Login
Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Türkiye’deki AKP- MHP iktidarının Diyarbakır, Mardin ve Van Belediyelerine kayyum atanmasını ve ardından direniş gösteren sivil halka uygulanan polis şiddeti ve zulmünü kınadıklarını ve demokrasi mücadelesi veren Türkiye halkları ile en dayanışma içerisinde olduklarını vurgulayarak, “ Türkiye’de MHP destekli AKP iktidarı kendi halkına zulüm eden faşist bir diktatörlüğe dönüşmüştür” dedi.
“ Kendi halkının iradesine saygı duymayan AKP iktidarı baskı ve zulüm uygulayarak halk iradesini hiçe saymaktadır” diyen İzcan, Halkların Demokratik Partisi ve diğer demokrasi güçlerinin verdiği demokrasi, eşitlik ve özgürlük mücadelesine destek verdiklerini ve Türkiye halklarıyla dayanışma içerisinde olduklarını ifade etti.
“ AKP iktidarı uyguladığı baskıcı yöntemlerle Türkiye’yi iç savaşın eşiğine getirmiş, Sünni İslam yayılmacı terör örgütlerine verdiği destekle de dış politikada saygınlığını yitirmiş bir iktidar haline gelmiştir” diyen İzcan, “ Kıbrıs’ın Kuzeyinde hükümet edenler ve parlamentoda bulunan partiler Ankara’ya biat etme yarışına girerek ne umut etmektedirler. Kendi halkına böyle bir zulmü uygulayan bir iktidarın sizin halkınıza merhamet edeceğini mi düşünüyorsunuz ” diye sordu.
Barış, demokrasi yanlısı olduğunu iddia eden bazı parti ve sivil toplum örgütlerinin sessiz kalarak Türkiye’de yaşanan zulüm ve baskıya ortak olduklarını ifade eden BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, “ Kıbrıs’ın Kuzeyindeki demokrasi güçleri, sivil toplum örgütleri ve sendikalara çağrımız kendi partisel, zümresel ve kişisel çıkarlarını korumak adına büründükleri sessizlikten bir an önce uyanmaları ve üzerlerindeki ölü toprağını atarak Türkiye halkları ile dayanışma içerisinde demokrasi ve özgürlük mücadelesini yükseltmeleridir. Türkiye demokratikleşmeden, özgürleşmeden Kıbrıs’ın kuzeyinin demokratikleşmesi ve özgürleşmesi mümkün değildir” dedi.
Open Day – We Art One Workshop – Programme
Larnaca Europe square Wednesday 28/08/2019, 17.00- 21.00
Workshop thematic Kiosks
(Europe Square)
17.00 – 19.00 The children will present the workshop “We Art One” to the public in 4 thematic Kiosks:
The 1st Kiosk is about the 1st phase of the Lab (getting to know you, games and activities)
The 2nd Kiosk is about the 2nd phase of the workshop (familiarization with the different forms of creative play
The 3rd Kiosk deals with the third phase of the workshop (creativity through play and creative work),
The 4th kiosk deals with the parallel program of the workshop visits to cultural and recreational areas and operators of the local community.
Closing Ceremony
19:00 – 19:10 Welcome from KISA
19:10 – 19:20 Greeting by the Mayor of Larnaca
19:20 – 19:35 Speech by the Commissioner for the protection of the Child: The child’s right to play and its role in the process of integration, equal participation in society
19:35 – 20:00 Children talk about their experiences in the lab
20:00 – 20:30 Live music and dance event
20:30 – 21:00 Closing ceremony and music
Open Day – Art One Workshop – Πρόγραμμα
Λάρνακα, Πλατεία Ευρώπης 28/08/2019, 17.00- 21.00
(Πλατεία Ευρώπης)
Θεματικά Περίπτερα εργαστηρίου
17:00 – 19.00 Τα παιδιά παρουσιάζουν σε 4 θεματικά Περίπτερα το Εργαστήρι «We ArtOne» στο κοινό:
Το 1ο Περίπτερο αφορά στη 1η φάση του Εργαστηρίου (γνωριμία, παιχνίδια και δραστηριότητες)
Το 2ο Περίπτερο: αφορά στη 2η Φάση του εργαστηρίου (εξοικείωση με τις διάφορες μορφές δημιουργικού παιχνιδιού
Το 3ο Περίπτερο αφορά στη 3η φάση του εργαστηρίου (δημιουργικότητα μέσα από το παιχνίδι και την δημιουργική απασχόληση), και
Το 4ο Περίπτερο αφορά στο παράλληλο πρόγραμμα του Εργαστηρίου (επισκέψεις σε πολιτιστικούς και ψυχαγωγικούς χώρους και φορείς της τοπικής κοινωνίας)
Τελετή κλεισίματος
19:00 – 19:10 Καλωσόρισμα από ΚΙΣΑ
19:10 – 19:20 Χαιρετισμός από Δήμαρχο Λάρνακας
19:20 – 19:35 Ομιλία Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού: Το δικαίωμα του παιδιού στο παιχνίδι και ο ρόλος του στη διαδικασία ένταξης, ισότιμης συμμετοχής στη κοινωνία
19:35 – 20:00 Τα παιδιά μιλούν για τις εμπειρίες τους στο εργαστήρι
20:00 – 20:30 Ζωντανό μουσικοχορευτικού δρώμενο
20:30 – 21:00 Κλείσιμο τελετής και μουσική
ezgin Keser'in kaleminden "Eski Sokak Eski Çocukluk"...
Hayat her canlının yaşadığı bir süreçtir. Başlar, ilerler ve biter. Farklı zamanlarda, farklı yerlerde, iyi ya da kötü koşullarda, bazılarımızın sadece kendi için, bazılarımızınsa kendinden çok başkaları için yaşadığı, durmayan ve değişen bir süreçtir. Yedisinde neysek yetmişinde o olmayız. Çünkü yedisinde içinde bulunduğumuz koşullarla yetmişinde içinde bulunduğumuz koşullar bir değildir. Yedisinde neoliberal politikaların kıskacında varlığını sürdürmeye çalışan bir ada ülkesindeyken yetmişinde sosyalizmin yaşandığı bir ada ülkesinde olabiliriz. Bugün toplu ulaşımın sağlanması kavgasını verirken, elli yıl sonra uzay ve zaman yolculuklarına tanık olabiliriz. Değişim kaçınılmazdır. Nerede o eski bayramlar, bizim zamanımızda çocuk olmak başkaydı gibi hasret ve sitem içeren sözlerimiz, bir yandan değişimin kaçınılmazlığını bir yandan da geçmiş ve bugünün karşılaştırmasını yaptığımızı gösterir.
Geçmişle bugün arasında yaptığımız karşılaştırmada, belki eskiden sahip olduklarımıza, yaşadıklarımıza duyduğumuz özlemden, belki de bugünkü değişime ayak uyduramayışımızdan geçmişin daha iyi olduğunu düşünürüz. Mesela eskiden çocuk olmakla bugün çocuk olmayı ele alabiliriz. Özellikle 90’lar çocukluğunun ardından 2000’li yıllarla çocukların yaşantısında büyük farklılıklar olmuştur. Son 20 yıl içinde artan dijitalleşme ve sanal yaşam çocukların bilgisayar, telefon, tablet gibi araçlarla sayısız sanal oyunlara ve sınırsız bilgiye ulaşmasını kolaylaştırmıştır. Evinde otururken istemediği kadar oyuna sanal ortamdan ulaşan bir çocuk için sokakta oyun oynamak uzak bir seçenek haline geldi. 80’li, 90’lı yıllarda okul sonrasında sokağa çıkılır ve akşam hava kararana kadar saklambaç, seksek, körebe, yakar top gibi oyunlar oynanırdı. Günümüz çocuklarının sahip olduğu sanal oyun araçlarının yerine bilye, yo-yo, topaç, sevdiğimiz çizgi karakterlerin figürlerinin üzerinde olduğu taso gibi eşyalar eski yılların oyun araçlarındandı.
Sokak sadece çocukların yaşamında değil yetişkinlerin yaşamlarında da büyük etkiye sahiptir. Yaşadığımız mahallede sokaktaki yaşamı ne kadar canlı tutarsak o mahallede birlikte yaşadığımız insanlarla komşuluk ilişkilerimiz o kadar gelişir, dayanışma ruhumuz güçlenir ve kolektif olarak bir şeyler yaratmanın keyfini yaşarız. Sokakta oynayan çocukların varlığı sadece o çocukları yalnızlaşmaktan kurtarıp arkadaş edinmelerini sağlamaz, o mahalle sakinleri için de samimi bir yaşam ortamı yaratır. Dolayısıyla eski çocuklukları bugünün çocukluğundan daha çok sevmemiz 90’ların sonuyla sokaktaki hayatın azalıp, evlerde ve kapalı mekanlarda kendimize dönük bir yaşam şeklinin etkin olmaya başlamasındandır. Çalışma saatlerinin uzadıkça uzadığı, evlerimizi sadece geceleri yatmak ve dinlenmek için kullandığımız bir dönemdeyiz. Küçük yaştan çocukları akademik kariyere hazırladığımız, sadece anne babaların değil çocukların da günlük sekiz saat mesai yaptığı bir düzen içerisinde kendine dönük bir yaşama yöneldiğimiz koşullarda, çocukların sokaklarda edinilen arkadaşlık, kardeşlik bağlarının oluştuğu, düşe kalka yaralar bereler içinde öğrendiği ve eğlendiği günlerin bizler için nostalji olarak hatırlarımızda kalması kaçınılmazdır.
Çocukların sokaktan uzaklaşmalarındaki tek etken teknolojik gelişmeler değildir, mahallelerde oyun alanlarının kalmaması da bir etkendir. Eskiden top oynadığımız boş arsalar artık sermayenin kar hırsının kurbanı durumunda. Her yer asfalt yollar, evler, apartmanlarla doldurulmuşken, yeşil alanlar yaratılmazken çocukların güvenli bir şekilde oynayabilecekleri parklar yok derecede azdır. Hatta insanların bir araya gelebileceği, çocukların birlikte eğlenebileceği parklar bile bütün günün koşuşturmasının yarattığı bıkkınlığı yaşayan yetişkinler tarafından mahallelerde istenmez olmuştur. Hal böyleyken, sabahtan akşama çalışan bireylerin, çocuklarını, güvende hissetmedikleri sokaklara bırakmamaları, aile büyüklerine emanet etmeleri, özel kreşlere göndermeleri daha akılcı görünebilir.
Teknolojik gelişmeler, çocukların sokaktan uzaklaşmasının, bireyselleşmesinin, yalnızlaşmasının sebeplerinden biriyken bir yandan da bu gelişmelerin doğru oranda ve şekilde kullanıldığında çocukların gelişimine büyük faydalar sağlayabileceğini de gözden kaçırmamak gerekir. Sanal ortamın yarattığı bilgiye kolay erişim, daha hızlı öğrenebilen çocukların yetişmesini sağlıyor. Tabletlerle, telefonlarla, bilgisayarlarla daha fazla uyaranla karşılaşan çocukların algısı daha açık oluyor ve birden fazla şeyle ilgilenen çocuğun zekası ve becerisi de artıyor. Çocukluğunu 2000’lerden önce yaşayanların her oyun için farklı materyalleri vardı; bugün ise çocukların sahip oldukları teknolojik cihazlarda becerilerini geliştirebilecekleri, yeteneklerini keşfedebilecekleri sayısız oyun ve program bulunmakta.
Her dönemin koşullarının farklılığı dönemsel olarak çocuklukların da birbirlerinden farklı olmasına yol açmaktadır. Günümüzün 80’lere, 90’lara göre değişen ekonomik, politik ve kültürel koşulları eski zamanlardaki sokak hayatını yok etse de çocukların ileri teknolojinin esiri olmadığı, tam gün akademik eğitimle boğulmadıkları, sosyal varlıklar olan biz insanların ihtiyaç duyduğu başka insanlarla etkileşimini, dayanışmayı deneyimleyerek öğrenebilecekleri alanların oluşturulması günümüz çocukluğunu da keyifli, değerli ve hatırlanır kılacaktır.
Kıbrıs Türk Devlet Tiyatrosu’nun yeni sezonunda, yazar ve yönetmenliğini tiyatro sanatçısı Yaşar Ersoy tarafından yapılması planlanan “Yangın Yerinde Kabere” isimli oyunun, yeni atanan devlet tiyatrosu müdürü tarafından yasaklanması bizlere bir kez daha göstermiştir ki siyasi atamalarla yapılan bu görevlendirmeler olduğu sürece baskıcı ve sansürcü sorunlar yaşanmaya devam edecektir. Esas yapılması gereken, devletin tiyatrosunun özerk bir yapıya kavuşturulmasıdır.
Bağımsız Kıbrıs eylemlilikleri çerçevesinde ilk olarak, Baraka ve Bağımsızlık Yolu tarafından 10 Ağustos Cumartesi günü saat 19:00’da Baraka Kültür Merkezi lokalinde “Dünden Bugüne Kıbrıs Sorunu: Beklemekten Öte Bir Barış Mücadelesi İçin Neler Yapılabilir?” konulu panel gerçekleştirildi; daha sonra ise halkları kardeş Bağımsız ve Birleşik Kıbrıs için, ülkemizde son dönemde artarak yayılan gericiliği, ayrılıkçı politikaları ve adamız üzerindeki tüm işgalleri protesto etmek amacıyla sokağa çıkıldı.
14 Ağustos Çarşamba akşamı (dün akşam) saat 19:00’da yıllardır “Bağımsız Kıbrıs” yürüyüşü olarak anılan eylem İngiliz Elçiliği önünde Baraka Müzik Topluluğu Sol Anahtarı’nın özgürlük temalı şarkılarıyla başladı. Müziğin yanısıra okunan şiirlerin ve yapılan konuşmaların ardından İngiliz Elçiliği’ne siyah çelenk bırakan kitle, ikinci durak olarak Amerikan Temsilciliği’ne yürüyerek oraya da bir siyah çelenk bıraktı. Kalabalık ve coşkulu gerçekleşen yürüyüşün son durağı ise TC Elçiliği’ydi.
Toplumsal muhalefetimiz açısından “halkları kardeş başka bir Kıbrıs yaratma mücadelesi” olarak kabul edilen bu günde; faşizme, gericiliğe ve ülkemizde tüm işgallere karşı coşkulu kitlenin hep birlikte attığı sloganların ardından son olarak organizasyon komitesi tarafından hazırlanan ortak basın açıklaması okunarak eylem sona erdi.
Organizasyon komitesinin ortak basın açıklamasında şu ifadelere yer verildi:
Yurdumuzun bölünmesin 45. yılında, bir 14 Ağustos’ta yine sokaktayız. Ayrılıkçı seslerin yeniden yükseldiği, liberal aklın ise barış adına beklemek ve ummak dışında bir şey yapmadığı bir ortamda yıllardır olduğu gibi Bağımsız Kıbrıs demeye devam ediyoruz.
Kıbrıs sorununun çözümü için yegane yöntem olan iki halkın eşitliğine dayalı bir federasyon anlayışının gündem dışı bırakılmaya çalışıldığı bir süreçten geçiyoruz. Bu saldırı dalgasına rağmen barış ve federasyonu savunduğunu ifade eden çok sayıda kesim ise “barış dilenciliğinden” öteye gidemeyen bir anlayışı halklara seçenek olarak sunuyorlar. Etnik çatışmalarla geçen dönem ve bölünmüş bir Kıbrıs’ta geçirdiğimiz onlarca yıl göstermiştir ki, ada halklarına dayanmayan bir mücadele Kıbrıs’ta barışa hizmet edemez.
Her iki halk içindeki milliyetçi ve faşist çevrelerin karşı tarafı suçlayarak tanımladığı, kimilerinin ise sadece hukuki bir sorun olarak gördüğü Kıbrıs sorunu, bizler için Kıbrıs halklarının yeniden kardeşleşmesi ve yurtlarıyla ilgili söz, yetki, karar yani iktidar hakkını kazanmaları sorunudur. Dolayısıyla bizler Kıbrıs sorununu sadece 1974 yılında yaşananlarla ilgili görmüyoruz. İç ve dış etkenlerin yıllar içinde farklı farklı roller üstlendiği bir süreç yaşanmış ve bu süreçle beraber 1974 yılında bölünmüş bir Kıbrıs yaratılmıştır. Ülkemiz Kıbrıs, bir bütün olarak emperyalizmin işgali altındandır. Her ne kadar bu işgal ağırlıkla emperyalizmin taşeronları olarak adada bulunan Türkiye ve Yunanistan üzerinden sürse de Amerikan ve İngiliz emperyalizmi Kıbrıs’ta söz sahibi olmaya devam ediyor. Dolayısıyla yurdumuzun bağımsızlığını kazanması emperyalizmin ada üzerindeki tahakkümü silinmeden mümkün olamayacaktır. İşte bu yüzden, Bağımsız Kıbrıs demek sadece hukuki anlamda bir birleşme çağrısı değil, emperyalizme ve onların yerli işbirlikçilerine karşı da bir mücadele çağrısıdır.
Yurdumuzu bir kara para aklama yeri olarak kullananlara, emekçileri köle gibi çalıştıracak bir bölge gibi görenlere, Ortadoğuda bir savaş üssü yaratanlara karşı mücadele etmeden barış içinde bir Kıbrıs kuramayız. Bu yüzden kerhanelere ve kumarhanelere hayır derken, sendikasız çalıştırılmak yasaklansın diye slogan atarken, Türkiyeli-Kıbrıslı ayrımına karşı mücadele ederken, Kıbrıslı Türkler ve Kıbrıslı Elenler kardeştir derken, dağlarımız oyulmasına karşı çıkarken aslında Bağımsız Kıbrıs diyoruz. Çünkü Bağımsız Kıbrıs mücadelesi bunların olmadığı bir ülke yaratma çabasıdır. Bu çabamızı bugün olduğu gibi yarında da sürdürmeye devam edeceğiz. Birileri bölünmüşlüğün kalıcılaşmasını hayal etse de bizler bambaşka bir Kıbrıs düşlüyoruz. Başka bir Kıbrıs da bizlerin ellerindedir.
Bağımsız Kıbrıs Bütün Halklar Kardeştir
Με χαρά ανακοινώνουμε την χορηγική συνεργασία με τον ελεγκτικό οίκο Bariono Wealth Advisors για την περίοδο 2019-2020.
Το λογότυπο του ελεγκτικού οίκου θα βρίσκεται στο μπροστινό μέρος της Στολής προπόνησης και φιλικών.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον αδελφό, μέλος του Σωματείου και ιδιοκτήτη του ελεγκτικού οίκου Marios Djalev.
Σημαντική υποσημείωση είναι ότι ο Μάριος είναι και ο ελεγκτής του Σωματείου μας κάτι που αποτελεί για εμάς ιδιαίτερη τιμή όταν ο άνθρωπος που ελέγχει τις οικονομικές διαδικασίες του Σωματείο αποφασίζει να προχωρήσει σε χορηγική συνεργασία μαζί του.
#BarionoWealthAdvisors
#PeoplesClub
#Omonia1948
The post Χορηγός στολής προπόνησης και φιλικών appeared first on Omonia 1948 Official Website.
Από σήμερα 8/8 μέχρι και την Κυριακή 18/8 μπορείτε να αποστέλλετε προσφορά για την διαχείριση της Μπουτίκ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 1948 στην ηλεκτρονική διεύθυνση info@pacomonia.com.
Κάθε προσφορά πρέπει να αποδέχεται τους πιο κάτω όρους και προϋποθέσεις αλλά και να πληροί τα πιο κάτω κριτήρια.
1) Το άτομο ή τα άτομα που θα αποστείλουν την προσφορά πρέπει να είναι Μέλη του Σωματείου.
2) Ο/Η υπάλληλος που θα δουλεύει στην Μπουτίκ πρέπει να είναι Μέλος του Σωματείου.
3) Η διάρκεια της συμφωνίας για την Μπουτίκ θα είναι διάρκειας ενός χρόνου.
4) Οι τιμές των προϊόντων βάση των οποίων θα βγεί η προσφορά σας, πρέπει να σέβονται τον Λαϊκό χαρακτήρα του Σωματείου μας και την ταξική καταγωγή των Μελών μας.
The post Προσφορές διαχείρισης για την μπουτίκ του Σωματείου appeared first on Omonia 1948 Official Website.
Με το τέλος της Ανοικτής Προπόνησης της ομάδας μας εθελοντές καθάρισαν τις κερκίδες του “Κερύνεια Επιστροφή”.
Θέλουμε να φέρουμε μια νέα νοοτροπία στα Κυπριακά γήπεδα και αυτό θα προσπαθήσουμε.
Σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε στο σημείο που θέλουμε, σημασία όμως έχει ότι ο στόχος για μια νέα νοοτροπία, που θα συνδιάζει την οπαδική κουλτούρα με τον σεβασμό προς του γυρω μας, έχει μπει και θα επιτευχθεί.
The post Εθελοντές καθάρισαν τις κερκίδες του “Κερύνεια Επιστροφή” appeared first on Omonia 1948 Official Website.
Το Σωματείο μας ανακοινώνει την απόκτηση του 20χρόνου επιθετικού Αντώνη Σιακαλλή και του 19χρόνου μέσου Αλέξανδρου Σιακαλλή.
Τα αδέλφια Σιακαλλή αγωνίστηκαν την περασμένη χρονιά στην επίλεκτη κατηγορία της ΣΤΟΚ στην ομάδα του Ροτσίδη. Ο Αντώνης μέτρησε 21 συμμετοχές και 7 γκολ ενώ ο Αλέξανδρος αγωνίστηκε σε 18 αγώνες.
Καλωσορίζουμε τους ποδοσφαιριστές στην ομάδα μας και τους ευχόμαστε πολλές επιτυχίες με την πράσινη φανέλα.
(Φώτο από Ανοικτή Προπόνηση)
The post 2 προσθήκες στην ποδοσφαιρική μας ομάδα appeared first on Omonia 1948 Official Website.
Το ποδόσφαιρο είναι γιορτή, είναι χαρά μα πάνω απ’ όλα είναι για ΟΛΟΥΣ.
Όπως πέρσι έτσι και φέτος θέλουμε να δώσουμε την δυνατότητα στους μικρούς μας φίλους να είναι κοντά σε αυτή την τεράστια οικογένεια του «Αθλητικού Λαϊκού Σωματείου Ομόνοια 1948» Με την δημιουργία του Kids Club φέτος ευελπιστούμε οι μικροί μας φίλοι να αγκαλιάσουν την προσπάθεια και την ιδέα αυτή.
Όλα τα παιδία κάτω των 12 ετών θα μπορούν να εγγραφούν μέλη του Kids Club. Με την ετήσια συνδρομή που θα ανέρχεται στα 9 Ευρώ, θα παίρνουν κονκάρδα μαζί με ένα τετράδιο με το logo που έχουμε δημιουργήσει αποκλεστικά για τα μέλη του Kids Club.
ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟ KIDS CLUB ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ
The post Δημιουργία Kids Club appeared first on Omonia 1948 Official Website.
This weekend in Dresden, Saxony a big by Unteilbar (“indivisible”) coaltion demonstration against racism, fascism and the rightward shift in society will take place. As part of the anti-fascist campagin “Nationalism is no alternative” umsGanze calls to join the demo.
Join the Defend solidarity – United Against Racism and Fascism bloc.
…ums Ganze! call for the germanwide anti-racist and anti-fascist big coalation demonstration of #Unteilbar on 24.08.2019 in Dresden, Saxony:
At the gates and harbours of Europe the mass dying continues daily. Inside the fortress, the fascists are busy writing death lists and packing their ammunition boxes. That is the situation in which this autumn in Saxony, Brandenburg and Thuringia new county parliaments will be elected. And the expected results mean a not unlikely government participation for the AfD (Alternative for Germany).
The composition of the AfD, consisting of Burschenschaften (male-only völkisch student fraternities), “Identitarians”, mens’ rights activists and former politicians of the conservative party CDU, is on the one hand only an expression of reactionary ideologies. But everyone who wants to know is aware of it: The AfD is the organisational centre of a new fascist movement. Its rise is also the result of an undead neoliberalism, whose perseverance slogans are no longer effective. Merkel and Macron still have many fans, but their hegemony is challenged from the right. All the glamour is gone and the contradictions are coming to a head. Social insecurity has become a permanent feature of a precarious full-time employment society and the distribution of wealth is polarising from year to year – the trend is towards second yachts and forced evictions. The necessarily produced exclusions are countered with the classic ensemble of security: order, state power, and social problems are to be solved by the police. At the global level, neoliberalism, although crisis-prone, continues to cause far greater misery as it is advertised without alternative. Not only the distribution of wealth, but also the first consequences of climate change, civil wars and epidemics affect people in the southern hemisphere more frequently and more severely. Aggressive exports, neocolonial exploitation and the overexploitation of natural resources are the foundations of our way of life – whether it is characterised by luxury cars or cheap meat. We do not live at our own expense, but at the expense of others. A slogan of past Refugee protests summed up the connection between the imperial way of life and the causes of migration and flight: “We are here, because you destroy our countries!”
All this unnecessary suffering is at the same time a necessary element of capitalist production and the policies that organise the framework of accumulation. In this country, these are first and foremost the grand coalition leaders of the SPD and the CDU. Thank you for nothing!
But with the multiple crisis of politics, economy and environment (world-wide) new keyword providers step into the limelight. The AfD and other reactionary forces bring new dynamics into politics. The right-wing hegemony project promises to bring order back to the shop or, in case of doubt, at least to secure the privileges of the northern hemisphere in a racist way. The neoliberals, for their part, are more authoritarian and racist than usual. Whether they do this because the time is right, or whether they feel compelled to do so in order to at least survive the current legislature, does not matter in consequence.
The AfD takes up the frustration experiences of capitalist everyday life, but denies the contradictions that underlie them. Their success cannot be explained by the theory of impoverishment, and no one chooses the AfD because of its (non-existent) socio-political promises. The AfD rather shifts conflicts to another terrain and culturalizes and ethnicizes them. Those who speak of the “Volk” do not speak of classes. They are concerned with the interior worthy of protection and threats from outside.It conducts national politics, represents German-national historical revisionism, wants to ban gender studies and antifa, denies climate change, wants to deprive single mothers of their financial basis and, if necessary, shoot migrants at the border. The party says all this openly. For it’s cultural struggles it can start with the bizarre mainstream understanding of many and often only has to slightly sharpen a already hegemonic opinion. After all, identification with the nation promises orientation in confusing times. The distinction between a population of service providers and taxpayers to be protected and the rest exposed to repression and job centres can also be continued.
Although the new fascism presents itself as an alternative to the neoliberal status quo, it is rather its product. It is the result of the omnipresence of capital, which makes it the only possible world – also because no desirable alternative seems to be available.
So far, so bad. But the complete description of the situation also includes the fact that in the last weeks and months we have taken to the streets in the movement for save passage and the right for migration (“Seebrücke”), feminism and climate justice and have put ourselves in the way of the fascists wherever we could. We do not need new police laws, but circumstances that do not constantly marginalize and criminalize people. Nor do we need a division into multicultural urban milieus and villagers in regions devastated by capital, but free trains that bring us together. It is about infrastructure, not habitus. And we need housing – To live and not as investment objects.
But unfortunately our struggles remain mostly isolated. As antiauthitarian leftists, we cannot afford this in view of the historical situation. It is now important to be indivisible in our everyday struggles and for example to work together as anti-fascists with anti-racist structures or to visit the people in Saxony not only every two years to a big event. Because Saxony is not the stuck right-wing conservative past, but an experimental laboratory, which gives a view into a possible fascist future, in which there is nothing to laugh about for migrants, leftists or women. This laboratory – to stay in the picture – has to be destroyed.
It is not enough just to fight urgently needed defensive battles. So that we don’t misunderstand each other: Of course it is necessary to be active against fascists, always and everywhere, on all levels and with all means. But as antiauthitarian radicals we must be indivisible and have the courage to transform the politically heated situation into another polarization. Beyond undead neoliberalism on the one hand and fascist fantasies of awakening on the other, we must show a credible real alternative. We need a project! But As leftists we have a harder time than fascists. Because the project of fascism is not a project, in the sense of a draft of the future. Gauland, LePen and Salvini offer as the cultural horizon the way of life from the 1950s if not worse. Trump, Orban, Erdogan and Bolsonaro show us how via enforced conformity in media and universities this project should be realized.
We, on the other hand, want the Internet in the hands of Workers’ councils with no state and no capital, we want the whole bakery. The much praised democracy also in questions of economy and ecology. Otherwise the coming generations will probably have to fight for the last fresh water supplies on a planet devastated by climate catastrophes. We want to sleep longer, work less. Open borders on earth and between genders and a life without fear for all. Luxury for all instead of poverty when you grow old . Communism for future.
So come with us to Dresden on 24 August and show solidarity with your comrades who are raising the flag in Mordor. Against neoliberal conditions and new fascism – For a completely different whole thing!
Do not be afraid! The future belongs to us when we fight. Together indivisible, in anti-fascist solidarity.
…ums Ganze! – antiauthoritarian alliance in August 2019
Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, UBP- HP hükümetinin Kıbrıs Türk Devlet Tiyatrolarında sanatçılardan oluşan “ Repertuar Kurulunu” lav etmesi, 15 Ağustos 2019 tarihinde provalarının başlayacağı “ Yangın Yerinde Kabare” oyununun sakıncalı bulunarak yasaklanmasının, yasakçı ve sansürcü zihniyetin göstergesi olduğunu vurgulayarak kabul edilmez olduğunu belirtti.
Sanat baskıcı rejimlerde sisteme karşı başkaldırıyı, özgürlüğü, demokrasiyi temsil eder.
“ Sanat baskıcı rejimlerde sisteme karşı başkaldırıyı, özgürlüğü, demokrasiyi temsil eder” diyen BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, “ Suya sabuna dokunmayan ısmarlama oyunlar düzenleyerek sanat icra etmek mümkün değildir” dedi.
“Statükocu politikacıların sanata zincir vurma çabası aslında toplumu rehin tutma siyasetinin devamıdır” diyen İzcan, “ Yaşananlar ülkemizde demokrasinin olmadığının bir şamar gibi yüzümüze çarpmasıdır” dedi.
Aldığınız bu çağdışı kararı düzeltin.
UBP- HP hükümetine aldıkları bu çağ dışı kararı düzeltme çağrısında bulunan İzzet İzcan, “ Sanat ve düşünceye konan yasaklar karşısında toplumun tüm duyarlı kesimlerinin aktif biçimde tavır koyması kaçınılmazdır” dedi.
Çocukluk çağı, yaşam boyu sürecek olan pek çok alışkanlığın başladığı bir süreç... Bu dönemde her ebeveynin çocuğuna aşılamayı arzuladığı, bu amaçla çeşitli yöntemler denediği, kah başardığı kah başaramadığı bir alışkanlık var ki küçük yaşta edinilmesi insanı, yaygınlaşması ise toplumu değiştirebilir; kitap okumak...Bu satırların yazarının bir edebiyat sever olmakla birlikte, pedagog veya eğitimci olmadığını ancak çocuk yetiştirirken ona sunacağı neredeyse her şeyi -ateşi çıkınca içireceği Calpol'a kadar- önce kendi deneyimleyen bir kişi olarak, öznel değerlendirmesini okurla paylaştığını baştan belirtelim.
Bırak o tableti de biraz kitap oku!
İçinde yaşadığımız ileri teknoloji çağında, sadece çocukların ve gençlerin değil, her yaştan kişinin vaktinin önemli bir kısmını telefon, tablet, bilgisayar gibi araçlarla geçirdiği hepimizin malumu ve kanımca bu çağın gerekliliğidir. Çocukların, oyun ve iletişim amaçlı kullandıkları telefon ya da tabletleri ellerinden bırakıp kitap okumalarını söylemek ise biz yetişkinlerin acizliğidir. Zaten hiçbir sonuç vermediği de aşikardır. Homo ludens (*), gerçek veya sanal alemde oynayacaktır, oynamalıdır da... Unutmayalım ki bugün kitap dediğimiz, bilgi, anlatı ya da edebiyat aracı, bir zamanlar kil bir tabletten ibaretti. Bazılarımız hatırlayacak ki televizyon yaygınlaştığında radyonun ve kitabın biteceği sıklıkla yazılır, söylenirdi. Oysa öyle olmadı... Kitaplar, kendilerinden başka herhangi bir şeyle mukayese edilmeye ihtiyaç duymadan hala hayatımızdalar. Belki gelecekte şekil değiştirip yine bir tür tablete dönüşecekler ama ne iyi ki hayatımızdan kolay kolay çıkmayacaklar.Doğaları gereği merak ve keşif duygusuyla dolup taşan çocukların, nitelikli çocuk edebiyatı eserleriyle buluşmasının koşulları yaratıldığında ise tarihe karışan kitap değil, oyun tableti olacaktır.
Calpol'un tadına bakmak
Çocuklarımıza kitap okuma alışkanlığı kazandırmanın, örnek olmaktan, onu kitap edinebileceği kitabevlerine ve kütüphanelere götürmek veya kitaplar alıp evde görebileceği yerlere bırakmak gibi pek çok yolu vardır elbet. Her ebeveynin ve çocuğun yöntemleri, ilgi alanları, kitap beğenisi, dolayısıyla okuma serüveni birbirinden farklıdır. Bu serüvende en önemli noktalardan biri çocuğu iyi bir edebiyatla buluşturabilmektir. İyi bir çocuk edebiyatı, ona yaşam boyu sürecek derin bir dostluğun kapılarını aralarken, kötü kitaplar bu arkadaşlığı daha başlamadan hazin bir sonla bitirebilir. Yetişkinlere düşen çok önemli bir sorumluluk; çocuklarımızın yaşlarına, ilgi alanlarına, dil gelişimlerine, sosyal ve kültürel çevrelerine uygun kitapları seçmelerine yardımcı olmaktır. Bu sebeple bir nebze olsun çocuk edebiyatından anlamalı ve Calpol'u çocuğa içirmeden önce tadına bakmalıyız.
Çocuk edebiyatından beklentimiz
Çocuk edebiyatı; çocuğun gelişim özelliklerini dikkate alan, onların hayal dünyalarına hitap eden, anlama, kavrama ve yorumlama yeteneklerine katkıda bulunan, onları eğlendiren yazılı ve sözlü eserlerin bütünüdür. Kullanılacak edebi metinler çocuğu biçimlendiren, onu nesne olarak görmeyen, insan yerine koyan ve yaşadıklarını, kaygılarını anlatan, kendini anlatabilmesine köprü oluşturabilecek nitelikte olmalıdır. Çocuğa verilecek metinlerdeki dilin, ana dilin zenginliklerini, imkanlarını yansıtacak yeterlilikte olması gerekir. İyi bir çocuk edebiyatının yalnızca eğitici ve öğretici olması yeterli değildir; aynı zamanda onun edebi değer taşımasına, estetik zevk ve düşünce içerisinde kaleme alınmasına ihtiyaç vardır. (**)
KISA – Action for Equality, Support, Anti-racism denounces the new attempt by a member of the police force to criminalise its actions and the actions of its members. We wish to re-iterate that the abuse of power, police violence or any other retributive or provocative action will not succeed in disorientating us from our commitment to defend human rights in society.
Around 10:30 in the morning someone was shouting loudly outside KISA’s offices so the Executive Director of KISA, along with other neighbours, went to see what was happening. They realised that the shouting was coming from a known police officer from the Special Traffic Squad «Ζ», who subsequently communicated through the police radio while simultaneously talking with a young motorcycle driver who was parked at the edge of the pavement.
When KISA’s Executive Director approached to ask the young man what had happened, and whether he needed any assistance, the officer rudely told him to leave immediately. When he refused, saying that it is a public space and has every right to remain and observe what is happening, the officer told him that he was under arrest for obstructing a police officer. Subsequently, the officer called his colleagues who arrived at the scene and proceeded with the arrest transferring him in handcuffs to Lykavitos police station.
The officer threatened to arrest all the other people present from KISA, especially in case they intended to publish photographs or other material from the scene. This was despite the fact that Doros Polykarpou reassured the officer that there was no intention to complicate or obstruct the work of the police while pointing out however that this must take place within a framework of respect towards the rights of the persons who are under police investigation.
It is not known whether the officer in question engages in a similar treatment towards Cypriots, however KISA has received a number of complaints from migrants over the violent, disrespectful and generally unacceptable behaviour of the officer in question towards them. Just recently, during the Pride Parade on the 1st of June 2019, KISA’s team that was taking part in the Parade, including Doros Polykarpou, as well as other individuals, were witnesses to the officer’s behaviour against a migrant at Solomos Square. In regard to this incident, the officer has been reported by KISA to the Independent Authority for the Investigation of Allegations and Complaints against the Police (IAIACAP) to which KISA’s executive Director is one of the witnesses.
KISA believes that this case, which is the sixth in a row, is part of the criminalisation efforts, blackmailing attempts and vindictiveness against it for its work in supporting migrants and safeguard human rights. We are thus certain that, as in the previous five criminal prosecutions, all of which were quashed by the court, justice shall once again determine the futility and absurdity of this attempt.
KISA will proceed to file another report to IAIACAP against the officer in question, however it calls upon the Chief of Police and the Minister of Justice and Public Order to promptly investigate the manner in which this officer carries out his duties and powers. The officer’s credentials have been passed on by phone to the Chief of Police as well as to the Director of Police in Nicosia, in order to re-evaluate whether this person is indeed capable and fit for carrying out his duties and powers without bias, bearing in mind all complaints against him, from KISA as well as potentially from other citizens and migrants. KISA further calls upon the relevant authorities to show due rigour not only in the case of the specific officer but of any other member of the police force who exercises their powers arbitrarily and abusively at the expense of the citizens.
BKP Genel Başkanı İzzet İzcan Kıbrıs’ta ayrılıkçı politikalar güden kesimlerin “ Hiçbir modeli dışlamıyoruz” şeklinde yapılan açıklamalarla görüşme sürecini zora sokmaya çalıştıklarını belirterek, BM zemininde yürütülen görüşmelerin BM kararları temelinde ilerlediğini ve bunun da federal Birleşik Kıbrıs olduğunu vurgulayarak bundan başka yol olmadığını söyledi
İki liderin bunları dikkate alarak kararlı adımlar atmasını talep eden BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, bu gün yapılmakta olan liderler zirvesinde BM genel Sekreteri Antoni Gutterres’in de dahil olacağı 3’lü görüşme ve 5’li uluslar arası konferansın kararının alınmasını istedi.
Esas düşman statükodur.
Kıbrıs Türk toplumunun çarpık kapitalist sömürü düzeni altında ezildiğini belirten İzcan, “ Neredeyse bütün sektörler iflas etmiş, yolsuzluk diz boyunu aşmış ve üretim durmuştur” diyerek “ Bütün bunların temel nedeni dünyadan izole olmuş, Kıbrıslı Türkleri rehine durumuna düşürmüş statükodur” dedi.
“ Statükoyla işbirliği yaparak kurtuluş olmaz” diyen BKP Genel Başkanı izzet İzcan, eşitlik, demokrasi ve özgürlük mücadelesini kararlılıkla sürdüreceklerini vurguladı.
Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό καταγγέλλει νέα προσπάθεια ποινικοποίησης της δράσης της και των στελεχών της. Για άλλη μια φορά δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι ούτε η κατάχρηση εξουσίας, ούτε η αστυνομική βία ούτε η όποια άλλη εκδικητική και προβοκατόρικη πράξη θα μας αποπροσανατολίσει από τη συνέπεια με την οποία προασπιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να προασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτή την κοινωνία.
Γύρω στις 10.30 το πρωί έξω από τα γραφεία της ΚΙΣΑ ακούστηκε άτομο να φωνάζει σε έντονο ύφος και ο Εκτελεστικός Διευθυντής της ΚΙΣΑ μαζί με άλλους γείτονες έσπευσαν να δουν τι συμβαίνει, οπόταν διαπίστωσαν ότι οι φωνές προέρχονταν από γνωστό αστυνομικό της μονάδας Ζ, ο οποίος στη συνέχεια μιλούσε στον ασύρματο και ταυτόχρονα με νεαρό οδηγό μοτοσυκλέτας που ήταν παρκαρισμένη στην άκρη του πεζοδρομίου.
Όταν ο Εκτελεστικός Διευθυντής της ΚΙΣΑ πλησίασε για να ρωτήσει το νεαρό τί συνέβηκε και αν χρειαζόταν βοήθεια, ο αστυνομικός του ζήτησε με αγένεια να φύγει αμέσως και όταν αυτός αρνήθηκε, λέγοντας ότι είναι δημόσιος χώρος και έχει κάθε δικαίωμα να παραμείνει και να παρακολουθήσει τι γίνεται ο αστυνομικός του δήλωσε ότι τελεί υπό σύλληψη για παρακώλυση του έργου της αστυνομίας. Στη συνέχεια ο εν λόγω αστυνομικός ειδοποίησε συναδέλφους του, οι οποίοι έφτασαν στο χώρο και προχώρησαν στη σύλληψη του και μεταφορά του με χειροπέδες στον αστυνομικό σταθμό Λυκαβητού.
Με σύλληψη απείλησε επίσης όλα τα άλλα άτομα της ΚΙΣΑ που βρίσκονταν εκεί, ιδιαίτερα σε περίπτωση προβολής φωτογραφικού ή άλλου υλικού. Κι αυτό παρά τις διαβεβαιώσεις του Δώρου Πολυκάρπου ότι δεν υπήρχε καμιά πρόθεση να δυσχεράνει ή να παρεμποδίσει το έργο της αστυνομίας, υποδεικνύοντας όμως ότι αυτό πρέπει να γίνεται στο πλαίσιο του σεβασμού των δικαιωμάτων των υπό αστυνομική διερεύνηση ατόμων.
Δεν είναι γνωστό κατά πόσο ο συγκεκριμένος αστυνομικός φέρεται και σε Κύπριους/ες με τον ίδιο τρόπο αλλά η ΚΙΣΑ κατέχει πολλές καταγγελίες από μετανάστριες/ες για τη βίαιη, ασεβή και απαράδεκτη γενικά συμπεριφορά του εν λόγω αστυνομικού εναντίον τους. Μάλιστα πρόσφατα, κατά την Πορεία Υπερηφάνειας (Pride Parade) την 1η Ιουνίου 2019, ομάδα της ΚΙΣΑ που συμμετείχε στην Πορεία, περιλαμβανόμενου και του Δώρου Πολυκάρπου, καθώς και πολλών άλλων ατόμων, ήταν μάρτυρες αυτής της συμπεριφοράς του αστυνομικού εναντίον μετανάστη στην Πλατεία Σολωμού. Για το περιστατικό αυτό, ο αστυνομικός έχει καταγγελθεί από την ΚΙΣΑ στην Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομίας (ΑΔΙΠΑ) και ο εκτελεστικός Διευθυντής της ΚΙΣΑ είναι ένας από τους μάρτυρες στην καταγγελία.
Η ΚΙΣΑ είναι της άποψης ότι και αυτή η υπόθεση, η έκτη κατά σειρά, αποτελεί μέρος της ποινικοποίησης και προσπάθειας εκφοβισμού και εκδικητικότητας εναντίον της για το έργο που επιτελεί για την στήριξη των μεταναστριών/ών και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είμαστε δε βέβαιοι ότι, όπως και στις πέντε προηγούμενες ποινικές διώξεις, όλες από τις οποίες απορρίφθηκαν πανηγυρικά από το δικαστήριο, και αυτή τη φορά η δικαιοσύνη θα αποφανθεί για τη ματαιότητα και γελοιότητα αυτής της προσπάθειας.
Η ΚΙΣΑ θα προβεί σε ακόμα μια καταγγελία στην ΑΔΙΠΑ, εναντίον του συγκεκριμένου αστυνομικού, καλεί όμως τον αρχηγό της Αστυνομίας και τον Υπουργό Δικαιοσύνης να προχωρήσουν άμεσα στη διερεύνηση του τρόπου άσκησης των καθηκόντων και εξουσιών από τον συγκεκριμένο αστυνομικό, τα στοιχεία του οποίου έχουν διαβιβαστεί και τηλεφωνικά στο γραφείο του Αρχηγού της Αστυνομίας και στο γραφείο του Αστυνομικού Διευθυντή Λευκωσίας και κατά πόσο αυτός είναι ικανός και κατάλληλος να ασκεί τα καθήκοντα και εξουσίες του, χωρίς προκαταλήψεις, λαμβανομένων υπόψη όλων των μέχρι σήμερα καταγγελιών εναντίον του, τόσο από την ΚΙΣΑ όσο και ενδεχομένως από άλλους πολίτες ή μετανάστες. Η ΚΙΣΑ καλεί επίσης τις αρμόδιες αρχές όπως επιδείξουν τη δέουσα αυστηρότητα στην αντιμετώπιση τόσο του συγκεκριμένου αστυνομικού όσο και όλων των μελών της αστυνομικής δύναμης που διακατέχονται από την ίδια νοοτροπία αυθαιρεσίας, ετσιθελισμού και κατάχρηση της εξουσίας τους εις βάρος των πολιτών.
Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ
Το έτος 1948 αποτέλεσε το χρόνο των πιο σκληρών αγώνων της Κυπριακής Εργατικής Τάξης, σύμφωνα με τον πρώην Γενικό Γραμματέα της ΠΕΟ, Ανδρέα Ζιαρτίδη.[1] Η εργατική τάξη της Κύπρου ήρθε σε μετωπική σύγκρουση- οικονομική, πολιτική και ιδεολογική- τόσο με την άρχουσα τάξη, ντόπια και ξένη, αλλά και με το αποικιακό καθεστώς και τους ανελεύθερους του νόμους. Το παρόν κείμενο θα καταπιαστεί, σαν επετειακό, με τον Αύγουστο του 1948 όπου το νησί έβραζε, όχι μόνο από τις θερμοκρασίες που παραδοσιακά χτυπούν κόκκινο, και ανάγκαζαν την αποικιακή κυβέρνηση να αποτραβηχτεί στα ορεινά, αλλά από την όξυνση της ταξικής αναμέτρησης, με επίκεντρο τις απεργίες των αμιαντωρύχων και των οικοδόμων. Παρόλο που ο Αύγουστος είναι συνυφασμένος με την ακινησία και τους αργούς καλοκαιρινούς ρυθμούς, εκείνος ο Αύγουστος, γεννημένος μέσα στις οξυμένες διεθνείς και τοπικές συνθήκες, έμελλε να σημαδέψει το Κυπριακό εργατικό κίνημα.
Μετά τη λήξη της πεντάμηνης απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ το Μάη, σειρά στην επίθεση της εργοδοσίας πήραν τα άλλα κομμάτια της εμπροσθοφυλακής του Κυπριακού συντεχνιακού κινήματος, οι αμιαντωρύχοι και οι οικοδόμοι, τον Αύγουστο του 1948. Η μεν πρώτη των αμιαντωρύχων έληξε με νίκη της συντεχνίας μετά από ένα μήνα, η δε δεύτερη των οικοδόμων ξεκίνησε στις 26 Αυγούστου και έληξε στις 18 του Δεκέμβρη. Η σημασία των απεργιών του 1948, έγκειται στο ότι με το πλευρό της εκάστοτε εργοδοσίας συνασπίστηκε η ντόπια και ξένη αστική τάξη, τα κόμματα και οι εφημερίδες της Δεξιάς, η Εκκλησία αλλά και το ίδιο το αποικιακό καθεστώς, ενώ δίπλα στους απεργούς συστρατεύτηκε ολόκληρη η εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά και το κόμμα τους, το ΑΚΕΛ. Σε μια περίοδο έντασης του αντιαποικιακού αγώνα, κι ενώ η ντόπια αστική τάξη απέρριπτε λεκτικά την όποια συνεργασία με την αποικιακή κυβέρνηση, βρέθηκε ξαφνικά στην ίδια γραμμή πάλης με τους Άγγλους αποικιοκράτες, απέναντι στα πιο δυναμικά κομμάτια της Κυπριακής εργατικής τάξης.
Η επιρροή της Αριστεράς ποτέ δεν είχε εξαρτηθεί από την πρόσβαση στον κυβερνητικό μηχανισμό ή στις δομές εξουσίας της ελληνικής κοινότητας. Η παράταξη αντλούσε τη δύναμη της από την υποστήριξη την οποία της παρείχαν τα λαϊκά στρώματα τα οποία ήταν οργανωμένα στα κατά τόπους παραρτήματα των μορφωτικών συλλόγων, στα συνεργατικά ιδρύματα και κυρίως στις εργατικές συντεχνίες.[2] Προκειμένου να κατασταλεί η επιρροή της παράταξης ως συνόλου, έπρεπε να νικηθεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και μαζί του να επέλθει και η πολιτικό-ιδεολογική ήττα του ΑΚΕΛ. Άλλωστε, μέσα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής αναμέτρησης, μια σειρά ζητήματα τα οποία είχαν εκ πρώτης όψεως οικονομικό χαρακτήρα, συνδέονταν άρρηκτα με τον αντί-αποικιακό αγώνα.’[3]
Οι ταξικοί απεργιακοί αγώνες έγιναν μέσα σε συνθήκες έντονης ιδεολογικο-πολιτικής πόλωσης, τόσο εντός της Κύπρου όσο και διεθνώς. Παρόλο που οι δύο αυτοί παράγοντες αλληλοεπηρεάζονταν σε μια διαλεκτική σχέση, θα τους διαχωρίσουμε για χάρη της ανάλυσης. Το 1948 ήταν χρονιά οικονομικής κρίσης στη Βρετανία, μετά και την Κρίση της Μετατρεψιμότητας της Στερλίνας με το Δολάριο το καλοκαίρι του 1947. Η οικονομική κρίση μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1948, όπου η τάση καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ήταν η πτώση των μισθών λόγω της μείωσης των εξαγωγών, κυρίως προς τη Μεγάλη Βρετανία και η άνοδος της ανεργίας.[4] Κατά συνέπεια, οι εργοδότες στο νησί προσπάθησαν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και της εργατικής τάξης συνολικά.
Σε συνάρτηση με τα πιο πάνω, και που το σημειώνουν οι Άγγλοι στα έγγραφα της εποχής, είναι ότι η ιστορία των μισθών στην Κύπρο, είναι μια ιστορία αγώνα δρόμου για να συμβαδίζουν με την αύξηση του κόστους διαβίωσης.[5] Ο πληθωρισμός την περίοδο 1947-1948 έφτασε το 24.5%, εκμηδενίζοντας έτσι το λαϊκό εισόδημα.[6] Επίσης, ο δείκτης για τις τιμές των τροφίμων πρώτης ανάγκης για την ίδια χρονική περίοδο, ανέβηκε κατά 19% κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη διαβίωση της εργατικής οικογένειας, αφού το μεγαλύτερο μέρος του μεροκάματου πήγαινε αμέσως σε τρόφιμα πρώτης ανάγκης.[7] Η μετωπική σύγκρουση του ’48, διεξήχθη μέσα σε πολύ αντίξοες οικονομικές συνθήκες για το εργατικό κίνημα, όπου έπρεπε από τη μια να διεκδικήσει τα τρέχοντα οικονομικά αιτήματα και από την άλλη να υπερασπιστεί τις παλαιότερες κατακτήσεις του, με κυριότερο το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Όπως αναφέρει άλλωστε και ο Ζιαρτίδης, ο χαρακτήρας του αγώνα ήταν αμυντικός.[8]
Στις διεθνείς εξελίξεις το 1948 έχουμε την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου μετά την απόσπαση σειράς χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από το καπιταλιστικό στρατόπεδο. Στην Ελλάδα, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης που υποστηριζόταν από τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν στην πιο κρίσιμη του καμπή. Όλα αυτά είχαν άμεσο αντίκτυπο στο νησί, αφού είχαν γεννήσει ένα έντονο αντικομμουνισμό. Ο εθνικισμός της Δεξιάς εκφραζόταν υπό τη μορφή του αντικομμουνισμού και το κύριο του χαρακτηριστικό ήταν η έντονη και βίαιη αντίθεση προς το μαζικό λαϊκό κίνημα, των ταξικών συντεχνιών και αγροτικών οργανώσεων.’[9]
Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, σε συνδυασμό με τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, είχαν και μια άλλη επίδραση στην Κύπρο, που αφορούσε τις Κυπριακές εθνικές φιλοδοξίες. Μια μελλοντική σοσιαλιστική Ελλάδα, σε συνδυασμό με ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα στην Κύπρο, ήταν κάτι που έπρεπε να αποφευχθεί, αφού το νησί είχε αποκτήσει σημαντική στρατηγική σημασία για τα βρετανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και οποιεσδήποτε εσωτερικές εξελίξεις θα είχαν άμεσες επιπτώσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Η απώλεια του κράτους κατ’ εντολή της Παλαιστίνης και η άτακτη φυγή των Βρετανών από εκεί, η αποχώρηση των Βρετανικών στρατευμάτων από την Κυρηναϊκή, και τέλος η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με την Αιγυπτιακή Κυβέρνηση για την ανανέωση της Αγγλο-Αιγυπτιακής Συνθήκης του 1936, είχαν ως αποτέλεσμα την επισφαλή θέση της Μεγάλης Βρετανίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Συνέπεια των εξελίξεων στην περιοχή, ήταν η Κύπρος να παραμείνει το μοναδικό στρατηγικό σημείο στην περιοχή για τα Βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικά, σε δύο διαφορετικά σημειώματα των Αρχηγών του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Chiefs of Staff Committee) και της υποεπιτροπής Joint Planning Staff το Μάρτη και Νοέμβρη του 1947, τόνιζαν τη σημασία του να διατηρηθεί η επικυριαρχία της Βρετανίας στην Κύπρο.[10]
Ήδη από τον Ιούνη, η Συντεχνία αμιαντωρύχων είχε υποβάλει στη διεύθυνση της Tunnel Asbestos Company, εταιρεία Αγγλο-Δανικών συμφερόντων, τα αιτήματά της. Αυτά προνοούσαν αύξηση κατά 5% στα μεροκάματα, αναγνώριση της Επιτροπής Εργατικών Διαφορών, αυξημένη πληρωμή της υπερωρίας, ώστε να υπολογίζεται η μια ώρα μιάμιση τις καθημερινές και η μια ώρα δύο τις Κυριακές.[11] Σε αυτά τα αιτήματα προστέθηκε και η επαναπρόσληψη των απολυμένων εργατών, όταν τον Ιούλη η εταιρεία απέλυσε εκδικητικά 15 συνδικαλιστές, λόγω του ότι η ΠΕΟ είχε καταφέρει να εκλέξει την Επιτροπή του Ταμείου Ιατρικής Περίθαλψης. Η εταιρεία απέρριψε όλα τα αιτήματα της συντεχνίας και αρνήθηκε την όποια συζήτηση με αυτή, υπολογίζοντας και στην υποστήριξη που θα είχε από το αποικιακό καθεστώς, αλλά και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς των «νεοσυντεχνιακών» της ΣΕΚ. Αυτοί οι υπολογισμοί της εταιρείας δεν ήταν αβάσιμοι αφού υπήρχε το χρήσιμο προηγούμενο της απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ, όπου τόσο το αποικιακό καθεστώς όσο και η ντόπια αστική τάξη με τους μηχανισμούς τους έδρασαν ανοικτά υπέρ της εταιρείας. Συνεπώς, στις 2 Αυγούστου, η συντεχνία κήρυξε την έναρξη της απεργίας με τις εργασίες στο μεταλλείο να σταματούν.
Η Tunnel Asbestos Co. Κατείχε προπολεμικά βαρύνουσα θέση στην ντόπια παραγωγική διαδικασία, κάτι που προσπάθησε να ανακτήσει με την επανέναρξη κανονικών παραγωγικών συνθηκών το 1945. Η εταιρεία στη μεταπολεμική περίοδο μπήκε δυναμικά στην εξόρυξη και εξαγωγή αμιάντου. Στηριζόμενη στην ψηλή παγκόσμια τιμή του αμιάντου, λόγω της αυξημένης ζήτησης για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ευρώπης, γρήγορα ξεπέρασε τις προπολεμικές εξαγωγές της σε αμίαντο, τόσο σε όγκο αλλά και σε αξία. Παρόλο που η εξόρυξη και επεξεργασία του αμιάντου μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην τοπική παραγωγική διαδικασία και συγκεκριμένα στον τομέα των κατασκευών, η εταιρεία προτιμούσε το μεγαλύτερο μέρος του επεξεργασμένου αμίαντου να το εξάγει στη Δανία, Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι, ενώ το 1938 εξάχθηκαν 5578 τόνοι επεξεργασμένου αμίαντου αξίας £110.000, αμέσως με το τέλος του πολέμου το 1945, η εταιρεία κατάφερε να εξάγει 3445 τόνους επεξεργασμένου αμιάντου αξίας £120.000.[12] Το 1945 οι εξαγωγές αμιάντου σε αξία αντιπροσώπευαν το 35.6% από τις συνολικές Κυπριακές εξαγωγές μεταλλεύματος, σε αντίθεση με την προπολεμική περίοδο (1938), που αυτές μετά βίας ξεπερνούσαν το 7% της συνολικής αξίας εξαγόμενου μεταλλεύματος από την Κύπρο. Για να καταλάβουμε τη σημασία των εξαγωγών μεταλλευμάτων της Κύπρου, το 1938 αυτές οι εξαγωγές αντιπροσώπευαν το 53% όλων των εξαγωγών του νησιού. To 1947, εξάχθηκαν 7021 τόνοι αμιάντου αξίας £280.000, που αντιπροσώπευε το 12.1% των μεταλλευτικών εξαγωγών σε αξία από την Κύπρο και αντίστοιχα το 4.4% των συνολικών εξαγωγών της Κύπρου.[13]
Η εταιρεία μπόρεσε, παρόλη την απόλυτη άνοδο στα εργατικά της κόστη, να καρπώνεται σε κέρδος τις υψηλές μεταπολεμικές τιμές του επεξεργασμένου αμίαντου.[14] Σε αυτό συνέτειναν δυο παράγοντες. Ο πρώτος, που δείχνει και την άψογη συνεργασία της αστικής τάξης με το αποικιακό κράτος, ήταν το γεγονός ότι το 1947 η κυβέρνηση μείωσε τα μεταλλευτικά δικαιώματα που πλήρωνε η εταιρεία από 5% πάνω στην αξία του εξαγώμενου μεταλλεύματος στο 1.5%.[15] Ο δεύτερος παράγοντας ήταν οι πρώτες μεταπολεμικές κεφαλαιακές επενδύσεις της εταιρείας που έγιναν το 1950-1951 και που βοήθησαν στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας.[16]
Από την πρώτη κιόλας μέρα της απεργίας, η υπόθεση των αμιαντωρύχων έγινε υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης, αφού η αστυνομία προσπάθησε βίαια να διαλύσει την πορεία των απεργών προς τα γραφεία της εταιρείας, τραυματίζοντας έξι εργάτες. Σαν απάντηση, οι απεργοί προχώρησαν στην κατάληψη διάφορων μύλων της εταιρείας και πάλι όμως η αποικιακή αστυνομία προστάτευσε το ξένο κεφάλαιο, αφού βίαια κατέστειλε τις καταλήψεις και προχώρησε στη σύλληψη 51 εργατών.[17] Από εκείνη τη στιγμή, ο αγώνας των αμιαντωρύχων έγινε αγώνας για να αναγνωριστεί η συντεχνία και να διασφαλιστούν τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα. Μόλις έγιναν γνωστές οι αστυνομικές βιαιότητες και η αυθαιρεσία της εταιρείας, διοργανώθηκαν σε όλες τις πόλεις της Κύπρου διαδηλώσεις από ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα. Στις εργατικές κινητοποιήσεις κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Κάτω τα χέρια από τους εργάτες», «Εξουσίες στο λαό», «Αυτοκυβέρνηση» και «Ελευθερία». Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Κατσιαούνης ‘η πολιτική της Αριστεράς εύρισκε έτσι πρόσφορο έδαφος, θέτοντας σε πολιτικό πλαίσιο τα κοινωνικά ζητήματα τα οποία διεκδικούσε’.[18] Το αποικιακό καθεστώς δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, αφού προχώρησε στη σύλληψη ολόκληρης της ηγεσίας του λαϊκού κινήματος, με την κατηγορία της διοργάνωσης και συμμετοχής σε παράνομη διαδήλωση.[19] Ταυτόχρονα, η εταιρεία προχώρησε και σε εκδικητικά αντίποινα, αφού σταμάτησε τη δωρεάν διανομή ψωμιού, στο οποίο πολλές οικογένειες εξαρτούσαν τη διαβίωση τους και ταυτόχρονα διέταξε τους απεργούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια που τους είχε παραχωρήσει η εταιρεία.[20]
Το εργατικό κίνημα της Κύπρου συνειδητοποιώντας ότι ο αγώνας των αμιαντωρύχων ήταν αγώνας ολόκληρης της εργατικής τάξης χρησιμοποίησαν το όπλο της Παγκύπριας παναπεργίας. Στις 13 Αυγούστου, ημέρα που δικαζόταν η ηγεσία του λαϊκού κινήματος, προκηρύχτηκε από τη ΠΕΟ 24ωρη Παγκύπρια παναπεργία. Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης αλλά και η αποφασιστικότητα της συντεχνίας απέδωσαν καρπούς, αφού πολλοί νεοσυντεχνιακοί εργάτες αποχώρησαν από την ΣΕΚ και προσχώρησαν στην ΠΕΟ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η διεύθυνση της εταιρείας κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με απεργιακή επιτροπή της συντεχνίας.[21] Ως επακόλουθο των διαπραγματεύσεων, στις 30 Αυγούστου λύθηκε η απεργία, αφού ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των απεργών, και ειδικότερα το ζήτημα της επαναπρόσληψης όλων των εργατών και την ακύρωση της «εξορίας» του Γραμματέα της Συντεχνίας Χριστοφή Λασέττα από την περιοχή των μεταλλείων.[22]
Πριν ακόμα λυθεί η απεργία της συντεχνίας των αμιαντωρύχων, ένας άλλος αγώνας ξεκίνησε για την εργατική τάξη της Κύπρου, ένας αγώνας που χαρακτηρίστηκε από τον Β. Γ. Γ. της ΠΕΟ Ανδρέα Φάντη σαν ‘η πιο σοβαρή μάχη του ‘48’.[23] Τόση σημασία προσέδωσε η ΠΕΟ σε αυτή την απεργιακή μάχη, που σε άρθρο του στο Δημοκράτη, μια μέρα πριν την κήρυξη απεργίας, ο Φάντης τόνιζε ότι ‘δεν είναι καθόλου υπερβολή να λεχθεί πως η έκβαση αυτής της απεργίας θα επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μέχρι σήμερα κατακτήσεις του εργατικού μας κινήματος, τη μελλοντική πορεία του κινήματος μας, την οργανωτική του ανάπτυξη και σαν αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, τις πολιτικές κατακτήσεις και τους μελλοντικούς πολιτικούς αγώνες του λαού μας.’[24] Η απεργία αυτή είχε τον πιο έντονο πολιτικό χαρακτήρα από όσες είχαν γίνει μέχρι τότε στη Κύπρο.[25] Ενώ στη περίπτωση των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ και των αμιαντωρύχων της Asbestos Tunnel Co. ο εργοδότης ήταν ξένος, στην περίπτωση των οικοδόμων οι εργολάβοι ήταν Κύπριοι, και γύρω τους συνασπίστηκε όλη η ντόπια κεφαλαιοκρατία, με αποτέλεσμα η σύγκρουση να προσλάβει έντονα ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ήδη από τις 18 Αυγούστου σε σύσκεψη των οργανώσεων της Δεξιάς, διακηρύχτηκε ότι επρόκειτο να δραστηριοποιηθούν υπέρ των εργολάβων σε περίπτωση διαφοράς τους με την ΠΕΟ.[26]
Η συντεχνία πρόταξε οικονομικά αιτήματα, όπως την αύξηση των κατώτατων μεροκαμάτων κατά 3 σελίνια και την αύξηση της συνδρομής των εργολάβων στις Συντεχνιακές Κοινωνικές Ασφαλίσεις κατά 3 γρόσια την εβδομάδα. Αυτά τα αιτήματα έγιναν αμέσως αποδεχτά από τους εργολάβους. Το κύριο σημείο διαφωνίας όμως, ήταν η αξίωση του Συνδέσμου Εργολάβων Οικοδομών να διαγραφεί άρθρο της προηγούμενης σύμβασης, που καθόριζε ότι μόνο μέλη της ΠΕΟ μπορούσαν να προσλαμβάνονται. Αυτό το ζήτημα ήταν καίριο αφού με την «ελεύθερη πρόσληψη», οι εργολάβοι θα είχαν τα χέρια τους λυμένα για να προβαίνουν σε σκανδαλώδεις διακρίσεις σε βάρος των εργατών που ήταν οργανωμένοι στην ΠΕΟ. Αν έκανε πίσω η συντεχνία σε αυτό το θέμα, ουσιαστικά θα προσυπέγραφε την αυτοκαταστροφή της αν λάβουμε υπόψη το πολωμένο κλίμα της εποχής.[27] Η ιθύνουσα τάξη, ενθαρρύνοντας τους εργολάβους να απορρίψουν τη συνομολόγηση συλλογικής σύμβασης με την ΠΕΟ και προσφέροντας ταυτόχρονα την εναλλακτική λύση της εργοδότησης μέσω της ΣΕΚ, δε στόχευε απλά στο να επιτύχει όρους απασχόλησης ευνοϊκότερους για την εργοδοσία. Στην πραγματικότητα, ο απώτερος σκοπός ήταν να εξοστρακιστεί το ταξικό συντεχνιακό κίνημα ή έστω να επέλθει η διαφοροποίηση του χαρακτήρα του, με βραχυπρόθεσμο στόχο τη συρρίκνωση της παράταξης της Αριστεράς στις δημοτικές εκλογές του 1949.[28]
Η απεργία επηρέαζε 1200 εργάτες, αλλά από τις πρώτες μέρες της απεργίας, μερικοί εργολάβοι δέχτηκαν τα αιτήματα και 400 εργάτες επέστρεψαν στις δουλειές τους.[29] Εκτός από τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ αλλά και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, που απροκάλυπτα πήραν το μέρος των εργολάβων και των απεργοσπαστών, οι απεργοί είχαν να αντιμετωπίσουν αυτή τη φορά και το καινούργιο φαινόμενο της ριζοσπαστικοποιημένης δεξιάς που πήρε τη μορφή της «Χ» Κύπρου, όπου δρούσαν σαν παρακρατικοί συνοδεύοντας απεργοσπάστες στις οικοδομές και επιτίθονταν στους δρόμους σε στελέχη του λαϊκού κινήματος.[30] Την ίδια ώρα που η «Χ» είχε το ελεύθερο να δρα στους δρόμους της Λευκωσίας ανενόχλητη, εργαζόμενοι και μέλη μαζικών οργανώσεων σύρονταν στα δικαστήρια ‘για παραπτώματα των οποίων η φύση φανέρωνε πόσο το καθεστώς φοβόταν το λαό που κυβερνούσε.’[31] Για παράδειγμα, στις 2 Σεπτεμβρίου το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού καταδίκασε το Δήμαρχο της πόλης Πλουτή Σέρβα, τους Δημοτικούς Συμβούλους Κώστα Παρτασίδη και Παντίνο Μαυρογένη και άλλα 10 συνδικαλιστικά στελέχη της Αριστεράς με την κατηγορία της παράνομης παρέλασης.[32]
Λόγω της βίας των εργολάβων και της κυβέρνησης, αλλά και των αντικειμενικών οικονομικών δυσχερειών τις οποίες αντιμετώπιζαν οι απεργοί λόγω της μακροχρόνιας απεργίας, μια μερίδα απεργών απάντησαν με αντιβία. Σε μερικές περιπτώσεις δυναμιτίστηκαν υποστατικά που ανήκαν σε απεργοσπάστες, αλλά το αποκορύφωμα της αντιβίας ήταν η ανατίναξη του υπό κατασκευή ασύρματου σταθμού της RAF στη Λευκωσία.[33]
Τελικά, μετά από ένα τετράμηνο απεργιακό αγώνα, η συντεχνία των οικοδόμων βγήκε κερδισμένη, αφού στις 18 Δεκεμβρίου 1948 υπεγράφη καινούρια συμφωνία με το Σύνδεσμο Εργολάβων Λευκωσίας.[34] Προς αποφυγή διακρίσεων εις βάρος της ΠΕΟ, οι εργολάβοι αποδέχτηκαν την ίδρυση Γραφείου Εξευρέσεως Εργασίας, όπου θα καταγράφονταν οι άνεργοι κατά σειρά προσέλευσης και οι εργολάβοι θα μπορούσαν να προσλάβουν προσωπικό μόνο μέσω του Γραφείου. Επιπλέον, η συμφωνία επέβαλλε την απόλυση όλων των απεργοσπαστών που εργοδοτήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας. Η πολιτική σημασία της απεργίας ήταν πολύπλευρη, αφού η οξύτατη αναμέτρηση είχε συμβάλει στην παραπέρα πόλωση μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Το γεγονός ότι η ΠΕΟ είχε ανταπεξέλθει σε μια τόσο δύσκολη αναμέτρηση, εξανάγκασε την ιθύνουσα τάξη να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τους προσανατολισμούς της προς την ασφάλεια την οποία παρείχε η Βρετανική εξουσία.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες, μαζί με την απροθυμία των Βρετανών να δώσουν πλήρη Αυτοκυβέρνηση σε μια αποικία που θεωρούσαν ότι θα κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές, συνέτειναν στην κατάρρευση της Διασκεπτικής Συνέλευσης, που είχε αρχίσει τις διεργασίες της το Νοέμβρη του 1947 και θα καθόριζε το συνταγματικό μέλλον της Κύπρου. Γι’αυτό, ενώ η Διασκεπτική είχε δημιουργηθεί για να διαμορφώσει και να υποβάλει προτάσεις για σύνταγμα, τελικά το σύνταγμα το υπέβαλε η ίδια η Κυβέρνηση προς τη Συνέλευση. Το ΑΚΕΛ που συμμετείχε στη Διασκεπτική μέσω των εκλελεγμένων δημάρχων του και των συνδικαλιστών της ΠΕΟ, απέρριψε το περιορισμένο, δοτό σύνταγμα δηλώνοντας ότι δε θα αποδεχόταν προδοτικούς συμβιβασμούς. Εντείνοντας τον μαζικό πολιτικό αγώνα, την 1η Αυγούστου μαζί με τον Εθνικό Απελευθερωτικό Συνασπισμό, προχώρησε στην οργάνωση Παγκύπριου Λαϊκού Συνεδρίου Αυτοκυβέρνηση διατρανώνοντας ότι δε θα συνθηκολογήσει στην ξένη κυριαρχία ούτε στα σχέδια του ιμπεριαλισμού να μετατρέψουν το νησί σε Αμερικανο-Βρετανική βάση.[35]
Το Λαϊκό Κίνημα το 1948 με μπροστάρη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσε τις πιο σκληρές μάχες στην ιστορία του. Οι απεργιακές μάχες ξέφυγαν από το στενά συνδικαλιστικό και οικονομικό και πήραν πολιτική μορφή. Η εργατική τάξη της Κύπρου αντιπάλεψε με επιτυχία την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ, τους παρακρατικούς τραμπουκισμούς της οργάνωσης «Χ» και εν τέλει το ίδιο το αποικιακό κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του και βγήκε νικήτρια. Απέδειξε έμπρακτα τη δυναμική και την αποφασιστικότητα της να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, τόσο στα κοινωνικά όσο και στα πολιτικά ζητήματα. Και όλα αυτά μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες οικονομικής κρίσης, έξαρσης του αντικομμουνισμού και ένταση της καταστολής από πλευράς της αποικιοκρατίας, για να ξεκάνει τη μόνη παράταξη που αμφισβητούσε έμπρακτα την κυριαρχία της, την παράταξη της Αριστεράς.
Αλέξης Αντωνίου
Πανεπιστήμιου του Βοσπόρου, Κωνσταντινούπολη.
Σημειώσεις:
[1] Δημοκράτης, ‘Το 48, Χρόνος των πιο σκληρών αγώνων της εργατικής τάξης’, 19 Σεπτεμβρίου 1948.
[2] Ρ. Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική 1946-1948, Με Aνασκόπηση της Περιόδου 1878-1945 (Λευκωσία: Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, 2000), σ. 488.
[3] Οπ. Παρ., σ. 472.
[4] Colonial Office, Colonial Annual Reports: Cyprus 1949 (London: HMSO, 1951), σ.10; Δημοκράτης, ‘Η Ανεργία’, 21 Ιουλίου 1948.
[5] A. Avraamides, ‘The Colonial Period – Labour Relations in Cyprus, 1931-1956, in J. H. Slocum (ed.) The Development of Labour Relations in Cyprus (Nicosia: Ministry of Labour and Social Insurance, 1972), σ. 32.
[6] Οπ. Παρ.
[7] CO 67/339/1, Labour Conditions in Cyprus in 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).
[8] Α. Φάντης, ‘Στον Αγώνα για Ψωμί, Εξουσία, Λευτεριά’, Δημοκράτης, Τεύχος 6, Νοέμβρης 1948.
[9] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σσ. 124-125.
[10] ‘The Defence of the Commonwealth: Memorandum by the Chiefs of Staff for the Cabinet Defence Committee on the General Requirements for Survival in a future War’, 7 March 1947 as seen in J. Kent (ed.), Egypt and the Defence of the Middle East 1945-1951, Part 1 (British Documents on the End of Empire Project, 1998); DEFE 6/4, JP (47) 137, ‘Report by Joint Planning Staff for the Chiefs of Staff Committee’, 4 November 1947.
[11] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (Λευκωσία: ΠΕΟ, 1991), σ. 144.
[12] Δημοκράτης, ‘Αμίαντος- Το Βατικανό του Κούκουλα’, 7 Αυγούστου 1948; CO 67/339/1, ‘Trade During 1947’ (Nicosia: Nicosia Printing Office, 1948), p. 5.
[13] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).
[14] Δημοκράτης, Ο Αγώνας των Αμιαντωρύχων και τα Τεράστια Κέρδη της Εταιρείας Αμιάντου, 12 Αυγούστου 1948.
[15] Δημοκράτης, ‘Παναπεργία’, 13 Αυγούστου 1948.
[16] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1950 (Nicosia: Government Printing Office, 1951).
[17] Δημοκράτης, ‘Τα Χθεσινά Δραματικά Γεγονότα στο Μεταλλείο Αμιάντου’, 3 Αυγούστου 1948.
[18] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 473.
[19] Δημοκράτης, ’28 Στελέχη του Λαϊκού Κινήματος στο Δικαστήριο’, 4 Αυγούστου1948.
[20] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Εργατών Αμιάντου Συνεχίζεται’, 4 Αυγούστου 1948.
[21] Δημοκράτης, ‘Άρχισαν από την Κυριακή Διαπραγματεύσεις στον Αμίαντο’, 17 Αυγούστου 1948.
[22] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (1991), σσ. 144-149.
[23] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων η πιο Σοβαρή Μάχη του ‘48’, 19 Αυγούστου 1948.
[24] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων- Ποίοι είναι οι Παράγοντες της Νίκης’, 25 Αυγούστου 1948.
[25] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 490.
[26] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 488.
[27] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ (1991), σ. 150.
[28] Οπ. Παρ.
[29] Οπ. Παρ., σ. 152.
[30] CO 537/4041, Political Situation Report in Cyprus During the Month of September 1948, σ. 1. Οι σχέσεις της παρακρατικής οργάνωσης «Χ» που στεγαζόταν στη Λευκωσία στο Σωματείο του Ολυμπιακού με την αποικιακή αστυνομία είναι καλά καταγραμμένες στο Cyprus White Paper το οποίο εκδόθηκε τον Δεκέμβρη του 1948 και το οποίο υπέγραψαν ο Γ. Γ. του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνασπισμού, ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ, ο Γ. Γ. της ΠΕΟ, ο Γ. Γ. της ΑΟΝ, ο Γ. Γ. της Ένωσης Αγροτών Κύπρου, ο Γ. Γ. της Παγκύπριας Ένωσης Μικροκαταστηματαρχών, όπως και οι Δημάρχοι Λάρνακας, Αμμοχώστου, Μόρφου, Λαπήθου, Καραβά και Λευκονοίκου και ο Αντιδήμαρχος Λεμεσού.
[31] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 495.
[32] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 496.
[33] CO 67/360/5, The Internal Security Situation in Cyprus, 25 November 1948, σ. 6.
[34] Δημοκράτης, ‘Λύεται η Απεργία των Οικοδόμων Λευκωσίας. Υπογράφτηκε Χθες η Συμφωνία Μεταξύ των Ενδιαφερομένων’, 19 Δεκεμβρίου 1948.
[35] Δημοκράτης, Στην Αυτοκυβέρνηση κι από την Αυτοκυβέρνηση στην Ένωση Τίποτα δε θα Σταματήσει το Λαό μας για να Κερδίσει: Εξουσία, Ψωμί, Λευτεριά- Ολόκληρη η Ιστορική Ομιλία του Γ. Γ. του ΑΚΕΛ φ. Φιφή Ιωάννου’, 3 Αυγούστου 1948.
*Αρχική Δημοσίευση, 8 Αγούστου 2017
The post Ο ιστορικός εργατικός Αύγουστος του 1948 appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet 