Login
Immigrant workers are the least valued part of the working class, as they work at the worst paid jobs, in miserable conditions, with their labor rights usually not being recognized. These miserable conditions are deliberately passed over in silence by the state, which is concealing the exploitation of immigrants, making it easy for employers to intensify the devaluation of the immigrants’ lives and for entrepreneurs to increase their profits.
The state of Cyprus favors employers by regulating the labor rights of immigrants, with special contracts that often forbid immigrants from changing jobs, deprive them of their right to unionize and – in the case of asylum seekers- even restrict them into working only in specific professions.
Furthermore, under this employment regime, the state of Cyprus is even stealing the immigrants’ social security stamps! Immigrants who have been living and working in Cyprus for years have their salary subjected to deductions, yet they cannot receive any legal benefits from the deductions or a recognition of their years of service, when they return to their home countries. Despite the reports and organized demands of immigrant organizations in Cyprus for bilateral agreements between Cyprus and immigrants’ home countries, (in this case, demands of the Filipino immigrant community in cooperation with ethnic groups from Sri Lanka, Vietnam, India and Nepal) the state’s policy remains unchanged.
We know that immigrant workers are forced to come to Cyprus for a variety of unfortunate reasons, looking for a better life. The miserable working conditions that they are experiencing are due to state and institutional isolation and social racism that divides workers into “locals” and “foreigners”.
We support the mass protests of immigrants and their demand for recognition of their Social Security stamps in our country, and we are in solidarity with their organized groups fighting for their labor rights. Against the devaluation and exploitation of local and foreign workers, beyond any national or religious divisions and with solidarity as our weapon, we organize and fight united, confronting the common enemy. The working class can win only if it unites against its oppressors.
NO TO THE ROBBING OF WORKERS’ SOCIAL SECURITY STAMPS BY THE STATE OF CYPRUS
IMMEDIATE RECOGNITION OF SOCIAL SECURITY STAMPS FOR ALL IMMIGRANT WORKERS IN CYPRUS
LEGALIZATION OF ALL CURRENT IMMIGRANTS, WITH A CLEAR PATH TO CITIZENSHIP AND FULL WORKING RIGHTS
UNITY AND SOLIDARITY OF IMMIGRANT AND NATIVE WORKERS
Οι μετανάστ(ρι)ες εργά(τρ)ιες είναι το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, καθώς στελεχώνουν τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές, σε άθλιες συνθήκες, χωρίς συνήθως να τους αναγνωρίζεται κανένα εργασιακό δικαίωμα. Οι άθλιες αυτές συνθήκες μένουν στοχευμένα από το κράτος στην αφάνεια , συγκαλύπτοντας την υπέρμετρη εκμετάλλευση των μεταναστών και στρώνουν το δρόμο από τη μια στους εργοδότες να εντείνουν την υποτίμηση των ζωών τους και από την άλλη στους επιχειρηματίες να συνεχίσουν να αυξάνουν τα κέρδη τους.
Το κράτος ανοίγει δρόμους στους εργοδότες ρυθμίζοντας τα εργασιακά δικαιώματα των μεταναστών, με ειδικές συμβάσεις χωρίς πολλές φορές να έχουν δικαιώματα αλλαγής τόπου εργασίας, δικαίωμα συνδικαλισμού ή και στις περιπτώσεις των αιτητών ασύλου, ακόμα και το δικαίωμα επιλογής κλάδου επαγγέλματος.
Σε αυτό το εργασιακό καθεστώς το κυπριακό κράτος κλέβει ακόμα και τις κοινωνικές τους ασφαλίσεις, καθώς οι μετανάστ(ρι)ες που ζουν και εργάζονται εδώ για χρόνια, δε μπορούν να λάβουν κανένα δικαίωμα που αναλογεί στις αποκοπές από το μισθό τους ή την αναγνώριση των ετών εργασίας, όταν επιστρέψουν στις χώρες τους. Παρά τις αναφορές και τις οργανωμένες απαιτήσεις από οργανώσεις μεταναστών στη χώρα μας για σύναψη διμερών συμφωνιών μεταξύ Κύπρου και ανάλογων χωρών, η στάση του κράτους μένει η ίδια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η μεταναστευτική κοινότητα των Φιλιππινέζων, σε συνεργασία με εθνοτικές ομάδες από τη Σρι Λάνκα, Βιετνάμ, Ινδίας και Νεπάλ.
Γνωρίζουμε πως οι μετανάστ(ρι)ες εργάτες αναγκάστηκαν να έρθουν στην Κύπρο για διάφορους δυσμενείς λόγους και οι άθλιες συνθήκες που εργάζονται οφείλονται στην κρατική και θεσμική απομόνωση και στον κοινωνικό ρατσισμό που διασπά τους εργάτες σε ντόπιους και ξένους.
Χαιρετίζουμε τη συλλογική αντίδραση των μεταναστών και την απαίτηση της αναγνώρισης των Κοινωνικών Ασφαλίσεων τους στη χώρα μας και εκφράζουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στα οργανωμένα σύνολα τους που αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα.
Απέναντι στην υποτίμηση και την εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργατών, με όπλο μας την αλληλεγγύη, κοιτάζουμε κατάματα τον κοινό εχθρό, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε ενωμένοι , χωρίς εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς . Μόνο ενωμένη η εργατική τάξη ενάντια στους δυνάστες της μπορεί να μετρά νίκες.
ΟΧΙ ΣΤΗ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!
ΆΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ Κ. Α ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΘΝΟΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΠΟΥ ΑΓΝΟΕΙ ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!
ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΜΟΝΙΜΗΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ
Τα λεγόμενα hotspots, κέντρα φιλοξενίας, κέντρα υποδοχής-ταυτοποίησης ή οποιαδήποτε άλλη φιλολογική χρήση συγκάλυψης των συνθηκών και τον αντιμεταναστευτικό ρόλο που παίζουν αυτοί οι χώροι, για μας δεν είναι τίποτα άλλο από στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων. Κι αν αυτοί οι όροι πέρασαν στην ιστορική μας μνήμη περιγράφοντας μια άλλη εποχή, ας αναλογιστούμε τι άλλο μπορεί να σημαίνει η μαζική παρανομοποιήση, ο αναγκαστικός εγκλεισμός σε άθλιες συνθήκες εξόντωσης και η εντατική καταστολή.
Ένα παράδειγμα τέτοιων στρατοπέδων βρίσκεται στη Μόρια της Λέσβου όπου το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ), με χωρητικότητα γύρω στα 3.000 άτομα, έφτασε να «φιλοξενεί» τον περασμένο χρόνο γύρω στα 7.000 άτομα και φέτος περισσότερους από 12.000 ανθρώπους – ασυνόδευτα, άνδρες και γυναίκες. Από τους 12.000 μάλιστα, σχεδόν οι 5.000 ζουν μέσα στον περίκλειστο χώρο του Κέντρου, ενώ οι υπόλοιποι ζουν σε κτήματα γύρω από τον καταυλισμό.
Δεκάδες περιστατικά στη Μόρια είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, μεταξύ άλλων, εξεγέρσεις προσφύγων που ζητούν καλύτερους όρους διαβίωσης, μαχαιρώματα μεταξύ των εφήβων, νεκροί εκτεθειμένοι στις ακραίες καιρικές συνθήκες, απόπειρες αυτοκτονίας κ.α. Την περασμένη Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου ξέσπασε φωτιά στο εν λόγω κέντρο στη Μόρια, όπου μετά το ξέσπασμα της, μετανάστες συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής.
Οι πληροφορίες που καταφτάνουν είναι γενικότερα συγκεχυμένες όσον αφορά το αν η πυρκαγιά ξέσπασε πριν ή μετά την εξέγερση των προσφύγων στο χώρο. Οι αρχές και τα ΜΜΕ επικεντρώνονται προπαγανδιστικά στις συνέπειες της εξέγερσης και την αιτία της πυρκαγιάς. Με αυτό τον τρόπο αφήνουν να εννοηθεί πως οι ευθύνες βαραίνουν τους ίδιους του μετανάστες ενώ παράλληλα ενισχύουν ρατσιστικά ιδεολογήματα όπως το οτι «εγκληματούν», «δε σέβονται τη χώρα που καταφτάνουν» κοκ.
Σε ανακοίνωση των εργαζομένων στη Μόρια και συγκεκριμένα της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ Λέσβου, καταγγέλλεται ευθέως η ρίψη δακρυγόνων εναντίον προσφύγων οι οποίοι αρχικά έτρεξαν να βοηθήσουν στην κατάσβεση της πυρκαγιάς. «Οι πρόσφυγες προσέτρεξαν να σβήσουν τη φωτιά και η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα για να τους διώξει, την ώρα που έμπαινε ένα πυροσβεστικό. Αυτό εξόργισε τον κόσμο, ο οποίος επιτέθηκε στο πυροσβεστικό. Έγιναν επεισόδια σε διάφορα σημεία του ΚΥΤ με την αστυνομία…»
Τονίζουμε ότι οι μαζικές ροές μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης από χώρες της Αφρικής και της Ανατολής, δε μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, αφενός με την οικονομική κρίση και τις παγκόσμιές της επιπτώσεις, αλλά κυρίως με τους πολέμους που εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή και στα περίχωρα. ΝΑΤΟ – Αμερική και ΕΕ συνδράμουν στην αποσταθεροποίηση των χωρών αυτών, άμεσα με «πολέμους εκδημοκράτησης» και εμμέσως με μια παραδοσιακή πολιτική στήριξης εξτρεμιστικών ομάδων και κυβερνήσεων στη περιοχή.
Πολιτική των υπόλοιπων «πολιτισμένων» κρατών, για αντιμετώπιση μιας κρίσης που τα ίδια προκαλούν έμμεσα ή άμεσα, είναι να κρατούν περίκλειστους μετανάστες σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς καμία πρόνοια και ασφάλεια, να τους διώχνουν πίσω στις χώρες τους, από όπου προσπαθούν να γλιτώσουν και να τους κατατάσσουν με τις κρατικές περιοριστικές νομοθεσίες τους στην τελευταία κατηγορία του υποταγμένου πολίτη εάν καταφέρουν να κερδίσουν την πολυπόθητη νομιμοποίησή τους.
Η πολιτική του εγκλεισμού, η απροσπέλαστη διαδικασία της αίτησης για άσυλο και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, έρχονται να προστεθούν στα νομοθετήματα τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν τη ροή των προσφύγων στη κεντρική Ευρώπη, όπου και πολύ πιθανόν να είναι ο τελικός επιθυμητός προορισμός τους για εξεύρεση εργασίας. Ο εγκλεισμός ως πρακτική, είναι μια κρατική στρατηγική πειθάρχησης και εκφοβισμού, τόσο των μεταναστών ώστε να αποτραπεί η είσοδος τους στην χώρα, όσο και των ντόπιων εργατών ώστε να υπενθυμίζει συνεχώς πως όσο υποτιμημένοι και να είναι, πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Ελλάδα και Κύπρος συμμετέχουν σε Ευρωπαϊκές Συνθήκες, που επιβάλλουν την κράτηση των μεταναστών και την εξέταση για τη χορήγηση ασύλου, μόνο στις χώρες στις οποίες καταφθάνει για πρώτη φορά ο αιτητής και αυτό τους αναγκάζει αν μεταναστεύσουν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα να στέλνεται πάλι πίσω (Δουβλίνο 2). Συμφωνία με την Ε.Ε έχει και η Τουρκία για την επαναπροώθηση «παρανόμων» στις χώρες τους. Οι πολιτικές αυτές έχουν από τη μια στόχο να αποτελέσουν ανάχωμα για τη μετανάστευση στην Ευρώπη, τώρα που ο καπιταλισμός έχει πλεόνασμα εργατικής δύναμης, ενώ από την άλλη, δημιουργούν ένα τεράστιο, αναλώσιμο και ανακυκλώσιμο, εργατικό δυναμικό που είναι διατεθειμένο να πουλήσει την εργατική του δύναμη σε εξευτελιστικές τιμές για να καταφέρει να επιβιώσει, είτε νόμιμα είτε παράνομα στη χώρα.
Ο οικονομικός μετανάστης ή ο πρόσφυγας, ακριβώς με την ιδιότητα του εκτοπισμένου εργάτη, έχει για μας κάθε δικαίωμα μετακίνησης σε όποια χώρα επιθυμεί και κάθε δικαίωμα εργασίας αντίστοιχα. Δε μπορεί σε καμία περίπτωση να του αποδοθεί το επίθετο «παράνομος». Κύπρος και Ελλάδα δεν αποτελούν κατ’ ανάγκην τον προορισμό της πλειοψηφίας των μεταναστών, αλλά ένα σταθμό στο δρόμο για τη κεντρική Ευρώπη, στα πλαίσια της αναζήτησης για ασφάλεια και εργασία. Θυμίζουμε ότι και στη Κύπρο λειτουργούν κέντρα «φιλοξενίας, υποδοχής, κράτησης» κλπ στην Κοφίνου, Κοκκινοτριμιθιά και Μενόγεια τα οποία απασχόλησαν τη δημοσιότητα μετά από καταγγελίες για κακομεταχείριση μεταναστών, απεργιών πείνας, διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις μεταναστών, κρατούντων και αιτητών ασύλου.
Διαμαρτυρόμενοι μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Μενόγεια Λάρνακας
Η φωτογραφία επισκόπησης είναι από τη φωτιά στη Μόρια της Λέσβου
Αξιώνουμε πως ο καθένας μπορεί να μεταναστεύσει όπου θέλει, ανεξάρτητα με το αν έφυγε από τη χώρα του για οικονομικούς ή μη λόγους και να του δίνονται άρα τα απαραίτητα έγγραφα μετακίνησης που χρειάζεται. Όσοι επιθυμούν να παραμείνουν στις χώρες που καταφθάνουν, θα πρέπει να τους χορηγούνται τα απαραίτητα έγγραφα για πολιτικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα με αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά τους για όσους το επιθυμούν.
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΗ
Συμπληρώνονται φέτος 70 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, ενός από τους επιθετικότερους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και οργανισμούς. Στις 4 Απριλίου 1949, η συνθήκη ιδρύσεως του υπογράφηκε, στην Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία, το Λουξεμβούργο, η Ιταλία, η Νορβηγία, ο Καναδάς, η Ολλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία αποτέλεσαν τα ιδρυτικά μέλη του οργανισμού.
Ο οργανισμός από ιδρύσεως του ενεργεί ως παγκόσμιος φορέας πολέμων, στρατιωτικών επεμβάσεων, πραξικοπημάτων και πολιτικό-οικονομικών αποσταθεροποιήσεων διάφορων χωρών, προωθώντας τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που είναι μέλη του και διασφαλίζοντας το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Η ιστορία του είναι συνυφασμένη με τη βαρβαρότητα, το αιματοκύλισμα και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χώρες όπως η Κορέα, το Βιετνάμ, ο Παναμάς, η Χιλή, η Γρανάδα, η Νικαράγουα κ.ά. στο παρελθόν αλλά και στην πρόσφατη ιστορία η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη (όπως και η Συρία η οποία υποφέρει από τις ξένες επεμβάσεις Νατοϊκών κρατών) είναι ανάμεσα στα πολλά θύματα μιας μακράς λίστας.
Πέρα από τα αυτά, η Κύπρος έχει επίσης βιώσει και συνεχίζει να βιώνει την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο εσωτερικό της. Χρησιμοποιώντας το σχήμα της «διπλής ένωσης» καθώς και τη δράση των ντόπιων εθνικιστών ως πολιτικά οχήματα, οι κύκλοι του ΝΑΤΟ επεξεργάστηκαν σχέδια (π.χ. Σχέδιο Άτσεσον) για τον ντε φάκτο διαμελισμό της Κύπρου διαμοιράζοντας την ανάμεσα στις σφαίρες επιρροής δύο νατοϊκών κρατών, Ελλάδας και Τουρκίας, ενεργώντας ως περιφερειακοί φορείς των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Συνεπώς, διασφαλίζοντας τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου υπό την ευρύτερη ηγεμονία της Δύσης, υπονομεύοντας την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου για την προώθηση των συνολικών τους σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή.
Το έγκλημα του 1974, ελληνικό στρατιωτικό πραξικόπημα και τουρκική στρατιωτική εισβολή, ενορχηστρώθηκε από τις ΗΠΑ και το Η.Β. που αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του ΝΑΤΟ, υλοποιήθηκε από την Ελλάδα και την Τουρκία που είναι κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, καθώς επίσης ο Έκτος Στόλος διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην πραγματοποίηση του.
Στην παρούσα συγκυρία, εισερχόμαστε σε μια περίοδο έντασης σε μια μεταβαλλόμενη περιοχή που χαρακτηρίζεται από αστάθεια και εντατικοιημένες συγκρούσεις. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε αρχικά στο χρηματοπιστωτικό τομέα και διαπερνά όλη τη σφαίρα της καπιταλιστικής παραγωγής επέτεινε τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων/κρατών (ΕΕ – ΗΠΑ, ΗΒ – ΕΕ, ΗΠΑ – Γερμανία κ.ά.) εμφανίζοντας ανταγωνισμούς και κλυδωνισμούς στην επιφάνεια του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.
Στην Κύπρο είμαστε μάρτυρες των ενεργειών της αστικής τάξης για αναβάθμιση του ρόλου της επιχειρώντας να αγκυροβολήσουν την Κύπρο ακόμα πιο στενά στους δυτικούς μηχανισμούς (κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τις ΗΠΑ, αναβάθμιση της χρήσης των Βρετανικών Βάσεων, ένταξη στη PESCO). Επίσης, εντείνονται οι προσπάθειες για τη συγκρότηση μιας τριμερούς συνεργασίας/συμμαχίας μεταξύ Κύπρου – Ελλάδας – Ισραήλ σε ενεργειακό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Μεσογείου να αποτελούν το σημείο σύγκλισης. Μεταξύ άλλων, η τριμερής συνεργασία εξυπηρετεί πλήρως τα γεωπολιτικά συμφέροντα του δυτικού μπλοκ για διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών της Ευρώπης και μείωση της εξάρτησης από το Ρωσικό φυσικό αέριο, ενώ έχει την προοπτική να προκαλέσει σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό που διαμορφώνεται ενώνουμε τις φωνές μας με τις ελπιδοφόρες αντιστάσεις των συντρόφων σε Ιταλία, Ελλάδα και αλλού που εκκίνησαν μια αντί-νατοϊκή καμπάνια πραγματοποιώντας κινητοποιήσεις τόσο σε ουσιαστικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο, απευθύνοντας το δικό μας κάλεσμα για συμμετοχή σε κοινές δράσεις εναντίον της παρουσίας του ΝΑΤΟ και των κρατών-μελών του στην Κύπρο.
Συγκεκριμένα, θεωρούμε ότι τέτοιες κινητοποιήσεις μπορούν να διασυνδεθούν με τον στόχο της σφυρηλάτησης ενός ταξικού και διεθνιστικού κινήματος, αντί-εθνικιστικού, δικοινοτικού και αντί-καπιταλιστικού στο χαρακτήρα του, που να μπορεί να θέσει το Κυπριακό ζήτημα στη συνολική πολιτική του βάση.
Αυτό επιβάλλεται ώστε να αγωνιστούμε και να αναχαιτίσουμε τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές και το διαχωρισμό, για τον επαναστατικό σκοπό της κοινωνικής απελευθέρωσης και της κατάργησης κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Στηρίζουμε το κάλεσμα για κινητοποίηση αύριο ώρα 14:00 στην γέφυρα του ΓΣΟ στον παραλιακό, για τις δολοφονίες των μεταναστριών.
Το κείμενο μας:
Στους δρόμους, τις πλατείες και τις γειτονιές, γυναίκες μετανάστριες δεν είστε μοναχές
Μετά τις αποκαλύψεις για τις μαζικές γυναικοκτονίες μεταναστριών εργατριών που διέπραξε ο Ελληνοκύπριος στρατιωτικός, διαβάζουμε και ακούμε συνεχώς στα ΜΜΕ να μας αναλύουν δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ψυχολόγοι, ειδικοί και ακαδημαϊκοί, το προφίλ και τα κίνητρα του δολοφόνου, του μεγαλύτερου εγκληματία στην σύγχρονη κυπριακή ιστορία, του διαβόητου serial killer όπως τον αποκαλούν.
Από τη μια αυτό είναι αναπόφευκτο λόγω των φρικιαστικών εγκλημάτων που ομολόγησε πλέον ο ίδιος. Από την άλλη όμως, όλη αυτή η συζήτηση που επικεντρώνεται στο πρόσωπο του δράστη, που τονίζει την μοναδικότητα του φαινομένου, γίνεται στοχευμένα και με συγκεκριμένους σκοπούς: Να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να απενοχοποιήσει, όχι μόνο τους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά και όσους εκτρέφουν καθημερινά τον σεξισμό, τον ρατσισμό και τον ταξικό διαχωρισμό. Γενικότερα δηλαδή, όσους με τη στάση τους όπλισαν τα χέρια του δολοφόνου και συγκάλυψαν τα εγκλήματά του, μέχρι να γίνουν γνωστά από ένα τυχαίο γεγονός που ξετύλιξε το κουβάρι των δολοφονιών.
Είναι πλέον προφανές όχι μόνο ότι οι δολοφονίες έχουν ξεκάθαρα σεξιστικά, ρατσιστικά και ταξικά χαρακτηριστικά – αφού όλα τα θύματα είναι γυναίκες, μετανάστριες, φτωχές, εργάτριες – αλλά κι ότι το αίμα αυτών των γυναικών το έχει στα χέρια του το κράτος που καλλιέργησε τον θεσμικό ρατσισμό και την υποτίμηση αυτών των ζωών, με αποτέλεσμα ακόμα κι όταν δολοφονήθηκαν να μείνουν στα αζήτητα, σώματα αόρατα, όπως αόρατες ήταν και οι ζωές τους στο περιθώριο.
Κι όχι γενικά και αόριστα το κράτος, αλλά σύσσωμοι οι κατασταλτικοί (αστυνομία, δικαστήρια, στρατός) και ιδεολογικοί (ΜΜΕ, παιδεία, συστημικά κόμματα κ.α.) μηχανισμοί του, που υποδέχονται και συλλαμβάνουν ως “παράνομους” και “λαθρομετανάστες” πρόσφυγες πολέμου και τους στοιβάζουν σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι να αποφασίσουν αν θα τους διώξουν ή αν θα τους δώσουν άσυλο ή προσωρινή άδεια διαμονής. Τα ΜΜΕ που μας βομβαρδίζουν καθημερινά για τους “παρείσακτους εισβολείς” που έρχονται να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας. Οι εκπρόσωποι καθεστωτικών κομμάτων, όχι μόνο νεοναζιστικών και ακροδεξιών που καλλιεργούν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, αλλά και του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, αυτοί που αραδιάζουν ένα σωρό ψέματα για τα επιδόματα και τις απολαβές των προσφύγων και μεταναστών κι όταν αποκαλύφθηκε ότι παρουσίαζαν ψευδή στοιχεία και έγγραφα προς ενοχοποίηση των μεταναστών, συγκαλύφθηκαν αντί να ξεσκεπαστούν από τα ΜΜΕ, την πολιτεία και την κοινωνία.
Στο στόχαστρο όλων αυτών βρίσκονται φυσικά μόνο οι φτωχοδιάβολοι μετανάστες, γιατί αντίθετα οι πλούσιοι, οι εκπρόσωποι του ξένου κεφαλαίου, είναι ευπρόσδεκτοι με τιμές από το κράτος και την υψηλή κοινωνία. Αυτοί μπορούν άμεσα να αγοράσουν διαβατήρια, υπηρεσίες, ακίνητα, ως επενδυτές και ευεργέτες της οικονομίας μας.
Οι γυναίκες μετανάστριες εργάτριες βρίσκονται ίσως στην χειρότερη θέση απ’ όλη την εργατική τάξη, ντόπια και ξένη στην Κύπρο. Ακόμα κι αν “νομιμοποιηθούν”, ζουν και εργάζονται κάτω από το ιδιότυπο καθεστώς των οικιακών εργατριών, στερούμενες το δικαίωμα να παίρνουν τον θεσπισμένο ελάχιστο κατώτατο μισθό (870 ευρώ), ούτε καν το 50% αυτού, με πρόσχημα ότι έχουν εξασφαλισμένη τροφή και διαμονή. Η σχετική σύμβαση του κράτους αναφέρει ότι μια οικιακή εργάτρια δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει τόπο εργασίας και εργοδότη, δεν μπορεί να ζητήσει αύξηση, πρέπει να υπακούει σε ό,τι διατάξει το αφεντικό, να δουλεύει 6 μέρες την εβδομάδα, να μην συμμετέχει σε πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες, ενώ για τις ώρες απασχόλησης, αν και είναι 7 ημερησίως σύμφωνα με την σύμβαση, αυτές στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερες. Σε πολλές περιπτώσεις, το καθεστώς καταπίεσης και εκμετάλλευσης, το οποίο περιλαμβάνει απλήρωτη δουλειά στον ίδιο μα και σε φίλους και συγγενείς που την προωθεί ο εργοδότης σαν να είναι ιδιοκτησία του, απαγόρευση κυκλοφορίας, καταναγκαστική εργασία την Κυριακή και συχνά κακοποίηση και σεξουαλική εκμετάλλευση, επεκτείνεται πέραν από τις όποιες συμβάσεις.
Κοινώς, αυτό το κομμάτι της εργατικής τάξης έχει καταδικαστεί από το κράτος, το κεφάλαιο, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, να ζει και να εργάζεται σε συνθήκες σκλαβιάς και να είναι υπηρέτριες των αστικών οικογενειών που τις μεταχειρίζονται ως δούλες. Πολλές από αυτές που δεν κατάφεραν να αποδράσουν από αυτό το καθεστώς, που δεν μπόρεσαν ούτε καν να μιλήσουν αφού δεν είχαν καμιά βοήθεια και προστασία, οδηγηθήκαν στην αυτοκτονία και μαθαίναμε την κατάληξη τους στα μονόστηλα των εφημερίδων σε 5 γραμμές που δεν αναφέρουν καν το όνομα τους. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο που και οι δολοφονίες των γυναικών έμειναν θαμμένες στη σιωπή κάτω από την κρατική και κοινωνική αδιαφορία. Την ίδια τύχη είχαν και πολλές μετανάστριες γυναίκες που ήρθαν εδώ να εργαστούν ως καλλιτέχνιδες όπως τους είπαν, αλλά ρίχτηκαν διά της βίας στο σκλαβοπάζαρο της σωματεμπορίας χωρίς καμιά δυνατότητα διαφυγής.
Οι γυναικοκτονίες λοιπόν έφεραν ξανά στην επιφάνεια όλη αυτήν τη σαπίλα που επιμελώς προσπαθεί να κρύψει κάτω από το χαλί ο κοινωνικός ιστός. Ασφαλώς δεν φταίει όλη η κοινωνία για το ό,τι συμβαίνει, αλλά είναι συνένοχοι όσοι κλείνουν τα μάτια και σιωπούν μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα που είναι η σκληρή καθημερινότητα για κάποιους ανθρώπους. Είναι επιτακτική ανάγκη να παλέψουμε για να τσακιστεί στη ρίζα του ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η εκμετάλλευση αυτών των γυναικών. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια στο σύστημα που διαιωνίζει την ανισότητα, που ενισχύει την πατριαρχία και την εκμετάλλευση.
Να εκφράσουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στις μετανάστριες εργάτριες αλλά και σε κάθε καταπιεσμένο άνθρωπο, ντόπιο ή ξένο. Να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε μαζί, ενωμένη η εργατική τάξη ενάντια στους δυνάστες μας. Ό,τι διώχνει αυτούς τους ανθρώπους μακριά από τον τόπο τους, ρίχνει κι εμάς στη φτώχεια και την ανεργία. Ας κοιτάξουμε κατάματα τον κοινό εχθρό και να διεκδικήσουμε μια άλλη ζωή, να επιδιώξουμε την κοινωνική απελευθέρωση.
Η εικόνα με το μαζικό και οργανωμένο μπλοκ των εργατριών από τις Φιλιππίνες στην πορεία της πρωτομαγιάς προχθές στην Λεμεσό, πρέπει να είναι μια όμορφη εικόνα από το μέλλον όπου όλοι οι εργάτες και εργάτριες ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης, θα βαδίζουν μαζί στον δρόμο για μια άλλη κοινωνία, όπου ο πλούτος θα ανήκει σ αυτούς που τον παράγουν, για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς αφεντικά.
One Radical Planet 