Login
Baraka’nın kesintisiz devam eden İzle-Tartış etkinliği, serin bir sonbahar akşamında Yol Ayrımı filmini izleyiciler ile buluşturuyor.
Mazhar, hayatını babasından devraldığı teskstil imparatorluğunu büyütmeye adamıştır. Bunun için de agresif ve acımasız yöntemler izlemekten çekinmez. Fakat Mazhar'ın yaşadığı trafik kazası birçok şeyi değiştirir. Kaza Mazhar'ın hayata yeniden tutunmasını sağlar. Belki böylece geçmişten bugüne fark etmeden yaşadığı ağır yükten de kurtulabilecektir. Bu değişim tabii ki kolay olmayacak, başka bir insana dönüşme girişimleri, başta ailesi olmak üzere çok kişiyi karşısına almasına neden olacaktır. Mazhar Kozanlı, yaptığı tercihin bedelini ya ödemek ya da pes etmekle karşı karşıya kalacaktır. Ailesi mi? Yeni tanıştığı arkadaşları mı? Yoksa çocukluğundan beri düşleyip de yapamadığı hayallerinin mi peşinden koşacaktır Mazhar?..
Eğer siz de; “Her çocuğun içinde, geçmişine dair yapmak isteyip de yapamadığı ya da ebeveynlerinden isteyip de yapılmayan bir şeyler mutlaka vardır. O hiç unutulmaz, beynimizin bir köşesinde durur ve ortaya çıkacağı günü bekler.” diyorsanız gelin birlikte izleyelim, birlikte tartışalım.
6 Ekim Cumartesi akşamı 20:00’de Baraka Kültür Merkezi’nde buluşalım. Yol ayrımlarımızı konuşalım.
Baraka olarak Bileşeni olduğumuz, pek çok örgüt ve kişiden oluşan Dünya Yalnız Bizim Değil Hareketi, 4 Ekim Hayvanları Koruma Günü’nde Meclis önünde toplanarak bir basın açıklaması gerçekleştirdi.
“Hayvan Refahı Yasası İyileştirilsin” talebinin ön plana alındığı ve yasayı Meclis’e sunarak ivediliğinin oybirliği ile alınmasını sağlayan Hüseyin Angolemli’ye teşekkür edilen açıklama şöyle:
Bugün 4 Ekim Dünya Hayvanları Koruma Günü, bizler bugünün anlamı ile Meclis’te ivediliği onaylanan Hayvan Refahı (Değişiklik) Yasası’nın derhal, daha fazla ertelenmeden görüşülmeye başlanmasını talep etmek için buradayız. Çünkü 20113 yılında yürürlüğe giren Hayvan Refahı Yasası, geçen 5 senenin içinde ne yazık ki, sokaktaki can dostlarımızı koruyamamış, hane içinde beslenen sahipli hayvanların refah düzeyini artırmamış, çalıştırılan hayvanların ise bakım koşullarını ya da egzotik hayvanların adaya giriş çıkışlarını hiç bir şekilde kontrol altında tutmayı başaramamıştır. Bu yüzden de birçok hayvanın yaşam hakkı elinden alınmış, şiddete maruz kalmış veya koşullarına uygun olmayan bir memlekette bakılarak istismar edilmiştir.
Değişiklik önerilerimizi 7 madde içerisinde toparlayarak neden gerekli olduğunu şu şekilde açıklamak isteriz:
1-Hayvanlar üzerinde deney yapılmasının yasaklanmasını istiyoruz.
Çünkü Hayvan Hakları Evrensel Beyannamesi’ne göre "Bütün hayvanlar yaşam önünde eşit doğarlar ve aynı var olma hakkına sahiptirler. Bütün hayvanlar saygı görme hakkına sahiptir. Bir hayvan türü olan insan, diğer hayvanları yok edemez. Bu hakkı çiğneyerek onları sömüremez. Bilgilerini hayvanların hizmetine sunmakla görevlidir. Bütün hayvanların insanca gözetilme, bakılma ve korunma hakları vardır."
2-Cezaların işlevsel ve ıslah edici olabilmesi için “kamu hizmeti” adı altında hayvanlara ve çevreye faydası olacak yaptırımlar ve cezalar uygulanmasını; suçun tekrarı halinde ise cezaların artırılmasını istiyoruz.
Çünkü bir cana eziyet edene sadece para cezası verilmesi yeterli değildir. Cezanın amacı suçluyu ve toplumu eğitmek olmalıdır.
3-Hayvan Refahı Danışma Komitesi’nde demokratik kitle örgütlerinin etkisinin artırılmasını, en az iki sivil toplum örgütünün bu komitede temsil edilmesini istiyoruz.
Çünkü dostlarımız hakkında alınacak önemli kararlarda, onların korunması ve haklarının geliştirilmesi yönünde gönüllü çalışan örgütlere de söz hakkı verilmelidir.
4-Çalıştırılan hayvanların sağlık kontrolüne götürülmesini, yeterli sıklıkta dinlendirilmesini ve beslenmesini, hayvanın sağlığını zorlayacak şekilde çalıştırılmamasını istiyoruz.
Çünkü kölelik, sadece insanlariçin değil hayvanlar için de kabul edilemez.
5-Yasaya aykırılıkların bildirilebilmesi amacıyla, Belediyelerin bir ihbar hattı oluşturmasını ve aldığı ihbar üzerine, hayvan haklarına uyun işlem ve eylemleri yapmasını istiyoruz.
Çünkü yasalar kağıt üzerinde kaldıkça hiçbir işe yaramıyor.
6-Barınakların en az ayda bir kez, Veteriner Dairesi'ne bağlı veterinerlerce denetlenmesini istiyoruz.
Çünkü barınaklardaki kötü koşulların iyileştirilmesi gerekiyor.
7-Herhangi bir sebepten ötürü toplanan hayvanların başka bir yerel yönetim sınırına, ormanlık alana veya başka bir yaban ortama bırakılmamasını istiyoruz.
Çünkü hayvanların bir yerden alınıp başka bir yere atılması, hem hayvanlar hem de insanlar için hiçbir sorunu çözmüyor, bilakis artırıyor.
Geçen dönem kadük olan yasamız, Meclis’in yeni döneminde Hüseyin Angolemli tarafından tekrardan meclise sunularak, 2 Ekim pazartesi günü ivediliği oybirliği ile kabul edilmiştir. Önerimizin Meclis’te sözünün edilmesini ve ilgili komiteye aktarılarak görüşülmesini ikinci kez sağlayan Hüseyin Angolemli’ye Dünya Yalnız Bizim Değil Hareketi olarak tüm can dostlarımız ve hayvanseverler adına teşekkür ederiz.
Yasamızın görüşüleceği Hukuk Komitesi’nden, pek çok canlının savunmasız bir hayat sürerken tek güvencesinin bu şekilde yaratılabileceğinin bilinci ile yasamıza öncelik vermesini istiyoruz.
“Ben hatırlama takıntısı olan bir insanım,” diyor Eduardo Galeano, tarihçi olarak anılmasına itiraz ederek. “Her şeyden çok da Amerika’nın, unutkanlıktan mustarip Latin Amerika’nın geçmişini hatırlama takıntım var.” Ancak bu kez dünyanın bütün coğrafyalarını dolaşarak, fiziki olduğu kadar zihinlerdeki sınırların da ötesine geçerek, unutulmuş ya da öğretilmemiş bambaşka bir tarihi hatırlatıyor Galeano. Her şeyin özüne inmeye çalışan minimalist ve nüktedan diliyle, fazladan tek bir kelime kullanmayarak; eski çağlardan günümüze tarihi, edebi, politik anekdotlarla ve başka bir bakış açısıyla “Neredeyse Evrensel Bir Tarih”. Alternatif tarih yazımının en güzel örneklerinden biri olan Aynalar, insanlık tarihinin acı ancak umut dolu bütün ayrıntılarında soluk aldırarak, dünyaya bakışınızı değiştirmeyi vaat ediyor ve Eduardo Galeano bir kez daha “dünyanın vicdanı” olmaya devam ediyor.İsteyen herkesin dahil olabileceği Okuma – Tartışma Grubu, 24 Ekim Çarşamba’dan başlayarak her çarşamba saat 18.20-19.30 arasında okumalarına devam edecektir. Dileyen herkesi, insanlık tarihini anlatan bu harika kitabı birlikte okumaya bekleriz.
Argasdi dergimizim "Kiriz" dosya konulu 52. sayısından bir makale...
Kriz koşullarında ayakta kalmaya çalışan "Argasdi"nizi, Baraka aktivistlerinden ve Khora Kitap Cafe'lerden ısrarla isteyiniz...
Şansal: “Bu Kitapta Tüm Argasdi Okur/Yazarlarının Emeği Var”
Etkinlikte ilk sözü, Argasdi Hammaliye (Yayın) Kurulu adına Nazen Şansal aldı. Duvar gazetesi olarak yayın hayatına başlayan Argasdi’nin 15 yıldır aralıksız çıkarak Kıbrıs’ın kuzeyinde en uzun süredir yayınlanan Kültür-Sanat-Politika dergisi haline geldiğini ifade etti.
Şansal, “Nenemin Deyişiynan” kitabında Argasdi’nin gelmiş geçmiş tüm yazarları ve okurlarının emeği olduğunu söyledi.
Tanıtımda sözü alan Tango Cafe işletme sahibi Ümmühan Gökpınar ise, yazar Şifa Alçıcıoğlu ile çocukluklarının birlikte geçtiğini, kültürümüze dair böylesi önemli bir kitabın tanıtımına ev sahipliği yapmaktan mutluluk duyduklarını ifade etti. Gökpınar, Tango Cafe’nin birinci yıla girdiği böylesi özel bir günü, Kıbrıs tüten bu etkinlikle kutlamalarının ayrıca güzel bir duygu olduğunu belirtti.
Alçıcıoğlu: “Kültür Nostaljik Bir Öğe Olarak Kalmamalı, Yaşam Şeklimizin Parçası Olmalı"
Kitabın yazarı Şifa Alçıcıoğlu, kitabın hazırlanış sürecinde karşılaştığı sıkıntılardan bahsederek, kültürümüze dair çalışmalar hazırlanırken yaşanılan zorluklardan bahsetti. Alçıcıoğlu, kültürümüze yönelik her saldırının bir direnişle karşılanması gerektiğini söyleyerek, bu kitabın da öyle bir direniş olduğunu kaydetti. Kültürün nostaljik bir öğe olarak kalmaması gerektiğini, yaşam tarzımızın parçası olarak hayatımızda yer alması gerektiğini söyleyen Alçıcıoğlu, ülkemizde farklı kültürlerin ayrıştırıcı değil, birleştirici gücüne inandıklarını söyledi.
Alçıcıoğlu, kitabın “copyleft” olduğunu, yani kaynak gösterilmek suretiyle istenildiği zaman istenildiği yerde kullanılmasının kendilerini mutlu edeceğini söyleyerek, “bilgi paylaşıldıkça çoğalır” dedi. Nenemin Deyişiynan kitanının ilham kaynağı Şifa Sofu ise, okurlardan gelen sorular üzerine el makarnasının ve hartuçun nasıl yapıldığı anlattı.
Tanıtım etkinliği, soru ve görüşlerin ardından imza etkinliği ile sona erdi.
Argasdi dergimizin "Kimin Krizi Kimin Fırsatı?" dosya konulu 52. sayısından bir yazı...
Tiyatro eylemdir! Belkide tiyatro kendi içinde devrimci değildir ama hiç kuşku yok ki tiyatro bir devrim provasıdır. (Augusto Boal)
En güçlü sanat dallarından biridir tiyatro. Seyircisiyle göz göze, yan yanadır. Nabzını tutar salonu paylaştığı izleyicisinin; yani içinde yaşadığı, var olduğu toplumun. Aynı atmosferi solur tüm insanlarla ve estetize ederek geri verir, yansıtır soluğunu. Belki sanatçı duyarlılığı, aydın sorumluluğuyla birkaç adım ileridedirama "önde gideni Şam'da görürler" misali kopmamalıdır halktan. Yol göstermeli, esin vermelidir ilham aldığı insani değerlere, beslendiği toplumsal meselelere... "Sanata politika karıştırmayalım" diyenlerin, sistemin devamından yana olduğunun farkına vararak, taraf olmalıdır güçlüden değil, haklıdan yana.Ve çekinmeden söyleyebilmelidir politik sözünü tiyatral araçlarla. İşte bu yazıda böyle bir yaşam felsefesine ve tiyatro anlayışına sahip olan Dario Fo'nun bir oyunundan bahsedeceğiz. Dario Fo (1926-2016), halk tiyatrosunun itici gücünün ve mizahın, kitleleri düşündürme ve dönüştürme üzerindeki etkisinin bilincinde bir yazardı. Belki de bu nedenle tiyatro karikatürcüsü ve radikal palyaço olarak da anılmaktadır. Ülkemizde çeşitli oyunları sahnelenmiş olan Fo'nun en çok bilinen ve sevilen oyunlarından biri "Ödenmeyecek Ödemiyoruz" isimli politik güldürüdür. Bu oyun 2002-2003 sezonunda Lefkoşa Belediye Tiyatrosu, 2013 yılında ise Baraka Tiyatro Ekibi tarafından ülkemiz seyircisiyle buluşmuş ve büyük ilgi görerek kapalı gişe oynamıştır. Ağlanacak halimize güldüren oyunda, ekonomik kriz ve zamlar karşısında halkın tepkisi konu alınır ve tiyatral bir abartı ile işlenir. Başta kadınlar olmak üzere, geçim sıkıntısı çeken yaşlılar, gençler, işçiler, fiyatların zamlanmasına karşı hep birlikte eski fiyatlar üzerinden alışveriş yapmaya karar verirler ve "Ödenmeyecek! Ödemiyoruz!" diyerek süpermarketteki yiyeceklere el koyarlar. Bir yanda, yaptıklarını birbirinden gizlemeye çalışan karıkocalar, diğer yanda evlere baskınlar düzenleyen polisleri atlatmak için çevrilen dolaplar... Sistemi eleştiren fakat aynı zamanda sistemin kurallarını savunan bir koca karşısında, kalkıştığı eylemi savunabilmek için türlü oyunlara girişen bir kadın... Kaotik bir ortamda yaşama mücadelesi veren, sendikasına, partisine güvenmeye çalışan iki işçi ailesi... "Bu insanlar, ekonomik sıkıntılar, yönetimdeki yozlaşma gibi sorunlar içerisinde, sahip oldukları ahlaki değerlere ve inandıkları ideolojilere tutunmaya çalışırken, sonradan aslında bunların içlerinin boşalmış olduğunu, inandıkları siyasi partilerin bile kendilerini kurtarma yolunda onları yapayalnız bıraktığını görüyorlar. Pahalılık nedeniyle isyan eden kadınlar tarafından başlayan oyun, yapılan eylemin cesaretsizce saklanmaya çalışılmasından cesarete ve yapılan eyleme karşı çıkanların da buna katılmasıyla bütüncül bir uyanışa doğru ilerliyor."(1) On yıl arayla ve farklı yorumlarla, dönemin güncel olaylarını da katarak sahnelenen bu oyunun Kıbrıslı Türk halkı tarafından çok sevilmesinin bir nedeni olsa gerek... Sadece Kıbrıs'ta değil, oynandığı tüm ülkelerde beğeni ile izlenmesi de manidardır.Halk tiyatrosu, bazen halkın yapmak isteyip yapamadığını yüzüne vurur, "keşke" dediğini kurgusal gerçekliğe dönüştürür. Sahnede bütün tabular yıkılır, yasalar delinir, korkular ve baskılar alay konusu olup alt edilir.Seyirci tersten bir şekilde katarsis yaşar; başına felaketler gelen başkahramanının yaptıklarından, korku ve acıma duygusuyla kaçınmak yerine,izlediği karakterlerin yerinde olmayı ve onlar gibi davranabilmeyi arzular. Hele ki sahnede gördükleri kendi yaşantısını çağrıştırıyorsa, bu etki katlanarak büyüyecektir. 1970'lerde İtalya Torino'da grev yapan işçilerin durumuna, sendikaların kayıtsız kalması üzerine yazılan oyunda, bir taraftan acımasız kapitalizm eleştirilirken diğer taraftan sendikalar ve aymazlıkla politikacılara güvenen halk sorgulanmaktadır. Çaresizlik içindeki ev kadınları ise hem kocalarına, hem büyük market patronlarına, hem de devlete kafa tutmaktadır. Kadının fendi sistemi yenmektedir. Oyunun yazıldığı 70'li yıllarda başgösteren petrol krizi ile ekonominin sarsılması, içinde yaşamaya çalıştığımız, krizlerle malul sistemde farklı sebeplerle sık sık tekrar ediyor."Hepimiz aynı gemideyiz" safsatasına karşın ekonomik bunalımlar, hükümeti arkasına alan sermaye için fırsata dönüşmekte, süpermarketler kendilerini korumaya alıp karlarını katlamakta, ceremeyi orta ve dar gelirli kesimler çekmektedir. "Ödenmeyecek Ödemiyoruz oyunu, yaşadığımız toplumsal, ekonomik ve politik sorunlara korkusuzca değinirken, bunları düzeyli ve çarpıcı bir ironik güldürü konusu yapar. Oyundaki eleştiriler, taşlamalar sadece iktidara değil muhalefete, sendikalara, vatandaşa kısaca tüm topluma yöneliktir. Ödenmeyecek Ödemiyoruz, sonucu gülünç olacak kadar acı olan bir meydan savaşıdır."(2) Ezilenlerin tiyatrosunun yaratıcısı Augusto Boal, tiyatroyu bir eylem olarak tarif eder ve devrimin provası benzetmesini yapar. Kapitalizmin kronik hastalığı olan ekonomik krizlerin faturası halka ödetilmeye çalışılır, hepimiz zamlar ve geçim derdi altında ezim ezim ezilirken bir meydan savaşının tam vakti değil midir? Nazen Şansal nazen_sansal@yahoo.com (1)Aliye Ummanel, Bir Tiyatro Şöleni, Kıbrıs gazetesi, 11 Mart 2003 (2)Yaşar Ersoy, Sevdasıyla Kavgasıyla Bir Ülkenin Yaşamında Rol Almak, Khora Yayınları Baraka Tiyatro Ekibi'nin yorumuyla oyunu seyretmek için: https://www.youtube.com/watch?v=1GI6TM5wP6A
Baraka aktivisti Şifa Alçıcıoğlu’nun kaleme aldığı, Argasdi Yayınları’ndan çıkan “Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” isimli kitap, Kıbrıs Türk Öğretmenler Sendikası başkanı Emel Tel’e takdim edildi.
Argasdi editörlerinin de katıldığı görüşmede, aynı zamanda ilkokul öğretmeni olan kitabın yazarı Şifa Alçıcıoğlu, KTÖS yürütme kurulu üyeleri ile kitabın içeriği ve kültürel değerlerin yaşatılması üzerine bir sohbet gerçekleştirdi.
Görüşmede, karşılıklı fikir alışverişlerinde de bulunuldu. Ayrıca kültürümüzün yaşatılmasında öğretmenlerin göstereceği her çabanın ne denli değerli olduğu ve her eğitimcinin kültürü gelecek nesillere aktarmasının öneminden de bahsedildi.
Baraka Kültür Merkezi’nin kültür-sanat-politika dergisi Argasdi’de 2012 yılından bu yana yayımlanan kültüre dair yazılardan oluşan kitap, unutulan çocuk oyunlarından masallara, unutulan sözcüklerden kaybolan mesleklere kültürümüzü hatırlatması ve yaşatması dileğiyle ülkemizin ilerici sendikalrından KTÖS’e takdim edildi.
Argasdi dergisinin "Kimin Krizi Kimin Fırsatı?" dosya konulu 52. sayısından bir yazı... Derginin tamamını Baraka Kültür Merkezi ve Lefkoşa, Mağusa, Omorfo Khora Kitap Cafe'lerden edinebilirsiniz...
***
Kapitalizmin emekçiler ve doğa üzerindeki yıkıcılığına ilişkin binlerce yazı yazılabilir. Ancak bu yazıda, kapitalizmin işleyişinin bu türden yıkıcı sonuçları tamamen gözardı edilip, bu işleyişin bizzat kendisine odaklanacağız. Çünkü kapitalizm, bu türden yıkıcı sonuçları tamamen unutsak bile, sorunlu bir sistemdir, kendi kendini yiyip bitirir ve kendi var olma koşullarını hayatta tutmakta çok zorlanır. Dünya Bankası’nın resmi verilerine göre, neoliberalizm öncesi dönemde (1961-1973) dünyadaki toplam ekonomik büyüme hızı %5.5 idi. 1980’lerden beri dünyadaki pek çok toplumu ele geçiren ve kapitalistlerin hakimiyetini çok daha sağlam hale getiren neoliberal dönüşüm gerçekleştikten sonra ise (1980-2017) dünyadaki ekonominin ortalama büyüme oranı %2.87’de kaldı. Yani sistem, her şey kapitalistlerden yanayken bile tökezlemekte. Peki bu neden böyle? Kapitalizm de dahil olmak üzere her toplumsal biçim, doğal ve beşeri kaynakların ve sosyal ilişkilerin belirli bir türden bir organizasyonuna dayanır. Kapitalizmde bütün bu kaynaklar ve ilişkiler, kâr yapmanın ve metalaşmanın (yani işgücü biçimindeki insanlar da dahil olmak üzere var olan her şeyin alınıp satılabilir birer ürüne dönüşmesinin) merkezi rol oynadığı piyasa ilişkilerinin içine çekilir. Kapitalizmde doğal ve toplumsal kaynakların nasıl bir üretim (ve bununla ilişkili olarak ticaret ve finans) çerçevesinde kullanılacağı, bu kaynaklara sahip olan kapitalistlerin insafına kalmış durumdadır. Kapitalistlerin kendileri de, “kapitalist” olarak kalmayı sürdürebilmek için kârlarını maksimuma çıkarmak ve maliyetlerini en aza düşürmek durumundadırlar. Bu ise kıyasıya bir rekabet yoluyla gerçekleşir ve bu rekabetin sonucunda bahsi geçen kaynaklar, çok daha az elin hakimiyetinde toplanır. Oxfam’ın verilerine göre dünyada sadece 8 kişi, dünyanın yarısının toplamının sahip olduğu servete sahipken, en zengin %1’lik kesim, dünyadaki nüfusun %82’sinin servetine sahiptir. Bir sektörde rekabet edip öne fırlayabilmenin (ya da öndeyseniz orda kalabilmenin) yolu, işgücü maliyetlerini düşürmektir. Rekabette öne fırlamanın bir diğer yolu ise teknolojik atılımlardır; ancak bir şirket tarafından entegre edilen teknolojik donanım, kısa sürede diğer şirketler tarafından da sahiplenildiğinden, bu kalıcı bir çözüm değildir. Örneğin daktilodan bilgisayara geçmiş ilk şirketler, kısa süreliğine bundan rekabet avantajları elde etmişti; ancak bilgisayarlar kısa sürede bütün şirketleri donatmaya başladı. Yani kalıcı tek çözüm, işgücü maliyetlerini düşürmektir. Çelişki ise tam da burdadır. İşgücü maliyetlerini düşürmenin ve verimli çalışmayı arttırmanın tek yolu, işgücünü teknolojiyle buluşturmaktır. Teknolojinin yerleşmesi ise, işgücüne olan ihtiyacı azaltır. Örneğin banka işlemleri için veznedarların değil atm’lerin kullanılması... Bu ise üç sonuç doğurur: 1 – Şirketler rekabette geriye düşmemek için teknolojik donanımdan ve otomasyondan faydalanmak zorundadır. Yeni bir teknolojik atılım kısa süreliğine ekonomik büyümeyi tetikler; ancak bir sonraki teknolojik sıçrayışa kadar, şirketlerarası rekabeti sürdürmenin tek yolu işgücü maliyetlerini azaltmaktır. Ancak her teknolojik sıçrayışta işgücüne ihtiyaç daha da azaldığından kârlar düşmeye başlar. Dünya Bankası verilerine göre dünya çapında kârlılık oranı 1950’den 1970’e kadar ortalama olarak %30’larda seyrederken, 1980’lerden günümüze %20’lere düşmüştür. 2 – Kâr oranlarındaki bu düşüş, sermaye sahiplerinin ellerindeki kârları finansal sektörlere aktarmalarına yol açar. Bu, kısa vadede mantıklı bir stratejidir, zira finansal sektörde muazzam gelirler elde edilebilir. Örneğin Apple firması önceleri yaptığı teknolojik yatırımlarla kendi sektöründe ciddi ekonomik büyümeleri tetiklemişti. Ancak Apple’ın sahipleri, bir süredir, elde ettikleri kârları teknolojik yatırımlar için kullanmak yerine, Apple şirketinin hisse senetlerini dönüp satın almak için kullanıyor ki şirketin hisseleri borsada değerlensin. Ancak finansal sektör, kâr elde edilen üretken bir sektör değil, aksine, zaten halihazırda yaratılmış kârların (ve zenginliğin) el değiştirdiği bir sektördür. Yaratılmış olan zenginlik üretken ve kârlı sektörlere aktarılmadığı için de ekonomik büyüme hızı yavaşlar, durgunluk başlar, istihdam olanakları azalır ve genel anlamda kârlılığın oranı düşer. 3 – Durgunluk ise talebi azaltır, alımgücünü düşürür, işsizliği arttırır. Böylece kapitalist firmalar, ürünlerini ve hizmetlerini satmakta daha da zorlanırlar, daha küçük işletmeler iflas eder, kaynaklar bu sefer daha da küçük bir azınlığın elinde toplanır, ancak bu daha da küçük azınlık, sözünü ettiğimiz bu döngü sebebiyle, aynı sıkıntıları tekrar tekrar yaşar.***
Kapitalizmin yıkılması politik bir mücadeledir, kriz ise kaptalizmin doğasıdır. “Kapitalizm krize girip yıkılacak” diye düşünenler ve sistem içinde atılan her adımı burun kıvırıp küçümseyerek “devrim”i bekleyenler kapitalizmin zaten bir “kriz sistemi” olduğunu, yani krizin aslında kapitalizmin işleyişinin bir parçası olduğunu, “bir gün gelecek” ya da “arada bir gelen” bir şey olmadığını görmelidirler. Mücadele şu andadır ve her yerdedir; çünkü kapitalizm, şu andadır ve her yerdedir. Celal Özkızan
“Baranga” isminde bir yayınevi kurulduğunu şaşırarak öğrenmiş bulunuyoruz. Öncelikle, bu yayınevinin ve basacağı eserlerin, ülkemiz yazın ve edebiyatına, yazar ve okurlara hayırlı olmasını temenni ederiz. Ancak seçilen isim konusundaki hayretimizi ve eleştirimizi de gerek yayınevi sahipleriyle gerekse de kamuoyuyla paylaşma sorumluluğu duymaktayız.
Baraka, 18 yıldır kültür-sanat alanında çeşitli faaliyetler gerçekleştiren; müzik grubuyla onlarca konser veren ve 3 albüm üreten, tiyatro ekipleriyle onlarca oyun ile binlerce seyirciye ulaşan, 15 yıldır kesintisiz çıkardığı dergisi ile süreli yayıncılıkta bir rekora imza atan, dört kitap basan, yaz aylarında çocuklar için ücretsiz kurslar düzenleyen, sinema ve belgesel alanlarında üretimleri bulunan ve tüm bunların yanı sıra yaratıcı politik eylemleriyle toplumsal muhalefete adını yazdıran bir dernektir. Baraka ismi, sadece bir dernek tabelasından ibaret olmayıp, uzun yılar içerisinde, düşünsel ve fiziksel emek harcayan, maddi ve manevi özverisi ile onu var eden pek çok aktivistin ve dernek üyesinin kimliğidir. Ayrıca bu isim zikredildiğinde, sadece kültürel faaliyetler değil sol adına kendine özgü denilebilecek bir takım ilkeler de akla gelmektedir. Barış, halkların kardeşliği, adamızın her iki yanındaki devletlere eleştirel yaklaşmak, kapitalizm ve emperyalizm karşıtlığının yanı sıra AB, BM ve türevi olan fonlardan maddi katkı almamak, kendi halkının öz gücüne dayanarak varlığını sürdürmek, postmodern ve liberal soldan kendini kesin çizgilerle ayırmak Baraka’nın olmazsa olmazlarıdır. Hal böyleyken barış adına kurulan bir yayınevinin isminde böylesi bir benzerliğe gidilmiş olmasını, barışı oluşturan temel değerlerden olan emeğe saygı anlamında yanlış bulduğumuzu belirtmek isteriz. Çünkü barış yayıncılığı, her şeyden önce emeğe saygıyı ve etik değerlere bağlılığı gerektirir. Yayıncılık, taklitçilikten uzak durmayı gerektiren, yaratıcılık isteyen, üretkenlik gerektiren zor bir iştir. Yeni kurulan bir yayınevi için yaratıcı ve üretken beyinlerin bulabileceği onlarca isim varken, 18 yıldır halkımızın her görüşten kesimi tarafından bilinen derneğimizin isminin halk ağzında kullanıldığı biçimi olan Baranga adının seçilmesi ise oldukça manidardır Baraka, adamızın kuzeyinde olduğu gibi güneyinde de belli bir fikriyatı temsil etmekte ve geniş kitleler nezdinde bilinmektedir. Yıllarca verilen emekle bu ismin yarattığı iddialı ve pozitif algının, henüz kurulan bir işletme için kullanılmak istenmesini haksızlık olarak nitelendiriyor ve yayınevi yetkililerini yol yakınken isimlerini değiştirmeye davet ediyoruz. Baranga Yayınevi’nin yaptığı veya yapmadığı herhangi bir şeyden sorumlu tutulmamamız ve yaratabileceği isim karışıklığı için şimdiden Baraka dostlarına ve kamuoyuna bu açıklamayı yapmayı gerekli görmekteyiz. 
Imza gününe, kitabın hazırlık aşamasında derin araştırmaları ve fotoğraf arşiviyle katkıda bulunan Mehmet Altuner de katıldı. “Hamidmandrez” ve Goca Hamit’in torunları da etkinliğe katılarak; Kıbrıs, kültür, geçmiş ve gelecek hakkında da sohbet etme fırsatı buldular. Okurlarla yazarı buluşturarak, içten ve samimi bir ortam yaratan Gloria Jean's Coffees Küçük Kaymaklı’nın direktörü Nermin Sucuoğlu da böylesi kültür tüten etkinlikler düzenlemekten ne kadar memnun olduğunu dile getirdi.
Baraka Kültür Merkezi’nin kültür-sanat-politika dergisi Argasdi’de 2012 yılından bu yana yayımlanan kültüre dair yazılardan oluşan kitap, unutulan çocuk oyunlarından masallara, unutulan sözcüklerden kaybolan mesleklere kültürümüzü hatırlatması ve yaşatması dileğiyle tüm kitabevlerinde 20 TL’den satışa sunuldu.
Ben Malala, henüz on beş yaşındayken Taliban tarafından sıkılan bir kurşunla susturulmaya çalışılan ancak iyileşerek tüm dünyada kızların eğitim hakkı sözcüsü haline gelen Nobel ödüllü genç aktivist Malala Yousafzai ve ailesinin çarpıcı ve dokunaklı hikayesi.
Malala Yousafzai tüm dünyanın tanıdığı bir isim. Pakistan’ın Swat Vadisi bölgesinde kız çocuklarının eğitimi için verdiği uğraş nedeniyle Taliban tarafından kafasına sıkılan kurşunla susturulmaya çalışıldığında on beş yaşındaydı. Mucizevi bir şekilde kurtulan Malala ailesiyle İngiltere’de yeni bir yaşama başladı. Tüm dünyada çocuk hakları sözcülüğü yaptı, Aralık 2014’te Nobel Barış Ödülü’nü kazanan en genç insan oldu. Filmde bu olağanüstü genç kadını yakından tanıyoruz.
Ona eğitim aşkı aşılayan babasıyla olan yakın ilişkisinden Birleşmiş Milletler’deki tarihi konuşmasına, kardeşleriyle olan günlük yaşantısına kadar birçok detayı içeren film sadece bir film olmaktan öte çocuklar arası cinsiyet ayrımına karşı yaratılmış önemli bir belgedir. Yönetmen Davis Guggenheim on sekiz ayını Yousafzai ailesiyle geçirmiş; İngiltere’deki evlerinde, Nijerya, Kenya, Abu Dabi ve Ürdün’de yaptıkları ziyaretlerde onlara eşlik etmiş. Bizi Malala’nın yanı sıra babası Ziauddin, annesi Toor Pekai, erkek kardeşleri Khushal ve Atal’la tanıştıran film Malala’nın çocukluğunun, kültürünün hikâyesi aynı zamanda.
Bir ailenin başkaldırışını ve bunun için ödedikleri bedeli, bu olayın ardından cesur bir liselinin dünyaca tanınan bir eğitim hakkı savunucusuna dönüşümünü izliyoruz. 5 Ocak Cumartesi 19:00’da Baraka Kültür Merkezi Lokalinde. Bekleriz.
90'lı yıllar…
Türkiye'nin karanlık yılları. Faili meçhul cinayetlerin, suikastların ve köylerin yakılmasının hat safhada yaşandığı, devlet-mafya- siyaset üçgeninin etkili olduğu günler…
1950'li yıllarda ABD destekli kurulan Özel Harp Dairesi, kontrgerilla faaliyet yürüten bir yapıydı. NATO-CIA bağlantılı olan bu yapı, Türkiye'nin 50 yılında yaşanacak olan cinayetlerin, katliamların arkasında olan ve zaman içinde çeteleşen, devlet içinde devlet olan örgüttür. 90'lı yıllarda gerçekleşen, Doğu-Güneydoğu bölgesindeki köy yakılmaları, çok sayıda kişinin kaçırılıp kaybedildiği ve katledildiği faili meçhul cinayetlerin, suikastların arkasında devlet destekli Özel Harp Dairesi kadroları vardı. Uğur Mumcu, Musa Anter ve Kıbrıs'ta da Kutlu Adalı'nın katledilmesi o yıllarda gerçekleşen olaylardan sadece birkaçı...
Metin Göktepe'nin de sayısız meslektaşı gibi katledilmesi böyle bir dönemde oldu.
Üniversitede öğrenci/gençlik mücadelesinin aktif bir üyesi olan Metin Göktepe, gazeteciliğe 1992 yılında “Haberde ve Yorumda Gerçek” adlı dergide başlar. 7 Haziran 1995'te kurulan Evrensel gazetesinin başından itibaren içerisinde yer alır. "Evrensel gazetesi muhabiri Metin Göktepe, Ümraniye Cezaevi'ne düzenlenen operasyonda yaşamını yitiren iki tutuklunun cenaze törenini izlemek için gittiği Alibeyköy'de, gazeteciliğinin kısıtlanmasına karşı çıktığı ve "çok konuştuğu" gerekçesiyle 8 Ocak 1996 günü gözaltına alındı ve bini aşkın kişiyle birlikte Eyüp Kapalı Spor Salonu'na getirildi. Burada tribünde ve götürüldüğü tuvaletlerde kalas ve keskin cisimlerle dövülerek öldürüldü. Cesedi, Spor Salonu'nun karşısındaki parka bırakıldı."(1)
Devlet yetkilileri ilk önce cinayeti gizlemeye çalıştı. Dönemin İçişleri Bakanı Teoman Ünüsan, "duvardan düştü" dedi (Bahsedilen duvar sadece 1 metreydi). Başbakan Tansu Çiller ve dönemin İstanbul Emniyet Müdürü ise Metin'in gözaltına alınmadığını iddia etmişti. Davanın "güvenlik" sebebiyle ilden ile dolaştırılması ilgiyi azaltmak yerine, her duruşma davayı takip edenlerin sayısını katlanarak artırmıştı. 16 Ocak 1996’da İnsan Haklarından Sorumlu Devlet Bakanlığı, raporunu açıkladı. Raporda, “Metin Göktepe gözaltına alınmış, gözaltında polis tarafından öldürülmüştür” denildi. 22 Ocak'ta ise cinayetin siyasi sorumlusu olarak kabul edilen Başbakan Tansu Çiller, Göktepe’nin duvardan düşmediğini, gözaltına alındığını açıkladı. 3 gün sonra da, Metin’in duvardan düşerek öldüğünü iddia eden İçişleri Bakanı Teoman Ünüsan, gözaltında işkence ile öldürüldüğünü kabul etti.
"Göktepe Davası, 28 Eylül 2000'de beş polis memuruna "kastı aşan insan öldürmek" ve "faili belli olmayacak şekilde insan öldürmek" suçlarından verilen yedişer yıl altışar ay hapis cezasının onanmasıyla bitti. Bir polis memuru ise Yargıtay'ın kararı bozmasından sonra yirmi ay hapis ve beş ay kamu hizmetlerden uzaklaştırma cezası aldı. Mahkum polislerin cezalarını tamamlamalarına 19 Aralık 2000'de yürürlüğe giren Şartlı Tahliye ve Ceza Erteleme Yasası engel oldu." (2)
Sonuç olarak; katilleri tam olarak cezalarını çekmese de, cinayetin esas sorumlularının cezasız kalmasına rağmen, Metin Göktepe gözaltında öldürülen gazeteciler arasında katilleri için mahkumiyet kararı verilmiş ilk gazeteci olarak tarihe geçmiştir. Bu cinayetin gün yüzüne çıkarılması, iktidarın çirkin yalanlarına karşı halkın örgütlü gücünün gerçeğin peşini bırakmamasından kaynaklanmıştır. Kutlu Adalı cinayetinin meşhur failleri ise halen yargılanabilmiş değildir.
Metin Göktepe, iktidarın yalanlarını tekrarlamaktansa, halkın haber alma hakkı adına mücadele eden, sorgulayan, gizlenmeye çalışılan gerçeklerin gün yüzüne çıkarılmaları için dövüşen gazeteciliğin timsali olarak yaşamaya devam edecektir.
(1)http://bianet.org/biamag/diger/142484-tum-metin-goktepe-leri-yasatmak
(2)https://bianet.org/biamag/diger/142483-metin-goktepe-cinayeti
Baraka’nın kesintisiz devam eden İzle-Tartış etkinliği 2019 yılının ilk gösteriminde Ben Malala filmini izleyiciler ile buluşturdu.
Genç izleyicilerin ağırlıkta olduğu gecede sunuşu da filmin karakteri Malala gibi genç kardeşlerimiz gerçekleştirdi. Sunuşlarda Malala'nın, ülkesindeki yobazlığa karşı verdiği cesaretli hikayesinden dersler çıkarılabileceği ve yetişkinlerin gençlere olan bakışını değiştirip onlara güvenmeyi ve inanmayayı ihmal etmemeleri gerektiği vurgulandı. Bunu yanında, kız erkek fark etmeksizin her çocuğun eğitim hakkı olduğu belirtilerek dünyanın pek çok yerinde çeşitli baskılar, savaşlar, yoksulluk gibi sebeplerden en çok çocukların etkilendiği belirtildi.
Film izlendikten sonra gerçekleştirilen sohbette, Taliban'ın Pakistan'da silahla yaptığı baskının, Türkiye'de ve ülkemizde de eğitim yoluyla, ilahiyat okullarıyla yapılmaya çalışıldığı ve buna karşı mücadele edilmesi gereği vurgulandı. Ortadoğu'daki savaşlardan ve gericilikten batı ülkelerinin ve savaş tüccarlarının da sorumlu olduğu ancak bunun filmde hiç belirtilmediği de filmin eksik kalmış bir yönü olarak görüldü.
Katılımcılar tarafından sunulan gelecek ay filmi önerileri arasından da “Yerdeki Yıldızlar – Her Çocuk Özeldir” filminin izlenilmesine karar verildi. 9 Şubat Cumartesi akşamı, özel çocuklar, onların ihtiyaçları, toplumun özel çocuklara yönelik tutumu üzerine bir film izlemek ve sonrasında da bu konularda sohbet etmek isteyen herkesi 19:00’da dernek lokalimize bekleriz.
Yayına hazırlanmasını Aziz Güven ve Nazen Şansal’ın üstlendiği "Nenemin Deyişinan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)" kitabının kapak ve sayfa tasarımı Mustafa Batak ve Erkal Tülek’e ait. Argasdi Yayınları’nın dördüncü kitabı olan 112 sayfalık eser, 20TL. okur katkısı karşılığında tüm kitap evlerinden temin edilebilir.
One Radical Planet 