Αγκάρρα

Να μην μείνει κανείς εργαζόμενος μόνος: ανταπόκριση από την πορεία διαμαρτυρίας εκπαιδευτικών απογευματινών προγραμμάτων

Πραγματοποιήθηκε σήμερα πορεία και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Προεδρικό των συντεχνιών των απεργών εκπαιδευτικών απογευματινών προγραμμάτων. Κύριο αίτημά τους είναι η μετατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος αγοράς υπηρεσιών που βρίσκεται σε εφαρμογή από το 2013, σε μισθωτών εργαζομένων.

Αλληλέγγυοι στο κάλεσμα των απεργών εργαζομένων βρέθηκαν εκπαιδευτικοί από την ΠΟΕΔ, ΟΕΛΜΕΚ και ΟΛΤΕΚ, το οργανωμένο μαθητικό κίνημα, την ΠΣΕΜ αλλά και ευρύτερα εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους. Χαρακτηριστικό της πορείας και της εκδήλωσης ήταν ο παλμός και η αποφασιστικότητα των απεργών για αγώνα μέχρι την ικανοποίηση των δικαίων αιτημάτων τους. Όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού, τόσο θα εντείνεται η εμπορευματοποίηση της παιδείας και άλλο τόσο θα καταστρατηγούνται τα εργασιακά και αλλα δικαιώματα των εργαζομένων του χώρου.

Η αλληλεγγύη ολόκληρης της εργατικής τάξης πρέπει να θεωρείται δεδομένη και να μεγαλώνει στην πράξη όπως πρέπει να εντείνονται και οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης και σε άλλους κλάδους και τομείς της οικονομίας.

Να μην μείνει κανείς εργαζόμενος/η μόνοι στην επίθεση που έρχεται

The post Να μην μείνει κανείς εργαζόμενος μόνος: ανταπόκριση από την πορεία διαμαρτυρίας εκπαιδευτικών απογευματινών προγραμμάτων appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

“Ως Δαμέ”: η επόμενη μέρα

Η χθεσινή μέρα με ένα ελάχιστο κοινό παρονομαστή ενάντια στον αυταρχισμό και τις επιλογές της κυβέρνησης έδωσε την δυνατότητα σε πολύ κόσμο, από όλα τα φάσματα της κοινωνίας να κατεβεί στο δρόμο και να δείξει δυσαρέσκεια σε αυτό που βιώνει. Το μέγεθος της διαμαρτυρίας έδωσε και λύσεις στο ζήτημα ασφάλειας της πορείας. Η κυβέρνηση προφανώς χάνοντας το θέμα επικοινωνιακά τόσο την προηγούμενη βδομάδα όσο και τις μέρες που μεσολάβησαν με προβοκατόρικες δηλώσεις αστυνομίας και πολιτικών αρχηγών, αναγκάστηκε να παρατάξει μια αστυνομία χωρίς “plan B”. Η μαζικότητα και συμμετοχή ακόμα και φιλελεύθερων εντός της κυβερνητικής παράταξης στην πορεία κατέστησε ενδεχόμενη βία εκ μέρους της αστυνομίας όπλο ενάντια στην ίδια την κυβέρνηση.

Ο καθένας κάνει την δική του ανάλυση και απολογισμό της μέρας. Για εμάς, το σημαντικό τις τελευταίες δύο βδομάδες ήταν τα αντανακλαστικά που έδειξε η Κυπριακή κοινωνία και η απόδειξη πως μπορεί να μπει στη διαδικασία να σηκωθεί από τον καναπέ, εαν νιώθει πως υπάρχει ανάγκη. Πιστώνουμε στους διοργανωτές όπως και την Θύρα 9 την αντίληψη σε αυτό το βασικό και την διάθεση να απευθυνθούν ευρύτερα. Η απεύθυνση ευρύτερα σημαίνει πως κατέβηκε κόσμος με ότι είχε στη συνείδηση του και έχει ξεφύγει σίγουρα από τα συνθήματα της κάθε μεμονωμένης παράταξης. Γι’ αυτό ίσως δούμε την επόμενη μέρα και μια προσπάθεια από την κάθε παράταξη η ομάδα να ερμηνεύσει με όρους εσωτερικού διαλόγου την μεγάλη παρουσία του κόσμου.

Δεν θεωρούμε πως υπάρχει ανάγκη να εμπλακούμε στο “τρίτο ημίχρονο” των σόσιαλ μίντια (τι ακούστηκε περισσότερο, ποιου ήταν πρώτο το πανό, γιατί οι τάδε ήρθαν, γιατί οι άλλοι λένε άλλα, ποιος φάνηκε κτλ) με όρους πολιτικού κουτσομπολιού. Το σημαντικό είναι να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα για την φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Σε αυτό πιστεύουμε πως μπορούμε να συνεχίσουμε με το χθεσινό σαν ένα επιπλέον γεγονός και κίνητρο.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως ο αυταρχισμός που βιώνουμε και η διαχείριση της πανδημίας, δεν είναι επιλογές που έπεσαν από τον ουρανό αλλά είναι συνυφασμένα με την ουσία του καπιταλισμού ως σύστημα παραγωγής, αλλά και της ειδικής περίπτωσης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ιστορικά στην Κύπρο. Τα άτομα μπορούν να παραιτηθούν, να καθαιρεθούν, να δικαστούν, ακόμα και να καταλήξουν στην φυλακή, αλλά αυτό για εμάς δεν είναι δικαιοσύνη. Πιο δίκαιος θα γίνει ο κόσμος μας όταν καταφέρει η Κυπριακή κοινωνία αυτή την εναντίωση και ορμή να μετουσιώσει σε οργάνωση και αλλαγή των όρων του παιχνιδιού που ευνοούν αυτές τις πολιτικές επιλογές και γεννούν Αναστασιάδηδες και Γιολίτες. Αυτή την κατεύθυνση επιλέγουμε και αυτά θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε μέσα από τα γραφόμενα μας

The post “Ως Δαμέ”: η επόμενη μέρα appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Ανακοίνωση ΘΥΡΑ 9 για την νέα πορεία το Σάββατο 20/2/2021 στις 16:00

Σύντροφοι και Συντρόφισσες της ΘΥΡΑ 9,

Όπως υποσχεθήκαμε στους ίδιους μας τους εαυτούς αλλά και σε όλα τα στελέχη της ΘΥΡΑ 9, δεν πρόκειται να μας φοβίσει και να μας σταματήσει καμία κρατική καταστολή όσο βάρβαρη και εάν είναι. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο σοφοί, και πιο έξυπνοι, βρίσκοντας πάντα νέα σχέδια για να αγωνιζόμαστε. Σαν οργανωμένο σύνολο δώσαμε πολλούς αγώνες δίπλα στην κοινωνία, τόσο ταξικούς όσο και κοινωνικούς. Για χρόνια τώρα στεκόμαστε στην πρώτη γραμμή γιατί νιώθουμε υποχρέωση μας, όντας ιδεολόγοι, να μην μένουμε μόνο σε κενά κείμενα αλλά όσα λέμε να τα μετουσιώνουμε σε πράξεις.

Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να απέχουμε από μια τέτοια διαμαρτυρία, που όσες και εάν είναι οι διαφορές μας με κομμάτια του κινήματος που κάνουν το κάλεσμα, οι σκοποί της συγκεκριμένης μας βρίσκουν σύμφωνους.Διαδηλώνουμε λοιπόν και αυτό το Σάββατο για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο. Διαδηλώνουμε για έναν καλύτερο κόσμο που στο επίκεντρο του θα βρίσκεται ο άνθρωπος και όχι τα κέρδη των αφεντικών. Διαδηλώνουμε εναντίων των ταξικών μέτρων που έχει πάρει η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα για να προστατεύσει τον κόσμο από την πανδημία, αλλά που πάντα έχει σαν στόχο να εξασφαλίσει τα συνεχής κέρδη των επιχειρήσεων και των τραπεζών.

Διαδηλώνουμε για να βάλουμε ένα τέρμα στην κρατική καταστολή και τον συνεχής εξοπλισμό της αστυνομίας που έχει σαν στόχο να διαλύει διαδηλώσεις σαν και αυτή του περασμένου Σάββατου. Διαδηλώνουμε για να δείξουμε πως ο κόσμος δεν ξεχνά και απαιτά να παταχθεί η διαφθορά.

Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες πως αυτό το σύστημα μπορεί να εξανθρωπιστεί και με μερικές αλλαγές προσώπων σε καρέκλες να δούμε την αλλαγή που επιθυμούμε. Δεν έχουμε αυταπάτες πως η καταστολή του προηγούμενου Σάββατου ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που δεν θα επαναληφθεί. Δεν έχουμε αυταπάτες πως αλλάζοντας το κυβερνών κόμμα με ένα οποιοδήποτε άλλο κόμμα θα επιφέρει αλλαγή του συστήματος. Κανένα κόμμα στην Κύπρο δεν έχει σαν πρόγραμμα την ρήξη με το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

Ξέρουμε ότι η καλύτερη απάντηση στον κρατικό αυταρχισμό δεν είναι μια πρόσκαιρη σύγκρουση, αλλά η (ανα)συγκρότηση και η ενίσχυση ενός ταξικού πόλου μέσα στην κοινωνία, που να μπορεί μαζικά, συντονισμένα και οργανωμένα να παλέψει όχι μόνο εφήμερα στον δρόμο, αλλά σε κάθε κοινωνικό χώρο. Να οργανωθούν εστίες αντίστασης παντού από μαθητές, φοιτητές, εργαζομένους με αιτήματα και στόχους που να έχουν στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες και να βάζουν τις βάσεις για την οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης απέναντι στο αστικό κράτος και το κεφάλαιο. Καλούμε λοιπόν όλους εσάς που σπάσατε τον φόβο το προηγούμενο Σάββατο να ξανακατεβείτε μαζί μας.

Καλούμε όλους εσάς που για τον οποιοδήποτε λόγο απουσιάζατε, να πορευτείτε στο πλάι μας. Και η δική μας προσυγκέντρωση με το ξεχωριστό μας μπλοκ θα είναι η ώρα 16:00 στο πάρκο Κολοκάση. Όλα τα στελέχη μας να είναι παρών.#ωςδαμε20_2

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΤΟΤΕ ΠΟΤΕ;ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ;

Υ.Γ – Υπενθυμίζουμε ξανά πως αρνητές του ιού ΔΕΝ είμαστε για αυτό καλούμε τα στελέχη μας που θα κατεβούν μαζί μας στο δρόμο οπως είναι εφοδιασμένα με μάσκα και να κρατάνε τις απαραίτητες αποστάσεις.

The post Ανακοίνωση ΘΥΡΑ 9 για την νέα πορεία το Σάββατο 20/2/2021 στις 16:00 appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι (αστικό) κράτος

Μερικές σημειώσεις με αφορμή το Σαββατιάτικο ξύλο της Αστυνομίας σε ειρηνική πορεία / διαδήλωση

Η Σαββατιάτικη εκδήλωση ήταν ερώτημα είχαμε γράψει. Το ερώτημα αυτό για εμάς ήταν, κατά πόσο η Κυπριακή αστική δημοκρατία, μπορεί να συμπεριφερθεί ανάλογα με τους δικούς της κανόνες, αν μπορεί να ανεχθεί αμφισβήτηση και να εκτελέσει το καθήκον προστατεύοντας τα υφιστάμενα θεσμικά κατοχυρωμένα πολιτικά δικαιώματα.

Η απάντηση μετά το Σάββατο είναι ένα εμφατικό ΟΧΙ.

Αυτό το όχι το γνωρίζαμε και από πριν βέβαια μέσω της συλλογικής ιστορικής εμπειρίας, αλλά έχει επιβεβαιωθεί ξανά. Δεν είναι ιδίωμα της Κύπρου, γι’ αυτό και ίσως ενστικτωδώς άρχισαν οι συγκρίσεις με αντίστοιχο κίνημα στις ΗΠΑ “I can’t breathe” (δεν ταυτίζονται αν ρωτάτε εμάς).

1. Ας είμαστε ειλικρινείς, η διαδήλωση δεν έκφραζε απόλυτα κάποιον παρευρισκόμενο πέρα από τους ίδιους του συντάκτες του κειμένου. Δεν είναι αυτό όμως το ζήτημα, εμείς στηρίξαμε, όπως και πολλοί άλλοι γιατί ήταν μια καλή ευκαιρία για αντίδραση στα όσα βιώνουμε. Τα αιτήματα ήταν πάρα πολύ μετριοπαθή, δεν έπιαναν την ουσία της κατάστασης, αλλά εναντιώνονταν στο αποτέλεσμα (αυταρχισμός, διαφθορά, διαχείριση της πανδημίας ακόμα και για Κυπριακό είδαμε). Δεδομένου ότι στηριζόταν σε μια προοδευτική βάση με την ευρύτερη έννοια, στήριξαν άτομα, ομάδες και προσωπικότητες από δεξιά μέχρι αριστερά στις ιδέες, από φτωχά-εργατικά στρώματα μέχρι και μεσο-αστικά στρώματα.

2. Λέγοντας αυτά, δεν θεωρούμε πως απαραίτητα το “κίνημα” ή “χώρος” έχει μεγαλώσει ή ότι μπορεί να βάζει αιτήματα κάτω και να ακολουθεί η κοινωνία. Πρώτο, διότι τα αιτήματα αυτά υπάρχουν σε υφιστάμενα κόμματα, άρα φορείς οργανωμένης πολιτικής (αιτήματα που πιάνουν από ΑΚΕΛ μέχρι και Οικολόγους). Κατά δεύτερο, η αντιπαράθεση που γίνεται εντός διαδικτύου κατά πόσο το ΑΚΕΛ έπρεπε να παρέμβει και να στηρίξει την εκδήλωση, δείχνει ακριβώς τα όρια αυτού του χώρου. Ενός χώρου που χαρακτηρίζεται από ανθρώπους με ανησυχίες, δεξιότητες στις νέες τεχνολογίες και νεανικές ιδέες όταν πρόκειται για εκδηλώσεις ειρηνικές (συνεντεύξεις, συναυλίες, κουζίνες, παραγωγή βίντεο, ενημερωτικά κτλ) αλλά με σοβαρά μειονεκτήματα σε θεωρητικές προσεγγίσεις (σχεδόν ο καθένας και η καθεμιά έχει τη δική του ως μονάδα) ενώ πάσχει σοβαρότατα επίσης και στο ζήτημα οργανωτικής δομής (πολλά εγώ που καθιστούν το εγχείρημα οργάνωσης σχεδόν αδύνατο). Χωρίς διάθεση να μειώσουμε την πολλή δουλειά που έγινε τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά στο θέμα οικολογία και περιβάλλον, δεν αρκούν κάποια άτομα για ουσιαστικές αλλαγές.

3. Όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για την πολιτική αρένα της Κύπρου ή έστω από την ιστορία της, κατάλαβαν γιατί το ΑΚΕΛ δεν έλαβε μέρος. Έχει κάνει εκδηλώσεις και άλλα παρόμοια με οργανωμένο τρόπο και δεν θα έμπενε στην λογική “γκρουπούσκουλου” για να στηρίξει κάτι το οποίο ελέγχεται για την οργάνωση του αλλά και την αποσύνδεση του από την οργανωμένη πάλη (εργατικό/ταξικό κίνημα). Η αδυναμία των διοργανωτών να ενημερώσουν ή να έχουν κάποιο πλάνο για το πως θα εξελιχθεί η διαδήλωση/πορεία μπορεί να έδωσαν πλάνα για την κτηνώδη βία της αστυνομίας, αλλα αυτή τη στιγμή έχουμε κόσμο που έχει κατηγορηθεί με ψευδοκατηγορίες και μια 25χρονη κοπέλα που παλεύει να μην χάσει το μάτι της. Δεν είναι απόλυτη η ευθύνη, αλλά δεν μπορείς να καλείς διαμαρτυρία, γνωρίζοντας τα ενδεχόμενα (αν δεν γνώριζαν είναι ακόμη πιο επικίνδυνο), και να βάζεις τον κόσμο να πορευθεί μέσα στα στενά με την αστυνομία μπροστά και πίσω από τους διαδηλωτές, να μην υπάρχει τουλάχιστον μια περιφρούρηση της διαμαρτυρίας. Η βία της αστυνομίας δεν είναι δικαιολογία για την αδυναμία να οργανωθεί στοιχειωδώς μια ειρηνική διαμαρτυρία. Αυτό προς σκέψη στους διοργανωτές. Η εμμέσως πλην σαφώς προσταγή στο ΑΚΕΛ να ζητήσει πράγματα από την κυβέρνηση (παραίτηση Γιολίτη κτλ.), είναι απόδειξη των περιορισμών και δυνατοτήτων του “χώρου”. Το ΑΚΕΛ ορθολογικά με την ιστορία του σε αυτή την περίπτωση ζήτησε εξηγήσεις και εναντιώθηκε στην βία και καταστολή από θέσεις αρχής.

4. Η φιλελέ δεξιά, μουδιασμένη και ανήμπορη να ξεκολλήσει από τις ακροδεξιές καταβολές της, είχε μια ενδιαφέρον τοποθέτηση. Αφού ονόμασε την εκδήλωση “πίτουρα” (ναι κ. Χόπλαρου για σένα μιλάμε), θεωρητικά πάντα, τα έβαλε με τους αρμόδιους γιατί θα μπορούσε να αγνοήσει τους διαδηλωτές και να δείξει πόση δημοκρατία έχουμε. Έχει μια σημασία εδώ να δούμε και λίγο εκτός Κύπρου, αν για παράδειγμα σε κάθε δυτικού τύπου δημοκρατία, το απόγειο του πολιτισμού κατά τέτοιου είδους φιλελεύθερους, ελέγχεται η αστυνομία για βία και καταστολή. Δεν μπορεί, ένας φιλελεύθερος πρόεδρος να μην το σκέφτηκε. Δεν διανοούνται μήπως οι φιλελεύθεροι, αφού είναι και της επιστήμης, γιατί πάντα σε περιόδους έντασης του συστήματος διακυβέρνησης η αστυνομία ανεξαιρέτως χώρας λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε αστικές δημοκρατίες; Δεν βλέπουν ένα μοτίβο συμπεριφοράς;

5. Η κυβέρνηση δείχνει μια υπεροψία που σε κάνει να διερωτάσαι αν είναι από τον πανικό ή από την υπερβολική σιγουρια (τείνουμε προς το δεύτερο). Βγήκε η πολιτική προιστάμενη αυτών που έδωσαν ξύλο, να πει πως δεν υπάρχει χώρος στην αστυνομία για αυτά. Άρχισαν λέει και έρευνες, αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για την ενορχήστρωση όλου αυτού. Το ότι στις διαμαρτυρίες των Ελαμιτών κατέβαιναν με φανελάκια ενώ σε προοδευτικού περιεχομένου διαδηλώσεις κατεβάζουν αστυνομικούς σαν να πηγαίνουν σε πόλεμο, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνίας. Μας κοροιδεύουν στα μούτρα. Για να είμαστε όμως ξεκάθαροι, ακόμη και με φυγή της Γιολίτη το πρόβλημα δεν λύνεται. Η αστυνομία για τα εργατικά λαικά στρώματα πρέπει να αποδυναμωθεί με κάθε τρόπο ενώ για την αστική τάξη φαίνεται πως ήταν και είναι προτεραιότητα να ενισχυθεί, όπως είδαμε και με τα καινούργια τους όπλα.

6. Κάτι λείπει από την χώρα μας. Όσοι βλέπουν τον καπιταλισμό να σαπίζει τόσο σε επίπεδο πολιτικής εντός της χώρας όσο και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, το αναγνωρίζουν. Καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ διαμαρτυριών που χαρακτηρίζονται από ασυνέχεια, έλλειψη θεωρητικής καθοδήγησης, οργανωτικής δομής και ενός κόμματος που έχει ιστορικά κλείσει ο κύκλος του (τελείωσε η περίοδος των εθνικοαπελευθερωτικών συμβιβασμών με την αστική τάξη) αλλά δεν έχει βρεθεί τρόπος ακόμα να το πει ανοιχτά και να αλλάξει προς την κατεύθυνση που εδώ και πολλά χρόνια έχει αποφασίσει να πορευθεί (σοσιαλδημοκρατία νέου τύπου). Δεν θεωρούμε ότι μπορεί επίσης να δημιουργηθεί ένα ΚΚ έτσι απλά, χωρίς να υπάρχουν οι αγώνες που θα καλείται να εκφράσει και να στηρίξει πολιτικά. Σίγουρα όμως, χρειαζόμαστε ένα συλλογικό ταξικό πόλο που θα υποβοηθήσει στην αναζωπύρωση αγώνων για να δημιουργηθούν κάποιες προυποθέσεις. Ένα τέτοιο πόλο που θα μπορεί να συνδέσει τους εργατικούς, ταξικούς αγώνες με τους αγώνες για κοινωνικά/πολιτικά δικαιώματα, τα άμεσα ζητήματα σε ιστορική κλίμακα και να βοηθήσει την πάλη προς την σωστή μεριά της ιστορίας.

ΥΓ: Η Θύρα 9 πρέπει να είναι μοναδικό εγχείρημα τουλάχιστον σε Ευρωπαικό επίπεδο, με οργάνωση που θυμίζει κόμμα αλλά που δεν είναι. Αποστάσεις, πειθαρχία στη συλλογικότητα, διάθεση για αγώνα, δυνατότητα να συσπειρώνει κόσμο και θέσεις συγκεκριμένες σε πολλά θέματα. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος μαζί τους δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει αυτές τις αρετές. Δεν είναι τυχαίο που η αστυνομία το σκέφτεται δύο και τρεις φορές να επιτεθεί και το κόμμα τους θεωρεί πονοκέφαλο. Ας συνεχίσει αυτά που κάνει, που πολλές φορές είναι περισσότερα από αυτά που της αναλογούν.

The post Αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι (αστικό) κράτος appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Η αστυνομία επιτέθηκε σε διαδήλωση – Ανακοίνωση της ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο

Άγρια επίθεση της αστυνομίας δέχθηκαν στη Λευκωσία, το Σάββατο, διαδηλωτές που συμμετείχαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη διαχείριση της πανδημίας και για τη διαφθορά.

Οι σκηνές βίας και κρατικής καταστολής, που προκάλεσαν οργή στην Κύπρο, σημειώθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου όταν οι συγκεντρωμένοι, οι οποίοι φορούσαν μάσκες ως μέτρο πρόληψης κατά του κορονοϊού, πορεύθηκαν προς τη Βουλή. Τότε δέχθηκαν επίθεση από ισχυρή αστυνομική δύναμη που, κάνοντας χρήση δακρυγόνων και εκτοξευτήρων νερού, διέλυσε το πλήθος. Η αστυνομία χτύπησε τους διαδηλωτές και προχώρησε σε τουλάχιστον 10 συλλήψεις.

Πέρα από το θέμα της πανδημίας στην Κύπρο, έχει προκληθεί ζήτημα και με την υπόθεση των «χρυσών διαβατηρίων».

Καταδικάζει την επίθεση η ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο

Την επίθεση της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών καταδικάζει η ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο.

Αναφέρει σε ανακοίνωση:

«Η Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στην Κύπρο καταδικάζουμε τη χθεσινή επίθεση της Κυπριακής αστυνομίας στην Λευκωσία, που είχε σαν στόχο να διαλύσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε ενάντια στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, στον τρόπο που χειρίζεται την πανδημία, αλλά και τα ζητήματα διαφθοράς που έχουν ανακύψει το τελευταίο διάστημα στην Κύπρο.

Στην Κύπρο, η κυβέρνηση αντίστοιχα με την κυβέρνηση της ΝΔ στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν λαμβάνουν ουσιαστικά μέτρα απέναντι στην πανδημία, αλλά συνεχίζουν προκλητικά να επικαλούνται την “ατομική ευθύνη” κουνώντας το δάχτυλο στο λαό και κατηγορώντας τον ως υπεύθυνο εάν παραταθεί το λοκντάουν. Παράλληλα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν πριν από την πανδημία, κλιμακώνουν την επίθεση με νέες σαρωτικές ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων. Όρος για να επιβληθούν αυτά είναι η περαιτέρω ποινικοποίηση και η ένταση της καταστολής των εργατικών – λαϊκών αγώνων, αξιοποιώντας τις συνθήκες της πανδημίας.

Οι εργαζόμενοι με την οργανωμένη πάλη τους για τις σύγχρονες ανάγκες τους, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, θα υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, ακυρώνοντας στην πράξη αντιδραστικούς νόμους και διατάγματα. Καλούμε τους Έλληνες μετανάστες μαζί με τους Κύπριος εργαζόμενους να αξιοποιήσουν την πείρα τους, ενισχύοντας τον προσανατολισμό που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Να συνεχίσουν να διεκδικούν μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων και της νεολαίας, στους χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης».

Πηγή: Ριζοσπάστης

The post Η αστυνομία επιτέθηκε σε διαδήλωση – Ανακοίνωση της ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

ΩΣ ΔΑΜΕ! – Πορεία ενάντια στον Αυταρχισμό και την Διαφθορά – Σάββατο 13/2 16:00

Θα πάμε και εμείς στο πάρκο, θεωρούμε είναι σημαντικό για την ζύμωση και του ανοίγματος μιας συζήτησης.

Η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε δεν μπορεί να είναι απλά μια επιφανειακή προσέγγιση που επιλεκτικά αφήνει άλλα έξω και συμπεριλαμβάνει άλλα ζητήματα, που ίσως οι «κοπτοράπτες» να θεωρούν σημαντικότερα για την συγκυρία. Θέλουμε να συμβάλουμε στην συζήτηση και να κάνουμε ένα διάλογο για το που μπορεί να φτάσει το αστικό κράτος όταν είναι σε πίεση. Δεν θεωρούμε πως ο Νίκος Αναστασιάδης είναι απλά το πρόσωπο της διαφθοράς, αλλά το πρόσωπο στο οποίο συμπυκνώνεται η αστική δημοκρατία έτσι όπως έχει ιστορικά διαμορφωθεί στην Κύπρο. Δεν θεωρούμε πως η ιστορία γράφεται από τα πρόσωπα, αλλά τα πρόσωπα γεννιούνται μέσα από τις εξελίξεις και παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ροή. Το ξεφόρτωμα της κεφαλής δεν είναι το τέλος του δρόμου αλλά η αρχή. Με αυτή την αντίληψη είναι σημαντική η εναντίωση στην κεφαλή αυτή τη στιγμή του κράτους που όχι απλά εκμεταλλεύεται, αλλά η εκμετάλλευση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που να προσπαθεί να διατάξει και να καταστείλει ακόμα και «πυλώνες» της αστικής δημοκρατίας όπως είναι τα «αυτονόητα» δημοκρατικά δικαιώματα (ελευθερία λόγου, το δικαίωμα στην συνάθροιση κτλ.) που μόνο αυτονόητα δεν είναι.

Η παρουσία μας έχει να κάνει με το καθήκον στην αντίσταση, έστω και με αυτό το πλαίσιο, στη παρούσα φάση, που δείχνει αν μη τι άλλο ότι δεν υπάρχει ομοφωνία σε αυτά που βιώνουμε. Όμως για εμάς είναι ξεκάθαρο, ότι δεν θεωρούμε την συζήτηση περί σε «χειρότερους» και «καλύτερους», σε λιγότερο ή περισσότερο «δημοκρατικούς», σε λιγότερο ή περισσότερο «αυταρχικούς» «διευθαρμένους» ηγέτες της αστικής τάξης. Ο αυταρχισμός και η διαφθορά είναι συνυφασμένη με την εκμετάλλευση και ως τέτοια την αντιλαμβανόμαστε. Είναι εν τέλη ταξική διαδικασία και η αποκαθήλωση του Ν. Αναστασιάδη από τον κυβερνητικό θώκο είναι μέρος της αποδόμησης του αστικού κράτους στη συνείδηση μας ως μερικώς αυτόνομου μηχανισμού που αλλάζει αναλόγως διαχειριστή.

Ο στόχος είναι να πιστέψουμε στη δική μας δύναμη.

Όλοι και όλες εκεί, για την συνείδηση και το μέλλον μας.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

The post ΩΣ ΔΑΜΕ! – Πορεία ενάντια στον Αυταρχισμό και την Διαφθορά – Σάββατο 13/2 16:00 appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Η σημαία μας: για την 9η Μαΐου

Δεν είναι τυχαίο που η Ενωμένη Ευρώπη των καπιταλιστών έχει λυσσάξει να σβήσει από την συλλογική μνήμη κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού άνθρωπου τη σημασία και συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην αντιφασιστική νίκη των λαών. Προασπιζόμενος την πατρίδα από τα Ναζιστικά στρατεύματα, ο Kόκκινος Στρατός προάσπισε τα συμφέροντα όλων των λαών του κόσμου. Γι΄αυτό και εμείς έχουμε υποχρέωση όχι απλά την υπενθύμιση της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης, αλλά επίσης την συμβολή του Κόκκινου Στρατού και την καίρια σημασία της σοσιαλιστικής οικόνομίας που εξόπλισε το λαό με υλικά, οργάνωση και σθένος.

Για όλα αυτά και πολλά άλλα θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα

Από το λογοτεχνικό-συμβολικό

«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει»

Έρνεστ Χεμινγουέι

Στο πραγματικό

«Δεν θα κερδίζαμε εμείς τον πόλεμο και η μοίρα της πατρίδας μας θα διαμορφώνονταν αλλιώς εάν δεν υπήρχε η ατσαλένια δύναμη μας, το Κόμμα. Τα πιο δύσκολα και υπεύθυνα καθήκοντα του πολέμου πρωτίστως πέφτανε στις πλάτες των κομμουνιστών. Η οργάνωση της βιομηχανίας, η δουλειά στα μετόπισθεν. Θαυμάζω το τεράστιο έργο που έγινε στις πιο δύσκολες μέρες. Σύντομα, από τον Ιούνη μέχρι τον Δεκέμβρη του 1941 μεταφέρθηκαν 1500 επιχειρήσεις από τις περιοχές που απειλούνταν από την κατοχή, στην Ανατολή και ξαναλειτούργησαν. Η νεολαία γνωρίζει τι σημαίνουν μεγάλες επιχειρήσεις και οικοδομές. Φανταστείτε ότι η επιχείρηση αεροπλάνων μέσα σ’ ένα – δυο μήνες ξανάρχισε να παράγει στη νέα τοποθεσία. Μέρα και νύχτα κινούνταν στρατιωτικά τρένα με βιομχανηκές εγκαταστάσεις και αντιστρόφως από την Ανατολή με οπλισμό και στρατό. Η γιγαντιαία αυτή κυκλοφορία γίνονταν με εντάσεις, ανωμαλίες, παρεξηγήσεις, συγκρούσεις, ωστόσο συντελούνταν αδιάκοπα, αυξάνονταν υποταγμένη στην καθοδηγητική οργανωτική δύναμη. Ο κρίκος αυτός είναι μόνο ένας από τις αναρίθμητες φροντίδες που πήρε στις πλάτες του το Κόμμα. Είμαι περήφανος που ανδρώθηκα και αναπτύχθηκα σε αυτό το Κόμμα.»

Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ, Συνέντευξη στην “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, 1970.

Πηγή: Ατέχνως

The post Η σημαία μας: για την 9η Μαΐου appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Ο ιστορικός εργατικός Αύγουστος του 1948

Το έτος 1948 αποτέλεσε το χρόνο των πιο σκληρών αγώνων της Κυπριακής Εργατικής Τάξης, σύμφωνα με τον πρώην Γενικό Γραμματέα της ΠΕΟ, Ανδρέα Ζιαρτίδη.[1] Η εργατική τάξη της Κύπρου ήρθε σε μετωπική σύγκρουση- οικονομική, πολιτική και ιδεολογική- τόσο με την άρχουσα τάξη, ντόπια και ξένη, αλλά και με το αποικιακό καθεστώς και τους ανελεύθερους του νόμους. Το παρόν κείμενο θα καταπιαστεί, σαν επετειακό, με τον Αύγουστο του 1948 όπου το νησί έβραζε, όχι μόνο από τις θερμοκρασίες που παραδοσιακά χτυπούν κόκκινο, και ανάγκαζαν την αποικιακή κυβέρνηση να αποτραβηχτεί στα ορεινά, αλλά από την όξυνση της ταξικής αναμέτρησης, με επίκεντρο τις απεργίες των αμιαντωρύχων και των οικοδόμων. Παρόλο που ο Αύγουστος είναι συνυφασμένος με την ακινησία και τους αργούς καλοκαιρινούς ρυθμούς, εκείνος ο Αύγουστος, γεννημένος μέσα στις οξυμένες διεθνείς και τοπικές συνθήκες, έμελλε να σημαδέψει το Κυπριακό εργατικό κίνημα.

Μετά τη λήξη της πεντάμηνης απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ το Μάη, σειρά στην επίθεση της εργοδοσίας πήραν τα άλλα κομμάτια της εμπροσθοφυλακής του Κυπριακού συντεχνιακού κινήματος, οι αμιαντωρύχοι και οι οικοδόμοι, τον Αύγουστο του 1948. Η μεν πρώτη των αμιαντωρύχων έληξε με νίκη της συντεχνίας μετά από ένα μήνα, η δε δεύτερη των οικοδόμων ξεκίνησε στις 26 Αυγούστου και έληξε στις 18 του Δεκέμβρη. Η σημασία των απεργιών του 1948, έγκειται στο ότι με το πλευρό της εκάστοτε εργοδοσίας συνασπίστηκε η ντόπια και ξένη αστική τάξη, τα κόμματα και οι εφημερίδες της Δεξιάς, η Εκκλησία αλλά και το ίδιο το αποικιακό καθεστώς, ενώ δίπλα στους απεργούς συστρατεύτηκε ολόκληρη η εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά και το κόμμα τους, το ΑΚΕΛ. Σε μια περίοδο έντασης του αντιαποικιακού αγώνα, κι ενώ η ντόπια αστική τάξη απέρριπτε λεκτικά την όποια συνεργασία με την αποικιακή κυβέρνηση, βρέθηκε ξαφνικά στην ίδια γραμμή πάλης με τους Άγγλους αποικιοκράτες, απέναντι στα πιο δυναμικά κομμάτια της Κυπριακής εργατικής τάξης.

Η επιρροή της Αριστεράς ποτέ δεν είχε εξαρτηθεί από την πρόσβαση στον κυβερνητικό μηχανισμό ή στις δομές εξουσίας της ελληνικής κοινότητας. Η παράταξη αντλούσε τη δύναμη της από την υποστήριξη την οποία της παρείχαν τα λαϊκά στρώματα τα οποία ήταν οργανωμένα στα κατά τόπους παραρτήματα των μορφωτικών συλλόγων, στα συνεργατικά ιδρύματα και κυρίως στις εργατικές συντεχνίες.[2] Προκειμένου να κατασταλεί η επιρροή της παράταξης ως συνόλου, έπρεπε να νικηθεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και μαζί του να επέλθει και η πολιτικό-ιδεολογική ήττα του ΑΚΕΛ. Άλλωστε, μέσα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής αναμέτρησης, μια σειρά ζητήματα τα οποία είχαν εκ πρώτης όψεως οικονομικό χαρακτήρα, συνδέονταν άρρηκτα με τον αντί-αποικιακό αγώνα.’[3]

Οι ταξικοί απεργιακοί αγώνες έγιναν μέσα σε συνθήκες έντονης ιδεολογικο-πολιτικής πόλωσης, τόσο εντός της Κύπρου όσο και διεθνώς. Παρόλο που οι δύο αυτοί παράγοντες αλληλοεπηρεάζονταν σε μια διαλεκτική σχέση, θα τους διαχωρίσουμε για χάρη της ανάλυσης. Το 1948 ήταν χρονιά οικονομικής κρίσης στη Βρετανία, μετά και την Κρίση της Μετατρεψιμότητας της Στερλίνας με το Δολάριο το καλοκαίρι του 1947. Η οικονομική κρίση μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1948, όπου η τάση καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ήταν η πτώση των μισθών λόγω της μείωσης των εξαγωγών, κυρίως προς τη Μεγάλη Βρετανία και η άνοδος της ανεργίας.[4] Κατά συνέπεια, οι εργοδότες στο νησί προσπάθησαν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και της εργατικής τάξης συνολικά.

Σε συνάρτηση με τα πιο πάνω, και που το σημειώνουν οι Άγγλοι στα έγγραφα της εποχής, είναι ότι η ιστορία των μισθών στην Κύπρο, είναι μια ιστορία αγώνα δρόμου για να συμβαδίζουν με την αύξηση του κόστους διαβίωσης.[5] Ο πληθωρισμός την περίοδο 1947-1948 έφτασε το 24.5%, εκμηδενίζοντας έτσι το λαϊκό εισόδημα.[6] Επίσης, ο δείκτης για τις τιμές των τροφίμων πρώτης ανάγκης για την ίδια χρονική περίοδο, ανέβηκε κατά 19% κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη διαβίωση της εργατικής οικογένειας, αφού το μεγαλύτερο μέρος του μεροκάματου πήγαινε αμέσως σε τρόφιμα πρώτης ανάγκης.[7] Η μετωπική σύγκρουση του ’48, διεξήχθη μέσα σε πολύ αντίξοες οικονομικές συνθήκες για το εργατικό κίνημα, όπου έπρεπε από τη μια να διεκδικήσει τα τρέχοντα οικονομικά αιτήματα και από την άλλη να υπερασπιστεί τις παλαιότερες κατακτήσεις του, με κυριότερο το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Όπως αναφέρει άλλωστε και ο Ζιαρτίδης, ο χαρακτήρας του αγώνα ήταν αμυντικός.[8]

Στις διεθνείς εξελίξεις το 1948 έχουμε την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου μετά την απόσπαση σειράς χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από το καπιταλιστικό στρατόπεδο. Στην Ελλάδα, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης που υποστηριζόταν από τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν στην πιο κρίσιμη του καμπή. Όλα αυτά είχαν άμεσο αντίκτυπο στο νησί, αφού είχαν γεννήσει ένα έντονο αντικομμουνισμό. Ο εθνικισμός της Δεξιάς εκφραζόταν υπό τη μορφή του αντικομμουνισμού και το κύριο του χαρακτηριστικό ήταν η έντονη και βίαιη αντίθεση προς το μαζικό λαϊκό κίνημα, των ταξικών συντεχνιών και αγροτικών οργανώσεων.’[9]

Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, σε συνδυασμό με τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, είχαν και μια άλλη επίδραση στην Κύπρο, που αφορούσε τις Κυπριακές εθνικές φιλοδοξίες. Μια μελλοντική σοσιαλιστική Ελλάδα, σε συνδυασμό με ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα στην Κύπρο, ήταν κάτι που έπρεπε να αποφευχθεί, αφού το νησί είχε αποκτήσει σημαντική στρατηγική σημασία για τα βρετανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και οποιεσδήποτε εσωτερικές εξελίξεις θα είχαν άμεσες επιπτώσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Η απώλεια του κράτους κατ’ εντολή της Παλαιστίνης και η άτακτη φυγή των Βρετανών από εκεί, η αποχώρηση των Βρετανικών στρατευμάτων από την Κυρηναϊκή, και τέλος η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με την Αιγυπτιακή Κυβέρνηση για την ανανέωση της Αγγλο-Αιγυπτιακής Συνθήκης του 1936, είχαν ως αποτέλεσμα την επισφαλή θέση της Μεγάλης Βρετανίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Συνέπεια των εξελίξεων στην περιοχή, ήταν η Κύπρος να παραμείνει το μοναδικό στρατηγικό σημείο στην περιοχή για τα Βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικά, σε δύο διαφορετικά σημειώματα των Αρχηγών του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Chiefs of Staff Committee) και της υποεπιτροπής Joint Planning Staff το Μάρτη και Νοέμβρη του 1947, τόνιζαν τη σημασία του να διατηρηθεί η επικυριαρχία της Βρετανίας στην Κύπρο.[10]

Ήδη από τον Ιούνη, η Συντεχνία αμιαντωρύχων είχε υποβάλει στη διεύθυνση της Tunnel Asbestos Company, εταιρεία Αγγλο-Δανικών συμφερόντων, τα αιτήματά της. Αυτά προνοούσαν αύξηση κατά 5% στα μεροκάματα, αναγνώριση της Επιτροπής Εργατικών Διαφορών, αυξημένη πληρωμή της υπερωρίας, ώστε να υπολογίζεται η μια ώρα μιάμιση τις καθημερινές και η μια ώρα δύο τις Κυριακές.[11] Σε αυτά τα αιτήματα προστέθηκε και η επαναπρόσληψη των απολυμένων εργατών, όταν τον Ιούλη η εταιρεία απέλυσε εκδικητικά 15 συνδικαλιστές, λόγω του ότι η ΠΕΟ είχε καταφέρει να εκλέξει την Επιτροπή του Ταμείου Ιατρικής Περίθαλψης. Η εταιρεία απέρριψε όλα τα αιτήματα της συντεχνίας και αρνήθηκε την όποια συζήτηση με αυτή, υπολογίζοντας και στην υποστήριξη που θα είχε από το αποικιακό καθεστώς, αλλά και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς των «νεοσυντεχνιακών» της ΣΕΚ. Αυτοί οι υπολογισμοί της εταιρείας δεν ήταν αβάσιμοι αφού υπήρχε το χρήσιμο προηγούμενο της απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ, όπου τόσο το αποικιακό καθεστώς όσο και η ντόπια αστική τάξη με τους μηχανισμούς τους έδρασαν ανοικτά υπέρ της εταιρείας. Συνεπώς, στις 2 Αυγούστου, η συντεχνία κήρυξε την έναρξη της απεργίας με τις εργασίες στο μεταλλείο να σταματούν.

Η Tunnel Asbestos Co. Κατείχε προπολεμικά βαρύνουσα θέση στην ντόπια παραγωγική διαδικασία, κάτι που προσπάθησε να ανακτήσει με την επανέναρξη κανονικών παραγωγικών συνθηκών το 1945. Η εταιρεία στη μεταπολεμική περίοδο μπήκε δυναμικά στην εξόρυξη και εξαγωγή αμιάντου. Στηριζόμενη στην ψηλή παγκόσμια τιμή του αμιάντου, λόγω της αυξημένης ζήτησης για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ευρώπης, γρήγορα ξεπέρασε τις προπολεμικές εξαγωγές της σε αμίαντο, τόσο σε όγκο αλλά και σε αξία. Παρόλο που η εξόρυξη και επεξεργασία του αμιάντου μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην τοπική παραγωγική διαδικασία και συγκεκριμένα στον τομέα των κατασκευών, η εταιρεία προτιμούσε το μεγαλύτερο μέρος του επεξεργασμένου αμίαντου να το εξάγει στη Δανία, Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι, ενώ το 1938 εξάχθηκαν 5578 τόνοι επεξεργασμένου αμίαντου αξίας £110.000, αμέσως με το τέλος του πολέμου το 1945, η εταιρεία κατάφερε να εξάγει 3445 τόνους επεξεργασμένου αμιάντου αξίας £120.000.[12] Το 1945 οι εξαγωγές αμιάντου σε αξία αντιπροσώπευαν το 35.6% από τις συνολικές Κυπριακές εξαγωγές μεταλλεύματος, σε αντίθεση με την προπολεμική περίοδο (1938), που αυτές μετά βίας ξεπερνούσαν το 7% της συνολικής αξίας εξαγόμενου μεταλλεύματος από την Κύπρο. Για να καταλάβουμε τη σημασία των εξαγωγών μεταλλευμάτων της Κύπρου, το 1938 αυτές οι εξαγωγές αντιπροσώπευαν το 53% όλων των εξαγωγών του νησιού. To 1947, εξάχθηκαν 7021 τόνοι αμιάντου αξίας £280.000, που αντιπροσώπευε το 12.1% των μεταλλευτικών εξαγωγών σε αξία από την Κύπρο και αντίστοιχα το 4.4% των συνολικών εξαγωγών της Κύπρου.[13]

Η εταιρεία μπόρεσε, παρόλη την απόλυτη άνοδο στα εργατικά της κόστη, να καρπώνεται σε κέρδος τις υψηλές μεταπολεμικές τιμές του επεξεργασμένου αμίαντου.[14] Σε αυτό συνέτειναν δυο παράγοντες. Ο πρώτος, που δείχνει και την άψογη συνεργασία της αστικής τάξης με το αποικιακό κράτος, ήταν το γεγονός ότι το 1947 η κυβέρνηση μείωσε τα μεταλλευτικά δικαιώματα που πλήρωνε η εταιρεία από 5% πάνω στην αξία του εξαγώμενου μεταλλεύματος στο 1.5%.[15] Ο δεύτερος παράγοντας ήταν οι πρώτες μεταπολεμικές κεφαλαιακές επενδύσεις της εταιρείας που έγιναν το 1950-1951 και που βοήθησαν στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας.[16]

Από την πρώτη κιόλας μέρα της απεργίας, η υπόθεση των αμιαντωρύχων έγινε υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης, αφού η αστυνομία προσπάθησε βίαια να διαλύσει την πορεία των απεργών προς τα γραφεία της εταιρείας, τραυματίζοντας έξι εργάτες. Σαν απάντηση, οι απεργοί προχώρησαν στην κατάληψη διάφορων μύλων της εταιρείας και πάλι όμως η αποικιακή αστυνομία προστάτευσε το ξένο κεφάλαιο, αφού βίαια κατέστειλε τις καταλήψεις και προχώρησε στη σύλληψη 51 εργατών.[17] Από εκείνη τη στιγμή, ο αγώνας των αμιαντωρύχων έγινε αγώνας για να αναγνωριστεί η συντεχνία και να διασφαλιστούν τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα. Μόλις έγιναν γνωστές οι αστυνομικές βιαιότητες και η αυθαιρεσία της εταιρείας, διοργανώθηκαν σε όλες τις πόλεις της Κύπρου διαδηλώσεις από ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα. Στις εργατικές κινητοποιήσεις κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Κάτω τα χέρια από τους εργάτες», «Εξουσίες στο λαό», «Αυτοκυβέρνηση» και «Ελευθερία». Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Κατσιαούνης ‘η πολιτική της Αριστεράς εύρισκε έτσι πρόσφορο έδαφος, θέτοντας σε πολιτικό πλαίσιο τα κοινωνικά ζητήματα τα οποία διεκδικούσε’.[18] Το αποικιακό καθεστώς δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, αφού προχώρησε στη σύλληψη ολόκληρης της ηγεσίας του λαϊκού κινήματος, με την κατηγορία της διοργάνωσης και συμμετοχής σε παράνομη διαδήλωση.[19] Ταυτόχρονα, η εταιρεία προχώρησε και σε εκδικητικά αντίποινα, αφού σταμάτησε τη δωρεάν διανομή ψωμιού, στο οποίο πολλές οικογένειες εξαρτούσαν τη διαβίωση τους και ταυτόχρονα διέταξε τους απεργούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια που τους είχε παραχωρήσει η εταιρεία.[20]

Το εργατικό κίνημα της Κύπρου συνειδητοποιώντας ότι ο αγώνας των αμιαντωρύχων ήταν αγώνας ολόκληρης της εργατικής τάξης χρησιμοποίησαν το όπλο της Παγκύπριας παναπεργίας. Στις 13 Αυγούστου, ημέρα που δικαζόταν η ηγεσία του λαϊκού κινήματος, προκηρύχτηκε από τη ΠΕΟ 24ωρη Παγκύπρια παναπεργία. Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης αλλά και η αποφασιστικότητα της συντεχνίας απέδωσαν καρπούς, αφού πολλοί νεοσυντεχνιακοί εργάτες αποχώρησαν από την ΣΕΚ και προσχώρησαν στην ΠΕΟ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η διεύθυνση της εταιρείας κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με απεργιακή επιτροπή της συντεχνίας.[21] Ως επακόλουθο των διαπραγματεύσεων, στις 30 Αυγούστου λύθηκε η απεργία, αφού ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των απεργών, και ειδικότερα το ζήτημα της επαναπρόσληψης όλων των εργατών και την ακύρωση της «εξορίας» του Γραμματέα της Συντεχνίας Χριστοφή Λασέττα από την περιοχή των μεταλλείων.[22]

Πριν ακόμα λυθεί η απεργία της συντεχνίας των αμιαντωρύχων, ένας άλλος αγώνας ξεκίνησε για την εργατική τάξη της Κύπρου, ένας αγώνας που χαρακτηρίστηκε από τον Β. Γ. Γ. της ΠΕΟ Ανδρέα Φάντη σαν ‘η πιο σοβαρή μάχη του ‘48’.[23] Τόση σημασία προσέδωσε η ΠΕΟ σε αυτή την απεργιακή μάχη, που σε άρθρο του στο Δημοκράτη, μια μέρα πριν την κήρυξη απεργίας, ο Φάντης τόνιζε ότι ‘δεν είναι καθόλου υπερβολή να λεχθεί πως η έκβαση αυτής της απεργίας θα επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μέχρι σήμερα κατακτήσεις του εργατικού μας κινήματος, τη μελλοντική πορεία του κινήματος μας, την οργανωτική του ανάπτυξη και σαν αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, τις πολιτικές κατακτήσεις και τους μελλοντικούς πολιτικούς αγώνες του λαού μας.’[24] Η απεργία αυτή είχε τον πιο έντονο πολιτικό χαρακτήρα από όσες είχαν γίνει μέχρι τότε στη Κύπρο.[25] Ενώ στη περίπτωση των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ και των αμιαντωρύχων της Asbestos Tunnel Co. ο εργοδότης ήταν ξένος, στην περίπτωση των οικοδόμων οι εργολάβοι ήταν Κύπριοι, και γύρω τους συνασπίστηκε όλη η ντόπια κεφαλαιοκρατία, με αποτέλεσμα η σύγκρουση να προσλάβει έντονα ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ήδη από τις 18 Αυγούστου σε σύσκεψη των οργανώσεων της Δεξιάς, διακηρύχτηκε ότι επρόκειτο να δραστηριοποιηθούν υπέρ των εργολάβων σε περίπτωση διαφοράς τους με την ΠΕΟ.[26]

Η συντεχνία πρόταξε οικονομικά αιτήματα, όπως την αύξηση των κατώτατων μεροκαμάτων κατά 3 σελίνια και την αύξηση της συνδρομής των εργολάβων στις Συντεχνιακές Κοινωνικές Ασφαλίσεις κατά 3 γρόσια την εβδομάδα. Αυτά τα αιτήματα έγιναν αμέσως αποδεχτά από τους εργολάβους. Το κύριο σημείο διαφωνίας όμως, ήταν η αξίωση του Συνδέσμου Εργολάβων Οικοδομών να διαγραφεί άρθρο της προηγούμενης σύμβασης, που καθόριζε ότι μόνο μέλη της ΠΕΟ μπορούσαν να προσλαμβάνονται. Αυτό το ζήτημα ήταν καίριο αφού με την «ελεύθερη πρόσληψη», οι εργολάβοι θα είχαν τα χέρια τους λυμένα για να προβαίνουν σε σκανδαλώδεις διακρίσεις σε βάρος των εργατών που ήταν οργανωμένοι στην ΠΕΟ. Αν έκανε πίσω η συντεχνία σε αυτό το θέμα, ουσιαστικά θα προσυπέγραφε την αυτοκαταστροφή της αν λάβουμε υπόψη το πολωμένο κλίμα της εποχής.[27] Η ιθύνουσα τάξη, ενθαρρύνοντας τους εργολάβους να απορρίψουν τη συνομολόγηση συλλογικής σύμβασης με την ΠΕΟ και προσφέροντας ταυτόχρονα την εναλλακτική λύση της εργοδότησης μέσω της ΣΕΚ, δε στόχευε απλά στο να επιτύχει όρους απασχόλησης ευνοϊκότερους για την εργοδοσία. Στην πραγματικότητα, ο απώτερος σκοπός ήταν να εξοστρακιστεί το ταξικό συντεχνιακό κίνημα ή έστω να επέλθει η διαφοροποίηση του χαρακτήρα του, με βραχυπρόθεσμο στόχο τη συρρίκνωση της παράταξης της Αριστεράς στις δημοτικές εκλογές του 1949.[28]

Η απεργία επηρέαζε 1200 εργάτες, αλλά από τις πρώτες μέρες της απεργίας, μερικοί εργολάβοι δέχτηκαν τα αιτήματα και 400 εργάτες επέστρεψαν στις δουλειές τους.[29] Εκτός από τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ αλλά και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, που απροκάλυπτα πήραν το μέρος των εργολάβων και των απεργοσπαστών, οι απεργοί είχαν να αντιμετωπίσουν αυτή τη φορά και το καινούργιο φαινόμενο της ριζοσπαστικοποιημένης δεξιάς που πήρε τη μορφή της «Χ» Κύπρου, όπου δρούσαν σαν παρακρατικοί συνοδεύοντας απεργοσπάστες στις οικοδομές και επιτίθονταν στους δρόμους σε στελέχη του λαϊκού κινήματος.[30] Την ίδια ώρα που η «Χ» είχε το ελεύθερο να δρα στους δρόμους της Λευκωσίας ανενόχλητη, εργαζόμενοι και μέλη μαζικών οργανώσεων σύρονταν στα δικαστήρια ‘για παραπτώματα των οποίων η φύση φανέρωνε πόσο το καθεστώς φοβόταν το λαό που κυβερνούσε.’[31] Για παράδειγμα, στις 2 Σεπτεμβρίου το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού καταδίκασε το Δήμαρχο της πόλης Πλουτή Σέρβα, τους Δημοτικούς Συμβούλους Κώστα Παρτασίδη και Παντίνο Μαυρογένη και άλλα 10 συνδικαλιστικά στελέχη της Αριστεράς με την κατηγορία της παράνομης παρέλασης.[32]

Λόγω της βίας των εργολάβων και της κυβέρνησης, αλλά και των αντικειμενικών οικονομικών δυσχερειών τις οποίες αντιμετώπιζαν οι απεργοί λόγω της μακροχρόνιας απεργίας, μια μερίδα απεργών απάντησαν με αντιβία. Σε μερικές περιπτώσεις δυναμιτίστηκαν υποστατικά που ανήκαν σε απεργοσπάστες, αλλά το αποκορύφωμα της αντιβίας ήταν η ανατίναξη του υπό κατασκευή ασύρματου σταθμού της RAF στη Λευκωσία.[33]

Τελικά, μετά από ένα τετράμηνο απεργιακό αγώνα, η συντεχνία των οικοδόμων βγήκε κερδισμένη, αφού στις 18 Δεκεμβρίου 1948 υπεγράφη καινούρια συμφωνία με το Σύνδεσμο Εργολάβων Λευκωσίας.[34] Προς αποφυγή διακρίσεων εις βάρος της ΠΕΟ, οι εργολάβοι αποδέχτηκαν την ίδρυση Γραφείου Εξευρέσεως Εργασίας, όπου θα καταγράφονταν οι άνεργοι κατά σειρά προσέλευσης και οι εργολάβοι θα μπορούσαν να προσλάβουν προσωπικό μόνο μέσω του Γραφείου. Επιπλέον, η συμφωνία επέβαλλε την απόλυση όλων των απεργοσπαστών που εργοδοτήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας. Η πολιτική σημασία της απεργίας ήταν πολύπλευρη, αφού η οξύτατη αναμέτρηση είχε συμβάλει στην παραπέρα πόλωση μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Το γεγονός ότι η ΠΕΟ είχε ανταπεξέλθει σε μια τόσο δύσκολη αναμέτρηση, εξανάγκασε την ιθύνουσα τάξη να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τους προσανατολισμούς της προς την ασφάλεια την οποία παρείχε η Βρετανική εξουσία.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες, μαζί με την απροθυμία των Βρετανών να δώσουν πλήρη Αυτοκυβέρνηση σε μια αποικία που θεωρούσαν ότι θα κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές, συνέτειναν στην κατάρρευση της Διασκεπτικής Συνέλευσης, που είχε αρχίσει τις διεργασίες της το Νοέμβρη του 1947 και θα καθόριζε το συνταγματικό μέλλον της Κύπρου. Γι’αυτό, ενώ η Διασκεπτική είχε δημιουργηθεί για να διαμορφώσει και να υποβάλει προτάσεις για σύνταγμα, τελικά το σύνταγμα το υπέβαλε η ίδια η Κυβέρνηση προς τη Συνέλευση. Το ΑΚΕΛ που συμμετείχε στη Διασκεπτική μέσω των εκλελεγμένων δημάρχων του και των συνδικαλιστών της ΠΕΟ, απέρριψε το περιορισμένο, δοτό σύνταγμα δηλώνοντας ότι δε θα αποδεχόταν προδοτικούς συμβιβασμούς. Εντείνοντας τον μαζικό πολιτικό αγώνα, την 1^η Αυγούστου μαζί με τον Εθνικό Απελευθερωτικό Συνασπισμό, προχώρησε στην οργάνωση Παγκύπριου Λαϊκού Συνεδρίου Αυτοκυβέρνηση διατρανώνοντας ότι δε θα συνθηκολογήσει στην ξένη κυριαρχία ούτε στα σχέδια του ιμπεριαλισμού να μετατρέψουν το νησί σε Αμερικανο-Βρετανική βάση.[35]

Το Λαϊκό Κίνημα το 1948 με μπροστάρη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσε τις πιο σκληρές μάχες στην ιστορία του. Οι απεργιακές μάχες ξέφυγαν από το στενά συνδικαλιστικό και οικονομικό και πήραν πολιτική μορφή. Η εργατική τάξη της Κύπρου αντιπάλεψε με επιτυχία την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ, τους παρακρατικούς τραμπουκισμούς της οργάνωσης «Χ» και εν τέλει το ίδιο το αποικιακό κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του και βγήκε νικήτρια. Απέδειξε έμπρακτα τη δυναμική και την αποφασιστικότητα της να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, τόσο στα κοινωνικά όσο και στα πολιτικά ζητήματα. Και όλα αυτά μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες οικονομικής κρίσης, έξαρσης του αντικομμουνισμού και ένταση της καταστολής από πλευράς της αποικιοκρατίας, για να ξεκάνει τη μόνη παράταξη που αμφισβητούσε έμπρακτα την κυριαρχία της, την παράταξη της Αριστεράς.

Αλέξης Αντωνίου
Πανεπιστήμιου του Βοσπόρου, Κωνσταντινούπολη.

Σημειώσεις:

[1] Δημοκράτης, ‘Το 48, Χρόνος των πιο σκληρών αγώνων της εργατικής τάξης’, 19 Σεπτεμβρίου 1948.

[2] Ρ. Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική 1946-1948, Με Aνασκόπηση της Περιόδου 1878-1945 (Λευκωσία: Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, 2000), σ. 488.

[3] Οπ. Παρ., σ. 472.

[4] Colonial Office, Colonial Annual Reports: Cyprus 1949 (London: HMSO, 1951), σ.10; Δημοκράτης, ‘Η Ανεργία’, 21 Ιουλίου 1948.

[5] A. Avraamides, ‘The Colonial Period – Labour Relations in Cyprus, 1931-1956, in J. H. Slocum (ed.) The Development of Labour Relations in Cyprus (Nicosia: Ministry of Labour and Social Insurance, 1972), σ. 32.

[6] Οπ. Παρ.

[7] CO 67/339/1, Labour Conditions in Cyprus in 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).

[8] Α. Φάντης, ‘Στον Αγώνα για Ψωμί, Εξουσία, Λευτεριά’, Δημοκράτης, Τεύχος 6, Νοέμβρης 1948.

[9] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σσ. 124-125.

[10] ‘The Defence of the Commonwealth: Memorandum by the Chiefs of Staff for the Cabinet Defence Committee on the General Requirements for Survival in a future War’, 7 March 1947 as seen in J. Kent (ed.), Egypt and the Defence of the Middle East 1945-1951, Part 1 (British Documents on the End of Empire Project, 1998); DEFE 6/4, JP (47) 137, ‘Report by Joint Planning Staff for the Chiefs of Staff Committee’, 4 November 1947.

[11] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (Λευκωσία: ΠΕΟ, 1991), σ. 144.

[12] Δημοκράτης, ‘Αμίαντος- Το Βατικανό του Κούκουλα’, 7 Αυγούστου 1948; CO 67/339/1, ‘Trade During 1947’ (Nicosia: Nicosia Printing Office, 1948), p. 5.

[13] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).

[14] Δημοκράτης, Ο Αγώνας των Αμιαντωρύχων και τα Τεράστια Κέρδη της Εταιρείας Αμιάντου, 12 Αυγούστου 1948.

[15] Δημοκράτης, ‘Παναπεργία’, 13 Αυγούστου 1948.

[16] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1950 (Nicosia: Government Printing Office, 1951).

[17] Δημοκράτης, ‘Τα Χθεσινά Δραματικά Γεγονότα στο Μεταλλείο Αμιάντου’, 3 Αυγούστου 1948.

[18] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 473.

[19] Δημοκράτης, ’28 Στελέχη του Λαϊκού Κινήματος στο Δικαστήριο’, 4 Αυγούστου1948.

[20] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Εργατών Αμιάντου Συνεχίζεται’, 4 Αυγούστου 1948.

[21] Δημοκράτης, ‘Άρχισαν από την Κυριακή Διαπραγματεύσεις στον Αμίαντο’, 17 Αυγούστου 1948.

[22] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (1991), σσ. 144-149.

[23] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων η πιο Σοβαρή Μάχη του ‘48’, 19 Αυγούστου 1948.

[24] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων- Ποίοι είναι οι Παράγοντες της Νίκης’, 25 Αυγούστου 1948.

[25] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 490.

[26] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 488.

[27] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ (1991), σ. 150.

[28] Οπ. Παρ.

[29] Οπ. Παρ., σ. 152.

[30] CO 537/4041, Political Situation Report in Cyprus During the Month of September 1948, σ. 1. Οι σχέσεις της παρακρατικής οργάνωσης «Χ» που στεγαζόταν στη Λευκωσία στο Σωματείο του Ολυμπιακού με την αποικιακή αστυνομία είναι καλά καταγραμμένες στο Cyprus White Paper το οποίο εκδόθηκε τον Δεκέμβρη του 1948 και το οποίο υπέγραψαν ο Γ. Γ. του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνασπισμού, ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ, ο Γ. Γ. της ΠΕΟ, ο Γ. Γ. της ΑΟΝ, ο Γ. Γ. της Ένωσης Αγροτών Κύπρου, ο Γ. Γ. της Παγκύπριας Ένωσης Μικροκαταστηματαρχών, όπως και οι Δημάρχοι Λάρνακας, Αμμοχώστου, Μόρφου, Λαπήθου, Καραβά και Λευκονοίκου και ο Αντιδήμαρχος Λεμεσού.

[31] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 495.

[32] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 496.

[33] CO 67/360/5, The Internal Security Situation in Cyprus, 25 November 1948, σ. 6.

[34] Δημοκράτης, ‘Λύεται η Απεργία των Οικοδόμων Λευκωσίας. Υπογράφτηκε Χθες η Συμφωνία Μεταξύ των Ενδιαφερομένων’, 19 Δεκεμβρίου 1948.

[35] Δημοκράτης, Στην Αυτοκυβέρνηση κι από την Αυτοκυβέρνηση στην Ένωση Τίποτα δε θα Σταματήσει το Λαό μας για να Κερδίσει: Εξουσία, Ψωμί, Λευτεριά- Ολόκληρη η Ιστορική Ομιλία του Γ. Γ. του ΑΚΕΛ φ. Φιφή Ιωάννου’, 3 Αυγούστου 1948.

*Αρχική Δημοσίευση, 8 Αγούστου 2017

The post Ο ιστορικός εργατικός Αύγουστος του 1948 appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Για την υπόθεση στις Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας : υπόμνημα στην αστική δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο

την Κυριακή 29/04/2018 και ενώ απλοί πολίτες βρίσκονταν στο σύλλογο ΑΕΛ Λακατάμιας / Λαϊκές  Οργανώσεις Π.Λακατάμιας (Λευκωσία) για φαγητό, βρέθηκαν εξ απροόπτου κάποια στιγμή περικυκλωμένοι από περίπου 100 αστυνομικούς/ΜΑΟ σε πλήρη εξάρτηση μάχης: ασπίδες, κράνη, ρόπαλα γκλοπς (κάποια στα χέρια και όχι στην ζώνη), άρβυλα και περικνημήδες. Ο λόγος; Έκαναν έρευνα (χωρίς ένταλμα) για ναρκωτικά, ρόπαλα, κροτίδες στο σύνδεσμο φιλάθλων Θύρα 9 (Ομόνοια) που είναι στον ίδιο χώρο. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί έλεγαν πως είχαν πληροφορίες για πέτρες σε περαστικούς από κάποιους γείτονες

Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες τους αλλά δεν βρήκαν τίποτε. ΜΗΔΕΝ. Έτσι μετά άρχισαν να προκαλούν. Αποτέλεσμα ήταν 2 συλλήψεις.

Πρόκειται για πρακτική από άλλες εποχές:

* Μπούκαραν με 100 “robocops” χωρίς ένταλμα σε χώρο που κάθονταν και έτρωγαν οικογένειες (και με παιδιά εκείνη την ώρα) ή έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια.

* Έκαναν παρέλαση στους χώρους του συλλόγου με τα ρόπαλα ανά χείρας.

* Δεν βρήκαν τίποτε και άρχισαν να προκαλούν με προσωπικές ανακρίσεις στην  γωνιά.

* Και πάλι δεν βρήκαν τίποτε και έτσι άρχισαν να δημιουργούν φασαρία.

* Εν τέλη συνέλαβαν δύο άτομα προς συμμόρφωση και εκφοβισμό των υπολοίπων ότι δήθεν έφεραν αντίσταση στη Αρχή.

Για την ιστορία, σχετική ανακοίνωση είχε αναρτήσει και το ΑΚΕΛ.

Η εκδίκαση της υπόθεσης έγινε αρχικά στο Δικαστήριο Λευκωσίας (πολύ κοντά στο οδόφραγμα Λήδρα Πάλας, κήπος, Βουλή) κτήριο 4, στις 08/05/2018, με τους κατηγορούμενους να μην παραδέχονται τα όσα τους καταλογίστηκαν και τα στοιχεία να μην εμφανίζουν οτιδήποτε το μεμπτό. ο Γενικός Εισαγγελέας διακόπτει την διαδικασία μέχρι να διερευνηθούν τα παράπονα τους στην Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας σχετικά με υπέρμετρη βία και τις ζημιές που προκάλεσαν στο οίκημα των Λαϊκών Οργανώσεων Λακατάμιας (κλώτσησαν και έσπασαν μια πόρτα-τζαμαρία). έτσι θεωρήθηκε πως η ταλαιπωρία είχε τελειώσει παρόλο που εμπεριείχε εκδικητικό χαρακτήρα εκ μέρους της αστυνομίας.

Τον Απρίλη 2019 η Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το παράπονο τους δεν έχει βάση και απορρίπτεται.

Στο τέλος του Ιούνη, οι συλληφθέντες έλαβαν επιστολή ότι ξεκίνησε νέα διαδικασία, νέα δίκη με νέο αριθμό πρωτοκόλλου αλλά με τις ίδιες κατηγορίες. Ότι δηλαδή παρεμπόδισαν αστυνομικό να κάνει την δουλειά του.

Η πρώτη ακρόαση έγινε στις 23/07/2019 στα Δικαστήρια Λευκωσίας
και με συνοπτικές διαδικασίες η δίκη αναβλήθηκε για τον Οκτώβρη.

Το ερώτημα είναι:

Γιατί αυτό συμβαίνει στις Λαϊκές Οργανώσεις και γιατί αυτό δεν είναι πρωτοσέλιδο σε έντυπα του λαϊκού κινήματος;

Μάλιστα οι αστυνομικοί να μπαίνουν χωρίς κανένα δικαστικό ή άλλο
ένταλμα. Και χωρίς οι ίδιοι να παρατηρήσουν να γίνεται κάτι παράνομο
ή “αντι-κοινωνικό” μέσα ή έξω από τον σύλλογο. Αλλά και να μην βρίσκουν
τίποτε μετά από εξονυχιστικές έρευνες που έκαναν και στον χώρο και σε άτομα, δηλαδή ναρκωτικά, εκρηκτικά/κροτίδες, όπλα, μαχαίρια, κτλ.

Τι ακριβώς εξυπηρετεί το εκ νέου άνοιγμα της υπόθεσης από την στιγμή που δεν υπήρχαν στοιχεία εξ αρχής;

Μήπως ήταν μια πρόβα για “έρευνες χωρίς εντάλματα”;

Μήπως σε αυτό τον τόπο γεμίσαμε αστυνομικούς και δη της Αμεσης Δράσης;

Ο φασισμός (ξανά)επιστρέφει στην Κύπρο;

The post Για την υπόθεση στις Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας : υπόμνημα στην αστική δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

«Σοσιαλισμός»… made in USA: Συνέδριο στις ΗΠΑ με ομιλίες από πουλέν του ιμπεριαλισμού με εμπειρία σε regime change

Μεταξύ 4 και 7 Ιουλίου έλαβε χώρα στο Σικάγο συνέδριο υπό τον τίτλο «Σοσιαλισμός 2019», με διοργανωτές το κόμμα «Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής» (DSA), το περιοδικό Jacobin και την τροτσκιστική οργάνωση International Socialist Organization (ISO).

Σε σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο «The Gray Zone», αποκαλύπτονται πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές του εν λόγω συνεδρίου, το οποίο φέρεται να συνδέεται άμεσα με πηγές του κυβερνητικού μηχανισμού των ΗΠΑ.

«Σε αυτό το συνέδριο, κάποια απ’ το πιο ισχυρά ινστιτούτα της αμερικανικής σοσιαλιστικής – αλλά απροκάλυπτα αντικομμουνιστικής – αριστεράς έχουν μαζέψει ενα ετερόκλητο πλήθος ακτιβιστών αλλαγής καθεστώτων, προκειμένου να δαιμονοποιήσουν τους επίσημους εχθρούς της Ουάσινγκτον», αναφέρει το «The Gray Zone».

Σε ενα πάνελ με θέμα την Κίνα συμμετείχαν ομιλητές από δυο διαφορετικούς οργανισμούς που, αμφότεροι, χρηματοδοτούνται από το περίφημο Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) που ιδρύθηκε από την κυβέρνηση Ρίγκαν τη δεκαετία του ’80 προκειμένου να στηρίξει «αντιφρονούντες» και «αντιπολιτευόμενες ομάδες» σε μια σειρά χώρες, με σκοπό την ανατροπή νόμιμων κυβερνήσεων που δεν είναι αρεστές στις ΗΠΑ.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως το εν λόγω Ίδρυμα – που συνδέεται άμεσα με την CIA – έχει δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση των πραξικοπηματικών ενεργειών της δεξιάς αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, ενώ αντίστοιχα κονδύλια έχουν διατεθεί για αντικομμουνιστική προπαγάνδα ενάντια στην κουβανική κυβέρνηση.

Ενα άλλο παράδειγμα, χαρακτηριστικό των συμμετεχόντων στο συνέδριο «Σοσιαλισμός 2019», είναι ο δημοσιογράφος Anand Gopal, στέλεχος ιδρύματος που χρηματοδοτείται απευθείας από το αμερικανικό ΥΠΕΞ. Ο Gopal, που λαμβάνει μέρος ανελλιπώς σε τέτοιου είδους συνέδρια, ανέλαβε να συντονίσει πάνελ με θέμα «Μια σοσιαλιστική οπτική της Αραβικής Άνοιξης».

Πέραν όμως της Κίνας και της Αραβικής Άνοιξης, οι διοργανωτές του συνεδρίου προχώρησαν και σε απροκάλυπτη προπαγάνδα ενάντια στις κυβερνήσεις της Κούβας και της Νικαράγουα. Σύμφωνα με το «The Gray Zone», διοργανώθηκαν πάνελ με την συμμετοχή ακροδεξιών ακτιβιστών από τη Νικαράγουα οι οποίοι παρουσιάστηκαν δήθεν ως… αντιφρονούντες φοιτητές.

Τροτσκιστές: «Δούρειος Ίππος» των ΗΠΑ ενάντια σε Κούβα-Νικαράγουα

Εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο του δημοσιεύματος αποτελεί η συμμετοχή στελεχών τροτσκιστικών οργανώσεων που με το μανδύα του «σοσιαλισμού» επιχειρούν να προωθήσουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σημειώνει, μεταξύ άλλων, το «The Gray Zone»:

«Ενα ακόμη αξιοσημείωτο πάνελ του Συνεδρίου Σοσιαλισμός 2019, με τίτλο «Προβλήματα της Αριστεράς των ΗΠΑ: Οι περιπτώσεις της Κούβας και της Νικαράγουα», έλαβε χώρα υπό τον συντονισμό των Νταν Λα Μποτζ και Σάμουελ Φάρμπερ, βετεράνους τροτσκιστές και ένθερμους υποστηρικτές της αλλαγής καθεστώτων στις δυο χώρες».

Ο Φάρμπερ, κουβανός αυτοεξόριστος που εγκατέλειψε την Κούβα το 1958, ενα χρόνο πριν το θρίαμβο της Επανάστασης, είναι γνωστός πολέμιος της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Κούβας. Σήμερα γράφει άρθρα ενάντια στην Κουβανική Επανάσταση για τα περιοδικά Jacobin και New Politics.

Σε παρόμοιο πλαίσιο κινείται και ο Λα Μποτζ, ηγετικό στέλεχος των «Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής», που δε χάνει ευκαιρία να δημοσιεύει κείμενα σε τροτσκιστικά έντυπα ενάντια στην επανάσταση των Sandinistas.

Αναφορικά με το ρόλο τροτσκιστικών ομάδων στη Λατινική Αμερική, το δημοσίευμα αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην «Marea Socialista», τροτσκιστική οργάνωση της Βενεζουέλας, γνωστή για την εχθρική της στάση απέναντι στην κυβέρνηση Μαδούρο. Όπως σημειώνεται, τον περασμένο Φεβρουάριο, εν μέσω των αμερικανικών προσπαθειών για πραξικοπηματική ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης, ηγετικό στέλεχος της Marea Socialista είχε συνάντηση με τον Χουάν Γκουαϊδό, προσφέροντας «κριτική στήριξη» στη μαριονέτα των ΗΠΑ

Πηγή: Ατέχνως

The post «Σοσιαλισμός»… made in USA: Συνέδριο στις ΗΠΑ με ομιλίες από πουλέν του ιμπεριαλισμού με εμπειρία σε regime change appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια

Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.

Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).

Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:

(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.

(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.

Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).

Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.

Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.

Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού  – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.

The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.

Αγκάρρα

Η εκλογική ‘κανονικότητα’ και ο αγώνας που συνεχίζεται σήμερα

Η εκλογική ‘κανονικότητα’ και ο αγώνας που συνεχίζεται σήμερα

Αλλαγή σκυτάλης και πολιτικού προσωπικού λοιπόν στις χθεσινές εκλογές. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μίλησε κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του για την επιστροφή της χώρας στην ‘κανονικότητα’, κάτι που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι δεν έπεισε όσους χρειαζόταν για να παραμείνει στην κυβέρνηση.

Το αποτέλεσμα των εκλογών, πάντως, είναι μια επιστροφή στην ‘κανονικότητα’ εκ των πραγμάτων. Τα αποτελέσματα  μοιάζουν με αυτά των εκλογών του 2009 με ένα νέο δικομματισμό να εδραιώνεται και με τα δέκα χρόνια κρίσης να φέρνουν την αντικατάσταση του ενός πόλου του συστήματος (ΠΑΣΟΚ) από έναν άλλο (ΣΥΡΙΖΑ). Ακόμη και η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αντικαταστάθηκε από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου στον ρόλο του σχετικά πρόσφατου ΛΑ.Ο.Σ. Εκλογικά τουλάχιστον η αστική τάξη διαχειρίστηκε με απόλυτη επιτυχία  την κρίση, η οποία αποτέλεσε την μεγαλύτερη δοκιμασία για την ηγεμονία του πολιτικού προσωπικού του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα.

Ωστόσο, οι ομοιότητες με αυτό που κωδικοποιήθηκε ως ‘κανονικότητα’ (η κίβδηλη ευδαιμονία των προ-κρίσης δεκαετιών) τελειώνουν εκεί. Τα οικονομικά στοιχεία της λαϊκής οικονομίας δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ στο μέλλον την εικόνα που είχαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Μια ακόμη μεγάλη διαφορά που κατοχυρώθηκε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι η εικόνα απαξίωσης του πολιτικού συστήματος από μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Η αποχή που έκλεισε στο 42,08%, αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη της μεταπολίτευσης και δίνει μια εικόνα μεγάλης απογοήτευσης, μια εικόνα ενός λαού σε παραίτηση και κατάθλιψη. Φυσικά αυτή η εικόνα είναι άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που απογοήτευσε μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του, οδηγώντας τους είτε σε πολιτική συντηρητικοποιηση, είτε σε απάθεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ προειδοποίησε για το που θα οδηγήσει η πολιτική και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 κιόλας

Σε αυτές τις συνθήκες ‘κανονικότητας’ λοιπόν, το ΚΚΕ κατάφερε να κρατήσει τις δυνάμεις του, οι οποίες εάν κάποιος δει την μεγάλη εικόνα της κατάστασης του κινήματος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι διόλου αμελητέες. Πολύ ειδικότερα δε, εάν αναλογιστούμε ότι σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένοι και δραστήριοι, όπως καταμαρτυρούν οι γενναίες προσπάθειες και η εν γένει δυναμική παρουσία των ψηφοφόρων του Κόμματος σε όλη την προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους αυτή η σταθεροποίηση των δυνάμεων που καταγράφεται στην κάλπη, ειδικά σε σχέση με την διαμόρφωση συντηρητικών και αντιδραστικών συσχετισμών στην εξουσία δεν είναι αρκετή. Μεγάλα τμήματα του λαού παγιδεύθηκαν και πάλι στα ψεύτικα διλήμματα και ψήφισαν είτε τον ένα πόλο του συστήματος, είτε τον άλλο με ‘μισή καρδιά’. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ‘εκπαίδευσης’ του λαού από το πολιτικό σύστημα στην λογική, όχι πια των μειωμένων απαιτήσεων, αλλά στην λογική των ανύπαρκτων απαιτήσεων. Ας είναι, το ΚΚΕ θα είναι εδώ από σήμερα για να αγωνιστεί και για αυτούς που δεν το ψήφισαν και για να αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη τους και για να συνεχίσει τον αγώνα να πείσει τον λαό ότι αξίζει πολύ περισσότερα και μπορεί να τα πάρει μόνο εάν πιστέψει στις δικές του δυνάμεις.

Σε μια γενικότερα καταθλιπτική εκλογική εικόνα ένα από τα ελπιδοφόρα μηνύματα που έβγαλαν οι κάλπες έρχεται από την Αθήνα και την Αττική, στην οποία βρίσκεται και η μεγαλύτερη μάζα των εργαζομένων, όπου το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρα τρίτη δύναμη. Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να αποτελέσει μια βάση στην οποία μπορεί να ‘χτίσει’ το Κόμμα στα επόμενα χρόνια και καταδεικνύει ότι έστω και σε εμβρυϊκό ακόμα επίπεδο, υπάρχουν διεργασίες ενίσχυσης που μπορούν να ενταθούν στην περίοδο που αρχίζει από σήμερα. 

Κλείνοντας πρέπει να τονιστεί ότι οι κάλπες δεν είναι τίποτα άλλο από μια αποτύπωση συσχετισμών και σε καμία περίπτωση δεν καθορίζουν τα πάντα. Τίποτα δεν κερδίζεται σε αυτές και τίποτα δεν χάνεται από αυτές. Από αύριο κιόλας ξεκινάει ο αγώνας, με το ΚΚΕ και την πρωτοπόρα εργατική τάξη όπως πάντα στην προμετωπίδα του, εναντίον -μιας ακόμη- αντιλαϊκής κυβέρνησης και ο αγώνας να μεγαλώσουν οι απαιτήσεις και να αυξηθεί η πίστη του λαού στις δικές του δυνάμεις και όχι στον οποιοδήποτε μεσσία. Ούτως ώστε στο παρόν να μπλοκαριστούν όσα περισσότερα από αυτά που έρχονται, αλλά κυριότερα στο μέλλον να ανοίξουν ορίζοντες για μια πραγματική αλλαγή εξουσίας και για μια χώρα και οικονομία που θα δουλεύει πραγματικά για τους πολλούς. Ούτως ώστε να αναστρέψουμε την ζημιά που έκανε ο καιροσκοπισμός του ΣΥΡΙΖΑ στις αξίες, τα ιδανικά, τα σύμβολα, και τα όνειρα των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων του τόπου. Επομένως, ψηλά τις σημαίες και τα κεφάλια σύντροφοι οι πιο όμορφοι αγώνες μας είναι μπροστά μας!

The post Η εκλογική ‘κανονικότητα’ και ο αγώνας που συνεχίζεται σήμερα appeared first on Αγκάρρα.