Login
Μέρα τιμής για τους πρωτοπόρους του Σικάγο, αλλά και τιμής στον κάθε ανώνυμο αγωνιστή της εργατικής τάξης που σήκωσε ανάστημα, που πλήρωσε με αίμα, με φυλακίσεις, με διωγμούς, με στερήσεις, που πίστεψε στη δύναμη της οργανωμένης πάλης και συγκρούστηκε μετωπικά με τους εκμεταλλευτές του.
Η φετινή Πρωτομαγιά θα είναι για δευτερη χρονιά αλλιώς. Η πανδημία δημιουργεί νέα δεδομένα και εδραιώνει δυστυχώς τις ήττες της εργατικής τάξης που προηγήθηκαν.
Είναι χρέος μας να τιμήσουμε την 1η του Μάη, να τιμήσουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης μέσα από ένα ειλικρινή απολογισμό για το σήμερα, για την ευθύνη που έχουμε για όσα χάθηκαν, να αναλογιστούμε τους αγώνες που δώσαμε, αλλά κυρίως όσους δεν δώσαμε. Μια ευκαιρία να δούμε έστω και σήμερα, την πραγματικότητα με ταξικά γυαλιά και αφού την αναγνωρίσουμε να χαράξουμε το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής.
Οι εργαζόμενοι μέσα σε 10 χρόνια έχασαν κεκτημένα δεκαετιών, που κερδήθηκαν με αίμα. Χάθηκαν αναίμακτα χωρίς καμιά ουσιαστική προάσπιση τους. Όσα μας κληροδότησαν οι βετεράνοι μας τα χαρίσαμε άνευ μάχης.
Το 8ωρο, που ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση του εργατικού κινήματος καταργείται πρακτικά με τα προσωπικά συμβόλαια που αντικαθιστούν σταθερά τις συλλογικές συμβάσεις. Η υπερωρία μετατράπηκε σε επίδομα, σε «ελεύθερο χρόνο έναντι υπερωριών», το 1-1.50 ή το 1-2 έγινε 1-1 στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη έγινε απλήρωτη επέκταση ωραρίου.
8 ώρες εργασία, 8 ώρες ύπνο, και 8 ώρες ξεκούραση, αυτό το σύνθημα – αίτημα που σφραγίστηκε με αίμα και το έχει καταγράψει η ιστορία με τα πιο λαμπρά γράμματα, σήμερα που αμφισβητείται με τη συνεχιζόμενη παραβίαση του, γίνεται σύγχρονο αίτημα.
Πρέπει, το οφείλουμε στη συνείδηση μας, στα παιδιά μας, στους βετεράνους μας να μετατρέψουμε τον μοναχικό αγώνα επιβίωσης που δίνει μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης σε συλλογική πάλη διεκδίκησης.
Όσο το οικονομικό σύστημα διατηρεί το διαχωρισμό των ανθρώπων σε εργοδότες και εργάτες, η ταξική διαμάχη είναι επιβεβλημένη και κανένας εφησυχασμός δεν συγχωρείται. Μέσα στη ταξική διαπάλη, η εργατική ειρήνη που έγινε στόχος και σημαία τάχα υπευθυνότητας, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν κερδίσει πρώτα τον σεβασμό ο ισχυρός. Εκεί και όπου δίδεται οργανωμένα και αποφασιστικά η ταξική πάλη, κερδισμένη είναι πάντα η εργατική τάξη. Εκεί και όπου απουσιάζει η οργάνωση, η αποφασιστικότητα για σύγκρουση ή και η σύγκρουση, νομοτελειακά μεταφράζεται σε ήττα των εργαζομένων.
Η εργατική τάξη μόνο ένα όπλο έχει. Κανένα άλλο! Τη ταξική οργάνωση της! Χωρίς οργάνωση και σωστή καθοδήγηση γίνεται έρμαιο στις ορέξεις του κάθε εργοδότη.
Η οικονομική κρίση και η πανδημία έδειξε πως λείπει το κυριότερο συστατικό της ταξικής οργάνωσης. Λείπει η ετοιμότητα για σύγκρουση. Λείπει η πίστη στη δύναμη που έχει στα χέρια της η εργατική τάξη. Δυστυχώς λείπει η καθοδήγηση που θα δώσει το έναυσμα για μαζικούς αγώνες. Η προάσπιση της εργατικής τάξης μπαίνει στη ζυγαριά και χάνει στο όνομα του «ευ επιχειρείν».
Ο μισθός ξαναέγινε μεροκάματο με όλη την επισφάλεια που κρύβει η λέξη. Μια ανασφάλεια που μετατρέπει τον εργαζόμενο σε αναλώσιμο προϊόν, θύμα άγριας εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη που τον ξεζουμίζει σε φάρμες, χωράφια, ξενοδοχεία, μαγαζιά, εργοτάξια, εργοστάσια και γραφεία.
Το ίδιο το Κράτος έχει μετατραπεί σε ένα στυγνό εργοδότη, σε έναν ακόμα νόμιμο εκμεταλλευτή.
«Αγορά υπηρεσιών το ονόμασαν. Εργαζόμενοι που η Κυβέρνηση αρνείται να τους αναγνωρίσει το εργασιακό καθεστώς τους και τους υποχρεώνει να δηλωθούν σαν αυτοεργοδοτούμενοι για να προχωρήσει η πρόσληψη τους. Ανοργάνωτοι, χωρίς δικαιώματά, και με υποχρέωση να πληρώνουν το 20%+ του μισθού τους σε εισφορές. Εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται με προσωπικά συμβόλαια που έχουν σαν όρο να δηλωθούν «αυτοεργοδοτούμενοι», στερώντας τους ακόμα και το δικαίωμα σε επίδομα ανεργίας μετά την λήξη της «αγοράς υπηρεσιών» τους.
Η παρανομία του κράτους νομιμοποίηται με την ανοχή όλων. Το Υπουργείο Εργασίας, Πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις αποδέχονται τις νέες συνθήκες και αρκούνται στην απλή επισήμανση του φαινομένου.
Στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση είναι ακόμα πιο τραγική. Η ελεύθερη διακίνηση του εργατικού δυναμικού, ο ανταγωνισμός για μια θέση εργασίας, η ανάγκη για επιβίωση, σε συνδυασμό με την αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με προσωπικά συμβόλαια οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μείωση του δικού τους εργατικού κόστους και αύξηση των κερδών τους ενώ οι μισθοί συρρικνώνονται και οι όροι απασχόλησης γίνονται όλο και πιο απάνθρωποι.
Η αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των κομμάτων να προστατεύσουν είτε νομοθετικά είτε συνδικαλιστικά τα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα οδηγούν στην σταδιακή απαξίωση και στην αμφισβήτηση του ρόλου τους.
Η αγριότητα της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη εντείνεται όσο δεν γίνεται μια μετωπική αντεπίθεση. Οι λαϊκές κατακτήσεις χάνονται η μία πίσω από την άλλη χωρίς αντίσταση, χωρίς κοινωνικά αιτήματα οργανωμένα και συγκροτημένα, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς καλέσματα για παναπεργίες.
Οι ανοργάνωτοι παραμένουν μόνοι τους χωρίς σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης τους. Μεγαθήρια της Οικονομίας απαγορεύουν το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης στους εργαζόμενους τους χωρίς ποτέ να τους κλείσουμε έστω για μια μέρα. Χωρίς να καταφέρουμε να προασπιστούμε το συνταγματικό δικαίωμα του κάθε εργαζομένου να οργανωθεί συνδικαλιστικά.
Οι Υπεραγορές που είδαν τα κέρδη τους να υπερδιπλασιάζονται αφέθηκαν να λειτουργούν όποτε και όπως θέλουν με κυβερνητικά διατάγματα. Ηττηθήκαμε και αφήσαμε τους εργαζόμενους απροστάτευτους χωρίς καν ρύθμιση των όρων απασχόλησης τους, χωρίς συλλογικές συμβάσεις.
Στο γεωργοκτηνοτροφικό τομέα η εκμετάλλευση των ξένων εργατών έχει εξελιχθεί σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Οργανωμένοι μεν ανοχύρωτοι δε. Με την υπογραφή όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων νομιμοποιήθηκε ο μισθός των 485 ευρώ πλην εισφορών. Διαμένουν σε τρώγλες, ζουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες, χωρίς το δικαίωμα να αλλάξουν εργοδότη και χωρίς καμία επιθεώρηση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης τους.
Ενώ δίνεται απλόχερα στήριξη στο μεγάλο κεφάλαιο με κρατικές χορηγήσεις, διαγραφές δανείων, φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις, οι εργαζόμενοι αναμένουν στήριξη αφού στηριχθεί ο κάθε κεφαλαιοκράτης, χωρίς να μας εξοργίζει καν το θράσος, αφού μετατράπηκε σε νέα κανονικότητα, τα κέρδη να είναι ιδιωτικά ενώ οι ζημίες δημόσιες.
Πρόσφατα είδαμε πολιτικό αρχηγό να ζητά να δοθεί πλουσιοπάροχη στήριξη στους ξενοδόχους με μοναδικό αίτημα την μη απόλυση εργαζομένων, θεωρωντας το απόλυτα φυσιολογικό. Για την αυτονόητη υποχρέωση για τήρηση των συλλογικών συμβάσεων ακούσαμε, χωρίς έστω τη προϋπόθεση για ύπαρξη συλλογικής σύμβασης, όταν ο κλάδος μαστίζεται από την άρνηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων να δεχθούν συντεχνίες στο χώρο τους.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τιμούμε σήμερα την Πρωτομαγιά του 2021, έγκλειστοι και ηττημένοι. Το ελάχιστο που οφείλουμε σήμερα είναι να δούμε την αλήθεια κατάματα
Έχουμε χρέος να θυμόμαστε και να τιμούμε τους πρωτεργάτες του Σικάγο, αλλά το μεγαλύτερο χρέος μας είναι να τιμήσουμε τους αγώνες των βετεράνων μας ανατρέποντας αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Να κερδίσουμε πίσω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
• Τζαι πίσω στην μιζέρια του καθεστώτος..: Ένα σκάνδαλο που ούτε το ξεδιάντροπο της νυν εξουσίας δεν μπορεί να ξεπλύνει ή/τζαι να καταπιεί αμάσητο.
Η επιτροπή που διορισαν για το σκανδαλο των διαβατηριων, αναγκάστηκε [τζαι ο καημένος ο Νικολάτος προσπαθούσε σε μια φάση να ακροβατήσει μεταξύ παρανομιών τζαι παρατυπιών, αλλά δεν..] ουσιαστικά να πει την αληθκεια – ότι δηλαδή 51.8% των πολιτογραφήσεων έγιναν παράνομα/παράτυπα. Τζαι ότι υπήρχε γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα [του Εισαγγελέα που δεν ξέπλενε την διαπλοκή, όπως μερικοί σήμερα, του Κώστα Κληρίδη] από το 2015 ότι το μοίρασμα δωρεάν διαβατηρίων σε οικογένειες, ήταν παράνομο. Τζαι να πεις ότι η κυβέρνηση της διαπλοκής/ΔΗΣΥ έχει έλλειψη από δικηγόρους.. γεμάτη ήταν από κάτω μέχρι πάνω – την προεδρία. Τζαι το νυν διορισμένο ντουέτο στην εισαγγελία δικηγόροι είναι – τζαι μάλιστα ο ένας ήταν τζαι υπουργός δικαιοσύνης. Δεν είχαν όλοι αυτοί ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον να δουν τους κανονισμούς τζαι τις γνωματεύσεις για την δουλεια για την οποια πληρωνονταν από το δημοσιο; Ή μήπως ήξεραν ότι παραβίαζαν τους κανονισμούς τζαι ζήμιωναν το δημόσιο για ιδιωτικό συμφέρον τζαι απλα εκαμναν οτι εν εθωρουσαν;
Απλά μαθηματικά – όταν χαρίζεις τις μισές παραχωρήσεις διαβατηρίων, τότε κάποιοι δεν πληρώνουν [άρα χάνει το δημόσιο] αλλά προφανώς σαν «ευγνωμοσύνη» ο ευεργετηθείς μοιράζει λεφτά σε όσους τον διευκόλυναν – δικηγορικό γραφείο, developers..
Κλοπή σε βάρος του Δημόσιου λεγεται. Κυκλοφορεί λ.χ. ότι για την Μαρίνα της Αγίας Νάπας ενέκριναν διευθυντές που τελικά δεν.. Στο καζίνο δεν αναφέρεται καν η λέξη καζίνο στις εγκρίσεις...
Όλες αυτές οι χαριστικές διευθετήσεις [όπως άλλωστε έδειξε τζαι η υπόθεση του Σαουδάραβα] ειχαν λογικα αντίτιμο - μπορεί να ηταν χρήση ιδιωτικών αεροπλάνων σαν είδος συναλλαγής, μπορεί να είναι ηταν λ.χ. διορισμοι σε θέση διευθυντή κάποιου ημέτερου γαμπρού κλπ, κλπ.
Η ουσία είναι, γενικώς τζαι ειδικώς, κάποιοι έκαναν ιδιωτικά κέρδη σε βάρος του δημόσιου..
Τζαι τούτο ενεν μόνο ηθικό θέμα – είναι τζαι θέμα απώλειας εισοδημάτων για το δημόσιο το οποίο επηρέασε αρνητικά τους πολίτες. Ηταν κλοπή δημόσιου πλούτου από διαχειριστές. Τζαι κάθε ίχνος αντίτιμου που μπορεί να επηραν οικογενειακά είναι τεκμήριο εμπλοκής σε εξαπάτηση του δημόσιου μεσω συναλλαγής.
Για αυτό αναποφευκτα ο Γενικος Ελεγτης θα πρεπει να συνεχισει την ερευνα που ξεκινησε. Τζαι οι της εισαγγελιας να αποσυρθουν από την υποθεση..
Για να το πουμε ευγενικα..:)
Αίτημα της Κοινωνίας για Φορολόγηση του Πλούτου για τη Δημιουργία Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης
Η «Νέα Σκέψη», αφουγκραζόμενη τις λαϊκές ανάγκες και προβλήματα που εντείνονται από την ταξικά άδικη διαχείριση της κρίσης υγείας και της υπό εξέλιξη κοινωνικής κρίσης, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για προώθηση του αιτήματος δημιουργίας Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν, το οποίο θα συσταθεί με πόρους από τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου.
Απευθύνουμε κάλεσμα σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο, βιοπαλαιστή, οικογένεια και οργανωμένο σύνολο που συμφωνεί, σε κοινό αγώνα για μια ουσιαστική κοινωνική διεκδίκηση, ξεκινώντας με την υποστήριξη του αιτήματος. Το αίτημα υποβάλλεται προς την Εκτελεστική και την Κοινοβουλευτική εξουσία με στόχο να εισακουστεί ως λαϊκή απαίτηση.
Απαιτούμε άμεσα την έκτακτη πενταετή φορολόγηση του πλούτου και τη δημιουργία Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης.
Τα μέτρα για τη συγκρότηση του Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης θα περιλαμβάνουν τα πιο κάτω:
Το Ταμείο θα εξυπηρετήσει στην άμβλυνση τουλάχιστον κάποιων από τις πιο άμεσες συνέπειες της κρίσης. Το Ταμείο αυστηρά θα περιορίζεται στην ανακούφιση της φτώχειας, της ανεργίας, στην αντιμετώπιση της μείωσης εισοδημάτων του πληθυσμού και στην υποστήριξη της δημόσιας υγείας. Θα στοχεύσει, μέσω κοινωνικών έργων, σε νέες θέσεις εργασίας και στην υποστήριξη υφιστάμενων τομέων κρατικής πολιτικής και πρόνοιας. Αφορά το μέρος της κοινωνίας που ποτέ στην ουσία δεν επωφελήθηκε από την ανάπτυξη δηλαδή την μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
Η υλοποίηση του αιτήματος προκαλεί ένα ελάχιστο κόστος για το μεγάλο κεφάλαιο και τους μεγαλοεισοδηματίες που επηρεάζονται. Πρόκειται για ένα μικρό πρόβλημα για αυτούς και ένα ελάχιστο χρέος για τους υπόλοιπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Για μια πρόταση που μπορεί να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση των εντεινόμενων ανισοτήτων.
Σκεπτικό
Οι ανισότητες οξύνονται στην εποχή του κορονοϊού COVID-19. Οι μισθωτοί, οι χαμηλά αμειβόμενοι, οι εργαζόμενοι σε επισφαλείς θέσεις, χαμηλοσυνταξιούχοι, πολύ μικρές κυρίως οικογενειακές επιχειρήσεις και αυτοεργοδοτούμενοι, άνεργοι, ιδιαίτερα μακροχρόνια άνεργοι, καταβάλλουν τις ίδιες συνεισφορές ή λαμβάνουν την ίδια κρατική χρηματοδότηση ή καθόλου κρατική στήριξη όπως προηγουμένως.
Οι τράπεζες συνεχίζουν να απαιτούν τις δόσεις τους εκτός σε ειδικές περιπτώσεις «βιώσιμων» χρεωστών. Ο φτωχός έχασε το αποκούμπι του Συνεργατισμού τον οποίο αφού πρώτα εισήγαγαν σε καθεστώς εμπορικής τράπεζας, κάτω από την επίβλεψη της Κεντρικής Τράπεζας και της ΕΚΤ, ακολούθως λεηλατήθηκε και ξεπουλήθηκε στα μονοπώλια.
Το σύστημα δημόσιας υγείας της χώρας μας, με αφορμή τη πανδημία φανέρωσε σοβαρές ελλείψεις, τόσο σε κατάλληλο προσωπικό όσο και σε εξοπλισμό. Οι υφιστάμενες κρατικές πολιτικές στήριξης και Πρόνοιας είναι ανεπαρκείς. Υπό τον μανδύα της συρρίκνωσης των δημοσίων οικονομικών, απορρίπτονται ακόμα και οι ελάχιστες πολιτικές αναδιανομής.
Αντίθετα, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης η οποία εντάθηκε με το κτύπημα της πανδημίας, συντελείται εκ νέου αναδιανομή του πλούτου με βαριά πλήγματα στην «αγορά εργασίας», στις απολαβές και στα εργασιακά δικαιώματα.
Μια μερίδα εργολάβων αναπτυξιακών έργων καθώς και μεγάλες επιχειρήσεις, περιλαμβανομένου του Τραπεζικού και του τουριστικού τομέα όπως και σε άλλους τομείς της οικονομίας, ενώ είχαν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην οικονομική κρίση, συσσώρευαν για χρόνια εκατομμύρια κερδών.
Οι συνέπειες του εγκλεισμού και η διαχείριση της πανδημίας έχουν ταξικό πρόσημο, ενισχύουν την επισφάλεια, πλήττουν την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, ενώ παρέχουν το πρόσχημα για νέες επιθέσεις από την πλουτοκρατία και την κυβέρνηση στα εργατικά δικαιώματα.
Η αύξηση της συνεισφοράς του μεγάλου κεφαλαίου, η οποία είναι απαράδεκτα χαμηλή, χρειάζεται να θεσμοθετηθεί με ένα ειδικό φόρο εκατομμυριούχων και άλλα σχετικά μέτρα. Πρόκειται για την τάξη που όπως μας υπενθυμίζουν κυβερνητικοί φορείς, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και εγχώριοι οργανισμοί, έφεραν και την «ανάπτυξη» του πλούτου, η οποία κατανέμεται όπως πάντα ανισομερώς ενώ παράγεται από τους μισθωτούς.
Καλούμε τον λαό να υποστηρίξει την άμεση φορολόγηση του πλούτου και των κερδών γιατί αφορά την επιβίωση μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού.
Υπογράψτε το αίτημα εδώ
Στην κινητοποίηση στην ελληνοκυπριακή πλευρά φάνηκαν να συγκλίνουν 3 δυναμικές – προηγούμενες οργανώσεις/πλατφόρμες για την λύση, μια μαζική επίσης παρουσία αριστερών από την θεσμική αριστερά, αλλά χωρίς να τονίζεται η παρουσία με ιδιαίτερο μπλοκ ή οργανωτικά συνθήματα, τζαι το παιχνιδιάρικο ύφος του Ως Δαμέ, που έκαμε μια προ-συγκέντρωση, αλλά μετά απλώς διαχύθηκε ενισχύοντας τον πλουραλισμό του πλήθους..
• Κάθε συνιστώσα κουβαλούσε το δικό της ιστορικό βάρος. Η θεσμική αριστερά του ΑΚΕΛ είναι η παράταξη, η οποία οικοδομήθηκε από τα κάτω σαν δικοινοτικό κίνημα την δεκαετία του 1940, τζαι παρά τις συγκυρίες τζαι τους όποιους ελιγμούς/μανούβρες κοκ υπήρξε ιστορικά η παράταξη η οποία κράτησε το βάρος της ανάγκης συμβίωσης [σε εποχές δύσκολες – η διαδρομή από τον λιθοβολισμό του Μένοικου στην δολοφονία των Καβάζογλου - Μισιαούλη απλώς αλλαξε η γλώσσα των μασκοφόρων – η εστίαση ήταν η ίδια].. Αυτοί ήταν που φωναξαν το ιστορικό σύνθημα «οι τούρκοι της Κύπρου είναι αδελφοί μας» το 1977, τζαι αυτοί θα επιμένουν στο σύνθημα «Η Κύπρος ανήκει στο λαό της» για όλες τις δεκαετίες μετά το 74 – σε εύκολες τζαι δύσκολες εποχές..
Το κίνημα/οργανώσεις/πλατφόρμες επανένωσης-λύσης μετά το 2004 κάλυπτε τζαι μέρος της αριστεράς [συμμετείχαν σαφώς οι οργανώσεις της αριστεράς ] αλλά άνοιξε τζαι προς πάλαι ποτέ υποτίθεται «φιλελεύθερη δεξιά». Ήταν κινητοποιήσεις τζαι πρακτικές που δημιούργησαν ένα πλέγμα δικοινοτικών σχέσεων [από εκπαιδευτικούς μέχρι μουσικές συνευρέσεις κοκ] το οποίο ιστορικά άρχισε να δένει ξανά μαζί την κυπριακή κοινωνία πέρα από τους διαχωρισμούς του 1964 τζαι 74.. Τζαι μια δυναμική εκφραση αυτού του κινήματος/συλλογής οργανώσεων/πρακτικών ήταν η αντίδραση στο κλείσιμο των οδοφραγμάτων το 2020.
Αυτή η συνιστώσα μπορεί να δημιούργησε μια ντε φάκτο νέα πραγματικότητα κοινών πρακτικών αλλά κουβαλούσε ακόμα αρκετά τα απωθημένα του 2004.
Η μαζική είσοδος του «Ως Δαμέ»,, φετος, μπόλιασε το κοινό πλήθος της 24 Απρίλιου με ένα παιχνιδιάρικο ύφος – η κατεύθυνση ήταν η ιστορικά καθορισμένη πορεία της επανένωσης. Αλλά με το παιχνίδισμα του πλουραλισμού. Που δεν ήταν μόνο στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η πολλαπλότητα των σημαιών τζαι των συνθημάτων, μπορεί να μην ήταν μια συνειδητή προσπάθεια του Ως Δαμέ σαν συλλογικότητας που συγκροτείται στο δρόμο, αλλά ήταν το πνεύμα τζαι το κλίμα που μετάφερε σαν αύρα στην όλη κινητοποίηση..
Υπήρχε πάλε ένα αίσθημα χαράς. Παρά πόνου/απογοήτευσης/απωθημένων...Ενα βλεμμα που κοιταζε το μελλον..:)
Η τουρκοκυπριακή κινητοποίηση συγκεντρώθηκε στην πλατεία Ινονού, η οποία είναι από τις αρχές του 2000, ο χώρος οπου συγκεντρώνονται η αριστερά αλλά τζαι οι δυναμικές της λύσης – σαν σημείο αναφοράς. Σαν ένας χώρος εν δυναμει δυαδικής εξουσίας/δυναμικής. Ένας εναλλακτικός χώρος απέναντι στην εξουσία - όταν η εξουσία είναι εξαρτωμένη ή/τζαι διχοτομική. Με αυτήν την έννοια, η δυναμική της λύσης αλλά τζαι των πολλαπλών ομάδων/κινημάτων/συντεχνιών που συγκροτούν τον κοινωνικό πόλο της «εξουσίας» απέναντι στον θεσμικό του κράτους, έχουν κερδίσει ένα πλεονέκτημα στο δρόμο.
Στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, το κυπριακό δεν μάζευε πλήθη. Ακόμα τζαι το συλλαλητήριο του «όχι» το 2004, παρά τα σαρωτικά ποσοστά που πήρε στο δημοψήφισμα το «όχι», δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικό.. Τζαι ανάλογα οι προσπάθειες για συγκρότηση κινητοποιήσεων για την λύση μετά το 2004, είχαν περιορισμένο βεληνεκές αριθμητικά. Μια σημαντική εξαίρεση ήταν η μαζική δικοινοτική Πρωτομαγιά του 2014. Εκεί ήταν λες τζαι ξαναμπήκε η Ιστορία στο προσκήνιο με χιλιάδες ανθρώπους να ενώνουν την φωνή τους για λύση..
Η συνέχεια, ωστόσο, δεν είχε την ίδια δυναμική. Παρά τις κάποιες προσπάθειες για κινητοποιήσεις την περίοδο Μοντ Πελεράν – Κραν Μοντανά, [με μια ενδιαφερουσα νεα προσπαθεια, το Unite Cyprus now] αφησε μια πολύ πικρη γευση η συνειδητοποίηση του κόλπου που είχε παίξει ο Αναστασιάδης τζαι ο κύκλος γυρόν του [τζαι τα μιντιακά τους φερέφωνα] από το 2004 [αυτόν το τυπάκο τον πουλούσαν κάποτε σαν «πολιτικό της λύσης».. :)] ..Έμεινε ένα πικρό αίσθημα που ενίσχυε το ευρύτερο αίσθημα αποχής κινητοποιήσεων για το κυπριακό. Ποιός θα έβγαινε στο δρόμο για να στηρίξει ένα τύπο σαν τον Αναστασιάδη σαν «ηγέτη λύσης» τζαι όλα τα άλλα φαιδρά, με βάση τα οποία γαντζώθηκε τζαι ο ίδιος τζαι τα σχετικά δικηγορικά γραφεία, στην εξουσία;
Σε αυτό το πλαίσιο, η κινητοποίηση του Σαββάτου ήταν μια τομή: Γύρω στις 3 χιλιάδες άτομα [με μερικούς να εκτιμούν ότι ήταν και περισσότερος ο κόσμος προς τις 4000] απλωθήκαν στους δρόμους. Ήταν σιγουρα η πιο μαζική εκδήλωση υπέρ της λύσης μετά το φιάσκο του Κραν Μοντανά τζαι ίσως η δεύτερη πιο μαζική μετά την Πρωτομαγιά του 2014..
Τζαι προγραμματισμενη κινητοποιηση στους δρόμους είσιεν να αντιμετωπίσει, στην συγκεκριμενη συγκυρια, ένα φορτισμένο κλίμα με την κυβέρνηση να ανακοινώνει νέο λόκνταουν, άρα τζαι ένα υπόγειο πανικό – αλλά τζαι ανάγκες απόδρασης τις λλίες ώρες πριν τον εγκλεισμό. Τζαι όμως μαζευτηκαν χιλιαδες παρα την συγκυρια. Γιατι τωρα πια υπηρχε η συνειδηση ότι οι πρωταγωνιστες/τριες δεν ηταν στα ανακτορα της εξουσιας, αλλα τζιαμε..στο «δρομο»... Απέναντι οι απορριπτικοί της υποτίθεται «Αδούλωτης Κερύνειας» του Σιεκέρσαββα κοκ, μάζεψαν μερικές εκατοντάδες.. [υποτίθεται «αδούλωτη» ακριβώς γιατί η πρακτική της οδηγεί, σαν συνέπεια, με μαθηματική ακρίβεια, όπως η 15η τζαι η 20η Ιουλιου] στην προσάρτηση της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία]..
Η διεκδίκηση της επανένωσης αποκτά δυναμική σε ένα νέο πλαίσιο – νεώς μορφών κινητοποίησης που τωρά πια, τζαι παρά τα ττέλια, εν δικοινοτικές – τζαι πλουραλιστικές...
Τζαι συνειδητο αρκεφκει να κατανοει ότι εν τζαι κεντρο βαρους της πολιτικης πκιον..
Ένας νέος «δρόμος»...
Ενας βετερανος των κινητοποιησεων το εκφρασε ετσι...
«Christos Tombazos
Δεν είναι ώρα για αποτίμηση. Ούτε για συμπεράσματα. Ένα είναι το σίγουρο όμως. Δεν θα ξεμπερδέψουν εύκολα μαζί μας οι διχοτομιστές. Τσουνάμι ο λαός της ειρήνης και της επανένωσης μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
Μίλησε η σιωπηλή πλειοψηφία. Ακούστε την. Διαφορετικά θα την βρίσκεται μπροστά σας. Πιο μαζικά. Πιο μαχητικά.
Σήμερα ενώσαμε τον δρόμο, έστω με παράλληλες πορείες.
Συνεχίζουμε.
Εντείνουμε.»
Η ανάδυση της Κύπρου του «κοινού δρόμου»
τζαι μορφών δυαδικής εξουσίας
Έτσι τα πλήθη που ξεχυθήκαν στους δρόμους της Λευκωσίας στις 24 Απρίλιου εξέφραζαν μια κοινή ιστορικη βούληση σε αντίθεση με την [πρόσκαιρη ελπίζουμε] εξουσία που εκφράζει την διαπλοκή τζαι την νεοαποικιακό [εθνική ή χρηματιστική] εξάρτηση..
Ο «ενωμένος δρόμος», από τα κάτω, συγκροτεί μια πρώτη μορφή ενός είδους «δυαδικής εξουσίας» [απέναντι στους δυο διχοτομιστές, Τατάρ και Αναστασιάδη] η οποία δηλώνει προκαταβολικά την άρνησή της να δεχτεί οποιοδήποτε ναυάγιο ή απόπειρα διχοτόμησης στο όνομα των συμφερόντων της διαπλοκής τζαι της εξάρτησης.
Έτσι τώρα πια δεν θα κοιτάζουν απορημένοι οι ξένοι για τον παραλογισμό των πολιτικάντηδων που έφερε στην εξουσία η διαπλοκή του χρήματος ή της εξάρτησης. Υπαρχει τωρα πια τζαι η εικονα της αλλης Κυπρου - με τις χιλιάδες στους δρόμους τζαι τες πλατείες..
Αναδύεται η άλλη Κύπρος του «κοινού δρόμου»..
Ο «ενωμένος δρόμος» της κοινής πόλης σαν η κοινωνική ιστορική καταγραφή μιας νέας μορφής πραγματικότητας – της Αντίστασης στους δρόμους που εκφράζει τον ορθολογισμό της επανένωσης:
Όταν τα κύματα της νέας εποχής τζυλούν στους δρόμους μιας ντε φακτο ενιαίας πόλης που την χωρίζουν τεχνητά κατασκευάσματα.
Οι διαδηλώσεις/πορείες στους δρόμους της Λευκωσίας, βόρεια τζαι νότια, το Σάββατο 24/4
Οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές – αλλά οι διαδηλώσεις τις ενοποίησαν παρά τους άτυπους σύμμαχους της διχοτόμησης [Τατάρ, Αναστασιάδη]: από την μια οι τουρκοκύπριοι έχουν μια πολιτική ηγεσία που αναδείχτηκε με αμφισβητούμενο τρόπο [από ότι φάνηκε – μέσω εξαγοράς ψήφων], τζαι βρίσκονται σε μια σχέση αντιπαραθεσης με την Άγκυρα, όπως τζαι οι ελληνοκύπριοι πριν το 74, όταν η Αθήνα εσυμπεριφέρετουν σαν εθνικο-αποικιακο κέντρο [«εθνικό κέντρο» ήταν η ορολογία τους τότε- που εν διαφέρει πολλά που την σημερινη νοοτροπία του Ερντογάν] ..Οπότε ο δυναμισμός τζαι η μαζικότητα είσιεν πολλαπλές αφετηρίες. Στην νότια Λευκωσία, η κοινωνική οργή πλανιέται με αφετηρία το καθεστώς διαπλοκής, αλλά τζαι την [συνεπαγόμενη;] ανικανότητα πλέον των θεσμών να οργανωσουν μια έστω ορθολογική διαχείριση [της πανδημίας, των εμβολιασμών, ή εστω της διαχείρισης της τραπεζιτικής κρίσης 10 χρόνια μετά – με τους τραπεζίτες να επιμενουν να τα θελουν ουλλα δικα τους. Τζαι εγγυήσεις τζαι free hand στις εκποιήσεις] καθώς παντού φαίνεται να πλανιέται ένα είδος ημετεροκρατικού δικτύου πελατειακών σχέσεων.
Μπροστά σε τούτα τα δυο πλέγματα σχέσεων [εξαρτησης τζαι διαπλοκης], δυσκολευκει η διατήρηση της προοπτικής λύσης [καθώς πάσιν στην Γενεύη δυο πολιτικάντηδες που με ευκολία, για δικά τους συμφέροντα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν την χώρα στην πλήρη εξάρτηση τζαι την σκλήρυνση του διαχωρισμού. Είναι σε τουτο το πλαισιο που η διαπλοκή τζαι η εξωτερική [με εθνικόφρων κέτσαπ] εξάρτηση είναι τα συνοδευτικά της απόπειρας συντήρησης της διχοτόμησης..
Οι πορειες της Λευκωσιας το Σαββατο 24/4 ηταν η απαντηση των δρομων...Για την επανενωση, σαν ιστορικο αιτημα τζαι αναποφευκτη πραγματικοτητα – αλλα τζαι για την αναγκη μιας αλλης Κυπρου..
Αίτημα της Κοινωνίας για Φορολόγηση του Πλούτου – Δημιουργία Ειδικού Ταμείου Στήριξης
Η «Νέα Σκέψη», εκφράζοντας τις λαϊκές ανάγκες και προβλήματα που εντείνονται από την ταξικά άδικη διαχείριση της κρίσης υγείας και της υπό εξέλιξη κοινωνικής κρίσης, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για προώθηση του αιτήματος δημιουργίας Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Στήριξης των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν μέσω της φορολόγησης του μεγάλου πλούτου.
Απευθύνουμε κάλεσμα σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο, βιοπαλαιστή, οικογένεια και οργανωμένο σύνολο που συμφωνεί, σε κοινό αγώνα για μια ουσιαστική κοινωνική διεκδίκηση, ξεκινώντας με την υποστήριξη του αιτήματος. Το αίτημα υποβάλλεται προς την Εκτελεστική και την Κοινοβουλευτική εξουσία με στόχο να εισακουστεί ως λαϊκή απαίτηση.
Θα ακολουθήσουν λεπτομέρειες για τη προώθηση του αιτήματος.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη στην κορύφωση της πανδημίας επέβαλε ξανά υποχρεωτικό εγκλεισμό. Οι ευθύνες της για τον εγκλεισμό είναι τεράστιες.
Αντί τον Σεπτέμβριο το 2020 τα σχολεία να ανοίξουν πλήρως προετοιμασμένα, ο Υπ. Παιδείας εφαρμόζοντας λιτότητα και απρονοησία, τα άφησε στο έλεος της πανδημίας. Δεν προωθήθηκε η τηλεργασία.
Κυρίως όμως, αφέθηκαν τα δημόσια νοσοκομεία και οι επαγγελματίες υγείας αβοήθητοι, χωρίς στήριξη και εξοπλισμό, χωρίς κλίνες, υποβαθμίζοντας τα αιτήματα του προσωπικού σε συντεχνιασμό.
Αντίθετα, οι κλινικάρχες των μεγάλων μονάδων εδώ και χρόνια λαμβάνουν πλούσια συμβόλαια. Η αντεργατική ταξική διαχείριση της πανδημίας πρέπει να αλλάξει πρόσημο.
Οι άνεργοι, οι μικρομεσαίοι ο φτωχόκοσμος, οι νέοι να απαιτήσουν άμεση φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και πολιτική στήριξης.
Η ρατσιστική αυταρχική προεκλογική ρητορική του ΔΗΣΥ [μετά τα αρχικά δάκρυα Αβέρωφ για τον κίνδυνο διχοτόμησης κλπ] είναι εμφανώς μια απόπειρα για συσπείρωση δεξιάς τζαι ακροδεξιάς. Το ενδιέφεραν βεβαίως, όπως είχαμε ξαναγράψει, είναι τί θα κάμουν οι μετριοπαθείς, υποτίθεται, του ΔΗΣΥ [«φιλελευθέρους» δεν μπορούμε να τους αποκαλούμε πλέον – δεν φαίνεται να υπάρχει στον ΔΗΣΥ τέτοια τάση –πέρα από λεξούλες επίκλησης που διαψεύδονται από την πράξη. Αν υπήρχε θα μιλούσε μέχρι τώρα].
Στο πιο κάτω σχόλιο ο κ. Παπαγεωργίου, θέτει αισιόδοξα το ερώτημα τί θα κάνουν οι μετριοπαθείς του ΔΗΣΥ μπροστά σε αυτή την επίδειξης ρατσισμού, αυταρχισμού και ημετεροκρατίας;
Δυστυχώς, η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η δεξιά τείνει να είναι η πιο πειθήνια παράταξη – «πρόβατα σε μάντρα» θα μπορουσε να ονομασει κανεις τους σχετικους μηχανισμους συσπειρωσης. Για αυτό τζαι η ηγεσία του ΔΗΣΥ φαινεται να περιφρονεί επιδεικτικά την όποια μετριοπαθή θέση/ευαισθησία, ενώ εκλιπαρεί ντε φακτο ουσιαστικά ακροδεξιούς ψήφους.
Τί θα έλεγαν ας πουμε οι κεντροδεξιοί [τέως φιλελεύθεροι] αν εμφανιζόταν ένας ακροδεξιός ρατσιστής σε ψηφοδέλτιο ή ανάλογος λόγος σε ηγετικό στέλεχος, αλλου κόμματος - αντίπαλου της παράταξής τους; ..Η συγκριτική σιωπή τους σήμερα φαινεται να είναι ενδεικτική της λειτουργίας του συνδρόμου της πειθήνιας αγέλης.
Αυτό ήταν το τραγικό λάθος του Κληρίδη που το κατάλαβε στην αποτυχία αυτού που φαινόταν να θεωρούσε ότι θα τον δικαίωνε – την λύση μέσω σχεδίου Αννάν. Μετά από 10 χρόνια εξουσίας ο Κληρίδης είδε ότι οι συνέπειες της ανοχής για λόγους συσπείρωσης με στόχο την καρέκλα [και παράδοσης ουσιαστικά ολόκληρων μηχανισμών του κράτους] στον εθνικισμό, οδήγησε τους οπαδούς του να ψηφίσουν «όχι» κατά τα 2/3 [μόλις 12% μαζί με ανάλογο ποσοστό αριστερών ψήφισαν «ναι»]...
Θα μπορούσε να ελπίζει κάποιος ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά αυτήν την φορά;
Γιατί όμως;
Τώρα μάλιστα είναι η ίδια η ηγεσία του ΔΗΣΥ που νοσταλγεί τον Μεσαίωνα τζαι εκλιπαρεί την ακροδεξιά για ψίχουλα ψήφων.
Η υποταγή των μετριοπαθών ισως να έσιει να κάμει με την ημετεροκρατία. Σιωπούν για να πάρουν κάτι; Ή ετσι ελπίζουν..Θα δειξει στην πορεια....:)
Αν όμως δεν μιλήσουν ούτε τώρα – οι συνέπειες [όπως τζαι την περίοδο Κληρίδη, όπως τζαι στην ανοχή της ακροδεξιάς από μερίδα της ηγεσίας της δεξιάς πριν το 74] θα έρτουν να τους έβρουν...
Αργά ή γλήορα..
Bambos Papageorgiou
«ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: ΔΕΝ ΟΛΟΙ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΙ ΣΤΟΝ ΔΗΣΥ.
Ζητούν πιστοποίηση εθνικών φρονημάτων από τον ζωγράφο και γυμνασιάρχη Γιώργο Γαβριήλ για να εξευμενίσουνπροφανώς μια μισαλλοδοξη και αντιδημοκρατική μερίδα ψηφοφόρων τους. Στον ΔΗΣΥ όμως ένα μεγαλο μέρος των ψηφοφόρων του δεν είναι ούτε οπισθοδρομικοί, ούτε ενάντια στην ελευθερία έκφρασης. Αυτούς τους έχουν για σίγουρους;»
• Κοινή Πατρίδα: Ερτογάν-Προδρόμου love for ever [από τον Ιούλιο του 74 φαίνεται να κρατά αυτό το love story της ελληνο-τουρκικής εθνικοφροσύνης]
Ήταν μια σύμπτωση που δεν ήταν όμως τυχαία. Μάλλον ιστορικά αναπόφευκτη ήταν.
Την ίδια εφτομάδα διέρρευσε ότι το υπουργείο [υποτίθεται παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας] κατάληξε στον απόλυτο εξευτελισμό του - να επικαλείται χουντικές πρακτικές «πιστοποίησης φρονημάτων» [σε πλήρη παραγνώριση η αδυναμία κατανόησης των θεσμικών δεδομένων σε μια Δημοκρατία – όπως η ισονομία τζαι το δικαίωμα έκφρασης] σε μια προσπάθεια να ταλαιπωρήσει ένα καλλιτέχνη που αρνείται να υποταχθεί σε ένα αρχιεπίσκοπο που κατάντησε να συμβολίζει τον αποτυχημένο τραπεζίτη τζαι την αποκαλυπτική μορφή του «ιερωμένου» που δεν έχει ενδοιασμούς να μετατρέπει τζαι τον Θεό του σε ανταλλακτική αξία [«ο θεός δεν σώζει δωρεάν»].
Την ίδια ακριβώς εβδομάδα ο Ερντογάν ωρυόταν από την Άγκυρα ενάντια στους δημοκρατικούς θεσμούς στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, γιατί αποφασίστηκε ότι τα μαθήματα κορανίου δεν συμβαδίζουν με το κοσμικό σχολείο.
Έτσι τζαι στις δυο κοινότητες της Κύπρου υπάρχει η ίδια διαμάχη – ο Ερντογάν, ο αρχιεπίσκοπος, τζαι ο Προδρόμου φαίνεται να ζητούν πιστοποιητικά υποταγής τζαι φρονημάτων θρησκοληψίας. Τζαι απέναντι τους ο Γαβριήλ τζαι όσοι τον στηρίζουν, τζαι οι τουρκοκύπριοι εκπαιδευτικοί που αντιστέκονται στην επιβολή του Ερντογάν.
Κοινή πατρίδα, κοινή χώρα, κοινές συμμαχίες παρελθοντος τζαι μελλοντος..
Το ότι η νοοτροπία μερικών στο υπουργείο, υποτίθεται, παιδείας είναι ταυτόσημη με αυτήν την Ερντογάν δεν πρέπει να είναι έκπληξη.
Ο εθνικισμός σε κάθε κοινότητα ηταν ιστορικα [ιδιαιτερα μετα την δεκαειτα του 1930] τζαι μια οπισθοδρομική στάση με στόχο την διαφύλαξη μορφών παραδοσιακής εξουσίας.
Το ότι ξαναζούμε κάτι τέτοιο το 2021 μπορεί να είναι κωμικοτραγικό – για την ελληνοκυπριακή κοινότητα, αλλά είναι τζαι θέμα κοινωνικής αντίστασης για κοινοτική ύπαρξη στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Τέτοιες στιγμές κοινών επιθέσεων του παρελθόντος ενάντια στο μέλλον δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν.
Ο Ιούλης του 1974 που έδωσε τον Ντενκτάς ώθηση εξουσίας, ξεκίνησε από την νοοτροπία επιβολης της εθνικοφροσυνης την 15η Ιουλίου..
https://voiceoftheisland.com.cy/144127/?fbclid=IwAR3w-aNzIkQU-2424Ooxgqsvys58rDM-wVbUtx7Txu2jTD50KLPOdTmrD3c
Ο Προδρόμου, ο αυταρχισμός τζαι η εκ των φαινομένων αδυναμία της εθνικοφροσύνης να αντιληφθεί την έννοια της ισονομίας..
Corina Demetriou
«Ο Πρόδρομος Προδρόμου προφανώς διώκει το Γαβριήλ στα πλαίσια προσωπικής βεντέτας του ατόμου που τον διόρισε: του αρχιεπισκόπου. Τούτο είναι σαφώς χειρότερο από την πράξη της Γιολίτη να χρησιμοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό για να θυματοποιήσει άτομο, με στόχο να «περισώσει» την τιμή του παπά της.
Ο Προδρόμου που ακουστά έχει τη νομιμότητα δεν δρα εξ ιδίων. Δρα σε ένα πλαίσιο όπου ο νόμος και τα δικαιώματα παρακάμπτονται με τη μεγαλύτερη ευκολία, διαμέσου υπουργικών διαταγμάτων που ελλείπονται νομιμότητας, συνταγματικότητας και συμβατότητας με το κεκτημένο της ΕΕ. Το ίδιο έπραξε και ο υπουργός Υγείας (βλ. διατάγματα απαγόρευσης διαδηλώσεων) και ο ΥΠΕΣ (βλ. διατάγματα ψώρας στο Πουρνάρα, διατάγματα απαγόρευσης εγκατάστασης προσφύγων στη Χλώρακα, διατάγματα κλεισίματος προσφυγικών δομών κλπ- έχει τα πρωτεία ο Νουρής στις αυθαιρεσίες).
Δε ξέρω αν υφίσταται εγκύκλιος που να επιβάλλει στους εκπαιδευτικούς να παίρνουν τα παιδιά μας εκκλησία, να τα εξομολογούν, να τα παίρνουν εκδρομές *μόνο* σε ‘εθνικά΄ή θρησκευτικά μνημεία και γενικώς να προωθούν το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Αν υπάρχει είναι σαφώς παράνομη. Υπάρχουν σωρεία αποφάσεων και του δικού μας γραφείου Επιτρόπου Διοίκησης (πρώην) καθώς και διεθνών θεσμών πως οι εκκλησιασμοί και οι εξομολογήσεις, καθώς και οι σχολικές εκδρομές σε χώρους εκτέλεσης (πχ φυλακισμένα μνήματα) και σε προσκυνήματα οστών και παντόφλων δε μπορούν να γίνονται κατά το σχολικό χρόνο γιατί στα μάτια του παιδιού εμφανίζονται ως σχολικές υποχρεώσεις, έστω και αν τυπικά είναι «προαιρετικά». Και επειδή το παιδί που δε συμμετέχει για οποιοδήποτε λόγο – και όλοι οι λόγοι είναι θεμιτοί- (πχ γιατί έχει γονείς που ακόμα τα έχουν 400 σε τούτον τον τόπο) θα νιώθει αποκλεισμένο και περιθωριοποιημένο και ίσως γι αυτό το λόγο να υποχρεωθεί να συμμετάσχει. Αυτό δεν είναι εκπαίδευση, αυτό είναι προπαγάνδα και εκβιασμός. Αν ο Γιώργος Γαβριήλ συμπεριφέρθηκε ως εκπαιδευτικός αντί ως υποτακτικός της εκκλησίας και της εθναρχίας, τότε έπραξε το καθήκον του, και απέναντι στο νόμο, στον εργοδότη του και στην κοινωνία.
Ο διανοούμενος εαυτός του Πρόδρομου Προδρόμου ίσως γνωρίζει πως η διακριτική μεταχείριση υπαλλήλου από τον εργοδότη του λόγω των πεποιθήσεων του είναι παράνομη, στη βάση νομοθεσίας που μεταφέρει την Ευρωπαϊκή Οδηγία για την Ίση μεταχείριση στην Εργασία (2000/78) και ο εργοδότης τιμωρείται με πρόστιμο ή και φυλάκιση. Και καμία εγκύκλιος που εκδίδει ο ίδιος ο εργοδότης δεν τον σώζει, διότι καμία απόφαση υπουργού δεν ιεραρχείται ψηλότερα από το κεκτημένο. Η πρακτική των υπουργικών διαταγμάτων υποβίβασαν τη δημοκρατία σε πεδίο απόλυτης ανομίας και κυβερνητικής αυθαιρεσίας. Η δημόσια παιδεία δεν είναι το τσιφλίκι κανενός υπουργού και δε μπορεί να ρυθμίζεται αυθαίρετα και ανεξάρτητα από το νόμο, χωρίς διαβούλευση με την κοινωνία και τους φορείς της εκπαίδευσης. Δεν επιστρέφουμε στο μεσαίωνα επειδή εξέδωσε μια εγκύκλιο ενας υπουργός.»
Σαββίδης – Κούσιος σε συντονισμό;
Να καταγραφεί ότι η δήλωση Σαββίδη στην Βουλή ακολούθησε ανάλογη δήλωση του Κούσιου [των συμφερόντων Αλταμίρα]. Να το πούμε τυχαίο ή να πούμε ότι είναι τεκμήριο ενός συντονισμού στα πλαίσια της προεκλογικής απόπειρας του κυβερνώντος κόμματος να ξεπλύνει ευθύνες – τζαι για διαπλοκή άλλα τζαι για την χυδαία παραβίαση της ισονομίας;
Corina Demetriou
Οι δηλώσεις Κουσιου ότι οι επενδύσεις στο Καζίνο ήταν τέτοιου ύψους που δικαιολογούσαν τις πολιτογραφήσεις (έστω κ αν δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις), σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα προκαλούσαν θύελλα αντιδράσεων από το νομικό κόσμο και πρωτίστως από το δικηγορικό σύλλογο. Οι δηλώσεις αυτές σε τίποτε δε διαφέρουν από τις επίμαχες δηλώσεις του κ. Πιττάτζη στη κάμερα του Al Jazeera. Και θέτουν υπο αμφισβήτηση το ίδιο το κράτος δικαίου, αφού το κέρδος βαφτίζεται ως υψιστο αγαθό και η δικαιοσύνη απλώς όχημα για το πρώτο, που στην ανάγκη μπορεί και να παραμεριστεί αν αυτό 'επιβάλλουν' οι οικονομικές συνθήκες.
Ας αναλογιστεί ο δικηγορικός σύλλογος και τις δικές του ευθύνες του για τη νοσηρή κατάσταση της δικαιοσύνης στη χώρα μας.
21 Απριλίου 1967. 54 χρόνια από τη μέρα που η Ελλάδα και η δημοκρατία μπήκαν στον γύψο. Για το “καλό τους”…
54 χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την κυπριακή τραγωδία. Αφού ο κυπριακός λαός δεν συνεμορφώθην με τις δυτικές, ιμπεριαλιστικές επιταγές. Που φυσικά είχαν εκδοθεί για το “καλό μας”…
21 Απριλίου 1967. Η μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της ελληνικής δεξιάς αφαιρεί και το τελευταίο φύλο δημοκρατικής συκής. Αν είχε ποτέ βέβαια. Με την ανοχή και την στήριξη του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς διώξεων και ανελευθερίας. Όπως σε τόσα άλλα μέρη του πλανήτη.
Η απριλιανή δικτατορία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Εκκολάφθηκε πάνω στις αντιθέσεις του μετεμφυλιακού κράτους και με άξονα τις συγκρούσεις για το ρόλο του παλατιού και του στρατού. Βέβαια όλες οι συνιστώσες του μετεμφυλιακού κράτους συμφωνούσαν σε ένα. Στη χρήση όλων των ιδεολογικών, πολιτικών και κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους αυτού ενάντια στην δημοκρατία και την αριστερά. Ειδικά τους κομμουνιστές.
Η οικονομική πολιτική της χούντας, όπως έχει αποδείξει πλέον η ιστορική έρευνα, βοήθησε και στήριξε το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων και μάλιστα πολλές φορές προς όφελος των ίδιων των πρωτεργατών της.
54 Απρίληδες την πλάτη μας βαραίνουν και στοιχειώνουν τα όνειρα μας.
Το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 τιμά τη μνήμη των θυμάτων της χούντας, όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, υπέστησαν βασανιστήρια, συνεισφέροντας με τον δικό τους τρόπο στην ανάπτυξη της αντιδικτατορικής πάλης.
Συμπληρώνονται σήμερα 56 ακριβώς χρόνια από την 11η Απριλίου 1965 όταν τα φασιστικά βόλια της TMT δολοφόνησαν τους κομμουνιστές Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστα Μισιαούλη, συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΕΟ και μέλη του ΑΚΕΛ. Η δολοφονία τους έγινε σε ενέδρα που στήθηκε από σοβινιστές της τουρκοκυπριακής κοινότητας κατά τη μετάβαση τους από τη Λευκωσία στη Λάρνακα για να συναντήσουν Τουρκοκύπριους συντρόφους.
Ο Καβάζογλου είχε τεθεί στο στόχαστρο της τουρκοκυπριακής δεξιάς/ακροδεξιάς και του τουρκικού βαθέως κράτους διότι με την ποικιλόμορφη ταξική του δράση αγωνιζόταν ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς, διχοτομικούς σχεδιασμούς που προωθούσαν κύκλοι εντός και εκτός της Κύπρου, ενώ παράλληλα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην πολιτική οργάνωση των προοδευτικών-δημοκρατικών Τουρκοκυπρίων. Συνεπής στην κομμουνιστική ιδεολογία του εναντιωνόταν και κατάγγελε τις προσπάθειες της ΤΜΤ εντός της τουρκοκυπριακής κοινότητα για την προώθηση του εθνοτικού και γεωγραφικού διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων, καθώς και τις προβοκατόρικες ενέργειες των εκατέρωθεν εθνικιστών για διακοπή κάθε επαφής μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Μετά το ξέσπασμα των διακοινοτικών ταραχών και λίγο πριν την δολοφονία του, εντόπιζε ως κύρια αιτία του κυπριακού προβλήματος, τους σχεδιασμούς των αμερικανατοϊκών κύκλων που στόχευαν την κυπριακή ανεξαρτησία δηλώνοντας:
«Oι ιμπεριαλιστές τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου -Έλληνες και Τούρκους- να πολεμούν ο ένας τον άλλο με όπλα και να σκοτώνονται. Αυτοί οι νέοι που ως τα χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους».
Οι Καβάζογλου-Μισιαούλης αποτελούν άσβηστο φάρο για τους αγώνες της εργατικής τάξης της Κύπρου. Σφράγισαν με τη θυσία και πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελληνοτουρκικής φιλίας και αποτελούν την πυξίδα που δείχνει την ανάγκη συγκρότησης κοινού, ενιαίου, ταξικού μετώπου στις δύο κοινότητες και πάλης για την επανένωση τη πατρίδας μας. Για τη μάχη ενάντια στον εθνικισμό-σοβινισμό, τις ξένες επεμβάσεις και τον ιμπεριαλισμό, και με στόχο να καταστεί το νησί μας κοινή, πραγματικά ανεξάρτητη πατρίδα όλων των παιδιών της απαλλαγμένη από το δηλητήριο του φασισμού και τους ξένους κηδεμόνες.
Σαν χτες συμπληρώθηκαν επίσης 33 χρόνια από το θάνατο του Εζεκία Παπαιώαννου, γνήσιου τέκνου της εργατικής τάξης και ιστορικού ηγέτη του ΑΚΕΛ, αφού υπηρέτησε το κίνημα από τη θέση του Γενικού Γραμματέα του κόμματος για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Με την αταλάντευτη αγωνιστική του πορεία συνέβαλε στην ανάπτυξη προλεταριακής ταξικής συνείδησης, τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, και την απόκρουση των σχεδίων των ξένων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων οργάνων τους που επιβουλεύονταν την κυριαρχία και ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τιμούμε τους Καβάζογλου, Μισιαούλη και Παπαιωάννου ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της Κύπρου και του λαϊκού κινήματος που ρίχθηκαν στο καμίνι της ταξικής πάλης για τη ζωή, το ψωμί του λαού και την ανεξαρτησία του τόπου μας.
Συμπληρώνονται σήμερα 66 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ. Ενός αγώνα που διεξάχθηκε στα πλαίσια της αντιαποικιακής πάλης του λαού μας, για αυτοδιάθεση και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά παράλληλα διαμορφώθηκε από τις δυναμικές της εποχής εντός της Κύπρου και περιφερειακά, τον διεθνή αγώνα της αποαποικιοποίησης και τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ του σοσιαλιστικού και του καπιταλιστικού μπλοκ.
Βέβαια, καθώς η ιστορία είναι μια δυναμική διαδικασία, πέρασαν αρκετές δεκαετίες πολιτικών ζυμώσεων πριν αποφασίσει η εθνικιστική παράταξη και η εθναρχία να ξεφύγουν, μερικώς τουλάχιστον, από το σχήμα της ελληνοβρετανικής φιλίας ως το κυρίαρχο πλαίσιο επίλυσης του κυπριακού και να υιοθετήσουν τον ένοπλο αγώνα ως μορφή πάλης προς επίτευξη του στόχου της ένωσης, εμπιστευόμενοι στον Γρίβα την ηγεσία του ένοπλου αγώνα. Η ανάληψη ένοπλης δράσης υπό την ηγεσία της δεξιάς, αποτέλεσε βέβαια και μια κίνηση ηγεμονικής τακτικής για να ανακοπεί και η δυναμική παρέμβαση της αριστεράς στο αντιαποικιακό-εθνικό ζήτημα.
Ο ένοπλος αγώνας βασίστηκε στο παλλαϊκό αίτημα των ελληνοκυπρίων για ένωση με την Ελλάδα, με την υποστήριξη πλέον και της αριστεράς, και το οποίο εκφράστηκε και το 1950 με τη διεξαγωγή από την εκκλησία της συλλογής υπογραφών υπέρ της ένωσης, που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως το ενωτικό δημοψήφισμα (αν και ξεκίνησε με πρωτοβουλία της αριστεράς). Πολλοί αγνοί πατριώτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΕΟΚΑ για να αγωνιστούν για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού και ένωση με την Ελλάδα γράφοντας σελίδες ηρωισμού.
Είναι, όμως, γνωστό πως ο αρχηγός της ΕΟΚΑ δεν ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε ή μπορούσε να ηγηθεί συναινετικά του ένοπλου αγώνα. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ηγήθηκε της αντικομμουνιστικής, φιλοβασιλικής οργάνωσης ‘Χ’ στην Ελλάδα, η οποία συνεργαζόταν με τις κατοχικές ναζιστικές δυνάμεις και έπειτα έδρασε τρομοκρατικά κατά των ηρώων αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Έτσι, με την ανάληψη της ηγεσίας της οργάνωσης ο Γρίβας έκανε ξεκάθαρο πως αντιμετώπιζε τους κομμουνιστές ως ένα κίνδυνο τον οποίο θα έπρεπε να εξουδετερώσει μη αποδεχόμενος τη συμμετοχή τους στον αγώνα. Το 1958 αποτέλεσε το έτος κορύφωσης της αντικομμουνιστικής δράσης της ΕΟΚΑ, καθώς σημαδεύτηκε με τις πολιτικές δολοφονίες στελεχών του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ. Οι δολοφονίες αυτές συνδέονταν, όπως ο ίδιος ο Γρίβας κατέγραψε στο ημερολόγιο του, με τον αγώνα της επόμενης μέρας, μετά την αποαποικιοποίηση, αφού ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ είχε φτάσει σε αδιέξοδο και συζητούνταν ήδη πολιτικές λύσεις. Παράλληλα, τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε και η ΤΜΤ, τουρκοκυπριακή εθνικιστική παραστρατιωτική οργάνωση, η οποία σε συνδυασμό με την δράση στελεχών της ΕΟΚΑ προεξάρχοντος του αρχηγού της, συνέδραμε στην αποξένωση των δύο κοινοτήτων του νησιού.
Μετά από 4 χρόνια ένοπλης δράσης της ΕΟΚΑ και την θυσία πολλών αγνών αγωνιστών, αποφασίστηκε μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, πλέον όλες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, η δημιουργία ανεξάρτητου, δικοινοτικού κράτους στη Κύπρο με την παραχώρηση δύο κυρίαρχων στρατιωτικών βάσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι με το οποίο συμφώνησε η πλειοψηφία των εκπροσώπων της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας (η αριστερά και λίγοι μεμονωμένοι πολιτευτές της δεξιάς διαφώνησαν). Ήταν ουσιαστικά μια κολοβωμένη ανεξαρτησία, όπως αποδόθηκε από πολλούς ιστορικούς και αναλυτές, αλλά και όπως εγγράφηκε στη λαϊκή μνήμη, χωρίς επικύρωση από τον λαό και πρόκριμα των δεινών που ακολούθησαν.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν ένας σταθμός στην ιστορία του νησιού μας, ο οποίος, όμως, απέτυχε ως προς τη πραγμάτωση του κύριου στόχου που ήταν η ένωση με την Ελλάδα. Η αποδοχή ή μη, της αποτυχίας επίτευξης της ένωσης συνιστά και το πολιτικό δίπολο που χαρακτήριζε και την στάση των ελληνοκυπρίων μέχρι και το προδοτικό πραξικόπημα του 1974.
Η πρόσληψη της ΕΟΚΑ από την κυρίαρχη ιστοριογραφία αποτελεί συνήθως αγιογράφημα. Αντικρίζεται πάντα αποσπασμένη από τον συνολικό αγώνα του κυπριακού λαού για αποαποικιοποίηση διότι με αυτό τον τρόπο «κρύβεται» η συνεισφορά άλλων πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων και ειδικότερα της αριστεράς. Η ΕΟΚΑ εργαλειοποιήθηκε από τους κυρίαρχους κύκλους της δεξιάς άρχουσας τάξης ως το αφήγημα πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε ο μετααποικιακός κρατικός μηχανισμός.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πιο πάνω να υποβαθμίσουν τον αγώνα εκατοντάδων αγνών ιδεολόγων, όπως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, που πάλεψαν για ελευθερία και αποτίναξη του αποικιακού ζυγού, χωρίς να νοιάζονται αν τη γη της Κύπρου «τη ζουν Τούρκοι για Έλληνες» καθώς το πιο σημαντικό είναι «να την ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν ελεύθεροι πάνω της, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της».
Η ελληνική επανάσταση, όπως και κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός, «φιλτράρεται» μέσα από συγκεκριμένους ιδεολογικούς, θεωρητικούς και πολιτικούς φακούς. Μπορεί τα γεγονότα να είναι αντικειμενικά, οι προσλήψεις και οι ερμηνείες τους όμως δεν είναι. «Ουδέτερες» και «αντικειμενικές» ιστοριογραφίες δεν υπάρχουν. Υπάρχει τρόπος θέασης ανάλογα με τη θέση του καθενός στον κοινωνικό σχηματισμό. Σε μια διαφορετικού χαρακτήρα συζήτηση για την ελληνική επανάσταση και αφορμούμενοι από τα 200 χρόνια της που συμπληρώνονται φέτος, το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 διοργανώνει την ερχόμενη Δευτέρα 29 Μαρτίου μια συζήτηση όπου θέτει στο επίκεντρο την επανάσταση του 1821 μέσα από τον φακό της ελληνικής αριστεράς. Πως δηλαδή η ελληνική αριστερά «διάβασε» σε διαφορετικές χρονικές περιόδους την ελληνική επανάσταση. Η εκδήλωση θα προβληθεί διαδικτυακά στη σελίδα μας στο facebook και στο κανάλι μας στο youtube.
Η ιστορία είναι θεματοφύλακας μεγάλων πράξεων, μάρτυρας του παρελθόντος, παράδειγμα και δάσκαλος για το παρόν και μεγάλος σύμβουλος για το μέλλον.
Μιγκέλ Ντε Θερβάντες
Η κοινωνική πραγματικότητα αποτελεί μια μακρόχρονη ιστορική διαδικασία. Κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά συστήματα δεν έπεσαν από τον ουρανό, ούτε κοινωνικές τάξεις και στρώματα δημιουργήθηκαν εν μία νυχτί. Συνεπώς, η μελέτη της ιστορίας είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε τον κόσμο μας.
Η ιστορική μελέτη μας βοηθά να κατανοήσουμε τον σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό βίο, το πως διαμορφώθηκαν χώρες και λαοί και πως καθορίστηκε η εξέλιξή τους μέσα στο χρόνο.
Παράλληλα, η μελέτη της ιστορίας επιτρέπει την πληρέστερη κατανόηση του παρόντος, των διεθνών πολιτικών ισορροπιών, του ισοζυγίου δυνάμεων, του πολέμου και της ειρήνης, των σχέσεων με τις γειτονικές χώρες αλλά και των παγκοσμίων φαινομένων όπως οι μεταναστευτικές ροές, οι εθνοτικές διαμάχες, οι οικονομικές κρίσεις και οι κοινωνικές ανισότητες.
Κατ’ επέκταση, αντικείμενο της μελέτης της ιστορίας δεν είναι απλώς τα γεγονότα του παρελθόντος αλλά και η ίδια η ανάλυση των αιτιών πίσω από αυτά, με σκοπό την εξαγωγή συμπερασμάτων που να φωτίζουν το παρόν. Η ιστορική ανάλυση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα ερωτήματα «από ποιόν;» και «για ποιο σκοπό;». Βασική μέριμνα της ιστορίας που σέβεται τον εαυτό της είναι η αναζήτηση των αιτίων και των κινητήριων δυνάμεων που τροχοδρόμησαν τα γεγονότα.
Και εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του αφηγήματος, ή αν θέλετε της σκοπιμότητας. Δηλαδή, ανάλογα με τα συμφέροντα και το αφήγημα που θέλει ο καθένας να εξυπηρετήσει, η ιστορική ανάλυση εστιάζει σε διαφορετικά γεγονότα ή τα παρουσιάζει από συγκεκριμένη σκοπιά.
Είναι γεγονός πως κάθε ιστορικό γεγονός μπορεί να έχει πολλές όψεις ως προς την ερμηνεία. Εντούτοις, στα σχολικά και γενικότερα στα «επίσημα» εγχειρίδια ιστορίας, κατά κανόνα, αποσιωπάται η ιστορία από τα κάτω, δηλαδή, η ιστορία των λαϊκών μαζών, των λαϊκών στρωμάτων. Στη προσπάθεια κατασκευής ιστορίας που να εξυπηρετεί το κυρίαρχο αφήγημα, αποκρύπτεται ο ταξικός ρόλος και τα βιώματα της εργατικής τάξης, των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, των ιθαγενών, των γυναικών, των μειονοτήτων, των περιθωριοποιημένων της κάθε ιστορικής εποχής. Σε αυτή τη προσπάθεια κατασκευής του κυρίαρχου αφηγήματος, που είναι παράλληλα και προσπάθεια εξασφάλισης της συναίνεσης των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων, τα ιστορικά γεγονότα όπως παρουσιάζονται στην ιστοριογραφία της άρχουσας τάξης μπορεί να εξιδανικευτούν και οι πρωταγωνιστές τους να ηρωοποιηθούν, ως αποτέλεσμα της απόκρυψης μέρους της ιστορίας, ή ακόμα και διαστρέβλωσης της.
Τα γεγονότα παράγονται από κοινωνικές διεργασίες οι οποίες συνήθως δεν φωτίζονται (μόνο) από τη στρατιωτική και πολιτική ιστορία ή την ιστορία των ηγετών και των μεγάλων προσωπικοτήτων. Απαιτείται η μελέτη των αφανών ηρώων της επίσημης ιστορίας, των λαϊκών στρωμάτων της εκάστοτε εποχής. Απαιτείται μια μελέτη της ιστορίας «από τα κάτω προς τα πάνω».
Οφείλουμε, λοιπόν, να μελετούμε την ιστορία με προσοχή καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος η ιστορία να χρησιμοποιείται ως μέσο ιδεολογικής χειραγώγησης. Άλλωστε, έχει παρατηρηθεί πολλές φορές μια φαινομενικά πατριωτική ρητορική να αποδεικνύεται ουσιαστικά συγκεκαλυμμένος εθνικισμός που εξυπηρετεί το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο. Ανάλογος κίνδυνος προκύπτει και από τις καινοφανείς κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις της ιστορίας που αφαιρούν κάθε ταξικό πρόσημο στην ανάλυση.
Η ιστορική διαδικασία χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο πολύπλοκων κοινωνικών σχέσεων, φαινομένων και πρωταγωνιστών και της αλληλεπίδρασης τους. Εντούτοις, ο ιστορικός δρόμος χαράσσεται από τα θεμελιώδη προβλήματα της κάθε κοινωνίας και της κάθε εποχής. Από τα προβλήματα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της ανάγκης αντίστασης σε αυτή την εκμετάλλευση. Είναι, δηλαδή, η ανάγκη που σπάει τον πάγο, ανοίγει δρόμους και γίνεται ιστορία. Ο κινητήριος μοχλός ήταν και θα είναι η πάλη των αντιτιθέμενων, η πάλη των τάξεων.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οφείλουμε να μελετάμε συστηματικά και με κριτική διάθεση, καθώς μόνο με την εις βάθος κατανόησης της ιστορικής διαδικασίας θα μπορέσουμε να παρέμβουμε ενεργά στη διαμόρφωσή της. Τα εργαλεία είναι εκεί μέσα από την μεγάλη παράδοση της μαρξιστικής σκέψης.
Τελικά ούτε στα ττέλια του Αστρομερίτη δεν φαίνεται να είχαν την πολυπόθητη [για την δεξιά/κυβέρνηση/φερέφωνα] πλειοψηφία με βάση την υστερία του ρατσισμού που προσπάθησε να προωθήσει/ουν;
Το πιο κάτω σχόλιο είναι του Φ. Δαλίτη στην ανάλυση της δημοσκόπησης την οποία πρόβαλε ο Φιλελεύθερος στις 5 Απριλίου, σελίδα 4.
Μπορεί να ήταν μπερδεμένος ο Δαλιτης ή μπορεί να του έφυεν. Πάντως τα μαθηματικά εν νσκκον εξικκιν...:).
Σύμφωνα με ότι γραφει 42% εσυμφωνούσαν με τα ττέλια της κυβέρνησης – αλλα[για το υπολοιπο 58%] μετά χάνει το μέτρημα…J
Λαλεί αρχικά: «Αρνητικά τάσσεται το 15% και πολύ αρνητικά το 35%.»
Το οποίο λογικά φκαίνει 50% εναντια στα ττελια.
Αλλά στα δικά του μαθηματικά φκαίνει ...!!..παλε 35%.. :)
Άσε που έχουμε ακόμα 23% [21+2] που εν τοποθετείται…
Μπορεί να είναι τζαι τυπογραφικό λάθος… Μπορει..:)..
Η ουσία όμως, όπως φαίνεται τζαι που τον τίτλο, είναι μάλλον ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης - τζαι κωμικής φιγούρας που εκλιπαρεί καρέκλα/της Θεοχάρους, μάλλον δεν έπαιξε. Ακόμα τζαι αν πάμε με το 42% που φαινεται να στηριξε τα ττελια, εν σαφώς κάτω που το μισό – τζαι η ρατσιστική υστερία έπρεπε υποτίθεται να εν πολλά πλειοψηφική..
Δαμέ εν φκαίνει καν 50%...
Τζαι για να παραδεχτεί ο δημοσιογραφος, ότι «διίστανται οι απόψεις» μάλλον δεν εφκήκεν οντως ρατσιστικη πλειοψηφια…
Ωραια… J
ΥΓ. Τζαι αν θέλει ο Δαλίτης να δημοσιεύσει τα ακριβή ποσοστά θα ήταν ιστορικά χρήσιμο… J
αλλά τζαι το ότι στελέχη του ΔΗΣΥ [από τον ίδιο τον Αναστασιάδη] πουλούν έμμεσα ή άμεσα διχοτόμηση.
Η πηγή της διχοτόμησης στην ε/κ κοινότητα είναι ιστορικά η ακροδεξιά τζαι σήμερα έσιει να κάμει τζαι με την διάχυτη διαπλοκή.
Όμως φαίνεται τζαι από τον λόγο/πρακτική του Χ. Γεωργιάδη.
· Με φόντο αυτά τα συνθήματα για Ειρήνη τζαι κατάργηση των διαχωρισμών … οι υπηρέτες του προεδρικού είδαν… «διχοτομική δήλωση»… που δεν είδαν ούτε σε δηλώσεις Ανάστου, Χάρη Γεωργιάδη κοκ…
Προς δημοσιογράφους που λειτουργούν σαν φερέφωνα: όταν η εξουσία μιλά μέσα από εσάς, να έχετε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια της παραδοχής αυτού που κάμνετε.. :)
Τζαι κατά τα άλλα θα πρέπει να πιστέψουμε ότι μερικοί δημοσιογράφοι ξεγελάστηκαν, παρασυρθήκαν για 2 ολόκληρες μέρες – ενώ σαν δημοσιογράφοι που, ας πούμε, ασχολούνται με το πολιτικό ρεπορτάζ κλπ, ξέρουν για τις αναφορές ότι ο Αναστασιάδης εσυζήταν δυο κράτη, ότι ο Χάρης Γεωργιάδης εδήλωσε ότι η διχοτόμηση προκύπτει εκ των πράγματων.
Αλλά για τούτους εν εστιάσαν ότι εν «διχοτομικές δηλώσεις» [ή έστω για τις προεκλογικές αναφορές του Αναστασιάδη σε βόρεια τζαι νότια θάλασσα ή του Γκουτέρες τέλος πάντων μετά το Κραν Μοντανά]..Η αλήθκεια στην ερευνητική διαδικασία στις κοινωνικές επιστήμες βασίζεται στην σύγκριση…J..τζαι δαμε εν αποκαλυπτική…
Τζαι οϊ μόνο εν στέκει συγκριτικά η οποια ευαισθησία που οδήγησε σε παραπλάνηση. Ακόμα πιο κουφά: με βάση μια πρόταση ενάντια στην διχοτόμηση, «κατάλαβαν» υποτίθεται ότι είναι «διχοτομική δήλωση». Τζαι τούτες τες εικόνες των πλακατ είδαν τες, αλλά πάλε εμείναν στο εμβατήριο που τους έμαθαν να παπαγαλίζουν – σαν «κουρδισμένα πορτοκάλια» από καιρό;
Οπότε Άριστε αν αγχώνεσαι για την διάχυση του οράματος του Ντενκτάς κοίτα καλλύτερα στο καθρέφτη σου. Εσύ είσαι ένας από αυτούς που λειτουργούν σαν μετά θάνατο [έστω τζαι μέσω συνέπειας] όργανα του Ντενκτάς..
..Αυτοκαρφώνεστε…
Περαστικά..
· Τα μπούμερανγκ των υστεριών της δεξιάς
Αυτές οι χυδαίες επιθέσεις από την δεξιά τζαι τα φερέφωνα της [συνειδητούς ή μη] είναι μέρος μιας πρακτικής που πάει πίσω δεκαετίες. Αλλα η δεξιά τζαι τα στελέχη της που λόγω κεφαλαίων [ή ακρών με τις τράπεζες – τζαι σχετικών δανείων] εστήσαν τους μηχανισμούς των συγκροτημάτων ΜΜΕ [με τηλεοράσεις ράδια κοκ] εν φαίνεται να μαθαίνουν από την αποτυχία..
Από την δεκαετία του 1990, η δεξιά με τον έλεγχο των ηλεκτρονικών ΜΜΕ αναλώνεται σε τέτοια υστερικά θεάματα – τα οποία όμως λειτουργούν σαν φούσκες, οι οποίες σβήνουν. Τζαι μεινίσκει η καχυποψία στα όργανα. Τζαι η σημερινή ανυποληψία στα ΜΜΕ με 72% να μην τα εμπιστεύεται είναι προϊόν της πρακτικής του βοσκού του ψεύτη που στο τέλος κουράζει με την επαναληπτική εμμονή…
Την δεκαετία του 1990, τα ΜΜΕ προσπαθούσαν να λογοκρίνουν το αναδυόμενο διάχυτο αίσθημα της κυπριακότητας που ωρίμαζε σαν μια ευρύτερη ταυτότητα πέρα τζαι από τον όρο «ελληνοκύπριοι». Το μόνο που πέτυχε ήταν απλώς η καθυστέρηση της καταγραφής της διάχυσης. Τελικά κατέληξαν οι εθνικόφρονες να αγαπούν τάχα μου την Κυπριακή σημαία.
Σήμερα το Ως Δαμέ φοβίζει της εξουσία γιατί μιλά μια γλώσσα του μέλλοντος τζαι η δεξιά του παρελθόντος δεν έχει τι να πει..
Οπότε έριξε τις εφεδρείες της, την καημένη την Θεοχάρους με τις γελοιότητες των τζιχαντιστών του φαντασιακού της, τον Φουρλά [για να μας θυμίσει τι υπηρέτησε το παιδί – τζαι πώς είναι πάντα πρόθυμος να προσφέρει υπηρεσίες για συγκάλυψη του σκανδάλου των διαβατηρίων] κοκ…
Τί θα πέτυχει;
Μια νέα υποχώρηση της αθλιότητας της εξουσίας της..
Ηδη με το να προβάλει [έστω τζαι κάμνοντας ότι την απορρίπτει σε άλλους] την δική της πολιτική διχοτομισμού, ουσιαστικά εγκλωβίστηκε στο να απορρίπτει την διχοτόμηση. Τζαι έκαψε αρκετά χαρτιά. Αν η Θεοχάρους δεν ήταν ήδη κωμική στην πορεία του ανεμόμυλου της, τώρα έχει καταντήσει ανέκδοτο..Οπως τζαι ο Φουρλάς έσυρε στην φωθκιά του θεάματος την όποια σοβαροφάνεια….
· Η «δημοσιογραφία» που υπηρετούσε την εξουσία: όχι μόνο αναπαρήγαγε ένα φτηνό ψέμα [το οποίο μπορούσε εύκολα να ελέγξει σαν τέτοιο από κείμενα τζαι εικόνες συνθημάτων] αλλά ουσιαστικά υπηρετούσε την προσπάθεια συγκάλυψης του ότι αυτοί που προωθούν την διχοτόμηση είναι αυτοί που έφτιαξαν το ψέμα..
Το να συμπεριφέρονται μερικοί δημοσιογράφοι/ΜΜΕ όπως τα μωρά του νηπιαγωγείου που αναπαράγουν ότι ακούουν, εν τους απαλλάσσει από ευθύνες..
Ήταν όργανα ενός ψέματος. Τζαι εσυγκαλύφκαν την τεκμηριωμένη κατηγορία [στην φράση που λογοκρίθηκε μετά την λέξη «νότος»] για το ποιοί προωθούν πραγματικά [με πράξεις] την διχοτόμηση..
Κοιτάζοντας τα δεδομένα [τί έλεγε το κείμενο, τί υποστηρίζει η κάθε πλευρά κοκ] είναι σαφές ότι η Θεοχάρους, ο Φουρλάς, ο Άριστος, ο Δαλίτης, η κάθε Πέτρα που κτυπιέται μόνη της κοκ, σκόπιμα παραπλανούσαν.
Και όχι μόνο παραπλανούσαν, αλλά λογοκριναν.
Διότι αφαιρώντας την εστίαση από το σημείο δαιμονοποίησης που επέλεξε η εξουσία, το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο κωμικό –ιδιαίτερα για τους υπηρέτες της εξουσίας στα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Ο όρος βορράς και νότος δεν είναι νέος. Εκτός από τον αυτονόητο γεωγραφικό προσδιορισμό, ο όρος χρησιμοποιήθηκε ξεκάθαρα το 2017 και από τον γ.γ. του ΟΗΕ τζαι από τον ίδιο τον Αναστασιάδη, όταν δήλωσε ότι η Τουρκία μπορούσε να περιοριστεί στην βόρεια θάλασσα – ομολογώντας αυτό που φαίνεται [με μαρτυρίες και ημέτερων του όπως του αρχιεπίσκοπου] να προωθούσε – τα δυο κράτη. Αλλά ακόμα πιο επίσημο το «βορράς νότος» εκτός από την κυβέρνηση που έβαλε τους υποτακτικούς της να φωνάζουν για να λογοκριθεί η κριτική για τον δικό της διχοτομισμό, το είχε αναφέρει ο Γκουτέρες μετά την αποτυχία του Κραν Μοντανα. Αποδίδοντας ουσιαστικά την ευθύνη στον Αναστασιάδη – που πήγε εκεί σαν πρόεδρος [για να παραφράσουμε τον Τάσσο] τζαι έφυγε μουχτάρης της νότιας Κύπρου.
Άρα ήταν τζαι συνειδητή η υστερία σαν απόπειρα λογοκρισίας. Πρόβαλε στο Ως Δαμέ, που θύμιζε την αθλιότητα της εγκατάλειψης του Κραν Μοντανά - με εμπειρική παραπομπή/τεκμηρίωση [στα ττέλια τζαι το κλείσιμο των οδοφραγμάτων] στο πως η κυβέρνηση «διχοτομιάδη», όπως ονομάζεται σε πλακάτ ο Αναστασιάδης, ουσιαστικά προσπαθεί να εμπεδώσει την διχοτόμηση.
Ήταν λοιπόν ένα ψέμα με στόχο την λογοκρισία.
Τζαι αν οι δημοσιογράφοι που αναπαρήγαγαν έχουν έστω τζαι ένα ίχνος τσίπας, θα πρέπει να απολογηθούν.
Διότι θα πρέπει ίσως να προσέξουν τζαι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι πως σύρονται σε μια φούσκα. Όσοι αποδέχτηκαν το ψέμα της Θεοχάρους-Φουρλά [κσυνεργάτες Συλλούρη τζαι στο παρόν στάδιο πλυντήρια του προεδρικού;] έχουν ευθύνη παραπλάνησης.
Το να παραπλανήσεις είναι ένα – το σύρεσαι στη φτηνιάρικη προπαγάνδα είναι άλλο.
One Radical Planet 