Login
Μια αναφορά από την Αφρικάνικη ιστορική εμπειρία
Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΤΟ 1945
του Moussa Ibrahim
Για τους Αφρικανούς, η Ημέρα της Νίκης δεν αφορούσε μόνο την πτώση του Χίτλερ, αλλά και την ιδέα ότι τα κτηνώδη καθεστώτα μπορούσαν να πέσουν παντού.
----------
Η Ημέρα της Νίκης, που γιορτάζεται κάθε χρόνο τον Μάιο, τιμάται για την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό της Σοβιετικής Ένωσης και τους συμμάχους της το 1945. Ο κόσμος είδε τον φασισμό να καταρρέει κάτω από το βάρος της μαζικής αντίστασης, τόσο της στρατιωτικής όσο και της ηθικής. Αλλά ενώ η Ευρώπη καθάριζε τους δρόμους της και διοργάνωνε τις παρελάσεις της, σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, οι αποικιοκρατούμενοι λαοί παρακολουθούσαν με ένα διαφορετικό είδος ελπίδας. Γι' αυτούς, η Ημέρα της Νίκης δεν αφορούσε μόνο την πτώση του Χίτλερ. Αφορούσε την ιδέα ότι τα κτηνώδη καθεστώτα μπορούσαν να ανατραπούν. Ότι οι καλλωπισμένοι μύθοι της ευρωπαϊκής ανωτερότητας, οχυρωμένοι με τανκς και συνθήκες, θα μπορούσαν να θαφτούν στα ερείπια του Βερολίνου.
Η Αφρική το 1945 ήταν ακόμα σε μεγάλο βαθμό αλυσοδεμένη. Από τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής μέχρι τα δάση της Κεντρικής Αφρικής, οι Ευρωπαίοι κυβερνούσαν μέσω του καταναγκασμού, της φυλετικής ιεραρχίας και της κλοπής που ήταν ενδεδυμένη με τη γλώσσα του «πολιτισμού». Και έτσι, όταν ο φασισμός ηττήθηκε, οι επαναστάτες της Αφρικής ανέλαβαν δράση. Αν ένα σύστημα τόσο τερατώδες όσο ο ναζισμός μπορούσε να συντριβεί, τότε σίγουρα θα μπορούσαν να εκδιωχθούν και η βρετανική, η γαλλική, η πορτογαλική και η βελγική αυτοκρατορία—αυτοί οι καλοντυμένοι συγγενείς του φασισμού. Η Ημέρα της Νίκης φύτεψε έναν ισχυρό σπόρο: την ιδέα ότι κανένα σύστημα, όσο θωρακισμένο και αν είναι με ιδεολογία ή σφαίρες, δεν είναι αιώνιο.
Η αποικιοκρατία και ο φασισμός δεν ήταν μόνο γείτονες στο ιστορικό χρονοδιάγραμμα. Ήταν ιδεολογικά ξαδέρφια που συχνά μοιράζονταν τον ίδιο ράφτη. Και οι δύο βασίζονταν στη στρατιωτική τρομοκρατία, τη φυλετική υπεροχή και την οικονομική λογική ότι κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν για να κυβερνώνται και άλλοι για να κυβερνούν. Στην Αλγερία, η Γαλλία διαιώνιζε την καταναγκαστική εργασία, τους μαζικούς εγκλεισμούς και τις σφαγές. Στην Αίγυπτο, η βρετανική κατοχή εδραίωνε την ανισότητα και τη φυλετική ιεραρχία μέχρι που η Επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών το 1952 έβαλε τέλος στη βασιλεία του βασιλιά Φαρούκ. Στο Κονγκό, η βελγική κυριαρχία κληροδότησε μια κληρονομιά μαζικής βίας και εξοντώσεων τόσο ακραία που μια έκθεση του ΟΗΕ το 2020 την αποκάλεσε «αποικιακή γενοκτονία». Η Μοζαμβίκη, η Κένυα και η Αγκόλα κυβερνούνταν με το όπλο, όχι με τη συναίνεση.
Αφρικανοί ηγέτες όπως ο Kwame Nkrumah, ο Julius Nyerere, ο Samora Machel, ο Gamal Abdel Nasser και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) στην Αλγερία δεν χρειάστηκαν σχολικά βιβλία για να ορίσουν τον φασισμό. Τον έζησαν. Ο Nkrumah δήλωσε το 1960: «Τα αποικιακά εδάφη δεν είναι ελεύθερα... εκτός αν θεωρήσουμε την αποικιοκρατία μια μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης. Αλλά η αποικιοκρατία είναι η κυριαρχία μιας ξένης μειονότητας πάνω στην πλειοψηφία».
Η Ημέρα της Νίκης βοήθησε στην ανάφλεξη της αφρικανικής αντίστασης με πολύ πραγματικούς και πρακτικούς τρόπους. Δεν πέρασε πολύς καιρός από την ήττα των Ναζί και οι εξεγέρσεις, οι διαμαρτυρίες και τα κινήματα ξεχύθηκαν σε όλη την ήπειρο. Το 1947 δημιουργήθηκε στο Λονδίνο η Εθνική Γραμματεία της Δυτικής Αφρικής, η οποία πίεζε για την αποαποικιοποίηση. Το 1952, η Αίγυπτος εξερράγη με επανάσταση, καθώς νεαροί αξιωματικοί με επικεφαλής τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ ανέτρεψαν την ελεγχόμενη από τους Βρετανούς μοναρχία. Το 1954, το FLN ξεκίνησε τη δική του εξέγερση πλήρους κλίμακας κατά της Γαλλίας. Η Γκάνα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1957 υπό τον Κουάμε Νκρούμα, διακηρύσσοντας όχι μόνο την ελευθερία της Γκάνας, αλλά και ολόκληρης της Αφρικής.
«Η ανεξαρτησία της Γκάνας δεν έχει νόημα αν δεν συνδεθεί με την ολική απελευθέρωση της Αφρικής», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Νκρούμα. Τα λόγια του δεν ήταν απλή ρητορική—ήταν ένα σχέδιο. Την ίδια χρονιά, χιλιάδες Κενυάτες κλείστηκαν σε βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μάου Μάου. Το 1960, 69 άοπλοι διαδηλωτές πυροβολήθηκαν στο Sharpeville της Νότιας Αφρικής. Το 1961, Νοτιοαφρικανοί κομμουνιστές, Αφρικανοί εθνικιστές και Παναφρικανικοί σχημάτισαν το Umkhonto we Sizwe. Το 1963, γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας με καταστατικό που αφορούσε την πλήρη απελευθέρωση της ηπείρου.
Ενώ ο λεγόμενος «ελεύθερος κόσμος» υποστήριζε τις αποικιοκρατικές δυνάμεις—τη Γαλλία στην Αλγερία, τη Βρετανία στην Κένυα και τη Μαλαισία, την Πορτογαλία στη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα—η ΕΣΣΔ ξεκαθάρισε τη θέση της: ο πόλεμος κατά του φασισμού δεν τελείωσε το 1945. Είχε απλώς αλλάξει γεωγραφική θέση.
Η Μόσχα υποστήριξε τα αφρικανικά και αραβικά απελευθερωτικά κινήματα με στρατιωτική εκπαίδευση, αποστολές όπλων, ιατρική βοήθεια, διπλωματική υποστήριξη στα Ηνωμένα Έθνη και ιδεολογική κατάρτιση. Η Σοβιετική Ένωση εκπαίδευσε μαχητές σε στρατιωτικές ακαδημίες στην Τασκένδη, την Οδησσό και τη Μόσχα. Η Κούβα, στενός σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης, έστειλε πάνω από 36.000 στρατιώτες στην Αγκόλα μεταξύ 1975 και 1988 για να βοηθήσουν στην ήττα των δυνάμεων του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Αγκόλας. Σοβιετικά όπλα στάλθηκαν στην Αλγερία, τη Μοζαμβίκη, την Αγκόλα, τη Γουινέα-Μπισάου και τη Ζιμπάμπουε. Ηγέτες όπως ο Agostinho Neto, ο Amílcar Cabral, ο Samora Machel και ο Oliver Tambo ήταν όλοι αποδέκτες της σοβιετικής υλικοτεχνικής και ιδεολογικής υποστήριξης.
Η Αίγυπτος, υπό τον πρόεδρο Νάσερ, έγινε βασικός παίκτης σε αυτόν τον αντιιμπεριαλιστικό άξονα. Μετά την επανάσταση του 1952, η Αίγυπτος ευθυγραμμίστηκε με το Κίνημα των Αδεσμεύτων και ενίσχυσε τους δεσμούς της με τη Σοβιετική Ένωση. Ο Νάσερ προσέφερε εκπαίδευση, όπλα και διπλωματικό χώρο στους Αλγερινούς, Μοζαμβικανούς και άλλους Αφρικανούς μαχητές της απελευθέρωσης. Το Κάιρο έγινε φάρος της παναφρικανικής και παναραβικής ενότητας. Το 1960, ο ραδιοφωνικός σταθμός Φωνή των Αράβων μετέδιδε επαναστατικό περιεχόμενο από το Κάιρο σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο.
Ο πόλεμος της Αλγερίας για την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία από το 1954 έως το 1962 ήταν αναμφισβήτητα ο πιο σκληρός αντιαποικιακός αγώνας στην ήπειρο. Με την υποστήριξη της Αιγύπτου, της ΕΣΣΔ και της Κίνας, το FLN διεξήγαγε έναν οκταετή ανταρτοπόλεμο εναντίον μιας από τις ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Πάνω από 400.000 Αλγερινοί έχασαν τη ζωή τους. Αλλά το 1962, η Αλγερία κήρυξε την ανεξαρτησία της και έγινε κέντρο της επαναστατικής διπλωματίας στην ήπειρο, εκπαιδεύοντας κινήματα από τη Ζιμπάμπουε μέχρι τη Γουινέα-Μπισάου.
Η Τανζανία υπό τον Julius Nyerere έγινε η υλικοτεχνική καρδιά της απελευθέρωσης της Νότιας Αφρικής. Μεταξύ 1964 και 1980, η Τανζανία φιλοξένησε μαχητές της ελευθερίας από τη Νότια Αφρική, τη Ζιμπάμπουε, τη Μοζαμβίκη και τη Ναμίμπια. Η Μοζαμβίκη του Σαμόρα Μάχελ διεξήγαγε δεκαετή ένοπλο αγώνα κατά του φασιστικού καθεστώτος Estado Novo της Πορτογαλίας και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1975.
Η Σοβιετική Ένωση και η Κούβα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Η Κούβα ανέπτυξε χιλιάδες στρατιώτες για να υποστηρίξει το Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Αγκόλας (MPLA) από το 1975 έως το 1991. Αυτοί οι ηγέτες δεν ήταν ιδεολογικές μαριονέτες της ΕΣΣΔ. Ήταν πρακτικοί στρατηγικοί σχεδιαστές.
Ο Nyerere προειδοποίησε χαρακτηριστικά: «Δεν μας ενδιαφέρει να αντιγράψουμε καμία ιδεολογία... αλλά πιστεύουμε στην ισότητα του ανθρώπου και στο δικαίωμα όλων των λαών να είναι ελεύθεροι». Δέχτηκαν τη σοβιετική υποστήριξη όχι επειδή συνοδευόταν από δεσμεύσεις, αλλά επειδή συνοδευόταν από όπλα—και μαζί με αυτά, από την ικανότητα να σταθούν όρθιοι.
Οι ιδεολογικοί παραλληλισμοί ήταν σαφείς. Σε μια ομιλία του 1961, ο Samora Machel δήλωσε: «Στους αποικιοκράτες λέμε: Δεν φοβόμαστε τις βόμβες σας. Δεν φοβόμαστε τις φυλακές σας. Δεν φοβόμαστε την προπαγάνδα σας. Δεν σας φοβόμαστε γιατί στεκόμαστε στο πλευρό των λαών του κόσμου». Το 1977, ο Nyerere προσέφερε ίσως την πιο καυστική περίληψη της υποκρισίας της Δύσης: «Μιλούν για ειρήνη ενώ χρηματοδοτούν τους πολέμαρχους που επιθυμούν να καταστρέψουν την αφρικανική ανεξαρτησία».
Η Ημέρα της Νίκης δεν είναι μόνο ένας ευρωπαϊκός εορτασμός. Είναι μια αφρικανική γιορτή. Σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τις αυτοκρατορίες που επί μακρόν αυτοχαρακτηρίζονταν ως αιώνιες. Δημιούργησε έναν νέο ιδεολογικό και ηθικό χώρο στον οποίο οι επαναστάτες της Αφρικής μπορούσαν να δράσουν—όχι μόνο με πάθος, αλλά και με διεθνή υποστήριξη.
Και ναι, ενώ η Ευρώπη διοργάνωνε εκδηλώσεις μνήμης με καθαρά κοστούμια και γυαλιστερά παπούτσια, οι Αφρικανοί πολεμούσαν μέσα στους θάμνους, στην εξορία και στους δρόμους—με λίγα πράγματα εκτός από την πίστη, τη στρατηγική και τα Καλάσνικοφ. Η αντίφαση είναι σχεδόν κωμική: οι ίδιες δυτικοευρωπαϊκές χώρες που ισχυρίζονταν ότι νίκησαν τον φασισμό το 1945, λειτουργούσαν ταυτόχρονα στρατόπεδα βασανιστηρίων στην Κένυα και βομβάρδιζαν χωριά στην Αλγερία.
Σήμερα, η Αφρική αντιμετωπίζει νέες μορφές επικυριαρχίας: δουλεία χρέους, εξόρυξη από εταιρείες, ξένες στρατιωτικές βάσεις, οικολογική εκμετάλλευση και ψηφιακή αποικιοποίηση. Η αποικιοκρατία μπορεί να άφησε το μαστίγιο, αλλά σήκωσε τη δανειακή σύμβαση. Το 2024, πάνω από 20 αφρικανικές χώρες εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν το φράγκο CFA, ένα νόμισμα της αποικιοκρατικής εποχής που ελεγχόταν από το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών. Πάνω από το 40% της καλλιεργήσιμης γης της Αφρικής ανήκει σε ξένες αγροτικές επιχειρήσεις. Οι αμερικανικές και γαλλικές στρατιωτικές βάσεις εκτείνονται από το Τζιμπουτί έως τον Νίγηρα και τη Σενεγάλη. Νικήσαμε τον φασισμό. Διώξαμε την αποικιοκρατία. Αλλά την αυτοκρατορία; Άλλαξε το διαβατήριό της.
Η Ημέρα της Νίκης μας διδάσκει ότι τα βίαια, φαινομενικά μόνιμα συστήματα μπορούν να πέσουν. Μας διδάσκει τη δύναμη της αλληλεγγύης, τη δύναμη του διεθνισμού και την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης. Η απελευθέρωση της Αφρικής δεν ήταν ένα υστερόγραφο στον πόλεμο κάποιου άλλου. Ήταν μια πρώτη γραμμή στην ίδια μάχη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Έτσι, από το Στάλινγκραντ στη Λουσάκα, από το Κάιρο στο Αλγέρι, από τη Μόσχα στην Άκρα - ο αγώνας κατά του φασισμού, του ρατσισμού και της αυτοκρατορίας συνεχίζεται.
Ας θυμόμαστε. Ας μιλάμε. Ας δράσουμε. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ: μερικές φορές, η μόνη διαφορά μεταξύ ενός φασίστα και ενός αποικιοκράτη αξιωματικού ήταν το ποιος είχε προσκληθεί για δείπνο στο Παρίσι.
----------------------
https://www.rt.com/.../617168-from-stalingrad-to-lusaka.../
Ο Moussa Ibrahim είναι Λίβυος πολιτικός, κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από Βρετανικό πανεπιστήμιο. Υπηρέτησε ως υπουργός πληροφοριών της κυβέρνησης Καντάφι κατά τη διάρκεια της αμερικανοΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά της Λιβύης. Από τους πλέον καταδιωκόμενους Λίβυους αντιστασιακούς, οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί ανακοίνωσαν ψευδώς πέντε φορές τη σύλληψή του. Σήμερα είναι Εκτελεστικός Γραμματέας του Ιδρύματος Αφρικανικής Κληρονομιάς με έδρα το Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής.
Η παρέλαση στην Μόσχα για την αντιφασιστική νίκη στον Β Παγκόσμιο, εν ήταν μόνο τελετουργική σαν εκδήλωση μνήμης – ήταν τζαι μια ακόμα επίδειξη της επανόδου της Ρωσίας σαν παγκόσμιας δύναμης με σύμβολο την ιστορική νίκη ενάντια στον κόσμο της ιεραρχίας. Τζαι σε τούτο το πλαίσιο εν ήταν τυχαία η μαζική παρουσία εκπροσώπων από τις τέως αποικίες της Δύσης. Μετά την διπλή [οικονομική τζαι στρατιωτική] νίκη της Ρωσίας στον πόλεμο που επεδίωξε η Δύση στην Ουκρανία, η συγκέντρωση 29 ηγετών από διάφορες χώρες, ήταν τζαι επίδειξη διεθνών πολιτικό-πολιτιστικών δικτύων. Διότι η Δύση [με την μορφή της εξουσίας στην ΕΕ] έκαμεν ότι εμπόρεν να εμποδίσει την παρουσία πολιτικών ηγετών.. Η Εσθονία του ευρωπαϊκού απαρτχάιντ ενάντια στους ρωσόφωνους πολίτες της, έκλεισεν τζαι τον εναέριο χώρο της στο αεροπλάνο του Σλοβάκου πρωθυπουργού... Πόσο πιο γελοία μπορεί να γίνει η κατάσταση με τους πολιτικούς που διεκδικούν την συνέχεια όσων συνεργάστηκαν με τους ναζί;...
Στο κεντρικό πολεμικό μέτωπο της διεθνούς επικαιρότητας σήμερα, το Ισραήλ προσπαθεί ακόμα να το παίξει «πολεμική δύναμη» – που αθθυμίζει, όμως, για να μείνουμε στις αναλογίες με τον Β Παγκόσμιο, του ναζί μετά το 1943, όταν η «ανίκητη» [υποτίθεται] στρατιωτική τους μηχανή, άρκεψεν να βάλλει νερά. Οι Χούθι, σαν τα ανταρτικά της τότε εποχής, γελοιοποίησαν το κράτος της απόπειρας γενοκτονίας, με ένα πύραυλο στο κεντρικό τους αεροδρόμιο. Ένα iron dome με τρύπες..
Τζαι όπως τζαι ο Χίτλερ τότε, οι του ισραηλινού καθεστώτος, αρκέψαν να κτυπιούνται τζαι να απειλούν. Τότε οι ναζί αρκέψαν να δουλεύκουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν χώρο μαζικών δολοφονιών. Όπως κάμνει το Ισραήλ στην Γάζα σήμερα... Αλλά τίποτε εν εμπόρεν να αλλάξει την εικόνα που οδήγησε στην πτώση του Βερολίνου...
Σαν ένδειξη ίσως, των δυναμικών απομόνωσης του Ισραηλίτικου καθεστώτος σήμερα, ο Τραμπ, που θωρεί το συμφέρον του [όπως εφανηκεν τζαι με την ανακοίνωση ότι τελικά θα μειώσει τους δασμούς για την Κίνα], εκτός από συνομιλίες με ο Ιράν [αντί να το βομβαρδίσει, όπως θα ήθελαν οι νέο-ναζί του Τελ Αβίβ], έκλεισεν συμφωνία με τους Χούθι να μεν κτυπούν αμερικάνικα πλοία, αλλά χωρίς καμιάν αναφορά στις επιθέσεις ενάντια στο Ισραήλ, του οποίου η [υποτίθεται] αεροπορική άμυνα ήταν.. «ανίκητη»..
Ο Χίτλερ ζούσε μια νεύρωση στην εξουσία, ο Νετανιάχου ζει μιαν ανάλογη – με τον απεγνωσμένο αγώνα του να μεν πάει φυλακή...
Τζαι το αντάρτικο σήμερα, ένεν μόνο οι Χούθι, τα τούνελ της Χαμάς, η αντίσταση της Χιζμπολάχ κοκ... Εν τζαι η επιστροφή του παγκόσμιου αντι-αποικιακού κινήματος ενάντια στην δυτική νέο-αποικιοκρατία – αλλά τζαι στην υποκρισία του ξεπλύματος των Νταχάου μαζικών δολοφόνων που οργανώνει το κράτος του Ισραήλ σήμερα...
Ό,τι γράφτηκε με το αίμα των λαών δεν σβήνει με το βρόμικο μελάνι των αστών. Συμπληρώνονται σήμερα 78 χρόνια από τη συντριβή του φασισμού. Τότε, που στις 9 του Μάη 1945 οι ναζί παραδίδονταν άνευ όρων και η σημαία της Σοβιετικής Ένωσης κυμάτιζε περήφανα στο Ράιχσταγκ, ήδη μέρες προηγουμένως.
Εκείνη τη μέρα που οι εγκληματίες ναζιστές συνθηκολογούσαν μετά από τον πιο αιματηρό πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα. Εναν πόλεμο που κράτησε πεντέμισι χρόνια και κόστισε στην ανθρωπότητα 60 εκατομμύρια νεκρούς, εκατομμύρια τραυματίες και ανάπηρους και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές.
Η σημερινή μέρα είναι μέρα μνήμης και τιμής στα εκατομμύρια των θυμάτων της χιτλεροφασιστικής θηριωδίας και των ηρώων αντιφασιστών. Είναι μέρα τιμής στους αγώνες των λαών για την αντίκρουση της χειρότερης ιδεοληψίας που γέννησε ο βάρβαρος καπιταλισμός.
Το φίδι του ναζισμού τσακίστηκε από την πάλη των λαών με την καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ και τις θυσίες του σοβιετικού λαού. Από την εποποιία του Στάλινγκραντ μέχρι την κατάληψη του Βερολίνου και τις θυσίες των κομμουνιστών που πρωταγωνίστησαν στην αντίσταση στους κατακτητές σε όλη την Ευρώπη. Από τη Γαλλία μέχρι τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.
Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Ελλάδα, οι Γάλλοι κομμουνιστές, οι αντάρτες του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και τα κομμουνιστικά κινήματα στις υπόλοιπες χώρες. Και οι Κύπριοι κομμουνιστές, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους εθελοντές του Ισπανικού Εμφυλίου, δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Πολέμησαν το φασισμό, δίνοντας στη συνέχεια την πάλη για αποστράτευση, «προεόρτιο» των σκληρών αντιαποικιακών και ταξικών αγώνων που έδωσε η κυπριακή εργατική τάξη στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40. Συνολικά ο κυπριακός λαός είχε τη δική του συμβολή στην αντιφασιστική νίκη. Περίπου 30 χιλιάδες Κύπριοι, E/κ και Τ/κ, στρατεύτηκαν εθελοντικά στο νησί μας, αλλά και στο εξωτερικό και πολέμησαν στα μέτωπα της Ευρώπης, της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και αρκετοί άφησαν την τελευταία τους πνοή πολεμώντας το φασισμό.
Ανίερη παραχάραξη της ιστορίας
Παρόλο που αρχικά ο καπιταλιστικός κόσμος εξέθρεψε το ναζισμό με την ελπίδα να τον στρέψει ενάντια στην ΕΣΣΔ, όταν τους κτύπησε συμμάχησαν προσωρινά με την ΕΣΣΔ, αλλά μετά τον Πόλεμο επανήλθαν. Και μέσα στην επίθεση που εξαπέλυσαν ενάντια στη σοσιαλιστική κοινότητα στόχευσαν στην παραποίηση της ιστορίας και της συμβολής της ΕΣΣΔ στην αντιφασιστική νίκη.
Η αντικομμουνιστική πολιτική «πυροβολεί» και την αντιφασιστική μνήμη, ενισχύοντας και πάλι εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης την αναβίωση του φασισμού. Στο χορό αυτής της διαστρέβλωσης της ίδιας της αντιφασιστικής νίκης πρωταγωνιστεί η ΕΕ των μονοπωλίων και οι απολογητές της, που επιχειρούν να μετατρέψουν την 9η του Μάη σε «Μέρα Ευρώπης» (δηλαδή Μέρα της ΕΕ) και επιχειρούν να εξισώσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό με την εκστρατεία παραχάραξης και αντικομμουνιστικού μίσους που προωθούν.
«Ξεχνούν» το Σύμφωνο του Μονάχου το 1938 (Γερμανία, Ιταλία, Βρετανία, Γαλλία) και μεθοδεύουν να καθιερώσουν την 23η Αυγούστου ως «μέρα ολοκληρωτισμού» λόγω του Συμφώνου Μολότοφ Ρίμπεντροπ του 1939. Άμεση προσπάθεια εξίσωσης του φασισμού με το σοσιαλισμό.
«Ξεχνούν» ότι με την άρνησή τους και την υπονόμευσή τους ανάγκασαν τη Μόσχα να κερδίσει πολύτιμο χρόνο με το εν λόγω Σύμφωνο.
Αποκρύπτουν ότι το Σύμφωνο αυτό υπογράφτηκε μόνο αφού είχαν ναυαγήσει όλες οι προηγούμενες προσπάθειες της ΕΣΣΔ για να συγκροτηθεί αντιχιτλερικό μέτωπο εξ υπαιτιότητας των ιδίων…
«Ξεχνούν» αυτό το αποκορύφωμα της πολιτικής του «κατευνασμού» από τις αστικές δημοκρατίες τους: Το Σύμφωνο του Μονάχου το 1938, όπου Αγγλία και Γαλλία συμφώνησαν με Χίτλερ και Μουσολίνι και εκχώρησαν τμήμα της Τσεχοσλοβακίας στη ναζιστική Γερμανία.
Ο εξαναγκασμός της ΕΣΣΔ στο σύμφωνο μη επίθεσης με το Βερολίνο παρουσιάζεται προκλητικά ως «συμμαχία των δύο αξόνων του κακού» για να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της εξίσωσης φασισμού με σοσιαλισμό…
Στόχος τους να δηλητηριάσουν τα μυαλά των νέων
Αποκρύβουν επιμελώς τη συνεργασία φασιστών με τους ναζί και τους ηρωοποιούν σήμερα ως «αντιστασιακούς στη σοβιετική κατοχή», την ίδια ώρα που σέρνουν ως «τρομοκράτες» στα δικαστήρια υπερήλικους αντιστασιακούς και στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού για δολοφονίες γκεσταμπιτών… Αυτά γίνονται στις χώρες της Βαλτικής (μέλη της ΕΕ) όπου είναι παράνομα τα κομμουνιστικά κόμματα, όπου ρωσόφωνοι πολίτες δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα και όπου βετεράνοι δοσίλογοι με στολές των SS γυρίζουν τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία (!) για να «μάθουν» στα παιδιά την παραχαραγμένη ιστορία των αστών. Τα δε μνημεία της αντιφασιστικής νίκης έχουν εξοβελιστεί και οι φασίστες παρελαύνουν δημόσια με τις ευλογίες των Αρχών. Τα ίδια και χειρότερα στην Ουκρανία, όπου ποινικοποιήθηκε πλήρως ο σοσιαλισμός και διώκεται το ΚΚ Ουκρανίας, όπως αντίστοιχα έχουν ποινικοποιηθεί σοσιαλιστικά σύμβολα σε αρκετά μέλη της ΕΕ, που μάλιστα έχουν το θράσος να δίνουν συντάξεις «εθνικού ήρωα» σε όσους εντάχθηκαν στα SS! Ο ιμπεριαλισμός και οι απολογητές των συμφερόντων των μονοπωλίων επιχειρούν να σβήσουν την προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος.
Σε σειρά μελών της ΕΕ έχει ποινιοκοποιηθεί η κομμουνιστική – ταξική δράση και αντίστοιχα σύμβολα.
Φυσικά με διαφορετικό πρόσημο προτάσσεται ο αντικομμουνισμός και από την καπιταλιστική Ρωσία, όπου ο εορτασμός της Αντιφασιστικής Νίκης εργαλειοποιείται προς παραπλάνηση του λαού και εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Όπως αποδεικνύει και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία στα πλαίσια της ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ με την καπιταλιστική Ρωσία. Η καπηλεία της κόκκινης σημαίας της νίκης από την άρχουσα τάξη της Ρωσίας μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση, επιχειρεί ξεκάθαρα να εκμεταλλευτεί τα αντιφασιστικά και φιλοσοβιετικά αισθήματα του λαού. Και φυσικά οι Ρώσοι καπιταλιστές και η εξουσία τους, που με κάθε ευκαιρία λοιδορούν τον σοσιαλισμό και τους ηγέτες της ΕΣΣΔ, όπως απέδειξε και το περσινό πολεμικό διάγγελμα του Πούτιν, δεν μπορούν να παίρνουν «συγχωροχάρτι» γιατί χρησιμοποιούν την κόκκινη σημαία της νίκης για να ξεγελάσουν το λαό. Άλλωστε στο μόνο που συμφώνησαν όλοι οι αντιπάλοι της διαμάχης στην Ουκρανία είναι ο αντισοβιετισμός και ο αντικομμουνισμός τους… Από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μέχρι τον Πούτιν και το φιλοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου.
Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να καταστήσει τις νεότερες γενιές ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξει μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των κυρίαρχων δυνάμεων, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, προς την πάλη για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Τη μόνη εναλλακτική στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Καμία όμως πλαστογραφία δεν θα σβήσει την εποποιία του Στάλινγκραντ, του Λένινγκραντ, της Μόσχας, του Κουρσκ, της Σεβαστούπολης, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και των παρτιζάνων και αντιστασιακών σε όλη την υφήλιο. Εποποιίες της αντιφασιστικής πάλης που έγιναν ύμνοι στα χείλη των λαών.
Φάρος η εποποιία του σοβιετικού λαού
Η ΕΣΣΔ ήταν εκείνη που άλλαξε την πορεία του πολέμου με τις επικές μάχες του Στάλινγκραντ και της Μόσχας. Ήταν αυτές οι μάχες που έδωσαν το σήμα της αντεπίθεσης και της τελικής νίκης. Και οι λαοί γνωρίζουν τη συμβολή της ΕΣΣΔ παρ’ όλες τις προσπάθειες παραχάραξης της Ιστορίας και τις προσπάθειες του Δυτικού Κόσμου να προωθήσει την Απόβαση στη Νορμανδία ως το πιο καθοριστικό σημείο του πολέμου, ενώ ήδη ο Κόκκινος Στρατός αντεπιτέθηκε για την τελική νίκη και την απελευθέρωση των λαών της Ανατολικής Ευρώπης.
Οι θυσίες και οι μάχες του κάθε λαού ήταν σημαντικότατες στην αντιφασιστική νίκη. Δεν θέλουμε να μηδενίσουμε τίποτα. Αλλά όταν εξισώνουν το σοσιαλισμό με το φασισμό κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται.
Το KK Σοβιετικής Ένωσης και η ηγεσία του ήταν ο οργανωτής και καθοδηγητής του παλλαϊκού αυτού αγώνα που απελευθέρωσε τον κόσμο από το τέρας του ναζισμού. Από την εποποιία του Στάλινγκραντ, του Λένινγκραντ, του Κουρσκ, στην απελευθέρωση των ανατολικοευρωπαϊκών πρωτευουσών. Μια εποποιία που δεν μπορεί να σβήσει καμία πλαστογραφία της ιστορίας. Μιας θυσίας και προσφοράς του σοβιετικού λαού, σύμβολο και για τους αγώνες του μέλλοντος και για την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.
Πλησίασαν τα 30 εκατομμύρια οι ανθρώπινες θυσίες της EΣΣΔ, μαζί με τους αναπήρους και τους τραυματισμένους.
Ενδεικτικά, τα θύματα Βρετανών και Αμερικανών ήταν 375 χιλιάδες και 405 χιλιάδες, αντίστοιχα.
Τεράστιες ήταν ακόμα και οι άλλες καταστροφές που υπέστη η ΕΣΣΔ με ολοκληρωτικές καταστροφές, ολοκαυτώματα και γενοκτονίες.
Την 1η προς 2α του Μάη 1945, η Κόκκινη Σημαία με το σφυροδρέμανο υψώθηκε οριστικά στο Ράιχσταγκ, αν και είχε ανυψωθεί και στις 30 του Απρίλη προς Πρωτομαγιά, προσωρινά. Τη νύχτα της 8ης προς 9η του Μάη η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων στον στρατάρχη Γκ. Ζούκοφ. Στις 24 του Ιούνη πραγματοποιήθηκε η Παρέλαση της Νίκης στην Κόκκινη Πλατεία με τα λάβαρα των ηττημένων ναζί να γίνονται ένας σωρός μπροστά από το μαυσωλείο του Λένιν ενώπιον του ηγέτη της Νίκης, Ι. Στάλιν.
Λίγους μήνες αργότερα (2 Σεπτέμβρη 1945) η Ιαπωνία συνθηκολόγησε μετά τη νίκη των σοβιετικών στρατευμάτων επί της στρατιάς της στη Μαντζουρία. Νωρίτερα οι ΗΠΑ, δίχως να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη και διαπράττοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού κατά της ανθρωπότητας στον 20ό αιώνα, έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945).
Η αντιφασιστική νίκη συνέβαλε στην κατάργηση του αποικιακού συστήματος και στην απελευθέρωση των λαών των αποικιών. Δυστυχώς η αποφυγή ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν συνεπαγόταν τον τερματισμό της αιματοχυσίας των λαών.
Ο ιμπεριαλισμός έχει άλλα σχέδια και αιματοκυλίζει έκτοτε τον πλανήτη. Ιδιαίτερα μετά την αντεπανάσταση, την ανατροπή της ΕΣΣΔ και την καπιταλιστική παλινόρθωση, οι ιμπεριαλιστές με νέο πρόσχημα την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας» που οι ίδιοι εξέθρεψαν, συνεχίζουν να αιματοκυλίζουν τους λαούς για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Επίκαιρα τα μηνύματα της αντιφασιστικής νίκης
Εν μέσω καπιταλιστικών κρίσεων, η επίθεση των κεφαλαιοκρατών κατά των εργαζομένων έχει κλιμακωθεί, ενώ σηκώνει κεφάλι ξανά ο φασισμός και η ακροδεξιά, σκορπώντας το δηλητήριό τους, υπό την κάλυψη της διαστρέβλωσης και της αντικομμουνιστικής παραχάραξης των άλλων αστικών δυνάμεων, οι οποίοι στρώνουν το χαλί για την αναβίωση του φασισμού. Και τους ενισχύουν ανοικτά εκεί όπου βολεύει (βλ. Ουκρανία) και αλλού υποκριτικά τούς αξιοποιούν με τη λογική του «αντί», για να περάσουν τους εκλεκτούς προώθησης των συμφερόντων των μονοπωλίων (βλ. ευρωεκλογές, εκλογές στην Γαλλία κτλ).
Με τους δήθεν «ευρωσκεπτικιστές» ακροδεξιούς να αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με τους αστούς υπέρ της ΕΕ. Πάντοτε εντός των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών.
Και όταν κριθεί αναγκαίο, όπως είχε γίνει και με τον Χίτλερ, θα μπορούν να αξιοποιηθούν και πιο άμεσα. Αυτό θα πει αποκούμπι του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Γι’ αυτό το λόγο παραμένει επίκαιρο το μήνυμα της αντιφασιστικής νίκης των λαών και οι αγώνες των λαϊκών δυνάμεων ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια και το φασισμό. Γι’ αυτό το λόγο παραμένει επίκαιρη η αναγκαιότητα της ταξικής συνειδητοποίησης για την εντατικοποίηση της ανατρεπτικής πάλης των λαϊκών μαζών και των εργαζομένων ενάντια στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα που παράγει και αναπαράγει την εξαθλίωση, τους πολέμους και το φασισμό.
Οι ναζί θρηνούν
Στον Χίτλερ υποκλίνονται οι Χρυσαυγίτες και φυσικά και το τοπικό τους παράρτημα στο νησί μας, που αποκήρυξαν την εγκληματική οργάνωση μετά την καταδίκη της στην Ελλάδα… Τα τελευταία χρόνια επιχειρούν να αυτοπαρουσιαστούν ως δήθεν απλά «εθνικιστές» για να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους.
Φυσικά δεν μπορεί να αποκρυφτεί η νεοναζιστική φύση της εγκληματικής οργάνωσης που ονομάζεται Χρυσή Αυγή. Από τη δεκαετία του ’80 πριν αρχίσει τα προεκλογικά τερτίπια, η Χρυσή Αυγή ήταν Γ’ Ράιχ και ξερό ψωμί…
Με διθύραμβους στο καθεστώς του Χίτλερ, στον εθνικοσοσιαλισμό, στον Ρούντολφ Ες, στα SS και πάει λέγοντας. Το 2005 οι «Χρυσαυγίτες» έκλαιγαν ακόμη για την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών αναφέροντας στο τεύχος 122 του περιοδικού τους «Εμείς δεν γιορτάζουμε τίποτα» στις 9 του Μάη, που χαρακτηρίζουν «αποφράδα μέρα κατοχής»! Η σπορά των ηττημένων του 1945… Οι πολιτικοί απογόνοι των γερμανοτσολιάδων δοσίλογων, Χιτών και ταγματασφαλιτών.
Αντίστοιχα και στην Κύπρο. Αυτά έλεγαν σε εκδήλωση του ΕΛΑΜ στις 6 του Μάη του 2010 υπό τον τίτλο «9 Μαΐου 1945: Εμείς δεν έχουμε να γιορτάσουμε τίποτε», έστω κι αν εδώ και μερικά χρόνια έχουν κατεβάσει το εν λόγω κείμενο από την ιστοσελίδα τους:
«9 Μαΐου 1945. Οι κόκκινες ορδές του Στάλιν από τα ανατολικά και οι Δυτικοί Σύμμαχοι από τα δυτικά κατέκλυζαν τη Γερμανία σβήνοντας τους εναπομείναντες θύλακες αντίστασης των τελευταίων πιστών της εθνικιστικής ιδέας.
Στο κέντρο του Βερολίνου μερικές χιλιάδες Ευρωπαίων εθελοντών από Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Ρωσία, Ουκρανία, Λετονία, Ελλάδα καθώς και πολλές άλλες χώρες, θυσιάζονταν για μια ιδεολογία, που ήταν και συνάμα τρόπος ζωής, βγαλμένος από τη φυλετική ψυχή των ευρωπαϊκών εθνών.
Αγωνίζονταν χωρίς ελπίδα, σε μια μάχη που είχε ήδη χαθεί με μόνο οδηγό την τιμή και την πίστη τους. 9 Μαΐου 1945. Οι τοίχοι του Βερολίνου τις ημέρες εκείνες ήταν γεμάτοι αφίσες με το σύνθημα ”Τα τείχη πέφτουν, η καρδιές μας όμως ΟΧΙ”. Ετσι και έγινε το κάστρο έπεσε, η ιδέα όμως παραμένει.
(…) Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο, ξεκίνησε ο Β’ ΠΠ εναντίον του σοσιαλισμού που ήταν βασισμένος στο Εθνος, που εφαρμόσθηκε μόνο 6 χρόνια (1933-1939) αφού το κατάστρεψε ο πόλεμος και η ήττα.
Ήταν τόσο επιτυχές και άξιο μιμήσεως, για την ευτυχία και ευημερία των ευρωπαϊκών αλλά και άλλων λαών, ευεργετικό για εργάτες, αγρότες, σπουδαστές, νεολαία, παιδιά, μητέρες και ούτω καθ’ εξής. (…) Εξάλλου αν το μοντέλο έβρισκε μιμητές διεθνώς, ο κομμουνισμός, ο καπιταλισμός θα ακυρώνετο: εάν οι αγρότες και οι εργάτες ήταν πανευτυχείς, γιατί να είναι δυστυχείς στον εφαρμοσμένο κομμουνισμό ή καπιταλισμό.
Αυτός ήταν ένας σημαντικός λόγος κηρύξεως του πολέμου, αλλά και δαιμονοποίησή του από τους νικητές».
Εμείς λοιπόν γιορτάζουμε και τιμούμε την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών με τη σημερινή αντιφασιστική μας πάλη κι οι νεοναζί (όσο κι αν σήμερα θέλουν δημόσια να κρυφτούν και να το παίξουν «απλά» εθνικιστές), ακόμη θρηνούν και για άλλη μια φορά σηκώνουν κεφάλι για να υπηρετήσουν ξανά το κεφάλαιο.
Όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν ήταν και παραμένουν πολιτικοί εγγονοί του Χίτλερ και της εμετικής και μισαλλόδοξης ιδεοληψίας τού χειρότερου βραχίονα-αποκούμπι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του φασισμού.
Δεν είναι τυχαίο που η Ενωμένη Ευρώπη των καπιταλιστών έχει λυσσάξει να σβήσει από την συλλογική μνήμη κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού άνθρωπου τη σημασία και συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην αντιφασιστική νίκη των λαών. Προασπιζόμενος την πατρίδα από τα Ναζιστικά στρατεύματα, ο Kόκκινος Στρατός προάσπισε τα συμφέροντα όλων των λαών του κόσμου. Γι΄αυτό και εμείς έχουμε υποχρέωση όχι απλά την υπενθύμιση της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης, αλλά επίσης την συμβολή του Κόκκινου Στρατού και την καίρια σημασία της σοσιαλιστικής οικόνομίας που εξόπλισε το λαό με υλικά, οργάνωση και σθένος.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα
Από το λογοτεχνικό-συμβολικό
«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει»
Έρνεστ Χεμινγουέι
Στο πραγματικό
«Δεν θα κερδίζαμε εμείς τον πόλεμο και η μοίρα της πατρίδας μας θα διαμορφώνονταν αλλιώς εάν δεν υπήρχε η ατσαλένια δύναμη μας, το Κόμμα. Τα πιο δύσκολα και υπεύθυνα καθήκοντα του πολέμου πρωτίστως πέφτανε στις πλάτες των κομμουνιστών. Η οργάνωση της βιομηχανίας, η δουλειά στα μετόπισθεν. Θαυμάζω το τεράστιο έργο που έγινε στις πιο δύσκολες μέρες. Σύντομα, από τον Ιούνη μέχρι τον Δεκέμβρη του 1941 μεταφέρθηκαν 1500 επιχειρήσεις από τις περιοχές που απειλούνταν από την κατοχή, στην Ανατολή και ξαναλειτούργησαν. Η νεολαία γνωρίζει τι σημαίνουν μεγάλες επιχειρήσεις και οικοδομές. Φανταστείτε ότι η επιχείρηση αεροπλάνων μέσα σ’ ένα – δυο μήνες ξανάρχισε να παράγει στη νέα τοποθεσία. Μέρα και νύχτα κινούνταν στρατιωτικά τρένα με βιομχανηκές εγκαταστάσεις και αντιστρόφως από την Ανατολή με οπλισμό και στρατό. Η γιγαντιαία αυτή κυκλοφορία γίνονταν με εντάσεις, ανωμαλίες, παρεξηγήσεις, συγκρούσεις, ωστόσο συντελούνταν αδιάκοπα, αυξάνονταν υποταγμένη στην καθοδηγητική οργανωτική δύναμη. Ο κρίκος αυτός είναι μόνο ένας από τις αναρίθμητες φροντίδες που πήρε στις πλάτες του το Κόμμα. Είμαι περήφανος που ανδρώθηκα και αναπτύχθηκα σε αυτό το Κόμμα.»
Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ, Συνέντευξη στην “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, 1970.
Πηγή: Ατέχνως
The post Η σημαία μας: για την 9η Μαΐου appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet 