Login
Τοπικές Αυγουστιάτικες υστερίες: κάποιοι θέλουν να κλείσουν οδοφράγματα επικοινωνίας, τζαι κάποιοι κτυπιούνται γιατί να συζητηθεί αν ο Αυξεντίου πέθανε με το να καεί ή από σφαίρα... δηλαδή μερικοί αντλούν ικανοποίηση [;] από το να καεί ένας ήρωας αντί απλώς να πεθάνει; Εν κάμποσα ανώμαλο το εθνικόφρων spirit στον ρότσο μας, από ότι φαίνεται... :)
«Γιατί θεωρείτε ότι μειώνει τη θυσία του Αυξεντίου το γεγονός ότι μπορεί να αυτοκτόνησε ή να τον σκότωσε ο σύντροφος του; Εν κάτι που γνωρίζουμε χρόνια ότι στο πτώμα του βρέθηκε σφαίρα στο κεφάλι, άρα προς τι αυτή η παράλογη στροφή ενάντια σε κάποιον που απλά είπε το αυτονόητο και το κοινώς γνωστό;
Απλά δημιουργείτε ένα φαντασιακό κόσμο ο οποίος αν μετακινηθεί έστω και μια ίντζα, νιώθετε ότι ολόκληρο το οικοδόμημα καταρρέει. Παίρνετε αξία από το φαντασιακό σας κόσμο. Αυτό είναι το θέμα. Τουλάχιστον κάποιοι/κάποιες. Άλλοι κάμνουν το καθαρά για μαντρισμό ψήφων, ή επειδή φαίνεται να τους φεύγουν λίγα πρόβατα από το μαντρί...
Ναι, κατά πάσα πιθανότητα αυτοκτόνησε (δε νομίζω να τον εκτέλεσε ο συναγωνιστής του, διότι μάλλον θα το άκουαν οι Άγγλοι τžαι θα τον ερωτούσαν όταν εφκήκε, πράμα που δεν έγινε).
Θα ήταν περισσότερο ήρωας αν απλά εκάθετουν να κρούσει μέχρι τέλους;;;»
Η αδυναμία της ακροδεξιάς/εθνικοφροσύνης να καταλάβει τις συνέπειες: ότι άμα λάσσει, σαν προσπάθεια να λογοκρίνει, είτε βιβλίο, είτε δημόσιο λόγο, ουσιαστικά προκαλεί, σαν συνέπεια, το αντίθετο που τζήνο που την πανικοβάλει – πρόσφατα επεισόδια..
Που την δεκαετία του 1990, με τις υστερίες για το Πανεπιστήμιο [που εν ήθελε η εθνικοφροσύνη] απόψεις εκτός της ηγεμονικής ιδεολογίας [όπως η αυτονομία της κυπριακότητας στην εκπομπή του Χωρίς Πλαίσια], η ακροδεξιά, έστησεν ένα μηχανισμό προσπαθειών λογοκρισίας, που λειτουργεί/καταλήγει σε μπούμερανγκ, όπως τζαι άλλες προηγούμενες της απόπειρες της [λ.χ. ΕΟΚΑ β, πραξικόπημα, εισβολή]: αντί να λογοκρίνουν στην ουσία δημοσιοποιούν: Στην εκπομπή του Χωρίς Πλαίσια λ.χ. η δική τους υστερική αντίδραση, έθεσε το θέμα της κυπριακής ταυτότητας σε ούλλην την κοινωνία – είτε είδε, είτε εν είδεν την εκπομπή. Τζαι ανάλογα μετά.. τούτην την περίοδο είχαμε, σαν αναλογία, την υστερία για το δικοινοτικό βιβλίο στην Μπιενάλε... Το βιβλίο ελογοκρίθηκεν μεν [αποσύρθηκε] αλλά ουσιαστικά τώρα θα μείνει σαν ιστορικό βιβλίο, το οποίο θα είναι μέρος της κυπριακής πολιτικής/πολιτισμικής ιστοριογραφίας. Αντί ένα απλώς σεβαστό κείμενο σε μια διεθνή έκθεση. Τωρά δημοσιοποιήθηκε εσωτερικά τζαι έγινε μέρος των πετρών που οικοδομούν την νέα μορφή της αναδυόμενης κυπριακότητας. Τζαι όπως το Χωρίς Πλαίσια τότε, θα διαχυθεί σαν μορφή κωδικοποίησης αισθημάτων που με την συζήτηση που ακολούθησε αποκτήσαν λέξεις «οι εμπειρίες χωρίς ονομα»..
Ανάλογα τζαι η υστερία για την συνέντευξη του Φειδία με τον Τατάρ. Η πτέρυγα της λογοκρισίας έφκαλεν πάλε την υστερία της περίπατο... γιατί να πάει στο ψευδό... γιατί το ένα, γιατί το άλλο..τζαι εκολλησαν τζαι άλλοι, δυστυχώς, πέρα που την ακροδεξιά..
Ο Μιχαλάκης Σαββίδης έθεσεν το αφοπλιστικά ξεκάθαρα. Ο Φειδίας έσιει κάθε δικαίωμα να το κάμει, τζαι γιατί ακριβώς εν άτομο της επικοινωνίας... τζαι παρουσιάζει απόψεις... Οι υστερικοί, τούτον που θέλουν εν λογοκρισία...
Τζαι όπως τζαι με προηγούμενες υστερίες, η προσπάθεια λογοκρισίας στην τεχνολογική κουλτούρα της επικοινωνίας στην εποχή μας γίνεται μπούμερανγκ...
Μνήμη από το «Χωρίς Πλαίσια» ....
One Radical Planet