Login
Continue reading "Ποιον Ερντογάν έχουμε σήμερα ενώπιον μας και τι θα ανακοινώσει την Τρίτη;"
Continue reading "52 χρόνια μετά, η εξέγερση στο Stonewall Inn παραμένει επίκαιρη!"
Σαν σήμερα πριν από 78 χρόνια το ΑΚΕΛ πήρε μια ιστορική απόφαση, καλώντας τα μέλη του να συστρατευτούν στον ένοπλο αγώνα κατά του χιτλεροφασισμού.Ήταν μια απόφαση με τεράστια πολιτική σημασία καθώς έστελνε μήνυμα προς ολόκληρο τον κυπριακό λαό για ενωτική αντιφασιστική δράση και έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη προς τους λαούς που υπέφεραν από την επέλαση των ναζιστών και ιδιαίτερα στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό που αγωνιζόταν ενάντια στην ναζιστική κατοχή. Επίσης, συνέδεε τον αντιιμπεριαλιστικό-αντιφασιστικό αγώνα για απελευθέρωση από τον ναζισμό, με την πάλη για αυτοδιάθεση της Κύπρου και απαλλαγή από την αγγλική αποικιοκρατία.Ο νικηφόρος αγώνας των λαών και η συντριβή του ναζισμού-φασισμού στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, έδωσε τεράστια ώθηση στον κυπριακό λαό για να εντείνει τον δικό του αγώνα για απελευθέρωση από τον αγγλικό αποικιακό ζυγό.
Η απόφαση του ΑΚΕΛ για μαζική κατάταξη, οι εμπειρίες χιλιάδων κυπρίων εθελοντών και από τις δύο κοινότητες στα πολεμικά μέτωπα και οι θυσίες στα πεδία των μαχών, ήταν μια συνειδητή πολιτική ενέργεια για να διεκδικήσει και η Κύπρος την ελευθερία της.
Μετά τον πόλεμο, η Αριστερά, πρωτοστάτησε στο κίνημα αποστράτευσης ενάντια στα σχέδια των Άγγλων να στείλουν τους Κύπριους εθελοντές σε πολεμικές εκστρατείες, εντός της βρετανικής αυτοκρατορίας, για καταστολή απελευθερωτικών και αντιαποικιακών κινημάτων άλλων λαών. Σε μια τέτοια διαδήλωση, έπεσε νεκρός ο Τάσος Κυθραιώτης από πυρά Βρετανού αξιωματικού, στις 8 Οκτωβρίου 1945.
Η ιστορική μνήμη είναι ιδιαίτερα σημαντική για μας κι αυτοί οι ένδοξοι αγώνες αποτελούν πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων, αλλά και μια υπενθύμιση ότι ο αγώνας σήμερα ενάντια στην κατοχή και τη διχοτόμηση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό, ενάντια στον εθνικισμό, είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε.
Πόσο διήρκεσε το θέαμα Αννίτα των φερέφωνων δημοσιογράφων των «ματ» που δήθεν κάμνει ο Αβέρωφ; Δαλίτη;
Κοπέλλια του Πολίτη, Αλήθειας κοκ; Ούτε 10 μέρες;
Μετά είδαμε πως ξεφορτώθηκαν την προηγούμενη τύπισσα, η οποία χρησιμοποιήθηκε σαν «άρωμα γυναίκας», την Γιολίτη...
Άντε να δούμε τώρα ποιά άλλη θα ρίξουν σαν συγκάλυψη της συμμαχίας με το γΕλαμ – τζαι ποιά θα αποδεχτεί... Η εμπειρία του θεάματος Αννίτα είναι εκφραστική...
Κατά το σενάριο συγκάλυψης, η Αννίτα θα εκλεγόταν επειδή.. έκανε κίνηση «ματ» ο Αβέρωφ. Τελικά, εκλέγηκε γιατί ο Καρογιαν κορόιδεψε το ΑΚΕΛ ότι τάχα μου θα τους ψήφιζε, τζαι την κρίσιμη στιγμή που έστησε κομπίνα ο Αβέρωφ [στον δεύτερο γύρο] ο Κάρογιαν φαίνεται ότι ψήφισε ότι υπόβαλε το συμφέρον του [όσα αναμένει από την κυβέρνηση για να μοιράσει παρακάτω;] ενώ ο γΕλαμ έκαμε μια επίσης συντονισμένη στροφή για να εκλέξουν την Αννίτα. Το γΕλαμ δεν πούλησε λαφαζανιές αλά Κάρογιαν, πούλησε το δικό του παραμύθι ότι άλλαξε απόφαση για να εμποδίσει εκλογή του Άντρου Κυπριανού.
Αλλά πριν κλείσει εφτομαδα, το γΕλαμ ήταν με το καπέλο στο χέρι, θκιανονώντας ψίχουλα από τον ΔΗΣΥ...
Η Αννίτα εξαφανίστηκε όπως μια βωβή κούκλα – την μια μέρα η Αννίτα προεδρεύει μιας σύσκεψης, μετά έρχεται ο Αβέρωφ, την γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τζαι στήνει θέαμα για να δώσει κάτι στο γΕλαμ.
Η «φεμινιστική» Αννίτα σιωπούσε στο εξευτελισμό της από την ηγέτη της. So much for feminism. Αλλά ο Αβέρωφ ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικός – κτυπιόταν να τηρήσει την συναλλαγή με το γΕλαμ.
Οι δημοσιογράφοι της πλάκας προσπάθησαν αρχικά να το παίξουν ότι όλη η βουλή έδωσε κάτι στους απόγονους των ναζί. Μάλιστα μια απόπειρα ξεπλύματος στον Φιλελεύθερο προσπάθησε να παρουσιάσει την στάση του Αβέρωφ σαν .. «πραγματιστική»..
Αλλά η εικόνα ήταν σαφής. Μόνο ο ΔΗΣΥ κτυπιόταν για το γΕλαμ.
Ήταν η απροκάλυπτη τζαι ξεδιάντροπη εικόνα της συναλλαγής – το γΕλαμ ψήφισε την βωβή Αννίτα για να στήσουν θέαμα «νικητή» τα φερέφωνα στα ΜΜΕ, τζαι μετά το γελαμ απαίτησε την αμοιβή του...
Μια ακριβής περιγραφή του πώς χρησιμοποίησε τζαι τελικά πρόσβαλε την Αννίτα ο Αβέρωφ:
«Με απλά λόγια. Παραμέρισε την ΠτΒ. Την εξουδετέρωσε και την πρόσβαλε ουσιαστικά αφού ακύρωσε όσες διαβουλεύσεις προηγήθηκαν με τον δικό της συντονισμό. Τορπίλισε την διαδικασία με συγκεκριμένο στόχο. Να δώσει προεδρία στο ΕΛΑΜ, το ακροδεξιό του εξαπτέρυγο.»
Τα οδοφράγματα άνοιξαν γιατί, ευτυχώς, οι κανονισμοί τζαι τα τοπικα πλαίσια για την πράσινη γραμμή εν εξαρτώνται απο τους δυο διχοτομιστές [Αναστασιάδη τζαι Τατάρ] αλλά απο διεθνεις οργανισμούς [ιδιαίτερα τον ΟΗΕ ο οποίος έσιει κωδικοποιημένη την ιστορική πραγματικότητα – τζαι την ΕΕ η οποία ένταξε την Κυπριακή Δημοκρατία με ειδική αναγνώριση για την «τουρκοκυπριακή οντότητα» τζαι το ενιαίο του χώρου του νησιού]. Είναι αυτά τα διεθνή πλαίσια, τα οποία έχουν ανάγκη οι τοπικές εξουσίες [εξαρτώμενες από την διαφθορά-διαπλοκή στον νότο τζαι το τουρκικό κράτος τζαι την δική του διαπλοκή/διαφθορά στην βόρεια Κύπρο] για νομιμοποίηση. Τζαι είναι στο κενό που μεινίσκει ανάμεσα τα συμφέροντα των τοπικών εξουσιών, τζαι της διεθνούς ιστορικής πραγματικότητας, που παρεμβαίνει πκιον σαν στοιχείο δυαδικής εξουσίας, οι κινητοποιήσεις στους δρόμους [συμπεριλαμβανομένων τζαι των επανασυναντησεων με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων]. Τζαι για τούτα τα κινήματα, το «άνοιγμα των οδοφραγμάτων» ήταν μια επιτυχία με φόντο τους αγώνες τους ενάντια στον ρατσισμό του κάθε Νουρή, του κάθε Τατάρ,. Γιατί για τον χρόνο που ήταν κλειστά τζαι σε ένα καθεστώς απόπειρων τρομοκράτησης του πληθυσμού, η αντίσταση στους δρόμους, αλλά τζαι στο διαχωριστικό τείχος ήταν σταθερή τζαι συνεχής..
Ένα μικρό αλλά αποφασιστικό βήμα για την Αντίσταση τζαι το όραμα της ολοκλήρωσης της Μεγάλης Πορείας Εκδημοκρατισμού τζαι Επανένωσης..
Το 1948 στην Κύπρο είναι χρονιά ορόσημο που άλλαξε τον ρου της ιστορίας στον κυπριακό αθλητισμό, μα και γενικότερα στο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Η ίδρυση των λαϊκών προοδευτικών σωματείων και ειδικότερα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σαν σήμερα 4 Ιουνίου του 1948, δεν προέκυψε ξαφνικά ως απότοκο των επιδράσεων του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, όπως παρουσιάζεται συχνά στην κυρίαρχη ιστοριογραφία.
Ήταν αποτέλεσμα της ιδεολογικής και ταξικής σύγκρουσης που έφτασε στο απόγειο της εκείνη την χρονιά, μέσα από τις έντονες κοινωνικές διεργασίες που βρίσκονταν σε εξέλιξη από τις αρχές της δεκαετίας του 1940. Δεν ήταν τυχαίο ότι το 1948 είχαμε την κορύφωση της ταξικής πάλης, καθώς είναι η χρονιά με τους μεγαλύτερους εργατικούς αγώνες, τις πιο μαζικές και μαχητικές απεργίες στις οποίες συμμετέχουν εργαζόμενοι κι από τις δύο κοινότητες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Ειδικότερα οι απεργίες των μεταλλωρύχων ξεκίνησαν στις 13 Γενάρη 1948 και κράτησαν πάνω από τέσσερις μήνες, συνολικά 125 μέρες! Συμμετείχαν δύο χιλιάδες μεταλλεργάτες, εκ των οποίων οι 700 ήταν Τουρκοκύπριοι.
Ενωμένη η κυπριακή εργατική τάξη υπό την ηγεσία της αριστεράς, πάλεψε απέναντι στους αποικιοκράτες , την ξένη και ντόπια εργοδοσία, αλλά και τους απεργοσπάστες που ενισχύονταν από την ακροδεξιά και την εκκλησία. Τότε γίνονταν καθημερινά συλλήψεις, δίκες και φυλακίσεις απεργών, μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες καταστολής, όπου η αστυνομία πυροβολούσε απεργούς μεταλλωρύχους στις κινητοποιήσεις. Ταυτόχρονα, ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης και κινητοποίησης αναπτύχθηκε σε παγκύπρια κλίμακα.
Συνολικά κατά την διάρκεια του 1948 έγιναν 3 μεγάλες απεργίες: Των μεταλλωρύχων, των αμιαντωρύχων και των οικοδόμων. Συμμετείχαν 4.330 εργάτες και κράτησαν 266 μέρες. Απεργίες που απέφεραν σημαντικά κεκτημένα για την εργατική τάξη, αφού ικανοποιήθηκαν τα πιο πολλά αιτήματα των απεργών.
Η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση επεκτάθηκε σε κάθε κοινωνικό χώρο, ακόμα και στον χώρο της κατανάλωσης, όταν η δεξιά προσπάθησε μέσω οικονομικού πολέμου να εξοντώσει τους συλλόγους της αριστεράς. Ουσιαστικά, η δεξιά παράταξη προσπαθούσε με κάθε τρόπο να επιβληθεί και να αναχαιτίσει την δυναμική της αριστεράς που κέρδιζε συνεχώς έδαφος ως μια μαζική και μαχητική πολιτική δύναμη που πρωταγωνιστούσε στους κοινωνικούς, ταξικούς και αντιαποικιακούς αγώνες.
Στον χώρο του αθλητισμού, η δεξιά, προσπάθησε να επικρατήσει ολοκληρωτικά, λειτουργώντας αυταρχικά μέσα στους γυμναστικούς συλλόγους όπου ήταν πανίσχυρη. Ήταν και εδώ ένα κοινωνικό πεδίο που ένιωθε σταδιακά να χάνει την ηγεμονία, καθώς οι αθλητικοί-μορφωτικοί σύλλογοι που άρχισαν να ιδρύονται από την δεκαετία του 1930 στις πόλεις, τα προάστια και την ύπαιθρο με πρωτοβουλία του ΚΚΚ και στην συνέχεια του ΑΚΕΛ την δεκαετία του 1940, γίνονταν ιδιαίτερα δραστήριοι και μαζικοί στον χώρο της νεολαίας. Η δημιουργία αυτών των συλλόγων είχε μια ιδιαίτερη σημασία μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αντιπαράθεσης, αφού την ώρα που η δεξιά προσπαθούσε να αποκλείσει την αριστερά από κάθε μηχανισμό εξουσίας, αυτή οικοδομούσε από τα κάτω θεσμούς λαϊκού χαρακτήρα με έμφαση στον τομέα του πολιτισμού ευρύτερα.
Εδώ είναι που προσπάθησε η δεξιά να μεταφέρει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, ιδιαίτερα στον χώρο του αθλητισμού για να επιβάλει την μονοκαθεδρία της. Απαίτησαν από τους αθλητές των Γυμναστικών Συλλόγων να υπογράψουν δημόσια δήλωση «εθνικοφρόνων φρονημάτων», καταδίκης των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και αφοσίωσης στο Βασιλιά των Ελλήνων. Στη συνέχεια προχώρησαν σε αποκλεισμούς και διαγραφές όσων δεν συμμορφώνονταν. Είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που άρχισαν να ιδρύονται προοδευτικά σωματεία από αθλητές που είχαν εκδιωχθεί για τα φρονήματα τους.
Στην περίπτωση του ΑΠΟΕΛ αυτό έγινε με το γνωστό τηλεγράφημα που απέστειλε το διοικητικό του συμβούλιο στον ΣΕΓΑΣ με την ευκαιρία των Πανελλήνιων Αγώνων Στίβου, στο οποίο εύχονταν «όπως τερματισθεί η εθνοκτόνος ανταρσία». Ήταν μια ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση με έντονο αντικομμουνιστικό χαρακτήρα, που παραβίαζε το καταστατικό του συλλόγου το οποίο απαγόρευε την ανάμιξη του συλλόγου στα πολιτικά. Όταν δικαιολογημένα αθλητές του συλλόγου αντέδρασαν σε αυτή την προκλητική ενέργεια, η διοίκηση ισχυρίστηκε πως έπραξε με βάση το «εθνικό καθήκον» και κάλεσε τους αθλητές σε απολογία και δήλωση αποκήρυξης φρονημάτων. Όσοι αρνήθηκαν να το πράξουν, διαγράφηκαν.
Αυτοί οι αθλητές πρωτοστάτησαν μαζί με άλλους στην συνέχεια στην ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που έμελλε να εξελιχθεί στο δημοφιλέστερο και ισχυρότερο ποδοσφαιρικό (κι όχι μόνο) σωματείο στην Κύπρο. Στις 17 του ίδιου μήνα έγινε η καταστατική συνέλευση, κατά την οποία εγκρίθηκε το καταστατικό και δόθηκε το όνομα: «ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΜΟΝΟΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ».
Η ίδρυση αυτών των σωματείων και ιδιαίτερα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με την δυναμική και απήχηση που απέκτησε, ήταν ένας θρίαμβος των δημοκρατικών και προοδευτικών αθλητών ενάντια στον αυταρχισμό, την φίμωση και τον αποκλεισμό που προσπάθησε να επιβάλει το πολιτικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά την απαγόρευση ένταξης τους στην ΚΟΠ (κυπριακή ομοσπονδία ποδοσφαίρου) και την ίδρυση της ΚΕΠΟ (Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία) με τη διοργάνωση για μία πενταετία ανεξάρτητου πρωταθλήματος, οι φίλαθλοι που το παρακολουθούσαν ήταν πολύ περισσότεροι από αυτούς που παρακολουθούσαν αγώνες της ΚΟΠ. Αυτή η μαζικότητα ήταν που ανάγκασε την ΚΟΠ να μπει σε συζητήσεις για την ενοποίηση, κάτι που έγινε τελικά το 1953.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν δημιούργημα των πιο πάνω συνθηκών, γι αυτό αγκαλιάστηκε αμέσως από αυτούς που έδιναν την ζωή τους κυριολεκτικά για ένα μεροκάματο, στα ορυχεία, στις στοές, στα μεταλλεία, αυτούς που πρωταγωνίστησαν στους μεγαλύτερους εργατικούς αγώνες στην κυπριακή ιστορία που έμειναν γνωστοί ως οι απεργίες του 1948.
Γι αυτό η γέννηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν ήταν σπορά της τύχης όπως λέει ο ποιητής, μα τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής. Η ΟΜΟΝΟΙΑ γεννήθηκε από τον ΛΑΟ, για τον ΛΑΟ, ως ένα σωματείο που έσπασε τα δεσμά και προασπίστηκε τις ιδέες του γνήσιου, λαϊκού αθλητισμού. Σε αυτό τον δρόμο που χάραξαν οι πρωτοπόροι αγωνιστές το ένδοξο 1948, συνεχίζουμε σήμερα τον δικό μας αγώνα για λαϊκό αθλητισμό, ένα άλλο ποδόσφαιρο και μια άλλη κοινωνία.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης ανακοίνωσε 4,4 δις στην ανάκαμψη της οικονομίας σε μια 5ετία. Ολίγη ηλεκτρονική υγεία, ολίγη καινοτομία που είναι της μόδας, πολλά για τις μεγαλο-επιχειρήσεις.
Ούτε λέξη για τους εργαζόμενους. Ούτε λέξη για τους βιοπαλαιστές. Παρά μόνο προώθηση ευέλικτων μορφών απασχόλησης, αλλαγές στο ασφαλιστικό στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η απάντηση από την αντιπολίτευση: «ξαναζεσταμένο φαΐ». Ανεπαρκέστατη κριτική. Εδώ το ΔΝΤ, κατεξοχήν εκπρόσωπος των μονοπωλίων, ζήτησε φορολόγηση του πλούτου για διάσωση της οικονομίας (https://blogs.imf.org/2021/04/16/a-covid-19-recovery-contribution/), αλλά στην Κύπρο φευ.
Οι πόροι προέρχονται από δάνεια στην ΕΕ (που θα τα πληρώσει ο λαός) και θα παν όπως πάντα στις βιώσιμες επιχειρήσεις, εμμέσως στις τράπεζες και για προώθηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης με επώδυνες αναδιαρθρώσεις.
Αν ήθελαν λαϊκά βιώσιμη ανάπτυξη, θα φορολογούσαν έστω το μεγάλο κεφάλαιο που κερδίζει από τα μνημόνια εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια. Πόσες αναφορές και πηχυαίους τίτλους δεν είδαμε για τα κέρδη των ξενοδοχείων. Θα είχαν έστω για τα μάτια του κόσμου την ελάχιστη προνοητικότητα να μιλήσουν για πρόγραμμα επιστροφής της αναχρηματοδότησης των τραπεζών που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάσωση τους. Ενώ ο τελευταίος εργαζόμενος πληρώνει φόρους, τα κέρδη από μετοχές δεν φορολογούνται. Είναι δίκαιο. Ενώ κάθε μισθωτός ή μικρομεσαίος φορολογείται, π.χ. τέλη ακίνητης περιουσίας στους δήμους, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες της Εκκλησίας, στην ουσία δεν φορολογούνται. Οι πόροι από αυτά τα κονδύλια μπορούσαν να διασώσουν και θέσεις εργασίας και μισθούς και να βγάλουν, έστω ως παρακάτω, τους 223,000 φτωχούς από τη μιζέρια.
Γι’ αυτό και η πρωτοβουλία της Νέας Σκέψης για ΑΜΕΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ και τη Δημιουργία Δημόσιου Κοινωνικού Ταμείου, σίγουρα πολεμάτε από το μεγάλο κεφάλαιο και όσους χάνουν τη μεγάλη εικόνα, δηλαδή ο λαός στο επίκεντρο. Όταν οι λαϊκές ανάγκες μετατρέπονται σε αιτήματα, τότε και η συζήτηση θα μετατοπιστεί, αλλά και οι αγώνες θα αποκτήσουν περιεχόμενο τόσο για άμεσες όσο και για ευρύτερες διεκδικήσεις.
Πραγματοποιήθηκε σήμερα πορεία και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Προεδρικό των συντεχνιών των απεργών εκπαιδευτικών απογευματινών προγραμμάτων. Κύριο αίτημά τους είναι η μετατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος αγοράς υπηρεσιών που βρίσκεται σε εφαρμογή από το 2013, σε μισθωτών εργαζομένων.
Αλληλέγγυοι στο κάλεσμα των απεργών εργαζομένων βρέθηκαν εκπαιδευτικοί από την ΠΟΕΔ, ΟΕΛΜΕΚ και ΟΛΤΕΚ, το οργανωμένο μαθητικό κίνημα, την ΠΣΕΜ αλλά και ευρύτερα εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους. Χαρακτηριστικό της πορείας και της εκδήλωσης ήταν ο παλμός και η αποφασιστικότητα των απεργών για αγώνα μέχρι την ικανοποίηση των δικαίων αιτημάτων τους. Όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού, τόσο θα εντείνεται η εμπορευματοποίηση της παιδείας και άλλο τόσο θα καταστρατηγούνται τα εργασιακά και αλλα δικαιώματα των εργαζομένων του χώρου.
Η αλληλεγγύη ολόκληρης της εργατικής τάξης πρέπει να θεωρείται δεδομένη και να μεγαλώνει στην πράξη όπως πρέπει να εντείνονται και οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης και σε άλλους κλάδους και τομείς της οικονομίας.
Να μην μείνει κανείς εργαζόμενος/η μόνοι στην επίθεση που έρχεται
The post Να μην μείνει κανείς εργαζόμενος μόνος: ανταπόκριση από την πορεία διαμαρτυρίας εκπαιδευτικών απογευματινών προγραμμάτων appeared first on Αγκάρρα.
Σήμερα, 9 του Μάη, οι λαοί της Ευρώπης αλλά και όλου το κόσμου γιορτάζουν την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Γιορτάζουν τη νίκη του ανθρώπου πάνω στο τέρας που γέννησε ο καπιταλισμός και το ανώτατο του στάδιο ο ιμπεριαλισμός: τον φασισμό. Η κόκκινη σημαία ήδη ανέμιζε στο Ράιχσταγκ από τις 30 Απριλίου στοιχειώνοντας τους φασίστες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης (μέχρι σήμερα), όμως η συνθηκολόγηση της 9ης Μαΐου σηματοδοτούσε τη νίκη των λαών ενάντια στον ναζισμό-φασισμό, με την παράδοση άνευ όρων στον σοβιετικό στρατό. Η εικόνα της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ είναι τόσο εμβληματική, διότι συμβολίζει και την μεγάλη προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης σε αυτό το πόλεμο για τη ζωή, ενάντια στον φασιστικό συνασπισμό των δυνάμεων του «Άξονα».
Τη σημασία αυτού του γεγονότος και της καθοριστικής συμβολής της ΕΣΣΔ και των όπου γης κομμουνιστών που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά των κινημάτων αντίστασης, είναι που προσπαθεί να σβήσει από τη συνείδηση των λαών η άρχουσα τάξη ανά το παγκόσμιο και ειδικά στον χώρο της Ευρώπης, πρωτοστατούντως της Ε.Ε. Στα πλαίσια της αναθεώρησης της ιστορίας και πατώντας στη λήθη και την απόσταση από τα γεγονότα γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας. Γι’ αυτό και η Ε.Ε. αποφάσισε να ανακηρύξει την 9η του Μάη, ως «Μέρα της ΕΕ». ΟΜΩΣ…
ΟΤΙ ΓΡΑΦΗΚΕ ΜΕ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΤΑΙ ΜΕ ΜΕΛΑΝΙ
Χωρίς να μειώνεται η προσφορά όλων των λαών στη μεγάλη Νίκη, οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης δεν είχαν απλά τις μεγαλύτερες απώλειες, αλλά ήταν και ο βασικός στόχος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Η ΕΣΣΔ έχασε σε αυτό τον πόλεμο πέραν των 20 εκατομμυρίων ανθρώπων, με 2 περίπου εκατομμύρια εξ’ αυτών μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος (τα μισά σχεδόν μέλη του κόμματος τότε). Μαζί με τους βαριά κτυπημένους και άλλους τραυματίες, οι ανθρώπινες θυσίες έφτασαν περίπου τα 30 εκατομμύρια! Συγκριτικά, οι νεκροί της Μεγάλης Βρετανίας ανήλθαν στις 375 χιλιάδες και των ΗΠΑ στις 405 χιλιάδες, οι οποίες άνοιξαν πολύ αργοπορημένα το δυτικό μέτωπο στην Ευρώπη, και όταν η έκβαση του πολέμου είχε δρομολογηθεί.
Σημαντική συμμετοχή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε και η μικρή Κύπρος με το Κυπριακό σύνταγμα (Cyprus Regiment) στα πλαίσια του Βρετανικού στρατού. Το Σύνταγμα, αριθμούσε περίπου 12 χιλιάδες στρατιώτες, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, αρκετοί εκ των οποίων άφησαν την τελευταία τους πνοή στα πεδία των μαχών. Ο συνολικός αριθμός των Κυπρίων που υπηρέτησαν υπό διάφορα λάβαρα και τρόπους στον πόλεμο ανέρχεται περίπου στις 35 χιλιάδες! Σημαντικές στιγμές της κυπριακής συμμετοχής, η μαζική έκκληση του ΑΚΕΛ στα μέλη του να στρατολογηθούν μαζικά στον αντιφασιστικό αγώνα και ο αγώνας για την αποστράτευση μετά το τέλος του πολέμου όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τους Κύπριους στρατιώτες για καταστολή αντιαποικιακών κινημάτων σε άλλα μέρη της γης.
Σήμερα, και ενώ το τέρας του φασισμού δείχνει εδώ και χρόνια τα δόντια του, με την ανοχή βασικών πυλώνων του συστήματος, δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ να ξεθωριάσει η μνήμη ώστε να φτάσει να εξισώνει το δίκαιο με το άδικο, τον αγωνιστή/πατριώτη με τον δωσίλογο, τον κομμουνισμό με τον φασισμό.
Να μην επιτρέψουμε ποτέ να ξεχαστεί ότι ο φασισμός υπήρξε για ένα διάστημα, μια εναλλακτική επιλογή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν ήταν μόνο Γερμανικό ή Ιταλικό φαινόμενο, αλλά μια σειρά από χώρες (όπως και η Ελλάδα του Μεταξά) είχαν υιοθετήσει αντίστοιχες επιλογές, στηριζόμενες οικονομικά και πολιτικά στο μεγάλο κεφάλαιο.
Να μην επιτρέψουμε ποτέ να ξεχαστεί ότι ο φασισμός χρηματοδοτήθηκε από πολυεθνικές εταιρίες κολοσσούς που δραστηριοποιούνται μέχρι σήμερα απομυζώντας τη δουλειά του εργαζόμενου και των λαϊκών στρωμάτων.
Η 9η του Μάη έχει καθιερωθεί στη συνείδηση κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου ανθρώπου ως η μέρα των χιλιάδων ανθρώπινων θυσιών ενάντια στην θηριωδία του ναζισμού-φασισμού. Είναι η μέρα των ανθρώπων που αγωνίστηκαν στα μέτωπα, που τραυματίστηκαν, που δούλεψαν στα εργοστάσια παραγωγής για εφόδια στον πόλεμο, που πήραν μέρος με τον ένα ή άλλο τρόπο ενάντια στον πόλεμο απαξίωσης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Αυτό δεν μπορεί κανένας, της ΕΕ περιλαμβανομένης, να αλλάξει, όσες ιστορικές πλαστογραφίες και αν επιχειρήσει.
Η 9η του Μάη ήταν, είναι και θα είναι η μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών απέναντι στο τέρας του ναζισμού/φασισμού.
Εβδομήντα έξι χρόνια από την «Αντιφασιστική Νίκη των Λαών» τιμάμε και διδασκόμαστε από τον αγώνα και τη θυσία των όπου γης αντιφασιστών, της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για να χτίσουν τους αγώνες του μέλλοντος.
ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ
Το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 και το ΑΛΣ ΟΜΟΝΟΙΑ 29Μ τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατάθεσαν σήμερα ένα στεφάνι και λίγα λουλούδια στο μνημείο των Κυπρίων πεσόντων αντιφασιστών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Λευκωσία.
• Στις παραδοσιακές τελετουργίες της χριστιανικής παράδοσης λ.χ. η αρχή του μήνα μπορούσε να συμπέσει είτε με τον επιτάφιο που συνδύαζε την θλίψη του θανάτου με το ξαναγέννημα της φύσης, μέσα που τα φκιόρα στον επιτάφιο, ή μπορούσε να συμπέσει με την ημέρα του Πάσχα – της απόλυτης ανατροπής.
Στον Ιστορικό χρόνο, στις 12 Μαΐου του 1427 οι πλούσιοι κρέμασαν τον συμβολικό ηγέτη της μεγαλύτερης επανάστασης των δουλοπάροικων στον κυπριακό Μεσαίωνα, τον Ρε Αλέξη. Ήταν η ιστορική στιγμή του κοσμικού επιτάφιου της ανθρώπινης μνήμης. Τζαι οι δουλοπάροικοι ποτέ δεν συγχώρεσαν την εξουσία – όταν ηρθαν οι οθωμανοι δεν ειχαν ιχνος συμπαθειες για τα προηγουμενα αφεντικα τους.
Σε πιο πρόσφατες εποχές, το 1945, στις 9 Μαΐου ο Κόκκινος Στρατος απελευθέρωσε και το Βερολίνο από την ναζιστική κατοχή. Στην Κύπρο, όμως 2 μέρες μετά, στις 11 Μαΐου, οι αποικιοκράτες οργάνωσαν μια νέα επίθεση ενάντια στις αριστερές συντεχνίες, την ΠΣΕ, τζαι αφού συνέλαβαν 18 στελέχη, κήρυξαν παράνομη την μεγαλύτερη συντεχνία της Κύπρου [η δεξιά συντεχνία, πιο μικρή σαφώς, δεν τους ενοχλούσε φαίνεται] με την κατηγορία ότι προωθούσε την εξέγερση/στάση/επανάσταση. Η αντίσταση ήρθε στους δρόμους.
13 χρονια μετά το κυπριακό εργατικό κίνημα δέχτηκε μια νέα επίθεση στους δημοκρατικούς ναούς της καθημερινότητας του – στους συλλόγους. Μετά την σαφή στάση του Γρίβα [καταγραμμένη και από τον Ιστορικό του, τον Σ. Παπαγεωργίου] από τον Γενάρη ότι έπρεπε η ΕΟΚΑ να επιτεθεί στην αριστερά, τον Μάιο εξαπολυθήκαν μια σειρά από επιθέσεις ενάντια σε ακτιβιστές τζαι συλλόγους. Σαν σε συμφωνία των μασκοφόρων εθνικοφρόνων τζαι στις δυο κοινότητες, ανάλογες επιθέσεις εξαπέλυσε τζαι η ΤΜΤ στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ο βασικός στόχος φαίνεται να ήταν να κλείσουν οι σύλλογοι της αριστεράς. Συμβολική μορφή της ανυποτακτης αντίστασης μπροστα στους τραμπουκους εκείνη την περίοδο, ήταν ο Σάββας Μένοικος. Παρά τις δολοφονίες τζαι τον επιτάφιο των νεκρών της αντίστασης, ο δρόμος δεν υποτάχθηκε. Οι σύλλογοι δεν έκλεισαν. Η απόπειρα να μεταφερθεί το αυταρχισμός της Μακρονήσου, των στρατοπέδων συγκέντρωσης της ελληνικής εθνικοφροσύνης στην Κύπρο, απέτυχε. Οι δρόμοι γέμισαν οργισμένους προλετάριους που δεν υποτάχθηκαν. Αλλά τζαι αρκετά στελέχη της ΕΟΚΑ, όπως ο Ματσης, αρνήθηκαν να ακολούθησαν τον Γρίβα στο δρόμο που θα οδηγούσε 13 χρόνια μετά στην ΕΟΚΑ β. Τζαι πάλι ο επιτάφιος των φκιόρων κουβαλούσε μια «Ανάσταση» - της ελπίδας που γεννά η αντίσταση.
Σήμερα σαφώς η Κύπρος, βόρεια τζαι νότια, ο ενιαίος μας ρότσος, περνά μια ακόμα δύσκολη συγκυρία. Δυο διχοτομιστες έχουν γαντζωθεί στην εξουσία των δυο κοινοτήτων, με χρήματα από το εξωτερικό - ύποπτων επενδυτών διαβατηρίων, χρηματικών επεμβάσεων του τουρκικού κράτους κοκ. Η εικόνα της διαπλοκής τζαι υποκρισίας της εξουσίας, δημιουργεί ένα διάχυτο αίσθημα απονομιμοποίησης – που ίσως να είναι τζαι ένα στρώμα φκιόρων για την αλλαγή που ντε φάκτο πρέπει να έρτει/δημιουργηθει πκιον. Αλλά τζαι η ίδια η χώρα φαίνεται να κινδυνεύκει που πολιτικάντηες που μπορεί να την πουλήσουν για το ημέτερο συμφέρον της αρπαχτης. Για αυτό οι διαδηλώσεις στο δρόμους, βόρεια τζαι νότια, στα τέλη του Απρίλη, ήταν όπως τους κατακλυσμούς στους δρόμους του 1945 τζαι του 1958.. Η φωνή του μέλλοντος, της άλλης Κύπρου...
Στον υγειονομικό τομέα στην Ευρώπη, σίγουρα τα πράγματα μπορούν και να γίνουν χειρότερα. Στην Ινδία η μεταδοτικότητα του ιού έχει διπλασιαστεί. Πολλοί είναι οι κίνδυνοι, πέραν της υγείας εξαιτίας της πανδημίας. Για παράδειγμα για να ορθοποδήσει η Ινδία, μια χώρα με τεράστιες καινοτομικές δυνατότητες και πληθυσμό, χρειάζεται πέραν των 350,000 επαγγελματιών/λειτουργών υγείας που το σύστημα δεν προσέλαβε ποτέ. Επομένως, η λιτότητα και το πρόσταγμα της «ελεύθερης αγοράς» συνέβαλε στην όξυνση του υγειονομικού προβλήματος τη στιγμή που ο μέσος άνθρωπος υποχρεωνόταν να περιστείλει βασικά του δικαιώματα.
Ανάμεσα στα προβλήματα που εργαλειοποιούνται και κεφαλαιοποιούνται από τις άρχουσες τάξεις είναι η εκπαίδευση των λαϊκών συνειδήσεων στον αυταρχισμό της επιβολής περιοριστικών μέτρων. Άλλο πειθαρχία για την δημόσια υγεία και άλλο η λιτότητα και η ανοχή της που εφαρμόζει η κυβέρνηση στο ξεπούλημα της δημόσιας υγείας από τις ευρωπαϊκές κρατικοδίαιτες εξουσίες. Με αφορμή την πανδημία φαίνεται να υιοθετείται περιστολή δικαιωμάτων, ενώ την ίδια στιγμή τα κοινωνικοοικονομικά μέτρα που λαμβάνονται τσακίζουν τον λαό. Για παράδειγμα, κρατικές εγγυήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ψηφίζονται για να επιτρέψουν στις Τράπεζες να δανείσουν μόνο στις βιώσιμες επιχειρήσεις και μάλιστα με πάμφθηνο χρήμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Την ίδια ώρα καμία εγγύηση για τον φτωχό και τον μικρομεσαίο που ο ανταγωνισμός και η τ(ο)αξικότητα στην πανδημική διαχείριση τον κατέστησε μη βιώσιμο, με τους όρους του συστήματος.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η πρωτοβουλία από ένα σωματείο, το Α.Λ.Σ. ΟΜΟΝΟΙΑ 29M, «αψηφώντας τις οποιεσδήποτε απαγορεύσεις και περιορισμούς που αυταρχικά επιβάλλει η κυβέρνηση με πρόφαση την πανδημία», να πραγματοποιήσει έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, κατά την Πρωτομαγιά, συμβολική παρέμβαση «στέλλοντας και μήνυμα για το σήμερα και το αύριο, για τους ταξικούς αγώνες της δικής μας γενιάς» είναι παράδειγμα προς μίμηση σε καιρούς που χρειάζεται να θυμηθούμε ότι η ιστορία γράφεται με ανυπακοή και πάλη ταξική!
Τέτοιες παρεμβάσεις που κατανοούν την πολιτική της άρχουσας τάξης να εκπαιδεύσει το «ποίμνιο» σε μόνο προκαθορισμένες και κυρίως «απαραίτητες» λειτουργίες (ψώνισμα, τελετές κτλ) είναι άξιες αναφοράς. Γιατί η περίοδος που εκτυλίσσεται ενώπιον μας είναι εποχή που οι αγωνιστικές, συστημικά «ανεκπαίδευτες», ταξικά τοποθετημένες φωνές χρειάζεται να πυκνώσουν.
Μια άλλη «ανεκπαίδευτη» απόπειρα είναι και η εκστρατεία με πρωτοβουλία της Νέας Σκέψης για προβολή του Αιτήματος Άμεσης Φορολόγησης του Πλούτου σε τομείς που φοροαπαλλάσονται, του χαρίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια ενώ τα λαϊκά σπίτια καταβάλλουν πολλές φορές αβάσταχτες φορολογίες. Τα δεκάδες εκατομμύρια κερδών των εκατομμυριούχων θα έπρεπε να μετατραπούν σε πολιτική υποστήριξης της εργατικής τάξης και των βιοπαλαιστών που δοκιμάζονται διπλά, από την συστημική και πανδημική κρίση και εκμετάλλευση.
Η εκστρατεία Άμεση Φορολόγηση του Πλούτου βρίσκεται εδώ…
Μέρα τιμής για τους πρωτοπόρους του Σικάγο, αλλά και τιμής στον κάθε ανώνυμο αγωνιστή της εργατικής τάξης που σήκωσε ανάστημα, που πλήρωσε με αίμα, με φυλακίσεις, με διωγμούς, με στερήσεις, που πίστεψε στη δύναμη της οργανωμένης πάλης και συγκρούστηκε μετωπικά με τους εκμεταλλευτές του.
Η φετινή Πρωτομαγιά θα είναι για δευτερη χρονιά αλλιώς. Η πανδημία δημιουργεί νέα δεδομένα και εδραιώνει δυστυχώς τις ήττες της εργατικής τάξης που προηγήθηκαν.
Είναι χρέος μας να τιμήσουμε την 1η του Μάη, να τιμήσουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης μέσα από ένα ειλικρινή απολογισμό για το σήμερα, για την ευθύνη που έχουμε για όσα χάθηκαν, να αναλογιστούμε τους αγώνες που δώσαμε, αλλά κυρίως όσους δεν δώσαμε. Μια ευκαιρία να δούμε έστω και σήμερα, την πραγματικότητα με ταξικά γυαλιά και αφού την αναγνωρίσουμε να χαράξουμε το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής.
Οι εργαζόμενοι μέσα σε 10 χρόνια έχασαν κεκτημένα δεκαετιών, που κερδήθηκαν με αίμα. Χάθηκαν αναίμακτα χωρίς καμιά ουσιαστική προάσπιση τους. Όσα μας κληροδότησαν οι βετεράνοι μας τα χαρίσαμε άνευ μάχης.
Το 8ωρο, που ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση του εργατικού κινήματος καταργείται πρακτικά με τα προσωπικά συμβόλαια που αντικαθιστούν σταθερά τις συλλογικές συμβάσεις. Η υπερωρία μετατράπηκε σε επίδομα, σε «ελεύθερο χρόνο έναντι υπερωριών», το 1-1.50 ή το 1-2 έγινε 1-1 στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη έγινε απλήρωτη επέκταση ωραρίου.
8 ώρες εργασία, 8 ώρες ύπνο, και 8 ώρες ξεκούραση, αυτό το σύνθημα – αίτημα που σφραγίστηκε με αίμα και το έχει καταγράψει η ιστορία με τα πιο λαμπρά γράμματα, σήμερα που αμφισβητείται με τη συνεχιζόμενη παραβίαση του, γίνεται σύγχρονο αίτημα.
Πρέπει, το οφείλουμε στη συνείδηση μας, στα παιδιά μας, στους βετεράνους μας να μετατρέψουμε τον μοναχικό αγώνα επιβίωσης που δίνει μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης σε συλλογική πάλη διεκδίκησης.
Όσο το οικονομικό σύστημα διατηρεί το διαχωρισμό των ανθρώπων σε εργοδότες και εργάτες, η ταξική διαμάχη είναι επιβεβλημένη και κανένας εφησυχασμός δεν συγχωρείται. Μέσα στη ταξική διαπάλη, η εργατική ειρήνη που έγινε στόχος και σημαία τάχα υπευθυνότητας, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν κερδίσει πρώτα τον σεβασμό ο ισχυρός. Εκεί και όπου δίδεται οργανωμένα και αποφασιστικά η ταξική πάλη, κερδισμένη είναι πάντα η εργατική τάξη. Εκεί και όπου απουσιάζει η οργάνωση, η αποφασιστικότητα για σύγκρουση ή και η σύγκρουση, νομοτελειακά μεταφράζεται σε ήττα των εργαζομένων.
Η εργατική τάξη μόνο ένα όπλο έχει. Κανένα άλλο! Τη ταξική οργάνωση της! Χωρίς οργάνωση και σωστή καθοδήγηση γίνεται έρμαιο στις ορέξεις του κάθε εργοδότη.
Η οικονομική κρίση και η πανδημία έδειξε πως λείπει το κυριότερο συστατικό της ταξικής οργάνωσης. Λείπει η ετοιμότητα για σύγκρουση. Λείπει η πίστη στη δύναμη που έχει στα χέρια της η εργατική τάξη. Δυστυχώς λείπει η καθοδήγηση που θα δώσει το έναυσμα για μαζικούς αγώνες. Η προάσπιση της εργατικής τάξης μπαίνει στη ζυγαριά και χάνει στο όνομα του «ευ επιχειρείν».
Ο μισθός ξαναέγινε μεροκάματο με όλη την επισφάλεια που κρύβει η λέξη. Μια ανασφάλεια που μετατρέπει τον εργαζόμενο σε αναλώσιμο προϊόν, θύμα άγριας εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη που τον ξεζουμίζει σε φάρμες, χωράφια, ξενοδοχεία, μαγαζιά, εργοτάξια, εργοστάσια και γραφεία.
Το ίδιο το Κράτος έχει μετατραπεί σε ένα στυγνό εργοδότη, σε έναν ακόμα νόμιμο εκμεταλλευτή.
«Αγορά υπηρεσιών το ονόμασαν. Εργαζόμενοι που η Κυβέρνηση αρνείται να τους αναγνωρίσει το εργασιακό καθεστώς τους και τους υποχρεώνει να δηλωθούν σαν αυτοεργοδοτούμενοι για να προχωρήσει η πρόσληψη τους. Ανοργάνωτοι, χωρίς δικαιώματά, και με υποχρέωση να πληρώνουν το 20%+ του μισθού τους σε εισφορές. Εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται με προσωπικά συμβόλαια που έχουν σαν όρο να δηλωθούν «αυτοεργοδοτούμενοι», στερώντας τους ακόμα και το δικαίωμα σε επίδομα ανεργίας μετά την λήξη της «αγοράς υπηρεσιών» τους.
Η παρανομία του κράτους νομιμοποίηται με την ανοχή όλων. Το Υπουργείο Εργασίας, Πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις αποδέχονται τις νέες συνθήκες και αρκούνται στην απλή επισήμανση του φαινομένου.
Στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση είναι ακόμα πιο τραγική. Η ελεύθερη διακίνηση του εργατικού δυναμικού, ο ανταγωνισμός για μια θέση εργασίας, η ανάγκη για επιβίωση, σε συνδυασμό με την αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με προσωπικά συμβόλαια οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μείωση του δικού τους εργατικού κόστους και αύξηση των κερδών τους ενώ οι μισθοί συρρικνώνονται και οι όροι απασχόλησης γίνονται όλο και πιο απάνθρωποι.
Η αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των κομμάτων να προστατεύσουν είτε νομοθετικά είτε συνδικαλιστικά τα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα οδηγούν στην σταδιακή απαξίωση και στην αμφισβήτηση του ρόλου τους.
Η αγριότητα της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη εντείνεται όσο δεν γίνεται μια μετωπική αντεπίθεση. Οι λαϊκές κατακτήσεις χάνονται η μία πίσω από την άλλη χωρίς αντίσταση, χωρίς κοινωνικά αιτήματα οργανωμένα και συγκροτημένα, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς καλέσματα για παναπεργίες.
Οι ανοργάνωτοι παραμένουν μόνοι τους χωρίς σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης τους. Μεγαθήρια της Οικονομίας απαγορεύουν το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης στους εργαζόμενους τους χωρίς ποτέ να τους κλείσουμε έστω για μια μέρα. Χωρίς να καταφέρουμε να προασπιστούμε το συνταγματικό δικαίωμα του κάθε εργαζομένου να οργανωθεί συνδικαλιστικά.
Οι Υπεραγορές που είδαν τα κέρδη τους να υπερδιπλασιάζονται αφέθηκαν να λειτουργούν όποτε και όπως θέλουν με κυβερνητικά διατάγματα. Ηττηθήκαμε και αφήσαμε τους εργαζόμενους απροστάτευτους χωρίς καν ρύθμιση των όρων απασχόλησης τους, χωρίς συλλογικές συμβάσεις.
Στο γεωργοκτηνοτροφικό τομέα η εκμετάλλευση των ξένων εργατών έχει εξελιχθεί σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Οργανωμένοι μεν ανοχύρωτοι δε. Με την υπογραφή όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων νομιμοποιήθηκε ο μισθός των 485 ευρώ πλην εισφορών. Διαμένουν σε τρώγλες, ζουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες, χωρίς το δικαίωμα να αλλάξουν εργοδότη και χωρίς καμία επιθεώρηση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης τους.
Ενώ δίνεται απλόχερα στήριξη στο μεγάλο κεφάλαιο με κρατικές χορηγήσεις, διαγραφές δανείων, φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις, οι εργαζόμενοι αναμένουν στήριξη αφού στηριχθεί ο κάθε κεφαλαιοκράτης, χωρίς να μας εξοργίζει καν το θράσος, αφού μετατράπηκε σε νέα κανονικότητα, τα κέρδη να είναι ιδιωτικά ενώ οι ζημίες δημόσιες.
Πρόσφατα είδαμε πολιτικό αρχηγό να ζητά να δοθεί πλουσιοπάροχη στήριξη στους ξενοδόχους με μοναδικό αίτημα την μη απόλυση εργαζομένων, θεωρωντας το απόλυτα φυσιολογικό. Για την αυτονόητη υποχρέωση για τήρηση των συλλογικών συμβάσεων ακούσαμε, χωρίς έστω τη προϋπόθεση για ύπαρξη συλλογικής σύμβασης, όταν ο κλάδος μαστίζεται από την άρνηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων να δεχθούν συντεχνίες στο χώρο τους.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τιμούμε σήμερα την Πρωτομαγιά του 2021, έγκλειστοι και ηττημένοι. Το ελάχιστο που οφείλουμε σήμερα είναι να δούμε την αλήθεια κατάματα
Έχουμε χρέος να θυμόμαστε και να τιμούμε τους πρωτεργάτες του Σικάγο, αλλά το μεγαλύτερο χρέος μας είναι να τιμήσουμε τους αγώνες των βετεράνων μας ανατρέποντας αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Να κερδίσουμε πίσω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
• Τζαι πίσω στην μιζέρια του καθεστώτος..: Ένα σκάνδαλο που ούτε το ξεδιάντροπο της νυν εξουσίας δεν μπορεί να ξεπλύνει ή/τζαι να καταπιεί αμάσητο.
Η επιτροπή που διορισαν για το σκανδαλο των διαβατηριων, αναγκάστηκε [τζαι ο καημένος ο Νικολάτος προσπαθούσε σε μια φάση να ακροβατήσει μεταξύ παρανομιών τζαι παρατυπιών, αλλά δεν..] ουσιαστικά να πει την αληθκεια – ότι δηλαδή 51.8% των πολιτογραφήσεων έγιναν παράνομα/παράτυπα. Τζαι ότι υπήρχε γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα [του Εισαγγελέα που δεν ξέπλενε την διαπλοκή, όπως μερικοί σήμερα, του Κώστα Κληρίδη] από το 2015 ότι το μοίρασμα δωρεάν διαβατηρίων σε οικογένειες, ήταν παράνομο. Τζαι να πεις ότι η κυβέρνηση της διαπλοκής/ΔΗΣΥ έχει έλλειψη από δικηγόρους.. γεμάτη ήταν από κάτω μέχρι πάνω – την προεδρία. Τζαι το νυν διορισμένο ντουέτο στην εισαγγελία δικηγόροι είναι – τζαι μάλιστα ο ένας ήταν τζαι υπουργός δικαιοσύνης. Δεν είχαν όλοι αυτοί ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον να δουν τους κανονισμούς τζαι τις γνωματεύσεις για την δουλεια για την οποια πληρωνονταν από το δημοσιο; Ή μήπως ήξεραν ότι παραβίαζαν τους κανονισμούς τζαι ζήμιωναν το δημόσιο για ιδιωτικό συμφέρον τζαι απλα εκαμναν οτι εν εθωρουσαν;
Απλά μαθηματικά – όταν χαρίζεις τις μισές παραχωρήσεις διαβατηρίων, τότε κάποιοι δεν πληρώνουν [άρα χάνει το δημόσιο] αλλά προφανώς σαν «ευγνωμοσύνη» ο ευεργετηθείς μοιράζει λεφτά σε όσους τον διευκόλυναν – δικηγορικό γραφείο, developers..
Κλοπή σε βάρος του Δημόσιου λεγεται. Κυκλοφορεί λ.χ. ότι για την Μαρίνα της Αγίας Νάπας ενέκριναν διευθυντές που τελικά δεν.. Στο καζίνο δεν αναφέρεται καν η λέξη καζίνο στις εγκρίσεις...
Όλες αυτές οι χαριστικές διευθετήσεις [όπως άλλωστε έδειξε τζαι η υπόθεση του Σαουδάραβα] ειχαν λογικα αντίτιμο - μπορεί να ηταν χρήση ιδιωτικών αεροπλάνων σαν είδος συναλλαγής, μπορεί να είναι ηταν λ.χ. διορισμοι σε θέση διευθυντή κάποιου ημέτερου γαμπρού κλπ, κλπ.
Η ουσία είναι, γενικώς τζαι ειδικώς, κάποιοι έκαναν ιδιωτικά κέρδη σε βάρος του δημόσιου..
Τζαι τούτο ενεν μόνο ηθικό θέμα – είναι τζαι θέμα απώλειας εισοδημάτων για το δημόσιο το οποίο επηρέασε αρνητικά τους πολίτες. Ηταν κλοπή δημόσιου πλούτου από διαχειριστές. Τζαι κάθε ίχνος αντίτιμου που μπορεί να επηραν οικογενειακά είναι τεκμήριο εμπλοκής σε εξαπάτηση του δημόσιου μεσω συναλλαγής.
Για αυτό αναποφευκτα ο Γενικος Ελεγτης θα πρεπει να συνεχισει την ερευνα που ξεκινησε. Τζαι οι της εισαγγελιας να αποσυρθουν από την υποθεση..
Για να το πουμε ευγενικα..:)
Αίτημα της Κοινωνίας για Φορολόγηση του Πλούτου για τη Δημιουργία Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης
Υπογράψτε το αίτημα εδώ
Η «Νέα Σκέψη», αφουγκραζόμενη τις λαϊκές ανάγκες και προβλήματα που εντείνονται από την ταξικά άδικη διαχείριση της κρίσης υγείας και της υπό εξέλιξη κοινωνικής κρίσης, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για προώθηση του αιτήματος δημιουργίας Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν, το οποίο θα συσταθεί με πόρους από τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου.
Απευθύνουμε κάλεσμα σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο, βιοπαλαιστή, οικογένεια και οργανωμένο σύνολο που συμφωνεί, σε κοινό αγώνα για μια ουσιαστική κοινωνική διεκδίκηση, ξεκινώντας με την υποστήριξη του αιτήματος. Το αίτημα υποβάλλεται προς την Εκτελεστική και την Κοινοβουλευτική εξουσία με στόχο να εισακουστεί ως λαϊκή απαίτηση.
Απαιτούμε άμεσα την έκτακτη πενταετή φορολόγηση του πλούτου και τη δημιουργία Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης.
Τα μέτρα για τη συγκρότηση του Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης θα περιλαμβάνουν τα πιο κάτω:
Το Ταμείο θα εξυπηρετήσει στην άμβλυνση τουλάχιστον κάποιων από τις πιο άμεσες συνέπειες της κρίσης. Το Ταμείο αυστηρά θα περιορίζεται στην ανακούφιση της φτώχειας, της ανεργίας, στην αντιμετώπιση της μείωσης εισοδημάτων του πληθυσμού και στην υποστήριξη της δημόσιας υγείας. Θα στοχεύσει, μέσω κοινωνικών έργων, σε νέες θέσεις εργασίας και στην υποστήριξη υφιστάμενων τομέων κρατικής πολιτικής και πρόνοιας. Αφορά το μέρος της κοινωνίας που ποτέ στην ουσία δεν επωφελήθηκε από την ανάπτυξη δηλαδή την μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
Η υλοποίηση του αιτήματος προκαλεί ένα ελάχιστο κόστος για το μεγάλο κεφάλαιο και τους μεγαλοεισοδηματίες που επηρεάζονται. Πρόκειται για ένα μικρό πρόβλημα για αυτούς και ένα ελάχιστο χρέος για τους υπόλοιπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Για μια πρόταση που μπορεί να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση των εντεινόμενων ανισοτήτων.
Σκεπτικό
Οι ανισότητες οξύνονται στην εποχή του κορονοϊού COVID-19. Οι μισθωτοί, οι χαμηλά αμειβόμενοι, οι εργαζόμενοι σε επισφαλείς θέσεις, χαμηλοσυνταξιούχοι, πολύ μικρές κυρίως οικογενειακές επιχειρήσεις και αυτοεργοδοτούμενοι, άνεργοι, ιδιαίτερα μακροχρόνια άνεργοι, καταβάλλουν τις ίδιες συνεισφορές ή λαμβάνουν την ίδια κρατική χρηματοδότηση ή καθόλου κρατική στήριξη όπως προηγουμένως.
Οι τράπεζες συνεχίζουν να απαιτούν τις δόσεις τους εκτός σε ειδικές περιπτώσεις «βιώσιμων» χρεωστών. Ο φτωχός έχασε το αποκούμπι του Συνεργατισμού τον οποίο αφού πρώτα εισήγαγαν σε καθεστώς εμπορικής τράπεζας, κάτω από την επίβλεψη της Κεντρικής Τράπεζας και της ΕΚΤ, ακολούθως λεηλατήθηκε και ξεπουλήθηκε στα μονοπώλια.
Το σύστημα δημόσιας υγείας της χώρας μας, με αφορμή τη πανδημία φανέρωσε σοβαρές ελλείψεις, τόσο σε κατάλληλο προσωπικό όσο και σε εξοπλισμό. Οι υφιστάμενες κρατικές πολιτικές στήριξης και Πρόνοιας είναι ανεπαρκείς. Υπό τον μανδύα της συρρίκνωσης των δημοσίων οικονομικών, απορρίπτονται ακόμα και οι ελάχιστες πολιτικές αναδιανομής.
Αντίθετα, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης η οποία εντάθηκε με το κτύπημα της πανδημίας, συντελείται εκ νέου αναδιανομή του πλούτου με βαριά πλήγματα στην «αγορά εργασίας», στις απολαβές και στα εργασιακά δικαιώματα.
Μια μερίδα εργολάβων αναπτυξιακών έργων καθώς και μεγάλες επιχειρήσεις, περιλαμβανομένου του Τραπεζικού και του τουριστικού τομέα όπως και σε άλλους τομείς της οικονομίας, ενώ είχαν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην οικονομική κρίση, συσσώρευαν για χρόνια εκατομμύρια κερδών.
Οι συνέπειες του εγκλεισμού και η διαχείριση της πανδημίας έχουν ταξικό πρόσημο, ενισχύουν την επισφάλεια, πλήττουν την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, ενώ παρέχουν το πρόσχημα για νέες επιθέσεις από την πλουτοκρατία και την κυβέρνηση στα εργατικά δικαιώματα.
Η αύξηση της συνεισφοράς του μεγάλου κεφαλαίου, η οποία είναι απαράδεκτα χαμηλή, χρειάζεται να θεσμοθετηθεί με ένα ειδικό φόρο εκατομμυριούχων και άλλα σχετικά μέτρα. Πρόκειται για την τάξη που όπως μας υπενθυμίζουν κυβερνητικοί φορείς, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και εγχώριοι οργανισμοί, έφεραν και την «ανάπτυξη» του πλούτου, η οποία κατανέμεται όπως πάντα ανισομερώς ενώ παράγεται από τους μισθωτούς.
Καλούμε τον λαό να υποστηρίξει την άμεση φορολόγηση του πλούτου και των κερδών γιατί αφορά την επιβίωση μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού.
Υπογράψτε το αίτημα εδώ
Στην κινητοποίηση στην ελληνοκυπριακή πλευρά φάνηκαν να συγκλίνουν 3 δυναμικές – προηγούμενες οργανώσεις/πλατφόρμες για την λύση, μια μαζική επίσης παρουσία αριστερών από την θεσμική αριστερά, αλλά χωρίς να τονίζεται η παρουσία με ιδιαίτερο μπλοκ ή οργανωτικά συνθήματα, τζαι το παιχνιδιάρικο ύφος του Ως Δαμέ, που έκαμε μια προ-συγκέντρωση, αλλά μετά απλώς διαχύθηκε ενισχύοντας τον πλουραλισμό του πλήθους..
• Κάθε συνιστώσα κουβαλούσε το δικό της ιστορικό βάρος. Η θεσμική αριστερά του ΑΚΕΛ είναι η παράταξη, η οποία οικοδομήθηκε από τα κάτω σαν δικοινοτικό κίνημα την δεκαετία του 1940, τζαι παρά τις συγκυρίες τζαι τους όποιους ελιγμούς/μανούβρες κοκ υπήρξε ιστορικά η παράταξη η οποία κράτησε το βάρος της ανάγκης συμβίωσης [σε εποχές δύσκολες – η διαδρομή από τον λιθοβολισμό του Μένοικου στην δολοφονία των Καβάζογλου - Μισιαούλη απλώς αλλαξε η γλώσσα των μασκοφόρων – η εστίαση ήταν η ίδια].. Αυτοί ήταν που φωναξαν το ιστορικό σύνθημα «οι τούρκοι της Κύπρου είναι αδελφοί μας» το 1977, τζαι αυτοί θα επιμένουν στο σύνθημα «Η Κύπρος ανήκει στο λαό της» για όλες τις δεκαετίες μετά το 74 – σε εύκολες τζαι δύσκολες εποχές..
Το κίνημα/οργανώσεις/πλατφόρμες επανένωσης-λύσης μετά το 2004 κάλυπτε τζαι μέρος της αριστεράς [συμμετείχαν σαφώς οι οργανώσεις της αριστεράς ] αλλά άνοιξε τζαι προς πάλαι ποτέ υποτίθεται «φιλελεύθερη δεξιά». Ήταν κινητοποιήσεις τζαι πρακτικές που δημιούργησαν ένα πλέγμα δικοινοτικών σχέσεων [από εκπαιδευτικούς μέχρι μουσικές συνευρέσεις κοκ] το οποίο ιστορικά άρχισε να δένει ξανά μαζί την κυπριακή κοινωνία πέρα από τους διαχωρισμούς του 1964 τζαι 74.. Τζαι μια δυναμική εκφραση αυτού του κινήματος/συλλογής οργανώσεων/πρακτικών ήταν η αντίδραση στο κλείσιμο των οδοφραγμάτων το 2020.
Αυτή η συνιστώσα μπορεί να δημιούργησε μια ντε φάκτο νέα πραγματικότητα κοινών πρακτικών αλλά κουβαλούσε ακόμα αρκετά τα απωθημένα του 2004.
Η μαζική είσοδος του «Ως Δαμέ»,, φετος, μπόλιασε το κοινό πλήθος της 24 Απρίλιου με ένα παιχνιδιάρικο ύφος – η κατεύθυνση ήταν η ιστορικά καθορισμένη πορεία της επανένωσης. Αλλά με το παιχνίδισμα του πλουραλισμού. Που δεν ήταν μόνο στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η πολλαπλότητα των σημαιών τζαι των συνθημάτων, μπορεί να μην ήταν μια συνειδητή προσπάθεια του Ως Δαμέ σαν συλλογικότητας που συγκροτείται στο δρόμο, αλλά ήταν το πνεύμα τζαι το κλίμα που μετάφερε σαν αύρα στην όλη κινητοποίηση..
Υπήρχε πάλε ένα αίσθημα χαράς. Παρά πόνου/απογοήτευσης/απωθημένων...Ενα βλεμμα που κοιταζε το μελλον..:)
Η τουρκοκυπριακή κινητοποίηση συγκεντρώθηκε στην πλατεία Ινονού, η οποία είναι από τις αρχές του 2000, ο χώρος οπου συγκεντρώνονται η αριστερά αλλά τζαι οι δυναμικές της λύσης – σαν σημείο αναφοράς. Σαν ένας χώρος εν δυναμει δυαδικής εξουσίας/δυναμικής. Ένας εναλλακτικός χώρος απέναντι στην εξουσία - όταν η εξουσία είναι εξαρτωμένη ή/τζαι διχοτομική. Με αυτήν την έννοια, η δυναμική της λύσης αλλά τζαι των πολλαπλών ομάδων/κινημάτων/συντεχνιών που συγκροτούν τον κοινωνικό πόλο της «εξουσίας» απέναντι στον θεσμικό του κράτους, έχουν κερδίσει ένα πλεονέκτημα στο δρόμο.
Στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, το κυπριακό δεν μάζευε πλήθη. Ακόμα τζαι το συλλαλητήριο του «όχι» το 2004, παρά τα σαρωτικά ποσοστά που πήρε στο δημοψήφισμα το «όχι», δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικό.. Τζαι ανάλογα οι προσπάθειες για συγκρότηση κινητοποιήσεων για την λύση μετά το 2004, είχαν περιορισμένο βεληνεκές αριθμητικά. Μια σημαντική εξαίρεση ήταν η μαζική δικοινοτική Πρωτομαγιά του 2014. Εκεί ήταν λες τζαι ξαναμπήκε η Ιστορία στο προσκήνιο με χιλιάδες ανθρώπους να ενώνουν την φωνή τους για λύση..
Η συνέχεια, ωστόσο, δεν είχε την ίδια δυναμική. Παρά τις κάποιες προσπάθειες για κινητοποιήσεις την περίοδο Μοντ Πελεράν – Κραν Μοντανά, [με μια ενδιαφερουσα νεα προσπαθεια, το Unite Cyprus now] αφησε μια πολύ πικρη γευση η συνειδητοποίηση του κόλπου που είχε παίξει ο Αναστασιάδης τζαι ο κύκλος γυρόν του [τζαι τα μιντιακά τους φερέφωνα] από το 2004 [αυτόν το τυπάκο τον πουλούσαν κάποτε σαν «πολιτικό της λύσης».. :)] ..Έμεινε ένα πικρό αίσθημα που ενίσχυε το ευρύτερο αίσθημα αποχής κινητοποιήσεων για το κυπριακό. Ποιός θα έβγαινε στο δρόμο για να στηρίξει ένα τύπο σαν τον Αναστασιάδη σαν «ηγέτη λύσης» τζαι όλα τα άλλα φαιδρά, με βάση τα οποία γαντζώθηκε τζαι ο ίδιος τζαι τα σχετικά δικηγορικά γραφεία, στην εξουσία;
Σε αυτό το πλαίσιο, η κινητοποίηση του Σαββάτου ήταν μια τομή: Γύρω στις 3 χιλιάδες άτομα [με μερικούς να εκτιμούν ότι ήταν και περισσότερος ο κόσμος προς τις 4000] απλωθήκαν στους δρόμους. Ήταν σιγουρα η πιο μαζική εκδήλωση υπέρ της λύσης μετά το φιάσκο του Κραν Μοντανά τζαι ίσως η δεύτερη πιο μαζική μετά την Πρωτομαγιά του 2014..
Τζαι προγραμματισμενη κινητοποιηση στους δρόμους είσιεν να αντιμετωπίσει, στην συγκεκριμενη συγκυρια, ένα φορτισμένο κλίμα με την κυβέρνηση να ανακοινώνει νέο λόκνταουν, άρα τζαι ένα υπόγειο πανικό – αλλά τζαι ανάγκες απόδρασης τις λλίες ώρες πριν τον εγκλεισμό. Τζαι όμως μαζευτηκαν χιλιαδες παρα την συγκυρια. Γιατι τωρα πια υπηρχε η συνειδηση ότι οι πρωταγωνιστες/τριες δεν ηταν στα ανακτορα της εξουσιας, αλλα τζιαμε..στο «δρομο»... Απέναντι οι απορριπτικοί της υποτίθεται «Αδούλωτης Κερύνειας» του Σιεκέρσαββα κοκ, μάζεψαν μερικές εκατοντάδες.. [υποτίθεται «αδούλωτη» ακριβώς γιατί η πρακτική της οδηγεί, σαν συνέπεια, με μαθηματική ακρίβεια, όπως η 15η τζαι η 20η Ιουλιου] στην προσάρτηση της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία]..
Η διεκδίκηση της επανένωσης αποκτά δυναμική σε ένα νέο πλαίσιο – νεώς μορφών κινητοποίησης που τωρά πια, τζαι παρά τα ττέλια, εν δικοινοτικές – τζαι πλουραλιστικές...
Τζαι συνειδητο αρκεφκει να κατανοει ότι εν τζαι κεντρο βαρους της πολιτικης πκιον..
Ένας νέος «δρόμος»...
Ενας βετερανος των κινητοποιησεων το εκφρασε ετσι...
«Christos Tombazos
Δεν είναι ώρα για αποτίμηση. Ούτε για συμπεράσματα. Ένα είναι το σίγουρο όμως. Δεν θα ξεμπερδέψουν εύκολα μαζί μας οι διχοτομιστές. Τσουνάμι ο λαός της ειρήνης και της επανένωσης μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
Μίλησε η σιωπηλή πλειοψηφία. Ακούστε την. Διαφορετικά θα την βρίσκεται μπροστά σας. Πιο μαζικά. Πιο μαχητικά.
Σήμερα ενώσαμε τον δρόμο, έστω με παράλληλες πορείες.
Συνεχίζουμε.
Εντείνουμε.»
Η ανάδυση της Κύπρου του «κοινού δρόμου»
τζαι μορφών δυαδικής εξουσίας
Έτσι τα πλήθη που ξεχυθήκαν στους δρόμους της Λευκωσίας στις 24 Απρίλιου εξέφραζαν μια κοινή ιστορικη βούληση σε αντίθεση με την [πρόσκαιρη ελπίζουμε] εξουσία που εκφράζει την διαπλοκή τζαι την νεοαποικιακό [εθνική ή χρηματιστική] εξάρτηση..
Ο «ενωμένος δρόμος», από τα κάτω, συγκροτεί μια πρώτη μορφή ενός είδους «δυαδικής εξουσίας» [απέναντι στους δυο διχοτομιστές, Τατάρ και Αναστασιάδη] η οποία δηλώνει προκαταβολικά την άρνησή της να δεχτεί οποιοδήποτε ναυάγιο ή απόπειρα διχοτόμησης στο όνομα των συμφερόντων της διαπλοκής τζαι της εξάρτησης.
Έτσι τώρα πια δεν θα κοιτάζουν απορημένοι οι ξένοι για τον παραλογισμό των πολιτικάντηδων που έφερε στην εξουσία η διαπλοκή του χρήματος ή της εξάρτησης. Υπαρχει τωρα πια τζαι η εικονα της αλλης Κυπρου - με τις χιλιάδες στους δρόμους τζαι τες πλατείες..
Αναδύεται η άλλη Κύπρος του «κοινού δρόμου»..
Ο «ενωμένος δρόμος» της κοινής πόλης σαν η κοινωνική ιστορική καταγραφή μιας νέας μορφής πραγματικότητας – της Αντίστασης στους δρόμους που εκφράζει τον ορθολογισμό της επανένωσης:
Όταν τα κύματα της νέας εποχής τζυλούν στους δρόμους μιας ντε φακτο ενιαίας πόλης που την χωρίζουν τεχνητά κατασκευάσματα.
Οι διαδηλώσεις/πορείες στους δρόμους της Λευκωσίας, βόρεια τζαι νότια, το Σάββατο 24/4
Οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές – αλλά οι διαδηλώσεις τις ενοποίησαν παρά τους άτυπους σύμμαχους της διχοτόμησης [Τατάρ, Αναστασιάδη]: από την μια οι τουρκοκύπριοι έχουν μια πολιτική ηγεσία που αναδείχτηκε με αμφισβητούμενο τρόπο [από ότι φάνηκε – μέσω εξαγοράς ψήφων], τζαι βρίσκονται σε μια σχέση αντιπαραθεσης με την Άγκυρα, όπως τζαι οι ελληνοκύπριοι πριν το 74, όταν η Αθήνα εσυμπεριφέρετουν σαν εθνικο-αποικιακο κέντρο [«εθνικό κέντρο» ήταν η ορολογία τους τότε- που εν διαφέρει πολλά που την σημερινη νοοτροπία του Ερντογάν] ..Οπότε ο δυναμισμός τζαι η μαζικότητα είσιεν πολλαπλές αφετηρίες. Στην νότια Λευκωσία, η κοινωνική οργή πλανιέται με αφετηρία το καθεστώς διαπλοκής, αλλά τζαι την [συνεπαγόμενη;] ανικανότητα πλέον των θεσμών να οργανωσουν μια έστω ορθολογική διαχείριση [της πανδημίας, των εμβολιασμών, ή εστω της διαχείρισης της τραπεζιτικής κρίσης 10 χρόνια μετά – με τους τραπεζίτες να επιμενουν να τα θελουν ουλλα δικα τους. Τζαι εγγυήσεις τζαι free hand στις εκποιήσεις] καθώς παντού φαίνεται να πλανιέται ένα είδος ημετεροκρατικού δικτύου πελατειακών σχέσεων.
Μπροστά σε τούτα τα δυο πλέγματα σχέσεων [εξαρτησης τζαι διαπλοκης], δυσκολευκει η διατήρηση της προοπτικής λύσης [καθώς πάσιν στην Γενεύη δυο πολιτικάντηδες που με ευκολία, για δικά τους συμφέροντα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν την χώρα στην πλήρη εξάρτηση τζαι την σκλήρυνση του διαχωρισμού. Είναι σε τουτο το πλαισιο που η διαπλοκή τζαι η εξωτερική [με εθνικόφρων κέτσαπ] εξάρτηση είναι τα συνοδευτικά της απόπειρας συντήρησης της διχοτόμησης..
Οι πορειες της Λευκωσιας το Σαββατο 24/4 ηταν η απαντηση των δρομων...Για την επανενωση, σαν ιστορικο αιτημα τζαι αναποφευκτη πραγματικοτητα – αλλα τζαι για την αναγκη μιας αλλης Κυπρου..
Αίτημα της Κοινωνίας για Φορολόγηση του Πλούτου – Δημιουργία Ειδικού Ταμείου Στήριξης
Η «Νέα Σκέψη», εκφράζοντας τις λαϊκές ανάγκες και προβλήματα που εντείνονται από την ταξικά άδικη διαχείριση της κρίσης υγείας και της υπό εξέλιξη κοινωνικής κρίσης, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για προώθηση του αιτήματος δημιουργίας Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Στήριξης των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν μέσω της φορολόγησης του μεγάλου πλούτου.
Απευθύνουμε κάλεσμα σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο, βιοπαλαιστή, οικογένεια και οργανωμένο σύνολο που συμφωνεί, σε κοινό αγώνα για μια ουσιαστική κοινωνική διεκδίκηση, ξεκινώντας με την υποστήριξη του αιτήματος. Το αίτημα υποβάλλεται προς την Εκτελεστική και την Κοινοβουλευτική εξουσία με στόχο να εισακουστεί ως λαϊκή απαίτηση.
Θα ακολουθήσουν λεπτομέρειες για τη προώθηση του αιτήματος.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη στην κορύφωση της πανδημίας επέβαλε ξανά υποχρεωτικό εγκλεισμό. Οι ευθύνες της για τον εγκλεισμό είναι τεράστιες.
Αντί τον Σεπτέμβριο το 2020 τα σχολεία να ανοίξουν πλήρως προετοιμασμένα, ο Υπ. Παιδείας εφαρμόζοντας λιτότητα και απρονοησία, τα άφησε στο έλεος της πανδημίας. Δεν προωθήθηκε η τηλεργασία.
Κυρίως όμως, αφέθηκαν τα δημόσια νοσοκομεία και οι επαγγελματίες υγείας αβοήθητοι, χωρίς στήριξη και εξοπλισμό, χωρίς κλίνες, υποβαθμίζοντας τα αιτήματα του προσωπικού σε συντεχνιασμό.
Αντίθετα, οι κλινικάρχες των μεγάλων μονάδων εδώ και χρόνια λαμβάνουν πλούσια συμβόλαια. Η αντεργατική ταξική διαχείριση της πανδημίας πρέπει να αλλάξει πρόσημο.
Οι άνεργοι, οι μικρομεσαίοι ο φτωχόκοσμος, οι νέοι να απαιτήσουν άμεση φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και πολιτική στήριξης.
Η ρατσιστική αυταρχική προεκλογική ρητορική του ΔΗΣΥ [μετά τα αρχικά δάκρυα Αβέρωφ για τον κίνδυνο διχοτόμησης κλπ] είναι εμφανώς μια απόπειρα για συσπείρωση δεξιάς τζαι ακροδεξιάς. Το ενδιέφεραν βεβαίως, όπως είχαμε ξαναγράψει, είναι τί θα κάμουν οι μετριοπαθείς, υποτίθεται, του ΔΗΣΥ [«φιλελευθέρους» δεν μπορούμε να τους αποκαλούμε πλέον – δεν φαίνεται να υπάρχει στον ΔΗΣΥ τέτοια τάση –πέρα από λεξούλες επίκλησης που διαψεύδονται από την πράξη. Αν υπήρχε θα μιλούσε μέχρι τώρα].
Στο πιο κάτω σχόλιο ο κ. Παπαγεωργίου, θέτει αισιόδοξα το ερώτημα τί θα κάνουν οι μετριοπαθείς του ΔΗΣΥ μπροστά σε αυτή την επίδειξης ρατσισμού, αυταρχισμού και ημετεροκρατίας;
Δυστυχώς, η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η δεξιά τείνει να είναι η πιο πειθήνια παράταξη – «πρόβατα σε μάντρα» θα μπορουσε να ονομασει κανεις τους σχετικους μηχανισμους συσπειρωσης. Για αυτό τζαι η ηγεσία του ΔΗΣΥ φαινεται να περιφρονεί επιδεικτικά την όποια μετριοπαθή θέση/ευαισθησία, ενώ εκλιπαρεί ντε φακτο ουσιαστικά ακροδεξιούς ψήφους.
Τί θα έλεγαν ας πουμε οι κεντροδεξιοί [τέως φιλελεύθεροι] αν εμφανιζόταν ένας ακροδεξιός ρατσιστής σε ψηφοδέλτιο ή ανάλογος λόγος σε ηγετικό στέλεχος, αλλου κόμματος - αντίπαλου της παράταξής τους; ..Η συγκριτική σιωπή τους σήμερα φαινεται να είναι ενδεικτική της λειτουργίας του συνδρόμου της πειθήνιας αγέλης.
Αυτό ήταν το τραγικό λάθος του Κληρίδη που το κατάλαβε στην αποτυχία αυτού που φαινόταν να θεωρούσε ότι θα τον δικαίωνε – την λύση μέσω σχεδίου Αννάν. Μετά από 10 χρόνια εξουσίας ο Κληρίδης είδε ότι οι συνέπειες της ανοχής για λόγους συσπείρωσης με στόχο την καρέκλα [και παράδοσης ουσιαστικά ολόκληρων μηχανισμών του κράτους] στον εθνικισμό, οδήγησε τους οπαδούς του να ψηφίσουν «όχι» κατά τα 2/3 [μόλις 12% μαζί με ανάλογο ποσοστό αριστερών ψήφισαν «ναι»]...
Θα μπορούσε να ελπίζει κάποιος ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά αυτήν την φορά;
Γιατί όμως;
Τώρα μάλιστα είναι η ίδια η ηγεσία του ΔΗΣΥ που νοσταλγεί τον Μεσαίωνα τζαι εκλιπαρεί την ακροδεξιά για ψίχουλα ψήφων.
Η υποταγή των μετριοπαθών ισως να έσιει να κάμει με την ημετεροκρατία. Σιωπούν για να πάρουν κάτι; Ή ετσι ελπίζουν..Θα δειξει στην πορεια....:)
Αν όμως δεν μιλήσουν ούτε τώρα – οι συνέπειες [όπως τζαι την περίοδο Κληρίδη, όπως τζαι στην ανοχή της ακροδεξιάς από μερίδα της ηγεσίας της δεξιάς πριν το 74] θα έρτουν να τους έβρουν...
Αργά ή γλήορα..
Bambos Papageorgiou
«ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: ΔΕΝ ΟΛΟΙ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΙ ΣΤΟΝ ΔΗΣΥ.
Ζητούν πιστοποίηση εθνικών φρονημάτων από τον ζωγράφο και γυμνασιάρχη Γιώργο Γαβριήλ για να εξευμενίσουνπροφανώς μια μισαλλοδοξη και αντιδημοκρατική μερίδα ψηφοφόρων τους. Στον ΔΗΣΥ όμως ένα μεγαλο μέρος των ψηφοφόρων του δεν είναι ούτε οπισθοδρομικοί, ούτε ενάντια στην ελευθερία έκφρασης. Αυτούς τους έχουν για σίγουρους;»
One Radical Planet 