Login
Μια θεατρική παράσταση σχετικά με τη ζωή του επανάστατη της οικουμένης, Ερνέστο Γκεβάρα γνωστού ως Che, που άφησε το στίγμα του στην Κούβα, το νησί της επανάστασης, για το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο, για τον διεθνιστικό χαρακτήρα της Κουβανικής επανάστασης ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, για τον αλληλέγγυο χαρακτήρα που φέρει με τους λαούς που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους και τον σοσσιαλισμό αλλά και της φροντίδας σε όλο τον κόσμο με την Κουβανική Διεθνή Ιατρική Ταξιαρχία που πολέμησε την πανδημία όπου κι αν της ζητήθηκε. Ένα έργο γραμμένο με αγάπη προς την ανιδιοτέλεια του ήρωα και τη φλόγα που έζωσε τις εφηβικές μας καρδιές στην Κύπρο, όταν υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία του νησιού μας από το βήμα του Ο.Η.Ε. Στόχευσα να θέσω τις άγνωστες πτυχές της νεανικής του ζωής στα μάτια μας χωρίς περιττούς βερμπαλισμούς, με αυτοσαρκασμό και με έναν ιδιότυπο ερωτισμό. Κατέληξα στο αισιόδοξο, στο παρόν και στο μέλλον. Την Κουβανική Επανάσταση. Έτσι γιορτάζουμε τα 93 γενέθλια του Che. Ενάντια στο ιμπεριαλιστικό εμπάργκο και με την επαναστατική αισιοδοξία για το μέλλον.
ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ώρα έναρξης: 21.00
ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ
Ώρα έναρξης: 21.00
Διάρκεια: 1 ώρα και 15 λεπτά
Τόπος: Σπίτι του Ηθοποιού
Παναθηναίων 5 και Αλκαμένους 175
Ελεύθερη συνεισφορά για την μετάφραση του έργου στα ισπανικά.
Θα υπάρξει σειρά προτεραιότητας με βάση τη χρονική σειρά έλευσης στο χώρο λόγω των γνωστών συνθηκών.
Γράφει – Παίζει: Βασίλης Κυριάκου
Σκηνοθέτης: Γιάννης Σταματίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού
Σκηνογραφία: Μπέτυ Λυρίτη
Ηχητική προσαρμογή: Παναγιώτης Μαζαράκης
The post Θέατρο: EL CHE ( Δελτίο τύπου ) appeared first on Αγκάρρα.
Η χθεσινή μέρα με ένα ελάχιστο κοινό παρονομαστή ενάντια στον αυταρχισμό και τις επιλογές της κυβέρνησης έδωσε την δυνατότητα σε πολύ κόσμο, από όλα τα φάσματα της κοινωνίας να κατεβεί στο δρόμο και να δείξει δυσαρέσκεια σε αυτό που βιώνει. Το μέγεθος της διαμαρτυρίας έδωσε και λύσεις στο ζήτημα ασφάλειας της πορείας. Η κυβέρνηση προφανώς χάνοντας το θέμα επικοινωνιακά τόσο την προηγούμενη βδομάδα όσο και τις μέρες που μεσολάβησαν με προβοκατόρικες δηλώσεις αστυνομίας και πολιτικών αρχηγών, αναγκάστηκε να παρατάξει μια αστυνομία χωρίς “plan B”. Η μαζικότητα και συμμετοχή ακόμα και φιλελεύθερων εντός της κυβερνητικής παράταξης στην πορεία κατέστησε ενδεχόμενη βία εκ μέρους της αστυνομίας όπλο ενάντια στην ίδια την κυβέρνηση.
Ο καθένας κάνει την δική του ανάλυση και απολογισμό της μέρας. Για εμάς, το σημαντικό τις τελευταίες δύο βδομάδες ήταν τα αντανακλαστικά που έδειξε η Κυπριακή κοινωνία και η απόδειξη πως μπορεί να μπει στη διαδικασία να σηκωθεί από τον καναπέ, εαν νιώθει πως υπάρχει ανάγκη. Πιστώνουμε στους διοργανωτές όπως και την Θύρα 9 την αντίληψη σε αυτό το βασικό και την διάθεση να απευθυνθούν ευρύτερα. Η απεύθυνση ευρύτερα σημαίνει πως κατέβηκε κόσμος με ότι είχε στη συνείδηση του και έχει ξεφύγει σίγουρα από τα συνθήματα της κάθε μεμονωμένης παράταξης. Γι’ αυτό ίσως δούμε την επόμενη μέρα και μια προσπάθεια από την κάθε παράταξη η ομάδα να ερμηνεύσει με όρους εσωτερικού διαλόγου την μεγάλη παρουσία του κόσμου.
Δεν θεωρούμε πως υπάρχει ανάγκη να εμπλακούμε στο “τρίτο ημίχρονο” των σόσιαλ μίντια (τι ακούστηκε περισσότερο, ποιου ήταν πρώτο το πανό, γιατί οι τάδε ήρθαν, γιατί οι άλλοι λένε άλλα, ποιος φάνηκε κτλ) με όρους πολιτικού κουτσομπολιού. Το σημαντικό είναι να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα για την φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Σε αυτό πιστεύουμε πως μπορούμε να συνεχίσουμε με το χθεσινό σαν ένα επιπλέον γεγονός και κίνητρο.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως ο αυταρχισμός που βιώνουμε και η διαχείριση της πανδημίας, δεν είναι επιλογές που έπεσαν από τον ουρανό αλλά είναι συνυφασμένα με την ουσία του καπιταλισμού ως σύστημα παραγωγής, αλλά και της ειδικής περίπτωσης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ιστορικά στην Κύπρο. Τα άτομα μπορούν να παραιτηθούν, να καθαιρεθούν, να δικαστούν, ακόμα και να καταλήξουν στην φυλακή, αλλά αυτό για εμάς δεν είναι δικαιοσύνη. Πιο δίκαιος θα γίνει ο κόσμος μας όταν καταφέρει η Κυπριακή κοινωνία αυτή την εναντίωση και ορμή να μετουσιώσει σε οργάνωση και αλλαγή των όρων του παιχνιδιού που ευνοούν αυτές τις πολιτικές επιλογές και γεννούν Αναστασιάδηδες και Γιολίτες. Αυτή την κατεύθυνση επιλέγουμε και αυτά θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε μέσα από τα γραφόμενα μας
The post “Ως Δαμέ”: η επόμενη μέρα appeared first on Αγκάρρα.
Μερικές σημειώσεις με αφορμή το Σαββατιάτικο ξύλο της Αστυνομίας σε ειρηνική πορεία / διαδήλωση
Η Σαββατιάτικη εκδήλωση ήταν ερώτημα είχαμε γράψει. Το ερώτημα αυτό για εμάς ήταν, κατά πόσο η Κυπριακή αστική δημοκρατία, μπορεί να συμπεριφερθεί ανάλογα με τους δικούς της κανόνες, αν μπορεί να ανεχθεί αμφισβήτηση και να εκτελέσει το καθήκον προστατεύοντας τα υφιστάμενα θεσμικά κατοχυρωμένα πολιτικά δικαιώματα.
Η απάντηση μετά το Σάββατο είναι ένα εμφατικό ΟΧΙ.
Αυτό το όχι το γνωρίζαμε και από πριν βέβαια μέσω της συλλογικής ιστορικής εμπειρίας, αλλά έχει επιβεβαιωθεί ξανά. Δεν είναι ιδίωμα της Κύπρου, γι’ αυτό και ίσως ενστικτωδώς άρχισαν οι συγκρίσεις με αντίστοιχο κίνημα στις ΗΠΑ “I can’t breathe” (δεν ταυτίζονται αν ρωτάτε εμάς).
1. Ας είμαστε ειλικρινείς, η διαδήλωση δεν έκφραζε απόλυτα κάποιον παρευρισκόμενο πέρα από τους ίδιους του συντάκτες του κειμένου. Δεν είναι αυτό όμως το ζήτημα, εμείς στηρίξαμε, όπως και πολλοί άλλοι γιατί ήταν μια καλή ευκαιρία για αντίδραση στα όσα βιώνουμε. Τα αιτήματα ήταν πάρα πολύ μετριοπαθή, δεν έπιαναν την ουσία της κατάστασης, αλλά εναντιώνονταν στο αποτέλεσμα (αυταρχισμός, διαφθορά, διαχείριση της πανδημίας ακόμα και για Κυπριακό είδαμε). Δεδομένου ότι στηριζόταν σε μια προοδευτική βάση με την ευρύτερη έννοια, στήριξαν άτομα, ομάδες και προσωπικότητες από δεξιά μέχρι αριστερά στις ιδέες, από φτωχά-εργατικά στρώματα μέχρι και μεσο-αστικά στρώματα.
2. Λέγοντας αυτά, δεν θεωρούμε πως απαραίτητα το “κίνημα” ή “χώρος” έχει μεγαλώσει ή ότι μπορεί να βάζει αιτήματα κάτω και να ακολουθεί η κοινωνία. Πρώτο, διότι τα αιτήματα αυτά υπάρχουν σε υφιστάμενα κόμματα, άρα φορείς οργανωμένης πολιτικής (αιτήματα που πιάνουν από ΑΚΕΛ μέχρι και Οικολόγους). Κατά δεύτερο, η αντιπαράθεση που γίνεται εντός διαδικτύου κατά πόσο το ΑΚΕΛ έπρεπε να παρέμβει και να στηρίξει την εκδήλωση, δείχνει ακριβώς τα όρια αυτού του χώρου. Ενός χώρου που χαρακτηρίζεται από ανθρώπους με ανησυχίες, δεξιότητες στις νέες τεχνολογίες και νεανικές ιδέες όταν πρόκειται για εκδηλώσεις ειρηνικές (συνεντεύξεις, συναυλίες, κουζίνες, παραγωγή βίντεο, ενημερωτικά κτλ) αλλά με σοβαρά μειονεκτήματα σε θεωρητικές προσεγγίσεις (σχεδόν ο καθένας και η καθεμιά έχει τη δική του ως μονάδα) ενώ πάσχει σοβαρότατα επίσης και στο ζήτημα οργανωτικής δομής (πολλά εγώ που καθιστούν το εγχείρημα οργάνωσης σχεδόν αδύνατο). Χωρίς διάθεση να μειώσουμε την πολλή δουλειά που έγινε τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά στο θέμα οικολογία και περιβάλλον, δεν αρκούν κάποια άτομα για ουσιαστικές αλλαγές.
3. Όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για την πολιτική αρένα της Κύπρου ή έστω από την ιστορία της, κατάλαβαν γιατί το ΑΚΕΛ δεν έλαβε μέρος. Έχει κάνει εκδηλώσεις και άλλα παρόμοια με οργανωμένο τρόπο και δεν θα έμπενε στην λογική “γκρουπούσκουλου” για να στηρίξει κάτι το οποίο ελέγχεται για την οργάνωση του αλλά και την αποσύνδεση του από την οργανωμένη πάλη (εργατικό/ταξικό κίνημα). Η αδυναμία των διοργανωτών να ενημερώσουν ή να έχουν κάποιο πλάνο για το πως θα εξελιχθεί η διαδήλωση/πορεία μπορεί να έδωσαν πλάνα για την κτηνώδη βία της αστυνομίας, αλλα αυτή τη στιγμή έχουμε κόσμο που έχει κατηγορηθεί με ψευδοκατηγορίες και μια 25χρονη κοπέλα που παλεύει να μην χάσει το μάτι της. Δεν είναι απόλυτη η ευθύνη, αλλά δεν μπορείς να καλείς διαμαρτυρία, γνωρίζοντας τα ενδεχόμενα (αν δεν γνώριζαν είναι ακόμη πιο επικίνδυνο), και να βάζεις τον κόσμο να πορευθεί μέσα στα στενά με την αστυνομία μπροστά και πίσω από τους διαδηλωτές, να μην υπάρχει τουλάχιστον μια περιφρούρηση της διαμαρτυρίας. Η βία της αστυνομίας δεν είναι δικαιολογία για την αδυναμία να οργανωθεί στοιχειωδώς μια ειρηνική διαμαρτυρία. Αυτό προς σκέψη στους διοργανωτές. Η εμμέσως πλην σαφώς προσταγή στο ΑΚΕΛ να ζητήσει πράγματα από την κυβέρνηση (παραίτηση Γιολίτη κτλ.), είναι απόδειξη των περιορισμών και δυνατοτήτων του “χώρου”. Το ΑΚΕΛ ορθολογικά με την ιστορία του σε αυτή την περίπτωση ζήτησε εξηγήσεις και εναντιώθηκε στην βία και καταστολή από θέσεις αρχής.
4. Η φιλελέ δεξιά, μουδιασμένη και ανήμπορη να ξεκολλήσει από τις ακροδεξιές καταβολές της, είχε μια ενδιαφέρον τοποθέτηση. Αφού ονόμασε την εκδήλωση “πίτουρα” (ναι κ. Χόπλαρου για σένα μιλάμε), θεωρητικά πάντα, τα έβαλε με τους αρμόδιους γιατί θα μπορούσε να αγνοήσει τους διαδηλωτές και να δείξει πόση δημοκρατία έχουμε. Έχει μια σημασία εδώ να δούμε και λίγο εκτός Κύπρου, αν για παράδειγμα σε κάθε δυτικού τύπου δημοκρατία, το απόγειο του πολιτισμού κατά τέτοιου είδους φιλελεύθερους, ελέγχεται η αστυνομία για βία και καταστολή. Δεν μπορεί, ένας φιλελεύθερος πρόεδρος να μην το σκέφτηκε. Δεν διανοούνται μήπως οι φιλελεύθεροι, αφού είναι και της επιστήμης, γιατί πάντα σε περιόδους έντασης του συστήματος διακυβέρνησης η αστυνομία ανεξαιρέτως χώρας λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε αστικές δημοκρατίες; Δεν βλέπουν ένα μοτίβο συμπεριφοράς;
5. Η κυβέρνηση δείχνει μια υπεροψία που σε κάνει να διερωτάσαι αν είναι από τον πανικό ή από την υπερβολική σιγουρια (τείνουμε προς το δεύτερο). Βγήκε η πολιτική προιστάμενη αυτών που έδωσαν ξύλο, να πει πως δεν υπάρχει χώρος στην αστυνομία για αυτά. Άρχισαν λέει και έρευνες, αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για την ενορχήστρωση όλου αυτού. Το ότι στις διαμαρτυρίες των Ελαμιτών κατέβαιναν με φανελάκια ενώ σε προοδευτικού περιεχομένου διαδηλώσεις κατεβάζουν αστυνομικούς σαν να πηγαίνουν σε πόλεμο, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνίας. Μας κοροιδεύουν στα μούτρα. Για να είμαστε όμως ξεκάθαροι, ακόμη και με φυγή της Γιολίτη το πρόβλημα δεν λύνεται. Η αστυνομία για τα εργατικά λαικά στρώματα πρέπει να αποδυναμωθεί με κάθε τρόπο ενώ για την αστική τάξη φαίνεται πως ήταν και είναι προτεραιότητα να ενισχυθεί, όπως είδαμε και με τα καινούργια τους όπλα.
6. Κάτι λείπει από την χώρα μας. Όσοι βλέπουν τον καπιταλισμό να σαπίζει τόσο σε επίπεδο πολιτικής εντός της χώρας όσο και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, το αναγνωρίζουν. Καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ διαμαρτυριών που χαρακτηρίζονται από ασυνέχεια, έλλειψη θεωρητικής καθοδήγησης, οργανωτικής δομής και ενός κόμματος που έχει ιστορικά κλείσει ο κύκλος του (τελείωσε η περίοδος των εθνικοαπελευθερωτικών συμβιβασμών με την αστική τάξη) αλλά δεν έχει βρεθεί τρόπος ακόμα να το πει ανοιχτά και να αλλάξει προς την κατεύθυνση που εδώ και πολλά χρόνια έχει αποφασίσει να πορευθεί (σοσιαλδημοκρατία νέου τύπου). Δεν θεωρούμε ότι μπορεί επίσης να δημιουργηθεί ένα ΚΚ έτσι απλά, χωρίς να υπάρχουν οι αγώνες που θα καλείται να εκφράσει και να στηρίξει πολιτικά. Σίγουρα όμως, χρειαζόμαστε ένα συλλογικό ταξικό πόλο που θα υποβοηθήσει στην αναζωπύρωση αγώνων για να δημιουργηθούν κάποιες προυποθέσεις. Ένα τέτοιο πόλο που θα μπορεί να συνδέσει τους εργατικούς, ταξικούς αγώνες με τους αγώνες για κοινωνικά/πολιτικά δικαιώματα, τα άμεσα ζητήματα σε ιστορική κλίμακα και να βοηθήσει την πάλη προς την σωστή μεριά της ιστορίας.
ΥΓ: Η Θύρα 9 πρέπει να είναι μοναδικό εγχείρημα τουλάχιστον σε Ευρωπαικό επίπεδο, με οργάνωση που θυμίζει κόμμα αλλά που δεν είναι. Αποστάσεις, πειθαρχία στη συλλογικότητα, διάθεση για αγώνα, δυνατότητα να συσπειρώνει κόσμο και θέσεις συγκεκριμένες σε πολλά θέματα. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος μαζί τους δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει αυτές τις αρετές. Δεν είναι τυχαίο που η αστυνομία το σκέφτεται δύο και τρεις φορές να επιτεθεί και το κόμμα τους θεωρεί πονοκέφαλο. Ας συνεχίσει αυτά που κάνει, που πολλές φορές είναι περισσότερα από αυτά που της αναλογούν.
The post Αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι (αστικό) κράτος appeared first on Αγκάρρα.
Άγρια επίθεση της αστυνομίας δέχθηκαν στη Λευκωσία, το Σάββατο, διαδηλωτές που συμμετείχαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη διαχείριση της πανδημίας και για τη διαφθορά.
Οι σκηνές βίας και κρατικής καταστολής, που προκάλεσαν οργή στην Κύπρο, σημειώθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου όταν οι συγκεντρωμένοι, οι οποίοι φορούσαν μάσκες ως μέτρο πρόληψης κατά του κορονοϊού, πορεύθηκαν προς τη Βουλή. Τότε δέχθηκαν επίθεση από ισχυρή αστυνομική δύναμη που, κάνοντας χρήση δακρυγόνων και εκτοξευτήρων νερού, διέλυσε το πλήθος. Η αστυνομία χτύπησε τους διαδηλωτές και προχώρησε σε τουλάχιστον 10 συλλήψεις.
Πέρα από το θέμα της πανδημίας στην Κύπρο, έχει προκληθεί ζήτημα και με την υπόθεση των «χρυσών διαβατηρίων».
Την επίθεση της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών καταδικάζει η ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο.
Αναφέρει σε ανακοίνωση:
«Η Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στην Κύπρο καταδικάζουμε τη χθεσινή επίθεση της Κυπριακής αστυνομίας στην Λευκωσία, που είχε σαν στόχο να διαλύσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε ενάντια στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, στον τρόπο που χειρίζεται την πανδημία, αλλά και τα ζητήματα διαφθοράς που έχουν ανακύψει το τελευταίο διάστημα στην Κύπρο.
Στην Κύπρο, η κυβέρνηση αντίστοιχα με την κυβέρνηση της ΝΔ στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν λαμβάνουν ουσιαστικά μέτρα απέναντι στην πανδημία, αλλά συνεχίζουν προκλητικά να επικαλούνται την “ατομική ευθύνη” κουνώντας το δάχτυλο στο λαό και κατηγορώντας τον ως υπεύθυνο εάν παραταθεί το λοκντάουν. Παράλληλα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν πριν από την πανδημία, κλιμακώνουν την επίθεση με νέες σαρωτικές ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων. Όρος για να επιβληθούν αυτά είναι η περαιτέρω ποινικοποίηση και η ένταση της καταστολής των εργατικών – λαϊκών αγώνων, αξιοποιώντας τις συνθήκες της πανδημίας.
Οι εργαζόμενοι με την οργανωμένη πάλη τους για τις σύγχρονες ανάγκες τους, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, θα υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, ακυρώνοντας στην πράξη αντιδραστικούς νόμους και διατάγματα. Καλούμε τους Έλληνες μετανάστες μαζί με τους Κύπριος εργαζόμενους να αξιοποιήσουν την πείρα τους, ενισχύοντας τον προσανατολισμό που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Να συνεχίσουν να διεκδικούν μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων και της νεολαίας, στους χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης».
Πηγή: Ριζοσπάστης
The post Η αστυνομία επιτέθηκε σε διαδήλωση – Ανακοίνωση της ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο appeared first on Αγκάρρα.
Δεν είναι τυχαίο που η Ενωμένη Ευρώπη των καπιταλιστών έχει λυσσάξει να σβήσει από την συλλογική μνήμη κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού άνθρωπου τη σημασία και συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην αντιφασιστική νίκη των λαών. Προασπιζόμενος την πατρίδα από τα Ναζιστικά στρατεύματα, ο Kόκκινος Στρατός προάσπισε τα συμφέροντα όλων των λαών του κόσμου. Γι΄αυτό και εμείς έχουμε υποχρέωση όχι απλά την υπενθύμιση της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης, αλλά επίσης την συμβολή του Κόκκινου Στρατού και την καίρια σημασία της σοσιαλιστικής οικόνομίας που εξόπλισε το λαό με υλικά, οργάνωση και σθένος.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα
Από το λογοτεχνικό-συμβολικό
«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει»
Έρνεστ Χεμινγουέι
Στο πραγματικό
«Δεν θα κερδίζαμε εμείς τον πόλεμο και η μοίρα της πατρίδας μας θα διαμορφώνονταν αλλιώς εάν δεν υπήρχε η ατσαλένια δύναμη μας, το Κόμμα. Τα πιο δύσκολα και υπεύθυνα καθήκοντα του πολέμου πρωτίστως πέφτανε στις πλάτες των κομμουνιστών. Η οργάνωση της βιομηχανίας, η δουλειά στα μετόπισθεν. Θαυμάζω το τεράστιο έργο που έγινε στις πιο δύσκολες μέρες. Σύντομα, από τον Ιούνη μέχρι τον Δεκέμβρη του 1941 μεταφέρθηκαν 1500 επιχειρήσεις από τις περιοχές που απειλούνταν από την κατοχή, στην Ανατολή και ξαναλειτούργησαν. Η νεολαία γνωρίζει τι σημαίνουν μεγάλες επιχειρήσεις και οικοδομές. Φανταστείτε ότι η επιχείρηση αεροπλάνων μέσα σ’ ένα – δυο μήνες ξανάρχισε να παράγει στη νέα τοποθεσία. Μέρα και νύχτα κινούνταν στρατιωτικά τρένα με βιομχανηκές εγκαταστάσεις και αντιστρόφως από την Ανατολή με οπλισμό και στρατό. Η γιγαντιαία αυτή κυκλοφορία γίνονταν με εντάσεις, ανωμαλίες, παρεξηγήσεις, συγκρούσεις, ωστόσο συντελούνταν αδιάκοπα, αυξάνονταν υποταγμένη στην καθοδηγητική οργανωτική δύναμη. Ο κρίκος αυτός είναι μόνο ένας από τις αναρίθμητες φροντίδες που πήρε στις πλάτες του το Κόμμα. Είμαι περήφανος που ανδρώθηκα και αναπτύχθηκα σε αυτό το Κόμμα.»
Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ, Συνέντευξη στην “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, 1970.
Πηγή: Ατέχνως
The post Η σημαία μας: για την 9η Μαΐου appeared first on Αγκάρρα.
Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.
Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).
Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:
(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.
(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.
Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).
Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.
Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.
Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.
The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.
Η εκλογική ‘κανονικότητα’ και ο αγώνας που συνεχίζεται σήμερα
Αλλαγή σκυτάλης και πολιτικού προσωπικού λοιπόν στις χθεσινές εκλογές. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μίλησε κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του για την επιστροφή της χώρας στην ‘κανονικότητα’, κάτι που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι δεν έπεισε όσους χρειαζόταν για να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα των εκλογών, πάντως, είναι μια επιστροφή στην ‘κανονικότητα’ εκ των πραγμάτων. Τα αποτελέσματα μοιάζουν με αυτά των εκλογών του 2009 με ένα νέο δικομματισμό να εδραιώνεται και με τα δέκα χρόνια κρίσης να φέρνουν την αντικατάσταση του ενός πόλου του συστήματος (ΠΑΣΟΚ) από έναν άλλο (ΣΥΡΙΖΑ). Ακόμη και η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αντικαταστάθηκε από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου στον ρόλο του σχετικά πρόσφατου ΛΑ.Ο.Σ. Εκλογικά τουλάχιστον η αστική τάξη διαχειρίστηκε με απόλυτη επιτυχία την κρίση, η οποία αποτέλεσε την μεγαλύτερη δοκιμασία για την ηγεμονία του πολιτικού προσωπικού του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα.
Ωστόσο, οι ομοιότητες με αυτό που κωδικοποιήθηκε ως ‘κανονικότητα’ (η κίβδηλη ευδαιμονία των προ-κρίσης δεκαετιών) τελειώνουν εκεί. Τα οικονομικά στοιχεία της λαϊκής οικονομίας δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ στο μέλλον την εικόνα που είχαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Μια ακόμη μεγάλη διαφορά που κατοχυρώθηκε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι η εικόνα απαξίωσης του πολιτικού συστήματος από μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Η αποχή που έκλεισε στο 42,08%, αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη της μεταπολίτευσης και δίνει μια εικόνα μεγάλης απογοήτευσης, μια εικόνα ενός λαού σε παραίτηση και κατάθλιψη. Φυσικά αυτή η εικόνα είναι άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που απογοήτευσε μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του, οδηγώντας τους είτε σε πολιτική συντηρητικοποιηση, είτε σε απάθεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ προειδοποίησε για το που θα οδηγήσει η πολιτική και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 κιόλας
Σε αυτές τις συνθήκες ‘κανονικότητας’ λοιπόν, το ΚΚΕ κατάφερε να κρατήσει τις δυνάμεις του, οι οποίες εάν κάποιος δει την μεγάλη εικόνα της κατάστασης του κινήματος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι διόλου αμελητέες. Πολύ ειδικότερα δε, εάν αναλογιστούμε ότι σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένοι και δραστήριοι, όπως καταμαρτυρούν οι γενναίες προσπάθειες και η εν γένει δυναμική παρουσία των ψηφοφόρων του Κόμματος σε όλη την προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους αυτή η σταθεροποίηση των δυνάμεων που καταγράφεται στην κάλπη, ειδικά σε σχέση με την διαμόρφωση συντηρητικών και αντιδραστικών συσχετισμών στην εξουσία δεν είναι αρκετή. Μεγάλα τμήματα του λαού παγιδεύθηκαν και πάλι στα ψεύτικα διλήμματα και ψήφισαν είτε τον ένα πόλο του συστήματος, είτε τον άλλο με ‘μισή καρδιά’. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ‘εκπαίδευσης’ του λαού από το πολιτικό σύστημα στην λογική, όχι πια των μειωμένων απαιτήσεων, αλλά στην λογική των ανύπαρκτων απαιτήσεων. Ας είναι, το ΚΚΕ θα είναι εδώ από σήμερα για να αγωνιστεί και για αυτούς που δεν το ψήφισαν και για να αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη τους και για να συνεχίσει τον αγώνα να πείσει τον λαό ότι αξίζει πολύ περισσότερα και μπορεί να τα πάρει μόνο εάν πιστέψει στις δικές του δυνάμεις.
Σε μια γενικότερα καταθλιπτική εκλογική εικόνα ένα από τα ελπιδοφόρα μηνύματα που έβγαλαν οι κάλπες έρχεται από την Αθήνα και την Αττική, στην οποία βρίσκεται και η μεγαλύτερη μάζα των εργαζομένων, όπου το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρα τρίτη δύναμη. Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να αποτελέσει μια βάση στην οποία μπορεί να ‘χτίσει’ το Κόμμα στα επόμενα χρόνια και καταδεικνύει ότι έστω και σε εμβρυϊκό ακόμα επίπεδο, υπάρχουν διεργασίες ενίσχυσης που μπορούν να ενταθούν στην περίοδο που αρχίζει από σήμερα.
Κλείνοντας πρέπει να τονιστεί ότι οι κάλπες δεν είναι τίποτα άλλο από μια αποτύπωση συσχετισμών και σε καμία περίπτωση δεν καθορίζουν τα πάντα. Τίποτα δεν κερδίζεται σε αυτές και τίποτα δεν χάνεται από αυτές. Από αύριο κιόλας ξεκινάει ο αγώνας, με το ΚΚΕ και την πρωτοπόρα εργατική τάξη όπως πάντα στην προμετωπίδα του, εναντίον -μιας ακόμη- αντιλαϊκής κυβέρνησης και ο αγώνας να μεγαλώσουν οι απαιτήσεις και να αυξηθεί η πίστη του λαού στις δικές του δυνάμεις και όχι στον οποιοδήποτε μεσσία. Ούτως ώστε στο παρόν να μπλοκαριστούν όσα περισσότερα από αυτά που έρχονται, αλλά κυριότερα στο μέλλον να ανοίξουν ορίζοντες για μια πραγματική αλλαγή εξουσίας και για μια χώρα και οικονομία που θα δουλεύει πραγματικά για τους πολλούς. Ούτως ώστε να αναστρέψουμε την ζημιά που έκανε ο καιροσκοπισμός του ΣΥΡΙΖΑ στις αξίες, τα ιδανικά, τα σύμβολα, και τα όνειρα των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων του τόπου. Επομένως, ψηλά τις σημαίες και τα κεφάλια σύντροφοι οι πιο όμορφοι αγώνες μας είναι μπροστά μας!
The post Η εκλογική ‘κανονικότητα’ και ο αγώνας που συνεχίζεται σήμερα appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet