Login
We share with you the article and podcast by Julia Lindblom on the latest amazon workers protest in New York. It was first published on arbetaren.se
Online giant Amazon continues to grow during the corona pandemic. Just some month ago, the company announced that they were hiring hundreds of thousands of new workers in the United States to meet increased demand during the corona crisis. Now they plan to employ another 75,000 people in the country. This is happening while protests are growing among the warehouse workers on the floor. Arbetaren interviewed Christian Smalls, 31, who organized a strike at Staten Island’s JFK8 warehouse for better security – and who was then fired by the company.
It is early morning in New York when Christian Smalls answers the call. It has only been some week since he was fired from Amazon after organizing a protest at his former workplace, at JFK8 on Staten Island, New York. A distribution center where around 5000 people currently are working.
Christian Smalls said that the company did not take adequate security measures in connection with the outbreak of the virus. Not least in New York, a city that has become the epicenter of the pandemic and where thousands of people have died as a consequence of Covid-19. In early March, the mayor proclaimed a state of emergency in the city of eight million people, and since then the streets have been deserted and empty. At the same time, the work is ongoing at Amazon’s distribution centers as usual.
Christian Smalls says he noted in early March that colleagues around him on the floor began to feel bad.
– Some of them were vomiting, some of them were dizzy, light-headed, tired… I knew something was wrong, so I tried to escalate it to my HR team, saying like‚ hey, something is wrong here, we should quarantine the building just to be precautious. We didn’t have any confirmed cases in the beginning of March. They were like business as usual, we’re following the CDC guidelines, there’s no concern we need to take action right now‘. I wasn’t really agreeing with it, but I was like trying to continue to fight behind the scenes.
Christian Smalls took a few days off and contacted the health authorities in New York. When he returned to work on March 24, he was met by a sick and exhausted colleague. She had bloodshot eyes and said that the day before she had gotten tested for Covid-19 and was now waiting for the test result.
– I told her to go home. It was nine in the morning, it was still early. She was my friend and listened to me and understood. She went home.
Christian Smalls outside the warehouse JFK8 on Staten Island.
Two hours later, at eleven o’clock in the morning, it was the usual time for a manager meeting. There, Christian Smalls was told that they had a first positive confirmed case of Covid-19 in the building.
In Queens, a similar situation had occurred at an Amazon warehouse just some weeks earlier. By then they had closed down the building and then professionally sanitized the premises. Christian Smalls expected the same thing to happen on Staten Island. But that was not the case.
– So I was expecting the same thing. I was expecting us to close down, send everybody home with pay and they call a professional crew to come to sanitize the building. That didn’t happen. Everybody was like business as usual, don’t tell the employees, we don’t want to cause a panic. That was the last time that I worked for Amazon.
Christian Smalls says he refused to give up. He went home, made more phone calls, tried to draw media attention. He contacted the authorities again but without results.
The next morning he returned to the building but went to the cafeteria instead.
– So I went back to the building every single day – Wednesday, Thursday, Friday, Saturday – and I sat in the cafeteria for 8 hours a day, trying to tell the employees the truth. I said hey, somebody was in here, that has been working around you guys, that tested positive. Let’s try to close the building down, let’s go to the general manager’s office.
– So every morning around at 9 o’clock in the morning, we gonna go to interrupt his meeting. I had a group of 10 people to go voice their concerns, including myself. And he get on a phone call and I guess he tried to call the Regionals or whoever is above to decide and try to close the building down – allegedly. But nothing happened.
Christian Smalls says that they repeatedly got the same type of evasive answer – ”it’s not a Site-Level-Decision”, ”I missed the Regionals” and ”we don’t have to close the building down, we’re following the guidelines”.
So I guess he was probing at me, what you guys plan on doing. I was like I don’t know but something has to be done. Christian Smalls
On Friday Smalls went to the general manager’s office alone and got into an intense argument with him.
– I told him we need to close this building down or we gonna have to do something. I brought up the Kentucky building. They closed down, because the government closed it down and they paid the people for the entire week, I believe, until April 1st. I said well, Kentucky closed down, why can’t we close down? We’re the same type of building and he basically told me that the government did it, that the employees didn’t protest. But I read in the article, that they protested. So I guess he was probing at me, what you guys plan on doing. I was like I don’t know but something has to be done.
Christian Smalls again had to read the guidelines that didn’t make any sense or mean anything to him. He left and began mobilizing for a walkout on Monday. This time the media started to call him up.
On Saturday he returned to the building and to the cafeteria. A manager came forward and took Christian Smalls aside. He said he would be put on paid quarantine because he came in contact with someone infected by Covid-19.
– I said, well yeah I’ve been tellin‘ you guys that all week. But not only did I get in contact with her, but my entire department. We all need to be quarantined – the entire building. She is a supervisor, she has to engage with people, she has to work hand in hand with people, she has to help people – we all need to be quarantined. Including the person I drive to work with. No, just you, nobody else, just you. So, just me, not even the person I drive to work with. Ok, no problem. I left. I knew something was wrong, something was obviously wrong! I was being targeted to be silenced. They obviously got tired of me.
On Monday at lunchtime, Christian Smalls organized the walkout.
– About 50 to 60 people that came out. Everything was planned. Down to the timing. I picked the day where it’s gonna be nice weather, 65 degrees Fahrenheit, so I knew everybody would like to eat lunch outside. I gave the world, what needed to be seen, it was the walk out. And people joined us right there on the spot, people were holding my signs up.
– They were talking to the press, the media, telling the truth about not being protected at work and that’s exactly what I wanted to happen. I wanted them to note they were not being protected. There’s no mask, these are not the right type of gloves. That’s what started the spark of revolution, because a lot of people all over the globe realized they’re in the same situation and this is very dangerous, this is life or death.
Two hours later, Christian Smalls got fired from the company over the phone. Amazon disputed that he was terminated because of his agitation or political involvement. A spokeswoman for the company, Kristen Kish, said that he got fired because he had returned to work to conduct the demonstration even though he was in the midst of a paid 14-day quarantine after coming into contact with someone at the facility who was sick.
– We terminated his employment for putting the health and safety of others at risk and violations of his terms of his employment, Kirsten Smalls said to New York Times.
Amazon also denies not having told employees at the warehouse of confirmed cases and has told Forbes magazine that the company asked anyone who was in close contact with the diagnosed staff member to self-quarantine for 14 days, with pay.
The strike got a lot of attention in American media. But also the fact that Christian Smalls got fired. New York Mayor Bill De Blasio announced at a press conference that he has asked the city’s human rights commissioner to investigate the case.
But Amazon also ended up in a media scandal. An internal meeting protocol leaked and Vice News revealed how top executives at Amazon discussed Smalls during a morning meeting.
”He is not smart, or articulate,” senior Amazon chief David Zapolsky wrote in the meeting chat about Christian Smalls. ”Let him be the most interesting part of the story, and if possible, let him become the face of the entire trade union and organizing movement.” Also present at the meeting was Jeff Bezos, Amazon’s founder and CEO.
In a statement to VICE News, Zapolsky said his “comments were personal and emotional.”
“I was frustrated and upset that an Amazon employee would endanger the health and safety of other Amazonians by repeatedly returning to the premises after having been warned to quarantine himself”.
Christian Smalls was not surprised at how they expressed themselves in the internal meeting minutes.
How did you feel when you read the conversation?
– I don’t feel anything, because they didn’t do anything for me, my entire life! I don’t care about their opinion. It’s not about me – it never was. If they’re threatened by somebody who makes 25 dollars an hour and they have the richest man in the world in the room with them, that tells you that I was speaking the truth – is it really that serious to have a meeting with the CEO? That tells you right there that there is some truth to my story. There’s a lot of truth to my story. It’s intimidating them, it’s causing them to lose money. They‘re greedy, they’re all about the money, they don’t care about people.
– They even say that. We don’t worry about the employees, let’s just worry about Christian Smalls. That tells you right there, that they don’t give a damn about the people, sorry for my language, but they don’t care about people. If you work for Amazon, that tells you how little value you are to them. You just making them richer and richer, they don’t care if you bring this virus home to your families. They don’t care about you. They don’t care whether you live or die! You pass away, guess what they’re gonna do? They gonna hire 100 000 more people. People got to wake up. Walk out!
After your resignation, the mayor of New York told them to have the Commissioner for Human Rights investigate the case. Will they do this?
– Yeah, absolutely! They already started it. They sent them letters, they had to respond. It’s only a matter of time. Right now it’s kind of difficult. The courts are closed. Everybody’s quarantined. But they definitely have this as a top priority right now. They’re still working on it. They’re trying to examine it and it’s still investigated. I appreciate the mayor and all the Congress people, senators that stepped up to help investigate.
Do you think many employees are scared to stand up to Amazon?
– Absolutely. Yeah, that’s intimidation, it’ll stop everybody else because people would be like, oh, if you say something, you will get fired. So, there’s a lot of people. I’m getting e-mails every single day, all over the world. People that are telling me I wanna be anonymous, but here’s what’s going on, I’m afraid but here’s what’s going on. It’s sad but I have them all: Tokyo – Japan, Brazil, London, Colombia, you name it, I have spoken to somebody everywhere and it’s sad what is really going on. It’s not just America, it’s not just JFK8 in Staten Island, it’s all over the world, these buildings, all over.
– And my message to everybody is: No. 1 – you want to practise real social distancing, stop clicking the One-Click-Buy, stop ordering from them. If you’re an Amazon employee and you feel that you’re not safe: Take your power back! These people, that’s rich they’re not gonna pick a box, pack a box and send it out to the customer. You have the power. Take your power back, walk out! Stand up! Don’t be afraid.
How did it go when you started working on Amazon? Have you always worked as an assistant manager?
– I started off at the bottom. I started off making 12 dollars an hour. I got promoted up. I was a regular Tier 1 associate, a picker – we call them pickers. I got hired at the bottom, obviously I’m still at the bottom, but it doesn’t matter. I worked my way up into a supervisor position in less than a year, actually, in less than a year I got promoted up. I opened up three buildings for them: New York, New Jersey and Connecticut. In each building I spent over a year, almost two years.
Your colleague was expected to work while she waited for the results of the Covid-19 test. Shouldn’t she have been quarantined?
– They don’t put you on quarantine, you’re right, you’re absolutely right – they should put you on quarantine until you get the results back, but they don’t! You gotta actually come back to work. That’s the reason why I said their policy doesn’t make sense. How can you go and get the test – you don’t even get the test if you don’t show severe symptoms. So that means that you possibly may have it. I don’t wanna take that chance and let you come back to work. I’ll wait till you get your results back. That’s gonna take a couple of days. I’ve told Amazon many times that they need such policies but they haven’t done anything.
And when you worked there was one person who tested positive, while others claim that there were in fact ten cases?
– There are about 30 cases now. In that building.
Are you planning new actions?
– Well, me, personally, I have to continue with the press, with my team. What I’m planning to do long-term is to continue to help to support the unions across the nation. We have one common goal right now. To form a coalition against these corporations taking advantage of frontliners. That’s the goal right now, to take the power back from capitalism and make a good balance between the frontliner workers, so that never happens again. That’s my goal.
Now that you’ve been fired, how do you manage to support yourself?
– I just put up a “Gofundme” on my page – it’s not really for me, though, it’s for the people that are unpaid. I wanted to take care for my people first, that’s what I started it for. If you wanna support, you can donate to my “gofundme” on my Twitter page. It’s up there now. I decided to finally give in, because the people were trying to donate to me, since day one. I wasn’t accepting this, because it’s not about the money, it never was about the money. It’s about saving lives, but I got people that are suffering right now. People that haven’t been to work for over a month. So I want to take care of them and so I decided to take the donations. I contacted the person yesterday – very good people. They did it out of their kindness, out of their heart and I’m gonna to continue to help everybody else. That’s what we’re going to do with that money.
Are there many now, that don’t dare to go to work, that stay home without pay?
– Yeah, absolutely! You got 18 year old kids who don’t go to work. There are senior citizens, that have health conditions, that don’t go to work. You got people that are sick and can’t get a test – they don’t want to put their co-workers at jeopardy, they don’t go to work. So yeah, there’s a lot of people that don’t go to work. And I want to take care of them.
Have people taken their vacation early to stay home with pay?
– We don’t have any – it’s not going to work. I used all my vacation time, I used all my personal pay time. But if you haven’t been there long enough, you won’t have any. You don’t have enough. We don’t know how long we are going to be in this situation, it could be months.
Over the past two weeks, more employees have been fired after openly criticizing the company. Maren Costa and Emily Cunningham were both employees on the tech side of Amazon and worked as user experience designers. They criticized the company on Twitter for not taking the security risks of the warehouse workers seriously and allowed a call to circulate among the employees. Costa had worked for the company for 15 years and Cunningham for more than five years. Both were also active in the Amazon Employees for Climate Justice group.
A company spokeswoman has confirmed to The Guardian, that the two employees were fired for “repeatedly violating internal policies”, which prohibit employees from commenting publicly on its business without corporate justification and approval from executives.
Last week, Bashit Mohamed, a warehouse worker in Minnesota, was also fired after trying to organize employees for better security during the corona pandemic. Amazon has stated that Bashit Mohamed was fired due to inappropriate language and behavior.
Listen to the podcast ”Amazon: Resistance in times of pandemic” and interview with Christian Smalls:
Short videoclip by our comrades from Antiauthoritarian Movement on solidarity in times of corona
Gepostet von Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας – Antiauthoritarian Movement am Dienstag, 21. April 2020
by Stefanos Batsis. First published in Greek from our friends in Babylonia magazine and translated by Beyond Europe.
Ι.
The reality of a threatening pandemic that has spread like a shadow over our cities has created a weird, unpleasant condition, a numbness and a suffocating feeling. The virus was born in the furnace of Wuhan, one of the engines of the Chinese capitalist miracle, an area where hot and humid climate meets the frenzied industrial production of raw materials and the over-concentration of a proletariat without future. The virus has no political color, but the environmental and political conditions that allowed its birth and rapid spread in the Chinese province and let it reach every corner of the globe most surely have. The thought that almighty capitalism, this totalising social phenomenon, is non-centralized, offers no consolation. A conspiracy theory suggesting that this virus fights on behalf of one side of the planetary war or that its purpose is to solve the constant demographic problem of overpopulation would offer a solution, that would somehow explain the situation. Fortunately, however, not all causal relations are based on how the state and capitalism operate, or at least they do not directly intersect with their core dimensions and strategic action.
The pandemic situation feels like an experience of a world-shaking event, whether or not that proves to be the case. Our eyes have been stretched by the uninterrupted reproduction of unprecedented images. And if China’s dystopian sci-fi was banned from our perception of reality as something exotic -as Ebola once was- the stacked coffins of neighbouring Italy, the empty streets of Western Europe and the drones looking down at us in downtown Athens, leave no room for misinterpretation. We have to go way back, in the heart of the era of extremes, of the short 20th century, to find an event that has so deeply entrenched the planet that it has anchored the present and future of humans. The absolute nature of these lines can be crushed in the wall of reality and of business-as-usual. Ηowever, at the moment, when they are written, the general feeling is this: we live something important that will change us and the world around us.
II.
The virus was born in a world of systemic inequality and exclusion. Those who see the stars from the bottom of the barrel are incomparably most affected. Unemployed people, precarious workers, drug addicts, people incarcerated in prisons, psychiatric clinics and detention centres, face and will face the pandemic literally in terms of survival without having anything to expect from the state and the bosses. Prisons have already declared a high security state and refugees and migrants, who are being suffocated in detention centres such as Moria in Greece, are searching and finding ways to cope using their own forces. Τhe pre-existing or on-going financial hardship has a different effect on different people – some will receive wages without working, while others will not be paid at all. As the pandemic affects conditions of life at global level, openness and closedness, inclusion and exclusion, exception and norm, core elements of the state’s self-interested nature, determine who lives and how, today and tomorrow – they also indicate our political tasks.
Governance in the time of the coronavirus is pivoting on shifting the responsibility to the citizens, on prohibition and repression – it is no coincidence that, behind closed doors, the rulers compare the current condition with that of the Twin Towers attack – but also discuss how to control a situation that seems to escalate very rapidly and, as a result, seriously endangers the health of our fellow citizens.
Starting from the last point, I think we ought to focus on the particularity of the Coronavirus and the resulting crisis which leads states to take onerous, undemocratic, extraordinary measures, culminating in a curfew. This task requires maintaining a delicate balance and reflecting upon the state’s nature. Biopolitics and necropolitics, statisticalization and algorithmization, instrumentalization and constant expansion are elements of the state’s modus operandi and we all know that (?). The state’s point of view is that of public health, which emphasises health policy, by connecting politics and medicine, through quantification and measurability. Many of the measures taken today to control the pandemic could remain active, expand or return slightly modified after the end of it. However it is not wise at the moment to only identify sinister motives behind the adoption of these measures. With numerous examples around us, it seems more appropriate to fully realize that the way in which the state manages this situation is narrow, rigidly set up and does not include any planning about what happens next. In any case, the state doesn’t need much incentive to manage our lives on our behalf, or expand its authority as much as possible; it is simply its role.
Returning to the current perspectives adopted by various governments around the word, we cannot let the deliberate and strategic choice of over-emphasizing on individual responsibility go unnoticed. “Individual responsibility”, “citizens who need to be disciplined”, “the unscrupulous, on account of whom we all have to pay the price” have become a well-written and contagious mantra that comes from above to penetrate our minds, here in the bottom – not accidentally reminiscent of the quite memorable “we ate them together” [a phrase that Theodorοs Pagalos, Pasok’s Member of Parliament said back in the days of memorandums to justify the austerity measures]. The government’s attempt to refuse any responsibility is mediated by blaming the rogue Greeks, who do not protect themselves and the community as a whole. Media help create an atmosphere and pave the way for new, stricter bans. Individual responsibility for public health issues is presented as obvious and as something we must take seriously – and as far as the lived experience of these days shows, the solution of “We Stay Home” has become an act. However, it becomes outrageous that this solution has been raised into an emblematic motto of a government that, beyond bans, has taken no other measures to curb the pandemic: this government hasn’t proceeded with the thousands of hirings it announced, it doesn’t provide the necessary protective working conditions to health care workers, it doesn’t proceed with the requisition of private clinics, it doesn’t protect workers in the workplace.
III.
There is a confusion around individual responsibility and self-restraint, a confusion that has endured in our groups for decades, it has a political and anthropological context and creates complications. Regardless of whether the state policy surrounding the coronavirus crisis consists of bans and repression, self-restraint and a sense of responsibility for us and those around us must be non-negotiable. Our political proposal and outlook is not a general anti-authoritarianism and anti-conformism, but the building of communities based on freedom and solidarity, communities with deep roots and understanding of boundaries.
At the moment, the general consensus is one of a population that expects to be “managed” even more, more effectively, with a firm hand and determination. This feeling is grounded, but we must evaluate it, without paralyzing in the face of new facts, and given that for many the main characteristic of the last decade is a state of fear, a feeling of constant struggle to keep our heads out of the water and whenever we find something to catch, it disappears magically, alas, and we sink deeper.
For many, the state seems to be today the buoy that will finally endure, so they hastily grab it.
It goes without saying that the media blitzkrieg that paints images of strategists of the future for our – in reality – helpless leaders assists to that, but what also helps is our anthropological aversion to boundaries, which creates insecurity and psychologicaldistance between us. Let’s not despair though! The alignment behind the state authority is not universal, and is also characterized by qualities and tensions that we are interested in analyzing and interfering with, such as questioning the capitalist approaches to the management of public goods, re-evaluating entire areas of social activity, the image of the subject in relation to themselves and the community.
On the other hand, the conditions of the pandemic encourage a sense of humanity. It reminds us of our vulnerability and mortality but also of the futility of striving for total sovereignty over the natural environment. It shows us how much we need each other, how difficult it is to survive on our own – let alone live a life that is worth living. So let’s not rush to judge the applause from the balconies, let’s not underestimate the need for symbolic practices that offer relief to the subjects and allow for some emotional connection [in the UK many people went in balconies to applaud health workers, a symbolic trend that was started by the wife of the prime minister and which many saw as hypocritical]. Rather, let’s approach this moment of realising our vulnaribility and mortality as an opportunity to devise a generous repertoire of solidarity movements, with overwhelmingly different ethics, character and form than those underpinning public and private sectors policies. It is always a bet for us to create and maintain an area between the state and the market, an area that cannot be fully controlled by them. Under these conditions, the bet is harder but also more critical.
IV.
At the risk of bitterly regretting this prediction, we reiterate that the coronavirus condition is a pivotal event that shakes the pillars of today’s world, today’s status quo, and possibly determines part of tomorrow’s agenda. To begin with, the spread of the virus around the world is following the frenzied course of neoliberal globalization. The way our world is interconnected, coupled with the ecologically destructive prevalence of tourism, extreme consumerism and the neoliberal ruthless movement of goods, does not allow such phenomena to be mitigated locally or – even regionally -. At the same time, it turns out that the major issue of the pandemic can only be addressed at the nation-state level. If in dealing with the financial or refugee crisis the European Union once appeared as completely lacking the ability to make and enforce decisions as an entity, today it seems to accept that the pandemic cannot and should not be tackled collectively and co-ordinated by European primary and secondary legislation – it goes without saying that other international organizations such as the World Health Organization or the International Monetary Fund appear to be equally weak and irrelevant. Therefore, each state is taking its own path right now, for good or for bad, and we look forward to seeing how the EU decides to process all of this, especially on the fiscal level. However, the issues of localization, the decolonization of our imaginary from the unidirectional route of development, the radical critique of tourism and consumption, ideas that already concern us, may gain more room for public debate and may even be proposed by unexpected sides.
Following the above, the threatening tragedy forces Western people to rethink the relationship between the state, or at least its core, and the private sector. The blunders of Mitsotakis [PM which is very fond of privatization of public health] , Georgiades[ex-minister of health also very fond of privatization of public health] and others on the privatisation of part of the public health system today would be heard as if coming from another planet. They have not ceased to be neoliberal – and as elaborated elsewhere, neoliberalism is not primarily about the primacy of the free market economy over the state; however, the conviction that certain parts of state management must be upgraded and remain unaffected by free-market logics, may force them to modify their political strategies. And of course the same is true of Western countries such as France and Italy – quite exemplary here both the statements of the neoliberal icon, Macron, and his finance minister. Given the ideological investment in balanced budgets and general austerity, we look forward to seeing how potential bailouts of the European economy will be ideologically coloured, whether the neoliberal bureaucracy of Brussels will turn to Keynesianism for the benefit of the few, and what the reaction of the citizens who have been manipulated for so many years with technocratic and economist arguments will be.
V.
All of the above is good, good to dig deep, good to analyze and interpret. But in all our conversations, in our technology-mediated assemblies and conferences, what we are constantly coming back to is “what to do”, “how to operate politically in the midst of a storm”. And maybe at these times it is both politically and socially critical to stop over-analyzing and work like never before.
Before attempting to outline some ways of thinking and acting, on the practices we can adopt these days, I must make two points. The first is that people that say that we must “make peace with the fact that there are things we can do nothing about” and that “we must realize our lack of total omnipotence’’, are absolutely right. This statement concerns both a more anthropological, reflective level of our position on planet Earth and an awareness of the political boundaries within which we operate. The second note concerns the need for a good understanding of our strengths and weaknesses as individual and collective subjects, as collectives and organizations that place themselves in the anti-authoritarian spectrum. Even if we have surpassed ourselves as many times as we have even experienced the collective joy of surpassing the limits, it is nevertheless necessary to know in which fields we will be most effective, where we can direct our energy, what the scale at which we will be able to make tangible changes to the gloomy current reality is – and along the way let’s be pleasantly surprised once again.
If, as mentioned above, the condition of the pandemic does not bring the same blows to everyone, and if state management once again excludes the most vulnerable, then we have a thread ahead of us to follow. To create and frame solidarity groups and movements that will keep the most vulnerable parts of society on their feet. Whether at the elemental level of the apartment block and neighborhood in which we live, or focusing on the social centers and squats in which we participate, to invest and politicize a sense of humanity, to walk side by side in all this. Collection and distribution of essentials, sanitary material and money, help at home for those who have difficulty moving, provision of reliable information on protection issues, legal assistance and technology and communication advice are just some of the things we can do. Furthermore, these days we have our ears stretched out for voices from the adjacent apartments, for cries from the cells of Greek penitentiary, for the incarcerated in the psychiatric clinics but also for the people who are mentally struggling around us, for the refugees and the immigrants in the islands who may be confronted with the necropolitical dimension of the state but also for the refugees and immigrants of our neighborhoods who, we must be honest, do not have the same access to information, health or anything else!
Second task is to not stop speaking about the aspects of state administration that endanger human lives, instituting an emergency labour law, policing our health with helicopters and announcements – here let us take full advantage of our technological capabilities and collective knowledge of them. Firmly in touch with reality and with a balanced criticism, to think about what it means for a society to send a sms message to go for a walk, how and why the police are entrusted with safeguarding public health, to what extent politics is medicalized and medicine is politicized, what should be done to make it out of all this as a society and not turn into a terrifying episode of Black Mirror. Let’s not succumb to the temptation of conspiracy and disaster and let’s accept – in good faith and for saving time – that this set of measures is temporary. Even so, even if we step out of the test tube in time, the fact remains that we are experiencing situations that will leave a mark on our psyche, will register in our relationship with the state, will reshape our relationship with digital communication.
Let’s, on the other hand, be sharp and ready to deal with the devaluation of our lives, the deterioration of labour relations, the management of the economy in terms of a crisis. Let’s speak here and now and make it clear that we will not tolerate another “rescue [program]”! Let’s attack statistics, administrative procedures, bureaucracy. Society should not be crushed under the weight of numbers, indices and graphs. But let’s understand that this time we need to work, prepare, build structures and infrastructures upon which we can rely massively, openly and inclusively, politically, socially, symbolically.
Even if it sounds completely alien amid a ban on traffic, policing of cities and the necessity for self-restraint and protection, let’s not completely exclude the possibility of physical political action. In today’s conditions, what used to be for us a piece of cake, must become a weapon that we will use when there is no other choice, and always with caution and care, in order to not be alienated from society and reality. Therefore, let it not be completely excluded from our thinking, let it remain a capability to either enact practical solidarity movements, or to defend those who do not have a present or future, or – if needed – as an answer to smash the state’s arrogance.
From our friends in Europe we get the message that “we are staying home now, but afterwards we will launch our counterattack”, that “then we will settle our accounts” and we can only smile and be satisfied with the high morale for fight from our comrades. But in my opinion, in order to have the slightest chance of something like that happening in the near – and so distant – future, we have to rise to the occasion today. So that “we will fight afterwards” does not turn to another “from September incredible things will happen” [a common slogan that people from the Greek movement tend to say during the summer holidays], we must act today socially and politically, cohesively and purposefully. Say what we have to say and do what we have to do. This was always the case and it is also the case today. However weird everything seems.
Some news from our spontaneous campaign “Fight the dirty conditions” in support of the people in Moria and the occupied factory VIO.ME in Thessaloniki:
*** Thanks to many of you we have collected around 2.500 Euro!
*** The first load of soap is already on the way to Lesbos. We will give you an update once it arrives!
*** VIO.ME has still dificulties to produce on large scale because of the electricity shutdown. The small generators from friends are not enough and they are still in need of a big generator.
*** At the same time the situation in the Greek refugee camps is worsening. After the first Corona cases in the Ritsona camp and other places became public, an evacuation plan for the camps was leaked by the media. But all is still unclear.
*** Corona lockdown continues in Greece. And difficult times are coming up: rising unemployment, no tourism and the ongoing social destruction will transform the country once more in a crisis laboratory of austerity and privatisation. People are already organising mutual aid initiatives and preparing themselves for the coming confrontation. More about the self-organization in the articles on our homepage.
Please continue to support the campaign by donating money and telling your friends about it: All the important information is on this fresh video clip! (big thanks to Nadja Kurz)
Some news from our spontaneous campaign "Fight the dirty conditions" in support of the people in Moria and the occupied factory VIO.ME in Thessaloniki: *** Thanks to many of you we have collected around 2.500 Euro!*** The first load of soap is already on the way to Lesbos. We will give you an update once it arrives!*** VIO.ME has still dificulties to produce on large scale because of the electricity shutdown. The small generators from friends are not enough and they are still in need of a big generator.*** At the same time the situation in the Greek refugee camps is worsening. After the first Corona cases in the Ritsona camp and other places became public, an evacuation plan for the camps was leaked by the media. But all is still unclear.*** Corona lockdown continues in Greece. And difficult times are coming up: rising unemployment, no tourism and the ongoing social destruction will transform the country once more in a crisis laboratory of austerity and privatisation. People are already organising mutual aid initiatives and preparing themselves for the coming confrontation. More about the self-organization in the articles on our homepage.Please continue to support the campaign by donating money and telling your friends about it: All the important information is on this fresh video clip!stay tuned
Gepostet von Beyond Europe am Samstag, 18. April 2020
Η πανδημία του νέου κορονοϊού εξελίσσεται στην Κύπρο εν μέσω αναδιάρθρωσης του συστήματος Υγείας, με τη δημιουργία του Γενικού Συστήματος Υγείας (ΓΕΣΥ). Εχοντας λίγους μήνες εφαρμογής του ΓΕΣΥ, οι σοβαρές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό καθώς και υλικοτεχνικό εξοπλισμό που υπήρχαν και παραμένουν στα δημόσια νοσηλευτήρια, ανέδειξαν την ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση μιας έκτακτης κατάστασης, όπως αυτή μιας πανδημίας.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτό του Νοσοκομείου της Λεμεσού, όπου πριν από την πανδημία δεν υπήρχε πνευμονολόγος ή της Αμμόχωστου που επελέγη και ως νοσοκομείο αναφοράς χωρίς να έχει εντατικολόγους και άλλες απαραίτητες ειδικότητες ιατρών. Στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, με τις ΜΕΘ να μην επαρκούν για τα περιστατικά Covid-19 και τους χρόνια πάσχοντες, έχοντας μάλιστα αναστείλει όλες τις εισαγωγές για προγραμματισμένα χειρουργεία, χτίζεται νέα ΜΕΘ εν μέσω της πανδημίας.
Στο Νοσοκομείο Πάφου, με τα περισσότερα κρούσματα επαγγελματιών Υγείας, κλινικές λειτούργησαν χωρίς τους ειδικούς γιατρούς τους καθώς δεν υπάρχουν πρόληψη και επαρκή μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους του νοσοκομείου με αποτέλεσμα αρκετοί να νοσήσουν.
Ολα τα μεγάλα δημόσια νοσηλευτήρια της Κύπρου χρειάστηκε να κλείσουν για μερικά 24ωρα ώστε να απολυμανθούν και να ελεγχθεί το προσωπικό τους. Σε κάποιες περιπτώσεις επανεμφανίστηκαν κρούσματα στα νοσηλευτήρια, κάτι που επιβεβαιώνει πως ακόμα και τώρα τα μέτρα προστασίας δεν επαρκούν με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν. Μέχρι στιγμής, ένα σημαντικό ποσοστό των επαγγελματιών Υγείας έχει τεθεί εκτός μάχης, καθώς αποτελεί περίπου το 20% των συνολικών κρουσμάτων στην Κύπρο.
Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το σύστημα Υγείας βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει την πανδημία, καθώς τα χρόνια προβλήματα λειτουργίας των δημόσιων νοσηλευτηρίων διογκώθηκαν παραπέρα, φέρνοντας τους επαγγελματίες Υγείας και τους ασθενείς πολλές φορές μπροστά σε αδιέξοδα για την προστασία από τη μετάδοση του ιού.
Αυτή η κατάσταση στο σύστημα Υγείας «ανάγκασε» την κυβέρνηση Αναστασιάδη να πάρει αυστηρά, έκτακτα μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας, όπως έγινε και στην Ελλάδα και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Με μέτρα περιορισμού, όπως η απαγόρευση συγκέντρωσης ατόμων, το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, η απαγόρευση εισόδου στη χώρα, ο αυτοπεριορισμός στο σπίτι με αυστηρό έλεγχο στις μετακινήσεις, η αναστολή εργασιών πολλών επιχειρήσεων, πλην σούπερ μάρκετ – φούρνων και άλλων εταιρειών «δημοσίου συμφέροντος», επιχειρούν στο όνομα της «ατομικής ευθύνης» να μετακυλήσουν στους εργαζόμενους το βάρος της ευθύνης για την αντιμετώπιση της πανδημίας, προβάλλοντας ως ατομική υπόθεση ακόμα και την εξασφάλιση των μέσων προστασίας.
Ομως, κανένας τους δεν απαντάει στο ερώτημα τι γίνεται, για παράδειγμα, με τις τεράστιες ουρές σε σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες κ.τ.λ., τι γίνεται με τους εργαζόμενους στα εργοστάσια, στα σούπερ μάρκετ, στους φούρνους, που δεν έχουν την επιλογή να μείνουν στο σπίτι τους; Και που όταν γυρνάνε σπίτι και έχουν παιδιά, ενδεχομένως τον παππού και τη γιαγιά, πώς θα προφυλαχθούν; Τι μέτρα προστασίας, υγείας και ασφάλειας από τη διασπορά του ιού στους εργαζόμενους παίρνονται από τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε λειτουργία;
Γι’ αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις υγειονομικοί που μολύνθηκαν, στη συνέχεια μόλυναν και μέλη της οικογένειάς τους.
Το κράτος, προβάλλοντας την «ατομική ευθύνη» ως βασικό παράγοντα έκβασης της επιδημίας, προσπαθεί να αποσιωπήσει τη δική του ευθύνη. Το ίδιο κράτος, που τόσα χρόνια ακολουθεί πολιτική υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των δημόσιων νοσηλευτηρίων.
Η «ατομική ευθύνη» δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα αν δεν στηρίζεται σε ένα ολοκληρωμένο κρατικό σχέδιο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κρατική ευθύνη. Γι’ αυτό πρέπει άμεσα να προσληφθεί όλο το αναγκαίο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, να προμηθευτεί ο απαραίτητος ιατρικός τεχνολογικός εξοπλισμός και το σύστημα Υγείας να μη βασίζεται σε «φιλανθρωπίες» και δωρεές.
Παράλληλα με τα μέτρα περιορισμού, η κυβέρνηση Αναστασιάδη, με τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων, ανακοίνωσε δέσμη μέτρων στήριξης των επιχειρηματιών. Αξιοποιώντας τα χρήματα των φορολογούμενων εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων δίνει «ζεστό» χρήμα στις επιχειρήσεις, μέσω επιχορήγησης των μισθών (οι εργαζόμενοι επιχορηγούν με τη φορολογία τους τον εαυτό τους δηλαδή!) απαλλάσσοντας τους επιχειρηματίες από την καταβολή του μισθού, καθώς και με άμεση «ένεση ρευστότητας» μέσω του τραπεζικού συστήματος, αλλά και αναστολή απόδοσης του ΦΠΑ και της έκτακτης εισφοράς για το ΓΕΣΥ.
Τα μέτρα αυτά που πήρε η κυβέρνηση της Κύπρου φανερώνουν πως οι ανάγκες του κεφαλαίου έχουν προτεραιότητα και όχι αυτές του λαού. Υπόσχονται 100 εκατ. ευρώ για τον τομέα της Υγείας, χωρίς φυσικά να είναι ξεκάθαρο αν αυτά θα δοθούν για προσλήψεις προσωπικού και την ενίσχυση των δημόσιων νοσηλευτηρίων, όπως απαιτείται, ή θα καταλήξουν, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα Υγείας για αγορά υπηρεσιών και επιχορηγήσεις. Από την άλλη, δίνουν πακτωλό χρημάτων για τις επιχειρήσεις που ξεπερνά τα 250 εκατ. ευρώ μέσω προγραμμάτων στήριξης και ανάκαμψης των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα στον Τουρισμό.
Την ίδια ώρα, η εργατική τάξη συνεχίζει να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να γεμίζουν τα κρατικά ταμεία.
Το κλείσιμο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, ειδικά στον κλάδο του Εμπορίου και του Τουρισμού, ανάγκασε πολλούς εργαζόμενους να ενταχθούν στο σχέδιο αναστολής εργασιών της κυβέρνησης, από το οποίο θα πάρουν μόνο το 60% του μισθού τους, την ίδια στιγμή βέβαια που οι ανάγκες βρίσκονται στο 100%, ίσως και παραπάνω, λόγω των συνθηκών της πανδημίας.
Σε επιχειρήσεις που συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, τα μέτρα υγείας και ασφάλειας είναι ανύπαρκτα, ενώ παράλληλα με τις απολύσεις και αλλαγές εργασιακών σχέσεων έχουμε εντατικοποίηση της εργασίας σε επιχειρήσεις που σήμερα η κερδοφορία τους χτυπάει «κόκκινο».
Την ίδια ώρα, η επίθεση των εργοδοτών στα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαίτηση των ξενοδόχων για αναστολή στην εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης εργασίας που εξασφάλιζε κάποια ελάχιστα δικαιώματα στους εργαζόμενους στον Τουρισμό, όταν ο Τουρισμός αποτελεί περίπου το 23% του ΑΕΠ, ενώ οι θέσεις εργασίας στον κλάδο αφορούν περίπου το 30% των συνολικών θέσεων εργασίας στην Κύπρο.
Σε άλλες περιπτώσεις εταιρείες ανέστειλαν τις εργασίες τους χωρίς να εξασφαλίσουν ούτε και αυτό το 60% του μισθού των εργαζομένων τους, αδιαφορώντας για το πώς θα τα βγάλουν πέρα. Σύμφωνα με καταγγελίες που έγιναν στις συντεχνίες των εργαζομένων, εταιρείες δεν κατέβαλαν το μισθό που όφειλαν στους εργαζόμενους, δηλώνοντας αδυναμία λόγω της μη λειτουργίας τους.
Στα εργοστάσια τα μέτρα προστασίας πάνε περίπατο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του εργοστασίου των φούρνων «Ζορπά» στην επαρχία Λάρνακας, όπου 30 και πλέον εργάτες νόσησαν. Στα σούπερ μάρκετ, όπου τα κέρδη των ομίλων έχουν εκτοξευτεί, οι εργαζόμενοι απασχολούνται με εξαντλητικά ωράρια, ενώ καταγγελίες έφεραν στο φως πιέσεις και απειλές από μεριάς της εργοδοσίας για να μη γίνει χρήση της άδειας για τη φύλαξη των παιδιών από τους γονείς καθώς αυτό θα έχει ως συνέπεια την απόλυση.
Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας όλοι οι εποχιακοί υπάλληλοι απολύθηκαν καθώς και σε επιχειρήσεις που συνδέονται με τον Τουρισμό, όπως τα ταξιδιωτικά γραφεία, γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων κ.ά.
Απαιτείται τώρα όσο ποτέ οι συντεχνίες εργαζομένων να βρίσκονται «στο πόδι», στους χώρους δουλειάς ώστε να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα υγείας και ασφάλειας, να συσταθούν εκεί που δεν υπάρχουν επιτροπές αγώνα εργαζομένων, που θα διεκδικούν βελτίωση των συνθηκών εργασίας, με σταθερές εργασιακές σχέσεις.
Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τους εργαζόμενους δυσκολεύουν ιδιαίτερα και τους Ελληνες και άλλους μετανάστες που κατοικούν στην Κύπρο, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις οι περιορισμοί και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, λαμβάνοντας μόνο το 60% του μισθού τους ή μένοντας άνεργοι, καθιστούν αδύνατη την πληρωμή του ενοικίου που σε αρκετές περιπτώσεις είναι και το 50% των απολαβών ενός εργαζόμενου στην Κύπρο. Αυτή η εξέλιξη γεννά την ανάγκη διεκδίκησης επιδότησης του ενοικίου για τους Ελληνες μετανάστες.
Παράλληλα, αρκετοί Ελληνες εργαζόμενοι που θέλουν να επιστρέψουν παραμένουν «εγκλωβισμένοι» καθώς δεν εμπίπτουν στα διατάγματα επαναπατρισμού, ενώ την ίδια στιγμή έχουν αναγκαστικά σταματήσει και την όποια οικονομική στήριξη πρόσφεραν στις οικογένειές τους στην Ελλάδα. Αντίστοιχα και οι Ελληνες φοιτητές που σπουδάζουν στην Κύπρο βρίσκονται σε δύσκολη θέση, καθώς βρίσκονται «εγκλωβισμένοι» με τα έξοδα να «τρέχουν», ενώ την ίδια στιγμή κυριαρχεί η ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι με το εξάμηνο και τις εξετάσεις στα πανεπιστήμιά τους.
Το ίδιο και οι Ελληνες στρατευμένοι που υπηρετούν στην ΕΛΔΥΚ, όπως και στο σύνολό τους στην Ελλάδα, είναι αντιμέτωποι με τον συνωστισμό που επικρατεί στους θαλάμους που διαμένουν, όπου για να βρεθεί λύση άλλοι χώροι υπηρεσίας βαφτίστηκαν «θάλαμοι», τα αντισηπτικά αποτελούν ανέκδοτο, ενώ μεγάλα ερωτήματα παραμένουν αναφορικά με τα χρήματα που χάθηκαν σε αεροπορικά εισιτήρια καθώς και τις άδειες των στρατιωτών αφού κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα δοθούν.
Σε κάθε περίπτωση η απάντηση στο ερώτημα ποιος θα πληρώσει τον «λογαριασμό» αυτής της κρίσης, εν προκειμένω της πανδημίας και ποιος θα επωφεληθεί, γίνεται ξεκάθαρο πως και στην Κύπρο θα τον πληρώσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.
Γι’ αυτό, όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο, αλλά και παντού, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Μαζί με τους κομμουνιστές να οργανώσουν την πάλη για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων του λαού, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα την πανδημία και την επερχόμενη κρίση.
Ταυτόχρονα, να κάνει ο λαός πράξη το σύνθημα «πολεμάμε τις αρρώστιες, πολεμώντας την αδικία», πολεμώντας κι εκείνους που με πρόσχημα τις αρρώστιες φέρνουν την αδικία. Παίρνοντας την τύχη στα χέρια του κάθε λαός θα βγει πραγματικά νικητής από τη μάχη με τον «αόρατο», αλλά κυρίως με τον ορατό εχθρό. Μόνο έτσι θα φωτιστεί η μοναδική διέξοδος, η οποία βρίσκεται στην ανωτερότητα του σοσιαλισμού, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού, της εργατικής συμμετοχής και εξουσίας, που οδηγεί στην ευημερία του λαού και την πρόοδο της ανθρωπότητας.
Ακης ΠΟΥΛΟΣ
Γραμματέας της Τομεακής Οργάνωσης Κύπρου του ΚΚΕ
Πηγή
Ριζοσπάστης
The post Ορισμένες πλευρές για τη διαχείριση της πανδημίας στην Κύπρο appeared first on Αγκάρρα.
Η ψηφιοποίηση του περιοδικού Εντός των Τειχών έχει πλέον ολοκληρωθεί, με το τελευταίο τεύχος, το Τεύχος 42, να βρίσκεται πλέον στο Ελληνικό τμήμα του αρχείου.
The digitization of the magazine Within the Walls has now been completed, with the last issue, Issue 42, being present now on the Greek version of the archive.
Σίγουρα εδώ που φτάσαμε, με την ανεξέλεγκτη εξάπλωση του κορωνοϊού θα πρέπει να μένουμε σπίτι, αλλά η επιμονή της κυβέρνησης στην προσωπική ευθύνη και την εφαρμογή των διαταγμάτων παρά το ότι παραβιάζουν συνταγματικά
κατοχυρωμένα δικαιώματα, γίνεται για να κρύψει τις δικές της ασήκωτες ευθύνες για την τραγική κατάσταση που φτάσαμε.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι είναι αυτή η κυβέρνηση που όταν οι νοσηλευτές απεργούσαν και φώναζαν «… μιλάτε για κέρδη και ζημιές– ενώ εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές», τους απειλούσε με επιστράτευση και ο Αβέρωφ τους έλεγε «αν δεν σας αρέσει να πάτε αλλού να δουλέψετε». Είναι αυτή η κυβέρνηση που όταν οι γιατροί του δημοσίου μιλούσαν για ελλείψεις προσωπικού, εξοπλισμού, και αναλώσιμων στα δημόσια νοσηλευτήρια, τους απειλούσε με ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας. Και δεν ήταν μόνο απειλές. Από τότε που ανέλαβε το 2013 και μετά οι περικοπές στον τομέα της δημόσιας υγείας έφτασαν τα 500 εκατομμύρια.
Να γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί επαγγελματίες υγείας και κλίνες εντατικής θεραπείας να καλύψουν τα δημόσια νοσηλευτήρια. Να γιατί και αυτοί που τα στελεχώνουν έμειναν χωρίς ειδικές στολές και εξοπλισμό για να αντιμετωπίσουν το κορωνοϊό. Γι΄ αυτό και μολύνθηκαν τόσοι γιατροί, νοσηλευτές και ασθενείς και έκλεισαν τόσα νοσηλευτήρια.
Και τολμούν μετά ο Αναστασιάδης και οι Υπουργοί του να μας κουνούν το δάκτυλο και να μας λένε εσείς φταίτε για την εξάπλωση του κορωνοϊού που δεν τηρείται τα μέτρα και να μας επιβάλλουν και νέους περιορισμούς και να μας απειλούν ότι θα κάνουν εφόδους στα σπίτια μας για να δουν αν έχουμε επισκέπτες. Καλούν μάλιστα το κόσμο να ρουφιανεύει τους γείτονες του αν φιλοξενήσουν κάποιο που δεν είναι μόνιμος κάτοικος και να ενημερώνουν την αστυνομία. Μας λένε να κρατάμε αποστάσεις και την ίδια στιγμή τσουβαλιάζουν τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Ακόμη χειρότερα, την ώρα που είχαν τα αεροδρόμια ανοικτά να πηγαινοέρχονται οι επιχειρηματίες, και οι φίλοι τους που κερδοσκοπούν με τα χρυσά διαβατήρια, έριξαν πίσω στη θάλασσα, βάρκα με 165 εξαθλιωμένους πρόσφυγες ανάμεσα τους πολλά παιδιά και γυναίκες με κίνδυνο να πνιγούν. Ευτυχώς που τους περιμάζεψαν οι τουρκοκύπριοι που ζουν σε «ψευδοκράτος».
Η Κύπρος είναι ένα νησί που δεν υπήρχε κανένα περιστατικό, και η Κυβέρνηση αντί να συνεννοηθεί με την άλλη πλευρά και τις Βάσεις για να ελέγχει τα αεροδρόμια και να βάζει καραντίνα όσους έμπαιναν, έκλεισε τα οδοφράγματα, για να κάνει το χατίρι στα ναζιστικά καθάρματα του ΕΛΑΜ – Χρυσή Αυγή. Με ρατσιστικές δικαιολογίες προσπάθησε να στοχοποιήσει την άλλη πλευρά, δυναμιτίζοντας ακόμη περισσότερο το κλίμα συνεργασίας και συμφιλίωσης και την προοπτική για ειρήνη και επανένωση του νησιού. Τελικά ο κορωνοϊός δεν ήλθε ούτε από τους τουρκοκυπρίους, ούτε από τους Ιρανούς φοιτητές που ζουν στο βορρά, ούτε από εξαθλιωμένους μετανάστες αλλά από καθώς πρέπει ελληνοκύπριους επιχειρηματίες και ταξιδιώτες που έρχονταν από το εξωτερικό.
Ακόμη και τότε όμως μας πουλούσε παραμύθια, και έβαζε τους ειδικούς να μας πουν ότι δεν χρειάζεται να φοράμε μάσκες, ούτε να κάνουμε μαζικά τεστ γιατί στη πραγματικότητα ήθελε να κρύψει ότι δεν είχε φροντίσει να έχει επάρκεια σε αυτά τα είδη, παρά το ότι ο κορωνοϊός είχε ξεκινήσει από τον περασμένο Δεκέμβρη να σπέρνει το θάνατο. Δεν είναι τυχαίο που χώρες που εφάρμοσαν μαζικά τα τεστ και προμήθευσαν το κόσμο με μάσκες έχουν ελέγξει την εξάπλωση του κορωνοϊού και είχαν ελάχιστα θύματα.
Αυτά όλα δεν έγιναν τυχαία, ούτε γιατί η κυβέρνηση είναι ανίκανη, αλλά γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που αντιπροσωπεύει, των κεφαλαιοκρατών. Γι’ αυτό και πάνω από τον άνθρωπο και την υγεία του, βάζει τα κέρδη. Για να μη θίξει τα συμφέροντα της ΟΕΒ και ιδιαίτερα όσων δραστηριοποιούνται στην τουριστική βιομηχανία άφησε ανοικτά τα αεροδρόμια και τα λιμάνια και δεν έκανε καμιά ενημέρωση και καμιά κίνηση για να προετοιμάσει τον τομέα της δημόσιας υγείας και την κοινωνία συνολικότερα για να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο κίνδυνο, μην τυχόν και τρομάξουν οι τουρίστες και δεν έλθουν.
Η ατομική ευθύνη έχει νόημα μόνο σαν μέρος ενός συνολικού, συλλογικού κρατικού προγραμματισμού που να στοχεύει στην προστασία της υγείας των ανθρώπων, που να επενδύει πόρους και να ενεργοποιεί την κοινωνική αλληλεγγύη και συνεργασία. Διαφορετικά λειτουργεί απλώς σαν προπέτασμα καπνού για να καλύπτει τις ευθύνες των κυβερνώντων που διαχειρίζονται αυτή τη κρίση.
Η αντίληψη που λέει να τελειώσει αυτή η κρίση πρώτα και μετά θα ζητήσουμε εξηγήσεις και ευθύνες που ακούγεται από την αντιπολίτευση, και από το ΑΚΕΛ είναι λάθος γιατί δίνει παράταση στη κρίση και οδηγεί σε περισσότερα θύματα. Τώρα είναι που χρειάζεται να απαιτήσουμε:
• δαπάνες για την υγεία
• μαζικές προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών, και άλλων επαγγελματιών υγείας
• επίταξη των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων και των κλινικών εργαστηρίων που κάνουν τα τεστ,
• μαζικά τεστ και προμήθεια προστατευτικών μέσων και δωρεάν παραχώρηση στο πληθυσμό
• στέγη για τους άστεγους και τους πρόσφυγες.
• πλήρη αποζημίωση για όσους μένουν απλήρωτοι ή χάνουν τις δουλειές τους.
Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να δώσουμε αυτή τη μάχη. Τώρα που πολύς κόσμος είναι αγανακτισμένος γιατί νοιώθει στο πετσί του τα αποτελέσματα της αναλγησίας, της γύμνιας και του αυταρχισμού αυτής της κυβέρνησης, που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι το κέρφιου όπως η αποικιοκρατία. Η Αριστερά και τα συνδικάτα θα πρέπει να μπούμε μπροστά, να οργανώσουμε και να συντονίσουμε αυτή τη διάθεση. Μπορούμε και πρέπει να κερδίσουμε αυτή τη μάχη και να ξεφορτωθούμε και το κορωνοϊό και τους Αναστασιάδηδες και την τάξη τους, που επιμολύνουν μόνιμα τη ζωή μας.
[English Text Follows]
Ο Κωστής Αχνιώτης έφυγε σαν σημερα το 2017.
Πολιτικοποιήθηκε μέσα στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά σαν φοιτητής στη Γαλλία, ενώ με την επιστροφή του στην Κύπρο άρχισε να δραστηριοποιείται ενεργά μέσα στην Κυπριακή εξωκοινοβουλευτική αριστερά, το κίνημα επαναπροσέγγισης και τους πολιτικούς κύκλους της εντός των τειχών Λευκωσίας. Συμμετείχε στο περιοδικό ‘Δελτίο Συζήτησης’, μέσα από το οποίο έγιναν οι πρώτες γραπτές συζητήσεις της άκρας Αριστεράς στην Κύπρο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 δραστηριοποιήθηκε μέσα στον Κομμουνιστικό Κύκλο συνεχίζοντας τις εκδόσεις με την έκδοση του περιοδικού Εντός των Τειχών την περίοδο 1985-1990, το οποίο αποτέλεσε βασικό έντυπο των θεωρητικών ανησυχιών και διάλογων της ευρύτερης αριστεράς. Εκείνη την περίοδο είχε καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία της ομάδας ‘Φίλοι του Ακάμα’ με σκοπό την διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος της χερσονήσου του Ακάμα.
Αργότερα, λαμβάνει μέρος στην έκδοση του δικοινοτικού περιοδικού Χάτε (1998-2001), μιας από τις ποιο αξιοσημειωτες προσπάθειες αυτόνομης επικοινωνίας μεταξύ της Ελληνοκυπριακής και Τουρκοκυπριακής κοινότητας πριν το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Την ίδια περίπου περίοδο εξέδιδε μαζί με άλλους το περιοδικό κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου ‘Εξ Υπαρχής’ (1999-2004).
Το 2004 στήνει μαζί με συντρόφους του την Πλατφόρμα Αριστερών για το Ναι και μετ’ έπειτα οργανώνεται μαζί με άλλους εκπαιδευτικούς στην Κοινή Πλατφόρμα Ε/κ και Τ/κ Εκπαιδευτικών Ενωμένη Κύπρος, ενώ εκδίδει το περιοδικό του ελληνοκυπριακού τμήματος της πλατφόρμας, Το Καλέμι (2008-11).
Την περίοδο της έντασης της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008, δραστηριοποιήθηκε μαζί με άλλα μέλη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στην ΕΡΑΣ, ενώ μετέπειτα ήταν υποψήφιος στις ευρωεκλογές του 2014 με τον δικοινοτικό συνδυασμό Δράσυ-Eylem, τον πρώτο δικοινοτικό εκλογικό συνδυασμό που έλαβε μέρος σε εκλογές στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μεταξύ 2014-2016 πήρε μέρος στην προσπάθεια συγκρότησης της σελίδας εναλλακτικής ενημέρωσης Platforma News ενώ στους τελευταίους μήνες της ζωής του συμμετείχε και στην Αριστερή Κίνηση – Θέλουμεν Ομοσπονδία.
Το 11ο τεύχος του περιοδικού Εντροπία εμπεριέχει αφιέρωμα στον Κωστή Αχνιώτη, ενώ το ντοκιμαντέρ Tongue καταπιάνεται με την ζωή του σε σχέση με την Κυπροκεντρική εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Υπάρχει επίσης και η ηχογράφηση της συζήτησης του Κωστή μαζί με τον κοινωνιολόγο Αντρέα Παναγιώτου με θέμα τις ‘Ριζοσπαστικές Αφηγήσεις για το Κυπριακό που το 1970 τζιαι μετά: Η Άνοδος της Κυπριακής Συνείδησης τζιαι του Δικοινοτικού Κινήματος’, που οργανώθηκε το 2017 από την Συσπείρωση Ατάκτων.
Πρόσφατα δακτυλογραφήσαμε το κείμενο ’κυπριακή συνείδηση’, το οποίο έγραψε ο Κωστής το 1988.
Costis Ahniotis passed away three years ago, a day like today.
As a student in France, he was politically active in the extra-parliamentary left, and with his return to Cyprus he became actively involved with the Cypriot extra-parliamentary Left, the rapprochement movement and the political circles of the walled city of Nicosia. He participated in the magazine ‘Discussion Bulletin’ [Δελτίο Συζήτησης], through which the first written discussions of the Cypriot far-left developed.
In the beginning of the 1980s, he was active in the Communist Circle, continuing publications with the publication of the magazine Within the Walls between 1985-1990, which constituted a key text for the exposition of the theoretical concerns and dialogue of the broader left. In that period he had a key role in the formation of the group ‘Friends of Akamas’, with the aim of the preservation of the natural environment of the Akamas peninsula.
He further participates in the publication of the bi-communal magazine Hade (1998-2001), one of the most note-worthy attempts for an autonomous channel of communication between the Greek and Turkish Cypriot communities, before the opening of the checkpoints. During the same period he was part of the publishing team of the social and political dialogue magazine ‘From the Beginning’ [Εξ Υπαρχής] (1999-2004).
In 2004 he forms, together with other comrades, the ‘Platform of Leftists for YES’ and organizes afterwards, alongside other teachers, the G/c and T/c Teachers' Platform "United Cyprus", while publishing the magazine of the Greek Cypriot section of the platform, Kalemi [Το Καλέμι] (2008-11).
During the period of the intensification of the economic crisis that started in 2008, he organized, together with other members of the extra-parliamentary left, in ERAS, while afterwards he was a candidate in the European parliamentary elections of 2014 with the bi-communal electoral list of Δράσυ-Eylem, the first bi-communal electoral list that had ever participated in an election in the history of the Republic of Cyprus. Between 2014-2016 he participated in the attempt of forming the website of alternative information Platforma News, while in the last months of his life, he participated in the Leftist Movement – We Want Federation.
The 11th issue of the Entropy [Εντροπία] magazine features a tribute to Costis Ahniotis, while the documentary Tongue focuses on his life in relation to the Cyprocentric extra-parliamentary left. The audio recording of Costis’ discussion with sociologist Andreas Paanayiotou also exists (in Greek), on the subject ‘Radical Narrations of the Cyprus Problem from the 1970s onwards: The Rise of Cypriot Consciousness and of the Bi-communal Movement’, organized in 2017 by Syspirosi Atakton.
We have recently translated his 1988 text ’cypriot consciousness’, making it available in English for the first time.
In our attempt to make the archive more accessible, we present here 5 key texts of the broader Cypriot radical political scene that are available in English on the archive. Part of the archiving project is making previously unavailable texts; available to new audiences. Many of the following texts have thus been translated through the initiate of various individuals, whose work has been fundamental in allowing us to share these key texts for the first time, in English. A bonus text has also been added at the end of the list.
'Ecology and the Semblance of an Illusion' (1985)
This ecological text circulated in the Chrysallida social space in Limassol, in relation to developments surrounding Akamas. It consisted of 9.5 pages and included extensive excerpts from various works by Max Horkheimer, Karl Marx, Peter Kropotkin, Murray Bookchin, Ivan Illich, et al. It is one of the few ecological theoretical texts of the Cypriot anti-authoritarian scene.
‘cypriot consciousness’ (1988)
Published originally in the 35th issue of the Nicosian magazine ‘Within the Walls’, this text by Costis Ahniotis has remained a classic exposition of the Cyprocentric position associated with the extra-parliamentary left.
‘The Cyprus Problem and the Internationalist Tasks of the Greek Cypriot Working Class’ (1988)
This book was published by the leftist group Workers’ Democracy. It is perhaps the most extensive Marxist analysis of the Cyprus Problem, founded upon the theoretical framework of revolutionary deafeatism. While the book still remains untranslated as a whole, a recent partial translation of key parts has emerged in 2019.
‘5 positions on the reunification process or For the right to live in Cyprus without the Cyprus problem’ (2010)
This text presents the analysis and position of the libertarian group Falies surrounding the Cyprus Problem and the approach that should be taken by the extra-parliamentary left.
‘Cheap Bodies/Foreign Bodies: The Government Strategy on Immigration’ (2016)
This brochure was published by the group antifa λευkoşa, and analyses the immigration policy of the Republic of Cyprus during the recent years, emphasizing the effect on refugees and the process of illegalization of migrants and refugees.
‘Federation or Death’ (1993)
This text was published in the 10th issue of the anarchist magazine ‘Traino stin Poli’, in Limassol. Published on the pretext of elections contra the then possibility of the resolution of the Cyprus Problem through the Ghali set of Ideas, it offered a direct justification for supporting a bi-communal federation.
Στην προσπάθεια μας να γίνει το αρχείο πιο προσβάσιμο, παρουσιάζουμε εδώ 5 βασικά κείμενα του ευρύτερου Κυπριακού ριζοσπαστικού χώρου που εντοπίσαμε και αρχειοθετήσαμε στο αρχείο.
'Η Κύπρος, το Εθνικό και ο Εθνικισμός - Μία Ελευθεριακή Ανάλυση' (1984)
Γραμμένη από ανώνυμο Κύπριο Αναρχικό, η μπροσούρα πρόκειται για μια από τις πρώτες θεωρητικές προσεγγίσεις σε σχέση με το Κυπριακό, από μια ριζοσπαστική ελευθεριακή σκοπιά και αποτελεί πλέον κλασικό θεωρητικό κείμενο του Κυπριακού ριζοσπαστικού χώρου. Η παρόν έκδοση αποτελεί αναδημοσίευση της μπροσούρας, από την Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης Σαλονίκης, τον Ιούνη του 2018.
'Οικολογία και η Φαινομενικότητα μιας Ψευδαίσθησης' (1985)
Οικολογικό κείμενο που κυκλοφόρησε στο στέκι της Χρυσαλλίδας στη Λεμεσό, με αφορμή τον Ακάμα. Έχει συνολική έκταση 9.5 σελίδες και περιλαμβάνει εκτενή αποσπάσματα από διάφορα έργα των Max Horkheimer, Karl Marx, Peter Kropotkin, Murray Bookchin, Ivan Illich, κ.α. Ενά από τα ελάχιστα οικολογικα θεωριτικά κείμενα του Κυπριακού αντιεξουσιαστικού χώρου.
Δακτυλογραφημένο Κείμενο Αρχείο PDF
'Το Κυπριακό και τα Διεθνιστικά Καθήκοντα των Ελληνοκύπριων Επαναστατών' (1988)
Το βιβλίο εκδόθηκε από την ομάδα Εργατική Δημοκρατία. Πρόκειται για ίσως την πιο εκτενής μαρξιστική ανάλυση του Κυπριακού Προβλήματος, βασισμένη πάνω στο θεωρητικό υπόβαθρο του επαναστατικού ντεφετισμού.
'Κυπριακή Συνείδηση - Διάλογος για μια Εμπειρία Χωρίς Όνομα' (1992)
Αυτή η μπροσούρα κυκλοφόρησε ως απάντηση στη λογοκρισία που ακολούθησε την εκπομπή Χωρίς Πλαίσια του ΡΙΚ στις 4 Ιούλη του 1992, όπου ο κοινωνιολόγος Αντρέας Παναγιώτου είπε πως είναι Κυπραίος και όχι Έλληνας. Παραμένει μια από τις ποιό προσβάσιμες και παράλληλα ανεπτυγμένες εκφράσεις της Κυπροκεντρικής θέσης. Πέρα από το αρχείο PDF, η μπροσούρα έχει πλέον δακτυλογραφηθεί (με εξαίρεση το άρθρο του κ. Καζαμία).
Δακτυλογραφημένο Κείμενο Αρχείο PDF
'Σώματα Φτηνά/Σώματα ξένα: Η Κρατική Στρατηγική της Μετανάστευσης - 3η έκδοση' (2019)
Μπροσούρα της ομάδας antifa λευkoşa η οποία αναλύει την μεταναστευτική πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια, δίνοντας έμφαση στο προσφυγικό και την δημιουργία παρανομοποίησης μεταναστών και προσφύγων.
The following link contains a PDF file we received archiving incidents of Fascist, Racist, Xenophobic and Migrant/Refugee Exploitation in the Republic of Cyprus in the period 1993-2020 from various sources.
Φασισμός, Ξενοφοβία, Εκμεταλλευση και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο - Έβδομη Έκδοση
Language of Sources: Greek, some English. Language of Title - Table of Contents: Greek, Greek/Englsih.
Το link περιέχει αρχείο PDF που μας στάλθηκε, που αρχειοθετεί περιπτώσεις φασισμού, ξενοφοβίας, εκμετάλλευσης μεταναστών/τριών και προσφύγων στην Κυπρο την περίοδο 1993-2020 από διάφορες πηγές.
Φασισμός, Ξενοφοβία, Εκμεταλλευση και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο - Έβδομη Έκδοση
Εισαγωγικό Σημείωμα
Η συγκρότηση του παρόν αρχείου ξεκίνησε το 2013. Ήταν αρχικά μια περισυλλογή των διάφορων άρθρων που είχα μαζέψει τα προηγούμενα χρόνια, μια μικρή προσωπική προσπάθεια να μαζευτούν όλα τα λεγόμενα “μεμονωμένα περιστατικά” ρατσισμού, φασισμού και ξενοφοβίας στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η πρώτη έκδοση (Οκτώβρης 2013), η οποία κάλυπτε την περίοδο 2009-2013, σύντομα έφερε την δεύτερη έκδοση τον Μάρτη του 2014, καλύπτοντας την περίοδο 2003-2014. Η συλλογή των “μεμονωμένων περιστατικών” άρχισε να φαντάζει σαν μια διαδικασία χωρίς τέλος, σκιαγραφώντας σιγά σιγά την βαθύτατα ρατσιστική δομή της (ελληνο)Κυπριακής πολιτείας. Η αρχειοθέτηση περιστατικών και πληροφοριών συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια σε διαφορετικά επίπεδα έντασης. Το αρχείο εμπεριέχει υλικό από διάφορες πυγές, συμπεριλαμβανομένων τοποθετήσεων και φυλλαδίων πολιτικών ομάδων, αναρτήσεων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στήλες δημοσιογράφων - η συντριπτική πλειοψηφία του υλικού, παρόλα αυτά, προέρχεται από μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η λογική πίσω από την αρχειοθέτηση του υλικού ήταν και παραμένει η καταγραφή περιστατικών και πληροφοριών γύρω από τον φασισμό, την ξενοφοβία, την εκμετάλλευση και την ρατσιστική βία στην Κύπρο, χωρίς να επιβάλλεται κάποιος αυστηρός έλεγχος στο ιδεολογικό ή άλλο περιεχόμενο των πηγών, π.χ. προσωπικές απόψεις των αρθρογράφων. Κάθε άρθρο που έχει συμπεριληφθεί μέσα στο αρχείο εμπεριέχει κάποιο στοιχείο ή πληροφορία σχετικά με τις ποιό πάνω θεματικές. Καθώς το αρχείο έχει συγκροτηθεί κυρίως μέσω από ηλεκτρονικά άρθρα και ψηφιοποιημένο υλικό, είναι φυσικό επακόλουθο πως η καταγραφή σταματά στην δεκαετία του 90, ενώ παράλληλα υπάρχει μια πληθώρα πηγών για τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων. Ένα ευχαριστώ αρμόζει να επεκταθεί εδώ προς όλα τα άτομα, καθώς και στις διάφορες ομάδες που προωθήσαν τις εκδόσεις του αρχείου όλα αυτά τα χρόνια: την ΚΙΣΑ, την Αγκάρρα, την Εργατική Δημοκρατία, το Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο, την ΕΡΑΣ, την ομάδα ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ, την Σκαπούλα, την Συσπείρωση Ατάκτων, την ομάδα antifa λευkoşa, την Bandiera και την Νέα Διεθνιστική Αριστερά, καθώς και άλλες ομάδες και συλλογικότητες οι οποίες μας διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.
Γλώσσα πηγών: Ελληνικά, Αγγλικά. Γλώσσα Τίτλου, Περιεχομένων: Ελληνικά, Ελληνικά/Αγγλικά.
The Movements Archive has now expanded its project, including now websites and digital entries as part of its archiving efforts. Over the years we have come to the conclusion that often, digital entries are lost more easily than printed material, due to broken links, sites going offline and hosting sites, like geocities, closing down. We have of course used the Wayback Machine of the Internet Archive, both for archiving the websites of various groups, as well as locating and retrieving websites that have gone offline. Our expansion now however shifts our efforts towards preserving, at least partially, important online articles on our website, while also including websites as part of our archiving process.
As part of this process we have already created pages for the websites Platforma News, 3533, Island Anarchy and Kontrasusta on the Greek version of the site, while Reunification 2011 is available to both the Greek and English version. Articles have been added to Kontrasusta, Reunification 2011 and Diogenis’ Lantern/Φανάρι του Διογένη.
The Archive now has a facebook page, to be found at https://www.facebook.com/movementsarchive.
The page will be used mainly to make the archive more widely available and will not replace the archive itself, nor will be the carrier of original content. Important updates will continue to be firstly published on the current blog.
Για άλλη μια φορά παίζει το χαρτί του εθνικισμού και ταυτίζεται πλήρως με τις απαιτήσεις του ναζιστικού ΕΛΑΜ. Είναι μια πρόκληση που δεν πρέπει να περάσει.
Καλούμε όλους και όλες στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που καλούν φορείς και οργανώσεις αύριο Σάββατο η ώρα 12 το μεσημέρι στο τέρμα της οδού Λήδρας, μπροστά στην αίθουσα Ειρήνης.
πηγή: Stockwatch
|
|
Η τελευταία πρόταση, η οποία αποδίδει χαρακτηριστικά τον τρόπο σκέψης των εξουσιαστών και των παρατρεχάμενών τους, θα μπορούσε άνετα να είναι η σύγχρονη προσθήκη στη γνωστή φράση από το 1984 του Τζόρτζ Όργουελ. Την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου ο νέος Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξης, Γ. Σαββίδης, εξήγγειλε την άμεση εφαρμογή μέτρων για «πρόληψη της εγκληματικότητας, της τρομοκρατίας, καθώς και της παράνομης μετανάστευσης» που περιλαμβάνουν περιπολίες ένοπλων αστυνομικών της ΜΜΑΔ στην εντός των τειχών Λευκωσία. Οι περιπολίες ξεκίνησαν την επομένη της εξαγγελίας, ενώ από την Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου ξεκίνησαν και περιπολίες της Αστυνομίας και του Στρατού (!) στην νεκρή ζώνη μέσα στην παλιά πόλη. Όπως δήλωσε, «τα μέτρα, εκτός των άλλων, θα συμβάλουν στην εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας του κοινού».
Οι λόγοι με τους οποίους η κυβέρνηση τεκμηρίωσε την αναγκαιότητα των νέων αυτών μέτρων δεν είναι παρά απλές προφάσεις από την στιγμή που η εντός των τειχών πόλη δεν είναι σε καμία περίπτωση περιοχή με μεγαλύτερη εγκληματικότητα από άλλες περιοχές έτσι ώστε να δικαιολογούνται τόσο δραστικά μέτρα. Η αναφορά μάλιστα στην καταπολέμηση της «παράνομης μετανάστευσης» -όρου που δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται πλέον στη δημόσια κι όχι μόνο ρητορική- μόνο ως γελοία μπορεί να χαρακτηριστεί την στιγμή που οι περιπολίες θα γίνονται σε μόλις ενάμιση από τα τριακόσια χιλιόμετρα της νεκρής ζώνης, ενώ η επίκληση του κινδύνου της τρομοκρατίας απλώς στερείται οποιασδήποτε λογικής βάσης, όσα σήματα της ιντερπόλ κι αν ισχυριστούν πως έχουν.
Η εφαρμογή των συγκεκριμένων μέτρων θα μπορούσε να ερμηνευθεί κι ως η προσπάθεια ενός νέου υπουργού να δείξει πυγμή μετά το φιάσκο με τις λανθασμένες ταυτοποιήσεις και συλλήψεις ατόμων μέσα από την πρώτη -ουσιαστικά- εφαρμογή της πολυδιαφημισμένης «κάρτας οπαδού» και με τον κ. Σαββίδη να ακολουθεί τα χνάρια του ανεκδιήγητου προκατόχου του. Πιθανώς να ισχύει και αυτό, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να εντάξουμε αυτά τα μέτρα σε ένα γενικότερο πλαίσιο περαιτέρω στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας καθώς και της καλλιέργειας της κουλτούρας του φόβου. Και για να μπορέσει η κοινωνία να «εμπεδώσει» (όπως είπε και ο ίδιος ο υπουργός) αυτή την κουλτούρα φόβου, είναι απαραίτητη η ύπαρξη και του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού «εχθρού».
Η εντός των τειχών Λευκωσία εξυπηρετεί την συντήρηση του εξωτερικού εχθρού από τη στιγμή που είναι μοιρασμένη. Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, και ιδίως μετά το άνοιγμα της Λήδρας, η παλιά πόλη είναι και τόπος συνεύρεσης και συναναστροφής πολλών ανθρώπων, οι οποίοι μπορούν πλέον να περπατήσουν με τα πόδια σε ολόκληρη την παλιά πόλη, μία διαδικασία που δίνει την αίσθηση ρήξης του διαχωρισμού και υπέρβασης των συνόρων που επέβαλαν οι εθνικιστές στην Κύπρο. Η παρουσία των στρατών βέβαια πάντοτε μας υπενθυμίζει την πραγματικότητα, ωστόσο οι περιπολίες γίνονται για να αναχαιτιστεί το όποιο αίσθημα επανένωσης είχε δημιουργηθεί και εν τέλει στόχο έχουν να «εμπεδωθεί» η διχοτόμηση της Κύπρου και η μετατροπή της πράσινης γραμμής σε σκληρό σύνορο της Ευρώπης- Φρούριο. Οι περιπολίες του στρατού κατά μήκος της πράσινης γραμμής θα παραμένουν συμβολική κίνηση εντυπωσιασμού, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που το δεκαοχτάχρονο παιδί που υποβάλλεται στην πλύση εγκεφάλου του στρατού ή/και είναι άυπνο από τις σκοπιές και τις περιπολίες πυροβολήσει κανέναν άνθρωπο που πέρασε για «εχθρό».
Από την άλλη όμως, οι περιπολίες στην εντός των τειχών πόλη από την αστυνομία δεν έχουν μόνο συμβολική σημασία. Δεν γίνονται μόνο για τον εντυπωσιασμό αλλά είναι κυρίως ουσιαστικές για την δημιουργία του εσωτερικού «εχθρoύ». Σε μία χώρα όπως η Κύπρος όπου κυριαρχεί η συναίνεση και οι όποιες αντιδράσεις και αμφισβήτηση των επιλογών της εξουσίας διατηρούνται σε ήπια επίπεδα, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους περιορίζονται μόνο σε σποραδικές εξάρσεις βίας με οπαδούς, ή ατομικές «πρωτοβουλίες» εκφοβισμού μεταναστών από μέλη της ΜΜΑΔ, όπως είχε πριν μερικούς μήνες έξω από τα γραφεία της ΚΙΣΑ. Είναι ξεκάθαρο ότι ο στόχος αυτών των περιπολιών είναι η πλήρης ενεργοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους για να «εμπεδώσει» η κοινωνία την ύπαρξη «εχθρών» και για να τονωθούν τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά των ψήφο-πελατών της κυβέρνησης.
Οι προφάσεις για πάταξη της “παράνομης μετανάστευσης, της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας” δεν είναι τίποτα άλλο από ρατσιστική στοχοποίηση και τρομοκράτηση των μεταναστών που ζούνε ή συνευρίσκονται στην παλιά πόλη, μιας και θα υπόκεινται σε συνεχείς ελέγχους και θα είναι έρμαια στις όποιες διαθέσεις επίδειξης ισχύος από τα “όργανα της τάξης”. Πέρα από τους μετανάστες, είναι πολύ πιθανό αποδέκτες αυτής της καταστολής να είναι και η νεολαία η οποία επίσης συνευρίσκεται στην πόλη, όπως φυσικά και οποιοδήποτε άτομο δεν συμβαδίζει με την κυρίαρχη κανονικότητα, αυξάνοντας έτσι σημαντικά τον αριθμό των ανθρώπων που θα αντιμετωπίζονται εχθρικά από το κράτος, χωρίς να είναι ποσοτικό το θέμα αλλά θέμα αρχής. Υπό τις συνθήκες αυτές το μέτρο των περιπολιών θα είναι σαν μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία, μιας και η αύξηση της καταστολής θα εντείνει τις κοινωνικές εντάσεις, οδηγώντας πιθανώς και σε εξάρσεις βίας οι οποίες θα χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για περισσότερη καταστολή.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι τα μέτρα αυτά δεν έχουν παρθεί για να εμπεδώσουμε ως κοινωνία το αίσθημα ασφάλειας αλλά για να εμπεδώσουμε την διχοτόμηση, την καταστολή και τον φόβο. Η μετατροπή της παλιάς πόλης σε μία αστυνομοκρατούμενη περιοχή θα θυμίζει περισσότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης παρά «ασφαλές» κέντρο πόλης, ένα καινούριο σύνορο ουσιαστικά που θα χωρίζει τους «απόβλητους» εντός των τειχών από την υπόλοιπη κοινωνία. Για να μην κυριαρχήσει λοιπόν ο φόβος θα πρέπει να βρούμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, θα πρέπει να επιδείξουμε την απαραίτητη αλληλεγγύη γιατί στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι εν δυνάμει απόβλητοι.
|
One Radical Planet 
