Miriam McConnon - "The Refugee's Armour"

It is a great pleasure and honour to speak at the opening of Miriam McConnon's exhibition. This is a fascinating visual work of conceptual art, truly timely and necessary in the troubled times we live in.  It is a work that humanizes and helps us to reinvent the universal and human through personal stories, dramatic and painful experiences of escape, and liberating escape from the hell of war, violence, and oppression!

Each exhibit you see here are pieces of a personal story, they are fragments of a journey of life experience, like a jigsaw piece in a puzzle that one must have a picture of the whole in order to grasp it. And Miriam achieves this by bringing to life through her art the personal experiences and testimonies that she sculpts in her visual exhibits: Always with respect and dignity to the young refugee-creators who tell their own story, their journey, the realities of inclusion or not, their adventures, their dreams and aspirations, their perspectives for the future. These experiences are unique and special, as unique as the existences of each of us individually. They cannot be discounted or conflated, nor can they be homogenized or turned into a-personal numbers. Yet, Miriam somehow succeeds in synthesising them together in the armor of the refugee, in the jackets that tell parts of the stories of all! 

But these narratives are neither exceptions, nor isolated cases or marginal situations in today's global world. In the context of divided Cyprus or Ireland, they are hardly alien or distant from our own experience. On the contrary, they are so strikingly intimate and familiar that they bring back sometimes deliberately forgotten, or perhaps repressed, memories that we cannot afford to abandon to the oblivion of light-hearted and ephemeral presentism. They remain here, with us.

We experienced displacement in Cyprus: We have 210,000 displaced persons, 165,000 in the South and 45,000 in the North from 1963-1974. Yet we experienced pogroms in Chloraka and Limassol a few weeks ago and refugees and migrants face daily racism in a deliberately constructed hostile and reserved environment. Fortunately, however, there is a strong resistance and social solidarity that insists on the immortal and resounding “¡No pasarán!”

There are around 30,000 asylum applications in Cyprus, while the Mediterranean is now the deadliest sea in the world; 25,000 dead since 2014. For 2023 we have another 2,500 dead and missing as 186,000 cross the Mediterranean: The UN refugee agency says there is "no end in sight" to the lives lost in the Mediterranean and on land routes to departure points from the sea. Just a few kilometres a mass slaughter is taking place - many now speak of genocide against the Palestinians who are now taking a 4-day respite from the carnage. Not to mention Syria, Sudan, Sudan, Ukraine, Afghanistan, Cameroon and so many other countries of violence and displacement.

Today there are an estimated 110 million people in the world who have been forcibly displaced and in 2023 we have a record number of asylum and refugee claims. UNHCR estimates that at the end of 2022, 108.4 million people worldwide were forcibly displaced by persecution, conflict, violence, human rights violations, and events that seriously disrupt public order. This represents an increase of 19 million people compared to the end of 2021 - more than the population of Ecuador, the Netherlands (Kingdom of the Netherlands) or Somalia. It is also the largest ever increase between years according to UNHCR statistics on forced displacement.  

We live in an era of migration and mobility, in a world on the move with increasing intensity. Yet, paradoxically, since 1960 the total percentage of people moving from one country to another has remained consistently below 4% of the world's population. The number of migrants rose to 281 million in 2020, meaning that 3.6% of the world's people were living outside their country of birth that year. Of course, if we take into account internal migration in vast countries, and here I don't mean cases like mine where I jokingly say I'm an immigrant from Limassol to Nicosia, then 1 in 7. In this context, unfortunately, forced migration has increased sharply to become a frequent phenomenon: More than 1 in 74 people on Earth have been forced to leave their homeland. This is now also due to environmental factors; in 2021, 14.4 million were displaced by conflict and violence, while 23.7 million were displaced by "weather events" (which are difficult to distinguish). And the International Organization for Migration estimates that 1.5 billion will be forced to flee their homes due to weather conditions by 2050.

 Like Shakespeare's Hamlet, who was horrified and exclaimed that ‘time is out of joint’, we are witnessing a world-out-of joint, derailing, spinning out of orbit and unleashing terrible contradictions that are becoming increasingly acute: An unprecedented inequality, outbreaks of authoritarianism, abolition of democratic institutions and social acquis, different forms of violence and wars of varying intensities, technological changes in the service of profit-making corporations and powerful states with disastrous consequences for democracy and freedom, while we are experiencing a gradual ecological destruction of the planet. All these are challenges that will probably increase displacement and refugees in the future, and we are therefore called upon to face them with wisdom, vision and hope!

Dear guests.

I must admit that I was puzzled when I heard the word "refugee armour" when Miriam first told me to introduce the report. I found the choice of this word to talk about the refugee belongings that are visually depicted as exhibits in the exhibition somewhat strange: it is a word that refers to warrior armour and usually refers to the defensive, protective clothing (of leather, metal, etc.) worn by warriors and various armour components of warriors of old times such as shin guards, breastplate, helmet of earlier times. And modern vernacular synonyms refer to "armour" since we are on chariots, from the Latin "arma" from which the English "armour" apparently comes: you put on your armour, your armour "to go to war". I was concerned because in the last 25 years the new racist treatment of refugees, and immigrants in general, who are seen as the scapegoat for all evil and portrayed in warlike terms: The media portray refugees and immigration as an "asymmetric threat" of a form of "hybrid warfare" where refugees are nothing but guided missiles from the "enemy" on the other side!

The other similar portrayal of refugees and migrants (don't forget that we are dealing here with an egalitarian approach that homogenizes foreigners to immigrant "others") is one that depicts them as zombies about where the Walking Dead. I don't know if you've ever watched, even briefly, the mostly teenage-watched series ‘The Walking Dead’, an American post-apocalyptic horror drama television series based on the comic book series of the same name. The series features a cast of actors as survivors of a zombie apocalypse trying to stay alive under the near-constant threat of zombie attacks, known primarily as "walkers" by the other characters. With the collapse of modern civilization, these survivors must contend with other human survivors who have formed groups and communities with their own laws and morals, sometimes leading to open, hostile conflict between them.

The "other", the alien, the stranger, the alien, the deviant who is out there lurking to supposedly "steal" our enjoyment, and everything good we have created, is the dystopia we live in they say as portrayed by Hollywood, the media, both conventional and social media.

I have attempted to understand how exactly Miriam means armour and to understand how this is signified visually. And indeed Miriam's armour has a powerful disarming meaning because it loses any trace of warlike connotation or intent, since it delegitimizes any warlike element: It raises the prospect of ethic and practice of reconciliation and cooperation (Ari Sitas). Inspiration and creation are synthesized from the narratives themselves as an outgrowth of the interviews he has conducted with young men displaced by war: their refugee status is a creation of war. All together the trauma, memory, insecurity, the absence of a deterrent and effective policy to prevent wars and the rational assumption of collective global responsibility for wars emerge implicitly but clearly from this work. THEIR personal testimonies contain the hauntings of a devastated world but are stories of hope for the future as it emerges through the depiction of objects.

As Edward Said reminds us, “beyond the boundary between "us" and "the foreigner" lies the dangerous territory of not belonging: in earlier times whole peoples were exiled here; in modern times vast groups of people remain, victims of persecution and displacement” (Said, 'Reflections on Exile', p. 291). I will not bore you with the detailed distinctions of the various categories among the populations prevented from returning to their homeland. There are certainly differences between exiles, refugees, expatriates, and self-exiles. Banishment is an ancient practice - recall being ostracised in ancient Athens, for example, while refugees today are clearly a creation of the 20th-century global system of states, as Said rightly suggests (p. 261). Mostly it is a creation of the post-World War II world, where states finally had to take responsibility for giving protection to those whom Hannah Arendt refers to as people who were deprived of "the right to have rights".  Hence the distinction in the treatment and responsibility of states between those who are considered to be voluntarily displaced and those who are forced to leave their homes: There is discretion by states whether to accept, how many and under what conditions economic migrants, while they have a duty under international law (Geneva Convention) to provide protection to anyone who is at risk if returned to their country of origin - hence the prohibition of non-refoulement.

As the great Palestinian poet Mahmoud Darwish writes in his poem “About a Human”:

They gagged his mouth,
Bound his hands to the rock of the dead
And said: Murderer!
They took his food, clothes and banners,
Cast him into the condemned cell
And said: Thief!
They drove him away from every port,
Took his young sweetheart,
Then said: Refugee!

O you with bloodshot eyes and bloody hands,
Night is short-lived,
The detention room lasts not for ever,
Nor yet the links of chains.
Nero died, Rome did not:
With her very eyes she fights.
And seeds from a withered ear
With wheat shall fill the valley.

 Beyond state responsibility, there is the ethic of social solidarity, not hypocritical charity. We have the subversive that germinates the necessary spaces and pathways for reconciliation and cooperation. We have the flame of creative hope that inspires.

The voice and artistic depiction of experience put before us the fundamental question of responsibility. It puts before us the task: we can, together, and must become an ‘armour’ for Justice and Peace. We can put on this ‘collective armour’ of hope, reconciliation, solidarity and be invulnerable and strong to build another world that is more just, free of wars, violence, oppression, and exploitation. A world worth living in, if we can nurture it so that we can hand it  over to younger generations.

I thank Miriam for her art, but I also thank the young people whose voice must be heard: Via their testimonies we have had the opportunity to see the world differently, more clearly, to envision with hope the future.

Μίριαμ Μακ Κόννον - «Η πανοπλία του πρόσφυγα»

 Είναι με ιδιαίτερη χαρά και τιμή να μιλώ στα εγκαίνια της έκθεσης της Μίριαμ Μακ Κόννον. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εικαστικό έργο εννοιολογικής τέχνης, πραγματικά επίκαιρο, απολύτως αναγκαίο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.  Είναι ένα έργο που εξανθρωπίζει και μας βοηθά να επαναφεύρουμε το οικουμενικό κι ανθρώπινο μέσα από τις προσωπικές ιστορίες, δραματικές κι επώδυνες εμπειρίες διαφυγής, κι απελευθερωτικής απόδρασης από την κόλαση του πολέμου, της βίας και της καταπίεσης!

Κάθε τί που βλέπετε εδώ είναι κομμάτια μιας προσωπικής ιστορίας, είναι θραύσμα μιας πορείας από την εμπειρία ζωής, όπως ένα κομματάκι του παζλ που για να το συλλάβει κάποιος πρέπει να έχει την εικόνα του όλου. Κι αυτό επιτυγχάνει η Μίριαμ ζωντανεύοντας μέσα από την τέχνη της τις προσωπικές εμπειρίες και μαρτυρίες που σμιλεύει ανάγλυφα με τα εικαστικά εκθέματα: Πάντα με σεβασμό και αξιοπρέπεια στους νεαρούς ανθρώπους-δημιουργούς που αφηγούνται την δική τους ιστορία τους, το ταξίδι, τις πραγματικότητες της ένταξη ή μη, τις περιπέτειές, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους, τις προοπτικές για το μέλλον.   Είναι μοναδικές κι ιδιαίτερες αυτές οι εμπειρίες , όπως μοναδικές είναι και οι υπάρξεις του καθενός ξεχωριστά από μας. Δε συμψηφίζονται, δεν ομογενοποιούνται, δε μετατρέπονται σε νούμερα.      

Αυτές όμως οι αφηγήσεις δεν αποτελούν εξαιρέσεις, ή μεμονωμένες περιπτώσεις ή περιθωριακές καταστάσεις στον σημερινό κόσμο παγκοσμίως, ούτε και είναι καθόλου ξένες ή απόμακρες από τη δική μας εμπειρία στη μοιρασμένη μας χώρα. Αντιθέτως, είναι τόσο εντυπωσιακά οικείες και γνώριμες που επαναφέρουν ενίοτε σκοπίμως ξεχασμένες, ή απωθημένες ίσως μνήμες που δεν έχουμε  την πολυτέλεια να εγκαταλείψουμε στην λήθη του ανάλαφρου κι εφήμερου «παροντισμού». Παραμένουν εδώ, μαζί μας.

Βιώσαμε τον εκτοπισμό στη Κύπρο: Έχουμε 210.000 εκτοπισμένους, 165.000 στο Νότο και 45.000 στο Βορρά από το 1963-1974. Κι όμως ζήσαμε πογκρόμ στη Χλώρακα και Λεμεσό πριν λίγες βδομάδες και οι πρόσφυγες και μετανάστες αντιμετωπίζουν καθημερινό ρατσισμό σ ένα εσκεμμένα κατασκευασμένο εχθρικό κι αποθετικό περιβάλλον. Ευτυχώς όμως. υπάρχει σθεναρή αντίσταση και κοινωνική αλληλεγγύη που επιμένει στο αθάνατο και ηχηρό «No Passaran!»

Υπάρχουν περίπου 30,000 αιτήσεις για άσυλο στη Κύπρο, ενώ η Μεσόγειος είναι πλέον η πιο φονική θάλασσα του κόσμου- 25,000 νεκροί από το 2014. Για το 2023 έχουμε ακόμα 2.500 νεκρούς κι αγνοούμενους καθώς 186.000 διασχίζουν τη Μεσόγειο: Η Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες λέει ότι «δεν διαφαίνεται τέλος» στις ζωές που χάνονται στη Μεσόγειο και στις χερσαίες διαδρομές προς τα σημεία αναχώρησης από τη θάλασσα. Λίγα μόνο χιλιόμετρα συντελείται μαζική σφαγή – πολλοί πλέον μιλούν για γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων που τώρα κάνει μια 4ήμερη ανάπαυλά στη σφαγή. Για αν μη μιλήσουμε για τη Συρία, το Σουδάν, την Ουκρανία, το Αφγανιστάν, Καμερούν και τόσες άλλες χώρες βίας κι εκτοπισμού.

Σήμερα υπάρχουν, όπως υπολογίζεται, 110 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που έχουν βίαια εκτοπιστεί και το 2023 έχουμε ρεκόρ αιτήσεων ασύλου και προσφύγων. H Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ότι στο τέλος του 2022, 108,4 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως είχαν εκτοπιστεί βίαια λόγω διώξεων, συγκρούσεων, βίας, παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γεγονότων που διαταράσσουν σοβαρά τη δημόσια τάξη. Αυτό αντιπροσωπεύει αύξηση κατά 19 εκατομμύρια άτομα σε σύγκριση με το τέλος του 2021 - περισσότερο από τον πληθυσμό του Ισημερινού, των Κάτω Χωρών (Βασίλειο των Κάτω Χωρών) ή της Σομαλίας. Είναι επίσης η μεγαλύτερη αύξηση που έχει σημειωθεί ποτέ μεταξύ ετών σύμφωνα με τις στατιστικές της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες για τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς.[1] 

Ζούμε στην εποχή της  μετανάστευσης και της κινητικότητας, σε ένα κόσμο εν κινήσει με αυξάνουσα ένταση. Κι όμως, παραδόξως το από το 1960 το συνολικό ποσοστό τον μετακινημένων ανθρώπων από μια χώρα σε μια άλλη παραμένει σταθερά κάτω από 4% του πλανήτη. Ο αριθμός των μεταναστών αυξήθηκε σε 281 εκατομμύρια το 2020, πράγμα που σημαίνει ότι το 3,6% των ανθρώπων παγκοσμίως ζούσαν εκτός της χώρας γέννησής τους εκείνο το έτος. Αν βέβαια λάβουμε υπόψη την εσωτερική μετανάστευση στις αχανείς χώρες, κι εδώ δε εννοώ περιπτώσεις όπως τη δική μου που για πλάκα λέω ότι είμαι μετανάστης από τη Λεμεσό στη Λευκωσία, τότε 1 στους 7. Σε αυτό το πλαίσιο δυστυχώς η βίαιη μετακίνηση έχει αυξηθεί κατόρυφα για να καταστεί πλέον συχνό φαινόμενο: Περισσότεροι από 1 στους 74 ανθρώπους στη Γη έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Και αυτό πλέον οφείλεται και σε περιβαλλοντικούς παράγοντες, το 2021, 14,4 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν λόγω συγκρούσεων και βίας, ενώ 23,7 εκ λόγω «καιρικών φαινόμενων» (δύσκολο να γίνει διάκριση). Ο δε Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης υπολογίζει ότι 1,5 δισεκατομμύρια θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω καιρικών συνθηκών μέχρι το 2050.

 Όπως τον Σαιξπηρικό Άμλετ που έντρομος έβλεπε τον χρόνο να εκτροχιάζεται, βλέπουμε το κόσμο τον ίδιο να εκτροχιάζεται,  εξαπολύοντας τρομερές αντιφάσεις που όλο οξύνονται: Μια άνευ προηγουμένου ανισότητα, εξάρσεις του αυταρχισμού, κατάργησης των δημοκρατικών θεσμών και κοινωνικών κεκτημένων, διαφορετικές μορφές βία και πολέμους διαφορετικών εντάσεων, τεχνολογικές μεταβολές στην υπηρεσία κερδοσκοπικών εταιριών και των ισχυρών κρατών με καταστροφικές συνέπειες για τη δημοκρατία και ελευθερία, ενώ βιώνουμε μια βαθμηδόν οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Όλα αυτά είναι προκλήσεις που μάλλον θα αυξήσουν στο μέλλον τον εκτοπισμό και την προσφυγιά, γι’ αυτό και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με σύνεση, με όραμα και ελπίδα!

Αγαπητοί προσκεκλημενοι.

Οφείλω να πω ότι προβληματίστηκα όταν άκουσα την λέξη «πανοπλία του πρόσφυγα» όταν μου πρωτοείπε είπε η Μίριαμ να παρουσιάσω την έκθεσης. Μου φάνηκε κάπως παράξενή η επιλογή αυτής της λέξης για να μιλήσει για τα υπάρχοντα των προσφύγων που εικαστικά απεικονίζονται ως εκθέματα της έκθεσης: Είναι λέξη που παραπέμπει σε πολεμική επένδυση και αναφέρεται συνήθως στη αμυντική, προστατευτική περιβολή (από δέρμα, μέταλλο κτλ.) των πολεμιστών και σε διάφορα εξαρτήματα οπλισμού των πολεμιστών παλιών εποχών όπως οι κνημίδες, ο θώρακας, το κράνος παλαιότερες εποχές. Τα δε σύγχρονα δημοτικά συνώνυμα αναφέρονται σε «αρματωσιά» εφόσον είμαστε στα άρματα, από το λατινικό “arma”  από όπου προφανώς έρχεται το αγγλικό «Armour»: Βάζεις την πανοπλία σου, την αρματωσιά σου «να πας στον πόλεμο». Μου προκάλεσε ανησυχία γιατί τα τελευταία 25ετία η νέα ρατσιστική αντιμετώπιση των προσφύγων, και μεταναστών εν γένει, που θεωρείται ο αποδιοπομπαίος τράγος για πάσα κακό κι απεικονίζεται με πολεμικούς όρους: Τα ΜΜΕ απεικονίζουν την προσφυγιά και την μετανάστευση ως «ασύμμετρη απειλή» μιας μορφής «υβριδικού πολέμου» όπου οι πρόσφυγες δεν είναι παρά κατευθυνόμενα βλήματα από τον «εχθρό» στην αντίπερα όχθη!

Η άλλη παραπλήσια απεικόνιση των προσφύγων και μετανάστες (μη ξεχνάτε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε ισοπεδωτική προσέγγιση που ομογενειοποιεί  τους ξένους τους μετανάστες «άλλους») είναι αυτή που παρουσιάζει ως ζόμπι περίπου όπου τους Walking Dead. Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε ποτέ, έστω για λίγο, την σειρά που παρακολουθούν κυρίως έφηβοι, «The Walking Dead», μια αμερικανική τηλεοπτική σειρά μετα-αποκαλυπτικού δράματος τρόμου που βασίζεται στην ομώνυμη σειρά κόμικς. Η σειρά παρουσιάζει ένα μεγάλο σύνολο ηθοποιών ως επιζώντες μιας αποκάλυψης ζόμπι που προσπαθούν να παραμείνουν ζωντανοί υπό τη σχεδόν συνεχή απειλή επιθέσεων από ζόμπι, γνωστά κυρίως ως "περιπατητές" από τους άλλους χαρακτήρες. Με την κατάρρευση του σύγχρονου πολιτισμού, αυτοί οι επιζώντες πρέπει να αντιμετωπίσουν άλλους ανθρώπινους επιζώντες που έχουν σχηματίσει ομάδες και κοινότητες με τους δικούς τους νόμους και ηθικές αρχές, οδηγώντας μερικές φορές σε ανοιχτή, εχθρική σύγκρουση μεταξύ τους.

Ο «άλλος», ο/η αλλοδαπός/ή, ό ξένος, ο αποκλίνων που είναι εκεί έξω και παραμονεύει να μας «κλέψει» δήθεν την απόλαυση μας, κι ότι καλό φτιάξαμε, είναι η δυστοπία που ζούμε λένε όπως απεικονίζεται από το Χόλυγουντ, τα ΜΝΕ και τα ΜΚΔ όπως επισημαίνει ο Edward Said [ Κουλτούρα και Ιμπεριαλισμός]:

Γι’ αυτό και επιχείρησα να κατανοήσω πως ακριβών εννοεί την πανοπλία η Μίριαμ και να καταλάβω πως αυτό νοηματοδοτείται εικαστικά. Και όντως η πανοπλία της Μίριαμ έχει αφοπλιστικό νόημα γιατί χάνει κάθε ίχνος πολεμικής χροιάς ή πρόθεσης, αφού απονομιμοποιεί κάθε πολεμικό στοιχείο: Αναφύεται η προοπτικής της ηθικής και πρακτικής συμφιλίωσης και συνεργασίας . Έμπνευση και δημιουργία συναρθρώνονται από τις ίδιες οι αφηγήσεις ως απότοκο των συνεντεύξεων που έχει πραγματοποιήσει με τους νεαρούς άνδρες που έχουν εκτοπιστεί από τον πόλεμο:  η προσφυγιά τους είναι δημιούργημα του πολέμου. Όλα μαζί το  τραύμα, η μνήμη, η ανασφάλεια, τη απουσία μιας αποτρεπτικής κι αποτελεσματικής πολιτικής για αποτροπή πολέμων και η ορθολογιστική ανάληψης της συλλογικής παγκόσμιας ευθύνης για τους πολέμους αναδύεται εμμέσως πλην σαφώς από το έργο αυτό. ΟΙ προσωπικές  μαρτυρίες τους περιέχουν τα στοιχειά από τον καταστραμμένο κόσμο αλλά αποτελούν ιστορίες ελπίδας για το μέλλον, όπως αυτή αναδύεται μέσα από την απεικόνιση αντικειμένων.

Όπως μας υπενθυμίζει ο Edward Said, «πέραν του συνόρου αναμεσά σε «εμάς» και του «ξένου» βρίσκεται η επικίνδυνη επικράτεια του του μη ανήκειν:  σε παλαιότερους χρόνους εδώ εξορίζονταν ολόκληροι λαοί· στη σύγχρονη εποχή παραμένουν τεράστιες ομάδες ανθρώπων που έπεσαν θύματα διωγμών και εκτοπισμών» (Said, «Αναστοχασμός για την εξορία», σελ. 291). Δε θα σας κουράσω με τις λεπτομερείς διαχωρισμούς των διαφόρων κατηγοριών αναμεσά στους πληθυσμούς που εμποδίζονται από το να επιστρέψουν στη  πατρίδα τους. Υπάρχουν ασφαλώς διαφορές ανάμεσα σε εξόριστους, πρόσφυγες, εκπατρισμένους, αυτοεξόριστους. Ο εκτοπισμός είναι πανάρχαια πρακτική – θυμηθείτε τον εξοστρακισμός για παράδειγμα στην αρχαία Αθήνα, ενώ η οι πρόσφυγες σήμερα είναι σαφώς δημιούργημα του παγκόσμιου συστήματος των κρατών του 20^ου αιώνα, όπως ορθά υποδεικνύει ο Said (σελ. 261). Κυρίως είναι δημιούργημα του κόσμου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου έπρεπε επιτέλους τα κράτη να αναλάβουν ευθύνη για ν δώσουν προστασία σε αυτούς/ες που Χάννα Άρεντ αναφέρει ως άτομα που στερήθηκαν από «το δικαίωμα να έχουν δικαιώματα».  Από εδώ πηγάζει και διαχωρισμός που υπάρχει στη μεταχείριση και το χρέος των κρατών ανάμεσα σε αυτού θεωρείται ότι μετακινούνται εθελούσια, κι αυτούς εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους: Υπάρχει διακριτική ευχέρεια από τα κράτη αν θα δεχθούν, πόσους και υπό ποιους όρους τους οικονομικούς μετανάστες, ενώ έχουν χρέος λόγω του διεθνούς δικαίου (Συνθήκη της Γενεύης) να παρέχουν προστασία σε όποιον κινδυνεύει αν επιστραφεί στη χώρα προέλευσης – εξ ου και απαγορεύονται οι επαναπροωθήσεις (non-refoulement).

Κι όπως μεγάλος Παλαιστίνιος ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς γράφει στο ποίημα του «Για έναν άνθρωπο»: 

Τον φίμωσαν με αλυσίδες/
έδεσαν τα χέρια του στο βράχο των νεκρών/ και του είπαν: “Είσαι δολοφόνος!”/

Έκλεψαν την τροφή, τα ρούχα,/
το κατάλυμα και τις σημαίες του,/
τον πέταξαν στο κελί των μελλοθανάτων/
και του είπαν: “Είσαι κλέφτης!”/

Τον έδιωξαν από όλα τα καταφύγια/
του στέρησαν τη μικρή του αγαπημένη/
και του φώναξαν “Είσαι πρόσφυγας!”/

Άνθρωπε με τα δακρυσμένα μάτια και τις υγρές παλάμες,/
η νύχτα μέλλεται να φύγει./
Ούτε τα κρατητήρια μένουν για πάντα/
ούτε οι κρίκοι πάνω στις αλυσίδες./

Ο Νέρωνας πέθανε, αλλά η Ρώμη ζει/
αγωνίζεται μέχρι θανάτου./
Γιατί, ακόμη και όταν οι σπόροι του σιταριού πεθαίνουν/
γεμίζουν την πεδιάδα με τα στάχυα του./

Πέραν την κρατικής ευθύνης υπάρχει  η ηθική της κοινωνικής αλληλεγγύης, όχι της υποκριτικής φιλανθρωπίας. Υπάρχει η τέχνη που ανατρέπει και δημιουργεί χώρο  και δρόμους για συναδέλφωση και συνεργασία, υπάρχει η φλόγα της δημιουργικής ελπίδας που εμπνέει.

Η φωνή και η απεικόνιση των εμπειριών θέτει μπροστά μας το μέιζον ζήτημα της ευθύνης. Τίθεται μπροστά το καθήκον: Μπορούμε όλοι μαζί, να γίνουμε μια «πανοπλία» για Δικαιοσύνη και Ειρήνη. Να τη φορέσουμε τη συλλογική πανοπλία αυτή της ελπίδας, συμφιλίωσης , της αλληλεγγύης και να είναι άτρωτη, ισχυρή για φτιάξουμε ένα άλλο κόσμο δικαιότερο, χωρίς πολέμους, βίας, καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Ένα κόσμο που θα αξίζει να ζούμε, αν να ημερευόμαστε και να παραδώσουμε στις νεότερες γενεές.

Ευχαριστώ την Μίριαμ για την τέχνη της, αλλά και τους νεαρούς που θέλουμε να ακούσουν τη φωνή, τις μαρτυρίες τους που μας έδωσαν την ευκαιρία να

Andreas Nicolaides Interview (The Government Photographer)

 Interview of Andreas Nicolaides, known as 'The Government Photographer' in Cyprus.

It can be found by pressing here.

Berceuse pour Melina

Ήταν τα γενέθλια του μωρού μου που εγένετουν γεναίκα.

Λαλώ του φίλου μου του καλού, Κάρβελλε μου ο χρόνος παρπατά γλήορα. Το καλοτζ̆αίριν γίνεται τζ̆ιόλας γεναίκα η Μελίνα μου. Θέλω να της χαρίσω κάτι που τον τόπον μου. Να ξέρει πιλέ μου πόθθεν έρκουνται εναν σωρόν πράματα που το είναι της.

Ήταν τότες που εμάθθαιννα την Ρωσσικήν Αβανγκάρντ τζ̆αι εστράτεφκεν με που τη Σκάλαν ο Γιώργος ο Κάρβελλος  με τες συφφωνίες του Σ̆οστακόφιτς, που την Βοστώνην ο Χρίστος ο Κούλεντρος που επέμενεν να έβρω την Σονάταν του για Τσ̆έλλο τζ̆αι πιάνον. Έχουν τζ̆αι τα καλά τους τα σόσ̆ιαλ ανάλογα σε τί σ̆έρκα θα ππέσουν. Είσ̆ιεν δίκαιον ο Χρίστος. Εκόλλησεν η βελόνα μου πας την Sonata for Cello & Piano ειδικά πας την εκτέλεσην του 1934 με τον βιολονσ̆ελίσταν Ροστρόποβιτς τζ̆αι τον ίδιον τον Σ̆οστακόφιτς̆ στο πιάνον. Το έργον τούτον λέει ο μύθος πας το ίντερνετ, επαράγγειλεν του το ο φίλος του ο Κουμπάτσκι σε μιαν φάσην δύσκολην της δημιουργικής του ζωής. 

Ελάλουν το του Γιώργου που μου επαραπονιέτουν πως μετά την Χοιροκοιτίαν του στην οποίαν τα έδωσεν όλα, ετσιλλούσαν τον οι υποχρεώσεις, τα επαγγελματικά με τα σχολεία, μικροϋποχρεώσεις ποτζ̆εί μικροϋποχρεώσεις ποδά, δεν του εμείνισκεν χρόνος τζ̆αι πάθος να γράψει κάτι που την καρκιάν του.

Αντρέπουμουν τζ̆ιόλας αλλά έχοντας θκιαβάσει μόλις πριν της ιστορίαν με τον φίλον του Σ̆ιοστακόβιτς̆ ετόλμησα τζ̆αι λαλώ του Γιώργου: "νομίζω μόνον εσύ μπορεί να μου βάλεις έναν κομμάτιν Κύπρον σε νότες να το χαρίσω της κόρης μου που γιορτάζει το καλοτζ̆αίριν τα 18 της".

- "Καλό φίλε μου, μεγάλη μου χαρά τζ̆αι τιμή να σκεφτείς έτσι" είπεν μου ο Γιώργος με ούλλην τζ̆είνην την γλυτζ̆ιάν κυπριακήν ταπεινότηταν που χαρακτηρίζει πολλούς Κυπραίους τζ̆αι ταυτόχρονα τζ̆είνον τον αθώον ενθουσιασμόν που χαραχτηρίζει το Γιώργον άμαν εν χαρούμενος.

Έτσι έφκην η Berceuse pour Melina pour Violon et Piano που επρωτόπαιξεν λλίους μήνες μετά ο Νίκος Πίττας στο βιολίν τζ̆αι ο  Rami Sarieddine στο πιάνον.

Απολαύσετε το πρώτον σ̆αίριν τζ̆αι παρακολουθήννετε τες παραστάσεις με κυπριακήν κλασσικήν μουσικήν εσείς που έσ̆ετε την τύχην να μπορείτε να ακούσετε τον ήχον της σε αίθουσαν. 

Το νησί της Κύπρου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων!

Continue reading →

The island of Cyprus cannot be used for the genocide of Palestinians!

Continue reading →

Kıbrıs adası Filistinlilere yönelik soykırım için kullanılamaz!

Continue reading →

Some Key Websites for Accessing Reliable Information on the Israel-Gaza War (2023)

Associated Press: Having been awarded 58 Pulitzer Prizes, Associated Press remains one the leading news outlets in the English-speaking world, providing a steady and reliable flow of information. It occasionally also publishes a list of fake news surrounding a given ongoing topic, debunking each piece of misinformation by tracing its origin and clarifying the facts.

Reuters: A media company whose reliability in reporting rivals that of Associated Press. Maintains stubbornly a neutral language in its reporting, avoids consciously sensationalism and biased language and aims to contain in its reporting primarily facts. Reuters is behind a paywall, but its articles are reposted by third-parties online.

Al Jazeera: Reliable network which tends to follow up on the stories it covers. As Al Jazeera is often portrayed as the definite source for information within left-leaning circles, It should be noted that as Al Jazeera is being funded primarily by the government of Qatar, it maintains its own biases, with the most evident, explicit example, being the coverage of the 2022 World Cup hosted by Qatar, in which Al Jazeera whitewashed the crimes committed by the Qatari state and published consistently propaganda in its favour. On the Israeli-Palestinian conflict, Al Jazeera maintains consistently a bias in support of Palestinian claims. Nonetheless, it is important to also note that having bias does not mean the publication of false information, and if one remains aware of Al Jazeera’s position, the network has consistently remained a reliable source of information surrounding the conflict, often providing more in-depth coverage of incidents and events as they take place.

Haaretz: Left-leaning Israeli newspaper known for its critical approach to fundamentalism, authoritarianism and expansionist Israeli policies. Haaretz remains a reliable English-language source originating within Israel, especially if one wants to follow internal Israeli news and get an understanding of the different political positions and conflicts existing and evolving within Israeli society. Like Al Jazeera, Haaretz is not a neutral source of information, containing its own biases in favour of specific Israeli positions, expressing one political viewpoint, among many, within Israel.

Bellingcat: Investigative journalist website specialising in fact-checking and open-source intelligence, having done excellent work so far on the Ukraine-Russian war. It is worth checking what Bellingcat has to say on controversial and/or unclear developments surrounding war crimes, conflictual claims, and propaganda. Bellingcat has not published much on the Israeli-Palestinian as yet, but this could very well change in the near future.

In the occasion that a link is dead, or a website is blocked, use the WaybackMachine to gain access.

Misinformation is widely being spread from both sides of the conflict on social media platforms. Information on both social media and random/less known websites should not be considered reliable unless it is verified from a reliable source. Individuals on such platforms are often unaware that they are spreading misinformation themselves.

Ο Πασχάλης, η Παλαιστίνη, και Εμείς

Του Νίκου Τριμικλινιώτη

[Κεφάλαιο στο συλλογικό τόμο προς τιμή του Παναγιώτη Πασχάλη, 2016]

Ο Κύπριος Δημοσιογράφος και η Παλαιστίνη[1]

Από τότε που ήμουν παιδί γνώριζα τον Παναγιώτη Πασχάλη. Ήταν ο δημοσιογράφος φίλος του πατέρα μου – ένας άνθρωπος ωραίος, πανύψηλος, γεμάτος όρεξη για ζωή, συζήτηση, πειράγματα και γέλιο. Όταν μεγάλωσα κι είχα άποψη, ενίοτε έντονη και κριτική, ίσως όχι πάντα επαρκώς δικαιολογημένη, θυμούμαι τον Πασχάλη να ακούει με προσοχή, να κάνει ερωτήσεις με τρόπο που σαφώς δείχνει ότι σέβεται το συνομιλητή του, έστω κι αν ο ίδιος μπορεί να μην είχε κατ’ ανάγκη πεισθεί από την επιχειρηματολογία ή την τεκμηρίωση. Ότι  και να συζητούσαμε, θυμούμαι να φεύγω από την ανταλλαγή μαζί του σοφότερος, άλλοτε πιο σίγουρος, άλλοτε πιο προβληματισμένος κι αβέβαιος. 

Κάτι που θα ήθελα, αν είχα τη δυνατότητα σήμερα, είναι να συζητήσω μαζί του για την εμπειρία του στη φυλακή του Ισραήλ τότε και τι σημαίνει για αυτόν η επιχειρούμενη στροφή γεωπολιτικού προσανατολισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας με την συνομολόγηση οικονομικής και «αμυντικής» συμμαχίας με το κράτος του Ισραήλ. Ως γνωστόν το Ισραήλ απεικονίζεται απλώς ως σύμμαχος-χώρα, όταν εξακολουθεί να καταπιέζει και να κρατά όμηρο τον Παλαιστινιακό λαό.

Ο Πασχάλης είχε πάθος με την Παλαιστίνη.  Αποτελεί το έμπρακτο παράδειγμα του Κυπρίου που αγωνίστηκε για την ελευθερία και δικαιοσύνη του Παλαιστινιακού λαού. Η φυλάκιση του τον είχε σημαδέψει. Ουδέποτε αρνήθηκε να μιλήσει ανοικτά για το θέμα και να καταδικάζει τον καταπιεστικό ρόλο του Ισραήλ. Είχε ένα ξεχωριστό τρόπο να θέτει το ζήτημα καθαρά, αλλά και να κοιτά μπροστά, παίρνοντας τη συζήτηση στην προοπτική του μέλλοντος. Είχε επανειλημμένα αναφερθεί στην απουσία ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όσους θεωρούνται «εχθροί του Ισραήλ». Πρόκειται για ένα πανίσχυρο κράτος, που έχει χαρακτηριστεί ως «κράτος-τρομοκράτης». Είναι αστακός, στρατιωτικά μιλώντας, που στηρίζεται σε ένα βαθύ αντιδημοκρατικό φυλετικό-θρησκευτικό διαχωρισμό. Το Σιωνιστικό κράτος δίνει το προνόμιο στον ανά τον κόσμο Εβραϊκό πληθυσμό να αποκτήσει δικαίωμα εγκατάστασης και ιθαγένειας, ενώ στερεί τα βασικά δικαιώματα στους Παλαιστίνιους που τους καθυποτάσσει, και τους εξοβελίζει. Αν γελαστούν και φύγουν από τα εδάφη τους οι παλαιστίνιοι, χάνουν την ιθαγένεια τους. Το Ισραήλ, ιδιαίτερα σήμερα με τη ακροδεξιά του Νετανιάχου στην εξουσία, εδραιώνεται όλο και περισσότερο ο φυλετισμός, όλο και απαρχαϊντοποιείται.[2]  

Αυτό το αυταρχικό καθεστώς εξαίρεσης ο Πασχάλης ασφαλώς και δεν το πήγαινε. Δεν το πήγαινε με διεθνιστικούς όρους. Όπως αναφέρει στο κείμενο του ο Rubin, «Το μακρύ Χέρι της Μοσσάντ», το μόνο που έκανε ο Κύπριος δημοσιογράφος ήταν να πάρει συνεντεύξεις από Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς.[3] Στο ίδιο άρθρο ο συγγραφέας αναφέρει διάφορους ξένους υπηκόους, τους οποίους απήγαγαν οι Μυστικές Υπηρεσίες  του Ισραήλ χωρίς κανένα σεβασμό για νόμους, δίκαιο και διεθνείς συμβάσεις. 

Στις 18 Ιανουαρίου 1978, την ημέρα των γενεθλίων του, ο 38χρονος τότε Παναγιώτης Πασχάλης συνελήφθη κατά την πέμπτη επίσκεψη του στη χώρα. Ήταν τότε ανταποκριτής του Ανατολικογερμανικού κρατικού καναλιού. Κατηγορήθηκε για κατασκοπεία προς όφελος των Παλαιστινίων σε βάρος του Ισραήλ και  καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση. Μου είχε πει παλιά σε μια συνομιλία μαζί του: 

«Το μόνο που βρήκαν πάνω μου ήταν φωτογραφίες από Άραβες-Παλαιστινίους και Εβραίους. Αυτό αρκούσε για να με καταδικάσουν. Εξάλλου άλλαξαν και τον νόμο για να τους βολεύει». 

Ο Πασχάλης χλεύαζε την σκευωρία σε βάρος του, την κατηγορία του «τρομοκράτη» και απαντούσε: «Αν ο αγώνας για την ελευθερία και δικαιοσύνη είναι τρομοκρατία, τότε είμαι τρομοκράτης!» Αυτή ήταν η θέση του στις γελοιότητες, όταν, χρόνια μετά τη φυλάκιση του, τον ρωτούσαν για το θέμα.[4] Η φοβερή αυτή εμπειρία έμεινε πάντα μαζί του:

«Ο Διευθυντής των φυλακών μου είπε ότι υπάρχει σκευωρία για να με σκοτώσουν κι έτσι με έχωσε στην απομόνωση δήθεν για δική μου προστασία. Δεν με έδειραν στις φυλακές, αλλά έξι μήνες στην απομόνωση κάνει μεγάλη ζημιά στον άνθρωπο». [5]  

Πέρασε τα επόμενα δυο χρόνια της ποινής του στη φυλακή Ramble με συγκρατούμενους Παλαιστίνιους που στάθηκαν το στήριγμα του. Τον έκαναν να νιώθει ευπρόσδεκτος. Εκεί έμαθε καλά αραβικά. Παρηγοριά του ήταν η Αραβική λογοτεχνία και ποίηση που διάβαζε. Τότε ήταν που πραγματικά γνώρισε και εκτίμησε την Αραβική συμβολή στο παγκόσμιο πολιτισμό. Μέχρι το τέλος της ζωής μελετούσε την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, παρακολουθούσε τα Αραβικά ΜΜΕ.

Ο Πασχάλης επισκέφτηκε ξανά τη χώρα αυτή το 1998 μετά από πρόσκληση του Ισραηλινού υπουργείου εξωτερικών. Καμία απολογία ή συγγνώμη δεν του δόθηκε:

«Έχασα δυόμιση από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Πολλοί με ρωτούν αν ζήτησαν συγνώμη οι Ισραηλινοί. Ποτέ. Συμπεριφέρονταν σαν μην είχε συμβεί τίποτε. »[6]

Τότε και Τώρα - Ένας νοερός διάλογος με τον Πασχάλη

Το γεωπολιτικό πλαίσιο της σχέσης Κύπρου και Μέσης Ανατολής σε σχέση με τον προσανατολισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας άλλαξε άρδην από τότε που φυλακίστηκε ο Πασχάλης μέχρι σήμερα. Άλλαξαν πραγματικά με τρόπο που δύσκολα κανείς θα φανταζόταν. Ενδεικτικό της αλλαγής τούτης ήταν ότι ήδη από 1998, οι Ισραηλινοί είχαν καλέσει τον Πασχάλη να ξαναεπισκεφτεί την χώρα. Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Πασχάλης έζησε μέρος αυτού του αναπροσανατολισμού.

Αυτό το σκληρό καθεστώς  αντιμετώπισε με παρρησία ο Πασχάλης. Απλώς αρνιόταν να το αποδεχτεί: Μετά την επίσκεψη κατόπιν πρόσκλησης από το υπουργείο εξωτερικών του Ισραήλ, επιχείρησε να μεταβεί με άλλους δημοσιογράφους στη χώρα σ’ αλληλεγγύη με τους Παλαιστίνιους. Τους άλλους τους άφησαν να πάνε. Τον ίδιο όμως κράτησαν στο αεροδρόμιο και τον απέλασαν το επόμενη πρωί. Ζήτησε εξηγήσεις από τον Πρέσβη του Ισραήλ στη Κύπρο, κι αυτός του είπε ότι έπρεπε να τους πει ότι επρόκειτο να πάει. Ο Πασχάλης αρνείτο συμμετοχή σε τέτοιες πράξεις υποτέλειας.

Το διεθνές πλαίσιο όπως διαμορφώνεται ειδικότερα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, έχουμε σοβαρές μετατοπίσεις και αναταράξεις. Δεν μπορούμε φυσικά να αγνοούμε την ισλαμιστική-τουρκική διάσταση των διεθνών σχέσεων με Ισραήλ/Παλαιστίνη που μεταξύ άλλων επηρεάζει τη στάση των Παλαιστινίων (από ΧΑΜΑΣ μέχρι την Παλαιστινιακή Αρχή) και στο Κυπριακό, όπως π.χ. στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης. Αυτά περιπλέκουν την κατάσταση σήμερα σε σχέση με τις δεκαετίες του 1970 και 1980.

Παρά ταύτα η στροφή προς τον Ισραήλ ως γεωπολιτικό παιγνίδι δεν είχε να κάνει με τις αλλαγές αυτές, αλλά με την ανακάλυψη φυσικού αερίου. Η Παλαιστίνη δεν υπάρχει καν ως γεωπολιτικός παράγοντας, μόνο το κράτος του Ισραήλ. Κι ας λένε φραστικά ότι «οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα για κράτος κι ότι έχουν λόγο στην εκμετάλλευση του πλούτου στη περιοχή». Παρατηρούμε λοιπόν μια σαφή στροφή από την οπτική της εξωτερικής  πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας να μετατοπιστούμε, μια απόπειρα που είχε τις ευλογίες των Δυτικών «φίλων» μας. Κατά τις δεκαετίες του 1970-1990 μέχρι το 2000, οι διάφορες Δυτικές μυστικές υπηρεσίες θεωρούσαν την Κύπρο ως περίπτωση που απαιτούσε, από τη δική τους οπτική «στενή παρακολούθηση» γιατί ενώ ήταν μεν χώρα υπό επιτήρηση τριών Νατοϊκών εγγυητριών δυνάμεων, με Βρετανικές βάσεις, κατοχή εδάφους από την Τουρκία κτλ., είχε μια ισχυρή παράδοση ενός αδέσμευτου προσανατολισμού που εμπέδωσε ο Μακάριος, διατηρούσε δεσμούς με τις Αραβικές χώρες και τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, και ασφαλώς υπήρχε ισχυρή παρουσία του ΑΚΕΛ κ.ά.[7] Από την οπτικών υπηρεσιών πληροφόρησης και ασφάλειας η Κύπρος ήταν ύποπτη – να μην ξεχνούμε κει τη δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη το 1974. Το βασικό είναι ότι τόσο οι Δυτικές χώρες, όσο η Μοσσάντ θεωρούσαν ότι η Κύπρος αποτελεί ένα «τρομοκρατικό διακομιστικό σταθμό»[8], τον οποίο παρακολουθούσαν στενά. Η ψυχροπολεμική παράνοια τις δεκαετίες 1970 και 1980 καλύπτει πολλές διαστάσεις, αλλά εστιάζει στη δράση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ ή PLO) στη Κύπρο:

«Η Κύπρος για χρόνια υπήρξε παράδεισος για θιασώτες, ακτιβιστές και ενεργές τρομοκρατικές ομάδες (operatives). Στρατηγικά τοποθετημένη στην ανατολική Μεσόγειο, κακώς διαιρεμένη ανάμεσα στον Ελληνικό και Τουρκικό πληθυσμό και κυβερνήσεις, ανοικτή στους ταξιδευτές, επιχειρηματίες και άλλους που παρουσιάζονται ως τέτοιοι, οικία για αμέτρητους διπλωμάτες με προνομιακά αποθέματα, μαγνήτης για Shipping,  παραθεριστές και αεροπορικά ταξίδια, η Κύπρος είναι, ίσως άθελά της, το πιο βολικό σημείο εκκίνησης του κόσμου της Μεσογείου για τους τόπους που τρομοκράτες θέλουν να πάνε. Η τρομοκρατία απλώς δεν έχει θεσμοποιήσει εαυτόν στο νησί.»[9]

 Έτσι περιγράφει την Κύπρο ο Δρ. Christopher C. Harmon, ένας τυπικός εμπειρογνώμονας στην υπηρεσία των Αμερικανικών σπουδών ασφάλειας και πληροφοριών. Στο ίδιο κείμενο του ασχολείται, με πομπώδες και αισθησιακό τρόπο με διάφορους «τρομοκράτες» [και μη] που πέρασαν από την Κύπρο κι έκαναν «κακό» στο Ισραήλ και στη Δύση. Εκεί αναφέρεται και στον Πασχάλη ως εξής:

«[ήταν] ένας περιοδεύων ανταποκριτής για την εφημερίδα Χαραυγή του κυπριακού κομμουνιστικού κόμματος και της ανατολικό γερμανικής τηλεόρασης, μια θέση η οποία φέρεται να του επέτρεπε να υπηρετεί ως μεσάζων ανάμεσα σε διάφορες τρομοκρατικές ομάδες και τους χρηματοδότες στην Ανατολική Γερμανία».[10]

Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι πως αλλάζει πλήρως η εικόνα από το τέλος της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστικό της στροφής τούτης είναι το γεγονός ότι ο ίδιος εμπειρογνώμων, ο Δρ. Harmon, από το 2000 με την πρώτη έκδοση του βιβλίου του μέχρι το 2007 που δημοσιεύτηκε η δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου του με τον ίδιο τίτλο, εξαφανίζει πλήρως και δια παντός οποιαδήποτε αναφορά του στην Κύπρο. Ίσως να προκαλεί έκπληξη η πλήρης διαγραφή ακόμα και ως ιστορικών στοιχείων περί Κύπρου – είναι μια αναθεώρηση της ιστορίας, χωρίς καμιά δικαιολόγηση.

Ακόμα κι αν άλλαξαν άρδην τα πράγματα κι η Κύπρος να μην είναι πλέον ότι ήταν για τις υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών, είτε γιατί το παιγνίδι άλλαξε τόσο που η Κύπρος δεν είχε την σημασία που είχε, είτε γιατί ο κρατικός προσανατολισμός και η ένταξης μας στην ΕΕ έχει πλέον καταστήσει την χώρα μας πλήρως και απρόσκοπτα ενσωματωμένη στο ευρύτερο Νατοϊκό/Ευρωπαϊκό σχεδιασμό, πώς είναι δυνατόν να απαλείφονται τα προηγούμενα ως ιστορικές αναφορές και να μην επιχειρείται μια εξήγηση για τη μεταστροφή;[11]

Υπάρχουν βέβαια διάφοροι λόγοι που γίνονται απαλείψεις στον τύπο, σε βιβλία ή εγχειρίδια να είναι πρακτικοί ή προσωπικοί π.χ. μπορεί ένας συγγραφέας να μην ασχολείται πλέον με το α’ ή β’ θέμα, αλλά το γεγονός παραμένει ότι για την Κύπρο έχουμε μια ριζική στροφή σε όλο το φάσμα των δημοσιεύσεων περί Κύπρου σε σχέση με τον προσανατολισμό της χώρας.[12] Σε προσωπική επικοινωνία με τον Δρ. Harmon απλώς αναφέρει ότι ο Πασχάλης «εξαφανίστηκε από τη σκηνή».[13]

Ασφαλώς υπάρχει και μεταστροφή στις πολιτικές των μεγάλων. Είναι αναντίλεκτο ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, όπου υπάρχει έντονος προβληματισμός για τον μελλοντικό ρόλο. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του στρατοπέδου του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι σήμερα, η απουσία αντίπαλου δέους οδήγησε στην άκρατη χρήση στρατιωτικών επεμβάσεων που αν κριθούν βραχυπρόθεσμα θεωρήθηκαν «επιτυχείς», πλην όμως οδήγησαν μεσοπρόθεσμα σε μακρόσυρτες συγκρούσεις, αστάθεια και άνοδο κινημάτων και καθεστώτων βαθύτατα αντιδημοκρατικά ή/και εχθρικά προς τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Η θεώρηση περί παρακμής ή συρρίκνωση της αμερικανικής ισχύος δεν είναι πλέον μια άποψη που υιοθετείται μόνο από ριζοσπάστες μελετητές: [14] Φαίνεται να υπάρχει αποδοχή ακόμα και από τα γεράκια της πολιτικής ότι δεν είναι εφικτή και βιώσιμη η παρούσα χρηματοδότηση των επεμβάσεων των ΗΠΑ. Τίθεται επιτακτικά η ανάγκη για «αυτοσυγκράτηση» (restraint) για να αντιμετωπίσει πολλαπλές προκλήσεις που αδυνατεί να ανταποκριθεί.[15] Η δε «συρρίκνωση στο ορθό επίπεδο παρέμβασης» (rightsizing) δεν γίνεται πουθενά πιο αισθητή ως μια ήδη εφαρμοσμένη πολιτική από Ομπάμα από το μεσανατολικό.[16]

Τι γίνεται όμως με την Κύπρο; Φαίνεται ότι η όλη εικόνα της Κύπρου αλλάζει εντελώς στα ίδια βιβλία και εγχειρίδια από τους ίδιους συγγραφείς: η χώρα απεικονίζεται εντελώς διαφορετικά, σάμπως και μετακινήθηκε από τον χάρτη προς τα δυτικά. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η εξαφάνιση της Κύπρου από τον χάρτη της τρομοκρατίας  στα διάφορα εγχειρίδια περί τρομοκρατίας, τα πλείστα χρηματοδοτημένα από Δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας, όπως έγινε με το βιβλίο του Harmon από το 2000 ως το 2007, η Κύπρος εξαφανίζεται από διακομιστικός σταθμός τρομοκρατών.

Αυτή η μετατόπιση είναι κατά βάση ιδεολογική αλλά και οικονομικό-πολιτική (συμφέροντα μερικών): εν μέρει αντικατοπτρίζει την απόπειρα  ενσωμάτωσης της στην Δυτική με την προενταξιακή της πορεία μέχρι την ενσωμάτωση της στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Επίσης δείχνει το μέγεθος της στροφής των σπουδών ασφάλειας. Ωστόσο, τούτο περιέχει κάτι το επίπλαστο και εξωπραγματικό διότι, όχι μόνο η Κύπρος παραμένει στον ίδιο χώρο, αλλά προσεγγίζουμε όλο και πιο πολύ τη Μέση Ανατολή παράγοντες όπως η ανακάλυψη φυσικού αερίου στην θάλασσα γύρω από την Κύπρο, οι γεωπολιτικές αναταράξεις στη περιοχή και οι πολεμικές συρράξεις με την βίαιη  ανακατανομή  πληθυσμών  και ανατροπή συνόρων, οι αγωγοί του νερού από την Τουρκία στη κατεχόμενη Κύπρο, η διασύνδεση της Κυπριακής Δημοκρατίας με χώρες όπως το Ισραήλ, το Λίβανο και την Αίγυπτο με συμφωνίες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου μετακινούν την Κύπρο όχι μόνο προς ανατολάς, αλλά την φέρνουν όλο και πιο κοντά στη Μέση Ανατολή.  Τί γίνεται όμως με του Παλαιστίνιους και το παλαιστινιακό;

Μια Παρακαταθήκη

Η απόπειρα άρνησης της ιστορικό-γεωγραφικής θέσης και αναπροσανατολισμού μας ως χώρα μέσα από μια αφύσικη αναθεώρηση της επίσημης ιστορίας οφείλει να μας προβληματίσει. Καθώς συρρικνώνεται η αμερικανική ισχύς όπου σαφώς αμφισβητείται η σοφία των επιδρομών ακόμα και από τα μέσα στις ΗΠΑ, η στροφή μας προς τα κει είναι τουλάχιστον προβληματική.

Η προσωπική ιστορία του Πασχάλη, ως πράξη αλληλεγγύης, με τη σφραγίδα και φοβερή ανάμνηση της φυλάκισης του, αποτελεί μια ιστορική παρακαταθήκη. Είναι μαρτυρία μια ζωής  που μας επιτρέπει να πάρουμε το νήμα της ιστορικής συνέχειας που συνδέει στη πράξη τους αγώνες και τις αγωνίες του Παλαιστινιακού λαού με τον Κυπριακό λαό, κόντρα στο αναθεωρητισμό όπως αυτός επιχειρήθηκε να επινοηθεί αλλιώς, να μεταλλαχθεί σε ένα δήθεν αναπόφευκτο δυτικόστροφο αναπροσανατολισμό του τύπου: «Τι να κάνουμε, δεν έχουμε επιλογή, αφού νίκησαν οι Δυτικοί στο ψυχρό πόλεμο - ας πάμε μαζί τους γιατί έτσι θα πετύχουμε κι εμείς κάτι από τα δικά μας». Έτσι είπαν σε κάποια στιγμή οι ηγέτες των Παλαιστινίων (ΟΑΠ) και τελικά βρέθηκαν στο σημείο μηδέν που αναγκάζονται σήμερα να θεωρούν ότι το Όσλο δεν τους δεσμεύει πλέον: Το Ισραήλ δεν εφαρμόζει ότι συμφώνησε, ενώ ο λαός της Παλαιστίνης βρίσκεται στραγγαλισμένος και γκετοποιημένος στις περιοχές που είτε ελέγχει η Παλαιστινιακή αρχή (Δυτική Όχθη) ή Χαμάς (Γάζα) ή απλώς δεύτερης τάξης πολίτες στην υπόλοιπη επικράτεια του Ισραήλ. Έτσι κι αλλιώς τον εξωτερικό έλεγχο τον ασκεί εξ ολοκλήρου το Ισραήλ.

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι η Κύπρος είναι το ίδιο με την Παλαιστίνη, ούτε ασφαλώς πως οι επιλογές μας είναι οι ίδιες. Απλώς ότι η «νέα κυβερνητική προσέγγιση» μαζί με τις πλείστες πολιτικές δυνάμεις έχουν ταυτιστεί με τον Ισραήλ ως σύμμαχο. Ακόμα κι αυτοί που παλαιότερα το έπαιζαν Παλαιστινιόφιλοι-επαναστάτες προβάλλοντας την «Παλαιστινιοποίηση»  του κυπριακού με «κάθε σπίτι και κάστρο», σήμερα έχουν περάσει στο αντίθετο στρατόπεδο.[17] Υπάρχει μια πολύ σαφής πορεία στην πολιτική που δένει τη στρατηγική με τους στόχους με την τακτική κι αυτή βασίζεται στη καλή επίγνωση των σκοπών, στόχων και των φίλων σε μια ιστορική προοπτική. Ασφαλώς, η γεωγραφική θέση της νήσου την καθιστά πολύτιμη για τα διάφορα γεωστρατηγικά συμφέροντα και γεωπολιτικά παιγνίδια στη περιοχή μας, αφού περάσει διάφορες φάσεις στα μυαλά των μεγάλων. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες την είχαν αρχικά θεωρήσει ως ένα «πιόνι» μια άγονη νήσος στην αυτοκρατορία τους, ενώ στη συνέχεια μετατράπηκε στο γνωστό ορμητήριο ή το place d’ armes, στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο και στην λόγχη στο υπογάστριο της Τουρκίας ή ως μια βάση στην αυτοκρατορία των βάσεων δίπλα στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Τώρα βρέθηκε στο κέντρο του κυκλώνα μιας πολύπλοκης ενεργειακής διαπάλης.[18]Είχαμε τεράστιες αλλαγές με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τον αναπροσανατολισμό της ΚΔ από αδέσμευτη χώρα σε κράτος μέλος της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο επιχειρήθηκε η αναθεώρηση της όλης ιστορικής μας πορείας σε σημείο που οι παρούσα κυβέρνηση θεωρεί το Ισραήλ σύμμαχο στο παιγνίδι της εξόρυξης αλλά και του υπόγειου πολέμου για στρατηγικό πλεονέκτημα με τους αντιπάλους στη περιοχή.  

Ακόμα δεν έχει δυστυχώς αναγνωριστεί η συμβολή του Παναγιώτη Πασχάλη στη σφυρηλάτηση της αλληλεγγύης των Κυπρίων προς τους Παλαιστινίους. Πάνω απ’ όλα φαίνεται ότι υπάρχει μια συνειδητή άρνηση   και στρέβλωση ως προς την κατανόηση της πραγματικής γεωπολιτικής θέσης στη Κύπρου στο παγκόσμιο σύστημα σήμερα. Οι παλαιοί θιασώτες των «εμπλεκομένων συμφερόντων» που πλάσαραν Κυπρο-παλαιστινιακή αλληλεγγύη με υπερβάλλον ζήλο κάποτε, έχουν μετατραπεί υπηρέτες των «κοινών συμφερόντων» δήθεν Κύπρου-Ισραήλ για εξόρυξη αερίων με τις συνακόλουθες στρατιωτικές συμμαχίες.

Η επίγνωση της θέσης μας ως χώρα, αν δεν θέλουμε  να είμαστε ορμητήριο και όργανο κανενός, δεν είναι άλλη παρά στο σαφή  προσανατολισμό της χώρας μας ως ειρηνική κι αποστρατιωτικοποιημένη γέφυρα συνεργασίας αν γίνεται, κι αν όχι ως ουδέτερη ζώνη. Και αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι ήμασταν και θα είμαστε πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της εγγύς ανατολής, ή καλύτερα η εγγύς ανατολή par excellence. Οι λυκοφιλίες με τα κράτη-παρίες που εξυπηρετούν τα Βορειοατλαντικά συμφέροντα και που υπόσχονται φούρνους παξιμάδια εκτός από άκρως επικίνδυνες, την ώρα της κρίσης που καθαυτές κυοφορούν θα αποδειχτούν και φούμαρα. 

Αυτό μας υπαγορεύει η στάση ζωής του Πασχάλη. Ακόμα και στη κλινική στα τελευταία στάδια της ζωής του ο Πασχάλης δούλευε και μάθαινε. Ήρθε λοιπόν ο καθηγητής του να του παραδώσει το δίπλωμα βιβλιοθηκάριου το οποίο και τέλειωσε όταν ήταν άρρωστος.  Αυτή η ακαταμάχητη δίψα για γνώση, η πηγή της ζωής συνόδευσε τον Πασχάλη μέχρι τέλους: Όπως στο  βιβλίο Το Όνομα του Ρόδου, ο λαβύρινθος-βιβλιοθήκη κρύβει τρομακτικά μυστικά αλλά και αμέτρητες απολαύσεις και προοπτικές. Αυτή η δίψα, η ελπίδα και η γνώση ότι το γέλιο αμφισβητεί τους κρατούντες τρομοκρατεί αυτούς που δεν θέλουν οι άλλοι να ζήσουν.

Έτσι θα θυμάμαι τον Παναγιώτη Πασχάλη, ένα γίγαντα-δημοσιογράφο που διψούσε για ζωή και γέλιο.

THE COMMON ACTION PROBLEMATIC OF THE CYPRIOT LEFT: FROM PAST TO PRESENT

When we speak of the Cyprus Left, we must first clarify what we mean by this. Greek Cypriot writer Kyriacos Djambazis, in his book "Disclosure of a Myth", emphasizes that the nationalist leadership of the Greek Cypriot community does not include Turkish Cypriots in the definition of "Cypriot people" with an "expansionist" understanding. In this case, since the Cypriot people will consist only of the majority Greek community living on the island, the exclusion of the Turkish Cypriot community, which does not comply with their demands for union with Greece, becomes a necessity in terms of political integrity.

AKEL AND EXCLUSION OF MINORITIES

Djambazis writes that the Communist Party of Cyprus (KKP), which was founded in 1926 and developed a policy against the nationalists' goal of Enosis, has set the island's full independence as its main goal and argues that this can only be achieved through the joint struggle of the two communities (Lefkoşa 2013, p.55).

On the other hand, the leadership of AKEL, which replaced the KKP and defined itself as the "Progressive Party of the Cypriot Workers", adopted the definition of "Cypriot people = Greek Cypriot community", like the nationalist Greek Cypriot leadership, and excluded from the common political struggle foremost the Turkish Cypriot community, as well as other religious groups like the Maronites, Armenians, Latins.

Djambazis, who also gives us information about the existence and views of the members who criticize AKEL's policy of Enosis and its mistakes in its approach to Turkish Cypriots, referred to an article titled "AKEL and the Turkish Cypriots", written by Pavlakis Georgiou, a member of the AKEL Politburo and responsible for the Turkish Cypriot community. In that article titled "Minorities" (No: 12, 1954, pp. 294-297), Pavlakis Georgiou stated:

“AKEL both did not educate the Greek people about the difficulties of the struggle and underestimated the role of minorities. For this reason, it has never addressed minorities, never enlightened them or called them to struggle... Moreover, the ignoring or belittling of the Turkish minority by our progressive party is nothing but an obvious expression of this chauvinism.” (p.31)

In his footnote to this quote, Djambazis makes the following assessment:

“The contempt mentioned in the quote is limited to the non-use of the Turkish language in workers' meetings and party documents. Of course, while linguistic communication is a major factor, it is not the only factor. The reaction of the Turkish Cypriot workers was related to the Enosis policy supported by AKEL. AKEL management interpreted this as not being able to explain their theses because of language and refused to examine the underlying causes.” (p.31)

At the meetings held by the "Left and the Cyprus Problem" group, I also discussed these issues in my papers titled "Language Problem in the Common Class Struggle in Cyprus" (1924-1954) in 2018 and "The Enosis Problem of the Greek Cypriots and Political Cooperation with the Turkish Cypriots (1902)" in 2020.

FROM ENOSIS TO FEDERATION

At a press conference with Turkish Cypriot journalists in 1989, AKEL Secretary General Dimitris Christofias answered a question directed to him regarding the issue of enosis as follows:

“Our current program was approved in 1962 and still hasn't changed. At that time the goal was complete independence. In the conditions of those days, the Turks were scattered and there were no conditions for federation. After 1974, conditions were created for two separate regions and federation. In our opinion, Turks should live in the North, Greeks should live in the South, and Turks should be in the majority in the North. All these views are new and naturally unpredictable in the conditions of 1962. Our program needs to be changed. That program is not valid today. The valid ones are the party decisions, taken after 1974. What is on the agenda now is federation, and enosis and partition must be buried forever. We are divorced from Enosis, enosis is now buried.” (Halkın Sesi, 19-23 April 1989)

Speaking at an event, organized by AKEL on the evening of October 13, 2000, Party Secretary General Dimitris Christofias said that Cyprus gained its independence after many years and tough struggles, that the majority of the people took part in this struggle, but there were some mistakes on the domestic front and the Turkish Cypriot factor was not given the necessary attention. (Kıbrıs newspaper, 16 October 2000).

This important statement of Christofias about the policy of AKEL, the biggest party of the Greek Cypriot left, which excludes the Turkish Cypriot community, reminded me of an article published in the newspaper "Demokratis" in 1952 and I wrote under the pseudonym "Yusuf Aydın", an article titled “AKEL and the Turkish Cypriot Factor”, in which I felt the need to emphasize this important point once again:

“But unfortunately, AKEL itself, which prides itself on being the party of the Cypriot working class, still does not pay due attention to the Turkish Cypriot factor.” (Kıbrıs’ta Sosyalist Gerçek, No:58, November-December 2000)

This historical article, which puts its finger on this burning issue and asks for due attention to the issue half a century ago, was taken from AKEL's publication "Demokratis" and it was translated into Turkish and was published in the newspaper Halkın Sesi, dated March 19, 1952 under the title “The Liberation Struggle of the People of Cyprus. (Written by G.Ioannidi, K.Koliyannis, P.Rusu, Translated by K. Muhtaroğlu) In this article titled “=Turkish Minority=", among other things, it was said:

“AKEL should explain to the Turkish minority in concise and sensitive words that the independent administration to be provided in case of the annexation with Greece will provide the Turkish Cypriots with ample autonomy, national, linguistic, political, religious and other development. AKEL will not be the leader party of the struggle of the Cypriot people unless it succeeds in influencing and winning over the Turkish minority workers in the political arena and as an organization.”

The justification of these warnings, which appeared in Demokratis in March 1952, was accepted at that time, as the PEO established a separate Turkish Office for Turkish Cypriot members in November 1952. The news that AKEL also established a separate Turkish Bureau appeared in the Turkish Cypriot press in June 1954. The first statement signed by "AKEL Turkish Branch Office", which was distributed to the public, was published in full text in the newspaper Halkın Sesi, dated October 20, 1954. (A.An, Transition from Class Unionism to Ethnic Unionism and Workers' Opposition among Turkish Cypriots, Nicosia, 2005, pp.208-212)

In his book, Djambazis writes the following regarding the attitude of Turkish members on the issue of Enosis defended by AKEL: "Unfortunately, there is no written document showing how the AKEL administration informed the Turkish party members, or even if they did, how these members reacted." (p.25)

I also wanted to cover the important and sensitive issue of AKEL's Enosis policy and Turkish Cypriots in my book titled “The First Pioneers of Our Working Class - Turkish Cypriots in the Labour Movement Until 1958” (Khora Publishing, Nicosia, January 2011), but only what I could obtain. I quoted two anecdotes. (p.141)

FEDERAL STATE

The fascist Greek coup in the summer of 1974 and the subsequent partition of the island by Turkey forced the Greek Cypriot leadership, including AKEL, to accept the federation model. On what grounds was AKEL now accepting this model, which contradicted the USSR's view that "a form of federal state can also be considered" in 1965?

As the author of these lines, I had been wanting to ask the AKEL leadership, whom I sympathize with, some questions that have plagued my mind since I started to look at the world from the perspective of the working class. As a matter of fact, in a letter I forwarded to AKEL on December 20, 1977, I requested the explanation of the reasons for the adoption of the federal solution, which was strongly opposed by the party before, and asked the following questions:

“Wouldn't it be helpful to hold a conference on theoretical and organizational issues regarding Turkish Cypriots before the 14th General Assembly of AKEL? What will be the future of ethno-political integration in Cyprus?”

Unfortunately, this proposal was not even responded to and the “approach to Turkish Cypriots and the nationality problem” continued to prevent the two communities' relations from improving as a bleeding wound.

JOINT FRONT OF TURKISH CYPRIOTS AND GREEKS

The following decision, taken at the AKEL Central Committee Plenum Meeting on February 24, 1989, is still relevant today:

“Another prerequisite for the victory of our struggle and the liberation of Cyprus is the joint front of the Turkish Cypriots and Greek Cypriots. According to AKEL, the idea of establishing a joint struggle front is maturing today. The necessity of a common struggle on the Greek Cypriot side is accepted by the wider public. (...) AKEL, which has a wide prestige in the Greek Cypriot community and also in the Turkish community, will take the initiative to bring the idea of rapprochement and establishing a common front into practice. This task is not easy at all. There are many issues that need to be discussed and clarified in order to reach the desired level of consensus with our Turkish Cypriot citizens.”

In a series of articles titled “What AKEL's 80th Anniversary Theses Reflect” that I wrote in May 2005, I stated the following:

“On April 23, 2003, after the Turkish Cypriot side allowed mutual free crossings to both sides of the green line, albeit limited, we did not witness new expansions in AKEL's rapprochement policy. Interestingly, the case filed by Ahmet An, the Turkish Cypriot Coordinator of the Contact Group for an Independent and Federal Cyprus, against Turkey, the sovereign power in the north of Cyprus, was won in the European Court of Human Rights on February 20, 2003, after a waiting period of 12 years. The main theme of the case was the inhibition of “freedom of association”.

In the first month after the attainment of this freedom, a negative response was given to the question “When will the Turkish Bureau open, which AKEL closed in 1974 on the grounds that contacts were no longer possible”, by the Secretary General of AKEL Dimitris Christofias. His explanation was on the grounds of “safety of comrades”. It was a sign of how difficult the struggle that had to be fought was going to be. Moreover, it is known that nearly 30 letters I sent to the party between December 2, 1974 and November 4, 2003, requesting opinions on theoretical and organizational problems related to Turkish Cypriots, were left unanswered.

Another reason we were told during our meetings with other AKEL supporters was as follows: “Turkish Cypriot progressive parties are against AKEL establishing a separate Turkish branch. It is sufficient to support the progressive parties that still exist in the north.”

However, as far as we know, this support has been maintained for years in the form of purchasing tickets from the solidarity lottery of the CTP held every year. Unfortunately, those who "own without any criticism" of the party policy also achieve a zero-to-none result due to the struggles to "not be a mug stuck in AKEL's tail"! In other words, the "agents" of once have just turned into a "bad copy"!

Since the gates were opened, AKEL has yet to hold any political meeting for Turkish Cypriots living in north of the division line. Another disadvantage is that the joint commissions created together with the CTP do not work, regardless of the reason. Especially during the voting of the Annan Plan, AKEL's saying "no for a strong yes" led to the loss of sympathy for AKEL in the Turkish Cypriot community. Despite the fact that the party has adopted the federal solution, it has emerged that it has not sufficiently enlightened both its members and the Greek Cypriot community in general on what the federal state is and what it is not, and on the sharing of power. (…)

NO UNITY TO FIGHT CYPRUS TURKISH LEFTISTS

AKEL preferred to stay away from Turkish Cypriots, both after 1968, when the youth of higher education was closely interested in leftist ideology, and under the extraordinary conditions created by the coup and occupation in 1974, just at a time when a guiding Turkish Office was needed.

Especially, AKEL made a big mistake by closing the Turkish Bureau, and under the new conditions, it caused the Turkish Cypriot workers to be deprived of a leadership that would enable them to equip themselves with an internationalist policy against the separatist policies of the nationalist Turkish Cypriot leadership. It is an important shortcoming that this vital mistake made in organizing is not mentioned in the 80th year theses.” (These critical articles were published in Afrika newspaper between 15-22 May 2005.)

IMPERIALISM DOES NOT WANT THE UNITY OF THE CYPRUS LEFT

In the 1990 Edition "Yearbook of International Communist Affairs", which is published every year in the USA, there is the following assessment of the Turkish Cypriot left:

"If the north and south of Cyprus were to reunite in a "Federal Republic" one day, it can be predicted that the combined voting power of the left-wing parties in both communities could secure a majority of the votes in a Presidential election.

This fear of American imperialism, first expressed in the 1989 Yearbook and more clearly formulated a year later, explains why the United States pursued a two-state confederal solution based on partition of the island. It also reveals the reason for the "hostility against the Greeks" and "not having contact between the communities" policy of the Turkish Cypriot leadership, which has been a collaborator of British and American imperialism. (A.An, The U.S. View of the Turkish Cypriot Left, Sosyalist Gözlem, October 1993, Issue:5)

In the 1991 Yearbook, the following evaluation is made:

“Although AKEL is not banned within the Turkish Cypriot community, the party has chosen not to be active in the north due to the difficulty of establishing contact via the “green line”.

There are three left-wing parties among Turkish Cypriots: CTP, TKP and YKP. All three left-wing parties advocate a federal solution to the Cyprus problem and believe that intercommunal rapprochement is a tool in achieving this. According to the CTP leader, “all three left-wing parties are unique in their own right, and none of them copy any party in the south of Cyprus or anywhere else in the world.” (Learned from personal communication between Özker Özgür and writer Thomas W. Adams on 6 November 1990.)”

LEFT PARTIES OF TURKISH CYPRIOTS

When the island was partitioned after the events in July 1974, Turkish Cypriots gathered in the north and formed various political parties, unions and associations. The struggles of those who are mentioned on the left are known for their successes and mistakes. The parties that represent today the Turkish Cypriot left politically are as follows:

The Republican Turkish Party (CTP), which was founded at the end of 1970 and defended a left social democratic line for many years, has adopted a liberal policy today. The old left line of the CTP has to some extent been taken over by the New Cyprus Party -YKP. YKP was founded in 1989 by the left wing that broke away from the Communal Liberation Party-TKP. Those who left the CTP together with Özker Özgür formed the Patriotic Unity Movement (YBH) in 1998 by merging with the YKP, but later left and founded the United Cyprus Party (BKP) in 2002. The Right Social Democrat, Communal Democracy Party-TDP- is the continuation of the TKP, which was founded in 1976, and it cannot develop because the party cannot reproduce itself.

Some of the members and supporters of these four political parties are the projections of those views in the unions of workers, teachers and other civil servants. Other elements of the Turkish Cypriot left, who are independent of these structures and have a political view, can occasionally convey their thoughts in certain publications or in their own magazines or newspapers, or they maintain their existence in the form of certain narrow friend groups. The Cyprus Socialist Party, which was founded by the "Socialist Reality in Cyprus" magazine in 2002, and the Independence Path established in 2018 by the "Baraka Cultural Association" can be given as examples.

It is noteworthy that, with a few exceptions, all these organizations did not adopted the accumulated experience of the Turkish Cypriot left, which were silenced by the bloody terror and oppression applied by the TMT in 1958. These parties, which do not base their current policies on the principles that the old left tradition defended with the mistakes and merits, cannot clearly show the Turkish Cypriot community the way out of the political, economic, social and cultural impasse they are in, and in the final analysis, they leave the people helpless and melt away.

Almost all of the political parties in the Greek Cypriot part are against the partition of the island and demand that the Cyprus problem be resolved with a bi-communal, bi-zonal federal state structure and an end to the fait accompli that has been imposed on the island for 49 years by military force. Let us remind you that the candidate of AKEL, the largest organized party of the Greek Cypriot left, won 48% of the votes in the last presidential elections.

OBSTACLES TODAY

The Turkish and Greek Cypriot left, which should join forces to re-organize the Republic of Cyprus under a federal roof and to re-establish friendship and cooperation between the Greek Cypriots and Turkish Cypriots, the two main ethnic-national communities living on our island, against the partitionist and separatist policies of the Turkish Cypriot leadership, should immediately make a new assessment of the situation. In order to overcome the difficulties on the way to an independent and federal Republic of Cyprus, it has become an inevitable necessity to get rid of fake leftists and reorganize the struggle.

Unfortunately, we are far from the goal of a unified federal state, although advocates of a federal solution make up 48% of voters on both sides. Akinci and Mavrogiannis, the federalist presidential candidates on both sides, resigned from politics after failing to win the elections. Already after the collapse of the inter-communal negotiations in Crans Montana, the Turkish Cypriot side abandoned the UN parameters based on a federal solution and began to advocate the policy of “two separate states”.

But now is the time to form an All-Cyprus Federalists Front to fight for a united Cyprus whose federal constitution is at the signing stage. In this struggle, it is inevitable that those who seem to be in favour of a federal solution but support the confederal solution or the final partition will be exposed. What we mean here is the so-called federalist policy of the CTP. CTP Chairman Tufan Erhürman, who says he is a "Federalist", did not continue the struggle for a solution in this direction and left the scene to the separatists.

Same Erhürman spoke at a meeting of the United Cyprus - Bi-communal Peace Initiative, held with the leaders of CTP, TDP, DISI and AKEL on February 11, 2019 under the title "Bi-communal Discussion Panel" in the buffer zone in Nicosia against the speech of KTOEÖS President Selma Eylem, who stated that “The north of the country turned today into the backyard of the Republic of Turkey”, Erhürman reacted by saying that “even if I were not the Prime Minister of the TRNC, I would reject her statement completely” and stating that he did not agree with what was said. This was the clearest proof of the CTP's policy of not blaming the occupying country.

In addition, Erhürman took the floor after the speech of POGO Women's Movement General Secretary Skevi Koukouma, who attended the 10th Ordinary Congress of the CTP Women's Organization on May 28, 2022 and repeated again: "I am under the obligation and responsibility to openly state that we, as CTP, do not accept some of the terms used in her speech here, and that we reject the terminology of the occupied area."

The most important factor underlying the election failure of the supporters of the federal solution, besides the interventions of the occupying power, is the use of the "citizen-made" settler population transferred here as a vote depot in the race for seats in the Parliament.

The day-to-day criticisms of the government by hiding the occupier and the invader serve no purpose other than "we cooperate better". The solution forces that are in favour of the federal Cyprus should gather and come together and seek ways to meet with the federalists in the Greek Cypriot side as soon as possible on a COMMON POLITICAL platform! It is not enough to just publish joint statements, we must make our voices heard in the international community!

(This is the English translation of the original Turkish text of the paper, presented at the 5^th Annual Conference of the “Left and Cyprus Problem”, held on 14 October 2023 at the “Home for Cooperation” in the buffer zone in Nicosia, where the subject was the “Common Action by the Cypriot Left”. Because of time constraint, only the text of the last two subtitles was read.)  

Μια βάρκα ήρτε από μακρυά...

Μακρυά που τα μουσικά δρώμενα, έμεινα με την μουσικήν πεθαννένων να με συντροφεύκει τζ̆αι ώρες-ώρες να την βαρκούμαι. Δεν θέλω να γινώ όπως ούλλους που τους καθουνται τα χρόνια τούβλα πας στα ζινίσ̆ια τζ̆αι γινίσκουνται κοτζ̆ιάκαρες: "...εμάς τον τζ̆αιρόν μας..."

Τζ̆αι ο τζ̆αιρός μια διάσταση μέσα στον χωροχρόνον είναι. Αναλογα με τη γωνιάν πον να δείς τα πράματα, μπορείς να την συμπυκνώσεις τζ̆αι να τα δείς ούλλα πίτταν,  χωρίς χρονικήν διάστασην, όπως θωρείς τετράγωνον σε δύο διαστάσεις έναν κύβον τρισδιάστατον άμαν τον θωρείς πουπάνω τζ̆αι κάθετα.

Έστειλεν μου ο φίλος μου ο Αντώνης έναν σύνδεσμον με μουσικήν του Δημήτρη Μητσοτάκη. Η γωνιά του χρόνου που μου έκατσεν, με το πρώτον άκουσμαν έφερεν μου το τούτον στον νούν. Επιττάκωσεν ο χρόνος τζ̆αι το 1949 εγίνην σήμερα. 

Σήμμερα όμως ήρτεν έτσι:

Rojava: Reality and Rhetoric - Gilles Dauvé & T.L. (2015)

A detailed critical analysis of the "Rojava revolution". This is a much enlarged version of 'Kurdistan?' written by G.D. and T.L published on Troploin.

It can be located by pressing here.

A PDF version for printing purposes can be found by pressing here.

Εφημερίδα Εστιάδες, Φύλλα 28-36, Έτος Β (1915)

 Η εφημερίδα “Εστιάδες” βγήκε σε 36 φύλλα με δεκαπενθήμερο ρυθμό έκδοσης, από τις 28 Νοεμβρίου 1913, ως την 1η Μαΐου 1915.

Τα φύλλα 28-36 (Έτος Β, 1915) της εφημερίδας 'Εστιάδες' μπορούν να εντοπιστούν πατώντας εδώ.

 

Ακροατή του Άστρα άκουσα σε.

Ακροατή του Άστρα άκου σα σε! Εμίλαν σου η Αλεξία Ιωαννίδου για έναν άνθρωπον τον οποιον ετρομοκράταν ένας αλήτης ακροδεξιός εγκληματίας την ώρα που έκαμνεν την δουλειάν του ντελίβερι της Βόλτ τζ̆αι είπες του Νεόφυτου “πρέπει Νεόφυτε να παραδεχτούμεν ότι υπάρχει τζ̆αι το μεταναστευτικόν”

Άκουσα σε τζ̆αι έμεινα άφωνος. Δεν ήβρες άλλον να πεις. Να διεισδύει το τέρας του φασισμού ντυμένον στα μαύρα μες την κοινωνίαν, τζ̆αι συ, ακροατή, τζ̆αι με σοσιαλιστικές καταβολές μπορώ να φανταστώ, να πιάννεις το τηλέφωνον για να επαναλάβεις τα βρώμικα λόγια της ακροδεξιάς προπαγάνδας που έκαμες ήδη τζ̆αι δικόν σου λεξιλόγιον. Αν δεν το κατάλαβες, να σου το πώ: είσαι στο κατώβλιον του παραμάγαζου της Χρυσής Αύγής στην Κύπρον. Σε λλίον θα λαλείς "ναι είμαι φασίστας, έσ̆εις να πεις τίποτε;".

Μεταναστευτικόν, ακροατή του Άστρα, δεν σου λέω αγαπητέ, διότι δεν σε αγαπώ εσέναν, έσ̆ει πλάσματα πιο αξιόλογα να αγαπήσω, πλάσματα να σαν την Αλεξίαν για παράδειγμαν που το αυθόρμητον που της ήρτεν μπροστά στα τέρατα ήταν να προσφέρει προστασίαν, μια κοπελλούα, σε έναν νέον παιδίν που κινδυνεύει που να το μασ̆αίριν, τους λοστούς, τες πέτρες στα σ̆αίρκα ενός ανώμαλου ακροδεξιού μπράβου του ΕΛΑΜ. Η λέξη μεταναστευτικόν υπάρχει διότι είναι το ιδεολογικόν όχημαν των δεξιών τζ̆αι ακροδεξιών πολιτικών για να απευθυνθούν σε σέναν, ακροατή του Άστρα, κατά τάλλα με αριστερές καταβολές, ιδίως με αριστερές καταβολές. Απευθύνονται πρώτα στο ένστιγκτον σου, έχοντας ήδη μπει οι θεωρητικοί τους στην ψυσ̆ήν σου, με θεωρίες περί ισλαμοποίησης που δημοσιέυει η Σημερινή, με θεωρίες περί σχεδίων της ΜΙΤ να μας πιάουν τέλλια οι τούρτζ̆οι που δημοσιέφκει ο Φιλελεύθερος, με τες θεωρίες περί ξημαρισ̆ιάς, περί κινδύνου να σου βιασουν την γεναίκαν ή την κόρην, λες τζ̆αι οι μετανάστες εν Μεταξάες, ή μπάντα Ισραηλινών τουριστών, με τες θεωρίες περί παχουλών παροχών που το κράτος, τα φέικ νιους Κουλία περί τσιεκκουθκιών ή περί πυρομανών που σου κρούζουν την Βόρειον Ελλάδαν. Δεν υπάρχει μεταναστευτικόν, ακροατή του Άστρα, υπάρχει μετανάστευση, υπάρχει προσφυγιά, υπάρχει φτώσ̆ια, υπάρχει κόσμος σε απόγνωσην. Μεταναστευτικόν είναι η εργαλειοποίηση τους που την δεξιάν για νέαν στρατολόγησην πολιτικά αμόρφωτων ανθρώπων ερεθίζοντας τους συναισθηματικά αντανακλαστικά φόβου, μίσους, αηδίας προς κάποιον πιό αδύναμον που δεν διαθέτει το ελάχιστον φίλτρον πολιτισμού, πολιτικής ανάλυσης, διαλεκτικής σκέψης, ανθρωπιστικών αξιών.

Θα έβρισσα ακροατή του Άστρα. Θα έβρισσα τζ̆αι θα σε άφηννα να αλωνίζεις κυρίαρχη άποψη “υπάρχει τζ̆αι το μεταναστευτικόν”, εγέμωσεν η Κύπρος, δεν μπορεί ένας μικρός τόπος να χωρέσει την μιζέριαν του κόσμου. Εσκέφτηκα το. Απόν φορτώννει πο΄σσω σου τάνα του να φορτώσει. Θα σου εμίλουν για την πλούσιαν Ελβετίαν, για το όμορφα δάση τζ̆αι την οικολογικήν συνείδησην του κόσμου να ταξιδέψει το φαντασιακόν σου.

Επήα έσσω μου όμως τζ̆αι είδα την μαύρην σκιάν του εκφασισμού να φορτώννει τζ̆αι πο΄σσω μου. Άκουσα πλάσματα που αγάπησα να μου λαλούσιν “εγέμωσεν ο τόπος μαύρους”, “εν ιμπόρω να τους θωρώ "έσσω μου" να κυκλοφορούν αργόσχολοι τζ̆αι να τους ταΐζει το κράτος”. Επιάν με τα μαύρα ριά, διότι ήμουν άνενοιας, τζ̆αι εθεωρητικολογούσα για το πως η αριστερά θα μπορούσεν να αντιπαλέψει την φασιστικοποίησην της κοινωνίας, την επέλασην της ακροδεξιάς στες εκλογές ούλλων των ευρωπαϊκών κρατών.

Τρέμουν τα σ̆αίρκα μου, τρέμει η φωνή μου. Δεν θα μπορέσω να σου μιλήσω στο ράδιον χωρίς να πάρει πουρλόττον το γαίμαν, χωρίς να σκάσει η φωνή, χωρίς κυβερνήσει το νεύρον τα λόγια μου. Η συμβολική σσιωπή εγίνην εξ ανάγκης πραγματική, όπως τον θεωρητικόν κύνδυνον της φασιστικής εξαγρίωσης που από θεωρητικόν ρίσκον γίνεται μέραν με την μέραν πραγματικότητα τζ̆αι κάμνει ποζαύλιν φιλίες, οικογενειακές σχέσεις, αυρότητες. Σε λίγον θα θέλει "να φαγωθούμεν ματαξύ μας", ποιά ιδέα θα φκεί πουπάνω, ο φασισμός ή ο άνθρωπος.

Σσιωπώ χωρίς να σσιωπίσω. Δεν θα φκώ να τα πώ στο ράδιον να στενοχωρκούμαι να κρατήσω το συναίσθημαν που ξισ̆ειλά. Γράφω σου τα δαμαί τζ̆αι αν θέλεις έλα θκιάβας τα αν θέλεις τράβα τον δρόμον σου με τους ναζί τζ̆αι άφης με ύσηχον.

“Υπάρχει τζ̆αι το μεταναστευτικόν”. Έχω σου νέα. Όσον υπάρχει ματανάστευση θα υπάρχει μεταναστευτικόν. Αν έκαμες ιδεολογίαν σου την ακροδεξιάν, η αντίδραση σου εσένα θα είναι να πααίννεις να δέρνεις αδύναμους ανθρώπους διότι σου κάμνει τόπον το κράτος του Αναστασιάδη τζ̆αι του δελφίνου του, ή θα κρυφοσ̆αίρεσαι που το κάμνουν αλλοι για σέναν. Ίσως να σ̆αίρεσαι ήδη χωρίς να τολμάς να το πεις ακόμα τούτον, που επνίξαν άλλοι για σέναν 700 μετανάστες στην Πύλον για να ακούουν οι άλλοι τζ̆αι να τραβούν πίσω να μεν έρτουν “έσσω” σου. Κριτικάρεις τον Αναστασιάδην αλλά επικροτείς κατά βάθος τες πολιτικές Νουρή να καστιορά 5, 7, 9 μέρες νηστικούς τζ̆αι πεινασμένους μες την βάρκαν για να στέλλουν sms τζ̆είνων που περιμένουν στον ξύλινον πάγκον να πιαν το επόμενον σαπιοκάραβον να φοηθούν να μεν έρτουν. Η αντίδραση μου εμέναν είναι είναι να κοιτάζω τον ουρανόν τζ̆ιαι όσον μακρυά τζ̆αι είναι τ΄άστρα, εγώ την γλώσσα μου να τους ιβγάζω, διότι έμαθε μου ο Ναζίμ Χικμέτ που τον τζ̆αιρόν που ήμουν μιτσής μες την Εδόν, ότι το πιο εκπληκτικόν, το επιβλητικόν τζ̆αι πιο μεγάλον, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε, είτε παρπατεί μέσα στην Ινδίαν μέσα στους δρόμους της Χαλκούτας, είτε μες τους δρόμους της Λεμεσού ή της Χλώρακας.

Τέρας να γινείς όπως εγινήκαν 43.9% των Γερμανών στες εκλογές του 1933 τζ̆αι σχεδόν ούλοι ως το 1945, εγιώνι άνθρωπος θα μείνω, όπως έμεινεν η Δολόρες Ιμπαρούρι, όπως έμεινεν ο Δημητρώφ, ο Μπρέχτ, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου που επήεν κοπελλούιν αψηφόντας τον θάνατον να πολεμίσει τον φασισμόν που επέλαυνεν στην Ισπανίαν. 

Δεν με πειράζουν οι μαυρήες που κυκλοφορούν παρπατητοί πας τα παιζοδρόμια τζ̆αι μες τα λεφωρεία που δεν έχουν αυτοκίνητον σαν εσέναν που σε βρίσκει κάποιος στα μποτιλιαρίσματα. Δέν με πειράζουν καν οι γκάγκξστερ ξένοι που ήρταν τζ̆αι γοράσαν 3 εκατομμύρια διαμέρισμαν αντίς 300 000 που αξίζει τζ̆αι κατοικούν τα ψηλά δώματα πας τους πύργους της Λεμεσού. Πειράζουν με τα εγγλήματα των γκάγκξστερ τζ̆αι ξένων τζ̆αι ντόπιων, η εκμετάλλευση πως εκάμαν τα 3 εκατομμύρια να έρτουν να τα πετάξουν του κάθε κυπραίου παραπόττη ντιβέλοπερ ή δικηγόρου της Ντραγκέττας του πρώην τζ̆αι νυν κυβερνητικού Δημοκρατικού Συναγερμού. 

Δεν με πειραζει που διουσιν σε όποιον εν αιτητής ασύλου 270€ τον μήναν, 9€ την ημέραν, να μεν πεθάνει της πεινας, να μεν ιθκιακονά ή να μέν θέλει να κλέφτει για να επιβιώσει, μέχρι να του εξεταστεί η αίτηση. Δεν με πειράζει αν εν πραγματικός δικαιούχος ασύλου, πραγματικός κατατρεγμένος ή παραποττουϊν που αρπάσσεται που κάθε ελπίδαν τζ̆αι έπαιξεν κορώνα γράμματα ότι είσ̆ιεν τζ̆αι δεν είσ̆ιεν για έναν εισητήριον στον “παράδεισον” που εσύ μισείς ή ονομάζεις “έσσω μου”. Πειράζει με που αν κάμει λάθος η λειτουργός τζ̆αι στην βιασύνην δεν ιξέχωρήσει κανένα γκέϊ παιδίν τζ̆αι στείλει το πίσω στο Ιραν ή στο Αφχανιστάν κατατάσσοντας το “οικονομικά εξαθλιωμένον παραποττούϊν” μπορεί να το κραμμάσουν πον να το παραλάβουν στο αεροδρόμιον ή να το εξαφανίσουν, όπως απαίξαν τα δύο μαυρούθκια μόλις εστραφήκαν στην Νιγηρίαν που τα επιστρέψαν που το αεροδρόμιον Λάρνακας χωρίς να εξετάσουν την αίτησην τους για πολιτικόν άσυλον. Τζ̆αι έχω σου τζ̆αι άλλα νέα. Τζ̆αι να κόψουν το επίδομα πείνας που τον αιτητήν, εσύ δεν θα δεις καν την μυρωθκιάν του. Θα τα δώσουν στην ξενοδόχον που στηρίζουν ταξικά για να τους στηρίζει το κόμμαν επιχορήγησην να ανακαινίσει μούχτιν το ξενοδοχείον της με πρόσχημαν την πράσινην ανάπτυξην για να σε σώσουν που την κλιματικήν αλλαγήν.

Δεν ξέρω πως να σου μιλησω ακροατή του Άστρα πέρκι έστω τζ̆αι τελευταίαν στιγμή το σκεφτείς να μεν θκιαβείς το κατώβλιον της φασιστικής ομάδας που θέλει να κυριεύσει την κοινωνίαν τζ̆αι να κυβερνήσει το κράτος προσφέροντας σου έναν τζ̆ιουνούρκον “ανήκω” της μισανθρωπίας. Θα σου πώ μόνον τζ̆αι τα κακά νέα που είχα να πώ τζ̆αι στα αγαπημένα μου πρόσωπα που μου εκοινοποιήσαν την συμπάθειαν τους στον φασιμόν, Εσσω μου, Έσσω μου με κεφαλαίον, όι απλά μεταφορικά πας το παιζοδρόμιον του χωρκού ή πουκάτω που τον φίκον της Πλατείαν Ελευθερίας ή πας τον πεζόδρομον της Λεμεσού που ονομάζεις εσύ έσσω σου: να ξέρεις πως ότι αηδίαν ινοιώθεις εσύ για τον Ινδόν ή τον Νιγηριανόν που ζ̆ει με 300 ή με 600€, έτσι αηδίαν ινοιώθει τζ̆αι για σέναν η κυράτσα που καπαρτίζει τζ̆αι δείχνει το τσαντάκιν 2500€ Prada να την φωτογραφήσουν τα μίντια people. Τζ̆αι θα σου πώ τζ̆αι το τελευταίον που του είπα τζ̆είνου που μου είπεν “κάμνουν τζ̆αι έναν καλόν τούτοι του ΕΛΑΜ”: φερ τον νούν σου τζ̆αι αν είσαι πολιτικά αναλφάβητος κάτσε τζ̆αι θκιάβασε έναν βιβλίον παρά να κάμνεις τον ρήτοραν μεγάφωνον της ακροδεξιάς. Θκιάβασε ας πούμεν το βιβλίον που εμεταφράσαν οι εκδόσεις Αλμύρα που συνεργάζουνται με τον Άστρα με την αυτοβιογραφίαν της Ντολόρες Ιμπαρούρι να καταλάβεις πως εδιείσδυσεν ο φασισμός μες τες μάζες στην Ισπανίαν τζ̆αι πως τον επολεμήσαν οι Ισπανοί τζ̆αι διεθνιστές αντιφασίστες. Αν μεν ιθκιαβάζεις, κάτσε τζ̆αι άκου πας το Youtube την Εβραίαν του Μπρέχτ που την παίζει η Έλλη Λαμπέττη να δεις πως έφτασεν το ναζισμός να κυβερνά την σκέψην του πιο απλού μορφωμένου Γερμανού νοικοκυραίου. Η ακροδεξιά αναδιπλώννεται. Ξύπνα, τζ̆αι να είναι ο νους σου σ̆εηττάνης, τζ̆αι η σκέψη σου διαλεκτική τζ̆αι θκιαβασμένη, η καρκιά σου με το μέρος της ζωής, όχι της μισανθρωπίας, αν θέλεις να σου ξαναπώ αγαπητέ.

Βρίσκεις το τζ̆αι σε audiobook αν μεν έσ̆εις συνήθειαν να θκιαβάζεις να το ακούεις άμα όδηγάς ή άμα κάμνεις δουλειές που το τηλεφωνούϊν σου δαμαί:

Η Ένωσις Κυπρίων στο συνέδριο του Ενωμένου Μετώπου

Continue reading →

Kıbrıslılar Birliği, Birleşik Cephe’nin kongresine katıldı

Continue reading →

Union of Cypriots participated in congress of the United Front

Continue reading →

 Ξαναπιάννω το μπλογκ.

Η τοξικότητα που τζ̆υλά μέσα στο σκρόλ τούτης της κατάστασης εκατάντησεν να σου αλλοιώννει την διάθεσην, να σε παραπλανεί σε μονοπάθκια που απαντούν στην λογικήν ενός αλγόριθμου του οποίου κύριον κριτήριον είναι πόσην διαφήμισην θα πουλήσει τζ̆αι όχι που γουστάρεις να ενημερωθείς. Παλιά στα μπλογκς εσύ αποφάσιζες τι θέλεις να θκιαβάσεις. Εφάαν τα.

Να κάμνεις ψυχαναγκαστικά τζ̆ύλι τζ̆ύλι την οθονούαν σου σε αυτήν την “αισθησιακήν» κίνησην πάνω στο φετίχ πατσαρικούϊν τζ̆αι να παρακουλουθά τί γράφεις, πού κάμνεις κλικ, είντα τόπον είσαι, σε ποιαν δικτυωμένην συσκευήν είσαι κοντά, σε ποιόν μαχαζίν έμπης, που έκαμες λάϊκ τζ̆αι ποιού χαχχανούθκια ή δακρυκούθκια για να σου σύρνει την διαφήμισην που πρέπει μεταξύ δύο αναρτήσεων αυτών που σου εβάφτησεν για φίλους τζ̆αι αποφάσισεν να σου φέρει πρώτον τραπέζιν πίσταν (που τους 1000 που έσ̆εις θα δεις 30 την ημέραν, 30 που αποφάσισεν ο αλγόριθμος).

Ότι κόψει ο νους του κάθε νου να είναι ισοδύναμον με αποφάσεις του κοινοβουλίου, ο κάθε άσχετος να μιλά του προέδρου σαν να τζ̆αι εν κουμπάρος του ή ένας γάρος του δρόμου τζ̆αι να θεωρείται πολιτική κριτική. Να σου βάλλουν το μωρόν που σαρίζει τα γυαλιά του μαχαζιού του παπά του τζ̆αι να μετρούν πουκάτω τα λάϊκ να απαυλίνουν την μοναξιάν τους παραβιάζοντας κάθε νομοθεσίαν για έκθεσην των μωρών σε δημόσιαν θέαν. Να σου βάλλουν σε απευθείας μετάδοσην τον άθρωπον να πνίεται τζ̆αι να μεν βουττά ένας να τον σώσει χωρίς να σκέφτουνται ότι έσ̆ει δικούς, μάναν, αγαπητιτζ̆ιάν ή αγαπητικόν πον να τα δεί. Να φκαίννει ο κάθε βλάκας τζ̆αι να σύρνει για ατάκες ψεύτικες πληροφορίες που κυκλοφορά η ακροδεξιά κακόβουλη προπαγάνδα. Όι κανεί.

Είναι έναν τοξικό σύστημα που σε αλλάσσει. Εγώ θέλω να αποφασίζω τί θα θκιαβάζω. Που ποδά τζ̆αι δά θα προσπαθήσω να γράφω δαμαί τζ̆αι να το διαφημήζω ποτζ̆εί. Δεν είναι εύκολον όμως, διότι άμαν δεν συμμετέχεις μες το βλακώδες σύστημαν των λάικ τζ̆αι των σ̆έαρ κάμνει σου σ̆άτοου μπαν τζ̆αι δεν σε φκάλλει μπροστά να πεις θα κάμνεις διαφήμησην των γραφτών σου που το σκρόλ του.

Σκέφτουμαι κάθε θέμαν που φκάλλω τες Παρασκευάες στον Άστρα να το κάμνω τζ̆αι γραπτά δαμαί για να μεν θέλει να επεκτείνομαι στες λεπτομέρειες που εν παρπατούν ραδιοφωνικά.

Φύλλο του Νέου Κυπριακού Φύλαξ για τα Γεγονότα στο Λευκόνοικο (29/03/45)

Φύλλο του Νέου Κυπριακού Φύλαξ για τα Γεγονότα στο Λευκόνοικο που κυκλοφόρησε στις 29/03/45.

Μπορεί να εντοπιστεί σε μορφή PDF πατώντας εδώ.

The First Career of the Communist Party of Cyprus - Daphnos Economou (2019)

Conference paper presented by Daphnos Economou at the 1st Historical Materialism Athens Conference at Panteion University, in May 2019.

Daphnos Economou

Historical Materialism Conference (Athens, May 2019)

Introduction

Few materials on the history of the Communist Party of Cyprus were accessible till the mid-1990s.

The Hoover Institution had published a Cold War diatribe in 1971 as part of its “Comparative Communist Party Politics” series. Its author, T.W. Adams, had earlier penned a monograph titled “U.S. Army Area Handbook for Cyprus”, issued by the Government Printing Office in Washington.

The other available source was a celebratory volume published by AKEL – the successor of the KKK – for the 50th anniversary of its founding, in 1976. Here anecdotal story telling substituted for historical and political fact. Through it, the “pioneering communists” were first praised for their selflessness, then excused for “inexperience” and “excessive zeal”, to be ultimately bypassed.

By the mid-1970s, AKEL was a firmly established workers’ party, regularly obtaining 30-35% of the popular vote. However, unlike its influential counterparts in the West, which moved in the direction of “soul-searching” en route to their historic compromise, the ramifications of the Cold War in the north-eastern Mediterranean dictated that AKEL maintained an unflinching pro-Moscow outlook. This goes some way in explaining AKEL’s protracted historiographic inertia.

From the little that trickled down, we knew that the KKK stood for the “complete independence of Cyprus from British imperialism and for the establishment of a workers and peasants government, as part of the nearest democratic soviet federation”. More specifically, “for a free and independent Cyprus incorporated to the Soviet Socialist Federation of the Balkans”.

These statements, detached from their historical context, sounded very much like a mouthful. We did not fully appreciate at the time that prior to WWII, the question of Cyprus was part of the Eastern Question, with its epicentre not in the Middle East, but in Europe itself – in the Balkans.

*   *   *

Here I will address three episodes in the first career of the KKK:

First, I will try to sketch the social, economic and political conditions prevailing in Cyprus at the time of the emergence of KKK. Second, I will very briefly introduce one of the major influences in the development of the organisation, specifically that emanating from the communist movement in Egypt; and third, I will try to establish the role of the KKK in the island-wide revolt of October 1931.

*   *   *

Facets of Uneven and Combined Development

Capitalism in Cyprus arrived late and abruptly, on the eve of the 20th century.

In the transference of the island from Ottoman to British rule, changes were introduced to the islands legal framework. While the Ottoman system penalised indebted landholders, it explicitly disallowed the confiscation of land in compensation. Under the British, the legal instrument for the mass expropriation of small landholders was provided. With the outbreak of WWI and the sharp fall in foreign demand for agricultural goods, the merchant moneylenders decimated the peasant population. In the space of a mere decade, the dispossessed peasantry would join the ranks of the working class, now to account for the considerable 10%of the population.

Waged labour was absorbed in tobacco factories, in silk manufacturing, in wineries, in the building industry, in public works, as dockworkers and – in the case of child labour – as apprentices in craft industries. The two largest employers were, by far, the asbestos mine in Amiantos and the copper mine in Skouriotissa, which between them employed some 8,000 workers.

This rapid process of uneven and combined development meant that within a matter of years the labour movement in Cyprus achieved a position that took decades – even centuries – to arrive at in the capitalist heartlands. What is more, the formation of the Cypriot working class as a class “in itself” coincided with the moment of its drive as a class “for itself”. The reverberations of the Russian revolution, revolutionary turmoil in Europe and in the Balkans, and revolutions in the colonial and semi-colonial world – especially in Egypt – meant that the political expression of the aspirations of Cypriot working class sidesteped the long-standing traditions of European Social Democracy, which had hit the rocks on August 4, 1914. In Cyprus Bolshevism would dominate ideologically from the outset. The organisation of the class in labour unions went hand in hand with the establishment of communist cells. To be precise, the communists were the driving force in setting up the first trade unions on the island.

At the centre of this bustling activity was the port city of Limassol, where the first Labour Club (Εργατικό Κέντρο) was set up in 1922. Here also the KKK established its first offices and, soon after, its own print shop – managed by Costas Skeleas. Pyrsos (the Torch) was first published in late 1922 as the party’s regular paper. From January 1925, Neos Anthropos (the New Man) was launched under the editorship of Nicos Yiavopoulos, on his return from Greece, where he was active in SEKE-KKE. In this publishing effort, a team of people, who effectively formed the leadership of the party, supported Yiavopoulos. A few more names are here in order:  Charalambos Solomonides, the person legally responsible for the paper, and, as a consequence, for years in and out of prison; Demetros Chrysostomides, the first secretary of the party; Charalambos Skapaneas, industrial organiser; Yiannis Lefkis, Christos Savvides and Leonidas Striggos; as well as Ploutis Servas and Fofo Yiavopoulou-Vassiliou, then high-school students; Charalambos Vatiliotis was a regular correspondent from Egypt (for whom more will be said further down); and Christodoulos Christodoulides and Emilios Hourmouzios.

The latter two – Christodoulides and Hourmouzios – published further a monthly literary review – Avgi (Dawn) – that drew around it the young ,demoticist intelligentsia (δημοτικιστές) of the mid-1920s. People likes Leonidas Pavlides, who had made the acquaintance of Lenin in his Zurich years; Glafcos Alithersis, based in Alexandria, Egypt; Antonis Indianos, Takis Fragoudes, Pavlos Krineos; and Nicos Nicolaides, who was moving to and fro Alexandria and Limassol. Along with their own literary efforts, Avgi published extensive tracts from of works by Henri Barbusse – then leading the Clarté movement – Anatole France and many others, including most notably Victor Serge.

Such was the impact of the KKK, that within five years of the publication of its fortnightly newspaper, it fielded candidates for the Legislative Assembly, to obtain some 12 to 15% of the vote. This figure, big in itself, becomes all the more astonishing when one takes into account that eligible to vote at the time were only men, with property in their name, and, what is more, who had all their tax obligations settled.

Favourable to the efforts of the early communists was one further fact: both wings of the Greek Cypriot political establishment had invested heavily in the joint effort of Greece and Britain to expel Turkey from its European territories; from the Dardanelles to Turkey’s entire costal area on the Aegean, Istanbul included. The ultimate defeat of the Greek expeditionary forces in 1922 by the national revolutionary army of Mustafa Kemal, put paid to Greek expansionist visions for a “Greece on two continents and five seas”.

This bloody affair – which resulted in the mass exchange of populations, involving some 2 million people – signified a major reversal in the enosis aspirations of the Greek Cypriot elite; which anticipated an early and smooth handover of the island from one ally to another, from Britain to Greece.

The Asia Minor disaster informed and gave further impetus to the internationalist proposition advanced by the KKK for an independent – that is to say, a multinational – Cyprus as part of a socialist federation of the Balkans. Given the revolutionary potential of the epoch, this was not mere propaganda, immaculately conceived at some office of the Comintern.

I hasten to add that it was the same revolutionary rationale that gave rise to the proposition for an independent, multinational state of Macedonia and Thrace. After all, the case of Crete – with a Turkish population of 36% at the turn of the century, reduced to 0% by 1930 – constituted a stark warning. Either it would be a socialist multinational federation of the Balkans, or the waves of reaction and ethnic cleansing witnessed in the decades that have since elapsed.

Let me just mention that between 1928 and 1934, the exhausted and crisis-ridden ruling classes of the Balkans would themselves attempt to establish a Balkan Federation of sorts.  This was the time when Eleftherios Venizelos and Kemal Attaturk were nominated for a joint Nobel peace prize, if that rings a bell…

Bolsheviks on the Nile

In 1919, three individuals made separately their way to Egypt. Maria Kriezi, on her return from revolutionary Russia to Istanbul, discovered her home city dominated by an ominous atmosphere, and a number of foreign armies. She found work with a Russian company and took off for Alexandria. Iordanis Iordanides, also from Istanbul, moved first to Greece and then Cyprus where he found employment as a high school teacher. He was soon sacked for his espousal of the Greek demotic language and his “Maximalist” views. He would then find work at Victoria College, Alexandria, where he moved. Charalambos Vatiliotis, a graduate of the Agricultural School in Nicosia was already a radicalised young man. He also departed for Alexandria in mid-1919.

All three arrived in a country that was in revolutionary ferment. The three – Kriezi, Iordanides and Vatiliotis – would start working along others to set up the Groupe La Clarte, the Groupe d’Edudes Sociales, the trade union Confederation General du Travail and the Egyptian Communist Party. Vatis worked as a full-timer for the ECP.

After a botched attempt to occupy the factories in Alexandria, many ECP members were arrested and jailed: Kriezi and Iordanedes fled to Athens where they joined the KKE. Vatis left for Moscow to seek help for the ECP and to attend for a year the International Lenin School. Soon after he would move to Greece to join KKE.  He would be part of the trials and tribulations of the Stalinist takeover of KKE between 1927 and 1929, especially in relation to the issue of Macedonia. He departed again for Moscow where he stayed for a little more than a year.

Kriezi is none other than Maria Iodrdanidou, the celebrated author of Loxandra, etc., etc.

October 1931

Between October and December 1930 Vatis and the poet Tefkros Anthias returned to Cyprus to plunge themselves in the activity of the KKK. The first arrived from the Soviet Union “for personal reasons” (a reason open to political interpretation); and the second from Athens, in order to escape the anti-communist witch-hunt launched by the government of Eleftherios Venizelos.

Within months of their arrival, Vatis was charged by the colonial government for “incitement to mutiny”, while Anthias was excommunicated by the Holy Synod for his work “The Second Coming”. A few month earlier, in August 1930, the introduction of new press laws forced Neos Anthropos to suspend publication.

Yet, 1931 – the year of Britain’s departure from the Gold Standard, of the Invergordon mutiny and the hunger marches – was a good year for the KKK. Between January and October 1931 fifteen mass meetings were held throughout Cyprus with an average attendance of 500, (some reaching the 800 figure). The topics of these meetings ranged from unemployment, Lenin’s Russia, the latest “tax reform”, and the role of the Greek Orthodox Church. Furthermore, until the outbreak of the October revolt, Anthias was on tour throughout the island – from one village to the next – lecturing with the support of an amateur theatre company.

A few words on the events that led up to the outbreak of the October rising are in order:

In April 1931, the nationalist members of the Legislative Council voted in support of the introduction of new taxation at the detriment of the mass of the poorer layers. When, however, the Governor – Sir Ronald Storrs – promulgated further a taxation on imports from third countries – that is, non-commonwealth countries – to satisfy the all too familiar economic policy fixation for a “balanced budget” – the nationalist leadership, composed largely of merchants, Church prelates and Greek Legislative Council members, attempted to dissent. The National Organisation, was summoned in mid-October to address the issue.

It failed utterly to arrive at any concrete proposal in response. They discussed for hours the possibility of launching an island-wide campaigning to refuse tax payment, only to discover that they themselves had already settled their dues with the tax office. As the virulently anti-communist Greek consul on the island – Alexis Kyrou – reported,

“Constitutionalists and Intransigents accuse and curse each other publicly in the press, with the first being charged by the Intransigents for treachery and of being on London’s payroll  – the National Organisation is completely neutralised.”

There was, of course, one further actor to take account of. Pressure from below was mounting.

In an attempt to outwit his “radical nationalist” opponents and save face with his electors, the moderate bishop of Kition, Nicodemos Mylonas, resigned his post on the Legislative Council. Before an audience of 2,000, he urged the island’s population – a mere 350,000 – to strike at the Empire by boycotting British products. Supposedly, in a rhetorical burst he also proclaimed the union of Cyprus with Greece. The Intransigents became terribly upset by Mylonas’ attempt to beat them at their own game. Makarios Myriantheas, Andreas Hadjipavlou and Savvas Loizides called a counter-meeting for the following day to denounce Mylonas for duplicity. Venue, the Business Club of Nicosia.

The uprising of October 1931 begins here. When the bigwig organisers of the meeting announced at its closing that they were to proceed – alone – to petition the Governor, the crowed began mocking them that their true intention was to “have their tea on Government hill”. Chanting “down with the tax endorsers” (κάτω οι φορομπήχτες), the call was raised from the crowd for ALL to march to Government House. As the procession crossed the city, it grew rabidly in numbers, reaching 5,000 on arrival at Government house. Amongst them, members and supporters of the KKK. The members of the Legislative Council attempted to flee the scene but were browbeaten to stay put by the crowed.

One can hardly accuse the KKK for not having joined the initial meeting, called by the ravingly anti-communist “radical” nationalists at the Business Club of Nicosia. However, they were in place when and where it mattered, partaking in the actual blazing of Government House.

In the following days, the revolt spread like wildfire throughout the island. The nationalist leaders abandoned ship one after the other, imploring the populace for a return to order. The KKK met with the Archbishop and proposed a joint united anti-imperialist front, living the issue of Enosis or Independence to be decided by the course of events. Contact had earlier also been established with the Kemalist leaders of the Turkish Cypriot community to join in the revolt. The Archbishop politely declined joint action, to denounce the following day the unfolding revolt in the company of Sir Ronald Storrs. The KKK would now appeal to peasants and workers from a position of vantage to continue on the road of revolution.

The KKK effectively assumed leadership of the uprising – or, to be more precise, it was the only force on the ground attempting to lead and channel the energy released by the uprising. Police Stations were raided throughout the island, and their weapons removed. In the following days, mass militant assemblies were called twice by the Labour Centre of Limassol and once in Nicosia. In Famagusta, the authorities were forced to officially surrender the city. The construction workers union marched from Kaimakli to the centre of Nicosia. In the villages, key organisers were the members of the local Co-operatives (mostly sympathetic towards the KKK) along with the informal network of subscribers to Neos Anthropos.

To cut long story short, British troops flew in from Egypt, which succeeded in suppressing the uprising three weeks later, by mid-November. Three thousand people were thrown into jail – over 1.5% of the total adult population – including some 200 members of the KKK. Sentences ranging from a couple of months to 10 years were inflicted on the “ringleaders”. It is inside jail that the KKK turned to mass recruitment, with its members soon after forming clubs throughout the island, and an influence that has been sustained to date.

The reason of this descriptive – if brief – account is the following:

Since 1948 and the defeat of the Left in the Greek civil war, in Cyprus a myth has been promulgated to the status of dominant narrative: The KKK is portrayed as having failed to take part in the 1931uprising, because of its absence from the “Business Club” on 21 October and because of its opposition to enosis. This is complete nonsense.

However, for this insult to gain credence, injury had to be inflicted from sources closer at home.

The embracing of the stages theory and of the popular front politics of the Stalinised Comintern in the mid-1930s meant that the KKK-AKEL itself would depart from its previous outlook on the Cyprus Question, adopting enosis as the necessary corollary in its pursuance of an alliance with the “national bourgeoisie”. It would tail-end the politics of the “patriotic Right”, which in all essentials, coincided with those of the unforgiving and revanchist Right: of Makarios and his confirmed anti-communist henchman, George Grivas.

In November 1932, Vatis and Skeleas were exiled by the British authorities to London. From there they made their way to Moscow, where they were tried by the Balkan Bureau of the by then completely Stalinised – Communist International. Heading the inquiry was Bela Kun, the one-time comrade of György Lukács, and leader of the failed  Hungarian revolution of 1919. They two were found guilty for having attempted to implement the Bolshevik tactic of the united front. In “the third and final period of Capitalism” only the immediate raising of the slogan of “socialist revolution” would do. Vatis was sent to the famished areas of the Soviet Union where he died from typhus in December 1933. Skeleas was executed while WWII was raging in 1942. Christodoulos Cristodoulides – the editor of Rizospastis in the early 1930s and the brother of Costas Skeleas – was also called to Moscow. He was executed in the 1940s. So was Iordanis Iordanides. Bela Kun, the inquisitor, would himself be executed in 1938 for “leading a counter-revolutionary terrorist organisation”. And here we are, nearly a century later, unearthing still our revolutionary traditions.

Cyprus: A Rampart - Committee for Cyprus Autonomy (1942)

Short anti-colonial book by E. J., published by the Committee for Cyprus Autonomy in 1942.

It can be found by pressing here (17.6mb).

Συνέντευξη του Άντρου Κυπριανού στην Καθημερινή (20/08/23)

 Συνέντευξη που έδωσε ο τέως Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 20/08/23.

Χώρος ΓΣΠ: Ιστορία και Μέλλον - Νικόλαος Τσικκίνης (1971)

Μπροσούρα με συντηρητικό περιεχόμενο που κυκλοφόρησε το 1971 σχετικά με το παλιό ΓΣΠ στη Λευκωσία.

Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

Σχόλιο στο κείμενο του Μάριου Εμμανουηλίδη, "Εξουσία, δημόσια διοίκηση, πληθυσμός, διερευνά την πολιτική ορθολογικότητα της κυβέρνησης ?

Είναι από τα καλύτερα άρθρα για τους βαθύτερους λόγους που η Νέα Δημοκρατία ηγεμόνευσε και καταποντίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Εμμανουηλίδης προσφέρει την πειστικότερη ανάλυση με τρόπο συγκεκριμένο και τεκμηριωμένο για τις κρατικές πολιτικές επί Μητσοτάκη που οδήγησαν στις μετατοπίσεις με όρους κοινωνικούς-ταξικούς. Πρόκειται για παρόμοιους λόγους που ο Θατσερισμός ηγεμόνευσε κατά τη δεκαετία του 1980 στη Βρετανία. ασφαλώς με άλλους όρους και υπό άλλες συνθήκες: Ήταν τότε που Πουλαντζάς εντόπισε την τάση «αυταρχικού κρατισμού» και ανέλυσαν με Γκραμσικούς όρους οι Στιούαρτ Χωλ και συνεργάτες του ως «αστυνόμευση της κρίσης» κι ύστερα ως βαθύτερες ιδεολογικές μετατοπίσεις που άλλαζαν τους όρους ηγεμονίας.

Όπως και στη Βρετανία στις αρχές του 1980 (ήττα του Τόνι Μπεν στο Εργατικό Κόμμα, ήττα των ανθρακωρύχων και συνδικάτων στους ταξικούς αγώνες, ιδιωτικοποιήσεις κτλ), η Αριστερά στην Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί σε κοινωνικό επίπεδο αγώνων και ιδεολογικά λόγω των πολιτικών που εφάρμοσε επί (μνημονιακής) διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε που καν κατάλαβε. Κι ασφαλώς ούτε το ΚΚΕ (στο καβούκι του εκεί που βρίσκεται, εκτός τόπου και χρόνου στο φαντασιακό του κόσμο) θα μπορούσε να αναγνωρίσει.

Κεντρικά εργαλεία της μετατόπισης είναι τα εξής: Η μείζονα σημασία του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού (θέμα που ο Αντώνης Λιάκος είχε εντοπίσει από τη δεκαετία του 1990 ως τη μορφή που θα πάρουν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί του μέλλοντος), η εξαγορά των μικροαστικών τάξεων, οι πάσες και εξαγορά μέσα από τις μαζικές επιδοτήσεις επιχειρήσεων αλλά και η «έξυπνη» πολιτική (smart/ ψηφιακή διακυβέρνηση) μέσα το σλόγκαν του επιτελικού κράτους, όπου η πολιτική σημαίνει απλώς «επιτάχυνση» των διαδικασιών ενός αναποτελεσματικού γραφειοκρατικού κράτους σε εξατομικευμένη εμπειρία σε συνδυασμό με την ιδεολογική μετατόπιση μέσα από την εξατομίκευση. Όλα αυτά αποτέλεσαν βασικούς πυλώνες αυτής της νέας ηγεμονίας.

Η δε αυτονόητη φράση που σύμφωνα με τη (ταξική) συνθήκη δε μπορούσε να ειπωθεί που ξεστόμισέ ο Κατρούγκαλος ότι «είναι λογικό να συνδέεται με το εισόδημα η ασφαλιστική εισφορά (των ελεύθερων επαγγελματιών) στάθηκε όχι μόνο ικανή να ξαποστείλει τον ίδιο στο πυρ το εξώτερο: Είχε θεωρηθεί ομοφώνως σχεδόν ότι η φράση αυτή στάθηκε ικανή να πυροδοτήσει μαζική «έξοδο» από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την Νέα Δημοκρατία. Όπως και Θάτσερ πριν 40 χρόνια, μαζί με τον κρατικό αυταρχισμό, τις κατάφορες αδικίες και προνομιακές μεταχειρίσεις, «δημιούργησε σχέσεις εγγύτητας με τον πληθυσμό». Κι έτσι έκλεισε ένας πολιτικός κύκλος κοινωνικών αγώνων που ξεκίνησε το 2008 στην Ελλάδα.

Το ζήτημα είναι τί να κάνουμε τώρα.

All reactions:

16Evangelos Hadjikyriacou, Vassilis Tsianos and 14 others

1 comment

5 shares

Like

Comment

Share

Active