Login
Μια αναφορά από την Αφρικάνικη ιστορική εμπειρία
Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΤΟ 1945
του Moussa Ibrahim
Για τους Αφρικανούς, η Ημέρα της Νίκης δεν αφορούσε μόνο την πτώση του Χίτλερ, αλλά και την ιδέα ότι τα κτηνώδη καθεστώτα μπορούσαν να πέσουν παντού.
----------
Η Ημέρα της Νίκης, που γιορτάζεται κάθε χρόνο τον Μάιο, τιμάται για την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό της Σοβιετικής Ένωσης και τους συμμάχους της το 1945. Ο κόσμος είδε τον φασισμό να καταρρέει κάτω από το βάρος της μαζικής αντίστασης, τόσο της στρατιωτικής όσο και της ηθικής. Αλλά ενώ η Ευρώπη καθάριζε τους δρόμους της και διοργάνωνε τις παρελάσεις της, σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, οι αποικιοκρατούμενοι λαοί παρακολουθούσαν με ένα διαφορετικό είδος ελπίδας. Γι' αυτούς, η Ημέρα της Νίκης δεν αφορούσε μόνο την πτώση του Χίτλερ. Αφορούσε την ιδέα ότι τα κτηνώδη καθεστώτα μπορούσαν να ανατραπούν. Ότι οι καλλωπισμένοι μύθοι της ευρωπαϊκής ανωτερότητας, οχυρωμένοι με τανκς και συνθήκες, θα μπορούσαν να θαφτούν στα ερείπια του Βερολίνου.
Η Αφρική το 1945 ήταν ακόμα σε μεγάλο βαθμό αλυσοδεμένη. Από τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής μέχρι τα δάση της Κεντρικής Αφρικής, οι Ευρωπαίοι κυβερνούσαν μέσω του καταναγκασμού, της φυλετικής ιεραρχίας και της κλοπής που ήταν ενδεδυμένη με τη γλώσσα του «πολιτισμού». Και έτσι, όταν ο φασισμός ηττήθηκε, οι επαναστάτες της Αφρικής ανέλαβαν δράση. Αν ένα σύστημα τόσο τερατώδες όσο ο ναζισμός μπορούσε να συντριβεί, τότε σίγουρα θα μπορούσαν να εκδιωχθούν και η βρετανική, η γαλλική, η πορτογαλική και η βελγική αυτοκρατορία—αυτοί οι καλοντυμένοι συγγενείς του φασισμού. Η Ημέρα της Νίκης φύτεψε έναν ισχυρό σπόρο: την ιδέα ότι κανένα σύστημα, όσο θωρακισμένο και αν είναι με ιδεολογία ή σφαίρες, δεν είναι αιώνιο.
Η αποικιοκρατία και ο φασισμός δεν ήταν μόνο γείτονες στο ιστορικό χρονοδιάγραμμα. Ήταν ιδεολογικά ξαδέρφια που συχνά μοιράζονταν τον ίδιο ράφτη. Και οι δύο βασίζονταν στη στρατιωτική τρομοκρατία, τη φυλετική υπεροχή και την οικονομική λογική ότι κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν για να κυβερνώνται και άλλοι για να κυβερνούν. Στην Αλγερία, η Γαλλία διαιώνιζε την καταναγκαστική εργασία, τους μαζικούς εγκλεισμούς και τις σφαγές. Στην Αίγυπτο, η βρετανική κατοχή εδραίωνε την ανισότητα και τη φυλετική ιεραρχία μέχρι που η Επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών το 1952 έβαλε τέλος στη βασιλεία του βασιλιά Φαρούκ. Στο Κονγκό, η βελγική κυριαρχία κληροδότησε μια κληρονομιά μαζικής βίας και εξοντώσεων τόσο ακραία που μια έκθεση του ΟΗΕ το 2020 την αποκάλεσε «αποικιακή γενοκτονία». Η Μοζαμβίκη, η Κένυα και η Αγκόλα κυβερνούνταν με το όπλο, όχι με τη συναίνεση.
Αφρικανοί ηγέτες όπως ο Kwame Nkrumah, ο Julius Nyerere, ο Samora Machel, ο Gamal Abdel Nasser και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) στην Αλγερία δεν χρειάστηκαν σχολικά βιβλία για να ορίσουν τον φασισμό. Τον έζησαν. Ο Nkrumah δήλωσε το 1960: «Τα αποικιακά εδάφη δεν είναι ελεύθερα... εκτός αν θεωρήσουμε την αποικιοκρατία μια μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης. Αλλά η αποικιοκρατία είναι η κυριαρχία μιας ξένης μειονότητας πάνω στην πλειοψηφία».
Η Ημέρα της Νίκης βοήθησε στην ανάφλεξη της αφρικανικής αντίστασης με πολύ πραγματικούς και πρακτικούς τρόπους. Δεν πέρασε πολύς καιρός από την ήττα των Ναζί και οι εξεγέρσεις, οι διαμαρτυρίες και τα κινήματα ξεχύθηκαν σε όλη την ήπειρο. Το 1947 δημιουργήθηκε στο Λονδίνο η Εθνική Γραμματεία της Δυτικής Αφρικής, η οποία πίεζε για την αποαποικιοποίηση. Το 1952, η Αίγυπτος εξερράγη με επανάσταση, καθώς νεαροί αξιωματικοί με επικεφαλής τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ ανέτρεψαν την ελεγχόμενη από τους Βρετανούς μοναρχία. Το 1954, το FLN ξεκίνησε τη δική του εξέγερση πλήρους κλίμακας κατά της Γαλλίας. Η Γκάνα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1957 υπό τον Κουάμε Νκρούμα, διακηρύσσοντας όχι μόνο την ελευθερία της Γκάνας, αλλά και ολόκληρης της Αφρικής.
«Η ανεξαρτησία της Γκάνας δεν έχει νόημα αν δεν συνδεθεί με την ολική απελευθέρωση της Αφρικής», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Νκρούμα. Τα λόγια του δεν ήταν απλή ρητορική—ήταν ένα σχέδιο. Την ίδια χρονιά, χιλιάδες Κενυάτες κλείστηκαν σε βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μάου Μάου. Το 1960, 69 άοπλοι διαδηλωτές πυροβολήθηκαν στο Sharpeville της Νότιας Αφρικής. Το 1961, Νοτιοαφρικανοί κομμουνιστές, Αφρικανοί εθνικιστές και Παναφρικανικοί σχημάτισαν το Umkhonto we Sizwe. Το 1963, γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας με καταστατικό που αφορούσε την πλήρη απελευθέρωση της ηπείρου.
Ενώ ο λεγόμενος «ελεύθερος κόσμος» υποστήριζε τις αποικιοκρατικές δυνάμεις—τη Γαλλία στην Αλγερία, τη Βρετανία στην Κένυα και τη Μαλαισία, την Πορτογαλία στη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα—η ΕΣΣΔ ξεκαθάρισε τη θέση της: ο πόλεμος κατά του φασισμού δεν τελείωσε το 1945. Είχε απλώς αλλάξει γεωγραφική θέση.
Η Μόσχα υποστήριξε τα αφρικανικά και αραβικά απελευθερωτικά κινήματα με στρατιωτική εκπαίδευση, αποστολές όπλων, ιατρική βοήθεια, διπλωματική υποστήριξη στα Ηνωμένα Έθνη και ιδεολογική κατάρτιση. Η Σοβιετική Ένωση εκπαίδευσε μαχητές σε στρατιωτικές ακαδημίες στην Τασκένδη, την Οδησσό και τη Μόσχα. Η Κούβα, στενός σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης, έστειλε πάνω από 36.000 στρατιώτες στην Αγκόλα μεταξύ 1975 και 1988 για να βοηθήσουν στην ήττα των δυνάμεων του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Αγκόλας. Σοβιετικά όπλα στάλθηκαν στην Αλγερία, τη Μοζαμβίκη, την Αγκόλα, τη Γουινέα-Μπισάου και τη Ζιμπάμπουε. Ηγέτες όπως ο Agostinho Neto, ο Amílcar Cabral, ο Samora Machel και ο Oliver Tambo ήταν όλοι αποδέκτες της σοβιετικής υλικοτεχνικής και ιδεολογικής υποστήριξης.
Η Αίγυπτος, υπό τον πρόεδρο Νάσερ, έγινε βασικός παίκτης σε αυτόν τον αντιιμπεριαλιστικό άξονα. Μετά την επανάσταση του 1952, η Αίγυπτος ευθυγραμμίστηκε με το Κίνημα των Αδεσμεύτων και ενίσχυσε τους δεσμούς της με τη Σοβιετική Ένωση. Ο Νάσερ προσέφερε εκπαίδευση, όπλα και διπλωματικό χώρο στους Αλγερινούς, Μοζαμβικανούς και άλλους Αφρικανούς μαχητές της απελευθέρωσης. Το Κάιρο έγινε φάρος της παναφρικανικής και παναραβικής ενότητας. Το 1960, ο ραδιοφωνικός σταθμός Φωνή των Αράβων μετέδιδε επαναστατικό περιεχόμενο από το Κάιρο σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο.
Ο πόλεμος της Αλγερίας για την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία από το 1954 έως το 1962 ήταν αναμφισβήτητα ο πιο σκληρός αντιαποικιακός αγώνας στην ήπειρο. Με την υποστήριξη της Αιγύπτου, της ΕΣΣΔ και της Κίνας, το FLN διεξήγαγε έναν οκταετή ανταρτοπόλεμο εναντίον μιας από τις ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Πάνω από 400.000 Αλγερινοί έχασαν τη ζωή τους. Αλλά το 1962, η Αλγερία κήρυξε την ανεξαρτησία της και έγινε κέντρο της επαναστατικής διπλωματίας στην ήπειρο, εκπαιδεύοντας κινήματα από τη Ζιμπάμπουε μέχρι τη Γουινέα-Μπισάου.
Η Τανζανία υπό τον Julius Nyerere έγινε η υλικοτεχνική καρδιά της απελευθέρωσης της Νότιας Αφρικής. Μεταξύ 1964 και 1980, η Τανζανία φιλοξένησε μαχητές της ελευθερίας από τη Νότια Αφρική, τη Ζιμπάμπουε, τη Μοζαμβίκη και τη Ναμίμπια. Η Μοζαμβίκη του Σαμόρα Μάχελ διεξήγαγε δεκαετή ένοπλο αγώνα κατά του φασιστικού καθεστώτος Estado Novo της Πορτογαλίας και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1975.
Η Σοβιετική Ένωση και η Κούβα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Η Κούβα ανέπτυξε χιλιάδες στρατιώτες για να υποστηρίξει το Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Αγκόλας (MPLA) από το 1975 έως το 1991. Αυτοί οι ηγέτες δεν ήταν ιδεολογικές μαριονέτες της ΕΣΣΔ. Ήταν πρακτικοί στρατηγικοί σχεδιαστές.
Ο Nyerere προειδοποίησε χαρακτηριστικά: «Δεν μας ενδιαφέρει να αντιγράψουμε καμία ιδεολογία... αλλά πιστεύουμε στην ισότητα του ανθρώπου και στο δικαίωμα όλων των λαών να είναι ελεύθεροι». Δέχτηκαν τη σοβιετική υποστήριξη όχι επειδή συνοδευόταν από δεσμεύσεις, αλλά επειδή συνοδευόταν από όπλα—και μαζί με αυτά, από την ικανότητα να σταθούν όρθιοι.
Οι ιδεολογικοί παραλληλισμοί ήταν σαφείς. Σε μια ομιλία του 1961, ο Samora Machel δήλωσε: «Στους αποικιοκράτες λέμε: Δεν φοβόμαστε τις βόμβες σας. Δεν φοβόμαστε τις φυλακές σας. Δεν φοβόμαστε την προπαγάνδα σας. Δεν σας φοβόμαστε γιατί στεκόμαστε στο πλευρό των λαών του κόσμου». Το 1977, ο Nyerere προσέφερε ίσως την πιο καυστική περίληψη της υποκρισίας της Δύσης: «Μιλούν για ειρήνη ενώ χρηματοδοτούν τους πολέμαρχους που επιθυμούν να καταστρέψουν την αφρικανική ανεξαρτησία».
Η Ημέρα της Νίκης δεν είναι μόνο ένας ευρωπαϊκός εορτασμός. Είναι μια αφρικανική γιορτή. Σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τις αυτοκρατορίες που επί μακρόν αυτοχαρακτηρίζονταν ως αιώνιες. Δημιούργησε έναν νέο ιδεολογικό και ηθικό χώρο στον οποίο οι επαναστάτες της Αφρικής μπορούσαν να δράσουν—όχι μόνο με πάθος, αλλά και με διεθνή υποστήριξη.
Και ναι, ενώ η Ευρώπη διοργάνωνε εκδηλώσεις μνήμης με καθαρά κοστούμια και γυαλιστερά παπούτσια, οι Αφρικανοί πολεμούσαν μέσα στους θάμνους, στην εξορία και στους δρόμους—με λίγα πράγματα εκτός από την πίστη, τη στρατηγική και τα Καλάσνικοφ. Η αντίφαση είναι σχεδόν κωμική: οι ίδιες δυτικοευρωπαϊκές χώρες που ισχυρίζονταν ότι νίκησαν τον φασισμό το 1945, λειτουργούσαν ταυτόχρονα στρατόπεδα βασανιστηρίων στην Κένυα και βομβάρδιζαν χωριά στην Αλγερία.
Σήμερα, η Αφρική αντιμετωπίζει νέες μορφές επικυριαρχίας: δουλεία χρέους, εξόρυξη από εταιρείες, ξένες στρατιωτικές βάσεις, οικολογική εκμετάλλευση και ψηφιακή αποικιοποίηση. Η αποικιοκρατία μπορεί να άφησε το μαστίγιο, αλλά σήκωσε τη δανειακή σύμβαση. Το 2024, πάνω από 20 αφρικανικές χώρες εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν το φράγκο CFA, ένα νόμισμα της αποικιοκρατικής εποχής που ελεγχόταν από το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών. Πάνω από το 40% της καλλιεργήσιμης γης της Αφρικής ανήκει σε ξένες αγροτικές επιχειρήσεις. Οι αμερικανικές και γαλλικές στρατιωτικές βάσεις εκτείνονται από το Τζιμπουτί έως τον Νίγηρα και τη Σενεγάλη. Νικήσαμε τον φασισμό. Διώξαμε την αποικιοκρατία. Αλλά την αυτοκρατορία; Άλλαξε το διαβατήριό της.
Η Ημέρα της Νίκης μας διδάσκει ότι τα βίαια, φαινομενικά μόνιμα συστήματα μπορούν να πέσουν. Μας διδάσκει τη δύναμη της αλληλεγγύης, τη δύναμη του διεθνισμού και την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης. Η απελευθέρωση της Αφρικής δεν ήταν ένα υστερόγραφο στον πόλεμο κάποιου άλλου. Ήταν μια πρώτη γραμμή στην ίδια μάχη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Έτσι, από το Στάλινγκραντ στη Λουσάκα, από το Κάιρο στο Αλγέρι, από τη Μόσχα στην Άκρα - ο αγώνας κατά του φασισμού, του ρατσισμού και της αυτοκρατορίας συνεχίζεται.
Ας θυμόμαστε. Ας μιλάμε. Ας δράσουμε. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ: μερικές φορές, η μόνη διαφορά μεταξύ ενός φασίστα και ενός αποικιοκράτη αξιωματικού ήταν το ποιος είχε προσκληθεί για δείπνο στο Παρίσι.
----------------------
https://www.rt.com/.../617168-from-stalingrad-to-lusaka.../
Ο Moussa Ibrahim είναι Λίβυος πολιτικός, κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από Βρετανικό πανεπιστήμιο. Υπηρέτησε ως υπουργός πληροφοριών της κυβέρνησης Καντάφι κατά τη διάρκεια της αμερικανοΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά της Λιβύης. Από τους πλέον καταδιωκόμενους Λίβυους αντιστασιακούς, οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί ανακοίνωσαν ψευδώς πέντε φορές τη σύλληψή του. Σήμερα είναι Εκτελεστικός Γραμματέας του Ιδρύματος Αφρικανικής Κληρονομιάς με έδρα το Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής.
Αξίζει να θκιεβασετε το κείμενο πιο κάτω, για την αξιοπρέπεια που εκφράζει... μπροστά στην γελοιότητα του φερέφωνου... Το ότι δειλοί διαγράφουν αντί να απαντούν, εν τζαι τούτο τεκμήριο της αχαπαροσύνης... Τί να πει το πλάσμα μπροστά στην ιστορική πραγματικότητα;..Εμπλόκαρεν το πλυντήριο... :)
Κωστή, θα μπορούσες να σταθείς με περισσότερη αξιοπρέπεια και "αντρίκια" να απαντήσεις στην ανάρτησή μου, αντί να καταφύγεις στη διαγραφή. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να αναδείξω — με τις πράξεις σου — ποιος πραγματικά είσαι και τι ακριβώς εκπροσωπείς.
Απάντηση στον κ. Κωνσταντίνου Kostis Konstantinou – με στοιχεία, όχι, με παραμύθια
Το να επιλέγει κανείς την παραπληροφόρηση αντί της τεκμηριωμένης ιστορικής αλήθειας δεν είναι απλώς αντιδεοντολογικό· είναι ντροπή για τη δημοσιογραφία. Και αν εσείς την εκπροσωπείτε, τότε αυτή η ντροπή έχει όνομα και επίθετο.
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Η Νάκμπα, την οποία ειρωνεύεστε, δεν είναι «παραμύθι». Είναι αναγνωρισμένο ιστορικό γεγονός από τον ίδιο τον ΟΗΕ, ο οποίος το 2023 θέσπισε την 15η Μαΐου ως επίσημη Διεθνή Ημέρα Μνήμης της Νάκμπα, με ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης. Δηλαδή, ο διεθνής οργανισμός στον οποίο ορκίζεστε όταν σας συμφέρει, μιλά ξεκάθαρα για καταστροφή, εκδίωξη και μαζική προσφυγοποίηση 750.000 Παλαιστινίων. Αυτά δεν τα λέει η Χαμάς — τα λέει η διεθνής κοινότητα.
Όσο για τους «Άραβες που έφυγαν μόνοι τους», η ίδια η ιστορική τεκμηρίωση από Ισραηλινούς “νέους ιστορικούς” όπως ο Ilan Pappé και ο Benny Morris, μιλά για προγραμματισμένο σχέδιο εκκαθάρισης: επιχειρήσεις όπως η Plan Dalet δεν ήταν προσκλήσεις σε πικ νικ, αλλά επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης. Ο ίδιος ο Μόρις παραδέχεται πως έγιναν σφαγές, βιασμοί και εκφοβισμός για την απομάκρυνση του πληθυσμού. Αντί λοιπόν να ρίχνετε το φταίξιμο στα θύματα, διαβάστε λίγη ιστορία – από Εβραίους, όχι από «Αράβες».
Το να λέτε πως όσοι έμειναν έγιναν ισότιμοι πολίτες, είναι σαν να λέτε πως οι Μαύροι στην Αμερική το 1950 ήταν ίσοι με τους λευκούς επειδή είχαν δικαίωμα να ζουν. Η αλήθεια είναι πως οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ μέχρι το 1966 τελούσαν υπό στρατιωτικό νόμο. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν πάνω από 65 νόμοι που τους διακρίνουν νομικά από τους Εβραίους πολίτες. Ένας πρόχειρος έλεγχος θα σας το έδειχνε – αλλά ίσως δεν έχετε χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες.
Ως προς τη γελοιότητα ότι «οι Ισραηλινοί άφησαν πίσω το 1/3 των Αράβων», να σας θυμίσω ότι η παρουσία τους απλώς δεν ήταν εφικτό να εξαλειφθεί εντελώς. Δεν πρόκειται για πράξη καλοσύνης αλλά για ιστορική και στρατιωτική αναγκαιότητα. Τιμή τους που έμειναν – ντροπή σας που το παρουσιάζετε σαν φιλανθρωπία.
Και κάτι ακόμη. Μιλάτε με στόμφο για τον «θρασύτατο τραμπούκο της Παλαιστινιακής Αρχής στη Λευκωσία».
Αν σας ενόχλησε που ένας διπλωμάτης δεν κατέβασε τα μάτια μπροστά σας και τόλμησε να αρθρώσει την αλήθεια, τότε μάλλον το πρόβλημα δεν είναι ο «τσαμπουκάς» του. Είναι ο καθρέφτης που σας έστησε — και που δεν αντέχετε να κοιτάξετε.
Το πραγματικό θράσος, κ. Κωνσταντίνου, είναι να μιλά κανείς από τη θαλπωρή της δημοσιογραφικής του πολυθρόνας για «παραμύθια» και «παραφροσύνη», την ώρα που βομβαρδίζονται νοσοκομεία, εξαφανίζονται οικογένειες από προσώπου γης και το διεθνές δίκαιο γίνεται κουρελόχαρτο.
Εσείς δεν υπερασπίζεστε τη δημοκρατία. Τη χλευάζετε, ντυμένος με τον μανδύα του "ρεαλιστή". Και αυτό δεν είναι απλώς λανθασμένο. Είναι επικίνδυνο.
Και όσο για την εμμονή σας με τη Χαμάς, δεν είναι ούτε το μόνο ούτε το πρώτο πρόβλημα της Παλαιστίνης. Το πρόβλημα ξεκινά με την κατοχή, την οποία εσείς επιλέγετε να αγνοείτε. Αν πράγματι ενδιαφερόσασταν για τη δημοκρατία, θα ξεκινούσατε από εκεί. Αλλά όχι – εσείς μιλάτε για κεφάλια που κόπηκαν και βίντεο που δεν επιβεβαιώνονται από κανέναν ανεξάρτητο οργανισμό, για να θολώσετε τα νερά. Τόση αντικειμενικότητα, ούτε στα δελτία τύπου της IDF.
Όσο για την «προσβολή» του όρου Παλαιστίνιος, καλύτερα να διαβάζετε λιγότερη προπαγάνδα και περισσότερα βιβλία. Παλαιστινιακή ταυτότητα υπήρχε πολύ πριν το 1964. Δείτε τις εξεγέρσεις του 1936-39, δείτε τις απογραφές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δείτε τις μαρτυρίες της Βρετανικής εντολής.
Τελικά, αν το ζητούμενο είναι να «απαντάμε στα ψέματα με στοιχεία», ας το κάνουμε. Όχι όμως με τις διαστρεβλωμένες εμμονές σας. Η Νάκμπα ήταν εθνοκάθαρση. Αυτό λένε τα έγγραφα, τα αρχεία, οι μαρτυρίες – και όχι οι φαντασιώσεις σας.
Και κάτι τελευταίο:
Μην ξαναχρησιμοποιήσετε τον όρο “παραμύθι” για να μιλήσετε για την καταστροφή ενός λαού. Είναι ύβρις απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και πρόσφυγες – και είναι ντροπή.
Δική σας.
@highlight
Γιατί σε ενοχλει άραγε η αντιφασιστική νίκη, ρε Ιακωβίδη; Άραγες σου, πέρα από την συνηθισμένη δουλοπρέπεια της εθνικοφροσύνης σε ότι διατάξει η Δύση – να αθθυμήθουμεν άραγες σου τους υποστηρικτές του σχεδίου Διχοτόμησης Άτσεσον που το 1964 ως ο 1974; Οξά να αθθυμήθουμε ποιοί επροσπαθούσαν να ξεπλύνουν την τοπική ακροδεξιά, σαν τον τοπικό μας φασισμό, πριν, κατά την διάρκεια τζαι μετά το 74;
Εν λογικό να κτυπιέσαι Ιακωβίδη – καταλάβεις την εικόνα στον καθρέφτη... Ότι ο αντιφασισμος πιάνει τζαι ο περιβάλλον γυρόν σου...
Ο Φειδίας έκαμεν το ιστορικά σωστό – εκατάλαβεν.. εσύ Ιακωβίδη άμα απολογηθείς για τα ξεπλύματα του 74, τζαι τον φασισμό [να αθθυμήσουμε τζαι τα πρόσφατα πανΰρκα του συγκροτήματος για να διευκολύνετε την εκλογή Τατάρ;] που πουλά η εργοδοσία σου για χρόνια, εν να μπορείς να πουλήσεις τζαι απόψεις για το ποιός/α δικαιούται να πάει σε τιμητική εκδήλωση για την νίκη ενάντια στον φασισμό..
Κατά τα άλλα, αθθυμίζει το κυπριακό «αλλού τους τρώει τζαι αλλού κνίθουνται».. όπως ας πούυμε ένας απολογητής της ΕΟΚΑ β, να λάσσει για εκδήλωση ενάντια στον φασισμό...
Στην τοπική επικαιρότητα είχαμε 3 σημαντικές νομικές διαδικασίες: κυκλοφόρησε επιτέλους το πόρισμα για τις συγκρούσεις συμφερόντων Κούμα, μια απόφαση δικαστηριου βάλλει, τζαι πάλι επιτέλους, όρια στην αρπακτικότητα του καθεστώτος των τραπεζών, τζαι μια δικαστής στην Λεμεσό βρέθηκε σε σύγκρουση με δικαστή ο οποίος επέμενε να της υποβάλει να αλλάξει το πόρισμα της σε θανατική ανάκριση...
Το πόρισμα για τον Κούμα, θα περάσει από την Νομική Υπηρεσία, όπου συνήθως οι φάκελοι για μη βολικά θέματα, αρχειοθετούνται τζαι εξαφανίζονται... Με τον Κούμα βέβαια το θέμα εν χοντρό γιατί η εικόνα των συγκρούσεων συμφερόντων φαίνεται που τζ̆αιρόν, τζαι εν επίσης κωδικοποιημένη στην μεγάλη πλειοψηφία τζαι των ποδοσφαιρόφιλων... Όσο τζαι να προσπαθήσουν τα δίκτυα του Κούμα, η εικόνα της διαπλοκής τζαι σύγκρουσης συμφερόντων, εν δεδομένη πκιον.... Τζαι αργά ή γλήορα θα τραφκιέται σε δικαστήρια αν δεν αποχωρήσει... με τον ρόλο του να είναι μια τάτσα ανάλογη του Αναστασιάδη... Τζαι το θέμα θα φτάσει τζαι στην πολιτική σφαίρα – για την ανάγκη μέτρων ελέγχου του κραυγαλέου της διαπλοκής... Εκτός αν μερικοί θα περιμένουν καμίαν έκρηξη στην κερκίδα για να καταλάβουν..
Η απόφαση δικαστηρίου για τις τράπεζες [σε σχέση τζαι με τους δανειολήπτες – τα μεγάλα θύματα της κρίσης των τραπεζών] εν μέρος τζήνης της αργής διαδικασίας, όπως στην αναγνώριση της υπόθεσης δολοφονίας του Θανάση, ή του Κούμα στο μέλλον, όπου η κοινωνική δυσφορία [με βοήθεια ευρωπαϊκής επίκλησης - δαμέ] καταφέρνει τα τελικά,...
Στο πλαίσιο των δικαστηρίων, που μερίδα τους φαίνεται να εν αντιμέτωπη επίσης με την κοινωνική δυσφορία, η προσπάθεια του προέδρου του επαρχιακού δικαστηρίου Λεμεσού να αλλάξει απόφαση της θανατικής ανακρίτριας, καταγράφει τζαι την προσπάθεια επιβολής [απαιτήσεων ο άλλος να αλλάξει η ανακρίτρια την αναφορά της – η φαντασίωση της απολυταρχίας μερικών]. Η άρνησή της, εν ενδεικτική ελπίδων έστω τζαι στο δικαστικό σύστημα, που κάποτε εχειραγωγήτουν που συμπτώματα όπως Πολυβίου-Νικολάτου. το σημαντικό εν ήταν απλώς η άρνηση, αλλά τζιαι το γεγονός ότι του εζήτησε να της στείλει γραπτώς την διαφωνία του τζιαι τις παρατηρήσεις του στην απόφαση. Κάτι που φυσικά δεν έκαμεν ο Πρόεδρος του Επαρχιακού τζιαι τούτο λαλεί πολλά...
Η δικαστής που αρνήθηκε υπακοή, είναι η κυρία Ντόρια Βαρωσιώτου που έκαμεν ένα που τα πιο σημαντικά βήματα δικαίωσης της αμφισβήτησης για το πώς πέθανε ο Θανάσης της κ. Αντριάνας
Μπορεί να κινούνται αργά οι θεσμοί αλλά κάτι φαίνεται να τζυλά... Τζαι δημοσιογραφικά αν κρίνουμε που τις έρευνες μερικών δημοσιογράφων...
«Σύμφωνα με τις πληροφορίες, τα ΗΑΕ έχουν στήσει «δίαυλο συνομιλιών» μεταξύ Συρίας και Ισραήλ, ανταποκρινόμενα στην προσπάθεια της κυβέρνησης Σαράα να μειώσει τις ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία και να καταλήξουν σε κάποιο «συμβιβασμό» ή συνεννόηση, σε περίοδο που και η Τουρκία προωθεί τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα στο συριακό έδαφος.
Οι έμμεσες επαφές που για πρώτη φορά δημοσιοποιήθηκαν χτες εστίασαν σε θέματα «ασφαλείας, πληροφοριών και αντιτρομοκρατικών θεμάτων», με εμφανή την προσπάθεια «οικοδόμησης εμπιστοσύνης» μεταξύ Ισραήλ – Συρίας.»
Τούτη εν τιμή της Ευρώπης που αντιστάθηκε...
Γράφει ο Γεώργιος Τσιάκαλος
Στο εκτελεστικό απόσπασμα η μνήμη.
Κρατήστε στη μνήμη σας τον τίτλο του δημοσιεύματος της Ντόιτσε Βέλε ανήμερα της 80ης επετείου της νίκης του Κόκκινου Στρατού και της παράδοσης άνευ όρων της Ναζιστικής Γερμανίας.
Πάνω από τη φωτογραφία γράφει: "Περισσότεροι από 25 εκατομμύρια Σοβιετικοί έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, πολλές ρωσικές οικογένειες εξακολουθούν να τιμούν τη σοβιετική νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας στις 9 Μαΐου".
Κρατήστε στη μνήμη σας και ερμηνεύστε αυτό το "όμως", με το οποίο αρχίζει η δεύτερη πρόταση, συνδέοντας την με την πρώτη.
Τι ακριβώς ζητάει το κρατικό ραδιόφωνο της Γερμανίας από τους χαροκαμένους λαούς της Ευρώπης, που πλήρωσαν με εκατομμύρια νεκρούς τη ναζιστική κατοχή των χωρών τους; Να ξεχάσουν τα εγκλήματα και να μην τιμούν πια τους λυτρωτές τους;
Κάτω από τη φωτογραφία γράφει: "Ρωσία: Εργαλειοποιώντας τη νίκη των Σοβιετικών επί της ναζιστικής Γερμανίας".
Δυστυχώς για τη Γερμανία, ούτε την τελευταία ημέρα του πολέμου δεν ξεσηκώθηκε ο λαός ενάντια στους Ναζί. Αν έστω και λίγοι ξεσηκώνονταν, ίσως να καταλάβαιναν σήμερα οι δημοσιογράφοι της Ντόιτσε Βέλε, ότι η "νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας" θα τιμάται πάντα από όλους εκείνους τους ανθρώπους, για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή αποτελεί υπέρτατη αξία, όποιοι και να είναι κάθε φορά οι κυβερνήτες τους.
Υ.Γ. Σε λίγες ώρες λήγει η απαγόρευση, που επέβαλε η Αστυνομία του Βερολίνου, σύμφωνα με την οποία από τις 6 το πρωί της 8ης Μαΐου έως τις 10 το βράδυ της 9ης Μαΐου απαγορεύεται να φέρει κάποιος/α τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης σε οποιαδήποτε μορφή (ως σημαία, ως πανό, σήμα στο πέτο, τυπωμένη σε μπλουζάκι κλπ.).
Παρόλα αυτά, εμφανίστηκε.
Η παρέλαση στην Μόσχα για την αντιφασιστική νίκη στον Β Παγκόσμιο, εν ήταν μόνο τελετουργική σαν εκδήλωση μνήμης – ήταν τζαι μια ακόμα επίδειξη της επανόδου της Ρωσίας σαν παγκόσμιας δύναμης με σύμβολο την ιστορική νίκη ενάντια στον κόσμο της ιεραρχίας. Τζαι σε τούτο το πλαίσιο εν ήταν τυχαία η μαζική παρουσία εκπροσώπων από τις τέως αποικίες της Δύσης. Μετά την διπλή [οικονομική τζαι στρατιωτική] νίκη της Ρωσίας στον πόλεμο που επεδίωξε η Δύση στην Ουκρανία, η συγκέντρωση 29 ηγετών από διάφορες χώρες, ήταν τζαι επίδειξη διεθνών πολιτικό-πολιτιστικών δικτύων. Διότι η Δύση [με την μορφή της εξουσίας στην ΕΕ] έκαμεν ότι εμπόρεν να εμποδίσει την παρουσία πολιτικών ηγετών.. Η Εσθονία του ευρωπαϊκού απαρτχάιντ ενάντια στους ρωσόφωνους πολίτες της, έκλεισεν τζαι τον εναέριο χώρο της στο αεροπλάνο του Σλοβάκου πρωθυπουργού... Πόσο πιο γελοία μπορεί να γίνει η κατάσταση με τους πολιτικούς που διεκδικούν την συνέχεια όσων συνεργάστηκαν με τους ναζί;...
Στο κεντρικό πολεμικό μέτωπο της διεθνούς επικαιρότητας σήμερα, το Ισραήλ προσπαθεί ακόμα να το παίξει «πολεμική δύναμη» – που αθθυμίζει, όμως, για να μείνουμε στις αναλογίες με τον Β Παγκόσμιο, του ναζί μετά το 1943, όταν η «ανίκητη» [υποτίθεται] στρατιωτική τους μηχανή, άρκεψεν να βάλλει νερά. Οι Χούθι, σαν τα ανταρτικά της τότε εποχής, γελοιοποίησαν το κράτος της απόπειρας γενοκτονίας, με ένα πύραυλο στο κεντρικό τους αεροδρόμιο. Ένα iron dome με τρύπες..
Τζαι όπως τζαι ο Χίτλερ τότε, οι του ισραηλινού καθεστώτος, αρκέψαν να κτυπιούνται τζαι να απειλούν. Τότε οι ναζί αρκέψαν να δουλεύκουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν χώρο μαζικών δολοφονιών. Όπως κάμνει το Ισραήλ στην Γάζα σήμερα... Αλλά τίποτε εν εμπόρεν να αλλάξει την εικόνα που οδήγησε στην πτώση του Βερολίνου...
Σαν ένδειξη ίσως, των δυναμικών απομόνωσης του Ισραηλίτικου καθεστώτος σήμερα, ο Τραμπ, που θωρεί το συμφέρον του [όπως εφανηκεν τζαι με την ανακοίνωση ότι τελικά θα μειώσει τους δασμούς για την Κίνα], εκτός από συνομιλίες με ο Ιράν [αντί να το βομβαρδίσει, όπως θα ήθελαν οι νέο-ναζί του Τελ Αβίβ], έκλεισεν συμφωνία με τους Χούθι να μεν κτυπούν αμερικάνικα πλοία, αλλά χωρίς καμιάν αναφορά στις επιθέσεις ενάντια στο Ισραήλ, του οποίου η [υποτίθεται] αεροπορική άμυνα ήταν.. «ανίκητη»..
Ο Χίτλερ ζούσε μια νεύρωση στην εξουσία, ο Νετανιάχου ζει μιαν ανάλογη – με τον απεγνωσμένο αγώνα του να μεν πάει φυλακή...
Τζαι το αντάρτικο σήμερα, ένεν μόνο οι Χούθι, τα τούνελ της Χαμάς, η αντίσταση της Χιζμπολάχ κοκ... Εν τζαι η επιστροφή του παγκόσμιου αντι-αποικιακού κινήματος ενάντια στην δυτική νέο-αποικιοκρατία – αλλά τζαι στην υποκρισία του ξεπλύματος των Νταχάου μαζικών δολοφόνων που οργανώνει το κράτος του Ισραήλ σήμερα...
Al Jazeera
«Πρόεδρε Τραμπ... Δεν σε φοβάμαι».
Ο φοιτητής ακτιβιστής της Κολούμπια, Μοχσέν Μαχντάουι αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση την Τετάρτη, αφού συνελήφθη από αξιωματούχους μετανάστευσης των ΗΠΑ τον Απρίλιο για τη συμμετοχή του σε διαδηλώσεις στην πανεπιστημιούπολη υπέρ της Παλαιστίνης.
“President Trump... I am not afraid of you.”
Columbia student activist Mohsen Mahdawi was released on bail Wednesday after being detained by US immigration officials in April over his involvement in campus protests in support of Palestine.
One Radical Planet