Η 20η Ιουλίου σαν καταγραφή της δειλίας της εθνικοφροσύνης....
Το ντοκιμαντέρ του Κακογιάννη με αυθεντικές μαρτυρίες των ημέρων του 74 θα μπει στην Κιβωτό ιστορικής μνήμης της Unesco..
Πολλά καλά. Για να μείνει διαχρονικά καταγεγραμμένη τζαι η αθλιότητα τζαι η δειλία της εθνικόφρων ακροδεξιάς τότε...
Η σκηνή, ας πούμε, που ο εθνικόφρων, στον καφενέ, εν μπορεί να αποφασίσει, παρά το ότι έγινε ήδη η εισβολή, ποιούς θα προτιμούσε, τους έλληνες [εννοώντας τζαι κυπρίους, γείτονες του] Κομμουνιστές ή τους «Τούρκους»... Εν εμπόρεν να απαντήσει... Η κωδικοποίηση του ψατζεμένου κατά την τότε ορολογία της καθημερινότητας..
Η ακροδεξιά το 74 εν απέδειξε απλώς ότι γίνεται όργανο ξένων επεμβάσεων με τις συνέπειες του αυταρχισμού της, αλλά εν τζαι μοναδικό τεκμήριο της δειλίας των εκφραστών της που επανηγύριζαν στις 15 Ιουλίου. Από τις 20 του Ιούλη, που εξεκίνησεν ο πόλεμος, μέχρι τα μέσα Αυγούστου, η ακροδεξιά εν επήεν να πολεμήσει [όπως θα περίμενε κάποιος/α που την ρητορική τους]. Εβούραν στο Τρόοδος για να αποφύγει τον πόλεμο... ή έκαμεν σφαγές αμάχων [Τόχνη, Αλόα, Σανταλάρης, Μαράθα] που ενομιμοποιήσαν, σαν διεθνής εικόνα, την τουρκική προέλαση...
Χειραγωγίσιμοι, δειλοί [η Αμμόχωστος λλίον πιο κάτω που τις σφαγές της εθνικοφροσύνης, καταλήφθηκε χωρίς να πέσει πυροβολισμός]...
Η αδυναμία της ακροδεξιάς/εθνικοφροσύνης να καταλάβει τις συνέπειες: ότι άμα λάσσει, σαν προσπάθεια να λογοκρίνει, είτε βιβλίο, είτε δημόσιο λόγο, ουσιαστικά προκαλεί, σαν συνέπεια, το αντίθετο που τζήνο που την πανικοβάλει – πρόσφατα επεισόδια..
Που την δεκαετία του 1990, με τις υστερίες για το Πανεπιστήμιο [που εν ήθελε η εθνικοφροσύνη] απόψεις εκτός της ηγεμονικής ιδεολογίας [όπως η αυτονομία της κυπριακότητας στην εκπομπή του Χωρίς Πλαίσια], η ακροδεξιά, έστησεν ένα μηχανισμό προσπαθειών λογοκρισίας, που λειτουργεί/καταλήγει σε μπούμερανγκ, όπως τζαι άλλες προηγούμενες της απόπειρες της [λ.χ. ΕΟΚΑ β, πραξικόπημα, εισβολή]: αντί να λογοκρίνουν στην ουσία δημοσιοποιούν: Στην εκπομπή του Χωρίς Πλαίσια λ.χ. η δική τους υστερική αντίδραση, έθεσε το θέμα της κυπριακής ταυτότητας σε ούλλην την κοινωνία – είτε είδε, είτε εν είδεν την εκπομπή. Τζαι ανάλογα μετά.. τούτην την περίοδο είχαμε, σαν αναλογία, την υστερία για το δικοινοτικό βιβλίο στην Μπιενάλε... Το βιβλίο ελογοκρίθηκεν μεν [αποσύρθηκε] αλλά ουσιαστικά τώρα θα μείνει σαν ιστορικό βιβλίο, το οποίο θα είναι μέρος της κυπριακής πολιτικής/πολιτισμικής ιστοριογραφίας. Αντί ένα απλώς σεβαστό κείμενο σε μια διεθνή έκθεση. Τωρά δημοσιοποιήθηκε εσωτερικά τζαι έγινε μέρος των πετρών που οικοδομούν την νέα μορφή της αναδυόμενης κυπριακότητας. Τζαι όπως το Χωρίς Πλαίσια τότε, θα διαχυθεί σαν μορφή κωδικοποίησης αισθημάτων που με την συζήτηση που ακολούθησε αποκτήσαν λέξεις «οι εμπειρίες χωρίς ονομα»..
Ανάλογα τζαι η υστερία για την συνέντευξη του Φειδία με τον Τατάρ. Η πτέρυγα της λογοκρισίας έφκαλεν πάλε την υστερία της περίπατο... γιατί να πάει στο ψευδό... γιατί το ένα, γιατί το άλλο..τζαι εκολλησαν τζαι άλλοι, δυστυχώς, πέρα που την ακροδεξιά..
Ο Μιχαλάκης Σαββίδης έθεσεν το αφοπλιστικά ξεκάθαρα. Ο Φειδίας έσιει κάθε δικαίωμα να το κάμει, τζαι γιατί ακριβώς εν άτομο της επικοινωνίας... τζαι παρουσιάζει απόψεις... Οι υστερικοί, τούτον που θέλουν εν λογοκρισία...
Τζαι όπως τζαι με προηγούμενες υστερίες, η προσπάθεια λογοκρισίας στην τεχνολογική κουλτούρα της επικοινωνίας στην εποχή μας γίνεται μπούμερανγκ...
Μνήμη από το «Χωρίς Πλαίσια» ....