Antifa kahvene: freeshop launch!

  Που τούντην Παρασκευή ξεκινούμε χαριστικό-ανταλλακτικό παζαράκι! Φέρνουμε ό,τι εν χρησιμοποιούμε που μπορεί να εν χρήσιμο για άλλους/ες, τζιαι πιάννουμεν κάτι που θέλουμε ή χρειαζούμαστε (ρούχα, βιβλία, συσκευές, κ.ά.) Μακριά που ψεύτικες ανάγκες για καινούρια προϊόντα, τέθκια παζαράκια επιτρέπουν το χτίσιμο σχέσεων αλληλεγγύης, απέναντι στις σχέσεις εξουσίας που επιβάλλει η αγορά. Επίσης φέρτε USB αν […]

Πορεία Πρωτομαγιάς / 1st May March (2017)

Εμπρός για απεργίες δικοινοτικές τη λύση δεν θα φέρουν οι καπιταληστές Πορευόμαστε μαζί απο τα σκαλιά της Φανερωμένης μέχρι το γήπεδο της Τσετινκαγια για την Δικοινοτική Συναυλία! ——————————————————————————— We march together from the steps of Faneromeni towards Cetinkaya stadium for the bicommunal concert!  

BEYOND GAY: THE POLTIICS OF PRIDE. (SCREENING AND DISCUSSION)

”Beyond Gay: The politics of pride”. Documentary screening and discussion on LGBTQI+ activism and pride experiences in Cyprus. We invite everyone to join our screening of the documentary “Beyond Gay: the Politics of Pride” on the 9th of May at Social Space Kaymakκιν, in Kaymakli, at 19:00. The documentary follows over the course of a […]

Beyond Corporate Pride and Mainstream LGBT politics: Queering our Struggles (Web Version)

The text that was written on the occassion of the screening of the documentary “Beyond Gay: The Politics of Pride”, co-organized by antifa λευkoşa, Dayanişma and Syspirosi Atakton can be found here.

“Here we go again!” We participate in the Pride protest on 13/5 (ENG/GR/TR)

(Greek and Turkish text follows) “Here we go again!” For us, pride marches are marches commemorating the Stonewall uprisings, as well as all the struggles and assertions for the liberation of our desires, genders and sexualities. Liberation from oppressive normative systems, from patriarchy and capitalism which violently dominate and commodify our lives, putting them intο […]

ΕΥΘΕΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΜΗΣ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

Κατά την επέτειο του ελλαδικού πραξικοπήματος της Απριλιανής χούντας στις 15 Ιούλη, ο Ιωάννης Αυλωνίτης, Υποδιοικητής της Πολιτικής Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανέβασε στον επώνυμο προσωπικό του λογαριασμό στο facebook την παρακάτω ανάρτηση,  όπου περιγράφει το πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου ως “ένοπλη ενέργεια για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας από το σάπιο τυρρανικό καθεστώς του Μούσκου” (όπως τον αποκαλούσε ο δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης):

 

Ο Αυλωνίτης καταλήγει με τα συνθήματα ΖΗΤΩ Η ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ  και ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ.

Το 2013, ο Αυλωνίτης είχε παραπεμφθεί σε δίκη με την κατηγορία της υποκίνησης σε βία σε βάρος των τουρκικής καταγωγής Κυπρίων και των κομμουνιστών. Η δίκη αφορούσε και πάλι ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook, η οποία έγινε το 2010, και στην οποία ανήλικο αγοράκι εμφανιζόταν να λέει: “είμαστε φασίστες, θέλουμε να σκοτώσουμε τους Τούρκους και τους κομμουνιστές.”

Τότε, το περιστατικό είχε τεθεί υπόψη του Προέδρου της Κ.Δ Δημήτρη Χριστόφια, “ο οποίος κατάγγειλε και καταδίκασε το περιστατικό, μέχρι και στη Βουλή των Ελλήνων, ενώ ζήτησε να διεξαχθεί έρευνα, που είχε ως αποτέλεσμα ο φασίστας παππούς να οδηγηθεί στο δικαστήριο” (https://theespsnicosiablogspot.wordpress.com/2014/03/14/γνωστός-χουντικός-φασίστας-ο-υποδιοι/)

Όμως, το δικαστήριο της Κ.Δ τον απάλλαξε με το κάτωθι σκεπτικό:

«δείχνει ένα πολύ μικρό παιδάκι που παίζει μόνο και ως μέρος του παιχνιδιού αναφέρει ότι είναι φασίστας και θέλει να πεθάνουν οι Τούρκοι και οι κομμουνιστές… κανένας λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να υποκινηθεί σε μίσος ή σε βία εναντίον συγκεκριμένης φυλής ή πολιτικής ιδεολογίας βλέποντας ένα αθώο παιδάκι που δύσκολα είχε ξεστομίσει τις συγκεκριμένες λέξεις και που δεν ξέρει τι σημαίνουν. Ούτε  θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι το παιδάκι είναι ‘φασίστας’».

(http://www.sigmalive.com/news/local/33978/athoothike–o–pappous–fasistas)

Η “αμεροληψία” του σκεπτικού της απαλλαγής κρίνεται στην πράξη από την νέα ανάρτηση, όπου δεν εμπλέκεται βέβαια κανένα “παιδάκι” και όπου διατρανώνεται η άτεγκτη πίστη στο φασιστικό πραξικόπημα από αξιωματούχο επιφορτισμένο με την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και των πολιτών της. Ο οποίος παραμένει στη θέση του 7 χρόνια μετά το πρώτο περιστατικό.

Η ομάδα Στάσις θεωρεί το νέο περιστατικό δηλωτικό υψηλότατου κινδύνου για την Κυπριακή Δημοκρατία και απαιτεί από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τις Eισαγγελικές Aρχές να πράξουν το αυτονόητο, δηλαδή την άμεση απομάκρυνση του Ιωάννη Αυλωνίτη από τα καθήκοντά του και την άμεση κίνηση των σχετικών ποινικών διαδικασιών από την Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ και η εξίσωση κομμουνισμού – φασισμού

Της Ελένης Νικολαΐδου

Πηγή: www.alfavita.gr

Πολύ φασαρία γίνεται τις τελευταίες ημέρες σχετικά με την “ημέρα μνήμης για τα θύματα του κομμουνισμού και του ναζισμού”. Για το σχετικό συνέδριο που θα γίνει στην Εσθονία και στο οποίο πρέπει να πεισθεί ο κόσμος ότι ο φασισμός είναι ταυτόσημη έννοια με τον κομμουνισμό.

Γραπτά που αναλύουν τη σχετική θεωρία, εξυπνακισμοί σε facebook και twitter από ανιστόρητους πολιτικούς και επικίνδυνους λαϊκιστές, φωτογραφίες που παραπέμπουν και σε οδηγούν στην αυτονόητη ταύτιση μας έχουν κατακλύσει και θέλοντας και μη ασχολούμαστε.

Στις 23 Αυγούστου 1942 η ιστορία κατέγραψε την επίθεση των Γερμανών στο Στάλινγκραντ και στην ουσία την αρχή της ήττας τους. Με μία εμμονή όμως προσπαθούν να μας αφήσουν στη μνήμη ότι στις 23 Αυγούστου γιορτάζουμε την “ημέρα της μαύρης κορδέλας”.

Αυτή η ταύτιση κρατάει την εμφάνισή της μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.To 1948 το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Nazi – Soviet relations 1939 – 1941» το οποίο επιμελήθηκαν οι Raymond James και James Stuart Beddie[1]. Από το πλήθος των αρχείων που περιέπεσαν στα χέρια των Αμερικανών, των Άγγλων και των Γάλλων όταν μπήκαν στη Γερμανία αυτοί επέλεξαν, μονομερώς, τη συγκεκριμένη έκδοση, με τα συγκεκριμένα έγγραφα. Σε τι στόχευαν; Μα φυσικά στην εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού. Η έκδοση παραθέτει έγγραφα από το Σύμφωνο Μη Επίθεσης[2] μεταξύ ΕΣΣΔ και Γερμανίας το 1939 με στόχο τη συκοφαντία της Σοβιετικής Ένωσης και την υποβάθμισή της ως μίας χώρας αληθινά δημοκρατικής η οποία ήταν ενάντια σε κάθε επιθετική και αντιδημοκρατική δύναμη. Και αυτό επιβεβαιώνεται διότι τα έγγραφα που δημοσίευσαν προέρχονταν από τα γερμανικά αρχεία, από τη χιτλερική διπλωματία. Και δεν ήρθαν σε καμία συνεννόηση με τη Σοβιετική Ένωση (Σ.Ε.) ως όφειλαν.

Ας δούμε όμως ποιοι προετοίμασαν τη χιτλερική Γερμανία, για τι την προετοίμασαν και ποιος ήταν ο στόχος τους.

Σίγουρα η επιθετικότητα της Γερμανίας δεν οφείλεται στο Σύμφωνο Μολότοφ Ρίμπεντροπ του 1939. Ξεκίνησε χρόνια πριν. Να πιάσουμε λοιπόν το νήμα από το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου που βρίσκει τη Γερμανία ερείπια, ηττημένη, ταπεινωμένη και υποταγμένη στη Συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) η οποία επέβαλλε βαριές κυρώσεις και οδήγησε το γερμανικό λαό στην αγκαλιά του Χίτλερ που υποσχόταν απαλλαγή από τον «δυσχερή συμβιβασμό». Από μόνη της, λοιπόν, η Γερμανία, δηλαδή από το 1919 μέχρι το 1939, σε διάστημα 20 ετών και δεμένη χειροπόδαρα από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν θα μπορούσε να αποκτήσει σε τέτοια έκταση πρώτες ύλες και βιομηχανία ώστε να είναι πανέτοιμη για την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Δεν είναι κρυφό ότι οι αμερικανικές τράπεζες εισέβαλαν στην ηττημένη Γερμανία σε πλήρη συνεργασία με την κυβέρνησή τους και έκαναν επενδύσεις στη γερμανική οικονομία επενδύοντας χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια. Στη Γερμανία από το Σεπτέμβριο του 1924 εφαρμόστηκε το επονομαζόμενο “Dawes Plan” σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ και η Βρετανία σχεδίαζαν η γερμανική βιομηχανία να περάσει στα αμερικανικά και αγγλικά μονοπώλια. To “Dawes plan” φρόντισε την βαριά εισροή και διείσδυση κυρίως των Αμερικάνων στην γερμανική οικονομία. Αποτέλεσμα αυτών των επενδύσεων ήταν η αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής από το 1925 ενώ οι εξαγωγές εκτινάχθηκαν στα ύψη και το 1927 έφτασαν τα επίπεδα του 1913. Μέσα σε έξι χρόνια, από το 1924 έως και το 1929 το ξένο κεφάλαιο που διείσδυσε στη Γερμανία κυμαίνονταν από 10.000 έως 15.000 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα για μακροπρόθεσμες επενδύσεις και 6.000 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα για βραχυπρόθεσμες[3].

Αμνησία έχει πάθει η Ευρώπη όσον αφορά τα όσα έγιναν πριν την έναρξη και κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Βολική μνήμη η θύμηση μόνο της Συμφωνίας Μολότοφ Ριμπεντροπ.

Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποια πράγματα.

Στις 15 Ιουλίου 1933 υπογράφηκε στη Ρώμη η «Συμφωνία των τεσσάρων δυνάμεων» μεταξύ Μ. Βρετανίας, Γερμανίας Γαλλίας και Ιταλίας, μία συμφωνία η οποία αποκήρυττε το δυνάμωμα των ειρηνικών δυνάμεων κατά των επιθετικών κρατών.

Το 1934 ο Χίτλερ συνάπτει σύμφωνο μη επίθεσης με την Πολωνία και με αυτές τις κινήσεις του προωθεί την ιδέα των «κατ΄ ιδίαν» συμφωνιών γιατί θα του ανατρέπονταν τα σχέδια κοινής συμφωνίας με όλα τα κράτη μαζί.

Στην ανεκτικότητα και γιατί όχι στην ενθάρρυνση από Άγγλους και Γάλλους ο Χίτλερ προχωρά σε διαδοχικές κινήσεις κατάργησης των όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Για παράδειγμα το 1935 ο Ρίμπεντροπ φτάνει στο Λονδίνο και υπογράφει ναυτική συμφωνία των δύο κρατών επαναδημιουργίας των ναυτικών γερμανικών δυνάμεων. Επιπλέον ο Χίτλερ κατάφερε να αποσπάσει τη συναίνεση κατασκευής υποβρυχίων.

Και όλα αυτά σε μία Ευρώπη όπου οι Ιταλοί φασίστες εμπλέκονται στον αποικιοκρατικό πόλεμο στην Αιθιοπία (10/1935-5/1936) και ο δικτάτορας Φράνκο επικρατεί στην Ισπανία με την πολύτιμη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας (18 Ιουλίου 1936 ο Φράνκο κήρυξε την έναρξη της «εξέγερσης»)

Και τι έκαναν οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία μπροστά σε αυτή την επιθετικότητα; Κήρυτταν τον «κατευνασμό»! Δηλαδή τίποτα! Υπερασπίστηκαν μήπως τα δικαιώματα των λαών ή τους άφησαν στο έλεος των φασιστικών καθεστώτων; Και δεν ντράπηκαν για τη στάση τους!

Ήδη από το 1933, στις 6 Φεβρουαρίου ο τότε υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ Μ. Λιτβίνοβ (τον Μάιο του 1939 τον διαδέχθηκε ο Β.Μολότοφ) κατέθεσε πρόταση της Σ.Ε. στην Γενική Επιτροπή Αφοπλισμού να οριστεί ο όρος «επιθετικότητα». Η πρόταση φυσικά απορρίφθηκε. Η Αγγλία και η Γαλλία που τότε είχαν τον έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών δεν επιθυμούσαν κοινό μέτωπο κατά της γερμανικής επιθετικότητας. Και δεν το επιθυμούσαν επειδή πίστευαν ότι αν ικανοποιούσαν τις ορέξεις του Χίτλερ θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν προς ανατολάς, ως ένα άλλο όπλο κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Ξεκινάμε λοιπόν με την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ που κυριολεκτικά προμήθευσαν και όπλισαν τους Γερμανούς και με την πολιτική βοήθεια των Άγγλων και των Γάλλων που αρνούμενοι ένα κοινό ειρηνευτικό μέτωπο κατά της Γερμανίας βοήθησαν τον Χίτλερ να αμολήσει τα φασιστικά σκυλιά του στις χώρες της Ευρώπης.

Ο στόχος άλλωστε δεν ήταν η κατάλυση του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία αλλά το γκρέμισμα του σοσιαλιστικού καθεστώτος της Σ.Ε. Ήταν γνωστές από πριν οι προθέσεις του Χίτλερ.

“Όμως αν σήμερα μιλούμε για νέες εκτάσεις στην Ευρώπη, δεν έχουμε βέβαια κατά νου τίποτ΄ άλλο παρά τη Ρωσία και τα γειτονικά με αυτήν κράτη”

Χίτλερ, Ο αγών μου, τ.Β.

Στις 29/9/1938 Μ.Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία υπέγραψαν τη «Συμφωνία του Μονάχου» με την οποία υποχρέωσαν την Τσεχοσλοβακία να δώσει εδάφη της στη Γερμανία, στα οποία κατοικούσαν Σουδήτες. Αυτή τη συμφωνία την ονόμασαν και συμφωνία ανατροπής πολεμικής σύρραξης μεταξύ Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας. Και δεν ντράπηκαν ούτε και εδώ![4]

Στις 12 Μαρτίου 1938 ο γερμανικός στρατός περνά τα σύνορα της Αυστρίας. Προσάρτηση και πλήρης απροθυμία Μ. Βρετανίας και Γαλλίας να την προστατεύσουν.

Στις 30/9/1938 στο Μόναχο υπογράφεται Αγγλο – Γερμανική Διακήρυξη αμοιβαίας μη επιθετικότητας. Υπογράφουν ο Τσάμπερλεν και ο Χίτλερ. Στην ίδια γραμμή ακολουθεί λίγους μήνες μετά Γαλλο – Γερμανική διακήρυξη η οποία υπογράφεται στις 6/12/1938 και υπογράφουν ο Μπονέ και ο Ρίμπεντροπ.

Στις 14/3/1939 οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Τσεχοσλοβακία. Να σημειώσουμε ότι τις επιθέσεις των Γερμανών κατά των άλλων κρατών καταδίκασε μόνο η Σοβιετική Ένωση.

Η Σ.Ε. επεδίωξε συμφωνία με Άγγλους και Γάλλους οι οποίοι όμως έθεταν τέτοιους όρους για την υπογραφή μίας συμφωνίας που σήμαινε την εξόντωση της Σοβιετικής Ένωσης. Η αποτυχία των συνομιλιών ήταν ολοφάνερο ότι οφειλόταν στη Μ.Βρετανία η οποία ταυτόχρονα είχε κρυφές συνομιλίες, κάτω από το τραπέζι, με τη Γερμανία[5].

Τον Ιούνιο του 1939 οι Άγγλοι ξεκίνησαν αυστηρά εμπιστευτικές και απόρρητες διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία, με τον εκπρόσωπό της τον Wohtato ο οποίος επισκέφτηκε το Λονδίνο γι αυτό το σκοπό.

Στις 1/9/1939 η Γερμανία εισβάλει στην Πολωνία.

Η Σοβιετική Ένωση σε αυτό το κλίμα της συντονισμένης και κατευθυνόμενης επίθεσης εναντίον της είχε να επιλέξει:

-ή να αποδεχτεί την πρόταση των Γερμανών για συμφωνία μη επίθεσης

-ή να μην την αποδεχτεί και να επιτρέψει σε όλους τους προβοκάτορες να την εμπλέξουν σε μία άμεση σύγκρουση με τη Γερμανία

Η Σ.Ε. χρειαζόταν χρόνο για να προετοιμάσει την άμυνά της, μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα κράτος που είχε ζωή μόλις 22 χρόνια.

Το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ (23 Αυγούστου 1939) δεν αποδίδει την εξωτερική πολιτική της Σ.Ε. η οποία είχε ως στόχο τη συλλογική συμφωνία ειρήνης κατά της Γερμανίας και της Ιταλίας.

Επίσης ελάχιστοι θα γνωρίζουν ότι το νεαρό κράτος των μπολσεβίκων το 1918 αναγκάστηκε να υπογράψει ειρήνη με τους Γερμανούς στην πόλη Μπρεστ – Λιτόφσκ (Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ). Και στις δύο συνθήκες με τους Γερμανούς η Σ.Ε. έπρεπε να αντιμετωπίσει το δυτικό εχθρικό περιβάλλον.

Με ποια λογική η Πολωνία υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τους Γερμανούς το 1934, όταν η Πολωνία υποτίθεται, είχε ως συμμάχους τη Μ.Βρετανία και τη Γαλλία;

Με ποια λογική η Μ.Βρετανία και η Γαλλία υπέγραψαν με τους Γερμανούς σύμφωνο μη επίθεσης το 1938 και η απομονωμένη Σ.Ε. δεν είχε; Να τονίσουμε φυσικά ότι η Σ.Ε. ήταν η τελευταία που υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία.

Με αυτό το σύμφωνο η Σ.Ε. βρήκε την ευκαιρία να χτίσει ένα μεγάλο μέτωπο. Από τη Λευκορωσία έως την Ουκρανία. Τι θα γινόταν αλήθεια αν δεν είχε προετοιμαστεί το μέτωπο; Ο Χίτλερ θα κέρδιζε εκατοντάδες χιλιόμετρα, θα καταλάμβανε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα. Και να μην περνά απαρατήρητο ότι η Σ.Ε. είχε να φροντίσει τα ανατολικά της σύνορα όπου εκεί υπήρχαν οι Ιάπωνες, οι σύμμαχοι των Γερμανών και των Ιταλών.

1940. Τον Απρίλιο οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τη Δανία και τη Νορβηγία. Το Μάιο εισβάλουν σε Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο. Καταλαμβάνουν τη Γαλλία.

1941. Οι Γερμανοί μπαίνουν στη Βουλγαρία και στην Ελλάδα. Η ΕΣΣΔ υπογράφει συμφωνία μη επίθεσης με τη Γιουγκοσλαβία και στις 22 Ιουνίου η Γερμανία επιτίθεται στην ΕΣΣΔ.

Με την τακτική της Σ.Ε. ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε πιο γρήγορα, ηττήθηκαν οι φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις και αποδείχτηκε ένα φιάσκο η πολιτική του «κατευνασμού» της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας.

Αυτά για την αναμόχλευση της ιστορικής μας μνήμης και την αποφυγή αφελών αλλά και επικίνδυνων ταυτίσεων.

---

[1] Nazi – Soviet relations, 1939-1941, Documents from the Archives of the German Foreign Office. Edited by Raymond James Sontag and James Stuart Beddie, Department of State 1948. Επίσης το 1948 κυκλοφόρησε και η μπροσούρα του Μολότοφ σχετικά με τις σχέσεις ΕΣΣΔ και Γερμανίας, V.M. Molotov, For a democratic peace with Germany, Soviet News, London, 1948

[2] Το Σύμφωνο μη Επίθεσης που υπογράφηκε μεταξύ Σοβιετικών και Γερμανών στις 23 Αυγούστου του 1939 είναι γνωστό και ως “Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ”

[3] Stephen A. Schuker, American “Reparations” to Germany 1919-1933: Implications for the Third World Debt Crisis, Princeton, 1988

[4] Στη «Συμφωνία του Μονάχου» δεν είχε κληθεί η Τσεχοσλοβακία από την οποία απαίτησαν και πήραν εδάφη της.

[5] Πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης καθ΄ όλη τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου ΗΠΑ και Μ. Βρετανία έκαναν διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ 7ο ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ [ΓΙΑΝΝΕΝΑ]

Το antifa λευkoşa συμμετέχει στο 7ο Αντιμιλιταριστικό Διήμερο – 8/9 Σεπτέμβρη 2017 που διοργανώνει το Ξυπόλυτο Τάγμα.   πρόγραμμα: Παρασκευή 8/9/17,  Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος εκδήλωση-συζήτηση: ΚΥΠΡΟΣ: ΤΟ ΑΒΥΘΙΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡO // κυπριακό, ΑΟΖ, μιλιταρισμός και αντιστάσεις στο νησί 19:00 1ο μέρος: Ιστορική Αναδρομή: από την ΕΟΚΑ στο σχέδιον Ανάν και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων 21:00 2ο μέρος: […]

Εκδόσεις Θούπος

Antifa 2ήμερο 28-29 Δεκεμβρίου: [Παρουσίαση] Κύπρος: Το Αβύθιστο Αεροπλανοφόρο & Soli-dance party for Ahmed [Röszke11]

Πέμπτη 28/12 Παρουσίαση μπροσούρας με τίτλο: ΚΥΠΡΟΣ: ΤΟ ΑΒΥΘΙΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟ Κυπριακό, ΑΟΖ, Μιλιταρισμός και αντιστάσεις στο νησί Το κείμενο βασίστηκε στην παρουσίαση του antifa λευkoşa στα Ιωάννινα τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 7ου αντιμιλιταριστικού Διήμερου που διοργανώθηκε από το Ξυπόλυτο Τάγμα. Στο Social Space Kaymakkin. Παρασκευή/Friday 29/12 (English follows) Πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης […]

Δελτίο Τύπου 7/2/2018 ΚΟΒΑΝΕ CALLING

Καθώς η κατάσταση στα πολεμικά μέτωπα της Συρίας ξεκαθαρίζει οι επαναστατικές δυνάμεις της Ροτζάβα δικαιώνονται όχι μόνο στο στρατιωτικό αλλά κύρια στο ηθικό και πολιτικό πεδίο.

Προκρίνοντας ως μοντέλο συνύπαρξης των λαών της περιοχής την δημοκρατική συνομοσπονδία κατάφεραν, στις συνθήκες του σκληρού πολυμέτωπου πολέμου της Συρίας, να αποφύγουν φαινόμενα εθνοκάθαρσης στην περιοχή τους, να αποκρούσουν την επίθεση του Ισλαμικού Κράτους και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν μια όαση αυτο-διακυβέρνησης βασισμένη σε συνελεύσεις, δημοτικά συμβούλια και συνεταιρισμούς .

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που το βλέμμα του ανταγωνιστικού κινήματος στράφηκε τα τελευταία χρόνια στην μικρή και άγνωστη αυτή περιοχή της γειτονιάς μας. Το κοινωνικό πείραμα της Ροτζάβα τόσο σε συμβολικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο αποτελεί τον επαναστατικό τρίτο δρόμο, απάντηση τόσο στον ισλαμικό όσο και τον κοσμικό αυταρχισμό.

Έτσι χωρίς καμιά διάθεση εξιδανίκευσης ή και οριενταλισμού αποφασίσαμε το “KOBANE CALLING” να είναι η πρώτη εκδοτική προσπάθεια του Θούπου. Μια ενέργεια κύρια αλληλεγγύης αλλά και κατάργησης των νοητικών αποστάσεων που μας χωρίζουν από τα τεκταινόμενα στην περιοχή.

Το “Kobane Calling” διηγείται την ιστορία της επίσκεψης του Ιταλού καρτουνίστα Zerocalcare στην Ροτζάβα κατά τη διάρκεια της μάχης για Κομπανέ το 2014. Αποτελεί το πρώτο επεισόδιο του μεγαλύτερου και βραβευμένου “Rojava Calling”

Η μετάφραση στα Ελληνικά βασίστηκε στην Αγγλική έκδοση των συντρόφων του “Plan C” και αποτελεί μέρος των δράσεων του δικτύου “Beyond Europe” για την Ροτζάβα.

Ευχαριστούμε την “Συσπείρωση Ατάκτων” που ως μέλος του Beyond Europe μας πρότεινε να αναλάβουμε την Ελληνική έκδοση

Όλα τα κέρδη από την έκδοση θα ενισχύσουν τον αγώνα στην Ροτζάβα

Από το Σάββατο στην Λευκωσία θα το βρίσκετε στο Social Space Kaymakκιν ενώ στην Λεμεσό η διακίνηση θα γίνεται από την συλλογικότητα Σπιριθκιά.

 

Το Kobane Calling στο Ant Comic

Από σήμερα μπορείτε να βρείτε το KOBANE CALLING στο Ant Comic στην Λευκωσία, Στοά Παπαδοπούλου στην Φανερωμένη .

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία !

AntComics 

 

http://www.cyprus.com/ant-comics-maps.html

Το μέλλον «όμηρος» των ε/κ παραστρατιωτικών της δεκαετίας του 1960. Απάντηση σε κείμενο του Στέφανου Κωνσταντινίδη στο Φιλελεύθερο 12/8/2018

Εκλογή Μπολσονάρο στη Βραζιλία

Μετά την νίκη του Μπολσονάρο, η Βραζιλία γίνεται ακόμη ένα παράδειγμα ακροδεξιάς εκλογικής νίκης μετά από κυβερνήσεις διεφθαρμένης σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Δεν περιμένουμε τους παθολογικά σοσιαλδημοκράτες (είτε των σαλονιών, είτε των κινημάτων) να πάρουν στα σοβαρά τέτοια μηνύματα. Όμως είναι καμπανάκι κινδύνου με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου,

-> Το “μικρότερο κακό” οδηγεί από τον οπορτουνισμό στην διαχείριση της αστικής εκουσίας και εν τέλη στην νομιμοποίηση του φασισμού ως εναλλακτική επιλογή αστικής διαχείρισης

————————

Και από σχόλιο αναγνώστη:

To Εργατικο Κομμα στην Βραζιλια εκτός απο το να διαχειριστεί τον καπιταλισμό τον ιδιο, ανέλαβε και τη διαφθορα του καπιταλισμου με μίζες, ξεπλύματα κτλ (σχ. Αγκάρρα: διότι πως αλλιώς να κάνει κιόλας τη διαχείριση). Στο τέλος οι ηγέτες του έκαναν και καποια “σοσιαλιστικά” δωρα εκατομμυρίων στον εαυτό τους.

Και μετα αναρωτιόμαστε πως εκφασίστηκε ο κόσμος.

The post Εκλογή Μπολσονάρο στη Βραζιλία appeared first on Αγκάρρα.

Έχει δίκιο η κ. Σιούφτα: ο βασικός μας εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα!

Με ένα λόγο από άλλες εποχές αποφάσισε να τιμήσει την 28η Οκτωβρίου δασκάλα-στιχουργός σε χωριό της Λάρνακας. Προσπερνάμε χάριν επιχειρήματος το γεγονός ότι γιορτάζεται σε ένα άλλο, ανεξάρτητο (υποτίθεται) κράτος η αρχή του πολέμου για λόγους εθνικής μυθοπλασίας του Ελληνικού κράτους. Ο εχθρός εντός των τειχών έχει όπως λέει “επιστρατεύσει τα παραισθησιογόνα του”. Κατά το έθνος το οποίο εκπροσοπεί η κ. Σιούφτα, ο εχθρός είναι αυτοί που κοιτάζουν “απαξιωτικά την γαλανόλευκη”, αυτοί που θέλουν την ειρήνη στο νησί, αυτοί που θέλουν κοσμική παιδεία, όσοι συμμετέχουν και οργανώνουν πορείες υπερηφάνειας. Άρα και με βάση αυτά, οι σύμμαχοι της κ. Σιούφτας είναι όσοι γα**νε για να κάνουν παιδιά και μόνο, όσοι θέλουν πόλεμο, ένωση με μια φασιστική Ελλάδα και σκοταδιστική παιδεία. Εμείς συνφωνούμε πως ο εχθρός είναι εντός μας και πως όντως έχει επιστρατεύσει τα παραισθησιογόνα του. Μόνο που δεν είναi ούτε οι αλλόθρησκοι μήτε αυτοί που οργανώνουν τα πράιντ  και όσοι θέλουν ειρήνη και κοσμική παιδεία αλλά η αστική τάξη της χώρας. Η αστική τάξη της χώρας που μας έχει φέρει την διχοτόμηση, που με την ελληνοχριστιανική παιδεία διδάσκει τον σκοταδισμό, που θέλει η εργατική τάξη της χώρας να είναι μοιρασμένη, να μειώσει της απαιτήσεις της για ειρήνη και καλύτερη ζωή, για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών-παρασίτων.

Υποσημείωση: είναι τουλάχιστον υποκριτικός φιλελεύθερος ελιτισμός η προσπάθεια “προοδευτικών” να θεωρούν πως πρέπει να καταστραφεί η δημόσια παιδεία του τόπου και να διαλυθούν τα εργατικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, επειδή η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι εθνικιστές ή επειδή δεν βγήκαν όλοι να καταδικάσουν τον φασιστικό λόγο της κ. Σιούφτα. Πολύ απλά διότι το αστικό σύστημα το οποίο υπερασπίζονται, τέτοιου είδους εκπαιδευτικούς χρειαζόταν και τέτοιους παρήγαγε. Όταν όμως θεωρείς ότι η εργατική τάξη είναι κατηγορία του παρελθόντος, μέχρι εκεί βλέπεις.

---

Από τον Ριζοσπάστη 

ΛΙΜΠΚΝΕΧΤ – ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ – ΜΕΡΙΝΓΚ – ΤΣΕΤΚΙΝ

«Ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα»

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου

Κείμενα των Γερμανών κομμουνιστών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Ιούνης 2015

Τα κείμενα της παρούσας Συλλογής είναι γραμμένα την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και είναι χαρακτηριστικά της τοποθέτησης, αλλά και της δράσης των Γερμανών «Διεθνιστών», όπως ήταν γνωστοί τότε οι μετέπειτα «Σπαρτακιστές» και στη συνέχεια πρωτεργάτες της ίδρυσης του ΚΚ Γερμανίας.
Δημοσιεύονται τα εξής κείμενα:

Κλάρα Τσέτκιν, «Γυναίκες προλετάριες, να είστε έτοιμες», Αύγουστος 1914.

Φραντς Μέρινγκ, «Για τη φύση του πολέμου», Νοέμβρης 1914.

Ρόζα Λούξεμπουργκ, «Το ξαναχτίσιμο της Διεθνούς», 1915.

Καρλ Λίμπκνεχτ, «Ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα», Μάης 1915.

Τα κείμενα της Συλλογής αποτελούν μια τοποθέτηση κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα του σοσιαλσοβινισμού, του πολεμοκάπηλου εθνικισμού, της προδοσίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης από την πλειοψηφία των σοσιαλιστικών – εργατικών κομμάτων της εποχής, με φωτεινές εξαιρέσεις το κόμμα των μπολσεβίκων στη Ρωσία και ορισμένους Σέρβους σοσιαλιστές. Επίσης, στη Γερμανία ενάντια στον πόλεμο δραστηριοποιήθηκε μια ομάδα στελεχών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), αποτελούμενη από τους συγγραφείς των κειμένων που δημοσιεύουμε και ονομάστηκε «Η Διεθνής». Η φράση του Λίμπκνεχτ: «Ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα» μαζί με την τοποθέτηση του Λένιν «πάλη για ήττα της δικής μας αστικής τάξης στον πόλεμο», αποτελούν τις πιο ξεκάθαρες ταξικές τοποθετήσεις για τη στάση της εργατικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) αποτελούσε το πιο ισχυρό κόμμα της Β΄Διεθνούς, με μεγάλη επιρροή στους εργάτες. Ετσι, το παράδειγμά του επιδρούσε και στα άλλα κόμματα, για παράδειγμα, το ψηφισμένο το 1891 πρόγραμμά του στην Ερφούρτη αποτέλεσε πρότυπο για τη διαμόρφωση των κομματικών προγραμμάτων και σε άλλες χώρες. Βέβαια, η κατάντια των εργατικών κομμάτων της εποχής δεν ήταν προϊόν εξωτερικής αλληλεπίδρασης, αλλά των εσωτερικών εξελίξεων στα ίδια τα κόμματα. Εξαρτήθηκε από το κατά πόσο μπόρεσαν να αντιπαλέψουν τις διάφορες εκδηλώσεις του οπορτουνισμού στις γραμμές τους, δηλαδή κατά πόσον αντιπάλεψαν και νίκησαν την επίδραση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής όχι γενικά στην κοινωνία – πράγμα αδύνατο – αλλά στις ίδιες τις γραμμές τους.

Πριν από τον πόλεμο, στο Διεθνές Συνέδριο της Κοπεγχάγης (1910) και στη Διεθνή Συνδιάσκεψη της Βασιλείας (1912) υπό την παρέμβαση του Λένιν, της Λούξεμπουργκ κ.ά., πάρθηκαν αποφάσεις που καλούσαν σε ενεργή δράση την εργατική τάξη ενάντια στον πόλεμο. Η Συνδιάσκεψη της Βασιλείας με υπέρμετρη αισιοδοξία διακήρυξε: «Ο φόβος των κυρίαρχων τάξεων ότι έναν παγκόσμιο πόλεμο θα μπορούσε να τον ακολουθήσει προλεταριακή επανάσταση είναι ουσιαστική εγγύηση της ειρήνης».Η ίδια Συνδιάσκεψη διαπίστωσε πλήρη ομοφωνία στο ζήτημα του πολέμου ενάντια στον πόλεμο. Η ομοφωνία ήταν φαινομενική. Ο Λένιν μονολογούσε για τους οπορτουνιστές που είχαν ψηφίσει τις σχετικές αποφάσεις: «Μας έδωσαν μια μεγάλη συναλλαγματική, να δούμε πώς θα την ξοφλήσουν».

Με το ξέσπασμα του πολέμου, η πλειοψηφία των σοσιαλιστικών κομμάτων πρόδωσε όλες τις προηγούμενες διακηρύξεις της. Τα ηγετικά στελέχη της Διεθνούς, μέλη του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Γραφείου, βρέθηκαν πλέον να εκπροσωπούν αντίπαλα ιμπεριαλιστικά πολεμικά στρατόπεδα και όχι το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης, τον προλεταριακό διεθνισμό.

Η προδοσία των εργατικών συμφερόντων από την ηγεσία του SPD, αλλά και η εθνικιστική στάση της πλειοψηφίας του κατά την έκρηξη του Α΄Παγκόσμιου Πολέμου, στιγματίζονται από την Ρόζα Λούξεμπουργκ στο κείμενό της «Το ξαναχτίσιμο της Διεθνούς». Η ίδια παραθέτει αρκετά στοιχεία που πιστοποιούν τη στροφή του SPD σε σχέση με τις προηγούμενες διακηρύξεις.

Ο Λένιν την ίδια περίοδο επικροτεί τη στάση των Γερμανών «Διεθνιστών» και του περιοδικού τους Η Διεθνής: «Εχουν απόλυτα δίκιο ο Φρ. Μέρινγκ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ που… αποκαλούν τον Κάουτσκι πόρνη».Ταυτόχρονα, ο Λένιν προβαίνει σε βαθύτερη ανάλυση για την πορεία του SPD και των άλλων κομμάτων που αφορά όλη την προηγούμενη δράση τους στην ειρηνική περίοδο. Ο Λένιν αναδεικνύει πως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία η προδοσία των ηγετών του SPD και άλλων σοσιαλδημοκρατών ηγετών στις χώρες της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Αναδεικνύει πως το κάλεσμα των σοσιαλδημοκρατών ηγετών προς τους εργάτες των χωρών τους να πέσουν στην αλληλοσφαγή, δεν ήταν έργο ορισμένων παλιανθρώπων αλλά προϊόν μιας ολόκληρης εποχής και του χρόνιου συμβιβασμού με την αστική τάξη, ήταν προϊόν της χρόνιας επίδρασης του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα.

Ο Λένιν αναδεικνύει πως το ζήτημα δεν ήταν μόνο οι σωστές αποφάσεις και διακηρύξεις αλλά και η ικανότητα των κομμάτων να τις υποστηρίξουν, να σταθούν στο ύψος που απαιτούν αυτές οι αποφάσεις και να πορευτούν σύμφωνα με αυτές στις κρίσιμες καμπές της Ιστορίας, όπως ήταν τότε η έκρηξη ενός παγκόσμιου πολέμου. Η ικανότητα επαναστατικής προσαρμογής – να είναι «παντός καιρού» ένα εργατικό επαναστατικό κόμμα – προσδιορίστηκε από την ικανότητα ταξικής επιστημονικής ανάλυσης των εξελίξεων, από το ανάλογο επίπεδο οργανωτικής ικανότητας του κόμματος, την ταξική σύνθεση των μελών και των καθοδηγητικών οργάνων του, την ταξική επιστημονική και επαναστατική αντίληψη του καθοδηγητικού του πυρήνα, τις ιδιαίτερες συνθήκες όπου είχε συνηθίσει να δρα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Λένιν (όπως και η Λούξεμπουργκ) στιγματίζει και αποκαλύπτει ιδιαιτέρα τη στάση του Κάουτσκι. Με το ξέσπασμα του πολέμου, ο Κάουτσκι δικαιολογούσε πλέον τη στάση του με μαρξιστικά λογάκια δίχως να απορρίπτει τυπικά το μαρξισμό. Ενώ στα λόγια δεν ταυτιζόταν με τους σοβινιστές, στην πράξη συνέπραξε με αυτούς και τους έδινε άλλοθι. Επίσης, ο Κάουτσκι επικαλούνταν την απήχηση που είχε αρχικά στο λαό ο πόλεμος. Ετσι, θεωρούσε αθώα του αίματος την ίδια τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία: «Ποιος όμως θα τολμήσει να υποστηρίξει ότι για τα 4 εκατομμύρια των συνειδητών Γερμανών προλετάριων αρκεί μόνο η διαταγή μια χούφτας βουλευτών, για να κάνουν μέσα σε 24 ώρες στροφή 180 μοιρών προς τα δεξιά, προς μια κατεύθυνση διαμετρικά αντίθετη από τους προηγούμενους σκοπούς τους;»Ο Λένιν γράφει ειρωνικά για τον Κάουτσκι, «τώρα ρίχνει μεγαλόψυχα στις μάζες την προδοσία». Και αναδεικνύει την ανάγκη επαναστατικής – ταξικής στάσης της ίδιας της πρωτοπορίας στο θέμα του πολέμου, όπως και σε όλα τα θέματα – ένα ζήτημα διαχρονικής αξίας.

Σε σχέση με την προπολεμική πορεία του SPD ως εργατικού κόμματος, ο Λένιν αναδεικνύει αρκετά προβλήματα, που στην πλειονότητά τους δεν αφορούν μόνο το SPD. Σταχυολογούμε ορισμένες από τις επισημάνσεις του Λένιν:

Το SPD ήταν εξαρτώμενο από ένα στρώμα εργατών, αυτό της εργατικής αριστοκρατίας και μιας κρατικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, πράγμα που το απέτρεπε από το να υπηρετήσει το γενικό συμφέρον της εργατικής τάξης. Αυτό το πρόβλημα εκδηλώθηκε και στον πόλεμο: «… η οικονομική βάση του σοβινισμού και του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα είναι μία και η αυτή: Συμμαχία των ολιγάριθμων ανώτερων στρωμάτων του προλεταριάτου και των μικροαστών, που απολαμβάνουν τα ψίχουλα από τα προνόμια του εθνικού “τους” κεφαλαίου ενάντια στη μάζα των προλετάριων, στη μάζα των εργαζομένων και των καταπιεζόμενων γενικά».

Το SPD γνώρισε ορισμένες δεκαετίες κοινοβουλευτικής ανόδου, πράγμα που καλλιέργησε έντονα το κοινοβουλευτικό κριτήριο στη λειτουργία του. Δηλαδή, την αυταπάτη για αυτοαναπαραγωγή και αύξηση της εκλογικής του δύναμης. Επιπλέον, το SPD, λειτουργώντας με κοινοβουλευτικά κριτήρια, είχε καταστήσει αυτοτελή τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής του ομάδας, δηλαδή διέθετε μια ομάδα που δεν υποτασσόταν απόλυτα στην Κεντρική Επιτροπή.

Στο πλαίσιο του λεγκαλισμού, της ανάγκης ύπαρξης νόμιμου κομματικού φορέα, επικράτησε η αντίληψη πως για να εξασφαλίζει αυτήν τη νομιμότητα είναι αναγκασμένο το κόμμα να μασάει τα λόγια του, να ελίσσεται, αν και δεν επρόκειτο απλώς για ένα φραστικό συμβιβασμό. Ο Λένιν αναφέρεται στη φράση ενός Γερμανού βουλευτή, ο οποίος, αφού είχε ψηφίσει τις πολεμικές πιστώσεις στη Βουλή, σε μια εργατική συγκέντρωση δικαιολογήθηκε πως «θα μας έπιαναν», για να πάρει πληρωμένη απάντηση από έναν εργάτη «ε, και τι μ’ αυτό, τι το άσχημο;». Ο Λένιν εξηγεί για την επαναστατική στάση πως: «Η σύλληψη ενός βουλευτή για τον τολμηρό λόγο του θα έπαιζε ωφέλιμο ρόλο, σαν προσκλητήριο σάλπισμα για την ένωση μέσα στην επαναστατική δουλειά των προλετάριων των διαφόρων χωρών».

Το δυστύχημα για τους Γερμανούς κομμουνιστές είναι ότι δε διαχωρίστηκαν οργανωτικά έγκαιρα από τον οπορτουνισμό, στη συγκρότηση επαναστατικού εργατικού κόμματος – κόμματος νέου τύπου με αυτοτελή δράση και οργάνωση στις εργατικές μάζες. Ετσι, παρόλο που οι Λίμπκνεχτ, Λούξεμπουργκ κ.ά. έγραφαν το δελτίο Η Διεθνής και στη συνέχεια συγκρότησαν το «Σύνδεσμο Σπάρτακος» παρέμεναν οργανωτικά στο SPD και όταν το 1917, με διάσπαση του SPD, ιδρύθηκε το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (USPD) εντάχτηκαν σε αυτό μαζί με τους Μπέρνσταϊν, Κάουτσκι κ.ά. Η έλλειψη ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος φάνηκε το 1918 – 1919, όταν κατά την επανάσταση υπερίσχυσαν οι σοσιαλδημοκράτες και κατάφεραν να σταθεροποιήσουν τον καπιταλισμό στη Γερμανία, ορκιζόμενοι υποκριτικά στο όνομα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Στις κρίσιμες εκείνες μέρες, μόλις την πρωτοχρονιά του 1919 ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, ενώ στις 19 Γενάρη 1919 οι Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ δολοφονήθηκαν από αντεπαναστατικές στρατιωτικές ομάδες, που καθοδηγούνταν από το υπουργείο Αμυνας με υπουργό το σοσιαλδημοκράτη Γκούσταβ Νόσκε.

The post Έχει δίκιο η κ. Σιούφτα: ο βασικός μας εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα! appeared first on Αγκάρρα.

ΚΥΠΡΟΣ: ΤΟ ΑΒΥΘΙΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟ [ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ]

Κύπρος: το αβύθιστο αεροπλανοφόρο Κυπριακό/ΑΟΖ/μιλιταρισμός & αντιμιλιταρισμός στο νησί   Μπορείτε να βρείτε εδώ τη 2η έκδοση της μπροσούρας του antifa lefkoşa, που κυκλοφορεί από δεκέμβρη 2018.

13 Ιανουαρίου 1948 ξεκινάει η απεργία των μεταλλωρύχων: μια ιστορική παρακαταθήκη.

Την 1η Ιανουαρίου 1948, η συλλογική σύμβαση που υπεγράφη το 1946 μεταξύ της Kυπριακης Μεταλλευτικής Εταιρείας και των συντεχνιών έληγε. Ως εκ τούτου, στις 17 Δεκεμβρίου 1947, η συντεχνία των μεταλλωρύχων της ΠΕΟ και η αντίστοιχη των τουρκικών Συντεχνιών (KTIVK) παρουσίασαν από κοινού στην εταιρεία νέες απαιτήσεις για τις διαπραγματεύσεις για τη νέα συλλογικής σύμβασης. Στα αιτήματα περιλαμβάνονταν το οκτάωρο, αυξήσεις στα μεροκάματα, πληρωμή υπερωριών τις Κυριακές και η δημιουργία δεκατεσσάρων αργιών, πέντε από τις οποίες θα ήταν πληρωμένες. Η ΚΜΕ θα μπορούσε να έρθει άμεσα σε μια συμφωνία με τις συντεχνίες δεδομένου των κερδών που είχε εκείνη την περίοδο όντας ο 3ος μεγαλύτερος παραγωγός και 2ος μεγαλύτερος εξαγωγέας χαλκοπυρίτη στον κόσμο. Αντ’αυτού, απέρριψε τα αιτήματα και με επιθετική αντι-κομμουνιστική φρασεολογία, αρνήθηκε οποιαδήποτε περαιτέρω διαπραγμάτευση με τη συντεχνία. 

Έτσι, στις 13 Ιανουαρίου, σε κοινή γενική συνέλευση μεταξύ της Συντεχνίας της ΠΕΟ και της Τουρκικής Συντεχνίας, στην οποία συμμετείχαν 1.500 εργαζόμενοι, ξεκίνησε η μεγαλειώδης απεργία των μεταλλωρύχων που σύντομα μετατράπηκε σε αορίστου χρόνου λόγω των εκδικητικών ενεργειών της εταιρείας που σταμάτησε να μοιράζει γάλα στα παιδιά των μεταλλωρύχων, εκδίωξε όλους τους άρρωστους μεταλλωρύχους από το νοσοκομείο της και προχώρησε σε απολύσεις.

Στην πορεία, ο οικονομικός αγώνας των μεταλλωρύχων μετατράπηκε σε αγώνα για την διασφάλιση του δικαιώματος τους να οργανώνονται αυτόνομα και χωρίς παρεμβάσεις από την εργοδοσία αφού η εταιρεία αρνήθηκε να αναγνωρίσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, εκτός αν αναδιοργανώνονταν και ανασυνθέτονταν σε νέα βάση.

Το 1948, με τον εμφύλιο στην Ελλάδα να μαίνεται και να επηρεάζει κάθε πτυχή της πολιτικής ζωής της Κύπρου, αλλά και με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και την απόσπαση από το καπιταλιστικό στρατόπεδο χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, το νησί είχε αποκτήσει μια σημαντική στρατηγική θέση για τα βρετανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή. Oποιεσδήποτε εσωτερικές εξελίξεις θα είχαν άμεσες επιπτώσεις, όχι μόνο στη παραμονή της Βρετανίας στην αποικία, αλλά στα στρατηγικά της συμφέροντα της σε ολόκληρη την περιοχή. Ως εκ τούτου, η αποικιακή κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να περιορίσει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα σε μια στρατηγικής σημασίας αποικία. Το σπάσιμο της απεργίας και η διάλυση ενός συνδικάτου που βρισκόταν στην πρωτοπορία των εργατικών αγώνων προσέφερε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία προς αυτό το στόχο. 

Συνεπώς, η Κυπριακή κοινωνία μοιράστηκε στα δυο με κάθε κοινωνικό παράγοντα αναπόφευκτα να διαλέγει πλευρά, είτε υπέρ των εργαζομένων είτε υπέρ του κεφαλαίου. Με την πλευρά των μεταλλωρύχων, βρέθηκε το σύνολο της κυπριακής εργατικής τάξης και την φτωχής αγροτιάς και αυτό φαίνεται μέσα από τις συνεχείς εισφορές στο απεργιακό ταμείο αλλά και την μαζική συμμετοχή στις γενικές απεργίες του Φεβρουαρίου και Μαρτίου που κάλεσε η ΠΕΟ. Οι σελίδες του τύπου της εποχής, τόσο του Ελληνοκυπριακού αλλά και του Τουρκοκυπριακού, κατακλύζονται από τη μαζική συνεισφορά Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργατών και αγροτών στο απεργιακό ταμείο.  

Στο πλευρό της εταιρείας προσέτρεξε η ντόπια αστική τάξη, η Εκκλησία αλλά και η αποικιακή κυβέρνηση. Η προοπτική του να σπάσει η ΚΜΕ την απεργία του μεγαλύτερου συνδικάτου της χώρας ήταν πολύ δελεαστική αφού θα έστελνε ισχυρά μηνύματα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας και θα σηματοδοτούσε την αντεπίθεση της αστικής τάξης στις παραχωρήσεις που είχαν δοθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Στο πρόσωπο της ΚΜΕ βρήκαν το δικό τους «ήρωα». Καλύτερο παράδειγμα ήταν ότι η ΣΕΚ καθ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας έδρασε σαν μηχανισμός στρατολόγησης απεργοσπαστών. Στον ίδιο δρόμο και η Εκκλησία όπου ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος με ανακοίνωσή του καλούσε τους χριστιανούς εργάτες να επιστρέψουν στην εργασία τους και καταδίκαζε τη «βία των απεργών» και των κομμουνιστών υποκινητών τους. Το αποικιακό καθεστώς με τη σειρά του χρησιμοποίησε όλους τους κατασταλτικού μηχανισμούς που είχε στην διάθεσή του αλλά και του θεσμού των δικαστηρίων στην προσπάθειά του να σπάσει την απεργία με την βία. 

Η εταιρεία και η κυβέρνηση ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες αλλά με κοινή στρατηγική, πολιτικοποίησαν την στάση τους απέναντι στην απεργία και βρέθηκαν στην ίδια πλευρά. Προϋπόθεση για να διασφαλίσει η εταιρεία τα μελλοντικά της κέρδη και την αναμενόμενη αύξηση της παραγωγής, ήταν το σπάσιμο της συντεχνίας και ένα υπάκουο εργατικό δυναμικό, μακριά από τις συγκρούσεις της περιόδου 1936-1948. 

Η αποικιακή κυβέρνηση από την άλλη, είχε πολλαπλά οικονομικά οφέλη από τις δραστηριότητες της ΚΜΕ, όπως η εισροή πολύτιμου ξένου συναλλάγματος, αλλά το βασικότερο κριτήριο για τις πράξεις της ήταν τα πολιτικά οφέλη που θα είχε με το σπάσιμο της απεργίας και τον περιορισμό της δράσης των συντεχνιών, και κατ’ επέκταση και του ΑΚΕΛ, σε μια δύσκολη περίοδο για τα Βρετανικά συμφέροντα στη περιοχή.  

Στις 17 Μαΐου, και μετά από ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των μεταλλωρύχων, η απεργία έλαβε τέλος μετά από 125 μέρες, με την ικανοποίηση 30% των αιτημάτων των απεργών. Η επιτυχία των συνδικάτων στη διατήρηση μιας παρατεταμένης απεργίας είναι απόδειξη πως οι εργάτες μπορούν όταν είναι ενωμένοι να πετύχουν. Η ενότητα ανάμεσα σε 2000 απεργούς, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους αλλά και η πρωτόγνωρη αλληλεγγύη προς τον αγώνα των μεταλλωρύχων από το σύνολο της Κυπριακής εργατικής τάξης, είναι εξαιρετικής σημασίας, τόσο στο ιστορικό πλαίσιο της χρονιάς ορόσημο για τους εργατικούς αγώνες στην χώρα μας, όσο και στις γερές αγωνιστικές παρακαταθήκες που αυτή άφησε. Σε στιγμές που το εργατικό κίνημα είναι αποδιοργανωμένο και με το κεφάλαιο να αλωνίζει δίχως αντίπαλο, η αγωνιστική ανάγνωση αυτής της ιστορίας δείχνει ακόμα τον δρόμο για την αποτελεσματικότητα των αγώνων της τάξης μας αλλά και της ανάγκης ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.

του Αλέξη Αντωνίου

The post 13 Ιανουαρίου 1948 ξεκινάει η απεργία των μεταλλωρύχων: μια ιστορική παρακαταθήκη. appeared first on Αγκάρρα.

Άλλος ένας εργάτης νεκρός εν ώρα εργασίας

Προστίθενται οι εργάτες που πεθαίνουν εν ώρα εργασίας, λόγω της ελλειπούς ασφάλειας που παρέχεται για την διεκπεραίωση της. Σύμφωνα με δελτίο της αστυνομίας, 52 εργάτης στη Λεμεσό έχασε την ισορροπία του από σκαλωσιά με αποτέλεσμα να πέσει σε κενό περίπου 5 μέτρα.

Αρνούμαστε να αποκαλέσουμε τέτοια περιστατικά ως “εργατικά δυστυχήματα”, διότι τέτοια περιστατικά πολύ απλά θα μπορούσαν αποφευχθούν με στοιχειώδη λήψη μέτρων ασφαλείας. Ακόμα ένας ανώνυμος αναλώσιμος στο βωμό της μείωσης του κόστους. Είναι ένα ζήτημα για την οικοδομική βιομηχανία και τους εργάτες να απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες και περισσότερα μέτρα ασφαλείας για αποφυγή τέτοιων τραγικών γεγονότων στο μέλλον.

Συλλυπητήρια στους οικείους του εκλιπόντος και δύναμη στην οικογένεια του.

Πηγή

The post Άλλος ένας εργάτης νεκρός εν ώρα εργασίας appeared first on Αγκάρρα.

ΓΑΛΛΙΑ – ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΜΑΖΟΝ ΣΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ

Η Amazon έστειλε «μια δεκάδα ειδοποιήσεων» απόλυσης σε εργαζόμενους διαφόρων γαλλικών εγκαταστάσεων, σύμφωνα με την εφημερίδα «Le Parisien» της 4^ης Φεβρουαρίου. Το κίνητρο; Εξέφρασαν στα κοινωνικά δίκτυα κάποιου είδους στήριξης στα «κίτρινα γιλέκα». «Τα άτομα αυτά απολύθηκαν καθώς δεν τήρησαν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις» δήλωσε εκπρόσωπος της Amazon στη «Le Parisien». Το συνδικάτο CGT απαιτεί την επαναπρόσληψή τους και εκτιμάει ότι η απόλυσή τους στόχο είχε «να αποτελέσουν παράδειγμα ώστε να αποθαρρύνουν άλλους από τη δράση».

Απόλυση λόγω βαρέως παραπτώματος

Η «Le Parisien» δημοσιεύει αποσπάσματα από τις ειδοποιήσεις «απόλυσης λόγω βαρέως παραπτώματος» που έστειλε η Amazon στους εργαζόμενους, όπου αναφέρεται ότι οι υπάλληλοι επέδειξαν «συμπεριφορά η οποία είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες της εταιρείας» και προέβησαν σε δηλώσεις «μεγάλης σοβαρότητας» που αποτελούν «σοβαρή παραβίαση της υποχρέωσης πίστεως». Η «Le Parisien» παραθέτει το παράδειγμα ενός υπαλλήλου ο οποίος είχε δώσει ραντεβού με συναδέλφους «μπροστά από την πόρτα του χώρου εργασίας του για να πάνε να στήσουν μπλόκο σε μια κοντινή αποθήκη, στο Lesquin», στο βόρειο τμήμα. Ένας άλλος είχε γράψει: «Χρειαζόμαστε ενισχύσεις και παλέτες!».

Ήδη από τα τέλη του Ιανουαρίου, ο ραδιοφωνικός σταθμός France Bleu ανέφερε την περίπτωση ενός εργαζομένου της Amazon στο Montélimar (Drôme), ο οποίος απολύθηκε λόγω του ότι είχε γράψει στο Facebook : “Συγχαρητήρια σε όλους για το μπλόκο στην Amazon. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος για το μπλόκο βγαίνοντας από το χώρο εργασίας! Εσείς χειρίζεστε (την κατάσταση), μην αφήσετε τίποτα, ένα μόνο σύνθημα, η Παρασκευή θα είναι Black Out Friday. Θα έρθω μαζί σας όταν δεν δουλεύω. Μπλοκάρετε τα πάντα“. Προς στήριξη του εν λόγω υπαλλήλου οργανώθηκαν δύο στάσεις εργασίας στο Montélimar.

Ολόκληρη η είδηση εδω

The post ΓΑΛΛΙΑ – ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΜΑΖΟΝ ΣΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ appeared first on Αγκάρρα.

Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα | Venezuela’dan Ellerinizi Çekin

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

ανακοίνωση του Παγκύπριο Συμβουλίου Ειρήνης.

Εκδήλωση καταδίκης του ιμπεριαλιστικού πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα

Το Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης διοργανώνει εκδήλωση καταδίκης του ιμπεριαλιστικού πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα τη Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου, ώρα 17:00, έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Καταδικάζουμε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στα εσωτερικά της Βενεζουέλας με στόχο την ανατροπή του Προέδρου Νικολάς Μαδούρο και αναγνώριση του παράνομου αυτοανακηρυχθέντα προσωρινού προέδρου, Χουάν Γκουαϊδό από τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και των συμμαχικών τους κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική. Απότερος στόχος των μεθοδεύσεων αυτών δεν είναι άλλος από τον έλεγχο των πλούσιων αποθεμάτων πετρελαίου και άλλων φυσικών πόρων στη Βενεζουέλα.

Καταγγέλουμε τις απειλές για στρατιωτική επέμβαση και τους στέλνουμε το μήνυμα «Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!».

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας και στήριξη στο λαό της Βενεζουέλας και των δυνάμεων εκείνων εντός της χώρας που αγωνίζονται για την υπεράσπιση της κυριαρχίας. Ο λαός της Βενεζουέλας, όπως και κάθε λαός έχει το δικαίωμά του να αποφασίζει από μόνος του για το μέλλον του χωρίς ξένες επεμβάσεις, έχοντας ο ίδιος αποκλειστική ευθύνη της επιλογής της εξουσιάς του.

ΠΑΓΚΥΠΡΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ
KIBRIS BARIŞ KONSEYI
CYPRUS PEACE COUNCIL

The post Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα | Venezuela’dan Ellerinizi Çekin appeared first on Αγκάρρα.

Venezuela # happeningnow

Από τους φίλους μας που συμμετέχουν στην διαδήλωση στο Καράκας, ενάντια στην αμερικανική επέμβαση.

Με ομιλητή τον αληθινό πρόεδρο της χώρας.

The post Venezuela # happeningnow appeared first on Αγκάρρα.

Ο φαύλος κύκλος της τουρκοκυπριακής οικονομίας

Η πτώση της τουρκικής λίρας σε συνδυασμό με την καχεξία της τουρκικής οικονομίας, ποιες επιπτώσεις έχει στην οικονομία των κατεχομένων; Ποιοι τομείς επηρεάζονται άμεσα; Οι αρνητικές επιπτώσεις της υποτίμησης της αξίας της τουρκικής λίρας στα κατεχόμενα σε ορισμένους τομείς ήταν πιο έντονες σε σύγκριση με την Τουρκία. Παρόλο που απουσιάζουν ολοκληρωμένα στοιχεία για τους τομείς … Continue reading Ο φαύλος κύκλος της τουρκοκυπριακής οικονομίας

Ο φαύλος κύκλος της τουρκοκυπριακής οικονομίας

Η πτώση της τουρκικής λίρας σε συνδυασμό με την καχεξία της τουρκικής οικονομίας, ποιες επιπτώσεις έχει στην οικονομία των κατεχομένων; Ποιοι τομείς επηρεάζονται άμεσα; Οι αρνητικές επιπτώσεις της υποτίμησης της αξίας της τουρκικής λίρας στα κατεχόμενα σε ορισμένους τομείς ήταν πιο έντονες σε σύγκριση με την Τουρκία. Παρόλο που απουσιάζουν ολοκληρωμένα στοιχεία για τους τομείς […]

Σπόντες [15 Απριλίου 2019]

• Ανοίγουν πια μέτωπα παντού – «έχουμε πόλεμο μην το γελάς μωρό μου» που θα έλεγε και ο Πανούσης. Η ρητορική της συμμαχίας που προσπαθεί να γαντζωθεί ακόμα λίγο στο παρελθόν θυμίζει το ιστορικό ρητό για το τελευταίο καταφύγιο κάθε απατεώνα…
  Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ «δίνει» τον Ασσάνζ για να εκλιπαρήσει αμερικανική συγκάλυψη στις αποκαλύψεις για σκάνδαλο διαπλοκής. Η συμμαχία της δεξιας-ακροδεξιας στο Ισραήλ κερδίζει τις εκλογές σε ένα ντελίριο εθνικισμού/ρατσισμου, υποσχέσεων προσαρτήσεων και απειλών κατά των Παλαιστίνιων να μην ψηφίσουν [με κάμερες παρακολούθησης σε εκλογικά κέντρα] – και όλα αυτά για να αποκτήσει πλειοψηφία στην Βουλή και να προσπαθήσει να αλλάξει τον νόμο για να μην πάει φυλακή για διαπλοκή ο Νετανιαχου.
  
  Και στην Κύπρο, ο Αναστασιάδης πετάει κάθε φύλο συκής [αν του είχε μείνει δηλαδή κάτι] και μετά τον ρατσισμό ότι οι τ/κ δεν δικαιούνται λόγο στα θέματα της Κύπρου [πέρα από αυτά της κοινότητας τους] τώρα τους θεωρεί και.. δανεικούς. Για να πουλήσει ακροδεξιά υστερία ενάντια στην αριστερά, σαν συγκάλυψη για την διαπλοκή που τον περιβάλλει πια σαν μοναδική ταυτότητα. Και η κόρη του Σύρου ωρύεται, σαν φερέφωνο που αναμεταδίδει την φωνή του γέρου της που δεν είχε καν το ήθος της ντροπης [να πουμε να αυτοκτονήσει είναι να περιμενεις πολλα απο αυτόν και τους υπολοιπους ενοχους] μετα τον Ιούλη του 74. 
  
  Δεν υπάρχει μέση οδός – θα πρέπει να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτό το σύνδρομο, όπου το τελευταίο καταφύγιο συγκάλυψης της διαπλοκής και της διαφθοράς της εξουσίας, είναι η ακροδεξιά υστερία. Κτυπιούνται για να κρατήσουν τον χρόνο παγωμένο στο χθες. Αλλά δεν θα τους περασει – «όποιοι και αν είναι, όσο δυνατοί και αν είναι» που θα έλεγε και ο Δώρος Λοΐζου. Θα περάσουμε μέσα από την βροχή και όταν βγούμε στην άλλη όχθη αυτής της περιόδου, θα τους δούμε και πάλι, να αλλάζουν χρώματα όπως του χαμολιούς, να τυλίγονται, σαν δειλοί, αυτά που σήμερα δαιμονοποιούν. Αλλά στην στροφή των εποχών, δεν υπάρχει κλάδος ελαίας… Να το θυμούνται. Γιατί τα σύννεφα δεν είναι μόνο τα κατασκευασμένα τους θεάματα, αλλά και η οργή που αναδύεται από την γη...
  
  Μετά από αυτά τα επεισόδια, «7 ετών, 7 ημερών κοκ» θα έρθει και η κάθαρση. Και να την φοβάστε αυτήν κάθαρση στην στροφή των εποχών. Θα έχει την μορφή της Ιστορικής δικαιοσύνης που ανάγκασε τον αρχιερέα των υστεριών της ακροδεξιάς από το 1948, τον Π. Ιωαννίδη, να δει εγκλωβισμένος στην Κερύνεια τον τουρκικό στρατό που έφερε σαν συνέπεια το έργο του. Ή τον Πινοσέτ να τρέχει να ξεφύγει από τις συνέπειες του αιματοβαμμένου του έργου όπως ένα διεθνής φυγόδικος. Θα δείτε…

• "Αυτο-ρυθμίστηκε" και η "ελευθερία" στην πληροφόρηση, όπως αυτό ρυθμίζονται και όλες οι άλλες αστικές "ελευθερίες".
  Η σύλληψη του Assange ήταν μια αποκαλυπτική στιγμή των ορίων του ελεύθερου λόγου στην Δύση. Αν ο Assange ήταν σε μη-δυτική χώρα, και είχε αποκαλύψει στοιχεία για μη-δυτικό κράτος, θα υπήρχε ήδη σύσκεψη για κυρώσεις, απειλές για επεμβάσεις, φορτηγά στα σύνορα να μεταφέρουν τρόφιμα [από άλλο σενάριο αλλα του ιδιου βιβλίου συνταγων] κ.ο.κ.
  Τώρα, όμως, ένα άτομο που διευκόλυνε τους αμερικάνους πολίτες να δουν πως τους εξαπατούσε το κράτος τους, αρπάχτηκε από μια πρεσβεία [του κράτους όπου ο πρόεδρος αντιμετωπίζει κατηγορίες διαφθοράς] από την βρετανική αστυνομία για να δοθεί στις ΗΠΑ. Τζαι πανηγυρίζει η Χίλαρι - τζήνη που απορούσε γιατί έχασε τις εκλογές… Γιατί πάντα τέτοια ήσουν. Η Δεισδαιμόνα το είπε με απόλυτη σαφήνεια και Ιστορική ακρίβεια: "Αυτό-ρυθμίστηκε" και η "ελευθερία" στην πληροφόρηση, όπως αυτό ρυθμίζονται και όλες οι άλλες αστικές "ελευθερίες"
  https://dialogos.com.cy/vinteo-i-stigmi-tis-syllipsis-toy-tzoylian-asanz-ton-wikileaks/

•  Και το σχόλιο του Pilger [από τους λίγους δημοσιογράφους που αποκάλυπταν την αλήθεια τότε στο πόλεμο του Ιράκ] για την «ιστορική ντροπή» με ένα συγκριτικό παράδειγμα: την ενοχή του Μπλερ ο οποιος με τα ψέματα του οδήγησε στους θανάτους εκατομμυρίων ιρακινών, αλλα δεν διωκεται πουθενα, ενώ ο Assange διώκεται γιατί ακριβώς αποκάλυψε το έγκλημα. Και η βρετανική ελίτ με τα παραμύθια της για τα «δικαιώματα» είναι πια γυμνή:
  
  «.. The British elite abandoned its last imperial myth: that of fairness and justice.
  Imagine Tony Blair dragged from his multi-million pound Georgian home in Connaught Square, London, in handcuffs, for onward dispatch to the dock in The Hague. By the standard of Nuremberg, Blair’s “paramount crime” is the deaths of a million Iraqis. Assange’s crime is journalism: holding the rapacious to account, exposing their lies and empowering people all over the world with truth. »
  
  https://www.counterpunch.org/2019/04/12/the-assange-arrest-is-a-warning-from-history/

• Άμα θέλεις εκλογές, και αν τολμάς, Αβέρωφ να ξεκινήσουμε με τις προεδρικές. Ο Αβέρωφ παραληρούσε στην Βουλή αναζητώντας κάπου να πιαστεί για να μετατοπίσει την συζήτηση από τα αλυσιδωτά σκάνδαλα της κυβέρνησης του κόμματος του για τον Συνεργατισμό – και φυσικά την εμπλοκή οικογενειακών συμφερόντων του ιδίου με την προνομιακή πριμοδότηση της Logicom; «Να αυτοδιαλυθεί η Βουλή» γιατι αποκαλύφθηκαν τα σκάνδαλα του Χάρη, του Χατζηγιάννη, με ευθύνη του Αναστασιάδη όπως μας ειπε και ο ίδιος [αφού έγκρινε τα «έργα και τις ημέρες» του Χάρη]. Και τώρα είναι «κακή» η Βουλή, γιατί δεν την «κουμαντάρει» πια ο Αβέρωφ;
  Μα γιατί η Βουλή λεβέντη μου – να παραιτηθεί ο πρόεδρος και η κυβέρνηση και να γίνουν νέες εκλογές. Αν σας παίρνει ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Όλα τα άλλα είναι Αβερωφισμοί στην πεζίνα. Τολμάτε Αβέρωφ; Πόσα νομίζατε ότι μπορεί να κρύψετε πίσω από ένα δάκτυλο; Άντε τρέξε τώρα να μοιράζεις τσεκκούθκια, γλείφοντας εκεί που έφτυνες, και βάλτε μπροστά τις μηχανές αποβλάκωσης των τηλεοράσεων σας [και των εφημερίδων σας – χαριτωμένες και οι «δημοσκοπήσεις» στήριξης] για να δούμε πόσους θα μπορέσετε να κρατήσετε και αυτήν τη φορά μακρυά από τις εκλογές [με το κόλπο του «όλοι είναι ίδιοι»] για να μην φανεί η γύμνια σας – και η απέχθεια της κοινωνίας για εσάς…

• Ανησυχεί για την Βουλή ο Αβέρωφ; Ξέμεινε από κόλπα παραπλάνησης; Πάντως για να παίξει ετσι κασέτα [εκλογές για Βουλή – αλλα όχι για προεδρία] και να του απαντήσει ο Ν. Παπαδόπουλος με εισήγηση για προεδρικές εκλογές, μπορεί και να σημαίνει ότι ο Αβέρωφ δεν νοιώθει πια σίγουρος ότι με το χαζοχαρούμενα κόλπα και συναλλαγές του μπορεί να εξασφαλίζει πλειοψηφία στην  Βουλή και το ρίχνει στην δαιμονοποίηση της… Χμ… Ενδιαφέρον… J ..Πάντως μέχρι στιγμής η Βουλή έστησε πόδι για τον Συνεργατισμό και δεν συγκάλυψε…. Άντε να δούμε και αν ο Παπαδόπουλος θα τηρήσει την θέση ότι δεν θα συνεργάζεται όσο είναι εκεί ο Χ. Γεωργιάδης… Ή ισως και ευρύτερα…J.. Ίσως να έχουμε και ενδιαφέροντες καιρούς… Θα δείξει…J

• Η δανεική Αμερικάνα: Ατε πάλι τουτη η Λουτ. Αναζητά, λαλεί, ο Φιλελεύθερος [δηλαδή το προεδρικό μέσω Πιμπίσιη] «..τρόπους να εμπλακούν όλοι όσοι έχουν να κάνουν με το κυπριακό και όχι μόνο οι δυο ηγέτες στο νησί.» Αντί σιόρ να πει ότι φταίουν οι άλλοι, οι τούρτσιοι, τζαι κανεί, τζαι να αφήσει το Johnny Walker με το ποτό του τζαι το δικηγορικό του γραφείο, πελεκά πάλε. Όμως «σύμβουλοι» και παραδεξάμενοι [δημοσιογράφοι, συγγενείς κ.α]  του προεδρικού - ακόμα και αν σας ρίξει λίγη αναβολή… η αλήθεια πλησιάζει… J …Ατε πείτε του Ιγνατίου να αρκέψει την εκστρατεία ότι εν προβληματική, φιλοτουρική κοκ… Τζαι τζήνο το γέρημο το «πλαίσιο Γκουτέρες» εν φεύκει, κανένας εν τσιμπά τις πελλάρες του παρελθόντος που ανακυκλώνει στα hangover ο Ανάστος, τζαι εν τζαι τούτοι οι «δανεικοί» τουρκοκύπριοι που μπορεί σε καμιάν φάση να αρκέψουν να ψηφίζουν μαζικα…Τζαι αν γινει ετσι σαστα τζαι γυρασιν...τζαι βουρούν μας τζαι οι ευρωπαίοι με τα διαβατήρια του δικηγορικού γραφείου… Johnny Walker on the ropes… Πάντως αν όντως η Λουτ σκέφτεται να διευρύνει την συμμετοχή ένεν καθόλου κακή ιδέα τούτη η διεύρυνση να ξεκινήσει τζαι που το εσωτερικό – το να αντιπροσωπεύει την ελληνοκυπριακή κοινότητα ο Ανάστος είναι από κωμικό μέχρι τραγικό στην κατάσταση του. Ας συμμετέχουν τουλάχιστον τζαι ο Α. Κυπριανού με τον Ν. Παπαδόπουλο σαν εκπρόσωποι των δυο μεγαλύτερων κομμάτων πλην του ΔΗΣΥ που έσιει τον Αναστο – τζαι οι δύο τους εκπροσωπούν τζαι πιο πλουραλιστικά την ε/κ κοινότητα όσον αφορά τις απόψεις…
  

• Ο ρατσισμός του Αναστασιάδη και του περίγυρου του έγινε ακόμα πιο απροκάλυπτος αυτήν την εβδομάδα σαν απόπειρα συσπείρωσης της δεξιάς/ακροδεξιάς και συγκάλυψης [μέσω μετατοπίσεων της ατζέντας του δημόσιου λόγου] των σκανδάλων στον Συνεργατισμό. Δεν είναι όμως απλώς προεκλογική στρατηγική –εκφράζει και μια ευρύτερη νοοτροπία που τώρα πια είναι εκεί ξεδιάντροπη.
  Ουσιαστικά, εκλιπαρεί γονατιστός στα 4 του τους απορριπτικούς. Και εκτός από τις επιθέσεις ενάντια στους τουρκοκύπριους τώρα η επίθεση εστιάζει και στο ΑΚΕΛ σαν προσπάθεια διάσπασης της αντιπολίτευσης [η οποία τουλάχιστον στα θέματα της εσωτερικής διαπλοκής, όπως με την διάλυση του Συνεργατισμού, φαίνεται να συγκλίνει κάπως]. Η αμίμητη αναφορά για «δανεικούς ψήφους» τ/κ [με αναφορά στην υποψηφιότητα του Νιαζί] θυμίζει τις αναφορές της ακροδεξιάς πριν το 74 που ταύτιζε τους «Τούρκους» και τους «κομμουνιστές» [και μάλιστα προτιμούσαν και τους Τούρκους της εισβολής παρά τους ε/κ αριστερούς όπως καταγράφηκε στο ιστορικό ντοκιμαντέρ του Κακογιάννη «Αττίλας 74»].
  Οπότε τα περί «δημοκρατικού τόξου» [που περιλαμβάνει και τον ΔΗΣΥ] και άλλες φαιδρότητες να πουληθούν αλλού. Εδώ έχουμε ένα υποτιθέμενο πρόεδρο που πουλά ανοικτά ρατσισμό. Όσοι σιωπήσουν έχουν ευθύνες…Το που στυλλον στυλλον ανεση, ετελειωσεν. Εχουν τζαι οι στυλλοι τις ευθυνες τους… :)
  
  

• Η εκκωφαντική σιωπή όλων αυτών, στην δεξιά, που πουλούσαν δήθεν μαράζι για την λύση μετά το 2004, έχουν εδώ πια, στον συνεχή ρατσισμό του Αναστασιάδη με αποκορύφωμα τις τουρκοκυπριακές ψήφους σαν «δανεικές», τον ιστορικό τους καθρέφτη…
  Αυτοί ηταν, αυτοί είναι;  Μέχρι και η υποψηφιότητα ενός τουρκοκύπριου που κατοικεί στην νότια Κύπρο, δαιμονοποιείται από αυτόν που εξέλεξαν - και ξέπλυναν και μετεκλογικά με το «όλοι είναι ίδιοι». Όχι ρε δεν είναι.. και ιδού η απόδειξη. Εσείς, οι λαλίστατοι της αρλουμπολογίας προηγουμένως, που σιωπάτε τωρά, είστε «οι ίδιοι»… Μιλά ο Μαρκίδης, και διαφοροποιείται κάπως η Αλήθεια. Ούτε καν στην μάντρα της δεξιάς δεν είστε ίδιοι. Μερικοί όμως είσαστε…
  Και να σκεφτεί κανείς ότι η συμμετοχή των τ/κ είναι όχι μόνο κατοχυρωμένη συνταγματικά [κερδήθηκε δηλαδή στα δικαστήρια] αλλά με βάση την απορριπτική ρητορική [την οποία υιοθετεί ο ΔΗΣΥ πια], θα μπορούσε να πει κανείς ότι εξυπηρετεί και την προσπάθεια των ε/κ να αποφύγουν να δοθούν οι 2 έδρες τηε ευρωβουλης, στην τ/κ κοινότητα. Άλλωστε για αυτό στηρίζουν τον πολιτικαντισμό του Λεβέντ, δεν είναι;
  Αλλά ιδού η αλήθεια της αυταπάτης. Η δεξιά δεν ενδιαφέρεται για τίποτα πέρα από τις καρέκλες του σημερα, τζαι του «που στυλλον στυλλον, ανεση». Όπως ακριβώς και το 74 – τα σάλια για τις καρέκλες της εξουσίας, τυφλώνουν ακόμα και τις απλές λογικες συνέπειες…. Και η σιωπή των αμνών της μάντρας ξεκαθαρίζει και την υποκρισία.
  
  

• Γιατί πρέπει πια [μετά την νέα ρατσιστική δήλωση Αναστασιάδη] να ψηφίσουν μαζικά οι τουρκοκύπριοι. Ο πανικός της δεξιάς μπροστά στην πιθανότητα μαζικής τουρκοκυπριακής ψήφου αποκαλύπτει την προοπτική ενός βραχυκυκλώματος του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Οι τουρκοκύπριοι με βάση το σύνταγμα του 1960 θα έπρεπε να έχουν καθορισμένες κοινοτικές έδρες στο ευρωκοινοβούλιο. Όμως λόγω 74, και της επέκτασης της λογικής του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, για να μπορούν οι ελληνοκύπριοι να διαχειρίζονται [με διεθνή αναγνώριση] μονοπωλιακά την Κυπριακή Δημοκρατία, πρέπει να αντιμετωπίσουν και τους τουρκοκύπριους ως θύματα της εισβολής. Άρα να τους επιτρέπουν να ψηφίζουν, αφού δεν έχουν κοινοτική αντιπροσώπευση – μεχρι την λυση.
  
  Το δικαίωμα να ψηφίζουν, όμως, βασίζεται, όπως και το καθεστώς του ρατσισμού στον αμερικανικό νότο μεχρι την δεκαετία του 1960, σε μια ντε φακτο πραγματικότητα: ότι δεν θα θεελουν ή, στην αναγκη, θα αποθαρρύνονται από το να ψηφίζουν. Αν, όμως, ψηφίζουν μαζικά, τότε οι ελληνοκύπριοι θα βρεθούν μπροστά σε μια νέα ντε φάκτο κατάσταση: οι τ/κ θα ψηφίζουν και θα επηρεάζουν τις ελληνοκυπριακές εκλογές οδηγώντας ουσιαστικά το καθεστώς έκτακτης ανάγκης σε μπούμερανγκ. Οι τ/κ θα έχουν τους δικούς τους κοινοτικούς θεσμούς στην βόρεια Κύπρο [που δεν είναι μεν διεθνώς αναγνωρισμένοι – αλλά θεωρούνται και από τον ΟΗΕ και από την ΕΕ σαν οντότητες] και θα καθορίζουν [αν είναι μαζική ψήφος] σαν άτομα και τις ε/κ εκλογές – οι οποίες παρουσιάζονται διεθνώς σαν εκφραστικές της Κυπριακής Δημοκρατίας.
  
  Το συνεπαγόμενο μιας μαζικής ψήφου θα είναι το εξής δίλημμα για την κουτοπονηριά του ε/κ καθεστώτος έκτακτης ανάγκης: είτε θα λυθεί το κυπριακό και θα ψηφίζουν οι τ/κ κοινοτικά η κοινά με σταθμισμένη ψήφο [με βάση το άλμα συμβιβαστικης εισήγησης στις συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλατ που επικρότησε και ο Τάσσος] είτε οι «τούρκοι» [κατά τον ρατσιστικό λόγο της δεξιάς/ακροδεξιάς η/και του απορριπτισμου] θα καθορίζουν εκλογές. Και τότε όλο το σενάριο της σαλαμοποίησης του κυπριακού πληθυσμού που προωθεί η δεξιά από το 1948, θα γυρίσει μπούμερανγκ… Θα δείξει… J ..Αν θα γίνει τώρα ή μετά …Αλλά φαίνεται αναπόφευκτα πιθανό… Και σαν συνέπεια και σαν μορφή πίεσης για λυση… J
  

• Η σημερινή κατάντια της ε/κ δεξιάς με τις δημόσιες υστερίες [ρατσισμών και δαιμονοποίησης] για να προστατεύσει την προσπάθεια μονοπώλησης της εξουσίας και επέκτασης της διαπλοκής των ημέτερων [μέσω πελατειακών σχέσεων] είναι ιστορικά το τρίτο στάδιο παραχωρησης δικαιωματων στο τουρκικο κρατος σαν συνεπεια των πρακτικων της δεξιας. Και αν δεν υπάρξει αντίσταση, η συνέπεια αυτήν την φορά θα είναι η μουσουλμανικής καταγωγής πλειοψηφία στη Κύπρο με το νησί να εντάσσεται στην στρατιωτική σφαίρα της Τουρκίας [ήδη το ναυτικό της κανει περίπατο στην νότια θάλασσα μας].

•  «Η σφαίρα δεν σκοτώνει. Αυτό που σκοτώνει είναι η σιωπή των ανθρώπων» [σύνθημα των διαδηλωτών/τριών που ανέτρεψαν την κυβέρνηση στο Σουδάν – παει και για ευρύτερη χρήση αμα αντικατασταθεί η «σφαίρα» με τα τις «υστερίες των ΜΜΕ»]…Η αντίσταση σήμερα στην Κύπρο περνά από δυο άξονες: απο την πρακτική υπονόμευση κάθε προσπάθειας συντήρησης του διαχωρισμού και την διερεύνηση της ντε φάκτο ενοποίησης από τα κάτω, και την εξίσου ασυμβίβαστη άρνηση υποχώρησης μπροστά στις επιθέσεις και την υστερία που κατασκευάζει το παρελθόν που εκπροσωπεί ο Ανάστος, ο Αβέρωφ και τα συμφέροντα της ημετεροκρατίας που εξυπηρετούν.
  Το 1948 προσπάθησαν να δαιμονοποιήσουν την αριστερά – και το 1958 να την εκφοβίσουν με δολοφονίες και τραμπουκισμούς. Το ότι άντεξε η αριστερά, και στάθηκε όρθια μπροστά στους τραμπούκους, δημιούργησε την βάση για να απλωθεί μετά το 1960 η αποδοχή της ανεξαρτησίας. Το ότι η αριστερά κατηγορήθηκε μετα ότι ήταν  «σύμμαχος των τούρκων» [η εφημερίδα Πατρίς του Γρίβα είχε εισηγηθεί πρώτη τον ρητορικό οχετό των «δανεικών» τουρκοκυπρίων] και μια ευρύτερη πλειοψηφία δέχθηκε επίθεση από τα όργανα του ελληνικού και τουρκικού κράτους, αλλά δεν δέχθηκαν το σχέδιο Άτσεσον και την ανταλλαγή πληθυσμών το 1974, ήταν η βάση πάνω στην οποία κτίστηκε από την δεκαετία του 1990 το άνοιγμα στο τείχος.. Τώρα η επίθεση του δικηγόρου της διακυβέρνησης της ημετεροκρατίας ξεκίνησε με εστίαση στους «οπαδούς της όποιας λύσης» [που αφορούσε ευρύτερα το κίνημα επανένωσης] και τώρα εστιάζει στην αριστερά. Ίδιες πρακτικές όπως και των ιδεολογικών του προγόνων. Τώρα που επανένωση προχωρεί από τα κάτω και το τείχος είναι ήδη μισογκρεμισμένο, θα αντέξουμε και αυτήν την επίθεση. Άλλωστε με τον Ανάστο και το σούργελο του, η ιστορική εικόνα είναι πια σαφής – ο ρητορικός ρατσισμός είναι απλώς επικάλυψη των συμφερόντων που εξυπηρετεί..
  
  

• Και σαφώς πλέον, αφού η αθλιότητα έχει φτάσει στο επίπεδο να ονομάζει πολίτες της χώρας μας «δανεικούς» για να συγκαλύψει τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης του, είναι καιρός να τεθεί καθαρά και το ζήτημα των ατιμωτικών αδικημάτων της προεδρίας… Μάσιαλλα του παιθκιού έσιει τα γιώρκιν…J
  
  Gregoris Ioannou:
  «Πολλοί ασχοληθήκαμε με το εμετικά ρατσιστικό σχόλιο του Αναστασιάδη για «δανεικές τ/κ ψήφους» αναφερόμενος στην συμπερίληψη του Κιζιλγκιουρέκ στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ. Αλλά χρειάζεται και ένα σχόλιο για την άλλη του δήλωση στα πλαίσια εγκαινίων ενός Μολλ (ναι τόσο χαμηλά). Είπε λοιπόν ο πρόεδρος [που αν είχαμε κανονικό κράτος με θεσμούς να λειτουργούν θα έπρεπε να είχε ήδη αποπεμφθεί για εσχάτη προδοσία για την ανοιχτή διαπραγμάτευση της διχοτόμησης που έκανε και κάνει με τον Τσαβούσογλου, ή/και για ατιμωτικό αδίκημα σε σχέση με τον πλουτισμό της οικογένειας του από την επιχείρηση διαβατήρια] ότι είναι δική του επιτυχία το «να τεθεί το θέμα της κατάργησης των εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων και της παρουσίας τουρκικού στρατού».
  
  Αυτό είναι η μισή αλήθεια, και άρα διαστρεβλωτική προπαγάνδα. Η κατάργηση των εγγυήσεων και του επεμβατικού δικαιώματος, που είναι ένα και το αυτό, δεν τέθηκε. Έγινε αποδεκτή από την Τουρκία. Αυτό που τέθηκε ήταν το θέμα της παρουσίας αγήματος του ελληνικού και τουρκικού στρατού, της ΕΛΔΥΚ και της ΤΟΥΡΔΥΚ, και τέθηκε υπό την αίρεση των κυβερνήσεων της Ελλάδας και της Τουρκίας. Και στα δυο αυτά γεγονότα δεν είχε κανένα θετικό ρόλο ο Νίκος Αναστασιάδης. Την κατάργηση των εγγυήσεων που έδωσε ρητά η Τουρκία στον Γκουτέρες, όπως διέρρευσαν με αρκετή σαφήνεια τα Ηνωμένα Έθνη, την κλώτσησε στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ την συζήτηση για το μέλλον της ΕΛΔΥΚ και της ΤΟΥΡΔΥΚ από Τσίπρα και Ερντογάν την μπλόκαρε με άκομψο μάλιστα τρόπο όπως διέρρευσαν ελληνικές πηγές.
  
  Ο Αναστασιάδης εγκλημάτισε σε σχέση με το Κυπριακό το 2016-2017 ανοίγοντας την συζήτηση για συμφωνημένη διχοτόμηση την στιγμή που οι διεθνείς συγκυρίες και η στάση της κυπριακής αριστεράς βόρεια και νότια άνοιξαν το ενδεχόμενο για μια συμφωνία στο Κυπριακό με πλειοψηφική αποδοχή και στις δυο πλευρές. Δεν αρκεί να πούμε ότι το δικαστήριο της Ιστορίας θα τον κρίνει ένοχο για το τι θα ακολουθήσει. Ο Αναστασιάδης πρέπει να λογοδοτήσει σε κανονικά σε δικαστήριο. Το ότι έχει το θράσος να κουνά και το δάκτυλο μετά από το έγκλημα όμως δεν είναι ποινικό ζήτημα. Είναι βαθύτατα πολιτικό και πολιτική θα πρέπει να είναι η τιμωρία του.»
  
  

• Αυτό που ξεκίνησε ο Προδρόμου και ολοκλήρωσε ο Ανάστος με τις δανεικές ψήφους είναι ουσιαστικά επαναφορά της χουντικής ρητορικής του «εμείς είμαστε το εθνικό [«Εθνικό Κέντρο», «Εθνικά ορθό», κοκ]  και άρα όσοι μας αμφισβητούν είναι «ύποπτοι», με την οποία αναγιώθηκαν και οι δυο και το ότι την αναπαράγουν δεν είναι και καν έκπληξη.
  Ο μεν Αναστασιάδης πέρα από θεάματα θυμωμένου τασακιου, και αναπαραγωγής των ρητορικων κλισε που κληρονομησε, είναι αμφίβολο αν έκατσε ποτέ να σκεφτεί ουσιαστικά για κάτι [περα από τα οικογενειακα/ημετερα συμφεροντα]: το ότι την μια λέει το άλφα, ας πούμε το 2004, και μετά το 2017, λέει το ακριβώς αντίθετο, είναι κλασικό δείγμα του ανθρώπου που μιλά χωρίς να καταλαβαίνει τί λαλεί. Απλώς φωνάζει και πετα ρητορικά τασάκια. Ο Προδρόμου παιζει τον τυπικό ρόλο της ακατάσχετης φλυαρίας που προσπαθεί απλώς να αποφύγει, με την λαγνεία των λέξεων, τον διάλογο που φοβαται ότι θα οδηγήσει στην αποκάλυψη της λογικής γύμνιας των ρητορικών του. Και οι δυο συγκαλυπτουν [γιατί είναι δειλοί να το παραδεχτούν] ότι έλεγαν ψέματα κατά την διάρκεια των συνομιλιών και ότι ναυάγησαν το Κραν Μοντανά για ιδιοτελείς λόγους.
  Οπότε αφού ξεκίνησαν την σειρά των ψεμάτων, τώρα θέλουν να βαφτίσουν το ψέμα τους και σαν την θέση της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός για να συγκαλύψουν την κατάργηση της Δημοκρατίας, φωνάζαν [με εκείνο το υστερικό πάθος που θυμίζει και τους νεότερους… J] ότι λάτρευαν την αρχαια Ελλάδα κοκ, και όποιος τους αμφισβητούσε ήταν.. ενάντια στο έθνος. Ό,τι μάθει ο καθένας και ό,τι μπορεί αναπαράγει. Έτσι δεν είναι Πρόδρομε...;
  
  

• Αδυνατίζει και το βαρύ πυροβολικό της δεξιάς – οι τηλεοράσεις: Βοηθήστε το να αδυνατίσει περισσότερο με μποϋκοτάζ των «ειδήσεων» της προπαγάνδας τους. Ο Μ. Νομικός, ο οποίος εκτός από γοητευτικά σχόλια [ιδιαίτερα σε θέματα πολιτικής της διαφορετικότητας], είναι και ειδικός στην παρακολούθηση των εξελίξεων στα τηλεοπτικά, γράφει: « Οι τηλεθεατές φεύγουν, τα κανάλια μαζεύονται. Σε ένα τηλεοπτικό σκηνικό που αλλάζει ραγδαία, οι κυπριακοί ιδιωτικοί σταθμοί φαίνεται να παρακολουθούν μουδιασμένα τις εξελίξεις. Η συρρίκνωση της τηλεθέασης αλλά και της διαφημιστικής πίτα… έχουν φέρει σε δυσμενή θέση την συμβατική τηλεόραση που βλέπει τους τηλεθεατές να στρέφονται μαζικά στα συνδρομητικά και τις υπηρεσίες streaming Netflix, IPTV, Kodi κοκ».
  [ΤV μανία, 6-12/4, σελ. 14]
  
  Πολλά καλά. Όπως τζαι με την πεζίνα. Μποϋκοτάρετε τις ειδήσεις του ΔΗΣΥ που μεταδίδουν και τα 5 παγκύπρια κανάλια [τα τοπικά αναπαράγουν]. Κάνετε εκστρατεία στην καθημερινότητας σας να σταματήσουν να βλέπουν οσοι ξερετε, τις τηλεοπτικές ειδήσεις προπαγάνδας και χειραγώγησης. Καλύτερα να βλέπουν ότι νά’ ναι από το ίντερνετ. Αν είναι να έχουμε «πόλεμο», ας κάνουμε και εμείς τον διάχυτο ασύμμετρο ανταρτοπόλεμο μας. Έχουμε και την τεχνολογία μαζί μας – όπως η κυπριακή γλωσσική μορφή είχε υπέρ της, την τεχνολογία του ραδιοφώνου [έστω και με μια εκπομπή την εβδομάδα – το σκετς – αλλά κέρδισε τον έντυπο καλαμαρίζων λόγο]. Είναι εμφανές ότι αυτή φρίκη του πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέϊ που αποκαλύπτεται πίσω από τα φούμαρα του ΔΗΣΥ, συντηρείται και κέρδισε 4 εκλογές μετά το 1990 ακριβώς λόγω των ιδιωτικών τηλεορασεων [το ΡΙΚ κρατούσε κάποιες ισορροπίες με άλλες κυβερνήσεις, τώρα είναι απλώς όργανο]. 
  Εκεί τους πονάει - κτυπήστε και εκεί με μποϋκοτάζ. Και μην πιστέψετε ότι θα αλλάξουν – απλώς θα ρίξουν λίγη ισορροπία για να σας παραπλανησουν και μετα να σας φλομώσουν προπαγάνδα προεκλογικά όπως πάντα, συγκαλύπτοντας την διαπλοκή. Το μόνο που αξίζει να βλέπει καποιος/α είναι οι εκπομπές στην κυπριακή – σαν φόρος τιμής στην αντίσταση της γλωσσικής μας έκφρασης, την οποία πολέμησαν με μίσος για ένα αιωνα [το σύνδρομο του κόμπλεξ ότι είναι εκπρόσωποι εισαγωμενης ανωτερότητας στο καλαμαρίζειν]. Η κυπριακή άντεξε μπροστά σε τέτοια επίθεση. Θα αντέξουμε και θα ανατρέψουμε και εμείς, αυτής της εποχής, την τηλεοπτική δικτατορία του ΔΗΣΥ και του ΚΕΒΕ.
  

• Και πριν αλέκτωρ λαλήσει… Τί απέγιναν οι οπαδοί του Λεβέντ μετά την  ρατσιστική παρέλαση για τις «δανεικές ψήφους»; Να πούμε και τον Λεβέντ δανεικό; ….Και αυτοί που τον ανέμιζαν; …Ο Άριστος Μιχαηλίδης ξαφνικά το παίζει επιτήδειος ουδέτερος; …Κατάλαβες έστω και τώρα Άριστε ότι το δικό σας κόλλημα παράγει τον κοινοτισμό; Αλλά θέλεις και εσύ προσπάθεια να καταλάβεις, κολλημένος όπως φαινεσαι συχνα στα κλισέ των δεκαετιών πριν το 1980.… Περαστικά ρε.. βορείως και νοτίως… :)
  

• «Το τελευταίο καταφύγιο κάθε απατεώνα στην πολιτική είναι ο εθνικισμός»: όταν το Ισραήλ περνά από την διαπλοκή στο απαρτχάιντ και ξανά και ξανά… Οι εκλογές στο Ισραήλ πρέπει να προβληματίσουν σε διάφορα επίπεδα. Σαν αξιολόγηση θα μπορούσε να πει κάποιος/α ότι κέρδισε μεν η συμμαχία δεξιάς/ακροδεξιάς [με την ακροδεξιά πια να είναι ρυθμιστής της επιβίωσης του Νετανιάχου] αλλά αυτό που φαινόταν σαν εύκολη νίκη του Νετανιάχου, μόλις πριν λίγους μήνες, δεν πραγματοποιήθηκε. Ουσιαστικά, εμφανίστηκε ένα δυναμικός συνασπισμός κεντρώων με επικεφαλής ένα τέως στρατιωτικό που πήρε τις ίδιες έδρες με το κόμμα του Νετανιάχου. Αυτό ήταν και το μόνο ελαφρώς θετικό στην ευρύτερη εικόνα της εσωτερικής σήψης της ό,ποιας Δημοκρατίας στο γειτονικό κράτος. Και σε ένα μεγάλο βαθμό η αποτυχία της κεντροαριστεράς να ολοκληρώσει το βήμα της ανασυγκρότησης της, ηταν η μαζική αποχή των παλαιστινίων που είχε να κάνει και με το κλίμα εκφοβισμού από την δεξιά/ακροδεξιά.
  
  Ουσιαστικά, οι εκλογές έγιναν και για την διαπλοκή του Νετανιάχου, ο οποίος θα δικαστεί τους επόμενους μήνες. Οπότε η Ισραηλιτική κοινωνία είχε μπροστά της την επιλογή ενός διεφθαρμένου πολιτικού. Και η πλειοψηφία όσων ψήφισαν επέλεξε να στηρίξει/ξεπλύνει [για οποιαδήποτε συμφέροντα] τον διεφθαρμένο πολιτικό. Υπάρχει πατος πιο κάτω; Ακόμα και τα διεθνή πλυντήρια των εγκλημάτων του Ισραήλ άρχισαν πια να μιλούν ανοικτά για σήψη της Δημοκρατίας στο Ισραήλ. Η εξαθλίωση μερίδας του κοινού είναι ακόμα χειρότερη: Ο Νετανιάχου φυσικά δεν πήρε πλειοψηφία – αλλά θα κάνει κυβέρνηση, εκτός απροόπτου, με τους ακροδεξιούς οι οποίοι στον εθνικο-ρατσιστικό τους οίστρο, θέλουν και άλλο παλαιστινιακό αίμα ή και άλλη καταπίεση των παλαιστινίων για να εξαγοράσει ο Νετανιάχου τις ψήφους τους και να μην πάει φυλακή [να αλλάξουν δηλαδή νόμους για να μην φυλακιστεί αν - όπως αναμένεται- καταδικαστεί]. Ο εθνικισμός και η διαφθορά πάνε πια χέρι με χέρι για να έχουμε εικόνα.
  
  Οπότε οι εκλογές δεν ήταν το τέλος, αλλά μέρος μιας πορείας, η οποία θα περιλαμβάνει την δίκη του Νετανιάχου και το πώς θα εξαγοράσει τους ακροδεξιούς. Τους έριξε μεχρι και το κόκκαλο της προσάρτησης των συνοικισμών εποίκων της Δυτικής Όχθης… Και κάποια ψώνια εδώ δίπλα, υποστηρίζουν τον Νετανιάχου… Ο καθένας/καθεμια πάει με την διαπλοκή των συμφεροντων του/της. Άλλωστε ποιοί συμπαραστάθηκαν [εστω και με αποχη] του ΔΗΣΥ στην Βουλή στο ψήφισμα για τα σκάνδαλα του Χάρη και του Χατζηγιάννη στο Συνεργατισμό; Το ΕΛΑΜ. Τόσο αποκαλυπτικό.. :) .. Ιδού και μια καταγραφη από τα διεθνη/δυτικα ΜΜΕ:
  
  “This is one station in a journey Netanyahu is going to go through in the next few months,” says Natan Sachs, director of the Center for Middle East Policy at the Brookings Institution think tank in Washington. “The real game is about the indictment: whether he gets immunity from it, whether he can survive indictment and keep the coalition going even while on trial — those are the real questions.”

• Η αποχή σαν όργανο της εξουσίας. Πως η ακροδεξιά στο Ισραήλ τρομοκρατεί τους Παλαιστίνιους να μην ψηφίζουν. Και που οδηγεί σαν συνέπεια η ρητορική των «δανεικών ψήφων»… Η αποχή έχει και μια ιστορική αξιοπρεπή παράδοση.  Σε περιόδους καθολικών ψηφοφοριών ή εναλλαγών δύο κομματικών μορφών του συστήματος, η αποχή είναι πολιτική δήλωση αν συνοδεύεται και με μια πρακτική. Όμως, όπως παρατήρησε και ο Τσόμσκι η αποχή είναι και μέρος της πολιτικής της εξουσίας που θεωρεί τους πολίτες «συγχυσμένη αγέλη» που δεν πρέπει να εμπλέκεται πολύ με  τα κοινά. Έτσι στις ΗΠΑ υπάρχει μια ενθάρρυνση της αποχής από τους συντηρητικούς [η ψηφοφορία λίγες φορές πια ξεπερνά κατά πολύ το 50%] να μην ψηφίσουν οι αντίπαλοι τους. Ιστορικά, αυτό εφαρμοζόταν στο νότο ενάντια στους αφρο-αμερικανούς, αλλά τώρα γίνεται απόπειρα να εφαρμοστεί και σε περιοχές με λατινόφωνους πληθυσμούς μετά από μετανάστευση.
  
  Τώρα το κόλπο της αποχής [γιατί «όλοι είναι ίδιοι» όπως λένε σε όλους τους άλλους τα φερέφωνα του ΔΗΣΥ που ψηφίζουν μανιοκαταθλιπτικά φυσικά] εφαρμόζεται και στην Παλαιστίνη: ακτιβιστές του κόμματος του Νετανιάχου έβαλαν λέει κάμερες σε εκλογικά κέντρα, σε περιοχές παλαιστινίων, για να παρακολουθούν την ψηφοφορία. Τους δολοφονούν, τους αρπάζουν την γη, το νερό. Και τώρα θέλουν να τους τρομοκρατήσουν ακόμα και στο τυπικό δικαίωμα της ψηφοφορίας [ο στρατός έρχεται το βράδυ και σε συλλαμβάνει χωρίς λόγο ή μπορεί να έρθουν οι τραμπούκοι της ισραηλίτικης Κου Κλουξ Κλαν, των εποίκων]. Η αποχή των παλαιστίνιων του Ισραήλ αυξήθηκε [“the arab vote collapsed” μετέδιδαν τα δυτικά πρακτορεία] και στοίχισε σαφώς στο κεντροαριστερό μπλοκ.
  
  Άρα η αποχη, σε αυτήν την περίπτωση, εξυπηρέτησε την προσπάθεια ξεπλύματος του Νετανιάχου και τις υστερίες της ακροδεξιάς. Για να έχουμε και πολιτική εικόνα… Και όταν αυτή η καταπίεση οδηγήσει στην έκρηξη ελπίζουμε, αυτή την φορά τουλαχιστον, να μην μας βγουν οι απολογητές/τριες και να έχουν και το θράσος να μιλούν για «Δημοκρατία» στο κράτος του απαρτχάιντ της Μέσης Ανατολής:
  
  “Netanyahu also benefited from what looks like a collapse in turnout among Israel’s Arab minority, who were vital to the hopes of the broader left. It’s hard to say yet why this happened, but it’s worth noting that Likud activists tried to smuggle in cameras to document alleged “election fraud” by Arab voters on the day of the vote. Hadash Ta’al, the leading Arab party, saw it as an attempt to menace their voters and deter them from voting — one that may have been effective, especially coming on the heels of a campaign that relentlessly marginalized Arab voters.”
  
  https://www.vox.com/world/2019/4/10/18302233/israel-election-results-benjamin-netanyahu-2019
  

• Να πληρώσουν τα δικηγορικά γραφεία και οι προνομιούχες οικογένειες τα έξοδα για το ξέπλυμα του προγράμματος «χρυσών διαβατηρίων», πύργων και άλλων εξυπηρετήσεων για τους λίγους…
  Και ενώ ο Αναστασιάδης μας θυμίζει με το ρατσισμό του ότι είναι ο απόγονος του αστυνομικού διευθυντή του πραξικοπήματος στην Λεμεσό, η κυβέρνηση των δικηγορικών γραφείων που πουλούν την Κύπρο σε μορφή διαβατηρίων, αποφάσισε να πετάξει ακόμα 1, 4 εκατομμύρια από τους φόρους μας για να ξεπλύνει το πρόγραμμα που απέδωσε σε μια μικρή ομάδα [ατόμων και οικογενειών] χιλιάδες. Γιατί να πληρώσει το δημόσιο; Να πληρώσουν τα δικηγορικά γραφεία – συμπεριλαμβανομένου του προεδρικού… Πόσα κέρδη έβγαλε; Να επιχορηγήσει η προεδρική οικογένεια το πρόγραμμα που την ευνόησε σκανδαλωδώς [σαν προεδρική οικογένεια – αν υπάρχει αίσθημα τσίπας σε αυτόν τον τόπο πια, ήκαι κατανόηση εστω των λέξεων στην έκφραση «σύγκρουση συμφερόντων»]
  

• Φαίνεται ότι στο εξωτερικό άρχισαν να δικάζουν δικηγόρους. Οπότε στην ατζέντα των θεμάτων της μελλοντικής μεταρρύθμισης μετά την ανατροπή του καθεστώτος ημετεροκρατιας του Αναστασιάδη, θα πρέπει να μπει σαν καίριο ζήτημα το θέμα της διερεύνησης των δικτύων δικηγορικών γραφείων… Και το κομβικό σημείο του δικηγορικού γραφείου Πολυβίου [και όχι μονο φυσικα], οι σχέσεις του με δικαστές του Ανωτάτου μέσω προσλήψεων συγγενών τους, αλλά και οι σχέσεις του με το τραπεζιτικό σύστημα, πρέπει να ειναι προτεραιότητες αν θα δούμε κάποτε και μια κάπως λειτουργική Δημοκρατία [χωρίς τις συγκαλύψεις του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, τα δίκτυα διαπλοκής μέχρι το Ανώτατο κοκ] σε αυτόν τον ρότσο…. Για την ώρα ιδού η αρχή πέρα από τον Ατλαντικό... :)
  https://www.reuters.com/article/us-usa-crime-avenatti/avenatti-lawyer-known-as-trump-foe-indicted-for-financial-crimes-idUSKCN1RN23B

• Τούτον τον δικηγόρο εκαταδικάσαν τον γιατί είπεν ψέματα. Ωραία… να αρκέψουμε να μετρούμε πόσα ψέματα λαλούν διάφοροι δικηγόροι στην Κύπρο; Με την ημέρα, την εφτομάδα, ή τον μήνα; Για τον Ανάστο λ.χ. εν να χρειαστούν τόμοι…. ...Πολυβίου...; :)
  
  https://www.reuters.com/article/us-usa-trump-russia-craig/former-obama-lawyer-craig-charged-in-mueller-spin-off-probe-idUSKCN1RN2MF

• Μάλλον ανησυχά ο Πολυβίου τζαι αθθυμήθηκε [ο Πόλυς παρακαλώ] τις βάσεις των Εγγλέζων τζαι πως θα δούμε τί θα κάμουμε μετά την απόφαση για τον Μαυρίκο… Ο Πολυβίου, οικογένεια Χρυσαφίνης.... :) Ευαισθησίες τωρά που νοιώθει γυρόν του την αύρα της υποψίας τζαι το ότι εν περνά πκιον η παρουσία του στο δικαστήριο για να κερδίσει δίκη [ήταν ωραίος πάτσος η αποτυχία του στο Εφετείο για τον Πολίτη ενάντια στην Ε. Λοϊζίδου]; Τωρά εφόρησεν την στολή «αντι-ιμπεριαλισμός»; Πόσο πιο κωμικός μπορείς να γίνεις ρε Πόλυ; Εσύ λεβέντη μου που παπαγάλιζες με ύφος Ντούτσε το εμβατήριο ότι ανήκεις στην Δύση τζαι έθελες τόσα πολλά να εξυπηρετήσεις την Δύση, τωρά έσιεις πρόβλημα με τις βάσεις… Τωρά εν θέλεις βάσεις άραγες σου; Ένεν δυτικές οι βάσεις; Εν πρέπει να ανήκουμε κ.ο.κ. τωρά...; Θα απολαμβάνουμε τα θεάματα Πόλυ τζαι το άγχος σου. Άμα νοιώθει κάποιος την απειλή της κρίσης/αμφισβήτησης της συγκάλυψης κλώνει όπως το λάστιχο...

• Επιτέλους αντίσταση και εικόνα αποκαλύψεων στην Πάφο μετά την επιβολή του καθεστώτος «Φαίδων των θεαμάτων» - και ποιά ΕΔΕΚ ξέμεινε στο παζάρι άραγε;]: ο δημόσιος κήπος σαν η στιγμή της αλήθειας, όπου η Ιστορια διαπερνά το επιβαλλόμενο θέαμα από την Λευκωσία και τα ημέτερα συμφέροντα. Τα τελευταία χρόνια με την κυβέρνηση διαπλοκής και εξυπηρετήσεων ημέτερων, είχαμε μια σειρά από κινητοποιήσεις – έντονα στην Λάρνακα [η οποία δικαιώθηκε και δικαστικά], στην Λεμεσό [για τους πύργους], στην Λευκωσία όπου παίζει αναπόφευκτα και το κυπριακό στην δικοινοτική του διάσταση, ενώ στην Πάφο με το θέαμα «Φαίδων» [ή τον εθισμό στα «15 λεπτά δημοσιότητας» του Φαίδωνα] για ένα διάστημα η πόλη φαινόταν να έχει ηττηθεί από το θέαμα. Ο Φαίδων άλλωστε με τις κωμικές παραστάσεις «να σας πω ένα σκάνδαλο τζαι να με δείξετε στην τηλεόραση;», ήταν προϊόν ενός θεάματος μετατόπισης – όπου οι εργοληπτικές εταιρείες που φόρτωσαν τους πολίτες υπερχρεώσεις, απαλλάγηκαν με το να μετραπουν σε μαρτυρες κατηγοριας για το θεμα του ΣΑΠΑ. Η νυν διαμάχη με επίκεντρο τον αυταρχισμό του μητροπολίτη, που επιβλήθηκε στους Παφίτες, να κτίσει ναό στο δημόσιο κήπο, έχει να κάνει με την υφαρπαγή και επιβολή. Το ότι σε ένα πρώτο στάδιο η αντίσταση οδήγησε σε ψήφο στο ΔΣ εναντίον της επιβολής και καταστροφής του δημόσιου κήπου, ηταν ένα πρώτο ξύπνημα. Ο Φαίδων, λες και ηταν απεσταλμένος του αυταρχισμού του μητροπολίτη, ωρύετο. Ήταν μια ευχάριστη εικόνα που στο μέλλον θα εκτιμηθεί στις ιστορικές της διαστάσεις – σαν ενα πρώτο ρήγμα. Μετά ήρθε και μια ενδιαφέρουσα αποκάλυψη. Η νυν ΕΔΕΚ [που κάποτε ..κλπ κλπ] ξαφνικά επανάφερε το θέμα… Λογικά με κάποια under the tableανταλλάγματα/υποσχέσεις. Θα δούμε και την ψηφοφορία την Δευτέρα. Αλλά ξεκαθαρίζει η εικόνα. Ποιοι είναι με ποιους , αυτήν την εποχή των under the table συναλλαγών και της ξεπουλήματος χώρου και χώρων σε θεάματα επιβολής και συναλλαγής… Να ξεκαθαρίζει το πλαισιο και για την  εικόνα του μέλλοντος.

• Ο Ανάστος είναι σε τέτοια κατάσταση μόνιμου hangover που δεν φαίνεται να κατανοεί πια ότι μοιάζει με περιφερόμενο κωμικό θίασο. Κάτι με την υπομονή, μας ξεφούρνισε αυτήν την εβδομάδα  - πριν το ρατσιστικό ντελίριο των δανεικών ψήφων. Ενας τύπος που εκλέγηκε και τις 2 φορές όχι γιατί τον εμπιστεύεται ή εστω τον συμπαθεί αόριστα κάποια πλειοψηφία [αντιπαθεια προκαλεί] αλλά γιατί με τους μηχανισμούς των ΜΜΕ και των δικτύων της δεξιάς κατάφερναν να κρατούν διχασμένους όσους τον αντιπαθούν, είναι ανόητο να χρησιμοποιεί καν την λέξη «υπομονή»… Ανάστο ακόμα και αυτό, η υπομονη, φαίνεται να εξαντλείται στην κοινωνία για εσένα, οπότε μην είσαι κωμικός – μην θυμίζεις ακριβώς αυτό που κανει την πλειοψηφία να απορεί πότε θα σε ξεφορτωθεί. Αλλά είπαμε – ο Διόνυσος είναι ένα σύμβολο ηδονής και διερεύνησης της συνείδησης, αλλά ο εθισμός στο αλκοόλ σαν υποκατάστατο ψυχολογικών κενών και απωθημένων, καταντά ακόμα και την μορφή συνείδησης/εμπειρίας του Διόνυσου, κωμική παράσταση ανικανότητας επικοινωνίας.
  

• Και στα πλαίσια των παραληρημάτων του Ανάστου και της γελοιότητας του να εκλιπαρεί ότι έβριζε πριν, με δικηγορίστικες ρητορικές απαγγελίας κλισέ, βγήκε και ο Αβέρωφ και μας πούλησε..την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος: δεν είναι υπέρ των  δυο κρατών. Φυσικά το είπε για να συγκρατήσει τους δεξιούς της λύσης στο μαντρί – αλλά με τον Αβέρωφ ένα πράγμα είναι συνεπές. Ποτέ δεν φαινεται να λέει την αλήθεια. Σου προκαλει συνεχως την αισθηση οτι προσπαθεί να εξαπατήσει. Και συχνά λαλεί το αντίθετο από ότι προσπαθεί να κάμει το κόμμα του [ο Αβέρωφ δεν φαινεται να έχει ιδεολογία η άποψη – φαινεται να έχει μόνο συμφέροντα τα οποία εξυπηρετεί. Ειναι και αυτό ένα κάποιο επάγγελμα, φαίνεται…].

•  Τζαι φαίνεται ότι τελικά είναι ο Αβέρωφ ο πολιτικός που φερεται να λαλει σε διάφορους να μεν ενταχθούν στο ΓΕΣΥ διότι μετά τις ευρωεκλογές ..θα το αλλάξει… Μάλλον ο Αβέρωφ προσπαθεί να κατασκευάσει το πρόβλημα, για να εμφανίσει μετά με την «λύση»/εισήγηση των μεγαλογιατρών τζαι των συμφερόντων μερικών κλινικών.
  Διότι είπαμε – όταν λαλεί κάτι ο Αβέρωφ, μαλλον πρέπει να σκεφτόμαστε ότι θέλει το ανάποδο. Έτσι ένι – έμεινε αήπιν στην εικονα του, το ψέμα… Θα δούμε όμως τζαι μετεκλογικά. Πάντως στην Βουλή εφαίνετουν δισπιρκασμένος… ωραία εικόνα… Συνεχίστε να του σπάζετε τα νεύρα οι υπόλοιποι – όσοι μπορείτε... :)

• Άμα το δει κανείς ιστορικά, η Δεξιά είναι η πιο πειθήνια μάντρα προβάτων. Το Κέντρο εμφανώς είναι το πιο ρευστό. Από την δεκαετία του 70 που διαμορφώθηκε το Κέντρο σε κόμματα, κάθε λίγο εμφανίζεται και ένα νέο σχήμα, που τελικά πάει είτε πίσω στο μεγάλο κόμμα, είτε δεξιά είτε αριστερά. Η Αριστερά είναι πιο συγκροτημένη [και με ιδεολογία και με ιστορία συνοχής σαν χώρος] αλλά είχε και αυτή διαφοροποιήσεις – την δεκαετία του 70 υπήρξε μια διαρροή προς ΕΔΕΚ,  η οποία σε κάποιο βαθμό επανάκαμψε μετά την δεξιά στροφή του  κόμματος, την δεκαετία του 90 εμφανίστηκε το ΑΔΗΣΟΚ, μετά το 2004 μια πτέρυγα της Αριστεράς διαφώνησε με την κομματική γραμμή και ψήφισε «ναι» στο δημοψήφισμα κοκ… Και σήμερα μπορεί να πει κανείς ότι η Αριστερά έχει δυο πόλους, την θεσμική και την εξωθεσμική κοκ. Αντίθετα ο ΔΗΣΥ, είχε διαρροές προς τα ακροδεξιά [Νέοι ορίζοντες, αποσχίσεις 2004, Ελαμ] αλλά ο βασικό κορμός [ιδιαίτερα η Κληριδική πτέρυγα] σπάνια διαφοροποιείται – ακόμα και όταν η κυβέρνηση τους βουλιάζει στην διαπλοκή [τέτοια έκανε και η διακυβέρνησης Κληρίδη, χωρις εμπλοκη όμως του Γλαυκου που μπορει να πιστωθει μονο ότι τα ανεχτηκε – αλλα σήμερα είναι πια ταυτόσημη με την Δεξιά η έννοια της δια0λοκης και της ημετεροκρατιας] ή όταν παραληρεί ρατσιστικά και αντιφατικά για όσα έλεγε πριν…Άντε να δούμε στις ευρωεκλογές αν μερικοί θα έχουν την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να διαφοροποιηθούν. Είναι και ιστορικό ζήτημα πια.

• Έχουμε και την καημένη την Ε. Σύρου στην δικιά της κωμική παράσταση «απαγγέλοντας την παιδικη αγαπη για τον μπαμπά»… Υπάρχει κάτι θλιβερό να βλέπεις ένα άτομο να συμπεριφέρεται σαν όργανο. Προφανώς, η κ. Σύρου/Σταύρου είναι όργανο του Αβέρωφ/Αναστασιάδη για να μαζεύει ακροδεξιούς στο μαντρί του κόμματος των πελατειακών σχέσεων και των ημέτερων. Αν ο Σύρος και η κόρη του είχαν συνέπεια θα ήταν στο ΕΛΑΜ. Αυτή ειναι η ιδεολογία τους. Αλλά την καρέκλα ουκ ελάττω παραδώσω, είναι το πραγματικό σύνθημα της παραταξης πια. Οπότε είναι εκεί σαν περιφερόμενη γλάστρα απαγγέλοντας εμβατηρια και αφηνωντας να της ξεφευγουν ανοησίες [που την εκθέτουν σαν άτομο] – και αφήνοντας να φανεί στο βάθος… ο μπαμπάς. Από όλο τον κόσμο κ. Έλενα εσύ τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να πεις «ότι χάνεται σε πόλεμο δεν επιστρέφεται». Γιατί την βόρεια Κύπρο, ο μπαμπάς σου, με τους άλλους της ιδεολογίας του, την χάρισε στο τουρκικό κράτος. Ρώτα τον να δούμε, αν τολμά να σου πει εσένα, γιατί έκαναν σχέδια πραξικοπήματος που δεν περιλάμβαναν δράση στην Κερύνεια… Από τότε ήθελε να την δώσει; Τουλάχιστον, κυρία μου, μην αυτοκαρφώνεστε οικογενειακά. Έχει και η γελοιότητα τα όρια της…
  

• Ο Ιγνατίου τζαι το ψευδογεγονός. Ένας κλασικός ορος στην ανάλυση των ΜΜΕ είναι το «ψευδογεγονός» το οποίο εισήγαγε ο D. Boorstin και παραπεμπει σε «γεγονότα τα οποία δεν είναι αυθεντικά αλλά κατασκευάζονται με στόχο την δημοσιότητα». Αθθυμάστε τον Μ. Ιγνατίου που εσιήζετουν μόνος του ενάντια στην πιθανότητα λύσης; Γιατί ήταν, ελαλεν, «αμερικανική [αρα νατοϊκη] λυση» κοκ; Ακόμα εν στέγνωσε το μελάνι τζαι τωρα αλλαξε εμβατήριο – τωρα θέλει η Ελλάδα [τζαι η Κύπρος] να προσφερθουν να αντικαταστήσουν την Τουρκία σαν σύμμαχος των ΗΠΑ. Ότι ναναι… Δηλαδή τώρα το ΝΑΤΟ εν καλο;«Συνέπεια Ιγνατίου» – ίσως να πρέπει κάποτε να κωδικοποιηθεί τζαι τούτος ο όρος σαν κωμική αναφορά στο σύνδρομο του ανεμόμυλου; Στο πρακτικό επίπεδο εν τζαι τούτο ένα θέαμα – ένα «γεγονός» που κατασκευάζεται για δημοσιότητα. Ο στόχος φαινεται να είναι πάντα η αποτροπή οποιαδήποτε προοπτικής λύσης. Μια μικρη αποπειρα ορθολογικης αναλυσης του συνδρομου του ανεμομυλου ως ψευδογεγονοτος:
  
  Πρώτο:. γιατί οσα προσπαθει να πουλησει ο Ιγνατιου, είναι ένα θέαμα αντί «αυθεντικό γεγονός»; Μια μαθκιά στο χάρτη εν αρκετή: Η Ελλάδα έτσι τζαι αλλιώς είναι στο ΝΑΤΟ [άρα αν θα εχρησιμοποιήτουν που το ΝΑΤΟ, σιγά που θα ρωτούσαν τους Έλληνες] αλλά γεωγραφικά εν στα Βαλκάνια. Άρα πως θα επιτηρούν [με ραντάρ τζαι αεροπλάνα] οι Αμερικανοί την Μέση Ανατολή τζαι την Κεντρική Ασία που την χερσόνησο των Βαλκανίων;. Θα περνούν πάνω που την Τουρκία οξά την Ρωσία; Άρα;.. Φούσκες..Τζαι δεν είναι δυσκολο να το καταλαβει και ο Ιγνατιου.. Η Τουρκία είναι αναντικατάστατος γεωγραφικός χώρος στρατιωτικά... Ή μήπως ο ελληνικός στρατός θα αντικαταστήσει ποτέ του, σε μέγεθος τον τουρκικό; Ανοησίες, λοιπόν, κάποιου που για κάποιο λόγο πουλά θεάματα για να προωθήσει κάτι άλλο.
  
  Δεύτερο: Τι θέλει λοιπόν να προωθήσει ο Ιγνατίου; Ενδεχομενως το επάγγελμα του. Είναι ανταποκριτής στις ΗΠΑ, τζαι όπως τζαι μερικοί φαινονται να εχουν κανει το κυπριακο, επαγγελμα.. Λες και θέλουν το κυπριακό ανοικτό τζαι ας προχωρά η διχοτόμηση κοκ. Τι θα μεταδίδει λ.χ. ο Ιγνατίου σαν «αποκλειστικές ειδήσεις» [για τις χαζομάρες του ανεμόμυλου του Rubio ας πούμε] αν λυθεί το κυπριακό; Τις άλλες ειδησεις από τις ΗΠΑ τις μεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία πολλά πιο καλά που τις μισοδότζιη ανταποκρίσεις… Ισως να είναι λοιπον ενα ακόμα λοιπόν επάγγελμα που φαίνεται να συντηρείται..:)… Όσο για το ΝΑΤΟ τζαι τους αμερικάνους, τζαι την ρητορικη μιαν ετσι μιαν γιουβετσι, τούτα εν κέτσαπ.
  Τέλος παντων, μήπως ο παρέας του ο Βενιζέλος έσιει άποψη για τον ανεμόμυλο του συνεργάτη του – σε σχεση με το ΝΑΤΟ, εστω;…J

• Για να καταλάβετε ποιούς σερβίρει ο Ιγνατίου στην επιχείρηση του «ανακυκλώνοντας το κυπριακό» ένας εν ο Ρούμπιο, ένας ρεπουμπλικάνος καιροσκόπος σύμβολο του ανεμόμυλου. Σήμερα έτσι, αύριο γιουβέτσι… Πολιτικοί Ιγνατίου… Ιδού τι γράφουν οι αμερικανοί για τούτον.. Αν σε λλιον τζαιρό βρεθεί υπερασπιστής της Τουρκίας μεν απορήσετε. Εν μέρος του «έργου»... :)
  
  «His latest transformation has revived criticism among some Republicans that Rubio is a politician without a core — a shape-shifter who has bounced from tea party insurgent to sunny moderate to Trump acolyte with little compunction.»
  
  https://www.washingtonpost.com/politics/hes-evolving-once-a-sunny-conservative-rubio-goes-all-in-on-trumpism/2018/11/18/16b62e4c-e9e9-11e8-bbdb-72fdbf9d4fed_story.html?utm_term=.00472a69090d

• Τζαι επειδή, εκτός από τον Ιγνατίου, έχουμε τζαι την Σύρου που κτυπιέται μόνη της με «στρατιωτικά παιχνίθκια» [παντες τζαι εν playmobil], να καταγράψουμε ότι ούτε καν η Αίγυπτος δεν είναι σιουρη για τα αμερικανικά συμφέροντα/εξαρτήσεις τζαι τις ανάλογες φούσκες «συμμαχιών»…Ήδη οι Αμερικανοί απειλούν την Αίγυπτο να μεν αγοράζει ρωσικά όπλα διαφορετικά θα επιβάλουν κυρώσεις…
  Άρα οι Αμερικανοί ξέρουν ότι έχασαν στην περιοχή τζαι απλά ενδιαφέρονται πκιον στο ποιους θα εκβιάσουν για να πουλούν όπλα… Τουλάχιστον σε τούτο το Τραμπ εν ειλικρινής. Θέλει να πουλά όπλα. Ο Ιγνατίου τζαι η κόρη του Σύρου έχουν μετοχές η συμφέροντα στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία; Θα δούμε την εξέλιξη. Αλλά ο Ιγνατίου τούτα εν θα τα αναμεταδώσει...;
  
  https://worldview.stratfor.com/article/us-egypt-washington-senate-pompeo-threatens-caatsa-sanctions-over-russian-arms-deal

• Στα ενδιαφέροντα της περιοχής είναι τζαι το γεγονός ότι ο στρατός του Χαφτάρ βρίσκεται εξω από την Τρίπολη στην Λιβύη μετα την εξασφάλιση της νίκης του σε ανατολική τζαι νότια Λιβύη. Ο Χαφτάρ ήταν συνεργάτης Καντάφι, μετά διαφώνησε τζαι επήεν στις ΗΠΑ, επέστρεψε μετά την νατοϊκή επέμβαση τζαι την δολοφονία του Καντάφι, αλλά τώρα παίζει το κοσμικός, αντι-ισλαμιστής τζαι άτυπα σύμμαχος τζαι των κανταφικών. Στηρίζει τον η Αίγυπτος τζαι από ότι φαίνεται τζαι η Ρωσία. Εξού τζαι το δισπίρκασμα των Αμερικάνων τζαι των δυτικών… Αλλά πάλε ακόμα τζαι οι Ευρωπαίοι εν διχασμένοι – οι Γάλλοι εμπλοκάραν απόφαση εναντίον του:
  https://www.theguardian.com/world/2019/apr/11/europe-divided-over-how-to-respond-to-haftar-assault-on-tripoli-libya  ...
  
  Στον ισλαμικό κοσμο φαίνεται ότι η διαμάχη έσιει να κάμει με την επιρροή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στους ισλαμιστές ένοπλους που μάζεψε η αντίπαλη του Χαφτάρ διοίκηση στην Τρίπολη – άρα οι Σαουδάραβες στηρίζουν τον… Αλλά οι Αμερικανοί εν καχύποπτοι για τον ρόλο του…
  
  Σ ένα γενικοτερο πλαισιο οι φαινομενικές «νίκες» των δυτικών, εκτός από το χάος που προκαλούν, είναι, εκ των φαινομένων, τελεσίδικα βραχύβιες. Όπως στο Ιράκ που μετα που τόσα ψέματα τζαι τόσα θεάματα, άμα έκατσαν η σκόνη, εφάνηκεν ότι τελικά οι κερδισμένοι ηταν οι Ιρανοί. Οι Αμερικανοί δολοφονήσαν τον Σαντάμ, οδήγησαν στο θάνατο εκατομμυρίων ιρακινών, για να καταλήξουν σαν συνέπεια να ενισχύσουν τον βασικό τους αντίπαλο στην περιοχή, το Ιράν… Τζαι υπάρχουν ακόμα ψώνια που θέλουν συμμαχίες με έτσι νούμερα losers? Τώρα να δούμε τζαι το φιλμάκι στην Λιβύη…
  

• Εικόνες από την Αφρική: Η ανατροπή των προέδρων σε Αλγερία [ο Μπουτεφλίγκα ηταν πλέον μούμια από ότι φαίνεται] τζαι Σουδάν [ο Μπασίρ ήταν φιλο-ισλαμιστής] δειχνει μια δυναμική… Οπότε θα δούμε τι θα βγει από τις δυναμικές του δρόμου… Μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχουν χέρι οι δυτικοί, τα οποίο είναι θετικό. Όσον αφορά την Αλγερία σαφώς στα πλήθη των δρόμων υπάρχουν και οι ισλαμιστές [και οι οπαδοί όσων ηττήθηκαν στο εμφύλιο και την καταστολή του στρατού] αλλά και κοσμικοί διάφορων τάσεων – υπάρχει μια αριστερίζων αντιπολίτευση.
  
  Στο Σουδάν το σκηνικό είναι ακόμα ασαφές. Κάποτε στο Σουδάν υπήρχε ένα από τα πιο μαζικά Κομμουνιστικά Κόμματα στον αραβικό κόσμο. Τι υπάρχει σήμερα θα φανεί στην πορεία. Ο εκδημοκρατισμός της Αφρικής, μαζί με τις κινέζικες επενδύσεις που ανοίγουν επιλογές [πέρα από την μονοδιάστατη δυτική οικονομική εξάρτηση για την ήπειρο] δημιουργούν ένα νέο κλίμα. Αλλά και η πραξικοπηματική ανατροπή του Μουγκάμπε στην Ζιμπάμπουε χαιρετίστηκε σαν «εκδημοκρατισμός» αλλά κατέληξε σε ένα καθεστώς που σκοτώνει διαδηλωτές στους δρόμους, όταν διαμαρτύρονται για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικες. Η πρακτική πάντως του Μουγκάμπε για εθνικοποίηση, και αναδιανομή της γης που είχαν μονοπωλιακά, λόγω αποικιοκρατίας, οι λευκοί, όχι μόνο παρέμεινε αλλά και μετά την ανατροπή του Μουγκαμπε συζητείται πια σαν πολιτική πρακτική και στην Νότια Αφρική. Υπάρχει λοιπόν και η υπόγεια παράδοση του αντι-αποικιακού έπους που αποτελεί την βάση της νέας Αφρικής που αναδύεται. Θα δείξει…

• Για την νοσταλγία της επιβολής [κάποτε με τανκς και δολοφονίες αντίπαλων, τώρα τηλεοράσεις]  του εθνικά ορθού από τους Προδρόμου-Αναστο:
  
  Μιχαλάκης Σαββίδης:
  Δηλαδή αν μας καλούσατε στο προεδρικό για να μας πατσίσετε και λέγαμε όχι, σημαίνει ότι αντιστρατευόμαστε τις θέσεις σας?
  Ξέρεις κάτι κ. Προδρόμου?
  Μου θυμίζεις τον πρόεδρο Μπους όταν μετα τα κτυπήματα στους δίδυμους πύργους, σε διάγγελμα του προς την υφήλιο είπε “You are with us, or you are against us”. Με άλλα λόγια αν διαφωνείτε μαζί μας, θα σας λειώσουμε το κεφάλι.Δεν ανήκω σε κόμμα, αλλά στη δική σας ιδεολογία το να έχεις διαφορετική άποψη και να την εκφράσεις ελευθέρα, σημαίνει ότι είσαι εχθρός! Τελικά αυτές οι στρατηγικές συμμαχίες σας, πάνε πολύ πιο βαθιά και τωρα άρχισε να φαίνεται!
  Μετά το ενιαίο κράτος, την ΔΔΟ, τη χαλαρή ομοσπονδία, και την κοινοβουλευτική δημοκρατία, καλό είναι να προτείνετε και τη δικτατορία να τελειώνουμε.
  
  

• Καταγραφή ηθών: Αυτός τουλάχιστον μίλησε. Ο Μεσαρίτης για την στήριξη του Αναστασιάδη προεκλογικά, με φόντο την ρητορική του Χαμπιαούρη..
  
  Nicos Mesaritis, 10 Απριλίου 2018:
  
  Η γλώσσα του Υπουργού Παιδείας
  
  Υπουργέ ήταν πόνος να σε γνωρίσω μέσα από όσα έχεις πει. Είσαι ο Υπουργός που θα στηρίξει το πνεύμα και την σοφία στα νέα παιδιά το μέλλον της ημικατεχόμενης πατρίδας. Μίλησες για Ελληνικά ιδεώδη για Χριστιανικά χωρίς να σκεφτείς ότι την ίδια ώρα τα χρωμάτιζες.
  
  Ελληνικά και Χριστιανικά ιδεώδη είχαν και οι χουντικοί δικτάτορες του 1967 στην Ελλάδα. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών είπαν. Βασάνισαν, σκότωσαν, φυλάκισαν, εξόρισαν, μπήκαν από την πόρτα του Πολυτεχνείου με άρμα πάνω στα σώματα φοιτητών, παράδωσαν αμαχητί την Κύπρο τον Αττίλα. Έστειλαν την Εθνοφρουρά στην Πάφο στην Λεμεσό την κράτησαν στην Λευκωσία στο τόπο της απόβασης ούτε μια σφαίρα. Χιλιάδες έχασαν την ζωή τους γυναίκες βιάστηκαν αγνοούμενοι, περιουσίες χάθηκαν, χιλιάδες εκτοπίστηκαν, η Κύπρος μοιρασμένη μέχρι σήμερα στο όνομα Ελληνικών Χριστιανικών αξιών Υπουργέ. Αγράμματοι απαίδευτοι αυτόκλητοι δάσκαλοι γελοίου λόγου, φτωχής γλώσσας. Ο Σωκράτης ο Πλάτωνας ο Αριστοτέλης ο Καραϊσκάκης ο Μακρυγιάννης, ο λόγος τους έξω από την αντίληψη τους. Μόνο ταλέντο η φάλαγγά στα καταγώγια των βασανιστηρίων στην οδό Μπουμπουλίνας και η συνωμοσία. Να βάλουν μυαλό στους αντίθετους, αυτό είναι το σύστημα της παιδείας στο οποίο συνταυτίστηκες, συνταύτισες την παιδεία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
  
  Γιατί το έκαμες; Γιατί η στην καλύτερη περίπτωση η γλώσσα σου προέτρεξε της διάνοιας σου. Δηλαδή μακριά από όσα το Ελληνικό πνεύμα μας έχει κληρονομήσει. Δεν ξεχώρισες ότι υπάρχει κομμάτι που έχει δηλητήριο στις Ελληνοχριστιανικές αξίες του τις βλέπει και τις προβάλει μέσα από φακό που στερείται της Δημοκρατικής και Ιστορικής αλήθειας τις υιοθετεί με φανατισμό και δεν δυσκολεύεται όπως κάθε άκρο να φτάσει στην εμφύλια επιβολή.
  
  Υπουργέ κάποτε έγραφα αμέσως, αν αργήσεις αφαιρείς την ένταση που έχει προκληθεί. Σε αυτό τον τόπο χρειάζονται επιχειρήματα. Ανεξάρτητα η θέση μου είναι ότι προσπάθησες να περάσεις μέσα από την σκόνη που σήκωσες θεωρώντας ότι δεν θα λερωθείς. Πήρα την απόφαση να βάλω την άποψη μου κάτω γιατί με έχεις εκθέσει προσωπικά. Ο διορισμός σου κατά ένα εκατοστό στηρίχτηκε στην δική μου υπογραφή αφού με αυτήν εμπιστεύτηκα την υποψηφιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας που σε διόρισε. Δεν θα σου ζητήσω να παραιτηθείς αυτό είναι θέμα της δικής σου συνείδησης ή και ευθύνη του Προέδρου, την καλή όμως πίστη σου δύσκολα έως καθόλου θα την ανακτήσεις.
  

• Χάριν στην χρηματοδότηση του Τόμμυ [που εν τον θέλει ούτε ο καρκίνος, όπως μας είπε.. :)] τζαι το κλίμα που δημιουργήσαν οι Ανάστος-Προδρόμου κοκ, είδα και πάλι αναρτημένο σε ένα διαφημιστικό ταμπλό το σύνθημα της χούντας: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Ήταν υποψήφιος του ΕΛΑΜ, αλλά τελικά ποσο διαφέρουν μερικοί υποψήφιοι του ΔΗΣΥ; Ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου που άρχισα να χαμογελώ, καθώς σκεφτόμουν την εξ ανάγκης άγνοια που θα έπρεπε να υποβάλει ο καημένος ο ελαμίτης τον εαυτό του, για να μπορεί να παπαγαλίζει μια τέτοια ανοησία.
  
  «Πατρίς» - σε ποιά πατρίδα «πιστεύουν», αραγε, οι ελαμίτες; Στην Ελλάδα, ενώ ζουν στην Κύπρο; Στην Κύπρο σαν μέρος της Ελλάδας, ενώ όμως αναγνωρίζουν την κυπριακή ανεξαρτησία και κατεβαίνουν σε εκλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας; Και άντε να πουμε μονο Κύπρο – και την βόρεια και την νότια ή μόνο την νότια όπως εισηγείται ο πρόεδρος που εκλεξαν πρόσφατα; Δύσκολο πράγμα η «πατρίδα», οπότε μάλλον αποφεύγεται σαν έννοια πραγματικότητας και λανσαρεται σαν γλυφιτζουρι παρεμποδισης της σκεψης. Στην φαντασίωση υπάρχει πάντα και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς - που αν υπήρχεν βεβαια θα παθαινε και αυτος το σοκ των αιωνων,αφου θα έβρισκε το Αϊβαλί εξόριστο για σχεδόν ένα αιώνα πια στην Βαλκανική.
  «Θρησκεία». Σε ποιά θρησκεία πιστεύει ένα ελαμίτης, εκτός από την ψυχολογική του ανάγκη να προσκυνά; Τον χριστιανισμό; Μα αυτό που διεκδικεί [για να έχει κάποιο στάτους το κόμπλεξ του] είναι τον αρχαιοελληνικό πολιτισμο. Αλλά εκείνος ήταν διαφορετικός από τον χριστιανισμό, και τον καταδίωξε ο χριστιανισμός. Για αυτό ο ελαμίτης αποφεύγει την Ιστορια. Προκαλεί cognitive dissonance.
  
  «Οικογένεια»: Ποια οικογένεια άραγε; Την ιστορική πατριαρχική με τον άντρα στυλλόν του σπιθκιού;. Υπάρχουν ακόμα γυναίκες που ανέχονται τέτοιες ανοησίες; Όπως και να το κάνεις θα πρέπει και οι ελαμίτες να ανακάλυψαν την ισότητα των φύλων. Άραγε οι ελαμίτες κάνουν σεξ μόνο με την στάση του ιεραπόστολου; Και δεν βλέπουν τσόντες; Ή τις βλέπουν ακόμα κρυφά; Καλά ο άλλος που ήταν από τα καμπαρέ και πουλούσε προστασία ενώ ηταν στα πέριξ της ηγεσίας; …Μάλλον βραχυκλωμένη σεξουαλικότητα. Πάντως οι σύζυγοι των ελαμιτων που είδαμε δεν είναι ακριβώς χαμηλοβλεπούσες με κουρουκλες όπως τες ταλεμπανούες..  Και καλά άμα έχουν πρόβλημα οι ελαμίτες/ισσες [άμα λ.χ. κερατώνουν οι σύζυγοι ας πούμε] τι κάνουν; Χωρίζουν ή απαγορεύεται το διαζύγιο έστω και αν σπάζει τα νευρα ο ένας της άλλης; Και άμα ανακαλύψουν ότι το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλος ή λεσβία τι κάνουν; Λιτανείες, εξορκισμους ή του δίνουν χάπια.
  Συμπέρασμα: πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να είσαι ελαμίτης και να σκέφτεσαι… Κάπως έτσι νοιώθω και για τους απογόνους/ες γονιών της ΕΟΚΑ β…J..

• Από αλλους κόψανε, αλλά όχι από την Εκκλησία – από όσα δηλαδή πληρώνει το κράτος για του ιερείς. Έτσι η αρχιεπισκοπή γλύτωσε τα λεφτά που θα πλήρωνε η ίδια αν γίνονταν αποκοπές. Και φυσικά «έφταιγε ο Χριστόφιας» που επέμενε να γίνουν οι περικοπές 15% και για την Εκκλησία…
  
  Για να έχουμε και εικόνα ποιοι στηρίζουν την κοσμική διάσταση του κράτους και ποιοι πετάνε λεφτά για να κανει μπίζνες ο αρχιεπίσκοπος – και μετά τους προσφέρει συγκάλυψη [με δηλώσεις και επιχορηγούμενα «κόμματα»]. Και για να γίνει κατανοητό,επισης,  και το οικονομικό κίνητρο της υστερικής αντίθεσης του αρχιεπίσκοπου στον Χριστόφια, αλλα και το συνεχές ξέπλυμα του Αναστασιάδη…
  Φαίνεται ότι δεν υπαρχει ίχνος στήριξης της εξουσιας, αυτήν την περίοδο, που να μην έχει οικονομικό όφελος συναλλαγής. Με τά λεφτά των φορολογουμένων… ο Αναστασιάδης του υποσχέθηκε ότι δεν θα εφάρμοζε τις περικοπές στις παροχές στην Εκκλησίας… Άντε σιγά σιγά θα τα μάθουμε και τα υπολοιπα…. :)
  Και όλοι αυτοί που παίζουν τους κοσμικούς, ή αυτοί που μουρμουρούν για τα δημόσια έξοδα κοκ, τώρα, θα κάνουν την πάπια πάλι; ..Λοιπόν είχε δίκαιο ή όχι ο Χριστόφιας που επέμενε να κάνει περικοπές 15% και να πληρώνει και η Εκκλησία τα του οίκου της [μερίδιο τουλάχιστον];
  
  « 6,75 ετησίως για μισθούς ιερέων. Ναυάγησε η μεταβίβαση επί διακυβέρνησης Χριστόφια.»  Μ. Χατζηστυλιανού, Φιλελεύθερος, 13/4/2019, σελ. 21 [Πρώτη Γραμμή]

• Άντε να  βάλουμε και ένα καλό σχόλιο του Α. Μιχαηλίδη, αν και στο τέλος κάνει και αυτός ότι δεν ξέρει ότι, οτι και να ψήφιζε η Βουλή απλώς θα την παρέπεμπε ο Ανάστος. Αλλά τα υπόλοιπα είναι σωστά - για τα θεάματα Αβέρωφ αλλά και το σχόλιο ότι άλλο ρολο επαιζε τοτε που «κουμάνταρε» την Βουλή. Για αυτό πετούσε πέτρες [βασικά στον Περδίκη και τον Λιλλήκα] από το γυάλινο σπίτι της εκτελεστικής εξουσίας που γαντζώνεται με βίδες στην καρεκλα. Αυτό δεν είναι άλλωστε το μόνο ιδεολόγημα πια του ΔΗΣΥ;
  
  «Έκανε πάλι το κομμάτι του ο Αβέρωφ Νεοφύτου στη Βουλή για το ψήφισμα περί Συνεργατισμού. Οικολόγοι και Συμμαχία έβαλαν ψήφισμα που επιρρίπτει ευθύνες και στα κόμματα.  
  
  «Άρπαξε την ευκαιρία ο Αβέρωφ και τους κάλεσε να αναλάβουν τις ευθύνες τους εμπράκτως μέσω του άρθρου 67, που σημαίνει να αυτοδιαλυθεί η Βουλή και να γίνουν βουλευτικές μαζί με τις ευρωεκλογές. «Φέρτε πρόταση να διαλυθεί η Βουλή», τα άλλα «είναι για να περιπαιζούμαστεν», είπε για να κερδίσει τις εντυπώσεις και να δείξει ότι δεν έχουν αντίκρισμα τα ψηφίσματα.
  
  Ξέχασε, όμως, ότι ο πρώτος που είπε ότι για τον Συνεργατισμό αναλαμβάνει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί ήταν ο ίδιος. Κι ότι παρόμοιο ψήφισμα, που ζητούσε από τον τότε Πρόεδρο Χριστόφια (και όχι από υπουργό) να παραιτηθεί εξέδωσε η Βουλή και τον Νοέμβριο του 2011, όταν κουμάνταρε ο ίδιος την αντιπολίτευση. Αλλά, κι αυτά χωρίς αντίκρισμα. Φυσικά, όλοι ξέρουν ότι τα ψηφίσματα που έβαλε χτες η αντιπολίτευση ήταν μόνο για να ικανοποιηθεί κάπως ο κόσμος και δεν υπήρχε πρόθεση να το κορυφώσουν. Γενικά, δηλαδή, για να περιπαιζούμαστεν.»     
  
  Α. Μιχαηλίδης
  
  
  
  
  
  
  
  

Ούτε μια λλιόττερη. Όϊ άλλες γυναικοκτονίες τζιαι συστήματα που δημιουργούν τζιαι ευνοούν δολοφόνους

[…] Η λίμνη είναι το αίμα χρόνων,

σταγόνες από ιδρώτα και αίμα άλλων.

Η μόνη σου προσφορά ήταν η αθωότητα

που ξεπούλησες χρόνια πριν,

σε καθημερινές εκφράσεις,

Φιλιππινέζα, πουτάνα, μαυρού…

Τι σοκαρίστηκες;

Σε παρακαλώ…

Ναι, ναι ξέρω, όχι εσύ.

Εσύ ποτέ.

Είσαι φιλάνθρωπος, εξ ορισμού ανώτερος. […]

απόσπασμα από το ποίημα: ‘´Τι σοκαρίστηκες;”του Γιώργου Περικλέους.

Μαίρη Ρόουζ Τιμπούρκιο, Σιέρα Τιμπούρκιο, Αριάν Παλάνας, Μαρικάρ Βαλτέζ, Λίβια Φλορεντίνα Μπουνέα, Έλενα-Ναταλία Μπουνέα, Ασμίτα Χάντκα Μπίστα. Σώματα γυναικών και κοριτσιών, μεταναστριών, σώματα “χωρίς σημασία” και ζωές “μη-αξιοβίωτες” τόσο για το κυπριακό κράτος όσο και για την κυπριακή κοινωνία. Δολοφονημένα σώματα ξεχασμένα για μήνες, πεταγμένα σε πηγάδια, σε λίμνες, τεμαχισμένα σε βαλίτσες, τα οποία η έντονη βροχή και οι τυχαίες αναφορές από τουρίστες τον Απρίλιο που μας πέρασε έβγαλαν στην επιφάνεια. Όμως, το γεγονός των μέχρι στιγμής εφτά δολοφονημένων γυναικών και κοριτσιών από τον κατά συρροήν δολοφόνο ήρθαν να αναδείξουν και κάτι πολύ πιο αποτρόπαιο: τον βαθύ ρατσισμό και μισογυνισμό των θεσμών, αλλά και της ίδιας της κυπριακής κοινωνίας.

Η αορατότητα των μεταναστριών που ζουν και εργάζονται στη Κύπρο μεταμορφώθηκε σε ένα φρικαλέο (υπερ)θέαμα θυμίζοντάς μας και την βία την οποία βιώνουν καθημερινά λόγω του ρατσισμού, των συνθηκών εργασίας και της πατριαρχίας – στοιχεία εδραιωμένα στην κυπριακή και όχι μόνο κοινωνία και συνείδηση. Η περιθωριοποίηση αυτών των γυναικών από τη σφαίρα του “πολιτικού” αλλά και η κοινωνική τους θέση σαν αποκείμενα -και όχι υποκείμενα- των θεσμών του κυπριακού κράτους διαφάνηκαν περίτρανα από την παντελή αδιαφορία για την ίδια τους την ύπαρξη/τύχη. Για ακόμα μια φορά τα “κατεχόμενα”, η γνωστή πλέον μαύρη τρύπα, λειτούργησαν ως η εύκολη λύση για να δικαιολογηθεί επί της ουσίας η απροθυμία του κρατικού μηχανισμού να ασχοληθεί με τις υποθέσεις αυτές. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα αναγκαζόταν να δει πίσω από τις εξαφανίσεις την κοινωνική καταπίεση που κρύβει η θέση μιας γυναίκας μετανάστριας οικιακής εργάτριας στην κυπριακή πραγματικότητα, θα σήμαινε ότι θα αναγκαζόταν να αναγνωρίσει την βία που κρύβουν οι έμφυλες και εξουσιαστικές σχέσεις.

Πίσω από την ξεχωριστή ιστορία κάθε δολοφονημένης γυναίκας, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη η οποία δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον βασικό κανόνα των γυναικοκτονιών ανά το παγκόσμιο: αυτή δεν είναι άλλη από την πατριαρχία. Από την Αμερική μέχρι τη Σαουδική Αραβία, από την Αργεντινή μέχρι την Ισπανία, και από την Τουρκία μέχρι την Κύπρο, βασικό εργαλείο των πατριαρχικών κοινωνιών είναι η έμφυλη βία. Η ψυχολογική και σωματική βία κατά των γυναικών συνιστά μια από τις βασικές μεθόδους υποταγής τους. Αυτού του είδους η βία έχει διαφορετικές εκφάνσεις και διαφορετικό βαθμό βαναυσότητας: ξεκινά με λέξεις που προσβάλλουν χυδαία τα σώματα των γυναικών, εργαλειοποιεί τα σώματα και τη σεξουαλικότητά τους, γίνεται συστημική και τις υποτάσσει με κριτήρια την καταγωγή, το χρώμα, την τάξη, τον μισθό, την εργασία, τη σεξουαλικότητα και την επιθυμία, ενώ στην έξαρσή της παίρνει χαρακτηριστικά σωματικής κακοποίησης και δολοφονικής μανίας.

Η πατριαρχία, για αιώνες, σπέρνει δηλητήριο στα μυαλά των ανθρώπων, για την δήθεν ανωτερότητα του άντρα, για την δήθεν κατωτερότητα της γυναίκας διαιωνίζοντας μια κουλτούρα σεξισμού η οποία είναι βαθιά ριζωμένη στην ανισότητα και τις έμφυλες διακρίσεις, την οικονομική αποδυνάμωση των γυναικών και την αποδοχή της τοξικής αρρενωπότητας με τις εθνικιστικές και μιλιταριστικές της παρακρούσεις. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι αιώνες συστηματικής βίας, δημιουργούν αλλεπάλληλες εκφράσεις σεξιστικής επιβολής: στην επικοινωνία, στην επαφή, στον χώρο εργασίας, στον δημόσιο χώρο. Ο σεξισμός είναι η καθημερινή έκφραση της πατριαρχίας μέσα στις ζωές μας. Διότι στη διπολική αντίληψη εξουσιαστή-εξουσιαζόμενης βρίσκει έκφραση όλο το φάσμα της σεξιστικής βίας. Από τη χυδαιότητα στον λόγο, μέχρι τη σωματική παραβίαση, και από τον βιασμό μέχρι τον θάνατο. Το πιο τρομαχτικό βέβαια είναι ότι έχουμε σταδιακά οδηγηθεί στην κανονικοποίηση αυτής της κουλτούρας σεξισμού και, χωρίς να θέλουμε σε καμία περίπτωση να μειώσουμε τη σοβαρότητα και τραγικότητα των γυναικοκτονιών των μεταναστριών γυναικών και κοριτσιών, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου όπου κάτω από την επιφάνειά του αναδεικνύονται αλληλεπικαλυπτόμενοι κύκλοι έμφυλης βίας και μίσους που οι πατριαρχικές κοινωνίες επιβάλλουν στις γυναίκες τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα με τη μορφή της σωματικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής, οικονομικής, θεσμικής και συμβολικής τους υποταγής.

Ο αμετανόητος μισογύνης δολοφόνος, δεν είναι μια αποκρουστική παραφωνία μιας κατά τ’ άλλα φυσιολογικής κοινωνίας. Ο Νίκος Μεταξάς είναι σάρκα από την σάρκα της πατριαρχίας στην Κύπρο που βλέπει τα σώματα των μεταναστριών εργατριών ως προσωρινά, αναλώσιμα, χωρίς αξία.

Σήμερα εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι δίπλα στις περιθωριοποιημένες κοινότητες μεταναστριών οικιακών εργατριών και στον αγώνα τους για ορατότητα και (κοινωνική) δικαιοσύνη. Αναγνωρίζουμε τα προνόμια που έχουμε στο να ακουστούν οι φωνές μας περισσότερο. Γι’ αυτό περπατάμε δίπλα-δίπλα και φωνάζουμε για να ξεσκεπάσουμε τις λειτουργίες και δομές της εξουσίας.

– Χρέος μας η δημιουργία συλλογικών, οριζόντιων δομών που θα ενδυναμώσουν ενάντια στο σεξισμό, την πατριαρχία, το ρατσισμό και τον εθνικισμό.

– Χρέος μας η επανοικειοποίηση του δημόσιου λόγου και χώρου με μηδενική ανοχή σε περιστατικά καθημερινού σεξισμού.

 

Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΜΑΣ.

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΠΑΝΤΟΥ.

Συσπείρωση Ατάκτων

10 Μαίου 2019

Η ράβδος και το πουλάρι. Του Kutlu Adalı

Ακολουθεί μετάφραση στα ελληνικά αποσπάσματος από το τελευταίο άρθρο του Kutlu Adalı που δημοσιεύθηκε δύο μέρες πριν από τη δολοφονία του στις 6 Ιουλίου 1996. Πρέπει να παραιτηθούμε από την πολιτική της «μητέρας πατρίδας – μικρής πατρίδας». Στην ψυχή αυτής της πολιτικής υπάρχει το κρίμα, υπάρχει η ανικανότητα και το κλαψούρισμα, υπάρχει η επαιτεία και … Continue reading Η ράβδος και το πουλάρι. Του Kutlu Adalı

Η ράβδος και το πουλάρι. Του Kutlu Adalı

Ακολουθεί μετάφραση στα ελληνικά αποσπάσματος από το τελευταίο άρθρο του Kutlu Adalı που δημοσιεύθηκε δύο μέρες πριν από τη δολοφονία του στις 6 Ιουλίου 1996. Πρέπει να παραιτηθούμε από την πολιτική της «μητέρας πατρίδας – μικρής πατρίδας». Στην ψυχή αυτής της πολιτικής υπάρχει το κρίμα, υπάρχει η ανικανότητα και το κλαψούρισμα, υπάρχει η επαιτεία και […]

Για την υπόθεση στις Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας : υπόμνημα στην αστική δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο

την Κυριακή 29/04/2018 και ενώ απλοί πολίτες βρίσκονταν στο σύλλογο ΑΕΛ Λακατάμιας / Λαϊκές  Οργανώσεις Π.Λακατάμιας (Λευκωσία) για φαγητό, βρέθηκαν εξ απροόπτου κάποια στιγμή περικυκλωμένοι από περίπου 100 αστυνομικούς/ΜΑΟ σε πλήρη εξάρτηση μάχης: ασπίδες, κράνη, ρόπαλα γκλοπς (κάποια στα χέρια και όχι στην ζώνη), άρβυλα και περικνημήδες. Ο λόγος; Έκαναν έρευνα (χωρίς ένταλμα) για ναρκωτικά, ρόπαλα, κροτίδες στο σύνδεσμο φιλάθλων Θύρα 9 (Ομόνοια) που είναι στον ίδιο χώρο. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί έλεγαν πως είχαν πληροφορίες για πέτρες σε περαστικούς από κάποιους γείτονες

Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες τους αλλά δεν βρήκαν τίποτε. ΜΗΔΕΝ. Έτσι μετά άρχισαν να προκαλούν. Αποτέλεσμα ήταν 2 συλλήψεις.

Πρόκειται για πρακτική από άλλες εποχές:

* Μπούκαραν με 100 “robocops” χωρίς ένταλμα σε χώρο που κάθονταν και έτρωγαν οικογένειες (και με παιδιά εκείνη την ώρα) ή έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια.

* Έκαναν παρέλαση στους χώρους του συλλόγου με τα ρόπαλα ανά χείρας.

* Δεν βρήκαν τίποτε και άρχισαν να προκαλούν με προσωπικές ανακρίσεις στην  γωνιά.

* Και πάλι δεν βρήκαν τίποτε και έτσι άρχισαν να δημιουργούν φασαρία.

* Εν τέλη συνέλαβαν δύο άτομα προς συμμόρφωση και εκφοβισμό των υπολοίπων ότι δήθεν έφεραν αντίσταση στη Αρχή.

Για την ιστορία, σχετική ανακοίνωση είχε αναρτήσει και το ΑΚΕΛ.

Η εκδίκαση της υπόθεσης έγινε αρχικά στο Δικαστήριο Λευκωσίας (πολύ κοντά στο οδόφραγμα Λήδρα Πάλας, κήπος, Βουλή) κτήριο 4, στις 08/05/2018, με τους κατηγορούμενους να μην παραδέχονται τα όσα τους καταλογίστηκαν και τα στοιχεία να μην εμφανίζουν οτιδήποτε το μεμπτό. ο Γενικός Εισαγγελέας διακόπτει την διαδικασία μέχρι να διερευνηθούν τα παράπονα τους στην Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας σχετικά με υπέρμετρη βία και τις ζημιές που προκάλεσαν στο οίκημα των Λαϊκών Οργανώσεων Λακατάμιας (κλώτσησαν και έσπασαν μια πόρτα-τζαμαρία). έτσι θεωρήθηκε πως η ταλαιπωρία είχε τελειώσει παρόλο που εμπεριείχε εκδικητικό χαρακτήρα εκ μέρους της αστυνομίας.

Τον Απρίλη 2019 η Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων της Αστυνομίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το παράπονο τους δεν έχει βάση και απορρίπτεται.

Στο τέλος του Ιούνη, οι συλληφθέντες έλαβαν επιστολή ότι ξεκίνησε νέα διαδικασία, νέα δίκη με νέο αριθμό πρωτοκόλλου αλλά με τις ίδιες κατηγορίες. Ότι δηλαδή παρεμπόδισαν αστυνομικό να κάνει την δουλειά του.

Η πρώτη ακρόαση έγινε στις 23/07/2019 στα Δικαστήρια Λευκωσίας
και με συνοπτικές διαδικασίες η δίκη αναβλήθηκε για τον Οκτώβρη.

Το ερώτημα είναι:

Γιατί αυτό συμβαίνει στις Λαϊκές Οργανώσεις και γιατί αυτό δεν είναι πρωτοσέλιδο σε έντυπα του λαϊκού κινήματος;

Μάλιστα οι αστυνομικοί να μπαίνουν χωρίς κανένα δικαστικό ή άλλο
ένταλμα. Και χωρίς οι ίδιοι να παρατηρήσουν να γίνεται κάτι παράνομο
ή “αντι-κοινωνικό” μέσα ή έξω από τον σύλλογο. Αλλά και να μην βρίσκουν
τίποτε μετά από εξονυχιστικές έρευνες που έκαναν και στον χώρο και σε άτομα, δηλαδή ναρκωτικά, εκρηκτικά/κροτίδες, όπλα, μαχαίρια, κτλ.

Τι ακριβώς εξυπηρετεί το εκ νέου άνοιγμα της υπόθεσης από την στιγμή που δεν υπήρχαν στοιχεία εξ αρχής;

Μήπως ήταν μια πρόβα για “έρευνες χωρίς εντάλματα”;

Μήπως σε αυτό τον τόπο γεμίσαμε αστυνομικούς και δη της Αμεσης Δράσης;

Ο φασισμός (ξανά)επιστρέφει στην Κύπρο;

The post Για την υπόθεση στις Λαϊκές Οργανώσεις Π.Λακατάμιας : υπόμνημα στην αστική δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο appeared first on Αγκάρρα.

Ο ιστορικός εργατικός Αύγουστος του 1948

Το έτος 1948 αποτέλεσε το χρόνο των πιο σκληρών αγώνων της Κυπριακής Εργατικής Τάξης, σύμφωνα με τον πρώην Γενικό Γραμματέα της ΠΕΟ, Ανδρέα Ζιαρτίδη.[1] Η εργατική τάξη της Κύπρου ήρθε σε μετωπική σύγκρουση- οικονομική, πολιτική και ιδεολογική- τόσο με την άρχουσα τάξη, ντόπια και ξένη, αλλά και με το αποικιακό καθεστώς και τους ανελεύθερους του νόμους. Το παρόν κείμενο θα καταπιαστεί, σαν επετειακό, με τον Αύγουστο του 1948 όπου το νησί έβραζε, όχι μόνο από τις θερμοκρασίες που παραδοσιακά χτυπούν κόκκινο, και ανάγκαζαν την αποικιακή κυβέρνηση να αποτραβηχτεί στα ορεινά, αλλά από την όξυνση της ταξικής αναμέτρησης, με επίκεντρο τις απεργίες των αμιαντωρύχων και των οικοδόμων. Παρόλο που ο Αύγουστος είναι συνυφασμένος με την ακινησία και τους αργούς καλοκαιρινούς ρυθμούς, εκείνος ο Αύγουστος, γεννημένος μέσα στις οξυμένες διεθνείς και τοπικές συνθήκες, έμελλε να σημαδέψει το Κυπριακό εργατικό κίνημα.

Μετά τη λήξη της πεντάμηνης απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ το Μάη, σειρά στην επίθεση της εργοδοσίας πήραν τα άλλα κομμάτια της εμπροσθοφυλακής του Κυπριακού συντεχνιακού κινήματος, οι αμιαντωρύχοι και οι οικοδόμοι, τον Αύγουστο του 1948. Η μεν πρώτη των αμιαντωρύχων έληξε με νίκη της συντεχνίας μετά από ένα μήνα, η δε δεύτερη των οικοδόμων ξεκίνησε στις 26 Αυγούστου και έληξε στις 18 του Δεκέμβρη. Η σημασία των απεργιών του 1948, έγκειται στο ότι με το πλευρό της εκάστοτε εργοδοσίας συνασπίστηκε η ντόπια και ξένη αστική τάξη, τα κόμματα και οι εφημερίδες της Δεξιάς, η Εκκλησία αλλά και το ίδιο το αποικιακό καθεστώς, ενώ δίπλα στους απεργούς συστρατεύτηκε ολόκληρη η εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά και το κόμμα τους, το ΑΚΕΛ. Σε μια περίοδο έντασης του αντιαποικιακού αγώνα, κι ενώ η ντόπια αστική τάξη απέρριπτε λεκτικά την όποια συνεργασία με την αποικιακή κυβέρνηση, βρέθηκε ξαφνικά στην ίδια γραμμή πάλης με τους Άγγλους αποικιοκράτες, απέναντι στα πιο δυναμικά κομμάτια της Κυπριακής εργατικής τάξης.

Η επιρροή της Αριστεράς ποτέ δεν είχε εξαρτηθεί από την πρόσβαση στον κυβερνητικό μηχανισμό ή στις δομές εξουσίας της ελληνικής κοινότητας. Η παράταξη αντλούσε τη δύναμη της από την υποστήριξη την οποία της παρείχαν τα λαϊκά στρώματα τα οποία ήταν οργανωμένα στα κατά τόπους παραρτήματα των μορφωτικών συλλόγων, στα συνεργατικά ιδρύματα και κυρίως στις εργατικές συντεχνίες.[2] Προκειμένου να κατασταλεί η επιρροή της παράταξης ως συνόλου, έπρεπε να νικηθεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και μαζί του να επέλθει και η πολιτικό-ιδεολογική ήττα του ΑΚΕΛ. Άλλωστε, μέσα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής αναμέτρησης, μια σειρά ζητήματα τα οποία είχαν εκ πρώτης όψεως οικονομικό χαρακτήρα, συνδέονταν άρρηκτα με τον αντί-αποικιακό αγώνα.’[3]

Οι ταξικοί απεργιακοί αγώνες έγιναν μέσα σε συνθήκες έντονης ιδεολογικο-πολιτικής πόλωσης, τόσο εντός της Κύπρου όσο και διεθνώς. Παρόλο που οι δύο αυτοί παράγοντες αλληλοεπηρεάζονταν σε μια διαλεκτική σχέση, θα τους διαχωρίσουμε για χάρη της ανάλυσης. Το 1948 ήταν χρονιά οικονομικής κρίσης στη Βρετανία, μετά και την Κρίση της Μετατρεψιμότητας της Στερλίνας με το Δολάριο το καλοκαίρι του 1947. Η οικονομική κρίση μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1948, όπου η τάση καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ήταν η πτώση των μισθών λόγω της μείωσης των εξαγωγών, κυρίως προς τη Μεγάλη Βρετανία και η άνοδος της ανεργίας.[4] Κατά συνέπεια, οι εργοδότες στο νησί προσπάθησαν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και της εργατικής τάξης συνολικά.

Σε συνάρτηση με τα πιο πάνω, και που το σημειώνουν οι Άγγλοι στα έγγραφα της εποχής, είναι ότι η ιστορία των μισθών στην Κύπρο, είναι μια ιστορία αγώνα δρόμου για να συμβαδίζουν με την αύξηση του κόστους διαβίωσης.[5] Ο πληθωρισμός την περίοδο 1947-1948 έφτασε το 24.5%, εκμηδενίζοντας έτσι το λαϊκό εισόδημα.[6] Επίσης, ο δείκτης για τις τιμές των τροφίμων πρώτης ανάγκης για την ίδια χρονική περίοδο, ανέβηκε κατά 19% κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη διαβίωση της εργατικής οικογένειας, αφού το μεγαλύτερο μέρος του μεροκάματου πήγαινε αμέσως σε τρόφιμα πρώτης ανάγκης.[7] Η μετωπική σύγκρουση του ’48, διεξήχθη μέσα σε πολύ αντίξοες οικονομικές συνθήκες για το εργατικό κίνημα, όπου έπρεπε από τη μια να διεκδικήσει τα τρέχοντα οικονομικά αιτήματα και από την άλλη να υπερασπιστεί τις παλαιότερες κατακτήσεις του, με κυριότερο το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Όπως αναφέρει άλλωστε και ο Ζιαρτίδης, ο χαρακτήρας του αγώνα ήταν αμυντικός.[8]

Στις διεθνείς εξελίξεις το 1948 έχουμε την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου μετά την απόσπαση σειράς χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από το καπιταλιστικό στρατόπεδο. Στην Ελλάδα, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης που υποστηριζόταν από τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν στην πιο κρίσιμη του καμπή. Όλα αυτά είχαν άμεσο αντίκτυπο στο νησί, αφού είχαν γεννήσει ένα έντονο αντικομμουνισμό. Ο εθνικισμός της Δεξιάς εκφραζόταν υπό τη μορφή του αντικομμουνισμού και το κύριο του χαρακτηριστικό ήταν η έντονη και βίαιη αντίθεση προς το μαζικό λαϊκό κίνημα, των ταξικών συντεχνιών και αγροτικών οργανώσεων.’[9]

Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, σε συνδυασμό με τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, είχαν και μια άλλη επίδραση στην Κύπρο, που αφορούσε τις Κυπριακές εθνικές φιλοδοξίες. Μια μελλοντική σοσιαλιστική Ελλάδα, σε συνδυασμό με ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα στην Κύπρο, ήταν κάτι που έπρεπε να αποφευχθεί, αφού το νησί είχε αποκτήσει σημαντική στρατηγική σημασία για τα βρετανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και οποιεσδήποτε εσωτερικές εξελίξεις θα είχαν άμεσες επιπτώσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Η απώλεια του κράτους κατ’ εντολή της Παλαιστίνης και η άτακτη φυγή των Βρετανών από εκεί, η αποχώρηση των Βρετανικών στρατευμάτων από την Κυρηναϊκή, και τέλος η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με την Αιγυπτιακή Κυβέρνηση για την ανανέωση της Αγγλο-Αιγυπτιακής Συνθήκης του 1936, είχαν ως αποτέλεσμα την επισφαλή θέση της Μεγάλης Βρετανίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Συνέπεια των εξελίξεων στην περιοχή, ήταν η Κύπρος να παραμείνει το μοναδικό στρατηγικό σημείο στην περιοχή για τα Βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικά, σε δύο διαφορετικά σημειώματα των Αρχηγών του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Chiefs of Staff Committee) και της υποεπιτροπής Joint Planning Staff το Μάρτη και Νοέμβρη του 1947, τόνιζαν τη σημασία του να διατηρηθεί η επικυριαρχία της Βρετανίας στην Κύπρο.[10]

Ήδη από τον Ιούνη, η Συντεχνία αμιαντωρύχων είχε υποβάλει στη διεύθυνση της Tunnel Asbestos Company, εταιρεία Αγγλο-Δανικών συμφερόντων, τα αιτήματά της. Αυτά προνοούσαν αύξηση κατά 5% στα μεροκάματα, αναγνώριση της Επιτροπής Εργατικών Διαφορών, αυξημένη πληρωμή της υπερωρίας, ώστε να υπολογίζεται η μια ώρα μιάμιση τις καθημερινές και η μια ώρα δύο τις Κυριακές.[11] Σε αυτά τα αιτήματα προστέθηκε και η επαναπρόσληψη των απολυμένων εργατών, όταν τον Ιούλη η εταιρεία απέλυσε εκδικητικά 15 συνδικαλιστές, λόγω του ότι η ΠΕΟ είχε καταφέρει να εκλέξει την Επιτροπή του Ταμείου Ιατρικής Περίθαλψης. Η εταιρεία απέρριψε όλα τα αιτήματα της συντεχνίας και αρνήθηκε την όποια συζήτηση με αυτή, υπολογίζοντας και στην υποστήριξη που θα είχε από το αποικιακό καθεστώς, αλλά και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς των «νεοσυντεχνιακών» της ΣΕΚ. Αυτοί οι υπολογισμοί της εταιρείας δεν ήταν αβάσιμοι αφού υπήρχε το χρήσιμο προηγούμενο της απεργίας των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ, όπου τόσο το αποικιακό καθεστώς όσο και η ντόπια αστική τάξη με τους μηχανισμούς τους έδρασαν ανοικτά υπέρ της εταιρείας. Συνεπώς, στις 2 Αυγούστου, η συντεχνία κήρυξε την έναρξη της απεργίας με τις εργασίες στο μεταλλείο να σταματούν.

Η Tunnel Asbestos Co. Κατείχε προπολεμικά βαρύνουσα θέση στην ντόπια παραγωγική διαδικασία, κάτι που προσπάθησε να ανακτήσει με την επανέναρξη κανονικών παραγωγικών συνθηκών το 1945. Η εταιρεία στη μεταπολεμική περίοδο μπήκε δυναμικά στην εξόρυξη και εξαγωγή αμιάντου. Στηριζόμενη στην ψηλή παγκόσμια τιμή του αμιάντου, λόγω της αυξημένης ζήτησης για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ευρώπης, γρήγορα ξεπέρασε τις προπολεμικές εξαγωγές της σε αμίαντο, τόσο σε όγκο αλλά και σε αξία. Παρόλο που η εξόρυξη και επεξεργασία του αμιάντου μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην τοπική παραγωγική διαδικασία και συγκεκριμένα στον τομέα των κατασκευών, η εταιρεία προτιμούσε το μεγαλύτερο μέρος του επεξεργασμένου αμίαντου να το εξάγει στη Δανία, Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι, ενώ το 1938 εξάχθηκαν 5578 τόνοι επεξεργασμένου αμίαντου αξίας £110.000, αμέσως με το τέλος του πολέμου το 1945, η εταιρεία κατάφερε να εξάγει 3445 τόνους επεξεργασμένου αμιάντου αξίας £120.000.[12] Το 1945 οι εξαγωγές αμιάντου σε αξία αντιπροσώπευαν το 35.6% από τις συνολικές Κυπριακές εξαγωγές μεταλλεύματος, σε αντίθεση με την προπολεμική περίοδο (1938), που αυτές μετά βίας ξεπερνούσαν το 7% της συνολικής αξίας εξαγόμενου μεταλλεύματος από την Κύπρο. Για να καταλάβουμε τη σημασία των εξαγωγών μεταλλευμάτων της Κύπρου, το 1938 αυτές οι εξαγωγές αντιπροσώπευαν το 53% όλων των εξαγωγών του νησιού. To 1947, εξάχθηκαν 7021 τόνοι αμιάντου αξίας £280.000, που αντιπροσώπευε το 12.1% των μεταλλευτικών εξαγωγών σε αξία από την Κύπρο και αντίστοιχα το 4.4% των συνολικών εξαγωγών της Κύπρου.[13]

Η εταιρεία μπόρεσε, παρόλη την απόλυτη άνοδο στα εργατικά της κόστη, να καρπώνεται σε κέρδος τις υψηλές μεταπολεμικές τιμές του επεξεργασμένου αμίαντου.[14] Σε αυτό συνέτειναν δυο παράγοντες. Ο πρώτος, που δείχνει και την άψογη συνεργασία της αστικής τάξης με το αποικιακό κράτος, ήταν το γεγονός ότι το 1947 η κυβέρνηση μείωσε τα μεταλλευτικά δικαιώματα που πλήρωνε η εταιρεία από 5% πάνω στην αξία του εξαγώμενου μεταλλεύματος στο 1.5%.[15] Ο δεύτερος παράγοντας ήταν οι πρώτες μεταπολεμικές κεφαλαιακές επενδύσεις της εταιρείας που έγιναν το 1950-1951 και που βοήθησαν στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας.[16]

Από την πρώτη κιόλας μέρα της απεργίας, η υπόθεση των αμιαντωρύχων έγινε υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης, αφού η αστυνομία προσπάθησε βίαια να διαλύσει την πορεία των απεργών προς τα γραφεία της εταιρείας, τραυματίζοντας έξι εργάτες. Σαν απάντηση, οι απεργοί προχώρησαν στην κατάληψη διάφορων μύλων της εταιρείας και πάλι όμως η αποικιακή αστυνομία προστάτευσε το ξένο κεφάλαιο, αφού βίαια κατέστειλε τις καταλήψεις και προχώρησε στη σύλληψη 51 εργατών.[17] Από εκείνη τη στιγμή, ο αγώνας των αμιαντωρύχων έγινε αγώνας για να αναγνωριστεί η συντεχνία και να διασφαλιστούν τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα. Μόλις έγιναν γνωστές οι αστυνομικές βιαιότητες και η αυθαιρεσία της εταιρείας, διοργανώθηκαν σε όλες τις πόλεις της Κύπρου διαδηλώσεις από ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα. Στις εργατικές κινητοποιήσεις κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Κάτω τα χέρια από τους εργάτες», «Εξουσίες στο λαό», «Αυτοκυβέρνηση» και «Ελευθερία». Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Κατσιαούνης ‘η πολιτική της Αριστεράς εύρισκε έτσι πρόσφορο έδαφος, θέτοντας σε πολιτικό πλαίσιο τα κοινωνικά ζητήματα τα οποία διεκδικούσε’.[18] Το αποικιακό καθεστώς δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, αφού προχώρησε στη σύλληψη ολόκληρης της ηγεσίας του λαϊκού κινήματος, με την κατηγορία της διοργάνωσης και συμμετοχής σε παράνομη διαδήλωση.[19] Ταυτόχρονα, η εταιρεία προχώρησε και σε εκδικητικά αντίποινα, αφού σταμάτησε τη δωρεάν διανομή ψωμιού, στο οποίο πολλές οικογένειες εξαρτούσαν τη διαβίωση τους και ταυτόχρονα διέταξε τους απεργούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια που τους είχε παραχωρήσει η εταιρεία.[20]

Το εργατικό κίνημα της Κύπρου συνειδητοποιώντας ότι ο αγώνας των αμιαντωρύχων ήταν αγώνας ολόκληρης της εργατικής τάξης χρησιμοποίησαν το όπλο της Παγκύπριας παναπεργίας. Στις 13 Αυγούστου, ημέρα που δικαζόταν η ηγεσία του λαϊκού κινήματος, προκηρύχτηκε από τη ΠΕΟ 24ωρη Παγκύπρια παναπεργία. Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης αλλά και η αποφασιστικότητα της συντεχνίας απέδωσαν καρπούς, αφού πολλοί νεοσυντεχνιακοί εργάτες αποχώρησαν από την ΣΕΚ και προσχώρησαν στην ΠΕΟ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η διεύθυνση της εταιρείας κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με απεργιακή επιτροπή της συντεχνίας.[21] Ως επακόλουθο των διαπραγματεύσεων, στις 30 Αυγούστου λύθηκε η απεργία, αφού ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των απεργών, και ειδικότερα το ζήτημα της επαναπρόσληψης όλων των εργατών και την ακύρωση της «εξορίας» του Γραμματέα της Συντεχνίας Χριστοφή Λασέττα από την περιοχή των μεταλλείων.[22]

Πριν ακόμα λυθεί η απεργία της συντεχνίας των αμιαντωρύχων, ένας άλλος αγώνας ξεκίνησε για την εργατική τάξη της Κύπρου, ένας αγώνας που χαρακτηρίστηκε από τον Β. Γ. Γ. της ΠΕΟ Ανδρέα Φάντη σαν ‘η πιο σοβαρή μάχη του ‘48’.[23] Τόση σημασία προσέδωσε η ΠΕΟ σε αυτή την απεργιακή μάχη, που σε άρθρο του στο Δημοκράτη, μια μέρα πριν την κήρυξη απεργίας, ο Φάντης τόνιζε ότι ‘δεν είναι καθόλου υπερβολή να λεχθεί πως η έκβαση αυτής της απεργίας θα επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μέχρι σήμερα κατακτήσεις του εργατικού μας κινήματος, τη μελλοντική πορεία του κινήματος μας, την οργανωτική του ανάπτυξη και σαν αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, τις πολιτικές κατακτήσεις και τους μελλοντικούς πολιτικούς αγώνες του λαού μας.’[24] Η απεργία αυτή είχε τον πιο έντονο πολιτικό χαρακτήρα από όσες είχαν γίνει μέχρι τότε στη Κύπρο.[25] Ενώ στη περίπτωση των μεταλλωρύχων της ΚΜΕ και των αμιαντωρύχων της Asbestos Tunnel Co. ο εργοδότης ήταν ξένος, στην περίπτωση των οικοδόμων οι εργολάβοι ήταν Κύπριοι, και γύρω τους συνασπίστηκε όλη η ντόπια κεφαλαιοκρατία, με αποτέλεσμα η σύγκρουση να προσλάβει έντονα ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο. Ήδη από τις 18 Αυγούστου σε σύσκεψη των οργανώσεων της Δεξιάς, διακηρύχτηκε ότι επρόκειτο να δραστηριοποιηθούν υπέρ των εργολάβων σε περίπτωση διαφοράς τους με την ΠΕΟ.[26]

Η συντεχνία πρόταξε οικονομικά αιτήματα, όπως την αύξηση των κατώτατων μεροκαμάτων κατά 3 σελίνια και την αύξηση της συνδρομής των εργολάβων στις Συντεχνιακές Κοινωνικές Ασφαλίσεις κατά 3 γρόσια την εβδομάδα. Αυτά τα αιτήματα έγιναν αμέσως αποδεχτά από τους εργολάβους. Το κύριο σημείο διαφωνίας όμως, ήταν η αξίωση του Συνδέσμου Εργολάβων Οικοδομών να διαγραφεί άρθρο της προηγούμενης σύμβασης, που καθόριζε ότι μόνο μέλη της ΠΕΟ μπορούσαν να προσλαμβάνονται. Αυτό το ζήτημα ήταν καίριο αφού με την «ελεύθερη πρόσληψη», οι εργολάβοι θα είχαν τα χέρια τους λυμένα για να προβαίνουν σε σκανδαλώδεις διακρίσεις σε βάρος των εργατών που ήταν οργανωμένοι στην ΠΕΟ. Αν έκανε πίσω η συντεχνία σε αυτό το θέμα, ουσιαστικά θα προσυπέγραφε την αυτοκαταστροφή της αν λάβουμε υπόψη το πολωμένο κλίμα της εποχής.[27] Η ιθύνουσα τάξη, ενθαρρύνοντας τους εργολάβους να απορρίψουν τη συνομολόγηση συλλογικής σύμβασης με την ΠΕΟ και προσφέροντας ταυτόχρονα την εναλλακτική λύση της εργοδότησης μέσω της ΣΕΚ, δε στόχευε απλά στο να επιτύχει όρους απασχόλησης ευνοϊκότερους για την εργοδοσία. Στην πραγματικότητα, ο απώτερος σκοπός ήταν να εξοστρακιστεί το ταξικό συντεχνιακό κίνημα ή έστω να επέλθει η διαφοροποίηση του χαρακτήρα του, με βραχυπρόθεσμο στόχο τη συρρίκνωση της παράταξης της Αριστεράς στις δημοτικές εκλογές του 1949.[28]

Η απεργία επηρέαζε 1200 εργάτες, αλλά από τις πρώτες μέρες της απεργίας, μερικοί εργολάβοι δέχτηκαν τα αιτήματα και 400 εργάτες επέστρεψαν στις δουλειές τους.[29] Εκτός από τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ αλλά και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, που απροκάλυπτα πήραν το μέρος των εργολάβων και των απεργοσπαστών, οι απεργοί είχαν να αντιμετωπίσουν αυτή τη φορά και το καινούργιο φαινόμενο της ριζοσπαστικοποιημένης δεξιάς που πήρε τη μορφή της «Χ» Κύπρου, όπου δρούσαν σαν παρακρατικοί συνοδεύοντας απεργοσπάστες στις οικοδομές και επιτίθονταν στους δρόμους σε στελέχη του λαϊκού κινήματος.[30] Την ίδια ώρα που η «Χ» είχε το ελεύθερο να δρα στους δρόμους της Λευκωσίας ανενόχλητη, εργαζόμενοι και μέλη μαζικών οργανώσεων σύρονταν στα δικαστήρια ‘για παραπτώματα των οποίων η φύση φανέρωνε πόσο το καθεστώς φοβόταν το λαό που κυβερνούσε.’[31] Για παράδειγμα, στις 2 Σεπτεμβρίου το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού καταδίκασε το Δήμαρχο της πόλης Πλουτή Σέρβα, τους Δημοτικούς Συμβούλους Κώστα Παρτασίδη και Παντίνο Μαυρογένη και άλλα 10 συνδικαλιστικά στελέχη της Αριστεράς με την κατηγορία της παράνομης παρέλασης.[32]

Λόγω της βίας των εργολάβων και της κυβέρνησης, αλλά και των αντικειμενικών οικονομικών δυσχερειών τις οποίες αντιμετώπιζαν οι απεργοί λόγω της μακροχρόνιας απεργίας, μια μερίδα απεργών απάντησαν με αντιβία. Σε μερικές περιπτώσεις δυναμιτίστηκαν υποστατικά που ανήκαν σε απεργοσπάστες, αλλά το αποκορύφωμα της αντιβίας ήταν η ανατίναξη του υπό κατασκευή ασύρματου σταθμού της RAF στη Λευκωσία.[33]

Τελικά, μετά από ένα τετράμηνο απεργιακό αγώνα, η συντεχνία των οικοδόμων βγήκε κερδισμένη, αφού στις 18 Δεκεμβρίου 1948 υπεγράφη καινούρια συμφωνία με το Σύνδεσμο Εργολάβων Λευκωσίας.[34] Προς αποφυγή διακρίσεων εις βάρος της ΠΕΟ, οι εργολάβοι αποδέχτηκαν την ίδρυση Γραφείου Εξευρέσεως Εργασίας, όπου θα καταγράφονταν οι άνεργοι κατά σειρά προσέλευσης και οι εργολάβοι θα μπορούσαν να προσλάβουν προσωπικό μόνο μέσω του Γραφείου. Επιπλέον, η συμφωνία επέβαλλε την απόλυση όλων των απεργοσπαστών που εργοδοτήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας. Η πολιτική σημασία της απεργίας ήταν πολύπλευρη, αφού η οξύτατη αναμέτρηση είχε συμβάλει στην παραπέρα πόλωση μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Το γεγονός ότι η ΠΕΟ είχε ανταπεξέλθει σε μια τόσο δύσκολη αναμέτρηση, εξανάγκασε την ιθύνουσα τάξη να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τους προσανατολισμούς της προς την ασφάλεια την οποία παρείχε η Βρετανική εξουσία.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες, μαζί με την απροθυμία των Βρετανών να δώσουν πλήρη Αυτοκυβέρνηση σε μια αποικία που θεωρούσαν ότι θα κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές, συνέτειναν στην κατάρρευση της Διασκεπτικής Συνέλευσης, που είχε αρχίσει τις διεργασίες της το Νοέμβρη του 1947 και θα καθόριζε το συνταγματικό μέλλον της Κύπρου. Γι’αυτό, ενώ η Διασκεπτική είχε δημιουργηθεί για να διαμορφώσει και να υποβάλει προτάσεις για σύνταγμα, τελικά το σύνταγμα το υπέβαλε η ίδια η Κυβέρνηση προς τη Συνέλευση. Το ΑΚΕΛ που συμμετείχε στη Διασκεπτική μέσω των εκλελεγμένων δημάρχων του και των συνδικαλιστών της ΠΕΟ, απέρριψε το περιορισμένο, δοτό σύνταγμα δηλώνοντας ότι δε θα αποδεχόταν προδοτικούς συμβιβασμούς. Εντείνοντας τον μαζικό πολιτικό αγώνα, την 1^η Αυγούστου μαζί με τον Εθνικό Απελευθερωτικό Συνασπισμό, προχώρησε στην οργάνωση Παγκύπριου Λαϊκού Συνεδρίου Αυτοκυβέρνηση διατρανώνοντας ότι δε θα συνθηκολογήσει στην ξένη κυριαρχία ούτε στα σχέδια του ιμπεριαλισμού να μετατρέψουν το νησί σε Αμερικανο-Βρετανική βάση.[35]

Το Λαϊκό Κίνημα το 1948 με μπροστάρη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσε τις πιο σκληρές μάχες στην ιστορία του. Οι απεργιακές μάχες ξέφυγαν από το στενά συνδικαλιστικό και οικονομικό και πήραν πολιτική μορφή. Η εργατική τάξη της Κύπρου αντιπάλεψε με επιτυχία την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΣΕΚ, τους παρακρατικούς τραμπουκισμούς της οργάνωσης «Χ» και εν τέλει το ίδιο το αποικιακό κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του και βγήκε νικήτρια. Απέδειξε έμπρακτα τη δυναμική και την αποφασιστικότητα της να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, τόσο στα κοινωνικά όσο και στα πολιτικά ζητήματα. Και όλα αυτά μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες οικονομικής κρίσης, έξαρσης του αντικομμουνισμού και ένταση της καταστολής από πλευράς της αποικιοκρατίας, για να ξεκάνει τη μόνη παράταξη που αμφισβητούσε έμπρακτα την κυριαρχία της, την παράταξη της Αριστεράς.

Αλέξης Αντωνίου
Πανεπιστήμιου του Βοσπόρου, Κωνσταντινούπολη.

Σημειώσεις:

[1] Δημοκράτης, ‘Το 48, Χρόνος των πιο σκληρών αγώνων της εργατικής τάξης’, 19 Σεπτεμβρίου 1948.

[2] Ρ. Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική 1946-1948, Με Aνασκόπηση της Περιόδου 1878-1945 (Λευκωσία: Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, 2000), σ. 488.

[3] Οπ. Παρ., σ. 472.

[4] Colonial Office, Colonial Annual Reports: Cyprus 1949 (London: HMSO, 1951), σ.10; Δημοκράτης, ‘Η Ανεργία’, 21 Ιουλίου 1948.

[5] A. Avraamides, ‘The Colonial Period – Labour Relations in Cyprus, 1931-1956, in J. H. Slocum (ed.) The Development of Labour Relations in Cyprus (Nicosia: Ministry of Labour and Social Insurance, 1972), σ. 32.

[6] Οπ. Παρ.

[7] CO 67/339/1, Labour Conditions in Cyprus in 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).

[8] Α. Φάντης, ‘Στον Αγώνα για Ψωμί, Εξουσία, Λευτεριά’, Δημοκράτης, Τεύχος 6, Νοέμβρης 1948.

[9] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σσ. 124-125.

[10] ‘The Defence of the Commonwealth: Memorandum by the Chiefs of Staff for the Cabinet Defence Committee on the General Requirements for Survival in a future War’, 7 March 1947 as seen in J. Kent (ed.), Egypt and the Defence of the Middle East 1945-1951, Part 1 (British Documents on the End of Empire Project, 1998); DEFE 6/4, JP (47) 137, ‘Report by Joint Planning Staff for the Chiefs of Staff Committee’, 4 November 1947.

[11] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (Λευκωσία: ΠΕΟ, 1991), σ. 144.

[12] Δημοκράτης, ‘Αμίαντος- Το Βατικανό του Κούκουλα’, 7 Αυγούστου 1948; CO 67/339/1, ‘Trade During 1947’ (Nicosia: Nicosia Printing Office, 1948), p. 5.

[13] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1947 (Nicosia: Government Printing Office, 1948).

[14] Δημοκράτης, Ο Αγώνας των Αμιαντωρύχων και τα Τεράστια Κέρδη της Εταιρείας Αμιάντου, 12 Αυγούστου 1948.

[15] Δημοκράτης, ‘Παναπεργία’, 13 Αυγούστου 1948.

[16] W. Parry James, Annual Report of the Inspector of Mines for the Year 1950 (Nicosia: Government Printing Office, 1951).

[17] Δημοκράτης, ‘Τα Χθεσινά Δραματικά Γεγονότα στο Μεταλλείο Αμιάντου’, 3 Αυγούστου 1948.

[18] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 473.

[19] Δημοκράτης, ’28 Στελέχη του Λαϊκού Κινήματος στο Δικαστήριο’, 4 Αυγούστου1948.

[20] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Εργατών Αμιάντου Συνεχίζεται’, 4 Αυγούστου 1948.

[21] Δημοκράτης, ‘Άρχισαν από την Κυριακή Διαπραγματεύσεις στον Αμίαντο’, 17 Αυγούστου 1948.

[22] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ 1941-1991 (1991), σσ. 144-149.

[23] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων η πιο Σοβαρή Μάχη του ‘48’, 19 Αυγούστου 1948.

[24] Δημοκράτης, ‘Ο Αγώνας των Οικοδόμων- Ποίοι είναι οι Παράγοντες της Νίκης’, 25 Αυγούστου 1948.

[25] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 490.

[26] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 488.

[27] ΠΕΟ, Ιστορία ΠΣΕ-ΠΕΟ (1991), σ. 150.

[28] Οπ. Παρ.

[29] Οπ. Παρ., σ. 152.

[30] CO 537/4041, Political Situation Report in Cyprus During the Month of September 1948, σ. 1. Οι σχέσεις της παρακρατικής οργάνωσης «Χ» που στεγαζόταν στη Λευκωσία στο Σωματείο του Ολυμπιακού με την αποικιακή αστυνομία είναι καλά καταγραμμένες στο Cyprus White Paper το οποίο εκδόθηκε τον Δεκέμβρη του 1948 και το οποίο υπέγραψαν ο Γ. Γ. του Εθνικού Απελευθερωτικού Συνασπισμού, ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ, ο Γ. Γ. της ΠΕΟ, ο Γ. Γ. της ΑΟΝ, ο Γ. Γ. της Ένωσης Αγροτών Κύπρου, ο Γ. Γ. της Παγκύπριας Ένωσης Μικροκαταστηματαρχών, όπως και οι Δημάρχοι Λάρνακας, Αμμοχώστου, Μόρφου, Λαπήθου, Καραβά και Λευκονοίκου και ο Αντιδήμαρχος Λεμεσού.

[31] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 495.

[32] Κατσιαούνης, Η Διασκεπτική (2000), σ. 496.

[33] CO 67/360/5, The Internal Security Situation in Cyprus, 25 November 1948, σ. 6.

[34] Δημοκράτης, ‘Λύεται η Απεργία των Οικοδόμων Λευκωσίας. Υπογράφτηκε Χθες η Συμφωνία Μεταξύ των Ενδιαφερομένων’, 19 Δεκεμβρίου 1948.

[35] Δημοκράτης, Στην Αυτοκυβέρνηση κι από την Αυτοκυβέρνηση στην Ένωση Τίποτα δε θα Σταματήσει το Λαό μας για να Κερδίσει: Εξουσία, Ψωμί, Λευτεριά- Ολόκληρη η Ιστορική Ομιλία του Γ. Γ. του ΑΚΕΛ φ. Φιφή Ιωάννου’, 3 Αυγούστου 1948.

*Αρχική Δημοσίευση, 8 Αγούστου 2017

The post Ο ιστορικός εργατικός Αύγουστος του 1948 appeared first on Αγκάρρα.

Τα Βαρώσια, τα «φαντάσματα» και οι νέες λύσεις

«Κατάφερα να μπω για πρώτη φορά στην κλειστή πόλη των Βαρωσίων το 2000. Μέσα στην βαριά σιωπή κοίταζα τα σπίτια και φαντάστηκα τους αθώους ανθρώπους που τα εγκατέλειπαν πανικόβλητοι τρέχοντας εκείνες τις στιγμές του πολέμου… έγινα ράκος. Βλέποντας τώρα τις μεταδόσεις των συναδέλφων από το Βαρώσι, επαναφέρω στη μνήμη μου τους κατοίκους. Σε αυτούς τους […]

Τα Βαρώσια, τα «φαντάσματα» και οι νέες λύσεις

«Κατάφερα να μπω για πρώτη φορά στην κλειστή πόλη των Βαρωσίων το 2000. Μέσα στην βαριά σιωπή κοίταζα τα σπίτια και φαντάστηκα τους αθώους ανθρώπους που τα εγκατέλειπαν πανικόβλητοι τρέχοντας εκείνες τις στιγμές του πολέμου… έγινα ράκος. Βλέποντας τώρα τις μεταδόσεις των συναδέλφων από το Βαρώσι, επαναφέρω στη μνήμη μου τους κατοίκους. Σε αυτούς τους […]

Η δημόσια παρέμβαση Μουσταφά Ακιντζί – Κάποιες πτυχές της σημασίας της

Οι δημόσιες παρεμβάσεις του Τουρκοκύπριου ηγέτη αναφορικά με την τρίτη εισβολή της Τουρκίας στην Συρία είναι γνωστές. Δεν θα επαναληφθούν. Το κείμενο αφορά σε κάποιες από τις πτυχές που αυτές οι παρεμβάσεις αναδεικνύουν στο δημόσιο χώρο και ειδικότερα στον ιδεολογικό χώρο των μεταβαλλόμενων σχέσεων της Τουρκίας με την Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Χωρίς να μπορεί κάποιος να […]

Η δημόσια παρέμβαση Μουσταφά Ακιντζί – Κάποιες πτυχές της σημασίας της

Οι δημόσιες παρεμβάσεις του Τουρκοκύπριου ηγέτη αναφορικά με την τρίτη εισβολή της Τουρκίας στην Συρία είναι γνωστές. Δεν θα επαναληφθούν. Το κείμενο αφορά σε κάποιες από τις πτυχές που αυτές οι παρεμβάσεις αναδεικνύουν στο δημόσιο χώρο και ειδικότερα στον ιδεολογικό χώρο των μεταβαλλόμενων σχέσεων της Τουρκίας με την Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Χωρίς να μπορεί κάποιος να […]

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

 

Οι μετανάστ(ρι)ες εργά(τρ)ιες είναι το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, καθώς στελεχώνουν τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές, σε άθλιες συνθήκες, χωρίς συνήθως να τους αναγνωρίζεται κανένα εργασιακό δικαίωμα. Οι άθλιες αυτές συνθήκες μένουν στοχευμένα από το κράτος στην αφάνεια , συγκαλύπτοντας την υπέρμετρη εκμετάλλευση των μεταναστών και στρώνουν το δρόμο από τη μια στους εργοδότες να εντείνουν την υποτίμηση των ζωών τους και από την άλλη στους επιχειρηματίες να συνεχίσουν να αυξάνουν τα κέρδη τους.

Το κράτος ανοίγει δρόμους στους εργοδότες ρυθμίζοντας τα εργασιακά δικαιώματα των μεταναστών, με ειδικές συμβάσεις χωρίς πολλές φορές να έχουν δικαιώματα αλλαγής τόπου εργασίας, δικαίωμα συνδικαλισμού ή και στις περιπτώσεις των αιτητών ασύλου, ακόμα και το δικαίωμα επιλογής κλάδου επαγγέλματος.

Σε αυτό το εργασιακό καθεστώς το κυπριακό κράτος κλέβει ακόμα και τις κοινωνικές τους ασφαλίσεις, καθώς οι μετανάστ(ρι)ες που ζουν και εργάζονται εδώ για χρόνια, δε μπορούν να λάβουν κανένα δικαίωμα που αναλογεί στις αποκοπές από το μισθό τους ή την αναγνώριση των ετών εργασίας, όταν επιστρέψουν στις χώρες τους. Παρά τις αναφορές και τις οργανωμένες απαιτήσεις από οργανώσεις μεταναστών στη χώρα μας για σύναψη διμερών συμφωνιών μεταξύ Κύπρου και ανάλογων χωρών, η στάση του κράτους μένει η ίδια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η μεταναστευτική κοινότητα των Φιλιππινέζων, σε συνεργασία με εθνοτικές ομάδες από τη Σρι Λάνκα, Βιετνάμ, Ινδίας και Νεπάλ.

Γνωρίζουμε πως οι μετανάστ(ρι)ες εργάτες αναγκάστηκαν να έρθουν στην Κύπρο για διάφορους δυσμενείς λόγους και οι άθλιες συνθήκες που εργάζονται οφείλονται στην κρατική και θεσμική απομόνωση και στον κοινωνικό ρατσισμό που διασπά τους εργάτες σε ντόπιους και ξένους.

Χαιρετίζουμε τη συλλογική αντίδραση των μεταναστών και την απαίτηση της αναγνώρισης των Κοινωνικών Ασφαλίσεων τους στη χώρα μας και εκφράζουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στα οργανωμένα σύνολα τους που αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Απέναντι στην υποτίμηση και την εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργατών, με όπλο μας την αλληλεγγύη, κοιτάζουμε κατάματα τον κοινό εχθρό, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε ενωμένοι , χωρίς εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς . Μόνο ενωμένη η εργατική τάξη ενάντια στους δυνάστες της μπορεί να μετρά νίκες.

ΟΧΙ ΣΤΗ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!

ΆΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ Κ. Α ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΘΝΟΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΠΟΥ ΑΓΝΟΕΙ ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!

ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΜΟΝΙΜΗΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ

 

💾

Ελλάδα – Λίγες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου…

Κάτω τα χέρια από τη νεολαία! Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 503, που κυκλοφορεί σήμερα 15 Νοέμβρη Στις 11 Νοέμβρη, δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλαν στο χώρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) εγκλωβίζοντας εκατοντάδες φοιτητές, χτυπώντας τους και πνίγοντας στα χημικά το προαύλιο και τους διαδρόμους του πανεπιστημίου. Δύο μέρες αργότερα, […]

Σιάτλ: Η Σάμα Σαγουάντ νικάει τον εκλεκτό της Amazon και επανεκλέγεται στο Συμβούλιο της πόλης!

Η επανεκλογή της σ. Σάμα στο Συμβούλιο του Σιάτλ* δεν είναι μια απλή εκλογική νίκη. Πρόκειται για θρίαμβο, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι η Amazon επένδυσε στις εκλογές του Σιάτλ 1,5 εκατομμύριο δολάρια για να κερδίσουν οι εκπρόσωποί της, καθώς επίσης και για επιβεβαίωση των θέσεων της μαρξιστικής-επαναστατικής Αριστεράς! Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (αδελφή οργάνωση της ΝΕΔΑ στις […]

Χιλή: το κίνημα επιμένει, ο Πινιέρα σε αδιέξοδο – συνέντευξη βίντεο

Το κίνημα στη Χιλή επιμένει. Την προηγούμενη εβδομάδα καλέστηκε γενική απεργία ενώ οι κινητοποιήσεις συνεχίζουν. Αναδημοσιεύουμε άρθρο από το Ξεκίνημα, καθώς και βίντεο με την συνέντευξη της Μ. Φράγκου, που ζει και εργάζεται στο Σαντιάγκο της Χιλής. Η κυβέρνηση Πινιέρα στη Χιλή βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Παρά την απόσυρση του μέτρου για αυξήσεις […]