Δέφτερη Ανάγνωση

· Για το κυπριακό ήθος του Κυριάκου Μάτση...

·         Για το κυπριακό ήθος του Κυριάκου Μάτση...

Η ΕΟΚΑ εν ήταν μόνο οι μασκοφόροι του Γρίβα... Ο Χατζηδημητρίου, σύμβολο σήμερα της Κύπρου που «συμβαίνει όταν βρεθεί ένας ελληνοκύπριος με ένα τουρκοκύπριο”, τζαι ο Παπακώστας της αντίστασης που έθκιωξε με περιφρόνηση τον γελοίο που δοκίμασε να τον εκβιάσει στο νοσοκομείων να πει τα ψέματα στην απόπειρα θεσμικού πραξικοπήματος «Μαρί».. 

«Γιαννης Ραμον

Ο κύπριος Γιάννης Δρουσιώτης όταν ήταν φοιτητής στο Βέλγιο προσπάθησε να πάει στην Ισπανία για να πολεμήσει στο πλευρό των Διεθνών Ταξιαρχίων, μα δεν πρόλαβε αφού έληξε ο εμφύλιος εκεί και επιβλήθηκε η δικτατορία του Φράνκο.

Όταν ξεκίνησε ο Β Παγκόσμιος πόλεμος πήγε στην Ελλάδα και οργανώθηκε στην αντίσταση. Η μέρα που κατάφερε να βγει στο βουνό και να συνδεθεί με το αντάρτικο, ήταν γι αυτόν η πιο όμορφη ανάμνηση, όπως είχε πει σε συντρόφους όταν πια είχε περάσει τα 90 (έφυγε σε ηλικία 96 χρονών το 2015). Παρά την μεγάλη του ηλικία θυμόταν τα πάντα από εκείνη την μέρα, αλλά και τα όσα έζησε σε κατοχή και εμφύλιο.

Μεταπελευθερωτικά, αφού πήρε το πτυχίο της Γεωπονικής, ανέλαβε διάφορα καθήκοντα στις ΕΑΜικές οργανώσεις και κατά το 1946 - 1947 ήταν «υπεύθυνος Διαφώτισης» του Πανεπιστημίου. Ανάμεσα στους φοιτητές που «καθοδηγούσε» ήταν και ο φοιτητής της Ιατρικής Μανώλης Αναγνωστάκης.

Ο Δρουσιώτης συνελήφθη τον Mάρτιο του 1948, κατηγορούμενος ως ηγέτης της κομμουνιστικής ομάδας «Λαϊκός Εκδικητής». Βασανίστηκε απάνθρωπα στις ανακρίσεις, αλλά κράτησε επίμονα το στόμα του ερμητικά κλειστό. Στη δίκη του, στο ζοφερό εμφυλιοπολεμικό κλίμα της εποχής, προσήλθαν ως μάρτυρες υπεράσπισης δύο Κύπριοι φοιτητές της Γεωπονικής, ο Πολεμής Ακύλας και ο Κυριάκος Μάτσης.

Ο Μάτσης ήταν αδερφικός φίλος με τον Δρουσίωτη, από τότε που ήταν παιδιά. «Έμαθα στη ζωή να αγαπώ και να εκτιμώ τους ιδεολόγους αγωνιστές που ξέρουν να αγωνιστούν για ένα ιδανικό, αδιάφορο ποιο είναι αυτό, αρκεί να το πιστεύουν. Και ο Γιάννης Δρουσιώτης το πίστευε», είχε πει.

Σε ένα μνημόσυνο του Μάτση, ο Δρουσιώτης είχε πει:

Κυριάκο μεγαλόψυχε! Οπως τώρα γίνεται τόσο συχνά, όταν ξαφνικά περπατάς πλάι μου και μόνον εγώ σε βλέπω, με είχες πίασει και τότε από το χέρι και με φιλοξένησες στα Κούκλια, στο κτήμα, για να με εξοικειώσεις με την κυπριακή γεωργία μετά την πολύχρονη φυλάκιση μου.

Τότε είχες δυο μυστικά. Μου τα είπες. Το ένα το πιστόλι σου. Μου το έδειξες εκεί λίγους μήνες πριν αρχίσει ο αγώνας. Το άλλο το είχες στο κομοδίνο σου. Ήταν το βιβλίο Το Κεφάλαιο, του Μαρξ!

Είχες και μια ανησυχία. Μου την φανέρωσες στις 3 Απρίλη 1955 όταν τυχαία συναντηθήκαμε: «Ποια η γνώμη σου για τις προχτεσινές εκρήξεις;». Ευχαριστήθηκες πολύ όταν τις επιδοκίμασα...

Ακούστε το αηδόνι της Θεσσαλονίκης στις τελευταίες του νότες, λέει ο Δρουσιώτης, διάβάζοντας ένα από τα τελευταία ποιήματα που είχε γράψει ο Μάτσης στο κρησφύγετο του:

Λουλούδια πα στο μνήμα μου

να σπείρεις θέλεις, τώρα

που των ιδεών το άνθισμα

θάφτηκε μέσ' το χώμα;

.....

Τώρα που τούτο το μυαλό

αετού θέλησε φτερό

να πάρει να πετάξει

τρόμαξε πάνω στα ψηλά

που πήγε να κουρνιάσει

.....

Κι ελάτε, σμίξτε, σύρτε

ένα να πλέξουμε χορό

για το λαμπρό το θησαυρό

που πρέπει τώρα να θαφτεί

και στα σκοτάδια να κρυφτεί