One Radical Planet

🔒
✇ Δέφτερη Ανάγνωση

Η παρακολούθηση των επενδυτικών κινήσεων στα ΜΜΕ εν μέρος της αναλυσης των υπο διαμόρφωσης πολιτικών τάσεων, όπως ηταν προηγουμένως η δημι

By Δέφτερη Ανάγνωση — July 19th 2025 at 15:17


  
Η παρακολούθηση των επενδυτικών κινήσεων στα ΜΜΕ εν μέρος της αναλυσης των υπο διαμόρφωσης πολιτικών τάσεων, όπως ηταν προηγουμένως η δημιουργία κομμάτων ή αυτονομοποίηση βουλευτών..

Η αγορά μετοχών, εκφράζει επίσης την κρίση στον χώρο των καθεστωτικών ΜΜΕ... Τώρα θα γίνουν ακομα πιο εξαρτώμενοι – προηγουμένως υπηρετούσαν κομματικές τάσεις, τωρα θα εκφράζουν τζαι συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα...

Η Αννίτα φαίνεται να έσιει κεφάλαια που την στηρίζουν σε Πολίτη τζαι Σίγμα... ειρωνεία της τύχης ότι η φιλελε εφημερίδα, ο Πολίτης, θα συμμαχήσει [ελέω εξαρτήσεων επενδυτών] με το ακροδεξιό [σε διάφορους τομείς] συγκρότημα ΔΙΑΣ...

Η επένδυση του Κλεάνθους στον Φιλελεύθερο, μάλλον στηρίζει την ιστορική καταβολή του συγκροτήματος από το χώρο του Κέντρου

✇ Δέφτερη Ανάγνωση

Το άγχος των λογοκριτών, μπορεί να εν τζαι νεύρωση για μερικούς/ες, αλλά στην πολιτική, η νεύρωση του αυταρχισμού έσιει υλικές βάσεις στα συ?

By Δέφτερη Ανάγνωση — July 15th 2025 at 14:32


   Το άγχος των λογοκριτών, μπορεί να εν τζαι νεύρωση για μερικούς/ες, αλλά στην πολιτική, η νεύρωση του αυταρχισμού έσιει υλικές βάσεις στα συμφέροντά που θέλουν να συγκαλύψουν μερικοί...

Εν προφανές ότι οι maniacs της νεύρωσης του ελέγχου, έχουν επίσης προσωπικά κίνητρα – εν άτομα στη δημόσια ζωή, που φοούνται αποκαλύψεις τζαι κοινωνική οργή... Αθθυμούνται ακόμα, προφανώς, την οργή του πλήθους ενάντια στον «νίκαρο» όταν επροσπάθησεν να περάσει το οριζόντιο κούρεμα για να ευκολύνει τα συμφέροντα του... Ή όπως τον Σιζόπουλο, που εδιάλυσεν την ΕΔΕΚ τζαι προφανώς εν αγχωμένος για το τί μπορεί να αποκαλυφθεί...

✇ Δέφτερη Ανάγνωση

· Υποθετικά σενάρια υπονόμευσης των νευρώσεων της εξουσίας

By Δέφτερη Ανάγνωση — July 15th 2025 at 14:29


 Υποθετικά σενάρια υπονόμευσης των νευρώσεων της εξουσίας

 Πόξω που τη βουλή με τες φουκούες (αφού επιτρέποτνται στον αυτοκινητόδρομο εννά επιτρέπουνται τζιαι στη βουλή ενναιν?) να χαχανίζουμεν παρέες παρέες τζιαι να παίζει το ζαβαρακατρανέμια (ενναιν τζιαι η διαμαρτυρία του γέλιου τζιαι το ζαβαρακατρανέμια που τον τζιαιρό της χούντας όπως ο τρομονόμος?) Εν τζιαι διαμαρτυρία, έτο παίζουμαι λιγκρίν τζιαι κάμνουμε street party....

Αριθμητικά ζητήματα αστυνόμευσης με τήρηση του νόμου: Θα μπορούσαν να βρίσκονται άτομα σε τυχαίες ομάδες που θα δηλώσουν ένα χώρο σαν σημείο συνάντησης, χωρίς να ζητήσουν άδεια... αν υπαρχει αστυνομία να εμφανίζονται 19 άτομα κάθε φορά... η αστυνομία θα συλλαμβάνει πκιον – τζήνον που εν να πάει στους 19;

Πολιτισμικά ζητήματα χρήσης μορφών ενδυμασίας που  καλύφκουν το πρόσωπο: Αν μια ομάδα ατόμων ντυθούν καρναβαλίστικα, σαν μέρος δικής τους τελετής [προσφοράς στον αρχαίο Διόνυσο, ας πούμε] η αστυνομία θα συλλάβει με αδίκημα «καρναβαλίστικες μάσκες σε μη εγκεκριμένη εποχή» η τζιαι περιοχή – αφου οι μιτσιοί ντύνουνται τζιαι γυρίζουν τζιαι τες γειτονιές τους;

Γενικότερα τα προβλήματα του κράτους απέναντι στο υπονομευτικό καρναβάλι εν σοβαρα: Δηλαδή στα καρναβάλια τι θα κάμνει η «επιβολή του νόμου»; εννά συλλαμβάνουν, ας πουμε, καρναβαλιστές με ύποπτα συνθήματα, η παιχνιδιάρικα παραβατικες κουκκουλες; ...


✇ Δέφτερη Ανάγνωση

Weekly Review: μια γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης στο νομικό μηχανισμό του κράτους....

By Δέφτερη Ανάγνωση — July 13th 2025 at 17:28


  Weekly Review: μια γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης στο νομικό μηχανισμό του κράτους....

Στο εσωτερικό κυριάρχησαν  3 θέματα – ο Αγγελίδης, το νομοσχέδιο για έλεγχο της δημόσιας έκφρασης, τζαι η παρουσίαση του πορίσματος για τους αερόσακους τακατα.

Το κυρίαρχο θέμα αρχικά ηταν μη ανάληψη ευθυνών από τον Αγγελίδη, που βοήθησε να φκει στην επιφάνεια μια ευρύτερη εικόνα, μηχανισμών συγκάλυψης αλλά τζαι πλήρους απουσίας τσίπας...

Το άλλο βασικό θέμα, που μύριζε, ιδιοτελή συμφέροντα συγκαλύψεων, ήταν η έγκριση νομοσχέδιου για απαγορεύσεις στη δημόσια εκφραση.. Η έντονη αντίθεση από την κοινωνία ανάγκασε ουσιαστικά τους εισηγητές/λογοκριτές να διαβεβαιώνουν ότι αν δεν πάρει κάποιος άδεια, δεν υπάρχει καταγραφή για κάποια ποινή/αδίκημα [σύμφωνα με την Τσιρίδου στην Βουλή: «..χωρίς, ωστόσο, να θεσπίζεται κύρωση, αν δεν το πράξει»]..

Η άλλη αποκαλυπτική σκηνή ήταν το πόρισμα για τα ΤΑΚΑΤΑ, ... που τυχαία επαρουσιαστηκε την επέτειο τζιαι εσυνδέθηκε με το Μαρί, αλλά το σημαντικό εν ότι καταλογίζει πολιτικές ευθύνες σε ούλλους τους υπουργούς συγκοινωνιών της δεκαετίας Αναστασιάδη. Εν σημαντικό να παρακολουθείται το πως εννά προχωρήσει η φάση – ειδικά μετά την τόση αμφισβήτηση τζιαι δυσφορία για τη νομική υπηρεσία – ιδιαίτερα για το τί θα κάμουν οι .... «επιλογές σοβαρότητας» με τους πρώην συναδέλφους τους υπουργούς.

✇ Αγκάρρα

Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια

By Weapons of Class Destruction (WCD) — July 9th 2019 at 18:42

Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.

Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).

Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:

(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.

(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.

Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).

Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.

Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.

Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού  – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.

The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.

❌