Φασισμός, Ξενοφοβία, Εκμεταλλευση και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο - Όγδοη (Τελευταία) Έκδοση, Ιούνης 2022

Αντί Επιλόγου

Σε αυτή την τελευταία έκδοση έχουν προστεθεί στο τέλος του αρχείου μονάχα τα άπειρα links πηγών που μαζεύτηκαν. Αυτή είναι η τελευταία έκδοση του αρχείου. Δεν πρόκειται να συνεχιστεί η προσπάθεια αρχειοθέτησης.

Θεωρώ πως πλέον δεν αξίζει ο χρόνος και ο κόπος διατήρησης της. Ο αρχικός στόχος ήταν να μαζευτούν κάπου τα διάφορα περιστατικά ρατσισμού που λάμβαναν μέρος στην Κυπριακή Δημοκρατία, ως κάποια απάντηση στα επιχειρήματα περί “μεμονωμένων περιστατικών”.

Σε αντίθεση, πλέον η σαθρότητα και η σαπίλα της Κυπριακής πραγματικότητας σε σχέση με τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ρητορική μίσους και την άνοδο της ακροδεξιάς έχει γίνει ένα καθημερινό, σχεδόν τυπικό βίωμα.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει την λογική της αρχειακής προσπάθειας καθαυτής.

Delirium

Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

 

 

THE PROTOCOL SHOULD ALSO BE EVALUATED IN THE FRAMEWORK OF THE GENEVA CONVENTION

Civilian persons in areas of armed conflict and occupied territories are protected by Article 159 of the 4th Geneva Convention of 12 August 1949, concerning the protection of civilians during war.

Occupations are temporary and the occupying forces are responsible for securing the interests of those protected under their rule.

Article 4 of the Convention defines the protected person. Part 3 of the same convention laid down the rules determining the status of “protected persons” in the occupied zone and how they should be treated (Articles 27-141). Thus, civilian persons are protected from murder, torture or brutality and are protected from discrimination on the basis of race, nationality, religion or political opinion.

According to the article 49(6) of the Convention, the occupying power shall not forcibly send or transfer a portion of its own population to the occupied territory.

In various resolutions and statements taken by the United Nations organization regarding the Cyprus problem, the regret for the change in the demographic structure in Cyprus has been expressed. For example, in the UN General Assembly resolution 3395 dated 20 November 1975 says, “all parties are called to avoid unilateral actions that would contradict resolution 3212, including making changes in the demographic structure of Cyprus”. In the UN General Assembly resolution 33/15 dated 9 November 1978, it is expressed that it regrets "all the unilateral actions that have changed the demographic structure of Cyprus". The UN General Assembly reaffirmed this in its resolutions of 20 November 1979 (No. 34/30) and 13 May 1983 (No. 37/253).

As it will be remembered, with the resolution of the UN Security Council dated 18 November 1983 and numbered 541, all countries were asked not to recognize any other Cypriot state other than the Republic of Cyprus.

In the resolution of the UN “Sub-Commission on the Elimination of Discrimination and Protection of Minorities” dated 2 September 1987, it is stated: “There is also concern about the policy and practice of bringing settlers into the occupied areas of Cyprus, which constitutes a form of colonialism and is an attempt to illegally change the demographic structure of Cyprus.”

This population, which is also spoken at the negotiating table from time to time and transferred from Turkey to the occupied parts of Cyprus, is always indirectly mentioned in all UN documents. However, it constitutes one of the main issues that must be resolved during the resolution of the Cyprus problem.

I mentioned this situation in an article I wrote in 2003 titled "The situation of the Turkish population transferred to Cyprus" and I made the following determination at the beginning of the article:

“The Turkish population, who moved to the island under the name of “seasonal workers” after Turkey occupied 37% of the northern part of the territory of the Republic of Cyprus in the summer of 1974, has recently started to be a topic of discussion in the Turkish Cypriot public opinion. The place of the Turkish population in international law, who has disclosed that they have been used as a vote depot to give political support to the occupation regime, by being given TRNC citizenship, is now rightly questioned." (Afrika newspaper, 3-4-5 September 2003)

With the "Agreement on Economic and Financial Cooperation between the Government of the Republic of Turkey for the Year 2022 and the Government of the Turkish Republic of Northern Cyprus" signed in Ankara on April 14, 2022 and published in the Official Gazette on May 20, 2022. Further changes, which are intended to be made in the region of the Republic of Cyprus Turkey, occupied by the Turkish Armed Forces since the summer of 1974, exceed the purpose stated in the protocol and make it necessary to re-evaluate the issue in the context of the 4th Geneva Convention of 1949.

(23 May 2022, Nicosia) 

 

Δύο Μικρά Άρθρα για Αναρχικούς στην Κύπρο (Μάλλον από το 2002)

Δύο μικρά άρθρα για αναρχικούς στην Κύπρο, μάλλον από το 2002.

 

Στιγμιότυπα από Ρεπορτάζ του «Περιοδικού» για το Πολυκατάστημα Γούλγουερθ & Shacolas Tower στη Λήδρας (1996)

Στιγμιότυπα από ρεπορτάζ του «Περιοδικού» από το 1996, για τις αναπτύξεις του Ομίλου Σιακόλα στην οδό Λήδρας (πολυκατάστημα Γούλγουερθ & Shacolas Tower).

Πηγή: https://web.archive.org/web/20200603030210/https://city.sigmalive.com/article/2016/9/15/apo-ton-paniko-toy-goylgoyerth-stin-frenitida-toy-hm/

Η διαδοχή του βασιλιά των Σευχελλών

Το blog φιλοξενεί με μεγάλη χαρά το έπος Η διαδοχή του βασιλιά των Σευχελλών που καταπιάνεται με τις πολιτικές εξελίξεις στον πολυαγαπημένο μας Μεσογειακό ρότσο. Εντοπίστηκε στο facebook του Γρυγόρη Ιωάννου.

Η διαδοχή του βασιλιά των Σευχελλών*

Επεισόδιο 1ο 

Ιαννουάριος 2022

*Δεν πρόκειται για το γνωστό πραγματικό νησί των Σεϋχελλών, αλλά για το παρατσούκλι ενός φανταστικού νησιώτικου κράτους, του μυθικού Νότιου Ρότσου. Ο βόρειος Ρότσος ήταν πέραν από τον ελέγχο του βασιλείου καθότι η Κραμανία, μια μεγάλη δύναμη της περιοχής εκμεταλλευόμενη την βλακεία των Νοτιοροτσίτων όχι απλά το κατέχει αλλά είναι στα πρόθυρα και να νομιμοποιήσει την κατοχή του. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που δεν θα μας απασχολήσει εδώ, γιατί αυτό το μπακ στόρυ εμπίπτει στην ουσία στο genre κοινωνικό δράμα έστω και αν κάποιοι την διηγούνται ως αστυνομική σειρά. Εμείς κινούμαστε σε πιο επικο-άκσιον κατευθύνσεις.

...........

Ο βασιλιάς των Σεϋχελλών έφτανε στα τελευταία του, έχοντας ζήσει μια σχετικά εύκολη ζωή. Φάνηκε τυχερός στην πορεία του καθότι οι αντιπάλοι του ήταν αδύνατοι και ανήμποροι να συνασπιστούν. Ήταν βέβαια εκτός από τυχερός και αδίστακτος, κάτι που τον ωφέλεσε σε διάφορες φάσεις καθότι εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις, αγοράζοντας και τρομοκρατώντας όσους διανοήθηκαν σε κάποια στιγμή να παρασπονδίσουν. Αλλά όλα κάποτε τελειώνουν, έτσι και η βασιλεία του. Έπρεπε όμως να μεριμνήσει να μην πέσει το βασίλειο στα χέρια αντιπάλων, ή έστω σε χέρια που θα αμφισβητούσαν την κληρονομιά που άφηνε. Κάποιοι μάλιστα έκαναν λόγο και για κίνδυνο κατάλυσης της ίδιας της δυναστείας με δίκες και γκιλοτίνες, αλλά αυτά ήταν μάλλον υπερβολές. Αυτά που φαγώθηκαν, φαγώθηκαν – η ποσότητα του μελλοντικού φαγώματος ήταν το διακύβευμα, όχι η νομιμότητα της κατανομής του προηγούμενου.

Στην αυλή του βασιλιά κατάφεραν να ξεχωρίσουν την τελευταία περίοδο τρεις χαρακτήρες, ο ευσεβής μαθητευόμενος μάγος, η μαφιόζα αλεπού, και ο κομψός κυνηγός με τα μεγάλα αυτιά, η διασαφήνιση όμως του τομέα ευθυνών του κάθε ενός δημιουργούσε τριβές. Τώρα με τον βασιλιά στα τελευταία του, οι τριβές έγιναν εντάσεις και άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα στον πάλαι πότε καταγάλανο ουρανό των Σεϋχελλών. Κάπου εδώ ξεκινά η ιστορία μας που δεν έχει ακόμα γραφτεί. Σε αυτό το επεισόδιο θα περιγράψω απλώς το σκηνικό – για την πλοκή θα αυτοσχεδιάσω στη συνέχεια, με μπόλικες θεαματικές πιρουέττες σαν να κάνω εξωτερική πολιτική αστείου κράτους.

Η μαφιόζα αλεπού λοιπόν είχε υπό τον έλεγχο της την φρουρά του βασιλείου, ένα πλέγμα διχτύων που διαπερνούσε ολόκληρη τη ταξική δομή του βασιλείου, χωρίς κάποια συνεκτική ιδεολογία ή ταυτότητα αλλά παρόλα αυτά ένα σχετικά συμπαγές σύνολο που μπορούσε εύκολα να ανταποκριθεί σε υποσχέσεις προνομιακής μεταχείρισης, να ξεγελαστεί από αυτές, αλλά και να υποκριθεί ότι ξεγελάστηκε, μένοντας πιστό και κρατώντας σημειώσεις για τον λογαριασμό παράκατω. Ο ευσεβής μαθητεύομενος μάγος από την άλλη, ο βασικός αντίπαλος της μαφιόζας αλεπούς είχε κάνει μεγαλύτερη διασπορά στην επένδυση του και τώρα ανέμενε να αυγατίσει. Πέραν από την βασιλική φρουρά, έπαιζε μπάλα με γέροντες και προφήτες που είχαν πολλούς ακόλουθους, με τις φρουρές άλλων τοπικών βαρώνων, λόρδων και πολέμαρχων ενώ από το πόστο του ως Υπερπόντιος Καγκελλάριος του Βασιλείου πουλούσε στους κοινούς και μια εικόνα δήθεν υπερΣεϋχελλικής εμβέλειας. Τα μαγικά του βέβαια δεν δούλευαν – συχνά έμενε ο καπνός χωρίς να πιάσει το ξόρκι αλλά αυτός ήταν απτόητος. Ουσιαστικά δεν είχε προχωρήσει και πολύ από εκεί που ξεκίνησε μαθητούδι στους Ιερούς Κήπους, αλλά πολλοί ΝοτιοΡοτσίτες δέχονταν τα κόλπα του μικρού μάγου ή έστω με την χαρακτηριστική τους συγκατάβαση δεν τον απόπαιρναν – ήταν και ωραίο παιδί, σοβαρό και θεοσεβούμενο.

Η μαφιόζα αλεπού, με την βασιλική φρουρά στο τσεπάκι φαινόταν να έχει το προβάδισμα στην διαδοχή. Βέβαια δεν ήταν ακριβώς η βασιλική φρουρά το προβάδισμα της αλεπούς αλλά η λυκοσυμμαχία της με τον κομψό κυνηγό με τα μεγάλα αυτιά. Για να μπορέσει εξάλλου μια αλεπού να ελέγξει ένα ένοπλο σώμα, χρειάζεται να μην ανησυχεί ότι μπορεί να της έρθει καμιά σφαίρα από πίσω. Ο κυνηγός μας όμως ήταν κύριος στις συνέργειες και τις συνεργασίες του. Αυτός τώρα περιμένε την σειρά του να πάει για Φρούραρχος, απόφαση που πήρε όταν έχασε την Υπερπόντια Καγκελλαρία από τον μαθητευόμενο μάγο. Δεν διεκδικούσε για την ώρα διαδοχή του βασιλέα, παρότι ήταν, ως κομψός κυνηγός, ο προτιμητέος της κυρίαρχης τάξης των ευγενών. Κάποιοι δούκες ήταν πάντως ανησύχοι. Ένας τις προάλλες του φώναξε κατάμουτρα:  «Τι αξία έχει βρε η βασιλική φρουρά αν είναι να ρισκάρουμε να πάρουν το βασίλειο οι άλλοι; Τους φίλους και τους συμμαθητές σου τους ξεχνάς; Να σκέφτεσαι πιο πονηρά.» «Ο κυνηγός απάντησε καθησυχαστά στον δούκα αλλά η κουβέντα του δούκα στριφογύριζε στα μεγάλα αυτιά του για ώρες...

Συνεχίζεται.

.....................

Επεισόδιο 2ο

Φεβρουάριος 2022

Στο μεταξύ ενώ ο κομψός κυνηγός με τα μεγάλα αυτιά ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του μετά από την προειδοποιητικού χαρακτήρα παραίνεση του δούκα, η ζωή συνέχιζε κανονικά στο βασίλειο του Νότιου Ρότσου. Η μαφιόζα αλεπού και ο μαθητευόμενος μάγος έκαναν επαφές και στρατολογήσεις παρασκηνιακά αλλά και στο προσκήνιο γίνονταν πραγματάκια. Η μαφιόζα αλεπού ως Φρούραρχος του Βασιλείου εξασφάλισε φωτογραφία και δήλωση στήριξης από τον βασιλέα γειτονικής χώρας που παλιά την ονόμαζαν και μητέρα χώρα. Αυτό ήταν βέβαια πριν ενηλικιωθεί ο λαός του Ρότσου – όταν μεγάλωσε και έπηξε ο νους του, και αφού με αυτές τις ανοησίες έχασε και τον μισό Ρότσο, λίγοι ήταν αυτοί που θεωρούσαν πλέον την γειτονική χώρα μητέρα – για τους πλείστους ήταν το πολλύ αδερφή, μη σου πω και ξάδερφη. Αλλά αυτοί οι λίγοι ήταν εντός και στα πέριξ της Φρουράς και ήταν σημαντική δεξαμενή στήριξης για την διαδοχή. Επίσης στην γειτονική μητερο-αδερφο-ξαδερφική χώρα έκανε καριέρα επιτελάρχη ένα άλλο παιδί της Δυναστείας που φημολογούνταν ότι δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τον βασιλέα των Σεϋχελλών – αλλά εντάξει αυτά ήταν φήμαι, διότι στις κρίσιμες στιγμές και αυτός όπως όλα τα Δυναστόπουλα είχε καταπιεί την γλώσσα του.

Ο ευεσβής μαθητεύομενος μάγος έκανε μια θεαματική έξοδο από την Υπερπόντια Καγκελλαρία όταν στριμώχτηκε, ότι δήθεν ήταν και καλά υπεράνω και άφησε την πρωτοβουλία των δημοσίων σχέσεων για λίγο στην σύζυγο του, μια δυναμική αξιωματικό του παλατιού που υπηρετούσε και ως Αυλαρχίδα των Τιμών. Στο πόστο της Υπερπόντιας Καγκελλαρίας επέστρεψε ένας πουθενάς βετεράνος, που κάποτε τον πουλούσαν ως κάτι διαφορετικό, που είχε δήθεν αποστασιοποιηθεί από την δυναστεία και διάφορες άλλες ανοησίες. Αυτός λοιπόν μάλλον θα πίστεψε το ψέμα του, ότι δήθεν ήταν κάτι, και έκανε και δηλώσεις κρίσεως και εξαγγελίες ως φάκτορας της πολιτικής παρά το ότι ήταν εμφανώς απλά μια προσωρινή ρεζέρβα. Αλλά ο λαός του Νότιου Ρότσου γουστάρει τους φάκτορες γενικά – σου λέει και αυτός, εδώ ο κάθε τριτοτέταρτος παίζει πρώτο πλάνο, εγώ θα κάτσω πίσω; Μόνο από την παρέλαση αυτο-φακτόρων της αντίπαλης πλευράς της Δυναστείας να το πιάσει κανείς, δεν είχε και άδικο ο κύριος πουθενάς.

Με αυτά και με αυτά έρχεται και το σφύριγμα λήξης του περίφημου πρότζεκτ ‘Χοτ Έαρ’, ή ‘Χο-Εά’ όπως το αποκαλούσαν κωδικά και φούσκωναν σαν κοκόρια όλοι εντός Δυναστείας μαζί με διάφορους ηλίθιους εκτός της. Ο Χο-Εά ήταν βέβαια πάντα μια μούφα σε όσους είχαν δυο δράμια νου, αλλά ήταν επίσης η επιτομή της πολιτικής του Βασιλέα των Σεϋχελλών. Για αυτήν τη μούφα, που δήθεν θα απέκλειε την Κραμανία από το αέριο, που δήθεν θα της απαγόρευε να αεριστεί γύρω από τον Ρότσο, είχαν δουλέψει όλοι στην Δυναστεία. Είχαν όλοι δουλέψει τον λαό της Δυναστείας δηλαδή για αυτό – και η μαφιόζα αλεπού με την σοβαροφάνεια της, και ο κυνηγός με τους ρεαλισμούς του και ένας άλλος τρυπητής με τα βαρύγδουπα που την έκανε νωρίς και βέβαια ο μαθητευόμενος μάγος με τις μαγικές τριπλέτες και τα λοιπά ξόρκια του που θα εξαφάνιζαν δήθεν την Κραμανία από τον γεωπολιτικό χάρτη.

Κανονικά το σφύριγμα λήξης του Χο-Εά, που έγινε σε στυλ ρουτίνας από κατώτερους υπαλλήλους μιας μεγάλης δύναμης που θεώρησε ότι αρκετά άφησε τα παιδιά να χαριεντιστούν, ‘αλλά έχουμε και δουλειές στην περιοχή’, θα έπρεπε να φέρει αναταράξεις στο βασίλειο του Νότιου Ρότσου. Ο Χο-Εά ήταν υποτίθεται το μάστερ πλαν που θα έκανε τον Νότιο Ρότσο αερικό κόμβο μεταξύ ηπείρων και θα έφερνε την ένωση με την μητερο-αδερφο-ξαδέρφη μέσα στο νερό. Ο Χο-Εά ήταν ‘η αλήθεια μες στην ψευτιά, στα γκρίζα όνειρά μας η ξαστεριά’ πως εξαϋλώθηκε έτσι σαν αερικό; Καμιά σοβαρή αναταραχή δεν έφερε τελικά το σφύριγμα λήξης, διότι ήταν απλώς ένα ‘αδειανό πουκάμισο’ όπως είχε πει κάποτε κάποιος για κάτι άλλο. Ακόμα και οι χαζοί που τραγουδούσαν παιάνες στον Χο-Εά σε στυλ ‘και μάνα κι αδερφή μου κι αγάπη εσύ’ τον άφησαν να πάει άκλαφτος, περιοριζόμενοι σε επιθέσεις στους σταλεγάκηδες ότι έχουν δήθεν ελλιπή πατριωτισμό και διάφορα άλλα ανιαρά.

Εγώ πάντως, παρότι γνωστός άπατρις γενικώς και σταλεγάκιας ειδικώς για την μούφα Χο-Εά, που υπήρξε και άλλοθι για την απόπειρα παράδοσης του βόρειου Ρότσου στην Κραμανία, ειλικρινά λυπήθηκα με το πουφ της λήξης του. Δεν γίνεται κύριος τόσο μεγάλο θεαματικό κόλπο να σβήνει έτσι άδοξα. Ντάξει δεν γινόταν να γελάσουμε, αλλά ούτε να κλάψουμε πλέον; Τι σκατά πληρώσαμε τέλοσπάντων;

Συνεχίζεται....

.....................

Επεισόδιο 3ο

Μάιος 2022**

** Επειδή μεσολάβησαν πάνω από τρεις μήνες, συστήνω πριν διαβάσετε το 3ο επεισόδιο να ξαναδιαβάσετε πρώτα τα προηγούμενα 2 επεισόδια (λινκ στο 1ο σχόλιο) διότι η ιστορία μας δεν είναι παίξε γέλασε, και έχει συνέχεια, όπως εξάλλου και η βασίλεια των Σεϋχελλών.

Ο βασικός αντίπαλος της δυναστείας των Σεϋχέλληδων ήταν ένα παλαιό Σύνταγμα που βρισκόταν παραδοσιακά εκτός της δυναστείας παρότι μέσω διαφόρων συνεργασιών και συμμαχιών του στο παρελθόν είχε καταφέρει να υπάρξει και εντός του βασιλείου. Όμως τη πρώτη φορά που δοκίμασε και τα κατάφερε λίγο να μπει μπροστά μήπως και βελτιωθεί κάπως η κατάσταση των σχέσεων με το βόρειο Ρότσο τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά και έτσι η πορεία φθοράς του παλαιού Συντάγματος όχι μόνο συνεχίστηκε αλλά επιτυχύνθηκε μάλιστα. Με στόχους θολούς, πυξίδα χαλασμένη, ηγεσία απόμακρη από τους χωρικούς στους οποίους αναφερόταν, αξιωματικούς μέτριους και στρατιώτες χωρίς πάθος το Σύνταγμα οδηγούνταν από συρρίκνωση σε συρρίκνωση. Με αυτό το χάλι η παρέμβαση του στο ζήτημα της διαδοχής του βασιλιά των Σεϋχελλών ακόμα και μεσούσης της κόντρας της Μαφιόζας Αλεπούς και του Ευσεβή Μαθητευόμενου Μάγου ήταν δύσκολο εγχείρημα. Χρειαζόταν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς στρατηγική σκέψη και καθαρότητα στόχων, έξυπνο πλάνο και μια ευέλικτη γραμμή μάχης. Ψιλά γράμματα δηλαδή.

Ο Ευσεβής Μαθητεύομενος Μάγος παρέμεινε σιωπηλός το τελευταίο διάστημα και απολάμβανε τα διόλου ευκαταφρόνητα αποτελέσματα που επέφερε η υπόγεια του δουλειά το προηγούμενο διάστημα. Ποια δουλειά θα μου πείτε αφού ήταν πλήρως αποτυχημένος ως Υπερπόντιος Καγκελλάριος. Αυτό δείχνει ότι δεν παρακολουθείτε προσεχτικά την εξέλιξη της ιστορίας. Είπαμε ότι οι νοτιοΡοτσίτες δεν ενοχλούνταν που δεν έπιαναν τα μάγια του επειδή τους άρεσε η αίσθηση του να έχουν ένα ωραίο παιδί, μοντέρνο και θεοσεβούμενο ταυτόχρονα, να τους κάνει τα κόλπα. Αφού τους κοροϊδεύουν που τους κοροϊδεύουν τους χωρικούς οι δυνάστες, τουλάχιστον ας το κάνει κάποιος με ένα στυλ μυστήριο και αεράτο παρά το ανιαρό αστικο-δικηγορίστικο ή το χωριάτικο πολιτικάντικο. Εδώ ήταν η δύναμη του Ευσεβή Μαθητευόμενου Μάγου – όχι τα μαγικά που δουλεύουν αλλά η εκτίμηση μιας ειλικρινούς προσπάθειας για μαγική κοροϊδία, μιας κοροϊδίας νέου τύπου, σύγχρονης, τολμηρής, με πίστη στις δυνάμεις της κόντρα στην πεζή και μουντή πραγματικότητα. 

Η Μαφιόζα Αλεπού βέβαια ήξερε ότι τα αεριτζίδικα κόλπα είχαν ταβάνι και ότι καθώς πλησιάζε η στιγμή το μεγαλύτερο μέρος της Φρουράς θα πειθαρχούσε και θα δήλωνε την υπακοή της στην επίσημη διαδικασία διαδοχής της δυναστείας που προέβλεπε ότι ο έμπειρος Φρούραρχος θα κληρονομούσε το βασίλειο και όχι ένας νεαρός αρριβίστας από τους Ιερούς Κήπους με αμφιλεγόμενα μαγικά και ανίερες συμμαχίες με τοπικούς βαρώνους, λόρδους και πολέμαρχους που έστησε εκμεταλλευόμενος το πόστο του ως πρώην Υπερπόντιος Καγκελλάριος. Που θα πάει, θα ξεφουσκώσει το μπαλόνι έλεγε και ξαναέλεγε στον Κομψό Κυνηγό (δεν θα ξαναγράψω ‘με τα μεγάλα αυτιά’, θα λέω Κομψός Κυνηγός σκέτο από εδώ και πέρα). Να και αν ξεφουσκώσει, να και αν δεν ξαφουσκώσει απαντούσε ο Κυνηγός. Ούτως ή άλλως με τα χάλια που έχει το Σύνταγμα το βασίλειο δεν απειλείται. Και εγώ θα είμαι σίγουρα ό,τι και να γίνει ο νέος Φρούραρχος. Στα τέτοια μου και μένα και του βασιλιά αν θα πας εσύ ή ο Μάγος για σύνταξη. Μουάχαχα. 

Είχε δίκαιο ο Κομψός Κυνηγός. Το Σύνταγμα ήταν στα χάλια του τα μαύρα. Για να καταλάβετε έκανε συμβούλια και παρασυμβούλια αξιωματικών για να καταλήξει να διαλέξει ένα βοηθό καρδιναλίου της Υπερπόντιας Καγκελλαρίας, τον Μαυροπρεσβύτερο, που υπηρετούσε ως Κογκλαβιστής στην αυλή του βασιλιά των Σεϋχελλών με αρμοδιότητα τις διπραγματεύσεις με τους βορειοΡοτσίτες και την Κραμανία. Καλός άνθρωπος έλεγαν όλοι, αλλά του έλειπε ο δυναμισμός και η τσαχπινιά και κυρίως η δυνατότητα πρόσβασης στους χωρικούς. Μάταια φώναζαν διάφοροι αντίπαλοι της δυναστείας, βρε Συνταγματιστές που πάτε ξυπόλυτοι στα αγκάθια και που μας παίρνετε στην σφαγή, τίποτα αυτοί. Η απόφαση επάρθειν, ο κύβος ερίφθειν, διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα απαντούσαν αυτοί ανένδοτοι, ακόμα και αυτοί που είχαν διαφωνήσει στα συμβούλια και τα παρασυμβούλια με την επιλογή του Κονκλαβιστή της Δυναστείας ως υποψήφιου Διαδόχου της.

Ο Ευσεβής Μάγος χαιρόταν περισσότερο από όλους το στραβοπάτημα του Συντάγματος. Διότι εκτός των άλλων τον απάλλαξαν και από την ανάγκη να δικαιολογείται για την μαντάρα που έγινε με τον βόρειο Ρότσο και την Κραμανία. Τουλάχιστον θα κοπάσουν τώρα οι Συνταγματικοί μουρμουρούσε παρηγορώντας τον εαυτό του για την μπανανόφλουδα που πάτησε με την κλοπή φράσεων για τον πανηγυρικό του από τον κύριο Πουθενά. Όση ευθύνη εχει ο Καγκαλλάριος έχει και ο Κονκλαβιστής μονολογούσε – να μην πούμε και παραπάνω. Και όσο για τους χωρικούς, τι μπορούν να κάνουν; Θα προτιμήσουν τώρα ένα κονκλαβιστή όταν έχουν ενώπιων τους καρδινάλιους; Με την Αλεπουδίτσα θα παιχτεί το παιχνίδι. 

Καλά δεν θα με βοηθήσεις έτσι και αλλιώς, ρώτησε η Μαφιόζα Αλεπού τον Κομψό Κυνηγό; Τι σόι συμμαχία έχουμε;  Λυκοσυμμαχία αλεπουδίτσα μου, λυκοσυμμαχία απάντησε αυτός με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Τι βοήθεια θέλεις βρε; Αφού οι άλλοι πάνε με μπας κλας άλογο, τι θες από μένα; Να κάψω τις γέφυρες με τον Μάγο; Που δηλώνει μάλιστα ακόμα μέλος της Φρουράς; Και θα τον ανεχτούμε να κάνει παιχνίδι με τους εξωφρουρικούς Κυνηγότατε μου, επέμεινε η Αλεπού; Βρε μην επιμένεις σου λέω. Αυτά είναι υστερινά θέματα. Προς το παρόν κάτσε να απολαύσουμε το χαντάκωμα του Συντάγματος. Πάω στον βασιλιά απόψε για tea party εις υγεία του βασιλείου και της δυναστείας.  Έλα και εσύ και τα λέμε και εκεί. Κοίτα διάδοχο Φρούραρχο να μην τον νοιάζει η κατάσταση της Φρουράς που θα παραλάβει, σκέφτηκε η Αλεπού – με τους αξιωματικούς και τους χωρικούς δεν θα βρω άκρη τώρα, πρέπει να πάω στους δούκες, ψιθύρησε. 

Τι λες εκεί στα μουλαωχτά κύριε Αλεπουδότατε; ρώτησε με κάποια ειρωνεία ο Κυνηγός. Τίποτα, τίποτα, απάντησε η Αλεπού με ένα πονηρό μειδίαμα. Θα τα πούμε στου Μεγαλειότατου λέω.  

Συνεχίζεται...
 

Κείμενο Ηνωμένων Εθνών για Κατάργηση Εγγυήσεων στο Κραν Μοντανά (United Nations text on the abolition of guarantees at Crans Montana)

Κείμενο Ηνωμένων Εθνών για Κατάργηση Εγγυήσεων στο Κραν Μοντανά.

Εντοπίστηκε σε κοινωνικό δίκτυο, όπου και ανέβηκε αρχικά.

Μπορεί επίσης να εντοπιστεί σε μορφή pdf πατώντας εδώ. 

*

 United Nations text on the abolition of guarantees at Crans Montana.

It was located on social media, where it was originally uploaded.

Digital pdf version can be found by pressing here.

(Mis-)Managing the spread of COVID-19 in Cyprus, and other blog Entries - George Iordanou (2020-21)

The following four entries commenting on the covid-19 pandemic response in the Republic of Cyprus were originally published on iordanou.org, the personal blog of George Iordanou. They were written between 06/12/2020 and 02/03/2021, just before, during, and right after the second lockdown.

Failing to manage the second wave of the pandemic in Cyprus

2020-12-06

The government of the Republic of Cyprus failed to manage the second wave of the COVID-19 pandemic on multiple levels. Firstly, they failed to adopt timely measures based on the advice of scientists; rather, action was taken after the situation started to get out of hand, with public policy being dictated by private interests at the expense of public health. Secondly, even after they started issuing vague authoritarian decrees, which one after the other were revised shortly upon their announcement – half baked reactions as they were – the authorities have since failed to enforce them.

They lost the respect of the people, evident by the blatant disregard of their irrational decrees. I fear that we see out future in Greece, whose covid measures we have been copying since day one. Do those in power not go out to see what’s going on? Do they not care? Do they really think that Christmas spending and consumption is worth the lives that will inevitably be lost in the coming weeks?

I don’t know what is the situation in other districts. In Nicosia, everywhere is packed, no distances are maintained, and people generally don’t follow the protocols, and are definitely not wearing their masks correctly. It’s as if there’s no pandemic; except that cafes and restaurants close at 7pm and there’s a curfew at 9pm. Absolutely ineffective measures given that people still aggregate en masse in close spaces such as malls, churches, and in restaurants and cafes.

In the meantime, the infections are rising, and I fear that the national healthcare system is fast reaching its capacity.

(Mis-)Managing the spread of COVID-19 in Cyprus

2020-12-09

Let’s sum up the situation with COVID-19 in Cyprus. I wrote a few days ago that the authorities have managed poorly the second wave of the pandemic. In today’s article, I will go into a bit more detail on what I think are the main issues, in light also of the new measures introduced today.

Vague and Irrational

The problem pre-dates the second wave and can be traced back to the initial measures, namely the fact that government planning was not based on an analysis of the situation in Cyprus, including the fact that we have a small population contained in a naturally secluded space – an island. Rather than planning based on local realities, the government’s policy was limited to copying, sometimes verbatim, the measures adopted in nearby Greece, usually with a few days of delay. This was bound to backfire.

The measures taken have sometimes been both vague and irrational. Vague because there was ambivalence in the decrees issued by the competent Ministries, which relied on the police exercising a level of judgement uncharacteristic for advanced democratic states. Irrational, because, in trying to balance public health concerns with financial concerns, the latter always took precedence, resulting in policies that were ambivalent leading to increased infections. Central to all this was the government’s failure to realize the link between these two crucial components – public health and the economy.

A case in hand for the irrationality of some of the measures is the fact that people cannot mingle in open spaces such as parks, while at the same time it was, until today, perfectly acceptable to see shops full of customers, packed cafes with tables right next to each other, and people aggregating inside churches waiting to lick the same spoon as part of the ritual of the Christian Orthodox Holy Communion, all with the blessings of the authorities and the police. The most notable failure is seen at schools. Even though the authorities had months to prepare for remote education, seeing as schools were one of the primary spaces where the virus was transmitted, they failed both to modify the national curriculum and to equip students with the necessary IT equipment. Instead, children are, to this day, required to physically attend classes. When the infections in school environments inevitably rose, the rules issued as regards who should go into quarantine were as loose as possible. Rather than putting the whole class into quarantine, only 4-5 kids sitting around the one who got infected were allowed to self-isolate. The rest were informed that they would get unjustifiable absences. Not to mention the public sector, where the state as the biggest employer in the country, has failed to upgrade its infrastructure to enable remote work, with public servants being forced to attend sometimes crowded and poorly ventilated offices even when they could fulfill their duties remotely.

Three main issues

One can easily identify the three main interrelated issues that contributed to the situation that we are facing today, whereby people blatantly ignore the government’s decrees, resulting in the rise of infections.

The first, is that the decrees themselves are not an outcome of a process of transparent deliberations between the government and affected parties; something that, contrary to what critics claim, can happen quickly through remote means. As a result, there is a prevailing sense of injustice in the society, stemming from the lack of democratic legitimacy from the authoritarian nature in which the measures are decided. Part of this problem is the fact that the members of the scientific team advising the President are all too eager to give contradictory interviews in what seems like an attempt for self-promotion, as well as the fact that irrational exceptions are being issued further to the lobbying of various pressure groups (most recently, for example, the exception for hunters). There is also a clear disconnect and a gap in public knowledge as regards the measures that are decided based on health considerations and those decided on financial grounds, as well as the triggers for the activation of escalating measures. The lack of transparency and clear trigger mechanisms leads to an unpredictability that exacerbates a sense of subservience; the sense that citizens are subjects rather than owners of their own destiny.

The second, is that decrees were issued without a corresponding ability and political will on behalf of the state to monitor and guarantee their implementation across the board. The cafes mentioned above are indicative of the situation. It only takes a stroll in downtown Nicosia to witness the utter failure of the decrees, as well as the ability of the police to implement them. Not to mention the selective application of the fines – politicians and priests caught on camera violating the decrees are routinely left off the hook, while migrants and other laypeople are on the receiving end of the €300 fine. This widens the sense of injustice and lack of rule-of-law, which was already prevalent across the society prior to the pandemic and was exacerbated with the recent scandals. This creates a toxic relationship between the authorities and the citizens, a relation of subservience whereby the latter try to escape and cheat the former. The sense of solidarity necessary for combating collective challenges, such as the pandemic, has been eroded, which led to what we are witnessing today – erratic decrees, lack of transparency, inequality in their application, and corresponding disregard by the people to what may have otherwise been commonsensical advice for halting the spread of the virus.

The third, is that the authorities, have failed to take timely action. The problem started with the misguided belief, retrospectively evidently false, that, with having lux travel restrictions, the tourist season would be salvaged. Not only did this not materialize but rather led to an initial spread of the virus in the community. During the second wave, the authorities were also reluctant to take timely action. When they imposed a partial lockdown for Limassol and Paphos, the two districts with the highest rate of infection, it was both late and ill advised in its implementation, resulting in hundreds of people being forced to aggregate outside testing facilities in order to be able to make a living. Simultaneously, the authorities failed to adequately address the increase in other districts. It seems to me that the timeline was dictated not by an epidemiological analysis but rather from the holiday calendar. State official have repeatedly mentioned that their objective was to keep the market open for Christmas, with the plan being to issue restrictions the weeks prior to the holiday season and subsequently relax them to enable people to purchase their gifts and contribute to the economy. Alas, due to the reasons mentioned above – misguided measures, lack of implementation, loss of trust – the desired result was not attainable, with the authorities now facing a very difficult situation as the holiday season is approaching.

Today’s additional restrictions

Which brings us to today. The authorities announced in the morning that the operation of shopping malls, restaurants/cafes/bars, churches, lyceums, collages and universities, will be suspended, effective from Friday, December 11th, and up until the end of the year. The failure of the government’s respsonse could not have been more evident – they are now forced to do exactly what they wanted to avoid, namely to close down integral parts of the market during the time that people would have otherwise started spending money for their Christmas gifts. I suppose that as we are approaching the 25th, they may relax the measures a bit to allow the market to function, fearing the financial consequences. But once more, they were late and are forced to take the nuclear option, for they have not managed to build a relationship of trust with the people.

I am very worried with what is to come. I worry that there will be delays in the delivery of the vaccine, seeing how they managed to run out of the regular flu vaccines, and that, in the meantime, the capacity of the national healthcare system will be exhausted. My hopes are all placed on the vaccine and in the ability of the healthcare workers to continue being the heroes that they have proved to be; otherwise my faith is exhausted.

Lockdown blues

2021-01-22

This lockdown does not compare to the ones that preceded it. The age of innocence is gone. For one, we are less scared of the situation, though it is invariably worse. This is the hubris of the surviving human spirit – the belief that we won’t be dealt with the bad card, or, conversely, the belief that, somehow, a bad situation will turn out ok, much like the death row inmate who eats his last meal expecting a stay of his execution. I may have taken the analogy too far, but the fact remains: humans have a seemingly unwarranted optimism that generates immense perseverance.

Most of us are hanging on, but the energy and the optimism, as well as the sense of collectivism that defined the first lockdown, are now long gone. Everyone is in bad spirits, moody, about to burst. We have put our lives on hold and we wait for this to pass in order to resume the experience of living. For this is not living. It’s a pause, whereby we are simultaneously drenched in fear and clinching on hope; like the fighter who was left behind after a lost battle, laying among the dead hoping to go unnoticed and resume a version of his previous life.

Will our new lives resemble the ones we left behind over a year ago? History shows that people keep going on. A third of the world’s population was infected with the Spanish flu but people then went on with their lives; they buried their dead, licked their wounds, and started hugging, hoping, living. But they did so in a vastly different world.

What will our world look like? I don’t know if we will cherish what we are now denied such as spending time with our loved ones, boozing out with friends, the laughs of children playing together in the park, or whether we will absorb the poison that we now receive as medicine, namely distancing, being suspicious of everyone in our proximity, and the isolation and retreat to the private sphere, away from anything collective.

Whatever the case, one thing is certain. Many people will be worse off than they are today and renewed efforts are already needed to practically demonstrate allegiance and offer support to those who are or shall become less well off than us, as well as those who are or will emerge marginalised in this new world that is upon us. For survival is maximised when there is cooperation. Collective action is as important as competition; in our case, the fittest are the many striving towards a common goal.

The easing of COVID-19 restrictions in Cyprus

2021-03-02

The COVID-19 infections in Cyprus reached unprecedented levels towards the end of 2020. The authorities were late to react, which made the partial measures they subsequently taken ineffective (or not as effective as desired), necessitating a lockdown. The number of daily infections and hospitalizations fell – an outcome of the lockdown and the immunization of those over 70 years old. This promoted the government to rightly consider easing some of the restrictions. The plan was to do it gradually, in stages, with about two weeks stabilization period. So far so good. Alas, they failed – and keep on failing – on two principal areas:

1. monitoring/enforcing the measures they themselves impose and
2. adopting a data-driven approach regarding the easing of the restrictions.

Let me explain. It is fairly straightforward to ensure that citizens properly isolate and distance during lockdown. The opportunities for disseminating the virus are considerably lower given that most public spaces and businesses are closed and thus inaccessible. The inability of the authorities to ensure adherence to the measures for the containment of the virus was not critical during lockdown. It is, however, most important during the easing of the restrictions.

Businesses not adhering to the most basic of distancing guidance, schools without investment in infrastructure to ensure adequate ventilation and distancing, overcrowded shops, overcrowded churches, illegal operation of bars, hell I’ve even heard of a rave party. The authorities are simply unable to ensure adherence to the decrees issued by the Minister of Health. And I’m not simply talking about the police. There are oversight responsibilities under each of the relevant Ministries.

Which brings us to the second point – a data driven approach. I am one to support evidence-based policy making. In absolutely quantifiable problems such as the coronavirus pandemic, this is as relevant as ever. We can measure the problem and the effectiveness of the response. The authorities have not been transparent on the grounds for their decisions, both in relation to the toughening as well as the relaxation of the measures. What metrics are used? What is the threshold? Nothing. Meetings behind closed doors, leaks in the media and then pompous announcements. Even today, they elaborated a plan on the gradual easing of the restrictions, which they did not share with the public. Us, the public, have to resort to the hearsay of the members of the scientific advisory team who go from one TV station to the next expressing opinions. This is undignified for us.

Meanwhile, they took little to no measures to improve the necessary infrastructure that would enable adequate distancing and ventilation, or any action to increase the monitoring capacities of the relevant government departments. They hope for the best, resolute in implementing their plan. The plan, however, is not doing brilliantly – to be expected given the aforementioned shortcomings in oversight and infrastructural investment. As relaxations progress, infections rise. The desirable stabilization of the epidemiological picture is not achieved. Rather than prolonging the relaxation phases and refining the plan based on evidence from the evolving situation, the authorities appear determined to go ahead, which will possibly lead to yet another costly lockdown around the Easter period. Central in all this, is the skewed perspective of the authorities that the large numbers of rapid tests are the key to the restarting of the economy. The tests are not enough in themselves, not as long as the conditions for the dissemination of the virus remain intact.

Let me give a couple of examples of the blatant mismanagement, which are evident to any rational person. The government declared much of the public sector as essential services, with civil servants forced to be physically present in their offices, at risk of conducting and disseminating the virus, even if their tasks are non-critical and could be performed remotely. Even those in non-essential departments were recently (upon the opening of primary schools) asked to return to their offices, again, even if their tasks could be performed remotely. The Minister of Finance who issued the circular did not explain why.

Coming now to the current situation. We see that there’s considerable dissemination of the virus in schools. To be expected given the lack of action on behalf of the Ministry of Education, which left our children and their teachers exposed. Despite the problem at schools and the worsening epidemiological picture, the authorities are resolute to continue with the return of the first and second year lyceum students and then gymnasium students. It really makes no sense. I can see why younger kids should go to school – they need someone to take care of them, which means lost work hours for their parents. Fair enough. I also see the reason for graduands to return, with the exams coming up. But not the rest, as they are teenagers who can work alongside their parents, without significantly impacting the latter’s productivity.

I sound like a broken record but this is what many people are thinking right now and what many people discuss when they talk to each other. I fail to understand the decision making of the authorities or even their mid- to long-tern plan. Even if we accept that they prioritize the economy over public safety, which itself is a false dichotomy, it still does not make sense.

Για το #AKEListen - Ναι, Υπήρξαμε Ρομαντικοί (2021)

Κείμενο που καταγράφει περιληπτικά την πορεία της πρωτοβουλίας#AKEListen. Εντοπίστηκε επίσης το αρχείο 'Προτάσεις πολιτών από τη σελίδα #AKEListen' του 2016, το οποίο μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

Ναι, υπήρξαμε ρομαντικοί

Το 2016, βλέποντας την περαιτέρω υποχώρηση του προοδευτικού πόλου, πέντε άνθρωποι κάτω των 35 και χωρίς καμία οργανική ή άλλη σχέση με το ΑΚΕΛ, αποφασίσαμε να σηκώσουμε ένα βάρος που δεν μας αναλογούσε, σε μια προσπάθεια να ακουστεί η φωνή μας, που άλλως πως δεν υπήρχε τρόπος να διαπεράσει τις κλειστές πόρτες. Έτσι λίγα 24ωρα μετά τις βουλευτικές του 16, δημιουργήσαμε την δημόσια σελίδα #AKEListen, όπου ο καθένας μπορούσε να διατυπώσει ελεύθερα τις απόψεις του, δίνοντας έτσι ένα δημοκρατικό βήμα στον κόσμο της αριστεράς που αγανακτισμένος εγκατέλειπε μαζικά τις ξεπερασμένες νοοτροπίες του «μιλώ εκεί που πρέπει». Την ίδια ώρα, το κάθε στέλεχος του ΑΚΕΛ είχε τη δυνατότητα να υπεραμυνθεί των αποφάσεων του κόμματος και να συνεισφέρει σε ένα γόνιμο διάλογο. Μέσα σε λίγες ώρες λειτουργίας, η σελίδα κατάφερε να συγκεντρώσει μερικές δεκάδες ποστ, πέραν των χιλίων μελών και χιλιάδες viewers. Ο κόσμος ζητούσε να ακουστεί. Φίλοι του κόμματος, μέλη, προοδευτικές φωνές, εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η εποχή που περίμενε κανείς τη σειρά του να τοποθετηθεί σε Κομματικές Ομάδες Βάσης, για να καταγραφεί η άποψή του σε μια κόλλα χαρτί που ήταν αμφίβολο αν θα έφτανε ποτέ «εκεί που πρέπει», είχε παρέλθει, πολύ πριν το 16.

Προτείναμε βαθιές τομές, κυρίως στον τρόπο λειτουργίας του ΑΚΕΛ και στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Ζητήσαμε δημοκρατία, διαφάνεια, εκσυγχρονισμό των πεπαλαιωμένων δομών και χρήση του διαδικτύου για συμμετοχή των φίλων του κόμματος. Στόχος ήταν να καταγράφεται δημόσια και ανοικτά ο παλμός του κόσμου, να διασφαλιστεί η ενεργός συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας στις πολιτικές ζυμώσεις. Στην αρχή δεχτήκαμε πόλεμο, επιθέσεις, ύβρεις. Το ίδιο το κόμμα, βλέποντας την αυξανόμενη ροπή για δημόσιες τοποθετήσεις, αποφάσισε -ανταγωνιστικά- να ανοίξει ηλεκτρονική δίοδο επικοινωνίας. Όμως η ετεροχρονισμένη one-way κομματική δίοδος και πάλι δεν ήταν αρκετή για να απορροφήσει τους κραδασμούς του εκλογικού αποτελέσματος. Ενώ πέρασαν μήνες, ο θόρυβος δεν έλεγε να κοπάσει, μέχρι που ο ίδιος ο ΓΓ Άντρος Κυπριανού -προς τιμή του- μας κάλεσε στο γραφείο του για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση των διαφόρων ζητημάτων που είχαν σχολιαστεί δημόσια στη σελίδα. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα, ότι τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο τον Γενικό Γραμματέα, μάλιστα τα πλείστα, τον ξεπερνούν. Η ατολμία δεκαετιών για αποφασιστικές τομές και διεξοδικες λύσεις, οι λανθασμένες πρακτικές, οι αστοχίες της 5ετίας, διόγκωσαν τα προβλήματα, τα οποία εκτιμώ ότι ξεπερνούν ολόκληρη την ηγεσία του κόμματος και αυτήν ακόμα την Κεντρική Επιτροπή. Το κόμμα βρίσκεται στο σημείο όπου ενώ μπορεί να (αντι)πολιτεύεται για τα σωστά πράγματα, οι ψηφοφόροι δεν πιστεύουν ούτε ελπίζουν ότι μπορεί να πράξει τα πράγματα σωστά.

Και να ‘μαστε πάλι εδώ, μπροστά στο ίδιο σκηνικό. Παρόμοιες κριτικές, πανομοιότυπες προτάσεις, ο κόσμος να ωρύεται στα ΜΚΔ και ξανά η αναποτελεσματική one-way διέξοδος αποσυμπίεσης. Πέντε χρόνια αργότερα, το ΑΚΕΛ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Αντί η εποικοδομητική κριτική να επιφέρει ένα ηχηρό άνοιγμα του κόμματος, εν τέλει οδήγησε σε νέα περιχαράκωση. Κι έτσι σιγά σιγά, χάνεται κι ο πυρήνας των ψηφοφόρων. Αν η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής και του ΓΓ απευθείας από τα μέλη/φίλους του κόμματος ήταν τότε μια τολμηρή πρόταση, σήμερα μάλλον από μόνη της δεν είναι αρκετή. Απαιτείται τολμηρό άνοιγμα και δομικές αλλαγές. Επιβάλλεται η παραγωγή πολιτικής με το βλέμμα στο αύριο, που να μπορεί να εμπνεύσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ότι το κόμμα μπορεί να κυβερνήσει και να σηκώσει τη χώρα στους ώμους του. Ίσως να ήρθε η ώρα να διεκδικήσει την ανώτατη ηγεσία η επόμενη γενιά, με πρόγραμμα που θα τεθεί υπό την κρίση της ψήφου των μελών και φίλων.

Ξέρω, σε κανέναν μας δεν αρέσει η κριτική. Πολλοί μάλιστα θα προτάξουν τον κομματικό πατριωτισμό, και θα κουνήσουν για άλλη μια φορά το δάχτυλο, ωσάν να έχει υποχρέωση ο μέσος ψηφοφόρος να ψηφίζει το ΑΚΕΛ. Ομως ο κόσμος που παρακολουθεί απογοητευμένος, η μετριοπαθής προοδευτική και άστεγη πτέρυγα της κοινωνίας, βάζει πάνω απ όλα την Κύπρο. Άλλωστε με τούτη την έγνοια απαιτήσαμε τότε αλλαγές στο κόμμα, ώστε να υπηρετήσει την Κύπρο και τους πολίτες της. Σήμερα με την οριστική επικράτηση του λαϊκισμού, της ξενοφοβίας και του συντηρητισμού δεν υπάρχει ο χωροχρόνος για νέα κριτική. Δεν υπάρχει καν η πολυτέλεια για μακρόσυρτες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Η δημόσια διαβούλευση έγινε απο το 2016, πολλές φορές. «Παραείστε ρομαντικοί. Δεν είναι το ΑΚΕΛ, αλλά εντελώς ένα άλλο κόμμα, αυτό που περιγράφετε στα ποστ σας», μου έγραψε ένας φίλος τότε, τις πρώτες δύσκολες εκείνες μέρες της σελίδας. Σήμερα πια, δεν ξέρω ούτε είναι δική μου δουλειά αν το ΑΚΕΛ θα πρέπει να γίνει «άλλο» κόμμα. Είναι καθαρά ζήτημα της νέας ηγεσίας αν θα καταφέρει πλέον να περάσει το όραμά της στον ψηφοφόρο κι όχι ο ψηφοφόρος στην ηγεσία. Το μόνο σίγουρο, είναι πως δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται, ως το κόμμα που ήταν μέχρι χθες.

Εφημερίδα Καθημερινή, Κυριακή, 13 Ιουνίου 2021.

Πάνος Λοΐζου Παρράς

Dead Presumed Missing? - Documentary on the Cypriot Missing (2003)

'Between 1963-74, about 2000 Turkish and Greek Cypriots disappeared during hostilities between the two communities of Cyprus. Following an abortive coup in 1974, Turkey invaded and occupied the north of the island. 200,000 Greek Cypriots, a third of the population, fled their homes, becoming refugees in the south. During the Turkish invasion, many died in the war, but their bodies were never recovered. Others (including women and children) vanished behind the advancing Turkish army. To this day, Turkey refuses to offer any explanations. The fate and whereabouts of the Greek and Turkish Cypriots missing remains an official secret. In the confusion of 1974, some, but not all, of the missing Greek Cypriots were buried hurriedly on the Greek side. The return of the remains of the rest cannot be realized since they are behind Turkish lines. In spite of various attempts at resolution, including a UN Committee, both sides still guard the unidentified hidden bones of each others' missing persons The film was shot in 2001 when the possibility of DNA identifiication redefined the problem and gave it a new urgency. By following the desperate attempts of two Greek women to discover the fates of their loved ones, the film explores the signficance of mortuary rituals and the different political lives of dead bodies among the Greek and Turkish Cypriots.'

 

Anti-Enosis Article (1947) - Newspaper Ergatis [Worker]

The article was published in issue 3 of the newspaper Ergatis [Worker], on the 6th of October, 1947. The newspaper acted subsequently as the formal newspaper of the Trotskyist Party of Cyprus. Translated from Greek by the blog. A digital version of the issue can be located here. A Greek transcription of the article can be found by pressing here.

"Union with Greece"

Which is the Real Path for our National Liberation?

Our Attempt for the Enlightenment of the Worker Must be Intensified

The slogan “Union with Greece (Enosis)” began to be promoted since an older period, since the period of the Greek bourgeois revolution of 1821; and was then connected to the struggle of the bourgeois class against feudalism and its protector, the foreign Turkish yoke. The slogan of Enosis was then progressive, because the bourgeois class in both Greece and in Cyprus had begun back then to rise up against the feudal class, with one single aim: the abolition of feudalism and the expulsion of the foreign occupier, THE SAME OCCUPIER, of both Greece and Cyprus. The enemy was common, and therefore the struggle was common. Against the same occupier, against the same class. What could be better than the unification and coordination of the revolutionary powers? That is why we say, back THEN the slogan “Union with Greece” was logical, was progressive.

This slogan has continued to be promoted by the Cypriot bourgeois class and its intellectuals until today (and from the Greek bourgeois class of course, which saw in Cyprus yet another wealthy territory for exploitation). Today, however, a NEW EXPLOITED CLASS emerged to the surface, the PROLETARIAT, which asks not merely for its national liberation, but at the same time, for its SOCIAL liberation. From the beginning of its appearance in Cyprus, the vanguard of the working class, the old Communist Party of Cyprus, began to attack the bourgeois and chauvinist slogan of “Enosis”, which, while aiming for the expulsion of the foreign occupier, also aimed for the continuation of the exploitation of the proletariat by the bourgeois class.

At a point in the positions and decisions of the Second Congress of the Communist International, which were formulated by Lenin himself, the following enlightening section is presented:

“In the oppressed countries (colonies) two movements exist, which are further divided everyday. The first is the bourgeois-democratic nationalist movement, which has as its programme political independence and the continuation of the bourgeois regime. The other is the movement of the poor peasants and workers, aiming for their liberation from every form of exploitation. The first attempts to direct the second, and in many cases, it succeeds at doing so to a significant degree. However, the Communist International and the parties belonging to it must fight this tendency and make sure to consolidate class consciousness in the working masses of the colonies. For this reason, the greatest and most necessary task is the creation of Communist Parties that will organise workers and peasants for the revolution and the establishment of Soviet Democracy”.

Now, what else could the slogan “Union with Greece” be, other than a social democratic nationalist slogan, since it demands, on the one hand, the expulsion of the foreign occupier, but on the other hand it asks for the continuation of exploitation in another form, through the union with another bourgeois state - even if that state speaks the same language as us, even if that state claims that our country is a part of its territory. In its appetites, it is no different than the present exploiter. This capital, regardless of its different national name, also seeks more places to exploit, also seeks more slaves in its service. That is why we struggle both for the expulsion of the foreign occupier and for the social liberation of the worker.

The opportunist, reformist leaders of AKEL [Progressive Party of Working People], wanting to sedate the proletariat and the peasantry of Cyprus with pseudo-national and pseudo-patriotic chauvinist slogans (because that’s in their interest), also promote the slogan advanced by the bourgeois class of Cyprus and do so, in fact, through even more pompous phrases. The AKEL leadership does not want to come into conflict with the petit bourgeois class, fearing that it may lose its support in the various exploitative actions it undertakes daily at the expense of our country’s working class (doctors with enormous clientele, lawyers with plenty of business, poets, publishers and writers with an enormous circulation of their publications etc).

As for the slogan “Unity, reconciliation”, we have always condemned it and continue to do so, because it aims to disconnect the worker from her class demands and to sedate her class consciousness. Co-operation with bourgeois elements can only be carried out within the struggle for the expulsion of the foreign occupier, and this only through these three basic terms: 1) The proletariat party and the class it represents must not lose their class essence. 2) The proletariat party should lead the national liberation struggle and 3) the everyday class struggle for the economic and political demands of the peasantry and the working class should in no way be ignored.

*

Union with Greece?

The argument that through the union of Cyprus with Greece the national fetters that wrap us will be unravelled, enabling us, side by side with the Greek proletariat, to move forward towards our social liberation, is but an excuse and at least childish, because the struggle of the Cypriot or the Greek proletariat is not a strictly national struggle, constrained within the national borders of each country, but internationalist – it is the struggle of the totality of the proletariat, of the totality of the oppressed, across the whole globe.

The capitalist world has managed to remain alive until today, after the last six-year war and its post-war crisis of overproduction, by acting in an internationalist way, by helping and supporting itself. In contrast, the proletariat powers, or the revolutionary national liberation excursions of the oppressed slaves of the colonies, have nowhere succeeded in bringing a meaningful result, because they lacked the internationalist foundations for their struggle, they lacked internationalist solidarity and mutual support. The examples are numerous:

Burma, Indochina, Indonesia, Ceylon, the Indies, Persia, Palestine, Egypt, Morocco, Madagascar, Paraguay, Bolivia, Spain, Syria, Greece etc. All of the above prove to us that any struggle that is confined within the strict national borders of a country is destined to fail, because it has to face not merely its own exploitative class, but the whole global alliance of the capitalist world, which will certainly intervene to help its threatened capitalist sibling in that country (Greece, Indochina, Indonesia, Persia, China etc).

Therefore, our struggle will not be benefited if it is coordinated only with the struggle of the Greek proletariat. Out struggle must necessarily be coordinated with the struggle of all other colonised slaves, and foremost, with the proletariat of England.

Μερικά Επίκαιρα Πολιτικά Ζητήματα - Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (1931)

Η μπροσούρα 'Μερικά Επίκαιρα Πολιτικά Ζητήματα' εκδόθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου το 1931 στη Λεμεσό. Φαίνεται να γράφτηκε από τον Χαράλαμπο Βατυλιώτη (Βάτη). Η παρούσα έκδοση είναι αναδημοσίευση στο περιοδικό Εντός των Τειχών, στο Διπλό Τεύχος 39-40, του Μάρτη του 1989. Εντοπίστηκε στο Κυπριακό Κινιματικό Αρχείο.

 

Μερικά Επίκαιρα Πολιτικά Ζητήματα

η οικονομική κρίση και η τοπική κυβέρνηση

η οικονομική κρίση και η ένωση με την ελλάδα

εθνικισμός ή κομμουνισμός

Η οικονομική κρίση στην Κύπρο που έσπρωξε το προλεταριάτο και τις φτωχές αγροτικές μάζες στην πιο ελεεινή δυστυχία έγινε η αιτία να οξυνθούν οι αντιθέσεις των τάξεων, να ξεχωρίσουν «τα πρόβατα από των εριφίων» - οι πλουτοκράτες από τους εκμεταλλευομένους. Ως τα τώρα η κυπριώτικη κεφαλαιοκρατία και ο ημιφεουδαρχικός κλήρος -ο σύμμαχος της- κρατούσαν κάτω από την επιρροή τους τις εργαζόμενες μάζες και τις έσερναν αλυσσοδεμένες μ' όλων των ειδών τις προλήψεις πίσω από το άρμα τους.

Η «Μεγάλη Ιδέα», η ανάσταση του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», ο Αγαθάγγελος, ο πόλεμος εναντίον «των άπιστων Μουσουλμάνων» για «του Χριστού την πίστιν την αγία» - ιδιύ τα μεσαιωνικά συνθήματα με τα οποία οι εμπορο-τοκογλύφοι κι η ημιφεουδαρχική κι εμπορευόμενη Ορθόδοξος Εκκλησία επί ολόκληρους αιώνες έχουνε γαλουχίσει τις ελληνικές εργαζόμενες μάζες και τις έχουν ποτίσει το δηλητήριο του πιο έντονου σωβινισμού, της πιο γελοίας προγονοπληξίας και του πιο ελεεινού εθνικού εγωκεντρισμού. Το σύνθημα της Ένωσης με την Ελλάδα είναι για την Κύπρο η περιεκτική εκδήλωση όλων των παραπάνω εθνικών και θρησκευτικών προλήψεων.

Οι εργαζόμενες όμως μάζες τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα άρχισαν πια να απελευθερώνονται από την πνευματική επιρροή της αστικοφεουδαρχικής ιδεολογίας και βρήκαν πια το δρόμο που θα τις οδηγήσει στην οικονομική και πνευματική τους απελευθέρωση - το δρόμο της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης του Κομμουνισμού.

Οι εργαζόμενες μάζες της Κύπρου -Έλληνες και Τούρκοι- μ' ενθουσιασμό εγκολπώνονται τη γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου - του μόνου κόμματος που μπορεί να τις οδηγήσει στη απελευθέρωση τους τόσο από τον Εγγλέζικο Ιμπεριαλισμό, όσο κι από την εκμετάλλευση των ντόπιων εμπορο-τοκογλύφων, βιομηχάνων, τσιφλικάδων και καλογήρων.

Η ανοιχτή αποδοκιμασία των «Ενωτικών» μέσα στην αυλή της Αγίας Νάπας έδωσε το σύνθημα του οριστικού αποχωρισμού των δύο αντιθέτων στρατοπέδων - του Εθνικισμού και του Κομμουνισμού. Χώρισαν οριστικά από τη μια οι Εθνικιστές, τα όργανα της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και οι σκεπασμένοι σύμμαχοι του ξένου ιμπεριαλισμού κι από την άλλη οι Κομμουνιστές, οι υπερασπιστές της φτωχολογιάς κι άσπονδοι εχθροί του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Μάταια η αστική τάξη φωνάζει ότι στην Κύπρο «δεν υπάρχουν τάξεις» και διαμαρτύρεται γιατί «τα όργανα της Μόσχας» ( Αχ αυτά τα όργανα που «πληρώνονται με ρούβλια», μα δεν εννοούν να πληρωθούνε με στερλίνες που ευχαρίστως θα διέθεταν οι καλοί και φιλεργάτες αστοί μας!)«δημιουργούνε» διαφορές τάξεων. Μάταια η Ιερά Σύνοδος διαμαρτύρεται για την εισχώρηση των «αθέων» ανάμεσα στο ως τα τώρα υπομονητικό της ποίμνιο που άρχισε να δέιχνει σημεία ανυποταξίας. Μάταια ξαφνίζονται οι μικροαστοί Φιλισταίοι και δεν μπορούν να χωνέψουν το βαρυστόμαχο «φρούτο του Κομμουνισμού», το οποίο άρχισε να φυτρώνει στην ως τα τώρα «ήσυχη» και «άγονη» αυτή χώρα.

Όπως έγραψε στα 1847 ο Κάρλ Μάρξ «ένα φάντασμα τρυγυρίζει την Ευρώπη - το φάντασμα του Κομμουνισμού.»

Το φάντασμα αυτό τρυγυρίζει και την Κύπρο. Δεν υπάρχει καφενείο, δεν υπάρχει χωριό όπου το ζήτημα του Κομμουνισμού να μη συζητείται. Ούτε η Ιερά Σύνοδος, ούτε οι διάφοροι «εθνικοί σύλλογοι» μπορούν να αποφύγουν τον πειρασμό του Κομμουνισμού. Γίνονται εκλογές; Το ζήτημα του Κομμουνισμού γίνεται ο άξονας της όλης κίνησης!

Οι ενωτικοί αερολόγοι, παραζαλισμένοι από την ανέλπιστη γι αυτούς τροπή της πολιτικής κίνησης, εκλιπαρούν την υποστήριξη της ξένης κυβέρνησης, ξεχνώντας ότι είναι τουλάχιστο στα λόγια «πολέμιοι» της και ζητούν να παταχθεί η «αναρχία». Η δε ιμπεριαλιστική κυβέρνηση δεν κωφεύει στις επιλήσεις των συμμάχων της για την εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων ,εφαρμόζοντας, μια ολοένα και πιο δραστήρια τρομοκρατία κατά του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο Κομμουνισμός ανάγκασε τέλος και το σκουριασμένο μυαλό των ιδεολόγων και δημοσιογράφων της αστικής τάξης να κινηθεί σε αγώνα κατά της «αναρχίας», κατά των «απάτριδων» και κατά των «αθέων»! Όλες οι απαρχαιωμένες πνευματικές κασαντούρες κινητοποιήθηκαν και κινητοποιούνται στον αγώνα κατά του Κομμουνισμού.

Ο πρόμαχος «του έθνους και της ορθοδοξίας», ο αστικός τύπος και προπάντων τα πιο οπισθοδρομικά κι αγαθαγγελικά του όργανα, η «Αλήθεια» κι η «Ελευθερία», οδηγούν τον αγώνα αυτό και ζητούν ούτε λίγο ούτε πολύ την εξόντωση των Κομμουνιστών και την αποκοπήν τους από το σάπιο δένδρο της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ο πρόεδρος του «Συνδέσμου Εθελοντών». I. Πηγασίου ο οποίος δεν εργάζεται « χάριν του στομάχου και εντέρων» του, αλλά «χάριν υψηλών ιδανικών» χάριν πελατεία και ερανολογίας, δε θέλει να μείνει πίσω κ' αποφάσισε να δώσει «μιαν διδασκαλίαν εις Κομμουνιστήν» που δημοσιεύεται στην γεροντοκόρη «Αλήθεια».

Στη διδασκαλία του διδάσκει κάποιον ανυπάρκτον «κομμουνιστή» που θέλει «να τα μοιράσωμεν όλα», ενώ ο κ. Πηγασίου είναι υπέρ της κρατικοποιήσεων των όλων, «όπως έγινε στη Ρωσσία». Ο Κομμουνισμός βέβαια δε θέλει να μοιράσει τίποτε σε κανένα, αλλά να εθνικοποιήσει τα μέσα της παραγωγής για να εξασφαλίσει σε όλους τους εργαζόμενους δουλειά. Δεν υπάρχει δε Κομμουνιστής που θέλει να «τα μοιράσει όλα», εκτός από κανένα ανισόρροπο που νομίζει ότι είναι κομμουνιστής και με τον οποίο κατά προτίμηση άνοιξε συζήτηση ο κ. Πηγασίου.

ο κ. αυτός φοβερίζει τον μαθητή του ότι ο Κομμουνισμός θα τον κάμει να ζει όπως ζούνε σήμερα στην Ρωσσία. Άπαγε της βλασφημίας! Ο Κύπριος εργάτης να προτιμήσει να δουλεύει 6-7 ώρες την ημέρα αντί 12-15, να παίρνει μεροκάματο που να του εξασφαλίζει μια καλύτερη ζωή αντί της πείνας, να έχει κοινωνική ασφάλεια αντί να πεθαίνει στους δρόμους και τόσα άλλα κακά της «Σοβιετικής κολάσεως»!

Ο κ. Πηγασίου φοβερίζει ακόμη τον μαθητή του, ότι υπό την Σοβιετική κυβέρνηση «άλλοι θα κατοικούν εις ωραίας οικίας, διότι έχουν τα μέσα με τα αρχάς» (δηλαδή οι εργάτες), ενώ «άλλοι θα κατοικούν εις τρώγλας διότι δεν λογαριάζονται» (δηλαδή οι πρώην εκμεταλλευτές). Βλέπετε πράγματα ανυπόφορα! ο κ. Πηγασίου λέγει στο μαθητή του: «Είναι αλήθεια ότι κατοικείς εις μιαν μικροκατοικίαν (διάβαζε τρώγλην) ενώ άλλοι κάθονται εις μέγαρα και τρέφονται πλουσιοπαρόχως». Ο κ. Πηγασίου θέλει να μείνουν όπως έχουν τα πράγματα διότι «μέγαρα δι όλους δεν υπάρχουν»!

Οι εργάτες όμως είναι μετριόφρονες. Δέχονται να κατοικήσουν εις τα υπάρχοντα μέγαρα και για όσους θα μείνουν έξω, η μέλλουσα κυβέρνηση τους θα σκεφθεί! Άλλως τε τα μέγαρα τα κτίζουν οι εργάτες, οι οποίοι θα εξακολουθήσουν να εργάζονται και υπό το Σοβιετικό καθεστώς. Κτίζουν κι άλλα!

Φοβίζει τους εργάτες ότι θα κακοπερνούν και θα υποφέρουν υπό το Σοβιετικό καθεστώς, όπως σήμερα υποφέρουν κατά τον κ. Πηγασίου και οι εργάτες της Ρωσσίας.

Παρακάτω όμως λέγει στον υποτιθέμενο μαθητή του ότι οι κομμουνιστές εγκατέλειψαν «την πατρίδα και την θρησκείαν» για να επιτύχουνε μόνο «ώστε να καλοπερνά ο στόμαχος και τα έντερα» τους. Ώστε λοιπόν ο Κομμουνισμός κ. Πηγασίου μπορεί να εξασφαλίσει ψωμί για «τον στόμαχον και τα έντερα» των εργατών; (πράγμα τόσο χιδαίο για τους κοιλαράδες αστούς: ο εργάτης να συνηθίσει να τρώει!).

Μα τώρα έρχεσθε σε αληθινή αντίθεση στα λεγάμενα σας. Όλη σας η πολεμική ενάντια στον Κομμουνισμό στηριζότανε στην άποψη ότι ο κομμουνισμός (και φέρνατε παράδειγμα την Ρωσσία) δεν μπορεί να εξασφαλίσει καλή ζωή στους εργάτες.

Τώρα δεν έρχεσθε να επιπλήξετε τους εργάτες διότι απαρνούνται θρησκεία και πατρίδα για να επιτύχουν καλύτερη ζωή από τον κομμουνισμό. Ασφαλώς «δεν μπορείτε να ενώσετε τις δύο άκριες», όπως λέγουν οι εχθροί σας Ρώσσοι!

Αμφιβάλλω αν οι εργάτες της Κύπρου είναι τόσο «ιδεολόγοι» ώστε να δέχονται να γεμίσουν τον στόμαχο τους με ρητά του ευαγγελίου και με ζητωκραυγές υπέρ της «Ενώσεως». Πάντως ο κ. Πηγασίου και οι ταξικοί του σύντροφοι αστοί, οι τόσο «ιδεολόγοι» είναι βέβαιο ότι δε θα δεχθούν τέτοια δίαιτα που επιδιώκει ο κ. Πηγασίου για τους εργάτες, κάνοντας κατάλογο των «κομμουνιστών» Λευκωσίας και υποδεικνύοντας ευαγγελικώτατα και εθνικώτατα την απόλυση τους από τις δουλειές. Ακατανόητη αληθινά προστασία των εργατών!

Τέλος πάντων στο τέλος κ. Πηγασίου επείσατε οριστικά τον εργάτη σας ότι οι Κομμουνιστές είναι «εκμεταλλευτές», διότι «πίνουν μπύρα και σαμπάνια» (το ιδεώδες δηλαδή της ευτυχίας για τον αστό, αν προσθέσουμε και καμμιά εξαπάτηση κοριτσιού) που άφθονα τους κερνούν οι δεσμοφύλακες των Κεντρικών Φυλακών όπου βρίσκονται. Ο εργάτης λοιπόν ύστερα από τέτοιο μάθημα δεν έχει παρά να φροντίσει να ξανασυναντήσει τον κ. Πηγασίου όχι όμως υποθέτω για να τονέ συγχαρεί, αλλά για να τονέ φτύσει, αν δεν λυπάται βέβαια το φτύμμα του.

Άλλο σκουριασμένο όπλο που κουρδίστηκε ενάντια στο Κομμουνισμό είναι η Εκκλησία. Η Ιερά Σύνοδος συζητεί το ζήτημα του Κομμουνισμού και πιθανόν να υιοθετήσει τις ευαγγελικές προτάσεις της «Αλήθειας» και ν' αφορήσει όλους τους Κομμουνιστές. Αυτό θα είναι συμφωνότατο και με το Ευαγγέλιο. Γιατί οι εργάτες «να μεριμνούν δια την αύριον» και να μην περιμένουν να ζήσουν «όπως τα πετεινά του ουρανού» που «ούτε σπείρουσιν ούτε θερίζουσιν»; Γιατί να αγωνίζονται κατά της πλουτοκρατίας και να μην γυρίζουν και από την άλλη πλευρά τους όταν τους ραπίζουν από τη μια και να μην περιμένουν τη σωτηρία τους μετά το θάνατο; Αυτά τα θανάσιμα αμαρτήματα σκανδαλίζουν τους σεπτούς αντιπροσώπους του Χριστού (οι οποίοι ούτε «εμπορεύονται» ούτε συγκεντρώνουν «θησαυρούς επί της γης») και γι' αυτό κηρύττουν αληθινή σταυροφορία κατά του Κομμουνισμού.

Οι χρυσόστομοι ιεροκήρυκες της «Ορθοδόξου εν Κύπρω Εκκλησίας» έχουν κινητοποιηθεί για να διδάξουν το «χριστεπώνυμον ποίμνιον», ότι οι λύκοι-μπολσεβίκοι «το απειλούν» και ότι ο «αντίχριστος» παρουσιάστηκε στην Κύπρο με όλα του τα σατανικά τεχνάσματα.

Εάν ο Πάπας της Ρώμης οργανώνει σταυροφορίες κατά του Κομμουνισμού χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα κι αυτό ακόμη το ραδιόφωνο (αδιάφορο αν οι προκατόχοι του έκαιαν πάνω στη φωτιά τους προγόνους του Μαρκόνι, τους Γαλιλαίους και τους Κοπέρνικους) γιατί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Νέας Ίουστινιανής και πάσης Κύπρου να μείνει πίσω; Αν ο ένας είναι κληρονόμος του Αποστόλου Πέτρου, ο άλλος είναι κληρονόμος του Απόστολου Βαρνάβα. Κι οι δύο κατάγονται από τους μαύρους μεσαιωνικούς καιρούς από την φεουδαρχική περίοδο, από την εποχή της δουλοπαροικίας και της αγγαρείας.

Η Ιερά Σύνοδος της Κύπρου βρήκε ήδη και το εξιλαστήριο της θύμα, τον προλετάριο ποιητή Τεύκρο Ανθία, ο οποίος με το καυτήριο του, τη «Δευτέρα Παρουσία», έκαψε τις εμπυασμένες πληγές της Ορθοδόξου Εκκλησίας κι εγελοιοποίησε κάθε εθνική και θρησκευτική πρόληψη. Μέσα στην «Δευτέρα Παρουσία» οι αιωνόβιες «αλήθειες» για τις οποίες υποκριτικά κόπτεται η αστική τάξη, παρουσιάστηκαν όπως τους πιερρότους και τις πεταλούδες των καρναβαλιών, ικανές να κινούν τα χάχανα μονάχα. Γι αυτό κι ο ποιητής Ανθίας έχει αφορισθεί κι οφείλει να μείνει «άλυωτος» μετά θάνατο μέχρι την «αληθινή» Δευτέρα Παρουσία, εχτός αν όσο που να πεθάνει θα έχουμε στην Κύπρο Κρεματτόριο (κλίβανο που καίουν τους νεκρούς) που θα μπορεί να εξουδετερώσει με την υψηλή θερμοκρασία τις μεταθανάτιες συνέπειες του αφορισμού. Όσον αφορά τις επί γης συνέπειες του, το πολύ πολύ ο αφορισμός θα δώσει θέμα στον Ανθία για κανένα τσουχτερό του στιχούργημα.

Δίπλα όμως στα τσακμακοτούφεκα, τους καλογήρους, η κυπριώτικη Κεφαλαιοκρατία κινητοποίησε και τα πιο σύγχρονα όπλα της, τους «σοσιαλίζοντες» μάλλον τους «εθνικοσοσιαλιστες» του τύπου Φειδία Κυριακίδη.

Οι τελευταίοι οφείλουν να παρουσιαστούν τώρα με τη μάσκα του φιλεργατη για να αποτραβήξουν τους εργάτες από τον Κομμουνισμό και να τους οργανώσουνε σε νομιμόφρονα συνδικάτα παρόμοια με τα ρεφορμιστικά και προδοτικά Τρεϊντ-ούνιονς της Αγγλίας. Αυτή τη σημασία έχουν οι φιλεργατικοί λόγοι μερικών βουλευτών κατά την επιψήφιση του νόμου περί συντεχνιών (Τρεϊτπ-ούνιονς) που επίσης επιδιώκει παρόμοιο σκοπό.

Κι όμως οι εργαζόμενες μάζες της Κύπρου δεν παρασύρονται από την αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Τουναντίον σιγά σιγά απελευθερώνονται από την πολιτική επιρροή της κεφαλαιοκρατίας και περνούνε στο προλεταριακό στρατόπεδο κάτω από τις σημαίες του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Αυτό έχει πιστοποιηθεί στην εκλογή Πάφου. Η Εθνική Οργάνωση κι ο υποψήφιος της έβαλαν ως κύριο ζήτημα στην εκλογική τους καμπάνια τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού.

Με την λαμπρά, όπως ενόμιζαν, ευκαιρία του γεγονότος, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα υποστήριζε το Γαλαιόπουλο, οι «εθνικιστές» παρουσιάστηκαν ως πολέμιοι του «Κομμουνισμού» και της «αθεΐας». Εχρησιμοποίησαν όλα τους τα όπλα και όλα τους τα επιχειρήματα κατά του Κομμουνισμού, ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ βέβαιοι ότι οι νομιζόμενοι εθνικόφρονες χωρικοί της Πάφου θα γινόντουσαν άγρια θηρία, κι όμως το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό γι αυτούς.

Ο επίσημος αντιπρόσωπος του Εθνικισμού έχει ηττηθεί κατά κράτος κι «ο προστατευόμένος» (όπως τον εχαρακτήρισαν) του Κομμουνισμού Γαλατόπουλος, παρά τις αμφιταλαντεύσεις και την ατολμία πολλών φίλων του που ενόμιζαν ότι η υποστήριξη του Κομ. Κόμματος ήτανε «βλαβερή» στην εκλογική τους πάλη.

Αυτό είναι μια μεγάλη νίκη του Κομ. Κόμματος κι αν ακόμη ο Γαλατόπουλος «αποκηρύξει τον Κομμουνισμό» όπως αναμένουν οι εθνικιστές, μάταια όμως ως τώρα.

Οι εκλογείς της Πάφου έδειξαν επίσης ότι τα δύο στρατόπεδα χώρισαν πια οριστικά. Μα έδειξαν και κάτι άλλο. Ότι ο Εθνικισμός συνεχώς χρεωκοπεί και την θέση του την παίρνει γρήγορα ο Κομμουνισμός, η μόνη ελπίδα των καταπιεζομένων μαζών της Κύπρου. Η έκβαση της πάλης για την κατάκτηση των εργαζομένων απαιτεί σήμερα την πιο δραστήρια όραση από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και την κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στον Εθνικισμό και τις οργανώσεις του, όπως και την καλύτερη οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων μαζών - Ελλήνων και Τούρκων - για τις άμεσες τους απαιτήσεις.

Αυτή είναι η μόνη ορθή γραμμή για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου. Μάταια οι εθνικιστές «ενδιαφέρονται» για την εφαρμογή στην Κύπρο της πολιτικής γραμμής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η οποία κατ’ αυτούς «διαστρεβλώνεται από τους εδώ Κομμουνιστάς». Κατ’ αυτούς οι Κομμουνιστές οφείλουν να επιδιώξουν την Ένωση με την Ελλάδα «για να αποκτήσουν ελευθερία προπαγάνδας των ιδεών τους» (ξεχνούν το ιδιώνυμο του Βενιζέλου!) και να πάψουν να κινητοποιούν τους εργαζόμενους πάνω στις άμεσες απαιτήσεις. Με λίγα λόγια θέλουν να κάμουν το Κομμουνιστικό Κόμμα ουρά του εθνικισμού!

Η Κομμουνιστική Διεθνής όμως δεν υποστηρίζει οτιδήποτε εθνικό κίνημα μα μονάχα τα επαναστατικά κι ώς τώρα είδαμε ότι το ενωτικό κίνημα είν’ αντεπαναστατικό ρομαντικο-φιλολογικό κίνημα και όπλο στα χέρα του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού.

Άλλος όρος είναι η εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας του Κομμουνιστικού Κόμματος και της ελεύθέρας οργάνωσης των εργαζομένων, πράγματα που δεν αναγνωρίζουν οι εδώ εθνικιστές που θεωρούν τον Κομμουνισμό θανάσιμο αμάρτημα. Για να λείψει κάθε παρεξήγηση ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το Πρόγραμμα της Κομμουνιστ. Διεθνούς:

«Τα Κομμουνιστικά Κόμματα εις τας Αποικιακάς και τας ημιαποικιακάς χώρας πρέπει να διεξάγουν ένα τολμηρό αγώνα εναντίον του ξένου ιμπεριαλισμού και ακατάπαυστα να προπαγανδίζουν υπέρ της φιλίας και της ενότητος με το προλεταριάτο των ιμπεριαλιστικών χωρών. Πρέπει στα φανερά να προαγάγουν, να προπαγανδίζουν και να θέτουν σε εφαρμογή το σύνθημα της αγροτικής επανάστασης, να διαγείρουν τις φαρδειές μάζες των χωρικών για την ανατροπή των γαιοκτημόνων και να καταπολεμούν την αντιδραστική και μεσαιωνική επίδραση του κλήρου, των ιεραποστολών και άλλων παρομοίων στοιχείων».

«Εις αυτάς τας χώρας το κυριώτερον έργον είναι να οργανωθούν οι εργάτες και χωρικοί ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ… και να απελευθερωθούν από την επιρροή της εθνικής κεφαλαιοκρατίας, με την οποία μπορούν να γίνουν προσωριναί συμφωνίαι υπό τον όρον όπως αυτή, η κεφαλαιοκρατία, δεν εμποδίζει την επαναστατική οργάνωση των εργατών και χωρικών, και όπως διεξάγει ένα γνήσιο αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού».

 

Να σας γνωρίσω τους φίλους μου 2: oγράτζ̆οι τζ̆αι γυρίνοι.

Εξεκίνησα να γράφω για τους φίλους μου τους μέσα. Για το "φιλόδεντρον που εφημερεύει" στο σαλόνι μου κατ΄ακρίβεια. Αλλά είσ̆εν τόσον ωραίον τζ̆αιρόν σήμμερα που έφκηκα έξω τζ̆αι εσυνάντησα τους φίλους μου τους έξω. Αφούς το φιλόδεντρον εφημερεύει, όπως εφημερεύει τόσα χρόνια τζ̆αι διά μιαν άλλην αισθητικήν στην μελαγχολίαν τζ̆αι στην μοναξιάν, να το αφήκω για άλλον κείμενον, διότι οι φιλοι πον να σας παρουσιάσω σήμμερα αλλάσσουν μέραν με την ημέραν. 

Όταν σας μιλώ για μοναξιάν, μεν νομίζεται πως σας μιλά κανένας κακομάζαλος ερημήτης. Η σ̆ειρόττερη μοναξιά εν μες σε κακές συντροφκιές ή ακόμα σ̆ειρόττερα, μες την πολλοκοσμίαν με την οποίαν δεν έσ̆ει το πλάσμαν να πει τίποτε. Φίλον ονομάζω τζ̆αι συντροφκιάν, έναν πλάσμαν που έσ̆ει να μου πεί κάτι να μάθω, κάτι να αισθανθώ.

 

Πέρσυ εκαρτέρουν τους τζ̆ι έν ήρτασιν. Μιλώ για τους ογράκους που έρκουνται τα τελευταία χρόνια τζ̆αι γεννοβολούσιν μες την κολύμπαν που έκαμα για ότι ζωντανόν χρειάζεται νερόν στην γειτονιάν να έρκεται να σερβίρεται τζ̆αι να κόφκουμεν τζ̆αι καμιάν κουβένταν. Οι υδροβιότοποι λλιανίσκουν τζ̆αι στες γειτονιές μου. Ενόμισα ότι εν θα έρκουνταν ούτε φέτη. Άμαν κάμνεις διάλογον με την βιοδιαφορετικότηταν στο ιμιάγριον, ιμιήμερον περιβάλλον, οι ξένοι σου ότι θέλουν κάμνουν. Για μέναν τούτος ο διάλογος εν η χαρά. Να παρακολουθώ πως αντιδρούσιν στες διάφορες επεμβάσεις που κάμνω στον κήπον ή στο χωράφιν. Εν έναν είδος διαλόγου που σου μαθαίννει πολλά για τον κόσμον τους, για τον κόσμον σου.

 

Μες τον υδροβιότοπον που έφτιαξα, μετά που έβαλα μερικά ιθαγενή φυτά, άφηκα τον κόσμον που θέλει να έρτει να ρτει. Δεν έβαλα σ̆ελωνούες ή χρυσόψαρα. Έβαλες χρυσόψαρα μες το νερόν τίποτε άλλον δεν θα έρτει. Το ίδιον τζ̆αι με τες σ̆ελώνες. Άσε δε που οι σ̆ελώνες διαφεύγουν τζ̆ιόλας τζ̆αι άμαν καταλήξουν στην άγριαν φύση μπορεί να εξολοθρέψουν ολόκληρον βιοσύστημαν που καταβροχθίζουν τα πάντα, δεν έχουν θηρευτές τζ̆αι δεν έχουν ξίλημμαν άμαν πολλαπλασιαστούσιν. Ολόκληρον βάλτον στο Jussy κοντά στην Γενεύην εκάμαν τον βασίλειον τους τζ̆αι εξολοθρέψαν τα πάντα. Οι αχάπαροι από ζωήν pet lovers που εγοράσαν σ̆ελωνούες στα μπάσταρτα τους, μετά που τες εβαρεθήκαν ελυπηθήκαν τες να τες σύρουν του αποπάτου να ποσπάζουνται τζ̆είνες που τα βάσανα, να ποσπάζουνται τζ̆αι τζ̆είνοι που τους πελάες, τζ̆ι επήραν τες να τες αφήσουν ελεύθερες στην φύσην… Καταλαβαίνετε τί ακολούθησεν…

 

Στον υδροβιότοπον μου εμέναν τα πρώτα που ήρτασιν ήταν δύο είδη καραόλων που ήταν πας τα φυτά που εκουβάλησα για προζύμιν. Ντόπιοι οι καραόλοι, διότι τα φυτά έπιασα τα που την Κλερ Λιζ, που δεν θά έκαμνεν ποττέ το “αμάρτημαν” να νεκατώσει το γενετικόν υλικόν των Άλπεων με εξωτικά φυτά η ζωΐφια που κουβαλούν τα πέτ σ̆ιόπ.Τα πέτ σ̆ιόπ είναι τόποι αηδίας για μέναν. Είναι τζ̆ειαμαί που συναται η αγορά με την έλλειψην τρυφεράδας με την μοναξιάν του σύχρονου κόσμου. Όπου συνταντάται η αγορά, το κίνητρον κέρδους δηλαδή, με την ζωήν γεννά δυστυχίαν. Αρωτάτε ότι επέρασεν που πετ σ̆ιοπ τζ̆αι θα σας πει. Αν καταλάβετε δηλαδή την γλώσσαν του χτηνού.

 

Με τους καραόλους ήρτασιν τζ̆αι Νωτονέκτες (εν κάτι έντομα του νερού που κωλυμπούν πισινήν λαλεί το τζ̆αι το όνομαν τους notonecta, που κωλυμπά με τα νώτα). Δεν ξέρω αν επετησαν που άλλην κολύμπαν ή αν ήρταν τ΄αυκά τους πας τα φυτά που κουβάλησα, ήρταν πάντως που τον πρώτον χρόνον. Τα βιβλία βιολογίας λαλούσιν ότι παρόλον που εν κολυμβητές, άμαν πολλήνουν πολλά σε μιαν κολύμπαν, μπόρουν τζ̆αι πετουσιν να παν να έβρουν αλλού νερόν. Εν όπως τους νέους επιστήμονες, ειδικά στην Κύπρον, που αν δεν φκάλουν φτερά παρόλον που δεν θα το θέλασιν, θα τους φάσιν τα αρπαχτικά που κρατούν τες θέσεις. Οι νωτονέκτες μου δεν αφήνουν σκνήπαν να σταυρώσει. Δεν έχω σκνήπες χάρη στους νωτονέκτες, στες λιβελούλες τζ̆αι σε κάτι μισ̆ιαρούς του νερού που τους λαλούμεν δακάτω triton. Τρίτωνες δηλαδή. Τζ̆αι τα τρία είδη είναι πραγματικοί εξολοθρευτές άλλων εντόμων. Οι προνύμφες της λιβελούλης, (αεροπλανούθκια τες εβαφτήσαμεν που είμαστιν μιτσ̆οί διότι κανένας δεν μας είπεν τί όνομαν έχουν στην γλώσσαν μας) εν το ίδιον αρπαχτικά, όσον τζ̆αι τα πετούμενα.

 

Έκατσα πάνω που ώραν σήμερα τζ̆αι επαρακολούθουν τι ζ̆εί μες την κολύμπαν. Δεν ξέρω γιατί μου ήρτεν το ποίημαν του Ελύτη. Εν συνηρμός που που το φιλόδεντρον που εσυνομίλουν με τους φίλους μου τους μέσα; Εν ήρτεν όμως το Άξιον εστι. Εν η πρωτομαγιά που ήρτεν, που “το ημερολόγιον ενός αθέατου Απριλίου” του 1984.

 

Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:

 

Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντη

 

ένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδας

 

οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά

 

και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα

 

ζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλα

 

τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες

 

λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες

 

Θα λεγες, έτοιμα όλα τους να παν

 

στο χορό των μεταμφιεσμένων του Άδη

 

Έφυγα που τες οθονες να ξεφύγω που τον χορόν των μεταμφιεσμένων του Άδη τζ̆αι κατατρέχουν την σκέψην μου μέχρι τζ̆αι το τελευταίον μου καταφύγιον. Μες την σκέψην όμως εν πιο υποφερτοί παρά να τους θωρείς αυτοπροσώπως. 

 

Τζ̆αι έτσι όπως εκάθουμουν ακίνητος για ώραν τζ̆αι βάλε, 

 

Βρεκεκέξ κουάξ κουάξ 

λαλεί μου ο όγρακος που την προηγούμενην νύχταν εγεννοβόλησεν τες ταντέλλες με σπορούθκια ζωής που θωρείτε πας την φωτογραφίαν που έφκαλα να μοιραστω με όποιον του αρέσκει τζ̆αι θκιαβάζει τα γραφτά μου. Έκατσα αλλότοσην ώραν να συνομιλώ με τους φίλους μου χωρίς να σκέφτουμε τους μισταρκούς του Άδη, ή τα παιδκιά της νύχτας, τους ψέφτες ή τους κλέφτες.

Ωχρά Σπειροχαίτη - Φυλλάδιο από το 1998

Φυλλάδιο του συγκροτήματος Ωχρά Σπειροχαίτη, από το 1998.

Μπορεί να εντοπιστεί σε μορφή pdf πατώντας εδώ.

 

Αναρχικός Πυρήνας Κύπρου - Ανεπίσημο Αρχείο

Ο Αναρχικός Πυρήνας Κύπρου ήταν αναρχική ομάδα που δρούσε στη Λεμεσό και μετέπειτα στη Λευκωσία, στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Το αρχείο δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας αρχειοθετημένο υλικό του Internet Archive. Περιέχει κυρίως προκηρύξεις και ενημερώσεις της ομάδας από την ιστοσελίδα της. Το υλικό δεν είναι αρχειοθετημένο με χρονολογική σειρά.

Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

Various Reports on Racism in Cyprus (1999-2016)

Various Reports on Racism in Cyprus, 1999-2016.

They can be downloaded by pressing here.

Εφημερίδα του ΑΚΕΛ 'Δημοκράτης' για το Συλλαλητήριο για Αυτοκυβέρνηση-Ένωση (1948)

Το φύλλο 588 (2 Νοεμβρίου του 1948) της εφημερίδας του ΑΚΕΛ 'Δημοκράτης', που ασχολείται με το συλλαλητήριο για αυτοκυβέρνηση-ένωση του 1948.

Μπορεί να εντοπιστεί σε ψηφιακή μορφή πατώντας εδώ.

Η εφημερίδα μπορεί να εντοπιστεί σε ψηφιακή μορφή στο αρχείο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, πατώντας εδώ.

Εφημερίδα του ΑΚΕΛ 'Νέος Δημοκράτης' για Ενωτικό Δημοψήφισμα (1950)

Τα φύλλα 245&248 (12&15 Γενάρη του 1950) της εφημερίδας του ΑΚΕΛ 'Νέος Δημοκράτης', που ασχολούνται με τη συλλογή υπογραφών υπέρ της ένωσης του 1950.

Μπορούν να εντοπιστούν σε ψηφιακή μορφή πατώντας εδώ.

 Η εφημερίδα μπορεί να εντοπιστεί σε ψηφιακή μορφή στο αρχείο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, πατώντας εδώ.

«Ένωση με την Ελλάδα», Αντιενωτικό Κείμενο (1947) - Εφημερίδα Εργάτης

Το κείμενο εκδόθηκε στο φύλλο 3 της εφημερίδας 'Εργάτης' (Όργανο Διεθνιστικής Κομμουνιστικής Πάλης), στις 6 Οκτωβρίου του 1947. Η εφημερίδα λειτούργησε μετέπειτα ως το εκφραστικό όργανο του Τροτσκιστικού Κόμματος Κύπρου. Για σκοπούς βελτίωσης της ανάγνωσης του κειμένου, η ορθογραφία έχει σε αρκετά σημεία αλλαχθεί σε σχέση με το πρωτότυπο. Το φύλλο μπορεί να εντοπιστεί σε ηλεκτρονική μορφή πατώντας εδώ. Το κείμενο μπορεί να εντοπιστεί μεταφρασμένο στα Αγγλικά πατώντας εδώ.

«Ένωση με την Ελλάδα»

Ποιος ο Πραγματικός Δρόμος για την Εθνική μας Λευτεριά

Η Προσπάθεια μας για Διαφώτιση του Εργάτη πρέπει να Ενταθεί

Το σύνθημα «Ένωση με την Ελλάδα» άρχισε να ρίχνεται από πολύ παλιά εποχή, από την εποχή της αστικής Επανάστασης στην Ελλάδα το 1821, και εσυνδυάσθη τότε µε τον αγώνα της αστικής τάξη ενάντια στη φεουδαρχία και τον προστάτη της, το ξένο Τούρκικο ζυγό. Το σύνθημα τότες της Ένωσης ήταν προοδευτικό, για το λόγο, ότι ή αστική τάξη και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, που άρχισε κείνη την εποχή να ορθώνεται µπροστά στην Φεουδαρχική τάξη, είχε µια και την αυτή επιδίωξη: την κατάργηση της φεουδαρχίας και το διώξιμο του ξένου καταχτητή, ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΚΑΤΑΧΤΗΤΗ, και τής Ελλάδας και τής Κύπρου. Κοινός, λοιπόν, ο εχθρός, κοινός και ο αγώνας. Ενάντια στον ίδιο καταχτητή. Ενάντια στην ίδια τάξη. Τι το καλύτερο από την ενοποίηση και τον συντονισμό των επαναστατικών δυνάμεων; Γ’ αυτό λέμε, ότι ΤΟΤΕΣ το σύνθημα  «Ένωση µε την Ελλάδα» ήταν λογικό, προοδευτικό.

Το σύνθημα τούτο εξακολούθησε να ρίχνεται από την αστική τάξη της Κύπρου και τους διανοούμενους της -και από την αστική τάξη της Ελλάδας, φυσικά, που στην Κύπρο έβλεπε µια νέα πλουτοφόρα περιοχή για εκµετάλλευση- µέχρι σήμερα. Σήμερα, όμως, µια ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ήλθε στην επιφάνεια, η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΤΑΞΗ, που ζήτα όχι µόνο την Εθνική της λευτεριά, µα ταυτόχρονα, και το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ της ξεσκλάβωμα. Από την αρχή της εμφάνισης της στην Κύπρο, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το παλιό Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου, άρχισε να χτυπά το αστικό και σοβινιστικό σύνθημα της «Ένωσης», που σκοπό του είχε µεν το διώξιμο του ξένου καταχτητή, άλλα είχε δε και την συνέχιση της εκµετάλλευσης του προλεταριάτου αµέρους της αστικής τάξης.

Σ’ ένα σημείο στις θέσεις και αποφάσεις του Β’ Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που συντάχτηκαν από τον ίδιο τον Λένιν, αναφέρεται το έξης διαφωτιστικό κομμάτι:

«Στις υπόδουλες χώρες (αποικιακές) υπάρχουν δύο κινήματα, που κάθε µέρα χωρίζονται περισσότερο. Το ένα είναι το αστικοδημοκρατικό εθνικιστικό κίνημα, που έχει σαν πρόγραμμα του την πολιτική ανεξαρτησία και τη διατήρηση του αστικού καθεστώτος. Το άλλο είναι το κίνημα των φτωχών αγροτών κ’ εργατών για την απελευθέρωση τους από κάθε είδους εκµετάλλευση. Το πρώτο προσπαθεί να διευθύνει το δεύτερο και πολλές φορές το κατορθώνει σε αρκετό βαθμό. Άλλ’ η Κομμουνιστική Διεθνής και τα Κόμματα που ανήκουν σ’ αυτή, πρέπει να πολεμήσουν αυτή την τάση και να φροντίσουν ν’ αναδείξουν συνείδηση τάξης στις εργατικές µάζες των αποικιών. Για το σκοπό τούτο, το σπουδαιότερο κι’ αναγκαιότερο έργο είναι η ίδρυση Κομμουνιστικών Κομμάτων, που οργανώνουν τους εργάτες και τους χωρικούς στην επανάσταση και στην εγκαθίδρυση της Σοβιετικής ∆ηµοκρατίας».

Τώρα, το σύνθημα «Ένωση µε την Ελλάδα» τι άλλο µπορεί να είναι παρά ένα αστικοδημοκρατικό εθνικιστικό σύνθημα, αφού από τη µια ζητεί µεν το διώξιμο του ξένου καταχτητή, από την άλλη όμως ζητεί να διαιωνίσει την εκµετάλλευση υπό άλλη µορφή, δηλ. την ένωση µε άλλο αστικό κράτος, έστω κι’ αν το κράτος αυτό µιλά την ίδια γλώσσα µε µας, έστω και αν το κράτος τούτο ισχυρίζεται πως ο τόπος µας είναι ένα κομμάτι από τη γη του. Στις ορέξεις δεν διαφέρει από τον τωρινό εκµεταλλευτή. Το κεφάλαιο τούτο, µε την διαφορετική εθνική ονομασία του, ζητά κι’ αυτό κι’ άλλους τόπους για εκμετάλλευση, ζήτα κι’ αυτό κι’ άλλους σκλάβους στην υπηρεσία του. Γι’ αυτό εµείς αγωνιζόμαστε και για το διώξιμο του ξένου καταχτητή και για το κοινωνικό ξεσκλάβωμα του εργάτη.

Οι οπορτουνιστές ρεφορμιστές ηγέτες του ΑΚΕΛ, θέλοντας ν’ αφιονίσουν το προλεταριάτο και την αγροτική τάξη της Κύπρου µε ψευδο-εθνικά και ψευδο-πατριωτικά σοβινιστικά συνθήματα, γιατί έτσι τους συµφέρει, ρίχνουν κι’ αυτοί το σύνθημα που ρίχνει η αστική τάξη της Κύπρου και µάλιστα, µε πιο πομπώδες φράσεις. Η Ακελική ηγεσία δεν θέλει να έρθει σε αντίθεση µε την µικροαστική τάξη, από φόβο µήπως χάσει την υποστήριξη της στις διάφορες καθημερινές εκµεταλλευτικές ενέργειες της σε βάρος της εργατικής τάξης του τόπου µας (γιατροί µε τεράστια πελατεία, δικηγόροι µε µπόλικες δουλειές, ποιητές, εκδότες και λογοτέχνες µε τεράστια κυκλοφορία των έντυπων τους κ.τ.λ.).

Όσο για το σύνθημα «Ενότητα, συµφιλίωση» πάντα το καταδικάσαμε και το καταδικάζουμε, γιατί σκοπό έχει το αποτράβηγμα του εργάτη από τις ταξικές του διεκδικήσεις και το νάρκωμα της ταξικής του συνείδησης. Η συνεργασία µε αστικά στοιχεία µπορεί να γίνει µονάχα στον αγώνα για το διώξιμο του ξένου καταχτητή, κι’ αυτή πάλι σύμφωνα µε τους πιο κάτω τρεις βασικούς ορούς: 1) Το προλεταριακό κόμμα κ’ η τάξη που αντιπροσωπεύει να µη χάσουν την ταξική τους οντότητα. 2) Το προλεταριακό κόμμα να µπει επικεφαλής του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα και 3) η καθημερινή ταξική πάλη για τις οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις της εργατικής κι’ αγροτικής τάξης σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει ν’ αγνοηθούν.

*

Ένωση με την Ελλάδα;

Η δικαιολογία πως µε την Ένωση της Κύπρου µε την Ελλάδα θα λυθούνε τα εθνικά δεσμά που µας τυλίγουν και µαζί µε την προλεταριακή τάξη της Ελλάδας, θα προχωρήσουμε, πλάι πλάι με το Ελληνικό προλεταριάτο για το κοινωνικό µας ξεσκλάβωμα, είναι το λιγότερο παιδαριώδικη, γιατί ο αγώνας του Κυπριακού ή του Ελληνικού προλεταριάτου δεν είναι στενά εθνικός, έτσι που να κλείεται μέσα στα εθνικά σύνορα της μιας ή της άλλης χώρας, αλλά διεθνιστικός, αγώνας ολάκερου του προλεταριακού και καταπιεζόμενου κόσμου, όπου γης.

Ο καπιταλιστικός κόσμος κατόρθωσε να κρατηθεί στη ζωή ως τα σήμερα, µετά από τον τελευταίο εξάχρονο πόλεµο και την µεταπολεµική του κρίση της υποπαραγωγής, δρώντας διεθνιστικά, αλληλοβοηθούμενος και αλληλοΰποστηριζόμενος. Αντίθετα, οι προλεταριακές δυνάμεις, ή επαναστατικές εθνικο-απελευθερωτικές εξορμήσεις των καταπιεζόμενων σκλάβων των αποικιών, πουθενά δεν πέτυχαν ΄ένα ουσιώδικο αποτέλεσμα, γιατί έλειπε η διεθνιστική βάση του αγώνα τους, έλειπε η διεθνιστική αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Παραδείγματα έχουμε ένα σωρό:

Βούρμα, Ινδοκίνα, Ινδονησία, Κεϊλάνη, Ινδίες, Περσία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Μαρόκο, Μαδαγασκάρη, Παραγουάη, Βολιβία, Ισπανία, Συρία, Ελλάδα κ.λ.π. Αυτά όλα µας αποδεικνύουν, πως οποιοσδήποτε αγώνας, κλεισμένος µέσα στα στενά εθνικά όρια μιας χώρας, είναι καταδικασμένος σ’ αποτυχία, γιατί έχει ν’ αντιμετωπίσει όχι µονάχα τη δική του εκµεταλλευτική τάξη, αλλά κι’ ολάκερο τον συνασπισμένο παγκόσμιο καπιταλιστικό κόσμο, που θα επέμβει οπωσδήποτε για να βοηθήσει τον κινδυνεύοντα αδελφό του καπιταλισμό της χώρας εκείνης (Ελλάδα, Ινδοκίνα, Ινδονησία, Περσία, Κίνα κ.λ.π).

Γι’ αυτό ο αγώνας µας δεν θα ωφελήσει τίποτε αν συνδυασθεί µονάχα µε τον αγώνα του Ελληνικού προλεταριάτου. Ο αγώνας µας είναι ανάγκη να συντονιστεί µε τον αγώνα όλων των άλλων αποικιακών σκλάβων και, προπαντός, µε το προλεταριάτο της Αγγλίας.

Το ΑΚΕΛ Δεν Είναι Κομμουνιστικό: Το Αποδεικνύουνε τα Εφτά Χρόνια της Δράσης του (1948) - Εφημερίδα Εργάτης

Το κείμενο εκδόθηκε στα φύλλα 56, 57 και 58 της εφημερίδας 'Εργάτης' (Όργανο Διεθνιστικής Κομμουνιστικής Πάλης), στις 10, 17 και 24 Οκτωβρίου του 1948. Η εφημερίδα λειτούργησε μετέπειτα ως το εκφραστικό όργανο του Τροτσκιστικού Κόμματος Κύπρου. Για σκοπούς βελτίωσης της ανάγνωσης του κειμένου, η ορθογραφία έχει σε αρκετά σημεία αλλαχθεί σε σχέση με το πρωτότυπο. Σε ελάχιστα σημεία έχουν προστεθεί επεξηγητικές σημειώσεις μέσα σε αγκύλες. Αγκύλες έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί σε μερικά σημεία του τρίτου μέρους ως υπόδειξη ότι οι συγκεκριμένες λέξεις έχουν προστεθεί, καθώς το αντίτυπο του φύλλου 58 έχει υποστεί ζημιά, με αποτέλεσμα να μην είναι ξεκάθαρο σε κάποιες περιπτώσεις πια λέξη είχε χρησιμοποιηθεί στο πρωτότυπο κείμενο. Τα φύλλα μπορούν να εντοπιστούν σε ηλεκτρονική μορφή πατώντας εδώ.

Το ΑΚΕΛ Δεν Είναι Κομμουνιστικό

Το Αποδεικνύουνε τα Εφτά Χρόνια της Δράσης του

Απάντηση στο Άρθρο του Ζιαρτίδη στο «Θεωρητικό Δημοκράτη»

Του συντρόφου Α. Περδίου

Πρώτο Μέρος

Πριν από εφτά χρόνια, σε μια περίοδο που ο Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός πόλεμος βρισκότανε στο αποκορύφωμα του, και που το διεθνές προλεταριάτο, κάτω απ’ την αντεπαναστατική ρεφορμιστική καθοδήγηση της Τρίτης Διεθνούς παράδερνε μέσα σε μια πρωτοφανή στην παγκόσμια Ιστορία σύγχυση, ιδρυότανε στη Σκαρίνου, ύστερα από αρκετή προπαρασκευαστική δουλειά, από παλιά Κομμουνιστικά και Συνδικαλιστικά στοιχεία, το πρώτο μεταοχτωβριανό [αναφέρεται στα  Οκτωβριανά του 1931] μαζικό προλεταριακό Κόμμα στην Κύπρο, «για τη διαφώτιση των εργαζόμενων μαζών» που πήρε το όνομα «Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού».

Στους πρώτους μήνες της ιδρυτικής του συνέλευσης στη Σκαρίνου, παρ’ όλο που προοριζότανε αυτό για την εξυπηρέτηση των εργατών και αγροτών, και σε χτυπητή αντίθεση με τις διακηρύξεις του, δέχθηκε στους κόλπους του πολλά μεγαλοαστικά και μικροαστικά στοιχεία που καραδοκούσανε την ευκαιρία να μπούνε επικεφαλής των εργαζομένων μαζών του τόπου, μ’ ένα καθαρά συγκεκριμένο σκοπό: να κερδίσουνε την εμπιστοσύνη των εργατών και αγροτών, ν’ αμβλύνουνε την αναπτυσσόμενη επαναστατικότητα του προλεταριάτου, ν’ αποτραβήξουνε την προσοχή του απ’ το Σοσιαλισμό, με τη συνεχή προπαγάνδα υπέρ του Ιμπεριαλιστικού πολέμου, και την ανάπτυξη των Εθνικιστικών τάσεων μέσα στις μάζες σε βαθμό που να υποσκελισθεί κάθε προηγούμενη διεθνιστική τάση, και να εξασφαλισθούνε όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για το πέρασμα του Κυπριακού Εργατικού κινήματος σε μια πρώτου μεγέθους δεξιά παρέκκλιση.

Κάτω απ’ αυτούς τους καθαρά αντιταξικούς κι’ αντεργατικούς υπολογισμούς μπήκανε στο ΑΚΕΛ και δουλέψανε δραστήρια όλα τα οπορτουνιστικά ρεφορμιστικά στοιχεία της δεξιάς, που, επωφελούμενα της αμάθειας των εργαζόμενων μαζών και της ανικανότητας της Συνδικαλιστικής καθοδήγησης, προωθήθηκανε στην ανώτερη Κομματική Ιεραρχία, δρώντες πια εκ του ασφαλούς, χαράσσοντας την πολιτική του Κόμματος απ’ τα πάνω, μακρυά από κάθε επαφή με το προλεταριάτο, κι’ έξω απ’ την καθοριστική γραμμή που χάραξε ο Μαρξισμός-Λενινισμός για κάθε προλεταριακό κίνημα.

Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εσωκομματικής πολιτικής του ΑΚΕΛ σ’ όλη την εφτάχρονη ζωή του ήτανε η από τα πάνω εγκατάλειψη του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, η εγκαθίδρυση του κομματικού αυταρχισμού, που εκφράζεται με την εσωτερική σιδερένια πειθαρχία που αλυσοδένει τα κάτω προς τα πάνω, η εγκατάλειψη της βασικής αρχής της Κριτικής και Αυτοκριτικής, και η φραξιονιστική δράση, τόσο στο κόμμα, όσο και στις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις που βρισκόντουσαν κάτω απ’ την κομματική ομάδα-καθοδήγηση.

‘Ύστερα απ' τις πιο πάνω αντικομμουνιστικές κι’ αντεργατικές εξελίξεις που υπέστηκε το ΑΚΕΛ απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες της ιδρυτικής του Συνέλευσης στη Σκαρίνου, και ύστερα ακόμα απ’ το αντικομμουνιστικό πρόγραμμα που υιοθέτησε η πρώτη του κομματική ολομέλεια, γινότανε πια φανερό πως το πρώτο μεταοχτωβριανό «μαζικό προλεταριακό κόμμα» στην Κύπρο, ήτανε κιόλας πνιγμένο μέσα στις αντιθέσεις που το δημιουργήσανε, και βαθειά επηρεασμένο απ’ το φιλοπολεμικό οίστρο της παγκόσμιας αντίδρασης, που, κάτω απ’ την αντεπαναστατική ρεφορμιστική καθοδήγηση της Τρίτης Διεθνούς, βρήκε τον καιρό να οργανώσει ανενόχλητα το τελευταίο παγκόσμιο ματοκύλισμα, με τέτοια αριστοτεχνική μαεστρία, ώστε κατόρθωσε να συναντήσει την αμέριστη υποστήριξη των προλεταρίων, με τη συνεργασία της Τρίτης Διεθνούς, της Σοβιετικής γραφειοκρατίας, που συνεργάστηκανε στενά με τους εμπρηστές του πολέμου σ’ όλη την πολεμική και μεταπολεμική περίοδο που είναι αυτή τη στιγμή αντικείμενο αυτής της έρευνας.

Στον τομέα των πιο άμεσων πολιτικών επιδιώξεων του ΑΚΕΛ, δε μπήκε η πρωταρχική θέση κάθε κομμουνιστικού κόμματος για την οργάνωση της πάλης του προλεταριάτου για την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος και την εγκαθίδρυση της αταξικής κοινωνίας, με το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια του προλεταριάτου.

Από την πρώτη κιόλας μέρα της ίδρυσης του ΑΚΕΛ, η «αριστερή πλειοψηφία» χαρακτηρίζει το κίνημα των εργαζόμενων μαζών σαν κίνημα «λαϊκό-απελευθερωτικό» και βάσισε την πολιτική της πάνω στη «συνεργασία των τάξεων» παραγνωρίζοντας τη βασική θέση της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς (περίοδος 1920-1924) για το χαραχτήρα των απελευθερωτικών- λαϊκών κινημάτων στις αποικίες, που λέει ρητά πως «κάθε προοδευτικό απελευθερωτικό κίνημα στις αποικίες του Ιμπεριαλισμού είναι συνήθως διαιρεμένο σε δύο αντίθετα κινήματα: το Εθνικιστικό της υποδουλωμένης αστικής τάξης, και το διεθνιστικό των εργαζομένων μαζών μ’ επικεφαλής τους τη μαχητική πρωτοπορία του επαναστατικού προλεταριάτου. Το πρώτο προσπαθεί να διευθύνει το δεύτερο και πολλές φορές το κατορθώνει σε αρκετό βαθμό», εκμεταλλευόμενο την αμάθεια και τη θρησκευτική, εθνικιστική δεισιδαιμονία των εργατών και χωρικών.

Κι’ ακόμα, στις περιπτώσεις που, στην πάλη των εργαζόμενων μαζών για την απελευθέρωση της χώρας τους απ’ τα νύχια της Ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οργανώνουνται ενιαία μέτωπα ανάμεσα στους αστούς και το προλεταριάτο, το τελευταίο κρατά πρωτοποριακό μέρος σ’ αυτά, δίνοντας πάντα την τελευταία λέξη σε κάθε αναφυόμενο ζήτημα. Είναι, με λίγα λόγια, το προλεταριάτο, η απόλυτη δύναμη μέσα σε κάθε ενιαίο μέτωπο και διατηρεί στο ακέραιο το δικαίωμα της ανάπτυξης των ταξικών αγώνων του.

Με το χαρακτηρισμό πούδωσε στο κίνημα της Κύπρου η «αριστερή πλειοψηφία» του ΑΚΕΛ, εγκατέλειπε ανώδυνα το Μαρξισμό-Λενινισμό στη βάση του, και, κάτω από μια αριστετοτεχνικά φτιαγμένη ατμόσφαιρα σύγχυσης των εργαζόμενων μαζών, μπήκε σε μια πρώτου μεγέθους «δεξιά παρέκκλιση», καταδικάζοντας ταυτόχρονα την προηγούμενη πολιτική του Κ.Κ.Κ. και των Συντεχνιών σαν πολιτική «απόλυτα λαθεμένη κι’ επιπόλαιη», που βρισκότανε έξω απ’ τα «πραγματικά Εθνικά αισθήματα του Κυπριακού λαού», κάνοντας, ταυτόχρονα, «στροφή προς αυτά τα λαϊκά αισθήματα» κι’ εγείροντας το ζήτημα της «Ένωσης της Κύπρου με τη μητέρα πατρίδα Ελλάδα»!!

Σαν άμεση συνέπεια της «δεξιάς του παρέκκλισης» το ΑΚΕΛ, κάλεσε αργότερα τον Κυπριακό Λαό να οργανώσει τον αγώνα για την απελευθέρωση της «μητέρας πατρίδος» από το φασισμό, με τη στρατολόγηση του, κάτω απ’ τις Εγγλέζικες σημαίες, οργάνωσε παλλαϊκές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις για την υποστήριξη του «αντιφασιστικού μετώπου», κάλεσε τις εργατικές Οργανώσεις να αποφεύγουνε απεργίες που «παρακωλύουνε την πολεμική προσπάθεια» κι’ οργάνωσε την κινητοποίηση για την «δωρεάν εργασία των εργατών και αγροτών στα αμυντικά Έργα»!!

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ «Α.Κ.Ε.Λ.» ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΟΠΙΝΕΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΟΛΟΚΑΘΑΡΑ ΠΩΣ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «Α.Κ.Ε.Λ.».

Κείνο που γινότανε στα άδυτα παρασκήνια του κόμματος, δε μπορούσε ποτές να γίνει γνωστό στα κατώτερα στελέχη, τα άνω διατηρούσανε μια πρωτοφανή για εργατικά κόμματα «σιδηρά πειθαρχία» για τα κάτω, δεν γινότανε ποτέ έλεγχος στην ώρα [που] η οργάνωση της εσωκομματικής φραξιάς ήτανε το πρώτο μέλημα της κομματικής γραφειοκρατίας, και γενικά ολόκληρος ο μηχανισμός του κόμματος βρισκότανε στα χέρια ανθρώπων που ήτανε εντελώς ξένοι προς το εργατικό κίνημα, ανθρώπων που εμφορούνταν με μικροαστικές τάσεις και αντιλήψεις, που δεν είχανε καμιά σχέση με τη Μαρξιστική κοσμοθεωρία, που όλα τα θυσιάζανε σε κάθε λεπτό, αρκούσε, με τον τρόπο αυτό, να εξυπηρετούσανε τα ιδιαίτερα συμφέροντα της κομματικής γραφειοκρατίας.

Το ΑΚΕΛ, δημιούργημα της τελευταίας παγκόσμιας σύρραξης και των ιδιαίτερων πολεμικών συνθηκών του Βρετανικού Ιμπεριαλισμού, Σταλινικό στη ρίζα του, δε μπορούσε παρά ν’ ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που τα άλλα «κομμουνιστικά» κόμματα της δύναμης της Τρίτης Διεθνούς ακολουθήσανε, ύστερα από την «εκκαθάριση» της αριστερής αντιπολίτευσης (1924-1928-1936) και της πλέριας επικράτησης της Σταλινικής γραφειοκρατίας σ’ όλο τον κόσμο.

Κι’ αυτό το Κόμμα, όπως και κάθε άλλο όμοιο μ΄αυτό του Εξωτερικού, ακολούθησε κατά γράμμα τη Σταλινική πολιτική, μπήκε στον πόλεμο με τους 800 οπαδούς του, δίνοντας έτσι μια ΘΕΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1936-1946. Χρησιμοποίησε κάθε προπαγανδιστικό τέχνασμα για να συγχύσει το προλεταριάτο και να το υποδουλώσει στους λογής-λογής εκμεταλλευτές του.

«Αντιφασιστικός πόλεμος», «όλα για τη μητέρα πατρίδα Ελλάδα», «Εθνική Πρεσβεία», «Αρχιεπισκοπικές και Μητροπολιτικές εκλογές», «Εθνικοί Έρανοι» κ.τ.ρ. [και τα ρέστα] που συνοδευτήκανε από μια πρωτοφανή και χοντροκομμένη προσπάθεια παραποίησης του Μαρξισμού-Λενινισμού, σε τέτοιο βαθμό, που να παρουσιάζεται αυτός σύμφωνος με τις επιδιώξεις και τα συνθήματα του ΑΚΕΛ. Σ’ αυτό το έργο της συσκότισης και παραποίησης του Μαρξισμού-Λενινισμού, βρίσκεται κι’ ένας άλλος «ασυναγώνιστος» συμπαραστάτης της: το περίφημο «Ινστιτούτο Μάρξ-Έγκελς-Λένιν-Στάλιν» της Μόσχας, που απ’ τα 1928 δεν κάνει τίποτε άλλο από του να σερβίρει στις μάζες ένα αριστοτεχνικά παραποιημένο Μαρξισμό-Λενινισμό, σε βαθμό που να βρίσκεται σύμφωνος με τις Σταλινικές θεωρίες «για ομαλή ειρηνική εξέλιξη προς το Σοσιαλισμό», «πατριωτισμό των Εργατών», για «ωρίμανση των μαζών σε διεθνή κλίμακα, κι’ αχρήστευση της Κομμουνιστικής Διεθνούς», «συνεργασία των τάξεων και ειρηνική συνύπαρξη Κομμουνισμού-Καπιταλισμού», «πατριωτικά μέτωπα», «Σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα» κτ.ρ., που στην ουσία τους αποτελούνε μια πρώτης τάξης αντεπαναστατική προπαγάνδα, που σαν αποτέλεσμα της είναι η υποδούλωση του προλεταριάτου στα χέρια του Ιμπεριαλισμού, που αποκλείει την επαναστατική πάλη του Διεθνούς προλεταριάτου για την απελευθέρωση του, και προετοιμάζει το δρόμο για την κατάλυση των Κοινωνικών βάσεων της Ε.Σ.Σ.Δ. από τον Ιμπεριαλισμό.

Στο τελευταίο τεύχος του «Θεωρητικού Δημοκράτη» ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ κ. Α. Ζιαρτίδης, με άρθρο του «η απόφαση της Κομινφόρμ και τα συμπεράσματα μας» προσπαθεί ν’ αλλοιώσει το χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, παρουσιάζοντας το μπροστά στις εργαζόμενες μάζες σαν κόμμα πραγματικά επαναστατικό–Κομμουνιστικό, παίρνοντας σαν αφορμή του τη διένεξη Τίτο-Κομινφόρμ.

Δεν είναι, βέβαια, η περίπτωση του Ζιαρτίδη η πρώτη που τείνει να παρουσιάσει σαν κόμμα κομμουνιστικό το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Πολλοί ακελικοί, πιο μπροστά από τον Ζιαρτίδη, δοκιμάσανε να γαλουχήσουνε τις μάζες, εμποτίζοντας τες μ’ αυτή την αντίληψη για το ΑΚΕΛ ίσαμε τώρα, για να κερδίσουνε την εμπιστοσύνη τους. Κι’ αυτό ακόμα οι κονδυλοφόροι της κεφαλαιοκρατικής αντίδρασης, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ίδρυσης του ΑΚΕΛ ιδρώνανε και ξιδρώνανε για ν’ αποδείξουνε την κομμουνιστικότητα του ΑΚΕΛ, παρ’ όλο που γνωρίζανε καλύτερα από κάθε άλλο σ’ αυτό τον τόπο, πως δεν ήτανε κομμουνιστικό κόμμα το ΑΚΕΛ, πως δε μπορούσε, ακόμα κι’ αν ήθελε η πλειοψηφία του, να γίνει τέτοιο, ύστερα από το αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό πρόγραμμα που υιοθέτησε και τους προγραμματικούς σκοπούς που καθόρισε η ιδρυτική του συνέλευση στη Σκαρίνου.

Έτσι, καταντήσανε οι εργαζόμενες μάζες, και ιδιαίτερα η μαχητική πρωτοπορία του προλεταριάτου, να πιστεύουνε σήμερα πως το ΑΚΕΛ, είναι το κόμμα της Εργατικής Τάξης, το κόμμα της προλεταριακής επανάστασης, το πολιτικό-επαναστατικό επιτελείο που οργανώνει και καθοδηγεί την εξέγερση των μαζών για την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού στη χώρα μας, σε συνεργασία με το παγκόσμιο προλεταριάτο, και κυρίως με τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» της Ανατολικής Ευρώπης και τη Σοβιετική Ένωση!!

Δεν είναι και τόσο δύσκολο για ένα συνειδητό κομμουνιστή, ν’ αντιληφθεί την πλάνη των εργαζομένων μαζών, πάνω στο χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, φτάνει να εξετάσει αντικειμενικά τις θέσεις που ως τα τώρα πήρε, πάνω στα κυριότερα προβλήματα που μπαίνουνε μπροστά στην Κυπριακή Εργατική Τάξη.

Μια προσεχτική αντικειμενική ανάλυση των θέσεων-αποφάσεων της ηγεσίας του ΑΚΕΛ για τον τελευταίο Ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και της εσωτερικής πολιτικής που ακολούθησε γύρω από τα αμυντικά έργα, την εθελοντική δουλειά και τη στρατολόγηση των εργατών και αγροτών κάτω από τη σημαία του Εγγλέζικου Ιμπεριαλισμού, είναι αρκετή να δείξει τον αντεπαναστατικό χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, και να προσδιορίσει απόλυτα το δεξιό ρεφορμιστικό προσανατολισμό του.

Το ΑΚΕΛ, όπως και κάθε Σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα, τάχθηκε ανεπιφύλαχτα στο πλευρό του Συμμαχικού μετώπου στον Β’ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παραγνωρίζοντας τις βασικές θέσεις-αποφάσεις της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς (1920-24), που καταρτιστήκανε από τον Λένιν και τον Τρότσκι, και προδιαγράφουνε την πολιτική κάθε προλεταριακού κομμουνιστικού κόμματος στον πόλεμο και στην Ειρήνη, για την επανάσταση και το Σοσιαλισμό.

Το ΑΚΕΛ, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ίδρυσης του, ακολούθησε Εθνικιστική πολιτική κι’ έδωσε αφορμή για να διαιρεθεί το Συντεχνιακό Κίνημα της Κύπρου με την αποχώρηση του Τούρκικου προλεταριακού στοιχείου, και την ίδρυση των Νέων Συντεχνιών. Η Εθνικιστική στροφή του ΑΚΕΛ, που ήρθε ύστερα από την επίσημη καταδίκη της πολιτικής του Κ.Κ.Κ., και του προπολεμικού κινήματος, είναι στροφή που έχει την καταγωγή της στις Σταλινικές εθνικιστικές θεωρίες, που εκφράζονται με τη θέση για τη δυνατότητα της επικράτησης του Σοσιαλισμού μέσα σε μια και μόνη χώρα, την θέση για την «άμυνα της πατρίδος», τη στροφή προς τη «λαϊκόδημοκρατία», τα «Πατριωτικά μέτωπα», την «Εθνική Ενότητα» με τους Καπιταλιστές, την ειρηνική συνύπαρξη Καπιταλισμού-Σοσιαλισμού, και την ειρηνική εξέλιξη προς το Σοσιαλισμό, που έρχονται σε αντίθεση με το Μαρξισμό-Λενινισμό, κι’ έχουνε σαν σκοπό τους να δώσουνε στις εργαζόμενες μάζες Εθνικιστική διέξοδο, σε μια περίοδο που η Διεθνής Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα των διαθέσεων των εργαζομένων μαζών.

Η Εθνικιστική στροφή του ΑΚΕΛ, δεν έχει καμιά σχέση με το Μαρξισμό-Λενινισμό, αποτελεί όμως το πιο μεγάλο ατού στα χέρια των Σταλινικών για την άμβλυνση της Επαναστατικότητας των μαζών, στην προσπάθεια τους να υποδουλώσουνε το Διεθνές προλεταριάτο κάτω από το άρμα της εξωτερικής πολιτικής της γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου, που σκοπός της δεν είναι η Παγκόσμια Σοσιαλιστική Επανάσταση, μα η σταθεροποίηση κ’ επέκταση του βοναπαρτιστικού κράτους Σοβιετική Ένωση, όπου η προλεταριακή Δημοκρατία και ο εργατικός έλεγχος στη λειτουργία του κράτους αποτελούνε σήμερα ένα μακρινό παρελθόν!!

Τη γραμμή της Σοβιετικής γραφειοκρατίας πάνω στην Εσωτερική κι’ Εξωτερική πολιτική την ακολούθησε κατά γράμμα το ΑΚΕΛ, από την πρώτη κιόλας μέρα της ιδρυτικής του συνέλευσης, και δεν χρειαζότανε η «περίοδος κριτικής και Αυτοκριτικής» των Ζιαρτίδη και Χριστοδούλου «για την ανακάλυψη πιθανών λαθών του Κόμματος».

Όπως τα Σταλινικά Κόμματα του Εξωτερικού στηρίξανε τη δύναμη τους πάνω στην αμάθεια των μαζών, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού στηριχτήκανε ως τα τώρα με τη σιδερένια πειθαρχεία των κάτω προς τα πάνω, αποκλείοντας την Κριτική και Αυτοκριτική και το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό  μέσα στις μαζικές επαγγελματικές Οργανώσεις, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού βασίσανε τη δύναμη τους πάνω στη φραξιονιστική δουλειά και την απάτη, για να καταστρέψουνε κάθε Μαρξιστική-Λενινιστική-Διεθνιστική τάση μέσα στο προλεταριάτο, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού ακολουθήσανε Εθνικιστική πολιτική γραμμή υποδαυλίζοντας τα φυλετικά μίση ανάμεσα στους λαούς, αφαιρώντας τους κάθε διεθνιστική διάθεση, έτσι και το ΑΚΕΛ, στηριγμένο πάνω στις αντιδραστικές αντιμαρξιστικές Σταλινικές θεωρίες, ακολούθησε την ίδια αντιδραστική αντιμαρξιστική πολιτική και στη χώρα μας, τραβώντας συνεχώς το προλεταριάτο πάνω στ’ αχνάρια του Διεθνούς Σταλινισμού, ακολουθώντας κι’ εφαρμόζοντας παντού και πάντα τις ίδιες Σταλινικές-αντιδραστικές-αντιμαρξιστικές μέθοδες.

Τρίτο Μέρος

Το ΑΚΕΛ φάνηκε αρκετά συνεπές προς τη Σταλινική πολιτική κατεύθυνση, και δε συμφωνούμε με τους ακελικούς Μ. Χριστοδού[λου] και Α. Ζιαρτίδη, πως, μπορεί, σαν κίνημα λαϊκό απελευθερωτικό, να πέσανε σε  «λά[θη] και δεξιές παρεκκλίσεις».

Αντίθετα, λέμε απερίφραστα πως, στον τομέα της παραπλάνησης και της αντιμαρξιστικής διαπαιδαγώγησης των εργατών και αγροτών, φανήκανε Σταλινικώτεροι των Σταλινικών, που σε πολλές περιπτώσεις τους έχουνε ξεπεράσει από πολλού χρόνου.

Τα ίδια τα ΑΚΕΛΙΚΑ κείμενα, που έχουμε μπροστά μας, μας πείθουνε απόλυτα πως [δεν] πέφτουμε έξω διατυπώνοντας τον πιο πα[ραπάνω] ισχυρισμό μας.

Να μερικά χαρακτηριστικά δείγματα της ακελικής καθοδήγησης πάνω στην ιδεολογική και οικονομική-πολιτική κατάρτιση των στελεχών του εργατικού κινήματος, που ξεπερνούνε κάθε Σταλινική Οργάνωση στον Κόσμο: «Το χρονικό διάστημα που επιθεωρούμε -λέει ένα ακελικό έγγραφο- μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν περίοδος, μέσα στην οποία το κόμμα αγωνιζόταν να ξεπεράσει μια δεξιά κρίση. Η κρίση αυτή, ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΟΤΑΝΕ ΟΥΤΕ ΣΕ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ. Ήταν, όμως, προϊόν πολλών αδυναμιών, που χαρακτηρίζονται σαν αδυναμίες Οργανωτικές, αδυναμίες στην πολιτική διαπαιδαγώγηση, στη θεωρητική αντίληψη και έρευνα, αδυναμίες στη Μαρξιστική τοποθέτηση και λύση των προβλημάτων του κινήματος»!!

Και πιο κάτω: «Οι αδυναμίες αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα την εμπειρική καθοδήγηση, τη διαισθητική αντίληψη των νόμων πάνω στους οποίους εξελίσσονταν οι ντόπιες και εξωτερικές συνθήκες και καταστάσεις, τις συνεχείς αναπροσαρμογές της γραμμής του Κόμματος, τη σύγχυση, την έλλειψη διαύγειας και σαφήνειας, τις παρερμηνεύσεις, και τις αμφιταλαντεύσεις, την αφομοιωτική αδυναμία και την ακαμψία προς καινούργιους προσανατολισμούς. Η κρίση αυτή δεν ξεπεράστηκε ακόμα ολοκληρωτικά»!!

Ούτε και θα ξεπεραστεί καμιά φορά, εφόσον στο ΑΚΕΛ θα εξακολουθεί νάναι παντοδύναμη η κομματική γραφειοκρατία, που αντλεί τη δύναμη της απ΄τα δεξιά οπορτουνιστικά στοιχεία του κόμματος, πνίγοντας κάθε πραγματικά επαναστατική-Μαρξιστική-Λενινιστική εκδήλωση των κάτω, κάτω από τον παντοδύναμο όγκο της.

Απ' τα πιο πάνω αποσπάσματα, κάθε πραγματικός συνειδητός κομμουνιστής, καταλαβαίνει πως το Σταλινικό οικοδόμημα βρίσκεται έξω από το περιβάλλον της εποχής, κι' αποτελεί μια οπισθοδρομική ανορθογραφία μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς προλεταριάτου. Οι Σταλινικοί ηγέτες ομολογούνε πως έχουνε ιδεολογικές, θεωρητικές, αδυναμίες. Κι' αδυναμίες πάνω στη «Μαρξιστική τοποθέτηση των προβλημάτων της Εργατικής Τάξης»! Πως καθοδηγούνε το κίνημα «Εμπειρικά» κάτω από μια «Εμπειρική καθοδήγηση»..!! Κι' όμως δεν παύουνε να κατηγορούνε τους αντιπάλους τους -τους οπαδούς της 4ης Κομμουνιστικής Διεθνούς- σαν «προδότες», τη στιγμή που μόνο αυτό έμεινε να παραδεχτούνε για τους εαυτούς τους!! Κι' όλα αυτά, για να συγχύσουνε πιο πολύ τις εργαζόμενες μάζες. Για να θολώσουνε πιο πολύ τα νερά που μέσα σ' αυτά ψαρεύουνε οι ίδιοι. Για να δείξουνε τάχατες πως ακολουθούνε Μαρξιστική γραμμή, πως βλέπουνε τα λάθη τους, για να τα διορθώσουνε!!

Το ΑΚΕΛ, όπως και κάθε Σταλινικό κόμμα του Εξωτερικού, στηρίζει την ύπαρξη του πάνω στην αμάθεια των εργατών και αγροτών. Σε καμιά περίπτωση δεν κάνει Μαρξιστική διαφωτιστική δουλειά μέσα στις μάζες, κι΄ αποκλείει συστηματικά την Ομαδική μόρφωση των στελεχών του εργατικού κινήματος, κι' όταν πάνω σ' αυτό αντιμετωπίζει την κριτική των μελών του, έχει για πάντα πρόχειρη τη στερεότυπη δικαιολογία: Όλα τα συνέδρια μας δώσανε εντολή να λύσουμε το Μορφωτικό ζήτημα. Οι ίδιες οι Κ.Ε. πήρανε ένα σωρό αποφάσεις πάνω στο Μορφωτικό. Μα δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δε μπορέσαμε να στηρίξουμε τον απαραίτητο μηχανισμό για τη μόρφωση των μελών και στελεχών μας.

Το συνέδριο θα κληθεί να σώσει το Κόμμα απ' αυτό το «πατροπαράδοτο» αμάρτημα!! Σε κάθε δύσκολη στιγμή που τα κάτω στρώματα αφυπνίζονται και ζητάνε λόγο από την κομματική γραφειοκρατία για το ένα ή το άλλο ζήτημα, υπάρχει πάντα μια πρόχειρη δικαιολογία που ικανοποιεί, σταλινικά, τους σταλινικούς!

Για μας, όμως, όλες αυτές οι προχειρότητες, είναι μια ακόμα επίσημη ένδειξη πως το ΑΚΕΛ, όπως και κάθε άλλο σταλινικό κόμμα, κυριαρχεί πάνω στις εργαζόμενες μάζες, όχι γιατί αυτές αντιλαμβάνονται το ρόλο του και τη σωστή γραμμή που ακολουθεί αλλά γιατί είναι βυθισμένες στα σκοτάδια της αμάθειας που οι Σταλινικοί έντεχνα δημιουργούνε γύρω τους, για να μη μάθουνε ποτές την αλήθεια, και νάναι έτσι ο ευκολόπιστος «όχλος» που ξέρει μόνο να δίνει «δύναμη» και λεφτά στο κόμμα χωρίς άλλες ενοχλητικές απαιτήσεις για Μαρξιστική-Λενινιστική διαπαιδαγώγηση.

Οι εργαζόμενες μάζες, και τοπικά και σε Διεθνή κλίμακα, είναι βαθειά επηρεασμένες από την ακτινοβολία της προλεταριακής-Οχτωβριανής επανάστασης και τη σταθεροποίηση της στη Σοβιετική Ένωση. Φαντάζονται πως οι Ρώσοι εργάτες και αγρότες βρίσκονται τώρα μέσα σ' ένα αληθινό παράδεισο. Κι' είναι η ακτινοβολία -κάλπικη όμως, στο είναι της ακτινοβολία- του Ρούσικου παραδείσου, που κάνει την πλειοψηφία του Διεθνούς προλεταριάτου, να βρίσκεται τώρα στο πλευρό της Σταλινικής γραφειοκρατίας. Όταν κάποτες γνωσθεί πέρα για πέρα η αλήθεια, όταν πια οι μάζες των εργατών και αγροτών πληροφορηθούνε την αλήθεια για τα αισχρά μέσα που εφαρμόζει η Σταλινική γραφειοκρατία για την εκμετάλλευση των εργατών και αγροτών για δικούς της αποκλειστικά κυριαρχικούς σκοπούς, τότες πραγματικά θα αντιληφθούνε το Μαρξισμό-Λενινισμό, θα καταλάβουνε την ψευτιά και την απάτη των όπου γης Σταλινικών πρακτόρων, και θ' απαλλάξουνε τους όπου γης Μιλτήδες και Ζιαρτίδηδες από τον κόπο να κοιτάζουνε για «πιθανές παρεκκλίσεις» και τα ρέστα, για να ακολουθήσουνε τον μοναδικό διεθνισμό κομμουνιστικό δρόμο που χαράζει η 4η Διεθνής κάτω από το πραγματικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό πρόγραμμα του Τρότσκι, που έδωσε κι' αυτή ακόμα τη ζωή του για τη διαφώτιση του Διεθνούς προλεταριάτου, στην προσπάθεια του να φέρει πιο κοντά τη μέρα της Διεθνούς προλεταριακής Επανάστασης για το Σοσιαλισμό.

Ο Διάβολος - Σατιρική Εφημερίδα Βασίλη Μιχαηλίδη (1888)

Δεκαπενθήμερη σατιρική εφημερίδα του εθνικού ποιητή της Κύπρου Βασίλη Μιχαηλίδη. Κυκλοφόρησε έξι μόνο φύλλα και ανέστειλε την έκδοση της. Ο Μιχαηλίδης έτρεφε πολλές προσδοκίες για επιτυχία της προσπάθειας του και πολλοί ήταν αυτοί που δέχτηκαν με ενθουσιασμό τις πρώτες εκδόσεις που τους έστειλε για να γίνουν συνδρομητές, όμως όταν ήρθε η ώρα να καταβάλουν την συνδρομή τους, οι «υποστηρικτές» του άλλαξαν διάθεση. (Πηγή: PIO).

Λείπει το φύλλο 2.

Τα υπόλοιπα φύλλα μπορούν να εντοπιστούν πατώντας εδώ.

Cyprus – War And Adaptation: A Psychoanalytic History Of Two Ethnic Groups In Conflict - Vamik D. Volkan (1979)

 Book by Turkish Cypriot psychoanalyst Vamik D. Volkan published in 1979.

It can be located by pressing here (60.5mb).

For a compressed version, press here (34mb).

Status Orientation And Symbolic Consumption Of Cypriot Consumers - Alexis Kitsios & Hans Ruediger Kaufmann (2009)

Article published in the International Journal of Management Cases, Special Issue, CIRCLE Conference 2009.

It can be downloaded by pressing here.

Researcher-Writer Ahmet Cavit An denied entry to Turkey

Researcher-Writer Ahmet Cavit An also denied entry to Turkey

Yenidüzen, Kıbrıs, Havadis, Diyalog, Avrupa (12 July 2021 – press.cydialogue.org)

The list of Turkish Cypriot intellectuals and opinion leaders banned from entering Turkey continued to grow on Sunday after Turkish Cypriot research and writer Dr Ahmet Cavit An (MD) was denied entry into Turkey.

An, a harsh critic, is the second person to be banned from entering Turkey on grounds of constituting a threat to the country’s national security.

Former Turkish Cypriot leader Mustafa Akıncı’s press advisor Ali Bizden was the first person to be denied entry last week on similar grounds. Dr Ahmet Cavit An was also told that he was a “threat to national security” (of Turkey) and informed that he could obtain detailed information from the Turkish Embassy in north Nicosia.

Nonetheless, Cavit An, who is a paediatrician by profession, was allowed to return to the north with the next flight after he was kept in a room with a sign reading: “Immigration Administration.”

Cavit An is also famous for his research papers and books on Cyprus as well as Maraş (Varosha).

Havadis: The UBP plays dumb and deaf (13 July 2021 – press.cydialogue.org)

Following Ali Bizden, Dr Ahmet An’s entry into Turkey was also denied. The National Unity Party (UBP) claims “It is not our problem” While the list of people entering Turkey keeps growing, the senior coalition partner UBP’s General Secretary Oğuzhan Hasipoğlu in response to a question on Havadis web TV, said “This is not UBP’s problem. They (the people barred from entering Turkey) could file lawsuits in Turkey.”

 

Turkey bans second Turkish Cypriot from entering

By George Psyllides - July 12, 2021   -Cyprus Mail

Turkey has expelled a Turkish Cypriot researcher and columnist claiming he had engaged in activities against national security, reports said on Monday.

Reports said Ahmet Cavit An arrived in Istanbul on Sunday and was told that he was banned from entering.

An was quoted as saying that he was travelling from the north to Smyrni through Istanbul when he was told at passport control that entry was banned as part of a decision made in September 2020.

Airport officials told An that he could get more information regarding the decision from the Turkish embassy in the north.

An, a paediatrician, has been exercising the profession since 1982 and at the same time he does research and writes books on Cyprus.

His expulsion on Sunday followed that of Ali Bizden, former Turkish Cypriot leader Mustafa Akinci’s communications officer, on July 6 for the same reason. Bizden was banned from entering Turkey for five years.

Bizden said at the time that when he arrived his wallet and mobile phone were confiscated and he was told that by order of September 8, 2020, he was to be deported on the next flight back.

 

FES (Friedrich Ebert Stiftung – German Foundation of the SPD Party) Cyprus Newsletter No. 110 - July 2021

Former Turkish Cypriot leader Mustafa Akinci’s press advisor Ali Bizden and researcher, Dr Ahmet Cavit An were barred from entering Turkey on the premises that they were regarded as a threat to Turkey’s national security. It turned out that the decision was made in September 2020 and is valid for 5 years. Bizden on July 7 and Cavit An on July 11 were denied entry into Turkey and were deported back to the island. The decision to bar them from entering Turkey had sent shockwaves through the Turkish Cypriot community and the opposition, reigniting a never-ending debate on relations with Ankara while the government and Tatar maintained their silence. Reportedly, ‘the list’ made in September 2020 includes many more people. (pp.9-10)

 

Avrupa: The blacklist is quite long

12 July 2021 – press.cydialogue.org

Following Ali Bizden, Ahmet An was also barred from entering Turkey and deported back to Cyprus from Istanbul airport. It’s not only Mustafa Akıncı who is on Recep Tayyip Erdoğan’s blacklist but every other Turkish Cypriot who is known for his/her opposition stance. Researcher and writer Dr Ahmet Cavit An who flew to Istanbul yesterday was prevented from entering Turkey. He was also provided with the same excuse given to Ali Bizden, that he was a threat to Turkey’s security. An had won a case filed at the European Court of Human Rights (ECHR) against Turkey after being prevented by authorities in the north from crossing to the south in 1992.

 

Debate on the ban of TCs from entering Turkey continues

Yenidüzen, Kıbrıs, Havadis, Diyalog, Avrupa (13 July 2021 – press.cydialogue.org)

The issue concerning the banning of certain Turkish Cypriots from entering Turkey on grounds they posed a threat to the country’s national security continues to occupy the north’s agenda.

Commenting on the issue, National Unity Party (UBP) General Secretary Oğuzhan Hasipoğlu said that the Turkish courts could provide more clarity on the matter. He added that individuals could apply to the courts to revoke and challenge the decision. “This is about Turkey and its public interest,” Hasipoğlu, who is a lawyer by profession, said.

Speaking on Havadis web TV Hasipoğlu said that every state could exercise a decision to bar individuals from entering its territory and that the issue was not unique to Turkish Cypriots. Responding to the claims that the so-called blacklist is being kept at the Turkish Embassy in north Nicosia, Hasipoğlu said he was not aware if the government launched an inquiry into the matter.  “This is not a matter for the UBP nor is it for any political party. This is a matter for the government, and should they see any need, the Foreign Ministry will take the necessary steps to launch the necessary initiatives,” Hasipoğlu noted.

In the meantime, Ali Bizden in a social media post on Monday said he has asked to meet with the Turkish Cypriot leader Ersin Tatar. Bizden said he will share his viewpoint on him being barred from entering Turkey, adding that “I also would like to listen to Tatar’s evaluation on the issue.”   “I have also asked to be informed if it is not possible to allow me in the office of the president as well,” Bizden concluded.

Ahmet Cavit An who spoke to Yenidüzen questioned the justification and legality of the decision taken. He questioned who had instructed the Turkish authorities to take such a decision.

Head of the Turkish Cypriot Bar Association Hasan Esendağlı who also commented on the issue, expressed concern over the developments, arguing that relations between the north and Turkey were at a breaking point.

Bizden on July 7 and Cavit An on July 11 were denied entry into Turkey and were deported back to the north. Both had been deemed as a “threat to Turkey’s national security” in a decision adopted in September 2020 for five years.

The decision to bar them from entering Turkey had sent shockwaves through the Turkish Cypriot community and the opposition, reigniting a never-ending debate on relations with Ankara while the government and Tatar maintained their silence to date other than a benign statement from the Turkish Cypriot foreign ministry claiming to have “launched the necessary initiatives with the Turkish authorities.”

 

Foreign Minister Çavuşoğlu did not deny the allegations that some TRNC journalists and politicians were not admitted to Turkey.

The Minister described the decisions taken regarding foreigners entering the country as 'sovereignty'.

17 November 2021 14:47 - t24.com.tr

 Foreign Minister Mevlüt Çavuşoğlu did not deny the allegations that some TRNC people who were close to former president Mustafa Akıncı or who were warm to the federal solution were not admitted to Turkey.

Foreign Minister Mevlüt Çavuşoğlu was asked about the allegations that some people from Northern Cyprus, including politicians, writers and journalists, were not allowed into the country on the grounds that there was an "entry ban to Turkey" against them.

Answering the questions of CHP's Utku Çakırözer, Minister Çavuşoğlu did not deny that some TRNC members were not admitted to Turkey, but described the decisions taken regarding foreigners entering the country as "sovereignty".

Reacting to Çavuşoğlu, Çakırözer said, "The fact that TRNC members are not allowed into Turkey cannot be explained solely by 'sovereignty'. On the one hand, you say, "We will defend the rights and law of the Cypriots", on the other hand, you are violating the law, by not allowing Cypriot journalists, politicians and intellectuals to the country! The reason for this unlawful treatment should be immediately disclosed to both the TRNC residents and the public.”

News about the fact that Ali Bizden, the communication consult of former TRNC president Mustafa Akıncı, was sent back to Cyprus from Istanbul on 6 July and researcher-writer Ahmet Cavit An on 12 July on the grounds that they were banned from entering Turkey. It took place in the Turkish press. Then, in October, there were news that the President of the Press Workers' Union, Ali Kişmir, was detained at Istanbul Airport on his return from Croatia and was not boarded on the plane.

A newspaper published in Cyprus, on the other hand, stated that they had reached the Embassy of the Republic of Turkey in Nicosia and shared the "forbidden list" that allegedly imposed an entry ban on 42 Cypriot dissidents, including intellectuals, writers, journalists and politicians.

 

Rising anger with Turkey drives calls for reunification in crisis-hit northern Cyprus

With the economy in freefall and allegations of political interference, people have taken to the streets to advocate for federal future

Helena Smith in North Nicosia - Sun 9 Jan 2022 - theguardian.com

In his sun-filled office in north Nicosia, Şener Elcil is plotting his next protest. Anger, he says, is in the air in Turkish-occupied northern Cyprus.

The economy is in freefall, thanks to the self-declared republic’s financial and political dependence on Turkey. Thousands have taken to the streets, spurred by inflation rates that have left many struggling to make ends meet; ahead of parliamentary polls later this month, calls for a boycott are mounting, while a blacklist of Turkish Cypriot dissidents, reportedly drawn up at the behest of Ankara, has spawned consternation and fear.

“Turkey is our biggest problem,” says Elcil, who heads the Turkish Cypriot teachers’ union and is a vocal proponent of reunification of the war-divided island under a federal umbrella with the Greek-run south. “It should keep its hands off Cyprus and take its lira and go away.”

Sener Elcil in the teachers’ union of northern Cyprus. Photograph: Helena Smith/the Guardian

Elcil, 58, is among the statelet’s most outspoken opponents of the Turkish president, Recep Tayyip Erdoğan, and his unorthodox economic policies.

The recent gyrations of the Turkish lira – adopted by the territory in 1976, two years after the Turkish invasion – have had a devastating effect on daily life for a populace that remains under international embargo and cut off from the rest of the world. The use of foreign currency for property transactions and the purchase of imported goods has made a bad situation worse – even if the lira has regained some of its dramatic loss in value against the dollar.

Amid rising desperation, along with demands for the entity to adopt a “stable” currency, Elcil is far from alone.

“People are tired of international isolation, and they’re aware that it will only get worse,” he says. “Five years ago, a teacher first entering our system earned the equivalent of €1,100 (£920) a month. Today, because of the lira, they’d take home €350 a month.”

The protests come as hopes of reuniting Cyprus have rarely been as bleak. Last week, nearly 15 months after Ersin Tatar, a nationalist hardliner, won presidential elections in the north, the UN secretary general, António Guterres, issued his starkest report yet, warning that “without decisive action” further efforts to reach a negotiated peace settlement appeared increasingly slim.

 “Partition is so close,” says Izzet Izcan, who heads the United Cyprus party, one of three leftwing groups that have announced they will be abstaining from the 23 January parliamentary vote. “Tatar is Ankara’s puppet who was elected only after Turkey intervened in our democratic process. His pro-partition policies are not in the interests of our community. The only way to oppose them is to fight all together.”

In the 38 years since the breakaway republic unilaterally declared independence, Turkey’s interference in the entity’s affairs had never been as flagrant, claimed Izcan, echoing a widely voiced concern. “Elections are no longer representative of the real will of ordinary Turkish Cypriots. They’re like a game planned and played by Turkey,” the former MP said. “Our main problem is political. Our economic difficulties are the result of a political situation, of Turkey continuing its military occupation of the north by means of the lira.” Cyprus has been split between a Greek Cypriot south and Turkish Cypriot north since an Athens-backed coup, aimed at union with Greece, prompted Ankara to launch a military operation to seize its northern third. Although Turkish Cypriots voted in favour of reunification in a referendum in 2004, the island entered the EU as a divided state after its majority Greek Cypriot population rejected the prospect of power sharing. Until reunification is achieved, EU laws are suspended in the north despite it also formally being part of the bloc.

The growing disgruntlement follows alarm over the deportation from Turkey of prominent Turkish Cypriots opposed to Ankara’s policies.

Until recently the self-styled state – acknowledged solely by Ankara – was regarded as a safe zone for opponents of Erdoğan and his governing AKP party, one in which Turkish Cypriots and exiled mainland Turks indulged freely in criticism of the president’s authoritarian leadership.

But the appearance of a blacklist, published by Avrupa, a local newspaper, in October has heightened anxiety over the lengths to which Turkey is willing to go to silence dissent. The paper identified 42 politicians, writers, journalists, lawyers, trade unionists and artists as being on the list.

“It’s created fear and uncertainty,” says Mehmet Harmancı, the mayor of North Nicosia, drawing on a cigarette in a cafe near the divided capital’s UN-patrolled buffer zone. “Nobody knows exactly who is on it. All we know is there is a list, a blacklist of people seen as a security threat in Turkey who are blocked from entering the country.”

People previously unafraid to voice opinions were increasingly concerned, he said, about the consequences if they did so. Turkish Cypriots expelled from Turkey had learned of the ban only upon arrival in the nation.

“Even if ours is an unrecognised country we’ve had a longstanding democratic tradition of freedom of speech, of respecting each other’s values and ideas,” says Harmancı. “Since the election of Ersin Tatar, that has changed.”

Tatar, who was raised in the UK and educated at Cambridge before returning to Cyprus, has used his term in office to advocate for a two-state solution to the island’s division after years of failed negotiations to reunite it as a bi-zonal, bi-communal federation – a proposal flatly rejected by the EU. He has defended the travel ban, saying: “Every country has the right not to allow entry foreign nationals on the grounds of security when faced with threats and insults.”

However, Turkish Cypriots thought to be on the list are united in their desire for reunification and opposed to any suggestion that the EU’s most easterly member state should remain partitioned.

For Ahmet Cavit An, who co-founded the Movement for an Independent and Federal Cyprus, the island’s first such organisation, the memory of being stopped by immigration officers at Istanbul airport last summer is still painfully vivid. “I was at the passport control when they said I was persona non grata,” says the 71-year-old retired paediatrician. “I was then told I should write to the Turkish embassy in Nicosia for more information. Five months after my lawyer sent a registered letter demanding an explanation we’ve still not had a reply.”

In a landmark case, won in 2003, An took Ankara to the European court of human rights for being prevented from crossing into the island’s buffer zone to participate in bi-communal meetings. “What I want to know is the duration of this ban so I can get on with my life,” he says.

In October the European Federation of Journalists condemned the arrest of Ali Kismir, who heads the north’s press trade union, after he was detained at Istanbul airport and denied entry into Turkey.

 “I was taken to a special deportation area where my photograph and fingerprints were taken,” he recalls. “It makes me very angry to think that I was treated like a terrorist when all I do is write the truth.”

Kismir, the fourth Turkish Cypriot to be barred entry to Turkey, is a well-known columnist who took issue with Ankara’s electoral meddling to ensure Tatar’s election. His convictions are such that he sports a tattoo bearing the word “peace” in both Greek and Turkish on his right arm.

In recent weeks, Turkish opposition MPs have also raised the plight of Turkish Cypriots being banned from Turkey, arguing that this runs counter to the motherland’s professed desire to protect the minority.

But, like almost every Turkish Cypriot opposed to Ankara’s policies, Elcil says time is running out for a community already outnumbered by settlers imported from the mainland. About 2,000 Turkish Cypriots have relocated to the south, lured by jobs and better living standards.

“There have to be more protests that target Turkey, because Turkey is the biggest obstacle to a solution of the Cyprus problem and reunification,” he says. “They call us traitors and Turkish-speaking Greeks but we’re not giving up. We’re here to stay and we’re here to fight.”

Να σας γνωρίσω τους φίλους μου. O Πέμπτης.

 

Έχω θκυό κατηγορίες φίλους. Τους έσσω τζ̆αι τους μέσα. Για τους έξω έγραψα κατά διαστήματα, για τους έσσω δεν έτυχεν.

 

Αρκέφκω με τον Πέμπτην. Έφκαλα τον έτσι για να μου αθθυμίζει μιαν Παρασκευήν τζ̆αι κάτι ώρες χαράς, κάτι φόρμες κάλλους, κάτι στιγμές αγάπης. Δεν είναι ζωή να ζεις κλεισμένος στο παρελθόν ή εξαϋλωμένος στο μέλλον. Εν που τον Όμηρον που οι αθρώποι εκαταλάβαν πόσον κατάρα είναι να μεν ζεις το παρόν τζ̆αι να του διαφεύγεις αφήννοντας την ίδιαν την ζωήν να σου διαφεύγει. Η Οδύσσεια η ίδια εν η το καλλιτεχνικόν αριστούργημαν αυτής της φιλοσοφικής στάσης. Ο Οδυσσέας αρνήθην να μείνει στον Άδην με την μάναν του, τους φίλους του τα πλάσματα που πολλά αγάπησεν στο παρελθόν, όπως αρνήθην τζ̆αι το ξάστερον μέλλον μες στ΄αγγάλλια της Καλυψούς, που του έταξεν την αιώνιαν ζωήν να τον έσ̆ει κοντά της για πάντα. Την αιώνιαν ζωήν τί να την έκαμνεν ο Οδυσσέας, αφους τζ̆αι οι θεοί που την είχαν, επεθανίσκαν που ανίαν τζ̆αι ψάχναν την πιπεράτην στιγμήν του παρόντος να ερωτεύκουνται με τους θνητούς; 

 

Όχι δεν έχω διάθεσην να ζώ μες την κατάραν, μες την Οδύσσειαν να ψάχνω το παρόν να πετάσσουμαι που το παρελθόν στο μέλλον τζ̆αι που το μέλλον στο παρελθόν, όπως κάμνει σήμμερα η αριστερά στον κόσμον τζ̆αι ιδίως στην Κύπρον. Παίζοντας με τον Πέμπτην μου, δεν μεινίσκω κλειδωμένος μες τα περασμένα της περασμένης Παρασκευής μου. Παίζω με τον Πέμπτην του τωρά, αναστορώντας, που λαλούν τζ̆αι οι Κρητικοί, τα καλά της περασμένης μου Παρασκευής. Για να μαθαίννω, για να προσέχω, για ονειρεύκουμε. Γιατί η Παρασ̆σ̆ευκή πον νάρτει, πο λάλεν τζ̆αι η στετέ μου η Γριστινού, μπορεί να τζ̆΄η καλλύττερη σου μέρα. 

 

Τωρά όμως, τωρά, εν ο Πέμπτης. Ο Πέμπτης της μοναξ̆ιάς, ο Πέμπτης της γλυτζ̆ιάς μελαγχολίας. Ο Πέμπτης του πολέμου στην Ρωσσίαν. Ο Πέμπτης εν έναν φυλλούιν που έππεσεν που την Παρασκεύήν, έναν πασ̆σ̆ύφυλλον που εκουβάλησα που μιαν ανεμοδαρμένην τζ̆αι λιοπυρωμένην ταρράτσαν στην Σαντορίνην. Άμα ππέσει φύλλον τούτου του πασ̆ύφυτου πάνω σε χώμαν, έσ̆ει την ιδιότηταν να φκάλλει ρίζαν τζ̆αι κλωνούιν. Που τζ̆ειαμαί εγεννήθην ο Πέμπτης τυχαία. Τζ̆αι όταν από περιέργειαν έθελα να τον φυτέψω να δώ τί θα κάμει, έν είχα γλαστρούν. Έτυχεν τζ̆είνην την ημέραν να φάω κάτι ωραία τσαρτέλλια του ττενεκκουθκιού με τα λουφκιά τα βραστά. Έπιασα λλίον χώμαν που την Παρασκευήν που είναι σε έναν πιο μεγάλον ττενεκκούδιν ελαιολάδου “Βιοαρμονία” τζ̆αι έκατσα το φυλλούδιν με την ρίζαν πάνω. Εγίνην φυτόν αυτόνομον ο Πέμπτης, τζ̆αι έσ̆εί τον δικόν του χαραχτήραν. Με το λλίον χώμαν που του έτυχεν καταφέρνει να συνθέτει με τον νήλλιον, έκατσεν του φαίνεται ο τόπος καλλύττερα που της Παρασκευής τζ̆αι είναι απίστευτόν πόσον εμεγάλωσεν όμορφα τζ̆αι αρμονικά. Τζ̆αι το κάδρον του εν επίσης προϊόν της τύχης. Είσ̆ιεν πεταξούμενον έναν σχολικόν έργον της κόρης μου τζ̆ειαμαί δίπλα για τζ̆αιρόν πολλήν, τζ̆αι έππεσεν κάτω τζ̆ι ετσακκίστην. Ούτε αθθυμούμαι τί είσ̆ειν πάνω που την έβαλεν να σχεδιάσει η δασκάλα. Έπιασα το κάδρον τζ̆αι έβαλα το του Πέμπτη μου να μεν τον σιμπουρκά με την χούβερ η κοπέλλα που έρκεται τζ̆αι καθαρίζει το σπίτιν. Που τότες σέβεται τον τζ̆αι προσέχει τον διότι εκατάλαβεν ότι ο Πέμπτης είναι αξιόλογον άτομον. Χωρίς τες πληγές της χούβερ επήρεν πάνω του τζ̆αι θέλει να πεταχτεί τζ̆αι έξω που το κάδρον.

 

Το ττενεκκούιν όμως των τσαρτελιών αθθυμίζει του τα όρια του, άλλον χώμαν έν έσ̆ει, πρόσεχε Πέμπτη τί ανάπτυξην θα κάμεις, να μεν πάθεις σαν τον Καπιταλισμόν που εσκότωσεν την υλικήν του βάσην τζ̆αι βουρά τωρά τζ̆αι περιπάιζει τον κόσμον πους εν να κάμει πράσινην ανάπτυξην να διορθώσει την ύβρην του προς την γεωσφαίραν που τον ανάγιωσεν. Ο Πέμπτης φαίνεται να τα καταφέρνει καλλύττερα που τον καπιταλισμόν. Με πόλεμον θέλει να κάμει κανενού για να διαχειριστεί την υλικήν του βάσην, με μίσος να καλλιεργήσει για να φάει παραπάνω που τους νικημένους. Μετρά απλά τι μπορεί να του προσφέρει η υλική του βάση, έναν τενεκκούιν της τσαρτέλλας χώμαν, τζ̆αι αννοίει τα φύλλα του να απολαύσει τον νήλλιον ανάλλογα. Τζ̆αι άμαν νώσει ότι δεν τον σηκώννει το χώμαν να κάμει φύλλα παραπάνω, σ̆ιέρεται τα τζ̆είνα που σ̆ιει.

 

Αυτήν την ιδεολογίαν ο Πέμπτης μου, κουβαλεί την που την Παρασκευήν μου, που εν το πιο όμορφον, το πιο έξυπνον τζ̆αι το πιο ευαίσθητον πλάσμαν που αγάπησα στην ζωήν μου. Αυτός είναι ο Πέμπτης του παρόντος μου, τζ̆αι πίσω που το κάδρον, μια άννοιξη σ̆ιονισμένη.

“Kıbrıslı Türk” federalistler ne yapmaya çalışıyor?

Oz Karahan – Avrupa Gazetesi (20.03.2022) – Bu Memleket Bizim Platformu sözde Türkiye elçiliği önünde “vali”den randevu dileniyor ve diyor ki: -“Bizim Türkiye Cumhuriyeti devletiyle hiçbir sorunuz yoktur”. Ve Türkiye’ye giriş yapamadıkları için kahrolan Kıbrıslılar adına sesleniyor: -“Bu durum ‘iki ülke’ arasındaki ‘dostluğu’ zedelemektedir”. *** Niyazi Kızılyürek Türkiye-AB Karma Parlamento Komisyonunda Türk yetkililere günah çıkarıyor…

Continue reading →

Etnik temelli federasyonlar neden yaşayamaz?

Oz Karahan – Avrupa Gazetesi (13.03.2022) – Pandemi araya girmeden dünyanın her yerinden araştırmacılar Kıbrıs konusu üzerine yaptıkları çalışmalar için Kıbrıslılar Birliği ile görüşme talep etmekteydi. Seyahat önlemlerinin azalması sebebiyle bu görüşme trafiği yine başlamıştı diyebiliriz. Geçtiğimiz günlerde Kıbrıs’a bir araştırma için gelen “Avrupa Federalistler Birliği” üyesi de olan araştırmacılarla görüştük. Genelde araştırmacıların Kıbrıs ziyaretlerinin…

Continue reading →