Login
Αν οι ισραηλίτες που φαίνονται να συρρέουν στην Κύπρο, έρκουνται για να αποφύγουν τον πόλεμο, ή έστω αν εν θρησκευόμενοι που την έχουν δει ότι εκτός από επίλεκτος λαός του θεού τους, ότι τζηνοι εν τζαι οι επίλεκτοι [του θεού τους] ανάμεσα στους επίλεκτους, τζαι έτσι εν πρέπει να πολεμούν – αλλά αν πολεμούν οι άλλοι εν οκ [μέρος τζαι τούτο της ισραηλίτικης θεοκρατικής κυβέρνησης] να πεις οκ...
Αλλά επειδή πκιον το Ισραήλ ένεν απλώς μια γειτονική χώρα, αλλά τζαι μια κοινωνία που, πλειοψηφικά, έστω, ξεπλένει ένα μαζικό έγκλημα στο όνομά της, η καχυποψία εν αναπόφευκτη... Άσε δηλαδή που έχουμεν τζαι το «μαύρο βαν» σαν ένδειξη «συνεισφοράς» στην κυπριακή πολιτική.....
Μια ομαδα ανθρωπων που αγόρασε αρχικά γη. Τζαι μετά ξεδιάντροπα έθκιωξε τους κάτοικους για να φτιάξει ένα δικό της εθνικό ρατσιστικό κράτος, που εξελίσσεται σε ναζιστικό...Σε ετσι πλαισιο οι ερωτήσεις πιο κάτω εν αναπόφευκτες...
Οι Κυπραίοι στήριξαν του ισραηλίτες όταν έρκουνταν που την Ευρώπη μετά την σφαγή εναντίον τους που τους ναζί... Σήμερα λειτουργούν οι ίδιοι σαν ναζί. Οπότε η καχυποψία που εκφράστηκε για τις αποικιακές προεκτάσεις της μετανάστευσής τους την δεκαετία του 1930, φαίνεται ότι τελικά μάλλον ήταν δικαιολογημένες...
Στην Κυπρο ζουν ήδη γύρω στις 20 χιλιάδες Ισραηλιτες που αγοράζουν αβέρτα τα πάντα.
Σύμφωνα με τα έγκριτα ΜΜΕ μας, στον Νότο ζουν περίπου οι 12 χιλιάδες, οι άλλες 8 στον Βορρά.
Στο Βορρά οι Ισραηλιτες έχουν 2000 δικές τους εταιρείες.
Στον Νότο δεν μας ενημερώνουν πόσες εταιρίες έχουν.
Γιατί δεν μας ενημερώνουν;
Να σας πω.
Επειδή οι 8 χιλιάδες Ισραηλιτες με τες 2000 εταιρείες στο Βορρά που αγοράζουν αβέρτα γη, είναι συνεχιστές του εποικισμου του Βορρά (στα πρότυπα του εποικισμου της Παλαιστίνης) και είναι "κακοί".
Όι άλλοι πον πόδα, δεν είναι κακοί έποικοι, είναι φίλοι μας που κάνουν επενδύσεις και δεν θα τους στοχοποιουμε τζαι πουπανω δίνοντας στη δημοσιότητα λεπτομέρειες για τις δραστηριότητες τους.
Κατανοητό; Καλά οι "κακοί" Ισραηλιτες με τες 2000 εταιρείες που εποικίζουν στις ελληνοκυπριακες περιουσίες στο Βορρά, ποιου Ισραήλ είναι πολίτες;
Του παρταλου; Ή του συμμάχου μας.
Οι πρόσφυγες, όλα καλά;
Η Αδουλωτη Κερύνεια πότε θα κάμει συναυλία με ελληνικές σημαίες, να πάμε;
«Η ιστορία του Κεντρικού Τραπεζίτη Κρις Πατσαλίδη, που διόρισεν ο Χριστοδουλίδης για να διευκολύνει το πλιάτσικο των τραπεζών;..
Το κατεστημένο προστάτευσε του ημέτερους – έστω και αν τελικά δεν κατάφερε να συγκαλύψει το σκάνδαλο της συνολικής ευθύνης των τραπεζών για την οικονομική κρίση: Ο Πατσαλίδης φέρεται να είναι το άτομο στην Τράπεζα Κύπρου που πιάστηκε να διαγράφει στοιχεία [ημέηλς] την περίοδο της αγοράς των ελληνικών ομολόγων [2009-10] τα οποία τελικά προκάλεσαν τις μεγάλες απώλειες με το κούρεμα, όχι μόνο δεν διερευνήθηκε, αλλά αναβαθμίστηκε»
Το πώς οι τράπεζες την περίοδο της οικονομικής κρίσης, κατάφεραν να κατασκευάσουν μια εικόνα που μετατόπιζε το πρόβλημα τους [τζαι των σκανδάλων τους που οδήγησαν στην κρίση] στο Δημόσιο, μέσω των ΜΜΕ, τζαι των φερέφωνων της υποψηφιότητας Αναστασιάδη, θα εν ένα που τα σκάνδαλα μαζικής χειραγώγησης το οποίο θα αναφέρεται σαν case study χειραγώγησης στο μέλλον... Τζαι στο τότε σενάριο εν κατασκευάστηκε μόνο μια δαιμονοποίηση του Δ. Χριστόφια, του προέδρου που εν ελέγχαν οι τράπεζες που ήθελαν ξεπλυμα, αλλά εστήθηκε τζαι ένα διαπλεκόμενο επιτελείο για να εκτοπίσει τον τότε επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας, τον Π. Δημητριάδη, ο οποίος ξεκίνησε έρευνα για τις ευθύνες των τραπεζών...
Να αθθυμισουμεν τζαι ότι όπως επαραδέκτηκεν ο Τσαγγάρης ο Χριστόφιας ήταν το πρώτο θύμα fake news στην Κύπρο - https://www.offsite.com.cy/apopseis/efetis/dimitris-hristofias-proto-politiko-thyma-ton-fakenews
Τζιαι την offsite εν την λαλείς τζιαι Χαραυγή J
Τότε αποκαλύφτηκαν τζαι οι ευθύνες των αστεριών που πιάνουν τζαι προαγωγές/διορισμούς τωρά [σαν αμοιβή ότι προστάτευσαν το άβατο του βαθέως κατεστημένου από τους ιθαγενεις;] ... Οι τύποι που εσυγκαλύφκαν με παρατυπίες καταστροφής τεκμηρίων....
Το τότε δίκτυο απλώνετουν που την κυβέρνηση, στις τράπεζες τζαι τα ΜΜΕ [που εξαρτιούνταν οικονομικά που τες τράπεζες].. Τζαι με απειλές, εικόνων υποκόσμου προς τον Δημητριάδη για να παραιτηθεί....
Η νίκη των τραπεζών μέσω των ΜΜΕ, πληρώνεται σήμερα, με τα όσα τραβούν οι δανειολήπτες, αλλά τζαι την ευρύτερη εικόνα της διαπλοκής ... Εν ήταν τυχαία η σχέση συναλλαγής Πολυβίου [της τράπεζας Κύπρου] -Νικολάτου [του Ανώτατου Δικαστηρίου] στην οποία αναφέρθηκε ο Ν. Κληρίδης στο αποκαλυπτικό του αναφορά για τις συγκρούσεις συμφερόντων αξιωματούχων της δικαστικής εξουσίας. Αφορούσε τζαι το ξέπλυμα σε δικαστήρια...
Η αισχρότητας της παύσης του γενικού ελεγκτή, εν συνέχεια τζήνου του σκηνικού...
“Δεν μας παραχωρεί η Ελλάδα τα αρχεία του ΓΕΕΦ με πληροφορίες για αγνοούμενους”.
Συμφώνα με δημοσίευμα του Πολίτη η Αθήνα αρνείται να παραδώσει στην Κυπριακή Δημοκρατία τα αρχεία του ΓΕΕΦ που είχε κλέψει κατά την διάρκεια των εισβολών των μητέρων πατρίδων .
Μεγάλο το θράσος μας πάντως να ζητουμε από την μάμμα μας αυτά που είχε κλέψει . Πού ξανακούστηκε μια υποτελής χώρα , ένα προτεκτοράτο, να απαιτεί πράγματα από τους ηγεμόνες…
Η απομυθοποίηση των δικαστηρίων στην Κύπρο, άρχισε την προηγούμενη δεκαετία. Όσο τζαι να συγκαλύφκαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ την διαπλοκή του καθεστώτος Αναστασιάδη, εντούτοις είχαμε μερικές ηχηρές μορφές αντίστασης τζαι πληροφόρησης: τον Κώστα Κληρίδη με το «ντροπή» απέναντι στην προσπάθεια του Αναστασιάδη να συγκαλύψει τον Ρίκκο, οι αποκαλύψεις του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, τζαι η δημοσιοποίηση, που τον Νίκο Κληρίδη, ενός καταλόγου μορφών διαπλοκής των τότε, έστω, δικαστών του Ανώτατου. Με κορυφαίο παράδειγμα την αναφορά σε είδος συναλλαγής Νικολάτου [του Ανώτατου] – Πολυβίου [της Τράπεζας Κύπρου] την περίοδο του κουρέματος....
Η παρούσα απόφαση, απλώς υπενθυμίζει, ότι η διαπλοκή [συμφερόντων] μπορεί να φτάνει ως το Ανώτατο. Ιδιαίτερα, άμα σκεφτεί συνειρμικά κάποιος/α διορισμένους του Αναστασιάδη...
Οπότε αν θα συμπεριφέρονταν, όπως φαίνεται να συνάγεται, με βάση τα δίκτυα που τους έδωσαν τις καρέκλες, θα ήταν σοφότερο ρητορικά αντί να φαίνονται να αφρίζουν υστερικά ενάντια στον αγγελιαφόρο για το καθεστώς διαπλοκής, τον Ο. Μιχαηλίδη, αν προσπαθούσαν να καταλάβουν που ζουν...
Γιατί τούτη η απόφαση μπορεί να βουρά αρκετούς/ες για τζαιρόν..
Σαν μια ντροπή της δικαστικής εξουσίας, σε δημόσια θέα...
Ότι τζαι να φκάλει ο Φειδίας, σαν πολιτική μορφή, η κίνηση του να εμφανιστεί με Τουρκοκύπριο, ανάλογο influencer, εν θετική κίνηση έστω για την υπόσχεση του να «μάθει»... Το ότι, έστω για τα ατομικά του συμφέροντα, εθκιάλεξε να πουλήσει επαναπροσέγγιση, εν θετικό που την οπτική του τί φαίνεται να εν πιασάρικο στο κόσμο των online infuencers….
Σαν να λαλούμε, στην γλώσσα της αγοράς, ότι η προοπτική λύσης/επανένωσης.. «πουλά»... :)
Ενδιαφέρον δείγμα...
Άμα σκεφτούμε ότι ως τζαι τον Ανάστο, τζαι τους οπαδούς του, ανεχτήκαμε τον/ους σαν.. υποστηρικτή/ες της επανένωσης [τζαι ύστερα ήρτεν το Κραν Μοντανά.. :)], ας δούμε τζαι τον Φειδία...
Στο ευρύτερο πλαίσιο, ενός youtuber στο ευρωκοινοβούλιο, η κίνηση του δείχνει ότι καταλάβει... έστω τζαι για το ατομικό του συμφέρον – ένα άτομο στον ρόλο του, εν λογικό να αννοίεται προς τα έξω με ανάλογες global εικόνες... όπως ας πούμε επαναπροσέγγισης, leaving the past in the past, σε μια εποχή.. πολέμων...
Not bad….
«Είναι γνωστό ότι το Ισραήλ έχει δημιουργήσει σημαντική παρουσία στο νησί [Κύπρο] με μια βάση της Μοσσάντ [ισραηλινή μυστική υπηρεσία] με μερικές ντουζινες agents/πράκτορες...»
Κοίτα να δεις... :) ..Τελικά, οι υποψίες για τα νούμερα ξεπλύματος εν τζαι διεθνώς γνωστες;
Οπότε άμα συναντάτε τον λόγο των φερέφωνων ξεπλύματος του ισραηλίτικου ρατσισμού, πέρα από τον πειρασμό να ρωτήσετε «πόσα;» [το οποίο σαν κυπραίοι έχουμε την ευγένεια, από οίκτο, να μεν το πετασσουμε στα μούτρα των γελοίων], ή το «40,000 νεκροί ρε, τζαι προσπαθείτε ακόμα να ξεπλύνετε το έγκλημα;», μπορεί τζαι να βοηθά η γαλλική δημοσίευση για τις αιτιες της αθλιοτητας... για το επίπεδο του πάτου τζαι την απουσία τσίπας... Η Ιστορία τζαι η γενική πκιον γνώση των κινητρων μερικων, απλώνεται γυρόν τους, καθώς γίνεται ορατή η συγκαλυμμένη αθλιότητα...
Το τιμημένο με αίμα και αγώνες σφυροδρέπανο και η ταξική σκοπιά και πάλη απουσίαζαν για χρόνια από την κυπριακή κοινωνία, παρόλο που είναι επάναγκες για τους εργαζομένους και το λαό. Το κενό αυτό φιλοδοξεί να καλύψει ένα νέο σωματείο με πολιτικό χαρακτήρα που ιδρύθηκε το Σάββατο 2 του Δεκέμβρη 2023 μετά από μακρόχρονη ζύμωση ανάμεσα σε άστεγους πολιτικά κομμουνιστές στην Κύπρο. Ακολουθεί το δελτίο Τύπου της Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας Κύπρου» (https://www.facebook.com/Cyprus.Communist.Initiative):
Με σύμβολο το σφυροδρέπανο και σύνθημα για ταξική πάλη ξεκινάει η προσπάθεια του νέου Σωματείου με πολιτικό χαρακτήρα, που ιδρύθηκε το Σάββατο 2 του Δεκέμβρη 2023. Φιλοδοξεί να καλύψει το πολιτικό κενό που υπάρχει για χρόνια στην Κυπριακή κοινωνία, και να αποτελέσει δύναμη συσπείρωσης για τους αγώνες της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.
Το Σωματείο «Κομμουνιστική Πρωτοβουλία Κύπρου, για την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος» παρουσιάζεται έτοιμο να δώσει τη δύσκολη μάχη απέναντι σε κάθε συστημική δύναμη και τους υφιστάμενους αρνητικούς συσχετισμούς.
Κατά τη διάρκεια της Ιδρυτικής Συνέλευσης του Σωματείου, ο Χρίστος Κουρτελλάρης, εκπροσωπώντας την οργανωτική επιτροπή, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι « Δεν μας έφερε εδώ μια πρόσκαιρη αγανάκτηση για το σύστημα που σκοτώνει ψυχές, ζωές και συνειδήσεις, δεν μας ένωσε μια οργή για όλους αυτούς που λυμαίνονται την ιστορία ενός ιστορικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, αλλά η αγάπη για την τάξη μας και η ανάγκη για την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος».
Στην κεντρική ομιλία της Συνέλευσης, ο Αλέξης Αντωνίου ανέλυσε λεπτομερώς τις αρχές και τους σκοπούς που περιλαμβάνονται στο καταστατικό της ΚΠΚ, απαντώντας μεταξύ άλλων, ότι στο δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «εμείς δε συμβιβαζόμαστε με τη βαρβαρότητα».
Ακολούθησε πλούσια συζήτηση και τροποποιήσεις επί του προτεινόμενου καταστατικού, το οποίο εγκρίθηκε στο σύνολό του διά ψήφου. Στις αρχές και τους σκοπούς τονίζεται ότι η ΚΠΚ κατανοεί και επεξεργάζεται τον κόσμο μέσα από τα εργαλεία της μαρξιστικής-λενινιστικής επιστημονικής θεωρίας, εξηγώντας τη σύγχρονη πραγματικότητα, την εκμετάλλευση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις ανισότητες στη βάση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, της μεγιστοποίησης του κέρδους και της συσσώρευσης του πλούτου στους λίγους εις βάρος της πλειοψηφίας που τον παράγει.
Περαιτέρω, το Σωματείο ενεργεί και συνδράμει στους αγώνες για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, για την κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και για την κοινωνική πρόοδο του λαού μας. Με πρωτοβουλίες που περιλαμβάνουν ευρεία συζήτηση μεταξύ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, το Σωματείο αποκαλύπτει τις αντιθέσεις που γεννά το απάνθρωπο σύστημα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Προτάσσει τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό ως λύση στα προβλήματα του λαού και υποστηρίζει τη διεθνιστική αλληλεγγύη.
Το Σωματείο στέκεται απέναντι στις λογικές ταξικής συνεργασίας, «εργατικής ειρήνης» και αστικής διαχείρισης του καπιταλισμού και παλεύει για αποδέσμευση από τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ, για την ειρήνη, ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τις αιτίες και τις συνέπειές του για τους λαούς και τις συνδεδεμένες με τον ιμπεριαλισμό στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και αναπτύσσει πλατιά συζήτηση για τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, για δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία, για πολιτισμό και αθλητισμό που θα ανταποκρίνονται στις λαϊκές ανάγκες της εποχής μας και τη λαϊκή ευημερία.
Για το Κυπριακό, δίνεται ιδιαίτερη σημασία ως ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία και ξένων ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Αυτές οι επεμβάσεις εργαλειοποίησαν και ενίσχυσαν τον εθνικισμό-σωβινισμό, με αποκορύφωμα το δίδυμο έγκλημα του προδοτικού φασιστικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Αυτή η δράση οδήγησε στη βίαιη διαίρεση της χώρας και του λαού μας, Ε/κ και Τ/κ. Παράλληλα υπογραμμίζεται ότι στη λύση θα πρέπει να θεσπίζονται η καθιέρωση αρχών και θεσμών που συγκρούονται με κάθε μορφή διάκρισης και ιδιαίτερα του εθνοτικού διαχωρισμού. «Η αναγκαία και επιτακτική λύση θα θέτει ως προαπαιτούμενο ο λαός να είναι κυρίαρχος αφέντης σε μια ακέραιη, ανεξάρτητη, ελεύθερη από εγγυητές, ξένα στρατεύματα και διαχωρισμούς, επανενωμένη πατρίδα», υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά στο καταστατικό, το οποίο θα κατατεθεί το επόμενο διάστημα στον Έφορο Σωματείων.
Οι εργασίες της Συνέλευσης έκλεισαν με αρχαιρεσίες, όπου μετά από μυστική ψηφοφορία αναδείχθηκαν τα 9 μέλη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου της ΚΠΚ.
Το Δ.Σ. συνήλθε χθες βράδυ (7/12/2023) και καταρτίστηκε σε σώμα (με οριζόντια δομή όπως προνοεί το καταστατικό) ως εξής:
• Εκτελεστικός Γραμματέας: Χρίστος Κουρτελλάρης
• Οργανωτικός Γραμματέας: Λέανδρος Σαββίδης
• Γενικός Γραμματέας: Μάριος Ιωάννου
• Ταμίας: Άντρη Λουκά
• Μέλη (αλφαβητικά):
Αλέξης Αντωνίου
Χρυσάνθη Επιφανίου
Νικόλας Νικόλα
Γιάννης Σωκράτους
Μαρία Σωκράτους
Kλείνουν σήμερα 49 χρόνια από τη μαύρη εκείνη μέρα του Ιούλη του 1974 που συμπληρώθηκε το δίδυμο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα που συνεχίζει να ματώνει τον τόπο και το λαό μας μέχρι σήμερα, ενώ η κατοχική Τουρκία κλιμακώνει διαρκώς τις προκλήσεις της. Στις 20 του Ιούλη του 1974 ξεκίνησε η βάρβαρη τουρκική εισβολή σκορπώντας θάνατο και αφήνοντας πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες αγνοούμενους, τραυματίες, πρόσφυγες και εγκλωβισμένους. Όσα είχαν σχεδιαστεί από τους ιμπεριαλιστές στη Λισαβόνα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, εφαρμόστηκαν με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.
Η βάρβαρη τουρκική εισβολή ήταν το αποκορύφωμα των ΝΑΤΟϊκών επιβουλεύσεων κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας που μπορούσε να ολοκληρωθεί μόνο με την προδοσία της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’.
Όπως σημειώσαμε και πριν λίγες μέρες στην επέτειο του προδοτικού πραξικοπήματος, 49 χρόνια μετά η αναγκαιότητα για κοινή πάλη όλων των Κυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην κατοχή είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Απέναντι στους φασίστες σοβινιστές ανεξάρτητα της γλώσσας τους, αλλά και απέναντι σε όσους υποτάσσονται στους ιμπεριαλιστές και τις διευθετήσεις που προτάσσουν προς όφελος των δικών τους συμφερόντων, αντί των συμφερόντων του κυπριακού λαού.
Η εργατική τάξη στην Κύπρο, ανεξάρτητα γλώσσας, πρέπει να υπερβεί τα τεχνητά όρια αυτών των δυο αντιλήψεων και μακριά από μοιρολατρίες, ψευδαισθήσεις, εθνικισμούς και υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (που δημιούργησαν το Κυπριακό) να πάρει την υπόθεση του τόπου στα χέρια της. Να δώσει την κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό για λύση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και απέναντι από τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες και τα αφεντικά τους τους ιμπεριαλιστές.
49 χρόνια μετά τιμούμε τιμούμε τη μνήμη όσων αντιστάθηκαν στο τουρκοφόρο πραξικόπημα και στον ξένο εισβολέα. Τιμούμε ιδιαίτερα τους κομμουνιστές και δημοκράτες μαχητές που έδωσαν τη μάχη τους ενάντια και στους δυο εχθρούς που υπηρετούσαν το ίδιο αφεντικό. Αυτούς που την ώρα που οι θρασύδειλοι φασίστες έτρεχαν να κρυφτούν, ρίχνονταν ξανά στη μάχη ενάντια στον εισβολέα. Αυτούς που από τα κελιά των πραξικοπηματιών βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Αυτούς που προδομένοι και σχεδόν άοπλοι έδωσαν τη μάχη ενάντια στον πάνοπλο εχθρό. Αυτούς που ακόμη και την ώρα που εξελισσόταν η τουρκική εισβολή, ολοκληρώνοντας το ΝΑΤΟϊκό έγκλημα ενάντια στο λαό μας, βρίσκονταν στο στόχαστρο των θρασύδειλων πραξικοπηματιών.
Όλα αυτά καταγράφονται αναλυτικότερα σε παλαιότερο αφιέρωμα μας για την τουρκική εισβολή.
15 του Ιούλη σήμερα. Μαύρη επέτειος. 49 χρόνια έχουν περάσει από το δίδυμο ιμπεριαλιστικό έγκλημα του 1974, αλλά οι πληγές του παραμένουν ανοικτές. Η Κύπρος και ο λαός της παραμένουν μοιρασμένοι από την τουρκική κατοχή και το συνεχιζόμενο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα. Tο προδοτικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή το μαύρο Ιούλη του 1974 δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Η Χούντα των Αθηνών και η ΕΟΚΑ Β’ άνοιξαν την κερκόπορτα στον Αττίλα εκτελώντας το έγκλημα ενάντια στην Κύπρο και στον κυπριακό λαό. Ενα έγκλημα αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης συνωμοσίας από τους πιο σκοτεινούς κύκλους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Διχοτομικά σχέδια, «διπλές ενώσεις», απόπειρες φυσικής εξόντωσης του Προέδρου Μακαρίου και μια σειρά μεθοδεύσεων οδήγησαν στο αποκορύφωμα της προδοσίας της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ που παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Σήμερα τιμούμε τη μνήμη όσων αντιστάθηκαν στο προδοτικό πραξικόπημα, όσων έδωσαν τη μάχη ενάντια στα όπλα που έστρεψε το ΝΑΤΟ ενάντια στην Κυπριακή Δημοκρατία και όσων έδωσαν σε αυτή τη μάχη ότι πολυτιμότερο είχαν. Τιμούμε τους κομμουνιστές και τους δημοκράτες αντιστασιακούς που έδωσαν μια άνιση μάχη ενάντια στα υποχθόνια πλάνα των ιμπεριαλιστών.
49 χρόνια μετά η αναγκαιότητα για κοινή πάλη όλων των Κυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην κατοχή είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Απέναντι στις σειρήνες του φασισμού και του σοβινισμού, ένθεν κακείθεν του κατοχικού συρματομπλέγματος, αλλά και απέναντι στις σειρήνες της υποταγής σε ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις που κάθε άλλο παρά λύνουν το Κυπριακό προς όφελος του λαού μας. Είναι το ίδιο το ΝΑΤΟ που πρόσφατα στηρίζοντας την κατοχική δύναμη ξανά, έχει προκλητικά καταγράψει στους χάρτες του την Κύπρο με συντεταγμένες αντί με όνομα… Με πρόταση φυσικά των ΗΠΑ.
Η εργατική τάξη στην Κύπρο, ανεξάρτητα γλώσσας, πρέπει να υπερβεί τα τεχνητά όρια αυτών των δυο αντιλήψεων και μακριά από μοιρολατρίες, ψευδαισθήσεις, εθνικισμούς και υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (που δημιούργησαν το Κυπριακό) να πάρει την υπόθεση του τόπου στα χέρια της. Να δώσει την κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό για λύση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και απέναντι από τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες και τα αφεντικά τους τους ιμπεριαλιστές.
Ας θυμηθούμε όμως το αφιέρωμά μας στο τουρκοφόρο προδοτικό πραξικόπημα, το πρώτο άρθρο που φιλοξένησε η ιστοσελίδα μας το 2018: Έτσι προδόθηκε η Κύπρος…
Στις 11 του Απρίλη 1965 έπεσαν από τα δολοφονικά βόλια της φασιστικής ΤΜΤ οι ήρωες της κοινής ταξικής πάλης όλων των Κυπρίων, Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης. Οι φασίστες έστησαν καρτέρι στους δύο αγωνιστές και τους δολοφόνησαν άνανδρα. Τους βρήκε ο θάνατος αγκαλιασμένους στον παλιό δρόμο Λευκωσίας-Λάρνακας κοντά στην Κόσιη.
Σήμερα, 58 χρόνια μετά, για άλλη μια φορά τιμούμε τη μνήμη των δύο ηρωομαρτύρων συνεχίζοντας τον αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή, απελευθέρωση και πραγματική επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Η θυσία τους εμπνέει την αντιφασιστική πάλη του σήμερα και την αναγκαιότητα για κοινό αντικατοχικό αγώνα και ταξική πάλη. Μισιαούλης και Καβάζογλου έγιναν σύμβολα της φιλίας και της συνεργασίας των δύο κοινοτήτων, σύμβολα της κοινής ταξικής πάλης, σε μια δύσκολη περίοδο για τον κυπριακό λαό.
Περισσότερα σε παλαιότερο αφιέρωμά μας: Αγκαλιασμένοι στους αγώνες και στο θάνατο
35 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου, του μεγάλου αγωνιστή και ηγέτη της εργατικής τάξης της Κύπρου. Έφυγε από τη ζωή στις 10/4/1988, έχοντας υπηρετήσει την εργατική τάξη μέχρι το τέλος με πίστη αφοσίωση και πλήρη αυταπάρνηση. Ένας κομμουνιστής που έδωσε τη ζωή του στους αγώνες για τους εργαζομένους, στην ταξική κι αντι-ιμπεριαλιστική πάλη και στον πόλεμο κατά του φασισμού.
Μόνο μέσα από την ενδυνάμωση των ταξικών αγώνων και τη διατήρηση της πάλης για τον πραγματικό σοσιαλισμό μπορεί να τιμηθεί η μνήμη του Εζεκία Παπαϊωάννου. Είναι η μόνη πραγματική τιμή που αρμόζει στο βίο και τους αγώνες του, σε αντίθεση με όσους υπηρετούν σήμερα ακριβώς το αντίθετο όλων όσων εκπροσωπούσε ο Πάπης.
Ας θυμηθούμε παλαιότερα άρθρα μας για τη ζωή και τη δράση του Κύπριου κομμουνιστή ηγέτη.
Γιατί επέλεξε ο Εζεκίας το δρόμο της ταξικής πάλης
Στήνονται μεθαύριο Κυριακή 5 του Φλεβάρη οι κάλπες για την 14η εκλογή Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με 14 υποψηφίους να διεκδικούν το πόστο. Ο νικητής των φετινών εκλογών θα είναι ο 8ος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού δεν επαναδιεκδικεί το αξίωμα ο Νίκος Αναστασιάδης. Έτσι κι αλλιώς, από το 2019 η Βουλή προχώρησε σε τροποποίηση του Συντάγματος περιορίζοντας σε δυο τις θητείες του Προέδρου της Δημοκρατιάς, αλλά και του Αντιπροέδρου (παρά την αποχή των Τ/κ από τις δομές του κράτους από το 1964). Ο εν λόγω περιορισμός δεν άγγιζε φυσικά τον Νίκο Αναστασιάδη που ολοκληρώνει στις 28 του Φλεβάρη τη δεύτερη θητεία του, αφού είχε ανακοινώσει πριν την τροποποίηση του Συντάγματος την πρόθεσή του να μην επαναδιεκδικήσει τον προεδρικό θώκο.
Επικρατέστεροι τρεις δεξιοί συνεργάτες του Αναστασιάδη
Παρόλα αυτά οι τρεις επικρατέστεροι υποψήφιοι προέρχονται όλοι από τη δεξιά και αποτέλεσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στενότατοι συνεργάτες του απερχόμενου προέδρου. Πρόκειται για τον πρόεδρο του κυβερνώντος δεξιού ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, τον επί δέκα χρόνια στέλεχος της κυβέρνησης Αναστασιάδη (κυβερνητικός εκπρόσωπος και Υπουργός Εξωτερικών) και μέλος του ΔΗΣΥ, Νίκο Χριστοδουλίδη που υποστηρίζεται από ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, Κίνημα Ενωμένων Κυπρίων Κυνηγών και «Αλληλεγγύη» και ο επί δυο θητείες διαπραγματευτής του Αναστασιάδη στο Κυπριακό, Ανδρέας Μαυρογιάννης με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ.
Πέραν του γεγονότος ότι αποτέλεσαν συνεργάτες του Αναστασιάδη επί της χειρότερης διακυβέρνησης (ακόμη και με μέτρα αστικής δημοκρατίας) κατά την οποία η συστημική ελέω καπιταλισμού διαφθορά, εκτοξεύτηκε στα ύψη, παράλληλα λίγα ουσιαστικά χωρίζουν τους τρεις βασικούς υποψηφίους.
Χαρακτηριστικά όταν κληθηκε ο Χριστοδουλίδης να χρησιμοποιήσει ζωντανά σε τηλεοπτική εκπομπή application που χρησιμοποιούν οι ψηφοφόροι για να δουν τον υποψήφιο με τον οποίο έχουν πλησιέστερες θέσεις, σκόραρε 55 με Μαυρογιάννη, 52 με τον εαυτό του και 50 με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ!
Και οι τρεις πιστά προσηλωμένοι στις αντιλαϊκές επιταγές της ΕΕ και τις επιμέρους κοκορομαχίες να είναι άνευ ουσίας για τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Άλλωστε όπως και σε άλλες χώρες του κόσμου, τα ψευδοδιλήμματα περί νεοφιλελεύθερης ή σοσιαλδημοκρατικής (ήπιας μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση που η σοσιαλδημοκρατία εκφράζεται από ένα δεξιό υποψήφιο που στηρίζεται από το σημερινό ΑΚΕΛ) διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορούν να φέρουν λύσεις για τις λαϊκές μάζες και τις χιονοστιβάδες προβλημάτων που πέφτουν πάνω τους εν μέσω απανωτών καπιταλιστικών κρίσεων. Στο βασικό ερώτημα «ή με το κέφαλαιο ή με τους εργάτες», ουδείς εκ των βασικών υποψηφίων δεν μπορεί να απαντήσει πραγματικά με τους εργάτες.
Η απουσία πραγματικά ταξικής αγωνιστικής ριζοσπαστικής δύναμης αντανακλάται φυσικά και στις προεδρικές εκλογές με τα ψευδοδιλήμματα του πλήρως σοσιαλδημοκρατικοποιημένου (πέραν των τύπων) ΑΚΕΛ να θέτουν περισσότερα εμπόδια στη λαϊκή πάλη. Πόσω μάλλον όταν το ΑΚΕΛ επιχειρεί με αριστερή ρητορεία να συσπειρώσει όσους ψηφοφόρους του έχουν απομείνει, υποστηρίζοντας ένα υποψήφιο που κατά παραδοχή του προέρχεται από αντιμακαριακή οικογένεια (γριβική δηλαδή) και ο οποίος στηρίζει με όλο του το είναι την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», δηλαδή την ευρωενωσιακή ολοκλήρωση της αντιλαϊκής λαίλαπας που φέρνει η ιμπεριαλιστική ΕΕ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ψευδοδιλημμάτων είναι η προσπάθεια του Μαυρογιάννη να διαχωριστεί από τη θέση του Αβέρωφ για ένταξη στο ΝΑΤΟ και τη θέση του Χριστοδουλίδη ότι θα θέλαμε να ενταχθούμε στο ΝΑΤΟ, αλλά «δεν» ελέω τουρκικού βέτου… Ο διπλωμάτης υποψήφιος που στηρίζεται από το ΑΚΕΛ δηλώνει αντίθετος στο ΝΑΤΟ, αλλά στηρίζει τον ευρωστρατό λες και υπάρχει ουσιαστική διαφορά στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και τις δομικές συνάφειες τους!
Μόνο ο Χαράλαμπος Αριστοτέλους αριστερός υποψήφιος
Συνολικά από τους 14 υποψηφίους ο μόνος με αριστερό πρόσημο, παρά τις όποιες ιδιαιτερότητες σε κάποιες θέσεις, είναι ο Χαράλαμπος Αριστοτέλους. Έχοντας αποχωρήσει για ιδεολογικούς λόγους εδώ και χρόνια από το ΑΚΕΛ κατέρχεται ως ανεξάρτητος υποψήφιος επιδιώκοντας να δώσει επιλογή σε όσους θα ήθελαν μια ριζοσπαστική αριστερή επιλογή. Κάνοντας αναφορές στον μαρξισμό-λενινισμό και την ταξική πάλη για το σοσιαλισμό επιχείρησε να διεμβολήσει τον προεκλογικό λόγο με ταξικές αναφορές και αναφορές σε μακρυπρόθεσμο στόχο για πάλη προς ανατροπή του καπιταλισμού. Μίλησε επίσης για θέσεις βραχυπρόθεσμων μέτρων απάμβλυνσης της δυσχερής κατάστασης της εργατικής τάξης. Ο Χ. Αριστοτέλους, παρόλο που καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας βρέθηκε αντιμέτωπος με συκοφαντίες εκπορευόμενες από την ντόπια σοσιαλδημοκρατίας, έκανε λόγο για υποψηφιότητα συμβολισμών και μίλησε για την αναγκαιότητα ενός ταξικού μετώπου που την επαύριο των προεδρικών θα δώσει μάχες, μη αποκλείοντας τη δημιουργία και κόμματος, αν και ξεκαθάρισε ότι δεν θεωρεί ότι αυτό πρέπει να περιστραφεί γύρω από τον ίδιο.
Οι υπόλοιποι 10 υποψήφιοι
Υποψήφιος όπως και πριν από μια πενταετία είναι ο Χρίστος Χρίστου, πρόεδρος του ΕΛΑΜ που όσο και εάν επιδίωκει ελέω σκοπιμοτήτων να διαχωριστεί από το 2020 από τη φασιστική «Χρυσή Αυγή», δημιουργήθηκε ως παράρτημα της καταδικασμένης στην Ελλάδα νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, ενώ και ο ίδιος ήταν στη φρουρά του καταδικασμένου ναζιστή ηγέτη της, Νίκου Μιχαλολιάκου.
Τρίτη επίσημη κομματική υποψήφια (πέραν από ΔΗΣΥ και ΕΛΑΜ) είναι η ρωσικής καταγωγής Ιουλία Χόβρινα Κομνηνού ως πρόεδρος του «Ενωμένου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Κύπρου» που ιδρύθηκε το 2021 στην Λεμεσό (με θέσεις θρησκοληπτικές, στήριξη ελβετικού μοντέλου ομοσπονδίας στο Κυπριακό και θέση για επιστροφή της κυπριακής λίρας) και το όνομα της οποίας είχε «παίξει» ως υποψήφια του ΑΚΕΛ στις βουλευτικές του 2021.
Στις εκλογές κατέρχεται ο δικηγόρος Αχιλλέας Δημητριάδης αντλώντας στήριξη από δεξιά μέχρι «αριστερά», στη βάση κυρίως των θέσεων του για το Κυπριακό, από δυνάμεις που στηρίζουν την όποια «λύση», ενώ στην επιλογή υποψηφίου του ΑΚΕΛ στην ΚΕ του κόμματος έλαβε 37 ψήφους έναντι 52 του Μαυρογιάννη. Ο Δημητριάδης στηρίζεται από το κίνημα «Αμμόχωστος για την Κύπρο» που συμμετείχε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.
Με παρόμοιες θέσεις με τον Δημητριάδη στο Κυπριακό, αλλά με ακόμη πιο νεοφιλελεύθερο πρόσημο και θέση υπέρ της ένταξης στον ιμπεριαλιστικό μακελιάρη που ονομάζεται ΝΑΤΟ (ταυτιζόμενος με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ), κατέρχεται στις εκλογές ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου, Κωνσταντίνος Χριστοφίδης, ο οποίος ίδρυσε το 2019 το σοσιαλδημοκρατικό «Νέο Κύμα».
Αντιομοσπονδιακά κατέρχεται στις κάλπες το πρώην στέλεχος του ΔΗΚΟ, Γιώργος Κολοκασίδης, ο οποίος προτάθηκε στην υποβολή υποψηφιοτήτων από το βουλευτή της ΕΔΕΚ, Κωστή Ευσταθίου, ο οποίος και διαγράφηκε από το κόμμα του, βαθύνοντας την κρίση και τις διαγραφές επί προεδρίας Μαρίνου Σιζόπουλου.
Υποψήφιοι επίσης είναι ο Αλέξιος Σαββίδης με το βλέμμα στους αντιεμβολιαστές, η Τσελεστίνα ντε Πέτρο (πρώην μέλος του ΕΛΑΜ), ο Ανδρόνικος Ζερβίδης με κωμικό πρόσημο, ο επιχειρηματίας Ανδρέας Ευστρατίου (για πέμπτη φορά υποψήφιος για την προεδρία) και ο ακροδεξιός Λουκάς Σταύρου ο οποίος με «πολεμικές ιαχές» δημιούργησε το 2022 την «Εθνική Κοινοτιστική Ανασυγκρότηση» (ΕΚΑΝ) μιλώντας για «ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελληνική Δημοκρατία». Δηλώνοντας μέλος της ΕΟΚΑ Β’, ο Σταύρου υπήρξε υποψήφιος του ΕΛΑΜ στις ευρωεκλογές του 2009, αλλά αποχώρησε διαφωνώντας και δημιούργησε άλλο νεοφασιστικό μόρφωμα, το «Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα» (ΕΔΗΚ) με το οποίο κατήλθε υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές το 2013.
Το Κίνημα Οικολόγων δεν στηρίζει συγκεκριμένο υποψήφιο, αφού ουδείς έλαβε στις εσωκομματικές διαδικασίες το 60% στήριξης που προνοείται καταστατικά (41% Μαυρογιάννης, 25% Χριστοδουλίδης, 16% Δημητριάδης και 16% Κολοκασίδης). Παρόλα αυτά στελέχη του στηρίζουν ανάλογα των θέσεων τους στο Κυπριακό και όχι μόνο, κάποιον εκ των υποψηφίων, ενώ τριγμούς στο κίνημα προκαλεί η ενεργή συμμετοχή στο επιτελείο Μαυρογιάννη της βουλευτή Αλεξάνδρας Ατταλίδου και της Έφης Ξάνθου, ιστορικού στελέχους των Οικολόγων.
Από τα υπόλοιπα κόμματα που συμμετείχαν στις βουλευτικές εκλογές του 2021, η «Αλλαγή Γενιάς» δεν είναι ενεργή από το καλοκαίρι του 2021, αν και η επικεφαλής της, Άννα Θεολόγου, μετά τη συνεργασία με Ελένη Θεοχάρους και Γιώργο Λιλλήκα (η «Συμμαχία Πολιτών» του οποίου αυτοδιαλύθηκε εντασσόμενη στην ΕΔΕΚ το 2021 λίγο μετά τη συνεργασία στις βουλευτικές) συμμετέχει στο επιτελείο Μαυρογιάννη «φλερτάροντας» μελλοντικά με συνεργασία με το ΑΚΕΛ.
Το Κόμμα για τα Ζώα αποφάσισε ψήφο κατά βούληση. Μη ενεργή πλέον και η «Πνοή Λαού», όπως και ο δεξιός «Πατριωτικός Συνασπισμός» (τον οποίο ίδρυσε το 2019 ο Χρίστος Ρότσας που είχε αποχωρήσει από τον ΔΗΣΥ) που αυτοδιαλύθηκε μετά την αποτυχία στις βουλευτικές. Από τις δυνάμεις που αποτελούσαν στις βουλευτικές του 2021 την «Αφύπνιση 2020», ο Σύνδεσμος Κατόχων Τραπεζικών Αξιογράφων (ΣΥΚΑΤΑ) στηρίζει (όπως και ο ΣΥΚΑΛΑ-Σύνδεσμος Καταθετών Λαϊκής) τον Χριστοδουλίδη, ενώ το Κόμμα Δικαιοσύνης – ΟΑΔ στηρίζει τον Μαυρογιάννη. Το ρωσοκυπριακό κόμμα «Εγώ ο Πολίτης» (ΕΟΠ), που ιδρύθηκε το 2017, αφού συνεργάστηκε στις βουλευτικές του 2021 με το ΔΗΚΟ, στηρίζει τον Χριστοδουλίδη.
Οι ΕΔΗ, έχοντας χάσει με την επανένταξη τους στο χώρο του ΑΚΕΛ τη συντριπτική πλειοψηφία όσων προέρχονταν από το ΑΔΗΣΟΚ, αλλά και με τον ιδρυτή τους Γιώργο Βασιλείου να στηρίζει Μαυρογιάννη, εκφράζουν ουσιαστικά τη στάση της Πραξούλας Αντωνιάδου Κυριάκου. Όπως και το 2018 (παρόλο που ο Μαλάς προερχόταν από τους ΕΔΗ) που κάλεσαν σε υποστήριξη Αναστασιάδη ή Μαλά ως υποστηρικτές της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, και εν έτη 2023 καλούν σε ψήφιση υποψηφίου «λύσης» ΔΔΟ. Αυτή τη φορά όμως χωρίς συγκεκριμένη αναφορά σε ονόματα υποψηφίων και με προσθήκη στα κριτήρια επιλογής της αξιοκρατίας.
Παρόλο που οι 14 υποψήφιοι αποτελούν ρεκόρ, προηγήθηκαν και τέσσερεις αποχωρήσεις επίδοξων υποψηφίων. Πρώτα αποχώρησε ο επιχειρηματίας Χριστόδουλος Πρωτόπαπας, ενώ λίγες μέρες πριν την υποβολή υποψηφιοτήτων αποχώρησε από την κούρσα των προεδρικών και ο Μάριος Ηλιάδης, Υπουργός επί Σπύρου Κυπριανού (1978-80) και μετέπειτα στέλεχος της ΕΔΕΚ από την οποία αποστασιοποιήθηκε ελέω Κυπριακού. Ο σοσιαλδημοκράτης βετεράνος πολιτικός, μετά από 14μηνη προεκλογική εκστρατεία και αφού βρισκόταν στον πάτο των δημοσκοπήσεων έχοντας ξοδέψει αρκετά χρήματα, αποχώρησε από την προεδρική κούρσα. Μήνες πριν είχε ναυαγήσει και η προσπάθεια για κοινή κάθοδο τεσσάρων ανεξάρτητων υποψηφίων με την αποχώρηση τριών (Δημητριάδης, Χριστοφίδης, Ηλιάδης και Πρωτόπαπας) στη βάση και των θέσεων τους για το Κυπριακό, ενώ ο Ηλιάδης ήταν παρολίγο υποψήφιος και το 1998 (βλ. πιο κάτω στο σχετικό παράρτημα). Αποχώρησαν επίσης οι Λούης Κουτρουκίδης και Κωνσταντίνος Παναγή.
Στις προηγούμενες 13 προεδρικές εκλογές στήθηκαν κάλπες 10 φορές, με τέσσερεις Προέδρους να εκλέγονται από τον α’ γύρο και έξι να κερδίζουν την προεδρία σε δεύτερο γύρο. Ας δούμε πώς κύλησαν αυτές οι προεδρικές μάχες.
1959: O Mακάριος πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας
Oι πρώτες προεδρικές εκλογές διενεργήθηκαν, βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου του Φλεβάρη του 1959, πριν την επίσημη ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 16/8/1960. Οι κάλπες στήθηκαν στις 13 του Δεκέμβρη το 1959 μόνο στην ε/κ κοινότητα, αφού στο πόστο του Αντιπροέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλέγηκε άνευ ανθυποψηφίου, ο ηγέτης της τ/κ δεξιάς-ακροδεξιάς Φαζίλ Κιουτσιούκ.
Στη σκληρή εκλογική αντιπαράθεση των προεδρικών εκλογών του 1959 τις οποίες κέρδισε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’ με 66,29%, βρέθηκαν αντιμέτωποι οι υποστηρικτές των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και οι αντιπάλοι των συμφωνιών με υποψήφιο τον Ιωάννη Κληρίδη. Ο Κληρίδης είχε υποστηριχθεί από το ΑΚΕΛ το 1943 στις δημοτικές εκλογές, χωρίς επιτυχία. Είχε εκλεγεί δήμαρχος Λευκωσίας το 1946 με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ κερδίζοντας τον Θεμιστοκλή Δέρβη (διορισμένος από τους αποικιοκράτες δήμαρχος της Λευκωσίας 1926-1943 και εκλεγμένος δήμαρχος τις περιόδους 1943-46 και 1949-59). Παράγοντες της δημοκρατικής δεξιάς (όπως ο Ι. Κληρίδης) και της ακροδεξιάς (όπως ο Δέρβης) οι οποίοι είχαν αποκλειστεί από το νέο δεξιό πολιτικό σχήμα (που δημιουργήθηκε από μέλη της ΕΟΚΑ που αποτελούσαν νεότερη γενιά της δεξιάς) και οι οποίοι διαφωνούσαν με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, δημιούργησαν την «Δημοκρατική Ένωση» υπό την ηγεσία Ι. Κληρίδη και Δέρβη (που ήταν ηγέτης του ΚΕΚ – «Κυπριακόν Εθνικόν Κόμμα» 1943-1959).
Μετά την άρνηση του Μακαρίου για εκλογική συμφωνία με το ΑΚΕΛ (φτάνει να έθετε ως στόχο την ολοκλήρωση της ανεξαρτησίας, αντί την κουτσουρεμένη των συμφωνιών Ζυρίχης Λονδίνου), το ΑΚΕΛ συνεργάστηκε με την «Δημοκρατική Ένωση». Σημειώνεται ότι το ΑΚΕΛ είχε βγει από την παρανομία, λίγο πριν τις προεδρικές, μετά από παλλαϊκές κινητοποιήσεις που επέβαλαν τη νομιμοποίησή του, απέναντι στις μεθοδεύσεις των εγγυητριών δυνάμεων που ήταν μέλη του ΝΑΤΟ.
Ο Μακάριος υποστηρίχθηκε από το «Ενιαίο Δημοκρατικό Μέτωπο Αναδημιουργίας» (ΕΔΜΑ) που ιδρύθηκε τον Απρίλη του 1959 από μέλη της ΕΟΚΑ και είχε χαιρετιστεί τόσο από τον Μακάριο, όσο κι από τον Γρίβα. Από το ΕΔΜΑ που μετεξελίχθηκε το 1960 σε «Πατριωτικό Μέτωπο» με επικεφαλή τον Γλαύκο Κληρίδη, προήλθαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα πλην του ΑΚΕΛ και πολιτικοί που κυριάρχησαν τις επόμενες δεκαετίες στην πολιτική σκηνή (Γλ. Κληρίδης, Σπ. Κυπριανού, Τάσσος Παπαδόπουλος, Β. Λυσσαρίδης κ.ά).
Ας δούμε τι έγραψε για τις πρώτες προεδρικές εκλογές ο τότε Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου στο βιβλίο «Ενθυμήσεις από τη ζωή μου» όπου χαρακτηρίζει αρνητικό στοιχείο την υποστήριξη στον Κληρίδη από ακροδεξιούς:
«(…) Ήταν μια σύντομη απάντηση με την οποία ο Μακάριος απέρριπτε την πρόταση του ΑΚΕΛ χωρίς όμως να μας δώσει τους λόγους ή να κάμει οποιεσδήποτε αντιπροτάσεις. Ύστερα από την αρνητική αυτή απάντηση του Μακάριου το ΑΚΕΛ αναζήτησε συμμαχίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις για να κατέβει στις εκλογές με υποψήφιο που θ’ αποδεχόταν την τόσο λογική πρόταση του ΑΚΕΛ. Ο διαπρεπής δικηγόρος και πολιτευτής κ. Γιάννης Κληρίδης που συνεργάστηκε με το ΑΚΕΛ και στις δημοτικές εκλογές του 1946 που κατάληξαν μάλιστα σε νίκη του συνδυασμού του κ. Κληρίδη, προθυμοποιήθηκε να ηγηθεί της κίνησης για ενότητα στον αγώνα για ολοκλήρωση της Κυπριακής Ανεξαρτησίας. Ο κ. Γιάννης Κληρίδης αποδέκτηκε την πρόταση του ΑΚΕΛ κι έτσι το ΑΚΕΛ αποφάσισε να στηρίξει την υποψηφιότητά του για το προεδρικό αξίωμα. Την υποψηφιότητα του κ. Κληρίδη όμως αποφάσισαν να υποστηρίξουν και γριβικοί παράγοντες όπως ο Δέρβης και ο Πολύκαρπος Ιωαννίδης και άλλοι. Η υποστήριξη τους αυτή ήταν αρνητικό στοιχείο. (…) Η υποστήριξη της υποψηφιότητας του κ. Κληρίδη από γριβικούς και ακροδεξιούς παράγοντες όπως τον Δέρβη και τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη από την μια και του ΑΚΕΛ από την άλλη, ήταν αφύσικο πράγμα. (…) Αν ο Μακάριος αποδεχόταν την πρόταση του ΑΚΕΛ θα εκλεγόταν ομόφωνα από τον λαό και έτσι πολλά πράγματα που λέχθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο θα αποφεύγονταν».
Παράλληλα ο Εζεκίας Παπαϊωάννου σημειώνει ότι ο Μακάριος εκπλάγηκε από το ψηλό ποσοστό εναντίον του (32,92%), αφού περίμενε μόνο 10% να ψηφίσει Κληρίδη. Ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ στο βιβλίο του σημειώνει ότι από το βράδυ των εκλογών, ο Μακάριος διακήρυξε εκείνα που του είχε προτείνει το ΑΚΕΛ… Και πρόσθετε:
«Είναι προς πίστη του Μακάριου το γεγονός ότι μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα των εκλογών από τον εξώστη της Αρχιεπισκοπής διακήρυξε προς τον λαό εκείνα ακριβώς που του πρότεινε το ΑΚΕΛ και περισσότερα ακόμη. Αυτό είχε σαν συνέπεια να καθησυχάσουν κάπως τα πάθη και η ένταση που δημιουργήθηκε στις Προεδρικές εκλογές. Έμεινε όμως ανεξήγητο γιατί ο Μακάριος να μην δεχθεί την πρόταση του ΑΚΕΛ προεκλογικά, αποφεύγοντας και την εκλογική διαμάχη, ενώ μετεκλογικά διακήρυξε πολύ περισσότερα απ’ εκείνα που του ζήτησε το ΑΚΕΛ να διακηρύξει. Σε κατοπινές συναντήσεις μου με τον Μακάριο ρώτησα γιατί ο Αρχιεπίσκοπος δεν αποδέχθηκε την πρόταση του ΑΚΕΛ προεκλογικά. (…) Ο Μακάριος περιορίστηκε να πει ότι δεν μπορούσε να το αποδεκτεί τότε αλλά δεν εξήγησε του λόγους. Η ερμηνεία που δίνω εγώ είναι ότι οι καπεταναίοι της ΕΟΚΑ δεν του επέτρεψαν να αποδεχθεί την πρόταση του ΑΚΕΛ. Μετά την διακήρυξη του Μακάριου, το ΑΚΕΛ πήρε την ακόλουθη στάση απέναντι στην κυβέρνηση: Θα υποστηρίζει κάθε θετικό μέτρο, αλλά ταυτόχρονα θα επικρίνει και κάθε αρνητικό. Το ΑΚΕΛ υποστήριξε τη θέση του Μακάριου για ενότητα γιατί ήταν και η δική του θέση».
Στα αξιοσημείωτα των προεδρικών του 1959, η στήριξη του Γλαύκου Κληρίδη στον Μακάριο, αντί στον πατέρα του. Η «Δημοκρατική Ένωση», μετά τον τερματισμό της συνεργασίας με το ΑΚΕΛ, δεν συμμετείχε στις βουλευτικές του 1960, όπου ελέω του πλειοψηφικού συστήματος το ΑΚΕΛ είχε αναγκαστεί να αποδεχθεί συμφωνία για εκλογή 5 βουλευτών, παρόλο που συγκέντρωσε 35%. Οι υπόλοιπες 30 ε/κ έδρες πήγαν βάση συμφωνίας του Μακαρίου με τα δυο κόμματα στο «Πατριωτικό Μέτωπο».
1968: Συντριπτική επανεκλογή Μακαρίου
Λόγω της έκρυθμης κατάστασης των διακοινοτικών συγκρούσεων και της τουρκικής επιθετικότητας του 1963-64 και την αποχώρηση των Τ/κ από τα όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Βουλή με ψήφισμα παρέτεινε κατά δυο έτη τη θητεία του Μακαρίου στην Προεδρία και δεν έγιναν εκλογές το 1965.
Τελικά οι προεδρικές εκλογές έγιναν στις 25 του Φλεβάρη του 1968. Ο Τάκης Ευδόκας του ακροδεξιού «Δημοκρατικού Εθνικού Κόμματος» (ΔΕΚ) που υποστήριζε την ένωση με την Ελλάδα, ήταν ο ανθυποψήφιος του Μακαρίου το 1968. Με τον Μακάριο να επαγγέλεται πλέον το εφικτό έναντι του ευκταίου και να στηρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία αντί της ένωσης, ο Πρόεδρος με την στήριξη του «Πατριωτικού Μετώπου» και του ΑΚΕΛ επανεκλέγηκε με το συντριπτικό 96,26%. Από την αντιπαράθεση του 1968 έμεινε γνωστό το «γιαούρτωμα» του Ευδόκα από μακαριακούς, αλλά όχι και ο λόγος που το προκάλεσε: Τα έντονα υβριστικά συνθήματα κατά του Προέδρου Μακαρίου.
Ένα χρόνο μετά τις προεδρικές το μακαριακό «Πατριωτικό Μέτωπο» χωρίστηκε σε κόμματα λίγο πριν τις βουλευτικές του 1970 που έγιναν ξανά με το πλειοψηφικό σύστημα. Σε εκείνες τις εκλογές έλαβαν: AKEΛ 39,8% και 9 έδρες, «Ενιαίον Κόμμα της Εθνικόφρονος Παρατάξεως» των Γλ. Κληρίδη, Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και Τάσσου Παπαδόπουλου 25,5% και 15 έδρες, «Προοδευτικό Μέτωπο» (που αποτελείτο από την «Προοδευτική Παράταξην» που ίδρυσε ο Ανδρέας Αζίνας με πρόεδρο τον Οδυσσέα Ιωαννίδη και το «Προοδευτικόν Κόμμα» του Νίκου Σαμψών) 17,9% και 7 έδρες, ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσσαρίδη 13,4% και 2 έδρες και ΔΕΚ 9,8% και καμία έδρα. Ο Σαμψών από ένθερμος υποστηρικτής του Μακαρίου, έγινε αργότερα ένθερμος υποστηρικτής της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1976 το ΔΕΚ συνεργάστηκε με τον Δημοκρατικό Συναγερμό (ΔΗΣΥ), που είχε ιδρύσει τότε ο Κληρίδης προς αντικατάσταση του «Ενιαίου», στελέχη του οποίου είχαν εμπλοκή στο προδοτικό πραξικόπημα. Στο ΔΗΣΥ είχαν ενσωματωθεί το 1976 και τα κόμματα του «Προοδευτικού Μετώπου», που επίσης ήταν στιγματισμένα από την εμπλοκή στο πραξικόπημα. Μάλιστα ο Σαμψών αποτέλεσε τον «πρόεδρο» που ανέλαβε παράνομα τη θέση του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου Μακαρίου στην πραξικοπηματική κυβέρνηση, ενώ ο Ιωαννίδης είχε διοριστεί «υπουργός».
Το 1977 και το ΔΕΚ ενσωματώθηκε στο ΔΗΣΥ που είχε στεγάσει πραξικοπηματίες και στελέχη της ΕΟΚΑ Β’.
Η κάθοδος γριβικού υποψηφίου το 1973 θα διέψευδε τους ακροδεξιούς μύθους, αλλά δεν…
Η ακροδεξιά παράταξη στράφηκε στην τρομοκρατική δράση υπό την ΕΟΚΑ Β’ και τον Γρίβα, υλοποιώντας τις μεθοδεύσεις των ιμπεριαλιστών και ανοίγοντας το δρόμο στην κατοχή. Μετά την πανωλεθρία του 1968, επιλέγει να μην κατεβάσει υποψήφιο το 1973, αφού με το πενιχρό ποσοστό που θα συγκέντρωνε θα αποκαλυπτόταν ο μύθος που προωθούσε η ακροδεξιάς περί «διχασμού» και «μοιρασμένου λαού». Θα αποκαλυπτόταν η πραγματικότητα, ότι αποτελούσαν θλιβερή μειοψηφία. Ο Μακάριος επανεκλέγηκε έτσι άνευ ανθυποψηφίου και δεν στήθηκαν κάλπες στις 18/2/1973.
Το 1974 συντελέστηκε το δίδυμο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα του προδοτικού πραξικοπήματος της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’ και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής.
Mε την εισβολή έπεσε η πραξικοπηματική κυβέρνηση υπό τον Σαμψών. Καθήκοντα Προεδρεύοντα της Δημοκρατίας, ανέλαβε ο Πρόεδρος της Βουλής Γλ. Κληρίδης, ο οποίος προκλητικά ορκίστηκε μπροστά στον πραξικοπηματία μητροπολίτη Γεννάδιο και προανήγγειλε εκλογές!
Οι μεθοδεύσεις της ντόπιας δεξιάς και του ΝΑΤΟ για να γίνει Πρόεδρος (αντί προεδρεύοντας όπως ήταν) ο Κληρίδης, αποκρούστηκαν μέσα από λαϊκή κινητοποίηση και αίτημα την επιστροφή του νόμιμου Προέδρου και την πλήρη αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης.
Ο Μακάριος επιστρέφει στις 7/12/1974 στην Κύπρο. Όπως σημειώνει ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο Μακάριος σκεφτόταν να σχηματίσει κυβέρνησης εθνικής ενότητας, δίνοντας και ένα Υπουργείο σε στέλεχος του ΑΚΕΛ. Αυτό όμως, όπως σημειώνει ο τότε Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ τορπιλίστηκε από Γλαύκο Κληρίδη και Τάσσο Παπαδόπουλο του Ενιαίου και ο Πρόεδρος Μακάριος προχώρησε στο σχηματισμό του Εθνικού Συμβουλίου (ΑΚΕΛ, Ενιαίο, ΕΔΕΚ, ΔΕΚ).
Διά της βίας κυρίαρχη η τ/κ ακροδεξιά
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1973, υπήρξε αλλαγή στην Αντιπροεδρία. Παρόλη την αποχώρηση των Τ/κ από τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνέχισαν να προκηρύσσουν εκλογές για Αντιπρόεδρο, επιλέγοντας ουσιαστικά ηγέτη της κοινότητας. Ο Φαζίλ Κιουτσιούκ διατηρούσε τον τίτλο μέχρι το 1973 και επιδίωκε να επανεκλεγεί. Παρόλα αυτά λογάριαζε χωρίς τον Ραούφ Ντενκτάς (για χρόνια δεξί χέρι του Κιουτσιούκ στην τ/κ ακροδεξιά) και την Τουρκία. Ο Κιουτσιούκ κλήθηκε στην Άγκυρα όπου εξαναγκάστηκε να αποσυρθεί από τη διεκδίκηση επανεκλογής, αφού η Τουρκία είχε επιλέξει τον σκληρότερο Ντενκτάς, που ήλεγχε και τις σοβινιστικές παραστρατιωτικές ομάδες. Και πάλι όμως υπήρξε ενδιαφέρον από τον Αχμέτ Μιτχάτ Μπερμπέρογλου, ο οποίος έκανε πίσω μετά από παρέμβαση της τουρκικής πρεσβείας και απειλές κατά της ζωής του από την τ/κ ακροδεξιά. Ο Μπερμπέρογλου υπέβαλε υποψηφιότητα, την οποία απέσυρε (μετά από απειλή με πιστόλι εντός της τουρκικής πρεσβείας και κατ’ οίκον περιορισμό από σοβινιστές ενόπλους) προκαλώντας αντιδράσεις από το κόμμα του που μίλησε για «προσωπική του απόφαση». Ο Μπεμπέρογλου που εκλέγηκε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων το 1960 υπό την παράταξη του Κιουτσιούκ, είχε ιδρύσει το 1970 το «Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα» (CTP) ως δημοκρατική αντιπολίτευση στη σοβινιστική ακροδεξιά τ/κ ηγεσία. Μετά την εισβολή και την επιστροφή Τ/κ φοιτητών που είχαν αναμιχθεί στο κομμουνιστικό κίνημα της Τουρκίας που βρισκόταν σε άνοδο, αυτοί οι φοιτητές που είχαν ταχθεί αντι-ιμπεριαλιστικά ενάντια στην τουρκική εισβολή, εντάχθηκαν στο CTP, το οποίο έλαβε αριστερό χαρακτήρα με αποτέλεσμα να εκλεγεί στην ηγεσία του το 1976 ο Οζγκιέρ Οζγκιούρ και να ενταθεί η συνεργασία με το ΑΚΕΛ. Αλλαγές στο CTP σημειώθηκαν μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ με αποτέλεσμα να αντικαταστήσει τον Οζγκιούρ ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και να επισημοποιήσει τη σοσιαλδημοκρατικοποίησή του.
1977: O Σπύρος Κυπριανού στην προεδρία άνευ κάλπης
Με τον θάνατο του Μακαρίου στις 3/8/1977, ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Σπύρος Κυπριανού, πρόεδρος του ΔΗΚΟ, ανέλαβε βάση συντάγματος τα καθήκοντα Προέδρου για 45 μέρες.
Σε σύσκεψη των ηγετών των κοινοβουλευτικών κομμάτων (ΔΗΚΟ, ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ) και του ΔΗΣΥ, αποφασίστηκε όπως στις αναπληρωματικές προεδρικές εκλογές που είχαν προγραμματιστεί στις 10/9/1977 να μην υπάρξει άλλη υποψηφιότητα, πέραν του Κυπριανού. Έτσι ο Κυπριανού παρέμεινε στην προεδρία για το υπόλοιπο της θητείας του εκλιπόντος Μακαρίου μέχρι τον Φλεβάρη του 1978.
Χωρίς κάλπες και άνευ ανθυποψηφίου, εκλέγηκε όμως σε δική του θητεία Πρόεδρος ο Κυπριανού το 1978. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 5/2/1978 και αναμενόταν να αντιπαρατεθούν ο Κυπριανού (με τη στήριξη και του ΑΚΕΛ) και ο Γλ. Κληρίδης του ΔΗΣΥ. Εν τέλει ο Κληρίδης δεν υπέβαλε υποψηφιότητα εν μέσω πολιτικής αναταραχής από την απαγωγή του γιου του προέδρου Αχιλλέα Κυπριανού, η οποία αργότερα αμφισβητήθηκε.
Είχαν προηγηθεί οι βουλευτικές του 1976, που έγιναν εκ νέου με το πλειοψηφικό σύστημα, αφού ακόμη και ο νεοίδρυθείς τότε ΔΗΣΥ (όπως και ο προκάτοχός του Ενιαίο με πρωτοστάτες Κληρίδη και Παπαδόπουλο) είχε ταχθεί ενάντια στο πάγιο αίτημα του ΑΚΕΛ για απλή αναλογική. Η «Δημοκρατική Πατριωτική Συνεργασία» με 71,4% εξέλεξε όλους τους υποψηφίους που κατέβασε: Η Δημοκρατική Παράταξη του Κυπριανού (που μετά μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα, ΔΗΚΟ) 21, το ΑΚΕΛ 9, η ΕΔΕΚ 4 και ο ανεξάρτητος Τάσσος Παπαδόπουλος. ΔΗΣΥ-ΔΕΚ έλαβαν 27,6%, αλλά ελέω της συμμαχίας των αντιπραξικοπηματικών δυνάμεων που αξιοποίησαν το πλειοψηφικό σύστημα, δεν εξέλεξαν βουλευτή. Ο ΔΗΣΥ λίγες εβδομάδες πριν τις βουλευτικές θυμήθηκε να ζητήσει αλλαγή του εκλογικού νόμου, ενώ λίγο προηγούμενα αρνήθηκε το αίτημα του ΑΚΕΛ.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος που είχε γίνει διαπραγματευτής της ε/κ πλευράς στη θέση του Κληρίδη, είχε διαχωριστεί από το Ενιαίο που μετεξελίχθηκε σε ΔΗΣΥ, λόγω της άρνησης του κόμματος να αποστασιοποιηθεί από τα μέλη του που συμμετείχαν ή στήριξαν το πραξικόπημα. Ο ΔΗΣΥ τελικά στέγασε πραξικοπηματίες από όλους τους χώρους (Ενιαίον, «Προοδευτικόν Μέτωπο») και ενσωμάτωσε αργότερα και το ΔΕΚ. Από τους βουλευτές του Ενιαίου που εκλέγηκαν το 1970, δυο ανέλαβαν «υπουργεία» στην πραξικοπηματική «κυβέρνηση» υπό τον Σαμψών: Παναγιώτης Δημητρίου (μετέπειτα βουλευτής και ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ) και Ανδρέας Νεοκλέους.
1983: Μίνιμουμ πρόγραμμα και επανεκλογή Κυπριανού με 56,54%
Τελικά ο Σπύρος Κυπριανού κέρδισε και στις κάλπες την προεδρία στις 13/2/1983. Προεδρικές κάλπες στήθηκαν μετά από 15 χρόνια. Από το 1982 το ΑΚΕΛ συμφώνησε με το ΔΗΚΟ κυβερνητικό πρόγραμμα συνεργασίας, το γνωστό «Μίνιμουμ Πρόγραμμα» της Δημοκρατικής Συνεργασίας, που δεν προνοούσε να γίνει συμπολίτευση το ΑΚΕΛ, λόγω των διαφωνιών για ΕΟΚ και του τότε στόχου των κομμουνιστών για το σοσιαλισμό που δεν άφηνε περιθώρια διαχείρισης του καπιταλισμού. Αφορούσε την πολιτική συνεργασιών για την ανάδειξη δημοκρατικών στοιχείων της κεντροδεξιάς (ή της κεντροαριστεράς) στην εξουσία (ζήτημα που θα άλλαζε μετέπειτα με την ένταξη στην ΕΕ των μονοπωλίων, όπου οι κομμουνιστές θα έπρεπε να μάχονται ενάντια στην ένταξη και τις αντιλαϊκές ντιρεκτίβες των Βρυξελλών στη συνέχεια), με το ΑΚΕΛ παράλληλα να συνεχίζει να ηγείται της ταξικής πάλης και διεκδικήσεων για βελτίωση της κατάστασης των εργαζομένων σε περίοδο καπιταλισμού.
Εξού και το «Μίνιμουμ Πρόγραμμα», το οποίο επρόκειτο για το πρώτο συμφωνημένο πρόγραμμα διακυβέρνησης στην ιστορία της Κύπρου και μάλιστα ανάμεσα σε ένα αστικό κόμμα και το ΑΚΕΛ. Μια συμφωνία που ήταν προϊόν και έντονων διαφωνιών του ΑΚΕΛ με την προεδρία Κυπριανού που προηγήθηκε (1977-83).
Παρά την επίθεση που εξαπέλυσε στη συνεργασία η ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Κυπριανού επικράτησε στις εκλογές με 56,54% κερδίζοντας τον Κληρίδη του ΔΗΣΥ και τον Λυσσαρίδη της σοσιαλδημοκρατικής ΕΔΕΚ. Από το βράδυ της νίκης της Δημοκρατικής Συνεργασίας, όπως κατέγραψε ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο Πρόεδρος Κυπριανού προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από το ΑΚΕΛ, αρνούμενος αρχικά την κοινή παρουσία των δυο ηγετών ενώπιον του κόσμου που πανηγύριζε. Εν τέλη Εζεκίας και Σπύρος μίλησαν μαζί στο πλήθος στην Πλατεία Ελευθερίας, αλλά όπως σημειώνει στο «Ενθυμήσεις από τη ζωή μου» ο τότε Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, «η παρέμβαση ότι ο Πρόεδρος Κυπριανού δεν θα μιλούσε μαζί με τον Γ.Γ. του ΑΚΕΛ είχε την έννοια ότι τώρα που βγήκαμε δεν σας χρειαζόμαστε εσάς του ΑΚΕΛ»… Ο Κυπριανού κατήγγειλε μονομερώς τη συνεργασία και το «Μίνιμουμ Πρόγραμμα» στις 22/12/1984.
Τον Κληρίδη στις προεδρικές του 1983 στήριξε η «Νέα Δημοκρατική Παράταξη» (ΝΕΔΗΠΑ) του Αλέκου Μιχαηλίδη που είχε φύγει από το ΔΗΚΟ το 1980. Τον Γενάρη του 1988 η ΝΕΔΗΠΑ ενσωματώθηκε στο ΔΗΣΥ. Επίσης το 1980 είχε ιδρυθεί και το «Παγκύπριο Ανανεωτικό Μέτωπο» (ΠΑΜΕ) του Χρυσόστομου Σοφιανού, υπουργού του Μακαρίου και του Κυπριανού, που στήριξε τον Λυσσαρίδη, προτού εξαφανιστεί από την πολιτική ζωή, αν και ο ίδιος ο Σοφιανός, διετέλεσε από το 1993 σύμβουλος του Κληρίδη στο Προεδρικό…
Το τρίτο από τα κόμματα που ιδρύθηκαν το 1980 και απέτυχαν να μπουν στη βουλή το 1981, ήταν η «Ένωση Κέντρου» του Τάσσου Παπαδόπουλου, η οποία στις προεδρικές εκλογές του 1983, πολέμησε την υποψηφιότητα Κυπριανού, έμμεσα ενισχύοντας τον Κληρίδη. Η προσωπική κόντρα Παπαδόπουλου – Κυπριανού είχε φθάσει στα ύψη με την υπόθεση της «διεθνούς συνομωσίας κατά της κυβέρνησης», που είχε καταγγείλει το καλοκαίρι του 1978 ο ηγέτης του ΔΗΚΟ, στην οποία ενέπλεκε Παπαδόπουλο και Κληρίδη, πέραν του Δυτικογερμανού διπλωμάτη Πολ Κούρπιουν (σ.σ. η υπόθεση είχε συμβάλλει στις αντιπαραθέσεις εντός του ΔΗΚΟ που οδήγησαν στη δημιουργία των τριών κομμάτων το 1980). Oι εφημερίδες του Κυπριανού και του Παπαδόπουλου συνέχισαν για χρόνια ένα πόλεμο (από τον οποίο δεν έλειπαν τα λιβελογραφήματα). Την μέρα των προεδρικών του 1983, ο «Κήρυκας» του Τάσσου Παπαδόπουλου κυκλοφόρησε με συνταγή 1.680 ηρεμιστικών χαπιών «που παρήγγειλε ο Κυπριανού»! Μετά από μια πενταετία, ο Παπαδόπουλος θα στήριζε ελέω Κυπριακού τον Κυπριανού και θα ενσωμάτωνε την «Ένωση Κέντρου» στο ΔΗΚΟ, διαδεχόμενος δε τον Σπύρο στην ηγεσία του κόμματος το 2000, δυο χρόνια πριν το θάνατο του ιδρυτή του ΔΗΚΟ.
1988: Ο Γιώργος Βασιλείου κάνει την έκπληξη
Ενώπιον των εκλογών του 1988 το ΑΚΕΛ, αφού εξέτασε κι άλλες επιλογές, κάνει την έκπληξη επιλέγοντας ένα άγνωστο στο χώρο της πολιτικής πρόσωπο, τον Γιώργο Βασιλείου, που έχει χαρακτηριστεί ως ο μόνος «τεχνοκράτης» πρόεδρος.
Ο Βασιλείου προερχόμενος από οικογένεια με σημαντική δράση στην ανοικοδόμηση του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ, είχε πάρει άλλο δρόμο και ήταν πλούσιος επιχειρηματίας και οικονομολόγος, ενώ αργότερα τo 1996 τιμήθηκε μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση από την ουγγρική κυβέρνηση για το ρόλο του στην αντεπανάσταση του 1956, ο οποίος ήταν άγνωστος στην Κύπρο τη δεκαετία του ‘80.
Επιστρέφοντας όμως στο 1988, με νέο επικοινωνιακό προφίλ σε αντιπαράθεση με τους ανθυποψηφίους του, ο Βασιλείου κάνει την έκπληξη και εκλέγεται ως ανεξάρτητος Πρόεδρος με τη στήριξη του ΑΚΕΛ και του «Κόμματος Φιλελευθέρων» του πρώην ΥΠΕΞ του Κυπριανού, Νίκου Ρολάνδη (κόμμα που ιδρύθηκε μετά τη διαφωνία Ρολάνδη με τον Κυπριανού για το Κυπριακό). Αρχικά το ΑΚΕΛ είχε εξετάσει δυο πρώην συνεργάτες του Κυπριανού που είχαν παραιτηθεί λόγω διαφωνιών στο Κυπριακό. Ανάμεσα στον Ρολάνδη και τον Κοκή Ιωαννίδη (μέλος της ΕΟΚΑ, βουλευτής με το «Πατριωτικό Μέτωπο» τη δεκαετία του ’60, υπουργός του Μακαρίου και του Κυπριανού, διαπραγματευτής στο Κυπριακό επί Κυπριανού μέχρι που διαφώνησαν), επιλέχθηκε ο δεύτερος, αλλά μια φωτογραφία του σε συνάντηση μασονικής στοάς ανέτρεψε το σκηνικό με τον Εζεκία Παπαϊωάννου να παρουσιάζει την επίμαχη φωτογραφία στην Κ.Ε. Η φωτογραφία στάληκε ανώνυμα στα γραφεία του ΑΚΕΛ με τα κουτσομπολιά της εποχής να αναφέρουν ως φερόμενο αποστολέα το ΔΗΚΟ… Μετά το ναυάγιο με τον Ιωαννίδη επιλέχθηκε ο Βασιλείου.
Διχασμός υπήρξε στην ΕΔΕΚ ανάμεσα σε όσους ήθελαν τότε μια κοινή κεντροαριστερή υποψηφιότητα με το ΑΚΕΛ και όσους ήθελαν μια κοινή «απορρίπτική» υποψηφιότητα με το ΔΗΚΟ. Η νέα υποψηφιότητα Λυσσαρίδη, χωρίς δυνατότητα επιτυχίας, έλυσε το εσωκομματικό πρόβλημα…
Στις 14 του Φλεβάρη του 1988 ο Κληρίδης του ΔΗΣΥ (33,32%) και ο Βασιλείου (30,11%) περνούν στο β’ γύρο αφήνοντας εκτός τον Πρόεδρο Κυπριανού του ΔΗΚΟ (παρά την ενίσχυση με την «Ένωση Κέντρου» ελέω Κυπριακού), τον Λυσσαρίδη της ΕΔΕΚ και τον ανεξάρτητο Θράσο Γεωργιάδη. Για πρώτη φορά στην ιστορία στήθηκαν κάλπες δεύτερου γύρου στις προεδρικές.
Την Κυριακή 21/2/1988, ο Βασιλείου με τη στήριξη και της ΕΔΕΚ κέρδισε τον Κληρίδη με 51,63%. Το ΔΗΚΟ και η «Ένωση Κέντρου» κάλεσαν τους ψηφοφόρους τους σε ψήφο «κατά συνείδηση» στο β’ γύρο. Οι ψηφοφόροι του Σπύρου Κυπριανού μοιράστηκαν στους δυο μονομάχους του β’ γύρου. Το 1989 η «Ένωση Κέντρου» του Τάσσου Παπαδόπουλου εντάσσεται στο ΔΗΚΟ.
Η εκλογή του Βασιλείου, έκλεισε ένα μεγάλο κύκλο στην πολιτική ζωή του τόπου και άνοιξε το δρόμο για τον εκσυγχρονισμό του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και του αστικού κράτους. Παρά την τότε διαφωνία του ΑΚΕΛ, η προεδρία Βασιλείου άνοιξε το δρόμο ένταξης στην ιμπεριαλιστική ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ, που ενέπλεξε το λαό μας στα πλοκάμια αυτής της προωθημένης μορφής καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης. Η έντονη αντίδραση του ΑΚΕΛ ενάντια στην κίνηση της κυβέρνησης Βασιλείου να προχωρήσει σε αίτηση ένταξης στην ΕΟΚ καταδείκνυε ότι παρά τη στήριξη υποψηφίου, η μη συμμετοχή στην κυβέρνηση που εκλέγηκε με τη στήριξή του και η μη διαχείριση του καπιταλισμού, άφηνε ανοικτό το πεδίο στο ΑΚΕΛ να διαδραματίσει τον ταξικό του ρόλο και να διεκδικεί για την εργατική τάξη και την απάμβλυνση των συνεπειών της εκμετάλλευσής της μέχρι την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Στην πορεία του χρόνου φυσικά αυτό αλλοιώθηκε.
Επιστρέφοντας στο 1988, η εκλογή Βασιλείου επούλωσε τις πληγές του ΑΚΕΛ από την ήττα στις βουλευτικές του 1985 (που είχε ακολουθήσει τη λανθασμένη συμπόρευση με τον ΔΗΣΥ στο Κυπριακό απέναντι στον Κυπριανού), αν και δύο μήνες αργότερα (10/4/1988), θα έφευγε από τη ζωή ο ιστορικός Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ από το 1949, Εζεκίας Παπαϊωάννου.
Στο πόστο του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ εκλέγηκε λίγες μέρες αργότερα ο Δημήτρης Χριστόφιας. Παρά την πολεμική της οπορτουνιστικής φράξιας, το ΑΚΕΛ άντεξε και μέσα από ανανέωση προσώπων ενισχύθηκε εκλογικά στις επόμενες βουλευτικές παρά το σοκ της αντεπανάστασης και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη. Στον αντίποδα οι οπορτουνιστές ίδρυσαν το 1990 το ΑΔΗΣΟΚ, το οποίο ουδέποτε κατόρθωσε να εισέλθει στο κοινοβούλιο μέσω εκλογών, είτε υπό την προεδρία του Παύλου Δίγκλη (1990-92), είτε υπό την προεδρία του Μιχάλη Παπαπέτρου (1992-1996). Η ενότητα του ΑΚΕΛ και ο περιορισμός των εκροών «σφραγίστηκαν» και με την υιοθέτηση από το κόμμα του κειμένου «Η δική μας αντίληψη για το σοσιαλισμό», που περιλάμβανε στοιχεία που κάλυπταν όσους μπορούσαν να ταυτιστούν με το ΑΔΗΣΟΚ, διατηρώντας παράλληλα το μαρξιστικό-λενινιστικό πρόσημο του ΑΚΕΛ. Ουσιαστικά όμως η αποδοχή αυτού του ντοκουμέντου αποτελούσε άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου και η απαρχή της χαλάρωσης του πραγματικού (και όχι απλά σε επίπεδο διακηρύξεων) στόχου της πάλης για σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Σε ένα βαθμό «Η δική μας αντίληψη για το σοσιαλισμό», αποτέλεσε την επικράτηση σε ιδεολογικό επίπεδο των ηττημένων εσωκομματικά οπορτουνιστών που αποχώρησαν προχωρώντας με το ΑΔΗΣΟΚ…
Η διολίσθηση του ΑΚΕΛ στη σοσιαλδημοκρατία ενισχύθηκε κατά πολύ με την απόφαση του 1995 για αλλαγή της αρνητικής στάσης ως προς την ένταξη στην ΕΕ, η οποία λήφθηκε κριτικά με πρόφαση την επίλυση του Κυπριακού. Η πρόταξη του Κυπριακού σε σχέση με την ΕΕ έχει καταρριφθεί σαν χάρτινος πύργος τα επόμενα χρόνια…
1993: Ανατροπή από Κληρίδη με θάψιμο «Ιδεών Γκάλι» και ευλογίες της Εκκλησίας
Με όπλο την προεδρία του και τον εκσυγχρονισμό, ο Βασιλείου επαναδιεκδίκησε το πόστο το 1993 και με το πανίσχυρο 44,15% του α’ γύρου της 7ης του Φλεβάρη του 1993 οδηγήθηκε σε λάθη, τα οποία του στοίχισαν την επανεκλογή. Το 1993 ο Βασιλείου, έχοντας την στήριξη του ΑΚΕΛ (που αρχικά είχε μελετήσει το ενδεχόμενο να στηρίξει τον Γιάννο Κρανιδιώτη που ήταν Κύπριος στέλεχος του ελληνικού ΠΑΣΟΚ και προϋπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΔΕΚ, αλλά τελικά στήριξε την επανεκλογή Βασιλείου), αλλά και του μικρού ΑΔΗΣΟΚ, ήταν αντιμέτωπος με τον Κληρίδη του ΔΗΣΥ (ο οποίος για πρώτη φορά χρειάστηκε να κερδίσει εσωκομματικά το χρίσμα του υποψηφίου έναντι του Γιαννάκη Μάτση) που υποστηριζόταν κι από το «Κόμμα Φιλελευθέρων», τον Πασχάλη Πασχαλίδη που επέλεξε η Αρχιεπισκοπή ως μη κομματικό, ενιαίο υποψήφιο του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ ως «Πατριωτικό Μέτωπο» κατά των «Ιδεών Γκάλι» και τους ανεξάρτητους Γεώργιο Μαυρογένη και Γιαννάκη Ταλιώτη.
Το εκπληκτικό αποτέλεσμα του α’ γύρου έφερε καταστροφική αλαζονεία στον Πρόεδρο Βασιλείου, που αντίθετα με τις προτροπές του ΑΚΕΛ έκανε την περιβόητη έκκληση στον Κληρίδη να αποσυρθεί από τον β’ γύρο και αρνήθηκε να καλύψει οικονομικά την κάθοδο φοιτητών, που θα του εξασφάλιζε την επανεκλογή.
Στον αντίποδα, ο ΔΗΣΥ πιστός στις εκλογικές μεταλλάξεις του, θυσίασε προεκλογικά τη θέση του υπέρ των «Ιδεών Γκάλι» (που ο Κληρίδης στήριζε μαζί με τον Βασιλείου) και εξασφάλισε τη στήριξη του ΔΗΚΟ στο β’ γύρο. Μάλιστα η συνεργασία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ στο β’ γύρο προωθήθηκε με τις «ευλογίες» του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α’. Η δε ΕΔΕΚ συνέβαλε στην αναρρίχηση της δεξιάς-ακροδεξιάς στην εξουσία με την απόφαση για «κατά συνείδηση» ψήφο στο β’ γύρο στις 14 του Φλεβάρη κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω του αντιπραξικοπηματικής ιστορίας της ΕΔΕΚ. Παρόλα αυτά και πάλι η επικράτηση του Κληρίδη ήταν πολύ οριακή με 50,31% και διαφορά μόλις 2.176 ψήφων…
Η εκλογή του προέδρου του ΔΗΣΥ στην Προεδρία της Δημοκρατίας, συνοδεύτηκε με μια διακυβέρνηση που πρωτοστάτησε στις νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές, στην κομματικοποίηση του δημοσίου και στην προκλητική προσπάθεια δικαίωσης της ΕΟΚΑ Β’, του Γρίβα και των πραξικοπηματιών.
Το «Κόμμα Φιλελευθέρων» του Ρολάνδη, με την παρένθεση του 1988, ακολούθησε την πορεία του ΝΕΔΗΠΑ του Αλέκου Μιχαηλίδη: Διαχωρισμός από Σπύρο Κυπριανού, ίδρυση κόμματος, συνεργασία με ΔΗΣΥ και ενσωμάτωση στο Συναγερμό…
Ο δε Βασιλείου ίδρυσε το 1993 το «Κίνημα Ελευθέρων Δημοκρατών» με το οποίο ο ίδιος και η σύζυγος του Αντρούλλα Βασιλείου εκλέγηκαν βουλευτές το 1996. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1996, το κίνημα συνενώθηκε με το ΑΔΗΣΟΚ (το οποίο δεν εξέλεξε βουλευτές το 1991 και το 1996), δημιουργώντας τους «Ενωμένους Δημοκράτες» (ΕΔΗ).
1998: Πυραυλολογία και εκ νέου κοροϊδία του εκλογικού σώματος
Ο Γλαύκος Κληρίδης επαναδιεκδίκησε την προεδρία, προκαλώντας ρήξη με το ΔΗΚΟ. Το ΔΗΚΟ, έξι μήνες πριν τη λήξη της θητείας του Κληρίδη, αποχώρησε από την κυβέρνηση δηλώνοντας ότι ο ΔΗΣΥ του είχε υποσχεθεί να στηρίξει τον Σπύρο Κυπριανού στις εκλογές του 1998. Ο Κυπριανού που εξήγγειλε υποψηφιότητα είπε ότι ο Κληρίδης τον ξεγέλασε. Παρόλα αυτά οι Υπουργοί του ΔΗΚΟ στήριξαν Κληρίδη, ενώ ο Κυπριανού απέσυρε την υποψηφιότητα του στα τέλη του 1997 και συμφώνησε με το ΑΚΕΛ να στηρίξουν από κοινού τον Γιώργο Ιακώβου, που είχε διατελέσει ΥΠΕΞ τόσο επί Κυπριανού (1983-88), όσο κι επί Βασιλείου (1988-93).
Η συμφωνία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ έφερε ναυάγιο στις προσπάθειες για κοινή κάθοδο της αντιπολίτευσης στις κάλπες, αφού η ΕΔΕΚ κατήλθε με υποψήφιο τον πρόεδρο της. Προηγουμένως η ΕΔΕΚ έθεσε στο τραπέζι των διεργασιών με το ΑΚΕΛ το όνομα του στελέχους της Μάριου Ηλιάδη με το ΑΚΕΛ να ανταποκρίνεται αρχικά θετικά. Προηγούμενα το ΑΚΕΛ είχε επαναφέρει το όνομα του Γιάννου Κρανιδιώτη με δημοσιογραφικές τότε πληροφορίες να κάνουν λόγο για άρνηση της ΕΔΕΚ.
Ο Κληρίδης ενόψει εκλογών μεταλλάσσεται εκ νέου στο Κυπριακό με τη γνωστή πυραυλολογία και τη λεγόμενη πολιτική «ενεργού ηφαιστείου». Υπόσχεται αγορά των ρωσικών S-300, τις οποίες μετά την επανεκλογή του πληρώνει ο Κύπριος φορολογούμενος, αλλά καταλήγουν στην Κρήτη…
Κληρίδης και Ιακώβου περνούν στο β’ γύρο στις κάλπες της 8ης του Φλεβάρη του 1998, αφήνοντας εκτός τους Βάσο Λυσσαρίδη (ΕΔΕΚ), Αλέξη Γαλανό (στέλεχος του ΔΗΚΟ που διαφώνησε με την επιλογή Ιακώβου), Γιώργο Βασιλείου (ΕΔΗ), Νίκο Κουτσού («Νέοι Ορίζοντες») και Νίκο Ρολάνδη (Κόμμα Φιλελευθέρων).
Καβαλώντας στους S-300 και τη νέα κοροϊδία του εκλογικού σώματος, ο Κληρίδης έλαβε στο β’ γύρο ανεπίσημα τη στήριξη της ΕΔΕΚ και επίσημα των ΕΔΗ του Βασιλείου προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, αλλά και του Γαλανού, των ακροδεξιών «Νέων Οριζόντων» και των Φιλελευθέρων. Ο Βασιλείου μετεκλογικά συνεργάστηκε με τον Κληρίδη αναλαμβάνοντας τη διαπραγματευτική πορεία προς την ΕΕ… Επίσημα η ΕΔΕΚ είχε λάβει απόφαση «ελεύθερης επιλογής» στο β’ γύρο, αλλά στην πράξη στήριξε Κληρίδη, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα και υπουργοποιήσεις. Ενδεικτικές ήταν και οι σημαίες της ΕΔΕΚ στους πανηγυρισμούς για την επανεκλογή Κληρίδη με 50,82%.
2003: Τέλος στη δεκαετία ΔΗΣΥ από τον α’ γύρο
Το 2003 χρειάστηκε μόλις ένας γύρος προεδρικών εκλογών στις 16 του Φλεβάρη για την επικράτηση με 51,51% του Τάσσου Παπαδόπουλου που καρπώθηκε τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τη δεκαετή νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση του ΔΗΣΥ. To AKEΛ για πρώτη φορά συμμετέχει με Υπουργούς σε κυβέρνηση.
Προηγήθηκαν φυσικά πολλά άλλα. Ο ΔΗΣΥ συνέχισε με τερτίπια την προσπάθεια του να ξεγελάσει πολιτικές δυνάμεις και λαό, επιχειρώντας να διασπάσει την τότε υπό δημιουργία τριμερή συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΚΙΣΟΣ (ΕΔΕΚ). Κι αρχικά το πέτυχε, λαμβάνοντας την δήθεν «ιστορική απόφαση» να στηρίξει στις προεδρικές εκλογές τον πρόεδρο του ΚΙΣΟΣ (Κίνημα Σοσιαλδημοκρατών, όπως ονομαζόταν η ΕΔΕΚ την περίοδο 2000-03) Γιαννάκη Ομήρου. Η ΕΔΕΚ μη μαθαίνοντας από το πάθημα του 1998 (όταν στήριξε Κληρίδη στο β’ γύρο για τους S-300 και αναγκάστηκε να αποχωρήσει τον Γενάρη του 1999 όταν οι πυραύλοι κατευθύνονταν στην Κρήτη), έπεσε ξανά στην παγίδα… Όταν ο ΔΗΣΥ στηρίζει τελικά επανεκλογή του Κληρίδη (που διεκδικεί δήθεν «16μηνη θητεία» για να περάσει το αντιδραστικό σχέδιο Ανάν το οποίο εν τέλη απορρίφθηκε από τους Ε/κ στο δημοψήφισμα του 2004), το ΚΙΣΟΣ επανέρχεται στην τριμερή συνεργασία κι ενώ ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ έχουν ήδη καταλήξει στην υποψηφιότητα του προέδρου του ΔΗΚΟ Τάσσου Παπαδόπουλου.
Την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου που κατήλθε στις εκλογές για να διαπραγματευτεί το σχέδιο Ανάν, υποστηρίζουν ακόμη το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών, το «Κόμμα Ευρωδημοκρατικής Ανανέωσης» (ΚΕΑ) που είχε ιδρύσει ο Αλέξης Γαλανός το 1998 (αρχικά ως Κίνηση κι από τον Οκτώβρη του 1998 ως κόμμα και το οποίο επανεντάχτηκε στο ΔΗΚΟ το 2004) και την «Έπαλξη Ανασυγκρότησης του Κέντρου» του Κύπρου Χρυσοστομίδη. Τον Κληρίδη πέραν του ΔΗΣΥ στηρίζουν ΕΔΗ και «Αγωνιστικό Δημοκρατικό Κίνημα» (ΑΔΗΚ, το οποίο ενσωματώθηκε στο ΔΗΚΟ το 2011) του Ντίνου Μιχαηλίδη (πρώην ΔΗΚΟ).
Διαφωνώντας με την υποψηφιότητα Κληρίδη, αλλά διατηρώντας τις ίδιες θέσεις υπέρ του σχεδίου Ανάν, ο σύμβουλός του τότε προέδρου, τέως Γενικός Εισαγγελέας και ιστορικό στέλεχος του ΔΗΣΥ, Αλέκος Μαρκίδης κατήλθε στις προεδρικές. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μαρκίδης το 1998 απέσυρε το ενδιαφέρον του για το εσωκομματικό χρίσμα του υποψηφίου του ΔΗΣΥ που στήριξε την επανεκλογή Κληρίδη. Ο Μαρκίδης το 2003 κατήγγειλε αθέτηση υποσχέσεων που έλαβε το 1998 για να αποσυρθεί: Ότι θα ήταν ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ το 2003… Εντός του ΔΗΣΥ ο Μαρκίδης θεωρήθηκε υπαίτιος για την ήττα του Κληρίδη το 2003.
Τις άλλες υποψηφιότητες συμπλήρωναν ο Κουτσού («Νέοι Ορίζοντες») και οι ανεξάρτητοι Κώστας Κυριάκου «Ούτοπος», Ανδρέας Ευστρατίου, Αδάμος Κατσαντώνης, Χρίστος Ιωσηφίδης, Γεώργιος Μαυρογένης και Παντελής Σοφοκλέους.
2008: Για πρώτη φορά ΑΚΕΛικός πρόεδρος
Οι διαφωνίες ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ για Κυπριακό και νεοφιλελεύθερες πρακτικές που υιοθέτησε η κυβέρνηση Παπαδόπουλου, έφεραν την έξοδο των Υπουργών του ΑΚΕΛ και λήφθηκε η απόφαση όπως το κόμμα της Αριστεράς, διεκδικήσει για πρώτη φορά στην ιστορία του την Προεδρία με δικό του στέλεχος, τον Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια. Και όχι μόνο διεκδίκησε τις προεδρικές, αλλά και τις κέρδισε, παρά τον άκρατο αντιακελισμό και αντικομμουνισμό που κυριάρχησε στο ενδιάμεσο των δυο γύρων, με ενίσχυση κι από την εκκλησία. Στον α’ γύρο στις 17/2/2008, διαψεύδοντας τις δημοσκοπήσεις που τον άφηναν εκτός β’ γύρου, ο Δ. Χριστόφιας άφησε εκτός τον Τάσσο Παπαδόπουλο και εκλέγηκε στην Προεδρία της Δημοκρατίας στις 24/2/2008 κερδίζοντας τον Γιαννάκη Κασουλίδη του ΔΗΣΥ με 53,37%.
Ο Χριστόφιας, πέραν του ΑΚΕΛ είχε υποστηριχθεί από τους ΕΔΗ (με πρόεδρο πλέον την Πραξούλα Aντωνιάδου-Κυριακού που είχε αντικαταστήσει τον Μιχάλη Παπαπέτρου, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Βασιλείου στην ηγεσία του κόμματος το 2005, ενώ και οι δυο στήριξαν τον Χριστόφια), την «Έπαλξη Ανασυγκρότησης του Κέντρου» και την «Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών» του Τάκη Χατζηδημητρίου (πρώην ΕΔΕΚ). Τον Κασουλίδη στήριξαν πέραν του ΔΗΣΥ, το «Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών» (που ίδρυσε το 2004 ο τότε Υπουργός Τίμης Ευθυμίου που είχε στηρίξει τον Τάσσο Παπαδόπουλο το 2003 αποχωρώντας από το ΔΗΣΥ ενώ το 2008 αφού στήριξε Κασουλίδη διέλυσε μετεκλογικά το κόμμα και επανεντάχθηκε στον ΔΗΣΥ), το «Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κίνημα» (ΛΑΣΟΚ) και της υπό τον Πρόδρομο Προδρόμου «Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΥΡΩΔΗ) που είχαν δημιουργήσει πρώην στελέχη του ΔΗΣΥ που είχαν διαφωνήσει με το «ναι» της Πινδάρου στο δημοψήφισμα του 2004 για το σχέδιο Ανάν. Τα υπόλοιπα στελέχη του ΔΗΣΥ που είχαν αποχωρήσει το 2004 και είχαν ενταχθεί στους ΕΥΡΩΔΗ, είχαν αποχωρήσει κι από το νέο κόμμα το 2005 (υπό τον Ρίκο Ερωτοκρίτου) και μαζί με τον πρώην συνάδελφό τους στον ΔΗΣΥ Δημήτρη Συλλούρη, συγχωνεύτηκαν με τους «Νέους Ορίζοντες» δημιουργώντας νέο σχηματισμό της ακροδεξιάς, το «Ευρωπαϊκό Κόμμα» (ΕΥΡΩΚΟ).
Αξίζει να σημειωθεί ότι στις εκλογές αυτές μέρος του «Κινήματος Ελεύθερων Πολιτών» υπό τον Κρίστη Ενωτιάδη, διαφώνησε με τις επιλογές του Τίμη Ευθυμίου και στήριξαν τον Χριστόφια, δημιουργώντας και την «Πρωτοβουλία Ελεύθεροι Πολίτες» που στις βουλευτικές εκλογές του 2011 συνεργάστηκε με το ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις, προτού εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή.
Τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο είχαν στηρίξει το 2008 πέραν του ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών και το ΑΔΗΚ.
Ανεξάρτητοι υποψήφιοι κατήλθαν οι Μάριος Ματσάκης (πρώην ΔΗΚΟ, ο οποίος επέστρεψε στο κόμμα του το 2014 για να αποχωρήσει εκ νέου αργότερα), Κώστας Κυριάκου «Ούτοπος», Κώστας Θεμιστοκλέους (διαφωνώντας με το κόμμα του, τους ΕΔΗ για την στήριξη στον Χριστόφια), Ανδρέας Ευστρατίου, Χριστόδουλος Νεοφύτου και Αναστάσης Μιχαήλ.
Στο β’ γύρο ο Χριστόφιας έλαβε στήριξη από ΔΗΚΟ (υπό τον Μάριο Κάρογιαν), ΕΔΕΚ και Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών. Μέχρι το 2011 και η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ αποχώρησαν σταδιακά σε χωριστά στάδια από την κυβέρνηση (για Κυπριακό η ΕΔΕΚ, μετά την έκρηξη στο Μαρί το ΔΗΚΟ). Το ΕΥΡΩΚΟ στο β’ γύρο αποφάσισε να μην στηρίξει «κανένα», με την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του να στηρίζουν Κασουλίδη. «Κανένα» επέλεξε και το ΑΔΗΚ.
Εν τέλει η κυβέρνηση Χριστόφια δεν κλήθηκε απλά να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, με πρώτιστο στόχο τη λύση του Κυπριακού, αλλά τη βαθύτερη συστημική κρίση του, εν μέσω επιθέσεων και άκρατου αντιακελισμού. Οι πολέμιοι της μάλιστα έκαναν πλάτες στο τραπεζικό σύστημα και στο έγκλημά του και στο ίδιο φυσικά το εγκληματικό εκμεταλλευτικό σύστημα που αναπαράγει κρίσεις και εξαθλίωση για τις λαϊκές μάζες για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Στον αντίποδα όμως το κυρίαρχο ζήτημα ήταν η ίδια η επιλογή του ΑΚΕΛ να διεκδικήσει την προεδρία, τη διαχείριση δηλαδή του καπιταλισμού. Η σοσιαλδημοκρατική διολίσθηση που βάθαινε με το πέρασμα των χρόνων κορυφώθηκε με την υποψηφιότητα και την εκλογή Χριστόφια. Η λανθασμένη επιλογή διεκδίκησης της Προεδρίας επισημοποίησε τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση, παρά τις προσπάθειες του κόμματος περί του αντιθέτου. Από την περίοδο της επιλογής όσα μέλη του κόμματος αντέδρασαν ιδεολογικά στο ενδεχόμενο το ΑΚΕΛ να διαχειριστεί το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα αντί να αγωνίζεται εναντίον του, έλαβαν από την ηγεσία την ταμπέλα του τάχατες «υποστηρικτή του Τάσσου», περιλαμβανομένων ιστορικών βετεράνων κομμουνιστών αγωνιστών. Αμόρφωτων σε παιδεία κομμουνιστών που έχοντας όμως σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της ταξικής πάλης γνώριζαν αντίθετα με τη σπουδασμένη ηγεσία, ότι η διαχείριση του καπιταλισμού από το ΑΚΕΛ θα έφερνε το συστημικό εγκλωβισμό του κόμματος… Η προεδρία και τα όσα ακολούθησαν τους δικαίωσαν πανηγυρικά, αλλά ήταν πλέον αργά και το ποτάμι της σοσιαλδημοκρατικοποίησης δεν μπορούσε να στραφεί πίσω!
2013: Κουρεύοντας δεσμεύσεις επιστρέφει στην εξουσία ο ΔΗΣΥ
Στη γνωστή προσφιλή τακτική του, όπως έπραξε και το 1993 και το 1998, ο ΔΗΣΥ επέστρεψε στην εξουσία ξεγελώντας το εκλογικό σώμα. Με υποψήφιο τον πρόεδρο του Νίκο Αναστασιάδη, ο ΔΗΣΥ μοιράζει δεσμεύσεις τόσο στο ΔΗΚΟ, όσο και στους ψηφοφόρους τις οποίες με την παρέλευση μερικών εβδομάδων αρχίζει να τις… κουρεύει, μετατρέποντας τον όρο «δεσμεύομαι» σε πολιτικό ανέκδοτο. Η πενταετία Αναστασιάδη συνοδεύτηκε με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και προώθηση των αντιδραστικών πολιτικών της ΕΕ υπέρ του κεφαλαίου. Μια πορεία που είχε ξεκινήσει στα τέλη της προεδρίας Χριστόφιας στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης και υπό τις προσταγές της ΕΕ.
Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Νίκος Αναστασιάδης χρειάστηκε να επικρατήσει της ευρωβουλευτή του κόμματος Ελένης Θεοχάρους για το εσωκομματικό χρίσμα του υποψηφίου.
Με τον Χριστόφια να μην επαναδιεκδικεί, το ΑΚΕΛ επέλεξε τελικά να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Σταύρου Μαλά. Προηγουμένως δεν είχε αποδεχθεί ο ΑΚΕΛικός Κίκης Καζαμίας (Υπουργός του Παπαδόπουλου και του Χριστόφια) να είναι υποψήφιος, ενώ δεν προχώρησε ούτε η υποψηφιότητα του Μάκη Κεραυνού (Υπουργός του Παπαδόπουλου) ως κοινού υποψηφίου με τα κόμματα του κέντρου.
O γενετιστής Σταύρος Μαλάς υπήρξε υποψήφιος του ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις στις βουλευτικές εκλογές του 2011, βάσει της συμφωνίας συνεργασίας με τους ΕΔΗ. Όταν αποχώρησε το ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση Χριστόφια, ο Μαλάς διορίστηκε Υπουργός Υγείας το 2011. Ο Μαλάς πέρασε στο β’ γύρο της Κυριακής 24 του Φλεβάρη του 2013, όπου έχασε από τον Αναστασιάδη που έλαβε 57,48%.
Στον α’ γύρο της 17ης του Φλεβάρη, συμμετείχαν επίσης ο Γιώργος Λιλλήκας (συνεργαζόμενος με το ΑΚΕΛ βουλευτής και Υπουργός του Παπαδόπουλου ο οποίος διαφώνησε με την επιλογή Χριστόφια το 2008 και στήριξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο) με στήριξη της ΕΔΕΚ, ο Γεώργιος Χαραλάμπους του ΕΛΑΜ (παράρτημα της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσής Αυγής»), η πρόεδρος των ΕΔΗ Πραξούλα Αντωνιάδου-Κυριάκου, η Μακαρία Άντρη Στυλιανού, ο πρόεδρος του ΛΑΣΟΚ (ιδρύθηκε το 2002 και είχε στηρίξει Κασουλίδη το 2008) Λάκης Ιωάννου, ο Σόλων Γρηγορίου, ο Κώστας Κυριάκου «Ούτοπος», ο Ανδρέας Ευστρατίου και ο πρόεδρος του νεοφασιστικού ΕΔΗΚ («Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα») Λουκάς Σταύρου (ο οποίος στο παρελθόν ήταν υποψήφιος του ΕΛΑΜ στις ευρωεκλογές του 2009).
Προηγήθηκε αντιπαράθεση εντός του λεγόμενου «ενδιάμεσου χώρου» για κοινό υποψήφιο, που ουσιαστικά ουδείς ήθελε. Μετά το ναυάγιο των επαφών ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Οικολόγων και ΕΥΡΩΚΟ ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του. Το ΔΗΚΟ υπό τον Μάριο Κάρογιαν βρήκε την ευκαιρία που αναζητούσε για συνεργασία με τον ΔΗΣΥ από τον α’ γύρο και συμφώνησε σε υποστήριξη Αναστασιάδη. Η ΕΔΕΚ στήριξε τον Λιλλήκα που είχε ανακοινώσει υποψηφιότητα. Μάλιστα λέγεται ότι ο Καρογιάν είχε προτείνει στις διαβουλεύσεις του «ενδιάμεσου χώρου» τον Μάκη Κεραυνό (τον οποίο όπως προαναφέραμε θα αποδεχόταν και το ΑΚΕΛ), με στόχο να «σκοτώσει» την προσπάθεια, αφού ήδη η ΕΔΕΚ προσανατολιζόταν προς τον Λιλλήκα. Λέγεται ότι στόχος του Κάρογιαν μέσα από το ναυάγιο ήταν να διευκολυνθεί ο ίδιος να προωθήσει τη στήριξη Αναστασιάδη που ήταν η πρώτη του επιλογή. Έχει μείνει άλλωστε στην ιστορία το λογοπαίγνιό του «στο ΔΗΚΟ ανήκει αυτή η μεγάλη νίκη», ενώ η παρουσία Κάρογιαν σε κάθε ανακήρυξη προέδρου έγινε πολιτικό ανέκδοτο…
Το ΕΥΡΩΚΟ ήρθε σε επαφή με τον Αναστασιάδη μέσω του Συλλούρη προκαλώντας την οργή των στελεχών του κόμματος που προέρχονται από τους «Νέους Ορίζοντες». Μέσα σε αυτά τα πλαίσια λήφθηκε απόφαση όπως το ΕΥΡΩΚΟ να μην στηρίξει ούτε τον Αναστασιάδη, ούτε τον Λιλλήκα, αν και στην πράξη τα προερχόμενα από τον ΔΗΣΥ στελέχη, στήριξαν τον Αναστασιάδη από τον α’ γύρο (περιλαμβανομένου του Ρίκκου Ερωτοκρίτου). Με τον Λιλλήκα εκτός β’ γύρου, ο Συλλούρης πήρε απόφαση για στήριξη τη δεύτερη Κυριακή στον Αναστασιάδη, προκαλώντας αποχώρηση των προερχόμενων από τους «Νέους Ορίζοντες» στελεχών, περιλαμβανομένου του Κουτσού. Αργότερα τα στελέχη αυτά προσχώρησαν στη «Συμμαχία Πολιτών» που ίδρυσε ο Λιλλήκας, για να αποχωρήσουν οι περισσότερoι το 2013 για να στηρίξουν Νικόλα Παπαδόπουλο. Στο ενδιάμεσο φυσικά, το ΕΥΡΩΚΟ υπό τον Συλλούρη διαλύθηκε το 2016 και συγχωνεύτηκε στην «Αλληλεγγύη» που ίδρυσε αποχωρώντας από τον ΔΗΣΥ η Ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους.
Το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών και στους δυο γύρους το 2013 έλαβε απόφαση για κατά βούληση ψήφο (αν και αρχικά εξέταζε στήριξη Λιλλήκα ή Αναστασιάδη, αλλά βάση καταστατικού χρειαζόταν 60% έγκριση σε κάποιο υποψήφιο), ενώ μετεκλογικά η Πρόεδρος τους, Ιωάννα Παναγιώτου διορίστηκε από τον Αναστασιάδη ως Επίτροπος Περιβάλλοντος. Οι ΕΔΗ αποφάσισαν για το β’ γύρο «κατά συνείδηση ψήφο», παρά το ότι ο Μαλάς προερχόταν από το κόμμα τους.
Το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών (ΚΑΠ) – Zυγός που ιδρύθηκε το 2010 στηρίζοντας την οριζόντια ψηφοφορία με πρόεδρο τον Γιάννο Κάννα και συμμετείχε στις βουλευτικές του 2011, στήριξε την Μακαρία Άντρη Στυλιανού στις προεδρικές του 2013. Σημειώνεται ότι στις ευρωεκλογές του 2014 το ΚΑΠ-Ζυγός συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο «ανεξάρτητων» υποψηφίων με τίτλο «Μήνυμα Ελπίδας» υπό τον Στέλιο Πλατή, στο οποίο συμμετείχε επίσης η «Κυπριακή Προοδευτική Συνεργασία» (ΚΥ.ΠΡΟ.Σ.). Η ΚΥ.ΠΡΟ.Σ. είχε ιδρυθεί το 2011 με πρόεδρο την ψυχολόγο Θέκλα Πετρίδου και συμμετείχε ανεπιτυχώς στις βουλευτικές του ίδιου έτους. Χωρίς την Πετρίδου, η ΚΥ.ΠΡΟ.Σ. είχε εμφανιστεί τελευταία φορά στην εν λόγω συνεργασία των Ευρωεκλογών. Από την άλλη το ΚΑΠ-Ζυγός συνεργάστηκε με το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών στις βουλευτικές εκλογές του 2016. Δεν τοποθετήθηκε στο β’ γύρο το ΚΑΠ-Ζυγός.
Το ΛΑΣΟΚ στήριξε «λευκό» στο β’ γύρο, κάτι που ζήτησε και στις βουλευτικές του 2016, μετά που «χάλασε» η συνεργασία που είχε ανακοινωθεί προηγούμενα με την «Αλληλεγγύη» της Θεοχάρους. Έκτοτε το ΛΑΣΟΚ εξαφανίστηκε. Κανένα μέσω αποχής στήριξε το ΕΔΗΚ, το οποίο αυτοδιαλύθηκε το 2016 μετά που ο Λουκάς Σταύρου κατήλθε ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις βουλευτικές του ίδιου έτους.
2018: Επανεκλογή Αναστασιάδη με νίκη ξανά επί του Μαλά
Το 2018 ο Αναστασιάδης επανεκλέγηκε στην προεδρία σε μια εκλογική μάχη στο δεύτερο γύρο, όμοια με πέντε χρόνια πρίν. Έχοντας την υποστήριξη του ΔΗΣΥ, ο Αναστασιάδης με 55,99% επικράτησε ξανά στο β’ γύρο της 4ης Φλεβάρη, του Σταύρου Μαλά (44,01%) που υποστηρίχθηκε όπως και το 2013 από το ΑΚΕΛ.
Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά ο σοσιαλδημοκράτης Μαλάς δεν ήταν η πρώτη επιλογή του ΑΚΕΛ. Έχοντας ξεπέσει τελείως, ο φορέας των σοσιαλδημοκρατικών πρακτικών στον τόπο μας είχε επιλέξει αρχικά τον επιχειρηματία με θητεία σε Coca Cola και Τράπεζα Κύπρου, Μάικ Σπανό. Η υποψηφιότητα του εγκρίθηκε από την ΚΕ του ΑΚΕΛ, αλλά πρωτού αυτή πάει στις ΚΟΒ, οι αντεργατικές του θέσεις έφεραν ναυάγιο της συνεργασίας τον Ιούνη του 2017 με τον Σπανό να αποσύρει την υποψηφιότητα του και το ΑΚΕΛ να στρέφεται στη δοκιμασμένη (τόσο σοσιαλδημοκρατικά όσο και από άποψης ήττας) επιλογή Μαλά…
Στον α’ γύρο της 28ης του Γενάρη ο Αναστασιάδης έλαβε 35,51%, ο Μαλάς 30,24%, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος έχοντας επίσης την υποστήριξη από ΕΔΕΚ, «Aλληλεγγύη» και Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών έλαβε 25,74%, ο Χρίστος Χρίστου, πρόεδρος του ΕΛΑΜ που ακόμη δεν είχε διαχωρίσει τη θέση του με την υπόδικη ακόμη τότε νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση «Χρυσή Αυγή» έλαβε 5,65%, ο Γιώργος Λιλλήκας, πρόεδρος της «Συμμαχίας Πολιτών» 2,18%, ο Ανδρέας Ευστρατίου 0,22%, ο ακροδεξιός Χάρης Αριστείδου 0,19%, ο Μιχάλης Μηνά, πρόεδρος του Κόμματος Δικαιοσύνης – Οργάνωση Αγωνιστών Δικαιοσύνης (ΟΑΔ) έλαβε 0,17% (στήριξε τον Μαλά στο β’ γύρο) και ο Χριστάκης Καπηλιώτης 0,1%.
Παρά τον οδοστρωτήρα αντιλαϊκών πολιτικών και το κούρεμα δεσμεύσεων και καταθέσεων, η δεξιά παρέμεινε στην εξουσία εκμεταλλευόμενη την ανυπαρξία πραγματικής εναλλακτικής πρότασης, αφού το ΑΚΕΛ παρέμεινε εγκλωβισμένο στα αδιέξοδα σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, αντί να λάβει τα μαθήματα από τη δική του προσπάθεια να διαχειριστεί τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός διαχειρίζεται πολύ καλά τους σοσιαλδημοκράτες όμως…
Η όλη εκλογική μάχη κρίθηκε ουσιαστικά από τον α’ γύρο, αφού ήταν ξεκάθαρη η επανεκλογή της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ απέναντι από τον Μαλά. Κάτι που όλοι γνώριζαν και μάλιστα το κυβερνών κόμμα είχε και την ευελιξία να εξασφαλίσει αυτό το σενάριο με πριμοδότηση. Μια πριμοδότηση 2% βάση επιστημονικών αποτελεσμάτων των τότε exit poll που έδειχαν ψηφοφόρους που στήριξαν Μαλά στον α’ γύρο να ψηφίζουν στον β’ γύρο Αναστασιάδη….
Στο β’ γύρο ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και «Αλληλεγγύη» αποφάσισαν «κανένα», ενώ κατά βούληση αποφάσισαν Οικολόγοι, Συμμαχία Πολιτών και ΕΛΑΜ.
Πέραν του ΔΗΣΥ, ο Αναστασιάδης υποστηρίχθηκε από τον α’ γύρο και από το Κόμμα για τα Ζώα (το οποίο ιδρύθηκε το 2014), αφού είχε προηγηθεί μόλις το φθινόπωρο του 2017 o διορισμός του προέδρου του, Κυριάκου Κυριάκου, ως συμβούλου στο Προεδρικό για «θέματα ευημερίας ζώων»!
Tα απομεινάρια των ΕΔΗ υπό την Πραξούλα Αντωνιάδου Κυριάκου, κάλεσαν στον α’ γύρο σε υποστήριξη Αναστασιάδη ή Μαλά, ως υποστηρικτών της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Κι αυτό παρόλο που οι προηγούμενοι προέδροι των ΕΔΗ, Βασιλείου και Παπαπέτρου, είχαν στηρίξει ένθερμα τον Μαλά εξαρχής. Όταν στο β’ γύρο έμειναν οι δυο υποψηφίοι που στήριξαν οι ΕΔΗ στον α’ γύρο, στα πλαίσια της ίδιας απόφασης, η πρόεδρος των ΕΔΗ Πραξούλα Αντωνιάδου Κυριάκου ανακοίνωσε ότι στηρίζει τη δεύτερη Κυριακή τον Αναστασιάδη! Τα υπόλοιπα στελέχη των ΕΔΗ υποστήριξαν τον Μαλά.
Η «Πνοή Λαού» (ιδρύθηκε το 2015 ως κίνημα ενάντια στη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία), δεν έλαβε θέση στον α’ γύρο, διαφωνώντας με τη διάσπαση των αντιομοσπονδιακών δυνάμεων και αποφασίζοντας «ψήφο κατά συνείδηση». Στο β’ γύρο ταυτίστηκε με τις επιλογές της πλειοψηφίας των δυνάμεων που στήριξαν Νικόλα Παπαδόπουλο, επιλέγοντας «κανένα».
Η ΟΑΔ που ιδρύθηκε το 2015 και συμμετείχε στις βουλευτικές του 2016, μετεξελίχθηκε σε Κόμμα Δικαιοσύνης-ΟΑΔ, κατήλθε με υποψήφιο τον Μηνά και στο β’ γύρο απέρριψε την υποψηφιότητα Αναστασιάδη ελέω κουρέματος και στήριξε τον Μαλά ως «έντιμο, ειλικρινή» και «καταξιωμένο σύγχρονο τεχνοκράτη επιστήμονα ευρωπαϊκών προδιαγραφών».
Το ρωσοκυπριακό κόμμα «Εγώ ο Πολίτης» (ΕΟΠ), που ιδρύθηκε το 2017 με επικεφαλή τον Ρώσο μεγιστάνα με κυπριακή υπηκοότητα, Αλεξέι Βολομπόεβ, δεν έλαβε θέση στον α’ γύρο, σκιαγραφώντας τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία των βασικών υποψηφίων. Παρά τον αντισοβιετικό χαρακτήρα του (που εκφράστηκε και με το χαρακτηρισμό του «αρνητικού» στην κρίση του Μαλά στον α’ γύρο με αναφορά στη στήριξη από το ΑΚΕΛ) το ΕΟΠ επέλεξε κατά πλειοψηφία να στηρίξει στο β’ γύρο τον Μαλά, στο όνομα «του εκσυγχρονισμού, της τεχνολογίας και της πολυπολιτισμικότητας».
Αφού πιάσαμε το νήμα της εκπαίδευσης και της μόρφωσης με τα πτυχία του Γιαννάκη, κατα πόσο είναι άξιος ή αν ανελίχθηκε σε κομματικές πλάτες (που και αυτά είναι συμπτώματα του ίδιου του συστήματος), ας μιλήσουμε και για την ουσία:
Η αποσύνδεση των συμπτωμάτων από την ρίζα και ουσία των πραγμάτων είναι ένας εύκολος τρόπος να κεφαλαιοποιήσει κάποιος πολιτικά οφέλη, χωρίς να αγωνιστεί για την εξαφάνιση αυτού που προκαλεί τέτοια φαινόμενα.
Όταν τελειώσουν οι εκλογές, πείτε και σε μας τι είναι και δεν είναι σκάνδαλο τελικά, το νήμα και το ζουμί της υπόθεσης. Εδώ θα είμαστε…
Cover illustration: Academic Capitalism by Øivind Hovland
The post Το ζουμί της υπόθεσης Γιαννάκη appeared first on Αγκάρρα.
Δεν είναι μόνο ότι ο επίτροπος εθελοντισμού είναι θέση άνεφ ουσιαστικής σημασίας, αφού το σύστημα που ζούμε ενισχύει ακριβώς τα αντίθετα αντανακλαστικά στην κοινωνία μας. Δεν είναι ούτε καν το ότι έπαιρνε σχεδόν 7 χιλιάρικα για αυτή τη θέση. Μάλιστα, τόσο απύθμενο το θράσος που από 4.7 χιλιάρικα που έπαιρνε ζήτησε ακόμα δύο και ο πρόεδρος του τα έδωσε, έτσι, επειδή είναι large, ενώ αφήνει την πλειοψηφία του λαού να παρακαλά να του απαντήσουν οι υπηρεσίες για τα επιδόματα.
Όλη η ουσία έγκειται στο γεγονός ότι το αφήγημα των αρίστων είναι απλά αυτό, ένα αφήγημα και τίποτε άλλο. Μια ελιτιστική ματιά στα πράγματα που λένε οι έχοντες εξουσία στους πλεμπαίους από κάτω για να δικαιολογήσουν τη θέση τους. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και η “επιστήμη” των αστών, τα πτυχία του business management δίνουν έμφαση στη δημιουργία και ανάπτυξη δικτύων, όσοι είναι από οικογένεια τα ξέρουν καλά. Ενίοτε, μπορεί να κάτσει και πάνω σε μια καρέκλα και κανένας που αξίζει, αυτό όμως είναι η εξαίρεση που επιβαιβεώνει τον κανόνα και που σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει την ουσία και τους στόχους της ίδιας της καρέκλας. Γι΄αυτό και την επόμενη φορά που ένας φιλελές θα εξανίσταται για την διαφθορά η απάντηση δεν είναι να αποφύγουμε τα άτομα τύπου Γιαννάκη αλλά να κοιτάξουμε επιτέλους στο σύστημα που παράγει Γιαννάκηδες.
ΥΓ: Ό συγκεκριμένος έχει καταθέσει πτυχία από το 1997, δεν βρέθηκε ούτε ένας μέσα σε αυτά τα 24 χρόνια να σκεφτεί ότι ίσως κάτι πάει λάθος με τα πτυχία του;
ΥΓ 2: Σε λιγότερο από μια βδομάδα έχουμε εκλογές, αν δεν είναι τυχαίο που βγήκε σήμερα η είδηση, τότε δεν είναι ούτε η αποκάλυψη αθώα.
The post Το απύθμενο θράσος των αρίστων appeared first on Αγκάρρα.
Πραγματοποιήθηκε σήμερα πορεία και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Προεδρικό των συντεχνιών των απεργών εκπαιδευτικών απογευματινών προγραμμάτων. Κύριο αίτημά τους είναι η μετατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος αγοράς υπηρεσιών που βρίσκεται σε εφαρμογή από το 2013, σε μισθωτών εργαζομένων.
Αλληλέγγυοι στο κάλεσμα των απεργών εργαζομένων βρέθηκαν εκπαιδευτικοί από την ΠΟΕΔ, ΟΕΛΜΕΚ και ΟΛΤΕΚ, το οργανωμένο μαθητικό κίνημα, την ΠΣΕΜ αλλά και ευρύτερα εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους. Χαρακτηριστικό της πορείας και της εκδήλωσης ήταν ο παλμός και η αποφασιστικότητα των απεργών για αγώνα μέχρι την ικανοποίηση των δικαίων αιτημάτων τους. Όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού, τόσο θα εντείνεται η εμπορευματοποίηση της παιδείας και άλλο τόσο θα καταστρατηγούνται τα εργασιακά και αλλα δικαιώματα των εργαζομένων του χώρου.
Η αλληλεγγύη ολόκληρης της εργατικής τάξης πρέπει να θεωρείται δεδομένη και να μεγαλώνει στην πράξη όπως πρέπει να εντείνονται και οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης και σε άλλους κλάδους και τομείς της οικονομίας.
Να μην μείνει κανείς εργαζόμενος/η μόνοι στην επίθεση που έρχεται
The post Να μην μείνει κανείς εργαζόμενος μόνος: ανταπόκριση από την πορεία διαμαρτυρίας εκπαιδευτικών απογευματινών προγραμμάτων appeared first on Αγκάρρα.
Η ομάδα πίσω από την Νέα Σκέψη κατεβάζει πρόταση στα λαϊκά στρώματα, για συζήτηση και προβληματισμό αλλά και αίτημα που θα μπορούσε να στηριχθεί ευρύτερα, δεδομένης της κατάστασης με την πανδημία και την αύξηση της ανισότητας. Η πρόταση ανακοινώθηκε με ακτιβιστική παρέμβαση μπροστά από το κτίριο της ΟΕΒ, δείχνοντας έτσι τους πραγματικούς κυρίαρχους και αντίπαλους μας. Είναι μια πρόταση που συμμεριζόμαστε, που θεωρούμε αναγκαία να τεθεί στα λαϊκά στρώματα προς συζήτηση, έξω από προεκλογικές σκοπιμότητες, ερώτημα που δεν εγκλωβίζεται κάτω από λάθος σημαίες, αστικό-κοινοβουλευτικούς συμβιβασμούς και λόγια του αέρα. Είναι μια πρόταση πάλης, συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών μαζών και ας είναι επίσης και μια καλή αρχή για να φανούν οι δυνάμεις που έμειναν στο περιθώριο για πολύ καιρό. Μας έχουν ενημερώσει πως το αίτημα αυτό προφανώς δεν θα μείνει στις υπογραφές στο διαδίκτυο αλλά θα υπάρξουν πολύμορφες συναντήσεις και συζητήσεις με την πρώτη ευκαιρία.
Θα βρείτε το αίτημα για υπογραφή εδώ
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο
—————————————————————————————————————————–
Αίτημα της Κοινωνίας για Φορολόγηση του Πλούτου για τη Δημιουργία Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης
Η «Νέα Σκέψη», αφουγκραζόμενη τις λαϊκές ανάγκες και προβλήματα που εντείνονται από την ταξικά άδικη διαχείριση της κρίσης υγείας και της υπό εξέλιξη κοινωνικής κρίσης, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για προώθηση του Αιτήματος δημιουργίας Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν, το οποίο θα συσταθεί με πόρους από τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου.
Απευθύνουμε κάλεσμα σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο, βιοπαλαιστή, οικογένεια και οργανωμένο σύνολο που συμφωνεί, σε κοινό αγώνα για μια ουσιαστική κοινωνική διεκδίκηση, ξεκινώντας με την υποστήριξη του Αιτήματος. Το αίτημα υποβάλλεται προς την Εκτελεστική και την Κοινοβουλευτική εξουσία με στόχο να εισακουστεί ως λαϊκή απαίτηση.
Απαιτούμε άμεσα την έκτακτη πενταετή φορολόγηση του πλούτου και την δημιουργία Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης.
Τα μέτρα για τη συγκρότηση του Δημόσιου Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης θα περιλαμβάνουν τα πιο κάτω:
1. Μια έκτακτη και αποτελεσματική ως προς τον σκοπό, αύξηση του φόρου εισοδήματος ή μια έκτακτη κλιμακωτη φορολογία που θα διαρκέσει μια πενταετία και θα αφορά όσους διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία άνω του ποσού των 1.5 εκ.ευρω.
2. Θεσμοθετηση Προγράμματος Αποπληρωμής του Χρέους των Τραπεζών προς την κοινωνία και αποπληρωμή της Ανακεφαλαιοποιησης από την οποία επωφεληθηκαν.
3. Εισαγωγή «ειδικής» Φορολογίας επί της Ακίνητης Περιουσίας της Εκκλησίας και των εισοδημάτων της που μέχρι σήμερα εξαιρούνται, με στόχο την ενίσχυση του ταμείου.
4. Φορολόγηση των κερδών από την πώληση χρεογράφων (μετοχών κ.α.) τα οποία μέχρι σήμερα φοροαπαλλάσονται.
Το Ταμείο θα εξυπηρετήσει στην άμβλυνση τουλάχιστον κάποιων από τις πιο άμεσες συνέπειες της κρίσης. Το Ταμείο αυστηρά θα περιορίζεται στην ανακούφιση της φτώχειας, της ανεργίας, στην αντιμετώπιση της μείωσης εισοδημάτων του πληθυσμού και στην υποστήριξη της δημόσιας υγείας. Θα στοχεύσει, μέσω κοινωνικών έργων, σε νέες θέσεις εργασίας και στην υποστήριξη υφιστάμενων τομέων κρατικής πολιτικής και πρόνοιας. Αφορά το μέρος της κοινωνίας που ποτέ στην ουσία δεν επωφελήθηκε από την ανάπτυξη δηλαδή την μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
Η υλοποίηση του αιτήματος προκαλεί ένα ελάχιστο κόστος για το μεγάλο κεφάλαιο και τους μεγαλοεισοδηματίες που επηρεάζονται. Πρόκειται για ένα μικρό πρόβλημα για αυτούς και ένα ελάχιστο χρέος για τους υπόλοιπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Για μια πρόταση που μπορεί να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση των εντεινόμενων ανισοτήτων.
Σκεπτικό:
Οι ανισότητες οξύνονται στην εποχή του κορονοϊού COVID-19. Οι μισθωτοί, οι χαμηλά αμειβόμενοι, οι εργαζόμενοι σε επισφαλείς θέσεις, χαμηλοσυνταξιούχοι, πολύ μικρές κυρίως οικογενειακές επιχειρήσεις και αυτοεργοδοτούμενοι, άνεργοι, ιδιαίτερα μακροχρόνια άνεργοι, καταβάλλουν τις ίδιες συνεισφορές ή λαμβάνουν την ίδια κρατική χρηματοδότηση ή καθόλου κρατική στήριξη όπως προηγουμένως.
Οι τράπεζες συνεχίζουν να απαιτούν τις δόσεις τους εκτός σε ειδικές περιπτώσεις «βιώσιμων» χρεωστών. Ο φτωχός έχασε το αποκούμπι του Συνεργατισμού τον οποίο αφού πρώτα εισήγαγαν σε καθεστώς εμπορικής τράπεζας, κάτω από την επίβλεψη της Κεντρικής Τράπεζας και της ΕΚΤ, ακολούθως λεηλατήθηκε και ξεπουλήθηκε στα μονοπώλια.
Το σύστημα δημόσιας υγείας της χώρας μας, με αφορμή τη πανδημία φανέρωσε σοβαρές ελλείψεις, τόσο σε κατάλληλο προσωπικό όσο και σε εξοπλισμό. Οι υφιστάμενες κρατικές πολιτικές στήριξης και Πρόνοιας είναι ανεπαρκείς. Υπό τον μανδύα της συρρίκνωσης των δημοσίων οικονομικών, απορρίπτονται ακόμα και οι ελάχιστες πολιτικές αναδιανομής.
Αντίθετα, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης η οποία εντάθηκε με το κτύπημα της πανδημίας, συντελείται εκ νέου αναδιανομή του πλούτου με βαριά πλήγματα στην «αγορά εργασίας», στις απολαβές και στα εργασιακά δικαιώματα.
Μια μερίδα εργολάβων αναπτυξιακών έργων καθώς και μεγάλες επιχειρήσεις, περιλαμβανομένου του Τραπεζικού και του τουριστικού τομέα όπως και σε άλλους τομείς της οικονομίας, ενώ είχαν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην οικονομική κρίση, συσσώρευαν για χρόνια εκατομμύρια κερδών.
Οι συνέπειες του εγκλεισμού και η διαχείριση της πανδημίας έχουν ταξικό πρόσημο, ενισχύουν την επισφάλεια, πλήττουν την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, ενώ παρέχουν το πρόσχημα για νέες επιθέσεις από την πλουτοκρατία και την κυβέρνηση στα εργατικά δικαιώματα.
Η αύξηση της συνεισφοράς του μεγάλου κεφαλαίου, η οποία είναι απαράδεκτα χαμηλή, χρειάζεται να θεσμοθετηθεί με ένα ειδικό φόρο εκατομμυριούχων και άλλα σχετικά μέτρα.
Πρόκειται για την τάξη που όπως μας υπενθυμίζουν κυβερνητικοί φορείς, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και εγχώριοι οργανισμοί, έφεραν και την «ανάπτυξη» του πλούτου, η οποία κατανέμεται όπως πάντα ανισομερώς ενώ παράγεται από τους μισθωτούς.
Καλούμε τον λαό να υποστηρίξει την άμεση φορολόγηση του πλούτου και των κερδών γιατί αφορά την επιβίωση μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού.
The post Αίτημα της Κοινωνίας για Φορολόγηση του Πλούτου για τη Δημιουργία Ειδικού Ταμείου Κοινωνικής Στήριξης appeared first on Αγκάρρα.
Η χθεσινή μέρα με ένα ελάχιστο κοινό παρονομαστή ενάντια στον αυταρχισμό και τις επιλογές της κυβέρνησης έδωσε την δυνατότητα σε πολύ κόσμο, από όλα τα φάσματα της κοινωνίας να κατεβεί στο δρόμο και να δείξει δυσαρέσκεια σε αυτό που βιώνει. Το μέγεθος της διαμαρτυρίας έδωσε και λύσεις στο ζήτημα ασφάλειας της πορείας. Η κυβέρνηση προφανώς χάνοντας το θέμα επικοινωνιακά τόσο την προηγούμενη βδομάδα όσο και τις μέρες που μεσολάβησαν με προβοκατόρικες δηλώσεις αστυνομίας και πολιτικών αρχηγών, αναγκάστηκε να παρατάξει μια αστυνομία χωρίς “plan B”. Η μαζικότητα και συμμετοχή ακόμα και φιλελεύθερων εντός της κυβερνητικής παράταξης στην πορεία κατέστησε ενδεχόμενη βία εκ μέρους της αστυνομίας όπλο ενάντια στην ίδια την κυβέρνηση.
Ο καθένας κάνει την δική του ανάλυση και απολογισμό της μέρας. Για εμάς, το σημαντικό τις τελευταίες δύο βδομάδες ήταν τα αντανακλαστικά που έδειξε η Κυπριακή κοινωνία και η απόδειξη πως μπορεί να μπει στη διαδικασία να σηκωθεί από τον καναπέ, εαν νιώθει πως υπάρχει ανάγκη. Πιστώνουμε στους διοργανωτές όπως και την Θύρα 9 την αντίληψη σε αυτό το βασικό και την διάθεση να απευθυνθούν ευρύτερα. Η απεύθυνση ευρύτερα σημαίνει πως κατέβηκε κόσμος με ότι είχε στη συνείδηση του και έχει ξεφύγει σίγουρα από τα συνθήματα της κάθε μεμονωμένης παράταξης. Γι’ αυτό ίσως δούμε την επόμενη μέρα και μια προσπάθεια από την κάθε παράταξη η ομάδα να ερμηνεύσει με όρους εσωτερικού διαλόγου την μεγάλη παρουσία του κόσμου.
Δεν θεωρούμε πως υπάρχει ανάγκη να εμπλακούμε στο “τρίτο ημίχρονο” των σόσιαλ μίντια (τι ακούστηκε περισσότερο, ποιου ήταν πρώτο το πανό, γιατί οι τάδε ήρθαν, γιατί οι άλλοι λένε άλλα, ποιος φάνηκε κτλ) με όρους πολιτικού κουτσομπολιού. Το σημαντικό είναι να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα για την φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Σε αυτό πιστεύουμε πως μπορούμε να συνεχίσουμε με το χθεσινό σαν ένα επιπλέον γεγονός και κίνητρο.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως ο αυταρχισμός που βιώνουμε και η διαχείριση της πανδημίας, δεν είναι επιλογές που έπεσαν από τον ουρανό αλλά είναι συνυφασμένα με την ουσία του καπιταλισμού ως σύστημα παραγωγής, αλλά και της ειδικής περίπτωσης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ιστορικά στην Κύπρο. Τα άτομα μπορούν να παραιτηθούν, να καθαιρεθούν, να δικαστούν, ακόμα και να καταλήξουν στην φυλακή, αλλά αυτό για εμάς δεν είναι δικαιοσύνη. Πιο δίκαιος θα γίνει ο κόσμος μας όταν καταφέρει η Κυπριακή κοινωνία αυτή την εναντίωση και ορμή να μετουσιώσει σε οργάνωση και αλλαγή των όρων του παιχνιδιού που ευνοούν αυτές τις πολιτικές επιλογές και γεννούν Αναστασιάδηδες και Γιολίτες. Αυτή την κατεύθυνση επιλέγουμε και αυτά θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε μέσα από τα γραφόμενα μας
The post “Ως Δαμέ”: η επόμενη μέρα appeared first on Αγκάρρα.
Σύντροφοι και Συντρόφισσες της ΘΥΡΑ 9,
Όπως υποσχεθήκαμε στους ίδιους μας τους εαυτούς αλλά και σε όλα τα στελέχη της ΘΥΡΑ 9, δεν πρόκειται να μας φοβίσει και να μας σταματήσει καμία κρατική καταστολή όσο βάρβαρη και εάν είναι. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο σοφοί, και πιο έξυπνοι, βρίσκοντας πάντα νέα σχέδια για να αγωνιζόμαστε. Σαν οργανωμένο σύνολο δώσαμε πολλούς αγώνες δίπλα στην κοινωνία, τόσο ταξικούς όσο και κοινωνικούς. Για χρόνια τώρα στεκόμαστε στην πρώτη γραμμή γιατί νιώθουμε υποχρέωση μας, όντας ιδεολόγοι, να μην μένουμε μόνο σε κενά κείμενα αλλά όσα λέμε να τα μετουσιώνουμε σε πράξεις.
Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να απέχουμε από μια τέτοια διαμαρτυρία, που όσες και εάν είναι οι διαφορές μας με κομμάτια του κινήματος που κάνουν το κάλεσμα, οι σκοποί της συγκεκριμένης μας βρίσκουν σύμφωνους.Διαδηλώνουμε λοιπόν και αυτό το Σάββατο για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο. Διαδηλώνουμε για έναν καλύτερο κόσμο που στο επίκεντρο του θα βρίσκεται ο άνθρωπος και όχι τα κέρδη των αφεντικών. Διαδηλώνουμε εναντίων των ταξικών μέτρων που έχει πάρει η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα για να προστατεύσει τον κόσμο από την πανδημία, αλλά που πάντα έχει σαν στόχο να εξασφαλίσει τα συνεχής κέρδη των επιχειρήσεων και των τραπεζών.
Διαδηλώνουμε για να βάλουμε ένα τέρμα στην κρατική καταστολή και τον συνεχής εξοπλισμό της αστυνομίας που έχει σαν στόχο να διαλύει διαδηλώσεις σαν και αυτή του περασμένου Σάββατου. Διαδηλώνουμε για να δείξουμε πως ο κόσμος δεν ξεχνά και απαιτά να παταχθεί η διαφθορά.
Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες πως αυτό το σύστημα μπορεί να εξανθρωπιστεί και με μερικές αλλαγές προσώπων σε καρέκλες να δούμε την αλλαγή που επιθυμούμε. Δεν έχουμε αυταπάτες πως η καταστολή του προηγούμενου Σάββατου ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που δεν θα επαναληφθεί. Δεν έχουμε αυταπάτες πως αλλάζοντας το κυβερνών κόμμα με ένα οποιοδήποτε άλλο κόμμα θα επιφέρει αλλαγή του συστήματος. Κανένα κόμμα στην Κύπρο δεν έχει σαν πρόγραμμα την ρήξη με το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Ξέρουμε ότι η καλύτερη απάντηση στον κρατικό αυταρχισμό δεν είναι μια πρόσκαιρη σύγκρουση, αλλά η (ανα)συγκρότηση και η ενίσχυση ενός ταξικού πόλου μέσα στην κοινωνία, που να μπορεί μαζικά, συντονισμένα και οργανωμένα να παλέψει όχι μόνο εφήμερα στον δρόμο, αλλά σε κάθε κοινωνικό χώρο. Να οργανωθούν εστίες αντίστασης παντού από μαθητές, φοιτητές, εργαζομένους με αιτήματα και στόχους που να έχουν στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες και να βάζουν τις βάσεις για την οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης απέναντι στο αστικό κράτος και το κεφάλαιο. Καλούμε λοιπόν όλους εσάς που σπάσατε τον φόβο το προηγούμενο Σάββατο να ξανακατεβείτε μαζί μας.
Καλούμε όλους εσάς που για τον οποιοδήποτε λόγο απουσιάζατε, να πορευτείτε στο πλάι μας. Και η δική μας προσυγκέντρωση με το ξεχωριστό μας μπλοκ θα είναι η ώρα 16:00 στο πάρκο Κολοκάση. Όλα τα στελέχη μας να είναι παρών.#ωςδαμε20_2
ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΤΟΤΕ ΠΟΤΕ;ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ;
Υ.Γ – Υπενθυμίζουμε ξανά πως αρνητές του ιού ΔΕΝ είμαστε για αυτό καλούμε τα στελέχη μας που θα κατεβούν μαζί μας στο δρόμο οπως είναι εφοδιασμένα με μάσκα και να κρατάνε τις απαραίτητες αποστάσεις.
The post Ανακοίνωση ΘΥΡΑ 9 για την νέα πορεία το Σάββατο 20/2/2021 στις 16:00 appeared first on Αγκάρρα.
Μερικές σημειώσεις με αφορμή το Σαββατιάτικο ξύλο της Αστυνομίας σε ειρηνική πορεία / διαδήλωση
Η Σαββατιάτικη εκδήλωση ήταν ερώτημα είχαμε γράψει. Το ερώτημα αυτό για εμάς ήταν, κατά πόσο η Κυπριακή αστική δημοκρατία, μπορεί να συμπεριφερθεί ανάλογα με τους δικούς της κανόνες, αν μπορεί να ανεχθεί αμφισβήτηση και να εκτελέσει το καθήκον προστατεύοντας τα υφιστάμενα θεσμικά κατοχυρωμένα πολιτικά δικαιώματα.
Η απάντηση μετά το Σάββατο είναι ένα εμφατικό ΟΧΙ.
Αυτό το όχι το γνωρίζαμε και από πριν βέβαια μέσω της συλλογικής ιστορικής εμπειρίας, αλλά έχει επιβεβαιωθεί ξανά. Δεν είναι ιδίωμα της Κύπρου, γι’ αυτό και ίσως ενστικτωδώς άρχισαν οι συγκρίσεις με αντίστοιχο κίνημα στις ΗΠΑ “I can’t breathe” (δεν ταυτίζονται αν ρωτάτε εμάς).
1. Ας είμαστε ειλικρινείς, η διαδήλωση δεν έκφραζε απόλυτα κάποιον παρευρισκόμενο πέρα από τους ίδιους του συντάκτες του κειμένου. Δεν είναι αυτό όμως το ζήτημα, εμείς στηρίξαμε, όπως και πολλοί άλλοι γιατί ήταν μια καλή ευκαιρία για αντίδραση στα όσα βιώνουμε. Τα αιτήματα ήταν πάρα πολύ μετριοπαθή, δεν έπιαναν την ουσία της κατάστασης, αλλά εναντιώνονταν στο αποτέλεσμα (αυταρχισμός, διαφθορά, διαχείριση της πανδημίας ακόμα και για Κυπριακό είδαμε). Δεδομένου ότι στηριζόταν σε μια προοδευτική βάση με την ευρύτερη έννοια, στήριξαν άτομα, ομάδες και προσωπικότητες από δεξιά μέχρι αριστερά στις ιδέες, από φτωχά-εργατικά στρώματα μέχρι και μεσο-αστικά στρώματα.
2. Λέγοντας αυτά, δεν θεωρούμε πως απαραίτητα το “κίνημα” ή “χώρος” έχει μεγαλώσει ή ότι μπορεί να βάζει αιτήματα κάτω και να ακολουθεί η κοινωνία. Πρώτο, διότι τα αιτήματα αυτά υπάρχουν σε υφιστάμενα κόμματα, άρα φορείς οργανωμένης πολιτικής (αιτήματα που πιάνουν από ΑΚΕΛ μέχρι και Οικολόγους). Κατά δεύτερο, η αντιπαράθεση που γίνεται εντός διαδικτύου κατά πόσο το ΑΚΕΛ έπρεπε να παρέμβει και να στηρίξει την εκδήλωση, δείχνει ακριβώς τα όρια αυτού του χώρου. Ενός χώρου που χαρακτηρίζεται από ανθρώπους με ανησυχίες, δεξιότητες στις νέες τεχνολογίες και νεανικές ιδέες όταν πρόκειται για εκδηλώσεις ειρηνικές (συνεντεύξεις, συναυλίες, κουζίνες, παραγωγή βίντεο, ενημερωτικά κτλ) αλλά με σοβαρά μειονεκτήματα σε θεωρητικές προσεγγίσεις (σχεδόν ο καθένας και η καθεμιά έχει τη δική του ως μονάδα) ενώ πάσχει σοβαρότατα επίσης και στο ζήτημα οργανωτικής δομής (πολλά εγώ που καθιστούν το εγχείρημα οργάνωσης σχεδόν αδύνατο). Χωρίς διάθεση να μειώσουμε την πολλή δουλειά που έγινε τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά στο θέμα οικολογία και περιβάλλον, δεν αρκούν κάποια άτομα για ουσιαστικές αλλαγές.
3. Όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για την πολιτική αρένα της Κύπρου ή έστω από την ιστορία της, κατάλαβαν γιατί το ΑΚΕΛ δεν έλαβε μέρος. Έχει κάνει εκδηλώσεις και άλλα παρόμοια με οργανωμένο τρόπο και δεν θα έμπενε στην λογική “γκρουπούσκουλου” για να στηρίξει κάτι το οποίο ελέγχεται για την οργάνωση του αλλά και την αποσύνδεση του από την οργανωμένη πάλη (εργατικό/ταξικό κίνημα). Η αδυναμία των διοργανωτών να ενημερώσουν ή να έχουν κάποιο πλάνο για το πως θα εξελιχθεί η διαδήλωση/πορεία μπορεί να έδωσαν πλάνα για την κτηνώδη βία της αστυνομίας, αλλα αυτή τη στιγμή έχουμε κόσμο που έχει κατηγορηθεί με ψευδοκατηγορίες και μια 25χρονη κοπέλα που παλεύει να μην χάσει το μάτι της. Δεν είναι απόλυτη η ευθύνη, αλλά δεν μπορείς να καλείς διαμαρτυρία, γνωρίζοντας τα ενδεχόμενα (αν δεν γνώριζαν είναι ακόμη πιο επικίνδυνο), και να βάζεις τον κόσμο να πορευθεί μέσα στα στενά με την αστυνομία μπροστά και πίσω από τους διαδηλωτές, να μην υπάρχει τουλάχιστον μια περιφρούρηση της διαμαρτυρίας. Η βία της αστυνομίας δεν είναι δικαιολογία για την αδυναμία να οργανωθεί στοιχειωδώς μια ειρηνική διαμαρτυρία. Αυτό προς σκέψη στους διοργανωτές. Η εμμέσως πλην σαφώς προσταγή στο ΑΚΕΛ να ζητήσει πράγματα από την κυβέρνηση (παραίτηση Γιολίτη κτλ.), είναι απόδειξη των περιορισμών και δυνατοτήτων του “χώρου”. Το ΑΚΕΛ ορθολογικά με την ιστορία του σε αυτή την περίπτωση ζήτησε εξηγήσεις και εναντιώθηκε στην βία και καταστολή από θέσεις αρχής.
4. Η φιλελέ δεξιά, μουδιασμένη και ανήμπορη να ξεκολλήσει από τις ακροδεξιές καταβολές της, είχε μια ενδιαφέρον τοποθέτηση. Αφού ονόμασε την εκδήλωση “πίτουρα” (ναι κ. Χόπλαρου για σένα μιλάμε), θεωρητικά πάντα, τα έβαλε με τους αρμόδιους γιατί θα μπορούσε να αγνοήσει τους διαδηλωτές και να δείξει πόση δημοκρατία έχουμε. Έχει μια σημασία εδώ να δούμε και λίγο εκτός Κύπρου, αν για παράδειγμα σε κάθε δυτικού τύπου δημοκρατία, το απόγειο του πολιτισμού κατά τέτοιου είδους φιλελεύθερους, ελέγχεται η αστυνομία για βία και καταστολή. Δεν μπορεί, ένας φιλελεύθερος πρόεδρος να μην το σκέφτηκε. Δεν διανοούνται μήπως οι φιλελεύθεροι, αφού είναι και της επιστήμης, γιατί πάντα σε περιόδους έντασης του συστήματος διακυβέρνησης η αστυνομία ανεξαιρέτως χώρας λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε αστικές δημοκρατίες; Δεν βλέπουν ένα μοτίβο συμπεριφοράς;
5. Η κυβέρνηση δείχνει μια υπεροψία που σε κάνει να διερωτάσαι αν είναι από τον πανικό ή από την υπερβολική σιγουρια (τείνουμε προς το δεύτερο). Βγήκε η πολιτική προιστάμενη αυτών που έδωσαν ξύλο, να πει πως δεν υπάρχει χώρος στην αστυνομία για αυτά. Άρχισαν λέει και έρευνες, αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για την ενορχήστρωση όλου αυτού. Το ότι στις διαμαρτυρίες των Ελαμιτών κατέβαιναν με φανελάκια ενώ σε προοδευτικού περιεχομένου διαδηλώσεις κατεβάζουν αστυνομικούς σαν να πηγαίνουν σε πόλεμο, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνίας. Μας κοροιδεύουν στα μούτρα. Για να είμαστε όμως ξεκάθαροι, ακόμη και με φυγή της Γιολίτη το πρόβλημα δεν λύνεται. Η αστυνομία για τα εργατικά λαικά στρώματα πρέπει να αποδυναμωθεί με κάθε τρόπο ενώ για την αστική τάξη φαίνεται πως ήταν και είναι προτεραιότητα να ενισχυθεί, όπως είδαμε και με τα καινούργια τους όπλα.
6. Κάτι λείπει από την χώρα μας. Όσοι βλέπουν τον καπιταλισμό να σαπίζει τόσο σε επίπεδο πολιτικής εντός της χώρας όσο και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, το αναγνωρίζουν. Καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ διαμαρτυριών που χαρακτηρίζονται από ασυνέχεια, έλλειψη θεωρητικής καθοδήγησης, οργανωτικής δομής και ενός κόμματος που έχει ιστορικά κλείσει ο κύκλος του (τελείωσε η περίοδος των εθνικοαπελευθερωτικών συμβιβασμών με την αστική τάξη) αλλά δεν έχει βρεθεί τρόπος ακόμα να το πει ανοιχτά και να αλλάξει προς την κατεύθυνση που εδώ και πολλά χρόνια έχει αποφασίσει να πορευθεί (σοσιαλδημοκρατία νέου τύπου). Δεν θεωρούμε ότι μπορεί επίσης να δημιουργηθεί ένα ΚΚ έτσι απλά, χωρίς να υπάρχουν οι αγώνες που θα καλείται να εκφράσει και να στηρίξει πολιτικά. Σίγουρα όμως, χρειαζόμαστε ένα συλλογικό ταξικό πόλο που θα υποβοηθήσει στην αναζωπύρωση αγώνων για να δημιουργηθούν κάποιες προυποθέσεις. Ένα τέτοιο πόλο που θα μπορεί να συνδέσει τους εργατικούς, ταξικούς αγώνες με τους αγώνες για κοινωνικά/πολιτικά δικαιώματα, τα άμεσα ζητήματα σε ιστορική κλίμακα και να βοηθήσει την πάλη προς την σωστή μεριά της ιστορίας.
ΥΓ: Η Θύρα 9 πρέπει να είναι μοναδικό εγχείρημα τουλάχιστον σε Ευρωπαικό επίπεδο, με οργάνωση που θυμίζει κόμμα αλλά που δεν είναι. Αποστάσεις, πειθαρχία στη συλλογικότητα, διάθεση για αγώνα, δυνατότητα να συσπειρώνει κόσμο και θέσεις συγκεκριμένες σε πολλά θέματα. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος μαζί τους δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει αυτές τις αρετές. Δεν είναι τυχαίο που η αστυνομία το σκέφτεται δύο και τρεις φορές να επιτεθεί και το κόμμα τους θεωρεί πονοκέφαλο. Ας συνεχίσει αυτά που κάνει, που πολλές φορές είναι περισσότερα από αυτά που της αναλογούν.
The post Αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι (αστικό) κράτος appeared first on Αγκάρρα.
Άγρια επίθεση της αστυνομίας δέχθηκαν στη Λευκωσία, το Σάββατο, διαδηλωτές που συμμετείχαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη διαχείριση της πανδημίας και για τη διαφθορά.
Οι σκηνές βίας και κρατικής καταστολής, που προκάλεσαν οργή στην Κύπρο, σημειώθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου όταν οι συγκεντρωμένοι, οι οποίοι φορούσαν μάσκες ως μέτρο πρόληψης κατά του κορονοϊού, πορεύθηκαν προς τη Βουλή. Τότε δέχθηκαν επίθεση από ισχυρή αστυνομική δύναμη που, κάνοντας χρήση δακρυγόνων και εκτοξευτήρων νερού, διέλυσε το πλήθος. Η αστυνομία χτύπησε τους διαδηλωτές και προχώρησε σε τουλάχιστον 10 συλλήψεις.
Πέρα από το θέμα της πανδημίας στην Κύπρο, έχει προκληθεί ζήτημα και με την υπόθεση των «χρυσών διαβατηρίων».
Την επίθεση της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών καταδικάζει η ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο.
Αναφέρει σε ανακοίνωση:
«Η Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στην Κύπρο καταδικάζουμε τη χθεσινή επίθεση της Κυπριακής αστυνομίας στην Λευκωσία, που είχε σαν στόχο να διαλύσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε ενάντια στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, στον τρόπο που χειρίζεται την πανδημία, αλλά και τα ζητήματα διαφθοράς που έχουν ανακύψει το τελευταίο διάστημα στην Κύπρο.
Στην Κύπρο, η κυβέρνηση αντίστοιχα με την κυβέρνηση της ΝΔ στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν λαμβάνουν ουσιαστικά μέτρα απέναντι στην πανδημία, αλλά συνεχίζουν προκλητικά να επικαλούνται την “ατομική ευθύνη” κουνώντας το δάχτυλο στο λαό και κατηγορώντας τον ως υπεύθυνο εάν παραταθεί το λοκντάουν. Παράλληλα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν πριν από την πανδημία, κλιμακώνουν την επίθεση με νέες σαρωτικές ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων. Όρος για να επιβληθούν αυτά είναι η περαιτέρω ποινικοποίηση και η ένταση της καταστολής των εργατικών – λαϊκών αγώνων, αξιοποιώντας τις συνθήκες της πανδημίας.
Οι εργαζόμενοι με την οργανωμένη πάλη τους για τις σύγχρονες ανάγκες τους, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, θα υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, ακυρώνοντας στην πράξη αντιδραστικούς νόμους και διατάγματα. Καλούμε τους Έλληνες μετανάστες μαζί με τους Κύπριος εργαζόμενους να αξιοποιήσουν την πείρα τους, ενισχύοντας τον προσανατολισμό που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Να συνεχίσουν να διεκδικούν μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων και της νεολαίας, στους χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης».
Πηγή: Ριζοσπάστης
The post Η αστυνομία επιτέθηκε σε διαδήλωση – Ανακοίνωση της ΚΟ του ΚΚΕ στην Κύπρο appeared first on Αγκάρρα.
Θα πάμε και εμείς στο πάρκο, θεωρούμε είναι σημαντικό για την ζύμωση και του ανοίγματος μιας συζήτησης.
Η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε δεν μπορεί να είναι απλά μια επιφανειακή προσέγγιση που επιλεκτικά αφήνει άλλα έξω και συμπεριλαμβάνει άλλα ζητήματα, που ίσως οι «κοπτοράπτες» να θεωρούν σημαντικότερα για την συγκυρία. Θέλουμε να συμβάλουμε στην συζήτηση και να κάνουμε ένα διάλογο για το που μπορεί να φτάσει το αστικό κράτος όταν είναι σε πίεση. Δεν θεωρούμε πως ο Νίκος Αναστασιάδης είναι απλά το πρόσωπο της διαφθοράς, αλλά το πρόσωπο στο οποίο συμπυκνώνεται η αστική δημοκρατία έτσι όπως έχει ιστορικά διαμορφωθεί στην Κύπρο. Δεν θεωρούμε πως η ιστορία γράφεται από τα πρόσωπα, αλλά τα πρόσωπα γεννιούνται μέσα από τις εξελίξεις και παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ροή. Το ξεφόρτωμα της κεφαλής δεν είναι το τέλος του δρόμου αλλά η αρχή. Με αυτή την αντίληψη είναι σημαντική η εναντίωση στην κεφαλή αυτή τη στιγμή του κράτους που όχι απλά εκμεταλλεύεται, αλλά η εκμετάλλευση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που να προσπαθεί να διατάξει και να καταστείλει ακόμα και «πυλώνες» της αστικής δημοκρατίας όπως είναι τα «αυτονόητα» δημοκρατικά δικαιώματα (ελευθερία λόγου, το δικαίωμα στην συνάθροιση κτλ.) που μόνο αυτονόητα δεν είναι.
Η παρουσία μας έχει να κάνει με το καθήκον στην αντίσταση, έστω και με αυτό το πλαίσιο, στη παρούσα φάση, που δείχνει αν μη τι άλλο ότι δεν υπάρχει ομοφωνία σε αυτά που βιώνουμε. Όμως για εμάς είναι ξεκάθαρο, ότι δεν θεωρούμε την συζήτηση περί σε «χειρότερους» και «καλύτερους», σε λιγότερο ή περισσότερο «δημοκρατικούς», σε λιγότερο ή περισσότερο «αυταρχικούς» «διευθαρμένους» ηγέτες της αστικής τάξης. Ο αυταρχισμός και η διαφθορά είναι συνυφασμένη με την εκμετάλλευση και ως τέτοια την αντιλαμβανόμαστε. Είναι εν τέλη ταξική διαδικασία και η αποκαθήλωση του Ν. Αναστασιάδη από τον κυβερνητικό θώκο είναι μέρος της αποδόμησης του αστικού κράτους στη συνείδηση μας ως μερικώς αυτόνομου μηχανισμού που αλλάζει αναλόγως διαχειριστή.
Ο στόχος είναι να πιστέψουμε στη δική μας δύναμη.
Όλοι και όλες εκεί, για την συνείδηση και το μέλλον μας.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ
The post ΩΣ ΔΑΜΕ! – Πορεία ενάντια στον Αυταρχισμό και την Διαφθορά – Σάββατο 13/2 16:00 appeared first on Αγκάρρα.
Το έτος 1948 αποτέλεσε το χρόνο των πιο σκληρών αγώνων της Κυπριακής Εργατικής Τάξης, σύμφωνα με τον πρώην Γενικό Γραμματέα της ΠΕΟ, Ανδρέα Ζιαρτίδη.[1] Η εργατική τάξη της Κύπρου ήρθε σε μετωπική σύγκρουση- οικονομική, πολιτική και ιδεολογική- τόσο με την άρχουσα τάξη, ντόπια και ξένη, αλλά και με το αποικιακό καθεστώς και τους ανελεύθερους του νόμους. Το παρόν κείμενο θα καταπιαστεί, σαν επετειακό, με τον Αύγουστο του 1948 όπου το νησί έβραζε, όχι μόνο από τις θερμοκρασίες που παραδοσιακά χτυπούν κόκκινο, και ανάγκαζαν την αποικιακή κυβέρνηση να αποτραβηχτεί στα ορεινά, αλλά από την όξυνση της ταξικής αναμέτρησης, με επίκεντρο τις απεργίες των αμιαντωρύχων και των οικοδόμων. Παρόλο που ο Αύγουστος είναι συνυφασμένος με την ακινησία και τους αργούς καλοκαιρινούς ρυθμούς, εκείνος ο Αύγουστος, γεννημένος μέσα στις οξυμένες διεθνείς και τοπικές συνθήκες, έμελλε να σημαδέψει το Κυπριακό εργατικό κίνημα.
Μετά τη λήξη της πεντάμηνης απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ το Μάη, σειρά στην επίθεση της εργοδοσίας πήραν τα άλλα κομμάτια της εμπροσθοφυλακής του Κυπριακού συντεχνιακού κινήματος, οι αμιαντωρύχοι και οι οικοδόμοι, τον Αύγουστο του 1948. Η μεν πρώτη των αμιαντωρύχων έληξε με νίκη της συντεχνίας μετά από ένα μήνα, η δε δεύτερη των οικοδόμων ξεκίνησε στις 26 Αυγούστου και έληξε στις 18 του Δεκέμβρη. Η σημασία των απεργιών του 1948, έγκειται στο ότι με το πλευρό της εκάστοτε εργοδοσίας συνασπίστηκε η ντόπια και ξένη αστική τάξη, τα κόμματα και οι εφημερίδες της Δεξιάς, η Εκκλησία αλλά και το ίδιο το αποικιακό καθεστώς, ενώ δίπλα στους απεργούς συστρατεύτηκε ολόκληρη η εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά και το κόμμα τους, το ΑΚΕΛ. Σε μια περίοδο έντασης του αντιαποικιακού αγώνα, κι ενώ η ντόπια αστική τάξη απέρριπτε λεκτικά την όποια συνεργασία με την αποικιακή κυβέρνηση, βρέθηκε ξαφνικά στην ίδια γραμμή πάλης με τους Άγγλους αποικιοκράτες, απέναντι στα πιο δυναμικά κομμάτια της Κυπριακής εργατικής τάξης.
Η επιρροή της Αριστεράς ποτέ δεν είχε εξαρτηθεί από την πρόσβαση στον κυβερνητικό μηχανισμό ή στις δομές εξουσίας της ελληνικής κοινότητας. Η παράταξη αντλούσε τη δύναμη της από την υποστήριξη την οποία της παρείχαν τα λαϊκά στρώματα τα οποία ήταν οργανωμένα στα κατά τόπους παραρτήματα των μορφωτικών συλλόγων, στα συνεργατικά ιδρύματα και κυρίως στις εργατικές συντεχνίες.[2] Προκειμένου να κατασταλεί η επιρροή της παράταξης ως συνόλου, έπρεπε να νικηθεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και μαζί του να επέλθει και η πολιτικό-ιδεολογική ήττα του ΑΚΕΛ. Άλλωστε, μέσα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής αναμέτρησης, μια σειρά ζητήματα τα οποία είχαν εκ πρώτης όψεως οικονομικό χαρακτήρα, συνδέονταν άρρηκτα με τον αντί-αποικιακό αγώνα.’[3]
Οι ταξικοί απεργιακοί αγώνες έγιναν μέσα σε συνθήκες έντονης ιδεολογικο-πολιτικής πόλωσης, τόσο εντός της Κύπρου όσο και διεθνώς. Παρόλο που οι δύο αυτοί παράγοντες αλληλοεπηρεάζονταν σε μια διαλεκτική σχέση, θα τους διαχωρίσουμε για χάρη της ανάλυσης. Το 1948 ήταν χρονιά οικονομικής κρίσης στη Βρετανία, μετά και την Κρίση της Μετατρεψιμότητας της Στερλίνας με το Δολάριο το καλοκαίρι του 1947. Η οικονομική κρίση μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1948, όπου η τάση καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ήταν η πτώση των μισθών λόγω της μείωσης των εξαγωγών, κυρίως προς τη Μεγάλη Βρετανία και η άνοδος της ανεργίας.[4] Κατά συνέπεια, οι εργοδότες στο νησί προσπάθησαν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και της εργατικής τάξης συνολικά.
Σε συνάρτηση με τα πιο πάνω, και που το σημειώνουν οι Άγγλοι στα έγγραφα της εποχής, είναι ότι η ιστορία των μισθών στην Κύπρο, είναι μια ιστορία αγώνα δρόμου για να συμβαδίζουν με την αύξηση του κόστους διαβίωσης.[5] Ο πληθωρισμός την περίοδο 1947-1948 έφτασε το 24.5%, εκμηδενίζοντας έτσι το λαϊκό εισόδημα.[6] Επίσης, ο δείκτης για τις τιμές των τροφίμων πρώτης ανάγκης για την ίδια χρονική περίοδο, ανέβηκε κατά 19% κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη διαβίωση της εργατικής οικογένειας, αφού το μεγαλύτερο μέρος του μεροκάματου πήγαινε αμέσως σε τρόφιμα πρώτης ανάγκης.[7] Η μετωπική σύγκρουση του ’48, διεξήχθη μέσα σε πολύ αντίξοες οικονομικές συνθήκες για το εργατικό κίνημα, όπου έπρεπε από τη μια να διεκδικήσει τα τρέχοντα οικονομικά αιτήματα και από την άλλη να υπερασπιστεί τις παλαιότερες κατακτήσεις του, με κυριότερο το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Όπως αναφέρει άλλωστε και ο Ζιαρτίδης, ο χαρακτήρας του αγώνα ήταν αμυντικός.[8]
Στις διεθνείς εξελίξεις το 1948 έχουμε την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου μετά την απόσπαση σειράς χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από το καπιταλιστικό στρατόπεδο. Στην Ελλάδα, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης που υποστηριζόταν από τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν στην πιο κρίσιμη του καμπή. Όλα αυτά είχαν άμεσο αντίκτυπο στο νησί, αφού είχαν γεννήσει ένα έντονο αντικομμουνισμό. Ο εθνικισμός της Δεξιάς εκφραζόταν υπό τη μορφή του αντικομμουνισμού και το κύριο του χαρακτηριστικό ήταν η έντονη και βίαιη αντίθεση προς το μαζικό λαϊκό κίνημα, των ταξικών συντεχνιών και αγροτικών οργανώσεων.’[9]
Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, σε συνδυασμό με τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, είχαν και μια άλλη επίδραση στην Κύπρο, που αφορούσε τις Κυπριακές εθνικές φιλοδοξίες. Μια μελλοντική σοσιαλιστική Ελλάδα, σε συνδυασμό με ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα στην Κύπρο, ήταν κάτι που έπρεπε να αποφευχθεί, αφού το νησί είχε αποκτήσει σημαντική στρατηγική σημασία για τα βρετανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και οποιεσδήποτε εσωτερικές εξελίξεις θα είχαν άμεσες επιπτώσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Η απώλεια του κράτους κατ’ εντολή της Παλαιστίνης και η άτακτη φυγή των Βρετανών από εκεί, η αποχώρηση των Βρετανικών στρατευμάτων από την Κυρηναϊκή, και τέλος η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με την Αιγυπτιακή Κυβέρνηση για την ανανέωση της Αγγλο-Αιγυπτιακής Συνθήκης του 1936, είχαν ως αποτέλεσμα την επισφαλή θέση της Μεγάλης Βρετανίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Συνέπεια των εξελίξεων στην περιοχή, ήταν η Κύπρος να παραμείνει το μοναδικό στρατηγικό σημείο στην περιοχή για τα Βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικά, σε δύο διαφορετικά σημειώματα των Αρχηγών του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Chiefs of Staff Committee) και της υποεπιτροπής Joint Planning Staff το Μάρτη και Νοέμβρη του 1947, τόνιζαν τη σημασία του να διατηρηθεί η επικυριαρχία της Βρετανίας στην Κύπρο.[10]
Ήδη από τον Ιούνη, η Συντεχνία αμιαντωρύχων είχε υποβάλει στη διεύθυνση της Tunnel Asbestos Company, εταιρεία Αγγλο-Δανικών συμφερόντων, τα αιτήματά της. Αυτά προνοούσαν αύξηση κατά 5% στα μεροκάματα, αναγνώριση της Επιτροπής Εργατικών Διαφορών, αυξημένη πληρωμή της υπερωρίας, ώστε να υπολογίζεται η μια ώρα μιάμιση τις καθημερινές και η μια ώρα δύο τις Κυριακές.[11] Σε αυτά τα αιτήματα προστέθηκε και η επαναπρόσληψη των απολυμένων εργατών, όταν τον Ιούλη η εταιρεία απέλυσε εκδικητικά 15 συνδικαλιστές, λόγω του ότι η ΠΕΟ είχε καταφέρει να εκλέξει την Επιτροπή του Ταμείου Ιατρικής Περίθαλψης. Η εταιρεία απέρριψε όλα τα αιτήματα της συντεχνίας και αρνήθηκε την όποια συζήτηση με αυτή, υπολογίζοντας και στην υποστήριξη που θα είχε από το αποικιακό καθεστώς, αλλά και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς των «νεοσυντεχνιακών» της ΣΕΚ. Αυτοί οι υπολογισμοί της εταιρείας δεν ήταν αβάσιμοι αφού υπήρχε το χρήσιμο προηγούμενο της απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ, όπου τόσο το αποικιακό καθεστώς όσο και η ντόπια αστική τάξη με τους μηχανισμούς τους έδρασαν ανοικτά υπέρ της εταιρείας. Συνεπώς, στις 2 Αυγούστου, η συντεχνία κήρυξε την έναρξη της απεργίας με τις εργασίες στο μεταλλείο να σταματούν.
Η Tunnel Asbestos Co. Κατείχε προπολεμικά βαρύνουσα θέση στην ντόπια παραγωγική διαδικασία, κάτι που προσπάθησε να ανακτήσει με την επανέναρξη κανονικών παραγωγικών συνθηκών το 1945. Η εταιρεία στη μεταπολεμική περίοδο μπήκε δυναμικά στην εξόρυξη και εξαγωγή αμιάντου. Στηριζόμενη στην ψηλή παγκόσμια τιμή του αμιάντου, λόγω της αυξημένης ζήτησης για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ευρώπης, γρήγορα ξεπέρασε τις προπολεμικές εξαγωγές της σε αμίαντο, τόσο σε όγκο αλλά και σε αξία. Παρόλο που η εξόρυξη και επεξεργασία του αμιάντου μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην τοπική παραγωγική διαδικασία και συγκεκριμένα στον τομέα των κατασκευών, η εταιρεία προτιμούσε το μεγαλύτερο μέρος του επεξεργασμένου αμίαντου να το εξάγει στη Δανία, Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι, ενώ το 1938 εξάχθηκαν 5578 τόνοι επεξεργασμένου αμίαντου αξίας £110.000, αμέσως με το τέλος του πολέμου το 1945, η εταιρεία κατάφερε να εξάγει 3445 τόνους επεξεργασμένου αμιάντου αξίας £120.000.[12] Το 1945 οι εξαγωγές αμιάντου σε αξία αντιπροσώπευαν το 35.6% από τις συνολικές Κυπριακές εξαγωγές μεταλλεύματος, σε αντίθεση με την προπολεμική περίοδο (1938), που αυτές μετά βίας ξεπερνούσαν το 7% της συνολικής αξίας εξαγόμενου μεταλλεύματος από την Κύπρο. Για να καταλάβουμε τη σημασία των εξαγωγών μεταλλευμάτων της Κύπρου, το 1938 αυτές οι εξαγωγές αντιπροσώπευαν το 53% όλων των εξαγωγών του νησιού. To 1947, εξάχθηκαν 7021 τόνοι αμιάντου αξίας £280.000, που αντιπροσώπευε το 12.1% των μεταλλευτικών εξαγωγών σε αξία από την Κύπρο και αντίστοιχα το 4.4% των συνολικών εξαγωγών της Κύπρου.[13]
Η εταιρεία μπόρεσε, παρόλη την απόλυτη άνοδο στα εργατικά της κόστη, να καρπώνεται σε κέρδος τις υψηλές μεταπολεμικές τιμές του επεξεργασμένου αμίαντου.[14] Σε αυτό συνέτειναν δυο παράγοντες. Ο πρώτος, που δείχνει και την άψογη συνεργασία της αστικής τάξης με το αποικιακό κράτος, ήταν το γεγονός ότι το 1947 η κυβέρνηση μείωσε τα μεταλλευτικά δικαιώματα που πλήρωνε η εταιρεία από 5% πάνω στην αξία του εξαγώμενου μεταλλεύματος στο 1.5%.[15] Ο δεύτερος παράγοντας ήταν οι πρώτες μεταπολεμικές κεφαλαιακές επενδύσεις της εταιρείας που έγιναν το 1950-1951 και που βοήθησαν στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας.[16]
Από την πρώτη κιόλας μέρα της απεργίας, η υπόθεση των αμιαντωρύχων έγινε υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης, αφού η αστυνομία προσπάθησε βίαια να διαλύσει την πορεία των απεργών προς τα γραφεία της εταιρείας, τραυματίζοντας έξι εργάτες. Σαν απάντηση, οι απεργοί προχώρησαν στην κατάληψη διάφορων μύλων της εταιρείας και πάλι όμως η αποικιακή αστυνομία προστάτευσε το ξένο κεφάλαιο, αφού βίαια κατέστειλε τις καταλήψεις και προχώρησε στη σύλληψη 51 εργατών.[17] Από εκείνη τη στιγμή, ο αγώνας των αμιαντωρύχων έγινε αγώνας για να αναγνωριστεί η συντεχνία και να διασφαλιστούν τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα. Μόλις έγιναν γνωστές οι αστυνομικές βιαιότητες και η αυθαιρεσία της εταιρείας, διοργανώθηκαν σε όλες τις πόλεις της Κύπρου διαδηλώσεις από ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα. Στις εργατικές κινητοποιήσεις κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Κάτω τα χέρια από τους εργάτες», «Εξουσίες στο λαό», «Αυτοκυβέρνηση» και «Ελευθερία». Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Κατσιαούνης ‘η πολιτική της Αριστεράς εύρισκε έτσι πρόσφορο έδαφος, θέτοντας σε πολιτικό πλαίσιο τα κοινωνικά ζητήματα τα οποία διεκδικούσε’.[18] Το αποικιακό καθεστώς δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, αφού προχώρησε στη σύλληψη ολόκληρης της ηγεσίας του λαϊκού κινήματος, με την κατηγορία της διοργάνωσης και συμμετοχής σε παράνομη διαδήλωση.[19] Ταυτόχρονα, η εταιρεία προχώρησε και σε εκδικητικά αντίποινα, αφού σταμάτησε τη δωρεάν διανομή ψωμιού, στο οποίο πολλές οικογένειες εξαρτούσαν τη διαβίωση τους και ταυτόχρονα διέταξε τους απεργούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια που τους είχε παραχωρήσει η εταιρεία.[20]
Το εργατικό κίνημα της Κύπρου συνειδητοποιώντας ότι ο αγώνας των αμιαντωρύχων ήταν αγώνας ολόκληρης της εργατικής τάξης χρησιμοποίησαν το όπλο της Παγκύπριας παναπεργίας. Στις 13 Αυγούστου, ημέρα που δικαζόταν η ηγεσία του λαϊκού κινήματος, προκηρύχτηκε από τη ΠΕΟ 24ωρη Παγκύπρια παναπεργία. Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης αλλά και η αποφασιστικότητα της συντεχνίας απέδωσαν καρπούς, αφού πολλοί νεοσυντεχνιακοί εργάτες αποχώρησαν από την ΣΕΚ και προσχώρησαν στην ΠΕΟ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η διεύθυνση της εταιρείας κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με απεργιακή επιτροπή της συντεχνίας.[21] Ως επακόλουθο των διαπραγματεύσεων, στις 30 Αυγούστου λύθηκε η απεργία, αφού ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των απεργών, και ειδικότερα το ζήτημα της επαναπρόσληψης όλων των εργατών και την ακύρωση της «εξορίας» του Γραμματέα της Συντεχνίας Χριστοφή Λασέττα από την περιοχή των μεταλλείων.[22]
Πριν ακόμα λυθεί η απεργία της συντεχνίας των αμιαντωρύχων, ένας άλλος αγώνας ξεκίνησε για την εργατική τάξη της Κύπρου, ένας αγώνας που χαρακτηρίστηκε από τον Β. Γ. Γ. της ΠΕΟ Ανδρέα Φάντη σαν ‘η πιο σοβαρή μάχη του ‘48’.[23] Τόση σημασία προσέδωσε η ΠΕΟ σε αυτή την απεργιακή μάχη, που σε άρθρο του στο Δημοκράτη, μια μέρα πριν την κήρυξη απεργίας, ο Φάντης τόνιζε ότι ‘δεν είναι καθόλου υπερβολή να λεχθεί πως η έκβαση αυτής της απεργίας θα επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μέχρι σήμερα κατακτήσεις του εργατικού μας κινήματος, τη μελλοντική πορεία του κινήματος μας, την οργανωτική του ανάπτυξη και σαν αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, τις πολιτικές κατακτήσεις και τους μελλοντικούς πολιτικούς αγώνες του λαού μας.’[24] Η απεργία αυτή είχε τον πιο έντονο πολιτικό χαρακτήρα από όσες είχαν γίνει μέχρι τότε στη Κύπρο.[25] Ενώ στη περίπτωση των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ και των αμιαντωρύχων της Asbestos Tunnel Co. ο εργοδότης ήταν ξένος, στην περίπτωση των οικοδόμων οι εργολάβοι ήταν Κύπριοι, και γύρω τους συνασπίστηκε όλη η ντόπια κεφαλαιοκρατία, με αποτέλεσμα η σύγκρουση να προσλάβει έντονα ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ήδη από τις 18 Αυγούστου σε σύσκεψη των οργανώσεων της Δεξιάς, διακηρύχτηκε ότι επρόκειτο να δραστηριοποιηθούν υπέρ των εργολάβων σε περίπτωση διαφοράς τους με την ΠΕΟ.[26]
Η συντεχνία πρόταξε οικονομικά αιτήματα, όπως την αύξηση των κατώτατων μεροκαμάτων κατά 3 σελίνια και την αύξηση της συνδρομής των εργολάβων στις Συντεχνιακές Κοινωνικές Ασφαλίσεις κατά 3 γρόσια την εβδομάδα. Αυτά τα αιτήματα έγιναν αμέσως αποδεχτά από τους εργολάβους. Το κύριο σημείο διαφωνίας όμως, ήταν η αξίωση του Συνδέσμου Εργολάβων Οικοδομών να διαγραφεί άρθρο της προηγούμενης σύμβασης, που καθόριζε ότι μόνο μέλη της ΠΕΟ μπορούσαν να προσλαμβάνονται. Αυτό το ζήτημα ήταν καίριο αφού με την «ελεύθερη πρόσληψη», οι εργολάβοι θα είχαν τα χέρια τους λυμένα για να προβαίνουν σε σκανδαλώδεις διακρίσεις σε βάρος των εργατών που ήταν οργανωμένοι στην ΠΕΟ. Αν έκανε πίσω η συντεχνία σε αυτό το θέμα, ουσιαστικά θα προσυπέγραφε την αυτοκαταστροφή της αν λάβουμε υπόψη το πολωμένο κλίμα της εποχής.[27] Η ιθύνουσα τάξη, ενθαρρύνοντας τους εργολάβους να απορρίψουν τη συνομολόγηση συλλογικής σύμβασης με την ΠΕΟ και προσφέροντας ταυτόχρονα την εναλλακτική λύση της εργοδότησης μέσω της ΣΕΚ, δε στόχευε απλά στο να επιτύχει όρους απασχόλησης ευνοϊκότερους για την εργοδοσία. Στην πραγματικότητα, ο απώτερος σκοπός ήταν να εξοστρακιστεί το ταξικό συντεχνιακό κίνημα ή έστω να επέλθει η διαφοροποίηση του χαρακτήρα του, με βραχυπρόθεσμο στόχο τη συρρίκνωση της παράταξης της Αριστεράς στις δημοτικές εκλογές του 1949.[28]
Η απεργία επηρέαζε 1200 εργάτες, αλλά από τις πρώτες μέρες της απεργίας, μερικοί εργολάβοι δέχτηκαν τα αιτήματα και 400 εργάτες επέστρεψαν στις δουλειές τους.[29] Εκτός από τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ αλλά και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, που απροκάλυπτα πήραν το μέρος των εργολάβων και των απεργοσπαστών, οι απεργοί είχαν να αντιμετωπίσουν αυτή τη φορά και το καινούργιο φαινόμενο της ριζοσπαστικοποιημένης δεξιάς που πήρε τη μορφή της «Χ» Κύπρου, όπου δρούσαν σαν παρακρατικοί συνοδεύοντας απεργοσπάστες στις οικοδομές και επιτίθονταν στους δρόμους σε στελέχη του λαϊκού κινήματος.[30] Την ίδια ώρα που η «Χ» είχε το ελεύθερο να δρα στους δρόμους της Λευκωσίας ανενόχλητη, εργαζόμενοι και μέλη μαζικών οργανώσεων σύρονταν στα δικαστήρια ‘για παραπτώματα των οποίων η φύση φανέρωνε πόσο το καθεστώς φοβόταν το λαό που κυβερνούσε.’[31] Για παράδειγμα, στις 2 Σεπτεμβρίου το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού καταδίκασε το Δήμαρχο της πόλης Πλουτή Σέρβα, τους Δημοτικούς Συμβούλους Κώστα Παρτασίδη και Παντίνο Μαυρογένη και άλλα 10 συνδικαλιστικά στελέχη της Αριστεράς με την κατηγορία της παράνομης παρέλασης.[32]
Λόγω της βίας των εργολάβων και της κυβέρνησης, αλλά και των αντικειμενικών οικονομικών δυσχερειών τις οποίες αντιμετώπιζαν οι απεργοί λόγω της μακροχρόνιας απεργίας, μια μερίδα απεργών απάντησαν με αντιβία. Σε μερικές περιπτώσεις δυναμιτίστηκαν υποστατικά που ανήκαν σε απεργοσπάστες, αλλά το αποκορύφωμα της αντιβίας ήταν η ανατίναξη του υπό κατασκευή ασύρματου σταθμού της RAF στη Λευκωσία.[33]
Τελικά, μετά από ένα τετράμηνο απεργιακό αγώνα, η συντεχνία των οικοδόμων βγήκε κερδισμένη, αφού στις 18 Δεκεμβρίου 1948 υπεγράφη καινούρια συμφωνία με το Σύνδεσμο Εργολάβων Λευκωσίας.[34] Προς αποφυγή διακρίσεων εις βάρος της ΠΕΟ, οι εργολάβοι αποδέχτηκαν την ίδρυση Γραφείου Εξευρέσεως Εργασίας, όπου θα καταγράφονταν οι άνεργοι κατά σειρά προσέλευσης και οι εργολάβοι θα μπορούσαν να προσλάβουν προσωπικό μόνο μέσω του Γραφείου. Επιπλέον, η συμφωνία επέβαλλε την απόλυση όλων των απεργοσπαστών που εργοδοτήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας. Η πολιτική σημασία της απεργίας ήταν πολύπλευρη, αφού η οξύτατη αναμέτρηση είχε συμβάλει στην παραπέρα πόλωση μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Το γεγονός ότι η ΠΕΟ είχε ανταπεξέλθει σε μια τόσο δύσκολη αναμέτρηση, εξανάγκασε την ιθύνουσα τάξη να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τους προσανατολισμούς της προς την ασφάλεια την οποία παρείχε η Βρετανική εξουσία.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες, μαζί με την απροθυμία των Βρετανών να δώσουν πλήρη Αυτοκυβέρνηση σε μια αποικία που θεωρούσαν ότι θα κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές, συνέτειναν στην κατάρρευση της Διασκεπτικής Συνέλευσης, που είχε αρχίσει τις διεργασίες της το Νοέμβρη του 1947 και θα καθόριζε το συνταγματικό μέλλον της Κύπρου. Γι’αυτό, ενώ η Διασκεπτική είχε δημιουργηθεί για να διαμορφώσει και να υποβάλει προτάσεις για σύνταγμα, τελικά το σύνταγμα το υπέβαλε η ίδια η Κυβέρνηση προς τη Συνέλευση. Το ΑΚΕΛ που συμμετείχε στη Διασκεπτική μέσω των εκλελεγμένων δημάρχων του και των συνδικαλιστών της ΠΕΟ, απέρριψε το περιορισμένο, δοτό σύνταγμα δηλώνοντας ότι δε θα αποδεχόταν προδοτικούς συμβιβασμούς. Εντείνοντας τον μαζικό πολιτικό αγώνα, την 1η Αυγούστου μαζί με τον Εθνικό Απελευθερωτικό Συνασπισμό, προχώρησε στην οργάνωση Παγκύπριου Λαϊκού Συνεδρίου Αυτοκυβέρνηση διατρανώνοντας ότι δε θα συνθηκολογήσει στην ξένη κυριαρχία ούτε στα σχέδια του ιμπεριαλισμού να μετατρέψουν το νησί σε Αμερικανο-Βρετανική βάση.[35]
Το Λαϊκό Κίνημα το 1948 με μπροστάρη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσε τις πιο σκληρές μάχες στην ιστορία του. Οι απεργιακές μάχες ξέφυγαν από το στενά συνδικαλιστικό και οικονομικό και πήραν πολιτική μορφή. Η εργατική τάξη της Κύπρου αντιπάλεψε με επιτυχία την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ, τους παρακρατικούς τραμπουκισμούς της οργάνωσης «Χ» και εν τέλει το ίδιο το αποικιακό κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του και βγήκε νικήτρια. Απέδειξε έμπρακτα τη δυναμική και την αποφασιστικότητα της να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, τόσο στα κοινωνικά όσο και στα πολιτικά ζητήματα. Και όλα αυτά μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες οικονομικής κρίσης, έξαρσης του αντικομμουνισμού και ένταση της καταστολής από πλευράς της αποικιοκρατίας, για να ξεκάνει τη μόνη παράταξη που αμφισβητούσε έμπρακτα την κυριαρχία της, την παράταξη της Αριστεράς.
Αλέξης Αντωνίου
Πανεπιστήμιου του Βοσπόρου, Κωνσταντινούπολη.
Σημειώσεις:
[1] Δημοκράτης, ‘Το 48, Χρόνος των πιο σκληρών αγώνων της εργατικής τάξης’, 19 Σεπτεμβρίου 1948.
[2] Ρ. Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική 1946-1948, Με Aνασκόπηση της Περιόδου 1878-1945 (Λευκωσία: Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, 2000), σ. 488.
[3] Οπ. Παρ., σ. 472.
[4] Colonial Office, Colonial Annual Reports: Cyprus 1949 (London: HMSO, 1951), σ.10; Δημοκράτης, ‘Η Ανεργία’, 21 Ιουλίου 1948.
[5] A. Avraamides, ‘The Colonial Period – Labour Relations in Cyprus, 1931-1956, in J. H. Slocum (ed.) The Development of Labour Relations in Cyprus (Nicosia: Ministry of Labour and Social Insurance, 1972), σ. 32.
[6] Οπ. Παρ.
[7] CO 67/339/1, Labour Conditions in Cyprus in 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).
[8] Α. Φάντης, ‘Στον Αγώνα για Ψωμί, Εξουσία, Λευτεριά’, Δημοκράτης, Τεύχος 6, Νοέμβρης 1948.
[9] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σσ. 124-125.
[10] ‘The Defence of the Commonwealth: Memorandum by the Chiefs of Staff for the Cabinet Defence Committee on the General Requirements for Survival in a future War’, 7 March 1947 as seen in J. Kent (ed.), Egypt and the Defence of the Middle East 1945-1951, Part 1 (British Documents on the End of Empire Project, 1998); DEFE 6/4, JP (47) 137, ‘Report by Joint Planning Staff for the Chiefs of Staff Committee’, 4 November 1947.
[11] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (Λευκωσία: ΠΕΟ, 1991), σ. 144.
[12] Δημοκράτης, ‘Αμίαντος- Το Βατικανό του Κούκουλα’, 7 Αυγούστου 1948; CO 67/339/1, ‘Trade During 1947’ (Nicosia: Nicosia Printing Office, 1948), p. 5.
[13] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).
[14] Δημοκράτης, Ο Αγώνας των Αμιαντωρύχων και τα Τεράστια Κέρδη της Εταιρείας Αμιάντου, 12 Αυγούστου 1948.
[15] Δημοκράτης, ‘Παναπεργία’, 13 Αυγούστου 1948.
[16] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1950 (Nicosia: Government Printing Office, 1951).
[17] Δημοκράτης, ‘Τα Χθεσινά Δραματικά Γεγονότα στο Μεταλλείο Αμιάντου’, 3 Αυγούστου 1948.
[18] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 473.
[19] Δημοκράτης, ’28 Στελέχη του Λαϊκού Κινήματος στο Δικαστήριο’, 4 Αυγούστου1948.
[20] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Εργατών Αμιάντου Συνεχίζεται’, 4 Αυγούστου 1948.
[21] Δημοκράτης, ‘Άρχισαν από την Κυριακή Διαπραγματεύσεις στον Αμίαντο’, 17 Αυγούστου 1948.
[22] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (1991), σσ. 144-149.
[23] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων η πιο Σοβαρή Μάχη του ‘48’, 19 Αυγούστου 1948.
[24] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων- Ποίοι είναι οι Παράγοντες της Νίκης’, 25 Αυγούστου 1948.
[25] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 490.
[26] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 488.
[27] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ (1991), σ. 150.
[28] Οπ. Παρ.
[29] Οπ. Παρ., σ. 152.
[30] CO 537/4041, Political Situation Report in Cyprus During the Month of September 1948, σ. 1. Οι σχέσεις της παρακρατικής οργάνωσης «Χ» που στεγαζόταν στη Λευκωσία στο Σωματείο του Ολυμπιακού με την αποικιακή αστυνομία είναι καλά καταγραμμένες στο Cyprus White Paper το οποίο εκδόθηκε τον Δεκέμβρη του 1948 και το οποίο υπέγραψαν ο Γ. Γ. του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνασπισμού, ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ, ο Γ. Γ. της ΠΕΟ, ο Γ. Γ. της ΑΟΝ, ο Γ. Γ. της Ένωσης Αγροτών Κύπρου, ο Γ. Γ. της Παγκύπριας Ένωσης Μικροκαταστηματαρχών, όπως και οι Δημάρχοι Λάρνακας, Αμμοχώστου, Μόρφου, Λαπήθου, Καραβά και Λευκονοίκου και ο Αντιδήμαρχος Λεμεσού.
[31] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 495.
[32] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 496.
[33] CO 67/360/5, The Internal Security Situation in Cyprus, 25 November 1948, σ. 6.
[34] Δημοκράτης, ‘Λύεται η Απεργία των Οικοδόμων Λευκωσίας. Υπογράφτηκε Χθες η Συμφωνία Μεταξύ των Ενδιαφερομένων’, 19 Δεκεμβρίου 1948.
[35] Δημοκράτης, Στην Αυτοκυβέρνηση κι από την Αυτοκυβέρνηση στην Ένωση Τίποτα δε θα Σταματήσει το Λαό μας για να Κερδίσει: Εξουσία, Ψωμί, Λευτεριά- Ολόκληρη η Ιστορική Ομιλία του Γ. Γ. του ΑΚΕΛ φ. Φιφή Ιωάννου’, 3 Αυγούστου 1948.
*Αρχική Δημοσίευση, 8 Αγούστου 2017
The post Ο ιστορικός εργατικός Αύγουστος του 1948 appeared first on Αγκάρρα.
την Κυριακή 29/04/2018 και ενώ απλοί πολίτες βρίσκονταν στο σύλλογο ΑΕΛ Λακατάμιας / Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας (Λευκωσία) για φαγητό, βρέθηκαν εξ απροόπτου κάποια στιγμή περικυκλωμένοι από περίπου 100 αστυνομικούς/ΜΑΟ σε πλήρη εξάρτηση μάχης: ασπίδες, κράνη, ρόπαλα γκλοπς (κάποια στα χέρια και όχι στην ζώνη), άρβυλα και περικνημήδες. Ο λόγος; Έκαναν έρευνα (χωρίς ένταλμα) για ναρκωτικά, ρόπαλα, κροτίδες στο σύνδεσμο φιλάθλων Θύρα 9 (Ομόνοια) που είναι στον ίδιο χώρο. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί έλεγαν πως είχαν πληροφορίες για πέτρες σε περαστικούς από κάποιους γείτονες
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες τους αλλά δεν βρήκαν τίποτε. ΜΗΔΕΝ. Έτσι μετά άρχισαν να προκαλούν. Αποτέλεσμα ήταν 2 συλλήψεις.
Πρόκειται για πρακτική από άλλες εποχές:
* Μπούκαραν με 100 “robocops” χωρίς ένταλμα σε χώρο που κάθονταν και έτρωγαν οικογένειες (και με παιδιά εκείνη την ώρα) ή έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια.
* Έκαναν παρέλαση στους χώρους του συλλόγου με τα ρόπαλα ανά χείρας.
* Δεν βρήκαν τίποτε και άρχισαν να προκαλούν με προσωπικές ανακρίσεις στην γωνιά.
* Και πάλι δεν βρήκαν τίποτε και έτσι άρχισαν να δημιουργούν φασαρία.
* Εν τέλη συνέλαβαν δύο άτομα προς συμμόρφωση και εκφοβισμό των υπολοίπων ότι δήθεν έφεραν αντίσταση στη Αρχή.
Για την ιστορία, σχετική ανακοίνωση είχε αναρτήσει και το ΑΚΕΛ.
Η εκδίκαση της υπόθεσης έγινε αρχικά στο Δικαστήριο Λευκωσίας (πολύ κοντά στο οδόφραγμα Λήδρα Πάλας, κήπος, Βουλή) κτήριο 4, στις 08/05/2018, με τους κατηγορούμενους να μην παραδέχονται τα όσα τους καταλογίστηκαν και τα στοιχεία να μην εμφανίζουν οτιδήποτε το μεμπτό. ο Γενικός Εισαγγελέας διακόπτει την διαδικασία μέχρι να διερευνηθούν τα παράπονα τους στην Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας σχετικά με υπέρμετρη βία και τις ζημιές που προκάλεσαν στο οίκημα των Λαϊκών Οργανώσεων Λακατάμιας (κλώτσησαν και έσπασαν μια πόρτα-τζαμαρία). έτσι θεωρήθηκε πως η ταλαιπωρία είχε τελειώσει παρόλο που εμπεριείχε εκδικητικό χαρακτήρα εκ μέρους της αστυνομίας.
Τον Απρίλη 2019 η Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το παράπονο τους δεν έχει βάση και απορρίπτεται.
Στο τέλος του Ιούνη, οι συλληφθέντες έλαβαν επιστολή ότι ξεκίνησε νέα διαδικασία, νέα δίκη με νέο αριθμό πρωτοκόλλου αλλά με τις ίδιες κατηγορίες. Ότι δηλαδή παρεμπόδισαν αστυνομικό να κάνει την δουλειά του.
Η πρώτη ακρόαση έγινε στις 23/07/2019 στα Δικαστήρια Λευκωσίας
και με συνοπτικές διαδικασίες η δίκη αναβλήθηκε για τον Οκτώβρη.
Το ερώτημα είναι:
Γιατί αυτό συμβαίνει στις Λαϊκές Οργανώσεις και γιατί αυτό δεν είναι πρωτοσέλιδο σε έντυπα του λαϊκού κινήματος;
Μάλιστα οι αστυνομικοί να μπαίνουν χωρίς κανένα δικαστικό ή άλλο
ένταλμα. Και χωρίς οι ίδιοι να παρατηρήσουν να γίνεται κάτι παράνομο
ή “αντι-κοινωνικό” μέσα ή έξω από τον σύλλογο. Αλλά και να μην βρίσκουν
τίποτε μετά από εξονυχιστικές έρευνες που έκαναν και στον χώρο και σε άτομα, δηλαδή ναρκωτικά, εκρηκτικά/κροτίδες, όπλα, μαχαίρια, κτλ.
Τι ακριβώς εξυπηρετεί το εκ νέου άνοιγμα της υπόθεσης από την στιγμή που δεν υπήρχαν στοιχεία εξ αρχής;
Μήπως ήταν μια πρόβα για “έρευνες χωρίς εντάλματα”;
Μήπως σε αυτό τον τόπο γεμίσαμε αστυνομικούς και δη της Αμεσης Δράσης;
Ο φασισμός (ξανά)επιστρέφει στην Κύπρο;
The post Για την υπόθεση στις Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας : υπόμνημα στην αστική δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο appeared first on Αγκάρρα.
Η Συντεχνία Διδακτορικών Επιστημόνων Διδασκαλίας και Έρευνας (ΔΕΔΕ) εξαγγέλλει 48ωρη απεργία στις 22/01/2018 για διεκδίκηση των δικαιωμάτων των μελών της που εργάζονται στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Η Συντεχνία Διδακτορικών Επιστημόνων Διδασκαλίας και Έρευνας (ΔΕΔΕ) έχει εξαγγείλει 48ωρη προειδοποιητική απεργία στις 22 και 23 του Γενάρη στο πανεπιστήμιο Κύπρου, λόγω της άρνησης των πρυτανικών αρχών να συζητήσουν μία σειρά από αιτήματα και εισηγήσεις της που αφορούν τη βελτίωση της ποιότητας του ερευνητικού και διδακτικού έργου, καθώς επίσης στοιχειώδη δικαιώματα όπως αξιοπρεπή μισθό, άδεια μητρότητας και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα αιτήματα αυτά, που θα λειτουργήσουν προς όφελος τόσο της ακαδημαϊκής κοινότητας όσο και της κοινωνίας σαν σύνολο, είχαν τεθεί από την ΔΕΔΕ επίσημα εδώ και δύο χρόνια, ωστόσο η πρυτανεία επέλεξε να τα αγνοήσει επιδεικτικά.
Ο Πρύτανης Κωνσταντίνος Χριστοφίδης σε πρόσφατη δήλωσή του έφτασε μέχρι το σημείο να ισχυριστεί ότι τα «παιδιά αυτά» [sic] δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί δεν είναι εργαζόμενοι, προφανώς επειδή θεωρεί ερευνητές και διδάσκοντες, κατόχους διδακτορικού τίτλου, ως σκλάβους κι όχι ως ισότιμα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος πρύτανης συμπεριφέρεται σαν τσιφλικάς απέναντι σε δουλοπάροικους. Παρόμοια αυταρχικότητα επέδειξε και απέναντι στους φοιτητές τους οποίους εξανάγκασε, με την απειλή της μη εγγραφής στα μαθήματα, να πληρώσουν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη την οποία ο ίδιος επέλεξε, χωρίς καμία συζήτηση και χωρίς να δώσει εναλλακτική επιλογή. Φυσικά η αλαζονεία του δεν περιορίζεται στα «στενά» όρια του πανεπιστημίου. Πριν από λίγο καιρό είχε απειλήσει τους πολίτες της Λάρνακας με ακύρωση των σχεδίων για δημιουργία πανεπιστημιακής σχολής στη Λάρνακα, εάν οι Λαρνακείς δεν αποδέχονταν την κατασκευή βιομηχανικού λιμανιού στην πόλη τους.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι ερευνητές και διδάσκοντες που εκπροσωπεί η ΔΕΔΕ αποτελούν μία ακόμα κατηγορία επισφαλώς εργαζόμενων και πενιχρά αμειβόμενων ανθρώπων, η οποία εμφανίζεται όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο αλλαγής των εργασιακών σχέσεων που ακολουθεί ο νεοφιλελευθερισμός. Η στήριξή μας στις κινητοποιήσεις της ΔΕΔΕ είναι σημαντική και μας αφορά όλους γιατί διεκδικεί αυτονόητα δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Ευελπιστούμε ότι ο αγώνας τους θα αποτελέσει την απαρχή διεκδικήσεων και από άλλες κατηγορίες επισφαλώς εργαζομένων όπως συμβασιούχων αορίστου χρόνου, εργαζομένων με παροχή υπηρεσιών ή ημιαπασχολούμενων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι αυτή τη στιγμή είναι έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών.
Απέναντι στην ασυδοσία της κυριαρχίας απαντούμε με αλληλεγγύη.
Νίκη στον αγώνα της ΔΕΔΕ.
Συσπείρωση Ατάκτων
16/01/2018
One Radical Planet 