Login
Σε μια βάρκα για ένα καλύτερο αύριο που δεν θα ξημερώσει ποτέ. Για ακόμα μια φορά η Μεσόγειος Θάλασσα βάφτηκε ολοκόκκινη από το αίμα αθώων, ξεριζωμένων ανθρώπων. Το έγκλημα αυτών; Στριμώχτηκαν σε μια βάρκα για ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε το μεγαλύτερο υδάτινο νεκροταφείο της περιοχής και το χθεσινό ναυάγιο είναι ένα από τα μεγαλύτερα των τελευταίων χρόνων.
Μπροστά μας δεν έχουμε απλά ένα πολύνεκρο ναυάγιο. Έχουμε ένα πολύνεκρο έγκλημα. Ένα έγκλημα του οποίου οι υπαίτιοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και πίσω από κλειστές πόρτες παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές των ανθρώπων με βάση το κέρδος και την εδραίωση μονοπωλίων. Δεν μπορούμε να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας αμέτοχοι και χωρίς να υποδεικνύουμε τον πραγματικό αίτιο για τους χιλιάδες θανάτους ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών. Την ίδια ώρα που άνθρωποι πεθαίνουν στη θάλασσα, στριμωγμένοι σε άθλιες συνθήκες η ΕΕ και τα κράτη μέλη προσπαθούν να υιοθετήσουν το Νέο Σύμφωνο της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, το οποίο εντείνει την ένταση της καταστολής σε βάρος των ξεριζωμένων. Την ίδια ώρα που μετρούμε νεκρούς στην Μεσόγειο, αυξάνονται οι περιπολίες της Frontex αλλά και τα κατασταλτικά μέτρα των πρώτων χωρών υποδοχής, με κυριότερο αυτών των παράνομων επαναπροωθήσεων.
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι. Πρέπει να σπάσουμε το φόβο και την ακροδεξιά ρητορική που διασπείρουν τα ΜΜΕ, πρέπει να αντιπαλέψουμε την μισανθρωπία, τον ρατσισμό που προωθούν οι κυρίαρχοι κύκλοι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να ανατρέψουμε το σύστημα που αναπαράγει ένα κόσμο με φτωχοποιημένες χώρες και προνομιούχες. Δεν θέλουμε μια Ευρώπη φρούριο που στόχος της είναι τα κέρδη. Θέλουμε μια Ευρώπη των λαών χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Σήμερα το Ανώτατο Δικαστήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφάσισε να εκδόσει τον Κούρδο πρόσφυγα Κενάν Αγιάς στην Γερμανία, κατά παραγγελία της Τουρκίας. Είναι η πρώτη φορά που Κούρδος αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας εκδίδεται σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να δικαστεί μάλιστα ως «τρομοκράτης».
Η Κύπρος ήταν μέχρι σήμερα από τις λίγες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου οι Κούρδοι αγωνιστές μπορούσαν να βρουν πολιτικό άσυλο από τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τις διώξεις του τουρκικού κράτους. Η σημερινή απόφαση έκδοσης του Κενάν είναι προϊόν των τουρκικών πιέσεων και πολιτικών δυναμικών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας. Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη η Σουηδία υπέκυψε στην απαίτηση της Τουρκίας να εκδόσει Κούρδο πολιτικό πρόσφυγα με αντάλλαγμα την άρση του τουρκικού βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ενώ εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εντάξει το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) στον κατάλογο με της τρομοκρατικές οργανώσεις.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, μια χώρα ημικατεχόμενη από την Τουρκία, εξυπηρετεί, μέσω της τυφλής υπακοής στους ευρωπαίους «εταίρους» της, την παράνομη και απάνθρωπη καταστολή του κουρδικού λαού από το τουρκικό κράτος.
Για άλλη μια φορά η Κύπρος, η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύουν το πόσο πραγματικά νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατατρεγμένων.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως όσο και αν κάποιοι ωραιοποιούν τις λυκοσυμμαχίες τους αυτές πάντα θα στέκονται απέναντι στους αγωνιζόμενους λαούς.
Λευτεριά στον Κενάν Αγιάς – Κάτω τα χέρια από του Κούρδους αγωνιστές
Το 2ο Beer & Book Day έρχεται το Σάββατο 20 Μαίου 2023 στο Καφενείον “Χαράτσι” στη Λευκωσία.
Άφθονη μπύρα.
Βιβλία από τις εκδόσεις Αλμύρα, Ρίζες, Ψηφίδες και τη Σύγχρονη Εποχή και από τα βιβλιοπωλεία Ιδεοδρόμιο, Μουφλόν και Περιδιάβαση.
15:00: Ανάγνωση παιδικού βιβλίου από τον Σταύρο Ξ. Πέτρου.
16:00: Street performance από τον Σταύρο Ξ. Πέτρου.
16:30: Συζήτηση για τη λογοτεχνία και την πολιτική με τον Αντώνη Μπαλασόπουλο.
18:00: Μουσική από δίσκους βινυλίου από τον Dj Χαρίτο.
19:30: Παρουσίαση για την τέχνη του δρόμου από τον Τwenty three (Between tradition and globalization).
20:30: Ζωντανή μουσική από την Νάσια Λίνα Γεωργίου και τον Στυλιανό Σωκράτους.
Άνεργοι Πτυχιούχοι
Πενήντα έξι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το στρατιωτικό πραξικόπημα των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα, την 21η Απριλίου 1967. Έχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνας από εκείνη τη μέρα που ξημέρωσε Παρασκευή, τη μέρα που «τοξότες, φάλαγγες και λεγεώνες πήραν και έβαλαν την Ελλάδα σε κλουβί». Ο στρατός κατέλαβε καίρια σημεία της Αθήνας με τη βία, βασικά άρθρα του συντάγματος αναστάλθηκαν αμέσως και η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση πολιορκίας. Την ίδια στιγμή χιλιάδες πολίτες μέλη του ΚΚΕ, της ΕΔΑ και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας συνελήφθησαν σε μια προληπτική ενέργεια αποτροπής οποιασδήποτε προσπάθειας αντίστασης. Μέσα σε αυτό το καθεστώς φόβου ξεκίνησε η επταετής δικτατορία των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα, με όλα τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν.
Η επιβολή της δικτατορίας από τη Χούντα των Συνταγματαρχών δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, ούτε ξεπήδησε σαν κάποιο γεγονός έξω από την ιστορία και το πλαίσιο της εποχής. Η Χούντα των Συνταγματαρχών δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ακραία έκφραση της κρίσης του μετεμφυλιακού αστικού κράτους και των εξωτερικών εξαρτήσεων του. Παράλληλα, ήταν αποτέλεσμα των ενδοαστικών συγκρούσεων για τον εκσυγχρονισμό και έλεγχο του καθώς και τη στάση του απέναντι στο Κυπριακό.
Το μετεμφυλιακό κράτος της Ελλάδας όταν είχε ανασυγκροτηθεί, ειδικότερα τη δεκαετία του 1950, με υπερατλαντικούς σπόνσορες, επένδυσε στην αντικομμουνιστική υστερία της εποχής, χρησιμοποίησε ακραίες κατασταλτικές μεθόδους (ξερονήσια, εξορίες, βασανισμοί, κτλ.) και άφησε τις διάφορες δεξιές παρακρατικές ομάδες να δρουν ανενόχλητες. Αποκορύφωμα αυτών, ήταν δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη. Από την άλλη, ο παρεμβατικός ρόλος εξωθεσμικών δυνάμενων όπως η μοναρχία και ο στρατός, οι συγκρούσεις μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων της Ένωσης Κέντρου, της ΕΡΕ, κ.α., οδήγησαν το 1965 σε μια έντονη κοινοβουλευτική κρίση. Αυτή η κρίση οδήγησε σε συνεχή αδιέξοδα, αστάθεια και ένα πολιτικό κενό που οι πραξικοπηματίες συνταγματάρχες εκμεταλλεύτηκαν με πρόφαση την αποκατάσταση της τάξης και της εθνικής ασφάλειας.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών στην επταετή διάρκεια της δικτατορίας άφησε ανεξίτηλο το ιδεολογικό της στίγμα στην ελληνική κοινωνία και ιστορία. Χρησιμοποιώντας και εκσυγχρονίζοντας/αναβαθμίζοντας το οπλοστάσιο του μετεμφυλιακού κράτους συνέχισε σε μεγαλύτερο βαθμό τις πολιτικές διώξεις, τις εξορίες, τις δολοφονίες κομμουνιστών και δημοκρατικών πολιτών. Έθεσε σε παρανομία πρώτα την ΕΔΑ και το ΚΚΕ και σε κατοπινό στάδιο και τα υπόλοιπα κόμματα. Αυτό που χαρακτήριζε τη Χούντα ήταν μια έντονη και εθνικιστική προγονοπληξία, ηθικολογικά και αντιεπιστημονικά κηρύγματα, λογοκρισία στις τέχνες και στα γράμματα. Όλα αυτά συνοψίζονταν κυρίως στο σύνθημα της Χούντας το «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών». Όσο για το οικονομικό θαύμα της Χούντας, μόνο θαύμα δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται η αφαίμαξη των κρατικών ταμείων σε σκάνδαλα και μίζες αλλά και σε εθνικιστικά, κιτς πανηγύρια που έστηναν οι Συνταγματάρχες εις βάρος του ελληνικού λαού.
Το δολοφονικό έργο της χούντας ξεκινά άμεσα από την πρώτη μέρα. Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας που γίνεται στην Αθήνα, έχουμε τα πρώτα θύματα της δικτατορίας από πυροβολισμούς, η 24χρονη Μαρία Καλαβρού κι ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής. Από τις πιο δυναμικές ενέργειες αντίστασης πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου με βόμβα από τον Αλέκο Παναγούλη τον Αύγουστο του 1968 και η απόπειρα ανατίναξης της αμερικανικής πρεσβείας τον Σεπτέμβριο του 1970, που καταλήγει στον θάνατο του Κύπριου Γιώργου Τσικουρή και της Ιταλίδας Μαρία-Έλενα Αντζελόνι.
Όσοι, σήμερα, εξακολουθούν να λιγουρεύονται ένταξη στο ΝΑΤΟ και περαιτέρω υποθήκευση της ανεξαρτησίας της χώρας μας είναι καλά να ανατρέξουν στην περίοδο αυτή. Οι χουντικοί, όπως και οι ΕΟΚΑβητατζήδες στην Κύπρο είχαν όνομα, διεύθυνση και ταυτότητα. Δεν ξενοιάζουμε με μια αναφορά σε χούντα, όπως στην Κύπρο με μια αναφορά σε πραξικόπημα γενικά και αόριστα. Ήταν ακροδεξιοί, υποτελείς σε ξένα συμφέροντα και με οργανικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο εξωτερικό και με μέρος του μεγάλου κεφαλαίου και των κρατικών μηχανισμών στο εσωτερικό. Η ΝΑΤΟδουλεία και ο αντικομμουνισμός τους οδήγησαν σε έξαρση της κρίσης στα ελληνοτουρκικά, σε συνεχείς παρεμβάσεις στα εσωτερικά ζητήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας με αποκορύφωμα το πραξικόπημα τον Ιούλιο του 1974 που έδωσε την ευκαιρία στον Τουρκικό Αττίλα να ολοκληρώσει πέντε μέρες αργότερα το δίδυμο έγκλημα εναντίον της Κύπρου.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών αποτελεί μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και όσο και να προσπαθούν οι σύγχρονοι απόγονοι και νοσταλγοί τους να παραγράψουν την ιστορία, η λαϊκή πάλη και η λαϊκή μνήμη δεν θα το επιτρέψουν αυτό δεύτερη φορά.
Εισαγωγικά
Διήρκεσε 10 μέρες, η ιστορική πλέον, απεργία των διανομών έτοιμου φαγητού οι οποίοι εργάζονται για την εταιρεία Wolt. Η απεργία, η οποία ξεκίνησε στην Λευκωσία, εξαπλώθηκε σιγά σιγά σε ολόκληρη την Κύπρο. Σύμφωνα με τους ίδιους τους απεργούς σε δήλωση τους την οποία παρέδωσαν στην εταιρεία στις 13 Δεκεμβρίου 2022, αφορμή για την απεργία ήταν η μείωση της βασικής πληρωμής τους από €2,40 εντός ακτίνας παράδοσης ενός χιλιομέτρου σε €2,26. Βέβαια, οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα των διανομέων δεν σταματούν εδώ καθώς θα μπορούσε να ειπωθεί πως τα αιτήματα τους όχι μόνο είναι σχετικά μετριοπαθή αλλά και ότι είναι αυτονόητα. Άλλωστε, τα προβλήματα και οι δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζουν ως επισφαλείς εργαζόμενοι είναι πάρα πολλά.
Για να κατανοήσουμε τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζουν οι απεργοί διανομείς, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε την φύση της εργασίας σε πλατφόρμα και το εργασιακό καθεστώς τους.
Η φύση της εργασία σε πλατφόρμα και το νομικό εργασιακό καθεστώς των διανομέων
Το εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων σε πλατφόρμα γενικότερα και των διανομέων απεργών συγκεκριμένα, είναι ιδιαίτερα επισφαλές. Γενικά οι εργαζόμενοι σε πλατφόρμες θεωρούνται ως αυτοεργοδοτούμενοι ή ως ανεξάρτητοι εργολάβοι και όχι ως εργοδοτούμενοι, και με αυτό τον τρόπο δεν απολαμβάνουν τις ίδιες νομικές προστασίες και ωφελήματα τα οποία απολαμβάνει ένας εργοδοτούμενος, όπως για παράδειγμα κατώτατο μισθό, συλλογικές διαπραγματεύσεις, προστασία σχετικά με το ωράριο εργασίας, ασφάλεια και υγεία στο χώρο εργασίας, άδειες με απολαβές, ανεργιακό επιδόμα και επιδόματα ασθένειας, όπως επίσης και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Περαιτέρω, ένας αυτοεργοδοτούμενος ή εργολάβος διανομέας είναι υπεύθυνος για την συντήρηση του εξοπλισμού και του οχήματος του με δικά του έξοδα, υπεύθυνος για τα καύσιμα που αναλώνει και εν γένει αναλαμβάνει όλες τις σχετικές επιβαρύνσεις.
Στην περίπτωση της Wolt όπου όπως ισχυρίζεται η ίδια η εταιρεία πάνω από το 80% των διανομέων απασχολούνται από τρίτες εταιρείες, συνεργάτες της, οι οποίες ασχολούνται με την διαχείριση στόλου, τα πράγματα είναι πολύ πιο δυσμενή για τους διανομείς. Ενώ κάποιος διανομέας που απασχολείται απευθείας από την Wolt μπορεί να κρατήσει ολόκληρο το ποσό από κάθε διαδρομή, όσο πενιχρό και να είναι αυτό, όπως αναφέρει ένας διανομέας απεργός οι εταιρείες διαχείρισης στόλου αποκόπτουν από τον μισθό τους 30% με κάθε παραγγελία, και αφού είναι υπό το καθεστώς αυτοεργοδοτούμενου ή εργολάβου, καταβάλλουν μόνοι τους κοινωνικές ασφαλίσεις και συνεισφορά στο ΓΕΣΥ ένα 11% από πάνω. Το 59% ανά παραγγελία/παράδοση που υπολείπεται, δεν είναι καθαρό κέρδος για τον διανομέα, αφού πρέπει από αυτό να μεριμνήσει για την συντήρηση του οχήματος του, τα καύσιμα που αναλώνει κλπ.
Επίσης δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι η εργασία του διανομέα έτοιμου φαγητού είναι φυλετικοποιημένη. Η συντριπτική πλειοψηφία των διανομέων είναι υπήκοοι τρίτων χωρών, οι οποίοι μπορεί να βρίσκονται στην Κύπρο και ως αιτητές ασύλου ή ως φοιτητές. Το επισφαλές αυτό καθεστώς διαμονής τους στην Κύπρο σε συνδυασμό με το καθεστώς εργασίας τους βοηθά και συνεισφέρει περαιτέρω στην πειθαρχικοποίηση των διανομέων.
Το επάγγελμα του διανομέα έτοιμου φαγητού εκτός από επισφαλές είναι και άκρως επικίνδυνο. Σύμφωνα με στατιστικές του Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας, τα περισσότερα εργατικά τροχαία ατυχήματα αφορούν κυρίως διανομείς έτοιμου φαγητού. Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο. Εξαιτίας του μοντέλου πληρωμής ανά παραγγελία/παράδοση, οι διανομείς δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να προσπαθούν να εκτελέσουν όσο το δυνατό περισσότερες παραγγελίες σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. Οι οδικές συνθήκες εξάλλου για μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες στην Κύπρο δεν είναι και οι καλύτερες. Οι πενιχρές πληρωμές τους δίνουν το αντιφατικό κίνητρο να θέτουν την ζωή τους σε κίνδυνο έτσι ώστε να βγάλουν τα προς το ζην. Το μοντέλο πληρωμής των διανομέων προσομοιάζει το μοντέλο του «μισθού με το κομμάτι» το οποίο ήταν διαδεδομένο τον 19ο αιώνα στα εργοστάσια. Όπως εξηγεί ο Μαρξ (Το Κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, (Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2002, σ.σ. 572-3 :
Όταν είναι δοσμένος ο μισθός με το κομμάτι, έχει φυσικά προσωπικό συμφέρον ο εργάτης να εντείνει όσο το δυνατό περισσότερο την εργατική του δύναμε, πράγμα που ευκολύνει τον κεφαλαιοκράτη ν’ ανεβάζει τον κανονικό βαθμό εντατικότητας. Προσωπικά επίσης έχει συμφέρον ο εργάτης να παρατείνει την εργάσιμη ημέρα, γιατί έτσι ανεβαίνει ο ημερήσιος ή ο βδομαδιάτικος μισθός του.
Οι πιο πάνω διαπιστώσεις του Μαρξ έχουν άμεση εφαρμογή και στην περίπτωση των διανομέων έτοιμου φαγητού.
Το μέλλον – Η προτεινόμενη Ευρωπαϊκή οδηγία αναφορικά με την εργασία σε πλατφόρμες.
Η οδηγία σχετικά με τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας σε πλατφόρμες προτάθηκε για πρώτη φορά από το Συμβούλιο από τον Δεκέμβριο του 2021. Ο σκοπός της οδηγίας είναι να εισάγει τεκμήριο εργοδότησης (σε αντίθεση με αυτοεργοδότηση ή εργολαβία) και να ρυθμίσει την αλγοριθμική διαχείριση στην εργασία.
Στην πρώτη του μορφή το κείμενο της οδηγίας έθετε πέντε κριτήρια τα οποία μπορούσαν να δείξουν ότι η σχέση μεταξύ πλατφόρμας και εργαζόμενου είναι σχέση μεταξύ εργοδότη και εργοδοτούμενου. Τα κριτήρια αυτά είναι τα εξης:
Στην περίπτωση που δύο από αυτά τα πέντε κριτήρια ικανοποιούνταν, τότε τεκμαίρεται σχέση εργοδότησης μεταξύ της πλατφόρμας και του εργαζόμενου και η πλατφόρμα θα πρέπει να το αντικρούσει, αποδεικνύοντας στην ουσία ότι ο εργαζόμενος είναι αυτοεργοδοτούμενος και όχι εργοδοτούμενος, κάτι που θα ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο.
Φυσικά οι δυνάμεις της αντίδρασης στην Ευρώπη προσπαθούν να «αραιώσουν» το αρχικό κείμενο έτσι ώστε να είναι πιο δύσκολο να ενεργοποιηθεί το τεκμήριο της εργοδότησης.
Κινητοποιήσεις όπως η απεργία των διανομέων έτοιμου φαγητού στην Κύπρο είναι ο μόνος τρόπος που μπορούν να πετύχουν τις διεκδικήσεις τους οι εργαζόμενοι. Ο ταξικός αγώνας και η αλληλεγγύη είναι το μόνο όπλο που έχει στην διάθεση της η εργατική τάξη. Πράγματι, η αλληλεγγύη που έδειξαν στον αγώνα των διανομέων ομάδες όπως η Antifa, το IWW Κύπρου, η Θύρα 9 αλλά ακόμα και η ΠΕΟ και άλλες οργανώσεις δείχνουν ότι εργατική τάξη είναι πάντα έτοιμη για αγώνα και ότι είναι μια δύναμη την οποία πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη η άρχουσα τάξη. Απόδειξη της επιτυχίας της απεργίας είναι η επαναφορά της αμοιβής των εργαζομένων στα προηγούμενα επίπεδα και το ότι το Τμήμα Εργασιακών Σχέσεων κάλεσε σε συνάντηση τους απεργούς και την Wolt, την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου ενώ εντός του Ιανουαρίου αναμένεται το πόρισμα του.
Εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε! Δεν έχετε τίποτα να χάσετε, παρά μόνο τις αλυσίδες σας!
Β.Κ.
Η στήλη «Απόψεις» φιλοξενεί αρθρογραφία γνώμης που κινείται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των αρχών και αξιών του Πολιτιστικού Ιδρύματος 1948. Τα άρθρα αποτελούν προσωπικές απόψεις των συντακτών τους και δεν εκφράζουν, κατ’ ανάγκην, το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948.
Σαν σήμερα στις 29 Ιουλίου 1962, ο γνωστός φασίστας Oswald Mosley (ιδρυτής της Βρετανικής Φασιστικής Ένωσης το 1932) προσπάθησε να πορευθεί μέσα στους δρόμους του Μάντσεστερ, γνωστής εργατούπολης. Η προσπάθεια του αυτή κατέληξε άδοξα, αφού ένα πλήθος πέραν των 5000 αντιφασιστών μπλόκαραν την πορεία αυτού και των υποστηρικτών του, του επιτέθηκαν και τον έριξαν στο έδαφος. Για να γλυτώσει, φυγαδεύτηκε από 250 περίπου αστυνομικούς, οι οποίοι, όμως, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το πλήθος από το να τους εκσφενδονίσει ντομάτες, αυγά, κέρματα και πέτρες.
Στη συνέχεια προσπάθησε να εκφωνήσει ομιλία στους υποστηρικτές του, αλλά το αντιφασιστικό πλήθος ανάγκασε τόσο τον ίδιο όσο και την αστυνομία να ακυρώσουν την εκδήλωση μόλις 7 λεπτά μετά την επίσημη έναρξη της. Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ ντόπιων αντιφασιστών και μελανοχίτωνων του Mosley με αποτέλεσμα να συλληφθούν 47 άτομα. Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, και που μας υπενθυμίζει συνεχώς την ταξική φύση του αστικού κράτους, οι περισσότεροι συλληφθέντες ήταν αντιφασίστες
48 χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής και πλέον δίνουμε και ένα αγώνα ενάντια στην λήθη. Ένα αγώνα για να μην ξεχάσουμε πως φτάσαμε ως εδώ αλλά και για να μην συμβιβαστούμε ποτέ με οτιδήποτε λιγότερο από την επανένωση της πατρίδας μας.
Η χθεσινή αθρόα προσέλευση στην εκδήλωση Το μαύρο καλοκαίρι του 1974: Η Κύπρος στη μέγγενη του ιμπεριαλισμού και του σοβινισμού μας χαροποίησε ιδιαίτερα και δείχνει ότι υπάρχει ανάγκη στη κυπριακή κοινωνία για να ανοίξει ευρύτερα αυτή η συζήτηση.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον φιλοξενούμενο ομιλητή Tony Angastiniotis για την συγκλονιστική του ομιλία. Μπορείτε να βρείτε το νέο βιβλίο του Τόνι «Χρειάζονται χίλιες φωνές
για να πουν μια ιστορία» στη σελίδα του https://www.tony-direct.com/.
Σαν σήμερα, με την τουρκική εισβολή το 1974, ολοκληρώνεται το δίδυμο νατοϊκό έγκλημα που ξεκίνησε με το φασιστικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β.
48 χρόνια από τότε που η Κύπρος και ο λαός της μαυροφόρεσαν. Νεκροί, αγνοούμενοι, τραυματίες, προσφυγιά.
48 χρόνια μετά, ζούμε ακόμα τις συνέπειες της συνεχιζόμενης κατοχής, της διχοτόμησης και του βίαιου διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η κατοχική σημαία στον Πενταδάκτυλο μας τα θυμίζει όλα καθημερινά…
Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως η τραγωδία της Κύπρου και του λαού μας, πέρα από την άμεση εμπλοκή των δυτικών ιμπεριαλιστών και των νατοϊκών κύκλων, έχουν επίσης τη σφραγίδα του τουρκικού και του ελληνικού εθνικισμού, αλλά και των νοσταλγών της χούντας. Γι’ αυτό και ο μεγαλύτερος εχθρός των εθνικιστών που έδρασαν ως όργανα των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων, ήταν η Αριστερά και οι αγωνιστές του λαϊκού κινήματος που πάλευαν για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνικά δικαιώματα.
Η ιστορία και τα επίσημα έγγραφα ακόμα και των δικών τους υπηρεσιών, καταδεικνύουν, επίσης, τις ΗΠΑ-Βρετανία-ΝΑΤΟ ως συνένοχους στον σχεδιασμό και εκτέλεση της τουρκικής εισβολής, ενώ με τη σημερινή τους πολιτική, επί της ουσίας, απαλλάσσουν την Τουρκία από τις ευθύνες της, επιτρέπουν τη διαιώνιση της παραμονής της στην Κύπρο και επιδιώκουν την εσαεί παραμονή των βρετανικών βάσεων που καταπατούν το 5% του κυπριακού εδάφους.
Σήμερα είμαστε ακόμα μια φορά μπροστά σε αδιέξοδο σε ότι αφορά στις συνομιλίες με κύρια ευθύνη της Τουρκίας και των δυτικών της συμμάχων. Η επίλυση του κυπριακού όμως δεν εξαρτάται μόνο από τις συνομιλίες και ότι εκεί συζητείται, τα οποία βέβαια έχουν σημασία ως προς το περιεχόμενο της λύσης. Εξίσου, αν όχι και πιο σημαντικό, είναι η μαζική εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα. Η ανάπτυξη κοινών αγώνων Ε/Κ και Τ/Κ. Η αντικατοχική πάλη για να έχει προοπτική και αποτελεσματικότητα, πρέπει να είναι κοινή με τους Τουρκοκύπριους που στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος δίνουν την δική τους μάχη, ενάντια στο κατοχικό καθεστώς, τον εθνικισμό και την διχοτόμηση. Για να δημιουργηθεί έτσι ένα δικοινοτικό στη μορφή και ταξικό στη βάση, παλλαϊκό κίνημα που να παλέψει τόσο για την επανένωση της Κύπρου, όσο και για μια άλλη κοινωνία.
Βασικά στοιχεία του κοινού αντικατοχικού αγώνα πρέπει να είναι ο αγώνας για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από ξένους στρατούς, βάσεις και «εγγυήτριες δυνάμεις». Αυτή η στοχοθεσία προϋποθέτει την ρήξη και σύγκρουση με τις αντιλήψεις καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων που πασχίζουν να μας πείσουν, πως η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ, θα μπορούσαν να μας φέρουν δήθεν σε ευνοϊκότερη θέση για την επίλυση του Κυπριακού.
Καλούμε τον κόσμο να συμμετάσχει στην εκδήλωση που διοργανώνει το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 με αφορμή τις επετείους για το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής, αύριο Πέμπτη 21 Ιουλίου, η ώρα 19:00 στο Αμφιθέατρο Newton του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, με θέμα Το μαύρο καλοκαίρι του 1974: Η Κύπρος στη μέγγενη του ιμπεριαλισμού και του σοβινισμού.
Αντί άλλων ανακοινώσεων για την σημερινή 48η επέτειο του εγκληματικού/προδοτικού πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’, υπό την υψηλή εποπτεία των γνωστών αμερικανονατοικών κύκλων, το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 συνεχίζει την πρωτοβουλία που ξεκίνησε πριν 6 περίπου μήνες.
Στην 48η επέτειο θανάτου του Γ. Γρίβα, στις 27 Ιανουαρίου 2022, είχαμε αναγγείλει πρωτοβουλία για μετονομασία των οδών που φέρουν το όνομα του σε ολόκληρη την Κύπρο. Είχαμε πραγματοποιήσει και εκστρατεία συλλογής υπογραφών ως ένα πρώτο βήμα.
Τώρα, η πρωτοβουλία αυτή παίρνει ένα πιο επίσημο και θεσμικό δρόμο. Χτες, αποστείλαμε ανοικτή επιστολή προς όλους τους Δήμους της ελεύθερης Κύπρου και στα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην ΕΛΑΜ, και ζητούμε να μετονομάσουν τις οδούς και λεωφόρους που φέρουν το όνομα του, σε οδούς: «Δημοκρατίας», «Αντίστασης», «Δημοκρατικής Αντίστασης», «Πολυτεχνείου», «Κερύνειας», «Αμμοχώστου».
Θεωρούμε την πρωτοβουλία αυτή μια έμπρακτη δικαίωση των αγώνων όλων όσων έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και τη δημοκρατία.
Καλούμε όλους τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους της Κύπρου να συμμετάσχουν στην προσπάθεια αυτή για μετονομασία των οδών που φέρουν το όνομα του Γρίβα.
Πολύ πρόσφατα η κυβέρνηση κατέθεσε νομοσχέδιο το οποίο προνοεί τη σύσταση ειδικού χώρου κράτησης ανηλίκων. Με μια σημαντική λεπτομέρεια. Στο νομοσχέδιο αυτό περιλαμβανόταν συγκεκριμένη πρόνοια ότι ο χώρος κράτησης θα ανήκει σε ιδιωτική εταιρεία. Η Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, σε πρόσφατη συνεδρία της, «μπλόκαρε» κονδύλι ύψους €800,000 που προνοείτο για τον σκοπό αυτό, μπλοκάροντας, ταυτόχρονα, τις διαδικασίες για ανεύρεση χώρου κράτησης ανήλικων παραβατών. Ως αποτέλεσμα, τερματίστηκαν ( ; ) και οι ενέργειες για προκήρυξη προσφορών. Με αυτή την πράξη μπήκε στον πάγο, έστω προσωρινά, και το σχετικό νομοσχέδιο.
Θεωρούμε το ζήτημα αυτό εξαιρετικά κρίσιμο με σοβαρότατες κοινωνικές προεκτάσεις σε πολλά επίπεδα. Η κυβερνητική θέση για διαχείριση του χώρου από ιδιωτικό φορέα πρέπει να ιδωθεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας που προφανώς ασπάζεται η νυν κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα, αλλά και εν γένει του ίδιου του τρόπου λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι φυσιολογική απόρροια του τρόπου λειτουργίας του κεφαλαίου, το οποίο επιζητεί συνεχώς νέα πεδία κερδοφορίας, νέες αγορές, καινούριες ευκαιρίες για «επένδυση» και προς αυτή την κατεύθυνση την διεύρυνση της εμπορευματοποίησης σε «ανεξερεύνητες εστίες». Μια διαδικασία, δηλαδή, που δεν διστάζει να ιδιωτικοποιεί όχι μόνο κοινωνικά αγαθά (ηλεκτρισμός, νερό, τηλεπικοινωνίες κ.λπ.) αλλά και κατ’ εξοχήν κοινωνικές-κρατικές λειτουργίες, όπως η δημόσια ασφάλεια, ασφάλεια αεροδρομίων, χώροι υποδοχής αιτητών ασύλου, η κοινωνική επιτήρηση-επανένταξη παραβατών, κ.λπ.
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα κυοφορούνται στο εν λόγω νομοσχέδιο δεν αποκλείεται η ανάθεση της ασφάλειας και διαχείρισης του σχεδιαζόμενου κέντρου κράτησης ανήλικων παραβατών να αποτελέσει πιλοτικά τον προάγγελο δημιουργίας ιδιωτικών φυλακών (και για ενήλικες). Πάντοτε, βέβαια, υπό το πρόσχημα της «μείωσης των κρατικών δαπανών», της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», της «αποσυμφόρησης των φυλακών» κ.λπ., πιθανόν στο εγγύς μέλλον, τα μεγάλα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα θα προωθήσουν μέσω του πολιτικού προσωπικού τους μια τέτοια προοπτική.
Η εντατικοποιημένη προσπάθεια γεωπολιτικής πρόσδεσης της Κύπρου στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το δυτικό άρμα, συνοδεύεται και με υιοθέτηση πρακτικών στο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, αφού ως καλά γνωστό τέτοιου είδους χώροι κράτησης/ιδιωτικές φυλακές υπάρχουν εδώ και χρόνια στην «μητρόπολη του καπιταλισμού» και αυξάνονται ετησίως.
Ας είμαστε λοιπόν υποψιασμένοι και σε εγρήγορση.
Οι καταστροφές λόγω κλιματικών αλλαγών ήδη είναι ορατές σε ολόκληρο τον κόσμο και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποκτήσουν μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια στην πορεία του χρόνου: φωτιές και πλημμύρες, απρόβλεπτος καιρός με ξηρασίες ή συνεχείς και καταρρακτώδεις βροχές και παγωνιά, καταστροφή στις σοδιές με εκτίναξη του κόστους για βασικά είδη διατροφής, άνοδος της στάθμης του νερού, κλιματική μετανάστευση από εκατομμύρια κόσμο, μεγάλες καταστροφές στην βιοποικιλότητα (π.χ., εξεφάνιση μελισσών, εξαφάνιση της ζωής από τους ωκεανούς) που οδηγούν σε απειλή ακόμα και για την επιβίωση της ζωής, κ.α. Τα παραπάνω ακούγονται μακρινά σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όμως δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που βιώνει η ανθρωπότητα.
Η περιοχή μας, μάλιστα, η Μεσόγειος, αποτελεί ένα από τα επίκεντρα της κλιματικής αλλαγής και ειδικά ένα από τα παγκόσμια hotspots αναμενόμενης αύξησης ξηρασιών με δραματικές συνέπειες για κάθε είδος ζωής. Αυτό είναι ένα από τα κυριότερα συμπεράσματα της πρόσφατης Έκθεσης της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την Αλλαγή του Κλίματος. Για την ετοιμασία της έκθεσης εργάστηκαν 200 επιστήμονες από όλο το κόσμο, καταξιωμένοι εμπειρογνώμονες στο αντικείμενο τους, αναλύοντας 14,000 επιστημονικές δημοσιεύσεις. Τεράστια δουλειά και κόπος.
Η νέα έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ δεν χτυπάει απλώς καμπανάκι, ρίχνει βόμβα μεγατόνων. ‘Η αλλάζουμε μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης με ραγδαίους ρυθμούς ή βουλιάζουμε σε μια περιβαλλοντική καταστροφή χωρίς προηγούμενο. Με ψυχρή αλλά ακριβή επιστημονική ορολογία, η έκθεση αποτυπώνει την ήδη άσχημη κατάσταση του κλίματος και ζωγραφίζει ένα ζοφερό μέλλον αν δεν ληφθούν άμεσα, δραστικά μέτρα για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων του θερμοκηπίου.
Η επιστήμη έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε έχουμε πλέον τις δυνατότητες ασφαλούς παρατήρησης, μοντελοποίησης και πρόβλεψης του καιρού καλύτερα από ποτέ, και με μικρά ποσοστά λάθους (margins of error), μέσω των αισθητήρων μεγάλης ακρίβειας που έχουν τοποθετηθεί τόσο στη γη όσο και στο διάστημα. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η κλιματική αλλαγή λαμβάνει χώρα σε ολοένα και ετντεινόμενο ρυθμό και απειλεί άμεσα την επιβίωση μας στον πλανήτη. Παράλληλα, είναι εξίσου επιβεβαιωμένο ότι η κλιματική αλλαγή προκαλείται από τον άνθρωπο και τις δραστηριότητες του.
Η έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ εξηγά, με εύγλωττο τρόπο, ότι έχουμε ένα «στενό παράθυρο» 10 μόλις χρόνων για να λάβουμε τέτοια δραστικά μέτρα, ώστε να περιορίσουμε την αλλαγή στο «ελάχιστο». Το «ελάχιστο», βέβαια, δεν είναι καθόλου μικρό, αφού πρόκειται προβλέπει περιορισμό της μέσης αύξησης της θερμοκρασίας κατά «μόνο» 1.5 βαθμούς Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα. Αυτή η αύξηση μπορεί να είναι 1 βαθμός στους πόλους και 3-4 βαθμοί στην Μεσόγειο (!). Και αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να πετύχουμε υπό τις περιστάσεις. Το «στενό παράθυρο» έχει να κάνει με ριζικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν άμεσα: οριστικό τέλος στα ορυκτά καύσιμα, προστασία δασών και βιοτόπων, στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ριζικές αλλαγές στην κτηνοτροφία, στροφή σε διατροφές χωρίς κόκκινο κρέας και αρκετά άλλα.
To Διεθνές Γραφείο Ενέργειας (Ιnternational Energy Agency) εξέδωσε πολύ πρόσφατα μια έκθεση με την ονομασία «Μηδέν εκπομπές μέχρι το 2050: ένας οδικός χάρτης για τον παγκόσμιο ενεργειακό τομέα» (Net Zero by 2050: A Roadmap for the Global Energy Sector). Σύμφωνα με αυτή την έκθεση, όλες οι χώρες πρέπει να δεσμευτούν να μειώσουν τους ρύπους τους κατά 50% μέχρι το 2030 και να φτάσουν σε μηδενικούς ρύπους το 2050. Ρύπους όχι μόνο από διοξείδιο του άνθρακα (CO2), αλλά και από μεθάνιο που προκαλείται κυρίως από την κτηνοτροφία, αλλά και από το δυστυχώς αυξανόμενο λιώσιμο μόνιμων μέχρι στιγμής πάγων σε Σιβηρία και Αρκτική. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ούτε εύκολες λύσεις. Αλλοίμονο αν παίξουμε τζόγο με το μέλλον των επόμενων γενιών επειδή προτιμήσαμε πρόσκαιρες ανέσεις.
Η κατάσταση κινδυνεύει να καταστεί μη αναστρέψιμη. Είναι επιτακτικό όπως όλες οι χώρες και πόλεις κηρύξουν κατάσταση επείγουσας ανάγκης και να δεσμευτούν σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και ΜΕΤΡΗΣΙΜΑ μέτρα μέχρι το 2030 ως πρώτο σταθμό και μέχρι το 2050 ως δεύτερο. Οι μεγάλες ευθύνες εντοπίζονται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και στον όλο, δομικό, τρόπο λειτουργίας του που στοχεύει στο κέδρος πάση θυσία. Έστω και αν αυτή η θυσία είναι η ίδια η γη που μας φιλοξενεί. Οι μεγάλες πολυεθνικές και εθνικές εταιρίες με τις ρυπογόνες πρακτικές τους σε συνδυασμό με την αδυναμία αλλά και απροθυμία αρκετών κρατών να επιβάλουν διαφορετικές πρακτικές αποτελούν την κυριότερη πηγή ύπαρξης και διαιώνισης του προβλήματος. Ο εντοπισμός της πρωταρχικής και κύριας ευθύνης δεν μειώνει βέβαια και τη δική μας ατομική πρακτική και ευθύνη.
Η ανθρωπότητα μπορεί να αντιμετωπίσει την πιο μεγάλη κοινή πρόκληση που είχαμε ποτέ στην ιστορία μας, φτάνει να δράσουμε άμεσα και συλλογικά. Ζούμε ιστορικές στιγμές και το ρολόι χτυπά εναντίον μας. Το ότι ο εχθρός σε ορισμένες περιπτώσεις δεν φαίνεται με γυμνό μάτι (;) κάνει την πρόκληση ακόμη πιο μεγάλη και δεν πρέπει να ξεγελά. Πρώτα από όλα όμως πρέπει να ξεκινήσουμε από την παραδοχή του προβλήματος: η κλιματική και την οικολογική κρίση αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, ο οποίος κινδυνεύει με εξαφάνιση μαζί με την κατάρρευση του κλίματος και της βιοποικιλότητας.
Η αριστερά πρέπει να αποτελέσει την προμετωπίδα στην επείγουσα προσπάθεια για αντιμετώπιση της πολύ άσχημης κατάστασης και να περισώσουμε ότι προλαβαίνουμε. Σημαντικά ζητήματα σε αυτή την προσπάθεια και χωρίς αυταπάτες για το τι μπορεί να επιτευχθεί στα πλαίσια ενός εκμεταλλευτικού συστήματος μπορούν (ενδεικτικά) να αποτελέσουν:
Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, ικανοποιητικές λύσεις υπάρχουν εκεί έξω αρκεί να προωθήσουμε πολιτικές και πολιτικές επιλογές που υπερασπίζονται τα αυτονόητα. Η ενέργεια μπορεί και πρέπει να αποτελέσει κοινωνικό αγαθό, να ανήκει στους πολίτες, να παράγεται από τους πολίτες με τρόπο φιλικό στο περιβάλλον και τη φύση και με κοινωνικά δίκαιο τρόπο. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μπορούν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, φτάνει να τοποθετούνται σωστά και στοχευμένα, προστατεύοντας και σεβόμενοι το υφιστάμενο φυσικό περιβάλλον.
Ο πλανήτης δεν αντέχει άλλες πρακτικές και καταστροφή του περιβάλλοντος με σκοπό το υπερκέρδος όπως επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα και μοντέλο ανάπτυξης.
Στις 19 Ιουλίου 2021 το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 πραγματοποίησε εκδήλωση μνήμης και τιμής στο μνημείο πεσόντων αντιστασιακών στον Άγιο Νικόλαο στην Λεμεσό.
Χαιρετισμό απεύθυνε ο Γιάννος Κατσουρίδης. Ομιλητές ήταν η Μαρίνα Αρμεύτη, εκπαιδευτικός και θυγατέρα δολοφονηθέντα από την ΕΟΚΑ Β’ και ο Πολύδωρος Πολυδώρου, στρατιώτης του 361 ΤΠ τραυματίας κι αιχμάλωτος πολέμου 1974.
Πιο κάτω παρατίθεται το κείμενο του Γιάννου Κατσουρίδη και της Μαρίνας Αρμεύτη.
Δεν μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας
Με αυτά τα λόγια ο ποιητής Κώστας Μόντης αποτύπωσε την τραγωδία της Κύπρου τον μαύρο εκείνο Ιούλη του 1974 αδυνατώντας να πιστέψει ότι η πανέμορφη θάλασσα της Κερύνειας ξέρασε εκείνη την μέρα φωτιά και θάνατο. Και έχει δίκιο να είναι δύσπιστος ο ποιητής. Διότι δεν αποφάσισαν μια καλή πρωία οι Αττίλες να πλευρίσουν τις καταγάλανες ακρογιαλιές και να αποβιβάσουν τις ορδές τους. Μόνο αφελείς και συνειδητά παραπληροφορούντες, προσπαθώντας να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες ακολουθούν αυτή την οδό.
Το πραξικόπημα και η εισβολή του μαύρου εκείνου Ιούλη μόνο απρόσμενη δεν ήταν. Το πραξικόπημα και η εισβολή, (οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος όπως λέγαμε κάποτε) σχεδιάστηκαν υπερατλαντικά και εκτελέστηκαν από την Τουρκία, την ελλαδική χούντα, αλλά και τους εντός Κύπρου επίορκους και προδότες. Έστω και αν σήμερα μέσω λήθης και παραχάραξης αυτά αμφισβητούνται.
Το ζήτημα των ευθυνών για το δίδυμο έγκλημα κατά της Κύπρου, για την μεγάλη μάζα του κυπριακού λαού, είχε λυθεί από την ίδια στιγμή που αυτό εκτελείτο. Η λαϊκή σοφία αλάθητη και αδέκαστη έβγαλε την δική της ετυμηγορία και δεν χρειάστηκε ποτέ δικαστήρια, εφετεία και ιστορικούς του μέλλοντος. Ο λαός μας από τότε βροντοφώναξε και δαχτυλόδειξε τους ενόχους της προδοσίας και της καταστροφής.
ΕΟΚΑ Β’ δολοφόνοι!
Δώστε την χούντα στο λαό!
Κίσινγκερ (και στο πρόσωπο του ο αμερικάνικος και νατοϊκός ιμπεριαλισμός), καταζητούμενος για φόνο εκ προμελέτης ενός ολόκληρου λαού!
Έξω ο Αττίλας από την Κύπρο!
Άμεσα, υπεύθυνα και ανεπηρέαστα ο λαός έκρινε, δίκασε και καταδίκασε στη συνείδηση του τους ενόχους. Ούτε φάκελοι χρειάστηκαν, ούτε δίκες, ούτε λεπτομέρειες, ούτε ιστορικοί του μέλλοντος. Το ντοκουμέντα, βέβαια, απέδειξαν έκτοτε και κατηγορηματικά την ορθότητα, της άμεσης λαϊκής σοφίας. Όπως δεν χρειάστηκαν πολλά λόγια και υπολογισμοί για να ορθώσουν το ανάστημα τους, ήρωες συμπατριώτες μας που έδωσαν το πολυτιμότερο αγαθό για τον άνθρωπο, την ίδια τους τη ζωή, για τον λαό και την πατρίδα.
Ήρωες που τα παιδιά τους δεν πρόλαβαν να τους γνωρίσουν.
Ήρωες που μνημονεύουμε καθεχρονικά και που αρκετούς εξ’ αυτών ακόμα δεν γνωρίζουμε την τύχη τους 47 χρόνια μετά.
Ήρωες, που απάντησαν αμέσως παρόν στο κάλεσμα της πατρίδας, πολέμησαν, αιχμαλωτίστηκαν και στιγματίστηκαν εφ’ όρου ζωής από τις μνήμες των βιωμάτων.
Οι στιγμές των μεγάλων επιλογών και η ποιότητα των ανθρώπων
Στη ζωή μας, οι στιγμές που αναλογούν στον καθένα μας να κάνει τις μεγάλες επιλογές είναι πολύ λίγες. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι επιλογές αφορούν σε συνειδητές αποφάσεις με το διακύβευμα να είναι το πολυτιμότερο και συγκλονιστικότερο αγαθό: η ίδια η ζωή. Οι πεσόντες στο πραξικόπημα και την εισβολή έδωσαν συνειδητά τη ζωή τους στον αγώνα για ιδανικά και αξίες που οι ίδιοι έκριναν και κατέταξαν παραπάνω από την ίδια τη ζωή: για ελευθερία, για δημοκρατία, για την γλυκιά πατρίδα Κύπρο, το χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.
Η πράξη τους αυτή καταδεικνύει το μεγαλείο της ψυχής του ενσυνείδητου ανθρώπου, του ενσυνείδητου αγωνιστή και πατριώτη. Σε ένα περιβάλλον, προδοσίας και ανοργανωσιάς, με τους πρωταίτιους να κρύβονται, θα μπορούσαν να μείνουν και αυτοί πίσω. Δεν θα ταίριαζε όμως με τον χαρακτήρα τους. Οι νεκροί του πραξικοπήματος και της εισβολής, παιδιά του κυπριακού λαού, παιδιά της μάνας Κύπρου, έτρεξαν άμεσα να σώσουν το οτιδήποτε σωζόταν. Πολέμησαν σε ένα αγώνα άνισο και προδομένο. Στημένο από έξω και προδομένο από μέσα.
Δεν μπορώ καν να προσποιηθώ ότι γνωρίζω τι σημαίνει για μια μάνα και ένα πατέρα να έχουν θάψει παιδί. Δεν μπορώ καν να προσποιηθώ ότι μπορώ να μπω στη θέση της μάνας και του πατέρα που έφυγαν από τη ζωή χωρίς να ξέρουν την τύχη του παιδιού τους. Στη θέση του παιδιού που μεγάλωσε χωρίς τον γονιό του, ή που δεν τον γνώρισε ποτέ. Ούτε στη θέση του αδελφού και της αδελφής μπορώ να μπω. Μπορώ μόνο να μετρήσω τον πόνο τους και να σεβαστώ.
Η μοίρα των νεκρών της μάνας Κύπρου, στην μεγάλη πλειοψηφία τους νέων, ήταν τραγικά συγκλονιστική: πριν προλάβουν να γνωρίσουν τη ζωή και τις χαρές της, την θυσίασαν. Σε μικρογραφία είναι η μοίρα της Κύπρου.
Μπορούν να κλείσουν οι πληγές;
Λένε ότι ο χρόνος κλείνει πληγές, ότι μαλακώνει τον πόνο. Είναι όμως πληγές που μένουν ανοιχτές και αιμορραγούν για χρόνια. Μια τέτοια πληγή προκλήθηκε από το πραξικόπημα και την εισβολή. Και έχει όνομα. Ονομάζεται ΚΑΤΟΧΗ. Και θα επουλωθεί μόνο όταν το κυπριακό λυθεί με τρόπο που θα ικανοποιεί τον κυπριακό λαό στο σύνολο του, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και όχι τους Νατοϊκούς δήθεν φίλους και συμμάχους και τις εγγυήτριες δυνάμεις. Αλήθεια, τόσο εύκολα ξεχάσαμε το ΝΑΤΟ – CIA – ΠΡΟΔΟΣΙΑ ώστε ορισμένοι να ζητούν νατοϊκές εγγυήσεις σε μια πιθανή λύση;
Ο αγώνας του κυπριακού λαού στο σύνολο του (Εκ και Τκ) ήταν και είναι δισυπόστατος: αντιιμπεριαλιστικός/αντικατοχικός αφενός και αντιεθνικιστικός αφετέρου. Όποιος το εγκλωβίζει/περιορίζει στο ένα πλαίσιο δεν προσφέρει καλή υπηρεσία. Η κατοχή είναι κατοχή. Το να αποφεύγεις να την ονοματίζεις δεν είναι κάτι προοδευτικό. Αν η κατοχή δεν είναι κατοχή και αν τα κατεχόμενα είναι ένας απλός γεωγραφικός προσδιορισμός, τότε και το πραξικόπημα είναι εμφύλιος σπαραγμός ή άφρων και όχι προδοτικό; Διότι δεν μπορεί να είναι επιχείρημα το αν η αναφορά σε κατοχή ενοχλεί ορισμένους. Το θέμα είναι αν απεικονίζει την πραγματικότητα.
Η μαχαιριά του δίδυμου εγκλήματος έντυσε στα μαύρα τον κυπριακό λαό και άφησε αιμάσσουσες τις πληγές στο σώμα της πατρίδας μας και στις καρδιές του λαού μας. Πληγές, που αρμυρίζονται κάθε φορά που ερχόμαστε προσκυνητές στη θυσία των ηρώων μας ανήμερα των μαύρων επετείων. Πληγές που έχουμε το χρέος να κλείσουμε.
Η ενότητα ως συστατικό αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή και επανένωση
Στον αγώνα για απαλλαγή από τα τετελεσμένα της εισβολής απαιτείται συλλογικότητα, ομοψυχία και ενότητα. Τα έχουμε ακούσει πολλές φορές αυτά τα λόγια και είναι όντως απαραίτητα συστατικά του αντικατοχικού αγώνα. Οι λέξεις, όμως, πολλές φορές σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Αποκτούν νόημα αναλόγως ποιος και με ποια σκοπιμότητα τις χρησιμοποιεί.
Η ενότητα για παράδειγμα. Μια λέξη, μια έννοια, που δεν είναι φιλολογική και αφηρημένη ειδικά στο πλαίσιο του αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή και επανένωση. Η ενότητα για να είναι στέρεη πρέπει να οικοδομηθεί στη βάση της γνώσης της ιστορικής αλήθειας και του σεβασμού της. Της μεταμέλειας και της συγγνώμης. Οτιδήποτε άλλο θα είναι εφήμερο και χωρίς διάρκεια. Διότι σε τελική ανάλυση η μόνη που δεν ευθύνεται για την κάθοδο του Αττίλα, τους σκοτωμούς, την κατοχή και την προσφυγιά, είναι η θάλασσα της Κερύνειας.
Η ιστορία αυτού του τόπου είναι γραμμένη με αίμα.
Δόξα και τιμή σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της κυπριακής ελευθερίας.
Δόξα και τιμή στους ήρωες της αντίστασης στο προδοτικό πραξικόπημα και στην τουρκική εισβολή.
Αιώνια ας είναι η μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους κατά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974.
Αιώνια και τιμημένη.
Γιάννος Κατσουρίδης
Να αντιστεκόμαστε στη λήθη και το φασισμό
Παρόλο που σκόπευα να ξεκινήσω αλλιώς αυτή μου την παρέμβαση, άλλαξα γνώμη. Πρέπει να σας εξηγήσω απλά γιατί γράφω εδώ. Γράφω εδώ γιατί έχω να επιτελέσω ένα χρέος. Το καλύτερο μνημόσυνο στους νεκρούς μας είναι να τους θυμόμαστε και αντιστεκόμενοι στη λήθη να αντιστεκόμαστε στην παραχάραξη της ιστορίας, να αντιστεκόμαστε στον φασισμό.
Εδώ διαβάζουν νεαρά παιδιά που διψούν για γνώση. Σε εσάς απευθύνομαι, γιατί την ιστορία αυτών των ηρώων δεν σας την είπαν στα σχολεία. Άλλους τους βολεύει και άλλοι έχουν την φωλιά τους λερωμένη. Έτσι συνήθως προσπερνούν όλοι με ταχύτητα το πραξικόπημα. Η τουρκική εισβολή όμως δεν έγινε ως κεραυνός αν αιθρία.
47 χρόνια πέρασαν και ακόμα δεν λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Παρόλο που κάθε φορά που ξεστομίζω τις λέξεις η καρδιά μου σπαράζει, θα σας πω. Έχω χρέος να σας πω!
Η ΕΟΚΑ Β΄ ήταν μια τρομοκρατική οργάνωση. Την ίδρυσε ο Γρίβας το 1971. Από τότε ξεκίνησαν οι κλοπές όπλων από στρατόπεδα, οι ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, οι απόπειρες δολοφονίας του Μακαρίου. Από το 1972 άρχισαν οι δολοφονίες αθώων πολιτών για τα πιστεύω τους, για την υποστήριξη τους στον νόμιμα εκλελεγμένο πρόεδρό μας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το αποκορύφωμα της προδοτικής δράσης τους ήταν η διενέργεια του πραξικοπήματος με την Χούντα των Αθηνών που έλεγχε τις δυνάμεις του στρατού. 67 δολοφονίες αθώων πολιτών μετρά η δράση των ΕΟΚΑΒητατζήδων. Γίνονταν συνήθως νύχτα, με κουκούλες και σκότωναν όποιον βάφτιζαν προδότη.
Προδότες έλεγαν όσους αντιτάσσονταν στο αίτημα της Ένωσης, προδότες έλεγαν όσους είχαν το μυαλό και το θάρρος να αποκαλύπτουν πως το αίτημα της Ένωσης ήταν απλά ένα εύηχο σύνθημα ενώ ταυτόχρονα σήμαινε τη διχοτόμηση της Κύπρου, αφού μετά το 1960 είχαμε δικό μας Ανεξάρτητο κράτος.
Το πραξικόπημα ομολογουμένως άνοιξε την κερκόπορτα στην Τουρκία να εισβάλει. Πολλοί το προέβλεπαν. Γι’ αυτό και αγωνίστηκαν μαζί με τον πρόεδρο Μακάριο για να παραμείνει η Κύπρος αφοσιωμένη στην δημοκρατική τάξη και νομιμότητα. Ήταν ο μόνος δρόμος για να κρατήσουμε την Κύπρο ενωμένη και να μην γίνει η τουρκική εισβολή.
Ναι οι δολοφόνοι ήταν πολίτες αυτού του τόπου. Κάποιοι ζουν, κάποιοι έχουν πεθάνει. Κρυμμένοι πίσω από τον κλάδο ελαίας του Μακαρίου νομίζουν πως τα εγκλήματά τους παραγράφηκαν. Κάποιοι μέχρι σήμερα παραμένουν αμετανόητοι. Δίκες δεν έγιναν. Στοιχεία καταστράφηκαν. Η Τουρκική εισβολή βόλεψε έτσι ώστε να έχουν προτεραιότητα οι χιλιάδες πρόσφυγες και νεκροί της εισβολής. Όταν οι μανάδες μας διεκδικούσαν δίκες για τους δικούς μας νεκρούς τις χλεύαζαν λέγοντάς τους «Και τους χιλιάδες της εισβολής ποιος θα τους δικαιώσει».
Έτσι πέρασαν 47 ολόκληρα χρόνια αποσιώπησης των εγκλήμάτων.
Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κατά του φασισμού.
Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας.
Εμείς διεκδικούμε την αλήθεια: ποιος, που πότε, γιατί;
Μόνο η ιστορική αυτογνωσία θα συμβάλλει σε μια ουσιαστική συμφιλίωση. Με μισόλογα δεν διδάσκουμε ιστορία. Με μισόλογα δεν διατηρούμε την μνήμη. Με μισόλογα είμαστε καταδικασμένοι να ξαναπάθουμε τα ίδια.
Έχουμε ανάγκη να καλλιεργήσουμε μια διαφορετική κουλτούρα στο σχολείο και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το χρωστάμε στα παιδιά μας. Θέλουμε να έχουν γνώση και αντίληψη της εξέλιξης της νεότερης ιστορίας μας. Να μπορούν να κρίνουν και να μην παρασύρονται από τα συνθήματα του κάθε λαοπλάνου. Αυτή είναι η ευθύνη μας. Να γνωρίζουμε το παρελθόν. Να ξέρουμε πώς θα βαδίσουμε στο μέλλον. Με μια Κύπρο της ελευθερίας, της ειρήνης και της δημιουργίας!
Λοιπόν, να λέτε όχι στον φανατισμό. Όχι στο τυφλό μίσος. Να διεκδικείτε τις αξίες σας και να μην κάνετε βήμα πίσω όταν πρόκειται για το κοινό καλό και το συμφέρον των πολλών. Τον όμορφο αγώνα της δημοκρατίας θα τον συνεχίσετε εσείς.
Μαρίνα Αρμεύτη
Τις τελευταίες μέρες δύο γεγονότα από τη διεθνή πολιτική αναδεικνύουν ζητήματα τεράστιας σημασίας για όλους τους αγωνιζόμενους λαούς και για όλους τους ανθρώπους. Ζητήματα αξιοπρέπειας που άπτονται του δικαιώματος λαών και ανθρώπων να καθορίζουν τη ζωή τους με τις δικές τους επιλογές. Ζητήματα με μεγάλη συνάφεια τόσο για τον αγώνα του κυπριακού λαού, αλλά και του κάθε αριστερού, εργατικού κινήματος οποιασδήποτε απόχρωσης παγκοσμίως. Το ένα γεγονός αφορά στις διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στην Κούβα για την έλλειψη φαρμάκων, τροφίμων και ηλεκτρισμού. Ο κόσμος κατέβηκε στο δρόμο για να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του. Αυτή την υπαρκτή και φυσιολογική αντίδραση μερίδα της κουβανικής κοινωνίας προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι λογής-λογής “δημοκράτες” και “ανθρωπιστές”, προεξάρχοντος των ΗΠΑ και της ΕΕ. Από ότι φαίνεται η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του νησιού της επανάστασης μπαίνει σε ένα νέο δρόμο, στα πρότυπα των πολύχρωμων επαναστάσεων που είδαμε στην Ευρώπη πριν μερικά χρόνια. Πατώντας ανέντιμα πάνω σε πραγματικά και υπαρκτά προβλήματα που ο ίδιος ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προκάλεσε στον κουβανικό λαό με το εγκληματικό εμπάργκο που επιβάλλουν εδώ και 60 χρόνια, έρχονται τώρα να στηρίξουν τις συγκεκριμένες διαμαρτυρίες και να ζητήσουν αλλαγή καθεστώτος. Η λέξη ντροπή χάνει τη σημασία της. Τα αιτήματα δεν μπορεί παρά να είναι αλληλεγγύη στον κουβανικό λαό και στην ηγεσία του. Άμεσος τερματισμός του εγκληματικού εμπάργκο. Αφήστε τον κουβανικό λαό να αποφασίσει για τον εαυτό του. Το δεύτερο γεγονός είναι στη γειτονιά μας και αφορά στον θάνατο της 31χρονης θυγατέρας της Παλαιστίνιας αγωνίστριας και μέλους του Παλαιστινιακού κοινοβουλίου με το Λαικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Khalida Jarrar, και τη στάση του κράτους του Ισραήλ. Η Jarrar βρίσκεται στα μπουντρούμια του Ισραηλινού κράτους χωρίς να της έχει απαγγελθεί κατηγορία. Προφανώς το μόνο της έγκλημα, όπως και χιλιάδων άλλων Παλαιστινίων, είναι ο αγώνας τους για ελεύθερη πατρίδα. Το Ισραηλινό κράτος αρνείται να της επιτρέψει να παραστεί στην κηδεία του παιδιού της! Ενώνουμε τη φωνή μας με όλους όσοι ζητούν την άμεση απελευθέρωση της Khalida και τον άμεσο τερματισμό των εγκληματικών πρακτικών του Ισραήλ απέναντι σε ένα ολόκληρο λαό.
Η σκέψη όλων μας δεν μπορεί παρά να είναι στους πληγέντες και την ανείπωτη περιβαλλοντική καταστροφή. Ο άνθρωπος δυστυχώς αδυνατεί να καταλάβει ότι η φιλοξενία του σε αυτόν τον πλανήτη φαίνεται να έχει ημερομηνία λήξης. Σε πιο πρακτικό επίπεδο, η κυπριακή πολιτεία, παρόλες τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των πυροσβεστών, του τμήματος δασών και των εθελοντών και παρά το επαναλαμβανόμενο του φαινομένου των καλοκαιρινών πυρκαγιών, στο όνομα μιας δήθεν ορθολογικής δημόσιας πολιτικής, εξακολουθεί να μην επενδύει σε ουσιαστικές υποδομές πυρόσβεσης περιλαμβανομένου επαρκούς ανθρώπινου δυναμικού. Εξού και ψαχνόμαστε κάθε φορά σε γειτονικά κράτη για βοήθεια. Μια παρόμοια οικονομίστικη και λογιστική προσέγγιση που ακολουθείται και στην υγεία και την παιδεία. Αντί για Αίαντες αγοράστε αεροπλάνα πυρόσβεσης!
Στις 14/6/2021 οι νυν Γενικός Εισαγγελέας και Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας ανέτρεψαν την απόφαση του προκατόχου τους και αποφάσισαν τη μη ποινική δίωξη 15 μελών της αστυνομίας για παραμέληση υπηρεσιακού καθήκοντος κατά τη διερεύνηση της εξαφάνισης των 7 δολοφονημένων γυναικών και κοριτσιών στην γνωστή υπόθεση Ορέστης-Αποέλ. Η εν λόγω πολιτική απόφαση, ενδεδυμένη με νομικό περίβλημα, δεν είναι παρά ακόμα μια απόδειξη του πως η ασύγγνωστη αμέλεια των αστυνομικών, που οδήγησε στην κατά συρροή δολοφονία μεταναστριών, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό, αλλά έκφανση της πατριαρχίας, του θεσμικού ρατσισμού και της αδιαφορίας του κράτους προς τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα (ταξική μεροληψία). Η μη άσκηση ποινικής δίωξης καθιστά τους προϊστάμενους της Νομικής Υπηρεσίας συνένοχους στην αναπαρωγή της κουλτούρας ατιμωρησίας για εγκλήματα έμφυλης βίας. Παράλληλα, συμβάλει στην εμπέδωση του θεσμικού ρατσισμού που αντιμετωπίζει τις μετανάστριες ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας (βλ. δήλωση Αναστασιάδη: «ζητήσαμε συγγνώμη, ανεξάρτητα αν τα θύματα ήταν αλλοδαπές»). Χωρίς να παραγνωρίζουμε πως ο αγώνας δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στις ποινικές διαδικασίες, θεωρούμε ότι η μη ποινική δίωξη συνιστά λάθος και ενδεχομένως ενέχει σκοπιμοτήτων. Η έναρξη ποινικής διαδικασίας δεν συνεπάγεται σίγουρη εκ των προτέρων καταδίκη των υπόπτων. Άλλωστε οι νομικές ερμηνείες ποικίλουν όπως έδειξαν και οι δύο διαφορετικές γνωματεύσεις δύο διαφορετικών εισαγγελέων. Η κοινωνία όμως ολόκληρη απαιτούσε την ποινική δίωξη όσων αμέλησαν να πράξουν το καθήκον τους και να προστατεύσουν τις 7 γυναίκες και κορίτσια.Έναντι μιας κοινωνίας που κουκουλώνει τη δολοφονία φτωχών γυναικών που ήρθαν στη Κύπρο για ένα καλύτερο αύριο, προτάσσουμε μια κοινωνία απαλλαγμένη από ταξική εκμετάλλευση, χωρίς διακρίσεις στη βάση του φύλου, του χρώματος και όποιουδήποτε άλλου χαρακτηριστικού. Μια κοινωνία στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα έχουν πραγματικά ίσο δικαίωμα στη ζωή.
Σαν σήμερα πριν από 78 χρόνια το ΑΚΕΛ πήρε μια ιστορική απόφαση, καλώντας τα μέλη του να συστρατευτούν στον ένοπλο αγώνα κατά του χιτλεροφασισμού.Ήταν μια απόφαση με τεράστια πολιτική σημασία καθώς έστελνε μήνυμα προς ολόκληρο τον κυπριακό λαό για ενωτική αντιφασιστική δράση και έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη προς τους λαούς που υπέφεραν από την επέλαση των ναζιστών και ιδιαίτερα στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό που αγωνιζόταν ενάντια στην ναζιστική κατοχή. Επίσης, συνέδεε τον αντιιμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό αγώνα για απελευθέρωση από τον ναζισμό, με την πάλη για αυτοδιάθεση της Κύπρου και απαλλαγή από την αγγλική αποικιοκρατία.Ο νικηφόρος αγώνας των λαών και η συντριβή του ναζισμού-φασισμού στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, έδωσε τεράστια ώθηση στον κυπριακό λαό για να εντείνει τον δικό του αγώνα για απελευθέρωση από τον αγγλικό αποικιακό ζυγό.
Η απόφαση του ΑΚΕΛ για μαζική κατάταξη, οι εμπειρίες χιλιάδων κυπρίων εθελοντών και από τις δύο κοινότητες στα πολεμικά μέτωπα και οι θυσίες στα πεδία των μαχών, ήταν μια συνειδητή πολιτική ενέργεια για να διεκδικήσει και η Κύπρος την ελευθερία της.
Μετά τον πόλεμο, η Αριστερά, πρωτοστάτησε στο κίνημα αποστράτευσης ενάντια στα σχέδια των Άγγλων να στείλουν τους Κύπριους εθελοντές σε πολεμικές εκστρατείες, εντός της βρετανικής αυτοκρατορίας, για καταστολή απελευθερωτικών και αντιαποικιακών κινημάτων άλλων λαών. Σε μια τέτοια διαδήλωση, έπεσε νεκρός ο Τάσος Κυθραιώτης από πυρά Βρετανού αξιωματικού, στις 8 Οκτωβρίου 1945.
Η ιστορική μνήμη είναι ιδιαίτερα σημαντική για μας κι αυτοί οι ένδοξοι αγώνες αποτελούν πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων, αλλά και μια υπενθύμιση ότι ο αγώνας σήμερα ενάντια στην κατοχή και τη διχοτόμηση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό, ενάντια στον εθνικισμό, είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε.
Απο κρίση σε κρίση το καπιταλιστικό σύστημα και όπως πάντα την πληρώνει ο εργαζόμενος. Συνεχώς παρακολουθούμε μια συντονισμένη κλιμάκωση της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες των εργαζομένων:Αφενός, η προσπάθεια να απεκδυθεί ο εργαζόμενος από τα δικαιώματα που του παρέχει η νομική αναγνώριση της σχέσης εξαρτημένης εργασίας οδηγεί σε νομικά κατασκευάσματα, όπως αυτό της «αγοράς υπηρεσιών», που εντείνουν την επισφάλεια εργασίας και την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και στηρίζουμε τον αγώνα των καθηγητών στα απογευματινά και βραδινά Εκπαιδευτικά Προγράμματα του ΥΠΠΑΝ ενάντια στην ετσιθελική μετατροπή της σχέσης εργασίας τους σε αυτή της «αγοράς υπηρεσιών». Αφετέρου, η πειθαρχική δίωξη πέντε νοσηλευτριών που συμμορφώθηκαν με απόφαση της συντεχνίας τους, της ΠΑΣΥΝΟ, είναι ενδεικτική της προσπάθειας καταστολής κάθε φωνής που αντιδρά και απαιτεί τα δίκαια των εργαζομένων. Η δε γνωστή προσπάθεια συγκεκριμένων κύκλων να μετατοπίσουν τη συζήτηση και να στρέψουν την κοινωνία ενάντια στους απεργούς νοσηλευτές, μιλώντας για ανευθυνότητα, είναι μια ακόμα υπενθύμιση της ανάγκης για αλληλεγγύη και στήριξη στον αγώνα της ΠΑΣΥΝΟ και σε κάθε αγωνιζόμενο εργαζόμενο. Τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα αποκτήθηκαν με αίμα και δεν μπορούν να ξεγραφούν με μελάνι. Σκλάβοι του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε!
Το 1948 στην Κύπρο είναι χρονιά ορόσημο που άλλαξε τον ρου της ιστορίας στον κυπριακό αθλητισμό, μα και γενικότερα στο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Η ίδρυση των λαϊκών προοδευτικών σωματείων και ειδικότερα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σαν σήμερα 4 Ιουνίου του 1948, δεν προέκυψε ξαφνικά ως απότοκο των επιδράσεων του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, όπως παρουσιάζεται συχνά στην κυρίαρχη ιστοριογραφία.
Ήταν αποτέλεσμα της ιδεολογικής και ταξικής σύγκρουσης που έφτασε στο απόγειο της εκείνη την χρονιά, μέσα από τις έντονες κοινωνικές διεργασίες που βρίσκονταν σε εξέλιξη από τις αρχές της δεκαετίας του 1940. Δεν ήταν τυχαίο ότι το 1948 είχαμε την κορύφωση της ταξικής πάλης, καθώς είναι η χρονιά με τους μεγαλύτερους εργατικούς αγώνες, τις πιο μαζικές και μαχητικές απεργίες στις οποίες συμμετέχουν εργαζόμενοι κι από τις δύο κοινότητες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Ειδικότερα οι απεργίες των μεταλλωρύχων ξεκίνησαν στις 13 Γενάρη 1948 και κράτησαν πάνω από τέσσερις μήνες, συνολικά 125 μέρες! Συμμετείχαν δύο χιλιάδες μεταλλεργάτες, εκ των οποίων οι 700 ήταν Τουρκοκύπριοι.
Ενωμένη η κυπριακή εργατική τάξη υπό την ηγεσία της αριστεράς, πάλεψε απέναντι στους αποικιοκράτες , την ξένη και ντόπια εργοδοσία, αλλά και τους απεργοσπάστες που ενισχύονταν από την ακροδεξιά και την εκκλησία. Τότε γίνονταν καθημερινά συλλήψεις, δίκες και φυλακίσεις απεργών, μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες καταστολής, όπου η αστυνομία πυροβολούσε απεργούς μεταλλωρύχους στις κινητοποιήσεις. Ταυτόχρονα, ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης και κινητοποίησης αναπτύχθηκε σε παγκύπρια κλίμακα.
Συνολικά κατά την διάρκεια του 1948 έγιναν 3 μεγάλες απεργίες: Των μεταλλωρύχων, των αμιαντωρύχων και των οικοδόμων. Συμμετείχαν 4.330 εργάτες και κράτησαν 266 μέρες. Απεργίες που απέφεραν σημαντικά κεκτημένα για την εργατική τάξη, αφού ικανοποιήθηκαν τα πιο πολλά αιτήματα των απεργών.
Η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση επεκτάθηκε σε κάθε κοινωνικό χώρο, ακόμα και στον χώρο της κατανάλωσης, όταν η δεξιά προσπάθησε μέσω οικονομικού πολέμου να εξοντώσει τους συλλόγους της αριστεράς. Ουσιαστικά, η δεξιά παράταξη προσπαθούσε με κάθε τρόπο να επιβληθεί και να αναχαιτίσει την δυναμική της αριστεράς που κέρδιζε συνεχώς έδαφος ως μια μαζική και μαχητική πολιτική δύναμη που πρωταγωνιστούσε στους κοινωνικούς, ταξικούς και αντιαποικιακούς αγώνες.
Στον χώρο του αθλητισμού, η δεξιά, προσπάθησε να επικρατήσει ολοκληρωτικά, λειτουργώντας αυταρχικά μέσα στους γυμναστικούς συλλόγους όπου ήταν πανίσχυρη. Ήταν και εδώ ένα κοινωνικό πεδίο που ένιωθε σταδιακά να χάνει την ηγεμονία, καθώς οι αθλητικοί-μορφωτικοί σύλλογοι που άρχισαν να ιδρύονται από την δεκαετία του 1930 στις πόλεις, τα προάστια και την ύπαιθρο με πρωτοβουλία του ΚΚΚ και στην συνέχεια του ΑΚΕΛ την δεκαετία του 1940, γίνονταν ιδιαίτερα δραστήριοι και μαζικοί στον χώρο της νεολαίας. Η δημιουργία αυτών των συλλόγων είχε μια ιδιαίτερη σημασία μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αντιπαράθεσης, αφού την ώρα που η δεξιά προσπαθούσε να αποκλείσει την αριστερά από κάθε μηχανισμό εξουσίας, αυτή οικοδομούσε από τα κάτω θεσμούς λαϊκού χαρακτήρα με έμφαση στον τομέα του πολιτισμού ευρύτερα.
Εδώ είναι που προσπάθησε η δεξιά να μεταφέρει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, ιδιαίτερα στον χώρο του αθλητισμού για να επιβάλει την μονοκαθεδρία της. Απαίτησαν από τους αθλητές των Γυμναστικών Συλλόγων να υπογράψουν δημόσια δήλωση «εθνικοφρόνων φρονημάτων», καταδίκης των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και αφοσίωσης στο Βασιλιά των Ελλήνων. Στη συνέχεια προχώρησαν σε αποκλεισμούς και διαγραφές όσων δεν συμμορφώνονταν. Είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που άρχισαν να ιδρύονται προοδευτικά σωματεία από αθλητές που είχαν εκδιωχθεί για τα φρονήματα τους.
Στην περίπτωση του ΑΠΟΕΛ αυτό έγινε με το γνωστό τηλεγράφημα που απέστειλε το διοικητικό του συμβούλιο στον ΣΕΓΑΣ με την ευκαιρία των Πανελλήνιων Αγώνων Στίβου, στο οποίο εύχονταν «όπως τερματισθεί η εθνοκτόνος ανταρσία». Ήταν μια ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση με έντονο αντικομμουνιστικό χαρακτήρα, που παραβίαζε το καταστατικό του συλλόγου το οποίο απαγόρευε την ανάμιξη του συλλόγου στα πολιτικά. Όταν δικαιολογημένα αθλητές του συλλόγου αντέδρασαν σε αυτή την προκλητική ενέργεια, η διοίκηση ισχυρίστηκε πως έπραξε με βάση το «εθνικό καθήκον» και κάλεσε τους αθλητές σε απολογία και δήλωση αποκήρυξης φρονημάτων. Όσοι αρνήθηκαν να το πράξουν, διαγράφηκαν.
Αυτοί οι αθλητές πρωτοστάτησαν μαζί με άλλους στην συνέχεια στην ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που έμελλε να εξελιχθεί στο δημοφιλέστερο και ισχυρότερο ποδοσφαιρικό (κι όχι μόνο) σωματείο στην Κύπρο. Στις 17 του ίδιου μήνα έγινε η καταστατική συνέλευση, κατά την οποία εγκρίθηκε το καταστατικό και δόθηκε το όνομα: «ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΜΟΝΟΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ».
Η ίδρυση αυτών των σωματείων και ιδιαίτερα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με την δυναμική και απήχηση που απέκτησε, ήταν ένας θρίαμβος των δημοκρατικών και προοδευτικών αθλητών ενάντια στον αυταρχισμό, την φίμωση και τον αποκλεισμό που προσπάθησε να επιβάλει το πολιτικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά την απαγόρευση ένταξης τους στην ΚΟΠ (κυπριακή ομοσπονδία ποδοσφαίρου) και την ίδρυση της ΚΕΠΟ (Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία) με τη διοργάνωση για μία πενταετία ανεξάρτητου πρωταθλήματος, οι φίλαθλοι που το παρακολουθούσαν ήταν πολύ περισσότεροι από αυτούς που παρακολουθούσαν αγώνες της ΚΟΠ. Αυτή η μαζικότητα ήταν που ανάγκασε την ΚΟΠ να μπει σε συζητήσεις για την ενοποίηση, κάτι που έγινε τελικά το 1953.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν δημιούργημα των πιο πάνω συνθηκών, γι αυτό αγκαλιάστηκε αμέσως από αυτούς που έδιναν την ζωή τους κυριολεκτικά για ένα μεροκάματο, στα ορυχεία, στις στοές, στα μεταλλεία, αυτούς που πρωταγωνίστησαν στους μεγαλύτερους εργατικούς αγώνες στην κυπριακή ιστορία που έμειναν γνωστοί ως οι απεργίες του 1948.
Γι αυτό η γέννηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν ήταν σπορά της τύχης όπως λέει ο ποιητής, μα τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής. Η ΟΜΟΝΟΙΑ γεννήθηκε από τον ΛΑΟ, για τον ΛΑΟ, ως ένα σωματείο που έσπασε τα δεσμά και προασπίστηκε τις ιδέες του γνήσιου, λαϊκού αθλητισμού. Σε αυτό τον δρόμο που χάραξαν οι πρωτοπόροι αγωνιστές το ένδοξο 1948, συνεχίζουμε σήμερα τον δικό μας αγώνα για λαϊκό αθλητισμό, ένα άλλο ποδόσφαιρο και μια άλλη κοινωνία.
Σήμερα, 9 του Μάη, οι λαοί της Ευρώπης αλλά και όλου το κόσμου γιορτάζουν την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Γιορτάζουν τη νίκη του ανθρώπου πάνω στο τέρας που γέννησε ο καπιταλισμός και το ανώτατο του στάδιο ο ιμπεριαλισμός: τον φασισμό. Η κόκκινη σημαία ήδη ανέμιζε στο Ράιχσταγκ από τις 30 Απριλίου στοιχειώνοντας τους φασίστες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης (μέχρι σήμερα), όμως η συνθηκολόγηση της 9ης Μαΐου σηματοδοτούσε τη νίκη των λαών ενάντια στον ναζισμό-φασισμό, με την παράδοση άνευ όρων στον σοβιετικό στρατό. Η εικόνα της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ είναι τόσο εμβληματική, διότι συμβολίζει και την μεγάλη προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης σε αυτό το πόλεμο για τη ζωή, ενάντια στον φασιστικό συνασπισμό των δυνάμεων του «Άξονα».
Τη σημασία αυτού του γεγονότος και της καθοριστικής συμβολής της ΕΣΣΔ και των όπου γης κομμουνιστών που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά των κινημάτων αντίστασης, είναι που προσπαθεί να σβήσει από τη συνείδηση των λαών η άρχουσα τάξη ανά το παγκόσμιο και ειδικά στον χώρο της Ευρώπης, πρωτοστατούντως της Ε.Ε. Στα πλαίσια της αναθεώρησης της ιστορίας και πατώντας στη λήθη και την απόσταση από τα γεγονότα γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας. Γι’ αυτό και η Ε.Ε. αποφάσισε να ανακηρύξει την 9η του Μάη, ως «Μέρα της ΕΕ». ΟΜΩΣ…
ΟΤΙ ΓΡΑΦΗΚΕ ΜΕ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΤΑΙ ΜΕ ΜΕΛΑΝΙ
Χωρίς να μειώνεται η προσφορά όλων των λαών στη μεγάλη Νίκη, οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης δεν είχαν απλά τις μεγαλύτερες απώλειες, αλλά ήταν και ο βασικός στόχος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Η ΕΣΣΔ έχασε σε αυτό τον πόλεμο πέραν των 20 εκατομμυρίων ανθρώπων, με 2 περίπου εκατομμύρια εξ’ αυτών μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος (τα μισά σχεδόν μέλη του κόμματος τότε). Μαζί με τους βαριά κτυπημένους και άλλους τραυματίες, οι ανθρώπινες θυσίες έφτασαν περίπου τα 30 εκατομμύρια! Συγκριτικά, οι νεκροί της Μεγάλης Βρετανίας ανήλθαν στις 375 χιλιάδες και των ΗΠΑ στις 405 χιλιάδες, οι οποίες άνοιξαν πολύ αργοπορημένα το δυτικό μέτωπο στην Ευρώπη, και όταν η έκβαση του πολέμου είχε δρομολογηθεί.
Σημαντική συμμετοχή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε και η μικρή Κύπρος με το Κυπριακό σύνταγμα (Cyprus Regiment) στα πλαίσια του Βρετανικού στρατού. Το Σύνταγμα, αριθμούσε περίπου 12 χιλιάδες στρατιώτες, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, αρκετοί εκ των οποίων άφησαν την τελευταία τους πνοή στα πεδία των μαχών. Ο συνολικός αριθμός των Κυπρίων που υπηρέτησαν υπό διάφορα λάβαρα και τρόπους στον πόλεμο ανέρχεται περίπου στις 35 χιλιάδες! Σημαντικές στιγμές της κυπριακής συμμετοχής, η μαζική έκκληση του ΑΚΕΛ στα μέλη του να στρατολογηθούν μαζικά στον αντιφασιστικό αγώνα και ο αγώνας για την αποστράτευση μετά το τέλος του πολέμου όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τους Κύπριους στρατιώτες για καταστολή αντιαποικιακών κινημάτων σε άλλα μέρη της γης.
Σήμερα, και ενώ το τέρας του φασισμού δείχνει εδώ και χρόνια τα δόντια του, με την ανοχή βασικών πυλώνων του συστήματος, δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ να ξεθωριάσει η μνήμη ώστε να φτάσει να εξισώνει το δίκαιο με το άδικο, τον αγωνιστή/πατριώτη με τον δωσίλογο, τον κομμουνισμό με τον φασισμό.
Να μην επιτρέψουμε ποτέ να ξεχαστεί ότι ο φασισμός υπήρξε για ένα διάστημα, μια εναλλακτική επιλογή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν ήταν μόνο Γερμανικό ή Ιταλικό φαινόμενο, αλλά μια σειρά από χώρες (όπως και η Ελλάδα του Μεταξά) είχαν υιοθετήσει αντίστοιχες επιλογές, στηριζόμενες οικονομικά και πολιτικά στο μεγάλο κεφάλαιο.
Να μην επιτρέψουμε ποτέ να ξεχαστεί ότι ο φασισμός χρηματοδοτήθηκε από πολυεθνικές εταιρίες κολοσσούς που δραστηριοποιούνται μέχρι σήμερα απομυζώντας τη δουλειά του εργαζόμενου και των λαϊκών στρωμάτων.
Η 9η του Μάη έχει καθιερωθεί στη συνείδηση κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου ανθρώπου ως η μέρα των χιλιάδων ανθρώπινων θυσιών ενάντια στην θηριωδία του ναζισμού-φασισμού. Είναι η μέρα των ανθρώπων που αγωνίστηκαν στα μέτωπα, που τραυματίστηκαν, που δούλεψαν στα εργοστάσια παραγωγής για εφόδια στον πόλεμο, που πήραν μέρος με τον ένα ή άλλο τρόπο ενάντια στον πόλεμο απαξίωσης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Αυτό δεν μπορεί κανένας, της ΕΕ περιλαμβανομένης, να αλλάξει, όσες ιστορικές πλαστογραφίες και αν επιχειρήσει.
Η 9η του Μάη ήταν, είναι και θα είναι η μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών απέναντι στο τέρας του ναζισμού/φασισμού.
Εβδομήντα έξι χρόνια από την «Αντιφασιστική Νίκη των Λαών» τιμάμε και διδασκόμαστε από τον αγώνα και τη θυσία των όπου γης αντιφασιστών, της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για να χτίσουν τους αγώνες του μέλλοντος.
ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ
Το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 και το ΑΛΣ ΟΜΟΝΟΙΑ 29Μ τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατάθεσαν σήμερα ένα στεφάνι και λίγα λουλούδια στο μνημείο των Κυπρίων πεσόντων αντιφασιστών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Λευκωσία.
Στην ιστορική διαδήλωση της 1ης του Μάη του 1886 στο Σικάγο για την διεκδίκηση του 8ωρου, έξι (6) εργάτες δολοφονήθηκαν από την αστυνομία και πολλοί τραυματίστηκαν. Άλλοι φυλακίστηκαν για χρόνια. Από αυτούς, τέσσερις (4) καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό και εκτελέστηκαν. Στην απολογία του στο δικαστήριο, ο επαναστάτης εργάτης Αύγουστος Σπάϊς ανέφερε, μεταξύ άλλων:
«Κύριοι δικαστές, αν σας περνάει από το μυαλό η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την πίεση εργατών στην εξέγερση, είστε μα την αλήθεια πτωχοί τω πνεύματι».
Σήμερα, 135 χρόνια μετά, οι καπιταλιστές θέλουν να γυρίσουν το ρολόι της ιστορίας δύο αιώνες πίσω. Παίρνουν πίσω μία-μία όλες τις κατακτήσεις που επέβαλε με την ισχύ του το εργατικό κίνημα από την εποχή ακόμα του Σικάγου. Η απουσία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, που τόσο βιάστηκαν να χαιρετήσουν πολλοί, άφησε το αρνητικό του στίγμα στην οπισθοδρόμηση αυτή και επέτεινε τις επιθέσεις στις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Οι κυβερνήσεις, σε πλήρη αρμονία με το μεγάλο κεφάλαιο, σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τη θηλιά στον λαιμό της εργατικής τάξης, μετατρέποντας εκατομμύρια ανθρώπους σε δούλους στον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν.
Η όξυνση της πολύπλευρης καπιταλιστικής κρίσης, ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας που συνεχίζει να σκορπά τον θάνατο, δείχνει τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος σε όλο τον κόσμο. Η δημόσια υγεία καταρρέει εξαιτίας των πολιτικών της ΕΕ και των κρατών-μελών, αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου, την ώρα που οι καθυστερήσεις, οι πόλεμοι μεταξύ εταιριών και οι ανεπάρκειες στα εμβόλια, αποτυπώνουν γλαφυρά πως ένα σημαντικό επίτευγμα της επιστήμης μετατρέπεται σε αντικείμενο ανταγωνισμών και κερδοσκοπίας.
Μέσα σε όλα αυτά, η εργατική πρωτομαγιά έρχεται να μας θυμίσει ότι δεν είναι μια απλή μέρα μνήμης και τιμής των εργατικών αγώνων και θυσιών, αλλά εφαλτήριο μάχης.
Το εργατικό κίνημα στην Κύπρο, ιστορικά, μαζικοποιήθηκε ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1940, περίοδος που αναπτύχθηκαν δικοινοτικοί ταξικοί αγώνες, με αποκορύφωμα τις μεγαλειώδεις απεργίες διαρκείας του 1948, όταν Ε/Κ και Τ/Κ εργάτες ενωμένοι και υπό την καθοδήγηση της αριστεράς, έδωσαν τη μάχη ενάντια σε αποικιοκράτες, απεργοσπάστες και κεφαλαιοκράτες, στις μεγαλύτερες και πιο άγριες απεργίες στην σύγχρονη κυπριακή ιστορία.
Η σύγχρονη κυπριακή εργασιακή πραγματικότητα είναι δυστυχώς δύσκολη για την εργατική τάξη και όχι μόνο. Η φτωχοποίηση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων συνεχίζεται. Η διάλυση του κράτους πρόνοιας θεσμοποιείται και επεκτείνεται. Δεκάδες επαγγέλματα μένουν ακατοχύρωτα. Νέες, τάχα ευέλικτες, μορφές απασχόλησης και προσωπικά συμβόλαια τείνουν να γίνουν πλέον ο κανόνας, αφήνοντας τον εργαζόμενο έρμαιο στις ορέξεις του κεφαλαίου και στις οποίες πρωταγωνιστεί το κράτος ως εργοδότης. Οι άθλιες συνθήκες εργασίας, ειδικά σε ορισμένα επαγγέλματα και κλάδους, προκαλούν πρωτοφανή αύξηση των θανάτων στους χώρους δουλειάς τα τελευταία χρόνια. όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο βέβαια.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, σε πλήρη συνεννόηση με τους τραπεζίτες και το κεφάλαιο, με πρόσχημα και την πανδημία, όπως πριν την οικονομική κρίση, εφαρμόζει πολιτική σκληρής λιτότητας που βάζει στο στόχαστρο όλα τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Μειώσεις στους μισθούς (ακόμα και τον κατώτατο) και τις συντάξεις, περικοπές, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση της αργίας της Κυριακής, αφαίμαξη του ταμείου κοινωνικών ασφαλίσεων, εκποιήσεις σπιτιών, αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης και γενικότερα μια πολιτική υπερεκμετάλλευσης που οδηγεί στη φτωχοποίηση των λαϊκών μαζών και την εξαθλίωση ενός τμήματος της κυπριακής κοινωνίας.
Σήμερα, μόνο ένα δικοινοτικό κίνημα με ταξικό χαρακτήρα και ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, μπορεί να πιάσει το νήμα των ιστορικών εργατικών αγώνων και να δώσει προοπτική στον αγώνα ενάντια στην διχοτόμηση και τον εθνικισμό και τους ιμπεριαλιστές που μας κρατούν χωριστά, στον αγώνα για προστασία και επέκταση των εργατικών κεκτημένων και την πραγματική χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Η πρόσφατη εμπειρία εργατικών και κοινωνικών αγώνων στην Κύπρο μας δείχνει ότι μπορούν να είναι ανατρεπτικοί, όταν υπάρχει συντονισμός και αλληλεγγύη, όπως στις απεργίες των εργαζομένων στην εκπαίδευση. Παράλληλα, ο γενικότερος ξεσηκωμός που προκάλεσαν οι κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα ενάντια στην κυβερνητικό αυταρχισμό και την καταστολή, μπορεί να έχει συνέχεια και προοπτική μέσω της σύνδεσης με τις εργατικές διεκδικήσεις και τη μάχη για την ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος.
Παρακαταθήκη του Σικάγο και του 1948, να αμφισβητήσουμε και να πολεμήσουμε το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που μας σκοτώνει τα όνειρα, να παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία, όπου ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν, για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Το λαοφιλέστερο άθλημα στην Κύπρο αλλά και σε όλο τον κόσμο στις μέρες μας αποτελεί μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων. Η πλήρης εμπορευματοποίηση του και η εκμετάλλευση που υπέστη στα χέρια του κεφαλαίου το καθιστούν ένα από τα πιο μεγάλα κεφάλαια/επιχειρήσεις στον κόσμο. Παρόλα αυτά, διάφορα στοιχεία που παρατηρούνται στις διάφορες του εκφάνσεις και σε διαφορετικά πεδία αποδεικνύουν ότι η λαϊκότητα του αθλήματος δεν έχει ακόμα πεθάνει.
Με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο του ποδοσφαίρου και την πρόθεση 12 ποδοσφαιρικών ομάδων να αποσχιστούν και να δημιουργήσουν την #EuropeanSuperLeague επικαιροποιώντας με τον πλέον επίσημο τρόπο τις ανισότητες στο χώρο του ποδοσφαίρου, το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 διοργανώνει συζήτηση με θέμα την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου και την λαϊκότητα του που ακόμα είναι ζωντανή.
Συζητάμε με τους Αδάμο Ευσταθίου (Ομόνοια 29Μ), Γιώργο Γρηγορίου ( ΣΥ.ΦΙ Red Rebels Νέα Σαλαμίνας Αμμοχώστου.) και Αντώνη Γκιόκα (Δημοσιογράφο). Συντονίζει ο Ηλίας Κάνια (μέλος ΔΣ Πολιτιστικού Ιδρύματος 1948).
Η συζήτηση θα είναι ζωντανή για το κοινό και θα προβάλλεται από την επίσημη σελίδα μας στο facebook. Το κοινό θα μπορεί κατα την διάρκεια να μοιραστεί σκέψεις και προβληματισμούς αλλά και ερωτήσεις προς τους καλεσμένους.
21 Απριλίου 1967. 54 χρόνια από τη μέρα που η Ελλάδα και η δημοκρατία μπήκαν στον γύψο. Για το “καλό τους”…
54 χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την κυπριακή τραγωδία. Αφού ο κυπριακός λαός δεν συνεμορφώθην με τις δυτικές, ιμπεριαλιστικές επιταγές. Που φυσικά είχαν εκδοθεί για το “καλό μας”…
21 Απριλίου 1967. Η μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της ελληνικής δεξιάς αφαιρεί και το τελευταίο φύλο δημοκρατικής συκής. Αν είχε ποτέ βέβαια. Με την ανοχή και την στήριξη του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς διώξεων και ανελευθερίας. Όπως σε τόσα άλλα μέρη του πλανήτη.
Η απριλιανή δικτατορία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Εκκολάφθηκε πάνω στις αντιθέσεις του μετεμφυλιακού κράτους και με άξονα τις συγκρούσεις για το ρόλο του παλατιού και του στρατού. Βέβαια όλες οι συνιστώσες του μετεμφυλιακού κράτους συμφωνούσαν σε ένα. Στη χρήση όλων των ιδεολογικών, πολιτικών και κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους αυτού ενάντια στην δημοκρατία και την αριστερά. Ειδικά τους κομμουνιστές.
Η οικονομική πολιτική της χούντας, όπως έχει αποδείξει πλέον η ιστορική έρευνα, βοήθησε και στήριξε το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων και μάλιστα πολλές φορές προς όφελος των ίδιων των πρωτεργατών της.
54 Απρίληδες την πλάτη μας βαραίνουν και στοιχειώνουν τα όνειρα μας.
Το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 τιμά τη μνήμη των θυμάτων της χούντας, όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, υπέστησαν βασανιστήρια, συνεισφέροντας με τον δικό τους τρόπο στην ανάπτυξη της αντιδικτατορικής πάλης.
Συμπληρώνονται σήμερα 56 ακριβώς χρόνια από την 11η Απριλίου 1965 όταν τα φασιστικά βόλια της TMT δολοφόνησαν τους κομμουνιστές Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστα Μισιαούλη, συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΕΟ και μέλη του ΑΚΕΛ. Η δολοφονία τους έγινε σε ενέδρα που στήθηκε από σοβινιστές της τουρκοκυπριακής κοινότητας κατά τη μετάβαση τους από τη Λευκωσία στη Λάρνακα για να συναντήσουν Τουρκοκύπριους συντρόφους.
Ο Καβάζογλου είχε τεθεί στο στόχαστρο της τουρκοκυπριακής δεξιάς/ακροδεξιάς και του τουρκικού βαθέως κράτους διότι με την ποικιλόμορφη ταξική του δράση αγωνιζόταν ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς, διχοτομικούς σχεδιασμούς που προωθούσαν κύκλοι εντός και εκτός της Κύπρου, ενώ παράλληλα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην πολιτική οργάνωση των προοδευτικών-δημοκρατικών Τουρκοκυπρίων. Συνεπής στην κομμουνιστική ιδεολογία του εναντιωνόταν και κατάγγελε τις προσπάθειες της ΤΜΤ εντός της τουρκοκυπριακής κοινότητα για την προώθηση του εθνοτικού και γεωγραφικού διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων, καθώς και τις προβοκατόρικες ενέργειες των εκατέρωθεν εθνικιστών για διακοπή κάθε επαφής μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Μετά το ξέσπασμα των διακοινοτικών ταραχών και λίγο πριν την δολοφονία του, εντόπιζε ως κύρια αιτία του κυπριακού προβλήματος, τους σχεδιασμούς των αμερικανατοϊκών κύκλων που στόχευαν την κυπριακή ανεξαρτησία δηλώνοντας:
«Oι ιμπεριαλιστές τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου -Έλληνες και Τούρκους- να πολεμούν ο ένας τον άλλο με όπλα και να σκοτώνονται. Αυτοί οι νέοι που ως τα χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους».
Οι Καβάζογλου-Μισιαούλης αποτελούν άσβηστο φάρο για τους αγώνες της εργατικής τάξης της Κύπρου. Σφράγισαν με τη θυσία και πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελληνοτουρκικής φιλίας και αποτελούν την πυξίδα που δείχνει την ανάγκη συγκρότησης κοινού, ενιαίου, ταξικού μετώπου στις δύο κοινότητες και πάλης για την επανένωση τη πατρίδας μας. Για τη μάχη ενάντια στον εθνικισμό-σοβινισμό, τις ξένες επεμβάσεις και τον ιμπεριαλισμό, και με στόχο να καταστεί το νησί μας κοινή, πραγματικά ανεξάρτητη πατρίδα όλων των παιδιών της απαλλαγμένη από το δηλητήριο του φασισμού και τους ξένους κηδεμόνες.
Σαν χτες συμπληρώθηκαν επίσης 33 χρόνια από το θάνατο του Εζεκία Παπαιώαννου, γνήσιου τέκνου της εργατικής τάξης και ιστορικού ηγέτη του ΑΚΕΛ, αφού υπηρέτησε το κίνημα από τη θέση του Γενικού Γραμματέα του κόμματος για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Με την αταλάντευτη αγωνιστική του πορεία συνέβαλε στην ανάπτυξη προλεταριακής ταξικής συνείδησης, τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, και την απόκρουση των σχεδίων των ξένων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων οργάνων τους που επιβουλεύονταν την κυριαρχία και ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τιμούμε τους Καβάζογλου, Μισιαούλη και Παπαιωάννου ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της Κύπρου και του λαϊκού κινήματος που ρίχθηκαν στο καμίνι της ταξικής πάλης για τη ζωή, το ψωμί του λαού και την ανεξαρτησία του τόπου μας.
Συμπληρώνονται σήμερα 66 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ. Ενός αγώνα που διεξάχθηκε στα πλαίσια της αντιαποικιακής πάλης του λαού μας, για αυτοδιάθεση και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά παράλληλα διαμορφώθηκε από τις δυναμικές της εποχής εντός της Κύπρου και περιφερειακά, τον διεθνή αγώνα της αποαποικιοποίησης και τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ του σοσιαλιστικού και του καπιταλιστικού μπλοκ.
Βέβαια, καθώς η ιστορία είναι μια δυναμική διαδικασία, πέρασαν αρκετές δεκαετίες πολιτικών ζυμώσεων πριν αποφασίσει η εθνικιστική παράταξη και η εθναρχία να ξεφύγουν, μερικώς τουλάχιστον, από το σχήμα της ελληνοβρετανικής φιλίας ως το κυρίαρχο πλαίσιο επίλυσης του κυπριακού και να υιοθετήσουν τον ένοπλο αγώνα ως μορφή πάλης προς επίτευξη του στόχου της ένωσης, εμπιστευόμενοι στον Γρίβα την ηγεσία του ένοπλου αγώνα. Η ανάληψη ένοπλης δράσης υπό την ηγεσία της δεξιάς, αποτέλεσε βέβαια και μια κίνηση ηγεμονικής τακτικής για να ανακοπεί και η δυναμική παρέμβαση της αριστεράς στο αντιαποικιακό-εθνικό ζήτημα.
Ο ένοπλος αγώνας βασίστηκε στο παλλαϊκό αίτημα των ελληνοκυπρίων για ένωση με την Ελλάδα, με την υποστήριξη πλέον και της αριστεράς, και το οποίο εκφράστηκε και το 1950 με τη διεξαγωγή από την εκκλησία της συλλογής υπογραφών υπέρ της ένωσης, που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως το ενωτικό δημοψήφισμα (αν και ξεκίνησε με πρωτοβουλία της αριστεράς). Πολλοί αγνοί πατριώτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΕΟΚΑ για να αγωνιστούν για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού και ένωση με την Ελλάδα γράφοντας σελίδες ηρωισμού.
Είναι, όμως, γνωστό πως ο αρχηγός της ΕΟΚΑ δεν ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε ή μπορούσε να ηγηθεί συναινετικά του ένοπλου αγώνα. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ηγήθηκε της αντικομμουνιστικής, φιλοβασιλικής οργάνωσης ‘Χ’ στην Ελλάδα, η οποία συνεργαζόταν με τις κατοχικές ναζιστικές δυνάμεις και έπειτα έδρασε τρομοκρατικά κατά των ηρώων αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Έτσι, με την ανάληψη της ηγεσίας της οργάνωσης ο Γρίβας έκανε ξεκάθαρο πως αντιμετώπιζε τους κομμουνιστές ως ένα κίνδυνο τον οποίο θα έπρεπε να εξουδετερώσει μη αποδεχόμενος τη συμμετοχή τους στον αγώνα. Το 1958 αποτέλεσε το έτος κορύφωσης της αντικομμουνιστικής δράσης της ΕΟΚΑ, καθώς σημαδεύτηκε με τις πολιτικές δολοφονίες στελεχών του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ. Οι δολοφονίες αυτές συνδέονταν, όπως ο ίδιος ο Γρίβας κατέγραψε στο ημερολόγιο του, με τον αγώνα της επόμενης μέρας, μετά την αποαποικιοποίηση, αφού ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ είχε φτάσει σε αδιέξοδο και συζητούνταν ήδη πολιτικές λύσεις. Παράλληλα, τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε και η ΤΜΤ, τουρκοκυπριακή εθνικιστική παραστρατιωτική οργάνωση, η οποία σε συνδυασμό με την δράση στελεχών της ΕΟΚΑ προεξάρχοντος του αρχηγού της, συνέδραμε στην αποξένωση των δύο κοινοτήτων του νησιού.
Μετά από 4 χρόνια ένοπλης δράσης της ΕΟΚΑ και την θυσία πολλών αγνών αγωνιστών, αποφασίστηκε μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, πλέον όλες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, η δημιουργία ανεξάρτητου, δικοινοτικού κράτους στη Κύπρο με την παραχώρηση δύο κυρίαρχων στρατιωτικών βάσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι με το οποίο συμφώνησε η πλειοψηφία των εκπροσώπων της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας (η αριστερά και λίγοι μεμονωμένοι πολιτευτές της δεξιάς διαφώνησαν). Ήταν ουσιαστικά μια κολοβωμένη ανεξαρτησία, όπως αποδόθηκε από πολλούς ιστορικούς και αναλυτές, αλλά και όπως εγγράφηκε στη λαϊκή μνήμη, χωρίς επικύρωση από τον λαό και πρόκριμα των δεινών που ακολούθησαν.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν ένας σταθμός στην ιστορία του νησιού μας, ο οποίος, όμως, απέτυχε ως προς τη πραγμάτωση του κύριου στόχου που ήταν η ένωση με την Ελλάδα. Η αποδοχή ή μη, της αποτυχίας επίτευξης της ένωσης συνιστά και το πολιτικό δίπολο που χαρακτήριζε και την στάση των ελληνοκυπρίων μέχρι και το προδοτικό πραξικόπημα του 1974.
Η πρόσληψη της ΕΟΚΑ από την κυρίαρχη ιστοριογραφία αποτελεί συνήθως αγιογράφημα. Αντικρίζεται πάντα αποσπασμένη από τον συνολικό αγώνα του κυπριακού λαού για αποαποικιοποίηση διότι με αυτό τον τρόπο «κρύβεται» η συνεισφορά άλλων πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων και ειδικότερα της αριστεράς. Η ΕΟΚΑ εργαλειοποιήθηκε από τους κυρίαρχους κύκλους της δεξιάς άρχουσας τάξης ως το αφήγημα πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε ο μετααποικιακός κρατικός μηχανισμός.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πιο πάνω να υποβαθμίσουν τον αγώνα εκατοντάδων αγνών ιδεολόγων, όπως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, που πάλεψαν για ελευθερία και αποτίναξη του αποικιακού ζυγού, χωρίς να νοιάζονται αν τη γη της Κύπρου «τη ζουν Τούρκοι για Έλληνες» καθώς το πιο σημαντικό είναι «να την ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν ελεύθεροι πάνω της, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της».
Η ελληνική επανάσταση, όπως και κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός, «φιλτράρεται» μέσα από συγκεκριμένους ιδεολογικούς, θεωρητικούς και πολιτικούς φακούς. Μπορεί τα γεγονότα να είναι αντικειμενικά, οι προσλήψεις και οι ερμηνείες τους όμως δεν είναι. «Ουδέτερες» και «αντικειμενικές» ιστοριογραφίες δεν υπάρχουν. Υπάρχει τρόπος θέασης ανάλογα με τη θέση του καθενός στον κοινωνικό σχηματισμό. Σε μια διαφορετικού χαρακτήρα συζήτηση για την ελληνική επανάσταση και αφορμούμενοι από τα 200 χρόνια της που συμπληρώνονται φέτος, το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 διοργανώνει την ερχόμενη Δευτέρα 29 Μαρτίου μια συζήτηση όπου θέτει στο επίκεντρο την επανάσταση του 1821 μέσα από τον φακό της ελληνικής αριστεράς. Πως δηλαδή η ελληνική αριστερά «διάβασε» σε διαφορετικές χρονικές περιόδους την ελληνική επανάσταση. Η εκδήλωση θα προβληθεί διαδικτυακά στη σελίδα μας στο facebook και στο κανάλι μας στο youtube.
Το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 διοργανώνει μουσικό αφιέρωμα, απόψε στις 9 το βράδυ, προς τιμή της γυναίκας. Τιτλοφορείται «Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία» από το ποίημα του Καββαδία, που συμβολίζει την οικουμενικότητα της γυναικείας παρουσίας.
Κατά τη διάρκεια του αφιερώματος θα υπάρχει η δυνατότητα εθελοντικής εισφοράς στον οργανισμό «Δώσε του Κόσμου Γέλιο», που δημιούργησε η οικογένεια της αδικοχαμένης μας αδερφής Σκεύης Οδυσσέως εις μνήμη της.
Αριθμός Λογαριασμού: 357029789350
IBAN: CY63002001950000357029789350
SWIFT/BIC: BCYPCY2N
Όνομα Τράπεζας: Bank Of Cyprus
Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως μέρα της γυναίκας σε ανάμνηση της μαζικής απεργίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, για τη μείωση του ωραρίου εργασίας. Μέρα ανεξίτηλα σημαδεμένη δηλαδή με κοινωνικό, ταξικό περιεχόμενο. Ήταν μία από τις πρώτες κινήσεις διεκδίκησης δικαιωμάτων από γυναίκες. Συνυφάνθηκε και με πολιτικά ζητήματα όπως ο αγώνας για εξασφάλιση του δικαιώματος της ψήφου, αφού ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα παραμένουν αξεδιάλυτα δεμένα μεταξύ τους. Μέρα συνδεδεμένη με αιτήματα που έστω και αν υιοθετήθηκαν και από φιλελεύθερες ακτιβίστριες δέθηκαν μεταξύ τους σε ένα, ενιαίο σύνολο από το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κίνημα.
Το γυναικείο ζήτημα ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο είναι ένα σύμπλεγμα οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων των δυο φύλων και πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Μπήκε στην πραγματική του διάσταση, από τους ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού – κομμουνισμού, Μαρξ και Ένγκελς, που ανέδειξαν την ταξική φύση του ζητήματος, την αντανάκλασή του στο εποικοδόμημα, νομικό, πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό, κάθε εκμεταλλευτικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και τις προϋποθέσεις για τη λύση του.
Οι Μαρξ και Ένγκελς, και στη συνέχεια ο Λένιν, απέδειξαν ότι η απελευθέρωση της γυναίκας από την ταξική εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση, η πραγματική ισοτιμία της με τον άντρα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Μέχρι το 1975 τη μέρα της γυναίκας τιμούσαν μόνο οι σοσιαλιστικές χώρες και σχεδόν αποκλειστικά τα σοσιαλιστικά κινήματα. Το 1977 τα Ηνωμένα Έθνη κάλεσαν τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Διεθνή Ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη. Τα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες σήμερα διαφέρουν μερικές φορές στην έκφραση και την προτεραιότητα τους από χώρα σε χώρα και από κουλτούρα σε κουλτούρα, αλλά στην ουσία τους παραμένουν κοινά.
Η σημερινή μέρα λοιπόν, είναι αφιερωμένη στη γυναίκα. Στη γυναίκα της εργατιάς. Στη γυναίκα πρόσφυγα. Στη γυναίκα σύζυγο. Στη γυναίκα μάνα. Στη γυναίκα μονογονιό. Στην εργαζόμενη γυναίκα. Στη γυναίκα που εξισορροπεί καριέρα και οικογένεια. Στην γυναίκα που δουλεύει για περισσότερα από όσα αμείβεται. Στη γυναίκα που κρίνεται από τα ρούχα της. Στην γυναίκα που κρίνεται από το βάρος και την εμφάνιση της. Στην γυναίκα που της στερείται ο έλεγχος του σώματος της. Στη γυναίκα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Στη γυναίκα θύμα άσκησης σωματικής βίας.
Η σημερινή μέρα δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα μνήμης και τιμής των αγώνων ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις. Είναι μέρα αξιολόγησης της θέσης των γυναικών στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Είναι μέρα προβληματισμού για το γεγονός ότι το ζήτημα ισότητας των φύλων είναι ακόμη θέμα προς συζήτηση στον 21ο αιώνα. Είναι μέρα προβληματισμού που εν έτει 2021, μισό δισεκατομμύριο γυναίκες ζουν σε χώρες όπου η ενδοοικογενειακή βία δεν τιμωρείται από τον νόμο. Είναι μέρα προβληματισμού που εν έτει 2021 περισσότερες από 200 εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Μέρα προβληματισμού που 33,000 κορίτσια γίνονται παιδιά-νύφες κάθε μέρα. Μέρα προβληματισμού που σε περισσότερες από τις μισές χώρες στον κόσμο δεν υπάρχουν νόμοι που να εξασφαλίζουν την ίση αμοιβή των δυο φύλων για την ίδια εργασία. Μέρα προβληματισμού που 1 στις 3 γυναίκες έχει βιώσει φυσική ή σεξουαλική βία σε κάποια στιγμή στη ζωή της.
Μπορεί η γυναίκα στον «πολιτισμένο», δυτικό κόσμο, μέρος του οποίου καυχιέται ότι είναι και η Κύπρος, να βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από την γυναίκα στην Αφρική ή την γυναίκα στις Αραβικές χώρες. Παρόλα αυτά, η γυναίκα στην Κύπρο εν έτει 2021 μπορεί να πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας της, ή από τον γιατρό της, ή από άτομο του φιλικού ή οικογενειακού της περιβάλλοντος, όπως αποδεικνύεται από τις πολλές και συνεχόμενες καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Το θλιβερό είναι ότι παρά το γεγονός ότι έχουν πρόσφατα ψηφιστεί νομοθεσίες που προστατεύουν την γυναίκα από την σεξουαλική παρενόχληση, ο στιγματισμός βαραίνει το θύμα αντί τον δράστη. Η θέση της γυναίκας στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο παραμένει ανισότιμη, παρά τη θεσμική και νομοθετική εξίσωση, που δεν έχει αναιρέσει όμως ολοκληρωτικά τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις γενικότερες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Σε ολόκληρο τον κόσμο ξεδιπλώνεται όλη η γκάμα της γυναικείας ανισοτιμίας και καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε βάρος τους, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού και τη θέση του κάθε κράτους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Για τη σημερινή κατάσταση των γυναικών και των παιδιών στην Αφρική και σε άλλες χώρες του κόσμου, όπου κυριαρχεί αληθινή βαρβαρότητα σε βάρος τους που παραπέμπει σε προηγούμενους αιώνες, τα αίτια είναι εγγενή στο καπιταλιστικό σύστημα.
Η γυναίκα στην Κύπρο του 2021 πέφτει θύμα κακοποίησης από τον σύζυγο ή σύντροφό της. Ενδεικτικά, από τον Ιανουάριο μέχρι τον Νοέμβριο του 2020 φιλοξενήθηκαν στο Σπίτι της Γυναίκας συνολικά 263 άτομα – 121 γυναίκες και 142 παιδιά. Τοξικές, δήθεν αρρενωπές συμπεριφορές, βασισμένες στους κοινωνικούς και πολιτισμικούς εξαναγκασμούς κοινωνικών δομών, θεωρούν ότι το γυναικείο σώμα και η γυναίκα εξαρτώνται από, ή ακόμα χειρότερα ανήκουν, στον άντρα. Παράλληλα, το κράτος αποδεικνύεται ανίκανο να προστατέψει τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ενώ οι εμπλεκόμενοι φορείς υποστήριξης πέρα από ανεπάρκεια συχνά επιδεικνύουν και αδιαφορία. Δε θέλουν και δεν μπορούν να χτυπήσουν την ανισότητα στη ρίζα αφού αποτελούν μηχανισμούς του ίδιου συστήματος που παράγει και αναπαράγει την αδικία και την ανισοτιμία.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει την πραγματική ισοτιμία, γιατί ακριβώς αυτή έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα.
Η σύγχρονη Κύπρια γυναίκα αμείβεται λιγότερο από τον άνδρα συνάδελφο της, έχει λιγότερες ευκαιρίες επαγγελματικής ανέλιξης και σε πολλές περιπτώσεις η μητρότητα αποτελεί εμπόδιο στην επαγγελματική της πορεία και πρόοδο. Η γυναίκα στην Κύπρο του 2021 παλεύει να συμφιλιώσει την επαγγελματική και οικογενειακή ζωή, εφόσον η φροντίδα της οικογένειας προβάλλεται ως η βασική και πολλές φορές η αποκλειστική της ευθύνη. Παράλληλα, η απορρύθμιση της εργασίας, η απελευθέρωση των ωραρίων εργασίας, η μείωση των μισθών και η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, που επιβάλλει το πλαίσιο εξέλιξης του καπιταλισμού, πλήττουν πρώτιστα και σε μεγαλύτερο βαθμό τη γυναίκα. Έτσι, οι νεαρές γυναίκες τίθενται αντιμέτωπες με ποικίλα ερωτήματα: ποιος θα αναλάβει τη φύλαξη των βρεφών όταν αυτές πρέπει να επιστρέψουν στη δουλειά; Ποιο το κόστος των βρεφοκομικών και παιδοκομικών σταθμών; Τα θέματα αυτά είναι ακόμη πιο καίρια για τις μονογονεϊκές αλλά και χαμηλά αμειβόμενες οικογένειες, αποδεικνύοντας έτσι την καθαρά ταξική υφή του ζητήματος.
Σήμερα, το πραγματικά ριζοσπαστικό αίτημα για τις γυναίκες της εργατικής τάξης δεν είναι το γενικό και αόριστο αίτημα για τυπική ισότητα της γυναίκας, η διακήρυξη για την εξίσωση των δύο φύλων. Οι γυναίκες και οι άνδρες των λαϊκών στρωμάτων έχουν συμφέρον να σηκώσουν τη σημαία του αγώνα ενάντια στον κοινό τους εχθρό, το ίδιο το σύστημα, και να παλέψουν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που θα φέρει και την κατάργηση της διπλής εκμετάλλευσης της γυναίκας.
Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές. Μόνο με αγώνα και ριζοσπαστικά αιτήματα. Τιμή στην Γυναίκα του αγώνα, τιμή στην Γυναίκα της ζωής, τιμή στην γυναίκα άνθρωπο.
*Από το ποίημα «Γεννήθηκα γυναίκα» της Τριάδας Ζερβου
Κάτι καινούριο γεννιέται. Κάτι που κυοφορείτο εδώ και μερικούς μήνες και που βλέπει το φως της δημοσιότητας σήμερα. Το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948. Ένα πολιτιστικό ίδρυμα που αντιλαμβάνεται τον πολιτισμό με μια ευρεία έννοια και ως τέτοιο φιλοδοξεί σε παρεμβάσεις πολιτιστικού, μορφωτικού, εκπαιδευτικού, κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου. Η ονομασία αντλεί από την ιστορία των λαϊκών στρωμάτων της πατρίδας μας και της αριστεράς ειδικότερα, όπου οι πολιτιστικοί σύλλογοι αποτέλεσαν το όχημα της πολιτιστικής, μορφωτικής και πνευματικής ανύψωσης των λαϊκών μαζών στην Κύπρο. Έχει συγκεκριμένη ταυτότητα, διότι το 1948 είναι ένα έτος σύμβολο του ταξικού αγώνα του λαού μας, που συνοψίζει σε 4 αριθμούς ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Τρία από τα μέλη του ΔΣ του Πολιτιστικού Ιδρύματος 1948 συζητούν για το ίδρυμα, τους σκοπούς και τις φιλοδοξίες του.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε τους σκοπούς μας και την ταυτότητά μας.
“Η διακανάλωση ενός ποταμού
Το μπόλιασμα ενός φρουτόδεντρου
Η διαπαιδαγώγηση ενός ανθρώπου
Η αλλαγή του χαρακτήρα ενός κράτους
Είναι όλα παραδείγματα γόνιμης κριτικης.
Και ειναι είναι συνάμα
Παραδείγματα από την τέχνη. “
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ο πολιτισμός αποτελεί συνδετικό κρίκο μεταξύ των πολιτών και της κοινωνίας. Η πολιτιστική τροφή, η αγωγή της ψυχής, είναι τόσο σημαντική, που η πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει ώστε αυτός να παρέχεται στην κοινωνία με τρόπο προσβάσιμο σε όλους.
Ο πολιτισμός αποτελεί κοινωνικό αγαθό, ζωτικής σημασίας και υψηλής προτεραιότητας για τον άνθρωπο. Όσοι πραγματικά συμμερίζονται μια τέτοια οπτική δεν μπορεί παρά να συμφωνούν ότι ο πολιτισμός με την ευρεία του έννοια αποτελεί καθολικό δικαίωμα όλου του λαού, χωρίς διακρίσεις. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η πολιτεία -σε όλες της τις εκφάνσεις- έχει υποχρέωση να εξασφαλίζει τις απαραίτητες προϋποθέσεις -πνευματικές και υλικές- για να έχει τη δυνατότητα ο λαός να συμμετέχει, αλλά και να απολαμβάνει τα πολιτιστικά δημιουργήματα.
Αυτά τα ζητήματα έρχονται και επανέρχονται συνεχώς στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας που την συνόδευσαν και που επιδεινώθηκαν με το ξέσπασμα της πανδημίας. Ο πολιτισμός αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ο φτωχός συγγενής.
Ο Μπρεχτ είχε σημειώσει αναφερόμενος στο θέατρο (αλλά αυτό μπορεί να προεκταθεί στον πολιτισμό εν γένει), ότι αυτό δεν θα πρέπει να προσφέρει μόνο ψυχαγωγία στον θεατή, αλλά να τον εφοδιάζει με κριτική σκέψη. Με άλλα λόγια, ο πολιτισμός σε όλες του τις μορφές θα πρέπει να προβληματίζει τον άνθρωπο. Να του παρουσιάζει τον κόσμο όπως είναι στην πραγματικότητα, να εντοπίζει τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία και να ερεθίζει το μυαλό με τέτοιο τρόπο ώστε να βρίσκει λύσεις και να παλεύει για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Σήμερα, σε ένα κόσμο που μας θέλει πνευματικά και κατ επέκταση κοινωνικά φιμωμένους, έχουμε όσο ποτέ περισσότερο την ανάγκη για μια κοινωνία που θα είναι πολιτισμικά ενεργή και η οποία θα μπολιάζει τους πολίτες με ελεύθερο πνεύμα και κριτική σκέψη.
Οι διάφορες μορφές πολιτιστικής παραγωγής (θέατρο, εικαστική δημιουργία, μουσική, χορός, διοργανώσεις όπως Φεστιβάλ, κτλ.), καθώς και υποδομές όπως Πολιτιστικά Κέντρα, βιβλιοθήκες, εργαστήρια, μουσεία, , εκτός από πηγή ψυχαγωγίας, οφείλουν να είναι φάροι κριτικής σκέψης και μόρφωσης και να λειτουργούν με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε όλοι οι πολίτες να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά. Γι’ αυτό και πρέπει με μέριμνα της πολιτείας να αναπτυχθούν σε τοπικό, συνοικιακό και δημοτικό επίπεδο.
Τα πολιτιστικά ιδρύματα, οι πολιτιστικοί συλλόγοι, τα ερασιτεχνικά πολιτιστικά σχήματα αποτελούν πηγή ζωής για τις τοπικές κοινωνίες, προσφέροντας, ειδικά στις νέες και στους νέους συνθήκες υγιούς απασχόλησης και ψυχαγωγίας. Είναι λοιπόν απαραίτητο, να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες εκείνες προϋποθέσεις ώστε ο κάθε νεολαίος, ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να απολαύσει χωρίς περιορισμούς οικονομικής φύσης τα κοινωνικά αυτά αγαθά με πρωταρχικό στόχο την πνευματική ανύψωση των ανθρώπων.
Η ιστορία είναι θεματοφύλακας μεγάλων πράξεων, μάρτυρας του παρελθόντος, παράδειγμα και δάσκαλος για το παρόν και μεγάλος σύμβουλος για το μέλλον.
Μιγκέλ Ντε Θερβάντες
Η κοινωνική πραγματικότητα αποτελεί μια μακρόχρονη ιστορική διαδικασία. Κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά συστήματα δεν έπεσαν από τον ουρανό, ούτε κοινωνικές τάξεις και στρώματα δημιουργήθηκαν εν μία νυχτί. Συνεπώς, η μελέτη της ιστορίας είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε τον κόσμο μας.
Η ιστορική μελέτη μας βοηθά να κατανοήσουμε τον σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό βίο, το πως διαμορφώθηκαν χώρες και λαοί και πως καθορίστηκε η εξέλιξή τους μέσα στο χρόνο.
Παράλληλα, η μελέτη της ιστορίας επιτρέπει την πληρέστερη κατανόηση του παρόντος, των διεθνών πολιτικών ισορροπιών, του ισοζυγίου δυνάμεων, του πολέμου και της ειρήνης, των σχέσεων με τις γειτονικές χώρες αλλά και των παγκοσμίων φαινομένων όπως οι μεταναστευτικές ροές, οι εθνοτικές διαμάχες, οι οικονομικές κρίσεις και οι κοινωνικές ανισότητες.
Κατ’ επέκταση, αντικείμενο της μελέτης της ιστορίας δεν είναι απλώς τα γεγονότα του παρελθόντος αλλά και η ίδια η ανάλυση των αιτιών πίσω από αυτά, με σκοπό την εξαγωγή συμπερασμάτων που να φωτίζουν το παρόν. Η ιστορική ανάλυση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα ερωτήματα «από ποιόν;» και «για ποιο σκοπό;». Βασική μέριμνα της ιστορίας που σέβεται τον εαυτό της είναι η αναζήτηση των αιτίων και των κινητήριων δυνάμεων που τροχοδρόμησαν τα γεγονότα.
Και εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του αφηγήματος, ή αν θέλετε της σκοπιμότητας. Δηλαδή, ανάλογα με τα συμφέροντα και το αφήγημα που θέλει ο καθένας να εξυπηρετήσει, η ιστορική ανάλυση εστιάζει σε διαφορετικά γεγονότα ή τα παρουσιάζει από συγκεκριμένη σκοπιά.
Είναι γεγονός πως κάθε ιστορικό γεγονός μπορεί να έχει πολλές όψεις ως προς την ερμηνεία. Εντούτοις, στα σχολικά και γενικότερα στα «επίσημα» εγχειρίδια ιστορίας, κατά κανόνα, αποσιωπάται η ιστορία από τα κάτω, δηλαδή, η ιστορία των λαϊκών μαζών, των λαϊκών στρωμάτων. Στη προσπάθεια κατασκευής ιστορίας που να εξυπηρετεί το κυρίαρχο αφήγημα, αποκρύπτεται ο ταξικός ρόλος και τα βιώματα της εργατικής τάξης, των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, των ιθαγενών, των γυναικών, των μειονοτήτων, των περιθωριοποιημένων της κάθε ιστορικής εποχής. Σε αυτή τη προσπάθεια κατασκευής του κυρίαρχου αφηγήματος, που είναι παράλληλα και προσπάθεια εξασφάλισης της συναίνεσης των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων, τα ιστορικά γεγονότα όπως παρουσιάζονται στην ιστοριογραφία της άρχουσας τάξης μπορεί να εξιδανικευτούν και οι πρωταγωνιστές τους να ηρωοποιηθούν, ως αποτέλεσμα της απόκρυψης μέρους της ιστορίας, ή ακόμα και διαστρέβλωσης της.
Τα γεγονότα παράγονται από κοινωνικές διεργασίες οι οποίες συνήθως δεν φωτίζονται (μόνο) από τη στρατιωτική και πολιτική ιστορία ή την ιστορία των ηγετών και των μεγάλων προσωπικοτήτων. Απαιτείται η μελέτη των αφανών ηρώων της επίσημης ιστορίας, των λαϊκών στρωμάτων της εκάστοτε εποχής. Απαιτείται μια μελέτη της ιστορίας «από τα κάτω προς τα πάνω».
Οφείλουμε, λοιπόν, να μελετούμε την ιστορία με προσοχή καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος η ιστορία να χρησιμοποιείται ως μέσο ιδεολογικής χειραγώγησης. Άλλωστε, έχει παρατηρηθεί πολλές φορές μια φαινομενικά πατριωτική ρητορική να αποδεικνύεται ουσιαστικά συγκεκαλυμμένος εθνικισμός που εξυπηρετεί το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο. Ανάλογος κίνδυνος προκύπτει και από τις καινοφανείς κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις της ιστορίας που αφαιρούν κάθε ταξικό πρόσημο στην ανάλυση.
Η ιστορική διαδικασία χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο πολύπλοκων κοινωνικών σχέσεων, φαινομένων και πρωταγωνιστών και της αλληλεπίδρασης τους. Εντούτοις, ο ιστορικός δρόμος χαράσσεται από τα θεμελιώδη προβλήματα της κάθε κοινωνίας και της κάθε εποχής. Από τα προβλήματα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της ανάγκης αντίστασης σε αυτή την εκμετάλλευση. Είναι, δηλαδή, η ανάγκη που σπάει τον πάγο, ανοίγει δρόμους και γίνεται ιστορία. Ο κινητήριος μοχλός ήταν και θα είναι η πάλη των αντιτιθέμενων, η πάλη των τάξεων.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οφείλουμε να μελετάμε συστηματικά και με κριτική διάθεση, καθώς μόνο με την εις βάθος κατανόησης της ιστορικής διαδικασίας θα μπορέσουμε να παρέμβουμε ενεργά στη διαμόρφωσή της. Τα εργαλεία είναι εκεί μέσα από την μεγάλη παράδοση της μαρξιστικής σκέψης.
Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο του Το Ποδόσφαιρο στη σκιά και το φως αναφέρει ότι «απ’ όταν το άθλημα έγινε βιομηχανία, η ομορφιά που ανθίζει μέσα από τη χαρά του παιχνιδιού διαλύθηκε από τις ρίζες του». Ακριβώς από αυτό το σημείο, την εμπορικοποίηση δηλαδή, δημιουργούνται και τα περισσότερα προβλήματα που αφορούν στον αθλητισμό. Από το σημείο που ο αθλητισμός σταματάει να είναι παιχνίδι, διασκέδαση, ένα μέσο κοινωνικοποίησης και διαπαιδαγώγησης, μέσο άθλησης και εξάσκησης για μια υγιή ζωή, τότε περνάει στην αντίπερα όχθη και μετατρέπεται σε βιομηχανία εκμεταλλευόμενη τις λαϊκές μάζες και την αγάπη τους για τον αθλητισμό με μοναδικό σκοπό την επιδίωξη κέρδους.
Ο αθλητισμός διαχρονικά ήταν και είναι ίσως η πιο σημαντική διέξοδος για τους νέους από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της εποχής τους. Αποτελεί διέξοδο όχι απλά για ευχαρίστηση και διασκέδαση αλλά και μέσο για μια καλύτερη ζωή. Για παράδειγμα στα χρόνια της αποικιοκρατίας στην Κύπρο μερικές αναφορές μαρτυρούν ότι ο αθλητισμός προσέφερε στον λαό μια διέξοδο από την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας του. Κάτι που ασφαλώς ισχύει και στις μέρες μας από το νησί μας μέχρι τις αλάνες στις φτωχογειτονιές της Αφρικής και στις φαβέλες της Βραζιλίας όπου ο αθλητισμός παραμένει η πιο σημαντική διέξοδος για χιλιάδες νέους από δύσκολες οικονομικές και άλλες κοινωνικές συνθήκες. Σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο, ο μαζικός, λαϊκός αθλητισμός συμβάλει στη διαμόρφωση κουλτούρας συνεργασίας και λειτουργίας μέσα στις συλλογικότητες, στην καλλιέργεια συνειδήσεων μέσα από βιωματικά μαθήματα ζωής προβάλλοντας αθλητικές αξίες και ιδεώδη όπως η ευγενής άμιλλα.
Αυτό που φοβίζει τις άρχουσες τάξεις και που οδήγησε στην επιχείρηση αδρανοποίησης και ουδετεροποίησης του μέσω της εμπορικοποίησης του, είναι ότι ο αθλητισμός και η μαζική λαϊκή συμμετοχή σε αυτόν μπορεί να αποτελέσει ένα σπουδαίο εργαλείο για κοινωνική πάλη. Ο λαϊκός αθλητισμός μπορεί να αποτελέσει ένα εργαλείο στα χέρια του λαού για μια καλύτερη ζωή και για πάλη ενάντια στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού αλλά και του ίδιους του εκμεταλλευτικού συστήματος ευρύτερα (του καπιταλισμού). Μια πάλη βέβαια που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς και την πάλη ενάντια στην κατάληψη τους από εταιρίες και μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά και της σωστής τους λειτουργίας και όχι μόνο σαν υπάρξεις στα χαρτιά. Παρατηρείται έντονα στον χώρο του αθλητισμού η λειτουργία των σωματείων/εταιριών ως καθαρά επιχειρηματικών εκκολαπτηρίων όπου μοναδική μέριμνα είναι να «βγάλουν» ένα ή δύο αθλητές οι οποίοι θα φτάσουν στο ψηλό επίπεδο που επιτρέπει την πώληση τους και την αποκόμιση χρηματικού κέρδους. Κάτι που μετατρέπει τον αθλητή σε εμπόρευμα και τον θεατή σε πελάτη θυσιάζοντας τις αξίες του λαϊκού αθλητισμού που αναφέρθηκαν πιο πάνω αποτρέποντας αυτόματα και την μαζική λαϊκή συμμετοχή από αυτόν.
Είναι λοιπόν αναγκαία η πάλη για μαζικό λαϊκό αθλητισμό –ως το τελευταίο ανάχωμα γνήσιου αθλητισμού– όπου να προσφέρεται απλόχερα σε όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής ομάδας, πνευματικών και σωματικών ικανοτήτων, ηλικίας και φύλου. Να προσφέρεται ως δικαίωμα όπου θα συμβάλει στα ιδανικά που αποσκοπεί ο αγνός αθλητισμός και όχι ο πρωταθλητισμός. Σημειώνοντας τα πιο πάνω δεν αναιρείται και η λειτουργία του πρωταθλητισμού. Όταν όμως αυτός γίνεται αυτοσκοπός, ο σωστός αθλητισμός περνάει σε δεύτερη μοίρα και αυτόματα παρατηρούνται κατηγοριοποιήσεις σε ανώτερους και κατώτερους, ωφέλιμους και ανώφελους, καθώς και διακρίσεις. Κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση των περισσότερων και αυτόματα εκεί που θα έπρεπε να είναι λαϊκό δικαίωμα για τους πολλούς μετατρέπεται σε ένα είδος πολυτέλειας για τους λίγους. Μια διαδικασία, δηλαδή, η οποία διευρύνει περεταίρω τον ατομικισμό στην κοινωνία αντί να προάγει την υγιή εξέλιξη του ανθρώπου και να διδάσκει μαθήματα ενότητας και αλληλεγγύης στους νέους.
Θεμελιακή προσέγγιση της αριστεράς για τον αθλητισμό είναι ότι αυτός πρέπει να παρέχεται σε διάφορες βαθμίδες και με διάφορες μορφές με τρόπο ώστε να μπορούν να τον απολαμβάνει ο λαός χωρίς διακρίσεις και να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες (με μειωμένες, ή και καθόλου χρεώσεις). Η πολιτεία και οι τοπικές αρχές οφείλουν να παρέχουν δωρεάν τις υποδομές και να στηρίζουν υλικά και με τεχνογνωσία την ερασιτεχνική δημιουργία, τον λαϊκό αθλητισμό (π.χ., διαμόρφωση γηπέδων και άλλων χώρων άθλησης) και να μην συνδράμουν τη διοργάνωση τέτοιων δραστηριοτήτων μόνο από κερδοσκοπικούς οργανισμούς.
Η υπεράσπιση και η προώθηση του λαϊκού αθλητισμού σε όλα τα επίπεδα είναι αναγκαία και εξαιρετικής σημασίας για έναν καλύτερο κόσμο μακριά από διακρίσεις και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο έτσι ο αθλητισμός θα μπορέσει να ξαναγίνει παιχνίδι.
One Radical Planet