Συλλογή Κείμενων και Άρθρων Φειδία Χριστοδουλίδη (2024)

Σε αυτή την ψηφιακή συλλογή έχουν οργανωθεί χρονολογικά κείμενα και άρθρα του Φειδία Χριστοδουλίδη, τα οποία δημοσιεύτηκαν από τον Ιούλιο του 2020 μέχρι τον Απρίλιο του 2024.

Η συλλογή μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.

 

Το Κυπριακό στη βαριά σκιά του “Σχήματος 3+1”

Η ομιλία του Αλμπέρτο Φλωρεντίν στο Συνέδριο Αριστερά και Κυπριακό 2024 Στο περσινό συνέδριο είχα παραθέσει παρατηρήσεις του Νίκου Μούδουρου [1] ενός σημαντικού μελετητή της Τουρκίας, για την πολιτική της στο Κυπριακό: «… βλέπουμε την αποσύνδεση με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και την διασύνδεση του με το τι συμβαίνει στην Ανατολική Μεσόγειο…  βεβαίως πίσω… Continue reading Το Κυπριακό στη βαριά σκιά του “Σχήματος 3+1”

Kültürümüzün İzinde – Merin Olgun 

   İnsanlık var olduğu günden bugüne hayatta kalma mücadelesi içerisindedir. Bu mücadelede onu diğer canlılardan farklı kılan önemli özelliklerinden biri; içinde bulunduğu toplumun yaşadığı kültürü öğrenip, öğrendiklerini kendinden sonraki nesillere...

Baraka’da “Rosa Luxemburg” Filmi İzlendi

Baraka Kültür Merkezi’nin “Sun-İzle-Tartış” etkinliğinde kasım ayı filmi olarak “Rosa Luxemburg” izlendi. Yönetmenliğini Margarethe von Trotta’nın yaptığı 1986 Almanya-Çekoslovakya yapımı olan film, tarihe “Kızıl Rosa” olarak damgasını vurmuş olan Rosa...

Μια πετυχημένη αποτυχία: 41 χρόνια στο μεσοδιάστημα

Κάθε Δεκέμβρη, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, πολλοί οργανισμοί και οργανώσεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα εξέδιδαν τα γνωστά ημερολόγια με αφορμή το νέο έτος. Ακόμα και στην εποχή που η ηλεκτρονική ατζέντα βρίσκεται στο κινητό τηλέφωνο, το παραδοσιακό τυπωμένο ημερολόγιο αποτελούσε ένα δημοφιλές δώρο για την πρωτοχρονιά. Το 2017 ένα τέτοιο ημερολόγιο έγινε αφορμή για ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Η … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Μια πετυχημένη αποτυχία: 41 χρόνια στο μεσοδιάστημα"

Οικονομία και Kουρδικό καθορίζουν κινήσεις της Τουρκίας

«Για την Άγκυρα, το 2004 το Κυπριακό είχε συνδεθεί με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Τώρα συνδέεται με όλα τα ζητήματα που προκύπτουν στην Αν. Μεσόγειο. Είτε είναι ζητήματα ασφάλειας, ενέργειας είτε ελληνοτουρκικών σχέσεων», λέει ο δρ Μούδουρος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας, την ώρα που ο Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί ανοίγματα προς … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Οικονομία και Kουρδικό καθορίζουν κινήσεις της Τουρκίας"

Sun İzle Tartış’ta Rosa Luxemburg Filmi İzlenecek

Sun İzle Tartış etkinliklerimize bu ay tarihe “Kızıl Rosa” olarak damgasını vurmuş olan Rosa Luxemburg’un fırtınalı yaşam öyküsünü anlatan, “Rosa Luxemburg” filmiyle devam ediyoruz. Rosa Luxemburg başarılı bir hatip ve...

Η Τουρκία επιδιώκει µεν να θέσει για συζήτηση άλλα µοντέλα λύσης, όμως υπό τον ΟΗΕ

Ερωτηµατικά προκαλεί η στάση της Τουρκίας στο Κυπριακό. Από τη µια θέτει θέµα λύσης δύο κρατών στην Κύπρο και από την άλλη µετέχει στις διεργασίες που γίνονται για επανέναρξη των συνοµιλιών για οµοσπονδιακή λύση, όπως προνοείται από τον ΟΗΕ.Ο επίκουρος καθηγητής στο Τµήµα Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών στο Πανεπιστήµιο Κύπρου, Νίκος Μούδουρος, εξηγεί την παραδοξότητα … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Η Τουρκία επιδιώκει µεν να θέσει για συζήτηση άλλα µοντέλα λύσης, όμως υπό τον ΟΗΕ"

Time for the Decolonisation of Cyprus

The use and abuse of the colonial presence of the United Kingdom in  Cyprus: Time for the Decolonisation of Cyprus

Nikos Trimikliniotis

The transcript prepared for the 6th conference Left and Cyprus 16-1-24

1. Before listening to the speeches of the speakers who spoke before
me, realizing that they would probably cover the basic
framework of the analysis that I had designed and sent to the
organizers of this conference, which was to put forward the rationale
for the need for the immediate abolition of the British bases, I
limited my ten-minute speech to the essential part on what to do as
the Left on this issue. In the following text, I have included
elements of my initial statement. At the same time, I also responded
to the comment of Michael Papapetrou who considered that if the issue
of bases is raised as a precondition now, then it creates new
obstacles to the solution of the Cyprus problem.

2. I do not know what the future holds for our children in this common
land called Cyprus when we are no longer here, that is if we manage to
avoid the immediate destruction of a total war in such a polarised and
dangerous world. That is if the temperatures and conditions here in
2050 or 2080 will allow human habitation to implement our vision of a
socialist country that will transcend capitalism. This uncertainty
should not discourage us, but should further convince us to intensify
our actions because we cannot give in to pessimism.

3. And yet today another debate precedes us. The need for a solution
becomes more urgent and as our anti-war duty not only to the Cypriot
people but also as our duty to our neighbouring peoples. However, the
solution to the Cyprus problem, as we understand it in a logic of
transition to a viable and environmentally compatible with our plan
for socialist transformation requires as part of the solution the
removal of the British bases and the throwing out of all elements that
serve the imperialists as well as all facilities to the Americans and
the Nato's, e.g. British, French, Germans, as well as Turks and
Greeks. This is not what we chose to do. It was chosen by the
imperialists who have identified their interests with genocidal and
imperialist Israel under the neo-fascist leadership of Netanyahu; this
is leading the world to total war and the destruction of any prospect
not only for any progressive-democratic transition in our region but
to destruction. However, this can only come about through a common
front of struggle that includes the two communities, otherwise, it
will turn into just another obstacle to the solution that will create
yet another difference between the two communities - yet another tool
of imperialist divide and rule (as Michael Papapetrou mentioned at
this conference, arguing against my position).

4. It is in this light that the question of the abolition of the
British bases and all the elements that constitute jobs as
(post)colonial remnants and legacies of the Cold War era must now be
raised directly and unequivocally. In this sense, therefore, the
position we have been putting forward for years that a divided Cyprus
seems to serve the interests of imperialism better than a reunited
Cyprus, even on unfavourable terms, as envisaged by the UN plan in
2004. Hence how tragic the so-called "anti-imperialist no", or the
"soft no" that various shades of the left put forward at the time. We
must also be critical of the illusions that existed on the "Yes" side
for those who believed that the Americans had "changed" or that "NATO
was not as it used to be" (some either because they were disillusioned
by the failed attempts to build socialism, or because they fell victim
to the statements, such as Holbrook some 20 years ago).

5. Today the main objective of the US and the subservient British is
to have a divided Cyprus as an "outpost of the West", i.e. Israel
acting as the ruthless vanguard of NATO (under US hegemony in the
Middle East). The signing of the "Roadmap for Bilateral Defence
Cooperation" between the RoC and the US provides for "exercises and
exchanges and the building of lasting friendship is the purpose of
this program",[1] while the lifting of the US arms embargo increases
the militarization and involvement of the US in the country in a
direction that does not lead to a solution but to the consolidation of
the country's partition, he continues, while Christodoulides' alleged
personal success, when he met Biden a week before Trump won the US
presidential election, was only a confirmation of the use of the
country as a base at the cost of consolidating the division rather
than promoting a solution to the problem. [2] Even today, the
supporters of the solution on the right who project themselves as
continuators of the "Clerides school" not only continue to believe
that NATO can act as a guarantor of the solution-reunification of the
country. Think Tanks organize conferences and publish various reports
and books, putting forward the position that in the first instance to
make the country a valuable link in the chain of Western interests by
bringing the RoC in line with the Western security system.[3] This
means that the RoC is becoming more and more a subordinate region to
the plans through the bases and with further facilities to the NATO
ones. The Greek Cypriot far-right, nationalist chauvinists and
rejectionist-dictators of various hues celebrate with pithy headlines
in far-right newspapers such as "US and NATO base in Cyprus"[4] and
"US steel shield covers Cyprus". [5] They express glee that they
believe their policy is supposedly vindicated whenever Ankara and the
Turkish Cypriot rejectionist leadership of the Turkish Cypriots react
negatively and express annoyance about anything.

6. Turkey under the authoritarian Erdoğan has been one of Israel's
closest economic and military partners. And yet on another level, it
is the two authoritarian and oppressive states competing with each
other - it is not unheard of to have intra-imperialist or other
hegemonic rivalries. In 2017, Anastasiades, at the urging of Netanyahu
and others in Cyprus and elsewhere, preferred to push partition on
Cavusoglu rather than solve the Cyprus problem. They did not want
Turkish Cypriots to have a say in the administration of the common
state - Nedaniyahu and a political tendency expressed by a strong
section of the Greek Cypriot ruling class to which Christodoulides
apparently belongs and Christodoulides sees Turkish Cypriots as simply
"the long arm of Ankara". Today, because of the genocide in Gaza,
economic relations between Israel and Turkey have been further
disrupted.

7 It is obvious that what the US wants from the RoC, and what Nikos
Christoulides (and a powerful section of the bourgeoisie) is happily
promoting with the "Cyprus-US strategic dialogue" is to give military
trade-offs and facilities (and even bases) to the US, in exchange for
military cooperation and association with Israel. And this only
applies to the southern part of Cyprus, having written off the
northern part which is considered under Turkish control. And so the
green line, which is increasingly militarized, is increasingly
becoming a hard border, thus consolidating the partition. All on the
altar of supporting genocidal Israel.

8. The use and abuse of British military bases in Cyprus has taken on
greater significance following the recent use of the bases to support
Israel and attacks on the Houthis in Yemen. It was used for various
other NATO imperialitic expeditions in Libya, Iraq, and Lebanon.

9. The Left's long-standing position that the Cyprus problem should be
resolved first, and only then, and only then, and together with the
Turkish Cypriots, should the issue of bases be raised, has now been
overcome. The bases and the use of Cyprus as a NATO platform, as an
"unsinkable aircraft carrier" is a fact that we must fight, not in
some nebulous future, but as an immediate task. The Left's rationale
for this long-standing position was that another front should not be
opened with the British now that it would act as an obstacle to the
solution, and certainly, this should not be a matter of confrontation
between the two communities. Reasonably and rightly so, AKEL has
raised these two issues, and they should be taken seriously, making
sure that they do not operate with this negative horror. Hence my
proposal that the issue of the abolition of the bases should be a
common demand of the peace and reunification movements in both
communities which is based on our duty towards the Cypriot people and
our neighbouring people.

10. The solution to the Cyprus problem must be put forward immediately
and in parallel with the abolition of the bases and all facilities to
the imperialists who are collaborating with Israel in committing
genocide and crimes against humanity. Our immediate aim must be to
start a dialogue between left-wing academics, lawyers, and activists
on the urgent need to end the UK's colonial presence in Cyprus. This
issue has gained urgency in the last year due to the involvement of
the British Sovereign Base Areas (SBAs) with the serious violations of
International Humanitarian Law against the Palestinian people by the
State of Israel in Gaza and the occupation and colonisation of the
occupied territories in the West Bank. At the same time, the UK
government presented the SBAs as a possible model for the diplomatic
settlement of the Chagos Archipelago case.

11. It is a tragic irony that the infamous statement made by the
Secretary of State for the Colonies, Henry Hopkinson, seventy years
ago when Cyprus was a British colony, seems to hold true today:
Hopkinson had declared that "there are certain territories in the
Commonwealth which, because of their peculiar circumstances, can never
expect to be fully independent". The Republic of Cyprus was granted
independence, but not the territory under the CSA, as it is embedded
in a complex system of treaties between the UK, Turkey, Greece, and
the Republic of Cyprus.[6] These territories remain as a neocolonial
outpost under the British in perpetuity with the UK even scorning to
pay the "rent" disguised as "financial aid" that the UK was obliged to
pay to the RS under the Treaties. Unfortunately, this old colonialist
statement proved not only provocative but also prophetic[7] as the
divisions in Cyprus continue to this day.[8]

12. The geopolitical importance of Cyprus increased as the British
colonial power receded. With the rise of the Cold War, Cyprus was
perceived as "a pawn" rather than "the jewel in the crown."[9] But as
in politics, a pawn in a strategic chessboard position can threaten
even the king.[10] With the retreat of the British Empire and its
gradual displacement by the United States, Cyprus joined the "new"
imperial reality, an "empire of bases." With the retreat of the
British Empire and its gradual displacement by the United States,
Cyprus joined the "new" imperial reality, an "empire of bases."[12]
Cyprus became part of the "new" imperial reality, an "empire of bases.
[11] Britain surrendered "its empire to a subordinate partner in the
establishment of the American one."[12] Not surprisingly, for Cyprus,
among other territories such as Aden, Malaysia, Kenya and Iran,
British sovereignty was "mortgaged" by the United States. As the late
Ed Rooby noted, British and US interests are closely intertwined as
"it is difficult to speak of clearly defined 'distinct British
interests' on the island today because since the end of the Second
World War, Britain's imperialist role in Cyprus (as elsewhere) has
been, in effect, to act as a semi-autonomous lieutenant to US
hegemony. "[13] The Cold War transformed the importance of countries
according to specific fault lines;[14] moreover, the discovery of
hydrocarbons and the wider energy plays in the Eastern Mediterranean
made Cyprus' position more important, but the turn of the RS and the
government's linkage-identification with genocidal Israel brings the
country closer to the eye of the cyclone.

13. The geopolitical importance of Cyprus increased as the British
colonial power retreated. With the rise of the Cold War, Cyprus was
perceived as "a pawn" rather than "the jewel in the crown", but as in
chess, so in politics, a pawn in a strategic position on the
chessboard can threaten the king. With the retreat of the British
Empire and its gradual displacement by the United States, Cyprus
joined the "new" imperial reality, an "empire of bases". Britain
"shook off its empire into a subordinate partner in the establishment
of the American one". Not surprisingly, for Cyprus, among other
territories such as Aden, Malaysia, Kenya, and Iran, British
sovereignty was "guaranteed" by the US. As my late colleague, Ed
Rooksby noted, British and US interests are closely intertwined as "it
is difficult to speak of clearly defined 'distinct British interests'
on the island today because, since the end of WWII, Britain's
imperialist role in Cyprus (as elsewhere) has been, in effect, to act
as a semi-autonomous lieutenant to US hegemony. [16] The Republic of
Cyprus was granted independence, but not the territory under the
Bases, as this is embedded in a complex system of treaties between the
UK, Turkey, Greece and the Republic of Cyprus. [17] Under the Treaty
of Establishment, these territories remained as a neocolonial outpost
under the British in perpetuity with the UK as long as the colonial
power wishes, while the British even disdain to pay the rudimentary
"rent" disguised as "financial aid" that they were obliged to pay to
the RoC under the Treaties.

14. The Cold War transformed the importance of the countries according
to the specific fault lines, moreover, the discovery of hydrocarbons
and the wider energy games in the Eastern Mediterranean made the
position of Cyprus more important, but also more vulnerable since it
became a base for the US and NATO and was de facto involved in the big
problem of the Middle East on fire. We hear today from analysts
affiliated with neoconservative security think tanks urging the US "to
push Britain out of Cyprus" and thus with the "UK's withdrawal from
the Chagos Islands should open up an opportunity for a US naval base
in the Eastern Mediterranean." They even sell this as a supposed
decolonization of Cyprus, calling on Great Britain "to completely end
its colonial presence in Cyprus", while they take it for granted that
the RoC will lease these areas to the US.[19]

15. The British Bases are thus an integral part of the "Cyprus
problem", as this intractable problem continues. The de facto
partition continues despite the efforts to solve the problem and also
forms the basis for imperialist attacks in the region.



[1] "Cyprus and the US signed a Roadmap for Bilateral Defence
Cooperation", Capital.gr, 09-Sep-2024

https://www.capital.gr/diethni/3863256/odiko-xarti-dimerous-amuntikis-sunergasias-upegrapsan-kupros-kai-ipa/

[2] See. Larkos Larkou, "The triple interpretation", Kathimerini, 03/11/2024,

[3] See. Christoforos Fokaidis (ed.) (2024) . The major challenges in
24 questions and answers, Hippasus, Nicosia and Haris Georgiadis
(2024), The New Realism, The Cyprus problem 50 years since the Turkish
invasion, Papazisis Publications.

[4] "US and NATO base in Cyprus",
https://simerini.sigmalive.com/article/2024/11/10/base-ton-epa-kai-tou-nato-e-kupros-apokleistikes-photographies-khartes/

[5] "US steel shield covers Cyprus - The gates of hell in the Middle
East and the diplomatic backdrop", Simerini 11 August 2024,
https://simerini.sigmalive.com/article/2024/8/11/atsaline-aspida-ton-epa-kaluptei-ten-kupro-oi-pules-tes-kolaseos-ste-m-anatole-kai-to-diplomatiko-paraskenio-khartes/

[6] Soulioti, S. (2006), Fettered independence, University of Minnesota.

[7] Richard Clogg, R. "The Sovereign Base Areas: colonialism
redivivivus?", Byzantine and Modern Greek Studies. 2015 39 1, 138-150.

[8] Perry Anderson "The Divisions of Cyprus", London Review of Books,
vol. 30 No. 8 - 24 April 2008,
http://www.lrb.co.uk/v30/n08/perry-anderson/the-divisions-of-cyprus
translated into Greek, see. The Divisions of Cyprus, Agra
Publications, 2008

[9] Varnava, A. (2015) British imperialism in Cyprus, 1878-1915.

[10] Holland, R. (1998)Britain and the Revolt in Cyprus, 1954-1959,
Oxford University Press.

[11] Johnson, C. (2004) The Sorrows of Empire, London and New York:
Verso, pp. 151-186.

[12] Johnson, C. (2004) The Sorrows of Empire, London and New York:
Verso, pp. 151-186.

[13] Ed Rooksby (2012) 'Cyprus and the West: a Critical Perspective on
British and US Foreign Policy and Strategic Interests in Cyprus',
Nicos Trimikliniotis and Umut Bozkurt (eds.) (2012) Beyond a Divided
Cyprus: a State and Society in Transformation, Palgrave Macmillan,
83-98), pp. 84.

[14] Trimikliniotis, N., Bozkurt, U. (2012) 'Introduction.

[15] Trimikliniotis, N. (2012) "The Cyprus problem and imperial games
in the hydrocarbon era: Trimikliniotis, N. and Bozkurt, U. (eds.)
Beyond A Divided Cyprus: A State and Society in Transformation,
MacMillan Palgrave, New York, pp. 23-46 and Nikos Trimikliniotis "The
project of the reunification of Cyprus. A class and geopolitical
analysis of a diminishing possibility", Themes, Issue 140: July -
September 2017.

[16] Ed Rooksby (2012) 'Cyprus and the West: a Critical Perspective on
British and US Foreign Policy and Strategic Interests in Cyprus',
Nicos Trimikliniotis and Umut Bozkurt (eds.) (2012) Beyond a Divided
Cyprus: a State and Society in Transformation, Palgrave Macmillan,
83-98), p. 84

[17] Soulioti, S. (2006), Fettered independence, University of Minnesota.

[18] APPENDIX R, FINANCIAL ASSISTANCE TO THE REPUBLIC OF CYPRUS. Draft
exchange of notes between the United Kingdom Representative authorised
to sign the Treaty of Establishment and Archbishop Makarios and Dr
Kucuk, CYPRUS, Cmns. 1093, Submitted to Parliament by the Minister for
Colonies, the Minister for Foreign Affairs and the Minister for
Defence at the behest of Her Majesty July 1960.

[19] Michael Rubin. "The U.S. Should Nudge Britain from Cyprus",
National Interest, 8 November 2024

Έφτασε η ώρα της Αποαποικιοποίησης της Κύπρου

 

Η χρήση και η κατάχρηση της αποικιακής παρουσίας του Ηνωμένου Βασιλείου στην Κύπρο:  Έφτασε η ώρα της Αποαποικιοποίησης  της Κύπρου

Νίκος Τριμικλινιώτης

Κείμενο επεξεργασμένο για το 6ον συνέδριο Αριστερά και Κυπριακό 16-1--24

1.       Πριν ακούσω τις ομιλίες των συντρόφων που μίλησαν πριν από μένα, αντιλαμβανόμενος ότι μάλλον θα καλύψουν με άριστο τρόπο το βασικό πλαίσιο την ανάλυσης που είχα σχεδιάσει και στείλει στους οργανωτές τους συνεδρίου αυτού που ήταν η να τεθεί το σκεπτικό για την ανάγκη άμεσης κατάργησης των Βρετανικών βάσεων, περιορίστηκα στην δεκάλεπτη ομιλία μου στο ουσιαστικό μέρος για το τί να κάνουμε ως Αριστερά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Στο κείμνο που ακολουθεί έχω συμπεριλάβει και στοιχεία της αρχικής μου τοποθέτησης, ενώ ακροθιγώς απαντώ στο σχόλιο του Μιχάλη Παπαπέτρου που θεώρησε ότι αν τέθει θέμα βάσεων από τώρα ως προϋπόθεση, τότε δημιουργεί νέα εμπόδια για τη λύση του Κυπριακού.  

2.       Δεν ξέρω τί το μέλλον  φυλάει για τα παιδιά μας στην κοινή αυτή γη που λέγεται Κύπρος, όταν δε θα είμαστε εδώ πλέον, αν δηλαδή τα καταφέρουμε ν αποφύγουμε την άμεση καταστροφή από ένα ολοκληρωτικό πόλεμο σε ένα τόσο πολωμένο κι επικίνδυνο κόσμο. Αν δηλαδή η θερμοκρασίες κι οι συνθήκες εδώ το 2050 ή 2080 θα επιτρέπουν την ανθρώπινη διαβίωση  για να εφαρμοστεί το όραμα μας για μια σοσιαλιστική χώρα που θα υπερβεί τον καπιταλισμό. Η αβεβαιότητα αυτή όχι μόνο δε πρέπει να μας να αποθαρρύνει, αλλά να μας πεισμώνει περισσότερο για να εντείνουμε την δράση μας γιατί δεν μπορούμε να παραδοθούμε στην απαισιοδοξία. 

3.       Κι όμως σήμερα προηγείται μια άλλη συζήτηση. Η ανάγκη για λύση καθίσταται πιο επιτακτική και ως αντιπολεμικό καθήκον μας όχι μόνο για τον κυπριακό λαό, αλλά και ως καθήκον μας στους γειτονικούς λαούς.  Ωστόσο, η λύση του Κυπριακού, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε σε μια λογική μετάβασης σε ένα βιώσιμο και συμβατό με το περιβάλλον με το σχέδιο μας για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό προϋποθέτει ως μέρος της λύσης την κατάργηση των Βρετανικών βάσεων και αποτίναξη όλων των στοιχείων που εξυπηρετούν τους ιμπεριαλιστές όπως κι όλες τις διευκολύνσεις στους Αμερικανούς και τους Νατοϊκούς, πχ Βρετανούς, Γάλλους, Γερμανούς, καθώς επίσης και Τούρκους και Έλληνες. Αυτό δεν το επιλέξαμε εμείς. Το επέλεξαν οι ιμπεριαλιστές που έχουν ταυτίσει τα συμφέροντα τους με το γενοκτονικό και ιμπεριαλιστικό Ισραήλ υπό την νεοφασιστική ηγεσία του Νεντανιάχου― αυτό οδηγεί τον κόσμο στον ολοκληρωτικό πόλεμο και την καταστροφή κάθε προοπτικής όχι μόνο για την όποια προοδευτική-δημοκρατική μετάβαση στην περιοχή μας, αλλά στον όλεθρο. Ωστόσο, αυτό μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από ένα κοινό μέτωπο πάλης με τις δύο κοινότητες διαφορετικά θα μετατραπεί σε απλώς ακόμα ένα εμπόδιο για τη λύση που θα δημιουργεί ακόμα μια διαφορά ανάμεσα στις δύο κοινότητες – ακόμα ένα εργαλείο του ιμπεριαλιστικού «διαίρει και βασίλευε» (όπως ο Μιχάλης Παπαπέτρου ανέφερε στο συνέδριο αυτό, επιχειρηματολογώντας ενάντια στην θέση μου).

 

4.       Είναι υπό αυτό πρίσμα που πρέπει να τεθεί πλέον άμεσα και απερίφραστα ζήτημα κατάργησης των Βρετανικών βάσεων και όλων των στοιχείων που αποτελούνε δουλείες ως (μετα)αποικιακά κατάλοιπα, κι ως παρακαταθήκες της ψυχροπολεμικής εποχής.  Υπό αυτή την έννοια λοιπόν η θέση που χρόνια διατυπώνουμε ότι η διχοτομημένη Κύπρος φαίνεται να εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού παρά μια επανενωμένη, ακόμα με δυσμενείς όρους, όπως αυτοί προνοούνταν από το σχέδιο του ΟΗΕ το 2004. Εξ ου και πόσο τραγικό τον λεγόμενο «αντι-ιμπεριαλιστικό όχι», ή το «ήπιο όχι» που διάφορες αποχρώσεις της Αριστεράς πρόβαλαν τότε. Επίσης κριτικά πρέπει να σταθούμε στις αυταπάτες που υπήρχαν και στην πλευρά του «Ναι» για όσους πίστεψαν ότι οι Αμερικανοί «άλλαξαν» ή ότι το «ΝΑΤΟ δεν ήταν όπως παλιά» (κάποιοι είτε γιατί απογοητεύτηκαν από τις αποτυχημένες απόπειρες οικοδόμησης του σοσιαλισμού, είτε από την έπεσαν θύματα των δηλώσεων, όπως πχ ο Χόλμπρουκ πριν καμιά 20αριά χρόνια).

 

5.       Σήμερα ο βασικός στόχος των ΗΠΑ και των υποτελών Βρετανών είναι να έχουν την διχοτομημένη Κύπρο ως «προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης», δηλαδή του Ισραήλ που λειτουργεί ως η αδίστακτη εμπροσθοφυλακή του ΝΑΤΟ (υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή). Η υπογραφή του «Οδικού Χάρτη Διμερούς Αμυντικής Συνεργασίας» μεταξύ  ΚΔ και ΗΠΑ προνοεί «γυμνάσια (ασκήσεις) και ανταλλαγές και η οικοδόμηση διαρκούς φιλίας είναι ο σκοπός αυτού του προγράμματος»,[1] ενώ με την άρση του Αμερικανικού εμπάργκο όπλων αυξάνεται η στρατιωτικοποίηση και εμπλοκή των ΗΠΑ στη χώρας σε κατεύθυνση που δεν οδηγεί στην λύση αλλά στην εδραίωση της διχοτόμησης της χώρας συνεχίζει, ενώ η δήθεν προσωπική επιτυχία του Χριστοδουλίδη, όταν συνάντησε τον Μπάϊντεν μια βδομάδα πριν κερδίσει ο Ντραμπ τις προεδρικές των ΗΠΑ, δεν ήταν παρά επιβεβαίωση της χρήσης της χώρας ως ορμητήριο με κόστος την εμπέδωση της διχοτόμησής κι όχι προώθηση επίλυσης του προβλήματος.[2] Ακόμα και σήμερα οι υποστηρικτές της λύσης στη Δεξιά που προβάλλουν τους εαυτούς τους συνεχιστές της «σχολής Κληρίδη» όχι μόνο εξακολουθούν να θεωρούν ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να λειτουργήσεις ως εγγυητής της λύσης-επανένωσης της χώρας. Think Tanks oργανώνουν συνέδρια και δημοσιεύουν διάφορες εκθέσεις και βιβλία, προβάλλοντας την θέση ότι σε πρώτη φάση ως καθιέρωση της χώρας ως πολύτιμος συνδετικός κρίκος στην αλυσίδα των δυτικών συμφερόντων με την εναρμόνιση της ΚΔ με το δυτικό σύστημα ασφάλειας.[3] Αυτό σημαίνει ότι η ΚΔ γίνεται όλο και περισσότερο υποτελής περιοχή στους σχεδιασμούς μέσα από τις βάσεις και με περαιτέρω διευκολύνσεις στους Νατοϊκούς. Οι δε ελληνοκύπριοι ακροδεξιοί, εθνικιστές σοβινιστές κι απορριπτικοί-διχοτομιστές διαφόρων αποχρώσεων πανηγυρίζουν με πηχυαίες επικεφαλίδες σε ακροδεξιές εφημερίδες όπως «Βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ η Κύπρος»[4] και  «Ατσάλινη ασπίδα των ΗΠΑ καλύπτει την Κύπρου».[5] Εκφράζουν δε ευαρέσκεια που θεωρεί ότι δήθεν δικαιώνεται η πολιτικής τους, όποτε η Άγκυρα και η διχοτομική απορριπτική ηγεσία των τουρκοκυπρίων αντιδράσει αρνητικά και εκφράσει ενόχληση για οτιδήποτε. 

6.       Η Τουρκία υπό τον αυταρχικό Ερτογάν υπήρξε ένα από τους στενότερους οικονομικούς και στρατιωτικούς εταίρους του Ισραήλ. Κι όμως σε ένα άλλο επίπεδο είναι οι δύο αυταρχικά κράτη-δυνάστες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους – δεν είναι πρωτάκουστο να υπάρχουν ενδοϊμπεριαλιστικοί ή άλλοι ανταγωνισμοί για ηγεμονία. Το 2017 ο Αναστασιάδης με  παρότρυνση του Νετανιάχου κι άλλων στην Κύπρο κι αλλού προτίμησε να προωθήσει τη διχοτόμηση στο Τσαβούσογλου παρά να λύσει το κυπριακό. Δεν ήθελαν Τουρκοκυπρίους να έχουν λόγο στην διαχείριση του κοινού κράτους – ο Νεντανιάχου αλλά και μια πολιτική τάση που εκφράζει ισχυρή μερίδα της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης στην οποία ανήκει και ο Χριστοδουλίδης προφανώς βλέπει του Τουρκοκυπρίους απλώς ως «το μακρύ χέρι της Άγκυρας». Σήμερα, λόγω της γενοκτονίας στη Γάζα, οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ισραήλ-Τουρκίας έχουν διαταραχθεί ακόμα περισσότερο. 

7.       Eίναι προφανές ότι αυτό που οι ΗΠΑ θέλουν από την ΚΔ, και που προωθεί ευχαρίστως ο Νίκος Χριστουλίδης (και μια ισχυρή μερίδα της αστικής τάξης) με τον «στρατηγικό διάλογο Κύπρου-ΗΠΑ» είναι να δοθούν στρατιωτικά ανταλλάγματα και διευκολύνσεις (και ακόμα και βάσεις) στις ΗΠΑ, έναντι στη στρατιωτικής συνεργασίας και σύνδεσης με το Ισραήλ. Κι αυτό αφορά μόνο στο νότιο μέρος της Κύπρου, έχοντας ξεγράψει το βόρειο τμήμα που θεωρείται υπό Τουρκικό έλεγχο. Κι έτσι η πράσινη γραμμή που όλο και περισσότερο στρατιωτικοποιείται μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε σκληρό σύνορο με αποτέλεσμα  κι εμπεδώνεται η διχοτόμηση. Όλα στο βωμό της στήριξης του γενοκτονικού Ισραήλ. 

8.       Η χρήση και κατάχρησης των βρετανικών στρατιωτικών βάσεων στην Κύπρο έχει αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία μετά την πρόσφατη χρήση των βάσεων για την υποστήριξη του Ισραήλ και τις επιθέσεις εναντίον των Χούντι στην Υεμένη. Στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε για διάφορες άλλες αποστολές του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, το Ιράκ και το Λίβανο. 

9.       Η πάγια θέση της Αριστερά ότι πρέπει πρώτα να λυθεί το Κυπριακό, και μόνο τότε, κι από κοινού με τους Τουρκοκυπρίους να τεθεί θέμα βάσεων, έχει πλέον ξεπεραστεί. Οι βάσεις και η χρήση της Κύπρου ως Νατοϊκή πλατφόρμα, ως  «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» είναι γεγονός που οφείλουμε να πολεμήσουμε, όχι στο μέλλον, αλλά άμεσα. Το σκεπτικό της Αριστεράς για την πάγια αυτή θέση της ήταν ότι δεν έπρεπε να ανοιχθεί κι άλλο μέτωπο με τους Βρετανούς τώρα που θα λειτουργεί ως εμπόδιο στην λύση, και σίγουρα δεν πρέπει αυτό να είναι ζήτημα αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Εύλογα και ορθά θέτει αυτά τα δύο ζητήματα, κι αυτά πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη, φροντίζοντας να μη λειτουργήσουν με αυτόν τον αρνητικό τρόμο. Εξ ου κι η πρόταση μου όπως το ζήτημα της κατάργησης των βάσεων να αποτελέσει κοινό αίτημα των κινημάτων ειρήνης κι επανένωσης και στις δύο κοινότητες.  

10.  Η λύση του κυπριακού πρέπει να τεθεί άμεσα και παράλληλα με την κατάργηση των βάσεων και κάθε διευκολύνσεων προς τους ιμπεριαλιστές που συμπράττουν και μαζί με το Ισραήλ διαπράττουν γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στόχος μας πρέπει άμεσα να είναι να ξεκινήσει ένας διάλογος μεταξύ της Αριστεράς ακαδημαϊκής κοινότητας, των νομικών και των ακτιβιστών σχετικά με την επείγουσα ανάγκη να τερματιστεί η αποικιακή παρουσία του Ηνωμένου Βασιλείου στην Κύπρο. Το θέμα αυτό έχει αποκτήσει επείγοντα χαρακτήρα τον τελευταίο χρόνο λόγω της εμπλοκής των Βρετανικών Περιοχών Κυρίαρχων Βάσεων (SBAs) με τις σοβαρές παραβιάσεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου κατά του παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ στη Γάζα. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου παρουσίασε τις SBAs ως ένα πιθανό μοντέλο για τη διπλωματική διευθέτηση της υπόθεσης του Αρχιπελάγους Τσάγκος. 

11.  Αποτελεί τραγική ειρωνεία ότι η διαβόητη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών για τις Αποικίες, Χένρι Χόπκινσον, πριν από εβδομήντα χρόνια, όταν η Κύπρος ήταν βρετανική αποικία, φαίνεται να ισχύει και σήμερα: Ο Hopkinson είχε δηλώσει ότι «υπάρχουν ορισμένα εδάφη στην Κοινοπολιτεία τα οποία, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών τους, δεν μπορούν ποτέ να περιμένουν να είναι πλήρως ανεξάρτητα». Στην Κυπριακή Δημοκρατία δόθηκε ανεξαρτησία, αλλά όχι στο έδαφος υπό τις ΣΒΑ, καθώς αυτό είναι ενταγμένο σε ένα πολύπλοκο σύστημα συνθηκών μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.^[6] Τα εδάφη αυτά παραμένουν ως νεοαποικιακό φυλάκιο υπό τους Βρετανούς στο διηνεκές με το Ηνωμένο Βασίλειο να περιφρονεί ακόμη και να καταβάλει το «ενοίκιο», μεταμφιεσμένο ως «οικονομική βοήθεια» που το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν υποχρεωμένο να καταβάλει στην ΚΔ βάσει των Συνθηκών. Δυστυχώς, αυτή η παλιά αποικιοκρατική δήλωση αποδείχθηκε όχι μόνο προκλητική αλλά και προφητική^[7] καθώς οι διαιρέσεις της Κύπρου συνεχίζονται μέχρι σήμερα.^[8] 

12.  Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου αυξανόταν καθώς η βρετανική αποικιακή δύναμη υποχωρούσε. Με την άνοδο του Ψυχρού Πολέμου, η Κύπρος έγινε αντιληπτή ως «ένα πιόνι» και όχι ως «το πετράδι στο στέμμα»^[9], αλλά όπως στην πολιτική, ένα πιόνι σε μια στρατηγικής σημασίας θέση της σκακιέρας μπορεί να απειλήσει ακόμα και τον βασιλιά.^[10] Με την υποχώρηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τη σταδιακή εκτόπισή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Κύπρος εντάχθηκε στη «νέα» αυτοκρατορική πραγματικότητα, μια «αυτοκρατορία των βάσεων».^[11] η Βρετανία παρέδωσε «την αυτοκρατορία της σε κατώτερο εταίρο στην εγκαθίδρυση της αμερικανικής».^[12] δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι για την Κύπρο, μεταξύ άλλων εδαφών όπως το Άντεν, η Μαλαισία, η Κένυα και το Ιράν, η βρετανική κυριαρχία «υποθηκεύτηκε» από τις ΗΠΑ. Όπως σημείωσε ο αείμνηστος Ed Rooby τα βρετανικά και αμερικανικά συμφέροντα είναι στενά συνυφασμένα καθώς «είναι δύσκολο να μιλήσουμε για σαφώς καθορισμένα “διακριτά βρετανικά συμφέροντα” στο νησί σήμερα, επειδή από το τέλος του Δευτέρου  Παγκοσμίου Πολέμου, ο ιμπεριαλιστικός ρόλος της Βρετανίας στην Κύπρο (όπως και αλλού) ήταν, στην ουσία, να ενεργεί ως ημιαυτόνομος υπολοχαγός της ηγεμονίας των ΗΠΑ.»^[13] Ο Ψυχρός Πόλεμος μεταμόρφωσε τη σημασία των χωρών ανάλογα με τις συγκεκριμένες γραμμές ρήξης.^[14] επιπλέον, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων και τα ευρύτερα ενεργειακά παιχνίδια στην Ανατολική Μεσόγειο έκαναν τη θέση Κύπρος πιο σημαντική, όμως η στροφή της ΚΔ και η σύνδεση-ταύτιση της κυβέρνησης με το γενοκτονικό Ισραήλ φέρνει την χωρά πιο κοντά στο μάτι του κυκλώνα.^[15] 

13.  Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου αυξανόταν καθώς η βρετανική αποικιακή δύναμη υποχωρούσε. Με την άνοδο του Ψυχρού Πολέμου, η Κύπρος έγινε αντιληπτή ως «ένα πιόνι» και όχι ως «το πετράδι στο στέμμα», αλλά όπως και στο σκάκι, έτσι και στην πολιτική, ένα πιόνι σε μια στρατηγικής σημασίας θέση της σκακιέρας μπορεί να απειλήσει τον βασιλιά. Με την υποχώρηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τη σταδιακή εκτόπισή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Κύπρος εντάχθηκε στη «νέα» αυτοκρατορική πραγματικότητα, μια «αυτοκρατορία των βάσεων”. Ή Βρετανία «αποτίναξε την αυτοκρατορία της σε έναν κατώτερο εταίρο στην εγκαθίδρυση της αμερικανικής». Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι για την Κύπρο, μεταξύ άλλων εδαφών όπως το Άντεν, η Μαλαισία, η Κένυα και το Ιράν, η βρετανική κυριαρχία ήταν «εγγυημένη» από τις ΗΠΑ. Όπως σημείωσε ο αείμνηστος συνάδελφος, Ed Rooksby τα βρετανικά και αμερικανικά συμφέροντα είναι στενά συνυφασμένα καθώς «είναι δύσκολο να μιλήσουμε για σαφώς καθορισμένα “διακριτά βρετανικά συμφέροντα” στο νησί σήμερα, επειδή από το τέλος του Β’ΠΠ, ο ιμπεριαλιστικός ρόλος της Βρετανίας στην Κύπρο (όπως και αλλού) ήταν, στην ουσία, να ενεργεί ως ημιαυτόνομος υπολοχαγός στην  ηγεμονία των ΗΠΑ. ^[16]  Στην Κυπριακή Δημοκρατία δόθηκε ανεξαρτησία, αλλά όχι στο έδαφος υπό τις Βάσεις, καθώς αυτό είναι ενταγμένο σε ένα πολύπλοκο σύστημα συνθηκών μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.^[17] Βάσει της συνθήκης εγκαθίδρυσης, τα εδάφη αυτά παραμένουν ως νεοαποικιακό φυλάκιο υπό τους Βρετανούς στο διηνεκές με το Ηνωμένο Βασίλειο, ενόσω οι αποικιακή δύναμη το επιθυμεί, ενώ οι Βρετανοί περιφρονούν ακόμη και να καταβάλουν το υποτυπώδες «ενοίκιο» που είναι μεταμφιεσμένο ως «οικονομική βοήθεια» όπου ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλουν στην ΚΔ βάσει των Συνθηκών.[18] 

14.  Ο Ψυχρός Πόλεμος μεταμόρφωσε τη σημασία των χωρών ανάλογα με τις συγκεκριμένες γραμμές ρήξης, επιπλέον, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων και τα ευρύτερα ενεργειακά παιχνίδια στην Ανατολική Μεσόγειο έκαναν τη θέση Κύπρος πιο σημαντική, αλλά και πιο ευάλωτη εφόσον μετατρέπεται σε ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και εμπλέκεται, εκ των πραγμάτων στο μεγάλο πρόβλημα μιας Μέσης Ανατολής που φλέγεται. Ακούμε σήμερα από αναλυτές προσκείμενους σε νεοσυντηρητικά think tanks για θέματα ασφάλειας να παροτρύνουν τις ΗΠΑ «να εκτοπίσουν τη Βρετανία από την Κύπρο» κι έτσι με την «αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από τα νησιά Τσάγκος θα πρέπει να ανοίξει μια ευκαιρία για μια αμερικανική ναυτική βάση στην Ανατολική Μεσόγειο.» Μάλιστα το πλασάρουν κι ως δήθεν αποαποικιοποίηση της Κύπρου καλώντας τη Μεγάλη Βρετανία «να τερματίσει πλήρως την αποικιακή της παρουσία στην Κύπρο», ενώ θεωρούν δεδομένο ότι η ΚΔ θα μισθώσει στις ΗΠΑ τις περιοχές αυτές.[19] 

15.  Οι Βρετανικές Βάσεις λοιπόν αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του «κυπριακού προβλήματος», καθώς το δυσεπίλυτο αυτό πρόβλημα συνεχίζεται. Η de facto διαίρεση συνεχίζεται παρά τις προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος αλλά και αποτελεί τη βάση για τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στην περιοχή.

 

Hikmet Olgaçer: Mecliste yaşanan kriz şova dönüşmüştür

BKP Merkez Yürütme Kurulu üyesi Hikmet Olaçer, Mecliste yaşanan gerginliklerin temelinde ülkede yaşanan anti-demokratik gelişmelerin yattığını belirtti.
Kuzey Kıbrıs’ta siyasetin tıkandığını, Türkiye’deki AKP iktidarının siyasete sürekli müdahale ederek, Kıbrıslı Türklerin iradesini ayaklar altına aldığını belirten Hikmet Olgaçer, UBP-DP-YDP hükümetinin dayatma kararlarla ve despotça ülke yönetmeye çalıştığını vurguladı.
“ Talimatla kurultay yapan, hükümet kuran ve Meclis Başkanı seçmeye çalışan zihniyet, demokrasi ve hukuktan bahsedemez “ diyen Hikmet Olgaçer, “ Meclis de, diğer kurumlar gibi miyadını doldurmuştur “ dedi.
Toplumu boş yere germenin gereği olmadığını, yapılanların kamuoyunu etkilemeye dönük şovlar olduğunu dile getiren BKP Merkez Yürütme Kurulu üyesi Hikmet Olgaçer, Kıbrıs Türk toplumunun kurtuluşunun, özgür, bağımsız, birleşik Kıbrıs’a ulaşıldığında sağlanacağını vurguladı.

İzzet İzcan: TC yetkilileri Kıbrıs Türk toplumu adına karar alamaz.

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, TC yetkililerinin Kıbrıs Türk toplumu adına açıklamalar yaparak kararlar almasının kabul edilemez olduğunu vurguladı.
“ TC Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın, KKTC’nin Türk Devletleri için düzenlenen yeni alfabeyi kabul etmeye hazır olduğunu açıklaması buna örnektir “ diyen İzzet İzcan, TC Dış İşleri Bakanı Hakan Fidan “ Kıbrıs adasının yeniden birleşmesi sayfasının kapandığının artık anlaşılmış olması lazım. Adada iki ayrı halk ve iki ayrı devlet var “ diyerek “ Kıbrıs’ta söz ve yetkinin kendilerinde olduğunu dünyaya ilan etmiştir “ dedi.
İrademizi yok sayan açıklamaları kınıyoruz.
Kıbrıs Türk toplumunun iradesini yok sayan bu tür açıklamaları kınadıklarını belirten BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, Mecliste görev yapan partileri, Meclis duvarında yazan “ Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir “ ibaresine saygılı davranmaya çağırdı.
“ Kıbrıs Türk toplumunun kendi kendini yönetmesi esastır “ diyen İzzet İzcan, Meclis Başkanlığı seçimlerine de müdahale eden TC yetkililerinin alel acele tebrik mesajları yayınlayarak, olayı oldubittiye getirmeye çalıştığını dile getirdi.
Kıbrıs sorununun çözümünün BM kararları çerçevesinde federal çözümle mümkün olduğunu dile getiren İzzet İzcan, “ Kıbrıs Türk toplumunun kendi kendini yönetme ve özgürce yaşama mücadelesi, Kıbrıs sorununun çözümüyle başarıya ulaşacaktır “ dedi.

İzzet İzcan: Meclis boykot edilmelidir.

Birleşik Kıbrıs Partisi Genel Başkanı İzzet İzcan, Mecliste başkanlık seçimi sonucu yaşananların Kuzey Kıbrıs’ta demokrasi olmadığını bir kez daha gözler önüne serdiğini vurguladı.
“ UBP içerisinde dönen entrikalardan sonra, yasal bir Meclis Başkanı seçilmiş değildir “ diyen İzzet İzcan, “ UBP kendi milletvekillerine güvenmediği için, ikinci bir seçim yapmaktan kaçınarak, yasadışı sonucu meşrulaştırmaya çalışıyor “ dedi.
Mecliste muhalefete düşen görevin, yasadışı ilan edilen Meclis Başkanlığı seçim sonuçlarını reddederek, Meclisi boykot etmek olduğunu dile getiren İzzet İzcan, UBP-DP-YDP hükümetinin oldubittilerine boyun eğilemeyeceğini vurguladı.
İşgal altında olan halkın iradesidir.
UBP yetkililerinin meclisin işgal altında olduğunu açıklamasının komik olduğunu dile getiren İzzet İzcan, “ İşgal altında olan halkın iradesidir “ dedi.
Ankara’nın Kuzey Kıbrıs’ta kurduğu rejimin sürdürülebilir olmadığını dile getiren BKP Genel Başkanı İzzet İzcan, parlamentoculuk oynayarak gündemi işgal edenlerin amacının, statükoya hizmet olduğunu vurguladı.

Ομοιότητες και διαφορές μεταξύ του Ισραηλινό-Παλαιστινιακού και Κυπριακού: Συμπεράσματα για την Αριστερά.

scroll down for text in Turkish and English Η ομιλία του Μάρκου Οικονόμου στο Συνέδριο Αριστερά και Κυπριακό 2024. Η φύση των δύο συγκρούσεων σκιαγραφείται για να τονιστούν τόσο οι ομοιότητες όσο και οι διαφορές τους. Οι ομοιότητες έγκεινται κυρίως στη συμμετοχή μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και, πιο πρόσφατα, η… Continue reading Ομοιότητες και διαφορές μεταξύ του Ισραηλινό-Παλαιστινιακού και Κυπριακού: Συμπεράσματα για την Αριστερά.

Άνοδος της ακροδεξιάς, το Κυπριακό και η επίδραση του στη διεξαγωγή του αντιφασιστικού αγώνα

της Μυριάνθης Λοΐζου Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ομιλία της Μυριάνθης Λοΐζου, στέλεχος της Πρωτοβουλίας Ενάντια στη Φασιστική Απειλή. που κατέθεσε στο Συνέδριο “Η Αριστερά και το Κυπριακό” (16/11/2024) Όταν το ΕΛΑΜ εμφανίστηκε στην Κύπρο υπήρχαν ήδη οι βασικές πολιτικές προϋποθέσεις που λειτουργούν σαν λίπασμα για την ακροδεξιά και τον φασισμό. Αυτές ήταν και… Continue reading Άνοδος της ακροδεξιάς, το Κυπριακό και η επίδραση του στη διεξαγωγή του αντιφασιστικού αγώνα

How near are we to the targeted federal solution aimed at solving the Cyprus problem?

This year, I would like to touch on why we are far from the targeted federal solution to the Cyprus problem. First, let's take a look at the history of the Turkish Cypriots' desire for a separate state.

As is known, the unitary constitution of the Republic of Cyprus, which was established in 1960, encountered some difficulties in implementation and after the 13-article amendment proposals announced by President Makarios on November 30, 1963, these proposals were rejected by Turkey before the Turkish Cypriot leadership on the grounds that they would only grant minority rights to the Turkish Cypriots and the intercommunal clashes began on December 21, 1963.

Dr. Küçük announced on December 30, 1963 that "the Constitution is dead" and that he no longer saw himself as Vice President and that he and the Turkish Cypriot ministers refused to attend government meetings. The Turkish leadership also began to establish parallel services in the regions under Turkish control. Turkish Cypriot civil servants stopped attending their duties.

In the French newspaper Le Monde on January 10, 1964, Vice President Dr.   Küçük told the reporter that “the 35th parallel would be the ideal line for the division of Cyprus, and he wanted the northern half of the island, including the ports of Kyrenia and Famagusta, to be given to the Turkish Cypriots. Dr. Küçük added: “We want to create a separate state. Mixed Greek Cypriot-Turkish Cypriot villages can no longer exist. My citizens live under the terror of their Greek Cypriot neighbours. The Turkish Cypriots are not a minority. They are a people with their own language, religion and traditions. We have as much right to this island as the Greek Cypriots.”

In the summer of 1964, President Makarios rejected the proposal presented by the US representative Acheson in Geneva, which was to annex the island to Greece on the condition that Turkey (NATO) would be given a military base on the Karpas Peninsula.

Prof. Nihat Erim, who participated in the negotiations on behalf of Turkey, wrote the following in his memoirs:

“General Turgut Sunalp explained the need for a region larger than the Karpas Peninsula in terms of military needs. Mr. Acheson and American officers accepted the Akanthou region line from the Boghaz to the north of the Gulf of Famagusta. The surface area of ​​Cyprus is 3572 square miles. With the accepted border, 300-350 square miles of this would be the region given to the Turks, that is, approximately 11% of the island... There would also be at least 5 Turkish canton regions. Thus, the Turks would have a say in 25-30% of the island.” (Cyprus within the scope of what I know and see, Ankara 1975, p.374)

The following very important words spoken by Prime Minister İsmet İnönü in the Turkish Grand National Assembly on September 8, 1964 clearly show what the Turkish side perceived from the very beginning about a new constitution to be made for Cyprus: “In order to be within the scope of the treaty, we started the discussion not with the official word of taksim (partition) but with the form of federation.”

INTERCOMMUNAL NEW CONSTITUTIONAL TALKS (1968-1974)

The new constitution to be created in the intercommunal talks that started in June 1968 was based on a “unitary state”. It is recorded that the Turkish Cypriot negotiator Rauf Denktaş made various concessions on constitutional issues and accepted the reduction of the 30% communal representation rate in the state to 20%. However, President Makarios refused to grant the Turkish Cypriots autonomy in their own regions, which they formed by gathering in certain areas of the island and corresponding to 3% of the island’s territory, in return for these concessions. Because he thought that this could lead to the partition of the island in the future.

The Greek Cypriot negotiator Glafkos Kleridis, who has covered these issues in detail in his memoirs, wrote that when discussing with Makarios on April 10, 1973 the inclusion of Article 185 of the 1960 Constitution, which banned both enosis and partition, in the new Constitution, Makarios said that he would not sign any constitution that excluded “enosis” again until Greece and Turkey accepted these prohibitions with a protocol. (Cyprus: My Deposition, Volume: 3, Lefkoşa 1990, p.270)

It is known that the intercommunal talks ended with Prime Minister Ecevit proposing a federal solution to the Cyprus problem after his meeting with Rauf Denktaş on April 2, 1974.

It is also recorded that during the NATO meeting in Lisbon on June 4-7, 1971, the Greek representative Christos Palamas and the Turkish representative Osman Olcay prepared a plan to get rid of the President of Cyprus Makarios and declare "double enosis". This plan was implemented through the double betrayal of July 15 and 20, 1974, and our island was divided into two regions.

EVALUATION OF THE ANNAN PLAN VOTE HELD IN THE NORTH AT THE END OF THE FEDERAL CONSTITUTION TALKS (1977-2017)

After the summit agreements in 1977 and 1979, it was decided to continue the inter-communal talks on the basis of a "federal state". This process, which went through various stages, ended on April 24, 2004, with the "Annan Plan", named after the UN Secretary General, being submitted to the approval of the parties.

This solution plan could not be implemented and was eliminated, because it was accepted by 64.91% on the Turkish side and rejected by 75.38% on the Greek side in referendums held in both regions of the island. In fact, this plan, supported by the EU and the US, did not touch the British bases in Cyprus, but foresaw the recognition of the separatist structure in the north. On the other hand, it was striking that the Turkish settlers, who had moved to the part of the island occupied by Turkey since 1974, in violation of the 1949 Geneva Convention, were allowed to vote in the referendum. The nearly 65% ​​positive vote rate in the referendum held north of the partition line was exaggerated and misinterpreted by both the Turkish Cypriot side and Turkey for many years. However, the results of a survey conducted by Kudret Akay, Director of the Cyprus Social Research Center (SOAR), among 960 people between June 4-11, 2003, were not promising us a reunification. They can be summarized as follows:

The views of voters in the north who voted “yes”:

1. 69.7% believed that their state would be recognized internationally and foresaw a positive course of events.

2. 67.3% supported EU membership.

3. 66.1% were in favour of separate sovereignty.

4. 58.5% believed that the land they were using would legally be owned by them.

5. 57.7% thought that the TRNC would be part of an internationally recognized state.

6. Those who considered a common state with the Greek Cypriots were 33.7% of those who voted “yes.”

7. Those who said “I said “yes” for the reunification of my homeland” were only 28.1%.

The views of the voters in the north who voted “no”:

1. 54.3% did not want to return the “land that was made a homeland”.

2. 44% did not want to join the EU without Turkey becoming a member.

3. 36.5% were against partnership with Greek Cypriots.

4. 29.2% believed that they would be negatively affected by new property relations.

5. 27.3% believed that they would be negatively affected by territorial adjustments.

6. 19.2% thought that they would not have a state of their own that would be recognized internationally. (Radikal newspaper, Istanbul, July 30, 2004)

As can be clearly seen from all these answers, the majority of the participants in the survey were motivated by nationalist feelings regarding “homeland”, “land” and “Turkey” and believed that the separatist “TRNC” statelet under the auspices of the Republic of Turkey would be recognized with EU membership.

THE POINT REACHED BY THE LAST ROUND OF TALKS

The Talat-Christophias talks, which began in September 2008, continued until 2013, when Eroğlu was elected president in 2010. Anastasiadis was elected in 2013, but the talks could only begin a year later, when the two leaders reached an agreement on February 11, 2014. Akıncı took over in 2015. He achieved significant rapprochement in the talks with Anastasiadis in Mont Pelerin in January 2017 and in Crans Montana in June 2017.

Despite the hundreds of pro-federation statements made in the past 50 years, it is known by political observers who have been following the events closely that the Turkish side, when talking about federation, actually wants the island and the Republic of Cyprus to be divided. In fact, Cyprus President Vasiliou spoke openly in a statement he gave to the BBC and said that the solution proposals of the Turkish Cypriot side were based on a different perception: “We are talking about a federation, but it is a federation for a single country. The Turkish Cypriot proposals want us to talk about two separate countries, two independent states. We cannot talk on this basis.” (Cyprus Mail, 5.3.1989)

The blockages in the intercommunal talks are due to this difference in understanding. The contradictions between what was said during Turkey’s military intervention in the summer of 1974 with the excuse of “restoring the constitutional order in Cyprus that had been disrupted” and what was done later are obvious. Moreover, contrary to the agreement signed by the three guarantor countries in 1960, the independence, sovereignty and territorial integrity of the Republic of Cyprus could not be protected and the 36% of the land in the north of the island has been subject to ethnic cleansing and military occupation for 50 years.

We should note that Rauf Denktaş officially mentioned the confederation for the first time in his Presidential Oath speech at the Cyprus Turkish Federated State Assembly on July 9, 1983. However, after that, whenever the Turkish side sat down for negotiations for a new federal constitution, it proved with all its behaviours and statements that it was not sincere. However, there are certain principles and concepts of international law that have been determined for years. Politics cannot be made without perceiving these. Different meanings cannot be attributed to them according to the interpretations of individuals. Federation cannot be interpreted instead of taksim, or federation cannot be interpreted instead of confederation.

FEDERALIST CANDIDATES IN THE PRESIDENTIAL ELECTIONS HELD ON BOTH SIDES OF THE TAKSIM LINE

As is known, on July 7, 2017, the negotiations were interrupted again in the Swiss town of Crans Montana. The federal constitution was almost finished and while the last "Security" chapter was being discussed, a disagreement arose and then the Turkish side moved away from the UN parameters and turned to the "two separate states" policy.

Of the candidates who participated in the first round of the presidential elections held in the occupied area on October 11, 2020 and who were in favour of resolving the Cyprus problem with a federal constitution, independent candidate Mustafa Akıncı received 35,053 votes (29.84%), while CTP candidate Tufan Erhürman received 24,008 votes (21.67%). Independent candidate Kudret Özersay, who resigned from the People's Party General Chairmanship, received 6,574 votes (5.74%).

A week later, in the second round held on October 18, 2020, Mustafa Akıncı, who ran as the sole candidate of the supporters of a federal solution, received 62,910 votes (48.31%). But the winner was Ersin Tatar, who defended the new policy of the occupying power Turkey, “two separate states”. The difference in votes between Tatar, who was elected with 67,322 votes (51.69%), and Akıncı, who lost the election, was only 4,412. A report was published by the supporters of a federal solution stated that Turkey interfered in these elections held in the occupied area. The rate of those who did not participate in the elections was 32.71%.

In the presidential elections held south of the division line on February 12, 2023, the votes received by the candidate of the supporters of a federal solution, Mavroyannis, were 189,335 (48.03%), but Christodoulides won the race with 204,867 votes (51.97%). Here, the difference between the winning and losing candidates was 15,532 votes, while the rate of those, who did not participate in the elections was 27.55%.

As can be seen from the figures, while the federalist votes on both sides reached 48%, unfortunately a common federal Cyprus front could not be established. Because there is no consensus among the federalists on both sides. Neither AKEL nor CTP has prepared a summary containing the issues on which convergence was reached in Crans Montana. The communities have not been enlightened on this issue.

WHAT IS THE PROPORTION OF TURKISH CYPRIOTS WHO ARE IN FAVOR OF THE FEDERAL UNION OF THE ISLAND?

According to the statement made by the Republic of Cyprus authorities for the elections held on June 9, 2024 for the Cypriot representatives to be sent to the European Parliament, the number of registered Turkish Cypriots over the age of 18 who are eligible to vote was 104,118. Of these, 103,281 resided in the occupied northern part of the island, while 837 resided in the southern part.

In the meantime, let us also recall that the number of Turkish Cypriots with a Republic of Cyprus ID is 110,734, and 83,950 of them have obtained a passport. (Fileleftheros, April 1, 2018)

The overall voter turnout in the European Parliament elections was 58.86% across the island. It is thought-provoking that only 5,676 out of 104,118 registered Turkish Cypriot voters (6.8% of the total number of voters) voted. The number of voters who came from the north occupied by Turkey was 5,523.

Then we need to ask: Why did the 62,910 Turkish Cypriot voters who voted for the federalist candidate Mustafa Akıncı in the north, who is in favour of the reunification of the island under a new federal constitution, refrain from participating in the EP elections? We have stated above that the CTP, which claims to be in favour of a federal solution, received 34,008 votes in the first round. This means that they are not sincerely in favour of a federal union either.

The sincerity of those in favour of a federal solution within the Greek Cypriot community can be assessed by the reluctance to establish a common political front with the Turkish Cypriot federalists.

Since April 23, 2003, when the division line between the Turkish Cypriot and Greek Cypriot communities was opened with some crossing points, the political forces that will fight for the federal union of all Cypriots have unfortunately not yet been organized within the framework of a common political program, and we are far from the targeted federal solution to the Cyprus problem.

(Read at the 6^th Annual Conference of the “Left and Cyprus Problem” Group, held at the Home for Cooperation in Nicosia on 16^th November 2024)

"No home for you here": What it means to be a Cypriot refugee in Britain - Collected by Di Watts (1977)

Articles regarding the experiences of Cypriot women in Britain. Published in Issue 4 (Series 2) of Women's Voice newspaper, in April of 1977.

It can be found by pressing here.

 

The Cypriot Problem is Not Exceptional - Cyprus Solidarity Committee of Boston (1979)

Letter written by the Cyprus Solidarity Committee of Boston and published in issue 19 (December Version, 1979) of the newspaper Socialist Worker (USA).

It can be located by pressing here.

Tophane Mescit’te bir taşbebek...

YENİDÜZEN… Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler... (2007)
Sevgül Uludağ

Tophane Mescit'te bir taşbebek...

Tophane Mescit'te taşbebek güzelliğinde bir çocuk yaşardı... Saçları sarı, gözleri maviydi... O kadar güzel, o kadar güzeldi ki, insanlar yolda annesini durdurup onu seyretmek isterdi...
Onu bütün reklamlara koyabilirdiniz – sabun reklamlarına, çikolata reklamlarına ya da bebek maması reklamlarına... Elbette bu taşbebek güzelliğindeki çocuk hiçbir reklama çıkmamıştı ama çıkmış olsaydı, insanların kalbini eritebilirdi...
Tıpkı Takuş'un, Sirvart'ın ve Artin'in kalbini erittiği gibi... Ya da onların annesi Öjen hanımın ve babaları Manuk'un yüzüne geniş, pırıl pırıl bir gülümseme yerleştirdiği gibi... Ermeni Bızdikyan ailesinin bu fertleri, komşuları tapu memuru Kemal Tatar beyle eşi Lamia hanımın taşbebek güzelliğindeki bebekleri İnci'yi çok severlerdi... Bu sevgi o kadar güçlüydü ki, ne savaşlar, ne kaç-göçler, ne sınırlar, ne barikatlar, hiçbir şey ama hiçbir şey onu yok edemeyecekti... Onlar komşuydular ve eski komşuluklar bir başkaydı, şimdiki gibi değildi... "Ev alma, komşu al" derlerdi eskiden çünkü komşularımız, tıpkı ailemiz gibiydi... Onlarla herşeyi paylaşırdık – iyi günleri ve kötü günleri, güzellikleri ve acı anları – herşeyde onları yanımızda bulurduk... Bir yakınımız öldüğünde, bir sıcak çorba yapıp getiren, bizi teselli eden onlar olurdu... Ya da bir düğün hazırlığında, bir mevlidde, bir bayram kutlamasında evlerindeki sandalyeleri taşıyan, yemeklerin pişirilmesine, ikramların yapılmasına yardım eden onlar olurdu...
Lamia hanımla Kemal beyin komşuları Öjen hanım da öyleydi... Öjen hanım, bu taşbebek güzelliğindeki çocuğu kollarına alıp sevmeyi, Manuk bey ona çikolata vermeyi severdi...
Taşbebek güzelliğindeki bu bebek, tam karşıda oturan bu Ermeni komşularına tıpkı kendi ailesi gibi yakındı... Manuk beye "Manuk dede", Öjen hanıma da "Bia" derdi... "Bia" sözcüğünün herhangi bir dilde, herhangi bir açıklaması yoktu... O yalnızca, bebek dilinde uydurulmuş bir sevgi sözcüğüydü: Tıpkı "Teyze" ya da "Nine" der gibi, sevecenlikle "Bia" derdi Öjen hanıma bu bebek ve Öjen hanım da buna bayılırdı!...
Sarı saçlı, mavi gözlü bu bebeğin adı İnci'ydi... İnci bebek, her akşam yatmak için mermer basamaklardan üst kata tırmandığında, tam karşıdaki evde, Manuk dedenin balkona oturmuş yemeğini yediğini görürdü...
Manuk dede, taşbebeğe seslenirdi:
"İnci yavrum... İyi uykular, tatlı rüyalar, güzel rüyalar..."
Manuk bey, her gece aynı sözcükleri, aynı şekilde tekrarlardı – o kadar ki aradan geçen onca yıla rağmen, taşbebek güzelliğindeki o bebek şimdilerde yetişkin bir kadın olsa da, o ses ve o sözcükler kulaklarından hiç gitmemiş... Her hatırladığında tüyleri diken diken oluyor... Üst katta sıralanmış yatak odalarına gitmek üzere evin dışından geçen o mermer basamakları tırmanışını, Manuk dedesinin karşıda oturuşunu, ona seslenişini, tıpkı bugünmüş gibi hatırlıyor...
Ve bu bebek birazcık büyüyüp ilkokul yaşına geldiğinde, Manuk dede her sabah erkenden kalkıp kapıyı çalar, ona yarım şilin harçlık verirdi...
1963 olayları çıktığında ve taşbebek güzelliğindeki bebek İnci, kızkardeşi Şazi, annesi Lamia hanım ve babası Kemal Tatar, Tophane Mescit'ten apar topar kaçıp Arabahmet'te bir eve taşındıklarında, Bızdikyan ailesi onları hiç unutmadı... Özellikle de Manuk dede...
Manuk dede, küçük İnci'nin çikolatayı çok sevdiğini bilirdi... Bu yüzden Ermu Caddesi'ne yakın bir noktada, Yediler civarındaki bir mevziye gider, oradaki mücahitleri bulur, onlara paket paket çikolata verirdi, küçük İnci'ye götürmeleri için... Mücahitler de aynen öyle yapardı: Arabahmet'te küçük İnci'nin yaşadığı eve giderler, kapıyı çalarlar ve kutu kutu çikolatayı ona verirlerdi: Manuk dededen küçük, tatlı bir armağan olarak...
Ama bu ilişki burada bitmedi... Taşbebek güzelliğindeki o çocuk büyüdü, ilkokulu bitirdi, liseye gitti, evlendi... Çalışan bir kadın oldu, kendi bebeği oldu... Takuş ablası barikatlar kapalı da olsa, arada bir onunla haberleşmenin bir yolunu buldu çünkü Takuş ablası British Council'da çalışıyordu ve British Council'ın kuzeyde de, güneyde de ofisleri vardı...
Ama macera burada bitmiyordu – 2003'te barikatlar açıldığında, ilk arayan onlar oldu:
"Ne zaman buluşuyoruz?..."
Bu eski komşuluk ve sevgi bağı o kadar güçlüydü ki, sanki 1963'te Tophane Mescit'ten hiç ayrılmamışlar, hep komşuluk etmişler, sanki 1974'te memleket bölünmemiş, sanki dikenli teller, kum torbaları, mevziler olmaksızın hep geçip gitmişler ve görüşmüşler gibi, dostluklarına öylece devam ettiler... Sevginin ve dostluk hiçbir sınır tanımıyordu – bu öyle bir mayaydı ki, hiç kimse bunu onların elinden alamamıştı... Tıpkı röportajımızda Takuş hanımın sözcükleri gibi...
Takuş hanım, "Herşeyinizi elinizden alabilirler..." demişti bana... "Herşeyinizi!... Ama hatıralarınızı ve sevginizi hiç kimse yok edemez..."
Şimdi her hafta birbirlerine gidip geliyorlar, Tophane Mescit'ten kalan dostluğu paylaşmayı sürdürüyorlar, birbirlerini gördüklerinde gözlerinin içi gülüyor, o kadar güçlü bir bağ ki bu, gördüğünüz zaman etkileniyorsunuz...
İnci Tatar yani İnci Tüccaroğlu, bir gün beni arıyor:
"Ermeni bir arkadaşım beni aradı, 'Çabuk televizyonu aç! Sigma'da gazeteci bir kadın konuşur! Onu tanıyor musun?' dedi. Açtık, baktık sen! Seninle tanışmak ister!"
"Çok iyi olur! Tam da ben, Kıbrıslı Ermeniler'in öyküsünü araştırırken!... Ne şans!..."
Bir ikindi vakti, İnci Tüccaroğlu ve eşi Dr. Yüksel Tüccaroğlu'yla Kermiya barikatından güneye geçiyoruz, barikata çok yakın oturan Takuş hanımın evine gidiyoruz...
Pırıl pırıl bir gülümsemeyle karşılıyor bizi... Dr. Yüksel Tüccaroğlu, yanında tansiyon aletini de götürmüş, Takuş'un eşinin tansiyonunu ölçüyor...
"Ben da isterim!"
"Olur!..."
Benim tansiyonumu da ölçüyor Yüksel bey... 13'e 8...
"Ama bu çok yüksek!" diyorum...
"Yook... Gayet normal..."
"Bilmem ki, bizim ailede tansiyon her zaman düşüktür..."
Takuş hanım çok güzel Türkçe konuşuyor... Elbette annesi Öjen hanımdan öğrenmiş Türkçesi'ni... Biz röportaj yaparken, torunu geliyor...
"Tam da senden bahsediyorduk!..."
Az sonra torunu neler konuştuğumuzu İngilizce olarak bize aktarıyor!
Türkçe'yi anlıyor! Üstelik kimse ona Türkçe öğretmemiş!
Dün, İnci eski bir albümle geliyor bana... İçinde çok eski fotoğraflar... Girne Limanı'nda ablası Şazi'yle çekilmiş bir fotoğraf: 1962 ya da 63'te çekilmiş olmalı... Öjen hanımın kucağında o taşbebek güzelliğindeki İnci... Küçük bir kızken, Ermeni komşu çocukları Karlo ve Bedo'yla çekilmiş fotoğraflar... Bedo'yla bahçede duruyor – Bedo artık hayatta değilmiş...
Yine Takuş'la ve Sirvart'la çekilmiş siyah-beyaz, eski fotoğraflar... Bir de Takuş'un nişan töreninden bir fotoğraf – bu fotoğrafta, İnci'nin "Manuk dede" dediği, ona paket paket çikolata gönderen Manuk beyi görüyoruz...
Takuş Bızdikyan ve İnci Tüccaroğlu'yla röportajımızı yarın yayımlamaya başlıyoruz...

*** Takuş Bızdikyan Viktorya Sokağı ve Tophane Mescit'ten anılarını anlatıyor...

"İnci o kadar güzel bir bebekti ki vitrine koysan kukla zannederdin!..."

Takuş Bızdikyan'la Kermiya bölgesindeki evinde sohbet ediyoruz. Bize Viktorya Sokağı ve Tophane Mescit'ten anılarını anlatıyor... İnci Tüccaroğlu'yla birlikte gittiğimiz Takuş hanımın evinde yaptığımız röportaj şöyle:

SORU: Takuş Hanım.... Asıl adınız Takuhi... "Takuş" aile içinde kullanılan bir kısaltma mıdır?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Kısaltmadır, başka kullanan var mı onu? Bazıları öyle der...

SORU: Kaç yaşındasınız?
TAKUHİ BIZDİKYAN: 64...

SORU: Maşallah, buralarda kimse yaşını göstermiyor!.. Annenizin adı neydi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Öjen Bızdikyan... Babamın da Manuk Bızdikyan... İkisi da Adana'dan... Annem 7 yaşında geldi buraya, babam 18 yaşında...

SORU: 1920'de mi? Yoksa 1915'te mi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: 1915'te...

SORU: Yani direk Kıbrıs'a mı geldilerdi? Yoksa Suriye'ye falan mı gittilerdi önce?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Yok yok, direk Kıbrıs'a geldiydiler...

SORU: Neydi yani? Bir bağları mı vardı Kıbrıs'la?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Yok çünkü artık yaşayamazlardı Türkiye'de, öyle ki bir yere gitmeliydiler. Kıbrıs'a geldiler. Annemgil Larnaka, babam da Lefkoşa'ya. Sonra annem büyüdüğünde Larnaka'dan Lefkoşa'ya geldi, evlendiler.

SORU: Babanız ne iş yapardı?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Şakaryan'ın yanında tezgahtardı.

SORU: Şakaryan dediğiniz?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Şakaryan bir Ermeni adamdı, kendi çok zengin. Buzdolabı falan getirirdi, gübre getirirdi. Onun yanında işlerdi kendisi.

SORU: Siz nerede doğdunuz?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Lefkoşa...

SORU: Hangi mahallede otururdunuz?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Viktorya Sokağı'na yakın, yani mahkemelerden gelirsen ve Viktorya'ya gitmek üzere dönersen, orada.
İNCİ TÜCCAROĞLU: Selen Otopark'ın karşısı... Tam karşısı... Eski TKP binasına gitmeden önce...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Şimdi orayı yıkmışlar. Orada doğdum ben, orada yaşadım...

SORU: Bu sözünü ettiğiniz sokak, Mahmut Paşa Sokağı'dır... O zamanki adı neydi? Gene Viktorya Sokağı'nın devamı mıydı?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Hiç hatırlamam çünkü belki 7 ya da 8 yaşındaydım, çıktık oradan ve Tophane Mescit'e gittik.

SORU: Tophane Mescit tam olarak neresidir? Tarif edebilir misiniz bana?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Tophane Mescit, Baf Kapısı'nın arka tarafı, St. Joseph Okulu'nun arka tarafı... Şimdi "No-man's land..." Tophane Mescit, sokağın adıdır zaten...

SORU: Tophane Mescit'ten Manuk Mangalciyan da bahsetti, hatta Lütfi diye bir bey yaşarmış orada, kızları varmış...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Ha, bizim komşuydu Lütfi, neydi, kızları vardı, Destine? Yani sokağın ismiydi Tophane Mescit.

SORU: Sizin çocukluğunuz nasıl geçti?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Çok güzel geçti zannederim!... Şimdiki çocukların çocukluklarına kıyasla, bizimki çok güzeldi.

SORU: Kaç kardeştiniz?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Üç... Bir tane büyük kızkardeşim trafik kazasında öldü, Sirvart... Kardeşim de Artin Bızdikyan. O da senelerce İngiltere'deydi, şimdi Kıbrıs'tadır. Ve hep Viktorya Sokağı'nı, Arabahmet'i çok iyi hatırlarım, çocukluk anılarım oralardadır çünkü halam, teyzelerim oralarda yaşarlardı ve bizim ilkokul da oradaydı. Ermeni Kilisesi'nin içindeydi ilkokul ve 12 yaşına kadar oraya gittik – onun için çok severim oraları, çocukluğum oralarda geçti çünkü. Ne vakit ki kapılar açıldı, İnci'den istedim ki beni götürsün, orayı göreyim. Benim çocukluğumdan aklımda, Viktorya Sokağı, çok uzun ve çok geniş zannederdim... Oraya gidince dedim "Ne biçim? Buydu yoksa küçüldü?" dedim!

SORU: Anneniz Öjen hanım, İnci'yi çok severdi... Komşuydunuz yani...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Komşuyduk... Tophane Mescit'te komşuyduk. Ve İnciler orada yaşarlardı, orada doğdu İnci. Ben o vakit 13-14 yaşındaydım İnci doğduğunda, öyle kukla gibi kendini severdik. Çok güzel bir bebekti. Vitrine koysan kukla (bebek) zannederdin! O kadar güzel... Ve hemen gider alır, eve getirirdim İnci'yi, kendine Ermenice şarkılar söylerdim, kendi da bellediydi ve benimle beraber söylerdi. Annem da çok severdi, şimdi sevmesin, babam da, annem da. Ve sonra 63'te 6 yaşındaydı zannederim İnci, 63'te bu şeyler oldu, gittiler. Ondan sonra bazı bazı görüşür idik ama yok öyle çok çok... Sonra 74'ten sonra artık hiç görüşemedik. Ve annem her vakit söylerdi ki 63'ten sonra ne kadar da nerede yaşasak, kendiler gibi komşu yoktu ki kahve içsin beraber... Öyle sanki seneler da geçti, birbirimizi hiç unutmadık... İnci'nin annesinin adı Lami, Satı da kızkardeşi. O da orada otururdu. Satı hanım, Lamia hanımın kızkardeşiydi. Lamia ama Lami derdik. Bu evde ki otururlardı, teyzesi de oradaydı iki kızlarıyla beraber. Onun kızları daha büyüktü ve beraber mektebe giderdik yürüyerek, Amerikan Akademi'ye giderdik. Her sabah giderdik ve gelirdik yürüyerek.

SORU: Amerikan Akademi neredeydi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Genel hastanenin bu tarafındaydı Amerikan Akademi. Evvel, benim doğduğum Mahmut Paşa'daydı Amerikan Akademi. Sonra oradan çıktılar, buraya geldilerdi. Amerikan Akademi'ye orada giderdik.

SORU: Babanız Şakaryan'daydı, anneniz hep evde miydi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evdeydi...

SORU: Peki Türkçe'yi nasıl alıştıydınız? Kimden alıştınız?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Benim büyükannem hiç Ermenice bilmezdi, o da Adana'dan...

SORU: Adı neydi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Lusaper... Ve yalnız Türkçe konuşurdu. Kendisiyle Türkçe konuşurduk. Annem da evin içinde, bazı babamla Türkçe konuşurlardı, ondan alıştım ben Türkçe'yi. Sonra komşularımız mahallede...

SORU: Deden var mıydı?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Yok... Annemin babası burada öldü, Kıbrıs'ta öldü. Hasta oldu 38 yaşındaymış, öldü. Babamın babasını tanımadım. Babamın annesini tanıdım, benim ismim da nenemin ismi. Ama babam geldilersa Kıbrıs'a, babası yoktu. Onu tanımadım.

SORU: Sonra siz ne yaptınız?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Amerikan Akademi'ye gittim, bitirdim. Başladım işlemeye, evlendim, evlatlarım oldu.

SORU: Ne iş yapardınız?
TAKUHİ BIZDİKYAN: İlk bulduğum iş Cyprus Mail'deydi. Orada işledim. Birinci işimdi ve çok çok iyiydi ustam. Adam öldü gitti ama sanki şimdiye kadar hatırlarım ne iyi adamdı. Ondan sonra durdum işten çünkü birinci evladımı bekliyordum ve rahatsız oluyordum. Ondan sonra İngiliz Elçiliği'nde iş buldum, orada işlerim, 37 senedir orada çalışıyorum ve Şubat'ta artık biter o da! Yetişir o da!

SORU: Kaç çocuğunuz var?
TAKUHİ BIZDİKYAN: İki kız... Lara ve Garcia. Ermeni ismi değil, ne da Rum ismi, öyle... Lara'yı, Dr. Jivago filmini gördüydüm, çok sevdiydim, ondan koydum. Garcia'yı da öyle...

SORU: Bir Rum'la evlendiniz... O dönem siz evlendiğinizde yaygın mıydı Ermeniler'in Rumlar'la evlenmesi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Yok... Çok azdı. Daha çok kendi içlerinde o vakit evlenirlerdi... 41 sene oldu...

SORU: Herhangi bir tepki geldi miydi size?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Benim babam ve annem hiç tepki göstermedi. Benim babam yalnız "Bak" dedi, "kendi Rum'dur, sonra istemem çocuklarını Rum gibi büyütsün, istemem problem çıkarasın..."
Kendi babasının tarafından vardı, istemezdi, çünkü oğlu bir Rum kızla evlensin ki evi var, tarlası var, böyle şeyler... Evvel öyleydi...

SORU: Çünkü Rumlar'da kız getirir evi cehiz olarak...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Öyledir. Bizim da eski zamanda – şimdi öyle değildir – hep erkek yapardı.

SORU: Ve kız sadece gelirdi...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evet... Çünkü onun yani erkeğin annesiyle yaşarlardı... Aman iyi da öyle şeyler yoktur şimdi!

SORU: Nuritsa hanım anlattı bana bir sürü hikaye, neler çekmiş...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Annem da çok çekmiş...

SORU: Mesela Nuritsa hanımın kocasının kızkardeşleri evde iş yapmazmış, erkeklerin karıları iş yaparmış...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Öyle... Benim annem da evlendiğinde, babamın annesi evde yaşardı. Der ki, "Kocamın annesi çok karışmazdı ne yaptığıma, görümcelerim gelirdi, onlar bırakırsa annemin evine gidebilirdim, onlar hayır derse gidemezdim annemi göreyim..." Öyle...

SORU: Evinizin duvarındaki bu yağlıboya resimleri Ermenistan'dan aldığınızı söylediniz. Dediniz ki bir zamanlar kadınların konuşması yasaktı, çok eskilerde... Hatta kocalarına bile konuşamazlardı ve kaynanalarına söylerlerdi bir şey isterlerse kocalarından... Onun için bu resimlerde kadınların ağızları örtülüdür. Bundan biraz bahseder misiniz?
TAKUHİ BIZDİKYAN: İlk defa bu sene gittim ben Ermenistan'a, hep benim arzumdu gideyim göreyim, nasıl bir yerdir ve müzeleri gezerken böyle tablolar vardı, rehber anlatıyordu. O vakit dedik ki "Niçin ağızları kapalıdır kadınların?" Dedi ki "Çok evvel, gelinler konuşamazlardı, konuşmayacaklardı hiç. Kocasıyla da konuşmayacak, bir şey söylemek isterse kaynanasına söyleyecek, o diyecek kocasına. Sanki o kontrol yapardı evi..." Ben da "Enteresan" dedim.
Kocam dedi ki bize bunları anlatan kadına, "Bu geleneğin şimdi olmaması ne kötü!" dedi!...

SORU: İşlerine gelirdi olsaydı!...
TAKUHİ BIZDİKYAN: İşlerine gelirdi evet!
Başka bir yere gittik, bir resim sergisi vardı, satıyorlardı, "Aman! Bunu alayım" dedim.

SORU: 1955'lerden başlayarak Kıbrıslıtürkler'le Kıbrıslırumlar arasında sürtüşmeler başladı, sonra da 1963 yaşandı. Sizin aile veya çevreniz veya tanıdığınız Ermeni insanlar, bunu nasıl yaşadı?
TAKUHİ BIZDİKYAN: E bak, belki ben bilmem öbür Ermeniler ne düşünürdü ama benim ailem, derlerdi ki "Şimdi gene başlayacaklar? Hade buradan da kalk, başka yere git?..." O problemler vardı... Ama öyle olmadı sanki... Evet, epeyi Ermeniler o taraftan (Türk tarafından) bu tarafa (Rum tarafına) geldiler ama memleketi bırak da başka yere git, olmadı... Korktular elbet çünkü bakan burada başka kavgalar da olursa, istemeyerek sen de karışabilin içine... Bilirim? İyi gözle görmediler sanki... Ne da 55'i... Çünkü Ermeniler buraya geldiğinde İngiliz vardı, değil? Daha güvenliydi... Sonra bu kavgalar gene başladı.
Bak ama Kıbrıslıtürklerle Kıbrıslırumlar ya da orada kalan bazı Ermeniler arasında ne yaşandıysa – mesela okulumuzu, kilisemizi kaybettik – İnci'ye yönelik duygularımız hiç değişmedi. Asla değişemez zaten...

SORU: 2003'te barikatlar açıldığında, anneniz hayatta mıydı?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Hayır, değildi... Öldüydü... Göremedi o, İnci'yi göremedi...

SORU: Ne yaptınız açılınca barikatlar?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Açılınca birinci şey, İnci'yle birbirimizi görmeye gittik!
İNCİ TÜCCAROĞLU: Barikatların açıldığı gün, sabah 08.30'da telefonla aradı!
TAKUHİ BIZDİKYAN: Bilirdim telefonunu çünkü bizim o tarafta British Council'ın bir ofisi vardır, onlar aracılığıyla bulduydum... İşte odur dediğim, belki seneler geçti, insanlar bir şeyler kaybetti etti – biz bir şey kaybetmedik ama, ben İnci için ne hissedersem, o kaybolmadı...
İnsanlar elinizden herşeyinizi alabilirler ancak duygularınızı elinizden alamazlar. Hatıralarınızı, duygularınızı hiç kimse elinizden alamaz...
Ben İnci'ye ya da onun eşi Yüksel'e konuştuğumda, dostlarımla konuşurum. Onların Türk olup olmaması farketmez çünkü arkadaşlarımdır onlar benim, o İnci'dir...

SORU: Öyle olması gerekir... Öyle olabilirsa, barış olur zaten...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evet...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU (İnci Tüccaroğlu'nun eşi): Aynı görüşte olduğumuz için zaten, bu kadar dost ve samimi olabildik...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Böyle şeyler konuştuğumda, duygusallaşırım...

SORU: Bu da insanlığını yansıtır... Peki İnci, sen nasıl hatırlan tüm bunları?
İNCİ TÜCCAROĞLU: Ayrıldığımızda altı yaşındaydım. Neyi hatırlarım o günlerden? Belki diğerlerine karşı birazcık ayıp olacak ama Rum komşularımızı pek hatırlamam, belki küçüktüm da onun için. Ermeni komşularımızı hatırlarım, çoğuyla da görüşürüz ama benim için, benim ailem için Takuş, annesi, babası, onların yeri bir başkadır. Aradan 40 sene geçti, sınırlar açıldı ama ilk görüştüğümüz günde, benim da, Takuş'un da aynı şekilde, sanki bir gün önce zaten beraberdik da, bir gün sonra tekrar bir araya geldik gibiydik ikimiz da. Yani böyle bir sevgi... Çünkü çocukluktan gelişen, başlayan, yıllar hiçbir şeyi değiştirmedi, hiçbir şeyi kaybettirmedi bize, ne olursa olsun...

SORU: Peki yıllar içinde birbirinizi bulmaya çalıştı mıydınız, sınırlar kapalı olmasına rağmen? Veya bir şekilde haberleşmeye çalıştı mıydınız?
İNCİ TÜCCAROĞLU: Çok çok seyrek... Takuş'un çalıştığı yer itibarıyla, bizim tarafta da İngiliz elçiliği vardır ya, irtibatlıydılar. Takuş devamlı bizi sorardı... Nasılız, herşey tamam mı... Evlendik, çoluk çocuğumuz oldu falan... Ve o çalışanlar vasıtasıyla haberleşirdik. Veya arada görevli olarak çok seyrek da olsa, öyle beş dakikacık gidip gördüğümüz da oldu – belki bir defa veya iki defa bu süreçte, o kadar...
Neyi hatırlarım? Ben Takuş'un annesine "Bia" derdim.

SORU: Ne demektir?
İNCİ TÜCCAROĞLU: Hiçbir manası yok! Küçükken ben ona "Bia" dedim!

SORU: Bebek dili!
İNCİ TÜCCAROĞLU: Evet! "Bia" dedim. Bugün keşke burada olsaydı, gene "Bia" diyecektim! O, benim için "Bia"dır! Takuş'un babasına da "Dede" derdim!
Mesela benim o çocuk yaşta hiç unutamadığım bir şey var: Okula giderken ben, hergün sabah, okula gitmeden ben, bizim eve gelirdi, kapıyı çalardı ve bana yarım şilin harçlık verirdi!
Ben çikolatayı çok severdim... Hadiseler oldu, öbür tarafa gittik... Yaşı kaç? İleri yaşlarda adam, 70'lerinde o zamanlar... Bayağı yaşlıydı... Ben çikolatayı çok severdim ve gelirdi, Yediler'de mücahitlere çikolata verirdi, gelirler, benim kapımı çalarlar, bana çikolata getirirlerdi... Bunlar unutulacak şeyler değil.
Annesinin, "Bia"mın çiğköftesini unutmam! Onda gördüm, onda sevdim zaten çiğköfteyi! Kısır, aynı şekilde, lahmacun, kıymalı köfte...

SORU: Yani tüm bunlar Ermeni yemekleri miydi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Kıymalı köfte kaynanmış...
İNCİ TÜCCAROĞLU: Limonla yersiniz ondan sonra...
TAKUHİ BIZDİKYAN: O bulgurla yapılır, içine kavrulmuş kıyma-soğan koyarlar, kapatırlar ve haşlarlar... Kavrulmuş değil...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Bulgur köftesi gibi ama yuvarlak... Anadolu'da yaparlar aynısından, ben televizyonda izledim...

SORU: Demek ki evde gene Adana yemekleri yapılırdı!
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evet... Ve annem-babam, büyükannem çok gurur duyarlardı Adanlı olmaktan...

SORU: Adana'ya hiç gittiniz mi?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Yok... Bilmem istersam gideyim çünkü kendiler gidemedi, ben ne gideyim?

SORU: Peki Ermenistan'a gittiğinizde ne hissettiniz? Çok farklı geldi miydi size?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Bak Ermenistan'a çoktan isterdim gideyim ama komünist rejim olduğu sürece istemezdim gideyim. Her zaman gitmek isterdim çünkü orasına "anavatan" derdik – evet, annem-babam oradan değildi ama... Başka bir duygu... Mesela kocama şunu diyordum: Ben ömrümde hiç o kadar çok Ermeni'yle bir yerde olmamışım!

SORU: O, tuhaf mı geldiydi size?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evet ve gittim ve sevdim sanki... İsterim gene gideyim. Öyle çekiyor, çekici bir şey var. Benim orada ne hısımım, ne arkadaşım var, hiçbirini bilmem orada. Ama güzeldir, sevdim...

SORU: Ermeniceleri farklı mıdır onların?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Biraz farklıdır ama dinleye dinleye, bir CD getirdim beraber, şarkılar, anlıyon ne demek isterler. Biraz farklıdır Ermeniceleri evet, bizim gibi değil.

SORU: Yüksel Bey, sinemacılar Ermeniler'di dediydiniz bana...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Yalnız televizyondan izledim bunları... Sinemacılar, fırıncılar, fotoğrafçılar, bunlar hep Ermeni'ydi...

SORU: Kuyumcular, saatçiler... Zanaatkardılar...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Evet... Zamanla Türkler yanlarında yetişti ve onlar ayrıldıktan sonra, onların yerini Türkler aldı Türk tarafında.

SORU: Siz Baflısınız, Kasabalı... Orada var mıydı Ermeniler?
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Vardı ya, komşularımız vardı...

SORU: Kimi hatırlarsınız mesela?
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Mesela Podromos diye şişman birini hatırlarım, onun iki kızı vardı: Arus ve Jinef... Bunları hatırlarım...

SORU: Karışır mıydınız?
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Selamlaşırdık, aşırı birşeyimiz yoktu. Daha çok Rumlar'la hukuğumuz vardı bizim...

SORU: Demek ki azdılar Baf'ta... Çünkü esas galiba Larnaka ve Lefkoşa'dadırlar...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Evet...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evet, esas Larnaka ve Lefkoşa'daydılar. Larnaka daha çok çünkü deniz kenarıdır ve oraya geldilerdi vapurlarla... İsteyen orada kaldı, istemeyen Lefkoşa'ya geldi. Biraz Mağusa'da vardı, biraz Limasol'da, Baf'ta da bir-iki aile yalnız...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Baf'ta benim hatırladığım, üç aile, bizim sokaktaydı...
TAKUHİ BIZDİKYAN: O kadar, daha çok yoktu...

SORU: 1915-20'den sonra Ermeniler Kıbrıs'a gelmeden önce, Kıbrıs'ta gene bir miktar Ermeni vardı ama...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Vardı, evet... Onlar nereden geldilerdi ve buradaydılar, bilmiyorum... Zannedersem Uzunyanlar onlardandı, Melikyan vardır mesela – ama nereden geldiler ve buradaydılar, bilmiyorum...
Şimdi gene azaldı Ermeniler Kıbrıs'ta çünkü çokları gitti İngiltere'ye, Avustralya, Amerika gibi yerlere – 55'ten sonra hadiseler başlayınca, çokları bıraktılar, gittiler...

SORU: Demek ki çatışmadan çekindiler...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evet...

SORU: Puzant Nacaryan "Sen zannetme ki tek bir Ermeni tipi var... Çok çeşitlidirler" dedi bana... "Ve yemekleri da ona göre, çok çeşitlidir" dedi...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evet... Çeşit çeşit... Adana'dan, İzmir'den, Urfa'dan... Türkiye'nin farklı bölgelerindendir Kıbrıs'taki Ermeniler... Mesela bir arkadaşım var, Aynur, Gaziantep'tendir onlar... Halamın birisinin kocası Antepli'ydi – onların kendi yemekleri var... Ama şimdi genç kuşak, daha çok "fast food" takılır...

SORU: Peki Türkçenizi nasıl oldu da unutmadınız?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Evde Türkçe konuşulurdu, öyle alıştım. Annemle de bazan Türkçe konuşurduk... Küçüklükten beri bellediğim için unutmam – bazan unutuyorum ama yok o kadar çok...

SORU: Ermeniler Kıbrıslıtürkler'den ayrıldıktan sonra, mesela Rumlar'la nasıldı ilişkileri?
TAKUHİ BIZDİKYAN: İyiydi... Annem mesela o kadar Rumca bilmezdi ama komşularla gene iyi geçinirdi... İyiydi ilişkileri gene... İyi da olmasa, ister istemez olacaktı çünkü başka şey yok...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Benim gördüğüm şey, Ermeniler bizi çok aileyle tanıştırdı ve çok samimi olduk. Öyle çok canayakın insanlardır, birdenbire kaynaşırlar, yani hem Türkler'le, hem Rumlar'la... Ve ikisine da, Rumlar'a olduğu kadar, Türkler'e da yakınlık gösterirler. Uzak durmazlar, sanki da öyle kendilerinden biriymişsin gibi hareket ederler...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Elbette tüm toplumlarda olduğu gibi, istisnalar da vardır. Bazı fanatikler olur her toplumda... Ermeniler'de de var, Rumlar'da da var, Türkler'de da var herhalde... Ancak bir bütün olarak, Ermeniler, Türkler'le de, Rumlar'la da dostturlar – buna rağmen, tüm toplumlarda olduğu gibi, istisnalar da vardır...

SORU: Ben şunu gördüm ama: Kıbrıslı Ermeniler'de farklı, daha pozitif, daha açık, daha ferah bir enerji buldum ben... Yani mesela ben o enerjiyi, Kıbrıslırumlar'da çok ender bulurum. Çünkü belki sayılarla ilgili birşeydir bu... Rumlar belki sayıca üstün oldukları için, belki o kadar da ırgalamazlar o vardı, bu vardı diye... Bence buradaki Ermeniler, diasporadaki Ermeniler'den da farklıdır çünkü azınlık oldukları için hayatta kalmak amacıyla, bazı yeteneklerini geliştirdiler zaman içinde... Bunu hissettim ben...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Ben da sana bunu söyleyecektim...

SORU: Çünkü çok pozitiftirler, çok açıktırlar ama oraya ulaşmak için çok acı çekmiş olmaları lazım... Çok acı çekmiş olan insanlarda bulunur bu tür bir enerji... Öbür türlüsü, bakar da görmez mesela veya sallamaz...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Hayatta kalmak zorundaydılar... Buraya geldiklerinde parasızdılar, hiçbirşeyleri yoktu – öyle pozitif olmasalardı, kaybolacaklardı. Pozitif oldular, bir arada kaldılar, böyle hayatta kaldılar...

SORU: Şimdi sizin evde hangi diller konuşulur?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Ermenice, Türkçe, Rumca!

SORU: Siz çocuklarınıza Türkçe alıştırmaya çalıştınız mı?
TAKUHİ BIZDİKYAN: Anlarlar... Annemle konuştuğum vakit anlarlar ama öyle çok iyi konuşamazlar, praktis yok... Büyük kızım orta derecede bilir yani... Ama benim gibi bilmezler. Çünkü ben annemle bir şey konuşmak istersaydım ki çocuklar anlamasın, Türkçe konuşurdum! Şimdi da, torunlarım anlamasın diye kendilerine Türkçe söylerim... Anlarlar ama iyi konuşamazlar...
DR. YÜKSEL TÜCCAROĞLU: Ama Türkçe öğrenmeye de çalışırlar...
TAKUHİ BIZDİKYAN: Torunum Fiona'nın bir arkadaşı var, adı Şanel... Bir gece burada kaldı... Şanel, Kıbrıslıtürk – annesi İngiliz galiba, babası Kıbrıslıtürk. Bak, Fiona ne diyor... Çünkü çocuklar doğdular, hiç Türk görmediler, televizyondan dinlerler ve zannederler ki Türkler bir şey yapacak! Bana Fiona diyor ki, "Yaya (nene), bilin? Şanel Türk'tür ama çok iyidir!"
Dedim, "E niçin? İnci ablanı görmüyon?! Bir zararını mı gördün Türkler'in?"
"E ama ben istiyorum ki Şanel benim arkadaşım olsun" diyor.
"Olsun arkadaşın" dedim, "niçin olmasın?" Fiona 12 yaşındadır...

28.11.2007 – YENİDÜZEN – Kıbrıs: Anlatılmamış Öyküler... Sevgül Uludağ

IN ENGLISH, TURKISH AND GREEK... The Bi-communal association of relatives of the missing and victims of war 1963-1974 “Together We Can” organises events

PRESS STATEMENT

The Bi-communal association of relatives of the missing and victims of war 1963-1974 "Together We Can" organises events

It is the first week of November and as we had announced last July at a press conference, we would be dedicating the first week of every November to the Missing and other Victims of intercommunal conflict and war. In remembrance of the Victims from both sides and in taking active measures to inform society on both sides about the crimes committed against innocent victims by both sides, we would each year organize events, review our work and plan our activities in the weeks and months that will follow.
The actual work of finding burial sites and identifying remains of missing persons is at a very critical juncture. The number of new finds and number of remains identified are declining and we need to look into the reasons for this decline. We, as families of the Missing, cannot accept any notion of easing our efforts without tracing the fate of all the Missing. For our part we need to intensify our common efforts to source information and encourage people to come forward with evidence. We consider the input of common people from both sides in this process as fundamental and for this reason we honour people who help find places of burial. We have done so in the past and we are planning to organize such an event in the coming months.
We take this opportunity to welcome to Cyprus the new Third Member of the Cyprus Missing Persons committee Mr Pierre Gentile. We have arranged to meet with him, to brief him on our work and discuss ways on how to improve our working relationship with a view to achieving positive results.
In our efforts to work with relatives of the missing as well as to inform society at large of crimes committed by both sides, we are working together with other organisations in organising events that promote these goals:
1. Under the theme of the "Importance of our pain and our hope in building a future together…" we are co-organising with the club of Assia "Omonoia" an event on the 26th November, 2024 at Strovolos Municipality. Through sharing the experience of "Together We Can!" we will be talking about connecting our struggle for the Missing with reconciliation. In search for hope for humanity in Cyprus we will be presenting stories of T/C and G/C who saved lives in 1963-1974.
2. Commemorating the victims of war crimes by both sides, we will be visiting places of burial aiming at bringing society face to face with the realities of our violent past and opening the path to reconciliation. We are in process of consultation with other organisations. Details will be provided in due course.
3. The work of artists in this process is fundamental. We have worked with artists in the past and are currently collaborating with a bi-communal group of artists working on the theme `From Pain to Hope`, reflecting not only the pain of missing persons and victims of war but also reflecting on hope for building a common future together. We have been invited by AKEL rapprochement bureau to collaborate in this process targeting to organise an exhibition to take place in January in Nicosia. It is being planned that the exhibition shall travel to other towns in Cyprus within the next year.
4. The issue of creating a common monument for the victims of conflict and war from all communities of Cyprus continues to evolve. It being a very sensitive matter merits careful consideration and we are therefore proceeding in careful steps.
5. A series of other initiatives involving various sections of society are in process of being developed with details to be provided as and when available
The realities surrounding the crimes committed by both sides lie in the heart of the Cyprus problem. Understanding and acknowledging that the pain of all the missing persons is common, that it has no ethnicity or boundaries, is the foundation for building a common peaceful future on this land.

Together We Can
11th November, 2024

Müge Beidoğlu (Tel. 00 90 5428543820)
Christos Efthymiou (Tel. 00 357 99 439185)


BASIN BİLDİRİSİ

*** İki toplumlu kayıp yakınları ve savaş mağdurları örgütü "Birlikte Başarabiliriz" etkinlikler düzenliyor…

"Bu adada ortak bir barışçıl gelecek kurmanın temelinde, kayıp şahıslarla ilgili acıların ortak olduğunu, etnisite ve sınır tanımadığını kabul etmek yatıyor…"

İki toplumlu kayıp yakınları ve savaş mağdurları örgütü "Birlikte Başarabiliriz", her yıl Kasım ayının ilk haftasının "Kayıplar ve iki toplumlu çatışmalar ile savaş mağdurları"na adamaya karar vermiş olduklarını belirterek, önümüzdeki günlerde ve aylarda düzenleyecekleri etkinlikler hakkında bilgi verdi…
İki toplumlu kayıp yakınları ve savaş mağdurları örgütü "Birlikte Başarabiliriz" adına açıklama yapan Müge Beidoğlu ve Hristos Eftimiu, şöyle dedi:
"Geçtiğimiz Temmuz ayında bir basın toplantısında duyurmuş olduğumuz gibi, her yıl Kasım ayının ilk haftasını "Kayıplar ve iki toplumlu çatışmalar ile savaş mağdurları"na adamış bulunuyoruz. Bu çerçevede her iki taraftan kurbanları anma etkinlikleri düzenlemek, her iki tarafça masum sivillere karşı işlenmiş suçlar hakında toplumlarımızı bilgilendirmek için aktif önlemler almak, her yıl çeşitli etkinlikler organize etmek, çalışmalarımızı gözden geçirmek ve gelecek haftalarda ve aylardaki etkinliklerimizi duyurmak üzere çabalarımızı sürdürüyoruz…
Kayıp şahısların gömü yerlerinin bulunarak kalıntılarının kimliklendirilmesine dair çalışmalar son derece kritik bir dönemeçtedir. Yeni bulgular ve kimliklendirilen kayıp sayısı azalmaktadır ve bu düşüşün ardındaki gerçekleri incelemeliyiz. Kayıp yakınları olarak, tüm kayıpların akıbeti belirlenene kadar çabalarımızı hiçbir şekilde azaltmayacağız. Kendi adımıza konuşacak olursak, bilgi elde etmeye ve insanların ortaya çıkıp kanıt sunmasını teşvik etmeye yönelik çabalarımızı arttırmamız gerekir. Her iki taraftan sade yurttaşların bu sürece katkıda bulunmasını yaşamsal olarak görüyoruz ve bu nedenle gömü yerlerinin bulunmasına yardım eden insanları her sene onore ediyoruz. Geçmişte de bunu yaptık ve gelecek aylarda da bunu yapmayı tasarlıyoruz.
Bu arada Kayıp Şahıslar Komitesi Üçüncü Üyeliği'ne yeni atanan Sayın Pierre Gentile'e "Kıbrıs'a hoşgeldiniz" diyoruz. Çalışmalarımız hakkında kendisine bilgi vermek ve olumlu sonuçlar elde etmek üzere işbirliğimizi nasıl geliştirebileceğimizi kendisiyle tartışmak üzere onunla bir buluşma ayarlamış bulunuyoruz.
Gerek kayıp yakınlarıyla birlikte çalışmalarımız, gerekse her iki tarafın işlemiş olduğu suçları duyurmak üzere toplumlarımızı bilgilendirmek maksadıyla başka sivil toplum örgütleriyle birlikte uğraşlarımız çerçevesinde, önümüzdeki dönem yapacağımız etkinliklerden bazıları şöyledir:
1. "Birlikte bir gelecek kurarken acımız ve umudumuzun önemi" başlığı altında, Aşşa Omonya sivil toplum örgütüyle birlikte 26 Kasım 2024 tarihinde Lefkoşa'da Strovulo Belediye binasında ortak bir etkinlik düzenliyoruz. Bu etkinlikte "Birlikte Başarabiliriz" örgütü olarak deneyimlerimizi paylaşarak kayıplar ve ülkemizin yeniden birleştirilmesine dair mücadelemizden örnekler vereceğiz. Bu etkinlikte ayrıca Kıbrıs'ta insaniyet için umut arayışımızda gerek 1963'te, gerekse 1974'te insanların hayatını kurtaran Kıbrıslı Türkler'le Kıbrıslı Rumlar'ın öykülerini aktaracağız.
2. Her iki taraftan savaş suçlarının kurbanlarını anma etkinliklerimiz çerçevesinde gömü yerlerini ziyaret edeceğiz ve şiddet yüklü geçmişimizin gerçeklikleriyle toplumlarımızın yüzleşmesi ve yeniden uzlaşma yolunun açılması için uğraş vermeye devam edeceğiz. Bu çerçevede başka sivil toplum örgütleriyle istişare halindeyiz ve detaylar önümüzdeki dönem açıklanacaktır.
3. Bu süreçte sanatçıların çabaları da yaşamsaldır. Geçmişte de sanatçılarla birlikte çalıştık ve halen de "Acıdan Umuda" başlığı altında çalışmalar yapan ve yalnızca kayıp şahısların ve savaş kurbanlarının acısını değil, aynı zamanda ortak bir gelecek kurma umudu üzerinde de kafa yormakta olan iki toplumlu bir grup ressam ve sanatçıyla işbirliği yapmaktayız. AKEL Yeniden Yakınlaşma Bürosu Lefkoşa'da 28 Ocak 2025'te açılışı yapılacak olan bir sergi organize etme hedefiyle bizleri davet etti. Bu serginin gelecek yıl Kıbrıs'ın başka kentlerin de götürülmesi planlanmaktadır.
4. Kıbrıs'ın tüm toplumlarından çatışma ve savaş kurbanlarının anısına ortak bir anıt yaratma konusu da ilerletilmektedir. Son derece hassas bir konu olduğu için bu konu, dikkatle ele alınmayı gerektirmektedir, bu nedenle dikkatli adımlar atarak bu yönde ilerlemekteyiz.
5. Toplumlarımızın farklı kesimleriyle birlikte bir dizi başka insiyatif de geliştirme sürecindeyiz ve bu insiyatifler sonuçlandıkça, detaylar açıklanacaktır.
Kıbrıs sorununun kalbinde, her iki tarafça işlenmiş suçlara dair gerçeklikler vardır. Bu adada ortak bir barışçıl gelecek kurmanın temelinde, kayıp şahıslarla ilgili acıların ortak olduğunu, bu acının etnisite ya da sınır tanımadığını anlayıp kabul etmek yatıyor…"

Birlikte Başarabiliriz adına,

Müge Beidoğlu (Tel. 00 90 5428543820)
Hristos Eftimiu (Tel. 00 357 99 439185)

11 Kasım 2024, Lefkoşa.


Δελτίο Τύπου

Η Δικοινοτική οργάνωση συγγενών αγνοουμένων και θυμάτων πολέμου 1963-1974 «Μαζί Μπορούμε!» οργανώνει εκδηλώσεις

Είναι η πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου και, όπως είχαμε ανακοινώσει τον Ιούλιο του 2024 σε συνέντευξη Τύπου, θα αφιερώναμε την πρώτη εβδομάδα κάθε Νοεμβρίου στους Αγνοούμενους και γενικά στα θύματα των διακοινοτικών συγκρούσεων και του πολέμου στην Κύπρο. Στη μνήμη των Θυμάτων και από τις δύο πλευρές, και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την ενημέρωση της κοινωνίας και των δύο πλευρών για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά αθώων θυμάτων από την κάθε πλευρά, βάζουμε ως στόχο την θα διοργάνωση κάθε χρόνο ανάλογων εκδηλώσεων και αξιολογώντας τη δράση μας θα σχεδιάζουμε τις δράσεις μας για τις εβδομάδες και τους μήνες που θα ακολουθήσουν.
Οι προσπάθειες για τον εντοπισμό χώρων ταφής και την ταυτοποίηση των λειψάνων των Αγνοουμένων βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη καμπή. Ο αριθμός των νέων ευρημάτων και ο αριθμός των ταυτοποιημένων λειψάνων μειώνεται, και πρέπει να εξετάσουμε τους λόγους αυτής της μείωσης. Εμείς, ως οικογένειες των Αγνοουμένων, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την οποιαδήποτε ιδέα χαλάρωσης των προσπαθειών μας χωρίς να εντοπίσουμε την τύχη όλων των Αγνοουμένων. Από τη μεριά μας, πρέπει να εντείνουμε τις κοινές μας προσπάθειες για να βρούμε πληροφορίες και να ενθαρρύνουμε τον κόσμο να ενεργοποιηθεί στη προσπάθεια αυτή. Θεωρούμε τη συμβολή των απλών ανθρώπων και από τις δύο πλευρές ως θεμελιώδη και γι' αυτό τιμούμε τους ανθρώπους που βοηθούν στην εύρεση χώρων ταφής. Το έχουμε κάνει στο παρελθόν και σχεδιάζουμε να οργανώσουμε μια τέτοια εκδήλωση στους επόμενους μήνες.
Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να καλωσορίσουμε στην Κύπρο το νέο Τρίτο Μέλος της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοούμενους στην Κύπρο, τον κ. Pierre Gentile. Έχουμε κανονίσει συνάντηση μαζί του για να τον ενημερώσουμε για το έργο μας και να συζητήσουμε τρόπους βελτίωσης της συνεργασίας μας, με στόχο την επίτευξη θετικών αποτελεσμάτων.
Στις προσπάθειές μας να ενεργοποιήσουμε συγγενείς των Αγνοουμένων καθώς και να ενημερώσουμε την κοινωνία για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από κάθε πλευρά, συνεργαζόμαστε με άλλες οργανώσεις για τη διοργάνωση εκδηλώσεων που προωθούν αυτούς τους στόχους:
1. Με θέμα τη «σημασία του κοινού μας πόνου και της ελπίδας μας στην οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος…» συνδιοργανώνουμε με το Σωματείο των Ασσιωτών «Ομόνοια» εκδήλωση στις 26 Νοεμβρίου 2024 στο Δήμο Στροβόλου. Μέσα από την εμπειρία της οργάνωσης «Μαζί Μπορούμε!» θα μιλήσουμε για τη συμπόρευση του αγώνα μας για τους Αγνοούμενους με την συμφιλίωση. Αναζητώντας την ελπίδα για ανθρωπιά στην Κύπρο, θα παρουσιάσουμε ιστορίες Τ/Κ και Ε/Κ που έσωσαν ζωές την περίοδο 1963-1974.
2. Τιμώντας τα θύματα των εγκλημάτων πολέμου από κάθε πλευρά, θα επισκεφτούμε χώρους ταφής με στόχο να φέρουμε την κοινωνία αντιμέτωπη με τις πραγματικότητες του βίαιου παρελθόντος μας και να ανοίξουμε το δρόμο για συμφιλίωση. Βρισκόμαστε σε διαδικασία διαβούλευσης με άλλες οργανώσεις. Λεπτομέρειες θα δοθούν εν ευθέτω χρόνω.
3. Το έργο των καλλιτεχνών είναι θεμελιώδες σε αυτή τη διαδικασία. Έχουμε συνεργαστεί με καλλιτέχνες στο παρελθόν και αυτή τη στιγμή συνεργαζόμαστε με μια δικοινοτική ομάδα καλλιτεχνών που εργάζονται στο θέμα «Από τον Πόνο στην Ελπίδα», αντικατοπτρίζοντας όχι μόνο τον πόνο για τους Αγνοουμένους και τα θύματα πολέμου στην Κύπρο αλλά και την ελπίδα για την οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος. Έχουμε προσκληθεί από το Γραφείο Επαναπροσέγγισης του ΑΚΕΛ να συνεργαστούμε σε αυτή τη προσπάθεια, με στόχο τη διοργάνωση έκθεσης που θα πραγματοποιηθεί στις 28 Ιανουαρίου 2025 στη Λευκωσία. Προγραμματίζεται η έκθεση να ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις της Κύπρου μέσα στον επόμενο χρόνο.
4. Συνεχίζουμε να εργαζόμαστε για τη δημιουργία ενός κοινού μνημείου για τα θύματα συγκρούσεων και πολέμου από όλες τις κοινότητες της Κύπρου. Η ευαισθησία του ζητήματος αυτού απαιτεί προσεκτικό χειρισμό και γι' αυτό προχωρούμε με προσεκτικά βήματα.
5. Μια σειρά από άλλες πρωτοβουλίες που εμπλέκουν διάφορα τμήματα της κοινωνίας είναι στο στάδιο διαμόρφωσης και γι' αυτό λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν όταν αυτές θα είναι διαθέσιμες.
Οι πραγματικότητες γύρω από τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν και από τις δύο πλευρές βρίσκονται στην καρδιά του Κυπριακού προβλήματος. Η κατανόηση και η αναγνώριση ότι ο πόνος των συγγενών των Αγνοουμένων και από τις δύο πλευρές είναι κοινός, ανεξάρτητα από εθνικότητα ή σύνορα, αποτελεί τη βάση για την οικοδόμηση ενός κοινού ειρηνικού μέλλοντος σ' αυτό το τόπο.

Μαζί Μπορούμε
11η Νοεμβρίου, 2024
Müge Beidoğlu (Tel. 00 90 5428543820)
Χρίστος Ευθυμίου (Tel. 00 357 99 439185)

Neymiş Bu Tescil? – Tahsin Oygar

Takip etmişsinizdir geçtiğimiz günlerde “Tertziellouthkia”, sizin bildiğiniz ismiyle Gullurikya, “Protected Geographical Indications” (PGI) alarak Avrupa Birliği’nde tescillendi. Geçtiğimiz yıllarda ise “Χαλλούμι / Halloumi / Hellim” üç isimle Protected Designation of...

Gullirikyanın Suçu Ne? – Mustafa Batak 

Kıbrıs’ın kuzeyinde, sol hareketin içerisine adeta bir virüs gibi yerleşen ve her geçen gün yayılarak görünür hale gelen bir durum ortaya çıkıyor: “Hedefsizlik”. Kökünü Kıbrıs sorununu merkeze alan mücadele anlayışında...

Bir Mikron Bir Hikaye – Onurlu Bir Yaşam İçin Mücadele Her Yerde

Bir Mikrofon Bir Hikâye ekibi olarak bu ay mikrofonumuzu, hayatını mücadele ile var etmiş, nerede ve hangi koşulda olursa olsun önüne konan engelleri aşma çabasından vazgeçmemiş; lise yıllarında mücahit, sonraki...

Başka Ama Birarada Olmanın Güzelliği – Pınar Piro 

Kültürü, bir toplumun yaşayış ve düşünüş biçimi, her türlü maddi ve manevi özellikleri olarak kavrayan Baraka, kültürün durağan değil yaşayan bir değer olduğu tespitini yapar. Bunun yanı sıra kültürel alan,...

Kültürün Kökeni Emektir – Nazen Şansal

“Adsız Sansız Bir Jude romanında, Jude Fawley, Oxford Üniversitesi’nin bakım ve onarım işleriyle meşgul bir zanaatkar ve esnaf topluluğuna ev sahipliği yapan Beersheba bölgesinde yaşamaya başlar. Kısa süre içinde, üniversitenin...

Διεθνιστικό Κάμπινγκ 2024 – 25-27/10- Αμμόχωστος – Πρόγραμμα

Παρασκευή – Friday – Cuma 20.00  «Ξεκινώντας μαζί: Μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας και τις σκέψεις μας για τον σημερινό κόσμο» «Starting Together: Sharing our stories and thoughts on Today’s World» “Birlikte Başlıyoruz: Günümüz Dünyasına İlişkin Hikayelerimizi ve Düşüncelerimizi Paylaşmak” ——— Σάββατο – Saturday – Cumartesi  11:00  «Κλιματική Αλλαγή και Πόλεμος: Ένας Φονικός Κύκλος Καταστροφής» «Climate […]

Το «χέρι του κράτους» και το Κουρδικό πρόβλημα

Όλα φαίνεται ότι ξεκίνησαν την 1η Οκτωβρίου 2024, όταν ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί στη διάρκεια των εργασιών έναρξης του νέου κοινοβουλευτικού έτους, πήγε στα έδρανα του κουρδικού Κόμματος Ισότητας και Δημοκρατίας των Λαών για χειραψία με την ηγεσία του σημαντικότερου μέρους του κουρδικού πολιτικού κινήματος. «Ντεβλέτ» στα ελληνικά σημαίνει κράτος. Συμβολικά λοιπόν το χέρι του «κράτους» … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Το «χέρι του κράτους» και το Κουρδικό πρόβλημα"

Η ρατσιστική βία εναντίον των διανομέων φαγητού μόνο η κορυφή του παγόβουνου

Η ΚΙΣΑ παρακολουθεί με έντονη ανησυχία και αγανάκτηση τις συνεχιζόμενες ρατσιστικές επιθέσεις κατά των διανομέων φαγητού αλλά και την ανεξέλεγκτη άνοδο της ρητορικής μίσους εναντίον μεταναστών και προσφύγων, ακόμη και κατά των ιδιαίτερα ευάλωτων ασυνόδευτων παιδιών. 

Η ρατσιστική βία και επιθέσεις κατά των διανομέων δεν ξεκίνησε στο κενό ενώ δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως απλή παραβατική συμπεριφορά κάποιων νεαρών προσώπων. Η ΚΙΣΑ πριν ακόμα τα πογκρόμ στη Χλώρακα και στη Λεμεσό,  αλλά και μετά από αυτά, ενημέρωσε την Αστυνομία και έδωσε όσα στοιχεία είχε στη διάθεσή της για συγκεκριμένα πρόσωπα και κύκλους,  οι οποίοι όχι μόνο υποκινούσαν σε μίσος και πράξεις βίας αλλά δήλωναν απροκάλυπτα ότι εάν το κράτος δεν αναλάβει να «καθαρίσει» όπως ανέφεραν τη χώρα, θα έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους και θα το έπρατταν οι ίδιοι.

Από τότε μέχρι σήμερα, οι αρχές δεν έκαναν οτιδήποτε ουσιαστικό για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Το μόνο που έπραξαν ήταν κάποιες εκ των υστέρων συλλήψεις και ποινικές διώξεις για τα πογκρόμ της Λεμεσού,  οι οποίες μάλιστα έχουν υποβαθμιστεί και παραπεμφθεί από το κακουργιοδικείο στο επαρχιακό δικαστήριο ενώ με οδηγίες του Γενικού Εισαγγελέα έχει αφαιρεθεί από τις κατηγορίες και το ρατσιστικό κίνητρο. Οι ηθικοί αυτουργοί και υποκινητές ουδέποτε συνελήφθησαν και ουδέποτε διώχθηκαν από το κράτος.

Είναι φανερό ότι η καταστολή ως η κατ΄ εξοχήν πολιτική που υιοθέτησε το κράτος δεν είναι αποτελεσματική και οι επιθέσεις αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά μέσω του ποινικού δικαίου ή της «καλύτερης» αστυνόμευσης, ούτε και μπορούν να απομονώνονται από τη γενικότερη και ευρύτερη άνοδο του ρατσισμού και των εγκλημάτων μίσους.

Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αξιολογηθεί ο ρόλος της οργανωμένης, «πολιτικά νομιμοποιημένης» και μη ακροδεξιάς, η οποία είναι φανερό ότι  αξιοποιεί την ευαλωτότητα νεαρών προσώπων σε υποβαθμισμένες περιοχές που βρίσκονται αντιμέτωποι με πολλαπλά προβλήματα, σε μια κοινωνία ανισοτήτων και έξαρσης της φτωχοποίησης,  υποκινώντας τους σε πράξεις βίας και ρατσισμού κατά ακόμα πιο ευάλωτων προσώπων ενεργώντας ως ηθικοί αυτουργοί.

Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και σε σχέση με την αντίδραση τοπικών κοινωνιών ακόμα και στη φιλοξενία στις κοινότητές τους δομών παιδιών υπό τη φροντίδα του κράτους,  η οποία επίσης απορρέει  δυστυχώς από  ρατσιστικά και ξενοφοβικά κίνητρα.

Η ΚΙΣΑ θεωρεί ότι η οργάνωση διαδήλωσης από το ΕΛΑΜ στη Λάρνακα την ερχόμενη βδομάδα εναντίον των ασυνόδευτων ανηλίκων κατηγορώντας τους για βία και εγκληματικότητα αποτελεί μια προσπάθεια αποενοχοποίησης της ρατσιστικής βίας και των επιθέσεων κατά των μεταναστών και ως εκ της φύσης της θα έπρεπε όχι μόνο να απαγορευθεί ως εκδήλωση έκφρασης και ρητορικής μίσους αλλά να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά των δημοκρατικών πολιτών και θεσμών της χώρας και στην άμεση αντίδραση σε αυτή.

Η ΚΙΣΑ καλεί-

1. Την πολιτεία να προχωρήσει άμεσα στη χάραξη και υλοποίηση πολιτικής για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς και της ριζοσπαστικοποίησης νεαρών προσώπων στην ακροδεξιά ιδεολογία.
2. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης να προχωρήσει μέσα από πολυθεματικότητα, διαφάνεια και ευρεία συμμετοχή κρατικών και μη κρατικών φορέων, περιλαμβανομένων μη κυβερνητικών οργανώσεων και κοινοτήτων μεταναστών στη δημιουργία συμβουλευτικής ομάδας για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και στην υιοθέτηση συγκεκριμένου σχεδίου δράσης κατά του ρατσισμού, όπως άλλωστε είχε την υποχρέωση να πράξει ως κράτος μέλος της Ε.Ε. και το οποίο ουδέποτε έπραξε
3. Την Αστυνομία και τον Γενικό Εισαγγελέα να προχωρήσουν στην άμεση λήψη μέτρων για  αποτελεσματική εφαρμογή της νομοθεσίας για τη ρητορική μίσους και εγκλήματα μίσους, εναντίον οποιουδήποτε υποκινεί σε ρατσιστικό μίσος και βία, περιλαμβανομένων των πολιτικών και αξιωματούχων του κράτους.
4. Τη Βουλή των Αντιπροσώπων να ασχοληθεί ουσιαστικά με την έκφραση ρητορικής μίσους από δημόσια πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων κοινοβουλευτικών κομμάτων και βουλευτών, ώστε να λάβει όλα τα  απαραίτητα μέτρα για την αντιμετώπιση αυτού του ιδιαίτερα επιβλαβούς για την πολιτική ζωή και ολόκληρη την κοινωνία φαινομένου και να διασφαλίσει ότι η ούτω καλούμενη Ad Hoc Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη Μελέτη του Δημογραφικού Προβλήματος δεν θα συνεχίσει να αποτελεί κοινοβουλευτικό εφαλτήριο διάδοσης ψευδών ειδήσεων και ρητορικής μίσους. 

Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ

2 Νοεμβρίου 2024

Ο τουρκικός εποικισμός και η βίαιη δημογραφική αλλαγή που επέφερε στα κατεχόμενα από το 1974 μέχρι σήμερα

Όσα καταγράφει έρευνα από το ΚΥΠΕ… Με το «πρωτόκολλο αγροτικής εργατικής δύναμης» τον Φεβρουάριο του 1975, οι πρώτοι Τούρκοι έποικοι μεταφέρονται οργανωμένα από την Τουρκία στην Κύπρο και εγκαθίστανται σε συγκεκριμένα χωριά και πόλεις στα κατεχόμενα. Τα νούμερα δεν είναι ακριβή, ο Μουράτ Κανατλί επικαλούμενος βιβλίο των Χατιτζέ Κουρουλούς και Σεμρά Μπουρκίς κάνει λόγο για … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Ο τουρκικός εποικισμός και η βίαιη δημογραφική αλλαγή που επέφερε στα κατεχόμενα από το 1974 μέχρι σήμερα"

Η αντίφαση του γεωγραφικού εθνικισµού και της τουρκοκυπριακής ταυτότητας

Μια πολύ βασική διάσταση της ιεραρχικής σχέσης µεταξύ Τουρκίας – τουρκοκυπριακής κοινότητας που επέβαλε ο τουρκικός εθνικισµός εκφράστηκε ιστορικά µέσα από το δόγµα/φράση «µητέρα πατρίδα – µικρή πατρίδα» (Anavatan – yavru vatan), εξήγησε στη «Χ» ο κ. Νίκος Μούδουρος, Επίκουρος Καθηγητής του Τµήµατος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών Πανεπιστηµίου Κύπρου. Η συγκεκριµένη φράση, συνέχισε, εξέφρασε τόσο … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Η αντίφαση του γεωγραφικού εθνικισµού και της τουρκοκυπριακής ταυτότητας"

Πώς οι μεταλλάξεις Ερντογάν επηρεάζουν το Κυπριακό

Η πιο εύκολη απάντηση που συνήθως δίνεται στο ερώτημα «ποιο είναι το κυρίαρχο στοιχείο που χαρακτηρίζει την πολιτική Ερντογάν» είναι η ιδεολογία του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εργαλειοποίηση της θρησκείας για πολιτικούς στόχους. Η απάντηση αυτή δεν είναι ολοκληρωμένη, μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις είναι επιφανειακή. Αν υπάρχει κάτι διδακτικό στην βιωμένη εμπειρία της εικοσαετούς διακυβέρνησης … Συνεχίστε την ανάγνωση του "Πώς οι μεταλλάξεις Ερντογάν επηρεάζουν το Κυπριακό"

Yussef Al Tamimi & Ανδρέας Πιπερίδης: Υποχρεώσεις τρίτων κρατών στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔ - Επιπτώσεις για το Ηνωμένο Βασίλειο και τη?

verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/

Yussef Al Tamimi

Ανδρέας Πιπερίδης

Αυτό το άρθρο ανήκει στη συζήτηση « Η συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔ του 2024 για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη

14 Οκτωβρίου 2024

Υποχρεώσεις τρίτων κρατών στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔ

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2024, ο Υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου David Lammy αντιμετώπισε μια σειρά ερωτήσεων στο Κοινοβούλιο σχετικά με την υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ισραήλ με όπλα και επιτήρηση μέσω των στρατιωτικών βάσεων του στην Κύπρο. Αναφερόμενος στις πρόσφατες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου (ΔΔ ή Δικαστήριο), ο βουλευτής ζήτησε από τον Υπουργό Εξωτερικών να διευκρινίσει «ποιος είναι ο ρόλος, νομικά ή μη, που διαδραμάτισε η Βρετανία στην υπέρπτηση της Γάζας με αεροσκάφη επιτήρησης και να εξηγήσει τη χρήση της RAF Ακρωτηρίου ως ενδιάμεσου σταθμού για αεροσκάφη που πηγαίνουν στο Ισραήλ, τα οποία πολλοί πιστεύουν ότι μεταφέρουν όπλα που θα χρησιμοποιηθούν για τον βομβαρδισμό της Γάζας». Ο υπουργός Εξωτερικών Lammy παρέκαμψε το θέμα, σχολιάζοντας ότι είναι «πολύ άνετος με την υποστήριξη που παρέχουμε στο Ισραήλ» και ότι «δεν θα σχολιάσει επιχειρησιακά ζητήματα». Η ανταλλαγή απόψεων στο Κοινοβούλιο έγινε την ίδια ημέρα που η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την άμεση αναστολή περίπου τριάντα αδειών εξαγωγής όπλων προς το Ισραήλ. Η απόφαση αυτή ακολούθησε κυβερνητική αξιολόγηση η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει σαφής κίνδυνος οι στρατιωτικές εξαγωγές προς το Ισραήλ να χρησιμοποιηθούν σε παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου (ΔΑΔ). Ωστόσο, η απόφαση δεσμεύτηκε να διατηρήσει σε ισχύ τις υπόλοιπες από τις 350 βρετανικές άδειες προς το Ισραήλ και απέκλεισε ρητά από την απόφαση την προμήθεια εξαρτημάτων για το πρόγραμμα μαχητικών αεροσκαφών κοινής κρούσης F-35, μια κίνηση που αντικατοπτρίζει την πολιτική υπεκφυγής της ολλανδικής κυβέρνησης από τότε που μια απόφαση-ορόσημο του Εφετείου της Χάγης τον Φεβρουάριο διέταξε την παύση των παραδόσεων αεροσκαφών F-35 στο Ισραήλ. Η παρούσα εισήγηση εξετάζει πώς οι υποχρεώσεις του τρίτου κράτους που ορίζονται στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔΔ της 19ης Ιουλίου 2024 επηρεάζουν τη συνεχιζόμενη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου σε όπλα και πληροφορίες προς το Ισραήλ μέσω των στρατιωτικών βάσεων του στην Κύπρο.

Η Κύπρος ως βρετανική βάση εκτόξευσης και το διεθνές δίκαιο

Η υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ισραήλ με όπλα και πληροφορίες πραγματοποιείται κυρίως μέσω των στρατιωτικών βάσεων του στην Κύπρο. Οι βάσεις αυτές βρίσκονται σε γη επί της οποίας το Ηνωμένο Βασίλειο διατήρησε τον έλεγχο κατά την εποχή της αποαποικιοποίησης. Το άρθρο 1 της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που υπογράφηκε στις 16 Αυγούστου 1960, οριοθέτησε τα χερσαία σύνορα της νεοσύστατης Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα καθόρισε δύο βρετανικές περιοχές κυρίαρχων βάσεων (SBA):

«Το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα περιλαμβάνει τη Νήσο Κύπρο, μαζί με τα νησιά που βρίσκονται στα ανοικτά των ακτών της, με εξαίρεση τις δύο περιοχές που ορίζονται στο Παράρτημα Α της παρούσας Συνθήκης, οι οποίες περιοχές θα παραμείνουν υπό την κυριαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι περιοχές αυτές αναφέρονται στην παρούσα Συνθήκη και στα Παραρτήματά της ως Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Περιοχή Κυρίαρχων Βάσεων Δεκέλειας.»

Οι βάσεις στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια επιλέχθηκαν λόγω της στρατηγικής τους θέσης και των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων. Το Ακρωτήρι ήταν και παραμένει αεροπορική βάση της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας (RAF), περίπου 40 λεπτά πτήσης από το Τελ Αβίβ. Ο σταθμός Άγιος Νικόλαος στη Δεκέλεια ιδρύθηκε το 1947 με τη μεταφορά βρετανικού προσωπικού και εξοπλισμού από την Παλαιστίνη και σήμερα στεγάζει το μεγαλύτερο χώρο συλλογής πληροφοριών του βρετανικού κυβερνητικού επιτελείου επικοινωνιών (GCHQ) εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και προσωπικό της αντίστοιχης αμερικανικής υπηρεσίας, της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA), η τελευταία κατά παράβαση της συμφωνίας μεταξύ της βρετανικής και της κυπριακής κυβέρνησης.

Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης, η Κυπριακή Δημοκρατία υποχρεούται να συνεργαστεί με το Ηνωμένο Βασίλειο για να διασφαλίσει την ασφάλεια και τη λειτουργία των SBAs και την «πλήρη απόλαυση από το Ηνωμένο Βασίλειο των δικαιωμάτων που παρέχει η παρούσα Συνθήκη». Πέρα από τις δύο στρατιωτικές βάσεις επί των οποίων το Ηνωμένο Βασίλειο διεκδικεί κυριαρχία, το Παράρτημα Β παρέχει έναν κατάλογο διατηρούμενων χώρων υπό την ανεμπόδιστη διοίκηση του Ηνωμένου Βασιλείου με «γενικό δικαίωμα χρήσης και ελέγχου» (Παράρτημα Β, Μέρος ΙΙ, S.1.4). Αυτές οι διατηρούμενες τοποθεσίες, οι οποίες περιλαμβάνουν τα δορυφορικά κέντρα και τα κέντρα ραντάρ της RAF στο όρος Τρόοδος (Παράρτημα Α, S.1. A.2 και A.3), βρίσκονται νομικά εντός της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά εντελώς εκτός του ελέγχου της, σε μια μοναδική αποικιοκρατική νομική κατάσταση που ίσως μοιάζει μόνο με την αμερικανική βάση στο Γκουαντάναμο. Επιπλέον, το Ηνωμένο Βασίλειο διατήρησε αρκετά δικαιώματα πρόσβασης και χρήσης σε ολόκληρο το νησί, με κυριότερο, για τους σκοπούς του πολέμου της Γάζας, το δικαίωμα των βρετανικών στρατιωτικών αεροσκαφών «να πετούν στον εναέριο χώρο πάνω από το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς περιορισμούς» (Παράρτημα Β, Μέρος ΙΙ, S.4.2).

Το νομικό καθεστώς και οι υποχρεώσεις που αφορούν τις SBA, οι οποίες καλύπτουν το τρία τοις εκατό του νησιού, που αντιστοιχεί σε 99 τετραγωνικά μίλια, συζητούνται ευρέως.²⁾ Το κοινοβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας υιοθέτησε ψήφισμα στο οποίο περιγράφει τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης και τις ΣΒΑ ως «αποικιοκρατικό κατάλοιπο» που αψηφά το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, με σημαντικότερο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.³⁾ Το ψήφισμα αντιτίθεται επίσης στη χρήση των SBAγια ενέργειες εναντίον άλλων κρατών. Ωστόσο, παρά τις πολιτικές και λαϊκές διαμαρτυρίες, το Ηνωμένο Βασίλειο συνέχισε να χρησιμοποιεί την Κύπρο ως ορμητήριο για επιθέσεις στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας και της Υεμένης. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αποκάλυψε την αναχώρηση 32 στρατιωτικών αεροσκαφών από την αεροπορική βάση της RAF στο Ακρωτήρι προς το Ισραήλ από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Έχει αναφερθεί ότι οι πτήσεις αυτές, μαζί με πτήσεις αμερικανικών στρατιωτικών μεταγωγικών αεροσκαφών C-295 από το Ακρωτήρι, μετέφεραν όπλα στο Ισραήλ. Σύμφωνα με την Haaretz, μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 2023, γερμανικά, ολλανδικά και καναδικά στρατιωτικά αεροπλάνα και προσωπικό προσγειώθηκαν στο Ακρωτήρι έτοιμα να αναπτυχθούν. Τουλάχιστον 18 αμερικανικά αεροσκάφη C-295 και CN-235, που πιστεύεται ότι χρησιμοποιούνται από τις ειδικές δυνάμεις, πέταξαν από το Ακρωτήρι προς το Τελ Αβίβ από τον περασμένο Οκτώβριο. Σύμφωνα με ανώτερες βρετανικές πηγές, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2024, ισραηλινά αεροσκάφη F-35 χρησιμοποιούν τη βρετανική αεροπορική βάση στο Ακρωτήρι. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2024, τα αεροσκάφη RAF Shadow R1, που χρησιμοποιούνται για πληροφορίες, επιτήρηση, απόκτηση στόχων και αναγνώριση, είχαν πετάξει περισσότερες από 50 αποστολές πάνω από τη Γάζα, μια πρόσφατα καταγεγραμμένη αποστολή συνέπεσε με τη σφαγή στην «ασφαλή ζώνη» al-Mawasi στις 10 Σεπτεμβρίου 2024.

Εφαρμογή της συμβουλευτικής γνωμοδότησης του ΔΔΔ στον πόλεμο στη Γάζα

Η Συμβουλευτική Γνώμη της 19ης Ιουλίου 2024 αποτελεί έγκυρη δικαστική διατύπωση σχετικά με τις νομικές υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το δίκαιο της ευθύνης του κράτους, όπως αυτό σχετίζεται με την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Οι υποχρεώσεις που προβλέπονται σε αυτά τα σώματα δικαίου, συμπεριλαμβανομένων του ΔΠΠΔΑ, του ICESCR, της CERD και της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης, είναι δεσμευτικές τόσο για το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και για την Κυπριακή Δημοκρατία με βάση την προσχώρησή τους στις εν λόγω συμβάσεις και ως θέμα εθιμικού διεθνούς δικαίου.

Ένα σημαντικό προκαταρκτικό ερώτημα είναι πώς οι υποχρεώσεις του τρίτου κράτους που ορίζονται στη συμβουλευτική γνωμοδότηση σχετίζονται με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Γάζα. Η γνωμοδότηση σημειώνει ότι «οι πολιτικές και πρακτικές που εξετάζονται από το αίτημα της Γενικής Συνέλευσης δεν περιλαμβάνουν τη συμπεριφορά του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας ως απάντηση στην επίθεση που πραγματοποιήθηκε εναντίον του από τη Χαμάς και άλλες ένοπλες ομάδες στις 7 Οκτωβρίου 2023» (παράγραφος 81), αλλά το Δικαστήριο συνεχίζει να εξάγει συμπεράσματα που αφορούν την τρέχουσα κατάσταση στη Γάζα. Ειδικότερα, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι το Ισραήλ συνέχισε να ασκεί έλεγχο επί βασικών στοιχείων της εξουσίας στη Γάζα μετά την αποχώρησή του το 2005, και ότι «[τ]ο ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο μετά την 7η Οκτωβρίου 2023» (παρ. 93). Το ΔΔ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το Ισραήλ εξακολουθεί να δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το δίκαιο της κατοχής στη Γάζα ανάλογα με το βαθμό του πραγματικού ελέγχου του στη Γάζα (παρ. 94), ένας βαθμός ελέγχου που έχει αυξηθεί σημαντικά από τον Οκτώβριο του 2023. Ο δικαστής Iwasawa γράφει στη χωριστή γνωμοδότησή του ότι το Δικαστήριο ενστερνίζεται εδώ μια λειτουργική προσέγγιση του δικαίου της κατοχής, σύμφωνα με την οποία το επίκεντρο δεν είναι το καθεστώς του εδάφους ως τέτοιο, αλλά μάλλον το κατά πόσον ένα κράτος εξακολουθεί να δεσμεύεται από ορισμένες υποχρεώσεις βάσει του δικαίου της κατοχής (περισσότερα για τη λειτουργική προσέγγιση στη συμβουλευτική γνωμοδότηση εδώ). Το συμπέρασμα του Δικαστηρίου σχετικά με τη Γάζα πρέπει να διαβαστεί υπό το πρίσμα της έμφασής του ότι η Δυτική Όχθη, η Ανατολική Ιερουσαλήμ και η Γάζα αποτελούν «μια ενιαία εδαφική ενότητα, η ενότητα, η συνοχή και η ακεραιότητα της οποίας πρέπει να διατηρούνται και να γίνονται σεβαστές» (παράγραφος 78). Αυτή η έμφαση στην εδαφική ενότητα της Παλαιστίνης οδηγεί το Δικαστήριο στο συμπέρασμα ότι η παρανομία της παρουσίας του Ισραήλ αφορά το σύνολο της παλαιστινιακής επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης της Γάζας (παρ. 262).

Το ότι οι διαπιστώσεις του Δικαστηρίου για την παρανομία της κατοχής και τις επακόλουθες νομικές συνέπειες, τόσο για τον κατακτητή όσο και για τα τρίτα κράτη, ισχύουν και για την τρέχουσα κατάσταση στη Γάζα, αποδεικνύεται από τη διαφωνία που προκάλεσε στους τέσσερις δικαστές. Στη χωριστή της γνώμη, η δικαστής Cleveland υποστηρίζει ότι, κατά την άποψή της, το Δικαστήριο «δεν τεκμηριώνει το συμπέρασμά του ότι το παράνομο της παρουσίας του Ισραήλ και η συνακόλουθη υποχρέωση αποχώρησης ισχύουν και για την τρέχουσα κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας». Η κύρια διαφωνία της δικαστού Cleveland είναι ότι, αν και η Γάζα περιλαμβάνεται στις εκτιμήσεις σχετικά με τις ισραηλινές παραβιάσεις του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση (παράγραφοι 239-241), η Γάζα απουσιάζει από τις διαπιστώσεις σχετικά με τις παραβιάσεις του Ισραήλ της απαγόρευσης απόκτησης εδάφους με τη χρήση βίας. Κατά την άποψη του δικαστή Cleveland, το Δικαστήριο δεν εξήγησε πώς η παραβίαση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, ελλείψει παραβίασης της απαγόρευσης απόκτησης εδάφους με χρήση βίας, καθιστά την παρουσία του Ισραήλ παράνομη. Ως εκ τούτου, ο δικαστής Cleveland, και ομοίως οι δικαστές Tomka, Abraham και Aurescu, θεωρούν ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε να είχε εξαιρέσει τη Γάζα από τα συμπεράσματά του σχετικά με το παράνομο της παρουσίας του Ισραήλ. Οι δικαστές Tomka, Abraham και Aurescu προσθέτουν περαιτέρω ότι είναι «σκόπιμο η γνωμοδότηση να απέχει από το να λάβει θέση για τα γεγονότα που συνέβησαν στη Γάζα μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023».

Ωστόσο, δεν είναι απολύτως ακριβές ότι η Γνωμοδότηση δεν παίρνει καμία θέση για τα γεγονότα στη Γάζα μετά τον Οκτώβριο του 2023. Όπως προαναφέρθηκε, το Δικαστήριο αναφέρει, μετά την εκτίμησή του ότι «με βάση τις πληροφορίες που έχει στη διάθεσή του» το Ισραήλ συνέχισε να ασκεί «βασικά στοιχεία εξουσίας στη Λωρίδα της Γάζας» μετά την αποχώρησή του το 2005, ότι «αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023» (παράγραφος 93). Η δήλωση αυτή δεν έχει αμελητέα σημασία. Εάν είναι πράγματι σωστό, όπως γράφει ο δικαστής Iwasawa και όπως έχουν σημειώσει αρκετοί σχολιαστές, ότι το Δικαστήριο υιοθετεί μια λειτουργική προσέγγιση του δικαίου της κατοχής στη γνωμοδότηση, σύμφωνα με την οποία οι υποχρεώσεις ενός κράτους βάσει του δικαίου της κατοχής είναι ανάλογες με το βαθμό του πραγματικού ελέγχου του επί του κατεχόμενου εδάφους, τότε τα λόγια του Δικαστηρίου υποδηλώνουν ότι θεωρεί ότι οι υποχρεώσεις του Ισραήλ βάσει του δικαίου της κατοχής στη Γάζα έχουν ενταθεί υπό τις παρούσες συνθήκες, δεδομένου του κατά πολύ μεγαλύτερου βαθμού πραγματικού ελέγχου του κατακτητή επί της Γάζας από τον Οκτώβριο του περασμένου έτους. Μια λογική ερμηνεία των λεγομένων του Δικαστηρίου υποδηλώνει ότι η υποχρέωση αποχώρησης από τη Γάζα, ο επείγων χαρακτήρας της αποχώρησης και οι υποχρεώσεις των τρίτων κρατών να μην καθυστερούν την αποχώρηση αυτή μέσω βοήθειας και συνδρομής προς τον κατακτητή έχουν ενταθεί υπό τις παρούσες συνθήκες στη Γάζα.

Η Συμβουλευτική Γνώμη καθορίζει εννέα υποχρεώσεις τρίτων κρατών (για μια επισκόπηση των υποχρεώσεων των τρίτων κρατών στη Γνώμη, δείτε εδώ), αρκετές από τις οποίες σχετίζονται άμεσα με το ρόλο των στρατιωτικών βάσεων στην Κύπρο:

• Πρώτον, το ΔΔ προβλέπει ότι όλα τα κράτη πρέπει να συνεργάζονται με τους τρόπους που απαιτούνται από τη Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να διασφαλιστεί ο τερματισμός της κατοχής. Το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης που εγκρίθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2024 καθόρισε αυτές τις λεπτομέρειες, επαναλαμβάνοντας τις υποχρεώσεις των τρίτων κρατών που ορίζονται στη Συμβουλευτική Γνώμη. Το ψήφισμα καλεί όλα τα κράτη να λάβουν, μεταξύ άλλων μέτρων, «μέτρα για την παύση της εισαγωγής οποιωνδήποτε προϊόντων που προέρχονται από τους ισραηλινούς εποικισμούς, καθώς και της παροχής ή μεταφοράς όπλων, πυρομαχικών και συναφούς εξοπλισμού στο Ισραήλ, την κατοχική δύναμη, σε όλες τις περιπτώσεις όπου υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος».
  
• Δεύτερον, το ΔΔΔ παρατηρεί ότι όλα τα κράτη δεν πρέπει να παρέχουν βοήθεια ή συνδρομή για τη διατήρηση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί από την παράνομη παρουσία του Ισραήλ. Τα όπλα και η βοήθεια πληροφοριών προς τον κατοχικό στρατό από τρίτα κράτη διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο στη διατήρηση της κατοχής. Πολλές προσπάθειες έχουν καταβληθεί από ομάδες υπεράσπισης στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Κάτω Χωρών, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Δανίας, της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, για την ανάληψη νομικών ενεργειών για να σταματήσουν οι προμήθειες όπλων στον κατακτητή με σαφή κίνδυνο να διαπράξει εγκλήματα κατά των αμάχων στη Γάζα. Ένα υποβαθμισμένο και υποβαθμισμένο στοιχείο της βοήθειας από τρίτα κράτη αφορά τη ζωτικής σημασίας υποστήριξη των πληροφοριών τους προς τις ισραηλινές δυνάμεις. Για παράδειγμα, αναλύσεις από εμπειρογνώμονες παρακολούθησης πτήσεων υποδηλώνουν την πιθανή εμπλοκή βρετανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών επιτήρησης που πετούσαν πάνω από τη Γάζα τη νύχτα της σφαγής του al-Mawasi τον Σεπτέμβριο του 2024.
  
• Τρίτον, όλα τα κράτη οφείλουν «να διασφαλίσουν ότι θα τερματιστεί κάθε εμπόδιο που προκύπτει από την παράνομη παρουσία του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη στην άσκηση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση». Τα εμπόδια που βιώνει σήμερα ο λαός της Γάζας στην άσκηση του δικαιώματός του στην αυτοδιάθεση είναι σωματικά - ο θάνατος, η πείνα, οι ασθένειες και το κλίμα μαστίζουν τον πληθυσμό. Οι δραστηριότητες του Ηνωμένου Βασιλείου και της Κύπρου που διατηρούν και επιδεινώνουν αυτές τις συνθήκες πρέπει να τερματιστούν.
  
• Τέταρτον, το ΔΔ αναφέρει ότι «όλα τα κράτη μέρη της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης έχουν την υποχρέωση (...) να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση του Ισραήλ με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, όπως αυτό αποτυπώνεται στην εν λόγω Σύμβαση». Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμφωνα με τη δική της εκτίμηση, θεωρεί ότι υπάρχει σαφής κίνδυνος οι στρατιωτικές εξαγωγές προς το Ισραήλ να χρησιμοποιηθούν σε παραβιάσεις του ΔΑΔ, γεγονός που δίνει στην κυβέρνηση λόγο να αναστείλει τις άδειες εξαγωγής. Αυτή η αξιολόγηση του κινδύνου θα πρέπει να αφορά κάθε βοήθεια σε όπλα και επιτήρηση προς τον κατακτητή, με την οποία δεν μπορεί να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με το ΔΑΔ.
  

Τελικές παρατηρήσεις

Οι δικαστικές προσπάθειες από ομάδες υποστήριξης στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Κάτω Χωρών, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Δανίας, της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν δικαιολογημένα επικεντρωθεί στη διακοπή της μεταφοράς όπλων στο Ισραήλ. Η μεταφορά αυτών των φορτίων θανάτου φέρει άμεση σχέση με τις συνθήκες επί του πεδίου, ιδιαίτερα ορατή στη δικαστική διαμάχη για τη διακοπή της προμήθειας εξαρτημάτων για το αεροσκάφος F-35, το οποίο χρησιμοποιείται από το Ισραήλ για τη ρίψη βομβών 2000lb σε πυκνοκατοικημένες περιοχές στη Γάζα και τώρα στο Λίβανο. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου εξαίρεσε τα εξαρτήματα του F-35 από την απόφαση αναστολής της στις 2 Σεπτεμβρίου, δηλώνοντας τη σημασία του προγράμματος των μαχητικών αεροσκαφών για τη διατήρηση της παγκόσμιας ασφάλειας. Η χρήση των μαχητικών αεροσκαφών F-35 από το Ισραήλ στην επίθεση στη Βηρυτό στις 27 Σεπτεμβρίου 2024, η οποία κλιμάκωσε και διεύρυνε σοβαρά τη σύγκρουση και άλλαξε τους κανόνες εμπλοκής, υποχρεώνει τα υπουργεία Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου και άλλων συμμετεχουσών χωρών να επανεξετάσουν κατά πόσον το πρόγραμμα F-35 με την τρέχουσα δομή του προάγει την παγκόσμια ασφάλεια.

Η στήριξη της επιτήρησης από τρίτα κράτη προς την κατοχή λαμβάνει σχετικά λιγότερη προσοχή, παρόλο που το Ηνωμένο Βασίλειο, μέσω του μεγαλύτερου υπερπόντιου γραφείου πληροφοριών στον κόσμο στη Δεκέλεια, φαίνεται να είναι ένας σημαντικός εταίρος πληροφοριών του Ισραήλ. Η χρήση των προκεχωρημένων σταθμών του Ηνωμένου Βασιλείου στην Κύπρο για τη διεξαγωγή δραστηριοτήτων που μπορεί να βοηθήσουν τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την εθνική ασφάλεια της Κύπρου. Η παθητική και ενεργός συμμετοχή της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία αρνείται να σχολιάσει τις δραστηριότητες, ενώ συνεχίζει να διεξάγει κοινές ασκήσεις με την ισραηλινή αεροπορία, προκάλεσε απειλές από τον ηγέτη της Χεζμπολάχ να κάνει την Κύπρο «μέρος του πολέμου». Εν τω μεταξύ, ο βρετανικός στρατός δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι δεν υπάρχει «επίσημη απαίτηση» να ενημερώνεται η κυπριακή κυβέρνηση για τις στρατιωτικές και κατασκοπευτικές δράσεις του από το νησί, ενώ εκπρόσωπος της SBA δήλωσε ότι «κάθε δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στις βρετανικές βάσεις μοιράζεται πάντα με την [κυπριακή] κυβέρνηση». Αυτές οι πολιτικές ακροβασίες έχουν προκαλέσει μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις στην Κύπρο κατά των βρετανικών βάσεων, απαιτώντας τον τερματισμό της προμήθειας όπλων και πληροφοριών στο Ισραήλ από την Κύπρο. Στο πλαίσιο αυτό αξίζει να επαναλάβουμε ότι οι πολυμερείς ρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της διάταξης που υποχρεώνει την Κύπρο να επιτρέπει στα βρετανικά στρατιωτικά αεροσκάφη να πετούν στον εναέριο χώρο πάνω από το έδαφός της, δεν απαλλάσσουν την Κυπριακή Δημοκρατία από το καθήκον να συμμορφώνεται με τις υποχρεώσεις της βάσει του διεθνούς δικαίου.

Παραπομπές

1. Γιώργος Γεωργίου, «British Bases in Cyprus and Signals Intelligence», Études helléniques / Hellenic Studies, 19(2) (2011) 121-130.

2. Για μια ολοκληρωμένη συζήτηση, βλ. Nasia Hadjigeorgiou, 'Decolonizing Cyprus 60 Years after Independence: An Assessment of the Legality of the Sovereign Base Areas» (2022) 33 European Journal of International Law 1125-1152.

3. Ψήφισμα 174 της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας (22 Μαρτίου 2012). Στη γραπτή δήλωσή της στη Συμβουλευτική Γνωμοδότηση για το Αρχιπέλαγος Τσάγκος, η Κυπριακή Δημοκρατία υποστήριξε ότι «μια άσκηση για την εφαρμογή της αρχής της αυτοδιάθεσης που συνεπάγεται τη διατάραξη της εθνικής ενότητας ή της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας θα ήταν αντίθετη προς τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, παράνομη και νομικά αναποτελεσματική».» Γραπτή δήλωση σχολιάζοντας άλλες γραπτές δηλώσεις (11 Μαΐου 2018), παράγραφος 21

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ: Al Tamimi, Yussef- Πιπερίδης, Ανδρέας: Υποχρεώσεις τρίτων κρατών  στη συμβουλευτική γνωμοδότηση του ΔΔΔ: Implications for the United Kingdom and Cyprus, VerfBlog, 2024/10/14, https://verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/, DOI: 10.59704/576960e83e125451.

Άλλες αναρτήσεις σχετικά με αυτή την περιοχή:

Palästina

↑

Yussef Al Tamimi & Andreas Piperides - Implications for the United Kingdom and Cyprus

verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/

Yussef Al Tamimi

Andreas Piperides

This article belongs to the debate » The 2024 ICJ Advisory Opinion on the Occupied Palestinian Territory

14 October 2024

Third State obligations in the ICJ Advisory Opinion

On 2 September 2024, the United Kingdom Foreign Secretary David Lammy faced a series of questions in Parliament on the UK’s arms and surveillance support to Israel through its military bases in Cyprus. Referring to the recent decisions by the International Court of Justice (ICJ or Court), the Member of Parliament asked the Foreign Secretary to clarify “what role, legally or otherwise, Britain has played in overflying Gaza with surveillance aircrafts, and explain the use of RAF Akrotiri as a staging post for aircrafts going to Israel, which many people believe are carrying weapons to be used to bomb Gaza.” Foreign Secretary Lammy skirted the issue by commenting that he was “very comfortable with the support that we give to Israel” and that he “will not comment on operational issues.” The exchange in Parliament came on the same day that the UK government announced its immediate suspension of around thirty arms export licenses to Israel. That decision followed a government assessment which concluded that a clear risk exists that military exports to Israel might be used in violations of international humanitarian law (IHL). However, the decision pledged to keep in place the rest of the 350 UK licenses to Israel and expressly excluded from the decision the supply of components for the F-35 joint strike fighter programme, a move mirroring the evasive policy of the Dutch government since a landmark decision by the Hague Court of Appeal in February ordered a halt on F-35 aircraft deliveries to Israel. This contribution considers how the third State obligations set out in the ICJ Advisory Opinion of 19 July 2024 bear on the United Kingdom’s continued arms and intelligence assistance to Israel through its military bases in Cyprus.

Cyprus as a British launchpad and international law

The UK’s arms and intelligence support to Israel takes place primarily through its military bases in Cyprus. These bases stand on land over which the UK retained control in the era of decolonization. Article 1 of the Treaty of Establishment of the Republic of Cyprus, signed on 16 August 1960, delineated the land borders of the newly founded Republic while simultaneously establishing two British Sovereign Base Areas (SBAs):

“The territory of the Republic of Cyprus shall comprise the Island of Cyprus, together with the islands lying off its coast, with the exception of the two areas defined in Annex A to this Treaty, which areas shall remain under the sovereignty of the United Kingdom. These areas are in this Treaty and its Annexes referred to as the Akrotiri Sovereign Base Area and the Dhekelia Sovereign Base Area.”

The bases on Akrotiri and Dhekelia were picked due to their strategic location and military establishments. Akrotiri was and remains an airbase of the British Royal Air Force (RAF), about 40 minutes flying time from Tel Aviv. The Ayios Nikolaos station in Dhekelia was established in 1947 with the transfer of British personnel and equipment from Palestine, and now houses the largest intelligence gathering site of the British Government Communications Headquarters (GCHQ) outside the UK, as well as personnel of its U.S. counterpart, the National Security Agency (NSA), the latter in violation of the agreement between the British and Cypriot governments.

Under Article 2 of the Treaty of Establishment, the Republic of Cyprus is obliged to cooperate with the UK to ensure the security and operation of the SBAs and the “full enjoyment by the United Kingdom of the rights conferred by this Treaty.” Beyond the two military bases over which the UK claims sovereignty, Annex B provides a list of retained sites under the unimpeded administration of the UK with a “general right of use and control” (Annex B, Part II, S.1.4). These retained sites, which include the RAF satellite and radar centres in Troodos mountain (Schedule A, S.1. A.2 and A.3), are legally within the territory of the Republic of Cyprus but entirely outside its control, in a unique colonial legal situation that perhaps only resembles the U.S. base in Guantanamo Bay. In addition, the UK retained several rights of access and use over the whole island, most notably, for the purposes of the Gaza war, the right of British military aircrafts “to fly in the airspace over the territory of the Republic of Cyprus without restriction” (Annex B, Part II, S.4.2).

The legal status and obligations pertaining to the SBAs, which cover three percent of the island, equaling 99 square miles, is widely debated.²⁾ The parliament of the Republic of Cyprus adopted a resolution describing the Treaty of Establishment and the SBAs as “a colonial remnant” which defies international law and UN resolutions, most importantly on the right to self-determination.³⁾ The resolution also opposed the use of the SBAs for actions against other States. However, despite political and popular protests, the UK has continued to use Cyprus as a launchpad for attacks in the region, including in Syria and Yemen. The UK government disclosed the departure of 32 military aircrafts from the RAF airbase in Akrotiri to Israel from October to December last year. It has been reported that these flights, along with flights of U.S. C-295 military transport planes from Akrotiri, have been transporting arms to Israel. According to Haaretz, by the end of October 2023, German, Dutch, and Canadian military planes and personnel landed in Akrotiri ready to be deployed. At least 18 U.S. C-295 and CN-235 aircrafts, believed to be used by special forces, flew from Akrotiri to Tel Aviv since last October. According to senior British sources, until February 2024, Israeli F-35 planes used the British airbase in Akrotiri. By January 2024, RAF Shadow R1 planes, used for intelligence, surveillance, target acquisition and reconnaissance, had flown more than 50 missions over Gaza, one recently recorded mission coinciding with the massacre in the al-Mawasi ‘safe zone’ on 10 September 2024.

Application of the ICJ Advisory Opinion to the war in Gaza

The Advisory Opinion of 19 July 2024 is an authoritative judicial pronouncement on the legal obligations that arise from the UN Charter, the decisions of the Security Council, international human rights law, international humanitarian law, and the law of State responsibility as it relates to occupied Palestine. The obligations laid out in these bodies of law, including the ICCPR, ICESCR, CERD, and the Fourth Geneva Convention, are binding on both the United Kingdom and the Republic of Cyprus based on their accession to these conventions and as a matter of customary international law.

An important preliminary question is how the third State obligations set out in the Advisory Opinion relate to the ongoing war in Gaza. The Opinion notes that “the policies and practices contemplated by the request of the General Assembly do not include conduct by Israel in the Gaza Strip in response to the attack carried out against it by Hamas and other armed groups on 7 October 2023” (para. 81), but the Court goes on to draw conclusions that are pertinent to the current situation in Gaza. Notably, the Court finds that Israel continued to exercise control over key elements of authority in Gaza since its withdrawal in 2005, and that “[t]his is even more so since 7 October 2023” (para. 93). The ICJ concludes that Israel continues to be bound by obligations under the law of occupation in Gaza commensurate with the degree of its effective control over Gaza (para. 94), a degree of control that has markedly increased since October 2023. Judge Iwasawa writes in his separate opinion that the Court subscribes here to a functional approach to the law of occupation, whereby the focus is not on the status of the territory as such, but rather on whether a State continues to be bound by certain obligations under the law of occupation (more on the functional approach in the Advisory Opinion here). The Court’s conclusion about Gaza is to be read in light of its emphasis that the West Bank, East Jerusalem, and Gaza are “a single territorial unit, the unity, contiguity and integrity of which are to be preserved and respected” (para. 78). This emphasis on Palestine’s territorial unity leads the Court to conclude that the illegality of Israel’s presence relates to the entirety of the Palestinian territory, including Gaza (para. 262).

That the Court’s findings on the illegality of the occupation and the subsequent legal consequences, for the occupier as well as third States, also apply to the current situation in Gaza, is evidenced by the disagreement it drew from four judges. In her separate opinion, Judge Cleveland argues that, in her view, the Court “does not substantiate its conclusion that the unlawfulness of Israel’s presence, and the concomitant duty to withdraw, apply to the current situation in the Gaza Strip.” Judge Cleveland’s main disagreement is that, though Gaza is included in the considerations on Israeli violations of the Palestinian right to self-determination (paras. 239-241), Gaza is absent from the findings on Israel’s violations of the prohibition of acquiring territory through the use of force. In Judge Cleveland’s view, the Court did not explain how a violation of the right to self-determination, in the absence of a violation of the prohibition of acquiring territory by force, rendered Israel’s presence unlawful. Therefore, Judge Cleveland, and likewise Judges Tomka, Abraham and Aurescu, consider that the Court should have excluded Gaza from its conclusions on the illegality of Israel’s presence. Judges Tomka, Abraham and Aurescu further add that it is “appropriately that the Opinion refrains from taking any position on the events that have occurred in Gaza after 7 October 2023.”

However, it is not entirely accurate that the Opinion does not take any position on the events in Gaza since October 2023. As noted above, the Court states, following its consideration that “based on the information before it” Israel continued to exercise “key elements of authority over the Gaza Strip” following its withdrawal in 2005, that “[t]his is even more so since 7 October 2023” (para. 93). This statement is of no negligible import. If it is indeed correct, as Judge Iwasawa writes and several commentators have noted, that the Court subscribes to a functional approach to the law of occupation in the Opinion, whereby a State’s obligations under the law of occupation is commensurate with the degree of its effective control over the occupied territory, then the Court’s words suggest that it considers Israel’s obligations under the law of occupation in Gaza have intensified under the current circumstances, given the vastly greater degree of the occupier’s effective control over Gaza since October of last year. A reasonable interpretation of the Court’s words suggests that the duty to withdraw from Gaza, the urgency of the withdrawal, and the obligations of third States to abstain from delaying that withdrawal through aid and assistance to the occupier, have all intensified under the current circumstances in Gaza.

The Advisory Opinion specifies nine third State obligations (for an overview of obligations for third States in the Opinion, see here), several of which are directly relevant to the role of military bases in Cyprus:

• Firstly, the ICJ provides that all States must co-operate with the modalities required by the UN General Assembly and Security Council to ensure an end to the occupation. The General Assembly Resolution passed on 18 September 2024 established those modalities, reiterating the obligations of third States set out in the Advisory Opinion. The Resolution calls upon all States to, among other measures, “take steps towards ceasing the importation of any products originating in the Israeli settlements, as well as the provision or transfer of arms, munitions and related equipment to Israel, the occupying Power, in all cases where there are reasonable grounds to suspect that they may be used in the Occupied Palestinian Territory.”
• Secondly, the ICJ observes that all States are not to render aid or assistance in maintaining the situation created by Israel’s illegal presence. Arms and intelligence assistance to the occupation army by third States play a vital role in maintaining the occupation. Much effort has been put by advocacy groups in the UK, as well as other countries, including the Netherlands, France, Belgium, Denmark, Germany and the United States, into taking legal action to halt arms supplies to the occupier with a clear risk to commit crimes against civilians in Gaza. An underreported and under-litigated element of assistance by third States concerns their vital intelligence support to the Israeli forces. For example, analyses by flight tracking experts suggests the possible involvement of UK surveillance drones flying over Gaza on the night of the al-Mawasi massacre in September 2024.
• Thirdly, all States are “to ensure that any impediment resulting from the illegal presence of Israel in the Occupied Palestinian Territory to the exercise of the Palestinian people of its right to self-determination is brought to an end.” The impediments currently experienced by the people of Gaza in the exercise of their right to self-determination are corporal – death, hunger, disease and climate all ravaging the population. Activities of the UK and Cyprus that maintain and aggravate these conditions must be brought to an end.
• Fourthly, the ICJ states that “all the States parties to the Fourth Geneva Convention have the obligation (…) to ensure compliance by Israel with international humanitarian law as embodied in that Convention.” The UK government, by its own assessment, considers that a clear risk exists that military exports to Israel might be used in violations of IHL, giving the government reason to suspend export licenses. This risk assessment should bear on all arms and surveillance assistance to the occupier whereby compliance with IHL cannot be ensured.

Concluding remarks

Litigation efforts by advocacy groups in the UK and other countries, including the Netherlands, France, Belgium, Denmark, Germany and the United States, have understandably focused on halting arms transfers to Israel. The transfer of these shipments of death bear an immediate connection to the conditions on the ground, particularly visible in the litigation to halt the supply of components for the F-35 jet, used by Israel to drop 2000lb bombs on densely populated areas in Gaza and now Lebanon. The UK government excluded F-35 components from its suspension decision on 2 September, stating the importance of the fighter jet programme for maintaining global security. The use of F-35 jets by Israel in the attack on Beirut on 27 September 2024, severely escalating and widening the conflict and shifting the rules of engagement, compels the foreign offices of the UK and other participating countries to rethink whether the F-35 programme in its current structure furthers global security.

Surveillance assistance by third States to the occupation receives relatively less attention, even though the UK, through its largest overseas intelligence office in the world in Dhekelia, appears to be a major intelligence partner to Israel. The UK’s use of outposts in Cyprus to conduct activities that may aid Israeli war crimes carries serious national security risks for Cyprus. The passive and active participation by the Cypriot government, refusing to comment on the activities while continuing to conduct joint drills with Israel’s air force, drew threats from the leader of Hezbollah to make Cyprus “part of the war.” The UK military meanwhile told Parliament that there is no “formal requirement” to inform the Cypriot government of its military and intelligence actions from the island, while an SBA spokesperson stated that “any activity taking place on the British bases is always shared with the [Cypriot] government.” These political gymnastics have sparked mass popular protests in Cyprus against the British bases, demanding an end to the supply of arms and intelligence to Israel from Cyprus. In this regard it is worth reiterating that multilateral arrangements, including the provision that obliges Cyprus to allow British military aircrafts to fly in the airspace over its territory, do not release the Republic of Cyprus from the duty to comply with its obligations under international law.

References

References↑1Giorgos Georgiou, ‘British Bases in Cyprus and Signals Intelligence’, Études helléniques / Hellenic Studies, 19(2) (2011) 121–130.

↑2For a comprehensive discussion, see Nasia Hadjigeorgiou, ‘Decolonizing Cyprus 60 Years after Independence: An Assessment of the Legality of the Sovereign Base Areas’ (2022) 33 European Journal of International Law 1125–1152.

↑3Republic of Cyprus House of Representatives Resolution 174 (22 March 2012). In its written statement in the Chagos Archipelago Advisory Opinion, the Republic of Cyprus argued that ‘an exercise in the implementation of the principle of self-determination that does involve the disruption of the national unity or the territorial integrity of a country would be contrary to the UN Charter, unlawful, and legally ineffective’ Written Statement Commenting on Other Written Statements (11 May 2018) para 21.

LICENSED UNDER CC BY-SA 4.0

EXPORT METADATA

Marc21 XMLMODSDublin CoreOAI PMH 2.0

SUGGESTED CITATION Al Tamimi, Yussef; Piperides, Andreas: Third State obligations in the ICJ Advisory Opinion: Implications for the United Kingdom and Cyprus, VerfBlog, 2024/10/14, https://verfassungsblog.de/third-state-obligations-in-the-icj-advisory-opinion/, DOI: 10.59704/576960e83e125451.

Explore posts related to this:

Other posts about this region:

Palästina

LICENSED UNDER CC BY-SA 4.0

 

Adam Shatz - Μετά τον Νασράλα

 

London Review of Books,  Τόμος 46 Νο 20 - 24 Οκτωβρίου 2024

Μετά τον Νασράλα

Adam Shatz

Ο θάνατος του Χασάν Νασράλα ανακοινώθηκε το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, την επέτειο του θανάτου του Αιγύπτιου προέδρου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, του πατέρα του παναραβισμού. Ο Νάσερ πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1970, τρία χρόνια μετά την ταπεινωτική ήττα του στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το «νάξα» ή πισωγύρισμα που οδήγησε στην κατάκτηση της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας, των Υψιπέδων του Γκολάν και του Σινά από το Ισραήλ. Ο Νασράλα σκοτώθηκε κάτω από έναν καταιγισμό ογδόντα βομβών που έριξε η ισραηλινή πολεμική αεροπορία στο αρχηγείο του στο Χαρέτ Χάκε, στα νότια περίχωρα της Βηρυτού. Λίγες ώρες νωρίτερα, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε μιλήσει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας τον οργανισμό ως βόθρο αντισημιτισμού και ορκίστηκε να συνεχίσει τον πόλεμό του στο Λίβανο. «Δεν ήταν απλώς ένας ακόμη τρομοκράτης. Ήταν ο τρομοκράτης», δήλωσε ο Νετανιάχου μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Νασράλα.

Οι Αμερικανοί εγκάθετοι του Νετανιάχου - ο Τζο Μπάιντεν, η Καμάλα Χάρις και ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν - γρήγορα επανέλαβαν τους πανηγυρισμούς του Ισραηλινού πρωθυπουργού για τον θάνατο του Νασράλα. Δεν τους ενδιέφερε ότι ο Νετανιάχου δεν τους είχε συμβουλευτεί για τον βομβαρδισμό, ο οποίος γελοιοποίησε την αμερικανική και γαλλική πίεση για κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της Χιζμπολάχ, στην οποία ο Νετανιάχου είχε δώσει κατ' ιδίαν την έγκρισή του. Αφήστε τις συχνές προειδοποιήσεις των Αμερικανών για τους κινδύνους της κλιμάκωσης και τη δηλωμένη επιθυμία τους να αποφύγουν μια σύγκρουση με το Ιράν. Για τον Μπάιντεν, η δολοφονία του Νασράλα παρείχε ένα «μέτρο δικαιοσύνης» για τα θύματα της Χιζμπολάχ, από τις βομβιστικές επιθέσεις του 1983 στην αμερικανική πρεσβεία και τους στρατώνες των πεζοναυτών στη Βηρυτό μέχρι σήμερα. Ο Χάρις αποκάλεσε τον Νασράλα «τρομοκράτη με αμερικανικό αίμα στα χέρια του.» Λες και ο Νετανιάχου και οι συνάδελφοί του στο υπουργικό συμβούλιο είχαν κρατήσει τα χέρια τους καθαρά κατά τη διάρκεια της δολοφονίας δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Γάζα και του βίαιου εκτοπισμού πάνω από το 90% του πληθυσμού της - για να μην αναφέρουμε το κύμα επιθέσεων και κατεδαφίσεων εποίκων στη Δυτική Όχθη ή τους βομβαρδισμούς του νότιου Λιβάνου, της κοιλάδας Μπεκάα και της Βηρυτού μετά τις φρικτές επιθέσεις με τηλεειδοποιητές και ραδιοφωνικά μέσα πριν από δύο εβδομάδες. Αλλά το «αραβικό αίμα» δεν έχει την ίδια αξία με το αμερικανικό ή το ισραηλινό αίμα στον ηθικό υπολογισμό της Δύσης.

Μεταξύ των υποστηρικτών του στο Λίβανο, και για πολλούς εκτός Δύσης, ο Νασράλα θα μείνει στη μνήμη τους με διαφορετικό τρόπο: όχι ως «τρομοκράτης» αλλά ως πολιτικός ηγέτης και σύμβολο πρόκλησης των αμερικανικών και ισραηλινών φιλοδοξιών στη Μέση Ανατολή. Παρόλο που η Χιζμπολάχ παρέμεινε μια στρατιωτική οργάνωση διαβόητη για τις θεαματικές επιθέσεις της εναντίον δυτικών συμφερόντων, το Κόμμα του Θεού και ο ηγέτης του υπέστησαν μια πολύπλοκη εξέλιξη μετά το τέλος του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου το 1990. Δεν ήταν μια ασυνήθιστη πορεία στην περιοχή. Ο Menachem Begin και ο Yitzhak Shamir, πρώην ηγέτες του Likud, του κόμματος του Netanyahu, ξεκίνησαν και οι δύο ως «τρομοκράτες». Ο Begin ήταν πίσω από τη βομβιστική επίθεση του 1946 στο ξενοδοχείο King David, η οποία σκότωσε σχεδόν εκατό πολίτες- ο Shamir σχεδίασε την απαγωγή και τη δολοφονία του απεσταλμένου του ΟΗΕ Folke Bernadotte το 1948. Ο Γιτζάκ Ράμπιν, που εκτιμήθηκε από τους φιλελεύθερους σιωνιστές ως ειρηνοποιός, επέβλεψε την εκδίωξη δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τη Λύδδα και τη Ράμλε το 1948. Περνώντας από τη βία στην πολιτική, ο Νασράλα ακολούθησε τα βήματα των ισραηλινών εχθρών του, τη σταδιοδρομία των οποίων φέρεται να έχει μελετήσει στενά.

Ο Νασράλα έγινε ηγέτης της Χιζμπολάχ το 1992, αφού το Ισραήλ δολοφόνησε τον προκάτοχό του, τον σεΐχη Αμπάς αλ-Μουσάουι. Ήταν 31 ετών, και παρόλο που ήταν ηγετικό μέλος του συμβουλίου σούρα της Χιζμπολάχ για πέντε χρόνια, ήταν ελάχιστα γνωστός εκτός των εσωτερικών κύκλων του κινήματος. Το να πούμε ότι αποδείχθηκε πιο ικανός από τον αλ-Μουσάουι είναι υποτιμητικό: Ο Νασράλα ήταν ένας ηγέτης ιστορικών διαστάσεων, μια από τις μορφές που καθόρισαν τη Μέση Ανατολή των τελευταίων τριών δεκαετιών. Ένας Λιβανέζος συγγραφέας μου είπε πρόσφατα ότι ήταν η κατάρα του Λιβάνου -και σύμπτωμα της κρίσης της κοσμικής ελίτ- ότι ο πιο ταλαντούχος πολιτικός ηγέτης της χώρας ήταν ένας σιίτης φονταμενταλιστής.

Ο Νασράλα ήταν στενός σύμμαχος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και οπαδός του velayet-e faqih, του συστήματος ιερατικής διακυβέρνησης του Ιράν, αλλά απείχε πολύ από τον φανατικό «αφοσιωμένο στο τζιχάντ, όχι στη λογική», όπως τον περιέγραψε ο Jeffrey Goldberg στο New Yorker το 2002. Αντίθετα, ήταν ένας υπολογιστικός, έξυπνος ηγέτης που σπάνια επέτρεπε στο πάθος του να υπερισχύει της ικανότητάς του για λογική- ήταν πάντα προσεκτικός στο να λαμβάνει υπόψη του την ψυχολογία του εχθρού του στην άλλη πλευρά των συνόρων. Κατάλαβε ότι ο λαός του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένου του σιιτικού πληθυσμού του, δεν ήταν θρησκευτικοί ζηλωτές και ότι ένα ισλαμικό κράτος δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη στο ορατό μέλλον. Ποτέ δεν προσπάθησε να επιβάλει τον νόμο της Σαρία στους οπαδούς του- οι γυναίκες στο φέουδό του στα νότια προάστια της Βηρυτού ήταν ελεύθερες να ντύνονται όπως ήθελαν χωρίς να παρενοχλούνται από την αστυνομία ηθικής. Μετά την απελευθέρωση του νότου από την ισραηλινή κατοχή από τη Χιζμπολάχ το 2000, ο Νασράλα ξεκαθάρισε ότι δεν θα υπάρξουν εξωδικαστικά αντίποινα κατά των χριστιανών που είχαν συνεργαστεί με τους Ισραηλινούς. Αντίθετα, θα τους οδηγούσαν στα σύνορα και θα τους παρέδιδαν στο Ισραήλ. Οι σιίτες συνεργάτες, ωστόσο, είδαν κάποια αντίποινα.

Μέχρι που οδήγησε τη Χιζμπολάχ στον πόλεμο της Συρίας στο πλευρό του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, προσελκύοντας το μίσος πολλών που κάποτε τον θαύμαζαν, ο Νασράλα φαινόταν να είναι ο τελευταίος Άραβας εθνικιστής, ο μόνος Άραβας ηγέτης εκτός Παλαιστίνης που ήταν πρόθυμος να σταθεί απέναντι στο Ισραήλ. Συχνά τον συνέκριναν με τον Νάσερ, αλλά σε αντίθεση με τον Νάσερ, του οποίου η πολεμική αεροπορία κονιορτοποιήθηκε την πρώτη ημέρα του Πολέμου των Έξι Ημερών, πολέμησε το Ισραήλ μέχρις εσχάτων το 2006, και μάλιστα έδωσε στον λιβανέζικο λαό μια τηλεοπτική ομιλία στην οποία ανακοίνωσε επικείμενη επίθεση σε ισραηλινό πλοίο, το οποίο τυλίχθηκε στις φλόγες την ώρα που μιλούσε (έγινε μάλιστα για λίγο και απίθανο αντικείμενο θαυμασμού στον σουνιτικό αραβικό κόσμο). Αλλά παρόλο που καυχιόταν για τις επιδόσεις της Χιζμπολάχ στο πεδίο της μάχης, τιμωρήθηκε από την αγριότητα των ισραηλινών βομβαρδισμών και αναγνώρισε ότι η διασυνοριακή επιχείρηση ομηρίας του κινήματός του έδωσε στο Ισραήλ την αφορμή να καταστρέψει μεγάλα τμήματα του Λιβάνου, ένα λάθος που ορκίστηκε να μην επαναλάβει ποτέ.

Η Hizbulah ιδρύθηκε το 1982, με τη βοήθεια του Ιράν, μετά την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο. Υπήρχε κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της PLO από τον Ιούλιο του 1981. Αλλά όταν τρομοκράτες που απασχολούσε ο Αμπού Νιντάλ, ορκισμένος αντίπαλος του Γιασίρ Αραφάτ, προσπάθησαν να σκοτώσουν τον πρεσβευτή του Ισραήλ στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1982, ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Αριέλ Σαρόν άδραξε την ευκαιρία για να δικαιολογήσει τον πόλεμο κατά της PLO του Αραφάτ και να εισβάλει στον Λίβανο, όπου είχε την έδρα της η PLO. Ορισμένοι από τους σιίτες στο νότο, εξοργισμένοι από τη σκληρή παρουσία των Παλαιστινίων μαχητών, αρχικά καλωσόρισαν τις προσπάθειες του Ισραήλ να καταργήσει το «κράτος μέσα στο κράτος» της PLO. Αλλά το Ισραήλ έγινε γρήγορα εχθρός, προκαλώντας μια εξέγερση από νέους σιίτες.

Ο Νασράλα, γεννημένος το 1960, ήταν ένας από αυτούς. Η Χιζμπολάχ περιγράφεται συχνά στη Δύση ως «πολιτοφυλακή που υποστηρίζεται από το Ιράν», κάτι που είναι αλήθεια, αλλά οι περισσότερες πολιτικές ομάδες στο Λίβανο έχουν καλλιεργήσει ξένους χορηγούς (Αμερικανούς, Γάλλους, Σαουδάραβες). Και, όπως συχνά επισημαίνουν οι ηγέτες της Χιζμπολάχ, οι σιίτες είναι λιγότερο πιθανό να έχουν δεύτερο διαβατήριο ή δεύτερο σπίτι στο Παρίσι και το Λονδίνο. Όποιοι και αν είναι οι δεσμοί τους με το Ιράν, είναι «γιοι του Λιβάνου». Ο Νασράλα μεγάλωσε σε μια εργατική, κυρίως αρμενική γειτονιά της Βηρυτού, μέχρι που η οικογένειά του εκδιώχθηκε από χριστιανικές πολιτοφυλακές στην αρχή του εμφυλίου πολέμου το 1975. Εγκαταστάθηκαν στο νότο, στο χωριό κοντά στην Τύρο όπου γεννήθηκε ο πατέρας του. Ο Νασράλα μοιραζόταν τον θαυμασμό του πατέρα του για τον ιρανικής καταγωγής κληρικό Μούσα αλ Σαντρ, του οποίου το Κίνημα των Αναξιοπαθούντων είχε προωθήσει την ενδυνάμωση των καταπιεσμένων σιιτών στον Λίβανο πριν εξαφανιστεί μυστηριωδώς σε ένα ταξίδι στη Λιβύη το 1978. Όπως πολλοί νεαροί σιίτες, ο Νασράλα βρέθηκε επίσης να έλκεται από την επανάσταση του Χομεϊνί στο Ιράν. Και το 1982, η Ισλαμική Δημοκρατία έφτασε στο κατώφλι του, όταν ένα απόσπασμα 1.500 ανδρών της Φρουράς της Επανάστασης άρχισε να οργανώνει την πολιτοφυλακή που έγινε γνωστή ως Hizbulah στην κοιλάδα Bekaa. Ο Nasrallah ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της. Στις 23 Οκτωβρίου 1983, η ομάδα έγινε γνωστή στον κόσμο με δύο βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στη Βηρυτό με στόχο Αμερικανούς και Γάλλους ειρηνευτές, στις οποίες σκοτώθηκαν περισσότεροι από τριακόσιοι. Δύο χρόνια αργότερα, η Hizbulah δημοσίευσε ένα ανακοινωθέν στην εφημερίδα As-Safir, ανακοινώνοντας την αποφασιστικότητά της να «διώξει τους Αμερικανούς, τους Γάλλους και τους συμμάχους τους από το Λίβανο μια για πάντα, βάζοντας τέλος σε όλες τις αποικιοκρατικές οντότητες στη χώρα μας» και να αντικαταστήσει το πολιτικό σύστημα της χώρας με ένα ισλαμικό κράτος ιρανικού τύπου.

Όταν ο Νασράλα έγινε γενικός γραμματέας το 1992, οδήγησε τη Χιζμπολάχ στην πολιτική, επικρατώντας έναντι των μελών που υποστήριζαν ότι το κίνημα θα έπρεπε να περιοριστεί στην αντίσταση στο νότο και να αποφύγει να εμπλακεί στο θρησκευτικό σύστημα του Λιβάνου, αν και ο ίδιος προσπάθησε να μείνει προσωπικά μακριά. Το κύρος του αυξήθηκε μετά τον θάνατο του 18χρονου γιου του, Χαντί, ο οποίος πέθανε πολεμώντας το Ισραήλ το 1997. 'Ο γιος μου είχε την εξαιρετική ευκαιρία να πεθάνει ως μάρτυρας', είπε. 'Αν υποφέρω σε προσωπικό επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο, είμαι ευτυχής. Από τότε, ο Νασράλα είναι γνωστός ως «Αμπού Χαντί». Αφού οι ΗΠΑ δολοφόνησαν τον Qasem Soleimani, τον ηγέτη της Δύναμης Quds της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς, το 2020, ο Nasrallah έγινε ο ηγέτης με τη μεγαλύτερη επιρροή στον ιρανικό άξονα - δεύτερος μετά τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές. Καθώς η Χιζμπολάχ εμπλέκεται όλο και περισσότερο στο πολιτικό σύστημα του Λιβάνου, το οποίο κάποτε είχε κατακεραυνώσει, ο Νασράλα ενδιαφέρθηκε να επεκτείνει την επιρροή του στέλνοντας πράκτορες της Χιζμπολάχ να εκπαιδεύουν συμμάχους στη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη. Έδωσε την εντύπωση ότι είχε ξεπεράσει τη μικρή του χώρα.

Πριν αναγκαστεί να αποσυρθεί στην παρανομία το 2006, ο Νασράλα ήταν περιστασιακά διαθέσιμος σε ξένους δημοσιογράφους. Κατάφερα να του πάρω μια συνέντευξη για το New York Review of Books το 2004. Στο γραφείο του στο Χαρέτ Χρέικ, ο μεταφραστής μου και εγώ γίναμε δεκτοί από έναν δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού της Χιζμπολάχ, του al-Manar, και, μετά από μια ενδελεχή αλλά ευγενική έρευνα, πήραμε το ασανσέρ για να ανεβούμε μερικούς ορόφους. Η αίθουσα υποδοχής ήταν διακοσμημένη με φωτογραφίες του αλ-Μουσάουι, του Χομεϊνί και του Χαμενεΐ. Στην είσοδο υπήρχε μια φωτογραφία του Χαντί Νασράλα. (Παρ' όλες τις προσπάθειες της Χιζμπουλάχ να αυτοχαρακτηριστεί ως η χτυπούσα καρδιά του αραβικού εθνικισμού, δεν υπήρχαν φωτογραφίες σουνιτών Αράβων ηγετών, μια υπενθύμιση της αδυναμίας του κόμματος να αποβάλει τις σεχταριστικές του καταβολές). Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, μου έκανε εντύπωση η άνετη εξουσία που επέδειξε ο Νασράλα: οι συνάδελφοί του τον σέβονταν αλλά δεν έδειχναν να τον φοβούνται. Αν ήταν ανένδοτος στις απόψεις του, ήταν επίσης φιλικός και ανεπιτήδευτος, και ποτέ δεν καυχιόταν. Τα επιχειρήματά του ήταν σχολαστικά διατυπωμένα, αντανακλώντας την ανάγνωση της ιστορίας και τη μελέτη του εχθρού του- η θρησκεία δεν αναφέρθηκε ποτέ. (Απαντούσε στις ερωτήσεις μου στα αραβικά μέσω μεταφραστή - μιας Λιβανέζας σιίτισσας που εργαζόταν για τον ΟΗΕ - αλλά καταλάβαινε σαφώς αγγλικά).

Η περηφάνια του για το επίτευγμα του κινήματός του ήταν εμφανής. Τέσσερα χρόνια μετά τη μονομερή αποχώρηση του Ισραήλ από τον Λίβανο, η Χιζμπούλα εξακολουθούσε να απολαμβάνει τη λάμψη της νίκης. Το κόμμα είχε ετήσιο προϋπολογισμό 100 εκατομμυρίων δολαρίων, μεγάλο μέρος του οποίου προμηθεύτηκε από το Ιράν, και δέκα έδρες στο κοινοβούλιο- συνέχισε να αυξάνει τη στρατιωτική του δύναμη στο νότο και στην κοιλάδα Μπεκάα. Ο Νασράλα ήταν ανένδοτος ότι η Χιζμπολάχ έπρεπε να διατηρήσει τα όπλα της σε περίπτωση που το Ισραήλ αποφάσιζε να επιστρέψει στον Λίβανο.

Το Ισραήλ, ωστόσο, δεν ήταν ο μόνος εχθρός του Νασράλα ούτε η μόνη του ανησυχία. Στο Λίβανο παρέμεινε μια διχαστική φιγούρα, ακόμη και μεταξύ εκείνων που ήταν ευγνώμονες για τον αγώνα του κατά του κατακτητή. Υπήρχαν φήμες ότι είχε συμμετάσχει στη δολοφονία λιβανέζων κομμουνιστών τη δεκαετία του 1980, καθώς και σε βιαιοπραγίες και ομηρίες με στόχο δυτικά συμφέροντα. Καθώς η Χιζμπουλάχ εξελίχθηκε σε ένα κράτος μέσα σε ένα κράτος πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο από ό,τι ήταν το κράτος του Αραφάτ, οι εχθροί του Νασράλα στο Λίβανο πολλαπλασιάστηκαν. Δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του για να εκμεταλλευτεί το θρησκευτικό πολιτικό σύστημα που η Χιζμπολάχ είχε καταγγείλει στο ανακοινωθέν της το 1985 ή για να εκφοβίσει και μερικές φορές να δολοφονήσει αντιπάλους, συμπεριλαμβανομένων των σιιτών επικριτών του κόμματος, όπως ο δημοσιογράφος Λόκμαν Σλιμ. Η Χιζμπούλα εμπλέκεται επίσης σε ορισμένες από τις μεγάλες καταστροφές που έπληξαν τον Λίβανο τα τελευταία χρόνια, από τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι το 2005 έως την έκρηξη του 2020 σε αποθήκη του λιμανιού της Βηρυτού, όπου η Χιζμπούλα φέρεται να αποθήκευε νιτρικό αμμώνιο. Έχει προσπαθήσει να τοποθετήσει τον εαυτό του ως μια βασιλική φιγούρα υπεράνω της πολιτικής, αλλά έχει επίσης ζητήσει με σθένος τον τερματισμό πολλών ερευνών υψηλού προφίλ και υπερασπίστηκε ακόμη και τον Riad Salameh, τον ατιμασμένο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, μετά την οικονομική κατάρρευση του 2019. Ο Νασράλα μπορεί να είχε δίκιο να οδηγήσει τη Χιζμπολάχ στην πολιτική, αλλά οι επικριτές του είχαν δίκιο να προειδοποιούν ότι το λιβανέζικο σύστημα θα διέφθειρε το κόμμα και θα ροκάνιζε τη φήμη της ακεραιότητάς του.

Όμως καμία απόφαση του Νασράλα δεν ήταν πιο επιζήμια για το κύρος του κόμματός του από την παρέμβασή του στον πόλεμο της Συρίας για λογαριασμό της δικτατορίας του Άσαντ: δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ορισμένα από τα θύματα του Άσαντ εξέφρασαν τη χαρά τους για την πρόσφατη ταπείνωση της Χιζμπολάχ. Οι λόγοι του Νασράλα μπορεί να ήταν πραγματιστικοί: Ο Άσαντ ήταν μέρος του λεγόμενου Άξονα της Αντίστασης, και αν έπεφτε από την εξουσία, η Χιζμπολάχ δεν θα μπορούσε να μεταφέρει όπλα από το Ιράν μέσω των συριακών συνόρων στον Λίβανο. (Εξίσου επικίνδυνη, από την άποψη της Χιζμπολάχ, ήταν η αυξανόμενη δύναμη των σουνιτών τζιχαντιστών στη συριακή αντιπολίτευση, εχθρών των σιιτών). Αλλά ο Νασράλα είχε αυτοχαρακτηριστεί ως υπερασπιστής των καταπιεσμένων και πολλοί δεν ήταν ευχαριστημένοι που έβλεπαν μαχητές της Χιζμπαλάχ να συνδράμουν έναν αδίστακτο πόλεμο καταστολής.

Η απόφαση του Νασράλα βοήθησε στη διατήρηση του καθεστώτος Άσαντ. Ενίσχυσε επίσης τους δεσμούς της Χιζμπολάχ με τη Ρωσία. Αλλά αποδείχθηκε εξίσου καταστροφική με την παρέμβαση της Αιγύπτου στον εμφύλιο πόλεμο της Βόρειας Υεμένης τη δεκαετία του 1960, τον οποίο ο Νάσερ περιέγραψε ως «το δικό μου Βιετνάμ». Η Χιζμπούλα δεν έχασε μόνο χιλιάδες μαχητές: το κόμμα της αντίστασης ήταν πλέον το κόμμα της αντεπίθεσης εναντίον των συμπατριωτών της Αράβων, και η συνεργασία της με τις συριακές και ρωσικές μυστικές υπηρεσίες την έκανε ευάλωτη σε αμερικανική και ισραηλινή διείσδυση. Η Χιζμπουλάχ είχε βάλει στο στόχαστρο στρατιώτες στον αγώνα της κατά του Ισραήλ, αλλά τώρα ήταν μέρος μιας εκστρατείας καμένης γης στη Συρία που δεν έκανε καμία διάκριση μεταξύ στρατιώτη και πολίτη. Μετά το 2006, η Χιζμπολάχ συμμετείχε μόνο σε περιστασιακές ανταλλαγές τίτλων με το Ισραήλ, που συνήθως αφορούσαν τα αγροκτήματα Σεμπάα, ένα κομμάτι εδάφους που η Χιζμπολάχ ισχυρίζεται ότι ανήκει στον Λίβανο και το Ισραήλ στα συριακά Υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται υπό ισραηλινό έλεγχο. Κατά τα άλλα, τα σύνορα ήταν σχετικά ήσυχα - τόσο ήσυχα που οι σουνίτες ριζοσπάστες στο Λίβανο κατηγόρησαν τον Νασράλα ότι είναι ένας από τους συνοριοφύλακες του Ισραήλ. Όλα αυτά άλλαξαν, ωστόσο, στις 8 Οκτωβρίου 2023, όταν αποφάσισε να ανοίξει ένα «βόρειο μέτωπο» για την υποστήριξη της Χαμάς και του λαού της Γάζας.

Ισραηλινοί σχολιαστές, αριστεροί και δεξιοί, υποστήριξαν ότι η Χιζμπολάχ δεν είχε κανένα λόγο να εκτοξεύσει ρουκέτες στο βόρειο Ισραήλ, ότι επέλεξε να ξεκινήσει αυτή τη σύγκρουση. Ο Νασράλα είχε διαφορετική άποψη. Η Χιζμπολάχ, πίστευε, βρισκόταν «στην καρδιά της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Είναι μια ενιαία οντότητα και δεν μπορείτε να τη διαιρέσετε. Είναι τελικά μία πραγματικότητα». Όπως το έβλεπε, αναλάμβανε τις ευθύνες του στο πλαίσιο του Άξονα της Αντίστασης για να μειώσει την πίεση στον σύμμαχό του στη Γάζα. Οι επιθέσεις της Χιζμπολάχ στο βόρειο Ισραήλ, οι οποίες οδήγησαν στην εκκένωση περισσότερων από πενήντα χιλιάδων Ισραηλινών πολιτών, καταγγέλθηκαν από τη Δύση ως τρομοκρατία. Αλλά πολλοί Παλαιστίνιοι εκτίμησαν την υποστήριξη του Νασράλα, ειδικά από τη στιγμή που κανένας από τους άλλους Άραβες ηγέτες δεν έκανε τίποτα για να υπερασπιστεί το λαό της Γάζας. Ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας, μίλησε εκ μέρους πολλών από αυτούς όταν δήλωσε στον Antony Blinken λίγο μετά τις 7 Οκτωβρίου: «Ενδιαφέρομαι προσωπικά για το παλαιστινιακό ζήτημα; Δεν ενδιαφέρομαι, αλλά ο λαός μου ενδιαφέρεται, οπότε πρέπει να βεβαιωθώ ότι αυτό έχει νόημα».

Το στοίχημα του Νασράλα ήταν ότι στοχεύοντας στρατιωτικές και αμυντικές υποδομές και αποφεύγοντας σε μεγάλο βαθμό τις απώλειες αμάχων, θα μπορούσε να δείξει ένα μέτρο υποστήριξης προς τον λαό της Γάζας και να αναγκάσει το Ισραήλ να καταλήξει σε κατάπαυση του πυρός με τη Χαμάς χωρίς να οδηγήσει σε κλιμάκωση στα σύνορα Λιβάνου-Ισραήλ. Γνώριζε ότι ένας πόλεμος με το Ισραήλ θα ήταν αντίθετος από τους περισσότερους ανθρώπους στο Λίβανο, συμπεριλαμβανομένων πολλών σιιτών, καθώς και από τους συμμάχους του στην Τεχεράνη, οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν το οπλοστάσιο της Χιζμπολάχ σε περίπτωση ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν. Αλλά έπρεπε επίσης να διατηρήσει την εικόνα του κινήματός του ως υπέρμαχου της παλαιστινιακής αντίστασης, μια φήμη που θα είχε καταστραφεί αν δεν είχε δράσει. Εξ ου και η επιμονή του ότι δεν επρόκειτο για μια τελική αποκαλυπτική μάχη με το Ισραήλ: Η Χιζμπολάχ σκόπευε απλώς να αποτρέψει την ισραηλινή επιθετικότητα στη Γάζα και θα σταματούσε να εκτοξεύει τους πυραύλους της όταν το Ισραήλ αποδεχόταν την κατάπαυση του πυρός.

Ο Νασράλα τόνισε επανειλημμένα ότι δεν επιθυμούσε έναν ευρύτερο πόλεμο, όπως και οι σύμμαχοί του στο Ιράν, ιδιαίτερα ο συμφιλιωτικός νέος πρόεδρός του, Μασούντ Πεζεκιάν, ο οποίος έβγαλε έναν αχαρακτήριστα γκαντιανό τόνο στις εκκλήσεις του για τερματισμό των μαχών στο Λίβανο κατά την επίσκεψή του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Οι υψηλού επιπέδου ιρανικές αντιδράσεις στις προκλήσεις του Ισραήλ -ιδιαίτερα στις δολοφονίες των ηγετών της Χιζμπολάχ και της Χαμάς στη Βηρυτό, τη Δαμασκό και την Τεχεράνη- ήταν υποτονικές. Αλλά ο Νασράλα, ο οποίος είχε κερδίσει τον σεβασμό όχι μόνο των Αράβων αλλά και των Ισραηλινών για την ανάλυσή του σχετικά με τις προθέσεις των ηγετών του Ισραήλ, για μια φορά εκτίμησε λάθος τον εχθρό του, ενώ αποκάλυψε μια εκπληκτική δόση αφέλειας σχετικά με την πραγματική ισορροπία δυνάμεων. Παρόλο που η Χιζμπολάχ είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια κατάσταση αμοιβαίας αποτροπής με τον γείτονά της, το Ισραήλ είχε αποδεχτεί μόνο απρόθυμα αυτή την κατάσταση. Επιχειρώντας να συνδέσει το βόρειο Ισραήλ και τη Γάζα στις 8 Οκτωβρίου, εκτοξεύοντας ρουκέτες «σε ένδειξη αλληλεγγύης» προς τους Παλαιστίνιους, ο Νασράλα προσέφερε στο Ισραήλ τη δικαιολογία που αναζητούσε εδώ και καιρό για να ξαναγράψει τους «κανόνες του παιχνιδιού» που διέπουν τα σύνορα από το 2006.

Μετά τις 7 Οκτωβρίου, ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Γιοάβ Γκαλάντ, φέρεται να ήθελε να χτυπήσει πρώτα τη Χιζμπολάχ και όχι τη Χαμάς. Ο Νετανιάχου απέρριψε τη συμβουλή του Γκαλάντ, αλλά ο πόλεμος κατά της Χιζμπολάχ, για τον οποίο το Ισραήλ προετοιμάζεται εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, παρέμεινε μέρος της συζήτησης, ακόμη και όταν ο Νετανιάχου έκανε ότι άκουγε τις προειδοποιήσεις της κυβέρνησης Μπάιντεν για περιφερειακή ανάφλεξη. Ήξερε ότι ο Μπάιντεν και ο Μπλίνκεν θα συνθηκολογούσαν τελικά, με μια ανόητη τελετή «ανησυχίας» και «επιφυλακτικότητας» για τον «καλύτερο δρόμο προς τα εμπρός». Τους επόμενους έντεκα μήνες, οι Ισραηλινοί σφυροκόπησαν τον νότιο Λίβανο, σκοτώνοντας αρκετές εκατοντάδες ανθρώπους και αναγκάζοντας σχεδόν εκατό χιλιάδες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, αλλά αυτό προβλημάτισε τη δυτική συνείδηση πολύ λιγότερο από τη φυγή των Ισραηλινών πέρα από τα σύνορα. Το Ισραήλ διεξήγαγε το 80% των επιθέσεων κατά μήκος των συνόρων, αλλά για άλλη μια φορά αυτή η ανισότητα ελάχιστα τονίστηκε στον αμερικανικό Τύπο, όπου η έξοδος των Αράβων υπό την ισραηλινή βία αντιμετωπίστηκε ως φυσική καταστροφή και περιγράφηκε με παθητική φωνή.

Με τις βομβιστικές επιθέσεις και τις επιθέσεις με ραδιοτηλέφωνα στις 17-18 Σεπτεμβρίου, που σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους και τραυμάτισαν χιλιάδες άλλους, έγινε πιο σαφές ότι το Ισραήλ πλησίαζε τον Νασράλα και τη Χιζμπούλα. Οι επιθέσεις δεν κατέστρεψαν μόνο το σύστημα επικοινωνιών της Χιζμπολάχ: αποκάλυψαν την πλήρη έκταση της ισραηλινής διείσδυσης στην οργάνωση, ρίχνοντάς την σε παράλυση. Στη συνέχεια ήρθε ο δολοφονικός βομβαρδισμός του Λιβάνου, κατά την πρώτη ημέρα του οποίου έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι άνθρωποι από οποιαδήποτε άλλη ημέρα από το τέλος του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου, και ακολούθησαν οι δολοφονίες του Νασράλα και μεγάλου μέρους της ανώτερης ηγεσίας της Χιζμπολάχ. Περίπου 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι στο Λίβανο -σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού- έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους και περισσότεροι από 1.400 έχουν σκοτωθεί. (Ένας από αυτούς ήταν ένας 56χρονος Λιβανέζος-Αμερικανός, ο Kamel Jawad, πατέρας τεσσάρων παιδιών, ο οποίος εργαζόταν εθελοντικά στη γενέτειρά του, τη Nabatieh, και ο θάνατος του οποίου δεν θα ενδιαφέρει την αμερικανική κυβέρνηση περισσότερο από ό,τι ο θάνατος του 26χρονου Τουρκοαμερικανού Ayşenur Ezgi Eygi, ο οποίος πυροβολήθηκε από ισραηλινούς στρατιώτες σε μια ειρηνική διαμαρτυρία κοντά στη Ναμπλούς στις αρχές Σεπτεμβρίου).

Η Χιζμπολάχ δεν είναι ο μόνος στόχος: το Ισραήλ έχει πραγματοποιήσει πλήγματα κατά των ηγετών της Χαμάς και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στο Λίβανο, καθώς και κατά των Χούτι στην Υεμένη. Και ενώ η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στους πολέμους του Ισραήλ στο εξωτερικό, οι κάτοικοι της Γάζας πεθαίνουν σε αεροπορικές επιδρομές - στις 10 Οκτωβρίου, 28 άνθρωποι σκοτώθηκαν ενώ βρίσκονταν σε ένα σχολείο στην πόλη Ντέιρ αλ Μπαλάχ, ένα από τα περισσότερα από διακόσια σχολεία που βομβαρδίστηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις τον τελευταίο χρόνο - και ολόκληρες γειτονιές στη Δυτική Όχθη ισοπεδώνονται από ισραηλινές μπουλντόζες. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει σταθεί στο πλευρό του Ισραήλ ακόμη και όταν αυτό έχει ταπεινωθεί από την προκλητικότητα του Νετανιάχου, είτε επειδή πιστεύει ότι η αμερικανική πίεση θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις πιθανότητες νίκης του Χάρις, είτε επειδή σιωπηρά χαιρετίζει την επίθεση του Ισραήλ ως τρόπο αποδυνάμωσης της γραμμής άμυνας του Ιράν στον Λίβανο. Ο Νετανιάχου έχει πει επανειλημμένα ψέματα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αφού έδωσε διαβεβαιώσεις ότι η χερσαία επίθεση του Ισραήλ θα ήταν «περιορισμένη», έστειλε τον στρατό στον νότιο Λίβανο, όπου τον συνάντησαν καλά εκπαιδευμένοι μαχητές της Χιζμπολάχ, οι οποίοι, όσο υποβαθμισμένες και αν είναι οι ικανότητές τους, προετοιμάζονται για αυτή τη μάχη από το 2000 και γνωρίζουν το έδαφος πολύ καλύτερα από τους Ισραηλινούς. Μόνο την πρώτη εβδομάδα, έντεκα ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Λίβανο. Η Χιζμπολάχ συνέχισε επίσης να εκτοξεύει ρουκέτες προς το Ισραήλ.

Ο Νετανιάχου έχει προειδοποιήσει τη λιβανέζικη κυβέρνηση ότι αν δεν καταφέρει να απομακρύνει τη Χιζμπολάχ -κάτι που δεν έχει τη δύναμη να επιτύχει ακόμη και αν το επιθυμούσε- ο Λίβανος θα βρεθεί αντιμέτωπος με «καταστροφή και πόνο όπως βλέπουμε στη Γάζα». Εν τω μεταξύ, οι υποστηρικτές του Ισραήλ στο εξωτερικό ισχυρίζονται ότι, όπως το έθεσε ο Bernard-Henri Lévy στο Χ, «το Ισραήλ δεν εισβάλλει στον Λίβανο, αλλά τον απελευθερώνει». Μια τέτοια ρητορική δεν είναι καθόλου καινούργια. Η εισβολή στο Λίβανο το 1982 διαφημίστηκε ως «Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία». Όχι μόνο απέτυχε να καταστρέψει την παλαιστινιακή αντίσταση, αλλά οδήγησε στη δημιουργία μιας ακόμη πιο αποτελεσματικής πολεμικής δύναμης: Hizbullah. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2006, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις ισχυρίστηκε ότι άκουσε τους «πόνους της γέννησης μιας νέας Μέσης Ανατολής» καθώς το Ισραήλ βομβάρδιζε τον νότιο Λίβανο και τη Βηρυτό.

Το Ισραήλ επιμένει ότι δεν είχε άλλη επιλογή, κάτι που είναι αποδεδειγμένα ψευδές. Θα μπορούσε να είχε εργαστεί για να επιτύχει κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Θα μπορούσε να είχε υιοθετήσει την αμερικανο-γαλλική πρόταση για μια παύση 21 ημερών στις μάχες μεταξύ του Ισραήλ και της Χιζμπολάχ, στην οποία ο Νασράλα έδωσε την έγκρισή του, και η οποία θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει τη Χιζμπολάχ να υποχωρήσει στον ποταμό Λιτάνι. Όπως επισήμανε ο εκπρόσωπος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Τζον Κίρμπι, η πρόταση «δεν συντάχθηκε απλώς στο κενό. Έγινε μετά από προσεκτική διαβούλευση, όχι μόνο με τις χώρες που την υπέγραψαν, αλλά και με το ίδιο το Ισραήλ». Αντ' αυτού, όπως έκανε επανειλημμένα στις διαπραγματεύσεις για τη Γάζα, ο Νετανιάχου βοήθησε τους Αμερικανούς να συντάξουν μια πρόταση κατάπαυσης του πυρός την οποία δεν είχε καμία πρόθεση να τιμήσει, και συνωμότησε για να σκοτώσει τους Άραβες ηγέτες με τους οποίους επρόκειτο να επιτευχθεί η κατάπαυση του πυρός: πρώτα τον Ισμαήλ Χανίγια, τον πρώην ηγέτη του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, ο οποίος σκοτώθηκε στην Τεχεράνη στις 31 Ιουλίου, και τώρα τον Νασράλα. Ο Νετανιάχου φέρεται να δίστασε να σκοτώσει τον Νασράλα, αλλά συμφώνησε στο χτύπημα καθώς επιβιβαζόταν σε αεροπλάνο για τη Νέα Υόρκη.

Η Χιζμπολάχ δεν είναι μια οργάνωση που καθοδηγείται από προσωπικότητες, ή ισχυρίζεται ότι δεν είναι, αλλά στο πρόσωπο του Νασράλα είχε έναν ηγέτη με ασυνήθιστα χαρίσματα, και ο θάνατός του είναι ένα τεράστιο, αν όχι μοιραίο, πλήγμα- είναι επίσης ένα τεράστιο πλήγμα για το Ιράν. Την 1η Οκτωβρίου, με μικρή προειδοποίηση αλλά σαφώς ως απάντηση στις δολοφονίες του Νασράλα και του Χανίγια, το Ιράν εκτόξευσε σχεδόν διακόσιους βαλλιστικούς πυραύλους στο Ισραήλ, προκαλώντας μικρή ζημιά αλλά χτυπώντας μερικές στρατιωτικές βάσεις και σκοτώνοντας έναν Παλαιστίνιο στη Δυτική Όχθη. Ο Μπάιντεν είχε συμβουλεύσει τους Ισραηλινούς να «πάρουν τη νίκη», αφού η προηγούμενη επίθεση του Ιράν τον Απρίλιο αναχαιτίστηκε (με σημαντική αμερικανική βοήθεια). Αυτή τη φορά, συμβούλεψε απλώς τον Νετανιάχου να μην επιτεθεί στις πετρελαιοπηγές του Ιράν (το αποτέλεσμα θα ήταν μεγάλη αύξηση των τιμών του πετρελαίου) ή στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του. Θα τον ακούσουν οι Ισραηλινοί; Η συνήθειά τους να αψηφούν τους προστάτες τους δεν είναι καθόλου καθησυχαστική. 'Η επίθεσή μας θα είναι θανατηφόρα, ακριβής και πάνω απ' όλα αιφνιδιαστική', υποσχέθηκε ο Gallant σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου. 'Δεν θα καταλάβουν τι συνέβη και πώς συνέβη. Θα δουν τα αποτελέσματα». Αλλά ακόμη και αν οι Ισραηλινοί επιτεθούν σε ορισμένες από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, το πυρηνικό του πρόγραμμα είναι απίθανο να εκτροχιαστεί. Όπως επεσήμανε ο Avner Cohen, ο κορυφαίος ιστορικός του πυρηνικού προγράμματος του Ισραήλ, στη Ha'aretz, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι διασκορπισμένο σε ένα εκτεταμένο σύμπλεγμα εγκαταστάσεων - σε αντίθεση με την κεντρική πυρηνική εγκατάσταση του Ισραήλ στη Dimona. Οι εγκαταστάσεις του Ιράν - ορισμένες από αυτές είναι θαμμένες βαθιά κάτω από το έδαφος - είναι «αποκεντρωμένες και μπορούν να μετακινηθούν με σχετική ευκολία». Οι Ιρανοί έχουν δηλώσει ότι σε περίπτωση ισραηλινής επίθεσης θα εγκατέλειπαν τη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. «Προτείνω ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τις δηλώσεις τους ελαφρά τη καρδία», κατέληξε ο Κοέν.

Οι Αμερικανοί θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους αυτή την προειδοποίηση, αλλά έχουν επανειλημμένα εμφανιστεί πρόθυμοι να συνθηκολογήσουν με την ισραηλινή προκλητικότητα, ακόμη και με τον κίνδυνο να θέσουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο αμερικανικός Τύπος ήταν γεμάτος από αναφορές για «τεταμένες» σχέσεις μεταξύ του Μπάιντεν και του Μπίμπι. Στο νέο βιβλίο του Bob Woodward, War, ο Biden περιγράφει κατ' ιδίαν τον Netanyahu ως ναρκισσιστή και ψεύτη, και σε ένα σημείο του λέει κατάμουτρα: «Ξέρεις, η αντίληψη για το Ισραήλ σε όλο τον κόσμο είναι όλο και περισσότερο ότι είσαι ένα κράτος απατεώνας ή μια απάτη». Ωστόσο, για όλα αυτά τα «στελέχη», τα όπλα συνεχίζουν να έρχονται. Τον τελευταίο χρόνο, οι ΗΠΑ παρείχαν στο Ισραήλ στρατιωτική βοήθεια ύψους 18 δισεκατομμυρίων δολαρίων και διπλασίασαν τον αριθμό των δικών τους μαχητικών αεροσκαφών στην περιοχή σε περίπτωση που το Ισραήλ δεχθεί επίθεση από το Ιράν. Μετά τη δολοφονία του Nasrallah, έστειλαν αρκετές χιλιάδες περισσότερους στρατιώτες στη Μέση Ανατολή, μαζί με μοίρες μαχητικών αεροσκαφών F-15E, F-16 και F-22 και επιθετικά αεροσκάφη A-10. Το Ισραήλ εξαρτάται από τις ΗΠΑ, ωστόσο η κυβέρνηση Μπάιντεν φαίνεται να μην έχει κανένα μοχλό πίεσης - ή δεν είναι πρόθυμη να ασκήσει, δεδομένου ότι το Ισραήλ αποδυναμώνει τους ίδιους τους αντιπάλους της Ουάσιγκτον στη Βηρυτό, την Τεχεράνη και τη Γάζα. Στις 3 Οκτωβρίου, το Ισραήλ δολοφόνησε τον ξάδελφο του Νασράλα, τον Χασίμ Σαφεντίν, ο οποίος αναμενόταν ευρέως να είναι ο διάδοχός του καθώς και «ο αντικαταστάτης του αντικαταστάτη του» (λόγια του Νετανιάχου). Δεκάδες χιλιάδες άμαχοι στον ανατολικό Λίβανο -πολλοί από αυτούς Σύροι πρόσφυγες- περνούν τώρα τα σύνορα προς τη Συρία. Η καταστροφή χωριών και σπιτιών στο νότιο Λίβανο, στην κοιλάδα Μπεκάα, στα νότια προάστια της Βηρυτού και τώρα στο κέντρο της Βηρυτού, όπου 22 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αεροπορική επιδρομή με στόχο έναν ηγέτη της Χιζμπολάχ στις 10 Οκτωβρίου, θα γιορτάζεται σύντομα στο TikTok από Ισραηλινούς στρατιώτες. Ενώ η ισραηλινή εβραϊκή κοινωνία κατακλύζεται από τους εορτασμούς της 7ης Οκτωβρίου, η έκφραση του εθνικού πένθους αντισταθμίζεται από τις απολαύσεις που λαμβάνονται από την εκδίκηση και την αποκατάσταση της «αποτροπής».

Ωστόσο, η ευφορία μπορεί να αποδειχθεί βραχύβια, ειδικά καθώς αρχίζει η φθορά, τόσο στο Λίβανο όσο και στη Γάζα, όπου οι μαχητές της Χαμάς συνεχίζουν να προκαλούν τις ισραηλινές δυνάμεις. Όπως και άλλοι δευτερεύοντες πόλεμοι που διεξήχθησαν σε περιόδους τέλματος - ο γαλλικός βομβαρδισμός της Τυνησίας στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο αμερικανικός βομβαρδισμός της Καμπότζης το 1969-70 - η επίθεση στον Λίβανο είναι απίθανο να προσφέρει κάτι περισσότερο από πρόσκαιρη παρηγοριά. Η δολοφονία του Νασράλα είναι απίθανο να επιταχύνει την ήττα της Χαμάς στη Γάζα ή την επιστροφή των υπόλοιπων ομήρων (για την τύχη των οποίων ο Νετανιάχου φαίνεται να έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον εκτός από ένα σημείο συζήτησης), πολύ λιγότερο την παράδοση του παλαιστινιακού λαού στις σιωνιστικές φιλοδοξίες. Η Χιζμπολάχ θα ανασυγκροτηθεί σιγά-σιγά και ο Νασράλα και τα στελέχη του θα αντικατασταθούν από μια νέα και όχι λιγότερο πικραμένη γενιά ηγετών που θα θυμούνται την οργή που εξαπέλυσε το Ισραήλ στον Λίβανο: τους θανάτους, τους ακρωτηριασμούς και τους εκτοπισμούς που προκάλεσε μια από τις πιο εντατικές εκστρατείες βομβαρδισμών του 21ου αιώνα. Ο θάνατος του Νασράλα είναι μια ταπεινωτική οπισθοδρόμηση για το κίνημά του, όπως ήταν η ήττα του Νάσερ το 1967 για την αραβική υπόθεση. Αλλά τίποτα δεν τροφοδοτεί την αντίσταση όσο η ταπείνωση.

Οι ηγέτες του Ισραήλ πάντα το γνώριζαν αυτό, αλλά πάντα προτιμούσαν να ταπεινώνουν (ή να σκοτώνουν) τους εχθρούς τους παρά να διαπραγματεύονται μαζί τους, πόσο μάλλον να επιτυγχάνουν μια νέα διευθέτηση που θα επέτρεπε μια δίκαιη διευθέτηση στο Ισραήλ/Παλαιστίνη. 'Ας μην κατηγορούμε τους δολοφόνους', είπε ο Moshe Dayan το 1956 στον επικήδειο λόγο του για έναν κιμπούτσνικ που σκοτώθηκε στα σύνορα με τη Γάζα από Παλαιστίνιους ενόπλους. 'Γιατί να παραπονεθούμε για το μίσος τους εναντίον μας; Εδώ και οκτώ χρόνια κάθονται στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Γάζας και βλέπουν, με τα ίδια τους τα μάτια, πώς κάναμε τη γη και τα χωριά όπου κάποτε ζούσαν αυτοί και οι πρόγονοί τους σπίτι τους». Η συμβουλή του Dayan προς τους συγκεντρωμένους πενθούντες ήταν «να μη δειλιάσουν ποτέ μπροστά στο μίσος που συνοδεύει και γεμίζει τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Αράβων που ζουν γύρω μας και περιμένουν τη στιγμή που τα χέρια τους θα μπορέσουν να διεκδικήσουν το αίμα μας. Δεν πρέπει να αποστρέψουμε τα μάτια μας, για να μην αποδυναμωθούν τα χέρια μας. Αυτό είναι το διάταγμα της γενιάς μας».

Το μάθημα που πήραν οι περισσότεροι Ισραηλινοί από την 7η Οκτωβρίου ήταν ότι οι ηγέτες τους απέστρεψαν τα μάτια τους και επέτρεψαν να αποδυναμωθούν τα χέρια τους, ενώ ο Yahya Sinwar και ο Mohammed Deif ετοίμαζαν τα σχέδιά τους για την κατάκλυση της Al-Aqsa. Και κανείς δεν είχε αποστρέψει τα μάτια του περισσότερο από τον Νετανιάχου, ο οποίος είχε σφυρηλατήσει μια σιωπηρή συμμαχία με τις αρχές της Χαμάς στη Γάζα, πιστεύοντας ότι είχαν εξουδετερωθεί, ενώ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποδυναμώσει την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Όχθη. Ακόμη και οι υποστηρικτές του είχαν πειστεί, τις εβδομάδες μετά την 7η Οκτωβρίου, ότι η πτώση του από την εξουσία ήταν επικείμενη. Αλλά τον τελευταίο χρόνο μετέτρεψε τις επιθέσεις σε μια ευκαιρία να αναδιοργανώσει την ισραηλινή κοινωνία, μαζί με τους συναδέλφους του φασίστες Μπεζαλέλ Σμότριχ και Ιταμάρ Μπεν-Βιρ, το όραμα των οποίων για ένα Μεγάλο Ισραήλ εκκαθαρισμένο από τους Άραβες αντικατοπτρίζει το όραμα του Σινάρ για μια ισλαμική Παλαιστίνη. Απελπισμένοι για το μέλλον του Ισραήλ, ένας ανυπολόγιστος αριθμός Εβραίων με δεύτερο διαβατήριο - οι «ελίτ» που περιφρονεί ο Νετανιάχου - έχουν καταφύγει στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και τις ΗΠΑ, αλλά αντίθετα με τις φαντασιώσεις του Σινάρ και ορισμένων μελών του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο εξωτερικό, το κράτος δεν κινδυνεύει με κατάρρευση επειδή οι Εβραίοι της θρησκευτικής δεξιάς δεν μετακινούνται και το μέλλον της χώρας φαίνεται να τους ανήκει. Ο πολυμέτωπος πόλεμος που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο όχι μόνο αύξησε τη δύναμή τους, αλλά ενίσχυσε τη θεοκρατία του στρατού και ενθάρρυνε τις πολιτοφυλακές των εποίκων που τρομοκρατούν τους Παλαιστίνιους χωρικούς στη Δυτική Όχθη. Ο πόλεμος έχει επίσης εμπνεύσει όλο και πιο δολοφονικές προτάσεις για εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη και για την αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής υπέρ του Ισραήλ. Ο συνταξιούχος υποστράτηγος Giora Eiland, ένας στοχαστής με επιρροή στους ισραηλινούς στρατιωτικούς κύκλους, πρότεινε πρόσφατα να δοθεί εντολή σε όλους τους κατοίκους της βόρειας Γάζας να εκκενώσουν την περιοχή εντός μιας εβδομάδας, πριν επιβληθεί πολιορκία στην περιοχή, με διακοπή των προμηθειών νερού, τροφίμων και καυσίμων μέχρις ότου όλοι όσοι απομένουν είτε παραδοθούν είτε πεθάνουν από την πείνα. Ο Eiland δεν είναι μια περιθωριακή φιγούρα. Γράφοντας στη Ha'aretz, ο αρθρογράφος Zvi Bar'el λέει ότι αυτό που τον φοβίζει περισσότερο δεν είναι

ο επερχόμενος πόλεμος με το Ιράν, ή η κατανόηση ότι ένας τρίτος πόλεμος στο Λίβανο δεν είναι πλέον μια βραχύβια φιλοδοξία. Είναι η αναγνώριση ότι το Ισραήλ θα συνεχίσει να κυβερνάται από μια κακόβουλη συμμορία που κατάφερε να μετατρέψει τη χειρότερη καταστροφή στην ιστορία της χώρας σε φάρμακο που σώζει τη ζωή της. Και χάρη στα εγκλήματά της, τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή της περασμένης 7ης Οκτωβρίου, θα της δοθεί νέα ζωή, η οποία θα της επιτρέψει να οδηγήσει λαμπρά τη χώρα σε περισσότερους Οκτώβρηδες.

Περισσότερο από ένα χρόνο μετά την 7η Οκτωβρίου, το Ισραήλ εμπλέκεται σε μια σειρά από αλληλεπικαλυπτόμενες και επεκτεινόμενες στρατιωτικές συγκρούσεις, χωρίς ορατό τέλος. Στις πόλεις του Ισραήλ, επίσης, έχουν ανανεωθεί οι ένοπλες επιθέσεις των Παλαιστινίων που εκδικούνται την καταστροφή στη Γάζα. Το όνειρο ενός «κανονικού» κράτους, πόσο μάλλον ενός ασύλου, έχει απομακρυνθεί στο βάθος, ίσως για πάντα. «Κάτι λεπτό έχει συμβεί», έγραψε ο Yezid Sayigh στην επέτειο της 7ης Οκτωβρίου. 'Το Ισραήλ έχει ενταχθεί στο αξιοζήλευτο κλαμπ των αραβικών χωρών που έχουν παγιδευτεί για πάντα σε δικούς τους πολέμους'. Αυτοί οι πόλεμοι είναι απίθανο να τελειώσουν σύντομα, επειδή οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να εξαφανιστούν, αλλά προς το παρόν εξυπηρετούν έναν άλλο σκοπό: επιτρέπουν στον Νετανιάχου να προσκολληθεί στην εξουσία μπροστά στις κατηγορίες για διαφθορά και την οργή για την καταστροφική αποτυχία του να αποτρέψει την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και την αδιαφορία του για τους ομήρους που βρίσκονται ακόμη στη Γάζα. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι αυτός είναι ο πόλεμος του Νετανιάχου. Είναι επίσης του Ισραήλ και υποστηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που τον απεχθάνονται. (Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ που αντιτίθενται στον πόλεμο κινδυνεύουν να συλληφθούν για «υποκίνηση»- μια Παλαιστίνια που εξέφρασε τη λύπη της για τη δολοφονία των παιδιών στη Γάζα αποβλήθηκε από το σχολείο). Πράγματι, η υποστήριξη του πολέμου είναι ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία συμφωνεί ο πικρά διχασμένος εβραϊκός πληθυσμός.

Το ανθρώπινο κόστος αυτών των πολέμων είναι συγκλονιστικό. Περισσότεροι από 42.000 επίσημα νεκροί στη Γάζα - και πιθανώς δεκάδες χιλιάδες βρίσκονται κάτω από τα ερείπια. Αναζωπύρωση της πολιομυελίτιδας, εκτεταμένος υποσιτισμός, αυξανόμενη πείνα. Μια επιδημία ακρωτηριασμών, μια γενιά ορφανών. Κάποτε, θα μπορούσε κανείς να γράψει ότι ήταν «τραγικό» το γεγονός ότι το Ισραήλ, ένα κράτος στο οποίο εγκαταστάθηκαν πολλοί επιζώντες του Ολοκαυτώματος μετά τον πόλεμο, ένα κράτος αφιερωμένο στη διασφάλιση της εβραϊκής επιβίωσης μετά την καταστροφή στην Ευρώπη, υπέβαλλε έναν άλλο λαό σε απάτριδες, καταπίεση και διώξεις. Αλλά μετά τη Γάζα είναι απλώς εξοργιστικό - και γίνεται ακόμη πιο εξοργιστικό από την ικανότητα του Ισραήλ να εξασφαλίζει τη δυτική διπλωματική υποστήριξη και τα όπλα επικαλούμενο το Ολοκαύτωμα. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε μια τέτοια θιγμένη στάση. Ο Μιλόσεβιτς στη Βοσνία, ο Πούτιν στην Τσετσενία και ο Άσαντ στο Χαλέπι δεν ήταν διαφορετικοί. Ακόμη και οι Γερμανοί μπορούσαν να αναφερθούν στην αγριότητα των βομβαρδισμών των πόλεών τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως ακριβώς οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να αναφέρονται στην 7η Οκτωβρίου, σαν να ξεκίνησε η ιστορία εκείνη την ημέρα. Ωστόσο, η απέραντη δυστυχία της 7ης Οκτωβρίου δεν μετέτρεψε και δεν μετατρέπει το κράτος του Ισραήλ σε θύμα μιας σύγκρουσης στην οποία είναι ο κύριος θύτης. Και ενώ οι δυτικές δυνάμεις μπορεί να είναι πρόθυμες να υποκύψουν στη χειραγώγηση της μνήμης του Ολοκαυτώματος από το Ισραήλ, αυτό έχει σπαταλήσει το όποιο ηθικό κεφάλαιο είχε ακόμη στον υπόλοιπο κόσμο. Έχει επίσης θέσει σε κίνδυνο τη φυσική ασφάλεια των Εβραίων στη διασπορά, όπου τα περιστατικά αντισημιτικής βίας αυξάνονται. Οι ηγέτες του Ισραήλ αναμφίβολα θα εκλάβουν τέτοιους παροξυσμούς οργής, που προκλήθηκαν από τη δική του συμπεριφορά, ως απόδειξη ότι οι Εβραίοι χρειάζονται ένα εθνοτικά αποκλειστικό κράτος για την επιβίωσή τους. Η αρχαία μνήμη της θυματοποίησης και η αλαζονεία της στρατιωτικής δύναμης -και τα δύο προικισμένα από μια υπερδύναμη προστάτη- έχουν τυφλώσει τους Ισραηλινούς για την ευθύνη τους σε αυτόν τον πόλεμο και έχουν καταδικάσει τους Παλαιστίνιους σε κατοχή, απαρτχάιντ και τώρα σε γενοκτονία.

Είναι δύσκολο να δει κανείς ποια στρατηγική, αν υπάρχει, κρύβεται πίσω από την απερίσκεπτη κλιμάκωση του πολέμου από το Ισραήλ. Αλλά η διαχωριστική γραμμή μεταξύ τακτικής και στρατηγικής μπορεί να μην σημαίνει πολλά στην περίπτωση του Ισραήλ, ενός κράτους που βρίσκεται σε πόλεμο από την ίδρυσή του. Η ταυτότητα του εχθρού αλλάζει - οι αραβικοί στρατοί, ο Νάσερ, η PLO, το Ιράκ, το Ιράν, η Χιζμπούλα, η Χαμάς - αλλά ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ. Οι ηγέτες του Ισραήλ ισχυρίζονται ότι αυτός ο πόλεμος είναι υπαρξιακός, ένα ζήτημα εβραϊκής επιβίωσης, και υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτόν τον ισχυρισμό, επειδή το κράτος είναι ανίκανο να φανταστεί την ισραηλινοεβραϊκή ύπαρξη παρά μόνο στη βάση της κυριαρχίας επί ενός άλλου λαού. Η κλιμάκωση, επομένως, μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει το Ισραήλ, ή είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει, αφού θεωρεί τον πόλεμο ως καθήκον και πεπρωμένο του. Ο Ράντολφ Μπορν είπε κάποτε ότι «ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους», και ο Νετανιάχου και ο Γκάλαντ σίγουρα θα συμφωνούσαν.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στις 2 Οκτωβρίου και ενημερώθηκε στις 11 Οκτωβρίου.

Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookEmailΕκτύπωση

Adam Shatz

Ο Adam Shatz είναι συντάκτης του LRB στις ΗΠΑ. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Writers and Missionaries ( Συγγραφείς και ιεραπόστολοι): Essays on the Radical Imagination, το οποίο περιλαμβάνει αρκετά κομμάτια από την εφημερίδα, και The Rebel's Clinic: The Revolutionary Lives of Frantz Fanon. Έχει γράψει για την LRB για θέματα όπως ο πόλεμος στη Γάζα, ο Φανόν, ο πόλεμος της Γαλλίας στην Αλγερία, η μαζική φυλάκιση στην Αμερική , και οι Deleuze και Guattari. Η σειρά podcast του LRB's , Human Conditions, εξετάζει την επαναστατική σκέψη στον 20ό αιώνα μέσα από συζητήσεις με τους Judith Butler, Pankaj Mishra και Brent Hayes Edwards. Εγγραφείτε εδώ.

Περισσότερα από αυτόν τον συνεργάτη

Μετά τον Νασράλα

10 Οκτωβρίου 2024

Η κάθοδος του Ισραήλ

20 Ιουνίου 2024

Εκδικητικές παθολογίες

2 Νοεμβρίου 2023

Περισσότερα από Adam Shatz

Εκδηλώσεις

Βιβλιοπωλείο London Review

Επίτροπος Διοίκησης: Από την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ξέπλυμα της κρατικής ασυδοσίας

Η ΚΙΣΑ έχει στη διάθεσή της σωρεία υποθέσεων με τις οποίες μπορεί να πείσει και τον  πιο δύσπιστο πολίτη και πολίτιδα ότι η κα Στυλιανού-Λοττίδη έχει καταντήσει το Γραφείο του Επιτρόπου Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από μια αξιόπιστη Ανεξάρτητη Αρχή  προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε «πλυντήριο» της κρατικής ασυδοσίας.

Η διαχείριση της καταγγελίας Παλαιστίνιου πρόσφυγα που δεν του επιτράπηκε η είσοδος στη Κύπρο και στη συνέχεια απελάθηκε είναι χαρακτηριστική τής πιο πάνω τραγικής διαπίστωσης.

Ο κ. Α.Σ. (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρεται το πραγματικό του όνομα) είναι Παλαιστίνιος από τη Χεβρώνα και ζούσε στην Κύπρο από το 2009 μέχρι το 2013 με το καθεστώς της συμπληρωματικής προστασίας. Το 2013 ο κ. Α.Σ., μη αντέχοντας άλλο τις δύσκολες συνθήκες του καθεστώτος συμπληρωματικής προστασίας (που συνειδητά η κυβέρνηση διαμόρφωσε), ζήτησε να τερματιστεί η προστασία αυτή, όπως έκαναν και κάνουν πολλοί άλλοι πρόσφυγες (ο ακριβής αριθμός τους αποκρύπτεται από τις Αρχές για πολιτικές σκοπιμότητες) και επέστρεψε πίσω στη Χεβρώνα.

Μετά από την επιδρομή της Χαμάς και την άνευ προηγουμένου στρατιωτική επίθεση του Στρατού του Ισραήλ ο κ. Α.Σ.  κατάφερε να ταξιδέψει στο αεροδρόμιο Πάφου με σκοπό να ζητήσει εκ νέου άσυλο στη Κύπρο. Οι Αρχές της Κύπρου, αντί να του επιτρέψουν την είσοδο στο έδαφος της Κύπρου και να του παραχωρήσουν πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου, τον έθεσαν υπό κράτηση με σκοπό την απέλαση.

Η ΚΙΣΑ αποτάθηκε εκ μέρους του παραπονούμενου  τόσο στον τότε Υπουργό Εσωτερικών όσο και στην Επίτροπο Διοικήσεως  και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία πέραν της αρμοδιότητάς της ως Επίτροπος Διοίκησης έχει επίσης  αρμοδιότητα για την παρακολούθηση απελάσεων  ως ανεξάρτητη αρχή παρακολούθησης των υποχρεωτικών επιστροφών/απελάσεων.

Η Επίτροπος Διοίκησης με επιστολή της ημερομηνίας 24.09.2024 (10 μήνες αργότερα) μας ενημέρωσε «ότι η Υπηρεσία Ασύλου πρόκειται, σε σύντομο χρονικό διάσημα (sic)  να καλέσει τον … με σκοπό να τον καθοδηγήσει να υποβάλει, εκ νέου, μεταγενέστερη αίτηση…». Μάλιστα μας ενημέρωσε ότι «ενόψει της πιο πάνω θετικής εξέλιξης… ότι η διερεύνηση του παραπόνου τερματίζεται».

Γιατί θεωρούμε ότι η επίτροπος ενήργησε ως πλυντήριο  της κρατικής ασυδοσίας αντί ως ανεξάρτητη αρχή χρηστής διοίκησης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

1. Εάν ερευνούσε πραγματικά και έγκαιρα την υπόθεση θα γνώριζε ότι ο κ. Α.Σ. παράνομα κρατήθηκε και στη συνέχεια παράνομα απελάθηκε από την Κύπρο και επαναπροωθήθηκε πίσω στην Παλαιστίνη από τον περασμένο Δεκέμβριο
2. Ακόμη και  να υποθέσουμε ότι δεν γνώριζε, ενώ  όφειλε να γνωρίζει,  ότι ο παραπονούμενος απελάθηκε, πώς είναι δυνατόν το Γραφείο της Επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να παραβλέπει σε τέτοια περίπτωση την 10μηνη παραμονή ενός πρόσφυγα από την Παλαιστίνη,  χωρίς καθεστώς διαμονής και πιθανότατα υπό κράτηση, χωρίς πρόσβαση σε στέγη, σε τροφή, σε εργασία, σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ. κ.λπ.
3. Διερωτόμαστε με ποια εχέγγυα η Επίτροπος θεώρησε το «ψέμα» των Αρχών ως «θετική  εξέλιξη» η οποία την οδήγησε μάλιστα στον τερματισμό του παραπόνου χωρίς να επιβεβαιώσει καν ότι οι Αρχές τήρησαν τις υποσχέσεις τους και παραχώρησαν στο κ. Α.Σ.  πρόσβαση στο δικαίωμα ασύλου. 

Διοικητικό Συμβούλιο

Τσάγκος, οι αποικίες της Βρετανίας και η νεοϊμπεριαλιστική επανατοποθέτησή της - Tanzil Chowdhury

 

12 Οκτωβρίου 2024 δημοσιεύτηκε στο Legal Form



Όπως μετέδωσε με αγαλλίαση το BBC,[1] το Ηνωμένο Βασίλειο επιβεβαίωσε ότι «παραιτείται από την κυριαρχία» για να «παραδώσει τα νησιά Τσάγκος στον Μαυρίκιο σε μια ιστορική κίνηση». Η κοινή δήλωση τόσο του Γραφείου Εξωτερικών, Κοινοπολιτείας και Ανάπτυξης του Ηνωμένου Βασιλείου όσο και της κυβέρνησης του Μαυρίκιου περιγράφει αυτό ως μια «σημαδιακή στιγμή», που αποδεικνύει τη «διαρκή δέσμευση του Ηνωμένου Βασιλείου για την ειρηνική επίλυση των διαφορών και το κράτος δικαίου»-[2 ] εκφράζοντας μάλιστα κάποια μεταμέλεια κατά τη διάρκεια της διαδικασίας (αν και δεν είναι σαφές ποιος ακριβώς ευθύνεται - «η συνθήκη θα αντιμετωπίσει τα λάθη του παρελθόντος»-).
Αυτή η δήλωση, που ομολογεί τα επιτεύγματα των «μεγάλων ανδρών» του Καρλάι, είναι, ωστόσο, τυπική συσκοτίωση. Το Αρχιπέλαγος Τσάγκος (επίσης γνωστό ως Βρετανικό Έδαφος του Ινδικού Ωκεανού) είναι μια βρετανική αποικία, την οποία μια φθίνουσα παγκόσμια δύναμη πιέστηκε να παραιτηθεί από την αναγκαστική κυριαρχία της, αφού το Διεθνές Δικαστήριο επιβεβαίωσε, αυτό που πολλοί από εμάς γνώριζαν, ότι η διαδικασία αποαποικιοποίησης της πρώην αποικίας του Βρετανικού Μαυρίκιου δεν είχε ολοκληρωθεί νόμιμα. [3] Ελάχιστα περιέχονται στη δήλωση σχετικά με την αναγκαστική εκδίωξη περίπου 2000 Τσαγκουσιανών, τα ρατσιστικά κυβερνητικά τηλεγραφήματα που τους περιέγραφαν ως «Ταρζάνους ή άνδρες της Παρασκευής»,[4] ή τη μυθοπλασία που προπαγάνδιζε ο τότε νομικός σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών, Andrew Aust, ότι οι 200 και πλέον ετών Τσαγκουσιανοί ήταν ένας «ημιμόνιμος» πληθυσμός.[5 ] Αυτή η περιθωριοποίηση έχει διαρκέσει και στις τρέχουσες συζητήσεις για τη συνθήκη, με τις φωνές των Τσαγκουσιανών να επικρίνουν τη συνολική απουσία τους από τις διαδικασίες. Αξιοσημείωτο επίσης σε αυτές τις συζητήσεις είναι ότι οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο (με την πλήρη υποστήριξη της Ινδίας του Μόντι) θα διατηρήσουν τη στρατιωτική τους βάση στο Ντιέγκο Γκαρσία για μια αρχική περίοδο 99 ετών- μια βασική κομβική υποδομή που υποστηρίζει τα καθεστώτα συσσώρευσης των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου στη Δυτική Ασία και την περιοχή του Ινδικού Ειρηνικού.
Οι αποικίες της Βρετανίας ως μέσα προβολής νεο-ιμπεριαλιστικής ισχύος
Η Επιτροπή των 24 των Ηνωμένων Εθνών διατηρεί έναν κατάλογο «μη αυτοδιοικούμενων εδαφών» (NSGT) τα οποία «δεν έχουν ακόμη αποκτήσει πλήρη αυτοδιοίκηση». 10 από αυτά τα NSGT στον κατάλογο «διοικούνται» από το Ηνωμένο Βασίλειο. Εκτός από το κατ' ευφημισμόν μητρώο για τις de facto αποικίες, υπάρχει και μια άλλη ανωμαλία. Η Βρετανία στην πραγματικότητα διατηρεί imperium σε 14 αποικίες (προηγουμένως Εξαρτημένα Εδάφη, τώρα Υπερπόντια Εδάφη, εφεξής αναφερόμενα ως BOT), διάσπαρτες σε όλο τον κόσμο. Δύο βρίσκονται στην Ευρώπη (Γιβραλτάρ, Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων), ορισμένες έχουν υψηλά επίπεδα αυτοδιοίκησης (π.χ. Βερμούδες, Τερκς και Κάικος), άλλες έχουν μικρό (π.χ. Νήσοι Πίτκαιρν) ή καθόλου μόνιμο πληθυσμό (π.χ. Βρετανικό Ανταρκτικό Έδαφος, Νότια Γεωργία και Νότιος Νήσος Σάντουιτς)- αλλά όλες είναι «κτήσεις» του βρετανικού στέμματος. Πράγματι, το 2009, τα Τερκς και Κάικος, ένα έδαφος με υψηλό επίπεδο αυτοδιοίκησης σε απόσταση σχεδόν 7000 χιλιομέτρων, διοικούνταν απευθείας από έναν κυβερνήτη, εκπρόσωπο του Βρετανικού Στέμματος. Αν και ορισμένοι μπορεί να έχουν ακούσει για ορισμένα εδάφη, είτε ως σημαντικός δείκτης βρετανικής εθνικιστικής εχθρότητας (π.χ. Νήσοι Φόκλαντ), είτε ως τα μακρινά σφραγισμένα σεντούκια θησαυρού των υπερπλουσίων που διαφεύγουν (π.χ. Νήσοι Κέιμαν), πολλοί άνθρωποι είναι πιθανό να αγνοούν εντελώς αυτή την κατά τα άλλα κρυμμένη αυτοκρατορία. Παράλληλα με διάφορους άλλους αυτοκρατορικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης, τα Σώματα του Κοινοβουλίου μπορούν να νομοθετούν και για τα 14 εδάφη[6], και η Δικαστική Επιτροπή του Μυστικού Συμβουλίου -με έδρα το κτίριο του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου στο Middlesex Hall του Λονδίνου- ενεργεί ως το ανώτατο δικαστήριό τους.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, ωστόσο, δεν διατηρεί την κυρίαρχη εξουσία σε αυτά τα 14 εδάφη για συμβολική επιτήδευση ή λόγω της συνεχούς προσήλωσης σε κάποια ευγενή πολιτιστική αποστολή. Καθένα από αυτά εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο σκοπό για την προβολή της νεοϊμπεριαλιστικής ισχύος της Βρετανίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε αυτό που η Vanessa Ogle[7 ] έχει αναφέρει ως «καπιταλισμό των αρχιπελάγων», ορισμένες ΒΟΤ (π.χ. Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, Τερκς και Κάικος και Νήσοι Κέιμεν) λιπαίνουν τους ήδη λαδωμένους τροχούς του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, λειτουργώντας ως φορολογικοί παράδεισοι, μητρώα σημαιών ευκαιρίας, υπεράκτιες χρηματοπιστωτικές αγορές και τραπεζικά ιδρύματα (τα οποία προσέφεραν στους επενδυτές πλεονεκτήματα που δεν υπήρχαν στις εθνικές χρηματοπιστωτικές αγορές) και εξωτερικού εμπορίου ή ειδικές οικονομικές ζώνες. Η ανάπτυξη αυτή καθοδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό, όπως γράφει η ίδια, από την επιθυμία των εποίκων που επέστρεψαν από την αυτοκρατορία να διατηρήσουν τις ευνοϊκές φορολογικές συνθήκες που είχαν βιώσει κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Τα νομικά και χρηματοοικονομικά πλαίσια που δημιουργήθηκαν σε αυτά τα εδάφη επέτρεψαν σε ιδιώτες και επιχειρήσεις να εκμεταλλευτούν τους διαφορετικούς φορολογικούς κώδικες, δημιουργώντας ένα σύστημα νομικο-πολιτικο-οικονομικής ανομοιομορφίας που θύμιζε το αυτοκρατορικό παρελθόν, σε ένα νεοαυτοκρατορικό παρόν.
Το Ακτορίτι και η Δεκέλεια, γνωστές και ως Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων, είναι μια άλλη ΒΔΤ που αποτελείται από μικρές λωρίδες γης στα νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά της Κύπρου. Η προμήθεια όπλων και πληροφοριών πληροφοριών προς το κράτος απαρτχάιντ των εποίκων-αποικιοκρατών του Ισραήλ θα ήταν απροσμέτρητα πιο δύσκολη αν δεν υπήρχαν οι SBAs. Το έδαφος βρίσκεται λιγότερο από 200 μίλια μακριά από το Τελ Αβίβ, με χρόνο πτήσης κάτω από μία ώρα. Σε αντίθεση με άλλες ΒΟΤ, οι οποίες τυπικά διοικούνται μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών, ο διαχειριστής, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του βρετανικού στρατού, αναφέρεται αντ' αυτού στο Υπουργείο Άμυνας. Τις πρώτες εβδομάδες μετά την7η Οκτωβρίου, η Haaretz ανέφερε μια τεράστια μεταφορά αεροπλανοφόρων, όπλων και στρατιωτικού προσωπικού που αναπτύχθηκαν στις ΣΒΑ[8] Εδώ και αρκετό καιρό, το Αποχαρακτηρισμένο Ηνωμένο Βασίλειο[9] έχει παρουσιάσει λεπτομερώς τη μυστική βοήθεια των ΣΒΑ στον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ κατά της Γάζας. Η κυβέρνηση των Εργατικών της Βρετανίας χρησιμοποίησε τα αποικιακά εδάφη για να πραγματοποιήσει πάνω από 100 αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από τη Γάζα για να βοηθήσει τις προσπάθειες των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. 42 από αυτές τις αποστολές πραγματοποιήθηκαν πάνω από τη Γάζα κατά τον πρώτο πλήρη μήνα διακυβέρνησης των Εργατικών. Μετά την εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο και την απάντηση του Ιράν στις επιθέσεις κατά της πρεσβείας του στη Βηρυτό και τις δολοφονίες του Ισμαήλ Χανίγια και του Σαγίντ Χασάν Νασράλα, η κυβέρνηση των Εργατικών ανέπτυξε ένα στρατιωτικό μεταγωγικό αεροπλάνο A400M και μαχητικά αεροσκάφη Typhoon στο κράτος του απαρτχάιντ.

Το Ντιέγκο Γκαρσία ως στρατιωτική υποδομή για συσσώρευση
Επιστρέφοντας στο Αρχιπέλαγος Τσάγκος- η ιδέα για την κατασκευή στρατιωτικής βάσης ξεκίνησε ως η «Στρατηγική Αντίληψη για τα Νησιά», η οποία πρότεινε το Ντιέγκο Γκαρσία ως τοποθεσία για μια αμερικανική στρατιωτική βάση. Οι ΗΠΑ ανησυχούσαν ότι οι αναδυόμενες μετα-αποικιακές κυβερνήσεις θα ήταν εχθρικές προς την παρουσία αμερικανικών ναυτικών βάσεων στο έδαφός τους και επιρρεπείς στη σοβιετική επιρροή. Ως εκ τούτου, παρουσιάστηκε ως λύση η κατασκευή ναυτικών βάσεων σε στρατηγικά τοποθετημένα ελαφρά κατοικημένα, απομονωμένα νησιά που εξακολουθούσαν να ελέγχονται από φιλικές δυτικές δυνάμεις. Η πολιτική αυτή κέντρισε το ενδιαφέρον ανώτερων στρατιωτικών αξιωματούχων των ΗΠΑ, ιδίως καθώς το πετρέλαιο συνέχιζε να ρέει στον Περσικό Κόλπο και το προκύπτον περιφερειακό κενό ισχύος μετά τη βρετανική ήττα στη Διώρυγα του Σουέζ. Το «πρόβλημα» και για τις δύο κυβερνήσεις, ωστόσο, ήταν η παρουσία μόνιμου πληθυσμού σε αυτά τα νησιά. Η εκδίωξη των Τσάγκων είναι καλά τεκμηριωμένη[10] και μέχρι τις 26 Μαΐου 1973 είχε ολοκληρωθεί η απέλαση περίπου 2.000 Τσάγκων. Λίγους μόνο μήνες μετά την εκδίωξη των νησιών, η βάση χρησιμοποιήθηκε για την πτήση αεροσκαφών επιτήρησης για την υποστήριξη του Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου Yom Kipur του 1973.

Χαρακτηριστικά, η κατασκευή της στρατιωτικής βάσης στο Ντιέγκο Γκαρσία γίνεται αντιληπτή με όρους ρεαλιστικής πολιτικής ως ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ στην παράκτια περιοχή του Ινδικού Ωκεανού. Ωστόσο, όπως έχω υποστηρίξει αλλού[11], η στρατιωτική βάση ήταν μια βασική κομβική υποδομή για την καπιταλιστική αναπαραγωγή[12]. Με τον ίδιο τρόπο που οι δρόμοι και οι σιδηρόδρομοι κατασκευάστηκαν από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις στις αποικίες τους για να συνδέσουν τους τόπους παραγωγής εμπορευμάτων με τις αλυσίδες εφοδιασμού και τις αγορές, οι στρατιωτικές βάσεις ήταν απαραίτητες για τη διασφάλιση της παραγωγής και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, υπογράφοντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου με την απειλή ή τη χρήση βίας. Για παράδειγμα, η στρατιωτική βάση με το ειρωνικό όνομα Camp Justice στο Ντιέγκο Γκαρσία ήταν ένας κρίσιμος τόπος ανεφοδιασμού για την εισβολή του 2003 και τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του Ιράκ, αυτό που ο David Harvey ανέφερε ως δημιουργική καταστροφή[13].

Τι θα γίνει στη συνέχεια;
Η συνθήκη μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και του Μαυρίκιου πιθανότατα δεν θα δημοσιευθεί πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου στο κράτος του Ινδικού Ωκεανού. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές ενδείξεις στην κοινή δήλωση σχετικά με το πώς θα μοιάζει η διαδικασία της «αποαποικιοποίησης». Η δήλωση περιγράφει «μετασχηματιστική εταιρική σχέση υποδομών», η οποία υποστηρίζεται από «επιχορηγήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου, για την υλοποίηση στρατηγικών έργων που δημιουργούν ουσιαστικές αλλαγές για τους απλούς Μαυριταίους και ενισχύουν την οικονομική ανάπτυξη». Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, που οι προσπάθειες αποαποικιοποίησης στα μέσα του 20ου αιώνα αφορούσαν πρώην αυτοκρατορικές δυνάμεις που επένδυσαν κεφάλαια σε τεράστια έργα υποδομής σε νέα μετα-αποικιακά κράτη, το αρχιπέλαγος Τσάγκος μπορεί επίσης να γίνει τόπος για βρετανική χρηματοδότηση και επενδύσεις, ιδίως καθώς το βρετανικό κράτος και το βρετανικό κεφάλαιο ξεκινούν την επανατοποθέτησή τους μετά το Brexit για να προσπαθήσουν να προβάλουν την παγκόσμια ισχύ τους εκτός Ευρώπης. Κατά ειρωνικό τρόπο, αλλά και με συνέχειες από τους ιστορικούς της προγόνους, η αποαποικιοποίησητου 21ου αιώνα υπό το παγκόσμιο κεφάλαιο μπορεί απλώς να είναι η επαναδιατύπωση της αυτοκρατορικής εξουσίας.

Ο Tanzil Chowdhury είναι αναπληρωτής καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Queen Mary του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, συνδιευθυντής του Κέντρου για το Δίκαιο και την Κοινωνία σε Παγκόσμιο Πλαίσιο και μέλος της συντακτικής ομάδας του Legal Form.

[1] Andrew Harding, 'UK will give sovereignty of Chagos Islands to Mauritius' (BBC 2004)<https://www.bbc.co.uk/news/articles/c98ynejg4l5o&gt,
[2] FCDO, «Κοινή δήλωση του Ηνωμένου Βασιλείου και του Μαυρίκιου, 3 Οκτωβρίου 2024» (FCDO 2024)<https://www.gov.uk/government/news/joint-statement-between-uk-and-mauritius-3-october-2024&gt,
[3] Νομικές συνέπειες του διαχωρισμού του αρχιπελάγους Τσάγκος από τον Μαυρίκιο το 1965 https://www.icj-cij.org/case/169
[4] Denis Greenhill, Diplomatic Cable<https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6d/Diplomatic_Cable_signed_by_D.A._Greenhill%2C_dated_August_24%2C_1966.jpg&gt,
[5] David Vine, Island of Shame: The Secret History of the US Military Base on Diego Garcia (Princeton Press 2011) 92
[6] Μόλις το 2018, το βρετανικό κοινοβούλιο ψήφισε έναν νόμο που εφαρμόζεται στις ΒΟΤ, τον νόμο περί κυρώσεων και καταπολέμησης του ξεπλύματος χρήματος, ο επικεφαλής υπουργός του Γιβραλτάρ, ένας κατά τα άλλα ακλόνητος συμπατριώτης της βρετανικής κυριαρχίας, τον περιέγραψε ως «σύγχρονη πράξη αποικιοκρατίας».
[7] Vanessa Ogle, «Archipelago Capitalism: Tax Havens, Offshore Money, and the State, 1950s-1970s» (2017) 122, 5 American Historical Review
[8] Avi Scharf και Anshel Pfeffer, 'OSINT Shows Third U.S. Naval Group Arrives in Mideast, Countries Prep Prep to Evacuate Thousands' (Haaretz 2023)<https://archive.li/vKFe4&gt,
[9] Matt Kennard, 'Keir Starmer's 100 spy flights over Gaza in support of Israel' (Declassified, 2024)<https://www.declassifieduk.org/keir-starmers-100-spy-flights-over-gaza-in-support-of-israel/&gt,
[10] David Vine, Island of Shame: The Secret History of the US Military Base on Diego Garcia (Princeton Press 2011)
[11] Tanzil Chowdhury, «Executive Robbery': UK public law, race, and «regimes of dispossession» (2024) 51, 1 Journal of Law and Society
[12] Βλ. επίσης Laleh Khalili, «The infrastructural power of the military: The geoeconomic role of the US Army Corps of Engineers in the Arabian Peninsula» (2017) 24, 4 European Journal of International Relations: Catherine Lutz (επιμ.), Οι βάσεις της αυτοκρατορίας: The Global Struggle against US Military Posts (Pluto Press 2008)
[13] David Harvey, «Ο νεοφιλελευθερισμός ως δημιουργική καταστροφή» (2007) 610, 10 The American Academy of Political and Social Science

Avishai Ehrlich- At the end of a damned year of war, the citizens of Israel should understand: you can't sit on bayonets

 [Published in Zoha 09.10.2024 https://zoha.org.il/132706/ ]

Avishai Ehrlich - Στο τέλος ενός καταραμένου έτους πολέμου, οι πολίτες του Ισραήλ θα πρέπει να καταλάβουν: δεν μπορείς να κάθεσαι πάνω σε ξιφολόγχε

[Δημοσιευτηκε στην εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ισραήλ Zoha]

Η μεταφορά της έντασης του πολέμου στο Λίβανο αποσπά την προσοχή από τη Γάζα και τη δέσμευση της κυβέρνησης για την επιστροφή των απαχθέντων

Ακτιβιστές της Hadash και της Peace Partnership σε διαδήλωση κατά της δεξιάς κυβέρνησης και υπέρ της συμφωνίας για τις απαγωγές (Φωτογραφία: Eric Marmor / Flash 90)

Avishai Ehrlich

09.10.2024

Ήταν η πιο καταραμένη χρονιά στην ιστορία του κράτους του Ισραήλ. Το μέλλον του Ισραήλ καλύπτεται από την ομίχλη ενός παρατεταμένου πολέμου χωρίς ορατό στόχο, χωρίς ημερομηνία λήξης και χωρίς τιμή. Στη Δυτική Όχθη διεξάγεται μια βίαιη εκστρατεία λεηλασίας των εδαφών Β και μια οριστική αποτροπή της δυνατότητας δημιουργίας κράτους και ύπαρξης για τους Παλαιστίνιους. Η κυβέρνηση, ο στρατός και η αστυνομία εργάζονται για τους εποίκους. Η «Συμμαχία του Αβραάμ» - Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ και Ισραήλ - απειλεί να αποκόψει τους Παλαιστίνιους από την αραβική και ισλαμική υποστήριξη και αλληλεγγύη.

Στο πλαίσιο της εκδίκησης που ακολούθησε την 7/10, το Ισραήλ κατέστρεψε τη Γάζα, δολοφόνησε περισσότερους από 40.000 και υποβάθμισε τους κατοίκους της Γάζας σε πεινασμένους και εξαθλιωμένους πρόσφυγες. Στο Ισραήλ, περίπου 100.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους φέτος και ζουν μέσα στο πένθος, το τραύμα και χωρίς εικόνα για το μέλλον. Η επιστροφή των απαχθέντων, το σύμβολο της αμοιβαίας εγγύησης και ο πρώτος διακηρυγμένος στόχος του πολέμου, διαλύεται ενόψει της άρνησης του Ισραήλ να εγκαταλείψει τη Γάζα και ενόψει της ιεράρχησης άλλων πεδίων. Ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου που περιλαμβάνει επίσης τη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί πιθανότατα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ισραηλινός στρατός επιδίδεται στη συστηματική καταστροφή της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και του Λιβάνου. Το Ιράν μόλις τάχθηκε στο πλευρό του Λιβάνου. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ υποστηρίζουν το Ισραήλ. Ο πόλεμος έγινε περιφερειακός.

Οι εφεδρείες έγιναν μόνιμες: στρατολογούνται ξανά και ξανά. Οι στρατεύσιμοι χάνουν τη ζωή τους, τις δουλειές τους, τις επιχειρήσεις και τις σπουδές τους. Τα παιδιά τους είναι μονογονεϊκές οικογένειες και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σχεδόν μη λειτουργικό. Δεν εργάζονται, δεν σπουδάζουν, δεν χτίζουν (απαγόρευση εισόδου Παλαιστινίων εργατών). Οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύονται στα ύψη, οι τιμές είναι τρομερά υψηλές, οι επενδυτές εξαφανίζονται, το χρέος μετακυλίεται στο μέλλον, η οικονομία συρρικνώνεται και η διεθνής εμπιστοσύνη στην οικονομία του Ισραήλ πέφτει κατακόρυφα. Οι νέοι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού στη Μόκα. Σήμερα, το Ισραήλ είναι μια απομονωμένη και λεπτεπίλεπτη χώρα, της οποίας οι πρώην φίλοι απομακρύνονται από αυτήν. Δεν πετάς στο Ισραήλ, είναι δύσκολο να φύγεις και να έρθεις στο Ισραήλ, δεν υπάρχουν τουρίστες. Στα θεσμικά όργανα του ΟΗΕ, το Ισραήλ έχει την ιδιότητα του εγκληματία πολέμου και του δράστη γενοκτονίας. Όταν ο πρωθυπουργός του μιλάει στον ΟΗΕ, οι περισσότεροι εκπρόσωποι σηκώνονται και φεύγουν. Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών απαγορεύεται να επισκεφθεί το Ισραήλ.

Θυμάται κανείς άλλος τις τσάντες των 1000, 2000, 4000; Τη σαμπάνια, τα πούρα, τον Μωυσή και τα υποβρύχια; Τη δίκη του Νετανιάχου; Θυμάται κανείς άλλος ότι έδωσαν μάχη ενάντια στο ενδεχόμενο ο Νετανιάχου να γίνει πρωθυπουργός όσο ήταν σε δίκη; Θυμάται κανείς άλλος ότι κάποτε υπήρχαν κρατικές εξεταστικές επιτροπές για θέματα στα οποία η κυβέρνηση ή οι ηγέτες της απέτυχαν; Θυμάται κανένας άλλος ότι ο Νετανιάχου είναι υπεύθυνος για τη χρεοκοπία των 7/10; Θυμάται κανείς τη νομική μεταρρύθμιση; Θυμάται κανείς άλλος ότι υπήρχαν δικαστές στην 69η μοίρα που αρνήθηκαν να προσφερθούν εθελοντικά; Θυμάται κανείς τη διαμαρτυρία; Δεν ακούσαμε γι' αυτήν πρόσφατα. Οποιοσδήποτε μπορούσε να διαμαρτυρηθεί λόγω των πυραύλων Θυμάται κανείς ότι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι μπορούσαν να μιλήσουν στις αίθουσες διδασκαλίας και η τηλεόραση δεν ήταν μόνο αντιπολίτευση; Θυμάται κανείς τι είπε ο Σαχάρ για τον Νετανιάχου; Θυμάται κανείς ότι μιλούσαν για την ειρήνη και την πράσινη γραμμή;

Το Ισραήλ, από τη σιωνιστική δεξιά μέχρι την αριστερά, πιστεύει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς λύση του παλαιστινιακού προβλήματος, ενώ αυτό ανατινάζεται επανειλημμένα στα μούτρα του σε έναν πόλεμο που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Η εξάρτηση του Νετανιάχου από τη Χαμάς για την αποτροπή πολιτικών διαπραγματεύσεων συνάδει με την αγνόηση των ενδείξεων ότι η Χαμάς προετοιμάζεται για επίθεση εδώ και χρόνια. Αυτό είναι μέρος της νοοτροπίας των περισσότερων Εβραίων στο Ισραήλ: περιφρόνηση για τους Παλαιστίνιους, στήριξη της ασφάλειας στη βία και λαχτάρα για εκδίκηση και μια τελική και αιώνια νίκη.

Ο Σινουάρ κατάφερε να επαναφέρει το παλαιστινιακό πρόβλημα στο επίκεντρο της παγκόσμιας σκηνής, αλλά με τι τρομερό κόστος για εμάς και το λαό μας; Χωρίς αξιοπρέπεια στη ζωή, το Ισραήλ άφησε στους Παλαιστίνιους μόνο την αξιοπρέπεια του θανάτου ως χέρια. Η «πλημμύρα της Αλ Άκσα» είναι ένα τρομερό αποτέλεσμα της απελπισίας, της «επιλογής του Σαμψών», της καταστροφής του σπιτιού πάνω στους κατοίκους του. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι πίστευε ο Σινουάρ ότι θα συνέβαινε μετά τη δολοφονική εκστρατεία στο Φάκελο της Γάζας.

Η καταστροφή και η διάλυση των αραβικών χωρών της περιοχής

Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε την τρέχουσα κατάσταση στη Μέση Ανατολή χωρίς να κατανοήσουμε τις μακροχρόνιες διαδικασίες καταστροφής και διάλυσης των αραβικών χωρών που γειτνιάζουν με το Ισραήλ: την καταστροφή του Λιβάνου μετά τον εμφύλιο πόλεμο, την καταστροφή του Ιράκ μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν και την καταστροφή της Συρίας μετά τον εμφύλιο πόλεμο, την αδυναμία της Αιγύπτου μετά την επανάσταση των Αδελφών Μουσουλμάνων, την καταστροφή και τη διαίρεση στη Λιβύη και την Υεμένη. Μόνο στην απουσία ενός λειτουργικού κράτους, όταν δεν υπάρχει κεντρικό μονοπώλιο στα μέσα βίας, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να υπάρξουν η Αλ Κάιντα, το ISIS και οι πολιτοφυλακές «πληρεξούσιοι».

Μόνο χάρη στη διάλυση των γύρω χωρών, ο Qasem Soleimani θα μπορούσε να υφάνει το «πολυ-σενάριο» («δακτύλιος της φωτιάς») ως μέρος του ιρανικού δόγματος ασφαλείας μαζί με την πυρηνική ανάπτυξη. Αυτή η έννοια της ασφάλειας βασίζεται στη δημιουργία ποικίλων υποκρατικών δυνάμεων, οι οποίες δημιουργήθηκαν από τη διάλυση των κρατών και τη σύνδεσή τους με το Ιράν μέσω της χρηματοδότησης, του εξοπλισμού και της εκπαίδευσης. Όλα αυτά δημιουργώντας παράλληλα μια ενότητα σκοπού μεταξύ τους μέσω της ιδεολογίας της ισλαμικής αντίστασης στο κέντρο - ένας λαϊκιστικός αγώνας των καταπιεσμένων (όχι με την ταξική μαρξιστική έννοια) κατά της Δύσης , κατά των ΗΠΑ και του κύριου συμμάχου τους στην περιοχή μας, του Ισραήλ, για τη δημιουργία ενός θρησκευτικού, πανισλαμικού έθνους πιστών με επικεφαλής τον εκπρόσωπο του Θεού, τον Αγιατολάχ. Το ιρανικό όραμα δεν είναι ένα αριστερό όραμα- Είναι ένα αποκαλυπτικό μεσσιανικό όραμα όπως το όραμα της μεσσιανικής δεξιάς στο Ισραήλ.

Το Ισραήλ επέλεξε να επεκτείνει τον πόλεμο

Από την Πρωτοχρονιά, το Ισραήλ βρίσκεται, εκ των πραγμάτων, στην αρχή ενός πολέμου πολλαπλών αρένων με τους Παλαιστίνιους, τη Χεζμπολάχ, τους Χούτι και το Ιράν. Αυτός ο πόλεμος δεν χρειαζόταν να επεκταθεί: Είναι ακόμη δυνατό να επιτευχθεί συμφωνία με τη Χαμάς. Αλλά το Ισραήλ επέλεξε να τον επεκτείνει. Αυτός είναι ένας πόλεμος επιλογής. Η πλήρως δεξιά κυβέρνηση, χωρίς την αντίθεση της σιωνιστικής αντιπολίτευσης, επέλεξε να αρνηθεί τη συμφωνία με τη Χαμάς και έτσι να τερματίσει επίσης την επέμβαση της Χεζμπολάχ στο βορρά και να απελευθερώσει τους απαχθέντες στη Γάζα. Ο Νετανιάχου επέλεξε να επεκτείνει τον πόλεμο στο Λίβανο αντί να τον μειώσει. Στο Λίβανο, το Ισραήλ πραγματοποίησε προκλητικές ενέργειες επίδειξης, ορισμένες από τις οποίες ήταν παράνομες, με σκοπό να ωθήσει το Ιράν σε δράση. Το Ισραήλ κλιμάκωσε σκόπιμα την τοπική σύγκρουση σε περιφερειακό πόλεμο και μετέτρεψε τη μάχη κατά της Χαμάς σε μάχη για περιφερειακή ηγεμονία. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί τη σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας για να κινητοποιήσει τη νομιμότητα, την υποστήριξη και τη δυτική (και αραβική) συνεργασία για την αντιπαράθεση με το Ιράν.

Είναι βολικό για τις ΗΠΑ να παρουσιάζονται στο περιθώριο, σαν να μην είναι στο προσκήνιο: να περιορίζουν τον πόλεμο στις σφαίρες του διεθνούς δικαίου- ως ένας αξιοπρεπής και ουδέτερος μεσολαβητής- να αποτρέπουν τις «υπερβολές του Ισραήλ» όταν αυτό ενεργεί ως εγκληματίας πολέμου- ως ευεργέτης, παρέχοντας τρόφιμα και φάρμακα (η προβλήτα της Γάζας που δεν λειτούργησε). Είναι βολικό για τις ΗΠΑ να ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν πριν από τις ισραηλινές ενέργειες. Ποιος μπορεί να το ελέγξει; Είναι όλα μια συγκάλυψη. Οι σχολιαστές (όπως ο Alon Panax) που διαδίδουν αυτή την άποψη στο «φιλελεύθερο» κοινό στο Ισραήλ γνωρίζουν ότι συκοφαντούν. Οι ΗΠΑ καταλαβαίνουν πολύ καλά τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Ο Μπάιντεν είναι μια έμπειρη αλεπού του πολέμου. Οι βαρείς βομβαρδισμοί που οι ΗΠΑ φάνηκε να έχουν αποτρέψει από το Ισραήλ στην πρώτη εκστρατεία, επιβλήθηκαν από το Ισραήλ στη δεύτερη εκστρατεία - με την εξόντωση του Νασράλα στο υπόγειο καταφύγιο στην Νταχάια. Η απαγόρευση που επέβαλε ο Μπάιντεν για την κατάληψη της Ράφα, όταν το Ισραήλ προσπαθούσε ακόμη να μεταφέρει τους κατοίκους της Γάζας προς την κατεύθυνση του Σινά, εξαφανίστηκε όταν το Ισραήλ ήθελε απεγνωσμένα οι Παλαιστίνιοι να διαφύγουν στην Αίγυπτο και αποφάσισε να εισέλθει στη Ράφα και να αποκλείσει την αιγυπτιακή πλευρά.

Η Κεντρική Διοίκηση του ΝΑΤΟ ενημερώνεται εκ των προτέρων για κάθε ισραηλινή κίνηση, αφού είναι ένας από τους εγκριτές της. Έτσι γίνεται όταν η Ιορδανία, το Ιράκ και η Σαουδική Αραβία, μαζί με το αμερικανικό και το βρετανικό ναυτικό, υπερασπίζονται τον ουρανό του Ισραήλ. Οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι υποστηρίζουν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα». Το ερώτημα παραμένει: ποιος και πώς ερμηνεύει τι περιλαμβάνει αυτό το δικαίωμα της άμυνας;

Η διαμάχη και η κρίση, προφανώς, μεταξύ Μπάιντεν και Νετανιάχου είναι επίσης ψευδείς. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία εβδομάδα που οι εκπρόσωποι του Μπάιντεν να μην συμμετέχουν σε συζητήσεις στο Ισραήλ. Ο Μπιντάν και ο Νετανιάχου συναντώνται όταν είναι απαραίτητο. Ο Νετανιάχου έχει έναν ειδικό υπουργό για τις αμερικανικές υποθέσεις, τον Ρον Ντερμέρ, ο οποίος εργάζεται χωριστά από τον υπουργό Εξωτερικών. Υπάρχει πλήρης συνεργασία μεταξύ του Γενικού Επιτελείου και του Αρχηγείου της Κεντρικής Διοίκησης του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τον στρατηγό Κορίλα. Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Ισραήλ σε όλους τους διεθνείς θεσμούς- του παρέχουν ένα στρατιωτικό αμυντικό οπισθόφυλλο- χρηματοδοτούν ένα σημαντικό μέρος του ισραηλινού στρατιωτικού προϋπολογισμού και της στρατιωτικής έρευνας - οι ΗΠΑ παρείχαν πρόσφατα 5 δισεκατομμύρια δολάρια στο «Light Fund» - το ισραηλινό όπλο λέιζερ. Το Ισραήλ εξαρτάται πλήρως από την εισαγωγή όπλων και πυρομαχικών από τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ είναι η κύρια αμερικανική δύναμη που σταθμεύει μόνιμα στη Μέση Ανατολή. Μερικές φορές χρειάζεται βοήθεια - αλλά δεν είναι ανεξάρτητο: η έκταση της αυτονομίας του βρίσκεται στα χέρια των ΗΠΑ.

Τα αίτια της επέκτασης του πολέμου

Η επιλογή της σημερινής κυβέρνησης σε έναν περιφερειακό πόλεμο έχει πολλούς παράγοντες και αξίζει μια ξεχωριστή ανάλυση. Εδώ θα ειπωθεί μόνο ότι ένας πόλεμος με το Ιράν βρίσκεται στο τραπέζι των συζητήσεων της κυβέρνησης και του στρατού για περισσότερο από μια δεκαετία. Στη διάλυση της ιρανικής πυρηνικής συμφωνίας από τον Τραμπ το 2018, το Ισραήλ είχε μεγάλη επιρροή. Το Ισραήλ επεδίωξε και πέτυχε τη διαμόρφωση αυστηρών και ασφυκτικών οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν. Η ιρανική απάντηση ήταν - ένας αγώνας δρόμου προς μια κατάσταση πυρηνικού κατωφλίου στον εμπλουτισμό και την ανάπτυξη της βόμβας και την εκτόξευση πυραύλων. Το Ιράν απάντησε επίσης με την αύξηση των επενδύσεων στους πληρεξουσίους του, σύμφωνα με το δόγμα «Δακτύλιος της φωτιάς» του Σουλεϊμανί. Το Ιράν υπέγραψε επίσης, το 2022, τη συμμετοχή του στη «Συμμαχία της Σαγκάης» υπό την ηγεσία της Ρωσίας και της Κίνας.

Ενάντια στο Ιράν, το Ισραήλ ανέπτυξε την τριεπίπεδη άμυνά του και προχώρησε σε αντιαεροπορικούς πολέμους σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τη μεταφορά όπλων ακριβείας στον πληρεξούσιο. Τόσο το Ισραήλ όσο και το Ιράν επενδύουν στους αντιπάλους τους σημαντικό μέρος των πόρων τους εις βάρος των επενδύσεων στην ανάπτυξη και την ευημερία. Αλλά τόσο το Ιράν όσο και το Ισραήλ είναι πολύ ευάλωτες χώρες: Το Ισραήλ είναι πυκνό και μικρό , και το Ιράν, το οποίο εξαρτάται από τους τερματικούς σταθμούς πετρελαίου και τα ευάλωτα λιμάνια πετρελαίου, στα οποία βασίζεται σχεδόν το σύνολο της οικονομίας του. Δεν υπάρχει ιστορική εχθρότητα μεταξύ τους, και δεν υπάρχει κανένα κοινό σύνορο μεταξύ τους. Η λύση του παλαιστινιακού προβλήματος μπορεί να θέσει τέλος στην αντιπαλότητά τους, ακόμη και στο παρελθόν, υπό ένα φιλοαμερικανικό καθεστώς.

Υπάρχει όμως και ένας εσωτερικός παράγοντας για την επέκταση του πολέμου: η διαμαρτυρία κατά του Νετανιάχου συνεχίστηκε όλο το χρόνο παρά τις μάχες στη Γάζα, ενώ η έμφαση της ανανεώνεται καθώς αλλάζει η εθνική ατζέντα. Η κατάσταση πολέμου είναι μια κλασική δικαιολογία για την κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών δικαιωμάτων- Είναι καιρός για κυβερνητική μεταρρύθμιση. Σε κατάσταση πολέμου, είναι πολύ εύκολο να σταματήσει μια διαμαρτυρία και να φιμωθεί η εσωτερική αντίσταση. Η φασιστική κυβέρνηση στο Ισραήλ θέλει να εξαλείψει το παλαιστινιακό πρόβλημα με τη μεταφορά, την προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών και την πλήρη υποταγή των Παλαιστινίων που είναι πολίτες του Ισραήλ και οι οποίοι υποβιβάζονται στο καθεστώς των υπηκόων.

Η λιβανέζικη λάσπη

Η μεταφορά της έντασης του πολέμου στο Λίβανο αποσπά την προσοχή από τη Γάζα και τη δέσμευση της κυβέρνησης για την επιστροφή των απαχθέντων. Η παραμερισμός της πίεσης για την απελευθέρωση των απαχθέντων διευκολύνει την απόρριψη της απαίτησης της Χαμάς να αποσυρθεί ο IDF από τη Γάζα ως μέρος της συμφωνίας για τους απαχθέντες.

Η δεξιά κυβέρνηση θέλει να κρατήσει τη Γάζα και να την εγκαταστήσει με εποίκους. Ο Σμότριτς και ο Μπεν-Γβιρ δεν εγκατέλειψαν το όραμά τους και ο φασίστας πρωθυπουργός εξαρτάται από αυτούς για τη συνέχιση της διακυβέρνησής του. Η επέκταση του πολέμου στο Λίβανο και το Ιράν αναβάλλει τη λύση του προβλήματος της Γάζας τουλάχιστον μέχρι τις αμερικανικές εκλογές. Ένας πραγματικός πόλεμος στο Λίβανο θα δυσκολέψει τον όποιο νέο πρόεδρο εκλεγεί να τον σταματήσει στη μέση. Είναι πιθανό η αναβολή του τέλους των επιχειρήσεων στη Γάζα να συνεχιστεί μέχρι να ληφθεί μια απόφαση στο Λίβανο, ώστε να καμφθεί το πνεύμα αντίστασης της Χαμάς. Να θυμάστε και να έχετε στο επίκεντρο ότι διεξάγεται ένας πόλεμος στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και το Λίβανο, ακόμη και όταν δεν τοποθετείτε τις τρεις περιοχές στην ίδια τάξη.

Πολλοί θυμούνται ακόμα τις προηγούμενες εισβολές του Ισραήλ στο Λίβανο. Η εισβολή ήταν σχετικά εύκολη. Στην αρχή υπήρχαν και Λιβανέζοι που έριχναν ρύζι. Αλλά με τη συνέχιση της ταλαιπωρίας και της καταστροφής, στο τέλος όλοι μισούν τον κατακτητή και αρχίζει ένας μακρύς και αιματηρός ανταρτοπόλεμος. Στον πόλεμο του Λιβάνου της Ασούνα, πέρασαν 18 χρόνια μέχρι να φύγει το Ισραήλ. Το Ισραήλ δεν θέλει μόνο μια ζώνη ασφαλείας (όπως ορίζει η συμφωνία του 1701). Για να μπορέσει ο κόσμος να επιστρέψει στα σπίτια του στο βορρά, δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να προσπαθεί να στείλει πυραύλους στο βορρά. Οι πύραυλοι, παρεμπιπτόντως, μπορούν επίσης να εκτοξευθούν και βόρεια του Λιτάνι. Ως εκ τούτου, η Χεζμπολάχ θα πρέπει να καταστραφεί σε όλο τον Λίβανο, καθώς και η Χαμάς σε όλη τη Γάζα. Αλλά η Χεζμπολάχ είναι ανάμεσα στους ανθρώπους του, θα πουν. Είναι αδύνατο να γίνει διάκριση. Στο Λίβανο θα σκοτωθούν και θα τραυματιστούν γέροι, γυναίκες και παιδιά όπως και στη Γάζα. Ο στόχος της καταστροφής της Χεζμπολάχ είναι σχεδόν εξίσου δύσκολος με την καταστροφή των σιιτών στο Λίβανο (περίπου 40%). Το Ισραήλ δεν έχει καμία λύση στο Λίβανο.

Ζητάμε τον τερματισμό των πολέμων και της κατοχής στη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και το Λίβανο τώρα. Ζητάμε μια συμφωνία για την επίλυση των συγκρούσεων μόνο με ειρηνικά μέσα, αναγνωρίζοντας παράλληλα την αμοιβαία αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοδιάθεση, το δικαίωμα των Παλαιστινίων στο κράτος τους στην Παλαιστίνη και το δικαίωμά τους στην ισότιμη ιθαγένεια και την αναγνώριση του πολιτισμού τους στις χώρες διαμονής τους.

Ζητάμε την άμεση απελευθέρωση όλων των απαχθέντων και κρατουμένων χωρίς περαιτέρω όρους. Ζητούμε την αποπυρηνικοποίηση της Μέσης Ανατολής. Καλούμε το Ισραήλ και το Λίβανο να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για την επίλυση των διαφορών σχετικά με τα μεταξύ τους σύνορα και να αφοπλίσουν τις πολιτοφυλακές ώστε να λειτουργήσουν ως πολιτικά κόμματα. Καλούμε όλες τις χώρες να συμμετάσχουν στην ειρήνευση στη Μέση Ανατολή και τον ΟΗΕ - να δημιουργήσει τους μηχανισμούς και να δημιουργήσει τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες για την εφαρμογή των συμφωνιών και την αποκατάσταση της περιοχής.