Login
Το μόνο ίχνος αντίστασης/αντίδρασης των ευρωπαίων ήταν ότι οι γερμανοί ανακοίνωσαν, νέα έξοδα για αγορά εξοπλισμών. Τωρά αν θα μείνουν στο ΝΑΤΟ σαν υποδεέστερη χώρα στους αμερικάνους ή αν θα τολμήσουν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω, είναι ασαφές ακόμα. Αν δοκιμάσουν να διεκδικήσουν «ευρωπαϊκό στρατό» οι αμερικανοί μπορεί να τους στήσουν καμιάν Ουκρανία τζαι στην Δύση..
Πάντως σε αυτόν τον τομέα οι αμερικανοί κέρδισαν με σαφήνεια. Τζαι ανέτρεψαν μια εν δυνάμει ρωσο-γερμανική συνεργασία για το προβλεπτό μέλλον θα μπορούσε να πει κάποιος/α, που ήταν μια έγνοια σε αμερικάνικους κύκλους..
Η Ευρώπη δέχτηκε και ένα δεύτερο πλήγμα – την υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών. Ένα τομέα ο οποίος είχε βελτιωθεί σαφώς από την μεταπολεμική περίοδο [μετά το 1945].. Η απαγόρευση ρωσικών τηλεοράσεων τζαι ο χυδαίος αντι-ρωσικός ρατσισμός, ουσιαστικά γελοιοποίησε την ό,ποια εικόνα ευρωπαϊκού διαφωτισμού κλπ κλπ..
Ουσιαστικά, οι ευρωπαίοι κατάντησαν να πριμοδοτούν τους νεοναζί στην Ουκρανία – ενώ στις χώρες τους υποτίθεται ότι απαγορεύουν την ναζιστική προπαγάνδα. Με αυτήν την έννοια ότι στήριζαν [έστω τζαι υπό αμερικανική πίεση στην Ουκρανία] ήρθε τζαι βρήκε τους ευρωπαίους στο σπίτι τους..
Ουσιαστικά, τα νεοναζιστικά τάγματα κλπ σαν οι ισλαμιστές της Ευρώπης, μπορεί αύριο να κάνουν πορείες στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων..
Για την ώρα οι εσωτερικές πιέσεις για συμμόρφωση φαίνεται να οδηγουν σε αποκλεισμό ρωσικών τράπεζων από το σύστημα. Αν θα επεκταθεί γενικώς στην οικονομία θα φανεί...Ειναι φανερό ότι η Δύση προσπαθεί να πέτυχει συσπείρωση. Αλλα όπως πρέπει να έχουν δείξει τζαι οι προηγούμενες εμπειρίες σε ετσι σημεία αιχμής, θα πρέπει να σκεφτεί κάποιος/α τζαι τις συνέπειες μεσοπρόθεσμα τζαι μακροπρόθεσμα..
Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμου στο ευρωασιατικό μπλοκ τζαι την διάλυση της ΕΣΣΔ, οι δυτικοί έχασαν μια χρυσή ευκαιρία να εμπεδώσουν, σαν εκ των φαινομένων νικητές [αν και αντικειμενικά ήταν μια εσωτερική υπονόμευση παρά μια εξωτερική νίκη για το ανατολικό μπλοκ] του Ψυχρού Πολέμου, μια νέα τάξη που θα επέκτεινε ίσως την πολιτική τους ηγεμονία για μερικές ακόμα δεκαετίες. Διότι η οικονομική αμφισβήτηση της δυτικής ηγεμονίας ξεκίνησε, ήδη, από την δεκαετία του 1970 όπως παρατήρησε ο Βάλλερσταϊν.
Οι δυτικοί, όμως, με μια απρόσμενη νίκη στα χέρια αμολήθηκαν σε ένα ξεσάλωμα αρπαχτής. Παρά τις υποσχέσεις, το ΝΑΤΟ επεκτεινόταν όλο και πιο πολύ προς τα σύνορα της Ρωσίας, ενώ στο εσωτερικό της χώρας μια ομάδα ολιγαρχών με την ευλογία της Δύσης, όχι απλώς ξήλωσαν τον σοσιαλισμό αλλά οδηγούσαν την χώρα στην εξαθλίωση. Η ασυδοσία των αμερικάνων άγγιζε τα όρια της μέθης. Βομβάρδιζαν λ.χ. όποτε τους κάπνιζε το Ιράκ τζαι η Όλμπραϊτ/Albright, η υπουργός εξωτερικών, δήλωνε χωρίς ντροπή, απαντώντας σε ερώτηση, ότι ο θάνατος 500,000 παιδιών στο Ιράκ από τις αμερικάνικες κυρώσεις «άξιζε»/worth it για να εμποδιστεί το υποτιθέμενο [που αποδείχτηκε τελικά ότι δεν υπήρχε] μυστικό πρόγραμμα εξοπλισμού του Ιράκ. Τελικά, η κρίση κορυφώθηκε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όταν οι δυτικοί αποφάσισαν [με φόντο τζαι την δημιουργια του ευρώ] ότι θα αναλάμβαναν να κάνουν «ανθρωπιστικούς πολέμους». Έτσι αποφάσισαν ότι θα έπρεπε το Κόσοβο να αποσχιστεί από την νέα Γιουγκοσλαβία – διότι έτσι θεωρούσαν σωστό. Κάθε έννοια σεβασμού της κυριαρχίας διαλύθηκε. Τζαι ο βομβαρδισμός ήταν χυδαίος – βομβαρδίστηκαν γεφύρια, εργοστάσια μέχρι τζαι ο κρατικός τηλεοπτικός σταθμός.
Τζιαμέ οι αμερικανοί έχασαν το παιχνίδι για πάντα. Η κίνηση τους προκάλεσε ένα κύμα οργής στην Ρωσία από το οποίο οι Ρώσοι φιλοδυτικοί δεν κατάφεραν να επανέλθουν ποτέ. Σε τζήνο το πλαίσιο αναδύθηκε ο Πούτιν τζαι η νέα αντίληψη..
Το ότι οι δυτικοί συνέχισαν με υπεροψία: να δικάσουν τον Μιλόσεβιτς λ.χ., μετά να εισβάλουν χωρίς ίχνος ντροπής, τζαι πέρα από οποιαδήποτε λογική στο Ιράκ [μια κοσμική αραβική χώρα σαν αντίδραση, υποτίθεται, στην επίθεση των ισλαμιστών στους δίδυμους πύργους κλπ] ήταν έπαρση αλλά διέλυε οποιαδήποτε αρχή διεθνούς δικαίου..
Η καταστροφή της Λιβύης απλώς επικύρωσε το όλο σκηνικό..
Οι αμερικανοί επαιζαν τα τελευταία τους χαρτιά – την στρατιωτική υπεροπλία – για να διατηρήσουν μια ηγεμονική θέση..
Όμως τελικά τζαι τζήνο το χαρτί εχάθηκεν... Η κατάληψη της Βαγδάτης αποδείχτηκε πύρρεια νίκη με μια μαζική αντίσταση σε επίπεδο ανταρτοπόλεμου πόλης.... Η Λιβύη, τζαι η έμμεση διαπλοκή των βομβαρδισμών με τους ισλαμιστές επί του εδάφους, με την άθλια δήλωση της Χίλαρι [«ήρθαμε, είδαμε, πέθανε»] για την δολοφονία του Καντάφι, κατάληξε να είναι ένα σημείο εστίασης που της στοίχισε στην εκλογή του 2016...
Το μπούμερανγκ είχε ξεκινήσει...
104 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Από τότε που σήμανε το άνοιγμα του δρόμου για το πέρασμα της ανθρωπότητας «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας». Το πισωγύρισμα της αντεπανάστασης και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού δεν μπορεί να σταματήσει την προοδευτική πορεία της ανθρωπότητας για ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η πάλη για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο συνεχίζεται.
Εδώ η ομιλία του συντρόφου Χρίστου Κουρτελλάρη, εκ μέρους της ιστοσελίδας της «Νέας Σκέψης», σε ψεσινή σχετική εκδήλωση στην κατεχόμενη Λευκωσία που διοργάνωσε η «Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα» (DKB).
Παλαιότερη αρθρογραφία μας για την Οκτωβριανή Επανάσταση:
Γιατί είναι συνεχώς επίκαιρη η Οχτωβριανή Επανάσταση;
Οκτωβριανή Επανάσταση: Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ο δρόμος χαράχτηκε
Το οπλοστάσιο της ΕΕ προς το παρόν καταφέρνει να μας πείθει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δικό της.
Ένα από τα μεγάλα της εργαλεία γι’ αυτό είναι τα αριστερά ή τα δήθεν αριστερά κόμματα που μέσα από τη ρητορική της ορθής διαχείρισης του συστήματος θα αμβλυνουν τις ταξικές αντιθέσεις και αυτό θα βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων.
Μια κατάσταση αρμονίας όπου ευτυχισμένοι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν τις βραδιές τους με μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί…
Μία εργασιακή νιρβάνα όπου οι ταξικοι αγώνες, η συλλογικη δράση και ο σοσιαλισμός θα φαντάζουν σαν πρωτόγονα αιμοβόρα τέρατα.
Απέναντι σ’ αυτόν τον τρόμο έχουμε μια σοβαρή αδυναμία.
Η αδυναμία μας είναι να μπορέσουμε να πείσουμε το άτομο να ενεργήσει στο σύνολο.
Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν θελήσουμε να το αλλάξουμε και αυτό σημαίνει ανάγκη συνειδητής δράσης και λαϊκής ταξικής συνεργασίας.
Μέχρι να το καταφέρουμε θα μας παίζουν κορώνα γράμματα.
Μια σειρά ολοσχερών μεταρρυθμίσεων, ισοπεδωτικών για τους εργαζόμενους και τους περιθωριοποιημένους, έπληξε την Κύπρο. Με τις θεμελιώδεις αλλαγές της ένταξης στην ΕΕ, την απορρύθμιση υπηρεσιών, το άνοιγμα στο ξένο κεφάλαιο μέχρι την ένταξη στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση και εντεύθεν. Όμως, η κορύφωση του λαϊκού δράματος δεν έχει ακόμα ξεδιπλωθεί.
Η άρχουσα τάξη ποντάρει στην ανοχή, στην απογοήτευση, στην αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, στα μικροσυμφέροντα που διασπούν, στην εργατική αριστοκρατία και τον ύπουλο της ρόλο. Στην ιδεολογική της ηγεμονία που ακουμπά στις πολιτικές όλων των σχηματισμών, όσο δύσκολο και εάν είναι να γίνει παραδεκτό. Είναι η αλήθεια.
Κτυπήθηκαν τα εισοδήματα στην οικονομική κρίση. Αλλοιώθηκε το εργατικό δίκαιο για να προσαρμοστεί στο Μνημόνιο και στη διάσωση των Τραπεζών. Φορτωθήκαμε 10 δις δημόσιο χρέος, έμμεσους φόρους, διαρθρωτικές αλλαγές, καταστροφή του επιτεύγματος του Τιμαρίθμου, δηλαδή της προσαρμογής του μισθού στο κόστος ζωής. Μας ιδιωτικοποίησαν λιμάνια, αεροδρόμια, άνοιξαν την αγορά ηλεκτρισμού στο ιδιωτικό κεφάλαιο, πασκίζουν να ξεπουλήσουν ολοσχερώς την CYTA. Ξένοι διαχειρίζονται την υγεία, τα δάνεια μέχρι την ακίνητη περιουσία, και ντόπιοι κερδίζουν από αυτή τη διαχείριση. Το τραπεζικό κεφάλαιο, απόκτησε ξένα funds για μετόχους αποσείοντας από πάνω του και την τελευταία «αίσθηση» κοινωνικής ευαισθησίας.
Θεσμοί ελάχιστης στήριξης των εργαζόμενων μετατρέπονται σε προσωρινά «τσιεκούθκια» ελεημόνων χαλίφηδων.
Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες εκατομμυριούχοι, φορολογούνται τόσο όσο.
Τα κέρδη παραμένουν αφορολόγητα για να προσελκύσουν ύποπτους, κυπριοποιημένους, ιδιοκτήτες πύργων σε παρασιτικές κυρίως οικονομικές δραστηριότητες που τις ονομάζουν ανάπτυξη.
Ούτε σκέψη υπάρχει για επιστροφή των χρωστούμενων από τις τράπεζες στο κράτος και στην κοινωνία.
Θεσμοί με τεράστια επιχειρηματική δράση και αμύθητη περιουσία, όπως η Εκκλησία, παραμένουν ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟΙ.
Μια χιονοστιβάδα ριζικών αλλαγών, είναι απαραίτητη. Που ανατρέπουν την ισοπέδωση και την περιθωριοποίηση του λαού.
Αλλιώς, έπεται κορύφωση του δράματος για τον λαό, την οποία σχεδιάζουν και ήδη υλοποιούν.
Ενώ το πλουσιότερο 10% των ενηλίκων στον κόσμο κατέχει το 85% του παγκόσμιου πλούτου των νοικοκυριών, το κάτω μισό, δηλαδή το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχει συλλογικά μόλις το 1%. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, είναι πως το μέσο άτομο στο κορυφαίο 10% κατέχει σχεδόν 3.000 φορές τον πλούτο του μέσου ατόμου στο κάτω μέρος αυτού του 10% των πάμπλουτων, οπότε ο καθένας μπορεί να υποψιαστεί ποια είναι και η σχετική αναλογία σε σύγκριση με τους φτωχούς. Αυτά είναι μερικά από τα αποτελέσματα που προκύπτουν από μια μελέτη της κατανομής του πλούτου των νοικοκυριών, που έγινε από αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ (UNUWIDER project on Personal Assets from a Global Perspective). Η έρευνα εστιάζει στα νοικοκυριά και είναι εύκολο να αντιληφτεί κανείς, ποια θα ήταν η κατάσταση εάν σε αυτή την έρευνα εισέρχονταν τα στοιχεία που αφορούν σε εταιρείες, σε πολυεθνικές κ.λ.π.
Σύμφωνα τώρα, με τη Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ (Eurostat), το 2019 το 21,1% του πληθυσμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), που ισοδυναμεί με 92,4 εκατομμύρια άτομα, διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, ελαφρώς χαμηλότερα από το 2018 (21,6%), χρονιές που χαρακτηρίστηκαν ως «χρονιές ανάκαμψης από την οικονομική κρίση του 2008». Με βάση τα αποτελέσματα της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης 2019 για την Κύπρο, με οικονομικό έτος αναφοράς το 2018, 22,3% του πληθυσμού ή 194.400 άτομα βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό (δείκτης AROPE, ένας από τους 9 βασικούς δείκτες στη Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «Ευρώπη 2020»). Στην Κύπρο το ποσοστό αυτό είναι 22,3% το 2019, από 23,9% το 2018, με ένα άλλο εξίσου μεγάλο ποσοστό να βιώνει παρόμοιες καταστάσεις και κινδύνους αλλά στατιστικά να είναι πάνω από το όριο αυτό.
«Τα δεδομένα σχετικά με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό το 2019, ένα έτος πριν τα κράτη μέλη της ΕΕ θεσπίσουν τα μέτρα κατά της εξάπλωσης του COVID-19, θα χρησιμεύσουν ως ένα από τα σημεία αναφοράς για την ανάλυση του οικονομικού και κοινωνικού αντίκτυπου της πανδημίας COVID-19 το 2020», αναφέρει η Eurostat.
Γίνεται αντιληπτό πως οι επιπτώσεις από τη διαχείριση της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σαρωτικές, σε ότι αφορά όσους ζούσαν λίγο πάνω ή κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτό το ποσοστό των φτωχών και των εξαθλιωμένων, ξεπερνά κατά πολύ τα ποσοστά που καταγράφει η Eurostat, ενώ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού το οποίο κατά το 2018 ή 2019 εργαζόταν κανονικά, οπότε και με το εισόδημα του, δεν καταγραφόταν στους επίσημα φτωχούς, σήμερα με αφορμή την ταξικά άδικη διαχείριση της κρίσης, έχει δει τα εισοδήματα του να εξανεμίζονται ή να μειώνονται δραματικά.
Στην ΕΕ, από το 2004, χρονιά ένταξης της Κύπρου, μέχρι και σήμερα, καμιά πολιτική δεν κατόρθωσε να εξαλείψει τη φτώχεια ή να ανακόψει τη συσσώρευση του πλούτου, ούτε και υπήρξε τέτοια πρόθεση στις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές. Συγκεκριμένα, το ποσοστό φτώχειας στην ΕΕ του 2003 ήταν 23.5%, ένα ποσοστό που καταγράφεται και στις μέρες μας, παρόλο που ο πλούτος έχει πολλαπλασιαστεί. Ενώ δηλαδή ο παραγόμενος πλούτος έχει πολλαπλασιαστεί, σταθερά και με γεωμετρική πρόοδο, καταλήγει στο πλουσιότερο 10%, ενώ οι φτωχοί και οι πάμφτωχοι παραμένουν σε κατάσταση πίεσης, ένδειας και εξαθλίωσης.
Εκείνο που έχει εξαιρετική σημασία, είναι η κατανομή του πλούτου και οι θεσμοθετημένοι μηχανισμοί. Με βάση τους θεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος, δεν θεωρείται επιλήψιμο να πλουτίζεις περισσότερο, ενώ οι υπόλοιποι φτωχαίνουν και αυτή τη λογική υπηρετούν οι επίσημες οικονομικές πολιτικές στην Κύπρο και ευρύτερα στην ΕΕ. Για το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν μέσα στη στέρηση, την πίεση και τη φτώχεια, το κράτος σε κάποιες περιπτώσεις, διαθέτει επιδόματα που μπορούν να συντηρήσουν μεν στη ζωή, τα εκατομμύρια αυτά, αλλά ταυτόχρονα συντηρούν και τη φτώχεια και δεν επιτρέπουν να ξεφύγουν οι άνθρωποι απ’ αυτήν.
Μέχρι οι κοινωνίες να ωριμάσουν πολιτικά και ταξικά και να απαιτήσουν ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, που δεν θα προάγει το πλουτισμό από τη μια και τη φτώχεια από την άλλη, οι δυνάμεις που πραγματικά νοιάζονται για τους φτωχούς, πρέπει να διεκδικήσουν επιστροφή μέρους του συσσωρευμένου πλούτου. Αυτό μπορεί να γίνει νοουμένου πως μεγάλο μέρος της κοινωνίας κινητοποιηθεί, ώστε να υποχρεώσει του θεσμούς (Εκτελεστική και Νομοθετική εξουσία) να θεσμοθετήσουν ειδική φορολογία στον πλούτο, με τρόπο που να επιτρέπει τη δημιουργία ενός Ειδικού Ταμείου, το οποίο θα ελέγχεται από τους εργαζόμενους και την κοινωνία και θα διατίθεται με διάφορους τρόπους, ώστε να δημιουργεί προϋποθέσεις ουσιαστικής ανακούφισης των φτωχών και των ταλαιπωρημένων. Τέτοιοι τρόποι μπορεί να είναι η απευθείας διάθεση επιδομάτων για άμεσες ανάγκες, αλλά και η δημιουργία κοινωνικών θέσεων εργασίας, για ζητήματα παροχής φροντίδας σε όσους έχουν ανάγκη φροντίδας, για την προστασία του περιβάλλοντος, για τον πολιτισμό και άλλα.
Μέχρι να αξιωθεί η κοινωνία να κατακτήσει την πραγματική ισότητα και την πραγματική αλληλεγγύη, μέχρι να μπορέσει να καταργήσει το σύστημα που στηρίζεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση και συντηρεί τις κοινωνικές τάξεις, οι δυνάμεις που αγωνίζονται για καταπολέμηση της αδικίας, μπορούν και οφείλουν να θέσουν ζητήματα που συγκρούονται με τις κυρίαρχες λογικές που συντηρούν τη φτώχεια και την αδικία και μαζί τον ανθρώπινο πόνο.
Δεν είναι τυχαίο που η Ενωμένη Ευρώπη των καπιταλιστών έχει λυσσάξει να σβήσει από την συλλογική μνήμη κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού άνθρωπου τη σημασία και συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην αντιφασιστική νίκη των λαών. Προασπιζόμενος την πατρίδα από τα Ναζιστικά στρατεύματα, ο Kόκκινος Στρατός προάσπισε τα συμφέροντα όλων των λαών του κόσμου. Γι΄αυτό και εμείς έχουμε υποχρέωση όχι απλά την υπενθύμιση της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης, αλλά επίσης την συμβολή του Κόκκινου Στρατού και την καίρια σημασία της σοσιαλιστικής οικόνομίας που εξόπλισε το λαό με υλικά, οργάνωση και σθένος.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα
Από το λογοτεχνικό-συμβολικό
«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει»
Έρνεστ Χεμινγουέι
Στο πραγματικό
«Δεν θα κερδίζαμε εμείς τον πόλεμο και η μοίρα της πατρίδας μας θα διαμορφώνονταν αλλιώς εάν δεν υπήρχε η ατσαλένια δύναμη μας, το Κόμμα. Τα πιο δύσκολα και υπεύθυνα καθήκοντα του πολέμου πρωτίστως πέφτανε στις πλάτες των κομμουνιστών. Η οργάνωση της βιομηχανίας, η δουλειά στα μετόπισθεν. Θαυμάζω το τεράστιο έργο που έγινε στις πιο δύσκολες μέρες. Σύντομα, από τον Ιούνη μέχρι τον Δεκέμβρη του 1941 μεταφέρθηκαν 1500 επιχειρήσεις από τις περιοχές που απειλούνταν από την κατοχή, στην Ανατολή και ξαναλειτούργησαν. Η νεολαία γνωρίζει τι σημαίνουν μεγάλες επιχειρήσεις και οικοδομές. Φανταστείτε ότι η επιχείρηση αεροπλάνων μέσα σ’ ένα – δυο μήνες ξανάρχισε να παράγει στη νέα τοποθεσία. Μέρα και νύχτα κινούνταν στρατιωτικά τρένα με βιομχανηκές εγκαταστάσεις και αντιστρόφως από την Ανατολή με οπλισμό και στρατό. Η γιγαντιαία αυτή κυκλοφορία γίνονταν με εντάσεις, ανωμαλίες, παρεξηγήσεις, συγκρούσεις, ωστόσο συντελούνταν αδιάκοπα, αυξάνονταν υποταγμένη στην καθοδηγητική οργανωτική δύναμη. Ο κρίκος αυτός είναι μόνο ένας από τις αναρίθμητες φροντίδες που πήρε στις πλάτες του το Κόμμα. Είμαι περήφανος που ανδρώθηκα και αναπτύχθηκα σε αυτό το Κόμμα.»
Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ, Συνέντευξη στην “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, 1970.
Πηγή: Ατέχνως
The post Η σημαία μας: για την 9η Μαΐου appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet 