Login
Η ταινία της Τυνήσιας σκηνοθέτριας Kaouther Ben Hania "Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ" προβλήθηκε χθες στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας. Για τη Χιντ, που δολοφονήθηκε στη Γάζα με 335 σφαίρες σφηνωμένες στο κορμάκι της...
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα σε προβολή ταινίας. Για 22 λεπτά το κοινό χειροκροτούσε όρθιο την ταινία της Τυνήσιας σκηνοθέτριας Kaouther Ben Hania μετά τη προβολή της ταινίας της "Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ" στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της 5χρονης Χιντ Ρατζαμπ και τα γεγονότα που οδήγησαν στην δολοφονία της. Η Χιντ δολοφονήθηκε από τον Ισραηλινό στρατό καθώς εγκατέλειπε τη πόλη της Γάζας με την οικογένεια του θείου της. Οι βολές από πολυβόλο ενός άρματος μάχης έβαλλε διαρκώς προς το αυτοκίνητο για πέντε ολόκληρες ώρες. Πρώτα δολοφόνησαν τον θείο, την θεία και τα τρία ξαδέλφια της, αφήνοντας μόνη την πεντάχρονη μέσα στο αυτοκίνητο, ανάμεσα στους νεκρούς συγγενείς της, για αυτές τις πέντε ώρες να επικοινωνεί με το κινητό τηλέφωνο με τους διασώστες του Παλαιστινιακού Ερυθρού Σταυρού που προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να την πλησιάσουν. Άδικα όμως. Οι δολοφόνοι συνέχισαν να πυροβολούν το κοριτσάκι μέσα στο αυτοκίνητο. Πάνω στο αυτοκίνητο αργότερα διαπιστώθηκε ότι ήταν σφηνωμένες 335 σφαίρες.
Όταν πέρασαν τα 20 λεπτά και ο κόσμος εξακολουθούσε να χειροκροτεί, οι διοργανωτές του φεστιβάλ έσβησαν τα φώτα τις πλατείας για να υποχρεώσουν τον κόσμο να σταματήσει και να βγει από την αίθουσα. Αυτός όμως συνέχισε να χειροκροτεί μέσα στο σκοτάδι για ακόμα μερικά λεπτά.
Μετά που τούτον πάεις να δεις τη συνέντευξη του προέδρου στον Καλατζή τζαι θέλεις να κάμεις εμετόν.
«Απόψε η κυπριακή αστυνομία στο αεροδρόμιο Λάρνακας ανέκρινε το δημοσιογράφο Δημήτρη Λάσκαρη επειδή κατά τη διαμονή του στην Κύπρο επισκέφθηκε την εβραική συναγωγή στη Λάρνακα δύο μέρες νωρίτερα. Η ανάκριση είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την πτήση του. Η "ύποπτη" επίσκεψη στην συναγωγή ήταν μέρος δημοσιογραφικής έρευνας του γνωστου δημοσιογράφου η οποία με κανένα τρόπο δεν παραβίασε καμία νομοθεσία. Η κυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη βουλιάζει όλο και περισσότερο στο βούρκο της ανυποληψίας αφού διαφαίνεται καθημερινα πως έχει παραχωρήσει τη διακυβέρνηση της χώρας στο ΝΑΤΟ και τη Μοσσάντ, ενώ ο ίδιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο και κόβει κορδέλες σε εγκαίνια.»
Μηχανισμοί ξεπλυμάτων που ξέμειναν στην μετα-Αναστασιάδη εποχή...
«Ενδεικτική είναι η περίπτωση του πρώην διοικητή της ΥΚΑΝ, Μιχάλη Κατσουνωτού, ο οποίος κλήθηκε να καταθέσει στα πλαίσια της έρευνας που αφορούσε τις καταγγελίες με αναστολές ποινικών διώξεων, εναντίον του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα. Ο Μιχάλης Κατσουνωτός αρνήθηκε να απαντήσει, με την Αρχή κατά της Διαφθοράς να εισηγείται την ποινική δίωξή του, στην οποία έβαλε φρένο η Νομική Υπηρεσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Μιχάλης Κατσουνωτός κλήθηκε ως πρόσωπο από το οποίο θα μπορούσαν να δοθούν απαντήσεις, δεδομένης της εμπλοκής του στη μία υπόθεση, ωστόσο όπως ανέφερε η Αρχή, «απαντούσε κατά το δοκούν, αρνούμενος να απαντήσει σε κάποιες απ’ αυτές». -
· Τα «μάθκια στην Γάζα», γιατί η Γάζα αννοίει τα μάθκια τζαι για το τί είναι πραγματικά το Ισραήλ, της εποχή της απόπειρας γενοκτονίας, αλλά τζαι προηγουμένως με τις κατασκευές δικτύων εξάρτησης που υπονομεύκουν την Δημοκρατία διεθνώς... Μαζί με τις διαδηλώσεις που συνεχίζονται παγκόσμια, η Αυστραλία, έκαμεν ένα βήμα μπροστά – ανακάλεσε τη βίζα Ισραηλινού αξιωματούχου...
Τζαι, συγκριτικά, ο κάθε Κωστάκης δακάτω προσπαθεί να πουλήσει όϊ μόνο την προπαγάνδα των υπηρεσιών του Ισραήλ, αλλά εφκήκεν μας τζαι υπερασπιστής του Νετανιάχου απέναντι στις διαδηλώσεις ισραηλινών για να σταματήσει το έγκλημα στην Γάζα..
Ποσό χαμηλά μπορεί να ππέσει το πλάσμα;
Πολλά.. δυστυχώς..
Άσε που το κινούμενο ανέκδοτο, κάποτε επαιζεν το τζαι αντι-εθνικιστής δακάτω... Τωρά έγινεν φαν του απορριπτισμού ποτζεί [ενάντια στην εκεχειρία άμα εν τη θέλει ο Νετανιάχου]..
Η δουλοπρέπεια απέναντι στην εξόφθαλμη αισχρότητα έσιει πάτο;
Με βάση τα πιο κάτω τεκμήρια, φαίνεται ότι ο Πολίτης ως εφημερίδα, τζαι ο Καλατζής σαν δημοσιογράφος του, είχαν κατηγορηθεί τζαι το δικαστήριο τους έκρινε υπεύθυνους για το αστικό αδίκημα της δυσφήμισης και τους υποχρέωσε να καταβάλουν αποζημίωση ύψους 6000 πλέον τόκους και δικαστικά έξοδα ... Μπροστά στην αναφορά στο θέμα στον δημόσιο διάλογο το έπαιξε αγνοια [αχάπαρος] που εν ασχολείται.. Μάλλον, λογικά, γιατί εν έσιει τί να πει; Όπως συνήθως; ...
Οξα εν η υπεκφυγή σαν στρατηγική;... Μπορεί να ξεκινήσεις τις υπεκφυγές που τον Ροβεσπιέρο της Γαλλικής επανάστασης. Ή τη δίκη για το Μικρασιατικό..ή τα παραπονα των δοσιλογων μετα την αποχωρηση των ναζι. :) ...Αλλα μια τεκμηριωμενη διαψευση εν τοσο δυσκολη τα γερημα;..:) ..
Ό,τι μπορεί ο καθένας με τα κολλήματα του..:)
· Δυτικές ανησυχίες τζαι μισοδότζιην αναγνώριση της πραγματικότητας ..μετά την «Αλάσκα»...
Σύμφωνα με «κορυφαίο στέλεχος» των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών «το βασικό νόημα της συνάντησης [Τραμπ – Πούτιν] είναι σαφές για εμάς του Ευρωπαίους. Βασικά πρέπει να αναλάβουμε μόνοι μας, στα χέρια μας, το ζήτημα της ασφάλειας. Για να το κάνουμε, χρειαζόμαστε τις ΗΠΑ δίπλα μας.»
Μια μισοδότζιην απάντηση, που ξεκινά από το ότι η ΕΕ εν έσιει ουσιαστικά διεθνή ρόλο, αλλά καταλήγει, μετά από μια δήλωση ανάγκης αυτονομίας, σε μια, σχεδόν δήλωση ρουτίνας για υποτέλεια – χρειάζονται οι χριστιανοδημοκράτες την αμερικανική ηγεμονική παρουσία, παρά το ότι αναγνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ τους περιφρόνησαν κραυγαλέα..
Ο καθρέφτης της ευρωπαϊκής αδυναμίας τζαι εξάρτησης...
Επίσης ο Γερμανός χριστιανοδημοκράτης, εδήλωσε ότι κερδισμένος ήταν ο Πούτιν ο οποίος ντε φάκτο «κέρδισε διπλωματική αναγνώριση»..
Οι ευρωπίου έχουν μια κωμική τάση όταν αναγνωρίζουν μια δική τους γελοιότητα: Είχε ανάγκη «αναγνώρισης» από ένα εξαρτώμενο των ΗΠΑ, ο Πούτιν;
Bad losers… Ένεν μόνο ότι η Ρωσία κέρδισε στρατιωτικά μια πρώτη, μετά τον ψυχρό πόλεμο, πολεμική αντιπαράθεση με την Δύση/ΝΑΤΟ, αλλά τζαι το ότι ούλλες οι δυτικές προβλέψεις για κρίση/κατάρρευση της Ρωσίας με τα εμπάργκο κλπ αποδείχτηκαν φούσκες...
Κάτι προσπαθούσε να τους υποδείξει ο Λαβρώφ με την φανέλα με την αναγραφή της ΕΣΣΔ... :)
«BERLIN, August 16. /TASS/. The meeting between Russian President Vladimir Putin and US President Donald Trump underscored a key message for Europe: it must prioritize its own security and rely primarily on its own resources. Norbert Roettgen, a prominent member of the Christian Democratic Union of Germany, expressed this viewpoint, stating, "The lesson of this meeting is clear for us Europeans. Essentially, we must take our security into our own hands. To do so, we need the US to remain our partner."
Roettgen also observed that President Putin "achieved significant gains at this summit." He noted that Putin "secured full diplomatic recognition from the US president without any reciprocal commitments," and managed to dissuade Trump from imposing sanctions - even as the US leader’s deadline for such measures had already passed. Similarly, Wolfgang Ischinger, former chairman of the Munich Security Conference, shared the view that Putin emerged victorious from the talks.»
Το ημέτερο συμφέρον γαρ...
Την περασμένη εφτομάδα είχαμε μια κωμική σύγκλιση, δυο, κατά τα άλλα υποτίθεται αντίπαλων ρητορικών: Ο Μυλωνάς [τζήνος που φοάται τις δικοινοτικές πέτρες] αναπαρήγαγε ένα άρθρο του Καραμπελιά που ήταν μια ποθκιάντραπη απόπειρα ξεπλύματος του Ισραήλ τζαι των εγκλημάτων του. Αλλά ο Καραμπελιάς, που κάποτε προσπάθησε ανεπιτυχώς να το παίξει «ηγετίσκος» στον εξωκοινοβουλευτικό αριστερό χώρο στην Αθήνα, με εθνικιστική ταύτιση, εισηγήθηκε το 1983, την εποχή του «κράτους» του Ντενκτάς κλπ, την παραχώρηση της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία, για να «λήξει η διαμάχη», αναλύοντας εμφανώς που την οπτική των συμφερόντων του ελληνικού κράτους...
Ο καημένος ο Μυλωνάς εν copy paste… Οξά εν τζαι τούτος της διχοτόμησης, τζαι σαν κλασικά δειλός της απορριπτικής εθνικοφροσύνης, εν το λαλεί; ...Ο καθένας με τα ήθη τζαι το ήθος/τσίπα του...
Που την άλλην πλευρά της πολιτικής γελοιότητας, είχαμε το Κωστούην που το έπαιζε τζαι κριτική κάποτε στον Πολίτη, να προσπαθεί με άρθρο στον Φιλελεύθερο [όπου μάλλον φαίνεται να έσιει ισραηλιτικά εξασφαλισμένη σελίδα] να ξεπλύνει την λιμοκτονία των μωρών στην Γάζα..
Προς τιμήν του ο Φιλελεύθερος είσιεν, σε μετέπειτα τεύχος, εκδοτικό κείμενο για το έγκλημα στην Γάζα – διαχωρίζοντας έμμεσα την θέση των υπόλοιπων δημοσιογράφων έστω, από την αθλιότητα του δημοσιεύματος του Κωστουθκιού, που φαίνεται να αναπαράγει δουλοπρεπώς ότι του στείλουν.. όταν η εξάρτηση γίνεται κατάντια..
Η σύγκλιση των εθνικιστών με τους φιλελέ στην ρητορική για το Ισραήλ, εν πρέπει να φαίνεται παράδοξη. Μιλούμεν, εκ των φαινομενων, για μια εξωτερική πολιτική του Ισραήλ, η οποία φαίνεται να κυριαρχείται από την χρήση εξαγορών ή την υποβολή μέσω εκβιασμών [με βάση στοιχεία που εσυνάξαν/υποκλέψαν που τις ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις... των διάφορων «Μαύρων βαν»]....Σε ετσι εποχες μετριεται τζαι η αισθηση τσιπας οντως...
Αφού το επαλέψαμε τζαι εσώσαμεν ότι εμπόρεν να σωθεί, ήρτεν τζαι το κράτος των δολοφόνων να πουλήσει «βοήθεια» τζαι αμέσως εβουρήσαν οι υπηρεσίες προπαγάνδας της πρεσβείας... Φιλελεύθερος, Σίγμα....
Πληρώνει καλά άραγε η υπηρεσία προπαγάνδας – έστω τζαι ενάντια στην λογική;
Αφού το Ισραήλ εν δίπλα μας, γιατί εν ήρταν που την πρώτη ημέρα/νύχτα;..Εθέλαν να καεί κάμποσος τόπος τζαι ύστερα να έρτουν με την αθλιότητα της προπαγάνδας;
Δηλαδή αν ήταν, ας πούμε, πολεμική σύρραξη θα εκαρτερούσαν να δουν τί θα κάμουμε μόνοι μας τζαι ύστερα ήταν να έρτουν άμα ετέλειωνεν η αντιπαράθεση; Να πιάσουν τζαι τζήνοι κάτι;
Μάσιαλλα σύμμαχος...
Η πυρκαγια ήταν τζαι η αποκάλυψη της ισραηλίτικης υποκρισίας... Η δημόσια του αποκάλυψη στο ρότσο μας – η υποκρισία τους έτσι τζι αλλιώς εν τζιαμέ τζιαι σε σχέση με τη Γάζα – πόσα λεπτά μετά τη συμφωνία ανακωχή εσύραν πόμπες;
Haji Mike:
Δέκα διπλοκάμπινα γεμάτα εθελοντές πολίτες εκάταφεραν παραπάνω που ολόκληρο κρατικό μηχανισμό της διαφθαρμένης Πανανίας του Α-Πολιτικ. Εσυναχτίκετε μπροστά που τους φακούς τους αγορασμένους στον Ύψωμα σαν μια τακτική ομάδα εφέδρων που παν άδικα μονοημερί στο στρατό μες των λάλαρον να κουτσίσουν στόχους αλλά βρίσκουν το βουνό. Stand Down Νικουιι!
Adonis Florides:
Δεν γίνεται να φταίει ο αέρας. Κάθε Ιούλην φυσά αέρας, κάθε Ιούλην έχουμεν θερμοκρασίες 40+. Ξέρουμεν το ακόμα τζαι εμείς οι πιο αφελείς τζαι άσχετοι. Νομίζω θα πρέπει να το ξέρουν τζαι οι αρμόδιοι. Τα λεφτά που ξοθκιάζουμεν είναι ακριβώς για να προστατευτούμεν ἀμαν φυσά αέρας τζαι άμαν έχουμεν θερμοκρασίες 40+. Πρόεδρε, άηστο, δεν σώζεται με τίποτε.
Christine Petrides:
Κάηκαν τα κρασοχώρια της Λεμεσού, με δυό νεκρους, με τεράστιες υλικές και περιβαλλοντικές ζημιές, επειδή οι αρμόδιοι καθυστέρησαν να αντιδράσουν, επειδή έπαιζαν καμπάνες των εκκλησιών εν έτη 2025 για να εκκενωθούν τα χωριά, και λόγω φτηνού πατριωτισμού, αρνήθηκαν να αποδεχτούν βοηθεια, τζαι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ακόμη απολαμβάνει το πόστο τζαι τους μισθούς του.
Η πράξη του Χρυσοστομίδη [να παραιτηθει από ευθιξία το 2008] , εν το ανέκδοτο που προκαλέι γέλιο στους κύκλους τους.
Η έλλειψη τσίππας όμως τζαι τα extra small @ρχίδια τους, εν το ανέκδοτο στους δικούς μας κύκλους!
Ελπίζω και εύχομαι σε ένα aroxol που να δκιώχνει άχρηστους πολιτικούς, εκτός από κατσαρίδες!
Η αγορά μετοχών, εκφράζει επίσης την κρίση στον χώρο των καθεστωτικών ΜΜΕ... Τώρα θα γίνουν ακομα πιο εξαρτώμενοι – προηγουμένως υπηρετούσαν κομματικές τάσεις, τωρα θα εκφράζουν τζαι συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα...
Η Αννίτα φαίνεται να έσιει κεφάλαια που την στηρίζουν σε Πολίτη τζαι Σίγμα... ειρωνεία της τύχης ότι η φιλελε εφημερίδα, ο Πολίτης, θα συμμαχήσει [ελέω εξαρτήσεων επενδυτών] με το ακροδεξιό [σε διάφορους τομείς] συγκρότημα ΔΙΑΣ...
Η επένδυση του Κλεάνθους στον Φιλελεύθερο, μάλλον στηρίζει την ιστορική καταβολή του συγκροτήματος από το χώρο του Κέντρου
Εν προφανές ότι οι maniacs της νεύρωσης του ελέγχου, έχουν επίσης προσωπικά κίνητρα – εν άτομα στη δημόσια ζωή, που φοούνται αποκαλύψεις τζαι κοινωνική οργή... Αθθυμούνται ακόμα, προφανώς, την οργή του πλήθους ενάντια στον «νίκαρο» όταν επροσπάθησεν να περάσει το οριζόντιο κούρεμα για να ευκολύνει τα συμφέροντα του... Ή όπως τον Σιζόπουλο, που εδιάλυσεν την ΕΔΕΚ τζαι προφανώς εν αγχωμένος για το τί μπορεί να αποκαλυφθεί...
Πόξω που τη βουλή με τες φουκούες (αφού επιτρέποτνται στον αυτοκινητόδρομο εννά επιτρέπουνται τζιαι στη βουλή ενναιν?) να χαχανίζουμεν παρέες παρέες τζιαι να παίζει το ζαβαρακατρανέμια (ενναιν τζιαι η διαμαρτυρία του γέλιου τζιαι το ζαβαρακατρανέμια που τον τζιαιρό της χούντας όπως ο τρομονόμος?) Εν τζιαι διαμαρτυρία, έτο παίζουμαι λιγκρίν τζιαι κάμνουμε street party....
Αριθμητικά ζητήματα αστυνόμευσης με τήρηση του νόμου: Θα μπορούσαν να βρίσκονται άτομα σε τυχαίες ομάδες που θα δηλώσουν ένα χώρο σαν σημείο συνάντησης, χωρίς να ζητήσουν άδεια... αν υπαρχει αστυνομία να εμφανίζονται 19 άτομα κάθε φορά... η αστυνομία θα συλλαμβάνει πκιον – τζήνον που εν να πάει στους 19;
Πολιτισμικά ζητήματα χρήσης μορφών ενδυμασίας που καλύφκουν το πρόσωπο: Αν μια ομάδα ατόμων ντυθούν καρναβαλίστικα, σαν μέρος δικής τους τελετής [προσφοράς στον αρχαίο Διόνυσο, ας πούμε] η αστυνομία θα συλλάβει με αδίκημα «καρναβαλίστικες μάσκες σε μη εγκεκριμένη εποχή» η τζιαι περιοχή – αφου οι μιτσιοί ντύνουνται τζιαι γυρίζουν τζιαι τες γειτονιές τους;
Γενικότερα τα προβλήματα του κράτους απέναντι στο υπονομευτικό καρναβάλι εν σοβαρα: Δηλαδή στα καρναβάλια τι θα κάμνει η «επιβολή του νόμου»; εννά συλλαμβάνουν, ας πουμε, καρναβαλιστές με ύποπτα συνθήματα, η παιχνιδιάρικα παραβατικες κουκκουλες; ...
Στο εσωτερικό κυριάρχησαν 3 θέματα – ο Αγγελίδης, το νομοσχέδιο για έλεγχο της δημόσιας έκφρασης, τζαι η παρουσίαση του πορίσματος για τους αερόσακους τακατα.
Το κυρίαρχο θέμα αρχικά ηταν μη ανάληψη ευθυνών από τον Αγγελίδη, που βοήθησε να φκει στην επιφάνεια μια ευρύτερη εικόνα, μηχανισμών συγκάλυψης αλλά τζαι πλήρους απουσίας τσίπας...
Το άλλο βασικό θέμα, που μύριζε, ιδιοτελή συμφέροντα συγκαλύψεων, ήταν η έγκριση νομοσχέδιου για απαγορεύσεις στη δημόσια εκφραση.. Η έντονη αντίθεση από την κοινωνία ανάγκασε ουσιαστικά τους εισηγητές/λογοκριτές να διαβεβαιώνουν ότι αν δεν πάρει κάποιος άδεια, δεν υπάρχει καταγραφή για κάποια ποινή/αδίκημα [σύμφωνα με την Τσιρίδου στην Βουλή: «..χωρίς, ωστόσο, να θεσπίζεται κύρωση, αν δεν το πράξει»]..
Η άλλη αποκαλυπτική σκηνή ήταν το πόρισμα για τα ΤΑΚΑΤΑ, ... που τυχαία επαρουσιαστηκε την επέτειο τζιαι εσυνδέθηκε με το Μαρί, αλλά το σημαντικό εν ότι καταλογίζει πολιτικές ευθύνες σε ούλλους τους υπουργούς συγκοινωνιών της δεκαετίας Αναστασιάδη. Εν σημαντικό να παρακολουθείται το πως εννά προχωρήσει η φάση – ειδικά μετά την τόση αμφισβήτηση τζιαι δυσφορία για τη νομική υπηρεσία – ιδιαίτερα για το τί θα κάμουν οι .... «επιλογές σοβαρότητας» με τους πρώην συναδέλφους τους υπουργούς.
Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.
Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).
Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:
(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.
(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.
Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).
Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.
Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.
Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.
The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet 
