· Η ελπίδα μετά το 1974, την εποχή της Αντίστασης τζαι της αξιοπρέπειας. Επικήδειος για τον Κότσιηνο τζαι την κληρονομιά της γενιάς της αν

       Η ελπίδα μετά το 1974, την εποχή της Αντίστασης τζαι της αξιοπρέπειας. Επικήδειος για τον Κότσιηνο τζαι την κληρονομιά της γενιάς της αντίστασης..

Ο θάνατος ενός ακτιβιστή, ήταν τζαι μνήμη μιας εποχής ελπίδας, τζαι έστω τζαι ανολοκλήρωτων αλλαγών.. Ο Πανικκος Χρυσάνθου εκωδικοποίησεν τζήνο το κλίμα [στον πιο κάτω σχόλιο] «...σαν όμορφη ουτοπίας αμέσως μετά τον πόλεμο. Και που στη συνέχεια μαζί βιώσαμε το πικρό συναίσθημα του ανεκπλήρωτου ονείρου.»

Εν καλά να αθθυμούμαστεν τζήνη την ελπίδα μετά την κατάρρευση τζαι της Χούντας στην Ελλάδα, τζαι την συνακόλουθη κατάρρευση των εξαρτώμενων δακατω – της ΕΟΚΑ β κλπ..

Το κλίμα τότε είσιεν ένα αίσθημα του «..επιτέλους». Όταν ο Μακάριος επέρασεν που την Αθήνα για να έρτει Κύπρο, στα τέλη του 74, το κύμα των διαδηλωτών που τον υποδέχτηκε, σπάζοντας τις αλυσίδες της αστυνομίας, ήταν μέρος τζαι της πρακτικής αμφισβήτησης του καθεστώτος της εθνικοφροσύνης του εμφύλιου. Τζαι αναγνώριση της Κύπρου που αντιστάθηκε τζαι στην Χούντα τζαι στο ΝΑΤΟ [την συμμαχία ελληνικού τζαι τουρκικού κράτους που το 1964, για επιβολή της διχοτόμησης]..

Στην Κύπρο, το αίσθημα εκουβάλεν τον πόνο του πολέμου, αλλά τζαι την πραγματικότητα ότι οι ακροδεξιοί, τζαι όσοι τους εσυγκαλύφκαν, είχαν ηττηθεί... Τζαι μαζί με τον πόνο υπήρχε τζαι το αίσθημα της αξιοπρέπειας.. Αντισταθήκαμε.. έστω τζαι  για μερικές μέρες στο πραξικόπημα.. Τζαι η εικόνα που αννοίετουν μπροστά μας, σε σχέση τζαι με τες εξελίξεις στην Ελλάδα, αλλά τζαι διεθνώς, ήταν μεγάλη... Η κατάρρευση της εθνικοφροσύνης, εφέρεν στην επιφάνεια μια γλυτζιάν κυπριακότητα. Που την μουσική ως την καταγραφή της Ιστορίας. Ήταν κομβική, ας πούμε, η «Κυπριακή Ιστορία» του Γραικού.. Το κλίμα της «αντίστασης» επεριλάμβανε τζαι την εικόνα ενός κοινού αγώνα με τους τουρκοκύπριους... Αλλά τζαι την αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους... Ήταν ένα όραμα κοινωνικής μεταμόρφωσης που εβασίζετουν στην συνειδητοποίηση ότι είμαστε μέρος ενός κινήματος, που είσιεν τζαι περιφερειακές τζαι παγκόσμιες διαστάσεις.. τότε που ο Ιχσάν Αλή, παρομοίαζε τον Μακάριο με τον Αλλιέντε, την Κύπρο με την Χιλή...

Ως τις αρκές της δεκαετίας του 198,0 η «τάξη» είσιεν αποκατασταθεί – στην Εκκλησία μετά τον θάνατο του Μακάριου, ακολούθησε στροφή δεξιότερα. Στην Ελλάδα, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ έφερε μια νέα μορφή απόπειρας εξάρτησης... Ο Παπανδρέου ήθελε λόγο πάλε, σαν εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους, στο κυπριακό... Μερικοί αθθυμούνται την πρεσβεία, να προσπαθεί να πουλήσει «εθνικόφρωνη αριστερά»..

Η Ιστορία είσιεν τζαι τα πάνω τζαι τα κάτω της..

Αλλά μαζί με την τοπική σαβούρα που εμφανίστηκε τζιαι πάλι την δεκαετία του 1990, το όραμα «της ουτοπίας» έμεινεν σαν τα θεμέλια της Κύπρου που ονειρεύκετουν πέρα που τα οδοφράγματα, για μια ανθρωπότητα παγκόσμια, τζαι περιφερειακή με τους γείτονες μας ...Η περίοδος μετά το 74 ήταν η περίοδος που εθκιεβάζαμεν σαν να εβάλαμεν τες βάσεις μιας άλλης γλώσσας πέρα που τις εισαγόμενες αποικιακές [εθνικές ή γεωπολιτικές]...

Τίποτα εν επήεν χαμένο... :)

Τζήνη η γλώσσα που εδημιουργήθηκεν τότε εν τζήνη που εχαμογελούσεν στο άνοιγμα των οδοφραγμάτων του 2003 [σαν απόηχος του «..μα χτες με την πορεία περνούσες γελαστός»] ..που ονειρεύκεται το μέλλον σαν μια κοινή κυπριακή τζαι πανανθρώπινη Κύπρο στα σύνορα των πολιτισμών..

Εν τζήνο το όραμα που εκαταγράφηκεν τζαι στο «Εντός των τειχών» την δεκαετία του 1980..

Πανίκκος Χρυσάνθου:

«Στη μνήμη του φίλου Κότζινου, που τον κηδεύουμε σε λίγο στον Άη Νικόλα, δίνω για τους κοινούς μας φίλους μια φωτογραφία του 1976. Είναι μια μικρή καθημερινή, ανθρώπινη στιγμή από μια επίσκεψή μας σε Παλαιστίνιους φίλους στο Λίβανο. Το διάβασμα ήταν μια από τις καθημερινές του αγάπες. Στο νου μου είναι μια σκέψη: Όταν πεθαίνει ένας φίλος με τον οποίο μοιράστηκες ένα κομμάτι της ζωής σου, είναι σαν να πεθαίνει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ο Κότζινος είναι ένας από τους παλιούς φίλους, που μαζί ζήσαμε τη φόρα μιας όμορφης ουτοπίας αμέσως μετά τον πόλεμο. Και που στη συνέχεια μαζί βιώσαμε το πικρό συναίσθημα του ανεκπλήρωτου ονείρου.»