Weekly Review: Στην απόγνωση των σκανδάλων της, η αστυνομία συλλαμβάνει πολίτες που διαμαρτύρονται, η ακροδεξιά προσπαθεί να κατσιαρίσει για την

Το ότι η αστυνομία βρίσκεται σε δημόσια κρίση, εφάνηκεν τζαι με την γελοία απόπειρα εκφοβισμού των πολιτών, με 3 συλλήψεις στο τέλος της διαδήλωσης ενάντια στην αστυνομική βία, όπως φάνηκε με τον θάνατο στην Ποταμιά..

Ποιό ήταν το πλάνο δηλαδή – να φοβερίσουν με συλλήψεις/ταλαιπωρία σε έτσι διαδηλώσεις διαμαρτυρίες πολιτών για την αστυνομική βία;

Ουσιαστικά, το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημοσιοποιήσουν την εκδήλωση..

Αιωρείται, μόνο, αν το σκηνικό με τις συλλήψεις ήταν εκ των άνω διαταγή/οδηγία, η αν ήταν πρωτοβουλία μιας ομάδας πικκαρισμένων αστυνομικών που εν καταφέρνουν ακόμα να διαχωρίσουν τα απωθημένα/νευρώσεις τους που τον δημόσιο ρόλο τους  [για τον οποίο πληρώνονται από τους πολίτες στους οποίους, κατά συνέπεια, οφείλουν σεβασμό]...

Στον δημόσιο λόγο, είχαμε μιαν απόπειρα της ακροδεξιάς, να βοσκήσει στα θολά νερά των θεαμάτων «κίνδυνος για την οικογένεια» κλπ... Τζαι η Κουτσελίνη σε αυτό-γελοιοποίηση να μεν ξέρει/καταλάβει το σύνταγμα... Λλίον πολλά ήταν να μας φκάλει τζαι «αλλοδαπούς» τους Μαρωνίτες, Καθολικούς κοκ. Όσους γενικά ένεν ορθόδοξοι..

Η υστερία της ακροδεξιάς αθθύμιζεν τις λαφαζανιές αρκετών ανάλογων τυπάκων, την περίοδο πριν την δημιουργία του Πανεπιστημίου Κύπρου..

Τζαι μια ευχάριστη νότα που τα εκκλησιαστικά – ο Γιώρκος της αρχιεπισκοπής, σε κόντρα με τον Τυχικό, τον μητροπολίτη Πάφου, για το αν θα φέρουν τα κόκκαλα του Απ Παύλου, που το Βατικανό, με δεδομένο ότι ο μητροπολίτης θεωρεί [όπως τζαι μια ευρύτερη ιστορική παράδοση της Ορθοδοξίας] αιρετικό τον Πάπα... Εν καλά να ξέρουμε τί κυκλοφορά τζαι ποτζεί. Διότι έχουν τζαι χάζιν μερικοί – ο Γιώρκος εν πρόεδρος μιας ομοσπονδίας [τούτη φαίνεται να εν η σχέση των μητροπόλεων στην Εκκλησία της Κύπρου] αλλά στην πολιτική φκάλλει σπυρκά για την ..ομοσπονδία... :) ..Όταν η καρέκλα εμποδίζει την απλή λογική σύγκριση...

· Το άβατο της αστυνομίας Γιατί εν πιστεύκουν την αστυνομία οι πολίτες – μπορεί να υπάρχουν εσωτερικές δομές συγκάλυψης, αλλά υπάρχει

Γιατί εν πιστεύκουν την αστυνομία οι πολίτες – μπορεί να υπάρχουν εσωτερικές δομές συγκάλυψης, αλλά υπάρχει τζαι η ιστορική μνήμη της κοινωνίας σαν σύνολο

Η αστυνομία φαίνεται πκιον να μπαίνει επίσης στον δημόσιο διάλογο της απονομιμοποίησης... Η δολοφονία στην Ποταμιά, τζαι η άτσαλη τζαι αντιφατική απόπειρα της αστυνομίας να κάμει damage control,  με φόντο μάλιστα τζαι όσα ανεξήγητα φαίνεται να αναδυθήκαν που το 2012, μάλλον ΄σννοιξεν μια πόρτα στο παρελθόν... Για δολοφονίες που συγκαλύφτηκαν...

Αλλά σιγά σιγά ιστορικά τα εσωτερικά σύστημα/δομές ελέγχου, γίνονται διάτρητα...

«Η Οξάνα Ράντσεβα ήταν ένα κορίτσι 20 χρόνων που το 2001 είχε έρθει στην Κύπρο για να εργαστεί ως χορεύτρια, όπως τουλάχιστον νόμιζε. Δώδεκα μέρες μετά την άφιξη της βρέθηκε νεκρή, σε πεζοδρόμιο της οδού Γλάδστωνος στη Λεμεσό, κάτω από διαμέρισμα όπου την είχαν φυλακίσει για να την εκπορνεύουν. Ο θάνατος της καταχωρήθηκε ως αυτοκτονία κι ο πατέρας της άρχισε ένα πολύχρονο αγώνα για να καταδείξει τις πραγματικές συνθήκες θανάτου του παιδιού του. Στην υπόθεση εμπλέκοντο και αστυνομικοί οι οποίοι, λίγες μέρες πριν, σε προηγούμενη απόπειρα απόδρασης, την είχαν συλλάβει και παραδώσει στον ιδιοκτήτη του καμπαρέ που την είχε φέρει στην Κύπρο. Βρίσκοντας πόρτες κλειστές, ο πατέρας προσέφυγε στο ΕΔΑΔ το οποίο καταδίκασε την Κύπρο. Μετά την απόφαση διατάχθηκε ποινική ανάκριση η οποία αθώωσε όλους τους εμπλεκόμενους. Ο πατέρας ωστόσο δεν πείστηκε και συνέχισε να στέλνει επιστολές στη Γενική Εισαγγελία λαμβάνοντας την απάντηση πως «η πάροδος του χρόνου κάνει αδύνατη τη συλλογή νέων στοιχείων» και πως μάλλον προσπάθησε να κατεβεί από το μπαλκόνι μεθυσμένη αφού χημική ανάλυση στην οποία βασίστηκε ιατροδικαστική εξέταση ανίχνευσε αλκοόλ στα ούρα της.

Κι ύστερα ήρθε η Αντριάνα Νικολάου επιμένοντας πως ο θάνατος του γιού της δεν ήταν αυτοκτονία. Εν μέρει δικαιώθηκε, αλλά κανένας δεν τιμωρήθηκε. Αστυνομικοί και ιατροδικαστής είχαν πείσει τους πάντες, εκτός από τους γονείς, πως επρόκειτο για αυτοκτονία.

Ακολουθήσε το 2012 ο θάνατος της Χριστίνα Καλαϊτσίδου ο οποίος προήλθε σύμφωνα με την πρώτη ιατροδικαστική γνωμάτευση, από πυρκαγιά που ξέσπασε από αναμμένο τσιγάρο στο δωμάτιο όπου κοιμόταν. Κι εδώ χρειάστηκε ο αγώνας του πατέρα για να αποδειχτεί πως δολοφονήθηκε από το σύζυγο της.

Ύστερα ήταν η υπόθεση της Πετράνα Μίλκοβα, στη σορό της οποίας έγιναν πέντε νεκροψίες για να διαφανεί πως η γυναίκα κατασπαράχθηκε από σκύλους. Ακολούθησε η περίπτωση 70χρόνου σε γηροκομείο, ο θάνατος του οποίου αποδόθηκε από ιατροδικαστή σε κεφαλοκλείδωμα. Κάμερες όμως στον χώρο έδειξαν πως ο άνθρωπος, έπεσε και μία εργαζόμενη, στην προσπάθεια της να τον σηκώσει τραβώντας τον από τα ρούχα, τον έπνιξε.

Και σήμερα είναι ο θάνατος του Πακιστανού (το όνομα του οποίου δεν θα μάθουμε). Με μία σφαίρα στην πλάτη ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε πως δεν υπήρχε εγκληματική ενέργεια. Και τώρα, πρέπει να πιστέψουμε πως ναι μεν η σφαίρα έφυγε από όπλο αστυνομικού, όπως διαφάνηκε τέσσερεις μέρες μετά, αλλά δεν υπήρξε προσπάθεια συγκάλυψης από μέρους της αστυνομίας. Απλά οι ιατροδικαστές δεν μπορούν να διακρίνουν πως είναι η πληγή από σφαίρα και πως από πέτρα. Όσο για τα θύματα, η Οξάνα ήταν πιωμένη και ο Πακιστανός διακινητής. Και ζήσαμε εμείς καλά και οι αρχές καλύτερα..»