypriots as specified by the Zurich agreement which he signed. For Makarios, the Zurich agreements were but an intermediate stage in order to gain self-determination. But let us hear him in his own words in a letter he wrote to George Papandreou, then Prime Minister of Greece, on March 1, 1964: “Our aim Mr President is the elimination of the Zurich and London agreements so that the Greek people of Cyprus without any restrains and in agreement with the Motherland will determine their future. I am the signatory of these agreements ... but not for a moment believed these agreements to be the basis of a permanent regime."

Likewise, Makarios’ associates in articles they wrote in the summer of '63 said that: “no one accepts the Zurich Agreement as an end… And Cyprus must now move from Zurich to self-determination”.

Following this policy, Makarios refused to apply the provision of the Constitution for separate Municipalities, the provision for a 70% - 30% share in public service and provisions on taxation. Eventually he attempted to amend the Constitution with the 13 points he proposed in his autumn ' 63. When the Turkish Cypriots refused, conflicts broke out.

Through the developments of '63 - '64, Makarios and the Greek Cypriot elite managed to gain control of the state and isolated Turkish Cypriots in only 4.8% of the territory. They were so arrogant and intransigent that, when the Turkish Cypriots accepted almost all 13 points in the talks in '72, they themselves refused this time, as Glafkos Clerides admits in his "Testimony".

Constitutional concessions

After the defeat of '74 the Greek Cypriot bourgeoisie adopt what they termed a painful compromise and accepted a Bi-zonal, Bi-communal Federation as a form of state entity for the new partnership state to emerge after an agreement is signed. But very soon the Greek Cypriot bourgeoisie begin scheming on how they will use any new agreement as an intermediate stage on the way to re-establishing their domination over the Turkish Cypriots and to turn them from proper partners into poor associates.

Through the use of the cheap labour force of refugees and taking advantage of the destruction of Lebanon, within a short time after the war, the ruling class managed to build what they called an economic miracle. At the same time as the official administrator of the Republic of Cyprus throughout this period the Greek Cypriot ruling class with its international links and alliances is in a position to make these plans.

Christophis Economides, a member of DISY and the Cyprus Chamber of Commerce and Industry in September 1978, expresses these plans in characteristic manner when he suggests: "Before it’s too late we must shift the Greek-Turkish competition from its military form where the Turks have the advantage ... to the peaceful form, in which without doubt we have economic superiority."

Economides continues to argue that such "painful" policies and constitutional concessions are needed in order to reach an agreement. He points out that these concessions, necessitate that: "The conditions of social life and progress are set aside as well as constitutional welfare that stands in the way of progress, as long as this is done gradually, peacefully and silently. Let us not be in a hurry to remove from any agreement that which in practice leads to stagnation. Cyprus as an independent state, irrespective of the degree of local autonomy for the Turkish Cypriots, will in practice be governed politically and financially by the Greeks. "

I do not think anyone could better describe how the Greek Cypriot economic elite views the Bi-zonal, Bi-communal Federation. This is in essence what some later called the "Clerides School". It’s a real politic approach adapted to the new conditions and what is possible. It has nothing to do with either peace or rapprochement with the Turkish Cypriots. On the contrary, it hides a post-war policy aimed at the domination of the Greek Cypriot bourgeoisie, as with Zurich but this time without haste and dangerous acrobatics - they have learned their lesson from the previous mistakes.

Of course, this presupposes that the Greek Cypriot bourgeoisie has a clear financial superiority over the Turkish Cypriots. Until 2004 this was a given. The economic miracle has brought enormous growth and wealth, especially for big capitalists who expanded into exports to Arab countries. On the contrary, the situation in the north between 1974 and 2004 saw few changes in the economy, despite occupying and controlling a large part of the wealth-producing sector and tourist areas. The embargo and blockade had worked quite effectively until that time.

Additionally, the international recognition of the Republic of Cyprus, which was essentially a Greek Cypriot state, gave the Greek Cypriot ruling class a clear advantage over the TRNC, which had virtually no international status.

Of course, such thoughts and plans dominated only among large Greek Cypriot capital. In contrast, smaller capitalists and parties like the church, the hoteliers of Paphos and Limassol would be among the losers of such a compromise deal as the Bi-zonal, Bi-communal Federation. This is the basis of the conflict between the rejectionists and the compromisers. (There is a comprehensive analysis of this issue in the journal of the Workers Democracy ‘Internationalist Challenge’ Issue 1 August ΄88)

It goes without saying, the Annan plan was rejected not only by the nationalists and rejectionists Greek Cypriots but also by many who felt the plan allowed the danger of the ’63 events to be repeated since there were a lot of ambiguities and contained the same political principals. I will not delve further into this subject due to time and space constrains. (For the 2004 referendum we have published a special brochure in Greek and Turkish.)

None of this is true and applies today. The economic miracle has not only been extinguished but the crisis of 2013 and subsequent memorandums have led the economy to the brink of disaster and have thrown thousands of people into poverty. On the contrary, the Turkish Cypriots' YES in the referendum opened the prospects for economic development and improved international political relations for the TRNC. The economic and political superiority praised by Chr. Economides was almost extinguished despite the problems facing the Turkish pound.

Hydrocarbons

Another factor has come to complicate things, the discovery of hydrocarbons. We do not know how big the deposits are, how easy to exploit etc. but it is certain that Anastasiadis has no appetite to share them with the Turkish Cypriots. He prefers to give them their own state or better still maintain the current status quo even if it means letting them have their own EEZ in the North. This much he stated publicly.

This is the essence of Anastasiadis's current policy. This is not a turning point. On the contrary, it’s a policy that is a continuation of what the G/C bourgeoisie in Cyprus pursued for the last 60 years. It holds the start of the blue thread of nationalism that was first unleashed by Makarios and carries it on. That is why it’s pointless to appeal to Anastasiadis to be bold and the like. This is why the various international organisations dealing with the Cyprus issue are not able to overcome the problem. The international ‘players’ serve above all their own interests and designs that are often dripping with the blood of innocent victims. As for the alliances established by Anastasiades and Mitsotakis, these are built with the butchers of the region, Netanyahu and Al Sisi and will only bring more tension and destruction.

Here, I must diverge and say that some sections of the bourgeoisie and the ruling party remain loyal to the position of the Clerides School and wish to pursue a compromise rather than a final separation, but it is doubtful whether they will be able to influence Anastasiades policies. AKEL, which controls an important part of the economy and unites the most organized and class-conscious part of the working class, is also moving in this direction. Its contacts with the Turkish Cypriots lead it to conclude that it can compete well and perhaps benefit politically from reunification. The election of Niyazi Kizilyurek to the European Parliament is a good example of what to expect. Much can be said about these issues but perhaps at a different forum.

The movement for rapprochement and the road to peace

What we need foremost is to clarify our ideas on these issues and build an alternative political pole. A bi-communal movement based on the left and trade unions fighting for genuine rapprochement, solidarity and cooperation of ordinary people on both sides of Cyprus and surrounding countries. Let us also grasp and continue the red thread that connects us with the great struggles of the working class of '48.

We have a great deal that unites us.

• Restoring historical truth

• Our opposition to nationalism, the revival of far-right and fascism.

• Our opposition to the exploitation of hydrocarbons which threaten not only the environment but also peace in the region. We have to fight together to ensure they stay permanately at the bottom of the sea.

• The desire of many people on both sides for reunification on the basis of political equality, mutual respect and cooperation.

This is the bi-communal movement that we need to set up today. We have done a lot together in recent years. Many of these were mentioned in the previous speech of Pambis Kyritsis and Hassan Felek. (Presidents PEO and DEV IS). I believe we can take it a step further and achieve it. We owe it to the thousands of victims on both sides who have shed their blood for this land.

Δυστυχώς όμως αυτές οι προσδοκίες διαψεύστηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά και τα όσα ακολούθησαν. Τα δύο τελευταία χρόνια αυτό που κυριαρχεί είναι η απογοήτευση και η απελπισία. Βλέπουμε κόσμο κυριολεχτικά να θρηνεί και να επαναλαμβάνει με απόγνωση, τίποτα δεν γίνεται, όλα τέλειωσαν, οριστικοποιείται η διχοτόμηση και άλλα παρόμοια.

Αρκετοί από αυτούς διερωτώνται γιατί ο Αναστασιάδης έκανε αυτή τη στροφή και προσπαθούν να δώσουν κάποιες εξηγήσεις αποδίδοντας την είτε στο οινόπνευμα, (είναι γνωστό ότι ο σε κάποιες συναντήσεις ήταν μεθυσμένος), είτε στα συμφέροντα που εξυπηρετεί ο ίδιος και η κοντινή του κάστα, είτε στους Ρώσους ολιγάρχες που εξυπηρετεί μέσω του γραφείου του και άλλα παρόμοια. Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν είναι αρκετά για να εξηγήσουν την στάση του. Ο Αναστασιάδης δεν κυβερνά μόνος του, αντιπροσωπεύει μια ελίτ, την ελληνοκυπριακή αστική τάξη, και μάλιστα το πιο δυνατό κομμάτι της.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι ότι το ναι του Αναστασιάδη, στο σχέδιο Ανάν το 2004, δεν έχει να κάνει τίποτα, ούτε με φιλειρηνική διάθεση, ούτε με καμιά επιθυμία για επαναπροσέγγιση με τους τουρκοκύπριους. Ηταν ένα υστερόβουλο ναι, σε ένα σχέδιο που κατ αρχήν έδινε πίσω στους ε/κ πολλά από τα χαμένα του πολέμου του ’74 και άφηνε πολλά περιθώρια για να ξαναμπορέσουν να επιβάλουν μέσα από την οικονομική και πολιτική υπεροχή που είχαν, την κυριαρχία τους στους τουρκοκύπριους.

Κανένα συνεταιρισμό

Η ελληνοκυπριακή αστική τάξη, στην ολότητα της, ενδοτικοί και απορριπτικοί, διαλλαχτικοί και αδιάλλακτοι, παρά τις όποιες διαφωνίες τακτικής και αν έχουν, ποτέ δεν αποδέχτηκαν ότι θα μοιραστούν την εξουσία και τους πόρους του νησιού με τους τουρκοκύπριους. Κάθε συμφωνία που έκαναν την αντιμετώπιζαν σαν ένα ενδιάμεσο στάδιο μέσα από το οποίο θα μπορούσαν να φτάσουν στον τελικό τους στόχο που αρχικά ήταν η ένωση. Όταν αυτό δεν ήταν πια εφικτό ο στόχος ήταν η κυριαρχία τους στο νησί και η περιθωριοποίηση και εξόντωση των τουρκοκυπρίων αντιπάλων τους.

Αυτό ήταν μια πολιτική που ακολούθησε με συνέπεια η ελληνοκυπριακή ελίτ. Το ότι υπήρχαν παρόμοιες πολιτικές και στην άλλη πλευρά από την τούρκικη και τουρκοκυπριακή ελίτ δεν αναιρεί το γεγονός ότι η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκε στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Για το ρόλο της τούρκικης και τουρκοκυπριακής ελίτ μας μίλησαν προηγούμενα οι τουρκοκύπριοι σύντροφοι και τους ευχαριστώ. Εγώ θα περιοριστώ στη δική μας ελίτ.

Ο πρώτος διδάξας ήταν ο Μακάριος ο οποίος ποτέ δεν αποδέχτηκε το συνεταιρικό κράτος της Ζυρίχης και ποτέ δεν δέχτηκε να μοιραστεί την εξουσία με τους τουρκοκύπριους και να εφαρμόσει αυτά που ο ίδιος είχε υπογράψει. Για τον Μακάριο οι συμφωνίες της Ζυρίχης δεν ήταν παρά ένα ενδιάμεσο στάδιο για να τις χρησιμοποιήσει για να φτάσει στην αυτοδιάθεση – ένωση. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας τα πει όπως τα έγραψε σε επιστολή που έστειλε την 1 Μαρτίου του 1964 στον Γεώργιο Παπανδρέου, τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας: «Σκοπός μας κύριε πρόεδρε είναι η κατάλυσις των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου δια να δύναται αδεσμεύτως ο Ελληνικός κυπριακός λαός εν συνεννοήσει μετά της Μητρός Πατρίδος να καθορίζει το μέλλον του. Είμαι ο υπογράψας τας συμφωνίας αυτάς … ουδ’ επι στιγμήν όμως επίστευσα ότι αι συμφωνίαι θα αποτελούν μόνιμον καθεστώς»

Με παρόμοιο τρόπο και οι συνεργάτες του αρθρογραφούσαν το καλοκαίρι του ’63 οτι: «ουδείς εδέχθει την Συμφωνίαν της Ζυρίχης ως τέρμα…Και η Κύπρος τώρα από της Ζυρίχης προς την αυτοδιάθεσιν»

Ακολουθώντας στην πράξη αυτή την πολιτική ο Μακάριος αρνήθηκε να εφαρμόσει τις πρόνοιες του Συντάγματος για χωριστούς Δήμους, για την αναλογία 70% - 30% στην δημόσια υπηρεσία, τις φορολογίες και τελικά προσπάθησε να τροποποιήσει το Σύνταγμα με τα 13 σημεία που πρότεινε το φθινόπωρο του ’63. Όταν οι τουρκοκύπριοι αρνήθηκαν ξέσπασαν οι συγκρούσεις.

Μέσα από αυτές τις εξελίξεις του ’63 – ‘64, ο Μακάριος και η ελληνοκυπριακή ελίτ κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο του κράτους και να απομονώσουν τους τουρκοκύπριους στο 4.8% του εδάφους. Τόση ήταν η αλαζονεία και η έπαρση τους, που όταν οι τουρκοκύπριοι το ’72 δέχτηκαν στις συνομιλίες σχεδόν και τα 13 σημεία, τα αρνήθηκαν οι ίδιοι αυτή τη φορά όπως ομολογεί στην «Κατάθεση του» ο Γλαύκος Κληρίδης.

Συνταγματικές παραχωρήσεις

Μετά την ήττα του ’74 η ελληνοκυπριακή αστική τάξη κάνει αυτό που ονομάζει οδυνηρό συμβιβασμό και δέχεται την Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία σαν μορφή κρατικής οντότητας για το νέο συνεταιρικό κράτος που θα προκύψει μετά την υπογραφή συμφωνίας. Από πολύ νωρίς όμως αρχίζει να σκέφτεται πώς θα το χρησιμοποιήσει και πάλι σαν ενδιάμεσο σταθμό για να επιβάλει ξανά την κυριαρχία της στους τουρκοκύπριους και να τους κάνει όχι συμμέτοχους αλλά φτωχούς συνεταίρους.

Πατώντας πάνω στο φτηνό εργατικό δυναμικό που αποτελούσαν οι πρόσφυγες, και την καταστροφή του Λιβάνου κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετά τον πόλεμο, να κτίσει εκείνο που ονομάστηκε οικονομικό θαύμα. Παράλληλα σαν ο διαχειριστής της Κυπριακής Δημοκρατίας όλα αυτά τα χρόνια έχει διεθνή ερείσματα και συμμαχίες που τις επιτρέπουν να κάνει αυτούς τους σχεδιασμούς.

Αυτούς τους σχεδιασμούς εκφράζει με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ο Χριστοφής Οικονομίδης, στέλεχος του ΔΗΣΥ και του Κυπριακού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου τον Σεπτέμβρη του 1978, ο οποίος προτείνει: «Να μεταθέσουμε προτού είναι πολύ αργά τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, από το πολεμικό πεδίο στο οποίο οι Τούρκοι υπερέχουν… στο ειρηνικό πεδίο, στο οποίο έχουμε αναμφισβήτητη οικονομική υπεροχή».

Για να γίνει κάτι τέτοιο βέβαια χρειάζονται «οδυνηρές» πολιτικές, και συνταγματικές παραχωρήσεις ώστε να υπάρξει συμφωνία. Ωστόσο όμως γι αυτές τις παραχωρήσεις επισημαίνει ο Οικονομίδης: «Ο ρους της κοινωνικής ζωής και προόδου παραμερίζει και ατονεί συνταγματικάς προνοίας που στέκονται εις το δρόμο της προόδου, αρκεί τούτο να γίνεται βαθμιαίως, ειρηνικώς και σιωπηρώς και να μην βιαζόμεθα να θέλωμεν να σβήσωμεν και από το χαρτί αυτό που ατονεί στην πράξη. Η Κύπρος ως ανεξάρτηνον κράτος, οσονδήποτε βαθμόν τοπικής αυτονομίας και αν έχουν οι τουρκοκύπριοι εντός αυτής, εις την πράξην θα διευθύνεται πολιτικώς και οικονομικώς από τους Ελληνας».

Δεν νομίζω να μπορούσε κανείς να περιγράψει καλύτερα το πώς η ελληνοκυπριακή οικονομική ελιτ αντιλαμβάνεται τον συνεταιρισμό της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αυτή είναι η ουσία αυτού που κάποιοι αργότερα ονόμασαν «Σχολή Κληρίδη». Μια real politic προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες και τις δυνατότητες τους. Δεν έχει καμιά σχέση ούτε με ειρήνη, ούτε με επαναπροσέγγιση με τους τουρκοκύπριους. Αντίθετα υποκρύβει μια υστερόβουλη πολιτική που στοχεύει στην κυριαρχία της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, όπως με τη Ζυρίχη αλλά αυτή τη φορά χωρίς βιασύνες και επικίνδυνους ακροβατισμούς - έχουν πάρει το μάθημα τους απο την προηγούμενη φορά.

Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι η ελληνοκυπριακή αστική τάξη έχει σαφή οικονομική υπεροχή απέναντι στους τουρκοκύπριους. Μέχρι το 2004 αυτό ήταν δεδομένο. Το οικονομικό θαύμα έφερε τεράστια ανάπτυξη και πλούτο, ιδιαίτερα για το μεγάλο κεφάλαιο που επεκτάθηκε με εξαγωγές στις αραβικές χώρες. Αντίθετα η κατάσταση στο βορρά ελάχιστα είχε αλλάξει, παρά το ότι κατέλαβαν ένα μεγάλο μέρος από πλουτοπαραγωγικούς χώρους και τουριστικές περιοχές. Τα εμπάρκο και οι αποκλεισμοί είχαν λειτουργήσει αρκετά αποτελεσματικά μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Από την άλλη η διεθνής αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας που ουσιαστικά ήταν ελληνοκυπριακό κράτους τους έδινε σαφές πλεονέκτημα απέναντι στην ΤΔΒΚ η οποία δεν είχε σχεδόν καθόλου διεθνή ερείσματα.

Φυσικά τέτοιες σκέψεις και σχεδιασμούς μπορούσε να έχει μόνο το ισχυρό ελληνοκυπριακό κεφάλαιο. Αντίθετα το πιο μικρό κεφάλαιο και κομμάτια όπως η εκκλησία, οι ξενοδόχοι της Πάφου και της Λεμεσού θα ήταν μέσα στους χαμένους από ένα τέτοιο συμβιβασμό στα πλαίσια της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Γι αυτό και η σύγκρουση ανάμεσα σε ενδοτικούς και απορριπτικούς. (Γι αυτό το θέμα υπάρχει ολοκληρωμένη ανάλυση στο περιοδικό της Εργατικής Δημοκρατίας Διεθνιστική Πρό(σ)κληση τεύχος 1 Αύγουστος ΄88 )

Βέβαια το σχέδιο Αναν δεν απορρίφτηκε μόνο από τους εθνικιστές απορριπτικούς ελληνοκύπριους αλλά και από πολλούς που ένοιωθαν ότι άφηνε όλα τα περιθώρια να επαναληφθούν τα γεγονότα του ’63 αφού έμεναν πολλές ασάφειες και οι πολιτικές που εφαρμόζονταν ήταν οι ίδιες. Δεν θα επεκταθώ ούτε σε αυτό το θέμα λόγω χρόνου και χώρου. (Για το δημοψήφισμα του 2004 έχουμε εκδώσει μια ειδική μπροσούρα στα ελληνικά και τα τούρκικα.)

Σήμερα βέβαια τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Το οικονομικό θαύμα όχι μόνο έσβησε αλλά η κρίση του 2013 και τα μνημόνια οδήγησαν την οικονομία στο χείλος της καταστροφής και φτωχοποίησαν χιλιάδες ανθρώπους. Αντίθετα το ναι των τουρκοκυπρίων στο δημοψήφισμα άνοιξε προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη αλλά και για διεθνείς πολιτικές σχέσεις της ΤΔΒΚ. Η οικονομική και πολιτική υπεροχή για την οποία μιλούσε ο Χρ. Οικονομίδης σχεδόν εκμηδενίστηκε παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τουρκική λίρα.

Υδρογονάνθρακες

Σε αυτά έρχεται να προστεθεί ένας ακόμη παράγοντας που είναι η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων. Δεν ξέρουμε πόσο σημαντικά είναι τα κοιτάσματα, πόσο εκμεταλλεύσιμα κλπ αλλά είναι σίγουρο πως ο Αναστασιάδης δεν έχει καμιά όρεξη να τα μοιραστεί με τους τουρκοκύπριους. Προτιμά να τους παραχωρήσει το δικό τους κράτος ή ακόμη καλύτερα να διατηρήσει το σημερινό στάτους κβό και ας πάρουν την δική τους ΑΟΖ στο Βορρά όπως εξάλλου δήλωσε δημόσια.

Αυτή είναι η ουσία της σημερινής πολιτικής του Αναστασιάδη. Δεν αποτελεί καμιά στροφή. Αντίθετα είναι μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με τις στοχεύσεις της κυρίαρχης πολιτικής που εφαρμόζει η αστική τάξη στην Κύπρο τα τελευταία 60 χρόνια. Κρατάει την άκρη του γαλάζιου νήματος του εθνικισμού που ξετύλιξε πρώτος ο Μακάριος και προχωρά. Γι αυτό και δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εκκλήσεις προς τον Αναστασιάδη να δείξει θάρρος και άλλα παρόμοια. Ούτε μπορούν να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα οι διάφοροι διεθνείς παράγοντες που παίζουν στο κυπριακό. Αυτοί ενδιαφέρονται πάνω από όλα για τα δικά τους συμφέροντα και σχεδιασμούς που τις περισσότερες φορές είναι βουτηγμένα μέσα στο αίμα αθώων θυμάτων. Οι δε άξονες που στήνουν ο Αναστασιάδης και ο Μητσοτάκης με τους χασάπηδες της περιοχής, Νετανιάχου και Αλ Σίσι μόνο περισσότερη ένταση και καταστροφή μπορούν να φέρουν.

Εδώ χρειάζεται να κάνω μια παρένθεση για να πώ ότι κάποια κομμάτια της αστικής τάξης και του κυβερνητικού κόμματος παραμένουν πιστά στην γραμμή της Σχολής Κληρίδη, οτι δηλαδή είναι προτιμότερος ένας συμβιβασμός παρά η οριστικοποίηση του διαχωρισμού, αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να επηρεάσουν την πολιτική Αναστασιάδη. Επίσης, το ΑΚΕΛ που ελέγχει ενα σημαντικό κομμάτι της οικονομίας και παράλληλα συσπειρώνει το πιο οργανωμένο και ταξικά συνειδητοποιημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Τα ερείσματα που έχει μέσα στους τουρκοκύπριους του επιτρέπουν να υπολογίζει ότι μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό και ίσως να ωφεληθεί και πολιτικά απο την επανένωση. Η εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ στην Ευρωβουλή είναι ένα καλό δείγμα για το τί μπορεί να προσδοκά. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για αυτά τα θέματα αλλά σε άλλη ευκαιρία.

Κίνημα επαναπροσέγγισης ο δρόμος για την ειρήνη

Εκείνο που χρειαζόμαστε, είναι πρώτα και κύρια να ξεκαθαρίσουμε αυτά τα θέματα και να κτίσουμε ένα άλλο εναλλακτικό πόλο. Ένα δικοινοτικό κίνημα στηριγμένο στην αριστερά και τα συνδικάτα που να παλεύει για ειλικρινή επαναπροσέγγιση, αλληλεγγύη και συνεργασία των απλών ανθρώπων στις δυο πλευρές και στις γύρο χώρες. Να πιάσουμε και εμείς το κόκκινο νήμα που μας συνδέει με τους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης του ’48.

Έχουμε πολλά που μας ενώνουν.
• Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας
• Η αντίθεση μας στον εθνικισμό και την αναβίωση της ακροδεξιάς και του φασισμού.
• Η αντίθεση μας στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων οι οποίοι όχι μόνο απειλούν το περιβάλλον αλλά και την ειρήνη στην περιοχή. Θα πρέπει να παλέψουμε μαζί για να μείνουν οριστικά και αμετάκλητα στον βυθό της θάλασσας.
• Η επιθυμία σε πολύ κόσμο και στις δυο πλευρές για επανένωση στη βάση της πολιτικής ισότητας, του αλληλοσεβασμού και της συνεργασίας.

Ένα τέτοιο δικοινοτικό κίνημα είναι που πρέπει να στήσουμε σήμερα. Έχουμε ήδη κάνει πολλά μαζί τα τελευταία χρόνια. Αναφέρθηκαν αρκετά απο αυτά στην προηγούμενη ομιλία του Πάμπη Κυρίτση και του Χασάν Φελέκ. (Πρόεδροι ΠΕΟ και DEV IS). Πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω και να το πετύχουμε. Το χρωστάμε στις χιλιάδες αδικοσκοτωμένους και των δυο πλευρών που πότισαν με το αίμα τους αυτή τη γη.