Login
Ο θάνατος ενός ακτιβιστή, ήταν τζαι μνήμη μιας εποχής ελπίδας, τζαι έστω τζαι ανολοκλήρωτων αλλαγών.. Ο Πανικκος Χρυσάνθου εκωδικοποίησεν τζήνο το κλίμα [στον πιο κάτω σχόλιο] «...σαν όμορφη ουτοπίας αμέσως μετά τον πόλεμο. Και που στη συνέχεια μαζί βιώσαμε το πικρό συναίσθημα του ανεκπλήρωτου ονείρου.»
Εν καλά να αθθυμούμαστεν τζήνη την ελπίδα μετά την κατάρρευση τζαι της Χούντας στην Ελλάδα, τζαι την συνακόλουθη κατάρρευση των εξαρτώμενων δακατω – της ΕΟΚΑ β κλπ..
Το κλίμα τότε είσιεν ένα αίσθημα του «..επιτέλους». Όταν ο Μακάριος επέρασεν που την Αθήνα για να έρτει Κύπρο, στα τέλη του 74, το κύμα των διαδηλωτών που τον υποδέχτηκε, σπάζοντας τις αλυσίδες της αστυνομίας, ήταν μέρος τζαι της πρακτικής αμφισβήτησης του καθεστώτος της εθνικοφροσύνης του εμφύλιου. Τζαι αναγνώριση της Κύπρου που αντιστάθηκε τζαι στην Χούντα τζαι στο ΝΑΤΟ [την συμμαχία ελληνικού τζαι τουρκικού κράτους που το 1964, για επιβολή της διχοτόμησης]..
Στην Κύπρο, το αίσθημα εκουβάλεν τον πόνο του πολέμου, αλλά τζαι την πραγματικότητα ότι οι ακροδεξιοί, τζαι όσοι τους εσυγκαλύφκαν, είχαν ηττηθεί... Τζαι μαζί με τον πόνο υπήρχε τζαι το αίσθημα της αξιοπρέπειας.. Αντισταθήκαμε.. έστω τζαι για μερικές μέρες στο πραξικόπημα.. Τζαι η εικόνα που αννοίετουν μπροστά μας, σε σχέση τζαι με τες εξελίξεις στην Ελλάδα, αλλά τζαι διεθνώς, ήταν μεγάλη... Η κατάρρευση της εθνικοφροσύνης, εφέρεν στην επιφάνεια μια γλυτζιάν κυπριακότητα. Που την μουσική ως την καταγραφή της Ιστορίας. Ήταν κομβική, ας πούμε, η «Κυπριακή Ιστορία» του Γραικού.. Το κλίμα της «αντίστασης» επεριλάμβανε τζαι την εικόνα ενός κοινού αγώνα με τους τουρκοκύπριους... Αλλά τζαι την αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους... Ήταν ένα όραμα κοινωνικής μεταμόρφωσης που εβασίζετουν στην συνειδητοποίηση ότι είμαστε μέρος ενός κινήματος, που είσιεν τζαι περιφερειακές τζαι παγκόσμιες διαστάσεις.. τότε που ο Ιχσάν Αλή, παρομοίαζε τον Μακάριο με τον Αλλιέντε, την Κύπρο με την Χιλή...
Ως τις αρκές της δεκαετίας του 198,0 η «τάξη» είσιεν αποκατασταθεί – στην Εκκλησία μετά τον θάνατο του Μακάριου, ακολούθησε στροφή δεξιότερα. Στην Ελλάδα, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ έφερε μια νέα μορφή απόπειρας εξάρτησης... Ο Παπανδρέου ήθελε λόγο πάλε, σαν εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους, στο κυπριακό... Μερικοί αθθυμούνται την πρεσβεία, να προσπαθεί να πουλήσει «εθνικόφρωνη αριστερά»..
Η Ιστορία είσιεν τζαι τα πάνω τζαι τα κάτω της..
Αλλά μαζί με την τοπική σαβούρα που εμφανίστηκε τζιαι πάλι την δεκαετία του 1990, το όραμα «της ουτοπίας» έμεινεν σαν τα θεμέλια της Κύπρου που ονειρεύκετουν πέρα που τα οδοφράγματα, για μια ανθρωπότητα παγκόσμια, τζαι περιφερειακή με τους γείτονες μας ...Η περίοδος μετά το 74 ήταν η περίοδος που εθκιεβάζαμεν σαν να εβάλαμεν τες βάσεις μιας άλλης γλώσσας πέρα που τις εισαγόμενες αποικιακές [εθνικές ή γεωπολιτικές]...
Τίποτα εν επήεν χαμένο... :)
Τζήνη η γλώσσα που εδημιουργήθηκεν τότε εν τζήνη που εχαμογελούσεν στο άνοιγμα των οδοφραγμάτων του 2003 [σαν απόηχος του «..μα χτες με την πορεία περνούσες γελαστός»] ..που ονειρεύκεται το μέλλον σαν μια κοινή κυπριακή τζαι πανανθρώπινη Κύπρο στα σύνορα των πολιτισμών..
Εν τζήνο το όραμα που εκαταγράφηκεν τζαι στο «Εντός των τειχών» την δεκαετία του 1980..
Πανίκκος Χρυσάνθου:
«Στη μνήμη του φίλου Κότζινου, που τον κηδεύουμε σε λίγο στον Άη Νικόλα, δίνω για τους κοινούς μας φίλους μια φωτογραφία του 1976. Είναι μια μικρή καθημερινή, ανθρώπινη στιγμή από μια επίσκεψή μας σε Παλαιστίνιους φίλους στο Λίβανο. Το διάβασμα ήταν μια από τις καθημερινές του αγάπες. Στο νου μου είναι μια σκέψη: Όταν πεθαίνει ένας φίλος με τον οποίο μοιράστηκες ένα κομμάτι της ζωής σου, είναι σαν να πεθαίνει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ο Κότζινος είναι ένας από τους παλιούς φίλους, που μαζί ζήσαμε τη φόρα μιας όμορφης ουτοπίας αμέσως μετά τον πόλεμο. Και που στη συνέχεια μαζί βιώσαμε το πικρό συναίσθημα του ανεκπλήρωτου ονείρου.»
«Κωστούην γυρεύκουν σε..»
..Μνήμες αθλιότητας.. Όταν η υπόγεια η επίγεια εξάρτηση που το Ισραήλ, παρήγαγε τέρατα δημόσιου λόγου.... Τζαι πριν την Γάζα..
Ορέστης Ματσας
Θυμάστε την υπόθεση βιασμού της κοπέλας από τη Βρετανία, από 12 Ισραηλινούς; Θυμάστε που έκανε καταγγελία, κι αφού για 6 ώρες προσπαθούσαν να την επαναθυματοποιήσουν χωρίς την παρουσία δικηγόρου, ψυχολόγου ή υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, την απέσυρε; Θυμάστε που μετά διέρρεε η Αστυνομία ότι η καταγγελία ήταν fake (ναι, αυτά γράφονταν στον τύπο), κι που οι δυσμοιροι οι ισραηλινοί αντί να βγάλουν τον σκασμό είπαν ότι θα κινηθούν με μηνύσεις εναντίον της αλλά και η ίδια η Δημοκρατία ότι θα κινηθεί νομικά για «δημόσια βλάβη»; Θυμάστε μήπως και την Ισραηλινή πρεσβεία που «παρακολουθούσε» στενά την υπόθεση για να «ενημερωθεί»; Θυμάστε που η κοπέλα από κατήγορος βρέθηκε κατηγορούμενη, την συνέλαβαν της αρνήθηκαν πρόσβαση σε δικηγόρο; Θυμάστε που σύσσωμη η πατριαρχική σαπίλα που κυκλοφορεί γύρω μας ανέβηκε στα τραπέζια για τις «μπίξε» και τις «δείξε» που προσπαθούν να παγιδεύσουν τους καημένους τους άντρες που γενικά είναι γνωστό τοις πάσι ότι μόνο το φωτοστέφανο τους λείπει; Θυμάστε και τον ρόλο που έπαιζαν τα ΜΜΕ στην -με το ζόρι- θυματοποίηση των ισραηλινών και την 19χρονη γυναίκα αράχνη;
Ε βγήκε σήμερα η απόφαση στην προσφυγή της κοπέλας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και μαντέψτε ποιός δικαιώθηκε και ποιός μένει ξανά εκτεθειμένος.
Μπράβο στην Κυπριακή Δημοκρατία που ακόμα μια φορά καταπάτησε σειρά δικαιωμάτων, θύματος σεξουαλικής βίας και ξεφτυλίστηκε στο ΕΔΑΔ. Μπράβο στην Αστυνομία Κύπρου για την άρτια διαχείριση άλλης μιας υπόθεσης που αφορά κακοποίηση και σεξουαλική βία. Όπως λέμε στο χωριό μου «εν η δουλειά σας».
Μεταξύ των άλλων παρανομιών της εταιρείας που κάμνει εθνικό εργο όπως ο συγκεκριμένος σταθμός στο Βασιλικό τζιαι θεωρητικά πρέπει να τηρεί έστω τζιαι τυπικά τες διαδικασίες αφού ούτε καν θα έβρισκε εμπόδια: “ Σύμφωνα με την Επαρχιακή Διοίκηση Λάρνακας, η εταιρεία PEC του ομίλου Cyfield προχώρησε σε έργα εντός του χερσαίου και θαλάσσιου χώρου του Ενεργειακού Κέντρου Βασιλικού χωρίς να έχει εξασφαλίσει οποιαδήποτε πολεοδομική και οικοδομική άδεια από τις αρμόδιες Αρχές. Στην εν λόγω εταιρεία παραχωρήθηκε άδεια οικοδομής για την κατασκευή ηλεκτροπαραγωγής μονάδας. Για να καταστεί, όμως, λειτουργήσιμη, και χωρίς αυτό να δεικνύεται στα εγκεκριμένα σχέδια της Πολεοδομικής και Οικοδομικής Άδειας που παραχωρήθηκε στην PEC, προχώρησε στην ανέγερση χερσαίου υποστατικού και αντλιοστασίου σε παραθαλάσσιο χώρο εντός του κρατικού τεμαχίου με αρ.558 και εντός της ζώνης προστασίας της παραλίας χωρίς να έχει προηγηθεί οποιαδήποτε διαβούλευση με την ΑΗΚ, στην οποία είναι εκμισθωμένο το εν λόγω κρατικό τεμάχιο για τους σκοπούς της λειτουργίας του δικού της ηλεκτροπαραγωγού σταθμού στο Βασιλικό.”
Τζιαι την επόμενη βδομάδα, πάλε ο Μπολίτης φκάλλει ρεπορταζ με τίτλο Εθνικός εργολάβος ο Όμιλος Cyfield - Στην κορυφή της λίστας με την εξασφάλιση των ... που αθθυμάται ξαφνικά: “Σύμφωνα με την απόφαση του Κακουργιοδικείου Πάφου, ημερ. 18/2/2015, ο διευθυντής της εργοληπτικής εταιρείας Nemesis, Κυριάκος Χρυσοχός, μοίρασε ως μίζες στους Σάββα Βέργα και Ευτύχιο Μαληκίδη το συνολικό ποσό των €160.000. Αφού αποκαλύφθηκαν οι μίζες, εξαφανίστηκε η Nemesis και εμφανίστηκε η Cyfield που την εξαγόρασε 100% το 2016” για να πει για τα λεφτά που έπιασε που το κράτος η συγκεκριμένη εταιρεία “Δικαίως, λοιπόν, ο Όμιλος Cyfield φέρει τον τίτλο του «εθνικού εργολάβου» με βάση τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου της Δημοκρατίας που παραθέτουμε, προκαλώντας την οργή βουλευτών και πολιτών, καθώς πίσω από τον Όμιλο Cyfield βρίσκεται ο Κυριάκος Χρυσοχός. “
Μηπως δεν ήταν τυχαία η παρουσία του Χρυσοχού στο ποτκαστ μερικές μερες πριν τούτα τα δημοσιεύματα?
Στα τοπικά κωμικά θεάματα είχαμε αρχικά τον Αναστασιάδη να μας αναγγέλλει το βιβλίο του «ο Συκοφάντης» σαν απάντηση σε όσα του αποδίδει ο Δρουσιώτης, τζαι για τα οποία διερευνάται που την αρχή κατά της διαφθοράς [την οποίαν εδιόρισεν τζαι η οποία υποτίθεται θα εν ..αντικειμενική] ...Προφανώς ανησυχά ο Ανάστος... Τζαι το γέρημον το ασυνείδητο, άφηκεν το άγχος να φκει σαν φροϋδική παραδρομή γλώσσας: «προτιμώ τις ύβρεις παρά την περιφρόνηση της Ιστορίας»... Κοίτα να δεις τον Ανάστο που αθθυμήθηκε την... Ιστορία.. :) ...Όταν κάποιος έσιει ντε φάκτο φορτωθεί, τζαι στην συλλογική συνείδηση, τζαι με ξεκάθαρα τεκμήρια, την διαφθορά/διαπλοκή του σκανδάλου των διαβατηρίων [τζαι με εμπλοκή οικογενειακών συμφερόντων, ενώ ήταν πρόεδρος] το να μιλά για πώς θα τον κρίνει η Ιστορία, εν μάλλον σαν να μιλά το δισπίρκασμα για την δεδομένη πκιον ιστορική απαξίωση... Τζαι οι αντιφάσεις στην συμπεριφορά πολιτικά το 2004 τζαι το 2017, εν μάλλον καταγραφή/τεκμήριο της «συμφεροντολογικής αναξιοπιστίας του ανδρός», όπως θα ελαλούσαν τζαι στα καθαρευουσιάνικα που σύρνει ποτζιεί ποδά... σαν απόπειρα σοβαροφάνειας...
Ώρες ώρες ο Ανάστος αθθυμίζει τον Νίξον να έσιει πιαστεί με το σκάνδαλο του Watergate τζαι να φκαίνει στην τηλεόραση τζαι να λαλεί «I am not a crook» [εν είμαι απατεώνας»...] ..Η εικόνα επιβεβαίωνε την υποψία για το αντίθετο...
Ο Φειδίας λλίον πολλά εν άνθρωπος του Έλον Μασκ, κατά το Politico
Διότι.. !! ..εν ενέκρινεν την μαντάμ Ούρσουλα [που εν υπό διερεύνηση για σύγκρουση συμφερόντων] τζαι εζήτησε να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η δυτική λογοκρισία τζαι οι μηχανισμοί της..
Το Politico εν κάτι σαν εκφραστικό μέσο της φιλελέ οπτικής στην Ευρώπη. Η εστίαση στον Φειδία, με βάση/υποτιθέμενο «τεκμήριο» ότι ανταλλάσσουν δημοσιεύσεις με τον Μασκ. Τζαι ότι ο Φειδίας αμφισβήτησε [τόλμησε!!] την εκλογή της Ούρσουλα. Η «φιλελεύθερη» οπτική στην δημοσιογραφία... :)
Ή υπακούεις, ή δαιμονοποιείσαι..
Τζαι τωρά με φόντο την εσωτερική κρίση της φιλελέ ηγεμονίας στην Δύση [από Ευρώπη μέχρι βόρεια Αμερική], ο Μασκ που ανάδειξε τον Τραμπ, γίνεται τωρά το φόβητρο με το οποίο θα δαιμονοποιεί ότι θα απομείνει από την φιλελέ πτέρυγα της εξουσίας;..
Το ότι εν καταλάβουν ακόμα το πώς το ουκρανικό στοιχίζει τους πολλαπλά, μπορεί να εν τζαι σύμπτωμα delayed reaction… Πρέπει πρώτα να καταλάβουν ότι η ηγεμονία τους εν υπάρχει πκιον...
Τζαι η εστίαση στον Φειδία μήπως έσιει τζαι εσωτερικούς «πληροφοριοδότες»/καλοθελητές λαφαζανιάς; ..Οξά το Politico απλώθηκε σε «κυνήγι μαγισσών» τζαι ο Πολιτης δακάτω αναπαρήγαγε πειθήνια;
Τα αδικήματα του Φειδία:
«....για παράδειγμα, ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής αμφισβήτησε σε ανάρτησή του το κατά πόσο ήταν δημοκρατικός ο διορισμός της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, σημειώνοντας ότι η συμφωνία έγινε κεκλεισμένων των θυρών και όχι με την ψήφο πολιτών της ΕΕ. Ο Μασκ αναδημοσίευσε το βίντεο στο Χ, δίνοντας δίκιο στον Φειδία.
Αντίστοιχα, τον Δεκέμβριο του 2024 ο επικεφαλής των εταιρειών Tesla και SpaceX είχε αναδημοσιεύσει βίντεο του Φειδία σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την αναγκαιότητα, όπως υποστήριξε, να σταματήσει η στήριξη της Ευρώπης στο Κίεβο για την αντίστασή της στην εισβολή.»
Ένα που τα κόλπα της κατασκευής κλίματος από τους δημοσιογράφους στα καθεστωτικά ΜΜΕ, είναι να θέλουν να το παίζουν «διαιτητές» σε μοντέλο Κούμα – όχι απλά να ρωτούν, αλλά να καθορίζουν τα όρια της συζήτησης... έτσι, ας πούμε, λαλούν ότι «ο κόσμος πιστεύκει το τούτον..» για να εγκλωβίσουν όποιον/α ρωτούν σε ένα πλαίσιο που εξυπηρετά την ρητορική που θέλουν να πουλήσουν/εξυπηρετήσουν..
Δαμέ ο δημοσιογράφος του Φιλελεύθερου [ούτε καν δηλαδή του Πολίτη ή της Αλήθειας] υιοθετά την συναγερμική θέση [ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ εν κάτι θετικό] σαν «άποψη της κοινωνίας»..
Τζαι τα γέρημα, κυκλοφορά δημοσκόπηση ότι τρία τέταρτα, 75%, των κυπραίων τζαι στις 2 κοινότητες, έχουν αρνητική εικόνα για το ΝΑΤΟ..
Φυσικά, η υιοθέτηση της συναγερμικής ρητορικής, εξυπηρετά τζαι το προεδρικό που ξεκίνησε το ρητορικό θέαμα, που εν φαίνεται να πουλά..
Από ότι φαίνεται στον πιο κάτω πίνακα ένεν μόνο στις χώρες της ανατολικής [τεως σοσιαλιστικης] Ευρώπης [Σλοβακία, Σερβία, Ρουμανία, τέως Ανατολική Γερμανία, Ουγγαρία] όπου ο πληθυσμός εν ενάντια στην στήριξη του καθεστώτος Ζελένσκι. Όπως φαίνεται τζαι στη δυτική Ευρώπη, τον Ζελένσκι έχουν τον για ξεφτίλα... Αλλά η εσωτερική ευρωπαϊκή διαφοροποίηση εν τζαι εκφραστική της κρίσης της απόπειρας επιβολής [μέσω αυταρχισμού, λογοκρισίας κοκ] του αντι-ρωσικού πολέμου των ΗΠΑ, ενάντια στα συμφέροντα των ευρωπαίων....
Καταγραφή της μαζικής πτώσης στήριξης του πολέμου του ΝΑΤΟ... Η κόκκινη γραμμή καταγράφει την στήριξη στον πόλεμο και η μπλε την στήριξη των διαπραγματεύσεων τζαι της εκεχειρίας...
«Public support for continuing Nato's war in Ukraine (the red line) has plummeted. Support for a ceasefire and negotiations (the blue line) has risen across Europe - where many governments are already using rising arms expenditure as an excuse for why they are squeezing working people». Kevin Ovenden (via Mark H)
Andreas Hassapopoulos Ομάδα Καταπολέμησης της Διαφθοράς
«Ο Λουρουτζιάτης πήρε μίζες για να επεκτείνει τη σύμβαση της Κόσιης κατά 10 χρόνια, αντί να λήγει το 2020 να λήγει το 2030. Πήρε τις μίζες, αλλά βρήκε μπροστά του τον Οδυσσέα και δεν μπόρεσε.
Η σύμβαση έληξε το 2020, αλλά η διεφθαρμένη Κυβέρνηση Αναστασιάδη, με Υπουργό τον κολλητό του Χριστοδουλίδη, Καδή, την επέκτεινε από τρίμηνο σε τρίμηνο κάνοντας μελέτες επί μελετών. Τα ίδια κάνει έκτοτε και η Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Σήμερα, η Υπουργός, η Μαρία που ζήτησε από τους υφιστάμενους της να βγάλουν σκασμό, μας είπε ότι θα κάνουν και άλλες μελέτες και η σύμβαση επεκτείνεται κι άλλο. Άγνωστο πόσο.
Ότι δεν μπόρεσε να κάνει ο Λουρουτζιάτης το κάνει ο Χριστοδουλίδης.
Ο εργολάβος είναι ο Άκτωρ. Αυτός έχει και το δρόμο Πάφου-Πόλης. Είναι αυτός που η Κυβέρνηση ξέχασε να τους πιάσει την εγγυητική.
Ο Χριστοδουλίδης άξιος μαθητής του Αναστασιάδη.
Γενικός Ελεγκτής υπάρχει?
Βουλή υπάρχει?»
Ξανά στην επικαιρότητα το πώς η παύση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, φαίνεται να λειτούργησε σαν ντε φάκτο πρακτική ξεπλύματος του Χριστοδουλίδη, για έξτρα εισοδήματα που το κράτος...
Αν όμως η Εισαγγελία, ήβρε μηχανισμό συνεργασίας με το νέο καθεστώς [«παλιά μου τέχνη κόσσιηνο», η συνεργασία μερικών με την ό,ποια εξουσία, από ότι φαίνεται...] στον ΔΗΣΥ η ένταση εκράγηκε πάλε... Μετά που προσπάθειες να φανεί ένα κλίμα ηρεμίας, τζαι προώθησης συνεργασίας του ΔΗΣΥ της αντιπολίτευσης, τζαι του ΔΗΣΥ, στην κυβέρνηση, το δείπνο της ηγεσίας ΔΗΣΥ τζαι του προεδρικού, εκράγηκε με αντιπαράθεση Αβέρωφ τζαι Λετυμπιώτη... Τζαι κάπως οι αζίνες, σε μερικά καθεστωτικά ΜΜΕ, έστω, έπιαναν τζαι την Αννίτα.. Ιδιαίτερα όταν επήεν να το παίξει αγκρισμένο ύφος στη βουλή...
Επιδείνωση παρουσιάζει η αξιοπιστία των πολιτειακών θεσμών, σύμφωνα με νέα έρευνα της StockWatch με δείγμα 600 νοικοκυριά.
Ο μέσος όρος της αξιοπιστίας 16 πολιτειακών θεσμών και οργανισμών υποχώρησε το Σεπτέμβριο του 2024 στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Ιανουάριο του 2016, στο 4,93 από τα 10 από 5,10 τον Ιανουάριο του 2024 και 5 το Σεπτέμβριο του 2023.
Σύμφωνα με την έρευνα, τα δύο μεγάλα δημόσια πανεπιστήμια έχουν τα ψηλότερα επίπεδα αξιοπιστίας μεταξύ των οργανισμών που αξιολογούνται στην έρευνα.
Το Πανεπιστήμιο Κύπρου συνεχίζει να θεωρείται ο πιο αξιόπιστος δημόσιος οργανισμός στην Κύπρο με βαθμολογία 7,6 από τα 10 όσο και στην προηγούμενη έρευνα.
Τη δεύτερη ψηλότερη βαθμολογία λαμβάνει το ΤΕΠΑΚ λαμβάνοντας 6,8 όσο και τον Ιανουάριο του 2024..
Στην τρίτη θέση βρίσκεται η ελεγκτική υπηρεσία με 6,5 από 6,3 στην προηγούμενη έρευνα. Η έρευνα έγινε μεταξύ 2-12 Σεπτεμβρίου πριν την απόφαση παύσης του ελεγκτή.
Οι τοπικές αρχές λαμβάνουν βαθμολογία 5,9 από 5,6 και οι κυπριακές ένοπλες δυνάμεις λαμβάνουν βαθμολογία 5,5 από 5,5 στην προηγούμενη έρευνα.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έλαβε 5,1 από 5,3.
Όσον αφορά στη βαθμολογία της αστυνομίας, διαμορφώθηκε στο 5,1 από 5,2, ενώ τα δικαστήρια στο 4,8 από 5 και η γενική εισαγγελία έλαβε 4,2 από 4,8.
Η εκκλησία είχε μεγάλη επιδείνωση στην αξιοπιστία της εν μέσω των σκανδάλων, στο 4,4 από 5,4.
Η αξιοπιστία της Κεντρικής Τράπεζας ανήλθε στο 4,8 από 4,9 στην προηγούμενη έρευνα.
Η βαθμολογία του υπουργείου οικονομικών παρέμεινε στο 4,8 όσο και στην προηγούμενη έρευνα.
Στο 3,9 από 4 υποχώρησε η βαθμολογία της κυβέρνησης και της βουλής επίσης στο 3,9 από 4,1.
Όπως φαίνεται και από τον πίνακα, τη χαμηλότερη βαθμολογία αξιοπιστίας έλαβαν τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί.
Οι μετρήσεις αξιοπιστίας γίνονται από τη RAI για λογαριασμό της StockWatch από το 2013.
Το μέγεθος του δείγματος για τα νοικοκυριά ήταν 600 άτομα. Η κάλυψη ήταν παγκύπρια, αστικές και αγροτικές περιοχές, άντρες και γυναίκες 18 χρονών και άνω.
Η μεθοδολογία ήταν
τυχαία, πολυσταδιακή στρωματοποιημένη δειγματοληψία.
Η μέθοδος συλλογής στοιχείων ήταν με τηλεφωνικές συνεντεύξεις από το τηλεφωνικό
κέντρο της RΑΙ.
Η έρευνα έγινε μεταξύ 2-12 Σεπτεμβρίου 2024.
Της Γεωργίας Χαννή
Η εξουσία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε μονοπολική, καθότι εμπεριέχει διαβαθμίσεις αναφορικά με την ισχύ και την ένταση του κάθε πόλου που την συγκροτεί συνολικά (κεφάλαιο, κράτος, ΜΜΕ κλπ). Υπό αυτή την έννοια, η κυβερνητική εξουσία και η εκλογική κατάληψη της αποτελεί μόνο το ένα σκέλος, το πολιτικό τμήμα που υψώνεται πάνω στο οικονομικό. Γιατί, στις ταξικά προσδιορισμένες αστικές κοινωνίες η εξουσία κατέχεται από εκείνους που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής και τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται.
Σε αυτό το πλέγμα κοινωνικών σχέσεων υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι κοινωνικές τάξεις (αστική – εργατική) που συγκροτούνται γύρω από την κεντρική σύγκρουση της αντιθετικής σχέσης κεφαλαίου – εργασίας, Μια εκλογική νίκη, ακόμη και ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) δεν αρκεί για να μετασχηματιστεί η κοινωνία. Δεν καταργείται η ταξική πάλη, δεν αίρονται οι κοινωνικές τάξεις με την άνοδο του Α ή Β κόμματος στον κυβερνητικό θώκο, ούτε η ταξική σύγκρουση μπορεί απλά να μεταφερθεί από τη οικονομική σφαίρα (χώροι εργασίας, επιχειρήσεις, λιμάνια κ.ά.) στη κρατική σφαίρα (κυβέρνηση, υπουργεία). Το αστικό κράτος δεν μπορεί παρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνιστά την εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης (όπως το έθεσε ο Μαρξ) που το διευθύνει, όπως και το κοινοβούλιο δεν μπορεί παρά για τους κομμουνιστές να αποτελεί ένα πεδίο αξιοποίησης για την απογύμνωση του ως αστικού θεσμού. Συνεπώς, δεν είναι αρκετή η βούληση, η θέληση, η τόλμη κ.ά. μιας «αριστερής» κυβέρνησης για να αλλάξει θεμελιακά η κοινωνία, πόσο μάλλον όταν δεν θέτει καν το ζήτημα εκεί που δημιουργείται, δηλαδή στην παραγωγική διαδικασία (καπιταλισμός), αλλά αποσπασματικά στον τρόπο αναπαραγωγής/διαχείρισης του (αναδιανομή, ανακατανομή).
Σε αυτό το πλαίσιο και στον αστερισμό του επαναπροσδιορισμού του αστικού/καπιταλιστικού διπολισμού όπως χαρτογραφήθηκε στις ελληνικές εθνικές εκλογές μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, με ευρύτερες προεκτάσεις που αφορούν και την Κύπρο, όσον αφορά τη πολιτική ουσία των πραγμάτων:
(α) Το πολιτικό δίπολο (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλδημοκρατία) όπως εξακτινώνεται και σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο διατηρείται με ορισμένες όμως τροποποιήσεις στο εσωτερικό του δεύτερου καθώς αντανακλάται περισσότερο μια μεταμοντέρνα νεοαριστέρα και όχι μια παραδοσιακή-ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.
(β) Σε ο,τι αφορά την κομματική εκπροσώπηση του δεύτερου πόλου (σοσιαλδημοκρατία) έχουμε μια εδραιωμένη μετατόπιση αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά πάρει τη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ (νυν ΚΙΝΑΛ) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη. Το νεοκομματικό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει το πολιτικό δίπολο νεοφιλελευθερισμού/συντηρητισμού – σοσιαλδημοκρατίας/νεοαριστερας που κυριαρχεί σε εκλογικό επίπεδο.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο οι κινήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν σε μια εκ νέου επανεκτίμηση της ταυτότητας του, και μετατροπή του από κινηματική-πολιτισμική νεοαριστερά του «ατομικού δικαιωματισμού», των identity politics, των πλατειών κ.α. (βλ. Ποδέμος, Ντιε Λίνκε) σε μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκής κοπής (βλ. συμμαχία S&D σε ευρωκοινοβούλιο). Βέβαια, η κοινωνική βάση στην οποία απευθύνεται παραμένει η ίδια, δηλαδή τα μεσαία αστικά στρώματα θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα αισθητικής, ετερότητας, τρόπους ζωής, κατανάλωση κ.ά. και ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρεται σε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας (ακόμη και μέσω μεταρρυθμίσεων). Πηγαίνοντας ξανά πίσω στο 2015 και ιχνηλατώντας την πορεία του μέχρι σήμερα, καταδεικνύεται ακόμη εμφατικότερα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα του τύπου «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε», «προσπάθησε, αλλά συνθηκολόγησε», «αναγκάστηκε να υποχωρήσει» κ.ά.
Επί του πρακτέου, και σε ο,τι αφορά τον «πόλεμο θέσεων» είναι σημαντικό να καταγραφεί ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να (επανα)διαμορφώσει και να στήσει το πολιτικό παιχνίδι με τέτοιους όρους όπως καθρεφτίστηκε στις εκλογές ώστε οι κύριοι παίκτες, είτε φορούν ροζ, είτε μπλε, είτε πράσινη φανέλα να βάζουν γκολ για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ως να έχουν διαφορές, αυτές δεν αφορούν καμία ουσιαστική διαφοροποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση, προώθηση και υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη επί των κοινωνικών σχέσεων, έχει οριοθετήσει ηγεμονικά το πεδίο της κοινωνικό-πολιτικής αντιπαράθεσης και κανονικοποιήσει τα όρια του πλαισίου σύγκρουσης, με τρόπο που δεν αμφισβητείται η λογική του καπιταλισμού, ο πυρήνας των εκμεταλλευτικών του σχέσεων (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής / εμπορευματοποίηση εργατικής δύναμης).
Έχει λοιπόν εδραιώσει και θεμελιώσει το αξίωμα που λέει πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία (π.χ. ΝΔ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ή ΚΙΝΑΛ), αλλά το ποιος την κατέχει (αστική τάξη) καταφέρνοντας να προβάλει τα συμφέροντας της τόσο μέσω μιας νεοφιλελεύθερης-συντηρητικής κυβέρνησης όσο και μέσω μια σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (ακόμη και κυβέρνησης της «ριζοσπαστικής αριστεράς, της ρήξης, της ανατροπής κοκ»). Πρέπει δε να τονιστεί, ότι αυτό το δίπολο στην παρούσα συγκυρία δεν ενσαρκώνει καν μια υποτυπώδη αντίθεση ανάμεσα σε διαφορετικές λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού καθότι το εύρος των διαχειριστικών επιλογών έχει ουσιαστικά σμικρυνθεί, ενώ σε ο,τι αφορά το γεωπολιτικό κομμάτι (συμμαχίες με ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνεργασία με Ισραήλ, εξωτερική πολιτική) υπάρχει πλήρης και κρυστάλλινη ευθυγράμμιση των αστικών κομμάτων.
Έτσι, είναι επιτακτικό να τονισθεί και να αναδειχθεί ακόμη μια φορά το προφανές (που πολλές φορές μπουρδουκλώνεται από δήθεν «αριστερές ψαγμένες αναλύσεις») πως οι (όποιες) διαφορές ανάμεσα στο πολιτικό/κομματικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι αφενός περισσότερο (α) έκφραση ορισμένων μικροδιαφορων ως προς τον τρόπο και την τακτική επιβολής των ταξικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης που ελέγχει τα μέσα παραγωγής και την εξουσία συνολικότερα, και αφετέρου (β) απόρροια ενός ανταγωνισμού σε μικρό-επίπεδο ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό ως προς το δηλαδή ποιο κόμμα θα εξυπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο (επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.α.) διαχειριζόμενο το αστικό κράτος για να απολαύσει και το ίδιο μέρισμα από τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της στρατηγικής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καθώς το ζήτημα δεν είναι αν θα βρίσκεσαι στην αριστερή ή τη δεξιά λωρίδα αυτού του δρόμου, αλλά το κατά πόσο θα ακολουθήσεις μια διαφορετική στρατηγική, συνεπώς ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτόν που δεν θα εδράζεται στο κέρδος και την αδιάκοπη τάση αναζήτησης κερδοφορίας, αλλά θα τοποθετεί τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες στο πυρήνα του σχεδιασμού της οικονομίας.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια του κατά πολλούς σκληροπηρυνικά ακροδεξιού Άδωνη Γεωργιάδη στην παράδοση παραλαβή του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων, που ενώ ευχαρίστησε τον Γιάννη Δραγασάκη “για την ωραία συζήτηση που είχαν” ανέφερε, “δεν ερχόμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε, ερχόμαστε για να χτίσουμε κι εμείς αυτά που θεωρούμε σωστά” ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ συγκεκριμένα ότι “πολλές από τις δικές σας πρωτοβουλίες έτυχαν και της δικής μας συναίνεσης στη Βουλή”. Κλείνοντας, ευχήθηκε απευθυνόμενος στον κ. Δραγασάκη “κι εγώ να τύχω της δικής σας συναινέσεως εφόσον το κρίνετε στο μέλλον. Έχουμε πολιτική αλλαγή, αλλά το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια, δεν έχουμε σκοπό να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου”.
Κλείνοντας, σε ο,τι αφορά την Ελλάδα, αυτόν τον δρόμο, τη λεωφόρο του μέλλοντος, την αναγκαία προοπτική οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού μπορεί να εκφράσει ο ιστορικά διαμορφωμένος, εργασιακά ριζωμένος και συλλογικό πολιτικός φορέας (ΚΚΕ) της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της λαϊκών στρωμάτων – τάξη που αποτελεί το επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, και την εν γένει πολιτικά κινητήριο δύναμη, στις παρούσες ιστορικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος.
The post Εκλογές, αστικά δίπολα και…καπιταλιστική συνέχεια appeared first on Αγκάρρα.
One Radical Planet 