Login
Σε μια βάρκα για ένα καλύτερο αύριο που δεν θα ξημερώσει ποτέ. Για ακόμα μια φορά η Μεσόγειος Θάλασσα βάφτηκε ολοκόκκινη από το αίμα αθώων, ξεριζωμένων ανθρώπων. Το έγκλημα αυτών; Στριμώχτηκαν σε μια βάρκα για ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε το μεγαλύτερο υδάτινο νεκροταφείο της περιοχής και το χθεσινό ναυάγιο είναι ένα από τα μεγαλύτερα των τελευταίων χρόνων.
Μπροστά μας δεν έχουμε απλά ένα πολύνεκρο ναυάγιο. Έχουμε ένα πολύνεκρο έγκλημα. Ένα έγκλημα του οποίου οι υπαίτιοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και πίσω από κλειστές πόρτες παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές των ανθρώπων με βάση το κέρδος και την εδραίωση μονοπωλίων. Δεν μπορούμε να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας αμέτοχοι και χωρίς να υποδεικνύουμε τον πραγματικό αίτιο για τους χιλιάδες θανάτους ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών. Την ίδια ώρα που άνθρωποι πεθαίνουν στη θάλασσα, στριμωγμένοι σε άθλιες συνθήκες η ΕΕ και τα κράτη μέλη προσπαθούν να υιοθετήσουν το Νέο Σύμφωνο της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, το οποίο εντείνει την ένταση της καταστολής σε βάρος των ξεριζωμένων. Την ίδια ώρα που μετρούμε νεκρούς στην Μεσόγειο, αυξάνονται οι περιπολίες της Frontex αλλά και τα κατασταλτικά μέτρα των πρώτων χωρών υποδοχής, με κυριότερο αυτών των παράνομων επαναπροωθήσεων.
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι. Πρέπει να σπάσουμε το φόβο και την ακροδεξιά ρητορική που διασπείρουν τα ΜΜΕ, πρέπει να αντιπαλέψουμε την μισανθρωπία, τον ρατσισμό που προωθούν οι κυρίαρχοι κύκλοι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να ανατρέψουμε το σύστημα που αναπαράγει ένα κόσμο με φτωχοποιημένες χώρες και προνομιούχες. Δεν θέλουμε μια Ευρώπη φρούριο που στόχος της είναι τα κέρδη. Θέλουμε μια Ευρώπη των λαών χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Σήμερα το Ανώτατο Δικαστήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφάσισε να εκδόσει τον Κούρδο πρόσφυγα Κενάν Αγιάς στην Γερμανία, κατά παραγγελία της Τουρκίας. Είναι η πρώτη φορά που Κούρδος αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας εκδίδεται σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να δικαστεί μάλιστα ως «τρομοκράτης».
Η Κύπρος ήταν μέχρι σήμερα από τις λίγες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου οι Κούρδοι αγωνιστές μπορούσαν να βρουν πολιτικό άσυλο από τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τις διώξεις του τουρκικού κράτους. Η σημερινή απόφαση έκδοσης του Κενάν είναι προϊόν των τουρκικών πιέσεων και πολιτικών δυναμικών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας. Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη η Σουηδία υπέκυψε στην απαίτηση της Τουρκίας να εκδόσει Κούρδο πολιτικό πρόσφυγα με αντάλλαγμα την άρση του τουρκικού βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ενώ εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εντάξει το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) στον κατάλογο με της τρομοκρατικές οργανώσεις.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, μια χώρα ημικατεχόμενη από την Τουρκία, εξυπηρετεί, μέσω της τυφλής υπακοής στους ευρωπαίους «εταίρους» της, την παράνομη και απάνθρωπη καταστολή του κουρδικού λαού από το τουρκικό κράτος.
Για άλλη μια φορά η Κύπρος, η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύουν το πόσο πραγματικά νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατατρεγμένων.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως όσο και αν κάποιοι ωραιοποιούν τις λυκοσυμμαχίες τους αυτές πάντα θα στέκονται απέναντι στους αγωνιζόμενους λαούς.
Λευτεριά στον Κενάν Αγιάς – Κάτω τα χέρια από του Κούρδους αγωνιστές
Το 2ο Beer & Book Day έρχεται το Σάββατο 20 Μαίου 2023 στο Καφενείον “Χαράτσι” στη Λευκωσία.
Άφθονη μπύρα.
Βιβλία από τις εκδόσεις Αλμύρα, Ρίζες, Ψηφίδες και τη Σύγχρονη Εποχή και από τα βιβλιοπωλεία Ιδεοδρόμιο, Μουφλόν και Περιδιάβαση.
15:00: Ανάγνωση παιδικού βιβλίου από τον Σταύρο Ξ. Πέτρου.
16:00: Street performance από τον Σταύρο Ξ. Πέτρου.
16:30: Συζήτηση για τη λογοτεχνία και την πολιτική με τον Αντώνη Μπαλασόπουλο.
18:00: Μουσική από δίσκους βινυλίου από τον Dj Χαρίτο.
19:30: Παρουσίαση για την τέχνη του δρόμου από τον Τwenty three (Between tradition and globalization).
20:30: Ζωντανή μουσική από την Νάσια Λίνα Γεωργίου και τον Στυλιανό Σωκράτους.
Άνεργοι Πτυχιούχοι
Πενήντα έξι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το στρατιωτικό πραξικόπημα των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα, την 21η Απριλίου 1967. Έχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνας από εκείνη τη μέρα που ξημέρωσε Παρασκευή, τη μέρα που «τοξότες, φάλαγγες και λεγεώνες πήραν και έβαλαν την Ελλάδα σε κλουβί». Ο στρατός κατέλαβε καίρια σημεία της Αθήνας με τη βία, βασικά άρθρα του συντάγματος αναστάλθηκαν αμέσως και η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση πολιορκίας. Την ίδια στιγμή χιλιάδες πολίτες μέλη του ΚΚΕ, της ΕΔΑ και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας συνελήφθησαν σε μια προληπτική ενέργεια αποτροπής οποιασδήποτε προσπάθειας αντίστασης. Μέσα σε αυτό το καθεστώς φόβου ξεκίνησε η επταετής δικτατορία των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα, με όλα τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν.
Η επιβολή της δικτατορίας από τη Χούντα των Συνταγματαρχών δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, ούτε ξεπήδησε σαν κάποιο γεγονός έξω από την ιστορία και το πλαίσιο της εποχής. Η Χούντα των Συνταγματαρχών δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ακραία έκφραση της κρίσης του μετεμφυλιακού αστικού κράτους και των εξωτερικών εξαρτήσεων του. Παράλληλα, ήταν αποτέλεσμα των ενδοαστικών συγκρούσεων για τον εκσυγχρονισμό και έλεγχο του καθώς και τη στάση του απέναντι στο Κυπριακό.
Το μετεμφυλιακό κράτος της Ελλάδας όταν είχε ανασυγκροτηθεί, ειδικότερα τη δεκαετία του 1950, με υπερατλαντικούς σπόνσορες, επένδυσε στην αντικομμουνιστική υστερία της εποχής, χρησιμοποίησε ακραίες κατασταλτικές μεθόδους (ξερονήσια, εξορίες, βασανισμοί, κτλ.) και άφησε τις διάφορες δεξιές παρακρατικές ομάδες να δρουν ανενόχλητες. Αποκορύφωμα αυτών, ήταν δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη. Από την άλλη, ο παρεμβατικός ρόλος εξωθεσμικών δυνάμενων όπως η μοναρχία και ο στρατός, οι συγκρούσεις μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων της Ένωσης Κέντρου, της ΕΡΕ, κ.α., οδήγησαν το 1965 σε μια έντονη κοινοβουλευτική κρίση. Αυτή η κρίση οδήγησε σε συνεχή αδιέξοδα, αστάθεια και ένα πολιτικό κενό που οι πραξικοπηματίες συνταγματάρχες εκμεταλλεύτηκαν με πρόφαση την αποκατάσταση της τάξης και της εθνικής ασφάλειας.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών στην επταετή διάρκεια της δικτατορίας άφησε ανεξίτηλο το ιδεολογικό της στίγμα στην ελληνική κοινωνία και ιστορία. Χρησιμοποιώντας και εκσυγχρονίζοντας/αναβαθμίζοντας το οπλοστάσιο του μετεμφυλιακού κράτους συνέχισε σε μεγαλύτερο βαθμό τις πολιτικές διώξεις, τις εξορίες, τις δολοφονίες κομμουνιστών και δημοκρατικών πολιτών. Έθεσε σε παρανομία πρώτα την ΕΔΑ και το ΚΚΕ και σε κατοπινό στάδιο και τα υπόλοιπα κόμματα. Αυτό που χαρακτήριζε τη Χούντα ήταν μια έντονη και εθνικιστική προγονοπληξία, ηθικολογικά και αντιεπιστημονικά κηρύγματα, λογοκρισία στις τέχνες και στα γράμματα. Όλα αυτά συνοψίζονταν κυρίως στο σύνθημα της Χούντας το «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών». Όσο για το οικονομικό θαύμα της Χούντας, μόνο θαύμα δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται η αφαίμαξη των κρατικών ταμείων σε σκάνδαλα και μίζες αλλά και σε εθνικιστικά, κιτς πανηγύρια που έστηναν οι Συνταγματάρχες εις βάρος του ελληνικού λαού.
Το δολοφονικό έργο της χούντας ξεκινά άμεσα από την πρώτη μέρα. Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας που γίνεται στην Αθήνα, έχουμε τα πρώτα θύματα της δικτατορίας από πυροβολισμούς, η 24χρονη Μαρία Καλαβρού κι ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής. Από τις πιο δυναμικές ενέργειες αντίστασης πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου με βόμβα από τον Αλέκο Παναγούλη τον Αύγουστο του 1968 και η απόπειρα ανατίναξης της αμερικανικής πρεσβείας τον Σεπτέμβριο του 1970, που καταλήγει στον θάνατο του Κύπριου Γιώργου Τσικουρή και της Ιταλίδας Μαρία-Έλενα Αντζελόνι.
Όσοι, σήμερα, εξακολουθούν να λιγουρεύονται ένταξη στο ΝΑΤΟ και περαιτέρω υποθήκευση της ανεξαρτησίας της χώρας μας είναι καλά να ανατρέξουν στην περίοδο αυτή. Οι χουντικοί, όπως και οι ΕΟΚΑβητατζήδες στην Κύπρο είχαν όνομα, διεύθυνση και ταυτότητα. Δεν ξενοιάζουμε με μια αναφορά σε χούντα, όπως στην Κύπρο με μια αναφορά σε πραξικόπημα γενικά και αόριστα. Ήταν ακροδεξιοί, υποτελείς σε ξένα συμφέροντα και με οργανικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο εξωτερικό και με μέρος του μεγάλου κεφαλαίου και των κρατικών μηχανισμών στο εσωτερικό. Η ΝΑΤΟδουλεία και ο αντικομμουνισμός τους οδήγησαν σε έξαρση της κρίσης στα ελληνοτουρκικά, σε συνεχείς παρεμβάσεις στα εσωτερικά ζητήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας με αποκορύφωμα το πραξικόπημα τον Ιούλιο του 1974 που έδωσε την ευκαιρία στον Τουρκικό Αττίλα να ολοκληρώσει πέντε μέρες αργότερα το δίδυμο έγκλημα εναντίον της Κύπρου.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών αποτελεί μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και όσο και να προσπαθούν οι σύγχρονοι απόγονοι και νοσταλγοί τους να παραγράψουν την ιστορία, η λαϊκή πάλη και η λαϊκή μνήμη δεν θα το επιτρέψουν αυτό δεύτερη φορά.
Εισαγωγικά
Διήρκεσε 10 μέρες, η ιστορική πλέον, απεργία των διανομών έτοιμου φαγητού οι οποίοι εργάζονται για την εταιρεία Wolt. Η απεργία, η οποία ξεκίνησε στην Λευκωσία, εξαπλώθηκε σιγά σιγά σε ολόκληρη την Κύπρο. Σύμφωνα με τους ίδιους τους απεργούς σε δήλωση τους την οποία παρέδωσαν στην εταιρεία στις 13 Δεκεμβρίου 2022, αφορμή για την απεργία ήταν η μείωση της βασικής πληρωμής τους από €2,40 εντός ακτίνας παράδοσης ενός χιλιομέτρου σε €2,26. Βέβαια, οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα των διανομέων δεν σταματούν εδώ καθώς θα μπορούσε να ειπωθεί πως τα αιτήματα τους όχι μόνο είναι σχετικά μετριοπαθή αλλά και ότι είναι αυτονόητα. Άλλωστε, τα προβλήματα και οι δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζουν ως επισφαλείς εργαζόμενοι είναι πάρα πολλά.
Για να κατανοήσουμε τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζουν οι απεργοί διανομείς, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε την φύση της εργασίας σε πλατφόρμα και το εργασιακό καθεστώς τους.
Η φύση της εργασία σε πλατφόρμα και το νομικό εργασιακό καθεστώς των διανομέων
Το εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων σε πλατφόρμα γενικότερα και των διανομέων απεργών συγκεκριμένα, είναι ιδιαίτερα επισφαλές. Γενικά οι εργαζόμενοι σε πλατφόρμες θεωρούνται ως αυτοεργοδοτούμενοι ή ως ανεξάρτητοι εργολάβοι και όχι ως εργοδοτούμενοι, και με αυτό τον τρόπο δεν απολαμβάνουν τις ίδιες νομικές προστασίες και ωφελήματα τα οποία απολαμβάνει ένας εργοδοτούμενος, όπως για παράδειγμα κατώτατο μισθό, συλλογικές διαπραγματεύσεις, προστασία σχετικά με το ωράριο εργασίας, ασφάλεια και υγεία στο χώρο εργασίας, άδειες με απολαβές, ανεργιακό επιδόμα και επιδόματα ασθένειας, όπως επίσης και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Περαιτέρω, ένας αυτοεργοδοτούμενος ή εργολάβος διανομέας είναι υπεύθυνος για την συντήρηση του εξοπλισμού και του οχήματος του με δικά του έξοδα, υπεύθυνος για τα καύσιμα που αναλώνει και εν γένει αναλαμβάνει όλες τις σχετικές επιβαρύνσεις.
Στην περίπτωση της Wolt όπου όπως ισχυρίζεται η ίδια η εταιρεία πάνω από το 80% των διανομέων απασχολούνται από τρίτες εταιρείες, συνεργάτες της, οι οποίες ασχολούνται με την διαχείριση στόλου, τα πράγματα είναι πολύ πιο δυσμενή για τους διανομείς. Ενώ κάποιος διανομέας που απασχολείται απευθείας από την Wolt μπορεί να κρατήσει ολόκληρο το ποσό από κάθε διαδρομή, όσο πενιχρό και να είναι αυτό, όπως αναφέρει ένας διανομέας απεργός οι εταιρείες διαχείρισης στόλου αποκόπτουν από τον μισθό τους 30% με κάθε παραγγελία, και αφού είναι υπό το καθεστώς αυτοεργοδοτούμενου ή εργολάβου, καταβάλλουν μόνοι τους κοινωνικές ασφαλίσεις και συνεισφορά στο ΓΕΣΥ ένα 11% από πάνω. Το 59% ανά παραγγελία/παράδοση που υπολείπεται, δεν είναι καθαρό κέρδος για τον διανομέα, αφού πρέπει από αυτό να μεριμνήσει για την συντήρηση του οχήματος του, τα καύσιμα που αναλώνει κλπ.
Επίσης δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι η εργασία του διανομέα έτοιμου φαγητού είναι φυλετικοποιημένη. Η συντριπτική πλειοψηφία των διανομέων είναι υπήκοοι τρίτων χωρών, οι οποίοι μπορεί να βρίσκονται στην Κύπρο και ως αιτητές ασύλου ή ως φοιτητές. Το επισφαλές αυτό καθεστώς διαμονής τους στην Κύπρο σε συνδυασμό με το καθεστώς εργασίας τους βοηθά και συνεισφέρει περαιτέρω στην πειθαρχικοποίηση των διανομέων.
Το επάγγελμα του διανομέα έτοιμου φαγητού εκτός από επισφαλές είναι και άκρως επικίνδυνο. Σύμφωνα με στατιστικές του Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας, τα περισσότερα εργατικά τροχαία ατυχήματα αφορούν κυρίως διανομείς έτοιμου φαγητού. Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο. Εξαιτίας του μοντέλου πληρωμής ανά παραγγελία/παράδοση, οι διανομείς δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να προσπαθούν να εκτελέσουν όσο το δυνατό περισσότερες παραγγελίες σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. Οι οδικές συνθήκες εξάλλου για μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες στην Κύπρο δεν είναι και οι καλύτερες. Οι πενιχρές πληρωμές τους δίνουν το αντιφατικό κίνητρο να θέτουν την ζωή τους σε κίνδυνο έτσι ώστε να βγάλουν τα προς το ζην. Το μοντέλο πληρωμής των διανομέων προσομοιάζει το μοντέλο του «μισθού με το κομμάτι» το οποίο ήταν διαδεδομένο τον 19ο αιώνα στα εργοστάσια. Όπως εξηγεί ο Μαρξ (Το Κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, (Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2002, σ.σ. 572-3 :
Όταν είναι δοσμένος ο μισθός με το κομμάτι, έχει φυσικά προσωπικό συμφέρον ο εργάτης να εντείνει όσο το δυνατό περισσότερο την εργατική του δύναμε, πράγμα που ευκολύνει τον κεφαλαιοκράτη ν’ ανεβάζει τον κανονικό βαθμό εντατικότητας. Προσωπικά επίσης έχει συμφέρον ο εργάτης να παρατείνει την εργάσιμη ημέρα, γιατί έτσι ανεβαίνει ο ημερήσιος ή ο βδομαδιάτικος μισθός του.
Οι πιο πάνω διαπιστώσεις του Μαρξ έχουν άμεση εφαρμογή και στην περίπτωση των διανομέων έτοιμου φαγητού.
Το μέλλον – Η προτεινόμενη Ευρωπαϊκή οδηγία αναφορικά με την εργασία σε πλατφόρμες.
Η οδηγία σχετικά με τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας σε πλατφόρμες προτάθηκε για πρώτη φορά από το Συμβούλιο από τον Δεκέμβριο του 2021. Ο σκοπός της οδηγίας είναι να εισάγει τεκμήριο εργοδότησης (σε αντίθεση με αυτοεργοδότηση ή εργολαβία) και να ρυθμίσει την αλγοριθμική διαχείριση στην εργασία.
Στην πρώτη του μορφή το κείμενο της οδηγίας έθετε πέντε κριτήρια τα οποία μπορούσαν να δείξουν ότι η σχέση μεταξύ πλατφόρμας και εργαζόμενου είναι σχέση μεταξύ εργοδότη και εργοδοτούμενου. Τα κριτήρια αυτά είναι τα εξης:
Στην περίπτωση που δύο από αυτά τα πέντε κριτήρια ικανοποιούνταν, τότε τεκμαίρεται σχέση εργοδότησης μεταξύ της πλατφόρμας και του εργαζόμενου και η πλατφόρμα θα πρέπει να το αντικρούσει, αποδεικνύοντας στην ουσία ότι ο εργαζόμενος είναι αυτοεργοδοτούμενος και όχι εργοδοτούμενος, κάτι που θα ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο.
Φυσικά οι δυνάμεις της αντίδρασης στην Ευρώπη προσπαθούν να «αραιώσουν» το αρχικό κείμενο έτσι ώστε να είναι πιο δύσκολο να ενεργοποιηθεί το τεκμήριο της εργοδότησης.
Κινητοποιήσεις όπως η απεργία των διανομέων έτοιμου φαγητού στην Κύπρο είναι ο μόνος τρόπος που μπορούν να πετύχουν τις διεκδικήσεις τους οι εργαζόμενοι. Ο ταξικός αγώνας και η αλληλεγγύη είναι το μόνο όπλο που έχει στην διάθεση της η εργατική τάξη. Πράγματι, η αλληλεγγύη που έδειξαν στον αγώνα των διανομέων ομάδες όπως η Antifa, το IWW Κύπρου, η Θύρα 9 αλλά ακόμα και η ΠΕΟ και άλλες οργανώσεις δείχνουν ότι εργατική τάξη είναι πάντα έτοιμη για αγώνα και ότι είναι μια δύναμη την οποία πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη η άρχουσα τάξη. Απόδειξη της επιτυχίας της απεργίας είναι η επαναφορά της αμοιβής των εργαζομένων στα προηγούμενα επίπεδα και το ότι το Τμήμα Εργασιακών Σχέσεων κάλεσε σε συνάντηση τους απεργούς και την Wolt, την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου ενώ εντός του Ιανουαρίου αναμένεται το πόρισμα του.
Εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε! Δεν έχετε τίποτα να χάσετε, παρά μόνο τις αλυσίδες σας!
Β.Κ.
Η στήλη «Απόψεις» φιλοξενεί αρθρογραφία γνώμης που κινείται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των αρχών και αξιών του Πολιτιστικού Ιδρύματος 1948. Τα άρθρα αποτελούν προσωπικές απόψεις των συντακτών τους και δεν εκφράζουν, κατ’ ανάγκην, το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948.
Σαν σήμερα στις 29 Ιουλίου 1962, ο γνωστός φασίστας Oswald Mosley (ιδρυτής της Βρετανικής Φασιστικής Ένωσης το 1932) προσπάθησε να πορευθεί μέσα στους δρόμους του Μάντσεστερ, γνωστής εργατούπολης. Η προσπάθεια του αυτή κατέληξε άδοξα, αφού ένα πλήθος πέραν των 5000 αντιφασιστών μπλόκαραν την πορεία αυτού και των υποστηρικτών του, του επιτέθηκαν και τον έριξαν στο έδαφος. Για να γλυτώσει, φυγαδεύτηκε από 250 περίπου αστυνομικούς, οι οποίοι, όμως, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το πλήθος από το να τους εκσφενδονίσει ντομάτες, αυγά, κέρματα και πέτρες.
Στη συνέχεια προσπάθησε να εκφωνήσει ομιλία στους υποστηρικτές του, αλλά το αντιφασιστικό πλήθος ανάγκασε τόσο τον ίδιο όσο και την αστυνομία να ακυρώσουν την εκδήλωση μόλις 7 λεπτά μετά την επίσημη έναρξη της. Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ ντόπιων αντιφασιστών και μελανοχίτωνων του Mosley με αποτέλεσμα να συλληφθούν 47 άτομα. Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, και που μας υπενθυμίζει συνεχώς την ταξική φύση του αστικού κράτους, οι περισσότεροι συλληφθέντες ήταν αντιφασίστες
48 χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής και πλέον δίνουμε και ένα αγώνα ενάντια στην λήθη. Ένα αγώνα για να μην ξεχάσουμε πως φτάσαμε ως εδώ αλλά και για να μην συμβιβαστούμε ποτέ με οτιδήποτε λιγότερο από την επανένωση της πατρίδας μας.
Η χθεσινή αθρόα προσέλευση στην εκδήλωση Το μαύρο καλοκαίρι του 1974: Η Κύπρος στη μέγγενη του ιμπεριαλισμού και του σοβινισμού μας χαροποίησε ιδιαίτερα και δείχνει ότι υπάρχει ανάγκη στη κυπριακή κοινωνία για να ανοίξει ευρύτερα αυτή η συζήτηση.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον φιλοξενούμενο ομιλητή Tony Angastiniotis για την συγκλονιστική του ομιλία. Μπορείτε να βρείτε το νέο βιβλίο του Τόνι «Χρειάζονται χίλιες φωνές
για να πουν μια ιστορία» στη σελίδα του https://www.tony-direct.com/.
Σαν σήμερα, με την τουρκική εισβολή το 1974, ολοκληρώνεται το δίδυμο νατοϊκό έγκλημα που ξεκίνησε με το φασιστικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β.
48 χρόνια από τότε που η Κύπρος και ο λαός της μαυροφόρεσαν. Νεκροί, αγνοούμενοι, τραυματίες, προσφυγιά.
48 χρόνια μετά, ζούμε ακόμα τις συνέπειες της συνεχιζόμενης κατοχής, της διχοτόμησης και του βίαιου διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η κατοχική σημαία στον Πενταδάκτυλο μας τα θυμίζει όλα καθημερινά…
Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως η τραγωδία της Κύπρου και του λαού μας, πέρα από την άμεση εμπλοκή των δυτικών ιμπεριαλιστών και των νατοϊκών κύκλων, έχουν επίσης τη σφραγίδα του τουρκικού και του ελληνικού εθνικισμού, αλλά και των νοσταλγών της χούντας. Γι’ αυτό και ο μεγαλύτερος εχθρός των εθνικιστών που έδρασαν ως όργανα των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων, ήταν η Αριστερά και οι αγωνιστές του λαϊκού κινήματος που πάλευαν για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνικά δικαιώματα.
Η ιστορία και τα επίσημα έγγραφα ακόμα και των δικών τους υπηρεσιών, καταδεικνύουν, επίσης, τις ΗΠΑ-Βρετανία-ΝΑΤΟ ως συνένοχους στον σχεδιασμό και εκτέλεση της τουρκικής εισβολής, ενώ με τη σημερινή τους πολιτική, επί της ουσίας, απαλλάσσουν την Τουρκία από τις ευθύνες της, επιτρέπουν τη διαιώνιση της παραμονής της στην Κύπρο και επιδιώκουν την εσαεί παραμονή των βρετανικών βάσεων που καταπατούν το 5% του κυπριακού εδάφους.
Σήμερα είμαστε ακόμα μια φορά μπροστά σε αδιέξοδο σε ότι αφορά στις συνομιλίες με κύρια ευθύνη της Τουρκίας και των δυτικών της συμμάχων. Η επίλυση του κυπριακού όμως δεν εξαρτάται μόνο από τις συνομιλίες και ότι εκεί συζητείται, τα οποία βέβαια έχουν σημασία ως προς το περιεχόμενο της λύσης. Εξίσου, αν όχι και πιο σημαντικό, είναι η μαζική εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα. Η ανάπτυξη κοινών αγώνων Ε/Κ και Τ/Κ. Η αντικατοχική πάλη για να έχει προοπτική και αποτελεσματικότητα, πρέπει να είναι κοινή με τους Τουρκοκύπριους που στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος δίνουν την δική τους μάχη, ενάντια στο κατοχικό καθεστώς, τον εθνικισμό και την διχοτόμηση. Για να δημιουργηθεί έτσι ένα δικοινοτικό στη μορφή και ταξικό στη βάση, παλλαϊκό κίνημα που να παλέψει τόσο για την επανένωση της Κύπρου, όσο και για μια άλλη κοινωνία.
Βασικά στοιχεία του κοινού αντικατοχικού αγώνα πρέπει να είναι ο αγώνας για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από ξένους στρατούς, βάσεις και «εγγυήτριες δυνάμεις». Αυτή η στοχοθεσία προϋποθέτει την ρήξη και σύγκρουση με τις αντιλήψεις καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων που πασχίζουν να μας πείσουν, πως η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ, θα μπορούσαν να μας φέρουν δήθεν σε ευνοϊκότερη θέση για την επίλυση του Κυπριακού.
Καλούμε τον κόσμο να συμμετάσχει στην εκδήλωση που διοργανώνει το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 με αφορμή τις επετείους για το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής, αύριο Πέμπτη 21 Ιουλίου, η ώρα 19:00 στο Αμφιθέατρο Newton του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, με θέμα Το μαύρο καλοκαίρι του 1974: Η Κύπρος στη μέγγενη του ιμπεριαλισμού και του σοβινισμού.
Αντί άλλων ανακοινώσεων για την σημερινή 48η επέτειο του εγκληματικού/προδοτικού πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’, υπό την υψηλή εποπτεία των γνωστών αμερικανονατοικών κύκλων, το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 συνεχίζει την πρωτοβουλία που ξεκίνησε πριν 6 περίπου μήνες.
Στην 48η επέτειο θανάτου του Γ. Γρίβα, στις 27 Ιανουαρίου 2022, είχαμε αναγγείλει πρωτοβουλία για μετονομασία των οδών που φέρουν το όνομα του σε ολόκληρη την Κύπρο. Είχαμε πραγματοποιήσει και εκστρατεία συλλογής υπογραφών ως ένα πρώτο βήμα.
Τώρα, η πρωτοβουλία αυτή παίρνει ένα πιο επίσημο και θεσμικό δρόμο. Χτες, αποστείλαμε ανοικτή επιστολή προς όλους τους Δήμους της ελεύθερης Κύπρου και στα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην ΕΛΑΜ, και ζητούμε να μετονομάσουν τις οδούς και λεωφόρους που φέρουν το όνομα του, σε οδούς: «Δημοκρατίας», «Αντίστασης», «Δημοκρατικής Αντίστασης», «Πολυτεχνείου», «Κερύνειας», «Αμμοχώστου».
Θεωρούμε την πρωτοβουλία αυτή μια έμπρακτη δικαίωση των αγώνων όλων όσων έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και τη δημοκρατία.
Καλούμε όλους τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους της Κύπρου να συμμετάσχουν στην προσπάθεια αυτή για μετονομασία των οδών που φέρουν το όνομα του Γρίβα.
Πολύ πρόσφατα η κυβέρνηση κατέθεσε νομοσχέδιο το οποίο προνοεί τη σύσταση ειδικού χώρου κράτησης ανηλίκων. Με μια σημαντική λεπτομέρεια. Στο νομοσχέδιο αυτό περιλαμβανόταν συγκεκριμένη πρόνοια ότι ο χώρος κράτησης θα ανήκει σε ιδιωτική εταιρεία. Η Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, σε πρόσφατη συνεδρία της, «μπλόκαρε» κονδύλι ύψους €800,000 που προνοείτο για τον σκοπό αυτό, μπλοκάροντας, ταυτόχρονα, τις διαδικασίες για ανεύρεση χώρου κράτησης ανήλικων παραβατών. Ως αποτέλεσμα, τερματίστηκαν ( ; ) και οι ενέργειες για προκήρυξη προσφορών. Με αυτή την πράξη μπήκε στον πάγο, έστω προσωρινά, και το σχετικό νομοσχέδιο.
Θεωρούμε το ζήτημα αυτό εξαιρετικά κρίσιμο με σοβαρότατες κοινωνικές προεκτάσεις σε πολλά επίπεδα. Η κυβερνητική θέση για διαχείριση του χώρου από ιδιωτικό φορέα πρέπει να ιδωθεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας που προφανώς ασπάζεται η νυν κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα, αλλά και εν γένει του ίδιου του τρόπου λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι φυσιολογική απόρροια του τρόπου λειτουργίας του κεφαλαίου, το οποίο επιζητεί συνεχώς νέα πεδία κερδοφορίας, νέες αγορές, καινούριες ευκαιρίες για «επένδυση» και προς αυτή την κατεύθυνση την διεύρυνση της εμπορευματοποίησης σε «ανεξερεύνητες εστίες». Μια διαδικασία, δηλαδή, που δεν διστάζει να ιδιωτικοποιεί όχι μόνο κοινωνικά αγαθά (ηλεκτρισμός, νερό, τηλεπικοινωνίες κ.λπ.) αλλά και κατ’ εξοχήν κοινωνικές-κρατικές λειτουργίες, όπως η δημόσια ασφάλεια, ασφάλεια αεροδρομίων, χώροι υποδοχής αιτητών ασύλου, η κοινωνική επιτήρηση-επανένταξη παραβατών, κ.λπ.
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα κυοφορούνται στο εν λόγω νομοσχέδιο δεν αποκλείεται η ανάθεση της ασφάλειας και διαχείρισης του σχεδιαζόμενου κέντρου κράτησης ανήλικων παραβατών να αποτελέσει πιλοτικά τον προάγγελο δημιουργίας ιδιωτικών φυλακών (και για ενήλικες). Πάντοτε, βέβαια, υπό το πρόσχημα της «μείωσης των κρατικών δαπανών», της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», της «αποσυμφόρησης των φυλακών» κ.λπ., πιθανόν στο εγγύς μέλλον, τα μεγάλα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα θα προωθήσουν μέσω του πολιτικού προσωπικού τους μια τέτοια προοπτική.
Η εντατικοποιημένη προσπάθεια γεωπολιτικής πρόσδεσης της Κύπρου στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το δυτικό άρμα, συνοδεύεται και με υιοθέτηση πρακτικών στο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, αφού ως καλά γνωστό τέτοιου είδους χώροι κράτησης/ιδιωτικές φυλακές υπάρχουν εδώ και χρόνια στην «μητρόπολη του καπιταλισμού» και αυξάνονται ετησίως.
Ας είμαστε λοιπόν υποψιασμένοι και σε εγρήγορση.
Philenews, 8 February 2024
The recent surge in mafia-related crime has prompted discussions about new policing strategies, including heightened presence in urban areas, armed patrols, and stricter surveillance at sports matches.
Nicos Trimikliniotis, director of the Centre for Fundamental Rights and Professor of Sociology, Social Science and Law at the University of Nicosia questions the effectiveness of these responses, suggesting they might reflect a broader societal panic rather than effective solutions.
In an interview with in-cyprus, he delves into the complexities of crime in Cyprus, drawing on historical contexts and contemporary challenges. He warns against the potential pitfalls of heavy-handed measures, highlighting the risks of further alienating already marginalized communities and exacerbating social divisions.
The atmosphere created around mafia-related crime has led to proposals for new policing measures, such as the presence of police vans in urban neighbourhoods, armed police patrolling, and increased checks of fans at stadiums. Do you consider this response proportionate, or a manifestation of a moral panic?
Over the last few weeks, we have witnessed some high-profile kinds of serious crimes such as murders by hitmen, bombings and wild-goose hunts with police helicopters. It is not surprising that these have been reported in the media the way have, i.e. as sensational and spectacular events that happen in action-and-violence movies.
The fact that recent murders seem connected to drug barons and to drug-and-crime wars in the battles for domination and street encroachment in Nicosia and Limassol, as well as control in the mafia underworld has made them even more ‘attractive’ for media speculation. This is just one type of crime reported – let’s call it mafia-type or underworld-type of crime.
This is often very violent. However, the most gruesome violent crime that was ever committed in Cyprus (I do not count here for ethnic-political violence) was the series of rapes and murders of migrant women, domestic workers and their children, by the Greek Cypriot army officer who buried his victims in Mitsero until he was discovered 2019: He strangled his victims and threw them down a manhole in Mitsero after he tricked his victims, by approaching them romantically and then strangled them and carried them to the abandoned quarry.
Let’s not forget how the depiction of gangsters and bandits has a long history; they are not just in movies like ‘The Godfather’ etc. We have our own long history, here in Cyprus, which lasts for over a century now, as recorded in the press and in folk songs.
Notorious murders, abductions, theft and violence by bandits, outlaws-gangsters from the late 19th century have been recorded and popularised by folk poets, such as Tsiapouras, Paleshis, Azinos etc. We have poems and stories about the notorious Hasambulia or of Yiallouris.
Later, in the 1940s, it was Mitas, the notorious fugitive in the 1940s who managed always to escape, becoming a headache for the British authorities, until he was eventually arrested, convicted and hanged. To this day his name, his audacity and his dexterity are associated in the common memory of the island with the ‘elusive Mitas’.
The ‘Zacharias’ brothers were a criminal clan that operated in Limassol (and the surrounding villages) from the early 1930s till the early 1960s, they were at war with the Colossiates. Both gangs engaged in cattle rustling, gambling, and prostitution and whose criminal activities led to the death of at least 186 people. These were mostly hated figures but for some, they were ‘folk-heroes’.
Since the 1980s we have patterns of a kind of ‘celebratory’, of ‘bandits’ with ‘cute’ nicknames in the media – reported on TV when they are caught or when they escape etc. Over the last 20 years, we have seen some high-profile violent crimes which have received major media attention – sometimes with the media getting it completely wrong by framing as the perpetrator the wrong person, destroying their lives.
The second type is ‘elite crime’: Recently we have also seen crimes reported involving millions of euros e.g. selling of passports, scandals about corruption, spying and surveillance etc. Remember that the Cypriot media did nothing about this until Al-Jazeera reported on it. It was a complete black-out by the Cypriot media. The reason is straightforward.
The third type is the so-called ‘white-collar crime’ (middle to upper classes) – corruption, fraud, embezzlement, and scams.
The fourth type of crime can be called ‘everyday’ or ‘petty crime’, committed by the poorer classes, such as the working class, or even those who are considered to be in the under-class or ‘lumpenproletariat’ – moonlighting, shoplifting, ‘cheating’ to receive welfare benefits. These types of petty crimes receive media attention and are often exaggerated and magnified to be blown out of proportion and out of context.
The fifth type of crime is ‘hooliganism’ and sports-related crimes. This receives massive attention and the usual recipes of law enforcement are highly problematic – surveillance, fan identity cards, stronger police presence, heavy-handed policing etc., simply displace and push violence elsewhere, often outside the stadiums.
The sixth type of crime is violence, labour and sexual trafficking and exploitation, including violence against children, which receives media attention but this is more often approached through a sensationalised depiction, rather than through a sustainable and investigative approach.
The seventh type of crime, under-reported, is police violence and corruption – including the prosecution system. This is very serious, but this is a matter that the media rarely dare to deal with.
I would like here to add another very serious type: hate crime – racial/ethnic or gender-based violence.
It was the sociologist Stanley Cohen in his classic book “Folk Devils and Moral Panics” who analysed the processes of moral panic construction, which tend to have their ‘ups’ and ‘downs’ as they typically follow a classic pattern:
A moral panic is based on the exaggerated notion that the behaviour of certain individuals or groups, of type of behaviour who are considered ‘deviant’. Calling something a ‘moral panic’ does not imply that this something does not exist or has not happened at all, or that the reaction is based on fantasy, hysteria, delusion etc.
It is an understanding of how events are ‘framed’ in the way they are represented. Sometimes they are completely distorted or exaggerated. Often those depicted are ethnic minorities, migrants, or youth subcultures, considered so problematic and so dangerous to society that it calls for the immediate punishment of the guilty and the restoration of damage and order.
Panic expresses feelings of tension such as fear, terror, anxiety, hatred, hostility, and a sense that the so-called moral norms are threatened, thus risking the ‘collapse of the social order’.
Now let’s come to policing. Any form of high-profile crime has its own people in politics, as well as within the repressive apparatus. The ineffectiveness of policing in crime prevention, the over-reaction ‘after’ high-profile crimes and heavy-handed policing, including human rights violations, are typical of how the same problem is reproduced.
I find the proposals for new policing measures (the presence of police vans in urban neighbourhoods, armed police patrolling, and increased checks of fans at stadiums) to be problematic, ineffective and dangerous.
Repressive measures don’t work – it is an indication that the ‘game has already been lost’ and they are policing the crisis, which is likely to multiply, as repression and violence bring about more violence and counter-violence; it is a vicious cycle.
What potential impacts on the relationship between law enforcement and the public might arise from implementing strict measures like the ones suggested by government officials?
The law-and-order proposals on policing are a public confidence disaster.
When there is so little public confidence in policing, how can they propose more heavy-handed policing? There is more potential for abuse of power, less accountability etc.
How do media representations contribute to shaping public perception of crime and the perceived need for stringent policing measures?
The media has an interest in selling i.e. getting more views and more hits. Therefore, they have an interest in distorting and exaggerating when there is no media accountability.
From years of study, it is now accepted by all that the role of the media internationally is not merely to report objectively.
Also, it is now well established that the public is not passive recipients of information to swallow everything the media offers to people; the old ‘propaganda model’ and fears of being ‘brainwashed’ have given way to a more sophisticated reading of this process of news-reporting-framing that meets an audience who react in different ways.
The depiction of crime is an active process.
Let’s put things in context. With the transformation of Cyprus into a finance and service economy in a Europeanised system, crime has adapted accordingly.
Can you provide examples where similar policing measures were taken in response to crime waves, and what were the long-term consequences on society?
Similar policing measures are of questionable success.
Measures must be propositional and be rooted properly in the societal context and the problems they need to address. I don’t see them having any success in Cyprus – if anything the confidence in the Police will be reduced even more in the long term.
Do you see the potential for the proposed measures to target specific groups, such as football fans, leading to social divisions or stigmatization?
Yes. I think that it is likely that this will lead to more stigmatisation, stereotyping, reinforcing and reproducing social divisions and potentially leading to polarisation, even increasing conflict and violence, rather than reducing it.
Are there more community-oriented approaches to addressing crime that could be more effective than heavy-handed policing measures?
Community policing requires a very different understanding of ‘policing’. It means accountable policing with respect to human rights and moving away from violent policing. I think this is the only way forward.
Cyprus has witnessed increasing levels of violence in recent years, including physical attacks against teachers during the pandemic, injuries of peaceful protestors by police forces, anti-migrant pogroms, hooligan violence, and mafia-related murders. How do you interpret this intensification of violence?
Yes, violence has been increasing massively, proliferating into different spheres of life over the last few years.
Violence via social media, such as threats, intimidation, abuse, cyber-bullying etc., further multiplies violence within and beyond school and workplace bullying. Often this is even more sinister than raw violence at school or work. This is all connected to the rising inequalities; precarity, misery and lack of hope and aspiration for anything better in the future.
Let me comment on the appalling and unprecedented 2023 pogroms here.
These were instigated, organised and executed by far-right and racist groups against migrants and anti-racists. We had a series of racist violent attacks in Cyprus just after EU accession – violence at the English school for instance, or the stubbing of the Turkish-Cypriot musician by neo-Nazis at the Finikoudes antiracist festival in 2010.
The role of far-right political collaborators was crucial, and the media was catalytic in distorting and amplifying what was often false news that fed anti-immigrant and xenophobic hysteria.
The racist riots of 2023 were a culminating event that followed the form of a classic phenomenon of cultivating and inflating a racialised ‘moral panic’. This is hardly new; Stuart Hall and his colleagues describe this in his book about racism in the late 1970s in the UK, called “Policing the Crisis: Mugging, Law and Order”.
In the pogroms in Chloraka and Limassol, there was clear organisation and execution on the basis of a plan. The role of the police in this was lamentable! They were there and did nothing.
Top of Form
Philenews, 8 Φεβρουαρίου 2024, 6:31
Η πρόσφατη έξαρση της εγκληματικότητας και τα αυστηρά μέτρα αστυνόμευσης για την αντιμετώπιση της που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, όπως η αυξημένη αστυνομική παρουσία σε αστικές περιοχές, οι ένοπλες περιπολίες και η απαγόρευση μετακίνησης οπαδών σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, προκάλεσαν προβληματισμό στην κοινωνία.
Ο Νίκος Τριμικλινιώτης, διευθυντής του Κέντρου Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και καθηγητής Κοινωνιολογίας, Κοινωνικών Επιστημών και Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα των μέτρων, υποστηρίζοντας ότι αντανακλούν έναν ευρύτερο κοινωνικό πανικό και δεν αποτελούν ουσιαστικές λύσεις.
Σε συνέντευξή του στο philenews και το in-cyprus, αναλύει τις σύνθετες πτυχές του φαινομένου της εγκληματικότητας στην Κύπρο, αντλώντας στοιχεία από το ιστορικό πλαίσιο της, ενώ εξετάζει και τις σύγχρονες προκλήσεις. Παράλληλα, προειδοποιεί για τις πιθανές κακοτοπιές των σκληρών μέτρων, υπογραμμίζοντας ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος για την περαιτέρω αποξένωση ήδη περιθωριοποιημένων κοινοτήτων, όπως οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων και οι μετανάστες, κάτι που θα οδηγήσει στην επιδείνωση των κοινωνικών διαιρέσεων.
Πώς κρίνετε την αντίδραση της κυβέρνησης στα πρόσφατα φαινόμενα εγκληματικότητας; Είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις ή δρούμε με βάση ένα ηθικό πανικό;
Τις τελευταίες εβδομάδες, γίναμε μάρτυρες κάποιων σοβαρών εγκλημάτων, όπως δολοφονίες από εκτελεστές, βομβιστικές επιθέσεις και καταδιώξεων με αστυνομικά ελικόπτερα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτά έχουν παρουσιαστεί στα μέσα ενημέρωσης με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν, δηλαδή ως εντυπωσιακά και θεαματικά γεγονότα που συμβαίνουν σε ταινίες δράσης και βίας.
Το γεγονός ότι οι πρόσφατες δολοφονίες φαίνεται να συνδέονται με βαρόνους ναρκωτικών και με μάχες για την εξουσία και τον έλεγχο στον υπόκοσμο σε Λευκωσία και Λεμεσό, τις έχει κάνει ακόμα πιο “ελκυστικές” για εικασίες από τα ΜΜΕ.
Αυτό αποτελεί απλώς ένα είδος εγκλήματος – ας το ονομάσουμε μαφιόζικου τύπου ή υπόκοσμου τύπου έγκλημα.
Ωστόσο, το πιο αποτρόπαιο βίαιο έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ στην Κύπρο (δεν υπολογίζω εδώ την εθνοπολιτική βία που αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία) ήταν η σειρά βιασμών και δολοφονιών μεταναστριών, οικιακών βοηθών και των παιδιών τους, από τον Ελληνοκύπριο αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έθαβε τα θύματά του στο Μιτσερό μέχρι να τον ανακαλύψουν το 2019: Στραγγάλισε τα θύματά του και τα πέταξε σε φρεάτιο στο Μιτσερό, αφού ξεγέλασε τα θύματά του, πλησιάζοντάς τα ρομαντικά και στη συνέχεια τα στραγγάλισε και τα μετέφερε στο εγκαταλελειμμένο λατομείο.
Ας μην ξεχνάμε πως η απεικόνιση των γκάνγκστερ και των ληστών έχει μακρά ιστορία-δεν υπάρχουν μόνο σε ταινίες όπως ο “Νονός” κ.λπ. Έχουμε τη δική μας μακρά ιστορία, εδώ στην Κύπρο, η οποία διαρκεί πάνω από έναν αιώνα τώρα, όπως καταγράφεται στον Τύπο και στα δημοτικά τραγούδια.
Πασίγνωστοι φόνοι, απαγωγές, κλοπές και βιαιοπραγίες από ληστές, παράνομους-συμμορίτες από τα τέλη του 19ου αιώνα έχουν καταγραφεί και εκλαϊκευθεί από λαϊκούς ποιητές, όπως ο Τσιαπούρας, ο Παλαίσης, ο Άζινος κ.λπ. Έχουμε ποιήματα και ιστορίες για τα διαβόητα Χασαμπούλια ή τον Γιαλλουρή που καταδικάστηκαν και οδηγήθηκαν στη κρεμάλα επί Βρετανικής αποικιοκρατίας.
Αργότερα, τη δεκαετία του 1940 ήταν ο Μίτας, ο διαβόητος φυγάς της δεκαετίας του 1940 που κατάφερνε πάντα να δραπετεύει για να γίνει πονοκέφαλος για τις βρετανικές αρχές μέχρι να συλληφθεί, να καταδικαστεί και να κρεμαστεί. Μέχρι σήμερα το όνομά του, η τόλμη και η επιδεξιότητά του συνδέθηκαν στην λαϊκή μνήμη του νησιού με τον «ασύλληπτο Μίτα» – στο σχολείο θυμούμαι που λέγαν, «τι, έπιασες τον Μίτα!».
Οι δε Ζαχαρίες ήταν μια εγκληματική συμμορία που δρούσε στη Λεμεσό και τα γύρω χωριά από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 που ήταν σε πόλεμο με τους Κολοσσιάτες. Μιλούμε για συμμορίες που ασχολούνταν με την ζωοκλοπή, τον τζόγο και την πορνεία, οι εγκληματικές δραστηριότητες των οποίων οδήγησαν στο θάνατο τουλάχιστον 186 άτομα. Πρόκειται για μισητές φιγούρες για πολλούς της εποχής, ενώ για κάποιους ήταν «λαϊκοί ληστές».
Τώρα ακόμα και στη δική μας εποχή, που βιώσαμε αλματώδη κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική μεταβολή, παρατηρούμε σημαντικά στοιχεία συνέχειας στο αφήγημα. Παρατηρούμε λοιπόν, από τη δεκαετία του 1980, ένα είδος «εορταστικού» τύπου εγκληματία με το χαριτωμένα παρατσούκλια στα μέσα ενημέρωσης – είναι η εποχή της εικόνας, της τηλεόρασης: ο «Κοτσούδκιας», ο «Πατόζας», η «Χιτλερού» κτλ. όταν πιάστηκαν ή όταν δραπέτευσαν κ.λπ. Υπάρχει και ο «μάγκας» εγκληματίας που είναι «γκόμενος» με Mercedes και Armani κοστούμι – γνωστές οικογένειες, φατρίες, κτλ.
Τα δε τελευταία 20 χρόνια είδαμε μερικά στυγερά εγκλήματα υψηλού προφίλ που έλαβαν μεγάλη προσοχή από τα ΜΜΕ – μερικές φορές παραβιάζοντας κάθε κανόνα δεοντολογίας περί τεκμηρίου της αθωότητας, πέφτοντας εντελώς έξω, ενοχοποιώντας, κατηγορώντας ως δράστη το λάθος άτομο, καταστρέφοντας τη ζωή του.
Ο δεύτερος τύπος είναι το «έγκλημα των ελίτ»: Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες σε εγκλήματα που αφορούν εκατομμύρια ευρώ, π.χ. πώληση διαβατηρίων, σκάνδαλα διαφθοράς, κατασκοπείας και παρακολούθησης κ.λπ. Θυμηθείτε ότι τα κυπριακά μέσα ενημέρωσης τηρούσαν σιγή μέχρι το ρεπορτάζ του Αλ Τζαζίρα που «έσκασε η βόμβα» και έγινε σκάνδαλο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Θυμάστε το σκάνδαλο με τον βοηθό Γενικό Εισαγγελέα που καταδικάστηκε και φυλακίστηκε; Τώρα συνεχίζει ως δικηγόρος. Η άλλη περίπτωση με το βαν παρακολούθησης από εταιρεία των πρώην πρακτόρων της Μοσσάντ που ενέγραψε η δικηγορική εταιρεία του νυν Βοηθού Γενικός Εισαγγελέα;
Αυτά όλα βγήκαν στη φόρα λόγω ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος. Για πολύ καιρό υπήρχε συσκότιση από τα ΜΜΕ.
Ο τρίτος τύπος είναι το λεγόμενο «έγκλημα λευκού κολάρου» (μεσαία και ανώτερη τάξη) – διαφθορά, απάτες, υπεξαιρέσεις, απάτες.
Το τέταρτο είδος εγκλήματος μπορούμε να το ονομάσουμε: «καθημερινό» ή μικροέγκλημα», που διαπράττεται από τις φτωχότερες τάξεις, την εργατική τάξη ή ακόμη και από εκείνους που θεωρούνται ότι ανήκουν στο λεγόμενο «λούμπεν προλεταριάτο»: μαύρη εργασία, μικροκλοπές σε καταστήματα, «εξαπάτηση» για να λάβουν επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας. Αυτού του είδους τα μικροεγκλήματα λαμβάνουν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, συχνά υπερβολικά και διογκωμένα.
Ο πέμπτος τύπος εγκλήματος είναι ο «χουλιγκανισμός» και τα εγκλήματα που σχετίζονται με τον αθλητισμό. Αυτό τυγχάνει τεράστιας προσοχής με πραγματικά απαράδεκτες αναφορές από τα ΜΜΕ και «σχολιαστές» για «ανεγκέφαλους», όπου προβάλλονται οι συνήθεις συνταγές επιβολής του νόμου και της τάξης. Πρόκειται για εξαιρετικά προβληματικές συνταγές, όπως η επιτήρηση-παρακολούθηση, οι ταυτότητες οπαδών, η ισχυρότερη αστυνομική παρουσία και η σκληρή αστυνόμευση κ.λπ. απλώς εκτοπίζουν και ωθούν τη βία αλλού, συχνά έξω από τα γήπεδα.
Ο έκτος τύπος εγκλήματος είναι η βία, η εμπορία και η εκμετάλλευση της εργασίας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης, συμπεριλαμβανομένης της βίας κατά των παιδιών, που λαμβάνει την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, αλλά πρόκειται για μια εντυπωσιακή απεικόνιση και όχι για έναν βιώσιμο και ερευνητικό τρόπο.
Ο έβδομος τύπος εγκλήματος που δεν αναφέρεται επαρκώς είναι η αστυνομική βία και η διαφθορά – συμπεριλαμβανομένου του συστήματος δίωξης. Αυτό είναι πολύ σοβαρό, αλλά πρόκειται για θέμα με το οποίο τα μέσα ενημέρωσης σπάνια τολμούν να ασχοληθούν.
Θα ήθελα εδώ να προσθέσω έναν άλλο πολύ σοβαρό τύπο: το έγκλημα μίσους – βία με βάση τη φυλετική/εθνοτική ή έμφυλη βάση.
Ήταν ο κοινωνιολόγος Stanley Cohen στο κλασικό βιβλίο του “Folk Devils and Moral Panics” (Λαϊκοί διάβολοι και ηθικοί πανικοί) που ανέλυσε τις διαδικασίες κατασκευής ηθικού πανικού, οι οποίες τείνουν να έχουν τα “πάνω” και τα “κάτω” τους, καθώς συνήθως ακολουθούν ένα κλασικό μοτίβο:
α) Ένα συμβάν ή μια κατάσταση, ένα επεισόδιο ή ένα πρόσωπο ή μια ομάδα ή ένας τύπος συμπεριφοράς παρουσιάζονται ως απειλή για την κοινωνία, τις αξίες και τα συμφέροντα: συχνά είναι διαστρεβλωμένα και υπερβολικά διογκωμένα. Είναι ο «λαϊκός διάβολος» που λαμβάνει την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Τώρα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτό πολλαπλασιάζεται επί χίλια.
β) Η εστίαση των ΜΜΕ στη λεγόμενη «φύση» αυτού του «είδους» των ατόμων ή συμπεριφορών που ενοχοποιούνται παρουσιάζονται με συγκεκριμένο, στερεοτυπικό τρόπο.
γ) Στη συνέχεια, τα ΜΜΕ «καλούν» ή παρουσιάζουν τους αυτόκλητους «σωτήρες» και «προστάτες» των ηθικών αξιών της κοινωνίας που εκφράζουν την οργή τους.
δ) Διάφοροι «ειδικοί» επί του θέματος προβαίνουν σε εκτιμήσεις προτείνοντας λύσεις και «τιμωρίες» για τους ενόχους.
ε) Στη συνέχεια, οι δυνάμεις του «νόμου και της τάξης», όπως η αστυνομία, ο στρατός, οι διωκτικές αρχές, μπαίνουν μέσα για να «καθαρίσουν» και να «αποκαταστήσουν την τάξη».
Ο ηθικός πανικός βασίζεται στην υπερβολική αντίληψη ότι η συμπεριφορά ορισμένων ατόμων ή ομάδων, του τύπου της συμπεριφοράς που θεωρούνται «αποκλίνουσες». Το να αποκαλείται κάτι «ηθικός πανικός» δεν σημαίνει ότι αυτό το κάτι δεν υπάρχει ή δεν συνέβη καθόλου ή ότι η αντίδραση βασίζεται σε φαντασία, υστερία, αυταπάτη κ.λπ. Πρόκειται για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα γεγονότα πλαισιώνονται με τον τρόπο που παρουσιάζονται. Μερικές φορές είναι εντελώς διαστρεβλωμένα ή υπερβολικά. Συχνά πρόκειται για εθνοτικές μειονότητες, μετανάστες ή νεανικές υποκουλτούρες που θεωρούνται τόσο προβληματικές και επικίνδυνες για την κοινωνία που απαιτεί την άμεση τιμωρία των ενόχων και την αποκατάσταση της τάξης. Ο πανικός εκφράζει συναισθήματα έντασης, όπως φόβο, τρόμο, άγχος, μίσος, εχθρότητα και την αίσθηση ότι απειλούνται οι λεγόμενοι ηθικοί κανόνες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει δήθεν με «κατάρρευση η κοινωνική τάξη πραγμάτων».
Ας έρθουμε τώρα στην αστυνόμευση. Κάθε είδος εγκλήματος υψηλού προφίλ έχει τους δικούς του ανθρώπους στην πολιτική και μέσα στον κατασταλτικό μηχανισμό. Η αναποτελεσματικότητα της αστυνόμευσης στην πρόληψη του εγκλήματος, η υπερβολική αντίδραση μετά από εγκλήματα υψηλού προφίλ και η σκληρή αστυνόμευση, συμπεριλαμβανομένων των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι χαρακτηριστικά του τρόπου με τον οποίο αναπαράγεται το ίδιο το πρόβλημα.
Θεωρώ ότι οι προτάσεις για νέα μέτρα αστυνόμευσης είναι προβληματικές, αναποτελεσματικές και επικίνδυνες. Τα κατασταλτικά μέτρα δεν αποδίδουν – είναι μια ένδειξη ότι το «παιχνίδι έχει ήδη χαθεί» και αστυνομεύουν την κρίση, η οποία είναι πιθανόν να πολλαπλασιαστεί, καθώς η καταστολή και η βία φέρνει περισσότερη βία και αντιβία- είναι ένας φαύλος κύκλος.
Ποιες πιθανές επιπτώσεις στη σχέση μεταξύ των αρχών και του κοινού μπορεί να προκύψουν από την εφαρμογή αυστηρών μέτρων;
Οι προτάσεις περί δήθεν αποκατάστασης του νόμου και της τάξης σχετικά με την αστυνόμευση υπονομεύουν ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη του κοινού: Όταν υπάρχει τόσο λίγη εμπιστοσύνη του κοινού στην αστυνόμευση, πώς μπορούν να προτείνουν πιο σκληρή αστυνόμευση, δηλαδή περισσότερες πιθανότητες κατάχρησης εξουσίας, λιγότερη λογοδοσία κ.λπ.;
Πώς συμβάλλουν τα ΜΜΕ στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης για το έγκλημα και την αντιλαμβανόμενη ανάγκη για αυστηρά μέτρα αστυνόμευσης;
Τα ΜΜΕ έχουν συμφέρον να πουλήσουν, δηλαδή να έχουν περισσότερες προβολές και περισσότερα clicks. Ως εκ τούτου, έχουν συμφέρον να διαστρεβλώνουν και να υπερβάλλουν όταν δεν υπάρχει υπευθυνότητα και λογοδοσία. Χρόνια τώρα μελετώνται και είναι πλέον αποδεκτό από όλους ότι ο ρόλος των ΜΜΕ διεθνώς δεν είναι απλώς να μεταφέρουν αντικειμενικά ειδήσεις. Επίσης, είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι το κοινό δεν είναι παθητικός δέκτης πληροφοριών που καταπίνει ό,τι του προσφέρουν τα μέσα ενημέρωσης – το παλιό «μοντέλο προπαγάνδας» και οι φόβοι για «πλύση εγκεφάλου» έχουν δώσει τη θέση τους σε μια πιο εκλεπτυσμένη ανάγνωση αυτής της διαδικασίας μετάδοσης ειδήσεων-διαμόρφωσης-γνώμης που συναντά ένα υποψιασμένο, για να μη πω καχύποπτο κοινό που αντιδρά με διαφορετικούς τρόπους. Η απεικόνιση του εγκλήματος είναι μια ενεργή διαδικασία.
Ας βάλουμε τα πράγματα στο πλαίσιο τους. Με τη μετατροπή της Κύπρου σε οικονομία χρηματοδότησης και υπηρεσιών σε ένα εξευρωπαϊσμένο σύστημα, το έγκλημα έχει προσαρμοστεί ανάλογα.
Υπάρχουν παραδείγματα όπου λήφθηκαν παρόμοια μέτρα αστυνόμευσης ως απάντηση σε κύματα εγκληματικότητας; Ποιες ήταν οι μακροπρόθεσμες συνέπειες στην κοινωνία;
Παρόμοια μέτρα αστυνόμευσης σε άλλες χώρες έχουν αμφίβολη επιτυχία. Τα μέτρα πρέπει να είναι ανάλογα και να προσαρμόζονται στο συγκεκριμένες κοινωνικές-πολιτισμικές συνθήκες – δηλαδή να κατανοούν το ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο έτσι ώστε να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα. Δεν βλέπω να έχουν επιτυχία στην Κύπρο – αν μη τι άλλο η εμπιστοσύνη στην Αστυνομία θα μειωθεί ακόμη περισσότερο μακροπρόθεσμα.
Υπάρχει το ενδεχόμενο τα προτεινόμενα μέτρα να στοχεύουν συγκεκριμένες ομάδες, όπως οι οπαδοί του ποδοσφαίρου, οδηγώντας σε κοινωνικό διχασμό ή στιγματισμό;
Θεωρώ ότι είναι πιθανό αυτό να οδηγήσει σε περισσότερο στιγματισμό, στερεότυπα, ενίσχυση και αναπαραγωγή των κοινωνικών διαιρέσεων και ενδεχομένως να οδηγήσει σε πόλωση, ακόμη και σε αύξηση των συγκρούσεων και της βίας, αντί να την εκτονώσει.
Υπάρχουν πιο φιλικές στην κοινότητα προσεγγίσεις για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας που θα μπορούσαν να είναι πιο αποτελεσματικές από τα σκληρά μέτρα αστυνόμευσης;
Η κοινοτική αστυνόμευση απαιτεί μια πολύ διαφορετική αντίληψη της «αστυνόμευσης». Σημαίνει υπεύθυνη αστυνόμευση με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και απομάκρυνση από τη βίαιη αστυνόμευση. Απαιτεί λογοδοσία (πολιτική, νομική, κοινωνική) για τα όργανα της τάξης που καταπατούν δικαιώματα. Νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός.
Στην Κύπρο έχουν καταγραφεί αυξημένα επίπεδα βίας τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων εναντίον εκπαιδευτικών κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τραυματισμών ειρηνικών διαδηλωτών από την αστυνομία, πογκρόμ κατά μεταναστών, χουλιγκανισμού και δολοφονιών που σχετίζονται με τη μαφία. Πώς ερμηνεύετε αυτή την αύξηση της βίας;
Ναι, η βία αυξάνεται μαζικά, πολλαπλασιάζεται σε διάφορες σφαίρες της ζωής τα τελευταία χρόνια. Οι μορφές βίας (απειλές, εκφοβισμός, κακοποίηση, διαδικτυακός εκφοβισμός κ.λπ.) μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας τρόπος πολλαπλασιασμού της βίας εντός και εκτός του σχολικού και εργασιακού χώρου. Συχνά αυτό είναι ακόμη πιο επώδυνο από την ωμή βία στο σχολείο ή την εργασία. Όλα αυτά συνδέονται με τις αυξανόμενες ανισότητες, την επισφάλεια, τη δυστυχία και την έλλειψη ελπίδας και προσδοκίας για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Επιτρέψτε μου να σχολιάσω εδώ τα τρομακτικά και πρωτοφανή πογκρόμ του 2023. Αυτά που υποκινήθηκαν, οργανώθηκαν και εκτελέστηκαν από ακροδεξιές και ρατσιστικές ομάδες εναντίον μεταναστών και αντιρατσιστών. Είχαμε μια σειρά από ρατσιστικές βίαιες επιθέσεις στην Κύπρο αμέσως μετά την ένταξη στην ΕΕ – βία στην Αγγλική Σχολή για παράδειγμα ή το μαχαίρωμα του Τουρκοκύπριου μουσικού από νεοναζί στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ στις Φοινικούδες το 2010.
Ο ρόλος των ακροδεξιών πολιτικών συνεργατών ήταν καθοριστικός, ενώ τα ΜΜΕ είχαν καταλυτικό ρόλο στη διαστρέβλωση και την ενίσχυση συχνά ψευδών ειδήσεων που τροφοδοτούσαν την αντιμεταναστευτική και ξενοφοβική υστερία. Οι ρατσιστικές ταραχές του 2023 ήταν ένα γεγονός που ακολούθησε τη μορφή ενός κλασικού φαινομένου καλλιέργειας και διόγκωσης του φυλετικού «ηθικού πανικού».
Αυτό δεν είναι καθόλου καινούργιο – ο Stuart Hall και οι συνεργάτες του το περιγράφουν στο βιβλίο τους για τον ρατσισμό στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τίτλο Policing the Crisis: Mugging, Law and Order” (Αστυνόμευση της κρίσης: Νόμος και τάξη). Στα πογκρόμ στη Χλώρακα και τη Λεμεσό υπάρχει ξεκάθαρα οργάνωση και εκτέλεση στη βάση ενός σχεδίου. Ο ρόλος της αστυνομίας σε αυτό ήταν θλιβερός! Ήταν εκεί και δεν έκαναν τίποτα.
Birleşik Kıbrıs Partisi kurucularından ve uzun yıllar Parti Meclis üyeliği ve Mali Sekreterlik görevlerinde bulunan Hüseyin Yılmaz Yaşarcan, ölümünün 1. yıl dönümünde mezarı başında anıldı.
Anma etkinliğine Hüseyin Yılmaz Yaşarcan’ın yakınları, dostları ve BKP üyeleri katıldı. Mezara çiçekler konulmasının ardından konuşmalar yapıldı. Törende bir konuşma yapan BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Hüseyin Yılmaz Yaşarcan’ı saygı ve özlemle andıklarını, yaşamını barış ve özgürlük mücadelesine adayan Hüseyin Yılmaz Yaşarcan’ın en büyük arzusunun, ülkemize barışın gelmesi olduğunu belirterek, barış mücadelesinin kararlılıkla sürdürüleceğini vurguladı.
“ Bazı insanlar dünyaya iyilik yapmak için gelirler, giderken de arkalarında iz bırakırlar “ diyen İzzet İzcan, ona ve onun gibi yaşamını eşitlik ve özgürlük mücadelesine adayan tüm yurtseverleri selamladı.
“ Kızıl ışıklar yoldaşın olsun Yaşar Usta “ diyen İzzet İzcan, “ Yarım kalan mücadeleyi tamamlamak için üstümüze düşen görevleri yerine
getireceğiz “ dedi.
Kamuoyuna saygı ile duyurulur.
Yaşamını barış ve demokrasi mücadelesine adayan Hüseyin Yılmaz Yaşarcan, ölümünün 1. Yıl dönümünde mezarı başında anılacaktır.
Birleşik Kıbrıs Partisi kurucuları arasında bulunan, uzun yıllar Parti Meclisi ve Mali Sekreterlik görevlerini yapan Hüseyin Yılmaz Yaşarcan, 2 Şubat 2024 (Cuma) tarihinde, saat 10:00’da, Lefkoşa Mezarlığında BKP tarafından düzenlenecek törenle anılacaktır.
Kamuoyuna saygı ile duyurulur.
Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Kıbrıs Cumhuriyeti Hükümeti’nin, Kıbrıslı Türklere yönelik hazırladığı önlemler paketinin, ileriye doğru atılmış bir adım olduğunu söyledi.
“ Kıbrıs Türk toplumu, Kıbrıs Cumhutiyeti’nin, eşit kurucu ortağıdır “ diyen İzzet İzcan, önlemler paketinin bir lütuf olarak değerlendirilmemesini istedi.
BM Genel Sekreteri’nin Kişisel Temsilcisi olarak Kıbrıs’ı ziyaret edecek olan Maria Angela Holgui’nin ülkemize ziyaretiyle, Kıbrıs sorununda bir hareketliliğin beklendiğini dile getiren İzzet İzcan, “ Taraflara çağrımız samimi ve içten davranarak, sürece katkı koymalarıdır “ dedi.
Kıbrıs sorununun çözümünün BM kararları çerçevesinde, federal bir çözüm olacağını belirten BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, iki ayrı devlet gibi ayrılıkçı tezler peşinde koşarak, sürecin berhava edilmemesini istedi.
Kıbrıs Türk toplumunun zor koşullar altında yaşayarak, yok oluş sürecine girdiğini dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, kurtuluşun barış ve özgürlükte olduğunu, statükonun çözüm olamayacağını herkesin anlaması gerektiğini vurguladı.
One Radical Planet