Δέφτερη Ανάγνωση

Όταν η γελοιότητα συναντά την αθλιότητα: η βιομηχανία του απορριπτισμου ξανά στην υπηρεσία σαν γνήσιοι απόγονοι της ΕΟΚΑ β, τζαι νυν φερέφω

   Όταν η γελοιότητα συναντά την αθλιότητα: η βιομηχανία του απορριπτισμου ξανά στην υπηρεσία σαν γνήσιοι απόγονοι της ΕΟΚΑ β, τζαι νυν φερέφωνα της ακροδεξιάς..

Ο κωμικός Πιν, του Φιλελευθέρου, είπεν να φκάλει την αχαπάροσύνη του περίπατο τζαι έκαμεν ένα ακόμα που τα σκιτσούθκια του για να σερβίρει μίσος. Παρομοίασε λοιπόν την διαμαρτυρία για την προσπάθεια να αναγερθεί μνημείο, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, μόνο για τους ελληνοκύπριους νεκρούς τζαι αγνοουμένους  του 1974, σαν εξίσωση των τουρκοκυπριων θυμάτων.. με τους ναζί !!.. Τα νεκρά μωρά της Αλόα σαν.. ένοχοι.. πόση ξεφτίλα;

Να ρωτήσει κάποιος/α για το αν έσιει πάτο η ξεφτίλα του Πιν, εν έσιει νόημα πκιον.. Ο Πιν φαίνεται να εν απλώς ένα φτηνό υπόλοιπο μιας ιδεολογίας, για την οποία οι δολοφονημένοι τουρκοκύπριοι στην Τόχνη εν αόρατοι... Τα πτώματα, έστω, των οποίων εν εβρεθηκαν ακόμα επειδή εν διούν έστω τούτη την πληροφορία, μετά που τόσα χρόνια, τζήνοι που προσπαθεί να συγκαλύψει ο Πιν -  που επετάξαν τα πλάσματα μετά την μαζική δολοφονία τους.. Ίσως να αντρέπονται τζαι οι δολοφόνοι πκιον αλλά... Σιγά που ήταν να ξέρει ή καταλάβει τον πάτο στον οποίο κολυμπά ο κάθε Πίν...

Τζαι άμα το κράξιμο του Πιν έφτασε στο σημείο να ενοχληθεί ως τζαι η αχαπαροσύνη του προνομιούχου σκίτσου στην πρώτη σελίδα του Φιλελεύθερου, εμφανίστηκε τζαι ο Βενιζέλος, των εσωτερικών σελίδων του Φιλελευθέρου, να μας πείσει ότι η αρρώσκεια εν κολλητική. Όπως τζαι η γελοιότητα που συναντά την αθλιότητα..

Αν για τον Πιν μπορείς να πεις σαν δικαιολογία, ότι τόσος ένι, τόσα ξέρει, τί να περιμένεις που τον πάτο, ο Βενιζέλος λογικά ξέρει παραπάνω. Στα νιάτα του στην ΕΔΕΚ έπαιζεν το τζαι ιδεολόγος μαρξιστής... Ίσως να ήταν που τζήνα τα δέντρα που παρά την εξωτερική εμφάνιση εν κούφκια που μέσα... ίσως να εν τζαι η μεταμόρφωση μέρος της τζαι τί θα πρέπει να υπηρετεί τωρα. Η αθλιότητα ήταν ανάλογη..

Ο Βενιζέλος, λοιπόν, ήβρεν στα αρχεία του Φιλελευθέρου μιαν αναφορά για δολοφονημένες Τουρκοκύπριες για τις οποίες καταδικάστηκαν μερικοί, την εποχή που το έπαιζεν «πρόεδρος» ο Κληρίδης...

 Τζαι ερώταν χωρίς ντροπή, ή ίσως γιατί θεωρεί μαννούς όσους [πέρα που τους κολλημένους του εμβατηρίου] τον θκιεβάζουν ακόμα, αν υπήρχε τουρκοκύπριος που καταδίκασε τα εγκλήματα σε βάρος ελληνοκυπρίων. Φαίνεται ότι η μνήμη του έκαμνε περίπατο στο διάστημα, τον τζαιρό του Ακιντζή. Αλλά ναι.. το καθήκον για την στήλη του μάλλον ήταν να δαιμονοποιά, εξυπηρετώντας τους διχοτομιστές στην ελληνοκυπριακή πλευρά, παρά να ακούει έστω, σαν δημοσιογράφος, τί εκυκλοφόραν. Το ότι ούτε τον Χαρμαντζί, ούτε Ιστζιάν, ούτε τον Κανατλί έπιασεν τους η αντένα του, εν ίσως ενδεικτικό της κατάντιας της δημοσιογραφίας του Φιλελευθέρου – που κάποτε είσιεν το ήθος ενός Κατσαμπά τζαι ενός Αγγελίδη..