· Μνήμες ακροδεξιών δολοφόνων τζαι ποδά - ο φόβος του μποέμ: Οι «άρρωστοι» του εθνικισμού εν έχουν έθνος. Απλώς παράγουν μίσος ενάντια ?

·         Μνήμες ακροδεξιών δολοφόνων τζαι ποδά - ο φόβος του μποέμ:

Οι «άρρωστοι» του εθνικισμού εν έχουν έθνος. Απλώς παράγουν μίσος ενάντια στην ζωή σαν χαρά... Μια υπενθύμιση για ένα ακόμα δολοφονημένο των μασκοφόρων του Γρίβα την δεκαετία του 1950:

Tasos Costeas

20 Οκτωβρίου 1956. Μνήμη Χαμπή Ιωσήφ Κάττου (Καττούι). Η πρώτη μαύρη μέρα της Λύσης. Ο Χαμπής ήταν ένας από τους μποέμηδες της Λύσης, φιλικός, γλεντζές, ξένοικτο παράθυρο στην πατριαρχική κλεισούρα της εποχής. Ήταν ο πρώτος νεκρός της Λύσης κατά τη διάρκεια του 55-59. Μια τέτοια μέρα πριν 68 χρόνια μια ομάδα μασκοφόρων όρμησε στο καφενείο του Ρούση και ένας απ'αυτούς γάζωσε με μια ριπή στο στήθος το νεαρό εργάτη. Ήταν ελαιοχρωματιστής, εργαζόταν περιστασιακά στο λιμάνι Αμμοχώστου, έκανε ότι μπορούσε για σταθεί όρθιος όπως όλοι. Ο Χαμπής έπεσε κάτω και ξεψύχησε από φίλια βόλια. Δίπλα του στέκονταν οι φίλοι του που αναγνώρισαν τον δολοφόνο. Θα έχανε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο τραγικό τρόπο και ο ίδιος την ζωή του λίγους μήνες αργότερα. Από τότε η λυσιώτικη και η κυπριακή ψυχή ξεσκίστηκε χίλια κομμάτια. Μέσα σε εκείνο το 48ωρο δολοφονήθηκαν στην Κύπρο οκτώ άνθρωποι! Τα φιλήσυχα νεαρά παιδιά του κατηχητικού και του καθημερινού μόχθου, μετατράπηκαν σε μια νύκτα σε αδίστακτους εκτελεστές. Απύθμενο μίσος θα χώριζε ακόμα και οικογένειες. Φόνοι, προπηλακισμοί, βασανισμοί ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά της πολιτικής βίας που επικράτησε.

Το "Σήμερα" μας κουβαλά μια τεράστια ευθύνη. Αν συνεχίσουμε στις ίδιες ράγες του πολιτικού και εθνικιστικού φανατισμού που μας οδήγησαν στο 1974, το τέλος θα είναι, παρά την επιφανειακή ευημερία, καταστροφικό για την Κύπρο - και δεν το αξίζει.