Login
Η Ιερά Σύνοδος, παρα τις παρεμβάσεις του προεδρου, αποφάσισε έκπτωση του μητροπολίτη Τυχικού από τον θρόνο της Πάφου.
Η σύγκρουση ευσεβιστών- εθνικιστών στην Ιερά Σύνοδο συνεχίζεται με τους εθνικιστές να πετυχαίνουν άλλη μια νίκη στην ισορροπία του τρόμου που επικρατεί στην Σύνοδο
Αναμένουμε με αγωνία τις εξελίξεις !
«Με δέκα ψήφους υπέρ και έξι εναντίον ο Μητροπολίτης Τυχικός κηρύχθηκε έκπτωτος από το θρόνο της Μητροπόλεως Πάφου, κυρίως με την κατηγορία της αποτείχισης.
Σημειώνεται, ότι ο ίδιος ο Τυχικός, ως κατηγορούμενος, δεν είχε δικαίωμα ψήφου. Υπέρ του κ. Τυχικού ψήφισαν ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, ο Επίσκοπος Αρσινόης Παγκράτιος καθώς και η Ομάδα του Μητροπολίτη Λεμεσού η οποία αποτελείται από τον ίδιο, τον Επίσκοπο Αμαθούντος Νικόλαο, τον Επίσκοπο Λήδρας Επιφάνιο και τον Επίσκοπο Νεαπόλεως Πορφύριο.
Εναντίον του Τυχικού και υπέρ της πρότασης του Αρχιεπισκόπου για έκπτωση τάχθηκαν ο ίδιος ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, ο Επίσκοπος Μεσαορίας Γρηγόριος, ο Επίσκοπος Χύτρων Λεόντιος, ο Επίσκοπος Καρπασίας Χριστοφόρος, ο Μητροπολίτης Τριμιθούντος και Λευκάρων Βαρνάβας, ο Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής Ησαΐας, ο Μητροπολίτης Κύκκου Νικηφόρος, ο Μητροπολίτης Κυρηνείας Χρυσόστομος και ο Μητροπολίτης Κιτίου Νεκτάριος.»
Ώστε το «εβραϊκό σχολείο» εν τζαι προϊόν ύποπτων χρηματοδοτήσεων;
Μάσιαλλα ρε Χριστοδουλίδη ποιούς μας κουβαλάς..
Αγκαλιά με κατηγορούμενους, που διεθνή δικαστήρια, για απόπειρα γενοκτονίας... τζαι ευκολίες στα διεθνή ξεπλύματα;..
Στο τέλος θα κοντέφκεις [οξά εν να ξεπεράσεις;] την μούζη του Αναστασιάδη...
Μια αναφορά από την Αφρικάνικη ιστορική εμπειρία
Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΤΟ 1945
του Moussa Ibrahim
Για τους Αφρικανούς, η Ημέρα της Νίκης δεν αφορούσε μόνο την πτώση του Χίτλερ, αλλά και την ιδέα ότι τα κτηνώδη καθεστώτα μπορούσαν να πέσουν παντού.
----------
Η Ημέρα της Νίκης, που γιορτάζεται κάθε χρόνο τον Μάιο, τιμάται για την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό της Σοβιετικής Ένωσης και τους συμμάχους της το 1945. Ο κόσμος είδε τον φασισμό να καταρρέει κάτω από το βάρος της μαζικής αντίστασης, τόσο της στρατιωτικής όσο και της ηθικής. Αλλά ενώ η Ευρώπη καθάριζε τους δρόμους της και διοργάνωνε τις παρελάσεις της, σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, οι αποικιοκρατούμενοι λαοί παρακολουθούσαν με ένα διαφορετικό είδος ελπίδας. Γι' αυτούς, η Ημέρα της Νίκης δεν αφορούσε μόνο την πτώση του Χίτλερ. Αφορούσε την ιδέα ότι τα κτηνώδη καθεστώτα μπορούσαν να ανατραπούν. Ότι οι καλλωπισμένοι μύθοι της ευρωπαϊκής ανωτερότητας, οχυρωμένοι με τανκς και συνθήκες, θα μπορούσαν να θαφτούν στα ερείπια του Βερολίνου.
Η Αφρική το 1945 ήταν ακόμα σε μεγάλο βαθμό αλυσοδεμένη. Από τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής μέχρι τα δάση της Κεντρικής Αφρικής, οι Ευρωπαίοι κυβερνούσαν μέσω του καταναγκασμού, της φυλετικής ιεραρχίας και της κλοπής που ήταν ενδεδυμένη με τη γλώσσα του «πολιτισμού». Και έτσι, όταν ο φασισμός ηττήθηκε, οι επαναστάτες της Αφρικής ανέλαβαν δράση. Αν ένα σύστημα τόσο τερατώδες όσο ο ναζισμός μπορούσε να συντριβεί, τότε σίγουρα θα μπορούσαν να εκδιωχθούν και η βρετανική, η γαλλική, η πορτογαλική και η βελγική αυτοκρατορία—αυτοί οι καλοντυμένοι συγγενείς του φασισμού. Η Ημέρα της Νίκης φύτεψε έναν ισχυρό σπόρο: την ιδέα ότι κανένα σύστημα, όσο θωρακισμένο και αν είναι με ιδεολογία ή σφαίρες, δεν είναι αιώνιο.
Η αποικιοκρατία και ο φασισμός δεν ήταν μόνο γείτονες στο ιστορικό χρονοδιάγραμμα. Ήταν ιδεολογικά ξαδέρφια που συχνά μοιράζονταν τον ίδιο ράφτη. Και οι δύο βασίζονταν στη στρατιωτική τρομοκρατία, τη φυλετική υπεροχή και την οικονομική λογική ότι κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν για να κυβερνώνται και άλλοι για να κυβερνούν. Στην Αλγερία, η Γαλλία διαιώνιζε την καταναγκαστική εργασία, τους μαζικούς εγκλεισμούς και τις σφαγές. Στην Αίγυπτο, η βρετανική κατοχή εδραίωνε την ανισότητα και τη φυλετική ιεραρχία μέχρι που η Επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών το 1952 έβαλε τέλος στη βασιλεία του βασιλιά Φαρούκ. Στο Κονγκό, η βελγική κυριαρχία κληροδότησε μια κληρονομιά μαζικής βίας και εξοντώσεων τόσο ακραία που μια έκθεση του ΟΗΕ το 2020 την αποκάλεσε «αποικιακή γενοκτονία». Η Μοζαμβίκη, η Κένυα και η Αγκόλα κυβερνούνταν με το όπλο, όχι με τη συναίνεση.
Αφρικανοί ηγέτες όπως ο Kwame Nkrumah, ο Julius Nyerere, ο Samora Machel, ο Gamal Abdel Nasser και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) στην Αλγερία δεν χρειάστηκαν σχολικά βιβλία για να ορίσουν τον φασισμό. Τον έζησαν. Ο Nkrumah δήλωσε το 1960: «Τα αποικιακά εδάφη δεν είναι ελεύθερα... εκτός αν θεωρήσουμε την αποικιοκρατία μια μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης. Αλλά η αποικιοκρατία είναι η κυριαρχία μιας ξένης μειονότητας πάνω στην πλειοψηφία».
Η Ημέρα της Νίκης βοήθησε στην ανάφλεξη της αφρικανικής αντίστασης με πολύ πραγματικούς και πρακτικούς τρόπους. Δεν πέρασε πολύς καιρός από την ήττα των Ναζί και οι εξεγέρσεις, οι διαμαρτυρίες και τα κινήματα ξεχύθηκαν σε όλη την ήπειρο. Το 1947 δημιουργήθηκε στο Λονδίνο η Εθνική Γραμματεία της Δυτικής Αφρικής, η οποία πίεζε για την αποαποικιοποίηση. Το 1952, η Αίγυπτος εξερράγη με επανάσταση, καθώς νεαροί αξιωματικοί με επικεφαλής τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ ανέτρεψαν την ελεγχόμενη από τους Βρετανούς μοναρχία. Το 1954, το FLN ξεκίνησε τη δική του εξέγερση πλήρους κλίμακας κατά της Γαλλίας. Η Γκάνα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1957 υπό τον Κουάμε Νκρούμα, διακηρύσσοντας όχι μόνο την ελευθερία της Γκάνας, αλλά και ολόκληρης της Αφρικής.
«Η ανεξαρτησία της Γκάνας δεν έχει νόημα αν δεν συνδεθεί με την ολική απελευθέρωση της Αφρικής», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Νκρούμα. Τα λόγια του δεν ήταν απλή ρητορική—ήταν ένα σχέδιο. Την ίδια χρονιά, χιλιάδες Κενυάτες κλείστηκαν σε βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μάου Μάου. Το 1960, 69 άοπλοι διαδηλωτές πυροβολήθηκαν στο Sharpeville της Νότιας Αφρικής. Το 1961, Νοτιοαφρικανοί κομμουνιστές, Αφρικανοί εθνικιστές και Παναφρικανικοί σχημάτισαν το Umkhonto we Sizwe. Το 1963, γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας με καταστατικό που αφορούσε την πλήρη απελευθέρωση της ηπείρου.
Ενώ ο λεγόμενος «ελεύθερος κόσμος» υποστήριζε τις αποικιοκρατικές δυνάμεις—τη Γαλλία στην Αλγερία, τη Βρετανία στην Κένυα και τη Μαλαισία, την Πορτογαλία στη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα—η ΕΣΣΔ ξεκαθάρισε τη θέση της: ο πόλεμος κατά του φασισμού δεν τελείωσε το 1945. Είχε απλώς αλλάξει γεωγραφική θέση.
Η Μόσχα υποστήριξε τα αφρικανικά και αραβικά απελευθερωτικά κινήματα με στρατιωτική εκπαίδευση, αποστολές όπλων, ιατρική βοήθεια, διπλωματική υποστήριξη στα Ηνωμένα Έθνη και ιδεολογική κατάρτιση. Η Σοβιετική Ένωση εκπαίδευσε μαχητές σε στρατιωτικές ακαδημίες στην Τασκένδη, την Οδησσό και τη Μόσχα. Η Κούβα, στενός σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης, έστειλε πάνω από 36.000 στρατιώτες στην Αγκόλα μεταξύ 1975 και 1988 για να βοηθήσουν στην ήττα των δυνάμεων του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Αγκόλας. Σοβιετικά όπλα στάλθηκαν στην Αλγερία, τη Μοζαμβίκη, την Αγκόλα, τη Γουινέα-Μπισάου και τη Ζιμπάμπουε. Ηγέτες όπως ο Agostinho Neto, ο Amílcar Cabral, ο Samora Machel και ο Oliver Tambo ήταν όλοι αποδέκτες της σοβιετικής υλικοτεχνικής και ιδεολογικής υποστήριξης.
Η Αίγυπτος, υπό τον πρόεδρο Νάσερ, έγινε βασικός παίκτης σε αυτόν τον αντιιμπεριαλιστικό άξονα. Μετά την επανάσταση του 1952, η Αίγυπτος ευθυγραμμίστηκε με το Κίνημα των Αδεσμεύτων και ενίσχυσε τους δεσμούς της με τη Σοβιετική Ένωση. Ο Νάσερ προσέφερε εκπαίδευση, όπλα και διπλωματικό χώρο στους Αλγερινούς, Μοζαμβικανούς και άλλους Αφρικανούς μαχητές της απελευθέρωσης. Το Κάιρο έγινε φάρος της παναφρικανικής και παναραβικής ενότητας. Το 1960, ο ραδιοφωνικός σταθμός Φωνή των Αράβων μετέδιδε επαναστατικό περιεχόμενο από το Κάιρο σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο.
Ο πόλεμος της Αλγερίας για την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία από το 1954 έως το 1962 ήταν αναμφισβήτητα ο πιο σκληρός αντιαποικιακός αγώνας στην ήπειρο. Με την υποστήριξη της Αιγύπτου, της ΕΣΣΔ και της Κίνας, το FLN διεξήγαγε έναν οκταετή ανταρτοπόλεμο εναντίον μιας από τις ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Πάνω από 400.000 Αλγερινοί έχασαν τη ζωή τους. Αλλά το 1962, η Αλγερία κήρυξε την ανεξαρτησία της και έγινε κέντρο της επαναστατικής διπλωματίας στην ήπειρο, εκπαιδεύοντας κινήματα από τη Ζιμπάμπουε μέχρι τη Γουινέα-Μπισάου.
Η Τανζανία υπό τον Julius Nyerere έγινε η υλικοτεχνική καρδιά της απελευθέρωσης της Νότιας Αφρικής. Μεταξύ 1964 και 1980, η Τανζανία φιλοξένησε μαχητές της ελευθερίας από τη Νότια Αφρική, τη Ζιμπάμπουε, τη Μοζαμβίκη και τη Ναμίμπια. Η Μοζαμβίκη του Σαμόρα Μάχελ διεξήγαγε δεκαετή ένοπλο αγώνα κατά του φασιστικού καθεστώτος Estado Novo της Πορτογαλίας και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1975.
Η Σοβιετική Ένωση και η Κούβα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Η Κούβα ανέπτυξε χιλιάδες στρατιώτες για να υποστηρίξει το Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Αγκόλας (MPLA) από το 1975 έως το 1991. Αυτοί οι ηγέτες δεν ήταν ιδεολογικές μαριονέτες της ΕΣΣΔ. Ήταν πρακτικοί στρατηγικοί σχεδιαστές.
Ο Nyerere προειδοποίησε χαρακτηριστικά: «Δεν μας ενδιαφέρει να αντιγράψουμε καμία ιδεολογία... αλλά πιστεύουμε στην ισότητα του ανθρώπου και στο δικαίωμα όλων των λαών να είναι ελεύθεροι». Δέχτηκαν τη σοβιετική υποστήριξη όχι επειδή συνοδευόταν από δεσμεύσεις, αλλά επειδή συνοδευόταν από όπλα—και μαζί με αυτά, από την ικανότητα να σταθούν όρθιοι.
Οι ιδεολογικοί παραλληλισμοί ήταν σαφείς. Σε μια ομιλία του 1961, ο Samora Machel δήλωσε: «Στους αποικιοκράτες λέμε: Δεν φοβόμαστε τις βόμβες σας. Δεν φοβόμαστε τις φυλακές σας. Δεν φοβόμαστε την προπαγάνδα σας. Δεν σας φοβόμαστε γιατί στεκόμαστε στο πλευρό των λαών του κόσμου». Το 1977, ο Nyerere προσέφερε ίσως την πιο καυστική περίληψη της υποκρισίας της Δύσης: «Μιλούν για ειρήνη ενώ χρηματοδοτούν τους πολέμαρχους που επιθυμούν να καταστρέψουν την αφρικανική ανεξαρτησία».
Η Ημέρα της Νίκης δεν είναι μόνο ένας ευρωπαϊκός εορτασμός. Είναι μια αφρικανική γιορτή. Σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τις αυτοκρατορίες που επί μακρόν αυτοχαρακτηρίζονταν ως αιώνιες. Δημιούργησε έναν νέο ιδεολογικό και ηθικό χώρο στον οποίο οι επαναστάτες της Αφρικής μπορούσαν να δράσουν—όχι μόνο με πάθος, αλλά και με διεθνή υποστήριξη.
Και ναι, ενώ η Ευρώπη διοργάνωνε εκδηλώσεις μνήμης με καθαρά κοστούμια και γυαλιστερά παπούτσια, οι Αφρικανοί πολεμούσαν μέσα στους θάμνους, στην εξορία και στους δρόμους—με λίγα πράγματα εκτός από την πίστη, τη στρατηγική και τα Καλάσνικοφ. Η αντίφαση είναι σχεδόν κωμική: οι ίδιες δυτικοευρωπαϊκές χώρες που ισχυρίζονταν ότι νίκησαν τον φασισμό το 1945, λειτουργούσαν ταυτόχρονα στρατόπεδα βασανιστηρίων στην Κένυα και βομβάρδιζαν χωριά στην Αλγερία.
Σήμερα, η Αφρική αντιμετωπίζει νέες μορφές επικυριαρχίας: δουλεία χρέους, εξόρυξη από εταιρείες, ξένες στρατιωτικές βάσεις, οικολογική εκμετάλλευση και ψηφιακή αποικιοποίηση. Η αποικιοκρατία μπορεί να άφησε το μαστίγιο, αλλά σήκωσε τη δανειακή σύμβαση. Το 2024, πάνω από 20 αφρικανικές χώρες εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν το φράγκο CFA, ένα νόμισμα της αποικιοκρατικής εποχής που ελεγχόταν από το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών. Πάνω από το 40% της καλλιεργήσιμης γης της Αφρικής ανήκει σε ξένες αγροτικές επιχειρήσεις. Οι αμερικανικές και γαλλικές στρατιωτικές βάσεις εκτείνονται από το Τζιμπουτί έως τον Νίγηρα και τη Σενεγάλη. Νικήσαμε τον φασισμό. Διώξαμε την αποικιοκρατία. Αλλά την αυτοκρατορία; Άλλαξε το διαβατήριό της.
Η Ημέρα της Νίκης μας διδάσκει ότι τα βίαια, φαινομενικά μόνιμα συστήματα μπορούν να πέσουν. Μας διδάσκει τη δύναμη της αλληλεγγύης, τη δύναμη του διεθνισμού και την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης. Η απελευθέρωση της Αφρικής δεν ήταν ένα υστερόγραφο στον πόλεμο κάποιου άλλου. Ήταν μια πρώτη γραμμή στην ίδια μάχη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Έτσι, από το Στάλινγκραντ στη Λουσάκα, από το Κάιρο στο Αλγέρι, από τη Μόσχα στην Άκρα - ο αγώνας κατά του φασισμού, του ρατσισμού και της αυτοκρατορίας συνεχίζεται.
Ας θυμόμαστε. Ας μιλάμε. Ας δράσουμε. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ: μερικές φορές, η μόνη διαφορά μεταξύ ενός φασίστα και ενός αποικιοκράτη αξιωματικού ήταν το ποιος είχε προσκληθεί για δείπνο στο Παρίσι.
----------------------
https://www.rt.com/.../617168-from-stalingrad-to-lusaka.../
Ο Moussa Ibrahim είναι Λίβυος πολιτικός, κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από Βρετανικό πανεπιστήμιο. Υπηρέτησε ως υπουργός πληροφοριών της κυβέρνησης Καντάφι κατά τη διάρκεια της αμερικανοΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά της Λιβύης. Από τους πλέον καταδιωκόμενους Λίβυους αντιστασιακούς, οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί ανακοίνωσαν ψευδώς πέντε φορές τη σύλληψή του. Σήμερα είναι Εκτελεστικός Γραμματέας του Ιδρύματος Αφρικανικής Κληρονομιάς με έδρα το Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής.
Αξίζει να θκιεβασετε το κείμενο πιο κάτω, για την αξιοπρέπεια που εκφράζει... μπροστά στην γελοιότητα του φερέφωνου... Το ότι δειλοί διαγράφουν αντί να απαντούν, εν τζαι τούτο τεκμήριο της αχαπαροσύνης... Τί να πει το πλάσμα μπροστά στην ιστορική πραγματικότητα;..Εμπλόκαρεν το πλυντήριο... :)
Κωστή, θα μπορούσες να σταθείς με περισσότερη αξιοπρέπεια και "αντρίκια" να απαντήσεις στην ανάρτησή μου, αντί να καταφύγεις στη διαγραφή. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να αναδείξω — με τις πράξεις σου — ποιος πραγματικά είσαι και τι ακριβώς εκπροσωπείς.
Απάντηση στον κ. Κωνσταντίνου Kostis Konstantinou – με στοιχεία, όχι, με παραμύθια
Το να επιλέγει κανείς την παραπληροφόρηση αντί της τεκμηριωμένης ιστορικής αλήθειας δεν είναι απλώς αντιδεοντολογικό· είναι ντροπή για τη δημοσιογραφία. Και αν εσείς την εκπροσωπείτε, τότε αυτή η ντροπή έχει όνομα και επίθετο.
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Η Νάκμπα, την οποία ειρωνεύεστε, δεν είναι «παραμύθι». Είναι αναγνωρισμένο ιστορικό γεγονός από τον ίδιο τον ΟΗΕ, ο οποίος το 2023 θέσπισε την 15η Μαΐου ως επίσημη Διεθνή Ημέρα Μνήμης της Νάκμπα, με ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης. Δηλαδή, ο διεθνής οργανισμός στον οποίο ορκίζεστε όταν σας συμφέρει, μιλά ξεκάθαρα για καταστροφή, εκδίωξη και μαζική προσφυγοποίηση 750.000 Παλαιστινίων. Αυτά δεν τα λέει η Χαμάς — τα λέει η διεθνής κοινότητα.
Όσο για τους «Άραβες που έφυγαν μόνοι τους», η ίδια η ιστορική τεκμηρίωση από Ισραηλινούς “νέους ιστορικούς” όπως ο Ilan Pappé και ο Benny Morris, μιλά για προγραμματισμένο σχέδιο εκκαθάρισης: επιχειρήσεις όπως η Plan Dalet δεν ήταν προσκλήσεις σε πικ νικ, αλλά επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης. Ο ίδιος ο Μόρις παραδέχεται πως έγιναν σφαγές, βιασμοί και εκφοβισμός για την απομάκρυνση του πληθυσμού. Αντί λοιπόν να ρίχνετε το φταίξιμο στα θύματα, διαβάστε λίγη ιστορία – από Εβραίους, όχι από «Αράβες».
Το να λέτε πως όσοι έμειναν έγιναν ισότιμοι πολίτες, είναι σαν να λέτε πως οι Μαύροι στην Αμερική το 1950 ήταν ίσοι με τους λευκούς επειδή είχαν δικαίωμα να ζουν. Η αλήθεια είναι πως οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ μέχρι το 1966 τελούσαν υπό στρατιωτικό νόμο. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν πάνω από 65 νόμοι που τους διακρίνουν νομικά από τους Εβραίους πολίτες. Ένας πρόχειρος έλεγχος θα σας το έδειχνε – αλλά ίσως δεν έχετε χρόνο για τέτοιες λεπτομέρειες.
Ως προς τη γελοιότητα ότι «οι Ισραηλινοί άφησαν πίσω το 1/3 των Αράβων», να σας θυμίσω ότι η παρουσία τους απλώς δεν ήταν εφικτό να εξαλειφθεί εντελώς. Δεν πρόκειται για πράξη καλοσύνης αλλά για ιστορική και στρατιωτική αναγκαιότητα. Τιμή τους που έμειναν – ντροπή σας που το παρουσιάζετε σαν φιλανθρωπία.
Και κάτι ακόμη. Μιλάτε με στόμφο για τον «θρασύτατο τραμπούκο της Παλαιστινιακής Αρχής στη Λευκωσία».
Αν σας ενόχλησε που ένας διπλωμάτης δεν κατέβασε τα μάτια μπροστά σας και τόλμησε να αρθρώσει την αλήθεια, τότε μάλλον το πρόβλημα δεν είναι ο «τσαμπουκάς» του. Είναι ο καθρέφτης που σας έστησε — και που δεν αντέχετε να κοιτάξετε.
Το πραγματικό θράσος, κ. Κωνσταντίνου, είναι να μιλά κανείς από τη θαλπωρή της δημοσιογραφικής του πολυθρόνας για «παραμύθια» και «παραφροσύνη», την ώρα που βομβαρδίζονται νοσοκομεία, εξαφανίζονται οικογένειες από προσώπου γης και το διεθνές δίκαιο γίνεται κουρελόχαρτο.
Εσείς δεν υπερασπίζεστε τη δημοκρατία. Τη χλευάζετε, ντυμένος με τον μανδύα του "ρεαλιστή". Και αυτό δεν είναι απλώς λανθασμένο. Είναι επικίνδυνο.
Και όσο για την εμμονή σας με τη Χαμάς, δεν είναι ούτε το μόνο ούτε το πρώτο πρόβλημα της Παλαιστίνης. Το πρόβλημα ξεκινά με την κατοχή, την οποία εσείς επιλέγετε να αγνοείτε. Αν πράγματι ενδιαφερόσασταν για τη δημοκρατία, θα ξεκινούσατε από εκεί. Αλλά όχι – εσείς μιλάτε για κεφάλια που κόπηκαν και βίντεο που δεν επιβεβαιώνονται από κανέναν ανεξάρτητο οργανισμό, για να θολώσετε τα νερά. Τόση αντικειμενικότητα, ούτε στα δελτία τύπου της IDF.
Όσο για την «προσβολή» του όρου Παλαιστίνιος, καλύτερα να διαβάζετε λιγότερη προπαγάνδα και περισσότερα βιβλία. Παλαιστινιακή ταυτότητα υπήρχε πολύ πριν το 1964. Δείτε τις εξεγέρσεις του 1936-39, δείτε τις απογραφές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δείτε τις μαρτυρίες της Βρετανικής εντολής.
Τελικά, αν το ζητούμενο είναι να «απαντάμε στα ψέματα με στοιχεία», ας το κάνουμε. Όχι όμως με τις διαστρεβλωμένες εμμονές σας. Η Νάκμπα ήταν εθνοκάθαρση. Αυτό λένε τα έγγραφα, τα αρχεία, οι μαρτυρίες – και όχι οι φαντασιώσεις σας.
Και κάτι τελευταίο:
Μην ξαναχρησιμοποιήσετε τον όρο “παραμύθι” για να μιλήσετε για την καταστροφή ενός λαού. Είναι ύβρις απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και πρόσφυγες – και είναι ντροπή.
Δική σας.
@highlight
Καλό το πρωτοσέλιδο του Πολίτη, που μας είσιεν συνηθίσει για χρόνια σε συγκαλύψεις. Αλλά το κόλλημα εν μεγάλο για μερικούς – ο «Θουκύς» λ.χ [σε εσωτερική στήλη] ακόμα εν εχώνεψε φαίνεται την «Ντροπή» που έσυρεν στον Αναστασιάδη ο Κώστας Κληρίδης, τότε, της ανόδου στην εξουσία του κράτους διαπλοκής... την εποχή του Ρίκκου, που μερικοί νομίζουν ότι εξηχάσαμεν ποιοί επροσπαθούσαν να ξεπλύνουν;
Χαριτωμένη η απόπειρα ξεπλύματος [γενικά] του βοηθού του Σαββίδη στην εισαγγελία. Σαν να του λαλεί – μείνε μακρυά να μεν μας κράξουν [όσους σε στηρίξαμε/ξεπλύναμε κλπ; ...
Διότι μερικοί βασίζονται εμφανώς στην διορισμένη από τον Αναστασιάδη εισαγγελία...
Για διάφορα...
«Σύμφωνα με τις πληροφορίες, τα ΗΑΕ έχουν στήσει «δίαυλο συνομιλιών» μεταξύ Συρίας και Ισραήλ, ανταποκρινόμενα στην προσπάθεια της κυβέρνησης Σαράα να μειώσει τις ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία και να καταλήξουν σε κάποιο «συμβιβασμό» ή συνεννόηση, σε περίοδο που και η Τουρκία προωθεί τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα στο συριακό έδαφος.
Οι έμμεσες επαφές που για πρώτη φορά δημοσιοποιήθηκαν χτες εστίασαν σε θέματα «ασφαλείας, πληροφοριών και αντιτρομοκρατικών θεμάτων», με εμφανή την προσπάθεια «οικοδόμησης εμπιστοσύνης» μεταξύ Ισραήλ – Συρίας.»
Οι αψιμαχίες στο Κασμίρ, φαίνεται να εμφανίστηκαν απρόσμενα. Πέρα που την ιστορική διαμάχη των 2 χωρών για την περιοχή, που πάσιν πίσω στην μετα-αποικιακή περίοδο, η ανάφλεξη φαίνεται λλίον παράδοση...
Οπότε παίζουν τζαι διάφορα σενάρια. Σε τούτο το πλαίσιο, αξίζει να καταγραφεί ένα σχόλιο του Πακιστανού υπουργού άμυνας, με δυσφορία για τις δυτικές επεμβάσεις τζαι εξαρτήσεις της χωράς του σε τηλεοπτική συνέντευξη: ο υπουργός [Khawaja Muhammad Asif] .." παραδέχτηκε ότι το Πακιστάν υποστήριζε τζαι χρηματοδοτούσε τρομοκρατικές ομάδες για 30 χρόνια, περιγράφοντας την πρακτική σαν «κάνοντας την βρώμικη δουλειά για τις ΗΠΑ και την Δύση, συμπεριλαμβανομένης τζαι της Βρετανίας... τζαι πρόσθεσε ότι ήταν λάθος... τζαι ότι το Πακιστάν υπόφερε από αυτές τις «υπηρεσίες», ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της αντιπαράθεσης στο Αφγανιστάν με την ΕΣΣΔ.
Οπότε το υπονοούμενο ήταν ότι, η νυν σύγκρουση έσιει προεκτάσεις στην τότε εξάρτηση του Πακιστάν – τουλάχιστον όσον αφορά την διεθνή του εικόνα..
Αξίζει να προστεθεί, σαν πλαίσιο, ότι ο εκλεγμένος πρωθυπουργός, ο Ιμράν Χαν φυλακίστηκε, με στρατιωτική επέμβαση, λόγω της μη στήριξης των δυτικών στον πόλεμο με την Ρωσία στην Ουκρανία...
Υπάρχει η υποψία, σε έτσι πλαίσιο, ότι δυτικά συμφέροντα μπορεί έχουν συμφέροντα από την αντιπαράθεση σαν τρόπο πρόκλησης ευρύτερου διχασμού στις τέως αποικίες τους... Η Ινδία λ.χ. είναι μέλος των BRICS, ενώ το Πακιστάν απέκτησε πυρηνικά όπλα με την βοήθεια της Κίνας..
«While many uninformed Westerners might scoff at the idea, Pakistan’s Defense Minister, Khawaja Muhammad Asif, accused India of staging a false flag. But Asif didn’t stop there. During an interview with Sky News, Asif admitted that Pakistan has been supporting and funding terrorist groups for about three decades, describing this as “doing the dirty work for the United States and the West, including Britain.” He acknowledged that this was a “mistake” and said Pakistan has suffered greatly as a result, especially by aligning with the West during the Soviet-Afghan war and the post-9/11 U.S.-led war on terror. Asif stated that if Pakistan had not joined these efforts, its international record would have been “unimpeachable.”
https://larrycjohnson.substack.com/p/did-western-intelligence-play-a-role
Μια κλωστή διαπλοκής που απλώνεται... τζαι φαίνεται ρε.. συναχτείτε λλίον..
Γιώργος Μιχαήλ
Ενώ, να είστε βέβαιοι, πως αν υπήρχε έστω και το ελάχιστο περιθώριο, ο Γιώργος Σαββίδης θα προχωρούσε, πάραυτα, σε ποινικές διώξεις…
Μιλούμε για τον Γενικό Εισαγγελέα που ανέτρεψε την απόφαση του προκατόχου του για ποινική δίωξη αστυνομικών, για παράλειψη υπηρεσιακού καθήκοντος, στην υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου, και που πέταξε στα σκουπίδια το πόρισμα του ανακριτή που εντόπισε ποινικά αδικήματα κατά Ανώτερου Αξιωματικού της Αστυνομίας, χωρίς να προχωρήσει στην ποινική του δίωξη… για το δημόσιο συμφέρον!
Ο Σαββίδης, θέλει σήμερα να μας πείσει ότι ξαφνικά αποφάσισε να ασκήσει σωστά τα καθήκοντα του Γενικού Εισαγγελέα και πως στο απίθανο ενδεχόμενο που η έρευνα της Αστυνομίας – της ίδιας Αστυνομίας που ερεύνησε τον εαυτό της! - διαπίστωνε ποινικά αδικήματα στην υπόθεση με τη διαμαρτυρία των κυνηγών, θα προχωρούσε σε ποινικές διώξεις.
Μα ποιον δουλεύει;
Αν ήθελε πραγματικά να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για τα έκτροπα στον αυτοκινητόδρομο και οι αστυνομικοί που τους ανέχτηκαν και δεν επιβάλαν τον νόμο και τη τάξη – κάτι που συνιστά ξεκάθαρη παράλειψη υπηρεσιακού καθήκοντος, δηλαδή ποινικό αδίκημα - τότε θα είχε διατάξει ανεξάρτητη ποινική έρευνα.
Αντί γι΄ αυτό, περίμενε το αποτέλεσμα της αστυνομικής έρευνας, το οποίο λίγο - πολύ ήταν αναμενόμενο, και ακολούθως εξέδωσε μια γενική και αόριστη ανακοίνωση κατά της Αστυνομίας, η οποία έχει καταντήσει, δικαίως ή αδίκως, η συτζιά του μαύρου και ο σάκος του μποξ.
Και όλα καλά και άγια, που θα έλεγε και ο Χαρτσιώτης, ο οποίος δεν είναι και κανένας δειλός υπουργός για να παραιτηθεί επειδή κάποιοι ανάψαν κάρβουνα και έψησαν σούβλα στη μέση του αυτοκινητοδρόμου… Άλλωστε, επί θητείας του, η Αστυνομία ανέχτηκε - και ανέχεται καθημερινά - πολύ χειρότερα: Aπόδραση ισοβίτη, δολοφονία αλλοδαπού από αστυνομικούς, επιθέσεις κατά ντελιβεράδων… και η λίστα δεν έχει τέλος.
Αυτή είναι η «λογοδοσία στην πράξη και όχι στα λόγια» που υποσχέθηκε στους πολίτες ο Νίκος Χριστοδουλίδης;
Τούτη εν τιμή της Ευρώπης που αντιστάθηκε...
Γράφει ο Γεώργιος Τσιάκαλος
Στο εκτελεστικό απόσπασμα η μνήμη.
Κρατήστε στη μνήμη σας τον τίτλο του δημοσιεύματος της Ντόιτσε Βέλε ανήμερα της 80ης επετείου της νίκης του Κόκκινου Στρατού και της παράδοσης άνευ όρων της Ναζιστικής Γερμανίας.
Πάνω από τη φωτογραφία γράφει: "Περισσότεροι από 25 εκατομμύρια Σοβιετικοί έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, πολλές ρωσικές οικογένειες εξακολουθούν να τιμούν τη σοβιετική νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας στις 9 Μαΐου".
Κρατήστε στη μνήμη σας και ερμηνεύστε αυτό το "όμως", με το οποίο αρχίζει η δεύτερη πρόταση, συνδέοντας την με την πρώτη.
Τι ακριβώς ζητάει το κρατικό ραδιόφωνο της Γερμανίας από τους χαροκαμένους λαούς της Ευρώπης, που πλήρωσαν με εκατομμύρια νεκρούς τη ναζιστική κατοχή των χωρών τους; Να ξεχάσουν τα εγκλήματα και να μην τιμούν πια τους λυτρωτές τους;
Κάτω από τη φωτογραφία γράφει: "Ρωσία: Εργαλειοποιώντας τη νίκη των Σοβιετικών επί της ναζιστικής Γερμανίας".
Δυστυχώς για τη Γερμανία, ούτε την τελευταία ημέρα του πολέμου δεν ξεσηκώθηκε ο λαός ενάντια στους Ναζί. Αν έστω και λίγοι ξεσηκώνονταν, ίσως να καταλάβαιναν σήμερα οι δημοσιογράφοι της Ντόιτσε Βέλε, ότι η "νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας" θα τιμάται πάντα από όλους εκείνους τους ανθρώπους, για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή αποτελεί υπέρτατη αξία, όποιοι και να είναι κάθε φορά οι κυβερνήτες τους.
Υ.Γ. Σε λίγες ώρες λήγει η απαγόρευση, που επέβαλε η Αστυνομία του Βερολίνου, σύμφωνα με την οποία από τις 6 το πρωί της 8ης Μαΐου έως τις 10 το βράδυ της 9ης Μαΐου απαγορεύεται να φέρει κάποιος/α τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης σε οποιαδήποτε μορφή (ως σημαία, ως πανό, σήμα στο πέτο, τυπωμένη σε μπλουζάκι κλπ.).
Παρόλα αυτά, εμφανίστηκε.
Η παρέλαση στην Μόσχα για την αντιφασιστική νίκη στον Β Παγκόσμιο, εν ήταν μόνο τελετουργική σαν εκδήλωση μνήμης – ήταν τζαι μια ακόμα επίδειξη της επανόδου της Ρωσίας σαν παγκόσμιας δύναμης με σύμβολο την ιστορική νίκη ενάντια στον κόσμο της ιεραρχίας. Τζαι σε τούτο το πλαίσιο εν ήταν τυχαία η μαζική παρουσία εκπροσώπων από τις τέως αποικίες της Δύσης. Μετά την διπλή [οικονομική τζαι στρατιωτική] νίκη της Ρωσίας στον πόλεμο που επεδίωξε η Δύση στην Ουκρανία, η συγκέντρωση 29 ηγετών από διάφορες χώρες, ήταν τζαι επίδειξη διεθνών πολιτικό-πολιτιστικών δικτύων. Διότι η Δύση [με την μορφή της εξουσίας στην ΕΕ] έκαμεν ότι εμπόρεν να εμποδίσει την παρουσία πολιτικών ηγετών.. Η Εσθονία του ευρωπαϊκού απαρτχάιντ ενάντια στους ρωσόφωνους πολίτες της, έκλεισεν τζαι τον εναέριο χώρο της στο αεροπλάνο του Σλοβάκου πρωθυπουργού... Πόσο πιο γελοία μπορεί να γίνει η κατάσταση με τους πολιτικούς που διεκδικούν την συνέχεια όσων συνεργάστηκαν με τους ναζί;...
Στο κεντρικό πολεμικό μέτωπο της διεθνούς επικαιρότητας σήμερα, το Ισραήλ προσπαθεί ακόμα να το παίξει «πολεμική δύναμη» – που αθθυμίζει, όμως, για να μείνουμε στις αναλογίες με τον Β Παγκόσμιο, του ναζί μετά το 1943, όταν η «ανίκητη» [υποτίθεται] στρατιωτική τους μηχανή, άρκεψεν να βάλλει νερά. Οι Χούθι, σαν τα ανταρτικά της τότε εποχής, γελοιοποίησαν το κράτος της απόπειρας γενοκτονίας, με ένα πύραυλο στο κεντρικό τους αεροδρόμιο. Ένα iron dome με τρύπες..
Τζαι όπως τζαι ο Χίτλερ τότε, οι του ισραηλινού καθεστώτος, αρκέψαν να κτυπιούνται τζαι να απειλούν. Τότε οι ναζί αρκέψαν να δουλεύκουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν χώρο μαζικών δολοφονιών. Όπως κάμνει το Ισραήλ στην Γάζα σήμερα... Αλλά τίποτε εν εμπόρεν να αλλάξει την εικόνα που οδήγησε στην πτώση του Βερολίνου...
Σαν ένδειξη ίσως, των δυναμικών απομόνωσης του Ισραηλίτικου καθεστώτος σήμερα, ο Τραμπ, που θωρεί το συμφέρον του [όπως εφανηκεν τζαι με την ανακοίνωση ότι τελικά θα μειώσει τους δασμούς για την Κίνα], εκτός από συνομιλίες με ο Ιράν [αντί να το βομβαρδίσει, όπως θα ήθελαν οι νέο-ναζί του Τελ Αβίβ], έκλεισεν συμφωνία με τους Χούθι να μεν κτυπούν αμερικάνικα πλοία, αλλά χωρίς καμιάν αναφορά στις επιθέσεις ενάντια στο Ισραήλ, του οποίου η [υποτίθεται] αεροπορική άμυνα ήταν.. «ανίκητη»..
Ο Χίτλερ ζούσε μια νεύρωση στην εξουσία, ο Νετανιάχου ζει μιαν ανάλογη – με τον απεγνωσμένο αγώνα του να μεν πάει φυλακή...
Τζαι το αντάρτικο σήμερα, ένεν μόνο οι Χούθι, τα τούνελ της Χαμάς, η αντίσταση της Χιζμπολάχ κοκ... Εν τζαι η επιστροφή του παγκόσμιου αντι-αποικιακού κινήματος ενάντια στην δυτική νέο-αποικιοκρατία – αλλά τζαι στην υποκρισία του ξεπλύματος των Νταχάου μαζικών δολοφόνων που οργανώνει το κράτος του Ισραήλ σήμερα...
Al Jazeera
«Πρόεδρε Τραμπ... Δεν σε φοβάμαι».
Ο φοιτητής ακτιβιστής της Κολούμπια, Μοχσέν Μαχντάουι αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση την Τετάρτη, αφού συνελήφθη από αξιωματούχους μετανάστευσης των ΗΠΑ τον Απρίλιο για τη συμμετοχή του σε διαδηλώσεις στην πανεπιστημιούπολη υπέρ της Παλαιστίνης.
“President Trump... I am not afraid of you.”
Columbia student activist Mohsen Mahdawi was released on bail Wednesday after being detained by US immigration officials in April over his involvement in campus protests in support of Palestine.
Είναι να απορείς τί ελπίζει να πετύχει ο Αναστασιάδης με το θέαμα που προσπαθεί να στήσει. Αν τον απαλλάξει ο Πογιατζής [διότι τζήνος θα καθορίσει το πόρισμα αν κρίνουμε που τα προηγούμενα θεάματα της υπηρεσίας του] θα φανεί ξεκάθαρα ότι λειτούργησε σαν υπηρεσία ξεπλύματος που διορίστηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο..
Να καταδικάσει τον Αναστασιάδη, τζαι άρα να ταυτιστεί με την άλλην τάση της τότε διακυβέρνησης, που θέλει να εκπροσωπεί ο Δρουσιώτης [ο οποίος συνεργάστηκε σαφώς με το καθεστώς Αναστασιάδη], θα είναι απρόσμενο. Αλλά για τον Αναστασιάδη η οκκά τετρακόσια. Δαμέ που έσιει καταντήσει η εικόνα του, εν πκιον κωδικοποιημένη η προεδρία του σαν η πιο διαπλεκόμενη/διεφθαρμένη της νεότερης κυπριακής Ιστορίας... Θα έπρεπε να το είσιεν καταλάβει ήδη με την διάχυτη αδιαφορία για το βιβλίο του... Η υπογραφή του εν σαν πιστοποίηση μη ειλικρίνειας...
Οπότε ίσως το μόνο ενδιαφέρον θα είναι να δούμε που βαρούν οι διορισμένοι... Για την νομική υπηρεσία, η εικόνα ξεπλύματος είναι μάλλον κυρίαρχη στην κοινή γνώμη.. τζαι σφραγίστηκε με την συνομωσία παύσης του Γενικού Ελεγκτή..
Υπήρξαν 2 μεγάλες κλοπές στην μεταμοντέρνα εποχή της Κυπριακής Δημοκρατίας: το σκάνδαλο του χρηματιστήριου, τζαι η μετατόπιση των σκανδάλων των τραπεζών στο δημόσιο το 2013, τζαι την συνακόλουθη υφαρπαγή γης, σπιθκιων κοκ από το δίκτυο των τραπεζών σε συνεργασία με το ημέτερο τους δίκτυο στην Βουλή τζαι στην εκτελεστική εξουσία...
Η σχέση Νικολάτου-Πολυβίου [οι αμοιβαίες συναλλαγές] εν εκφραστικές πώς οι τράπεζες φαίνεται να λειτουργούν πκιον σαν παρακράτος με το δικαστικό σύστημα σαν πλυντήριο ξεπλύματος των ημέτερων..
Η αρπακτική πρακτική συνεχίζεται...
Να αθθυμάστε όμως που εκατάληξεν η πρώτη μεγάλη αρπακτή των τοκογλύφων την δεκαετία του 1920...
Την δυσαρέσκεια της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Νομικών εκφράζει ο Πρόεδρός της, Νίκος Τορναρίτης, με επιστολή του προς τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Εταιρειών Πιστωτικών Διευκολύνσεων και Διαχειριστριών Εταιρειών Πιστωτικών Διευκολύνσεων (ΣΕΔΠ), για την άρνηση του Συνδέσμου για εκ νέου παροχή αναστολής εκποιήσεων, πλειστηριασμών ή/και ανάκτησης ακινήτων (repossession), μέχρι να τεθεί σε ισχύ η προωθούμενη σχετική νομοθεσία. Καλεί τον Σύνδεσμο να μην προχωρήσει σε εκποιήσεις.
Με την επιστολή ο Πρόεδρος της Επιτροπής επισημαίνει την «ανάγκη εξεύρεσης τρόπου προστασίας των εγκλωβισμένων αγοραστών υπό το φως της πρόσφατης απόφασης του Εφετείου με την οποία κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές οι ρυθμίσεις που αφορούν την προστασία τους», αναφέροντας ότι το ζήτημα έχει εγγραφεί προς εξέταση από την Επιτροπή.
Ο κ. Ψάλτης του Πανεπιστήμιου Κύπρου, τζαι η ομάδα γενικότερα η οποία κάμνει τις σχετικές δημοσκοπήσεις, προσφέρει μια πραγματική [επιστημονική όσον αφορά την κοινωνική έρευνα] βοήθεια κατανόησης της κυπριακής κοινωνίας – τζαι τι φαίνεται να θέλει..
Η σαφής στήριξη της ΔΔΟ είναι καταγεγραμμένη σε διαδοχικές έρευνες... διότι τζήνο που μετρά ιστορικά ένεν η φευγαλέα εικόνα μιας συγκυρίας, οπου το κοινό μπορεί να χειραγωγηθεί - τζήνο που μετρά εν τζηνο που παγοποιείται [«τσιμεντώνεται» κατά την έκφραση του Δ. Χριστόφια] σε βάθος χρόνου..
Μόλις ανακοινώσαμε τα αποτελέσματα της πιο πρόσφατης ακαδημαικής έρευνας φέτος για τη στάση των Ελληνοκυπρίων προς τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ). Ακόμη μια έρευνα προστέθηκε σε όσες διεξήχθηκαν μετά το Κρανς Μοντανά που καταδεικνύουν την ανοδική τάση αποδοχής της ΔΔΟ. Τα τελευταία τρία χρόνια, η ομάδα που βλέπει την ΔΔΟ ως ικανοποιητική λύση και όχι ως απλώς μια λύση που μπορεί να κάνει αποδεκτή αν είναι ανάγκη έχει περάσει πρώτη. Το σύνολο των ατόμων που την θεωρούν ικανοποιητική μαζί με αυτούς που θα μπορούσαν να την αποδεκτούν αν είναι ανάγκη είναι 79%. Δηλαδή 21% απορρίπτει την ΔΔΟ σήμερα το 2025
Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.
Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).
Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:
(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.
(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.
Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).
Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.
Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.
Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.
The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet 