Η λατρευτική σχέση

Όταν η σχέση του ανθρώπου με μια εικόνα αποκτά ιεραρχική μορφή. Το περιεχόμενο της εικόνας τοποθετείται πάνω από τον άνθρωπο, ο οποίος πρέπει να σέβεται, να προσκυνά, να γονατίζει. Τούτη η σχέση αξιοποιήθηκε που τον φασισμό, αλλά ήταν τζαι το πολιτισμικό προϊόν αιώνων. Στον φασισμό έγινε η μεταφορά τούτης της σχέσης σε μοντέρνα τεχνολογική μορφή. Η υστερία μερικών για την συζήτηση σχετικά με τον θάνατο του Αυξεντίου ήταν αποκαλυπτική – αρχικά είχαμε ένα στρατηγικό ψέμα για να κατασκευαστεί το θέαμα – ότι κάποιος υποστήριξε ότι ο Αυξεντίου αυτοκτόνησε. Σε μια λογική συζήτηση το όλο θέαμα θα περνούσε σαν ακαδημαϊκό ή έστω όσων ενδιαφέρονται για την Ιστορία... Η προσπάθεια στο εθνικόφρων κύκλωμα που ξεπετάχτηκε πάλι να πουλήσει προεκλογική συσπείρωση της ακροδεξιάς στο Ελαμ, άνοιξε το θέμα σε δημόσια συζήτηση. Η σχέση, όμως, που οικοδομήθηκε για το ακροδεξιό ακροατήριο ήταν κλασική μορφή της λατρευτικής σχέσης με μιαν μιτσιά κυπριακή προσθήκη: ο Αυξεντίου εν ιερό, λατρευτική εικόνα, που δεν πρέπει να συζητείται καν... Ακόμα τζαι η επιβεβαίωση ότι τελικά εσκοτώθηκεν που σφαίρα, εθεωρηθηκε βέβηλη. Ακόμα τζαι η υποψία. Σε τούτο το πλαίσιο, ο ίδιος ο Αυξεντίου σταματά να εν άνθρωπος στα μάθκια της ακροδεξιάς νεύρωσης: στην υστερία τους τον ήθελαν να υποφέρει, να κάφκεται... λατρεία του θανάτου τζαι του πόνου;

Η κυπριακή προσθήκη εν η εξής: η δική μας ακροδεξιά εν φτηνιάρικα καιροσκόπα – θέλει ήρωες που να υποφέρουν για να εξαργυρώνει τον πόνο, τον θεϊκό πόνο, σε εξουσία, σε μορφή επιβολής..

Εν τους ενδιαφέρει ο Αυξεντίου – ενδιαφέρει τους να λογοκρίνουν συζητήσεις τζαι σκέψεις. Άλλωστε μετά το 74 η ακροδεξιά επροσπάθησεν πάλε να τυλιχτεί την ΕΟΚΑ για να ξεπλύνει τζαι τα εγκλήματα τζαι την δειλία της το 1974. Τότε ελαλούσαν την ΕΟΚΑ Β..