Login
Τζαι οι δυο πτέρυγες φερέφωνων του ΝΑΤΟ θέλουν να λογοκρίνουν το πραξικόπημα..
Όχι τυχαία... :) ..τζαι στην Κύπρο τζαι στην Ουκρανία..
Για τούτο εν τόσο δουλοπρεπείς στην επιβολή λογοκρισίας... Κάπου σε κάποια φάση του ασυνείδητου τους φαίνεται να υπάρχει η νοσταλγία μιας εφταήμερης χούντας που να επιβάλει το βίτσιο τους..
Εν σας επέρασεν τζαι εν θα σας περάσει... :)
Όταν δεν έχεις τσιππα κανείς και αναρτήσεις . Ό άνθρωπος ειδικών αποστολών της ΚΟΠ και δεξί χέρι στους στημένους αγώνες του προέδρου της ΚΟΠ Γιώργου Κουμα μιλα . Το 2014 ανάφερα ότι υπάρχουν διαιτητές κομμαντο για το κάτω γκρουπ . Ένας από αυτούς ο Βασίλης Δημητρίου ! Το κάτω γκρουπ σε κρίσιμους αγώνες είναι για συγκεκριμένους και μόνο διαιτητές με πρωτο και καλύτερο τον Ψηλό ! Το ότι έχει επιβιώσει για μια και βάλε δεκαετία στο ποδόσφαιρο δίνει και απάντηση !
Kλείνουν σήμερα 47 χρόνια από τη μαύρη εκείνη μέρα του Ιούλη του 1974 που συμπληρώθηκε το δίδυμο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα που συνεχίζει να ματώνει τον τόπο και το λαό μας μέχρι σήμερα. Στις 20 του Ιούλη του 1974 ξεκίνησε η βάρβαρη τουρκική εισβολή σκορπώντας θάνατο και αφήνοντας πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες αγνοούμενους, τραυματίες, πρόσφυγες και εγκλωβισμένους. Όσα είχαν σχεδιαστεί από τους ιμπεριαλιστές στη Λισαβόνα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, εφαρμόστηκαν με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.
Η βάρβαρη τουρκική εισβολή ήταν το αποκορύφωμα των ΝΑΤΟϊκών επιβουλεύσεων κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας που μπορούσε να ολοκληρωθεί μόνο με την προδοσία της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’.
Όπως σημειώσαμε και πριν λίγες μέρες στην επέτειο του προδοτικού πραξικοπήματος, 47 χρόνια μετά η αναγκαιότητα για κοινή πάλη όλων των Κυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην κατοχή είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Απέναντι στους φασίστες σοβινιστές ανεξάρτητα της γλώσσας τους, αλλά και απέναντι σε όσους υποτάσσονται στους ιμπεριαλιστές και τις διευθετήσεις που προτάσσουν προς όφελος των δικών τους συμφερόντων, αντί των συμφερόντων του κυπριακού λαού.
Η εργατική τάξη στην Κύπρο, ανεξάρτητα γλώσσας, πρέπει να υπερβεί τα τεχνητά όρια αυτών των δυο αντιλήψεων και μακριά από μοιρολατρίες, ψευδαισθήσεις, εθνικισμούς και υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (που δημιούργησαν το Κυπριακό) να πάρει την υπόθεση του τόπου στα χέρια της. Να δώσει την κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό για λύση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και απέναντι από τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες και τα αφεντικά τους τους ιμπεριαλιστές.
47 χρόνια μετά τιμούμε τιμούμε τη μνήμη όσων αντιστάθηκαν στο τουρκοφόρο πραξικόπημα και στον ξένο εισβολέα. Τιμούμε ιδιαίτερα τους κομμουνιστές και δημοκράτες μαχητές που έδωσαν τη μάχη τους ενάντια και στους δυο εχθρούς που υπηρετούσαν το ίδιο αφεντικό. Αυτούς που την ώρα που οι θρασύδειλοι φασίστες έτρεχαν να κρυφτούν, ρίχνονταν ξανά στη μάχη ενάντια στον εισβολέα. Αυτούς που από τα κελιά των πραξικοπηματιών βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Αυτούς που προδομένοι και σχεδόν άοπλοι έδωσαν τη μάχη ενάντια στον πάνοπλο εχθρό. Αυτούς που ακόμη και την ώρα που εξελισσόταν η τουρκική εισβολή, ολοκληρώνοντας το ΝΑΤΟϊκό έγκλημα ενάντια στο λαό μας, βρίσκονταν στο στόχαστρο των θρασύδειλων πραξικοπηματιών.
Όλα αυτά καταγράφονται αναλυτικότερα σε παλαιότερο αφιέρωμα μας για την τουρκική εισβολή.
15 του Ιούλη σήμερα. Μαύρη επέτειος. 47 χρόνια έχουν περάσει από το δίδυμο ιμπεριαλιστικό έγκλημα του 1974, αλλά οι πληγές του παραμένουν ανοικτές. Η Κύπρος και ο λαός της παραμένουν μοιρασμένοι από την τουρκική κατοχή και το συνεχιζόμενο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα. Tο προδοτικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή το μαύρο Ιούλη του 1974 δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Η Χούντα των Αθηνών και η ΕΟΚΑ Β’ άνοιξαν την κερκόπορτα στον Αττίλα εκτελώντας το έγκλημα ενάντια στην Κύπρο και στον κυπριακό λαό. Ενα έγκλημα αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης συνωμοσίας από τους πιο σκοτεινούς κύκλους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Διχοτομικά σχέδια, «διπλές ενώσεις», απόπειρες φυσικής εξόντωσης του Προέδρου Μακαρίου και μια σειρά μεθοδεύσεων οδήγησαν στο αποκορύφωμα της προδοσίας της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ που παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Σήμερα τιμούμε τη μνήμη όσων αντιστάθηκαν στο προδοτικό πραξικόπημα, όσων έδωσαν τη μάχη ενάντια στα όπλα που έστρεψε το ΝΑΤΟ ενάντια στην Κυπριακή Δημοκρατία και όσων έδωσαν σε αυτή τη μάχη ότι πολυτιμότερο είχαν. Τιμούμε τους κομμουνιστές και τους δημοκράτες αντιστασιακούς που έδωσαν μια άνιση μάχη ενάντια στα υποχθόνια πλάνα των ιμπεριαλιστών.
47 χρόνια μετά η αναγκαιότητα για κοινή πάλη όλων των Κυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην κατοχή είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Απέναντι στις σειρήνες του φασισμού και του σοβινισμού, ένθεν κακείθεν του κατοχικού συρματομπλέγματος, αλλά και απέναντι στις σειρήνες της υποταγής σε ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις που κάθε άλλο παρά λύνουν το Κυπριακό προς όφελος του λαού μας. Η εργατική τάξη στην Κύπρο, ανεξάρτητα γλώσσας, πρέπει να υπερβεί τα τεχνητά όρια αυτών των δυο αντιλήψεων και μακριά από μοιρολατρίες, ψευδαισθήσεις, εθνικισμούς και υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (που δημιούργησαν το Κυπριακό) να πάρει την υπόθεση του τόπου στα χέρια της. Να δώσει την κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό για λύση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και απέναντι από τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες και τα αφεντικά τους τους ιμπεριαλιστές.
Ας θυμηθούμε όμως το αφιέρωμά μας στο τουρκοφόρο προδοτικό πραξικόπημα, το πρώτο άρθρο που φιλοξένησε η ιστοσελίδα μας το 2018: Έτσι προδόθηκε η Κύπρος…
Ένα σύστημα που τελεί διαρκώς σε «κρίση» δεν αυτοδιορθώνεται. Και επίσης δεν αυτοδιορθώνονται και όσοι συνειδητά επέλεξαν να το εξωραΐζουν και να το υπηρετούν.
Όσοι ασχολούνται σοβαρά με τα θέματα «ανάπτυξης», φοβούνται ότι η συνέχιση του αναπτυξιακού µοντέλου που έχει ως συνέπεια –ανάμεσα σε άλλα- την κλιµατική αλλαγή, µπορεί σαν οικολογική βόµβα να προκαλέσει διεθνή οικονοµική καταστροφή, ισοδύναµη µε το κραχ του 1929. Αυτό ωστόσο που επιβιώνει είναι η ανάπτυξη µε «επιθετικό προσδιορισµό». Η «βιώσιµη» ή η «Αειφόρος» ανάπτυξη» είναι η πιο επιτυχής έκφραση στο µαστόρεµα των λέξεων. Αυτή που σέβεται τη φύση και τον άνθρωπο και θα πετύχει την ευηµερία µέσα από την «καλή» µεγέθυνση. Δεν πρόκειται όµως απλώς για ένα παιχνίδι των λέξεων.
Ο όρος Αειφόρος Ανάπτυξη, από τη σκοπιά της κριτικής προσέγγισης και ανάλυσης, έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και πηγάζει από την ευρύτερη ιστορική-υλιστική ανάλυση, της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και περιβαλλοντικής πτυχής, της ανθρώπινης εξέλιξης. Οι περιορισμένοι φυσικοί πόροι του πλανήτη, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξη των ανθρωπίνων κοινωνιών. Η ίδια η διαδικασία της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης του ανθρώπου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, με τον τρόπο που οι φυσικοί πόροι τυγχάνουν χρήσης και εκμετάλλευσης.
Η πραγματική έννοια του όρου «Αειφόρος Ανάπτυξη» συνεπάγεται την εγκατάλειψη της συνεχούς και χωρίς όρια επιδίωξης για περισσότερη επένδυση, περισσότερα κέρδη, περισσότερη συσσώρευση κεφαλαίων. Η ίδια η συσσώρευση κεφαλαίων, δηλαδή η πεμπτουσία του καπιταλιστικού συστήματος, είναι σε άμεση ρήξη και καθόλα ασυμβίβαστη με την επιστημονική έννοια του όρου της αειφορίας στην ανάπτυξη. Όπως ο Καρλ Μαρξ έχει αναφέρει:
«Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρυκόλακας, ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει…».
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το κεφάλαιο και ιδιαίτερα στη συσσωρευμένη του μορφή, είναι «νεκρή φύση», ή καλύτερα, «δολοφονημένη φύση». Όσο το κεφάλαιο ζει και αναπτύσσεται, ρουφά το αίμα της ζωντανής εργασίας από τη μια και αποστραγγίζει το αίμα της φύσης από την άλλη. Και με βάση τον David Harvey, ο καπιταλισμός εάν δεν διασφαλίζει μια ελάχιστη «ανάπτυξη» της τάξης του 3%, μπαίνει σε κρίση και όσο μπαίνει σε κρίση, άλλο τόσο εντείνει τη χωρίς όρια εκμετάλλευση της φύσης και των εργαζομένων. Και σε αυτή την ατελέσφορη διαδικασία, συντελείται το έργο της ανάπτυξης και της προόδου στον καπιταλισμό, αφήνοντας πίσω ερείπια.
Εδώ και µια δεκαετία µεγάλα έργα τρυπάνε βουνά, µετακινούν ποτάµια και χτίζουν τσιµεντένια τείχη κατά µήκος του παραλιακού µετώπου του νησιού. Τεράστια σε μέγεθος έργα, ουρανοξύστες, μαρίνες, καζίνο, πολυκαταστήματα και ένα σωρό άλλες ύβρεις, έχουν ισοπεδώσει το τοπίο, αλλοιώνουν το χαρακτήρα και ξεζουμίζουν τους φυσικούς πόρους, διαταράσσοντας την αιμορραγούσα οικολογική ισορροπία, τόσο σε ξηρά, όσο και σε θάλασσα. Υπό το πρόσχημα της «ανάκαμψης της οικονομίας», μιας οικονομίας εντελώς δικής τους που τη χρεοκοπούν κατά το δοκούν και την επανακάμπτουν όποτε θέλουν, μια χούφτα μεγαλοdevelopers και μεγαλοδικηγόροι, σε απόλυτη αρμονία με το πολιτικό προσωπικό της χώρας, έχουν επιτάξει για τα συμφέροντα τους τη κρατική μηχανή. Έχουν καταστρατηγήσει νόμους και διαδικασίες, έχουν συλληφθεί επανειλημμένα «με τη γίδα στην πλάτη», πολιτικοί, δικηγόροι, επιχειρηματίες ανάπτυξης γης, το ίδιο το σύστημα τους.
Στο ίδιο αυτό χρονικό διάστημα, ο απλός άνθρωπος βιώνει το άγχος και την οικονομική πίεση, πέραν των 200 χιλιάδων ζουν στα όρια της φτώχειας, οι νέοι εντάσσονται στην «αγορά εργασίας», με εξευτελιστικούς μισθούς και όρους εργασίας.
Το ζήτημα της όξυνσης της οικολογικής κρίσης σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση φανερώνει την αδυναμία του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος να διαχειριστεί τις αντιθέσεις που το διακρίνουν, αντιθέσεις που έχουν να κάνουν με τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα των παραγωγικών διαδικασιών, εις βάρος του ανθρώπου, των εργαζομένων και της ίδιας της φύσης.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, και εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας, με αφορμή τη διαρκή οικονομική κρίση του καπιταλισμού, παρατηρείται μια επικίνδυνη αναπτυξιακή στόχευση για «ανάπτυξη παντός είδους και ανεξαρτήτως περιβαλλοντικού κόστους». Έχουν καταφέρει, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το κατάντημα του τόπου, να περάσουν το μήνυμα στα μυαλά της κοινωνίας πως ο «καλύτερος μεταξύ τους», είναι αυτός που θα φέρει κι άλλη ανάπτυξη και θα προσφέρει στο κόσμο θέσεις εργασίας, ένα κόσμο, τον κόσμο της εργασίας που εργάζεται εδώ και αιώνες, αλλά τα αποτελέσματα της εργασίας του καταλήγουν, στις τσέπες μιας μειοψηφίας.
Αποκορύφωμα – και αφορμή για αυτό το άρθρο- είναι ο πλήρης βιασμός των εννοιών και της λογικής μας. Είναι κατανοητό να παρακολουθείς το κεφάλαιο να ισχυρίζεται πως «πρασινίζει», την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκαταλείπει τη Στρατηγική για την Αειφόρο Ανάπτυξη και να στοχεύει τώρα σε πιο «πράσινη οικονομία». Εκείνο που δεν μπορεί να γίνει ανεχτό και πραγματικά προκαλεί λύπη μέχρι και θυμό, είναι ο βιασμός της έννοιας της αειφορίας, από κόμματα και καταστάσεις που θα έπρεπε να έχουν αν μη τι άλλο, μια κάπως διαφορετική προσέγγιση. Δεν είναι δυνατό να κυκλοφορούν προεκλογικά προγράμματα ή σποτάκια, στα οποία να σπονσάρεται, μια ούτω καλούμενη «βιώσιμη ανάπτυξη» και ούτε λέξη για το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους. Αποκλειστική στόχευση η περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη του κεφαλαίου, χωρίς όρια φτάνει να την διευκολύνουμε «εμείς» αυτή την ανάπτυξη και να «φέρουμε εμείς» τις θέσεις εργασίας. Αυτά τα κόμματα, είτε εκπροσωπούν το λαό, είτε μας κυβερνούν και διεκδικούν την ψήφο μας για να ανανεώσουν –όπως λένε- την εντολή και το πολιτικό τους προσωπικό.
Μας το λένε ξεκάθαρα, έστω και αν δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχτούν: Ανταγωνίζονται για την καλύτερη προσφορά προς το κεφάλαιο. Αν γίνεται με τόση ευκολία η χρήση του όρου της αειφορίας ή της βιωσιμότητας και απουσιάζει, το βασικότερο που είναι η προστασία του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου, τότε εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τι μπορεί να γίνεται κάτω από το τραπέζι.
Το περιβαλλοντικό ζήτημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που θα πρέπει να διέπονται από τη βασική αρχή, του σεβασμού και της εξασφάλισης ισορροπίας, ανάμεσα στις ανθρώπινες κοινωνίες και στο περιβάλλον. Οι παρούσες πολιτικές, που το κυρίαρχο σύστημα επιβάλλει, οδηγούν στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση, για αυτό οι λαοί καλούνται να ανακόψουν πάση θυσία την καταστροφή. Η αριστερά, οι συνειδητοποιημένοι οικολόγοι, οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι ευρύτερα, οφείλουν στη ζωή και στον πλανήτη, τη στράτευση τους, ενεργοποιώντας το λαό, σε μια προοπτική πραγματικής και αειφόρας αλλαγής, ώστε το καπιταλιστικό σύστημα να αποτελέσει παρελθόν, πριν το ίδιο καταστήσει παρελθόν την ίδια τη ζωή στον πλανήτη.
Μέχρι όμως να γίνει εφικτή η οριστική ανατροπή, η μάχη πρέπει να εντείνεται για την προστασία των ανθρώπων και του περιβάλλοντος από λογής – λογής υπηρέτες του κεφαλαίου και του συστήματος.
One Radical Planet 