George Michael and being Cypriot – 12 things you might like to know….

 

Before you start reading the blog…click on image below to hear The George Michael Street Mix on Mixcloud as you read…words and music go hand in hand…Also bear in mind this blog is a work in progress, just like the campaign to have a street named after George in Cyprus, so changes, adaptations will be made regularly…..

Every one who is a Cypriot in the UK will have had or have claim to have had a link to the late George Michael in some way of another. Most of these ‘links’ are caught somewhere between adoring fandom and lameness. Just rewind to the early 80’s and how many Cypriot teenage girls screamed and scrambled their way to the front of Wham gigs – plus how many young guys copied the peroxide hair style with the flick. On the mundane there are always people wanting to sell a story to a popular rag like The Sun proclaiming something rather dull about George or his dad. Like, ‘I lived and worked in North London and so did his dad’ – what a ridiculous link to make – millions of people lived there, doesn’t mean much really.  It is the price of fame, everybody knows you but hardly any one really does.

My only link, aside from the great tunes he made as a solo artist (not really a big Wham fan) was a chance encounter with his father Jack a couple of years ago in a friend’s tea house in Cockfosters. He was a such a humble man and we chatted for about an hour. I didn’t blog about it at the time or post photos all over cyber space, nor will I now, out of respect for the family’s privacy in a time of mourning.

What has always fascinated me about George is his Cypriot link and what he meant to a whole generation of people of  Cypriot origin as a role model. He kind of set the sound for singers to follow but what many sound a-likes never realised was he had the soul to be himself. How many people xeroxed that voice or tried to at least – often Greek wedding singers or youth just wanting a pop career as an easy way to become rich. But none of that success and fame came easy.

What George Michael reflected more than anything is that pattern of migration, and achievement through hard work.  Coming from a Cypriot father from the small  village of Patriki in Karpasia and working class English mother who was a dancer, George literally leapt in terms of social mobility over 2 generations. That is in some ways the dominant British Cypriot work ethic, emigrate, work hard, and move on. It makes a lot of sense. Even in one generation our fathers and mothers came from villages with no electricity in the 50’s and 60’s, often working from the age of 14 to a radically different life in the UK say 30 years later doing everything for the future of the next generation. So here are a few things/thoughts/insights on George Michael and being Cypriot:

1. George would say often say in interviews ‘the only Greek thing about me is my hairy chest’ and that was so easy to misconstrue. But he would also follow it up with what he got from his father, that determination to work hard and succeed, and that he considered himself a 2nd generation son of an immigrant. That word ‘immigrant’ has become almost a dirty word nowadays, but George always used it proudly. Watch video here on MEGA TV Greece around 5.31. So he was proud of his roots, his parents, and where he came from. This theme is also explored in one of his songs ‘Round Here’ where he talks about his upbringing and how his dad ‘ got here on the gravy train’

2. George Michael’s first interview in Cyprus was with John Vickers in 1984, in his Wham days, for CyBC 2 Radio, the state broadcaster. John is a rare kind of journalist in Cyprus and he will admit it himself, interviewing George Michael  topless was an honour!!!

3. Charity and George Michael go hand in hand. He was one of those people who did not like to broadcast his name all over everything but the people who knew, the people who benefitted from his charitable donations always held him in high esteem. He was the main benefactor for The UK Thalassemeia Society, which has been in existence for more than 30 years and has amassed a wealth of experience on Thalassaemia, that most dreaded of ancient  Cypriot diseases. I can recall performing with DJ Peter Lewis and Soul Singer Irini at The Community Centre in Wood Green for this charity in the early 90’s and  the leather jacket George wore on the worldwide ‘Faith’ tour was auctioned for many thousands of pounds. And to any ‘doubters’, the picture below gives clear evidence of George’s philanthropy towards the community. Thanks to my twitter friend Dino, the youth pictured bottom front right, who was there to witness this at Haringey Civic Centre in the 1980’s.

4.Urban legend has it that George Michael has a house Cyprus. There is some confusion on this however. While a photo does exist online (Google it and see) it’s not clearly stated by the architect  who designed the property if it’s George Michael the famous singer’s house  – which is misleading. Also consider there are probably thousands of people called George Michael (and I know at least 5 of them) and this one is clearly not accurate. Whatever the case George came to Cyprus but pop stars, in such a small place, always move in silence.

5.Yusuf Islam frequents Cyprus often as well and when George Michael passed away he tweeted: ‘So sad to hear my Cypriot brother @GeorgeMichael has passed away.Will miss him & pray God will have mercy on him. Condolences to his family’

6.On Twitter George would often sign himself off as ‘The Singing Greek’ and his nickname was also ‘Yog’ short for Giorgos. Its possible some one cottoned  onto the ‘Singing Greek’ tag by creating a twitter account, making things a bit confusing. In the end George Michael got the  name officially removed.

7.Club Tropicana, despite urban myth was not filmed as a video clip in Limassol Cyprus, it was made in Ibiza. However many people have used the name in Cyprus for their clubs and even my nephew had a chippy in Liverpool with the name in bright blue silver neon lights. “Its pure class” he declared at the chippy’s opening

8.George Michael, like many of us who had to endure, went to Greek school as a kid in northwest London. Greek school was an additional educational chore, often on a Saturday morning. To some it was  a pain, a routine where they learnt nothing and to others it was key to learning the Greek language. I would have preferred Saturday morning pictures.

9. A very reliable source, Costas Yennaris (who through marriage has a link)  stated on Facebook recently that George Michael also did the vragga-dagga thing as a youth with  traditional dances and the vraka – the national traditional male attire of Cyprus back in the day. Going through the same things, I am sure our paths may have even crossed on a dancefloor in a church hall off Turnpike Lane…at some stage or other.

10. GM The Original Vrakaman was also a theme  explored in The Cyprus Weekly in 1996 when George first started donning a goatee in public. They published a headshot pic of the the both of us side by side saying GM was looking more and more like HM and we were one and the same person!  Far fetched for sure  and I am not in the same league but as the original Cypriot goatee-ist it did make me feel very humbled at the time.

11. George was a star for all people, ethnicities, races and creeds. He appeals and is just as important to Greek Cypriots as he is to Turkish Cypriots, and Armenians, Latins and Maronites. He is what Cyprus could have been, tolerant, daring and forward thinking and that was always clearly manifested through his music.

12. May be this  is not so important to some but  I will throw it in for some clarification. Still trying to figure out what side of North London George Michael was in terms of football, blue or red. It would be devastating if he was a Gooner – it hit me hard when I found out the late Bob Marley supported Arsenal a couple of years ago – but news so far from trawling the net seems to indicate GM was with Man United. Also possible growing up in Hertfordshire he could have even been Watford.

Last but by no means least…a couple of days ago we started a petition to have a street named after George Michael in Cyprus. Its going really well with over 1,743 people signing so far. Considering he is the most famous person worldwide with a Cyprus link, we see this as imperative out of respect for a person who gave so much to so many people. And it would be good if there were many streets named after George Michael worldwide…So please sign the petition here…..

RiP Yog, Αναπαύσου εν ειρήνη you will always be remembered…

Büyük Biraderin 52 Milyonu

Nüfusu “kalabalık” olarak nitelendirilen bir yerde, İçişleri Bakanı Kutlu Evren yeni bir bilgi paylaştı: “134 ülkeden” insan yaşıyormuş bu yerde. Sonra nasıl bir analoji yaptığını anlamadım ya da anlamak istemedim. Ancak, bilinçli ya da bilinçsiz olarak 134 ülkeden gelen insanlara karşı yabancı düşmanlığı yaparak, suçu kontrol etmek için 52 Milyon TL’lik bir protokol imzaladı. Türkiye Cumhuriyeti’ndeki mevkidaşı Süleyman Soylu bu parayla 169 noktaya takip sistemi yerleştireceğini duyurdu. Ayrıca mevkidaşı, “protokollerin yürürlüğe girmesini takiben yaklaşık maliyetler nihai halini alacak. Savunma Sanayi Müsteşarlığı aracılığıyla ASELSAN bu çalışmaları Türkiye’de yürüttüğü gibi KKTC’de de yürütecektir” dedi.

Nereden başlayacağımı bilemediğim bu haberi, ele alırken bir başka parti milletvekilinin “TC’nin dayatma yapmadığına” yönelik beyanı aklıma geliyor mesela. Buradaki protokol bir dayatma değil de onurlu bir işbirliğinin sonucu mu diye merak ediyorum. Bir şeyin dayatma olması için, Amerikan dizilerinde gördüğümüz sahnelere mi ihtiyaç var? Özgürlüğü yaşamamış olmaktan ötürü dayatmanın günün her anında, her alanında gerçekleşen iktidarın bir biçimi olduğunu unutuyor, sadece işkence odalarında gerçekleştirilen açık bir şiddet biçimi mi olarak anlıyoruz acaba.

Türkiye, bizi gözetlemek için 52 Milyon harcama yapıyor. Bu ülkedeki en küçük gelişmeden haberdar olmak için bunu yapıyor. 134 ülkeden biri olan Türkiye, kendine ait olmayan bir coğrafyanın güvenliğini sağlama bahanesiyle, iktidarını her noktaya yaymaya çalışıyor. Çok yaşa Bentham, Panoptikon nihayet buraya da yerleştiriliyor. Camiden, kışladan, elçilikten, bankadan sonra hapishanenin gözetleme araçları da en son teknolojiye kavuşuyor.

İçişleri Bakanı, yabancıların tehlikeli olduğunu söylüyor, yabancı olan ülkeyle protokol imzalayıp, 169 takip noktasının doğrudan yabancı bir ülkeye bağlı olacağı bir sistemi de ardından gazeteye duyuruyor. “Uluslararası bir protokol” olduğu için de, KKTC tarafından onaylandıktan sonra Anayasaya aykırılık üzerinden gidebilmek mümkün olmayacak. Çünkü devletlerarası antlaşma niteliği, bunu engelliyor.

İnat edip kavga verecek bir güç ortada olmasa da, dile getirerek can çekişme sancısında doğruları söylemeye denemek, kurgulanmış gerçeği yaşayanları rahatsız etmesinin umutsuzluğunda işin mali tarafına da bakmakta yarar var.

52 Milyon TL’lik kaynak bu proje için ayrılıyor. Parayı Türkiye’de verebilir, KKTC öz kaynakları da… Ancak 52 Milyon’a “büyük biraderin” bizi izlemesine olanak sağlamak yerine neler yapılabiliriz. Bunu düşündük mü?

Bugünün rakamlarıyla adı geçen miktar 24000 civarında asgari ücretlinin yatırımlarıyla beraber yaşayabileceği bir miktara denk gelmektedir. DPÖ’nün hanehalkı işgücü istatistiğine göre 8,075 işsiz Kıbrıs’ın kuzeyinde ikamet etmektedir. Başka bir deyişle, tüm işsizlerin / dar gelirlilerin mali olarak desteklenmesi ile zaten suç ve suça sebep olan fakirlik sorununun üstesinden gelmek için kullanılması mantık olmaz mı ?

Sağlık, eğitim gibi temel konulardaki kronikleşmiş sorunları aşmak için kullanılması daha etkili sonuçlar veremez mi ?

Bahsi geçen parayla piyasa değerine 300’ün üzerinde konut yapabilmek mümkünken, dar gelirli insanların ucuz konuta erişmesini sağlamayı denemek daha yerinde olmaz mıydı?

Kelalaka bir sonuç olacak belki ama meselenin özeti:

Bakan, yabancı düşmanı bir kukla…

Sistem, Türkiyenin mühim ve ülvi çıkarlarının korunmasından başka hiçbir işe yaramayacak olan yeni bir iktidar alanı yaratma çalışması…

Kaynak ise insanların değil, iktidarın ihtiyaçlarının devamı için harcanacak…

Yeni birşey mi?

Tabi ki değil.

Neden mi yazdım?

Bu ülkede bir zeytin ağacı gibi kök salıp, gelişecektik ya… Hatırlatmak istedim..

 

 

 

India’s coastal law is being altered in public interest – by bypassing the public

Published in Scroll.In, 26th October 2017

In the first week of October, the Ministry of Environment, Forests and Climate Change issued an amendment to the Coastal Regulation Zone Notification, 2011, which regulates development on India’s coastline. The change in the rules allows the mining of atomic minerals (such as uranium and thorium, which are mostly used to generate nuclear energy) in Coastal Regulation Zone areas notwithstanding their availability in other areas. While environmentalists have expressed concern over this amendment and its implications on fragile coastal areas, the change is worrisome for another reason. This is the eighth time in the last three years that the ministry has dispensed with the requirement of a public notice and instead of first issuing a draft has straight away come out with a final amendment to the notification.

The Coastal Regulation Zone Notification was first issued in 1991. It saw close to 20 amendments and eight reviews in the following 20 years before it was replaced by a new notification in 2011. While the 2011 notification was to piece together all these amendments in one document, it also presented an opportunity for public engagement in designing a law. Numerous consultations, dialogue and negotiations between key actors including fishing groups, civil society, environmentalists, urban planners and policy-makers preceded the new law. But three years later, the notification was subjected to a review by an expert committee and a series of amendments – the number of which has now reached 12.

Of these 12 amendments, eight were issued without first publishing a draft that would have enabled feedback from concerned citizens and those likely to be affected by the changes. And of the eight amendments, four dealt with extending the validity of the existing Coastal Zone Management Plan that was approved under the 1991 notification. The Coastal Zone Management Plan is a reference document that guides coastal development and implementation of the Coastal Regulation Zone Notification. In 2011, as a new notification replaced the 1991 version, it brought with it the need to prepare a fresh Coastal Zone Management Plan within two years, for the old plan would cease to be valid by then. However, the new plan is still in the making and the existing plan has been given several extensions, the latest one in July.

Besides the extensions to the Coastal Zone Management Plan, the amendments in which the ministry bypassed the draft stage pertain to the following changes:

• Transfer of powers to appraise certain coastal projects that are not listed in the Environment Impact Assessment Notification from the Ministry of Environment, Forests and Climate Change to the State Environment Impact Assessment Authorities (November 2014). The Environment Impact Assessment Notification, 2006, provides a list of projects that require environmental clearance before being set up. It categorises the projects as A and B depending on their capacity and size. Projects in category A require environmental clearance from the ministry while those in category B seek clearance from the concerned State Environment Impact Assessment Authority. For any project to come up in a coastal area, permission from the concerned state-level coastal authority is mandatory. This is in addition to the environment clearance (if required). With this amendment, some projects that do not require environmental clearance, which would have reached the ministry earlier, would now approach these state-level appraisal authorities for final approval. For instance, a beach resort on the northern coast of Karnataka received its final coastal clearance from the ministry in 2010. If it were to be proposed now, it would receive its final approval from the Karnataka State Environment Impact Assessment Authority.
• Permitting relaxations to tourism projects in urban areas of Coastal Regulation Zones (February 2015). These relaxations included lifting the ban on withdrawal of groundwater from near the coast, and doing away with the requirement of maintaining a path between two tourist structures to access the beach.
• Permitting construction of a memorial to BR Ambedkar in Mumbai on Indu 6 Mills lands, an ecologically sensitive coastal area (December 2016). The memorial would include a 350-foot statue, a library, a pond and a viewing deck among other structures. The memorial has been in discussion for over a decade and both the Congress and Bharatiya Janata Party governments have in the past tried to get the requisite permissions for it to attract Dalit voters, especially around election time. This amendment, thus, was expected to be of consequence to the BJP as it came ahead of civic body elections in Mumbai and other major cities of Maharashtra.
• Permitting mining of atomic minerals in Coastal Regulation Zones (October 2017). Earlier, only mining of “rare minerals” that were not available outside of these areas was permitted.

A distortion

While allowing relaxations to tourism projects, the ministry did not acknowledge that it was evading the issuance of a draft – perhaps because the changes brought through this amendment lay in an annexure (and not the main text) of the notification, which provides guidelines for the construction of hotels and beach resorts in Coastal Regulation Zones. But in the seven other amendments, the ministry cited “public interest” to justify this snipping of the legal procedure of amending a piece of law.

Such generous use of the phrase in such a distorted manner poses a threat to the very concept of public interest. Black’s Law Dictionary (Eighth Edition) defines public interest as:

“General welfare of the public that warrants recommendation and protection; something in which the public as a whole has a stake.”

Allowing mining and relaxations to tourism projects in coastal regions has direct implications for a large section of the population that resides in these areas. It affects the livelihoods of people living in more than 3,200 fishing villages. If we factor in the ecological services of the coast – erosion control, water balance and waste processing, among others – the entire population of the country seems to have a stake in coastal protection and regulation.

Instead, the ministry seems to imply that the mining of atomic minerals (irrespective of whether they are available in mainland areas or not) and the construction of memorials is in public interest. This offers a twisted understanding of the word. Using the public interest clause and dispensing with the need to seek public comment on activities that undermine coastal conservation and livelihoods is contradictory in itself. In a way, the government is saying that the matter is of public interest but does not warrant an input from the public.

Rules framed in secrecy

This discretionary use of public interest sets a wrong precedent: in the past three years, reviews, amendments and circulars pertaining to the Coastal Regulation Zone Notification have largely been closed-door activities. In 2014, the committee tasked with reviewing the notification consulted only the state governments and submitted its report to the ministry in January 2015. The report was kept out of public view until the Central Information Commission, in response to a Right to Information application, directed the government to disclose it in June 2016.

All this while, amendments to the notification – some with drafts and many without – continued. Amendments for the transfer of powers to state governments and to allow special structures in Mumbai seem to be directed at pleasing the states. Earlier this month, Union Environment Minister Harsh Vardhan substantiated this when he said policies on coastal regulation would be prepared in consultation with state governments. Time and again, the Centre has shown an inclination towards appeasing state governments while ignoring the coastal population and the general public.

The abuse of the phrase public interest that has been witnessed in the forming of coastal rules is perhaps taking place in other legislations too. Its exploitation not only weakens the concerned legislation, it slowly starts a trend where the public is bypassed and kept outside the arena of policy-making.

Meenakshi Kapoor and Krithika Dinesh are with the Centre for Policy Research-Namati Environmental Justice Program.

Φύλα & Εξουσία Vol. 5 – Genders & Power Vol.5

For the fifth consecutive year, Syspirosi Atakton, an anarchist, anti-authoritarian, anti-oppressive group rooted in Nicosia organizes the Genders and Power festival.

The aim is to discuss and elaborate on the ways genders, in their intersections with multiple sociopolitical and cultural categories of difference, interact in myriad ways and arbitrarily produce systemic inequalities. This year, discussions will focus on women’s agency, reproductive justice, lesbian desire, and queer Cypriot art. Abjected voices and their resistance to hegemonic power structures will be put at the center of our struggle. Genders and Power festival neither essentializes nor naturalizes identities or experiences of any kind. It rather seeks to signalize, understand and deconstruct various societal systemic power relations in order to resist them; and here lies its political importance. Accountability, situatedness, and self-reflexivity are all really important elements of our festival’s approach as it seeks to denormalize and delegitimize power differentials and categories through engaging discussions, interactive performances, and parties with politics. Join us on Friday 8th and Saturday 9th of December!

Neden Oy Vermeyeceğim ?

 

Seçimlere sayılı günler kaldığı ve siyasi partiler ve adaylar son hamlelerini yapıyor. Tümünün odaklandığı tek birşey var: kazanmak. Bu kadar insanın kolektif biçimde seçimlere odaklanması, gündemi de dönüştürüyor. 2017 yılı sona ererken, yıl boyunca nelerin yaşandığını akılcı bir biçimde ele almak bile mümkün olmuyor. Tartışmalar; #hashtaglı iletilerden ileri gitmiyor. Aynı şeyleri söyleyen adayların neden farklı partilerde yer aldığını bir türlü anlamıyorum. Tüm bunlar vaatlerin absürtlüğü ile dalga geçmekten yorulan, kendimi de dahil gördüğüm öfkelilerin, öfkesini arttırmaktan başka bir işe yaramıyor.

Yazının başlığından anlaşılacağı gibi bu seçim oy vermeyeceğim. Yazarken, derdim kısmen de olsa kendi adıma bu sebepleri ortaya koymak, en azından aklı selim bir biçimde seçim tartışmasına eleştirel bir gözle bakabilmektir. Bunun için benim için en önemli belli başlı kopuş noktalarını ele almak istiyorum.

• Önce seçim kararı nasıl verilmişti hatırlayalım. Başbakan Özgürgün ile Ana muhalefet başkanı Tufan Erhürman TV programlarında atışmıştı. Başbakan, “delikanlı” edasıyla ile seçim için tarih istemiş, CTP Başkanı da olabilecek en erken tarihi söylemişti ve bir anda kendimizi erken seçimlerin içinde bulmuştuk. Böyle bir “adamlar atışmasının” toplumun tümünü etkileyecek kararlar yaratacağına tüm “feministler” sessiz kalmış, sabah akşam erkek egemen topluma karşı olduğunu söyleyenler, kararları “adam gibi adamların” aldığı bir toplumda, özne olmadıklarına tepki bile göstermemişti. Üstüne üstlük listelerde feminist kariyer yarışmasına tanık oluyoruz. Karar alıcıların “delikanlıların” olduğu yapıda, kadın-merkezli düşünen, sorumluluk sahibi feministlerin, insan haklarından taraf olanların ise buna sessiz kalıp “sığınma evi talep etmesini” içselleştirilmiş kadercilikten başka nasıl açıklayabiliriz ki?

 

• Bu arada seçime, “erken” derken, seçimler çok da erkene alınmadı. Normal şartlarda Temmuz’da olması gerekiyordu. Olması gerekenden sadece 6-7 ay önce gerçekleşmiş oldu. Normal koşullarda sorumluluk sahibi bir siyasi parti, seçimin doğal tarihi bu kadar yaklaşırken, propaganda yapmanın yanında kapsamlı programlara sahip olması beklenir. Oysa ki, seçime giderken elimizdeki en kapsamlı program siyasi partilerin seçim manifestosu oldu. Yarın iktidar olacakların, çoğu konu ile ilgili söyleyebileceği şeyler tek paragraf. Tek paragraflık bir vizyonla, gerçekten birilerinin sizi 5 yıl temsil edebileceğini, temsilcilerin yürütmeyi belirleyebileceğine gerçekten ikna oldunuz mu? Bunun demokratik ve sağlıklı mı olduğunu düşünüyorsunuz ? Bu yüzden oy mu vereceksiniz? Eğer oy vermeyi ezbere yapılan bir davranış olarak kurgulamadıysanız bu zaafiyetlerin sonuçlarını tahmin edebileceğinizi düşünüyorum. Ama hayal edemeyenler için örnek vererek açıklayayım. Seçimin en karizmatik adayı, vekil olacak hatta bakan olacak. Mesela tarım bakanı olacak. İlgili bakanlığı ile ilgili 1 paragraflık programını hayata geçirmeden önce, bir büyükelçiliğinin onlarca sayfalık yapılandırılmış programı sunulacak. Elindeki 1 paragrafı kenara bırakıp, yapılandırılmış, projelendirilmiş programı uygulayacak. “İyilik timsali”, “hoşsözlü bakan”, o noktadan sonra artık başka bir ülkenin bürokratları tarafından hazırlanmış bir planın uygulayacısı olurken, bu ülke adına konuşacak. Projeyi mükemmel uygulayabilir. Ancak, kararı veren kim olacak ? Demek istediğim, gerçekten seçim yaptığımızda gerçekten bu ülkeyi yönetecek miyiz? Gerçekten bu ülkeyi yönetmeye hazır olan biri var mıydı ? Bence yok. Seçimlere gelmeden önce, muhalefet partilerinin var olanı eleştirirken, soyut güzel günler teması dışında bir siyasi argümanı var mıydı ? Hayır. Peki meclis dışında, meclise girme olasılığı olan partilerin var mıydı ? Hayır.
• Mesele sadece plan ve projeye sahip olmakla ilgili de değil. Temsiliyet ve demokrasiye dair de zaafiyetler var. Demokrasiden ve toplumdan taraf olan partiler uygulanabilir bir siyasi programı oluştururken, bunu üyeleri ile bile paylaşmış durumda değildi. Katılımcı süreçler yaşanmamış ancak köklü çözüm önerileri ortaya atılmıştı. Ancak, köklü çözüm önerisi için, önce gelenekselin dışında bir yaklaşım gerekirdi. Konuya dair fikri olan 3-5 akil adamın yazacağı program, köklü çözüm değil tepeden inme elitist bir çözüm sunmak demekti. Demokrasiden taraf olan birileri için bu tavır kabul edilebilir olmamalıdır. Siyasi parti üyeleri, kendi partilerinin, siyaset yapma süreçlerinin dışında tutulurken, nasıl olurda sürünün bir parçası olarak hareket etmeyi anlayamıyorum. Ancak, bu koşulları kabul etmiş olacaklar ki, seçimlerde partileri için amigoluk yapma görevini kabul ediyorlar. Ancak, dışarda olan insanların bir parçası olanların bu tutumu protesto etme hakkı saklıdır. Oy vermemek biraz da demokratik süreçleri talep etme meselesidir. O yüzden siyasi partilerin ağalık sistemine karşı bir duruştur oy vermemek.
• Günün sonunda, seçim alanına girdiğimizde üst akıldan gelen belli başlı projeler dile getirilmiş ama siyasi partilerin hiçbiri, siyasi üretimi gerçekleşmemiştir. Kaynak tartışması bile yapıldığında “TC’nin gerçekleştirmek için sunduğu projeler” bahsediliyor, “UBP-DP’nin bunları gerçekleştirmekte sorun yaşadığı” ifade ediliyordu. Ancak, hiç bir parti “Bu projeleri, kim nasıl hazırladı? Hangi ihtiyaca göre belirlendi?” tartışmasına girmiyor. Kaynak orada duruyor, onu etkin kullanmakta zorluk yaşanıyor gibi bir söylem ortaya atılıyor. Aslında, proje bazlı bile düşünülürken, “ülkenin ihtiyaçlarımızın ne olduğunu biz belirleriz” bile denilemiyor. Bunları bile konuşamayacaksak, korkak ve parmağın arkasına saklanarak siyaset yapılacaksa eğer siyasi haysiyet ortada yoktur demektir. O yüzden, birileri haysiyeti diline dolamış olabilir ama bu kadar çok haysiyetsiz duruş söz konusuysa, haysiyetten taraf olduğum için oy vermeyeceğim.
• Belki de temel bir noktadan sorular sormak gerekir. Siyaset şirket yönetmek mi ? Yoksa irade mi ? Seçilme umudu olanlara söylemek gerek, eğer şirket yönetecekseniz, şirketinizin çalışanı olmayacağımızı bilmeniz gerek. Siyaseti kölelikten kurtulmak için kullanıyoruz köleniz olmak için değil. Siyaseti, özgür olmanın yolu olarak görüyoruz. Çünkü temelde hepinizin özgür olmak isteyen insanlar olduğunu düşünüyoruz. Bu yüzden özgürlük ve adaletten değil de patronaj sisteminden bahsettiğiniz sürece seçimlerin sizin KKTC LTD şirketinin patronu olma tiyatrosunu meşrulaştırmaya yaradığını biliyoruz. Seçimler, özgürlük arayan insanlar için hiçbir anlam ifade etmiyor. O insanlardan biri olduğum için ben bu seçim oy vermeyeceğim.

 

UBP hükümete gelmesin, CTP gelsin. DP olmasın, TDP olsun, HP gelsin. Ayşe gitsin, Fatma gelsin. Nüfus çok, az, yasal vs…

Bu tartışmalara girmedim ve girmeyeceğim.

Boykotu karalayan egemenler ve onların sözcülüğünü yapanları görmezden gelenlere devam edeceğim. Günün sonunda, futbol sahasında, futbol oynanır. Takımların kim olduğu değil, yapılması gerekenle ilgileniyorum.

Eğer köklü bir dönüşüm istersek, çıkış yolu, takımların taraftar sayısı ile ilgili değil, oyunun kuralları, oynanışı ile ilgilidir.

Siyaset de böyledir.

Taraftara keyifli saatler geçiren amigolar olmak yerine, biraz da meseleyi konuşup buna yönelik tepkiler göstermediğimiz sürece, bu ülkede hiçbirşey iyileşmeyecektir.

Derdimiz, yaşadığımız yere sahip çıkmak, geleceği kurmaksa, geleceğe dönük konuşabilmek gereklidir. Aynı zamanda, siyasi partilerin yanlış bir dili konuştuğunu göstermek gerekir. Bu yüzden, işin özü bu seçim oy vermemek bugüne bakarken, yarını kurmanın yoludur.

DAÜ’de AKP Milletvekilini Protesto Eden Öğrenciler 2 Yıldır Yargılanıyor

2 yıl önce Mağusa’da Doğu Akdeniz Üniversitesi’nde konuşma yapan AKP Milletvekili Hamza Dağ’ı pankart açarak protesto eden öğrenciler yargılanmaya devam ediyor. AKP milletvekilinin konuşması sırasında Devam »

Fişlenmek

Mertkan Hamit
mhamit@gmail.com

Modern devletin aygıtları var olabilmesi kimlik yaratma yeteneğine bağlıdır. Ulus kimliği bunların en güçlü olanıdır ve kitleler tarafından da en fazla kabul görenidir. Çıkıp da ben Türk değilim derseniz, abuk bakışlarla karşılaşırsınız ‘marjinal’ olursunuz. Müslüman değilim dersiniz, ‘ateist’ olursunuz. Benzeri durum sadece devlette değil, aslında modern aklın barındığı her yerde vardır. Bir örgüte üye olursunuz, bir anda fişek gibi bir “devrimci” olursunuz. Ancak bir hata yapar da örgütün ağababasına aykırı üç kelam edersiniz “reformist” yaftası yersiniz.

Aslında meselenin esası modern iktidar ile ilgilidir. İktidarın olduğu alanlar kimlikle doğrudan ilişkilidir. İktidarı var eden kimliklerin birlik ve bütünlüğü iktidarın gerekliliğidir. Bu yüzden tüm iktidarlar birlik ve bütünlük halini koruyabileceği insanları yani makul olanları sever, gerisini ise fişler. Onları aykırı unsurlar olarak görür. Modern devlet suçlu ilan eder, modern devletin örgütü üyelikten atar, modern toplum ise yabancılaştırır.  Modern iktidar ve onun minik örneklerinin içinde geçen hayatımız, çoğunlukla makul insanlar kadar sıradan olduğumuzu anlatma çabası gibi geçer.

Fişleme, sadece devletin kalın kara kitaplarında yer almaz. Gazetelerdeki yazarlar, dalkavukluğu seven fikir önderleri, gürültücü örgüt liderleri ve dahası; kişileri fişleyerek, birilerinin adına birilerinin hikayesini anlatmayı uygun görürler. Öznel hikâye yok olur ve iktidara uygun hikayeler farklı duygulara göre şekillenir ve yeniden oluşturulur.

Muhtemelen, hikayeleştirilen meselelerin içinde iktidar kendi “makul” inançlılarını ve “laf anlamaz” muhaliflerini yaratır. Tek tanrılı dinlerin kutsal kitaplarındaki hikayeler gibi ikilemler yaratılır, bazılarına “cennet” sunulurken, bazıları ise “cehennemi” yaşarlar. Bu ikilemin bir tarafında oluruz.

Hikayeye inanırız, inanmayız, kutsarız veya lanetleriz. Bazen de hiçbir şey yapmayız. İkilem içinde taraftarlık yaparken, esas müdahalenin hikayeyi değiştirmekten geçtiğini unuturuz. İşin devrim yaratan ve doğal olarak dönüştürücü olan boyutu da budur. Yazılan hikayelere yapılacak müdahale ise bazen on binlerce insanın canına mal olur, kimi zaman öfke patlamaları gerektirir. Bazen ise Edward Said’in de dediği gibi entelektüel sorumluluğunu icra edersiniz ve “iktidarı” oluşturan her kimse, konu her ne ise ona doğruları söylersiniz ve tam da o anda iktidarın çatırdadığını duyarsınız.

Devlet denilen makro iktidar alanında bu çatırtıyı kolay kolay duyamayız. Ancak, mikro iktidar alanlarında bunu daha yaygın olarak yaşayabiliriz. En azından birini sessiz sedasız yaşadık. Kıbrıs Türk sol siyasi tarihine yönelik devrimci bir dokunuş gerçekleşti geçtiğimiz hafta. Gazetelerde okuduğumuz üye istifalarından, disiplin kurullarından, kol kırılır yen içinde kalır deyişlerinden ya da seçim sonucundan bahsetmiyorum.

Sevgili Sümer Erek bahsettiğim iktidar çatırdamasını, 6-7 Haziran tarihinde Atatürk Kültür Merkezi’nde yaşattı. ‘Yaşatma’ isimli enstalasyon çalışması aslında, “demokrasi şehitleri mağduriyeti” anlatısını aşan ve hepimizi bu anlatıyı aşmak zorunda bırakan güçlü bir performanstı.

Erek, tabelası olmasa müze salonu olduğuna ikna etmenin bile zor olacağı dar bir koridorda, Kıbrıs Türk sol tarihinin en hassas meselelerinden birini, “devletin” kendini var etme alanını kısmi olarak işgal ederek yaptı.

Senelerdir militarist anmalar ve saygı duruşları üzerinden anlattığımız sol mirası, alıp yarım ülkenin ortasındaki merkezde radikal bir eylem biçimi olan afişlemeye dönüştürdü.

Birbirini sokakta bulmadığını söyleyenler ve birbirini sokakta bulanlar en sonunda sokakta ölenlere dair kalıplaşmış anlatıları bir kenara bırakıp yüzleşmeye çağırdı. Hem de geçen 40 seneye dair bir yüzleşme çağrısıydı.

O zamanlar bir yeri afişleyen, bir yere slogan yazan gençler bunları yaptıkları için fişlendiler, bazıları da öldürüldüler. Muhtemelen 40 yıl sonra onların söylediklerini hala sosyal medya sayfalarında gönderi olarak paylaşanlarımız vardır. Ancak bu sürede, o duvarları boyayanlar veya bir yerleri afişleyenlerin hayatta kalanları iktidarın sadece ‘makul’ öznesi olmadılar. Aynı zamanda iktidarın kendisi de oldular. Sendikada, partide ve hatta hükümetin başkanlığını yaptılar.

Tüm bunlar olurken, demokrasi şehitleri anlatısına uygun bir pratik gerçekleşemedi. Sokakta ölenlerin anılarını salonda yaşatma sevdası o kadar güzel geldi ki bazılarına, demokrasi mücadelesini de yılda bir gerçekleştirilen anma konuşmalarından ileriye gitmedi. Hayatlarını kaybedenlerin mücadelesini ilerletme sözleri verilen onlarca toplantı, ak saçlı adamların ve kadınların günah çıkarma odalarına dönüştü. Anma biçimi dönüştürülemeyen, ölenlerin arkasından konuşan çoğunluğun ölenlerin ölmelerinin anlamını yok edenler olduğunu bile bile, sessizliği tercih eden çoğunluğun dün, bugün ve yarın ilişkisi kurulmasına dahi olanak vermeyen tepkisizliğinde boğuluyorken, Sümer Erek’in sergisi bir can simidi olan yetişti. Solu sol yapan meseleleri, soldan ve yeniden anlatma gailesi yaygın anlatının ötesine geçti. Geçmişi devrimci romantizm bataklığından koparıp yapıcı bir sürece çağırdı.

Bahsi geçen sergi ile kurduğum bağı biraz daha kişisel bir noktadan anlatmak isterim. 2004 yılında üniversiteye ilk başladıktan kısa bir süre sonra Kıbrıslı Gençlik Platformu (KGP) diye bilinen öğrenci örgütüne dahil olmuştum. Örgütümüzün bir ritüeli de, Kıbrıslı öğrenci hareketinin tarihinin anlatılmasıydı. O dönemlerde etkili olan ve İstanbul’da yaşayan abilerimiz gelir, bizlere İKÖK’den başlayarak, KÖGEF, ÜTK’yı anlatır. Bu ilişki ağı içinde KGP’nin devam niteliğinden bahsedilirdi. Bu örgütlerin niteliklerini anlatıldıktan sonra da KÖGEF’in militan süreci anlatılırdı.

Romantik bir devrim anlatısının içerisinde demokrasi şehitleri meselesine girilir ve bu insanların faşistler tarafından katledildikleri bizlere söylenirdi. Bu anlatıların her yıl gerçekleştiğini ve her yıl benzeri şeylerin anlatıldığını düşündüğümüzde; pek tabi belli noktalarda “bu bölümü iyi dinle” dediğimiz yerler olurdu bizden küçüklere.

Bunlardan biri, Ülmen isimli bir öğrencinin, vurulmasına rağmen “hayatta kalmayı” başarması ile ilgiliydi. Üstelik vurulduktan sonra kendini hedef alanın robot resmini de Ülmen’in çizip polise bıraktığı söylenirdi. Ülmen adını değiştirip, Londra’ya yerleştiği bize anlatılır ve konu orada kapanırdı. Ülmen’in hayatının devamına dair ne olmuş, ne yaşanmış, hiçbir şey bilmezdik. Ancak anlatının etkisinden olacak, Ülmen, demokrasi şehitlerinden sonra en önemli mağduru temsil ederdi.

Demokrasi şehitleri anlatıcılarının Ülmen’i, Sümer Erek olarak bu anlatıları yeniden anlamak, anlatmak ve aşabilmenin anahtarını sundu sergide. Bir insanın kahramanı olduğu öyküyü alaşağı etmesi, bir anlamda Tanrıyı öldürmesi demektir aslında. Anlatıların esiri olduğumuz onlarca yılda, radikal ancak estetik bir darbe ile sol egemen anlayışı alaşağı ederek zihnimizi özgürleşmeye olanak sağladı bu sergi.

Egemen anlayışın fişlenenlerinin, mağdurlarının ve hayallerini kaybedenlerin huzursuzluğunu bir araya getiren bu sergi, hayalleri ile hayatları arasında bir tercih yapmaya itildikleri ve bir kısmının hayatlarını kaybettiği, kalanların ise hayallerini de kuramadıkları için hayal etme becerilerini kaybetmeleri çıkmazına bir yol açtı.

Bu açılan yol bir yere varır mı bilinmez ama; Camus’un dediği gibi “yolculuk bizi kendimize getirir” ve Arouba’nın söylediği gibi “önemli olan varmak değil, yolda olmaktır.”

 

(Fotoğraflar: Mustafa Öngün)

Adres Kıbrıs’ta yayınlanmıştır

Denktaşizmden kurtulmak…

On yıllar sonra adadaki gazeteleri inceleyen bir araştırmacı ne diyecek.
Önce adadaki Kıbrıslı Türk siyasi seçkinlerin Kıbrıs sorunu bağlamında Kıbrıslı Rumları ve Yunanistanı suçlayan açıklamalarını okuyacak.
Hatta, düşman diye anlatılan Yunanistan’a dair köşe yazarları görecek
Birkaç sayfa çevirecek kuzeyin ekonomisindeki zorlukları zamlara yönelik şikayetleri okuyacak
Birkaç sayfa daha çevirecek bu sefer Kıbrıslı Türklerin Yunanistan’daki yangın felaketine karşı dayanışma çağrılarını, toplanan paraları hatta bir iş adamının “milliyetçiyim” ama diyerek yaptığı katkıyı okuyacak.
Ekonomik krizden dolayı borçlarını ödeyemediğini söyeyen birilerinin aynı zamanda düşman olduğu öğretilen bir ülkeye maddi katkı yaptığını okuyacak.
Bir başkasının düşmanca ifadelerini ve ona karşı çıkanların tepkilerini okuyacak.
Toplum dediğimiz şeyin tek bir kalıba sığmadığını, tek biçimde açıklanamayacağı sonucuna varacak muhtemelen araştırmacı.
Belki o zaman birileri “toplum lideri” sıfatını da sorgulayacak. Hangi toplumun lideri diyebilecek…
Toplumun hangi davranışının lideri diye soracak…
Hangi toplumun hangi iradesinin temsilcisi diyecek…
Seçkinlerin liderliğinin meşruluğu ancak katılımcı olup, farklı fikirleri bir potada birleştirip ondan yeni bir anlayış yaratabileceği zaman makul bir hal alır. Demokrasi bu noktada oluşur.
Geriye kalan ise otoriter eğilimlerden ibarettir. Otoriter eğilimleri gerçekleştirecek kadar muktedir olabilenlerin yaratacağı yönetim biçimleri ise birbirilerine benzer.
Bu açıdan yaklaştığımızda belki bu ülkede Denktaşizmin neden yine ve yeniden kendini yarattığını da daha iyi anlayabileceğiz.
Denktaşizmden kurtulmlak “iyi insan”, “sağlam insan”, “akıllı insan” olmakla ilgili değil, daha güçlü demokrasi ile mümkündür.

İçişleri Bakanlığı Soruya Soruyla Yanıt Verdi: “Bu Bilgi İle Ne Yapacaksınız?”

İçişleri Bakanlığı, Bağımsızlık Yolu’nun  22 Ocak’ta Afrika Gazetesi ve Cumhuriyet Meclisi’ne saldırıp hapis cezası alan kişilerin şartlı tahliye edilmelerine ilişkin Bilgi Edinme Yasası uyarınca  sorduğu Devam »

Örgütler ‘Bağımsız Kıbrıs’ İçin Yürüdü

Bağımsız Kıbrıs eylemi 6. kez Lefkoşa’da gerçekleştirildi. Bağımsızlık Yolu ve Baraka Kültür Merkezi’nin düzenlediği yürüyüşte, Dereboyu’ da pronto çemberi olarak bilinen bölgede toplanılarak TC Elçiliği Devam »

Büyükelçi Kanbay’dan Halkımıza Yeni Mesaj: “Aklınızı Başınıza Toplayın”

Son olarak “kktc vatandaşlarını tutuklayıp Türkiye’de yargılayamadığı” yönündeki sızlanmalarıyla kamuoyunda gündem olan TC’nin Lefkoşa Büyükelçisi Derya Kanbay, bu kez de ekonomik krize ilişkin açıklama yaparak Devam »

Baraka Kültür Merkezi’nden Liseli Gençlere Tiyatro Daveti

On beş yıldır tiyatro faaliyeti yürüten Baraka Kültür Merkezi, yetişkin ekibinin yanı sıra liseli gençlik ekibi ile de çeşitli sahne ve sokak tiyatroları sergilemekte. 15-18 yaş aralığını kapsayan liseli gençlik ekibinin yeni dönem kayıtları başladı. Eğitim çalışmaları ile kendilerini geliştirmek ve oyunlarda rol almak isteyen gençlerin 29 Eylül Cumartesi günü saat 18.00’de derneğin Kızılbaş’taki lokaline gelmeleri gerektiği duyuruldu. Tamamen ücretsiz olan çalışmalarda, beden, nefes ve ses kullanımı, yaratıcı doğaçlama, müzik ve ritim atölyesi gerçekleştirilecek ve ezilenlerin tiyatrosu cephaneliğinden eğlenceli ve eğitici oyunlar yer alacak. Ayrıca ekim ayı sonunda Lapta Gençlik Kampı’nda  tiyatro kampı da yapılacak. Ardından, sahnelenecek olan oyunun provalarına başlanacak ve Mart ayında oyun sahnelenerek turnelere de gidilecek.

İZLE-TARTIŞ’TA YOL AYRIMI İZLENİLECEK

Baraka’nın kesintisiz devam eden İzle-Tartış etkinliği, serin bir sonbahar akşamında Yol Ayrımı filmini izleyiciler ile buluşturuyor.   Mazhar, hayatını babasından devraldığı teskstil imparatorluğunu büyütmeye adamıştır. Bunun için de agresif ve acımasız yöntemler izlemekten çekinmez. Fakat Mazhar'ın yaşadığı trafik kazası birçok şeyi değiştirir. Kaza Mazhar'ın hayata yeniden tutunmasını sağlar. Belki böylece geçmişten bugüne fark etmeden yaşadığı ağır yükten de kurtulabilecektir. Bu değişim tabii ki kolay olmayacak, başka bir insana dönüşme girişimleri, başta ailesi olmak üzere çok kişiyi karşısına almasına neden olacaktır. Mazhar Kozanlı, yaptığı tercihin bedelini ya ödemek ya da pes etmekle karşı karşıya kalacaktır.  Ailesi mi? Yeni tanıştığı arkadaşları mı? Yoksa çocukluğundan beri düşleyip de yapamadığı hayallerinin mi peşinden koşacaktır  Mazhar?..   Eğer siz de; “Her çocuğun içinde, geçmişine dair yapmak isteyip de yapamadığı ya da ebeveynlerinden isteyip de yapılmayan bir şeyler mutlaka vardır. O hiç unutulmaz, beynimizin bir köşesinde durur ve ortaya çıkacağı günü bekler.” diyorsanız gelin birlikte izleyelim, birlikte tartışalım.   6 Ekim Cumartesi akşamı 20:00’de Baraka Kültür Merkezi’nde buluşalım. Yol ayrımlarımızı konuşalım.

Afrika’ya ve Meclise Saldıran Faşistleri Oy Birliğiyle Tahliye Ettiler

22 Ocak 2018 tarihindeki Afrika Gazetesi ve Cumhuriyet Meclisi olaylarında hüküm giyen faşistlerin tahliyesi oy birliği ile gerçekleşti. İçişleri Bakanlığı, Afrika Gazetesi ve Cumhuriyet Meclisi’ne Devam »

Faşistler 4 Bin TL İle Yırttı

22 Ocak’ta ifade özgürlüğüne yönelik saldırılar sırasında Meclis’in damına çıkarak bayrak sallayan iki faşist hakkındaki karar dün Lefkoşa Kaza Mahkemesi’nde okundu. Faşistler devletin tepesine çıktıkları Devam »

Dünya Yalnız Bizim Değil Hareketi 4 Ekim Hayvanları Koruma Günü’nde Meclis Önünde Basın Açıklaması Yapacak

Hayvan haklarına duyarlı pek çok örgüt ve kişiden oluşan, Baraka olarak da bileşeni olduğumuz Dünya Yalnız Bizim Değil Hareketi, 4 Ekim Hayvanları Koruma Günü’nde Meclis önünde toplanarak bir basın açıklaması ve eylem gerçekleştirecek. “Hayvan Refahı Yasası İyileştirilsin” talebinin ön plana alındığı eylem, çalışan kişilerin öğlen tatilinde katılabilmesi amacıyla 13.00’de başlayacak ve 13.15’te basına açıklama yapılarak 13.30’da son bulacak. Eyleme, tüm hayvan severler ile iki veya dört ayaklı dostlar davet edildi. Sokak hayvanlarının, doğal yaşamda var olmaya çalışan hayvan türlerinin ve tüm canlıların haklarının hatırlatılacağı basın açıklamasında, hareketin hazırladığı, TDP Milletvekili Hüseyin Angolemli tarafından Meclis’e sunulmuş olan ve Meclis'te oybirliği ile ivediliği kabul edilen Hayvan Refahı (Değişiklik) Yasası’nın neler içerdiği de basın ve kamuoyuyla paylaşılacak. Hayvan sever halkımızın ve basın emekçilerinin ilgisi ve katılımı özlenir.

Dünya Yalnız Bizim Değil Hareketi: “Hayvan Refahı Yasası İyileştirilmeli”

  Baraka olarak Bileşeni olduğumuz, pek çok örgüt ve kişiden oluşan Dünya Yalnız Bizim Değil Hareketi, 4 Ekim Hayvanları Koruma Günü’nde Meclis önünde toplanarak bir basın açıklaması gerçekleştirdi. “Hayvan Refahı Yasası İyileştirilsin” talebinin ön plana alındığı ve yasayı Meclis’e sunarak ivediliğinin oybirliği ile alınmasını sağlayan Hüseyin Angolemli’ye teşekkür edilen açıklama şöyle: Bugün 4 Ekim Dünya Hayvanları Koruma Günü, bizler bugünün anlamı ile Meclis’te ivediliği onaylanan Hayvan Refahı (Değişiklik) Yasası’nın derhal, daha fazla ertelenmeden görüşülmeye başlanmasını talep etmek için buradayız. Çünkü 20113 yılında yürürlüğe giren Hayvan Refahı Yasası, geçen 5 senenin içinde ne yazık ki, sokaktaki can dostlarımızı koruyamamış, hane içinde beslenen sahipli hayvanların refah düzeyini artırmamış, çalıştırılan hayvanların ise bakım koşullarını ya da egzotik hayvanların adaya giriş çıkışlarını hiç bir şekilde kontrol altında tutmayı başaramamıştır. Bu yüzden de birçok hayvanın yaşam hakkı elinden alınmış, şiddete maruz kalmış veya koşullarına uygun olmayan bir memlekette bakılarak istismar edilmiştir. Değişiklik önerilerimizi 7 madde içerisinde toparlayarak neden gerekli olduğunu şu şekilde açıklamak isteriz: 1-Hayvanlar üzerinde deney yapılmasının yasaklanmasını istiyoruz. Çünkü Hayvan Hakları Evrensel Beyannamesi’ne göre "Bütün hayvanlar yaşam önünde eşit doğarlar ve aynı var olma hakkına sahiptirler. Bütün hayvanlar saygı görme hakkına sahiptir. Bir hayvan türü olan insan, diğer hayvanları yok edemez. Bu hakkı çiğneyerek onları sömüremez. Bilgilerini hayvanların hizmetine sunmakla görevlidir. Bütün hayvanların insanca gözetilme, bakılma ve korunma hakları vardır." 2-Cezaların işlevsel ve ıslah edici olabilmesi için “kamu hizmeti” adı altında hayvanlara ve çevreye faydası olacak yaptırımlar ve cezalar uygulanmasını; suçun tekrarı halinde ise cezaların artırılmasını istiyoruz. Çünkü bir cana eziyet edene sadece para cezası verilmesi yeterli değildir. Cezanın amacı suçluyu ve toplumu eğitmek olmalıdır. 3-Hayvan Refahı Danışma Komitesi’nde demokratik kitle örgütlerinin etkisinin artırılmasını, en az iki sivil toplum örgütünün bu komitede temsil edilmesini istiyoruz. Çünkü dostlarımız hakkında alınacak önemli kararlarda, onların korunması ve haklarının geliştirilmesi yönünde gönüllü çalışan örgütlere de söz hakkı verilmelidir. 4-Çalıştırılan hayvanların sağlık kontrolüne götürülmesini, yeterli sıklıkta dinlendirilmesini ve beslenmesini, hayvanın sağlığını zorlayacak şekilde çalıştırılmamasını istiyoruz. Çünkü kölelik, sadece insanlariçin değil hayvanlar için de kabul edilemez. 5-Yasaya aykırılıkların bildirilebilmesi amacıyla, Belediyelerin bir ihbar hattı oluşturmasını ve aldığı ihbar üzerine, hayvan haklarına uyun işlem ve eylemleri yapmasını istiyoruz. Çünkü yasalar kağıt üzerinde kaldıkça hiçbir işe yaramıyor. 6-Barınakların en az ayda bir kez, Veteriner Dairesi'ne bağlı veterinerlerce denetlenmesini istiyoruz. Çünkü barınaklardaki kötü koşulların iyileştirilmesi gerekiyor. 7-Herhangi bir sebepten ötürü toplanan hayvanların başka bir yerel yönetim sınırına, ormanlık alana veya başka bir yaban ortama bırakılmamasını istiyoruz. Çünkü hayvanların bir yerden alınıp başka bir yere atılması, hem hayvanlar hem de insanlar için hiçbir sorunu çözmüyor, bilakis artırıyor. Geçen dönem kadük olan yasamız, Meclis’in yeni döneminde Hüseyin Angolemli tarafından tekrardan meclise sunularak, 2 Ekim pazartesi günü ivediliği oybirliği ile kabul edilmiştir. Önerimizin Meclis’te sözünün edilmesini ve ilgili komiteye aktarılarak görüşülmesini ikinci kez sağlayan Hüseyin Angolemli’ye Dünya Yalnız Bizim Değil Hareketi olarak tüm can dostlarımız ve hayvanseverler adına teşekkür ederiz. Yasamızın görüşüleceği Hukuk Komitesi’nden,  pek çok canlının savunmasız bir hayat sürerken tek güvencesinin bu şekilde yaratılabileceğinin bilinci ile yasamıza öncelik vermesini istiyoruz.  

Argasdi Dergisi’nin 52. Sayısı “Kimin Krizi, Kimin Fırsatı?” Dosya Konusu ile Çıktı

Baraka Kültür Merkezi'nin üç ayda bir yayımlanan kültür-sanat-politika dergisi Argasdi'nin, 52. sayısı çıktı. Dergide, güncel konulardaki yazıların, şiir, müzik, sinema, ekoloji, feminizm ve fotoğraf sayfalarının yanı sıra dosya konusu olarak "Kimin Krizi, Kimin Fırsatı?" teması ele alınıyor. Ekonomik krize rağmen 5TL okur katkısı ile satılan 24 sayfalık renkli dergi, Lefkoşa, Mağusa ve Omorfo Khora Kitap Cafe'lerden ve Baraka Kültür Merkezi'nden temin edilebilir. "Kriz, Federal Kıbrıs ve Taşın Altındakiler" başlıklı gündem yazısı ile politik ve ekonomik gündemin değerlendirildiği derginin "Memleketin Ahvali" bölümünde, son üç ay içerisinde gazetelere yansıyan önemli haberler mizahi ve eleştirel bir üslupla okura sunulmakta. FeministİZ sayfalarında, krzin kadınların yaşamına etkisini işleyen bir makale; Bunları Bilir miydinİZ? bölümünde, önemli buluşlar yapan kadınlar; ve SeçtiklerimİZ kısmında ise Simone de Beauvoir ile Bell Hooks'tan alıntılar bulunuyor. Ekoloji sayfasında Amerika'da davalık olan Round Up isimli tarım ilacının hikayesi ve ülkemizdeki durumu değerlendirilirken, Bellek sayfasında tarihi kayıtlara geçen ilk grev anlatılıyor. "Viva Küba" filminin incelendiği sinema sayfasının yanı sıra, müzik sayfasında ülkemizde de alternatif çocuk şarkıları ile tanınan Şubadap grubu ile röportaj yer alıyor. Kıbrıs Kültürü sayfasında ise 2. Paylaşım Savaşı esnasında Hamitköy'e düşen bir uçağın enkazı araştırılıyor. Dergide, Argasdi Yayınları'ndan çıkan yeni bir kitabın müjdesi de veriliyor: "Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)" isimli eser, Argasdi'nin kültür sayfasında uzun yıllardır yayımlanan yazıların derlenmesi ve fotoğraflarla zenginleştirilmesi ile kitaplaştırılarak okura sunulmakta. Argasdi, "Kimin Krizi, Kimin Fırsatı?" diye sorarken "Kıbrıslı Türklerin Muhasebe ile İmtihanı", "Kapitalizm Krizde Değil Tıkır Tıkır İşliyor", "Ödenmeyecek Ödemiyoruz", "Tekila Krizinden Rakı Krizine", "Yoksulluk ve Muhafazakarlaşma" ve "Sanatın Kriz Halleri" başlıklı yazılar ile farklı temalarda krizi inceliyor.

SOL ANAHTARI GÜNEŞKÖY NAR PANAYIRI’NDA SAHNE ALACAK

Sol Anahtarı müzik grubu 7 Ekim Pazar günü 1. Güneşköy Nar Panayırı’nda sahne alıyor. Güneşköy Muhtarlığı tarafından organize edilen 1. Güneşköy Nar Panayırı etkinlikleri kapsamında Sol Anahtarı pazar günü saat 17.15’te sahne alacak.  

Elektriğe Yüzde 18’lik Yeni Zam Kapıda

Kumarhanelerin elektriği indirimli tükettiği ülkemizde, halka yönelik okkalı bir zam daha planlandığı öğrenildi. Genç TV’de Ali Kişmir’in konuğu olan El-Sen Başkanı Kubilay Özkıraç, hükümetin Pazartesi’ne Devam »

Baraka Kültür Merkezi’nden Tiyatro Kampı

Baraka Kültür Merkezi, 27-29 Ekim tarihleri arasında Lapta Gençlik Kampı tesislerinde tiyatro kampı düzenliyor. 15 yaş ve üzeri gençlere ve yetişkinlere yönelik tiyatro eğitimlerini içeren kamp programında, müzik ve ritim atölyeleri, Yaşar Ersoy ile söyleşi, ezilenlerin tiyatrosu cephaneliğinden oyunlar, okuma-tartışma grupları ve forum tiyatrosu çalışmaları gibi etkinlikler yer alacak. Derneğin genç ve yetişkin tiyatro ekiplerinin yanı sıra dışarıdan da tiyatro severlere ve eğitimlerle kendini geliştirmek isteyenlere açık olan kampa katılım için 13 Ekim Cumartesi veya 16 Ekim Salı saat 17.30-19.30 arasında Baraka Kültür Merkezi’nde kayıt yaptırmak gerekmekte. Gençlik Dairesi tarafından talep edilen ücret 100TL olduğundan, kampa katılım ücreti öğrenciler için 100TL, yetişkinler için ise 120TL olarak belirtildi. Baraka Kültür Merkezi’nden yapılan açıklamada kampla ilgili şu detaylar da belirtildi: • Kampımız, tiyatro eğitim çalışmalarına ilgi duyan 15 yaş ve üzeri genç ve yetişkinlere açıktır. • Ulaşım özel arabalarla sağlanacaktır, arabası olmayanlar için ayarlama yapılacaktır. • 4 kişilik odalarda konaklanacaktır. • Kahvaltı, öğlen yemeği ve akşam yemeği verilecektir. • Gençlik kampı tesisi olduğundan ve 18 yaşından küçükler de bulunduğundan dolayı alkollü içki getirilmesi kesinlikle yasaktır. • Kampımızın tümüne kayıt yapılması gerekmektedir, günlük katılım veya dışarıdan misafir kabul edilmemektedir. • Kamp ücreti öğrenciler için 100TL, yetişkinler için 120TL.dir. (100TL Gençlik Dairesi’nin verdiği fiyat olup tarafımızdan Gençlik Dairesi’ne yatırılacaktır. 20TL ise derneğin giderlerine katkı olarak alınmaktadır.) • Kayıt ve ödeme, 13 Ekim Cumartesi veya 16 Ekim Salı saat 17.30-19.30 arasında Baraka Kültür Merkezi’nde yapılacaktır.

Sol Anahtarı Yeni Albümü “Yolda”yı Tanıttı

Baraka Kültür Merkezi Müzik Grubu Sol Anahtarı, üçüncü ve son albümü “Yolda”yı Lefkoşa’da gerçekleşen etkinlikle tanıttı. Yoğun bir katılımla gerçekleşen etkinlikte, “Yolda” albümündeki şarkılardan oluşan repertuarla Sol Anahtarı mini bir de konser verdi. Albümün kayıtlarının yapıldığı Re-Chord Stüdyoları direktörü Kutay Alicik, gecede yaptığı konuşmada grupla birlikte çok güzel bir kayıt süreci geçirdiklerini ve Sol Anahtarı’nın yeni üretimlerini de sabırsızlıkla beklediğini vurguladı. Geceye katılan şair Neşe Yaşın da gruba “Gölge” isimli şiirini vermekten dolayı duyduğu mutluluğu ifade ederek, şiirini sahneden okudu ve büyük alkış aldı. Ülkemizin değerli sanatçılarından bir diğeri Mustafa Tozakı da gecede yer aldı.  Gruba verdiği “Pusu” ve “Sevgiliye” şarkıları büyük beğeni toplayan sanatçı, sahneye gelerek kısa bir konuşma yaptı ve geceye katılanları selamladı. Grubun, albüm tanıtım konserlerine diğer şehirlerde de devam edeceği söylendi. Fotoğraf albümü için: https://www.facebook.com/pg/barakakulturmerkezi/photos/?tab=album&album_id=2238015659542131&__xts__%5B0%5D=68.ARCQlCvZtr2wmg3m5Df4eyPBCC-UKm8qDyrbhju7OginBp_t-1AGqbSHHpLe2UpIljWrv8DT2v4AhXfsO0j8LMYqMAH0np0YJRzUjXyLrfrSR4anno_d1FV98yvZs-QTe-AbuLn0hdPb_FIpKMLy7ZANX218d9766aqe5favizeXiydc6KN7AA&__tn__=-UC-R    

“Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” İsimli Kitap Çıktı

Şifa Alçıcıoğlu’nun yazdığı “Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” isimli kitap Argasdi yayınlarından çıktı. Kitap, Baraka Kültür Merkezi’nin kültür-sanat-politika dergisi Argasdi’de 2012 yılından bu yana yayımlanan kültüre dair yazılardan oluşmakta. Çocuk oyunlarımızdan ovalarımızda yetişen yabani bitkilere, özgür Kıbrıs eşeklerinin tarihinden goncoloz hikayelerine, değişen ölçü birimlerinden kaybolan mesleklere kadar çok çeşitli temalarda araştırma yazılarının yer aldığı “Nenemin Deyişiynan”, Mehmet Altuner ve Mustafa Korkut’un arşivinden eski Kıbrıs fotoğraflarıyla da zenginleştirildi. Kültür Dairesi’nin maddi katkılarıyla basılan kitap, “Hem akademik anlamda araştırma yapan kişilere hem de kültürünü öğrenip yeni nesillere aktarma sorumluluğu hissedenlere faydalı olacağı inancındayız. Ayrıca sürekli göç alan çok kültürlü adamızda, bir yandan kültürel asimilasyona direniş niteliğinde olacağını, diğer yandan da kültürlerin kaynaşmasına hizmet edeceğini umuyoruz.” sözleriyle okura sunuluyor. Kitabın yazarı Şifa Alçıcıoğlu, 1983 Lefkoşa doğumlu olup 2005 yılından bu yana ilko­kul öğretmeni olarak görev yapmakta. Baraka Kültür Merkezi’nde on yılı aşkın bir süre boyunca amatör tiyatro oyunculuğu­nu deneyimleyen yazar, sanatı ve kültürü içinde barındıran, aynı zamanda ülke sorunları ve toplumsal konular hakkında fikir beyan eden Argasdi dergisinin editöryal iş­lerinin yapıldığı Hammaliye Kurulu’nda çalışmakta. Ayrıca Baraka Yaz Kurslarında ve Kadın Eğitimi Kolektifinde gönüllü eğitmenlik yapmakta. Yayına hazırlanmasını Aziz Güven ve Nazen Şansal’ın üstlendiği kitabın kapak ve sayfa tasarımı Mustafa Batak ve Erkal Tülek’e ait. Argasdi Yayınları’nın dördüncü kitabı olan 112 sayfalık eser, 20TL. okur katkısı karşılığında tüm kitap evlerinden temin edilebilir.

 

Tanıtım Bülteni: “Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)”, 2012 yılından bu yana Argasdi dergisinin kültür sayfasında yayımlanan yazılardan oluşmaktadır. Şifa (Sofu) nenenin anlattıklarından ilham alınarak hazırlanan bu kitap, Kıbrıs tarihi ve kültürü konusunda çeşitli kaynaklardan yapılan derin araştırmaları da içermektedir. Kitabın, hem akademik anlamda araştırma yapan kişilere hem de kültürünü öğrenip yeni nesillere aktarma sorumluluğu hissedenlere faydalı olacağı inancındayız. Ayrıca sürekli göç alan çok kültürlü adamızda, bir yandan kültürel asimilasyona direnişe; diğer yandan kültürlerin, halkların kardeşliği temelinde kaynaşmasına hizmet edeceğini umuyoruz. Koparılan köklerimizi hatırlamaya şifa olması dileğiyle...  

Sennaroğlu, Afrika Olaylarından Hapis Yatan Faşisti Protokole Oturttu

“Eko-Gün” üzerinden karşı karşıya kaldığı boykot tavrı karşısında halkı “şiddet olayları olacağını bilseydim eylemlere destek vermezdim” diye kandırmaya çalışan Ahmet Sennaroğlu, 22 Ocak olayları sonrası Devam »

BARAKA OKUMA-TARTIŞMA GRUBU “AYNALAR” KİTABINA BAŞLIYOR

Baraka Okuma – Tartışma Grubu, bir süredir okuduğu  Stefan Zweig  tarafından kaleme alınmış “Satranç” kitabını tamamlayarak, okunacak yeni kitabı belirledi. Yeni Kitap: "Aynalar"  

“Ben hatırlama takıntısı olan bir insanım,” diyor Eduardo Galeano, tarihçi olarak anılmasına itiraz ederek. “Her şeyden çok da Amerika’nın, unutkanlıktan mustarip Latin Amerika’nın geçmişini hatırlama takıntım var.” Ancak bu kez dünyanın bütün coğrafyalarını dolaşarak, fiziki olduğu kadar zihinlerdeki sınırların da ötesine geçerek, unutulmuş ya da öğretilmemiş bambaşka bir tarihi hatırlatıyor Galeano. Her şeyin özüne inmeye çalışan minimalist ve nüktedan diliyle, fazladan tek bir kelime kullanmayarak; eski çağlardan günümüze tarihi, edebi, politik anekdotlarla ve başka bir bakış açısıyla “Neredeyse Evrensel Bir Tarih”. Alternatif tarih yazımının en güzel örneklerinden biri olan Aynalar, insanlık tarihinin acı ancak umut dolu bütün ayrıntılarında soluk aldırarak, dünyaya bakışınızı değiştirmeyi vaat ediyor ve Eduardo Galeano bir kez daha “dünyanın vicdanı” olmaya devam ediyor.

  İsteyen herkesin dahil olabileceği Okuma – Tartışma Grubu, 24 Ekim Çarşamba’dan başlayarak her çarşamba saat 18.20-19.30 arasında okumalarına devam edecektir. Dileyen herkesi, insanlık tarihini anlatan bu harika kitabı birlikte okumaya bekleriz.

MİTİNGDE SOL ANAHTARI KONSER VERECEK

Bağımsızlık Yolu tarafından organize edilen "Pahalılığı Protesto Mitingi"nde Baraka Müzik Grubu Sol Anahtarı sahne alacak. 26 Ekim Cuma gecesi saat 19.00'da Selimiye Meydanı'ndaki mitingde Sol Anahtarı konser verecek.  

SOL ANAHTARI PAZAR GÜNÜ LEFKE’DE SAHNE ALACAK

Baraka Müzik Grubu Sol Anahtarı, konserlerine devam ediyor. Lefke Belediyesi tarafından organize edilen "9.Lefke Hurma Festivali"ne destek amacıyla grup, festivalde sahne alacak. Saat 16.30'da başlayacak olan konser yaklaşık bir saat sürecek. Festival Programı ise şöyle: Tarih : 28 Ekim 2018 Pazar. Yer : Lefke Kapalı Pazar ( Bandabuliya ) Saat 09 :30 – Lefke Portakal Çemberinde buluşma. Kortej eşliğinde festival alanına yürüyüş. 10:00-Açılış Konuşmaları. 10 :30 –Sergilerin Açlışı ; - ‘’ Geçmişten Günümüze Aplıç Kapısı ‘’ – Gürsel Karagözlü - ‘’ El Emeği Göz Nuru ‘’ – Lefke Belediyesi Kadın Kursu - ‘’ Sıfır Atık Geri Dönüşüm ‘’ – Çamay ve Metin Çiçekseven - ‘’ Fikret Demirağ Şiir Odası ‘’ 11 :00 – Lefke Belediyesi Halk Dansları Ekibi. '' Nesilden Nesile'' İsimli Gösteri. 11 :30 – 12 :00 – Mehmet Geçit Müzik Dinletisi 12:00 – 12 :30 - Şiir Dinletisi – Yunus Erhan ve şiir sevdalıları. 12:30-13:00- Pembe Coşkun Müzik Dinletisi. 13:00-13:30- Türkay Fotalı ve Angoniler Grubu ( Okay ve Cankay Ok Kardeşler ) 13 :30 – 14:00 – Lefke Belediyesi Çocuk Orkestrası. 14:00 – Zibilling Etkinliği. 14:30 – 15:00 - Tülay Işıkgün ve Ersan Karaç Konseri 15:00 - 15:30– Özgün Müzik Grubu. 15 :30 – 16 : 30 : Grup Baria Konseri. 16: 30 – 17:30 - Grup SOL Anahtarı Konseri. Sunum : Togay Menekşeli

“Nenemin Deyişiynan” Kitabının Tanıtım ve İmza Günü Yapılacak

Baraka aktivisti Şifa Alçıcıoğlu’nun kaleme aldığı, Argasdi Yayınları’ndan çıkan; sözlü ve yazılı tarih araştırmalarından derlenen “Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” isimli kitabın tanıtımı ve imza etkinliği  10 Kasım Cumartesi  günü,  saat 15.00 - 17:00 saatleri arasında Tango Cafe by Colorido’da gerçekleşiyor.  Kültürümüzde yer alan buhur, hellim, çörek ve Kıbrıs şarkılarıyla yaratılacak büyülü atmosfere,  yazarın hayatından kesitler aldığı nenesi de katılacak. Etkinliğe kültürüne, geçmişine ve geleceğine inanan herkes davetlidir. Baraka Kültür Merkezi’nin kültür-sanat-politika dergisi Argasdi’de 2012 yılından bu yana yayımlanan kültüre dair yazılardan oluşan kitapta, “Tohumdan Yaşama, Unutulan Sözcükler, Develer ve Devecilik, Kıbrıs’ın Ovalarında Yetişen Yabani Bitkiler, Mağusa ve Othello Kalesi, Kıbrıs’ın Özgür Eşekleri, Çocuk Oyunları, Dünden Bugüne Bayramlar, Goncolozlar, Tren ve Tren Yolu, Kaybolan Meslekler, Yarım Önge Bir Ogga, Geçmişten Günümüze Masallar” gibi çeşitli temalarda araştırma yazıları yer alıyor. Ayrıca Mehmet Altuner ve Mustafa Korkut’un arşivinden alınan eski Kıbrıs fotoğrafları da kitap sayfalarında anıları canlandırıyor. Kültür Dairesi’nin maddi katkılarıyla basılan kitap, “Hem akademik anlamda araştırma yapan kişilere hem de kültürünü öğrenip yeni nesillere aktarma sorumluluğu hissedenlere faydalı olacağı inancındayız. Ayrıca sürekli göç alan çok kültürlü adamızda, bir yandan kültürel asimilasyona direniş niteliğinde olacağını, diğer yandan da kültürlerin kaynaşmasına hizmet edeceğini umuyoruz.” sözleriyle okura sunuluyor.

Kriz, Federal Kıbrıs ve Taşın Altındakiler – Mehmet Adaman

Argasdi dergimizim "Kiriz" dosya konulu 52. sayısından bir makale...

Kriz koşullarında ayakta kalmaya çalışan "Argasdi"nizi, Baraka aktivistlerinden ve  Khora Kitap Cafe'lerden ısrarla isteyiniz...

Ülkemizde yıllardan beridir güvencesiz, kaderi patronunun iki dudağı arasında, yoksulluk sınırının altında, asgari ücretle çalıştırılan çok sayıda insan yaşamaktadır. Özellikle, son zamanlarda TL’nin değer kaybetmesi ve ekonomik krizi sebep göstererek hükümet tarafından yapılan peşi sıra zamlar nedeniyle zaten kıt kanaat yaşayan emekçiler, ekonomik krizden en büyük zararı gören kesimi oluşturuyorlar. Öte taraftan birkaç yıl öncesine bakıldığında, asgari ücretliye oranla nispeten daha iyi bir yaşam standardına sahip kamu çalışanları ise, özellikle “Göç Yasası”nın ardından giderek yoksullaşmaya başlamışlardı. Yaşanan bu son ekonomik kriz ise artık onları da yoksulluk sınırının altına itmiş durumda. Kısacası hepimiz, giderek daha da yoksullaşıyoruz. Hükümet Ne Yapıyor? Dörtlü koalisyon hükümeti, TL’deki değer kaybına bağlı olarak yükselen döviz kurlarını bahane ederek elektrikten, benzinden tutun da temel yaşam ürünlerine kadar her şeye yüklü miktarda zam yapıyor. Kısacası zaten gerek “Göç Yasası” ile gerekse de yoksulluk sınırının altındaki asgari ücretle yaşamaya çalışan emekçiler bu zamlarla birlikte daha da yoksullaşıyor. Krize çözüm olarak sunulan sözde önlemler ile birlikte fatura hep halka kesiliyor. Elini taşın altına koyması gereken, fedakarlık beklenen, zaten günden güne daha da yoksullaşan halk oluyor. Öte yandan krizi fırsata çevirmeye çalışan tüccarlar ise gününü gün etmeye devam ediyor. Hükümet, halkını değil halk düşmanı patronları koruyor. Kriz için hükümetin aldığı sözde önlemleri incelersek, halkın çıkarlarını değil tüccarların, büyük inşaat şirketlerinin yani sermayedarların çıkarlarını koruduğunu görürüz. Peki tersi mümkün mü? Evet mümkün. Bankalarda yüklü miktarda mevduatı olanların bir defaya mahsus olmak üzere servetinin bir kısmına el konularak işsizlik, sosyal yardım ve kamu altyapı yatırımları için oluşturulacak fonlara aktarılabilir. Dahası büyük otel sahiplerinin servetlerinin bir kısmı bir defaya mahsus olmak üzere yerli üretimi teşvik fonuna aktarılabilir. Mesela devlete ait arsaların, arazilerin ve binaların komik bedeller karşılığında sermayeye peşkeşi durdurulup büyük sermayeye sağlanan arsa, arazi ve binaların kira bedelleri artırılabilir. Bu ve buna benzer pekçok öneri Bağımsızlık Yolu tarafından hükümete hali hazırda sunulmuş bulunmaktadır. Kısacası halkı ezmekten başka çareler de var ama bunu yapabilecek siyasi vizyona ve iradeye sahip bir hükümet yok. Euro’ya Geçersek Krizden Kurtulur muyuz? Yaşadığımız ekonomik krizden kurtuluş için Federal Kıbrıs’tan veya Euro’ya geçmekten başka hiçbir şey yapılamayacağını savunanlar da var. Ekonomi bilimi açısından bir anda para biriminizi değiştirmek mümkün mü değil mi, sonuçları ne olur vs. o apayrı bir tartışma konusu… Yukarıda küçük bir miktarını saymaya çalıştığımız, patronların değil halkın çıkarlarını koruyacak önerileri aslında aynen hükümet gibi görmezden gelen bir kesimce bu öneri sürekli dile getiriliyor. Açıkçası Euro’ya geçmek (Euro’nun bu kadar değerlendiği bu günlerde) oldukça güzel duyuluyor değil mi? Hele ki tek çare olarak Federal Kıbrıs’ı savunmak? O daha da güzel. Bunlar güzel ama yoksullaşan halk için gerçekten doğru çıkış yolu bunlar mı? Bugün hali hazırda Euro kullanan Yunanistan, İspanya, Portekiz gibi AB ülkelerine ve pek çok Güney Amerika ülkesine baktığımızda bu ülkelerde de faturanın halka kesilmeye çalışıldığı ekonomik krizler yaşandığını görürüz. Yani söz konusu kriz sadece Türkiye’ye veya kktc’ye özgü bir kriz değildir. Bu kriz her ne kadar AKP ve Erdoğan’ın yanlış politikalarıyla katlansa da, özünde kapitalizmin krizidir ve farklı biçimlerle farklı farklı coğrafyalarda ortaya çıkmaktadır. Kısacası bazı kesimlerce ekonomik krize çözüm olarak gösterilen Federal Kıbrıs veya Euro’ya geçiş, ekonomik krizden çıkış değil; yeni ekonomik krizlere yelken açma riski taşımaktadır. Bunu, yağmurdan kaçarken doluya tutulmak olarak da düşünebiliriz. Bizler krizin sebeplerini doğru tahlil edemezsek ve krizden çıkış için sadece “Çare Federal Kıbrıs” dersek hoş ama boş konuşmuş oluruz. Çünkü kktc’de yoksul olmakla Federal Kıbrıs’ta yoksul olmak arasında hiçbir fark yoktur. Federal Kıbrıs veya yeniden birleşme elbette ki uğruna mücadele verilmesi gereken ve ülkemizdeki “siyasi krizin” çözümü ile alakalı bir konudur. Oysa ki günümüzde yaşanan bir ekonomik krizdir ve burada esas mesele halkın yoksulluktan kurtulması olmalıdır. Kısacası tek çarenin Federal Kıbrıs olduğunu söyleyenler ekonomik kriz ile siyasi krizi aynı şey gibi kabul etmektedir ve bu hatalı bir bakış açısıdır. Yoksulluktan kurtulmadan varılacak bir Federal Kıbrıs hedefi, halklar için yeni ve hatta geçmiştekilerinden çok daha büyük çaplı bir hayal kırıklığı yaratır. Ne Yapabiliriz? Yaşadığımız ekonomik krizin farklı şekillerle pek çok ülkede yaşandığı gerçeğini ve oralarda verilen mücadeleleri göz önünde bulundurarak, krizden dolayı yoksullaşan halkın yani biz emekçilerin, sınıfsal temelli bir mücadele vermekten başka bir çaresi bulunmamaktadır. Yani krizin faturasının emekçilere değil, sermayedarlara çıkarılması için mücadele etmeliyiz. Krizin bedelini emekçilere değil patronlara ödetmek için örgütlenmeliyiz. Bunu yaparken aynı dertlerden farklı şekillerde muzdarip Kıbrıslı Elenlerle de ezilen ve gittikçe yoksullaşan halklar olarak sınıfsal temelli bir dayanışma kurmalıyız. Ve emin olun ki bu, Federal Kıbrıs ve yeniden birleşme için de büyük bir adım olacaktır.

Bağımsızlık Yolu, Afrika’ya Açılan Karikatür Davasıyla İlgili Açıklama Yaptı

Bağımsızlık Yolu, Afrika Gazetesi’ne açılan karikatür davasıyla ilgili açıklama yaptı. Açıklamada, kktc’de uygulanan hukuk sistemi gereği kamu adına ve kamu tarafından hareket etmekle görevli olan Başsavcılığın, bu Devam »

Mağusa’da Yarın “Kıbrıs Sorununun Neresindeyiz?” Paneli

Derinya ve Aplıç kapılarının açılması için verilen tarih olan 12 Kasım Pazartesi saat 19.30’da, sıcağı sıcağına süreci değerlendirmek ve Kıbrıs sorununun “neresinde” olduğumuz sorusunun cevabını Devam »

Barışa İki Adım Yaklaştık

Mağusa’da Derinya ve Lefke’de Aplıç geçiş noktaları bugün saat 12 itibari ile adanın iki yarısı arasında geçişlere açıldı. Geçiş noktalarının açılması ile birlikte ada halklarının Devam »

Bağımsızlık Yolu: “Derinya ve Aplıç Yetmez, Tüm Kıbrıs’ı İstiyoruz”

Bağımsızlık Yolu Genel Sekreteri Münür Rahvancıoğlu, Aplıç ve Derinya kapılarının açılmasıyla ilgili açıklama yaptı. Açıklama şöyle: “Bugün Aplıç ve Derinya bölgelerinde karşılıklı geçiş için yeni Devam »

Kıbrıs Kokan Kitap, Kıbrıs Kokan Etkinlikle Tanıtıldı

Argasdi Yayınları’ndan çıkan “Nenemin Deyişiynan” kitabının tanıtımı, Lefkoşa Surlariçi’nde Tango Cafe by Colorido’da gerçekleştirildi. Zeytin dallarının kokusu altında gerçekleştirilen etkinlikte konuklara gulliri ve hellim ikram edildi. Etkinlikte Baraka Müzik Grubu Sol Anahtarı da Kıbrıs melodileriyle konuklara duygu dolu anlar yaşattı. Şansal: “Bu Kitapta Tüm Argasdi Okur/Yazarlarının Emeği Var” Etkinlikte ilk sözü, Argasdi Hammaliye (Yayın) Kurulu adına Nazen Şansal aldı. Duvar gazetesi olarak yayın hayatına başlayan Argasdi’nin 15 yıldır aralıksız çıkarak Kıbrıs’ın kuzeyinde en uzun süredir yayınlanan Kültür-Sanat-Politika dergisi haline geldiğini ifade etti. Şansal, “Nenemin Deyişiynan” kitabında Argasdi’nin gelmiş geçmiş tüm yazarları ve okurlarının emeği olduğunu söyledi. Tanıtımda sözü alan Tango Cafe işletme sahibi Ümmühan Gökpınar ise, yazar Şifa Alçıcıoğlu ile çocukluklarının birlikte geçtiğini, kültürümüze dair böylesi önemli bir kitabın tanıtımına ev sahipliği yapmaktan mutluluk duyduklarını ifade etti. Gökpınar, Tango Cafe’nin birinci yıla girdiği böylesi özel bir günü, Kıbrıs tüten bu etkinlikle kutlamalarının ayrıca güzel bir duygu olduğunu belirtti. Alçıcıoğlu: “Kültür Nostaljik Bir Öğe Olarak Kalmamalı, Yaşam Şeklimizin Parçası Olmalı" Kitabın yazarı Şifa Alçıcıoğlu, kitabın hazırlanış sürecinde karşılaştığı sıkıntılardan bahsederek, kültürümüze dair çalışmalar hazırlanırken yaşanılan zorluklardan bahsetti. Alçıcıoğlu, kültürümüze yönelik her saldırının bir direnişle karşılanması gerektiğini söyleyerek, bu kitabın da öyle bir direniş olduğunu kaydetti. Kültürün nostaljik bir öğe olarak kalmaması gerektiğini, yaşam tarzımızın parçası olarak hayatımızda yer alması gerektiğini söyleyen Alçıcıoğlu, ülkemizde farklı kültürlerin ayrıştırıcı değil, birleştirici gücüne inandıklarını söyledi. Alçıcıoğlu, kitabın “copyleft” olduğunu, yani kaynak gösterilmek suretiyle istenildiği zaman istenildiği yerde kullanılmasının kendilerini mutlu edeceğini söyleyerek, “bilgi paylaşıldıkça çoğalır” dedi. Nenemin Deyişiynan kitanının ilham kaynağı Şifa Sofu ise, okurlardan gelen sorular üzerine el makarnasının ve hartuçun nasıl yapıldığı anlattı. Tanıtım etkinliği, soru ve görüşlerin ardından imza etkinliği ile sona erdi.

Ödenmeyecek Ödemiyoruz – Nazen Şansal

Argasdi dergimizin "Kimin Krizi Kimin Fırsatı?" dosya konulu 52. sayısından bir yazı...

Tiyatro eylemdir! Belkide tiyatro kendi içinde devrimci değildir ama hiç kuşku yok ki tiyatro bir devrim provasıdır. (Augusto Boal)

    En güçlü sanat dallarından biridir tiyatro. Seyircisiyle göz göze, yan yanadır. Nabzını tutar salonu paylaştığı izleyicisinin; yani içinde yaşadığı, var olduğu toplumun. Aynı atmosferi solur tüm insanlarla ve estetize ederek geri verir, yansıtır soluğunu. Belki sanatçı duyarlılığı, aydın sorumluluğuyla birkaç adım ileridedirama "önde gideni Şam'da görürler" misali kopmamalıdır halktan. Yol göstermeli, esin vermelidir ilham aldığı insani değerlere, beslendiği toplumsal meselelere... "Sanata politika karıştırmayalım" diyenlerin, sistemin devamından yana olduğunun farkına vararak, taraf olmalıdır güçlüden değil, haklıdan yana.Ve çekinmeden söyleyebilmelidir politik sözünü tiyatral araçlarla. İşte bu yazıda böyle bir yaşam felsefesine ve tiyatro anlayışına sahip olan Dario Fo'nun bir oyunundan bahsedeceğiz. Dario Fo (1926-2016), halk tiyatrosunun itici gücünün ve mizahın, kitleleri düşündürme ve dönüştürme üzerindeki etkisinin bilincinde bir yazardı. Belki de bu nedenle tiyatro karikatürcüsü ve radikal palyaço olarak da anılmaktadır. Ülkemizde çeşitli oyunları sahnelenmiş olan Fo'nun en çok bilinen ve sevilen oyunlarından biri "Ödenmeyecek Ödemiyoruz" isimli politik güldürüdür. Bu oyun 2002-2003 sezonunda Lefkoşa Belediye Tiyatrosu, 2013 yılında ise Baraka Tiyatro Ekibi tarafından ülkemiz seyircisiyle buluşmuş ve büyük ilgi görerek kapalı gişe oynamıştır. Ağlanacak halimize güldüren oyunda, ekonomik kriz ve zamlar karşısında halkın tepkisi konu alınır ve tiyatral bir abartı ile işlenir. Başta kadınlar olmak üzere, geçim sıkıntısı çeken yaşlılar, gençler, işçiler, fiyatların zamlanmasına karşı hep birlikte eski fiyatlar üzerinden alışveriş yapmaya karar verirler ve "Ödenmeyecek! Ödemiyoruz!" diyerek süpermarketteki yiyeceklere el koyarlar. Bir yanda, yaptıklarını birbirinden gizlemeye çalışan karıkocalar,  diğer yanda evlere baskınlar düzenleyen polisleri atlatmak için çevrilen dolaplar... Sistemi eleştiren fakat aynı zamanda sistemin kurallarını savunan bir koca karşısında, kalkıştığı eylemi savunabilmek için türlü oyunlara girişen bir kadın... Kaotik bir ortamda yaşama mücadelesi veren, sendikasına, partisine güvenmeye çalışan iki işçi ailesi... "Bu insanlar, ekonomik sıkıntılar, yönetimdeki yozlaşma gibi sorunlar içerisinde, sahip oldukları ahlaki değerlere ve inandıkları ideolojilere tutunmaya çalışırken, sonradan aslında bunların içlerinin boşalmış olduğunu, inandıkları siyasi partilerin bile kendilerini kurtarma yolunda onları yapayalnız bıraktığını görüyorlar. Pahalılık nedeniyle isyan eden kadınlar tarafından başlayan oyun, yapılan eylemin cesaretsizce saklanmaya çalışılmasından cesarete ve yapılan eyleme karşı çıkanların da buna katılmasıyla bütüncül bir uyanışa doğru ilerliyor."(1) On yıl arayla ve farklı yorumlarla, dönemin güncel olaylarını da katarak sahnelenen bu oyunun Kıbrıslı Türk halkı tarafından çok sevilmesinin bir nedeni olsa gerek... Sadece Kıbrıs'ta değil, oynandığı tüm ülkelerde beğeni ile izlenmesi de manidardır.Halk tiyatrosu, bazen halkın yapmak isteyip yapamadığını yüzüne vurur, "keşke" dediğini kurgusal gerçekliğe dönüştürür. Sahnede bütün tabular yıkılır, yasalar delinir, korkular ve baskılar alay konusu olup alt edilir.Seyirci tersten bir şekilde katarsis yaşar; başına felaketler gelen başkahramanının yaptıklarından, korku ve acıma duygusuyla kaçınmak yerine,izlediği karakterlerin yerinde olmayı ve onlar gibi davranabilmeyi arzular. Hele ki sahnede gördükleri kendi yaşantısını çağrıştırıyorsa, bu etki katlanarak büyüyecektir. 1970'lerde İtalya Torino'da grev yapan işçilerin durumuna, sendikaların kayıtsız kalması üzerine yazılan oyunda, bir taraftan acımasız kapitalizm eleştirilirken diğer taraftan sendikalar ve aymazlıkla politikacılara güvenen halk sorgulanmaktadır. Çaresizlik içindeki ev kadınları ise hem kocalarına, hem büyük market patronlarına, hem de devlete kafa tutmaktadır. Kadının fendi sistemi yenmektedir. Oyunun yazıldığı 70'li yıllarda başgösteren petrol krizi ile ekonominin sarsılması, içinde yaşamaya çalıştığımız, krizlerle malul sistemde farklı sebeplerle sık sık tekrar ediyor."Hepimiz aynı gemideyiz" safsatasına karşın ekonomik bunalımlar, hükümeti arkasına alan sermaye için fırsata dönüşmekte, süpermarketler kendilerini korumaya alıp karlarını katlamakta, ceremeyi orta ve dar gelirli kesimler çekmektedir. "Ödenmeyecek Ödemiyoruz oyunu, yaşadığımız toplumsal, ekonomik ve politik sorunlara korkusuzca değinirken, bunları düzeyli ve çarpıcı bir ironik güldürü konusu yapar. Oyundaki eleştiriler, taşlamalar sadece iktidara değil muhalefete, sendikalara, vatandaşa kısaca tüm topluma yöneliktir. Ödenmeyecek Ödemiyoruz, sonucu gülünç olacak kadar acı olan bir meydan savaşıdır."(2) Ezilenlerin tiyatrosunun yaratıcısı Augusto Boal, tiyatroyu bir eylem olarak tarif eder ve devrimin provası benzetmesini yapar. Kapitalizmin kronik hastalığı olan ekonomik krizlerin faturası halka ödetilmeye çalışılır, hepimiz zamlar ve geçim derdi altında ezim ezim ezilirken bir meydan savaşının tam vakti değil midir? Nazen Şansal nazen_sansal@yahoo.com   (1)Aliye Ummanel, Bir Tiyatro Şöleni, Kıbrıs gazetesi, 11 Mart 2003 (2)Yaşar Ersoy, Sevdasıyla Kavgasıyla Bir Ülkenin Yaşamında Rol Almak, Khora Yayınları Baraka Tiyatro Ekibi'nin yorumuyla oyunu seyretmek için: https://www.youtube.com/watch?v=1GI6TM5wP6A

“Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” Kitabı Bakana Takdim Edildi

Baraka aktivisti Şifa Alçıcıoğlu’nun kaleme aldığı, Argasdi Yayınları’ndan çıkan “Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” isimli kitap, Milli Eğitim ve Kültür Bakanı Cemal Özyiğit’e takdim edildi. Kitabın yazarı Şifa Alçıcıoğlu ve Argasdi Yayınları editörlerinin katıldığı görüşmede, Bakan Özyiğit ile kitabın hazırlanma amacı, içeriği ve kültürel değerlerin yaşatılması üzerine bir sohbet gerçekleştirildi. Eğitimin, ülkemizin en önemli konularından biri olduğunu vurgulayan yazar, aynı Bakanlık altında “kültür”ün de yer aldığını ve ülkemizin kendine özgü koşulları gereği asimilasyona direnmenin ve kimliğimizi yaşatmanın çok önemli olduğunu belirtti. Bakan Özyiğit ise kendi meslek hayatından ve aile yaşamından örneklerle kültürel değerlerimize sahip çıkmanın önemini vurguladı ve kitabın hayırlı olmasını temenni etti. Baraka Kültür Merkezi’nin kültür-sanat-politika dergisi Argasdi’de 2012 yılından bu yana yayımlanan kültüre dair yazılardan oluşan kitap, kültürünü öğrenip yeni nesillere aktarma sorumluluğu hisseden eğitimcilere faydalı olacağı ve adamızdaki farklı kültürlerin kaynaşmasına hizmet edeceği inancıyla Bakana takdim edildi.

“Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” Kitabı KTÖS’e Takdim Edildi

Baraka aktivisti Şifa Alçıcıoğlu’nun kaleme aldığı, Argasdi Yayınları’ndan çıkan “Nenemin Deyişiynan (Kıbrıs Kültürü Üzerine Yazılar)” isimli kitap, Kıbrıs Türk Öğretmenler Sendikası  başkanı Emel Tel’e takdim edildi. Argasdi editörlerinin de katıldığı görüşmede, aynı zamanda ilkokul öğretmeni olan kitabın yazarı Şifa Alçıcıoğlu, KTÖS yürütme kurulu üyeleri ile kitabın içeriği ve kültürel değerlerin yaşatılması üzerine bir sohbet gerçekleştirdi. Görüşmede, karşılıklı fikir alışverişlerinde de bulunuldu. Ayrıca kültürümüzün yaşatılmasında öğretmenlerin göstereceği her çabanın ne denli değerli olduğu ve  her eğitimcinin kültürü gelecek nesillere aktarmasının öneminden de bahsedildi. Baraka Kültür Merkezi’nin kültür-sanat-politika dergisi Argasdi’de 2012 yılından bu yana yayımlanan kültüre dair yazılardan oluşan kitap, unutulan çocuk oyunlarından masallara, unutulan  sözcüklerden kaybolan mesleklere kültürümüzü hatırlatması ve yaşatması dileğiyle ülkemizin ilerici sendikalrından KTÖS’e takdim edildi.

Sol Anahtarı “Fikret Demirağ Şiir Festivali”nde Sahne Alacak

Sol Anahtarı müzik grubu, “2. Fikret Demirağ Uluslararası Şiir Festivali” kapsamında 1 Aralık Cumartesi günü Bademliköy’de yer alan Fikret Demirağ Şiir Tepesi’nde sahne alarak konser verecek. Lefke Belediyesi, Lefke Avrupa Üniversitesi ve Kıbrıs Sanatçı ve Yazarlar Birliği’nin ortaklaşa düzenleyeceği festival 30 Kasım – 2 Aralık tarihleri arasında Lefke ilçesinde gerçekleşecek. Festival kapsamında 1 Aralık Cumartesi saat 15.30’da Bademliköy’de yer alan Şiir Tepesi’nde sahne alacak olan Sol Anahtarı, vereceği konserde Fikret Demirağ’ın bir şiiri için yaptığı besteyi de ilk kez seslendirecek.

Gericiler Hediye Dükkanı Gibi: Yardım Edilmiş Yoksullar İstiyorlar

ADL Özel Türkiye’de devam eden  gerici AKP iktidarı süresince ülkemizde daha örgütlü hale gelen gerici örgütler, sadaka kültürü üzerinden kitlelerle temas kurma arayışına devam ediyor. Devam »

Kapitalizm Krizde Değil, Tıkır Tıkır İşliyor! – Celal Özkızan

Argasdi dergisinin "Kimin Krizi Kimin Fırsatı?" dosya konulu 52. sayısından bir yazı... Derginin tamamını Baraka Kültür Merkezi ve Lefkoşa, Mağusa, Omorfo Khora Kitap Cafe'lerden edinebilirsiniz...

Bir gün, New York sokaklarında Marksist bir ekonomist ile liberal bir ekonomist birlikte yürümektedirler. Duvar diplerinde çok sayıda evsiz kişinin yaşamakta olduğunu gören liberal ekonomist, Marksist arkadaşına kederle dönüp “sistem işlemiyor” der. Marksist ekonomist ise, acı bir tebessümle liberal arkadaşının elini tutup şöyle der: “Gördüğün gibi sistem tıkır tıkır işliyor.”

***

Kapitalizmin emekçiler ve doğa üzerindeki yıkıcılığına ilişkin binlerce yazı yazılabilir. Ancak bu yazıda, kapitalizmin işleyişinin bu türden yıkıcı sonuçları tamamen gözardı edilip, bu işleyişin bizzat kendisine odaklanacağız. Çünkü kapitalizm, bu türden yıkıcı sonuçları tamamen unutsak bile, sorunlu bir sistemdir, kendi kendini yiyip bitirir ve kendi var olma koşullarını hayatta tutmakta çok zorlanır. Dünya Bankası’nın resmi verilerine göre, neoliberalizm öncesi dönemde (1961-1973) dünyadaki toplam ekonomik büyüme hızı %5.5 idi. 1980’lerden beri dünyadaki pek çok toplumu ele geçiren ve kapitalistlerin hakimiyetini çok daha sağlam hale getiren neoliberal dönüşüm gerçekleştikten sonra ise (1980-2017) dünyadaki ekonominin ortalama büyüme oranı %2.87’de kaldı. Yani sistem, her şey kapitalistlerden yanayken bile tökezlemekte. Peki bu neden böyle? Kapitalizm de dahil olmak üzere her toplumsal biçim, doğal ve beşeri kaynakların ve sosyal ilişkilerin belirli bir türden bir organizasyonuna dayanır. Kapitalizmde bütün bu kaynaklar ve ilişkiler, kâr yapmanın ve metalaşmanın (yani işgücü biçimindeki insanlar da dahil olmak üzere var olan her şeyin alınıp satılabilir birer ürüne dönüşmesinin) merkezi rol oynadığı piyasa ilişkilerinin içine çekilir. Kapitalizmde doğal ve toplumsal kaynakların nasıl bir üretim (ve bununla ilişkili olarak ticaret ve finans) çerçevesinde kullanılacağı, bu kaynaklara sahip olan kapitalistlerin insafına kalmış durumdadır. Kapitalistlerin kendileri de, “kapitalist” olarak kalmayı sürdürebilmek için kârlarını maksimuma çıkarmak ve maliyetlerini en aza düşürmek durumundadırlar. Bu ise kıyasıya bir rekabet yoluyla gerçekleşir ve bu rekabetin sonucunda bahsi geçen kaynaklar, çok daha az elin hakimiyetinde toplanır. Oxfam’ın verilerine göre dünyada sadece 8 kişi, dünyanın yarısının toplamının sahip olduğu servete sahipken, en zengin %1’lik kesim, dünyadaki nüfusun %82’sinin servetine sahiptir. Bir sektörde rekabet edip öne fırlayabilmenin (ya da öndeyseniz orda kalabilmenin) yolu, işgücü maliyetlerini düşürmektir. Rekabette öne fırlamanın bir diğer yolu ise teknolojik atılımlardır; ancak bir şirket tarafından entegre edilen teknolojik donanım, kısa sürede diğer şirketler tarafından da sahiplenildiğinden, bu kalıcı bir çözüm değildir. Örneğin daktilodan bilgisayara geçmiş ilk şirketler, kısa süreliğine bundan rekabet avantajları elde etmişti; ancak bilgisayarlar kısa sürede bütün şirketleri donatmaya başladı. Yani kalıcı tek çözüm, işgücü maliyetlerini düşürmektir. Çelişki ise tam da burdadır. İşgücü maliyetlerini düşürmenin ve verimli çalışmayı arttırmanın tek yolu, işgücünü teknolojiyle buluşturmaktır. Teknolojinin yerleşmesi ise, işgücüne olan ihtiyacı azaltır. Örneğin banka işlemleri için veznedarların değil atm’lerin kullanılması... Bu ise üç sonuç doğurur: 1 – Şirketler rekabette geriye düşmemek için teknolojik donanımdan ve otomasyondan faydalanmak zorundadır. Yeni bir teknolojik atılım kısa süreliğine ekonomik büyümeyi tetikler; ancak bir sonraki teknolojik sıçrayışa kadar, şirketlerarası rekabeti sürdürmenin tek yolu işgücü maliyetlerini azaltmaktır. Ancak her teknolojik sıçrayışta işgücüne ihtiyaç daha da azaldığından kârlar düşmeye başlar. Dünya Bankası verilerine göre dünya çapında kârlılık oranı 1950’den 1970’e kadar ortalama olarak %30’larda seyrederken, 1980’lerden günümüze %20’lere düşmüştür. 2 – Kâr oranlarındaki bu düşüş, sermaye sahiplerinin ellerindeki kârları finansal sektörlere aktarmalarına yol açar. Bu, kısa vadede mantıklı bir stratejidir, zira finansal sektörde muazzam gelirler elde edilebilir. Örneğin Apple firması önceleri yaptığı teknolojik yatırımlarla kendi sektöründe ciddi ekonomik büyümeleri tetiklemişti. Ancak Apple’ın sahipleri, bir süredir, elde ettikleri kârları teknolojik yatırımlar için kullanmak yerine, Apple şirketinin hisse senetlerini dönüp satın almak için kullanıyor ki şirketin hisseleri borsada değerlensin. Ancak finansal sektör, kâr elde edilen üretken bir sektör değil, aksine, zaten halihazırda yaratılmış kârların (ve zenginliğin) el değiştirdiği bir sektördür. Yaratılmış olan zenginlik üretken ve kârlı sektörlere aktarılmadığı için de ekonomik büyüme hızı yavaşlar, durgunluk başlar, istihdam olanakları azalır ve genel anlamda kârlılığın oranı düşer. 3 – Durgunluk ise talebi azaltır, alımgücünü düşürür, işsizliği arttırır. Böylece kapitalist firmalar, ürünlerini ve hizmetlerini satmakta daha da zorlanırlar, daha küçük işletmeler iflas eder, kaynaklar bu sefer daha da küçük bir azınlığın elinde toplanır, ancak bu daha da küçük azınlık, sözünü ettiğimiz bu döngü sebebiyle, aynı sıkıntıları tekrar tekrar yaşar.

***

Kapitalizmin yıkılması politik bir mücadeledir, kriz ise kaptalizmin doğasıdır. “Kapitalizm krize girip yıkılacak” diye düşünenler ve sistem içinde atılan her adımı burun kıvırıp küçümseyerek “devrim”i bekleyenler kapitalizmin zaten bir “kriz sistemi” olduğunu, yani krizin aslında kapitalizmin işleyişinin bir parçası olduğunu, “bir gün gelecek” ya da “arada bir gelen” bir şey olmadığını görmelidirler. Mücadele şu andadır ve her yerdedir; çünkü kapitalizm, şu andadır ve her yerdedir. Celal Özkızan