Ο Έλον Μασκ σαν κεφάλαιο τζαι σαν μορφή πολιτικής

Στην πρώτη του γιορταστική ομιλία, μετά την εκλογική νίκη, ο Τραμπ, έκαμεν ιδιαίτερη αναφορά στον Έλον Μασκ... ο οποίος φέρεται ότι θα πιάσει τζαι υπουργείο...

Ο Έλον Μασκ είναι σαφώς ένας που τους πιο οικονομικά πετυχημένους των τεχνολογικών μεταμορφώσεων που ζούμε... Τζαι σαν «επιτυχημένος» τζαι τεχνολογικά τζαι οικονομικά, ασκεί μιαν γοητεία σε διάφορα στρώματα του πληθυσμού... Όπως τζαι αλλού, tech billionaires, εμπλέκεται με την  πολιτική μέσω μορφών μαζικής επικοινωνίας – εγόρασεν, ας πούμε, το τουΐτερ [τωρά Χ].. Αν γίνει τζαι υπουργός ουσιαστικά θα έσιει ένα πολλαπλό ρόλο... δισεκατομμυριούχος με χρηματοδοτικές σχέσεις με το κράτος [για την Tesla λ.χ.], μέλος της εκτελεστικής εξουσίας σαν υπουργός, τζαι κεφαλαιοκράτης που θα θωρεί, αναπόφευκτα τζαι το συμφέρον του... Σιγά σιγά μερίδα εκπροσώπων του κεφαλαίου, σαν να αναλαμβάνει άμεσα την διαχείριση της πολιτείας...

Σαν άτομο εν ένει, ως τωρά τουλάχιστον, οικείος με την ακροδεξιά.. Με την αγορά του τουΐτερ /Χ επέτρεψε την χρήση του από ακροδεξιά ρητορική – για τον ίδιον πάντως εδικαιολογήθηκε σαν μορφή «ελεύθερης έκφρασης».. Τζαι μια χαρά εβολεύτηκεν στο επιτελείο του Τραμπ. Τζαι από ότι ακούεται θα εφαρμόσει πολιτική ενίσχυσης του τομέα των προγραμματιστών ενθαρρύνοντας ένα νέο brain drain προς τις ΗΠΑ.. Θα μπορούσε να τον πει κάποιος/α φιλελεύθερο [τζαι ο Τραμπ έτσι το έπαιζεν παλιά]. Η πρακτική του στις επιχειρήσεις του, μάλλον τείνει προς την νεοφιλελεύθερη αντικατάσταση ανθρώπων/εργατών με μηχανές. Τζαι εν τζαι γνωστός για την ατάκα του “We will coup whoever we want. Deal with it”… ότι, δηλαδή, γίνονται τζαι πραξικοπήματα, άμα μια τοπική κοινωνία, έννεν πρόθυμη να προσφέρει ότι ζητά το ηγεμονικό κράτος [λ.χ. ΗΠΑ]/οικονομικά συμφέροντα [σε σχέση λ.χ. με το λίθιο της Βολιβίας]...

Σε τούτο το πλαίσιο, η ευρύτερη εμφάνιση ατόμων που το παίζουν ηγέτες, ή influencers, ενώ ταυτόχρονα η τεχνολογία απλώνεται σαν είδος υποκατάστασης [ή επέκτασης των αισθήσεων] της ανθρωπότητας, τζαι πολιτικά ο πλανήτης αυτονομείται που την δυτική ηγεμονία, μοιάζει να σκιαγραφεί μια ρευστή «ιστορική στιγμή» όπου το παρελθόν, επιμένει, ενώ το μέλλον, δεν έσιει πάρει ακόμα μορφή...