· Περί εθίμων

Οι λαμπρατζιες ένεν τελετή/έθιμο που εκφράζει κατ’ ανάγκη παραβατικότητα. Εκφράζει συμβολική βία – δεν σκοτώνεται κάποιος/α πραγματικά. Σκοτώνεται συμβολικά ο «κακός». Σε τούτο το πλαίσιο μπορεί να γίνει παραβατική σε περίπτωση περιορισμού η ευρύτερης κοινωνικής έντασης... Ψυχολογικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκφράζει επιθυμία εκτόνωσης συσσωρευμένης αρνητικής ενέργειας...

Τζαι το ότι εν οι έφηβοι που την ζουν σαν τελετή θέαμα, με συλλογική προσπάθεια συλλογής ξύλων, προστασίας του χώρου από κλοπές ξύλων κλπ, εν εκφραστικό... Εν έθιμο στο οποίο βρίσκουν την ευκαιρία να κάμουν τελετή εκτόνωσης... Ο άλλος ανάλογος χώρος εν η κερκίδα...

Κοινωνιολογικά θα μπορούσε κάποιος/α να πει ότι τέτοιες τελετές εν αναπόφευκτες. Τζαι για την εφηβεία τζαι για την συλλογική μορφή οργάνωσης...

Αν υπάρχει κάτι που είναι παράδοξα αντιφατικό, εν η σχέση της λαμπρατζιας σαν τελετής, με το πλαίσιο – της ανάστασης του Χριστού κατά την θρησκευτική τελετή στο εσωτερικό του κτηρίου της εκκλησίας..

Ανασταίνεται [συμβολικά πάλε] ένας θεός που κήρυξε το «αγαπάτε αλλήλους» [τούτη εν η ιστορική εισφορά του Χριστού/χριστιανισμού στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού...]...Τζαι ακριβώς την στιγμή που αποκαλύφκεται το μεγαλείο που κηρύσει την «αγάπη», οι οπαδοί/πιστοί του έξω από την Εκκλησία «εκδικούνται» συμβολικά με το κάψιμο «του Ιούδα»..

Με ένα παράξενο τρόπο η τελετή της  λαμπρατζιάς [η οποία εν τζαι ιστορικό έθιμο γενεών] είναι η ταυτόχρονη αντίθεση σε ότι γίνεται/λεγεται μέσα στον ναό...

Όπως στην τελετή του γάμου, που όταν ο ιερέας λαλει το «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» η κυρία πατά το ποϊν του γαμπρού σαν μορφή ακύρωσης του τι λαλει ο «ιερός λόγος»..

Εκκλησιαστική προ-φεμινιστική πράξη..

Έθιμα ιθαγενών ανατολικής Μεσογείου, οι οποίοι επεράσαν από τις αρχαίες λατρείες, στον μονοθεισμό  αναμειγνύοντάς τελετουργίες...