Login
Το οπλοστάσιο της ΕΕ προς το παρόν καταφέρνει να μας πείθει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δικό της.
Ένα από τα μεγάλα της εργαλεία γι’ αυτό είναι τα αριστερά ή τα δήθεν αριστερά κόμματα που μέσα από τη ρητορική της ορθής διαχείρισης του συστήματος θα αμβλυνουν τις ταξικές αντιθέσεις και αυτό θα βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων.
Μια κατάσταση αρμονίας όπου ευτυχισμένοι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν τις βραδιές τους με μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί…
Μία εργασιακή νιρβάνα όπου οι ταξικοι αγώνες, η συλλογικη δράση και ο σοσιαλισμός θα φαντάζουν σαν πρωτόγονα αιμοβόρα τέρατα.
Απέναντι σ’ αυτόν τον τρόμο έχουμε μια σοβαρή αδυναμία.
Η αδυναμία μας είναι να μπορέσουμε να πείσουμε το άτομο να ενεργήσει στο σύνολο.
Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν θελήσουμε να το αλλάξουμε και αυτό σημαίνει ανάγκη συνειδητής δράσης και λαϊκής ταξικής συνεργασίας.
Μέχρι να το καταφέρουμε θα μας παίζουν κορώνα γράμματα.
Μια σειρά ολοσχερών μεταρρυθμίσεων, ισοπεδωτικών για τους εργαζόμενους και τους περιθωριοποιημένους, έπληξε την Κύπρο. Με τις θεμελιώδεις αλλαγές της ένταξης στην ΕΕ, την απορρύθμιση υπηρεσιών, το άνοιγμα στο ξένο κεφάλαιο μέχρι την ένταξη στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση και εντεύθεν. Όμως, η κορύφωση του λαϊκού δράματος δεν έχει ακόμα ξεδιπλωθεί.
Η άρχουσα τάξη ποντάρει στην ανοχή, στην απογοήτευση, στην αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, στα μικροσυμφέροντα που διασπούν, στην εργατική αριστοκρατία και τον ύπουλο της ρόλο. Στην ιδεολογική της ηγεμονία που ακουμπά στις πολιτικές όλων των σχηματισμών, όσο δύσκολο και εάν είναι να γίνει παραδεκτό. Είναι η αλήθεια.
Κτυπήθηκαν τα εισοδήματα στην οικονομική κρίση. Αλλοιώθηκε το εργατικό δίκαιο για να προσαρμοστεί στο Μνημόνιο και στη διάσωση των Τραπεζών. Φορτωθήκαμε 10 δις δημόσιο χρέος, έμμεσους φόρους, διαρθρωτικές αλλαγές, καταστροφή του επιτεύγματος του Τιμαρίθμου, δηλαδή της προσαρμογής του μισθού στο κόστος ζωής. Μας ιδιωτικοποίησαν λιμάνια, αεροδρόμια, άνοιξαν την αγορά ηλεκτρισμού στο ιδιωτικό κεφάλαιο, πασκίζουν να ξεπουλήσουν ολοσχερώς την CYTA. Ξένοι διαχειρίζονται την υγεία, τα δάνεια μέχρι την ακίνητη περιουσία, και ντόπιοι κερδίζουν από αυτή τη διαχείριση. Το τραπεζικό κεφάλαιο, απόκτησε ξένα funds για μετόχους αποσείοντας από πάνω του και την τελευταία «αίσθηση» κοινωνικής ευαισθησίας.
Θεσμοί ελάχιστης στήριξης των εργαζόμενων μετατρέπονται σε προσωρινά «τσιεκούθκια» ελεημόνων χαλίφηδων.
Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες εκατομμυριούχοι, φορολογούνται τόσο όσο.
Τα κέρδη παραμένουν αφορολόγητα για να προσελκύσουν ύποπτους, κυπριοποιημένους, ιδιοκτήτες πύργων σε παρασιτικές κυρίως οικονομικές δραστηριότητες που τις ονομάζουν ανάπτυξη.
Ούτε σκέψη υπάρχει για επιστροφή των χρωστούμενων από τις τράπεζες στο κράτος και στην κοινωνία.
Θεσμοί με τεράστια επιχειρηματική δράση και αμύθητη περιουσία, όπως η Εκκλησία, παραμένουν ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟΙ.
Μια χιονοστιβάδα ριζικών αλλαγών, είναι απαραίτητη. Που ανατρέπουν την ισοπέδωση και την περιθωριοποίηση του λαού.
Αλλιώς, έπεται κορύφωση του δράματος για τον λαό, την οποία σχεδιάζουν και ήδη υλοποιούν.
Ενώ το πλουσιότερο 10% των ενηλίκων στον κόσμο κατέχει το 85% του παγκόσμιου πλούτου των νοικοκυριών, το κάτω μισό, δηλαδή το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχει συλλογικά μόλις το 1%. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, είναι πως το μέσο άτομο στο κορυφαίο 10% κατέχει σχεδόν 3.000 φορές τον πλούτο του μέσου ατόμου στο κάτω μέρος αυτού του 10% των πάμπλουτων, οπότε ο καθένας μπορεί να υποψιαστεί ποια είναι και η σχετική αναλογία σε σύγκριση με τους φτωχούς. Αυτά είναι μερικά από τα αποτελέσματα που προκύπτουν από μια μελέτη της κατανομής του πλούτου των νοικοκυριών, που έγινε από αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ (UNUWIDER project on Personal Assets from a Global Perspective). Η έρευνα εστιάζει στα νοικοκυριά και είναι εύκολο να αντιληφτεί κανείς, ποια θα ήταν η κατάσταση εάν σε αυτή την έρευνα εισέρχονταν τα στοιχεία που αφορούν σε εταιρείες, σε πολυεθνικές κ.λ.π.
Σύμφωνα τώρα, με τη Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ (Eurostat), το 2019 το 21,1% του πληθυσμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), που ισοδυναμεί με 92,4 εκατομμύρια άτομα, διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, ελαφρώς χαμηλότερα από το 2018 (21,6%), χρονιές που χαρακτηρίστηκαν ως «χρονιές ανάκαμψης από την οικονομική κρίση του 2008». Με βάση τα αποτελέσματα της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης 2019 για την Κύπρο, με οικονομικό έτος αναφοράς το 2018, 22,3% του πληθυσμού ή 194.400 άτομα βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό (δείκτης AROPE, ένας από τους 9 βασικούς δείκτες στη Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «Ευρώπη 2020»). Στην Κύπρο το ποσοστό αυτό είναι 22,3% το 2019, από 23,9% το 2018, με ένα άλλο εξίσου μεγάλο ποσοστό να βιώνει παρόμοιες καταστάσεις και κινδύνους αλλά στατιστικά να είναι πάνω από το όριο αυτό.
«Τα δεδομένα σχετικά με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό το 2019, ένα έτος πριν τα κράτη μέλη της ΕΕ θεσπίσουν τα μέτρα κατά της εξάπλωσης του COVID-19, θα χρησιμεύσουν ως ένα από τα σημεία αναφοράς για την ανάλυση του οικονομικού και κοινωνικού αντίκτυπου της πανδημίας COVID-19 το 2020», αναφέρει η Eurostat.
Γίνεται αντιληπτό πως οι επιπτώσεις από τη διαχείριση της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σαρωτικές, σε ότι αφορά όσους ζούσαν λίγο πάνω ή κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτό το ποσοστό των φτωχών και των εξαθλιωμένων, ξεπερνά κατά πολύ τα ποσοστά που καταγράφει η Eurostat, ενώ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού το οποίο κατά το 2018 ή 2019 εργαζόταν κανονικά, οπότε και με το εισόδημα του, δεν καταγραφόταν στους επίσημα φτωχούς, σήμερα με αφορμή την ταξικά άδικη διαχείριση της κρίσης, έχει δει τα εισοδήματα του να εξανεμίζονται ή να μειώνονται δραματικά.
Στην ΕΕ, από το 2004, χρονιά ένταξης της Κύπρου, μέχρι και σήμερα, καμιά πολιτική δεν κατόρθωσε να εξαλείψει τη φτώχεια ή να ανακόψει τη συσσώρευση του πλούτου, ούτε και υπήρξε τέτοια πρόθεση στις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές. Συγκεκριμένα, το ποσοστό φτώχειας στην ΕΕ του 2003 ήταν 23.5%, ένα ποσοστό που καταγράφεται και στις μέρες μας, παρόλο που ο πλούτος έχει πολλαπλασιαστεί. Ενώ δηλαδή ο παραγόμενος πλούτος έχει πολλαπλασιαστεί, σταθερά και με γεωμετρική πρόοδο, καταλήγει στο πλουσιότερο 10%, ενώ οι φτωχοί και οι πάμφτωχοι παραμένουν σε κατάσταση πίεσης, ένδειας και εξαθλίωσης.
Εκείνο που έχει εξαιρετική σημασία, είναι η κατανομή του πλούτου και οι θεσμοθετημένοι μηχανισμοί. Με βάση τους θεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος, δεν θεωρείται επιλήψιμο να πλουτίζεις περισσότερο, ενώ οι υπόλοιποι φτωχαίνουν και αυτή τη λογική υπηρετούν οι επίσημες οικονομικές πολιτικές στην Κύπρο και ευρύτερα στην ΕΕ. Για το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν μέσα στη στέρηση, την πίεση και τη φτώχεια, το κράτος σε κάποιες περιπτώσεις, διαθέτει επιδόματα που μπορούν να συντηρήσουν μεν στη ζωή, τα εκατομμύρια αυτά, αλλά ταυτόχρονα συντηρούν και τη φτώχεια και δεν επιτρέπουν να ξεφύγουν οι άνθρωποι απ’ αυτήν.
Μέχρι οι κοινωνίες να ωριμάσουν πολιτικά και ταξικά και να απαιτήσουν ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, που δεν θα προάγει το πλουτισμό από τη μια και τη φτώχεια από την άλλη, οι δυνάμεις που πραγματικά νοιάζονται για τους φτωχούς, πρέπει να διεκδικήσουν επιστροφή μέρους του συσσωρευμένου πλούτου. Αυτό μπορεί να γίνει νοουμένου πως μεγάλο μέρος της κοινωνίας κινητοποιηθεί, ώστε να υποχρεώσει του θεσμούς (Εκτελεστική και Νομοθετική εξουσία) να θεσμοθετήσουν ειδική φορολογία στον πλούτο, με τρόπο που να επιτρέπει τη δημιουργία ενός Ειδικού Ταμείου, το οποίο θα ελέγχεται από τους εργαζόμενους και την κοινωνία και θα διατίθεται με διάφορους τρόπους, ώστε να δημιουργεί προϋποθέσεις ουσιαστικής ανακούφισης των φτωχών και των ταλαιπωρημένων. Τέτοιοι τρόποι μπορεί να είναι η απευθείας διάθεση επιδομάτων για άμεσες ανάγκες, αλλά και η δημιουργία κοινωνικών θέσεων εργασίας, για ζητήματα παροχής φροντίδας σε όσους έχουν ανάγκη φροντίδας, για την προστασία του περιβάλλοντος, για τον πολιτισμό και άλλα.
Μέχρι να αξιωθεί η κοινωνία να κατακτήσει την πραγματική ισότητα και την πραγματική αλληλεγγύη, μέχρι να μπορέσει να καταργήσει το σύστημα που στηρίζεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση και συντηρεί τις κοινωνικές τάξεις, οι δυνάμεις που αγωνίζονται για καταπολέμηση της αδικίας, μπορούν και οφείλουν να θέσουν ζητήματα που συγκρούονται με τις κυρίαρχες λογικές που συντηρούν τη φτώχεια και την αδικία και μαζί τον ανθρώπινο πόνο.
· Ο σουρεαλισμός την εποχή της κρίσης του δυτικού ηγεμονικού λόγου: περιμένουν αμερικάνικες κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας γιατί αγόρασε μη-νατοϊκά οπλικά συστήματα, ενώ το ΝΑΤΟ επεμβαίνει υπέρ της Τουρκίας στην ΕΕ..
Η Πολωνία στήριξε την Τουρκία με επιχειρήματα που αφορούσαν την σημασία της για το ΝΑΤΟ. Αυτό να το θυμούνται μερικοί καθώς ονειρεύονται νέες νεκραναστάσεις του μαρμαρωμένου βασιλιά με φόντο τον ..Μπάϊντεν [όπως ο Ιγνατιου τότε που ανάγγελλε αναλογα την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία] … Ο Μπάϊντεν υποτίθεται θέλει να ξαναφτιάξει ένα είδος πιο συνεργατικής στάσης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ… J ..Αλλά το Κογκρέσο θέλει να επιβάλει κυρώσεις για τους S400..Αρα το ΝΑΤΟ στην ΕΕ προσπαθεί να προστατεύσει την Τουρκία, αλλα οι ΗΠΑ Που θα θέλουν να φτιάξουν καλύτερες σχέσεις στο ΝΑΤΟ, θα κάμουν το αντίθετο;
Μάλλον με φαινόμενο Γνωστικής Ασυμφωνίας μοιάζει το σκηνικό…J
· Από τις «αυστηρές κυρώσεις» στην «ικανοποίηση υπό τις περιστάσεις» τζαι αρλουμπολογία για τις λεκτικές αλλαγές στα προσχέδια που θυμίζουν πια στημένο σενάριο, παραχώρησης ψίχουλων για να κόφκει δρόμο η υπόθεση..
Μια ακόμα φούσκα στα sidelines της εφτομάδας ήταν τζαι το κυπριακό. Η σύνοδος της ΕΕ αποφάσισε νέα παράταση για να δουν, αν και πώς, θα κάνουν ή δεν θα κάμουν κοκ, κάτι για την Τουρκία με βάση τις θέσεις της Ελλάδας τζαι της Κύπρου…Το ότι δεν θα έβγαινε κάτι από την σύνοδο ήταν ξεκάθαρο αν έβλεπε κανείς τα συμφέροντα που εμπλέκονται τζαι τα δεδομένα. Αλλά μεγάλο μέρος της ελληνοκυπριακής δημοσιογραφίας βόσκει πια σε ένα ελεγχόμενο κομματούιν γης με επιτρεπόμενα χόρτα μόνο εκείνα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Η περιγραφή λ.χ. του Φρίξου Δαλίτη στον Φιλελεύθερο για την συζήτηση τζαι τις «παρεμβάσεις Μητσοτάκη» ήταν τόσο κωμική που έμοιαζε με εκθεσούλα σε μαθητικό περιοδικό της νεολαίας του ΔΗΣΥ. Λες και ενδιαφέρει κανένα στην ΕΕ η άποψη του Μητσοτάκη..Υπαρχουν 3 δεδομένα στο τραπέζι και όποιος τα αγνοεί/παραβλέπει είναι καταδικασμένος να αναπαράγει την κυβερνητική προπαγάνδα που ξεκινά με φούσκες Χριστοδουλίδη και καταλήγει σε αέρα κουπανιστό «ικανοποίησης υπό τις περιστάσεις»
1. Το τουρκικό κράτος [πέρα δηλαδή από τον Ερντογάν] έχει πια ένα σημαντικό/κομβικό γεωπολιτικό ρόλο, όπως απέδειξε με τις παρεμβάσεις του από την Λιβύη μέχρι το Αζερμπαϊτζάν [ή ακόμα και πως διαχειρίστηκε έξυπνα την ήττα της συμμαχίας των ισλαμιστών στην Συρία στην οποία η Τουρκία είχε εμπλακεί με άλλα δυτικά συμφέροντα]. Δεν έχει μόνο ένα από τους πιο μεγάλους στρατούς του ΝΑΤΟ, αλλά κατέχει και μια γεωγραφική θέση και εχει ένα θεσμικό μείγμα [πλειοψηφικά μουσουλμανική κοινωνία με κοσμικούς θεσμούς] που την καθιστούν χώρα-κλειδί για την δυτική Ασία και την Μέση Ανατολή ευρύτερα. Το ότι οι χώρες που στήριξαν την Τουρκία επικαλούνταν συμφέροντα του ΝΑΤΟ, θα έπρεπε να κάνει μερικούς να σκεφτούν..
2. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία, έχει απονομιμοποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό [καταλυτικά μπορεί να πει κάποιος] την περίοδο Αναστασιάδη. Ο καιροσκοπικός χαρακτήρας ενός προέδρου που εμφανώς [και τεκμηριωμένα] αδυνατεί να αντιληφθεί καν την έννοια της σύγκρουσης συμφερόντων, συμβαδίζει με τις ευθύνες που καταλογίζουν όλοι οι παρατηρητές [και της ΕΕ] για το αδιέξοδο στο κυπριακό μετά το Κραν Μοντανά και την ντε φάκτο μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα είδος κράτους μιας μερίδας [της δεξιας] μιας από τις 2 συνταγματικές κοινότητες. Με απλά λόγια, ο Αναστασιάδης υπήρξε το καλύτερο δώρο για τον Ερντογάν. Μπορεί να μην τίθεται άμεσα θέμα για την συμπεριφορά της Κυπριακής Δημοκρατίας τωρα [με τόσα άλλα πιο σημαντικά προβλήματα], αλλά αν/οταν η ΕΕ βγει από την κρίση λειτουργίας στην οποία βολοδέρνει αυτήν την δεκαετία, μια από τις χώρες που θα βρεθούν υπό πίεση να ξεκαθαρίσουν τις υποχρεώσεις τους [από το 2004] είναι η Κύπρος. Το κόστος των ανόητων κινήσεων Αναστασιάδη να μπλοκάρει τους Τ/Κ εν μέσω πανδημίας [αντί να συνεργαστεί] τζαι να δηλώνει ξεδιάντροπα ότι δεν δέχεται την πολιτική ισότητα [για το φυσικό αέριο και όχι μόνο] θα έρθει να μας βρει – απλώς τώρα μετατρέπει την Κύπρο σε κράτος το οποίο αντιμετωπίζεται σαν minor trouble to be addressed later.
3. Η ιδέα [από την ελληνοκυπριακή πλευρά και το ελληνικό κράτος] ότι η αυτό-ανακήρυξη ΑΟΖ δεσμεύει και την Τουρκία, είναι, όχι απλώς κωμική, αλλά εμποδίζει την κατανόηση της κατάστασης. Το ότι σε αυτήν την μορφή ρητορικής εσωτερικής αυτό-ικανοποίησης προστίθεται τζαι ο αποκλεισμός των τουρκοκυπριων από την συζήτηση για την ΑΟΖ, οδηγεί την απονομιμοποίηση που αναφέρθηκε πιο πάνω σε ένα ευρύτερο θεσμικό πλαίσιο διεθνώς. Είναι για αυτό που η ναυτική περικύκλωση της Κύπρου έχει γίνει ντε φάκτο, με τον Αναστασιάδη σε ένα κωμικό πια ρόλο, ανίκανου και αμήχανου κομπάρσου των εξελίξεων να αναζητά εσωτερικές δικαιολογίες. Και για αυτό μέχρι και η ΕΕ [ένα κλαμπ στο οποίο συμμετέχουν οι Ε/Κ και το Ελληνικό κράτος] συζητα θέμα περιφερειακής διάσκεψης κοκ. Μπορεί η ΕΕ να βγάζει ρητορικές ανακοινώσεις για να ικανοποιήσει με ρητορικά ψίχουλα Ε/κ και Αθήνα, αλλά ουσιαστικά όλοι κατανοούν πια ότι στο τραπέζι θα πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια καρέκλα και για τους τουρκοκύπριους και ότι τίποτα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς διάλογο – συμφωνία και με την Τουρκία.
Τζαι καθώς μια νέα γενιά ανοίγει τον ορίζοντα για το μέλλον, φεύγουν μερικοί από όσους προσπάθησαν, επίσης σε χρόνια δύσκολα, κτίζοντας την εικόνα της Κύπρου του μέλλοντος. Έφυγε ο Τάκης Κονής, ακτιβιστής, συγγραφέας τζαι ιστορικό στέλεχος του Νεοκυπριακού Συνδέσμου.
Αγωνίστηκε τζαι για την αξιοπρέπεια της ανεξαρτησίας της Κύπρου τζαι για την επανένωση σαν αναγνώριση του ιστορικού πλουραλισμού της Κύπρου..
Δεν είναι τυχαίο που η Ενωμένη Ευρώπη των καπιταλιστών έχει λυσσάξει να σβήσει από την συλλογική μνήμη κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού άνθρωπου τη σημασία και συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην αντιφασιστική νίκη των λαών. Προασπιζόμενος την πατρίδα από τα Ναζιστικά στρατεύματα, ο Kόκκινος Στρατός προάσπισε τα συμφέροντα όλων των λαών του κόσμου. Γι΄αυτό και εμείς έχουμε υποχρέωση όχι απλά την υπενθύμιση της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης, αλλά επίσης την συμβολή του Κόκκινου Στρατού και την καίρια σημασία της σοσιαλιστικής οικόνομίας που εξόπλισε το λαό με υλικά, οργάνωση και σθένος.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα
Από το λογοτεχνικό-συμβολικό
«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει»
Έρνεστ Χεμινγουέι
Στο πραγματικό
«Δεν θα κερδίζαμε εμείς τον πόλεμο και η μοίρα της πατρίδας μας θα διαμορφώνονταν αλλιώς εάν δεν υπήρχε η ατσαλένια δύναμη μας, το Κόμμα. Τα πιο δύσκολα και υπεύθυνα καθήκοντα του πολέμου πρωτίστως πέφτανε στις πλάτες των κομμουνιστών. Η οργάνωση της βιομηχανίας, η δουλειά στα μετόπισθεν. Θαυμάζω το τεράστιο έργο που έγινε στις πιο δύσκολες μέρες. Σύντομα, από τον Ιούνη μέχρι τον Δεκέμβρη του 1941 μεταφέρθηκαν 1500 επιχειρήσεις από τις περιοχές που απειλούνταν από την κατοχή, στην Ανατολή και ξαναλειτούργησαν. Η νεολαία γνωρίζει τι σημαίνουν μεγάλες επιχειρήσεις και οικοδομές. Φανταστείτε ότι η επιχείρηση αεροπλάνων μέσα σ’ ένα – δυο μήνες ξανάρχισε να παράγει στη νέα τοποθεσία. Μέρα και νύχτα κινούνταν στρατιωτικά τρένα με βιομχανηκές εγκαταστάσεις και αντιστρόφως από την Ανατολή με οπλισμό και στρατό. Η γιγαντιαία αυτή κυκλοφορία γίνονταν με εντάσεις, ανωμαλίες, παρεξηγήσεις, συγκρούσεις, ωστόσο συντελούνταν αδιάκοπα, αυξάνονταν υποταγμένη στην καθοδηγητική οργανωτική δύναμη. Ο κρίκος αυτός είναι μόνο ένας από τις αναρίθμητες φροντίδες που πήρε στις πλάτες του το Κόμμα. Είμαι περήφανος που ανδρώθηκα και αναπτύχθηκα σε αυτό το Κόμμα.»
Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ, Συνέντευξη στην “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, 1970.
Πηγή: Ατέχνως
The post Η σημαία μας: για την 9η Μαΐου appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet 