Σαν «τη μεγαλύτερη καταστροφή από το 1974» χαρακτήρισε ο πρόεδρος Αναστασιάδης την πυρκαγιά που ξεκίνησε από το χωριό Αρακαπά και τύλιξε στις φλόγες πολλά χωριά στην ορεινή περιοχή Λάρνακας και Λεμεσού. Κατάστρεψε μια έκταση 55 τετραγωνικών χιλιομέτρων, μεγαλύτερη δηλαδή από ότι καλύπτει η Λεμεσός, η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Κύπρου.

Τέσσερεις νέοι άνθρωποι, μετανάστες εργάτες στις φυτείες ντομάτας κάηκαν ζωντανοί γιατί δεν ενημερώθηκαν έγκαιρα και σωστά πως και από πού να φύγουν. Δεκάδες σπίτια καταστράφηκαν, τεράστιες εκτάσεις καλλιεργειών και δασικής γης, χιλιάδες άγρια ζώα και ζώα σε φάρμες ή κατοικίδια που αφέθηκαν δεμένα ή σε κλουβιά. Μια τεράστια οικολογική καταστροφή. Μαύρισε κυριολεκτικά η ψυχή της Κύπρου.

Έχει άδικο όμως ο Αναστασιάδης, δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη καταστροφή μετά το ΄74. Η μεγαλύτερη καταστροφή μετά το ΄74 είναι τα 8 χρόνια δικής του διακυβέρνησης, που ανάμεσα στα άλλα «κατορθώματα» του άφησε την Κύπρο ανοχύρωτη και έρμαιο στις πυρκαγιές. Η Κύπρος είναι ένα νησί που κάθε καλοκαίρι ξεσπούν πυρκαγιές. Στην προηγούμενη μεγάλη πυρκαγιά το 2016 που κατάστρεψε μια τεράστια έκταση στην περιοχή Σολιάς, και χάθηκαν στην εκτέλεση του καθήκοντος δυο πυροσβέστες, ο Αναστασιάδης και οι Υπουργοί του έβγαιναν και μιλούσαν για σχεδιασμούς που θα θωράκιζαν το νησί από τον κίνδυνο πυρκαγιών, για αγορά πτητικών μέσων και άλλα παρόμοια. Τίποτα δεν έκαναν. Καμιά ενίσχυση της πυροσβεστικής υπηρεσίας, με προσωπικό και εξοπλισμό καμιά ενίσχυση του τμήματος δασών, ενώ τα πυροσβεστικά αεροπλάνα δεν αγοράστηκαν ποτέ. Αντίθετα μόλις πριν λίγες βδομάδες η κυβέρνηση εξάγγειλε άλλα 147 εκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμό της Εθνικής Φρουράς. (όσο κοστίζουν περίπου 4 πυροσβεστικά αεροπλάνα)

Μπορεί οι άνεμοι να βοήθησαν την πυρκαγιά να εξαπλωθεί γρήγορα αλλά αυτό που της επέτρεψε να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο μέσα σε ελάχιστες ώρες ήταν η αδυναμία της πυροσβεστικής υπηρεσίας, του τμήματος δασών και των διάφορων άλλων αρμοδίων να ανταποκριθούν άμεσα και αποτελεσματικά στις εκκλήσεις του κόσμου για βοήθεια. Πολύς κόσμος βγήκε στα τηλεοπτικά κανάλια και δήλωνε οργισμένος ότι τα πυροσβεστικά περνούσαν από δίπλα τους αλλά δεν ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις τους να σώσουν τα σπίτια τους γιατί είχαν άλλες οδηγίες. Ο συντονισμός ανάμεσα στις διάφορες υπηρεσίες ήταν ανύπαρκτος με αποτέλεσμα ο κόσμος να τηλεφωνά στην πυροσβεστική και να του απαντούν δεν είναι δική μας αρμοδιότητα αλλά του τμήματος Δασών ή το ανάποδο.

Τα πτητικά μέσα που περίμεναν δεν ήλθαν ποτέ ή έφτασαν πολύ αργά. Η κυβέρνηση του Ισραήλ που έστειλε δύο πυροσβεστικά αεροπλάνα δήλωσε ότι ζητήθηκε η συνδρομή της το βράδυ του Σαββάτου, πολλές ώρες δηλαδή μετά που ξέσπασε η πυρκαγιά. Έτσι έφτασαν την επόμενη μέρα όταν η καταστροφή είχε ολοκληρωθεί. Από τα δύο ελληνικά αεροπλάνα που ξεκίνησαν από Θεσσαλονίκη έφτασε μόνο το ένα αφού το άλλο έπαθε βλάβη.

Όταν ο Υπουργός εσωτερικών ρωτήθηκε γιατί δεν αγόρασε η κυβέρνηση και άλλα πτητικά μέσα πυρόσβεσης ώστε να υπάρχει επάρκεια και να καλύπτεται άμεσα και αποτελεσματικά κάθε περίπτωση πυρκαγιάς στο νησί απάντησε ότι: «Ένα πυροσβεστικό αεροπλάνο κοστίζει 35 εκατομμύρια ευρώ. Δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε αυτά τα λεφτά αφού έχουμε συμφωνία με το Ισραήλ και την Ελλάδα και μπορούν να μας στείλουν πυροσβεστικά αεροπλάνα σε δυο ώρες». Είδαμε τι σήμαινε στην πράξη αυτή η αντίληψη.

Για να κρύψει τις δικές της ευθύνες η κυβέρνηση επικεντρώνεται στη σύλληψη κάποιου που κατηγορήθηκε ότι άναψε φωτιά στο χωράφι του στην περιοχή που ξεκίνησε η πυρκαγιά, ενώ ο Αναστασιάδης έκανε έκκληση προς τους πολίτες να επαγρυπνούν «για όσους ασυνείδητα, είτε εσκεμμένα, είτε εξ αμελείας προκαλούν πυρκαγιές».

Αυτό όταν προέρχεται από μια κυβέρνηση που φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη για το μέγεθος της καταστροφής, είναι απαράδεκτο. Έρχεται να προσθέσει την προσβολή πάνω στο πόνο. Αν ξόδευε ένα ελάχιστο μέρος από τα δισεκατομμύρια που χάρισε μέσα από το σκάνδαλο με τα χρυσά διαβατήρια, σε κατασκευαστικές εταιρίες, λογιστικά και δικηγορικά γραφεία, (ανάμεσα τους και το γραφείο Αναστασιάδη, που το διαχειρίζονται οι κόρες του τώρα,) για αγορά πτητικών μέσων και ενίσχυση των πυροσβεστικών τμημάτων θα είχαμε ελέγξει αυτή την πυρκαγιά πριν πάρει αυτές τις καταστροφικές διαστάσεις.

Αν δεν μπορεί να απολογηθεί ο Αναστασιάδης, τουλάχιστο ας σιωπήσει, και αυτός και τα παπαγαλάκια του στα ΜΜΕ που έκαναν γαργάρα τον φρικτό θάνατο τεσσάρων ανθρώπων, απλώς και μόνο γιατί ήταν ξένοι εργάτες. Αν ήταν ντόπιοι όλοι θα μιλούσαν για ένα νέο Μαρί. Η καταστροφή και οι υλικές ζημιές έτσι και αλλιώς είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι προκάλεσε η έκρηξη στο Μαρί.

Το πιο σημαντικό βήμα για αποτελεσματική πυροπροστασία είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση του ρατσισμού της αναλγησίας, της διαφθοράς και των σκανδάλων που προσφέρει τα πολλά στους λίγους και προνομιούχους κεφαλαιοκράτες, και ελάχιστα στους πολλούς, τους εργαζόμενους και τους φτωχούς.

Παρέμβαση που έκανε ο σ. Ντίνος Αγιομαμίτης εκ μέρους της Εργατικής Δημοκρατίας στη συζήτηση «Ο ιμπεριαλισμός σήμερα και η Ελληνοτουρκική κρίση» στα πλαίσια της ημερίδας, «Παλεύουμε για το Σοσιαλισμο» που οργάνωσε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα στην Αθήνα την Κυριακή 8 Νοεμβρίου.

Το σημερινό πρωτοσέλιδο του Πολίτη, της δεύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας στη Κυπριακή Δημοκρατία και το μεγάλο μέρος των άλλων σελίδων του ασχολούνται με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και το Κυπριακό. Αποκαλύπτει μάλιστα ότι στο περιθώριο της διάσκεψης στο Κράν Μοντανά που έγινε τον Ιούλιο του 2017 ο Αναστασιάδης προσέγγισε τον Τσαβούσογλου και του είπε ότι χάνουμε τον χρόνο μας συζητώντας για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και ότι έπρεπε να αναζητηθούν άλλες λύσεις. Ο Αναστασιάδης ζήτησε πίστωση χρόνου να περάσουν οι προεδρικές εκλογές που ήταν τον Φλεβάρη του 2018. Η Τουρκία σύμφωνα με το δημοσίευμα του την έδωσε, απέχοντας από τις συνήθεις προκλήσεις, ενώ ο Αναστασιάδης προσπαθούσε στο παρασκήνιο να εξασφαλίσει λύση δύο κρατών.

Εκείνη την περίοδο ήταν που είπε απευθυνόμενος στους τουρκοκύπριους το περίφημο πάρτε τη δική σας ΑΟΖ στο βορρά και αφήστε τη δική μας ήσυχη, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά κρατική υπόσταση στο τουρκοκυπριακό κράτος που να δικαιούται και δική του ΑΟΖ. Βέβαια μετά τα μάσησε και το επίσημο αφήγημα ήταν ότι οι συνομιλίες κατέρρευσαν εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας. Βέβαια πολλοί ξέρουν ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Για αυτό εξάλλου και επιστράτευσε τον πρώην υπουργό εξωτερικών τον Κοτζιά ο οποίος σε συνέντευξη του σε κυπριακό κανάλι προσπάθησε να ξεπλύνει τον Αναστασιάδη και να στηρίξει το αφήγημα του. Το μόνο που κατάφερε ήταν να γελοιοποιηθεί και στην ουσία να επιβεβαιώσει ότι ήταν ο Αναστασιάδης που έφυγε από τις συνομιλίες.

Παρά τις προσπάθειες του εκείνη την περίοδο δεν κατάφερε να πείσει για την ανάγκη λύσης δύο κρατών γιατί ακόμη και αυτοί που το θέλουν δεν τολμούν να το στηρίξουν ανοικτά. Αυτό έφερε ξανά τα πράγματα σε πορεία αντιπαράθεσης με την Τουρκία την οποία προσπαθεί να αποκλείσει από τις εξελίξεις στην περιοχή. Μαζί με τον Μητσοτάκη συμμετέχει και οξύνει τους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο του πετρελαίου, του φυσικού αέριου και των αγωγών κτίζοντας συμμαχίες με τα πιο αυταρχικά και δολοφονικά καθεστώτα της περιοχής όπως τον Σίσυ, τον Νετανιάχου, τον Εμίρη του Κουβέτι, το Βασιλιά της Ιορδανίας και βάλε.

Έχει διαγράψει την επαναπροσέγγιση και τη συνεργασία με τους τουρκοκύπριους και έγινε ο νεκροθάφτης της επανένωσης για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα και μια κλίκας γύρω από τον ίδιο και το περιβάλλον του.

Μας έκανε «συμπατριώτες» με την αφρόκρεμα των διεθνών απατεώνων, και φοροφυγάδων παραχωρώντας τους την κυπριακή - ευρωπαϊκή υπηκοότητα και μας υπόσχεται ότι θα πατάξει τη διαφθορά. Την ώρα που τον κράζουν όλοι αυτός εμφανίζεται με το φωτοστέφανο του άμωμου. Θα σας δώσω μόνο ένα παράδειγμα από την εμπλοκή του στη διαφθορά: Tο δικηγορικό του γραφείο είναι οικογενειακή επιχείρηση. Το γραφείο Αναστασιάδη διεκπεραίωσε μεγάλο αριθμό διαβατηρίων. Δηλαδή η οικογενειακή επιχείρηση υποβάλλει αίτημα για έκδοση διαβατηρίου, με το αζημίωτο φυσικά αφού θα συνοδεύεται με την αγορά διαμερίσματος στους πύργους που κτίζει ο γαμπρός του Αναστασιάδη και την απόφαση για έκδοση του διαβατηρίου θα την πάρει το υπουργικό συμβούλιο στο οποίο προεδρεύει ο Αναστασιάδης. Ο ορισμός του σκανδάλου και της διαφθοράς.

Δέν υπάρχουν μέσες λύσεις. Τα σκάνδαλα και η διαφθορά, είναι συνυφασμένα με ένα σύστημα που στην καρδιά του έχει το κέρδος και την εκμετάλλευση. Δεν έχει να κάνει με πρόσωπα και λάθος επιλογές. Έχει να κάνει με το σύστημα της απληστίας και του ανταγωνισμού που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Με το σύστημα που θεοποιεί την εκμετάλλευση και τον πλουτισμό. Που χρησιμοποιεί τη διαφορετικότητα για να χωρίζει το κόσμο και να τον κρατά υπόδουλο. Όλα αυτά δεν διορθώνονται, δεν μπορούμε να έχουμε δικαιοσύνη, δημοκρατία και σεβασμό στη διαφορετικότητα μέσα στο καπιταλισμό. Χρειάζεται να τον ανατρέψουμε.

Ο καπιταλισμός δεν είναι απρόσωπος. Έχει και τους εκπροσώπους του και τους εκφραστές του. Ο Αναστασιάδης είναι αυτή ακριβώς η προσωποποίηση του. Οι πολιτικές του τα τελευταία 7 χρόνια που κυβερνά το επιβεβαιώνουν με το πιο δραματικό τρόπο. Είναι η χειρότερη διακυβέρνηση από καταβολής Κυπριακής Δημοκρατίας για τους απλούς ανθρώπους. Είναι η πιο διεφθαρμένη και επικίνδυνη διακυβέρνηση από την εποχή του πραξικοπήματος. Παίζει παιχνίδια με τη φωτιά και συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε μια περιοχή που κυριολεχτικά είναι η πιο καυτή περιοχή του πλανήτη αυτή τη στιγμή.

Χρειάζεται να φύγει τώρα.

Είναι αυτό μια ρεαλιστική προοπτική σήμερα. Είναι.

Έχουμε πολλά χρόνια να ζήσουμε ένα τέτοιο έντονο αντικυβερνητικό κλίμα και ένα τέτοιο κύμα αντικυβερνητικών διαδηλώσεων:

• Μετά τη καταδίκη της Χρυσής Αυγής είχαμε μια σειρά από διαδηλώσεις με αίτημα να διερευνηθεί και το ΕΛΑΜ, η Χρυσή Αυγή της Κύπρου.
• Μετά την αποκάλυψη των σκανδάλων είχαμε αλλεπάλληλες διαδηλώσεις. Μαζικές με μεγάλη συμμετοχή νεολαίας.

Ηταν δυστυχώς Ασυντόνιστες με πολιτικά συγχυσμένα αιτήματα και χωρίς ξεκάθαρους στόχους. Το ΑΚΕΛ δεν θέλει να μπεί μπροστά παρά το ότι χτές οργάνωσε μια μεγάλη διαδήλωση έξω από το προεδρικό, για δύο λόγους:

• Εχει και το ίδιο το μερίδιο των ευθυνών του, όχι μόνο γιατί πιάστηκε με το δάκτυλο στο μέλι βουλευτής και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του αλλά έχασε από καιρό το τεκμήριο της ηθικής καθαρότητας και με προηγούμενα σκάνδαλα.
• Φοβάται ότι αυτές οι κινητοποιήσεις μπορούν να εξελιχτούν σε ένα κίνημα που δεν θα μπορεί να το ελέγξει. Η αντίδραση από τα κάτω είναι πρωτοφανής.

Το κίνημα παρ όλα αυτά είναι εκεί. Το ίδιο θα είμαστε και εμείς εκεί, να προβάλουμε τις ιδέες μας και να συνδέσουμε τη πάλη μας με την προοπτική της ανατροπής, ξεκινώντας από την ανατροπή της κυβέρνησης Αναστασιάδη.

Τα ίδια φαινόμενα και μάλιστα πολύ πιο έντονα βλέπουμε και στην άλλη πλευρά με τους Τουρκοκύπριους. Μπορεί να κέρδισε ο Τατάρ τις έκλογές αλλά όλοι ξέρουμε πως τις κέρδισε, τι νοθεία έγινε και τι παρεμβάσεις από το κόμμα του Ερτογάν. Παρ όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι μαύρα.

• Υπάρχει ένα 48% ψήφισε τον Ακιτζί που σε αυτές τις εκλογές τάχθηκε ανοιχτά ενάντια στις επιλογές του Ερτογάν, και στο κυπριακό και στη προσπάθεια του να ελέγξει πλήρως, τόσο πολιτικά αλλά και κοινωνικά την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
• Ήδη έχουμε δει πολύ σημαντικές κινητοποιήσεις με βασικό αίτημα «Αγκυρα κάτω τα χέρια σου από το σβέρκο μας», και άλλα παρόμοια. Τα συνδικάτα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι στη πρώτη γραμμή και οργανώνονται και συντονίζονται για να δώσουν τις επόμενες μάχες. Ο πρόεδρος του συνδικάτου των τουρκοκυπρίων δασκάλων κατάγγειλε τον Τατάρ για οικονομικά σκάνδαλα και για οπαδό της διχοτόμησης και ο Τατάρ τον απειλεί με διώξεις. Οσο και αν έχει τη στήριξη του Ερτογάν ο Τατάρ δεν θα είναι καθόλου εύκολο να ελέγξει αυτό το κίνημα και να επιβάλει τις πολιτικές του.

Η μάχη θα δοθεί και στις δυο πλευρές. Έχουμε τις εμπειρίες και τα κανάλια επικοινωνίας όσο και αν έκλεισαν το οδοφράγματα και θα τις δώσουμε μαζί ενάντια στη διαφθορά, ενάντια στον εθνικισμό και την απειλή του πολέμου για μια καλύτερη κοινωνία, το σοσιαλισμό.

Καταγγέλλουμε την πορεία που έχουν εξαγγείλει οι φασίστες στο οδόφραγμα της Δερύνειας το Σάββατο το βράδυ. Είναι μια προβοκατόρικη και επικίνδυνη ενέργεια που στόχο έχει να δημιουργήσει επεισόδια όπως προσπάθησαν να κάνουν και την περασμένη Κυριακή.

Με τέτοιες ενέργειες δυναμιτίζουν το κλίμα συνεργασίας και συμφιλίωσης και στηρίζουν τους οπαδούς των δύο χωριστών κρατών και της στρατιωτικής περιχαράκωσης. Είναι μια ενέργεια που βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό με τους εθνικιστές και τους φασίστες της άλλης πλευράς και ταυτόχρονα δίνει ένα σημαντικό δώρο στον Τατάρ σε βάρος του Ακιντζί εν όψη των αυριανών εκλογών στο βορρά.

Είναι μια ενέργεια πλήρως συντονισμένη και με το καθεστώς διαφθοράς που κυριαρχεί στα ψηλά δώματα της εξουσίας με πρωταγωνιστές τους «άριστους των αρίστων» που επέλεξε ο Αναστασιάδης. Διαφθορά και φασισμός πάνε μαζί. Ο Αναστασιάδης και το κόμμα του είναι που ξέπλυναν τους εοκαβητατζήδες και τους έβαλαν στη Βουλή. Αυτοί είναι που άνοιξαν το δρόμο και στο ΕΛΑΜ με την εθνικιστική και ρατσιστική πολιτική τους για να μπορέσει να μπει στη Βουλη. Και αυτοί είναι που αναρριχήθηκαν στην εξουσία με τις ψήφους του ΕΛΑΜ. Αυτοί οι ίδιοι είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτές τις αθλιότητες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Αδίστακτοι πολιτικοί, δικηγορικά γραφεία, κατασκευαστικές εταιρίες και άλλοι μεγαλοκαρχαρίες που πατούν πάνω στην ανοχή και τη στήριξη της κυβέρνησης για να θησαυρίζουν ασύστολα σε βάρος του λαού.

Γι αυτό και η πάλη ενάντια στη διαφθορά είναι άρρηκτα δεμένη με τη πάλη ενάντια στο φασισμό και τον εθνικισμό. Δεν είναι τυχαίο που ο Αναστασιάδης έγινε ο νεκροθάφτης της επανένωσης. Για να μπορεί η ελίτ και οι άνθρωποι γύρο του να λυμαίνονται ελεύθερα και χωρίς κανένα έλεγχο το κράτος και τους πόρους του νησιού μας.

Γι αυτό και κανείς δεν πρέπει να συμμετέχει στη φασιστική πορεία στη Δερύνεια. Αντίθετα πρέπει όλοι να συμμετέχουμε στην πορεία ενάντια στη διαφθορά και το φασισμό που θα γίνει στο προεδρικό.

Η Εργατική Δημοκρατία στηρίζει και συμμετέχει σε αυτή τη πορεία και καλεί τον κάθε ένα που έχει σιχαθεί, τους Συλλούρηδες και τους όμοιους του, που δεν θέλει να αφήσει τους φασίστες να τινάξουν στον αέρα τις γέφυρες συνεργασίας και την προοπτική επανένωσης του νησιού μας, που δεν θέλει να συγκαλύψουν τα σκάνδαλα και τη διαφθορά της κυβέρνησης, να έλθει την Κυριακή να πορευτούμε μαζί στο προεδρικό και να απαιτήσουμε να φύγει τώρα η κυβέρνηση της διαφθοράς, του ρατσισμού και ο νεκροθάφτης της επανένωσης.

Συγκέντρωση Κυριακή η ώρα 17:00 στο Υπουργείο Εσωτερικών

Εργατική Δημοκρατία

17 Οκτώβρη 2020

Καταγγέλλουμε την προσπάθεια των φασιστών να δημιουργήσουν επεισόδια στο οδόφραγμα της Δερύνειας την Κυριακή το βράδυ. Η προσπάθεια τους να μπουν στη νεκρή ζώνη και να βάλουν φωτιά ρίχνοντας πυρσούς και πυροτεχνήματα είναι μια προκλητική και επικίνδυνη πράξη. Στην περιοχή υπάρχουν ναρκοπέδια και αν αυτά έπαιρναν φωτιά, κανείς δεν ξέρει ποιες θα ήταν οι συνέπειες. Αυτός πρέπει να ήταν και ο στόχος των φασιστών. ώστε να αλλάξουν την πολιτική ατζέντα στο κυπριακό και να δημιουργήσουν συνθήκες πολεμικής σύγκρουσης.

Είναι φανερό πως τέτοιες ενέργειες δυναμιτίζουν το κλίμα συνεργασίας και συμφιλίωσης και στηρίζουν τους οπαδούς των δύο χωριστών κρατών και της στρατιωτικής περιχαράκωσης. Είναι μια ενέργεια που βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό με τους εθνικιστές και τους φασίστες της άλλης πλευράς και ταυτόχρονα δίνει ένα σημαντικό δώρο στον Ερσίν Τατάρ εν όψη του δεύτερου γύρου των εκλογών στο βορρά.

Οι υπεύθυνοι αυτής της ενέργειας πρέπει να συλληφθούν και να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται να κινητοποιηθούμε και να χτίσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα σαν αυτό στην Ελλάδα που πλημμύριζε τους δρόμους και πολιορκούσε το δικαστήριο μέσα και έξω με αίτημα να κηρυχτεί εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή και να οδηγηθούν στη φυλακή οι Ναζί ηγέτες της. Ετσι μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι το ΕΛΑΜ, η Χρυσή Αυγή της Κύπρου θα έχει την ίδια τύχη με την μητρική της οργάνωση στην Ελλάδα.

Η αντιφασιστική πορεία της περασμένης Κυριακής ήταν ένα σημαντικό βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση, που θα πρέπει όμως να έχει και ανάλογή συνέχεια και κλιμάκωση. Έτσι στέλνουμε και ένα σημαντικό μήνυμα αλληλεγγύης και συναδέλφωσης στην άλλη πλευρά και δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για ένα κοινό κίνημα που θα κινείται παράλληλα και στις δυο πλευρές για να τσακίσουμε τους φασίστες σε ολόκληρο το νησί.

Εργατική Δημοκρατία
12 Οκτωβρίου 2020

Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της μας επαναλαμβάνουν συνέχεια και σε όλους τους τόνους, τη σημασία της προσωπικής ευθύνης και την ανάγκη να μένουμε σπίτι και να υπακούμε στα διατάγματα.

Σίγουρα εδώ που φτάσαμε, με την ανεξέλεγκτη εξάπλωση του κορωνοϊού θα πρέπει να μένουμε σπίτι, αλλά η επιμονή της κυβέρνησης στην προσωπική ευθύνη και την εφαρμογή των διαταγμάτων παρά το ότι παραβιάζουν συνταγματικά
κατοχυρωμένα δικαιώματα, γίνεται για να κρύψει τις δικές της ασήκωτες ευθύνες για την τραγική κατάσταση που φτάσαμε.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι είναι αυτή η κυβέρνηση που όταν οι νοσηλευτές απεργούσαν και φώναζαν «… μιλάτε για κέρδη και ζημιές– ενώ εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές», τους απειλούσε με επιστράτευση και ο Αβέρωφ τους έλεγε «αν δεν σας αρέσει να πάτε αλλού να δουλέψετε». Είναι αυτή η κυβέρνηση που όταν οι γιατροί του δημοσίου μιλούσαν για ελλείψεις προσωπικού, εξοπλισμού, και αναλώσιμων στα δημόσια νοσηλευτήρια, τους απειλούσε με ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών δημόσιας υγείας. Και δεν ήταν μόνο απειλές. Από τότε που ανέλαβε το 2013 και μετά οι περικοπές στον τομέα της δημόσιας υγείας έφτασαν τα 500 εκατομμύρια.

Να γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί επαγγελματίες υγείας και κλίνες εντατικής θεραπείας να καλύψουν τα δημόσια νοσηλευτήρια. Να γιατί και αυτοί που τα στελεχώνουν έμειναν χωρίς ειδικές στολές και εξοπλισμό για να αντιμετωπίσουν το κορωνοϊό. Γι΄ αυτό και μολύνθηκαν τόσοι γιατροί, νοσηλευτές και ασθενείς και έκλεισαν τόσα νοσηλευτήρια.

Και τολμούν μετά ο Αναστασιάδης και οι Υπουργοί του να μας κουνούν το δάκτυλο και να μας λένε εσείς φταίτε για την εξάπλωση του κορωνοϊού που δεν τηρείται τα μέτρα και να μας επιβάλλουν και νέους περιορισμούς και να μας απειλούν ότι θα κάνουν εφόδους στα σπίτια μας για να δουν αν έχουμε επισκέπτες. Καλούν μάλιστα το κόσμο να ρουφιανεύει τους γείτονες του αν φιλοξενήσουν κάποιο που δεν είναι μόνιμος κάτοικος και να ενημερώνουν την αστυνομία. Μας λένε να κρατάμε αποστάσεις και την ίδια στιγμή τσουβαλιάζουν τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Ακόμη χειρότερα, την ώρα που είχαν τα αεροδρόμια ανοικτά να πηγαινοέρχονται οι επιχειρηματίες, και οι φίλοι τους που κερδοσκοπούν με τα χρυσά διαβατήρια, έριξαν πίσω στη θάλασσα, βάρκα με 165 εξαθλιωμένους πρόσφυγες ανάμεσα τους πολλά παιδιά και γυναίκες με κίνδυνο να πνιγούν. Ευτυχώς που τους περιμάζεψαν οι τουρκοκύπριοι που ζουν σε «ψευδοκράτος».

Η Κύπρος είναι ένα νησί που δεν υπήρχε κανένα περιστατικό, και η Κυβέρνηση αντί να συνεννοηθεί με την άλλη πλευρά και τις Βάσεις για να ελέγχει τα αεροδρόμια και να βάζει καραντίνα όσους έμπαιναν, έκλεισε τα οδοφράγματα, για να κάνει το χατίρι στα ναζιστικά καθάρματα του ΕΛΑΜ – Χρυσή Αυγή. Με ρατσιστικές δικαιολογίες προσπάθησε να στοχοποιήσει την άλλη πλευρά, δυναμιτίζοντας ακόμη περισσότερο το κλίμα συνεργασίας και συμφιλίωσης και την προοπτική για ειρήνη και επανένωση του νησιού. Τελικά ο κορωνοϊός δεν ήλθε ούτε από τους τουρκοκυπρίους, ούτε από τους Ιρανούς φοιτητές που ζουν στο βορρά, ούτε από εξαθλιωμένους μετανάστες αλλά από καθώς πρέπει ελληνοκύπριους επιχειρηματίες και ταξιδιώτες που έρχονταν από το εξωτερικό.

Ακόμη και τότε όμως μας πουλούσε παραμύθια, και έβαζε τους ειδικούς να μας πουν ότι δεν χρειάζεται να φοράμε μάσκες, ούτε να κάνουμε μαζικά τεστ γιατί στη πραγματικότητα ήθελε να κρύψει ότι δεν είχε φροντίσει να έχει επάρκεια σε αυτά τα είδη, παρά το ότι ο κορωνοϊός είχε ξεκινήσει από τον περασμένο Δεκέμβρη να σπέρνει το θάνατο. Δεν είναι τυχαίο που χώρες που εφάρμοσαν μαζικά τα τεστ και προμήθευσαν το κόσμο με μάσκες έχουν ελέγξει την εξάπλωση του κορωνοϊού και είχαν ελάχιστα θύματα.

Αυτά όλα δεν έγιναν τυχαία, ούτε γιατί η κυβέρνηση είναι ανίκανη, αλλά γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που αντιπροσωπεύει, των κεφαλαιοκρατών. Γι’ αυτό και πάνω από τον άνθρωπο και την υγεία του, βάζει τα κέρδη. Για να μη θίξει τα συμφέροντα της ΟΕΒ και ιδιαίτερα όσων δραστηριοποιούνται στην τουριστική βιομηχανία άφησε ανοικτά τα αεροδρόμια και τα λιμάνια και δεν έκανε καμιά ενημέρωση και καμιά κίνηση για να προετοιμάσει τον τομέα της δημόσιας υγείας και την κοινωνία συνολικότερα για να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο κίνδυνο, μην τυχόν και τρομάξουν οι τουρίστες και δεν έλθουν.

Η ατομική ευθύνη έχει νόημα μόνο σαν μέρος ενός συνολικού, συλλογικού κρατικού προγραμματισμού που να στοχεύει στην προστασία της υγείας των ανθρώπων, που να επενδύει πόρους και να ενεργοποιεί την κοινωνική αλληλεγγύη και συνεργασία. Διαφορετικά λειτουργεί απλώς σαν προπέτασμα καπνού για να καλύπτει τις ευθύνες των κυβερνώντων που διαχειρίζονται αυτή τη κρίση.

Η αντίληψη που λέει να τελειώσει αυτή η κρίση πρώτα και μετά θα ζητήσουμε εξηγήσεις και ευθύνες που ακούγεται από την αντιπολίτευση, και από το ΑΚΕΛ είναι λάθος γιατί δίνει παράταση στη κρίση και οδηγεί σε περισσότερα θύματα. Τώρα είναι που χρειάζεται να απαιτήσουμε:
• δαπάνες για την υγεία
• μαζικές προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών, και άλλων επαγγελματιών υγείας
• επίταξη των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων και των κλινικών εργαστηρίων που κάνουν τα τεστ,
• μαζικά τεστ και προμήθεια προστατευτικών μέσων και δωρεάν παραχώρηση στο πληθυσμό
• στέγη για τους άστεγους και τους πρόσφυγες.
• πλήρη αποζημίωση για όσους μένουν απλήρωτοι ή χάνουν τις δουλειές τους.

Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να δώσουμε αυτή τη μάχη. Τώρα που πολύς κόσμος είναι αγανακτισμένος γιατί νοιώθει στο πετσί του τα αποτελέσματα της αναλγησίας, της γύμνιας και του αυταρχισμού αυτής της κυβέρνησης, που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι το κέρφιου όπως η αποικιοκρατία. Η Αριστερά και τα συνδικάτα θα πρέπει να μπούμε μπροστά, να οργανώσουμε και να συντονίσουμε αυτή τη διάθεση. Μπορούμε και πρέπει να κερδίσουμε αυτή τη μάχη και να ξεφορτωθούμε και το κορωνοϊό και τους Αναστασιάδηδες και την τάξη τους, που επιμολύνουν μόνιμα τη ζωή μας.

Η Εργατική Δημοκρατία καταγγέλει την απόφαση της Κυβέρνησης Αναστασιάση να κλείσει τα οδοφράγματα με αφορμή τάχα την προστασία απο τον κορωνοϊό. Με την απόφαση αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να στοχοποιήσει την άλλη πλευρά σαν πιθανό κίνδυνο για την εξάπλωση του ιού ενώ είναι γνωστό ότι δεν υπήρξε κανένα περιστατικό στην άλλη πλευρά.

Για άλλη μια φορά παίζει το χαρτί του εθνικισμού και ταυτίζεται πλήρως με τις απαιτήσεις του ναζιστικού ΕΛΑΜ. Είναι μια πρόκληση που δεν πρέπει να περάσει.

Καλούμε όλους και όλες στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που καλούν φορείς και οργανώσεις αύριο Σάββατο η ώρα 12 το μεσημέρι στο τέρμα της οδού Λήδρας, μπροστά στην αίθουσα Ειρήνης.

The workers of Turkey, Greece and Cyprus have nothing to gain by the latest escalation of the dispute in the Mediterranean over Exclusive Economic Zones. On the contrary, we all have much to lose if this becomes a military confrontation.

The promises of our ruling classes that exploration for oil and natural gas in the sea will bring prosperity are false. It only brings super profits for the energy multinationals like Exxon, Total and ENI, it worsens the contribution of fossil fuels to climate change and it exacerbates the rivalries between imperialist and local powers in the area.

These rivalries are reactionary on all sides. The attempts by our governments to present their actions as “defense of the homeland” are not true and this is shown very clearly by the fact that the Erdogan and Mitsotakis governments are supporting different forces fighting in Libya. Bengazi is not part of a Greek “homeland”, Tripoli is not part of a Turkish “homeland”.

A just solution will not come through the mediation of NATO, the EU or the UN. These international organizations are not “independent brokers” of peace and justice, they are agents of imperialist intervention by military, economic and diplomatic means. This has been proved time and again in every country in the region, from Syria to Yemen and from Afghanistan to the Atlantic ocean, including Cyprus.

The alternative to such “mediation” is not preparation for war. We oppose the attempts by opposition parties to outdo the governments in nationalist rhetoric and an escalation in the arms race. Such policies create openings for the far right and the fascists to grow. It is unacceptable for sections of the left to demand the imposition of sanctions by the EU, to threaten with more frigates in the Aegean or around Cyprus, or to support the repression of the Kurdish people.

The only guarantee for peace and justice is the escalation of workers struggles. We draw inspiration from the global wave of revolts from Chile to Lebanon and from Sudan to France. We raise immediate demands for:

• An end to all imperialist interventions in the region. Greece and Turkey out of NATO, shut down all military bases (Incirlik, Souda, Akrotiri) in Cyprus, Greece and Turkey.

• An end to explorations and drilling for oil and gas in the Mediterranean. Fossil fuels should stay at the bottom of the sea.

• An end to the arms race. Stop spending for fighter planes, frigates or missiles whether from the West or Russia.

• Open the borders for refugees. The people who flee war and hunger are welcome. Asylum and shelter for all. End the policies of “fortress Europe”, end the anti-migrant agreements of the EU with Libya and Turkey that humiliate migrants and consider them as an element of blackmailing.

• Turkish and Greek workers in Cyprus have the right to decide the future of their island without outside interventions.

The workers in Greece, Turkey and Cyprus have a rich tradition of fighting against the sacrifices imposed on them by the long drawn out crisis of capitalism. Building the movements for the demands against austerity and exploitation alongside our internationalist demands can create a powerful force for a better future. Our organizations are committed to the revolutionary tradition of opposing imperialist war and to the fight for international socialism. We urge all peace-loving people to join in this common effort.

Socialist Workers Party – Greece (SEK – Sosialistiko Ergatiko Komma)

Revolutionary Socialist Workers Party – Turkey (DSİP – Devrimci Sosyalist İşçi Partisi)

Workers Solidarity – Cyprus (Ergatiki Dimokratia)

Türkiyeli, Yunanistanlı ve Kıbrıslı işçilerin son günlerde Akdeniz’de Özel Ekonomik Bölgeler üzerine yaşanan gerginliğin artmasından hiçbir çıkarı yok. Tersine, eğer bu gerginlik bir askeri çatışmaya dönüşürse hepimizin kaybedeceği çok şey var.

Egemen sınıflarımızın, denizde petrol ve doğalgaz arama çalışmalarının zenginlik getireceği vaatleri doğru değil. Bu çalışmalar sadece Exxon, Total ve ENI gibi çokuluslu enerji şirketlerinin süper karlar elde etmelerini sağlayacak, fosil yakıtların iklim değişikliğini daha olumsuz şekilde etkilemesine neden olacak ve bölgede emperyalist ve yerel güçler arasında yaşanan rekabeti alevlendirecek.

Bu rekabetin bütün tarafları gerici. Hükümetlerimizin, eylemlerini ‘anavatanın savunulması’ olarak sunma girişimlerinin doğru olmadığını, Erdoğan ve Mitsotakis hükümetlerinin Libya’da birbirleriyle savaşan farklı grupları desteklemeleri açıkça kanıtlıyor. Bingazi, Yunanistan ‘anavatanın’ ve Trablus da Türkiye ‘anavatanının’ bir parçası değil.

Adil bir çözümü sağlayacak olan NATO’nun, AB’nin ya da BM’in aracılığı değil. Bu uluslararası örgütler, bağımsız barış ve adalet aracıları değil, askeri, ekonomik ve diplomatik araçlar yoluyla emperyalist müdahalelerde bulunan kurumlar. Bu, bölgede Suriye’den Yemen’e ve Afganistan’dan Atlantik Okyanusu’na ve Kıbrıs’a kadar her yerde defalarca kanıtlandı.

Ancak böyle bir “aracılığın” alternatifi savaş hazırlığı değil. Muhalefet partilerinin, hükümetlerden daha fazla milliyetçi söylem kullanma girişimlerine ve silahlanma yarışına karşıyız. Bu tür politikalar, aşırı sağa açılım yapma fırsatı sağlıyor ve faşistlerin büyümesine neden oluyor. Solun çeşitli fraksiyonlarının, AB’den yaptırım uygulamasını talep etmesi ya da Ege ya da Kıbrıs çevresine daha çok fırkateyn yerleştirme tehdidinde bulunması ya da Kürt halkına baskı uygulanmasını desteklemesi de kabul edilemez.

Barış ve adaletin tek garantisi işçi mücadelesinin yükselmesi. Bizler, Şili’den Lübnan’a ve Sudan’dan Fransa’ya kadar küresel ayaklanma dalgasından ilham alıyoruz. Acilen şunları talep ediyoruz:

• Bölgedeki emperyalist müdahalelere derhal son verilmelidir. Yunanistan ve Türkiye NATO’dan ayrılmalıdır, Kıbrıs, Yunanistan ve Türkiyedeki bütün askeri üslerini (İncirlik, Souda, Akrotiri) kapatmalıdır.

• Akdeniz’de petrol ve gaz arama ve çıkarma çalışmalarına derhal son verilmelidir. Fosil yakıtlar denizen derinliklerinde kalmaya devam etmelidir.

• Silah yarışına son verilmelidir. Batı’dan ya da Rusya’dan savaş uçağı, fırkateyn ya da füze alarak yapılan harcamalara son verilmelidir.

• Sınırlar mültecilere açılmalıdır. Savaştan ve açlıktan kaçan insanlar hoşgeldiler. Herkese koruma ve barınak sağlanmalıdır. Avrupa’yı bir kaleye çevirme politikalarına ve AB'nin Libya ve Türkiye ile yaptığı ve göçmenleri şantaj öğesi olareak gören ve aşağılayan göçmen karşıtı anlaşmalara son!

• Kıbrıs’taki Türk ve Yunan işçiler, dışarıdan bir müdahale olmadan kendi adalarının geleceğine kendileri karar verme hakkına sahiptir.

Yunanistan, Kıbrıs ve Türkiye işçileri, kapitalizmin uzun süreli krizi nedeniyle kendilerine dayatılan fedakarlıklara karşı mücadele etme konusunda zengin bir deneyime sahipler. Uluslararası taleplerimizin yanı sıra kemer sıkma politikalarına ve sömürüye karşı talepler etrafında hareketler inşa etmek daha iyi bir gelecek için güçlü bir etki yaratabilir. Örgütlerimiz, emperyalist savaşa karşı çıkma ve uluslararası sosyalizm için mücadele etme devrimci geleneğine bağlıdır. Bizler, barış yanlısı herkesi bu ortak mücadeleye katılmaya çağırıyoruz.

Devrimci Sosyalist İşçi Partisi (DSİP), Türkiye

Sosyalist İşçi Partisi (SEK), Yunanistan

İşçİ Demokrasİsİ, Kibris

Οι εργάτες στην Τουρκία, την Ελλάδα και την Κύπρο δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τη νέα κλιμάκωση της διαμάχης στη Μεσόγειο για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες. Αντίθετα, έχουν πολλά να χάσουν αν η διαμάχη εξελιχθεί σε στρατιωτική αναμέτρηση.

Οι υποσχέσεις που μοιράζουν οι άρχουσες τάξεις ότι οι έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα φέρουν ευημερία είναι ψεύτικες. Το μόνο που φέρνουν είναι υπερκέρδη για τις πολυεθνικές της ενέργειας όπως οι Exxon, Total και ENI, ενώ χειροτερεύουν την επίδραση των ορυκτών καυσίμων στην κλιματική αλλαγή και οξύνουν τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και τις τοπικές δυνάμεις της περιοχής.

Αυτοί οι ανταγωνισμοί είναι αντιδραστικοί από όλες τις πλευρές. Οι απόπειρες των κυβερνήσεων να εμφανίσουν τις δράσεις τους ως «υπεράσπιση της πατρίδας» δεν είναι αληθινές και αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις Ερντογάν και Μητσοτάκη στηρίζουν αντίπαλες δυνάμεις που πολεμούν στη Λιβύη: η Βεγγάζη δεν είναι τμήμα κάποιας ελληνικής πατρίδας, η Τρίπολη της Λιβύης δεν είναι τμήμα κάποιας τουρκικής πατρίδας.

Μια δίκαιη λύση δεν πρόκειται να έρθει μέσα από μεσολάβηση του ΝΑΤΟ, της ΕΕ ή του ΟΗΕ. Αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί δεν είναι «ανεξάρτητοι μεσολαβητές» υπέρ της ειρήνης και της δικαιοσύνης, είναι φορείς ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με στρατιωτικά, οικονομικά και διπλωματικά μέσα. Αυτό έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά σε κάθε χώρα της περιοχής, από τη Συρία ως την Υεμένη και από το Αφγανιστάν μέχρι τον Ατλαντικό περνώντας και από την Κύπρο.

Η εναλλακτική λύση απέναντι σε τέτοιες «μεσολαβητικές προσπάθειες» δεν είναι οι πολεμικές προετοιμασίες. Είμαστε αντίθετοι στις απόπειρες κομμάτων της αντιπολίτευσης να υπερκεράσουν τις κυβερνήσεις σε εθνικιστική ρητορική και σε κλιμάκωση των εξοπλισμών. Τέτοιες πολιτικές δημιουργούν ανοίγματα για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς και των φασιστών. Είναι απαράδεκτο τμήματα της Αριστεράς να απαιτούν την επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ, να απειλούν με περισσότερες φρεγάτες στο Αιγαίο ή γύρω από την Κύπρο ή να στηρίζουν την καταστολή των Κούρδων.

Η μόνη εγγύηση για ειρήνη και δικαιοσύνη είναι η κλιμάκωση των εργατικών αγώνων. Αντλούμε έμπνευση από το παγκόσμιο κύμα εξεγέρσεων, από τη Χιλή μέχρι τον Λίβανο και από το Σουδάν μέχρι τη Γαλλία. Προβάλλουμε άμεσα αιτήματα για:

• Τερματισμό όλων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή. Έξω η Ελλάδα και η Τουρκία από το ΝΑΤΟ, να κλείσουν όλες οι στρατιωτικές βάσεις (Ιντσιρλίκ, Σούδα, Ακρωτήρι) στην Κύπρο, την Ελλάδα και την Τουρκία.

• Τερματισμό των ερευνών και των εξορύξεων για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη Μεσόγειο. Τα ορυκτά καύσιμα πρέπει να μείνουν στο βυθό της θάλασσας.

• Τερματισμό του αγώνα δρόμου των εξοπλισμών. Όχι δαπάνες για μαχητικά αεροπλάνα, φρεγάτες ή πυραύλους είτε από τη Δύση είτε από τη Ρωσία.

• Ανοίξτε τα σύνορα για τους πρόσφυγες. Οι άνθρωποι που τρέχουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την πείνα είναι καλοδεχούμενοι. Άσυλο και στέγη για όλους. Τέλος στις πολιτικές της «Ευρώπης-φρούριο», τέλος στις αντιμεταναστευτικές συμφωνίες της ΕΕ με την Τουρκία και τη Λιβύη που εξευτελίζουν τους μετανάστες και τους μετατρέπουν σε πιόνια για εκβιασμούς.

• ΟΙ τουρκοκύπριοι και ελληνοκύπριοι εργάτες στην Κύπρο έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν το μέλλον του νησιού τους χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις.

Οι εργάτες στην Ελλάδα, στην Τουρκία και την Κύπρο έχουν πλούσια παράδοση αγώνων ενάντια στις θυσίες που τους έχει επιβάλει η μακρόσυρτη κρίση του καπιταλισμού. Χτίζοντας τα κινήματα για τις διεκδικήσεις ενάντια στη λιτότητα και την εκμετάλλευση ταυτόχρονα με τα διεθνιστικά αιτήματά μας μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πανίσχυρη δύναμη για ένα καλύτερο μέλλον. Οι οργανώσεις μας δεσμεύονται από την επαναστατική παράδοση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και υπέρ της πάλης για διεθνή σοσιαλισμό. Καλούμε όλους τους φίλους της ειρήνης να βαδίσουμε μαζί σε αυτή την κοινή προσπάθεια.

Εργατική Δημοκρατία (Κύπρος)

DSIP (Τουρκία)

ΣΕΚ (Ελλάδα)

«Δέστε αυτούς τους «προνομιούχους» της ΑΗΚ της CYTA που έχουν το «θράσος» να ζητούν να διατηρήσουν τα ταμεία Υγείας τους». «Έχουν το ΓΕΣΥ όπως όλοι μας και θέλουν και άλλο ΓΕΣΥ». Αυτά ακούμε καθημερινά να λένε ξεδιάντροπα οι της ΟΕΒ και του ΚΕΒΕ και να τα επαναλαμβάνουν σαν τα παπαγαλάκια ορισμένοι δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ.

Ποιοι είναι στην πραγματικότητα αυτοί οι «προνομιούχοι»; Είναι αυτοί που εργάζονται στα ύψη, στις κολόνες ή στα υπόγεια σε φρεάτια μέσα σε υγρασίες ή ψηλές θερμοκρασίες. Είναι αυτοί που τρέχουν να αποκαταστήσουν βλάβες μέσα σε δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες, όπου όλοι μας το μόνο που λέμε είναι πότε θα έρθει το ηλεκτρικό ή το ίντερνετ. Είναι αυτοί που στα 50 - 55 τους έχουν το προνόμιο να πάσχουν από δισκοπάθειες, κοίλες, αρθρίτιδες, φλεβίτιδες και ένα ποσοστό που εργάζονταν σε σταθμούς έχουν χάσει ένα μέρος της ακοής τους. Γι’ αυτό και στους οργανισμούς αυτούς τους βγάζουν πρόωρα σε σύνταξη. Αφού τους ξεζουμίσουν καλά – καλά παίρνουν νέους σαν έκτακτους με 980 ευρώ, και χωρίς ωφελήματα πια, αφού με πρόσχημα την εξίσωση με τον ιδιωτικό τομέα κατάφεραν και τα έκοψαν όλα.

Στα ταμεία υγείας σε αυτούς τους οργανισμούς υπάρχει μια εισφορά του εργοδότη γύρω στο 5% με 6%. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της πίεσης- επιμονής της κυβέρνησης και των εργοδοτών να μη παραχωρήσουν γενικές μισθολογικές αυξήσεις στα πλαίσια των συλλογικών συμβάσεων . Έτσι και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για να καταφέρουν να περάσουν κάθε φορά την Συλλογική Σύμβαση από τις συνελεύσεις, αντάλλασαν τις μισθολογικές αυξήσεις, με αύξηση της εισφοράς της εργοδοσίας στο Ταμείο Υγείας παρουσιάζοντας το σαν επιτυχία για να έχουμε επιτέλους «δωρεάν» περίθαλψη. Πράγμα που ποτέ δεν είχαμε. Αυτά τα λεφτά λοιπόν είναι λεφτά των εργαζομένων. Αν δεν συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά τα ταμεία υγείας ο μόνος ωφελημένος θα είναι η εργοδοσία. Ο φορολογούμενος δεν θα κερδίσει τίποτα, ούτε μείωση των φορολογιών θα υπάρξει, ούτε μείωση των τιμών στα τιμολόγια του ρεύματος ή του τηλεφώνου. Στην ουσία η εργοδοσία θα γλιτώσει πάνω από τα μισά που εισφέρει τώρα. Αντίθετα οι εργαζόμενοι θα χάσουν ένα σημαντικό ποσό που έχει προέλθει από παροχές έναντι των αυξήσεων που δεν πήραν εδώ και χρόνια. Επιπλέον κάθε εργαζόμενος σε αυτούς τους οργανισμούς θα πληρώνει από το Ιούλιο του 2020 επιπλέον 2,65% του μισθού του..

Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι σήμερα που ισχύει το ταμείο Υγείας και έχουν και πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη μέσω του ΓΕΣΥ, μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων στους οργανισμούς αυτούς πληρώνει κάθε μήνα 30 και 50 ευρώ σαν υπερβάσεις του ταμείου Υγείας η ζημιά για τους εργαζόμενους είναι ακόμη πιο μεγάλη. Οι υπερβάσεις στα έξοδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης προέκυψαν επειδή είχαν τόσα προβλήματα υγείας που αναγκάστηκαν να ξεπεράσουν το όριο που κάλυπτε ο εργοδότης.

Αυτά μάλιστα την ώρα που το ΓΕΣΥ είναι κουτσουρεμένο και δεν καλύπτει οδοντιατρικά οφθαλμολογικά, δεν καλύπτει συγκεκριμένα φάρμακα και κάποιες εξετάσεις ούτε παρέχει την δυνατότητα για προληπτική ιατρική, ενώ υπάρχουν κλινικές με ένα ειδικό γιατρό και άλλοι κλάδοι με πολλές ελλείψεις σε ειδικούς γιατρούς.

Διαίρει και βασίλευε

Αυτή η διάσπαση σε «προνομιούχους» εργαζόμενους και μη δεν είναι νέα. Χρονολογείται από παλιά. Στόχο έχει να αποδυναμώσει τους μαζικούς και δυνατούς κλάδους των εργαζομένων ώστε από την μια να καταφέρει να πάρει πίσω τα όποια ωφελήματα μπορεί, όπως το κουτσούρεμα της ΑΤΑ, την κατάργηση των ταμείων προνοίας, την κατάργηση των προσαυξήσεων ή να εφαρμόσουν ελαστικά ωράρια κλπ. Και από την άλλη να σταματήσουν να αποτελούν το «κακό» παράδειγμα για τους κλάδους του ιδιωτικού τομέα, με το επιχείρημα πως «αν οι εργαζόμενοι του δημόσιου της ΑΗΚ και της CYTA που είναι τόσο μαζικοί και δυνατοί δεν πήραν αυξήσεις πώς θέλετε να πάρετε εσείς ενός μικρού απομονωμένου κλάδου.

Στην πραγματικότητα αυτή η διάσπαση χτυπά όλους τους εργαζόμενους αλλά κύρια αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Η εξίσωση προς τα κάτω, δηλαδή στα χαμηλά μεροκάματα και ωφελήματα τους μόνους που ωφελεί είναι τους εργοδότες . Οι περικοπές στους εργαζόμενους του δημόσιου δεν μετατρέπονται ούτε σε μείωση των φορολογιών, ούτε σε καλύτερες υπηρεσίες, ούτε σε κοινωνικές παροχές, ούτε φυσικά οδηγούν σε αύξηση των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Αντίθετα ανοίγουν τον δρόμο στους εργοδότες για μεγαλύτερες περικοπές στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που είναι πολύ πιο αδύνατοι.

Αυτή η διάσπαση εξυπηρετεί ακόμη ένα σκοπό. Είναι μέρος του σχεδίου της κυβέρνησης και των εργοδοτών για να περάσουν τις ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων οργανισμών όπως η ΑΗΚ και η CYTA στους κερδοσκόπους της αγοράς. Με τις περικοπές και τις μειώσεις ωφελημάτων και μισθών καταφέρνουν να παρουσιάζουν κέρδη και πλεονάσματα ώστε αυτοί οι οργανισμοί να είναι ελκυστικοί στόχοι για τους «επενδυτές» και με όσο γίνεται λιγότερες υποχρεώσεις. Θέλουν να τους ξεπουλήσουν και αυτούς στους ημέτερους όπως έκαναν με το λιμάνι Λεμεσού και με τις Κυπριακές Αερογραμμές, και όλοι είδαμε ότι ούτε τα εισιτήρια έγιναν πιο φθηνά ούτε οι υπηρεσίες βελτιώθηκαν. Αντίθετα αυξήθηκαν και οι τιμές των εισιτηρίων και τα προβλήματα όπως φάνηκε με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις που έκλεισαν το λιμάνι Λεμεσού.

Οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ προχώρησαν σε δίωρη στάση εργασίας και δέχτηκαν τα πυρά των εργοδοτών και της Κυβέρνησης. Δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους. Παλεύουν για όλους μας, υπερασπίζονται τις δημόσιες υπηρεσίες, τα εργατικά δικαιώματα και διεκδικούν πλήρη ιατροφαρμακευτική φροντίδα, Θα πρέπει να σταθούμε όλοι στο πλάι τους. Θα πρέπει όμως και οι ίδιοι να συντονίσουν την δράση τους με τους εργαζόμενους στην CYTA και άλλους ημικρατικούς που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και να γενικεύσουν τα αιτήματα τους για ένα πραγματικό ΓΕΣΥ που να παρέχει ΠΛΗΡΗ και ΔΩΡΕΑΝ ιατρική περίθαλψη και φροντίδα για κάθε εργαζόμενο.

Νίκος Αγιομαμίτης
Πρόωρα αφυπηρετήσας «προνομιούχος» της CYTA που πληρώνει κάθε μήνα για υπέρβαση του ταμείου υγείας.

Dinos Agiomamitis speech at the conference "The Left and the Cyprus Issue 2019"

Many supporters of a solution to the Cyprus problem through a negotiated and agreed settlement believed that Anastasiadis who led the Yes platform in the 2004 referendum would be the one to succeed. Especially after the election of Akıncı who was also a staunch supporter of this perspective.

Unfortunately, these expectations turned to dust most tragically after the collapse of the talks at Crans-Montana and what followed. Disappointment and despair dominate the last two years. We see people literally lamenting and repeating in despair, ‘nothing is done’, ‘everything is finished’, ‘the division has become permament’ and the like.

Many wonder why Anastasiadis switched his views like this and try to give some explanation by attributing it either to alcohol (it is known that he was drunk at some meetings) or to personal interests and those close to him or to Russian oligarchs he serves through his office and such like. All of this may be true, but they are not enough to explain his attitude. Anastasiadis does not rule alone, he represents an elite, the Greek Cypriot bourgeoisie, in fact its most powereful section.

So what's going on? The first thing to say is that Anastasiadis' Yes for the Annan plan in 2004 has nothing to do with either a peaceful disposition or any desire for rapprochement with the Turkish Cypriots. It was a insincere Yes to a plan that initially gave back to the Greek Cypriots many of the loses they suffered in the '74 war while at the same time leaving plenty of room for them to use their economic and political supremacy to regain domination over the Turkish Cypriots.

Not to partnership

The Greek Cypriot bourgeoisie, in its entirety, whether for or against a solution, ready to compromise or not, despite any tactical disagreements they may have, never accepted the possibility of ever sharing political power or the island’s resources with the Turkish Cypriots. Every deal they made was seen as an intermediate step towards their ultimate goal that of Enosis (union with Greece). When this was no longer possible, their aim changed to establishing their domination on the island while marginalising and at a later stage eliminating their Turkish Cypriot opponents.

This policy the Greek Cypriot elite followed consistently. The existence of similar policies on the other side, that of the Turkish and Turkish Cypriot elite does not negate the fact that the Greek Cypriot side was the first to formulate such aims. The role of the Turkish and the Turkish Cypriot elites has already been analysed in previous speaches by our Turkish Cypriot comrades and I thank them for that. I will confine myself in exposing our elite.

The first to adopt this doctrine was Makarios who never accepted to share power in partnership with the Turkish Cypriots as specified by the Zurich agreement which he signed. For Makarios, the Zurich agreements were but an intermediate stage in order to gain self-determination. But let us hear him in his own words in a letter he wrote to George Papandreou, then Prime Minister of Greece, on March 1, 1964: “Our aim Mr President is the elimination of the Zurich and London agreements so that the Greek people of Cyprus without any restrains and in agreement with the Motherland will determine their future. I am the signatory of these agreements ... but not for a moment believed these agreements to be the basis of a permanent regime."

Likewise, Makarios’ associates in articles they wrote in the summer of '63 said that: “no one accepts the Zurich Agreement as an end… And Cyprus must now move from Zurich to self-determination”.

Following this policy, Makarios refused to apply the provision of the Constitution for separate Municipalities, the provision for a 70% - 30% share in public service and provisions on taxation. Eventually he attempted to amend the Constitution with the 13 points he proposed in his autumn ' 63. When the Turkish Cypriots refused, conflicts broke out.

Through the developments of '63 - '64, Makarios and the Greek Cypriot elite managed to gain control of the state and isolated Turkish Cypriots in only 4.8% of the territory. They were so arrogant and intransigent that, when the Turkish Cypriots accepted almost all 13 points in the talks in '72, they themselves refused this time, as Glafkos Clerides admits in his "Testimony".

Constitutional concessions

After the defeat of '74 the Greek Cypriot bourgeoisie adopt what they termed a painful compromise and accepted a Bi-zonal, Bi-communal Federation as a form of state entity for the new partnership state to emerge after an agreement is signed. But very soon the Greek Cypriot bourgeoisie begin scheming on how they will use any new agreement as an intermediate stage on the way to re-establishing their domination over the Turkish Cypriots and to turn them from proper partners into poor associates.

Through the use of the cheap labour force of refugees and taking advantage of the destruction of Lebanon, within a short time after the war, the ruling class managed to build what they called an economic miracle. At the same time as the official administrator of the Republic of Cyprus throughout this period the Greek Cypriot ruling class with its international links and alliances is in a position to make these plans.

Christophis Economides, a member of DISY and the Cyprus Chamber of Commerce and Industry in September 1978, expresses these plans in characteristic manner when he suggests: "Before it’s too late we must shift the Greek-Turkish competition from its military form where the Turks have the advantage ... to the peaceful form, in which without doubt we have economic superiority."

Economides continues to argue that such "painful" policies and constitutional concessions are needed in order to reach an agreement. He points out that these concessions, necessitate that: "The conditions of social life and progress are set aside as well as constitutional welfare that stands in the way of progress, as long as this is done gradually, peacefully and silently. Let us not be in a hurry to remove from any agreement that which in practice leads to stagnation. Cyprus as an independent state, irrespective of the degree of local autonomy for the Turkish Cypriots, will in practice be governed politically and financially by the Greeks. "

I do not think anyone could better describe how the Greek Cypriot economic elite views the Bi-zonal, Bi-communal Federation. This is in essence what some later called the "Clerides School". It’s a real politic approach adapted to the new conditions and what is possible. It has nothing to do with either peace or rapprochement with the Turkish Cypriots. On the contrary, it hides a post-war policy aimed at the domination of the Greek Cypriot bourgeoisie, as with Zurich but this time without haste and dangerous acrobatics - they have learned their lesson from the previous mistakes.

Of course, this presupposes that the Greek Cypriot bourgeoisie has a clear financial superiority over the Turkish Cypriots. Until 2004 this was a given. The economic miracle has brought enormous growth and wealth, especially for big capitalists who expanded into exports to Arab countries. On the contrary, the situation in the north between 1974 and 2004 saw few changes in the economy, despite occupying and controlling a large part of the wealth-producing sector and tourist areas. The embargo and blockade had worked quite effectively until that time.

Additionally, the international recognition of the Republic of Cyprus, which was essentially a Greek Cypriot state, gave the Greek Cypriot ruling class a clear advantage over the TRNC, which had virtually no international status.

Of course, such thoughts and plans dominated only among large Greek Cypriot capital. In contrast, smaller capitalists and parties like the church, the hoteliers of Paphos and Limassol would be among the losers of such a compromise deal as the Bi-zonal, Bi-communal Federation. This is the basis of the conflict between the rejectionists and the compromisers. (There is a comprehensive analysis of this issue in the journal of the Workers Democracy ‘Internationalist Challenge’ Issue 1 August ΄88)

It goes without saying, the Annan plan was rejected not only by the nationalists and rejectionists Greek Cypriots but also by many who felt the plan allowed the danger of the ’63 events to be repeated since there were a lot of ambiguities and contained the same political principals. I will not delve further into this subject due to time and space constrains. (For the 2004 referendum we have published a special brochure in Greek and Turkish.)

None of this is true and applies today. The economic miracle has not only been extinguished but the crisis of 2013 and subsequent memorandums have led the economy to the brink of disaster and have thrown thousands of people into poverty. On the contrary, the Turkish Cypriots' YES in the referendum opened the prospects for economic development and improved international political relations for the TRNC. The economic and political superiority praised by Chr. Economides was almost extinguished despite the problems facing the Turkish pound.

Hydrocarbons

Another factor has come to complicate things, the discovery of hydrocarbons. We do not know how big the deposits are, how easy to exploit etc. but it is certain that Anastasiadis has no appetite to share them with the Turkish Cypriots. He prefers to give them their own state or better still maintain the current status quo even if it means letting them have their own EEZ in the North. This much he stated publicly.

This is the essence of Anastasiadis's current policy. This is not a turning point. On the contrary, it’s a policy that is a continuation of what the G/C bourgeoisie in Cyprus pursued for the last 60 years. It holds the start of the blue thread of nationalism that was first unleashed by Makarios and carries it on. That is why it’s pointless to appeal to Anastasiadis to be bold and the like. This is why the various international organisations dealing with the Cyprus issue are not able to overcome the problem. The international ‘players’ serve above all their own interests and designs that are often dripping with the blood of innocent victims. As for the alliances established by Anastasiades and Mitsotakis, these are built with the butchers of the region, Netanyahu and Al Sisi and will only bring more tension and destruction.

Here, I must diverge and say that some sections of the bourgeoisie and the ruling party remain loyal to the position of the Clerides School and wish to pursue a compromise rather than a final separation, but it is doubtful whether they will be able to influence Anastasiades policies. AKEL, which controls an important part of the economy and unites the most organized and class-conscious part of the working class, is also moving in this direction. Its contacts with the Turkish Cypriots lead it to conclude that it can compete well and perhaps benefit politically from reunification. The election of Niyazi Kizilyurek to the European Parliament is a good example of what to expect. Much can be said about these issues but perhaps at a different forum.

The movement for rapprochement and the road to peace

What we need foremost is to clarify our ideas on these issues and build an alternative political pole. A bi-communal movement based on the left and trade unions fighting for genuine rapprochement, solidarity and cooperation of ordinary people on both sides of Cyprus and surrounding countries. Let us also grasp and continue the red thread that connects us with the great struggles of the working class of '48.

We have a great deal that unites us.

• Restoring historical truth

• Our opposition to nationalism, the revival of far-right and fascism.

• Our opposition to the exploitation of hydrocarbons which threaten not only the environment but also peace in the region. We have to fight together to ensure they stay permanately at the bottom of the sea.

• The desire of many people on both sides for reunification on the basis of political equality, mutual respect and cooperation.

This is the bi-communal movement that we need to set up today. We have done a lot together in recent years. Many of these were mentioned in the previous speech of Pambis Kyritsis and Hassan Felek. (Presidents PEO and DEV IS). I believe we can take it a step further and achieve it. We owe it to the thousands of victims on both sides who have shed their blood for this land.

Πολλοί που υποστηρίζουν τη λύση του Κυπριακού μέσα από μια συμφωνημένη διευθέτηση, πίστευαν ότι ο Αναστασιάδης που ηγήθηκε της πλατφόρμας του ναι στο δημοψήφισμα του 2004 θα ήταν αυτός που θα το πετύχαινε. Ιδιαίτερα μετά και την εκλογή του Ακιντζί που επίσης ήταν δηλωμένος υποστηρικτής αυτής της προοπτικής.

Δυστυχώς όμως αυτές οι προσδοκίες διαψεύστηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά και τα όσα ακολούθησαν. Τα δύο τελευταία χρόνια αυτό που κυριαρχεί είναι η απογοήτευση και η απελπισία. Βλέπουμε κόσμο κυριολεχτικά να θρηνεί και να επαναλαμβάνει με απόγνωση, τίποτα δεν γίνεται, όλα τέλειωσαν, οριστικοποιείται η διχοτόμηση και άλλα παρόμοια.

Αρκετοί από αυτούς διερωτώνται γιατί ο Αναστασιάδης έκανε αυτή τη στροφή και προσπαθούν να δώσουν κάποιες εξηγήσεις αποδίδοντας την είτε στο οινόπνευμα, (είναι γνωστό ότι ο σε κάποιες συναντήσεις ήταν μεθυσμένος), είτε στα συμφέροντα που εξυπηρετεί ο ίδιος και η κοντινή του κάστα, είτε στους Ρώσους ολιγάρχες που εξυπηρετεί μέσω του γραφείου του και άλλα παρόμοια. Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν είναι αρκετά για να εξηγήσουν την στάση του. Ο Αναστασιάδης δεν κυβερνά μόνος του, αντιπροσωπεύει μια ελίτ, την ελληνοκυπριακή αστική τάξη, και μάλιστα το πιο δυνατό κομμάτι της.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι ότι το ναι του Αναστασιάδη, στο σχέδιο Ανάν το 2004, δεν έχει να κάνει τίποτα, ούτε με φιλειρηνική διάθεση, ούτε με καμιά επιθυμία για επαναπροσέγγιση με τους τουρκοκύπριους. Ηταν ένα υστερόβουλο ναι, σε ένα σχέδιο που κατ αρχήν έδινε πίσω στους ε/κ πολλά από τα χαμένα του πολέμου του ’74 και άφηνε πολλά περιθώρια για να ξαναμπορέσουν να επιβάλουν μέσα από την οικονομική και πολιτική υπεροχή που είχαν, την κυριαρχία τους στους τουρκοκύπριους.

Κανένα συνεταιρισμό

Η ελληνοκυπριακή αστική τάξη, στην ολότητα της, ενδοτικοί και απορριπτικοί, διαλλαχτικοί και αδιάλλακτοι, παρά τις όποιες διαφωνίες τακτικής και αν έχουν, ποτέ δεν αποδέχτηκαν ότι θα μοιραστούν την εξουσία και τους πόρους του νησιού με τους τουρκοκύπριους. Κάθε συμφωνία που έκαναν την αντιμετώπιζαν σαν ένα ενδιάμεσο στάδιο μέσα από το οποίο θα μπορούσαν να φτάσουν στον τελικό τους στόχο που αρχικά ήταν η ένωση. Όταν αυτό δεν ήταν πια εφικτό ο στόχος ήταν η κυριαρχία τους στο νησί και η περιθωριοποίηση και εξόντωση των τουρκοκυπρίων αντιπάλων τους.

Αυτό ήταν μια πολιτική που ακολούθησε με συνέπεια η ελληνοκυπριακή ελίτ. Το ότι υπήρχαν παρόμοιες πολιτικές και στην άλλη πλευρά από την τούρκικη και τουρκοκυπριακή ελίτ δεν αναιρεί το γεγονός ότι η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκε στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Για το ρόλο της τούρκικης και τουρκοκυπριακής ελίτ μας μίλησαν προηγούμενα οι τουρκοκύπριοι σύντροφοι και τους ευχαριστώ. Εγώ θα περιοριστώ στη δική μας ελίτ.

Ο πρώτος διδάξας ήταν ο Μακάριος ο οποίος ποτέ δεν αποδέχτηκε το συνεταιρικό κράτος της Ζυρίχης και ποτέ δεν δέχτηκε να μοιραστεί την εξουσία με τους τουρκοκύπριους και να εφαρμόσει αυτά που ο ίδιος είχε υπογράψει. Για τον Μακάριο οι συμφωνίες της Ζυρίχης δεν ήταν παρά ένα ενδιάμεσο στάδιο για να τις χρησιμοποιήσει για να φτάσει στην αυτοδιάθεση – ένωση. Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας τα πει όπως τα έγραψε σε επιστολή που έστειλε την 1 Μαρτίου του 1964 στον Γεώργιο Παπανδρέου, τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας: «Σκοπός μας κύριε πρόεδρε είναι η κατάλυσις των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου δια να δύναται αδεσμεύτως ο Ελληνικός κυπριακός λαός εν συνεννοήσει μετά της Μητρός Πατρίδος να καθορίζει το μέλλον του. Είμαι ο υπογράψας τας συμφωνίας αυτάς … ουδ’ επι στιγμήν όμως επίστευσα ότι αι συμφωνίαι θα αποτελούν μόνιμον καθεστώς»

Με παρόμοιο τρόπο και οι συνεργάτες του αρθρογραφούσαν το καλοκαίρι του ’63 οτι: «ουδείς εδέχθει την Συμφωνίαν της Ζυρίχης ως τέρμα…Και η Κύπρος τώρα από της Ζυρίχης προς την αυτοδιάθεσιν»

Ακολουθώντας στην πράξη αυτή την πολιτική ο Μακάριος αρνήθηκε να εφαρμόσει τις πρόνοιες του Συντάγματος για χωριστούς Δήμους, για την αναλογία 70% - 30% στην δημόσια υπηρεσία, τις φορολογίες και τελικά προσπάθησε να τροποποιήσει το Σύνταγμα με τα 13 σημεία που πρότεινε το φθινόπωρο του ’63. Όταν οι τουρκοκύπριοι αρνήθηκαν ξέσπασαν οι συγκρούσεις.

Μέσα από αυτές τις εξελίξεις του ’63 – ‘64, ο Μακάριος και η ελληνοκυπριακή ελίτ κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο του κράτους και να απομονώσουν τους τουρκοκύπριους στο 4.8% του εδάφους. Τόση ήταν η αλαζονεία και η έπαρση τους, που όταν οι τουρκοκύπριοι το ’72 δέχτηκαν στις συνομιλίες σχεδόν και τα 13 σημεία, τα αρνήθηκαν οι ίδιοι αυτή τη φορά όπως ομολογεί στην «Κατάθεση του» ο Γλαύκος Κληρίδης.

Συνταγματικές παραχωρήσεις

Μετά την ήττα του ’74 η ελληνοκυπριακή αστική τάξη κάνει αυτό που ονομάζει οδυνηρό συμβιβασμό και δέχεται την Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία σαν μορφή κρατικής οντότητας για το νέο συνεταιρικό κράτος που θα προκύψει μετά την υπογραφή συμφωνίας. Από πολύ νωρίς όμως αρχίζει να σκέφτεται πώς θα το χρησιμοποιήσει και πάλι σαν ενδιάμεσο σταθμό για να επιβάλει ξανά την κυριαρχία της στους τουρκοκύπριους και να τους κάνει όχι συμμέτοχους αλλά φτωχούς συνεταίρους.

Πατώντας πάνω στο φτηνό εργατικό δυναμικό που αποτελούσαν οι πρόσφυγες, και την καταστροφή του Λιβάνου κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετά τον πόλεμο, να κτίσει εκείνο που ονομάστηκε οικονομικό θαύμα. Παράλληλα σαν ο διαχειριστής της Κυπριακής Δημοκρατίας όλα αυτά τα χρόνια έχει διεθνή ερείσματα και συμμαχίες που τις επιτρέπουν να κάνει αυτούς τους σχεδιασμούς.

Αυτούς τους σχεδιασμούς εκφράζει με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ο Χριστοφής Οικονομίδης, στέλεχος του ΔΗΣΥ και του Κυπριακού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου τον Σεπτέμβρη του 1978, ο οποίος προτείνει: «Να μεταθέσουμε προτού είναι πολύ αργά τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, από το πολεμικό πεδίο στο οποίο οι Τούρκοι υπερέχουν… στο ειρηνικό πεδίο, στο οποίο έχουμε αναμφισβήτητη οικονομική υπεροχή».

Για να γίνει κάτι τέτοιο βέβαια χρειάζονται «οδυνηρές» πολιτικές, και συνταγματικές παραχωρήσεις ώστε να υπάρξει συμφωνία. Ωστόσο όμως γι αυτές τις παραχωρήσεις επισημαίνει ο Οικονομίδης: «Ο ρους της κοινωνικής ζωής και προόδου παραμερίζει και ατονεί συνταγματικάς προνοίας που στέκονται εις το δρόμο της προόδου, αρκεί τούτο να γίνεται βαθμιαίως, ειρηνικώς και σιωπηρώς και να μην βιαζόμεθα να θέλωμεν να σβήσωμεν και από το χαρτί αυτό που ατονεί στην πράξη. Η Κύπρος ως ανεξάρτηνον κράτος, οσονδήποτε βαθμόν τοπικής αυτονομίας και αν έχουν οι τουρκοκύπριοι εντός αυτής, εις την πράξην θα διευθύνεται πολιτικώς και οικονομικώς από τους Ελληνας».

Δεν νομίζω να μπορούσε κανείς να περιγράψει καλύτερα το πώς η ελληνοκυπριακή οικονομική ελιτ αντιλαμβάνεται τον συνεταιρισμό της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αυτή είναι η ουσία αυτού που κάποιοι αργότερα ονόμασαν «Σχολή Κληρίδη». Μια real politic προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες και τις δυνατότητες τους. Δεν έχει καμιά σχέση ούτε με ειρήνη, ούτε με επαναπροσέγγιση με τους τουρκοκύπριους. Αντίθετα υποκρύβει μια υστερόβουλη πολιτική που στοχεύει στην κυριαρχία της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, όπως με τη Ζυρίχη αλλά αυτή τη φορά χωρίς βιασύνες και επικίνδυνους ακροβατισμούς - έχουν πάρει το μάθημα τους απο την προηγούμενη φορά.

Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι η ελληνοκυπριακή αστική τάξη έχει σαφή οικονομική υπεροχή απέναντι στους τουρκοκύπριους. Μέχρι το 2004 αυτό ήταν δεδομένο. Το οικονομικό θαύμα έφερε τεράστια ανάπτυξη και πλούτο, ιδιαίτερα για το μεγάλο κεφάλαιο που επεκτάθηκε με εξαγωγές στις αραβικές χώρες. Αντίθετα η κατάσταση στο βορρά ελάχιστα είχε αλλάξει, παρά το ότι κατέλαβαν ένα μεγάλο μέρος από πλουτοπαραγωγικούς χώρους και τουριστικές περιοχές. Τα εμπάρκο και οι αποκλεισμοί είχαν λειτουργήσει αρκετά αποτελεσματικά μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Από την άλλη η διεθνής αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας που ουσιαστικά ήταν ελληνοκυπριακό κράτους τους έδινε σαφές πλεονέκτημα απέναντι στην ΤΔΒΚ η οποία δεν είχε σχεδόν καθόλου διεθνή ερείσματα.

Φυσικά τέτοιες σκέψεις και σχεδιασμούς μπορούσε να έχει μόνο το ισχυρό ελληνοκυπριακό κεφάλαιο. Αντίθετα το πιο μικρό κεφάλαιο και κομμάτια όπως η εκκλησία, οι ξενοδόχοι της Πάφου και της Λεμεσού θα ήταν μέσα στους χαμένους από ένα τέτοιο συμβιβασμό στα πλαίσια της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Γι αυτό και η σύγκρουση ανάμεσα σε ενδοτικούς και απορριπτικούς. (Γι αυτό το θέμα υπάρχει ολοκληρωμένη ανάλυση στο περιοδικό της Εργατικής Δημοκρατίας Διεθνιστική Πρό(σ)κληση τεύχος 1 Αύγουστος ΄88 )

Βέβαια το σχέδιο Αναν δεν απορρίφτηκε μόνο από τους εθνικιστές απορριπτικούς ελληνοκύπριους αλλά και από πολλούς που ένοιωθαν ότι άφηνε όλα τα περιθώρια να επαναληφθούν τα γεγονότα του ’63 αφού έμεναν πολλές ασάφειες και οι πολιτικές που εφαρμόζονταν ήταν οι ίδιες. Δεν θα επεκταθώ ούτε σε αυτό το θέμα λόγω χρόνου και χώρου. (Για το δημοψήφισμα του 2004 έχουμε εκδώσει μια ειδική μπροσούρα στα ελληνικά και τα τούρκικα.)

Σήμερα βέβαια τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Το οικονομικό θαύμα όχι μόνο έσβησε αλλά η κρίση του 2013 και τα μνημόνια οδήγησαν την οικονομία στο χείλος της καταστροφής και φτωχοποίησαν χιλιάδες ανθρώπους. Αντίθετα το ναι των τουρκοκυπρίων στο δημοψήφισμα άνοιξε προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη αλλά και για διεθνείς πολιτικές σχέσεις της ΤΔΒΚ. Η οικονομική και πολιτική υπεροχή για την οποία μιλούσε ο Χρ. Οικονομίδης σχεδόν εκμηδενίστηκε παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τουρκική λίρα.

Υδρογονάνθρακες

Σε αυτά έρχεται να προστεθεί ένας ακόμη παράγοντας που είναι η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων. Δεν ξέρουμε πόσο σημαντικά είναι τα κοιτάσματα, πόσο εκμεταλλεύσιμα κλπ αλλά είναι σίγουρο πως ο Αναστασιάδης δεν έχει καμιά όρεξη να τα μοιραστεί με τους τουρκοκύπριους. Προτιμά να τους παραχωρήσει το δικό τους κράτος ή ακόμη καλύτερα να διατηρήσει το σημερινό στάτους κβό και ας πάρουν την δική τους ΑΟΖ στο Βορρά όπως εξάλλου δήλωσε δημόσια.

Αυτή είναι η ουσία της σημερινής πολιτικής του Αναστασιάδη. Δεν αποτελεί καμιά στροφή. Αντίθετα είναι μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με τις στοχεύσεις της κυρίαρχης πολιτικής που εφαρμόζει η αστική τάξη στην Κύπρο τα τελευταία 60 χρόνια. Κρατάει την άκρη του γαλάζιου νήματος του εθνικισμού που ξετύλιξε πρώτος ο Μακάριος και προχωρά. Γι αυτό και δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εκκλήσεις προς τον Αναστασιάδη να δείξει θάρρος και άλλα παρόμοια. Ούτε μπορούν να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα οι διάφοροι διεθνείς παράγοντες που παίζουν στο κυπριακό. Αυτοί ενδιαφέρονται πάνω από όλα για τα δικά τους συμφέροντα και σχεδιασμούς που τις περισσότερες φορές είναι βουτηγμένα μέσα στο αίμα αθώων θυμάτων. Οι δε άξονες που στήνουν ο Αναστασιάδης και ο Μητσοτάκης με τους χασάπηδες της περιοχής, Νετανιάχου και Αλ Σίσι μόνο περισσότερη ένταση και καταστροφή μπορούν να φέρουν.

Εδώ χρειάζεται να κάνω μια παρένθεση για να πώ ότι κάποια κομμάτια της αστικής τάξης και του κυβερνητικού κόμματος παραμένουν πιστά στην γραμμή της Σχολής Κληρίδη, οτι δηλαδή είναι προτιμότερος ένας συμβιβασμός παρά η οριστικοποίηση του διαχωρισμού, αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να επηρεάσουν την πολιτική Αναστασιάδη. Επίσης, το ΑΚΕΛ που ελέγχει ενα σημαντικό κομμάτι της οικονομίας και παράλληλα συσπειρώνει το πιο οργανωμένο και ταξικά συνειδητοποιημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Τα ερείσματα που έχει μέσα στους τουρκοκύπριους του επιτρέπουν να υπολογίζει ότι μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό και ίσως να ωφεληθεί και πολιτικά απο την επανένωση. Η εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ στην Ευρωβουλή είναι ένα καλό δείγμα για το τί μπορεί να προσδοκά. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για αυτά τα θέματα αλλά σε άλλη ευκαιρία.

Κίνημα επαναπροσέγγισης ο δρόμος για την ειρήνη

Εκείνο που χρειαζόμαστε, είναι πρώτα και κύρια να ξεκαθαρίσουμε αυτά τα θέματα και να κτίσουμε ένα άλλο εναλλακτικό πόλο. Ένα δικοινοτικό κίνημα στηριγμένο στην αριστερά και τα συνδικάτα που να παλεύει για ειλικρινή επαναπροσέγγιση, αλληλεγγύη και συνεργασία των απλών ανθρώπων στις δυο πλευρές και στις γύρο χώρες. Να πιάσουμε και εμείς το κόκκινο νήμα που μας συνδέει με τους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης του ’48.

Έχουμε πολλά που μας ενώνουν.
• Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας
• Η αντίθεση μας στον εθνικισμό και την αναβίωση της ακροδεξιάς και του φασισμού.
• Η αντίθεση μας στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων οι οποίοι όχι μόνο απειλούν το περιβάλλον αλλά και την ειρήνη στην περιοχή. Θα πρέπει να παλέψουμε μαζί για να μείνουν οριστικά και αμετάκλητα στον βυθό της θάλασσας.
• Η επιθυμία σε πολύ κόσμο και στις δυο πλευρές για επανένωση στη βάση της πολιτικής ισότητας, του αλληλοσεβασμού και της συνεργασίας.

Ένα τέτοιο δικοινοτικό κίνημα είναι που πρέπει να στήσουμε σήμερα. Έχουμε ήδη κάνει πολλά μαζί τα τελευταία χρόνια. Αναφέρθηκαν αρκετά απο αυτά στην προηγούμενη ομιλία του Πάμπη Κυρίτση και του Χασάν Φελέκ. (Πρόεδροι ΠΕΟ και DEV IS). Πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω και να το πετύχουμε. Το χρωστάμε στις χιλιάδες αδικοσκοτωμένους και των δυο πλευρών που πότισαν με το αίμα τους αυτή τη γη.

Η εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ με το ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ στις ευρωεκλογές είναι μια ιστορική εξέλιξη. Η εκλογή ενός τουρκοκύπριου με τις ψήφους ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων είναι ένα χαστούκι στους εθνικιστές και τους φασίστες και στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα για την προοπτική της συνεργασίας, της συμφιλίωσης και της ενότητας των απλών ανθρώπων στο νησί. Δημιουργεί μια νέα δυναμική και ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας για ειρήνη και επανένωση.

Το δεύτερο σημαντικό που έδειξαν οι ευρωεκλογές είναι την αποδοκιμασία της κυβέρνησης και του κυβερνητικού κόμματος. Όσο και να δηλώνουν ικανοποιημένοι που διατήρησαν την πρωτιά δεν μπορούν να κρύψουν ότι έχασαν 9% από τις ευρωεκλογές του 2014 και περισσότερες από 18,000 ψήφους. Η Ψαλλίδα από το ΑΚΕΛ μειώθηκε σε 1,5% από το 11% που ήταν στις προηγούμενες ευρωεκλογές. Ο κόσμος αποδοκίμασε τη πολιτική της λιτότητας, των περικοπών, και των σκανδάλων από τους «άριστους των αρίστων» που διόρισε ο Αναστασιάδης. Αποδοκίμασε τη ρατσιστική ρητορική και την απαξίωση που επεχείρησαν για όσους διαφωνούν μαζί τους με χυδαίες εκφράσεις όπως τα «μηδενικά». Αποδοκίμασε τις εθνικιστικές επιθέσεις στο Νιαζί και τις προσβολές προς τους τουρκοκύπριους με τις «δανικές ψήφους».

Το τρίτο σημαντικό στοιχείο που βγήκε μέσα από αυτές τις εκλογές ήταν η αποτυχία του ΕΛΑΜ, του εδώ παραρτήματος της Χρυσής Αυγής να κερδίσει την 6η έδρα. Ολες οι δημοσκοπήσεις του έδιναν προβάδισμα αλλά τελικά την έδρα την κέρδισε η ΕΔΕΚ την οποία ψήφισαν αρκετά άτομα από άλλους χώρους με στόχο να εμποδίσουν το ΕΛΑΜ να εκλέξει ευρωβουλευτή. Μπορεί το ΕΛΑΜ να ανέβασε τα ποσοστά του στο 8.2% αλλά αυτό οφείλετε κυρίως στην μεγάλη αποχή (57,20%). Στην πραγματικότητα κέρδισε μόνο 1300 ψήφους περισσότερους από τις προεδρικές του Φλεβάρη του 2018. Αυτό όμως με κανένα τρόπο δεν πρέπει να μας προκαλεί εφησυχασμό. Σίγουρα χαιρόμαστε που δεν κατάφεραν να εκλέξουν ευρωβουλευτή γιατί αυτό θα τους έδινε ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και δυναμική όπως και πόρους αλλά το ότι εδραιώνεται σε ψηλά ποσοστά και κυρίως μέσα στη νεολαία είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα την επόμενη περίοδο.

Είναι επίσης σημαντικό το ότι για πρώτη φορά τα κόμματα, που την προηγούμενη περίοδο συνεργάστηκαν με τους φασίστες του ΕΛΑΜ σε μια σειρά εκδηλώσεις, όπως για το ενωτικό δημοψήφισμα, τη διαμαρτυρία έξω από την Ελληνική Πρεσβεία, για να μην ανοίξει το οδόφραγμα στην Δερύνεια και πολλά άλλα, αναγκάστηκαν να μιλήσουν ανοικτά για την φασιστική απειλή. Στα πάνελ των συζητήσεων όλα τα κόμματα χαιρέτησαν την εκλογή ευρωβουλευτή από την ΕΔΕΚ και τον αποκλεισμό του ΕΛΑΜ – Χρυσή Αυγή και για πρώτη φορά μίλησαν για ακροδεξιά, για φασιστικό κόμμα και νεοναζί. Μέχρι τώρα μόνο το ΑΚΕΛ αναφέρονταν στο ΕΛΑΜ σαν Χρυσή Αυγή Κύπρου. Τώρα ακόμη και ο Συναγερμός που πριν λίγο καιρό ο Υπουργός του της Παιδείας επισκέφτηκε τους νεοναζί στα γραφεία τους και δήλωσε ότι «μοιράζονται τις ίδιες αρχές και αξίες» χαιρέτησε την εκλογή ευρωβουλευτή από την ΕΔΕΚ και μιλήσει για τον κίνδυνο από το ΕΛΑΜ, παρά το ότι απόφυγε να μιλήσει για φασιστικό κόμμα αλλά μίλησε για εθνικιστικό.

Όλα αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την συγκρότηση ενός πλατιού μετώπου ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό. Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται εκλογικά, ούτε και πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να κάνουμε ένα μέτωπο ενάντια στη φασιστική απειλή. Χρειάζεται να συγκροτήσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα που να έχει διάρκεια και μαζικότητα και να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ακροδεξιάς και των φασιστών όπου εμφανίζονται κάθε φορά. Ένα κίνημα που να αντιστέκεται στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών. Μια κοινωνική συμμαχία, που να αποτελείται από τον κάθε ένα και την κάθε μια που δεν θέλει να δει να ξαναγίνονται ολοκαυτώματα και ναζιστικές θηριωδίες, που θέλει να ζήσει σε μια επανενωμένη πατρίδα που θα την «διαφεντεύουν αυτοί που την δουλεύουν», σε μια κοινωνία που να χαρακτηρίζεται από την κοινωνική αλληλεγγύη, την αποδοχή και το σεβασμό της διαφορετικότητας, ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνική καταγωγή ή σεξουαλικό προσανατολισμό.

Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα έχουμε χαραμίσει μια τεράστια ευκαιρία που μας ανοίγει το κλίμα που δημιουργεί η εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ και η ενίσχυση της αριστεράς και των κομμάτων που έστω και αργά αναγνώρισαν την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η φασιστική απειλή.

Εργατική Δημοκρατία
27 Μάη 2019

Η απόφαση του ΑΚΕΛ να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο του για τις Ευρωεκλογές τον τουρκοκύπριο Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ, είναι μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις στην ιστορία του. Από μόνη της αυτή η πράξη στέλνει ένα μήνυμα φιλίας και συνεργασίας στην άλλη πλευρά και δημιουργεί μια νέα δυναμική και νέες προοπτικές για το κίνημα επαναπροσέγγισης, ειρήνης και επανένωσης του νησιού μας.

Πιστεύουμε ότι αυτό το μήνυμα θα ήταν ακόμη πιο ισχυρό αν επέλεγε έναν από τους καταξιωμένους τουρκοκύπριους συνδικαλιστές, ιδιαίτερα από τον χώρο των εκπαιδευτικών, που δίνουν καθημερινά τη μάχη μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα ενάντια στον εθνικισμό, για ειρήνη και επανένωση. Μια τέτοια επιλογή θα δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερη δυναμική και στις δυο πλευρές.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η υποψηφιότητα Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ έχει δημιουργήσει τη δική της δυναμική και έχει αγκαλιαστεί από χιλιάδες κόσμο και από τις δυο πλευρές. Η πιθανή εκλογή του με τις ψήφους ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων θα είναι ένα χαστούκι σε όλους όσους παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε προωθεί την συνεργασία, την συμφιλίωση και την ενότητα των απλών ανθρώπων στο νησί. Γι αυτό και έχει προκαλέσει τις αντιδράσεις των εθνικιστών και των φασιστών και στις δυο πλευρές και έχει πανικοβάλει την κυβέρνηση και την παράταξη της που έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και καταφεύγουν σε βρισιές και σοφιστείες για να υπονομεύσουν την υποψηφιότητα Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ.

Η Εργατική Δημοκρατία από πολύ νωρίς αναγνώρισε τη σημασία και τη δυναμική που μπορεί να έχει μέσα στην κοινωνία ένα δικοινοτικό ψηφοδέλτιο και στις Ευρωεκλογές του 2004 προώθησε την υποψηφιότητα του Μεχμέτ Χασκουλέρ ενώ το 2014 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο της Δικοινοτικής Ριζοσπαστικής Αριστερής Συνεργασίας με υποψήφιους δυο τουρκοκύπριες και τέσσερεις ελληνοκύπριους, τρείς γυναίκες και τρείς άντρες.

Σ΄αυτές τις εκλογές στηρίζουμε το ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ και ψηφίζουμε Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ. Ο κάθε ένας και η κάθε μια που θέλει να δώσει την κόντρα με τον εθνικισμό, με τους φασίστες και τους νοσταλγούς του Χίτλερ, που έχει σιχαθεί τις κολοτούμπες του Αναστασιάδη στο Κυπριακό και τη χυδαία και ρατσιστική ρητορική του, όπως και του Αβέρωφ θα πρέπει να δώσει τη ψήφο του στο ΑΚΕΛ και τον Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ.

Ο κάθε ένας που θέλει να μαυρίσει την κυβέρνηση και το κόμμα της για τα κουρέματα, την λιτότητα και τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, για την διάλυση της Δημόσιας Υγείας, και Παιδείας, για το ξεπούλημα του Συνεργατισμού, για τον εναγκαλισμό της με τους νεοναζί του ΕΛΑΜ – Χρυσή Αυγή, ψηφίζει ΑΚΕΛ και Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ.

Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Η υποψηφιότητα και πιθανή εκλογή του Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ θα πρέπει να γίνει η αφετηρία για να συγκροτήσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα που να έχει διάρκεια και μαζικότητα και να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ακροδεξιάς και των φασιστών όπου εμφανίζονται κάθε φορά. Ένα κίνημα που να αντιστέκεται στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών. Μια κοινωνική συμμαχία, που να αποτελείται από τον κάθε ένα και την κάθε μια που δεν θέλει να δει να ξαναγίνονται ολοκαυτώματα και ναζιστικές θηριωδίες, που θέλει να ζήσει σε μια επανενωμένη πατρίδα που θα την «διαφεντεύουν αυτοί που την δουλεύουν», σε μια κοινωνία που να χαρακτηρίζεται από την κοινωνική αλληλεγγύη, την αποδοχή και το σεβασμό της διαφορετικότητας, ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνική καταγωγή ή σεξουαλικό προσανατολισμό.

Σε αυτό τον κόσμο θα φέρει ξανά την ελπίδα και την αυτοπεποίθηση η νίκη της Αριστεράς και του Νιαζί. Αυτός ο κόσμος θέλουμε να χαμογελά στις 27 του Μάη.

Εργατική Δημοκρατία
Λευκωσία 20 Μάη 2019

Διεθνής Ημέρα κατά των aΡατσιστικών Διακρίσεων
Ομιλητές:
-Άντρος Κυπριανού, Γενικός Γραμματέας Κ.Ε. ΑΚΕΛ
-Εκπρόσωπος μεταναστών

Κοινή διακήρυξη των συμμετεχόντων για την κινητοποίηση:

Η 21η Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Μέρα Δράσης Ενάντια στον Ρατσισμό. Με αυτή την ευκαιρία χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρη την Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, πραγματοποιούν εκδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας και αντίστασης ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό. Μαζί τους και εμείς εδώ στην Κύπρο ενώνουμε τη φωνή μας και διαδηλώνουμε την προσήλωση μας στην πάλη ενάντια σε αυτές τις μισάνθρωπες ιδεολογίες. Μια πάλη που στα χρόνια τούτα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική και οφείλει να είναι συνεχής και ανυποχώρητη.

Δυστυχώς οι γενεσιουργές αιτίες που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τον τόπο και την οικογένεια τους όχι μόνο δεν εξαλείφονται αλλά αυξάνονται και εξαναγκάζουν όλο και περισσότερους στην προσφυγιά και τη μετανάστευση. Και πέραν τούτου, οι ίδιοι κυρίαρχοι κύκλοι, που ευθύνονται για αυτή την κατάσταση, με πρωτοστάτες τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και κράτη μέλη της, προωθούν αντιμεταναστευτικές πολιτικές και ρατσιστικές ρητορικές , καταδικάζοντας αυτούς τους ανθρώπου στην φτώχεια και την εκμετάλλευση. Τείχη κτίζονται στα σύνορα με το Μεξικό αλλά και μέσα στην ίδια την ΕΕ για να εμποδίσουν μετανάστες και πρόσφυγες να περάσουν με αποτέλεσμα να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες. Είναι χιλιάδες οι πρόσφυγες και μετανάστες, κυρίως γυναίκες και παιδιά, που πνίγονται κάθε χρόνο στα παγωμένα νερά της Μεσογείου προσπαθώντας να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Ακόμη και όταν καταφέρνουν να φτάσουν κάπου, αντιμετωπίζουν τον θεσμικό ρατσισμό και τον αποκλεισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον εξαναγκασμό σε επιστροφή τους σε «ασφαλείς χώρες» όπως η Τουρκία στο πλαίσιο «συμφωνίας ντροπής» με την ΕΕ.

Με τέτοιες πολιτικές, ενισχύονται και αυξάνονται οι ακροδεξιές, νεοναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις και κόμματα, που εντείνουν τις επιθέσεις τους και ασκούν καθημερινά εγκλήματα και βία ενάντια σε προσφυγικές και μεταναστευτικές ομάδες και σε όσους τους συμπαραστέκονται.

Στον εθνικισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό έχουν στραφεί και κόμματα της κεντροδεξιάς τα οποία έχουν υιοθετήσει ένα πολιτικό λόγο που προσπαθεί να φορτώσει στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους, την ευθύνη για την ανεργία, τη φτωχοποίηση και όλα τα μεγάλα και μικρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη.

Ο πραγματικός υπεύθυνος για αυτά όμως είναι η ίδια η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν. Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που στο επίκεντρο του έχει το κέρδος και την εκμετάλλευση.

Στην ίδια μας τη χώρα ακροδεξιοί, εθνικιστές και φασίστες σηκώνουν κεφάλι και προσπαθούν να επιβάλουν τις ρατσιστικές και εθνικιστικές τους πολιτικές πατώντας πάνω στην ανοχή και τη στήριξη από τα δεξιά κόμματα και στις δυο πλευρές. Απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη διαπραγματευτική διαδικασία για λύση του Κυπριακού στα πλαίσια μιας Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή προβλέπεται στα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην Ευρώπη φρούριο, στην Ευρώπη των φραχτών και των προσφυγικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην Ευρώπη του ρατσισμού και του αποκλεισμού. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, στηρίζουμε την προστασία και προώθηση των δικαιωμάτων τους και την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης και των διακρίσεων εναντίον τους.
Ενώνουμε τη φωνή μας, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, με τις προοδευτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο και συμμετέχουμε σε αυτή τη διεθνή κινητοποίηση. Καλούμε, όλες τις προοδευτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που ζουν στην Κύπρο και άτομα να έλθουν μαζί μας σε αυτή τη δικοινοτική πορεία για να τη μετατρέψουμε σε ένα συλλαλητήριο για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ίση μεταχείριση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Όλοι και όλες μαζί, το Σάββατο, 23 του Μάρτη στις 11:00 πμ συγκεντρωνόμαστε στον κυκλικό κόμβο του ΟΧΙ στη Λευκωσία για να πορευθούμε και να φωνάξουμε ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και το φασισμό.

Η ουσία της διαφοράς των εκπαιδευτικών με την κυβέρνηση ήταν από την αρχή η αυθαίρετη και μονόπλευρη απόφαση της κυβέρνησης να αλλάξει τους όρους εργοδότησης, να τους αφαιρέσει δικαιώματα και να πλήξει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες τους. Γι’ αυτό και από την αρχή δήλωσαν ότι δεν θα δεχτούν τίποτα λιγότερο από την απόσυρση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου της 4ης Ιουλίου.
Και πολύ σωστά έκαναν. Η κυβέρνηση σαν εργοδότης παραβίασε τις συμφωνίες που οι ίδια έκανε με τις εκπαιδευτικές οργανώσεις, παραβίασε τα εργασιακά θέσμια και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Ήταν μια παράνομη, άδικη και ανήθικη απόφαση που δημιουργεί ένα σοβαρό προηγούμενο για την ίδια και τους άλλους εργοδότες όποτε θέλουν να παραβιάζουν τις συλλογικές συμβάσεις και τις συμφωνίες και να αλλάζουν τους όρους εργοδότησης των εργαζομένων, να τους αφαιρούν δικαιώματα και ωφελήματα. Προσπάθησε μάλιστα να επιβάλει αυτή την απόφαση με απειλές, συκοφαντίες και εξευτελισμό των εκπαιδευτικών και απαξίωση τους στα μάτια της κοινωνίας.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που εργοδότης παραβιάζει τις συλλογικές συμβάσεις. Οι ξενοδόχοι, οι εργολάβοι, οι καταστηματάρχες, και πολλοί άλλοι, με αφορμή την κρίση του 2013, επέβαλαν με το έτσι θέλω νέους όρους εργοδότησης, νέα ωράρια, άθλιες συνθήκες ασφάλειας και ελάχιστους μισθούς. Πολύς κόσμος ζει σήμερα σε ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι χειρότερα γιατί ο εργοδότης που παραβιάζει τις συμβάσεις είναι το ίδιο το κράτος που θα έπρεπε να είναι ο θεματοφύλακας τους. Αν περάσει και αυτό τότε τίποτα δεν τους σταματά να κάνουν ότι θέλουν και να μας επιβάλλουν τις πολιτικές που τους συμφέρουν.
Αυτό ήταν το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης από την αρχή. Τα διάφορα περί εξορθολογισμού είναι παραμύθια. Μπορεί να επεδίωκε και άλλα οφέλη η κυβέρνηση με αυτή την απόφαση, όπως την υποβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου προς όφελος των ιδιωτικών σχολών ή να στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού από το σκάνδαλο του Συνεργατισμού, αλλά το βασικό ήταν να τσακίσει την όποια αντίσταση στα σχέδια της και να δείξει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει χωρίς να λογαριάζει κανένα.
Αυτό άρχισε να το βλέπει και πολύς κόσμος παρά την παραπληροφόρηση από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, και σιγά – σιγά άρχισε να αγκαλιάζει αυτό τον αγώνα. Έτσι φτάσαμε στο μεγάλο συλλαλητήριο με 15,000 κόσμο, την μεγαλύτερη αντικυβερνητική διαδήλωση έξω από το Προεδρικό από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η στήριξη που είχαν οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών ήταν πρωτοφανής και πέρα από κάθε προσδοκία. Αυτό τους έδωσε τη δύναμη να αντέξουν τα επικοινωνιακά κόλπα της κυβέρνησης που πανικόβλητη έψαχνε τρόπους να σώσει το κύρος της και να διασφαλίσει την δυνατότητα της να ολοκληρώσει αυτό το έργο, στο μέλλον όταν θα βρει την κατάλληλη ευκαιρία. Για να μπορεί να ελπίζει σε κάτι τέτοιο όμως θα πρέπει να διασώσει την απόφαση της 4ης Ιουλίου. Μπορεί να την κάνει λάστιχο και να χωρέσει ότι θέλετε μέσα. Μπορεί να δεχτεί να υποχωρήσει στα μισά ή και περισσότερα από αυτά που άρπαξε, φτάνει να μην την αποσύρει ολοκληρωτικά. Να μην παραδεχτεί δηλαδή ότι έκανε λάθος.
Αν αυτό γίνει αποδεχτό είτε με την συμφωνία των ηγεσιών των εκπαιδευτικών είτε απλά με την ανοχή τους τότε δεν θα έχει καμιά σημασία η οποιαδήποτε συμφωνία κάνουν μαζί της, έστω και αν επιστρέψει τα 8 από τα 10 που πήρε, αφού θα μπορεί όποτε θέλει στο μέλλον να ξανακάνει το ίδιο. Να παραβιάσει δηλαδή τα συμφωνημένα και να πάρει άλλα είκοσι, να μας δίνει τα δέκα πίσω και να κρατά τα δέκα, που δεν θα της τα δίναμε ποτέ με ελεύθερες διαπραγματεύσεις.
Γι αυτό θα πρέπει να αναγκαστεί να αποσύρει την απόφαση της 4ης Ιουλίου. Αυτό στην πράξη θα σημαίνει ότι παραδέχεται ότι έκανε λάθος και θα είναι δύσκολο ξανακάνει κάτι παρόμοιο στο μέλλον.
Οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών δεν πρέπει να παρασυρθούν από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης και του Συναγερμού που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Οι κινήσεις τους δείχνουν πανικό και απόγνωση. Αντίθετα οι εκπαιδευτικοί μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της 28ης Αυγούστου και το συντριπτικό 95% στις ψηφοφορίες είναι πολύ πιο δυνατοί. Ο κόσμος βλέπει τι γίνεται και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι δεν σκέφτονται τα παιδιά. Αντίθετα, αν σήμερα λειτουργεί το Δημόσιο Σχολείο με όλα αυτά τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι περικοπές, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην αυτοθυσία και το ζήλο της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, που δίνουν αφειδώλευτα το χρόνο τους και τη ψυχή τους για την μόρφωση και την ασφάλεια των παιδιών. Άλλοι είναι που δεν τα σκέφτονται και τα θυματοποιούν.
Οποιαδήποτε συμφωνία χωρίς την πλήρη απόσυρση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου που θα αποκαθιστά τη νομιμότητα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, θα είναι ήττα για τους εκπαιδευτικούς και νίκη της κυβέρνησης, με όποιο τρόπο και αν την παρουσιάσουν. Θα έχουν χάσει, και μαζί με αυτούς οι χιλιάδες εργαζόμενοι που στήριξαν τις ελπίδες τους για μια αλλαγή, για τη δημιουργία ενός κινήματος αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας και περικοπών που καταστρέφουν τη ζωή μας καθημερινά.
Θα είναι μια ήττα που θα έχει και άλλες, πολύ σημαντικές παρενέργειες. Θα σπάσει την πιο σημαντική συμμαχία που υπήρξε ποτέ ανάμεσα στις οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Θα απογοητεύσει χιλιάδες εκπαιδευτικούς που για πρώτη φορά ξεπέρασαν προκαταλήψεις και ταμπού και πίστεψαν στις δυνάμεις τους και μπήκαν σε δράση όχι μόνο για να αλλάξουν κάτι δικό τους αλλά προς όφελος όλης της κοινωνίας. Θα απογοητεύσει όλους αυτούς που πίστεψαν στον δίκαιο αγώνα τους και στάθηκαν δίπλα τους. Τέλος, θα δημιουργήσει προβλήματα και ρήξεις μέσα στις ίδιες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αφού αυτή την πρωτοφανή δύναμη που τους έδωσαν την χαράμισαν.
Δεν πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο. Οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα πρέπει να στηριχτούν πάνω σ’ αυτή τη δύναμη και να απορρίψουν και αυτό το τέχνασμα της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει «χρυσή τομή» και «αμοιβαίες υποχωρήσεις» σ’ αυτή την περίπτωση. Αυτά ισχύουν σε μια διαπραγμάτευση που γίνεται για να καταλήξεις σε μια συμφωνία. Δεν καλέστηκαν όμως σε καμιά διαπραγμάτευση οι εκπαιδευτικοί. Αντίθετα ήλθε η κυβέρνηση και αυθαίρετα άρπαξε κάτι σαν κλέφτης. Θα διαπραγματευόταν κανείς με κάποιο που έκλεψε το σπίτι του; Και ποιες θα είναι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και η χρυσή τομή; Να κρατήσει τα μισά κλοπιμαία; Όχι βέβαια. Κάποιος πρέπει να πληρώσει και αυτός θα πρέπει να είναι ο κλέφτης, η Κυβέρνηση. Δεν υπάρχει άλλη λύση.
Οι Δάσκαλοι που γνωρίσαμε στις πορείες, που περπατήσαμε μαζί, που φωνάξαμε και τραγουδήσαμε μαζί, ήταν ανυπότακτοι και περήφανοι. Έτσι θέλουμε να είναι και όταν θα ανοίξουν τις καρδιές και τις αγκάλες τους να υποδεχτούν τα παιδιά μας όταν θα ανοίξουν τα σχολεία. Γι αυτό και πρέπει να επιστρέψουν νικητές.
Ντίνος Αγιομαμίτης
7 Σεπτεμβρίου 2018

Η πορεία των εκπαιδευτικών στο Προεδρικό ήταν μια κορυφαία στιγμή στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων στην Κύπρο. Ήταν η μεγαλύτερη αντικυβερνητική διαδήλωση που έγινε στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και η μεγαλύτερη των τελευταίων 25 χρόνων γενικά.

Αυτό δεν ήλθε από το πουθενά. Ηταν το αποτέλεσμα της οργής και της αγανάκτησης που έχει συσσωρευτεί από τα χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν την Παιδεία και την υποβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου αλλά και τις προσβολές και τον εξευτελισμό των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση και τους συνοδοιπόρους της.

Ηταν το αποτέλεσμα της οργής και της αγανάκτησης που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία πέντε χρόνια μέσα στους εργαζόμενους από τα κουρέματα, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις παραβιάσεις των συλλογικών συμβάσεων, την καταστρατήγηση των εργατικών κατακτήσεων, την διάλυση της Δημόσιας Υγείας, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά στα ψηλά δώματα του κρατικού μηχανισμού και της κοινωνίας.

Ηταν ακόμη το αποτέλεσμα μιας σειράς κινητοποιήσεων που έγιναν αυτά τα χρόνια όπως οι κινητοποιήσεις του 2013 ενάντια στα κουρέματα, που έκτισαν για πρώτη φορά την κοινωνική συμμαχία και το συντονισμό των συνδικάτων. Ηταν η κοινή κινητοποίηση των συνδικάτων της ΑΗΚ της ΑΤΗΚ και τις Αρχής Λιμένων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις το 2014. Ήταν την ίδια χρονιά η πολιορκία της Βουλής από τους εργαζόμενους της ΑΗΚ. Ήταν η μεγαλειώδης απεργία των νοσηλευτών το 2016 που έδειξε ότι με αγώνα, ενότητα και αποφασιστικότητα μπορούμε να κερδίσουμε και να ανατρέψουμε τις αποφάσεις της Κυβέρνησης.

Ο κάθε αγώνας αφήνει τα δικά του σημάδια και την δική του έμπνευση στους επόμενους. Τα μπλουζάκια της ΠΑΣΥΝΟ με το «είμαι νοσηλευτής/ρια» τα διαδέχτηκαν τα μπλουζάκια των εκπαιδευτικών με το «Όχι στην διάλυση του Δημόσιου Σχολείου». Η πολιορκία της Βουλής έγινε πολιορκία του Υπουργείου Παιδείας από τους εκπαιδευτικούς. Πάνω απ όλα όμως στις 28 Αυγούστου έξω από το Προεδρικό η κοινωνική αλληλεγγύη δεν ήταν απλά ένα σύνθημα αλλά μια πραγματικότητα, με την συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνδικάτων. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει αυτός ο αγώνας που δείχνει και ποια πρέπει να είναι η συνέχεια.

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Το συλλαλητήριο στις 28 Αυγούστου έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα σε πολλούς αποδέκτες. Πρώτα και κύρια στην κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί πια να ισχυρίζεται ότι οι επιλογές της είναι προς όφελος της κοινωνίας. Η κοινωνία μίλησε δυνατά και καθαρά, και είπε όχι στις επιλογές της. Όσο και να θέλει να υποβαθμίσει το μέγεθος και τη σημασία της εκδήλωσης δεν μπορεί, και τώρα τρέχει να τα μαζέψει. Ο Αβέρωφ που μιλούσε για την ενίσχυση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, έδωσε δημοσιογραφική διάσκεψη για να μας πείσει ότι είναι θιασώτης του Δημόσιου Σχολείου και μας θύμησε τα μαθητικά του χρόνια στην Αργάκα!!!

Η πορεία στις 28 ήταν ένα δυνατό χαστούκι και προς τα ΜΜΕ τα οποία προσπαθούσαν όλη αυτή την περίοδο να παρουσιάσουν τους εκπαιδευτικούς ότι βρίσκονται σε σύγκρουση με την κοινωνία. Όσο και να προσπάθησαν να υποτιμήσουν το μέγεθος και τον χαρακτήρα της εκδήλωσης δεν τα κατάφεραν. Οι εικόνες που είδε ο κόσμος, κυρίως από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι συντριπτικές.
Τέλος η εκδήλωση έστειλε ένα δυνατό μήνυμα και στις ηγεσίες των ίδιων των εκπαιδευτικών οργανώσεων αλλά και των άλλων συνδικάτων. Πρώτη φορά η βάση των εργαζομένων προσφέρει τόσο μαζικά και αποφασιστικά την στήριξη της στις αποφάσεις των ηγεσιών τους. Είναι σίγουρο ότι ούτε και οι ίδιοι δεν περίμεναν τόση ανταπόκριση από τους εκπαιδευτικούς αλλά και τους άλλους εργαζόμενους και την κοινωνία συνολικά. Η συμμετοχή, οι πρωτοβουλίες και οι διεργασίες από τα κάτω, μέσα στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Αυτό όμως πάει προς δυο κατευθύνσεις και έτσι θα πρέπει να το κατανοήσουν και οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών οργανώσεων. Είμαστε αποφασιστικά μαζί σας όσο στηρίζεται τον δίκαιο αγώνα μας αλλά θα μας βρείτε μπροστά σας αν προσπαθήσετε να εκφυλίσετε τον αγώνα μας ή να μας ξεπουλήσετε. Τα γελαστά πρόσωπα του κόσμου, τα γεμάτα αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα που είδαμε το βράδυ της 28ης Αυγούστου δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία γι’ αυτό.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Παρά το δυνατό χαστούκι που έφαγε η κυβέρνηση δεν πρόκειται να τα βάλει κάτω και να υποχωρήσει. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο. Θα πρέπει να τσακίσει την αντίσταση. Δεν θα αφήσει ένα Γαλατικό χωρίο να εμποδίσει τα σχέδια της, να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά και να κάνει ότι θέλει για λογαριασμό της τάξης που αντιπροσωπεύει, των τραπεζιτών και των αρπαχτικών της αγοράς. Ανασυντάσσεται και ετοιμάζει την αντεπίθεση της.

Το ίδιο ισχύει και με τα ΜΜΕ. Θα συνεχίσουν την παραπληροφόρηση και θα είναι στο πλευρό της κυβέρνησης και θα τη στηρίζουν μέχρι το τέλος. Είναι τόση η διαπλοκή και τα συμφέροντα που τους δένουν με την κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφαρμόζει που μόνο κατ’ εξαίρεση μπορεί να δούμε καμιά αντικειμενική είδηση ή κανένα θετικό άρθρο. Και αυτά όταν αναγκάζονται από τη δράση και τους αγώνες μας.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση θέλει να σπρώξει τους εκπαιδευτικούς στα άκρα. Θέλει να τους σπρώξει στην απεργία. Πιστεύει πως αν κλείσουν τα σχολεία θα είναι θέμα χρόνου για να καταφέρει να στρέψει μαζικά τους γονείς και την κοινή γνώμη εναντίον τους. Οι γονείς, πολλοί από τους οποίους συνήθως «παρκάρουν» τα παιδιά τους στο σχολείο, για να πάνε στη δουλειά τους ή για να κάνουν τις δουλειές τους, και να γυρίσουν μετά να τα πάρουν, θα αρχίσουν να δυσανασχετούν με αυτή την κατάσταση. Το ίδιο και για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια που τα παιδιά θα σπαταλούν το χρόνο τους στα διάφορα στέκια. Πολύ πιθανό να συμβεί το ίδιο και με την λευκή απεργία.

Για να έχουν νόημα τα απεργιακά μέτρα πρέπει να έχουν την προοπτική της νίκης. Δεν φτάνει να είναι κλειστά τα σχολεία. Η πίεση στη κυβέρνηση εξαρτάται από τον αν θα θεωρείται αυτή υπεύθυνη για το κλείσιμο και όχι οι εκπαιδευτικοί. Χρειάζεται να κερδιθεί η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη των εργαζομένων, των γονιών, των μαθητών. Η κινητοποίηση στις 28 Αυγούστου έδειξε ότι αυτό είναι εφικτό.

Για να γίνει αυτό όμως χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις:

1. Τα απεργιακά μέτρα και το κλείσιμο των σχολείων δεν θα πρέπει να είναι μια παθητική ενέργεια. Θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί να είναι στα σχολεία, να περιφρουρούν την απεργία. Να καλέσουν οι ίδιοι όσους γονείς και μαθητές θέλουν να πάνε στο σχολείο να πάνε εθελοντικά. Να λειτουργήσουν τάξεις σε φιλικό περιβάλλον και να διδάξουν τα μαθήματα που οι ίδιοι θέλουν και όπως θέλουν, που να καλλιεργούν την κριτική σκέψη, την κοινωνική αλληλεγγύη, τον σεβασμό προς την διαφορετικότητα, την ειρηνική συνύπαρξη, την αγάπη για το περιβάλλον και τα άλλα πλάσματα που μοιραζόμαστε τον πλανήτη. Να μετατρέψουν τα σχολεία σε χώρους ζύμωσης και ζωντανής παρέμβασης. Να οργανώνονται ανοικτές εκδηλώσεις με την συμμετοχή κόσμου, γονιών, μαθητών και άλλων κοινωνικών φορέων, με συζητήσεις για το τι είδους Παιδεία θέλουμε, με πολιτιστικές δραστηριότητες, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, που να μπορεί ο κόσμος να έλθει να δει τι σημαίνει ένα άλλο δημοκρατικό σχολείο, να ενημερωθεί και να εκφράσει την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του στους απεργούς. Με αυτό τον τρόπο θα φεύγουν καθημερινά από τα σχολεία δεκάδες εργαζόμενοι, γονείς και μαθητές που θα είναι πρεσβευτές στο όραμα για ένα άλλο σχολείο, για μια άλλη κοινωνία.

2. Θα πρέπει να προγραμματιστούν και κάποιες κεντρικές εκδηλώσεις όπως συναυλίες ή πορείες.

3. Να αξιοποιηθεί η κοινωνική συμμαχία και η εργατική αλληλεγγύη που εκφράστηκε στις 28 Αυγούστου. Οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών οργανώσεων που πέτυχαν αυτή την εκπληκτική ενότητα μεταξύ τους, αλλά και σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των παρατάξεων που εκπροσωπούνται στις διοικήσεις των συνδικάτων, πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία και να καλέσουν τις ηγεσίες των άλλων συνδικάτων που δήλωσαν αλληλέγγυες στον αγώνα τους να συντονιστούν όλες μαζί, σε μια κοινωνική συμμαχία, με στόχο το κάλεσμα σε μια 24ωρη παναπεργία και ένα κοινό συλλαλητήριο. Υπάρχει η κοινή βάση που είναι η αντίσταση στην υποβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας και στις πολιτικές λιτότητας και περικοπών που χτυπούν όλους τους εργαζόμενους. Ετσι και αλλιώς σε λίγο θα κινητοποιηθούν ξανά οι εργαζόμενοι στους Δήμους ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ και άλλοι. Από κεί και πέρα ανοίγει ο δρόμος για πάρα πέρα κλιμάκωση του αγώνα αν χρειαστεί.

Ετσι μπορεί να κερδιθεί αυτή η μάχη. Οι εκπαιδευτικοί κάνουν ένα αγώνα για λογαριασμό όλων μας. Δεν μπορούν όμως να τον κερδίσουν μόνοι τους. Χρειάζονται την δική μας συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Έμπρακτα και δυνατά. Οι μεμψιμοιρίες και τα μιζεριάσματα του τύπου «μα δεν είχε παλμό η εκδήλωση και δεν φωνάζαμε συνθήματα» «μα δεν μας συμπαραστάθηκαν αυτοί όταν απεργούσαμε εμείς» «μα δεν βάζουν έντονα το θέμα της κοσμικής Παιδείας» ή «μα αυτοί τον ψήφισαν» δεν έχουν θέση εδώ. Μπαίνουμε σε αυτή τη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις και όλη μας τη ψυχή αν θέλουμε να κερδίσουμε. Στην πορεία μπορούμε να εμπλουτίσουμε και θα εμπλουτίσουμε τα αιτήματα μας. Οι ιδέες δεν αλλάζουν ούτε με κηρύγματα ούτε με διαταγές, αλλάζουν όταν έρχονται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα. Όταν αυτά που πιστεύουμε, για το ποιοι είναι φίλοι μας και ποιοι οι εχθροί μας επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται μέσα από την ίδια τη ζωή και τα γεγονότα. Σ αυτή τη διαδικασία βρίσκονται και οι εκπαιδευτικοί όπως και πολλοί άλλοι αυτή την περίοδο. Η πραγματικότητα έχει ήδη συντρίψει πολλές από τις ιδέες που κουβαλούσαν. Ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι όπως ήταν πριν τις 28 Αυγούστου στο χώρο της εκπαίδευσης.

Αυτή είναι η συζήτηση που χρειάζεται να κάνουμε όλοι μαζί αυτή τη στιγμή. Οι εκπαιδευτικοί που πρωτοστάτησαν την προηγούμενη περίοδο με τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις τους στην μεγάλη επιτυχία της εκδήλωσης στις 28 Αυγούστου χρειάζεται να μπουν και πάλι μπροστά και να συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν έχουμε το μαγικό φίλτρο που έδινε ο Πανοραμίξ στους Γαλάτες, αλλά έχουμε όλα τα άλλα. Πρώτα και κύρια έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας, τις εμπειρίες μας, την ενότητα μας, την εργατική αλληλεγγύη. Έχουμε τις ιδέες της νίκης. Πρέπει όλοι να σταθούμε αλληλέγγυοι στους εκπαιδευτικούς και να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδιθεί αυτή η μάχη. Η πιο κρίσιμη και καθοριστική των τελευταίων χρόνων.

Ντίνος Αγιομαμίτης
30 Αυγούστου 2018

Τί συμβαίνει στην Παιδεία; Έχουμε πράγματι μια προσπάθεια εξορθολογισμού του συστήματος απαλλαγών των εκπαιδευτικών και εξοικονόμηση πόρων που θα διατεθούν για την ενίσχυση άλλων τομέων του δημόσιου σχολείου όπως ισχυρίζεται η Κυβέρνηση και ο Υπουργός Παιδείας;
Όχι βέβαια. Αν η Κυβέρνηση ενδιαφέρονταν για εξορθολογισμό του εκπαιδευτικού συστήματος και ενίσχυση του δημόσιου σχολείου είχε παιδίον δόξης λαμπρό μπροστά της να δράσει. Να μειώσει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, να ενισχύσει τις υλικοτεχνικές υποδομές των σχολείων σε όλες τις βαθμίδες, να ενισχύσει τα μαθήματα και τις δραστηριότητες που καλλιεργούν την κριτική σκέψη, που απελευθερώνουν την πρωτοβουλία και να προωθήσει την έρευνα και την καινοτομία. Τίποτα από αυτά δεν κάνει. Αντίθετα σε όσα σχολεία υπήρξαν τέτοιες πρωτοβουλίες προήλθαν κυρίως από τα παιδιά με την ενθάρρυνση και στήριξη των εκπαιδευτικών που έδωσαν αφειδώλευτα όχι μόνο το χρόνο τους αλλά και τη ψυχή τους και πέτυχαν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Στην πραγματικότητα έχουμε μια απρόκλητη επίθεση στους εκπαιδευτικούς που ξεκίνησε με την μονομερή απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για τη κατάργηση θεσμοθετημένων και συμφωνημένων ρυθμίσεων και τη προσπάθεια επιβολής της με όλα τα μέσα. Σ αυτή την προσπάθεια έχει επιστρατεύσει τον Γενικό Ελεγκτή, τον Αρχιεπίσκοπο και την πλειοψηφία των ΜΜΕ που προβάλλουν αναληθή και παραπλανητικά στοιχεία και καλλιεργούν την απαξίωση των εκπαιδευτικών σαν τεμπέληδων και προνομιούχων. «Άρια Φυλή» τους χαρακτήρισε ο Γενικός Ελεγκτής «που θέλουν να έχουν προνόμια σε βάρος των άλλων».
Είναι μια πρωτοφανής επίθεση και σε μεθόδους και χαρακτηρισμούς. Δεν είναι απλά ένα ατόπημα του Χαμπιαούρη που έχει ξεφύγει από τα θέσμια. Είναι μια οργανωμένη και συντονισμένη επίθεση από την Κυβέρνηση συνολικά και τον Αναστασιάδη σε πλήρη σύμπνοια με το Συναγερμό και τις εργοδοτικές οργανώσεις. Οι υποτιθέμενες παρεμβάσεις του Αναστασιάδη στόχευαν στο να κερδίσουν επικοινωνιακά πόντους για την κυβέρνηση που σε καμιά στιγμή δεν έδειξε διάθεση διαπραγμάτευσης. Αλλάζουν κάθε φορά το περιτύλιγμα της απόφασης τους και την φέρνουν και την ξαναφέρνουν κοροϊδεύοντας τους εκπαιδευτικούς και κάθε φορά προβάλλουν και άλλες απαιτήσεις.

ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ;

Στοχεύει σε τρία σημεία:
1.- Να εξοικονομήσει πόρους για να καλύψει τις τρύπες που δημιούργησαν τα δισεκατομμύρια που έδωσε σαν δώρα στους τραπεζίτες στο πρόσφατο ξεπούλημα του Συνεργατισμού που είχαν σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί το δημόσιο χρέος και να χρειάζονται νέες περικοπές. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είναι μόνο από τους εκπαιδευτικούς που θα πάρει αλλά θα ακολουθήσουν περικοπές και σε άλλες κοινωνικές δαπάνες.

2.- Θέλει να υποβαθμίσει το Δημόσιο σχολείο και να ενισχύσει την ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να το καταλάβει κανείς. Εξάλλου είναι κάτι που το δήλωσε ξεκάθαρα τόσο ο Υπουργός Παιδείας που μίλησε για «άνοιγμα της Παιδείας στην αγορά» όσο και ο Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού που ζήτησε να ενισχυθεί η ιδιωτική εκπαίδευση. Στην Παιδεία όμως, όπως και στην Υγεία δεν μπορεί να κυριαρχεί η λογική της αγοράς, δηλαδή του κέρδους. Σε αυτούς τους τομείς εκείνο που πρέπει να μετρά είναι ο άνθρωπος και όχι τα κέρδη. Κέρδος στην Παιδεία είναι να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στην Δημόσια Εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από οικονομική, οικογενειακή κατάσταση ή εθνική καταγωγή. Να έχουν πρόσβαση σε ένα σχολείο που να τους μορφώνει, να καλλιεργεί την κριτική σκέψη και να απελευθερώνει τις δυνατότητες του κάθε παιδιού στον τομέα που μπορεί να διαπρέψει και όχι να παράγει άτομα που να υπηρετούν πιστά το σύστημα και να προσαρμόζουν τη ζωή τους στις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου. Οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της Κυβέρνησης και να ψάχνουν να βρουν οι ίδιοι εναλλακτικές προτάσεις για εξοικονόμηση πόρων στον τομέα της Παιδείας. Αυτό θα σημαίνει ότι αποδέχονται και οι ίδιοι την λογική της αγοράς που έχει στο επίκεντρο της τα κέρδη. Αντίθετα θα πρέπει να επιμένουν σε περισσότερες δαπάνες για ενίσχυση της Παιδείας.

3.- Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η κυβέρνηση με αυτή την επίθεση θέλει να τσακίσει κάθε αντίσταση μέσα στην κοινωνία που μπορεί να την εμποδίσει να εφαρμόσει τις πολιτικές της. Πολιτικές που τα προηγούμενα πέντε χρόνια είχαν σαν αποτέλεσμα τη μείωση μισθών και συντάξεων, τη διάλυση του τομέα της Δημόσιας Υγείας, τις περικοπές στα επιδόματα των αναπήρων, των τυφλών, των μονογονιών. Πέντε χρόνια όπου εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών εξανεμίστηκαν και ο δημόσιος πλούτος ξεπουλήθηκε στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μια πενταετία που οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μια πενταετία που κυριολεκτικά κήρυξε τον πόλεμο στους εργαζόμενους, με τις περικοπές και τη λιτότητα, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τα ευέλικτα ωράρια, τους μισθούς πείνας. Ενα πόλεμο στον οποίο είχαμε πολλές απώλειες όχι μόνο στα εισοδήματα και τις κατακτήσεις μας αλλά και σε ανθρώπινες ζωές, είτε γιατί δεν υπήρχαν νευροχειρουργοί να δουν ένα μαθητή που χτύπησε στο σχολείο, είτε γιατί έπεσε ένα ράφι που δεν φρόντισε ο εργοδότης να στερεώσει και σκότωσε μια νέα εργαζόμενη είτε γιατί ο γερανός της ΑΗΚ δεν είχε συντηρηθεί σωστά και έπεσε και σκότωσε τον εργάτη που δούλευε πάνω είτε… είτε… Ο κατάλογος είναι μακρής.
Για να συνεχίσει και να ολοκληρώσει αυτό το έργο για λογαριασμό της τάξης των κεφαλαιοκρατών που υπηρετεί πρέπει να τσακίσει κάθε κοινωνική αντίσταση. Αυτή τη στιγμή οι εκπαιδευτικές οργανώσεις αποτελούν το πιο δυνατό συνδικάτο μέσα στην κοινωνία. Ιδιαίτερα μετά που κατάφεραν να συνεργαστούν και να συντονιστούν και οι τρεις οργανώσεις μαζί. Η δύναμη τους φάνηκε στην μεγαλειώδη κινητοποίηση και την πορεία στο Υπουργείο Παιδείας. Η κυβέρνηση θέλει να κάνει μαζί τους ότι έκανε η Θάτσερ με τους ανθρακωρύχους τη δεκαετία του ’80 στη Βρετανία. Να τους τσακίσει και να τους χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα για να μην τολμήσει κανείς να της αντισταθεί. Αν το καταφέρει τότε θα περάσει σαν οδοστρωτήρας και θα σαρώσει κάθε αντίσταση στα σχέδια της. Θα ακολουθήσουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, και όσοι παλεύουν για ένα ΓΕΣΥ που να λειτουργεί προς όφελος των ασθενών και όχι των ασφαλιστικών εταιρειών και των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων. Θα ακολουθήσει το ξεπούλημα της ΑΤΗΚ και της ΑΗΚ και ότι άλλο έχει στο μυαλό του ο Αναστασιάδης και το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης. Αυτό εξηγεί και τον αυθαίρετο τρόπο που πήρε την απόφαση για το σύστημα απαλλαγών και την προσπάθεια επιβολής της με εκβιασμούς και απειλές και κυρίως την προσπάθεια απαξίωσης και εξευτελισμού των εκπαιδευτικών και της ηγεσίας τους.
Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι εκπαιδευτικοί που είναι προβληματικοί και δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά τέτοια άτομα είναι οι εξαιρέσεις και υπάρχουν σε όλους τους τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και σε όλες τις δουλειές ακόμη και στη Αστυνομία, τη Νομική Υπηρεσία, τη Βουλή και στην ίδια την κυβέρνηση. Ας μην ξεχνάμε πόσοι πρώην Υπουργοί, Βουλευτές, Δημάρχοι, και άλλοι βρέθηκαν στην φυλακή. Ας μην χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα η Κυβέρνηση και ας καθαρίσει πρώτα τους δικούς τις στάβλους του Αυγεία πριν ακουμπήσει τους εκπαιδευτικούς.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να δώσουν μια μάχη για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας. Είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι επωμίζονται μια μεγάλη ευθύνη. Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης και από την έκβαση αυτής της μάχης θα κριθούν πολλά για το μέλλον των εργαζομένων και της κοινωνίας συνολικότερα. Γι αυτό χρειάζεται να οργανώσουν τον αγώνα τους με προοπτική τη νίκη. Δεν αρκεί να έχεις δίκαιο και να είσαι καλά οργανωμένος για να κερδίσεις μια τέτοια μάχη. Χρειάζεσαι την αλληλεγγύη της μεγάλης μάζας των εργαζομένων.
Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι όπως άλλους εργαζόμενους που κλείνουν το διακόπτη και κατεβαίνουν σε απεργία και χτυπούνε καθημερινά τα κέρδη του εργοδότη τους και τον πιέζουν να υποχωρήσει. Για να πιεστεί η κυβέρνηση χρειάζεται να έχει πολιτικό κόστος, πρέπει να κερδιθεί η μάχη της πληροφόρησης. Πρέπει να είναι φανερό ότι την ευθύνη για το ότι δεν ανοίγουν τα σχολεία την φέρει αποκλειστικά η Κυβέρνηση. Δυστυχώς όμως για την ώρα η Κυβέρνηση φαίνεται να κερδίζει αυτή τη μάχη αφού έχει μαζί της την πλειοψηφία των ΜΜΕ, τις εργοδοτικές οργανώσεις, τον αρχιεπίσκοπο αλλά και την ηγεσία των συνδέσμων γονέων που παραδοσιακά ελέγχονται από το κράτος.
Αυτό μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Η μεγαλειώδης πορεία στο Υπουργείο Παιδείας έδειξε ότι αυτό είναι εφικτό και έδειξε και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να γίνει. Η κινητοποίηση στις 28 Αυγούστου θα είναι ένα κομβικό και καθοριστικό σημείο σε αυτή την προσπάθεια. Πολύ σωστά οι εκπαιδευτικοί όρισαν την πορεία έξω από το προεδρικό που είναι η έδρα της κυβέρνησης. Πολύ σωστά την έβαλαν απόγευμα για να μπορούν να συμμετέχουν και άλλοι εργαζόμενοι. Χρειάζεται όμως να κερδίσουν και τους γονείς και τους μαθητές σε αυτή την προοπτική. Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι και γονείς. Μπορούν να εξηγούν συστηματικά και καθημερινά μέσα από άρθρα αλλά και συναντήσεις των τοπικών συνδέσμων και άλλες εκδηλώσεις τι πραγματικά ισχύει και να καταρρίπτουν τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς της κυβέρνησης.
Πρέπει να έλθουν σε επαφή με άλλες οργανώσεις εργαζομένων που βρίσκονται ή θα βρεθούν στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής ή πλήττονται από τις περικοπές και τη λιτότητα, όπως οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι φοιτητές, οι αγρότες, οι οδοκαθαριστές, που πανηγύρισαν μια σημαντική νίκη πριν λίγες μέρες, και πολλοί άλλοι. Πρέπει να περάσουν στην αντεπίθεση και να προβάλουν συνολικότερα αιτήματα για ενίσχυση της Δημόσιας Εκπαίδευσης, όπως την αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, τη μείωση των μαθητών ανά τάξη, την αύξηση των μαθημάτων που καλλιεργούν τον πολιτισμό και την μόρφωση των παιδιών, την μείωση της κατ’ οίκο εργασίας, τον αποκλεισμό της Εκκλησίας από τα θέματα Παιδείας, την άμεση αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, όχι μετά από 5 χρόνια, και για όλους τους εργαζόμενους. Με αυτό τον τρόπο μπορούν να κερδίσουν την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη της μεγάλης μάζας της εργατικής τάξης.

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

Είναι λάθος να σκέφτεται κανείς ότι αυτοί παίρνουν περισσότερα από μένα, έχουν περισσότερες διακοπές από μένα, είναι πιο ξεκούραστη η δουλειά τους από την δική μου, και να αδιαφορεί ή ακόμη χειρότερα να παίρνει το μέρος της κυβέρνησης. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Ο κάθε εργαζόμενος ξέρει το δικό του πόνο. Πόσοι από μας θα αντέχαμε να φροντίζουμε 20-25 παιδιά ταυτόχρονα που να φωνάζουν, να κλαίνε, να διψούν, να κατουριούντε, να θέλουν τη μάμμα τους ή τη γιαγιά τους. Και να το κάνουμε κάθε μέρα για πέντε και έξη διδακτικές περιόδους. Πόσοι από μας θα είχαμε το στομάχι και την υπομονή να εξηγούμε σε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες πράγματα που του φαίνονται απίθανο να τα μάθει. Πόσοι από μας θα αφιερώναμε το διάλειμμα μας ή το απόγευμα μας να τα βοηθήσουμε ή να τους μάθουμε μουσική ή θέατρο. Πόσοι από μας θα αφιερώναμε την Κυριακή μας για να διορθώνουμε γραπτά ή για να προετοιμάζουμε το μάθημα της επόμενης μέρας. Πόσοι από εμάς θα πιάναμε από το χέρι ένα παιδί που οι περιστάσεις το έσπρωξαν στα ναρκωτικά ή την παραβατικότητα για να του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτή τη δουλειά κάνουν οι εκπαιδευτικοί μας και πρέπει να δίνουν την ψυχή τους για να το κάνουν γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να γίνει. Αν ψάχνουμε για «Άρια φυλή» με προνόμια και ψηλές απολαβές, κλιματιζόμενα γραφεία και κεραστικά, ας κοιτάξουμε στα ψηλά δώματα της Κυβέρνησης και των αυλικών της, που παίρνουν τις 70,000 και 80,000 ευρώ το χρόνο και στις Τράπεζες και τους κεφαλαιοκράτες που κερδίζουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια από τα δώρα της κυβέρνησης. Ας κόψει από αυτούς η κυβέρνηση.
Στις 28 Αυγούστου πρέπει να είμαστε όλοι έξω από το Προεδρικό να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στον συνδικαλισμό, την Δημόσια Παιδεία, τη Δημόσια Υγεία, το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, το δικαίωμα μας σε μια καλύτερη ζωή. Θα πρέπει όλοι, δημόσιοι, ημικρατικοί, ιδιωτικοί, άνεργοι, συνταξιούχοι να είμαστε μαζί με τους εκπαιδευτικούς. Εκεί θα πρέπει να εκφραστεί η οργή μας και όχι ενάντια στους εκπαιδευτικούς όπως θέλει η Κυβέρνηση. Να γίνουμε όλοι μαζί ένα ανθρώπινο ποτάμι που θα παρασύρει με την ορμή και τον όγκο του τις πολιτικές λιτότητας και περικοπών που έχουν μετατρέψει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων σε κόλαση. Που θα τσακίσει τα σχέδια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να ελέγχουν τη ζωή μας.

Ντίνος Αγιομαμίτης
20 Αυγούστου 2018

Κινητοποίηση 17ης Μαρτίου για τη Διεθνή Μέρα Δράσης Ενάντια στο Ρατσισμό και το Φασισμό

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Μέρας Δράσης Ενάντια στο Ρατσισμό, που τιμάται στις 21 Μαρτίου, χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο θα κατέβουν στους δρόμους για να διατρανώσουν τη θέληση τους για αντίσταση ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό. Ενώνουμε και εμείς τη φωνή μας με προσήλωση στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και το φασισμό που στα χρόνια τούτα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.
Οι ακροδεξιές, ρατσιστικές και αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Κυβέρνησης Τραμπ στις ΗΠΑ και οι αντιδραστικές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε και κρατών μελών της, τόσο έναντι των ιδίων των λαών τους όσο και εναντίον μεταναστών και προσφύγων αποτελούν την σημερινή πραγματικότητα.
Χιλιάδες πρόσφυγες από την φλεγόμενη Συρία και άλλες εμπόλεμες χώρες, θύματα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και καταπιεστικών καθεστώτων, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες. Χιλιάδες, κυρίως γυναίκες και παιδιά, πνίγονται κάθε χρόνο στα παγωμένα νερά της Μεσογείου προσπαθώντας να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Ακόμη και όταν καταφέρνουν να φτάσουν κάπου, αντιμετωπίζουν τον θεσμικό ρατσισμό και τον αποκλεισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον εξαναγκασμό σε επιστροφή τους σε «ασφαλείς χώρες» όπως η Τουρκία στο πλαίσιο της «συμφωνίας ντροπής» με την ΕΕ, αλλά και άλλων συμφωνιών ¨γειτονίας¨ με καταπιεστικά καθεστώτα. Οι συνθήκες διαβίωσης προσφύγων στο κέντρο υποδοχής στην Κοφίνου, αποδεικνύουν ότι η Κύπρος δεν αποτελεί εξαίρεση.
Με τις πολιτικές αυτές ενισχύονται και αυξάνονται οι ακροδεξιές, νεοναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις και κόμματα. Με τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό διαβρώνουν την κοινωνία σε βαθμό που οι κυβερνώντες και άλλοι σημαντικοί θεσμοί υποτάσσονται και υιοθετούν ακόμη πιο αντιδραστικές πολιτικές. Προσπαθούν να φορτώσουν στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους, την ευθύνη για την ανεργία, την φτωχοποίηση και όλα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη. Ο πραγματικός υπεύθυνος για αυτά όμως είναι η ίδια η ΕΕ, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν. Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που στο επίκεντρο του έχει το κέρδος και την εκμετάλλευση.
Στην Κύπρο, οι ακροδεξιοί εθνικιστές φασίστες σηκώνουν κεφάλι, πατώντας πάνω στην ανοχή και τη στήριξη από τα δεξιά κόμματα και άλλων δυνάμεων και στις δυο πλευρές. Οι αρνητικές εξελίξεις στη διαδικασία λύσης του Κυπριακού στα πλαίσια μιας Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως προβλέπεται στα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ, δημιουργούν ευνοϊκό περιβάλλον για αυτούς. Η ενίσχυση του ακροδεξιού-ναζιστικού ΕΛΑΜ καθώς και τα θλιβερά γεγονότα της επίθεσης φασιστικών στοιχείων στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Αφρίκα», μεταξύ άλλων περιστατικών ρατσιστικού μίσους και εγκλημάτων, φανερώνει την οργανωμένη παρουσία επικίνδυνων ακροδεξιών ομάδων και στις δυο πλευρές του συρματοπλέγματος.
Οι ακροδεξιές νεο-ναζιστικές φασιστικές ομάδες και κόμματα, όπως το ΕΛΑΜ, νοσταλγούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αρνούνται το ολοκαύτωμα, πιστεύουν στο διαχωρισμό και στη ρατσιστική μεταχείριση των ανθρώπων στη βάση του χρώματος και της φυλής, στοχεύουν στην κατάλυση της δημοκρατίας. Καμιά ανοχή δεν πρέπει να υπάρξει απέναντι τους, ούτε στην Ευρώπη, ούτε πουθενά. Δεν πρόκειται ποτέ να πούμε γι’ αυτούς μισόλογα. Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αν χαϊδέψουμε το τέρας θα ημερέψει. Είμαστε και θα είμαστε πάντα απέναντι τους παλεύοντας για τις πανανθρώπινες αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης που θα τους καταχωνιάσουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην Ευρώπη φρούριο, στην Ευρώπη των φραχτών και των προσφυγικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην Ευρώπη του ρατσισμού και του αποκλεισμού, στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και της εξαθλίωσης. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, στηρίζουμε την προστασία και προώθηση των δικαιωμάτων τους και την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης και των διακρίσεων εναντίον τους.
Όλοι και όλες μαζί, ενώνουμε τη φωνή μας με τις προοδευτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο και συμμετέχουμε σε αυτή τη διεθνή κινητοποίηση. Καλούμε, όλες τις προοδευτικές οργανώσεις, τις μεταναστευτικές και προσφυγικές κοινότητες στην Κύπρο και άτομα να έλθουν μαζί μας σ’ αυτή την παγκοινοτική πορεία για να τη μετατρέψουμε σε ένα συλλαλητήριο για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ίση μεταχείριση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Το Σάββατο, 17 του Μάρτη στις 11:00 πμ συγκεντρωνόμαστε στον κυκλικό κόμβο του ΟΧΙ για να πορευθούμε και να φωνάξουμε ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και το φασισμό.

Κέρδισε τις εκλογές ο Αναστασιάδης...αλλά εμείς δεν είμαστε ηττημένοι

Τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρο των προεδρικών εκλογών μπορεί να έδωσαν την προεδρία στον Αναστασιάδη με διαφορά, (56% σε σύγκριση με το 44% που πήρε ο Μαλάς), αλλά πολύ λίγος κόσμος πανηγύρισε, και αυτοί ήταν κυρίως οι ακροδεξιοί και οι πολύ φανατικοί οπαδοί του. Το στάδιο Ελευθερία για πρώτη φορά ήταν μισοάδειο σε τελετή ανακήρυξης προέδρου.

Μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης Αναστασιάδη που έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους και έθαψε την προοπτική διευθέτησης του κυπριακού πολύ λίγοι έχουν λόγο να πανηγυρίζουν.

Πως κατάφερε όμως να εκλεγεί και μάλιστα με διαφορά;

Κατ αρχήν είχε τη στήριξη όλων των ΜΜΕ, της εκκλησίας και του κρατικού μηχανισμού τον οποίο κατάφερε να ελέγξει πλήρως μέσα από τους διορισμούς που έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Υποστηρίχτηκε από τις εργοδοτικές οργανώσεις αλλά και τα δεξιά συνδικάτα που ανήκουν στη Σ.Ε.Κ.

Δεύτερο, ευνοήθηκε από την στάση των κομμάτων που υποστήριξαν τον Παπαδόπουλο που έμεινε έξω από τον δεύτερο γύρο. Η θέση τους για ψήφο στον κανένα και η δαιμονοποίηση και των δυο υποψηφίων οδήγησε πολύ κόσμο να διαλέξει «το διάολο που ξέρει, παρά το διάολο που δεν ξέρει».

Σε αυτό βέβαια, έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η στροφή του στο κυπριακό προς τον απορριπτισμό που έκανε τις θέσεις του πιο κοντινές με το χώρο του Παπαδόπουλου αλλά και το γεγονός ότι κάποιος κόσμος είχε φάει τα παραμύθια του για ανάκαμψη της οικονομίας

Από την άλλη η προσέγγιση του με τους ναζί του ΕΛΑΜ, τη Χρυσή Αυγή Κύπρου, του εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό τους ψήφους που πήραν στον πρώτο γύρο. Με βάση τα exit polls πήρε 7 στους 10 από τους ψήφους που πήρε ο υποψήφιος του ΕΛΑΜ στον πρώτο γύρο.

Επιπλέον αυτή η προεκλογική έμοιαζε περισσότερο με διαγωνισμό ατάκας και ψέματος που ανέδειξε νικητή με διαφορά τον Αναστασιάδη, παρά το ότι στον πρώτο γύρο τον συναγωνίζονταν ο Παπαδόπουλος. Κατ’ επανάληψη ο ΓΓ Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού τον κατηγόρησε για ψεύτη και αναξιόπιστο, ακόμη και μετά την επανεκλογή του, και έχει απόλυτο δίκαιο. Είναι αδύνατο να καταγράψει κανείς τα ψέματα που ειπώθηκαν από τον Αναστασιάδη σε αυτή την προεκλογική. Με την ανοχή και στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ πολλά από αυτά πέρασαν μέσα στη κοινωνία.

Ανοχή

Όλα αυτά όμως θα έπαιζαν πολύ μικρότερο ρόλο αν δεν υπήρχε μια στάση ανοχής από την Αριστερά και τα συνδικάτα κατά τη διάρκεια συνολικά της πενταετίας Αναστασιάδη. Κατάφερε αυτά τα πέντε χρόνια ο Αναστασιάδης να εξαφανίσει εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδίθηκαν μέσα από αγώνες και αιματηρές θυσίες δεκαετιών της εργατικής τάξης. Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν μέχρι και 30%, τα ωράρια εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις, ο κατώτατος μισθός και πολλά άλλα μπήκαν υπο αμφισβήτηση. Αυτό που σήμερα κυριαρχεί είναι τα προσωπικά συμβόλαια με μισθούς των 500 ευρώ και ελαστικά ωράρια όπως βολεύουν τους εργοδότες. Οι ημικρατικοί οργανισμοί έχουν μπει στη φάση ιδιωτικοποίησης, ο τομέας της δημόσιας υγείας έχει διαλυθεί προς όφελος των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι και μικροί επαγγελματίες απειλούνται με εκποιήσεις του σπιτιού ή της επαγγελματικής τους στέγης.

Και όμως με εξαίρεση κάποιες απεργίες και κινητοποιήσεις στους ημικρατικούς οργανισμούς που και αυτοί έμειναν χωρίς συνέχεια και συντονισμό δεν υπήρξαν σημαντικές αντιστάσεις που να οδηγήσουν σε ένα κίνημα που να μπορεί να απαντήσει σε αυτές τις επιθέσεις. Ο πιο σημαντικός αγώνας των τελευταίων χρόνων ήταν η απεργία των νοσηλευτών που δεν ήταν ελεγχόμενος από τις επίσημες ηγεσίες των συνδικάτων και ουσιαστικά και αυτοί έμειναν μόνοι.

Επιπλέον, μέσα σε αυτή την πενταετία οι φασίστες πατώντας πάνω στην εξαθλίωση που έφερε η κρίση και στηριγμένοι πάνω στη ρατσιστική και εθνικιστική πολιτική της κυβέρνησης πολλαπλασίασαν τα ποσοστά τους και κατάφεραν να βρεθούν στη Βουλή με δυο εκπροσώπους, ενώ τώρα κατάφεραν να αναδειχτούν σε αποφασιστικό παράγοντα για τη νίκη του Αναστασιάδη. Παρά το ότι υπήρξαν κάποιες προσπάθειες για αντιρατσιστικές - αντιφασιστικές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, αυτές περιορίστηκαν μια δυο φορές το χρόνο χωρίς να μπορέσουμε ποτέ να κτίσουμε ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα.

Ένα μαζικό κίνημα αντίστασης στην λιτότητα, τις περικοπές, τον ρατσισμό και την φασιστική απειλή θα ήταν όχι μόνο η καλύτερη μέθοδος να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τις εργατικές και δημοκρατικές κατακτήσεις μας, αλλά θα αποτελούσε και μια μεγάλη δεξαμενή από την οποία θα μπορούσε να αντλεί ψήφους η αριστερά, και να εξουδετερώνει τα ψέματα και τις φοβίες πάνω στις οποίες πάτησε ο Αναστασιάδης για να κερδίσει τις εκλογές.

Κίνημα αντίστασης

Παρ όλα αυτά, το ποσοστό που πήρε ο Μαλάς, το 44% είναι ψήφοι που δόθηκαν συνειδητά προς την κατεύθυνση αυτή, που θα ήθελαν να δούν να τελειώνει αυτή η διακυβέρνηση της λιτότητας και του εθνικισμού. Που στηρίζουν την προοπτική της ειρήνης, της συμφιλίωσης και της επανένωσης, μέσα από μια κοινά αποδεκτή συμφωνία. Που δεν θέλουν να δουν τους φασίστες να δυναμώνουν όσα κοστούμια καθωσπρεπισμού και αν φορέσουν.

Αυτός ο κόσμος είναι ότι θετικό προέκυψε από αυτές τις εκλογές και δεν θα πρέπει να πάει χαμένος. Δεν θα πρέπει να τον αφήσουμε να νοιώθει μόνος και να οδηγηθεί στην απογοήτευση. Αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να κερδιθεί σε ένα κίνημα αντίστασης.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Αναστασιάδης θα συνεχίσει και την επόμενη πενταετία στον ίδιο δρόμο. Είναι ο «διάολος που ξέρουμε». Δεν πρέπει να έχει περίοδο χάριτος ούτε άλλη ανοχή. Δεν θα πρέπει να τον αφήσουμε να μας περιπαίζει χρησιμοποιώντας το κυπριακό. Είναι τελείως αναξιόπιστος. Θα πρέπει να μπούμε εμείς μπροστά, κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα και ακτιβιστές από τις δυο πλευρές για να προωθήσουμε την προοπτική της ειρήνης και της επανένωσης. Έχουμε πολλά που μας ενώνουν και μπορούμε να γίνουμε ο αποφασιστικός παράγοντας για μια κοινά αποδεχτή διευθέτηση. Η ιστορία και οι εμπειρίες μας, τα τελευταία είκοσι χρόνια αλλά και οι πιο πρόσφατες, ιδιαίτερα των τουρκοκυπρίων συντρόφων μας θα είναι πολύτιμος οδηγός.

Θα πρέπει ακόμη η αριστερά, τα συνδικάτα και οι αγωνιστές της εργατικής τάξης να οργανώσουμε τους αγώνες μας ενάντια στη λιτότητα και τις περικοπές και να τους συντονίσουμε με προοπτική τη νίκη. Οι περισσότεροι αγώνες την προηγούμενη περίοδο μοιάζει να έγιναν για την τιμή των όπλων και όχι για να κερδίσουμε. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Μπαίνουμε στους αγώνες με όλες μας τις δυνάμεις, με απεργίες, συλλαλητήρια και κτίζουμε την εργατική αλληλεγγύη που θα μας οδηγήσει στη νίκη.

Πετάμε στα σκουπίδια όλα τα ρατσιστικά βαρίδια που προσπαθούν να μας φορτώσουν οι από πάνω και τσακίζουμε τους ναζί παντού, στη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις γειτονιές.

Η 17 Μάρτη που έχει κηρυχτεί σαν διεθνής μέρα κατά του ρατσισμού και του φασισμού και θα οργανωθούν πορείες και εκδηλώσεις σε πολλές χώρες θα πρέπει να είναι ένας σημαντικός σταθμός σε αυτή τη προσπάθεια μας. Μπορούμε και πρέπει να έχουμε μια μαζική και δυναμική συμμετοχή που να γίνει η αφετηρία για το κτίσιμο ενός μαζικού αντιφασιστικού κινήματος.

Η Εργατική Δημοκρατία υποστηρίζει:

ΨΗΦΟ ΣΤΟΝ ΜΑΛΑ

… αλλά η ψήφος δεν αρκεί χρειάζεται σοσιαλιστική οργάνωση και προοπτική

Οι προεδρικές εκλογές του 2018 γίνονται μέσα σε ένα κλίμα έντονης πολιτικής και ταξικής πόλωσης.

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη που ξεκίνησε σαν ανέκδοτο με τα «δεσμεύομαι» και τους συμπεθέρους έχει μετατραπεί σε μια τραγωδία για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους νεολαίους. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο εξαφάνισε εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδίθηκαν με αγώνες και θυσίες δεκαετιών. Διέλυσε τον τομέα της δημόσιας υγείας, όσο κράτος πρόνοιας υπήρχε, οδήγησε στην ανεργία και τη μετανάστευση χιλιάδες νέους και στη φτώχια χιλιάδες συνταξιούχους. Στο Κυπριακό φόρεσε τη φουστανέλα και πέταξε στα σκουπίδια την προοπτική για μια κοινά αποδεκτή διευθέτηση του Κυπριακού με στόχο την επανένωση και την ειρήνη στο νησί. Σήμερα ζητά τη ψήφο μας για να ολοκληρώσει αυτό το έργο.

Δίπλα από αυτόν ο Νικόλας Παπαδόπουλος που ηγείται μιας συμμαχίας από εθνικιστές απορριπτικούς και φασίστες που δεν δέχονται κανένα συμβιβασμό με τους τουρκοκύπριους και απορρίπτουν τον οποιοδήποτε συνεταιρισμό και συνεργασία μαζί τους και προτιμούν ένα καθαρό ελληνοκυπριακό κράτος έστω και αν αυτό θα είναι στη μισή Κύπρο και θα συντηρεί την αντιπαράθεση και τον εθνικό ανταγωνισμό και θα αποτελεί διαρκή απειλή για την ειρήνη στην περιοχή.

Αυτές οι πολιτικές του Αναστασιάδη, του Παπαδόπουλλου αλλά και του Λιλλήκα είναι που άνοιξαν το δρόμο στους φασίστες του ΕΛΑΜ, το παράρτημα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, για να δυναμώσουν και να διεκδικούν σήμερα ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων. Η ενίσχυση αυτών των πολιτικών θα αποθρασύνει ακόμη περισσότερο τους φασίστες.

Από την άλλη βρίσκονται αυτοί που θέλουν τη συμφιλίωση με τους τουρκοκύπριους, που θέλουν μια συμβιβαστική διευθέτηση και ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Αυτοί που μιλούν για την παιδεία της ειρήνης και της επανένωσης, για τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος. Μπροστά σε αυτή την πόλωση δεν πρέπει να έχουμε κανένα δισταγμό, ψηφίζουμε Μαλά και μπαίνουμε στη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις για τη νίκη στις εκλογές. Ψηφίζουμε μαζί με τις χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους που βρεθήκαμε την προηγούμενη περίοδο στις εκδηλώσεις επαναπροσέγγισης, στις απεργίες και τα συλλαλητήρια ενάντια στα μνημόνια, για να δώσουμε ένα τέλος στην κυβέρνηση της λιτότητας, του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Δεν περιμένουμε από τον Μαλά ότι θα μας εξασφαλίσει μια δίκαιη κοινωνία όπως μας υπόσχεται. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα στο καπιταλισμό αφού αυτός που πραγματικά κυβερνά είναι το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και οι μεγαλοκαρχαρίες της αγοράς. Γι αυτό λέμε ότι η ψήφος δεν αρκεί, αλλά χρειάζεται σοσιαλιστική οργάνωση και προοπτική. Χρειάζεται μια άλλη αριστερά, της ανατροπής και του διεθνισμού, και αυτή παλεύουμε να κτίσουμε. Μια νίκη του Μαλά θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση στη νεολαία και τους εργαζόμενους και μπορεί να συμβάλει σε αυτή την προοπτική. Από μόνη της όμως η νίκη του Μαλά δεν αποτελεί εγγύηση ούτε ότι θα υπάρξει μια δημοκρατική, ειρηνική και κοινά αποδεκτή διευθέτηση του Κυπριακού, ούτε είναι αρκετή για να σταματήσει τους φασίστες. Χρειάζεται να κτίσουμε ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα που να είναι κομμάτι ενός δικοινοτικού κινήματος ενάντια στον εθνικισμό και τον πόλεμο, για επανένωση και ειρήνη. Η ψήφος στο Μαλά την Κυριακή 28 Γενάρη και 4 Φλεβάρη, είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Λευκωσία 18 Γενάρη 2018

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΕ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ

ΤΡΙΤΗ 23 ΓΕΝΑΡΗ 2018 ΩΡΑ: 7:30 ΜΜ

Ομιλητες:
• Ντίνος Αγιομαμίτης - Εργατική Δημοκρατία
• Χρίστος Τομπάζος – Κ.Ο. Γ. ΠΕΟ