Login
Civilian persons in areas of armed conflict and occupied territories are protected by Article 159 of the 4th Geneva Convention of 12 August 1949, concerning the protection of civilians during war.
Occupations are temporary and the occupying forces are responsible for securing the interests of those protected under their rule.
Article 4 of the Convention defines the protected person. Part 3 of the same convention laid down the rules determining the status of “protected persons” in the occupied zone and how they should be treated (Articles 27-141). Thus, civilian persons are protected from murder, torture or brutality and are protected from discrimination on the basis of race, nationality, religion or political opinion.
According to the article 49(6) of the Convention, the occupying power shall not forcibly send or transfer a portion of its own population to the occupied territory.
In various resolutions and statements taken by the United Nations organization regarding the Cyprus problem, the regret for the change in the demographic structure in Cyprus has been expressed. For example, in the UN General Assembly resolution 3395 dated 20 November 1975 says, “all parties are called to avoid unilateral actions that would contradict resolution 3212, including making changes in the demographic structure of Cyprus”. In the UN General Assembly resolution 33/15 dated 9 November 1978, it is expressed that it regrets "all the unilateral actions that have changed the demographic structure of Cyprus". The UN General Assembly reaffirmed this in its resolutions of 20 November 1979 (No. 34/30) and 13 May 1983 (No. 37/253).
As it will be remembered, with the resolution of the UN Security Council dated 18 November 1983 and numbered 541, all countries were asked not to recognize any other Cypriot state other than the Republic of Cyprus.
In the resolution of the UN “Sub-Commission on the Elimination of Discrimination and Protection of Minorities” dated 2 September 1987, it is stated: “There is also concern about the policy and practice of bringing settlers into the occupied areas of Cyprus, which constitutes a form of colonialism and is an attempt to illegally change the demographic structure of Cyprus.”
This population, which is also spoken at the negotiating table from time to time and transferred from Turkey to the occupied parts of Cyprus, is always indirectly mentioned in all UN documents. However, it constitutes one of the main issues that must be resolved during the resolution of the Cyprus problem.
I mentioned this situation in an article I wrote in 2003 titled "The situation of the Turkish population transferred to Cyprus" and I made the following determination at the beginning of the article:
“The Turkish population, who moved to the island under the name of “seasonal workers” after Turkey occupied 37% of the northern part of the territory of the Republic of Cyprus in the summer of 1974, has recently started to be a topic of discussion in the Turkish Cypriot public opinion. The place of the Turkish population in international law, who has disclosed that they have been used as a vote depot to give political support to the occupation regime, by being given TRNC citizenship, is now rightly questioned." (Afrika newspaper, 3-4-5 September 2003)
With the "Agreement on Economic and Financial Cooperation between the Government of the Republic of Turkey for the Year 2022 and the Government of the Turkish Republic of Northern Cyprus" signed in Ankara on April 14, 2022 and published in the Official Gazette on May 20, 2022. Further changes, which are intended to be made in the region of the Republic of Cyprus Turkey, occupied by the Turkish Armed Forces since the summer of 1974, exceed the purpose stated in the protocol and make it necessary to re-evaluate the issue in the context of the 4th Geneva Convention of 1949.
(23 May 2022, Nicosia)
Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Türkiye ile Kuzey Kıbrıs arasında imzalanan ekonomik protokolün tam bir teslimiyet belgesi olduğunu belirterek, bu protokolü imzalayanların insan içine çıkacak yüzlerinin olmaması gerektiğini vurguladı. “ Bir ay gizledikten sonra açıklanan protokolde, Kıbrıs Türk toplumunu yok etmek için gerekli bütün hükümler bulunmaktadır “ diyen İzzet İzcan,
“ Bu belgeyi kabul edenler, kasabın bıçağını yalayan kurbanlık danaya
benzemektedir “ dedi.
Vatandaşlık vermek kolaylaştırılacak, yabancılarının mülk edinmesinin önündeki engeller kaldırılacak, temel hak ve özgürlükler yok edilecek, sendikalar susturulacak ve daha bir çok baskıcı maddeler içeren protokolün, toplumun ölüm fermanı olduğunu belirten BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, “ Meclis sizin ise, yollar ve sokaklar
bizimdir “ dedi.
Türkiye’deki AKP iktidarının, Türkiye’yi sürüklediği felakete, Kuzey Kıbrısı da sürüklemeye çalıştığını dile getiren İzzet İzcan, “ Kuzey Kıbrıs A.B toprağıdır, Kıbrıslı Türkler A.B vatandaşıdır, Kıbrıs Cumhuriyeti Kıbrıslı Türklerin hak sahibi olduğu bir devlettir ve uluslar arası hukuk sonuna kadar kullanılacaktır “ diyerek, gelinen aşamada mücadelenin şekli ve şemalinin değişeceğini vurguladı.
Ekonomik protokolün ilhak politikasının habercisi olduğunu belirten İzzet İzcan,
“ Yurdumuzun bölünmesine asla izin vermeyeceğiz “ dedi.
Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, BKP, TDP, TKP ve YKP’nin TC Elçiliği önünde düzenlediği protesto eyleminin başarıyla gerçekleştirildiğini belirterek, Türkiye’deki AKP iktidarı, Kıbrıslı Türklerin iradesine saldırdığı sürece, her türlü demokratik mücadeleyi kararlılıkla vermeye devam edeceklerini vurguladı.
Aynaya bakarak yaptıklarınızdan utanın.
Gelinen aşamada hedef şaşırtması yapmanın hiçbir anlamı olmadığını dile getiren İzzet İzcan, “ Kıbrıs Türk toplumunu asimile etme siyaseti güdenlerin, kendilerine işgalci pankartı açıldı diye şikayet etme hakları yoktur “ dedi.
Kıbrıs’ın kuzeyinde oluşturulan işbirlikçi sınıfın yazıp söylediklerinin hiçbir önemi olmadığını belirten İzzet İzcan, “ Siz önce aynaya bakıp yaptıklarınızdan utanın “ dedi.
Güneş balçıkla sıvanamaz.
Gençlere karşı linç kampanyasına izin vermeyeceklerini dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, BKP’nin her türlü hukuki desteği vererek, barış ve özgürlük mücadelesi veren kesimlerin yanında durmaya devam edeceğini vurguladı.
“ Güneş balçıkla sıvanmaz “ diyen İzzet İzcan, Kıbrıs Türk toplumunun federal birleşik Kıbrısa ulaşarak özgürleşmesinin engellenemeyeceğini vurguladı.
Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, çarşamba günü güven oylaması yapılacak UBP-DP-YDP hükümetinin halkın vicdanında meşru olmadığını, Ankara’daki AKP iktidarının müdahalesi ile kurulduğunu ve BKP için yok hükmünde olduğunu vurguladı.
“ Yaşananlar normal demokratik bir ülkede olamaz ve demokrasi tarihimize kara bir leke olarak geçecektir “ diyen İzzet İzcan, koalisyon ortakları ve onlara destek veren statükocuların, toplumu kandırmaya dönük çabalarının, acizlik örneği olduğunu belirtti.
“ Kim ne derse desin, Kıbrıs’ın kuzeyinde kukla bir yönetim vardır ve halkın iradesini temsil etmiyor “ diyen BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, rejime karşı birlikte mücadele etmenin demokrasi güçlerinin öncelikli görevi olduğunu vurguladı.
BKP’nin boykot siyasetinin doğruluğunun ortaya çıktığını dile getiren İzzet İzcan, “ Kıbrıs Türk toplumu er yada geç özgürlüğüne kavuşacaktır “ dedi.
· Κατά τα άλλα, ιδού ο Χαρούλης της διαπλοκής με τον φίλο συμμαθητή Χατζηγιάννη [με τον οποίο δώρισαν τον Συνεργατισμό στην ημέτερη του ΔΗΣΥ Ελληνική Τράπεζα], να θέλει τζαι ΝΑΤΟ, αλλά τζαι αποδοχή της διχοτόμησης. Αλλά σκεφτείτε το: ποιός άλλος ήταν ο στόχος της 15ης Ιουλίου; Επιβολή του ΝΑΤΟ με ελληνικό πραξικόπημα/επέμβαση την οποία ακολούθησε μια άλλη νατοϊκή επέμβαση /εισβολή από την Τουρκία – τζαι ο στόχος μετά ήταν ο διαχωρισμός της Κύπρου ανάμεσα στο ελληνικό τζαι το τουρκικό κράτος... Σχέδιο Άτσεσον updated με βασικό κωδικό: καταργείστε την Κυπριακή Δημοκρατία.. Αντέξαμε.. Τζαι θα αντέξουμε...
Μερικοί δυσκολεύονται να μεγαλώσουν ίσως τζαι αναπολούν ένοχες παιδικές φαντασιώσεις..... :)
Επειδή μερικοί δεξιοί τάχα μου «προοδευτικοί» ή κοινώς «φιλελέε» [αλλά το «κόμμα κόμμα» στη ψήφο ακόμα τζαι με διαπλοκή, διαφθορά τζαι δυο κράτη - η ψήφος του 2018 μετά το Κραν Μοντανά, θα είναι το ιστορικό τεκμήριο μιας εξίσου ιστορικής υποκρισίας] φαίνεται να έχουν φαντασιώσεις να αναπολήσουν λαφαζανιές πάλι στην πλάτη της αθωότητα της αριστεράς, να αθθυμήσουμε ένα στίχο προειδοποίησης του Πανούση, για την ό,ποια αριστερά τσιμπά ακόμα σε τέτοια κόλπα. Να προσέχουν να μην βρεθούν πάλι [όπως την περίοδο 2004-11, Μαρί]:
«..στον λάκκο με τους φιλελευθέρους
Σαν χριστιανός πρωτάρης...»
Δύο μικρά άρθρα για αναρχικούς στην Κύπρο, μάλλον από το 2002.
του Νίκου Τριμικλινιώτη
Μπορεί η Αριστερά να γράψει την Ιστορία της; Δεν αναφέρομαι στη «εγγραφή» επί του εδάφους του ιστορικού γίγνεσθαι λόγω συμμετοχής στους καθημερινούς αγώνες, αλλά την συγγραφή της ιστορίας του φαινομένου από ιστορικούς ταγμένους στην υπόθεση της. Αυτή την πρόκληση έτριψε κατάμουτρα κάποτε στη Κυπριακή Αριστερά ο Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου, Γιώργος Καζαμίας, ο οποίος δεν αρκέστηκε στη διαπίστωσή του κενού ότι η γενικότερη ιστορία της Αριστεράς στην Κύπρο δεν έχει μελετηθεί επαρκώς: Η Αριστερά απλώς δε μπορεί, είπε, από μόνη της να γράψει την ιστορία της.
[1] Και εκ πρώτης, εύλογα κάποιος μπορεί να διερωτηθεί: Γιατί δε το έκανε μετά από ογδόντα και πλέον χρόνια παρουσίας στη χώρα; (Βλ. το κείμενο μου στο παρόν τεύχος των Θέσεων).
Η πρόκληση αυτή αποτελεί ωστόσο μια ακατονόμαστη, αλλά αντιστροφή, και μάλιστα με προκλητικό τσαμπουκά μιας βασικής θέσης του Eric Hobsbawm ότι είναι αδύνατο οι εθνικιστές να γράψουν επιστημονικάτην ιστορία των εθνών:[2] Επικαλούμενος τον Ernest Renan που είχε διαπιστώσει, ένα αιώνα προηγουμένως, ότι η ανάπτυξη των ιστορικών σπουδών απειλεί το όλο εγχείρημα της κατασκευής του ιδεολογήματος του έθνους.[3] Όταν λοιπόν ο καθηγητής Καζαμίας που ανήκει στην εθνικιστική σχολή κηρύττει την αδυναμία της Κυπριακής Αριστεράς να γράψει την ιστορία της αγγίζει μια ευαίσθητη χορδή στο χώρο όπου η ιστορία έχει προνομιούχα στη πάλη των ιδεών. Εξάλλου, ο μ. Δημήτρης Χριστόφιας ηγέτης, τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, παραδέχθηκε ότι υπήρχε το κενό αυτό, μάλιστα το δήλωσε «το λέω αυτοκριτικά διότι βρέθηκα επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος για 20 ολόκληρα χρόνια».[4] Ο Δημ. Χριστόφιας όμως είχε αναθέσει τουλάχιστον προ μιας δεκαπενταετίας τη συγγραφή της επίσημης ιστορία του κόμματος στον ιστορικό Ρολάνδο Κατσιαούνη. Ο πρόωρος θάνατος του Κατσιαούνη δε του επέτρεψε να ολοκληρώσει το έργο, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό˙ παρά ταύτα, το όλο έργο του αποτελεί μείζονα παρακαταθήκη για μια αυτόνομη ιστορία με επιστημονικούς όρους, όπως ο Hobsbawm την εννοούσε, πέραν και έξω από το ηγεμονικό ιδεολόγημα της εθνικοφροσύνης.[5] Αυτή η διαδικασία έχει αρχίσει και αποφέρει καρπούς και δεν περιορίζεται στο χώρο το ΑΚΕΛ, αλλά επεκτείνεται με την παραγωγή κριτικής ιστορίας της Αριστεράς.
Είναι σε αυτό το πλαίσιο που ο ανά χείρας τόμος αποτελεί σημαντικό εκδοτικό συμβάν. Εξ ου και η συζήτηση που έχει ήδη προκαλέσει στη Κύπρο η έκδοση ενός βιβλίου ακόμα πριν ακόμα παρουσιαστεί σε εκδήλωση.[6] Πρόκειται για ένα τόμο που περιέχει συναρπαστικά αποσπάσματα που δημοσιεύονται για πρώτη φορά από τις πρωτότυπες απολογίες στην Κομμουνιστική Διεθνής ή Κομιντέρν[7] των θρυλικών κομμουνιστών ηγετών Χαράλαμπου Βατυλιώτη, γνωστού ως Βάτη και Κώστα Σκελέα (Χριστοδουλίδη), καθώς και επίσημα έγγραφα που σχολιάζουν τη θέση του κόμματος κατά την εξέγερση.[8]
Οι συντάκτες πιστεύουν ότι συγγραφέας ενός από τα κείμενα της Κομιντέρν που ασκούν σκληρή κριτική στην τότε ηγεσία του ΚΚΚ είναι ο Πλούτης Σέρβας (Πλούταρχος Σαββίδης), με το ψευδώνυμο «Γεώργιος Νησιώτης», μετέπειτα ηγέτης του ΚΚΚ και του ΑΚΕΛ.[9]Επίσης, συγγραφέας του άλλου κειμένου πιστεύουν ότι ήταν ο «Πανώφ», Στυλιανός Τριανταφίλοφ (Στυλιανός Τριανταφύλλου) που ήταν Έλληνας Πόντιος ο οποίος, σύμφωνα με τους συντάκτες, εργαζόταν τότε ως αξιωματούχος της Κομιντέρν. Όπως υποστηρίζουν οι επιμελητές βασιζόμενοι στον Νίκο Παπαδάτο, ο Πανώφ
φαίνεται να είχε τέτοια επιρροή στην Κομιντέρν, Νίκο Παπαδάτο, ο Πανώφ
φαίνεται να είχε τέτοια επιρροή στην Κομιντέρν,[10] που πΜεταξύ του Σέρβα και του Πανώφ οι επιμελητές θεωρούν ότι υπάρχει «ώσμωση»: πρόκειται με υποτίμηση του γεγονότος ότι προφανώς υπήρχε προσυνεννόηση για την ετοιμασία κοινών θέσεων σε μια στημένη δίκη σε βάρος των Βάτη-Σκελέα με προδιαγραμμένη την πολιτική τους εξόντωση.
Το βιβλίο αρχίζει με μια 77σέλιδη εισαγωγή που επεκτείνει το κείμενο που οι επιμελητές έγραψαν παλαιοτέρα για τις Θέσεις, ουσιαστικά είναι η ερμηνεία της ιστορίας που δίνει ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2017.[11]
Το Κεφάλαιο 1 (σ. 11-18) είναι μια εισαγωγή στα έγγραφα που αποτελούν τις κύριες πηγές για το βιβλίο καθώς και στις προηγούμενες διαθέσιμες αναφορές και μαρτυρίες.
Το Κεφάλαιο 2 (σ. 19-26) είναι χρήσιμο καθώς παρέχει μια σύντομη βιογραφία των τεσσάρων πρωταγωνιστών στη «δίκη» του Βάτη και του Σκελέα από την Κομιντέρν, το 1932 όταν βρίσκονταν στη Μόσχα.
Το Κεφάλαιο 3 (σ. 27-88) παρέχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, σε βάθος και εύρος μελετημένη ανάλυση των εγγράφων υπό το φως των διαφόρων άλλων διαθέσιμων πηγών. Υπάρχει επίσης κριτική αξιολόγηση (σ. 88), η οποία εντάσσει στο κλίμα της εποχής τις απολογίες-κείμενα των Βάτη και Σκελέα όπως και υπόλοιπα κείμενα των «δικογράφων». Αυτή η πλαισιοθέτηση καθίσταται αναγκαία για να κατανοηθεί το κλίμα στην Κύπρο υπό Βρετανική αποικιοκρατική διοίκηση, αλλά και στις συζητήσεις στην Αριστερά της εποχής παγκοσμίως. Πρόκειται για μια επιστημονική εργασία που συμβάλλει στη γνώση, βασισμένη σε στοιχεία, όπου επιμελητές μάζεψαν και προβαίνουν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία, την οποία θα σχολιάσω.
Το Κεφάλαιο 4 περιέχει μια πραγματικά συναρπαστική ενότητα: «Τα έγγραφα» (σ. 89-198). Αυτός είναι ένας θησαυρός για όποιον ενδιαφέρεται για το τις θέσεις των κομμουνιστών στην απολογία τους για τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 και πώς αντιμετωπίζονταν από την Κομιντέρν (τουλάχιστον μέχρι το 1932). Μπορεί κανείς να δει τον επαναστατικό ζήλο, την πολιτική λάμψη, καθώς και τα τυφλά σημεία, τα ελαττώματα και τις αποτυχίες της ανάλυσής τους για τα ταξικά δεδομένα και την πολιτική και ιδεολογική τους εκδήλωση σε μια χώρα όπως η Κύπρος. Ο Βάτης, ο Σκελέας και ο Σέρβας ερμηνεύουν την εξέγερση του 1931, επιχειρώντας να κατανοήσουν την πολιτική χρησιμοποιώντας την ταξική ανάλυση ως βασικό εργαλείο για την ερμηνεία της ιστορίας. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, είναι προφανές σήμερα πώς οι αναγωγικοί και συχνά οικονομιστικού τύπου ανάγνωση του κόσμου που κατά κάποιο τρόπο υποθέτει «αυτόματη» αναπαράσταση των οικονομικών αντιθέσεων στην πολιτική χωρίς ιδεολογική διαμεσολάβηση οδηγούν σε προβληματικά συμπεράσματα στην ερμηνεία των πολιτικών γεγονότων: Το «άλμα» από μια αφηρημένη ανάγνωση των κοινωνικοοικονομικών δυνάμεων σε συγκεκριμένες πολιτικές καταστάσεις, η χρήση ιδεολογικών εργαλείων και όχι επιστημονικών για την ανάλυση αποτελεί τρωτό σημείο στην προσέγγισή τους. Κι όμως, δε παύει να είναι θαυμαστό το υψηλό επίπεδο ανάλυσης και ο πλούτος για την κατανόηση του επιπέδου των ηγετικών στελεχών της εποχής. Αυτό καταρρίπτει τους μύθους που καλλιέργησαν μετέπειτα ηγεσίες ότι δήθεν οι πρωτεργάτες του κομμουνιστικού κινήματος στη Κύπρο περιέπεσαν σε λάθη για το εθνικό ζήτημα, ανάμεσα σε άλλα, λόγω του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου των στελεχών της εποχής. Ασφαλώς, υπάρχουν εσφαλμένες προσεγγίσεις και λάθη τακτικής ή θεώρησης, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το δήθεν χαμηλό τους επίπεδο. Αντιθέτως, το επίπεδο της επιχειρηματολογίας τους αναφορικά με την ιδεολογική και πολιτική τους κατάρτιση είναι κατά παρασάγγας ανώτερο σε σχέση με αυτό των πλείστων από τις μετέπειτα γενεές ηγετών.
Όσο για τους πρωταγωνιστές (Βάτη, Σκελέα, Σέρβα), βλέπουμε πως το πλαίσιο της εποχής είναι ανελέητο, κάτι που ίσως εξηγεί, τουλάχιστον εν μέρει, τις άδικες κατηγορίες που εκτοξεύει ο ένας για τον άλλο, στις απολογίες του καθενός. Επίσης, σε αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος του Σέρβα δεν είναι «αθώος», ούτε οι επικρίσεις κατά της ηγεσίας των Κυπρίων κομμουνιστών χωρίς απώτερο σκοπό. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε τις εποχές και το πολιτικό πλαίσιο της ΕΣΣΔ όταν ο Στάλιν ανέλαβε τον έλεγχο – αυτά συμβαίνουν το 1932, πριν από τις δίκες επίδειξης της εξουσίας της ηγεσίας, του 1936-39. Ωστόσο, είναι φανερό ότι ήδη βρισκόμαστε στη Σταλινική περίοδο με εκκαθαρίσεις και διώξεις που είχε ξεκινήσει από το 1928.
Σημαντικό είναι επίσης ότι αναφέρονται δύο ονόματα Τουρκοκυπρίων που οι επιμελητές εντόπισαν ως κομμουνιστές που συνάντησε ο Βάτης στις 10 Αυγούστου 1931: τον Asim Aziz Buli και τον Ahmet Hulusi. Ο τελευταίος έγινε πληροφοριοδότης και μάρτυρας στις δίκες κατά κομμουνιστών, όπως ήταν στη δίκη του ποιητή Τεύκρου Ανθία, ο οποίος ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΚ.[12]Υπήρχαν επίσης τουλάχιστον 20 Τουρκοκύπριοι κομμουνιστές, παρόλο που ο Hulusi στη δίκη ισχυρίζεται ότι έχει στρατολογήσει 200 Τουρκοκυπρίους ως μέλη (σ. 101). Αυτό είναι ένα θέμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθούν και Τουρκοκύπριοι αλλά και μη Κύπριοι ερευνητές – γι’ αυτό θα είναι πολύτιμο να μεταφραστεί το βιβλίο τόσο στα τουρκικά όσο και στα αγγλικά.
Μια πρώτη αξιολόγηση - Οι ελλιπείς πηγές και οι σκοπιμότητες στη ιστορία του κόμματος
Πρέπει να σημειωθεί ότι ελάχιστα έχουν γραφτεί για το θέμα. Τις ελάχιστες πηγές που έχουμε για το κόμμα και την εποχή εκείνη, οι επιμελητές τις έχουν ξεσκονίσει, αλλά δεν έχουν μεταφράσει όλο το υλικό που έχουν στη διάθεση τους – έκριναν ότι πρόκειται για επαναλήψεις που δεν αλλάζουν το νόημα των όσων μετέφρασαν, όπως π.χ. στη μετάφραση του απόρρητου κειμένου 10 Φεβρουαρίου 1932 ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, ενότητα 495, περιεχόμενο 69, φάκελος 151, σελ. 48-53 που δημοσιεύεται στη σελ. 124 του τόμου. Ωστόσο, όφειλαν να το διαθέσουν και να το αφεθεί στη κρίση των ιστορικών.
Κρίσιμη πηγή είναι μια τετρασέλιδη επιστολή προς την Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ του Έλληνα βετεράνου κομμουνιστή και δημοσιογράφου Ορφέα Οικονομίδη (9/8/1976) περίπου 35 χρόνια μετά τα γεγονότα, καθώς και δύο σχετικά αδημοσίευτα κείμενα του ΑΚΕΛ: Πρώτο, το αδημοσίευτο κείμενο Δοκίμιο για την Ιστορία του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ» εγκεκριμένο από την Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ, που έγραψε ο Μίνως Πέρδιος το 1968, σύγχρονος και αρχικά στενός συνεργάτης του Πλουτή Σέρβα, αλλά ο οποίος αργότερα έγινε ένας από τους βασικούς του αντιπάλους στη Λεμεσό και έπαιξε βασικό ρόλο στην εκδίωξη του Σέρβα από τη θέση του Γενικού Γραμματέα το 1945. Δεύτερη πηγή είναι το κείμενο Ιστορία του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ, από τις αρχές του 20ού αιώνα έως το 1985 που προοριζόταν να είναι η επίσημη ιστορία του κόμματος.[13]Συντάχθηκε από ιστορικούς του κόμματος και εγκρίθηκε από την ηγεσία του Κόμματος, αλλά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, καθώς η ενδοκομματική αντιπαλότητα κατά την περεστρόικα, αλλά κυρίως η διάσπαση που ακολούθησε το 1990, προφανώς εμπόδισαν την απόπειρα να εξευρεθεί μια συναινετική προσέγγιση στην ιστορία του κόμματος. Οι δύο «ιστορίες» κυκλοφόρησαν άτυπα.
Μια σημαντική μελέτη του Γιάννη Λεύκη (Γιάννης Παπαγγέλου, 1899-1991), Ρίζες,[14]ο οποίος ήταν κομμουνιστής διανοούμενος με έδρα τη Λεμεσό και συμμετείχε στην ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος τη δεκαετία του 1920. Ενώ το κείμενο αυτό αποτελεί σημαντική πηγή, γράφτηκε περίπου 50 χρόνια μετά.
Επίσης έχουν δημοσιευτεί διάφορα απομνημονεύματα που είναι μεν πολύτιμες πηγές, αλλά και πάλι γράφτηκαν πολλά χρόνια αργότερα και είναι μάλλον επιλεκτικά λόγω αδυναμιών μνήμης, ενώ δε μπορεί να αποκλειστεί ότι, σκόπιμα ή μη, η μετέπειτα στάση του καθορίζει τι θυμούνται και τι ξεχνούν.
Σημαντική είναι η μικρή μελέτη του ιστορικού Κώστα Γραικού, Η εξέγερση του Οκτώβρη και το ΚΚΚ. Πρόκειται για ένα σημαντικό κείμενο από έναν επαγγελματία ιστορικό που ήταν παράλληλα οργανικός διανοούμενος του κυπριακού συνδικαλιστικού κινήματος και της Αριστεράς.[15]
Πρόσφατα εμφανίστηκαν κάποια άλλα κείμενα για τον εθνικισμό και τον κομμουνισμό στα αγγλικά. Ο Γιάννος Κατσουρίδης έχει εκδώσει ένα βιβλίο στα αγγλικά,[16]το οποίο ωστόσο αναπαράγει και υιοθετεί μάλλον άκριτα τους χαρακτηρισμούς για τους πρωτοπόρους κομμουνιστές που προβάλλει το Δοκίμιο για την Ιστορίατου Περδίου: Θεωρεί ότι βασικά περιέπιπταν σε λάθη στο εθνικό ζήτημα λόγω σεχταρισμού και ανωριμότητας. Ασφαλώς, από ιστορικής άποψης, η σκόπιμη απαξιωτική μεταχείριση των πρωτεργατών του κυπριακού κομμουνισμού από μετέπειτα ηγεσίες επιχειρεί να δικαιολογήσει την επακόλουθη στροφή του Κόμματος προς την «Ένωση» τη δεκαετία του 1940. Στην πορεία έγινε μια ημιτελής αποκατάσταση, αλλά αυτό μάλλον έλαβε χώρα σιωπηρά. (Βλ. το κείμενο μου στο παρόν τεύχος των Θέσεων).
Τελειώνοντας, θέλω να επισημάνω ότι υπάρχουν ορισμένα θέματα ερμηνείας των επιμελητών του βιβλίου (Κεφάλαιο 3) που οφείλω να σχολιάσω κριτικά.
Πρώτο, οι συγγραφείς έχουν δίκιο να σημειώνουν ότι η «εθνική απελευθέρωση» από την αποικιοκρατία περιέχει κρίσιμες ταξικές-κοινωνικές διαστάσεις. Ωστόσο, φαίνεται να υπερεκτιμούν τα επαναστατικά ή προοδευτικά στοιχεία του αιτήματος της «Ένωσης» στην περίπτωσης της Κύπρου. Χωρίς να το δηλώνουν, φαίνεται να κατανοούν το σύνθημα της «Ένωσης» ως επίλυση του εθνικού ζητήματος στην Κύπρο, περίπου όπως έγινε και με άλλα ελληνικά νησιά που ενώθηκαν στην πορεία με την Ελλάδα μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δεν τους κάνει λιγότερο αυστηρούς στην ανάλυσή τους. Κάποια στιγμή όμως φαίνεται να συμμερίζονται την άποψη ότι οι λίγοι που εκδιώχθηκαν από το ΚΚΚ ως «λικβινταριστές» (ρωσικά λικβιταρισμός: Ликвидаторство) ήθελαν να συμβιβαστούν με τους εθνικιστές ή υποτίμησαν τις δυνατότητες δικοινοτικών σχέσεων τόσο στην αποτίναξη της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, όσο στην προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αυτό όμως εντάσσει τη ιστορία του ΚΚΚ στο ηγεμονικό εθνικιστικό αφήγημα, υπάγοντάς στις λογικές αυτού ακριβώς που o Eric Hobsbawm εύστοχα κριτικάρει.
Δεύτερο, μεθοδολογικά οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στην ερμηνεία γραπτών τεκμηρίων. Είναι μεν εκεί ως αυθύπαρκτα τεκμήρια αλλά αυτά δε μπορούν να γίνονται αντιληπτά έξω από το συγκείμενο τους, δηλαδή πρέπει να ερμηνεύονται ανάμεσα στο όλο του υλικού, όχι αποσπασματικά. Στη προκείμενη περίπτωση τα κείμενα αυτά πρέπει να ερμηνευτούν ως τμήμα της συγκεκριμένης διαδικασίας στη συγκεκριμένη στιγμή, ανάμεσα σε άλλα κείμενα (πιθανόν αδημοσίευτα ακόμα), αλλά και της βίας μιας ακροαματικής διαδικασίας κι όχι μιας ελεύθερης συζήτησης. Παρά το ότι ορθά οι επιμελητές του τόμου τελειώνουν με τη φράση ότι τα συμβάντα είναι γνήσια τέκνα της εποχής τους, φαίνεται να υποτιμούν τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκαν οι «απολογίες» του Βάτη και του Σκελέα. Μετά την εξέγερση του Οκτωβρίου και οι δύο συνελήφθησαν και εξορίστηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, από όπου κατάφεραν να διαφύγουν για να καταφύγουν στην ΕΣΣΔ – το έκαναν αυτό προφανώς οικειοθελώς. Ωστόσο, η ακριβής φύση της διαδικασίας κατά την «ακρόαση» της Κομιντέρν αλλά και οι συνθήκες και οι όροι υπό τους οποίους συνέγραψαν τις «απολογίες» τους και απάντησαν στις προφορικές ερωτήσεις ως προς το τι είχε συμβεί το 1931 εξαρτώνταν από την κατάσταση στο κυπριακό και παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Ασφαλώς, οι επιμελητές υπογραμμίζουν την ευρύτερη πόλωση και τις άγριες αντιπαραθέσεις μεταξύ συντρόφων σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Ωστόσο, τείνω να συμφωνήσω με τον Κώστα Γραικό που ονομάζει τη διαδικασία αυτή «δίκη»: Αυτό εξηγεί τις βίαιες επιθέσεις, συχνά αβάσιμες, ή τις άδικες αλληλοκατηγορίες Βάτη-Σκελέα. Επίσης, εξηγεί γιατί και πώς ο Σκελέας εκδιώχθηκε από την πολιτική και πώς ο Βάτης που ήταν λαμπρός κομμουνιστής ηγέτης στάλθηκε να εργαστεί γεωπόνος στη Σιβηρία, όπου και πέθανε τελικά από τύφο.[17]Αντιθέτως, ο χαρισματικός Σέρβας, ο οποίος σε αυτές τις διαδικασίες λειτούργησε περίπου ως «εισαγγελέας» των (πολιτικών) διωκτικών αρχών, πήρε το χρίσμα και επιστρέφει στη Κύπρο ως ηγέτης με την αίγλη της μόρφωσης από τη χώρα της επανάστασης και των Σοβιέτ.
Θεωρώ το βιβλίο αυτό ιδιαίτερα σημαντικό που περιέχει πολύτιμα τα τεκμήρια που δημοσιεύονται για την ιστορία του κυπριακού κομμουνισμού. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την Αριστερά στα δικά μας μέρη. Όπως επισημαίνει ο Bryan Palmer, ως μελετητές της Αριστεράς έχουμε καθήκον «να συνδυάσουμε μια πιο αυστηρή πνευματική ενασχόληση με τη γραφή στο πεδίο και ευφάνταστη και πειθαρχημένη έρευνα σε μια ιστορία όπου υπάρχουν πολλά να εξερευνηθούν». Εξ ου και οφείλουμε να είμαστε «πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας και πιο ταπεινοί απέναντι στις προκλήσεις που τίθενται κατά τη συγγραφή της ιστορίας του κομμουνισμού.»[18]
[1] Συνέδριο με θέμα, Η κυπριακή Αριστερά στην πρώτη περίοδο της βρετανικής, που συνδιοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Ερευνών «Προμηθέας» και τον τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου, Απρίλης 2012. Κατέληξε στη έκδοση των πρακτικών, Η κυπριακή Αριστερά στην πρώτη περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας: εμφάνιση, συγκρότηση, εξέλιξη, επιμέλεια Γιώργος Γεωργής και Γιάννος Κατσουρίδης, Ταξιδευτής, Αθήνα 2013.
[2] Hobsbawm, E. J. Έθνη και εθνικισμός, από το 1780 μέχρι σήμερα. Πρόγραμμα, μύθος, πραγματικότητα, Εκδόσεις Καρδαμίτσα, Αθήνα 1994, σελ 24.
[3] Αναφορά στο γνωστό έργο του Ernest Renan «Qu’est-ce qu’une nation?» που δημοσιεύτηκε στα 1882,από τον Hobsbawm, Έθνη και εθνικισμός σελ. 26. Βλ. μετάφραση του στην αγγλική http://ucparis.fr/files/9313/6549/9943/What_is_a_Nation.pdf
[4] «Ο Πρόεδρος ζητά επιστημονική μελέτη για την ιστορία της Αριστεράς στην Κύπρο», 25 Απριλίου 2012, Famagusta News, https://famagusta.news/news/blog-post_1893-2/
[5] Τριμικλινιώτης, Νίκος «Ο Μεγάλος Ιστορικός Ρολάνδος Κατσιαούνης: Ο E. P. Thompson της Κύπρου», Cyprus News.EU, 1 Ιουλίου 2014, https://cyprusnews.eu/nikos-trimikliniotis/2255422-e-p-thompson.htmlκαιVarnava,Andrekos “An Appraisal of the Works of Rolandos Katsiaounis: Society, Labour and Anti-Colonialism in Cyprus, 1850s-1950s'”, Thekla Kyritsi and Nikos Christofi (eds.), Cypriot Nationalisms in Context: History, Identity, and Politics, Palgrave Macmillan, 2018, 243-57.
[6]Δημοσιεύτηκαν κάποια αποσπάσματα σε εφημερίδες (Ο Φιλελεύθερος, 28/11/2021) και έγινε μια βιβλιοκριτική μια πρώτη, περιορισμένη εκδοχή της παρούσας, βλ. Τριμικλινιώτης, Νίκος https://commune.org.gr/i-exegersi-tou-1931-i-stasi-tou-ko%C2%B5%C2%B5ounistikou-ko%C2%B5%C2%B5atos-kyprou-kai-i-g%CE%84-%E2%88%86iethnis-ena-vivlio-tou-spyrou-sakellaropoulou-kai-tou-manoli-choumerianou/ Στις 16 Φεβρουαρίου 2022 έγινε παρουσίαση του βιβλίο στην Λευκωσία με ομιλητές του Πέτρο Παπαπολυβίου και τον Αλέξη Αλέκου με χαιρετισμό του ΓΓ του ΑΚΕΛ Στέφανο Στεφάνου. Την εκδήλωση διοργάνωσε το ερευνητικό ίδρυμα «Προμηθέας».
[7] Αγγλικά: Comintern από το Communist International.
[8]Για μια πρώτη ανάλυση μιας εκ των κειμένων του Βάτη βλ. Σπύρος Σακελλαρόπουλος και Μανώλης Χουμεριανός «Σχετικά με την “απολογία” του ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου Χαράλαμπου Βατυλιώτη (Βάτη) στην Κομιντέρν γύρω από τη στάση του Κόμματος στην εξέγερση του 1931», Θέσεις, τ. 150, Ιανουάριος - Μάρτιος 2020, http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1471&Itemid=29
[9] Ηγέτης του ΚΚΚ και ΑΚΕΛ (1935-1945). Αποβλήθηκε από κόμμα το 1952. Βλ. Σακελλαρόπουλος Σπύρος και Αλέξης Αλέκου, «H παράδοξη συνύπαρξη δύο κομμουνιστικών κομμάτων σε ένα: Η περίπτωση ΚΚΚ και ΑΚΕΛ (1941-1944)», Θέσεις, τ. 147, Απρίλιος-Ιούνιος 2019.
[10] Ν. Παπαδάτος Άκρως Απόρρητο, Οι σχέσεις ΕΣΣΔ-ΚΚΕ, 1944-1952, ΚΨΜ 2019.
[11] Βλ. Σακελλαρόπουλος, Σ. Ο Κυπριακός Κοινωνικός σχηματισμός [1911-2004] από τη συγκρότηση στη διχοτόμηση, Τόπος, 2017, σελ. 151-217.
[12] Βλ. «Η δίκη του προλετάριου ποιητού Τεύκρου Ανθία», εφημ. Πάφος, 7 Απριλίου 1933.
[13]ΑΚΕΛ, Ιστορία του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ: Από τις Αρχές του 20ου Αιώνα μέχρι το 1981, (αδημοσίευτο), ΚΕ ΑΚΕΛ, Λευκωσία 1985.
[14] Λέφκης, Γιάννης, Ρίζες, Λεμεσός 1984.
[15]Γραικός, Κώστας Η εξέγερση του Οκτώβρη και το ΚΚΚ, Λευκωσία, 1994. Ο Κώστας Γραικός εργαζόταν ως αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Εργατικό Βήμα της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας- ΠΕΟ.
[16] Katsourides, Yiannos. The History of the Communist Party in Cyprus: Colonialism, Class and the Cypriot Left, I. B. Tauris, Λονδίνο 2014.
[17] Γραικός, Κώστας Η εξέγερση του Οκτώβρη και το ΚΚΚ, Λευκωσία, 1994, σ. 28.
[18] Bryan D. Palmer «How Can We Write Better Histories of Communism?» Labour / Le Travail , SPRING 2019 PRINTEMPS, Vol. 83 (SPRING 2019 PRINTEMPS), pp. 199-232, Canadian Committee on Labour History and Athabasca University Press, σελ. 232, https://www.jstor.org/stable/10.2307/26741327
· Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη που ακολούθησε τις εκλογες στην ηγεσια του ΑΚΕΛ, ήταν μάλλον διαδικαστική.... [καταγράφεται θετικά ότι ο Χριστοδουλίδης επίσης μιλά για διζωνική ομοσπονδία]..
Τωρά μεινίσκει να δούμε τί θα φκει από τις συζητήσεις στη βάση του ΑΚΕΛ...τζαι πώς θα το παίξουν τζαι τα άλλα κόμματα [ΔΗΚΟ, Οικολόγοι] τζαι κομματικά σχήματα όπου οι βουλευτές έδειξαν τάσεις αυτονόμησης [ΔΗΠΑ, ΕΔΕΚ]...
Για την ώρα, ο Χριστοδουλίδης φαίνεται να έσιει μια γερή θέση, ο Αβέρωφ να αγκομαχά, με την υποψηφιότητα Μαυρογιάννη να του διά ανάσες ότι η απώλεια αριστερών ψήφων, μπορεί να φκάλει τον Αβέρωφ πουπάνω..
Ο Μαυρογιάννης εν ένας άγνωστος βασικά. Τα γραφειοκρατικά του πόστα, εν τζαι λαλούν πολλά για υποψήφιο κόμματος που εκτός που το κυπριακό προβάλει τζαι την ανάγκη αλλαγής από το καθεστώς διαπλοκής που κατασκευάστηκε επί καθεστώτος Αναστασιάδη... :)
Θα δείξει... :)
Στιγμιότυπα από ρεπορτάζ του «Περιοδικού» από το 1996, για τις αναπτύξεις του Ομίλου Σιακόλα στην οδό Λήδρας (πολυκατάστημα Γούλγουερθ & Shacolas Tower).
Πηγή: https://web.archive.org/web/20200603030210/https://city.sigmalive.com/article/2016/9/15/apo-ton-paniko-toy-goylgoyerth-stin-frenitida-toy-hm/
Το blog φιλοξενεί με μεγάλη χαρά το έπος Η διαδοχή του βασιλιά των Σευχελλών που καταπιάνεται με τις πολιτικές εξελίξεις στον πολυαγαπημένο μας Μεσογειακό ρότσο. Εντοπίστηκε στο facebook του Γρυγόρη Ιωάννου.
Επεισόδιο 1ο
Ιαννουάριος 2022
*Δεν πρόκειται για το γνωστό πραγματικό νησί των Σεϋχελλών, αλλά για το παρατσούκλι ενός φανταστικού νησιώτικου κράτους, του μυθικού Νότιου Ρότσου. Ο βόρειος Ρότσος ήταν πέραν από τον ελέγχο του βασιλείου καθότι η Κραμανία, μια μεγάλη δύναμη της περιοχής εκμεταλλευόμενη την βλακεία των Νοτιοροτσίτων όχι απλά το κατέχει αλλά είναι στα πρόθυρα και να νομιμοποιήσει την κατοχή του. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που δεν θα μας απασχολήσει εδώ, γιατί αυτό το μπακ στόρυ εμπίπτει στην ουσία στο genre κοινωνικό δράμα έστω και αν κάποιοι την διηγούνται ως αστυνομική σειρά. Εμείς κινούμαστε σε πιο επικο-άκσιον κατευθύνσεις.
...........
Ο βασιλιάς των Σεϋχελλών έφτανε στα τελευταία του, έχοντας ζήσει μια σχετικά εύκολη ζωή. Φάνηκε τυχερός στην πορεία του καθότι οι αντιπάλοι του ήταν αδύνατοι και ανήμποροι να συνασπιστούν. Ήταν βέβαια εκτός από τυχερός και αδίστακτος, κάτι που τον ωφέλεσε σε διάφορες φάσεις καθότι εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις, αγοράζοντας και τρομοκρατώντας όσους διανοήθηκαν σε κάποια στιγμή να παρασπονδίσουν. Αλλά όλα κάποτε τελειώνουν, έτσι και η βασιλεία του. Έπρεπε όμως να μεριμνήσει να μην πέσει το βασίλειο στα χέρια αντιπάλων, ή έστω σε χέρια που θα αμφισβητούσαν την κληρονομιά που άφηνε. Κάποιοι μάλιστα έκαναν λόγο και για κίνδυνο κατάλυσης της ίδιας της δυναστείας με δίκες και γκιλοτίνες, αλλά αυτά ήταν μάλλον υπερβολές. Αυτά που φαγώθηκαν, φαγώθηκαν – η ποσότητα του μελλοντικού φαγώματος ήταν το διακύβευμα, όχι η νομιμότητα της κατανομής του προηγούμενου.
Στην αυλή του βασιλιά κατάφεραν να ξεχωρίσουν την τελευταία περίοδο τρεις χαρακτήρες, ο ευσεβής μαθητευόμενος μάγος, η μαφιόζα αλεπού, και ο κομψός κυνηγός με τα μεγάλα αυτιά, η διασαφήνιση όμως του τομέα ευθυνών του κάθε ενός δημιουργούσε τριβές. Τώρα με τον βασιλιά στα τελευταία του, οι τριβές έγιναν εντάσεις και άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα στον πάλαι πότε καταγάλανο ουρανό των Σεϋχελλών. Κάπου εδώ ξεκινά η ιστορία μας που δεν έχει ακόμα γραφτεί. Σε αυτό το επεισόδιο θα περιγράψω απλώς το σκηνικό – για την πλοκή θα αυτοσχεδιάσω στη συνέχεια, με μπόλικες θεαματικές πιρουέττες σαν να κάνω εξωτερική πολιτική αστείου κράτους.
Η μαφιόζα αλεπού λοιπόν είχε υπό τον έλεγχο της την φρουρά του βασιλείου, ένα πλέγμα διχτύων που διαπερνούσε ολόκληρη τη ταξική δομή του βασιλείου, χωρίς κάποια συνεκτική ιδεολογία ή ταυτότητα αλλά παρόλα αυτά ένα σχετικά συμπαγές σύνολο που μπορούσε εύκολα να ανταποκριθεί σε υποσχέσεις προνομιακής μεταχείρισης, να ξεγελαστεί από αυτές, αλλά και να υποκριθεί ότι ξεγελάστηκε, μένοντας πιστό και κρατώντας σημειώσεις για τον λογαριασμό παράκατω. Ο ευσεβής μαθητεύομενος μάγος από την άλλη, ο βασικός αντίπαλος της μαφιόζας αλεπούς είχε κάνει μεγαλύτερη διασπορά στην επένδυση του και τώρα ανέμενε να αυγατίσει. Πέραν από την βασιλική φρουρά, έπαιζε μπάλα με γέροντες και προφήτες που είχαν πολλούς ακόλουθους, με τις φρουρές άλλων τοπικών βαρώνων, λόρδων και πολέμαρχων ενώ από το πόστο του ως Υπερπόντιος Καγκελλάριος του Βασιλείου πουλούσε στους κοινούς και μια εικόνα δήθεν υπερΣεϋχελλικής εμβέλειας. Τα μαγικά του βέβαια δεν δούλευαν – συχνά έμενε ο καπνός χωρίς να πιάσει το ξόρκι αλλά αυτός ήταν απτόητος. Ουσιαστικά δεν είχε προχωρήσει και πολύ από εκεί που ξεκίνησε μαθητούδι στους Ιερούς Κήπους, αλλά πολλοί ΝοτιοΡοτσίτες δέχονταν τα κόλπα του μικρού μάγου ή έστω με την χαρακτηριστική τους συγκατάβαση δεν τον απόπαιρναν – ήταν και ωραίο παιδί, σοβαρό και θεοσεβούμενο.
Η μαφιόζα αλεπού, με την βασιλική φρουρά στο τσεπάκι φαινόταν να έχει το προβάδισμα στην διαδοχή. Βέβαια δεν ήταν ακριβώς η βασιλική φρουρά το προβάδισμα της αλεπούς αλλά η λυκοσυμμαχία της με τον κομψό κυνηγό με τα μεγάλα αυτιά. Για να μπορέσει εξάλλου μια αλεπού να ελέγξει ένα ένοπλο σώμα, χρειάζεται να μην ανησυχεί ότι μπορεί να της έρθει καμιά σφαίρα από πίσω. Ο κυνηγός μας όμως ήταν κύριος στις συνέργειες και τις συνεργασίες του. Αυτός τώρα περιμένε την σειρά του να πάει για Φρούραρχος, απόφαση που πήρε όταν έχασε την Υπερπόντια Καγκελλαρία από τον μαθητευόμενο μάγο. Δεν διεκδικούσε για την ώρα διαδοχή του βασιλέα, παρότι ήταν, ως κομψός κυνηγός, ο προτιμητέος της κυρίαρχης τάξης των ευγενών. Κάποιοι δούκες ήταν πάντως ανησύχοι. Ένας τις προάλλες του φώναξε κατάμουτρα: «Τι αξία έχει βρε η βασιλική φρουρά αν είναι να ρισκάρουμε να πάρουν το βασίλειο οι άλλοι; Τους φίλους και τους συμμαθητές σου τους ξεχνάς; Να σκέφτεσαι πιο πονηρά.» «Ο κυνηγός απάντησε καθησυχαστά στον δούκα αλλά η κουβέντα του δούκα στριφογύριζε στα μεγάλα αυτιά του για ώρες...
Συνεχίζεται.
.....................
Επεισόδιο 2ο
Φεβρουάριος 2022
Στο μεταξύ ενώ ο κομψός κυνηγός με τα μεγάλα αυτιά ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του μετά από την προειδοποιητικού χαρακτήρα παραίνεση του δούκα, η ζωή συνέχιζε κανονικά στο βασίλειο του Νότιου Ρότσου. Η μαφιόζα αλεπού και ο μαθητευόμενος μάγος έκαναν επαφές και στρατολογήσεις παρασκηνιακά αλλά και στο προσκήνιο γίνονταν πραγματάκια. Η μαφιόζα αλεπού ως Φρούραρχος του Βασιλείου εξασφάλισε φωτογραφία και δήλωση στήριξης από τον βασιλέα γειτονικής χώρας που παλιά την ονόμαζαν και μητέρα χώρα. Αυτό ήταν βέβαια πριν ενηλικιωθεί ο λαός του Ρότσου – όταν μεγάλωσε και έπηξε ο νους του, και αφού με αυτές τις ανοησίες έχασε και τον μισό Ρότσο, λίγοι ήταν αυτοί που θεωρούσαν πλέον την γειτονική χώρα μητέρα – για τους πλείστους ήταν το πολλύ αδερφή, μη σου πω και ξάδερφη. Αλλά αυτοί οι λίγοι ήταν εντός και στα πέριξ της Φρουράς και ήταν σημαντική δεξαμενή στήριξης για την διαδοχή. Επίσης στην γειτονική μητερο-αδερφο-ξαδερφική χώρα έκανε καριέρα επιτελάρχη ένα άλλο παιδί της Δυναστείας που φημολογούνταν ότι δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τον βασιλέα των Σεϋχελλών – αλλά εντάξει αυτά ήταν φήμαι, διότι στις κρίσιμες στιγμές και αυτός όπως όλα τα Δυναστόπουλα είχε καταπιεί την γλώσσα του.
Ο ευεσβής μαθητεύομενος μάγος έκανε μια θεαματική έξοδο από την Υπερπόντια Καγκελλαρία όταν στριμώχτηκε, ότι δήθεν ήταν και καλά υπεράνω και άφησε την πρωτοβουλία των δημοσίων σχέσεων για λίγο στην σύζυγο του, μια δυναμική αξιωματικό του παλατιού που υπηρετούσε και ως Αυλαρχίδα των Τιμών. Στο πόστο της Υπερπόντιας Καγκελλαρίας επέστρεψε ένας πουθενάς βετεράνος, που κάποτε τον πουλούσαν ως κάτι διαφορετικό, που είχε δήθεν αποστασιοποιηθεί από την δυναστεία και διάφορες άλλες ανοησίες. Αυτός λοιπόν μάλλον θα πίστεψε το ψέμα του, ότι δήθεν ήταν κάτι, και έκανε και δηλώσεις κρίσεως και εξαγγελίες ως φάκτορας της πολιτικής παρά το ότι ήταν εμφανώς απλά μια προσωρινή ρεζέρβα. Αλλά ο λαός του Νότιου Ρότσου γουστάρει τους φάκτορες γενικά – σου λέει και αυτός, εδώ ο κάθε τριτοτέταρτος παίζει πρώτο πλάνο, εγώ θα κάτσω πίσω; Μόνο από την παρέλαση αυτο-φακτόρων της αντίπαλης πλευράς της Δυναστείας να το πιάσει κανείς, δεν είχε και άδικο ο κύριος πουθενάς.
Με αυτά και με αυτά έρχεται και το σφύριγμα λήξης του περίφημου πρότζεκτ ‘Χοτ Έαρ’, ή ‘Χο-Εά’ όπως το αποκαλούσαν κωδικά και φούσκωναν σαν κοκόρια όλοι εντός Δυναστείας μαζί με διάφορους ηλίθιους εκτός της. Ο Χο-Εά ήταν βέβαια πάντα μια μούφα σε όσους είχαν δυο δράμια νου, αλλά ήταν επίσης η επιτομή της πολιτικής του Βασιλέα των Σεϋχελλών. Για αυτήν τη μούφα, που δήθεν θα απέκλειε την Κραμανία από το αέριο, που δήθεν θα της απαγόρευε να αεριστεί γύρω από τον Ρότσο, είχαν δουλέψει όλοι στην Δυναστεία. Είχαν όλοι δουλέψει τον λαό της Δυναστείας δηλαδή για αυτό – και η μαφιόζα αλεπού με την σοβαροφάνεια της, και ο κυνηγός με τους ρεαλισμούς του και ένας άλλος τρυπητής με τα βαρύγδουπα που την έκανε νωρίς και βέβαια ο μαθητευόμενος μάγος με τις μαγικές τριπλέτες και τα λοιπά ξόρκια του που θα εξαφάνιζαν δήθεν την Κραμανία από τον γεωπολιτικό χάρτη.
Κανονικά το σφύριγμα λήξης του Χο-Εά, που έγινε σε στυλ ρουτίνας από κατώτερους υπαλλήλους μιας μεγάλης δύναμης που θεώρησε ότι αρκετά άφησε τα παιδιά να χαριεντιστούν, ‘αλλά έχουμε και δουλειές στην περιοχή’, θα έπρεπε να φέρει αναταράξεις στο βασίλειο του Νότιου Ρότσου. Ο Χο-Εά ήταν υποτίθεται το μάστερ πλαν που θα έκανε τον Νότιο Ρότσο αερικό κόμβο μεταξύ ηπείρων και θα έφερνε την ένωση με την μητερο-αδερφο-ξαδέρφη μέσα στο νερό. Ο Χο-Εά ήταν ‘η αλήθεια μες στην ψευτιά, στα γκρίζα όνειρά μας η ξαστεριά’ πως εξαϋλώθηκε έτσι σαν αερικό; Καμιά σοβαρή αναταραχή δεν έφερε τελικά το σφύριγμα λήξης, διότι ήταν απλώς ένα ‘αδειανό πουκάμισο’ όπως είχε πει κάποτε κάποιος για κάτι άλλο. Ακόμα και οι χαζοί που τραγουδούσαν παιάνες στον Χο-Εά σε στυλ ‘και μάνα κι αδερφή μου κι αγάπη εσύ’ τον άφησαν να πάει άκλαφτος, περιοριζόμενοι σε επιθέσεις στους σταλεγάκηδες ότι έχουν δήθεν ελλιπή πατριωτισμό και διάφορα άλλα ανιαρά.
Εγώ πάντως, παρότι γνωστός άπατρις γενικώς και σταλεγάκιας ειδικώς για την μούφα Χο-Εά, που υπήρξε και άλλοθι για την απόπειρα παράδοσης του βόρειου Ρότσου στην Κραμανία, ειλικρινά λυπήθηκα με το πουφ της λήξης του. Δεν γίνεται κύριος τόσο μεγάλο θεαματικό κόλπο να σβήνει έτσι άδοξα. Ντάξει δεν γινόταν να γελάσουμε, αλλά ούτε να κλάψουμε πλέον; Τι σκατά πληρώσαμε τέλοσπάντων;
Συνεχίζεται....
.....................
Επεισόδιο 3ο
Μάιος 2022**
** Επειδή μεσολάβησαν πάνω από τρεις μήνες, συστήνω πριν διαβάσετε το 3ο επεισόδιο να ξαναδιαβάσετε πρώτα τα προηγούμενα 2 επεισόδια (λινκ στο 1ο σχόλιο) διότι η ιστορία μας δεν είναι παίξε γέλασε, και έχει συνέχεια, όπως εξάλλου και η βασίλεια των Σεϋχελλών.
Ο βασικός αντίπαλος της δυναστείας των Σεϋχέλληδων ήταν ένα παλαιό Σύνταγμα που βρισκόταν παραδοσιακά εκτός της δυναστείας παρότι μέσω διαφόρων συνεργασιών και συμμαχιών του στο παρελθόν είχε καταφέρει να υπάρξει και εντός του βασιλείου. Όμως τη πρώτη φορά που δοκίμασε και τα κατάφερε λίγο να μπει μπροστά μήπως και βελτιωθεί κάπως η κατάσταση των σχέσεων με το βόρειο Ρότσο τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά και έτσι η πορεία φθοράς του παλαιού Συντάγματος όχι μόνο συνεχίστηκε αλλά επιτυχύνθηκε μάλιστα. Με στόχους θολούς, πυξίδα χαλασμένη, ηγεσία απόμακρη από τους χωρικούς στους οποίους αναφερόταν, αξιωματικούς μέτριους και στρατιώτες χωρίς πάθος το Σύνταγμα οδηγούνταν από συρρίκνωση σε συρρίκνωση. Με αυτό το χάλι η παρέμβαση του στο ζήτημα της διαδοχής του βασιλιά των Σεϋχελλών ακόμα και μεσούσης της κόντρας της Μαφιόζας Αλεπούς και του Ευσεβή Μαθητευόμενου Μάγου ήταν δύσκολο εγχείρημα. Χρειαζόταν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς στρατηγική σκέψη και καθαρότητα στόχων, έξυπνο πλάνο και μια ευέλικτη γραμμή μάχης. Ψιλά γράμματα δηλαδή.
Ο Ευσεβής Μαθητεύομενος Μάγος παρέμεινε σιωπηλός το τελευταίο διάστημα και απολάμβανε τα διόλου ευκαταφρόνητα αποτελέσματα που επέφερε η υπόγεια του δουλειά το προηγούμενο διάστημα. Ποια δουλειά θα μου πείτε αφού ήταν πλήρως αποτυχημένος ως Υπερπόντιος Καγκελλάριος. Αυτό δείχνει ότι δεν παρακολουθείτε προσεχτικά την εξέλιξη της ιστορίας. Είπαμε ότι οι νοτιοΡοτσίτες δεν ενοχλούνταν που δεν έπιαναν τα μάγια του επειδή τους άρεσε η αίσθηση του να έχουν ένα ωραίο παιδί, μοντέρνο και θεοσεβούμενο ταυτόχρονα, να τους κάνει τα κόλπα. Αφού τους κοροϊδεύουν που τους κοροϊδεύουν τους χωρικούς οι δυνάστες, τουλάχιστον ας το κάνει κάποιος με ένα στυλ μυστήριο και αεράτο παρά το ανιαρό αστικο-δικηγορίστικο ή το χωριάτικο πολιτικάντικο. Εδώ ήταν η δύναμη του Ευσεβή Μαθητευόμενου Μάγου – όχι τα μαγικά που δουλεύουν αλλά η εκτίμηση μιας ειλικρινούς προσπάθειας για μαγική κοροϊδία, μιας κοροϊδίας νέου τύπου, σύγχρονης, τολμηρής, με πίστη στις δυνάμεις της κόντρα στην πεζή και μουντή πραγματικότητα.
Η Μαφιόζα Αλεπού βέβαια ήξερε ότι τα αεριτζίδικα κόλπα είχαν ταβάνι και ότι καθώς πλησιάζε η στιγμή το μεγαλύτερο μέρος της Φρουράς θα πειθαρχούσε και θα δήλωνε την υπακοή της στην επίσημη διαδικασία διαδοχής της δυναστείας που προέβλεπε ότι ο έμπειρος Φρούραρχος θα κληρονομούσε το βασίλειο και όχι ένας νεαρός αρριβίστας από τους Ιερούς Κήπους με αμφιλεγόμενα μαγικά και ανίερες συμμαχίες με τοπικούς βαρώνους, λόρδους και πολέμαρχους που έστησε εκμεταλλευόμενος το πόστο του ως πρώην Υπερπόντιος Καγκελλάριος. Που θα πάει, θα ξεφουσκώσει το μπαλόνι έλεγε και ξαναέλεγε στον Κομψό Κυνηγό (δεν θα ξαναγράψω ‘με τα μεγάλα αυτιά’, θα λέω Κομψός Κυνηγός σκέτο από εδώ και πέρα). Να και αν ξεφουσκώσει, να και αν δεν ξαφουσκώσει απαντούσε ο Κυνηγός. Ούτως ή άλλως με τα χάλια που έχει το Σύνταγμα το βασίλειο δεν απειλείται. Και εγώ θα είμαι σίγουρα ό,τι και να γίνει ο νέος Φρούραρχος. Στα τέτοια μου και μένα και του βασιλιά αν θα πας εσύ ή ο Μάγος για σύνταξη. Μουάχαχα.
Είχε δίκαιο ο Κομψός Κυνηγός. Το Σύνταγμα ήταν στα χάλια του τα μαύρα. Για να καταλάβετε έκανε συμβούλια και παρασυμβούλια αξιωματικών για να καταλήξει να διαλέξει ένα βοηθό καρδιναλίου της Υπερπόντιας Καγκελλαρίας, τον Μαυροπρεσβύτερο, που υπηρετούσε ως Κογκλαβιστής στην αυλή του βασιλιά των Σεϋχελλών με αρμοδιότητα τις διπραγματεύσεις με τους βορειοΡοτσίτες και την Κραμανία. Καλός άνθρωπος έλεγαν όλοι, αλλά του έλειπε ο δυναμισμός και η τσαχπινιά και κυρίως η δυνατότητα πρόσβασης στους χωρικούς. Μάταια φώναζαν διάφοροι αντίπαλοι της δυναστείας, βρε Συνταγματιστές που πάτε ξυπόλυτοι στα αγκάθια και που μας παίρνετε στην σφαγή, τίποτα αυτοί. Η απόφαση επάρθειν, ο κύβος ερίφθειν, διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα απαντούσαν αυτοί ανένδοτοι, ακόμα και αυτοί που είχαν διαφωνήσει στα συμβούλια και τα παρασυμβούλια με την επιλογή του Κονκλαβιστή της Δυναστείας ως υποψήφιου Διαδόχου της.
Ο Ευσεβής Μάγος χαιρόταν περισσότερο από όλους το στραβοπάτημα του Συντάγματος. Διότι εκτός των άλλων τον απάλλαξαν και από την ανάγκη να δικαιολογείται για την μαντάρα που έγινε με τον βόρειο Ρότσο και την Κραμανία. Τουλάχιστον θα κοπάσουν τώρα οι Συνταγματικοί μουρμουρούσε παρηγορώντας τον εαυτό του για την μπανανόφλουδα που πάτησε με την κλοπή φράσεων για τον πανηγυρικό του από τον κύριο Πουθενά. Όση ευθύνη εχει ο Καγκαλλάριος έχει και ο Κονκλαβιστής μονολογούσε – να μην πούμε και παραπάνω. Και όσο για τους χωρικούς, τι μπορούν να κάνουν; Θα προτιμήσουν τώρα ένα κονκλαβιστή όταν έχουν ενώπιων τους καρδινάλιους; Με την Αλεπουδίτσα θα παιχτεί το παιχνίδι.
Καλά δεν θα με βοηθήσεις έτσι και αλλιώς, ρώτησε η Μαφιόζα Αλεπού τον Κομψό Κυνηγό; Τι σόι συμμαχία έχουμε; Λυκοσυμμαχία αλεπουδίτσα μου, λυκοσυμμαχία απάντησε αυτός με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Τι βοήθεια θέλεις βρε; Αφού οι άλλοι πάνε με μπας κλας άλογο, τι θες από μένα; Να κάψω τις γέφυρες με τον Μάγο; Που δηλώνει μάλιστα ακόμα μέλος της Φρουράς; Και θα τον ανεχτούμε να κάνει παιχνίδι με τους εξωφρουρικούς Κυνηγότατε μου, επέμεινε η Αλεπού; Βρε μην επιμένεις σου λέω. Αυτά είναι υστερινά θέματα. Προς το παρόν κάτσε να απολαύσουμε το χαντάκωμα του Συντάγματος. Πάω στον βασιλιά απόψε για tea party εις υγεία του βασιλείου και της δυναστείας. Έλα και εσύ και τα λέμε και εκεί. Κοίτα διάδοχο Φρούραρχο να μην τον νοιάζει η κατάσταση της Φρουράς που θα παραλάβει, σκέφτηκε η Αλεπού – με τους αξιωματικούς και τους χωρικούς δεν θα βρω άκρη τώρα, πρέπει να πάω στους δούκες, ψιθύρησε.
Τι λες εκεί στα μουλαωχτά κύριε Αλεπουδότατε; ρώτησε με κάποια ειρωνεία ο Κυνηγός. Τίποτα, τίποτα, απάντησε η Αλεπού με ένα πονηρό μειδίαμα. Θα τα πούμε στου Μεγαλειότατου λέω.
Συνεχίζεται...
· Το βασικό θέμα της εφτομάδας ήταν ότι πέρασε από την ηγεσία του ΑΚΕΛ η υποψηφιότητα Μαυρογιάννη. Με σημαντική διαφοροποίηση. Αξίζει να αναφερθεί η πληροφορία ότι ο γ.γ. ο Στεφάνου φαίνεται ότι δεν ψήφισε τον Μαυρογιάννη. Τζαι γενικότερα, η διαχείριση του πέρασε ένα αίσθημα δημοκρατικής λειτουργίας, παρά ηγεμονισμού. Που εν καλά να το μάθει τζαι ο Αβέρωφ τζαι η κωμική αυτοεικόνα των ό,ποιων οπαδών του – ότι τάχα μου εν εκσυγχρονιστές..
Η επιλογή είναι ένα ρίσκο για την ηγεσία του ΑΚΕΛ. Τζαι για το αν θα περάσει δεύτερο γύρο ο Μαυρογιάννης [μια από τις ελπίδες του Αβέρωφ από το όλο θέαμα] αλλά τζαι για τις ύποπτες στηρίξεις που τα συναγερμικά ΜΜΕ. Πολίτη τζαι Αλήθεια..
Καλά είναι να αθθυμάται μια μερίδα της νυν ηγεσίας της αριστεράς μια φράση [με προσθήκη μιας παρένθεσης για τα κυπριακά] από το μυθιστόρημα «ταξική αγάπη»:
«Δεν βόσκει κανείς ατιμώρητος στα λιβάδια [τζαι τα ΜΜΕ] της ανώτερης τάξης... σε μικρές-μικρές δόσεις, σχεδόν ανεπαίσθητα καταπίνει το δηλητήριο της, παραλύει...»
Ας ελπίσουμε ότι μερικοί δεν κατάπιαν πολλύν δηλητήριο... :)
Η καταστολή τζαι ο αυταρχισμός που μερικοί προσπάθησαν [τζαι προσπαθούν] να απλώσουν με φόντο το ουκρανικό, εσιει πιο βαθκιές ρίζες στην απόπειρα του κράτους, σαν δομής, να οικοδομά «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» που να δικαιολογούν τον αυταρχισμό αλλα τζαι τον περιορισμό κεκτημένων δικαιωμάτων των πολιτών..
Τζαι στην Κύπρο έχουμε εμπειρία από το πώς το καθεστώς έκτακτης ανάγκης τζαι εξαιρέσεων μπορεί να επεκταθεί σε ολους του τομεις – από το κυπριακο, στο ξεπλυμα ειτε των τραπεζιτων ειτε των σημερινων μορφων ξεδιαντροπης διαπλοκης. Σε τουτο το πλαίσιο η αμφισβήτηση της προσπάθειας της κρατικής εξουσίας, τον Φλεβάρη του 2021, να καθιερωσει τον αυταρχισμό στους δρόμους, ηταν μια κομβική κίνηση. Η αντίσταση, του κινήματος «Ως Δαμέ» ηταν αναγκαία μορφή οικοδόμησης δημοκρατικών αναχωμάτων. Που συνεχίζεται. Τζαι σήμερα αναπόφευκτα παίρνει τζαι την μορφή της αλληλεγγύης στους ακτιβιστές που σύρονται στα δικαστήρια...
ΣΤΙΣ 11 ΤΟΥ ΜΑΗ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ 11 ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΚΟΛΟΚΑΣΗ
Στις 13/2 είδαμε να μετατρέπεται σε ωμή πολιτική βία όλη η σήψη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού, που μπροστά στη γύμνια της διαφθοράς τους δεν τους έμενε κανένα άλλο όπλο παρά η αστυνομική καταστολή. Εκείνη τη μέρα είδαμε εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς να εκτελούν το επιχειρησιακό πλάνο που τους είχε δοθεί από την κυβέρνηση: να επιτίθενται απρόκλητα σε ειρηνικό πλήθος, να εκφοβίζουν, να τραυματίζουν με γκλοπ και σπρέι πιπεριού, να χτυπούν χωρίς έλεος στο κεφάλι ακόμα και πισώπλατα, να συλλαμβάνουν τυφλά και χωρίς αιτία και να μην επιτρέπουν την παροχή βοήθειας σε συλληφθέντες ή τραυματίες, ούτε καν από γιατρούς ή δικηγόρους. Το αποκορύφωμα ήταν η δολοφονική χρήση του Αίαντα εναντίον της Αναστασίας Δημητριάδου, η οποία, ενώ χόρευε στο πεζοδρόμιο, χτυπήθηκε με ευθεία βολή από κοντινή απόσταση, με συνέπεια να καταρρεύσει και να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη στην όρασή της.
Η κυπριακή κοινωνία εξέδωσε τη λαϊκή της ετυμηγορία για τα γεγονότα μια εβδομάδα αργότερα,όταν ένα πλήθος 10.000 ατόμων παράκουσε τα αντισυνταγματικά διατάγματα απαγόρευσης διαδηλώσεων και έκανε ξεκάθαρο ότι η πολιτική βία δεν είναι ανεκτή. Το παραμύθι της αστυνομίας και ορισμένων ΜΜΕ περί οχλαγωγίας των διαδηλωτών κατέρρευσε παταγωδώς και οι προσπάθειες της κυβέρνησης να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας έπεσαν στο κενό χάρις στην αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητα όλων των συμμετεχόντων.
Έχουν περάσει 15 μήνες από τότε, και μετά το (μέχρι στιγμής) ξέπλυμα της Ανεξάρτητης Αρχής Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομίας (ΑΑΔΙΠΑ) για την αστυνομική βαρβαρότητα της 13ης Φλεβάρη, οι συλληφθέντες της εν λόγω κινητοποίησης όχι μόνο δεν έχουν απαλλαγεί από τις κατηγορίες, αλλά λαμβάνουν κλήσεις για να παραστούν σε δίκες, κατηγορούμενοι, μεταξύ άλλων, για «οχλαγωγία», για «παραβίαση της απαγόρευσης των διαδηλώσεων» και για το ότι δήθεν δεν φορούσαν μάσκες. Παρόλο που ορισμένοι από τους συλληφθέντες υπήρξαν θύματα αστυνομικής βίας, βρίσκουν εαυτούς να κατηγορούνται και για επίθεση εναντίον αστυνομικού. Όλη η Κύπρος ξέρει ότι αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται στο εδώλιο για τα γεγονότα της 13ης Φλεβάρη, είναι αυτοί που έρχονται τώρα να στήσουν ένα σαθρό κατηγορητήριο εναντίον των 11 ατόμων που συνελήφθησαν αδίκως.
Το πολιτικό κυνήγι μαγισσών που εξαπολύει η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους δύο εγκάθετούς της στη Γενική Εισαγγελία είναι μια ξεκάθαρη εκδικητική προσπάθεια φίμωσης όσων ανθρώπων ύψωσαν ανάστημα στη διαφθορά και τον αυταρχισμό αλλά και όσων θελήσουν να το κάνουν μελλοντικά. Η προσπάθεια ποινικοποίησης των διαδηλωτών και απονομιμοποίησης των δράσεων του κινήματος «Ως Δαμέ» γενικότερα, επιβεβαιώνει ότι η βίαιη καταστολή της διαδήλωσης ήταν μια συνειδητή πολιτική απόφαση εντός ενός πολύ συγκεκριμένου επιχειρησιακού πλάνου, και όχι ένα μεμονωμένο περιστατικό παρεκτροπής μερικών αστυνομικών. Παράλληλα, κανένας αστυνομικός ούτε πολιτικός δεν έχει οδηγηθεί στο δικαστήριο ούτε έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις στην κοινωνία για την αστυνομική βία, ενώ η κυπριακή κοινωνία εξακολουθεί να συγκλονίζεται από κατά συρροή σκάνδαλα και κρίσεις.
Η προώθηση της ποινικής δίωξης νέων ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι όποιος ή οποιαδήποτε από εμάς που πλημμυρίσαμε τους δρόμους της Λευκωσίας εκείνες τις μέρες του Φλεβάρη του 2021, είναι μια επιβεβαίωση της ετοιμότητας της ηγεσίας της Νομικής Υπηρεσίας να παρέχει πολιτική κάλυψη στην εκτελεστική εξουσία, λειτουργώντας ως το μακρύ χέρι της κυβέρνησης που τη διόρισε και επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη γνωρίζουμε: ότι η διαφθορά και ο αυταρχισμός εξακολουθούν να είναι ο κανόνας, και η αντίσταση μας εξακολουθεί να είναι όσο αναγκαία όσο ποτέ.
Στις 11 Μαΐου ξεκινά η ποινική δίκη εναντίον των συλληφθέντων της πορείας της 13ης Φεβρουαρίου 2021. Μαζί τους στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα ανεβεί ένα κομμάτι της κυπριακής κοινωνίας που τόλμησε να πει τα αυτονόητα, που απάντησε με δυναμισμό στην αστυνομική βαρβαρότητα, που βγήκε στον δρόμο για να σπάσει τον τρόμο και φώναξε για τα δικαιώματα όλων των κατοίκων του νησιού. Μαζί τους ανεβαίνει μια νεολαία που οραματίζεται, που αγωνίζεται, που αντιστέκεται. Όσο εντείνεται ο πόλεμος που συνεχίζει το κράτος της διαφθοράς εναντίον μας, τόσο θα φουντώνει η ανάγκη και ο πόθος μας για αγώνες. Ούτε βήμα πίσω, μέχρι να αθωωθούν οι συλληφθέντες και στο εδώλιο του κατηγορουμένου να ανεβούν οι πραγματικοί αυτουργοί, φυσικοί και ηθικοί, για τη βία που ζήσαμε στη διαμαρτυρία της 13ης Φεβρουαρίου.
Με στόχο τη νομική και πολιτική στήριξη στους 11 κατηγορούμενους της 13ης Φεβρουαρίου 2021 ξεκινάμε σήμερα μια εκστρατεία αλληλεγγύης, απαιτώντας την οριστική απόσυρση των ανυπόστατων κατηγοριών εναντίον των 11 συλληφθέντων στο πάρκο Κολοκάση.
Καλούμε άτομα και ομάδες να σταθούν αλληλέγγυα στον αγώνα ενάντια στην ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας και στον αυταρχισμό του κυπριακού κράτους.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 11 ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΑΣΗ
Πρόεδρος Συνδέσμου Γονέων καταγγέλλει στην κοινοβουλευτική επιτροπή “για το δημογραφικο” αβάσιμο περιστατικο που διαβάλλει ένα μετανάστη μαθητή και τον στοχοποιεί ως τρομοκράτη του οποίου η δράση δήθεν ανακοπήκε την υστάτη χάρις την έγκαιρη παρέμβαση της αστυνομίας και του σχολείου.
Οι βουλευτές τα ακούουν και εκφράζουν συγκλονισμένες απόψεις ως να αληθεύουν οι ισχυρισμοί χωρίς να τους διασταυρώσουν. Χωρίς καν να έχει κληθεί το ΥΠΠΑΝ και η Επίτροπος για το Παιδί να καταθέσουν στην επιτροπή τις θέσεις τους.
Τα ΜΜΕ ακούουν και αναπαράγουν, και αυτά συγκλονισμένα όπως οι βουλευτές, χωρίς βεβαίως να διασταυρώσουν την πηγή, χωρίς να ρωτήσουν το ΥΠΠΑΝ κ χωρίς να πάρουν την άποψη της οικογένειας του παιδιού.
Μήπως τίθεται θέμα τάξης και για την Παγκύπρια Συνομοσπονδία Γονέων και για τη Βουλή και για τα ΜΜΕ? Παραβίαση δεοντολογίας;
Η επιτροπή για τη δημογραφικό δεν είναι απλά ακόμα μια κοινοβουλευτική επιτροπή - δεν πληροί τα ελάχιστα για να μπορεί να διεξαχθεί μια πολιτισμένη συζήτηση. Μόνο συγκλονισμένες μεροληπτικές συζητήσεις εκ του ασφαλούς αφού δεν προσκαλείται ουδείς που μπορεί να εκφέρει αντίλογο. Είναι ένα εφαλτήριο για να διασπείρει ρατσιστική ρητορική το ΕΛΑΜ. Η ΠτΒ ως θεματοφύλακας του θεσμού τι προτίθεται να πράξει; Να υποθέσουμε πως συμφωνεί με τις συγκλονισμένες συζητήσεις που στοχοποιούν ένα παιδί χωρίς να είναι παρόντες οι αρμόδιοι θεσμοί και οι ενδιαφερόμενοι; Η σιωπή της την αφηνει διπλα εκτεθιμένη, με δεδομένη την υποστηριξη που ελαβε από το ΕΛΑΜ για να εκλεγεί.
Καταλάβατε τι συνέβη χθες στη Βουλή;
------
Ένας τύπος ο οποίος τυχαίνει αν είναι πρόεδρος συνδέσμου γονέων του γυμνασίου της Κοκκινοτριμιθιάς πέταξε μια κοτσάνα, ένα ψέμα …για ένα παιδί με μεταναστευτική βιογραφία.
Προκάλεσε σάλο. Πανικό. Οι πάντες αναπαρήγαγαν τους ισχυρισμούς του, εναντίον ενός παιδιού ότι δήθεν σκόπευε να ανοίξει πυρ κατά πάντων ή ότι θα έβαζε εκρηκτικά στο σχολείο του.
Ο ίδιος άνθρωπος κάνει σήμερα την πάπια… μας λέει ότι δεν θέλει να προβεί σε περεταίρω δηλώσεις θεωρώντας το θέμα λήξαν.
Τελικά ο εκπρόσωπος τύπου της Αστυνομίας ξεκαθάρισε ότι το περιστατικό διερευνήθηκε από τον Δεκέμβριο του 2021 και δεν προέκυψε τίποτε μεμπτό, ούτε εντοπίστηκε κάτι που να παραπέμπει σε ποινικό αδίκημα.
Το παιδί, σύμφωνα με την Επίτροπο Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού δεν έχει καμία σχέση με το «Πουρνάρα» το θέμα δηλαδή που συζητούσε η Ad Hoc Επιτροπή για το Δημογραφικό.
Με άλλα λόγια… Μια αρλούμπα… βρέθηκε στις πρώτες ειδήσεις δελτίων ειδήσεων, σε πηχυαίους τίτλους εφημερίδων, κάποια διαδικτυακά Μέσα δεν δίστασαν μιλήσουν μάλιστα για «μακελάρη».
Η κοινή γνώμη βγάζει για άλλη μια φορά το άχτι της για τους «κακούς ξένους που πυροβολούν τα παιδιά μας». Ο φανατισμός θεριεύει. Η Επιτροπή για το Δημογραφικό της οποίας προεδρεύει το ΕΛΑΜ πετυχαίνει τον σκοπό σύστασης της… την αναπαραγωγή του ρατσισμού και τους μίσους.
Ρητορικά ερωτήματα:
- Θα επιβάλει κάποιος τους κανονισμούς που υποτίθεται υπάρχουν στη Βουλή για αναπαραγωγή ψεμάτων από καλεσμένους;
- Κανένας από τους παρευρισκόμενους δεν γνώριζε την αλήθεια ώστε να την πει από χθες;
- Δεν έχουμε ευθύνη ΟΛΟΙ να μιλήσουμε τουλάχιστον.. για την αποκατάσταση της αλήθειας...ΣΗΜΕΡΑ;
Αυτά.
Τζαι μετα:
Ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας... μια μέρα μετά (3.39 μ.μ): "Μετά και από αναφορές σε μερίδα των ΜΜΕ -οι οποίες ακολούθησαν τη συνεδρία της ad hoc Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη μελέτη του Δημογραφικού Προβλήματος- για δήθεν περιστατικό με εμπλοκή αλλοδαπού μαθητή σε σχολείο της επαρχίας Λευκωσίας, το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (ΥΠΠΑΝ) ενημερώνει ότι το θέμα σχετίζεται με περιστατικό που αναφέρθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο.
Το σχολείο ακολούθησε όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες και το ΥΠΠΑΝ μερίμνησε έτσι που το θέμα εξετάσθηκε από την Αστυνομία. Από την αστυνομική εξέταση προέκυψε ότι δεν υπήρξε κανένα περιστατικό απειλής ή πρόθεσης χρήσης βίας ή όπλου και ότι το όλο συμβάν οφείλετο σε παραπληροφόρηση. Επιπλέον, η αναφορά που έγινε τότε, δεν σχετιζόταν με τον γειτονικό χώρο φιλοξενίας μεταναστών.
Ως εκ τούτου, δεν πρέπει ούτε να αναπαράγεται από ΜΜΕ μια τέτοια ψευδής είδηση ούτε να σχολιάζεται."
Άμα έχεις θείο τον Σαμ, μιλάς και κάνεις και τον μάγκα, κι ας μην είσαι στην ΕΕ.
Άμα δεν τον έχεις θείο γιατί ήδη του έδωσες ότι ήταν να πάρει από σένα, σε πατάει ο Γερμανός κάτω και δε μιλάς κι ας είσαι στην ΕΕ.
Έτσι είναι η ζωή στην εύμορφη Ευρώπη.
Στο ΡΙΚ είχαμε το αμίμητο σκηνικό να γίνει παρέμβαση για να μην μιλήσει βουλευτής της ΕΔΕΚ, ο Ευσταθίου, ο οποίος πλέον είναι σε αντιπαράθεση με τον Σιζόπουλο. Ο δημοσιογράφος, ο κ. Φοινικαριδης, σε μια κίνηση αξιοπρέπειας, παραιτήθηκε από την εκπομπή, προκαλώντας, αν όϊ τίποτε άλλο, εστίαση στη λογοκρισία του ιδρύματος..
Ταυτόχρονα μια διεθνής [με δυτική εστίαση μάλιστα] αξιολόγηση για την ελευθερία της έκφρασης, βρήκε την χώρα του καθεστώτος «μένουμε Ευρώπη» να κατρακυλά. Μάλιστα το πιο ενδιαφέρον είναι ότι την πιο ψηλή βαθμολογία η Κύπρος είσιεν την επί προεδρίας Δημήτρη Χριστόφια – 16, το 2012..
Μετά ήρταν οι «μένουν Ευρώπη» τζαι κατρακύλησε η χώρα στο 65...
Είναι να μην είναι καχύποπτος ο κόσμος;..
Κείμενο Ηνωμένων Εθνών για Κατάργηση Εγγυήσεων στο Κραν Μοντανά.
Εντοπίστηκε σε κοινωνικό δίκτυο, όπου και ανέβηκε αρχικά.
Μπορεί επίσης να εντοπιστεί σε μορφή pdf πατώντας εδώ.
*
United Nations text on the abolition of guarantees at Crans Montana.
It was located on social media, where it was originally uploaded.
Digital pdf version can be found by pressing here.
Η κυπριακή κοινωνία έσιει αντιστάσεις τελικά στην ολοκληρωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ, αλλά η εικόνα ένεν καλή, για την νατοϊκή επικοινωνιακή πολιτική, ούτε στην υπόλοιπη ΕΕ... με βάση τη δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε. Όταν λογοκρίνεις τις απόψεις από την άλλη πλευρά μιας διαμάχης, τζαι φορτίζεις τους κάτοικους με ένα ρατσιστικό οχετό ενάντια στους Ρώσους [αφού δεν ανέτρεψαν τον Πούτιν όπως αφελώς νόμιζες/έλπιζες μετα τις κυρώσεις που επέβαλες] ότι τάχα είναι σαν τον «Ασιάτη βάρβαρο» που θα σου κάμει επίθεση, τζαι όϊ μόνο στην Κύπρο αλλά ευρύτερα, σε 10 χώρες, τα ποσοστά αποδοχής για την στάση των ΗΠΑ [που είναι βασικός Νατοϊκός «παίκτης» στα παρασκήνια που προωθεί τον πόλεμο] είναι κάτω του 50%, τότε μάλλον το υπό κατασκευή κλίμα μπάζει νερά...
Όταν είσιες τέτοιο σαρωτικό έλεγχο στην προπαγάνδα τζαι τουλάχιστον 3 χώρες [Κύπρος, Ελλάδα, Βουλγαρία] φαίνονται να διατηρούν σοβαρές αποστάσεις από την επιβαλλομένη ομοφωνία, χάνεις σημαντικό έδαφος. Άσε που οι ερωτήσεις φαίνονται να υποβάλουν τζαι ένα πλαίσιο θετικών απαντήσεων για τις αντι-ρωσικες θέσεις... όπως τζαι οι σχολιασμοί. Ιδού λ.χ. σχόλιο από τον Φιλελεύθερο με τον προσδιορισμό της διαφωνίας σαν «ουραγός»: «..ενώ οι δύο αυτές χώρες [Κύπρος, Βουλγαρία] είναι ουραγοί στη λίστα των κρατών που πιστεύουν ότι η Ουκρανία είναι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας (48% η καθεμία).»
Στην πραγματικότητα, όμως, η Κύπρος τζαι η Βουλγαρία θα μπορούσαν να έχουν δίκαιο – αν με το «ευρωπαϊκή οικογένεια» η αναφορά πάει στην ΕΕ. Αλλά στον υποβαλλόμενο συνειρμό, από την μια είναι οι «Βάρβαροι» τζαι που την άλλη «οι Ευρωπαίοι.. Με τέτοια επίπεδα υποβολής, των ΜΜΕ τζαι των ερωτήσεων, τα ποσοστά, όπως σε ανάλογες κατασκευασμένες υστερίες [ΗΠΑ, 11/9] θα έπρεπε να είναι άνω του 80-90%.. Η διαφοροποίηση, όμως, δαμέ, φαίνεται να αυξάνεται όταν η ερώτηση πάει στον στρατιωτικό εξοπλισμό – δηλαδή την εμπλοκή της ΕΕ στον πόλεμο. Δαμέ οι χώρες που διαφωνούν [με ποσοστά άνω των 50% γίνονται 4 [προστίθεται τζαι η Ουγγαρία], ενώ στα συνολικά ποσοστά [για εξοπλισμό] πέφτουν δραματικά κάτω από 80% με 8 ακόμα χώρες να είναι ανάμεσα στο 50-70%...
The following four entries commenting on the covid-19 pandemic response in the Republic of Cyprus were originally published on iordanou.org, the personal blog of George Iordanou. They were written between 06/12/2020 and 02/03/2021, just before, during, and right after the second lockdown.
2020-12-06
The government of the Republic of Cyprus failed to manage the second wave of the COVID-19 pandemic on multiple levels. Firstly, they failed to adopt timely measures based on the advice of scientists; rather, action was taken after the situation started to get out of hand, with public policy being dictated by private interests at the expense of public health. Secondly, even after they started issuing vague authoritarian decrees, which one after the other were revised shortly upon their announcement – half baked reactions as they were – the authorities have since failed to enforce them.
They lost the respect of the people, evident by the blatant disregard of their irrational decrees. I fear that we see out future in Greece, whose covid measures we have been copying since day one. Do those in power not go out to see what’s going on? Do they not care? Do they really think that Christmas spending and consumption is worth the lives that will inevitably be lost in the coming weeks?
I don’t know what is the situation in other districts. In Nicosia, everywhere is packed, no distances are maintained, and people generally don’t follow the protocols, and are definitely not wearing their masks correctly. It’s as if there’s no pandemic; except that cafes and restaurants close at 7pm and there’s a curfew at 9pm. Absolutely ineffective measures given that people still aggregate en masse in close spaces such as malls, churches, and in restaurants and cafes.
In the meantime, the infections are rising, and I fear that the national healthcare system is fast reaching its capacity.
2020-12-09
Let’s sum up the situation with COVID-19 in Cyprus. I wrote a few days ago that the authorities have managed poorly the second wave of the pandemic. In today’s article, I will go into a bit more detail on what I think are the main issues, in light also of the new measures introduced today.
Vague and Irrational
The problem pre-dates the second wave and can be traced back to the initial measures, namely the fact that government planning was not based on an analysis of the situation in Cyprus, including the fact that we have a small population contained in a naturally secluded space – an island. Rather than planning based on local realities, the government’s policy was limited to copying, sometimes verbatim, the measures adopted in nearby Greece, usually with a few days of delay. This was bound to backfire.
The measures taken have sometimes been both vague and irrational. Vague because there was ambivalence in the decrees issued by the competent Ministries, which relied on the police exercising a level of judgement uncharacteristic for advanced democratic states. Irrational, because, in trying to balance public health concerns with financial concerns, the latter always took precedence, resulting in policies that were ambivalent leading to increased infections. Central to all this was the government’s failure to realize the link between these two crucial components – public health and the economy.
A case in hand for the irrationality of some of the measures is the fact that people cannot mingle in open spaces such as parks, while at the same time it was, until today, perfectly acceptable to see shops full of customers, packed cafes with tables right next to each other, and people aggregating inside churches waiting to lick the same spoon as part of the ritual of the Christian Orthodox Holy Communion, all with the blessings of the authorities and the police. The most notable failure is seen at schools. Even though the authorities had months to prepare for remote education, seeing as schools were one of the primary spaces where the virus was transmitted, they failed both to modify the national curriculum and to equip students with the necessary IT equipment. Instead, children are, to this day, required to physically attend classes. When the infections in school environments inevitably rose, the rules issued as regards who should go into quarantine were as loose as possible. Rather than putting the whole class into quarantine, only 4-5 kids sitting around the one who got infected were allowed to self-isolate. The rest were informed that they would get unjustifiable absences. Not to mention the public sector, where the state as the biggest employer in the country, has failed to upgrade its infrastructure to enable remote work, with public servants being forced to attend sometimes crowded and poorly ventilated offices even when they could fulfill their duties remotely.
Three main issues
One can easily identify the three main interrelated issues that contributed to the situation that we are facing today, whereby people blatantly ignore the government’s decrees, resulting in the rise of infections.
The first, is that the decrees themselves are not an outcome of a process of transparent deliberations between the government and affected parties; something that, contrary to what critics claim, can happen quickly through remote means. As a result, there is a prevailing sense of injustice in the society, stemming from the lack of democratic legitimacy from the authoritarian nature in which the measures are decided. Part of this problem is the fact that the members of the scientific team advising the President are all too eager to give contradictory interviews in what seems like an attempt for self-promotion, as well as the fact that irrational exceptions are being issued further to the lobbying of various pressure groups (most recently, for example, the exception for hunters). There is also a clear disconnect and a gap in public knowledge as regards the measures that are decided based on health considerations and those decided on financial grounds, as well as the triggers for the activation of escalating measures. The lack of transparency and clear trigger mechanisms leads to an unpredictability that exacerbates a sense of subservience; the sense that citizens are subjects rather than owners of their own destiny.
The second, is that decrees were issued without a corresponding ability and political will on behalf of the state to monitor and guarantee their implementation across the board. The cafes mentioned above are indicative of the situation. It only takes a stroll in downtown Nicosia to witness the utter failure of the decrees, as well as the ability of the police to implement them. Not to mention the selective application of the fines – politicians and priests caught on camera violating the decrees are routinely left off the hook, while migrants and other laypeople are on the receiving end of the €300 fine. This widens the sense of injustice and lack of rule-of-law, which was already prevalent across the society prior to the pandemic and was exacerbated with the recent scandals. This creates a toxic relationship between the authorities and the citizens, a relation of subservience whereby the latter try to escape and cheat the former. The sense of solidarity necessary for combating collective challenges, such as the pandemic, has been eroded, which led to what we are witnessing today – erratic decrees, lack of transparency, inequality in their application, and corresponding disregard by the people to what may have otherwise been commonsensical advice for halting the spread of the virus.
The third, is that the authorities, have failed to take timely action. The problem started with the misguided belief, retrospectively evidently false, that, with having lux travel restrictions, the tourist season would be salvaged. Not only did this not materialize but rather led to an initial spread of the virus in the community. During the second wave, the authorities were also reluctant to take timely action. When they imposed a partial lockdown for Limassol and Paphos, the two districts with the highest rate of infection, it was both late and ill advised in its implementation, resulting in hundreds of people being forced to aggregate outside testing facilities in order to be able to make a living. Simultaneously, the authorities failed to adequately address the increase in other districts. It seems to me that the timeline was dictated not by an epidemiological analysis but rather from the holiday calendar. State official have repeatedly mentioned that their objective was to keep the market open for Christmas, with the plan being to issue restrictions the weeks prior to the holiday season and subsequently relax them to enable people to purchase their gifts and contribute to the economy. Alas, due to the reasons mentioned above – misguided measures, lack of implementation, loss of trust – the desired result was not attainable, with the authorities now facing a very difficult situation as the holiday season is approaching.
Today’s additional restrictions
Which brings us to today. The authorities announced in the morning that the operation of shopping malls, restaurants/cafes/bars, churches, lyceums, collages and universities, will be suspended, effective from Friday, December 11th, and up until the end of the year. The failure of the government’s respsonse could not have been more evident – they are now forced to do exactly what they wanted to avoid, namely to close down integral parts of the market during the time that people would have otherwise started spending money for their Christmas gifts. I suppose that as we are approaching the 25th, they may relax the measures a bit to allow the market to function, fearing the financial consequences. But once more, they were late and are forced to take the nuclear option, for they have not managed to build a relationship of trust with the people.
I am very worried with what is to come. I worry that there will be delays in the delivery of the vaccine, seeing how they managed to run out of the regular flu vaccines, and that, in the meantime, the capacity of the national healthcare system will be exhausted. My hopes are all placed on the vaccine and in the ability of the healthcare workers to continue being the heroes that they have proved to be; otherwise my faith is exhausted.
2021-01-22
This lockdown does not compare to the ones that preceded it. The age of innocence is gone. For one, we are less scared of the situation, though it is invariably worse. This is the hubris of the surviving human spirit – the belief that we won’t be dealt with the bad card, or, conversely, the belief that, somehow, a bad situation will turn out ok, much like the death row inmate who eats his last meal expecting a stay of his execution. I may have taken the analogy too far, but the fact remains: humans have a seemingly unwarranted optimism that generates immense perseverance.
Most of us are hanging on, but the energy and the optimism, as well as the sense of collectivism that defined the first lockdown, are now long gone. Everyone is in bad spirits, moody, about to burst. We have put our lives on hold and we wait for this to pass in order to resume the experience of living. For this is not living. It’s a pause, whereby we are simultaneously drenched in fear and clinching on hope; like the fighter who was left behind after a lost battle, laying among the dead hoping to go unnoticed and resume a version of his previous life.
Will our new lives resemble the ones we left behind over a year ago? History shows that people keep going on. A third of the world’s population was infected with the Spanish flu but people then went on with their lives; they buried their dead, licked their wounds, and started hugging, hoping, living. But they did so in a vastly different world.
What will our world look like? I don’t know if we will cherish what we are now denied such as spending time with our loved ones, boozing out with friends, the laughs of children playing together in the park, or whether we will absorb the poison that we now receive as medicine, namely distancing, being suspicious of everyone in our proximity, and the isolation and retreat to the private sphere, away from anything collective.
Whatever the case, one thing is certain. Many people will be worse off than they are today and renewed efforts are already needed to practically demonstrate allegiance and offer support to those who are or shall become less well off than us, as well as those who are or will emerge marginalised in this new world that is upon us. For survival is maximised when there is cooperation. Collective action is as important as competition; in our case, the fittest are the many striving towards a common goal.
2021-03-02
The COVID-19 infections in Cyprus reached unprecedented levels towards the end of 2020. The authorities were late to react, which made the partial measures they subsequently taken ineffective (or not as effective as desired), necessitating a lockdown. The number of daily infections and hospitalizations fell – an outcome of the lockdown and the immunization of those over 70 years old. This promoted the government to rightly consider easing some of the restrictions. The plan was to do it gradually, in stages, with about two weeks stabilization period. So far so good. Alas, they failed – and keep on failing – on two principal areas:
Let me explain. It is fairly straightforward to ensure that citizens properly isolate and distance during lockdown. The opportunities for disseminating the virus are considerably lower given that most public spaces and businesses are closed and thus inaccessible. The inability of the authorities to ensure adherence to the measures for the containment of the virus was not critical during lockdown. It is, however, most important during the easing of the restrictions.
Businesses not adhering to the most basic of distancing guidance, schools without investment in infrastructure to ensure adequate ventilation and distancing, overcrowded shops, overcrowded churches, illegal operation of bars, hell I’ve even heard of a rave party. The authorities are simply unable to ensure adherence to the decrees issued by the Minister of Health. And I’m not simply talking about the police. There are oversight responsibilities under each of the relevant Ministries.
Which brings us to the second point – a data driven approach. I am one to support evidence-based policy making. In absolutely quantifiable problems such as the coronavirus pandemic, this is as relevant as ever. We can measure the problem and the effectiveness of the response. The authorities have not been transparent on the grounds for their decisions, both in relation to the toughening as well as the relaxation of the measures. What metrics are used? What is the threshold? Nothing. Meetings behind closed doors, leaks in the media and then pompous announcements. Even today, they elaborated a plan on the gradual easing of the restrictions, which they did not share with the public. Us, the public, have to resort to the hearsay of the members of the scientific advisory team who go from one TV station to the next expressing opinions. This is undignified for us.
Meanwhile, they took little to no measures to improve the necessary infrastructure that would enable adequate distancing and ventilation, or any action to increase the monitoring capacities of the relevant government departments. They hope for the best, resolute in implementing their plan. The plan, however, is not doing brilliantly – to be expected given the aforementioned shortcomings in oversight and infrastructural investment. As relaxations progress, infections rise. The desirable stabilization of the epidemiological picture is not achieved. Rather than prolonging the relaxation phases and refining the plan based on evidence from the evolving situation, the authorities appear determined to go ahead, which will possibly lead to yet another costly lockdown around the Easter period. Central in all this, is the skewed perspective of the authorities that the large numbers of rapid tests are the key to the restarting of the economy. The tests are not enough in themselves, not as long as the conditions for the dissemination of the virus remain intact.
Let me give a couple of examples of the blatant mismanagement, which are evident to any rational person. The government declared much of the public sector as essential services, with civil servants forced to be physically present in their offices, at risk of conducting and disseminating the virus, even if their tasks are non-critical and could be performed remotely. Even those in non-essential departments were recently (upon the opening of primary schools) asked to return to their offices, again, even if their tasks could be performed remotely. The Minister of Finance who issued the circular did not explain why.
Coming now to the current situation. We see that there’s considerable dissemination of the virus in schools. To be expected given the lack of action on behalf of the Ministry of Education, which left our children and their teachers exposed. Despite the problem at schools and the worsening epidemiological picture, the authorities are resolute to continue with the return of the first and second year lyceum students and then gymnasium students. It really makes no sense. I can see why younger kids should go to school – they need someone to take care of them, which means lost work hours for their parents. Fair enough. I also see the reason for graduands to return, with the exams coming up. But not the rest, as they are teenagers who can work alongside their parents, without significantly impacting the latter’s productivity.
I sound like a broken record but this is what many people are thinking right now and what many people discuss when they talk to each other. I fail to understand the decision making of the authorities or even their mid- to long-tern plan. Even if we accept that they prioritize the economy over public safety, which itself is a false dichotomy, it still does not make sense.
Κείμενο που καταγράφει περιληπτικά την πορεία της πρωτοβουλίας#AKEListen. Εντοπίστηκε επίσης το αρχείο 'Προτάσεις πολιτών από τη σελίδα #AKEListen' του 2016, το οποίο μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.
Το 2016, βλέποντας την περαιτέρω υποχώρηση του προοδευτικού πόλου, πέντε άνθρωποι κάτω των 35 και χωρίς καμία οργανική ή άλλη σχέση με το ΑΚΕΛ, αποφασίσαμε να σηκώσουμε ένα βάρος που δεν μας αναλογούσε, σε μια προσπάθεια να ακουστεί η φωνή μας, που άλλως πως δεν υπήρχε τρόπος να διαπεράσει τις κλειστές πόρτες. Έτσι λίγα 24ωρα μετά τις βουλευτικές του 16, δημιουργήσαμε την δημόσια σελίδα #AKEListen, όπου ο καθένας μπορούσε να διατυπώσει ελεύθερα τις απόψεις του, δίνοντας έτσι ένα δημοκρατικό βήμα στον κόσμο της αριστεράς που αγανακτισμένος εγκατέλειπε μαζικά τις ξεπερασμένες νοοτροπίες του «μιλώ εκεί που πρέπει». Την ίδια ώρα, το κάθε στέλεχος του ΑΚΕΛ είχε τη δυνατότητα να υπεραμυνθεί των αποφάσεων του κόμματος και να συνεισφέρει σε ένα γόνιμο διάλογο. Μέσα σε λίγες ώρες λειτουργίας, η σελίδα κατάφερε να συγκεντρώσει μερικές δεκάδες ποστ, πέραν των χιλίων μελών και χιλιάδες viewers. Ο κόσμος ζητούσε να ακουστεί. Φίλοι του κόμματος, μέλη, προοδευτικές φωνές, εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η εποχή που περίμενε κανείς τη σειρά του να τοποθετηθεί σε Κομματικές Ομάδες Βάσης, για να καταγραφεί η άποψή του σε μια κόλλα χαρτί που ήταν αμφίβολο αν θα έφτανε ποτέ «εκεί που πρέπει», είχε παρέλθει, πολύ πριν το 16.
Προτείναμε βαθιές τομές, κυρίως στον τρόπο λειτουργίας του ΑΚΕΛ και στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Ζητήσαμε δημοκρατία, διαφάνεια, εκσυγχρονισμό των πεπαλαιωμένων δομών και χρήση του διαδικτύου για συμμετοχή των φίλων του κόμματος. Στόχος ήταν να καταγράφεται δημόσια και ανοικτά ο παλμός του κόσμου, να διασφαλιστεί η ενεργός συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας στις πολιτικές ζυμώσεις. Στην αρχή δεχτήκαμε πόλεμο, επιθέσεις, ύβρεις. Το ίδιο το κόμμα, βλέποντας την αυξανόμενη ροπή για δημόσιες τοποθετήσεις, αποφάσισε -ανταγωνιστικά- να ανοίξει ηλεκτρονική δίοδο επικοινωνίας. Όμως η ετεροχρονισμένη one-way κομματική δίοδος και πάλι δεν ήταν αρκετή για να απορροφήσει τους κραδασμούς του εκλογικού αποτελέσματος. Ενώ πέρασαν μήνες, ο θόρυβος δεν έλεγε να κοπάσει, μέχρι που ο ίδιος ο ΓΓ Άντρος Κυπριανού -προς τιμή του- μας κάλεσε στο γραφείο του για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση των διαφόρων ζητημάτων που είχαν σχολιαστεί δημόσια στη σελίδα. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα, ότι τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο τον Γενικό Γραμματέα, μάλιστα τα πλείστα, τον ξεπερνούν. Η ατολμία δεκαετιών για αποφασιστικές τομές και διεξοδικες λύσεις, οι λανθασμένες πρακτικές, οι αστοχίες της 5ετίας, διόγκωσαν τα προβλήματα, τα οποία εκτιμώ ότι ξεπερνούν ολόκληρη την ηγεσία του κόμματος και αυτήν ακόμα την Κεντρική Επιτροπή. Το κόμμα βρίσκεται στο σημείο όπου ενώ μπορεί να (αντι)πολιτεύεται για τα σωστά πράγματα, οι ψηφοφόροι δεν πιστεύουν ούτε ελπίζουν ότι μπορεί να πράξει τα πράγματα σωστά.
Και να ‘μαστε πάλι εδώ, μπροστά στο ίδιο σκηνικό. Παρόμοιες κριτικές, πανομοιότυπες προτάσεις, ο κόσμος να ωρύεται στα ΜΚΔ και ξανά η αναποτελεσματική one-way διέξοδος αποσυμπίεσης. Πέντε χρόνια αργότερα, το ΑΚΕΛ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Αντί η εποικοδομητική κριτική να επιφέρει ένα ηχηρό άνοιγμα του κόμματος, εν τέλει οδήγησε σε νέα περιχαράκωση. Κι έτσι σιγά σιγά, χάνεται κι ο πυρήνας των ψηφοφόρων. Αν η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής και του ΓΓ απευθείας από τα μέλη/φίλους του κόμματος ήταν τότε μια τολμηρή πρόταση, σήμερα μάλλον από μόνη της δεν είναι αρκετή. Απαιτείται τολμηρό άνοιγμα και δομικές αλλαγές. Επιβάλλεται η παραγωγή πολιτικής με το βλέμμα στο αύριο, που να μπορεί να εμπνεύσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ότι το κόμμα μπορεί να κυβερνήσει και να σηκώσει τη χώρα στους ώμους του. Ίσως να ήρθε η ώρα να διεκδικήσει την ανώτατη ηγεσία η επόμενη γενιά, με πρόγραμμα που θα τεθεί υπό την κρίση της ψήφου των μελών και φίλων.
Ξέρω, σε κανέναν μας δεν αρέσει η κριτική. Πολλοί μάλιστα θα προτάξουν τον κομματικό πατριωτισμό, και θα κουνήσουν για άλλη μια φορά το δάχτυλο, ωσάν να έχει υποχρέωση ο μέσος ψηφοφόρος να ψηφίζει το ΑΚΕΛ. Ομως ο κόσμος που παρακολουθεί απογοητευμένος, η μετριοπαθής προοδευτική και άστεγη πτέρυγα της κοινωνίας, βάζει πάνω απ όλα την Κύπρο. Άλλωστε με τούτη την έγνοια απαιτήσαμε τότε αλλαγές στο κόμμα, ώστε να υπηρετήσει την Κύπρο και τους πολίτες της. Σήμερα με την οριστική επικράτηση του λαϊκισμού, της ξενοφοβίας και του συντηρητισμού δεν υπάρχει ο χωροχρόνος για νέα κριτική. Δεν υπάρχει καν η πολυτέλεια για μακρόσυρτες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Η δημόσια διαβούλευση έγινε απο το 2016, πολλές φορές. «Παραείστε ρομαντικοί. Δεν είναι το ΑΚΕΛ, αλλά εντελώς ένα άλλο κόμμα, αυτό που περιγράφετε στα ποστ σας», μου έγραψε ένας φίλος τότε, τις πρώτες δύσκολες εκείνες μέρες της σελίδας. Σήμερα πια, δεν ξέρω ούτε είναι δική μου δουλειά αν το ΑΚΕΛ θα πρέπει να γίνει «άλλο» κόμμα. Είναι καθαρά ζήτημα της νέας ηγεσίας αν θα καταφέρει πλέον να περάσει το όραμά της στον ψηφοφόρο κι όχι ο ψηφοφόρος στην ηγεσία. Το μόνο σίγουρο, είναι πως δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται, ως το κόμμα που ήταν μέχρι χθες.
Εφημερίδα Καθημερινή, Κυριακή, 13 Ιουνίου 2021.
Πάνος Λοΐζου Παρράς
· Όταν ο Διονυσίου του Πολίτη, ο οποίος ξέροντας για το λανσάρισμα των δυο κρατών από τον Αναστασιάδη εψηφισεν τον το 2018, λαλει τους Ακελικους ότι εν «γενναίο» να συζητούν τον Μαυρογιάννη, υπαρχουν 2 πιθανότητες:
Ειτε το συνεργείο Αβέρωφ/ΔΗΣΥ ανησυχά κάπως τζαι προσπαθεί να κάμει ζημιά του Μαυρογιάννη με την στήριξη Διονυσίου [όπως έκαψε ο Πολιτης τον Παμποριδη]
είτε θεωρεί τον Μαυρογιάννη εύκολη λεία για να τον φκαλουν νοκ άουτ τζαι να περασει ο Αβέρωφ δεύτερο γύρο - η/τζαι χρήσιμο [εστω τζαι στην προεκλογική], από την οπτική του πλυντηρίου, για να συγκαλυφθούν όλα όσα της δεκαετίας της διαπλοκής...Με την έννοια ότι ο Μαυρογιάννης θα αποφεύγει την κριτική στο καθεστώς Αναστασιάδη...Έχουν πλάκα πάντως οι Συναγερμικοι όταν προσπαθούν να το παίξουν τζαι διαιτητές της ΚΟΠ...:)..Εν καταλάβουν ενδεχομένως το διάτρητο της κωμωδίας...:)..Μια φιλική λοιπόν συμβουλή από την ρωσική οπτική, που εν τζαι των ημερών: καλούτσικος τζαι χειραγωγισιμος ο Γιέλτσιν για την Δύση αλλα παρήγαγε τέτοια οργή, η ύπαρξη του σαν ξεπλυμα, που έφερε στην εξουσία τον Πούτιν.. Τζαι κάποιοι παραμιλούν ακόμα..Think about that…J
· Η Αριστερά, όπως είσιεν πει τζαι ο Άντρος σοφά, τον τζαιρό του Μαρί [τότε που ο Πολίτης ήταν ο εκπρόσωπος της πισώπλατης επίθεσης στην αθωότητα της αριστεράς], έσιει βαθκιές ιστορικές ρίζες. Τζαι θα επανέρχεται...
Απλώς τωρά εν τζαι πεδίο στρωμένο με νάρκες... τζαι μερικοί ίσως να κουβαλούν ακόμα την αθωότητα πριν τα πρωτοσέλιδα του Μαρί... Αλλά η Ιστορία έσιει πάει παρακατω. Τζαι μόνο αφελείς πιστεύκουν ότι υπάρχουν δεξιοί, τούτην την περίοδο, που θα ψηφίσουν υποψήφιο του ΑΚΕΛ – ότι τζαι αν πουν προεκλογικά. Διότι η Συναγερμικη δεξιά συλλογικά έσιει αποδείξει την περασμένη δεκαετία ότι θα ανεχτεί την διαπλοκή τζαι θα φτάσει στο σημείο να ανέχεται τζαι την συζήτηση για δυο κράτη στο κυπριακό – φτάνει να έχουν ιδιωτικά οφέλη.
Για τις καρέκλες τζαι τα συμφέροντα δεν θα εγκαταλείψει την παράταξη ό,τι τζαι να γίνει στο κυπριακό. Ψήφισαν ξανά τον Αναστασιάδη παρά το Κραν Μοντανά. Τέτοιες/ες ήταν, τέτοιοι/ες είναι, τέτοιοι/ες θα είναι...
Ο Αβέρωφ ξέρει με βάση τα σημερινά δεδομένα ότι εν πολλά πιο κάτω που Χριστοδουλίδη, τζαι με δεδομένα το [τουλάχιστον] 22%+ του ΑΚΕΛ [στις Βουλευτικές] σαν βάση, μπορεί κάλλιστα να κόψει εκτός δεύτερου γύρου ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ..
Άρα η πρώτη του κίνηση, λογικά, είναι να ξαναχρησιμοποιηθεί η τακτική των εξαρτώμενων ΜΜΕ, τζαι των φερέφωνων [που κάμνουν τους «φίλους συμβούλους» της αριστεράς άμα θέλουν να πουλήσουν κάτι – εξευτελίστηκαν πκιον αλλά μερικοί παλεύκουν το ακόμα] να μειώσουν τα ποσοστά της Αριστεράς. Μέσω αποχής [ένα μπλοκ αριστερών εν ψηφίζει ήδη, τζαι ένα άλλο μπορεί να σπρωχτεί στην αποχή]. Σε τούτο το πλαίσιο, η προβολή του Μαυρογιάννη λ.χ. από τον Πολίτη ή την Αλήθεια [συναγερμικες τζαι αβερωφικές – με βάση τα δεδομένα] δημιουργεί ένα είδος δυσφορίας στην αριστερά για τον Μαυρογιάννη αντι να λειτουργει υπερ του. Τουτα εν τα ΜΜΕ δαιμονοποιησης της Αριστεράς την περίοδο του καθεστώτος Αναστασιάδη.
Αν οι καλοθελητές του Αβέρωφ θέλουν να αυξήσουν την αριστερή αποχή θα προσπαθήσουν να προωθούν αμφιβολίες για υποψήφιους, η τζαι ταυτίσεις που θα αποξενώνουν κόσμο. Αν, ας πουμε, ο Πολιτης ή η Αλήθεια στηρίζουν κάποιον σαν υποψήφιο της Αριστεράς, σε μεγάλη μερίδα του κόσμου της Αριστεράς τουτο λειτουργά ενάντια στον όποιο υποψήφιο. Τον Παμποριδη λ.χ. έκαψε τον η κομματική του καταγωγή αλλα τζαι η εκ των φαινομένων προώθηση του από το συγκρότημα του Πολίτη. Ενδιαφέρον εξέλιξη: να έχεις καταντήσει σύμβολο αποφυγής..:)
Ο αβερωφικος στόχος στον πρώτο γύρο λογικά θα είναι να πέσει ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ πιο κάτω που τα ποσοστά Αβέρωφ [ο οποίος κυμαίνεται με βάση τις δημοσκοπήσεις που διαρρέουν – οι ίδιοι μάλλον] ανάμεσα στο 11% τζαι το 15%.. Άτε να φκει ως το 18%..
Οπότε αν καταφέρουν να μπουρδουκλώσουν τις αριστερές μάζες στην αποχή [ή σε άλλους υποψήφιους κλπ] τότε ο Αβέρωφ με το συνεργείο των ΜΜΕ του θα προσπαθήσει να το παίξει Μακρόν. Όσο κωμικό τζαι να ακούεται ο Αβέρωφ είναι διατεθειμένος για την καρέκλα να παίξει όλους τους ρόλους – από Μακρόν μέχρι Λεπέν- τζαι μάλλον παίζει τους ήδη. Σε τούτο το πλαίσιο [δεύτερο γύρο Αβέρωφ-Χριστοδουλίδη] ο Αβέρωφ τζαι τα ΜΜΕ του θα το παίξουν ότι θέλουν λύση. Ότι ο Χριστοδουλιδης είναι το απόλυτο κακό [ενώ ο Αβέρωφ το λλιότερο κακό] κλπ. Ήδη τούτο εξεκινήσαν με εμβατήρια των γνωστών φερέφωνων πριν λλιους μηνες όταν εμφανιστηκε η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη..
Η προβολή Μαυρογιάννη, σε τουτο το πλαίσιο, ίσως να εγινετουν αρχικά γιατί θεωρούν τον πιο εύκολο να τον σύρουν κάτω που τον Αβέρωφ τζαι με βάση τη θέση του για το κυπριακό [βασικά ο Μαυρογιάννης, όπως τζαι ο Δημητριάδης εν υποψήφιοι για το κυπριακό] να του ζητήσουν, χωρίς ντροπή, μετα να στηρίξει Αβέρωφ στον δεύτερο γύρο... Τζαι με τον Δημητριάδη τα ίδια θα κάμουν φυσικά. Αρχικά επροβάλαν τον μπροστά στη πιθανότητα Δηκοϊκού υποψήφιου. Τωρά εν άλλο το πρόβλημα τους, οπότε αλλάξαν εστίαση..
Η ηγεσία τζαι τα μέλη του ΑΚΕΛ κάμνουν ένα θετικό ιστορικό βήμα, δημοκρατικής εκλογής υποψήφιου. Αλλά αν έχουν οι ίδιοι αυταπάτες για τον Αβέρωφ ή τα δίκτυα του [όπως ο Πολίτης κλπ] κινδυνεύουν με γκάφα... Διότι το να χάσεις είναι ένα, το να σε ξανα-κοροϊδέψει ο Αβέρωφ μετά που τόσα τζαι τόσα... ή ο Πολίτης μετά που τόσα τζαι τόσα...:)
Εν τζαι θέμα επικοινωνιακής πολιτικής. Τζαι το ΑΚΕΛ θα έσιει προβλημα αν πιστεύκει, ας πουμε, τον όποιον Πολίτη, Δαλίτη κλπ ή βασίζει ακόμα την επικοινωνιακή του πολιτική σε άτομα που εμπιστεύονται έτσι καταστάσεις/δίκτυα... Η παρ΄ολιγον παγίδα του Παμπορίδη [την οποίαν, λογικά, επροωθήσαν μερικοί] ήταν ενδεικτική του λάκκου..
Η μερίδα της κοινωνίας που βλέπει στο ΑΚΕΛ την ιστορική ελπίδα [που στηρίζει την σύγκλιση των ιστορικών τάσεων: ανεξαρτησία-δικοινοτισμός-ταξική συνείδηση] έσωσε το ΑΚΕΛ από τον Παμπορίδη που υπόβαλαν τα ΜΜΕ της δεξιάς. Ο Παμπορίδης θα ήταν η πλήρης ήττα – δεξιός προς ακροδεξιός υποψήφιος του ΑΚΕΛ...
Τωρά η ευθύνη εν στην συλλογικότητα..
Στο εσωτερικό είχαμε ακόμα ένα ρεσιτάλ ρατσισμού, αυτήν τη φορά στη Βουλή από την ad hoc η επιτροπή που παραχώρησαν οι Αβέρωφ/ΔΗΣΥ στο γελαμ, για να ψηφίσουν την Αννίτα. Που αποδείχτηκε παραπλάνηση, οπως γίνεται συνήθως με τον ρατσισμό. Είχαμε επίσης μια ακόμα κωμική στιγμή στο σήριαλ της διαπλοκής – ο Αναστασιάδης να διορίζει επιτροπή κατά της διαφθοράς/διαπλοκής. Τί να πεις; Πόσο πιο κωμική μπορεί να γίνει η κατάσταση με την παραμονή του συγκεκριμένου πολιτικού στο προεδρικό για ακόμα μερικούς μήνες;
Η μεγάλη είδηση προς το τέλος της εβδομάδας, ήταν η πορεία προς την εκλογή προεδρικού υποψήφιου από το ΑΚΕΛ.. Η εικόνα στις εφημερίδες του Σαββάτου ήταν εκφραστική- η Χαραυγή, την οποία, σαν εφημερίδα της Αριστεράς, ενδιέφερε άμεσα το θέμα, είχε μια μικρή πρωτοσέλιδη αναφορά, τζαι μια μικρή στήλη στη σελίδα 3, όπου αναφερόταν ότι υπάρχουν δυο υποψήφιοι [Μαυρογιάννης, Δημητριάδης] με δυνατότητα/ ενδεχόμενο να αυξηθούν, τζαι ότι η διαδικασία θα ολοκληρωθεί αρχές Ιουνίου. Αντίθετα ο Φιλελεύθερος, με τον Δαλίτη, είσιεν πρωτοσέλιδο που εμφανώς πριμοδοτούσε τον Μαυρογιάννη [«Η κρίσιμη ώρα για ΑΚΕΛ με Μαυρογιάννη στην ΚΕ»]. Εδώ εμφανώς ο Δημητριάδης κόπηκε – όπως τζαι η ευρύτερη διαδικασία όπως ήταν στο μονόστηλο της Χαραυγής. Μετά έχει παράπονο ο Δαλίτης όταν σχολιάζεται ότι αντί να λειτουργεί σαν δημοσιογράφος που παρουσιάζει τα δεδομένα, μάλλον φαίνεται να λειτουργεί σαν κάποιος που θέλει να προωθήσει κάτι.. :) ..
Σε ένα πρώτο επίπεδο, η πρόθεση του ΑΚΕΛ να κατεβάσει δυο υποψήφιους στο εσωτερικό του κοινό, τζαι να αφήσει τη δυνατότητα άλλων πιθανοτήτων, είναι δημοκρατική πρόοδος. Συγκριτικά ο ΔΗΣΥ απλώς απέβαλε ντε φάκτο τον Χριστοδουλίδη.
Υπήρξε μια αρνητική αρχική στάση από των χώρο της αριστεράς [όπως εκφράστηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης] για τον Μαυρογιάννη σαν μέρος του καθεστώτος το οποίο πρέπει να ανατραπεί. Αφού η συζήτηση θα συνεχίσει για ένα μήνα, θα φανεί ποιός είναι ποιός. Ο Μ. Σκουριώτης είχε μια ενδιαφέρουσα καταγραφή: ο Μαυρογιάννης συνεργάστηκε με διάφορες κυβερνήσεις, άρα η ηγεσία του ΑΚΕΛ θα νοιώθει περισσότερη σιγουριά για τη στάση του, ενώ ο Δημητριάδης, έχει μια αυτονομία, σαν αστός κλπ, τζαι θα μπορούσε [αν εκλεγεί] να κάμνει παιχνίδι μόνος του. Στα αρνητικά του Μαυρογιάννη καταγράφεται τζαι η αρχική στήριξη του από τις εφημερίδες τζαι τα εκ των φαινομένων δίκτυα τα οποία παραπέμπουν σε Αβέρωφ.. Ίσως τζαι για τούτο ο Πολίτης σταμάτησε κάπως την προβολή του, αλλά τζαι τις επιθέσεις ενάντια στην αριστερά [που απλώνονταν από την οικονομία μέχρι την Ουκρανία.. :)]...Ισως μερικοί να θέλουν να καλοπιάσουν κάπως κάπου την Αριστερά προεκλογικά..:)..Μετα τους οχετούς...:)
Στα υπόλοιπα κόμματα η ΕΔΕΚ, ή μάλλον ο Σιζόπουλος σαν πρόεδρος της ΕΔΕΚ [τζαι ακόμα τζαι τούτον θέτει το ερώτημα «για πόσο;»], μάλλον οδεύει στην απομόνωση. Μετά την αντιπαράθεση με τον Ευσταθίου τζαι το υποτιθέμενο άψε –σβήσε συνέδριο, αποστασιοποιήθηκε τζαι ο Μυριάνθους που τωρα εν σαν να «εφκηκεν με το πολυβόλο». Άρα ο Σιζόπουλος στη Βουλή εκπροσωπεί ντε φάκτο, πια, μόνο τον εαυτό του. Τζαι τούτο εν προβλημα, για τον ίδιο – τί ακριβώς θα διαπραγματευτεί [προεκλογικά ή στις ψηφοφορίες της Βουλής] πια με μία ψήφο; Τζαι τούτο, όμως, είναι προβλημα τζαι για τον Αβέρωφ τζαι για τον ΔΗΣΥ γενικότερα, που φαίνεται να βασίζονταν κάπου στον Σιζό τζιαι τις εν δυναμει ψήφους που εμπόρεν να φέρει – εστω σε κρίσιμες ψηφοφορίες στην Βουλή... τωρά μάλλον δεν..
Η κατασκευασμένη υστερία για το ουκρανικό, η δαιμονοποίηση της Ρωσίας σε βαθμό ρατσισμού, τζαι η προσπάθεια επιβολής μιας μόνο άποψης χωρίς αντίλογο, χωρίς άλλη οπτική, με απαιτήσεις μάλιστα για «δηλώσεις μετάνοιας/αποκήρυξης» [που θύμιζαν μασκοφόρους του 1958 ή τζαι Μακρόνησο στο ελληνικό εμφύλιο], δεν επιβλήθηκε... Το ότι η Mail τζαι άλλα ΜΜΕ που λειτούργησαν σαν φορείς της προπαγάνδας του ΝΑΤΟ, πρόβαλαν την κυπριακή αντίσταση, ήταν τζαι ενα είδος προσπάθειας να κλαψουρίσουν αποικιακά - ότι δεν είμαστε «καλοί [πειθήνιοι/υπάκουοι] ευρωπαίοι». Αλλά η τάση δεν είναι μόνο κυπριακή. Απλώνεται ευρύτερα τζαι στην Ευρώπη – όταν έσιεις μια τόσο μονοδιάστατη προπαγάνδα τζαι εν καταφέρνεις να συσπειρώσεις γενικά στήριξη στην πολιτική που υποβάλεις σε ποσοστά 80%+, κάτι εν πάει καλά. Αξίζει όμως τζαι μια αναγνώριση των υπόγειων αντιστάσεων μας, των αναχωμάτων «no Pasaran» στην απόπειρα χειραγώγησης [τζαι τραμπουκισμού]...
Τζαι τα ΜΜΕ που από το πρωί [με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που μεταδίδονται σαν πρωινό ξύπνημα από τα ραδιόφωνα] ως την νύχτα [με τις τηλεοπτικές ειδήσεις] αναπαρήγαγαν τα κλισέ, πρέπει να είδαν πια τα όριά τους. Εν μια υπόγεια αντίσταση που εκτίζετουν ούλλην την προηγούμενη δεκαετία... τζαι τωρά δείχνει τις απελευθερωμένες ζώνες του μυαλού μερίδας του πληθυσμού – ακόμα τζαι υπό επίθεση...
Άλλωστε η ξεφτίλα της εξάρτησης της πλειοψηφίας των τοπικών ΜΜΕ ήταν/είναι πια εξόφθαλμη [τζαι από το εξωτερικό με εκθέσεις τζαι που το εσωτερικό με την κωμική παράσταση λογοκρισίας του ΡΙΚ.. :)]
'Between 1963-74, about 2000 Turkish and Greek Cypriots disappeared during hostilities between the two communities of Cyprus. Following an abortive coup in 1974, Turkey invaded and occupied the north of the island. 200,000 Greek Cypriots, a third of the population, fled their homes, becoming refugees in the south. During the Turkish invasion, many died in the war, but their bodies were never recovered. Others (including women and children) vanished behind the advancing Turkish army. To this day, Turkey refuses to offer any explanations. The fate and whereabouts of the Greek and Turkish Cypriots missing remains an official secret. In the confusion of 1974, some, but not all, of the missing Greek Cypriots were buried hurriedly on the Greek side. The return of the remains of the rest cannot be realized since they are behind Turkish lines. In spite of various attempts at resolution, including a UN Committee, both sides still guard the unidentified hidden bones of each others' missing persons The film was shot in 2001 when the possibility of DNA identifiication redefined the problem and gave it a new urgency. By following the desperate attempts of two Greek women to discover the fates of their loved ones, the film explores the signficance of mortuary rituals and the different political lives of dead bodies among the Greek and Turkish Cypriots.'
Τζαι οι δυο πτέρυγες φερέφωνων του ΝΑΤΟ θέλουν να λογοκρίνουν το πραξικόπημα..
Όχι τυχαία... :) ..τζαι στην Κύπρο τζαι στην Ουκρανία..
Για τούτο εν τόσο δουλοπρεπείς στην επιβολή λογοκρισίας... Κάπου σε κάποια φάση του ασυνείδητου τους φαίνεται να υπάρχει η νοσταλγία μιας εφταήμερης χούντας που να επιβάλει το βίτσιο τους..
Εν σας επέρασεν τζαι εν θα σας περάσει... :)
Για την υποκρισία των φερέφωνων του ΝΑΤΟ που ξεπλένουν τα «τάγματα θανάτου» των νεοναζί στην Ουκρανία...Ή ποιοί ειναι οι σύμμαχοι της τοπικής ακροδεξιάς...
Αθθυμάστε όταν ξεκίνησε το ουκρανικό, ίνταλως η φιλελέ παρεΐτσα, επούλαν την χαζοχαρούμενη αχαπαροσύνη, ότι όσοι αρνούνταν να υποταχτούν στη δικτατορία της λογοκρισίας, ήταν υποτίθεται.. «σύμμαχοι του γελαμ»; ..Τζαι σαν γνήσιοι απόγονοι του Παττακού απαιτούσαν [τί θράσος όντως] υποταγή τζαι δηλώσεις στήριξης στο νούμερο Ζελένσκι χωρίς άλλα.. κλπ κλπ;..
Τελικά, είχαν λόγο να λογοκρίνουν τα πλάσματα. Το γελαμ είσιεν ήδη σχέσεις με τους ουκρανούς νεοναζί..
Λογικότατο. Οι ιδεολογικοί απόγονοι της ΕΟΚΑ β, φυσικά ήταν με τους Αζόφ..
Τζαι άμα δει κανένας/καμιά την καταγωγή [ιδεολογική ή τζαι βιολογική] μερικών από τα φερέφωνα, ένεν καθόλου παράξενο ότι εν με τους Αζόφ αλλά προσπαθουν να το συγκαλύψουν...
«Η κρίση στην Κριμαία το 2014 πυροδότησε μία βία που η Ευρώπη είχε να δει δεκαετίες. Το νεοσύστατο Τάγμα του Αζοφ, προερχόμενο από το νεοναζιστικό Δεξιό Τομέα, επρόκειτο να πυρπολήσει το εργατικό κέντρο της Οδησσου καίγοντας ζωντανούς ρωσόφωνους πολίτες, ενώ καταγράφησαν πολλές απαγωγές και δολοφονίες αντιφρονούντων. Ήταν μία ναζιστική πολιτοφυλακή.
Η Χρυσή Αυγή έσπευσε, φυσικά, να χαιρετήσει του ομοϊδεάτες της. Οι σχέσεις προϋπήρχαν. Το 2013 οι οπαδοί της Ντιναμό Κιέβου θα ανέβαζαν πανό για τους δολοφονημένους χρυσαυγίτες Φουντούλη και Καπελώνη, ενώ οι Ουκρανοί νεοναζί θα οργάνωναν συγκέντρωση αλληλεγγύης.
....Ενα ιδιαίτερο κεφάλαιο στη σχέση των Ελλήνων ακροδεξιών με τους Ουκρανούς νεοναζί, παίζει η σχέση του κυπριακού αδελφού κόμματος της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, ΕΛΑΜ, το οποίο μάλιστα είχε υποδεχθεί το καλοκαίρι του 2013, δύο αντιπροσώπους του Svoboda, τους Andriy Mishchenko και Yuri Levchenko, για χάρη των οποίων μάλιστα έκαναν τιμητική εκδήλωση και αναφέρθηκαν στις μεταξύ τους σχέσεις, από τις οποίες δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η Χρυσή Αυγή.
Συγκεκριμένα, στο site του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (το οποίο διέγραψαν), «ο Στράτος Καρανικολάου, Υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων του ΕΛΑΜ, παρουσίασε την ιστορία του Ουκρανικού Εθνικιστικού Κινήματος αλλά και το πως έφτασαν να είναι η 4η πολιτική δύναμη στην Ουκρανία με 37 βουλευτές, παραλληλίζοντας τους με την Χρυσή Αυγή».
The article was published in issue 3 of the newspaper Ergatis [Worker], on the 6th of October, 1947. The newspaper acted subsequently as the formal newspaper of the Trotskyist Party of Cyprus. Translated from Greek by the blog. A digital version of the issue can be located here. A Greek transcription of the article can be found by pressing here.
The slogan “Union with Greece (Enosis)” began to be promoted since an older period, since the period of the Greek bourgeois revolution of 1821; and was then connected to the struggle of the bourgeois class against feudalism and its protector, the foreign Turkish yoke. The slogan of Enosis was then progressive, because the bourgeois class in both Greece and in Cyprus had begun back then to rise up against the feudal class, with one single aim: the abolition of feudalism and the expulsion of the foreign occupier, THE SAME OCCUPIER, of both Greece and Cyprus. The enemy was common, and therefore the struggle was common. Against the same occupier, against the same class. What could be better than the unification and coordination of the revolutionary powers? That is why we say, back THEN the slogan “Union with Greece” was logical, was progressive.
This slogan has continued to be promoted by the Cypriot bourgeois class and its intellectuals until today (and from the Greek bourgeois class of course, which saw in Cyprus yet another wealthy territory for exploitation). Today, however, a NEW EXPLOITED CLASS emerged to the surface, the PROLETARIAT, which asks not merely for its national liberation, but at the same time, for its SOCIAL liberation. From the beginning of its appearance in Cyprus, the vanguard of the working class, the old Communist Party of Cyprus, began to attack the bourgeois and chauvinist slogan of “Enosis”, which, while aiming for the expulsion of the foreign occupier, also aimed for the continuation of the exploitation of the proletariat by the bourgeois class.
At a point in the positions and decisions of the Second Congress of the Communist International, which were formulated by Lenin himself, the following enlightening section is presented:
“In the oppressed countries (colonies) two movements exist, which are further divided everyday. The first is the bourgeois-democratic nationalist movement, which has as its programme political independence and the continuation of the bourgeois regime. The other is the movement of the poor peasants and workers, aiming for their liberation from every form of exploitation. The first attempts to direct the second, and in many cases, it succeeds at doing so to a significant degree. However, the Communist International and the parties belonging to it must fight this tendency and make sure to consolidate class consciousness in the working masses of the colonies. For this reason, the greatest and most necessary task is the creation of Communist Parties that will organise workers and peasants for the revolution and the establishment of Soviet Democracy”.
Now, what else could the slogan “Union with Greece” be, other than a social democratic nationalist slogan, since it demands, on the one hand, the expulsion of the foreign occupier, but on the other hand it asks for the continuation of exploitation in another form, through the union with another bourgeois state - even if that state speaks the same language as us, even if that state claims that our country is a part of its territory. In its appetites, it is no different than the present exploiter. This capital, regardless of its different national name, also seeks more places to exploit, also seeks more slaves in its service. That is why we struggle both for the expulsion of the foreign occupier and for the social liberation of the worker.
The opportunist, reformist leaders of AKEL [Progressive Party of Working People], wanting to sedate the proletariat and the peasantry of Cyprus with pseudo-national and pseudo-patriotic chauvinist slogans (because that’s in their interest), also promote the slogan advanced by the bourgeois class of Cyprus and do so, in fact, through even more pompous phrases. The AKEL leadership does not want to come into conflict with the petit bourgeois class, fearing that it may lose its support in the various exploitative actions it undertakes daily at the expense of our country’s working class (doctors with enormous clientele, lawyers with plenty of business, poets, publishers and writers with an enormous circulation of their publications etc).
As for the slogan “Unity, reconciliation”, we have always condemned it and continue to do so, because it aims to disconnect the worker from her class demands and to sedate her class consciousness. Co-operation with bourgeois elements can only be carried out within the struggle for the expulsion of the foreign occupier, and this only through these three basic terms: 1) The proletariat party and the class it represents must not lose their class essence. 2) The proletariat party should lead the national liberation struggle and 3) the everyday class struggle for the economic and political demands of the peasantry and the working class should in no way be ignored.
*
The argument that through the union of Cyprus with Greece the national fetters that wrap us will be unravelled, enabling us, side by side with the Greek proletariat, to move forward towards our social liberation, is but an excuse and at least childish, because the struggle of the Cypriot or the Greek proletariat is not a strictly national struggle, constrained within the national borders of each country, but internationalist – it is the struggle of the totality of the proletariat, of the totality of the oppressed, across the whole globe.
The capitalist world has managed to remain alive until today, after the last six-year war and its post-war crisis of overproduction, by acting in an internationalist way, by helping and supporting itself. In contrast, the proletariat powers, or the revolutionary national liberation excursions of the oppressed slaves of the colonies, have nowhere succeeded in bringing a meaningful result, because they lacked the internationalist foundations for their struggle, they lacked internationalist solidarity and mutual support. The examples are numerous:
Burma, Indochina, Indonesia, Ceylon, the Indies, Persia, Palestine, Egypt, Morocco, Madagascar, Paraguay, Bolivia, Spain, Syria, Greece etc. All of the above prove to us that any struggle that is confined within the strict national borders of a country is destined to fail, because it has to face not merely its own exploitative class, but the whole global alliance of the capitalist world, which will certainly intervene to help its threatened capitalist sibling in that country (Greece, Indochina, Indonesia, Persia, China etc).
Therefore, our struggle will not be benefited if it is coordinated only with the struggle of the Greek proletariat. Out struggle must necessarily be coordinated with the struggle of all other colonised slaves, and foremost, with the proletariat of England.
Στο στρατιωτικό επίπεδο από τα μέσα της εβδομάδας, οι ρωσικές δυνάμεις μαζί με τις πολιτοφυλακές των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς, φαίνεται να προελαύνουν από το νότο τζαι την ανατολή, με την πρακτική της σταδιακής εμπέδωσης που ακολουθούν μέχρι τώρα. Ταυτόχρονα, φαίνεται να διασφαλίζουν τον έλεγχο του εναέριου χώρου με πυραυλικές τζαι αεροπορικές επιθέσεις ιδιαίτερα σε αποθήκες όπλων που στελλει η Δύση, τζαι διακοπή μορφών συγκοινωνιών, όπως οι σιδηρόδρομοι.
Στο οικονομικό διεθνές επίπεδο, η αδυναμία της Δύσης να επιβληθεί, ήταν εμφανής τζαι στην σύνοδο των G20, αλλά τζαι στο γεγονός ότι κράτη, αλλά τζαι εταιρείες, στην Δύση κινούνται πια ανοικτά προς το νέο καθεστώς πληρωμών σε ρούβλια που καθιέρωσε η Ρωσία. Ένα σημαντικό άλμα αλλαγής στις διεθνείς συναλλαγές. Οι αμερικανοί προσπάθησαν να πιέσουν την Κίνα, αλλά μάλλον τον παιχνίδι [για τους αμερικάνους] φαίνεται χαμένο. Ακόμα τζαι αν ανοίξουν ένα ακόμα μέτωπο σε μια περιοχή [τη Ασία] που έσιει ξεφεύγει πια από τον έλεγχο τους, εν αμφίβολο αν μπορούν πκιον να επιτύχουν κάτι.. Ένα άλλο μέτωπο μάλλον θα σημαίνει μια ακόμα ήττα όπως φάνηκε από το Ιράκ μέχρι το Αφγανιστάν. Οι θεαματικές νίκες γίνονται σκόνη από τις συνέπειες. Μέχρι τζαι οι αμερικανοί μάλλον εκαταλάβαν τον πκιον. Τζαι η Ασία έσιει πολλά πυρηνικά...
Επικοινωνιακά, τα δυτικά ΜΜΕ αγκομαχούν κάθε βράδυ με τις τηλεοράσεις να προβάλουν μονομερώς την προπαγάνδα των Ζελένσκι/Kolomoyskyi [του φερέφωνου αμερικάνων τζαι ολιγαρχών τζαι του ολιγάρχη που τον κατασκεύασε]... Η δυσφορία τζαι η αυξανόμενη απώλεια εμπιστοσύνης ειναι ευδιάκριτη πάντως. Ήδη η προβαλλόμενη λογοκρινόμενη εικόνα των δυτικών ΜΜΕ άρχισε να κωδικοποιείται σαν ο ορισμός της «προπαγάνδας».... Η Δύση έπαιξε με τις κυρώσεις τζαι έπαθε μπούμερανγκ, αν τώρα τζαι τα ΜΜΕ της πάψουν να πείθουν τουλάχιστον το εσωτερικό τους κοινό, η εσωτερική νομιμοποίηση της εξουσίας θα έσιει σοβαρά προβλήματα – όπως φαίνεται τζαι με την διεθνή οικονομική κατάσταση για τα δυτικά συμφέροντα.. Ήδη οι δυο εκλογές που έγιναν στην ΕΕ [Ουγγαρία τζαι Γαλλία] εν τζαι έδειξαν ότι το κοινό πείστηκε από την επαναλαμβανόμενη προπαγάνδα ώστε να παραχθεί ομοφωνία/συσπείρωση ή κοινή αποδοχή..
Η εποχή που η Δύση αγόραζε [με το βάρος του ευρώ τζαι του δολαρίου – τζαι την αόρατη απειλή επεμβάσεων] μάλλον εξαντλήθηκε σε κάποιο αγωγό για να εξυπηρετηθούν μερικοί ολιγάρχες τζαι μικροπρεπή εσωτερικά συμφέροντα στην Δύση... :) ..Άμα δεν κατανοείς ότι τέλειωσε η εποχή της ηγεμονίας σου, καταντάς να σέρνεσαι με την κάθε Νούλαντ να νομίζει ότι «κάνει παιχνίδι» την ώρα που ανοίγει ένα λάκκο για ότι νομίζει ότι υπερασπίζει..
Η μπροσούρα 'Μερικά Επίκαιρα Πολιτικά Ζητήματα' εκδόθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου το 1931 στη Λεμεσό. Φαίνεται να γράφτηκε από τον Χαράλαμπο Βατυλιώτη (Βάτη). Η παρούσα έκδοση είναι αναδημοσίευση στο περιοδικό Εντός των Τειχών, στο Διπλό Τεύχος 39-40, του Μάρτη του 1989. Εντοπίστηκε στο Κυπριακό Κινιματικό Αρχείο.
Ο εναρκτήριος λόγος του Κυβερνήτη της Αποικίας που είδε τελευταία το φως αναγνωρίζει επί τέλους την ύπαρξη κρίσης και στη Κύπρο, ως αποτέλεσμα «της σφοδρός οικονομικής θυέλλης» που «εξερράγη καθ’ όλον τον κόσμον».
Τα στοιχεία που δημοσιεύονται στο λόγο αυτό πιστοποιούνε αρκετά καλά την ύπαρξη της κρίσης.
Η παραγωγή των δημητριακών το 1930 είναι μικροτέρα από την παραγωγή του 1929 ενώ οι προβλέψεις της παραγωγής για το 1931 είναι ακόμα χειρότερες. Η χρήση χημικών λιπασμάτων έχει περιοριστεί, όπως και η σπαρμένη έκταση. Οι ιδιοκτήτες γης, προπάντων οι τσιφλικάδες και τα μοναστήρια άφησαν άσπορα τα χωράφια τους και τα νοικιάσανε στα πρόβατα για μερράδες.
Ο Κυβερνήτης αναγνωρίζει ότι οι τιμές των χαρουπιών, του μπαμπακιού, των σιτηρών και των άλλων γεωργικών προϊόντων είναι εξευτελιστικές. Για μερικά προϊόντα π.χ. χαρούπια και μπαμπάκι, «αι τιμαί εξέπεσαν εις επίπεδον άγνωστον εις την παρούσαν γενεάν».
Οι δουλειές των μεταλλευτικών επιχειρήσεων έχουν περιοριστεί, ο δε Αμίαντος πιθανόν να εργασθεί φέτος μόνον τον Ιούνιον-Αύγουστον.
Τόσον η εισαγωγή όσο και η εξαγωγή του 1930 έχουν περιοριστεί στο σύνολον τους περί τα 25% και εις μερικά προϊόντα περί τα 50-60 %.
Είναι φανερό ότι με τέτοια κατάσταση η αεργία οφείλει να είναι πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στην εργατική τάξη. Κι όμως ο Κυβερνήτης δεν αναφέρει τίποτε για την ανεργία κι αφήνει έμμεσα μόνον να υπονοηθεί ότι η Κυβέρνηση μελετά το ζήτημα με την υπόσχεση «ότι η Κυβέρνησις μελετά το δυνατόν της εισαγωγής… σχεδίου αμοιβαίας ασφάλειας προστατευούσης τον εργάτην, εν περιπτώσει ανεργίας» μόνον όμως «ένεκεν ασθένειας» και εάν «επιτρέψωσι τα οικονομικά της χώρας». Αυτό υπενθυμίζει την παροιμία: «Γάδαρε ψώφα, όσο να βγει το τσαίρι»! Η κυβέρνηση αποδείχνει έτσι ότι δεν έχει κανένα σκοπό να πάρει σοβαρά μέτρα ενάντια στην αεργία, η οποία μαστίζει κυριολεκτικά, όλους τους κλάδους της εργατικής τάξης και έγινεν η αιτία (επειδή οι εργάτες είναι ανοργάνωτοι) να υποβιβασθούν τα μεροκάματα από πέρσυ ως φέτος κατά 30-40%!
Η κινητοποίηση και τα αιτήματα των άεργων δεν έχουν ως τώρα ληφθεί υπ’ όψιν από την ξένη Κυβέρνηση. «Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»!
Η κατάσταση των φτωχών και μεσαίων χωρικών ολοένα και χειροτερεύει, η πληρωμή των ετήσιων τοκοχρεωλυσίων εκ μέρους των Συνεργατικών Εταιρειών μένει πίσω (όπως αναφέρει κι ο λόγος του Κυβερνήτη) οι δε «πολιτικές αγωγές» έχουν αυξηθεί από 9,337 κατά το 1929 σε 11.031 κατά το 1930. Και ο Κυβερνήτης εξηγεί ότι η «αύξησις της πολιτικής φιλοδικίας έγκειται κυρίως εις αγωγάς εκ μέρους των τοκιστών». Αυτό δείχνει ότι οι μικροϊδιοκτήτες χωρικοί μας συνεχώς καταστρέφονται και χάνουν τα χωράφια τους.
Ποιά είναι τα μέτρα με τα οποία η Κυβέρνηση σκέπτεται να βοηθήσει τις εργαζόμενες μάζες; Κανένα! Υπόσχεται να κάμει οικονομίες εις τον προϋπολογισμό και να επιτύχει δάνειο 600.000 για την ανάπτυξη της ναυτικής βάσεως στην Αμμόχωστο και για την κατασκευή δρόμων, οι οποίοι στο κάτω κάτω είναι στρατηγικής σημασίας. Αυτό είναι όλο. Δηλαδή η καταπολέμηση της κρίσης στην Κύπρο γίνεται με την μετατροπή της σε ένα μελλοντικό στρατιωτικό πεδίο και ναυτικό ορμητήριο στον προπαρασκευαζόμενο νέο πόλεμο!
Τα άλλα θα τα διορθώσει η «Θεία Πρόνοια» και η απέραντη αισιοδοξία του εξοχώτατου. Και πραγματικά η αισιοδοξία του είναι ανεξάντλητη.
Ένα φωτεινό σημείο που βλέπει στον ορίζοντα είναι η αύξηση «ολίγον» του εμπορίου δηλαδή η εξαγωγή περισσοτέρων προϊόντων. Αυτό είν' αποτέλεσμα των εξευτελιστικών τιμών και προϋποθέτει τη ληστεία των αγροτικών μαζών. Απόδειξη ότι η εισαγωγή συναλλάγματος από την πούληση των περισσοτέρων προϊόντων είναι μικρότερη από την περσινή.
Άλλο «φωτεινό σημείο» είναι ο «καλύτερος εμπορικός ισολογισμός», δηλαδή ο περιορισμός του εμπορικού ελλείμματος.
Αυτό σε παρένθεση είναι και το φωτεινό σημείο που βλέπουν οι Έλληνες οικονομολόγοι στην Ελλάδα.
Ο περιορισμός όμως αυτός του εμπορικού ελλείματος είν' εντελώς φαινομενικός γιατί προέρχεται από το γενικό περιορισμό του εμπορίου εξαιτίας της μεγάλης πτώσης των τιμών. Αυτό θα είχε κάποια σημασία αν μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι το κόστος της παραγωγής των γεωργικών μας προϊόντων θα ήτανε δυνατό να λιγοστέψει τόσο, ώστε να αφήνουν κέρδος στο παράγωγο και με τις σημερινές τιμές. Μιλώντας με την οικονομολογική γλώσσα, χρειάζεται μια τεράστια ανάπτυξη της παραγωγικότητας της δουλειάς, πράγμα κατορθωτό μόνο με καλύτερα μέσα παραγωγής.
Οι χωρικοί μας, δηλαδή, πρέπει να αλλάξουνε μεθόδους καλλιεργητικάς (πράγμα αδύνατο χωρίς αλλαγή του συστήματος της αγροτικής μας ιδιοκτησίας) να χρησιμοποιήσουν άλλα εργαλεία κι άλλους τρόπους δουλειάς.
Αυτό όμως είν' αδύνατο κάτω από την αποικιακή και καπιταλιστική εκμετάλλευση που βρίσκονται τώρα οι χωρικοί μας. Μέσα σε τέτοια λοιπόν κατάσταση ο περιορισμός του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου ισοδυναμεί με το κόψιμο του κεφαλιού κανενός μακρύ νταγκαλάκκη για να γίνει κανονικός άνθρωπος!
Άλλο δήθεν φωτεινό σημείο είναι η αύξηση (σχεδόν ασήμαντη) των καταθέσεων στις Τράπεζες. Αυτό όμως δείχνει άκριβώς την ύπαρξη δυνατής κρίσης, η οποία δεν επιτρέπει την ωφελή χρησιμοποίηση των κεφαλαίων σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις κι έτσι οι κεφαλαιούχοι επιδιώκουν να ρευστοποιήσουν τα κεφάλαια τους και να τα καταθέσουνε στις τράπεζες. Αυτό σημαίνει αζητησία κεφαλαίων, πράγμα που προέρχεται από την ύπαρξη κρίσης. Μια ενδεχόμενη υποχώρηση της κρίσης θα έχει ως αποτέλεσμα το τράβηγμα των καταθέσεων από τις επιχηρήσεις.
Η μόνη συμβουλή του εξοχωτάτου για την υπερνίκηση της κρίσης είναι η «υπομονή» και οι «κοινές θυσίες» «όλων των τάξεων» πράγμα που στη γλώσσα της πραγματικότητας σημαίνει υπομονή των εργατικών τάξεων και των φτωχο-μεσαίων αγροτών σ' όλες τις οικονομικές εγχειρήσεις που τους κάμνει ο καπιταλισμός και οι εκ μέρους τους θυσίες για το στήριγμα του ετοιμόρροπου καπιταλιστικού οικοδομήματος.
Η αισιοδοξία του Κυβερνήτη βασίζεται πάνω στο γεγονός ότι «η ιστορία ουδεμίαν αναφέρει περίπτωσιν καχεξίας, ην δεν διεδέχθει αντίστοιχος αναβίωσις». Ναι! Αυτό ήταν αληθινό όσο ο καπιταλισμός περνούσε «τη νεότητα» του, δηλαδή εφόσον ακολουθούσε την ανιούσαν του πορεία. Σήμερον όμως ο καπιταλισμός μπήκε στην περίοδο της «προθανατίου» του αγωνίας, στην περίοδο του ιμπεριαλισμού που προϋποθέτει την πάλη των διεθνών μονοπωλίων αναμεταξύ τους για τις αγορές και τις αποικίες, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην περίοδο κατά την οποία το 1/6 της γήινης σφαίρας έχει αποκοπεί από το καπιταλιστικό σώμα και ο νόμος αυτός έπαψε πια να ισχύει.
Ο καπιταλισμός μετά τον παγκόσμιο πόλεμο διέρχεται μια γενική κρίση, μέσα στο πλαίσιο της οποίας μπορεί να δοκιμάσει μόνο σπασμωδικές «αναβιώσεις» που προετοιμάζουνε με μεγαλύτερη κρίση, απαράλλακτα όπως και οι προσπάθειες του μελλοθανάτου που καταβάλλει για να κρατηθεί στη ζωή, τον εξαντλούν περισσότερο και τον πλησιάζουν περισσότερο προς το θάνατο.
Για αυτό τον λόγο η αισιοδοξία του εξοχωτάτου για μια «αναβίωση» που θα επακολουθήσει την περίοδο της «θυέλλης» (για να μεταχειριστούμε τους δικούς του όρους) δεν έχει καμμιά επιστημονική βάση και εχει ως σκοπό μόνο και μόνο να καλλιεργήσει ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό φρούδες ελπίδες για μια σύντομη καλυτέρεψη της κατάστασης κι έτσι να περιορίσει τον επαναστατικό τους αγώνα.
Οι εργαζόμενες όμως μάζες του τόπου μας δεν μπορόυν να ζήσουνε με απατηλές ελπίδες. Οφείλουμε να κινητοποιηθούνε για την επιτυχία των άμεσων τους αιτημάτων κι έτσι να ελαφρύνουν κάπως την βατειά τους κατάσταση και να αγωνιστούν ενάντια στο ιμπεριαλιστικό και καπιταλιστικό σύστημα που γεννά την κρίση και τους πολέμους.
Αν η ξένη Κυβέρνηση διά του εδώ Κυβερνήτου καλλιεργεί την «αισιοδοξίαν» όσον αφορά την οικονομική κρίση και προσκαλεί «όλες» τις τάξεις να υποστούν εθυσίες για την υπερπήδηση πληρώνοντας αδιαμαρτύρητα τους βαρειούς φόρους, η Κυπριακή μπουρζουαζία, αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση με δικό της τρόπο. Οι έμποροι επιδιώκουν να αγοράσουν τα γεωργικά προϊόντα της νήσου σε τιμές όσο το δυνατό χαμηλότερες, οι τοκογλύφοι προσπαθούν να είσπράξουν τα δάνεια και τους «δικαίους» τόκους μέχρι και της τελευταίας πεντάρας, οι τσιφλικάδες και οι καλόγηροι θέλουν ακέραια τα ενοίκια τους από τους φτωχούς χωρικούς ή ρίχνουν αδιάκοπα τα μεροκάματα των εργατών τους, οι Κύπριοι μικροβιομήχανοι πίνουν κυριολεκτικά το αίμα των εργατών τους και γενικά όλοι οι εκμεταλλευτές ρίχνουν τα βάρη της οικονομικής κρίσης πάνω στη ράχη των εργαζομένων και προσπαθούν να την υπερπηδήσουν ληστεύοντας τους εργάτες και τους φτωχο-μεσαίους αγρότες.
Όλη η σάρα-μάρα αυτή των εκμεταλλευτών ξέρει καλά ότι στο σκοπό αυτό έχει σύμμαχο και τον ξένο ιμπεριαλισμό, ο οποίος δεν αρνείται να μοιράσει τον προϊόν της ληστείας των εργαζομένων, ότι το έργο και των δύο εκμεταλλευτών -του ντόπιου και του ξένου- είναι το ίδιο.
Η Κυπριακή όμως μπουρζουαζία μαζύ με τους τσιφλικάδες και καλόγηρους δεν θα είχαν καμμιά ένσταση αν μπορούσανε να ληστεύουνε μόνοι τους τον κυπριακό εργαζόμενο λαό. Γι' αυτό επιθυμούν την αναχώρηση των Εγγλέζων από την Κύπρο οι δε Έλληνες εκμεταλλευτές θα ήθελαν πάρα πολύ, να συνδέσουν την τύχη τους με την τύχη της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, ενώνοντας την Κύπρο με την Ελλάδα. Θάμεναν έτσι μόνοι τους κυρίαρχοι και δεν θα αναγκαζόντουσαν να μοιράζουν το πλιάτσικο με τους μισητούς «ξένους».
Μα η επιθυμία αυτή δεν εκδηλώνεται παρά με ρομαντικές επικλήσεις και με υστερικούς λόγους. Πολλοί «ριζοσπάστες» υπενθυμίζουνε συχνά τον επαναστατικό αγώνα ενάντια στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό των ριζοσπαστών της Επτανήσου και προσκαλούν τους Κυπριώτες εθνικιστές να τους μιμηθούν.
Μα είταν τότε άλλοι καιροί, περάσανε τα χρόνια εκείνα. Τότε η Ελληνική κεφαλαιοκρατία στο σύνολο της έπαιζε στα Βαλκάνια κάποιο επαναστατικό ρόλο πολεμώντας την ημιφεουδαρχική Τουρκική Αυτοκρατία. Στην Ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν ο Κωλέττης και το «εθνικό» του κόμμα - όργανο του Γαλλικού ιμπεριαλισμού που ήταν εχθρός της Αγγλίας. Γ' αυτό κι η Ελληνικές κυβερνήσεις του «εθνικού» κόμματος υποστήριζαν ενεργά το κίνημα της Επτανήσου.
Τώρα όμως η κατάσταση είναι διαφορετική. Η ελληνική κεφαλαιοκρατία είναι στενά -πολύ στενά- δεμένη με το εγγλέζικο κεφάλαιο, το ελληνικό κράτος είναι καταχρεωμένο στους Εγγλέζους τραπεζίτες, στους Χάμπρο και Σία, το προλεταριακό επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα προχωρεί με μεγάλα βήματα πράγμα που αναγκάζει την ελληνική κεφαλαιοκρατία να φασιστικοποιείται συνεχώς. Πως είναι δυνατό η φασιστική κυβέρνηση του Βενιζέλου να υποστηρίξει ένα πραγματικό επαναστατικό κίνημα στην Κύπρο; Η Κυπριακή κεφαλαιοκρατία ακολουθεί τη γενική πορεία της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας κι όταν προσθέσουμε και τον αντιδραστικό ρόλο των φεουδαρχικών υπολειμμάτων -της Εκκλησίας, μοναστηρίων, τσιφλικάδων- θα δούμε ότι η επανάληψη του ριζοσπαστικού αγώνα της Επτανήσου στην Κύπρο είναι πράγμα αδύνατο. Γι αυτό βλέπουμε το «ενωτικό» κίνημα να περιορίζεται μόνο σε υπομνηματολογία, άσκοπη κι ανώφελη.
Αν μάλιστα προσεκτικά διαβάσουμε το λόγο του αρχηγού των «ενωτικών» κ. Λανίτη στην τελευταία σύνοδο της βουλής, θα δούμε ότι εδώ δεν πρόκειται για «Ένωση της Κύπρου [αλλά] της Ελλάδας με την Κύπρο»! Οι εθνικιστές μας για να επιτύχουν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα είναι έτοιμοι να θυσιάσουν και τα τελευταία ψυχία της Εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας, ανοίγοντας «τους λιμένας» και « τας ελληνικάς θάλασσας» εις τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό (δώρον άδωρον για την Αγγλική Αυτοκρατορία, εφ' όσον ολ' αυτά τα εχει και χωρίς να δώσει την Κύπρο στην Ελλάδα).
Το ενωτικό κίνημα μετά την κρίση που πέρασε ύστερα από τον πόλεμο, θα χρεωκοπούσε οριστικά και θα έχανε κάθε σημασία αν δεν προλάμβαινε η οικονομική κρίση που έδωσε ένα γερό κτύπημα στην αγροτική πολιτική του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού.
Η οικονομική κρίση, η οποία στην Κύπρο είναι κυρίως αγροτική, έχει αναπτύξει την πολιτική δραστηριότητα των εργαζομένων μαζών, έχει δυναμώσει τη δυσαρέσκεια τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους.
Αυτό προκαλεί την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου και των εργαζομένων αγροτών, τόσο ενάντια στη ξένη Κυβέρνηση όσο κι ενάντια στους ντόπιους εκμεταλλευττές.
Οι φτωχοί χωρικοί άρχισαν ολοένα και περισσότερο να βλέπουν την σωτηρία τους όχι μόνο στην απελευθέρωση της Κύπρου από τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, μα και στο αγώνα για τη γη, για την απαλλαγή τους από τα τοκογλυφικά χρέη κτλ.
Οι τσιφλικάδες, η Εκκλησία οι τοκογλύφοι, οι έμποροί και βιομήχανοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να σταματήσουν την «αριστεροποίηση» των μαζών και να τις αποτρέψουν από τον πραγματικά επαναστατικό δρόμο. Γι' αυτό αναζωογονούν και γαλβανίζουν το πεθαμμένο σύνθημα της Ένωσης με την Ελλάδα και μάλιστα το παρουσιάζουν ως την πανάκεια που θα σώσει τη φτωχολογιά από την οικονομική κρίση.
Όπως οι αρχαίοι δούλοι κι οι καταστρεμμένοι χειροτέχνες της ρωμαϊκής εποχής, ανίκανοι να επαναστατήσουν ενάντια στο σύστημα της δουλειάς και στο ετοιμόρροπο «αρχαίο» καθεστώς, ζητούσαν τη σωτηρία τους τον ουρανό κι ασπαζόμενοι το χριστιανισμό περίμεναν (όπως οι σημερινοί χιλιαστές, από μέρα σε μέρα τη «Δευτέρα Παρουσία» «όχι του Ανθία μα την «πραγματική»), έτσι κι οι «ενωτικοι» της Κύπρου προσπαθούν να πείσουν τις εργαζόμενες μάζες ότι θα εύρουν τη σωτηρία τους μόνο στην Ελλάδα. Γι' αυτούς η Ελλάδα είναι πραγματικός παράδεισος. Ούτε κρίση έχει, ούτε δυστυχία. Όλος ο κόσμος ευημερεί, η παγκόσμια οικονομική κρίση που δε σταμάτησε στα σύνορα ούτε της βαθύπλουτης Αμερικής, ούτε της κραταιάς Αγγλικής Αυτοκρατορίας, σταμάτησαν ως εκ θαύματος στα σύνορα της μικράς Ελλάδας, η οποία αποτελεί μια ευτυχισμένη νήσο μέσα στον ωκεανό της δυστυχίας που παραδέρνει τον άλλο καπιταλιστικό κόσμο. (Οι ενωτικοί μας δεν ενδιαφέρονται να μας εξηγήσουν ποιοί λόγοι κάμνουν τους εργάτες της Ελλάδας ν' απεργούν και να σκοτώνονται κάθε μέρα στους δρόμους, γιατί οι αγρότες να εξεγείρονιαι, γιατί οι χωροφύλακες να σκοτώνουν τους αγρότες που δεν πληρώνουν τους φόρους κι άλλα πολλά γεγονότα του ελληνικού παραδείσου).
Στο αναμεταξύ οι Κύπριοι εργαζόμενοι, αναμένοντας τη σωτηρία τους μέσα στον Ελληνικό παράδεισο, οφείλουν να καθίσουν ήσυχα, να μην επαναστατούν ενάντια στην εκμετάλλευση, να μη θέλουν απαλλαγή από τα χρέη και έτσι να μην εμποδίσουν το τίμιο έργο των εμπόρων και των τοκογλύφων, των τσιφλικάδων και των καλογήρων, ούτε να διαμαρτύρονται διόλου όταν τους ληστεύουν, όταν τους πέρνουν τα χωράφια, όταν τους ξεκληρίζουν.
Αυτό το ρόλο παίζει η αναγέννηση του ενωτικού κινήματος μέσα στους όρους της οικονομικής κρίσης. Αυτό φαίνεται ολοφάνερα μέσα στη Βουλή. Οι Έλληνες βουλευταί (εκτός του Γαλατοπούλου) όργανα της κεφαλαιοκρατίας, δεν μπορούσαν να υποβάλουν κανένα αίτημα της φτωχολογιάς στη Βουλή και να ζητήσουν την πραγματοποίηση του από την Κυπριακή Κυβέρνηση.
Αιπό θα ήταν αντίθετο με τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών. Πήρανε λοιπόν το «ριζοσπαστικό» δρόμο και ζήτησαν «την Ενωση και μόνον την Ένωση». Έτσι από τη μιά φαίνονται ριζοσπαστικοί γιατί δεν κάμνουν καμμιά «υποχώρηση» απένατι στον ιμπεριαλισμό κι από την άλλη αποφεύγουν το σκόπελο της φτωχολογιάς που περιμένει να ζητήσουν κάτι για την ανακούφιση του εργαζόμενου λαού. Αυτός πρέπει να πεινά και να παραδέρνει μέσα στη δυστυχία, τρώγοντας το κουτόχορτο, την Ένωση!
Το σύνθημα λοιπόν της Ένωσης είν' ένα αντεπαναστατικό σύνθημα που εμποδίζει τις εργαζόμενες μάζες ν' ακολουθήσουν τον δρόμο της πάλης τόσο ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό όσο και για τις άμεσες και καθημερινές τους απαιτήσεις, οι οποίες είναι η μόνη σωτηρία τους σήμερα, ν' ακολουθήσουν τη γραμμή που τους υποδεικνύει το μόνο επαναστατικό κόμμα - το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου.
Εκτός όμως από τον καθαρό αντεπαναστατικό ρόλο, το σύνθημα της Ενώσεως με την Ελλάδα χρησιμοποιείται απ' ευθείας από τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό ως όπλο για την διαίρεση του κυπριακού εργαζόμενου λαού. Η Κύπρος δεν κατοικείται μόνον από Έλληνες. Το 1/5 των κατοίκων της είναι Τούρκοι που είναι τόσο Κύπριοι όσο και οι Έλληνες κι ας λέγουν οι «Ενωτικοί» ότι οι Τούρκοι έιναι «επήλυδες».
Είναι φανερό ότι οι Τούρκοι της Κύπρου με κανένα τρόπο δε θέλουν την Ένωση με την Ελλάδα και δεν πρέπει να την θέλουν. Εφ' όσον δε ο αριθμός τους δεν είναι τόσο μεγάλος, ώστε να δικαιολογεί το σύνθημα της Ένωσης της Κύπρου με την Τουρκία (κατ' αντιπαραβολή, προς το σύνθημα των Ελλήνων, γι' αυτό η Τουρκική κεφαλαιοκρατία της Κύπρου ακολουθεί το ρητό: «Δύο κακών προκείμενων, το μι χείρον βέλτιστον». Προτιμά λοιπόν να υποστηρίζει την Αγγλική διοίκηση και να εργάζεται για την αιώνια αποικιοποίηση της Κύπρου, συμπαρασύροντας σ' αυτό το δρόμο και τις τουρκικές εργαζόμενες μάζες.
Αυτό πιστοποιείται κι από την τακτική των Άγγλων επισήμων μελών της Βουλής πάνω στο ζήτημα της «Ενωτικής παραγράφου».
Επειδή τους τελευταίους μήνες έχει παρατηρηθεί κάποια προσέγγιση των Ελλήνων και Τούρκων βουλευτών ιδίως μετά τις αυθαιρεσίες της Τοπικής Κυβέρνησης ενάντια στην Τουρκική παιδεία, οι «επίσημοι» βουλευτές αποχώρησαν από την ψηφοφορία της ενωτικής παραγράφου κι έτσι έμειναν οι Έλληνες κι οι Τούρκοι αντιμέτωποι. Και ναι μεν εψηφίστηκε η Ενωτική παράγραφος, μα η Τοπική Κυβέρνηση κατόρθωσε έτσι να διασπάσει τους Έλληνες και τους Τούρκους και ν' ανάψει τα πάθη αναμεταξύ τους.
Και τώρα μπορούμε να βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα: Το σύνθημα της Ένωσης είναι αντεπαναστατικό, ουτοπίστικο και όπλο στα χέρα του εγλέζικου ιμπεριαλισμού για τη διάσπαση του Κυπριακού εργαζόμενου λαού. Είναι σύνθημα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, η οποία φοβάται το ξύπνημα του εργατικού λαού.
Ο μόνος ορθός δρόμος που θα οδηγήσει στην απελευθέρωση της Κύπρου από την ιμπεριαλιστική καταπίεση είναι η ένωση των εργαζομένων Ελλήνων και Τούρκων στον αγώνα για τις άμεσες τους απαιτήσεις και για την εργατο-αγροτική Σοβιετική Δημοκρατία της Κύπρου
Η οικονομική κρίση στην Κύπρο που έσπρωξε το προλεταριάτο και τις φτωχές αγροτικές μάζες στην πιο ελεεινή δυστυχία έγινε η αιτία να οξυνθούν οι αντιθέσεις των τάξεων, να ξεχωρίσουν «τα πρόβατα από των εριφίων» - οι πλουτοκράτες από τους εκμεταλλευομένους. Ως τα τώρα η κυπριώτικη κεφαλαιοκρατία και ο ημιφεουδαρχικός κλήρος -ο σύμμαχος της- κρατούσαν κάτω από την επιρροή τους τις εργαζόμενες μάζες και τις έσερναν αλυσσοδεμένες μ' όλων των ειδών τις προλήψεις πίσω από το άρμα τους.
Η «Μεγάλη Ιδέα», η ανάσταση του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», ο Αγαθάγγελος, ο πόλεμος εναντίον «των άπιστων Μουσουλμάνων» για «του Χριστού την πίστιν την αγία» - ιδιύ τα μεσαιωνικά συνθήματα με τα οποία οι εμπορο-τοκογλύφοι κι η ημιφεουδαρχική κι εμπορευόμενη Ορθόδοξος Εκκλησία επί ολόκληρους αιώνες έχουνε γαλουχίσει τις ελληνικές εργαζόμενες μάζες και τις έχουν ποτίσει το δηλητήριο του πιο έντονου σωβινισμού, της πιο γελοίας προγονοπληξίας και του πιο ελεεινού εθνικού εγωκεντρισμού. Το σύνθημα της Ένωσης με την Ελλάδα είναι για την Κύπρο η περιεκτική εκδήλωση όλων των παραπάνω εθνικών και θρησκευτικών προλήψεων.
Οι εργαζόμενες όμως μάζες τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα άρχισαν πια να απελευθερώνονται από την πνευματική επιρροή της αστικοφεουδαρχικής ιδεολογίας και βρήκαν πια το δρόμο που θα τις οδηγήσει στην οικονομική και πνευματική τους απελευθέρωση - το δρόμο της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης του Κομμουνισμού.
Οι εργαζόμενες μάζες της Κύπρου -Έλληνες και Τούρκοι- μ' ενθουσιασμό εγκολπώνονται τη γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου - του μόνου κόμματος που μπορεί να τις οδηγήσει στη απελευθέρωση τους τόσο από τον Εγγλέζικο Ιμπεριαλισμό, όσο κι από την εκμετάλλευση των ντόπιων εμπορο-τοκογλύφων, βιομηχάνων, τσιφλικάδων και καλογήρων.
Η ανοιχτή αποδοκιμασία των «Ενωτικών» μέσα στην αυλή της Αγίας Νάπας έδωσε το σύνθημα του οριστικού αποχωρισμού των δύο αντιθέτων στρατοπέδων - του Εθνικισμού και του Κομμουνισμού. Χώρισαν οριστικά από τη μια οι Εθνικιστές, τα όργανα της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και οι σκεπασμένοι σύμμαχοι του ξένου ιμπεριαλισμού κι από την άλλη οι Κομμουνιστές, οι υπερασπιστές της φτωχολογιάς κι άσπονδοι εχθροί του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατίας.
Μάταια η αστική τάξη φωνάζει ότι στην Κύπρο «δεν υπάρχουν τάξεις» και διαμαρτύρεται γιατί «τα όργανα της Μόσχας» ( Αχ αυτά τα όργανα που «πληρώνονται με ρούβλια», μα δεν εννοούν να πληρωθούνε με στερλίνες που ευχαρίστως θα διέθεταν οι καλοί και φιλεργάτες αστοί μας!)«δημιουργούνε» διαφορές τάξεων. Μάταια η Ιερά Σύνοδος διαμαρτύρεται για την εισχώρηση των «αθέων» ανάμεσα στο ως τα τώρα υπομονητικό της ποίμνιο που άρχισε να δέιχνει σημεία ανυποταξίας. Μάταια ξαφνίζονται οι μικροαστοί Φιλισταίοι και δεν μπορούν να χωνέψουν το βαρυστόμαχο «φρούτο του Κομμουνισμού», το οποίο άρχισε να φυτρώνει στην ως τα τώρα «ήσυχη» και «άγονη» αυτή χώρα.
Όπως έγραψε στα 1847 ο Κάρλ Μάρξ «ένα φάντασμα τρυγυρίζει την Ευρώπη - το φάντασμα του Κομμουνισμού.»
Το φάντασμα αυτό τρυγυρίζει και την Κύπρο. Δεν υπάρχει καφενείο, δεν υπάρχει χωριό όπου το ζήτημα του Κομμουνισμού να μη συζητείται. Ούτε η Ιερά Σύνοδος, ούτε οι διάφοροι «εθνικοί σύλλογοι» μπορούν να αποφύγουν τον πειρασμό του Κομμουνισμού. Γίνονται εκλογές; Το ζήτημα του Κομμουνισμού γίνεται ο άξονας της όλης κίνησης!
Οι ενωτικοί αερολόγοι, παραζαλισμένοι από την ανέλπιστη γι αυτούς τροπή της πολιτικής κίνησης, εκλιπαρούν την υποστήριξη της ξένης κυβέρνησης, ξεχνώντας ότι είναι τουλάχιστο στα λόγια «πολέμιοι» της και ζητούν να παταχθεί η «αναρχία». Η δε ιμπεριαλιστική κυβέρνηση δεν κωφεύει στις επιλήσεις των συμμάχων της για την εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων ,εφαρμόζοντας, μια ολοένα και πιο δραστήρια τρομοκρατία κατά του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο Κομμουνισμός ανάγκασε τέλος και το σκουριασμένο μυαλό των ιδεολόγων και δημοσιογράφων της αστικής τάξης να κινηθεί σε αγώνα κατά της «αναρχίας», κατά των «απάτριδων» και κατά των «αθέων»! Όλες οι απαρχαιωμένες πνευματικές κασαντούρες κινητοποιήθηκαν και κινητοποιούνται στον αγώνα κατά του Κομμουνισμού.
Ο πρόμαχος «του έθνους και της ορθοδοξίας», ο αστικός τύπος και προπάντων τα πιο οπισθοδρομικά κι αγαθαγγελικά του όργανα, η «Αλήθεια» κι η «Ελευθερία», οδηγούν τον αγώνα αυτό και ζητούν ούτε λίγο ούτε πολύ την εξόντωση των Κομμουνιστών και την αποκοπήν τους από το σάπιο δένδρο της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Ο πρόεδρος του «Συνδέσμου Εθελοντών». I. Πηγασίου ο οποίος δεν εργάζεται « χάριν του στομάχου και εντέρων» του, αλλά «χάριν υψηλών ιδανικών» χάριν πελατεία και ερανολογίας, δε θέλει να μείνει πίσω κ' αποφάσισε να δώσει «μιαν διδασκαλίαν εις Κομμουνιστήν» που δημοσιεύεται στην γεροντοκόρη «Αλήθεια».
Στη διδασκαλία του διδάσκει κάποιον ανυπάρκτον «κομμουνιστή» που θέλει «να τα μοιράσωμεν όλα», ενώ ο κ. Πηγασίου είναι υπέρ της κρατικοποιήσεων των όλων, «όπως έγινε στη Ρωσσία». Ο Κομμουνισμός βέβαια δε θέλει να μοιράσει τίποτε σε κανένα, αλλά να εθνικοποιήσει τα μέσα της παραγωγής για να εξασφαλίσει σε όλους τους εργαζόμενους δουλειά. Δεν υπάρχει δε Κομμουνιστής που θέλει να «τα μοιράσει όλα», εκτός από κανένα ανισόρροπο που νομίζει ότι είναι κομμουνιστής και με τον οποίο κατά προτίμηση άνοιξε συζήτηση ο κ. Πηγασίου.
ο κ. αυτός φοβερίζει τον μαθητή του ότι ο Κομμουνισμός θα τον κάμει να ζει όπως ζούνε σήμερα στην Ρωσσία. Άπαγε της βλασφημίας! Ο Κύπριος εργάτης να προτιμήσει να δουλεύει 6-7 ώρες την ημέρα αντί 12-15, να παίρνει μεροκάματο που να του εξασφαλίζει μια καλύτερη ζωή αντί της πείνας, να έχει κοινωνική ασφάλεια αντί να πεθαίνει στους δρόμους και τόσα άλλα κακά της «Σοβιετικής κολάσεως»!
Ο κ. Πηγασίου φοβερίζει ακόμη τον μαθητή του, ότι υπό την Σοβιετική κυβέρνηση «άλλοι θα κατοικούν εις ωραίας οικίας, διότι έχουν τα μέσα με τα αρχάς» (δηλαδή οι εργάτες), ενώ «άλλοι θα κατοικούν εις τρώγλας διότι δεν λογαριάζονται» (δηλαδή οι πρώην εκμεταλλευτές). Βλέπετε πράγματα ανυπόφορα! ο κ. Πηγασίου λέγει στο μαθητή του: «Είναι αλήθεια ότι κατοικείς εις μιαν μικροκατοικίαν (διάβαζε τρώγλην) ενώ άλλοι κάθονται εις μέγαρα και τρέφονται πλουσιοπαρόχως». Ο κ. Πηγασίου θέλει να μείνουν όπως έχουν τα πράγματα διότι «μέγαρα δι όλους δεν υπάρχουν»!
Οι εργάτες όμως είναι μετριόφρονες. Δέχονται να κατοικήσουν εις τα υπάρχοντα μέγαρα και για όσους θα μείνουν έξω, η μέλλουσα κυβέρνηση τους θα σκεφθεί! Άλλως τε τα μέγαρα τα κτίζουν οι εργάτες, οι οποίοι θα εξακολουθήσουν να εργάζονται και υπό το Σοβιετικό καθεστώς. Κτίζουν κι άλλα!
Φοβίζει τους εργάτες ότι θα κακοπερνούν και θα υποφέρουν υπό το Σοβιετικό καθεστώς, όπως σήμερα υποφέρουν κατά τον κ. Πηγασίου και οι εργάτες της Ρωσσίας.
Παρακάτω όμως λέγει στον υποτιθέμενο μαθητή του ότι οι κομμουνιστές εγκατέλειψαν «την πατρίδα και την θρησκείαν» για να επιτύχουνε μόνο «ώστε να καλοπερνά ο στόμαχος και τα έντερα» τους. Ώστε λοιπόν ο Κομμουνισμός κ. Πηγασίου μπορεί να εξασφαλίσει ψωμί για «τον στόμαχον και τα έντερα» των εργατών; (πράγμα τόσο χιδαίο για τους κοιλαράδες αστούς: ο εργάτης να συνηθίσει να τρώει!).
Μα τώρα έρχεσθε σε αληθινή αντίθεση στα λεγάμενα σας. Όλη σας η πολεμική ενάντια στον Κομμουνισμό στηριζότανε στην άποψη ότι ο κομμουνισμός (και φέρνατε παράδειγμα την Ρωσσία) δεν μπορεί να εξασφαλίσει καλή ζωή στους εργάτες.
Τώρα δεν έρχεσθε να επιπλήξετε τους εργάτες διότι απαρνούνται θρησκεία και πατρίδα για να επιτύχουν καλύτερη ζωή από τον κομμουνισμό. Ασφαλώς «δεν μπορείτε να ενώσετε τις δύο άκριες», όπως λέγουν οι εχθροί σας Ρώσσοι!
Αμφιβάλλω αν οι εργάτες της Κύπρου είναι τόσο «ιδεολόγοι» ώστε να δέχονται να γεμίσουν τον στόμαχο τους με ρητά του ευαγγελίου και με ζητωκραυγές υπέρ της «Ενώσεως». Πάντως ο κ. Πηγασίου και οι ταξικοί του σύντροφοι αστοί, οι τόσο «ιδεολόγοι» είναι βέβαιο ότι δε θα δεχθούν τέτοια δίαιτα που επιδιώκει ο κ. Πηγασίου για τους εργάτες, κάνοντας κατάλογο των «κομμουνιστών» Λευκωσίας και υποδεικνύοντας ευαγγελικώτατα και εθνικώτατα την απόλυση τους από τις δουλειές. Ακατανόητη αληθινά προστασία των εργατών!
Τέλος πάντων στο τέλος κ. Πηγασίου επείσατε οριστικά τον εργάτη σας ότι οι Κομμουνιστές είναι «εκμεταλλευτές», διότι «πίνουν μπύρα και σαμπάνια» (το ιδεώδες δηλαδή της ευτυχίας για τον αστό, αν προσθέσουμε και καμμιά εξαπάτηση κοριτσιού) που άφθονα τους κερνούν οι δεσμοφύλακες των Κεντρικών Φυλακών όπου βρίσκονται. Ο εργάτης λοιπόν ύστερα από τέτοιο μάθημα δεν έχει παρά να φροντίσει να ξανασυναντήσει τον κ. Πηγασίου όχι όμως υποθέτω για να τονέ συγχαρεί, αλλά για να τονέ φτύσει, αν δεν λυπάται βέβαια το φτύμμα του.
Άλλο σκουριασμένο όπλο που κουρδίστηκε ενάντια στο Κομμουνισμό είναι η Εκκλησία. Η Ιερά Σύνοδος συζητεί το ζήτημα του Κομμουνισμού και πιθανόν να υιοθετήσει τις ευαγγελικές προτάσεις της «Αλήθειας» και ν' αφορήσει όλους τους Κομμουνιστές. Αυτό θα είναι συμφωνότατο και με το Ευαγγέλιο. Γιατί οι εργάτες «να μεριμνούν δια την αύριον» και να μην περιμένουν να ζήσουν «όπως τα πετεινά του ουρανού» που «ούτε σπείρουσιν ούτε θερίζουσιν»; Γιατί να αγωνίζονται κατά της πλουτοκρατίας και να μην γυρίζουν και από την άλλη πλευρά τους όταν τους ραπίζουν από τη μια και να μην περιμένουν τη σωτηρία τους μετά το θάνατο; Αυτά τα θανάσιμα αμαρτήματα σκανδαλίζουν τους σεπτούς αντιπροσώπους του Χριστού (οι οποίοι ούτε «εμπορεύονται» ούτε συγκεντρώνουν «θησαυρούς επί της γης») και γι' αυτό κηρύττουν αληθινή σταυροφορία κατά του Κομμουνισμού.
Οι χρυσόστομοι ιεροκήρυκες της «Ορθοδόξου εν Κύπρω Εκκλησίας» έχουν κινητοποιηθεί για να διδάξουν το «χριστεπώνυμον ποίμνιον», ότι οι λύκοι-μπολσεβίκοι «το απειλούν» και ότι ο «αντίχριστος» παρουσιάστηκε στην Κύπρο με όλα του τα σατανικά τεχνάσματα.
Εάν ο Πάπας της Ρώμης οργανώνει σταυροφορίες κατά του Κομμουνισμού χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα κι αυτό ακόμη το ραδιόφωνο (αδιάφορο αν οι προκατόχοι του έκαιαν πάνω στη φωτιά τους προγόνους του Μαρκόνι, τους Γαλιλαίους και τους Κοπέρνικους) γιατί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Νέας Ίουστινιανής και πάσης Κύπρου να μείνει πίσω; Αν ο ένας είναι κληρονόμος του Αποστόλου Πέτρου, ο άλλος είναι κληρονόμος του Απόστολου Βαρνάβα. Κι οι δύο κατάγονται από τους μαύρους μεσαιωνικούς καιρούς από την φεουδαρχική περίοδο, από την εποχή της δουλοπαροικίας και της αγγαρείας.
Η Ιερά Σύνοδος της Κύπρου βρήκε ήδη και το εξιλαστήριο της θύμα, τον προλετάριο ποιητή Τεύκρο Ανθία, ο οποίος με το καυτήριο του, τη «Δευτέρα Παρουσία», έκαψε τις εμπυασμένες πληγές της Ορθοδόξου Εκκλησίας κι εγελοιοποίησε κάθε εθνική και θρησκευτική πρόληψη. Μέσα στην «Δευτέρα Παρουσία» οι αιωνόβιες «αλήθειες» για τις οποίες υποκριτικά κόπτεται η αστική τάξη, παρουσιάστηκαν όπως τους πιερρότους και τις πεταλούδες των καρναβαλιών, ικανές να κινούν τα χάχανα μονάχα. Γι αυτό κι ο ποιητής Ανθίας έχει αφορισθεί κι οφείλει να μείνει «άλυωτος» μετά θάνατο μέχρι την «αληθινή» Δευτέρα Παρουσία, εχτός αν όσο που να πεθάνει θα έχουμε στην Κύπρο Κρεματτόριο (κλίβανο που καίουν τους νεκρούς) που θα μπορεί να εξουδετερώσει με την υψηλή θερμοκρασία τις μεταθανάτιες συνέπειες του αφορισμού. Όσον αφορά τις επί γης συνέπειες του, το πολύ πολύ ο αφορισμός θα δώσει θέμα στον Ανθία για κανένα τσουχτερό του στιχούργημα.
Δίπλα όμως στα τσακμακοτούφεκα, τους καλογήρους, η κυπριώτικη Κεφαλαιοκρατία κινητοποίησε και τα πιο σύγχρονα όπλα της, τους «σοσιαλίζοντες» μάλλον τους «εθνικοσοσιαλιστες» του τύπου Φειδία Κυριακίδη.
Οι τελευταίοι οφείλουν να παρουσιαστούν τώρα με τη μάσκα του φιλεργατη για να αποτραβήξουν τους εργάτες από τον Κομμουνισμό και να τους οργανώσουνε σε νομιμόφρονα συνδικάτα παρόμοια με τα ρεφορμιστικά και προδοτικά Τρεϊντ-ούνιονς της Αγγλίας. Αυτή τη σημασία έχουν οι φιλεργατικοί λόγοι μερικών βουλευτών κατά την επιψήφιση του νόμου περί συντεχνιών (Τρεϊτπ-ούνιονς) που επίσης επιδιώκει παρόμοιο σκοπό.
Κι όμως οι εργαζόμενες μάζες της Κύπρου δεν παρασύρονται από την αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Τουναντίον σιγά σιγά απελευθερώνονται από την πολιτική επιρροή της κεφαλαιοκρατίας και περνούνε στο προλεταριακό στρατόπεδο κάτω από τις σημαίες του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αυτό έχει πιστοποιηθεί στην εκλογή Πάφου. Η Εθνική Οργάνωση κι ο υποψήφιος της έβαλαν ως κύριο ζήτημα στην εκλογική τους καμπάνια τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού.
Με την λαμπρά, όπως ενόμιζαν, ευκαιρία του γεγονότος, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα υποστήριζε το Γαλαιόπουλο, οι «εθνικιστές» παρουσιάστηκαν ως πολέμιοι του «Κομμουνισμού» και της «αθεΐας». Εχρησιμοποίησαν όλα τους τα όπλα και όλα τους τα επιχειρήματα κατά του Κομμουνισμού, ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ βέβαιοι ότι οι νομιζόμενοι εθνικόφρονες χωρικοί της Πάφου θα γινόντουσαν άγρια θηρία, κι όμως το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό γι αυτούς.
Ο επίσημος αντιπρόσωπος του Εθνικισμού έχει ηττηθεί κατά κράτος κι «ο προστατευόμένος» (όπως τον εχαρακτήρισαν) του Κομμουνισμού Γαλατόπουλος, παρά τις αμφιταλαντεύσεις και την ατολμία πολλών φίλων του που ενόμιζαν ότι η υποστήριξη του Κομ. Κόμματος ήτανε «βλαβερή» στην εκλογική τους πάλη.
Αυτό είναι μια μεγάλη νίκη του Κομ. Κόμματος κι αν ακόμη ο Γαλατόπουλος «αποκηρύξει τον Κομμουνισμό» όπως αναμένουν οι εθνικιστές, μάταια όμως ως τώρα.
Οι εκλογείς της Πάφου έδειξαν επίσης ότι τα δύο στρατόπεδα χώρισαν πια οριστικά. Μα έδειξαν και κάτι άλλο. Ότι ο Εθνικισμός συνεχώς χρεωκοπεί και την θέση του την παίρνει γρήγορα ο Κομμουνισμός, η μόνη ελπίδα των καταπιεζομένων μαζών της Κύπρου. Η έκβαση της πάλης για την κατάκτηση των εργαζομένων απαιτεί σήμερα την πιο δραστήρια όραση από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και την κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στον Εθνικισμό και τις οργανώσεις του, όπως και την καλύτερη οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων μαζών - Ελλήνων και Τούρκων - για τις άμεσες τους απαιτήσεις.
Αυτή είναι η μόνη ορθή γραμμή για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου. Μάταια οι εθνικιστές «ενδιαφέρονται» για την εφαρμογή στην Κύπρο της πολιτικής γραμμής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η οποία κατ’ αυτούς «διαστρεβλώνεται από τους εδώ Κομμουνιστάς». Κατ’ αυτούς οι Κομμουνιστές οφείλουν να επιδιώξουν την Ένωση με την Ελλάδα «για να αποκτήσουν ελευθερία προπαγάνδας των ιδεών τους» (ξεχνούν το ιδιώνυμο του Βενιζέλου!) και να πάψουν να κινητοποιούν τους εργαζόμενους πάνω στις άμεσες απαιτήσεις. Με λίγα λόγια θέλουν να κάμουν το Κομμουνιστικό Κόμμα ουρά του εθνικισμού!
Η Κομμουνιστική Διεθνής όμως δεν υποστηρίζει οτιδήποτε εθνικό κίνημα μα μονάχα τα επαναστατικά κι ώς τώρα είδαμε ότι το ενωτικό κίνημα είν’ αντεπαναστατικό ρομαντικο-φιλολογικό κίνημα και όπλο στα χέρα του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού.
Άλλος όρος είναι η εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας του Κομμουνιστικού Κόμματος και της ελεύθέρας οργάνωσης των εργαζομένων, πράγματα που δεν αναγνωρίζουν οι εδώ εθνικιστές που θεωρούν τον Κομμουνισμό θανάσιμο αμάρτημα. Για να λείψει κάθε παρεξήγηση ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το Πρόγραμμα της Κομμουνιστ. Διεθνούς:
«Τα Κομμουνιστικά Κόμματα εις τας Αποικιακάς και τας ημιαποικιακάς χώρας πρέπει να διεξάγουν ένα τολμηρό αγώνα εναντίον του ξένου ιμπεριαλισμού και ακατάπαυστα να προπαγανδίζουν υπέρ της φιλίας και της ενότητος με το προλεταριάτο των ιμπεριαλιστικών χωρών. Πρέπει στα φανερά να προαγάγουν, να προπαγανδίζουν και να θέτουν σε εφαρμογή το σύνθημα της αγροτικής επανάστασης, να διαγείρουν τις φαρδειές μάζες των χωρικών για την ανατροπή των γαιοκτημόνων και να καταπολεμούν την αντιδραστική και μεσαιωνική επίδραση του κλήρου, των ιεραποστολών και άλλων παρομοίων στοιχείων».
«Εις αυτάς τας χώρας το κυριώτερον έργον είναι να οργανωθούν οι εργάτες και χωρικοί ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ… και να απελευθερωθούν από την επιρροή της εθνικής κεφαλαιοκρατίας, με την οποία μπορούν να γίνουν προσωριναί συμφωνίαι υπό τον όρον όπως αυτή, η κεφαλαιοκρατία, δεν εμποδίζει την επαναστατική οργάνωση των εργατών και χωρικών, και όπως διεξάγει ένα γνήσιο αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού».
One Radical Planet 