Login
With the second anniversary of the gilets jaunes (GJ) uprising approaching, I virtually sat down with some participants to look back at a revolution that could have happened, the violent response of the police and the increasing restriction of civil liberties in France.
I virtually sat down to talk to a group of young activists from Montreuil (Paris suburb) who joined in the early hours of the movement, witnessing the moment when the regime almost fell in late 2018. They talked about the people in the gilets jaunes (GJ) movement, the uprising, the left’s hesitations, the struggle against the far right, and the political and police response. Here is an edited version of our conversation, divided by topics.
This conversation was part of research for an article by André Kapsas on police and judiciary repression during the GJ movement, which was published by Jacobin.
Youri* remembers that he was in the Drôme region in South-East France and that tags everywhere were calling for mobilisation on the 17th. “I didn’t know at all what it would look like, but there was a lot of agitation, so I decided to go to the local roundabout that was being occupied.” He remembers the GJ as a moment when „people started coming together, talking their daily problems and unwinding the thread, finding the source of their anger, of their living conditions. More and more, they were approaching the roots: the state, the system, capitalism. I’ll always remember my first twenty minutes on a roundabout with the GJ: they start talking about gas prices and twenty minutes later they’re already talking about the revolution, asking themselves whether that’s the solution. That really left a mark on me.”
Antoine was in Commercy, in the Meuse region, in the East, when it all started: “We organised some popular assemblies, and also organised the assembly of all GJ assemblies in January 2019. When it comes to forms of protest, they were much more radical, much more spontaneous. They were so strong as to launch a real insurrection, stronger than all the activist networks could ever dream of. When it comes to demands, there was no substitution, no either / or, no dropping of demands on the tax cancellation and purchasing power in favour of greater demands like the system’s abolition. There was rather an accumulation of demands. The core of the GJ movement were people concerned by purchasing power, having troubles making ends meet. Then people went further, with demands on democracy, on referendums. In Commercy, there were also municipal demands, demands to end tax evasion.
Where people revolutionary, anti-capitalist? There were definitely such discourses among the GJ, from people within the core. Ideas to end the capitalist system were welcome by many, but that wasn’t the main idea from Day One. You can’t really divide demands. Myself, I consider myself like a GJ, and I can say that in the movement, the idea that “end of the month, end of the world – same fight” was well understood.
“end of the month, end of the world – same fight”
GJ were often depicted like far-right rednecks listening to techno on parking lots while barbecuing, some kind of image of a stupid France, but this struggle against a tax went way further, it was about the organisation of power, the structure of society, about who should pay for the ecological transition. This tax was really about a punitive ecology, against poor people, a ‘class ecology’, and people saw through it. It’s not reactionary to fight against an injust tax.
So there was this consciousness, at least in Commercy, that purchasing power was the starting point, about the hard living conditions and the problem of making ends meet at the end of the month. That was never replaced by anything. There was also the RIP (Référendum d’initiative populaire – referendums that could be triggered by petition), that was more global, but otherwise it was mostly about those ‘bread and butter issues’.
At first, economic elites (the ‘patronat’, the bosses) were not really targeted. The GJ had another relationship to small bosses, entrepreneurs, craftsmen and craftswomen, who were often involved in the GJ, so they didn’t see the big bosses as a target at first; it was more the political elites, denounced as corrupted. Demands against the big bosses and corporations gradually came; not from outside, but rather from leftists who were inside the movement. It was a result of those meetings on roundabouts, not a manipulation, but rather a spontaneous development.
Louise: yes, it came after several months, when there was more targeting of the big bosses, and also a greater involvement with the strike movements, also with the ecological movement.
Antoine: there was a development going on, through intense exchanges, as people not only shared their experiences as activists, as trade unionists, when there was concrete solidarity, those were organic developments, not higher-level meetings. In Commercy, there was a huge defiance towards trade unions, towards any organisation, other flags, a great fear of manipulation and recuperation. Trade unionists were well received as participants, though.
This whole situation illustrated the growing distance between the left and popular classes during the last 30-40 years. There was a huge gap between people who didn’t speak the same language anymore. I remember the deep sadness of seeing a friend, a 50 year-old worker and trade unionist, who had taken part in all strikes in the last decades, feeling violated on the roundabout, because he was so starkly criticised. He felt that he had fought for this his whole life, yet he was being rejected because of his hat from the trade union. That changed after November-December, as there were many more meetings, during the whole year, and up to this date.
Louise: “I went to the second protest, on November 24th, because we had seen quite incredible images from the previous Saturday, and I wanted to see for myself and talk to people in order to form my own opinion. And not just listen to what the media were saying back then, talking about the Yellow Vests as middle-class, white, rather far-right. There were very few of us from the left-wing circles here in Montreuil to be mobilised.”
Next to Invalides we bumped into a group of about a hundred GJ who had just come in and didn’t know Paris. My friend and I had taken plans for this purpose and we passed them around. Some of them had megaphones and tried to lead, but they didn’t know where the Élysée (presidential palace) was, nor how to get there with all the cop blockages. We had yellow vests in our bags but we didn’t put them on at first, as we were still rather suspicious, but then we did put them on because it was easier to talk to protesters that way, otherwise they were suspicious.
What was the most surprising was the relationship to the police, in the first weeks, when people were calling on the police to join them. And also they were negotiating with the police. And the reaction of the police was also interesting. They were completely confused, they weren’t reacting the same way as during the Loi Travail protests (in 2016) or radical left protests. It was a whole other reaction, with police officers asking us ‘Please, mademoiselle, please, monsieur, stay on the curbwalk’, delicately picking us up, it was really surprising. The cops didn’t know what to do, they didn’t dare to repress. And the demonstrators were also astonishing, with some of them just standing in front of police trucks and stopping them with their hands.”
Loi Travail protests (in 2016)
There were already barricades. People were just building barricades. I talked to many of them, they were at their first demonstration ever. They weren’t even hiding their faces. They just started to throw cobblestones, completely unmasked! Mostly those were 16 to 18 year-old teenagers and people over 60, together. I talked to many of them, some had voted for the Rassemblement National (far-right) and we met many people who supported the Union populaire républicaine (anti-EU, populist, conspirationist).
Youri: “I went back up to Paris soon before December 1st, as we knew that it would be very intense there. Some other activists and I, we were stunned by the lack of support in the capital and its suburbs, so we met up in Montreuil beforehand in order to start something in our neighbourhood. That’s where I met Julien and Louise, and we’ve been in the Montreuil gilets jaunes up to this date.”
“On December 1st, I don’t know if the police is so repressive yet, because they were completely overwhelmed. According to me, that was our window of opportunity, something even bigger could have happened. Because that’s the moment they also understood that it was an insurrection, and then they put everything in action to crush it. On December 8th, they were overwhelmed as well, but everything was in place, not just the police repression, but also their media machine. This is the week from the 1st to the 8th that needs to be studied to understand what happened.”
Julien: “The Triumphal Arch issue was the perfect pretext for politicians (on December 1st, protesters stormed this monument and took it, causing some material damages). The barricades looked problematic, but it wasn’t that bad, whereas there was a huge media campaign during the next week on the vandalism of the Triumphal Arch. They did a crazy agitation they whole week on the Arch, on the Tomb of the Unknown Soldier, on the tags, the damages. There was a great media operation by the government to delegitimate the GJ, present them as breakers. And it all served to legitimate the repression for the next week, with the deployment of the BAC (brigade anti-criminalité) and, later, the BRAV (brigade de répression de la violence).”
Louise: “What was really interesting among demonstrators was that they felt completely legitimate to demonstrate. The barricades, and the violence, it was all a fully natural violence, people didn’t ‘learn’ how to do that, they were just outraged that the police wouldn’t let them go to the presidential palace. They said, ‘We have the right to go so we’ll do everything to pass’. I was stunned to see people just throwing cobblestones, without being …, like, trained,” she says laughing. “For them, it was just so logical!”
Julien: “It was crazy, we could just go through the whole Paris as a wild demonstration, I had never seen that before, and never saw it again. It looked like the State had vanished, the street was ours, we thought we were hallucinating, that the cops would just come in at some point. But they didn’t. We went from the Champs-Élysées to Place de la République (5 km), like an hour and a half, without seeing a cop, or just a car coming and then escaping. It was a feverish atmosphere, but things didn’t really materialise…”
Louise: “It was an insurrection, but the issue was that people didn’t know the city, the buildings, where to go. We were next to the Stock Market, or the public TV, that could’ve been interesting to seize, but people were really focused on the presidential palace. So it was an insurrection, but there was no strategy, even if we had the streets to ourselves.”
Youri: “I thought it was the revolution. It was the best opportunity in my life. I thought the fire would grow even more. But it turned out more to be a revolt, a failed insurrection, something in between. I think it didn’t turn out to be a revolution because some key social groups didn’t come out at that moment, like the middle classes and the youth, especially in the cities. And also the poorer classes with a migration background. Not especially during the demonstrations, they were there, but they didn’t get involved in between the Saturday demonstrations, that were more like demonstrations of force. But the in-between, that’s when something revolutionary was happening, according to me, but in the cities, there was almost nothing happening, that really damaged the movement, there was a desertion of the urban classes.”
Julien: Some things really changed, the spread of certain tactics, like the issue of violence. There has been an evolution in the relationship towards police forces. At first, people were rather in favour of the police, calling on the police to join them, but within two months they had all understood the violence used against them. There was an instinctive reaction to regroup and to rethink violence as a legitimate mean to respond. I think this is something that the GJ movement has changed.
Youri: This is a turning point. Maybe I’m looking at things from an international perspective. It’s the peak of an intense political moment. Even if the GJ were not always part of previous movements, it’s the result of developments starting in 2016 and before. Suddenly, the movement became wider, more popular, and also more dangerous. We also saw a bunch of weak points of what would be a contemporary revolutionary movement, our weaknesses were laid bare open.
Julien: There was an opening, an opportunity, that the radical left failed to seize.
Youri: It showed weaknesses in the organisation of radical organisations, and also traditional ones. The GJ movement is an important moment of political recomposition, as well as a period of incredibly intense politicisation. Just like in all insurrectionary moments, there was a crazy wave of politicisation that will be felt in the next years. There is an enormous amount of political work to do, that needs to include an abandonment of some dogmatic positions by some groups.
Antoine: As Julien said, perspectives on violence changed, and even on direct action in general. It’s something that’s more associated with the autonomous left, libertarian left, with civil disobedience movements in the last years. Not just about forms, but also about the content, as a practice, a real pratice without intermediaries.
This leads to a further delegitimisation of intermediate bodies, like trade unions, who have the role of buffers between institutions and society. This was not just about the inability of these bodies to seize the real identity of the movement, even if I must say that some trade unions helped a lot on the local level. It was also about the State going from neo-liberalism towards the police State, a shift that has continued with the pandemic.
The last point was the question of the local. There was a re-politicisation of the local, of neighbourhood issues, and this has continued during the pandemic through solidarity networks. We’re in a process of a constant reshaping of forms. For a while, assemblies were used, now we’ve moved on. There’s a constant effervescence, and that has been created by the GJ in many places where there was nothing happening. It’s hard to have a full assessment, because there are so many places about which we don’t have much information, we don’t know about the results of all those roundabout GJ groups. For the moment, there is no strong interlinking between groups. It’s all under the radar. We need to know more about this reality to go further.
Julien: “We shouldn’t negate that there were fascists among the GJ. There were organised fascist groups that came to the demonstrations in Paris, those were enemies that had to be kicked out, but then there were reactionary elements, stereotypes, that had to be dealt it through discussion, not through violence.”
“We could see that national symbols, the Marseillaise, could have a revolutionary effect, a really galvanising one, but it also has an exclusionary effect for many people. It scares some. I think that was a mistake of the movement.”
Louise: “I remember, on December 1st, the first big barricade that was set up, there were organised far-right groups that were there. There were images of that, they did a lot of propaganda with that, they put their flags everywhere. And that also played a role on the involvement of the radical left, which then came in later, rather together with the Antifa to kick out those fascist elements.”
Julien: “And those fascists, they were wearing the yellow vest, whereas a lot of leftists, like the antifa, had a lot of trouble to adopt the yellow vest, even when they were kicking out the fascists. That created a weird image.” Louise: “Yeah, especially the Black Bloc, some people were a bit worried, not knowing about who were those people in black.” Youri: “Yeah, that kinda looked like the Black Bloc attacked the GJ”, whereas it was more like the antifa attacking fascists, and they did it well.”
Louise: “Yes, I agree with Youri, the left, or at least the radical left, intervened really late. And mostly during the demonstrations, the clashes, but they participated really little during the weeks. Leftists were suspicious, and also there was something about those activists not wanting to do the ‘dirty work’, you know, during the winter, standing on the roundabout and talking with ordinary citizens. Who wants to do that? Not many…”
Julien: “We could really see that among people with a migration background, the people from the quartiers populaires (densely populated neighbourhoods, mostly suburbs where working-class people live, mostly coming from former French colonies), the youth being like ‘Hey, wait, aren’t they racist?’ That was a factor that really maintained a distance between the GJ on the one hand and the left, and radical left, and the working classes with a migration background on the other. That also has to do with the regime’s strategies, targeting some elements of a movement. Just like the discourse about ‘breakers’, there was a discourse about ‘fascists’.
Youri recalls the incident with French Jewish philosopher Alain Finkielkraut, who “received anti-Semitic insults from one person at a GJ protest, but then they talked about it on the media for four days, saying that all GJ are anti-Semitic. That really did some damage.”
“The GJ was well cleaned up of fascists. There was a period of 2-3 weeks of clashes in Lyon and Paris, after the Paris fascist group ‘Les zouaves’ had attacked a GJ anti-capitalist group (from the Nouveau Parti Anti-Capitaliste) . There was a strong reaction by the antifascists, together with people from the cites, who went on a mission to kick those people out at demonstrations.”
“But it was also a debate about the movement in general, we had a lot of discussions in Montreuil about Islam, conspirationism, but that’s not the same thing as straight-up organised fascists. Organised fascists were progressively kicked out from the movement.”
Youri: “There was still a non-negligible part of the movement that was rather inclining towards the Rassemblement National (RN, far-right), on some roundabout there were fights, some split in two groups on the same spot, with a more left-leaning and a more right-leaning one.”
Julien: “On December 1st, and then especially on December 8th, there’s a real toughening of repression, and that has an impact on both the attitude of the GJ who continue to protest and on the composition of the crowd. Crazy things happened, such as the Black Bloc getting an ovation on the Champs-Élysées, scenes impossible to imagine. More leftist people, more determinate, joined the protests.”
Louise: “We could see a change in the chants and in the relationship to the police. When it started to repress more harshly, people stopped chanting ‘La police, avec nous!’, it was more anti-cop chants.”
“What mostly changed in early December, especially on December 8th, when repression was more brutal. Those were things that we already knew, I wasn’t surprised, but there was a big contrast with the previous weeks. I was rather surprised they hadn’t used all their usual techniques in the previous demonstrations.
What changed things was when the Détachements d’action rapide (DAR) were put in action. They were much lighter and made rapid interventions. And then in March they created the BRAV (brigade de répression de la violence) who was on motorcycles.
What was specific about police repression at that point was that it was against everyone. It didn’t matter if you wore a mask or not, they were just breaking skulls, shooting flashballs everywhere. Then ‘Black Bloc’ tactics spread, people wore more masks, to protect themselves from shots, gas, and also camera monitoring. But nowhere in the demonstration would you feel safe.
At first, when it was more like riots, we were stronger, we could disperse, but when we came back towards more organised forms, like marches. And then they were just shooting on everyone.
I had a personal experience with the DAR and it’s really impressive. It was happening before, but those could real trap people on a street corner and beat them up badly, and even just release them afterwards. It was more about fear, about punishment.
But there were also many arrests, an incredible number of speed trials each Monday with those arrested on the previous Saturday. And unfortunately, there were many tricks on how to defend yourself against the police, against the judiciary, that were not known to many people in the GJ. I went to some trials and it was quite crazy.
On March 16th, there was a big meeting of GJ in Paris for a demonstration, there were barricades everywhere, with the police trapping us on the Champs-Élysées. With a group of about 30, we tried to break the blockage in a side street, thinking it was heavily equipped, and thus slow, CRS (the usual anti-riot forces), but then they started running towards us, catching the first line. And we were unlucky, because we were alone, with no camera to film. The presence of journalists can sometimes be helpful, but there were none.
They hit me for 5 minutes, insulting me as a ‘bitch’, a ‘little whore’, they cracked open my friend’s skull. Luckily, they messed up their arrest papers for me, so I was released after the arrest. They’re groups that are made for interventions, jumping in and beating up people, so they transferred us to another unit, but they didn’t do the arrest papers. By March 16, just having a mask, or protection goggles, would be enough to get sentenced, under this article about “gathering with the intention of committing violence”, which was used against pretty much anyone. But luckily they didn’t do the arrest papers with the list of the things I had on me, so I could get rid of them on my way to the cell. I only had to stay for 48h and then they had to release me.”
Julien: When you look at the profile of those people who were maimed (lost an eye, a hand), about ¾ of them were first-time demonstrators. Some of the people who lost an eye had never been to a demonstration before. This whole idea that radicals were targeted is not true at all. Many were from the countryside, just came to the demonstration and lost an eye or were beaten up.
Louise: I think the goal was to dissuade, that’s how I saw it. From what I could see, and also from all the people I was detained with. There were also different intimidation techniques. They also tried to gain access to mobile phones, to get information about the organised groups, they put a lot of pressure on this goal.
Julien: A big change also was when they started to do a lot of controls ahead of the demonstrations. Starting from December 8th, the police was controlling all the toll booths leading into Paris, and already at 8AM on Saturdays they would have arrested thousands of people. And also at train stations, or before the demonstration in the streets. That was completely new. And that’s why they were accusing everyone with this article about “gathering with the intention of committing violence.” It was enough to have a jack in your car to spend 48h in arrest. They were just arresting everyone. And then there were prosecutors who were insisting on keeping people for the full 48h to prevent them from going to the demonstration, even if they had no evidence against them, which is completely illegal.
Louise: There were also prohibitions to go into some areas of Paris, even for some people who were actually working in Paris, they would be banned from those areas.
Élise: I think that starting from December 8, it wasn’t only about dissuading, but also about containing. They were under pressure after all these images of Paris burning, all this mess. March 16th was the last demonstration in Paris when we thought that we could overwhelm the police, bypass their whole set-up around the Champs-Élysées. And that’s when they put in the BRAV, and it made it hard to escape the format of a march with a predetermined itinerary. It wasn’t possible to go out and target some institutions. It was about dictating the proceedings of the demonstration.
Louise: What also played a role in that is when they started to play out the good GJ versus the bad GJ, when some GJ accepted to register demonstrations. That was especially in Paris. Then they were the good demonstrators that would not be repressed so hard and keep to their pre-agreed march, while others could be smashed, they were the Black Bloc, the breakers.
Antoine: Another important point was the penal repression, there were 400-450 people sent straight to jail, and another 600 deferred jail sentences; 1000 in total. Without counting all the suspended sentences. It’s thousands. It’s astronomical! For months and years, we have hundreds of people in prisons all over France. The only possible comparison in the last 50 years in France are the 2005 riots, the uprising in the banlieues. Back then, there were also thousands of arrests and about 800 jail sentences.
It’s crazy, especially in a context where there is no strong structure to help those help, there are enormous psychological traumas. This huge incarceration is not medialised so much. Police violence has become a big topic, judiciary repression has also been covered, but there’s almost nothing about penal repression.
We’re seeing an authoritarian shift, or rather an extension of authoritarian methods that were previously used against working-class neighbourhoods. There is now a generalisation of methods developed in a post-colonial context.
Antoine: what is important to underline is that the first activist group to call for joining the GJ mobilisation was the Vérité et Justice pour Adama committee (a committee set up to seek justice for Adama Traoré, a young Black man killed by the French police in 2016), together with antifascists and a queer liberation group. This is highly symbolic: those were the first ones who dared to jump in and join the movement.
They were the first to produce powerful analyses of the link between the GJ movement and the quartiers populaires, far from radical leftist ideological purity. They saw the link between police repression in the colonies, against migrant populations in the quartiers populaires and the repression of the GJ, seeing that there was no coincidence, but rather an extension of authoritarian practices.
Justice pour Adama committee
Julien: This logic of hitting, going in for the contact, to shoot, and to aim for physical punishment of individuals: those are all colonial practices. This is more similar to what happened during the war in Algeria, during repression in Guadeloupe, when the prefect would simply give the order to shoot into the crowd with live ammunition. This is a different logic from classic crowd control which aims at containing a crowd and limiting damage. Now, this is the new norm. We can see it with current protests by high school students (lycéens), as soon as the police is blocked, they just charge in and beat everyone up. This is rather new.
Antoine: The German weekly Der Spiegel, which can hardly be called radical, not long ago talked about France as an „authoritarian Absurdistan“. Myself, I’m afraid to go to demonstrations nowadays, in Paris, Marseille, Lyon or elsewhere. On Tuesday, there’s a demonstration in Paris against the new legislative proposal ‘Loi sécurité globale’ to increase police control. They even want to forbid the filming of police interventions, even though that played a huge role in raising consciousness about repression during the GJ movement. The GJ movement empowered a lot of citizens, with many people becoming ‘their own media’, and closely documenting police violence, with media closer to the action. That has discredited even more intermediary bodies like mainstream media, replacing them with citizen media closer to what is happening on the ground. That has been one of the big victories of the movement.
It’s important to go to the demonstration on Tuesday, but I’m freaking out. I’m afraid it will be a massacre.
Julien: „What is freaky is the noise. Now, we know the noise made by different weapons, and when we hear those specific smacks made by flashballs, we don’t know who they’re targeting and the crowd freaks out. I remember lying down on the ground at some demonstrations as bullets were flying. You don’t know where it’s coming from, you can’t do anything.“
„I wouldn’t say that the police repression now is fully generalised. I think there’s a distinction between good and bad demonstrations. During the recent demonstrations against a reform of the pension system, you could see police showing a lot more restrain than usually. So there’s a duality where there are demonstrations organised by the intermediary bodies like trade unions during which the police shows more restrain, even when being provoked, and then there are other demonstrations when the police can freely maim and beat up demonstrators. It’s as if they wanted to show a nicer face during the trade union demonstrations, pretending that the police is not violent and that the GJ only got what they deserved.“
Louise: It’s true, but then, I also noticed that there was a huge concentration of police at the trade union demonstrations, marching in front of the crowd, preventing it from starting anything. We couldn’t move at all, there were thousands of cops. It seemed like there was more cops than demonstrators.
Julien: It was beautiful!
Louise: Yes, so many encounters, and it continues! Sure, the groups have become smaller, but it’s still happening, in Montreuil and elsewhere. It is transforming, it is taking new forms on the local level. And you could see the changes: when the pension reform protests started, we could see the trade union coming to see the GJ straight up, the teachers came, they were coming to assemblies to ask to join. Now it’s more local, like municipalism.
Julien: Yeah, there is a giletsjaunisation of activism in France.
Παρέμβαση που έκανε ο σ. Ντίνος Αγιομαμίτης εκ μέρους της Εργατικής Δημοκρατίας στη συζήτηση «Ο ιμπεριαλισμός σήμερα και η Ελληνοτουρκική κρίση» στα πλαίσια της ημερίδας, «Παλεύουμε για το Σοσιαλισμο» που οργάνωσε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα στην Αθήνα την Κυριακή 8 Νοεμβρίου.
Το σημερινό πρωτοσέλιδο του Πολίτη, της δεύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας στη Κυπριακή Δημοκρατία και το μεγάλο μέρος των άλλων σελίδων του ασχολούνται με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και το Κυπριακό. Αποκαλύπτει μάλιστα ότι στο περιθώριο της διάσκεψης στο Κράν Μοντανά που έγινε τον Ιούλιο του 2017 ο Αναστασιάδης προσέγγισε τον Τσαβούσογλου και του είπε ότι χάνουμε τον χρόνο μας συζητώντας για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και ότι έπρεπε να αναζητηθούν άλλες λύσεις. Ο Αναστασιάδης ζήτησε πίστωση χρόνου να περάσουν οι προεδρικές εκλογές που ήταν τον Φλεβάρη του 2018. Η Τουρκία σύμφωνα με το δημοσίευμα του την έδωσε, απέχοντας από τις συνήθεις προκλήσεις, ενώ ο Αναστασιάδης προσπαθούσε στο παρασκήνιο να εξασφαλίσει λύση δύο κρατών.
Εκείνη την περίοδο ήταν που είπε απευθυνόμενος στους τουρκοκύπριους το περίφημο πάρτε τη δική σας ΑΟΖ στο βορρά και αφήστε τη δική μας ήσυχη, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά κρατική υπόσταση στο τουρκοκυπριακό κράτος που να δικαιούται και δική του ΑΟΖ. Βέβαια μετά τα μάσησε και το επίσημο αφήγημα ήταν ότι οι συνομιλίες κατέρρευσαν εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας. Βέβαια πολλοί ξέρουν ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Για αυτό εξάλλου και επιστράτευσε τον πρώην υπουργό εξωτερικών τον Κοτζιά ο οποίος σε συνέντευξη του σε κυπριακό κανάλι προσπάθησε να ξεπλύνει τον Αναστασιάδη και να στηρίξει το αφήγημα του. Το μόνο που κατάφερε ήταν να γελοιοποιηθεί και στην ουσία να επιβεβαιώσει ότι ήταν ο Αναστασιάδης που έφυγε από τις συνομιλίες.
Παρά τις προσπάθειες του εκείνη την περίοδο δεν κατάφερε να πείσει για την ανάγκη λύσης δύο κρατών γιατί ακόμη και αυτοί που το θέλουν δεν τολμούν να το στηρίξουν ανοικτά. Αυτό έφερε ξανά τα πράγματα σε πορεία αντιπαράθεσης με την Τουρκία την οποία προσπαθεί να αποκλείσει από τις εξελίξεις στην περιοχή. Μαζί με τον Μητσοτάκη συμμετέχει και οξύνει τους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο του πετρελαίου, του φυσικού αέριου και των αγωγών κτίζοντας συμμαχίες με τα πιο αυταρχικά και δολοφονικά καθεστώτα της περιοχής όπως τον Σίσυ, τον Νετανιάχου, τον Εμίρη του Κουβέτι, το Βασιλιά της Ιορδανίας και βάλε.
Έχει διαγράψει την επαναπροσέγγιση και τη συνεργασία με τους τουρκοκύπριους και έγινε ο νεκροθάφτης της επανένωσης για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα και μια κλίκας γύρω από τον ίδιο και το περιβάλλον του.
Μας έκανε «συμπατριώτες» με την αφρόκρεμα των διεθνών απατεώνων, και φοροφυγάδων παραχωρώντας τους την κυπριακή - ευρωπαϊκή υπηκοότητα και μας υπόσχεται ότι θα πατάξει τη διαφθορά. Την ώρα που τον κράζουν όλοι αυτός εμφανίζεται με το φωτοστέφανο του άμωμου. Θα σας δώσω μόνο ένα παράδειγμα από την εμπλοκή του στη διαφθορά: Tο δικηγορικό του γραφείο είναι οικογενειακή επιχείρηση. Το γραφείο Αναστασιάδη διεκπεραίωσε μεγάλο αριθμό διαβατηρίων. Δηλαδή η οικογενειακή επιχείρηση υποβάλλει αίτημα για έκδοση διαβατηρίου, με το αζημίωτο φυσικά αφού θα συνοδεύεται με την αγορά διαμερίσματος στους πύργους που κτίζει ο γαμπρός του Αναστασιάδη και την απόφαση για έκδοση του διαβατηρίου θα την πάρει το υπουργικό συμβούλιο στο οποίο προεδρεύει ο Αναστασιάδης. Ο ορισμός του σκανδάλου και της διαφθοράς.
Δέν υπάρχουν μέσες λύσεις. Τα σκάνδαλα και η διαφθορά, είναι συνυφασμένα με ένα σύστημα που στην καρδιά του έχει το κέρδος και την εκμετάλλευση. Δεν έχει να κάνει με πρόσωπα και λάθος επιλογές. Έχει να κάνει με το σύστημα της απληστίας και του ανταγωνισμού που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Με το σύστημα που θεοποιεί την εκμετάλλευση και τον πλουτισμό. Που χρησιμοποιεί τη διαφορετικότητα για να χωρίζει το κόσμο και να τον κρατά υπόδουλο. Όλα αυτά δεν διορθώνονται, δεν μπορούμε να έχουμε δικαιοσύνη, δημοκρατία και σεβασμό στη διαφορετικότητα μέσα στο καπιταλισμό. Χρειάζεται να τον ανατρέψουμε.
Ο καπιταλισμός δεν είναι απρόσωπος. Έχει και τους εκπροσώπους του και τους εκφραστές του. Ο Αναστασιάδης είναι αυτή ακριβώς η προσωποποίηση του. Οι πολιτικές του τα τελευταία 7 χρόνια που κυβερνά το επιβεβαιώνουν με το πιο δραματικό τρόπο. Είναι η χειρότερη διακυβέρνηση από καταβολής Κυπριακής Δημοκρατίας για τους απλούς ανθρώπους. Είναι η πιο διεφθαρμένη και επικίνδυνη διακυβέρνηση από την εποχή του πραξικοπήματος. Παίζει παιχνίδια με τη φωτιά και συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε μια περιοχή που κυριολεχτικά είναι η πιο καυτή περιοχή του πλανήτη αυτή τη στιγμή.
Χρειάζεται να φύγει τώρα.
Είναι αυτό μια ρεαλιστική προοπτική σήμερα. Είναι.
Έχουμε πολλά χρόνια να ζήσουμε ένα τέτοιο έντονο αντικυβερνητικό κλίμα και ένα τέτοιο κύμα αντικυβερνητικών διαδηλώσεων:
Ηταν δυστυχώς Ασυντόνιστες με πολιτικά συγχυσμένα αιτήματα και χωρίς ξεκάθαρους στόχους. Το ΑΚΕΛ δεν θέλει να μπεί μπροστά παρά το ότι χτές οργάνωσε μια μεγάλη διαδήλωση έξω από το προεδρικό, για δύο λόγους:
Το κίνημα παρ όλα αυτά είναι εκεί. Το ίδιο θα είμαστε και εμείς εκεί, να προβάλουμε τις ιδέες μας και να συνδέσουμε τη πάλη μας με την προοπτική της ανατροπής, ξεκινώντας από την ανατροπή της κυβέρνησης Αναστασιάδη.
Τα ίδια φαινόμενα και μάλιστα πολύ πιο έντονα βλέπουμε και στην άλλη πλευρά με τους Τουρκοκύπριους. Μπορεί να κέρδισε ο Τατάρ τις έκλογές αλλά όλοι ξέρουμε πως τις κέρδισε, τι νοθεία έγινε και τι παρεμβάσεις από το κόμμα του Ερτογάν. Παρ όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι μαύρα.
Η μάχη θα δοθεί και στις δυο πλευρές. Έχουμε τις εμπειρίες και τα κανάλια επικοινωνίας όσο και αν έκλεισαν το οδοφράγματα και θα τις δώσουμε μαζί ενάντια στη διαφθορά, ενάντια στον εθνικισμό και την απειλή του πολέμου για μια καλύτερη κοινωνία, το σοσιαλισμό.
Τον περασμένο Ιούλη, κατατέθηκε πρόταση νόμου για ποινικοποίηση της αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών που την κοινοβουλευτική ομάδα του ΑΚΕΛ. Τούτη η πρόταση βασίζεται στο σκανδιναβικό μοντέλο (nordic model) τζιαι εν μέρος τούτου που ονομάζεται carceral feminism, της προσέγγισης, δηλαδή, που βλέπει την αυξημένη αστυνόμευση, επιτήρηση, διώξεις, φυλακίσεις τζιαι άλλες διαδικασίες του ποινικού συστήματος ως πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της βίας εναντίον των γυναικών. Σε τούτο το πλαίσιο, επικρατεί η αντίληψη ότι η πορνεία ισοδυναμεί με βία κατά των γυναικών τζιαι, συνήθως, η οποιαδήποτε συμμετοχή στην βιομηχανία του σεξ ορίζεται με όρους σωματεμπορίας (trafficking) αντί εργασίας, αποτρέποντας οποιαδήποτε συζήτηση για εργασιακά δικαιώματα τζιαι προστασίες των σεξεργατριών. Ειρωνικά, ενώ υπερτονίζεται η κακοποίηση τζιαι εκμετάλλευση εκ μέρους μαστροπών τζιαι πελατών, στις δηλώσεις των υποστηρικτών της πρότασης εν ακούμε λέξη για άλλες μορφές έμφυλης βίας, που εννά νομιμοποιηθούν ακόμα περισσόττερο, αν περάσει το νομοσχέδιο,–που μπάτσους, ιδιοκτήτες, λειτουργούς της υπηρεσίας αλλοδαπών τζιαι μετανάστευσης τζιαι άλλους.
Αφού περιγράψουμε εν συντομία το σκανδιναβικό μοντέλο, πάνω στο οποίο βασίζεται η πρόταση, τζιαι δούμε πώς πτυχές του βρίσκονται ήδη σε εφαρμογή, βάσει των υφιστάμενων νόμων, με αρνητικές συνέπειες για τες σεξεργάτριες, εν να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τζιαι να δούμε με μια κριτική ματιά τες υποβόσκουσες υποθέσεις γυρώ που το σεξ, την εργασία τζιαι την μετανάστευση. Μέσα που τούτη την ανάλυση, φτάννουμε σε κάποια συμπεράσματα τζιαι προβλέψεις για περισσότερη βία, επισφάλεια τζιαι καταστολή των ατόμων που πουλούν υπηρεσίες σεξ, σε περίπτωση εφαρμογής του προτεινόμενου νομοσχεδίου. Τούντα συμπεράσματα, όμως, έννεν ούτε τζιαινούρκα ούτε μόνο δικά μας. Εν βασισμένα στες φωνές σεξεργατριών/ων που άλλες χώρες, όπου εφαρμόστηκαν ίδια τζιαι παρόμοια νομοσχέδια ποινικοποίησης των πελατών, τζιαι άλλοι νόμοι, που κάθε άλλο παρά προστασία, δικαιώματα τζιαι ενδυνάμωση έχουν να προσφέρουν.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το σκανδιναβικό μοντέλο, στο οποίο βασίζεται η πρόταση για ποινικοποίηση αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών συγκεντρώνεται σε τέσσερις τομείς: τους αγοραστές, τα άτομα που πουλούν υπηρεσίες σεξ, υπηρεσίες «εξόδου» τζιαι τρίτα άτομα (π.χ. μαστροπούς ή διακινητές). Εστιάζει στην ποινικοποίηση των πελατών, πιστεύκοντας πως με τούτο τον τρόπο στέλνεται ένα ηχηρό μήνυμα στην κοινωνία –τζιαι κυρίως στους άνδρες–, ότι η αγορά υπηρεσιών σεξ εν κάτι κακό. Κατά συνέπεια, πιστεύκει ότι με τούντο τρόπο εννά μειωθεί η ζήτηση για τέθκοιες υπηρεσίες. Το άλλο, θεωρητικά δυνατό χαρτί του μοντέλου, που συνεισφέρει στην προβολή του ως πανάκεια για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σεξεργάτριες, εν τα διάφορα σχέδια τζιαι υπηρεσίες «εξόδου», που σκοπεύκουν να βοηθήσουν όσες θέλουν να βρουν στήριξη τζιαι να αλλάξουν επάγγελμα.
Αντιλαμβανόμαστε γιατί πολλά που τούτα ακούουνται καλά, τουλάχιστον στα χαρτιά. Όπως εν να δούμε πάρακατω,όμως, στην εφαρμογή του, τίποτε έννεν τόσο καλόν όσον ακούεται. Εν υπάρχει τρόπος να μειωθεί η ζήτηση, χωρίς να αφήκει τα άτομα που πουλούν σεξ εκτεθειμένα σε συνθήκες επισφάλειας, επιτήρησης, καταστολής, με αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο τζιαι μειωμένη διαπραγματευτική δύναμη με τους πελάτες τους. Επίσης, αν τζιαι οι υποστηρικτές του μοντέλου τείνουν να τονίζουν την ποινικοποίηση της ζήτησης (πελάτες) σε αντιδιαστολή με την αποποινικοποιημένη προσφορά (σεξεργάτριες), επί του πρακτέου, σε κάθε χώρα που εφαρμόζονται τέθκοια μοντέλα διατηρείται άμεσα ή έμμεσα ποινικοποίηση της σεξεργασίας, μέσα που την ποινικοποίηση της προώθησης των υπηρεσιών αλλά τζιαι πρακτικών που χρησιμοποιούν οι σεξεργάτριες για δική τους ασφάλεια, όπως το να νοικιάζουν μαζί κάποιο χώρο για να εργάζονται. Σε μια σύντομη αναζήτηση για την Κύπρο, εμφανίζονται διάφορα περιστατικά συλλήψεων δύο ή τριών γυναικών, με κατηγορίες για μαστροπεία τζιαι «αποζείν από κέρδη πορνείας». Σε άλλες περιπτώσεις στο εξωτερικό, συνοδοί που διαφημίζονται ως «duo», διαφημίζοντας δηλαδή την δυνατότητα για τρίο μαζί με τον πελάτη τζιαι μια άλλη σεξεργάτρια, κατηγορούνται για διατήρηση οίκου ανοχής. Ο φόβος των ιδιοκτητών σπιτιών τζιαι διαμερισμάτων να μεν διωχθούν νομικά ως τρίτα πρόσωπα που κερδοφορούν που κέρδη πορνείας, μαστροποί ή διατηρητές οίκου ανοχής, δυσκολέφκει την πρόσβαση σε ασφαλές εργασιακό περιβάλλον για πολλές σεξεργάτριες τζιαι διατηρεί ψηλά τον αριθμό των εξώσεων. Στην Αμερική, τα νομοσχέδια Fight Online Sex Trafficking Act (FOSTA) τζιαι Stop Enabling Sex Traffickers Act (SESTA), που περάσαν πριν θκυο χρόνια με στόχο να εμποδιστεί η σωματεμπορία μέσω διαδικτύου, κατέστησαν διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες υπεύθυνες για το τι κάμνουν οι χρήστες στις πλατφόρμες τους. Μέσα που τούντες πλατφόρμες, όμως, πέραν που κάποια περιστατικά, που έχουν όντως να κάμουν με καταναγκαστική πορνεία ή σωματεμπορία, οι σεξεργάτριες επροωθούσαν τις υπηρεσίες τους, αλλά τζιαι εμπορούσαν να φιλτράρουν τους πελάτες τους πριν προχωρήσουν σε φυσική συνάντηση. Αν τζιαι η Αμερική εν υιοθετά το σκανδιναβικό μοντέλο, αφού εν πιο κοντά σε ένα μοντέλο πλήρους ποινικοποίησης της σεξεργασίας, αναφέρουμε τούτο το παράδειγμα, για να τοποθετήσουμε την πρόταση για αλλαγή νόμου στην Κύπρο εντός μιας παγκόσμιας κλίμακας επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων στο σεξ, στο όνομα της προστασίας τους τζιαι της καταπολέμησης της σωματεμπορίας.
Στην Κύπρο, είδαμε τούντο μοντέλο να παρουσιάζεται ως σωτήρια λύση στην αδυναμία της αστυνομίας να συλλάβει, να διώξει τζιαι να καταδικάσει μαστροπούς τζιαι διακινητές. Ήδη που δαμέ εν φανερή η σύνδεση μεταξύ πορνείας τζιαι σωματεμπορίας, που πηγάζει που συγκεκριμένες ιδεολογικές αντιλήψεις για το σεξ. Βλέπουμε σε διάφορες συζητήσεις μια προσπάθεια να αντλήσουν κοινωνική τζιαι ηθική νομιμοποίηση, μέσα που αναφορά στα θύματα σωματεμπορίας που η ΚΔ απέτυχε να προστατεύσει, τζιαι την ανυπαρξία καταδίκης οποιουδήποτε σωματέμπορα1. Για να εντάξουμε την πρόταση ποινικοποίησης αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών σε ένα σύντομο χρονικό των τελευταίων δέκα χρόνων, σημειώνουμε τα ακόλουθα:
2009 – κατάργηση βίζας καλλιτέχνιδος
2010 – καταδίκη ΚΔ που ΕΔΑΔ για υπόθεση Οξάνας
2014 – ποινικοποίηση χρήσης υπηρεσιών θυμάτων σωματεμπορίας
2020 – πρόταση για ποινικοποίηση αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών
Όσον αφορά το προτεινόμενο «σχέδιο εξόδου», έννεν κακό που μόνο του να υπάρχει κάποιο πρόγραμμα για σεξ-εργάτριες που αυτόβουλα θέλουν να αλλάξουν τομέα εργασίας ή να υπάρχει πρόσβαση σε υπηρεσίες στήριξης με μια λογική μείωσης της βλάβης (harm reduction), που θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων διανομή προφυλακτικών, δωρεάν εξετάσεις για ΣΜΝ, σεμινάρια για ασφαλέστερη εργασία κ.ά. Το όνομα, όμως, εν που μόνο του προβληματικό τζιαι ιδεολογικά φορτισμένο, ενδεικτικό του πώς κάποιοι φαντάζονται την εργασία στην βιομηχανία του σεξ, ως ένα εφιάλτη,δηλαδή, που τον οποίο κάποια πρέπει να διαφύγει. Αν τζιαι δεν εδημοσιευτήκαν οι λεπτομέρειες της πρότασης, κάποια πράματα εν προβλέψιμα. Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα τέτοιο σχέδιο κοστίζει. Πολλά. Τούτο, γιατί ένα σημαντικό κομμάτι του εν μπορεί, παρά να εν η οικονομική υποστήριξη όσων σταματούν να δουλέφκουν ως σεξεργάτριες, ώσπου να βρουν μια δουλειά, μέσα που την οποία να μπορούν να διασφαλίζουν αρκετούς πόρους για να ζουν. Στην Σουηδία, όμως, που συχνά παρουσιάζεται ως το success story του μοντέλου, τα λεφτά που εχορηγηθήκαν στην αστυνομία, σε πολλαπλές περιπτώσεις, με στόχο την επιβολή του μοντέλου εν δυσανάλογα περισσότερα σε σχέση με όσα εχορηγήθηκαν σε διάφορα κέντρα που προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες τζιαι στήριξη σε σεξεργάτριες2. Στην Κύπρο, ενώ θεσμοί, όπως η Πολυθεματική Συντονιστική Ομάδα κατά της εμπορίας προσώπων υπολειτουργούν, κοινωνικές υπηρεσίες τζιαι αστυνομία καθυστερούν ή αδυνατούν να προστατεύσουν τζιαι να περιθάλψουν αποτελεσματικά, αναγνωρισμένα θύματα σωματεμπορίας, τζιαι ενώ διανύουμε ακόμα μια περίοδο οικονομικής κρίσης, ακόμα τζιαι που την οπτική κάποιου που πιστέφκει στην δύναμη τζιαι τη θέληση του κράτους να προστατεύσει ευάλωτες ομάδες, εν παντελώς αφελές να περιμένουμε ότι ένα τέτοιο «σχέδιο εξόδου» εννα στηριχτεί αποτελεσματικά με τους οικονομικούς πόρους που χρειάζεται για να λειτουργήσει. Εκτός τζι αν στον νου τους έχουν πως τούτος θα εν, απλώς, ένας μηχανισμός, μέσα που τον οποίον εργάτριες στην βιομηχανία του σεξ ή στην καταναγκαστική πορνεία θα μπορούν να ενταχθούν σε κάποιον άλλο τομέα της οικονομίας, όπου υπάρχει ανάγκη για φτηνή εργασία.
ΣΕΞ
Ο ηθικός πανικός που δημιουργείται γύρω που το σεξ βοηθά να τεθεί ως επείγουσα προτεραιότητα η πάταξη του φαινομένου της σεξ-εργασίας, αφήνοντας στην άκρη οποιαδήποτε συζήτηση για εργασιακά δικαιώματα ή βελτίωση των συνθηκών τζιαι του βιοτικού επιπέδου όσων εργάζονται στην βιομηχανία του σεξ. Στον λόγο τους, οι SWERFS (Sex Exclusionary Radical Feminists)3 επικεντρώνονται γύρω που την βία που δέχονται οι εργαζόμενες στην βιομηχανία του σεξ, τζιαι επιλεκτικά αναπαράγουν τον λόγο επιζούσων γυναικών, που ήταν δέκτριες βίας εντός της βιομηχανίας, «επιβεβαιώνοντας» την γενικευμένη θέση τους ενάντια στην πορνεία, τζιαι υποστηρίζοντας ότι η τιμωρία των πελατών εν αναγκαία. Έτσι, οι “εξερχόμενες” που την βιομηχανία του σεξ γυναίκες γίνονται σύμβολο της πληγωμένης, τραυματισμένης θηλυκότητας, τζιαι η ποινικοποίηση των πελατών φαντάζει φεμινιστική δικαιοσύνη. Το σεξ τοποθετείται σε τούντες συζητήσεις ως κάτι εξιδανικευμένο που εν πουλιέται τζιαι πρέπει να περιορίζεται εντός ρομαντικών σχέσεων, με την συναισθηματική σύνδεση με το άλλο άτομο να δρα ρυθμιστικά. Εν η ίδια μισογυνική αντίληψη που υποτιμά τες γυναίκες που εν βρίσκουν κάποια ουσιοκρατική ιερότητα στο σεξ, τζιαι εναλλάσσουν συχνά ή έχουν διάφορους σεξουαλικούς συντρόφους. Για τους άντρες, εν φαίνεται να υπάρχει η ίδια ανησυχία, αφού το συχνό περιστασιακό σεξ εν γίνεται αντιληπτό ως κάτι που απειλεί την ακεραιότητά τους ως άτομα. Ίσως τούτος να εν τζιαι ένας που τους λόγους, που ενώ οι άντρες σεξεργάτες γίνονται τζιαι τζείνοι δέκτες –ομοφοβικής κυρίως– βίας που πελάτες τζιαι μπάτσους, τα μάθκια του παγκόσμιου κινήματος ενάντια στην πορνεία εν σχετικά κλειστά προς τες εμπειρίες τους.
Που την άλλη, απέναντι στον λόγο των SWERFS, υπάρχουν τζιαι κάποιες υπεραπλουστευμένες αναλύσεις, που διαπλεκόμενες με ταξικά τζιαι φυλετικά προνόμια, σε μια προσπάθεια απενοχοποίησης της σεξεργασίας εν αφήνουν χώρο για να συζητηθεί η βία τζιαι οι εργασιακές συνθήκες, αφού επισκιάζονται που συζητήσεις για ευχαρίστηση μέσα που την ίδια την εργασία. Εντός τούτης της ρητορικής που εστιάζει στην ηδονή/ευχαρίστηση, δημιουργείται, επίσης, κάποιες φορές μια ψευδαίσθηση ότι τα συμφέροντα των σεξεργατριών τζιαι του πελάτη είναι ένα, αφήνοντας στο περιθώριο συζητήσεις για ασφάλεια, λεφτά ή διαπραγματευτική δύναμη. Για μια θεώρηση της σεξεργασίας, ικανή να αντιληφθεί τις υλικές ανάγκες των εργατριών στη βιομηχανία του σεξ, είναι σημαντικό να κρατούμε ότι οι εργάτ@ είναι εκεί ως εργαζόμεν@ που θέλουν να πληρωθούν για τις υπηρεσίες τους, τζιαι ότι τούτη η επιτακτική οικονομική ανάγκη διαφέρει που το ψυχαγωγικό ενδιαφέρον των πελατών σε αυτές τις υπηρεσίες. Τούτη η αναγνώριση επιτρέπει να συζητηθεί τζιαι η βία, μεταξύ άλλων προκλήσεων και συνθηκών, που αντιμετωπίζουν οι σεξ-εργάτριες, χωρίς να καταλήγουμε στες στερεοτυπικές φιγούρες της «καημένης πόρνης» τζιαι του «κακού/ανήθικου πελάτη», που συχνά προωθούν οι υποστηρικτές της ποινικοποίησης των πελατών.
ΕΡΓΑΣΙΑ
Ακούεται συχνά το επιχείρημα, ότι τα άτομα που εργάζονται στην βιομηχανία του σεξ είτε εξαναγκάζονται είτε οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες εξωθούν τα στην πορνεία. Που μιαν ελευθεριακή σκοπιάν, όμως, ούλλη η εργασία εν εξαναγκαστική, που την στιγμή που εν ο μόνος τρόπος να διασφαλίσει κάποια την διαβίωσή της. Τούτον εν σημαίνει ότι εν αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει εκμετάλλευση γυναικών σε κυκλώματα μαφιόζων. Σωματεμπορία τζιαι μαύρη εργασία υπάρχει τζιαι πέραν που την βιομηχανία του σεξ, αλλά κανένας εν αμφισβητεί με την ίδια ευκολία τζιαι ζήλο ότι η απλέρωτη τζιαι υποτιμημένη εργασία μεταναστών στες αγροτικές περιοχές εν εργασία, τζιαι ότι τούτα τα άτομα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε εργασιακά δικαιώματα τζιαι προστασία. Όσο για το ότι «καμιά εν θα εθκιάλεε τούτη τη δουλειά, αν είσσιεν επιλογή», το επιχείρημα ακυρώννεται μόνο του, αν απλώς κάποια ανοίξει τα αφτιά της στες φωνές των σεξεργατριών ανά το παγκόσμιο, που οργανώνονται τζιαι δημιουργούν φορείς ενδυνάμωσης τζιαι προάσπισης των δικαιωμάτων τους, τοπικά τζιαι διεθνή δίκτυα, σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ τους τζιαι διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα. Αν δεν υπάρχει ακόμα στην Κύπρο μια οργάνωση όπως το Red Umbrella, εν σημαίνει πως εν υπάρχουν ούτε ντόπιες σεξεργάτριες που επιλέξαν τούντο επάγγελμα οικειοθελώς. Όποια τζιαι αν ένι η έκταση της καταναγκαστικής πορνείας στην Κύπρο, τέθκοια επιχειρήματα αποκλείουν εκ των προτέρων που εργασιακή προστασία τζιαι κοινωνικές υπηρεσίες, άτομα ούλλων των φύλων, ντόπιες τζιαι μετανάστες, που υπάρχουν αδιαμφισβήτητα, τζιαι δουλεύκουν ή θέλουν να εργαστούν στην βιομηχανία του σεξ. Ένα χώρο που μάλλον αντιλαμβανόμαστε ως κάτι πολλά πιο ευρύ τζιαι συμπεριληπτικό: συνοδοί, strippers, σεξουαλικοί βοηθοί ατόμων με αναπηρίες, διαδικτυακά cam models, fetish τζιαι BDSM υπηρεσίες, με ή χωρίς διεισδυτικό σεξ. Αντίστοιχα, οι πελάτες τούντων υπηρεσιών έννεν μόνο (ετεροφυλόφιλοι) άντρες, ούτε ούλλοι κακοποιητές. Το σκανδιναβικό μοντέλο τζιαι το υπό συζήτηση νομοσχέδιο εν βοηθά για την δημιουργία συνθηκών τζιαι συνειδήσεων που να διευκολύνουν τα άτομα στην βιομηχανία του σεξ να φκουν προς τα έξω, να αναγνωριστεί η φωνή τους τζιαι ναν μέρος της διαδικασίας για νομοθετικές αλλαγές που θα μπορούσαν, ίσως, να τους εγγυηθούν περισσόττερην ασφάλεια τζιαι δικαιώματα.
ΣΥΝΟΡΑ & ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ
Όπως ήδη αναφέραμε, οι υποστηρικτές της ποινικοποίησης των πελατών θεωρούν την σεξεργασία άμεσα συνυφασμένη με την βία τζιαι πιστέφκουν ότι, χτυπώντας την ζήτηση, χτυπούν τζιαι τα κυκλώματα σωματεμπορίας. Η ρητορική τους αδυνατεί να διαχωρίσει αποτελεσματικά την καταναγκαστική πορνεία τζαι την σεξεργασία, δημιουργώντας έναν ηθικό πανικό γύρω που το σεξ τζιαι τζείνους/ες που το γοράζουν. Λαλούν ότι εν κατακρίνουν τα «θύματα» για τες υπηρεσίες που παρέχουν, παρ’ όλα αυτά, η ταύτιση της σεξεργασίας με την σωματεμπορία ενισχύει τες προϋπάρχουσες κοινωνικές αντιλήψεις για την σεξεργασία ως κάτι ανήθικό τζιαι εξευτελιστικό.
Πολιτικές που κάμνουν πιο δύσκολη την ζωή τζιαι εργασία των σεξεργατριών, εν μπορούν, παρά να δυσκολέφκουν τζιαι τες ζωές των ατόμων που θεωρούνται θύματα σωματεμπορίας. Στην πραγματικότητα, άτομα που εμπίπτουν τζιαι στες θκυο ομάδες χρησιμοποιούν παρόμοιες τακτικές για πιο ασφαλή εργασία. Επιπρόσθετα, αν φανταστούμε ένα φάσμα μεταξύ συναινετικής, αυτόβουλης σεξεργασίας στα αριστερά, τζιαι εκμεταλλευτικής ή/τζιαι καταναγκαστικής πορνείας ατόμων που την άλλη, η αυξημένη ανάγκη για μεσάζοντες τζιαι τρίτα άτομα, όπως προκύπτει μέσα που το σκανδιναβικό μοντέλο, μπορεί να σπρώξει προς τα δεξιά, άτομα που δούλεφκαν ανεξάρτητα τζιαι με σχετική αυτονομία, δυνατότητα επιλογής των πελατών τζιαι όρων εργασίας. Ένα παράδειγμα εν ότι όσο πιο δύσκολη γίνεται η εξεύρεση τζιαι ενοικίαση χώρου εργασίας, τόσο περισσότερο χρειάζεται κάποιος διαμεσολαβητής, τον οποίο η σεξεργάτρια θα πρέπει να πληρώννει επιπρόσθετα που το ενοίκιο για να της εξασφαλίζει χώρους. Τούτος ο μεσάζοντας μπορεί ανά πάσα στιγμή να ζητήσει υπέρογκα ποσά ή να απειλήσει για καταγγελία στην αστυνομία, που θα είσσιεν ως αποτέλεσμα τον εντοπισμό, τη σύλληψη των πελατών της τζιαι έξωση που το διαμέρισμα. Μέσα που τούτο το παράδειγμα, φαίνεται ότι το σκανδιναβικό μοντέλο, στην ουσία, αναγκάζει τις σεξεργάτριες να δουλέφκουν ακόμα περισσότερο ή πιο εντατικά αντί να μειώννεται η σεξεργασία, αφού προκύπτει επιπρόσθετο κόστος. Τζιαι τούτο το επιπρόσθετο κόστος, σε συνδυασμό με την ανάγκη να γίνεται η δουλειά μακριά που τα μμάθκια της αστυνομίας, αυξάνουν την ευαλωτότητα των εργαζομένων που έχουν περιορισμένη πλέον δυνατότητα επιλογής πελατών τζιαι λλιόττερη αυτονομία στην εργασία τους.
Για τες μετανάστριες που παρέχουν σεξουαλικές υπηρεσίες, ένας συνδυασμός των περιορισμών τζιαι παρανομοποίησής τους, όπως προκύπτει μέσα που την μεταναστευτική πολιτική του κράτους, αφήνει τες συχνά καταχρεωμένες τζιαι ευάλωτες σε εκμετάλλευση μαφιόζικων δικτύων. Η καταναγκαστική πορνεία τζιαι οι ακραίες σχέσεις εκμετάλλευσης όσων εργάζονται στην βιομηχανία του σεξ, έννεν μια εξαίρεση στην κατά τ’ άλλα μέλι-γάλα εργασιακή πραγματικότητα των μεταναστριών. Είτε έρτουν «νόμιμα» είτε «παράνομα», το καθεστώς συνόρων τζιαι μετανάστευσης προς την Ευρώπη-Φρούριο δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την εργασιακή τζιαι σεξουαλική εκμετάλλευσή τους.4 Η απειλή της απέλασης αποθαρρύνει τες καταγγελίες για βία τζιαι εκμετάλλευση, που τζείνες που έχουν εξαρχής την πιο λλίη πρόσβαση σε υπηρεσίες στήριξης, τζιαι μπορεί να ενισχύσει την σχέση εξάρτησης με μαφιόζικα δίκτυα τζιαι αφεντικά.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μέσα που την πρόταση για ποινικοποίηση τζιαι τες ανακοινώσεις που την εσυνοδεύσαν5 δημιουργείται η εντύπωση ότι μια νομοθετική αλλαγή μπορεί να στείλει ένα μήνυμα στην κοινωνία. Όπως φαίνεται, όμως, που όσα επροαναφέραμε, οι νόμοι έννεν απλώς συμβολικά τζιαμέ, για να περνούν μηνύματα, αλλά καθορίζουν τις δυνάμεις τζιαι τις εξουσίες του αστυνομικού σώματος τζιαι άλλων θεσμών.Αν τζιαι εν εππέσαμε που τα σύννεφα, εν ειρωνικό ότι η πρόταση ήρτε που την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος της θεσμικής αριστεράς, φανερώνοντας τον συντηρητισμό της τζιαι την ολοκληρωτική εγκατάλειψη οποιασδήποτε μορφής αναγνώρισης της ταξικότητας του ζητήματος. Ενώ οι καλοπροαίρετες ευαισθησίες των «αγγελιαφόρων» επιτρέπουν τους να διεκδικούν χώρο στη δημόσια σφαίρα ως πολιτικά υποκείμενα, προωθούνται καταναγκαστικές μορφές «φροντίδας», με κόστος την αύξηση της αστυνόμευσης τζιαι επιτήρησης των ζωών των σεξεργατριών/ών, πολλές που τες οποίες εν μετανάστριες που βρίσκονται στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Η καταναγκαστική πορνεία τζιαι σωματεμπορία αποσυνδέονται εντελώς που τες κρατικές πολιτικές ως ανεξάρτητα φαινόμενα, αντί να γίνουνται αντιληπτά ως συμπτώματα των μεταναστευτικών πολιτικών της ΚΔ τζιαι του καθεστώτος συνόρων της ΕΕ. Εν ανησυχητική, επίσης, η επιλεκτική αναφορά ερευνών, που αναδεικνύουν την σύνδεση μεταξύ κυκλωμάτων πορνείας τζιαι σωματεμπορίας. Μέσα που τούτη την πραγματική σύνδεση, εν εντελώς αυθαίρετο το συμπέρασμα ότι κτυπώντας την πορνεία εννα κτυπηθεί τζιαι η σωματεμπορία. Ακόμα τζιαι σε έρευνα της Βουλής για την ποινικοποίηση τζιαι τα αποτελέσματά της σε χώρες μέλη της ΕΕ, που έγινε κατόπιν αιτήματος της βουλεύτριας του ΑΚΕΛ, Σκεύης Κουκουμά, τον Μάρτη του 2019, αναφέρονται αρνητικά αποτελέσματα της ποινικοποίησης στες χώρες που εφαρμόζεται. Στην Γαλλία «είχε καταστροφικό αποτέλεσμα για τις εκπορνευόμενες, αφού κατέστησε τη θέση τους πιο επισφαλή»6. Για άλλες χώρες, αναφέρεται ότι βοήθησε μόνο στο να μειωθεί η αγοραπωλησία σεξουαλικών υπηρεσιών στους δρόμους –ωθήθηκαν, δηλαδή, οι σεξεργάτριες σε πιο αόρατες συνθήκες εργασίας–ή ότι εν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για σύνδεση της ποινικοποίησης αγοράς υπηρεσιών με τη μείωση της σωματεμπορίας. Όσο για την αναφορά των σουηδικών αρχών ότι τουλάχιστον εν αυξήθηκε η σεξεργασία μετά την εφαρμογή της ποινικοποίησης, κάτι που συχνά χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του μοντέλου, προκύπτει που μεθοδολογικές αδυναμίες λόγω της έλλειψης στοιχείων για την σεξεργασία που γίνεται σε κλειστούς χώρους.7 Η ανυπομονησία των υποστηρικτών της πρότασης για ποινικοποίηση τζιαι εξάλειψη του φαινομένου της πορνείας βάλλει σε δεύτερη μοίρα την φυσική τζιαι οικονομική ασφάλεια των σεξεργατριών, στο όνομα της πάλης ενάντια στην πατριαρχική βία. Εν έχουμε, όμως, ούτε ψευδαισθήσεις ότι η αποποινικοποίηση ή οποιοδήποτε σύνολο νομοθετικών αλλαγών, μπορούν να εξαλείψουν την βία της πατριαρχίας. Όπως για παράδειγμα, η αποποινικοποίηση των εκτρώσεων εν φέρνει που μόνη της αναπαραγωγική δικαιοσύνη. Αγώνες για σύνορα ανοικτά, εργασιακά δικαιώματα, πρόσβαση σε υπηρεσίες τζιαι εργασία χωρίς απειλή απέλασης, πιο φτηνά ενοίκια, εν μόνο μερικά που τα νήματα που συνδέουν τες διεκδικήσεις μας με τους αγώνες των σεξεργατριών. Όμως, μόνο μέσα που την συμπερίληψη των ατόμων, των οποίων οι ζωές επηρεάζονται άμεσα που τέθκοιες αποφάσεις, τζιαι την ανάλυση των μηχανισμών της καταπίεσης που βιώνουν, μπορούν να γίνουν ουσιαστικές αλλαγές. Εν επιτακτική η αναγνώριση της εργασίας στη βιομηχανία του σεξ ως εργασίας (γενικότερα, όι μόνο της «συνουσίας επι πληρωμή»8) τζιαι η αλλαγή προς μια δικαιωματική τζιαι εργασιακή προσέγγιση της σεξεργασίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ & ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Για περαιτέρω διάβασμα στα αγγλικά προτείνουμε το βιβλίο Revolting Prostitutes, The Fight for Sex Workers’ Rights.
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΟΔΔΑ) όπως και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία στην ελευθερία έκφρασης (άρθρο 10 ΕΣΔΑ – 19 ΟΔΔΑ ) και το δικαίωμα του συνέρχεσθε και συνεταιρίζεσθε (άρθρο 11 ΕΣΔΑ – 20 ΟΔΔΑ) ως θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Ο ΟΗΕ αναγνωρίζοντας την σημασία κατοχύρωσης αυτών των θεμελιωδών δικαιωμάτων έχει θεσπίσει Ειδικούς Μηχανισμούς παρακολούθησης και αξιολόγησης της προστασίας αυτών των δικαιωμάτων ως ουσιαστικών ελευθεριών σε μiα δημοκρατική κοινωνία.
Επίσης, η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες και κινδύνους που αντιμετωπίζουν όσοι μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει θεσμοθετήσει σωρεία κειμένων και μηχανισμών ανά τον κόσμο για την ξεχωριστή προστασία των υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων , οι οποίοι συνήθως διώκονται για τις απόψεις και δράση τους, ιδιαίτερα σε μη δημοκρατικά καθεστώτα. Η ανάγκη ξεχωριστής προστασίας τους εδράζεται στα εξής βασικά σημεία: πρώτο, στην καθοριστική συμβολή τους στην τήρηση και διάδοση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, δεύτερο, στο διπλό κίνδυνο που αυτοί φέρουν: της ασφάλειας των ατόμων που προστατεύουν και τα δικαιώματα των οποίων υπερασπίζονται αλλά και της δικής τους, ακριβώς λόγω της δράσης τους.
Δυστυχώς, η κυπριακή κοινωνία όπως και σε πολλούς άλλους τομείς (διαφθορά, ελλιπές κράτος δικαίου, κυπριακό, οικονομική κρίση και πανδημία) δοκιμάζεται και σε αυτό τον τομέα. Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα οι αρμόδιοι φορείς εξουσίας, συνεπικουρούμενοι από μερίδα των ΜΜΕ, αντί να προστατεύσουν τις πιο πάνω ελευθερίες, ρίχνουν λάδι στη φωτιά και πολλές φορές πρωταγωνιστούν στις παραβιάσεις των ελευθεριών αυτών και των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτές τις μέρες, η κατάσταση έχει παρεκτραπεί με αποτέλεσμα όχι μόνο να δυσχεραίνεται και να διασύρεται η οργάνωση μας και το έργο μας αλλά και να απειλείται η σωματική ακεραιότητα και η ίδια η ζωή του προσωπικού και μελών της οργάνωσης . Η οργάνωση μας τοποθετήθηκε καθηκόντως και επικριτικά κατά της Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσια Τάξης και του Συγκροτήματος ΔΙΑΣ για υπόθαλψη ρατσισμού, στοχοποίηση και υποκίνηση σε μίσος κατά μουσουλμάνων/αιτητών ασύλου σε σχέση με τα σοβαρά επεισόδια βίας κατά την εκδήλωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε στις 28.10.2020 στη Λεμεσό. Επίσης, κατάγγειλε δημόσια τον Διευθυντή του ίδιου συγκροτήματος για υποκίνηση σε μίσος κατά μουσουλμάνων/αιτητών ασύλου μετά από διάδοση μονταρισμένου επί σκοπού βίντεο με ψευδές περιεχόμενο το οποίο έχει μονταριστεί από εκδήλωση του 2017.
Η οργάνωση μας, ως αποτέλεσμα της υπεύθυνης και διεκδικητικής στάσης της, δέχτηκε στη συνέχεια ένα ανελέητο πόλεμο, με ύβρεις, διασυρμούς, εξευτελισμούς και άμεσες και έμμεσες απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής του προσωπικού και μελών της. Προς αυτή την κατεύθυνση έχουν συμβάλει σχόλια και τοποθετήσεις του διευθυντή και άλλων δημοσιογράφων του SIGMA που καλούν σε επίθεση κατά της ΚΙΣΑ, π.χ. άρθρο στην εφημερίδα Σημερινή, τα οποία συσχετίζουν τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη με τα γεγονότα στη Λεμεσό και την οργάνωση μας καθώς και ανακοινώσεις από πλευράς συγκεκριμένου ποδοσφαιρικού σωματείου και οπαδών του.
Η προσπάθεια αποδόμησης και ηθικής απογύμνωσης / ευτέλειας της ΚΙΣΑ συνεχίστηκε με τη διάδοση ψευδών ειδήσεων περί ύποπτης χρηματοδότησης, παράνομης υπόστασης και λειτουργίας ης ΚΙΣΑ με κίτρινα δημοσιεύματα στον τύπο, τα οποία επικαλούνται το άρθρο 24 του περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμου του 2017 Πέραν από τα εν λόγω δημοσιεύματα, συγκεκριμένος ιστοχώρος απειλεί με κινητοποιήσεις και βία κατά της ΚΙΣΑ και του εκτελεστικού διευθυντή της. Χαρακτηρίζουν δε την ΚΙΣΑ ως «παράνομη» οργάνωση λόγω του ότι όπως φαίνεται κάποιοι τους έχουν παράτυπα ενημερώσει ότι η ΚΙΣΑ δεν συμμορφώθηκε με τις υποχρεώσεις της σύμφωνα με τον νέο περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμο.
Επαναλαμβάνουμε, ότι το δικαίωμα έκφρασης , και το δικαίωμα του συνέρχεσθε και συνεταιρίζεσθε, έκφανση των οποίων είναι και η δημιουργία και λειτουργία σωματείων, είναι θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία δεν υπόκεινται σε έγκριση από κρατικούς, πόσον μάλλον από παρακρατικούς φορείς, στους οποίους αφήνεται δυστυχώς από τις κρατικές αρχές ευρύ πεδίο παρέμβασης για άσκηση εκφοβισμού και απειλών, ειδικά εναντίον της οργάνωσής μας. Το άρθρο 24 του περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμου του 2017 αναφέρεται σε συγκεκριμένα δεδομένα με τα οποία η αρμόδια αρχή μπορεί να θεωρήσει ότι μια οργάνωση έχει περιέλθει σε αδράνεια ώστε να μπορεί να προχωρήσει σε νομικά μέρα για τη διάλυση της. Εάν η ΚΙΣΑ θεωρείται «αδρανής οργάνωση» τότε η έννοια δραστήρια οργάνωση/ ΜΚΟ έχει καταστεί άνευ περιεχομένου. Η ΚΙΣΑ θέλει να διαβεβαιώσει και εχθρούς και φίλους ότι είναι εδώ και θα συνεχίσει το έργο της είτε το θέλουν είτε όχι. Έχουμε δε ενημερώσει την αρμόδια αρχή εμπρόθεσμα, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 56 του Νόμου, για την καθυστέρηση διεξαγωγής της Γενικής μας Συνέλευσης (ΓΣ), λόγω της πανδημίας και του υπερβολικού φόρτου εργασίας. Όλα τα απαιτούμενα από τον νόμο στοιχεία είναι έτοιμα και θα υποβληθούν, μετά από την προβλεπόμενη από το καταστατικό έγκριση από την ΓΣ, εντός του μήνα στην αρμόδια αρχή. Εάν και εφόσον η αρμόδια αρχή, που είναι ο Υπουργός Εσωτερικών, δεν ικανοποιηθεί, τότε το τελευταίο λόγο έχουν τα δικαστήρια.
Η ΚΙΣΑ έχει ήδη προχωρήσει σε καταγγελία τόσο στην αστυνομία όσο και σε αρμόδιες ανεξάρτητες αρχές όλων των πιο πάνω. Επίσης, καλεί τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, τους ανεξάρτητος θεσμούς και την πολιτεία ευρύτερα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να διασφαλίσουν ότι η οργάνωση μας και τα στελέχη της θα συνεχίσουν να επιτελούν το έργο τους σε συνθήκες νομιμότητας και ασφάλειας.
Τέλος, η ΚΙΣΑ καλεί τα ΜΜΕ πιστά στην αποστολή τους και το σημαντικό έργο που έχουν να επιτελέσουν στην κοινωνία, να υψώσουν ασπίδα προστασίας των δικαιωμάτων των ευάλωτων ομάδων και των ακτιβιστών που αγωνίζονται για αυτά, απόλυτα προσηλωμένα στον κώδικα δεοντολογίας του επαγγέλματος τους και με συνέπεια στις αρχές της ηθικής δημοσιογραφίας.
Διοικητικό Συμβούλιο
Καταγγέλλουμε την πορεία που έχουν εξαγγείλει οι φασίστες στο οδόφραγμα της Δερύνειας το Σάββατο το βράδυ. Είναι μια προβοκατόρικη και επικίνδυνη ενέργεια που στόχο έχει να δημιουργήσει επεισόδια όπως προσπάθησαν να κάνουν και την περασμένη Κυριακή.
Με τέτοιες ενέργειες δυναμιτίζουν το κλίμα συνεργασίας και συμφιλίωσης και στηρίζουν τους οπαδούς των δύο χωριστών κρατών και της στρατιωτικής περιχαράκωσης. Είναι μια ενέργεια που βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό με τους εθνικιστές και τους φασίστες της άλλης πλευράς και ταυτόχρονα δίνει ένα σημαντικό δώρο στον Τατάρ σε βάρος του Ακιντζί εν όψη των αυριανών εκλογών στο βορρά.
Είναι μια ενέργεια πλήρως συντονισμένη και με το καθεστώς διαφθοράς που κυριαρχεί στα ψηλά δώματα της εξουσίας με πρωταγωνιστές τους «άριστους των αρίστων» που επέλεξε ο Αναστασιάδης. Διαφθορά και φασισμός πάνε μαζί. Ο Αναστασιάδης και το κόμμα του είναι που ξέπλυναν τους εοκαβητατζήδες και τους έβαλαν στη Βουλή. Αυτοί είναι που άνοιξαν το δρόμο και στο ΕΛΑΜ με την εθνικιστική και ρατσιστική πολιτική τους για να μπορέσει να μπει στη Βουλη. Και αυτοί είναι που αναρριχήθηκαν στην εξουσία με τις ψήφους του ΕΛΑΜ. Αυτοί οι ίδιοι είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτές τις αθλιότητες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Αδίστακτοι πολιτικοί, δικηγορικά γραφεία, κατασκευαστικές εταιρίες και άλλοι μεγαλοκαρχαρίες που πατούν πάνω στην ανοχή και τη στήριξη της κυβέρνησης για να θησαυρίζουν ασύστολα σε βάρος του λαού.
Γι αυτό και η πάλη ενάντια στη διαφθορά είναι άρρηκτα δεμένη με τη πάλη ενάντια στο φασισμό και τον εθνικισμό. Δεν είναι τυχαίο που ο Αναστασιάδης έγινε ο νεκροθάφτης της επανένωσης. Για να μπορεί η ελίτ και οι άνθρωποι γύρο του να λυμαίνονται ελεύθερα και χωρίς κανένα έλεγχο το κράτος και τους πόρους του νησιού μας.
Γι αυτό και κανείς δεν πρέπει να συμμετέχει στη φασιστική πορεία στη Δερύνεια. Αντίθετα πρέπει όλοι να συμμετέχουμε στην πορεία ενάντια στη διαφθορά και το φασισμό που θα γίνει στο προεδρικό.
Η Εργατική Δημοκρατία στηρίζει και συμμετέχει σε αυτή τη πορεία και καλεί τον κάθε ένα που έχει σιχαθεί, τους Συλλούρηδες και τους όμοιους του, που δεν θέλει να αφήσει τους φασίστες να τινάξουν στον αέρα τις γέφυρες συνεργασίας και την προοπτική επανένωσης του νησιού μας, που δεν θέλει να συγκαλύψουν τα σκάνδαλα και τη διαφθορά της κυβέρνησης, να έλθει την Κυριακή να πορευτούμε μαζί στο προεδρικό και να απαιτήσουμε να φύγει τώρα η κυβέρνηση της διαφθοράς, του ρατσισμού και ο νεκροθάφτης της επανένωσης.
Συγκέντρωση Κυριακή η ώρα 17:00 στο Υπουργείο Εσωτερικών
Εργατική Δημοκρατία
17 Οκτώβρη 2020
Καταγγέλλουμε την προσπάθεια των φασιστών να δημιουργήσουν επεισόδια στο οδόφραγμα της Δερύνειας την Κυριακή το βράδυ. Η προσπάθεια τους να μπουν στη νεκρή ζώνη και να βάλουν φωτιά ρίχνοντας πυρσούς και πυροτεχνήματα είναι μια προκλητική και επικίνδυνη πράξη. Στην περιοχή υπάρχουν ναρκοπέδια και αν αυτά έπαιρναν φωτιά, κανείς δεν ξέρει ποιες θα ήταν οι συνέπειες. Αυτός πρέπει να ήταν και ο στόχος των φασιστών. ώστε να αλλάξουν την πολιτική ατζέντα στο κυπριακό και να δημιουργήσουν συνθήκες πολεμικής σύγκρουσης.
Είναι φανερό πως τέτοιες ενέργειες δυναμιτίζουν το κλίμα συνεργασίας και συμφιλίωσης και στηρίζουν τους οπαδούς των δύο χωριστών κρατών και της στρατιωτικής περιχαράκωσης. Είναι μια ενέργεια που βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό με τους εθνικιστές και τους φασίστες της άλλης πλευράς και ταυτόχρονα δίνει ένα σημαντικό δώρο στον Ερσίν Τατάρ εν όψη του δεύτερου γύρου των εκλογών στο βορρά.
Οι υπεύθυνοι αυτής της ενέργειας πρέπει να συλληφθούν και να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται να κινητοποιηθούμε και να χτίσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα σαν αυτό στην Ελλάδα που πλημμύριζε τους δρόμους και πολιορκούσε το δικαστήριο μέσα και έξω με αίτημα να κηρυχτεί εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή και να οδηγηθούν στη φυλακή οι Ναζί ηγέτες της. Ετσι μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι το ΕΛΑΜ, η Χρυσή Αυγή της Κύπρου θα έχει την ίδια τύχη με την μητρική της οργάνωση στην Ελλάδα.
Η αντιφασιστική πορεία της περασμένης Κυριακής ήταν ένα σημαντικό βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση, που θα πρέπει όμως να έχει και ανάλογή συνέχεια και κλιμάκωση. Έτσι στέλνουμε και ένα σημαντικό μήνυμα αλληλεγγύης και συναδέλφωσης στην άλλη πλευρά και δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για ένα κοινό κίνημα που θα κινείται παράλληλα και στις δυο πλευρές για να τσακίσουμε τους φασίστες σε ολόκληρο το νησί.
Εργατική Δημοκρατία
12 Οκτωβρίου 2020
A political commentary.
2020 has hit us hard. At the beginning of the year the world was not in order, but hardly anybody expected a worldwide pandemic and in the consequence an economic-political crisis. There can be no “back to normality”. How could there be? Fast-moving capitalism is constantly reinventing itself, even or especially during the pandemic. At a very high price: the profound splits at the national and global level have come to an extreme. Where before there was a gap, now there seems to be an unbridgeable hole.
These phenomena become particularly clear in two examples, which are briefly summarized below. On September 9, the overcrowded camp for refugees in Moria on the Greek island of Lesbos was set on fire. For years, the refugees on the small island lived crowded together in the smallest of spaces under the most humiliating conditions. Again and again they succeeded in attracting attention and sympathy in the EU and in appealing to the remains of bourgeois morality, but the EU did not allow real humanism to prevail. What is this sick world in which people are driven to set fire to their own camp to draw attention to their fate? Barely 3 weeks later, on September 26, Amy Coney Barrett is nominated for the Supreme Cort in the White House. She is a legal hardliner against Obama’s health program and an anti-abortion campaigner. While crowds are banned all around the White House in Washington because of the pandemic, Trump and his allies celebrated a humid and cheerful Corona party in the White House. There were hugs, handshakes and nobody really wore masks here, which is why a large part of his administration including the president himself was infected with the corona virus.
While some partied in spite of pandemic circumstances and now enjoy the best medical care, thousands are stuck on the Greek islands and the mainland, cut off from medical care. Liberals and leftists around the world have understood that this has nothing to do with fairness. In Germany, thousands took to the streets in many cities and demanded the immediate evacuation of people and the welcoming of refugees into the communities. With #WirHabenPlatz (#WeHaveSpace), #LeaveNoOneBehind and #Seebrücke, an anti-racist movement has established itself in Germany and internationally over the past months and years. Well-connected at the local level, this movement has always ensured at the right time that the EU’s cruelties at its external borders are not forgotten, and has created structures that are organized in a non-parliamentary and grassroots democratic way and thus are able to catch up with large parts of the liberal political camps.
“The moral compass is off.” (Some German on some TV Show)
Practical action was then taken: Horst Seehofer, German Home Secretary, himself a Corona crisis manager and recently a sudden critic of racism, demanded the admission of a few hundred particularly vulnerable people and was able to present himself as a humanitarian on a European scale. While in 2018 the #Seebrücke had used his “anchor centers” (camps in which refugees would be held in isolation while their case was evaluated) as an opportunity to rebel against the federal government’s asylum policy, two years later he can stage himself as a liberal and humanist. The Corona Party in the White House can not only be described in terms of moral errors either: The President of the United States, who since the outbreak of the pandemic has had the death of thousands of Americans on his conscience because his policy denied them access to medical care and recommended the loyal state inmates to drink aquarium cleaners against the treacherous virus, manages to inspire compassion and to receive global wishes for recovery. That instead people wish him a severe course and a painful death is understandable, but the wrong answer. It’s the other way round: Neither Trump nor Seehofer will put an end to the dying of the nationally excluded and pauperized class. Rather, their openly fascist or supposedly philanthropic policies are an expression of growing nationalisms. As sovereigns of their nations, both defend the national borders and need the national identity on the inside to keep them separate from the outside.
All a question of morality?
These times are terrible. The fear of an infection with the deadly virus is growing, while questions of health care, freedom of movement and migration continue to intensify. What is hidden behind the morally loaded memes, talk shows and net politics are the questions that really matter: What can a society look like in which national borders do not decide on life and death and the socio-economic status of everyone decides on their health care? The prosperity of the global North cannot be redistributed so easily and different neo-fascist governments have unfortunately been able to establish themselves in recent years and enjoy great support from their loyalties. The moral compass of any society depends on the conditions under which it exists. If the Left wants more than share pics and 280 (Twitter-)signs to articulate anger, we must be the motor that changes the conditions for morality. For this, we need to determine at what time and in which fields the living conditions of the next years will be decided under the consequences of the Corona crisis. Or, to try it with Brecht: Food is the first thing, morals follow on.
By Jonas Wagner and Mia Wyborg
The authors are based in Germany and active in social struggles and the antifascist NIKA campaign. The campaign was founded in Germany in 2016 to fight the European right-wing movement in an organized way.
Η ΚΙΣΑ χαιρετίζει τη σημερινή ιστορική απόφαση του Εφετείου Αθηνών, η οποία καταδικάζει απερίφραστα ως εγκληματική οργάνωση τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, την ηγεσία, στελέχη και μέλη της και τους κρίνει ένοχους για τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα και τις απόπειρες ανθρωποκτονίας μεταναστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.
Ήταν πλέον καιρός, 7 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και 5,5 χρόνια μετά την έναρξη της δίκης, να αποδοθεί δικαιοσύνη και να επικρατήσει η δημοκρατία, να δικαιωθούν οι αγώνες του αντιφασιστικού, αντιρατσιστικού κινήματος και της μητέρας του Μάγδας Φύσσα. Ήταν πλέον καιρός να αποκαλυφθούν και να καταδικαστούν η εγκληματική δράση, το Χίτλερο-φασιστικό ιδεολόγημα και οι σοβαροί κίνδυνοι και απειλές για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου που συνιστούσε το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.
Ενόψει των καταδικαστικών αυτών αποφάσεων της Ελληνικής Δικαιοσύνης, η ΚΙΣΑ κρίνει ότι η Κύπρος θα πρέπει να εξετάσει με κάθε σοβαρότητα και αποφασιστικότητα την ύπαρξη και δράση του ΕΛΑΜ, του εδώ παραρτήματος της Χρυσής Αυγής. Όπως είναι γνωστό και έχει δηλωθεί από την ίδια την ηγεσία του, το ΕΛΑΜ δεν είναι απλώς «αδελφή» οργάνωση με τη Χρυσή Αυγή αλλά «Είμαστε η Χρυσή Αυγή της Κύπρου», ενώ ο επικεφαλής του Χρίστος Χρίστου διετέλεσε μέλος της επίλεκτης ομάδας «σωματοφυλάκων» του «Φύρερ» των Ελλήνων ναζιστών, Νίκου Μιχαλολιάκου.
Θεωρούμε ότι η κυπριακή πολιτεία θα πρέπει να διερευνήσει τις σχέσεις, οργανωτικές, οικονομικές και άλλες που διατηρούσε ή και διατηρεί ακόμα το ΕΛΑΜ μαζί με την εγκληματική αυτή οργάνωση περιλαμβανομένου και του ενδεχόμενου, πέραν των πολιτικών και ηθικών ευθυνών, να ενέχεται άμεσα ή έμμεσα στη εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής.
Υπενθυμίζουμε τις προ πολλού και επανειλημμένες καταγγελίες και ανησυχίες της ΚΙΣΑ για το ρόλο και την επιρροή του ΕΛΑΜ, ιδιαίτερα μετά την είσοδο του στη Βουλή των Αντιπροσώπων το 2016, στην έξαρση του εθνικισμού και του σωβινισμού, όπως η τροπολογία του για το γιορτασμό στα σχολεία της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950 και οι επιθέσεις εναντίον Τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας, όπως επίσης και του επικίνδυνα αυξανόμενου ρατσισμού, της ρητορικής και των εγκλημάτων μίσους εναντίον μεταναστριών/των και προσφύγων.
Με την ιστορική καταδίκη της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής, η κυπριακή κυβέρνηση και όλες οι αρμόδιες αρχές της Δημοκρατίας έχουν υποχρέωση να μη κωφεύσουν στο επιτακτικό κάλεσμα των καιρών και της δημοκρατικής μας κοινωνίας για ξεκαθάρισμα των θέσεων και αρχών που επικαλούνται για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Διοικητικό Συμβούλιο
A Beyond Europe call to keep up the pressure and fight for solidarity.
After the fire that destroyed the misery camp of Moria, those who have nothing are not only left in the ashes of the monster of European foreign policy, but are now also being trampled on.
The refugees who did not manage to flee from the camp and escape to the city were not provided with blankets, tents and water, but with tear gas and the sticks of the Greek police. The cops tried with all their might not to let the refugees leave the camp, while what little they left behind remains was burned the next night. Trapped on the island’s streets around the camp, they were surrounded by riot police, left alone, without sufficient food, water and medical care. Helpers, NGOs and journalists were largely kept away, leaving the people defenceless against the heat of the day, the cold of the night, the arbitrariness and violence of the police and the attacks of local fascists.
For the verdict of the ultra-conservative Greek government under Nea Demokratia had already been passed. The guilty ones were those who had been locked up for years in the hell of Moria in disregard of human rights, and those who tried to alleviate the greatest suffering or to make the conditions public. Their guilt was investigated where there was nothing left to investigate, in the remains of Moria, already pushed together by bulldozers. But the Greek propaganda must be confirmed, on the one hand to distract from their own guilt and on the other hand to curb the biggest fear of the European Union. The fear that the fire that destroyed Moria will spread to the countless other places in the EU, based on the same inhuman policy. Whether in Lampedusa, Cyprus, Spain or along the entire Balkan route, the border regime has created places that are not far behind Moria. Where people are imprisoned without dignity, without opportunities and without any perspective. Moria is not the only powder keg that the EU has created in recent years.
While the people of Lesvos are suffering, the European politicians responsible for this catastrophe are extremely concerned. However, lip service is still paid without insight and concrete measures to help. Under the leadership of Germany there is a diligent haggling about responsibility and ridiculous contingents, legitimized with excuses and the search for common European solutions.
Despite their situation and the repression, many people are still demonstrating. They demand freedom and do not want to be resettled in a new closed camp under any circumstances. They are disappointed and tired of the promises of European politicians. Many understand all too well by now that they have become a plaything and are being used as a warning to break the idea of the Summer of Migration 2015, the idea of a Europe of human rights, whose ashes are carried away by the wind, sinking into the Mediterranean.
The Greek state is trying to blackmail the refugees into the new closed camps through lack of supplies, the continuing great danger of Covid-19, the threat that their asylum procedure will be suspended and permanent police arbitrariness and violence. How long their resistance can hold under this pressure is uncertain and therefore it is up to us to support their struggle and make it ours.
The refugees clearly show that they do not want to be numbers anymore and that dehumanization has come to an end. They want to fight for their rights, their future, their security and their lives. A fight for the foundation of our society that shows whether human rights are universal or remain a privilege. Because in this world of exploitation and competition, on the last islands of wealth, there is not enough space for those who seem superfluous.
Moria is a magnifying glass for the mistakes of the capitalist society we live in, and an example of how the smoking remnants will only be preserved by increasingly authoritarian measures of the state. A foul and dirty deal with despot Erdogan was made and inhumane camps were created with no concept at all. No wonder, since a bunch of European states are led by far right or right-populist governments, who hijack international decision making to impose their idea of society: authoritarian on the inside, locked up for the outside.
From 2015 till now, the EU did not even come close to find a common strategy to deal with refugees arriving at European borders. Those refugees, the people, who have to flee their own countries from war, ecological, social and economic catastrophes. The effects of global capitalist businesses, which make many parts of Europe rich.
Throughout Europe, there have been various solidarity actions in favour of evacuating the camps, not only in Moria, but on the whole external borders of the EU. But neither the pressure in the streets nor the public discourse was enough to make the rulers act effectively, which they simply do not want.
This Sunday on 20.09. people will again take to the streets in countless cities. We must not try to keep up the appearance of the European values, which were burnt in Moria, but to stand up for something completely different. A society that is based on solidarity and equality and that creates livable spaces everywhere without destroying the basis of life of the people.
After all, Solidarity is the key. Today, it is vital to stand up for solidarity and freedom of movement for everyone. These buzzwords used to be our own labels for assuring ourselves of our own radical views. In these times, solidarity and freedom of movement are still radical. They are ideas from which we can advance a radical critique of capitalism. The difference is that many more people are open to these demands, because after years and years of tens of thousands killed at borders such as in the Meditarranean, the critique of the status quo goes far beyond the usual suspects. When we take solidarity and freedom of movement to the streets today, after the disaster of Moria, it is not to be a small and hopefully radical voice in the discourse, but it is to change something politically: Evacuate now. End the camps. Fight the Fortress.
See you on the streets!
“Marx said that revolutions are the locomotive of world history. But perhaps things are very different. It may be that revolutions are the act by which the human race traveling in the train applies the emergency brake.” (Walter Benjamin)
The world is in flames and they continue to play with fire. Every day they dig up coal and burn it in their power plants, even though they know that this is the biggest source of CO2. Even though they know that in the next few years we are heading for tipping points that will make the climate catastrophe irreversible.
They, that is RWE AG, the energy-dependent industry, that is investors who are relying on everything going on as before. They are the federal and state government and the German-dominated European Commission. All those involved know what’s happening, and coal is still being produced.
Angela Merkel and other politicians looked at the appeals and mass demonstrations with a slight nod, but they weren’t really impressed. The coal phase-out should continue to come only when the last piece of coal has actually been burned. Because as someone once said: The modern state power is only a committee that manages the common business of the whole capitalist class. But we cannot expect anything else, because fossil capital provides the energy for the entire class. And the unity of property and the existing order is vehemently defended. As much as some may wish for a green capitalism: it will never be, because there is no decoupling of growth and resource consumption – these are just fantasies. The ruling class is the idealist, dreamer, unworldly.
It has broken its own announcements, self-commitments, etc., all by itself. All it has managed, since it has known about climate change, is to export environmental destruction itself. Even if coal is no longer burned in the Federal Republic and the industry is otherwise conserving resources here, environmental destruction will continue to be outsourced under capitalism if necessary. As always those people worldwide, who cannot afford to protect themselves, are most affected by capitalism and its environmental destruction.
Those responsible are the saboteurs of any effective climate policy and any humane coexistence, because the latter stand in the way of their business model and growth compulsion. They threaten to sue the states if their operating license is revoked. They threaten to leave workers in poverty and to worsen working conditions. They take away people’s time, our health and the resources we need to live. They will not stop their sabotage by themselves, they must be stopped. And if no one else can stop them, we must. If we stop their machines, we drive up the costs. Until it no longer pays off. We will stop the madness where it takes place. That is why we are joining the actions of Ende Gelände in the Rhineland from September 23 – 27, 2020.
Let us sabotage the saboteurs.
See you in the pit!
…ums Ganze! – September 2020
Η ΚΙΣΑ, στα πλαίσια της αποστολής της, ανταποκρίθηκε στο αίτημα συγγενών προσφύγων που έφθασαν με πλοιάριο στη Κύπρο με σκοπό να ζητήσουν προστασία και αντί αυτού υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στις 8/9/2020 πίσω στο Λίβανο με πλοίο της ακτοφυλακής της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς να τους δοθεί πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου. Η ΚΙΣΑ έπραξε το αυτονόητο και απολύτως αναγκαίο, ενημερώνοντάς τους για τα δικαιώματά τους βάσει του προσφυγικού δικαίου και του δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σημειώνεται ότι με την επιστροφή τους στο Λίβανο, οι αιτητές συνελήφθησαν και τέθηκαν υπό κράτηση και ανέφεραν ότι φοβούνται την προώθησή τους στη Συρία.
Ελλείψει σχετικών, κατάλληλων και αποτελεσματικών ένδικων μέσων σε εσωτερικό επίπεδο, τα οποία αποκλείστηκαν κατ’ απόλυτο τρόπο λόγω της άμεσης επαναπροώθησης του πλοιαρίου στο Λίβανο, οι πιο πάνω αιτούντες διεθνούς προστασίας αποφάσισαν και άσκησαν το δικαίωμά τους να προσφύγουν απευθείας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά της επαναπροώθησής τους στο Λίβανο από όπου υφίσταται σοβαρότατος κίνδυνος, ειδικά για όσους είναι Σύριοι, να προωθηθούν στη Συρία και να θανατωθούν ή να υποβληθούν σε βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή/και τιμωρία.
Η κυβέρνηση, στον ημερήσιο τύπο παραπονείται για το ως άνω διάβημα, ξεχνώντας ότι παρανόμως και προ πολλού έκλεισε κάθε κανάλι επικοινωνίας και διαβούλευσης στα θέματα μετανάστευσης και ασύλου με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) και την ΚΙΣΑ καθώς και ότι οι νομοθετικές διατάξεις του ενωσιακού και του εσωτερικού δικαίου σχετικά με την ανάγκη οι αιτούντες και οι πρόσφυγες να έχουν πρόσβαση στις ΜΚΟ και την ΚΙΣΑ και αντιστρόφως, έχουν καταστεί γράμμα κενό.
Η αρχή της μη επαναπροώθησης (non–refoulement), περιλαμβανομένης της μη έμμεσης επαναπροώθησης, της προώθησης δηλαδή σε χώρα όπου διατρέχεται σοβαρός κίνδυνος να προωθήσει σε χώρα σοβαρού κινδύνου για τη ζωή τους και το δικαίωμά τους σε προστασία από βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή/και τιμωρία, συνιστά τον πυρήνα του προσφυγικού δικαίου και συνεπάγεται ορισμένες από τις σοβαρότερες υποχρεώσεις που υπέχουν τα κράτη βάσει του διεθνούς και του εσωτερικού δικαίου. Οι υποχρεώσεις αυτές σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα, να παραβιάζονται και να υποκαθίστανται από πιθανολογήσεις και ατεκμηρίωτες κινδυνολογίες από πλευράς των κρατών. Μπροστά στον σημαντικότερο κανόνα του δικαίου του ασύλου δεν χωρούν λαϊκίστικες δηλώσεις ως αυτές του Υπουργού Εσωτερικών της Δημοκρατίας όπως ότι «οι αντοχές μας βρίσκονται στα όρια τους» ή ότι πρόκειται περί «στοχευμένης προσπάθειας με διακινητές και κυκλώματα» οι οποίες προτάσσονται πλέον για συστηματικές επαναπροωθήσεις.
Οι κυπριακές αρχές δεν προέβησαν σε καμία εξατομικευμένη εκτίμηση των προσφευγόντων στο ΕΔΔΑ, ως προς τις ανάγκες τους και τους λόγους για τους οποίους βρέθηκαν στις ακτές της Δημοκρατίας. Επίσης, δεν παρείχαν το παραμικρό περιθώριο πρόσβασης στη διαδικασία της διεθνούς προστασίας και δεν έλαβαν καμία εκ των νομικών προϋποθέσεων του προσφυγικού δικαίου υπόψη, οι οποίες δεν κάμπτονται από το γεγονός της ‘παράνομης εισόδου’.
Τα γεγονότα αυτά παραβιάζουν πλείστες πτυχές του δικαίου του ασύλου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τη διεθνή Σύμβαση της Γενεύης αλλά και το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλες πηγές δικαίου οι οποίες δεσμεύουν απόλυτα τη Δημοκρατία.
Οι ως άνω παραβιάσεις όμως κάθε άλλο παρά μεμονωμένες είναι αφού όλες οι εξελίξεις δείχνουν μία συνεπή και συνεχώς αυξανόμενη τάση παραβίασης των αρχών του κράτους δικαίου, μέσα από καθημερινούς και συστηματικούς περιορισμούς και παραβιάσεις δικαιωμάτων των αιτούντων ασύλου και των προσφύγων, πολιτικές, νομοθετικές και συνταγματικές τροποποιήσεις, καθώς και κατάχρηση του μέτρου της κράτησής τους.
Η προσφυγή στο ΕΔΔΑ μέσω της διαδικασίας του Rule 39 ανοίγει το δρόμο ώστε η κυβέρνηση να λογοδοτήσει επιτέλους ενώπιον του κατεξοχήν αρμόδιου για το δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Δικαστηρίου της Ευρώπης, για πράξεις και πολιτικές οι οποίες παραβιάζουν το δίκαιο αυτό καθότι οι εν λόγω παραβιάσεις δεν μπορούν να συνεχίζονται επ’ αόριστο και να επιφέρουν καθημερινά μη αναστρέψιμες απώλειες σε ζωές και σε αναφαίρετα θεμελιώδη δικαιώματα εκατοντάδων ανθρώπων.
Διοικητικό Συμβούλιο
[i] https://kisa.org.cy/wp-content/uploads/2020/09/RLet-EDAD-CY-Pushbacks-09092020.pdf
Last night the desperation at Camp Moria on lesbos was discharged into a huge fire!
The unbearable situation in the refugee camp on the Greek island Lesbos completely escalated last night. In protest against the continuing poor care, the danger of Covid 19 and the prospect of Moria being turned into a closed camp by the erection of a fence, some camp residents decided to burn down large parts of the camp.
The police used batons and tear gas against the refugees, but could not control the situation. The fire department was attacked with stones to hinder their work.
Many of the camp inhabitants fled to the surrounding area or to the city of Mytilini. It is not clear how many people were injured and whether people fell victim to the flames. The further provisioning situation is not yet clear.
Further to shattering the bicommunal dialogue, militarising the energy field, the soaring corruption and the illicit enrichment of relatives and friends, there come serious violations of refugee law and denigration of human life and dignity. Despite the repeated declarations as to the respect and protection of “genuine” refugees, the government openly displays its true positions and intentions.
Examples of these are-
Indicative of this is the illegal refoulement of refugees on board a boat at the shores of Cyprus from Lebanon a few days ago. After they were forbidden by the authorities to land, were then made to board another privately owned vessel chartered specifically by the state and, escorted by the Police, were returned to Lebanon, without being allowed to submit asylum claims and without, therefore, having these claims examined. These acts constitute a clear case of prohibited refoulement.
The second case concerns the also illegal prevention of a boat with refugees in the territorial waters of Cyprus from landing, on board of which were children with hypothermia and other health problems. The only thing the authorities did was to take them to hospital and then return them to the boat, once again preventing the refugees from access to the asylum procedure. This does not only constitute prohibited refoulement but it amounts to inhuman treatment and blatantly violates the rights of the child.
KISA points out that, according to the international and European obligations of Cyprus, the right to asylum is a fundamental right and refoulement in any way of people to a country where there are founded fears of persecution on the grounds of citizenship, racial or ethnic origin, religion, political beliefs or membership of a particular social group or serious risk of torture or inhuman and degrading treatment, before examining their asylum claims and according to fair, impartial and objective asylum examination procedures, constitutes blatant violation of these obligations.
Further, the Republic of Cyprus, according to the law of the sea, which it invokes so easily when it refers to Turkey which violates it, is obliged to rescue people at risk at sea and it also has the positive obligation to contribute to searching and rescuing them.
The present government has now adopted the illegal practices of other EU member states, such as those of Salvini, who is now on trial for his illegalities, as well as of their Greek, Hungarian and Polish partners and it is violating blatantly basic and fundamental refugee rights.
We call on–
Steering Committee
Μετά από τον δυναμιτισμό του δικοινοτικού διαλόγου, την στρατικοποίηση του ενεργειακού, την εκτόξευση στα ύψη της διαφθοράς, τον αθέμιτο πλουτισμό συγγενών και φίλων έρχονται να προστεθούν και οι σοβαρές παραβιάσεις του προσφυγικού δικαίου και η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Παρά τις επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις περί σεβασμού και προστασίας των «πραγματικών» προσφύγων, η κυβέρνηση δείχνει πλέον ανοικτά τις πραγματικές θέσεις και προθέσεις της.
Δείγματα γραφής αποτελούν-
Ενδεικτική είναι η παράνομη επαναπροώθηση προσφύγων που έφτασαν στην Κύπρο από το Λίβανο πριν λίγες μέρες με πλοίο, αφού πρώτα οι αρχές τους απαγόρευσαν να προσεγγίσουν τη στεριά, τους ανάγκασαν να επιβιβαστούν σε άλλο ιδιωτικό πλοίο που ναυλώθηκε ειδικά από το κράτος και με συνοδεία της Αστυνομίας τους επέστρεψαν πίσω στο Λίβανο, πριν τους επιτραπεί να υποβάλουν αιτήσεις ασύλου και, επομένως, πριν εξεταστεί το αίτημά τους για άσυλο. Αυτές οι ενέργειες συνιστούν ξεκάθαρα απαγορευμένη επαναπροώθηση.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά στην επίσης παράνομη αποτροπή πλοιαρίου με πρόσφυγες στα χωρικά ύδατα της Κύπρου να προσεγγίσει τη στεριά στο οποίο βρίσκονται παιδιά που αντιμετώπισαν υποθερμία και άλλα θέματα υγείας. Οι αρχές, το μόνο που έκαναν ήταν να μεταφέρουν τα παιδιά στο νοσοκομείο και στη συνέχεια να τα επιστρέψουν στο πλοίο στο οποίο επέβαιναν, εμποδίζοντας τους για ακόμα μια φορά την πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου. Η ενέργεια αυτή δεν συνιστά μόνο απαγορευμένη επαναπροώθηση αλλά και απάνθρωπη μεταχείριση ενώ παραβιάζει κατάφωρα και τα δικαιώματα των παιδιών.
Η ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι, σύμφωνα με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Κύπρου, το δικαίωμα ασύλου συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα και η με οποιοδήποτε τρόπο επαναπροώθηση προσώπων σε χώρα, όπου υπάρχει βάσιμος φόβος δίωξης λόγω ιθαγένειας, φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή σοβαρός κίνδυνος βασανιστηρίων και απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης, πριν την εξέταση των αιτημάτων τους και σύμφωνα με δίκαιες, αμερόληπτες και αντικειμενικές διαδικασίες εξέτασης αιτήσεων ασύλου, συνιστά κατάφωρη παραβίαση αυτών των υποχρεώσεων.
Περαιτέρω, η Κυπριακή Δημοκρατία σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, το οποίο επικαλείται με τόση ευκολία όταν επιθυμεί να καταφερθεί εναντίον της Τουρκίας που το παραβιάζει, έχει υποχρέωση να διασώζει ανθρώπους σε κίνδυνο στη θάλασσα και θετική υποχρέωση να συνδράμει στην ανεύρεση και διάσωσή τους.
Η παρούσα κυβέρνηση υιοθετεί πλέον για τα καλά τις παράνομες πρακτικές άλλων κρατών μελών της Ε.Ε., όπως αυτές του Σαλβίνι, ο οποίος τώρα δικάζεται για τις παρανομίες του, όπως και των Ελλήνων, Ούγγρων και Πολωνών εταίρων τους και παραβιάζει πλέον ανοικτά και κατάφωρα βασικά και θεμελιώδη δικαιώματα προσφύγων.
Καλούμε –
Διοικητικό Συμβούλιο
Το νέο περιστατικό εμπορίας ανθρώπων με σκοπό την εργασιακή εκμετάλλευση που σημειώθηκε και πάλι στο γεωργοκτηνοτροφικό τομέα, επαναφέρει στο προσκήνιο την επιτακτική ανάγκη στήριξης των ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας και τη συνεργασία των οργανώσεων των κοινοτήτων των μεταναστριών/τών, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) δραστήριων στον τομέα και των αρμόδιων αρχών.
Αυτή τη φορά, δύο νεαρά πρόσωπα ασιατικής καταγωγής έπεσαν θύματα άγριας και απάνθρωπης εκμετάλλευσης σε φάρμα στην επαρχία Λεμεσού (περιοχή Αυδήμου). Ο ιδιοκτήτης της μονάδας φέρεται να τους κρατούσε με τη βία εγκλωβισμένους σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας στη φάρμα. Τα θύματα, όχι μόνο εργάζονταν απεριόριστες ώρες χωρίς μισθό αλλά τιμωρούνταν συστηματικά με σωματική βία και στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Αξίζει να σημειωθεί πως, σύμφωνα με πληροφορίες της ΚΙΣΑ, η Αστυνομία μετέβηκε πριν μερικές μέρες στη φάρμα για υπόθεση κακοποίησης ζώου χωρίς να αντιληφθεί και να χειριστεί τα πιο πάνω.
Δυστυχώς, το τελευταία χρονικό διάστημα παρατηρούμε την αύξηση φαινομένων αδιαφορίας, κακοδιαχείρισης και μη επαγγελματικής στάσης από πλευράς της αστυνομίας σε καταγγελίες εγκλημάτων και παραβατικών συμπεριφορών κατά μεταναστριών/τών και προσφύγων. Η ΚΙΣΑ βρέθηκε αντιμέτωπη με μεγάλο αριθμό τέτοιων υποθέσεων με αποτέλεσμα να προβεί σε γραπτή καταγγελία στον Αρχηγό της Αστυνομίας και να αποχωρήσει ως ένδειξη διαμαρτυρίας από το Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ Αστυνομίας και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Για ακόμη μια φορά είναι η παρέμβαση ακτιβιστών μεταναστών/τριών με τη συνεργασία των ΜΚΟ που οδήγησε στην καταγγελία στις αρμόδιες αρχές, τον εντοπισμό και τη διάσωση των θυμάτων και τη σύλληψη του εργοδότη και ενός συνεργάτη του.
Με αφορμή το νέο αυτό περιστατικό, η ΚΙΣΑ τονίζει την τεράστια σημασία που έχει η στήριξη των αρμόδιων αρχών και η συνεργασία τους με τους οργανωμένους και κοινωνικά δραστήριους φορείς των κοινοτήτων των μεταναστριών/τών, αλλά και με τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στα ζητήματα αυτά. Η θεσμοθέτηση αυτής της συνεργασίας θα ενίσχυε την αντιμετώπιση τέτοιων υποθέσεων εκμετάλλευσης όπως και τη διαδικασία ένταξης των κοινοτήτων των μεταναστριών/τών και των προσφύγων.
Η ανάγκη αυτή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα τώρα, όταν μετά από αρκετούς μήνες περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας, μετανάστριες/τες και πρόσφυγες έχουν αφεθεί από τις αρχές στο έλεος των περιστάσεων. Η έλλειψη μέτρων στήριξης αυτών των ευάλωτων ομάδων αυξάνει τους κινδύνους εκμετάλλευσης και κακοποίησης αλλά και την απόγνωση εντός των ομάδων αυτών, με τους κινδύνους και τα σοβαρά περιστατικά που αυτή συνεπάγεται. Η ΚΙΣΑ εκφράζει την αγωνία της πως η κοινωνία θα έρθει σύντομα αντιμέτωπη με ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες αυτής της εγκατάλειψης.
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση, η ΚΙΣΑ σημειώνει ως θετική την απόφαση της αστυνομίας να προχωρήσει στην σύλληψη/κράτηση των δύο υπόπτων. Στο παρελθόν ακόμη και σε τέτοιες σοβαρές υποθέσεις δεν ήταν αυτονόητο το σημαντικότατο αυτό μέτρο για την προστασία των θυμάτων και του ανακριτικού έργου.
Παρόλα αυτά, τεράστιο κενό παραμένει η έλλειψη προστασίας των εν δυνάμει και αναγνωρισμένων θυμάτων εμπορίας εργασιακής εκμετάλλευσης, καθώς δεν υπάρχει καταφύγιο για αυτά τα θύματα, στη βάση των απαιτήσεων της νομοθεσίας.
Η ΚΙΣΑ καλεί τις αρμόδιες αρχές
Διοικητικό Συμβούλιο
Paphos Mayor, Fedon Fedonos, called his experience “shocking” on Monday night, following an inspection by the municipality and state authorities of a complex located in Paphos which was not authorised to house people. There they faced the terrible conditions in which many refugees and migrants are forced to live: residing in an uncomfortably overcrowded house, while each paying an exorbitant fee of up to €300 in rent per month.
Additionally, after the rejection of some demands made by the Municipality of Nicosia from the Ministry of Interior, the Mayor of Nicosia declared his intention to proceed with the racist and illegal measures of forbidding the residence of asylum seekers, refugees and immigrants in the city centre. We inform the Mayor that in principle, the implementation of this intention is in blatant violation of the Law of 2004 for Equal Treatment – Racial or Ethnic – (N.59(I)/ (2004). This law is a product of the following Directive 2000/43/EC on the Application of the Principle of Equal Treatment of Persons Irrespective of Racial or Ethnic Origin.
For many years now, we have been witness to such kinds of “revelations”. As KISA has repeatedly warned and condemned, the housing problem amongst the most vulnerable population groups is rapidly escalating; meanwhile, there is still an absence of any indication of intention by the authorities to formulate and implement the necessary policies and measures to address it, even partially. Immigrants and refugees are not the only groups who bear the consequences of the lack of housing policy, this also extends to Cypriot citizens to an increasing degree. In the case of refugees and immigrants however, the housing problem has always been more difficult and is progressively reaching greater levels of deterioration causing a heartbreaking magnitude of misery.
This despair and exploitation are a product of the discrimination, exclusion and marginalization to which refugees and migrant women have been condemned to since they only have limited and minimal options provided to them. Therefore, they are forced to resort to squalid houses, apartments and even shops, mainly in neglected neighbourhoods. These estates become “gold mines” for their owners and other crooks who notoriously and shamelessly exploit them. The need for affordable housing leads to overcrowding of such houses as tenants seek to share the burden of rent, while landlords make huge profits. The state has always played a key role in the exploitation of these social groups by tolerating their mistreatment and in turn further reinforcing this reality. Even today there are several known cases of exploitation by landlords which we have been reporting to the authorities for a long time and we are still awaiting action.
Further, the governments measures set the rent allowance for asylum seekers at €100 per person and €250 in case of a family. These amounts do not correspond to market prices in the slightest. This so called “solution” enhances the demand for such premises while simultaneously paving the way for overcrowding.
The treatment of asylum seekers in Pournara camp is another example of the effects of lack of state planning. When the state methods did not succeed in bringing European funding to the government, the Ministry of Interior simply decided to open the gates of the camp without preparation and planning, thus leaving around 600 people vulnerable to the demands of the specific housing market.
Currently, the Municipalities that are under the pressure of the toxic climate among their citizens being formed by the rise of the far-right racist and nationalist narrative – both by the government and other far-right neo-Nazi groups and parties – seem to intend to proceed with the closure of such premises, citing reasons of legality of the building permit, use of premises, etc. However, the Municipalities don’t seem to be planning ahead for the consequences suffered by the main victims of this exploitation and illegality: the refugees and immigrants. This method of solving technical problems will exacerbate the already unacceptable and inhumane housing situation faced by these vulnerable groups.
KISA believes that neither stating being “shocked” on social media, nor the racist exclusion measures can solve this very serious problem. Municipalities, collectively through their Union, must ensure that the competent Ministry of Interior and the government will proceed with a specific plan for dealing with and managing the housing problem faced by many social groups. Especially the housing problems of immigrants and refugees must be a priority in view of their vulnerability, defenselessness toward exploitation, marginalisation and discrimination. European funds can even be used for immediate purposes, based on a comprehensive and long-term plan. We emphasize that the right to housing is a human right enshrined in the United Nations Covenant on Social, Economic and Cultural Rights, while obligations to provide housing to asylum seekers and refugees arise also under EU law.
KISA Steering Committee
Ο Δήμαρχος Πάφου Φαίδων Φάιδωνος, το βράδυ της Δευτέρας χαρακτήρισε «συγκλονιστική» την εμπειρία του όταν σε επιθεώρηση των δημοτικών και κρατικών αρχών σε μη αδειοδοτημένο, για την στέγαση ανθρώπων, υποστατικό στην Πάφο, ήρθε αντιμέτωπος με τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκάζονταν να ζουν στριμωγμένοι αρκετοί πρόσφυγες και μετανάστριες/τες, καταβάλλοντας μηνιαίο ενοίκιο, μέχρι και 300 ευρώ το άτομο.
Ο Δήμαρχος Λευκωσίας από την άλλη , μετά την απόρριψη ορισμένων αιτημάτων από το Υπουργείο Εσωτερικών, δήλωσε την πρόθεση να προχωρήσει με ρατσιστικά και παράνομα μέτρα για απαγόρευση διαμονής αιτούντων ασύλου, προσφύγων και μεταναστριών/τών στο κέντρο της πόλης. Τον ενημερώνουμε κατ΄αρχήν ότι η υλοποίηση της εν λόγω πρόθεσης παραβιάζει κατάφωρα τον περί Ίσης Μεταχείρισης (Φυλετική ή Εθνοτική Καταγωγή) Νόμο του 2004 (Ν. 59(I)/2004) ο οποίος αποτελεί προϊόν ενσωμάτωσης της Οδηγίας 2000/43/ΕΚ περί Εφαρμογής της Αρχής της Ίσης Μεταχείρισης Προσώπων Ασχέτως Φυλετικής ή Εθνοτικής Καταγωγής.
Τέτοιες και χειρότερες «αποκαλύψεις» γίνονται ήδη και κατά διαστήματα εδώ και χρόνια. Όπως έχει επανειλημμένα ενημερώσει και καταγγείλει η ΚΙΣΑ, το στεγαστικό πρόβλημα των πιο ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων ολοένα και εντείνεται χωρίς να επιδεικνύεται η οποιαδήποτε πρόθεση των αρχών για την εκπόνηση και υλοποίηση των απαιτούμενων πολιτικών και μέτρων για την μερική έστω αντιμετώπιση του. Πλέον, οι συνέπειες της έλλειψης στεγαστικής πολιτικής δεν ακουμπούν μόνο μετανάστριες/τες και πρόσφυγες αλλά επεκτείνονται και σε κύπριους πολίτες σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό. Στην περίπτωση των προσφύγων και των μεταναστριών/τών, η κατάσταση με το στεγαστικό πρόβλημα πάντοτε ήταν πιο δύσκολη. Τώρα γίνεται πολύ χειρότερη με ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση, φτάνοντας σε αποκαρδιωτικά επίπεδα εξαθλίωσης.
Αυτή η εξαθλίωση και εκμετάλλευση είναι προïόν των διακρίσεων, του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης στην οποία έχουν καταδικαστεί οι πρόσφυγες και οι μετανάστριες/ες, καθώς με τις περιορισμένες έως και ελάχιστες επιλογές που τους παρέχονται αναγκάζονται να καταφύγουν σε πανάθλια σπίτια, διαμερίσματα, ακόμα και καταστήματα σε υποβαθμισμένες κυρίως περιοχές. Αυτά τα υποστατικά λειτουργούν σαν «χρυσωρυχεία» για τους ιδιοκτήτες τους και άλλους επιτήδειους που τους εκμεταλλεύονται αισχρά και ασύστολα. Η ανάγκη για φτηνούς χώρους οδηγεί σε συνωστισμό καθώς οι ένοικοι επιδιώκουν το μοίρασμα του ενοικίου ενώ οι ιδιοκτήτες μαζεύουν υπέρογκα κέρδη. Σε αυτή τη διαδικασία εκμετάλλευσης διαχρονικά ρόλο διαδραματίζει και το κράτος με την ανοχή αυτής της πραγματικότητας καθώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν αρκετές γνωστές περιπτώσεις εκμετάλλευσης από ιδιοκτήτες τις οποίες καταγγέλλουμε εδώ και καιρό χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο.
Παράλληλα, στο όλο πρόβλημα ήρθαν να προστεθούν τα μέτρα της κυβέρνησης με το επίδομα ενοικίου για τους αιτητές ασύλου να καθορίζεται στο ποσό των €100 ανά άτομο και €250 σε περίπτωση οικογένειας, ποσά που καθόλου δεν ανταποκρίνονται στις τιμές της αγοράς. Η «λύση» αυτή ενισχύει τη ζήτηση τέτοιων υποστατικών αλλά και του αναγκαστικού συνωστισμού σε αυτά. Ακόμη ένα παράδειγμα έλλειψης κρατικού σχεδιασμού ήταν και η μεταχείριση των αιτούντων ασύλου στην Πουρνάρα. Όταν αυτή δεν απέφερε Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση στην κυβέρνηση, το Υπουργείο Εσωτερικών απλώς αποφάσισε να ανοίξει τις πύλες χώρες προετοιμασία και σχέδιο, αφήνοντας ταυτόχρονα γύρω στα 600 άτομα στις ορέξεις της συγκεκριμένης στεγαστικής αγοράς.
Η όλη τάση γκετοποίησης, κοινωνικής περιθωριοποίησης, εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης των προσφύγων και των μεταναστριών/τών, δημιουργεί σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Στο πλαίσιο αυτό οι Δήμοι πλέον, κάτω από την πίεση του τοξικού κλίματος που διαμορφώνεται με την έξαρση του ακροδεξιού ρατσιστικού και εθνικιστικού αφηγήματος, τόσο της κυβέρνησης όσο και άλλων ακροδεξιών νεοναζιστικών ομάδων και κομμάτων, μεταξύ των δημοτών τους, φαίνεται να προτίθενται να προχωρήσουν στο κλείσιμο τέτοιων υποστατικών, επικαλούμενοι λόγους νομιμότητας άδειας οικοδομής, χρήσης υποστατικών, κλπ. Δεν προνοούν όμως οι Δήμοι για το τι θα γίνει με τα κύρια θύματα αυτής της εκμετάλλευσης και παρανομίας: τους πρόσφυγες και τις/τους μετανάστριες/τες. Η προσπάθεια τους να λύσουν τα τεχνικά προβλήματα με αυτό τον τρόπο θα εντείνει την ήδη απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση στέγασης που αντιμετωπίζουν οι ευάλωτες αυτές ομάδες.
Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι ούτε οι δηλώσεις περί «συγκλονισμού» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε τα ρατσιστικά απαγορευτικά μέτρα επιλύουν αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα. Οι Δήμοι συλλογικά μέσω της Ένωσης τους πρέπει να μεριμνήσουν ώστε το αρμόδιο Υπουργείο Εσωτερικών και η κυβέρνηση να προχωρήσουν σε συγκεκριμένο σχεδιασμό αντιμετώπισης και διαχείρισης του στεγαστικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν πολλές κοινωνικές ομάδες, με αυτές των μεταναστριών/των και προσφύγων να αποτελούν προτεραιότητα ενόψει και της ευαλωτότητας τους στην εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση και τις διακρίσεις. Για τους άμεσους σκοπούς μπορούν μάλιστα να αξιοποιηθούν και Ευρωπαϊκά κονδύλια, στη βάση ωστόσο ενός ολοκληρωμένου και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Τονίζουμε ότι το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη στέγη αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο κατοχυρώνεται από το Σύμφωνο για τα Κοινωνικά, Οικονομικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα των Ηνωμένων Εθνών ενώ υποχρεώσεις για παροχή στέγης σε αιτητές ασύλου και πρόσφυγες απορρέουν και από το ενωσιακό δίκαιο.
Διοικητικό Συμβούλιο
Violent employer, while hitting the domestic worker: clean up and get lost!
Domestic worker: where can I go?
Violent employer: go wherever you want. Take the bus, go to Nicosia, go where whores are. I don’t want you here!
The above conversation sums up most explicitly the painful set up of the employment policy and protection framework of domestic workers in Cyprus.
For two days now, public opinion is faced with a new incident of gender-based violence, inhuman and humiliating treatment. Based on the video circulated on social media, the Cypriot employer who, according to posted information, is an ex-police officer, appears to brutally abuse his domestic worker from the Philippines, for reasons related to her right to private life and about which he did not have the right even to know, let alone to judge.
KISA welcomes the immediate response of the police for locating and arresting the perpetrator, who, we hope, will be prosecuted and made an example of for the criminal offences and gender-based violence he has used. However, the fact that the police have not issued a detention order for that person for the purpose of protecting the investigation procedure raises questions, especially as the victim is in a particularly vulnerable positon and the perpetrator is in a power relation vis-à-vis the victim, and without, as it appears from what has been published, also any orders for restricting communication by the perpetrator with his victim.
Also questionable is the fact that the migrant woman has not been placed under protection, does not appear to have been referred to the shelter for victims of domestic violence but appears to be simply under the protection of a domestic workers agent in Cyprus.
Responsible for the perpetuation of this situation are also the law enforcement authorities but also the Social Welfare Services. For the purpose of the implementation of the Domestic Violence Law, domestic workers are considered as members of the family for which they work and reside with. However, despite our repeated actions, todate, instead of prosecuting the perpetrators according to the Domestic Violence Law they continue to prosecute them according to the common criminal code, which provides for lighter penalties and conviction is harder to achieve.
The above indicate most vividly that the Istanbul Convention on combating all forms of violence against women remains a dead letter and a theoretical framework invoked when and as it is suitable at any moment, but without being in effect substantially and effectively implemented
KISA considers that it is urgent to deal substantially and radically with the violations of the rights and protection from violence of migrant women in Cyprus. The employment policy of domestic workers, lack of substantial information and effective protection infrastructure, renders migrant women prey to gender-based violence, systematic violation of their labour rights and exploitation by various networks thriving as a result of the gaps created and allowing them to exploit by the competent services, systematic discrimination and policies of this country.
The Anastasiades government, under the pressure of the climate formed after the failure to timely detect and track down the serial killer a year ago, announced the intention of a public consultation with all stakeholders in order to formulate a new framework of employment and protection of domestic workers and migrant women in general. Unfortunately, after Metaxa’s swift confession and conviction the issue has disappeared from the mass media and the government has once again forgotten its announcements and commitments.
KISA, on the occasion of this new incident, is publishing the positions and proposals it prepared in the context of the government’s announcement for a public consultation and which it has never been able to discuss with the competent authorities as they, until today, reject this dialogue.
KISA calls for the immediate, transparent and objective investigation of the criminal offences the suspect has been charged with, the protection and empowerment of the victim according to the obligations deriving from the relevant legislation for the rihgts of victims but also from the ratification law of the Istanbul Convention, and for opening a dialogue for changing at last the state’s migration policy, which has remained the same, in its basis and philosophy, from 1990 to date.
Steering Committee
Βίαιος Εργοδότης την ώρα που κτυπά την οικιακή εργάτρια: να καθαρίσεις και μετά να χαθείς!
Οικιακή εργαζόμενη: πού μπορώ να πάω;
Βίαιος εργοδότης: πήγαινε όπου θέλεις. Πάρε το λεωφορείο, πήγαινε στη Λευκωσία, πήγαινε εκεί που είναι οι πόρνες. Δεν σε θέλω εδώ!
Η πιο πάνω στιχομυθία συνοψίζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την αλγεινή εικόνα της πολιτικής απασχόλησης και πλαίσιο προστασίας των οικιακών εργαζομένων στη Κύπρο.
Εδώ και δύο μέρες η κοινή γνώμη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο περιστατικό έμφυλης βίας, απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης μετανάστριας οικιακής εργαζόμενης από τον εργοδότη της. Με βάση το βίντεο που έχει κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο κύπριος εργοδότης της, ο οποίος με βάση πληροφορίες που έχουν κυκλοφορήσει είναι πρώην αστυνομικός, φαίνεται να κακοποιεί βάναυσα την οικιακή του εργαζόμενη από τις Φιλιππίνες, για λόγους που άπτονται του δικαιώματός της στην ιδιωτική ζωή και για τα οποία ούτε καν είχε δικαίωμα να γνωρίζει, πόσον μάλλον να κρίνει.
Η ΚΙΣΑ χαιρετίζει την άμεση ανταπόκριση της αστυνομίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση για εντοπισμό και σύλληψη του θύτη ο οποίος ευελπιστούμε ότι θα διωχθεί και θα τιμωρηθεί παραδειγματικά για τα αξιόποινα αδικήματα και την έμφυλη βία που έχει ασκήσει. Εντούτοις, προκαλεί ερωτηματικά η μη έκδοση διατάγματος προσωποκράτησης του εν λόγω προσώπου για σκοπούς προστασίας της ανακριτικής διαδικασίας ιδίως αφού το θύμα είναι σε μια ιδιαίτερα ευάλωτη κατάσταση και ο θύτης σε σχέση εξουσίας έναντί του, χωρίς να διαταχθούν επίσης περιορισμοί στην επικοινωνία του θύτη με το θύμα του, εξ όσων τουλάχιστον προκύπτει από τα δημοσιεύματα. Αν λάβει κανείς υπόψη την ευκολία με την οποία εκδίδονται διατάγματα προσωποκράτησης σε σχέση με άλλα πολύ ελαφρότερα αδικήματα, η στάση αυτή των διωκτικών αρχών και των δικαστηρίων στο σύνολό τους, δεδομένης και της ιδιότητας του θύτη ως πρώην αστυνομικού, δημιουργεί εύλογες ανησυχίες ως προς τον τρόπο χειρισμού της υπόθεσης.
Ερωτηματικά επίσης προκαλεί το γεγονός ότι η μετανάστρια δεν τέθηκε υπό προστασία, δεν φαίνεται να παραπέμφθηκε στο καταφύγιο για θύματα βίας στην οικογένεια αλλά απλώς φαίνεται να βρίσκεται υπό την προστασία ατζέντη οικιακών εργαζομένων στην Κύπρο.
Ευθύνη φέρουν για την διαιώνιση αυτής της κατάστασης και οι διωκτικές αρχές αλλά και οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Οι οικιακές εργαζόμενες θεωρούνται για σκοπούς εφαρμογής του περί Βίας στη Οικογένεια Νόμου μέλη της οικογένειας στην οποία διαμένουν και εργάζονται. Εντούτοις, παρά τις επανειλημμένες ενέργειες μας, μέχρι σήμερα, αντί να διώκουν τους θύτες με τον περί Βίας στην Οικογένεια Νόμο συνεχίζουν να τους διώκουν με τον κοινό ποινικό κώδικα όπου οι ποινές είναι ελαφρότερες και η καταδίκη δυσκολότερη.
Τα πιο πάνω καταδεικνύουν, με τον πιο γλαφυρό τρόπο ότι η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης ενάντια σε κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών παραμένει γράμμα κενό και ένα θεωρητικό πλαίσιο του οποίου γίνεται επίκληση όταν και όπως συμφέρει ανά πάσα στιγμή, χωρίς όμως να εφαρμόζεται ουσιαστικά και αποτελεσματικό.
Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι επείγει η ουσιαστική και ριζική αντιμετώπιση των παραβιάσεων των δικαιωμάτων και της προστασίας από την βία των μεταναστριών στη Κύπρο. Η πολιτική απασχόλησης των οικιακών εργαζομένων, η έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης και αποτελεσματικών υποδομών προστασίας, καθιστά τις μετανάστριες έρμαιο στην έμφυλη βία, στη συστηματική παραβίαση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και την εκμετάλλευση από τα διάφορα κυκλώματα που ανθίζουν λόγω του κενού που δημιουργούν και που τους επιτρέπουν να αξιοποιούν οι αρμόδιες υπηρεσίες, οι συστημικές διακρίσεις και οι πολιτικές αυτής της χώρας.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη εξήγγειλε κάτω από την πίεση του κλίματος που διαμορφώθηκε μετά την αποτυχία έγκαιρου εντοπισμού του κατά συρροή δολοφόνου πριν από ένα χρόνο την πρόθεση δημόσιας διαβούλευσης με τους εμπλεκόμενους φορείς με σκοπό να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο απασχόλησης και προστασίας των οικιακών εργαζομένων και μεταναστριών γενικότερα. Δυστυχώς, μετά την αστραπιαία παραδοχή και καταδίκη του Μεταξά το θέμα εξαφανίστηκε από τα Μέσα και η κυβέρνηση ξέχασε για μια ακόμη φορά τις εξαγγελίες και δεσμεύσεις της.
Η ΚΙΣΑ με την ευκαιρία του νέου αυτού περιστατικού, δημοσιεύει τις θέσεις και προτάσεις που ετοίμασε στο πλαίσιο της εξαγγελθείσας από την κυβέρνηση πρόθεσης για δημόσια διαβούλευση και που ποτέ δεν μπόρεσε να συζητήσει με τις αρμόδιες αρχές αφού μέχρι σήμερα αρνούνται τον διάλογο αυτό.
Η ΚΙΣΑ καλεί σε άμεση, διαφανή και αντικειμενική διερεύνηση των αδικημάτων με τα οποία έχει κατηγορηθεί ο ύποπτος, σε προστασία και ενδυνάμωση του θύματος σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη σχετική νομοθεσία για τα δικαιώματα των θυμάτων αλλά και ο κυρωτικός νόμος της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και σε έναρξη διαλόγου για αλλαγή επιτέλους της μεταναστευτικής πολιτικής του κράτους η οποία έχει παραμείνει η ίδια, στη βάση και φιλοσοφία της, από το 1990 μέχρι σήμερα.
Διοικητικό
Συμβούλιο
Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό σέβεται και υπερασπίζεται το δικαίωμα άποψης και ελευθερίας έκφρασης κάθε προσώπου σε μια δημοκρατική κοινωνία εφόσον αυτές δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα άλλων και εφόσον αυτές δεν αποτελούν ρητορική μίσους για οποιοδήποτε λόγο. Όταν η εκπρόσωπος της «Ομάδας πρωτοβουλίας κατοίκων Αγλαντζιάς» δηλώνει ότι το «κέντρο φιλοξενίας ευάλωτων αιτούντων άσυλο» δεν πρέπει να λειτουργήσει στο Πλατύ γιατί το κτίριο γειτνιάζει με το Πάρκο Αθαλάσσας το «οποίο είναι πολύ σημαντικό για την εθνική ασφάλεια όλης της Κύπρου» τότε είναι προφανές ότι αυτές δεν μπορούν να είναι προϊόν ορθολογιστικής σκέψης αλλά εκπηγάζουν από καθαρά ξενοφοβικές και ρατσιστικές θέσεις οι οποίες διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.
Το Ανοικτό Κέντρο Υποδοχής για Ευάλωτα Πρόσωπα Αιτητές Διεθνούς Προστασίας αποτελεί έργο που εγκρίθηκε μέσα από τα Ταμεία Εσωτερικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εσωτερικών και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κυπριακή Δημοκρατία, κατά 90% και 10%, αντίστοιχα. Η σχετική συμφωνία επιδότησης του έργου, διάρκειας 22 μηνών, υπογράφηκε στις 07/02/2020 με την κοινοπραξία Μη Κερδοσκοπικών εταιριών και με την συμμετοχή ΜΚΟ. Η ΚΙΣΑ σημειώνει ότι η ίδια δεν συμμετέχει σε αυτή τη συμφωνία.
Το Κέντρο θα φιλοξενεί γύρω στους 50 ευάλωτους αιτούντες ασύλου, όπως π.χ. παιδιά, ιδιαίτερα ασυνόδευτα παιδιά, ανθρώπους με αναπηρία, ηλικιωμένους, έγκυες γυναίκες, μονογονεϊκές οικογένειες με ανήλικα παιδιά, θύματα εμπορίας ανθρώπων, ανθρώπους με σοβαρές ασθένειες, ψυχολογικές διαταραχές και που έχουν υποστεί βασανιστήρια, βιασμό ή άλλες σοβαρές μορφές ψυχολογικής, φυσικής ή σεξουαλικής βίας (όπως γυναίκες θύματα ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων). Η παροχή ιδιαίτερων και εξειδικευμένων υπηρεσιών και συνθηκών υποδοχής σε αυτά τα πρόσωπα αποτελεί νομική υποχρέωση που απορρέει από το εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο.
Το συγκεκριμένο κτήριο λειτουργούσε για χρόνια ως ψυχιατρική κλινική, γι’ αυτό και δεν χρειάζεται πολεοδομική ή άλλη άδεια για μετατροπή της χρήσης του. Οι δε επιδιορθώσεις που γίνονται ή και θα γίνουν αφορούν μόνο διορθώσεις και επισκευές στο εσωτερικό του κτιρίου και γι’ αυτό δεν υπήρχε ανάγκη υποβολής αιτήσεων στις πολεοδομικές αρχές.
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω η ΚΙΣΑ θεωρεί εντελώς αναιτιολόγητους και ρατσιστικούς τους ισχυρισμούς της «Ομάδας Πρωτοβουλίας» περί υποβάθμισης της περιοχής και μείωσης της ασφάλειας των κατοίκων έτσι ώστε, μεταξύ άλλων, τα παιδιά να μην μπορούν να παίξουν στους δρόμους. Μάλιστα, θεωρούμε ότι το επιχείρημα ότι κινδυνεύει το Δάσος και η εθνική ασφάλεια ολόκληρης της Κύπρου από την παρουσία 50 ιδιαίτερα ευάλωτων αιτητών ασύλου στο Πλατύ θεωρούμε ότι έχει ξεπεράσει κάθε όριο ρατσιστικού παροξυσμού και παράνοιας.
ΗΚΙΣΑ για μια ακόμη φορά καταγγέλλει το νεοναζιστικό ΕΛΑΜ για εκμετάλλευση επίμαχων κοινωνικών ζητημάτων με σκοπό να δηλητηριάσει την κοινωνία με τις νεοφασιστικές και ρατσιστικές του αντιλήψεις και εθνοτικό μίσος. Η παρουσία, συμπεριφορά και στάση του ΕΛΑΜ στην εν λόγω διαμαρτυρία επιτάσσει για μια ακόμη φορά την ανάγκη οι πολίτες και τα οργανωμένα σύνολα να είναι ιδιαίτερα προσεχτικοί στην εργαλειοποίηση τους από το ΕΛΑΜ και άλλους ακροδεξιούς κύκλους.
Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε την ευθυνόφοβη στάση του Υπουργού των Εσωτερικών και του κυβερνώντος κόμματος. Ο Υπουργός Εσωτερικών φέρεται να έχει δηλώσει ότι θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα αυτό της «Ομάδας Πρωτοβουλίας» και δεν θα επιτρέψει τη λειτουργία του Κέντρου στην Αγλαντζιά. Αν όντως ισχύει αυτή η θέση του Υπουργού και, αψηφώντας συμβατικές υποχρεώσεις του ίδιου του Υπουργείου του, το οποίο μόλις πριν μερικούς μήνες αξιολόγησε και ενέκρινε την χρηματοδότηση του έργου, αποκαλύπτεται πλέον εντελώς και χωρίς αιδώ το ακροδεξιό, ρατσιστικό και λαϊκίστικο αφήγημα του ίδιου του Υπουργού αλλά και της κυβέρνησης Αναστασιάδη και φανερώνει την ολέθρια συμπόρευση της με το νεοναζισμό.
Η ΚΙΣΑ καταδικάσει την παρουσία και συμμετοχή των δύο υποψήφιων δημάρχων, κ. κ. Κώστα Κόρτα και Ανδρέα Κωνσταντίνου, στην εκδήλωση, ενώ χαιρετίζει την άρνηση της κ. Έφης Ξάνθου, επίσης υποψήφιας δημάρχου Αγλαντζιάς, να παραστεί και να μιλήσει στην εκδήλωση.
Τέλος, η ΚΙΣΑ καταγγέλλει την επίθεση εναντίον του Δώρου Πολυκάρπου, Εκτελεστικού της Διευθυντή, από άτομο που καθ’ όλη την διάρκεια της εκδήλωσης βρισκόταν στο χώρο μαζί με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΔΗΣΥ, κ. Δημήτρη Δημητρίου ο οποίος μέχρι σήμερα δεν έχει διαχωρίσει την θέση του και καταδικάσει αυτή την βιαιοπραγία η οποία πραγματοποιήθηκε στην παρουσία του. Να σημειωθεί ότι η Αστυνομία, η οποία ήταν παρούσα στο περιστατικό δεν πρόβηκε στις προβλεπόμενες από το νόμο ενέργειες, ενώ χωρίς να μας προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη, αποσιωπήθηκε από όλα τα παρευρισκόμενα προφανώς πλήρως ελεγχόμενα Μέσα Ενημέρωσης.
Διοικητικό
Συμβούλιο
An asylum seeker with serious mental health problems and suicidal and self-harming tendencies is held in detention, under conditions which are torturous, inhumane and threatening to his well-being and life and is moved from one inappropriate place to another, despite the recommendations of his doctors.
The asylum seeker, who arrived in Cyprus from an African country in January 2020, has been transferred, on the basis of decisions of the Cyprus administrative authorities, about ten times from and to detention centres, camps/ reception centres and hospitals. The conditions under which he is held are absolutely inappropriate for his mental health and as a result he has twice ended up at Athalassa Hospital, after attempts to take his own life.
Despite their clear obligations under the Refugee Law and their capacity for appropriate arrangements and utilisation of alternative detention measures, the Immigration and Asylum Authorities have not to this day taken into consideration the serious health condition of the asylum seeker in question, which can result into further problems as well as other factors aggravating his condition.
Not only did they not consider his vulnerable situation, but they took dangerous decisions and acted in ways which guaranteed the deterioration of his condition, putting his life at further risk.
After repeatedly being obstructed by the authorities, the asylum seeker in question finally managed to gain access to Justice and filed an appeal against his detention order. A few days later, the competent authorities, in an attempt to make the judicial procedures devoid of purpose and escape the protection the Law provides the asylum seeker, decided to “annul” the most recent detention order. Their aim was to issue a new detention order upon completion of his treatment at Athalassa Hospital. Their aim was to issue a new one despite the recommendations of health professionals.
The authorities of the Republic of Cyprus once more show a blatant disregard of their legal obligations towards vulnerable asylum seekers, reaffirming once again their offensive stance and disrespect towards those seeking international protection.
KISA, observes the judicial process and has already applied to the Civil Registry and Migration Department, relevantly informing the co-competent authorities. It has also been in contact with an EU-funded organisation willing to provide a place where the asylum seeker can reside in safety, while it intends to take all measures suited in cases as the present, of gross violations of the right to life, safety and protection against torture, inhumane and degrading treatment and punishment.
The Steering Committee
Αιτητής ασύλου με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας και τάσεις αυτοκτονίας και αυτοτραυματισμού αφήνεται στο έλεος της βασανιστικής, απάνθρωπης και απειλητικής για τον ίδιο και τη ζωή του κράτησης, από τον ένα ακατάλληλο χώρο στον άλλο, παρά τις σαφείς συστάσεις ιατρών.
Αιτητής ασύλου ο οποίος έφτασε στην Κύπρο από χώρα της Αφρικής τον Ιανουάριο του 2020, μεταφέρθηκε βάσει αποφάσεων των κυπριακών διοικητικών αρχών, μέχρι και δέκα περίπου φορές από και σε χώρους κράτησης, «φιλοξενίας», νοσηλευτήρια, με τους χώρους κράτησης/ «φιλοξενίας» να είναι υπό συνθήκες παντελώς ακατάλληλες για τη ψυχική του υγεία, με αποτέλεσμα να έχει καταλήξει δύο φορές μέχρι σήμερα στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας μετά από προσπάθειες να θέση τέρμα στη ζωή του.
Παρά τις σαφείς υποχρεώσεις τους με βάση τον περί Προσφύγων Νόμο και τις δυνατότητες που τους παρέχονται για κατάλληλες διευθετήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις και χρήση εναλλακτικών της κράτησης μέτρων, οι μεταναστευτικές αρχές και οι αρχές ασύλου ουδέποτε μέχρι σήμερα έλαβαν υπόψη τους τη σοβαρότατη κατάσταση της υγειάς του η οποία φέρει παράλληλα και άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες.
Όχι μόνο δεν εκτίμησαν την ευάλωτη του κατάσταση, αλλά έλαβαν τη μία επικίνδυνη για τον ίδιο απόφαση μετά την άλλη και έδρασαν με τέτοιο τρόπο ώστε η επιδείνωσή του κάθε φορά και η έκθεσή του σε ακραίες για τη ζωή του καταστάσεις να είναι εγγυημένη και αναπόφευκτη.
Ο αιτητής ασύλου μετά από την κατ’ επανάληψη παρεμπόδισή του από τις αρχές, κατάφερε να αποκτήσει επιτέλους πρόσβαση στη δικαιοσύνη και καταχώρησε προσφυγή κατά του διατάγματος κράτησής του. Λίγες ημέρες μετά, οι αρμόδιες αρχές επιχειρώντας να θέσουν τη δικαστική διαδικασία άνευ αντικειμένου και να διαφύγουν της προστασίας που παρέχει στον αιτητή η νομοθεσία αποφάσισαν να «ακυρώσουν» το πιο πρόσφατο διάταγμα κράτησής του με σκοπό να εκδώσουν νέο διάταγμα κράτησης μετά την ολοκλήρωση της περίθαλψης του στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας, παρά τις σαφέστατες συστάσεις των επαγγελματιών υγείας.
Οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας για άλλη μία φορά γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις νομικές τους υποχρεώσεις σχετικά με ευάλωτους αιτούντες άσυλο, επιβεβαιώνοντας και πάλι την καταχρηστική τους στάση και την ασέβειά τους προς τη δικαστική εξουσία και τους αιτούντες διεθνούς προστασίας,
Η ΚΙΣΑ, παρακολουθώντας παράλληλα τη δικαστική διαδικασία έχει ήδη αποταθεί στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, ενημερώνοντας τις συναρμόδιες αρχές και έχει ήδη έρθει σε επαφή με φορέα ο οποίος προθυμοποιήθηκε να παράσχει χώρο όπου ο αιτητής θα μπορούσε να διαμένει με ασφάλεια, ενώ προτίθεται να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα τα οποία αρμόζουν σε περιπτώσεις όπως την παρούσα και σε ακραίες παραβιάσεις των δικαιωμάτων στη ζωή, την ασφάλεια και την προστασία από βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και τιμωρία.
Διοικητικό Συμβούλιο
After a Kurdish feminist rally in Vienna-Favoriten was attacked by Turkish fascists on Wednesday, hundreds of anti-fascists took to the streets against this attack on the following day. After yesterday’s demonstration the fascists escalated the situation again and attacked the EKH, an occupied house in Vienna, with a mob of about 200 to 300 people. Stones, bottles and incendiary devices flew on the squatted house, which is shared by left-wing migrant organisations and anarchist aligned squatters.
We have translated an article by Zeynep Arslan (@zeynemarslan) from the Austrian Mosaik Blog to give you a first overview and analysis of the situation. The antifascist demonstrations are organized under the motto Faşizme karşı omuz omuza! – Side by side against fascism! Try to find an answer on the streets!
The noise of the police helicopters could be heard late into the night yesterday. For a long time no peace and quiet returned to the streets of Vienna-Favoriten. It all began with a rally by a Kurdish women’s organisation based in the Ernst Kirchweger Haus (EKH). The participants wanted to point out the increasing number of feminicides in Turkey and Austria. They wanted to show what the effects of anti-women policies are, which can be seen, in the privatisation and destruction of women’s shelters in Salzburg for example.
Then the women were attacked by a group of fascist men. Within a very short period of time, around a hundred right-wing extremists appeared, and a large-scale police operation was launched. The women fled to the EKH and had to stay there for hours for security reasons.
It wasn’t the first attack in the district. Similar incidents occurred on Mayday on the fringes of a rally on Keplerplatz. And a pattern is emerging: the extreme right-wing group of young men seems to have no fear of the security forces, who were even supported by two police helicopters last night.
Two to three young people can turn into fifty to a hundred within minutes. They act as owners and guards of Favoriten and want to supervise their district. They forbid residents and visitors to events to consume alcohol during the Muslim month of fasting Ramadan. They try to keep Kurdish music and language out of the public. They also like to sic the police on Turkish-Kurdish participants of events – with the insinuation that they are followers of the PKK (Kurdish Workers Party). Self-confidently they accuse the police and the Austrian state of allowing a terrorist organisation to take over public space. They mobilise each other via their mobile phones and are organized in hierarchical roles.
The group’s world view is shaped by the political ideas of Turkish President Recep Tayyip Erdoğan. They position themselves as his defenders and do not shy away from making the wolf salute (comparable to the Hitler salute as a distinctive sign of Turkish fascists), which is forbidden in Austria, in the presence of the police.
How is it possible that young people who were born in Vienna and Austria internalized such an unreflected racist Turkish way of thinking and generalized hatred? Unfortunately the omnipresent discrimination in Austria favours the propaganda of the Turkish right-wing extremists. Young people who regularly experience exclusions according to the motto “You are and can be with us, but you will never be one of us” can never feel equal rights and equal treatment. This structural and institutional racism prevents a common, pluralistic understanding of democracy across cultural and national affiliations.
The male “us” narrative à la Erdoğan offers these young people an identity, even if it is constructed and artificial. The corresponding messages and war propaganda from Turkey reach them daily – and are received by them uncritically and without reflection. When they are confronted by others because of their attacks, they declare that despite their citizenship and perfect German they will remain foreigners forever and ever. Their disorientation provides fertile ground for right-wing extremist propaganda.
The young people born in Austria take on the megalomania of “Turkishness” across borders. Basic democratic rights obviously have no place in this. That’s why they attack marginalized groups from their supposed “own” cultural circle: Kurds, Alevis and women. For them, their rights are part of the “corrupt Christian strangeness” in which, in their opinion, they live. They seem to have found a feeling of belonging only in the group. In the group they feel strong – but even a rally against violence against women becomes unbearable for them and threatens their male power.
So we are dealing with an aggressive inferiority complex. It is rooted in a constructed legitimation of identity, that refers to Turkish history. It begins in the steppes of Central Asia, continues through the invasion of Anatolia, the collapse of the Ottoman Empire and migration into the European diaspora. Various massacres, genocides and defamations in the course of the formation of the Turkish nation state a good hundred years ago are also part of this legitimation.
The Turkish state doctrine grants them the international privileged status of “Turk-Turkish-Sunni-Muslim Man”. To defend the leader and the fatherland, even far from Turkey, any use of force is justified. This can also be seen in violent anger against women.
Last night the self-proclaimed “guardians of Favouriten” were able to carry out their second action this year in front of the Austrian public. Prior to this, their attack was directed against the May Day rally on Keplerplatz. These developments can no longer be ignored. Behind them lies a political power structure that operates transnationally. The young men are only a pretense. The structures and ideologies behind them reach as far as Turkey. A trivialisation of the current incidents would be irresponsible towards the future.
What is needed is courageous action against all forms of racism, which goes hand in hand with sexism – no matter what corner it may come from. Each and every one of us must democratically engage and take responsibility for our common future. The world views that further stabilize a male-dominated ideology must be broken up. The patterns and motivation for racist and sexist violence and incitement to hatred are always the same: the perpetrators want to compensate for their own feelings of inferiority and the existential fear associated with it. After all, the young right-wing extremists are not as strong and courageous as they themselves believe.
[English Follows]
Το 1988 συστάθηκε η Επιτροπή Συμπαράστασης στον Αντιρρησία Συνείδησης Γ. Πάρπα, μετά από την φυλάκιση του πρώτου Αντιρρησία Συνείδησης στην Κυπριακή Δημοκρατία. Το αρχείο έχει πλέον εντοπίσει, καθώς και δακτυλογραφήσει διάφορο σχετικό υλικό (που χρειάζεται μετάφραση).
1) Για μια γενική καταγραφή της σύστασης της επιτροπής βλέπε το 'Ένας Αρνητής Στράτευσης - Το Τέλος του Μακροχρόνιου Αγώνα'.
2) Για υλικό της Επιτροπής βλέπε την σελίδα της στο αρχείο.
3) Για το κείμενο της Πρωτοβουλίας Ενάντια στον Κοινωνικό Ρατσισμό βλέπε 'Συμπαράσταση στον Αντιρρησία Συνείδησης Γιάννη Πάρπα'.
4) Για την ιδεολογική κόντρα που εξελικτικέ βλέπε το πρώτο κείμενο μαζί με το κείμενο 'Για τις Θεωρητικές Κλανιές του Δ. Μιχαήλ στη Σοσ. Έκφραση'.
In 1988 the Committee for the Support of Conscientious Objector Giannis Parpas was formed, after the imprisonment of the first Conscientious Objector in the Republic of Cyprus. The archive has by now located, as well as typed various material (that is now in need of translation as it is only available in Greek).
1) For a general documentation of the formation of the committee look at 'A Conscientious Objector - The end of the Long Struggle (Ένας Αρνητής Στράτευσης - Το Τέλος του Μακροχρόνιου Αγώνα)'.
2) For the material of the Committee check its page on the archive.
3) For the text of the Initiative Against Social Racism look at 'Support towards Conscientious Objector Gianni Parpa (Συμπαράσταση στον Αντιρρησία Συνείδησης Γιάννη Πάρπα)'.
4) For the ideological tensions which developed check the first text alongside the text 'On the Theoretical Farts of D. Mihail in Socialist Expression (Για τις Θεωρητικές Κλανιές του Δ. Μιχαήλ στη Σοσ. Έκφραση)'.
Translation of an article by Antifa AK Cologne
“When you talk about a revolution, most people think violence, without realizing that the real content of any kind of revolutionary thrust lies in the principles, in the goal that you’re striving for, not in the way you reach them.”
–Angela Davis
3 weeks ago, the African-American George Floyd was brutally murdered by police officers. Since then, an anti-racist wave of protest against police violence and White Supremacy has been spreading, which is being taken up internationally. In France, England, Brazil, the Czech Republic, Canada, but also in Germany, masses of racialized people and those standing in solidarity are taking to the streets in the middle of the pandemic. In the various countries where protests are taking place, different social situations exist from which the uprisings arise. White Left activism must show solidarity with the struggling organisations and movements of black people and people of color and recognise their spearhead role in the anti-racist struggle. We are communists from Germany who participated in the protests in Cologne and would like to present some analyses and theses on the current #BlackLivesMatter movement.
In the USA, black people make up 13% of the total population, but at the same time 33% of corona patients who need hospital treatment. They suffer from poverty-related pre-existing conditions, such as diabetes, much more frequently and receive much worse health care, as they are much more likely to be affected by poverty. Black people are more than twice as often victims of murder by police officers than white people. The murder of George Floyd was certainly not an isolated case, but the straw that broke the camel’s back. The massive rage that is currently erupting everywhere merely makes these brutal facts visible. The images of the riots and the looting in the USA are by no means frightening, as postulated by bourgeois media, but are an expression of the need to upset the murderous status quo. One could plunder for a lifetime; this would not replace what capitalism stole.
The movement has already had some success. 54% support in the US-population for the burning Minneapolis police department speaks for itself. Now the police department there is to be disbanded. Worldwide, the #BlackLivesMatter protests have caused colonial monuments glorifying slavery to be hit, as in Bristol and Brussels. These successes would not have been possible without the far-reaching mass militancy. No petition had achieved this before. In Germany no monument has been tackled so far. Some influential political figures externalize the problem: it is an American phenomenon. Former faction leader of the Christian Democrats, Friedrich Merz, claims that there is no latent racism in the police. The facts tell us something else: since 1990, at least 159 People of Colour and black people have died in police custody in Germany. The racist terror does not only come from the state, but also from racists and fascists who have killed at least 209 people since 1990. In Germany racism is present everywhere. The rulers do everything to make it ignoreable for the majority of society – to the murderous disadvantage of those targeted by racism.
The internationalization of the protests makes three things clear: racism and capitalism are inseparable. Racist plundering only works with social pacification and class contract. The bourgeois state plays a central role here: it secures the capitalist normalcy, and thus inevitably also the racism that supports it and shapes it. That is why it and its personnel are now faltering in the face of the internationalization of the uprisings that are continuing in many places. The uprisings, when they attack systemic racism, necessarily attack the whole system. Civil liberties will only be accepted by those in power if the social movements can be integrated into the status quo. And: Where understanding is expressed in another country about the protest, it is usually unpopular as soon as it is directed at one’s own ruling class and it does not remain peaceful. But the renewed protests in Atlanta also make it clear that the state can try to pacify its inmates with reforms and at the same time fight the uprising with the help of the military, but also gets massive headwind from the internationalization of the protests. Whether Trump, Bolsonaro, Macron or Johnson: They are currently getting a lot of fire under their asses.
The last social movements had a subjective factor and lived on spontaneity, which caused their rapid growth: whether it was the students of Fridays for Future, who will still feel the effects of the climate catastrophe during their lifetime, or the women’s movement, which attacks the systematic double exploitation of gendering under capitalism worldwide, or the BLM movement, which makes the daily murderous threat to black people visible. Social movements take up and attack the contradictions concretely: Whether racist police violence, patriarchal and sexual exploitation or the climate catastrophe. The fight for the whole can only be won by expanding the struggles. Where systematic oppression by domination is made a problem of individuals or certain groups, the so-called “progressive neoliberalism” beckons with quotas and ridiculous reforms like body cams to satisfy the state inmates. Revolutionary answers to the crisis do not speak of individual perpetrators and redistribution. With #DefundThePolice the police as an institution is questioned. Meanwhile, in Hamburg and Berlin it quickly became clear how the smallest spark of resistance against police officers is dealt with. We have to attack racist structures and institutions, as well as colonial continuities, where we live and struggle. In other words: disempowering capital and the perpetrators of violence and expropriating the rich.
#BlackLivesMatter feeds off the anti-colonial struggles of the Black Power movement. Black culture plays a central role here, which in turn comes from a resistant tradition and poses questions of social representation and participation radically from below, but at the same time has gained quite a high popularity. Without this popularity, the wave of protest would not have been able to internationalize so quickly. In the German public and the German left, black culture is marginalized, as is knowledge of the struggles of movements and organizations. Often black voices are overheard, or their critical sting is removed. Afro-German communists, like the resistance fighter Hilarius Gilges, who was brutally murdered by the Nazis in 1933 in Düsseldorf, or the partisan fighter Carlos Grevkey, who was also murdered by Nazis, are not well known in the anti-fascist German left. This statement is directed as a criticism of ourselves, as part of this movement.
Racism is treated as a problem and, across different political camps, as structural violence. Even Horst Seehofer (German minister of the interior) and others say: We have a racism problem. This could be seen as a discursive victory for interventions critical of racism. The problem is: the legitimate questions about representation of black people and PoC, as soon as they are taken up by the Congress, the EU Parliament and the Bundestag, lack the class standpoint. Intersectional research and theoretical approaches are very vulnerable to being turned against themselves, as they have already been appropriated by the bourgeois academic sphere. The realization that many social conflicts and injustices of our time can be interpreted on the basis of the categories race, class, gender, does not necessarily put them in conflict with the capital relation. In contrast to this is the notion of striving to overcome capitalist rule, which is expressed through class relations, racism and gender relations. The difference lies in the fact that in comparison to diversity-oriented and racism-critical approaches, capitalism as a whole is denounced. Racism and gender relations are by no means a side contradiction to class relations. They are historically closely connected and can only appear to be interwoven with each other. Thus this theory differs from bourgeois theories by two central features: It has a Marxist basis on which to argue. That is, it goes beyond the categorization of inequalities. Secondly, in contrast to academic intersectionality theory approaches, the theory of triple oppression in particular aims at the revolutionary overcoming of capitalism. Or, to use Bobby Seales (Black Panther Party) words:
“We are an organisation that represents black people and many white radicals relate to this and unterstand that the Black Panther Party is a righteous revolutionary front against this racist decadent, capitalistic system. Our organisation doesn’t have any white people as members. If a white man in a radical group wants to give me some guns, I’ll take them. I’m not going to refuse them because he’s white.”
If we as leftists want to make our contribution to the BLM movement, we must intervene practically and locally. For Cologne, a minimal catalogue of measures would be the abolition of the construct of “dangerous places” (a rationalization for stop and frisk), such as the Domplatte and Ebertplatz, an end to racist police controls, #JusticeforKrys (a young man shot and by a conservative politician), Herkesin Meydani – a memorial in Keupstraße (where nazi terrorists detonated a mailbomb), the private accommodation of fugitives and to dump the Kaiser Wilhelm statues in the Rhine. Nationwide: the disarmament of the police, the return of colonial looted goods, immediate debt relief and reparations payments for former German colonies, a reappraisal of the involvement of German shipbuilders and financial houses in the slave trade and the evacuation of all camps. Those who do not want to talk about colonialism should also keep quiet about capitalism.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων βρίσκει την ανθρωπότητα σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, με την πανδημία του κορονοϊού να μετρά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια κρούσματα, ενώ ο εγκλεισμός και τα άλλα περιοριστικά μέτρα έχουν ήδη επιφέρει μια τεράστια οικονομική κρίση με ανυπολόγιστες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.
Με την πανδημία όμως αναδείχτηκαν με τον πιο εύγλωττο και τραγικό τρόπο και οι εγγενείς και συστημικές αδυναμίες στα συστήματα ασύλου όλων των χωρών, περιλαμβανομένης της Κύπρου, ενώ δημιούργησε τις προϋποθέσεις και συνθήκες για κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των προσφύγων, ακόμα και αυτής της βασικής αρχής της απαγόρευσης της επαναπροώθησης προσφύγων σε χώρες όπου υπάρχει κίνδυνος δίωξης. Η Κυπριακή Δημοκρατία ήδη κατά την περίοδο της ισχύος των μέτρων κατά της πανδημίας προέβη σε δύο επαναπροωθήσεις προσφύγων κατά παράβαση του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Όπως ανέφερε και σε σημερινό μήνυμά της η Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης « οι επαναπροωθήσεις και η βία εναντίον των προσφύγων στα σύνορα πρέπει να σταματήσουν».
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, εκατοντάδες πρόσφυγες τέθηκαν υπό κράτηση, είτε στα κρατητήρια Μενόγειας, είτε στο Κέντρο Υποδοχής στην Κοφίνου είτε στο Κέντρο Πουρνάρα υπό το πρόσχημα της «προστασίας» τους ή/και της προστασίας της δημόσιας υγείας χωρίς να συντρέχει κανένας απολύτως λόγος διαφορετικής μεταχείρισής τους σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού, κατά παράβαση των αρχών της αναγκαιότητας και αναλογικότητας, υπό συνθήκες πραγματικά απάνθρωπες, εξευτελιστικές και ταπεινωτικές. Η διατήρηση δε των μέτρων κράτησης των προσφύγων στο Κέντρο Πουρνάρα υπό το πρόσχημα μιας άλλης «πανδημίας» αυτής της ψώρας, μετά το άνοιγμα κατά τα άλλα της κοινωνικής ζωής των προσώπων, αποτελεί ντροπή.
Ταυτόχρονα, η ανθρωπότητα γίνεται μάρτυρας της έντασης και επέκτασης των διακρίσεων, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, της ρητορικής και των εγκλημάτων μίσους, με αποκορύφωμα την ψυχρή δολοφονία του George Floyd από την αστυνομία, εναντίον των πιο αδύναμων και των πιο ευάλωτων, όπως οι μαύροι και οι Λατίνοι στις ΗΠΑ, οι μαύροι, οι Ασιάτες και οι εθνικές μειονότητες στη Βρετανία, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες παντού.
Στην Κύπρο, ο Υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε την νέα «Ολοκληρωμένη Μεταναστευτική Πολιτική» της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «ολοκληρωμένη» είναι αφού εστιάζεται μόνο σε εκείνες τις πτυχές του ασύλου, οι οποίες έχουν αναδειχθεί μέσα από μια ακραία ρητορική ως το «πρόβλημα» που διακινδυνεύει, όπως διακηρύσσεται, ακόμα και την επιβίωση της χώρας. Καμία αναφορά δεν έγινε στην ένταξη των προσφύγων, καμία αναφορά στα όσα οι πρόσφυγες προσφέρουν στις χώρες προστασίας και καμία αναφορά σε πολιτικές οι οποίες θα αντιμετωπίσουν τον αποκλεισμό των προσφύγων, το ρατσισμό και διακρίσεις που βιώνουν καθημερινά.
Από τη νέα «Ολοκληρωμένη Μεταναστευτική Πολιτική» προκύπτουν-
Η ΚΙΣΑ, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων καλεί εκ νέου το κράτος να αρθεί στο ύψος των νομικών και ηθικών του υποχρεώσεων έναντι των προσφύγων και να επαναξιολογήσει τις πολιτικές του έτσι ώστε αυτές να συνάδουν με το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο. Καλεί το κράτος να τερματίσει τη συστηματική ρητορική εναντίον των προσφύγων και αιτητών ασύλου και να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την υιοθέτησης ενός δίκαιου και αποτελεσματικού συστήματος ασύλου, το οποίο να επιτρέπει την αξιοπρεπή διαβίωση και ένταξη των προσφύγων στην κοινωνία.
Η ΚΙΣΑ καλεί την κοινωνία και όλους τους φορείς της σε όλα τα επίπεδα να αντισταθεί στο λαϊκισμό και την ξενοφοβική και ρατσιστική ρητορική μίσους εναντίον των προσφύγων και να δείξει ότι η αλληλεγγύη και οι αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας αποτελούν αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται στέρεα η κοινωνία μας.
Διοικητικό Συμβούλιο
Η ΚΙΣΑ παρακολούθησε τη διάσκεψη του Υπουργού Εσωτερικού κ. Νίκου Νουρή για να παρουσιάσει την Ολοκληρωμένη Μεταναστευτική Πολιτική της Κυβέρνησης.
Παρά τις εξαγγελίες, η διάσκεψη του Υπουργού δεν ήταν καθόλου διαφωτιστική και εν πολλοίς αποτυχημένη για τους εξής λόγους:
Τα μέτρα που εξήγγειλε για τους φοιτητές αποσκοπούν στον περιορισμό της υποβολής αιτήσεων ασύλου και όχι στη σφαιρική αντιμετώπιση του σοβαρού αυτού προβλήματος, της παραπληροφόρησης και εκμετάλλευσης υπηκόων τρίτων χωρών που έρχονται για να φοιτήσουν στη Κύπρο. Η δήλωση που θέλει να εισάξει ο Υπουργός, ότι ένα άτομο που έρχεται ως φοιτητής δεν έχει πρόβλημα δίωξης στη χώρα του, εκτός του ότι παραβιάζει τον περί Προσφύγων Νόμο και την έννοια του επί τόπου πρόσφυγα, είναι και εντελώς αναποτελεσματική αφού μετατίθεται το βάρος στους ίδιους τους φοιτητές, αντί στα κολλέγια που θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις πολιτικές και διαδικασίες τους, αλλά και την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχουν. Μια τέτοια δήλωση δεν έχει καμία νομική ισχύ, ούτε και θα μπορούσε να απαγορεύσει σε φοιτητή να υποβάλει αίτηση ασύλου εάν οι λόγοι δίωξης ανέκυψαν μετά την είσοδό του στη χώρα, ή αν επικαλεστεί ότι τη δήλωση την έκανε συνειδητά για να μπορέσει να μεταβεί σε ασφαλή χώρα για να υποβάλει αίτηση ασύλου.
Το πρόβλημα των κολλεγίων είναι υπαρκτό και δεν θα λυθεί με τον τρόπο τον οποίο προτείνεται από τον Υπουργό. Το κράτος θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό μόνο εάν-
Η δήλωση για τη δημιουργία νέου Κέντρου Υποδοχής Μεταναστών στη Μενόγεια, όπου θα παραμένουν οι αιτητές ασύλου μέχρι την εξέταση των αιτήσεών τους, προφανώς υποδηλώνει κλειστό κέντρο κράτησης, κάτι το οποίο απαγορεύεται βάσει του ευρωπαϊκού και εθνικού δικαίου, το οποίο ορίζει ότι οι αιτητές ασύλου έχουν δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας, το οποίο μόνο κατ΄ εξαίρεση και για πολύ συγκεκριμένους λόγους που καθορίζονται εξαντλητικά στο νόμο μπορεί να περιοριστεί.
Η υιοθέτηση ασφαλών χωρών καταγωγής, μεταξύ των οποίων και χώρες όπως η Αίγυπτος, το Πακιστάν και άλλες, όπου αποδεδειγμένα υπάρχουν σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την τροποποίηση ακόμα και του Συντάγματος ώστε ουσιαστικά να εξανεμιστούν οι καθορισμένες για όλες τις άλλες προσφυγές προθεσμίες θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραβίαση του δικαιώματος σε αποτελεσματικό ένδικο μέσο που κατοχυρώνεται από το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. και τις σχετικές οδηγίες της Ε.Ε.
Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ
Στις 05.06.2020, το Δικαστήριο καταδίκασε την ΚΙΣΑ, για δράσεις της κατά το 2010 στο πλαίσιο της εντολής της ως ΜΚΟ. Οι δράσεις της αποσκοπούσαν, όπως αυτές καταγράφονται σε σχετική έκθεση της ΚΙΣΑ, στην καταπολέμηση της ρητορικής μίσους και του εθνικισμού στο διαδίκτυο Το δικαστήριο έκρινε ότι το προσχέδιο υπομνήματος που ετοιμάσαμε για διαβούλευση με άλλες ΜΚΟ ήταν δυσφημιστικό για τον κ. Χρίστο Κληρίδη.
Η ΚΙΣΑ, ως Μη Κυβερνητική Οργάνωση η οποία από την ίδρυση της αγωνίζεται εναντίον του ρατσισμού και της ρητορικής μίσους είχε και εξακολουθεί να έχει τη θέση ότι η ιστοσελίδα Christofias Watch εξέφραζε ρητορική μίσους και υποκινούσε σε βία εναντίον μεταναστών, μουσουλμάνων, ΜΚΟ και άλλων φορέων που αγωνίζονται για το σεβασμό και προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά του ρατσισμού, καθώς και εναντίον όσων τάσσονταν υπέρ της ΔΔΟ και υποστηρικτών του Σχεδίου Ανάν. Μια από αυτές τις περιπτώσεις αποτέλεσε η υποκίνηση σε μίσος και βία κατά της αξιοπρέπειας και ζωής του δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη. Το ιστολόγιο κατ’ επανάληψη έκφραζε τη θέση ότι ο κ. Δρουσιώτης «σε οποιανδήποτε κανονική χώρα στον κόσμο … θα είχε αυτό που του αξίζει…» υπονοώντας με τα ακόλουθα την εκτέλεση του ως προδότη … «Γιουσουφάκι, αλήτη, δειλέ, προδότη. Ένας λάκκος με ασβέστη σου χρειάζεται. Ούτε καν σφαίρα στο κρανίο».
Ο κ. Ξενής Ξενοφώντος φερόταν να είναι εκ των διαχειριστών της εν λόγω ιστοσελίδας, η προσπάθεια εντούτοις των αρχών να διερευνήσουν την όλη υπόθεση για διάπραξη ποινικών αδικημάτων απέτυχε για διαδικαστικούς λόγους. Την υπεράσπισή του στην υπόθεση ανέλαβε ο κ. Χρίστος Κληρίδης. Κατά τον εν λόγω χρόνο, ο κ. Κληρίδης εκπροσωπούσε την Κύπρο στο Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA). Ο κ. Ξενοφώντος εκπροσωπούσε την Κύπρο στο ίδιο σώμα ως αναπληρωτής του κ. Κληρίδη, ενώ η ΚΙΣΑ ήταν μέλος της πλατφόρμας ΜΚΟ του ίδιου οργανισμού.
Όπως φαίνεται και από την απόφαση του Δικαστηρίου, η ΚΙΣΑ, στη βάση της θέσης της ότι τόσο ο κ. Ξενοφώντος όσο και ο κ. Κληρίδης δεν είχαν πλέον τα εχέγγυα για να εκπροσωπούν την Κύπρο στο Διοικητικό Συμβούλιο του FRA, ο οποίος αποτελεί οργανισμό της Ε.Ε. με κύριο ρόλο και εντολή του την καθοδήγηση των κρατών μελών ως προς την καταπολέμηση, μεταξύ άλλων, της ρητορικής μίσους, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, αποτάθηκε σε άλλες ΜΚΟ ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να γίνει κοινό υπόμνημα προς τη FRA και την κυβέρνηση η οποία εισηγείται τα πρόσωπα προς διορισμό, με το οποίο να ζητούσαμε την αντικατάστασή τους.
Το προσχέδιο του κοινού υπομνήματος προωθήθηκε στον κ. Κληρίδη από δημοσιογράφο, η οποία όπως διαπιστώθηκε από έρευνα δεν έλαβε το μήνυμα από την ΚΙΣΑ αλλά από τη μητέρα της. Η μητέρα της την περίοδο εκείνη εργαζόταν σε μίαν από τις ΜΚΟ στην οποία στάλθηκε το μήνυμα από την ΚΙΣΑ, με σαφή αναφορά μη προώθησης σε άλλους παραλήπτες.
Οι κ. κ. Κληρίδης και Ξενοφώντος προχώρησαν άμεσα στην καταχώρηση αγωγής λιβέλου μέσω του δικηγόρου κ. Λουκή Λουκαΐδη. Μετά από αυτή την εξέλιξη και σε συνεννόηση με τις υπόλοιπες ΜΚΟ, η πρωτοβουλία ετοιμασίας κοινού υπομνήματος εγκαταλείφθηκε και ποτέ δεν προωθήθηκε αίτημα προς τη FRA ή την κυβέρνηση για αντικατάσταση τους από το Δ.Σ. της FRA, γεγονός για το οποίο το Δικαστήριο δεν πείστηκε από την μαρτυρία που προσκομίστηκε του ίδιου του Διευθυντή του FRA. Ο κ. Ξενοφώντος στην πορεία απέσυρε την προσφυγή του μετά από διορισμό του ως δικαστής.
Δυστυχώς, η ΚΙΣΑ δεν κατάφερε να πείσει το Δικαστήριο ότι ο λόγος που άσκησε κριτική στον κ. Κληρίδη, ως μέρος της δράσης της, ήταν επειδή-
Ως εκ τούτου, η ΚΙΣΑ μετά από αξιολόγηση της απόφασης του δικαστηρίου και νομική συμβουλή έχει αποφασίσει να την εφεσιβάλει. Σε αυτό το στάδιο εντούτοις αναφέρουμε ότι μας ανησυχεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι το Δικαστήριο δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το ρόλο των ΜΚΟ, αποδίδοντας κακοπιστία στην άσκησή μιας από τις πιο σημαντικές λειτουργίες τους, δηλαδή την άσκηση κριτικής και πίεσης για σκοπούς επίτευξης των νόμιμων στόχων τους που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η καταπολέμηση της ρητορικής μίσους, του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Η επιδίκαση δε αποζημίωσης ύψους €10,000 πλέον τόκους για περίοδο δέκα ετών που διάρκεσε η εκδίκαση της υπόθεσης και δικηγορικά έξοδα, πλήττει καίρια μια μη κερδοσκοπική Οργάνωση χωρίς εισοδήματα πέραν των προγραμμάτων που υλοποιεί με χρηματοδότηση της Ε.Ε.. Πολύ φοβούμαστε, η βαρύτατη αυτή ποινή δεν είναι άσχετη, όπως προκύπτει και από τις αναφορές του Δικαστηρίου, με το γεγονός ότι η ΚΙΣΑ επέμενε να ασκήσει το δικαίωμα της σε δίκαιη δίκη και να μην συμβιβαστεί σε απολογία.
Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ
On 05.06.2020, the Court convicted KISA for actions in 2010 in the framework of its mandate as an NGO. These actions, as recorded in a relevant KISA report, aimed at combating hate speech and nationalism online. The Court ruled that a draft petition we prepared for consultation with other NGOs was defamatory for Mr Christos Clerides.
KISA, as a NGO, which since its establishment is fighting against racism and hate speech, had and continues to have the position that the Christofias Watch website expressed hate speech and incited violence against migrants, Muslims, NGOs and other agencies fighting for the respect and promotion of human rights and against racism. Christofias-Watch targeted especially those who supported a Bicommunal Bizonal Federation for the solution of the Cyprus Problem and the “Yes” at the referendum of 2004 / the Annan Plan. One of the instances of this was incitement of hate and violence against the dignity and life of journalist Makarios Drousiotis. The webpage repeatedly expressed the position that Mr Drousiotis «in any other regular country in the world … would get what he deserved …», implying with the following his execution as a traitor … “Muslim lover, punk, coward, traitor. A pit of lime is what you need. Not even a bullet in the head.”
Mr Xenis Xenofontos was reportedly one of the administrators of the said webpage but the authorities’ attempts to investigate the commission of criminal offences failed for procedural reasons. Mr Christos Clerides took on his defence. At the time, Mr Clerides represented Cyprus at the Management Board of the Fundamental Rights Agency (FRA). Mr Xenofontos represented Cyprus at the same body as an alternate member for Mr Clerides, while KISA was a member of the NGO Platform of the same organisation.
As shown in the Court decision, KISA, on the basis of its position that both Mr Xenofontos and Mr Clerides no longer had the credentials to represent Cyprus on the Management Board of FRA. FRA, is an EU agency with the main role and mandate to guide member states to combating, among others, hate speech, xenophobia and racism. KISA contacted other human rights NGOs for a joint petition to FRA and the government – which proposes the persons to be appointed on the Board – with which we would be asking for their replacement.
The draft of the joint petition was forwarded to Mr Clerides by a journalist, who as established by an inquiry did not receive the message from KISA but from her mother. At the time, her mother worked for an NGO, to which KISA had sent the message, with a clear reference to non-forwarding to other recipients.
Mr Clerides and Mr Xenofontos proceeded immediately to filing a libel suit through the lawyer Mr Loukis Loucaides. Following this development and in consultation with the other NGOs, the initiative for the preparation of a joint petition was abandoned. A request to FRA or the government for their replacement by the MB was never sent to FRA, a fact about which the Court was not convinced by the testimony provided by the Director of FRA himself. At some point and after his appointment as judge, Mr Xenofontos withdrew his claim.
Unfortunately, KISA did not manage to convince the Court that the reason it criticised Mr Clerides, as part of its actions, was because-
In view of the above, after serious consideration of the Court decision and legal advice, KISA has decided to appeal the decision. At this stage, however, we are particularly concerned that the Court does not appear to understand the role of NGOs, attributing bad faith in the exercise of one of their most important functions, i.e. criticism and pressure in pursuing their legitimate objectives, which in this particular case was combating hate speech, nationalism, racism and xenophobia.
The award of damages amounting to €10,000, plus interest for a period of ten years while the case was in court as well as legal expenses, strikes a severe blow against a non-profit organisation with no resources other than those from projects funded by the EU. We are concerned that this severe penalty is not irrelevant to the fact that, as follows from the Court’s references, KISA insisted on exercising its right to a fair trial and not to compromise with an apology.
Steering Committee
Λόγω του όγκου του καινούργιου υλικού, οι πιο κάτω λίστες είναι περιληπτικές. Επίσης, ενημερώνουμε εδώ πως η Λεπτομερής Αναζήτηση είναι ξανά σε λειτουργία στο Ελληνικό τμήμα του Αρχείου.
Σελίδες για τις ακόλουθες ομάδες, ιστοσελίδες και χώρους έχουν πλέον δημιουργηθεί στο Ελληνικό τμήμα του αρχείου:
Μεγάλη αύξηση του δακτυλογραφημένου υλικού, κύριος από στα πιο κάτω περιοδικά και ομάδες, καθώς και στις θεματικές 'Οικολογία', 'δημόσιοι χώροι' και 'δικαίωμα στην πόλη':
Due to the large number of the new material, the following lists are only a brief summary. In addition, we would like to announce here that the Detailed Search Option (Λεπτομερής Αναζήτηση) is again functional on the Greek version of the Archive.
Pages for the following groups, websites and spaces have been created in the Greek version of the archive:
An extensive increase in typed material, mainly from the following magazines and groups as well as under the sujects of 'Ecology (Οικολογία)', 'public spaces (δημόσιοι χώροι)' and "right to the city (δικαίωμα στην πόλη)':
[English follows]
Στην έκδοση της Κυριακής (07/06/2020) του πολιτιστικού ενθέτου “Παράθυρο” της εφημερίδας Πολίτης φιλοξενείται συνέντευξη δύο εκ των συντακτών του Κυπριακού Κινηματικού Αρχείου. Στην συνέντευξη με τίτλο “Ενα αρχείο για το κυπριακό ριζοσπαστικό κίνημα” συζητούμε το ξεκίνημα και τα πρώτα βήματα του Αρχείου πριν τέσσερα χρόνια, παρουσιάζουμε το υλικό που έχουμε ήδη ανεβάσει, και εξερευνούμε τους τρόπους με τους οποίους το Αρχείο μπορεί να εμπλουτιστεί καθώς συνεχίζουμε.
Ευχαριστούμε την συντάκτρια του πολιτιστικού ρεπορτάζ του Πολίτη, Μερόπη Μωυσέως, για την πρόσκληση και ευκαιρία να παρουσιάσουμε το αρχείο σε ένα πιο ευρύ κοινό.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορείτε να βοηθήσετε το Αρχείο, όπως για παράδειγμα η προσφορά σκαναρισμένου υλικού, η δακτυλογράφηση και μετάφραση υλικού που είναι ήδη ανεβασμένο, και η βοήθεια στην πλαισίωση του υλικού στον ιστορικό του τόπο μέσα από την συγγραφή σύντομων σημειωμάτων. Θα χαρούμε να ακούσουμε από εσάς μέσω e-mail στο arxeio@riseup.net.
In the Sunday (07/06/2020) edition of Politis' cultural section “Parathyro” (Window), you can find an interview (here, in Greek) with two of the editors of the Cyprus Movements Archive. In the interview titled “An archive for the Cypriot radical movement”, we discuss the beginnings and first steps of the Archive four years ago, we present currently uploaded material, and explore the ways in which the Archive can be improved as we move forward.
We thank Meropi Moiseos, Culture reporter for Politis, for the invitation and the opportunity to make the Archive known to a wider audience.
There are many ways in which you can contribute to the Archive, such as providing scanned material, typing and translating existing material, and help frame the material in its historical context by writing short historical notes. We welcome your communication at arxeio@riseup.net.
A note on the necessity of archiving.
(Greek follows)
On the 21st of May, 2020, the server of espiv.net, which hosts a plethora of websites and blogs of political groups, went offline, due to reasons outlined in the trilingual text (Greek, English, Spanish) shared by the espiv.net collective which we reproduce in solidarity below. Websites and blogs with a rich accumulated material of historical significance disappeared overnight, with unclear prospects for their full or partial recovery. From the perspective of our archive, we have now lost access to the websites of antifa λευkoşa, Skapoula and faq, with our only access remaining the material archived in the Wayback Machine (links to the Wayback Machine captures exist on the Movements' Archive page for each group).
Taking these sad news as a pretext, we would like to remind the significance of the continuous and decentralized archiving of our political activity and history, including websites, as the preservation and collecting of material online, without the creation of website security backups, entails the weakness of having a “single flaw” (as is, for example, the cases of Geocities, Wordpress and the websites with rented URLs), constituting in many occasions websites as more vulnerable than printed material.
Μια σημείωση για την ανάγκη της αρχειοθέτησης.
Στις 21 του Μάη του 2020 ο server της σελίδας espiv.net, η οποία φιλοξενά μια πληθώρα σελίδων και blog πολιτικών ομάδων, έπεσε, για λόγους που καταγράφονται στο τρίγλωσσο κείμενο (Ελληνικά, Αγγλικά, Ισπανικά) που ανέβασε η κολεκτίβα του espiv.net και το οποίο αναπαράγουμε πιο κάτω ως ένδειξη αλληλεγγύης. Σελίδες και blogs που συσσώρευαν πλούσιο υλικό ιστορικής σημασίας εξαφανίστηκαν σε ένα βράδυ, με ασαφείς προοπτικές σχετικά με την πλήρη ή μερική αποκατάστασή τους. Από τη σκοπιά του αρχείου μας, έχουμε πλέον χάσει την πρόσβαση μας στους ιστότοπους των ομάδων antifa λευkoşa, Σκαπούλα και faq, με μόνη μας πρόσβαση που παραμένει να είναι το υλικό που αρχειοθέτησε το Wayback Machine (links στα captures του Wayback Machine υπάρχουν στη σελίδα της κάθε ομάδας πάνω στο Κινηματικό Αρχείο).
Με πρόφαση τα θλιβερά αυτά νέα, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε την σημασία της συνεχούς και αποκεντρωμένης αρχειοθέτησης της πολιτικής μας δραστηριότητας και πολιτικής μας ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων και των διαδικτυακών σελίδων, καθώς η διατήρηση και συλλογή υλικού διαδικτυακά χωρίς τη δημιουργία αντιγράφων ασφαλείας ιστότοπου εμπεριέχει την αδυναμία του “ένός μοναδικού σημείου βλάβης” (όπως για παράδειγμα οι περιπτώσεις του Geocities, του Wordpress καθώς και των σελίδων με ενοικιασμένα URLs), καθιστώντας το πολλές φορές πιο ευάλωτο από το έντυπο υλικό.
Ακολουθεί το τρίγλωσσο κείμενο της κολεκτίβας του espiv.net όπως αυτό ανέβηκε στη σελίδα τους, στα Ελληνικά, Αγγλικά και Ισπανικά.
The text of the espiv.net collective follows, as it was presented on their website, in Greek, English and Spanish.
Την Πέμπτη 21/5 και μετά απο προφορική εντολή και πρωτοβουλία της πρυτάνεως του Παντείου στην Δ/νση Μηχανοργάνωσης, ο server του espiv.net βγήκε εκτός λειτουργίας. Αφορμή αποτέλεσε μια καταγγελία για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα, η καταγγελία αυτή αφορούσε δύο τίτλους βιβλίων τα οποία ήταν ανεβασμένα σε μορφή pdf σε ένα από τα εκατοντάδες blogs που φιλοξενεί ο server.
Απο την πρώτη στιγμή, ως συλλογικότητα διαχείρισης του espiv, προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με την πρυτανεία και να βρεθεί λύση, κρίνοντας ότι η υπάρξη και η πρόσβαση στο περιεχόμενο των blogs το συντομότερο δυνατό είναι άμεση προτεραιότητα μας.
Ο server, στον οποίο φιλοξενούνται 850 blogs -η πλειοψηφία των οποίων αποτελεί βασικό ηλεκτρονικό μέσο έκφρασης πολιτικών συλλογικοτήτων, συνελεύσεων γειτονιάς και εργατικών σωματείων- βρίσκεται στην Πάντειο απο την αρχή λειτουργίας του εγχειρήματος το 2008 έως σήμερα, σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο στην Αθήνα.
Οι επανειλλημένες προσπάθειές μας να επικοινωνήσουμε και να έχουμε μια σαφή απάντηση από την πρυτανεία έπεσαν στο κενό. Θα έπρεπε κανείς και καμία να είναι πολύ καλόπιστος ή αφελής για να υποθέσει ότι όλο αυτό οφείλεται σε αυξημένα ακαδημαϊκά καθήκοντα. Άλλωστε η εντολή για το κλείσιμο του server δόθηκε εντυπωσιακά γρήγορα. Την Πέμπτη 28/5, μία εβδομάδα μετά, λάβαμε τηλεγραφική ενημέρωση ότι η Πρύτανης θα παραπέμψει το θέμα μας σε επόμενο συμβούλιο της συγκλήτου του Παντείου, με άγνωστη ημερομηνία. Προφανής στόχος η νομιμοποίηση της καταστολής του εγχειρήματος πίσω από κλειστές ηλεκτρονικές πόρτες τηλεδιασκέψεων. Φαίνεται πως με τις σχολές κλειστές και μετά απο ένα δίμηνο lockdown οι συνθήκες θεωρήθηκαν ευνοϊκές για να προστεθεί άλλη μια κινηματική υποδομή στον μακρύ κατάλογο των καταλήψεων και εγχειρημάτων που έχουν κατασταλεί τελευταία. Επιλογή που επεκτείνει την καταστολή στο πεδίο του internet, επιβάλλοντας την κανονικότητα των social media, της ψηφιακής ρουφιανιάς και της καταγραφής και επιτήρησης της κάθε πληροφορίας που διακινείται στο διαδίκτυο, δείχνοντας ξανά ότι το ρόλο του μπάτσου μπορούν να παίξουν κάλλιστα οι κάθε λογής πρυτάνεις και κρατικοί υπάλληλοι. Η επιλογή να κατασταλλεί μία υποδομή που στηρίζεται και αποτελεί τον διαδικτυακό τόπο έκφρασης δεκάδων συλλογικοτήτων του ανταγωνιστικού κινήματος, δεν μπορεί παρά να μας βρει απέναντί τους. Απευθύνουμε κάλεσμα σε πρωτοβουλιακές δράσεις αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης από τις ομάδες και συλλογικότητες που φιλοξενούνται στον espiv, ενάντια στην καταστολή άλλης μίας κινηματικής υποδομής.
ΚΑΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΙΜΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ!
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ(ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ)
ΠΕΜΠΤΗ 4/6/2020 12:00
Hello, comrades:
We would like to inform you about the latest developments on the shutdown of the server.
The information we received is that the server went out of order after an oral command of the rector of Panteion University to their computerisation section on the occasion of a complaint about digital piracy.
More specifically, this complaint concerned two book titles that were uploaded in pdf format to one of the hundreds of blogs hosted by the server. We immediately tried to contact the rectorial authorities and work out a solution, wanting to regain access to the content of the blogs as soon as possible.
The server, which hosts 850 blogs, has been located in Panteion University since the beginning of Espiv project in 2008. From time to time issues have arisen, and so far we have managed to overcome them and keep the server in place, at a public university in Athens (Greece).
We understand that many things have changed over the last 12 years, and from time to time we have discussed the real conditions under which Espiv project continues to operate. However, it is our intention and desire to keep the server in place, with all political and labour collectives, neighbourhood assemblies and self-organised projects hosted on it.
Our repeated attempts to receive a clear answer from the rectorial authorities fell on deaf ears. On Thursday, 28 May 2020 (a week after the shutdown), we received information that the rector will refer our issue to the next council of the senate of Panteion University, which is unknown when it will take place. One should not be too superstitious or naive to assume that all this is due to increased academic duties. After all, the command to shut down the server was given impressively quickly. With universities still closed and after a two-month lockdown, conditions were considered favourable to add another movement’s infrastructure to the long list of squats and projects recently suppressed. A choice that expands repression in the field of internet, imposing the normality of social media, digital snitching, and recording and surveillance of any information circulated on the internet, again showing that the role of the cop can be played well by all sorts of rectors and state employees. The choice to suppress an infrastructure that supports the expression of dozens of collectives within the antagonist movement can only find us against them.
We will let you know of any further developments and mobilisations.
No political gagging left unanswered.
Not a step back.
The administration crew of espiv.net
LLAMADO A MOVILIZACIÓN APOYO Y SOLIDARIDAD CONTRA LA POLÍTICA DE AMORDAZAMIENTO DE ESPIV
El jueves 21/5, luego de orden verbal e iniciativa de la Rectora de la Universidad Panteio hacia la Dirección de Informática, el servidor de espiv.net quedó fuera de funcionamiento. El motivo fue una denuncia por violación de derechos intelectuales. Concretamente, esta denuncia se refería a los títulos de dos libros los cuales estaban subidos en formato .pdf en uno de los cientos de blogs que hospeda el servidor.
Desde el primer momento, como colectivo de administración de espiv, intentamos comunicarnos con la rectora para encontrar una solución considerando la existencia y el acceso al contenido de los blogs lo antes posible, es nuestra prioridad.
El servidor, en el cual se aloja 850 blogs -la mayoría de los cuales constituyen medio electrónico básico de expresión de colectivos políticos, asambleas barriales, y asociaciones de trabajadores- se encuentra en la Universidad Panteio desde el comienzo de la iniciativa en el 2008 hasta hoy, una universidad pública en Atenas, Grecia.
Nuestros repetidos intentos de comunicarnos y tener una respuesta clara del rectorado cayeron en saco roto. Tendría que ser cualquier/a muy crédulo o muy ingenuo para suponer que todo esto se debe a un aumento de de los deberes u obligaciones académicas. Por otro lado, la orden para el cierre del servidor se expidió asombrosamente rápido. El jueves 28/5, una semana después, recibimos una comunicación telegráfica que la Rectora derivará el tema al próxima reunión del Consejo Académico del Panteio, con fecha aún desconocida. Objetivo evidente, la legalización de la represión sobre la iniciativa tras las cerradas puertas electrónicas de una teleconferencia.
Se nota que con las universidades cerradas, y luego de dos meses de “lockdown” las condiciones se estimaron favorables para agregar otra infraestructura ligada a movimientos sociales al largo catálogo de okupaciones y proyectos que han sido objeto de desalojos y mano dura últimamente. Elección que extiende la represión al ámbito del internet, imponiendo la normalización de las redes sociales (social media), de la intriga y la delación digital, del registro y la vigilancia de cada información que circule por la red, mostrando una vez mas que el rol de policía, puede jugarlo perfectamente cualquier rector y empleado estatal.
La opción de suprimir una infraestructura que se apoya en y constituye lugar de expresión en la red para decenas de colectivos del movimiento antagonista, no puede sino encontrarnos enfrentándolos. Dirigimos el llamado a iniciativas, acciones de contrainformación y solidaridad por parte de los grupos y colectivos que se hospedan en espiv, en contra de la represión de otra estructura mas de los movimientos sociales.
NINGÚN AMORDAZAMIENTO POLÍTICO SIN RESPUESTA!
NI UN PASO ATRÁS!
CONCENTRACIÓN EN SOLIDARIDAD FRENTE AL RECTORADO DE LA UNIV. PANTEIO - ATENAS
JUEVES 4/6/2020 - 12:00
In recent days, there has been an uproar over the clashes between foreign students in Limassol. KISA has informed the competent authorities and has made public its view on several occasions that the continued growth of low-quality private educational institutions has multiple negative effects on both the students themselves and society, at large. Unfortunately, the authorities and in this case could not care less…
These institutions, which are mainly aimed at exploiting rather than educating students, have, among other things, led to attracting people who are not primarily concerned with education but to exploit individual opportunities offered by a less oppressive society than that in their country of origine. Furthermore, many students come to Cyprus with very different representations as to where they come and in what conditions as well as with regard to their legal status and the rights that this entails.
A small number of students, mainly from India, for purely selfish reasons and for creating followers, try to make up for their boredom and frustration through the consumption of alcoholic beverages and the organization of ritual clashes and fan scuffles.
Despite the fact that we take such violent incidents very seriously, such as those that took place over the weekend in Limassol, we condemn in the most unequivocal way their exploitation by far-right and populist circles, who are trying to exploit them to stigmatise all immigrants and refugees in the country, for their own political expediencies. Unfortunately, this climate has been encouraged time and time again by unacceptable statements by the Minister of the Interior himself and the tolerance shown to date by the law enforcement authorities for hate speech issues.
Both KISA and the Indian community in Cyprus with which KISA cooperates invite the competent authorities to work with them to address these problems as quickly as possible in a constructive manner and not by demonization, in a framework that ensures the integration of immigrants into society.
At the same time, we call on the government and in particular, the Ministries of Interior and Education, to take steps to improve the quality of private higher education institutions as well as the smooth integration of foreign students into society, such as their right to part-time work in their fields of study.
Steering Committee
Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει σάλος με αφορμή τις συγκρούσεις ξένων φοιτητών στη Λεμεσό. Η ΚΙΣΑ έχει ενημερώσει τις αρμόδιες αρχές και έχει δημοσιοποιήσει την άποψη της σε αρκετές περιπτώσεις ότι η συνεχιζόμενη αύξηση ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων χαμηλής ποιότητας έχει πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις τόσο στους ίδιους τους φοιτητές όσο και στην κοινωνία ευρύτερα. Δυστυχώς, οι αρχές και σε αυτή την περίπτωση αγρόν αγόρασαν …
Τα ιδρύματα αυτά, που στόχο έχουν κυρίως την εκμετάλλευση παρά την εκπαίδευση φοιτητών, μεταξύ άλλων έχουν οδηγήσει στην προσέλκυση ανθρώπων που δεν έχουν ως πρώτο μέλημα τους την εκπαίδευση αλλά την αξιοποίηση ατομικών ευκαιριών που προσφέρει μια λιγότερο καταπιεστική κοινωνία από αυτή στη χώρα από την οποία προέρχονται. Περαιτέρω, πολλοί φοιτητές έρχονται στην Κύπρο με πολύ διαφορετικές παραστάσεις ως προς το πού έρχονται και σε ποιες συνθήκες καθώς και αναφορικά με το νομικό τους καθεστώς και τα δικαιώματα που αυτό εμπεριέχει.
Ένας μικρός αριθμός φοιτητών, κυρίως από την Ινδία, για καθαρά εγωιστικούς λόγους και για δημιουργία οπαδών , προσπαθεί να αναπληρώσει την πλήξη και απογοήτευση τους μέσα από την κατανάλωση αλκοολούχων ποτών και τη διοργάνωση τελετουργικών συγκρούσεων και οπαδικών συμπλοκών.
Παρά το γεγονός ότι θεωρούμε πολύ σοβαρά τέτοιου είδους βίαια επεισόδια, όπως αυτά που εξελίχθηκαν κατά το Σαββατοκυρίακο στη Λεμεσό, καταδικάζουμε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την εκμετάλλευση τους από ακροδεξιούς και λαϊκιστικούς κύκλους, οι οποίοι προσπαθούν να τα αξιοποιήσουν για να στιγματίσουν για δικές τους σκοπιμότητες το σύνολο των μεταναστριών/τών και προσφύγων στη χώρα. Δυστυχώς, το κλίμα αυτό έχει ενθαρρυνθεί και υποθάλπεται με απαράδεκτες δηλώσεις από τον ίδιο τον Υπουργό Εσωτερικών και την ανοχή που επέδειξαν μέχρι σήμερα οι διωκτικές αρχές για θέματα ρητορικής μίσους.
Τόσο η ΚΙΣΑ όσο και η κοινότητα των Ινδών στην Κύπρο με την οποία η ΚΙΣΑ συνεργάζεται καλούν τις αρμόδιες αρχές να συνεργαστούν μαζί τους ώστε να αντιμετωπιστούν το συντομότερο δυνατό αυτά τα προβλήματα με τρόπο εποικοδομητικό και όχι με δαιμονοποιήσεις, σε ένα πλαίσιο που διασφαλίζει την ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία.
Ταυτόχρονα, καλούμε την κυβέρνηση και ιδιαίτερα τα Υπουργεία Εσωτερικών και Παιδείας να προχωρήσουν σε μέτρα αναβάθμισης της ποιότητας των ιδιωτικών ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και την ομαλής ένταξης των ξένων φοιτητών στην κοινωνία, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα μερικής απασχόλησης τους στον τομέα των σπουδών τους.
Διοικητικό Συμβούλιο
One Radical Planet