Η συνέντευξη Χριστοδουλίδη - Καλατζή σαν ένα είδος θεάματος που πηγάζει από άγχος..

Αν ο Χριστοδουλίδης είσιεν αυτοπεποίθηση, με βάση το έργο του ας πούμε, προφανώς εν θα εθκιάλεεν ένα δημοσιογράφο, όπως τον Καλατζή, που εν ταυτισμένος τζαι με την προσφορά υπηρεσιών [τζαι στην συνέντευξη ήταν εμφανές το «χωρκόν που φαίνεται, κολαούζο εν θέλει»] αλλά τζαι με υστερικές κρίσεις άμα εν μπορεί να ανταπεξέλθει σε ένα θέμα. Ο Χριστοδουλίδης εθκιάλεξεν τον εμφανώς για να αποφύγει δύσκολες ερωτήσεις...

Τζήνο που μάλλον εν καταλάβει ακόμα ο Χριστοδουλίδης, εν ότι η εκλογή του, ήταν γιατί εξέφραζε μια απόσταση που τον Αναστασιάδη, που έγινε απεχθής... Η προσπάθεια να τσιμπήσει ψήφους που τον ΔΗΣΥ, με κοκκαλούθκια πρόσβασης στην εξουσία, μάλλον θα δυσκολευτεί για ένα κόμμα που θέλει εξουσία για να διαχειρίζεται μόνο του/σε πρώτο ρόλο στην πίττα της κρατικής χορήγησης/ευνοιοκρατίας [τζαι να μοιράζει σε άλλους κοκκαλούθκια]... Ο Αναστασιάδης τζαι ο ΔΗΣΥ έχασαν λόγω της διαφθοράς... Τζαι ο Χριστοδουλίδης φαίνεται να οδεύκει προς ανάλογο ξεπόρτισμα. Ένεν απεχθής, ακόμα, αλλά πόσο τζαιρο να το  παίζεις «όχι Αναστασιάδης», μα εγώ εν τζαι»;...

Το να στήνεις θέαμα με το να πιάνεις συνέντευξη που τον εαυτό σου ουσιαστικά, με φερέφωνο τον Καλατζή, μάλλον δείχνει άγχος για την ερώτηση που εν μπορείς να απαντήσεις... ετοιμάστου τουλάχιστον να φύεις με αξιοπρέπεια, τζαι όϊ με τα καραγκιοζιλίκια του προηγούμενου..