Περί Ύμνων..

Οι εθνικοί η κρατικοί ύμνοι εν μουσικοί ήχοι, οι οποίοι επιβάλλονται συνήθως από το κράτος σαν έκφραση συλλογικότητας. Ήταν κωμικό να θωρείς τον Άριστο του Φιλελευθέρου να αφρίζει γιατί ετέθηκε πάλε το θέμα ενός κυπριακού πολιτειακού [αφού είμαστε, ευτυχώς!, πλουραλιστική κοινωνία] ύμνου. Στην πραγματικότητα, τζαι παρά την αχαπαροσύνη του κάθε Άριστου, υπάρχει πολιτειακός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε σύνθεση του Σόλωνα Μιχαηλίδη. Τζαι εδημιουργήθηκεν πριν τις φασαρίες του 1963-64, άρα εκφράζει τζαι την δικοινοτική κυβέρνηση τότε. Ο λόγος που εν χρησιμοποιήθηκε εν ότι ξέσπασαν τα γεγονότα του 63-64, τζαι κουβαλήθηκε δακάτω ο Γρίβας πάλε με μιαν ελληνικήν μεραρχία – τζαι εσυμπεριφέρετουν, όπως θα ήταν αναμενόμενο, από την νεύρωση του Γρίβα, σαν κράτος εν κράτει με Αθηναϊκές άκρες... Ήταν η εποχή που οι της Αθηνας εθέλαν να μας πουλήσουν το σχέδιο Άτσεσον. Άτε να τους αμφισβητήσεις το ύμνο που εξέφραζεν την εξουσία τους..

Εχάσαν, παρά το 1967 τζαι μετά το 1974.... να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, τζαι το διευρυνόμενο αίσθημα της κυπριακότητας..

Ο ύμνος όμως έμεινεν λογοκρινόμενος, για να μεν «αννοίωμεν αλλά κεφάλαια εσωτερικής αντιπαράθεσης», αφού μια μερίδα της δεξιάς χρησιμοποιά την φαντασίωση του «ελληνισμού» σαν πολιτικάντικη μορφή ρητορικής συσπείρωσης ημετέρων κοκ...

Θα έρτει τζαι ο τζαιρός της αποκατάστασης του λογοκρινόμενο τζαι της ιστορικής αλήθκειας που εκφράζει..