Το νησί της Κύπρου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων!

Continue reading →

The island of Cyprus cannot be used for the genocide of Palestinians!

Continue reading →

Kıbrıs adası Filistinlilere yönelik soykırım için kullanılamaz!

Continue reading →

Some Key Websites for Accessing Reliable Information on the Israel-Gaza War (2023)

Associated Press: Having been awarded 58 Pulitzer Prizes, Associated Press remains one the leading news outlets in the English-speaking world, providing a steady and reliable flow of information. It occasionally also publishes a list of fake news surrounding a given ongoing topic, debunking each piece of misinformation by tracing its origin and clarifying the facts.

Reuters: A media company whose reliability in reporting rivals that of Associated Press. Maintains stubbornly a neutral language in its reporting, avoids consciously sensationalism and biased language and aims to contain in its reporting primarily facts. Reuters is behind a paywall, but its articles are reposted by third-parties online.

Al Jazeera: Reliable network which tends to follow up on the stories it covers. As Al Jazeera is often portrayed as the definite source for information within left-leaning circles, It should be noted that as Al Jazeera is being funded primarily by the government of Qatar, it maintains its own biases, with the most evident, explicit example, being the coverage of the 2022 World Cup hosted by Qatar, in which Al Jazeera whitewashed the crimes committed by the Qatari state and published consistently propaganda in its favour. On the Israeli-Palestinian conflict, Al Jazeera maintains consistently a bias in support of Palestinian claims. Nonetheless, it is important to also note that having bias does not mean the publication of false information, and if one remains aware of Al Jazeera’s position, the network has consistently remained a reliable source of information surrounding the conflict, often providing more in-depth coverage of incidents and events as they take place.

Haaretz: Left-leaning Israeli newspaper known for its critical approach to fundamentalism, authoritarianism and expansionist Israeli policies. Haaretz remains a reliable English-language source originating within Israel, especially if one wants to follow internal Israeli news and get an understanding of the different political positions and conflicts existing and evolving within Israeli society. Like Al Jazeera, Haaretz is not a neutral source of information, containing its own biases in favour of specific Israeli positions, expressing one political viewpoint, among many, within Israel.

Bellingcat: Investigative journalist website specialising in fact-checking and open-source intelligence, having done excellent work so far on the Ukraine-Russian war. It is worth checking what Bellingcat has to say on controversial and/or unclear developments surrounding war crimes, conflictual claims, and propaganda. Bellingcat has not published much on the Israeli-Palestinian as yet, but this could very well change in the near future.

In the occasion that a link is dead, or a website is blocked, use the WaybackMachine to gain access.

Misinformation is widely being spread from both sides of the conflict on social media platforms. Information on both social media and random/less known websites should not be considered reliable unless it is verified from a reliable source. Individuals on such platforms are often unaware that they are spreading misinformation themselves.

Ο Πασχάλης, η Παλαιστίνη, και Εμείς

Του Νίκου Τριμικλινιώτη

[Κεφάλαιο στο συλλογικό τόμο προς τιμή του Παναγιώτη Πασχάλη, 2016]

Ο Κύπριος Δημοσιογράφος και η Παλαιστίνη[1]

Από τότε που ήμουν παιδί γνώριζα τον Παναγιώτη Πασχάλη. Ήταν ο δημοσιογράφος φίλος του πατέρα μου – ένας άνθρωπος ωραίος, πανύψηλος, γεμάτος όρεξη για ζωή, συζήτηση, πειράγματα και γέλιο. Όταν μεγάλωσα κι είχα άποψη, ενίοτε έντονη και κριτική, ίσως όχι πάντα επαρκώς δικαιολογημένη, θυμούμαι τον Πασχάλη να ακούει με προσοχή, να κάνει ερωτήσεις με τρόπο που σαφώς δείχνει ότι σέβεται το συνομιλητή του, έστω κι αν ο ίδιος μπορεί να μην είχε κατ’ ανάγκη πεισθεί από την επιχειρηματολογία ή την τεκμηρίωση. Ότι  και να συζητούσαμε, θυμούμαι να φεύγω από την ανταλλαγή μαζί του σοφότερος, άλλοτε πιο σίγουρος, άλλοτε πιο προβληματισμένος κι αβέβαιος. 

Κάτι που θα ήθελα, αν είχα τη δυνατότητα σήμερα, είναι να συζητήσω μαζί του για την εμπειρία του στη φυλακή του Ισραήλ τότε και τι σημαίνει για αυτόν η επιχειρούμενη στροφή γεωπολιτικού προσανατολισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας με την συνομολόγηση οικονομικής και «αμυντικής» συμμαχίας με το κράτος του Ισραήλ. Ως γνωστόν το Ισραήλ απεικονίζεται απλώς ως σύμμαχος-χώρα, όταν εξακολουθεί να καταπιέζει και να κρατά όμηρο τον Παλαιστινιακό λαό.

Ο Πασχάλης είχε πάθος με την Παλαιστίνη.  Αποτελεί το έμπρακτο παράδειγμα του Κυπρίου που αγωνίστηκε για την ελευθερία και δικαιοσύνη του Παλαιστινιακού λαού. Η φυλάκιση του τον είχε σημαδέψει. Ουδέποτε αρνήθηκε να μιλήσει ανοικτά για το θέμα και να καταδικάζει τον καταπιεστικό ρόλο του Ισραήλ. Είχε ένα ξεχωριστό τρόπο να θέτει το ζήτημα καθαρά, αλλά και να κοιτά μπροστά, παίρνοντας τη συζήτηση στην προοπτική του μέλλοντος. Είχε επανειλημμένα αναφερθεί στην απουσία ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όσους θεωρούνται «εχθροί του Ισραήλ». Πρόκειται για ένα πανίσχυρο κράτος, που έχει χαρακτηριστεί ως «κράτος-τρομοκράτης». Είναι αστακός, στρατιωτικά μιλώντας, που στηρίζεται σε ένα βαθύ αντιδημοκρατικό φυλετικό-θρησκευτικό διαχωρισμό. Το Σιωνιστικό κράτος δίνει το προνόμιο στον ανά τον κόσμο Εβραϊκό πληθυσμό να αποκτήσει δικαίωμα εγκατάστασης και ιθαγένειας, ενώ στερεί τα βασικά δικαιώματα στους Παλαιστίνιους που τους καθυποτάσσει, και τους εξοβελίζει. Αν γελαστούν και φύγουν από τα εδάφη τους οι παλαιστίνιοι, χάνουν την ιθαγένεια τους. Το Ισραήλ, ιδιαίτερα σήμερα με τη ακροδεξιά του Νετανιάχου στην εξουσία, εδραιώνεται όλο και περισσότερο ο φυλετισμός, όλο και απαρχαϊντοποιείται.[2]  

Αυτό το αυταρχικό καθεστώς εξαίρεσης ο Πασχάλης ασφαλώς και δεν το πήγαινε. Δεν το πήγαινε με διεθνιστικούς όρους. Όπως αναφέρει στο κείμενο του ο Rubin, «Το μακρύ Χέρι της Μοσσάντ», το μόνο που έκανε ο Κύπριος δημοσιογράφος ήταν να πάρει συνεντεύξεις από Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς.[3] Στο ίδιο άρθρο ο συγγραφέας αναφέρει διάφορους ξένους υπηκόους, τους οποίους απήγαγαν οι Μυστικές Υπηρεσίες  του Ισραήλ χωρίς κανένα σεβασμό για νόμους, δίκαιο και διεθνείς συμβάσεις. 

Στις 18 Ιανουαρίου 1978, την ημέρα των γενεθλίων του, ο 38χρονος τότε Παναγιώτης Πασχάλης συνελήφθη κατά την πέμπτη επίσκεψη του στη χώρα. Ήταν τότε ανταποκριτής του Ανατολικογερμανικού κρατικού καναλιού. Κατηγορήθηκε για κατασκοπεία προς όφελος των Παλαιστινίων σε βάρος του Ισραήλ και  καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση. Μου είχε πει παλιά σε μια συνομιλία μαζί του: 

«Το μόνο που βρήκαν πάνω μου ήταν φωτογραφίες από Άραβες-Παλαιστινίους και Εβραίους. Αυτό αρκούσε για να με καταδικάσουν. Εξάλλου άλλαξαν και τον νόμο για να τους βολεύει». 

Ο Πασχάλης χλεύαζε την σκευωρία σε βάρος του, την κατηγορία του «τρομοκράτη» και απαντούσε: «Αν ο αγώνας για την ελευθερία και δικαιοσύνη είναι τρομοκρατία, τότε είμαι τρομοκράτης!» Αυτή ήταν η θέση του στις γελοιότητες, όταν, χρόνια μετά τη φυλάκιση του, τον ρωτούσαν για το θέμα.[4] Η φοβερή αυτή εμπειρία έμεινε πάντα μαζί του:

«Ο Διευθυντής των φυλακών μου είπε ότι υπάρχει σκευωρία για να με σκοτώσουν κι έτσι με έχωσε στην απομόνωση δήθεν για δική μου προστασία. Δεν με έδειραν στις φυλακές, αλλά έξι μήνες στην απομόνωση κάνει μεγάλη ζημιά στον άνθρωπο». [5]  

Πέρασε τα επόμενα δυο χρόνια της ποινής του στη φυλακή Ramble με συγκρατούμενους Παλαιστίνιους που στάθηκαν το στήριγμα του. Τον έκαναν να νιώθει ευπρόσδεκτος. Εκεί έμαθε καλά αραβικά. Παρηγοριά του ήταν η Αραβική λογοτεχνία και ποίηση που διάβαζε. Τότε ήταν που πραγματικά γνώρισε και εκτίμησε την Αραβική συμβολή στο παγκόσμιο πολιτισμό. Μέχρι το τέλος της ζωής μελετούσε την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, παρακολουθούσε τα Αραβικά ΜΜΕ.

Ο Πασχάλης επισκέφτηκε ξανά τη χώρα αυτή το 1998 μετά από πρόσκληση του Ισραηλινού υπουργείου εξωτερικών. Καμία απολογία ή συγγνώμη δεν του δόθηκε:

«Έχασα δυόμιση από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Πολλοί με ρωτούν αν ζήτησαν συγνώμη οι Ισραηλινοί. Ποτέ. Συμπεριφέρονταν σαν μην είχε συμβεί τίποτε. »[6]

Τότε και Τώρα - Ένας νοερός διάλογος με τον Πασχάλη

Το γεωπολιτικό πλαίσιο της σχέσης Κύπρου και Μέσης Ανατολής σε σχέση με τον προσανατολισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας άλλαξε άρδην από τότε που φυλακίστηκε ο Πασχάλης μέχρι σήμερα. Άλλαξαν πραγματικά με τρόπο που δύσκολα κανείς θα φανταζόταν. Ενδεικτικό της αλλαγής τούτης ήταν ότι ήδη από 1998, οι Ισραηλινοί είχαν καλέσει τον Πασχάλη να ξαναεπισκεφτεί την χώρα. Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Πασχάλης έζησε μέρος αυτού του αναπροσανατολισμού.

Αυτό το σκληρό καθεστώς  αντιμετώπισε με παρρησία ο Πασχάλης. Απλώς αρνιόταν να το αποδεχτεί: Μετά την επίσκεψη κατόπιν πρόσκλησης από το υπουργείο εξωτερικών του Ισραήλ, επιχείρησε να μεταβεί με άλλους δημοσιογράφους στη χώρα σ’ αλληλεγγύη με τους Παλαιστίνιους. Τους άλλους τους άφησαν να πάνε. Τον ίδιο όμως κράτησαν στο αεροδρόμιο και τον απέλασαν το επόμενη πρωί. Ζήτησε εξηγήσεις από τον Πρέσβη του Ισραήλ στη Κύπρο, κι αυτός του είπε ότι έπρεπε να τους πει ότι επρόκειτο να πάει. Ο Πασχάλης αρνείτο συμμετοχή σε τέτοιες πράξεις υποτέλειας.

Το διεθνές πλαίσιο όπως διαμορφώνεται ειδικότερα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, έχουμε σοβαρές μετατοπίσεις και αναταράξεις. Δεν μπορούμε φυσικά να αγνοούμε την ισλαμιστική-τουρκική διάσταση των διεθνών σχέσεων με Ισραήλ/Παλαιστίνη που μεταξύ άλλων επηρεάζει τη στάση των Παλαιστινίων (από ΧΑΜΑΣ μέχρι την Παλαιστινιακή Αρχή) και στο Κυπριακό, όπως π.χ. στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης. Αυτά περιπλέκουν την κατάσταση σήμερα σε σχέση με τις δεκαετίες του 1970 και 1980.

Παρά ταύτα η στροφή προς τον Ισραήλ ως γεωπολιτικό παιγνίδι δεν είχε να κάνει με τις αλλαγές αυτές, αλλά με την ανακάλυψη φυσικού αερίου. Η Παλαιστίνη δεν υπάρχει καν ως γεωπολιτικός παράγοντας, μόνο το κράτος του Ισραήλ. Κι ας λένε φραστικά ότι «οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα για κράτος κι ότι έχουν λόγο στην εκμετάλλευση του πλούτου στη περιοχή». Παρατηρούμε λοιπόν μια σαφή στροφή από την οπτική της εξωτερικής  πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας να μετατοπιστούμε, μια απόπειρα που είχε τις ευλογίες των Δυτικών «φίλων» μας. Κατά τις δεκαετίες του 1970-1990 μέχρι το 2000, οι διάφορες Δυτικές μυστικές υπηρεσίες θεωρούσαν την Κύπρο ως περίπτωση που απαιτούσε, από τη δική τους οπτική «στενή παρακολούθηση» γιατί ενώ ήταν μεν χώρα υπό επιτήρηση τριών Νατοϊκών εγγυητριών δυνάμεων, με Βρετανικές βάσεις, κατοχή εδάφους από την Τουρκία κτλ., είχε μια ισχυρή παράδοση ενός αδέσμευτου προσανατολισμού που εμπέδωσε ο Μακάριος, διατηρούσε δεσμούς με τις Αραβικές χώρες και τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, και ασφαλώς υπήρχε ισχυρή παρουσία του ΑΚΕΛ κ.ά.[7] Από την οπτικών υπηρεσιών πληροφόρησης και ασφάλειας η Κύπρος ήταν ύποπτη – να μην ξεχνούμε κει τη δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη το 1974. Το βασικό είναι ότι τόσο οι Δυτικές χώρες, όσο η Μοσσάντ θεωρούσαν ότι η Κύπρος αποτελεί ένα «τρομοκρατικό διακομιστικό σταθμό»[8], τον οποίο παρακολουθούσαν στενά. Η ψυχροπολεμική παράνοια τις δεκαετίες 1970 και 1980 καλύπτει πολλές διαστάσεις, αλλά εστιάζει στη δράση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ ή PLO) στη Κύπρο:

«Η Κύπρος για χρόνια υπήρξε παράδεισος για θιασώτες, ακτιβιστές και ενεργές τρομοκρατικές ομάδες (operatives). Στρατηγικά τοποθετημένη στην ανατολική Μεσόγειο, κακώς διαιρεμένη ανάμεσα στον Ελληνικό και Τουρκικό πληθυσμό και κυβερνήσεις, ανοικτή στους ταξιδευτές, επιχειρηματίες και άλλους που παρουσιάζονται ως τέτοιοι, οικία για αμέτρητους διπλωμάτες με προνομιακά αποθέματα, μαγνήτης για Shipping,  παραθεριστές και αεροπορικά ταξίδια, η Κύπρος είναι, ίσως άθελά της, το πιο βολικό σημείο εκκίνησης του κόσμου της Μεσογείου για τους τόπους που τρομοκράτες θέλουν να πάνε. Η τρομοκρατία απλώς δεν έχει θεσμοποιήσει εαυτόν στο νησί.»[9]

 Έτσι περιγράφει την Κύπρο ο Δρ. Christopher C. Harmon, ένας τυπικός εμπειρογνώμονας στην υπηρεσία των Αμερικανικών σπουδών ασφάλειας και πληροφοριών. Στο ίδιο κείμενο του ασχολείται, με πομπώδες και αισθησιακό τρόπο με διάφορους «τρομοκράτες» [και μη] που πέρασαν από την Κύπρο κι έκαναν «κακό» στο Ισραήλ και στη Δύση. Εκεί αναφέρεται και στον Πασχάλη ως εξής:

«[ήταν] ένας περιοδεύων ανταποκριτής για την εφημερίδα Χαραυγή του κυπριακού κομμουνιστικού κόμματος και της ανατολικό γερμανικής τηλεόρασης, μια θέση η οποία φέρεται να του επέτρεπε να υπηρετεί ως μεσάζων ανάμεσα σε διάφορες τρομοκρατικές ομάδες και τους χρηματοδότες στην Ανατολική Γερμανία».[10]

Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι πως αλλάζει πλήρως η εικόνα από το τέλος της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστικό της στροφής τούτης είναι το γεγονός ότι ο ίδιος εμπειρογνώμων, ο Δρ. Harmon, από το 2000 με την πρώτη έκδοση του βιβλίου του μέχρι το 2007 που δημοσιεύτηκε η δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου του με τον ίδιο τίτλο, εξαφανίζει πλήρως και δια παντός οποιαδήποτε αναφορά του στην Κύπρο. Ίσως να προκαλεί έκπληξη η πλήρης διαγραφή ακόμα και ως ιστορικών στοιχείων περί Κύπρου – είναι μια αναθεώρηση της ιστορίας, χωρίς καμιά δικαιολόγηση.

Ακόμα κι αν άλλαξαν άρδην τα πράγματα κι η Κύπρος να μην είναι πλέον ότι ήταν για τις υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών, είτε γιατί το παιγνίδι άλλαξε τόσο που η Κύπρος δεν είχε την σημασία που είχε, είτε γιατί ο κρατικός προσανατολισμός και η ένταξης μας στην ΕΕ έχει πλέον καταστήσει την χώρα μας πλήρως και απρόσκοπτα ενσωματωμένη στο ευρύτερο Νατοϊκό/Ευρωπαϊκό σχεδιασμό, πώς είναι δυνατόν να απαλείφονται τα προηγούμενα ως ιστορικές αναφορές και να μην επιχειρείται μια εξήγηση για τη μεταστροφή;[11]

Υπάρχουν βέβαια διάφοροι λόγοι που γίνονται απαλείψεις στον τύπο, σε βιβλία ή εγχειρίδια να είναι πρακτικοί ή προσωπικοί π.χ. μπορεί ένας συγγραφέας να μην ασχολείται πλέον με το α’ ή β’ θέμα, αλλά το γεγονός παραμένει ότι για την Κύπρο έχουμε μια ριζική στροφή σε όλο το φάσμα των δημοσιεύσεων περί Κύπρου σε σχέση με τον προσανατολισμό της χώρας.[12] Σε προσωπική επικοινωνία με τον Δρ. Harmon απλώς αναφέρει ότι ο Πασχάλης «εξαφανίστηκε από τη σκηνή».[13]

Ασφαλώς υπάρχει και μεταστροφή στις πολιτικές των μεγάλων. Είναι αναντίλεκτο ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, όπου υπάρχει έντονος προβληματισμός για τον μελλοντικό ρόλο. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του στρατοπέδου του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι σήμερα, η απουσία αντίπαλου δέους οδήγησε στην άκρατη χρήση στρατιωτικών επεμβάσεων που αν κριθούν βραχυπρόθεσμα θεωρήθηκαν «επιτυχείς», πλην όμως οδήγησαν μεσοπρόθεσμα σε μακρόσυρτες συγκρούσεις, αστάθεια και άνοδο κινημάτων και καθεστώτων βαθύτατα αντιδημοκρατικά ή/και εχθρικά προς τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Η θεώρηση περί παρακμής ή συρρίκνωση της αμερικανικής ισχύος δεν είναι πλέον μια άποψη που υιοθετείται μόνο από ριζοσπάστες μελετητές: [14] Φαίνεται να υπάρχει αποδοχή ακόμα και από τα γεράκια της πολιτικής ότι δεν είναι εφικτή και βιώσιμη η παρούσα χρηματοδότηση των επεμβάσεων των ΗΠΑ. Τίθεται επιτακτικά η ανάγκη για «αυτοσυγκράτηση» (restraint) για να αντιμετωπίσει πολλαπλές προκλήσεις που αδυνατεί να ανταποκριθεί.[15] Η δε «συρρίκνωση στο ορθό επίπεδο παρέμβασης» (rightsizing) δεν γίνεται πουθενά πιο αισθητή ως μια ήδη εφαρμοσμένη πολιτική από Ομπάμα από το μεσανατολικό.[16]

Τι γίνεται όμως με την Κύπρο; Φαίνεται ότι η όλη εικόνα της Κύπρου αλλάζει εντελώς στα ίδια βιβλία και εγχειρίδια από τους ίδιους συγγραφείς: η χώρα απεικονίζεται εντελώς διαφορετικά, σάμπως και μετακινήθηκε από τον χάρτη προς τα δυτικά. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η εξαφάνιση της Κύπρου από τον χάρτη της τρομοκρατίας  στα διάφορα εγχειρίδια περί τρομοκρατίας, τα πλείστα χρηματοδοτημένα από Δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας, όπως έγινε με το βιβλίο του Harmon από το 2000 ως το 2007, η Κύπρος εξαφανίζεται από διακομιστικός σταθμός τρομοκρατών.

Αυτή η μετατόπιση είναι κατά βάση ιδεολογική αλλά και οικονομικό-πολιτική (συμφέροντα μερικών): εν μέρει αντικατοπτρίζει την απόπειρα  ενσωμάτωσης της στην Δυτική με την προενταξιακή της πορεία μέχρι την ενσωμάτωση της στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Επίσης δείχνει το μέγεθος της στροφής των σπουδών ασφάλειας. Ωστόσο, τούτο περιέχει κάτι το επίπλαστο και εξωπραγματικό διότι, όχι μόνο η Κύπρος παραμένει στον ίδιο χώρο, αλλά προσεγγίζουμε όλο και πιο πολύ τη Μέση Ανατολή παράγοντες όπως η ανακάλυψη φυσικού αερίου στην θάλασσα γύρω από την Κύπρο, οι γεωπολιτικές αναταράξεις στη περιοχή και οι πολεμικές συρράξεις με την βίαιη  ανακατανομή  πληθυσμών  και ανατροπή συνόρων, οι αγωγοί του νερού από την Τουρκία στη κατεχόμενη Κύπρο, η διασύνδεση της Κυπριακής Δημοκρατίας με χώρες όπως το Ισραήλ, το Λίβανο και την Αίγυπτο με συμφωνίες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου μετακινούν την Κύπρο όχι μόνο προς ανατολάς, αλλά την φέρνουν όλο και πιο κοντά στη Μέση Ανατολή.  Τί γίνεται όμως με του Παλαιστίνιους και το παλαιστινιακό;

Μια Παρακαταθήκη

Η απόπειρα άρνησης της ιστορικό-γεωγραφικής θέσης και αναπροσανατολισμού μας ως χώρα μέσα από μια αφύσικη αναθεώρηση της επίσημης ιστορίας οφείλει να μας προβληματίσει. Καθώς συρρικνώνεται η αμερικανική ισχύς όπου σαφώς αμφισβητείται η σοφία των επιδρομών ακόμα και από τα μέσα στις ΗΠΑ, η στροφή μας προς τα κει είναι τουλάχιστον προβληματική.

Η προσωπική ιστορία του Πασχάλη, ως πράξη αλληλεγγύης, με τη σφραγίδα και φοβερή ανάμνηση της φυλάκισης του, αποτελεί μια ιστορική παρακαταθήκη. Είναι μαρτυρία μια ζωής  που μας επιτρέπει να πάρουμε το νήμα της ιστορικής συνέχειας που συνδέει στη πράξη τους αγώνες και τις αγωνίες του Παλαιστινιακού λαού με τον Κυπριακό λαό, κόντρα στο αναθεωρητισμό όπως αυτός επιχειρήθηκε να επινοηθεί αλλιώς, να μεταλλαχθεί σε ένα δήθεν αναπόφευκτο δυτικόστροφο αναπροσανατολισμό του τύπου: «Τι να κάνουμε, δεν έχουμε επιλογή, αφού νίκησαν οι Δυτικοί στο ψυχρό πόλεμο - ας πάμε μαζί τους γιατί έτσι θα πετύχουμε κι εμείς κάτι από τα δικά μας». Έτσι είπαν σε κάποια στιγμή οι ηγέτες των Παλαιστινίων (ΟΑΠ) και τελικά βρέθηκαν στο σημείο μηδέν που αναγκάζονται σήμερα να θεωρούν ότι το Όσλο δεν τους δεσμεύει πλέον: Το Ισραήλ δεν εφαρμόζει ότι συμφώνησε, ενώ ο λαός της Παλαιστίνης βρίσκεται στραγγαλισμένος και γκετοποιημένος στις περιοχές που είτε ελέγχει η Παλαιστινιακή αρχή (Δυτική Όχθη) ή Χαμάς (Γάζα) ή απλώς δεύτερης τάξης πολίτες στην υπόλοιπη επικράτεια του Ισραήλ. Έτσι κι αλλιώς τον εξωτερικό έλεγχο τον ασκεί εξ ολοκλήρου το Ισραήλ.

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι η Κύπρος είναι το ίδιο με την Παλαιστίνη, ούτε ασφαλώς πως οι επιλογές μας είναι οι ίδιες. Απλώς ότι η «νέα κυβερνητική προσέγγιση» μαζί με τις πλείστες πολιτικές δυνάμεις έχουν ταυτιστεί με τον Ισραήλ ως σύμμαχο. Ακόμα κι αυτοί που παλαιότερα το έπαιζαν Παλαιστινιόφιλοι-επαναστάτες προβάλλοντας την «Παλαιστινιοποίηση»  του κυπριακού με «κάθε σπίτι και κάστρο», σήμερα έχουν περάσει στο αντίθετο στρατόπεδο.[17] Υπάρχει μια πολύ σαφής πορεία στην πολιτική που δένει τη στρατηγική με τους στόχους με την τακτική κι αυτή βασίζεται στη καλή επίγνωση των σκοπών, στόχων και των φίλων σε μια ιστορική προοπτική. Ασφαλώς, η γεωγραφική θέση της νήσου την καθιστά πολύτιμη για τα διάφορα γεωστρατηγικά συμφέροντα και γεωπολιτικά παιγνίδια στη περιοχή μας, αφού περάσει διάφορες φάσεις στα μυαλά των μεγάλων. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες την είχαν αρχικά θεωρήσει ως ένα «πιόνι» μια άγονη νήσος στην αυτοκρατορία τους, ενώ στη συνέχεια μετατράπηκε στο γνωστό ορμητήριο ή το place d’ armes, στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο και στην λόγχη στο υπογάστριο της Τουρκίας ή ως μια βάση στην αυτοκρατορία των βάσεων δίπλα στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Τώρα βρέθηκε στο κέντρο του κυκλώνα μιας πολύπλοκης ενεργειακής διαπάλης.[18]Είχαμε τεράστιες αλλαγές με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τον αναπροσανατολισμό της ΚΔ από αδέσμευτη χώρα σε κράτος μέλος της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο επιχειρήθηκε η αναθεώρηση της όλης ιστορικής μας πορείας σε σημείο που οι παρούσα κυβέρνηση θεωρεί το Ισραήλ σύμμαχο στο παιγνίδι της εξόρυξης αλλά και του υπόγειου πολέμου για στρατηγικό πλεονέκτημα με τους αντιπάλους στη περιοχή.  

Ακόμα δεν έχει δυστυχώς αναγνωριστεί η συμβολή του Παναγιώτη Πασχάλη στη σφυρηλάτηση της αλληλεγγύης των Κυπρίων προς τους Παλαιστινίους. Πάνω απ’ όλα φαίνεται ότι υπάρχει μια συνειδητή άρνηση   και στρέβλωση ως προς την κατανόηση της πραγματικής γεωπολιτικής θέσης στη Κύπρου στο παγκόσμιο σύστημα σήμερα. Οι παλαιοί θιασώτες των «εμπλεκομένων συμφερόντων» που πλάσαραν Κυπρο-παλαιστινιακή αλληλεγγύη με υπερβάλλον ζήλο κάποτε, έχουν μετατραπεί υπηρέτες των «κοινών συμφερόντων» δήθεν Κύπρου-Ισραήλ για εξόρυξη αερίων με τις συνακόλουθες στρατιωτικές συμμαχίες.

Η επίγνωση της θέσης μας ως χώρα, αν δεν θέλουμε  να είμαστε ορμητήριο και όργανο κανενός, δεν είναι άλλη παρά στο σαφή  προσανατολισμό της χώρας μας ως ειρηνική κι αποστρατιωτικοποιημένη γέφυρα συνεργασίας αν γίνεται, κι αν όχι ως ουδέτερη ζώνη. Και αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι ήμασταν και θα είμαστε πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της εγγύς ανατολής, ή καλύτερα η εγγύς ανατολή par excellence. Οι λυκοφιλίες με τα κράτη-παρίες που εξυπηρετούν τα Βορειοατλαντικά συμφέροντα και που υπόσχονται φούρνους παξιμάδια εκτός από άκρως επικίνδυνες, την ώρα της κρίσης που καθαυτές κυοφορούν θα αποδειχτούν και φούμαρα. 

Αυτό μας υπαγορεύει η στάση ζωής του Πασχάλη. Ακόμα και στη κλινική στα τελευταία στάδια της ζωής του ο Πασχάλης δούλευε και μάθαινε. Ήρθε λοιπόν ο καθηγητής του να του παραδώσει το δίπλωμα βιβλιοθηκάριου το οποίο και τέλειωσε όταν ήταν άρρωστος.  Αυτή η ακαταμάχητη δίψα για γνώση, η πηγή της ζωής συνόδευσε τον Πασχάλη μέχρι τέλους: Όπως στο  βιβλίο Το Όνομα του Ρόδου, ο λαβύρινθος-βιβλιοθήκη κρύβει τρομακτικά μυστικά αλλά και αμέτρητες απολαύσεις και προοπτικές. Αυτή η δίψα, η ελπίδα και η γνώση ότι το γέλιο αμφισβητεί τους κρατούντες τρομοκρατεί αυτούς που δεν θέλουν οι άλλοι να ζήσουν.

Έτσι θα θυμάμαι τον Παναγιώτη Πασχάλη, ένα γίγαντα-δημοσιογράφο που διψούσε για ζωή και γέλιο.

THE COMMON ACTION PROBLEMATIC OF THE CYPRIOT LEFT: FROM PAST TO PRESENT

When we speak of the Cyprus Left, we must first clarify what we mean by this. Greek Cypriot writer Kyriacos Djambazis, in his book "Disclosure of a Myth", emphasizes that the nationalist leadership of the Greek Cypriot community does not include Turkish Cypriots in the definition of "Cypriot people" with an "expansionist" understanding. In this case, since the Cypriot people will consist only of the majority Greek community living on the island, the exclusion of the Turkish Cypriot community, which does not comply with their demands for union with Greece, becomes a necessity in terms of political integrity.

AKEL AND EXCLUSION OF MINORITIES

Djambazis writes that the Communist Party of Cyprus (KKP), which was founded in 1926 and developed a policy against the nationalists' goal of Enosis, has set the island's full independence as its main goal and argues that this can only be achieved through the joint struggle of the two communities (Lefkoşa 2013, p.55).

On the other hand, the leadership of AKEL, which replaced the KKP and defined itself as the "Progressive Party of the Cypriot Workers", adopted the definition of "Cypriot people = Greek Cypriot community", like the nationalist Greek Cypriot leadership, and excluded from the common political struggle foremost the Turkish Cypriot community, as well as other religious groups like the Maronites, Armenians, Latins.

Djambazis, who also gives us information about the existence and views of the members who criticize AKEL's policy of Enosis and its mistakes in its approach to Turkish Cypriots, referred to an article titled "AKEL and the Turkish Cypriots", written by Pavlakis Georgiou, a member of the AKEL Politburo and responsible for the Turkish Cypriot community. In that article titled "Minorities" (No: 12, 1954, pp. 294-297), Pavlakis Georgiou stated:

“AKEL both did not educate the Greek people about the difficulties of the struggle and underestimated the role of minorities. For this reason, it has never addressed minorities, never enlightened them or called them to struggle... Moreover, the ignoring or belittling of the Turkish minority by our progressive party is nothing but an obvious expression of this chauvinism.” (p.31)

In his footnote to this quote, Djambazis makes the following assessment:

“The contempt mentioned in the quote is limited to the non-use of the Turkish language in workers' meetings and party documents. Of course, while linguistic communication is a major factor, it is not the only factor. The reaction of the Turkish Cypriot workers was related to the Enosis policy supported by AKEL. AKEL management interpreted this as not being able to explain their theses because of language and refused to examine the underlying causes.” (p.31)

At the meetings held by the "Left and the Cyprus Problem" group, I also discussed these issues in my papers titled "Language Problem in the Common Class Struggle in Cyprus" (1924-1954) in 2018 and "The Enosis Problem of the Greek Cypriots and Political Cooperation with the Turkish Cypriots (1902)" in 2020.

FROM ENOSIS TO FEDERATION

At a press conference with Turkish Cypriot journalists in 1989, AKEL Secretary General Dimitris Christofias answered a question directed to him regarding the issue of enosis as follows:

“Our current program was approved in 1962 and still hasn't changed. At that time the goal was complete independence. In the conditions of those days, the Turks were scattered and there were no conditions for federation. After 1974, conditions were created for two separate regions and federation. In our opinion, Turks should live in the North, Greeks should live in the South, and Turks should be in the majority in the North. All these views are new and naturally unpredictable in the conditions of 1962. Our program needs to be changed. That program is not valid today. The valid ones are the party decisions, taken after 1974. What is on the agenda now is federation, and enosis and partition must be buried forever. We are divorced from Enosis, enosis is now buried.” (Halkın Sesi, 19-23 April 1989)

Speaking at an event, organized by AKEL on the evening of October 13, 2000, Party Secretary General Dimitris Christofias said that Cyprus gained its independence after many years and tough struggles, that the majority of the people took part in this struggle, but there were some mistakes on the domestic front and the Turkish Cypriot factor was not given the necessary attention. (Kıbrıs newspaper, 16 October 2000).

This important statement of Christofias about the policy of AKEL, the biggest party of the Greek Cypriot left, which excludes the Turkish Cypriot community, reminded me of an article published in the newspaper "Demokratis" in 1952 and I wrote under the pseudonym "Yusuf Aydın", an article titled “AKEL and the Turkish Cypriot Factor”, in which I felt the need to emphasize this important point once again:

“But unfortunately, AKEL itself, which prides itself on being the party of the Cypriot working class, still does not pay due attention to the Turkish Cypriot factor.” (Kıbrıs’ta Sosyalist Gerçek, No:58, November-December 2000)

This historical article, which puts its finger on this burning issue and asks for due attention to the issue half a century ago, was taken from AKEL's publication "Demokratis" and it was translated into Turkish and was published in the newspaper Halkın Sesi, dated March 19, 1952 under the title “The Liberation Struggle of the People of Cyprus. (Written by G.Ioannidi, K.Koliyannis, P.Rusu, Translated by K. Muhtaroğlu) In this article titled “=Turkish Minority=", among other things, it was said:

“AKEL should explain to the Turkish minority in concise and sensitive words that the independent administration to be provided in case of the annexation with Greece will provide the Turkish Cypriots with ample autonomy, national, linguistic, political, religious and other development. AKEL will not be the leader party of the struggle of the Cypriot people unless it succeeds in influencing and winning over the Turkish minority workers in the political arena and as an organization.”

The justification of these warnings, which appeared in Demokratis in March 1952, was accepted at that time, as the PEO established a separate Turkish Office for Turkish Cypriot members in November 1952. The news that AKEL also established a separate Turkish Bureau appeared in the Turkish Cypriot press in June 1954. The first statement signed by "AKEL Turkish Branch Office", which was distributed to the public, was published in full text in the newspaper Halkın Sesi, dated October 20, 1954. (A.An, Transition from Class Unionism to Ethnic Unionism and Workers' Opposition among Turkish Cypriots, Nicosia, 2005, pp.208-212)

In his book, Djambazis writes the following regarding the attitude of Turkish members on the issue of Enosis defended by AKEL: "Unfortunately, there is no written document showing how the AKEL administration informed the Turkish party members, or even if they did, how these members reacted." (p.25)

I also wanted to cover the important and sensitive issue of AKEL's Enosis policy and Turkish Cypriots in my book titled “The First Pioneers of Our Working Class - Turkish Cypriots in the Labour Movement Until 1958” (Khora Publishing, Nicosia, January 2011), but only what I could obtain. I quoted two anecdotes. (p.141)

FEDERAL STATE

The fascist Greek coup in the summer of 1974 and the subsequent partition of the island by Turkey forced the Greek Cypriot leadership, including AKEL, to accept the federation model. On what grounds was AKEL now accepting this model, which contradicted the USSR's view that "a form of federal state can also be considered" in 1965?

As the author of these lines, I had been wanting to ask the AKEL leadership, whom I sympathize with, some questions that have plagued my mind since I started to look at the world from the perspective of the working class. As a matter of fact, in a letter I forwarded to AKEL on December 20, 1977, I requested the explanation of the reasons for the adoption of the federal solution, which was strongly opposed by the party before, and asked the following questions:

“Wouldn't it be helpful to hold a conference on theoretical and organizational issues regarding Turkish Cypriots before the 14th General Assembly of AKEL? What will be the future of ethno-political integration in Cyprus?”

Unfortunately, this proposal was not even responded to and the “approach to Turkish Cypriots and the nationality problem” continued to prevent the two communities' relations from improving as a bleeding wound.

JOINT FRONT OF TURKISH CYPRIOTS AND GREEKS

The following decision, taken at the AKEL Central Committee Plenum Meeting on February 24, 1989, is still relevant today:

“Another prerequisite for the victory of our struggle and the liberation of Cyprus is the joint front of the Turkish Cypriots and Greek Cypriots. According to AKEL, the idea of establishing a joint struggle front is maturing today. The necessity of a common struggle on the Greek Cypriot side is accepted by the wider public. (...) AKEL, which has a wide prestige in the Greek Cypriot community and also in the Turkish community, will take the initiative to bring the idea of rapprochement and establishing a common front into practice. This task is not easy at all. There are many issues that need to be discussed and clarified in order to reach the desired level of consensus with our Turkish Cypriot citizens.”

In a series of articles titled “What AKEL's 80th Anniversary Theses Reflect” that I wrote in May 2005, I stated the following:

“On April 23, 2003, after the Turkish Cypriot side allowed mutual free crossings to both sides of the green line, albeit limited, we did not witness new expansions in AKEL's rapprochement policy. Interestingly, the case filed by Ahmet An, the Turkish Cypriot Coordinator of the Contact Group for an Independent and Federal Cyprus, against Turkey, the sovereign power in the north of Cyprus, was won in the European Court of Human Rights on February 20, 2003, after a waiting period of 12 years. The main theme of the case was the inhibition of “freedom of association”.

In the first month after the attainment of this freedom, a negative response was given to the question “When will the Turkish Bureau open, which AKEL closed in 1974 on the grounds that contacts were no longer possible”, by the Secretary General of AKEL Dimitris Christofias. His explanation was on the grounds of “safety of comrades”. It was a sign of how difficult the struggle that had to be fought was going to be. Moreover, it is known that nearly 30 letters I sent to the party between December 2, 1974 and November 4, 2003, requesting opinions on theoretical and organizational problems related to Turkish Cypriots, were left unanswered.

Another reason we were told during our meetings with other AKEL supporters was as follows: “Turkish Cypriot progressive parties are against AKEL establishing a separate Turkish branch. It is sufficient to support the progressive parties that still exist in the north.”

However, as far as we know, this support has been maintained for years in the form of purchasing tickets from the solidarity lottery of the CTP held every year. Unfortunately, those who "own without any criticism" of the party policy also achieve a zero-to-none result due to the struggles to "not be a mug stuck in AKEL's tail"! In other words, the "agents" of once have just turned into a "bad copy"!

Since the gates were opened, AKEL has yet to hold any political meeting for Turkish Cypriots living in north of the division line. Another disadvantage is that the joint commissions created together with the CTP do not work, regardless of the reason. Especially during the voting of the Annan Plan, AKEL's saying "no for a strong yes" led to the loss of sympathy for AKEL in the Turkish Cypriot community. Despite the fact that the party has adopted the federal solution, it has emerged that it has not sufficiently enlightened both its members and the Greek Cypriot community in general on what the federal state is and what it is not, and on the sharing of power. (…)

NO UNITY TO FIGHT CYPRUS TURKISH LEFTISTS

AKEL preferred to stay away from Turkish Cypriots, both after 1968, when the youth of higher education was closely interested in leftist ideology, and under the extraordinary conditions created by the coup and occupation in 1974, just at a time when a guiding Turkish Office was needed.

Especially, AKEL made a big mistake by closing the Turkish Bureau, and under the new conditions, it caused the Turkish Cypriot workers to be deprived of a leadership that would enable them to equip themselves with an internationalist policy against the separatist policies of the nationalist Turkish Cypriot leadership. It is an important shortcoming that this vital mistake made in organizing is not mentioned in the 80th year theses.” (These critical articles were published in Afrika newspaper between 15-22 May 2005.)

IMPERIALISM DOES NOT WANT THE UNITY OF THE CYPRUS LEFT

In the 1990 Edition "Yearbook of International Communist Affairs", which is published every year in the USA, there is the following assessment of the Turkish Cypriot left:

"If the north and south of Cyprus were to reunite in a "Federal Republic" one day, it can be predicted that the combined voting power of the left-wing parties in both communities could secure a majority of the votes in a Presidential election.

This fear of American imperialism, first expressed in the 1989 Yearbook and more clearly formulated a year later, explains why the United States pursued a two-state confederal solution based on partition of the island. It also reveals the reason for the "hostility against the Greeks" and "not having contact between the communities" policy of the Turkish Cypriot leadership, which has been a collaborator of British and American imperialism. (A.An, The U.S. View of the Turkish Cypriot Left, Sosyalist Gözlem, October 1993, Issue:5)

In the 1991 Yearbook, the following evaluation is made:

“Although AKEL is not banned within the Turkish Cypriot community, the party has chosen not to be active in the north due to the difficulty of establishing contact via the “green line”.

There are three left-wing parties among Turkish Cypriots: CTP, TKP and YKP. All three left-wing parties advocate a federal solution to the Cyprus problem and believe that intercommunal rapprochement is a tool in achieving this. According to the CTP leader, “all three left-wing parties are unique in their own right, and none of them copy any party in the south of Cyprus or anywhere else in the world.” (Learned from personal communication between Özker Özgür and writer Thomas W. Adams on 6 November 1990.)”

LEFT PARTIES OF TURKISH CYPRIOTS

When the island was partitioned after the events in July 1974, Turkish Cypriots gathered in the north and formed various political parties, unions and associations. The struggles of those who are mentioned on the left are known for their successes and mistakes. The parties that represent today the Turkish Cypriot left politically are as follows:

The Republican Turkish Party (CTP), which was founded at the end of 1970 and defended a left social democratic line for many years, has adopted a liberal policy today. The old left line of the CTP has to some extent been taken over by the New Cyprus Party -YKP. YKP was founded in 1989 by the left wing that broke away from the Communal Liberation Party-TKP. Those who left the CTP together with Özker Özgür formed the Patriotic Unity Movement (YBH) in 1998 by merging with the YKP, but later left and founded the United Cyprus Party (BKP) in 2002. The Right Social Democrat, Communal Democracy Party-TDP- is the continuation of the TKP, which was founded in 1976, and it cannot develop because the party cannot reproduce itself.

Some of the members and supporters of these four political parties are the projections of those views in the unions of workers, teachers and other civil servants. Other elements of the Turkish Cypriot left, who are independent of these structures and have a political view, can occasionally convey their thoughts in certain publications or in their own magazines or newspapers, or they maintain their existence in the form of certain narrow friend groups. The Cyprus Socialist Party, which was founded by the "Socialist Reality in Cyprus" magazine in 2002, and the Independence Path established in 2018 by the "Baraka Cultural Association" can be given as examples.

It is noteworthy that, with a few exceptions, all these organizations did not adopted the accumulated experience of the Turkish Cypriot left, which were silenced by the bloody terror and oppression applied by the TMT in 1958. These parties, which do not base their current policies on the principles that the old left tradition defended with the mistakes and merits, cannot clearly show the Turkish Cypriot community the way out of the political, economic, social and cultural impasse they are in, and in the final analysis, they leave the people helpless and melt away.

Almost all of the political parties in the Greek Cypriot part are against the partition of the island and demand that the Cyprus problem be resolved with a bi-communal, bi-zonal federal state structure and an end to the fait accompli that has been imposed on the island for 49 years by military force. Let us remind you that the candidate of AKEL, the largest organized party of the Greek Cypriot left, won 48% of the votes in the last presidential elections.

OBSTACLES TODAY

The Turkish and Greek Cypriot left, which should join forces to re-organize the Republic of Cyprus under a federal roof and to re-establish friendship and cooperation between the Greek Cypriots and Turkish Cypriots, the two main ethnic-national communities living on our island, against the partitionist and separatist policies of the Turkish Cypriot leadership, should immediately make a new assessment of the situation. In order to overcome the difficulties on the way to an independent and federal Republic of Cyprus, it has become an inevitable necessity to get rid of fake leftists and reorganize the struggle.

Unfortunately, we are far from the goal of a unified federal state, although advocates of a federal solution make up 48% of voters on both sides. Akinci and Mavrogiannis, the federalist presidential candidates on both sides, resigned from politics after failing to win the elections. Already after the collapse of the inter-communal negotiations in Crans Montana, the Turkish Cypriot side abandoned the UN parameters based on a federal solution and began to advocate the policy of “two separate states”.

But now is the time to form an All-Cyprus Federalists Front to fight for a united Cyprus whose federal constitution is at the signing stage. In this struggle, it is inevitable that those who seem to be in favour of a federal solution but support the confederal solution or the final partition will be exposed. What we mean here is the so-called federalist policy of the CTP. CTP Chairman Tufan Erhürman, who says he is a "Federalist", did not continue the struggle for a solution in this direction and left the scene to the separatists.

Same Erhürman spoke at a meeting of the United Cyprus - Bi-communal Peace Initiative, held with the leaders of CTP, TDP, DISI and AKEL on February 11, 2019 under the title "Bi-communal Discussion Panel" in the buffer zone in Nicosia against the speech of KTOEÖS President Selma Eylem, who stated that “The north of the country turned today into the backyard of the Republic of Turkey”, Erhürman reacted by saying that “even if I were not the Prime Minister of the TRNC, I would reject her statement completely” and stating that he did not agree with what was said. This was the clearest proof of the CTP's policy of not blaming the occupying country.

In addition, Erhürman took the floor after the speech of POGO Women's Movement General Secretary Skevi Koukouma, who attended the 10th Ordinary Congress of the CTP Women's Organization on May 28, 2022 and repeated again: "I am under the obligation and responsibility to openly state that we, as CTP, do not accept some of the terms used in her speech here, and that we reject the terminology of the occupied area."

The most important factor underlying the election failure of the supporters of the federal solution, besides the interventions of the occupying power, is the use of the "citizen-made" settler population transferred here as a vote depot in the race for seats in the Parliament.

The day-to-day criticisms of the government by hiding the occupier and the invader serve no purpose other than "we cooperate better". The solution forces that are in favour of the federal Cyprus should gather and come together and seek ways to meet with the federalists in the Greek Cypriot side as soon as possible on a COMMON POLITICAL platform! It is not enough to just publish joint statements, we must make our voices heard in the international community!

(This is the English translation of the original Turkish text of the paper, presented at the 5^th Annual Conference of the “Left and Cyprus Problem”, held on 14 October 2023 at the “Home for Cooperation” in the buffer zone in Nicosia, where the subject was the “Common Action by the Cypriot Left”. Because of time constraint, only the text of the last two subtitles was read.)  

BKP,MYK : İsrail’i sürdürdüğü katliamlara son vermeye çağırıyoruz

Birleşik Kıbrıs Partisi Merkez Yürütme Kurulu, katliama dönüşen
İsrail-Filistin savaşının durdurulması çağrısında bulundu.
Filistin halkının İsrail’in kurulduğu 1948 yılından beri katliamlara maruz kaldığını belirten BKP Merkez Yürütme Kurulu, “ BKP, Filistin halkının haklı davasının yanında olmaya devam edecektir “ dedi.
Sivillerin katledilmesini lanetliyoruz.
Hamas’ın sivilleri hedef alan saldırılarını desteklemediklerini, bu yöntemle BKP, Filistin halkının mücadelesine destek olunamayacağını dile getiren BKP Merkez Yürütme Kurulu, Siyonist İsrail devletinin, Hamas’ın saldırılarını gerekçe göstererek, suçsuz ve günahsız Filistin halkını katletmesini lanetlediklerini vurguladı.
BKP, Filistin halkının kendi devletinin idaresi altında, İsrail devleti ile yan yana, kardeşçe yaşamasının tek çıkar yol olduğunu belirtti.
Büyük Ortadoğu Projesi uygulamaya konulmuştur.
Amerikan Emperyalizminin Büyük Ortadoğu Projesini uygulamaya soktuğu, yanına aldığı devletlerle birlikte, Ortadoğu’daki enerji kaynaklarını kontrol altına almak için, dünyayı yeniden şekillendirmeye çalıştığını vurgulayan BKP Merkez Yürütme Kurulu, İstail’i sürdürdüğü katliamlara son vermeye çağırdı.

Μια βάρκα ήρτε από μακρυά...

Μακρυά που τα μουσικά δρώμενα, έμεινα με την μουσικήν πεθαννένων να με συντροφεύκει τζ̆αι ώρες-ώρες να την βαρκούμαι. Δεν θέλω να γινώ όπως ούλλους που τους καθουνται τα χρόνια τούβλα πας στα ζινίσ̆ια τζ̆αι γινίσκουνται κοτζ̆ιάκαρες: "...εμάς τον τζ̆αιρόν μας..."

Τζ̆αι ο τζ̆αιρός μια διάσταση μέσα στον χωροχρόνον είναι. Αναλογα με τη γωνιάν πον να δείς τα πράματα, μπορείς να την συμπυκνώσεις τζ̆αι να τα δείς ούλλα πίτταν,  χωρίς χρονικήν διάστασην, όπως θωρείς τετράγωνον σε δύο διαστάσεις έναν κύβον τρισδιάστατον άμαν τον θωρείς πουπάνω τζ̆αι κάθετα.

Έστειλεν μου ο φίλος μου ο Αντώνης έναν σύνδεσμον με μουσικήν του Δημήτρη Μητσοτάκη. Η γωνιά του χρόνου που μου έκατσεν, με το πρώτον άκουσμαν έφερεν μου το τούτον στον νούν. Επιττάκωσεν ο χρόνος τζ̆αι το 1949 εγίνην σήμερα. 

Σήμμερα όμως ήρτεν έτσι:

İzzet İzcan: Ali Kişmir yalnız değildir

BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Basın-Sen Başkanı, gazeteci Ali Kişmir’in düşüncelerinden ötürü Ağır Ceza Mahmekemesinde yargılanmasının kabul edilemez olduğunu vurguladı.
“ Kuzey Kıbrıs’taki asker ağırlıklı rejim, toplumu korkutma ve sindirme peşindedir “ diyen İzzet İzcan, “ Ali Kişmir yalnız değildir “ dedi.
Esas yargılanması gerekenler, Kıbrıs Türk toplumunun iradesine müdahale edenlerdir.
Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde başta TC Büyük Elçisi, Askeri yetkililer ve UBP Milletvekillerinin toplandıkları Beyaz evi, Genel eve benzetti diye, bir bardak suda fırtına kopartanların, aslında kendi işledikleri suçları örtbas etme çabası içinde olduklarını dile getiren İzzet İzcan, “ Esas yargılanması gereken Kıbrıs Türk toplumunun iradesine müdahale edenlerdir “ dedi.
Kukla rejimler yıkılmaya mahkumdur.
Kukla rejimlerin Karabağda olduğu gibi bir bir yıkıldığına dikkat çeken BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Kuzey Kıbrıs’ın demokratik bir hukuk devleti olmadığını ve yıkılmaya mahkum olduğunu vurguladı.
BKP’nin, demokrasi ve özgürlük mücadelesi veren tüm kesimlerin yanında durmaya devam edeceğini belirten İzzet İzcan, “ Ali Kişmir, çoğu kesimlerin cesaret edemediği bir gerçeği, rejimin yüzüne haykırmıştır “ dedi.

İzzet İzcan: BM Genel Sekreterinin temsilci atamasını daha fazla geciktirmeyiniz

BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Kıbrıs Türk tarafının, BM Genel Sekreteri Antoniu Gutteres’in Kıbrıs konusunda temsilci atamasını geciktirmesinin, kabul edilemez olduğunu vurguladı.
“ Kıbrıs Türk tarafı ve Türkiye bu konudaki cevabını geciktirerek, görüşme sürecinin başlamasını engellemektedir “ diyen İzzet İzcan, bundan vazgeçilmesini talep etti
Müzakerelerin yeniden başlatılmasında ciddi sıkıntılar yaşandığını dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, BM Güvenlik Konseyi kararlarının esas olduğunu, görüşmelerin Crans Montana’da kaldığı yerden başlamasını talep ettiklerini vurguladı.
Türkiye ve Yunanistan arasında başlayan olumlu gelişmelerin, sevindirici olduğunu dile getiren İzzet İzcan, bunun Kıbrıs sorununun çözüm çabalarıyla desteklenmesinin, her iki toplumun yararına olduğunu söyledi.
Kıbrıslı barış yanlısı parti ve sivil toplum örgütlerine güçlerini birleştirerek, ortak vatan mücadelesini yükseltme çağrısında bulunan BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, BKP’nin üstüne düşeni kararlılıkla yapmaya devam edeceğini vurguladı.

Rojava: Reality and Rhetoric - Gilles Dauvé & T.L. (2015)

A detailed critical analysis of the "Rojava revolution". This is a much enlarged version of 'Kurdistan?' written by G.D. and T.L published on Troploin.

It can be located by pressing here.

A PDF version for printing purposes can be found by pressing here.

Εφημερίδα Εστιάδες, Φύλλα 28-36, Έτος Β (1915)

 Η εφημερίδα “Εστιάδες” βγήκε σε 36 φύλλα με δεκαπενθήμερο ρυθμό έκδοσης, από τις 28 Νοεμβρίου 1913, ως την 1η Μαΐου 1915.

Τα φύλλα 28-36 (Έτος Β, 1915) της εφημερίδας 'Εστιάδες' μπορούν να εντοπιστούν πατώντας εδώ.

 

Ακροατή του Άστρα άκουσα σε.

Ακροατή του Άστρα άκου σα σε! Εμίλαν σου η Αλεξία Ιωαννίδου για έναν άνθρωπον τον οποιον ετρομοκράταν ένας αλήτης ακροδεξιός εγκληματίας την ώρα που έκαμνεν την δουλειάν του ντελίβερι της Βόλτ τζ̆αι είπες του Νεόφυτου “πρέπει Νεόφυτε να παραδεχτούμεν ότι υπάρχει τζ̆αι το μεταναστευτικόν”

Άκουσα σε τζ̆αι έμεινα άφωνος. Δεν ήβρες άλλον να πεις. Να διεισδύει το τέρας του φασισμού ντυμένον στα μαύρα μες την κοινωνίαν, τζ̆αι συ, ακροατή, τζ̆αι με σοσιαλιστικές καταβολές μπορώ να φανταστώ, να πιάννεις το τηλέφωνον για να επαναλάβεις τα βρώμικα λόγια της ακροδεξιάς προπαγάνδας που έκαμες ήδη τζ̆αι δικόν σου λεξιλόγιον. Αν δεν το κατάλαβες, να σου το πώ: είσαι στο κατώβλιον του παραμάγαζου της Χρυσής Αύγής στην Κύπρον. Σε λλίον θα λαλείς "ναι είμαι φασίστας, έσ̆εις να πεις τίποτε;".

Μεταναστευτικόν, ακροατή του Άστρα, δεν σου λέω αγαπητέ, διότι δεν σε αγαπώ εσέναν, έσ̆ει πλάσματα πιο αξιόλογα να αγαπήσω, πλάσματα να σαν την Αλεξίαν για παράδειγμαν που το αυθόρμητον που της ήρτεν μπροστά στα τέρατα ήταν να προσφέρει προστασίαν, μια κοπελλούα, σε έναν νέον παιδίν που κινδυνεύει που να το μασ̆αίριν, τους λοστούς, τες πέτρες στα σ̆αίρκα ενός ανώμαλου ακροδεξιού μπράβου του ΕΛΑΜ. Η λέξη μεταναστευτικόν υπάρχει διότι είναι το ιδεολογικόν όχημαν των δεξιών τζ̆αι ακροδεξιών πολιτικών για να απευθυνθούν σε σέναν, ακροατή του Άστρα, κατά τάλλα με αριστερές καταβολές, ιδίως με αριστερές καταβολές. Απευθύνονται πρώτα στο ένστιγκτον σου, έχοντας ήδη μπει οι θεωρητικοί τους στην ψυσ̆ήν σου, με θεωρίες περί ισλαμοποίησης που δημοσιέυει η Σημερινή, με θεωρίες περί σχεδίων της ΜΙΤ να μας πιάουν τέλλια οι τούρτζ̆οι που δημοσιέφκει ο Φιλελεύθερος, με τες θεωρίες περί ξημαρισ̆ιάς, περί κινδύνου να σου βιασουν την γεναίκαν ή την κόρην, λες τζ̆αι οι μετανάστες εν Μεταξάες, ή μπάντα Ισραηλινών τουριστών, με τες θεωρίες περί παχουλών παροχών που το κράτος, τα φέικ νιους Κουλία περί τσιεκκουθκιών ή περί πυρομανών που σου κρούζουν την Βόρειον Ελλάδαν. Δεν υπάρχει μεταναστευτικόν, ακροατή του Άστρα, υπάρχει μετανάστευση, υπάρχει προσφυγιά, υπάρχει φτώσ̆ια, υπάρχει κόσμος σε απόγνωσην. Μεταναστευτικόν είναι η εργαλειοποίηση τους που την δεξιάν για νέαν στρατολόγησην πολιτικά αμόρφωτων ανθρώπων ερεθίζοντας τους συναισθηματικά αντανακλαστικά φόβου, μίσους, αηδίας προς κάποιον πιό αδύναμον που δεν διαθέτει το ελάχιστον φίλτρον πολιτισμού, πολιτικής ανάλυσης, διαλεκτικής σκέψης, ανθρωπιστικών αξιών.

Θα έβρισσα ακροατή του Άστρα. Θα έβρισσα τζ̆αι θα σε άφηννα να αλωνίζεις κυρίαρχη άποψη “υπάρχει τζ̆αι το μεταναστευτικόν”, εγέμωσεν η Κύπρος, δεν μπορεί ένας μικρός τόπος να χωρέσει την μιζέριαν του κόσμου. Εσκέφτηκα το. Απόν φορτώννει πο΄σσω σου τάνα του να φορτώσει. Θα σου εμίλουν για την πλούσιαν Ελβετίαν, για το όμορφα δάση τζ̆αι την οικολογικήν συνείδησην του κόσμου να ταξιδέψει το φαντασιακόν σου.

Επήα έσσω μου όμως τζ̆αι είδα την μαύρην σκιάν του εκφασισμού να φορτώννει τζ̆αι πο΄σσω μου. Άκουσα πλάσματα που αγάπησα να μου λαλούσιν “εγέμωσεν ο τόπος μαύρους”, “εν ιμπόρω να τους θωρώ "έσσω μου" να κυκλοφορούν αργόσχολοι τζ̆αι να τους ταΐζει το κράτος”. Επιάν με τα μαύρα ριά, διότι ήμουν άνενοιας, τζ̆αι εθεωρητικολογούσα για το πως η αριστερά θα μπορούσεν να αντιπαλέψει την φασιστικοποίησην της κοινωνίας, την επέλασην της ακροδεξιάς στες εκλογές ούλλων των ευρωπαϊκών κρατών.

Τρέμουν τα σ̆αίρκα μου, τρέμει η φωνή μου. Δεν θα μπορέσω να σου μιλήσω στο ράδιον χωρίς να πάρει πουρλόττον το γαίμαν, χωρίς να σκάσει η φωνή, χωρίς κυβερνήσει το νεύρον τα λόγια μου. Η συμβολική σσιωπή εγίνην εξ ανάγκης πραγματική, όπως τον θεωρητικόν κύνδυνον της φασιστικής εξαγρίωσης που από θεωρητικόν ρίσκον γίνεται μέραν με την μέραν πραγματικότητα τζ̆αι κάμνει ποζαύλιν φιλίες, οικογενειακές σχέσεις, αυρότητες. Σε λίγον θα θέλει "να φαγωθούμεν ματαξύ μας", ποιά ιδέα θα φκεί πουπάνω, ο φασισμός ή ο άνθρωπος.

Σσιωπώ χωρίς να σσιωπίσω. Δεν θα φκώ να τα πώ στο ράδιον να στενοχωρκούμαι να κρατήσω το συναίσθημαν που ξισ̆ειλά. Γράφω σου τα δαμαί τζ̆αι αν θέλεις έλα θκιάβας τα αν θέλεις τράβα τον δρόμον σου με τους ναζί τζ̆αι άφης με ύσηχον.

“Υπάρχει τζ̆αι το μεταναστευτικόν”. Έχω σου νέα. Όσον υπάρχει ματανάστευση θα υπάρχει μεταναστευτικόν. Αν έκαμες ιδεολογίαν σου την ακροδεξιάν, η αντίδραση σου εσένα θα είναι να πααίννεις να δέρνεις αδύναμους ανθρώπους διότι σου κάμνει τόπον το κράτος του Αναστασιάδη τζ̆αι του δελφίνου του, ή θα κρυφοσ̆αίρεσαι που το κάμνουν αλλοι για σέναν. Ίσως να σ̆αίρεσαι ήδη χωρίς να τολμάς να το πεις ακόμα τούτον, που επνίξαν άλλοι για σέναν 700 μετανάστες στην Πύλον για να ακούουν οι άλλοι τζ̆αι να τραβούν πίσω να μεν έρτουν “έσσω” σου. Κριτικάρεις τον Αναστασιάδην αλλά επικροτείς κατά βάθος τες πολιτικές Νουρή να καστιορά 5, 7, 9 μέρες νηστικούς τζ̆αι πεινασμένους μες την βάρκαν για να στέλλουν sms τζ̆είνων που περιμένουν στον ξύλινον πάγκον να πιαν το επόμενον σαπιοκάραβον να φοηθούν να μεν έρτουν. Η αντίδραση μου εμέναν είναι είναι να κοιτάζω τον ουρανόν τζ̆ιαι όσον μακρυά τζ̆αι είναι τ΄άστρα, εγώ την γλώσσα μου να τους ιβγάζω, διότι έμαθε μου ο Ναζίμ Χικμέτ που τον τζ̆αιρόν που ήμουν μιτσής μες την Εδόν, ότι το πιο εκπληκτικόν, το επιβλητικόν τζ̆αι πιο μεγάλον, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε, είτε παρπατεί μέσα στην Ινδίαν μέσα στους δρόμους της Χαλκούτας, είτε μες τους δρόμους της Λεμεσού ή της Χλώρακας.

Τέρας να γινείς όπως εγινήκαν 43.9% των Γερμανών στες εκλογές του 1933 τζ̆αι σχεδόν ούλοι ως το 1945, εγιώνι άνθρωπος θα μείνω, όπως έμεινεν η Δολόρες Ιμπαρούρι, όπως έμεινεν ο Δημητρώφ, ο Μπρέχτ, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου που επήεν κοπελλούιν αψηφόντας τον θάνατον να πολεμίσει τον φασισμόν που επέλαυνεν στην Ισπανίαν. 

Δεν με πειράζουν οι μαυρήες που κυκλοφορούν παρπατητοί πας τα παιζοδρόμια τζ̆αι μες τα λεφωρεία που δεν έχουν αυτοκίνητον σαν εσέναν που σε βρίσκει κάποιος στα μποτιλιαρίσματα. Δέν με πειράζουν καν οι γκάγκξστερ ξένοι που ήρταν τζ̆αι γοράσαν 3 εκατομμύρια διαμέρισμαν αντίς 300 000 που αξίζει τζ̆αι κατοικούν τα ψηλά δώματα πας τους πύργους της Λεμεσού. Πειράζουν με τα εγγλήματα των γκάγκξστερ τζ̆αι ξένων τζ̆αι ντόπιων, η εκμετάλλευση πως εκάμαν τα 3 εκατομμύρια να έρτουν να τα πετάξουν του κάθε κυπραίου παραπόττη ντιβέλοπερ ή δικηγόρου της Ντραγκέττας του πρώην τζ̆αι νυν κυβερνητικού Δημοκρατικού Συναγερμού. 

Δεν με πειραζει που διουσιν σε όποιον εν αιτητής ασύλου 270€ τον μήναν, 9€ την ημέραν, να μεν πεθάνει της πεινας, να μεν ιθκιακονά ή να μέν θέλει να κλέφτει για να επιβιώσει, μέχρι να του εξεταστεί η αίτηση. Δεν με πειράζει αν εν πραγματικός δικαιούχος ασύλου, πραγματικός κατατρεγμένος ή παραποττουϊν που αρπάσσεται που κάθε ελπίδαν τζ̆αι έπαιξεν κορώνα γράμματα ότι είσ̆ιεν τζ̆αι δεν είσ̆ιεν για έναν εισητήριον στον “παράδεισον” που εσύ μισείς ή ονομάζεις “έσσω μου”. Πειράζει με που αν κάμει λάθος η λειτουργός τζ̆αι στην βιασύνην δεν ιξέχωρήσει κανένα γκέϊ παιδίν τζ̆αι στείλει το πίσω στο Ιραν ή στο Αφχανιστάν κατατάσσοντας το “οικονομικά εξαθλιωμένον παραποττούϊν” μπορεί να το κραμμάσουν πον να το παραλάβουν στο αεροδρόμιον ή να το εξαφανίσουν, όπως απαίξαν τα δύο μαυρούθκια μόλις εστραφήκαν στην Νιγηρίαν που τα επιστρέψαν που το αεροδρόμιον Λάρνακας χωρίς να εξετάσουν την αίτησην τους για πολιτικόν άσυλον. Τζ̆αι έχω σου τζ̆αι άλλα νέα. Τζ̆αι να κόψουν το επίδομα πείνας που τον αιτητήν, εσύ δεν θα δεις καν την μυρωθκιάν του. Θα τα δώσουν στην ξενοδόχον που στηρίζουν ταξικά για να τους στηρίζει το κόμμαν επιχορήγησην να ανακαινίσει μούχτιν το ξενοδοχείον της με πρόσχημαν την πράσινην ανάπτυξην για να σε σώσουν που την κλιματικήν αλλαγήν.

Δεν ξέρω πως να σου μιλησω ακροατή του Άστρα πέρκι έστω τζ̆αι τελευταίαν στιγμή το σκεφτείς να μεν θκιαβείς το κατώβλιον της φασιστικής ομάδας που θέλει να κυριεύσει την κοινωνίαν τζ̆αι να κυβερνήσει το κράτος προσφέροντας σου έναν τζ̆ιουνούρκον “ανήκω” της μισανθρωπίας. Θα σου πώ μόνον τζ̆αι τα κακά νέα που είχα να πώ τζ̆αι στα αγαπημένα μου πρόσωπα που μου εκοινοποιήσαν την συμπάθειαν τους στον φασιμόν, Εσσω μου, Έσσω μου με κεφαλαίον, όι απλά μεταφορικά πας το παιζοδρόμιον του χωρκού ή πουκάτω που τον φίκον της Πλατείαν Ελευθερίας ή πας τον πεζόδρομον της Λεμεσού που ονομάζεις εσύ έσσω σου: να ξέρεις πως ότι αηδίαν ινοιώθεις εσύ για τον Ινδόν ή τον Νιγηριανόν που ζ̆ει με 300 ή με 600€, έτσι αηδίαν ινοιώθει τζ̆αι για σέναν η κυράτσα που καπαρτίζει τζ̆αι δείχνει το τσαντάκιν 2500€ Prada να την φωτογραφήσουν τα μίντια people. Τζ̆αι θα σου πώ τζ̆αι το τελευταίον που του είπα τζ̆είνου που μου είπεν “κάμνουν τζ̆αι έναν καλόν τούτοι του ΕΛΑΜ”: φερ τον νούν σου τζ̆αι αν είσαι πολιτικά αναλφάβητος κάτσε τζ̆αι θκιάβασε έναν βιβλίον παρά να κάμνεις τον ρήτοραν μεγάφωνον της ακροδεξιάς. Θκιάβασε ας πούμεν το βιβλίον που εμεταφράσαν οι εκδόσεις Αλμύρα που συνεργάζουνται με τον Άστρα με την αυτοβιογραφίαν της Ντολόρες Ιμπαρούρι να καταλάβεις πως εδιείσδυσεν ο φασισμός μες τες μάζες στην Ισπανίαν τζ̆αι πως τον επολεμήσαν οι Ισπανοί τζ̆αι διεθνιστές αντιφασίστες. Αν μεν ιθκιαβάζεις, κάτσε τζ̆αι άκου πας το Youtube την Εβραίαν του Μπρέχτ που την παίζει η Έλλη Λαμπέττη να δεις πως έφτασεν το ναζισμός να κυβερνά την σκέψην του πιο απλού μορφωμένου Γερμανού νοικοκυραίου. Η ακροδεξιά αναδιπλώννεται. Ξύπνα, τζ̆αι να είναι ο νους σου σ̆εηττάνης, τζ̆αι η σκέψη σου διαλεκτική τζ̆αι θκιαβασμένη, η καρκιά σου με το μέρος της ζωής, όχι της μισανθρωπίας, αν θέλεις να σου ξαναπώ αγαπητέ.

Βρίσκεις το τζ̆αι σε audiobook αν μεν έσ̆εις συνήθειαν να θκιαβάζεις να το ακούεις άμα όδηγάς ή άμα κάμνεις δουλειές που το τηλεφωνούϊν σου δαμαί:

Η Ένωσις Κυπρίων στο συνέδριο του Ενωμένου Μετώπου

Continue reading →

Kıbrıslılar Birliği, Birleşik Cephe’nin kongresine katıldı

Continue reading →

Union of Cypriots participated in congress of the United Front

Continue reading →

BKP Merkez Yürütme Kurulu: BM Genel Sekreteri en erken zamanda görüşmeleri başlatmalıdır

BKP Merkez Yürütme Kurulu, Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın , Kıbrıs sorununun çözüm zeminini ısrarla değiştirme çabası içerisine girmesini reddettiklerini açıkladı.
“ Recep Tayyip Erdoğan’ın BM Genel Kurulu’nda yaptığı konuşma, tehlikeli olduğu kadar, sorunun çözümüne hiçbir katkı sağlamayacak niteliktedir “ diyen BKP Merkez Yürütme Kurulu, Türkiye Cumhurbaşkanı’nın Kıbrıslı Türkler adına konuşma yapma yetkisine sahip olmadığını vurguladı.
Kendi ülkesini açık hava hapishanesine dönüştüren Erdoğan’ın, Kıbrıslı Türkleri yeni maceralara sürüklemeye çalıştığını dile getiren BKP Merkez Yürütme Kurulu, “ Recep Tayyip Erdoğan’ın tavrı çıkmazın derinleşmesine neden olacaktır “ dedi.
Görüşmelerin yeniden başlaması için tarafların yapıcı roller üstlenerek, insiyatif almalarının şart olduğunu belirten BKP Merkez Yürütme Kurulu, BM Genel Sekreteri Antonio Guterres’e görüşmeler için yeni temsilci atama çağrısında bulundu.
“ BKP, yurdumuzun yeniden birleşmesi için, görüşmelerin 2017 yılında, Crans Montana’da kaldığı yerden devam etmesini ve üzerinde uzlaşılan konuların kabul edilmesini talep etmektedir “ diyen BKP Merkez Yürütme Kurulu, 6 maddelik Gutterres önerilerinin görüşmelerin zeminini oluşturması gerektiğini belirterek BM Genel Sekreteri Antonio Guterres’i en kısa zamanda insiyatif almaya çağırdı.

İzzet İzcan: KIB-TEK’te yaşanan istihdam rezaletini kınıyoruz

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, KIB-TEK’te yaşanan istihdam rezaletinin ibret verici olduğunu söyledi.
“ Siyasilerin, Polis Genel Müdürü’nün, Yönetim Kurulu Üyeleri’nin, hatta Sendika Başkanı’nın bile evlat ve akrabalarının sınavsız, torpille işe alınmaları utanılacak bir olaydır “ diyen İzzet İzcan, her fırsatta KIB-TEK halkın malıdır diye ortaya çıkanların, halka yalan söylediğini vurguladı.
Kuzey Kıbrıs’ta çürümüşlüğün her tarafı sardığını dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, “ Halkın siyasate güven duymamasının en önemli nedeni, Kuzey Kıbrıs’taki rejim ve onun statükocu işbirlikçileridir “ dedi.
“ KIB-TEK’i batırıp, özelleştirme adı altında AKSA’ya peşkeş çektiren ayni zihniyettir “ diyen İzzet İzcan, yaşananları şiddetle kınadıklarını vurguladı.

 Ξαναπιάννω το μπλογκ.

Η τοξικότητα που τζ̆υλά μέσα στο σκρόλ τούτης της κατάστασης εκατάντησεν να σου αλλοιώννει την διάθεσην, να σε παραπλανεί σε μονοπάθκια που απαντούν στην λογικήν ενός αλγόριθμου του οποίου κύριον κριτήριον είναι πόσην διαφήμισην θα πουλήσει τζ̆αι όχι που γουστάρεις να ενημερωθείς. Παλιά στα μπλογκς εσύ αποφάσιζες τι θέλεις να θκιαβάσεις. Εφάαν τα.

Να κάμνεις ψυχαναγκαστικά τζ̆ύλι τζ̆ύλι την οθονούαν σου σε αυτήν την “αισθησιακήν» κίνησην πάνω στο φετίχ πατσαρικούϊν τζ̆αι να παρακουλουθά τί γράφεις, πού κάμνεις κλικ, είντα τόπον είσαι, σε ποιαν δικτυωμένην συσκευήν είσαι κοντά, σε ποιόν μαχαζίν έμπης, που έκαμες λάϊκ τζ̆αι ποιού χαχχανούθκια ή δακρυκούθκια για να σου σύρνει την διαφήμισην που πρέπει μεταξύ δύο αναρτήσεων αυτών που σου εβάφτησεν για φίλους τζ̆αι αποφάσισεν να σου φέρει πρώτον τραπέζιν πίσταν (που τους 1000 που έσ̆εις θα δεις 30 την ημέραν, 30 που αποφάσισεν ο αλγόριθμος).

Ότι κόψει ο νους του κάθε νου να είναι ισοδύναμον με αποφάσεις του κοινοβουλίου, ο κάθε άσχετος να μιλά του προέδρου σαν να τζ̆αι εν κουμπάρος του ή ένας γάρος του δρόμου τζ̆αι να θεωρείται πολιτική κριτική. Να σου βάλλουν το μωρόν που σαρίζει τα γυαλιά του μαχαζιού του παπά του τζ̆αι να μετρούν πουκάτω τα λάϊκ να απαυλίνουν την μοναξιάν τους παραβιάζοντας κάθε νομοθεσίαν για έκθεσην των μωρών σε δημόσιαν θέαν. Να σου βάλλουν σε απευθείας μετάδοσην τον άθρωπον να πνίεται τζ̆αι να μεν βουττά ένας να τον σώσει χωρίς να σκέφτουνται ότι έσ̆ει δικούς, μάναν, αγαπητιτζ̆ιάν ή αγαπητικόν πον να τα δεί. Να φκαίννει ο κάθε βλάκας τζ̆αι να σύρνει για ατάκες ψεύτικες πληροφορίες που κυκλοφορά η ακροδεξιά κακόβουλη προπαγάνδα. Όι κανεί.

Είναι έναν τοξικό σύστημα που σε αλλάσσει. Εγώ θέλω να αποφασίζω τί θα θκιαβάζω. Που ποδά τζ̆αι δά θα προσπαθήσω να γράφω δαμαί τζ̆αι να το διαφημήζω ποτζ̆εί. Δεν είναι εύκολον όμως, διότι άμαν δεν συμμετέχεις μες το βλακώδες σύστημαν των λάικ τζ̆αι των σ̆έαρ κάμνει σου σ̆άτοου μπαν τζ̆αι δεν σε φκάλλει μπροστά να πεις θα κάμνεις διαφήμησην των γραφτών σου που το σκρόλ του.

Σκέφτουμαι κάθε θέμαν που φκάλλω τες Παρασκευάες στον Άστρα να το κάμνω τζ̆αι γραπτά δαμαί για να μεν θέλει να επεκτείνομαι στες λεπτομέρειες που εν παρπατούν ραδιοφωνικά.

Φύλλο του Νέου Κυπριακού Φύλαξ για τα Γεγονότα στο Λευκόνοικο (29/03/45)

Φύλλο του Νέου Κυπριακού Φύλαξ για τα Γεγονότα στο Λευκόνοικο που κυκλοφόρησε στις 29/03/45.

Μπορεί να εντοπιστεί σε μορφή PDF πατώντας εδώ.

BKP: Özgürlük ve barış için mücadeleye devam

BKP Merkez Yürütme Kurulu, 1 Eylül Dünya Barış Günü’nde, tüm dünya ve ülkemizin, barışa her zamankinden daha çok ihtiyaç duyduğunu belirterek, Kıbrıs sorununun çözümü ve barışın kökleşmesi için kararlı bir şekilde mücadeleye devam edeceklerinin altını çizdi.
Her iki toplumdaki milliyetçi ve şoven hareketlerden yararlanan emperyalist güçlerin doğrudan ve dolaylı müdahalelerinin bir sonucu olan Kıbrıs sorununun yıllardır çözümsüzlüğe mahkum edildiğine dikkat çeken BKP Merkez Yürütme Kurulu, tüm barış ve demokrasi güçlerinin birinci önceliğinin erken çözüm ve 49 yıllık bölünmüşlüğün sonlandırılması olduğunu vurguladı.
“Dünyanın jandarmalığına soyunan küresel terörist ABD, petrol uğruna yaptığı katliamlarla küreselleşme, neo-liberalizm ve kapitalizmin yüzünü açıkça ortaya sermektedir. ABD ve diğer müttefiklerinin, Irak, Suriye, Libya, Afganistan, Yemen, Filistin ve diğer bölge ülkelerine yaşattığı dram, bugüne dek yaptıklarının ve bundan sonra yapabileceklerinin somut delilidir” diyen BKP Merkez Yürütme Kurulu, yerel ve evrensel barış güçleri ile birlikte hareket ederek, emperyalist savaşlara ve kapitalist sömürüye karşı mücadeleye etmeye ve savaşa karşı barış, sömürüye karşı savaş şiarını ileriye taşımaya devam edeceklerini vurguladı.
BKP Merkez Yürütme Kurulu, BKP’nin, özgürlük ve barış için mücadele eden bütün dünya halkları ile dayanışmasını ve barış mücadelesini kararlı bir şekilde sürdüreceğini vurguladı.

The First Career of the Communist Party of Cyprus - Daphnos Economou (2019)

Conference paper presented by Daphnos Economou at the 1st Historical Materialism Athens Conference at Panteion University, in May 2019.

Daphnos Economou

Historical Materialism Conference (Athens, May 2019)

Introduction

Few materials on the history of the Communist Party of Cyprus were accessible till the mid-1990s.

The Hoover Institution had published a Cold War diatribe in 1971 as part of its “Comparative Communist Party Politics” series. Its author, T.W. Adams, had earlier penned a monograph titled “U.S. Army Area Handbook for Cyprus”, issued by the Government Printing Office in Washington.

The other available source was a celebratory volume published by AKEL – the successor of the KKK – for the 50th anniversary of its founding, in 1976. Here anecdotal story telling substituted for historical and political fact. Through it, the “pioneering communists” were first praised for their selflessness, then excused for “inexperience” and “excessive zeal”, to be ultimately bypassed.

By the mid-1970s, AKEL was a firmly established workers’ party, regularly obtaining 30-35% of the popular vote. However, unlike its influential counterparts in the West, which moved in the direction of “soul-searching” en route to their historic compromise, the ramifications of the Cold War in the north-eastern Mediterranean dictated that AKEL maintained an unflinching pro-Moscow outlook. This goes some way in explaining AKEL’s protracted historiographic inertia.

From the little that trickled down, we knew that the KKK stood for the “complete independence of Cyprus from British imperialism and for the establishment of a workers and peasants government, as part of the nearest democratic soviet federation”. More specifically, “for a free and independent Cyprus incorporated to the Soviet Socialist Federation of the Balkans”.

These statements, detached from their historical context, sounded very much like a mouthful. We did not fully appreciate at the time that prior to WWII, the question of Cyprus was part of the Eastern Question, with its epicentre not in the Middle East, but in Europe itself – in the Balkans.

*   *   *

Here I will address three episodes in the first career of the KKK:

First, I will try to sketch the social, economic and political conditions prevailing in Cyprus at the time of the emergence of KKK. Second, I will very briefly introduce one of the major influences in the development of the organisation, specifically that emanating from the communist movement in Egypt; and third, I will try to establish the role of the KKK in the island-wide revolt of October 1931.

*   *   *

Facets of Uneven and Combined Development

Capitalism in Cyprus arrived late and abruptly, on the eve of the 20th century.

In the transference of the island from Ottoman to British rule, changes were introduced to the islands legal framework. While the Ottoman system penalised indebted landholders, it explicitly disallowed the confiscation of land in compensation. Under the British, the legal instrument for the mass expropriation of small landholders was provided. With the outbreak of WWI and the sharp fall in foreign demand for agricultural goods, the merchant moneylenders decimated the peasant population. In the space of a mere decade, the dispossessed peasantry would join the ranks of the working class, now to account for the considerable 10%of the population.

Waged labour was absorbed in tobacco factories, in silk manufacturing, in wineries, in the building industry, in public works, as dockworkers and – in the case of child labour – as apprentices in craft industries. The two largest employers were, by far, the asbestos mine in Amiantos and the copper mine in Skouriotissa, which between them employed some 8,000 workers.

This rapid process of uneven and combined development meant that within a matter of years the labour movement in Cyprus achieved a position that took decades – even centuries – to arrive at in the capitalist heartlands. What is more, the formation of the Cypriot working class as a class “in itself” coincided with the moment of its drive as a class “for itself”. The reverberations of the Russian revolution, revolutionary turmoil in Europe and in the Balkans, and revolutions in the colonial and semi-colonial world – especially in Egypt – meant that the political expression of the aspirations of Cypriot working class sidesteped the long-standing traditions of European Social Democracy, which had hit the rocks on August 4, 1914. In Cyprus Bolshevism would dominate ideologically from the outset. The organisation of the class in labour unions went hand in hand with the establishment of communist cells. To be precise, the communists were the driving force in setting up the first trade unions on the island.

At the centre of this bustling activity was the port city of Limassol, where the first Labour Club (Εργατικό Κέντρο) was set up in 1922. Here also the KKK established its first offices and, soon after, its own print shop – managed by Costas Skeleas. Pyrsos (the Torch) was first published in late 1922 as the party’s regular paper. From January 1925, Neos Anthropos (the New Man) was launched under the editorship of Nicos Yiavopoulos, on his return from Greece, where he was active in SEKE-KKE. In this publishing effort, a team of people, who effectively formed the leadership of the party, supported Yiavopoulos. A few more names are here in order:  Charalambos Solomonides, the person legally responsible for the paper, and, as a consequence, for years in and out of prison; Demetros Chrysostomides, the first secretary of the party; Charalambos Skapaneas, industrial organiser; Yiannis Lefkis, Christos Savvides and Leonidas Striggos; as well as Ploutis Servas and Fofo Yiavopoulou-Vassiliou, then high-school students; Charalambos Vatiliotis was a regular correspondent from Egypt (for whom more will be said further down); and Christodoulos Christodoulides and Emilios Hourmouzios.

The latter two – Christodoulides and Hourmouzios – published further a monthly literary review – Avgi (Dawn) – that drew around it the young ,demoticist intelligentsia (δημοτικιστές) of the mid-1920s. People likes Leonidas Pavlides, who had made the acquaintance of Lenin in his Zurich years; Glafcos Alithersis, based in Alexandria, Egypt; Antonis Indianos, Takis Fragoudes, Pavlos Krineos; and Nicos Nicolaides, who was moving to and fro Alexandria and Limassol. Along with their own literary efforts, Avgi published extensive tracts from of works by Henri Barbusse – then leading the Clarté movement – Anatole France and many others, including most notably Victor Serge.

Such was the impact of the KKK, that within five years of the publication of its fortnightly newspaper, it fielded candidates for the Legislative Assembly, to obtain some 12 to 15% of the vote. This figure, big in itself, becomes all the more astonishing when one takes into account that eligible to vote at the time were only men, with property in their name, and, what is more, who had all their tax obligations settled.

Favourable to the efforts of the early communists was one further fact: both wings of the Greek Cypriot political establishment had invested heavily in the joint effort of Greece and Britain to expel Turkey from its European territories; from the Dardanelles to Turkey’s entire costal area on the Aegean, Istanbul included. The ultimate defeat of the Greek expeditionary forces in 1922 by the national revolutionary army of Mustafa Kemal, put paid to Greek expansionist visions for a “Greece on two continents and five seas”.

This bloody affair – which resulted in the mass exchange of populations, involving some 2 million people – signified a major reversal in the enosis aspirations of the Greek Cypriot elite; which anticipated an early and smooth handover of the island from one ally to another, from Britain to Greece.

The Asia Minor disaster informed and gave further impetus to the internationalist proposition advanced by the KKK for an independent – that is to say, a multinational – Cyprus as part of a socialist federation of the Balkans. Given the revolutionary potential of the epoch, this was not mere propaganda, immaculately conceived at some office of the Comintern.

I hasten to add that it was the same revolutionary rationale that gave rise to the proposition for an independent, multinational state of Macedonia and Thrace. After all, the case of Crete – with a Turkish population of 36% at the turn of the century, reduced to 0% by 1930 – constituted a stark warning. Either it would be a socialist multinational federation of the Balkans, or the waves of reaction and ethnic cleansing witnessed in the decades that have since elapsed.

Let me just mention that between 1928 and 1934, the exhausted and crisis-ridden ruling classes of the Balkans would themselves attempt to establish a Balkan Federation of sorts.  This was the time when Eleftherios Venizelos and Kemal Attaturk were nominated for a joint Nobel peace prize, if that rings a bell…

Bolsheviks on the Nile

In 1919, three individuals made separately their way to Egypt. Maria Kriezi, on her return from revolutionary Russia to Istanbul, discovered her home city dominated by an ominous atmosphere, and a number of foreign armies. She found work with a Russian company and took off for Alexandria. Iordanis Iordanides, also from Istanbul, moved first to Greece and then Cyprus where he found employment as a high school teacher. He was soon sacked for his espousal of the Greek demotic language and his “Maximalist” views. He would then find work at Victoria College, Alexandria, where he moved. Charalambos Vatiliotis, a graduate of the Agricultural School in Nicosia was already a radicalised young man. He also departed for Alexandria in mid-1919.

All three arrived in a country that was in revolutionary ferment. The three – Kriezi, Iordanides and Vatiliotis – would start working along others to set up the Groupe La Clarte, the Groupe d’Edudes Sociales, the trade union Confederation General du Travail and the Egyptian Communist Party. Vatis worked as a full-timer for the ECP.

After a botched attempt to occupy the factories in Alexandria, many ECP members were arrested and jailed: Kriezi and Iordanedes fled to Athens where they joined the KKE. Vatis left for Moscow to seek help for the ECP and to attend for a year the International Lenin School. Soon after he would move to Greece to join KKE.  He would be part of the trials and tribulations of the Stalinist takeover of KKE between 1927 and 1929, especially in relation to the issue of Macedonia. He departed again for Moscow where he stayed for a little more than a year.

Kriezi is none other than Maria Iodrdanidou, the celebrated author of Loxandra, etc., etc.

October 1931

Between October and December 1930 Vatis and the poet Tefkros Anthias returned to Cyprus to plunge themselves in the activity of the KKK. The first arrived from the Soviet Union “for personal reasons” (a reason open to political interpretation); and the second from Athens, in order to escape the anti-communist witch-hunt launched by the government of Eleftherios Venizelos.

Within months of their arrival, Vatis was charged by the colonial government for “incitement to mutiny”, while Anthias was excommunicated by the Holy Synod for his work “The Second Coming”. A few month earlier, in August 1930, the introduction of new press laws forced Neos Anthropos to suspend publication.

Yet, 1931 – the year of Britain’s departure from the Gold Standard, of the Invergordon mutiny and the hunger marches – was a good year for the KKK. Between January and October 1931 fifteen mass meetings were held throughout Cyprus with an average attendance of 500, (some reaching the 800 figure). The topics of these meetings ranged from unemployment, Lenin’s Russia, the latest “tax reform”, and the role of the Greek Orthodox Church. Furthermore, until the outbreak of the October revolt, Anthias was on tour throughout the island – from one village to the next – lecturing with the support of an amateur theatre company.

A few words on the events that led up to the outbreak of the October rising are in order:

In April 1931, the nationalist members of the Legislative Council voted in support of the introduction of new taxation at the detriment of the mass of the poorer layers. When, however, the Governor – Sir Ronald Storrs – promulgated further a taxation on imports from third countries – that is, non-commonwealth countries – to satisfy the all too familiar economic policy fixation for a “balanced budget” – the nationalist leadership, composed largely of merchants, Church prelates and Greek Legislative Council members, attempted to dissent. The National Organisation, was summoned in mid-October to address the issue.

It failed utterly to arrive at any concrete proposal in response. They discussed for hours the possibility of launching an island-wide campaigning to refuse tax payment, only to discover that they themselves had already settled their dues with the tax office. As the virulently anti-communist Greek consul on the island – Alexis Kyrou – reported,

“Constitutionalists and Intransigents accuse and curse each other publicly in the press, with the first being charged by the Intransigents for treachery and of being on London’s payroll  – the National Organisation is completely neutralised.”

There was, of course, one further actor to take account of. Pressure from below was mounting.

In an attempt to outwit his “radical nationalist” opponents and save face with his electors, the moderate bishop of Kition, Nicodemos Mylonas, resigned his post on the Legislative Council. Before an audience of 2,000, he urged the island’s population – a mere 350,000 – to strike at the Empire by boycotting British products. Supposedly, in a rhetorical burst he also proclaimed the union of Cyprus with Greece. The Intransigents became terribly upset by Mylonas’ attempt to beat them at their own game. Makarios Myriantheas, Andreas Hadjipavlou and Savvas Loizides called a counter-meeting for the following day to denounce Mylonas for duplicity. Venue, the Business Club of Nicosia.

The uprising of October 1931 begins here. When the bigwig organisers of the meeting announced at its closing that they were to proceed – alone – to petition the Governor, the crowed began mocking them that their true intention was to “have their tea on Government hill”. Chanting “down with the tax endorsers” (κάτω οι φορομπήχτες), the call was raised from the crowd for ALL to march to Government House. As the procession crossed the city, it grew rabidly in numbers, reaching 5,000 on arrival at Government house. Amongst them, members and supporters of the KKK. The members of the Legislative Council attempted to flee the scene but were browbeaten to stay put by the crowed.

One can hardly accuse the KKK for not having joined the initial meeting, called by the ravingly anti-communist “radical” nationalists at the Business Club of Nicosia. However, they were in place when and where it mattered, partaking in the actual blazing of Government House.

In the following days, the revolt spread like wildfire throughout the island. The nationalist leaders abandoned ship one after the other, imploring the populace for a return to order. The KKK met with the Archbishop and proposed a joint united anti-imperialist front, living the issue of Enosis or Independence to be decided by the course of events. Contact had earlier also been established with the Kemalist leaders of the Turkish Cypriot community to join in the revolt. The Archbishop politely declined joint action, to denounce the following day the unfolding revolt in the company of Sir Ronald Storrs. The KKK would now appeal to peasants and workers from a position of vantage to continue on the road of revolution.

The KKK effectively assumed leadership of the uprising – or, to be more precise, it was the only force on the ground attempting to lead and channel the energy released by the uprising. Police Stations were raided throughout the island, and their weapons removed. In the following days, mass militant assemblies were called twice by the Labour Centre of Limassol and once in Nicosia. In Famagusta, the authorities were forced to officially surrender the city. The construction workers union marched from Kaimakli to the centre of Nicosia. In the villages, key organisers were the members of the local Co-operatives (mostly sympathetic towards the KKK) along with the informal network of subscribers to Neos Anthropos.

To cut long story short, British troops flew in from Egypt, which succeeded in suppressing the uprising three weeks later, by mid-November. Three thousand people were thrown into jail – over 1.5% of the total adult population – including some 200 members of the KKK. Sentences ranging from a couple of months to 10 years were inflicted on the “ringleaders”. It is inside jail that the KKK turned to mass recruitment, with its members soon after forming clubs throughout the island, and an influence that has been sustained to date.

The reason of this descriptive – if brief – account is the following:

Since 1948 and the defeat of the Left in the Greek civil war, in Cyprus a myth has been promulgated to the status of dominant narrative: The KKK is portrayed as having failed to take part in the 1931uprising, because of its absence from the “Business Club” on 21 October and because of its opposition to enosis. This is complete nonsense.

However, for this insult to gain credence, injury had to be inflicted from sources closer at home.

The embracing of the stages theory and of the popular front politics of the Stalinised Comintern in the mid-1930s meant that the KKK-AKEL itself would depart from its previous outlook on the Cyprus Question, adopting enosis as the necessary corollary in its pursuance of an alliance with the “national bourgeoisie”. It would tail-end the politics of the “patriotic Right”, which in all essentials, coincided with those of the unforgiving and revanchist Right: of Makarios and his confirmed anti-communist henchman, George Grivas.

In November 1932, Vatis and Skeleas were exiled by the British authorities to London. From there they made their way to Moscow, where they were tried by the Balkan Bureau of the by then completely Stalinised – Communist International. Heading the inquiry was Bela Kun, the one-time comrade of György Lukács, and leader of the failed  Hungarian revolution of 1919. They two were found guilty for having attempted to implement the Bolshevik tactic of the united front. In “the third and final period of Capitalism” only the immediate raising of the slogan of “socialist revolution” would do. Vatis was sent to the famished areas of the Soviet Union where he died from typhus in December 1933. Skeleas was executed while WWII was raging in 1942. Christodoulos Cristodoulides – the editor of Rizospastis in the early 1930s and the brother of Costas Skeleas – was also called to Moscow. He was executed in the 1940s. So was Iordanis Iordanides. Bela Kun, the inquisitor, would himself be executed in 1938 for “leading a counter-revolutionary terrorist organisation”. And here we are, nearly a century later, unearthing still our revolutionary traditions.

İzzet İzcan: Çözüm sürecini provokasyonlarla engelleyemezsiniz

BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, çözüm sürecinin provakasyonlarla engellenmesinin mümkün olmadığını söyledi.
“ Önce Apostolos Andreas Manastırına mescit yapmaya çalıştılar, sonra oradaki papaza hakaretler yağdırdılar, en sonunda ise Pile yolunu yapacağız diye, ara bölgeyi ihlal edip BM askerlerine saldırdılar. Kıbrıs Türk toplumunu suçlu sandalyesine oturtup rezil oldular “ diyen BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, “ Şimdi sıra Kıbrıs Rum tarafındaki statükoculara geldi “ dedi.
Limasol’daki Cedit Camiinin saldırıya uğraması provokasyonların devamdır. Kınıyoruz.
“ Limasol’daki Cedit Camiinin saldırıya uğraması ayni faşist anlayışın devamıdır “ diyen İzzet İzcan, BKP’nin toplumları gerecek her türlü provokasyonu şiddetle kınadığını vurguladı.
Kardeşçe yaşamayı engelleyemeyeceksiniz.
Kıbrıs sorununa çözüm bulma çabalarının yoğunlaştığını, Kıbrıs Rum tarafının tek taraflı güven yaratıcı önlemlerini açıklamaya hazırlandığı bir dönemde, bu saldırıların olmasının manidar olduğunu dile getiren İzzet İzcan, çözümsüzlükten beslenen statükocu kesimlerin aciz çırpınışlarının, toplumların birlikte kardeşçe yaşamasını engelleyemeyeceğini vurguladı.
BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, BM Genel Sekreteri Antonio Gutteresi yaşanan provokasyonlara aldırış etmeden, çalışmalarını tamamlayıp, görüşme sürecini başlatmaya çağırdı.

Cyprus: A Rampart - Committee for Cyprus Autonomy (1942)

Short anti-colonial book by E. J., published by the Committee for Cyprus Autonomy in 1942.

It can be found by pressing here (17.6mb).

Συνέντευξη του Άντρου Κυπριανού στην Καθημερινή (20/08/23)

 Συνέντευξη που έδωσε ο τέως Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 20/08/23.

Χώρος ΓΣΠ: Ιστορία και Μέλλον - Νικόλαος Τσικκίνης (1971)

Μπροσούρα με συντηρητικό περιεχόμενο που κυκλοφόρησε το 1971 σχετικά με το παλιό ΓΣΠ στη Λευκωσία.

Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

İzzet İzcan: Kuzey Kıbrıs’ta, asker ağırlıklı militarist bir rejim vardır

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, gazeteci Ali Kişmir’in, Cumhurbaşkanlığı seçimlerine Ankara tarafından yapılan müdahaleleri eleştirdiği yazısı ile ilgili olarak, Ağır Ceza Mahkemesinde 10 yıl hapislik istemiyle yargılanmasının, Kuzey Kıbrıs’taki asker ağırlıklı militarist rejimin gerçek yüzünü ortaya koyduğunu vurguladı.
“ Demokrasicilik oyunu oynanan Kuzey Kıbrıs işte budur “ diyen İzzet İzcan, yıllar önce Özker Özgür ve Şener Leventle birlikte benzer bir davadan, ayni suçlardan kendilerinin de yargılandığını hatırlatarak, “ Geçen yıllar rejimin faşist yüzünü daha da kötüleştirmiştir “ dedi.
BKP’nin, Ali Kişmir ve onun gibi haksızlığa uğrayan kesimlerin yanında durmaya devam edeceğini dile getiren İzzet İzcan, “ Beyaz Evde TC Elçisi, Kuvvet Komutanları, İstihbarat Şefleri ve UBP Milletvekillerinin birlikte gerçekleştirdiği müdahaleler ve Mustafa Akıncı’nın görevden uzaklaştırılması utanılacak yüz karası bir müdahale olarak tarihe geçmiştir “ dedi.
“ Esas yargılanması gereken bu müdahaleleri yapanlardır “ diyen BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, “ Hiçbir karanlık sonsuza kadar sürmez, yurdumuza barış, demokrasi ve özgürlük mutlaka gelecektir “dedi.

Δια την Εθνικήν Αποκατάστασιν της Κύπρου υπό την Στέγην της Μητρός Πατρίδος - ΑΚΕΛ (20/11/41)

Η πρώτη δημόσια δήλωση υπέρ της ένωσης από το ΑΚΕΛ, στην εφημερίδα Ανεξάρτητος, 20/11/41.

Το φύλλο της εφημερίδας μπορεί να εντοπιστεί ολόκληρο πατώντας εδώ.

Σχόλιο στο κείμενο του Μάριου Εμμανουηλίδη, "Εξουσία, δημόσια διοίκηση, πληθυσμός, διερευνά την πολιτική ορθολογικότητα της κυβέρνησης ?

Είναι από τα καλύτερα άρθρα για τους βαθύτερους λόγους που η Νέα Δημοκρατία ηγεμόνευσε και καταποντίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Εμμανουηλίδης προσφέρει την πειστικότερη ανάλυση με τρόπο συγκεκριμένο και τεκμηριωμένο για τις κρατικές πολιτικές επί Μητσοτάκη που οδήγησαν στις μετατοπίσεις με όρους κοινωνικούς-ταξικούς. Πρόκειται για παρόμοιους λόγους που ο Θατσερισμός ηγεμόνευσε κατά τη δεκαετία του 1980 στη Βρετανία. ασφαλώς με άλλους όρους και υπό άλλες συνθήκες: Ήταν τότε που Πουλαντζάς εντόπισε την τάση «αυταρχικού κρατισμού» και ανέλυσαν με Γκραμσικούς όρους οι Στιούαρτ Χωλ και συνεργάτες του ως «αστυνόμευση της κρίσης» κι ύστερα ως βαθύτερες ιδεολογικές μετατοπίσεις που άλλαζαν τους όρους ηγεμονίας.

Όπως και στη Βρετανία στις αρχές του 1980 (ήττα του Τόνι Μπεν στο Εργατικό Κόμμα, ήττα των ανθρακωρύχων και συνδικάτων στους ταξικούς αγώνες, ιδιωτικοποιήσεις κτλ), η Αριστερά στην Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί σε κοινωνικό επίπεδο αγώνων και ιδεολογικά λόγω των πολιτικών που εφάρμοσε επί (μνημονιακής) διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε που καν κατάλαβε. Κι ασφαλώς ούτε το ΚΚΕ (στο καβούκι του εκεί που βρίσκεται, εκτός τόπου και χρόνου στο φαντασιακό του κόσμο) θα μπορούσε να αναγνωρίσει.

Κεντρικά εργαλεία της μετατόπισης είναι τα εξής: Η μείζονα σημασία του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού (θέμα που ο Αντώνης Λιάκος είχε εντοπίσει από τη δεκαετία του 1990 ως τη μορφή που θα πάρουν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί του μέλλοντος), η εξαγορά των μικροαστικών τάξεων, οι πάσες και εξαγορά μέσα από τις μαζικές επιδοτήσεις επιχειρήσεων αλλά και η «έξυπνη» πολιτική (smart/ ψηφιακή διακυβέρνηση) μέσα το σλόγκαν του επιτελικού κράτους, όπου η πολιτική σημαίνει απλώς «επιτάχυνση» των διαδικασιών ενός αναποτελεσματικού γραφειοκρατικού κράτους σε εξατομικευμένη εμπειρία σε συνδυασμό με την ιδεολογική μετατόπιση μέσα από την εξατομίκευση. Όλα αυτά αποτέλεσαν βασικούς πυλώνες αυτής της νέας ηγεμονίας.

Η δε αυτονόητη φράση που σύμφωνα με τη (ταξική) συνθήκη δε μπορούσε να ειπωθεί που ξεστόμισέ ο Κατρούγκαλος ότι «είναι λογικό να συνδέεται με το εισόδημα η ασφαλιστική εισφορά (των ελεύθερων επαγγελματιών) στάθηκε όχι μόνο ικανή να ξαποστείλει τον ίδιο στο πυρ το εξώτερο: Είχε θεωρηθεί ομοφώνως σχεδόν ότι η φράση αυτή στάθηκε ικανή να πυροδοτήσει μαζική «έξοδο» από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την Νέα Δημοκρατία. Όπως και Θάτσερ πριν 40 χρόνια, μαζί με τον κρατικό αυταρχισμό, τις κατάφορες αδικίες και προνομιακές μεταχειρίσεις, «δημιούργησε σχέσεις εγγύτητας με τον πληθυσμό». Κι έτσι έκλεισε ένας πολιτικός κύκλος κοινωνικών αγώνων που ξεκίνησε το 2008 στην Ελλάδα.

Το ζήτημα είναι τί να κάνουμε τώρα.

All reactions:

16Evangelos Hadjikyriacou, Vassilis Tsianos and 14 others

1 comment

5 shares

Like

Comment

Share

Active

Φτερά, ή καθημερινή βία χωρίς λύτρωση- Κριτική της ταινίας Feathers

Η ταινία ξεκινά δυναμικά με μια τρομακτική κραυγή ενός ανθρώπου που καίγεται και για τα επόμενα 15 λεπτά φαίνεται να εξελίσσεται ενδιαφέρον. Στη συνέχεια όμως μετατρέπεται σε μια μεγάλη αποτυχία που δεν ανταποκρίθηκε καθόλου στις προσδοκίες μας . Ήταν σκοτεινό-ζοφερό, βίαιο, καταπιεστικό και σούπερ-εκμεταλλευτικό σενάριο σε βάρος των γυναικών, των εργατών και των φτωχών, μια καθημερινή και αποξενωτική δοκιμασία για τη κάλυψη των βασικών αναγκών σε μια γκρίζα άσχημη χωματερή ενός εργοστασίου-στέγης, χωρίς έξοδο: Η κριτική της ανδρικής εξουσίας και της πατριαρχίας δεν είναι παρά μια φτωχή καρικατούρα των κάθετων σχέσεων με δεκάδες σκηνές ανταλλαγής χρημάτων ως πράξεις τεμπέληδων, γλοιωδών και καταχρηστικών ανδρών που μοιράζουν τις γυναίκες και τους εργάτες. Δεν υπάρχει ασφαλώς σύστημα πρόνοιας- δεν υπάρχει ορθολογισμός- οι δε πράξεις αλληλεγγύης έχουν σχεδόν εκλείψει. Δεν υπάρχουν πραγματικοί διάλογοι στη ταινία. Είναι η κόλαση στη γη. Έχει σκοπό να είναι παράλογο και γελοίο. Είναι παράλογο, αλλά καθόλου αστείο - μπορεί κανείς να γελάσει μερικές φορές, αλλά όχι περισσότερο. Αυτό δεν είναι βέβαια έπος.

Οι κριτικοί είναι υπερ-γενναιόδωροι για να το χαρακτηρίσουν "μια παράλογη κατάσταση παίζεται με ευθύτητα, καθώς η ταινία γίνεται για την οδύσσεια της γυναίκας μέσα από την εγκατάλειψη. Έχει να σηκώσει το βάρος του να είναι ο βιοπαλαιστής, να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη και να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη στον σύζυγό της". Όχι, φοβάμαι ότι πρέπει να διαφωνήσω. Είναι μια ιστορία κάθετης εξουσίας και η ανατροπή που όλοι περιμένουμε στο τέλος είναι μια προέκταση της ίδιας βίας χωρίς λύτρωση ή χειραφέτηση.

Οι κριτικοί καταλήγουν ως εξής: "Ο αργόσυρτος ρυθμός του Feathers αρχίζει να φαίνεται καθώς πλησιάζει τις δύο ώρες, αλλά πρόκειται για μια ταινία της οποίας το σκόπιμο ξεδίπλωμα σχεδόν αποσπά την προσοχή από το πόσο σκοτεινό γίνεται. Η ζωή της γυναίκας έχει σταδιακά μεταμορφωθεί και όταν αυτό απειλείται, δεν δείχνει κανένα έλεος στο να ενεργήσει για να προστατεύσει τη νεοαποκτηθείσα απελευθέρωσή της". Όχι, και πάλι όχι. Αυτό δεν είναι χειραφέτηση ή απελευθέρωση: ο αστυνομικός ξυλοδαρμός του γλοιώδους και εκμεταλλευτικού αφεντικού, ή ο φόνος με ασφυξία του πλέον πλήρως ανάπηρου συζύγου, ή η σφαγή της κότας δεν είναι απελευθέρωση: είναι απόγνωση και βύθιση σε περισσότερη βία.

Producer: Juliette Lepoutre

Screenplay: Ahmed Amer, Omar El Zohairy

Cinematography: Kamal Samy

Editing: Hisham Saqr

Production design: Asem Ali

Main cast: Demyana Nassar, Samy Bassiouny, Fady Mina Fawzy, Abo Sefen Nabil Wesa

[1] Βλ.‘Feathers’: Cannes Review BY ALLAN HUNTER15 JULY 2021, https://www.screendaily.com/reviews/feathers-cannes-review/5161631.article?fbclid=IwAR011sPUPOgGsVJzagV4kwRRByjB2KikA2XwPCHJYjYOxN3YM4IHbsSgvL8%CE%91]

Το αρχείο Έλλης και Πανίκου Παιονίδη: Μια ζωντανή απεικόνιση του περάσματος ενός «Κόκκινου Τρένου» από την Κύπρο (Νέα Εποχή, τ. 357, Καλοκαίρι

Όταν μου ζητήθηκε από την Έλλη Παιονίδη να πω δυο λόγια με αφορμή την παράδοση του αρχείου για τη ζωή και το έργο του μεγάλου απόντος, διερωτήθηκα ευθύς εξαρχής τι μπορώ εγώ να πω που να μην έχει ήδη ειπωθεί για τη ζωή και το έργο του Πανίκου Παιονίδη κατά το πέρασμα από τον κόσμο τούτο.

Φαντάζομαι λοιπόν τον Πανίκο να κάθεται κάπου ανάμεσά μας και να παρακολουθεί με το στωικό αυτό του ύφος, όπως έκανε τότε, 10 χρόνια πριν, τον Οκτώβρη του 2012, όταν οργανώσαμε μια εκδήλωση για τον Πανίκο Παιονίδη στην Πύλη Αμμοχώστου με τίτλο, «Ο Ρόλος του Διανοούμενου στην Κύπρο και η οικουμενική κρίση»^[1].

Οι πλείστες ομιλίες δημοσιεύτηκαν σε τιμητική έκδοση για τα 90χρονα του Πανίκου στη Νέα Εποχή τρία χρόνια αργότερα (τεύχος 327, καλοκαίρι, 2015), μιας και ο Πανίκος ήταν ο πρώτος διευθυντής, αλλά και ο δημιουργός του περιοδικού, τότε το 1959. Ο 34χρονος τότε Πανίκος ανέλαβε το έργο αυτό και μάλιστα χωρίς συντακτική επιτροπή με συνεργάτη τον Αιγυπτιώτη Μπάμπη Ράκη[2]. Μέσα στο αρχείο βρήκα το μικρό κείμενο, «Το ξεκίνημα της Νέας Εποχής», γραμμένο το 2014: ο Πανίκος αναπολεί τα περασμένα τότε το 1958 όταν ξεκινούσε το περιοδικό, όταν είχε μόλις επιστρέψει από τις σπουδές του μετά την περιπλάνηση του μεγάλου πολέμου. Ο Πανίκος όταν αποφάσισε να ενταχθεί στην Κυπριακή Εθελοντική Δύναμη το 1942 δεν ήταν ούτε 18 χρονών! Για την αποστράτευση όμως έγινε αγώνας, στον οποίο πρωτοστάτησε ως γραμματέας της Ένωσης Κυπρίων Αποστράτων. Τον Νοέμβριο του 1946, μετέβη στο Λονδίνο για σπουδές, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν στην εφημερίδα του Λονδίνου, Βήμα. Το 1948, μετέβη για δημοσιογραφική αποστολή στην Ελλάδα όπου τότε εμαίνετο ο εμφύλιος πόλεμος. Στη συνέχεια πήγε στη Σόφια όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του εκεί πανεπιστημίου. Με την επιστροφή του στην Κύπρο το 1958 αναλαμβάνει δράση: Γίνεται συντάκτης στη Χαραυγή το 1959 και ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ.

Θα σταθώ όμως στο περιοδικό Νέα Εποχή που συνεχίζει αδιάλειπτα μέχρι σήμερα. Το 1958, παίρνει το πράσινο φως από το ΑΚΕΛ για να προχωρήσει στο στήσιμο του νέου περιοδικού. Ο Πανίκος δεν θα ξεχάσει την αγωνία να δώσει φωνή σε όλους τους λογοτέχνες και διανοούμενους σε μια εποχή σκληρών διαιρετικών σχισμών και βίας κατά των Αριστερών. Τον Ιανουάριο του 1958, είχαμε τη διπλή δολοφονία των Μιχάλη Πέτρου στη Λύση και Ηλία Ττοφαρή στην Κώμα του Γιαλού. Τον δε «ματωμένο Μάη» του 1958 είχαν δολοφονηθεί άλλοι τέσσερις αριστεροί[3]. Η στυγνή δολοφονία του Σάββα Μένοικου έγινε στις 23 Μαΐου 1958 στο χωριό Λευκόνοικο, υπόθεση αδικίας και ατιμωρησίας, της οποίας η θεαματική βαρβαρότητα διά λιθοβολισμού με ευλογίες ιερέα και συμμετοχή παιδιών στην πλατεία του χωριού προκαλεί συγκλονισμό[4]. Το θύμα ήταν ένας από τους δεκάδες αριστερούς που διαπομπεύτηκαν ή εκτελέστηκαν από μέλη της ΕΟΚΑ το 1958 με την κατηγορία της προδοσίας^[5]. Εξάλλου, μέχρι το 1958 ο Γρίβας (25.1.1958) αδίστακτα δήλωνε: «Πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε την κατάσταση θαρραλέα. Οι Κομμουνισταί είναι οι αντίπαλοί μας, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Ενδείκνυται να τους εξοντώσουμε ως πολιτική οντότητα, ώστε να μην είναι πλέον υπολογίσιμος, δυνάμενη διά των αποφάσεών της να επηρεάζη το εθνικό ζήτημα, ως συνέβαινε μέχρι τούδε»[6].

Κι όμως ήταν ακριβώς μέσα σε αυτές τις συνθήκες που αποφασίζει η Αριστερά ότι ενώ θα απαιτήσει τη δικαίωση και δικαιοσύνη, μέχρι αυτή να αποδοθεί[7] δεν επρόκειτο να ενδώσει στις βάναυσες προκλήσεις της βίας που θα έβαζε τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο βία και αντιβίας. Ούτε και θα επέτρεπε τα εγκλήματα αυτά να σταθούν εμπόδιο στην επίτευξη του πρώτιστου πολιτικού στόχου που ήταν η αποτίναξη του αποικιακού ζυγού την παραμονή της ανεξαρτησίας. Ας μην ξεχνούμε ότι το ζήτημα της συγχώρεσης στην πολιτική παραμένει ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά ανοικτό: Εν τέλει, αν θα προχωρήσει η ζωή, όπως επέμενε ο Ντεριντά, «η συγχώρηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να συγχωρεί παρά μόνο το ασυγχώρητο, το ανεξιλέωτο -και συνεπώς να κάνει το αδύνατον»[8]. Η «ηθική της συμφιλίωσης» στον κόσμο επανέρχεται ως αναγκαιότητα στις αρχές του 21^ου αιώνα, ενώ για τη χώρα μας αποτελεί προϋπόθεση αν θα μπορέσουμε να επανενώσουμε τη χώρα μας[9].

Στο πρώτο editorial «Γιατί βγαίνουμε» ο Πανίκος μιλά για το περιοδικό ως μια «έπαλξη των αγώνων του κυπριακού λαού» και για «γέννημα μίας κοινωνικής ανάγκης». Το 2014, θα θυμηθεί τη δύσκολη εκείνη εποχή όταν επωμίστηκε την τεράστια ευθύνη για το εγχείρημα να κτιστεί ένα νέο περιοδικό που να υπερβαίνει τη βία και το μίσος: «Είχα αποφασίσει να μπάσω στο περιοδικό τις καλύτερες ποιητικές φωνές, ανεξάρτητα από το πού βρισκόταν πολιτικά ο καθένας»[10]. Και πράγματι τα κατάφερε: αν κοιτάξει κάποιος ποιοι έγραψαν στο περιοδικό θα εκπλαγεί. Ο Γιώργος Μύαρης στο αφιέρωμα της Νέας Εποχής καταγράφει με γλαφυρό τρόπο τα πρώτα χρόνια με τα πολυειδή και πυκνά του κείμενα^[11]. Ο Παιονίδης γράφει με διάφορα ψευδώνυμα και ανυπόγραφα πολύ διαφορετικού τύπου κείμενα: editorials, συνεντεύξεις, κριτικά σχόλια, σχολιασμοί, κριτική λογοτεχνίας και πολιτιστικών δρώμενων, φιλοσοφικά κείμενα. Στο τεύχος γράφουν επίσης κείμενα οι Μίμης Σοφοκλέους, Τάσος Ανδρέου, Λευτέρης Παπαλεοντίου, Φλόγα Ανθία, Γιώργος Φράγκος κ.τ.λ. Στην εκδήλωση μίλησαν επίσης οι Γιώργος Βασιλείου, Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και Γιώργος Τσιάκαλος[12].

Το 1959, ήταν πράγματι το ξεκίνημα της νέας αποχής για την Κύπρο –τότε, τον Φεβρουάριο, είχαν υπογραφτεί οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που σε ένα χρόνο θα οδηγούσαν στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήταν μια ελπιδοφόρα στιγμή όπου στην Κύπρο πνέει ο αέρας της αλλαγής των καιρών. Η αποαποικιοποίηση ήταν μια παγκόσμια επανάσταση που έπαιρνε μαζί της και την Κύπρο. Σύντομα δυστυχώς θα καλυφθεί από μαύρα σύννεφα ο κυπριακός ουρανός και θα καταρρεύσει η συνεργασία Ε/κ και Τ/κ: Μια αγωνία για το δράμα της χώρας θα διαπνέει το έργο, τόσο το ποιητικό της Έλλης, όσο το πολιτικό-πολιτιστικό-ιδεολογικό του Πανίκου σε όλη τους τη ζωή. Το τεράστιο έργο της Έλλης, πέραν του μέρους που συνυφαίνεται με τη ζωή και το έργο του Πανίκου αποτελεί ξεχωριστό κι αυτόνομο ποιητικό και λογοτεχνικό έργο που θα αδικούσα, αν επιχειρούσα να συνοψίσω απόψε[13].

Ας εστιάσω όμως λίγο στο αρχείο. Πιστός σε αυτό που υποσχέθηκα στον Πανίκο πριν καμιά 15αριά χρόνια στη Βάσα, όταν του ζήτησα να μου δώσει συνέντευξη ότι δεν θα γράψω πράγματα «μουσειακού χαρακτήρα», επιχειρώ να διαβάσω ζωντανά το τι περιέχει το αρχείο και σημαίνει για μας. Ξέρετε το γεγονός ότι ο Λένιν είναι ακόμα στο μαυσωλείο, εκεί βαλσαμωμένος, ενοχλούσε αφάνταστα τον Πανίκο, προφανώς συμφωνώντας με την Έλλη Παππά[14] κι όπου και να βρίσκεται, τον φαντάζομαι να ενοχλείται ακόμα.

Το αρχείο αυτό αποτελεί ζωντανό κι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής που πέρασε από τον 20^όν προς τον 21^ον αιώνα. Κι αυτό γιατί ζούμε συναρπαστικά χρόνια σε ενδιαφέροντες, αν και θρυμματισμένους καιρούς, όπως επέμενε εμφατικά ο μεγάλος ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ[15]. Κι ας είναι καιροί δύσκολοι, φοβερά επικίνδυνοι και γεμάτοι αντιφάσεις. Σήμερα, εκ των πραγμάτων, έχουμε μειωμένες προσδοκίες για το άμεσο μέλλον σε σύγκριση με τις προσδοκίες που ήταν διάχυτες, πριν από έναν αιώνα.

Τότε, η παγκόσμια εμβέλεια και ακτινοβολία της επανάστασης ήταν τέτοια που έφτανε σ’ όλες τις άκρες του πλανήτη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον κόσμο διαπνέει ένα άλλο ελπιδοφόρο κύμα, φορέας των οποίων είναι τα αντιαποικιακά κινήματα του κόσμου. Οι λαοί απελευθερωμένοι από την αποικιοκρατία, επιχειρούν να οικοδομήσουν ένα νέο κόσμο στο κίνημα των αδέσμευτων. Εκεί γεννιέται και το πνεύμα της ηθικής της συμφιλίωσης που θέλει να θεμελιώσει έναν κόσμο πέραν της λογικής του πολέμου και των συγκρούσεων.

Ο Πανίκος στο διήγημά του «Το Κόκκινο Τρένο» πιάνει το αισιόδοξο πνεύμα αυτό της επαναστατικής ελπίδας που μπορεί να έχει διαψευστεί με τις αποτυχημένες προσπάθειες οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ο Πανίκος Παιονίδης αντλεί την έμπνευσή του από την 70χρονη και πλέον έντονη εμπλοκή του στους αγώνες της Αριστεράς. Όλο το έργο του είναι διαποτισμένο από τις μνήμες, το πάθος και την έμπνευση, τις νίκες και τις ήττες, τις απογοητεύσεις, τις αμφισβητήσεις και στρεβλώσεις, αλλά και την ελπίδα που γέννησε αυτή η πυκνή από πολύτιμες εμπειρίες ζωή. Αυτή την εμπειρία περιγράφει τόσο ανάγλυφα στο διήγημα του «Κόκκινο Τρένο (Α)»:

«Είχε κυκλοφορήσει μια μέρα η είδηση πως στην Πράγα θα γινόταν μεγάλη σύναξη νέων και μας άναψε τη φαντασία ένα ταξίδι μέσα από τους τόπους όπου πολλοί της παρέας είχαν δει το χάρο στα μάτια. Ένα ταξίδι θα μας έπαιρνε σε νέους κόσμους»^[16]. Ακόμα αντηχούν νοσταλγικά στ’ αυτιά του τα ακούσματα των τραγουδιών της εποχής: «it’s a long way», «The white hills of Dover…»

Στο επόμενο διήγημά του^[17], αναπολεί για ένα άλλο κόκκινο τρένο: «πώς να ξεχάσω το άλλο εκείνο κόκκινο τρένο το καλοκαίρι του 1955 από τη Σόφια στη Βαρσοβία»… Εκεί θα γνώριζε και τον Ναζίμ Χικμέτ, ανάμεσα στους άλλους γίγαντες της ποίησης και των Γραμμάτων που τάχθηκαν στον αγώνα για το σοσιαλισμό: «Στο μεταξύ το Κόκκινο Τρένο πέρασε στον μουσειακό χώρο. Πολλοί είναι εκείνοι που το προσπερνούν αδιάφορα, δεν τους αγγίζει. Άλλοι όμως κοντοστέκονται, το χαϊδεύουν με το βλέμμα τους. Ξυπνά, βλέπετε, μέσα στις μνήμες για χρόνια όταν τα οράματα για ένα εκ θεμελίων καινούριο κόσμο είχαν το πάνω χέρι. Κι ήταν, αναμφισβήτητα ωραία, γεμάτα εκείνα τα χρόνια»^[18].

Στο αρχείο αυτό βρίσκουμε τις ελπίδες και απογοητεύσεις, τον πόνο, τις αγωνίες, την τέχνη και τη δημιουργία, τα βαθιά ανθρώπινα και τα μεγάλα οράματα και τη διάψευσή τους από τότε. Συνεντεύξεις (κάποιες ανέκδοτες), άρθρα, σημειώματα, επιστολές, σχεδιάσματα, αποκόμματα εφημερίδων, σχόλια, ομιλίες πολιτικού χαρακτήρα, πολιτιστικά και κοινωνικά ζητήματα, εξώφυλλα βιβλίων, αφιερώσεις, ποιήματα της Έλλης και άλλων μαρτυρίες μιας ζωής. Όλα είναι εκεί, ταξινομημένα και ψηφιακά προσβάσιμα.

Έτσι, ας ανοίξουμε το αρχείο –κι ας ταξιδέψουμε λίγο. Σχεδόν τυχαία θα μοιραστώ μόνο ένα μικρό δείγμα:

-          «Οδοιπορικό στο Λονδίνο - Η παροικία σπάζει τον κλοιό –οι νέες γενιές αποδήμων ξεφεύγουν πλέον από τα παραδοσιακά επαγγέλματα και ξανοίγονται σε νέους ορίζοντες» (ΑΔ1. 35)

-          «Νέα Υόρκη – Η πατρίδα των ξένων» (ΑΔ1.38)

Είπαμε ότι το 1958-59 ο Πανίκος Παιονίδης ήταν ανάμεσα στους πρωτοπόρους της Νέας Εποχής στην Κύπρο. Όμως αυτή ήταν παράλληλα και η εποχή που μερικές χιλιάδες Κυπρίων θα φύγουν για τα ξένα, κυρίως στη Βρετανία: μέρος αυτού του κύματος που ονομάζεται μεταναστευτικό κύμα της «νέας κοινοπολιτείας».

Ο αγαπητός σκηνοθέτης Χρίστος Ζάνος αναφέρθηκε στην εμπειρία αυτή σε πρόσφατη εκδήλωση όπου βραβεύτηκε: το 1958-59 πήγαινε στο λιμάνι της Λεμεσού και έβλεπε τους Κυπρίους που αποδημούσαν για Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία, αλλά και τους δακρυσμένους συγγενείς και φίλους να αποχαιρετούν τους αγαπημένους τους: «Εν να αξιωθούμεν να τους ξαναδούμεν;» Θυμήθηκε μάλιστα το όνομα του πλοίου: Το «Μεσσάπια». Με το «Μεσσάπια» όμως θα σαλπάρει και η 12χρονη τότε Δάφνη Μαυροβουνιώτη που με τον πατέρα τους παίρνουν το δρόμο για το Λονδίνο περί την 25^η Μαρτίου του 1959! Δεκάδες χιλιάδες Κύπριοι βρίσκονται από τότε στη Βρετανία, οι πλείστοι στο Λονδίνο[19]. Χρόνια μετά μας περιέγραφε την ανατριχίλα που της προκαλούσε αυτός ο ήχος, το βουητό-σφύριγμα του πλοίου που φεύγει, ακόμα κι όταν επέστρεψε κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Λεμεσό που τη γέννησε -όπως το σφύριγμα του κόκκινου τρένου του Πανίκου Παιονίδη! Να λοιπόν η πρώτη ζωντανή, αλλά αστάθμητη συνάρτηση, το πρώτο ζωντανό ταξίδι του αρχείου της Έλλης και του Πανικού.

Άλλο δείγμα:

-          Στα 85χρονα του ο αιώνιος έφηβος Λουή Αραγκόν «απορρίπτει τους νόμους θανάτους» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος μιας συνέντευξης που ο Πανίκος πήρε από μεγάλο ποιητή (ΑΔ1.64)

-          Παύλος Λιασίδης, ένας αυθεντικός λαϊκός ποιητής (ΑΔ1.50)

-          Γιάννης Λέφκης Παπαγγέλου ο αγωνιστής, ο λογοτέχνης

-          Νίκος Νικολαΐδης ο κύπριος (του Τ. Ανθία)

-          Νίκος Νικολαΐδης (Έλλη Αργυρίδου 1958-59)

-          «Ναζίμ αδελφέ μου [του ΠΠ] (ΑΔ1.96)

-          «Έφυγε ένας μεγάλος» (ΑΔ1. 97) και «Ένα αδέσμευτο πνεύμα που τόλμησε να πάει κόντρα στο κατεστημένο» (ΑΔ1.98), όπου ο ΠΠ αποχαιρετά τον Πλουτή Σέρβα

-          Μετά βρίσκω ένα χειρόγραφο του ΠΠ «Πλουτής Σέρβας – Τα παιδικά μας χρόνια» που γράφτηκε το 1985 (ΑΔ2.17)

Υπάρχει και μια πολιτική διαθήκη εδώ. Επώδυνη και δύσκολη που περιγράφει τη διάσπαση του ΑΚΕΛ και την ίδρυση του ΑΔΗΣΟΚ. Καταπιάνεται με το πνεύμα και την αγωνία της εποχής αυτής με τις αντιφάσεις και τη διάλυση, η κατάρρευση του «υπαρκτού» και της ΕΣΣΔ. Είχα πρόσφατα την ευκαιρία να διαβάσω μια ενδιαφέρουσα διατριβή για τη διάσπαση αυτή και το αρχείο της Ε & Π αποτελεί πολύτιμη πηγή![20] Ο Πανίκος υπηρετεί το κίνημα και το κόμμα από διάφορα πόστα μέχρι το 1990, ενώ η συνεισφορά του στα πολιτιστικά είναι πολύτιμη και αδιαμφισβήτητη. Διαφωνεί και αποχωρεί από τις γραμμές του ΑΚΕΛ. Η επώδυνη και τραυματική σχέση με το κίνημα της Αριστεράς καταγράφεται μέσα από το έργο του με τρόπο γλαφυρό, πότε με έντονα κριτική διάθεση, απογοήτευση και παράπονο, άλλοτε με στωικότητα. Εντούτοις, διατηρεί μια ζωντανή κι ανθρώπινη σχέση με τον κόσμο της Αριστεράς –αν και διαφωνεί διατηρεί ήρεμα και με ήθος μια κριτική στάση, αλλά με σεβασμό προς τον συνομιλητή του. Οι δεσμοί αυτοί είναι πολύ δυνατοί γιατί η ζωή και το έργο του είναι κομμάτι της ίδιας κληρονομιάς.

Ο Πανίκος Παιονίδης άφησε έργο μιας ζωής που ξεπερνά το μικρό γεωγραφικό μέγεθος του νησιού μας. Πολλοί νεότεροι ίσως γνωρίζουν τον Παιονίδη ως λογοτέχνη με προσφορά του στα Γράμματα και τον Πολιτισμό^[21]. Μπορούμε να κατανοήσουμε το έργο του μόνο αν το αντιληφθούμε στα πλαίσια ενός προβληματισμού για το ρόλο των διανοουμένων στην Κύπρο την εποχή της οικουμενικής κρίσης[22]. Στο συμπόσιο προς τιμήν του Παιονίδη πριν 10 χρόνια, θέσαμε τον εξής προβληματισμό: Τι μένει τελικά και ποιες οι ευθύνες των προοδευτικών διανοούμενων σ’ αυτούς τους «ρευστούς καιρούς» (Bauman), που εδώ και 40 χαρακτηρίζεται ως «εποχή της αβεβαιότητας» (Galbraith) ή «εποχή των άκρων» (Hobsbawm);

Τόσο η κοινωνιολόγος Φλόγα Ανθία[23], όσο ο υποφαινόμενος[24] θεωρήσαμε ότι με βάση το σχήμα του Γκράμσι^[25], ο Πανίκος Παιονίδης είναι τόσο «παραδοσιακός διανοούμενος», δηλαδή άνθρωπος των Γραμμάτων και Τεχνών, άνθρωπος του πνεύματος, όσο «οργανικός διανοούμενος»[26]. Εξάλλου, κατά τον 20^όν αιώνα που συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές στην κοινωνία, η στάση των διανοούμενων απέναντι στην εξουσία θέτει νέους προβληματισμούς που επεκτείνουν το Γκραμσικό σχήμα[27].

Στη μακρά του σταδιοδρομία ο Παιονίδης μάς μίλησε για το μεγάλο όραμα, τις διαψεύσεις, αλλά και την ελπίδα στο οδοιπορικό του, όπως αυτό αναδύεται μέσα από τα δοκίμιά του, τα διηγήματα και τις συνεντεύξεις του. Ο νεαρός τότε Πανίκος Παιονίδης, γόνος μιας μικροαστικής οικογενείας με πατέρα δάσκαλο, αποφοιτά από την Αγγλική Σχολή και στα 17 εντάσσεται στην κυπριακή εθελοντική δύναμη για να πολεμήσει το Φασισμό. Παίρνει τη συνειδητή απόφαση να ενταχθεί στο κίνημα της Αριστεράς.

Πολλά κόκκινα τρένα πέρασαν φευγαλέα από τότε. Τα σφυρίγματά τους περνούν και χάνονται στην ιστορία. Κι όμως οι παλιές τούτες αναμνήσεις δεν σβήνουν. Η ζέση εκείνη του πάθους, του αγνού κι ατόφιου οράματος είναι ανεξίτηλη σαν τον ήλιο. Αυτό ζεσταίνει κι ενέπνεε μέχρι τέλους τον συν νέο Πανίκο Παιονίδη που αγωνιούσε να μάθει για το καθετί, για τι δέον γενέσθαι, ιδίως στις γραμμές της προοδευτικής και αριστερής πολιτικής. Δεν ήταν αφελής, ούτε και κρύβει τις πικρίες του. Τα λέει όπως τα ξέρει. Ούτε είναι σίγουρος όπως θα υπήρξε κάποτε. Το σφύριγμα του κόκκινου τρένου όμως δεν έλεγε να τον αφήσει.

Έτσι κι αλλιώς, από την οπτική των οραματιστών του σοσιαλισμού, η ιστορία του κόσμου μας βγήκε αλλιώς. Δεν υπάρχει μια ερμηνεία, αλλά πολλές, σε κάποιες περιπτώσεις αντικρουόμενες μεταξύ τους. Αυτή όμως η αντίφαση της ηττημένης, προς το παρόν τουλάχιστον, επαγγελίας μιας ανώτερης κοινωνίας, διαπερνά το έργο του Πανίκου Παιονίδη^[28]. Κι όμως η ανάγκη για έναν άλλον κόσμο καλύτερο είναι πιο επείγουσα παρά ποτέ άλλοτε. Κι έτσι στ’ αυτί μου έρχεται η ρήση του Γκράμσι, προσαρμοσμένα βέβαια στην εποχή μας: «Στο Μιλένιουμ»[29] λοιπόν ακούω τον άνθρωπο-διανοητή να επιμένει να στοχάζεται όταν υπάρχει αναταραχή και διαταραχή σε κενό αέρος: «Το παλιό πεθαίνει, αλλά το νέο δεν λέει να γεννηθεί!» Είναι σαν να ακούω τον μεγάλο Ιταλό στοχαστή, τον Αντόνιο Γράμσι, να ψιθυρίζει στο αυτί του Κύπριου διανοούμενου τη στιγμή της μεγάλης απογοήτευσης: «εμείς είμαστε πεσιμιστές του πνεύματος, αλλά αισιόδοξοι, οπτιμιστές της βούλησης»...

Ζούμε μια χαοτική κατάσταση διαρθρωτικά μιλώντας, η οποία είναι τελείως απρόβλεπτη στην τροχιά της. Θα επέλθει άραγε μια «μια νέα τάξη πραγμάτων, θα ξεπροβάλει μέσα από το χάος, μέσα στην περίοδο των επομένων 50 χρόνων», όπως υποστήριζε ο Immanuel Wallerstein; Το ζήτημα όμως είναι τελικά το ίδιο που απασχολούσε έναν αιώνα νωρίτερα τον Γκράμσι και μας απασχολεί και μας σήμερα: «τι είδους κόσμο θέλουμε στην πραγματικότητα και με ποιους όρους θέλουμε να φτάσουμε ως εκεί»^[30].

Σκέφτομαι αυτά που τόλμησε ο Πανίκος Παιονίδης –τώρα στην ψηφιακή εποχή που όλο και περισσότερο στο κομπιούτερ θα χαράσσονται. Αυτά τα επικίνδυνα που έπρεπε να λεχθούν γιατί ήσαν προϊόν αναστοχασμού, γιατί ανήκουν στην ιστορία ολονών μας, γιατί όλοι έχουμε ηθικό χρέος στην ιστορία και στα παιδιά μας. Το ήθος του δημοσίου λόγου του ξεχωρίζει λόγω του βάθους της σκέψης και της επιλογής μιας στάσης ζωής όπου δεν φοβάται να διαφωνήσει. Όχι βέβαια για χάριν της διαφωνίας, αλλά για χάριν της ουσίας.

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε σε όλα. Ελπίζουμε ότι συμφωνούμε στα πιο βασικά, αλλά ας μην κολλούμε σε αυτό: η πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η διαφωνία^[31]: Αν μάθαμε κάτι τόσο από την ιστορία της αποτυχημένης απόπειρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού κατά τον «μικρό 20^όν αιώνα», αλλά και από την ιστορία του καπιταλισμού που επικίνδυνα τείνει προς τον αυταρχισμό με τις διεργασίες κένωσης της δημοκρατίας και απαξίωσης των αντιπροσωπευτικών και νόμιμων θεσμών, είναι ότι η πολιτική για να έχει νόημα πρέπει να έρχεται σε ρήξη με την καθεστηκυία τάξη, ότι η φωτεινή εξαίρεση που γεννά την «πολιτική» με κεφαλαίο «Π» είναι η στιγμή της ανάδυσης μιας άλλης λογικής, ενός άλλου οδοιπορικού που σπάζει τα στεγανά, που ανοίγει δρόμους και άφοβα κοιτάζει τον κόσμο με τρόπο που μέχρι χθες ήταν αδιανόητος.

Αυτή την ανατρεπτική λογική που να δίνει νόημα, ώθηση κι έμπνευση έψαχνε με πείσμα ο Πανίκος Παιονίδης. Σε ένα αυτοβιογραφικό διήγημα με τίτλο «Ανατροπή» στο βιβλίο του Το Πείσμα του Ηρόδοτου (εκδ. Αφή, 2007) αναφέρεται στο πέρασμα από τον κόσμο της Αριστεράς ως μια βαθιά οραματική ώθηση για μετάβαση σ’ έναν καλύτερο κόσμο και το πείσμα που επιμένει στην ανάγκη ανατροπής: Το 1944 ήταν σίγουρος για το πού πρέπει να πάει ο κόσμος μέχρι το 1989 που είδε να διαψεύδεται και αποφασίζει να εγκαταλείψει αυτό που θεωρούσε τόσο σίγουρο. Ο 80χρονος πλέον Πανίκος Παιονίδης αναφέρεται στις ανατροπές κι υπερβάσεις που έκανε, αλλά δεν τελειώνει όμως εκεί:

«Δύο υπερβάσεις που σφράγισαν τη ζωή μου. Ωχ! Πόσο θα ήθελα να υπάρξει τρίτη που να υπερκεράσει τις προηγούμενες! Τι θα είναι αυτή, σε ποιο μέτωπο θα τεθεί η πρόκληση δεν ξέρω.

Αν και συνειδητοποιώ πλήρως, πως όλες οι προκλήσεις συγκλίνουν σε ένα: στο υπέρτατο, όπου ο ανθρώπινος παράγοντας φαίνεται μηδαμινός. Κι όμως…» (σελ. 20)

Πριν μια δεκαετία είχαμε υποσχεθεί κάτι, εμείς, οι νεότερες γενεές απαγγέλλοντας Μαγιακόφσκι:

«Θα τ’ αναλάβουμε εμείς,

αν άλλος κανείς

από μας

δεν υπάρχει για να το σκεφτεί»

Σήμερα, δέκα χρόνια γηραιότεροι, αλλά ελπίζω σοφότεροι, παραλαμβάνοντας το αρχείο που η Έλλη κι εσύ φυλάξατε για να το παραδώσετε στην Πόλη και το Πανεπιστήμιο, θα σταθούμε πιστοί στην υπόσχεση που δώσαμε: Τα μέτωπα των νέων οικουμενικών αγώνων είναι ήδη μπροστά μας, αν θα σωθεί ο πλανήτης που περνά από κρίση σε κρίση. Όπως το ’πε ο Μαγιακόφσκι το «Φτάνει πια», έτσι κι εμείς θα τ’ αναλάβουμε. Κι ό,τι περνά από το χέρι μας θα κάνουμε γιατί το χρωστάμε, τόσο σε εσάς, όσο και στις γενεές που θα έρθουν.

Ο Νίκος Τριμικλινιώτης είναι Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.

Το κείμενο είναι διασκευή της προσφώνησης για την παράδοση του Αρχείου Έλλης και Πανίκου Παιονίδη, Δημοτική Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη Λεμεσού, 2 Ιουλίου 2023.

İzzet İzcan: Fikri Bey kime ne vereceğini tespit etmiş.

BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Başbakan Yardımcısı ve Turizm, Kültür, Gençlik ve Spor Bakanı Fikri Ataoğlu’nun “ Yeni turizm yatırımları için alçak orman arazilerini tespit ettik “ şeklindeki açıklamasının kabul edilemez olduğunu vurguladı.
Demokrat partinin misyonu bellidir.
“ Öyle görünüyor ki, Fikri bey kime ne vereceğini tespit etmiş, Kuzey Kıbrıs’ta bakir kalan orman arazilerini yandaş sermaye guruplarına peşkeş çekmek istiyor “ diyen İzzet İzcan, “ Girne Liman ihalesi, Şeker Sigortada olanlar, geçmişte Kooperatif Merkez Bankası Yönetim Kurulunda yaşananlar ve poliste bastırılan yolsuzluk dosyaları, Demokrat partinin hükümetteki misyonunu ortaya koymaktadır “ dedi.
Hiçbir karanlık sonsuza kadar sürmez.
Kuzey Kıbrıs’ın demokratik hukuk devleti olmamasından ve savcılığın yolsuzluk dosyalarını ileriye taşımamasından cesaret alan rejim yanlısı siyasilerin, halkın gözünün içine baka baka yolsuzluk yaptığını dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Uluslar arası hukukun dışında kalan ve Türkiye’nin arka bahçesine dönüşen Kuzey Kıbrıs’ın, yolsuzluk, kumar, fuhuş ve insan kaçakçılığı merkezi haline geldiğini vurguladı.
“ Yolsuzluklara karşı mücadele etmek öncelikli görevimizdir “ diyen İzzet İzcan, “ Hiçbir karanlık sonsuza dek sürmez “ dedi.

Περσεφόνη Α. Παπαδοπούλου (1889-1948) - Συμβουλή στη μελέτη του βίου και του έργου της - Γιώτα Παρασκευά-Χατζηκώστα (2019)

Διδακτορική διατριβή της Γιώτας Παρασκευά-Χατζηκώστα, για την Περσεφόνη Παπαδοπούλου.

Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

Περίληψη

Η Περσεφόνη Παπαδοπούλου είναι ίσως η κορυφαία πνευματική γυναικεία φυσιογνωμία της Κύπρου του πρώτου ημίσεος του 20ού αιώνα, ωστόσο λίγα είχαν γραφτεί γι’ αυτήν. Η διατριβή αυτή επιχειρεί να εντάξει και να παρακολουθήσει το δρων πρόσωπο μέσα στο πλαίσιο της εποχής του και αποσκοπούσε στη σύνταξη μιας ολοκληρωμένης προσωπογραφίας για την Παπαδοπούλου. Η ανάδειξη της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας πνευματικής φυσιογνωμίας της και η προσπάθεια εμπεριστατωμένης αποτίμησης του πρωτοποριακού λογοτεχνικού -έμμετρη ποίηση, ποίηση σε πεζό, κριτική της λογοτεχνίας, λογοτεχνική μετάφραση- και του ευρύτερου συγγραφικού και κοινωνικού της έργου, έρχεται να καλύψει ένα κενό στην κυπρολογική έρευνα και γενικότερα φιλοδοξεί να αποτελέσει ουσιαστική συμβολή στα ζητούμενα της Νεοελληνικής Φιλολογίας.

Περσεφόνη Παπαδοπούλου: H πρωτοπόρος εκπαιδευτική και η κοινωνική της δράση στο πλαίσιο του πρωτο-φεμινιστικού κινήματος στην Κύπρο - Ξένι?

Αφιέρωμα του περιοδικού 'Χρονικό' στην Κύπρια φεμινίστρια Περσεφόνη Παπαδοπούλου, τεύχος 105, τον Ιούλιο του 2020. Η Περσεφόνη Παπαδοπούλου κυκλοφόρησε το πρώτο φεμινιστικό έντυπο στην Κύπρο, την εφημερίδα 'Εστιάδες', το 1913.

Μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

Στους Πρωτοπόρους της Κύπρου - Λογοτεχνική Επιθεώρηση 'Πρωτοπόροι' (1931)

Κείμενο που κυκλοφόρησε στην ελληνική λογοτεχνική επιθεώρηση 'Πρωτοπόροι' σχετικά με τα Οκτωβριανά που εξελίσσονταν το 1931 στην Κύπρο. Το κείμενο αποτελεί τη θέση της επιθεώρησης για το ζήτημα. Η επιθεώρηση ήταν συνδεδεμένη με το ΚΚΕ.

ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1931, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β', ΦΥΛΛΟ 10

ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Ως τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν έχουμε πάνω στην απελευθερωτική εξέγερση του μεγάλου νησιού σας, πληροφορίες άλλες εξών απ’ τις λιγοστές που διαφεύγουν την αγγλική λογοκρισία. Ακόμη, κι ̓ αυτές δεν φθάνουν ως σ' εμάς παρά αλλοιωμένες έτσι, που να σκεπάζουν το βαθύτερο χαραχτήρα της εξέγερσης. Ως τόσο, έχοντας υπ’ όψη μας την όλη αντικειμενική κατάσταση του τόπου σας, όπως διαγραφόταν ολοκάθαρα ως τον τελευταίο τούτον καιρό, και συνδυάζοντάς την με τα γεγονότα που οπωσδήποτε έγιναν γνωστά, δεν μας στάθηκε διόλου δύσκολο ν' αντιληφθούμε μιάς ξαρχής ότι το απελευθερωτικό αυτό κίνημα είνε στην ουσία και στο βάθος του, έργο των μεγάλων καταπιεζομένων κ’ εκμεταλλευομένων μαζών της Κύπρου που χρόνια τώρα στενάζουν κάτω από τον πολλαπλό ζυγό των ιμπεριαλιστών, των τσιφλικάδων, των καπιταλιστών, των τοκογλύφων και του αναχρονιστικού κλήρου: έργο της φτωχολογιάς, της αγροτιάς, του νεαρού Προλεταριάτου της Κύπρου. Ταυτόχρονα, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε, πως εσείς οι ίδιοι, προχωρημένοι διανοούμενοι και τεχνίτες, παιδιά τής ίδιας φτωχολογιάς, που μάχεται σήμερα τον τιτάνιο αγώνα, δεν μείνατε ούτε απαθείς ούτε αμέτοχοι στην εξέγερση, και δεν παραλείψατε να διεκδικήσετε τη θέση σας στις πρώτες γραμμές.

Το πιστεύουμε ακράδαντα αυτό.

Και γι’ αυτό σας βεβαιώνουμε πως οι διάνοιες κ' οι καρδιές μας είνε μαζί σας. Και γι’ αυτό σας στέλνουμε τον πιο θερμό αδελφικό κ' επαναστατικό μας χαιρετισμό, μαζὺ με τη λαχτάρα μας για την πλήρη επιτυχία του αγώνα. Και σας παρακαλούμε ακόμη να διαβιβάσετε τα ίδια αυτά αισθήματα και τους πόθους μας, στις μεγάλες μάζες, στα ταξικά μας αδέλφια, εσείς, που αγωνίζεστε στο πλευρό τους.

Πρωτοπόροι της Κύπρου. Η πίστη μας στον ηρωισμό και στην αυτοθυσία σας, κατά τις κρίσιμες, όμως μεγάλες αυτές στιγμές, είνε αμέτρητη. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε, ότι μέσα στα γενικώτερα επαναστατικά σας καθήκοντα, ότι μαζὺ με την ενεργό συμμετοχή σας στη μεγάλη εξέγερση, ούτε λησμονήσατε, ούτε παραγνωρίσατε τα ειδικώτερα καθήκοντα που σας βαρύνουν, εσάς τους πρωτοπόρους της Ελεύθερης Σκέψης, της Προχωρημένης Διανόησης και της Επαναστατικής Τέχνης. Η ταξική μας αντίληψη μας βεβαιώνει πως ούτε στιγμή υποτιμήσατε το διαφωτιστικό ρόλο που σας ανήκει μέσα στις αγωνιζόμενες μάζες. Δικό σας καθήκον είταν και είνε η διαφωτιστική ζύμωση πάνω στο χαρακτήρα, στα αίτια και στην προοπτική των αποικιακών εξεγέρσεων κατά την τελευταία αυτή περίοδο τού Ιμπεριαλισμού – γενικά, και ειδικά πάνω στην εξέγερση των μαζών του νησιού σας. Καθώς επίσης, δικό σας καθήκον στην Κύπρο, είταν και είνε το αλύπητο ξεσκέπασμα των τσιφλικάδων, των εκμεταλλευτών, των τοκογλύφων, που σε ιερή συμμαχία με την αντιδραστική παπαδοσύνη προσπαθούν να παραπλανήσουν τις μάζες με τα δήθεν "ριζοσπαστικά" συνθήματα [τους]. Ξαίρετε καλύτερα από κάθε άλλο, πώς στο βάθος όλου αυτού του "ριζοσπαστισμού" δεν κρύβεται παρά η εκμετάλλευση, επίσης άγρια κ’ απάνθρωπη, πίσω από τη μάσκα της "Ένωσης" και που είνε κι' αυτή επίσης αποτρόπαια όσο κι’ ο Αγγλικός Ιμπεριαλισμός. Και θάχετε ήδη αρχίσει το ξεσκέπασμα και το μαστίγωμα των "Αρχηγών" της "Ένωσης", που έχουν κιόλας καταπροδώσει το κίνημα. Όμοια, δεν αμφιβάλλουμε, πως θάχει ήδη αρχίσει το ξεσκέπασμα του αντιδραστικού κλήρου, που είνε ὁ πιστότερος σύμμαχος του ιμπεριαλισμού, και πως δεν θάχει επιτευχθεί το νάρκωμα και ἡ παραπλάνηση των μαζών με τη μελοδραματική χειρονομία του δεσπότη Κιτίου, που ως κι’ αυτή ακόμη αποτελεί σωστή παραφωνία στην όλη στάση του ανώτερου κλήρου και στη χαρακτηριστική απάθεια του Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Ακόμη, στο διαφωτιστικό σας αυτό έργο, δε θα είταν δυνατό να είχατε παραλείψει να εξηγήσετε πλατειά, τους στενούς ταξικούς δεσμούς που συνδέουν τους Έλληνες και τους Τούρκους εκμεταλλευομένους στον κοινό αγώνα, αγώνα όχι για την "Ένωση" με μιαν άλλη Μητρόπολη, όπως είνε πιά η σημερινή αστική Ελλάδα, αγώνα για το οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό ξεσκλάβωμα της Ελεύθερης και Ανεξάρτητης Κύπρου των Ελλήνων και Τούρκων καταπιεζομένων.

> Η βεβαιότητά μας αυτή για την εκτέλεση των καθηκόντων σας, δεν έχει χαρακτήρα άλλο παρά εκείνον που απορρέει από τους αδελφικούς ταξικούς μας δεσμούς, κι απ’ τη στενή ανάμεσα μας αλληλεγγύη. Ούτε πρόκειται να σας υπαγορεύσουμε ή έστω και να σας υπομνήσουμε το χρέος σας που, όπως ήδη άρχισε να το αναγράφει ἡ Ιστορία, το ξαίρετε καλλίτερα από κάθε άλλον.
Θεωρήσαμε απλούστατα δικό μας χρέος να διατρανώσουμε την ακράδαντη πεποίθησή μας σε σας – όσο για τα ειδικώτερά σας καθήκοντα – με την ίδια ευκαιρία όπου σάς εκδηλώνουμε τη λαχτάρα και τον πόθο μας για την τελειωτική επιτυχία του ηρωικού και δοξασμένου σας αγώνα.

Με τους πιο θερμούς αδελφικούς κ ̓ επαναστατικούς μας χαιρετισμούς,

"ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ"

City profile: Nicosia - Roger Zetter (1985)

Article by Roger Zetter, discussing and exploring the urban changes taking place in southern Nicosia following its de-facto partition in 1974.

It can be found by pressing here.