AVLI

Exposing Police Brutality and Misconduct: First-Hand Accounts from ΩΣ ΔΑΜΕ Protests

Ελληνικά

English

Türkçe

This page will be continuously updated with first-hand accounts of the police terror at the ΩΣ ΔΑΜΕ anti-corruption protest on 13.2.2021. If you would like to submit an account of your experience during the events of 13.2.2021 and would like to report it, please email us at info@avli.org.

Ελληνικά

Τι γίνεται γύρω σου; Μια κυβέρνηση αυταρχική και διεφθαρμένη στέλνει εκατοντάδες αστυνομικούς με πλήρη εξοπλισμό να καταστείλουν μια ειρηνική πορεία. Εσύ ανοίγεις το πανό σου με τον ήλιο, τη θάλασσα και τα δάση αυτού του τόπου που τόσο αγαπάς και θέλεις να προστατέψεις. Βλέπεις να σε περικυκλώνουν καθώς προσπαθείς να ξεκινήσεις την πορεία. Βλέπεις το κανόνι του νερού να πλησιάζει, τους αστυνομικούς να βάζουν το χέρι στα γκλοπ, αλλά σκέφτεσαι ότι είναι απλά σε περίπτωση που ξεσπάσει βία από πλευράς σου. Ξεκινάς να περπατάς τραγουδώντας με εκατοντάδες άλλους και ξαφνικά ακούς φωνές. “Τρέξτε, πίσω!” Τρομαγμένα πρόσωπα, χάος, τα γκλοπ στον αέρα, τα σώματα στη γη. Τρέχεις κι εσύ πίσω, ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις τους φίλους σου. Δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις, ο λαιμός σου φλέγεται. “Έριξαν δακρυγόνα” ακούς. Έτσι εξηγείται. Οι αστυνομικοί σέρνουν κάποιους προς την κλούβα, σκέφτεσαι καλύτερα να πάω προς τα πίσω. Περιμένεις να δεις τι γίνεται και ξαφνικά η αστυνομία επιτίθεται χωρίς αιτία. Γιατί έτσι, γιατί μπορούν. Το κανόνι νερού σπάζει το πλήθος αλλά οι φωνές μένουν δυνατές: “Δεν θα περάσει ο φασισμός”. Φεύγεις, χωρίς να μπορείς να πιστέψεις ακόμη τι έζησες και έρχεται στο μυαλό σου η εικόνα του προέδρου στο διάγγελμα να λέει: “Μένουμε σπίτι. Θα τα καταφέρουμε.” Αν τους αφήσουμε, θα τα καταφέρουν.

Εμπειρίες από μέλος της Αυλής σήμερα στην διαδήλωση στην Λευκωσία

Στην Κύπρο τους τελευταίους 3 μήνες απαγορεύεται να διαδηλώσεις. Συλλήφθηκα γιατί έλαβα μέρος στην «παράνομη» ειρηνική πορεία η οποία αντιμετωπίστηκε με «νόμιμη» βία. Αφού οι διοργανωτές ανακοίνωσαν το τέλος της πορείας, μοίραζα αυτήν την πληροφορία με όσους δεν την είχαν ακούσει. Ξαφνικά, χωρίς να καταλάβω ούτε το πώς, ούτε το γιατί βλέπω δύο αστυνομικούς να τρέχουν καταπάνω μου. Με συλλαμβάνουν. Όταν επανειλημμένα ζητούσα τον λόγο σύλληψης μου εν έπιανα απάντηση, μέχρι που έπια ένα «εννα μάθεις μετά»Δεν αντιστάθηκα σωματικά. Τελικά κατηγορήθηκα για:

1. Παραβίαση του νόμου λοιμοκάθαρσης, ενώ στην μεταφορά μου από το τμήμα Αστυνομίας στο ΤΑΕ, έβαλαν 9 συλληφθέντες σε ένα κλουβο-βαν. Άσε που ο υπαστυνόμος που μας παρέλαβε στο ΤΑΕ δεν έβαλε την μάσκα του ούτε για ένα δευτερόλεπτο, παρόλο που ήμασταν σε ένα δωμάτιο γύρω στα 20 άτομα, αστυνομικοί και συλληφθέντες. Όταν του ζητήθηκε να την φορέσει, αρνήθηκε ειρωνικά.

2. Ανυπακοή στην προκήρυξη του αστυνομικού «εσσιετε 15 λεπτά να το διαλύσετε αλλιως θα σας διαλύσουμε» ενώ του Συλλούρη εδωκαν του 15 μερες για να γίνει το ένταλμα τζαι επήραν του τζαι προστασία.

3. Αντίσταση τζαι σπρώξιμο προς τον αστυνομικό, ευτυχώς καταγράφηκε υλικό που το διαψεύδει.

Τέλος, θέλω να εκφράσω αλληλεγγύη στους τραυματίες τζαι να ευχαριστήσω ούλλες τες ψυσσιές που με στηρίξαν την ώρα της σύλληψης, την νομική υποστήριξη στο τμήμα, τζαι όσους εξέφρασαν υποστήριξη έστω τζαι αν δεν ήταν τζιαμέ.Αναστασία, σου εύχομαι να αναρρώσεις γρήγορα τζαι σου υπόσχομαι πως ο χορός τωρά ξεκινά! Δείτε το βίντεο! Ζητώ από τον κόσμο να παραμείνει σε εγρήγορση για την επόμενη διαμαρτυρία. Το ότι υπάρχει πανδημία εν σημαίνει ότι εν θα ασκούμε κριτική στην κυβέρνηση! Κάθε τρεις μέρες φκαίνει στην φόρα τζ’άλλο σκάνδαλο, γιατί να έχουμε το στόμα μας κλειστό? Φορούμε μάσκες, κρατούμε αποστάσεις, τζαι διεκδικούμε τα αυτονόητα!

Lambros Asvestas

English

In Cyprus for the last 3 months there has been a ban on demonstrations. I was arrested for participating in an “illegal” peaceful demonstration which was faced with “legal” violence. As organisers had announced the end of the demonstration, I spread this information with those that had not heard it. Suddenly, without having realized how or why, I see two policemen coming right at me. When I repeatedly asked for the reason for my arrest, I received no answer, until they eventually said “You’ll find out later.” I did not resist physically. Finally, I am charged with:

1. Violating covid measures meanwhile the police saw no flaw in transporting 9 of the detained protestors in a cage-like van. Not to mention that the police officer/lieutenant who received us at the CID (Central Intelligence Division) did not even for a second wear his mask, despite being indoors with 20 people. When he was asked to wear his mask, he refused and laughed.

2. Defying the police announcement that we had “15 minutes left to disperse or else we will use any means to destroy the protest”, whereas for the corrupted Syllouris it took 15 days for the warrant to get ready.

3. Resistance, “pushing” the police officer at the time of the arrest. Luckily my arrest was recorded and disproves this.

Lastly, I want to express solidarity to the injured protesters, and I want to thank all the souls that supported me at the time of the arrest, for the legal advice at the police station, and everyone who expressed their support even though they were not present at the protest. Anastasia I wish you a quick recovery and I promise you that the dance has only begun now! Check the video on this link. I ask from the people to stay alert for the next demonstration. The fact that there is a pandemic right now does not mean we cannot criticize the government. Every three days another scandal is exposed, why should we stay quiet? Wearing masks, keeping distance, let’s protest for our self-evident rights!

Lambros Asvestas

The post Exposing Police Brutality and Misconduct: First-Hand Accounts from ΩΣ ΔΑΜΕ Protests first appeared on AVLI.

AVLI

The Two Halves of the Cypriot Climate Crisis (TR, EL, EN)

Pınar Barlas

In August, I ventured across the Green Line separating Cyprus into two for the first time since the start of the pandemic lockdown in March. During the next two and a half days, I was immersed in sessions blending climate justice activism and intersectionality.

I should admit that I felt a bit out of place, at first. It seemed to me – and it may have been the truth – that I was the only one there who was very new to climate justice activism. The camp was meant to teach current environmental activists about how other justice causes (like those based on gender, race, disability, and others) can tell us about who gets affected most by the climate and how. However, for me, the camp was an invaluable introduction to a cause that has immense impact on Cyprus but isn’t even getting half the attention we need to give it.

Of course I’d heard of the movement to keep the environment clean, to reduce plastic use, to minimize wasting resources like electricity. Those were the basics, and you’d have to try pretty hard to ignore them. What had kept me from diving deeper into climate justice, though, was how “far” it all seemed. 

The clear effects of climate change on Cyprus seemed like a product of bad management by the government (which they partially are), combined with the inevitable conditions of living on an island. 

Really high temperatures? Well, Cyprus always seems to be too hot. 

Flash flooding from sudden, intense rain? Well, the government hasn’t built the infrastructure to deal with it. 

Increased wildfires? Well… maybe it’s arson, or a delayed reaction from the unprepared local community. 

No one seems to connect the increased frequency and intensity of these problems to climate change. I realized, at the climate justice camp, that part of the reason we never make that connection is because we don’t have half the data – we are always looking at “our half” of Cyprus.

When it rains, rainclouds soak both parts of Nicosia. The water that falls on one part moves beneath the border, with its rusted barbed wire, to the other part’s dams. Wildfires can jump across boundaries we think are so important, and threaten nature that makes oxygen for us all. Treating the northern and the southern parts of Cyprus as if they truly are separate has and will continue to only harm us. Just look at how, while the officials spent so much time and energy on the dividing line within the island, COVID-19 pandemic only came to Cyprus from its outer borders. The longer we focus on separating the north and the south parts of Cyprus, the worse off we will be with each public health and environmental disaster in our future. If we continue to compete instead of collaborate, we will all lose.

The concept of climate refugees is a great example of how distant the consequences of climate change seem, despite Cyprus being in the middle of it all. Not only is Cyprus a destination for many refugees (some of them surely climate refugees), but Cypriots are at increasing risk of becoming climate refugees themselves. Those who are younger and with more money can and often choose to move to another country: to one with fewer critical political problems and a better climate. Those who don’t have that choice, or can’t make it for various reasons, are left to deal with the problems brought on by the floods, the droughts, the fires, and the pollution. It should go without saying that these populations are those that already live in low-income areas, who don’t have access to as many resources and services as the rest of the country. So, the hardest-hit will always be the ones already suffering from the status quo.

As Cyprus’s future leadership, protectors, and inhabitants, it falls on the younger generations to push for united action against climate change, which will surely follow the reunification of Cyprus.

---

Kıbrıs İklim Krizinin iki yarısı

Kıbrıs’ı ikiye ayıran Yeşil Hat’ı Mart ayında pandemi nedeniyle girdiğimiz “lockdown”un (genel karantinanın) başlamasından sonra Ağustos ayında ilk kez geçtim. Sonraki iki buçuk gün boyunca, iklim adaleti aktivizmi ile kesişimselliği harmanlayan oturumların içindeydim.

İlk başta biraz yersiz, uyumsuz hissettiğimi itiraf etmeliyim. Bana oradaki iklim adaleti aktivizmine yeni olan tek kişi benmişim gibi gelmişti – ki belki de gerçek de buydu. Kamp aslında zaten çevre aktivisti olanlara, diğer adalet davalarının (cinsiyet, ırk, engellilik ve diğerlerine dayalı olanlar gibi) bize iklimden en çok kimin, nasıl etkilenebileceğini anlatmak içindi. Ancak benim için kamp, Kıbrıs üzerinde çok büyük etkisi olan ancak ona göstermemiz gereken dikkatin yarısını bile almayan bir davaya paha biçilmez bir girişti.

Elbette çevreyi temiz tutma, plastik kullanımını azaltma, elektrik gibi güç kaynakların israfını en aza indirme hakkındaki hareketleri duymuştum. Bunlar temel şeylerdi, ve görmezden gelebilmek için fazlaca çaba harcamak gerekir. Fakat beni iklim adaletinin derinliklerine dalmaktan alıkoyan şey, her şeyin ne kadar “uzak” görünmesiydi.

İklim değişikliğinin Kıbrıs üzerindeki açık etkileri, bir adada yaşamanın kaçınılmaz koşulları ile birlikte hükümetin kötü yönetiminin (ki kısmen de öyledir) bir ürünü gibi görünüyordu.

Aşırı yüksek sıcaklıklar? Eh, Kıbrıs zaten her zaman çok sıcak gibi gelir.

Ani, yoğun yağmurlardan dolayı oluşan seller? Eh, hükümet bununla başa çıkmak için gereken altyapıyı hala hazırlamadı.

Artan orman yangınları? Şey… belki kundakçılıktır, veya hazırlıksız yakalanan yerel halkın gecikmiş tepkisindendir.

Hiç kimse bu sorunların artan sıklığını ve yoğunluğunu iklim değişikliğine bağlamıyor gibi görünüyor. İklim adalet kampında fark ettim ki, bu bağlantıyı asla kurmamamızın bir nedeni de verilerin yarısına sahip olmamamız – her zaman Kıbrıs’ın “bizim yarısına” bakıyoruz.

Yağmur yağdığında, yağmur bulutları Lefkoşa’nın her iki parçasını da ıslatır. Bir parçasına düşen su, paslı dikenli sınır tellerinin altından diğer tarafın barajlarına akar. Orman yangınları, o çok önemli olduğunu düşündüğümüz sınırları bir anda aşıp, hepimiz için oksijen yapan doğayı tehdit edebilir. Kıbrıs’ın kuzey ve güney kısımlarına gerçekten ayrıymış gibi davranmak şimdiye kadar bize sadece zarar verdi ve vermeye de devam edecek. Sadece yetkililerin adayı ayıran çizgiye bu kadar çok zaman ve enerji harcarken, COVID-19 salgınının Kıbrıs’a dış sınırlarından gelmesine bakın. Kıbrıs’ın kuzeyini ve güneyini ayırmaya ne kadar uzun süre odaklanırsak, geleceğimizdeki her halk sağlığı ve çevre felaketinde o kadar kötüye gideceğiz. İşbirliği yapmak yerine rekabete devam edersek, hepimiz kaybedeceğiz.

İklim değişikliğinin sonuçlarının, her şeyin ortasında olmasına rağmen Kıbrıs’a bu kadar uzak görünmesinin harika bir örneği iklim mültecileri kavramıdır. Kıbrıs yalnızca birçok mülteci için bir varış yeri değildir (ki bazıları kesinlikle iklim mültecileridir); Kıbrıslılar aynı zamanda her gün artan bir iklim mültecisi olma riski altındadırlar. Genç ve yeterince paraya sahip olanlar, başka bir ülkeye – daha az kritik siyasi sorun ve daha iyi bir iklime sahip bir ülkeye – taşınmayı seçebilirler. Bu seçeneği olmayanlar veya çeşitli nedenlerle yapamayanlar, geride kalıp, sellerin, kuraklıkların, yangınların, ve kirliliğin getirdiği sorunlarla başa çıkmak zorunda kalırlar. Tabii ki, bu geride kalan nüfus, halihazırda düşük gelirli bölgelerde yaşayanlar, ve ülkenin geri kalanı kadar çok kaynak ve hizmete erişimi olmayanlar olur. Dolayısıyla, en çok etkilenenler her zamanki gibi halihazırda statükodan muzdarip olanlar olacaktır.

Kıbrıs’ın gelecekteki liderleri, koruyucuları, ve sakinleri olarak, iklim değişikliğine karşı birleşik faaliyetlere önayak olmak ve desteklemek genç nesillere düşüyor; ki bu faaliyetler Kıbrıs’ın yeniden birleşmesi ile beraber doğal olarak gelecektir.

---

Τα δύο μισά της Κυπριακής Κλιματικής Κρίσης

Τον περασμένο Αύγουστο, τόλμησα να διασχίσω την Πράσινη Γραμμή, η οποία χωρίζει την Κύπρο στα δύο, για πρώτη φορά μετά την έναρξη της απαγόρευσης κυκλοφορίας λόγω της πανδημίας τον Μάρτιο. Τις επόμενες δυόμισι μέρες, βυθίστηκα στις συζητήσεις που συνδύασαν τον ακτιβισμό για την κλιματική δικαιοσύνη και τη διαθεματικότητα.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι στην αρχή ένιωσα λίγο εκτός. Μου φάνηκε – και ίσως να ήταν αλήθεια – ότι ήμουν η μόνη που ήταν πολύ νέα στον ακτιβισμό της κλιματικής δικαιοσύνης. Η κατασκήνωση είχε σκοπό να μοιραστεί με τους σημερινούς ακτιβιστές του περιβάλλοντος για το πώς άλλοι αγώνες δικαιοσύνης (όπως αυτοί που βασίζονται στο φύλο, τη φυλή, τα ΑμεΑ άτομα και άλλ@) μπορούν να μας εξηγήσουν για το ποιοι αλλά και πώς επηρεάζονται περισσότερο από την κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, για μένα, η κατασκήνωση ήταν μια ανεκτίμητη εισαγωγή σε ένα θέμα που έχει τεράστιο αντίκτυπο στην Κύπρο, αλλά δεν παίρνει καν τη μισή προσοχή που πρέπει να του δώσουμε.

Φυσικά, είχα ακούσει για το περιβαλλοντικό κίνημα να λέει να διατηρήσουμε το περιβάλλον καθαρό, να μειώσουμε τη χρήση των πλαστικών, να ελαχιστοποιήσουμε τη σπατάλη πόρων όπως ο ηλεκτρισμός. Αυτά ήταν τα βασικά και θα πρέπει κάποι@ς να προσπαθήσει πολύ σκληρά για να τα αγνοήσει. Αυτό που με εμπόδισε να εισέλθω βαθύτερα στην κλιματική δικαιοσύνη, ήταν το πόσο “μακριά” ήταν όλα.

Οι σαφείς επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην Κύπρο φαίνονταν σαν προϊόν κακής διαχείρισης από την κυβέρνηση (που είναι εν μέρει), σε συνδυασμό με τις αναπόφευκτες συνθήκες διαβίωσης σε ένα νησί.

Πραγματικά υψηλές θερμοκρασίες; Χμ, η Κύπρος φαίνεται πάντα να είχε πολύ ζέστη.

Πλημμύρες από ξαφνική, έντονη βροχή; Χμ, η κυβέρνηση δεν έχει χτίσει τις κατάλληλες υποδομές για να το αντιμετωπίσει.

Αυξήθηκαν οι πυρκαγιές; Χμ … ίσως να είναι εμπρησμός ή αργοπορημένη αντίδραση από την απροετοίμαστη τοπική κοινότητα.

Κανείς δεν φαίνεται να συνδέει την αυξημένη συχνότητα και ένταση αυτών των προβλημάτων με την κλιματική αλλαγή. Στην κατασκήνωση για την κλιματική δικαιοσύνη συνειδητοποίησα ότι μέρος της αιτίας που δεν κάνουμε ποτέ αυτή τη σύνδεση, είναι επειδή δεν έχουμε τα μισά δεδομένα – κοιτάζουμε πάντα τη «μισή μας» Κύπρο.

Όταν βρέχει, τα σύννεφα βρέχουν και τα δύο μέρη της Λευκωσίας. Το νερό που πέφτει στο ένα μέρος κινείται κάτω από τα σύνορα, με τα σκουριασμένα συρματοπλέγματά τους, στα φράγματα του άλλου μέρους. Οι πυρκαγιές μπορούν να περάσουν πέρα ​​από τα όρια, που πιστεύουμε ότι είναι τόσο σημαντικά, και που απειλούν τη φύση η οποία παράγει το οξυγόνο για όλους μας. Η αντιμετώπιση του βόρειου και του νότιου τμήματος της Κύπρου σαν να είναι όντως ξεχωριστά έχει ήδη βλάψει και θα συνεχίσει να μας βλάπτει. Απλά κοιτάξτε πώς, ενώ οι ηγέτες σπατάλησαν τόσο πολύ χρόνο και ενέργεια στη διαχωριστική γραμμή του νησιού, η πανδημία του κορονοϊού (COVID-19) εισήλθε στην Κύπρο από τα εξωτερικά της σύνορα. Όσο περισσότερο επικεντρωνόμαστε στο διαχωρισμό του βόρειου και του νότιου τμήματος της Κύπρου, τόσο χειρότερα θα είμαστε στο μέλλον σε κάθε τι που αφορά τη δημόσια υγεία και περιβαλλοντική καταστροφή. Αν συνεχίσουμε να ανταγωνιζόμαστε αντί να συνεργαζόμαστε, όλοι θα χάσουμε.

Η έννοια των κλιματικών προσφύγων είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πόσο μακρινές φαίνεται να είναι οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, παρά το γεγονός ότι η Κύπρος βρίσκεται στη μέση όλων. Δεν είναι μόνο ότι η Κύπρος είναι προορισμός για πολλούς πρόσφυγες (ορισμένοι από αυτούς σίγουρα είναι κλιματικοί πρόσφυγες), αλλά οι Κύπριοι διατρέχουν όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο να γίνουν οι ίδιοι κλιματικοί πρόσφυγες. Όσοι είναι νέοι και με περισσότερα χρήματα μπορούν και συχνά επιλέγουν να μετακομίσουν σε μια άλλη χώρα: σε μια με λιγότερα κρίσιμα πολιτικά προβλήματα και ένα καλύτερο κλίμα. Εκείνοι όμως που δεν έχουν αυτήν την επιλογή ή δεν μπορούν να το κάνουν για διάφορους λόγους, θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προκαλούνται από τις πλημμύρες, τις ξηρασίες, τις πυρκαγιές και τη ρύπανση. Είναι αυτονόητο ότι αυτοί οι πληθυσμοί είναι εκείνοι που ζουν ήδη σε περιοχές χαμηλού εισοδήματος, οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση σε τόσους πόρους και υπηρεσίες όπως και η υπόλοιπη χώρα. Συνεπώς, αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο είναι πάντα εκείνοι που ήδη υποφέρουν από το στάτους κβο.

Ως μελλοντική ηγεσία, προστάτες και κάτοικοι της Κύπρου, εναπόκειται στις νεότερες γενιές να πιέσουν για ενωμένη δράση κατά της κλιματικής αλλαγής, η οποία σίγουρα θα ακολουθήσει την επανένωση της Κύπρου.

---

The post The Two Halves of the Cypriot Climate Crisis (TR, EL, EN) first appeared on AVLI.