Login
«Ένα σημαντικό κενό στην απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου για παύση του Γενικού Ελεγκτή εντοπίζει ο Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Δικαίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστήμιο Κύπρου, Δρ Αριστοτέλης Κωνσταντινίδης.
Κληθείς από τον «Φ» να σχολιάσει την απόφαση, υποστηρίζει συγκεκριμένα ότι η νομική αξιολόγηση του τρόπου και του ύφους, με το οποίο εξέφραζε ο παυθείς Γενικός Ελεγκτής τις διαφωνίες του, θα έπρεπε να περιλαμβάνει και τις παραμέτρους σε σχέση με την ελευθερία έκφρασης, που έχει κατοχυρώσει το ΕΔΑΔ και που ακολουθούνται και στην κυπριακή νομολογία.
«..Κατά την άποψή μου, η «όλη συμπεριφορά» του Γενικού Ελεγκτή θα έπρεπε να έχει αξιολογηθεί και υπό το φως του άρθρου 19 του Συντάγματος (ελευθερία έκφρασης), αντλώντας καθοδήγηση από την πλούσια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) επί του ταυτόσημου άρθρου 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), όπως τα κυπριακά δικαστήρια παγίως πράττουν στη νομολογία τους.
Αυτό προφανώς δεν έγινε στην υπόθεση Ερωτοκρίτου, την οποία το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο εφάρμοσε ως προηγούμενο, καθώς σε εκείνη την υπόθεση η ανάρμοστη συμπεριφορά αφορούσε διαφθορά και όχι τον τρόπο και το ύφος αμφισβήτησης και αντίδρασης του παυθέντος αξιωματούχου, που άπτονται της ελευθερίας έκφρασης.»
«Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης δημοσιεύει μια επιστολή από την κρατούμενη, συντρόφισσα και μαχήτρια Khalida Jarrar μέσα από τις ισραηλινές φυλακές:
"Πεθαίνω κάθε μέρα. Το κελί είναι σαν ένα μικρό κλειστό κουτί όπου δεν μπαίνει αέρας. Υπάρχει μόνο μια τουαλέτα στο κελί με ένα μικρό παράθυρο από πάνω, το οποίο αργότερα σφραγίστηκε μόλις μια μέρα μετά τη μεταφορά μου. Δεν μου άφησαν χώρο για να αναπνεύσω, και ακόμη και αυτό που λέγεται «ashnav» (ματάκι) στην πόρτα του κελιού ήταν σφραγισμένο. Υπάρχει μόνο ένα μικρό άνοιγμα όπου κάθομαι τις περισσότερες φορές για να αναπνεύσω. Πνίγομαι στο κελί μου και περιμένω να περάσουν οι ώρες, ελπίζοντας να βρω μερικά σωματίδια οξυγόνου για να αναπνεύσω και να μείνω ζωντανή».
«Άμαχοι πεινούν, διψούν, είναι άρρωστοι. Έχουν μείνει άστεγοι. Έχουν εξωθηθεί πέρα από τα όρια της αντοχής τους. Πολύ πιο πέρα από αυτό που μπορεί να υπομείνει ανθρώπινο ον. Οι ζωές 2.1 εκατομμυρίων ανθρώπων δεν γίνεται να εξαρτώνται από την τύχη και την ελπίδα. Τί απέγινε η στοιχειώδης ανθρωπιά μας;» Τζόις Μισούντα, αξιωματούχος του ΟΗΕ.
Η «ανθρωπιά» μερικών προφανώς εν άλλαξε που την περίοδο που σκοτώνονταν μαζικά οι άνθρωποι στις αποικίες για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Όμως σήμερα υπάρχει τζαι κάτι βαθύτερο τζαι ευρύτερο – Τούτο που καταρρέει ένεν μόνο η εικόνα μιας «ανθρωπιάς», αλλά τζαι το ιδεολογικό περιτύλιγμα της απόπειρας δυτικής ηγεμονίας...
Στην Ευρώπη ο Μπορέλλ, εκπρόσωπος εξωτερικών σχέσεων της ΕΕ, ζητά να επιβληθούν τουλάχιστον κυρώσεις [φυσικά εν ζητά όπλα για να αντισταθούν έστω οι Παλαιστίνιοι – όπως ζητά για την ημέτερη Ουκρανία] ενάντια στους δυο ακροδεξιούς υπουργούς του Ισραήλ που ξικούτσουλα, ζητούσαν τζαι ζητούν να οδηγηθούν οι Παλαιστίνιοι στην λιμοκτονία τζαι την εθνοκαθαρση. Αλλά ακόμα τζαι για ότι ζητά ο Μπορελλ, κάποιοι/ες Ευρωπαίοι θα εξαγοραστούν, ενδεχομενως, για να εμποδίσουν έστω τις κυρώσεις... Οπότε θα μείνει το θέμα απλώς για όσες χώρες [πολιτικούς σε θέσεις εξουσίας] που θέλουν/μπορούν...
Όταν κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση, η εξουσία στην Δύση πανηγύριζε το τέλος της διπολικότητας με την έπαρση ενός νικητή που φανταζόταν πια τον εαυτό του σαν ..αυτοκρατορία... Κάθε εξουσία χρειάζεται τζαι την στρατιωτικη υπεροχή [την οποία τότε διασφάλιζε η εκ των εσω διάλυση της ΕΣΣΔ] αλλά τζαι μια ιδεολογία νομιμοποίησης... Η νέα ιδεολογία εμφανίστηκε σχεδόν αμέσως σαν υπόσχεση «φιλελεύθερης δημοκρατίας» – με φόντο φυσικά το νεοφιλελεύθερο δόγμα, μέσω του οποίου η Δύση έλπιζε να επιβάλει την νέα αποικιοκρατία μέσω της οικονομίας...
Το ιδεολογικό δόγμα του αποικιακού φιλελευθερισμού [του, τάχα μου, «τέλους της Ιστορίας»] έδειξε νωρίς τα νύσια του... όταν ο τοπικός εγκάθετος των δυτικών, ο Γιέλτσιν, βομβάρδιζε το ρωσικό κοινοβούλιο για να επιβάλει το δυτικό δόγμα, οι δυτικοί δημοσιογράφοι [τζαι πολιτικοί] δεν ανησύχησαν, ούτε μετέδωσαν το γεγονός για αυτό που ήταν – ένα πραξικόπημα. Όπως άλλωστε σιώπησαν πειθαρχημένα όταν, μπροστά στα μάθκια τους στήθηκε η καλπονοθεία επανεκλογής του Γιέλτσιν το 1996...
Τζαι μετά ακολούθησαν, βομβαρδισμοί στα Bαλκάνια, εισβολές στην Μέση Ανατολή, για την επιβολή της δυτικής εξουσίας τζαι των συμφερόντων της. Φαινόταν σαν ένας νέος Μεσαίωνας του ψέματος [όταν ας πούμε οι σταυροφόροι δολοφονούσαν μαζικά στο όνομα ενός Θεού που υποτίθεται κυρρησε το «αγαπάτε αλλήλους»] τζαι μια νέα αποικιακή εποχή αρπακτικού καπιταλισμού... Η εξουσία δεν πρόσεχε τότε την ανάδυση της αντίστασης από την Τσιάπας του Μεξικού, μέχρι τους δρόμους των μεγαλουπόλεων, μέχρι τα εκλογικά αποτελέσματα δυσφορίας στην Λατινική Αμερική κοκ... Η δυτική εξουσία ζούσε το όνειρο του τέλους της Ιστορίας...
Αλλά καμία άλλη μορφή αντίστασης δεν ξεγύμνωσε σε βαθμό γελοιοποίησης την δυτική εξουσία, τζαι τα εξαρτώμενα φερέφωνα της, όσο η τωρασινή κρίση στην Παλαιστίνη. Ξαφνικά, ο κόσμος ολόκληρος παρακολουθεί με δισπίρκασμα, αλλά τζαι με αίσθημα «τέλους των ψεμάτων» την δυτική γελοιοποίηση: Ρίχνουν κυρώσεις στην Ρωσία, τζαι πιο πριν στο Ιράκ, το Ιράν κοκ, για διάφορα, τζαι τωρά που θωρούν σε άμεση αναμετάδοση ένα έγκλημα 40,000 νεκρών, φκάλλουν διστακτικές ανακοινώσεις, ή τολμούν να πουν, ότι... θα.. λάβουν μέτρα...
Η Παλαιστίνη εν η αποκάλυψη της δυτικής ανικανότητας τζαι υποκρισίας. Όπως το ουκρανικό εν η αποκάλυψη της δυτικής ανικανότητας να επιβληθεί στρατιωτικά...
Σήμερα, η Δύση φκάλλει γελοίες ανακοινώσεις ανικανότητας να συνάξει ένα συνοικιακό τραμπούκο, όπως τον Νετανιάχου τζαι τους ακροδεξιούς στους οποίους στηρίζεται... Ο δυτικός δεύτερος χρυσός αιώνας της αποικιοκρατίας, λειώνει μπροστά στα μάθκια μας... Τζαι το ιδεολόγημα του «φιλελευθερισμού» σαν συγκάλυψη της εξουσίας, κατάντησε πια γελοίο κουρελόχαρτο... Με 40,000 πτώματα σε δημόσια θέα...
Για τα ανύπαρκτα όπλα του Σάνταμ κατάστρεψαν μια χώρα, με χιλιάδες μωρα νεκρά για ένα ψέμα – όπως παραδέχτηκε ο τότε υπουργός των ΗΠΑ... Σήμερα απλώς θωρούν.. Βομβάρδισαν την νέα Γιουγκοσλαβία το 1999 για να υπογράψει υποταγή... Σήμερα η ΕΕ, των τόσων ελπίδων τζαι λαφαζανιών, στην ουσία, ακόμα σκέφτεται αν θα πάρει μέτρα για κοινούς δολοφόνους... οι οποίοι στηρίζουν γενοκτονία... Κατά τα άλλα είπαν «ποτέ πια» στον ναζισμό/φασισμό των προγόνων...
Όπως αλλάσσει ο κόσμος η Ευρώπη θα συνειδητοποιήσει το μιτσήν της μέγεθος μπροστά στον υπόλοιπο πλανήτη... Τζαι το Ισραήλ, θα πρέπει να στήσει τα δικά του δικαστήρια για τους ηγέτες του, τζαι τα εγκλήματα που ανέχτηκαν οι καθημερινοί κυρ Παντελήδες...
Τζαι οι γελοίοι που ξεπλένουν ακόμα το έγκλημα θα εκλιπαρούν «μα εγώ εν τζαι..»
Θα αθθυμούμαστεν...
Ο Γιώρκος της Εκκλησίας φκάλλει φιρμάνια... όπως λαλούμεν «αθκιασερός παπάς...»: «να αλλάξουμε στρατηγική» λαλεί.. Δηλαδη; Να γίνει η κυβέρνηση πλήρως απορριπτική; [Γιώρκο εν έσιετε τους ψήφους]...
Οξά να απορριφθεί τζαι η ομοσπονδία – σε ταύτιση με τον Τατάρ;
Τούτες οι συνταγές εν σαν τον ανύπαντρο παπά που εν έκαμεν έρωτα, τζαι παίζει να διά συμβουλές για την σεξουαλική πράξη/εμπειρία...
Αλλά ο Γιώρκος επέταξεν τζαι μια σπόντα, σαν κακομαθημένος εθνικόφρων, ότι η Ελλάδα κάμνει συστάσεις για υποχωρήσεις..
Υπάρχει μια γοητεία ειλικρίνειας σε τούτες τες μικρές εκρήξεις των νευρώσεων του απορριπτισμού: Η ομολογία ότι ακόμα τζαι όσοι τυλιούνται την γαλανόλευκη, άμα φέρει ο φούρνος την πυρά, που θα ελάλεν τζαι αείμνηστος για τα ατάκες του, Τόμμης, ξαφνικά φκαίνει τους μια κυπριακότητα που εν διεκδικά απλώς αυτονομία/ανεξαρτησία αλλά θέλει τζαι να επιβάλει σε άλλους [τζαι εξωτερικούς τζαι εσωτερικούς] την θέση/εξουσία της.. Σε σχέση με την Ελλάδα, πουλιέται πασατέμπος μάρκας «ελληνισμός»... Σύμφωνα με την κυπριακή του εκδοχή, οι κύπριοι εθνικόφρονες εν πιο έλληνες που τους έλληνες...
Υγείαν έστω τζαι με νεύρωση...
One Radical Planet