Η Τουρκία και τα «υπόλοιπα»

«Η Κύπρος είναι εδώ. Μη σε ενδιαφέρει για τα υπόλοιπα». Αυτό ήταν ένα από τα συνθήματα που υποδέχτηκαν τον πρόεδρο της Τουρκίας στις 15 Νοεμβρίου 2020 στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου. Λίγα χιλιόμετρα μακριά, στους δρόμους της Λευκωσίας, έκανε την επανεμφάνισή του το ιστορικό πλέον σύνθημα «Αυτή η χώρα είναι δική μας, εμείς θα τη […]

ΔΙΑΝΟΜΗ ΕΝΤΥΠΩΝ ΤΖΙΑΙ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΙΣΦΟΡΩΝ

(gr/eng) Πόψε που τες 6:30 ως τες 8:30 εννα είμαστε στον κοινωνικό χώρο Kaymakkin για διανομή των εντύπων εντροπία & antifa tropikal τζιαι συλλογή εισφορών για τη δημιουργία ταμείου αλληλεγγύης για διωκόμενα συντρόφια & για τα έξοδα του kaymakkiού. Στον χώρο λειτουργεί επίσης κινηματικό βιβλιοπωλείο όπου μπορείτε μεταξύ άλλων να βρείτε: – ποιητική συλλογή “Αδέσποτες Σκέψεις” – το κόμικ Kobane

The show must go on – Gminder and Mitarakis on their visit in Moria 2

Notis Mitarakis, the Greek Minister of Migration and Beate Gminder, Head of the European Taskforce for Lesbos and acting head of the EU task force on Lesbos visited Moria 21 on the island of Lesbos end of November.

by dunya collective from Lesbos (Greece)

It had the looks of a well-rehearsed show. Business as usual: In his speech Mitarakis emphasized that the camp was clean, save and orderly. He spoke of a “structure that has no traces of the chaos of Moria” and declared that flood protection measures had been completed and the camp was adequately prepared for winter. The camp could now function independently from the health care system of the city of Mytilini.

The minister continued by explaining that together with IGME1 the soil had been analyzed – a detail that could be of importance, since the camp is located on a former shooting range which makes contamination with lead and other heavy metals likely. With this step he reacted to the concerns of NGOs and media reports.2 EU commissioner of home affairs, Ylva Johansson, had stated after the fires in Moria in early September that conditions were indeed inacceptable. “Conditions in Moria, both before and after the fire, were unacceptable. Men, women and children living in overcrowded camps with poor sanitation and little access to health care.”3 Trusting Mitarakis’ comments, it looks like we are not about to recreate the same conditions. But the perspective of the people who must live in the camp is very different. It was not without reason that they quickly named the new camp Moria 2. A short overview:

I There are very few showers that only run with cold water, so-called bucket showers. Camp inhabitants have to improvise and build their own showers to wash themselves. There is neither running nor hot water. People have no other option than doing their laundry and washing themselves in the ocean.

II The quality of food is as bad as it was in the old camp Moria, the same catering company “Elaitis” brings the food. Food equaling three meals is distributed once a day. The food is of very low quality and in the evening it is often times spoiled already.

III Health care is insufficient. Many of the inhabitants do not trust the doctors anymore. There are long waiting hours and inhabitants often only receive paracetamol as a treatment. There is hardly any psychological care. There is an epidemic of scabies that was already a big problem in Moria 1.

IV The location of the camp is exposed to the north. The tents are thin. Wind and weather pull at them and cause enormous noise. Many inhabitants complain about sleep deprivation because of this. It is also cold at night and the tents are not heated. The use of radiators is officially forbidden, as is open fire.

V Electrical installations are insufficient and in many cases seem improvised. There has already been a fire in Moria 2, apparently caused by an electrical short. Inhabitants extinguished the fire, not the fire brigade.

VI There is very restricted access for the press. Journalists can only enter the camp with special permission and accompanied by police or camp personnel. These permissions are hard to come by. Of course, protection against COVID-19 is important, but these measures were already in place before lockdown. They aim at avoiding images of the ugly truth of the camp reaching the public.

VII Inhabitants often describe the camp as a prison. At the entrance there are metal detectors. Drones surveil the camp and there are 300 police officers on duty, working in shifts. On top of that, the possibilities of leaving the camps are heavily restricted. Lockdown has impacted the camp tremendously and now inhabitants can only leave the camp once per week for four hours maximum. This results in enormous psychological pressure.

Many do not now what is next to come. The repeating questions we encounter are: Will they decline my asylum application? Will there be a transfer to the mainland? Will I receive asylum? Will I be homeless? Will Germany take me in? What have we done to deserve this treatment? What will happen to me if I stay here? Will there be a new camp? Will I be allowed into the new camp? Will the camp be closed? How long do I have to stay here?

The new permanent camp

What do we know about the construction of a new camp that the EU task force is involved in? After his tour of the camp, Mitarakis underlined that Moria 2 was only temporary and together with the EU commission, a new, closed camp was in the works. “In the following month we will quickly work towards the creation of a more permanent, closed, controlled structure, in cooperation with the European Commission”, Mitarakis stated.4

Mitarakis has made similar statements before to online portal “Infomigrants”: “These camps will have double fencing, they will have a secure gate. Asylum seekers will be allowed to exit and enter using a card and a fingerprint at a dedicated time through the day. Camps will be closed at night – it’s a policy we are already implementing in the temporary camp in Lesbos. And also the camp will have a fully closed ‘pre-removal section’ for the people that have had final decisions and need to be returned to their countries of origin.”5

Doesn’t this contradict the statements of EU Interior Commissioner Ylva Johansson? She always stressed that a new building would be an open multi-purpose camp.6 But she also spoke of controlled entries and exits. Maybe Mitarakis is just not shy about speaking openly about his ministry’s plans. He simply does not see the necessity of being reserved when it comes to this issue. After all, the construction of such a prison camp is fully in line with the political agenda of the ruling Nea Dimokratia party. The ultra-conservative Greek government wants to show strength and score points with the extreme-right voters. It already did so with the eviction of the PIKPA on Lesbos.7

It looks as if the question of the construction date and exact location of the new camp is about to be resolved. All of the sites proposed until now are far away from the city or villages. Apart from the fact that housing people in camps for any length of time is inhumane, a camp in the middle of nowhere and without proper connections to public life has close resemblance to a prison. Social exclusion via spatial segregation is a popular tactic in European-Greek asylum policy. The question now is whether there are two different versions of one and the same camp in play, or whether Johansson deliberately used nicer words when speaking to the media to distort reality and calm public opinion.

Mitarakis talked big in September, announcing that the new camp will be completed before Easter of 2021. These plans can already be considered failed. There have been differences to be settled in regard to the location, which stalled the process and required new negotiations. “It is not easy to speak with the local population”, Gminder said to the press.8

This is why the visit to Moria 2 was only a small item on the agenda of the two politicians. The actual reason for the visit to the island of Lesbos must have been the agreement on the building site for a new camp. The two politicians met with officials of the European Commission as well as the Greek Ministry of Migration and technical advisors in Mytilini to discuss the project. The proposed location, directly next to a waste dump in Vastria, has already been rejected by the EU.9It would only damage the tarnished reputation of the Nobel Peace Prize winner further. The site proposed by the mayor of Mytilinis, Stratis Kytelis, and Charalambo Athanasiou, the representative of Nea Dimokratia of the respective prefecture, was the last one still on the table. After the meeting it was announced that this is the location they had now agreed upon. It is a private property called “Eleftherakou estate”, located about two kilometers to the east, near the landfill. The owner will cash € 70,000 of rent per month. The property belongs to the administrative district of the island capital of Mytilini.10Gminder and Mitarakis were confident that construction will start before Easter 2021 and the camp will be completed in autumn of the same year.11

We now know that a new camp will be built close to a landfill in the middle of nowhere. We do not know how open or closed the camp will be. But its location alone makes it a prison. It has also become clear that the current camp is a rather long-term “temporary structure”. Refugees will have to live there for another full year. This is an enormous psychological and physical burden for them. Europe has the responsibility of fairly allocating the people needing asylum. Particularly rich countries such as Germany are in a position to do so, but they obstruct this process politically. The new camp and the new EU migration package show what the phrase “No more Morias” actually means: The show must go on.

«Απολίτιστοι» σύμφωνα με τον ΥΠΕΣ όσοι αντιδρούν στον αυταρχισμό του!

Στις 18.11.2020 ο Υπουργός Εσωτερικών (ΥΠΕΣ), κ. Ν. Νουρής, προέβη στην εκπομπή Μεσημέρι και Κάτι του SIGMA TV  στην άκρως ρατσιστική δήλωση ότι τα επεισόδια που έγιναν την προηγούμενη μέρα στο Κέντρο Αιτητών Ασύλου στην Κοφίνου  «… έχουν να κάνουν δυστυχώς με την κουλτούρα αυτών των ανθρώπων…». Ο ΥΠΕΣ αποσιωπώντας παντελώς όλα όσα είχαν προηγηθεί, δήλωσε ότι δεν έχει άλλη εξήγηση «… όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που αντί διαλόγου, επιλέγουν μαχαίρια και τσεκούρια…».

Στις 12 Νοεμβρίου 2020, λίγες μέρες πριν από τα επεισόδια, η κυβέρνηση με διάταγμα, στη βάση του αποικιοκρατικού Περί Λοιμοκαθάρσεως Νόμου, Κεφ. 260, μετέτρεψε τα «κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας» αιτητών ασύλου σε κρατητήρια, απαγορεύοντας την είσοδο και έξοδο από αυτά.  Η απόφαση λήφθηκε χωρίς καμία συζήτηση και προειδοποίηση των ανθρώπων που διέμεναν στο Κέντρο. Αντί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε αποσυμφόρηση των Κέντρων Υποδοχής επέλεξε να θέσει αδιάκριτα υπό κράτηση  όλο τον πληθυσμό του Κέντρου. Οι διαμένοντες στο Κέντρο που μέχρι τότε είχαν ελευθερία διακίνησης, μέσα σε μια νύχτα, δεν μπορούσαν πλέον να επισκεφτούν τους φίλους και συγγενείς τους, να μεταβούν στις εργασίες και τα σχολεία τους, παραμένοντας εγκλωβισμένοι σε ένα αφιλόξενο και απομονωμένο χώρο, στη μέση του πουθενά.

Τα μέτρα αυτά ξεχείλισαν το ποτήρι ιδιαίτερα για τους αιτητές ασύλου με αφρικανική καταγωγή, οι οποίοι είχαν κατέλθει από τον περασμένο μήνα  σε διαμαρτυρίες κατά των συστηματικών διακρίσεων και το θεσμικό ρατσισμό στον οποίο ήταν εκτεθειμένοι εδώ και μήνες.  Ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς μεταφέρθηκαν τον περασμένο Απρίλιο υποχρεωτικά,  μετά από απόφαση του ΥΠΕΣ από τους χώρους που διέμεναν, στο στρατόπεδο Πουρνάρα όπου παρέμειναν για μεγάλο διάστημα υπό κράτηση και σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Στη συνέχεια, υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν στο Κέντρο της Κοφίνου όπου παρέμειναν εγκλωβισμένοι μέχρι σήμερα.

Το μεμονωμένο άτομο που αντέδρασε βίαια στην απόφαση των αρχών να κλείσουν το Κέντρο, είχε συμφωνήσει προηγουμένως με τις αρμόδιες υπηρεσίες να επιστρέψει «εθελούσια» πίσω στη χώρα του. Οι αρμόδιες Υπηρεσίες τον ενημέρωσαν ότι λόγω των νέων διαταγμάτων, θα παγοποιήσουν τις ενέργειες για αναχώρηση του από την Κύπρο. Ο ίδιος δεν αποδέχτηκε την απόφαση αφού θεωρούσε ότι η απόφαση για αποχώρηση του από το Κέντρο και την Κύπρο δεν επηρέαζε τα θέματα  υγείας. 

Η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω και από το γεγονός ότι υπάρχει πλήρης έλλειψη αξιοπιστίας των αρχών, λόγω των αποφάσεων που λαμβάνουν κατά καιρούς και οι οποίες παραβιάζουν και τον ίδιο τον περί Προσφύγων Νόμο,  με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις αρχές.

Η ΚΙΣΑ καταδικάζει την αδιάκριτη βία κατά των διαμαρτυρόμενων αφρικανικής καταγωγής  που βάσει μαρτυριών φαίνεται να άσκησε η αστυνομία κατά την αστυνομική επιχείρηση.

Επίσης, καταδικάζει την υπέρμετρη βία που άσκησαν μέλη της ΜΑΑΔ κατά συγκεκριμένου αιτητή ασύλου αφρικανικής καταγωγής. Σύμφωνα με μαρτυρία, το πρόσωπο αυτό κακοποιήθηκε βάναυσα, ενδεχομένως εκδικητικά για την επίθεση του κατά αστυνομικού, η οποία προηγήθηκε αρκετές ώρες προηγουμένως.

Η ΚΙΣΑ καλεί την Ανεξάρτητη Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομία (ΑΔΙΠΑ) καθώς και την Επίτροπο Διοίκησης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως Αρχή Κατά των Βασανιστηρίων αλλά και ως Αρχή κατά των Διακρίσεων να διερευνήσουν στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους τόσο τις ρατσιστικές δηλώσεις και τη ρατσιστική ρητορική του ΥΠΕΣ όσο και την άσκηση υπέρμετρης βίας από πλευράς της αστυνομίας.

Τέλος, η ΚΙΣΑ καλεί για μια ακόμη φορά, τους λειτουργούς των ΜΜΕ να επιτελούν το έργο τους αμερόληπτα και με πλήρη σεβασμό του κώδικα δεοντολογίας τους. Θεωρούμε άκρως απαραίτητο να ακούγεται σε τέτοιες περιπτώσεις και η φωνή/άποψη των επηρεαζόμενων και όχι μόνο των Επίσημων Φορέων. 

Διοικητικό Συμβούλιο

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ & ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πορεία για την υγεία & την ελευθερία Μπλόκα στους δρόμους να ελέγχουν τα χαρτιά μας, στρατιωτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας, απαγόρευση κυκλοφορίας τζιαι διαδηλώσεων, ατέλειωτες ουρές εργαζομένων για τεστ για covid-19, προστίματα με την κάθε ευκαιρία, αστυνομικές αυθαιρεσίες, ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, απόλυτη επισφάλεια στην εργασία, μειώσεις μισθών & απολύσεις… Διαδηλώνουμε για την υγεία τζιαι την ελευθερία! – Γιατί το παραμύθι της

GLOBAL SECURITY LAW – POLICE WITHOUT CONTROL, POPULATION UNDER CONTROL

The is a translation with some modifications of a text by Cerveaux Non Disponibles.

The ban on broadcasting police actions centralizes all fears, but legalizing drones and surveillance technology is just as damaging to freedoms and democracy.

Drones, facial recognition and permanent identification of individuals

It is a subject that is little discussed and yet concerns us all. The text provides in these gaps to legalize facial recognition in the public space and the real-time exploitation of information about people. The video stream would be processed live by the police command, as mentioned in Article 22. The text does not mention the term “facial recognition”, but it should be noted that all amendments aimed at clarifying the practice were rejected. An example is amendment n°CL340 which explicitly provided for the prohibition of facial recognition. Rejected! The spirit of this law is to put the entire public space (especially cities) under permanent control. Without blind spots, with all the technology of algorithms and their freedom killing uses in data collection on a daily basis.

Mastering the official narrative

The State has lost the battle on police violence since the yellow vests, especially through the profusion of images made available to all on social networks, which have become a true self-media for any individual or collective that finally finds a voice.
The purpose of this law, which provides for 1 year of imprisonment and a 45,000€ fine for broadcasting that “undermines the police” is to limit freedom of expression in order to regain control of a republican narrative that has been completely eroded. In order to regain a hegemonic discourse, the hundreds of arbitrary acts of violence, daily racism, almost permanent impunity, as well as the dirty work that the police carry out on behalf of the State have become realities that must be hidden at all costs.

@TaoualitAmar Twitter photograph Hannah Nelson, arrested by police on 17th nov

Today, the forces of law and order already regularly intimidate professional journalists or simple witnesses who film. The police are already exercising a judgmental practice in the field through the physical and psychological violence they exercise. Imagine their zeal if this law were to be passed… If the National Assembly gave even more power to those who already abuse it with impunity…

The manifestation of truth, a theme so dear to justice, is taking a hit

Without an image, how many crimes and violence would have been hushed up or would not even have reached the gates of a court? Judges themselves say it: images are useful and without them, the police version always wins.

Let’s remember the importance that images have had for several cases:

• To understand what happened to Cédric Chouviat, whose video of a motorist contradicted the police version that was building a big lie to get out of the way when she had just strangled and killed a man, images to support it.
• The same is true for Geneviève Legay, for the context of Steve Maïa Caniço’s death, and for Théo.

Blurring of the Mouth

This law also poses a major technical problem. Implicitly, it would sign the end of live videos showing police officers. If in their great leniency of falsely naïve playmobils the LREM (Macron’s party) deputies have suggested blurring the faces of police officers, let us recall that it is currently impossible to blur faces in real time. And that, in general, blurring a face on video is a complicated technique that is not within everyone’s reach and that would in fact restrict many images. If, however, this abject law were to be respected…

Last but not least, it should be noted that the police are not worried by the diffusion of their faces, which they have already been in the habit of masking for a long time (as well as not wearing their numbers), and although we have seen barbaric acts committed by them, this has not been the subject of popular reprisals to date. The argument of police protection is not based on anything and is mainly a bluster that makes the oppressors look like the oppressed.

Other aspects of the law should be addressed, such as the extension of the carrying of weapons in public places, even when not in use, or the increased role of private companies in policing.

The journalist Nnoman (his video) is being beaten by police.

What is striking in this text, which was passed on November 17 in the National Assembly, 2 years to the day after the yellow vests began, is its martial aspect. Do we realize that in the same law there is a state response to social protest and one against terrorism? This law intends to globally manage these problems in the same way. The repressive outcome of the November 17 demonstration is particularly strong, especially for the press.
The terrible image of a system that only responds with violence and intimidation… including on totally harmless demonstrators.
But the thousands of people present around the National Assembly could feel the anger rising and that no water cannon will be able to extinguish.
“The last warning for journalists: leave the premises with your press card or you will be arrested.” Quietly, the police muzzle the press covering a press freedom rally… All this knowing that they are being filmed. The law has not even passed and France is already in a totalitarian country. And it’s hard to see how the trend could be reversed. Neither petitions, nor demonstrations, nor the UN will be able to stop the fascinating drift.
At least 7 journalists have been arrested, threatened and/or beaten. Journalists who were covering a rally for freedom of the press and demonstration. It is extremely serious what this government allows itself! In particular, photographer Hannah Nelson was arrested last night and spent the night in police custody.

💾

Two Years Since the Gilets Jaunes Insurrection: A Discussion with Participants

With the second anniversary of the gilets jaunes (GJ) uprising approaching, I virtually sat down with some participants to look back at a revolution that could have happened, the violent response of the police and the increasing restriction of civil liberties in France.

I virtually sat down to talk to a group of young activists from Montreuil (Paris suburb) who joined in the early hours of the movement, witnessing the moment when the regime almost fell in late 2018. They talked about the people in the gilets jaunes (GJ) movement, the uprising, the left’s hesitations, the struggle against the far right, and the political and police response. Here is an edited version of our conversation, divided by topics.

This conversation was part of research for an article by André Kapsas on police and judiciary repression during the GJ movement, which was published by Jacobin.

What was the Movement About?

 

Youri* remembers that he was in the Drôme region in South-East France and that tags everywhere were calling for mobilisation on the 17th. “I didn’t know at all what it would look like, but there was a lot of agitation, so I decided to go to the local roundabout that was being occupied.” He remembers the GJ as a moment when „people started coming together, talking their daily problems and unwinding the thread, finding the source of their anger, of their living conditions. More and more, they were approaching the roots: the state, the system, capitalism. I’ll always remember my first twenty minutes on a roundabout with the GJ: they start talking about gas prices and twenty minutes later they’re already talking about the revolution, asking themselves whether that’s the solution. That really left a mark on me.”

Antoine was in Commercy, in the Meuse region, in the East, when it all started: “We organised some popular assemblies, and also organised the assembly of all GJ assemblies in January 2019. When it comes to forms of protest, they were much more radical, much more spontaneous. They were so strong as to launch a real insurrection, stronger than all the activist networks could ever dream of. When it comes to demands, there was no substitution, no either / or, no dropping of demands on the tax cancellation and purchasing power in favour of greater demands like the system’s abolition. There was rather an accumulation of demands. The core of the GJ movement were people concerned by purchasing power, having troubles making ends meet. Then people went further, with demands on democracy, on referendums. In Commercy, there were also municipal demands, demands to end tax evasion.

Where people revolutionary, anti-capitalist? There were definitely such discourses among the GJ, from people within the core. Ideas to end the capitalist system were welcome by many, but that wasn’t the main idea from Day One. You can’t really divide demands. Myself, I consider myself like a GJ, and I can say that in the movement, the idea that “end of the month, end of the world – same fight” was well understood.

 

GJ were often depicted like far-right rednecks listening to techno on parking lots while barbecuing, some kind of image of a stupid France, but this struggle against a tax went way further, it was about the organisation of power, the structure of society, about who should pay for the ecological transition. This tax was really about a punitive ecology, against poor people, a ‘class ecology’, and people saw through it. It’s not reactionary to fight against an injust tax.

So there was this consciousness, at least in Commercy, that purchasing power was the starting point, about the hard living conditions and the problem of making ends meet at the end of the month. That was never replaced by anything. There was also the RIP (Référendum d’initiative populaire – referendums that could be triggered by petition), that was more global, but otherwise it was mostly about those ‘bread and butter issues’.

At first, economic elites (the ‘patronat’, the bosses) were not really targeted. The GJ had another relationship to small bosses, entrepreneurs, craftsmen and craftswomen, who were often involved in the GJ, so they didn’t see the big bosses as a target at first; it was more the political elites, denounced as corrupted. Demands against the big bosses and corporations gradually came; not from outside, but rather from leftists who were inside the movement. It was a result of those meetings on roundabouts, not a manipulation, but rather a spontaneous development.

Louise: yes, it came after several months, when there was more targeting of the big bosses, and also a greater involvement with the strike movements, also with the ecological movement.

Antoine: there was a development going on, through intense exchanges, as people not only shared their experiences as activists, as trade unionists, when there was concrete solidarity, those were organic developments, not higher-level meetings. In Commercy, there was a huge defiance towards trade unions, towards any organisation, other flags, a great fear of manipulation and recuperation. Trade unionists were well received as participants, though.

This whole situation illustrated the growing distance between the left and popular classes during the last 30-40 years. There was a huge gap between people who didn’t speak the same language anymore. I remember the deep sadness of seeing a friend, a 50 year-old worker and trade unionist, who had taken part in all strikes in the last decades, feeling violated on the roundabout, because he was so starkly criticised. He felt that he had fought for this his whole life, yet he was being rejected because of his hat from the trade union. That changed after November-December, as there were many more meetings, during the whole year, and up to this date.

Revolt or Revolution?

 

Louise: “I went to the second protest, on November 24th, because we had seen quite incredible images from the previous Saturday, and I wanted to see for myself and talk to people in order to form my own opinion. And not just listen to what the media were saying back then, talking about the Yellow Vests as middle-class, white, rather far-right. There were very few of us from the left-wing circles here in Montreuil to be mobilised.”

Next to Invalides we bumped into a group of about a hundred GJ who had just come in and didn’t know Paris. My friend and I had taken plans for this purpose and we passed them around. Some of them had megaphones and tried to lead, but they didn’t know where the Élysée (presidential palace) was, nor how to get there with all the cop blockages. We had yellow vests in our bags but we didn’t put them on at first, as we were still rather suspicious, but then we did put them on because it was easier to talk to protesters that way, otherwise they were suspicious.

What was the most surprising was the relationship to the police, in the first weeks, when people were calling on the police to join them. And also they were negotiating with the police. And the reaction of the police was also interesting. They were completely confused, they weren’t reacting the same way as during the Loi Travail protests (in 2016) or radical left protests. It was a whole other reaction, with police officers asking us ‘Please, mademoiselle, please, monsieur, stay on the curbwalk’, delicately picking us up, it was really surprising. The cops didn’t know what to do, they didn’t dare to repress. And the demonstrators were also astonishing, with some of them just standing in front of police trucks and stopping them with their hands.”

 

There were already barricades. People were just building barricades. I talked to many of them, they were at their first demonstration ever. They weren’t even hiding their faces. They just started to throw cobblestones, completely unmasked! Mostly those were 16 to 18 year-old teenagers and people over 60, together. I talked to many of them, some had voted for the Rassemblement National (far-right) and we met many people who supported the Union populaire républicaine (anti-EU, populist, conspirationist).

Youri: “I went back up to Paris soon before December 1st, as we knew that it would be very intense there. Some other activists and I, we were stunned by the lack of support in the capital and its suburbs, so we met up in Montreuil beforehand in order to start something in our neighbourhood. That’s where I met Julien and Louise, and we’ve been in the Montreuil gilets jaunes up to this date.”

“On December 1st, I don’t know if the police is so repressive yet, because they were completely overwhelmed. According to me, that was our window of opportunity, something even bigger could have happened. Because that’s the moment they also understood that it was an insurrection, and then they put everything in action to crush it. On December 8th, they were overwhelmed as well, but everything was in place, not just the police repression, but also their media machine. This is the week from the 1st to the 8th that needs to be studied to understand what happened.”

Julien: “The Triumphal Arch issue was the perfect pretext for politicians (on December 1st, protesters stormed this monument and took it, causing some material damages). The barricades looked problematic, but it wasn’t that bad, whereas there was a huge media campaign during the next week on the vandalism of the Triumphal Arch. They did a crazy agitation they whole week on the Arch, on the Tomb of the Unknown Soldier, on the tags, the damages. There was a great media operation by the government to delegitimate the GJ, present them as breakers. And it all served to legitimate the repression for the next week, with the deployment of the BAC (brigade anti-criminalité) and, later, the BRAV (brigade de répression de la violence).”

Louise: “What was really interesting among demonstrators was that they felt completely legitimate to demonstrate. The barricades, and the violence, it was all a fully natural violence, people didn’t ‘learn’ how to do that, they were just outraged that the police wouldn’t let them go to the presidential palace. They said, ‘We have the right to go so we’ll do everything to pass’. I was stunned to see people just throwing cobblestones, without being …, like, trained,” she says laughing. “For them, it was just so logical!”

Julien: “It was crazy, we could just go through the whole Paris as a wild demonstration, I had never seen that before, and never saw it again. It looked like the State had vanished, the street was ours, we thought we were hallucinating, that the cops would just come in at some point. But they didn’t. We went from the Champs-Élysées to Place de la République (5 km), like an hour and a half, without seeing a cop, or just a car coming and then escaping. It was a feverish atmosphere, but things didn’t really materialise…”

Louise: “It was an insurrection, but the issue was that people didn’t know the city, the buildings, where to go. We were next to the Stock Market, or the public TV, that could’ve been interesting to seize, but people were really focused on the presidential palace. So it was an insurrection, but there was no strategy, even if we had the streets to ourselves.”

Youri: “I thought it was the revolution. It was the best opportunity in my life. I thought the fire would grow even more. But it turned out more to be a revolt, a failed insurrection, something in between. I think it didn’t turn out to be a revolution because some key social groups didn’t come out at that moment, like the middle classes and the youth, especially in the cities. And also the poorer classes with a migration background. Not especially during the demonstrations, they were there, but they didn’t get involved in between the Saturday demonstrations, that were more like demonstrations of force. But the in-between, that’s when something revolutionary was happening, according to me, but in the cities, there was almost nothing happening, that really damaged the movement, there was a desertion of the urban classes.”

 

Assessments and Lessons Learned

 

Julien: Some things really changed, the spread of certain tactics, like the issue of violence. There has been an evolution in the relationship towards police forces. At first, people were rather in favour of the police, calling on the police to join them, but within two months they had all understood the violence used against them. There was an instinctive reaction to regroup and to rethink violence as a legitimate mean to respond. I think this is something that the GJ movement has changed.

Youri: This is a turning point. Maybe I’m looking at things from an international perspective. It’s the peak of an intense political moment. Even if the GJ were not always part of previous movements, it’s the result of developments starting in 2016 and before. Suddenly, the movement became wider, more popular, and also more dangerous. We also saw a bunch of weak points of what would be a contemporary revolutionary movement, our weaknesses were laid bare open.

Julien: There was an opening, an opportunity, that the radical left failed to seize.

Youri: It showed weaknesses in the organisation of radical organisations, and also traditional ones. The GJ movement is an important moment of political recomposition, as well as a period of incredibly intense politicisation. Just like in all insurrectionary moments, there was a crazy wave of politicisation that will be felt in the next years. There is an enormous amount of political work to do, that needs to include an abandonment of some dogmatic positions by some groups.

Antoine: As Julien said, perspectives on violence changed, and even on direct action in general. It’s something that’s more associated with the autonomous left, libertarian left, with civil disobedience movements in the last years. Not just about forms, but also about the content, as a practice, a real pratice without intermediaries.

This leads to a further delegitimisation of intermediate bodies, like trade unions, who have the role of buffers between institutions and society. This was not just about the inability of these bodies to seize the real identity of the movement, even if I must say that some trade unions helped a lot on the local level. It was also about the State going from neo-liberalism towards the police State, a shift that has continued with the pandemic.

The last point was the question of the local. There was a re-politicisation of the local, of neighbourhood issues, and this has continued during the pandemic through solidarity networks. We’re in a process of a constant reshaping of forms. For a while, assemblies were used, now we’ve moved on. There’s a constant effervescence, and that has been created by the GJ in many places where there was nothing happening. It’s hard to have a full assessment, because there are so many places about which we don’t have much information, we don’t know about the results of all those roundabout GJ groups. For the moment, there is no strong interlinking between groups. It’s all under the radar. We need to know more about this reality to go further.

 

What about the Fascists?

 

Julien: “We shouldn’t negate that there were fascists among the GJ. There were organised fascist groups that came to the demonstrations in Paris, those were enemies that had to be kicked out, but then there were reactionary elements, stereotypes, that had to be dealt it through discussion, not through violence.”

“We could see that national symbols, the Marseillaise, could have a revolutionary effect, a really galvanising one, but it also has an exclusionary effect for many people. It scares some. I think that was a mistake of the movement.”

Louise: “I remember, on December 1st, the first big barricade that was set up, there were organised far-right groups that were there. There were images of that, they did a lot of propaganda with that, they put their flags everywhere. And that also played a role on the involvement of the radical left, which then came in later, rather together with the Antifa to kick out those fascist elements.”

Julien: “And those fascists, they were wearing the yellow vest, whereas a lot of leftists, like the antifa, had a lot of trouble to adopt the yellow vest, even when they were kicking out the fascists. That created a weird image.” Louise: “Yeah, especially the Black Bloc, some people were a bit worried, not knowing about who were those people in black.” Youri: “Yeah, that kinda looked like the Black Bloc attacked the GJ”, whereas it was more like the antifa attacking fascists, and they did it well.”

Louise: “Yes, I agree with Youri, the left, or at least the radical left, intervened really late. And mostly during the demonstrations, the clashes, but they participated really little during the weeks. Leftists were suspicious, and also there was something about those activists not wanting to do the ‘dirty work’, you know, during the winter, standing on the roundabout and talking with ordinary citizens. Who wants to do that? Not many…”

Julien: “We could really see that among people with a migration background, the people from the quartiers populaires (densely populated neighbourhoods, mostly suburbs where working-class people live, mostly coming from former French colonies), the youth being like ‘Hey, wait, aren’t they racist?’ That was a factor that really maintained a distance between the GJ on the one hand and the left, and radical left, and the working classes with a migration background on the other. That also has to do with the regime’s strategies, targeting some elements of a movement. Just like the discourse about ‘breakers’, there was a discourse about ‘fascists’.

Youri recalls the incident with French Jewish philosopher Alain Finkielkraut, who “received anti-Semitic insults from one person at a GJ protest, but then they talked about it on the media for four days, saying that all GJ are anti-Semitic. That really did some damage.”

“The GJ was well cleaned up of fascists. There was a period of 2-3 weeks of clashes in Lyon and Paris, after the Paris fascist group ‘Les zouaves’ had attacked a GJ anti-capitalist group (from the Nouveau Parti Anti-Capitaliste) . There was a strong reaction by the antifascists, together with people from the cites, who went on a mission to kick those people out at demonstrations.”

“But it was also a debate about the movement in general, we had a lot of discussions in Montreuil about Islam, conspirationism, but that’s not the same thing as straight-up organised fascists. Organised fascists were progressively kicked out from the movement.”

Youri: “There was still a non-negligible part of the movement that was rather inclining towards the Rassemblement National (RN, far-right), on some roundabout there were fights, some split in two groups on the same spot, with a more left-leaning and a more right-leaning one.”

 

Police Repression

 

Julien: “On December 1st, and then especially on December 8th, there’s a real toughening of repression, and that has an impact on both the attitude of the GJ who continue to protest and on the composition of the crowd. Crazy things happened, such as the Black Bloc getting an ovation on the Champs-Élysées, scenes impossible to imagine. More leftist people, more determinate, joined the protests.”

Louise: “We could see a change in the chants and in the relationship to the police. When it started to repress more harshly, people stopped chanting ‘La police, avec nous!’, it was more anti-cop chants.”

“What mostly changed in early December, especially on December 8th, when repression was more brutal. Those were things that we already knew, I wasn’t surprised, but there was a big contrast with the previous weeks. I was rather surprised they hadn’t used all their usual techniques in the previous demonstrations.

What changed things was when the Détachements d’action rapide (DAR) were put in action. They were much lighter and made rapid interventions. And then in March they created the BRAV (brigade de répression de la violence) who was on motorcycles.

What was specific about police repression at that point was that it was against everyone. It didn’t matter if you wore a mask or not, they were just breaking skulls, shooting flashballs everywhere. Then ‘Black Bloc’ tactics spread, people wore more masks, to protect themselves from shots, gas, and also camera monitoring. But nowhere in the demonstration would you feel safe.

At first, when it was more like riots, we were stronger, we could disperse, but when we came back towards more organised forms, like marches. And then they were just shooting on everyone.

I had a personal experience with the DAR and it’s really impressive. It was happening before, but those could real trap people on a street corner and beat them up badly, and even just release them afterwards. It was more about fear, about punishment.

But there were also many arrests, an incredible number of speed trials each Monday with those arrested on the previous Saturday. And unfortunately, there were many tricks on how to defend yourself against the police, against the judiciary, that were not known to many people in the GJ. I went to some trials and it was quite crazy.

On March 16th, there was a big meeting of GJ in Paris for a demonstration, there were barricades everywhere, with the police trapping us on the Champs-Élysées. With a group of about 30, we tried to break the blockage in a side street, thinking it was heavily equipped, and thus slow, CRS (the usual anti-riot forces), but then they started running towards us, catching the first line. And we were unlucky, because we were alone, with no camera to film. The presence of journalists can sometimes be helpful, but there were none.

They hit me for 5 minutes, insulting me as a ‘bitch’, a ‘little whore’, they cracked open my friend’s skull. Luckily, they messed up their arrest papers for me, so I was released after the arrest. They’re groups that are made for interventions, jumping in and beating up people, so they transferred us to another unit, but they didn’t do the arrest papers. By March 16, just having a mask, or protection goggles, would be enough to get sentenced, under this article about “gathering with the intention of committing violence”, which was used against pretty much anyone. But luckily they didn’t do the arrest papers with the list of the things I had on me, so I could get rid of them on my way to the cell. I only had to stay for 48h and then they had to release me.”

Julien: When you look at the profile of those people who were maimed (lost an eye, a hand), about ¾ of them were first-time demonstrators. Some of the people who lost an eye had never been to a demonstration before. This whole idea that radicals were targeted is not true at all. Many were from the countryside, just came to the demonstration and lost an eye or were beaten up.

Louise: I think the goal was to dissuade, that’s how I saw it. From what I could see, and also from all the people I was detained with. There were also different intimidation techniques. They also tried to gain access to mobile phones, to get information about the organised groups, they put a lot of pressure on this goal.

Julien: A big change also was when they started to do a lot of controls ahead of the demonstrations. Starting from December 8th, the police was controlling all the toll booths leading into Paris, and already at 8AM on Saturdays they would have arrested thousands of people. And also at train stations, or before the demonstration in the streets. That was completely new. And that’s why they were accusing everyone with this article about “gathering with the intention of committing violence.” It was enough to have a jack in your car to spend 48h in arrest. They were just arresting everyone. And then there were prosecutors who were insisting on keeping people for the full 48h to prevent them from going to the demonstration, even if they had no evidence against them, which is completely illegal.

Louise: There were also prohibitions to go into some areas of Paris, even for some people who were actually working in Paris, they would be banned from those areas.

Élise: I think that starting from December 8, it wasn’t only about dissuading, but also about containing. They were under pressure after all these images of Paris burning, all this mess. March 16th was the last demonstration in Paris when we thought that we could overwhelm the police, bypass their whole set-up around the Champs-Élysées. And that’s when they put in the BRAV, and it made it hard to escape the format of a march with a predetermined itinerary. It wasn’t possible to go out and target some institutions. It was about dictating the proceedings of the demonstration.

Louise: What also played a role in that is when they started to play out the good GJ versus the bad GJ, when some GJ accepted to register demonstrations. That was especially in Paris. Then they were the good demonstrators that would not be repressed so hard and keep to their pre-agreed march, while others could be smashed, they were the Black Bloc, the breakers.

Antoine: Another important point was the penal repression, there were 400-450 people sent straight to jail, and another 600 deferred jail sentences; 1000 in total. Without counting all the suspended sentences. It’s thousands. It’s astronomical! For months and years, we have hundreds of people in prisons all over France. The only possible comparison in the last 50 years in France are the 2005 riots, the uprising in the banlieues. Back then, there were also thousands of arrests and about 800 jail sentences.

It’s crazy, especially in a context where there is no strong structure to help those help, there are enormous psychological traumas. This huge incarceration is not medialised so much. Police violence has become a big topic, judiciary repression has also been covered, but there’s almost nothing about penal repression.

We’re seeing an authoritarian shift, or rather an extension of authoritarian methods that were previously used against working-class neighbourhoods. There is now a generalisation of methods developed in a post-colonial context.

 

From the colony to the quartier populaire and into city centres

 

Antoine: what is important to underline is that the first activist group to call for joining the GJ mobilisation was the Vérité et Justice pour Adama committee (a committee set up to seek justice for Adama Traoré, a young Black man killed by the French police in 2016), together with antifascists and a queer liberation group. This is highly symbolic: those were the first ones who dared to jump in and join the movement.

They were the first to produce powerful analyses of the link between the GJ movement and the quartiers populaires, far from radical leftist ideological purity. They saw the link between police repression in the colonies, against migrant populations in the quartiers populaires and the repression of the GJ, seeing that there was no coincidence, but rather an extension of authoritarian practices.

Julien: This logic of hitting, going in for the contact, to shoot, and to aim for physical punishment of individuals: those are all colonial practices. This is more similar to what happened during the war in Algeria, during repression in Guadeloupe, when the prefect would simply give the order to shoot into the crowd with live ammunition. This is a different logic from classic crowd control which aims at containing a crowd and limiting damage. Now, this is the new norm. We can see it with current protests by high school students (lycéens), as soon as the police is blocked, they just charge in and beat everyone up. This is rather new.

Antoine: The German weekly Der Spiegel, which can hardly be called radical, not long ago talked about France as an „authoritarian Absurdistan“. Myself, I’m afraid to go to demonstrations nowadays, in Paris, Marseille, Lyon or elsewhere. On Tuesday, there’s a demonstration in Paris against the new legislative proposal ‘Loi sécurité globale’ to increase police control. They even want to forbid the filming of police interventions, even though that played a huge role in raising consciousness about repression during the GJ movement. The GJ movement empowered a lot of citizens, with many people becoming ‘their own media’, and closely documenting police violence, with media closer to the action. That has discredited even more intermediary bodies like mainstream media, replacing them with citizen media closer to what is happening on the ground. That has been one of the big victories of the movement.

It’s important to go to the demonstration on Tuesday, but I’m freaking out. I’m afraid it will be a massacre.

Julien: „What is freaky is the noise. Now, we know the noise made by different weapons, and when we hear those specific smacks made by flashballs, we don’t know who they’re targeting and the crowd freaks out. I remember lying down on the ground at some demonstrations as bullets were flying. You don’t know where it’s coming from, you can’t do anything.“

„I wouldn’t say that the police repression now is fully generalised. I think there’s a distinction between good and bad demonstrations. During the recent demonstrations against a reform of the pension system, you could see police showing a lot more restrain than usually. So there’s a duality where there are demonstrations organised by the intermediary bodies like trade unions during which the police shows more restrain, even when being provoked, and then there are other demonstrations when the police can freely maim and beat up demonstrators. It’s as if they wanted to show a nicer face during the trade union demonstrations, pretending that the police is not violent and that the GJ only got what they deserved.“

Louise: It’s true, but then, I also noticed that there was a huge concentration of police at the trade union demonstrations, marching in front of the crowd, preventing it from starting anything. We couldn’t move at all, there were thousands of cops. It seemed like there was more cops than demonstrators.

 

Final Words

 

Julien: It was beautiful!

Louise: Yes, so many encounters, and it continues! Sure, the groups have become smaller, but it’s still happening, in Montreuil and elsewhere. It is transforming, it is taking new forms on the local level. And you could see the changes: when the pension reform protests started, we could see the trade union coming to see the GJ straight up, the teachers came, they were coming to assemblies to ask to join. Now it’s more local, like municipalism.

Julien: Yeah, there is a giletsjaunisation of activism in France.

ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

ΣΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑ: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΓΟΡΑΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

Τον περασμένο Ιούλη, κατατέθηκε πρόταση νόμου για ποινικοποίηση της αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών που την κοινοβουλευτική ομάδα του ΑΚΕΛ. Τούτη η πρόταση βασίζεται στο σκανδιναβικό μοντέλο (nordic model) τζιαι εν μέρος τούτου που ονομάζεται carceral feminism, της προσέγγισης, δηλαδή, που βλέπει την αυξημένη αστυνόμευση, επιτήρηση, διώξεις, φυλακίσεις τζιαι άλλες διαδικασίες του ποινικού συστήματος ως πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της βίας εναντίον των γυναικών. Σε τούτο το πλαίσιο, επικρατεί η αντίληψη ότι η πορνεία ισοδυναμεί με βία κατά των γυναικών τζιαι, συνήθως, η οποιαδήποτε συμμετοχή στην βιομηχανία του σεξ ορίζεται με όρους σωματεμπορίας (trafficking) αντί εργασίας, αποτρέποντας οποιαδήποτε συζήτηση για εργασιακά δικαιώματα τζιαι προστασίες των σεξεργατριών. Ειρωνικά, ενώ υπερτονίζεται η κακοποίηση τζιαι εκμετάλλευση εκ μέρους μαστροπών τζιαι πελατών, στις δηλώσεις των υποστηρικτών της πρότασης εν ακούμε λέξη για άλλες μορφές έμφυλης βίας, που εννά νομιμοποιηθούν ακόμα περισσόττερο, αν περάσει το νομοσχέδιο,–που μπάτσους, ιδιοκτήτες, λειτουργούς της υπηρεσίας αλλοδαπών τζιαι μετανάστευσης τζιαι άλλους.

Αφού περιγράψουμε εν συντομία το σκανδιναβικό μοντέλο, πάνω στο οποίο βασίζεται η πρόταση, τζιαι δούμε πώς πτυχές του βρίσκονται ήδη σε εφαρμογή, βάσει των υφιστάμενων νόμων, με αρνητικές συνέπειες για τες σεξεργάτριες, εν να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τζιαι να δούμε με μια κριτική ματιά τες υποβόσκουσες υποθέσεις γυρώ που το σεξ, την εργασία τζιαι την μετανάστευση. Μέσα που τούτη την ανάλυση, φτάννουμε σε κάποια συμπεράσματα τζιαι προβλέψεις για περισσότερη βία, επισφάλεια τζιαι καταστολή των ατόμων που πουλούν υπηρεσίες σεξ, σε περίπτωση εφαρμογής του προτεινόμενου νομοσχεδίου. Τούντα συμπεράσματα, όμως, έννεν ούτε τζιαινούρκα ούτε μόνο δικά μας. Εν βασισμένα στες φωνές σεξεργατριών/ων που άλλες χώρες, όπου εφαρμόστηκαν ίδια τζιαι παρόμοια νομοσχέδια ποινικοποίησης των πελατών, τζιαι άλλοι νόμοι, που κάθε άλλο παρά προστασία, δικαιώματα τζιαι ενδυνάμωση έχουν να προσφέρουν.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το σκανδιναβικό μοντέλο, στο οποίο βασίζεται η πρόταση για ποινικοποίηση αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών συγκεντρώνεται σε τέσσερις τομείς: τους αγοραστές, τα άτομα που πουλούν υπηρεσίες σεξ, υπηρεσίες «εξόδου» τζιαι τρίτα άτομα (π.χ. μαστροπούς ή διακινητές). Εστιάζει στην ποινικοποίηση των πελατών, πιστεύκοντας πως με τούτο τον τρόπο στέλνεται ένα ηχηρό μήνυμα στην κοινωνία –τζιαι κυρίως στους άνδρες–, ότι η αγορά υπηρεσιών σεξ εν κάτι κακό. Κατά συνέπεια, πιστεύκει ότι με τούντο τρόπο εννά μειωθεί η ζήτηση για τέθκοιες υπηρεσίες. Το άλλο, θεωρητικά δυνατό χαρτί του μοντέλου, που συνεισφέρει στην προβολή του ως πανάκεια για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σεξεργάτριες, εν τα διάφορα σχέδια τζιαι υπηρεσίες «εξόδου», που σκοπεύκουν να βοηθήσουν όσες θέλουν να βρουν στήριξη τζιαι να αλλάξουν επάγγελμα.

Αντιλαμβανόμαστε γιατί πολλά που τούτα ακούουνται καλά, τουλάχιστον στα χαρτιά. Όπως εν να δούμε πάρακατω,όμως, στην εφαρμογή του, τίποτε έννεν τόσο καλόν όσον ακούεται. Εν υπάρχει τρόπος να μειωθεί η ζήτηση, χωρίς να αφήκει τα άτομα που πουλούν σεξ εκτεθειμένα σε συνθήκες επισφάλειας, επιτήρησης, καταστολής, με αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο τζιαι μειωμένη διαπραγματευτική δύναμη με τους πελάτες τους. Επίσης, αν τζιαι οι υποστηρικτές του μοντέλου τείνουν να τονίζουν την ποινικοποίηση της ζήτησης (πελάτες) σε αντιδιαστολή με την αποποινικοποιημένη προσφορά (σεξεργάτριες), επί του πρακτέου, σε κάθε χώρα που εφαρμόζονται τέθκοια μοντέλα διατηρείται άμεσα ή έμμεσα ποινικοποίηση της σεξεργασίας, μέσα που την ποινικοποίηση της προώθησης των υπηρεσιών αλλά τζιαι πρακτικών που χρησιμοποιούν οι σεξεργάτριες για δική τους ασφάλεια, όπως το να νοικιάζουν μαζί κάποιο χώρο για να εργάζονται. Σε μια σύντομη αναζήτηση για την Κύπρο, εμφανίζονται διάφορα περιστατικά συλλήψεων δύο ή τριών γυναικών, με κατηγορίες για μαστροπεία τζιαι «αποζείν από κέρδη πορνείας». Σε άλλες περιπτώσεις στο εξωτερικό, συνοδοί που διαφημίζονται ως «duo», διαφημίζοντας δηλαδή την δυνατότητα για τρίο μαζί με τον πελάτη τζιαι μια άλλη σεξεργάτρια, κατηγορούνται για διατήρηση οίκου ανοχής. Ο φόβος των ιδιοκτητών σπιτιών τζιαι διαμερισμάτων να μεν διωχθούν νομικά ως τρίτα πρόσωπα που κερδοφορούν που κέρδη πορνείας, μαστροποί ή διατηρητές οίκου ανοχής, δυσκολέφκει την πρόσβαση σε ασφαλές εργασιακό περιβάλλον για πολλές σεξεργάτριες τζιαι διατηρεί ψηλά τον αριθμό των εξώσεων. Στην Αμερική, τα νομοσχέδια Fight Online Sex Trafficking Act (FOSTA) τζιαι Stop Enabling Sex Traffickers Act (SESTA), που περάσαν πριν θκυο χρόνια με στόχο να εμποδιστεί η σωματεμπορία μέσω διαδικτύου, κατέστησαν διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες υπεύθυνες για το τι κάμνουν οι χρήστες στις πλατφόρμες τους. Μέσα που τούντες πλατφόρμες, όμως, πέραν που κάποια περιστατικά, που έχουν όντως να κάμουν με καταναγκαστική πορνεία ή σωματεμπορία, οι σεξεργάτριες επροωθούσαν τις υπηρεσίες τους, αλλά τζιαι εμπορούσαν να φιλτράρουν τους πελάτες τους πριν προχωρήσουν σε φυσική συνάντηση. Αν τζιαι η Αμερική εν υιοθετά το σκανδιναβικό μοντέλο, αφού εν πιο κοντά σε ένα μοντέλο πλήρους ποινικοποίησης της σεξεργασίας, αναφέρουμε τούτο το παράδειγμα, για να τοποθετήσουμε την πρόταση για αλλαγή νόμου στην Κύπρο εντός μιας παγκόσμιας κλίμακας επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων στο σεξ, στο όνομα της προστασίας τους τζιαι της καταπολέμησης της σωματεμπορίας.

Στην Κύπρο, είδαμε τούντο μοντέλο να παρουσιάζεται ως σωτήρια λύση στην αδυναμία της αστυνομίας να συλλάβει, να διώξει τζιαι να καταδικάσει μαστροπούς τζιαι διακινητές. Ήδη που δαμέ εν φανερή η σύνδεση μεταξύ πορνείας τζιαι σωματεμπορίας, που πηγάζει που συγκεκριμένες ιδεολογικές αντιλήψεις για το σεξ. Βλέπουμε σε διάφορες συζητήσεις μια προσπάθεια να αντλήσουν κοινωνική τζιαι ηθική νομιμοποίηση, μέσα που αναφορά στα θύματα σωματεμπορίας που η ΚΔ απέτυχε να προστατεύσει, τζιαι την ανυπαρξία καταδίκης οποιουδήποτε σωματέμπορα¹. Για να εντάξουμε την πρόταση ποινικοποίησης αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών σε ένα σύντομο χρονικό των τελευταίων δέκα χρόνων, σημειώνουμε τα ακόλουθα:

2009 – κατάργηση βίζας καλλιτέχνιδος
2010 – καταδίκη ΚΔ που ΕΔΑΔ για υπόθεση Οξάνας
2014 – ποινικοποίηση χρήσης υπηρεσιών θυμάτων σωματεμπορίας
2020 – πρόταση για ποινικοποίηση αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών

Όσον αφορά το προτεινόμενο «σχέδιο εξόδου», έννεν κακό που μόνο του να υπάρχει κάποιο πρόγραμμα για σεξ-εργάτριες που αυτόβουλα θέλουν να αλλάξουν τομέα εργασίας ή να υπάρχει πρόσβαση σε υπηρεσίες στήριξης με μια λογική μείωσης της βλάβης (harm reduction), που θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων διανομή προφυλακτικών, δωρεάν εξετάσεις για ΣΜΝ, σεμινάρια για ασφαλέστερη εργασία κ.ά. Το όνομα, όμως, εν που μόνο του προβληματικό τζιαι ιδεολογικά φορτισμένο, ενδεικτικό του πώς κάποιοι φαντάζονται την εργασία στην βιομηχανία του σεξ, ως ένα εφιάλτη,δηλαδή, που τον οποίο κάποια πρέπει να διαφύγει. Αν τζιαι δεν εδημοσιευτήκαν οι λεπτομέρειες της πρότασης, κάποια πράματα εν προβλέψιμα. Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα τέτοιο σχέδιο κοστίζει. Πολλά. Τούτο, γιατί ένα σημαντικό κομμάτι του εν μπορεί, παρά να εν η οικονομική υποστήριξη όσων σταματούν να δουλέφκουν ως σεξεργάτριες, ώσπου να βρουν μια δουλειά, μέσα που την οποία να μπορούν να διασφαλίζουν αρκετούς πόρους για να ζουν. Στην Σουηδία, όμως, που συχνά παρουσιάζεται ως το success story του μοντέλου, τα λεφτά που εχορηγηθήκαν στην αστυνομία, σε πολλαπλές περιπτώσεις, με στόχο την επιβολή του μοντέλου εν δυσανάλογα περισσότερα σε σχέση με όσα εχορηγήθηκαν σε διάφορα κέντρα που προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες τζιαι στήριξη σε σεξεργάτριες². Στην Κύπρο, ενώ θεσμοί, όπως η Πολυθεματική Συντονιστική Ομάδα κατά της εμπορίας προσώπων υπολειτουργούν, κοινωνικές υπηρεσίες τζιαι αστυνομία καθυστερούν ή αδυνατούν να προστατεύσουν τζιαι να περιθάλψουν αποτελεσματικά, αναγνωρισμένα θύματα σωματεμπορίας, τζιαι ενώ διανύουμε ακόμα μια περίοδο οικονομικής κρίσης, ακόμα τζιαι που την οπτική κάποιου που πιστέφκει στην δύναμη τζιαι τη θέληση του κράτους να προστατεύσει ευάλωτες ομάδες, εν παντελώς αφελές να περιμένουμε ότι ένα τέτοιο «σχέδιο εξόδου» εννα στηριχτεί αποτελεσματικά με τους οικονομικούς πόρους που χρειάζεται για να λειτουργήσει. Εκτός τζι αν στον νου τους έχουν πως τούτος θα εν, απλώς, ένας μηχανισμός, μέσα που τον οποίον εργάτριες στην βιομηχανία του σεξ ή στην καταναγκαστική πορνεία θα μπορούν να ενταχθούν σε κάποιον άλλο τομέα της οικονομίας, όπου υπάρχει ανάγκη για φτηνή εργασία.

ΣΕΞ

Ο ηθικός πανικός που δημιουργείται γύρω που το σεξ βοηθά να τεθεί ως επείγουσα προτεραιότητα η πάταξη του φαινομένου της σεξ-εργασίας, αφήνοντας στην άκρη οποιαδήποτε συζήτηση για εργασιακά δικαιώματα ή βελτίωση των συνθηκών τζιαι του βιοτικού επιπέδου όσων εργάζονται στην βιομηχανία του σεξ. Στον λόγο τους, οι SWERFS (Sex Exclusionary Radical Feminists)³ επικεντρώνονται γύρω που την βία που δέχονται οι εργαζόμενες στην βιομηχανία του σεξ, τζιαι επιλεκτικά αναπαράγουν τον λόγο επιζούσων γυναικών, που ήταν δέκτριες βίας εντός της βιομηχανίας, «επιβεβαιώνοντας» την γενικευμένη θέση τους ενάντια στην πορνεία, τζιαι υποστηρίζοντας ότι η τιμωρία των πελατών εν αναγκαία. Έτσι, οι “εξερχόμενες” που την βιομηχανία του σεξ γυναίκες γίνονται σύμβολο της πληγωμένης, τραυματισμένης θηλυκότητας, τζιαι η ποινικοποίηση των πελατών φαντάζει φεμινιστική δικαιοσύνη. Το σεξ τοποθετείται σε τούντες συζητήσεις ως κάτι εξιδανικευμένο που εν πουλιέται τζιαι πρέπει να περιορίζεται εντός ρομαντικών σχέσεων, με την συναισθηματική σύνδεση με το άλλο άτομο να δρα ρυθμιστικά. Εν η ίδια μισογυνική αντίληψη που υποτιμά τες γυναίκες που εν βρίσκουν κάποια ουσιοκρατική ιερότητα στο σεξ, τζιαι εναλλάσσουν συχνά ή έχουν διάφορους σεξουαλικούς συντρόφους. Για τους άντρες, εν φαίνεται να υπάρχει η ίδια ανησυχία, αφού το συχνό περιστασιακό σεξ εν γίνεται αντιληπτό ως κάτι που απειλεί την ακεραιότητά τους ως άτομα. Ίσως τούτος να εν τζιαι ένας που τους λόγους, που ενώ οι άντρες σεξεργάτες γίνονται τζιαι τζείνοι δέκτες –ομοφοβικής κυρίως– βίας που πελάτες τζιαι μπάτσους, τα μάθκια του παγκόσμιου κινήματος ενάντια στην πορνεία εν σχετικά κλειστά προς τες εμπειρίες τους.

Που την άλλη, απέναντι στον λόγο των SWERFS, υπάρχουν τζιαι κάποιες υπεραπλουστευμένες αναλύσεις, που διαπλεκόμενες με ταξικά τζιαι φυλετικά προνόμια, σε μια προσπάθεια απενοχοποίησης της σεξεργασίας εν αφήνουν χώρο για να συζητηθεί η βία τζιαι οι εργασιακές συνθήκες, αφού επισκιάζονται που συζητήσεις για ευχαρίστηση μέσα που την ίδια την εργασία. Εντός τούτης της ρητορικής που εστιάζει στην ηδονή/ευχαρίστηση, δημιουργείται, επίσης, κάποιες φορές μια ψευδαίσθηση ότι τα συμφέροντα των σεξεργατριών τζιαι του πελάτη είναι ένα, αφήνοντας στο περιθώριο συζητήσεις για ασφάλεια, λεφτά ή διαπραγματευτική δύναμη. Για μια θεώρηση της σεξεργασίας, ικανή να αντιληφθεί τις υλικές ανάγκες των εργατριών στη βιομηχανία του σεξ, είναι σημαντικό να κρατούμε ότι οι εργάτ@ είναι εκεί ως εργαζόμεν@ που θέλουν να πληρωθούν για τις υπηρεσίες τους, τζιαι ότι τούτη η επιτακτική οικονομική ανάγκη διαφέρει που το ψυχαγωγικό ενδιαφέρον των πελατών σε αυτές τις υπηρεσίες. Τούτη η αναγνώριση επιτρέπει να συζητηθεί τζιαι η βία, μεταξύ άλλων προκλήσεων και συνθηκών, που αντιμετωπίζουν οι σεξ-εργάτριες, χωρίς να καταλήγουμε στες στερεοτυπικές φιγούρες της «καημένης πόρνης» τζιαι του «κακού/ανήθικου πελάτη», που συχνά προωθούν οι υποστηρικτές της ποινικοποίησης των πελατών.

ΕΡΓΑΣΙΑ

Ακούεται συχνά το επιχείρημα, ότι τα άτομα που εργάζονται στην βιομηχανία του σεξ είτε εξαναγκάζονται είτε οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες εξωθούν τα στην πορνεία. Που μιαν ελευθεριακή σκοπιάν, όμως, ούλλη η εργασία εν εξαναγκαστική, που την στιγμή που εν ο μόνος τρόπος να διασφαλίσει κάποια την διαβίωσή της. Τούτον εν σημαίνει ότι εν αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει εκμετάλλευση γυναικών σε κυκλώματα μαφιόζων. Σωματεμπορία τζιαι μαύρη εργασία υπάρχει τζιαι πέραν που την βιομηχανία του σεξ, αλλά κανένας εν αμφισβητεί με την ίδια ευκολία τζιαι ζήλο ότι η απλέρωτη τζιαι υποτιμημένη εργασία μεταναστών στες αγροτικές περιοχές εν εργασία, τζιαι ότι τούτα τα άτομα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε εργασιακά δικαιώματα τζιαι προστασία. Όσο για το ότι «καμιά εν θα εθκιάλεε τούτη τη δουλειά, αν είσσιεν επιλογή», το επιχείρημα ακυρώννεται μόνο του, αν απλώς κάποια ανοίξει τα αφτιά της στες φωνές των σεξεργατριών ανά το παγκόσμιο, που οργανώνονται τζιαι δημιουργούν φορείς ενδυνάμωσης τζιαι προάσπισης των δικαιωμάτων τους, τοπικά τζιαι διεθνή δίκτυα, σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ τους τζιαι διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα. Αν δεν υπάρχει ακόμα στην Κύπρο μια οργάνωση όπως το Red Umbrella, εν σημαίνει πως εν υπάρχουν ούτε ντόπιες σεξεργάτριες που επιλέξαν τούντο επάγγελμα οικειοθελώς. Όποια τζιαι αν ένι η έκταση της καταναγκαστικής πορνείας στην Κύπρο, τέθκοια επιχειρήματα αποκλείουν εκ των προτέρων που εργασιακή προστασία τζιαι κοινωνικές υπηρεσίες, άτομα ούλλων των φύλων, ντόπιες τζιαι μετανάστες, που υπάρχουν αδιαμφισβήτητα, τζιαι δουλεύκουν ή θέλουν να εργαστούν στην βιομηχανία του σεξ. Ένα χώρο που μάλλον αντιλαμβανόμαστε ως κάτι πολλά πιο ευρύ τζιαι συμπεριληπτικό: συνοδοί, strippers, σεξουαλικοί βοηθοί ατόμων με αναπηρίες, διαδικτυακά cam models, fetish τζιαι BDSM υπηρεσίες, με ή χωρίς διεισδυτικό σεξ. Αντίστοιχα, οι πελάτες τούντων υπηρεσιών έννεν μόνο (ετεροφυλόφιλοι) άντρες, ούτε ούλλοι κακοποιητές. Το σκανδιναβικό μοντέλο τζιαι το υπό συζήτηση νομοσχέδιο εν βοηθά για την δημιουργία συνθηκών τζιαι συνειδήσεων που να διευκολύνουν τα άτομα στην βιομηχανία του σεξ να φκουν προς τα έξω, να αναγνωριστεί η φωνή τους τζιαι ναν μέρος της διαδικασίας για νομοθετικές αλλαγές που θα μπορούσαν, ίσως, να τους εγγυηθούν περισσόττερην ασφάλεια τζιαι δικαιώματα.

ΣΥΝΟΡΑ & ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ

Όπως ήδη αναφέραμε, οι υποστηρικτές της ποινικοποίησης των πελατών θεωρούν την σεξεργασία άμεσα συνυφασμένη με την βία τζιαι πιστέφκουν ότι, χτυπώντας την ζήτηση, χτυπούν τζιαι τα κυκλώματα σωματεμπορίας. Η ρητορική τους αδυνατεί να διαχωρίσει αποτελεσματικά την καταναγκαστική πορνεία τζαι την σεξεργασία, δημιουργώντας έναν ηθικό πανικό γύρω που το σεξ τζιαι τζείνους/ες που το γοράζουν. Λαλούν ότι εν κατακρίνουν τα «θύματα» για τες υπηρεσίες που παρέχουν, παρ’ όλα αυτά, η ταύτιση της σεξεργασίας με την σωματεμπορία ενισχύει τες προϋπάρχουσες κοινωνικές αντιλήψεις για την σεξεργασία ως κάτι ανήθικό τζιαι εξευτελιστικό.

Πολιτικές που κάμνουν πιο δύσκολη την ζωή τζιαι εργασία των σεξεργατριών, εν μπορούν, παρά να δυσκολέφκουν τζιαι τες ζωές των ατόμων που θεωρούνται θύματα σωματεμπορίας. Στην πραγματικότητα, άτομα που εμπίπτουν τζιαι στες θκυο ομάδες χρησιμοποιούν παρόμοιες τακτικές για πιο ασφαλή εργασία. Επιπρόσθετα, αν φανταστούμε ένα φάσμα μεταξύ συναινετικής, αυτόβουλης σεξεργασίας στα αριστερά, τζιαι εκμεταλλευτικής ή/τζιαι καταναγκαστικής πορνείας ατόμων που την άλλη, η αυξημένη ανάγκη για μεσάζοντες τζιαι τρίτα άτομα, όπως προκύπτει μέσα που το σκανδιναβικό μοντέλο, μπορεί να σπρώξει προς τα δεξιά, άτομα που δούλεφκαν ανεξάρτητα τζιαι με σχετική αυτονομία, δυνατότητα επιλογής των πελατών τζιαι όρων εργασίας. Ένα παράδειγμα εν ότι όσο πιο δύσκολη γίνεται η εξεύρεση τζιαι ενοικίαση χώρου εργασίας, τόσο περισσότερο χρειάζεται κάποιος διαμεσολαβητής, τον οποίο η σεξεργάτρια θα πρέπει να πληρώννει επιπρόσθετα που το ενοίκιο για να της εξασφαλίζει χώρους. Τούτος ο μεσάζοντας μπορεί ανά πάσα στιγμή να ζητήσει υπέρογκα ποσά ή να απειλήσει για καταγγελία στην αστυνομία, που θα είσσιεν ως αποτέλεσμα τον εντοπισμό, τη σύλληψη των πελατών της τζιαι έξωση που το διαμέρισμα. Μέσα που τούτο το παράδειγμα, φαίνεται ότι το σκανδιναβικό μοντέλο, στην ουσία, αναγκάζει τις σεξεργάτριες να δουλέφκουν ακόμα περισσότερο ή πιο εντατικά αντί να μειώννεται η σεξεργασία, αφού προκύπτει επιπρόσθετο κόστος. Τζιαι τούτο το επιπρόσθετο κόστος, σε συνδυασμό με την ανάγκη να γίνεται η δουλειά μακριά που τα μμάθκια της αστυνομίας, αυξάνουν την ευαλωτότητα των εργαζομένων που έχουν περιορισμένη πλέον δυνατότητα επιλογής πελατών τζιαι λλιόττερη αυτονομία στην εργασία τους.

Για τες μετανάστριες που παρέχουν σεξουαλικές υπηρεσίες, ένας συνδυασμός των περιορισμών τζιαι παρανομοποίησής τους, όπως προκύπτει μέσα που την μεταναστευτική πολιτική του κράτους, αφήνει τες συχνά καταχρεωμένες τζιαι ευάλωτες σε εκμετάλλευση μαφιόζικων δικτύων. Η καταναγκαστική πορνεία τζιαι οι ακραίες σχέσεις εκμετάλλευσης όσων εργάζονται στην βιομηχανία του σεξ, έννεν μια εξαίρεση στην κατά τ’ άλλα μέλι-γάλα εργασιακή πραγματικότητα των μεταναστριών. Είτε έρτουν «νόμιμα» είτε «παράνομα», το καθεστώς συνόρων τζιαι μετανάστευσης προς την Ευρώπη-Φρούριο δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την εργασιακή τζιαι σεξουαλική εκμετάλλευσή τους.⁴ Η απειλή της απέλασης αποθαρρύνει τες καταγγελίες για βία τζιαι εκμετάλλευση, που τζείνες που έχουν εξαρχής την πιο λλίη πρόσβαση σε υπηρεσίες στήριξης, τζιαι μπορεί να ενισχύσει την σχέση εξάρτησης με μαφιόζικα δίκτυα τζιαι αφεντικά.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μέσα που την πρόταση για ποινικοποίηση τζιαι τες ανακοινώσεις που την εσυνοδεύσαν⁵ δημιουργείται η εντύπωση ότι μια νομοθετική αλλαγή μπορεί να στείλει ένα μήνυμα στην κοινωνία. Όπως φαίνεται, όμως, που όσα επροαναφέραμε, οι νόμοι έννεν απλώς συμβολικά τζιαμέ, για να περνούν μηνύματα, αλλά καθορίζουν τις δυνάμεις τζιαι τις εξουσίες του αστυνομικού σώματος τζιαι άλλων θεσμών.Αν τζιαι εν εππέσαμε που τα σύννεφα, εν ειρωνικό ότι η πρόταση ήρτε που την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος της θεσμικής αριστεράς, φανερώνοντας τον συντηρητισμό της τζιαι την ολοκληρωτική εγκατάλειψη οποιασδήποτε μορφής αναγνώρισης της ταξικότητας του ζητήματος. Ενώ οι καλοπροαίρετες ευαισθησίες των «αγγελιαφόρων» επιτρέπουν τους να διεκδικούν χώρο στη δημόσια σφαίρα ως πολιτικά υποκείμενα, προωθούνται καταναγκαστικές μορφές «φροντίδας», με κόστος την αύξηση της αστυνόμευσης τζιαι επιτήρησης των ζωών των σεξεργατριών/ών, πολλές που τες οποίες εν μετανάστριες που βρίσκονται στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Η καταναγκαστική πορνεία τζιαι σωματεμπορία αποσυνδέονται εντελώς που τες κρατικές πολιτικές ως ανεξάρτητα φαινόμενα, αντί να γίνουνται αντιληπτά ως συμπτώματα των μεταναστευτικών πολιτικών της ΚΔ τζιαι του καθεστώτος συνόρων της ΕΕ. Εν ανησυχητική, επίσης, η επιλεκτική αναφορά ερευνών, που αναδεικνύουν την σύνδεση μεταξύ κυκλωμάτων πορνείας τζιαι σωματεμπορίας. Μέσα που τούτη την πραγματική σύνδεση, εν εντελώς αυθαίρετο το συμπέρασμα ότι κτυπώντας την πορνεία εννα κτυπηθεί τζιαι η σωματεμπορία. Ακόμα τζιαι σε έρευνα της Βουλής για την ποινικοποίηση τζιαι τα αποτελέσματά της σε χώρες μέλη της ΕΕ, που έγινε κατόπιν αιτήματος της βουλεύτριας του ΑΚΕΛ, Σκεύης Κουκουμά, τον Μάρτη του 2019, αναφέρονται αρνητικά αποτελέσματα της ποινικοποίησης στες χώρες που εφαρμόζεται. Στην Γαλλία «είχε καταστροφικό αποτέλεσμα για τις εκπορνευόμενες, αφού κατέστησε τη θέση τους πιο επισφαλή»⁶. Για άλλες χώρες, αναφέρεται ότι βοήθησε μόνο στο να μειωθεί η αγοραπωλησία σεξουαλικών υπηρεσιών στους δρόμους –ωθήθηκαν, δηλαδή, οι σεξεργάτριες σε πιο αόρατες συνθήκες εργασίας–ή ότι εν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για σύνδεση της ποινικοποίησης αγοράς υπηρεσιών με τη μείωση της σωματεμπορίας. Όσο για την αναφορά των σουηδικών αρχών ότι τουλάχιστον εν αυξήθηκε η σεξεργασία μετά την εφαρμογή της ποινικοποίησης, κάτι που συχνά χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του μοντέλου, προκύπτει που μεθοδολογικές αδυναμίες λόγω της έλλειψης στοιχείων για την σεξεργασία που γίνεται σε κλειστούς χώρους.⁷ Η ανυπομονησία των υποστηρικτών της πρότασης για ποινικοποίηση τζιαι εξάλειψη του φαινομένου της πορνείας βάλλει σε δεύτερη μοίρα την φυσική τζιαι οικονομική ασφάλεια των σεξεργατριών, στο όνομα της πάλης ενάντια στην πατριαρχική βία. Εν έχουμε, όμως, ούτε ψευδαισθήσεις ότι η αποποινικοποίηση ή οποιοδήποτε σύνολο νομοθετικών αλλαγών, μπορούν να εξαλείψουν την βία της πατριαρχίας. Όπως για παράδειγμα, η αποποινικοποίηση των εκτρώσεων εν φέρνει που μόνη της αναπαραγωγική δικαιοσύνη. Αγώνες για σύνορα ανοικτά, εργασιακά δικαιώματα, πρόσβαση σε υπηρεσίες τζιαι εργασία χωρίς απειλή απέλασης, πιο φτηνά ενοίκια, εν μόνο μερικά που τα νήματα που συνδέουν τες διεκδικήσεις μας με τους αγώνες των σεξεργατριών. Όμως, μόνο μέσα που την συμπερίληψη των ατόμων, των οποίων οι ζωές επηρεάζονται άμεσα που τέθκοιες αποφάσεις, τζιαι την ανάλυση των μηχανισμών της καταπίεσης που βιώνουν, μπορούν να γίνουν ουσιαστικές αλλαγές. Εν επιτακτική η αναγνώριση της εργασίας στη βιομηχανία του σεξ ως εργασίας (γενικότερα, όι μόνο της «συνουσίας επι πληρωμή»⁸) τζιαι η αλλαγή προς μια δικαιωματική τζιαι εργασιακή προσέγγιση της σεξεργασίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ & ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1. State department, Trafficking in Persons Report 2020
2. Parliament of Sweden, Makt att forma samhället och sitt eget liv – nya mål i jämställdhetspolitiken, 2005
3. Sex Worker Exclusionary Radical Feminists: οι φεμινίστριες, δηλαδή, που, βάσει δευτεροκυμματικών κυρίως θέσεων για το σεξ, την πορνογραφία τζιαι την βία, αντιτίθενται στην σεξεργασία, αλλά συχνά τζιαι στες ίδιες τες ενεργές σεξεργάτριες.
4. Για περισσότερα βλ. μπροσούρα Σώματα Φτηνά Σώματα Ξένα: Η κρατική στρατηγική της μετανάστευσης, antifa λευkoşa, 2019: 3η έκδοση, αναθεωρημένη.
5. Γραπτή Δήλωση της Σκεύης Κουκουμά για την κατάθεση Πρότασης Νόμου που αφορά την ποινικοποίηση της αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών, 2020
6. Ποινικοποίηση αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών στις χώρες μέλη της Ε.Ε. και αποτελεσματικότητα σχετικής νομοθεσίας, Βουλή των Αντιπροσώπων, Υπηρεσία ερευνών, Μελετών και Εκδόσεων. 2019
7. Challenging the Introduction of the Nordic Model, NSWP Global Network of Sex Work Projects, 2017
8. Πρόταση Νόμου για ποινικοποίηση της αγοράς σεξουαλικών υπηρεσιών, 2020

Για περαιτέρω διάβασμα στα αγγλικά προτείνουμε το βιβλίο Revolting Prostitutes, The Fight for Sex Workers’ Rights.

Το δικαίωμα έκφρασης και συναθροίζεσθε δεν είναι υπό αίρεση – Προστασία στους ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΟΔΔΑ)  όπως και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία στην ελευθερία   έκφρασης (άρθρο 10 ΕΣΔΑ – 19 ΟΔΔΑ ) και το δικαίωμα του συνέρχεσθε και συνεταιρίζεσθε (άρθρο 11 ΕΣΔΑ – 20 ΟΔΔΑ) ως θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Ο ΟΗΕ αναγνωρίζοντας την σημασία κατοχύρωσης αυτών των θεμελιωδών δικαιωμάτων έχει θεσπίσει  Ειδικούς  Μηχανισμούς παρακολούθησης και αξιολόγησης της προστασίας αυτών των δικαιωμάτων ως ουσιαστικών ελευθεριών σε μiα δημοκρατική κοινωνία.

Επίσης, η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες και κινδύνους που αντιμετωπίζουν όσοι μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει θεσμοθετήσει σωρεία  κειμένων και μηχανισμών ανά τον κόσμο για την ξεχωριστή προστασία των υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων , οι οποίοι συνήθως διώκονται για τις απόψεις και δράση τους, ιδιαίτερα σε μη δημοκρατικά καθεστώτα.  Η ανάγκη ξεχωριστής προστασίας τους εδράζεται στα εξής βασικά σημεία: πρώτο, στην καθοριστική συμβολή τους στην τήρηση και διάδοση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, δεύτερο, στο διπλό κίνδυνο που αυτοί φέρουν: της ασφάλειας των ατόμων που προστατεύουν και τα δικαιώματα των οποίων υπερασπίζονται αλλά και της δικής τους, ακριβώς λόγω της δράσης τους.

Δυστυχώς, η κυπριακή κοινωνία όπως και σε πολλούς άλλους τομείς (διαφθορά, ελλιπές κράτος δικαίου, κυπριακό, οικονομική κρίση και πανδημία) δοκιμάζεται και σε αυτό τον τομέα. Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα οι αρμόδιοι φορείς εξουσίας, συνεπικουρούμενοι από μερίδα των ΜΜΕ,  αντί να προστατεύσουν τις πιο πάνω ελευθερίες, ρίχνουν λάδι στη φωτιά και πολλές φορές πρωταγωνιστούν στις παραβιάσεις των ελευθεριών αυτών και των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτές τις μέρες, η κατάσταση έχει παρεκτραπεί με αποτέλεσμα όχι μόνο να δυσχεραίνεται και να διασύρεται η οργάνωση μας και το έργο μας αλλά και να απειλείται η σωματική ακεραιότητα και η ίδια η ζωή του προσωπικού και μελών της οργάνωσης . Η οργάνωση μας τοποθετήθηκε καθηκόντως και επικριτικά κατά της Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσια Τάξης και του Συγκροτήματος ΔΙΑΣ  για υπόθαλψη ρατσισμού, στοχοποίηση και υποκίνηση σε μίσος κατά μουσουλμάνων/αιτητών ασύλου σε σχέση με τα σοβαρά επεισόδια βίας κατά την εκδήλωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε στις 28.10.2020 στη Λεμεσό. Επίσης, κατάγγειλε δημόσια τον Διευθυντή του ίδιου συγκροτήματος για υποκίνηση σε μίσος κατά μουσουλμάνων/αιτητών ασύλου μετά από διάδοση μονταρισμένου επί σκοπού βίντεο με ψευδές περιεχόμενο το οποίο έχει μονταριστεί  από εκδήλωση του 2017.

Η οργάνωση μας, ως αποτέλεσμα της υπεύθυνης και διεκδικητικής στάσης της, δέχτηκε στη συνέχεια ένα ανελέητο πόλεμο, με ύβρεις, διασυρμούς, εξευτελισμούς και άμεσες και έμμεσες απειλές κατά της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής του προσωπικού και μελών της.  Προς αυτή την κατεύθυνση έχουν συμβάλει σχόλια και τοποθετήσεις του διευθυντή και άλλων δημοσιογράφων του SIGMA που καλούν σε επίθεση κατά της ΚΙΣΑ, π.χ. άρθρο στην εφημερίδα Σημερινή, τα οποία συσχετίζουν τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη με τα γεγονότα στη Λεμεσό και την οργάνωση μας καθώς και ανακοινώσεις από πλευράς συγκεκριμένου ποδοσφαιρικού σωματείου και οπαδών του.

Η προσπάθεια αποδόμησης και ηθικής απογύμνωσης / ευτέλειας της ΚΙΣΑ συνεχίστηκε με τη διάδοση ψευδών ειδήσεων περί ύποπτης χρηματοδότησης, παράνομης υπόστασης και λειτουργίας ης ΚΙΣΑ με κίτρινα δημοσιεύματα στον τύπο, τα οποία επικαλούνται το άρθρο 24 του περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμου του 2017   Πέραν από τα εν λόγω δημοσιεύματα, συγκεκριμένος ιστοχώρος απειλεί με κινητοποιήσεις και βία κατά της ΚΙΣΑ και του εκτελεστικού διευθυντή της.   Χαρακτηρίζουν δε την ΚΙΣΑ ως «παράνομη» οργάνωση λόγω του ότι όπως φαίνεται κάποιοι τους έχουν παράτυπα ενημερώσει ότι η ΚΙΣΑ δεν συμμορφώθηκε με τις υποχρεώσεις της σύμφωνα με τον νέο περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμο. 

Επαναλαμβάνουμε, ότι το δικαίωμα έκφρασης , και το δικαίωμα του συνέρχεσθε και συνεταιρίζεσθε, έκφανση των οποίων είναι και η δημιουργία και λειτουργία σωματείων, είναι θεμελιώδη  ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία δεν υπόκεινται σε έγκριση από κρατικούς, πόσον μάλλον από παρακρατικούς φορείς, στους οποίους αφήνεται δυστυχώς από τις κρατικές αρχές ευρύ πεδίο παρέμβασης για άσκηση εκφοβισμού και απειλών, ειδικά εναντίον της οργάνωσής μας.  Το άρθρο 24 του περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμου του 2017   αναφέρεται σε συγκεκριμένα δεδομένα με τα οποία η αρμόδια αρχή μπορεί να θεωρήσει ότι μια οργάνωση έχει περιέλθει σε αδράνεια ώστε να μπορεί να προχωρήσει σε νομικά μέρα για τη διάλυση της. Εάν η ΚΙΣΑ θεωρείται «αδρανής οργάνωση» τότε η έννοια δραστήρια οργάνωση/ ΜΚΟ έχει καταστεί άνευ περιεχομένου. Η ΚΙΣΑ θέλει να διαβεβαιώσει και εχθρούς και φίλους ότι είναι εδώ και θα συνεχίσει το έργο της είτε το θέλουν είτε όχι.  Έχουμε δε ενημερώσει την αρμόδια αρχή εμπρόθεσμα, σύμφωνα με τις διατάξεις του  άρθρου 56 του Νόμου, για την καθυστέρηση διεξαγωγής της Γενικής μας Συνέλευσης (ΓΣ), λόγω της πανδημίας και του υπερβολικού φόρτου εργασίας. Όλα τα απαιτούμενα από τον νόμο στοιχεία είναι έτοιμα και θα υποβληθούν, μετά από την προβλεπόμενη από το καταστατικό έγκριση από την ΓΣ,  εντός του μήνα στην αρμόδια αρχή. Εάν και εφόσον η αρμόδια αρχή, που είναι ο Υπουργός Εσωτερικών, δεν ικανοποιηθεί, τότε το τελευταίο λόγο έχουν τα δικαστήρια.

Η ΚΙΣΑ έχει ήδη προχωρήσει σε καταγγελία τόσο στην αστυνομία όσο και σε αρμόδιες ανεξάρτητες αρχές όλων των πιο πάνω. Επίσης, καλεί τους  αρμόδιους  κρατικούς φορείς, τους  ανεξάρτητος θεσμούς και την πολιτεία ευρύτερα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να διασφαλίσουν ότι η οργάνωση μας και τα στελέχη της θα συνεχίσουν  να επιτελούν  το έργο τους  σε συνθήκες νομιμότητας και ασφάλειας.  

Τέλος, η ΚΙΣΑ καλεί τα ΜΜΕ πιστά στην αποστολή τους και το σημαντικό έργο που έχουν να επιτελέσουν στην κοινωνία, να υψώσουν ασπίδα προστασίας των δικαιωμάτων των ευάλωτων ομάδων και των ακτιβιστών που αγωνίζονται για αυτά, απόλυτα προσηλωμένα στον κώδικα δεοντολογίας του επαγγέλματος τους και με συνέπεια στις αρχές της ηθικής δημοσιογραφίας.

Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Τατάρ εκπροσωπεί την πολιτική της υπακοής

Η επικράτηση του Ερσίν Τατάρ στο κατοχικό καθεστώς σηματοδοτεί τη μεταφορά του τουρκικού κράτους στην Κύπρο, υπογραμμίζει ο τουρκολόγος Νίκος Μούδουρος, ο οποίος παρακολουθεί στενά τα τεκταινόμενα στα κατεχόμενα και την Τουρκία. Σε μια πρώτη αποτίμηση του αποτελέσματος των λεγόμενων προεδρικών εκλογών εκτιμά πως η κατάσταση είναι τέτοια που δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν ούτε […]

Ο Ακιντζί έχει προβάδισμα αλλά μην υποτιμούμε τις παρεμβάσεις της Τουρκίας υπέρ του Τατάρ

Προβάδισμα στον Μουσταφά Ακιντζί «βλέπει» ο Νίκος Μούδουρος για τις αυριανές «εκλογές» στα κατεχόμενα στην Κύπρο. Σε συνέντευξή του στο iefimerida.gr, o Λέκτορας του Τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου, Νίκος Μούδουρος εξηγεί πού θα κριθεί ο νικητής της Κυριακής αλλά και γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία για Ελλάδα και Κύπρο ποιος θα είναι […]

Κανένας στη φασιστική πορεία στη Δερύνεια το Σάββατο Ολοι στην πορεία ενάντια στη διαφθορά και το φασισμό την Κυριακή στο προεδρικό

Ανακοίνωση για τις φασιστικές προκλήσεις στο οδόφραγμα της Δερύνειας

It’s all a matter of attitude

A political commentary.

2020 has hit us hard. At the beginning of the year the world was not in order, but hardly anybody expected a worldwide pandemic and in the consequence an economic-political crisis. There can be no “back to normality”. How could there be? Fast-moving capitalism is constantly reinventing itself, even or especially during the pandemic. At a very high price: the profound splits at the national and global level have come to an extreme. Where before there was a gap, now there seems to be an unbridgeable hole.

Ιστορική απόφαση για την εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή – σειρά του ΕΛΑΜ

Η ΚΙΣΑ χαιρετίζει τη  σημερινή ιστορική απόφαση του Εφετείου Αθηνών, η οποία καταδικάζει απερίφραστα ως εγκληματική οργάνωση τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, την ηγεσία, στελέχη και μέλη της και τους κρίνει ένοχους για τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα και τις απόπειρες ανθρωποκτονίας μεταναστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.

Ήταν πλέον καιρός, 7 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και 5,5 χρόνια μετά την έναρξη της δίκης, να αποδοθεί δικαιοσύνη και να επικρατήσει η δημοκρατία, να δικαιωθούν οι αγώνες του αντιφασιστικού,  αντιρατσιστικού κινήματος και της μητέρας του Μάγδας Φύσσα. Ήταν πλέον καιρός να αποκαλυφθούν και να καταδικαστούν η εγκληματική δράση, το Χίτλερο-φασιστικό ιδεολόγημα και οι σοβαροί κίνδυνοι και απειλές για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου που συνιστούσε το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

Ενόψει των καταδικαστικών αυτών αποφάσεων της Ελληνικής Δικαιοσύνης, η ΚΙΣΑ κρίνει ότι η Κύπρος θα πρέπει να εξετάσει με κάθε σοβαρότητα και αποφασιστικότητα την ύπαρξη και δράση του ΕΛΑΜ, του εδώ παραρτήματος της Χρυσής Αυγής.  Όπως είναι γνωστό και έχει δηλωθεί από την ίδια την ηγεσία του, το ΕΛΑΜ δεν είναι απλώς «αδελφή» οργάνωση με τη Χρυσή Αυγή αλλά «Είμαστε η Χρυσή Αυγή της Κύπρου», ενώ ο επικεφαλής του Χρίστος Χρίστου διετέλεσε μέλος της επίλεκτης ομάδας «σωματοφυλάκων» του «Φύρερ» των Ελλήνων ναζιστών, Νίκου Μιχαλολιάκου.

Θεωρούμε ότι η κυπριακή πολιτεία θα πρέπει να διερευνήσει  τις σχέσεις, οργανωτικές, οικονομικές  και άλλες που διατηρούσε ή και διατηρεί ακόμα το ΕΛΑΜ μαζί με την εγκληματική αυτή οργάνωση περιλαμβανομένου και του ενδεχόμενου, πέραν των πολιτικών και ηθικών ευθυνών, να ενέχεται άμεσα ή έμμεσα στη εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής.

Υπενθυμίζουμε τις προ πολλού και επανειλημμένες  καταγγελίες και ανησυχίες της ΚΙΣΑ για το ρόλο και την επιρροή του ΕΛΑΜ, ιδιαίτερα μετά την είσοδο του στη Βουλή των Αντιπροσώπων το 2016, στην έξαρση του εθνικισμού και του σωβινισμού, όπως η τροπολογία του για το γιορτασμό στα σχολεία της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950 και οι επιθέσεις εναντίον Τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας, όπως επίσης και του επικίνδυνα αυξανόμενου ρατσισμού, της ρητορικής και των εγκλημάτων μίσους εναντίον μεταναστριών/των και προσφύγων.

Με την ιστορική καταδίκη της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής, η κυπριακή κυβέρνηση και όλες οι αρμόδιες αρχές της Δημοκρατίας  έχουν  υποχρέωση να μη κωφεύσουν  στο επιτακτικό κάλεσμα των καιρών και της δημοκρατικής μας κοινωνίας για ξεκαθάρισμα των θέσεων και αρχών που επικαλούνται   για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Διοικητικό Συμβούλιο

This fire was set by Europe. End Moria now. Fight Fortress Europe.

A Beyond Europe call to keep up the pressure and fight for solidarity.

 

After the fire that destroyed the misery camp of Moria, those who have nothing are not only left in the ashes of the monster of European foreign policy, but are now also being trampled on.

Climate justice or brawl!

“Marx said that revolutions are the locomotive of world history. But perhaps things are very different. It may be that revolutions are the act by which the human race traveling in the train applies the emergency brake.” (Walter Benjamin)

The world is in flames and they continue to play with fire. Every day they dig up coal and burn it in their power plants, even though they know that this is the biggest source of CO2. Even though they know that in the next few years we are heading for tipping points that will make the climate catastrophe irreversible.

They, that is RWE AG, the energy-dependent industry, that is investors who are relying on everything going on as before. They are the federal and state government and the German-dominated European Commission. All those involved know what’s happening, and coal is still being produced.

Angela Merkel and other politicians looked at the appeals and mass demonstrations with a slight nod, but they weren’t really impressed. The coal phase-out should continue to come only when the last piece of coal has actually been burned. Because as someone once said: The modern state power is only a committee that manages the common business of the whole capitalist class. But we cannot expect anything else, because fossil capital provides the energy for the entire class. And the unity of property and the existing order is vehemently defended. As much as some may wish for a green capitalism: it will never be, because there is no decoupling of growth and resource consumption – these are just fantasies. The ruling class is the idealist, dreamer, unworldly.

It has broken its own announcements, self-commitments, etc., all by itself. All it has managed, since it has known about climate change, is to export environmental destruction itself. Even if coal is no longer burned in the Federal Republic and the industry is otherwise conserving resources here, environmental destruction will continue to be outsourced under capitalism if necessary. As always those people worldwide, who cannot afford to protect themselves, are most affected by capitalism and its environmental destruction.

Those responsible are the saboteurs of any effective climate policy and any humane coexistence, because the latter stand in the way of their business model and growth compulsion. They threaten to sue the states if their operating license is revoked. They threaten to leave workers in poverty and to worsen working conditions. They take away people’s time, our health and the resources we need to live. They will not stop their sabotage by themselves, they must be stopped. And if no one else can stop them, we must. If we stop their machines, we drive up the costs. Until it no longer pays off. We will stop the madness where it takes place. That is why we are joining the actions of Ende Gelände in the Rhineland from September 23 – 27, 2020.

Let us sabotage the saboteurs.

See you in the pit!

…ums Ganze! – September 2020

Η προσφυγή στο ΕΔΑΔ δεν είναι καταγγελία αλλά προάσπιση της Δημοκρατίας

Η ΚΙΣΑ, στα πλαίσια της αποστολής της, ανταποκρίθηκε στο αίτημα συγγενών  προσφύγων που έφθασαν με πλοιάριο στη Κύπρο με σκοπό να ζητήσουν προστασία  και αντί αυτού υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στις 8/9/2020 πίσω στο Λίβανο με πλοίο της ακτοφυλακής της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς να τους δοθεί πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου.  Η ΚΙΣΑ έπραξε το αυτονόητο και απολύτως αναγκαίο, ενημερώνοντάς τους για τα δικαιώματά τους βάσει του προσφυγικού δικαίου και του δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σημειώνεται ότι με την επιστροφή τους στο Λίβανο, οι αιτητές συνελήφθησαν και τέθηκαν υπό κράτηση και ανέφεραν ότι φοβούνται την προώθησή τους στη Συρία.

Ελλείψει σχετικών, κατάλληλων και αποτελεσματικών ένδικων μέσων σε εσωτερικό επίπεδο, τα οποία αποκλείστηκαν κατ’ απόλυτο τρόπο λόγω της άμεσης επαναπροώθησης του πλοιαρίου στο Λίβανο, οι πιο πάνω αιτούντες διεθνούς προστασίας αποφάσισαν και άσκησαν το δικαίωμά τους να προσφύγουν απευθείας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά της επαναπροώθησής τους στο Λίβανο από όπου υφίσταται σοβαρότατος κίνδυνος, ειδικά για όσους είναι Σύριοι, να προωθηθούν στη Συρία και να θανατωθούν ή να υποβληθούν σε βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή/και τιμωρία.

Η κυβέρνηση, στον ημερήσιο τύπο παραπονείται για το ως άνω διάβημα, ξεχνώντας ότι παρανόμως και προ πολλού έκλεισε κάθε κανάλι επικοινωνίας και διαβούλευσης στα θέματα μετανάστευσης και ασύλου με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) και την ΚΙΣΑ καθώς και ότι οι νομοθετικές διατάξεις του ενωσιακού και του εσωτερικού δικαίου σχετικά με την ανάγκη οι αιτούντες και οι πρόσφυγες να έχουν πρόσβαση στις ΜΚΟ και την ΚΙΣΑ και αντιστρόφως, έχουν καταστεί γράμμα κενό.

Η αρχή της μη επαναπροώθησης (non–refoulement), περιλαμβανομένης της μη έμμεσης επαναπροώθησης, της προώθησης δηλαδή σε χώρα όπου διατρέχεται σοβαρός κίνδυνος να προωθήσει σε χώρα σοβαρού κινδύνου για τη ζωή τους και το δικαίωμά τους σε προστασία από βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή/και τιμωρία, συνιστά τον πυρήνα του προσφυγικού δικαίου και συνεπάγεται ορισμένες από τις σοβαρότερες υποχρεώσεις που υπέχουν τα κράτη βάσει του διεθνούς και του εσωτερικού δικαίου. Οι υποχρεώσεις αυτές σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα, να παραβιάζονται και να υποκαθίστανται από πιθανολογήσεις και ατεκμηρίωτες κινδυνολογίες από πλευράς των κρατών. Μπροστά στον σημαντικότερο κανόνα του δικαίου του ασύλου δεν χωρούν λαϊκίστικες δηλώσεις ως αυτές του Υπουργού Εσωτερικών της Δημοκρατίας όπως ότι «οι αντοχές μας βρίσκονται στα όρια τους» ή ότι πρόκειται περί «στοχευμένης προσπάθειας με διακινητές και κυκλώματα» οι οποίες προτάσσονται πλέον για συστηματικές επαναπροωθήσεις.

Οι κυπριακές αρχές δεν προέβησαν σε καμία εξατομικευμένη εκτίμηση των προσφευγόντων στο ΕΔΔΑ, ως προς τις ανάγκες τους και τους λόγους για τους οποίους βρέθηκαν στις ακτές της Δημοκρατίας. Επίσης, δεν παρείχαν το παραμικρό περιθώριο πρόσβασης στη διαδικασία της διεθνούς προστασίας και δεν έλαβαν καμία εκ των νομικών προϋποθέσεων του προσφυγικού δικαίου υπόψη, οι οποίες δεν κάμπτονται από το γεγονός της ‘παράνομης εισόδου’.

Τα γεγονότα αυτά παραβιάζουν πλείστες πτυχές του δικαίου του ασύλου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τη διεθνή Σύμβαση της Γενεύης αλλά και το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλες πηγές δικαίου οι οποίες δεσμεύουν απόλυτα τη Δημοκρατία.

Οι ως άνω παραβιάσεις όμως κάθε άλλο παρά μεμονωμένες είναι αφού όλες οι εξελίξεις δείχνουν μία συνεπή και συνεχώς αυξανόμενη τάση παραβίασης των αρχών του κράτους δικαίου, μέσα από καθημερινούς και συστηματικούς περιορισμούς και παραβιάσεις δικαιωμάτων των αιτούντων ασύλου και των προσφύγων, πολιτικές, νομοθετικές και συνταγματικές τροποποιήσεις, καθώς και κατάχρηση του μέτρου της κράτησής τους.

Η προσφυγή στο ΕΔΔΑ μέσω της διαδικασίας του Rule 39 ανοίγει το δρόμο ώστε η κυβέρνηση να λογοδοτήσει επιτέλους ενώπιον του κατεξοχήν αρμόδιου για το δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Δικαστηρίου της Ευρώπης, για πράξεις και πολιτικές οι οποίες παραβιάζουν το δίκαιο αυτό καθότι οι εν λόγω παραβιάσεις δεν μπορούν να συνεχίζονται επ’ αόριστο και να επιφέρουν καθημερινά μη αναστρέψιμες απώλειες σε ζωές και σε αναφαίρετα θεμελιώδη δικαιώματα εκατοντάδων ανθρώπων.

Διοικητικό Συμβούλιο

---

[i] https://kisa.org.cy/wp-content/uploads/2020/09/RLet-EDAD-CY-Pushbacks-09092020.pdf

THIS FIRE WAS SET BY EUROPE

Refoulement and push-backs of refugees: Government exposed morally, politically and legally

Further to shattering the bicommunal dialogue, militarising the energy field, the soaring corruption and the illicit enrichment of relatives and friends, there come serious violations of refugee law and denigration of human life and dignity. Despite the repeated declarations as to the respect and protection of “genuine” refugees, the government openly displays its true positions and intentions.

Examples of these are-

1. Introduction of legal impediments which render refugees’ access to a fair asylum procedure  impossible  
2. Housing of asylum seekers in closed camps like Pournara, where there is no safeguard for decent and human conditions
3. Adoption of policies of illegal interception and refoulement of asylum seekers.

Indicative of this is the illegal refoulement of refugees on board a boat at the shores of Cyprus from Lebanon a few days ago. After they were forbidden by the authorities to land, were then made to  board another privately owned vessel chartered specifically by the state  and, escorted by the Police, were returned to Lebanon, without being allowed to submit asylum claims and without, therefore, having these claims examined. These acts constitute a clear case of prohibited refoulement.

The second case concerns the also illegal prevention of a boat with refugees in the territorial waters of Cyprus from landing, on board of which were children with hypothermia and other health problems. The only thing the authorities did was to take them to hospital and then return them to the boat, once again preventing the refugees from access to the asylum procedure. This does not only constitute prohibited refoulement but it amounts to inhuman treatment and blatantly violates the rights of the child.

KISA points out that, according to the international and European obligations of Cyprus, the right to asylum is a fundamental right and refoulement in any way of people to a country where there are founded fears of persecution on the grounds of citizenship, racial or ethnic origin, religion, political beliefs or membership of a particular social group or serious risk of torture or inhuman and degrading treatment, before examining their asylum claims and according to fair, impartial and objective asylum examination procedures, constitutes blatant violation of these obligations.

Further, the Republic of Cyprus, according to the law of the sea, which it invokes so easily when it refers to Turkey which violates it, is obliged to rescue people at risk at sea and it also has the positive obligation to contribute to searching and rescuing them.

The present government has now adopted the illegal practices of other EU member states, such as those of Salvini, who is now on trial for his illegalities, as well as of their Greek, Hungarian and Polish partners and it is violating blatantly basic and fundamental refugee rights.    

We call on–

1. The government to stop the illegal interceptions and refoulement of asylum seekers.
2. The government to proceed immediately to allowing the berthing of the boats now off the shores of Cyprus, and to provide to the refugees access to the asylum procedure and humane reception conditions.
3. The government to adopt policies to deal with racism and the creation of conditions to ensure the integration and equal participation of refugees in society.
4. The European Commission to immediately initiate infringement proceedings against the Republic of Cyprus in view of the repeated violations of the right to asylum and illegal refoulments of refugees in the last six months, under the pretext of the coronavirus but also the violations of the rights of asylum seekers   more generally, with illegal detentions and inhuman living conditions. 

Steering Committee

Αναχαιτίσεις και επαναπροωθήσεις προσφύγων: Εκτεθειμένη ηθικά, πολιτικά και νομικά η κυβέρνηση

Μετά από τον δυναμιτισμό του δικοινοτικού διαλόγου, την στρατικοποίηση του ενεργειακού,  την εκτόξευση στα ύψη της διαφθοράς, τον αθέμιτο πλουτισμό συγγενών και φίλων έρχονται να προστεθούν και οι σοβαρές παραβιάσεις του προσφυγικού δικαίου και η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Παρά τις επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις περί σεβασμού και προστασίας των «πραγματικών» προσφύγων, η κυβέρνηση δείχνει πλέον ανοικτά τις πραγματικές θέσεις και προθέσεις της.

Δείγματα γραφής αποτελούν-

1. η εισαγωγή νομικών εμποδίων τα οποία καθιστούν αδύνατη την πρόσβαση των προσφύγων σε δίκαιη διαδικασία εξέτασης της αίτησης τους
2. την στέγαση των αιτητών ασύλου σε κλειστά στρατόπεδα τύπου Πουρνάρα όπου δεν διασφαλίζονται αξιοπρεπείς και ανθρώπινες συνθήκες
3. Την υιοθέτηση πολιτικών παράνομης αναχαίτησης και επαναπροώθησης αιτητών ασύλου,

Ενδεικτική είναι  η παράνομη επαναπροώθηση προσφύγων που έφτασαν στην Κύπρο από το Λίβανο πριν λίγες μέρες με πλοίο, αφού πρώτα οι αρχές τους απαγόρευσαν να προσεγγίσουν τη στεριά, τους  ανάγκασαν να επιβιβαστούν  σε άλλο ιδιωτικό πλοίο που ναυλώθηκε ειδικά από το κράτος και με συνοδεία της Αστυνομίας τους επέστρεψαν  πίσω στο Λίβανο, πριν τους επιτραπεί να υποβάλουν αιτήσεις ασύλου και, επομένως, πριν εξεταστεί το αίτημά τους για άσυλο. Αυτές οι ενέργειες συνιστούν ξεκάθαρα απαγορευμένη επαναπροώθηση. 

Η δεύτερη περίπτωση αφορά στην επίσης παράνομη αποτροπή πλοιαρίου με πρόσφυγες στα χωρικά ύδατα της Κύπρου να προσεγγίσει τη στεριά στο οποίο βρίσκονται παιδιά που αντιμετώπισαν υποθερμία και άλλα θέματα υγείας. Οι αρχές,  το μόνο που έκαναν ήταν να μεταφέρουν τα παιδιά στο νοσοκομείο και στη συνέχεια να τα επιστρέψουν στο πλοίο στο οποίο επέβαιναν, εμποδίζοντας τους για ακόμα μια φορά την πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου. Η ενέργεια αυτή δεν συνιστά μόνο απαγορευμένη επαναπροώθηση αλλά και απάνθρωπη μεταχείριση ενώ παραβιάζει κατάφωρα και τα δικαιώματα των παιδιών.

Η  ΚΙΣΑ επισημαίνει ότι, σύμφωνα με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Κύπρου, το δικαίωμα ασύλου συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα και η με οποιοδήποτε τρόπο επαναπροώθηση προσώπων σε χώρα, όπου υπάρχει βάσιμος φόβος δίωξης λόγω ιθαγένειας, φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής,  θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή σοβαρός κίνδυνος βασανιστηρίων και απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης, πριν την εξέταση των αιτημάτων τους και σύμφωνα με δίκαιες, αμερόληπτες και αντικειμενικές διαδικασίες εξέτασης αιτήσεων ασύλου, συνιστά κατάφωρη παραβίαση αυτών των υποχρεώσεων.

Περαιτέρω, η Κυπριακή Δημοκρατία σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, το οποίο επικαλείται με τόση ευκολία όταν επιθυμεί να καταφερθεί εναντίον της Τουρκίας που το παραβιάζει, έχει υποχρέωση να  διασώζει ανθρώπους σε κίνδυνο στη θάλασσα και θετική υποχρέωση να συνδράμει στην ανεύρεση και διάσωσή τους.

Η παρούσα κυβέρνηση  υιοθετεί πλέον  για τα καλά τις παράνομες πρακτικές άλλων κρατών μελών της Ε.Ε., όπως αυτές  του Σαλβίνι, ο οποίος τώρα δικάζεται για τις παρανομίες του, όπως  και των Ελλήνων, Ούγγρων και Πολωνών εταίρων τους και παραβιάζει πλέον ανοικτά και κατάφωρα βασικά και θεμελιώδη δικαιώματα προσφύγων.

Καλούμε  –

1. Την Κυβέρνηση να τερματίσει τις παράνομες αναχαιτήσεις και επαναπροωθήσεις αιτητών ασύλου
2. Την Κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα στον ελλιμενισμό των  πλοιαρίων  που βρίσκονται στα ανοιχτά της Κύπρου παραχωρώντας στους πρόσφυγες πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου και ανθρώπινες συνθήκες υποδοχής.
3. Την Κυβέρνηση να υιοθετήσει πολιτικές αντιμετώπισης του ρατσισμού και τη δημιουργία συνθηκών που να διασφαλίζουν την ένταξη και ισότιμη συμμετοχή των προσφύγων στη κοινωνία
4. Την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, άμεσα να ξεκινήσει διαδικασίες παράβασης εναντίον της Δημοκρατίας λόγω των επαναλαμβανόμενων παραβιάσεων του δικαιώματος στο άσυλο και παράνομων επαναπροωθήσεων προσφύγων τους τελευταίους έξι και πλέον μήνες, με πρόσχημα τον κορωνοϊό αλλά και τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των αιτητών ασύλου γενικότερα με παράνομες κρατήσεις και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. 

Διοικητικό Συμβούλιο

Εντοπισμός και προστασία θυμάτων Εμπορίας μετά από παρέμβαση μεταναστών ακτιβιστών και ΜΚΟ

Το νέο περιστατικό εμπορίας ανθρώπων με σκοπό την εργασιακή εκμετάλλευση που σημειώθηκε και πάλι στο γεωργοκτηνοτροφικό τομέα, επαναφέρει στο προσκήνιο την επιτακτική ανάγκη στήριξης των ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας και τη συνεργασία των οργανώσεων των κοινοτήτων των μεταναστριών/τών, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) δραστήριων στον τομέα και των αρμόδιων αρχών.

Αυτή τη φορά, δύο νεαρά πρόσωπα ασιατικής καταγωγής  έπεσαν θύματα άγριας και απάνθρωπης εκμετάλλευσης σε φάρμα στην επαρχία Λεμεσού (περιοχή Αυδήμου). Ο ιδιοκτήτης της μονάδας φέρεται να τους κρατούσε με τη βία εγκλωβισμένους σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας στη φάρμα.  Τα θύματα, όχι μόνο εργάζονταν απεριόριστες ώρες χωρίς μισθό αλλά τιμωρούνταν συστηματικά με σωματική βία και στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Αξίζει να σημειωθεί πως, σύμφωνα με πληροφορίες της ΚΙΣΑ, η Αστυνομία μετέβηκε πριν μερικές μέρες στη φάρμα για υπόθεση κακοποίησης ζώου χωρίς να αντιληφθεί και να χειριστεί τα πιο πάνω.

Δυστυχώς, το τελευταία χρονικό διάστημα παρατηρούμε την αύξηση  φαινομένων αδιαφορίας, κακοδιαχείρισης και μη επαγγελματικής στάσης από πλευράς της αστυνομίας σε καταγγελίες εγκλημάτων και παραβατικών συμπεριφορών κατά μεταναστριών/τών και προσφύγων. Η ΚΙΣΑ βρέθηκε αντιμέτωπη με μεγάλο αριθμό τέτοιων υποθέσεων με αποτέλεσμα να προβεί σε γραπτή καταγγελία στον Αρχηγό της Αστυνομίας και να αποχωρήσει ως ένδειξη διαμαρτυρίας  από το Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ Αστυνομίας και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.  

Για ακόμη μια φορά είναι η παρέμβαση ακτιβιστών μεταναστών/τριών με τη συνεργασία των ΜΚΟ που οδήγησε στην καταγγελία στις αρμόδιες αρχές, τον εντοπισμό και τη διάσωση των θυμάτων και τη σύλληψη του εργοδότη και ενός συνεργάτη του.

Με αφορμή το νέο αυτό περιστατικό, η ΚΙΣΑ τονίζει την τεράστια σημασία που έχει η στήριξη των αρμόδιων αρχών και η συνεργασία τους με τους οργανωμένους και κοινωνικά δραστήριους φορείς των κοινοτήτων των μεταναστριών/τών, αλλά και με τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στα ζητήματα αυτά. Η θεσμοθέτηση αυτής της συνεργασίας θα ενίσχυε την αντιμετώπιση τέτοιων υποθέσεων εκμετάλλευσης όπως και τη διαδικασία ένταξης των κοινοτήτων των μεταναστριών/τών και των προσφύγων.

Η ανάγκη αυτή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα τώρα, όταν μετά από αρκετούς μήνες περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας, μετανάστριες/τες και πρόσφυγες έχουν αφεθεί από τις αρχές στο έλεος των περιστάσεων. Η έλλειψη μέτρων στήριξης αυτών των ευάλωτων ομάδων αυξάνει τους κινδύνους εκμετάλλευσης και κακοποίησης αλλά και την απόγνωση εντός των ομάδων αυτών, με τους  κινδύνους και τα σοβαρά περιστατικά που αυτή συνεπάγεται. Η ΚΙΣΑ εκφράζει την αγωνία της πως η κοινωνία θα έρθει σύντομα αντιμέτωπη με ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες αυτής της εγκατάλειψης.

Όσον αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση, η ΚΙΣΑ σημειώνει ως θετική την απόφαση της αστυνομίας να προχωρήσει στην σύλληψη/κράτηση των δύο υπόπτων. Στο παρελθόν ακόμη και σε τέτοιες σοβαρές υποθέσεις δεν ήταν αυτονόητο το σημαντικότατο αυτό μέτρο για την προστασία των θυμάτων και του ανακριτικού έργου.

Παρόλα αυτά, τεράστιο κενό παραμένει η έλλειψη προστασίας των εν δυνάμει και αναγνωρισμένων θυμάτων  εμπορίας εργασιακής εκμετάλλευσης, καθώς δεν υπάρχει καταφύγιο για αυτά τα θύματα, στη βάση των απαιτήσεων της νομοθεσίας.

Η ΚΙΣΑ καλεί τις αρμόδιες αρχές

1. να προχωρήσουν σε μέτρα στήριξης και προστασίας των μεταναστριών/τών και προσφύγων που έχουν πληγεί από την πανδημία
2. να προχωρήσουν στην αναθεώρηση του νομικού πλαισίου, των προγραμμάτων στήριξης και προστασίας των θυμάτων ώστε να καλύπτουν αποτελεσματικά και ισότιμα όλες τις μορφές εμπορίας.

Διοικητικό Συμβούλιο

KISA warns for mass evictions and upsurge of homelessness of migrants and refugees

Paphos Mayor, Fedon Fedonos, called his experience “shocking” on Monday night, following an inspection by the municipality and state authorities of a complex located in Paphos which was not authorised to house people. There they faced the terrible conditions in which many refugees and migrants are forced to live: residing in an uncomfortably overcrowded house, while each paying an exorbitant fee of up to €300 in rent per month.   

 Additionally, after the rejection of some demands made by the Municipality of Nicosia from the Ministry of Interior, the Mayor of Nicosia declared his intention to proceed with the racist and illegal measures of forbidding the residence of asylum seekers, refugees and immigrants in the city centre. We inform the Mayor that in principle, the implementation of this intention is in blatant violation of the Law of 2004 for Equal Treatment – Racial or Ethnic – (N.59(I)/ (2004). This law is a product of the following Directive 2000/43/EC on the Application of the Principle of Equal Treatment of Persons Irrespective of Racial or Ethnic Origin.   

For many years now, we have been witness to such kinds of “revelations”. As KISA has repeatedly warned and condemned, the housing problem amongst the most vulnerable population groups is rapidly escalating; meanwhile, there is still an absence of any indication of intention by the authorities to formulate and implement the necessary policies and measures to address it, even partially. Immigrants and refugees are not the only groups who bear the consequences of the lack of housing policy, this also extends to Cypriot citizens to an increasing degree. In the case of refugees and immigrants however, the housing problem has always been more difficult and is progressively reaching greater levels of deterioration causing a heartbreaking magnitude of misery.  

This despair and exploitation are a product of the discrimination, exclusion and marginalization to which refugees and migrant women have been condemned to since they only have limited and minimal options provided to them. Therefore, they are forced to resort to squalid houses, apartments and even shops, mainly in neglected neighbourhoods. These estates become “gold mines” for their owners and other crooks who notoriously and shamelessly exploit them. The need for affordable housing leads to overcrowding of such houses as tenants seek to share the burden of rent, while landlords make huge profits. The state has always played a key role in the exploitation of these social groups by tolerating their mistreatment and in turn further reinforcing this reality. Even today there are several known cases of exploitation by landlords which we have been reporting to the authorities for a long time and we are still awaiting action.  

Further, the governments measures set the rent allowance for asylum seekers at €100 per person and €250 in case of a family. These amounts do not correspond to market prices in the slightest. This so called “solution” enhances the demand for such premises while simultaneously paving the way for overcrowding.

The treatment of asylum seekers in Pournara camp is another example of the effects of lack of state planning. When the state methods did not succeed in bringing European funding to the government, the Ministry of Interior simply decided to open the gates of the camp without preparation and planning, thus leaving around 600 people vulnerable to the demands of the specific housing market.  

Currently, the Municipalities that are under the pressure of the toxic climate among their citizens being formed by the rise of the far-right racist and nationalist narrative – both by the government and other far-right neo-Nazi groups and parties – seem to intend to proceed with the closure of such premises, citing reasons of legality of the building permit, use of premises, etc. However, the Municipalities don’t seem to be planning ahead for the consequences suffered by the main victims of this exploitation and illegality: the refugees and immigrants. This method of solving technical problems will exacerbate the already unacceptable and inhumane housing situation faced by these vulnerable groups.  

KISA believes that neither stating being “shocked” on social media, nor the racist exclusion measures can solve this very serious problem. Municipalities, collectively through their Union, must ensure that the competent Ministry of Interior and the government will proceed with a specific plan for dealing with and managing the housing problem faced by many social groups. Especially the housing problems of immigrants and refugees must be a priority in view of their vulnerability, defenselessness toward exploitation, marginalisation and discrimination. European funds can even be used for immediate purposes, based on a comprehensive and long-term plan. We emphasize that the right to housing is a human right enshrined in the United Nations Covenant on Social, Economic and Cultural Rights, while obligations to provide housing to asylum seekers and refugees arise also under EU law.  

KISA Steering Committee

Η ΚΙΣΑ προειδοποιεί για μαζικές εξώσεις και εκτόξευση των άστεγων μεταναστών και προσφύγων

Ο Δήμαρχος Πάφου Φαίδων Φάιδωνος, το βράδυ της Δευτέρας χαρακτήρισε «συγκλονιστική» την εμπειρία του όταν σε επιθεώρηση των δημοτικών και κρατικών αρχών σε μη αδειοδοτημένο, για την στέγαση ανθρώπων, υποστατικό στην Πάφο, ήρθε αντιμέτωπος με τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκάζονταν να ζουν στριμωγμένοι αρκετοί πρόσφυγες και μετανάστριες/τες, καταβάλλοντας μηνιαίο ενοίκιο, μέχρι και 300 ευρώ το άτομο.

Ο Δήμαρχος Λευκωσίας από την άλλη , μετά την απόρριψη ορισμένων αιτημάτων από το Υπουργείο Εσωτερικών, δήλωσε την πρόθεση να προχωρήσει με ρατσιστικά και παράνομα μέτρα για απαγόρευση διαμονής αιτούντων ασύλου, προσφύγων και μεταναστριών/τών στο κέντρο της πόλης. Τον ενημερώνουμε κατ΄αρχήν ότι η υλοποίηση της εν λόγω πρόθεσης παραβιάζει κατάφωρα τον περί Ίσης Μεταχείρισης (Φυλετική ή Εθνοτική Καταγωγή) Νόμο του 2004 (Ν. 59(I)/2004) ο οποίος αποτελεί προϊόν ενσωμάτωσης της Οδηγίας 2000/43/ΕΚ περί Εφαρμογής της Αρχής της Ίσης Μεταχείρισης Προσώπων Ασχέτως Φυλετικής ή Εθνοτικής Καταγωγής.

• 

Τέτοιες και χειρότερες «αποκαλύψεις» γίνονται ήδη και κατά διαστήματα εδώ και χρόνια. Όπως έχει επανειλημμένα ενημερώσει και καταγγείλει η ΚΙΣΑ, το στεγαστικό πρόβλημα των πιο ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων ολοένα και εντείνεται χωρίς να επιδεικνύεται η οποιαδήποτε πρόθεση των αρχών για την εκπόνηση  και υλοποίηση των απαιτούμενων πολιτικών και μέτρων για την μερική έστω αντιμετώπιση του. Πλέον, οι συνέπειες  της έλλειψης στεγαστικής  πολιτικής δεν ακουμπούν μόνο μετανάστριες/τες και πρόσφυγες αλλά επεκτείνονται και σε κύπριους πολίτες σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό. Στην περίπτωση των προσφύγων και των μεταναστριών/τών, η κατάσταση με το στεγαστικό πρόβλημα πάντοτε ήταν πιο δύσκολη. Τώρα γίνεται πολύ χειρότερη με ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση, φτάνοντας σε αποκαρδιωτικά επίπεδα εξαθλίωσης.

Αυτή η εξαθλίωση και εκμετάλλευση είναι προïόν  των διακρίσεων, του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης στην οποία έχουν καταδικαστεί οι πρόσφυγες και οι μετανάστριες/ες, καθώς με τις περιορισμένες έως και ελάχιστες επιλογές που τους παρέχονται αναγκάζονται να καταφύγουν σε πανάθλια σπίτια, διαμερίσματα, ακόμα και καταστήματα σε υποβαθμισμένες κυρίως περιοχές. Αυτά τα υποστατικά λειτουργούν σαν «χρυσωρυχεία» για τους ιδιοκτήτες τους και άλλους επιτήδειους  που τους εκμεταλλεύονται αισχρά και ασύστολα. Η ανάγκη για φτηνούς χώρους οδηγεί σε συνωστισμό καθώς οι ένοικοι επιδιώκουν το μοίρασμα του ενοικίου ενώ οι ιδιοκτήτες μαζεύουν υπέρογκα κέρδη. Σε αυτή τη διαδικασία εκμετάλλευσης διαχρονικά ρόλο διαδραματίζει και το κράτος με την ανοχή αυτής της πραγματικότητας καθώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν αρκετές γνωστές περιπτώσεις εκμετάλλευσης από ιδιοκτήτες τις οποίες καταγγέλλουμε εδώ και καιρό χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο.

• 

Παράλληλα, στο όλο πρόβλημα ήρθαν να προστεθούν τα μέτρα της κυβέρνησης με  το επίδομα ενοικίου για τους αιτητές ασύλου να καθορίζεται στο ποσό των  €100 ανά άτομο και €250 σε περίπτωση οικογένειας, ποσά που καθόλου δεν ανταποκρίνονται στις τιμές της αγοράς. Η «λύση» αυτή ενισχύει τη ζήτηση τέτοιων υποστατικών αλλά και του αναγκαστικού συνωστισμού σε αυτά. Ακόμη ένα παράδειγμα έλλειψης κρατικού σχεδιασμού ήταν και η μεταχείριση των αιτούντων ασύλου στην Πουρνάρα. Όταν αυτή  δεν απέφερε Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση στην κυβέρνηση, το Υπουργείο Εσωτερικών απλώς αποφάσισε να ανοίξει τις πύλες χώρες προετοιμασία και σχέδιο, αφήνοντας ταυτόχρονα γύρω στα 600 άτομα στις ορέξεις της συγκεκριμένης στεγαστικής αγοράς.

Η όλη τάση γκετοποίησης, κοινωνικής περιθωριοποίησης, εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης των προσφύγων και των μεταναστριών/τών, δημιουργεί σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Στο πλαίσιο αυτό οι Δήμοι πλέον, κάτω από την πίεση του τοξικού κλίματος που διαμορφώνεται με την έξαρση του ακροδεξιού ρατσιστικού και εθνικιστικού αφηγήματος, τόσο της κυβέρνησης όσο και άλλων ακροδεξιών νεοναζιστικών ομάδων και κομμάτων, μεταξύ των δημοτών τους, φαίνεται να προτίθενται να προχωρήσουν στο κλείσιμο τέτοιων υποστατικών, επικαλούμενοι λόγους νομιμότητας άδειας οικοδομής, χρήσης υποστατικών, κλπ. Δεν προνοούν όμως οι Δήμοι για το τι θα γίνει με τα κύρια θύματα αυτής της εκμετάλλευσης και παρανομίας: τους πρόσφυγες και τις/τους μετανάστριες/τες. Η προσπάθεια τους να λύσουν τα τεχνικά προβλήματα με αυτό τον τρόπο θα εντείνει την ήδη απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση στέγασης που αντιμετωπίζουν οι ευάλωτες αυτές ομάδες. 

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι ούτε οι δηλώσεις περί «συγκλονισμού» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε τα ρατσιστικά απαγορευτικά μέτρα επιλύουν αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα. Οι Δήμοι συλλογικά μέσω της Ένωσης τους πρέπει να  μεριμνήσουν ώστε το αρμόδιο Υπουργείο Εσωτερικών και η κυβέρνηση να προχωρήσουν σε συγκεκριμένο σχεδιασμό αντιμετώπισης και διαχείρισης του στεγαστικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν πολλές κοινωνικές ομάδες, με αυτές των μεταναστριών/των και προσφύγων να αποτελούν  προτεραιότητα ενόψει και της ευαλωτότητας τους στην εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση και τις διακρίσεις. Για τους άμεσους σκοπούς  μπορούν μάλιστα να αξιοποιηθούν και Ευρωπαϊκά κονδύλια, στη βάση ωστόσο ενός ολοκληρωμένου και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Τονίζουμε ότι το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη στέγη αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο κατοχυρώνεται από το Σύμφωνο για τα Κοινωνικά, Οικονομικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα των Ηνωμένων Εθνών ενώ υποχρεώσεις για παροχή στέγης σε αιτητές ασύλου και πρόσφυγες απορρέουν και από το ενωσιακό δίκαιο. 

Διοικητικό Συμβούλιο

Abused domestic worker case: Fundamental changes in the employment and protection of migrant women are imperative

Violent employer, while hitting the domestic worker: clean up and get lost!

Domestic worker: where can I go?

Violent employer: go wherever you want. Take the bus, go to Nicosia, go where whores are. I don’t want you here!

The above conversation sums up most explicitly the painful set up of the employment policy and protection framework of domestic workers in Cyprus.

For two days now, public opinion is faced with a new incident of gender-based violence, inhuman and humiliating treatment.  Based on the video circulated on social media, the Cypriot employer who, according to posted information, is an ex-police officer, appears to brutally abuse his domestic worker from the Philippines, for reasons related to her right to private life and about which he did not have the right even to know, let alone to judge.

KISA welcomes the immediate response of the police for locating and arresting the perpetrator, who, we hope, will be prosecuted and made an example of for the criminal offences and gender-based violence he has used. However, the fact that the police have not issued a detention order for that person for the purpose of protecting the investigation procedure raises questions, especially as the victim is in a particularly vulnerable positon and the perpetrator is in a power relation vis-à-vis the victim, and without, as it appears from what has been published, also any orders for restricting communication by the perpetrator with his victim.

Also questionable is the fact that the migrant woman has not been placed under protection, does not appear to have been referred to the shelter for victims of domestic violence but appears to be simply under the protection of a domestic workers agent in Cyprus.

Responsible for the perpetuation of this situation are also the law enforcement authorities but also the Social Welfare Services. For the purpose of the implementation of the Domestic Violence Law, domestic workers are considered as members of the family for which they work and reside with. However, despite our repeated actions, todate, instead of prosecuting the perpetrators according to the Domestic Violence Law they continue to prosecute them according to the common criminal code, which provides for lighter penalties and conviction is harder to achieve.    

The above indicate most vividly that the Istanbul Convention on combating all forms of violence against women remains a dead letter and a theoretical framework invoked when and as it is suitable at any moment, but without being in effect substantially and effectively implemented    

KISA considers that it is urgent to deal substantially and radically with the violations of the rights and protection from violence of migrant women in Cyprus. The employment policy of domestic workers, lack of substantial information and effective protection infrastructure, renders migrant women prey to gender-based violence, systematic violation of their labour rights and exploitation by various networks thriving as a result of the gaps created and allowing them to exploit by the competent services, systematic discrimination and policies of this country.   

The Anastasiades government, under the pressure of the climate formed after the failure to timely detect and track down the serial killer a year ago, announced the intention of a public consultation with all stakeholders in order to formulate a new framework of employment and protection of domestic workers and migrant women in general.  Unfortunately, after Metaxa’s swift confession and conviction the issue has disappeared from the mass media and the government has once again forgotten its announcements and commitments.  

KISA, on the occasion of this new incident, is publishing the positions and proposals it prepared in the context of the government’s announcement for a public consultation and which it has never been able to discuss with the competent authorities as they, until today, reject this dialogue.

KISA calls for the immediate, transparent and objective investigation of the criminal offences the suspect has been charged with, the protection and empowerment of the victim according to the obligations deriving from the relevant legislation for the rihgts of victims but also from the ratification law of the Istanbul Convention, and for opening a dialogue for changing at last the state’s migration policy, which has remained the same, in its basis and philosophy, from 1990 to date.  

Steering Committee

Υπόθεση κακοποίησης Οικιακής εργάτριας: Επιτακτική η ανάγκη υιοθέτησης ριζικών αλλαγών στο τομέα της απασχόλησης και προστασίας μεταναστ

Βίαιος Εργοδότης την ώρα που κτυπά την οικιακή εργάτρια: να καθαρίσεις και μετά να χαθείς!

Οικιακή εργαζόμενη: πού μπορώ να πάω;

Βίαιος εργοδότης: πήγαινε όπου θέλεις. Πάρε το λεωφορείο, πήγαινε στη Λευκωσία, πήγαινε εκεί που είναι οι πόρνες. Δεν σε θέλω εδώ!

Η πιο πάνω στιχομυθία συνοψίζει  με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την αλγεινή εικόνα της πολιτικής απασχόλησης και πλαίσιο προστασίας των οικιακών εργαζομένων στη Κύπρο.

Εδώ και δύο μέρες η κοινή γνώμη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο περιστατικό έμφυλης βίας, απάνθρωπης και ταπεινωτικής μεταχείρισης μετανάστριας οικιακής εργαζόμενης από τον εργοδότη της. Με βάση το βίντεο που έχει κυκλοφόρησε στα μέσα  κοινωνικής δικτύωσης, ο κύπριος εργοδότης της, ο οποίος με βάση πληροφορίες που έχουν κυκλοφορήσει είναι πρώην αστυνομικός, φαίνεται να κακοποιεί βάναυσα την οικιακή του εργαζόμενη από τις Φιλιππίνες, για λόγους που άπτονται του δικαιώματός της στην ιδιωτική ζωή  και για τα οποία ούτε καν είχε δικαίωμα να γνωρίζει, πόσον μάλλον να κρίνει.

Η ΚΙΣΑ χαιρετίζει την άμεση ανταπόκριση της αστυνομίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση για εντοπισμό και σύλληψη του θύτη ο οποίος ευελπιστούμε ότι θα διωχθεί και θα τιμωρηθεί παραδειγματικά για τα αξιόποινα αδικήματα και την έμφυλη βία που έχει ασκήσει. Εντούτοις, προκαλεί ερωτηματικά η μη έκδοση διατάγματος προσωποκράτησης του εν λόγω προσώπου για σκοπούς προστασίας της ανακριτικής διαδικασίας ιδίως αφού το θύμα είναι σε μια ιδιαίτερα ευάλωτη κατάσταση και ο θύτης σε σχέση εξουσίας έναντί του, χωρίς να διαταχθούν επίσης περιορισμοί στην επικοινωνία του θύτη με το θύμα του, εξ όσων τουλάχιστον προκύπτει από τα δημοσιεύματα. Αν λάβει κανείς υπόψη την ευκολία με την οποία εκδίδονται διατάγματα προσωποκράτησης σε σχέση με άλλα πολύ ελαφρότερα αδικήματα, η στάση αυτή των διωκτικών αρχών και των δικαστηρίων στο σύνολό τους, δεδομένης και της ιδιότητας του θύτη ως πρώην αστυνομικού, δημιουργεί εύλογες ανησυχίες ως προς τον τρόπο χειρισμού της υπόθεσης.

Ερωτηματικά επίσης προκαλεί το γεγονός ότι η μετανάστρια δεν τέθηκε υπό προστασία, δεν φαίνεται να παραπέμφθηκε στο καταφύγιο για θύματα βίας στην οικογένεια αλλά απλώς φαίνεται να βρίσκεται υπό την προστασία ατζέντη οικιακών εργαζομένων στην Κύπρο.

Ευθύνη φέρουν για την διαιώνιση αυτής της κατάστασης και οι διωκτικές αρχές αλλά και οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Οι οικιακές εργαζόμενες θεωρούνται για σκοπούς εφαρμογής του περί Βίας στη Οικογένεια Νόμου μέλη της οικογένειας στην οποία διαμένουν και εργάζονται. Εντούτοις, παρά τις επανειλημμένες ενέργειες μας, μέχρι σήμερα, αντί να διώκουν τους θύτες με τον περί Βίας στην Οικογένεια Νόμο συνεχίζουν να τους διώκουν με τον κοινό ποινικό κώδικα όπου οι ποινές είναι ελαφρότερες και η καταδίκη δυσκολότερη.

Τα πιο πάνω καταδεικνύουν, με τον πιο γλαφυρό τρόπο ότι η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης ενάντια σε κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών παραμένει γράμμα κενό και ένα θεωρητικό πλαίσιο του οποίου γίνεται επίκληση όταν και όπως συμφέρει ανά πάσα στιγμή, χωρίς όμως να εφαρμόζεται ουσιαστικά και αποτελεσματικό.

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι επείγει η  ουσιαστική και ριζική αντιμετώπιση των παραβιάσεων των δικαιωμάτων και της  προστασίας από την βία των μεταναστριών στη Κύπρο. Η πολιτική απασχόλησης των οικιακών εργαζομένων,  η έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης και αποτελεσματικών υποδομών προστασίας,  καθιστά τις μετανάστριες έρμαιο στην έμφυλη βία, στη συστηματική παραβίαση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και την εκμετάλλευση από τα διάφορα κυκλώματα που ανθίζουν λόγω του κενού που δημιουργούν και που τους επιτρέπουν να αξιοποιούν οι αρμόδιες υπηρεσίες, οι συστημικές διακρίσεις και οι πολιτικές αυτής της χώρας.

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη εξήγγειλε κάτω από την πίεση του κλίματος που διαμορφώθηκε μετά την αποτυχία έγκαιρου εντοπισμού του κατά συρροή δολοφόνου πριν από ένα χρόνο την πρόθεση δημόσιας διαβούλευσης με τους εμπλεκόμενους φορείς με σκοπό να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο απασχόλησης και προστασίας των οικιακών εργαζομένων και μεταναστριών γενικότερα. Δυστυχώς, μετά την αστραπιαία παραδοχή και καταδίκη του Μεταξά το θέμα εξαφανίστηκε από τα Μέσα και η κυβέρνηση ξέχασε για μια ακόμη φορά τις εξαγγελίες και δεσμεύσεις της.

Η ΚΙΣΑ με την ευκαιρία του νέου αυτού περιστατικού, δημοσιεύει τις θέσεις και προτάσεις που ετοίμασε στο πλαίσιο της εξαγγελθείσας από την κυβέρνηση πρόθεσης για δημόσια διαβούλευση και που ποτέ δεν μπόρεσε να συζητήσει με τις αρμόδιες αρχές αφού μέχρι σήμερα αρνούνται τον διάλογο αυτό.  

Η ΚΙΣΑ καλεί σε άμεση, διαφανή και αντικειμενική διερεύνηση των αδικημάτων με τα οποία έχει κατηγορηθεί ο ύποπτος, σε προστασία και ενδυνάμωση του θύματος σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη σχετική νομοθεσία για τα δικαιώματα των θυμάτων αλλά και ο κυρωτικός νόμος της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και σε έναρξη διαλόγου για αλλαγή επιτέλους της μεταναστευτικής πολιτικής του κράτους η οποία έχει παραμείνει η ίδια, στη βάση και φιλοσοφία της, από το 1990 μέχρι σήμερα.

Διοικητικό Συμβούλιο

Απαράδεκτη υπαναχώρηση κράτους και κομμάτων υπό την πίεση ακροδεξιών και ρατσιστικών στοιχείων

Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό σέβεται και υπερασπίζεται  το δικαίωμα άποψης και ελευθερίας έκφρασης κάθε προσώπου  σε μια δημοκρατική κοινωνία εφόσον αυτές δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα άλλων και εφόσον αυτές δεν αποτελούν ρητορική μίσους για οποιοδήποτε λόγο. Όταν η εκπρόσωπος της  «Ομάδας πρωτοβουλίας κατοίκων Αγλαντζιάς» δηλώνει ότι το «κέντρο φιλοξενίας ευάλωτων αιτούντων άσυλο» δεν πρέπει να λειτουργήσει στο Πλατύ γιατί το κτίριο γειτνιάζει  με το Πάρκο Αθαλάσσας  το «οποίο  είναι πολύ σημαντικό για την εθνική ασφάλεια όλης της Κύπρου» τότε είναι προφανές ότι αυτές δεν μπορούν να είναι προϊόν ορθολογιστικής σκέψης αλλά εκπηγάζουν από καθαρά ξενοφοβικές και ρατσιστικές  θέσεις οι οποίες  διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.

Το Ανοικτό Κέντρο Υποδοχής για Ευάλωτα Πρόσωπα Αιτητές Διεθνούς Προστασίας αποτελεί έργο που εγκρίθηκε μέσα από τα  Ταμεία Εσωτερικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εσωτερικών και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κυπριακή Δημοκρατία, κατά 90% και 10%, αντίστοιχα. Η σχετική συμφωνία επιδότησης του έργου, διάρκειας 22 μηνών, υπογράφηκε στις 07/02/2020 με την κοινοπραξία  Μη Κερδοσκοπικών εταιριών και με την συμμετοχή ΜΚΟ. Η ΚΙΣΑ σημειώνει  ότι η ίδια δεν συμμετέχει σε αυτή τη συμφωνία.

Το Κέντρο θα φιλοξενεί γύρω στους 50 ευάλωτους αιτούντες ασύλου, όπως π.χ. παιδιά, ιδιαίτερα ασυνόδευτα παιδιά, ανθρώπους με αναπηρία, ηλικιωμένους, έγκυες γυναίκες, μονογονεϊκές οικογένειες με ανήλικα παιδιά, θύματα εμπορίας ανθρώπων, ανθρώπους με σοβαρές ασθένειες, ψυχολογικές διαταραχές και που έχουν υποστεί βασανιστήρια, βιασμό ή άλλες σοβαρές μορφές ψυχολογικής, φυσικής ή σεξουαλικής βίας (όπως γυναίκες θύματα ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων). Η παροχή ιδιαίτερων και εξειδικευμένων υπηρεσιών και συνθηκών υποδοχής σε αυτά τα πρόσωπα αποτελεί νομική υποχρέωση που απορρέει από το εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο.

Το συγκεκριμένο κτήριο λειτουργούσε για χρόνια ως ψυχιατρική κλινική, γι’ αυτό και δεν χρειάζεται πολεοδομική ή άλλη άδεια για μετατροπή της χρήσης του. Οι δε επιδιορθώσεις που γίνονται ή και θα γίνουν αφορούν μόνο διορθώσεις και επισκευές στο εσωτερικό του κτιρίου και γι’ αυτό δεν υπήρχε ανάγκη υποβολής αιτήσεων στις πολεοδομικές αρχές.

Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω η ΚΙΣΑ θεωρεί εντελώς αναιτιολόγητους και ρατσιστικούς τους ισχυρισμούς της «Ομάδας Πρωτοβουλίας» περί υποβάθμισης της περιοχής και  μείωσης της ασφάλειας των κατοίκων έτσι ώστε, μεταξύ άλλων, τα παιδιά να μην μπορούν να παίξουν στους δρόμους. Μάλιστα, θεωρούμε ότι το επιχείρημα ότι κινδυνεύει το Δάσος και η εθνική ασφάλεια ολόκληρης της Κύπρου από την παρουσία 50 ιδιαίτερα ευάλωτων αιτητών ασύλου στο Πλατύ θεωρούμε ότι έχει ξεπεράσει κάθε όριο ρατσιστικού παροξυσμού και παράνοιας.

ΗΚΙΣΑ για μια ακόμη φορά καταγγέλλει το νεοναζιστικό ΕΛΑΜ για εκμετάλλευση επίμαχων κοινωνικών  ζητημάτων με σκοπό να δηλητηριάσει την κοινωνία με τις νεοφασιστικές και ρατσιστικές του αντιλήψεις και εθνοτικό μίσος. Η παρουσία, συμπεριφορά και στάση του ΕΛΑΜ στην εν λόγω διαμαρτυρία επιτάσσει για μια ακόμη φορά την ανάγκη οι πολίτες και τα οργανωμένα σύνολα να είναι ιδιαίτερα προσεχτικοί στην εργαλειοποίηση τους από το ΕΛΑΜ και άλλους ακροδεξιούς κύκλους.

Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε την ευθυνόφοβη στάση του Υπουργού των Εσωτερικών και του κυβερνώντος κόμματος.  Ο Υπουργός Εσωτερικών φέρεται να έχει δηλώσει ότι θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα αυτό της «Ομάδας Πρωτοβουλίας» και δεν θα επιτρέψει τη λειτουργία του Κέντρου στην Αγλαντζιά.  Αν όντως ισχύει αυτή η θέση του Υπουργού και, αψηφώντας συμβατικές υποχρεώσεις του ίδιου του Υπουργείου του, το οποίο μόλις πριν μερικούς μήνες αξιολόγησε και ενέκρινε  την χρηματοδότηση του έργου,  αποκαλύπτεται πλέον εντελώς και χωρίς αιδώ το ακροδεξιό, ρατσιστικό και λαϊκίστικο αφήγημα του ίδιου του Υπουργού αλλά και της κυβέρνησης Αναστασιάδη και φανερώνει την ολέθρια συμπόρευση της με το νεοναζισμό.

Η ΚΙΣΑ καταδικάσει την παρουσία και συμμετοχή των δύο υποψήφιων δημάρχων, κ. κ. Κώστα Κόρτα και Ανδρέα Κωνσταντίνου, στην εκδήλωση, ενώ χαιρετίζει την άρνηση της κ. Έφης Ξάνθου, επίσης υποψήφιας δημάρχου  Αγλαντζιάς, να παραστεί και να μιλήσει στην εκδήλωση. 

Τέλος, η ΚΙΣΑ καταγγέλλει την επίθεση εναντίον του Δώρου Πολυκάρπου, Εκτελεστικού της Διευθυντή, από άτομο που καθ’ όλη την διάρκεια της εκδήλωσης  βρισκόταν στο χώρο μαζί με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΔΗΣΥ, κ. Δημήτρη Δημητρίου ο οποίος μέχρι σήμερα δεν έχει διαχωρίσει την θέση του και καταδικάσει αυτή την βιαιοπραγία η οποία πραγματοποιήθηκε στην παρουσία του.  Να σημειωθεί ότι η Αστυνομία, η οποία ήταν παρούσα στο περιστατικό δεν πρόβηκε στις προβλεπόμενες από το νόμο ενέργειες, ενώ χωρίς να μας προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη,  αποσιωπήθηκε από όλα τα παρευρισκόμενα προφανώς πλήρως ελεγχόμενα Μέσα Ενημέρωσης.

Διοικητικό Συμβούλιο

The only Turkish Cypriot “missing” from Morphou: Ahmet Mulla Mehmet...

The only Turkish Cypriot "missing" from Morphou: Ahmet Mulla Mehmet...

Sevgul Uludag

Caramel_cy@yahoo.com

It all started with an anonymous e-mail from a Greek Cypriot reader:
`I'd like to contribute to your efforts by telling you a story that I've only heard, not witnessed. In the town of  Morphou  must be a missing person, whose name I can't recall, but must have been over middle age around 1963-64. From word of mouth  I heard that at least 3 Greek Cypriots murdered him and thrown his body into a well probably at his house. The main reason for doing so was their greed to steal his money. He was a wealthy person, never harmed anybody  and must had a son in the UK.  I don't know if his body has been found, but  if not  I don't like to keep  this information with  me but share it with you because I respect your efforts against  the odds.`
So I started searching who this `missing person` might be. In Morphou (Güzelyurt), there was only one `missing` Turkish Cypriot from 3 January 1964, Ahmet Mulla Mehmet  born in 1898. He had been 65 years old when he had gone `missing` from his house. Just as my reader had described, he had had a son living in London at that time, Arif Ahmet Hastoprak.
So I go to Morphou to meet the grandson of Ahmet Mulla Mehmet, Hakki Alpagut, a lawyer who has been given an award for his contribution to peace, by the Greek Cypriots of Morphou. After the opening of the checkpoints, the Turkish Cypriots and Greek Cypriots of Morphou had formed an association called `Peace and Reunification` and he has been active there, pushing for the opening of the Bostancı/Zodia checkpoint. And now, he is pushing for the opening of the Yeşilırmak/Limnitis checkpoint...
Both Ahmet Mulla Mehmet and his son Nahit were `legends` in the area and Greek Cypriots had great respect for them. They were quite friendly...
Ahmet Mulla Mehmet was a citrus producer and quite rich at that time. He had more than 60 donums of citrus plantations. His wife, Fatma was also well respected among Greek Cypriots of Morphou. The `Mandis` of the area (Roma)  were having fights amongst themselves and according to the story, a few of their children had drowned in the river – they wanted to stop the fighting and build a temple for `Ayios Stamadios`. According to their belief, Ayios Stamadios was the saint who would chase away the evil. But they did not have the money to build this temple so Fatma Hanim would give them money to start building it. When they ran out of money, Ahmet Mulla Mehmet would give more money to finish it. Today you can see this temple in the middle of Morphou.
Ahmet Mulla Mehmet was constructing a new building next to the market (bandabuliya) in Morphou. He had five daughters and three sons. One of his sons, Erol, was killed by some EOKA assasinators back in 1958. Erol had been studying to be a doctor and originally the building's second floor was planned to be his clinic. When he was murdered, the plans for the building also changed. There would be no clinic anymore because Erol had been killed. He had just gone to Morphou and since his mother was sick, he had gone to a Greek Cypriot pharmacist, Nigoloboullos, to get some medicine for her and as he was drinking his coffee, he had been shot and killed in cold-blood.
`Greek Cypriots of Morphou were giving a cold shoulder to EOKA at that time` Hakki Alpagut says, `Morphou was a place they could not really get organized. So they were trying to provocate the people to join EOKA. Sampson had been in the area 10 days before my uncle Erol was shot dead. When he was in the area, a Turkish Cypriot policeman called Reshat  was killed... The left or AKEL was quite strong in Morphou area... So EOKA was setting up provocations... The killing of my uncle was part of those provocations... As a result, most of the Turkish Cypriots of Morphou would fear for their lives and  would go away to live in Lefke or Nicosia or emigrate to Australia...`
Ahmet Mulla Mehmet was worried in 1963 as the intercommunal fighting began but his Greek Cypriot friends in a bank told him not to worry: They would give him 2 thousand Cypriot pounds, without guarantors or mortgage. He planned to pay a thousand pounds to the Greek Cypriot builders and the rest of the money, he would keep for emergencies since all the Turkish Cypriot families had gone to Lefke, Gaziveran or Nicosia. He would go `missing` on the night when he took the money from the bank – 3rd of January 1964. His wife would die 25 days later – Fatma Hanim was already very sick because of the murdering of her son Erol – she had swallowed pesticides to commit suicide when her son had been killed but she was saved... After her husband disappeared, she  could not take it anymore...
So who had killed Ahmet Mulla Mehmet? One of the aides of Ahmet Mulla Mehmet, Feyzullah had been with him that night but had gone to his house. When he came back, he had seen a police car parked in front of the house. `In those times, it was easy for paramilitary groups to use the police cars` Hakki Alpagut explains. Ahmet Mulla Mehmet had been on very good terms with the chief of police of Morphou, Odisseas. There was no sign of struggle in the house. `If these people had told my grandfather, `Come on, Mr. Odisseas wants to see you` he would have gone with them... Is that what had happened? I am not saying that Odisseas had anything to do with this... We don't even know if the murderers were from the Morphou area or whether they came from elsewhere... If they had been from Morphou, we would have heard it...`
We look at the wells in the garden of Ahmet Mulla Mehmet. But Hakki Alpagut has also got some information that his grandfather has been buried in one of the wells in his gardens, not his house. We still need to go and check these wells with him...
`The reason for the killing of my grandfather wasn't ethnic. I believe that he was killed for his money` he says.
Just like his grandfather, Hakki Alpagut is also a `legend` among Greek Cypriots of Morphou... Whoever comes to Morphou goes and seeks him out to have coffee or a chat... He continues the friendship and brotherhood, just like his uncle Nahit and his `missing` grandfather Ahmet Mulla Mehmet... He is a role model for the future of our country... (*)

(*) This article was published in June 2009 in POLITIS newspaper and after a few years in 2011, Hakki Alpagut sadly passed away... We later went with other grandchildren of the "missing" Ahmet Mulla Mehmet and showed various possible burial sites where he might have been buried to the officials of the Cyprus Missing Persons' Committee... We also gave information to the officials of the CMP about people who might know the exact location of his burial site. CMP officials visited and took the information... We hope that after 11 years since we first wrote about Ahmet Mulla Mehmet, that there should be digging in the possible burial sites that there is information about with the CMP...

Photos:

Ahmet Mulla Mehmet still "missing" from Morphou...

The Agios Stamadios temple in Morphou

Dr. Erol Ahmet killed in August 1958 in Morphou by some Greek Cypriots...

Vulnerable Asylum seeker held under torturous and life threatening conditions

An asylum seeker with serious mental health problems and suicidal and self-harming tendencies is held in detention, under conditions which are torturous, inhumane and threatening to his well-being and life and is moved from one inappropriate place to another, despite the recommendations of his doctors.

The asylum seeker, who arrived in Cyprus from an African country in January 2020, has been transferred, on the basis of decisions of the Cyprus administrative authorities, about ten times from and to detention centres, camps/ reception centres and hospitals. The conditions under which he is held are absolutely inappropriate for his mental health and as a result he has twice ended up at Athalassa Hospital, after attempts to take his own life.

Despite their clear obligations under the Refugee Law and their capacity for appropriate arrangements and utilisation of alternative detention measures, the Immigration and Asylum Authorities have not to this day taken into consideration the serious health condition of the asylum seeker in question, which can result into further problems as well as other factors aggravating his condition.

Not only did they not consider his vulnerable situation, but they took dangerous decisions and acted in ways which guaranteed the deterioration of his condition, putting his life at further risk.   

After repeatedly being obstructed by the authorities, the asylum seeker in question finally managed to gain access to Justice and filed an appeal against his detention order. A few days later, the competent authorities, in an attempt to make the judicial procedures devoid of purpose and escape the protection the Law provides the asylum seeker, decided to “annul” the most recent detention order. Their aim was to issue a new detention order upon completion of his treatment at Athalassa Hospital.  Their aim was to issue a new one despite the recommendations of health professionals.

The authorities of the Republic of Cyprus once more show a blatant disregard of their legal obligations towards vulnerable asylum seekers, reaffirming once again their offensive stance and disrespect towards those seeking international protection.

KISA, observes the judicial process and has already applied to the Civil Registry and Migration Department, relevantly informing the co-competent authorities. It has also been in contact with an EU-funded organisation willing to provide a place where the asylum seeker can reside in safety, while it intends to take all measures suited in cases as the present, of gross violations of the right to life, safety and protection against torture, inhumane and degrading treatment and punishment.  

The Steering Committee

Ευάλωτος αιτητής ασύλου κρατείται σε βασανιστικές και επικίνδυνες για την ζωή του συνθήκες.

Αιτητής ασύλου με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας και τάσεις αυτοκτονίας και αυτοτραυματισμού αφήνεται στο έλεος της βασανιστικής, απάνθρωπης και απειλητικής για τον ίδιο και τη ζωή του κράτησης, από τον ένα ακατάλληλο χώρο στον άλλο, παρά τις σαφείς συστάσεις ιατρών.

Αιτητής ασύλου ο οποίος έφτασε στην Κύπρο από χώρα της Αφρικής τον Ιανουάριο του 2020, μεταφέρθηκε βάσει αποφάσεων των κυπριακών διοικητικών αρχών, μέχρι και δέκα περίπου φορές από και σε χώρους κράτησης, «φιλοξενίας», νοσηλευτήρια, με τους χώρους κράτησης/ «φιλοξενίας» να είναι υπό συνθήκες παντελώς ακατάλληλες για τη ψυχική του υγεία, με αποτέλεσμα να έχει καταλήξει δύο φορές μέχρι σήμερα στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας μετά από προσπάθειες να θέση τέρμα στη ζωή του.  

Παρά τις σαφείς υποχρεώσεις τους με βάση τον περί Προσφύγων Νόμο και τις δυνατότητες που τους παρέχονται για κατάλληλες διευθετήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις και χρήση εναλλακτικών της κράτησης μέτρων, οι μεταναστευτικές αρχές και οι αρχές ασύλου ουδέποτε μέχρι σήμερα έλαβαν υπόψη τους τη σοβαρότατη κατάσταση της υγειάς του η οποία φέρει παράλληλα και άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες.

Όχι μόνο δεν εκτίμησαν την ευάλωτη του κατάσταση, αλλά έλαβαν τη μία επικίνδυνη για τον ίδιο απόφαση μετά την άλλη και έδρασαν με τέτοιο τρόπο ώστε η επιδείνωσή του κάθε φορά και η έκθεσή του σε ακραίες για τη ζωή του καταστάσεις να είναι εγγυημένη και αναπόφευκτη.

Ο αιτητής ασύλου μετά από την κατ’ επανάληψη παρεμπόδισή του από τις αρχές, κατάφερε να αποκτήσει επιτέλους πρόσβαση στη δικαιοσύνη και καταχώρησε προσφυγή κατά του διατάγματος κράτησής του. Λίγες ημέρες μετά, οι αρμόδιες αρχές επιχειρώντας να θέσουν τη δικαστική διαδικασία άνευ αντικειμένου και να διαφύγουν της προστασίας που παρέχει στον αιτητή η νομοθεσία  αποφάσισαν να «ακυρώσουν» το πιο πρόσφατο διάταγμα κράτησής του με σκοπό να εκδώσουν νέο διάταγμα κράτησης μετά την ολοκλήρωση της περίθαλψης του  στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας, παρά τις σαφέστατες συστάσεις των επαγγελματιών υγείας.

Οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας για άλλη μία φορά γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις νομικές τους υποχρεώσεις σχετικά με ευάλωτους αιτούντες άσυλο, επιβεβαιώνοντας και πάλι την καταχρηστική τους στάση και την ασέβειά τους προς τη δικαστική εξουσία και τους αιτούντες διεθνούς προστασίας,

Η ΚΙΣΑ, παρακολουθώντας παράλληλα τη δικαστική διαδικασία έχει ήδη αποταθεί στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, ενημερώνοντας τις συναρμόδιες αρχές και έχει ήδη έρθει σε επαφή με φορέα ο οποίος προθυμοποιήθηκε να παράσχει χώρο όπου ο αιτητής θα μπορούσε να διαμένει με ασφάλεια, ενώ προτίθεται να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα τα οποία αρμόζουν σε περιπτώσεις όπως την παρούσα και σε ακραίες παραβιάσεις των δικαιωμάτων στη ζωή, την ασφάλεια και την προστασία από βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και τιμωρία.

Διοικητικό Συμβούλιο

What’s behind the attacks of the “Grey Wolves” in Vienna

After a Kurdish feminist rally in Vienna-Favoriten was attacked by Turkish fascists on Wednesday, hundreds of anti-fascists took to the streets against this attack on the following day. After yesterday’s demonstration the fascists escalated the situation again and attacked the EKH, an occupied house in Vienna, with a mob of about 200 to 300 people. Stones, bottles and incendiary devices flew on the squatted house, which is shared by left-wing migrant organisations and anarchist aligned squatters.

We have translated an article by Zeynep Arslan (@zeynemarslan) from the Austrian Mosaik Blog to give you a first overview and analysis of the situation. The antifascist demonstrations are organized under the motto Faşizme karşı omuz omuza! – Side by side against fascism! Try to find an answer on the streets!

The noise of the police helicopters could be heard late into the night yesterday. For a long time no peace and quiet returned to the streets of Vienna-Favoriten. It all began with a rally by a Kurdish women’s organisation based in the Ernst Kirchweger Haus (EKH). The participants wanted to point out the increasing number of feminicides in Turkey and Austria. They wanted to show what the effects of anti-women policies are, which can be seen, in the privatisation and destruction of women’s shelters in Salzburg for example.

Then the women were attacked by a group of fascist men. Within a very short period of time, around a hundred right-wing extremists appeared, and a large-scale police operation was launched. The women fled to the EKH and had to stay there for hours for security reasons.

Not the first attack

It wasn’t the first attack in the district. Similar incidents occurred on Mayday on the fringes of a rally on Keplerplatz. And a pattern is emerging: the extreme right-wing group of young men seems to have no fear of the security forces, who were even supported by two police helicopters last night.

Two to three young people can turn into fifty to a hundred within minutes. They act as owners and guards of Favoriten and want to supervise their district. They forbid residents and visitors to events to consume alcohol during the Muslim month of fasting Ramadan. They try to keep Kurdish music and language out of the public. They also like to sic the police on Turkish-Kurdish participants of events – with the insinuation that they are followers of the PKK (Kurdish Workers Party). Self-confidently they accuse the police and the Austrian state of allowing a terrorist organisation to take over public space. They mobilise each other via their mobile phones and are organized in hierarchical roles.

Role model Erdoğan

The group’s world view is shaped by the political ideas of Turkish President Recep Tayyip Erdoğan. They position themselves as his defenders and do not shy away from making the wolf salute (comparable to the Hitler salute as a distinctive sign of Turkish fascists), which is forbidden in Austria, in the presence of the police.

How is it possible that young people who were born in Vienna and Austria internalized such an unreflected racist Turkish way of thinking and generalized hatred? Unfortunately the omnipresent discrimination in Austria favours the propaganda of the Turkish right-wing extremists. Young people who regularly experience exclusions according to the motto “You are and can be with us, but you will never be one of us” can never feel equal rights and equal treatment. This structural and institutional racism prevents a common, pluralistic understanding of democracy across cultural and national affiliations.

An offer for the excluded

The male “us” narrative à la Erdoğan offers these young people an identity, even if it is constructed and artificial. The corresponding messages and war propaganda from Turkey reach them daily – and are received by them uncritically and without reflection. When they are confronted by others because of their attacks, they declare that despite their citizenship and perfect German they will remain foreigners forever and ever. Their disorientation provides fertile ground for right-wing extremist propaganda.

The young people born in Austria take on the megalomania of “Turkishness” across borders. Basic democratic rights obviously have no place in this. That’s why they attack marginalized groups from their supposed “own” cultural circle: Kurds, Alevis and women. For them, their rights are part of the “corrupt Christian strangeness” in which, in their opinion, they live. They seem to have found a feeling of belonging only in the group. In the group they feel strong – but even a rally against violence against women becomes unbearable for them and threatens their male power.

Aggressive inferiority complex

So we are dealing with an aggressive inferiority complex. It is rooted in a constructed legitimation of identity, that refers to Turkish history. It begins in the steppes of Central Asia, continues through the invasion of Anatolia, the collapse of the Ottoman Empire and migration into the European diaspora. Various massacres, genocides and defamations in the course of the formation of the Turkish nation state a good hundred years ago are also part of this legitimation.

The Turkish state doctrine grants them the international privileged status of “Turk-Turkish-Sunni-Muslim Man”. To defend the leader and the fatherland, even far from Turkey, any use of force is justified. This can also be seen in violent anger against women.

Against racism and sexism, no matter from where

Last night the self-proclaimed “guardians of Favouriten” were able to carry out their second action this year in front of the Austrian public. Prior to this, their attack was directed against the May Day rally on Keplerplatz. These developments can no longer be ignored. Behind them lies a political power structure that operates transnationally. The young men are only a pretense. The structures and ideologies behind them reach as far as Turkey. A trivialisation of the current incidents would be irresponsible towards the future.

What is needed is courageous action against all forms of racism, which goes hand in hand with sexism – no matter what corner it may come from. Each and every one of us must democratically engage and take responsibility for our common future. The world views that further stabilize a male-dominated ideology must be broken up. The patterns and motivation for racist and sexist violence and incitement to hatred are always the same: the perpetrators want to compensate for their own feelings of inferiority and the existential fear associated with it. After all, the young right-wing extremists are not as strong and courageous as they themselves believe.

Επιτροπή Συμπαράστασης στον Αντιρρησία Συνείδησης ...

Επιτροπή Συμπαράστασης στον Αντιρρησία Συνείδησης Γ. Πάρπα - Committee for the Support of Conscientious Objector Giannis Parpas

“The Revolution has been televised”

…a call for participation in the current movement

Translation of an article by Antifa AK Cologne

“When you talk about a revolution, most people think violence, without realizing that the real content of any kind of revolutionary thrust lies in the principles, in the goal that you’re striving for, not in the way you reach them.”
–Angela Davis

3 weeks ago, the African-American George Floyd was brutally murdered by police officers. Since then, an anti-racist wave of protest against police violence and White Supremacy has been spreading, which is being taken up internationally. In France, England, Brazil, the Czech Republic, Canada, but also in Germany, masses of racialized people and those standing in solidarity are taking to the streets in the middle of the pandemic. In the various countries where protests are taking place, different social situations exist from which the uprisings arise. White Left activism must show solidarity with the struggling organisations and movements of black people and people of color and recognise their spearhead role in the anti-racist struggle. We are communists from Germany who participated in the protests in Cologne and would like to present some analyses and theses on the current #BlackLivesMatter movement.

#BlackLivesMatter is a revolutionary rebellion against racism

In the USA, black people make up 13% of the total population, but at the same time 33% of corona patients who need hospital treatment. They suffer from poverty-related pre-existing conditions, such as diabetes, much more frequently and receive much worse health care, as they are much more likely to be affected by poverty. Black people are more than twice as often victims of murder by police officers than white people. The murder of George Floyd was certainly not an isolated case, but the straw that broke the camel’s back. The massive rage that is currently erupting everywhere merely makes these brutal facts visible. The images of the riots and the looting in the USA are by no means frightening, as postulated by bourgeois media, but are an expression of the need to upset the murderous status quo. One could plunder for a lifetime; this would not replace what capitalism stole.

#BlackLivesMatter is practical pig hate and anti-colonial power

The movement has already had some success. 54% support in the US-population for the burning Minneapolis police department speaks for itself. Now the police department there is to be disbanded. Worldwide, the #BlackLivesMatter protests have caused colonial monuments glorifying slavery to be hit, as in Bristol and Brussels. These successes would not have been possible without the far-reaching mass militancy. No petition had achieved this before. In Germany no monument has been tackled so far. Some influential political figures externalize the problem: it is an American phenomenon. Former faction leader of the Christian Democrats, Friedrich Merz, claims that there is no latent racism in the police. The facts tell us something else: since 1990, at least 159 People of Colour and black people have died in police custody in Germany. The racist terror does not only come from the state, but also from racists and fascists who have killed at least 209 people since 1990. In Germany racism is present everywhere. The rulers do everything to make it ignoreable for the majority of society – to the murderous disadvantage of those targeted by racism.

#BlackLivesMatter questions the state of capital

The internationalization of the protests makes three things clear: racism and capitalism are inseparable. Racist plundering only works with social pacification and class contract. The bourgeois state plays a central role here: it secures the capitalist normalcy, and thus inevitably also the racism that supports it and shapes it. That is why it and its personnel are now faltering in the face of the internationalization of the uprisings that are continuing in many places. The uprisings, when they attack systemic racism, necessarily attack the whole system. Civil liberties will only be accepted by those in power if the social movements can be integrated into the status quo. And: Where understanding is expressed in another country about the protest, it is usually unpopular as soon as it is directed at one’s own ruling class and it does not remain peaceful. But the renewed protests in Atlanta also make it clear that the state can try to pacify its inmates with reforms and at the same time fight the uprising with the help of the military, but also gets massive headwind from the internationalization of the protests. Whether Trump, Bolsonaro, Macron or Johnson: They are currently getting a lot of fire under their asses.

Social movements are spontaneous and concrete

The last social movements had a subjective factor and lived on spontaneity, which caused their rapid growth: whether it was the students of Fridays for Future, who will still feel the effects of the climate catastrophe during their lifetime, or the women’s movement, which attacks the systematic double exploitation of gendering under capitalism worldwide, or the BLM movement, which makes the daily murderous threat to black people visible. Social movements take up and attack the contradictions concretely: Whether racist police violence, patriarchal and sexual exploitation or the climate catastrophe. The fight for the whole can only be won by expanding the struggles. Where systematic oppression by domination is made a problem of individuals or certain groups, the so-called “progressive neoliberalism” beckons with quotas and ridiculous reforms like body cams to satisfy the state inmates. Revolutionary answers to the crisis do not speak of individual perpetrators and redistribution. With #DefundThePolice the police as an institution is questioned. Meanwhile, in Hamburg and Berlin it quickly became clear how the smallest spark of resistance against police officers is dealt with. We have to attack racist structures and institutions, as well as colonial continuities, where we live and struggle. In other words: disempowering capital and the perpetrators of violence and expropriating the rich.

Black culture is a means of revolutionary rebellion

#BlackLivesMatter feeds off the anti-colonial struggles of the Black Power movement. Black culture plays a central role here, which in turn comes from a resistant tradition and poses questions of social representation and participation radically from below, but at the same time has gained quite a high popularity. Without this popularity, the wave of protest would not have been able to internationalize so quickly. In the German public and the German left, black culture is marginalized, as is knowledge of the struggles of movements and organizations. Often black voices are overheard, or their critical sting is removed. Afro-German communists, like the resistance fighter Hilarius Gilges, who was brutally murdered by the Nazis in 1933 in Düsseldorf, or the partisan fighter Carlos Grevkey, who was also murdered by Nazis, are not well known in the anti-fascist German left. This statement is directed as a criticism of ourselves, as part of this movement.

#BlackLivesMatter is the continuation of the Black Power Movement

Racism is treated as a problem and, across different political camps, as structural violence. Even Horst Seehofer (German minister of the interior) and others say: We have a racism problem. This could be seen as a discursive victory for interventions critical of racism. The problem is: the legitimate questions about representation of black people and PoC, as soon as they are taken up by the Congress, the EU Parliament and the Bundestag, lack the class standpoint. Intersectional research and theoretical approaches are very vulnerable to being turned against themselves, as they have already been appropriated by the bourgeois academic sphere. The realization that many social conflicts and injustices of our time can be interpreted on the basis of the categories race, class, gender, does not necessarily put them in conflict with the capital relation. In contrast to this is the notion of striving to overcome capitalist rule, which is expressed through class relations, racism and gender relations. The difference lies in the fact that in comparison to diversity-oriented and racism-critical approaches, capitalism as a whole is denounced. Racism and gender relations are by no means a side contradiction to class relations. They are historically closely connected and can only appear to be interwoven with each other. Thus this theory differs from bourgeois theories by two central features: It has a Marxist basis on which to argue. That is, it goes beyond the categorization of inequalities. Secondly, in contrast to academic intersectionality theory approaches, the theory of triple oppression in particular aims at the revolutionary overcoming of capitalism. Or, to use Bobby Seales (Black Panther Party) words:

“We are an organisation that represents black people and many white radicals relate to this and unterstand that the Black Panther Party is a righteous revolutionary front against this racist decadent, capitalistic system. Our organisation doesn’t have any white people as members. If a white man in a radical group wants to give me some guns, I’ll take them. I’m not going to refuse them because he’s white.”

The truth is always concrete

If we as leftists want to make our contribution to the BLM movement, we must intervene practically and locally. For Cologne, a minimal catalogue of measures would be the abolition of the construct of “dangerous places” (a rationalization for stop and frisk), such as the Domplatte and Ebertplatz, an end to racist police controls, #JusticeforKrys (a young man shot and by a conservative politician), Herkesin Meydani – a memorial in Keupstraße (where nazi terrorists detonated a mailbomb), the private accommodation of fugitives and to dump the Kaiser Wilhelm statues in the Rhine. Nationwide: the disarmament of the police, the return of colonial looted goods, immediate debt relief and reparations payments for former German colonies, a reappraisal of the involvement of German shipbuilders and financial houses in the slave trade and the evacuation of all camps. Those who do not want to talk about colonialism should also keep quiet about capitalism.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ: Οπισθοχώρηση στο δικαίωμα ασύλου και τη διεθνή προστασία

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων βρίσκει την ανθρωπότητα σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, με την πανδημία του κορονοϊού να μετρά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια κρούσματα, ενώ ο εγκλεισμός και τα άλλα περιοριστικά μέτρα έχουν ήδη επιφέρει μια τεράστια οικονομική κρίση με ανυπολόγιστες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.

Με την πανδημία όμως  αναδείχτηκαν με τον πιο εύγλωττο και τραγικό τρόπο και οι εγγενείς και συστημικές αδυναμίες στα συστήματα ασύλου όλων των χωρών, περιλαμβανομένης της Κύπρου,  ενώ δημιούργησε τις προϋποθέσεις και συνθήκες για κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των προσφύγων, ακόμα και αυτής της βασικής αρχής της απαγόρευσης της επαναπροώθησης προσφύγων σε χώρες όπου υπάρχει κίνδυνος δίωξης. Η Κυπριακή Δημοκρατία ήδη κατά την περίοδο της ισχύος των μέτρων κατά της πανδημίας προέβη σε δύο επαναπροωθήσεις προσφύγων κατά παράβαση του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Όπως ανέφερε και σε σημερινό μήνυμά της η Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης « οι επαναπροωθήσεις και η βία εναντίον των προσφύγων στα σύνορα πρέπει να σταματήσουν».

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, εκατοντάδες πρόσφυγες τέθηκαν υπό κράτηση, είτε στα κρατητήρια Μενόγειας, είτε στο Κέντρο Υποδοχής στην Κοφίνου είτε στο Κέντρο Πουρνάρα υπό το πρόσχημα της «προστασίας» τους ή/και της προστασίας της δημόσιας υγείας χωρίς να συντρέχει κανένας απολύτως λόγος διαφορετικής μεταχείρισής τους σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού, κατά παράβαση των αρχών της αναγκαιότητας και αναλογικότητας, υπό συνθήκες πραγματικά απάνθρωπες, εξευτελιστικές και ταπεινωτικές. Η διατήρηση δε των μέτρων κράτησης των προσφύγων στο Κέντρο Πουρνάρα υπό το πρόσχημα μιας άλλης «πανδημίας» αυτής της ψώρας, μετά το άνοιγμα κατά τα άλλα της κοινωνικής ζωής των προσώπων, αποτελεί ντροπή.

Ταυτόχρονα, η ανθρωπότητα γίνεται μάρτυρας της έντασης και επέκτασης των διακρίσεων, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, της ρητορικής και των εγκλημάτων μίσους, με αποκορύφωμα την ψυχρή δολοφονία του George Floyd από την αστυνομία, εναντίον των πιο αδύναμων και των πιο ευάλωτων, όπως οι μαύροι και οι Λατίνοι στις ΗΠΑ, οι μαύροι, οι Ασιάτες και οι εθνικές μειονότητες στη Βρετανία, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες παντού.  

Στην Κύπρο, ο Υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε την νέα  «Ολοκληρωμένη Μεταναστευτική Πολιτική» της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «ολοκληρωμένη» είναι αφού εστιάζεται μόνο σε εκείνες τις πτυχές του  ασύλου, οι οποίες έχουν αναδειχθεί μέσα από μια ακραία ρητορική ως το «πρόβλημα» που διακινδυνεύει, όπως διακηρύσσεται, ακόμα και την επιβίωση της χώρας. Καμία αναφορά δεν έγινε στην ένταξη των προσφύγων, καμία αναφορά στα όσα οι πρόσφυγες προσφέρουν στις χώρες προστασίας και καμία αναφορά σε πολιτικές οι οποίες θα αντιμετωπίσουν τον αποκλεισμό των προσφύγων, το  ρατσισμό και διακρίσεις που βιώνουν καθημερινά.

Από τη νέα «Ολοκληρωμένη Μεταναστευτική Πολιτική» προκύπτουν-

1. Ο περιορισμός στην πρόσβαση στο δικαίωμα ασύλου όπως κατοχυρώνεται από το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε.
2. Οι παράνομες κρατήσεις όλων ανεξαιρέτως των αιτητών ασύλου, περιλαμβανομένων οικογενειών και παιδιών, σε νέα κέντρα κράτησης που ανακοίνωσε το κράτος, κατά παράβαση του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου
3. Η παραβίαση του δικαιώματος σε αποτελεσματικό ένδικο μέσο, το οποίο προστατεύεται από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ και το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. με την σύντμηση των προθεσμιών, πρόσβαση στη δικαιοσύνη σε βαθμό που να την καθιστά αδύνατη
4. Ο καθορισμός ως ασφαλών χωρών καταγωγής, χωρών όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα συστηματικά και κατάφωρα και η επιτάχυνση των διαδικασιών εξέτασης αιτήσεων ασύλου σε προθεσμίες που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να διασφαλίσουν και δίκαιη και αντικειμενική εξέταση των αιτημάτων ασύλου.

Η ΚΙΣΑ, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων καλεί εκ νέου το κράτος να αρθεί στο ύψος των νομικών και ηθικών του υποχρεώσεων έναντι των προσφύγων και να επαναξιολογήσει τις πολιτικές του έτσι ώστε αυτές να συνάδουν με το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο. Καλεί το κράτος να τερματίσει τη συστηματική ρητορική εναντίον των προσφύγων και αιτητών ασύλου και να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την υιοθέτησης ενός δίκαιου και αποτελεσματικού συστήματος ασύλου, το οποίο να επιτρέπει την αξιοπρεπή διαβίωση και ένταξη των προσφύγων στην κοινωνία.

Η ΚΙΣΑ καλεί την κοινωνία και όλους τους φορείς της σε όλα τα επίπεδα να αντισταθεί στο λαϊκισμό και την ξενοφοβική και ρατσιστική ρητορική μίσους εναντίον των προσφύγων και να δείξει ότι η αλληλεγγύη και οι αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας αποτελούν αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται στέρεα η κοινωνία μας.

Διοικητικό Συμβούλιο

Κάθε άλλο παρά ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική εξήγγειλε ο Υπουργός

Η ΚΙΣΑ παρακολούθησε τη διάσκεψη του Υπουργού Εσωτερικού κ. Νίκου Νουρή για να παρουσιάσει την Ολοκληρωμένη Μεταναστευτική Πολιτική της Κυβέρνησης.

Παρά τις εξαγγελίες, η διάσκεψη του  Υπουργού δεν ήταν καθόλου  διαφωτιστική και εν πολλοίς αποτυχημένη  για τους εξής λόγους:

• Αμέλησε να  αναφερθεί  έστω και στο ελάχιστο στον τομέα της μετανάστευσης και σε σημαντικές παραμέτρους όπως η ένταξη των μεταναστριών/ών, τις παραβιάσεις βασικών ανθρωπίνων και εργασιακών τους δικαιωμάτων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, κλπ. .

• Μίλησε μόνο για το άσυλο, αλλά ακόμα και και εκεί επικεντρώθηκε στην ουσία μόνο στις αιτήσεις ασύλου που το υπουργείο θεωρεί πρόδηλα αβάσιμες, χωρίς να αντιλαμβάνεται, όπως φαίνεται, τις διαφορές μεταξύ μετανάστευσης και ασύλου και το διαφορετικό νομικό πλαίσιο που διέπει τα δύο θέματα, περιλαμβανομένου του ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου.

• Παραποίησε για ακόμη μια φορά τις στατιστικές ασύλου για να δικαιολογήσει τη λανθασμένη εκτίμηση ότι οι αιτητές ασύλου αποτελούν το 3,8% του πληθυσμού. Μας μίλησε για 19.000 αιτήσεις ασύλου οι οποίες δια μαγείας έγιναν 34.000, συμπεριλαμβάνοντας στους αιτητές ασύλου τα άτομα που έλαβαν προστασία τα 20 τελευταία χρόνια, ακόμη και αυτούς  που  έχουν πολιτογραφηθεί Κύπριοι.

Τα μέτρα που εξήγγειλε για τους φοιτητές αποσκοπούν στον περιορισμό της υποβολής αιτήσεων ασύλου και όχι στη σφαιρική αντιμετώπιση του σοβαρού αυτού προβλήματος, της παραπληροφόρησης και εκμετάλλευσης υπηκόων τρίτων χωρών που έρχονται για να φοιτήσουν στη Κύπρο. Η δήλωση που θέλει να εισάξει ο Υπουργός,  ότι ένα άτομο που έρχεται ως φοιτητής δεν έχει πρόβλημα δίωξης στη χώρα του, εκτός του ότι παραβιάζει τον περί Προσφύγων Νόμο και την έννοια του επί τόπου πρόσφυγα,  είναι και εντελώς αναποτελεσματική αφού μετατίθεται το βάρος στους ίδιους τους φοιτητές, αντί στα κολλέγια που θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις πολιτικές και διαδικασίες τους, αλλά και την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχουν. Μια τέτοια δήλωση δεν έχει καμία νομική ισχύ, ούτε και θα μπορούσε να απαγορεύσει σε φοιτητή να υποβάλει αίτηση ασύλου εάν οι λόγοι δίωξης ανέκυψαν μετά την είσοδό του στη χώρα, ή αν επικαλεστεί ότι τη δήλωση την έκανε συνειδητά για να μπορέσει να μεταβεί σε ασφαλή χώρα για να υποβάλει αίτηση ασύλου.

Το πρόβλημα των κολλεγίων είναι υπαρκτό και δεν θα λυθεί με τον τρόπο τον οποίο προτείνεται από τον Υπουργό. Το κράτος θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό μόνο εάν-

• Ελέγξει την παραπληροφόρηση κυρίως από ατζέντηδες και κολλέγια γύρω από τη φοίτηση, το κόστος ζωής και τις ευκαιρίες απασχόλησης στην Κύπρο   
• Διασφαλίσει ότι τα κολλέγια προσφέρουν καλού επιπέδου εκπαίδευση που προσελκύει  αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται να φοιτήσουν, και
• Προσφέρει ευκαιρίες ένταξης και απασχόλησης των φοιτητών στον τομέα των σπουδών τους και όχι σε εργασίες των 3 ευρώ την ώρα        

Η δήλωση για τη δημιουργία νέου Κέντρου Υποδοχής Μεταναστών στη Μενόγεια, όπου θα παραμένουν οι αιτητές ασύλου μέχρι την εξέταση των αιτήσεών τους, προφανώς υποδηλώνει κλειστό κέντρο κράτησης, κάτι το οποίο  απαγορεύεται βάσει του ευρωπαϊκού και εθνικού δικαίου, το οποίο ορίζει ότι οι  αιτητές ασύλου έχουν δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας, το οποίο μόνο κατ΄ εξαίρεση και για πολύ συγκεκριμένους λόγους που καθορίζονται εξαντλητικά στο νόμο μπορεί να περιοριστεί.

Η υιοθέτηση ασφαλών χωρών καταγωγής, μεταξύ των οποίων και χώρες όπως η Αίγυπτος, το Πακιστάν και άλλες, όπου αποδεδειγμένα υπάρχουν σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την τροποποίηση ακόμα και του Συντάγματος ώστε ουσιαστικά να εξανεμιστούν οι καθορισμένες για όλες τις άλλες προσφυγές προθεσμίες θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραβίαση του δικαιώματος σε αποτελεσματικό ένδικο μέσο που κατοχυρώνεται από το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. και τις σχετικές οδηγίες της Ε.Ε.

Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ

Καταδίκη της ΚΙΣΑ για δράση της το 2010 κατά της ρητορικής μίσους στο διαδίκτυο

Στις 05.06.2020, το Δικαστήριο καταδίκασε την ΚΙΣΑ, για δράσεις της κατά το 2010 στο πλαίσιο της εντολής της ως ΜΚΟ. Οι δράσεις της αποσκοπούσαν, όπως αυτές καταγράφονται σε σχετική έκθεση της ΚΙΣΑ,  στην καταπολέμηση της ρητορικής μίσους και του εθνικισμού στο διαδίκτυο Το δικαστήριο έκρινε ότι το προσχέδιο υπομνήματος  που ετοιμάσαμε για διαβούλευση με άλλες ΜΚΟ ήταν δυσφημιστικό για τον κ. Χρίστο Κληρίδη.

Η ΚΙΣΑ, ως Μη Κυβερνητική Οργάνωση η οποία από την ίδρυση της αγωνίζεται εναντίον του ρατσισμού και της ρητορικής μίσους είχε και εξακολουθεί να έχει τη θέση ότι η ιστοσελίδα Christofias Watch εξέφραζε ρητορική μίσους και υποκινούσε σε βία εναντίον μεταναστών,  μουσουλμάνων, ΜΚΟ και άλλων φορέων που αγωνίζονται για το σεβασμό και προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά του ρατσισμού, καθώς και εναντίον όσων τάσσονταν υπέρ της ΔΔΟ και υποστηρικτών του Σχεδίου Ανάν. Μια από αυτές τις περιπτώσεις αποτέλεσε η υποκίνηση σε μίσος και βία κατά της αξιοπρέπειας και ζωής του δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη.  Το ιστολόγιο κατ’ επανάληψη έκφραζε τη θέση ότι ο κ. Δρουσιώτης «σε οποιανδήποτε κανονική χώρα στον κόσμο … θα είχε αυτό που του αξίζει…» υπονοώντας με τα ακόλουθα την εκτέλεση του ως προδότη … «Γιουσουφάκι, αλήτη, δειλέ, προδότη. Ένας λάκκος με ασβέστη σου χρειάζεται. Ούτε καν σφαίρα στο κρανίο».

Ο κ. Ξενής Ξενοφώντος φερόταν να είναι εκ των διαχειριστών της εν λόγω ιστοσελίδας,  η προσπάθεια εντούτοις των αρχών να διερευνήσουν την όλη υπόθεση για διάπραξη ποινικών αδικημάτων απέτυχε για διαδικαστικούς λόγους. Την υπεράσπισή του στην υπόθεση ανέλαβε ο κ. Χρίστος Κληρίδης. Κατά τον εν λόγω χρόνο, ο κ. Κληρίδης εκπροσωπούσε την Κύπρο στο Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA). Ο κ. Ξενοφώντος εκπροσωπούσε την Κύπρο στο ίδιο σώμα ως αναπληρωτής του κ. Κληρίδη,  ενώ η ΚΙΣΑ ήταν μέλος της πλατφόρμας ΜΚΟ του ίδιου οργανισμού.

Όπως φαίνεται και από την απόφαση του Δικαστηρίου, η ΚΙΣΑ, στη βάση της θέσης της ότι  τόσο ο κ. Ξενοφώντος όσο και ο κ. Κληρίδης δεν είχαν πλέον τα εχέγγυα για να εκπροσωπούν την Κύπρο στο Διοικητικό Συμβούλιο του FRA, ο οποίος αποτελεί οργανισμό της Ε.Ε. με  κύριο ρόλο και εντολή του την καθοδήγηση των κρατών μελών ως προς την καταπολέμηση, μεταξύ άλλων,  της ρητορικής μίσους, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, αποτάθηκε  σε άλλες ΜΚΟ ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να γίνει κοινό υπόμνημα προς τη FRA και την κυβέρνηση η οποία εισηγείται τα πρόσωπα προς διορισμό, με το οποίο να ζητούσαμε την αντικατάστασή τους.

Το προσχέδιο του κοινού υπομνήματος προωθήθηκε στον κ. Κληρίδη από δημοσιογράφο, η οποία όπως διαπιστώθηκε από έρευνα δεν έλαβε το μήνυμα από την ΚΙΣΑ αλλά από τη μητέρα της. Η μητέρα της την περίοδο εκείνη εργαζόταν σε μίαν από τις ΜΚΟ στην οποία στάλθηκε το μήνυμα από την ΚΙΣΑ, με σαφή αναφορά μη προώθησης σε άλλους παραλήπτες.

Οι κ. κ. Κληρίδης και Ξενοφώντος προχώρησαν άμεσα στην καταχώρηση αγωγής λιβέλου μέσω του δικηγόρου κ. Λουκή Λουκαΐδη. Μετά από αυτή την εξέλιξη και σε συνεννόηση με τις υπόλοιπες ΜΚΟ, η πρωτοβουλία ετοιμασίας κοινού υπομνήματος εγκαταλείφθηκε και ποτέ δεν προωθήθηκε αίτημα προς τη FRA ή την κυβέρνηση για αντικατάσταση τους από το Δ.Σ. της FRA, γεγονός για το οποίο το Δικαστήριο δεν πείστηκε από την μαρτυρία που προσκομίστηκε του ίδιου του Διευθυντή του FRA. Ο κ. Ξενοφώντος στην πορεία απέσυρε την προσφυγή του μετά από διορισμό του ως δικαστής.

Δυστυχώς, η ΚΙΣΑ δεν κατάφερε να πείσει το Δικαστήριο ότι ο λόγος που  άσκησε κριτική στον κ. Κληρίδη, ως μέρος της δράσης της,  ήταν επειδή-

• ήταν ο κύριος εκπρόσωπος της Κύπρου στη FRA και έπρεπε να γνωρίζει ως εκ της θέσης του ότι το Christofias-Watch έκφραζε ρητορική μίσους και υπέθαλπε σε βία.
• Όφειλε να έχει ενεργό συμμετοχή στην καταπολέμηση της ρητορικής μίσους και να μην συμμετέχει με συνεντεύξεις του στην εν λόγω ιστοσελίδα με τρόπο που να συμβάλλει στην καθιέρωση και νομιμοποίηση της
• Ως μέλος της FRA έπρεπε να δηλώσει κώλυμα να εκπροσωπήσει πρόσωπο που κατηγορείτο ως διαχειριστής ιστοσελίδας ρητορικής μίσους ή να παραιτηθεί από το FRA.

Ως εκ τούτου, η ΚΙΣΑ μετά από αξιολόγηση της απόφασης του δικαστηρίου και νομική συμβουλή έχει αποφασίσει να την εφεσιβάλει. Σε αυτό το στάδιο εντούτοις αναφέρουμε ότι μας ανησυχεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι το Δικαστήριο δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το ρόλο των ΜΚΟ, αποδίδοντας κακοπιστία στην άσκησή μιας από τις πιο σημαντικές λειτουργίες τους, δηλαδή την άσκηση κριτικής και πίεσης για σκοπούς επίτευξης των νόμιμων στόχων τους που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η καταπολέμηση της ρητορικής μίσους,  του εθνικισμού, του  ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Η επιδίκαση δε αποζημίωσης ύψους €10,000 πλέον τόκους για περίοδο δέκα ετών που διάρκεσε η εκδίκαση της υπόθεσης και δικηγορικά έξοδα, πλήττει καίρια μια μη κερδοσκοπική Οργάνωση χωρίς εισοδήματα πέραν των προγραμμάτων που υλοποιεί με χρηματοδότηση της Ε.Ε.. Πολύ  φοβούμαστε, η βαρύτατη αυτή ποινή δεν είναι άσχετη, όπως προκύπτει και από τις αναφορές του Δικαστηρίου, με το γεγονός ότι η ΚΙΣΑ  επέμενε να ασκήσει το δικαίωμα της σε δίκαιη δίκη και να μην συμβιβαστεί σε απολογία.  

Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ

KISA convicted for action in 2010 against online hate speech

On 05.06.2020, the Court convicted KISA for actions in 2010 in the framework of its mandate as an NGO. These actions, as recorded in a relevant KISA report, aimed at combating hate speech and nationalism online. The Court ruled that a draft petition we prepared for consultation with other NGOs was defamatory for Mr Christos Clerides.     

KISA, as a NGO, which since its establishment is fighting against racism and hate speech, had and continues to have the position that the Christofias Watch website expressed hate speech and incited violence against migrants, Muslims, NGOs and other agencies fighting for the respect and promotion of human rights and against racism. Christofias-Watch targeted especially those who supported a Bicommunal Bizonal Federation for the solution of the Cyprus Problem and the “Yes” at the referendum of 2004 / the Annan Plan. One of the instances of this was incitement of hate and violence against the dignity and life of journalist Makarios Drousiotis.  The webpage repeatedly expressed the position that Mr Drousiotis «in any other regular country in the world … would get what he deserved …», implying with the following his execution as a traitor … “Muslim lover, punk, coward, traitor. A pit of lime is what you need. Not even a bullet in the head.”

Mr Xenis Xenofontos was reportedly one of the administrators of the said webpage but the authorities’ attempts to investigate the commission of criminal offences failed for procedural reasons. Mr Christos Clerides took on his defence. At the time, Mr Clerides represented Cyprus at the Management Board of the Fundamental Rights Agency (FRA). Mr Xenofontos represented Cyprus at the same body as an alternate member for Mr Clerides, while KISA was a member of the NGO Platform of the same organisation.

As shown in the Court decision, KISA, on the basis of its position that both Mr Xenofontos and Mr Clerides no longer had the credentials to represent Cyprus on the Management Board of FRA. FRA, is an EU agency with the main role and mandate to guide member states to combating, among others, hate speech, xenophobia and racism. KISA contacted other human rights NGOs for a joint petition to FRA and the government – which proposes the persons to be appointed on the Board – with which we would be asking for their replacement.     

The draft of the joint petition was forwarded to Mr Clerides by a journalist, who as established by an inquiry did not receive the message from KISA but from her mother. At the time, her mother worked for an NGO, to which KISA had sent the message, with a clear reference to non-forwarding to other recipients.     

Mr Clerides and Mr Xenofontos proceeded immediately to filing a libel suit through the lawyer Mr Loukis Loucaides. Following this development and in consultation with the other NGOs, the initiative for the preparation of a joint petition was abandoned. A request to FRA or the government for their replacement by the MB was never sent to FRA, a fact about which the Court was not convinced by the testimony provided by the Director of FRA himself. At some point and after his appointment as judge, Mr Xenofontos withdrew his claim.   

Unfortunately, KISA did not manage to convince the Court that the reason it criticised Mr Clerides, as part of its actions, was because-

• He was the main representative of Cyprus in FRA and should as of his position have known that the Christofias-Watch expressed hate speech and incited to violence.
• He should have actively engaged in combating hate speech and not to participate with interviews in the said webpage in a way that contributed to its being established and legitimised.
• As a member of FRA he should have declared his inability to represent a person accused as administrator of a hate speech website or he could resign from FRA.

In view of the above, after serious consideration of the Court decision and legal advice, KISA has decided to appeal the decision. At this stage, however, we are particularly concerned that the Court does not appear to understand the role of NGOs, attributing bad faith in the exercise of one of their most important functions, i.e. criticism and pressure in pursuing their legitimate objectives, which in this particular case was combating hate speech, nationalism, racism and xenophobia.

The award of damages amounting to €10,000, plus interest for a period of ten years while the case was in court as well as legal expenses, strikes a severe blow against a non-profit organisation with no resources other than those from projects funded by the EU. We are concerned that this severe penalty is not irrelevant to the fact that, as follows from the Court’s references, KISA insisted on exercising its right to a fair trial and not to compromise with an apology. 

Steering Committee

Γιατί η Αριστερά χρειάζεται τις ΗΠΑ

του Θέμη Θεμιστοκλέους «Πίσω από τις πόρτες των κλεισμένων σε καραντίνα νοικοκυριών, στις μακρές ουρές των συσσιτίων, στις φυλακές και στις παραγκουπόλεις και στα στρατόπεδα προσφύγων –όπου οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, ασθενείς κι ανήσυχοι ακόμα και πριν το ξέσπασμα της επιδημίας– η τραγωδία και τα ψυχολογικά τραύματα συσσωρεύονται. Αυτές οι πιέσεις θα εκραγούν, με τον …