Login
· Το βασικό θέμα της εφτομάδας ήταν ότι πέρασε από την ηγεσία του ΑΚΕΛ η υποψηφιότητα Μαυρογιάννη. Με σημαντική διαφοροποίηση. Αξίζει να αναφερθεί η πληροφορία ότι ο γ.γ. ο Στεφάνου φαίνεται ότι δεν ψήφισε τον Μαυρογιάννη. Τζαι γενικότερα, η διαχείριση του πέρασε ένα αίσθημα δημοκρατικής λειτουργίας, παρά ηγεμονισμού. Που εν καλά να το μάθει τζαι ο Αβέρωφ τζαι η κωμική αυτοεικόνα των ό,ποιων οπαδών του – ότι τάχα μου εν εκσυγχρονιστές..
Η επιλογή είναι ένα ρίσκο για την ηγεσία του ΑΚΕΛ. Τζαι για το αν θα περάσει δεύτερο γύρο ο Μαυρογιάννης [μια από τις ελπίδες του Αβέρωφ από το όλο θέαμα] αλλά τζαι για τις ύποπτες στηρίξεις που τα συναγερμικά ΜΜΕ. Πολίτη τζαι Αλήθεια..
Καλά είναι να αθθυμάται μια μερίδα της νυν ηγεσίας της αριστεράς μια φράση [με προσθήκη μιας παρένθεσης για τα κυπριακά] από το μυθιστόρημα «ταξική αγάπη»:
«Δεν βόσκει κανείς ατιμώρητος στα λιβάδια [τζαι τα ΜΜΕ] της ανώτερης τάξης... σε μικρές-μικρές δόσεις, σχεδόν ανεπαίσθητα καταπίνει το δηλητήριο της, παραλύει...»
Ας ελπίσουμε ότι μερικοί δεν κατάπιαν πολλύν δηλητήριο... :)
· Όταν ο Διονυσίου του Πολίτη, ο οποίος ξέροντας για το λανσάρισμα των δυο κρατών από τον Αναστασιάδη εψηφισεν τον το 2018, λαλει τους Ακελικους ότι εν «γενναίο» να συζητούν τον Μαυρογιάννη, υπαρχουν 2 πιθανότητες:
Ειτε το συνεργείο Αβέρωφ/ΔΗΣΥ ανησυχά κάπως τζαι προσπαθεί να κάμει ζημιά του Μαυρογιάννη με την στήριξη Διονυσίου [όπως έκαψε ο Πολιτης τον Παμποριδη]
είτε θεωρεί τον Μαυρογιάννη εύκολη λεία για να τον φκαλουν νοκ άουτ τζαι να περασει ο Αβέρωφ δεύτερο γύρο - η/τζαι χρήσιμο [εστω τζαι στην προεκλογική], από την οπτική του πλυντηρίου, για να συγκαλυφθούν όλα όσα της δεκαετίας της διαπλοκής...Με την έννοια ότι ο Μαυρογιάννης θα αποφεύγει την κριτική στο καθεστώς Αναστασιάδη...Έχουν πλάκα πάντως οι Συναγερμικοι όταν προσπαθούν να το παίξουν τζαι διαιτητές της ΚΟΠ...:)..Εν καταλάβουν ενδεχομένως το διάτρητο της κωμωδίας...:)..Μια φιλική λοιπόν συμβουλή από την ρωσική οπτική, που εν τζαι των ημερών: καλούτσικος τζαι χειραγωγισιμος ο Γιέλτσιν για την Δύση αλλα παρήγαγε τέτοια οργή, η ύπαρξη του σαν ξεπλυμα, που έφερε στην εξουσία τον Πούτιν.. Τζαι κάποιοι παραμιλούν ακόμα..Think about that…J
· Η Αριστερά, όπως είσιεν πει τζαι ο Άντρος σοφά, τον τζαιρό του Μαρί [τότε που ο Πολίτης ήταν ο εκπρόσωπος της πισώπλατης επίθεσης στην αθωότητα της αριστεράς], έσιει βαθκιές ιστορικές ρίζες. Τζαι θα επανέρχεται...
Απλώς τωρά εν τζαι πεδίο στρωμένο με νάρκες... τζαι μερικοί ίσως να κουβαλούν ακόμα την αθωότητα πριν τα πρωτοσέλιδα του Μαρί... Αλλά η Ιστορία έσιει πάει παρακατω. Τζαι μόνο αφελείς πιστεύκουν ότι υπάρχουν δεξιοί, τούτην την περίοδο, που θα ψηφίσουν υποψήφιο του ΑΚΕΛ – ότι τζαι αν πουν προεκλογικά. Διότι η Συναγερμικη δεξιά συλλογικά έσιει αποδείξει την περασμένη δεκαετία ότι θα ανεχτεί την διαπλοκή τζαι θα φτάσει στο σημείο να ανέχεται τζαι την συζήτηση για δυο κράτη στο κυπριακό – φτάνει να έχουν ιδιωτικά οφέλη.
Για τις καρέκλες τζαι τα συμφέροντα δεν θα εγκαταλείψει την παράταξη ό,τι τζαι να γίνει στο κυπριακό. Ψήφισαν ξανά τον Αναστασιάδη παρά το Κραν Μοντανά. Τέτοιες/ες ήταν, τέτοιοι/ες είναι, τέτοιοι/ες θα είναι...
Ο Αβέρωφ ξέρει με βάση τα σημερινά δεδομένα ότι εν πολλά πιο κάτω που Χριστοδουλίδη, τζαι με δεδομένα το [τουλάχιστον] 22%+ του ΑΚΕΛ [στις Βουλευτικές] σαν βάση, μπορεί κάλλιστα να κόψει εκτός δεύτερου γύρου ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ..
Άρα η πρώτη του κίνηση, λογικά, είναι να ξαναχρησιμοποιηθεί η τακτική των εξαρτώμενων ΜΜΕ, τζαι των φερέφωνων [που κάμνουν τους «φίλους συμβούλους» της αριστεράς άμα θέλουν να πουλήσουν κάτι – εξευτελίστηκαν πκιον αλλά μερικοί παλεύκουν το ακόμα] να μειώσουν τα ποσοστά της Αριστεράς. Μέσω αποχής [ένα μπλοκ αριστερών εν ψηφίζει ήδη, τζαι ένα άλλο μπορεί να σπρωχτεί στην αποχή]. Σε τούτο το πλαίσιο, η προβολή του Μαυρογιάννη λ.χ. από τον Πολίτη ή την Αλήθεια [συναγερμικες τζαι αβερωφικές – με βάση τα δεδομένα] δημιουργεί ένα είδος δυσφορίας στην αριστερά για τον Μαυρογιάννη αντι να λειτουργει υπερ του. Τουτα εν τα ΜΜΕ δαιμονοποιησης της Αριστεράς την περίοδο του καθεστώτος Αναστασιάδη.
Αν οι καλοθελητές του Αβέρωφ θέλουν να αυξήσουν την αριστερή αποχή θα προσπαθήσουν να προωθούν αμφιβολίες για υποψήφιους, η τζαι ταυτίσεις που θα αποξενώνουν κόσμο. Αν, ας πουμε, ο Πολιτης ή η Αλήθεια στηρίζουν κάποιον σαν υποψήφιο της Αριστεράς, σε μεγάλη μερίδα του κόσμου της Αριστεράς τουτο λειτουργά ενάντια στον όποιο υποψήφιο. Τον Παμποριδη λ.χ. έκαψε τον η κομματική του καταγωγή αλλα τζαι η εκ των φαινομένων προώθηση του από το συγκρότημα του Πολίτη. Ενδιαφέρον εξέλιξη: να έχεις καταντήσει σύμβολο αποφυγής..:)
Ο αβερωφικος στόχος στον πρώτο γύρο λογικά θα είναι να πέσει ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ πιο κάτω που τα ποσοστά Αβέρωφ [ο οποίος κυμαίνεται με βάση τις δημοσκοπήσεις που διαρρέουν – οι ίδιοι μάλλον] ανάμεσα στο 11% τζαι το 15%.. Άτε να φκει ως το 18%..
Οπότε αν καταφέρουν να μπουρδουκλώσουν τις αριστερές μάζες στην αποχή [ή σε άλλους υποψήφιους κλπ] τότε ο Αβέρωφ με το συνεργείο των ΜΜΕ του θα προσπαθήσει να το παίξει Μακρόν. Όσο κωμικό τζαι να ακούεται ο Αβέρωφ είναι διατεθειμένος για την καρέκλα να παίξει όλους τους ρόλους – από Μακρόν μέχρι Λεπέν- τζαι μάλλον παίζει τους ήδη. Σε τούτο το πλαίσιο [δεύτερο γύρο Αβέρωφ-Χριστοδουλίδη] ο Αβέρωφ τζαι τα ΜΜΕ του θα το παίξουν ότι θέλουν λύση. Ότι ο Χριστοδουλιδης είναι το απόλυτο κακό [ενώ ο Αβέρωφ το λλιότερο κακό] κλπ. Ήδη τούτο εξεκινήσαν με εμβατήρια των γνωστών φερέφωνων πριν λλιους μηνες όταν εμφανιστηκε η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη..
Η προβολή Μαυρογιάννη, σε τουτο το πλαίσιο, ίσως να εγινετουν αρχικά γιατί θεωρούν τον πιο εύκολο να τον σύρουν κάτω που τον Αβέρωφ τζαι με βάση τη θέση του για το κυπριακό [βασικά ο Μαυρογιάννης, όπως τζαι ο Δημητριάδης εν υποψήφιοι για το κυπριακό] να του ζητήσουν, χωρίς ντροπή, μετα να στηρίξει Αβέρωφ στον δεύτερο γύρο... Τζαι με τον Δημητριάδη τα ίδια θα κάμουν φυσικά. Αρχικά επροβάλαν τον μπροστά στη πιθανότητα Δηκοϊκού υποψήφιου. Τωρά εν άλλο το πρόβλημα τους, οπότε αλλάξαν εστίαση..
Η ηγεσία τζαι τα μέλη του ΑΚΕΛ κάμνουν ένα θετικό ιστορικό βήμα, δημοκρατικής εκλογής υποψήφιου. Αλλά αν έχουν οι ίδιοι αυταπάτες για τον Αβέρωφ ή τα δίκτυα του [όπως ο Πολίτης κλπ] κινδυνεύουν με γκάφα... Διότι το να χάσεις είναι ένα, το να σε ξανα-κοροϊδέψει ο Αβέρωφ μετά που τόσα τζαι τόσα... ή ο Πολίτης μετά που τόσα τζαι τόσα...:)
Εν τζαι θέμα επικοινωνιακής πολιτικής. Τζαι το ΑΚΕΛ θα έσιει προβλημα αν πιστεύκει, ας πουμε, τον όποιον Πολίτη, Δαλίτη κλπ ή βασίζει ακόμα την επικοινωνιακή του πολιτική σε άτομα που εμπιστεύονται έτσι καταστάσεις/δίκτυα... Η παρ΄ολιγον παγίδα του Παμπορίδη [την οποίαν, λογικά, επροωθήσαν μερικοί] ήταν ενδεικτική του λάκκου..
Η μερίδα της κοινωνίας που βλέπει στο ΑΚΕΛ την ιστορική ελπίδα [που στηρίζει την σύγκλιση των ιστορικών τάσεων: ανεξαρτησία-δικοινοτισμός-ταξική συνείδηση] έσωσε το ΑΚΕΛ από τον Παμπορίδη που υπόβαλαν τα ΜΜΕ της δεξιάς. Ο Παμπορίδης θα ήταν η πλήρης ήττα – δεξιός προς ακροδεξιός υποψήφιος του ΑΚΕΛ...
Τωρά η ευθύνη εν στην συλλογικότητα..
Στο εσωτερικό είχαμε ακόμα ένα ρεσιτάλ ρατσισμού, αυτήν τη φορά στη Βουλή από την ad hoc η επιτροπή που παραχώρησαν οι Αβέρωφ/ΔΗΣΥ στο γελαμ, για να ψηφίσουν την Αννίτα. Που αποδείχτηκε παραπλάνηση, οπως γίνεται συνήθως με τον ρατσισμό. Είχαμε επίσης μια ακόμα κωμική στιγμή στο σήριαλ της διαπλοκής – ο Αναστασιάδης να διορίζει επιτροπή κατά της διαφθοράς/διαπλοκής. Τί να πεις; Πόσο πιο κωμική μπορεί να γίνει η κατάσταση με την παραμονή του συγκεκριμένου πολιτικού στο προεδρικό για ακόμα μερικούς μήνες;
Η μεγάλη είδηση προς το τέλος της εβδομάδας, ήταν η πορεία προς την εκλογή προεδρικού υποψήφιου από το ΑΚΕΛ.. Η εικόνα στις εφημερίδες του Σαββάτου ήταν εκφραστική- η Χαραυγή, την οποία, σαν εφημερίδα της Αριστεράς, ενδιέφερε άμεσα το θέμα, είχε μια μικρή πρωτοσέλιδη αναφορά, τζαι μια μικρή στήλη στη σελίδα 3, όπου αναφερόταν ότι υπάρχουν δυο υποψήφιοι [Μαυρογιάννης, Δημητριάδης] με δυνατότητα/ ενδεχόμενο να αυξηθούν, τζαι ότι η διαδικασία θα ολοκληρωθεί αρχές Ιουνίου. Αντίθετα ο Φιλελεύθερος, με τον Δαλίτη, είσιεν πρωτοσέλιδο που εμφανώς πριμοδοτούσε τον Μαυρογιάννη [«Η κρίσιμη ώρα για ΑΚΕΛ με Μαυρογιάννη στην ΚΕ»]. Εδώ εμφανώς ο Δημητριάδης κόπηκε – όπως τζαι η ευρύτερη διαδικασία όπως ήταν στο μονόστηλο της Χαραυγής. Μετά έχει παράπονο ο Δαλίτης όταν σχολιάζεται ότι αντί να λειτουργεί σαν δημοσιογράφος που παρουσιάζει τα δεδομένα, μάλλον φαίνεται να λειτουργεί σαν κάποιος που θέλει να προωθήσει κάτι.. :) ..
Σε ένα πρώτο επίπεδο, η πρόθεση του ΑΚΕΛ να κατεβάσει δυο υποψήφιους στο εσωτερικό του κοινό, τζαι να αφήσει τη δυνατότητα άλλων πιθανοτήτων, είναι δημοκρατική πρόοδος. Συγκριτικά ο ΔΗΣΥ απλώς απέβαλε ντε φάκτο τον Χριστοδουλίδη.
Υπήρξε μια αρνητική αρχική στάση από των χώρο της αριστεράς [όπως εκφράστηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης] για τον Μαυρογιάννη σαν μέρος του καθεστώτος το οποίο πρέπει να ανατραπεί. Αφού η συζήτηση θα συνεχίσει για ένα μήνα, θα φανεί ποιός είναι ποιός. Ο Μ. Σκουριώτης είχε μια ενδιαφέρουσα καταγραφή: ο Μαυρογιάννης συνεργάστηκε με διάφορες κυβερνήσεις, άρα η ηγεσία του ΑΚΕΛ θα νοιώθει περισσότερη σιγουριά για τη στάση του, ενώ ο Δημητριάδης, έχει μια αυτονομία, σαν αστός κλπ, τζαι θα μπορούσε [αν εκλεγεί] να κάμνει παιχνίδι μόνος του. Στα αρνητικά του Μαυρογιάννη καταγράφεται τζαι η αρχική στήριξη του από τις εφημερίδες τζαι τα εκ των φαινομένων δίκτυα τα οποία παραπέμπουν σε Αβέρωφ.. Ίσως τζαι για τούτο ο Πολίτης σταμάτησε κάπως την προβολή του, αλλά τζαι τις επιθέσεις ενάντια στην αριστερά [που απλώνονταν από την οικονομία μέχρι την Ουκρανία.. :)]...Ισως μερικοί να θέλουν να καλοπιάσουν κάπως κάπου την Αριστερά προεκλογικά..:)..Μετα τους οχετούς...:)
Στα υπόλοιπα κόμματα η ΕΔΕΚ, ή μάλλον ο Σιζόπουλος σαν πρόεδρος της ΕΔΕΚ [τζαι ακόμα τζαι τούτον θέτει το ερώτημα «για πόσο;»], μάλλον οδεύει στην απομόνωση. Μετά την αντιπαράθεση με τον Ευσταθίου τζαι το υποτιθέμενο άψε –σβήσε συνέδριο, αποστασιοποιήθηκε τζαι ο Μυριάνθους που τωρα εν σαν να «εφκηκεν με το πολυβόλο». Άρα ο Σιζόπουλος στη Βουλή εκπροσωπεί ντε φάκτο, πια, μόνο τον εαυτό του. Τζαι τούτο εν προβλημα, για τον ίδιο – τί ακριβώς θα διαπραγματευτεί [προεκλογικά ή στις ψηφοφορίες της Βουλής] πια με μία ψήφο; Τζαι τούτο, όμως, είναι προβλημα τζαι για τον Αβέρωφ τζαι για τον ΔΗΣΥ γενικότερα, που φαίνεται να βασίζονταν κάπου στον Σιζό τζιαι τις εν δυναμει ψήφους που εμπόρεν να φέρει – εστω σε κρίσιμες ψηφοφορίες στην Βουλή... τωρά μάλλον δεν..
Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 30ης Μαΐου, καταγράφονται πλέον στην ιστορία. Η «Νέα Σκέψη», θεωρεί πως εκείνο που έχει σημασία, είναι η ορθή ανάγνωση τους και η εξαγωγή συμπερασμάτων για πολλές παραμέτρους που αφορούν στην πολιτική, στην οικονομική και στην κοινωνική διάρθρωση του κράτους και της κοινωνίας στη σύγχρονη Κύπρο, μέλος της ΕΕ από το 2004.
Κάποια σημεία μπορούν να διαβαστούν ως εξής:
Ένα ποσοστό της τάξης του 34.28%, που μεταφράζεται σε 191,228 ψηφοφόρους, τήρησε αποχή από τη διαδικασία της ψηφοφορίας. Αν συνυπολογιστεί και ένας αριθμός γύρω στους 90,000 που ενώ έχουν δικαίωμα ψήφου, επέλεξαν να μην εγγραφούν στον εκλογικό κατάλογο, τότε μπορούμε να διαπιστώσουμε πως σχεδόν το 40% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου στην Κύπρο, απαξιώνει τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Στην ουσία, θεωρεί πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν έχει να περιμένει κάτι ουσιαστικό για τη ζωή του και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να επισημάνουμε πως αυτή η μερίδα του κόσμου που απαξιώνει, ταυτόχρονα απαξιώνεται από το ίδιο το σύστημα και εξωθείται στην αποχή, η οποία δεν έχει επιπτώσεις στο κατεστημένο.
Την ίδια στιγμή, καταγράφηκε ένας διπλασιασμούς της εκλογικής δύναμης του φασιστικού κόμματος στην Κύπρο, το οποίο μάλιστα κατατάσσεται πλέον στην τέταρτη θέση, με βάση τα αποτελέσματα. Η απαξίωση του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, ο βίος και η πολιτεία των κομμάτων που το αποτελούν, οδήγησαν στη ραγδαία άνοδο του αριθμού των πολιτών που δυστυχώς, επιλέγει φασισμό, χωρίς ενδοιασμούς.
Το κυβερνών κόμμα και ενώ ασκεί τις αντιλαϊκές πολιτικές και ταυτόχρονα συνελήφθη να διαπράττει σωρεία παράνομων πράξεων, είτε ως στελέχη, είτε ως εκτελεστική εξουσία, βυθισμένο σε μια πρωτόγνωρη διαφθορά, εντούτοις διατήρησε σε μεγάλο βαθμό τα ποσοστά του. Παρέμεινε πρώτη δύναμη, με αυξημένη διαφορά από το δεύτερο κόμμα. Μαζί στα σκάνδαλα και διάφοροι θεσμοί, καθώς και άλλα κόμματα ή στελέχη τους, οπότε σε συνδυασμό με την αποχή ως πράξη απαξίωσης, καμιά τιμωρία δεν φαίνεται να έχει πρακτικά αγγίξει το σύστημα.
Μικρά νεοσύστατα κόμματα, με παλαιά στελέχη κομμάτων της συντήρησης, παρουσιάστηκαν ως η αλλαγή και κατέγραψαν θεαματικά ποσοστά, σε μια εκλογική διαδικασία όπου τρία τουλάχιστο μικρά κόμματα, απέτυχαν να φτάσουν το όριο εισόδου του 3.6% και έμειναν χωρίς εκπροσώπηση στη βουλή. Με αυτό το δεδομένο, ένα ποσοστό γύρω στο 15% όσων ψήφισαν δεν αντιπροσωπεύονται σήμερα στη βουλή.
Αφήνουμε τελευταίο, το κόμμα της κυπριακής Αριστεράς. Σε συνθήκες σκληρής αντιλαϊκής επίθεσης που μπορούμε να πούμε πως ξεκίνησε αμέσως μετά την είσοδο στην ΕΕ και εντάθηκε από το 2012 μέχρι και σήμερα – με μνημόνια, ιδιωτικοποιήσεις, χορηγίες στο τραπεζικό κεφάλαιο από τα δημόσια ταμεία, με απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με εκποιήσεις πρώτης κατοικίας και με ένα ποσοστό φτώχειας γύρω στο 23% δηλ. πέραν των 200,000 ανθρώπων – το κόμμα της αριστεράς κατάφερε, όχι απλά να μην μαζέψει τους εργαζόμενους κοντά του, αλλά να κατρακυλήσει σε ένα ποσοστό της τάξης του 22.3%. Το ποσοστό αυτό, αν ληφθούν υπόψη οι πιο πάνω αριθμοί που αναφέρονται σε όσους απέχουν ή δεν εγγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους και με βάση τον αριθμό των επίσημα εγγεγραμμένων, ρίχνει ακόμη περισσότερο την επιρροή του κόμματος στην κυπριακή κοινωνία, περιορίζοντας την γύρω στο 13% όσων έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν.
Σε μια σειρά από εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012 και μετά, είτε αυτές αφορούσαν Προεδρικές εκλογές, είτε Βουλευτικές, είτε Ευρωεκλογές, το κόμμα της αριστεράς, έχασε. Χαρακτηριστικά, ενώ το 2011 στις αντίστοιχες βουλευτικές εκλογές, είχε λάβει τη στήριξη 132,000 ψηφοφόρων, το 2016 μειώθηκαν στους 90,000 και το 2021 στους μόλις 79,000.
Στο κόμμα της Κυπριακής Αριστεράς, το οποίο συναίνεσε και στήριξε την ένταξη στην ΕΕ, η ρητορική των τελευταίων είκοσι χρόνων άλλαξε. Οι πολιτικές του, εντάχθηκαν στο δοσμένο πλαίσιο διαχείρισης και συνδιαχείρησης του καπιταλιστικού συστήματος, με πρόσχημα το λεγόμενο εκσυγχρονισμό. Είναι χαρακτηριστικό, πως ακόμη και ως αντιπολίτευση για 8 χρόνια, επέλεξε συνειδητά να εξαντλεί τον αγώνα του, στη καλύτερη διαμόρφωση κυβερνητικών μνημονιακών νομοσχεδίων ή και στην απευθείας ψήφιση τους. Η λογική του μονόδρομου, ενός κεφαλαιοκρατικού συστήματος εντός ΕΕ, διαπότισε τα μυαλά και τις πολιτικές των καθοδηγητικών του σωμάτων, σε βαθμό που να μην ξεχωρίζει πλέον, από τα καθαρά συστημικά κόμματα και να θεωρείται από τον απλό ψηφοφόρο που απέχει, το ίδιο με τους λοιπούς.
Στο ίδιο διάστημα και με μια στρατηγική που αναπτύχτηκε στους κόλπους του από το 2004 και ένθεν, οι θέσεις του στο Κυπριακό μεταλλάχθηκαν. Οι αναλύσεις του πλέον δεν θεωρούν σχέδια όπως το Ανάν ή τα πιο πρόσφατα, ως χωριστικά και επικίνδυνα για το λαό και επωφελή μόνο για τον ιμπεριαλισμό που μεσολαβεί, προτείνει και καθορίζει το πλαίσιο λύσης. Στην ουσία δεν καταγράφεται καμιά αναφορά στον ιμπεριαλισμό και την Τουρκία, ως το κύριο εμπόδιο για σωστή λύση. Τα πυρά στρέφονται σε όσους στο εσωτερικό μέτωπο επιλέγουν να μην συναινούν στην όποια ιμπεριαλιστική διευθέτηση, είτε για τους σωστούς, είτε και για τους λάθος λόγους.
Μεγάλο μέρος του κόσμου της αριστεράς, ίσως η πλειοψηφία, δεν εγκρίνει αυτή την πολιτική και τούτο εκφράστηκε με έντονο τρόπο σε διάφορες φάσεις, αρχής γινόμενης με το δημοψήφισμα του 2004. Η στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ σε αυτό το ζήτημα, ιδιαίτερα στις μέρες μας, έχει οδηγήσει μεγάλο αριθμό υποστηρικτών του σε αποστασιοποίηση και αυτό εκφράζεται και με τα εκλογικά ποσοστά. Ανεξάρτητα όμως από τα όποια εκλογικά ποσοστά των τελευταίων ετών, ακόμα και σε περιόδους που τα ποσοστά ήταν ψηλότερα, αποδείχτηκε, πως αυτά από μόνα τους, δεν ήταν ικανά να μετατραπούν σε δύναμη αντίστασης σε αντιλαϊκές πολιτικές, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην ΕΕ.
Ως εκ τούτου και με βάση τα πιο πάνω, εκείνο που απώλεσε το ΑΚΕΛ ήταν η πολιτική οργάνωση σε ταξική βάση, με στόχο τη ρήξη και τη σύγκρουση με πολιτικές του ντόπιου κεφαλαίου και της ΕΕ. Οι φωνές εντός και πέριξ του κόμματος της αριστεράς, για πλήρη μετατροπή του κόμματος σε σοσιαλδημοκρατικό, καταγράφονται εδώ και δεκαετίες και εντείνονται στις μέρες μας. Το που θα κινηθεί το κόμμα στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα κρίνει οριστικά τη θέση του στο πολιτικό πεδίο και ταυτόχρονα θα υποχρεώσει και τους κομμουνιστές που παραμένουν στις τάξεις του, να πάρουν τις αποφάσεις τους.
Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, τα οποία είναι απότοκο της ευρωπαϊκής ομηρείας, δεν συζητήθηκαν. Κανένας δεν στόχευσε στην ανάδειξη της φτώχειας και να καταθέσει ριζοσπαστικές πολιτικές ανακούφισης. Η απόκτηση στέγης, σε συνδυασμό με την απώλεια του Συνεργατισμού, που αποτελούσε το στήριγμα των χαμηλών εισοδηματικά στρωμάτων, έχει γίνει σχεδόν αδύνατη. Την ίδια στιγμή, με τις ψήφους των μεγάλων κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ΑΚΕΛ, ο βασικός νόμος των εκποιήσεων περιουσιών και πρώτης κατοικίας, τέθηκε σε πλήρη εφαρμογή. Καμιά ελπίδα δεν διαγράφεται στον ορίζοντα για τους οικονομικά αδύνατους. Τα ωράρια εργασίας έχουν απορρυθμιστεί, η εργασία σε Κυριακές και αργίες έχει γίνει νόμος και οι μισθοί έχουν κατρακυλήσει σε εξευτελιστικά επίπεδα. Πέραν της αοριστολογίας, καμιά ριζοσπαστική πρόταση προς την κοινωνία, δεν δείχνει πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας, νοιάζεται και επιθυμεί ρήξη με το κεφάλαιο για το καλό του λαού.
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 30ης Μαΐου, μπορούν να ερμηνευτούν από διάφορους και με διάφορους τρόπους. Για μας αυτό που αναδεικνύεται περίτρανα είναι η χρεωκοπία του συστήματος και του αστικού κοινοβουλευτισμού και των κομμάτων που παλεύουν για τη διαχείριση του καπιταλισμού. Ο λαός είναι απελπιστικά μόνος και έχει αφεθεί στην τύχη του και στα χέρια των αρπακτικών του συστήματος, στα πλαίσια της θεσμοθετημένης ομηρείας στην ΕΕ, που κανένα κόμμα δεν αμφισβητεί. Αντιθέτως, όλες οι πολιτικές προτάσεις που καταγράφηκαν στην προεκλογική περίοδο, αναφέρονται αποκλειστικά στην καλύτερη διαχείριση αυτών ακριβώς των αντιλαϊκών πολιτικών.
Ως συμπέρασμα για το αύριο, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως με βάση τα δεδομένα όπως διαμορφώνονται, έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για το λαό μας. Εκείνο που απουσιάζει, είναι η πολιτική και καθαρά ταξική οργάνωση των εργαζομένων. Απουσιάζει η υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού με όρους σύγκρουσης με το κεφάλαιο και όχι με όρους εκλογικών ποσοστών και κομματικού οφέλους. Το άμεσο καθήκον αυτή τη στιγμή, είναι η υπόθεση των εργαζομένων και το μέλλον του αγώνα της. Επιβάλλεται η οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης.
Νέα Σκέψη
One Radical Planet 