One Radical Planet

🔒
❌ About FreshRSS
There are new available articles, click to refresh the page.
Before yesterdayOne Radical Planet

· Το τέλος της μονο-πολικής στιγμής στο παγκόσμιο σύστημα – το ιδεολογικό στρηπ τηζ της Δύσης, την εποχή των νεοναζί δολοφόνων στην Μέσ

By Δέφτερη Ανάγνωση




·         Το τέλος της μονο-πολικής στιγμής στο παγκόσμιο σύστημα – το ιδεολογικό στρηπ τηζ της Δύσης, την εποχή των νεοναζί δολοφόνων στην Μέση Ανατολή

«Άμαχοι πεινούν, διψούν, είναι άρρωστοι. Έχουν μείνει άστεγοι. Έχουν εξωθηθεί πέρα από τα όρια της αντοχής τους. Πολύ πιο πέρα από αυτό που μπορεί να υπομείνει ανθρώπινο ον. Οι ζωές 2.1 εκατομμυρίων ανθρώπων δεν γίνεται να εξαρτώνται από την τύχη και την ελπίδα. Τί απέγινε η στοιχειώδης ανθρωπιά μας;» Τζόις Μισούντα, αξιωματούχος του ΟΗΕ.

Η «ανθρωπιά» μερικών προφανώς εν άλλαξε που την περίοδο που σκοτώνονταν μαζικά οι άνθρωποι στις αποικίες για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Όμως σήμερα υπάρχει τζαι κάτι βαθύτερο τζαι ευρύτερο – Τούτο που καταρρέει ένεν μόνο η εικόνα μιας «ανθρωπιάς», αλλά τζαι το ιδεολογικό περιτύλιγμα της απόπειρας δυτικής ηγεμονίας...

Στην Ευρώπη ο Μπορέλλ, εκπρόσωπος εξωτερικών σχέσεων της ΕΕ, ζητά να επιβληθούν τουλάχιστον κυρώσεις [φυσικά εν ζητά όπλα για να αντισταθούν έστω οι Παλαιστίνιοι – όπως ζητά για την ημέτερη Ουκρανία] ενάντια στους δυο ακροδεξιούς υπουργούς του Ισραήλ που ξικούτσουλα, ζητούσαν τζαι ζητούν να οδηγηθούν οι Παλαιστίνιοι στην λιμοκτονία τζαι την εθνοκαθαρση. Αλλά ακόμα τζαι για ότι ζητά ο Μπορελλ, κάποιοι/ες Ευρωπαίοι θα εξαγοραστούν, ενδεχομενως, για να εμποδίσουν έστω τις κυρώσεις... Οπότε θα μείνει το θέμα απλώς για όσες χώρες [πολιτικούς σε θέσεις εξουσίας] που θέλουν/μπορούν...

Όταν κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση, η εξουσία στην Δύση πανηγύριζε το τέλος της διπολικότητας με την έπαρση ενός νικητή που φανταζόταν πια τον εαυτό του σαν ..αυτοκρατορία... Κάθε εξουσία χρειάζεται τζαι την στρατιωτικη υπεροχή [την οποία τότε διασφάλιζε η εκ των εσω διάλυση της ΕΣΣΔ] αλλά τζαι μια ιδεολογία νομιμοποίησης... Η νέα ιδεολογία εμφανίστηκε σχεδόν αμέσως σαν υπόσχεση «φιλελεύθερης δημοκρατίας» – με φόντο φυσικά το νεοφιλελεύθερο δόγμα, μέσω του οποίου η Δύση έλπιζε να επιβάλει την νέα αποικιοκρατία μέσω της οικονομίας...

Το ιδεολογικό δόγμα του αποικιακού φιλελευθερισμού [του, τάχα μου, «τέλους της Ιστορίας»] έδειξε νωρίς τα νύσια του... όταν ο τοπικός εγκάθετος των δυτικών, ο Γιέλτσιν, βομβάρδιζε το ρωσικό κοινοβούλιο για να επιβάλει το δυτικό δόγμα, οι δυτικοί δημοσιογράφοι [τζαι πολιτικοί] δεν ανησύχησαν, ούτε μετέδωσαν το γεγονός για αυτό που ήταν – ένα πραξικόπημα. Όπως άλλωστε σιώπησαν πειθαρχημένα όταν, μπροστά στα μάθκια τους στήθηκε η καλπονοθεία επανεκλογής του Γιέλτσιν το 1996...

Τζαι μετά ακολούθησαν, βομβαρδισμοί στα Bαλκάνια, εισβολές στην Μέση Ανατολή, για την επιβολή της δυτικής εξουσίας τζαι των συμφερόντων της. Φαινόταν σαν ένας νέος Μεσαίωνας του ψέματος [όταν ας πούμε οι σταυροφόροι δολοφονούσαν μαζικά στο όνομα ενός Θεού που υποτίθεται κυρρησε το «αγαπάτε αλλήλους»] τζαι μια νέα αποικιακή εποχή αρπακτικού καπιταλισμού... Η εξουσία δεν πρόσεχε τότε την ανάδυση της αντίστασης από την Τσιάπας του Μεξικού, μέχρι τους δρόμους των μεγαλουπόλεων, μέχρι τα εκλογικά αποτελέσματα δυσφορίας στην Λατινική Αμερική κοκ... Η δυτική εξουσία ζούσε το όνειρο του τέλους της Ιστορίας...

Αλλά καμία άλλη μορφή αντίστασης δεν ξεγύμνωσε σε βαθμό γελοιοποίησης την δυτική εξουσία, τζαι τα εξαρτώμενα φερέφωνα της, όσο η τωρασινή κρίση στην Παλαιστίνη. Ξαφνικά, ο κόσμος ολόκληρος παρακολουθεί με δισπίρκασμα, αλλά τζαι με αίσθημα «τέλους των ψεμάτων» την δυτική γελοιοποίηση: Ρίχνουν κυρώσεις στην Ρωσία, τζαι πιο πριν στο Ιράκ, το Ιράν κοκ, για διάφορα, τζαι τωρά που θωρούν σε άμεση αναμετάδοση ένα έγκλημα 40,000 νεκρών, φκάλλουν διστακτικές ανακοινώσεις, ή τολμούν να πουν, ότι... θα.. λάβουν μέτρα...

Η Παλαιστίνη εν η αποκάλυψη της δυτικής ανικανότητας τζαι υποκρισίας. Όπως το ουκρανικό εν η αποκάλυψη της δυτικής ανικανότητας να επιβληθεί στρατιωτικά...

Σήμερα, η Δύση φκάλλει γελοίες ανακοινώσεις ανικανότητας να συνάξει ένα συνοικιακό τραμπούκο, όπως τον Νετανιάχου τζαι τους ακροδεξιούς στους οποίους στηρίζεται... Ο δυτικός δεύτερος χρυσός αιώνας της αποικιοκρατίας, λειώνει μπροστά στα μάθκια μας... Τζαι το ιδεολόγημα του «φιλελευθερισμού» σαν συγκάλυψη της εξουσίας, κατάντησε πια γελοίο κουρελόχαρτο... Με 40,000 πτώματα σε δημόσια θέα...

Για τα ανύπαρκτα όπλα του Σάνταμ κατάστρεψαν μια χώρα, με χιλιάδες μωρα νεκρά για ένα ψέμα – όπως παραδέχτηκε ο τότε υπουργός των ΗΠΑ... Σήμερα απλώς θωρούν.. Βομβάρδισαν την νέα Γιουγκοσλαβία το 1999 για να υπογράψει υποταγή... Σήμερα η ΕΕ, των τόσων ελπίδων τζαι λαφαζανιών, στην ουσία, ακόμα σκέφτεται αν θα πάρει μέτρα για κοινούς δολοφόνους... οι οποίοι στηρίζουν γενοκτονία... Κατά τα άλλα είπαν «ποτέ πια» στον ναζισμό/φασισμό των προγόνων...

Όπως αλλάσσει ο κόσμος η Ευρώπη θα συνειδητοποιήσει το μιτσήν της μέγεθος μπροστά στον υπόλοιπο πλανήτη... Τζαι το Ισραήλ, θα πρέπει να στήσει τα δικά του δικαστήρια για τους ηγέτες του, τζαι τα εγκλήματα που ανέχτηκαν οι καθημερινοί κυρ Παντελήδες...

Τζαι οι γελοίοι που ξεπλένουν ακόμα το έγκλημα θα εκλιπαρούν «μα εγώ εν τζαι..»

Θα αθθυμούμαστεν...

Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια

By Weapons of Class Destruction (WCD)

Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.

Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).

Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:

(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.

(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.

Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).

Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.

Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.

Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού  – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.

The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.

❌