Beyond Europe

Hotel actions against fortress europe

During our action week some of our friends decided to occupy hotels which during the corona pandemic are empty in order to show that there is plenty of room for everyone in Europe. Here is a small collection:

VIENNA

Open the hotels – Evacuate Moria – Shutdown Capitalism!

Today, Monday, activists* placed a banner on the Hotel Intercontinental in Vienna to draw attention to the fact that while hundreds of hotels stand unused, thousands of refugees have to live in camps on the Greek islands. The already extremely precarious situation in these camps is massively aggravated by the threat of an outbreak of the coronavirus. This is due to the border policy of the European Union and its Member States, which has been inhuman for years, and which is supported and driven forward by the Austrian Government headed by Chancellor Kurz.

The activists* demand the immediate evacuation of the camp Moria and the welcoming of people seeking protection in the empty hotels. They also demand the closure of all camps, the release of all persons in detention pending deportation and the abolition of the murderous EU border regime. “Everyone is afraid of the future. It is reinforced by deportations, by the misery behind the fence, not by open borders. It is mitigated by security: whatever comes – no one is left behind, no one has to die in misery, whoever they may be”, the spokeswoman of the Plattform Radikale Linke Platform Radical Left concluded.

 

BERLIN

EVACUATE MORIA – #leavenoonebehind

The time for pleading is long gone. The situation in the refugee camps on the Greek islands is a humanitarian disaster. Today we have occupied the Ibis-Hotel at Rosenthaler Platz as part of our week of action EVACUATE MORIA – SHUT DOWN CAPITALISM. While an airlift is being set up for tens of thousands of asparagus cutters and hundreds of thousands of hotel rooms are empty, the people of Moria, in the EU, are left to die. This is the murderous logic of state, nation and capital. We demand: Get the people out! Open borders, safe escape routes and an unconditional right of residence for all.“

MUENSTER

After the evacuation of all refugee camps people still need safe escape routes and a right of residence! Enough hotels are empty! Thats why we occupied an empty Ibis Hotel!

Beyond Europe

Posters and Twitteraction against Fortress Europe – Evacuate Moria – Shutdown capitalism

WANTED

Who are the politicians and organizations that are constantly refusing to rescue people that are fleeing from war zones, from hunger and fear and in search for a better life all over the world? Who is to blame for the health- and life-threatening living conditions in refugee camps like Moria in Greece and elsewhere? It’s the system – but also the bosses who enforce it. Enough is enough! All over Germany and Austria posters popped up during the night, calling out the people responsible for this murderous situation.

EVACUATE MORIA. SHUT DOWN CAPITALISM – JOIN THE TWITTER-ACTION TODAY

On the twitteraccounts @umsganze and @beyondeurope we are documenting the action. Join us in addressing the actors of these policies directly: Tweet and retweet your message under the Hashtags #evacuatemoria and #leavenoonebehind and dont forget to add Von der Leyen (@vonderleyen), Merkel (@RegSprecher), Seehofer (@BMISprecher), Mitsotakis (@kmitsotakis) and Leggeri (@frontex) in your tweets. Lets make your demands heard: The closure and evacuation of all refugee camps! For a decentralized and humane housing for refugees! Autonomy for the people living inside the camps and support of their self-organizing! Free and unrestricted access to medical care, medical supplies and corona tests for all!

#LeaveNoOneBehind #Moria #EvacuateMoria #shutdowncapitalism#Corona #WirHabenPlatz #ShameonyouEU#seebrücke

Beyond Europe

One crisis after another – The corona eruption increases the distrust of the population in the Iranian state

by Mina Khani, translated by Kian Zeytani. First published at German newspaper Analyse&Kritik on April 21st, 2020.

The Corona outbreak reached “Iranian soil” much earlier than the government in Iran admits. As alte as February 18th, right after the 41st anniversary of the revolution (February 11th) and shortly before the parliamentary elections (February 21st), the Iranian state confirmed via the Revolutionary Guards newspaper that Covid-19 had arrived in Iran. But weeks before, there had been reports of infected people spreading through the social networks.

Iran rapidly proved to be a country badly affected by the corona virus – even before the crisis became a global pandemic. Despite the delicate situation in China, the Iranian state did not stop air traffic to China until March 4th. Although the government under President Hassan Rouhani had announced that it would cancel flights to China, Mahan Air alone, the largest private airline in Iran, flew 16 times to and from China between late February and early March, according to BBC Farsi.

This provoked outrage among many people in Iran, most of whom attribute the continued air traffic to corruption in the state. The anger was heightened when Rouhani declared on 25 February that from 29 February “everything in the country will return to normal”. A few days later he had to admit that the virus had now reached all Iranian provinces.

Also the statements of the religious leader of the Islamic Republic, Ayatollah Ali Khamenei, have also caused outrage in the social networks: “The virus is a biological attack on Iran”; “The virus was produced by the USA”, which is why “we do not accept any help from the USA”; “Corona is a small problem”, and it is not up to science to solve the problems of mankind, that is the task of the imams, Khamenei said in different speeches.

The misinformation and partly contradictory statements of the Iranian leadership about the seriousness of the Corona crisis weigh even more heavily for many people, as the virus has hit the country in the middle of an escalating economic and political crisis. The Otageasnafiran, the Iranian Chamber of Commerce, estimates that the corona crisis could cost up to 1.6 million people their jobs. In early April, the Iranian central bank applied for an emergency loan of five billion US dollars from the International Monetary Fund.

At a time when Corona was not yet a global pandemic, the Iranian state could not even prevent the rapid spread of the virus in the country; it even denied the fact that the virus spread to Iran early on. It was only on 24 March that Dr. Masoud Mardani, a member of the National Corona Committee, declared “that the corona epidemic very likely arrived in Iran much earlier than reported”.

The World Health Organization (WHO) estimates that the number of infected and dead is at least five times higher than the Iranian state admits. According to official figures, about 75,000 people were infected with the corona virus in mid-April, and more than 4,500 died of the disease. Even though the state is trying to control the flow of information by massively restricting the Internet and the freedom of the press, one thing is certain: a large part of the Iranian population does not believe the state’s statements. The distrust of the state is certainly reinforced by the lack of transparency about the extent of the Corona crisis, but this feeling is not new.

Old and new protests in Iran

In November 2019, the country had experienced massive protests against the government. The trigger was the tripling of gasoline prices. Shortly afterwards there were demonstrations in more than 100 cities. The state then switched off the Internet and brutally crushed the protests. When the Internet was switched on again a week later, the extent of the state’s power only became apparent. It is still unclear today how many people were murdered or imprisoned during this time. Amnesty International spoke of more than 300 deaths, according to the news agency Reuters even 1,500 people are said to have been killed.

In early January 2020, just a few weeks after the riots, the Revolutionary Guard shot down a passenger plane, killing 176 people. In this case too, the government denied having anything to do with it for three days. Many in Iran think that the only reason they finally admitted to shooting down the plane by mistake was because Canadian and European citizens were also killed.

Consequently Corona was a political and economic crisis in Iran from day one. The sanctions, which were again tightened by the USA, further intensified the effects of the crisis. It is remarkable that the Iranian state’s crisis of confidence is evident in this issue as well. In view of the massive corruption, many people who speak out in social networks think that even if the sanctions were lifted, the state would not let them benefit from this. Already in early 2018, when the nuclear agreement had not yet been cancelled, there had been mass protests against state corruption. During the harsh sanctions imposed by the US in the last two years, it has continued to rampage.

Now the government is demanding that people stay at home, but is taking no responsibility for the fact that the privatized health care system, inflation, the intensification of “international conflicts”, the privatization of factories and the lack of a welfare system are forcing people to leave their homes and work. In some hospitals there have already been protests by the staff because of the lack of protective clothing and the poor situation of the nursing staff, but so far these are isolated cases.

The situation is even worse in the overcrowded prisons. After reports of corona infections among prisoners and guards from several prisons, such as Evin Prison in Tehran, panic is spreading there and among the relatives of the 220,000 prisoners in Iran. The prisons are overcrowded and the sanitary facilities are often in poor condition. If the virus gets a foothold here, it can spread at lightning speed.

In at least eight prisons there have already been demonstrations, riots and – in some cases successful – escape attempts. The pressure is so great that up to 100,000 prisoners have been given temporary reprieve. However, Amnesty International also reported in early April that Iranian security forces had used live ammunition and tear gas in the prisons. At least 30 prisoners were murdered.

Beyond Europe

The saviour will not come from above – Leave no one behind

Banner drop action by Antiauthoritarian Movement Thessaloniki

It was not a coincidence that we chose the building at Nikis Av. 39 in Thessaloniki to hang this banner. We are political emotionally attached to it. It was the home of a few of us, till it was evacuated -simultaneously with two other squats- from the cops of the leftist Syriza government at the 2nd July 2016. The common ground of these three squats was the fact that refugees were living inside. Syriza prepared the ground for the rightwing
neoliberals of New Democracy to continue on the way to the totalitarian management and re-contextualisation of the migration issue from the side of the state. From the human living conditions, „we live together-we fight together“ and the mutual aid to the hells-on-earth of the detention camps.

Beyond Europe

Call for Action: Evacuate Moria – Shut Down Capitalism

Take part in the action week from 24 April to 1 May! We share with you the call for action by …ums Ganze! from Germany/Austria:

While in Germany measures such as the contact ban will be continued at least until May 4th, 40.000 people are living in excessively overcrowded camps on the Aegean islands, detained at the EU’s external borders even before they were able to reach the European mainland. The reason why they have to stay there is to allow the authorities to deport them back to Turkey, as part of the EU Erdogan deal, in case that their asylum applications will be rejected. This disparity clearly shows how, even with the pressing aim of “epidemiological protection”, a distinction is still being made between life that is worth protecting and life that is not worth protecting, ergo surplus life.

The group of more than 20.000 people crowded together in the hell of Moria on Lesbos have become a symbol for this disaster. The camp in a former military base is designed for a maximum of 3.000 occupants. Sanitary facilities, disinfectants and medical care are scarce, water is limited and the infrastructure is on the verge of collapse. In view of the danger of a corona outbreak, the camp is now becoming a death trap for those who fled from war and violence. Keeping distance or taking other precautions is simply impossible. Masked as a protective measure for the refugees, the Greek government has now sealed off the camp and de facto abolished the people’s freedom of movement, that had already been very restricted. True protection against the virus is now provided only by the residents themselves, who have organized themselves and are working together with local initiatives to inform the camp’s residents about the virus.

Meanwhile, Germany coldly demonstrates how to govern with maximum emphasis on national interests: the coronavirus parties continue to take place at workplaces such as logistics centres, the steel industry or in the poorly paid care sector. Now further loosening of lockdown measures, for example in the retail sector, have been granted. A few billionaires are profiting from the crisis, while most people do not know how to pay their rents with the deminished wages that the state is offering them. At the same time, the provisionally installed massive cuts in the rights for freedom of assembly and freedom of movement remain valid. Demonstrations are often prohibited even when they imposed strict protective measures on themselves. These restrictions also prevent the refugees here in Germany, many of whom are also still housed in camps, from defending themselves against the health-threatening living conditions inside those camps. Their protests, carried out with every precaution, are violently dissolved by the police. Even in prisons people remain locked up in very cramped spaces which has already led to several prison revolts, as in Italy for example.

This double standard is also evident in many other areas: The so called „German Airlift” brings back 100.000 stranded German tourists with numerous charter planes, but it is obviously not justifiable in the “pandemic” to rescue more than 50 unaccompanied youths from the hell of Moria. There is no mentioning of the old and the sick people in the camp who would be most affected by the disease in case of an outbreak and who would be dependent on the supply of intensive care beds and respirators.

Meanwhile, the first of the 40.000 harvest workers that the German Government has flown in from neighbouring eastern european countries has died of Covid-19. The solidarity that has been conjured up by Söder, Laschet, Merkel, von der Leyen and the likes, obviously has very narrow and very national boundaries.

After the financial crisis in 2008ff., the austerity policy under German dictation has destroyed the health sector in many European countries. Now, this policy is developing devastating consequences, as can be seen in the enormous death rate of Covid-19 cases in Italy with all its cruelty. In crisis-ridden Greece more than a third of hospitals have been closed and over 40% of funding cut. In order to prevent a collapse of the desolate Greek health sector, the right-wing government of Kyriakos Mitsotakis is now reacting with even more authoritarian border control measures than before. But already in early March – as a result of the escalation between Turkey and the EU – Mitsotakis suspended the right to asylum for a limited period of time and received 700 million euros financial support from the EU to further ward off refugees. Almost forgotten are the shots that were fired by the border police and which killed the refugee Muhammad al-Arab.

The Nobel Peace Prize winner EU is not only counting on external border control and protection against the pandemic for selected individuals only. European policy and national interests also reach out to one another. The debate on the so-called Corona Bonds shows this clearly. Once again, the winners of the crisis in 2008 – above all Germany – are putting all their energy into fighting common debts at EU level. It is in vogue to express concern about the fate of their poor European neighbors but at the same time relentlessly trying to secure their own competitiveness on the world market at the expense of exactly those neighbors. The German press, from FAZ to Bild, once again uses the stereotype of the lazy Italians.

One hardly dares to imagine the extent of the catastrophe that will occur as soon as the pandemic hits the Sahel zone, where Islamist groups are trying to use the crisis to their own advantage, or war-ravaged Syria, from which a large proportion of the refugees originate already. Still, humanitarian demands, as articulated by „Seebrücke“ or „Mission Lifeline“, are currently being ignored.

And yet, during the recent weeks, numerous people in Germany and Europe have clung to the fact that solidarity knows no borders and human rights are indivisible. From Sea Rescue and Refugee Councils to the organization „Seebrücke“ and artists: they have set sail, set signs, put up posters, submitted petitions and published appeals. They try to find out how to protest under the conditions of the pandemic, with physical distance and masks, with shoes and street chalk left behind as symbols, with protest online and offline. And they will continue until the camps are closed and the people are here. And so will we!

We demand:

The closure and evacuation of all refugee camps! For a decentralized and humane housing for refugees!
Autonomy for the people living inside the camps and support of their self-organizing!
Free and unrestricted access to medical care, medical supplies and corona tests for all!
We are accusing the profiteers of isolation, exploitation and exclusion!

Therefore we are organizing campaigns in many cities in Europe from 24st of April to 1st of May. Keep your eyes open, take part in initiatives or do something in your city or village! There are many ways to become active in this protest, online but also on the streets, and still take care of each other. Naturally, do not endanger yourself or others. But it is also clear that we cannot stand idly by while the refugees on Lesbos and the other Greek islands are left to fall ill and die. The fight for a better society after the pandemic begins now!

#leavenoonebehind

EVACUATE MORIA – SHUT DOWN CAPITALISM!

…umsGanze!-Bündnis, part of Beyond Europe, Antiauthoritarian Platform Against Capitalism, April 2020

Beyond Europe

Riots after Villeneuve la Garenne’s injury: The people are fed up!

English translation of an article by the comrades from Désarmons-les.

Villeneuve-la-Garenne has been on fire since Sunday evening. The revolt erupted after a city resident, Mouldi, crashed into the door of an unmarked Passat police car, stopped at a traffic light, Saturday night around 10 p.m. on Verdun Avenue.

In the police car were four officers from the Anticriminality Brigade of the Hauts-de-Seine district, who had noticed Mouldi while he was driving without helmet on a motocross. When Mouldi arrived next to the vehicle to overtake it from the right by taking the cycle lane, one of the passengers, who nevertheless observed him in their rearview mirror and could not have missed his arrival at full speed, opened the door, throwing Mouldi onto a sidewalk pole. Note that the car was unmarked, so that Mouldi could not know that it was a police vehicle.

Direct witnesses present at the scene filmed the following minutes and posted the videos (two different angles) on Snapchat. We can see Mouldi screaming in pain, while a policeman bandages him a meter from the pole on which he landed. His motorcycle is a few meters further on the sidewalk, while three other police officers go back and forth between Mouldi and their vehicle. One of the witnesses will testify later that one of the officers was drunk, claiming that the door was opened voluntarily when the motorcycle arrived. Witnesses initially believe that Mouldi lost his leg. Treated in hospital, he suffered an open fracture of the left leg, but fortunately was not amputated.

The next morning, another video taken from the gas station adjacent to the accident site, shows police taking away the pole on which Mouldi was thrown the day before. The prosecution says that no internal affair’s investigation has been carried out so far, but the press claims that an investigation was opened against Mouldi for “urban rodeo” [illegal motorcycle race] and “endangering others”. The investigation is being conducted by the local police department, that are the direct colleagues of the police officers involved in the accident. An investigation is also conducted against the witnesses for “Contempt, threats and insults against persons holding public authority”.

Who cares if Mouldi had a criminal record? With this repressive state, tens of thousands of us have a criminal record, for various reasons. That will never justify police officers beating, maiming and killing even just one of us.

In the night from Sunday to Monday, it was not only the districts of Villeneuve-la-Garenne that erupted with anger, but also many districts of Nanterre, Suresnes, Aulnay-sous-Bois, Egly, Gennevilliers, Epinay, Grigny, Fontenay, Saint-Ouen, Villepinte, Neuilly-sur-Marne, Amiens Nord, Rueil-Malmaison, Noisiel, Mulhouse, Sevran, Evry, Strasbourg, La Courneuve, Neuilly-Sur-Marne, Chanteloup, Bordeaux, Toulouse: trash fires, fireworks and barricades on one side, facing tear gas, rubber bullets and grenades on the other. There were also violent arrests of independent journalists, a practice that has become common among police officers who are clearly to blame…

These outbursts of anger are not only the result of the Mouldi accident, but follow the constant controls, humiliations and violence suffered by residents of working-class neighborhoods, especially since the beginning of the curfew. This anger is political.

• In the week before the Mouldi’s accident, on April 15 Malik Zar Mohammad, 25, was shot three times in the head by police from a cycling brigade in La Courneuve Park. The police were called for reinforcement by a police cavalry squad, after Malik refused to leave the park and rushed towards the horses with a knife. Repelled using tear gas, the police said he would have returned to the attack before being shot (NB: Malik was an asylum seeker and didn’t speak French).
• During the night of April 14 to 15, a 60-year-old man died in custody at the Rouen police station after being arrested for driving under the influence of alcohol. The doctor, having seen him at the time of his placement in the cell, considered him fit for police custody.
• On April 10, Brussels police killed 19-year-old Adil for breaking the confinement by hitting his scooter in a car in the Anderlecht district.
• Around 1 a.m. on the night of April 9-10, Boris, 28, drowned in the Charente in Angoulême, after trying to escape control by the anti criminality brigade. Chased by the police, he found himself stranded in the wrong direction on the Saint Antoine bridge and got out of his vehicle before stepping over the ballustrade and throwing himself into the water.
• The same night around 4:30 am, a 28-year-old motorist died in a car accident on departmental road 643 near Estournel, after dodging a vehicle control in Cambrai and being chased by the police. His passenger, aged 20, was hospitalized between life and death and placed in an artificial coma.
• Also the same night, a 49-year-old man died in his sobering-up cell in Sorgues, after being arrested because of a brawl with his roommate. He was found dead in his cell when the gendarmes returned to duty in the morning.
• On April 8, Béziers municipal police killed 33-year-old Mohamed Gabsi in a violent arrest for violating the curfew (while Mohamed was homeless).
• On April 4, police in Chanteloup-les-Vignes shot a rubber bullet in the head of a 5-year-old girl, during scuffles following a scooter police control. 14 rubber bullets shots and 9 tear gas grenades were launched. She was plunged into an artificial coma at Necker Hospital, suffering from a fracture and significant head trauma.
• Numerous images of violent controls also circulated from the start of the curfew, including the assault of Sofiane, 21, on March 24 in the Ullis, and that of Ramatoulaye, 19, on March 19.

Six deaths at the hands of the French police in two weeks!!

We associate ourselves with the anger of the rioters, who are only reacting to this systemic and racist violence that floods our daily landscape, with social networks allowing witnesses to instantly broadcast footage of police actions in working-class neighbourhoods. These images will not do justice, but they at least allow us to establish the truth and to take a critical distance from the official version served by the perpetrators of these acts and the prosecutors who systematically organize their impunity.

Beyond Europe

Universal Basic Income is (not) the Solution

Around the world, the sudden lockdown to limit the pandemic’s spread is leading to an abrupt economic slowdown. With cash handouts as the only way to avoid starvation and social unrest, the topic of Universal Basic Income is back on the table. Here is why it is (not) the solution.

by Jan Fürth

UBI as a bandaid or a permanent fix?

“In times of crisis, we are all socialists”, as social media memes liked to comment economic measures taken by governments facing the economic crisis caused by the pandemic. Italy, Canada, Germany and even the US are among those who have included cash handouts in their action plans, with many countries following suite. At the beginning of April, Spain made international headlines by announcing the introduction of a permanent Universal Basic Income (UBI), even if it’s not really universal. Finally, in his Easter message, Pope Francis came out in favour of the idea. What was a marginal idea only several weeks ago jumped to the forefront.

Without a question, various forms of (universal) basic income are necessary steps in this time of pandemic to allow people to stay in quarantine while preventing them from starving and losing their homes. Especially, as the quarantine is expected to be on and off, with waves of infection over the next months or years. However, UBI as a long-term instrument has several pitfalls that we must avoid if we don’t want it to become yet another aspect of neoliberalism. Indeed, there is a real risk that UBI could serve as an instrument to worsen the precarisation of labour and excessive consumerism if it is not accompanied by a radical redistribution of wealth and a reorganisation of economic relations.

Panem et circenses

While we should welcome the prospects of freeing people from the necessity to sell their labour or to be policed by social services in order to have a bare minimum to survive on, there are many ways in which UBI could be far from emancipatory. Indeed, we should be wary of a dystopian capitalist future in which the masses on a low UBI would be providing cheap and flexible labour for Uber, Wolt, Airbnb and all the other gig economy villains. With UBI ensuring the basic needs of workers, these corporations could have a powerful argument to scrap work contracts, the minimal wage and social security contributions.

In this sense, a low UBI could just be a perverse way to trap people in the Western consumerist lifestyle by giving them enough to feed corporations but not enough to discourage them from selling their labour to consume even more. As the foremost supporter of UBI in the USA and Democratic Party primaries’ candidate Andrew Yang writes on his website: UBI “actually fits seamlessly into capitalism. […] Markets need consumers to sell things to. UBI is capitalism with a floor that people cannot fall beneath.” While Yang does speak about social issues, this rhetoric betrays the fact that UBI could just be a little fix for the system without really challenging it. A modern version of Ancient Rome’s system of panem et circenses, bread and games for the masses.

Tax, seize, transform

Far from discarding UBI as a tool of neoliberal capitalism, we should see it as a two-edged sword that could be part of a series of immediate measures towards a major overhaul of socio-economic relations. Indeed, in the short-term, it can help society better absorb the shocks of the radical socio-economic changes necessary to avoid new social and environmental destruction, and in the long-term it can be part of a new economical system in which productivism and profit are not central tenets anymore. Accompanied by a radical redistribution of wealth and a reorganisation of economic relations, UBI can be a source of great personal and social emancipation.

If UBI does not go hand in hand with a radical redistribution of wealth, it risks being implemented to the detriment of other key sectors of social intervention such as infrastructures, housing, education, public transport and healthcare. Thus, it can only be introduced if it radically questions wealth redistribution. As a way to immediately fund it, addressing tax justice is crucial. According to the EU Parliament, up to a trillion euro is lost every year to tax avoidance and tax evasion! Yet, no action is taken as EU countries are pitted against each other, with some of them like Ireland having become financially dependent on its role as a tax haven.

While UBI can be financed by taxing the richest individuals and big corporations, we cannot stop short of greater changes and we must challenge the very structure of this system. Thus, UBI should be seen as a tool for radical reforms and a shift in the public and political discourse about labour, wealth, living conditions and the social structure, rather then the end goal, in efforts to stop the madness of the current system built on greed and destruction. With the current crisis, states have a historical chance to challenge the rule of capital and lay the bases for a social and environmental economy. Indeed, now and in the upcoming months, corporations on their knees can be cheaply bought off by the state, or simply nationalised, and transferred to the workers themselves. With UBI, the shocks of mass unemployment and of the transformation can be better absorbed.

Redefining work

In a context of necessary transformation, UBI is not about getting rid of work. It’s about valuing everyone’s existence while also redefining what is work, who does it and for how much. The post-pandemic cannot be a return to the so-called ‘business as usual’, but must be an acceleration of socio-economic changes. Escaping the grip of global finance through taking back control over public finances and moving away from a growth- and profit-driven economy, it is time to massively invest in socially owned green energy, infrastructures, healthcare, education, housing, agriculture and culture. This requires a lot of work and workers, but it must be done without setting a hierarchy between workers based on their market value.

Indeed, one of the injustices of capitalism is that it sets the standards for what is ‘work’ and how much one earns, with little interest for real value based on social usefulness. Thanks to its financial strength translated in political power, it has been increasingly socialising costs and privatising profit. This is especially obvious in the case of unpaid labour in the care sector (childcare, home care, domestic work), mostly performed by women. Despite its usefulness for capital itself, capitalists have largely escaped their responsibility to contribute to it. In efforts to unharness work from a profit-driven logic, UBI can put an end to this artificial separation between labour and chores, and finally remunerate those people who are often performing inestimable tasks outside of traditional working collectives.

Whether it’s being with children, taking care of the sick at home or just doing other forms of communal, reproductive work, everyone can be sure to at least a living wage through UBI, without bureaucratic hurdles and policing. As we see in these times of pandemic, and as we could see before, many people are eager to help each other without expecting a reward. Unfortunately, this is not seen as ‘work’ in our system, and only few people can afford to devote all their time and energy to serving the community. Instead, they are forced to enter into economic relations based on a logic of exploitation and financial return on investment. This has dire consequences for both society and environment, as human energy is more often than ever put in the service of personal greed and resource depletion.

Social emancipation

UBI is not the solution, but if it comes along with a radical redistribution of wealth and deep changes in economic relations, then it can be a formidable tool on the path to rebuild a social economy from the bottom-up. With UBI covering basic needs, social investments restoring public services and systemic rules restraining or eliminating big capital, the way will be paved for new economic relations based on environmentally responsible and non-hierarchical principles. Limiting the possibility and the need to sacrifice human and non-human well-being in order for one to make a living can open up countless possibilities for creativity and emancipation.

I see the revival of rural communities freed from the need to compete on the global market. I see the sprouting of autonomous workplaces that can develop without the pressure of instant profit-making, with workers able to make decisions collectively without fearing to die of hunger, without the unfair competition of asocial corporations, without state repression and financial rapacity. I see individuals able to devote themselves to their artistic projects and to communal work without having to think about food, rent and the bills. I see slower societies in which no one is pushed aside and social uncertainty is sent to the dustbin of history. And I think to myself, what a wonderful world.

Beyond Europe

Face masks won’t protect your housing

Our friends from Kolektiv 115 in Prague just launched their mutual help campaign for tenants threatened by the crisis with this great video:

Many people have lost their job because of the crisis and cannot pay for their housing. The government has presented a law which is supposed to protect tenants, but it has many shortcomings: many people won’t be protected and risk falling into debts. The law would only allow to postpone rent payments, but those who will use that possibility in the next months will have to play twice as much in rent during the autumn. Absurd, isn’t it? Moreover, the law doesn’t protect people whose rent contract ends. If they can’t pay for housing, the owner can easily get rid of them despite that law.

We can’t accept a new wave of evictions! It’s necessary to allow a temporary halt to rent payments for all those suffering from the present crisis. And let the state support owners whose subsistence depends on rent payments.

When the state doesn’t help, people have to step up and help each other. That’s why we’re launching a solidarity campaign called ‘Face masks won’t protect your housing’. If you’re in a tough spot because of the pandemic and you risk losing your housing, with the authorities unable to help you, or if you know about such people around you, let us know!

Phone: +420 773 159 397
Email: bydleni@k115.org

Solidarity is our weapon!

Beyond Europe

“That’s what started the spark of revolution”

It is early morning in New York when Christian Smalls answers the call. It has only been some week since he was fired from Amazon after organizing a protest at his former workplace, at JFK8 on Staten Island, New York. A distribution center where around 5000 people currently are working.

Christian Smalls said that the company did not take adequate security measures in connection with the outbreak of the virus. Not least in New York, a city that has become the epicenter of the pandemic and where thousands of people have died as a consequence of Covid-19. In early March, the mayor proclaimed a state of emergency in the city of eight million people, and since then the streets have been deserted and empty. At the same time, the work is ongoing at Amazon’s distribution centers as usual.

Christian Smalls says he noted in early March that colleagues around him on the floor began to feel bad.

– Some of them were vomiting, some of them were dizzy, light-headed, tired… I knew something was wrong, so I tried to escalate it to my HR team, saying like‚ hey, something is wrong here, we should quarantine the building just to be precautious. We didn’t have any confirmed cases in the beginning of March. They were like business as usual, we’re following the CDC guidelines, there’s no concern we need to take action right now‘. I wasn’t really agreeing with it, but I was like trying to continue to fight behind the scenes.

Christian Smalls took a few days off and contacted the health authorities in New York. When he returned to work on March 24, he was met by a sick and exhausted colleague. She had bloodshot eyes and said that the day before she had gotten tested for Covid-19 and was now waiting for the test result.

– I told her to go home. It was nine in the morning, it was still early. She was my friend and listened to me and understood. She went home.

Christian Smalls outside the warehouse JFK8 on Staten Island.

Two hours later, at eleven o’clock in the morning, it was the usual time for a manager meeting. There, Christian Smalls was told that they had a first positive confirmed case of Covid-19 in the building.

In Queens, a similar situation had occurred at an Amazon warehouse just some weeks earlier. By then they had closed down the building and then professionally sanitized the premises. Christian Smalls expected the same thing to happen on Staten Island. But that was not the case.

– So I was expecting the same thing. I was expecting us to close down, send everybody home with pay and they call a professional crew to come to sanitize the building. That didn’t happen. Everybody was like business as usual, don’t tell the employees, we don’t want to cause a panic. That was the last time that I worked for Amazon.

Christian Smalls says he refused to give up. He went home, made more phone calls, tried to draw media attention. He contacted the authorities again but without results.

The next morning he returned to the building but went to the cafeteria instead.

– So I went back to the building every single day – Wednesday, Thursday, Friday, Saturday – and I sat in the cafeteria for 8 hours a day, trying to tell the employees the truth. I said hey, somebody was in here, that has been working around you guys, that tested positive. Let’s try to close the building down, let’s go to the general manager’s office.

– So every morning around at 9 o’clock in the morning, we gonna go to interrupt his meeting. I had a group of 10 people to go voice their concerns, including myself. And he get on a phone call and I guess he tried to call the Regionals or whoever is above to decide and try to close the building down – allegedly. But nothing happened.

Christian Smalls says that they repeatedly got the same type of evasive answer – ”it’s not a Site-Level-Decision”, ”I missed the Regionals” and ”we don’t have to close the building down, we’re following the guidelines”.

So I guess he was probing at me, what you guys plan on doing. I was like I don’t know but something has to be done. Christian Smalls

On Friday Smalls went to the general manager’s office alone and got into an intense argument with him.

– I told him we need to close this building down or we gonna have to do something. I brought up the Kentucky building. They closed down, because the government closed it down and they paid the people for the entire week, I believe, until April 1st. I said well, Kentucky closed down, why can’t we close down? We’re the same type of building and he basically told me that the government did it, that the employees didn’t protest. But I read in the article, that they protested. So I guess he was probing at me, what you guys plan on doing. I was like I don’t know but something has to be done.

Christian Smalls again had to read the guidelines that didn’t make any sense or mean anything to him. He left and began mobilizing for a walkout on Monday. This time the media started to call him up.

On Saturday he returned to the building and to the cafeteria. A manager came forward and took Christian Smalls aside. He said he would be put on paid quarantine because he came in contact with someone infected by Covid-19.

– I said, well yeah I’ve been tellin‘ you guys that all week. But not only did I get in contact with her, but my entire department. We all need to be quarantined – the entire building. She is a supervisor, she has to engage with people, she has to work hand in hand with people, she has to help people – we all need to be quarantined. Including the person I drive to work with. No, just you, nobody else, just you. So, just me, not even the person I drive to work with. Ok, no problem. I left. I knew something was wrong, something was obviously wrong! I was being targeted to be silenced. They obviously got tired of me.

On Monday at lunchtime, Christian Smalls organized the walkout.

– About 50 to 60 people that came out. Everything was planned. Down to the timing. I picked the day where it’s gonna be nice weather, 65 degrees Fahrenheit, so I knew everybody would like to eat lunch outside. I gave the world, what needed to be seen, it was the walk out. And people joined us right there on the spot, people were holding my signs up.

– They were talking to the press, the media, telling the truth about not being protected at work and that’s exactly what I wanted to happen. I wanted them to note they were not being protected. There’s no mask, these are not the right type of gloves. That’s what started the spark of revolution, because a lot of people all over the globe realized they’re in the same situation and this is very dangerous, this is life or death.

Two hours later, Christian Smalls got fired from the company over the phone. Amazon disputed that he was terminated because of his agitation or political involvement. A spokeswoman for the company, Kristen Kish, said that he got fired because he had returned to work to conduct the demonstration even though he was in the midst of a paid 14-day quarantine after coming into contact with someone at the facility who was sick.

– We terminated his employment for putting the health and safety of others at risk and violations of his terms of his employment, Kirsten Smalls said to New York Times.

Amazon also denies not having told employees at the warehouse of confirmed cases and has told Forbes magazine that the company asked anyone who was in close contact with the diagnosed staff member to self-quarantine for 14 days, with pay.

The strike got a lot of attention in American media. But also the fact that Christian Smalls got fired. New York Mayor Bill De Blasio announced at a press conference that he has asked the city’s human rights commissioner to investigate the case.

But Amazon also ended up in a media scandal. An internal meeting protocol leaked and Vice News revealed how top executives at Amazon discussed Smalls during a morning meeting.

”He is not smart, or articulate,” senior Amazon chief David Zapolsky wrote in the meeting chat about Christian Smalls. ”Let him be the most interesting part of the story, and if possible, let him become the face of the entire trade union and organizing movement.” Also present at the meeting was Jeff Bezos, Amazon’s founder and CEO.

In a statement to VICE News, Zapolsky said his “comments were personal and emotional.”

“I was frustrated and upset that an Amazon employee would endanger the health and safety of other Amazonians by repeatedly returning to the premises after having been warned to quarantine himself”.

Christian Smalls was not surprised at how they expressed themselves in the internal meeting minutes.

How did you feel when you read the conversation?

– I don’t feel anything, because they didn’t do anything for me, my entire life! I don’t care about their opinion. It’s not about me – it never was. If they’re threatened by somebody who makes 25 dollars an hour and they have the richest man in the world in the room with them, that tells you that I was speaking the truth – is it really that serious to have a meeting with the CEO? That tells you right there that there is some truth to my story. There’s a lot of truth to my story. It’s intimidating them, it’s causing them to lose money. They‘re greedy, they’re all about the money, they don’t care about people.

– They even say that. We don’t worry about the employees, let’s just worry about Christian Smalls. That tells you right there, that they don’t give a damn about the people, sorry for my language, but they don’t care about people. If you work for Amazon, that tells you how little value you are to them. You just making them richer and richer, they don’t care if you bring this virus home to your families. They don’t care about you. They don’t care whether you live or die! You pass away, guess what they’re gonna do? They gonna hire 100 000 more people. People got to wake up. Walk out!

After your resignation, the mayor of New York told them to have the Commissioner for Human Rights investigate the case. Will they do this?

– Yeah, absolutely! They already started it. They sent them letters, they had to respond. It’s only a matter of time. Right now it’s kind of difficult. The courts are closed. Everybody’s quarantined. But they definitely have this as a top priority right now. They’re still working on it. They’re trying to examine it and it’s still investigated. I appreciate the mayor and all the Congress people, senators that stepped up to help investigate.

Do you think many employees are scared to stand up to Amazon?

– Absolutely. Yeah, that’s intimidation, it’ll stop everybody else because people would be like, oh, if you say something, you will get fired. So, there’s a lot of people. I’m getting e-mails every single day, all over the world. People that are telling me I wanna be anonymous, but here’s what’s going on, I’m afraid but here’s what’s going on. It’s sad but I have them all: Tokyo – Japan, Brazil, London, Colombia, you name it, I have spoken to somebody everywhere and it’s sad what is really going on. It’s not just America, it’s not just JFK8 in Staten Island, it’s all over the world, these buildings, all over.

– And my message to everybody is: No. 1 – you want to practise real social distancing, stop clicking the One-Click-Buy, stop ordering from them. If you’re an Amazon employee and you feel that you’re not safe: Take your power back! These people, that’s rich they’re not gonna  pick a box, pack a box and send it out to the customer. You have the power. Take your power back, walk out! Stand up! Don’t be afraid.

How did it go when you started working on Amazon? Have you always worked as an assistant manager?

– I started off at the bottom. I started off making 12 dollars an hour. I got promoted up. I was a regular Tier 1 associate, a picker – we call them pickers. I got hired at the bottom, obviously I’m still at the bottom, but it doesn’t matter. I worked my way up into a supervisor position in less than a year, actually, in less than a year I got promoted up. I opened up three buildings for them: New York, New Jersey and Connecticut. In each building I spent over a year, almost two years.

Your colleague was expected to work while she waited for the results of the Covid-19 test. Shouldn’t she have been quarantined?

– They don’t put you on quarantine, you’re right, you’re absolutely right – they should put you on quarantine until you get the results back, but they don’t! You gotta actually come back to work. That’s the reason why I said their policy doesn’t make sense. How can you go and get the test – you don’t even get the test if you don’t show severe symptoms. So that means that you possibly may have it. I don’t wanna take that chance and let you come back to work. I’ll wait till you get your results back. That’s gonna take a couple of days. I’ve told Amazon many times that they need such policies but they haven’t done anything.

And when you worked there was one person who tested positive, while others claim that there were in fact ten cases?

– There are about 30 cases now. In that building.

Are you planning new actions?

– Well, me, personally, I have to continue with the press, with my team. What I’m planning to do long-term is to continue to help to support the unions across the nation. We have one common goal right now. To form a coalition against these corporations taking advantage of frontliners. That’s the goal right now, to take the power back from capitalism and make a good balance between the frontliner workers, so that never happens again. That’s my goal.

Now that you’ve been fired, how do you manage to support yourself?

– I just put up a “Gofundme” on my page – it’s not really for me, though, it’s for the people that are unpaid. I wanted to take care for my people first, that’s what I started it for. If you wanna support, you can donate to my “gofundme” on my Twitter page. It’s up there now. I decided to finally give in, because the people were trying to donate to me, since day one. I wasn’t accepting this, because it’s not about the money, it never was about the money. It’s about saving lives, but I got people that are suffering right now. People that haven’t been to work for over a month. So I want to take care of them and so I decided to take the donations. I contacted the person yesterday – very good people. They did it out of their kindness, out of their heart and I’m gonna to continue to help everybody else. That’s what we’re going to do with that money.

Are there many now, that don’t dare to go to work, that stay home without pay?

– Yeah, absolutely! You got 18 year old kids who don’t go to work. There are senior citizens, that have health conditions, that don’t go to work. You got people that are sick and can’t get a test – they don’t want to put their co-workers at jeopardy, they don’t go to work. So yeah, there’s a lot of people that don’t go to work. And I want to take care of them.

Have people taken their vacation early to stay home with pay?

– We don’t have any – it’s not going to work. I used all my vacation time, I used all my personal pay time. But if you haven’t been there long enough, you won’t have any. You don’t have enough. We don’t know how long we are going to be in this situation, it could be months.

Over the past two weeks, more employees have been fired after openly criticizing the company. Maren Costa and Emily Cunningham were both employees on the tech side of Amazon and worked as user experience designers. They criticized the company on Twitter for not taking the security risks of the warehouse workers seriously and allowed a call to circulate among the employees. Costa had worked for the company for 15 years and Cunningham for more than five years. Both were also active in the Amazon Employees for Climate Justice group.

A company spokeswoman has confirmed to The Guardian, that the two employees were fired for “repeatedly violating internal policies”, which prohibit employees from commenting publicly on its business without corporate justification and approval from executives.

Last week, Bashit Mohamed, a warehouse worker in Minnesota, was also fired after trying to organize employees for better security during the corona pandemic. Amazon has stated that Bashit Mohamed was fired due to inappropriate language and behavior.

Listen to the podcast ”Amazon: Resistance in times of pandemic” and interview with Christian Smalls:

Beyond Europe

Spread the virus of solidarity!

Short videoclip by our comrades from Antiauthoritarian Movement on solidarity in times of corona

Beyond Europe

Floating between viruses and parasites

by Stefanos Batsis. First published in Greek from our friends in Babylonia magazine and translated by Beyond Europe.

Ι.

The reality of a threatening pandemic that has spread like a shadow over our cities has created a weird, unpleasant condition, a numbness and a suffocating feeling. The virus was born in the furnace of Wuhan, one of the engines of the Chinese capitalist miracle, an area where hot and humid climate meets the frenzied industrial production of raw materials and the over-concentration of a proletariat without future. The virus has no political color, but the environmental and political conditions that allowed its birth and rapid spread in the Chinese province and let it reach every corner of the globe most surely have. The thought that almighty capitalism, this totalising social phenomenon, is non-centralized, offers no consolation. A conspiracy theory suggesting that this virus fights on behalf of one side of the planetary war or that its purpose is to solve the constant demographic problem of overpopulation would offer a solution, that would somehow explain the situation. Fortunately, however, not all causal relations are based on how the state and capitalism operate, or at least they do not directly intersect with their core dimensions and strategic action.

The pandemic situation feels like an experience of a world-shaking event, whether or not that proves to be the case. Our eyes have been stretched by the uninterrupted reproduction of unprecedented images. And if China’s dystopian sci-fi was banned from our perception of reality as something exotic -as Ebola once was- the stacked coffins of neighbouring Italy, the empty streets of Western Europe and the drones looking down at us in downtown Athens, leave no room for misinterpretation. We have to go way back, in the heart of the era of extremes, of the short 20th century, to find an event that has so deeply entrenched the planet that it has anchored the present and future of humans. The absolute nature of these lines can be crushed in the wall of reality and of business-as-usual. Ηowever, at the moment, when they are written, the general feeling is this: we live something important that will change us and the world around us.

II.

The virus was born in a world of systemic inequality and exclusion. Those who see the stars from the bottom of the barrel are incomparably most affected. Unemployed people, precarious workers, drug addicts, people incarcerated in prisons, psychiatric clinics and detention centres, face and will face the pandemic literally in terms of survival without having anything to expect from the state and the bosses. Prisons have already declared a high security state and refugees and migrants, who are being suffocated in detention centres such as Moria in Greece, are searching and finding ways to cope using their own forces. Τhe pre-existing or on-going financial hardship has a different effect on different people –  some will receive wages without working, while others will not be paid at all. As the pandemic affects conditions of life at global level, openness and closedness, inclusion and exclusion, exception and norm, core elements of the state’s self-interested nature, determine who lives and how, today and tomorrow – they also indicate our political tasks.

Governance in the time of the coronavirus is pivoting on shifting the responsibility to the citizens, on prohibition and repression – it is no coincidence that, behind closed doors, the rulers compare the current condition with that of the Twin Towers attack – but also discuss how to control a situation that seems to escalate very rapidly and, as a result, seriously endangers the health of our fellow citizens.

Starting from the last point, I think we ought to focus on the particularity of the Coronavirus and the resulting crisis which leads states to take onerous, undemocratic, extraordinary measures, culminating in a curfew. This task requires maintaining a delicate balance and reflecting upon the state’s nature. Biopolitics and necropolitics, statisticalization and algorithmization, instrumentalization and constant expansion are elements of the state’s modus operandi and we all know that (?). The state’s point of view is that of public health, which emphasises health policy, by connecting politics and medicine, through quantification and measurability. Many of the measures taken today to control the pandemic could remain active, expand or return slightly modified after the end of it. However it is not wise at the moment to only identify sinister motives behind the adoption of these measures. With numerous examples around us, it seems more appropriate to fully realize that the way in which the state manages this situation is narrow, rigidly set up and does not include any planning about what happens next. In any case, the state doesn’t need much incentive to manage our lives on our behalf, or expand its authority as much as possible; it is simply its role.

Returning to the current perspectives adopted by various governments around the word, we cannot let the deliberate and strategic choice of over-emphasizing on individual responsibility go unnoticed. “Individual responsibility”, “citizens who need to be disciplined”, “the unscrupulous, on account of whom we all have to pay the price” have become a well-written and contagious mantra that comes from above to penetrate our minds, here in the bottom – not accidentally reminiscent of the quite memorable “we ate them together” [a phrase that Theodorοs Pagalos, Pasok’s Member of Parliament said back in the days of memorandums to justify the austerity measures]. The government’s attempt to refuse any responsibility is mediated by blaming the rogue Greeks, who do not protect themselves and the community as a whole. Media help create an atmosphere and pave the way for new, stricter bans. Individual responsibility for public health issues is presented as obvious and as something we must take seriously – and as far as the lived experience of these days shows, the solution of “We Stay Home” has become an act. However, it becomes outrageous that this solution has been raised into an emblematic motto of a government that, beyond bans, has taken no other measures to curb the pandemic: this government hasn’t proceeded with the thousands of hirings it announced, it doesn’t provide the necessary protective working conditions to health care workers, it doesn’t proceed with the requisition of private clinics, it doesn’t protect workers in the workplace.

III.

There is a confusion around individual responsibility and self-restraint, a confusion that has endured in our groups for decades, it has a political and anthropological context and creates complications. Regardless of whether the state policy surrounding the coronavirus crisis consists of bans and repression, self-restraint and a sense of responsibility for us and those around us must be non-negotiable. Our political proposal and outlook is not a general anti-authoritarianism and anti-conformism, but the building of communities based on freedom and solidarity, communities with deep roots and understanding of boundaries.

At the moment, the general consensus is one of a population that expects to be “managed” even more, more effectively, with a firm hand and determination. This feeling is grounded, but we must evaluate it, without paralyzing in the face of new facts, and given that for many the main characteristic of the last decade is a state of fear, a feeling of constant struggle to keep our heads out of the water and whenever we find something to catch, it disappears magically, alas, and we sink deeper.

For many, the state seems to be today the buoy that will finally endure, so they hastily grab it.

It goes without saying that the media blitzkrieg that paints images of strategists of the future for our – in reality – helpless leaders assists to that, but what also helps is our anthropological aversion to boundaries, which creates insecurity and psychologicaldistance between us. Let’s not despair though! The alignment behind the state authority is not universal, and is also characterized by qualities and tensions that we are interested in analyzing and interfering with, such as questioning the capitalist approaches to the management of public goods, re-evaluating entire areas of social activity, the image of the subject in relation to themselves and the community.

On the other hand, the conditions of the pandemic encourage a sense of humanity. It reminds us of our vulnerability and mortality but also of the futility of striving for total sovereignty over the natural environment. It shows us how much we need each other, how difficult it is to survive on our own – let alone live a life that is worth living. So let’s not rush to judge the applause from the balconies, let’s not underestimate the need for symbolic practices that offer relief to the subjects and allow for some emotional connection [in the UK many people went in balconies to applaud health workers, a symbolic trend that was started by the wife of the prime minister and which many saw as hypocritical]. Rather, let’s approach this moment of realising our vulnaribility and mortality as an opportunity to devise a generous repertoire of solidarity movements, with overwhelmingly different ethics, character and form than those underpinning public and private sectors policies. It is always a bet for us to create and maintain an area between the state and the market, an area that cannot be fully controlled by them. Under these conditions, the bet is harder but also more critical.

IV.

At the risk of bitterly regretting this prediction, we reiterate that the coronavirus condition is a pivotal event that shakes the pillars of today’s world, today’s status quo, and possibly determines part of tomorrow’s agenda. To begin with, the spread of the virus around the world is following the frenzied course of neoliberal globalization. The way our world is interconnected, coupled with the ecologically destructive prevalence of tourism, extreme consumerism and the neoliberal ruthless movement of goods, does not allow such phenomena to be mitigated locally or – even regionally -. At the same time, it turns out that the major issue of the pandemic can only be addressed at the nation-state level. If in dealing with the financial or refugee crisis the European Union once appeared as completely lacking the ability to make and enforce decisions as an entity, today it seems to accept that the pandemic cannot and should not be tackled collectively and co-ordinated by European primary and secondary legislation – it goes without saying that other international organizations such as the World Health Organization or the International Monetary Fund appear to be equally weak and irrelevant. Therefore, each state is taking its own path right now, for good or for bad, and we look forward to seeing how the EU decides to process all of this, especially on the fiscal level. However, the issues of localization, the decolonization of our imaginary from the unidirectional route of development, the radical critique of tourism and consumption, ideas that  already concern us, may gain more room for public debate and may even be proposed by unexpected sides.

Following the above, the threatening tragedy forces Western people to rethink the relationship between the state, or at least its core, and the private sector. The blunders of Mitsotakis [PM which is very fond of privatization of public health] , Georgiades[ex-minister of health also very fond of privatization of public health] and others on the privatisation of part of the public health system today would be heard as if coming from another planet. They have not ceased to be neoliberal – and as elaborated elsewhere, neoliberalism is not primarily about the primacy of the free market economy over the state; however, the conviction that certain parts of state management must be upgraded and remain unaffected by free-market logics, may force them to modify their political strategies. And of course the same is true of Western countries such as France and Italy – quite exemplary here both the statements of the neoliberal icon, Macron, and his finance minister. Given the ideological investment in balanced budgets and general austerity, we look forward to seeing how potential bailouts of the European economy will be ideologically coloured, whether the neoliberal bureaucracy of Brussels will turn to Keynesianism for the benefit of the few, and what the reaction of the citizens who have been manipulated for so many years with technocratic and economist arguments will be.

V.

All of the above is good, good to dig deep, good to analyze and interpret. But in all our conversations, in our technology-mediated assemblies and conferences, what we are constantly coming back to is “what to do”, “how to operate politically in the midst of a storm”. And maybe at these times it is both politically and socially critical to stop over-analyzing and work like never before.

Before attempting to outline some ways of thinking and acting, on the practices we can adopt these days, I must make two points. The first is that people that say that we must “make peace with the fact that there are things we can do nothing about” and that “we must realize our lack of total omnipotence’’, are absolutely right. This statement concerns both a more anthropological, reflective level of our position on planet Earth and an awareness of the political boundaries within which we operate. The second note concerns the need for a good understanding of our strengths and weaknesses as individual and collective subjects, as collectives and organizations that place themselves in the anti-authoritarian spectrum. Even if we have surpassed ourselves as many times as we have even experienced the collective joy of surpassing the limits, it is nevertheless necessary to know in which fields we will be most effective, where we can direct our energy, what the scale at which we will be able to make tangible changes to the gloomy current reality is – and along the way let’s  be pleasantly surprised once again.

If, as mentioned above, the condition of the pandemic does not bring the same blows to everyone, and if state management once again excludes the most vulnerable, then we have a thread ahead of us to follow. To create and frame solidarity groups and movements that will keep the most vulnerable parts of society on their feet. Whether at the elemental level of the apartment block and neighborhood in which we live, or focusing on the social centers and squats in which we participate, to invest and politicize a sense of humanity, to walk side by side in all this. Collection and distribution of essentials, sanitary material and money, help at home for those who have difficulty moving, provision of reliable information on protection issues, legal assistance and technology and communication advice are just some of the things we can do. Furthermore, these days we have our ears stretched out for voices from the adjacent apartments, for cries from the cells of Greek penitentiary, for the incarcerated in the psychiatric clinics but also for the people who are mentally struggling around us, for the refugees and the immigrants in the islands who may be confronted with the necropolitical dimension of the state but also for the refugees and immigrants of our neighborhoods who, we must be honest, do not have the same access to information, health or anything else!

Second task is to not stop speaking about the aspects of state administration that endanger human lives, instituting an emergency labour law, policing our health with helicopters and announcements – here let us take full advantage of our technological capabilities and collective knowledge of them. Firmly in touch with reality and with a balanced criticism, to think about what it means for a society to send a sms message to go for a walk, how and why the police are entrusted with safeguarding public health, to what extent politics is medicalized and medicine is politicized, what should be done to make it out of all this as a society and not turn into a terrifying episode of Black Mirror. Let’s not succumb to the temptation of conspiracy and disaster and let’s accept – in good faith and for saving time – that this set of measures is temporary. Even so, even if we step out of the test tube in time, the fact remains that we are experiencing situations that will leave a mark on our psyche, will register in our relationship with the state, will reshape our relationship with digital communication.

Let’s, on the other hand, be sharp and ready to deal with the devaluation of our lives, the deterioration of labour relations, the management of the economy in terms of a crisis. Let’s speak here and now and make it clear that we will not tolerate another “rescue [program]”! Let’s attack statistics, administrative procedures, bureaucracy. Society should not be crushed under the weight of numbers, indices and graphs. But let’s understand that this time we need to work, prepare, build structures and infrastructures upon which we can rely massively, openly and inclusively, politically, socially, symbolically.

Even if it sounds completely alien amid a ban on traffic, policing of cities and the necessity for self-restraint and protection, let’s not completely exclude the possibility of physical political action. In today’s conditions, what used to be for us a piece of cake, must become a weapon that we will use when there is no other choice, and always with caution and care, in order to not be alienated from society and reality. Therefore, let it not be completely excluded from our thinking, let it remain a capability to either enact practical solidarity movements, or to defend those who do not have a present or future, or – if needed – as an answer to smash the state’s arrogance.

From our friends in Europe we get the message that “we are staying home now, but afterwards we will launch our counterattack”, that “then we will settle our accounts” and we can only smile and be satisfied with the high morale for fight from our comrades. But in my opinion, in order to have the slightest chance of something like that happening in the near – and so distant – future, we have to  rise to the occasion today. So that “we will fight afterwards” does not turn to another “from September incredible things will happen” [a common slogan that people from the Greek movement tend to say during the summer holidays], we must act today socially and politically, cohesively and purposefully. Say what we have to say and do what we have to do. This was always the case and it is also the case today. However weird everything seems.

Beyond Europe

Video and update on “Fight the dirty conditions everywhere!”

Some news from our spontaneous campaign “Fight the dirty conditions” in support of the people in Moria and the occupied factory VIO.ME in Thessaloniki:

*** Thanks to many of you we have collected around 2.500 Euro!

*** The first load of soap is already on the way to Lesbos. We will give you an update once it arrives!

*** VIO.ME has still dificulties to produce on large scale because of the electricity shutdown. The small generators from friends are not enough and they are still in need of a big generator.

*** At the same time the situation in the Greek refugee camps is worsening. After the first Corona cases in the Ritsona camp and other places became public, an evacuation plan for the camps was leaked by the media. But all is still unclear.

*** Corona lockdown continues in Greece. And difficult times are coming up: rising unemployment, no tourism and the ongoing social destruction will transform the country once more in a crisis laboratory of austerity and privatisation. People are already organising mutual aid initiatives and preparing themselves for the coming confrontation. More about the self-organization in the articles on our homepage.

Please continue to support the campaign by donating money and telling your friends about it: All the important information is on this fresh video clip! (big thanks to Nadja Kurz)

Αγκάρρα

Ορισμένες πλευρές για τη διαχείριση της πανδημίας στην Κύπρο

Η πανδημία του νέου κορονοϊού εξελίσσεται στην Κύπρο εν μέσω αναδιάρθρωσης του συστήματος Υγείας, με τη δημιουργία του Γενικού Συστήματος Υγείας (ΓΕΣΥ). Εχοντας λίγους μήνες εφαρμογής του ΓΕΣΥ, οι σοβαρές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό καθώς και υλικοτεχνικό εξοπλισμό που υπήρχαν και παραμένουν στα δημόσια νοσηλευτήρια, ανέδειξαν την ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση μιας έκτακτης κατάστασης, όπως αυτή μιας πανδημίας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτό του Νοσοκομείου της Λεμεσού, όπου πριν από την πανδημία δεν υπήρχε πνευμονολόγος ή της Αμμόχωστου που επελέγη και ως νοσοκομείο αναφοράς χωρίς να έχει εντατικολόγους και άλλες απαραίτητες ειδικότητες ιατρών. Στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, με τις ΜΕΘ να μην επαρκούν για τα περιστατικά Covid-19 και τους χρόνια πάσχοντες, έχοντας μάλιστα αναστείλει όλες τις εισαγωγές για προγραμματισμένα χειρουργεία, χτίζεται νέα ΜΕΘ εν μέσω της πανδημίας.

Στο Νοσοκομείο Πάφου, με τα περισσότερα κρούσματα επαγγελματιών Υγείας, κλινικές λειτούργησαν χωρίς τους ειδικούς γιατρούς τους καθώς δεν υπάρχουν πρόληψη και επαρκή μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους του νοσοκομείου με αποτέλεσμα αρκετοί να νοσήσουν.

Ολα τα μεγάλα δημόσια νοσηλευτήρια της Κύπρου χρειάστηκε να κλείσουν για μερικά 24ωρα ώστε να απολυμανθούν και να ελεγχθεί το προσωπικό τους. Σε κάποιες περιπτώσεις επανεμφανίστηκαν κρούσματα στα νοσηλευτήρια, κάτι που επιβεβαιώνει πως ακόμα και τώρα τα μέτρα προστασίας δεν επαρκούν με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν. Μέχρι στιγμής, ένα σημαντικό ποσοστό των επαγγελματιών Υγείας έχει τεθεί εκτός μάχης, καθώς αποτελεί περίπου το 20% των συνολικών κρουσμάτων στην Κύπρο.

Μόνιμα προβλήματα σε έκτακτες συνθήκες

Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το σύστημα Υγείας βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει την πανδημία, καθώς τα χρόνια προβλήματα λειτουργίας των δημόσιων νοσηλευτηρίων διογκώθηκαν παραπέρα, φέρνοντας τους επαγγελματίες Υγείας και τους ασθενείς πολλές φορές μπροστά σε αδιέξοδα για την προστασία από τη μετάδοση του ιού.

Αυτή η κατάσταση στο σύστημα Υγείας «ανάγκασε» την κυβέρνηση Αναστασιάδη να πάρει αυστηρά, έκτακτα μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας, όπως έγινε και στην Ελλάδα και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Με μέτρα περιορισμού, όπως η απαγόρευση συγκέντρωσης ατόμων, το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, η απαγόρευση εισόδου στη χώρα, ο αυτοπεριορισμός στο σπίτι με αυστηρό έλεγχο στις μετακινήσεις, η αναστολή εργασιών πολλών επιχειρήσεων, πλην σούπερ μάρκετ – φούρνων και άλλων εταιρειών «δημοσίου συμφέροντος», επιχειρούν στο όνομα της «ατομικής ευθύνης» να μετακυλήσουν στους εργαζόμενους το βάρος της ευθύνης για την αντιμετώπιση της πανδημίας, προβάλλοντας ως ατομική υπόθεση ακόμα και την εξασφάλιση των μέσων προστασίας.

Ομως, κανένας τους δεν απαντάει στο ερώτημα τι γίνεται, για παράδειγμα, με τις τεράστιες ουρές σε σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες κ.τ.λ., τι γίνεται με τους εργαζόμενους στα εργοστάσια, στα σούπερ μάρκετ, στους φούρνους, που δεν έχουν την επιλογή να μείνουν στο σπίτι τους; Και που όταν γυρνάνε σπίτι και έχουν παιδιά, ενδεχομένως τον παππού και τη γιαγιά, πώς θα προφυλαχθούν; Τι μέτρα προστασίας, υγείας και ασφάλειας από τη διασπορά του ιού στους εργαζόμενους παίρνονται από τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε λειτουργία;

Γι’ αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις υγειονομικοί που μολύνθηκαν, στη συνέχεια μόλυναν και μέλη της οικογένειάς τους.

Το κράτος, προβάλλοντας την «ατομική ευθύνη» ως βασικό παράγοντα έκβασης της επιδημίας, προσπαθεί να αποσιωπήσει τη δική του ευθύνη. Το ίδιο κράτος, που τόσα χρόνια ακολουθεί πολιτική υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των δημόσιων νοσηλευτηρίων.

Η «ατομική ευθύνη» δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα αν δεν στηρίζεται σε ένα ολοκληρωμένο κρατικό σχέδιο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κρατική ευθύνη. Γι’ αυτό πρέπει άμεσα να προσληφθεί όλο το αναγκαίο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, να προμηθευτεί ο απαραίτητος ιατρικός τεχνολογικός εξοπλισμός και το σύστημα Υγείας να μη βασίζεται σε «φιλανθρωπίες» και δωρεές.

Προτεραιότητα οι επιχειρηματικοί όμιλοι

Παράλληλα με τα μέτρα περιορισμού, η κυβέρνηση Αναστασιάδη, με τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων, ανακοίνωσε δέσμη μέτρων στήριξης των επιχειρηματιών. Αξιοποιώντας τα χρήματα των φορολογούμενων εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων δίνει «ζεστό» χρήμα στις επιχειρήσεις, μέσω επιχορήγησης των μισθών (οι εργαζόμενοι επιχορηγούν με τη φορολογία τους τον εαυτό τους δηλαδή!) απαλλάσσοντας τους επιχειρηματίες από την καταβολή του μισθού, καθώς και με άμεση «ένεση ρευστότητας» μέσω του τραπεζικού συστήματος, αλλά και αναστολή απόδοσης του ΦΠΑ και της έκτακτης εισφοράς για το ΓΕΣΥ.

Τα μέτρα αυτά που πήρε η κυβέρνηση της Κύπρου φανερώνουν πως οι ανάγκες του κεφαλαίου έχουν προτεραιότητα και όχι αυτές του λαού. Υπόσχονται 100 εκατ. ευρώ για τον τομέα της Υγείας, χωρίς φυσικά να είναι ξεκάθαρο αν αυτά θα δοθούν για προσλήψεις προσωπικού και την ενίσχυση των δημόσιων νοσηλευτηρίων, όπως απαιτείται, ή θα καταλήξουν, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα Υγείας για αγορά υπηρεσιών και επιχορηγήσεις. Από την άλλη, δίνουν πακτωλό χρημάτων για τις επιχειρήσεις που ξεπερνά τα 250 εκατ. ευρώ μέσω προγραμμάτων στήριξης και ανάκαμψης των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα στον Τουρισμό.

Την ίδια ώρα, η εργατική τάξη συνεχίζει να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να γεμίζουν τα κρατικά ταμεία.

Το κλείσιμο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, ειδικά στον κλάδο του Εμπορίου και του Τουρισμού, ανάγκασε πολλούς εργαζόμενους να ενταχθούν στο σχέδιο αναστολής εργασιών της κυβέρνησης, από το οποίο θα πάρουν μόνο το 60% του μισθού τους, την ίδια στιγμή βέβαια που οι ανάγκες βρίσκονται στο 100%, ίσως και παραπάνω, λόγω των συνθηκών της πανδημίας.

Σε επιχειρήσεις που συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, τα μέτρα υγείας και ασφάλειας είναι ανύπαρκτα, ενώ παράλληλα με τις απολύσεις και αλλαγές εργασιακών σχέσεων έχουμε εντατικοποίηση της εργασίας σε επιχειρήσεις που σήμερα η κερδοφορία τους χτυπάει «κόκκινο».

Την ίδια ώρα, η επίθεση των εργοδοτών στα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαίτηση των ξενοδόχων για αναστολή στην εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης εργασίας που εξασφάλιζε κάποια ελάχιστα δικαιώματα στους εργαζόμενους στον Τουρισμό, όταν ο Τουρισμός αποτελεί περίπου το 23% του ΑΕΠ, ενώ οι θέσεις εργασίας στον κλάδο αφορούν περίπου το 30% των συνολικών θέσεων εργασίας στην Κύπρο.

Σε άλλες περιπτώσεις εταιρείες ανέστειλαν τις εργασίες τους χωρίς να εξασφαλίσουν ούτε και αυτό το 60% του μισθού των εργαζομένων τους, αδιαφορώντας για το πώς θα τα βγάλουν πέρα. Σύμφωνα με καταγγελίες που έγιναν στις συντεχνίες των εργαζομένων, εταιρείες δεν κατέβαλαν το μισθό που όφειλαν στους εργαζόμενους, δηλώνοντας αδυναμία λόγω της μη λειτουργίας τους.

Στα εργοστάσια τα μέτρα προστασίας πάνε περίπατο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του εργοστασίου των φούρνων «Ζορπά» στην επαρχία Λάρνακας, όπου 30 και πλέον εργάτες νόσησαν. Στα σούπερ μάρκετ, όπου τα κέρδη των ομίλων έχουν εκτοξευτεί, οι εργαζόμενοι απασχολούνται με εξαντλητικά ωράρια, ενώ καταγγελίες έφεραν στο φως πιέσεις και απειλές από μεριάς της εργοδοσίας για να μη γίνει χρήση της άδειας για τη φύλαξη των παιδιών από τους γονείς καθώς αυτό θα έχει ως συνέπεια την απόλυση.

Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας όλοι οι εποχιακοί υπάλληλοι απολύθηκαν καθώς και σε επιχειρήσεις που συνδέονται με τον Τουρισμό, όπως τα ταξιδιωτικά γραφεία, γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων κ.ά.

Απαιτείται τώρα όσο ποτέ οι συντεχνίες εργαζομένων να βρίσκονται «στο πόδι», στους χώρους δουλειάς ώστε να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα υγείας και ασφάλειας, να συσταθούν εκεί που δεν υπάρχουν επιτροπές αγώνα εργαζομένων, που θα διεκδικούν βελτίωση των συνθηκών εργασίας, με σταθερές εργασιακές σχέσεις.

Να μην πληρώσει ο λαός την πανδημία και τη νέα κρίση

Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τους εργαζόμενους δυσκολεύουν ιδιαίτερα και τους Ελληνες και άλλους μετανάστες που κατοικούν στην Κύπρο, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις οι περιορισμοί και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, λαμβάνοντας μόνο το 60% του μισθού τους ή μένοντας άνεργοι, καθιστούν αδύνατη την πληρωμή του ενοικίου που σε αρκετές περιπτώσεις είναι και το 50% των απολαβών ενός εργαζόμενου στην Κύπρο. Αυτή η εξέλιξη γεννά την ανάγκη διεκδίκησης επιδότησης του ενοικίου για τους Ελληνες μετανάστες.

Παράλληλα, αρκετοί Ελληνες εργαζόμενοι που θέλουν να επιστρέψουν παραμένουν «εγκλωβισμένοι» καθώς δεν εμπίπτουν στα διατάγματα επαναπατρισμού, ενώ την ίδια στιγμή έχουν αναγκαστικά σταματήσει και την όποια οικονομική στήριξη πρόσφεραν στις οικογένειές τους στην Ελλάδα. Αντίστοιχα και οι Ελληνες φοιτητές που σπουδάζουν στην Κύπρο βρίσκονται σε δύσκολη θέση, καθώς βρίσκονται «εγκλωβισμένοι» με τα έξοδα να «τρέχουν», ενώ την ίδια στιγμή κυριαρχεί η ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι με το εξάμηνο και τις εξετάσεις στα πανεπιστήμιά τους.

Το ίδιο και οι Ελληνες στρατευμένοι που υπηρετούν στην ΕΛΔΥΚ, όπως και στο σύνολό τους στην Ελλάδα, είναι αντιμέτωποι με τον συνωστισμό που επικρατεί στους θαλάμους που διαμένουν, όπου για να βρεθεί λύση άλλοι χώροι υπηρεσίας βαφτίστηκαν «θάλαμοι», τα αντισηπτικά αποτελούν ανέκδοτο, ενώ μεγάλα ερωτήματα παραμένουν αναφορικά με τα χρήματα που χάθηκαν σε αεροπορικά εισιτήρια καθώς και τις άδειες των στρατιωτών αφού κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα δοθούν.

Σε κάθε περίπτωση η απάντηση στο ερώτημα ποιος θα πληρώσει τον «λογαριασμό» αυτής της κρίσης, εν προκειμένω της πανδημίας και ποιος θα επωφεληθεί, γίνεται ξεκάθαρο πως και στην Κύπρο θα τον πληρώσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.

Γι’ αυτό, όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο, αλλά και παντού, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Μαζί με τους κομμουνιστές να οργανώσουν την πάλη για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων του λαού, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα την πανδημία και την επερχόμενη κρίση.

Ταυτόχρονα, να κάνει ο λαός πράξη το σύνθημα «πολεμάμε τις αρρώστιες, πολεμώντας την αδικία», πολεμώντας κι εκείνους που με πρόσχημα τις αρρώστιες φέρνουν την αδικία. Παίρνοντας την τύχη στα χέρια του κάθε λαός θα βγει πραγματικά νικητής από τη μάχη με τον «αόρατο», αλλά κυρίως με τον ορατό εχθρό. Μόνο έτσι θα φωτιστεί η μοναδική διέξοδος, η οποία βρίσκεται στην ανωτερότητα του σοσιαλισμού, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού, της εργατικής συμμετοχής και εξουσίας, που οδηγεί στην ευημερία του λαού και την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Ακης ΠΟΥΛΟΣ
Γραμματέας της Τομεακής Οργάνωσης Κύπρου του ΚΚΕ

The post Ορισμένες πλευρές για τη διαχείριση της πανδημίας στην Κύπρο appeared first on Αγκάρρα.

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

Ολοκλήρωση Ψηφιοποίησης του Περιοδικού Εντός των ...

Ολοκλήρωση Ψηφιοποίησης του Περιοδικού Εντός των Τειχών / Completion of Digitization of the Magazine Within the Walls

Εργατική Δημοκρατία

«… μιλάτε για κέρδη και ζημιές– ενώ εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές»

KISA

The government undermines legality and the rule of law under the pretext of coronavirus

In a statement the Minister of Interior appears perturbed by NGO accusations for violations of the law, European legislation and human rights of refugees and migrants, claiming that, with the compulsory “quarantine” of hundreds of refugees in congested detention centres, his ministry “does whatever is possible for providing housing, food and healthcare”, even for “illegal” refugees!  As to the lack of basic infrastructures for safeguarding human decency, his response is that «additional sanitary units are being installed and the electricity supply is being increased”.

However, the Minister of Interior does not respond to the accusations either as to flagrant violations of the Refugee Law and European legislation that primarily prohibit their detention,  or  as to the contempt of all recommendations and calls by international and European agencies. The Council of Europe (CoE) for example with the  CoE Tookit  calls on the member states to deal with the pandemic “in a way that respects the fundamental values of democracy, rule of law and human rights”, while the Commissioner for Human Rights of the CoE calls on member states to release migrants and asylum seekers in detention centres “to the maximum extent possible”.

The new migration policy of the Minister is focused on detention of asylum seekers and their concentration at “Reception” Centres for asylum seekers in Pournara and Kofinou. The two Centers have been turned to closed detention centres, under unacceptable, inhuman and humiliating living conditions, depriving them of basic human rights and putting their health to danger and therefore that of society at large, while at the same time suspending the asylum application examination procedures. There is already a nurse diagnosed with coronavirus at the Menoyia Detention Centre for Irregular Migrants and police officers serving there have been put in quarantine. However, no measures have been taken for the protection of the detained refugees and migrants and none of them have been tested for coronavirus, despite the fact that we have been informed of cases of detainees with some symptoms.  Contrary to common sense and in violation of the decrees of the Minister of Health for the prohibition of even small group gatherings, the Minister of Interior ordered the transfer of detainees from Menoyia to Pournara, detaining them in the spaces where some 700 people are being held, without any testing and risking their health and public health in general.   

In addition, the Minister of Interior does not explain that, in view of the lack over the years of a housing policy for refugees and migrants, “housing” for the detained asylum seekers is a tent or other similar rough structure, while for a section of migrants, especially those without papers, “housing” is simply a bed next to 5 or 10 other beds in a room in terrible repair but which carries a very steep rent. The same also applies to «medical care”, in the framework of which asylum seekers are limited to general hospitals of the area prior to GESY (General Health System), unable to register with a personal doctor and all that this entails, especially in the present conditions of coronavirus. For the majority of migrants, even those regularly paying their contribution to GESY for over a year now, continue to be excluded from registering with the system, which results in their being referred to a non-existent personal doctor when they apply to emergency departments.

Conceding that the above measures have been taken in the absence of coronavirus cases among asylum seekers, the Minister claims that their compulsory transfer and detention at Pournara and Kofinou «was deemed necessary … because it was found that they did not comply with the restrictive measures». Without substantiating his allegations, the Minister proceeds to stigmatisation and arbitrary punitive treatment (deprivation of liberty) of migrants and refugees.

By the same token, it was also deemed  «necessary», and «reasonable» as per a “Fileleftheros” journalist», to use violence,  excessive according to eyewitnesses, by the Special Traffic Squad «Ζ» of the police during the recent arrest of two migrants for not complying with the restrictive measures. In the framework of the toxic climate against migrant and refugee communities, shaped by the policy of the government and the Minister of Interior, including the use of the army with common  patrols in old Nicosia, Squad “Z” appears to concentrate its action in the old city of Nicosia, targeting  its racist rage at migrants and refugees and exhausting the frustrations of at least some of its members for demonstrating power and authority, through the use of verbal and physical violence as in the above arrest.  Occasionally, the police are “accompanied” in this “work” by some journalists, who completely “by chance” happen to be present in some cases by the police and who are all too ready not only to exonerate but to also promote police actions with relevant photographs and articles.    

KISA reiterates its position that the policies and actions of the Minister of Interior and the government, both in terms of mass detention and the arbitrary suspension of the asylum procedures during the pandemic as well as in relation to the unequal access to the right to healthcare, constitute blatant violations of the Refugee Law, European legislation and international human rights law but they are also extremely dangerous for the health of asylum seekers and public health in general.

KISA states that it fully appreciates the necessity to comply with the restrictive measures and that the small section of citizens, including migrants and refugees that violates the measures must be dealt with equally as all other citizens. The racist treatment, violence and stigmatisation of all the migrant and refugee population as potentially not complying with the measures and, therefore, as dangerous for public health, amounts to flagrant violations of the fundamental principles of equality, rule of law and human rights, undermining and shattering our country’s democracy and civilization.  

KISA deems as positive the interventions of both the UNHCR and the Commissioner for Administration and Human Rights but these must not be limited to general positions of the type “a report will be prepared” but they should posit in no uncertain terms the need for immediate measures for restoring legality and the rule of law.  Neither the visit in the form of a “tour” by the Minister nor the provision of “200 more tents” will lead to changing the Ministry’s unlawful policy and violations.

KISA has proceeded to legal measures, including before the European Court of Human Rights, as well as a report against the Ministry’s measures. At the same time, it calls on other civil society organisations, independent authorities and the competent parliamentary committees for immediate and dynamic interventions so as to fully restore   the government’s compliance with legality and the rule of law.

Steering Committee

KISA

Η κυβέρνηση υποσκάπτει τη νομιμότητα και το κράτους δικαίου ελέω κορονωϊού

O Υπουργός Εσωτερικών  με ανακοίνωση του φαίνεται ενοχλημένος από καταγγελίες ΜΚΟ  για παραβιάσεις του νόμου, του ευρωπαϊκού δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών και διατείνεται ότι, με την αναγκαστική «καραντίνα» εκατοντάδων προσφύγων σε συνωστισμένα κέντρα κράτησης, το υπουργείο του «κάνει ό,τι είναι δυνατό για την παροχή στέγης, σίτισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης», ακόμα και «παράνομων»! Για δε τις ελλείψεις στοιχειωδών υποδομών για διασφάλιση  της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαντά ότι τοποθετούνται «πρόσθετες μονάδες υγιεινής και ενισχύεται η ηλεκτροδότηση».

Ο Υπουργός Εσωτερικών δεν απαντά εντούτοις στις καταγγελίες που διατυπώνονται ως προς τις κατάφωρες  παραβιάσεις  του περί Προσφύγων Νόμου και του Ευρωπαϊκού δικαίου που απαγορεύουν κατά κύριο κανόνα την κράτησή τους  ούτε και ως προς την περιφρόνηση όλων των συστάσεων και εκκλήσεων από διεθνείς και ευρωπαϊκούς φορείς όπως π.χ. του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΣτΕ) που με δέσμη μέτρων (CoE Τoolkit) καλεί τα κράτη μέλη για αντιμετώπιση της πανδημίας «με τρόπο που σέβεται τις θεμελιώδεις αξίες της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ενώ η Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣτΕ  κάλεσε  τα κράτη μέλη να απελευθερώσουν μετανάστριες/τες και πρόσφυγες  που κρατούνται σε κέντρα κράτησης «στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό».

Η νέα μεταναστευτική πολιτική του Υπουργού έχει ως επίκεντρο την κράτηση αιτητών ασύλου και τη συγκέντρωσή τους σε Κέντρα «φιλοξενίας» αιτούντων άσυλο στην Πουρνάρα και την Κοφίνου τα οποία έχουν μετατραπεί σε  κλειστά κέντρα κράτησης, κάτω από απαράδεκτες, απάνθρωπες  και εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης, στερώντας τους βασικά ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και εκθέτοντάς την υγεία τους σε κίνδυνο και κατ΄ επέκταση της κοινωνίας ολόκληρης, ενώ ταυτόχρονα έχουν ανασταλεί οι διαδικασίες εξέτασης αιτήσεων ασύλου. Ήδη, νοσηλεύτρια στο Κέντρο Κράτησης Παράτυπων Μεταναστών στη Μενόγεια έχει διαγνωστεί με κορονωϊό ενώ αστυνομικοί που υπηρετούν εκεί έχουν τεθεί σε καραντίνα, χωρίς εντούτοις να ληφθεί κανένα απολύτως μέτρο για την προστασία της υγείας των προσφύγων και μεταναστών που κρατούνται εκεί και χωρίς κανένας από αυτούς να υποβληθεί σε τεστ κορωνοϊού, παρά το γεγονός ότι μας έχουν αναφερθεί περιπτώσεις κρατουμένων που έχουν κάποια συμπτώματα. Σε πλήρη δε αντίθεση με την κοινή λογική αλλά και παραβιάζοντας τα διατάγματα του Υπουργού Υγείας για την απαγόρευση ακόμα και μικρών ομαδικών συγκεντρώσεων, ο Υπουργός Εσωτερικών, διέταξε χθες τη μεταφορά κρατουμένων από τη Μεννόγεια στο Κέντρο Κράτησης Πουρνάρα, κρατώντας τους ακριβώς στους ίδιους χώρους όπου κρατούνται άλλα 700 άτομα, χωρίς καμία εξέταση,  διακινδυνεύοντας την υγεία τους αλλά και τη δημόσια υγεία γενικότερα.   

Ο Υπουργός Εσωτερικών δεν εξηγεί επίσης ότι, ενόψει της διαχρονικής απουσίας οποιασδήποτε πολιτικής στέγασης προσφύγων και μεταναστριών/τών, «στέγη» για τους κρατούμενους αιτητές ασύλου είναι μια τέντα ή άλλη πρόχειρη κατασκευή ενώ για μερίδα μεταναστριών/των, κυρίως αυτών χωρίς χαρτιά, η έννοια της «στέγης» συμπυκνώνεται σε ένα κρεβάτι δίπλα σε 5 ή 10 άλλα σε ένα δωμάτιο σε άθλια κατάσταση αλλά με τσουχτερό ενοίκιο. Το ίδιο και με την «ιατροφαρμακευτική περίθαλψη», στο πλαίσιο της οποίας οι αιτούντες άσυλο περιορίζονται στα προ-ΓΕΣΥ εποχή γενικά νοσοκομεία, χωρίς τη δυνατότητα εγγραφής σε προσωπικό γιατρό με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ιδιαίτερα σήμερα στις συνθήκες του κορονωϊού, ενώ η πλειοψηφία των μεταναστριών/των, ακόμα και αυτών που συνεισφέρουν στο ΓΕΣΥ εδώ και πάνω από ένα χρόνο, εξακολουθούν να αποκλείονται από εγγραφή στο σύστημα, με αποτέλεσμα να παραπέμπονται σε ανύπαρκτο προσωπικό γιατρό όταν αποτείνονται στα τμήματα πρώτων βοηθειών.

Ομολογώντας  κατά τα άλλα ότι τα πιο πάνω μέτρα λήφθηκαν στην απουσία κρουσμάτων του κορονωϊού μεταξύ των αιτούντων άσυλο, ο Υπουργός θεωρεί ότι  η αναγκαστική μετακίνηση και κράτηση τους στην Πουρνάρα και την Κοφίνου «κρίθηκε επιβεβλημένη … επειδή διαπιστώθηκε ότι δεν πειθαρχούσαν στα περιοριστικά μέτρα». Χωρίς να τεκμηριώνει τους ισχυρισμούς  του ο Υπουργός προχωρά στο στιγματισμό και την αυθαίρετη τιμωρητική μεταχείριση (στέρηση της ελευθερίας )μεταναστών και προσφύγων.

Με την ίδια λογική «επιβεβλημένη», και «εύλογη» κατά το δημοσιογράφο του «Φ», κρίθηκε και η υπέρμετρη, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, άσκηση βίας από τη μονάδα «Ζ» της αστυνομίας κατά την πρόσφατη σύλληψη δύο μεταναστών για μη συμμόρφωση με τα περιοριστικά μέτρα. Στο πλαίσιο του τοξικού κλίματος που δημιουργεί η πολιτική της κυβέρνησης και του Υπουργού Εσωτερικών, στην οποία περιλαμβάνεται και η αξιοποίηση του στρατού με κοινές περιπολίες στην παλιά Λευκωσία,  έναντι των μεταναστευτικών και προσφυγικών κοινοτήτων, η μονάδα «Ζ»  φαίνεται να επικεντρώνει τη δράση της στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, στοχεύοντας με ρατσιστικό μένος σε μετανάστριες/τες και πρόσφυγες, και εξαντλώντας τα απωθημένα κάποιων, τουλάχιστον, μελών της για επίδειξη δύναμης και εξουσίας, με την άσκηση λεκτικής και σωματικής βίας όπως στην πιο πάνω σύλληψη. Ενίοτε, στην «εργασία» αυτή η αστυνομία «συνοδεύεται» από κάποιους δημοσιογράφους που εντελώς «τυχαία» παρευρίσκονται σε κάποιες περιπτώσεις δίπλα από την αστυνομία και σπεύδουν όχι μόνο να εξωραΐσουν αλλά και να προωθήσουν το έργο της με το ανάλογο φωτογραφικό και δημοσιογραφικό έργο.    

Η ΚΙΣΑ επαναλαμβάνει τη θέση της  ότι οι πολιτικές και ενέργειες του Υπουργού Εσωτερικών και της κυβέρνησης, τόσο αναφορικά με τη μαζική κράτηση,  την αυθαίρετη αναστολή των διαδικασιών ασύλου κατά τη διάρκεια της πανδημίας όσο και αναφορικά με την μη ισότιμη με τους Κύπριους πολίτες πρόσβαση στο δικαίωμα στην υγεία, αποτελούν κατάφωρη παραβίαση του περί Προσφύγων Νόμου,  του ευρωπαϊκού δικαίου και του διεθνούς δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  αλλά είναι και  άκρως επικίνδυνες για την υγεία των αιτούντων ασύλου και τη δημόσια υγεία γενικότερα.

Η ΚΙΣΑ δηλώνει ότι κατανοεί πλήρως την αναγκαιότητα συμμόρφωσης με τα περιοριστικά μέτρα  και ότι η μικρή μερίδα πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και μεταναστριών/των που τα παραβαίνει, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ισότιμα όπως και όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός. Η ρατσιστική αντιμετώπιση, η βία και ο στιγματισμός όλου ανεξαίρετα του μεταναστευτικού και προσφυγικού πληθυσμού ως εν δυνάμει παραβατών των μέτρων και, επομένως, επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των βασικών αρχών της ισονομίας, του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποβιβάζοντας και καταρρακώνοντας τη δημοκρατία και τον πολιτισμό της χώρας μας.

Η ΚΙΣΑ εκτιμά ως θετική της παρέμβαση τόσο της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες όσο και της Επιτρόπου Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όμως οι παρεμβάσεις αυτές δεν πρέπει να περιοριστούν σε γενικές τοποθετήσεις του «θα ετοιμαστεί έκθεση» … αλλά θα έπρεπε να θέσουν επιτακτικά την ανάγκη λήψης άμεσων μέτρων για αποκατάσταση της νομιμότητας και του κράτους δικαίου. Ούτε η επίσκεψη υπό μορφή «ξενάγησης» από τον Υπουργό ούτε η παραχώρηση «200 επιπλέων αντίσκηνων» θα οδηγήσει στην κάμψη της παράνομης πολιτικής και των παραβιάσεων από πλευράς του Υπουργείου.

Η ΚΙΣΑ έχει προχωρήσει σε νομικά μέτρα, περιλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και ετοιμασία καταγγελίας κατά των μέτρων του Υπουργείου. Ταυτόχρονα καλεί τις άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, ανεξάρτητες αρχές και τις αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές για άμεση και δυναμική παρέμβαση ώστε να αποκατασταθεί πλήρως η συμμόρφωση με την νομιμότητα και το κράτος δικαίου από πλευράς της κυβέρνησης.

Διοικητικό Συμβούλιο

KISA

The government’s new measures on asylum violate human rights and endanger public health

The so-called Pournara Reception Centre in Kokkinotrimithia has been turned from a Centre of initial registration and medical examination of asylum seekers, with a maximum period of stay of 72 hours, to a Detention Centre, where today more than 600 people are detained for long periods, deprived of their freedom, under inhuman and humiliating living conditions.

On the pretext of the coronavirus, the Minister of interior proceeded to the compulsory transfer of an additional  large number of asylum seekers from centres and facilities where they stayed in various districts under tolerable conditions, to the Pournara Detention Centre, so as to keep them in detention and in “quarantine”, when there were no coronavirus cases in the facilities they stayed, without being informed about the reasons and their right to judicial recourse. Putting asylum seekers who were transferred there in quarantine violates the decrees of the Ministry of Health on the coronavirus as they do not fall under any of the categories for which quarantine is mandatory.

KISA points out that, in violation of the principle of the prohibition of discrimination and on clearly racist criteria, the large majority of asylum seekers transferred to and/or already at the Pournara Detention Centre are people of African descent.

In addition, the government has, again on the pretext of the coronavirus, suspended refugees’ and asylum seekers’ access to the asylum procedures:

• The Cyprus coast guard, in violation of the Refugee Law and European legislation, forced a refugee boat away from Cyprus’s territory waters, which resulted in their being saved by the T/C authorities, where they are hosted until now.
• The Alien and Immigration Unit of the Police refuse to receive new asylum applications, which leaves a number of refugees without a residence status and access to rights and to healthcare.

The government has limited the free movement of detained asylum seekers as well as access of NGOs and volunteer organisations to the Reception Centre in Kofinou to such an extent that this Centre too has in effect been turned to a “closed centre”. In addition to limiting access to Kofinou, the government has also prohibited KISA’s and other NGOs’ access to Pournara, again in violation of the law and the right of asylum seekers to have access to human rights NGOs.

The contention that the government is exploiting the pandemic in order to limit refugees’ rights is clearly demonstrated by the fact that these measures had been announced before the pandemic, in the framework of the toxic environment shaped by the government on the pretext of the increase in the number of asylum seekers, which should have been expected in view of the situation in Syria and the Turkish policy on refugees, and the adoption of a xenophobic and racist rhetoric, which links refugee issues with terrorism, criminality, cultural and demographic threats to the Cypriot society.

KISA considers the above policies and actions of the Minister of Interior and the government as unlawful and in breach of the Refugee Law and European legislation but also as extremely dangerous to public health and to the health of asylum seekers for the following reasons:

1. Detention of asylum seekers is an exceptional measure which can only be imposed in very specific circumstances which do not apply  in this case. The Pournara Centre has in effect been turned to a Centre of unlawful detention of hundreds of asylum seekers.
2. The designation of specific place of residence linked with the provision of reception conditions  is again an exceptional measure, to the right of asylum seekers to free movement and it is unlawful and arbitrary as the procedures provided for in the law were not followed.  
3. The detention of more than 600 people in the Pournara Detention Centre under inhuman and humiliating conditions, which do not ensure at the minimum the necessary hygiene conditions and the implementation of the coronavirus decrees of the Minister of Health, endangers primarily the asylum seekers but public health as well.

Once again KISA calls on the state to proceed immediately to changing its policies, to put an end to the unlawful detention of asylum seekers and to ensure access to the right to health and protection from the coronavirus by all, irrespective of ethnic origin or residence status.

In the framework of its role and action for the protection of the human rights of asylum seekers and against their racist treatment, KISA will consider legal measures and will also proceed with reports to the competent European and international bodies.

Steering Committee

KISA

Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης για το άσυλο παραβιάζουν ανθρώπινα δικαιώματα και ελλοχεύουν κινδύνους για τη δημόσια υγεία

Tο λεγόμενο Κέντρο Φιλοξενίας Πουρνάρα στην Κοκκινοτριμιθιά έχει μετατραπεί από Κέντρο αρχικής καταγραφής και ιατρικών εξετάσεων αιτητών ασύλου με μέγιστη περίοδο παραμονής τις 72 ώρες, σε Κέντρο Κράτησης, όπου σήμερα κρατούνται για μακρόχρονη περίοδο πέραν των 600 αιτητών ασύλου, οι οποίοι στερούνται της ελευθερίας τους, υπό απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης.

Με πρόσχημα τον κορωνοϊό, ο Υπουργός Εσωτερικών προχώρησε στην υποχρεωτική μετακίνηση μεγάλου αριθμού αιτητών ασύλου, από κέντρα και υποστατικά όπου διέμεναν σε διάφορες επαρχίες υπό συνθήκες υποφερτές, στο Κέντρο Κράτησης Πουρνάρα για να τεθούν κι αυτοί υπό κράτηση και σε «καραντίνα», τη στιγμή που κανένα κρούσμα δεν υπήρξε στους χώρους όπου διέμεναν,  χωρίς καμία ενημέρωση για τους λόγους και το δικαίωμά τους για προσβολή των αποφάσεων ενώπιον Δικαστηρίου. Η θέση σε καραντίνα των αιτητών ασύλου που μεταφέρθηκαν εκεί παραβιάζει τα διατάγματα του Υπουργού Υγείας σε σχέση με τον κορωνοϊό αφού δεν εμπίπτουν σε καμία από τις κατηγορίες για τις οποίες επιβάλλεται η καραντίνα.

Η ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι, κατά παράβαση  της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων και με εντελώς ρατσιστικά κριτήρια, η μεγάλη πλειοψηφία των αιτητών ασύλου που μετακινήθηκαν ή/και βρίσκονται ήδη στο Κέντρο Κράτησης Πουρνάρα είναι άτομα αφρικανικής καταγωγής.

Επίσης, η κυβέρνηση, με το πρόσχημα του κορωνοϊού και κατά παράβαση του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου, έχει αναστείλει την πρόσβαση των προσφύγων σε διαδικασίες ασύλου:

• Η Κυπριακή ακτοφυλακή απομάκρυνε κατά παράβαση του περί Προσφύγων Νόμου και του ευρωπαϊκού δικαίου πλοιάριο με πρόσφυγες από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου, με αποτέλεσμα αυτοί να διασωθούν από τις τ/κ αρχές, όπου και φιλοξενούνται μέχρι σήμερα.
• Τα κλιμάκια της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης αρνούνται να παραλάβουν νέες αιτήσεις ασύλου, με αποτέλεσμα ένας αριθμός προσφύγων να παραμένει χωρίς καθεστώς παραμονής και πρόσβαση σε δικαιώματα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Η κυβέρνηση έχει περιορίσει την ελεύθερη διακίνηση των διαμενόντων αιτητών ασύλου και την πρόσβαση των ΜΚΟ και εθελοντικών οργανώσεων στο Κέντρο Φιλοξενίας στην Κοφίνου σε τέτοιο βαθμό που και αυτό έχει στην ουσία μετατραπεί επίσης σε «κλειστό κέντρο». Πρόσθετα με τον περιορισμό της πρόσβασης στην Κοφίνου η κυβέρνηση έχει απαγορεύσει την πρόσβαση της ΚΙΣΑ και των άλλων ΜΚΟ στη Πουρνάρα κατά παράβαση και πάλι του Νόμου και του δικαιώματος των αιτητών ασύλου να έχουν πρόσβαση σε ΜΚΟ ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την πανδημία για να περιορίσει τα δικαιώματα των προσφύγων καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι τα μέτρα αυτά είχαν εξαγγελθεί πριν από την πανδημία, στα πλαίσια του τοξικού κλίματος που η κυβέρνηση διαμόρφωσε με πρόσχημα την αύξηση του αριθμού των αιτητών ασύλου, η οποία θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενη λόγω της  κατάστασης στη Συρία και της Τουρκικής πολιτικής για τους πρόσφυγες, και την υιοθέτηση μιας ξενοφοβικής και ρατσιστικής ρητορικής, η οποία συνδέει τα θέματα προσφύγων με τρομοκρατία, εγκληματικότητα, πολιτιστική και δημογραφική απειλή για την κυπριακή κοινωνία.  

Η ΚΙΣΑ, θεωρεί τις πιο πάνω πολιτικές και ενέργειες του Υπουργού Εσωτερικών και της Κυβέρνησης ως παράνομες και κατά παράβαση του περί Προσφύγων Νόμου και του ευρωπαϊκού δικαίου αλλά και ως άκρως επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία και την υγεία των αιτητών ασύλου για τους πιο κάτω λόγους:

1. Η κράτηση αιτητών ασύλου αποτελεί εξαιρετικό μέτρο το οποίο μπορεί να διατάζεται σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις που δεν συντρέχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το Κέντρο Πουρνάρα έχει μετατραπεί εκ των πραγμάτων σε Κέντρο παράνομης κράτησης για εκατοντάδες αιτητές ασύλου.
2. Ο καθορισμός της διαμονής προσφύγων σε συγκεκριμένο χώρο φιλοξενίας ή/και κράτησης και πάλι είναι εξαιρετικό μέτρο το οποίο μπορεί να διαταχθεί κατ΄εξαίρεση του δικαιώματος των αιτητών ασύλου σε ελεύθερη κυκλοφορία και διαμονή και είναι παράνομος και αυθαίρετος αφού δεν ακολουθήθηκαν οι προβλεπόμενες στο νόμο διαδικασίες∙
3. Η κράτηση 600 και πλέον ανθρώπων στο Κέντρο Κράτησης Πουρνάρα υπό συνθήκες απάνθρωπες και εξευτελιστικές που δεν διασφαλίζουν τις κατ΄ελάχιστο αναγκαίες συνθήκες υγιεινής και την εφαρμογή των διαταγμάτων του Υπουργού Υγείας  για τον κορωνοϊό, θέτει σε κίνδυνο πρωταρχικά τους ίδιους τους αιτητές ασύλου αλλά και τη δημόσια υγεία.

Η ΚΙΣΑ καλεί για ακόμα μια φορά το κράτος να προχωρήσει άμεσα σε αλλαγή των πολιτικών του να τερματίσει την παράνομη κράτηση αιτητών ασύλου και να διασφαλίσει πρόσβαση στο δικαίωμα στην υγεία και σε προστασία από τον κορωνοϊό σε όλους, ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής ή καθεστώς παραμονής.

Στο πλαίσιο του ρόλου και του έργου της για την προστασία  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αιτούντων ασύλου και κατά της ρατσιστικής αντιμετώπισης τους, η ΚΙΣΑ θα κινηθεί νομικά και θα  προχωρήσει επίσης σε καταγγελία προς τους αρμόδιους Ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους οργανισμούς.

KISA

Protection of public health is not feasible amidst exclusion and discrimination!

On 12/03/2020, the Council of Ministers adopted, without any prior consultation, the much-trumpeted action plan for “holistically dealing with the increasing migration flows”. KISA expressed right from the beginning the conviction that the policies of “examination of manifestly unfounded applications within one month”, the designation of “safe countries of origin”, the “shortening of the time of examination of asylum applications” and speeding up of procedures with reducing the enshrined deadlines of recourse to judicial protection, the creation of closed detention centres for asylum seekers and speeding up of forced returns with the effective involvement of FRONTEX, not only violate the refugee law but they are also unfeasible in the absence of the required structures, the necessary human resources and the corresponding legal framework. 

Today, especially under the present conditions of the COVID-19 pandemic, the action plan is no longer only unfeasible and illegal but it constitutes a substantial threat to public health of the whole population.

When physical distancing and voluntary self-isolation is the rule for almost all people, the government has decided and daily promotes the piling up and crowding of migrants and asylum seekers in detention and reception centres, thereby rendering them into centres of rapid and certain spreading  of coronavirus.

At exactly the time when the rule of law needs to stand firm and the number of detainees / confinees to be limited to the absolutely necessary minimum or to be eliminated altogether, it has been decided to reopen all wings of the Menoyia Detention Centre, while new detainees are not transferred to the Menoyia Detention Centre but to various police stations, in conditions that have already been ruled by the ECtHR as inhuman and degrading. It has also been decided to “host” more than 600 people at Pournara, in conditions that violate the very decrees of the state for protection from coronavirus. At the same time, the Reception Centre for Asylum Seekers in Kofinou has been turned to a “closed centre”, without a single case of COVID-19.

In effect, with concentrating such numbers in detention and/or reception centres, of people who have not committed a crime and do not in any way threaten public order, there can be no guarantee as to the protection of public health as it is totally impossible to comply with the measures of the ministerial decrees for the protection of public health.   

When administrative detention in many European countries is being limited, because of the infeasibility of the implementation of detention orders and, therefore, without any legal basis, Cyprus opts for the “solution” of detention and deportation, ignoring the short- and long-term consequences of detention that leads to nowhere.

And of course there is no reference to the living conditions of detainees and those “hosted” in these centres (please see (CPT standards and CPT statement of principles of COVID-19 of the Council of Europe).

When it is imperative to be prioritized, vulnerable groups within the most vulnerable group of detainees and refugees, they remain invisible. Pregnant women, children, persons with health problems and with disabilities have only one capacity, that of the “other”, the “foreigner” who must be distanced from “ours” and to automatically be  piled up and confined along with hundreds of other people, that is to be exposed to guaranteed dangerous conditions.

Before it is too late and the spreading of the virus becomes uncontrollable, KISA considers that it is imperative to fully review the measures, taking into consideration the threat of coronavirus as well as the rule of law that Cyprus wants to maintain, and calls on the state to immediately review-

1. The suspension of the administrative detention for deportation, in accordance also with the call of the Commissioner for Human Rights of the Council of Europe.
2. The immediate closing down of the congested reception centres, especially of the “Pournara” Temporary Reception Centre» and the decongestion of the Reception Centre in Kofinou, by moving people to structures suitable for hosting small groups of people, in conditions of effective and equal protection from coronavirus.
3. Strengthening the measures for coronavirus so as for these to be also adjusted to the needs and realities of migrants and refugees, including appropriate information in languages understood by them, and ensuring their access to health and hygienic services, which is not safeguarded today for most of them because, among others, their as yet unadjusted  registration with GESY (National Health System), including the personal assessment of the health condition as well as the consequences of the sanitary crisis  on the vulnerable groups of migrants and refugees with measures especially addressed to them.
4. The disassociation of migration controls by the Police and the checks for complying with the measures against the spread of coronavirus and access to examinations and medical care of coronavirus victims.  
5. The inclusion of migrants and refugees in the measures for supporting the unemployed and other vulnerable groups, irrespective of their residence status.

Steering Committee

KISA

Η προστασία της δημόσιας υγείας δεν είναι εφικτή μέσω αποκλεισμών και διακρίσεων!

Στις 12.03.2020 το Υπουργικό Συμβούλιο υιοθέτησε, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε διαβούλευση, το πολυδιαφημισμένο σχέδιο δράσης για την «ολιστική αντιμετώπιση των αυξανόμενων μεταναστευτικών ροών». Η ΚΙΣΑ έκφρασε από την αρχή την πεποίθηση ότι οι πολιτικές της «εξέτασης των προδήλως αβάσιμων αιτήσεων εντός ενός μηνός», του καθορισμού «ασφαλών χωρών καταγωγής», της «σύντμησης των χρόνων εξέτασης αιτήσεων ασύλου» και της επιτάχυνσης διαδικασιών με τη μείωση των κατοχυρωμένων προθεσμιών προσφυγής στη δικαστική προστασία, η δημιουργία κλειστών χώρων κράτησης των αιτητών διεθνούς προστασίας και η επιτάχυνση της υποχρεωτικής επιστροφής τους με την ουσιαστική εμπλοκή της FRONTEX, όχι μόνο παραβιάζουν το προσφυγικό δίκαιο αλλά είναι και ανεδαφικές αφού δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες δομές, ούτε το απαιτούμενο ανθρώπινο δυναμικό αλλά ούτε και το ανάλογο νομικό πλαίσιο.

Σήμερα, ιδίως υπό τις παρούσες περιστάσεις της πανδημίας του COVID-19, το σχέδιο δράσης δεν είναι πλέον ανεδαφικό και παράνομο αλλά συνιστά ουσιαστική απειλή για τη δημόσια υγεία ολόκληρου του πληθυσμού.

Την ώρα που η φυσική απομόνωση ( physical distancing) και ο αυτοπεριορισμός είναι ο κανόνας για όλους σχεδόν τους ανθρώπους, κρίθηκε και προωθείται καθημερινά η συμφόρηση και ο συνωστισμός μεταναστριών/τών και  αιτούντων διεθνούς προστασίας σε κέντρα κράτησης ή/και υποδοχής , με αποτέλεσμα να καθίστανται πλέον εστίες ταχείας και βέβαιης διάδοσης του κορωνοϊού.

Την ώρα ακριβώς που χρειάζεται το κράτος δικαίου να σταθεί ακλόνητο και ο αριθμός κρατουμένων/εγκλεισμένων να περιοριστεί στον απολύτως αναγκαίο ή ακόμα και να μηδενιστεί, αποφασίστηκε η επαναλειτουργία όλων των πτερύγων του κέντρου κράτησης στη Μενόγεια, ενώ πρόσφατοι κρατούμενοι δεν μεταφέρονται στα κρατητήρια Μεννόγειας αλλά σε διάφορα αστυνομικά κρατητήρια υπό συνθήκες που ήδη έχουν κριθεί από το ΕΔΑΔ ως απάνθρωπες και ταπεινωτικές στην Haghilo v Cyprus. Αποφασίστηκε  η «φιλοξενία» 600 και πλέον ατόμων στην Πουρνάρα, υπό συνθήκες που παραβιάζουν τα ίδια τα διατάγματα του κράτους για την προστασία από τον κορωνοϊό. Παράλληλα, το Κέντρο Υποδοχής Αιτητών Ασύλου στην Κοφίνου, έχει μετατραπεί σε «κλειστό κέντρο», χωρίς να υφίσταται ούτε και ένα κρούσμα COVID-19.  

Εκ των πραγμάτων, η συγκέντρωση τέτοιων αριθμών σε χώρους κράτησης ή/και υποδοχής, προσώπων που κανένα αδίκημα δεν διέπραξαν ούτε και απειλούν με οποιοδήποτε τρόπο τη δημόσια τάξη,  καμία εγγύηση δεν μπορεί να παράσχει ως προς την προστασία της δημόσιας υγείας αφού είναι εντελώς αδύνατη η τήρηση των όσων καθορίζονται στα Υπουργικά Διατάγματα για σκοπούς προστασίας της δημόσιας υγείας.

Την ώρα που σε πολλές χώρες της Ευρώπης η διοικητική κράτηση περιορίζεται, λόγω του ανέφικτου της εκτέλεσης διαταγμάτων απέλασης και της κατ’ επέκταση έκλειψης του νομικού της ερείσματος, η Κύπρος επιλέγει όλο και περισσότερο τη «λύση» της κράτησης και απέλασης, αγνοώντας τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της αδιέξοδης κράτησης.

Για τις συνθήκες διαβίωσης κρατουμένων και «φιλοξενουμένων» (βλέπε CPT standards και CPT statement of principles of COVID-19 του Συμβουλίου της Ευρώπης) ούτε λόγος.

Την ώρα που επιβάλλεται να τεθούν σε προτεραιότητα, οι ευάλωτες ομάδες εντός της κατεξοχήν ευάλωτης ομάδας των κρατουμένων και προσφύγων,  αυτές παραμένουν αόρατες. Έγκυοι, παιδιά, άτομα με προβλήματα υγείας και άτομα με αναπηρίες φέρουν μόνο μία ιδιότητα. Την ιδιότητα του «ξένου», του «άλλου» που πρέπει να απομακρυνθεί από τους «δικούς» και αυτομάτως να συνωστιστεί και να περιοριστεί μαζί με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους, δηλαδή να εκτεθεί σε εγγυημένα επικίνδυνες συνθήκες.

Προτού είναι αργά και η διάδοση του ιού καταστεί ανεξέλεγκτη, η ΚΙΣΑ θεωρεί επιβεβλημένη την πλήρη αναθεώρηση των μέτρων λαμβάνοντας υπόψη την απειλή της πανδημίας του κορωνοϊού αλλά και το κράτος δικαίου που η Κύπρος θέλει να είναι και καλεί το κράτος στη χωρίς καθυστέρηση επανεξέταση-

1. Την αναστολή του μέτρου της διοικητικής κράτησης για σκοπούς απέλασης σύμφωνα και με το κάλεσμα του Επίτροπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης.
2. Του άμεσου κλεισίματος των συνωστισμένων κέντρων υποδοχής, ιδίως το «Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας «Πουρνάρα» και την αποσυμφόρηση του Κέντρου Υποδοχής στην Κοφίνου με τη μεταφορά των ατόμων που φιλοξενούνται σε δομές ικανές να φιλοξενούν μικρές ομάδες προσώπων υπό όρους αποτελεσματικής και ισότιμης προστασίας από τον κορωνοϊό.
3. Ενίσχυση των μέτρων που λήφθηκαν για τον κορωνοϊο, έτσι ώστε αυτά να είναι προσαρμοσμένα και στις ανάγκες και πραγματικότητες των μεταναστών και προσφύγων, περιλαμβανομένης της κατάλληλης ενημέρωσης, σε κατανοητή σε αυτούς γλώσσα, και διασφάλισης της πρόσβασης μεταναστριών/τών και προσφύγων σε υπηρεσίες υγείας και υγιεινής, που σήμερα δεν κατοχυρώνεται στους πλείστους από αυτούς/ες λόγω, μεταξύ άλλων,  μη προσαρμογής της εγγραφής τους στο ΓΕΣΥ,  περιλαμβανομένης της ξεχωριστής εξέτασης της κατάστασης της υγείας καθώς και τις συνέπειες που η υγειονομική κρίση έχει επιφέρει σε ευάλωτες ομάδες μεταναστών και προσφύγων με τη λήψη εξατομικευμένων μέτρων για αυτούς.
4. Της αποσύνδεσης του μεταναστευτικού ελέγχου από την Αστυνομία από τους ελέγχους που γίνονται για σκοπούς συμμόρφωσης με τα μέτρα για τον κορωνοϊό και της πρόσβασης σε εξετάσεις και ιατρική περίθαλψη των θυμάτων του κορωνοϊού.
5. Της  συμπερίληψης των μεταναστριών/των και προσφύγων στα μέτρα στήριξης των ανέργων αλλά και ευάλωτων ομάδων, ανεξάρτητα από το καθεστώς παραμονής τους.

Διοικητικό Συμβούλιο

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

Για τον Κωστή Αχνιώτη / For Costis Ahniotis

Για τον Κωστή Αχνιώτη / For Costis Ahniotis

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

5 English Texts from the Archive

5 English Texts from the Archive

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

5 Κείμενα από το Αρχείο

5 Κείμενα από το Αρχείο

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

Archive Regarding Fascist, Racist, Xenophobic and Migrant/Refugee Exploitation in the Republic ...

Archive Regarding Fascist, Racist, Xenophobic and Migrant/Refugee Exploitation in the Republic of Cyprus (1993-2020 - 7th Edition)

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

Φασισμός, Ξενοφοβία, Εκμεταλλευση και Ρατσιστική ...

Φασισμός, Ξενοφοβία, Εκμεταλλευση και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο - Έβδομη Έκδοση

KISA

21st March – International Day Against Racism

This year’s 21^st March, proclaimed by the General Assembly of the United Nations as the International Day for the Elimination of Racial Discrimination for the killing of 69 peaceful demonstrators by the apartheid regime of South Africa, finds the whole of humanity in the vice of the coronavirus pandemic and the efforts to deal with it. These have led to the cancellation of marches and other events planned in Europe and all over the world, including ours here in Cyprus, to raise our voices and declare our opposition and resistance to racism and xenophobia.

The demonization of the right to asylum and the refugee flows and their interconnection with terrorism, structural racism and discrimination, hate speech and hate crime against migrant and refugee communities, against minorities and diversity, the demonization of NGOs and human rights defenders, all take on terrifying dimensions and they are fomented by the government narrative and policies, sections of the media and social media, which often uncontrollably spread fake news, thereby threatening people’s democratic achievements and decimating solidarity with vulnerable communities and groups, which experience racism and exclusion and inability to enjoy their basic and fundamental rights on a daily basis. The coronavirus pandemic further adds to the above and is used as a tool for legitimising policies, narratives and rhetoric against those most vulnerable.

It was only yesterday that the state, in breach of the basic principle of the customary international law, that of non refoulement, chased away a boat with refugees in the territorial waters of Cyprus that had approached the Cypriot shores, violating their right to asylum. The government was applauded for this action by extreme right and nationalist groups on social media, while the media almost totally ignored it and other quarters chose to remain silent. It was only yesterday again that an Iranian citizen with long-term residence in Cyprus was killed by police shots as a result of a complaint by Cypriots for causing disturbance in their village. A victim of institutional racism that wills the life of migrants and refugees to count less. Migrant women and girls were for years unclaimed by the authorities until their murders by a serial killer was revealed.   Migrants remain uninformed about the measures for the coronavirus and they lose their jobs but the state’s protection net does not include these most vulnerable groups as the announced measures are essentially addressed only to Cypriots. The Kofinou Reception Centre for asylum seekers has been turned to a closed centre, because of the coronavirus, despite the fact that there is no case of the virus, simply on the basis of the status of the persons staying there as asylum seekers. The Pournara Centre of Temporary Hospitality for asylum seekers has been turned to a detention centre for African asylum seekers, on the basis of a clearly racist policy that wills some asylum seekers to move freely and others to be in detention, the only criterion being their colour and ethnic origin.

The Cyprus government, based on an unprecedented extreme right narrative, has developed an “Action Plan on migration”, which aims to prevent refugees from coming to Cyprus, to the effective exclusion of a large number of refugees from the right to effective legal remedy, the enclosure of asylum seekers in closed detention centres and the forced return of migrants and refugees to their countries of origin.

It has repeatedly interconnected refugees with terrorism and public safety as well as with Turkey, the perennial enemy, in the context of a narrative about its organised efforts to change the demographic character of Cyprus by channeling refugees to Cyprus, a narrative that is well received by extreme right and racist forces, instead of responsibly informing and sensitising its citizens and  society about asylum and to explain that no human being leaves their country if there is no serious reason compelling them to do so.    

At the same time, the Cyprus government has unleashed a relentless war of fake news, defamation and criminalisation of the action of NGOs engaged in the area of migration and asylum, creating thus fertile ground in society for their targeting and demonization.  

In view of many of its member states having adopted the above policies and rhetoric, the E.U. seems unable to face up to the challenges of asylum and to maintain and strengthen the principles on which it is based –equality, the rule of law and respect of human rights, either by tolerating the violations of European law by its member states and/or through the adoption of policies that undermine these principles, such as the agreement between the E.U. and Turkey, which has recently been updated.

Today is the day we must once again declare and emphasise the necessity for resistance to all the above and the necessity to declare clearly our commitment to intensifying the struggle against racism and xenophobia, against nationalism and neo-nazism. Today is the day we, as a society, must declare our commitment to the principles of the rule of law, equality and human rights but also our support and solidarity to migrant and refugee communities, the most vulnerable groups of our fellow human beings to the scourge of racism and xenophobia.

Steering Committee

KISA

21η Μαρτίου – Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού

Η φετινή 21 Μαρτίου, που ανακηρύχθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη Όλων των Μορφών Φυλετικών Διακρίσεων από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών για το φόνο 69 διαδηλωτών από το καθεστώς apartheid της Νότιας Αφρικής, βρίσκει ολόκληρη την ανθρωπότητα στη μέγγενη της πανδημίας του κορονοϊού και στις προσπάθειες αντιμετώπισης της. Στις προσπάθειες αυτές εντάσσεται και η ματαίωση των πορειών και άλλων εκδηλώσεων  που είχαν προγραμματιστεί στην Ευρώπη και ανά το παγκόσμιο, όπως και της δικής μας εδώ στην Κύπρο, για να βροντοφωνάξουμε την αντίθεση και αντίσταση μας ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Η δαιμονοποίηση του δικαιώματος ασύλου και των προσφυγικών ροών και η διασύνδεσή τους με την τρομοκρατία, ο θεσμικός ρατσισμός και οι διακρίσεις, η ρητορική και τα εγκλήματα μίσους ενάντια στις μεταναστευτικές και  προσφυγικές κοινότητες και  ενάντια σε κάθε μειονότητα και κάθε διαφορετικότητα, η δαιμονοποίηση των ΜΚΟ και των υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  λαμβάνουν  τρομακτικές διαστάσεις και υποθάλπονται από τον επίσημο κυβερνητικό λόγο και πολιτικές, τα χειραγωγημένα ΜΜΕ και τα  μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία ανεξέλεγκτα πολλές φορές κυκλοφορούν ψευδείς ειδήσεις, απειλώντας  τις δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών και  καταβαραθρώνοντας την αλληλεγγύη με τις ευάλωτες κοινότητες και ομάδες οι οποίες σε καθημερινή βάση βιώνουν τον ρατσισμό και τον αποκλεισμό και την αδυναμία απόλαυσης βασικών και θεμελιωδών τους δικαιωμάτων.  Η πανδημία του κορονοϊού συντείνει ακόμη πιο πολύ σε όλα τα πιο πάνω και χρησιμοποιείται ως εργαλείο νομιμοποίησης πολιτικών, αφηγημάτων και ρητορικής κατά των πιο ευάλωτων.

Μόλις χθες, το κράτος,  κατά παράβαση της βασικής αρχής του διεθνούς εθιμικού δικαίου, αυτήν της μη επαναπροώθησης, εκδίωξε πλοιάριο με πρόσφυγες που βρισκόταν στα χωρικά ύδατα της Κύπρου και  προσέγγισε τις Κυπριακές ακτές παραβιάζοντας το δικαίωμά τους στο άσυλο, για να καταχειροκροτηθεί για την ενέργεια της αυτή από ακροδεξιές και εθνικιστικές ομάδες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με την ταυτόχρονη πλήρη αποσιώπηση του θέματος από τα ΜΜΕ και την τήρηση σιγής ιχθύος από άλλους. Μόλις χθες, Ιρανός υπήκοος με μακρόχρονη παραμονή στην Κύπρο σκοτώθηκε από πυροβολισμούς αστυνομικών επειδή έγινε καταγγελία από Κύπριους πολίτες για πρόκληση ανησυχίας στο χωριό τους, θύμα του θεσμικού ρατσισμού που θέλει την ανθρώπινη ζωή των προσφύγων και μεταναστών να μετρά λιγότερο. Μετανάστριες γυναίκες και παιδιά παρέμειναν στα αζήτητα από τις κρατικές αρχές για χρόνια, μέχρι την αποκάλυψη των δολοφονιών τους από ένα κατά συρροή δολοφόνο. Μετανάστες και μετανάστριες παραμένουν απληροφόρητοι/ες σε σχέση με τα μέτρα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, χάνουν τις δουλειές τους, χωρίς το κράτος να απλώσει δίκτυ προστασίας και σε αυτές τις πιο ευάλωτες ομάδες αφού τα μέτρα που ανακοίνωσε απευθύνονται ουσιαστικά μόνο στους Κύπριους πολίτες. Το Κέντρο Υποδοχής αιτητών ασύλου στην Κοφίνου έχει μετατραπεί σε κλειστό κέντρο, λόγω του κορονοϊού, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα κρούσμα,  στη βάση απλώς της ιδιότητας των προσώπων που διαμένουν εκεί ως αιτητών ασύλου, διαφορετικών εθνοτικών καταγωγών. Το ΚέντροΠροσωρινής Φιλοξενίας  αιτητών ασύλου Πουρνάρα ήδη έχει μετατραπεί σε χώρο κράτησης Αφρικανών αιτητών ασύλου, στη βάση μιας καθαρά ρατσιστικής πολιτικής που θέλει κάποιους αιτητές ασύλου να κυκλοφορούν ελεύθερα και άλλους να βρίσκονται υπό κράτηση, με μόνο κριτήριο τα χρώμα και την εθνοτική καταγωγή.

Η κυπριακή κυβέρνηση, στη βάση ενός άνευ προηγούμενου ακροδεξιού αφηγήματος, ανέπτυξε «Σχέδιο Δράσης για το μεταναστευτικό», το οποίο στοχεύει στην αποτροπή της έλευσης προσφύγων στην Κύπρο, τον ουσιαστικό αποκλεισμό μεγάλου αριθμού προσφύγων από το δικαίωμα προσφυγής σε ένδικα μέσα, τον εγκλεισμό των αιτούντων άσυλο σε κλειστά κέντρα κράτησης και την αναγκαστική επιστροφή προσφύγων και μεταναστριών/ών στις χώρες προέλευσης. Έχει δε κατ΄επανάληψη συνδέσει τους πρόσφυγες με την τρομοκρατία και τη δημόσια ασφάλεια, και με τον προαιώνιο εχθρό την Τουρκία,  στη βάση ενός αφηγήματος περί οργανωμένης προσπάθειας εκ μέρους της για αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου με την αποστολή προσφύγων, που ηχούν εύηχα στα αυτιά των ακροδεξιών και ρατσιστικών δυνάμεων αντί να ενημερώσει και ευαισθητοποιήσει υπεύθυνα τους πολίτες της και την κοινωνία για το προσφυγικό  και να εξηγήσει ότι κανένας άνθρωπος δεν εγκαταλείπει τη χώρα του αν δεν έχει σοβαρό λόγο που να τον εξαναγκάζει. 

Παράλληλα, η κυπριακή κυβέρνηση έχει εξαπολύσει ανελέητο πόλεμο ψευδών ειδήσεων, δυσφήμησης και ποινικοποίησης της δράσης των ΜΚΟ που ασχολούνται με μετανάστες και πρόσφυγες δημιουργώντας εύφορο έδαφος στην κοινωνία για στοχοποίηση και δαιμονοποίησή τους.

Υπό το βάρος πολλών κρατών μελών της που έχουν υιοθετήσει τις πιο πάνω πολιτικές και ρητορική, η Ε.Ε. φαίνεται αδύναμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του προσφυγικού και να διατηρήσει και ενδυναμώσει τις αρχές πάνω στις οποίες αυτή βασίζεται , αυτές της ισότητας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είτε με την ανοχή της στις παραβιάσεις του ευρωπαϊκού δικαίου από τα κράτη μέλη της ή/και με την υιοθέτηση πολιτικών που τις υπονομεύουν όπως η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας η οποία πρόσφατα έχει επίσης επικαιροποιηθεί.

Σήμερα είναι η μέρα που οφείλουμε για ακόμα μια φορά να δηλώσουμε και να τονίσουμε την ανάγκη για  αντίσταση σε όλα τα πιο πάνω και την ανάγκη να δηλώσουμε ξεκάθαρα τη δέσμευση μας στην εντατικοποίηση του αγώνα ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, ενάντια στον εθνικισμό και το νέο-ναζισμό. Σήμερα είναι η μέρα που θα πρέπει ως κοινωνία να δηλώσουμε τη δέσμευση μας στις αρχές του κράτους δικαίου, της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και την αλληλεγγύη και συμπαράσταση μας στις μεταναστευτικές και προσφυγικές κοινότητες, τις πιο ευάλωτες ομάδες των συνανθρώπων μας στη λαίλαπα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Διοικητικό Συμβούλιο

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

Expanding our Project: Archiving of Websites

Expanding our Project: Archiving of Websites

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο | Cyprus Movements Archive

The Archive Now has a Facebook Page

The Archive Now has a Facebook Page

Εργατική Δημοκρατία

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΗΜΟ ΤΩΝ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΩΝ

KISA

KISA calls on the Minister to retract his defamatory statements and to proceed to a dialogue with the stakeholders and NGOs concerned

The government has reacted to the increased refugee and migrant flows of the last 2-3 years with an ever more extreme right narrative, which comprises, among others, interconnecting migrants and refugees to matters of security, terrorism, unemployment and social cohesion. According to this narrative, refugees are channelled by Turkey following a plan that aims at changing the demographic nature and the full control of Cyprus.

It seems that KISA with its critical positions and views against this narrative annoys the establishment as well as other extreme right and nationalistic circles. That is why, there is lately a systematic attempt targeting, smearing and mudslinging of the work and action of KISA and its leadership by a section of the printed and electronic media that agrees and supports the extreme right policies of the executive branch. The aims of this attempt are:

1. To dispute the role and motives of our engagement and actions for the rights of refugees and the rule of law in the area of migration and asylum, implying that we are acting for serving foreign interests and not of our society.
2. They invoke lack of transparency as to the financial situation and funding sources of KISA in order to justify the   insinuations for corruption and that we are motivated by making money and not by our interest in promoting and safeguarding human rights.
3. That we are serving Turkey in the implementation of its objective to “alter the demographic nature” and “destabilise the country through refugees”.

KISA expresses its strong condemnation and deep concern with the stance of the Minister of Interior. In a recent interview to Radio Proto, the Minister

1. Demarcated NGOs into the bad ones that «maximise issues and target government services» and the good ones that do “wonderful”, as he stated, work. 
2. He linked KISA and ENAR (European Network Against Racism), of which KISA and other many other organisations in Cyprus and other European countries are members, with fundamentalist organisations such as the Muslim Brotherhood.
3. In serving the aim of linking KISA Turkey and its policies either on the Cyprus problem or in relation to refugees .
4. He left insinuations for possible exploitation of NGOs by organised crime for money laundering so as to justify his intension to “check” the NGOs active in the field of migration and asylum.

KISA calls on the Minister –

• To publicly retract the insinuations he made on KISA’s financial situation and position on fundamentalist movements, and
• To put an end to his polemic against KISA and other NGOs and to proceed to a  structured and constructive dialogue on the areas and competencies of his Ministry.

KISA states that, as a non-governmental, non-profit making organisation, has political positions and proposals and that it has been struggling since 1998, without financial support from the state for a long time and with European funding,  for the rights of migrants and refugees and for combating racism and xenophobia.

KISA has expressed its position and readiness for cooperation with the relevant competent services and stakeholders for fighting corruption and lack of transparency in all areas of life, including that of civil society. KISA has from the beginning of its establishment, without any legal obligation, audited accounts available on its website.

KISA unequivocally declares that we are not daunted either by direct or indirect threats, or by the attempts to smear our name and integrity of our Organisation and leadership. We continue our work with full transparency as to our actions and funding, exercising our right to freedom of expressing our opinions.

KISA will continue to deal with the policies and practices of government services in a spirit of good will but also with criticism as and when required, in the framework of its mandate and in pursuing fulfilling its role and mission.

Steering Committee

KISA

Η ΚΙΣΑ καλεί τον Υπουργό να ανακαλέσει τις δυσφημιστικές του δηλώσεις και να προχωρήσει σε διάλογο με τους εμπλεκόμενους φορείς και ΜΚΟ

Η κυβέρνηση αντέδρασε στις αυξημένες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές των τελευταίων 2-3 χρόνων με ένα ολοένα και πιο ακροδεξιό αφήγημα, το οποίο συνίσταται μεταξύ άλλων στη διασύνδεση των μεταναστών και προσφύγων με θέματα ασφάλειας, τρομοκρατίας , ανεργίας και κοινωνική συνοχή. Σύμφωνα με το αφήγημα αυτό οι πρόσφυγες διοχετεύονται κατόπιν σχεδίου από την Τουρκία με σκοπό την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα και τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου.

Φαίνεται ότι η ΚΙΣΑ με τις κριτικές θέσεις και απόψεις της κατά του αφηγήματος αυτού ενοχλεί τους κρατούντες όπως και άλλους ακροδεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους. Γι’αυτό,  τον τελευταίο καιρό έχει αναληφθεί μια συστηματική προσπάθεια στοχοποίησης, σπίλωσης και λασπολογίας του έργου και της δράσης της ΚΙΣΑ και των στελεχών της από μερίδα του έντυπου/ ηλεκτρονικού τύπου που συμφωνεί και στηρίζει την ακροδεξιά πολιτική  της εκτελεστικής εξουσίας. Η προσπάθεια αυτή στόχο έχει

1. Την αμφισβήτηση του ρόλου και του κινήτρου δραστηριοποίησης μας υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων  και του κράτους δικαίου στον τομέα μετανάστευσης  και του ασύλου, υπονοώντας ότι εργαζόμαστε για την εξυπηρέτηση ξένων, αλλότριων συμφερόντων και όχι της κοινωνίας μας.
2. Επικαλούνται αδιαφάνεια στον τομέα των οικονομικών  και των πηγών χρηματοδότησης της ΚΙΣΑ για να δικαιολογήσουν τις αιχμές που αφήνουν για διαφθορά και ότι το κίνητρο μας είναι ο πλουτισμός και όχι το ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
3. Ότι εξυπηρετούμε την Τουρκία στην υλοποίηση του στόχου της που είναι η «αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα» και «αποσταθεροποίηση της χώρας μέσω των προσφύγων.

Η ΚΙΣΑ εκφράζει την έντονη καταδίκη και βαθειά  ανησυχία της για τη στάση του Υπουργού Εσωτερικών. Σε πρόσφατη συνέντευξη στο Ράδιο Πρώτο, ο κ. Υπουργός

1. Διαχώρισε τις ΜΚΟ σε κακές που  «μεγιστοποιούν ζητήματα και στοχοποιούν τις υπηρεσίες του κράτους»  και τις καλές που επιτελούν «θεάρεστο», όπως δήλωσε, έργο.  
2. Διασύνδεσε την ΚΙΣΑ και το ENAR (European Network Against Racism –  Ευρωπαϊκό Δίκτυο Κατά του Ρατσισμού), του οποίου η ΚΙΣΑ όπως και πολλές άλλες οργανώσεις από την Κύπρο και άλλες χώρες της Ευρώπης είναι μέλη, με φονταμεταλιστικές οργανώσεις όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα.
3. Μέσω τις σχέσης Τουρκίας και με αυτό τον τρόπο να εξυπηρετήσει το στόχο διασύνδεσης της ΚΙΣΑ με την Τουρκία και τις πολιτικές της, είτε στο κυπριακό είτε στο προσφυγικό.
4. Άφησε υπόνοιες για ενδεχόμενη εκμετάλλευση των ΜΚΟ από το οργανωμένο έγκλημα για σκοπούς ξεπλύματος χρήματος με σκοπό να δικαιολογήσει την πρόθεση του για «έλεγχο» των ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στον τομέα της μετανάστευσης και του ασύλου.

Η ΚΙΣΑ καλεί τον Υπουργό –

• να ανακαλέσει  δημόσια τις  αιχμές στις οποίες έχει προβεί για τα οικονομικά και για τη στάση της ΚΙΣΑ έναντι φονταμενταλιστικών κινημάτων, και να
• να τερματίσει την πολεμική του κατά της ΚΙΣΑ και άλλων ΜΚΟ και να προχωρήσει σε ένα δομημένο και εποικοδομητικό διάλογο για τους τομείς και αρμοδιότητες του Υπουργείου του.

Η ΚΙΣΑ δηλώνει ότι, ως μη κυβερνητική μη κερδοσκοπική οργάνωση, έχει πολιτικές θέσεις και προτάσεις και αγωνίζεται στη βάση αρχών από το 1998, και χωρίς οικονομική στήριξη από το κράτος και τα ευρωπαϊκά κοντύλια που διαχειρίζεται,  για τα δικαιώματα των μεταναστριών/ών και προσφύγων και για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Η ΚΙΣΑ έχει τοποθετηθεί και δηλώσει την ετοιμότητα της για συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες και φορείς για την καταπολέμηση της διαφθοράς και της αδιαφάνειας σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, περιλαμβανομένου και του τομέα της κοινωνίας των πολιτών. Η ΚΙΣΑ χωρίς νομική υποχρέωση διαθέτει από την ίδρυση της ελεγμένους λογαριασμούς οι οποίοι είναι αναρτημένοι στην ιστοσελίδα της.

Η ΚΙΣΑ δηλώνει απερίφραστα ότι δεν μας πτοούν οι  άμεσες και έμμεσες απειλές, ούτε οι προσπάθειες σπίλωσης του ονόματος και της  τιμιότητας της Οργάνωσης και των στελεχών της. Συνεχίζουμε το έργο μας με πλήρη διαφάνεια ως προς τις δράσεις μας και τη χρηματοδότησή μας ασκώντας το δικαίωμά μας στην ελευθερία έκφρασης των απόψεών μας.

Η ΚΙΣΑ  θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει με καλή θέληση αλλά και κριτικά όπου και όταν χρειάζεται τις πολιτικές και πρακτικές των κυβερνητικών υπηρεσιών στο πλαίσιο της εντολής της  και με γνώμονα την εκπλήρωση του έργου και της αποστολής της.

Διοικητικό Συμβούλιο

KISA

Όταν η δημοσιογραφία μετατρέπεται σε εργαλείο υποκίνησης σε μίσος και βία τότε κινδυνεύει η ίδια η δημοκρατία!

Γραπτή δήλωση Δώρου Πολυκάρπου, εκτελεστικού Διευθυντή ΚΙΣΑ

Η προσφυγοποίηση μεγάλου αριθμού ανθρώπων είναι ένα λυπηρό παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα, την Ε.Ε. και ασφαλώς την Κύπρο με τις ιδιάζουσες συνθήκες της και γεωγραφική της θέση. Για την διαχείρισή του χρειάζεται η συνεργασία όλων, τόσο σε εθνικό όσο και υπερεθνικό, διακρατικό επίπεδο με σεβασμό πάντοτε των διεθνών υποχρεώσεων για παροχή προστασίας και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ανθρώπων που οδηγούνται στην προσφυγιά και την αναζήτηση μιας  ασφαλούς χώρας για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.

Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί και στατιστικές, οι αριθμοί αποτελούν σημαντική παράμετρο. Οι αριθμοί νέων αιτήσεων ασύλου την τελευταία δεκαετία στην Κύπρο σε σχέση με το σύνολο των νέων αιτήσεων σε ολόκληρη την ΕΕ έχει ως ακολούθως:

Η πολιτική της κυβέρνησης

Ενώ από το 2010 μέχρι 2016 οι νέες αιτήσεις ασύλου στην Ε.Ε. παρουσίαζαν  συνεχή αύξηση,  στην Κύπρο ο αριθμός των αιτήσεων ήταν σε πτωτική τάση τόσο σε απόλυτους αριθμούς  όσο και ποσοστιαία. Από το 2017  και μετά η πορεία αυτή αντιστρέφεται με γοργούς ρυθμούς με αποτέλεσμα οι νέες αιτήσεις ασύλου στην Κύπρο να έχουν εκτοξευθεί σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ε.Ε. που μειώνονται.

Η αλλαγή αυτή οφείλεται κατά την άποψη μου σε δύο βασικούς παράγοντες για τους οποίους ως ΚΙΣΑ είχαμε προειδοποιήσει κατ’ επανάληψη την κυβέρνηση:

1. Η συμφωνία Ε.Ε. –  Τουρκίας από τη μια και τα μέτρα σε Ελλάδα και Βαλκάνια από την άλλη είχαν κλείσει τους διαδρόμους στους πρόσφυγες για την κεντρική Ευρώπη, και
2. Σημαντική αύξηση φοιτητών σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα τόσο στις ελεγχόμενες όσο και στις μη ελεγχόμενες από την Κυβέρνηση της Δημοκρατίας περιοχές  που «καταλήγουν» στο σύστημα ασύλου. Υπάρχει ένα ανάλογο όμως σε μικρότερο βαθμό φαινόμενο με άτομα που έρχονται νόμιμα με σκοπό την απασχόληση και στη συνέχεια για δικαιολογημένους ή μη λόγους, υποβάλλουν αίτηση ασύλου.

Μέχρι το 2017, η κυβέρνηση στην ουσία βρισκόταν σε κατάσταση αδράνειας και εφησυχασμού με τη  μείωση των αιτήσεων και δεν έπραξε κάτι ουσιαστικό (π.χ. κατάργηση της αναθεωρητικής αρχής προσφύγων ώστε να μειωθεί κατά 2-3 κατ΄ελάχιστον χρόνια ο χρόνος εξέτασης των αιτήσεων).

Από το 2017 μέχρι σήμερα, αντί να επικεντρωθεί στους πιο πάνω παράγοντες που θα οδηγούσαν σε ουσιαστική διαφοροποίηση της κατάστασης, η κυβέρνηση έχει περιπλέξει το προσφυγικό με θέματα εθνικής ασφάλειας, τρομοκρατίας, πολιτιστικής και θρησκευτικής ταυτότητας, δημογραφικής απειλής, απασχόλησης, πράσινης γραμμής, υποβάθμισης αστικών περιοχών, εγκληματικότητας, με το κυπριακό,  την εισβολή και την κατοχή. Αυτή η πολιτική οδήγησε από τη μια στην αναγωγή του προσφυγικού περίπου ως τον καθοριστικό παράγοντα για το μέλλον, την ευημερία και την ασφάλεια αυτού του τόπου και από την άλλη το έχει καταστήσει τόσο περίπλοκο που φαντάζει ως δαιδαλώδες και αδύνατο να τύχει διαχείρισης .

Αντί λοιπόν να επικεντρωθεί στην προώθηση συγκεκριμένων μέτρων, η κυβέρνηση με το αφήγημα της γύρω από το προσφυγικό συνέβαλε στην υπόθαλψη ρητορικής μίσους, ρατσισμού και εθνικισμού στην κυπριακή κοινωνία με αποτέλεσμα να ρίχνει λάδι στο μύλο των ακροδεξιών και νεοναζιστικών κύκλων και ταυτόχρονα ενισχύει την μισαλλοδοξία και εθνικισμό που υπάρχει στην κοινωνία μας και αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού και επανένωσης της Κύπρου.  

Η στάση των Μέσων Ενημέρωσης   

Το αφήγημα της κυβέρνησης θα ανέμενε κάποιος/οια ότι θα τίθετο κάτω από το μικροσκόπιο και την κριτική στάση των ΜΜΕ. Στην πραγματικότητα όμως η συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων όχι μόνο δεν αμφισβητεί αλλά υιοθεί πλήρως το αφήγημα της κυβέρνησης.

«…οργανωμένο κύκλωμα της Τουρκίας με σκοπό τη δημογραφική υπερχείλιση των ελεύθερων περιοχών…» Σημερινή (05.12.2019),  «…τουρκικό σχεδιασμό για μουσουλμανοποίηση της Κύπρου» (Σημερινή 05.11.2019),

« έντονο πρόβλημα όσον αφορά την παράνομη μετανάστευση και την εγκληματικότητα, η οποία προκύπτει από το συγκεκριμένο θέμα … θέλουμε να εμπεδώσουμε το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες … είδαμε πρωτόγνωρα πράγματα για την Κυπριακή Δημοκρατία…¨ (Καθημερινή, 09.12.2019),

«Φόβοι ότι μεταξύ των μεταναστών που φθάνουν είναι και τζιχαντιστές … Η Κύπρος δεν μπορεί να αντέξει άλλο τις ροές … υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί στην Κύπρο η μουσουλμανική μειονότητα… εδώ, υπάρχει εποικισμός στις ελεύθερες περιοχές». (Reporter, 18.01.2019).  

«Βαθαίνει η συνεργασία  Αστυνομίας και Στρατού: Κοινές περιπολίες στην εντός των τειχών  … για αντιμετώπιση…εγκληματικότητας, τρομοκρατίας και παράνομης μετανάστευσης (Σημερινή, 05.12.2019),

Στις 27.01.2020 ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Αλήθεια» σε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «ΤΡΙΤΟΣ ΑΤΤΙΛΑΣ!» (Αλήθεια,  27.01.20220)  χαρακτήρισε «… την συνεχή άφιξη μεταναστών … τρίτο αττίλα».

Η Τουρκία, σύμφωνα με αυτή την άκρως μισαλλόδοξη αντίληψη, εισβάλλει για τρίτη φορά μέσω των προσφύγων επιδιώκοντας, σε συνέχεια της 2^ης εισβολής (επέμβαση στην αποκλειστική οικονομική ζώνη και την 1^η εισβολή που ολοκληρώθηκε το 1974 να υλοποιήσει τον αιώνιο στόχο της που είναι η κατάληψη και ισλαμοποίηση ολόκληρης της Κύπρου.

Οι εξαθλιωμένοι και κατατρεγμένοι λοιπόν πρόσφυγες, τα ασυνόδευτα παιδιά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φτάνουν στην Κύπρο με την ελπίδα να τους αναγνωριστεί  προστασία ή που έχουν φτάσει πριν από χρόνια στη Κύπρο και ζουν ανάμεσα μας, αρκετοί έχουν γίνει εν τω μεταξύ πολίτες αυτής της χώρας,  θεωρούνται ως τακτικοί στρατιώτες της Τουρκίας, μιας χώρας για την οποία η συντριπτική πλειοψηφία διαπαιδαγωγήθηκε να τη βλέπει ως τον  αιώνιο εχθρό και με την οποία σήμερα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. 

Πνευματική τρομοκρατία κατά της κριτικής άποψης και φωνής της ΚΙΣΑ

Η ΚΙΣΑ ως ανεξάρτητη Μη Κυβερνητική Οργάνωση με έντονη παρουσία και πλούσια πείρα και γνώση  στα θέματα ασύλου και μετανάστευσης αποτελεί συχνά το βασικό αντίλογο και κριτική άποψη στις πολιτικές και μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης σε αυτούς τους τομείς. 

Φαίνεται ότι η κριτική άποψη, η συμβολή της ΚΙΣΑ για  σωστή  και ολοκληρωμένη ενημέρωση της κοινωνίας δεν ενοχλεί μόνο την εκτελεστική εξουσία αλλά και όλους εκείνους τους δημοσιογράφους και ΜΜΕ που νομίζουν ότι ο ρόλος τους εξαντλείται στο να επικροτούν και να διαδίδουν τις θέσεις και πολιτικές της κυβέρνησης.

Στις 06.02.2020 η εφημερίδα Σημερινή σε άρθρο της με τίτλο «10 χρόνια διακίνησης του ίδιου αφηγήματος…» ξεκίνησε μίαν ανοίκεια επίθεση εναντίον μου για την έντονη κριτική που άσκησα κατά της κυβερνητικής πολιτικής σε δηλώσεις μου που δημοσιεύτηκαν στις 03.02.2020 στην εφημερίδα Χαραυγή κάτω από τον τίτλο   «Αντιπροσφυγικές εξαγγελίες με πολλά ερωτηματικά» . Χωρίς τεκμηρίωση και χωρίς επικοινωνία μαζί μου άφηνε αιχμές για ευτελείς λόγους για τους οποίους αρνούμαι να δεχτώ τη «σχέση των προσφύγων με την τρομοκρατία» και «την διοχέτευση τους από την Τουρκία με στόχο τον εξισλαμισμό και τη κατάληψη της χώρας».

Λίγες μέρες αργότερα, στις 11.02.2020, το ίδιο συγκρότημα πήρε από τον προσωπικό λογαριασμό μου σε Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης το σχόλιο με το οποίο κατάγγελλα ως φασισμό την ταύτιση των προσφύγων με τον «Αττίλα» από την εφημερίδα Αλήθεια και το παρουσίασε στο κοινό με ένα τρόπο που ισοδυναμούσε περίπου σε επικήρυξη μου.

Σύμφωνα με το SigmaLive,  το σχόλιο μου ήταν προκλητικότατο  και προσβλητικό για τα θύματα της εισβολής του 1974,  γιατί  σύμφωνα με τους ίδιους καλωσόριζα  και δικαιολογούσα την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή της Τουρκίας, ότι υιοθέτησα τις θέσεις της Τουρκίας στο κυπριακό, κλπ..

Τα «σχόλια» που αναρτήθηκαν από τους χρήστες της σελίδας του συγκροτήματος είναι ενδεικτικά στο  πού αποσκοπούσαν οι συντάκτες του άρθρου:

«Θάνατο», «Ντουφεκισμο για έσχατη προδοσία», «…ο κόσμος να τον λυντσάρει στην πλατεία»,   «…kathariste to leshi», «ένα ξενοπροσκηνημενο σκουλήκι …»  «τουτον έπρεπε τον κλείσουν σε ένα κελί … με βιαστές..», «…να πάνε να βιάσουν την μάνα και την αδερφή του και την κόρη του όπως τότε στην εισβολή οι φίλοι του…..»,  «perki piais KORONOIO RE xsimaroshille», «την επόμενη φορά που θα μπει μπροστά στο αυτοκίνητο μου θα τον τσιλλισω».

Στις 12.02.2020 με νέο άρθρο/ ανάρτηση του το Sigmalive με κατηγορεί ότι παραμένω αμετανόητος για το «ξέπλυμα» Αττίλα» και δηλώνει ότι καταδικάζει μεν πλην όμως αρνείται να προβεί σε διαγραφή τους γιατί «πάγια πολιτική του Sigmalive είναι να μην επεμβαίνει ούτε να διαγράφει σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.» Ο συντάκτης του άρθρου όπως και στα προηγούμενα άρθρα, θεωρεί προφανώς ότι γνωρίζει τα πάντα και δεν χρειάζεται να επικοινωνήσει, έστω για σκοπούς δεοντολογίας,  με το άτομο το οποίο εδώ και μέρες το κατηγορούν για «ξέπλυμα του Αττίλα». Πόση γνώση ή άγνοια έχει φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν είναι καν ενήμερος ότι εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία δεν είμαι ούτε πρόεδρος ούτε προϊστάμενος της ΚΙΣΑ,  όπως με αποκαλεί στο άρθρο του.

Αντίθετα με τα όσα ισχυρίζονται οι συντάκτες της Σημερινής/Sigmalive το σύντομο σχόλιο μου απευθυνόταν στον αρχισυντάκτη της εφημερίδας Αλήθειας στον οποίο έκφραζα την ελπίδα ότι η παρουσία των προσφύγων, τους οποίους ο ίδιος ρατσιστικά αποκαλούσε 3^ο Αττίλα, θα συμβάλει στην καταπολέμηση ρατσιστικών αντιλήψεων και φυλετικών διακρίσεων  στην κοινωνία. Η αναφορά στο ενδεχόμενο η επέμβαση της Τουρκίας στην αποκλειστική οικονομική ζώνη, την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει ως 2^ον  Αττίλα, να  λειτουργήσει, ανεξάρτητα από τα όποια πιθανά αλλότρια κίνητρα της, ως μοχλός πίεσης για επίδειξη μεγαλύτερης πολιτικής βούλησης από πλευράς της κυβέρνησης για επίλυση του κυπριακού ήταν μια επίθεση κατά της εθνικιστικής ανάγνωσης των πραγματικοτήτων γύρω μας. Τέλος, τον καλούσα  με ένα «προκλητικό» τρόπο να αναλογιστεί τις ευθύνες που ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες υποστηρικτές των ακροδεξιών πραξικοπηματιών είχαν για το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, η οποία όσο οξύμωρο και αντιφατικό  ακούγεται, πέραν από τη φρίκη και τον πόνο,  οδήγησε στην κατάρρευση του πραξικοπήματος και τον τερματισμό των βασανιστηρίων και προγραμματισμένων εκκαθαρίσεων αριστερών, Τουρκοκυπρίων, αντιστασιακών και άλλων δημοκρατών.

Αυτοί και τα πνευματικά τους τέκνα που το 1974 συμμετείχαν ενεργά στην κατάλυση του  συντάγματος  της χώρας με τα όπλα και την εξαγγελία της «Ελληνικής Δημοκρατίας της Κύπρου», που έδωσε στη Τουρκία την ευκαιρία να εισβάλει στην Κύπρο, κατηγορούν αυτούς που τότε αντιστάθηκαν στις καταστροφικές και εγκληματικές τους πράξεις ότι «ξεπλένουν» την κατοχή και «υιοθετούν τουρκικές θέσεις».

Είναι τουλάχιστον τραγελαφικό αυτοί που σήμερα πολεμούν με νύχια και με δόντια κατά της συμφωνημένης  βάσης επίλυσης του κυπριακού,  τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία και την πολιτική ισότητα, να κατηγορούν τους ακτιβιστές που εδώ και 45 χρόνια αγωνίζονται σε συνεργασία με Τουρκοκύπριους και Τούρκους ακτιβιστές και οργανώσεις να ανατρέψουν τα τετελεσμένα που δημιούργησαν και να επανενώσουν την Κύπρο και το λαό της ως «τουρκοπροσκυνημένους» και «απολογητές του αττίλα».

Λευκωσία, 21.02.2020

συσπείρωση ατάκτων

Κομμάτι κομμάτι θα ρίξουμε το τείχος

Υ.Γ.2 Αλληλεγγύη στον Ν.Θ.

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 10/02 -16/02

Παρατηρητήριο Εργασίας & Ταξικών Σχέσεων

Επισκόπηση 01/02 - 09/02

Ankara Değil Lefkoşa

TC Cumhurbaşkanı Danışmanı Bulut: “KKTC Toprakları Türkiye’nin Deniz Aşırı Bir Vilayetidir”(Video Haber)

Ankara Değil Lefkoşa

İşgalci TC Egemenleri Kıbrıslı Türk Halkının Bağımsızlık Talebini Hazmedemiyor: “Saygısız”, “Utanmaz Adam”